หัวข้อ: Miracle [Last Chapter][23/02/11] ~♪♪

[mousou]

    แสงแดดและลูกบอลคือสิ่งที่เด็กผู้ชายทุกคนต้องลิ้มลอง
    สนามฟุตบอลนี้เป็นของเรา!

    เวลาบ่ายแก่ในโรงเรียนอนุบาลหลังผู้ปกครองและเด็กนักเรียนคนอื่นกลับกันไปหมดแล้ว สนามฟุตบอลขนาดเล็กของโรงเรียนจึงตกเป็นของสามชีวิตที่ยังเหลืออยู่ ทันทีที่ออกมาจากห้องเรียน เจ้าถิ่นอย่างเทะซึโอะก็รีบพุ่งตรงมายังสนามเด็กเล่น ก่อนชวนพี่ชายทั้งสองให้เป็นเพื่อนเล่นด้วย รอยยิ้มน่าชังไม่ว่าใครก็ปฏิเสธไม่ลง เวลาล่วงเลยผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งมาลงเอยที่ลูกบอลกลม ๆ ที่มีผู้เล่นเพียงสามคนอยู่ในตอนนี้

    " พี่เซย์จิขายาวกว่าขี้โกงนี่ฮะ! "
    หลังถูกตีประตูนำไปถึงห้าแต้มเด็กชายก็ประท้วงทันที ทั้งที่ข้างตนมีนาโอะอยู่ด้วยและเซย์จิก็มีแค่คนเดียว แต่ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตีเสมอไม่ได้เลย

    " อยากสูงกว่านี้ ขายาวกว่านี้ก็รีบโตให้ทันสิ "
    " พี่เซย์จิตัวสูงขนาดนี้ เมื่อไหร่เทะซึจังจะโตทันล่ะฮะ "
    " เดี๋ยวก็โตทันเองแหละ " ผมเส้นเล็กถูกฝ่ามือหนาขยี้จนฟูด้วยความหมั่นเขี้ยวจนเด็กชายหน้ามุ่ย
    " พี่นาโอะยังสูงไม่ถึงเลย แล้วเทะซึจังจะสูงเท่าพี่เซย์จิหรือ......"

    เซย์จิยิ้มน้อย ๆ ให้คำบ่นกระปอดกระแปดเหล่านั้น พลางเหลือบมองผู้เล่นอีกคนยังอีกฝั่งสนาม มองเส้นผมสีอ่อนเข้มขึ้นเล็กน้อยเพราะชื้นเหงื่อ และสิ่งผิดปกติบางอย่างที่เขาเพิ่งทันได้สังเกตเห็น ร่างผอมบางกำลังหอบหายใจอย่างรุนแรงจนน่ากลัว ใบหน้าแดงจัดดูน่าสงสาร ขาเพรียวทั้งสองข้างสั่นระริกและกำลังจะทรงตัวยืนไม่อยู่

    " นาโอะ! "
    ชายหนุ่มรีบเข้าไปช้อนอุ้มร่างที่ทำท่าจะล้มพับลงไปไว้ได้ทัน ก่อนพาไปนอนราบบนม้านั่งไม่ไกลนัก เขานึกตำหนิตัวเองเป็นร้อยเป็นพันครั้งที่ลืมเรื่องสำคัญไปเสียสนิท นาโอะร่างกายอ่อนแอแค่ไหนตัวเขาเองก็รู้อยู่แก่ใจ กลับปล่อยให้วิ่งไล่ลูกบอลอย่างเอาเป็นเอาตายกับตนและเทะซึโอะเป็นเวลานาน 

    " พี่นาโอะเป็นอะไรไปเหรอฮะ " เด็กชายเลิกสนใจลูกบอลแล้ววิ่งเข้ามาหา
    " เป็นลมแดดน่ะ เทะซึโอะอยู่เฉย ๆ ก่อนนะ "
    " อึก..พี่นาโอะจะเป็นอะไรมั้ย......."
    มือเล็กกำชายเสื้อแน่นขณะพยายามกลั้นเสียงสะอื้น พี่ชายของเขาไม่สบายอีกแล้วเทะซึโอะไม่ชอบเลย เขาไม่อยากสูญเสียคนสำคัญไป

    " ไม่เป็นอะไรหรอก เทะซึโอะเป็นเด็กดีไม่ร้องไห้นะ "
    เซย์จิปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตบนร่างเพรียว และถอดรองเท้าออกให้ เพื่อช่วยลดอุณหภูมิในร่างกายลง ในใจพลุ่งพล่านด้วยความร้อนใจและเฝ้าแต่ต่อว่าตนเอง แม้จะปลอบเด็กชายไปอย่างนั้น แต่ตัวเขาเองกลับเป็นกังวลยิ่งกว่าใคร

    " นาโอะ..นาโอะ ตอบสิ "
    เขาเป็นแค่นักธุรกิจผู้หยาบกร้าน ไม่เคยใส่ใจแม้แต่จะจำวิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้น แค่รู้ว่าต้องคลายเสื้อผ้าออกก็นับว่าดีถมเถไปแล้ว ตอนนี้จึงได้เพียงลูบแก้มที่ร้อนผ่าว พลางร้องเรียกชื่ออย่างสิ้นหวังเท่านั้น ในช่วงวิกฤตินี้นี่เองสายลมที่มักปรากฏกายอย่างไม่คาดฝันเสมอก็พัดผ่านมาราวกับรู้ล่วงหน้า

    ..สายลมที่ชื่อไดยะ..

    " เรียกให้ตายก็ไม่ได้ผลหรอกนะ หลบไปสิ "
    ถ้อยคำแดกดันตามนิสัยที่เซย์จิทราบดีว่าจริงใจที่สุดดังขึ้น เขาหลีกทางให้เพื่อนสนิทโดยไม่ไต่ถามอะไรให้เสียเวลา ไม่นานนักหลังได้รับการปฐมพยาบาลที่ถูกต้อง สีหน้าของนาโอะจึงค่อยดูดีขึ้น กระนั้นความรู้สึกผิดในใจกลับไม่จางหายลงไปด้วย เขาทำพลาดอีกแล้ว

    " ถ้าฉันไม่เอะใจว่าทำไมพวกนายถึงกลับช้า แล้วลองแวะมาดูจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย "
    คุณหมอคนเก่งเปิดปากบ่นยาวเหยียดโดยไม่เว้นช่วงหายใจ

    " ฉันไม่ได้ตั้งใจ.."
    " เอาเหอะ แค่เป็นลมเท่านั้นเอง ใคร ๆ ก็เป็นกันได้ "
    พอเห็นเซย์จิที่เอาแต่กุมมือเรียวของผู้ที่ยังนอนหอบหายใจอยู่ไม่ปล่อย แล้วตอบรับคำบ่นของตนด้วยน้ำเสียงแผ่วราวกับโลกใบนี้มีเพียงนาโอะ ไดยะก็คร้านจะบ่นทีเล่นทีจริงอย่างที่ตั้งใจจะแกล้งตั้งแต่แรกอีก เขาอุ้มเทะซึโอะที่คลายอาการตกใจลงแล้ว แต่ยังไม่กล้าเข้าไปแทรกกลางระหว่างผู้ให้กำเนิดทั้งสองขึ้นมากอดไว้

    " ตอนบ่ายฉันแวะไปบ้านนายมา ฮิโรกิก็มาด้วยนะแต่ฉันบอกให้กลับไปแล้ว "
    ไดยะเปิดประเด็นสนทนาขึ้น ชื่อฮิโรกิทำให้เซย์จิหันมาสนใจได้อย่างที่คิดเอาไว้

    " ฉันรู้อยู่แล้วว่าหมอนั่นต้องมา "
    " อย่างที่คิดไว้เลย ระหว่างที่ฉันไม่อยู่เกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ ด้วย "
    น้ำเสียงที่ฟังดูขุ่นมัวของเซย์จิ กับสถานการณ์ตึงเครียดภายในบ้านทำให้ไดยะคาดเดาทุกอย่างได้ไม่ยากนัก

    " ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ ก็แค่มดปลวก "
    เจ้ามดมีพิษน่ารำคาญชอบเข้ามาเพ่นพ่านในบ้าน และไต่ตอมขนมหวานของเซย์จิอยู่เสมอ บางครั้งก็มักลอบกัดเจ้าของบ้านด้วยคำพูดเสียดสีเหน็บแนบ ครั้นจะบดขยี้ให้สิ้นเรื่องสิ้นราวก็ยากเต็มที ในเมื่อขนมหวานที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรของเขา ยินยอมให้เจ้ามดร้ายเข้าใกล้และตอดลิ้มชิมทีละน้อย

    ราวกับโดนน้ำหวานจากเจ้ามดมอมเมาอยู่ก็ไม่ปาน..

