Chapter 20 [Complete]
" ตกลงมื้อกลางวันนายเลี้ยงนะ ฉันจะได้ขับรถไปหาเดี๋ยวนี้เลย "
เสียงที่มาตามสายโทรศัพท์ฟังดูคล้ายจะทวงบุญคุณ แต่เจ้าของอุปกรณ์สื่อสารสีดำหาได้ใส่ใจไม่
" อย่าพูดมากนะไดยะ มาอยู่บ้านฉันเกือบเดือนไม่คิดค่าน้ำค่าไฟก็บุญแล้ว "
" ขี้งกกับเพื่อนกับฝูงจังเลยน้าา "
ปลายเสียงลากยาวอย่างคนอารมณ์ดี ทว่าเซย์จิกับขมวดคิ้วอย่างไม่ไว้่ใจเท่าใดนัก ก่อนทอดสายตามองไปยังตู้เอกสารขนาดใหญ่เบื้องหน้า ประมาณสิบนาทีก่อนหน้านี้ไดยะโทรมาชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่หยุด แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ยอมเผยจุดประสงค์ในการโทรมาเสียที ตอนนี้ประธานบริษัทซึ่งถูกเลขาสาวลาหยุดกะทันหันต้องการทำงานต่อเต็มทีแล้ว คงต้องหาทางวางสายเสียที
" ไม่มีธุระจะพูดแล้วใช่มั้ย จะวางแล้ว "
" เดี๋ยวก่อนสิ ยังไม่ได้ถามเลยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง " เซย์จิลอบถอนใจออกมา เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด ระยะหลังมานี้ชายหนุ่มเรียนรู้ที่จะอ่านพฤติกรรมของเพื่อนสนิทคนนี้อยู่เสมอ เมื่อเห็นว่าปลายสายไม่ยอมตอบไดยะจึงเริ่มร่ายยาวสั่งสอนอีกครั้ง
" อย่าบอกนะว่าเมาพับไปจริง ๆ น่ะ ฉันอุตส่าห์พานาโอะไปให้ถึงที่ ตั้งใจจะให้ได้พูดคุยกันอย่างเปิดใจสักทีแท้ ๆ "
หัวคิ้วหนาขมวดมุ่น เมื่อคืนเขาเมามาก และตอนนี้ก็กำลังโดนอาการเมาค้างเล่นงานจนมึนศีรษะไปหมด ยิ่งมาเจอถ้อยประโยคราวกับจะสั่งโน่นสั่งนี่ยิ่งให้ฉุนเฉียวง่ายกว่าเดิม ดูท่าไดยะจะหวังดีผิดเวลาไปหน่อย
..ไม่ต้องให้บอกเรื่องพวกนี้ฉันก็รู้ดีอยู่แล้ว..
" ฉันไม่ว่างแค่นี้ก่อนนะ "
เซย์จิกดตัดสายแล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง ขณะหวนคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน ผืนผ้าห่มอันอบอุ่นมาพร้อมกับความอ่อนโยนของนาโอะ กับน้ำเสียงหวานหูเอ่ยเหน็บแนมที่ในยามมีสติครบถ้วนไม่เคยได้รับ ทำให้เซย์จิที่กำลังสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่นสร่างเมาฟื้นคืนสติได้ดียิ่งกว่าวิธีถอนอาการเมาใด ๆ ทั้งยังกล้าเอ่ยความในใจออกไปเป็นครั้งแรกอีกด้วย
แต่หากถามถึงผลลัพธ์นั้น แม้แต่ตัวเซย์จิเองก็ไม่อาจให้คำตอบได้ ในระหว่างที่พร่ำกล่าวขอโทษสลับกับเรียกชื่อผู้อาศัยร่วมบ้านอย่างเพ้อคลั่ง กลับไร้ซึ่งถ้อยคำใดหลุดออกมาจากริมฝีปากสีสด รวมไปถึงอาการดิ้นรนขัดขืนด้วย จวบจนยามรุ่งสางมาเยือนจึงค่อยรู้ตัวว่าร่างในอ้อมแขนผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้
สัมผัสอุ่นนุ่มจากเรือนร่างผอมบางยังติดตรึงอยู่ทุกอณูผิว เซย์จิรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นวัยรุ่นยามมีรักแรก ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากอะไร ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรบ้าง ไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง ซ้ำร้ายจุดเริ่มต้นของเขาหาใช่ศูนย์เหมือนคนอื่นทั่วไป หากแต่ติดลบไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าเมื่อไหร่จะสามารถถมช่องว่างเหล่านั้นให้เพิ่มพูนจนกลายเป็นศูนย์ เป็นหนึ่ง แล้วเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนเต็มร้อยได้
รักแรกของเซย์จิคือนาโอะ และยังคงดำเนินมาจนถึงทุกวันนี้เป็นเวลาสิบปี หาได้สูญสลายไปตามกาลเวลาไม่
" แฟ้มงบประมาณเมื่อ 5 ปีที่แล้ว.."
