หัวข้อ: Miracle [Last Chapter][23/02/11] ~♪♪

[cipher]

มาต่อแล้ว
ในที่สุดนาโอะก็ยอมรับใจตัวเองสักที
แต่จะมีเรื่องอะไรอีกมั้ยน๊า
รอตอนต่อไป คงไม่นานใช่ม่ะคุณ mousou  

[arebaba]

พึ่งอ่านครั้งแรก พล็อตเรื่องแปลก

แต่สนุกมากๆค่ะ  อ่านแรกๆสงสารนาโอะมาก

ชีวิตนางเอกหนังไทยสุดๆ

[JJHJJH]

อยู่เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ได้พอดีนะเนี่ย
คงไม่หักมุมจบมาม่านะค๊า >.<

[sakurazaka]

ในที่สุดนาโอะก็ยอมรับเซจิได้แล้ว เหลือแต่ให้ลูกมาเป็นกาวใจใช่ไหมเนี่ย

[pigrabbit]

  คิดถึงไรท์เตอร์มากมาย~


 นาโอะต้องคิดดีๆนะ ความสุขทั้งชีวิตเลย , ขออย่าดราม่านะไรท์เตอร์:bye2:

[mousou]

Miracle 28

    ตอนจบของนิทานไม่จำเป็นว่าเจ้าหญิงและเจ้าชายจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเสมอไป

    ..ติ๊ก ติ๊ก..

    เสียงเข็มวินาทีดังก้องภายในห้องมืดมิดที่มีเพียงแสงจันทร์สาดส่องให้แสงสว่างเท่านั้น เจ้าของห้องร่างเพรียวนอนเหม่อลอยอย่างไร้สติอยู่นานแล้ว ทั้งที่รู้ดีว่ามืดแล้วสมควรแก่เวลาที่จะออกไปหาเจ้าของบ้าน และเด็กชายตัวน้อยที่คงกำลังคอยอยู่ได้แล้ว กระนั้นก้อนความคิดขมุกขมัวยากจะบรรยายได้กลับถ่วงให้ไม่อยากขยับไปไหน

    เกือบหนึ่งเดือนได้แล้วที่เรื่องทุกอย่างเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดี ไม่มีการขู่บังคับ เรื่องเข้าใจผิด หรือแม้แต่คราบน้ำตาในบ้านหลังนี้อีก เจ้าของบ้านร่างสูงดูแลเอาใจใส่สมาชิกในบ้านยิ่งกว่าที่ผ่านมาเสียอีก เทะซึโอะไม่ได้ไปโรงเรียนอนุบาลและไม่มีใครโต้แย้งอะไร เซย์จิไม่ได้ไปไหนเช่นกัน ทั้งสามคนขลุกอยู่ด้วยกันเกือบตลอดทั้งวัน ราวกับต้องการชดเชยในส่วนของช่วงเวลาที่ผ่านมา นาโอะเองก็มีความสุขดีกับสิ่งเหล่านี้ แต่กลับไม่สามารถยิ้มออกมาได้อย่างสนิทใจเลยสักครั้ง

    อันที่จริงนาโอะไม่ใช่พวกชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของผู้อื่น แต่เมื่อนักธุรกิจหนุ่มที่เปลี่ยนมาอยู่ติดบ้านเกือบตลอดเวลา ในบางครั้งกลับนำเอกสารอะไรบางอย่างมาอ่านเป็นประจำในช่วงที่ใช้เวลาร่วมกัน ทำให้อดสงสัยจนต้องลอบมองแผ่นกระดาษพวกนั้นไม่ได้ วินาทีแรกที่เห็นสัญลักษณ์วงกลมที่ไม่ดูเด่นอะไรนัก กับตัวอักษรภาษาอังกฤษสองตัวข้างใน ร่างกายก็สะท้านไหวอย่างห้ามไม่อยู่ ตราประจำองค์กร SW แบบเดียวกับที่เห็นมาตลอดในอดีตบนชุดเสื้อกราวน์สีขาว ที่รุมล้อมบังคับฉีดสารแปลกประหลาดเข้าร่างของเขา นาโอะไม่มีทางลืมมันได้เป็นอันขาด

    จริงอยู่ที่เซย์จิเปลี่ยนไปแล้ว กระนั้นเงาร้ายที่ซุกซ่อนตัวอยู่ในเงามืดหลังชายผู้นั้นกลับไม่สลายหายไปด้วย ราวกับมันล่องหนและเล่นซ่อนแอบด้วยอยู่ และหากเมื่อไหร่ก็ตามที่เผลอไผลประมาทขึ้นมา เจ้าเงาร้ายจะตรงเข้าคร่าชีวิตในทันที

    ..ติ๊ก ติ๊ก..

    เข็มวินาทีขยับเคลื่อนต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แต่นาโอะกลับอ่อนล้าเต็มที เขาเหนื่อยกับอะไรหลาย ๆ อย่างที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ เหนื่อยที่แม้จะได้รับการดูแลเอาใจใส่ หรือถึงแม้เทะซึโอะจะมีความสุขดีอย่างที่หวังมาตลอด แต่กลับยังต้องหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา เหนื่อยกับความขี้ขลาดของตนที่ไม่กล้านำเรื่องนี้ไปปรึกษาใคร

    ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่ลังเลเลยที่จะระบายทุกอย่างให้เพื่อนสนิทฟัง แต่ตอนนี้ฮิโรกิไม่ใช่ิฮิโรกิที่เคยรู้ัจักอีกแล้ว มีบ้างที่ไดยะโทรมาเพราะฮิโรกิต้องการขอโทษ หากแต่ก็โดนปฏิเสธกลับไปอย่างสุภาพทุกครั้งด้วยยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้าด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วนาโอะจึงมืดแปดด้านไม่รู้จะทำอย่างไรไปโดยปริยาย

    เป็นไปได้ที่หากบอกเรื่องนี้กับเซย์จิ ความกลัดกลุ้มใจทั้งหลายจะถูกปัดเป่าออกไปได้โดยง่าย แต่นาโอะจะนำความกล้าจากไหน มาเอ่ยปากขอให้ผู้นำสูงสุดที่เคยเห็นชีวิตผู้อื่นเป็นดั่งผักปลา ที่เอามาค้ากำไรได้ราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมดากันล่ะ เขาหวาดหวั่น คิดมากไปต่าง ๆ นานา กลัวหากเผลอหลุดปากบอกออกไป ผู้เพาะบ่มเลี้ยงดูเจ้าเงาร้ายนั่นจะเกรี้ยวกราดและกลับกลายเป็นคนเดิมที่กลัวขึ้นมา เมื่อถึงเวลานั้นคืนวันแห่งความสุขที่ไม่รู้จะดำเนินต่อไปถึงเมื่อไหร่ อาจมลายหายไปต่อหน้าต่อตาก็เป็นได้

    ไม่ใช่ไม่เชื่อในคำว่ารักที่ชายผู้นั้นพร่ำบอกอยู่เสมอ แต่ไม่มั่นใจว่าความรักนั้นจะมากพอให้เสียสละธุรกิจ ที่เคยให้ความสำคัญนักหนา เพียงเพื่อความสบายใจของนาโอะได้หรือไม่ เจ้าของห้องพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากำแพงเพื่อหลบแสงจันทร์อันน่ารำคาญก่อนหลับตาลง บางทีหากตื่นขึ้นมาอีกครั้งทุกอย่างอาจจะดีขึ้น

    ..เขาทำได้แค่หวังลม ๆ แล้ง ๆ เช่นนี้ไปวัน ๆ เท่านั้น..


--------------------------------------------------------------------------

    " เห ? ยังหลับอยู่อีกเหรอ " 
    เจ้าของเสียงที่กล่าวอย่างฉงนใจหันไปมองเด็กชายที่เดินขยี้ตาตามเข้าห้องมาไม่ห่าง หลังจากคอยแล้วคอยเล่าคนที่ขอตัวขึ้นไปนอนตั้งแต่หลังมื้อเย็นก็ไม่ยอมลงมาเสียที ประกอบกับเทะซึโอะงอแงจะเข้านอน เซย์จิจึงเริ่มวิตกและตัดสินใจขึ้นมาปลุกด้วยตัวเอง พร้อมพาเด็กน้อยเข้านอนไปด้วยเลย เมื่อมาเห็นนาโอะหลับสนิทก็อดถอนหายใจยาวเหยียดออกมาไม่ได้

    " ขี้เซาจริง ๆ เลย "
    แสงไฟที่เซย์จิเพิ่งเปิดช่วยปลุกให้ร่างบนเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสีอ่อนเบิกขึ้นเล็กน้อยอย่างนึกประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าตนกำลังถูกจับจ้องอยู่จากบุคคลทั้งสอง