    " อย่างนั้นเหรอ "
    ไดยะลากเสียงยาวคล้ายไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน เขาวางฝ่ามือลงบนไหล่ของเซย์จิ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมผิดไปจากทุกที
    
    " นายต้องจัดการทำอะไรสักอย่างได้แล้วนะ "
    หลายปีที่ผ่านมาจากการลงไปคลุกคลีกับพนักงานร้านเค้กอยู่เป็นประจำ ทำให้ไดยะรู้ว่าฮิโรกิเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นจริงจังมากแค่ไหน จนบางครั้งนึกกลัวความคิดของหนุ่มน้อยคนนี้ ตอนที่ลักลอบพาฮิโรกิเข้ามาช่วยนาโอะ เขาบอกแค่ให้พยายามพานาโอะกลับมา เพื่อหวังกระตุ้นความรู้สึกของเซย์จิ ทว่าทุกอย่างกลับผิดคาดเมื่อนาโอะถูกบังคับฝืนใจให้หนีออกไปด้วยความรุนแรง

    ครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาสังหรณ์ใจกลัวนาโอะจะเป็นเชื้อเพลิงแปรเปลี่ยนความมุ่งมั่นเหล่านั้น ให้กลายเป็นการกระทำบุ่มบ่ามขาดสติอีก

    พอนาโอะได้สติอีกครั้งก็พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงในห้องนอนที่อาศัยมาเป็นเวลาหลายเดือน ท้องฟ้าสีส้มที่เห็นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนสติจะดับวูบถูกทาทาบด้วยสีรัตติกาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว การมองเห็นที่พร่าเลือนค่อยแจ่มชัดขึ้น จนเห็นแววตาแฝงความห่วงใยจากเทะซึโอะจับจ้องมองมาประหนึ่งตนป่วยหนักอย่างไรอย่างนั้น ถัดไปบนเก้าอี้ข้างเตียงคือไดยะ

    " ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ " เขาพยุงกายลุกขึ้นนั่ง และรับร่างน้อยของเทะซึโอะที่พุ่งเข้ามากอดไว้อย่างเด็กขวัญเสีย
    " นายเป็นลมแล้วฉันบังเอิญไปเจอพอดี เลยช่วยไว้ได้ทัน "
    " ไดยะซังเป็นคนพาผมกลับมาที่นี่เหรอครับ "
    นาโอะพยักหน้ารับคำแล้วเอ่ยถามต่อ ขณะลูบหัวปลอบน้องชายที่เอาแต่ซุกหน้ากอดแน่นไม่พูดไม่จา

    " ไม่ใช่ฉันหรอก ใครบางคนคงไม่ยอมถ้าฉันแย่งทำหน้าที่นี้ซะเอง "
    " เหรอครับ " ใครบางคนที่ว่านั่นถึงไม่พูดชื่อออกมา นาโอะก็รู้ดีว่าหมายถึงใคร
    " เห็นว่าวันนี้เซย์จิไปเยี่ยมชมการเรียนการสอนของเทะซึโอะด้วยกันเหรอ เป็นยังไงบ้างล่ะ "
    หัวข้อสนทนาเปลี่ยนไปกะทันหันอย่างแยบยล คู่สนทนานิ่งไปนานด้วยความรู้สึกและความคิดอันหลากหลาย ทั้งสับสน ไม่เข้าใจ และมีความสุขอย่างแปลกประหลาด

    " ก็สนุกดีครับ แต่ผมไม่เข้าใจเลยทำไมเซย์จิซังต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเทะซึโอะด้วย ทั้งที่เขา...เป็นคนนอก "
    เขาเลือกตอบคำถามนั้นไม่ให้แสดงความรู้สึกที่ว้าวุ่นใจของตนออกไปมากนัก จากนั้นจึงกลบเกลื่อนด้วยคำบ่นยาวเหยียดผิดวิสัยปกติ ไดยะยิ้มพรายอย่างสมใจที่เจ้าหนูน้อยตกหลุมพรางจนได้

    " อยากรู้มั้ยล่ะว่าทำไม "
    " ครับ ? "
    เจ้าของดวงตาสีอ่อนที่ฉายแววสงสัยใคร่รู้เอียงคอเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ ไดยะรู้อะไรกำลังจะบอกอะไรให้เขารู้กันนะ คุณหมอขี้แกล้งจงใจเว้นช่วงอยู่นานกว่าจะตอบคำถามออกไป ทั้งที่จำบทสนทนาที่เพื่อนสนิทโทรมาปรึกษาเมื่อหลายวันก่อนได้เป็นอย่างดี
 
    " เพราะหมอนั่นตั้งใจไปกันไม่ให้คนอื่นมาจีบนายไงล่ะ "
    คำเฉลยที่ได้ยินทำให้เรียวปากบางคลี่ยิ้มบางอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนเหลือบตามองผู้ถูกนินทาที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมจานข้าวต้มในมือ

    เหตุผลเหมือนเด็ก ๆ ที่ว่าคุณกลัวคนอื่นมาจีบผมจะจำไปชั่วชีวิตเลยล่ะครับ
    ถึงทั้งหมดจะเป็นแค่เกมของคุณก็ตาม

-----------------------------------

    บานประตูห้องปิดลงปิดกั้นนาโอะจากโลกภายนอกอีกครั้ง ริมฝีปากเรียวบนใบหน้าหวานยังไม่คลายยิ้มลง แม้จะรู้ว่าทั้งหมดคือเกม แต่วันนี้เขามีความสุขมากจนแทบจะร้องเพลงออกมาได้เสียด้วยซ้ำ ทั้งได้รู้ว่าเทะซึโอะมีความสุขดีระหว่างอยู่ที่โรงเรียน ทั้งได้รู้เหตุผลของคนปากแข็งบางคนที่ดันทุรังจะเข้าร่วมงานวันนี้ โดยไม่ยอมอธิบายอะไรเลย จนมารู้เอาจากไดยะ

    ที่ดียิ่งกว่าสิ่งใดทั้งหมดคือของขวัญจากเซย์จิ ที่กระซิบบอกก่อนออกจากห้องไปเป็นคนสุดท้ายเมื่อครู่ คำอนุญาตยอมให้เขาเจอเทะซึโอะได้ทุกเวลาที่ต้องการโดยปราศจากข้อแม้ใด ๆ อีก ถัดมาคือคำขอโทษพร้อมอ้อมกอดอบอุ่นที่สั่นสะท้านจนรู้สึกได้ เซย์จิกอดแน่นจนรู้สึกเจ็บคล้ายต้องการยืนยันว่าเขายังมีชีวิต มีร่างกายอันอบอุ่นอยู่ เสียงกระซิบที่สั่นไหวไม่แพ้กันข้างใบหูทำให้นาโอะไม่กล้า แม้แต่จะผลักไสปฏิเสธอ้อมกอดของเจ้าของบ้านร่างสูง

    ..วันนี้ที่ฝืนร่างกายนายมากเกินไปฉันขอโทษด้วย..

