หัวข้อ: Miracle [Last Chapter][23/02/11] ~♪♪

[river]

เฮ้อ ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี

[kittyfun]

ตามมาให้กำลังใจเซย์จิปรับปรุงตัว

ขอให้เอาชนะใจนาโอะได้นะคะ

[lazewcielo]

ตามอ่านทันแล้ว นั่งอ่านมาราทอน ตาลาย 
อ่านแล้วสงสารหนูนาโอะจัง 
ตอนหลังๆสะใจอีตาเซย์จิมากกกกกกกกกกกก ดัดหลังเยอะๆเลยนาโอะ ให้มันรู้ซะมั่งว่าเราก็คนไม่ใช่ตุ๊กตา
อร๊ายยยย หนูเทะซึน่าร้ากกกกกกกกกกกก มามะมาให้พี่สาวกอดที 
สุดท้ายเรื่องนี้ ป๋าได คือ ต้นเหตุทั้งหมด แต่หนูก็รักป๋านะเคอะ หลงรักป๋าได 

[mousou]

Miracle 17

    ..ความปรารถนาที่ไม่อาจสมหวังช่างขมขื่นนัก..

    กลุ่มควันสีเทาจางม้วนตัวลอยขึ้นไปบนอากาศ มือกร้านจรดบุหรี่ลงบนริมฝีปากอีกครั้ง สารนิโคตินจำนวนมากกำลังซึมเข้าสู่ร่างกายช่วยลดความเครียดสะสม ดวงตาสีนิลจ้องหน้าจอสี่เหลี่ยมซึ่งฉายภาพผู้ร่วมอาศัยสองพี่น้องไม่วางตา รอยยิ้มงามจับใจที่ได้เห็นเมื่อหลายวันก่อนกลายเป็นเพียงภาพฝันสำหรับเซย์จิไปแล้ว วันรุ่งขึ้นนาโอะกลับมาหวาดกลัวดังเดิม ไม่ว่าจะลองชวนคุย หรือพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรสักเท่าไรก็ไร้ผล สิ่งที่มอบให้ไม่ส่งผลอันใดต่อจิตใจที่บอบช้ำมามากเลย

    ตามปกติแล้วเซย์จิไม่สูบบุหรี่ แต่วันนี้ถือเป็นข้อยกเว้น หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาไม่มีสัญญาณใดบ่งบอกว่านาโอะเริ่มยอมรับในตัวเขาเลย จึงเพิ่งมาสำเหนียกได้ว่ารอยยิ้มและคำพูดที่เห็นทั้งหมด หาใช่พัฒนาการที่ดีดังที่คิดเข้าข้างตัวเองไม่ เซย์จิเริ่มชังคำว่าครับของนาโอะที่ได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน และเป็นเพียงคำเดียวที่ร่างโปร่งบางนั้นเปิดปากพูดด้วย

    เซย์จิเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า เปลือกตาทาบทับปิดสนิท ก่อนผ่อนลมหายใจพร้อมกลิ่นนิโคตินออกมาฟุ้งกระจายเต็มห้อง เข็มยาวบนหน้าปัดนาฬิกาชี้ไปยังเลข 8 ได้เวลาไปรับเทะซึโอะกลับห้อง ถึงเวลาไปเผชิญหน้ากับแววตาหวาดระแวงของนาโอะแล้ว กระนั้นเขายังปล่อยให้เวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์

    ใจจริงแล้วเซย์จิไม่ต้องการพรากตัวเทะซึโอะออกจากนาโอะอีก แต่ด้วยความหวาดระแวงที่ท่วมท้นจึงไม่มีทางเลือก 6 โมงเย็นถึง 2 ทุ่มเป็นช่วงเวลาที่ผ่านการไตร่ตรองอย่างละเอียดแล้วว่าเหมาะสมที่สุด เจ้าของธุรกิจทั้งในโลกธรรมดาและโลกเบื้องหลังซึ่งยุ่งอยู่เสมอสามารถปลีกตัวกลับมาคอยเฝ้าได้ทัน ทั้งยังเป็นเวลาก่อนนอนของเทะซึโอะพอดีอีกด้วย และทันมาดูภาพบรรยากาศอับอบอุ่นที่คนนอกได้เพียงแค่มอง

    " สองทุ่มแล้วนะเซย์จิ "

    ไดยะที่ไม่รู้ว่าเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ยขึ้น ดวงตาแฝงความขี้เล่นเฝ้าสังเกตทุกรายละเอียดของเพื่อนสนิท แม้ไม่ถามว่าเซย์จิสำนึกหรือยัง แต่จากการกระทำในหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นเครื่องยืนยันได้ในตัวเองอยู่แล้ว หลังเสพความสุขจากท่าทางทุกข์ทรมานของเซย์จิ จนคิดว่าเพียงพอที่จะหักล้างเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่เซย์จิเคยกระทำมา ไดยะจึงตัดสินใจเป็นพ่อสื่ออีกครั้ง อันที่จริงเรื่องทั้งหมดส่วนหนึ่งเป็นความผิดที่เขาต้องร่วมรับผิดชอบด้วยเช่นกัน

    " ท้อแท้มากเลยเหรอไง ลองไปเล่นกับเทะซึจังดูสิ หลานฉันคนนี้ทำให้นายรู้สึกดีได้่แน่ " แนวฟันสวยเรียงตัวเป็นระเบียบให้เห็นยามหนุ่มขี้เล่นยิ้มกว้างพูดอวดหลานตัวน้อยอย่างภูมิอกภูมิใจ เซย์จิพ่นลมหายใจออกมากับประโยคนี้
    " หลานนายงั้นเหรอไอ้คนเจ้าแผนการ รู้ทุกอย่างมาตั้งแต่แรกยังกล้าหลอกฉันอีก "
    " แล้วถ้าฉันให้นายเจอสองคนนั้นตั้งแต่ตอนที่ฉันรู้ แน่ใจหรือว่านายจะไม่ทำอะไร "

    ไร้ซึ่งคำตอบใดกลับมา หากได้ตัวนาโอะกลับมาพร้อมทารกน้อย คงไม่พ้นถูกส่งตัวกลับองค์กรลับในทันทีเป็นแน่ 5 ปีที่ผ่านมาถือเป็นช่วงเวลาที่คุ้มค่า ให้ความห่วงหาและความอาลัยอาวรณ์ต่อของสำคัญอันมีฉากหน้าเป็นความเคียดแค้นได้ฝังรากลึกจนไม่อาจถอนได้

    " เรื่องนั้นอย่าไปใส่ใจเลยน่า เอาเป็นว่าอย่าลืมไปเล่นกับหลานชายตัวน้อยของฉันนะ "
    ดวงตาดำสนิทเหลือบมองไดยะอย่างนึกหมั่นไส้กับรอยยิ้มที่หลอกเขามาตลอดหลายปี

    " อย่ามองอย่างนั้นสิ ไปพาเทะซึโอะขึ้นนอนได้แล้ว "
    เจ้าของใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอถือสิทธิ์ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงเซย์จิ แล้วโบกมือไล่เจ้าของห้อง ชายหนุ่มส่งเสียงขัดใจในลำคอก่อนทำตามคำพูดไดยะอย่างเลี่ยงไม่ได้

    " ฉันส่งตัวช่วยไปให้แล้ว พยายามทำอะไรสักอย่างเข้าล่ะ "
    ถ้อยประโยคซึ่งเซย์จิไม่ทันได้ยิน พร้อมรอยยิ้มพราวระยับ

-----------------------

    นับตั้งแต่ได้รับคำแนะนำจากไดยะ เกือบทุกวันหลังพาเด็กชายกลับมาจากชั้นสอง เซย์จิจะมาขลุกอยู่ด้วยจนเจ้าของห้องตัวน้อยหลับเสมอ ใบหน้าที่คล้ายคลึงกับนาโอะ ความช่างพูดช่างคุยของเทะซึโอะช่วยทำให้สบายใจได้ตามไดยะบอก ทว่าเมื่อมารู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าตัวเองทำพลาดอย่างใหญ่หลวง