    " มีอะไรกันเหรอครับ "
    " ยังจะมาถามแบบนี้อีก นี่เกือบสี่ทุ่มแล้วนะเทะซึโอะง่วงนอนแล้ว ว่าแต่นายไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า "
    น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามก่อนเซย์จิจะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง แล้วโน้มตัวลงจุมพิตบนหน้าผากของผู้ที่กำลังพยุงตัวลุกขึ้นนั่งให้มุ่นคิ้วตกใจกับการกระทำกะทันหัน ตลอดหนึ่งเดือนนี้เจ้าของบ้านมักฉวยโอกาสกับนาโอะโดยไม่ทันให้ตั้งตัว ตอดเล็กตอดน้อยคล้ายปลาค่อย ๆ ลิ้มชิมขนมปังแสนอร่อยอยู่แบบนี้เสมอ ซึ่งเจ้าอาหารชิ้นน้อยไม่เคยชินกับเรื่องเหล่านี้เสียที

    " เปล่าครับ "
    " แน่ใจนะ นายนอนนานขนาดนี้ไม่ได้ปวดหรือเจ็บตรงไหนใช่มั้ย "
    นาโอะเบือนหน้าหนีแววตาและน้ำเสียงห่วงใยที่ไม่คุ้นชินเท่าไหร่นัก ไปทางเด็กชายตัวน้อยที่ถูกอุ้มขึ้นมาบนเตียง และเข้ามาซุกกอดเอวเอาไว้ ก่อนอ้อนด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

    " หม่าม้าฮะ เทะซึจังง่วงแล้ว "
    " เทะซึจังพี่บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกแบบนี้! "
     นาโอะดุอย่างจริงจัง ตั้งแต่ความลับเรื่องความสัมพันธ์ของคนทั้งสามถูกเปิดเผย เซย์จิก็เล่าให้ฟังต่อว่าเทะซึโอะรู้เรื่องทั้งหมดนานแล้ว ให้ร่างเพรียวคลายกังวลเรื่องปัญหาว่าจะบอกน้องชายยังไงดี ทว่าปัญหาถัดมาที่คาดไม่ถึงกลับเป็นตัวเขาเอง ที่ไม่ชินกับสรรพนามใหม่ซึ่งถูกยัดเยียดมาให้โดยไม่ถามความสมัครใจก่อน

    ยังไงซะเขาก็เป็นผู้ชาย จะให้ชินกับสรรพนามที่ไม่ได้มีไว้เพื่อเรียกบุรุษเพศคงเป็นไปไม่ได้ จะเรียกเซย์จิว่าอย่างไรนั้นนาโอะไม่คัดค้านอยู่แล้ว แต่แค่คำเรียกนี้เท่านั้นที่ยังไงก็ทำใจยอมรับไม่ได้เสียที อีกเหตุผลหนึ่งที่สำคัญมากคือ เขาไม่มั่นใจเลยว่าสถานภาพแบบนี้จะคงอยู่ไปจนถึงเมื่อไหร่ จะเผลอถลำตัวลงไปกับความสุขพวกนี้ไม่ได้เป็นอันขาด หากเสพติดเข้าไปแล้วคงยากจะถอนตัวได้

    ด้วยเหตุนี้ครั้งใดก็ตามที่ได้ยินเด็กชายเรียกเช่นนั้น จึงอดไม่ได้จนต้องเอ็ดใส่ทุกครั้งไป บ่อยครั้งเข้าก็ดูเหมือนเทะซึโอะจะเชื่อฟังดี เมื่อครู่คงเพราะครึ่งหลับครึ่งตื่นหรืออย่างไรก็ไม่อาจทราบได้จึงเผลอหลุดปากไปจนได้

    ".....ฮะ พะ..พี่นา.. " ยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยคดีเจ้าตัวก็ผล็อยหลับไปเป็นที่เรียบร้อย
    " นายอายเหรอ ? " คนที่กำลังห่มผ้าให้เทะซึโอะถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ นาโอะมุ่นหัวคิ้วเล็กน้อยก่อนตอบคำถามออกไป

    " ไม่ใช่ครับ "
    " ถ้าไม่ใช่อายงั้นทำไมถึงไม่ให้เทะซึโอะเรียกอย่างนั้นล่ะ น่ารักดีออก " พูดจบชายหนุ่มก็จูบราตรีสวัสดิ์ให้เด็กชายตัวน้อย ก่อนฉวยโอกาสทำอย่างเดียวกันนั้นกับคนที่ยังไม่ลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้ง

    " คุณพี่ชายจะเข้านอนตอนนี้เลยมั้ย "
    เป็นอีกครั้งที่เซย์จิยิ้มอย่างอารมณ์ดีพลางกล่าวล้อเล่น ทว่าผู้ฟังกลับยิ่งรู้สึกอึดอัดในอกมากขึ้น ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี จะยิ้มขำไปด้วยดีหรือไม่ หรือควรจะเมินหน้าหนีดี ยิ่งมีความสุขก็ยิ่งทรมานยิ่งทำตัวไม่ถูก นาโอะจึงเลือกส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนลุกขึ้นจากเตียงเดินหายออกจากห้องไป

    ..ผมอยากให้คุณเป็นอย่างนี้ตลอดไป แต่บางครั้งผมกลับเกลียดรอยยิ้มและน้ำเสียงแบบนี้ที่สุด..

-------------------------------

    ..ก๊อก ก๊อก..

    เจ้าของฝ่ามือเรียวที่กลายเป็นผู้บุกรุกจำเป็นเมื่อเคาะประตูห้องเซย์จิแล้วไม่มีปฏิกิริยาตอบรับกลับมา หมุนลูกบิดประตูให้เงียบเสียงที่สุด ก่อนชะโงกหน้าเข้าไปข้างใน ภายในห้องมีเพียงโน้ตบุ๊กเปิดทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะ กับเครื่องปรับอากาศที่ยังทำงานอยู่ แต่กลับไม่เห็นเจ้าของบ้านที่ควรอยู่ในห้องนี้ที่สุด

    คิ้วที่ขมวดมุ่นด้วยความไม่เข้าใจคลายออก เมื่อได้ยินเสียงฝักบัวจากห้องน้ำ ดึกแล้วชายหนุ่มคงเตรียมตัวเข้านอนอยู่กระมัง นาโอะโคลงหัวเบา ๆ ให้ตัวเองที่ไม่ทันคิดก่อนสาวเท้าเดินเข้าไปในห้อง

    หากจะถามว่าดึกดื่นป่านนี้นาโอะมีธุระอะไรกับเซย์จินั้น เจ้าตัวเองก็ตอบไม่ได้เช่นกัน เขาเพียงแค่ยังไม่ง่วง จะให้กลับห้องนอนตัวเองทั้งที่ยังตาสว่างอยู่ ก็กลัวจะไปทำเสียงดังจนปลุกเทะซึโอะให้ตื่นขึ้นมา ครั้นจะไปดูทีวีในห้องรับแขก หรือแม้แต่อ่านหนังสือก็จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนไม่มีสมาธิ ท้ายที่สุดเมื่อรู้ตัวอีกทีก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องของเซย์จิแล้ว

    จะให้พูดว่าห้องของเซย์จิคนเดียวคงไม่ถูกนัก แต่ควรเป็นห้องที่ใช้ร่วมกันเสียมากกว่า บ่อยครั้งที่หลังเทะซึโอะเข้านอนไปแล้วเขาจะถูกเจ้าของบ้านเกลี้ยกล่อมแกมบังคับให้มานอนด้วยกันที่ห้องนี้ ซึ่งเขาก็ไม่เคยปฏิเสธคำชวนจากเจ้าของอ้อมกอดอันอบอุ่นยามค่ำคืนเลยสักครั้ง

    " เพิ่งเข้าไปหรือไงนะ "
    นาโอะพูดกับตัวเองไปเรื่อยเปื่อย พลางตั้งท่าจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอน ทว่าสายตาพลันเหลือบไปเห็นกองเอกสารที่วางเกลื่อนกลาดอยู่ข้างโน้ตบุ๊กบนโต๊ะทำงานเข้าเสียก่อน นิสัยรักสะอาดก็ทำงาน เขาตรงเข้าไปหยิบกระดาษขึ้นมาหมายจะจัดเรียงให้เรียบร้อยทันที

    "...!!..."
    สัญลักษณ์วงกลมที่คุ้นตาบนแผ่นกระดาษ ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือหน้าจอโน้ตบุ๊กที่มีภาพเด็กชายหลายคน และประวัติแนบอยู่ด้านข้าง เหมือนที่นาโอะเคยมีเมื่อหลายปีที่แล้ว ไม่ต้องคิดให้เสียเวลาก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าของบ้านกำลังทำอะไรอยู่จนถึงเมื่อครู่ นี่เป็นอีกครั้งที่รอยแผลเก่าถูกเจ้าเงาร้ายกรีดซ้ำลงไป

    คน ๆ หนึ่งจะทนใช้ชีวิตอยู่โดยต้องฝืนกินน้ำตาลเคลือบยาพิษอย่างนี้ต่อไปได้นานแค่ไหน ?
    คงถึงเวลาต้องลงมือทำอะไรสักอย่างเสียที

    ..ผมตัดสินใจได้แล้วล่ะครับ..