    แค่เรื่องเล็กน้อยเพียงเท่านี้เทียบอะไรไม่ได้กับสิ่งที่เซย์จิเคยทำมาในอดีตเลย แต่การปฏิบัติด้วยราวกับเขาเป็นของล้ำค่า เป็นสิ่งสำคัญที่ไม่อยากสูญเสียไป รวมไปถึงการยกเลิกข้อจำกัดในการใช้ชีวิตทั้งหมดของนาโอะลง ยิ่งชวนให้คิดว่าเจ้าของบ้านเริ่มใส่ใจความรู้สึกของเขาขึ้นมาบ้างแล้ว มันทำให้หัวใจดวงน้อยพองโตได้เลยทีเดียว แม้ในใจจะปฏิเสธอยู่ลึก ๆ

    ..เซย์จิซังทำไมเกมเล่นสนุกของคุณ ถึงทำให้ผมมีความสุขจังเลยล่ะครับ

    บรรยากาศอวลไอสุขถูกทำลายเพราะเสียงจากอุปกรณ์สื่อสารที่นาโอะลืมทิ้งไว้ที่บ้านตลอดทั้งวัน เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่ามีเบอร์ไม่ได้รับขึ้นโชว์จำนวนมาก ทั้งหมดนั่นมาจากพนักงานร้านเค้กเพียงคนเดียว นาโอะรีบกดรับสายอย่างรวดเร็วด้วยคิดว่าอีกฝ่ายอาจมีเรื่องเร่งด่วนอะไร

    " วันนี้นาโอะหายไปไหนกับใครมา "
    ประโยคแรกที่ได้ยินไม่ใช่คำทักทายอย่างที่ควรเป็น แต่กลับเป็นคำถามซักไซ้เหมือนนาโอะเป็นเด็กแอบหนีผู้ปกครองไปเที่ยวแล้วถูกจับได้

    " ไปดูการเรียนการสอนที่โรงเรียนเทะซึจังไง ผมยังไม่ได้บอกฮิโรกิเหรอ "
    น้ำเสียงที่ใกล้เคียงกับการตะคอกจนนาโอะต้องลดลงระดับเสียงของโทรศัพท์มือถือให้เบาลง ก่อนตอบคำถามออกไป

    " หมอนั่นไปด้วยใช่มั้ย "
    " อืม.."
    " ไหนนาโอะบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนา แล้วทำไมถึงยอมให้มายุ่งกับเทะซึโอะได้ล่ะ "
    ปลายสายกระชากถามเสียงห้วนเหมือนไม่ต้องการจะกักเก็บอารมณ์ไว้อีก
    " ..ผม....." ขณะที่ในอกพองฟูด้วยความสุขจากชายผู้นั้น นาโอะก็ไม่อาจพูดคำว่าเกลียดออกไปได้เหมือนเช่นเคย
    " นายเกลียดหมอนั่นใช่มั้ยนาโอะ "
    " ......ใช่ "
    คำถามไล่ต้อนคาดคั้นไม่เลิกราจนนาโอะต้องตอบด้วยเสียงเบาหวิว เขาเกลียดเซย์จิ หรือจะพูดให้ถูกก็คือเขาต้องเกลียดชายคนนี้ ที่โกหกหลอกลวง ที่วางแผนมากมายเพื่อเล่นสนุกกับผู้อื่นอย่างเลือดเย็น รวมไปถึงที่คอยก่อกวนความรู้สึกและความคิดของเขาในวันนี้ด้วย

    " งั้นบอกมาสิ ทำไมวันนี้ถึงยอมให้หมอนั่นไปด้วย "
    นาโอะไม่เคยรู้สึกอึดอัดที่ต้องคุยกับเพื่อนคนนี้เท่าวินาทีนี้มาก่อน ทั้งน้ำเสียงเร่งเร้า หรือแม้แต่การจาบจ้วงถามความในใจ เขาอยากได้ฮิโรกิผู้ร่าเริงที่ชวยคุยสารพัดเรื่องได้ไม่รู้เบื่อมากกว่า

    " พ..เพราะเทะซึจังไม่ได้ว่าอะไร แถมยังทำท่าเหมือนอยากให้เซย์จิซังไปด้วย แล้วฉันก็ไม่เห็นว่าจะเสียหายอะไร ก็เลย.."
    " สรุปว่าเพราะเทะซึโอะอีกแล้วสินะ "
    ปลายสายแทรกขัดขึ้นมาก่อนจะได้พูดจนจบประโยค นาโอะจึงไม่ทันได้เล่าถึงเหตุการณ์ที่โดนเจ้าของบ้านเอาแต่ใจพูดเกลี่ยกล่อมแกมบังคับจนต้องยอม
    " ถ้าเทะซึโอะไม่ยอมยังไงผมก็ไม่ยอมหรอก "
    " งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว " คราวนี้ฮิโรกิพูดด้วยเสียงเย็นเยียบผิดกับเมื่อครู่ราวกับคนละคน

    " วันนี้ฮิโรกิเป็นอะไรไปน่ะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า "
    ในที่สุดนาโอะก็ทนไม่ไหวต้องถามถึงสาเหตุของความผิดปกติในตัวเพื่อนสนิทออกไป ทว่ากลับถูกบอกปัดและวางสายใส่โดยไม่ทันได้ตั้งตัว

    " แค่นี้นะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะแวะไปหา "
    ฮิโรกิกดตัดสายทิ้ง มือที่ถือโทรศัพท์กำเข้าหากัน สันกรามขบกันแน่นพยายามสะกดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้

    ถ้าเทะซึโอะรังเกียจเซย์จิ นายจะไม่ยอมหมอนั่นใช่มั้ย
    ถ้าเทะซึโอะบอกอะไร นายจะทำตามหมดใช่มั้ย
    และถ้าเทะซึโอะหายไปจากโลกนี้ซะ นายจะเป็นอิสระทั้งจากหมอนั่นและเรื่องเลวร้ายทั้งหมด..ใช่มั้ย ??

TBC Chapter 26

คราวนี้ก็หายไปนานแถมไม่ได้บอกอะไรไว้ก่อน ขอโทษคนอ่านทุกคนด้วยค่ะ T^T
แต่ปิดเทอมแล้วล่ะค่ะ ตั้งใจจะต่อให้จบก่อนเปิดเทอมให้ได้เลย!! ใกล้จะจบแล้วด้วยอีกไม่น่าจะเกิด5-7ตอน
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามอ่านอยู่นะคะ!! สัญญาจะไม่ดองแล้วค่ะ (ฮา)
ปล.เหมือนตอนนี้จะบรรยายเยอะมาก ไม่ได้แต่งมาเกือบเดือนแล้วด้วย ใครอ่านแล้วงงยังไงติมาได้เต็มที่เลยนะคะ!

[anajulia]

กอดคุณมูซู คิดถึงนาโอะจังกะเทะซึจังมากมายค่ะ

แต่ๆๆ ที่คิดถึงที่สุดก็ต้อง ไดยะซังงงงงงงงงงงงงงงงงงงง คุณเป็นบุคคลทรงคุณค่าของเรื่องนี้ค่ะ พ่อพระเอกตัวจริง ^3^


(ฮิโรกิ ถ้าแกทำร้ายเทะซึจัง ชั้นจะส่งแกไปเข้าคุกแล้วให้อยุ่ในห้องมืดไม่ต้องเห็นแสงเดือนแสงตะวัน เทะซึจังเจ็บแค่ไหน แกต้องเจ็บกว่าร้อยเท่า เพี้ยงงงงงงงงงง!!)

[cipher]

หายไปนานเลยน๊า
ตอนนี้เฃย์จิทำคะแนนขึ้นมาได้หน่อย
และรู้สึกว่านาโอะเริ่มจะหวั่นไหวแล้ว
ส่วนฮิโรกิคิดจะทำอะไรเทะซึจัง
ถ้าเทะซึจังเป็นอะไร แกตายแน่ 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

โอ้ว~ มาต่อแล้วววววว มาเงียบๆไม่ส่งเสียงเลยนะ เกือบไม่รู้อยู่แล้วเชียววววว ^^

ไอ้ฮิโรกินี่คิดจะทำอะไรของมัน คิดจะฆ่าเด็กน้อยน่ารักได้ลงคอเลยเรอะ!

ไม่เคยได้ยินเรอะ Love me Love my dog อ่ะ แต่กรณีนี้ต้องเป็น Love me Love my son แทน

เฮอะ! คิดว่าไปทำร้ายเทะซึจังแล้วนาโอะจะหันมามองแกเรอะ

ทำงั้นนาโอะคงจะเสียใจมากแหงๆ คนที่คิดว่าเป็นเพื่อนสนิทกลับทำแบบนี้ เทะซึจังก็มีแผลในใจแหงๆ

อย่านะเฟ้ย!