    " พี่เซย์จิวันนี้มีของฝากอีกมั้ยคร้าบบ~ "
    ร่างที่อาบน้ำปะแป้งจนตัวหอมฉุยวิ่งเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังทันทีที่ประตูห้องเปิดออก ดูเหมือนเด็กชายจะคุ้นชินกับเซย์จิแล้ว จึงเริ่มเข้ามาออดอ้อนประหนึ่งได้พี่ชายใจดีเพิ่มขึ้นอีกคน เด็กมักโกรธง่ายลืมง่าย ตอนนี้เทะซึโอะลืมไปแล้วว่าเซย์จิเคยทำอะไรกับตนไว้บ้าง

    " เด็กที่อยากได้ของฝากต้องทำยังไงเอ่ย "
    มือใหญ่ชูถุงบรรจุลูกกวาดให้เห็น เด็กชายได้ยินก็รีบปราดเข้าไปกอดขายาว ๆ ของเซย์ิจิไว้ทันที นี่เป็นการขอบคุณที่พี่ชายตัวโตและเด็กชายตัวน้อยช่วยกันคิดขึ้น เมื่ออยู่ในห้องนี้ทั้งบุคลิกสุุขุม หรือบุคลิกกราดเกรี้ยวอยู่เสมอพลันหายไป กลายเป็นเซย์จิผู้ชอบสปอยเด็กไปโดยปริยาย เซย์จิเสพติดรอยยิ้มน่าชัง และหลงรักผ้าขาวอันสดใสผืนนี้เข้าให้เสียแล้ว ทุกวันจึงมักมีขนมหรือของเล็ก ๆ น้อย ๆ ติดมือกลับมาเป็นประจำ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดใส่ใจ

    หลานชายไดยะทำให้เซย์จิปลอดโปร่งขึ้นได้จริง ๆ..

    " ว้าว พี่เซย์จิเหมามาหมดร้านเลยเหรอครับ "
    ลูกกวาดหลายสีอวดสีสันน่ากินอยู่ภายในถุงใบใหญ่ แต่นั่นไม่ใช่ถุงเดียวเพราะยามหน้าห้องถือของฝากเข้ามาเพิ่มอีกหลายถุง เทะซึโอะไม่เคยจินตนาการถึงวันที่จะได้เป็นเจ้าของขนมหวานจำนวนมากขนาดนี้มาก่อน และไม่สามารถหุบยิ้มได้เลย

    การเปลี่ยนแปลงทุกอย่างมักค่อยเป็นค่อยไปทีละเล็กละน้อยเสมอ เซย์จิรู้ดีดังนั้นเขาจึงขอเลือกเริ่มจากจุดเล็ก ๆ ที่ง่ายที่สุดอย่างเทะซึโอะ อย่างน้อยท่าทางเป็นมิตรนี้ก็ทำให้กำลังใจที่มอดดับไปกลับคืนมาอีกครั้ง

    " แล้วชอบรึเปล่าล่ะ "
    " ชอบครับ "
    ศีรษะเล็กพยักรับเร็ว ๆ จากนั้นจึงหยิบลูกกวาดขึ้นมากินพร้อมกันสองเม็ด เซย์จิยิ้มเศร้าให้เด็กชายที่มัวแต่สนใจลูกกวาด วันที่นาโอะจะปฏิบัติด้วยดั่งเพื่อนจะมาถึงเมื่อไหร่กัน เขาเองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง มีบ้างที่ทำผิด มีบ้างที่ลุ่มหลงมัวเมาไปกับสิ่งยั่วยุ และสำนึกเสียใจเป็นเช่นเดียวกัน

    " แต่พี่เซย์จิห้ามบอกพี่นาโอะนะว่าเทะซึจังกินลูกกวาดเยอะขนาดนี้นะครับ " เทะซึโอะเงยหน้่าขึ้น แล้วหันมาพูดเสียงเครียดราวกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย

    " เทะซึโอะจะโดนดุเหรอ "
    ชายหนุ่มที่กำลังเทขนมหวานหลากสีที่เหลือใส่ขวดแก้วเลิกคิ้วถาม ในอกกำลังโลดเต้นกับข้อมูลที่กำลังจะได้รู้ เซย์จิอยากรู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับนาโอะ อยากรู้ว่าชอบอะไรเกลียดอะไร นอกจากใบหน้ายิ้มแย้มที่มีให้น้องชายเสมอ กับสีหน้าหวาดกลัวแล้ว ตอนโกรธเคืองเทะซึโอะก็คงน่ามองไปอีกแบบ

    " ไม่ดุหรอก พี่นาโอะบอกว่ากินขนมมากแล้วฟันผุให้กินได้แต่ไม่เยอะ ถ้าพี่นาโอะรู้เทะซึจังต้องโดนทำโทษแน่ๆ "
    ดวงตาสีน้ำตาลแวววาวมองขนมในมือที่เพิ่งหยิบขึ้นมาอีกสองเม็ด ดูท่าเทะซึโอะคงเมินคำสอนของพี่ชายไปเป็นที่เรียบร้อย

    " แล้วเวลาทำโทษ นาโอะทำยังไงบ้างล่ะ "
    เซย์จิวางขวดที่บรรจุลูกกวาดจนเต็มวางบนชั้นแล้วเดินกลับมาทรุดนั่งลงที่เดิมข้างเทะซึโอะ พลางหลอกถามไปเรื่อย ๆ

    " บางทีก็ไม่ให้กินขนมตั้งหลายวัน บางทีก็ไม่ยอมเล่นด้วยเลย แต่ก็ไม่นานหรอก พี่นาโอะใจอ่อนง่าย พอเทะซึจังไปอ้อนแป๊ปเดียวก็หายโกรธแล้ว "

    ..แล้วถ้าฉันที่ไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับนาโอะเลยไปอ้อนบ้างนายจะยอมใจอ่อนมั้ย..

    ไม่ต้องคิดให้เสียเวลาก็เห็นชัดอยู่แล้วว่าคำตอบคือไม่มีทาง เซย์จิแค่นยิ้มให้ตัวเองอย่างนึกสมเพช

    " พี่เซย์จิทำไมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อย่างนั้นล่ะครับ ผมแบ่งให้ก็ได้ อย่าเศร้าสิครับ "
    มือเล็กเลื่อนถุงลูกกวาดด้านหน้ามาให้ สีหน้ากระวนกระวายใจอย่างไม่มีเสแสร้ง เซย์จิไม่อาจปล่อยตัวเองให้จมอยู่ในความท้อแท้จนทำให้เด็กชายพลอยกังวลไปด้วยได้ ใบหน้าคมจึงระบายรอยยิ้มออกมา

    " พี่ไม่ได้เสียใจอะไรหรอก ขอบใจนะเทะซึโอะ "

    ..เซย์จิชักไม่อยากเป็นแค่พี่เสียแล้ว..
    ชายหนุ่มพลาดท่าปล่อยให้ตนรู้สึกดีใจทุกครั้งที่ระลึกขึ้นได้ว่าเขาและเด็กชายมีความสัมพันธ์กันอย่างไร

    ..บางทีการเป็นพ่อของเด็กน้อยน่ารักอย่างนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน..

------------------------------

    ..เซย์จิเป็นคนความอดทนต่ำ..

