หัวข้อ: Miracle [Last Chapter][23/02/11] ~♪♪

[pattybluet]

ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้ฮิโรกิ คิดจะทำอะไรไม่ดีอีกล่ะซิ 
เซย์จิสู้เค้าน๊า !!!

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[heavenly**yaoi]

ฝันกลางวันไปเถอะฮิโรกิ
นาโอะ ต้องคู่กับเซจิเท่านั้น
 ตอนนี้ เซย์จิกลายเป็นเทพบุตรไปแล้ว
ซาตานคือฮิโรกิ

เทวดาตัวน้อยยังคงเป็น เทะซึจัง^^

[heavenly**yaoi]

มาต่อเร็วๆนะคะ  เกือบจะลืมตอนเก่าๆไปแล้วนะเนี่ย เหอๆ=_+;;;

[naja]

นึกว่าจะไม่มาต่อซะแล้ว ดีใจๆๆ

[dahlia]

รอตอนต่อไปนะคะ ว่าแต่ฮิโรกิเนี่ย ช่วยไปอยู่ที่ร้านเฉยๆบ้างได้ป่ะเนี่ย ยุ่งจริงๆๆ

[YELLOWSTAR]

ไรเตอร์ยังไม่มาต่ออีกหรอ???

ยุ่งอยู่ใช่ไม๊อ่าาา

สู้ๆๆๆๆน๊าาาา

[BeeRY]

ตอนนี้เริ่มไม่ค่อยชอบฮิโรกิแล้ว ชิส์
นิสัยอะนิสัย จะทำให้ครอบครัวเค้าแตกแยกกันเหรอ
ขอบคุณนะคะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา

[*4_m3*]

เพิ่งได้เม้นอ่ะ มือถือเม้นไม่ติด
สุนกมากกกกกกกกก เอาอีกๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[Rinze]

ทำครอบครัวแตกแยกน่ะเนี่ย ฮิโรกิ

[Ottomechan]

มารอค่าา

[aehJTS]

ฮิโรกิท่าจะร้ายอะ เซจิจัดหนักซักให้ทีได้ไหม
  writer คะ

[kungyung]

หุ หุ หุ อ่านทันแล้ว
สนุกดี ช๊อบบบบบบชอบอ่ะ
แต่..ไอ้ฮิโรกิมันเป็นอะไรมากป่ะเนี้ยยยยยยยยยยยย
ยุ่งเรื่องชาวบ้านเค้าจริ่งจริ๊งงงงงงงงงง

[MaeMoo]

น่าสงสารฮิโรกิเหมือนกัน

รักมากก็เลยจะเปลี่ยนมาเป็นแย่งชิง

ดูซิเซจิจะทำยังไง

[mousou]

Miracle 24

    สงครามเย็นที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ดำเนินต่อเนื่องไปอีกนานหลายสัปดาห์ นับตั้งแต่ฮิโรกิกลายมาเป็นแขกประจำบ้าน ด้วยความเป็นเพื่อนสนิทของนาโอะ เซย์จิจึงไม่มีสิทธิ์ห้ามไม่ให้พนักงานร้านเค้กแวะเวียนมาได้ แม้ในบางครั้งนาโอะจะไม่ได้เอ่ยปากชวนให้มาก็ตาม ฮิโรกิไม่เคยเอ่ยปากทักเซย์จิเลยสักครั้ง ในทางตรงกันข้ามเซย์จิเองก็ไม่ชวนฮิโรกิคุยด้วยเช่นกัน ทว่าก็ไม่เคยละสายตา

    ไม่ว่านาโอะและฮิโรกิจะไปอยู่ส่วนใดของบ้าน เซย์จิจะคอยบอกให้เทะซึโอะตามไปอยู่ด้วยเสมอ และหากเซย์จิไปทำงานซึ่งนั่นหมายความว่านาโอะจะไม่ได้อยู่กับน้องชายตัวน้อย เขาจะให้สาวใช้คนสนิทคอยเป็นหูเป็นตาให้แทน ซึ่งฮิโรกิเองก็ทราบเรื่องนี้ดี ทว่าผู้ถือไพ่เหนือกว่าดูจะไม่ยี่หระกับเรื่องนี้เท่าใดนัก

    เซย์จิแม้จะสำนึกผิดแล้วแต่ก็ไม่ใช่คนดีเท่าใดนัก แน่นอนว่าเขาเตือนตัวเองเสมอไม่ให้เผลอทำสิ่งที่จะส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของนาโอะเข้า กระนั้นกลับไม่เคยห้ามจิตใจด้านมืดไม่ให้รู้สึกชิงชังแขกประจำบ้านได้เลย เขาไม่ชอบใจเมื่อเห็นนาโอะแย้มยิ้มขณะพูดคุยเรื่องสัพเพเหระต่อหน้าฮิโรกิ ชังรอยยิ้มเหยียดที่ถูกยัดเยียดให้ทุกครั้งยามร่างเพรียวเผลอไผล ซ้ำร้ายไปกว่านั้นยังมีท่าทีหมางเมินใส่เทะซึโอะอย่างไม่ทราบสาเหตุอีกด้วย ทั้งที่เซย์จิเคยได้ยินมาว่าฮิโรกิเป็นผู้ที่ช่วยเลี้ยงเด็กชายในตอนที่นาโอะไม่สบาย

    แม้ไม่นับที่ฮิโรกิเคยลักลอบเข้ามาพยายามพานาโอะหลบหนีออกไปและตอนนี้ยังเป็นศัตรูหัวใจ แต่เพียงแค่นั้นเขาก็มีเหตุผลเพียงพอในการไม่ชอบหน้าใครสักคนได้แล้ว หากแต่ความรู้สึกชิงชังทั้งหลายกลับถูกสะกดกลั้นเอาไว้ได้ เมื่อเห็นท่าทางมีความสุขของนาโอะยามได้เจอเพื่อนสนิทคนนี้

    ขอเพียงจับตาดูไว้ให้ดีคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

    คำบอกเล่าของไดยะว่านาโอะไม่เคยคิดอะไรกับพนักงานร้านเค้กคนนั้นเกินเพื่อน ทำให้เซย์จิวางใจลงได้บ้าง แม้ไม่ใคร่รู้จักเป็นการส่วนตัว แต่เขาก็เชื่ออยู่ลึก ๆ ว่าชายคนนั้นคงไม่บุ่มบ่ามทำอะไรที่เป็นการฝืนใจนาโอะ

    แต่วางใจหรือชะล่าใจกันแน่หนอ..

------------------------------------

    แสงอาทิตย์สีส้มอ่อนสาดทอเข้ามายังบานกระจกใสสะท้อนลงบนเรือนผมสีอ่อนของเด็กชายที่นอนหลับสนิทอยู่ ถัดไปเป็นนาโอะผู้ถูกยึดเตียงนอนครึ่งหนึ่งชั่วคราว เขามองน้องชายที่หลับไปได้สักพักแล้ว กับแขกประจำที่ยังไม่กลับร้านสลับกันไปมา ขณะกำลังคุยเรื่องต่าง ๆ กันด้วยท่าทางผ่อนคลาย

    " เป็นอย่างนี้ดีแน่แล้วเหรอนาโอะ " ฮิโรกิเปลี่ยนเรื่้องสนทนาอย่างกะทันหันด้วยคำพูดกำกวม พลางลอบมองเด็กชายตัวน้อยที่ยังหลับอยู่
    " อย่างนี้ที่ว่าหมายถึงอะไรเหรอ "

    " ก็หมายถึงที่ต้องอยู่เหมือนโดนขังไม่มีอิสระไงล่ะ " น้ำเสียงของฮิโรกิดังขึ้นจนเกือบขึ้นเสียง นาโอะหลุบสายตามองเทะซึโอะอยู่นานพอควรกว่าจะตอบคำถามนั้น

    " จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูกนักหรอกนะ ผมจะไปไหนมาไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ เพียงแค่....ไม่ค่อยได้เจอเทะซึจังเท่านั้นเอง "
    ปลายเสียงแผ่วลงในทันที ทุกเช้าหลังไปส่งเทะซึโอะที่โรงเรียนด้วยกันกับเซย์จิ นาโอะจะแยกไปที่อื่นเสมอโดยไม่บอกให้ทราบถึงสถานที่ที่จะไป ซึ่งเซย์จิก็ไม่เคยเอ่ยห้าม แต่กลับย้ำอยู่เสมอว่าจะเป็นผู้มารับเทะซึโอะกลับบ้านเอง นั่นเป็นคำพูดโดยนัยที่ทั้งสองทราบเป็นอย่างดีแม้ไม่เอ่ยออกมาตามตรง เทะซึโอะคือเครื่องพันธนาการไม่ให้ผู้เป็นพี่คิดหลบหนีได้

    " ไม่ค่อยได้เจอเทะซึโอะแล้วทำไมล่ะ " ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น
    " ผมยังไม่เคยบอกฮิโรกิเหรอ เซย์จิซังไม่ให้ผมเจอเทะซึโอะถ้าเขาไม่อยู่บ้าน.."