ไดยะซังนี่ฉลาดจริงๆ    เซย์จิยังนิ่งนอนใจ ถึงเวลาเดวิลคงออกเองแหละ

เป็นกำลังใจให้นะคะคุณmousou มาต่อยาวๆแบบนี้อีกนะ แต่ขอช่วงเวลาติดๆกันหน่อยเหอะ ^^

[roseen]

 

[JJHJJH]

บวกบวกไร้ท์เตอร์

มีโรคจิตเพิ่มมาอีกคนแล้วววววววววววว ไม่น๊าๆๆ

[jasmin]

มันบ้าไปแล้วผู้ชายคนนั้น
เอาไปเก็บทีเหอะ ริอาจจะมาทำร้ายเทะซึจัง
พ่อเทะซึดูแลลูกแบบ x 2 เลยนะ

[mousou]

Miracle 26.5

    ก้อนความไม่เข้าใจแยกร่างแบ่งตัวราวกับสัตว์เซลล์เดียว

    หลังงานวันเยี่ยมชมการเรียนการสอนเป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์ นาโอะเจอหน้าเจ้าของบ้านแทบจะนับครั้งได้ ส่วนใหญ่เป็นตอนไปรับไปส่งเทะซึโอะที่โรงเรียนอนุบาลเท่านั้น นอกนั้นเซย์จิจะออกไปที่ไหนสักแห่งและกลับมาอีกทีในเวลากลางดึกที่ทุกคนในบ้านเข้านอนกันหมดแล้วเสมอ ทั้งที่ได้อยู่กับน้องชายคนสำคัญได้ตลอดเวลาเท่าที่ต้องการ ทั้งยังได้เจอฮิโรกิกับไดยะอยู่เกือบทุกวันให้ไม่ต้องเหงา ไม่ถูกข่มเหงรังแก ไม่ต้องเจอหน้าเซย์จิที่ตัวเองคิดว่าเกลียดนักเกลียดหนา กระนั้นกลับยังเอาแต่เฝ้าสงสัยในตัวชายผู้นี้เรื่อยไป

    นาโอะเคยครุ่นคิดถึงธุระและสถานที่ที่ทำให้เซย์จิเสียเวลามากมายถึงขนาดนี้ได้ นักธุรกิจจะงานยุ่งมากถึงขนาดนี้เชียวหรือ เขาเองเป็นแค่คนธรรมดาไม่ค่อยรู้ตื้นลึกหนาบางของคนในอาชีพนี้สักเท่าไหร่ แต่ก็เคยเห็นนักธุรกิจชั้นนำไปร่วมงานเลี้ยงต่าง ๆ ตามหน้าหนังสือพิมพ์หรือทีวีเป็นประจำ คนเหล่านั้นยังมีเวลาว่างมากพอไปออกงานสังคมได้อยู่บ่อย ๆ แล้วเซย์จิที่เขาไม่เคยเห็นตามงานพวกนี้จะไม่มีเวลาอยู่ติดบ้านเลยเชียวเหรอ

    อีกตัวเลือกหนึ่งที่น่าจะเป็นได้ไปคือองค์กรลับ ที่ซึ่งนาโอะไม่ปรารถนาจะนึกถึง ทว่าความสงสัยอันท่วมท้นทำให้ต้องหวนคิดถึงมันเข้าจนได้ จากความทรงจำสีหม่นเขาจำได้ว่าทุกครั้งที่บอสใหญ่มาเยือน จะทำเพียงแค่ตรวจเช็คความคืบหน้าของแต่ละโปรเจค และตรวจสภาพทั่วไปขององค์กรเท่านั้น ไม่เคยต้องใช้เวลาเกินครึ่งค่อนวันเลยสักครั้ง ตัวเลือกนี้จึงยิ่งไม่ใช่คำตอบที่ต้องการ

    ถ้าเช่นนั้นเซย์จิหายหน้าหายตาไปไหนกัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้อยู่ติดบ้านได้เกือบตลอดเวลา แม้จะอยู่แต่ในห้องก็ตามที เป็นอีกครั้งที่นาโอะสุดจะคาดเดาสิ่งที่ชายผู้นี้กำลังกระทำหรือวางแผนอยู่ได้

------------------------------

    เข็มนาฬิกาขยับย้ายไปยังเลขหนึ่งของวันใหม่ พร้อมกันกับที่ลูกบิดประตูบ้านถูกฝ่ามือใหญ่หมุนบิดให้เปิดออก ก่อนร่างสูงโปร่งจะแทรกกายเข้ามาด้วยสภาพไม่สู้ดีนัก เซย์จิไม่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอมาสักพักแล้ว เมื่อมาเห็นบ้านทั้งหลังปิดไฟมืดสนิทอย่างที่คาดไว้ ร่างกายอ่อนล้าจึงพลอยทำให้จิตใจห่อเหี่ยวตามไปด้วยอย่างง่ายดาย

    ชายหนุ่มพิงกายกับบานประตูอย่างไร้เรี่ยวแรง เปลือกตาบางเคลื่อนปิดลง สิ่งที่จินตนาการถึงเป็นอันดับแรกหาใช่เตียงนอนอบอุ่น หากแต่เป็นคนสำคัญทั้งสองที่คงเข้านอนด้วยกันไปแล้ว ครั้งสุดท้ายที่ได้เจอสองพี่น้องคือเช้าสองวันก่อน หลังจากนั้นเขาก็มอบหมายให้ไดยะเป็นผู้ไปรับส่งเทะซึโอะแทนมาตลอด มาถึงตอนนี้เมื่อได้กลับบ้านอีกครั้งกลับเป็นเวลากลางดึก

    ในคืนนี้อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ เด็กชายตัวน้อยคงยิ่งเบียดซุกอ้อนพี่ชายคนโปรด ท่อนแขนเรียวของร่างผอมคงโอบกอดถ่ายทอดความอบอุ่นให้อย่างเต็มใจ ตอนแรกเซย์จิตั้งใจจะไม่ไปรบกวนห้วงนิทราอันแสนสุขของคนทั้งสอง แต่ในเมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว ก็ยิ่งให้คิดถึงรอยยิ้มน่ารักน่าชังของสองพี่น้อง ห่างกันไม่ถึงสามวันแต่เซย์จิกลับรู้สึกคล้ายคนติดยาเข้าไปทุกที

    คิดถึง..อยากเจอจนแทบทนไม่ไหวอยู่แล้ว!

    ไม่ีมีเหตุผลอะไรที่ต้องทนข่มความรู้สึกเอาไว้ เซย์จิพยุงกายอย่างไม่มั่นคงนักสาวเท้าขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของนาโอะ ที่ซึ่งเด็กชายประจำบ้านย้ายตัวเองมายึดเป็นเจ้าของร่วมนับตั้งแต่เขายกเลิกข้อจำกัดในการใช้ชีวิตของนาโอะจนหมด ขอแค่แง้มประตูเข้าไปดูหน้าเท่านั้น เขาสัญญาจะไม่ปลุกทั้งสองให้ตื่นขึ้นมา ร่างเพรียวจะซูบลงหรือมีเนื้อมีหนังขึ้นแค่ไหน ไม่ได้ถูกเจ้าพนักงานร้านเค้กนั่นรังแกเอาใช่ัมั้ย นายยังมีความสุขอยู่หรือเปล่า

    ความคิดทั้งหลายทั้งมวลพลันมลายหายไป เมื่อผู้ที่อยู่ในห้วงคำนึงเปิดประตูห้องนอนออกมาราวกับรู้ล่วงหน้า ดวงตาสีอ่อนมองเซย์จิตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับจะสำรวจหาสิ่งผิดปกติ มองใบหน้าซีดเซียวและท่าทางอ่อนล้าผิดไปจากทุกทีของเจ้าของบ้าน

    " นาโอะยังไม่นอนอีกเหรอ "
    " ผมจะนอนหรือยังไม่นอนไม่สำคัญหรอกครับ เซย์จิซังนั่นแหละครับทำไมถึงเพิ่งกลับมา "
    " ฉันไม่ว่างน่ะ " เขาตอบคำถามพลางลอบมองเข้าไปภายในห้อง

    ถึงจะเหนื่อยจนล้าเพียงใด แต่สายตาของเซย์จิก็ยังไม่พร่าเลือนขนาดมองไม่เห็นสภาพในห้องนอนด้านหลังร่างเพรียว โคมไฟหัวเตียงถูกเปิดทิ้งเอาไว้ บนเตียงนอนที่เด็กชายตัวน้อยนอนซุกผ้าห่มผืนหนาหลับสนิทอยู่ มีหนังสือถูกคั่นหน้าเอาไว้ลวก ๆ วางอยู่ คล้ายใครบางคนกำลังอ่านมันอยู่จนถึงเมื่อครู่และรีบร้อนไปทำอย่างอื่น ทว่าชายหนุ่มจำได้ดีตลอดเวลาที่ลอบสังเกตผ่านกล้องวงจรปิด ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่นาโอะจะอ่านหนังสือเพลินจนดึกดื่นป่านนี้

    " ไม่ว่างถึงขนาดไม่มีเวลากลับบ้าน ไม่มีเวลานอนเลยเหรอครับ " น้ำเสียงคล้ายจะต่อว่าอยู่ในที ทำให้เซย์จิรู้สึกคล้ายตัวเองกลายเป็นเทะซึโอะตอนทำความผิดอย่างไรอย่างนั้น นี่เขากำลังโดนนาโอะดุอยู่สินะ