    และความอดทนของเขาเป็นอันต้องขาดสะบั้นลงเพราะชื่อฮิโรกิจากปากของนาโอะ

    เซย์จิจำได้ว่าตนเองเดินเข้าบ้านมาด้วยอารมณ์เบิกบานพร้อมกล่องเค้กในมือ ที่ซื้อมาให้เทะซึโอะนำไปกินกับนาโอะ เวลาบ่ายแก่แดดสีส้มสาดทอไปทั่วบ้านหลังใหญ่ ท่ามกลางแสงนั้นเซย์จิเห็นร่างโปร่งบางกับเพื่อนสนิทนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก ทว่าบทสนทนาที่ทั้งสองคุยกันนั้นไม่รื่นหูเอาเสียเลย

    " ฮิโรกิยังปลอดภัยดีจริง ๆ เหรอครับไดยะซัง "
    " ยังอยู่ที่ร้านของฮาจิเมะเหมือนเดิมนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงไปหรอก " ไดยะกล่าวตอบ
    เจ้าเค้กน่าสงสารหมดโอกาสทำหน้าที่ของมันแล้ว เพราะเซย์จิเหวี่ยงกล่องเค้กทิ้งลงพื้น เนื้อแป้งแหลกเลวไม่มีดี ก่อนสาวเท้าเข้าไปภายในห้อง แล้วคว้าข้อมือเรียวเอาไว้ด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล

    " เรามีเรื่องต้องคุยกันนาโอะ "
    ทั้งหน้าตาและน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด

    " เซย์จิซัง! "
    ท่ามกลางความตื่นตกใจกับท่าทางอันไม่คาดฝันของเซย์จิ นาโอะก็ถูกฉุดกระชากไปถึงบันไดชั้นสอง สีหน้าตื่นกลัวฉายชัด เรียวปากบางพยายามร้องห้ามด้วยความไม่เข้าใจ กว่าไดยะจะเรียกสติกลับคืนมาได้ เขาปราดไปหาเซย์จิแล้วตวาดด้วยเสียงอันดัง

    " จะปล่อยนาโอะ หรือจะให้ฉันพานาโอะกับเทะซึโอะกลับไป! "
    เซย์จิหันมองไดยะที่้จ้องมองมาด้วยท่าทางเอาจริง ก่อนจะรู้สึกตัวว่าตนปล่อยให้อารมณ์เป็นใหญ่เหนือเหตุผลเข้าอีกครั้ง ทันทีที่ปล่อยมือนาโอะก็รีบวิ่งหายไปบนชั้นสองโดยไม่หันกลับมามองอีก หลังเสียงปิดประตูดังลั่นเซย์จิได้ยินเหมือนเสียงลงกลอนประตูตามมา

    ..เขาทำอะไรลงไป..

    " เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ ความพยายามของนายมีแค่นี้เองเหรอ "
    มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้เลยในเมื่อเจ้าของนามฮิโรกิคนนั้นคือผู้ต้องสงสัยว่ากำลังคบกับนาโอะอยู่ ทั้งยังเคยใจกล้าบุกมาถึงบ้านหลังนี้อีกด้วย แม้จะลอบเข้ามาได้เพราะได้รับความช่วยเหลือจากไดยะก็ตาม ไม่มีสิ่งใดรับประกันได้ว่าพนักงานร้านเค้กจะไม่พยายามช่วงชิงนาโอะไปจากเขาอีก

    " แต่ไอ้หมอนั่น...."
    " หมายถึงฮิโรกิน่ะเหรอ เอาสิ ถ้าโกรธที่ฮิโรกิลอบเข้ามาแล้วจะเอามาลงกับนาโอะก็ตามใจ " ถ้อยประโยคถากถางประหนึ่งสมเพชเซย์จิเสียเต็มประดา
    " ฉันไม่ได้โมโหเรื่องนั้น แต่ที่โมโหคือไอ้หมอนั่นมันคบกับนาโอะอยู่.."

    เซย์จิกำหมัดแน่นอย่างสุดจะทนได้ ที่ผ่านมามัวแต่มุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่การทำให้นาโอะหายเกลียดเพียงอย่างเดียว จนลืมเลือนขวากหนามชิ้นใหญ่อย่างฮิโรกิไปเสียสิ้น กระนั้นท่าทางกระวนกระวายของเซย์จิกลับเรียกเสียงหัวเราะดังลั่นจากไดยะผู้ซึ่งอารมณ์ขึ้นมาจนถึงเมื่อครู่ได้

    " ไม่อยากจะเชื่อ นายเหมือนพระเอกในละครน้ำเน่าที่เข้าใจผิดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย "
    ไดยะทิ้งตัวนั่งลงบนขั้นบันได แล้วตั้งหน้าตั้งตาหัวเราะจนหน้าแดงก่ำไปหมด เซย์จิไม่อาจทนได้อีกต่อไป เขากำลังว้าวุ่นใจจนอยู่ไม่เป็นสุข แต่เพื่อนคนนี้กลับเอาแต่หัวเราะ มือกร้านคว้าคอเสื้อเชิ้ตของไดยะให้เจ้าของเสื้อลุกขึ้นมาเผชิญหน้าอีกครั้ง

    " เรื่องเข้าใจผิดอะไร หมอนั่นเคยเข้ามาจะพานาโอะออกไปครั้งนึงแล้ว ถ้าไม่ใช่คนรักแล้วจะเป็นอะไรล่ะ "
    ผู้ถูกล่วงเกินปัดมือเซย์จิทิ้ง ก่อนยื่นหน้าเข้าไปจ้องดวงตาสีนิลใกล้ ๆ ราวกับจะจดจำภาพอันหาดูได้ยากยิ่ง แล้วเฉลยทุกอย่างให้ฟังด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

    " ไม่มีอะไรระหว่างสองคนนั้น อย่างน้อยก็นาโอะล่ะที่คิดว่าฮิโรกิเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น เข้าใจหรือยังไอ้ขี้หวง "
    " แต่....."
    " ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแหละ ไม่เชื่อที่พูดเหรอไง "

    เป็นอีกครั้งที่เซย์จิไม่รู้จะกล่าวอะไรตอบออกไปดีจึงได้แต่นิ่งเงียบ บางทีเขาคงต้องเชื่อใจผู้อื่นให้มากกว่านี้ หากต้องมาระแวงในทุกเรื่อง คงไม่พ้นเป็นได้แค่ผู้ขลาดเขาตกเป็นเหยื่อให้คนโน่นคนนี้ปั่นหัวเล่นไม่รู้จักจบจักสิ้น

    นาโอะที่ทั้งชีวิตมีเพียงเทะซึโอะจะเหลือความสนใจใดไว้ให้ผู้อื่นได้อีก..

    " เซย์จิวันนี้นายสอบตก ถ้าอยากชนะใจนาโอะต้องอดทนและใจกว้างให้มากกว่านี้ ไม่ใช่มีอะไรก็ใช้กำลังอย่างเดียว เป็นพวกใช้กล้ามเนื้อแทนสมองเหรอไง "

    ไดยะกล่าวสั่งสอนชุดใหญ่ แค่อ่อนโยนยังไม่พอ เพราะเมื่อใดที่เพลิงอารมณ์ลุกโชนความอ่อนโยนเหล่านั้นก็จะมอดไหม้ไปด้วย แต่ต้องใจกว้างยอมรับทุกสิ่งด้วยเหตุผล ต้องอดทนต่อทุกอย่างให้ได้ด้วย หาไม่แล้วไม่ว่าเมื่อไหร่ความฝันที่จะได้รับการให้อภัยคงไม่มีวันเป็นจริงได้

    " อดทนและใจกว้างงั้นเหรอ...." เซย์จิทวนคำขณะใช้ความคิดไปด้วย

    ..หากผูกมัดมากเกินไป เงื่อนนั้นอาจทำร้ายผู้ผูกให้ยิ่งทรมานกว่าหลายร้อยเท่าก็เป็นได้..