นักธุรกิจหนุ่มพยายามเบี่ยงความคิดทั้งหมดทั้งมวลในสมองกลับมายังกองแฟ้มมากมาย ซึ่งเรียงรายอัดแน่นอยู่ในตู้กระจก ปกติแล้วผู้ที่จัดเก็บรวบรวมข้อมูลทั้งหมดคือเลขาคู่ใจที่ทำงานด้วยกันมาหลายปี เมื่อเธอลาหยุดไปภาระหนักจึงตกอยู่กับเซย์จิผู้ไม่เคยสนใจเรื่องหยุมหยิมพวกนี้เลย
เซย์จิไล่นิ้วไปตามสันแฟ้มเริ่มจากชั้นบนสุดเรื่อยลงมาจนถึงกลางตู้เก็บเอกสาร ก็ยังไม่เจอของที่ต้องการเสียที ในตอนนั้นเองที่สายตาเหลือบไปเห็นแฟ้มพลาสติกแข็งสีซีดจางผิดแผกจากแฟ้มสีเข้มทั้งหมดจนเด่นสะดุดตา แม้จะถูกเก็บไว้ในมุมล่างสุดก็ตาม เซย์จิหยิบมันขึ้นมาด้วยความสงสัย
"..!!!!..."
ภายในแฟ้มสีจางมีกระดาษอยู่เพียงใบเดียว มุมบนสุดของหน้ากระดาษแผ่นนั้นมีภาพเด็กชายร่างผอมบาง เส้นผมสีอ่อนซอยสั้น และเสื้อยืดสีขาวซึ่งซีดจนกลายเป็นสีเทาหม่นติดอยู่ เป็นภาพนาโอะในวันแรกที่ถูกพาตัวมายังองค์กรลับ แล้วถูกบังคับถ่ายรูปทำประวัติเอาไว้ ดวงตาสีอ่อนยังฉายประกายสดใสต่างกับทุกวันนี้ ด้านล่างเป็นข้อมูลรายละเอียดอันน้อยนิดของคนในรูปถ่าย
นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ยังเหลือรอดจากการสั่งยกเลิกโปรเจคที่มีนาโอะเป็นหนูทดลอง และถูกเก็บลืมอยู่ในตู้นี้เป็นเวลานาน เซย์จิไล่สายตาผ่านตัวอักษรซึ่งไม่มีสิ่งใดน่าสนใจเป็นพิเศษ ทั้งน้ำหนักส่วนสูง หรือแม้กระทั่งตำหนิต่าง ๆ บนร่างกายเขาก็จำได้เป็นอย่างดีจากการกกกอดมานับครั้งไม่ถ้วน จนกระทั่งไล่อ่านมาจนถึงตัวเลขในบรรทัดล่างสุด
ข้อมูลวันเกิดที่ควรอยู่บนสุด ทว่าสำหรับองค์กรลับแล้ว ตัวเลขเหล่านั้นเป็นเพียงการนับอายุหนูทดลองแต่ละคนจนกว่าจะมีอายุครบสิบสี่ปีบริบูรณ์เท่านั้น แต่ในตอนนี้กลับสำคัญสำหรับเซย์จิเป็นอย่างมาก
..อีกสามวันจะถึงวันเกิดครบรอบยี่สิบสองปีของนาโอะ
วันที่ชีวิตอันสวยงามถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกใบนี้..