 
   " เด็กไม่ดีแอบมาค้นของป๊ะป๋าเหรอ "
    เจ้าของห้องในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว และน้ำหยดเลอะพื้นเป็นทางโน้มตัวลงกระซิบใกล้ใบหูของผู้บุกรุก นาโอะสะดุ้งตกใจจนเผลอทำแผ่นกระดาษในมือตกพื้น ซ้ำร้ายยังลืมตัวก้าวถอยหลังชนโต๊ะและเก้าอี้เกิดเสียงดังอีกด้วย

    " หวา! "
    " ชู่ว! อย่าส่งเสียงดังสิ เดี๋ยวน้องชายตื่นเสียเวลาป๊ะป๋าไปกล่อมนะ " เซย์จิยิ้มกรุ่มกริ่มกับท่าทางตื่นตกใจนั้น

    " ก็อย่าทำอะไรแบบนี้สิครับตกใจหมด ว่าแต่อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอครับ " ใบหน้าขาวซีดลงเล็กน้อยขณะลอบสังเกตคู่สนทนา ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ใส่ใจนักว่านาโอะได้เห็นอะไรไปบ้าง
    " ป๊ะป๋าได้ยินเสียงเหมือนใครแอบเข้าห้องเลยรีบออกมาดูน่ะ " เขาท้าวแขนลงบนโต๊ะทำงานด้านหลังนาโอะ แล้วยื่นหน้าเข้าไปตอบคำถามใกล้ ๆ

    " เดี๋ยวนะครับ ทำไมเซย์จิซังถึงแทนตัวเองกับผมอย่างนั้นล่ะ "
    " ก็ใครบางคนอยากเป็นพี่ชายเทะซึโอะนี่ เท่ากับว่าป๊ะป๋าได้ลูกชายเพิ่มขึ้นอีกคน ถูกมั้ยล่ะ~♪  "
    ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองลดน้อยลงจนแทบไม่เหลือ เมื่อผู้ที่เฉลยข้อข้องใจกดริมฝีปากลงบนแก้มขาวแรง ๆ คล้ายจะลงโทษผู้บุกรุกอยู่ในที นาโอะครางในลำคอคล้ายจะประท้วงว่าตนไม่เข้าใจตรรกะที่อีกฝ่ายพูดเลยสักนิด

    " แล้วป๊ะป๋าที่ไหนทำแบบนี้กับลูกชายกันบ้างล่ะครับ " เจ้าของพวงแก้มที่ถูกรุกรานซ้ำ ๆ ไม่รู้เบื่อกล่าวจับผิดออกมา กระนั้นเซย์จิกลับยังเผยรอยยิ้มที่ดูไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่นักเหมือนเดิม

    " นาโอะเป็นพี่ชายคนโตนะ ต้องดูแลป๊ะป๋าได้มากกว่าที่น้องคนเล็กทำสิ " คุณพ่อเอาแต่ใจตอบคำถามอย่างไม่สะทกสะท้านต่อดวงตาสีอ่อนที่หรี่มองมา

    " หือ ? อย่างนั้นหรอกเหรอครับ ถ้างั้นป๊ะป๋าอยากให้ลูกชายคนนี้ปรนนิบัติยังไงบ้างล่ะครับ "
    เซย์จิเลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกประหลาดใจเมื่อลำแขนเพรียวทั้งสองข้างโอบรอบเอวของตน ก่อนเงยหน้าถามด้วยดวงตาที่ดูก็รู้ว่าแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร หลายคืนในรอบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่นาโอะจะมีท่าทางโอนอ่อนผ่อนตามมากถึงขนาดนี้ จริงอยู่ที่ไม่ได้หวาดกลัวอะไรแล้ว แต่ก็แค่ตอบรับด้วยท่าทาคล้ายยังลังเลอะไรบางอย่างอยู่ ให้วิตกอยู่บ่อยครั้ง มาเห็นแบบนี้ใครบ้างจะไม่ติดใจสงสัย

    " ไม่เห็นต้องถามเลย " ร่างผอมบางถูกอุ้มขึ้นวางลงบนเตียงโดยไร้การขัดขืนใด ๆ

........
......
....
..


    " อึก.."
    กลีบปากบางถูกขบจนแดงช้ำขณะที่นาโอะพยายามสะกดกลั้นคลื่นอารมณ์ระลอกแล้วระลอกเล่าที่หมุนวนอยู่ภายในร่าง ปลายนิ้ว ริมฝีปากและปลายลิ้นของผู้คุมเกมกำลังหยอกเย้าไปทั่วร่างเพรียวให้ไม่อาจนอนอยู่เฉย ๆ ได้ ดวงตาดำสนิทลอบสังเกตผู้ตกเป็นรองอย่างเพลินใจ ก่อนโลมเลียลงบนยอดอกสีเรื่ออีกครั้ง พร้อมกันกับที่ปลายนิ้วที่ชำแรกลึกอยู่ภายในช่องทางคับแคบขยับหมุนวนสร้างความคุ้นเคยให้ แต่ก็ทำให้สะโพกเพรียวกระตุกได้เช่นกัน

    " เหมือนจะไม่สบายเลยนะ ให้ป๊ะป๋าช่วยมั้ย " เจ้าของเรียวนิ้วที่จงใจกดลงบนส่วนไวต่อความรู้สึกด้านใน แสร้งทำเป็นถามด้วยความเป็นห่วง

    "..ละ..เลิกเรียก...อะ..ตัวเองแบบนั้นสักที...อื้อ!....สิครับ "
    หยดน้ำตารินไหลออกมาจากหางตาทั้งสองข้างของคนที่แทบพูดไม่เป็นคำอยู่แล้ว จนถึงตอนนี้ทั่วทั้งร่างของเขาถูกสัมผัสมานับครั้งไม่ถ้วน เว้นเสียก็แต่ความปรารถนาอันร้อนรุ่มด้านหน้าที่มีหยดน้ำใสไหลออกมาเท่านั้น

    " ทำไมล่ะ ป๊ะป๋าเรียกอย่างนี้กับลูกชายตัวเองแล้วผิดตรงไหน "
    "..หะ..ห้ามพูด..นะครับ..! "

    มาใช้สรรพนามแทนตัวเองเช่นนี้ในเวลาแบบนี้ ดูราวกับพ่อลูกกำลังทำเรื่องผิดศีลธรรมก็ไม่ปาน เซย์จิเองก็รู้ทันความคิดนี้ของนาโอะจึงเพียงแค่หัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วรุกรานภายในช่องทางอ่อนนุ่มต่ออย่างไม่รู้เบื่อ พลางเฝ้ามองใบหน้าขาวแดงก่ำอย่างน่ารักน่าใคร่ มองผิวกายที่ดูเข้มขึ้นเล็กน้อยเพราะแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้ามาได้พักใหญ่แล้ว นาโอะหอบหายใจรุนแรง และจังหวะที่กำลังจะอ้าปากกอบโกยอากาศเข้าปอดก็ถูกคนใจร้ายช่วงชิงอากาศไปพร้อมกับขโมยลิ้มชิมรสหอมหวานจากกลีบปากบางด้วย เนิ่นนานจนนาโอะรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้ ริมฝีปากขี้แกล้งจึงผละออกไปเล็กน้อย ก่อนถามคำถามที่เขาลำบากใจจะตอบเหลือเกิน

    " ข้างในนี้พร้อมจะให้ฉันเข้าไปหรือยัง " ชายหนุ่มกดปลายนิ้วเน้นย้ำลงบนที่เดิมเรียกเสียงครางหวานหูให้ได้ิยินอีกครั้ง คล้ายจะบอกให้รู้ว่าข้างในที่ว่าคือส่วนไหนกันแน่

    ".........." ร่างข้างใต้นอนหอบและหลับตาแน่นราวกับไม่ได้ยินคำถามนั้น
    " ถ้าไม่ตอบจะมาหาว่าฉันรังแกไม่ได้นะ "
    ฟันคมขบลงบนซอกคอขาวสร้างรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ ก่อนแทรกสิ่งที่ใหญ่โตกว่าเรียวนิ้วที่เพิ่งถูกถอนออกมาเข้าไปแทน นาโอะอาจเคยจับไข้ไม่ได้สติเพราะเรื่องแบบนี้ แต่ระยะนี้เซย์จิใช้ทั้งน้ำยาหล่อลื่น และสร้างความคุ้นชินให้ช่องทางที่ไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อใช้ร่วมรัก จนแน่ใจแล้วว่าทุกอย่างจะปลอดภัย ดังนั้นไม่จำเป็นต้องถามอะไรก็ได้แต่เขากลับอยากแกล้งคนขี้อายขึ้นมา

    เป็นเรื่องช่วยไม่ได้เลยที่นาโอะต้องอดทนต่อความอายทุกครั้งที่นอนกับเซย์จิมากกว่าเมื่อก่อนแบบนี้ เมื่อเห็นเรือนร่างสวยงามที่บิดเร้าด้วยแรงอารมณ์ เซย์จิก็ไม่เคยห้ามตัวเองไม่ให้พูดจาหยาบโลนได้เลย รวมไปถึงคำบอกรักหวานเลี่ยนด้วยเช่นกัน

    " ฉันรักนาโอะนะ ได้ยินมั้ย "
    "..อึก..อื้อ! "
    " นาโอะได้ยินหรือเปล่า ได้ยินที่ฉันบอกรักนายเมื่อกี้มั้ย " เจ้าของชื่อได้ยินหมดทุกถ้อยคำ หากแต่เพลิงปรารถนาแผดเผาจนไม่มีสติมากพอจะเรียบเรียงคำพูดตอบออกไปได้เสียแล้ว

    เสียงครางวาบหวิวอย่างไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไปดันก้องอยู่ภายในห้องที่ร้อนระอุ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ถูกเล้าโลมอย่างหนักหน่วง แต่ก็จะได้รับจุมพิตอ่อนโยนคล้ายปลอบประโลมอยู่ในทีตามมาเสมอ นาโอะโอบกอดแผ่นหลังกว้างแน่นไม่ปล่อยขณะทั้งสองขยับเคลื่อนกายตามความปรารถนา

    ..โอบกอดแนบแน่นราวกับนี่เป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้ทำแบบนี้..