TBC Chapter 18
เอ่อ..มีใครคิดบ้างมั้ยคะว่าเนื้อเรื่องมันชักเหมือนพายเรือวนในอ่างเ้ลยค่ะ แต่กำลังพยายามเขียนให้ออกมหาสมุทรอยู่ล่ะค่ะ(??) อีกสองสามตอนจะมีอะไรคืบหน้าแล้วอย่าเ้พิ่งเบื่อกันไปก่อนนะคะ orz
zemicolon => รับกรรมต่อไปอีกนานเลยล่ะค่ะงานนี้..
BeeRY => อยากแต่งสวีทเหมือนกันค่ะ!! แต่คงอีกสักพักเลย TTwTT
hpsky => ไดยะใจร้ายตรงไหนเหรอค้าาา
iforgive => งั้นจะทำให้นาโอะรู้ความรู้สึกของเซย์จิเร็วๆแล้วกันนะคะ - -+
zatamare => ต้องพิสูจน์อีกสักพักเลยล่ะค่ะ
pattybluet => ฮาา แค่นี้ก็ใกล้ป่วนได้แล้วล่ะค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า
Phelyra => ก่อนจะเติมเต็มได้คงต้องพิสูจน์ตัวเองก่อนแหละค่ะ..
Laxxeez => แสดงว่างานหนักแต่คนรับบทหนักตัวเล็กน่ะสิคะ XD
CipheR => แต่เราว่าไดยะเหมือนตัวป่วนมากกว่าจะช่วยยังไงไม่รู้ล่ะค่ะ..
JJHJJH => แน่นอนอยู่แ้ล้วค่ะ ก็เทะซึจังเป็นโซ่ทองนี่คะ~
anajulia => แอร๊ย ดีใจค่าา มีกองเชียร์เซย์จิเพิ่มอีกคนแล้วว
dahlia => คำตอบอยู่ในตอนนี้แล้วค่าาา
jasmin => ยังไม่สะใจพอสิ ต้องจัดให้หนักกว่านี้สินะคะ XD
different => หนูทดลองตัวอื่น..เป็นเรื่องที่เซย์จิต้องจัดการแหละค่ะ
vvivy => สำหรับเราไม่ค่อยดีนะคะ อารมณ์คนขี้แกล้งมากกว่า ^^
Tifa => ต้องเคอร์ฟิวเพราะเหตุการณ์ยังไ่ม่สงบค่ะ(ไม่ใช่ละ..) เหตุผลอยู่ในตอนนี้เลยค่าาา
river => สมน้ำหน้าให้สะใจก่อนแล้วค่อยสงสารก็ยังไม่สายนะคะ~
kittyfun => เอาชนะได้มั้ยต้องดูพฤติกรรมกันต่อไปค่าา
lazewcielo => ยินดีต้อนรับค่ะ นับถือความพยายามเลยค่ะ เราอยากไปอ่านทวนตั้งแต่แรกยังขี้เกียจสุดๆเลยค่ะ orz  ดีใจที่ชอบนะคะ ^^

[anajulia]

..เซย์จิเป็นคนความอดททนต่ำ..(ท เกินค่ะ)
เสื้อเชิ๊ต (เชิ้ต)
ผู้ขลาดเขา (ตั้งใจรึเปล่าคะ? ถ้าคำว่าขลาดเขลา จะมี ล ลิง อีกตัวนะคะ)


ปล.ไม่เบื่อค่ะ จะติดตามต่อไป ^o^

[zemicolon]

เซย์จิสู้ๆๆ

นาโอะหายกลัวเซย์จิคุงไวไวนะ

 

[hpsky]

จิตใจนาโอะบอบช้ำหนัก :เฮ้อ:
เซย์จิก็สู้ๆนะ

hpsky => ไดยะใจร้ายตรงไหนเหรอค้าาา

ก็ตรงที่ไม่ช่วยเซย์จิอ่า แล้วยังมายั่วโมโหอีก
แต่ตอนนี้ไม่ใจร้ายแล้ว 555+ความรู้สึกของคนอ่านเปลี่ยนไปทุกตอน

[dahlia]

ว่าแหละคนบ้าแม่งก็บ้าวันยังค่ำ น่าพาเทะซึจังออกมาห่างๆ นะนั่น เดี๋ยวบ้ากำเริบก็ได้โดนตีอีกหรอก  ตอนแรกว่าจะเชียร์ ไม่ชงไม่เชียร์แหละ

[lazewcielo]

คิดว่าถ้าเซย์จิยังเป็นมนุษย์ความอดทนต่ำเช่นนี้ คงอีกนานอ่ะกว่านาโอะจะเป็นเหมือนเดิม...
เทะซึยังคงน่ารักเหมือนเดิม 

[iforgive]

พายเรือในอ่างเหรอ  ก็นิด ๆ นะ  เพราะตอนนี้รู้ความคิดของเซจิฝ่ายเดียว
ถ้าได้รู้ความคิดของนาโอะ  ก็คงได้เห็นความเปลี่ยนแปลงในความคิด  ใช่มั๊ย

[zatamare]

อย่าออกเลยหมาสมุทรอ่ะ ในอ่างนี่แหละดีละ เค้าคิดว่ามันคือ การย้อนคืนผลของการกระทำ ในทุกการกระทำ และให้เซย์จิรู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้และไม่คิดจะทำความเข้าใจหนะ

[jasmin]

เนื้อเรื่องกำลังเสนอความคิดของเซย์จิฝ่ายเดียวรึเปล่า
เลยทำให้คิดว่าเรื่องมันวนไปวนมมา
ก็นะ พี่ท่านคิดอะไรไม่ค่อยมาก
แอบสงงสารอยู่เหมือนกันนะ เหมือนโดนไดยะปั่นหัวเล่นอยู่เลยอ่ะ

[pattybluet]

เอาน่าเซย์จิ.. อย่างน้อยก็ยังมีนู๋น้อยเทะซึนะ

เซย์จิสู้ !!! 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[vvivy]

เซย์จิพยามอดทนหน่อยเน้อ....นู๋เทะซึบอกเเล้วว่านาโอะใจอ่อนง่าย อ้อนหน่อยก้อหาย..เซย์จิเก๊าะไปอ้อนนาโอะมั่งจิ

ปล.รอตอนต่อไปนะจ๊า...เป็นกำลังใจให้จ้า

[YELLOWSTAR]

กร๊ากกกกก

เซย์จิหน้ามืดตามัว หึงหวงบ้าไปแล้ว  55555++
 

น่ารักจังเลย

เซย์จิสู้ๆๆๆๆๆน่ะ

[Laxxeez]

  เซย์จิทำตัวเด็กกว่าเทะซึจังอีก ดีแต่ใช้กำลังแก้ปัญหา EQ ต่ำจริง ๆ ด้วย งั้นก็รับผลจากการกระทำที่เกิดจาก EQ ต่ำต่อไปอีกละกันคับ ทำตัวเองทั้งน้านนนนน

[mousou]

Miracle 18

    ..หากอยากรบชนะจงเก็บข้อมูลให้พร้อม..

    วันนี้ไดยะถูกทางโรงพยาบาลเรียกตัวไปผ่าตัดใหญ่ เซย์จิจึงโดดงานเพื่อทำอะไรบางอย่าง ทันทีที่ลืมตาตื่นภารกิจแรกในยามเช้าคือการเช็คดูว่านาโอะเป็นอย่างไรบ้าง ภาพที่ปรากฏให้เห็นคือร่างผอมบางซุกตัวนอนขดหลับอย่างเป็นสุขอยู่ในผืนผ้าห่มอันอบอุ่นราวลูกแมวตัวน้อย เมื่อเฝ้ามองจนพึงพอใจแล้วจึงรีบลงมาสั่งทุกคนในบ้านให้บอกนาโอะว่าเจ้าของบ้านไม่อยู่ จากนั้นจึงกลับเข้าห้องไปอีกครั้ง เซย์จิเองก็อยากรู้ว่าแต่ละวันนาโอะทำอะไรบ้าง เพียงแค่การบอกเล่าของผู้อื่นไม่เพียงพอเท่าเห็นด้วยตาตนเอง ไดยะไม่อยู่เป็นตัวป่วน ถือเป็นโอกาสอันดีที่จะได้สังเกตเพื่อนร่วมบ้านผู้หวาดกลัว

