หัวข้อ: Miracle [Last Chapter][23/02/11] ~♪♪

[pattybluet]

เซย์จิแทนตัวเองว่า ป๊ะป๋า น่ารักสุดๆ 
เอาใจช่วยป๊ะป๋าแล้วกัน หุหุ
ส่วนฮิโรกิ... ไม่ไหวๆ ยิ่งอ่านยิ่งน่า... 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[bigbeeboom]

อ้าว ฮิโรกิ งานร้าวฉานคือความต้องการของเราแล้วอ่ะดิ ตัวแสบๆ
เชียร์เซย์จิสุดจั๊กกะแร้จ้า อิอิอิ

[JJHJJH]

งั่มๆๆๆ แค่นี้ก็ใจแข็งจะแย่แล้ว ยังจะมีเพื่อน(สนิทคิดไม่ซื่อ)มาคอยยุอีก

[nadyanarak]

ครอบครัวสุขสันต์.....
ให้ลูกเป็นกาวใจ

[heavenly**yaoi]

ถ้าความจริงถูกเปิดเผย  นาโอะต้องรับไม่ได้แหง
ถ้ารู้ว่า คนที่ตัวเองเกลียดชังนักหนา
เป็นพ่อของลูก

พึ่งเข้ามาครั้งแรก ชอบจัง
ไม่เคยอ่านเรื่องพล็อตแบบนี้มาก่อน
สนุกมากค่ะ

ไดยะ พ่อสื่อ ลึกลับจริงคนนี้
ว่าแต่
นาโอะเมื่อไหร่จะยอมใจอ่อนซะที
ปีศาจ ซาตานยอมกลับใจแล้ว

เท็จสึจัง ช่วยทำให้ป่ะป๊า กับ หม่าม๊า สมหวังกันเร็วๆน้า
พ่อเทพบุตรตัวน้อย^^

ว่าแต่
นาโอะจังสามารถมีลูกคนที่สองได้มั้ยเนี่ย
^^
mpreg^^

[mousou]

เข้ามาแจ้งข่าวค่ะ
ว่าจะหายไปยาวจนถึงประมาณปลายเดือนกรกฎาคม ติดสอบกับงานที่กองท่วมหัวน่ะค่ะ เลยอาจจะไม่มีเวลาแต่งไปอีกสักพัก
พอคิดว่าจะหายไปยาวแล้วกลับมาอีกทีหลังสอบ เหมือนแต่งค้างไว้แล้วทิ้งไปยังไงไม่รู้ ก็เลยตัดสินใจเข้ามาบอกดีกว่าเพื่อความสบายใจ แหะๆ
เอาเป็นว่าเจอกันใหม่ปลา่ยเดือนค่ะ!! อย่าเพิ่งลืมกันนะคะ(ฮา)
ตอนนั้นยังจะมีคนตามอ่านกันอยู่มั้ยคะเนี่ย orz

[jasmin]

รับทราบจร้า
ตั้งใจทำงาน+อ่านหนังสือสอบน๊า

[anajulia]

เข้ามารับทราบเหมือนกันค่ะ
คุณมูซู สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สู้เฟร้ยยยยยยยยยยยยนะคะ

แล้วจะรอนะ

[MaeMoo]

รับแซบจ้า

ยังรออยู่เสมอนะคะ

สู้สู้

[Shock_n2n]

รับทราบ กระเจ้า

หุหุหุหุ

ยังรอคอย 

 

[JJHJJH]

รอจ้า ตั้งใจสอบน๊า

[BeeRY]

เข้า้้ใจค่ะไรเตอร์ สู้ๆกับเรื่องงานและเรื่องสอบนะคะ
รออ่านเสมอค่ะ

[SUICIDE]

เพิ่งติดตามค่ะ

[kittyfun]

รับทราบค่ะ

ขอให้ได้คะแนนสอบสูงๆ นะคะ

[heavenly**yaoi]

เราสิ สอบต้นเดือนสิงหา อ๊า อยากอ่าอ่ะ

[different]

เหอะ !
คิดว่าแค่คำพูดของฮิโรกิจะกันนาโอะจากเซย์จิได้รึไง
รักแท้อาจจะไม่ได้แ้พ้ความใกล้ชิด แต่พอดีว่านาโอะไม่ได้ะรักฮิโรกิน่ะนะ
อยากอ่านตอนนาโอะสวีทกับเซย์จิจะแย่แล้วเนี่ย อีกนานแน่เลย
555