    " ก็ทำนองนั้นแหละ ที่จริงฉันแวะมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยแวะมาดูพวกนายหน่อย อีกเดี๋ยวก็ต้องไปแล้วล่ะ "
    " เวลาแบบนี้ ด้วยสภาพแบบนี้เนี่ยนะครับ "
    " อืม นาโอะรีบนอนเถอะนะ "

    คิ้วเรียวขมวดเป็นปมคล้ายไม่พอใจในสิ่งที่ได้ยิน ธุรกิจร้อยล้านหรือโปรเจคลับพันล้านอะไรทำให้ชายหนุ่มผู้ไม่เคยทำงานหามรุ่งหามค่ำต้องโทรมลงถึงเพียงนี้ได้ แต่ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจที่เขาไม่เคยสนใจ หรือโปรเจคในองค์กรลับที่น่าขยะแขยงก็ช่างประไร ไม่ว่ายังไงตอนนี้นาโอะต้องจัดการคนเห็นแก่เงินไม่เข้าเรื่องให้ได้

    เป็นที่รู้กันดีระหว่างคนทั้งสอง นาโอะจะไม่รับโทรศัพท์จากเซย์จิ หากมีธุระจะเป็นฝ่ายโทรไปหาเอง ซึ่งทุกครั้งเป็นการถามไถ่ว่าจะไปรับเทะซึโอะเมื่อไหร่และจะถึงกี่โมงเท่านั้น ดังนั้นเซย์จิจึงเลิกล้มความตั้งใจที่จะโทรหาไปนานแล้ว และเลือกเป็นฝ่ายเฝ้าคอยเพียงอย่างเดียว หลายวันที่นักธุรกิจหนุ่มหายหน้าหายตาไปจากบ้าน และไดยะมารับหน้าที่รับส่งเด็กอนุบาลตัวน้อยแทน การติดต่อระหว่างกันจึงขาดหายไปโดยปริยาย และนั่นนับว่าเป็นการตัดสินใจที่ผิดของนาโอะ เพราะนับจากคืนแรกที่เซย์จิไม่กลับบ้าน เขาก็ตั้งตาคอยการกลับมาของอีกฝ่ายอย่างกระวนกระวายใจทุกค่ำคืน

    " ช่วยตามมาทางนี้ด้วยครับ "

    นาโอะรีบปิดประตูห้องให้เบาเสียงที่สุดไม่ให้ไปรบกวนผู้ที่กำลังพักผ่อนอยู่ด้านใน ก่อนสาวเท้าเดินนำไปยังห้องนอนของเซย์จิ โดยไม่ยอมให้ได้ทันเอ่ยปากถามอะไร ร่างเพรียวถือวิสาสะค้นตู้เสื้อผ้าก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวออกมา

    " นายจะมาช่วยชั้นอาบน้ำเหรอ " เซย์จิเลิกคิ้วอย่างนึกแปลกใจ ก่อนเอ่ยถามทีเล่นทีจริง วินาทีถัดไปผ้าขนหนูก็ถูกยัดเยียดใส่มือพร้อมประโยคคำสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด
    " อาบน้ำแล้วเข้านอนซะนะครับ "
    " ฉันมีเรื่องต้องทำอีก คงยังนอนตอนนี้ไม่ได้หรอก " เขาส่ายหัวปฏิเสธ ทว่าคู่สนทนากลับยิ่งหงุดหงิดใจ นาโอะดันแผ่นหลังกว้างเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นจึงส่งชุดนอนที่สุ่มหยิบได้จากในตู้ให้
    " ถ้าคุณไม่ยอมนอนผมจะโกรธนะครับ "

    ..ช่างเป็นคำขู่ที่น่ากลัวอะไรอย่างนี้..

    เซย์จิกลั้นยิ้มขณะรับชุดนอนมาแล้วยอมทำตามคำสั่งนั้นอย่างว่าง่าย ขู่กันอย่างนี้ ทั้งหน้าตาทั้งน้ำเสียงจริงจัง ใครจะใจแข็งไม่ยอมทำตามได้ลง เวลานี้ต่อให้มีงานสำคัญขนาดไหนรออยู่เขาก็ไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว

    พออาบน้ำเสร็จเซย์จิก็เห็นคนที่น่าจะกลับห้องตัวเองไปแล้ว กำลังดึงผ้าคลุมเตียงออกแล้วจัดแจงที่นอนให้เหมาะสำหรับพักผ่อนอยู่ด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง และทันทีที่หันมาเห็นเซย์จิเดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างเพรียวก็รีบตรงเข้ามาดึงแขนไปยังเตียงนอน ก่อนย้ำคำสั่งเดิมซ้ำเป็นครั้งที่สอง

    " นอนได้แล้วครับ " กลีบปากสีสวยวาดรอยยิ้มบางเบา เมื่อเห็นว่าซากมนุษย์ที่ทำให้ต้องเป็นรำคาญใจอย่างไม่ทราบสาเหตุมีสภาพดูดีขึ้นมากแล้ว

    " ครับ ๆ ถ้่าไม่นอนจะโดนโกรธเอานี่เนอะ " ทั้งที่พูดเช่นนั้นแต่ชายหนุ่มกลับคว้ามือเรียวทั้งสองข้างขึ้นมากุมไว้ และเป็นฝ่ายมองสำรวจร่างตรงหน้าบ้าง ฝ่ามือที่เขากำลังสัมผัสอยู่อบอุ่น และบอบบางจนรวบจับไว้ได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว สายตาที่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกอันลึกซึ้งทำให้นาโอะต้องหลุบตาลงมองพื้นด้วยกลัวจะเผลอใจอ่อนเข้า

    " นายสบายดีหรือเปล่า เทะซึโอะด้วย " เป็นอีกครั้งที่นาโอะรู้สึกราวกับถูกน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่ไม่เคยได้ยินตลอดเวลาที่ถูกชายผู้นี้กดขี่ในอดีตสะกดให้ไม่อาจขัดขืนได้ ฝ่ามือที่ถูกยึดจับไว้ร้อนผ่าวเหมือนโดนไฟนาบ ทั้งที่เมื่อครู่เขายังกล้าออกคำสั่งใส่เจ้าของสายตาจาบจ้วงนี้อยู่ มาตอนนี้กลับไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง

    " ค..ครับ " เสียงที่แผ่วหวิวจนแทบไม่ได้ยิน แต่กลับทำให้เจ้าของคำถามสบายใจขึ้นได้มาก ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองลดน้อยลง ลมหายใจอุ่นร้อนของผู้ล่วงล้ำเข้าใกล้รินรดใบหูบางให้ร่างทั้งร่างของนาโอะร้อนวาบขึ้นในทันที ก่อนเอ่ยอะไรบางอย่างออกมา

    " ขอบใจที่เป็นห่วงนะ "
    เซย์จิปล่อยมือที่จับอยู่ออก สอดกายเข้าไปในผืนผ้าห่มแล้วหลับสนิทอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้นาโอะยืนมองอย่างมึนงงทำอะไรไม่ถูกอยู่เพียงลำพัง

    เป็นห่วงอย่างนั้นเหรอ ?
    เปล่าเลยมันไม่ใช่อย่างนั้น สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ความห่วงใย
    หากแต่เป็นความเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเท่านั้น..