------------------------------
แสงไฟจากโคมไฟหัวเตียงเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยส่องสว่างในคืนเดือนมืด กระดาษพับรูปนกดูมีหลากมิติมากขึ้นจากแสงไฟอันน้อยนิด เงาของมันราวกับวิหคกำลังจะโผบิน หากแต่ปีกอันบิดเบี้ยวทำให้เจ้านกน้อยทำได้เพียงแหงนลำคอมองฟ้าเบื้องบนเท่านั้น นกกระเรียนพับรูปร่างผิดปกติจากที่ควร แต่สำหรับนาโอะแล้วกลับมีค่ายิ่งด้วยเป็นสิ่งที่ได้มาจากเทะซึโอะ
' พี่เซย์จิบอกว่าถ้าพับนกกระเรียนครบพันตัวคำอธิษฐานจะเป็นจริงล่ะ เทะซึจังแบ่งให้พี่นาโอะตัวนึง '
นาฬิกาทรงกลมบอกให้รู้ว่าเพิ่งล่วงเข้าวันใหม่มาได้ไม่นานนัก กระนั้นนาโอะกลับไม่อาจหลับตาลงนอนได้ ถัดจากการกระทำอันผิดปกติและคำขอโทษที่ไม่คาดฝัน คือการสอนเทะซึโอะพับกระดาษอย่างที่แม้แต่นาโอะเองยังไม่เคยทำมาก่อน
ผ้าปูที่นอนยับย่นเมื่อเจ้าของเตียงพลิกตัวหันหลังไปอีกด้าน ถ้อยประโยคร้องขอการให้อภัยพร้อมกลิ่นแอลกอฮอล์ไม่ต่างอะไรกับคำพูดโป้ปดไว้ใจไม่ได้ นาโอะไม่อยากหลงเชื่อทุกสิ่งที่ได้ยินเมื่อสามวันก่อนเลย ทว่าทุกสิ่งที่เซย์จิยามมีสติสมบูรณ์ครบถ้วนกระทำ กลับยิ่งยืนยันถ้อยคำเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี
เพราะอะไร ทำไมกัน ?
..ไม่เหลือเชื่อเกินไปหน่อยหรือ ที่คนผู้นั้นจะสำนึกตัวได้ภายในเวลาอันรวดเร็วขนาดนี้..
ในตอนที่เปลือกตาบางทาบทับปิดลง ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกอย่างเงียบกริบ โดยที่เจ้าของห้องไม่ทันรู้สึกถึงผู้บุกรุกรายนี้ ดวงตาของผู้บุกรุกมองฝ่าความมืดจนเห็นร่างบนเตียงที่นอนหันหลังให้ก็ลอบยิ้มออกมา ก่อนก้าวเดินราวแมวป่ารุกคืบเข้าไปยังเป้าหมาย กว่านาโอะจะรู้ตัวพื้นที่ของเตียงส่วนหนึ่งก็ถูกยึดครองไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
" เซย์จิซัง..!! "
ดวงตาสีอ่อนจับจ้องไปยังผู้บุกรุกซึ่งนั่งอยู่บนเตียงเดียวกับตน ทว่าไม่นานก็ต้องเบนความสนใจไปยังเค้กก้อนโตที่เซย์จิถือเข้ามาด้วย ตัวแป้งที่อบจนฟูถูกทาทับด้วยครีมสีชมพูกับสีขาว ผลสตอเบอร์รี่จำนวนมากประดับอยู่บริเวณขอบเป็นวงกลม ซึ่งล้อมรอบคำอวยพรวันเกิดที่แสนเรียบง่ายกับชื่อเจ้าของวันเกิดไปในตัวด้วย แสงเทียนเป็นประกายราวกับพยายามข่มแสงจากโคมไฟ
" วันนี้วันเกิดใช่มั้ยล่ะ อธิษฐานแล้วเป่าเทียนสิ "
"...." นาโอะขมวดคิ้ว นั่งนิ่งไม่ยอมทำตามที่ถูกบอก
" ไม่รีบเป่าเดี๋ยวเทียนก็ละลายหมดหรอก "
เซย์จิเอ่ยเร่งอีกครั้ง การที่กล้าเสี่ยงวางแผนจัดงานฉลองกันสองคนโดยไม่หวั่นจะถูกแสดงท่าทางหวาดกลัวใส่อีก คงเพราะตลอดสามวันที่ผ่านมานาโอะไม่แสดงท่าทางเหล่านั้นใส่แล้วก็เป็นได้ แม้แต่ตอนนี้ถึงนั่งอยู่บนเตียงเดียวกัน ก็ไม่ได้กระถดกายถอยหนีอย่างที่เคยทำมาตลอดแล้วด้วย