    ว่าไปถึงไดยะแล้ว หัวคิ้วหนาก็กระตุกอย่างไม่สบอารมณ์ เซย์จิไม่เข้าใจเพื่อนคนนี้เลยสักนิด ไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่กันแน่ บางครั้งก็เหมือนจะช่วยเหลือให้ตนกับนาโอะรักกัน แต่บางครั้งกลับเข้ามาขัดขวางราวกับเล่นสนุก เมื่อคืนก็เช่นกันเซย์จิไปรับเทะซึโอะขึ้นนอน และหวังจะขอโทษนาโอะที่เผลอทำรุนแรงใส่ให้ตกใจด้วย ทว่าจังหวะที่รวบรวมความกล้าเรียกผู้ที่เอาแต่หลบตานั่งก้มหน้านิ่งออกไป ไดยะกลับเข้ามาชวนคุยดึงความสนใจจากนาโอะไปจนหมด ทั้งที่ดวงตาสีอ่อนกำลังจะหันมามองเขาแล้วแท้ ๆ

    กาแฟถ้วยที่สองหมดลงคือเวลาที่มีการเคลื่อนไหวจากบนเตียงหนานุ่มผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยม ดวงตาสีนิลเห็นเรือนผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิง ตามด้วยเรืองร่างบางภายใต้ชุดนอนโปร่ง มือเรียวยกขึ้นขยี้ตาอย่างเกียจคร้าน ราวกับไม่อยากพรากออกจากผืนผ้าห่มที่ให้ความอบอุ่นมาตลอดทั้งคืน นาโอะหันมองนาฬิกาบนฝาผนัง แล้วดวงตาสีอ่อนก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย จนเซย์จิอดหันมองเวลาตามไปด้วยไม่ได้ เข็มสั้นชี้ไปยังเลขเก้า สำหรับเซย์จิแล้วไม่ได้สายอะไรเลย หากนาโอะยังไม่อยากตื่น จะนอนต่ออีกสักหน่อยเขาก็ไม่ว่าอะไร

    " ตื่นสายขนาดนี้เพราะไดยะซังคนเดียวชวนคุยจนดึก "

    ทั้งที่บ่นกระปอดประแปดแต่ดวงหน้างามกลับเจือรอยยิ้มบางเบา การได้คุยกับคนรู้ใจเป็นเวลานานคงทำให้นาโอะอารมณ์ดีขึ้น ผู้เฝ้ามองพยายามกดอารมณ์อยากรู้อยากเห็นเอาไว้ไม่ให้ตัวเองทะยานไปอีกห้องหนึ่ง เพื่อถามว่าคุยอะไรกับไดยะอยู่นานสองนานจนอดนอน จากนั้นจึงคาดโทษไว้ในใจ คอยเวลาไดยะกลับมาค่อยเค้นคอถามในภายหลังแทน เขาต้องอดทนให้มากเข้าไว้..

    บานประตูห้องน้ำเปิดออกอีกครั้งหลังเจ้าของห้องหายเข้าไปได้สักพัก ร่างที่สวมใส่ชุดนอนจนถึงเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีขาวแขนยาวพอดีตัวกับ กางเกงขาสั้นเลยเข่าลงมา เผยให้เห็นเรียวขาขาวและเอวคอดที่แนบกับเนื้อผ้าจนไม่อาจละสายตา เซย์จิอยากหายตัวไปอยู่ด้านหลังแล้วรวบร่างผอมบางมากอดให้สมอยาก หลังอาบน้ำเสร็จนาโอะคงตัวหอมยิ่งกว่าปกติ แต่เขารู้ดีหากเปิดประตูห้องเข้าไปคงเป็นการทำลายความสงบสุขของนาโอะจนหมด

    ดูเหมือนนาโอะจะไม่ออกนอกห้องจนกว่าจะแน่ใจว่าเจ้าของบ้านผู้โหดร้ายไม่อยู่ ทันทีที่หลงเชื่อคำเท็จว่าเซย์จิไม่อยู่บ้าน และจะกลับมาในเวลาดึก ใบหน้างามก็กระจ่างด้วยรอยยิ้มทันที ช่างน่ายินดีระคนขมขื่นอย่างยากจะอธิบาย

-------------------------

    ..แค่ได้มองก็สุขใจ..

    เวลาเที่ยงตรงนาโอะลงมาทานข้าวในห้องอาหารตามที่เซย์จิสั่งให้สาวใช้คนหนึ่งตามลงมา นักธุรกิจหนุ่มผู้ผันตัวเองเป็นพวกถ้ำมองชั่วคราวยืนพิงราวบันไดอยู่บนบันไดขั้นบนสุด พลางมองร่างผอมบางรับประทานอาหารไปด้วย วิธีการกินของนาโอะนับว่าเรียบร้อยมากทีเดียว แทบไม่มีเสียงช้อนส้อมกระทบจานกระเบื้องให้ได้ยิน กระนั้นชายหนุ่มยังอดลอบสังเกตลิ้นเล็ก ๆ ยามที่เรียวปากบางอ้าเปิดออก หรือยามที่นาโอะเลียริมฝีปากด้วยความเคยชินไม่ได้ เขาอยากจูบนาโอะใจแทบขาด

    มะเขือเทศชิ้นเล็ก ๆ ถูกเขี่ยไปไว้ข้างจาน เซย์จิลอบอมยิ้มกับพฤติกรรมเหมือนเด็กเลือกกินนั่น เขายินดีกินส่วนที่เหลือนั้นให้อย่างเต็มใจ ถ้าเพียงนาโอะจะให้ร่วมโต๊ะทานอาหารด้วย แล้วคิดขึ้นได้ว่าเทะซึโอะเองก็ไม่กินมะเขือเทศเช่นกัน จากการไปคลุกคลีอยู่ด้วยเป็นเวลาหลายวันทำให้ชายหนุ่มพอรู้นิสัยใจคอของเทะซึโอะมากขึ้น รวมไปถึงสิ่งที่ชอบและเกลียดด้วย ทว่าสำหรับนาโอะที่ไม่อาจสนิทสนมได้จึงมีแต่ต้องเฝ้ามอง และสังเกตเอาเองอยู่ห่าง ๆ เช่นนี้เท่านั้น

    การเล่นซ่อนแอบระหว่างเซย์จิและนาโอะดำเนินไปจนถึงยามบ่าย ทันทีที่นาโอะสาวเท้าออกนอกตัวบ้าน เซย์จิก็รีบกลับเข้าห้องไปเฝ้ามองจากระเบียงห้องนอน ซึ่งสามารถเห็นบริเวณทางเข้าจากประตูรั้วได้ทั้งหมด เรือนผมสีอ่อนสะท้อนแดดยามบ่ายเป็นประกาย ขณะเจ้าตัวเดินตรงดิ่งไปยังประตูรั้ว นอกรั้วนั้นสุนัขตัวโตสีดำสนิทกำลังยืนคอยนาโอะอยู่ ราวกับนัดแนะเวลากันไว้เป็นที่เรียบร้อย เซย์จิจำได้ว่าเป็นสัตว์เลี้ยงของเพื่อนบ้านที่มักถูกปล่อยออกมาวิ่งเล่นตอนกลางวัน มันคงถูกใจนาโอะและแวะเวียนมาหาเป็นประจำ ถึงได้กระดิกหางดีใจประหนึ่งยินดีที่เจอเจ้านายอีกคน

    หลังหายป่วยไม่มีคำสั่งห้ามนาโอะออกไปข้างนอก เพราะเซย์จิมั่นใจว่าตราบเท่าที่เทะซึโอะยังอยู่ในกำมือของเขา นาโอะจะไม่ไปไหน กระนั้นในอกกลับอดรู้สึกวูบโหวงไม่ได้เมื่อมือเรียวลอดรั้วออกไปลูบเรือนขนของสุนัขด้านนอก เป็นอีกครั้งที่เขาต้องอดกลั้นต่อความหวาดระแวงภายในใจ

    สุนัขตัวโตส่งเสียงร้องครางคล้ายอ้อนขอให้นาโอะออกไปเล่นด้วยกัน เจ้าของดวงตาสีนิลมั่นใจว่าเห็นดวงหน้างามฉายแววว้าวุ่นใจอยู่นาน เมื่อมองซ้ายมองขวาจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีสายตาผู้ใดจับจ้องคอยนำเรื่องไปรายงานเจ้าของบ้าน นาโอะจึงตัดสินใจเปิดประตูรั้วออกไปนั่งเล่นกับเพื่อนสี่ขาตัวโตริมฟุตบาท

    ..นาโอะใจอ่อนง่ายดังที่เทะซึโอะว่า แม้ผู้นั้นจะเป็นเพียงสัตว์ก็ตาม..