[anajulia]

คุณมูซูคะ เลยปลายเดือนมาขึ้นเดือนใหม่แล้วนะคะ
แค่แวะมาเคาะก๊อกๆเรียกเฉยๆ พร้อมบอกว่ายังรออยู่นะคะ ^o^

[mousou]

ขอโทษจากใจจริงเลยค่ะ

แต่หลังสอบเราต้องส่งโปรเจคช่วงกลางเดือนเลยไม่มีเวลาแต่งต่อน่ะค่ะ T^T

ขอบคุณที่ยังคอยอ่านนะคะไว้ส่งโปรเจคแล้วจะรีบมาต่อแน่นอนค่ะ!!

[anajulia]

^
^
โอ๊ะโอว รับทราบค่ะ สู้ๆนะคะ
ขอให้ผ่านไปได้อย่างราบรื่น :กอด1:เพิ่มพลังงานค่ะ

[mousou]

Miracle 23

    วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ที่พิเศษยิ่งกว่าวันอื่น ๆ เทะซึโอะกำลังจะได้ไปโรงเรียนอนุบาลอีกครั้งหลังจากหยุดมานานหลายเดือน เซย์จิเป็นผู้เปิดประเด็นเรื่องการศึกษาของเด็กชายขึ้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว หลังไปเห็นเด็กอนุบาลกลุ่มใหญ่เดินจูงมือกันข้ามถนนเข้าโดยบังเอิญ ภาพนาโอะไปรับเทะซึโอะที่โรงเรียนอนุบาลก็ผุดขึ้นมาในความทรงจำ ก่อนความกังวลจะเข้าแทนที่ เมื่อตระหนักขึ้นมาได้ว่าเทะซึโอะขาดเรียนไปนานแค่ไหนแล้ว

    " ถ้าคุณไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไรแอบแฝงอยู่จริงอย่างที่ว่า ก็ช่วยจัดการให้ด้วยแล้วกันนะครับ "

    นานมากทีเดียวหลังเซย์จิพยายามโน้มน้าวให้นาโอะยอมตกลงใจมอบหมายหน้าที่หาโรงเรียนใหม่ รวมถึงจัดการเอกสารต่าง ๆ ในการย้ายสถานที่เรียนให้ตน กว่าที่นาโอะจะยอมอนุญาต คงเพราะนี่เป็นโอกาสอันดีสำหรับเทะซึโอะกระมัง นาโอะจึงเลือกยอมรับข้อเสนอ แม้ใบหน้าสวยจะฉายแววเคร่งเครียดมากก็ตาม สามวันให้หลังทุกอย่างถูกจัดการเป็นที่เรียบร้อยเทะซึโอะได้ที่เรียนใหม่ห่างออกไปจากบ้านของเซย์จิไม่ไกลนัก

    บรรยากาศในเช้าวันเริ่มต้นทำงานวันแรกของสัปดาห์ดูอึมครึมอย่างยากจะอธิบายได้ ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำนั่งยิ้มมุมปากอย่างคนอารมณ์ดี พลางมองไปยังเพื่อนร่วมโต๊ะอีกสองคนที่เหลือ เทะซึโอะในชุดนักเรียนอนุบาลเสื้อสีฟ้ากางเกงสีเทาอ่อนวางแก้วนมที่เพิ่งดื่มจนหมดลงบนโต๊ะก่อนยิ้มกว้าง บรรยากาศอันสดใสสิ้นสุดลงที่เด็กชาย นาโอะที่นั่งอยู่ถัดไป มีสีหน้าไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เทะซึโอะไปเรียกให้ลงมาทานข้าวเช้าด้วยกันข้างล่าง

    " อิ่มหรือยังเทะซึโอะ "
    " ครับ " เด็กชายรับคำก่อนกระโดดลงจากเก้าอี้วิ่งไปหยุดยืนอยู่หน้าเซย์จิ
    " งั้นไปกันเลยมั้ย " เด็กชายพยักหน้าเร็ว ๆ รับคำ มือเล็กกระชับสายกระเป๋าเป้ข้างหลัง ก่อนหันไปยังพี่ชายคนโปรดที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว

    " พี่นาโอะไปส่งเทะซึจังหน่อยสิครับ "
    นาโอะที่กำลังมึนงงกับสถานการณ์เบื้องหน้าได้สติขึ้นมาอีกครั้ง ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติมากเกินไป เทะซึโอะเชื่อฟังที่เซย์จิพูดทุกอย่าง มาถึงตอนนี้ยังไม่อิดออดที่จะไปโรงเรียนเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่วันแรกที่ต้องไปโรงเรียนเด็กชายทั้งร้องทั้งงอแงไม่ยอมท่าเดียว เมื่อถูกเรียกกะทันหันนาโอะจึงให้คำตอบกับข้อสงสัยทั้งหมดทั้งมวลเพียงแค่ว่าเทะซึโอะอาจเป็นเด็กติดคนง่ายเท่านั้น

    " ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ ยังไงพี่ก็ต้องไปส่งเทะซึจังอยู่แล้วนี่ " ดวงตาสีอ่อนปรายมองไปยังเซย์จิอันแฝงไปด้วยความไม่ไว้วางใจ ซึ่งชายหนุ่มเพียงแค่ยิ้มบางตอบกลับเท่านั้น

    " ไปกันเถอะครับ~ " เด็กชายมองหน้าเซย์จิกับนาโอะสลับกัน แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง

---------------------------------

    ความไว้ใจเริ่มถักทอขึ้นทีละน้อยโดยการพิสูจน์ด้วยใจจริง จากการสังเกตดวงหน้าที่ผ่อนคลายลงของนาโอะ หลังมองส่งเทะซึโอะเดินหายเข้าไปในรั้วโรงเรียนพร้อมครูสาวทำให้เซย์จิคิดเช่นนั้น ตลอดทางที่นั่งรถมาส่งเทะซึโอะด้วยกัน ร่างเพรียวคอยแต่จะมองระแวดระวังกลัวน้องชายถูกพาไปยังสถานอันตราย มาถึงตอนนี้คงวางใจได้บ้างแล้วกระมัง

    " เดี๋ยวผมกลับไปที่บ้านคุณเอง " น้ำเสียงเฉยชาดังขึ้นก่อนเจ้าของร่างจะผินกายเดินไปอีกทาง ผู้ที่เตรียมไปส่งกลับบ้านรีบผลุนผลันออกจากรถมายืนขวางหน้าไว้ทันที

    " นายจะไปไหนน่ะ "
    " ผมจำเป็นต้องบอกคุณด้วยเหรอครับ "
    " จำเป็นสิ ไม่คิดบ้างเหรอว่าฉันเป็นห่วง " นาโอะมองลึกเข้าไปยังดวงตาสีเข้มที่ไม่ยอมละไปไหน ก่อนตอบคำถามนั้นรวดเร็วราวกับไม่ได้เสียเวลาไตร่ตรองเลย
    " ไม่คิดครับ "
    " บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะนาโอะ " คำตอบที่ได้รับเป็นสิ่งที่ไม่ผิดจากที่เซย์จิคาดไว้เท่าไหร่นัก ชายหนุ่มพยายามคาดคั้นเอาคำตอบต่อไป

    " คุณแค่บอกว่าไม่ให้ผมหนีไปอีก คงไม่ได้หมายถึงจำกัดอิสรภาพขั้นพื้นฐานผมหรอกใช่มั้ยครับ "
    " ฉันไม่ได้จะห้ามเรื่องพวกนั้น แค่ให้นายบอกมาว่ากำลังจะไปที่ไหน "
    " งั้นผมคงยิ่งบอกไม่ได้เลยล่ะครับ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน กรุณาเลิกละลาบละล้วงถามด้วยครับมันเสียมารยาท "

    เซย์จิทนเก็บความคิดที่จะบอกถึงความสัมพันธ์ที่แท้จริงเอาไว้ในใจ เขารู้ดีถึงบอกไปทุกอย่างคงไม่เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น เพียงแค่ไม่ต้องการให้นาโอะคิดว่าเขาใช้ความสัมพันธ์อันพิลึกพิลั่นเหล่านั้นมาผูกมัด ไว้เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมนาโอะจะได้รู้ทุกอย่างเอง

    หากว่าเวลานั้นจะมาถึงจริงอย่างที่หวังไว้..
    ความสัมพันธ์ที่ถูกขีดคั้นไว้ที่คำว่าคนอื่น เซย์จิทำได้เพียงยอมรับมันเท่านั้น