----------------------------------


    ' เรื่องเด็กโครงการ DR 150 ไปถึงไหนแล้ว '
    ' รีบจัดการให้เร็วที่สุดด้วยล่ะ '

    เสียงคุยโทรศัพท์ของเซย์จิดังมาจนถึงทางเดินห้องรับแขก นาโอะชะงักฝีเท้าลงก่อนสูดหายใจจนสุดปอดหนึ่งครั้ง วันนี้ก็เหมือนวันอื่น ๆ ที่เซย์จิอยู่ติดบ้าน และเหมือนทุกวันอีกเช่นกันที่เซย์จิจะปลีกตัววันละชั่วโมงสองชั่วโมงเพื่อจัดการอะไรบางอย่างเพียงลำพัง แต่มันกลับต่างจากทุกวันอย่างไม่อาจเทียบได้

    นับวันเจ้าเงาร้ายยิ่งปรากฏกายเด่นชัดขึ้นทุกที ตอนแรกเพียงแค่เห็นเอกสาร ถัดมาคือข้อมูลในโน้ตบุ๊ก และคราวนี้เป็นบทสนทนาที่ไม่ว่าจะฟังยังไงก็เป็นเรื่องของหนูทดลอง และโค้ดลับโครงการอะไรสักอย่างไม่ผิดแน่

    ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขาอาจได้รับคำเชิญไปทัวร์องค์กร SW เข้าสักวัน นาโอะพยายามพูดติดตลกกับตัวเองให้จิตใจที่หม่นหมองได้สดใสขึ้นมาบ้าง เพื่อจะยิ้มออกมาต่อหน้าเซย์จิได้..เป็นครั้งสุดท้าย

    " เซย์จิซังว่างหรือเปล่าครับ " เขาตะโกนเสียงดังเรียกความสนใจจากผู้ที่เพิ่งกดวางสายโทรศัพท์
    " สำหรับนายต้องว่างอยู่แล้วสิ มีอะไรเหรอ "
    " ผมจะกลับไปร้านสไมล์หน่อยน่ะครับ เลยมาบอกเอาไว้ จะพาเทะซึจังไปด้วย "

    นาโอะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะบังคับไม่ให้เสียงสั่นจนถูกจับได้ คู่สนทนาที่เพิ่งลุกจากโซฟามาหาคลี่ยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าก่อนพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต

    " เอาสิ ว่าแต่กินข้าวกลางวันหรือยังน่ะ " ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน กระนั้นนาโอะกลับยิ่งเจ็บปวดกว่าเดิม น้ำเสียงที่ตอบกลับไปจึงฟังดูแหบพร่าผิดปกติ จนเซย์จิขมวดคิ้วยุ่ง

    " กินแล้วครับ "
    " ท่าทางดูไม่ีดีเลย วันนี้ยังไม่ต้องไปหรอกไว้วันหลังแล้วกัน " เจ้าของบ้านโน้มตัวลงแนบหน้าผากกับนาโอะคล้ายต้องการจะวัดไข้

    " ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ "
    นาโอะยืนยันหนักแน่น จนผู้ฝังไม่กล้าขัดใจอีกแต่ก็ยังอดลอบสังเกตท่าทางไปด้วยไม่ได้ สีหน้าซีดลงกว่าปกติเล็กน้อยดูแล้วไม่น่าเป็นห่วง แต่น้ำเสียงแผ่วหวิวผิดไปจากทุกที เซย์จิไม่เคยลืมว่านาโอะป่วยง่ายเพียงใด บางทีเจ้าตัวอาจกำลังฝืนอาการเจ็บป่วยไม่ให้รู้ก็เป็นได้

    " ถ้ายืนยันอย่างนั้นก็ตามใจ เดี๋ยวฉันไม่ส่งแล้วกัน "
    " อย่าดีกว่าครับ เซย์จิซัง.....ทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอครับ แค่นี้เองผมไปเองได้ "
    คำว่าทำงานเมื่อพูดออกไปแล้วก็เหมือนคมมีดกรีดลงไปทั่วทั้งร่าง งานอะไรนั้นทั้งคู่น่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่นาโอะทนปั้นหน้านิ่งพูดถึงมันเหมือนเป็นเรื่องปกติไม่ได้ จึงก้มหน้าลงมองพื้น

    " งั้นถ้ามีอะไรรีบโทรมาหาฉันเลยนะ เข้าใจมั้ย ? "
    " ครับ "

    ..ยิ่งคุณดีกับผม ผมก็ยิ่งเสียใจ ยิ่งรู้สึกผิดนะครับ..

    ดวงตาที่มองมาทำให้ฝ่ามือชื้นเหงื่อทั้งสองข้างสั่นขึ้นมา นาโอะกัดริมฝีปากแน่นอดกลั้นก้อนความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมา ก่อนเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มบางเบาให้คู่สนทนา แล้วหันหลังเดินจากไป ทว่าวินาทีที่กำลังจะก้าวออกจากห้องรับแขกก็กลับหยุดนิ่งอยู่กับที่

    " เซย์จิซังรักผมหรือเปล่าครับ " นาโอะถามโดยไม่หันไปมองคู่สนทนาที่กำลังมองส่งมา

    " ไม่เห็นต้องถามเลยนี่ ฉันรักนาโอะมากพอ ๆ กับที่นายรักเทะซึโอะนั่นแหละ " เขาตอบทันทีโดยไม่ลังเล กระนั้นนาโอะก็ยังไม่หันมามองอยู่ดี แต่ถามคำถามถัดมาด้วยน้ำเสียงจริงจังผิดปกติ

    " แล้วรักเทะซึจังหรือเปล่าครับ "

    " ทั้งนายทั้งเทะซึโอะสำคัญกับฉันยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น แต่ทำไมอยู่ ๆ ถึงถามอะไรแบบนี้ล่ะ "

    ชั่วขณะหนึ่งที่เซย์จิรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา แผ่นหลังบางดูอ่อนแอจนในอกสะท้านขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ เขาอยากเข้าไปโอบกอด อยากปลอบประโลม และช่วยปกป้องชีวิตที่บอบบางจากอะไรก็ตามจะมาทำร้ายนาโอะ

    ..ฉันจะปล่อยนายที่เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง..

    ทว่าจังหวะที่กำลังจะเข้าไปคว้าข้อมือรั้งเอาไว้ นาโอะก็เอ่ยคำพูดที่เขาไม่อาจเข้าใจได้ออกมาอีกครั้ง  ก่อนสาวเท้าเดินหายออกไปอย่างรวดเร็วไม่เปิดโอกาสให้ใครได้เรียกไว้ได้

    " ขอบคุณครับ "

    ..แล้วก็ขอโทษด้วยครับ..

    นาโอะจะจดจำหนึ่งเดือนแห่งความสุข และคำบอกรักหวานหูนี้เอาไว้ เพื่อจะอดทนต่อคืนวันที่ไม่ได้อยู่กับเซย์จิต่อไปในอนาคตได้

---------------

    " เรากำลังจะไปไหนกันเหรอ " คำถามช่างสงสัยถูกถามจากเทะซึโอะที่นั่งอยู่ข้างนาโอะ บนรถไฟที่กำลังจะแล่นออกจากชานชาลา
    " ไปบ้านใหม่ไงเทะซึจัง ป๊ะป๋าบอกให้พวกเราไปคอยอยู่ที่นั่นน่ะ " เขาตอบคำถามโดยไม่สบตาคู่สนทนา
    " บ้านใหม่เหรอฮะ!? " เด็กน้อยทำตาโตด้วยความตื่นเต้น แต่ไม่นานก็ต้องเอียงคอมองพี่ชายในนามที่เงียบไปนานแล้วด้วยความสงสัย
    ".............."
    " พี่นาโอะร้องไห้ทำไมฮะ "

    เทะซึโอะเสียงสั่นคล้ายจะร้องไห้ตามอยู่รอมร่อ พี่ชายของเขาร้องไห้เงียบ ๆ ราวกับเจ็บปวดเสียใจจนไม่อาจเปล่งเสียงอะไรออกมาได้ ทำได้เพียงปล่อยให้หยาดน้ำตาหลั่งรินออกมาเท่านั้น