    " หมอนั่นยังใช้วิธีทุเรศ ๆ พวกนี้อยู่อีก " ดวงตาสีน้ำตาลของนาโอะคล้ายจะตัดพ้อในสิ่งที่ตนไม่สามารถทำอะไรได้เลย ซึ่งฮิโรกิเองก็สังเกตเห็น ดวงตาสีดำสนิทของเขาแฝงเร้นไว้ซึ่งความไม่พอใจ หากไม่มีเด็กชายนาโอะคงไม่ต้องทนอยู่ในที่แบบนี้

    " นาโอะไม่ต้องกังวลไปหรอก อดทนเข้าไว้สักวันฉันจะช่วยนายให้ออกไปจากที่นี่เอง " ฮิโรกิถือโอกาสคว้ามือเล็กมากุมไว้ข้างหนึ่ง ซึ่งนาโอะไม่ได้ขัดขืนอะไร เนื่องด้วยฉงนใจในสิ่งที่ได้ยิน

    " ฮิโรกิจะทำอะไรน่ะ " คำตอบที่ได้กลับมามีเพียงรอยยิ้มบางเบา นาโอะไม่ได้คาดคั้นถามมากไปกว่านั้น เพื่อนคนนี้อาจต้องการให้กำลังใจ เพียงแค่น้ำใจที่มีให้ก็ทำให้รู้สึกดีได้แล้ว เรียวปากบางจึงวาดรอยยิ้มออกมา
 
     พนักงานร้านขายเค้กไม่ได้ชวนคุยอะไรอีก เปลี่ยนเป็นมองสำรวจห้องนอนใหม่ของนาโอะ ซึ่งไม่ใช่ห้องที่เคยลอบเข้ามาไปเรื่อยดังที่เคยทำทุกครั้งที่มีโอกาสเข้ามา และครั้งนี้ถือเป็นครั้งที่สองแล้ว ขณะที่นาโอะกำลังครุ่นคิดไปถึงหัวข้อสนทนาเมื่อครู่

    ตลอดเวลาหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา หากไม่รวมเรื่องโดนจำกัดเวลาเจอน้องชาย ทุกอย่างถือว่าสงบสุขจนแทบไม่น่าเชื่อว่าก่อนหน้านี้นาโอะต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายเพียงใดบ้าง เซย์จิยังรักษาระยะห่างที่เคยตกลงกันไว้ได้เป็นอย่างดีมาโดยตลอด นาโอะจึงตอบแทนด้วยการไม่พาแขกของบ้านเข้ามาในห้องนอน ที่ซึ่งเซย์จิไม่สามารถเข้ามาได้เท่าที่จะทำได้ เพื่อความสบายใจของเจ้าของบ้าน

    แต่ทั้งหมดเป็นเพียงการกระทำซึ่งเกิดจากพื้นฐานนิสัยไม่ชอบเอารัดเอาเปรียบใครของเจ้าตัวเท่านั้น ทุกครั้งที่นาโอะถามตัวเอง ว่าหากวันใดเซย์จิเบื่อรักอันไร้ความหวังที่ต้องไล่ตาม ต้องฝืนเปลี่ยนตัวเองโดยไม่เต็มใจนี่ แล้วเอ่ยปากไล่นาโอะกับเทะซึโอะไปที่อื่นเขาจะทำยังไง จนถึงตอนนี้วินาทีนี้ที่ฮิโรกิเปิดประเด็นถึงเรื่องนี้ขึ้นมาให้นาโอะถามตัวเองเช่นนี้อีกครั้ง คำตอบก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงว่าเขายินดีไปอยู่ที่อื่นโดยไม่รอช้า

    เรื่องในอดีตเป็นดั่งรอยแผลที่ยังไม่หายสนิท เมื่อใดก็ตามที่หวนระลึกถึงก็ให้หวาดหวั่นทุกคราไป ชายกลับใจผู้นั้นไม่ว่าอย่างไรก็เป็นได้เพียงคนรู้จักสำหรับนาโอะเท่านั้น

    " นั่นอะไรน่ะนาโอะ " ฮิโรกิเรียกผู้เหม่อลอยให้่กลับมาสนใจอีกครั้ง
    " มีอะไรเหรอ "
    " ตรงนั้นอะไรน่ะ " เขาพูดพลางชี้นิ้วไปยังวัตถุสีดำต้องสงสัย ซึ่งถูกวางไว้ได้อย่างแนบเนียนกลมกลืนอยู่ด้านหลังโคมไฟติดผนังตรงข้ามเตียงนอน นาโอะพยายามเพ่งมองสิ่งที่ตนคิดว่าเป็นส่วนหนึ่งของโคมไฟมาโดยตลอด
    " ก็แค่โคมไฟเองนี่ "

    " ลองมองดี ๆ สิ ข้างหลังนั่นไง " เมื่อเห็นว่านาโอะไม่เอะใจสงสัยอะไรเลย ทั้งที่ด้านหลังโคมไฟมีอะไรบางอย่างที่ไม่ควรมีอยู่ แต่นาโอะกลับมองข้ามมันไปแม้จะชี้บอกแล้วก็ตาม ด้วยความอยากรู้ฮิโรกิจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปมองใกล้ ๆ ด้วยตัวเอง ทันทีที่รู้แน่ชัดว่าวัตถุสีดำที่ดูผิดสังเกตคืออะไรรอยยิ้มพรายก็ปรากฏบนใบหน้า ก่อนกระชากมันออกจากสายไฟมาให้่เจ้าของห้องดูให้เต็มตา

    " นี่มัน....!? "
    " กล้องวงจรปิดไงล่ะ " สิ้นคำพูดสุดท้ายเจ้าของร่างเพรียวก็ผลุนผลันออกจากห้องไปในทันที เป้าหมายหาใช่อื่นใดที่ไหน แต่เป็นห้องของเซย์จิซึ่งเขาไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว

    เจ้าของห้องผู้กระทำความผิดคงรู้เรื่องทั้งหมดผ่านภาพสุดท้ายจากกล้องวงจรปิดแล้วกระมัง จึงได้มองมายังประตูห้องราวกับรอคอยการมาของใครสักคนอยู่ ผู้บุกรุกร่างบางสาวเท้าเข้าไปกระแทกวางหลักฐานความผิดลงบนโต๊ะที่มีหน้าจอสี่เหลี่ยม ที่เซย์ิจิใช้สอดแนมดูตนเองในห้องมาตลอดจนถึงเมื่อครู่

    " หมายความว่ายังไงครับ "

     เซย์จิมองใบหน้าหวานที่ฉายชัดถึงความโกรธเคือง ก่อนไล่สายตาไปยังแขกประจำบ้านซึ่งเดินตามหลังมาไม่ห่าง ทั้งสองประสานสายตากันโดยที่นาโอะไม่ทันได้สังเกต แววตาเย้ยหยันอย่างสมเพชเซย์จิทำให้ความคิดจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เข้าใจพลันมลายหายไปกับอากาศจนหมด

    เขาต้องการบอกให้นาโอะรู้ว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะห่วงอาการป่วยของนาโอะ ที่ในตอนแรกแทบไม่ยอมให้เข้าใกล้เลยมากเพียงใด เหตุผลอีกประการหนึ่งที่สำคัญไม่น้อยไปกว่ากันคือความเห็นแก่ตัว ที่ต้องการจะเฝ้ามองคนที่รักอยู่ตลอดเวลา เพราะรักมากจึงยอมใช้วิธีคดโกงเล่นไม่ซื่อ สมควรแล้วที่ผู้ถูกละเมิดสิทธิส่วนบุคคลจะโกรธถึงเพียงนี้

    นาโอะคงไม่เกลียดเขามากไปกว่านี้แล้ว..
 
    " ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ "
    ชายหนุ่มทนกล้ำกลืนความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ ก่อนเมินแขกไม่รับเชิญซึ่งมาหยุดยืนอยู่เคียงข้างนาโอะเป็นที่เรียบร้อย แล้วมองไปยังร่างเพรียวแต่เพียงผู้เดียว

    " ผมอุตส่าห์คิดว่านอกจากเรื่องเทะซึโอะคุณจะไม่ใช้วิธีสกปรก ๆ แล้ว " 
    " ฉันขอโทษ.. " ในเวลานี้วินาทีนี้เขาพูดได้เพียงเท่านี้
   " ผมเบื่อจะฟังคำขอโทษของคุณแล้วล่ะครับ "
    " อย่างนั้นก็แย่หน่อยนะ เพราะจะอีกกี่พันครั้งฉันก็จะูพูด "
    " ถ้าทั้งหมดเป็นเรื่องโกหกผมไม่อยากฟังครับ " เจ้าของแววตาขุ่นเคืองตอกกลับแทบจะในทันที
    " ฉันไม่ได้โกหก "
    " ไม่ได้โกหกเหรอครับ งั้นคุณทำไปเพื่ออะไรล่ะครับ ละลาบละล้วงชีวิตส่วนตัวของผมไปทำไม ทั้งที่เราตกลงกันไว้แล้วว่าคุณจะไม่เข้าไปในห้องนั้น "

    สายตาทิ่มแทงของบุคคลที่สามทำให้เซย์จิยิ่งกดดันมากขึ้น เขายอมสารภาพความผิดบาปทั้งหมดที่เคยทำมาให้ชาวโลกรับรู้ ยังดีเสียกว่าต้องมาเว้าวอนนาโอะ ต่อหน้าผู้ที่ประกาศตัวทางอ้อมมาโดยตลอดว่าเป็นศัตรูด้วยอย่างที่กำลังจะเป็นอยู่ในตอนนี้

    " คนที่ทำผิดมามากกลับใจไม่ได้ง่าย ๆ หรอกนะนาโอะ " ฮิโรกิถือโอกาสโอบไหล่บางคล้ายจะปลอบประโลมไปในตัว ขณะกล่าวออกมา เมื่อเข้าใจไปเองว่าเจ้าของบ้านจนซึ่งคำพูดใดจะแก้ตัว

    " เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย " เซย์จิกระชากเสียงห้วน
    " จะเกี่ยวกับใครบ้างไม่สำคัญหรอกครับ คุณทำผิดข้อตกลงช่วยปล่อยผมกับเทะซึโอะไปด้วยครับ " นาโอะข่มความรู้สึกอันเดือดพล่านไว้ในใจ ก่อนพูดจุดประสงค์ของการมาหาด้วยตัวเองครั้งนี้

    " เสียใจด้วยที่ทำให้ไม่ได้ กล้องนั่นมีมาก่อนหน้าที่จะทำข้อตกลงกับนายแล้ว ไม่ถือว่าฉันละเมิดข้อตกลง ที่สำคัญฉันยังไม่ได้เข้าไปในห้องนายด้วย "
    " แต่กล้อง....."
    " กล้องแล้วยังไงล่ะ ข้อตกลงคือห้ามเข้าห้องไม่ใช่เหรอนาโอะ " เซย์จิค้านก่อนคู่สนทนาจะพูดจนจบประโยค ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเขายอมเป็นคนเลวอีกครั้งเพื่อรั้งคนสำคัญเอาไว้

     " คุณวางแผนเรื่องทั้งหมดไว้อยู่แล้วสินะครับ ถ้างั้นผมขอยกเลิกข้อตกลง มันไม่มีค่าอะไรแล้วล่ะครับ "  ดวงตาสีอ่อนละจากใบหน้าคู่สนทนาเมินมองไปทางอื่น ราวกับเซย์จิเป็นความผิดพลาดที่น่าสิ้นหวังไม่อาจแก้ไขให้ดีขึ้นได้แล้ว

    " ..นาโอะ "
    " ผมเคยคิดว่าผมไม่เข้าใจคุณเลย แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว คุณเป็นพวกคิดแต่จะหาผลประโยชน์ให้ตัวเองอย่างเดียวสินะครับ "

    ส่วนนึงของจิตใจที่เปิดรับเซย์จิเข้ามาทีละเล็กละน้อยถูกทำร้ายด้วยอาวุธที่เรียกว่าการหักหลังจนปิดตายลงอีกครั้ง นาโอะตระหนักได้แล้วเขาเป็นเพียงคนธรรมดา ที่เต้นอยู่บนเกมที่เซย์ิจิเป็นผู้วางหมากไว้ตั้งแต่แรกเท่านั้น บางทีคำว่ารักและคำขอโทษอาจเป็นส่วนหนึ่งในเกมด้วยเช่นกัน

    เขาเลิ่นเล่อมากเกินไปที่เผลอคิดไว้ใจชายผู้มากด้วยอำนาจคนนี้

    " นาโอะนักธุรกิจส่วนใหญ่ก็อย่างนี้ทั้งนั้นแหละ คิดถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง " ฮิโรกิก้มหน้าลงไปกระซิบกระซาบกับนาโอะ
    " ฉันบอกว่้าไม่เกี่ยวกับนายไง " ความอดทนต่อผู้ไม่ประสงค์ดีใกล้ดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุด เซย์จิกระชากคอเสื้อฮิโรกิขึ้นมาด้วยกำลังมหาศาล นาโอะที่ถูกฮิโรกิโอบไหล่อยู่พลอยเซถอยหลังไปด้วย ทว่าในตอนที่นาโอะตกใจจนทำอะไรไม่ถูกนั้นเอง ประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากผู้ที่ถูกทิ้งให้อยู่ลำพัง

    " พวกพี่ ๆ กำลังทำอะไรกันอยู่เหรอฮะ " เทะซึโอะเดินเตาะแตะเข้ามาหานาโอะก่อนเป็นคนแรก
    " ทำไมมาทางนี้ล่ะเทะซึจังไม่นอนต่อแล้วเหรอ " เขาก้มลงไปนั่งในระดับเดียวกับเด็กชาย จากนั้นจึงกอดไว้หลวม ๆ คล้ายกลัวใครมาลักพาไป

    " ผมไม่ง่วงแล้วล่ะ พี่เซย์จิกับพี่ฮิโรกิทะเลาะกันอยู่เหรอ "
    ดวงตาใสแป๋วมองเซย์จิกับฮิโรกิสลับกัน เซย์จิจึงได้สติขึ้นมาอีกครั้ง เขาพลาดปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือสติจนเกือบทำร้ายฮิโรกิให้นาโอะยิ่งชังหน้ามากกว่าเดิมเสียแล้ว มือหนาค่อย ๆ ปล่อยออกจากคอเสื้อของผู้ที่แม้จะตกเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ แต่กลับยังระบายรอยยิ้มน้อย ๆ อย่างคนอารมณ์ดีได้อยู่

    เมื่อไหร่ความผิดพลาดในอดีตจะเลิกตามรังควานเขาเสียที..

    " ไม่มีอะไรหรอกเทะซึจัง ไปนอนกับพี่ต่อดีกว่านะ " ด้วยไม่อยากให้เด็กน้อยรับรู้เรื่องโสมม นาโอะจึงเอ่ยชวน พลางลุกขึ้นแล้วจูงมือเทะซึโอะขึ้นมา ทว่ากลับถูกสะบัดออกเป็นการปฏิเสธ ก่อนเจ้าของร่างจะสาวเท้าเข้าไปกระุตุกขากางเกงเซย์จิ

    " พี่เซย์จิทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าฮะ "
    " ไม่เป็นไรหรอกเทะซึโอะ "
    " แน่เหรอฮะ เทะซึจังเป็นห่วงนะ.." ป๊ะป๋าของเทะซึโอะมีท่าทางเคร่งเครียดยิ่งกว่าครั้งใดที่เคยเห็น แล้วจะให้เด็กชายวางใจได้อย่างไร
    " ขอบใจที่เป็นห่วง กลับไปนอนกับนาโอะเถอะ " เซย์จิลูบศีรษะเด็กชายเบา ๆ ก่อนดันหลังให้กลับไปหานาโอะ ทันทีที่ทั้งสองเดินหายลับไปหลังบานประตู ฮิโรกิที่ยังรั้งรออยู่ก็เอ่ยเย้ยหยันขึ้นมา

    " แกแพ้แล้ว เลิกพยายามสักทีเถอะ มันเปล่าประโยชน์ " น้ำเสียงกลั้วหัวเราะที่น่ารังเกียจ ก่อนเจ้าตัวจะเดินหายไปโดยไม่สนใจปฏิกิริยาผู้แพ้ในความคิดของตนอีก เซย์จิทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้เมื่อเสียงปิดประตูห้องดังขึ้น เขามองกองเอกสารมากมายตรงหน้า ก่อนฝืนยิ้มออกมาเหมือนให้กำลังใจตนเอง

    " นายพูดผิดแล้วล่ะ ถ้าแค่นี้ยังตัดใจยอมแพ้ง่าย ๆ โลกนี้คงไม่มีคำว่าชนะ "

    ..สักวันฉันจะบอกความจริงให้นายฟังแน่นอนนาโอะ..