    " งั้นก็รีบกลับด้วยล่ะ "

    นาโอะพยักหน้ารับคำโดยไม่ตอบอะไรอย่างขอไปที ว่ากันตามจริงแล้วเขายังไม่รู้ว่าตนจะไปที่ไหนในระหว่างที่ต้องคอยน้องชายเลิกเรียนดี แต่ขอแค่ไม่ได้อยู่ในสถานที่ที่เป็นดั่งกรงขังมาตลอดหลายเดือนเท่านั้นก็พอ จนเมื่อเซย์จิกลับเข้าไปในรถคันหรู และขับออกไปความลังเลจึงเริ่มเข้ารุมเร้า ในชีวิตคนเรามีทางแยกให้ต้องตัดสินใจเลือกเดินมากมาย ทว่าทางเลือกสำหรับนาโอะมีเพียงแค่จะเลือกทนอยู่กับเซย์จิหรือหลบหนีไปอีกเท่านั้น นาโอะเลือกหลบหนีไปแล้วถึงสามครั้ง ตอนนี้โอกาสมาถึงอีกครั้งโดยไม่ได้คาดคิดเขาควรจะทำอย่างไรกับมันดี..

    ดวงตาสีอ่อนทอดมองไปยังกลุ่มเด็กนักเรียนตัวน้อยกำลังทำกายบริหารกันอยู่ ที่นี่ไม่ใช่บ้านที่มีคนของเซย์จิคอยจับตามองตลอดเวลา ขอเพียงแค่เข้าไปอ้างกับครูในโรงเรียนว่ามีธุระด่วน แล้วพาเทะซึโอะหนีไปด้วยง่ายยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ เสียอีก ทว่านาโอะกลับลังเลใจเป็นอย่างมาก

    " เคร้ง "

    กระป๋องเปล่าบนพื้นถนนถูกนาโอะใช้เท้าเขี่ยคล้ายต้องการระบายอารมณ์อันสับสนว้าวุ่น ก่อนเจ้าตัวจะเดินสาวเท้าออกห่างจากโรงเรียนแห่งใหม่ของเทะซึโอะไปตามทางเท้าอย่างไร้จุดหมาย

--------------------------

    ..ฉันจะไปรับเทะซึโอะเอง..
    ..ครับ..

    ข้อความทีุ่เซย์จิส่งไปและได้รับคำตอบกลับมาเป็นถ้อยคำเชิงรับรู้สั้น ๆ ถูกอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะชายหนุ่มยืนคอยเวลาเลิกเรียนอยู่หน้าโรงเรียนอนุบาล เนื่องจากหากไม่เป็นฝ่ายโทรมาเองนาโอะจะไม่ยอมรับสายจากเซย์จิ จึงลองเลือกใช้วิธีส่งข้อความดู สิ่งที่ได้ตอบกลับมาแม้จะเป็นเพียงการตอบกลับอย่างไร้เยื่อใย แต่เซย์จิก็อดระบายรอยยิ้มออกมาทุกครั้งที่ได้อ่านไม่ได้

    เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาบ่ายสามเซย์จิเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง จากนั้นจึงสาวเท้าไปหาครูอนุบาลที่เดินพากลุ่มนักเรียนตัวน้อยมาคอยผู้ปกครองยังบริเวณลานหน้าตึกเรียน ครูสาวคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวานตามหน้าที่ทันที ทว่ายังไม่ทันได้พูดคุยอะไรกันร่างเล็ก ๆ ก็วิ่งออกมาจากกลุ่มเด็กนักเรียนพุ่งตรงเข้าหาเซย์จิอย่างรวดเร็ว

    " ป๊ะป๋า! "
    " วิ่งมาอย่างนี้เดี๋ยวก็หกล้มหรอกเทะซึโอะ " เซย์จิโน้มตัวลงไปรับเด็กชายเอาไว้
    " นี่ป๊ะป๋าเทะซึโอะคุงเหรอจ้ะ " ครูสาวถามขึ้นมา เนื่องจากเมื่อเช้าผู้ที่เดินมาส่งเทะซึโอะคือนาโอะ ดังนั้นเธอจึงไม่ทราบว่าเซย์จิเป็นผู้ปกครองของเด็กคนใด
    " ครับ! "
    " นาโอะซังเป็นพี่ชาย ส่วน...เอ่อ.."