    เจ้าหญิงหนีออกจากปราสาทแสนสวยไปพร้อมของสำคัญ ไปยังที่ไกลแสนไกล
    และเจ้าชายไม่ได้พบเจ้าหญิงอีกเลย


TBC Chapter 29

มาต่อแล้วค่าาา! >w<
ตอนแรกตั้งใจจะแบ่งโพสต์เพราะเหมือนตอนนี้อารมณ์จะขัดกันจริงๆ แต่ขี้เกียจล่ะค่ะั แหะๆ =w=''
อีกสองตอนก็จะจบแล้ว ดีใจมากค่ะเพราะนี่เป็นนิยายเรื่องแรกเลยที่เขียน ถึงได้ออกมาหลุดๆอย่างนี้ล่ะค่ะ *หัวเราะแห้งๆ*

ตอบเ้ม้นค่า~!
pattybluet => คิดถึงเหมือนกันค่าา! เราก็อยากแต่งตอนหวานๆนะคะแต่มันออกมาเป็นหวานปนขมยังไงไม่รู้ล่ะค่ะ orz
BeeRY => นาโอะเป็นคนคิดมากน่ะค่ะ แต่ฮิโรกิยังไม่โดนจับถ่วงทะเลสักหน่อยค่ะ XDD
anajulia => คิดถึงเช่นกันค่ะ! >ww< อนาคตจะเป็นยังไงเดี๋ยวอีกสองตอนรู้กันค่ะ - -b
YELLOWSTAR => อุ..ไม่ดองแ้ล้วค่ะ จากนี้ไปก็จะพยายามไม่ดองแล้วด้วยค่ะ! ;w;
MaeMoo => ยะ..อย่างในตอนนี้เรียกว่าเกิดเรื่องได้หรือเปล่าคะเนี่ย *ซีด*
CipheR => หนึ่งอาทิตย์ไม่ถือว่านาน..ล่ะมั้งคะ ? แหะๆ orz
arebaba => ยินดีต้อนรับค่าา!! แต่เหมือนหนังไทยขนาดนั้นเลยเหรอคะ เราไม่ค่อยได้ดูหนังไทยมานานมากแล้วน่ะค่ะ =w=''
JJHJJH => อีกสองตอนก็รู้ค่ะว่าหักมุมหรือเปล่า! >w<
sakurazaka => กาวใจแต่เหมือนจะไม่ได้ผลนะคะเนี่ย นาโอะหนีไปอีกแล้ว =w=''
★Sugar.B => คิดถึงคนอ่านเหมือนกันค่ะ! แต่อย่างตอนนี้เรียกว่าคิดดีได้หรือเปล่าคะเนี่ย

แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ! >ww<

[iforgive]

สงสัยทำไมไม่ถาม  เซจิคงน่าจะยุบโครงการนี้มากกว่านะ  หวังว่านะ

[mumoo]

เพิ่งได้อ่านค่ะ ตอนแรกงงเต้กไปเลยเพราะโทนเรื่องต่างจากที่คิดเอาเองจากชื่อเรื่องมากมาย~
แต่เนื้อเรื่องน่าสนใจดีเลยเหมือนถูกดึงดูดให้อ่านต่อรวดเดียวจนตามทันเนี่ยแหละค่ะ
นาโอะน่าจะกล้าพูดกล้าถามหน่อยเนอะ
เผื่อที่เซย์จิทำอยู่ตอนนี้อาจจะเป็นไปเพื่อปิดฉากองค์กรมืดก็ได้
แต่ถึงไม่ใช่ก็น่าจะลองเสี่ยงพูดความกังวลในใจดูก่อน
ถ้ากล้าร้องขอสิ่งที่ปรารถนาตรงๆบางทีผลลัพธ์อาจจะไม่เป็นไปอย่างที่กังวลไปเองคนเดียว
.........แต่ก็นะ ดูจากนิสัยของนาโอะ การตัดสินใจแบบนี้ก็ไม่แปลกอะไร
เพียงแค่สงสัยว่าเซย์จิจะทำไงถ้ารู้ว่าคนสองคนที่ตนคิดว่าเป็นครอบครัวได้จากไปแล้ว...เฮ้อออออ~
งั้นก็คงได้แต่รอลุ้นตอนต่อไปและตอนจบของเรื่องที่คนแต่งการันตีไว้ในตอนต้นว่าแฮปปี้เอ็นด์
ถ้าเป็นแฮปปี้เอ็นด์แบบครึ่งๆกลางๆรึแปลกประหลาดล่ะก็...จะแอบไปวางบึ้มถึงที่บ้านเลย คอยดู้~!!!(ล้อเล่นนะคะ เค้าป่าวเป็นพวกหัวรุนแรงเน้อ55+)
รออยู่นะคร้า~ (^3^)~3~3

[BeeRY]

แง้ๆ ไปหลอกเทะซึจังแบบนี้ไม่ดีเลยนะนาโอะ แถมยังเหมือนหลอกตัวเองอีกด้วย
เจ้าชายต้องได้อยู่กับเจ้าหญิง และพระโอรสสิ
ตามหาให้เจอเลยนะปะป๊าเซย์จิ

[YELLOWSTAR]

เซย์จิอาจจะกำลังจัดการอะไรให้เรียบร้อยเพื่อยกเลิกองค์กรนั่นก็ได้

นาโอะมีอะไรก็น่าจะบอกเซย์จิไปน่ะ

เฮ้อออ ไรเตอร์จะมาต่อเมื่อไรเนี่ยย

ค้างค่ะ

[cipher]

นาโอะพาเทะซึจังหนีไปอย่างงี้
แล้วเซย์จิจะอยู่ยังไง
แล้วเทะซึจังล่ะจะเป็นยังไง

[JJHJJH]

นาโอะเข้าใจผิดรึเป่า ทำไมไม่ถามไปตรงๆ ฮืออออ

[roseen]

รอตอนต่อไปนะครับ

[pattybluet]

  นาโอะจัง...
ไรท์เตอร์จ๋า.. มันขมมากกว่าหวานจริงๆค่ะ
รอติดตามนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[pigrabbit]

  ไม่จริง! แต่เป็นไปแล้ว
นาโอะอ่ะ ทำอะไรทำไมไม่ถามความจริงก่อนล่ะ
แล้วตัวเองก็มาเสียใจทีหลัง , ป๊ะป๋าก็เสียใจด้วย



  เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ว่าแต่จบแล้ว มีตอนพิเศษหรือเปล่าเอ่ย ? ๕๕

[seaz]

ดีกันได้ไม่นานเลยนะเนี่ย เศร้าได้อีก T^T

[วิหคท่องนภา]

T_T ตอนนี้เศร้าจัง....... เหมือนเป็นตอนจบของนิทานเลยเนอะ

[aehJTS]

เข้ามาอ่านทีเดียว 2 ตอนแต่ทำไมมันคนละอารมณ์แบบนี้ละ
27 รู้สึกว่าทั้งคู่กำลังจะพบความสุขที่แม้จริงซักที แต่
28 ทำไมออกมาเป็นแบบนี้ละ มันเศร้านะที่รักกันแล้ว
แต่แค่ความไม่เข้าใจหรือไม่ได้คุยกันในบางเรื่องทำให้ต้องแยกจากกันอะ
แล้วที่บอกเจ้าชายกับเจ้าหญิงจะไม่ได้เจอกันอีก อย่าบองนักอ่านนะว่าเรื่องนี้จบเศร้า
ถ้าจะฝากความหวังกัน writer ว่าอย่าให้จบเศร้ายังจะทันไหมคะ

  คะ

[TanyaPuech]

 


ตามตั้งแต่ต้นจนตอนนี้
ขอบอกว่าพล็อตเรื่องตอนแรกแปลกแหวกดี
แต่ก็มีดราม่า นางเอ๊กกนางเอกบ้างประปราย  สนุกดีคับ
ส่วนตัวชอบมากที่มีลูกอ่ะ  ช๊อบชอบ
ตอนนี้ดีกันแล้ว แต่นาโอะก็หนีไปอีก
แต่ก็เข้าใจความรู้สึกนาโอะน่ะ

อยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ  ลุ้นกันต่อไป  (หวังว่าคงรอไม่นานนะไรเตอร์)

[dahlia]

ก็เข้าใจ นาโอะ นะ แต่ไม่อยากให้ เจ้าชาย ต้องอยู่คนเดียวนี้น่า มีเจ้าชายก็ต้องมีเจ้าหญิงอยู่ด้วยสิ พ่อ แม่ ลูก ไง 

[sukie_moo]

เข้าใจนาโอะนะ กับปมที่ติดในใจหลายปี
กับเซย์จิที่เพิ่งเปลี่ยนไปไม่นาน  มันก็ยากที่ทำใจยอมรับได้

[ChiOln]

หนีอีกแล้ว T T

[roseen]

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[@StaR@]

ชื่อเรื่องกับเนื้อหามันดึงดูดเลยลองเข้ามาอ่าน
เป็นไงหล่ะทีนี้ติดเลยสิ เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆ
แปลกดีด้วย อ่านไปก็สงสารนาโอะสุดๆชีวิตจะ
รันทดไปถึงไหนกันเนี้ย แต่ยอมรับเลยว่าเกลียด
เซย์จิสุดๆอ่ะพี่ท่านโหดและใจดำโคตรๆเลยอ่ะ
แต่มาหลังๆเริ่มทำตัวดีขึ้นมาหน่อย ไดยะก็เหมือน
ตัวคอยประสานคอยช่วยมันเลยดีขึ้นเรื่อยๆ
เทะซึจังจังสิน่ารักของจริงออกมาทีไรก็ทำให้ยิ้ม
ได้ตลอดเลยถึงจะเศร้าบ้างนิดหน่อยก็ตาม
 

[mousou]

Miracle 29

    ..ชีวิตใหม่กับการเริ่มต้นใหม่..