    จนเมื่อแน่ใจแล้วว่านาโอะกลับเข้าบ้านเป็นที่เรียบร้อย เซย์จิจึงหันไปสนใจเอกสารที่นำกลับมาด้วย เขาไม่ปฏิเสธว่าครึ่งนึงของกระดาษจำนวนมากบนโต๊ะ เป็นรายงานความคืบหน้าของโปรเจคในองค์กรลับ ถึงจะรู้ตัวว่ารักนาโอะเข้าแล้ว แต่คงไม่สามารถล้มเลิกสิ่งที่รับช่วงต่อจากผู้เป็นพ่อ และเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเป็นเวลาหลายปีได้ ทั้งชื่อเสียงอันเลื่องลือด้วยแล้ว เซย์จิจึงตัดใจจากแหล่งทำเงินชิ้นนี้ไปไม่ได้เสียที

    เวลาล่วงเลยจนตะวันเคลื่อนคล้อยลาลับ เซย์จิกลับมานั่งอยู่หน้าจอสี่เหลี่ยมอีกครั้ง หกโมงเย็นแล้วหากแต่การแสร้งทำเป็นไม่อยู่บ้านยังไม่จบลง เขาต้องการให้นาโอะมั่นใจในสิ่งที่ตนเคยพูด การเหยียบย่างไปบนชั้นสามเป็นสิ่งต้องห้ามในความคิดของนาโอะ ด้วยอาจทำให้ถูกเข้าใจผิดว่าคิดหลบหนีอีกได้ แม้จะได้รับคำอนุญาตแล้วก็ตาม อีกเหตุผลหนึ่งของบทละครฉากนี้นอกเหนือจากเฝ้าสังเกตนาโอะ คือการลบเลือนความหวาดระแวงให้เจ้าหนูน้อยไปทีละนิดด้วย

    ..นายจะทำยังไง ?..

     ดวงตาสีอ่อนมองนาฬิกาสลับกับประตูห้องอย่างกระวนกระวายใจ ก่อนลุกขึ้นตั้งท่าจะออกไปด้านนอก แต่แล้วก็กลับมานั่งบนเตียงดังเดิม เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้งทีเดียวกว่ามือเรียวจะหมุนลูกบิดประตูเปิดออก ใบหน้าคมระบายยิ้มกว้างก่อนหลับตาลงคอยฟังเสียงฝีเท้าด้านนอก เซย์จิได้ยินเสียงคล้ายคนเดินวนไปวนมาระหว่างบันไดขึ้นชั้นสามและหน้าห้องของเขาอยู่นาน

    " เทะซึโอะ.."

    สิ้นเสียงนั้นเซย์จิก็ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าอีก พอเปิดประตูออกไปลอบมองก็ได้เห็นแผ่นหลังบางหายลับขึ้นบันไดไป เมื่อลองเดินตามไปจึงทันได้เห็นสายตาโลมเลียของยามหนุ่มที่มองตามนาโอะซึ่งเดินเข้าไปในห้องแล้ว ดวงตาเหล่านั้นจาบจ้วงมองไปยังบั้นท้ายคอดเล็ก เซย์จิไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก เขาตั้งใจแน่วแน่ว่าพรุ่งนี้จะจ้างยามคนใหม่มาแทนที่พวกหื่นกระหายนี่อย่างแน่นอน แว่วเสียงคล้ายเทะซึโอะส่งเสียงร้องเรียกพี่ชาย ตามมาด้วยเสียงอุทานด้วยความตกใจของนาโอะ ขวดลูกกวาดจำนวนมากบนชั้นที่เซย์จิคอยซื้อมาเติมอยู่เสมอคงทำให้นาโอะตื่นตะลึงไม่น้อย

    ..อย่าโกรธที่ฉันตามใจเทะซึโอะในทางที่ผิดแบบนี้เลยนะ..

    เซย์จิกล่าวขอร้องอยู่เงียบ ๆ อย่างไม่จริงจังเท่าใดนัก อันที่จริงนาโอะอาจไม่ทันได้สังเกตเรื่องพวกนี้ก็เป็นได้ แต่จะยังไงก็ช่าง ขอแค่วันนี้นาโอะยอมก้าวข้ามความกลัวไปขั้นหนึ่งก็เพียงพอแล้ว เพื่อที่สักวันจะกลายเป็นความไว้วางใจได้ในที่สุด

    " แกร๊ก "
    สองทุ่มครึ่งนาโอะกลับเข้าห้องอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เบิกบาน เซย์จิเงยหน้าจากเอกสารในมือแล้วลอบยิ้มตามไปด้วย ถึงจะเกินเวลาที่ตกลงกันไว้ก็ช่างประไร

    นาโอะจะอยากได้จูบก่อนนอนให้หลับฝันดีจากเขาหรือเปล่านะ เซย์จิทำได้แค่เพียงคิดเล่นไปเองเท่านั้น ตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเอื้อมมือไปสัมผัสผิวกายอ่อนนุ่มนั้นเสียด้วยซ้ำ

    ภาพที่ปรากฏต่อไปทำให้เซย์จิเลิกคิ้วด้วยความสงสัย นาโอะที่เพิ่งกลับเข้ามาเดินออกจากห้องไปอีกครั้ง ผู้อาศัยร่วมบ้านคิดจะทำอะไรในเวลาแบบนี้กัน ความสงสัยที่พุ่งทะยานขึ้นสูงทำให้เจ้าของบ้านออกไปหาคำตอบด้วยตาของตัวเอง ด้วยความรีบร้อนจึงไม่ทันได้กะเวลาให้นาโอะเดินหายไปจากชั้นสองเสียก่อน ทันทีที่เปิดประตูห้องออกไปเจ้าของบ้านและเจ้าหนูตัวน้อยจึงยืนประจันหน้ากันอย่างไม่คาดฝัน

    "....อะ.."
    ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองมาคล้ายจะถามว่าเหตุใดเซย์จิที่น่าจะยังทำงานอยู่ถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้ เมื่ออยู่ต่อหน้าเซย์จิใบหน้าสวยไร้ร่องรอยของความสดใสที่มีให้เห็นทั้งวันอย่างสิ้นเชิง แม้แต่กับสุนัขตัวนั้นเซย์จิยังไม่อาจเทียบเท่าได้ แค่ตระหนักได้ในความจริงข้อนี้ก็ให้หดหู่ยิ่งนัก นาโอะที่ยืนอยู่กึ่งกลางบันไดถอยหลังไปจนติดราวบันได ฝ่ามือทั้งสองกำแน่นจนเล็บซีด

    " จะลงไปหาอะไรกินเหรอ "
    เซย์จิพยายามฝืนทนต่ออาการเจ็บร้าวในอกเพราะท่าทางของนาโอะ กระนั้นคู่สนทนาก็ไม่ยอมตอบคำถาม กลับยิ่งลนลานไม่รู้จะทำอย่างไรดี ราวกับกำลังจะถูกสังหารในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า

    นักธุรกิจหนุ่มรู้ว่าเขาเป็นพวกความอดทนต่ำ แต่ก็พยายามปรับปรุงจุดบกพร่องนี้อยู่ ทว่าท่าทางตื่นตระหนกที่ไม่เคยพัฒนาไปในทิศทางที่ดีขึ้นเลยตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา เปรียบเสมือนตัวบั่นทอนกำลังใจมาโดยตลอด

    เขาเคยคิดว่าการไปคลุกคลีพูดคุยกับเทะซึโอะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น แต่แท้ที่จริงแล้วกลับไม่เป็นเช่นนั้น นาโอะและเทะซึโอะไม่ใช่คน ๆ เดียวกัน จริงอยู่ที่เซย์จิดีใจที่เด็กน้อยยอมเปิดใจรับเขาเข้าไปทั้งหมด แต่สำหรับนาโอะกลับตรงกันข้าม ยิ่งสนิทสนมกับเทะซึโอะมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้นกับความแตกต่างของความสัมพันธ์

    " นาโอะฉันจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ " เขาก้าวลงบันไดไปทีละขั้น น้ำเสียงแฝงไว้ซึ่งความสิ้นหวังอย่างไม่คิดจะปิดบัง
    " ยะ..อย่า เข้ามา..."
    " เมื่อไหร่นายถึงจะเลิกกลัวฉันสักที " ชายหนุ่มยังคงก้าวเดินเข้าไปหา
    "..อึก..."
    " ต้องทำยังไงนายถึงจะยอมเปิดใจสักที....."