    " เซย์จิครับ " ชายหนุ่มส่งยิ้มละมุนตามมารยาทให้ ยิ่งถลำลึกมากขึ้นเท่าไหร่เซย์จิก็ยิ่งรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเองมากขึ้นเท่านั้น เขาสงบขึ้นและเริ่มใช้เหตุผลแทนอารมณ์ในการตัดสินใจเรื่องต่างๆ โดยเฉพาะช่วงนี้ที่เซย์จิแย้มยิ้มให้ผู้อื่นมากขึ้นจนคนรอบข้างแปลกใจ

    " เซย์จิซังเป็นป๊ะป๋าเทะซึโอะคุงสินะคะ แต่นาโอะซังกับเทะซึโอะคุงเป็นพี่น้องที่อายุห่างกันจังเลยนะคะ " เธอชวนคุยไปตามเรื่อง
    " นั่นสินะครับ แต่ห้ามจีบนาโอะนะครับคนนั้นผมหวง "

    ริมฝีปากเรียววาดรอยยิ้มอันแฝงความนัยถึงความลับบางอย่างที่ครูสาวไม่ทันได้สังเกต ก่อนก้มหัวน้อย ๆ เป็นเชิงกล่าวลา แล้วจูงมือเทะซึโอะมายังรถที่จอดทิ้งไว้ด้านหน้า

    " ที่โรงเรียนสนุกมั้ย "
    " สนุกฮะ เทะซึจังได้อยู่ห้องทานตะวันด้วยล่ะ " เด็กน้อยชูหมวกกระดาษรูปดอกทานตะวันขึ้นมาอวด
    " ดีจังเลยนะ ว่าแต่เทะซึโอะขากลับเราไปแวะหาของฝากให้หม่าม๊ากันหน่อยมั้ย " เมื่ออยู่กันตามลำพังไม่จำเป็นต้องเรียกนาโอะว่าพี่อีกต่อไป เด็กชายทราบถึงเรื่องนี้ดี
    " เอาสิฮะ " ดวงตาสีอ่อนแบบเดียวกับนาโอะวาวระยับด้วยความดีใจ
    " งั้นเดี๋ยวเราไปแวะที่อื่นกันเนอะ "

--------------------------

    ..แขกไม่ได้รับเชิญลอบบุกรุกมาในระหว่างที่เจ้าของบ้านไม่ทันได้ระวังตัว..

    " พี่ฮิโรกิ "
    เสียงเรียกชื่อผู้บุกรุกของเทะซึโอะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เซย์จิได้ยิน ก่อนคำถามมากมายจะประดังประเดกันเข้ามา ดวงตาสีรัตติกาลจับจ้องภาพอันไม่น่าเชื่อสายตาเบื้องหน้าไม่วางตา ชายผู้ที่เคยถูกจับโยนออกไปอย่างน่าสมเพชคนนั้นกำลังนั่งคุยอยู่กับนาโอะในบ้านของเขาเอง เซย์จิมั่นใจว่าเห็นผู้บุกรุกเหลือบมองมาก่อนเหยียดยิ้มให้คล้ายจะเยาะเย้ยอยู่ในที โดยที่คู่สนทนาหน้าหวานไม่ทันได้มอง

    ทำไมหมอนี่ถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ ?

    คำถามนี้วนเวียนซ้ำไปมาอยู่ในห้วงความคิด ขณะเซย์จิสาวเท้าเข้าไปหาคนทั้งสอง โดยที่ฮิโรกิยังนั่งนิ่งแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นถึงการมาของเจ้าของบ้าน ทั้งยังไม่มองไปยังเด็กชายที่เพิ่งตะโกนเรียกชื่อเมื่อครู่ด้วย จนเมื่อนาโอะเป็นฝ่ายเอ่ยทักผู้ที่เพิ่งกลับมาถึงนั่นแหละ

    " คุณไปโดนใครชกมาเหรอครับ "
    ริมฝีปากแตกช้ำ มีเลือดไหลซึมเล็กน้อยเรียกความสนใจนาโอะที่ถึงไม่จะไม่ชอบหน้าเซย์จิอยู่ให้อดถามออกมาไม่ได้ ใครกันกล้าทำร้ายชายผู้มากด้วยอำนาจคนนี้ได้