    บ้านสองชั้นหลังย่อมทาสีขาวทั้งหลัง สนามหญ้าไม่ใหญ่ไม่เล็กนักในจังหวัดที่ห่างไกลเมืองหลวงอันโสมม และเพื่อนบ้านผู้อารีคือที่อยู่ใหม่ของนาโอะ อันที่จริงบ้านหลังนี้เป็นของฮาจิเมะ ที่เจ้าตัวเล่าว่าใช้กำไรจากกิจการเค้กเก็บเงินซื้อเอาไว้ แต่ทันทีที่ได้รับโทรศัพท์กล่าวลาจากนาโอะที่บอกว่าอาจจะไม่ได้เจอทุกคนที่ร้านแล้ว เจ้าของร้านเค้กก็เอ่ยปากแถมบังคับให้นาโอะไปหลบอยู่ที่บ้านของตนก่อน

    เหตุผลที่ฮาจิเมะยืนยันหนักแน่น คืออย่างน้อยก็อยากให้นาโอะที่อยู่ภายใต้การดูแลของตนมาตลอด ได้อยู่ในสถานที่ซึ่งเจ้าของร้านเค้กยังสามารถให้ความช่วยเหลือได้ทันที ดีกว่าไม่รู้ไปเป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหน นาโอะจึงไม่อาจปฏิเสธน้ำใจอันมากล้นนี้ได้เลย

    ..กุญแจบ้านอยู่ในกระถางต้นไม้ด้านในสุด..

    นาโอะหยิบกุญแจในที่ซ่อนตามที่ฮาจิเมะบอกไว้ พอเปิดประตูบ้านสีน้ำตาลออกแล้วเดินเข้าไป ก็เห็นซองกระดาษสีน้ำตาลถูกวางไว้อย่างเด่นสะดุดตาบนชั้นวางรองเท้า ข้างในนั้นมีธนบัตรจำนวนมากใส่อยู่ พร้อมโน๊ตข้อความที่เขียนด้วยลายมือคุ้นตา ว่าเงินจำนวนนี้ให้นาโอะรับไว้ถือเป็นค่าจ้างก้อนสุดท้ายจากเจ้าของร้านเค้ก และเมื่อลองสำรวจภายในบ้านก็พบตู้เย็นที่มีของสดอยู่เต็มไปหมด  นาโอะเข้าใจได้ในทันที หลังได้รับโทรศัพท์ของตนฮาจิเมะคงรีบเดินทางมาเตรียมพร้อมทุกอย่างให้สองพี่้น้อง เพื่อไม่ให้ลำบากนัก

    ..เพียงแค่นี้นาโอะก็ไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณฮาจิเมะยังไงดีแล้ว..

    อีกคนหนึ่งที่ไม่รู้จะทดแทนให้อย่างไรดี คือคนที่นาโอะหนีมานั่นเอง ไม่อาจจินตนาการถึงภาพชายร่างสูงคนนั้นยามรู้ว่าโดนหักหลังเป็นครั้งที่สามได้เลย ได้แต่เฝ้ากล่าวโทษตัวเองอยู่เรื่อยมา..แต่ทั้งหมดนี่ก็เพื่อเทะซึโอะเอง

    จริงอยู่ที่เขาหวาดกลัวเจ้าเงาร้าย แต่หากเป็นแค่นาโอะตัวคนเดียว เขาอาจเลือกเผชิญหน้ากับมันเพื่อให้ได้อยู่กับเซย์จิก็เป็นได้ ตัวเขาเองจะเป็นอย่างไรก็ช่าง แต่แค่เทะซึโอะเท่านั้นที่จะให้เป็นอะไรไปไม่ได้เป็นอันขาด ด้วยเหตุนี้เองนาโอะจึงยิ่งกลัวมากขึ้นกว่าที่ควรเป็นเท่าตัว

    ทั้งชีวิตของนาโอะรู้จักคนอยู่ไม่กี่คน สองคนในนั้นซึ่งเป็นอดีตเพื่อนสนิทกับอดีตคนที่เคยเกลียดที่สุด ทั้งสองคนลุ่มหลงในความรักและเปลี่ยนไปอย่างคาดไม่ถึงมาแล้วทั้งนั้น

    น่ากลัวเกินไป..เขากลัวก้อนความรู้สึกนี้ กลัวจะทำให้ตัวเองเปลี่ยนไปเช่นกัน

    และเพราะนาโอะรู้จักเซย์จิดียิ่งกว่าใคร เงาร้ายยังแฝงตัวอยู่เบื้องหลังในทุกซอกมุมของบ้านหลังนั้น ความรู้สึกของเซย์จิก็บ้าคลั่งดั่งพายุ หากเผลอไผลเข้าวันใดความโหดร้ายเหล่านั้นอาจหวนกลับมา กลัวเซย์จิจะทำร้ายเทะซึโอะที่เป็นลูกของตัวเองได้ลงคออีก และยิ่งกลัวตัวเองจะเป็นต้นเหตุให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเดิมยิ่งกว่าสิ่งใด

    เหตุผลเพียงเท่านี้ก็มากพอแล้วสำหรับการตัดสินใจ
    นาโอะเป็นคนขี้ขลาด
    จึงได้เลือกเดินหนีจากมันมา เพื่อตัวเองและเทะซึโอะ


    ความรักทำให้มนุษย์บ้าคลั่งทรมาน ทั้งที่เคยคิดว่ามันไม่น่าพิสมัยเอาเสียเลยมาตลอด
    หากแต่ลึก ๆ แล้วกลับเรียกร้องมันจากใครสักคนมาตลอด

-----------------------------------

    ช่วงสัปดาห์แรกของชีวิตใหม่ นาโอะพยายามมองหาร่างสูงใหญ่ของชายผู้ที่มักจะส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน และเข้ามาจุมพิตเสมอเมื่อเห็นไม่ว่าจะอยู่ส่วนใดในบ้านก็ตาม ชายผู้ที่หยอกล้อเล่นกับเทะซึโอะประหนึ่งเป็นเพื่อนวัยเดียวกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ ชายผู้เป็นเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่นและน้ำเสียงนุ่มหูยามค่ำคืน แต่ไม่ว่าจะมองหาสักเพียงใด นาโอะก็ไม่เจอชายคนนั้นในบ้านหลังใหม่นี้เลย

    " พี่นาโอะฮะ ตั้งหนึ่งอาทิตย์แล้วป๊ะป๋ายังไม่เสร็จธุระ แล้วมาหาพวกเราอีกเหรอฮะ "
    เด็กชายขมวดคิ้วมองพี่ชายในนาม ที่ตั้งแต่ย้ายมาบ้านใหม่ก็ซึมเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

    " เทะซึจังคิดถึงป๊ะป๋าเหรอ ? "
    " คิดถึงสิฮะ พี่นาโอะก็คิดถึงเหมือนกันใช่มั้ยฮะ "

    "......"
    นาโอะเผลอกำมือเข้าหากันแน่นโดยไม่รู้ตัว หากหลุดปากพูดออกไปว่าคิดถึง ความรู้สึกที่อดกลั้นมาตลอดคงล้นทะลักออกมาด้วย และตัวเขาคงไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป

    " พี่นาโอะอย่างทำหน้าอย่างนั้นสิ เดี๋ยวป๊ะป๋าก็มาแล้วล่ะมั้งฮะ "
    เด็กชายตัวน้อยทำหน้าเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก ตกใจที่เห็นตาแดงก่ำและหน่วยตาสวยคลอน้ำก่อนพยายามเอ่ยปลอบ ทั้งที่ตัวเทะซึโอะเองก็ไม่รู้เช่นกัน ว่าเซย์จิจะมาหาดังที่นาโอะเคยบอกไว้เมื่อไหร่กันแน่

    " นั่นสิเนอะ..เดี๋ยวป๊ะป๋าก็มาหาพวกเราแล้ว " เทะซึโอะพยักหน้ารัวเร็วเห็นด้วยกับคำพูดนั้น
    " ถ้าป๊ะป๋ามาช้ากว่านี้ เทะซึจังจะโกรธ จะไม่พูดด้วยสักอาทิตย์นึงเลยคอยดูสิ! "