    ดวงตาสีนิลเอ่อล้นด้วยความท้อแท้จ้องมองมา ผู้ถูกไล่ต้อนพยายามถอยหลังหนี บันไดชันและความตื่นกลัว ทั้งยังมัวแต่ระวังกลัวร่างสูงใหญ่จะทำอะไรเข้า จนไม่ทันได้คิดว่าบันไดถึงจะกว้างแต่ก็หาใช่ที่เหมาะสมสำหรับเล่นไล่จับกันอยู่แบบนี้ เมื่อนาโอะรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกราวกับร่างทั้งร่างลอยอยู่กลางอากาศ ได้ยินเสียงใครสักคนร้องเรียกชื่อปานจะขาดใจ และอาการเจ็บระบมจากการเอาช่วงล่างกระแทกพื้น

    " นาโอะ! "

    เจ้าของชื่อกำลังมึนงงในสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งยังเจ็บเป็นอย่างมาก จนเมื่อได้สติระลึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ถูกเซย์จิช้อนตัวอุ้มทั้งร่างขึ้นมา แล้วเดินกลับขึ้นบันไดไป โดยไม่มีเวลาให้แม้แต่จะคิดหวาดกลัวเสียด้วยซ้ำ ใบหน้าเคร่งเครียดราวกับการตกบันไดของเขาเป็นเรื่องหนักหนาสาหัส ทำให้นาโอะเลือกนิ่งเฉยแทนการดิ้นรนขัดขืนที่คิดจะทำ

    ร่างเพรียวถูกวางลงอย่างทะนุถนอมบนเตียงนอนในห้องของตัวเอง นาโอะรู้สึกราวกับดวงตาสีนิลของเซย์จิกำลังร่ำไห้อยู่ในใจ แต่เพราะอะไรกัน ที่ผ่านมาชายผู้นี้ต้องการเห็นเขาเจ็บปวดเสียใจมิใช่หรือ เพียงแค่ตกบันไดเทียบอะไรไม่ได้กับสิ่งที่เซย์จิกระทำด้วยในอดีตที่ผ่านมาเลยด้วยซ้ำ แล้วจะมาแสดงสีหน้าแบบนี้ไปเพื่ออะไร

    " นายเจ็บตรงไหนบ้าง "
    น้ำเสียงอ่อนโยนเช่นนี้ช่างคล้ายฮาจิเมะและฮิโรกิยามเข้ามาดูแลนาโอะที่ป่วยหนักเหลือเกิน อีกทั้งใบหน้าที่เห็นเมื่อครู่ก็ดูไม่น่ากลัวอย่างที่เคยเห็นอยู่เสมอ ทำให้นาโอะยอมเปิดปากตอบออกไปแต่โดยดี

    " ข้อเท้า ข้อมือ แล้วก็สะโพก "

    เพราะก้าวพลาดจนเสียหลัก แม้จะใช้ข้อมือช่วยพยุงตัวตอนลงกระแทกพื้น แต่ส่วนอื่นในร่างกายก็ยังบอบช้ำไปด้วยอยู่ดี เมื่อฝ่ามือใหญ่สัมผัสลงบนส่วนที่เจ็บบริเวณข้อมือ นาโอะก็นิ่วหน้าลงทันที ก่อนที่จะได้กล่าวไปว่าตนไม่เป็นไรแล้ว เซย์จิก็เดินหายออกไปจากห้อง แล้วกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกล่องยาขนาดใหญ่

    " ไดยะยังไม่กลับ คงต้องทายาพวกนี้ไปก่อน " เซย์จิก้มหน้าก้มตาค้นหาอะไรบางอย่างในกล่องอยู่พักใหญ่ ก่อนเงยหน้าขึ้นมาพร้อมหลอดยาในมือ

    " ไม่ต้องหรอกครับ..."
    คำคัดค้านไปไม่ถึงผู้หวังดี เซย์จิทรุดตัวนั่งลงเบื้องหน้า ก่อนบรรจงชโลมตัวยาลงบนข้อเท้าของนาโอะ นิ้วเรียวทั้งสิบนวดคลึงให้เนื้อยาซึมลงไปอย่างใจเย็น ทุกครั้งที่ฝ่าเท้าเรียวเล็กกระตุกเกร็งด้วยความเจ็บปวดเซย์จิจะเอ่ยปลอบเสมอ ราวกับชายผู้นี้คือเซย์จิผู้ถูกอะไรสักอย่างเข้าสิง ไม่ใช่คนใจร้ายที่รู้จักมาตลอด

    " เรื่องเมื่อกี้ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นายตกบันได "
    เซย์จิลุกขึ้นนั่งลงเคียงกันบนเตียง แล้วเอ่ยถ้อยประโยคที่ผู้ฟังไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เซย์จิคนนั้นพูดขอโทษใครเป็นด้วยหรือ

    ข้อมือเรียวได้รับการทายาอย่างอ่อนโยนเช่นเดียวกับข้อเท้า นาโอะรีบชักมือกลับในทันที และเมื่อเผลอไปสบมองดวงตาสีนิลเข้าเขาก็เห็นสิ่งที่ไม่เคยสังเกตมาก่อน เพราะมัวแต่กลัวไม่กล้ามองเจ้าของบ้านใจทรามคนนี้ แววตาราวกับผู้ที่หมดสิ้นทุกอย่างในชีวิต แบบเดียวกับที่นาโอะเคยเป็นมาก่อน

    " เดี๋ยวไดยะกลับมาฉันจะบอกให้่มาดูอีกทีแล้วกัน ส่วนที่สะโพกนายคงไม่ยอมให้่ฉันทาให้ใช่มั้ยล่ะ เอาไปทาเองก็แล้วกัน " ชายหนุ่มยื่นหลอดยาส่งให้ เซย์จิต้องไม่ทำให้นาโอะหวาดกลัวกับท่าทางล่วงเกิน แม้จะอยากตรวจดูให้่แน่ใจว่าไม่เป็นอะไรมากก็ตามที

    " ครับ.."
    " เสร็จแล้วรีบนอนล่ะ " มือใหญ่หยิบกล่องยาขึ้นมาแล้วผินหลังเดินออกไป
    " ครับ.."
    นาโอะมองตามแผ่นหลังกว้างไปจนประตูห้องถูกปิดลงด้วยความไม่เข้าใจ เซย์จิคิดอะไรอยู่กันแน่ วันก่อนก็มาฉุดกระชากอย่างร้ายกาจ พอมาวันนี้กลับทำดีด้วยราวกับคนละคน

    ..เซย์จิเป็นอะไรไปแล้ว ?..