-----------------------------------

    หลายวันถัดไปไปบรรยากาศอึดอึดอันไม่พึงปรารถนาปกคลุมไปทั่วทั้งบ้าน นาโอะกลับไปพูดคำตอบคำกับเซย์จิอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้หาใช่เพราะหวาดกลัว หากแต่เป็นเพราะโกรธเคืองเป็นอย่างมาก จนไม่ใคร่จะข้องเกี่ยวด้วยเกินจำเป็น ผู้ที่คอยบ่อนทำลายความสัมพันธ์ลงจนเหลือศูนย์อีกครั้งยังคงแวะเวียนมาที่บ้านเป็นประจำไม่ขาด และเฝ้ามองทุกอย่างด้วยความพึงพอใจ

    ทว่าวันนี้กลับต่างจากทุกวันเมื่อไม่ฮิโรกิไม่มาอย่างที่เคย เซย์จินั้นหาได้ใส่ใจไม่้ สำหรับเขาตัวตนของฮิโรกิถือเป็นเพียงอากาศจะมีอยู่หรือไม่ก็ค่าเท่ากัน แต่เนื่องจากผู้คอยดึงความสนใจนาโอะไปจากน้องชายตัวน้อยไม่อยู่ ในตอนบ่ายหลังเลิกเรียนห้องรับแขกจึงถูกสองพี่น้องจับจองไปเป็นพื้นที่ส่วนตัว

    กระนั้นนาโอะกลับฉงนใจยิ่งนักเมื่อเซย์จิหอบหิ้วเอกสารกองโตลงมาแย่งพื้นที่ครึ่งนึงของโต๊ะ และโซฟาหน้าทีวีด้วย ในตอนแรกเขาตั้งใจบอกให้เลิกทำลายเวลาส่วนตัวของตนกับเทะซึโอะ และกลับไปนั่งทำงานในห้องเหมือนเดิม แต่เมื่อเด็กชายกล่าวเชื้อเชิญพี่ชายตัวโตด้วยตัวเองพร้อมใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เขาก็เอ่ยปากไล่ไม่ลงแม้จะรู้สึกอึดอัดมากก็ตาม

    " เขียนผิดแล้วเทะซึจัง ตัวเทะเขียนอย่างนี้ต่างหาก "
    เจ้าของน้ำเสียงนุ่มหูลงไปนั่งลงกับพื้นเคียงข้างเทะซึโอะที่นั่งคัดลายมืออยู่ก่อนแล้ว ก่อนจับมือน้องชายให้เขียนตัวอักษรที่ถูกต้องลงในสมุด

    " ต่อไปก็ตัวซึ เขียนยังไงเอ่ยเทะซึจัง "
    " ตัวซึ......" เด็กชายเอียงหัวไปทางซ้ายทีขวาทีขณะใช้ความคิด ก่อนลากดินสอลงบนหน้ากระดาษ
    " ลากเส้นผิดแล้วเทะซึจัง " นาโอะช่วยจับมือเขียนให้ใหม่อีกครั้งอย่างอ่อนโยน แล้วถือโอกาสเขียนตัวโอะตัวสุดท้ายของชื่อให้จนเสร็จ

    " ทีนี้เทะซึจังก็เขียนชื่อเป็นแล้วล่ะเนอะ "
    " ครับ พรุ่งนี้เทะซึจังจะคัดมาให้พี่นาโอะดูเยอะ ๆ เลย~ " เด็กชายยิ้มหวานก้มลงมองตัวอักษรที่ผสมผสานรวมกันเป็นชื่อเทะซึโอะ
    " แล้วพี่จะคอยดูนะ "

    ผู้อยู่นอกวงสนทนาอีกฝั่งของโซฟาแสร้งทำเป็นอ่านเอกสาร ขณะลอบมองผู้ร่วมห้องทั้งสองเป็นระยะ เมื่อสมาธิไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตัวอักษรในหน้ากระดาษจึงถูกอ่านแค่เพียงผ่านตาไม่ได้เข้าสู่กระบวนการคิดอย่างที่ควรเป็น

    มีบ้างที่นาโอะเหลือบมองมาราวกับระแวดระวังภัยอยู่ หากแต่ก็ไม่ทันเซย์จิซึ่งสังเกตเห็นก่อน แล้วทำเป็นอ่านเอกสารต่อได้อย่างแนบเนียนทุกครั้งไป จังหวะที่ดวงตาสีดำเหลือบมองไปยังนาโอะที่กำลังเผลอไผลอีกครั้งอยู่นั้นเอง เทะซึโอะก็เงยหน้าขึ้นจ้องเขม็งทันทีแล้วชวนคุยเสียงดัง

    " เทะซึจังเขียนชื่อตัวเองเป็นแล้ว พี่เซย์จิล่ะฮะเขียนชื่อตัวเองได้หรือยัง " มือเล็กหอบสมุดกับดินสอเดินมาวางลงบนเอกสารจำนวนมากบนโต๊ะ
    " ชื่อเหรอ ? "
   " เมื่อกี้พี่นาโอะสอนผมเขียนชื่อด้วยล่ะฮะ " ดวงตาสีอ่อนพราวระยับหันไปหาผู้ที่ถูกพาดพิงถึง เซย์จิมองตามไป ก่อนยิ้มพรายที่มุมปากแล้วตอบคำถาม

    " พี่ก็เขียนชื่อตัวเองไม่เป็นเหมือนกัน แย่จังเลยเนอะ " ชายหนุ่มโกหกคำโตได้อย่างหน้าตาเฉย ขณะสบตากับเทะซึโอะด้วยสายตาที่เข้าใจกันเพียงสองคน

    " งั้นให้พี่นาโอะสอนให้สิครับ "
    " เทะซึจังพูดอะไรน่ะ!? " นาโอะตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินเป็นอย่างมาก
    " พี่นาโอะสอนพี่เซย์จิหน่อยสิครับ " เทะซึโอะเดินกลับไปนั่งที่เดิม โดยมีพี่ชายตัวโตเดินตามไปนั่งด้วย จึงกลายเป็นว่าทั้งสามนั่งเรียงกันโดยมีเด็กน้อยนั่งคั่นกลาง
    " แต่เซย์จิซังไม่มีทางจะเขียนไม่เป็นอยู่แล้วนี่ " เจ้าของน้ำเสียงห้วนหรี่ตามอง
    " ฉันเขียนไม่เป็นจริง ๆ " เขายังคงยืนกรานอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวต่อไป

    " พี่นาโอะเคยสอนเทะซึจังว่าอย่าเป็นคนลำเอียง จะทำอะไรต้องเสมอภาคไม่ใช่เหรอครับ "
    ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำของเทะซึโอะทำให้นาโอะจนซึ่งข้อโต้แย้งในที่สุด เขาไม่คิดว่าเซย์จิจะรุกเข้าหาในรูปแบบนี้มาก่อน ซ้ำร้ายยิ่งไปกว่านั้นน้องชายตัวน้อยยังช่วยไล่ต้อนให้่จนมุมเสียอีก ดวงตาสีอ่อนกรอกไปมาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ก่อนถอยหายใจออกมายาวเหยียด แล้วคว้าดินสอขึ้นมาในที่สุด