-------------------------------

ไม่ได้แต่งนานสปีดการเีขียนช้าลงมาก แต่ไม่อยากดองไว้นานเลยเอามาโพสก่อนแค่นี้น่ะค่ะ แหะๆ
อีกครึ่งนึงเดี๋ยวจะรีบเอามาต่อเลยค่ะ!! >w<
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นด้วยค่าา~

[JJHJJH]

นาโอะน่ารักอ่ะ
ว่าแต่เซย์จิทำอะไรหนักหนาอ่า

[cipher]

"ไม่ใช่ความห่วงใย แต่เป็นความเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเท่านั้น.."
จริง ๆ หรือนาโอะ 

[YELLOWSTAR]

ไรเตอร์หายไปซะนานแสนนานเลยน๊าาาา  ขอบ่นหน่อยเหอะนะ

ไรเตอร์รู้มั๊ย  เรารอให้ไรเตอร์มาอัพนานแสนนานแค่ไหน

แต่ยังไงเราก็จะรอนะ   

ฮิโรกิคิดจะทำอะไรเทะซึโอะ??  อย่านะโว๊ยยยย

คนเค้ามีความสุขกันแบบครอบครัวแล้ว  ขอร้องอย่ามายุ่ง

นาโอะเริ่มใจอ่อนให้เซย์จิแล้วอ่ะ   ดีใจจังเลยยย

[akike]

คุณคนเขียนสู้ ๆ จ้า
กำลังจาหวานช่ายไหม  ครอบครัวกำลังจาอบอุ่นแล้วช่ายป่ะ
อย่าแกล้งพ่อพระเอกอีกเลย สงสารแล้วเนี่ย

[MaeMoo]

ขอบคุณไรเตอร์ที่มาต่อเรื่องนะคะ

เทะซึโอะน่ารักเหลือเกิน

ขอให้จบแบบมีความสุขนะคะ อย่าเกิดการพลัดพรากเลยนะคะ

[หมวยลำเค็ญ]

ว้าววววว เริ่มใจอ่อนแล้วสินะ เซย์จิซังสู้ๆ

[dahlia]

ฮิโรกินี่ ต้องรีบจัดการก่อนจะสร้างปัญหาใหญ่นะนั่น ไม่ไหวๆๆๆ 

[BeeRY]

คริๆ น่ารักๆ นาโอะเริ่มมีพัฒนาการไปทางที่ดีแล้วแหละ น่าชื่นใจแทนเซย์จิของเราจริงๆ
แต่ไอ่เลวฮิโรกิ (อุ๊ย รุนแรงมากก) จะทำอะไรน่ะฮะ อย่าเอาเด็กเข้าไปเกี่ยวเช่
เดี๋ยวแม่จับถลกเนื้อเอาเกลือทาเลยนิ (อุ๊ย โหดดด)
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปนะค้าาา

[jasmin]

แอบม่ช่ววงหวานๆกับเค้าด้วย
ปล่อยให้เซย์จิคิดว่าเป็นห่วงอ่ะดีแล้ว
นานๆทีจะได้กำลังใจกะเค้าบ้าง สงสารเล็กน้อยถึงปานกลาง

[aehJTS]

หวานเป็นเหมือนกันนะเนี่ยเซจิ นาโอะก็เริ่มจะใจอ่อนแล้ว
แต่กลัวฮิโรกิ จะมาทำให้เสียอีกปะเนี่ยต้องระวังให้ดีนะ
  writer คะ

[cheyp]

บทหวานๆ

กรี๊ดดดดดดดดดดด

น่ารักที่ซู๊ดดด

นาโอะใจอ่อนได้แล้ว เซย์จิยอมหมดแล้วน้า

ส่วนฮิโรกิ

โทษฐานที่ทำตัวเป็นบ่างช่างยุ ชอบให้คนอื่นเค้าแตกกัน

อย่าให้เกิดเรื่องร้ายอีกนะ อยากให้เข้าใจกันซะที

[YELLOWSTAR]

ดันๆๆ

ไรเตอร์ไม่มาอัพหรอวันนี้??

[｡◕rainfall◕｡]

มารออีกครึ่งนึงคะไรท์เตอร์

ฮิโรกินี่เลวจริงๆเกลียดมันๆๆ

ตอนนี้นาโอะน่ารักอะ แอบเป็นห่วงด้วยอิอิ

จะต้องไม่เกิดไรขึ้นกับเทะซึโอะนะ

แล้วก็นาโอะตาสว่างได้แล้วอย่าไปยุ่งกับฮิโรกิเลย

ไดยะมาอยู่ช่วยให้สำเร็จด้วยนะ

[mousou]

Miracle 26 (ครึ่งหลัง)

    ..แมวไม่อยู่หนูร่าเริง..

    เมื่อแมวเจ้าถิ่นออกไปที่อื่น เจ้าหนูสกปรกก็ย่ามใจทำตัวเป็นใหญ่ราวกับเป็นเจ้าถิ่นเสียเอง มันดูลาดเลาและวางแผนอยู่นาน จนกระทั่งได้รู้ว่า ตอนนี้เจ้าแมวมักหายหน้าหายตาไปเป็นเวลานาน โอกาสที่มันจะขโมยของรักของหวงของเจ้าแมวจึงมาถึง

    " นาโอะอยู่คนเดียวอีกแล้วเหรอ "
    เสียงเรียกของฮิโรกิดึงความสนใจของผู้อยู่ในห้วงภวังค์ให้หันไปมอง นาโอะส่งยิ้มทักทายก่อนตบที่นั่งข้างตัวเป็นเชิงชักชวนให้มานั่งด้วยกัน บ้านหลังใหญ่ในเวลาบ่ายที่ไม่มีผู้ใดอยู่ช่างน่าเบื่อ

    " เทะซึจังยังไม่กลับ ไดยะซังติดคนไข้ด่วนมาไม่ได้..ส่วนเซย์จิซัง......"
    
    " เรื่องของคน ๆ นั้นไม่ต้องบอกหรอกนาโอะ " คู่สนทนากล่าวตัดบทด้วยคร้านจะทนฟังได้ ตั้งแต่วันเยี่ยมชมการสอนไม่มีวันใดเลยที่ร่างเพรียวจะไม่พูดชื่อนี้ แม้ไม่ได้พูดถึงในทางที่ดีนัก แต่เขาก็ไม่้อยากฟัง ไม่ต้องการคิดไปเองว่าชายคนนั้นเริ่มเข้ามายึดครองพื้นที่ความคิดของนาโอะแล้ว

    " ฮะ ๆ นั่นสินะ ฮิโรกิคงไม่อยากได้ยินเท่าไหร่..ผมเองก็เหมือนกัน "

    เขาแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนคล้ายขบขันตัวเองที่เผอเรอลืมตัวไปได้ หลังเจอกันกลางดึกเมื่อหลายวันก่อนเซย์จิก็กลับบ้านเร็วขึ้นและบ่อยขึ้น ราวกับกลัวใครบางคนเป็นห่วง ราวกับเกรงในคำขู่ทีเล่นทีจริง นาโอะอยากบอกเล่าสิ่งเหล่านี้ให้ใครสักคนฟัง ให้ร่วมกันรับรู้ว่าเซย์จิก็ฟังคำพูดของผู้อื่นด้วยเช่นกัน และกำลังมีพัฒนาการไปในทางที่ดีขึ้น

    เซย์จิซังคนนั้นเปลี่ยนแปลงตัวเองเพราะต้องการเล่นสนุกมิใช่เหรอ
    เช่นนั้นแล้วใยต้องตื่นเต้นดีใจไปกับท่าทางที่ตนคิดว่าเสแสร้งด้วย

    " นาโอะฉันมีเรื่องจะขอร้อง " เจ้าหนูผู้ร้อนรนไม่ยอมปล่อยให้เสียเวลาอีก มันรีบเฉลยจุดประสงค์ในการมาครั้งนี้ก่อนจะพลาดโอกาสครั้งสำคัญไป

    " เรื่องอะไรเหรอครับ " ไม่มีแม้แต่เวลาให้นึกสงสัยกับน้ำเสียงเคร่งเครียดผิดไปจากทุกที ข้อมือเรียวถูกดึงอย่างป่าเถื่อน ก่อนฮิโรกิจะกระชากร่างเพรียวเข้าหาตัว
    " ให้่ฉันเป็นคนสำคัญของนายอีกคนนอกเหนือจากเทะซึโอะได้มั้ย "

    " ฮิโรกิก็เป็นเพื่อนที่สำคัญของผมอยู่แล้วนี่ แต่ปล่อยผมก่อนสิครับ! "
    นาโอะดันแผ่นอกด้านหน้าออกแต่ก็เปล่าประโยชน์ อ้อมกอดที่รัดแน่นจนหายใจไม่สะดวก และการใช้กำลังฝืนบังคับยิ่งเรียกความทรงจำคืนวันที่ฮิโรกิมาพาหนีให้เด่นชัดขึ้น เพื่อนสนิทที่แปลกไปจากทุกทีจนนึกกลัว

    " สำคัญเท่าเทะซึโอะหรือเปล่าล่ะ "
    " ปล่อยผมสิครับ แล้วค่อยมาคุยกันดี ๆ นะครับ " เขาพยายามพูดเกลี่ยกล่อม กระนั้นก็ยังไร้ผลเช่นเดิมจึงต้องยอมตัดใจ
    " นายก็ตอบฉันมาสิ "
    " ของอย่างนี้เอามาเทียบกันไม่ได้หรอก แต่ฮิโรกิก็สำคัญสำหรับผมมากนะครับ "
    " นี่นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ฉันกำลังสารภาพรักอยู่ ฉันรักนายนะนาโอะ " 