TBC Chapter 19
ตั้งแต่ตอนนี้ไปคงมาต่อช้าลง(มาก)แล้วล่ะค่ะ จันทร์หน้าเราเปิดเทอมแล้วค่ะ ปกติจะเขียนเรื่องนี้หลัง4ทุ่ม แต่ถ้าเปิดเทอมเีรานอนดึกขนาดนั้นไม่ได้ น่าจะมาต่อได้อย่างมากอาทิตย์ละ2-3ตอนค่ะ อย่างเลวสุดก็เขียนต่อไม่ไ้ด้เลยสักพัก
ปล.มีใครรำคาญที่บรรยายเยอะๆบ้างมั้ยคะ เราเป็นพวกชอบบรรยายมากกว่าคิดบทพูดน่ะค่ะ..OTL

anajulia => ขอบคุณที่ช่วยดูคำผิดให้มากๆเลยค่ะ ยอมรับว่าเมื่อวานตอนโพสเราเบลอๆ orz ขอบคุณที่ติดตามค่า
zemicolon => แปะป้ายกองเชียร์เซย์จิให้ที่แขน ฮี่ๆ
hpsky => ความรู้สึกเปลี่ยนไปทุกตอนเลยเหรอคะ (หน้าซีด) อย่างนี้แปลว่านิยายเรื่องนี้ไม่อยู่กับร่องกับรอยหรือเปล่าคะเนี่ย..
dahlia => ไม่โดนหรอกค่าา คนเขาสำนึกผิดแล้ว ^^
lazewcielo => กำลังปรับปรุงตัวอยู่ค่ะ ต้องคอยดูกันต่อไป~
iforgive => ใช่แล้วค่ะ ที่ว่าพายเรือวนเพราะต้องบรรยายแต่ของเซย์จิมาตลอดด้วยแหละค่ะ
zatamare => สรุปคืออยากให้เซย์จิรู้สึกผิดให้มากกว่านี้สินะคะ XD
jasmin => ถูกต้องเลยค่ะ เพราะอย่างนี้ถึงได้เริ่มรู้สึกว่ามันวนๆแอบน่าเบื่อนิดๆล่ะค่ะ orz
pattybluet => แต่ยังไงเทะซึจังก็เลือกนาโอะนี่ค้าา สุดท้ายเซย์จิก็ไม่มีใครอยู่ดี(เอ๊ะ ยังไง ล้อเล่นนะค้าา) ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า~
vvivy => อ้อนตอนนี้ไปก็ไร้ผลค่ะ นาโอะยังไม่เลิกกลัวเลยค่ะ = ='' ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่าาา
YELLOWSTAR => ชอบให้เซย์จิหึงมากๆสินะคะ - -+
Laxxeez => ได้รับผลกรรมนั้นเต็มๆแน่ค่ะ หุๆ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่า

[hpsky]

นานแค่ไหนก็รอจ้า
เซย์จิสู้ๆ

hpsky => ความรู้สึกเปลี่ยนไปทุกตอนเลยเหรอคะ (หน้าซีด) อย่างนี้แปลว่านิยายเรื่องนี้ไม่อยู่กับร่องกับรอยหรือเปล่าคะเนี่ย..

นิยายดีอยู่แล้วค่ะ แต่ไอ้คนอ่านมันอารมณ์แปรปรวน ไม่อยู่กับร่องกับรอยเอง

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เอาจริงๆ เรื่องที่ว่าดูเหมือนเนื้อเรื่องไม่ไปไหน
ก็อาจจะจริงในส่วนนึง
แต่ก็ต้องเข้าใจว่ามันต้องใช้เวลา
กว่าเซย์จิจะง้อนาโอะได้ เพื่อความสมเหตุสมผล
ดังนั้นจะตัดให้มันสั้นๆ เร็วๆ มันก็จะดูแปลกๆ
ลองเขียนดูแล้วกันครับ
เพราะว่าเท่าที่อ่านมาคิดว่าโอเคมากๆ แล้ว 

[zatamare]

รอเธอเสมอ ทั้งคนแต่ง และวันที่ทั้งคู่เปิดใจให้กันและได้อย่างเต็มที่

[vvivy]

รอตอนต่อไปน๊า...ช้าได้แต่อย่าหายไปเลยเน้อ 

[pattybluet]

เอาใจช่วยเซย์จิละกัน  แบบว่า..ชักจะสงสารผู้ใหญ่ขาดความอบอุ่นคนนี้ขึ้นมาซะแล้ว
อ้างไปงั้นแหละ.. จริงๆเค้าอยากเห็นเซย์จิทำหวานกับนาโอะ ฮ่าๆๆ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[zemicolon]

เซย์จิคุง นาโอะใจอ่อนนิดนึงแล้ว(มั้ง)


อิอิ

[cipher]

เซย์จิพัฒนาตัวเองขึ้นมาหน่อยแร้ว
นาโอะเริ่มจะรู้สึกอย่างอื่นนอกจากความกลัว
คิดว่าอีกไม่นานความพยายามของเซย์จิคงจะเห็นผล
เซย์จิสู้ สู้

[BeeRY]

เรื่องนี้มันต้องใช้เวลา แต่ก็อย่าเพิ่งท้อล่ะเซย์จิ
เป็นกำลังให้ไรเตอร์ค่าาา สู้ๆนะ 

[iforgive]

ไม่รำคาญคำบรรยายหรอกค่ะ  ไม่เยอะเกินไป
เพราะส่วนตัวแล้วจะไม่ชอบอ่านนิยายที่มีแต่คำพูด  คำสนทนา 
เคยอ่านแล้วไม่ได้อารมณ์อย่างแรง  แบบนี้แหละค่ะ  ดีแล้ว
...  นาโอะเริ่มแล้ว  เริ่มรู้สึกแล้วแหละ ถ้าไม่ได้เจอกัน  พัฒนาการทางความอารมณ์ก็ไม่เกิด

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

สนุกมากเลยค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะ

ไอว่าต่อไปนาโอะคงเริ่มสังเกตสิ่งผิดปกติ(ฮา)ในตัวเซย์จิซังแล้วล่ะ

อยากรู้จริงๆว่าเมื่อไหร่นาโอะกะเทะซึจังจะรู้ว่าเซย์จิเป็นสามี&พ่อสักทีนะ โฮะๆๆ~

แล้วจะได้มีโอกาสวางมือจากโลกมืดไหมหนออออออ

ปล.ไดยะซังนี่แสบจริงๆ ก๊ากกกกกกกกก

[Ayame]

เชียร์เซจิต่อไป

ขอให้ทั้ง3คนกลายเป็นครอบครัวที่อบอุ่นซะที   

[Laxxeez]

อ่านจบ...เพลงก็เข้ามาในหัว 555
ฉันรู้ตัวดี ฉันคงได้เพียงแค่เก็บมันไว้ ไม่มีหวังได้พูดอะไรกับเธอ
กับความรักลึกซึ้งในใจ นับวันมันยิ่งล้นเอ่อ เธอไม่เคยจะรู้เลยใช่ไหม
ทั้งที่แววตาฉันเคยพูดคำต่าง ๆ ไปแล้ว บอกเธอแล้ว ฉันรักเธอมากแค่ไหน
สบตาฉัน แค่เสี้ยวนาที แค่เธอมองลึกลงไป เธอก็คงได้เห็นทุก ๆ อย่าง
เก็บคำว่ารักเอาไว้ โดยไม่มีทางออก บอกด้วยสายตากี่ครั้ง เธอก็ยังมองผ่าน
จะมีทางเหลือบ้างไหม ทำให้เธอสัมผัสรักจากฉัน รอเวลาสักวันให้เธอรู้
ถ้าฉันพอมีหนทาง ขอเธอสักอย่างเท่านั้น ให้มองฉันด้วยหัวใจเธอสักครั้ง
หากความหวังของฉันยังมี ฉันพร้อมยอมแลกทุกอย่าง เพียงให้เธอได้รู้ความในใจ
เซย์จิ...สู้ ๆ เพื่อลูก เพื่อเมีย เพื่อครอบครัวนะคับ

[dahlia]

นั่น นาโอะ ตกบันไดอีก ดีๆสักเรื่องทำเป็นมะ