    " ชื่อเซย์จิซังเขียนอย่างนี้ครับ "
    " อย่างไหนเหรอ " เซย์จิยื่นหน้าไปมองมือเรียวที่ลากเส้นขีดเขียนบนกระดาษให้ดูอย่างไม่เต็มใจนัก แต่ยังไม่ทันได้เขียนจนเสร็จมือเล็ก ๆ ป้อม ๆ ก็แย่งกระดาษมาถือไว้เอง ก่อนลุกไปนั่งบนโซฟาเกิดช่องว่างระหว่างผู้ใหญ่สองคนขึ้นมา

    " เมื่อกี้พี่นาโอะไม่ได้สอนเทะซึจังแบบนี้นี่ครับ "
    " นั่นสิ เขียนให้ดูอย่างเดียวฉันจำไม่ได้หรอกนะว่าเขียนยังไง " ชายหนุ่มเขยิบเข้าไปใกล้จนต้นขาแนบสัมผัสกัน ดวงตาสีอ่อนหันมองด้วยความตกใจ ก่อนจ้องมองให้อีกฝ่ายเพื่อเตือนถึงสถานะระหว่างกัน ที่ในตอนนี้ไม่ได้เป็นแม้แต่คนรู้จัก

    " อย่าฉวยโอกาสให้มันมากนักเลยครับ " ร่างเพรียวกระถดหายถอยห่างออกมาเล็กน้อย แล้วกระซิบปรามด้วยเสียงแผ่วเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน กระนั้นผู้ถูกต่อว่าหาได้สะทกสะท้านไม่

    " เร็ว ๆ เข้าสิ "

    " พี่นาโอะจะไม่สอนพี่เซย์จิแล้วเหรอฮะ " ถูกเอ่ยเร่งพร้อมกันอย่างนี้นาโอะจำต้องยัดดินสอใส่มือใหญ่อย่างเสียไม่ได้ จากนั้นจึงวางฝ่ามือของตัวเองซ้อนทบลงไปด้านบน เล็บสีชมพูซีดขาวเมื่อนาโอะออกแรงกดให้ลูกศิษย์ตัวโตลากมือไปตามที่บังคับ ไออุ่นถ่ายทอดผ่านผิวสัมผัส ขณะเซย์จิมองใบหน้าขาวสะอาดที่ค่อนข้างบึ้งตึงได้ไม่รู้เบื่อ จนเมื่อรู้สึกตัวอีกทีฝ่ามือเรียวก็ผละออกไปอย่างน่าเสียดาย แท่งดินสอกลิ้งหล่นจากมือของเซย์จิทันที

    " จำได้แล้วใช่มั้ยครับ "
    น้ำเสียงหวานหูหากแต่ฟังดูไร้เยื่อใยเอ่ยถามขึ้น คล้ายไม่ต้องการให้้น้องชายประท้วงเรียกร้องหาความเท่าเทียมกันให้เซย์จิได้อีก

    " ถ้าฉันบอกว่ายังนายจะสอนใหม่เหรอ "
    " คุณนี่มัน...."

    เซย์จิรู้ดีถ้าเป็นคำขอร้องของน้องชายเพียงคนเดียวนาโอะไม่มีทางปฎิเสธได้ และเขายอมรับอย่างไร้ซึ่งคำแก้ตัวใด ๆ ว่ากำลังฉวยโอกาสจากจุดอ่อนนี้อยู่ ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองเด็กน้อยที่นั่งแกว่งขากอดหมอนอย่างอารมณ์ดีอยู่บนโซฟาด้านหลัง ริมฝีปากเรียวจึงระบายรอยยิ้มกว้างออกมาบ้าง บรรยากาศอันอบอวลไปด้วยความสุขแผ่ขยายไปทั่วทั้งห้องซึ่งนาโอะได้แต่ไม่เข้าใจว่ามาจากเหตุใด

    " ทำอะไรกันอยู่น่ะ "
    ผู้บุกรุกที่แอบมองทั้งสามคนอยู่นานพอควรตัดสินใจสาวเท้าเข้ามาในห้องรับแขก โดยไม่มีการขออนุญาตเจ้าของบ้านก่อนเหมือนเช่นเคย รอยยิ้มเริงร่าอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวปรากฏอยู่บนใบหน้า

    " ไดยะ!! "

    เซย์จิ นาโอะและเทะซึโอะเรียกชื่อผู้ที่ไม่ได้เจอมาเป็นเวลาแรมเดือนพร้อมกัน

TBC

ขอโทษด้วยค่ะคราวนี้ก็มาต่อช้าอีกแล้ว เข้าช่วงสุดท้ายของเทอมแล้วทั้งงานทั้งสอบกำลังดุเดือดเลยล่ะค่ะ (ฮา)
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นตอนที่แล้วทุกเม้นเลยค่ะ!! >w<

[different]

ไดยะจ๋าา เฮล์พเซย์จิพลีสสส !

ฮิโรกิเริ่มเลวขึ้นทุกวัน ๆ
ถ้าไม่มีฮิโรกิ ค.สัมพันธ์ก็น่าจะดีขึ้นเยอะแล้วแท้ ๆ
เ้ว้ยยย เกลียดมัน ๆ

[anajulia]

ยังคงไม่เคลียร์ เฮ้ออออออออออออออออ

ไดยะซังงงงงงงงงงงงงง มาเก็บฮิโรกิไปคืนท่านเจ้าของร้านทีสิคร้า หงิงๆ
เซย์จิเนียนได้น่ารักมากอ้ะ แต่ก็นะ คนที่ทำร้ายไว้ขนาดนั้น
จะให้ใช้เวลาแค่นี้ทำความเข้าใจน่ะมันได้ แต่ให้ยอมรับเลยมันยากนินาโอะจังนิ

ขอร้องล่ะค่ะพระเจ้า ขอ miracle of love จงบังเกิด อย่าให้ต้องมีเรื่องร้ายๆอีกเลย

[iforgive]

ฮิโรกิจะเลวไปถึงไหนฮะ  ความรักคือการแย่งชิงเหรอ
นาโอะก็นะ  ใจแข็งสุด ๆ ไปเลย
หวังว่าเทะซึโอะจะช่วยให้นาโอะเห็นความจริงใจของเซจิบ้างนะ

[MaeMoo]

อัศวินม้าขาวมาช่วยแล้ววว

เอ๊ะ หรือมาขัดจังหวะล่ะเนี่ย

พยายามเข้าเซย์จิ มีตัวช่วยน่ารักอย่างเทะสึจังด้วย
ชนะเห็นๆ นะ

[YELLOWSTAR]

เทะซึโอะ  เด็กเจ้าเล่ห์

น่ารักจังเลยอ่าาา

แล้วอย่างงี้เมื่อไหร่นาโอะจะใจอ่อนซักทีอ่าาาา

ไดยะนายมาแล้วก็ช่วยเซย์จิด้วยแล้วกันน่ะ  สู้ๆๆๆๆๆ  555++

โยนงานให้จังๆเลย  หุหุ

ไรเตอร์  งานยุ่งมากเลยใช่มั๊ย??  สู้ๆๆๆๆน่ะ  เราก็เยอะเหมือนกานนน  เซงชะมัด
 

[roseen]

 :เฮ้อ:เรื่องยังยุ่งเหมือนเคย

[kungyung]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกใครก็ได้
ช่วยเอาไอ้ฮิโรกิไปเก็บหน่อย

[BeeRY]

รำคาญฮิโรกิจริง ชิส์ เอาไปไกลๆหน่อยเซย์จิ

[*4_m3*]

ไดยะมาช่วยกู้คะแนนใ้ห้เซยืจิหน่อยสิคะ เก็บฮิโรกิกลับร้านไปเลยนะ
เอ๊ะ!!หรือเราจะเชียร์ให้ไดยะคู่กะฮิโรกิดีอ่ะจะได้หมดตัวปัญหา

[golove2]

สนุกค่ะ

ตอนนี้สงสารเซย์จิอ่ะ


 

[pattybluet]

เห็นไดยะ เหมือนเห็นพระเอก 

รอลุ้นสถานการณ์หน้าค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

[My_yunho]

เอาไอ้ฮิโรกิบ้าบอคอแตกนั่นออกไปได้ม้ายยยยยยยยยยยย

เกลียดมันจังเลยอ่ะ

อ่า พระผู้เป็นเจ้าประทานไดยะมาสักที

ช่วยหน่อยเหอะไดยะคุง เซย์จิกำลังแย่ แฮ่

รอตอนต่อไปนะคะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

คิดถึงเทะซึจังอ่า

[jasmin]