    " พระเจ้าลงโทษน่ะฮะพี่นาโอะ " เด็กชายที่เปลี่ยนเป้าหมายจากฮิโรกิเป็นพุ่งตรงไปซุกตักนาโอะเป็นผู้ตอบคำถามนั้นแทน
    " ทำไมพระเจ้าไม่ลงโทษให้หนักกว่านี้ก็ไม่รู้เนอะเทะซึจัง "
    " เทะซึจังก็ไม่รู้ครับ " เด็กชายทำหน้าซื่อตอบกลับ

    ร่างเพรียวตีความคำว่าพระเจ้าลงโทษไปเองว่า เซย์จิคงไปมีเรื่องกับนักเลงหัวไม้ที่ไหนเข้าระหว่างทางไปรับเทะซึโอะ หากแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไหร่นัก จึงเลิกคิดจะซักไซ้ถามต่อ ที่ถามออกไปในตอนแรกก็เพราะตกใจเท่านั้น แต่ดูเหมือนความเฉยเมยของนาโอะจะไม่อยู่ในความสนใจของเซย์จิอีก

    " ทำไมหมอนี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ " เซย์จิปรายตามองไปยังผู้ที่นั่งเงียบอยู่

    " ฉันก็มาในฐานะแขกของนาโอะไงล่ะ นาโอะไปหาฉันที่ร้านแล้วชวนมาที่นี่ก็เท่านั้นเอง " ฮิโรกิเป็นฝ่ายตอบ ดวงตาที่มองมาราวกับประกาศชัดเจนว่าไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน

    " แต่ฉันไม่ใช่เชิญนายมา "
    " เซย์จิซังไม่เชิญแต่ผมเชิญ อย่าบอกนะครับว่าผมไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพาเพื่อนมาบ้าง "
    " จะทำอะไรฉันก็ไม่ว่าหรอก แต่ทำไมต้องเป็นหมอนี่ "

    " เพื่อนผมชื่อฮิโรกิช่วยเรียกให้ถูกด้วยครับ "  ทันทีที่นาโอะออกตัวปกป้องเพื่อนสนิท เรียวปากบางของฮิโรกิก็วาดรอยยิ้มที่น่าชังสำหรับเซย์จิให้่เห็นอีกครั้ง เขามั่นใจว่าชายคนนี้คงทราบเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างตนและนาโอะทั้งหมดแล้วเป็นแน่ หาไม่แล้วคงไม่สงบนิ่งถึงขนาดท้าทายด้วยการเล่นสงครามประสาทได้ เซย์จิสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนเค้นเสียงออกไปอีกครั้ง

    " ฉันไม่อยากให้นายพาฮิโรกิมาที่นี่ "
    " งั้นถ้าผมไปหาเองที่ร้านบ่อย ๆ คงได้สินะครับ "
    เพียงคิดว่าทั้งสองคนจะไปอยู่ในสถานที่ที่มองไม่เห็น ไม่อาจให้คนไปสอดส่องคอยดูความเคลื่อนไหวได้ เซย์จิขอเลือกฝืนใจให้พนักงานร้านเค้กมาบ้านได้ ตามที่นาโอะต้องการยังจะดีเสียกว่า

    " ไม่ได้! เอาเป็นว่านายอยากพาใครมาก็ตามใจ แต่อย่าลืมที่เราตกลงกันไว้ก็แล้วกัน "

    " ไม่หนักแน่นเอาซะเลย " ฮิโรกิกล่าวลอย ๆ เป็นเชิงเหน็บแนม เซย์จิทำได้เพียงเขม่นมองตอบกลับเท่านั้น เขาจะไม่แสดงกิริยาอันใด ที่จะเป็นการทำลายความตั้งใจอยากถนอมน้ำใจ และความรู้สึกของนาโอะให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

    " พี่ฮิโรกิหมายถึงอะไรเหรอครับ " เทะซึโอะมองคนโน้นคนนี้พูดคุยกันอยู่นาน แต่เนื่องด้วยยังเป็นเด็กจึงไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ ถามออกมาในที่สุด

    " อย่าถามได้มั้ย "
    " เทะซึโอะไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่านะ "
    ถ้อยประโยคที่พูดแทรกขึ้นมาเกือบจะพร้อมกันของเซย์จิและฮิโรกิ ทำให้สองพี่น้องไม่ทันได้ยินคำพูดแกมต่อว่าของผู้บุกรุก

    " งั้นเดี๋ยวเทะซึจังมาหานะครับพี่นาโอะ " พี่ชายร่างเพรียวพยักหน้ารับคำ พร้อมยิ้มหวานให้เด็กชาย
    ดวงตาสีดำสนิทของฮิโรกิจับจ้องเซย์จิที่จูงเทะซึโอะเดินออกไปด้วยสายตาซึ่งยากจะคาดเดาถึงความคิดได้

    ..ผู้บุกรุกกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างย่ามใจ
    อีกไม่นานนาโอะจะเป็นของเขา..