    เป็นอีกครั้งที่ภาพความทรงจำฉายชัดราวกับม้วนวีดีโอ คืนนั้นฮิโรกิก็สารภาพด้วยอารมณ์ที่อัดแน่นเฉกเช่นเดียวกับตอนนี้ หลังถูกข่มขืนอย่างโหดร้ายไม่มีผู้ใดอยากจดจำเหตุการณ์ที่เป็นดั่งยาพิษ เขาจึงลืมเลือนมันมาโดยตลอด ตอนนั้นไม่ได้ปฏิเสธออกไปอย่างหนักแน่นชัดเจน แต่ตอนนี้นาโอะจะขอแก้ตัวอีกครั้ง

    " ต..แต่ผมยังไม่พร้อมจะเริ่มความสัมพันธ์แบบนั้นกับใคร "
    " ทำไมล่ะนาโอะ " ฮิโรกิดันไหล่บางทั้งสองออก เพื่อสบมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลที่สั่นไหว
    " ผมมีแค่เทะซึจังคนเดียวก็พอแล้วครับ อีกอย่างผมไม่ต้องการความสัมพันธ์แบบนั้น เราอยู่ในฐานะเพื่อนแบบนี้ตลอดไปไม่ได้เหรอครับ "
    ฮิโรกิไม่ต้องการคำว่าตลอดไป ทั้งยังไม่ต้องการความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ด้วย สิ่งที่เขาต้องการในวินาทีนี้หาใช่คำปลอบประโลมพวกนั้น หากแต่เป็นคำตอบรับเพียงอย่างเดียว

    " เทะซึโอะอีกแล้วงั้นเหรอ "

    " แต่เทะซึจังเป็น...." ผู้ที่ถูกคลื่นอารมณ์ซัดพาไม่หลงเหลือสัมปชัญญะมากพอจะฟังคำอธิบายใด ๆ ยิ่งเห็นท่าท่างหวั่งเกรงราวกับสัตว์ตัวน้อยเขายิ่งแทบทนไม่ไหว จึงขึ้นเสียงตะคอกใส่นาโอะด้วยแรงอารมณ์ที่ไม่อาจสะกดกลั้นไว้ได้อีก ก่อนบีบหัวไหล่เล็กแน่น

    " นี่นาโอะรู้มั้ยที่ผ่านมาฉันทุ่มเทความรู้สึกให้นายมากแค่ไหน ช่วยตอบรับความรู้สึกของฉันสักทีเถอะ "
    " ฮิโรกิผมเจ็บ..ปล่อยสิ " นาโอะมุ่นหัวคิ้วด้วยความเจ็บ
    " บอกสิว่านายก็รักฉันเหมือนกัน "
    " ผ..ผมไม่ได้รักฮิโรกิแบบนั้น "
    " นาโอะอย่าโกหกสิ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ "

    ฮิโรกิยังคงขึ้นเสียงสั่งแกมขู่บังคับให้คู่สนทนาตัวน้อยหวาดกลัวจนไม่รู้จะตอบออกไปอย่างไรดี บอกไปตามความรู้สึกที่แท้จริงแล้วไม่รับฟังเช่นนี้ จะให้โกหกเพื่อให้เพื่อนสนิทสงบลงอย่างนั้นหรือ นาโอะไม่มีทางทำได้เป็นอันขาด อย่างไรเสียเขาก็ไม่อาจโกหกความรู้สึกของตัวเองได้

    ในวินาทีนั้นเองที่สายลมพัดผ่านมาอีกครั้ง

    " จะทำอะไรน่ะ! "
    ไดยะปราดเข้ามากระชากไหล่ผู้ที่กำลังบ้าคลั่งออกให้นาโอะเป็นอิสระจากการจับกุม ก่อนเข้าไปดึงร่างผอมบางมากอดปลอบ และเหลือบมองฮิโรกิด้วยแววตาที่เคืองโกรธ หากคนไข้อาการแย่ลงจนเขาปลีกตัวมาไม่ได้ ก็ไม่รู้นาโอะจะถูกพนักงานร้านเค้กข่มขู่อะไรอีกบ้าง

    " นายทำบ้าอะไรอยู่น่ะ " ไดยะเค้นเสียงลอดไรฟันถามออกไป
    " เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับไดยะซัง ช่วยหลบไปด้วยครับ " เขาพุ่งไปหาคนทั้งสอง ทว่าไดยะกลับดึงนาโอะหลบไปอีกทาง
    " เกี่ยวหรือไม่เกี่ยวไม่สำคัญ ตอนนี้นายต้องเลิกยัดเยียดความรู้สึกของตัวเองโดยที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจได้แล้ว "
    " ผมไปทำเรื่องแบบนั้นตอนไหนกัน นาโอะเต็มใจและกำลังจะรับรักผมอยู่แล้วนะครับ "

    " ลองมองดูใหม่ดีๆสิ นายไม่รู้จริงๆเหรอว่านาโอะรู้สึกยังไงอยู่ " ผู้ถูกพาดพิงถึงเบียดตัวเข้าหาไดยะทันทีที่ถูกสายตาคุกคามของฮิโรกิจับจ้องไม่วางตา
    " นาโอะบอกไดยะซังไปสิว่านายรักฉันน่ะ "

    "..ผ...ผม....." ดวงตาสีอ่อนก้มหลบไม่ยอมสบมองด้วย ทั้งฝ่ามือเรียวทั้งสองข้างที่ขยำเสื้อเชิ้ตของไดยะอยู่ก็สั่นเทา จะให้นาโอะตอบอะไรออกไป ในเมื่อบอกไปแล้วอีกฝ่ายก็ไม่รับฟัง มิหนำซ้ำยังใช้กำลังบังคับขืนใจกัน นี่ไม่ใช่ฮิโรกิผู้ร่าเริงที่เขาเคยรู้จักมาตลอด

    " อย่าเงียบสินาโอะ! " เป็นอีกครั้งที่ฮิโรกิตวาดใส่ นั่นทำให้ความอดทนของไดยะสิ้นสุดลง
    " กลับไปซะฮิโรกิ ไปสงบสติอารมณ์ให้ได้ แล้วคิดดูเอาเองแล้วกันว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันถูกแน่แล้วเหรอ "
    " ผมไม่กลับจนกว่านาโอะจะบอกความจริงมา "

    ความจริงอันใดที่ฮิโรกิกล่าวถึงกันหนอ ที่กำลังขู่เข็ญบีบบังคับอยู่นี่เพราะปรารถนาคำลวงที่หลงงมงายว่ามันคือความจริงมิใช่หรือ

    " ฉันบอกให้กลับไปไงล่ะ " ไดยะเองก็เริ่มขึ้นเสียงบ้างแล้วเหมือนกัน หนุ่มน้อยผู้นี้กำลังเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ไม่ถูกไม่ควรอย่างที่เขาคาดไว้จริง ๆ
    " ผมบอกว่าผมไม่กลับไงครับ "
    " ฉันเตือนเป็นครั้งสุดท้ายนะฮิโรกิ "

    ถึงตอนนี้น้ำเสียงที่แผดดังเมื่อครู่เปลี่ยนมาเป็นสงบนิ่งราวกับผู้ถือไพ่เหนือกว่าก็ไม่ปาน ไดยะอาจไม่มีอำนาจมากพอจะไล่ฮิโรกิออกไปจากที่นี่ได้ อย่างเลวร้ายที่สุดคงถึงขั้นลงไม้ลงมือชกต่อยกัน ซึ่งเขาหาได้ใส่ใจไม่หากเรื่องราวจะบานปลายไปถึงขั้นนั้น ทว่าถ้าร่วมมือกับเซย์จิล่ะ หากชายผู้นั้นใช้อำนาจไล่บี้ กีดกันไม่ให้มาหานาโอะอีก เขาจะต้านทานอะไรได้ พนักงานร้านเค้กรู้ดีไดยะกำลังเตือนให้ทราบถึงเรื่องนี้อยู่ แม้เป็นเพียงคนธรรมดา แต่ฮิโรกิก็ฉลาดหลักแหลมพอจะไม่เผชิญหน้าโดยตรงในสถานภาพที่ตกเป็นรองเช่นนี้

    " ตกลง "
    ฮิโรกิผินกายหันหลังเดินออกจากบ้านไปในที่สุด วันนี้อาจต้องพ่ายแพ้กลับไป แต่ครั้งต่อไปจะไม่เป็นเช่นนี้อีก เขาจะไม่ให้นาโอะถูกใครมาข่มขู่ให้ต้องโกหกความรู้สึกที่มีต่อเขาอีกแล้ว