ไดยะซัง พระเอกของพระเอกของเรื่องนี้มาแล้วววว
ช่วยเซยจิหน่อยเร็ว โดนฮิโรกิทำแต้มห่างไปเยอะแล้ว
นานๆทีจะอยู่พร้อมแบบครอบครัวสุขสันต์
เทะซึน่ารักเหมือนเดิม 

[JJHJJH]

คิดถึงเรื่องนี้ม๊ากกกกกกกกกกก อยากอ่านๆ

[mousou]

Miracle 25

    หากมีใครสักคนติดใจสงสัยว่าเหตุใดเซย์จิซึ่งไม่เคยผูกพันกับผู้ใด ถึงหลงใหลใครสักคนมากจนยอมเปลี่ยนตัวเองได้ถึงเพียงนี้ เขาคงตอบอย่างไม่ลังเล เพราะความซื่อตรงของนาโอะยังไงล่ะ และหากจะถามต่อไปว่าเจ้าของดวงตาสีอ่อนซื่อตรงอย่างไร เซย์จิเชื่อว่าถึงใช้เวลาทั้งวันก็คงพร่ำพรรณนาได้ไม่จบไม่สิ้น

    ความตรงไปตรงมาเหล่านั้นเป็นสิ่งดึงดูดความสนใจตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้สัมผัสพูดคุยด้วย หลังจากส่งนาโอะไปองค์กรลับเมื่ออายุครบกำหนด เซย์จิเคยใช้หนูทดลองคนอื่นที่รูปร่างต้องตาต้องใจเป็นเครื่องระบายอารมณ์ใคร่เช่นเดียวกับที่ทำกับนาโอะ ทว่าทันทีที่แนะนำตัวพร้อมบอกสถานะของตน เหยื่อตัวน้อยเป็นต้องเข้ามาประจบเอาใจอย่างหวังผลทุกรายไป ไม่เคยมีผู้ใดเลยจะเป็นอย่างนาโอะที่ดิ้นรดขัดขืนอย่างไม่คิดชีวิต นั่นคงเป็นสิ่งที่ทำให้เจ้าของดวงตาสีอ่อนซึ่งแฝงไว้ด้วยความชิงชัง และหวาดกลัวยามมองมายังเซย์จิตลอดหลายปีที่โดนจองจำ ติดตรึงอยู่ในความทรงจำไม่รู้ลืมมาโดยตลอด

    แต่มาจนถึงตอนนี้ดวงตาคู่นั้นไม่ฉายแววหวาดหวั่นอีกต่อไป หากแต่กลับเต็มไปด้วยความหมางเมิน ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยเมื่อคิดถึงสิ่งที่ตนกระทำต่อนาโอะในอดีต แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทำใจยอมรับได้โดยง่ายด้วยเช่นกัน เหมือนดังเช่นตอนนี้ที่บรรยากาศในห้องรับแขกราวกับถูกเส้นบาง ๆ ขีดคั้นระหว่างเซย์จิและนาโอะกับเทะซึโอะเอาไว้ ซึ่งเจ้าของบ้านไม่ชอบใจบรรยากาศเช่นนี้เอาเสียเลย

    ความตึงเครียดเข้าครอบครองทุกอณูอากาศ หลังเจ้าของบ้านและผู้ร่วมชายคาร่างเพรียวมีปากเสียงกันเป็นเวลานาน อีกสองวันจะถึงวันเยี่ยมชมการเรียนการสอนที่โรงเรียนอนุบาลของเทะซึโอะ แน่นอนว่าผู้เป็นพี่ชายซึ่งถือเป็นผู้ปกครองเพียงคนเดียวต้องเข้าร่วมด้วย ทุกอย่างคงผ่านไปด้วยดี ถ้าเซย์จิไม่เอ่ยปากยืนกรานจะเข้าไปดูการเรียนการสอนด้วยกัน

    ยิ่งคิดเท่าไหร่นาโอะก็ยิ่งไม่เข้าใจ สิ่งที่ชายผู้นี้พร่ำบอกมีเพียงว่ารักเขาและสำนึกผิดแล้วเท่านั้น ทั้งที่น่าจะยอมวางมือจากเทะซึโอะที่เคยถูกมองเป็นเพียงผลการทดลองมาโดยตลอดไปแล้ว เหตุใดจึงแสดงท่าทีราวกับมีสิทธิ์ในตัวน้องชายของเขาอยู่อีก และยิ่งทำใจกว้างยอมรับสิ่งที่เซย์จิเรียกร้องมาไม่ได้เป็นอันขาด ในซอกหลืบของความรู้สึกอะไรบางอย่างพร่ำกระซิบเตือนนาโอะอยู่เสมอ ระวังไว้ให้ดีเถิดชายผู้นี้ เซย์จิผู้โหดร้ายจะพรากน้องชายคนสำคัญไป

    แต่แม้จะพร่ำบอกสักแค่ไหนว่าตนและเทะซึโอะจะไม่ฉวยโอกาสจากช่วงเวลาที่ได้อยู่กับตามลำพังหนีไปอีก ผู้ที่อยู่ในสถานะเหนือกว่าอย่างเซย์จิก็ไม่ยอมอยู่ท่าเดียว จนในที่สุดนาโอะต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ เอ่ยปากตอบตกลงยอมให้นักธุรกิจหนุ่มเข้าร่วมชมการเรียนการสอน ในฐานะผู้ปกครองอีกคนหนึ่งของเทะซึโอะอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้จะไม่เต็มใจเลยก็ตาม รอยยิ้มของน้องชายตัวน้อยยามที่รู้ว่าพี่ชายตัวโตจะเข้าร่วมงานวันนั้นด้วย เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้นาโอะรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง

    หลังได้คำตอบอย่างที่ต้องการ เซย์จิก็แทบไม่มีเวลาว่างมายุ่งเกี่ยวกับสองพี่น้องอีกเลย ยกเว้นเวลาไปรับไปส่งเทะซึโอะที่โรงเรียนอนุบาลเท่านั้น นอกจากนั้นจะเก็บตัวเงียบอยู่ในห้องส่วนตัวตลอดเวลา ไม่สนใจไดยะที่แวะเวียนมาหา หรือแม้กระทั่งฮิโรกิที่คอยมาก่อกวนไม่เลิกรา เพราะวางแผนบางอย่างอยู่ หรือเพราะตื่นเต้นกับอะไรอยู่นาโอะก็สุดจะคาดเดาได้

-------------------

    เช้าวันเยี่ยมชมการเรียนการสอน ใบหน้าหวานที่ดูไม่สบอารมณ์นักแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวาน เมื่อเด็กชายตัวน้อยสะพายกระเป๋าวิ่งตรงเข้ามาหา ที่เดินตามมาไม่ห่างคือเจ้าของบ้านซึ่งปกติจะเห็นสวมแต่ชุดสูท มาวันนี้กลับใส่เพียงกางเกงยีนส์ และเสื้อยืดธรรมดาอย่างที่นาโอะไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะไม่ได้อยู่ในชุดเป็นทางการหรืออย่างไรไม่ทราบ เจ้าของดวงตาสีอ่อนที่ลอบมองไม่วางตาถึงรู้สึกราวกับชายผู้นี้เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาทั่วไป หาใช่ผู้ที่มีอีกครึ่งชีวิตอยู่ในโลกเบื้องหลังแสงสว่างที่มากด้วยอำนาจไม่

    ทว่านั้นเป็นแค่ก้อนความคิดที่ผุดขึ้นมา และสลายหายไปเหมือนฟองสบู่เท่านั้น สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือความไม่เข้าใจในตัวชายร่างสูงคนนี้ แน่นอนข้อสงสัยที่ว่าเหตุใดเซย์จิจึงต้องการไปร่วมงานวันนี้ด้วยยังคงอยู่ แต่อีกประเด็นที่เพิ่มมา คือนักธุรกิจระดับผู้นำที่น่าจะเป็นรู้มารยาททางสังคมเป็นอย่างดี มีเหตุผลอะไรถึงเลือกใส่ชุดลำลองเป็นกันเองอย่างนี้ไปงานเยี่ยมชมการสอน ที่ต้องพบเจอผู้ปกครองซึ่งอยู่ในสถานะทางสังคมที่หลากหลายของเด็กนักเรียนคนอื่น