    " โกรธเยอะ ๆ เลยนะเทะซึจัง ป๊ะป๋าจะได้มาหาพวกเราเร็ว ๆ ไง "
    เขาอุ้มเด็กชายที่ยืนเกาะโซฟาคุยด้วยอยู่ขึ้นมากอดแน่น ทั้งที่เคยคิดว่าชีวิตนี้มีแค่เทะซึโอะเพียงคนเดียวก็พอแล้ว  ทั้งที่คิดเช่นนั้นมาตลอด มาตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนส่วนหนึ่งของชีวิตขาดหายไปก็ไม่ปาน

    แต่จะเห็นแก่ตัวเลือกทำตามใจต้องการไม่ได้เป็นอันขาด อย่างไรเสียเทะซึโอะที่สำคัญที่สุดก็ต้องมาก่อน นาโอะพร่ำบอกกับตัวเองเช่นนี้ จนถึงตอนนี้เด็กชายก็ยังสำคัญมากเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน จะยิ่งมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำเมื่อได้รู้ความจริงทั้งหมด แต่บางครั้งกลับขมขื่นเหลือเกิน

    ..ผมคิดถึงคุณ คิดถึงจนไม่เป็นอันกินอันนอน ผมควรจะทำยังไงดีครับเซย์จิซัง..
    คิดถึงจนเจียนขาดใจแต่ไม่อาจทำอย่างใจต้องการได้

-------------------

    ชีวิตที่หมองหม่นมีสีสันขึ้นมาได้เพราะเพื่อนบ้านผู้อารี ที่มาพร้อมรอยยิ้มละไมและลูกชายเพียงคนเดียว ช่วงบ่ายวันหนึ่งหลังย้ายไปอยู่บ้านใหม่ได้ 2 อาทิตย์ ขณะที่นาโอะกำลังอบขนมเค้กอยู่ในห้องครัวที่มีอุปกรณ์ทำขนมครบครัน สมกับเป็นบ้านเจ้าของร้านเค้กที่เขาใช้พักอาศัยชั่วคราวอยู่ เสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น

    " ครับ ๆ มาแล้วครับ "

    ในตอนแรกนาโอะไม่กล้าแม้แต่จะแง้มตาแมวออกดูหน้าแขกที่อยู่อีกฟากฝั่งประตู จะเป็นฮาจิเมะหรือเปล่านะ ? แต่เจ้าของบ้านหลังนี้น่าจะมีกุญแจบ้านไม่จำเป็นต้องกดกริ่งให้เสียเวลา อีกตัวเลือกที่เหลืออยู่ในใจจึงเป็นชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีรัตติกาลที่เฝ้าโหยหาถึงเท่านั้น 

    ไม่น่าแปลกใจอะไรเลยที่เซย์จิจะตามสืบจนทราบที่อยู่จนได้ คิดได้แค่นั้นมือทั้งสองข้างก็สั่นไหวด้วยความรู้สึกอันหลากหลายยากจะบรรยาย ทั้งหวาดหวั่นหากแต่ก็ยินดี ขณะเดียวกันก็สำนึกผิดเสียใจที่หักหลังผู้อื่นเช่นกัน จนไม่กล้าเอื้อมมือไปปลดล็อกประตูเสียที ทว่าความรู้สึกทั้งหมดพลันมลายหายไปเหมือนฟองอากาศแตก เมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยเรียก

    " ฉันชื่อนานะจากบ้านข้าง ๆ น่ะค่ะ มีใครอยู่มั้ยคะ "

    ..ผู้ที่อยู่เบื้องหลังบานประตูหาใช่เซย์จิไม่..

    แต่เป็นหญิงสาวรูปร่างเล็ก ผมดำยาวสลวยถึงกลางหลังและรอยยิ้มเป็นมิตร เธอแนะนำตัวว่าชื่ออิชิคาวะ นานะ พร้อมแนะนำเคตะลูกชายวัย 12 ขวบ ที่ดูท่าทางสุขุมเรียบร้อยผิดวิสัยเด็กทั่วไปให้รู้จักด้วย และดูเหมือนเธอจะอายุมากกว่านาโอะไม่กี่ปี หลังได้รับคำเชื้อเชิญให้เข้าไปในบ้าน นานะจึงเริ่มเล่าว่าเธอเห็นนาโอะและเทะซึโอะตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอาศัยยังบ้านหลังนี้แล้ว แต่ก็หาจังหวะเหมาะ ๆ มาผูกมิตรด้วยไม่ได้เสียดี จนเมื่อหลายวันก่อนสามีนักการทูตที่ไม่ค่อยได้กลับบ้านบ่อยนักเดินทางกลับมาพอดี เธอจึงตั้งใจนำช็อกโกแลตที่สามีซื้อมาฝากเป็นของขวัญให้เพื่อนบ้านคนใหม่

    นาโอะไม่เคยเห็นใครพูดเก่งเท่าหญิงสาวตรงหน้ามาก่อน เกือบตลอดการสนทนาเขาทำได้เพียงพยักหน้ารับคำเป็นครั้งคราวเท่านั้น แต่ไม่อาจหาช่องพูดแทรกได้เลย กระนั้นกลับไม่รู้สึกรังเกียจแม้แต่น้อย นานะช่างเหมือนแสงอาทิตย์เหลือเกิน ทั้งสดใสและร่าเริง

    หลังนาโอะเล่าเรื่องของตนที่ถูกปกปิดความจริงไว้บ้างส่วน ว่าตนและน้องชายย้ายมาจากโตเกียว และตั้งใจจะปักหลักอยู่ที่นี่ไปตลอด เพื่อนบ้านสาวก็แสดงท่าทางดีใจอย่างไม่มีเสแสร้งออกมาให้เห็น นาโอะคิดเอาเองว่าเธอคงเหงากระมังที่สามีไม่่ค่อยอยู่ด้วย เลยดีใจที่ได้เขามาเป็นเพื่อนบ้านใหม่

    และเมื่อรู้ว่าเทะซึโอะยังไม่ได้เข้าเรียนที่ไหน นานะก็ทำท่าตกใจ ก่อนรับปากทันทีว่าจะฝากเข้าโรงเรียนเดียวกับเคตะให้ในวันพรุ่งนี้ ราวกับกลัวเพื่อนบ้านคนใหม่ย้ายหนีไปอย่างไรอย่างนั้น นาโอะชักถูกชะตาหญิงสาวคนนี้เข้าให้เสียแล้ว คงเพราะเธอมีอะไรบางอย่างคล้ายเขา ไม่ว่าจะเป็นต้องอาศัยอยู่เพียงลำพังกับเด็กชายตัวน้อย หรือต้องอยู่ห่างไกลจากคนสำคัญ เหตุผลอีกประการหนึ่งคงเพราะดวงตาที่ดูไม่เป็นพิษเป็นภัยกับผู้ใดเลยคู่นั้น

    
    " เทะซึจังเรียกว่าพี่เคตะได้มั้ยฮะ " เทะซึโอะกระโดดลงจากโซฟา เดินเตาะแตะเข้าไปหาเด็กชายอีกคนที่นั่งอยู่ข้างพี่สาวช่างพูด

    " ได้สิ นายชื่อเทะซึโอะสินะ "
    เด็กชายเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทลุกจากโซฟามามองสำรวจเทะซึโอะที่ตัวเล็กกว่ามากไม่วางตา เด็กชายอ่อนวัยกว่ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองตามร่างที่เดินวนรอบตนไปมา

    " เจ้าจิ๋วไม่ยอมกินผักใช่มั้ยถึงได้ตัวเตี้ยแบบนี้ "
    คำพูดตรงประเด็นไม่มีอ้อมค้อมผิดกับบุคลิกสุขุม ทำเอาทั้งนาโอะสะอึกไปเลยทีเดียว เป็นความผิดของเขาเองที่ตามใจน้องชายจนเกินไป

    " เทะซึโอะต่างหากไม่ใช่เจ้าจิ๋ว! " เด็กชายหน้าแดงก่ำรู้สึกอายที่โดนล้อเรื่องส่วนสูง ทว่าเมื่อถูกเคตะลูบหัวเบา ๆ ก็กลับยิ้มออกมาได้อีกครั้ง

    "  ที่โรงเรียนมีพวกชอบแกล้งเด็กตัวเล็ก ๆ อย่างนายเต็มไปหมด ถ้าไปโรงเรียนแล้วถูกแกล้งต้องรีบมาบอกพี่เลยนะ! "
    เคตะสวมบทบาทพี่ชายเต็มตัว ทั้งสรรพนามแทนตัวเองยังเปลี่ยนไปด้วย เด็กชายคงดีใจไม่น้อยที่มีน้องชายน่ารักคนใหม่อยู่ข้างบ้าน

    " ฮะ! " เทะซึโอะรับคำเสียงดังฟังชัด
    " ฮะๆ ใครมารังแกเทะซึจังซัดมันให้กระเด็นเลยนะลูก " นานะหัวเราะร่วนอย่างคนอารมณ์ดี จนนาโอะพลอยหัวเราะออกมาด้วยไม่ได้

    ..ชีวิตใหม่ใช่จะมีแต่เรื่องแย่เสมอไป..