    นาโอะจะไม่รักเขาที่เป็นเพื่อนผู้รู้ใจที่สุดได้อย่างไรกัน คนที่คอยดูแลตลอดเวลาที่ผ่านมา คอยให้กำลังใจ ให้ความช่วยเหลือในทุกเรื่อง และปลอบประโลมยามเศร้าคือเขาคนนี้ไม่ใช่หรือ นาโอะเพียงแค่ยึดติดกับหน้าที่จอมปลอมที่ถูกเซย์จิสร้างสถานการณ์ขึ้นมาเล่นสนุกฆ่าเวลา ว่าต้องคอยดูแลปกป้องเทะซึโอะเท่านั้น ชายคนนั้นกำลังเพลิดเพลินที่เห็นนาโอะดิ้นรนต่อสู้อย่างไร้หนทาง เพื่อปกป้องเด็กที่อาจจะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตัวเองแม้แต่น้อย

    เซย์จิชายผู้นั้นช่างเลวทราม
    เด็กนั่นเองก็เป็นสิ่งผิดปกติ เกิดมาด้วยวิธีการอันผิดธรรมชาติ ไม่สมควรอยู่บนโลกใบนี้เสียด้วยซ้ำ

    ใช่แล้วล่ะ ไม่สมควรอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป
    ไม่สมควรทำให้นาโอะของเขาต้องเดือดร้อนไปมากกว่านี้อีก
    ขอเพียงไม่มีเทะซึโอะทุกอย่างจะลงเอยด้วยดี

------------------------------------------------------

    เสียงเข็มนาฬิกาบอกเวลาที่เคลื่อนผ่านไปทุกวินาทีเหมือนเช่นเคยในตอนนี้เหมือนจะดังก้องไปทั่วทั้งห้องที่เงียบสงบ กระนั้นสัมปชัญญะในการฟังของนาโอะกลับไม่ได้รับรู้ถึงมันเลย ดวงตาสีอ่อนเพียงแค่เหม่อมองหน้าปัดเวลาทั้งที่ความคิดเตลิดไปถึงเรื่องอื่น เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้ว หลังจากฮิโรกิพยายามยัดเยียดความรู้สึกอันไม่พึงปรารถนาให้ และนับจากนั้นเป็นต้นมาเพื่อนสนิทคนสำคัญก็ขาดการติดต่อหายไปโดยสิ้นเชิง แม้จะลองเป็นฝ่ายโทรหาสักเท่าไหร่ก็ไร้ผล

    เวลานั้นนาโอะอาจหวาดผวาจนทำอะไรไม่ถูก ทว่าถึงอย่างไรก็ยังอดห่วงความรู้สึกของฮิโรกิไม่ได้อยู่ดี คงจะเสียใจผิดหวังมากทีเดียว อย่างน้อยเขาก็อยากจะขอโทษ เมื่อมาลองคิดดูอย่างถี่ถ้วน คนที่ผิดที่สุดอาจเป็นตัวเขาเองก็ได้ที่ไม่ยอมรู้สึกตัวเสียที จนกระทั่งปล่อยให้ความรู้สึกอันบิดเบี้ยวชอนไชหยั่งรากลึกไม่อาจถอนได้ นาโอะทำได้เพียงเฝ้าภาวนาขอให้ฮิโรกิคิดได้และตัดใจจากเขาไปเอง

    จะฮิโรกิก็ดี จะเซย์จิก็ดี ไม่ว่าจะเป็นความรักของใครนาโอะก็ไม่ต้องการทั้งนั้น
    หากไม่มีเทะซึโอะ แม้จะเป็นผลสุขงอมของความรักที่งดงามบริสุทธิ์สักเพียงใดก็ไร้ค่า

    ความสงบถูกทำลายลงจากผู้ที่กระชากเปิดประตูห้องนอนออก บานประตูที่ไม่ได้ถูกปิดกลับไปอย่างเดิมกระแทกกำแพงเสียงดัง ทว่าเซย์จิหาได้ใส่ใจมันไม่ เขาสาวเท้าอย่างรวดเร็วตรงเข้าหาเจ้าของห้องที่สะดุ้งจนตัวโยนด้วยสีหน้าที่ยากจะอธิบายได้ ในวินาทีแรกดูราวกับตื่นตกใจ แต่ถัดมาดวงตาดำสนิทกลับแฝงแววดุดันราวกับจะฉีกทึ้งใครสักคนให้ตายคามือได้ก็ไม่ปาน

    " มีอะไรเหรอครั.....!! "
    อ้อมกอดอันอบอุ่นถูกมอบให้เป็นอันดับแรก ฝ่ามือใหญ่ลูบแผ่นหลังบางคล้ายจะปลอบประโลมอะไรบางอย่าง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นาโอะค่อนข้างมั่นใจ ว่าเจ้าตัวกำลังพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่นพร่าอย่างสุดความสามารถอยู่

    " นาโอะสงบใจไว้นะ "
    " ครับ ? "
    " ตั้งสติแล้วฟังที่ฉันกำลังจะบอกให้ดีนะ "
    "..ม...มีอะไรเหรอครับ " ลางสังหรณ์บางอย่างบอกเขาว่าต้องเป็นเรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน ไม่เคยมีครั้งใดที่เซย์จิจะแสดงท่าทางหวาดหวั่นได้มากถึงเพียงนี้มาก่อน

    " เทะซึโอะหายตัวไป "

    โลกทั้งใบหยุดหมุนในวินาทีนี้นี่เอง นาโอะไม่อาจรับรู้สิ่งใดได้อีกต่อไปแล้ว


TBC Chapter 27

แหะๆ สปีดการเขียนลดลงจริงๆด้วยแหละค่ะ ทั้งที่อยากต่อให้เร็วกว่านี้แท้ๆ orz
แต่อีกไม่นานน่าจะจบแล้วล่ะค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ >w<

[akike]

อ๊าง.........โลกทั้งใบหยุด

หยุดยังไง อ๊าย  ตัดกันแบบนี้

หมดเยื่อใยเลยนะคะตัว ค้างแบบว่า ยังไม่เสร็จก้อจากไปซะงั้นง่ะ มันค้าง ๆ คาๆ

แต่ไม่เป็นไร  รออย่างใจจดจ่อ...ครอบครัวอันจะสงบสุข หายไปอีกแร้ว

เทะซึจังของช้าน  หายไปไหน เซย์จิสู้ๆๆ

อย่ามาม่ามากนะ แค่นี้คุณแม่นาโอะก้อช้ำไปหมดแย้ว

[หมวยลำเค็ญ]

มัน เลวจริงๆ ไอ้ฮิโรกิเนี่ย ทำได้กับเด็กบริสุทธ์อ่ะ

+1 ไรท์เตอร์ค่ะ ปกติไม่ค่อยอ่านแนวนี้เท่าไหร่
แต่ถูกใจภาษา และคำผิดแทบไม่ปรากฏให้เห็นเลย
อ่านได้ไม่มีสะดุด ชอบเทะซึจัง น่ารักที่สุดเลย

[cheyp]

อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือฮิโรกิ

ฮึ่มมมม
แก..ตายยยยยยยยยย
 

[YELLOWSTAR]

ไอ้ฮิโรกิ

ทำไมต้องทำร้ายคนอื่นไปทั่วด้วยว๊าาาาาาาา

เซงงงงงโว๊ยยยยยย 

ทำอะไรไม่เข้าเรื่อง

[anajulia]

T_____________________T

คุณมูซู กลับมาน้าคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา โฮวววววววววววววว

ไดยะซัง ช่วยด้วยค่ะ หงิงๆ

[cipher]

ไอ้ฮิโรกิ 
คิดเองเออเองอยู่คนเดียว
และยัดเยียดความรู้สึกของตัวเองให้นาโอะ
โดยไม่ยอมรับว่านาโอะไม่เต็มใจ
และถ้าทำอะไรเทะซึจังล่ะก็ แกตายแน่ 

[pattybluet]

ฮิโรกิหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ 

เซย์จิต้องช่วยเทะซึให้ได้น๊าาาา

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[iforgive]

ฮิโรกิ  ถึงขนาดทำทุกอย่างเพื่อให้นาโอะรับรักเลยเชียวหรือ
เลวจริง ๆ หวังว่าเทะสึจังจะปลอดภัยนะ