    สิ่งที่นาโอะกังวลหาใช่ภาพลักษณ์ภายนอกที่จะถูกประเมินในทางที่แย่ลง หากแต่เป็นเรื่องที่เซย์จิกำลังวางแผนอยู่ต่างหาก ชายหนุ่มคิดว่าการเยี่ยมชมการสอนเป็นนัดไปปิกนิกที่สวนสาธารณะหรืออย่างไร ทั้งที่ตัวนาโอะเองมีเรื่องให้กลุ้มใจจนนอนไม่หลับอยู่มากมาย ทั้งกลัวคำถามละลาบละล้วงจากผู้ปกครองคนอื่นถึงสภาพครอบครัวของเทะซึโอะ ที่มีเพียงผู้ชายสองคนมาแทนที่พ่อและแม่อย่างที่ควรเป็น ซ้ำร้ายไปกว่านั้นหนึ่งในนั้นยังเป็นคนนอกที่ดันทุรังจะเข้าร่วมให้ได้ทั้งที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย

    และเนื่องด้วยนี่เป็นครั้งแรกที่นาโอะจะได้สัมผัสโลกภายนอกหลังจากต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ มานานหลายปี จึงยิ่งกลัวประหม่าจนเผลอทำเรื่องผิดพลาดอะไรเข้า และพลอยทำให้เด็กชายถูกเพื่อนล้อว่ามีพี่ชายไม่เอาไหนได้ นาโอะไม่รู้ว่าโลกภายนอกที่ถูกตัดขาดมาเป็นเวลาเกือบสิบปีเปลี่ยนไปมากแค่ไหน ไม่รู้ว่าควรวางตัวยังไง เป็นธรรมดาที่จะกังวลอย่างไม่อาจห้ามได้ เมื่อมาเห็นเซย์จิแต่งกายราวกับไม่ใส่ใจอะไรมากนักก็อดหงุดหงิดใจขึ้นมาไม่ได้

    " ทำไมคุณถึงใส่ชุดแบบนี้ล่ะครับ "
    เจ้าของดวงตาขุ่นเคืองเป็นฝ่ายเอ่ยทักก่อนอย่างที่ไม่ค่อยมีนัก และมองคู่สนทนาตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นการย้ำคำถาม

    " หือ ? ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ ฉันใส่ชุดนี้แล้วดูไม่ดีเหรอ "
    เซย์จิยิ้มกว้าง ดูดีมากจนแทบสลัดภาพชายหนุ่มผู้โหดร้ายออกไปจากความทรงจำได้เลยทีเดียว กระนั้นนาโอะกลับยิ่งหงุดหงิดในการกระทำนี้มากขึ้น ตั้งแต่สารภาพรักอย่างคาดไม่ถึงชายผู้นี้ก็เปลี่ยนไป อีกหนึ่งการเปลี่ยนแปลงนั้นคือกิริยาแนบเนียนเสียจนน่าหมั่นไส้ ระยะหลังมานี้เซย์จิหาได้มีท่าทีสำนึกผิดให้เห็นอีกต่อไป แต่กลับปฏิบัติด้วยราวกับระหว่างคนทั้งสองไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน

    นาโอะเคยเอาเรื่องทั้งหมดนี้ไปปรึกษากับฮิโรกิ และคำเฉลยจากเพื่อนสนิทก็ช่วยไขข้อข้องใจให้ได้ในระดับหนึ่ง เหตุผลที่เซย์จิแสดงท่าทีอย่างนี้ ต้องเป็นเพราะนักธุรกิจหนุ่มผู้นี้หาได้สำนึกผิดจากใจจริงไม่ ตอนนี้คงหน่ายที่ต้องแสดงท่าทางราวกับสำนึกผิดเจียนตายแล้ว จึงเปลี่ยนเป็นรุกเข้าหาในรูปแบบนี้ โดยเลิกคำนึงถึงสิ่งที่ตนเคยทำไว้อีกต่อไป หากปล่อยไปไว้เช่นนี้ต่อไปไม่นานชายผู้เหี้ยมโหดคนเดิมจะกลับมา

    ฮิโรกิเฝ้าย้ำเตือนเช่นนี้อยู่เสมอ อย่าได้เผลอวางใจชายผู้นี้เป็นอันขาด คำหวานหูโป้ปดนั่นทั้งหมดเป็นเพียงเกมแก้เบื่อเท่านั้น

    ในตอนแรกนาโอะยังลังเลไม่อยากปักใจเชื่อสิ่งที่ฮิโรกิพูดเท่าใดนัก แต่เมื่อพบกล้องวงจรปิดซึ่งเป็นหลักฐานยืนยันถึงความไม่จริงใจของเซย์จิ ฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดสะบั้นลง นับจากนั้นเป็นต้นมาเขาไม่เคยห้ามความหวาดกลัวที่เข้าเกาะกุมจิตใจอีกครั้งได้เลย กลัวทุกอย่างจะกลับไปเป็นแบบเดิมอีก

    แต่ในเมื่อเวลานี้ชายผู้โหดร้ายคนนั้นยังเพลิดเพลินกับการสวมหนังแกะหยอกล้อเหยื่อตัวน้อยอยู่ เจ้าเหยื่อก็ขอทำใจกล้าข่มความกลัวเล่นด้วยดูสักครั้งก่อนจะไม่มีโอกาสอีกต่อไป ดังนั้นนาโอะจึงเลือกข่มความกลัวไว้ให้มิด และลองปฏิบัติกับผู้ที่เคยรังแกตนมาตลอดด้วยท่าทีที่แปลกไปบ้าง

    " เปล่าครับ "
    ร่างเพรียวเลือกปัดข้อสงสัยอันน่ารำคาญออกไปจนหมดชั่วคราว เปล่าประโยชน์ที่จะมาคิดหาคำตอบอะไรในเวลานี้

    " แน่ใจนะ ? มีอะไรก็บอกมาสิ "
    ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เจ้าของกลิ่นกายหอม แต่กลับถูกเมินด้วยการเดินผละไปอีกทาง

    " ไม่มีอะไรหรอกครับ "
    " ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว เรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันเวลา "
    คิ้วหนาเลิกขึ้นเป็นเชิงสงสัยในพฤติกรรมน่าสงสัยของนาโอะ ก่อนเอ่ยชวนแล้วคว้ามือเด็กชายที่ยืนมองคน โน้นคนนี้ทีอยู่จูงเดินออกไป

--------------------

    ทุกอย่างผิดไปจากที่คิดไว้อย่างสิ้นเชิง ไม่มีบรรยากาศตึงเครียดเหมือนที่คิดไว้ ไม่มีคำถามละลาบละล้วงใด ๆ ทั้งนั้น ห้องเรียนห้องเล็กถูกดัดแปลงเป็นสนามแข่งปั้นดินน้ำมัน เรื่องไร้สาระอย่างสถานะทางสังคม หรืออะไรทำนองนั้นจึงไม่อยู่ในความคิดของผู้ปกครองทุกคน ที่เริ่มหันมาสนใจกิจกรรมผ่อนคลายความเครียดจากการทำงานกับลูกตัวน้อยอีกต่อไป

    โต๊ะและเก้าอี้ถูกจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบไว้มุมหนึ่งของห้อง มีโต๊ะตั้งพื้นตัวเล็กหลายตัวครบจำนวนเด็กนักเรียนวางไว้แทนที่ แม้เทะซึโอะจะยังเป็นเด็กและนาโอะก็ตัวผอมบาง แต่เมื่อมีชายร่างสูงใหญ่อย่างเซย์จิเพิ่มเข้ามาด้วย พื้นที่ของโต๊ะตัวเล็ก ๆที่มีป้ายชื่อเทะซึโอะแปะอยู่จึงแคบลงถนัดตา

    ดวงตาสีอ่อนมองสำรวจไปรอบห้องเรียน ขณะปล่อยให้สองคนที่เหลือบีบนวดดินเหนียวหลากสีที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ กระดานหน้าห้องมีตารางแผนผังที่นั่งนักเรียนแต่ละคนถูกล้อมกรอบไว้ด้วยสติ๊กเกอร์รูปดาวจำนวนมาก ถัดไปเป็นหน้าต่างสีสันฉูดฉาดที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ผ้าม่านเรียงตามสีวันถูกแขวนไว้สลับกันตามบานหน้าต่าง