" ขอพรแล้วเป่าเทียนสินาโอะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปฉลองด้วยกันกับไดยะและเทะซึโอะอีกรอบ "
" ทำไมถึงต้องทำเรื่องแบบนี้ด้วยล่ะครับ " เจ้าของห้องที่เงียบมาตลอดยอมเอ่ยปากพูดด้วยในที่สุด ความมืดในห้องทำให้เซย์จิมองไม่เห็นสีหน้าของคู่สนทนา
" วันนี้วันเกิดนายก็ต้องฉลองเป็นธรรมดาอยู่แล้วนี่ "
" ผมหมายถึงทั้งหมดที่คุณทำต่างหาก ที่ทำร้ายผมมาสารพัดแล้วอยู่ ๆ ก็มาทำดีด้วย คุณต้องการอะไรกันแน่! "
กระแสเสียงคล้ายคนกำลังสับสนหลงทางไม่อาจหาทางออกได้ ฝ่ามือเรียวปัดเค้กที่ถูกยื่นจ่อมาตรงหน้าตกพื้นไม่เหลือดีด้วยความสงสัยจนอึดอัดซึ่งอัดแน่นอยู่ภายใน ดวงตาสีดำสนิทหันมองซากเค้กบนพื้น ก่อนสูดหายใจเข้าลึกรวบรวมกำลังใจ การกระทำอันปราศจากคำพูดคงไม่อาจสื่อความรู้สึกถึงกันได้
" ต้องการให้นายยกโทษให้ไงล่ะ นาโอะอาจจะไม่เชื่อสิ่งที่ฉันบอกตอนเมา แต่มันคือความจริง ที่ผ่านมาฉันขอโทษ "
" จะให้ผมเชื่อคำขอโทษของคุณน่ะเหรอครับ ทั้งที่คุณเคยขู่จะเอาชีวิตทั้งผมทั้งเทะซึโอะมาแล้ว....." ท้ายเสียงแผ่วหวิวด้วยภาพในอดีตที่เด่นชัดในความทรงจำ
" ถ้างั้นก็เชื่อในความรักของฉันแทนสิ มันอาจจะดูเหลือเชื่อสำหรับนาย แล้วฉันเองก็เพิ่งรู้สึกตัว แต่ถ้าไม่มีนาโอะฉันก็อยู่ไม่ได้ "
นาโอะเบิกตากว้างกับเหตุผลของความเปลี่ยนแปลงที่เฝ้าสงสัยมาตลอด จิ๊กซอว์ที่เว้าแหว่งมองไม่เห็นรูปร่างถูกเติมเต็มจนสมบูรณ์ มันเป็นภาพเสือร้ายกลับใจ ทั้งยังหันมาลุ่มหลงกระต่ายป่าซึ่งตนเองล่าเป็นเหยื่อมาตลอด
ไม่น่าขันไปหน่อยหรือ..
ความเกลียดชังเข้าแทนที่ความหวาดกลัวที่เลือนหายไป คงง่ายเกินไปหากเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่ต้องประสบมาเป็นเวลาเกือบสิบปีจะจบลงที่คำว่าขอโทษ นาโอะเป็นมนุษย์ที่เจ็บเป็น เสียใจเป็น ห่วงหาอาทรผู้ที่รักเช่นเดียวกับเซย์จิที่สำนึกผิด และต้องการทดแทนสิ่งที่นาโอะสูญเสียไป รวมทั้งรอยแผลมากมายที่เคยสร้างไว้ด้วยคำสั้น ๆ เพียงไม่กี่คำ เซย์จิช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกิน
คงไม่แปลกอะไรหากความรักอันบิดเบี้ยวนี้ จะมีส่วนผสมของความเห็นแก่ัตัวต้องการยึดครองเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวมากจนเกินไป
และคงไม่แปลกอะไร หากนาโอะเลือกจะบดขยี้ทำลายมันลงด้วยเช่นกัน
" ถ้างั้นก็ตายให้ผมเห็นตรงนี้เลยสิครับ ผม..เกลียดคุณที่สุด "
TBC Chapter 21
มาต่อแล้วค่าาา~ ตอนนี้คงต้องงดตอบคอมเม้นไปอีกตอนล่ะค่ะ การบ้านกับสอบย่อยเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆแล้ว....
แต่ก็ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ!! >w<
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