----------------

    ชีวิตเรียบง่ายที่สงบสุขดำเนินต่อไปเกือบหนึ่งปีเต็ม แต่สำหรับนาโอะกลับยาวนานดั่งไม่มีสิ้นสุด เขาไม่ได้ซ่อนตัวอยู่แต่ในบ้าน ทั้งยังไม่อำพรางปกปิดใบหน้ายามออกไปภายนอกอย่างที่เคยทำ กระทั่งเทะซึโอะก็ให้เข้าโรงเรียนโดยไม่ปิดบังชื่อจริง ทั้งหมดนี่เพราะหวังจะให้เบาะแสสำหรับใครบางคน

    น่าแปลกทั้งที่เป็นฝ่ายหนีมาเอง กลับเฝ้าภาวนาให้เซย์จิตามหาเจออยู่ทุกคืนวัน สำหรับคนระดับเซย์จิการจะควานหาคนธรรมดาที่ไม่ได้หลบซ่อนตัวอะไรคงง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือแท้ ๆ แต่หนึ่งปีที่ผ่านมากลับไร้วี่แววใด ๆ

    ไม่มีวันใดที่จะไม่คิดถึงเซย์จิ ยิ่งนานวันความรู้สึกยิ่งหยั่งรากลึก และยิ่งเสียใจทุกครั้งที่คิดได้ว่าชายคนนั้นไม่รักคนทรยศอย่างนาโอะแล้ว

    ..เทะซึโอะมีความสุขดี ได้เติบโตอย่างสดใสแข็งแรงอย่างที่หวังมาตลอดแล้ว ไม่น่าดีใจหรอกเหรอ ?..

    " นาโอะไม่รีบเอาเค้กออกมาเดี๋ยวก็ไหม้หรอก "
    นานะเรียกผู้ที่ยืนเหม่อตีแป้ง แต่สายตากลับทอดมองไปยังถนนนอกกระจกร้าน คล้ายกำลังมองหาใครบางคนอย่างที่มักลืมตัวทำเป็นประจำ ทั้งที่รู้อยู่แก่้ใจว่าสิ่งที่หวังอยู่ในใจไม่มีทางเป็นจริง

    "..อะ..คะ..ครับ! " นาโอะลนลานรีบใส่ถุงมือ แล้วดึงถาดเค้กออกจากเตาอบ

    " ถ้าเค้กไหม้ พี่จะฟ้องเทะซึจังว่านาโอะไม่อยากให้เทะซึจังกินเค้กฝีมือตัวเองนะ " เธอพูดขู่ทีเล่นทีจริง

    แค่หนึ่งปีก็มากพอให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนบ้านทั้งสองพัฒนาจนหยอกล้อพูดเล่นได้อย่างสนิทใจ กระนั้นนาโอะก็ยังคงเป็นนาโอะที่พูดจาสุภาพเรียบร้อยอยู่เสมอ ราวกลับกลัวผู้ใดจะรุกล้ำเข้าไปยังจิตใจ ที่มีภาพชายเจ้าของรอยยิ้มละมุนอัดแน่นอยู่เต็มไปหมดได้

    " งั้นผมจะบอกให้เทะซึจังทานเค้กฝีมือนานะซังแทนนะครับ "
    " ไม่ต้องมาพูดดีเลย เค้กฝีมือพี่ไม่่อร่อยเท่าของนาโอะหรอก " เธอมุ่ยหน้าให้กับคำแก้ตัวนั้น แล้วลงมือช่วยนาโอะแต่งหน้าเค้กส่วนที่ต้องนำไปขายที่ร้านพรุ่งนี้

    นาโอะไม่คาดฝันมาก่อนว่าจะได้ทำงานร้านเค้กที่เขาชอบอีก ทั้งยังเป็นถึงหุ้นส่วนครึ่งนึงอีกด้วย จะเรียกว่าบังเอิญก็คงได้ ที่ในวันแรกที่นานะไปทำความรู้จักด้วยเขาเพิ่งอบเค้กเสร็จพอดี หญิงสาวกล่าวชื่นชมเค้กอบใหม่รสเลิศของนาโอะ ที่ได้รับถ่ายทอดฝีมือมาจากฮาจิเมะไม่หยุดปาก ขณะเล่าว่าเธอเองฝันอยากเปิดร้านอะไรสักอย่างแก้เซ็งมาตลอดเช่นกัน นับแต่ั้นั้นมาบทสนทนาของคนทั้งสองส่วนใหญ่จะวกมาจบที่เรื่องของหวานต่าง ๆ เสมอ

    จนในวันหนึ่งเมื่อความสัมพันธ์ลึกซึ้งขึ้น ไว้ใจกันมากขึ้น ทั้งคู่ก็ตัดสินใจร่วมหุ้นเช่าที่ในสถานีรถไฟใกล้บ้านเปิดร้านเค้กด้วยกันในที่สุด และหากจะพูดถึงเด็กทั้งสองคงต้องบอกว่าก้าวหน้ายิ่งกว่าที่นาโอะคาดเดาไว้เสียอีก เทะซึโอะติดพี่ชายคนใหม่ผู้สุขุมและรอบรู้ไปเสียทุกด้านมาก เคตะเป็นเด็กเรียนเก่งจึงมักมีเรื่องต่าง ๆ มาเล่าให้น้องชายข้างบ้านฟังได้ไม่รู้เบื่อ นานวันเข้าก็ติดกันแจจนไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นประจำ

    และเพราะเหตุนี้เองนาโอะจึงอยู่ตามลำพังบ่อยขึ้น มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น แต่ก็ไม่พ้นฟุ้งซ่านคิดถึงเรื่องของคน ๆ เดิมอยู่ร่ำไป ชายคนนั้นจะทำอะไรอยู่ ? จะออกตามหาพวกเขาอยู่หรือไม่ ? จะคิดถึงกันบ้างหรือเปล่า ? และอีกหลายร้อยคำถามที่ประดังประเดกันเข้ามาไม่หยุด

    มีอยู่ครั้งนึง แค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่นาโอะไม่อาจหักห้ามใจได้จนเผลอโทรไปหาเซย์จิ คงสักสามสัปดาห์ก่อนได้ ที่ฝ่ามือเรียวกดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจด้วยไม่อาจทนฝืนความรู้สึกได้อีกต่อไป

    ' ฮัลโหล '
    ' ซะ..เซย์จิซัง..'
    '...........' 

    ชายหนุ่มปลายสายเงียบไปทันทีที่ได้ยินเสียงนาโอะ แล้ววางสายใส่อย่างไร้เยื่อใย

    นับแต่นั้นเป็นต้นมานาโอะก็เลิกหลอกตัวเองอีก เซย์ิจิคนนั้นได้มอบอิสระให้คนทรยศอย่างนาโอะแล้วโดยสมบูรณ์แบบ หนึ่งปีที่ผ่านมาเป็นเครื่องพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี ทั้งเซย์จิและองค์กรลับจะไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับสองพี่น้องอีก

    ชายคนนั้นหมดรักในตัวนาโอะและเทะซึโอะแล้วอย่างสิ้นเชิง
    นี่เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจากเซย์จิ


TBC Last Chapter

มา่ต่อแล้วค่าาาา!
ตอนหน้าก็จะจบแล้ว เย้~! หลังจากเข็นแล้วเข็นอีกและดองมานาน
ตอนนี้ขอไม่ตอบเม้นนะคะ ถ้าตอบต้องเผลอสปอยเนื้อเรื่องที่เหลือ(แค่ตอนเดียวเนี่ยนะ!?)ไปแน่ๆเลยค่ะ
ปล. ขอบคุณสำหรับคอมเม้นตอนที่แล้ว แล้วก็ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่ด้วยค่ะ ไรเตอร์รักคนอ่านทุกคนนะึึคะ!>w<
ปล2. ไหนๆก็จะจบแล้วนักอ่านเงารายงานตัวหน่อยสิค้าา (ฮาา)

[iforgive]

แล้วหนีมาทำไม  รักแล้วหนีมาเพื่ออะไร  นอกจากจะทำร้ายหัวใจตัวเองแล้ว
ยังทำร้ายหัวใจเทะสึจังด้วย  ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้ว  จะได้อยู่ด้วยกันหรือเปล่าน๊อ

[TanyaPuech]

 

รอตอนหน้าดีกว่า 555

[cipher]

ต้องโทษตัวเองนะนาโอะ
เป็นคนหนีออกมาเอง
สงสารเซย์จิ
คงคิดว่านาโอะไม่รักจึงพยายามตัดใจ

[@StaR@]

นาโอะถ้าคิดถึงเซย์จิก็ไปหาสิ
ดีกว่ามานั่งคิดมากน่ะแล้วคิดว่า
นาโอะต้ิองเข้าใจอะไรผิดมากกว่า
แต่เพื่อนข้างบ้านน่ารักดีเทะซึจัง
เลยมีเพื่อนเล่นใหม่ด้วย
 

[Ottomechan]

เซย์จิซังคงคิดว่านาโอะไม่อยากอยู่ด้วยแน่ๆเลย