    ที่หลังห้องมีล็อคเกอร์ขนาดเล็กเรียงกันจำนวนมาก มีตัวอักษรเอียงโย้ไม่ค่อยสวยงามเท่าไหร่นักลงลายมือเขียนชื่อแสดงความเป็นเจ้าของไว้ด้านหน้า นาโอะเห็นลายมือที่คล้ายจะเป็นของเทะซึโอะ และรูปวาดเอียง ๆ เบี้ยว ๆ ที่เจ้าตัวพยายามวาดลงไปบนที่ว่างของกระดาษหน้าล็อคเกอร์อันหนึ่ง ทำให้ผู้เป็นพี่อดลอบยิ้มออกมาไม่ได้ ทั้งหมดทั้งมวลเหล่านี้ทำให้นาโอะสบายใจขึ้นมาได้บ้าง ว่าน้องชายตัวน้อยคงมีความสุขมากตอนอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้

    " พี่นาโอะขำอะไรน่ะฮะ "
    เด็กชายแสดงอาการร้อนตัวทันทีที่มองตามสายตาของนาโอะไป ใบหน้าขาวแดงเรื่อเพราะความอายด้วยเข้าใจว่าผลงานชิ้นเอกของตนดูน่าขันในสายตาผู้เป็นพี่

    " แล้วเราคิดว่าพี่ขำอะไรล่ะ "
    " ท..เทะซึจังไม่รู้หรอกฮะ! " เทะซึโอะสะบัดหน้าใส่

    " ไหนให้พี่ดูสิปั้นอะไรไปถึงไหนแล้ว "
    แค่เห็นน้องชายในมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ได้เห็นพัฒนาการทางอารมณ์เช่นนี้ นาโอะก็ไม่อาจหยุดยิ้มได้เลย เด็กน้อยว่าง่ายของเขากำลังเติบโตขึ้นทีละเล็กละน้อย เขากล่าวเปลี่ยนเรื่องก่อนดึงความสนใจกลับมายังดินน้ำมันด้านหน้าอีกครั้ง

    " ปั้นยีราฟฮะ แต่พี่เซย์จิทำเสียไปตั้งหลายตัว "
    " อย่ามากล่าวหากันอย่างนั้นสิเทะซึโอะ ยังปั้นไม่เสร็จไม่ใช่ทำเสีย "
    นาโอะได้เห็นคนร้อนตัวอีกคน และทันทีที่เลื่อนสายตาไปยังซากดินน้ำมัน ซึ่งเหมือนจะเป็นชิ้นส่วนของอะไรสักอย่างที่ไม่อาจระบุได้ด้านหน้าเซย์จิ เขาก็ทนนั่งปั้นหน้านิ่งอีกต่อไปไม่ไหวต้องหลุดขำพรืดออกมา ให้เจ้าของผลงานที่เจ้าตัวอ้างว่ายังไม่เสร็จหน้าเสียยิ่งกว่าเดิม ก่อนเจ้าของรอยยิ้มตรึงใจจะรู้ตัวว่านี่เป็นครั้งแรกที่ตนหัวเราะออกมาจากใจจริงต่อหน้าเซย์จิ

    ต้องเป็นเพราะบรรยากาศผ่อนคลายลงกว่าปกติรอบตัวชายผู้นี้อย่างแน่นอน ที่ทำให้เผลอตัวลดความหวาดระแวงลงได้ถึงเพียงนี้ นาโอะแก้ตัวเช่นนั้นกับตัวเอง

    " หัวเราะอะไรน่ะ "
    เจ้าของฝ่ามือหนาขยำดินน้ำมันรวมกันเป็นก้อนกลมอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี นั่นยิ่งทำให้ดูน่าขันยิ่งขึ้น ตอนนี้นาโอะเริ่มคิดได้ใหม่ ดีแล้วที่เซย์จิเลือกใส่ชุดนี้มาในวันนี้ คงไม่น่าดูนัก หากชายหนุ่มในมาดธุรกิจดูภูมิฐานมีสีหน้าลำบากใจที่ปั้นดินน้ำมันไม่สำเร็จสักที ทว่าไม่นานนักแววตากระอักกระอ่วนของเซย์จิกลับเปลี่ยนเป็นวาววับอย่างไม่น่าไว้ใจขึ้นมา ก่อนยื่นดินเหนียวมาด้านหน้าผู้ที่ยังไม่ยอมตอบคำถามของตน

    " สอนฉันปั้นเหมือนที่เคยสอนเขียนหนังสือทีสิ "
    ร่างกายสูงใหญ่กระเถิบเข้ามายังโต๊ะฝั่งที่นาโอะนั่งอยู่มากขึ้น เรียวปากบางวาดรอยยิ้มหวานราวกับจะหลอกล่อให้เหยื่อติดกับก็ไม่ปาน ใบหน้าที่ยังมีร่องรอยของเสียงหัวเราะอยู่ส่ายพรืดทันที แล้วกระถดกายถอยหนีไปนั่งเบียดติดกับเด็กชายที่อยู่อีกฟากของโต๊ะ

    " ให้เทะซึจังสอนสิครับ ผมไม่ถนัดเรื่องพวกนี้ "

    " เทะซึโอะก็ไม่ถนัดเหมือนฉันนั่นแหละ ใช่มั้ยเทะซึโอะ "
    ดวงตาดำสนิทเหลือบมองผู้ที่ถูกพาดพิงถึงคล้ายจะหาผู้ช่วยพูดเกลี่ยกล่อมคนใจแข็ง ทว่าเมื่อเห็นดินเหนียวถูกปั้นแต่งเป็นรูปยีราฟอย่างสวยงามบนมือเล็ก ๆ ป้อม ๆ ก็รู้ทันทีว่าเขาไม่ควรใช้แผนเดิมเลย เรียวปากสีหวานจึงคลี่ยิ้มบางอย่างรู้ทันในความคิด

    ..ขอโทษฮะป๊ะป๋า..

    เทะซึโอะได้แต่ก้มหน้าก้มตาขณะกล่าวขอโทษอยู่ในใจ ท้ายที่สุดคนเจ้าแผนการก็ต้องนั่งปั้นดินน้ำมันกับเด็กชายเพียงลำพังสองคน โดยไม่ได้สัมผัสแม้แต่ปลายนิ้วบอบบางของผู้ที่คอยเฝ้าดูผลงานที่เสร็จสมบูรณ์แล้วเท่านั้น เซย์จิในตอนนี้ดูไปแล้วคล้ายหมาป่ามากด้วยพิษสงที่กลายร่างเป็นสุนัขบ้านตัวโต และมันกำลังหงอยที่ไม่ได้ลิ้มรสอาหารจานโปรด

    การเยี่ยมชมการเรียนการสอนวันนั้นจบลงที่เทะซึโอะไม่ได้รางวัลอะไรจากครูประจำชั้นเลย เพราะเจ้าหมาหงอยตัวโตไม่มีกะจิตกะใจจะให้ความร่วมมือด้วย ซ้ำยังทำให้ยีราฟของเด็กชายเสียรูปร่างไปอีก ส่วนนาโอะเพียงแค่คลึงดินน้ำมันเล่นขณะเมินเซย์จิโดยสมบูรณ์แบบ และชวนน้องชายคุยไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น

    หากเซย์จิคนนั้นจะใช้กำลังช่วงชิงทุกอย่างไปจากนาโอะเหมือนที่เคยทำมาตลอดก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่กลับเลือกถนอมน้ำใจกันเช่นนี้ พอไม่ได้ดังหวังก็มีท่าทีเซื่องซึมอย่างเห็นได้ชัด ทั้งที่เป็นเกมที่ตัวเองเป็นผู้ได้เปรียบ กลับลงทุนเล่นละครได้เสียสมบทบาทถึงเพียงนี้ ไม่ให้รู้สึกขบขันอย่างไรไหว แต่ยังไงซะก็ดิ้นรนขัดขืนอะไรไม่ได้ หากจะลองตักตวงหาความสุขจากเกมนี้บ้างคงเสียหายอะไร

    ..ผมจะเล่นเกมกับคุณ จนกว่าคุณจะเบื่อเลยก็แล้วกันครับ..

    เมื่อเวลาที่เกมจบลงมาถึง นาโอะได้แต่หวังจากส่วนลึกว่าไดยะจะสามารถช่วยเกลี้ยกล่อมไม่ให้เซย์จิทำร้ายเด็กชายได้


---------------------------------