TBC Chapter 24

มาต่อแล้วค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะที่มาช้าขนาดนี้!! T^T
ติดทั้งงานทั้งสอบ พอจะมาแต่งอีกทีอารมณ์เริ่มไม่ต่อถ้ามันแย่ลง หรืออ่านแล้วมึนงงยังไงติมาได้เต็มที่เลยค่ะ
ขอบคุณที่ยังตามอ่านกันอยู่นะคะ ^^

[zemicolon]

เย้ๆๆ นาโอะกะลังโดนล่อลวง เซย์จิจาทำไงนั่น

[loveyous]

สถานการณ์พลิกกลับแล้วเหรอครับ เรื่องนี้สุดจะคาดเดาจริงจริง ได้แต่หวังว่าจะจบลงด้วยดีนั่นแหละครับ

[JJHJJH]

ฮิโรกิไปพ้นๆ ได้ไหมอ่า
เทะซึคุงช่วยป๊ะป๋าด้วยนะลูก

[cipher]

ฮิโรกิจะทำอะไรน่ะ
คิดว่านาโอะจะยอมทิ้งเทะซึจังไปเหรอ
ฝันไปเหอะ
เซย์จิก็อย่ายอมแพ้นะ

[anajulia]

เอาไงดี.......

งืมๆๆ ไดยะซังงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ไดยะซังมาเก็บฮิโรกิไปทีสิคะ พลีสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อิอิ เค้าสามคนพ่อแม่ลูกน่ารักออก ฮิโรกินี่อย่ามาทำตัวร้ายแถวนี้น้า
เรื่องนี้ทั้งเรื่องให้เซย์จิตอนยังง่าวเป็นคนร้ายคนเดียวพอ หงิงๆ

[iforgive]

เรื่องกำลังจะไปได้ด้วยดีแล้วเชียว  บุคคลที่สามนี่ชอบทำให้มันปั่นป่วนซะจริง
ไม่คิดว่านาโอะจะหนักแน่นพอกับเรื่องนี้แน่นอน
เพราะนาโอะเจออะไรมามากเกินกว่าจะยอมรับเซจิได้ง่าย ๆ ซะแล้ว
ได้แต่หวังว่าเทะซึโอะจะช่วยได้บ้าง  และที่สุดของที่สุดไดยะมาจัดการกับฮิโรกิทีซิ

[Shock_n2n]

ในที่สุดก็กลับมา
แล้ว นาโอะ เนี่ยใจเเข็งดีจริงๆเลยนะ
แต่ยังไง ความเป็นครอบครัว คงจะอบอุ่นและรักกันอีกไม่นาน
แล้ว ฮิโรกิ เนี่ยมาทำให้เขาแตกกันทำไมเนี่ย
 

[jasmin]

  ตัวป่วน ใครก็ได้เอาฮิโรกิไปเก็บที
อย่ามาร้ายได้ป่ะ แค่นาโอะคนเดียวเซย์จิก็แย่แล้ว
ทั้งๆที่ทำตัวดีขึ้นมาตั้งเยอะอ่ะ
นาโอะใจอ่อนลงหน่อยสิ

[YELLOWSTAR]

ว๊ากกกก

ไรเตอร์มาแล้ววว

คิดถึงจังเลยอ่าาา

เซจิสู้ๆๆๆๆๆน่ะ  เอาชนะใจนาโอะให้ได้น๊าา

[different]

ไม่ชอบฮโรกิมากถึงมากที่สุดอ่ะ
เสแสร้ง !  - -+
แต่ก็นะ นาโอะก็ต้องมองฮโรกิดีกว่าเซย์จิอยู่แล้วล่ะ
การกรทะำที่ผ่านมาหลายปีมันก็ทำให้คิดแบบนั้น
แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วไง
+++++++
เย้  ! ได้อ่านต่อแล้ว >3<