หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010)

[Ak@tsuKII]

ไม่่้เอา โจ้ได้ไหม  ไม่อยากให้อาวุธได้กับโจ้ มันใกล้ตัวเกินไป

ทำไมอาวุธต้องเหมือนรับช่วงต่อจากเพื่อนตลอดเลย ขอเป็นคนอื่นไม่ได้เหรอคะ ใหม่ถอดด้าม

 ตั้งแต่คราว อานุภาพ แล้วมา อาทิตย์(ในมุมธงรบ) แล้วมา จะมาโจ้อีก   ภาพพจน์อาวุธ (ถึงแม้ความรักจะเกิดขึ้นได้กับทุกคนก็เถอะ) 

สงสารน้องโจ้นะ อยากให้มีความสุข อยากให้มีคู่เหมือนกัน แต่ไม่เป็นอาวุธได้ไหม 


ปล  คิดถึง อาทิตย์ -ธงโร้บบบบบบบบบบบ

[teenza]

อันนั้นก็อยากอ่าน อันนี้ก็อยากอ่าน
ขอสองเลยได้ไหมคุณนาย (บีบนำตาเผื่อคุณนายสงสาร)
ปล รักคนแต่งเรื่องนี้จัง

[fungfung]

ภาค 3 มาพร้อมความน่ากลัวกว่าเริ่ม 
แต่ละคนนี้คมกับธงรบถ้าจะแย่ง   

[Zarch_Chabu_Chabu]

 :impress2:พี่นายมาแล้วคิดถึงพี่นายจังเลย(ไถๆ คลอเคลียๆ) เด็กน่ารักไหมหล่ะครับ ว่านอนสอนง่ายหรือเปล่า สู้ๆนะครับ เด็กน่ะสอนไม่ยากแต่เด็กสมัยนี้แก่แดด แก่ลม

[lune]

ได้สิทธิลงคะแนน
ก็มาบวกหนึ่งให้ตามสัญญา
แล้วก็ฝาก  ให้ วิธวินท์ 

[wan]

เวรกรรมที่ก่อเอาไว้ ตามมาจองล้างจองผลาญ ผู้กองอธิคมแล้วหรือนี่
สงสารแต่คุณนุ ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ จะต้องมาพลอยรับกรรมไปด้วย
พี่นาย กรรมมีจริงนะครับ ปล่อยให้ FC คุณนุรอนาน ๆ แบบนี้อ่ะ 
+1 พร้อมกำลังใจ ยุ่งอยู่ก็พอฟัง แต่ถ้ามั่วแต่ซิ่งหาสก๊อยอยู่ละก็ 

[katawoot]

เวรกรรมที่ก่อเอาไว้ ตามมาจองล้างจองผลาญ ผู้กองอธิคมแล้วหรือนี่
สงสารแต่คุณนุ ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ จะต้องมาพลอยรับกรรมไปด้วย
พี่นาย กรรมมีจริงนะครับ ปล่อยให้ FC คุณนุรอนาน ๆ แบบนี้อ่ะ 
+1 พร้อมกำลังใจ ยุ่งอยู่ก็พอฟัง แต่ถ้ามั่วแต่ซิ่งหาสก๊อยอยู่ละก็ 

ยู๊ง ยุ่ง ไม่มีโอกาสได้เข้าบอร์ดหรือพิมพ์นิยายเลยครับ เด็กมันกวน เลี้ยงวัยรุ่นนี่มันเหนื่อยยยยจริงๆ นะครับ
ส่วนเรื่องหาสก๊อยคงไม่ต้องหวังแล้วล่ะ เพราะไม่มีใครอยากนั่งตากแดกให้ร้อนอ่ะ เซ็งจริงๆ ตอนที่มีรถป้ายแดง มากันจังเชียว ตอนนี้หายหัวหมด

มาต่อกันนะครับ
ป.ล. เรื่องนี้มีลุ้น อิ อิ

Awoot Chapter 2

คชานนท์หัวเราะเบาๆ พร้อมกับวางช้อนลงเมื่อได้ยินอาวุธบ่นเสียยกใหญ่เรื่องที่ต้องกลายมาเป็นคนดูแลเด็กหนุ่ม "ผู้อ่อนต่อโลก" เป็นอย่างมากคนหนึ่งซึ่งข้ามน้ำข้ามทะเลมาเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาโดยแทบไม่ได้มีการเตรียมตัวอะไรเลย
"ขอโทษครับ" คชานนท์กล่าวยิ้มๆ เมื่อเห็นอาวุธขมวดคิ้วแสดงอาการไม่ค่อยชอบใจที่เขาหัวเราะ น้อยครั้งนักที่จะเห็นอาวุธบ่นยืดยาวกับสิ่งที่เจ้าตัวบอกว่าเป็น 'เรื่องไม่เป็นเรื่อง'
...มาดหลุด...
นี่คือคำที่คชานนท์คิดในใจขณะที่กำลังมองผู้ชายมาดขรึมที่นั่งอยู่ตรงหน้า
"ความจริงพี่ก็ไปพักที่อพาร์ทเมนท์ผมได้เลยถ้าไม่รังเกียจว่ามีเพื่อนผมอยู่ด้วยตั้งสี่คน ผมจะให้สามคนนอนห้องนอนผม ผมกับเพื่อนอีกคนนอนโซฟาที่ห้องนั่งเล่น ห้องนอกแขกก็เป็นของพี่ "
อาวุธเลิกคิ้วทันที
"อืม...." คชานนท์เข้าใจคำถามจากภาษาท่าทางของอาวุธทันที จึงหรี่ตาลง ทำท่าใช้ความคิดเพื่อหาคำตอบ แล้วทำหน้าให้นิ่งเรียบที่สุด "ก็นอนห้องเดียวกับพี่"
"ไม่สนุกนะนนท์" อาวุธทำเสียงดุ
"พี่จะนอนห้องนั้นคนเดียวได้ยังไง ไม่ใช่แคบๆ นะครับ ห้องพักแขกของอพาร์ทเมนท์ผมกว้างกว่าห้องของโรงแรมอีกมั๊ง"
"ถึงเป็นโรงแรมพี่กับเด็กนั่นก็นอนกันคนละห้อง" อาวุธพูดเสียงราบเรียบ
"ห้องพักแขกของผมมีสองเตียง" คชานนท์พูดต่อ "มีระเบียงอีกต่างหาก ห้องน้ำในตัว สะดวกสบาย กว้างขวาง เดินไปเดินมาในห้องไม่ต้องกลัวจะเดินชนกัน"
"ทำไมต้องมีอพาร์ทเมนท์กลางนิวยอร์คใหญ่ขนาดนั้น" อาวุธทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่คชานนท์พูด เขารู้ว่าบางครั้งคชานนท์ก็มีวิธี 'กวนอารมณ์' ในแบบของตัวเอง
...นี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาคิดว่าคชานนท์เหมือนพี่ชาย...
...อ้อ ไม่ใช่สิ ต้องรวมถึง 'เจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการณ์' ด้วย เพียงแต่ว่าวิธีการของคชานนท์นั้นเหนือชั้นกว่าพี่ชายหลายเท่านัก คชานนท์มีวิธีการโน้วน้าว ชักจูง ชักนำ ชี้นำ หลอกล่อ หรือแม้แต่บีบบังคับคนได้แนบเนียนมาก จนบางครั้งคนที่โดนคชานนท์ 'จัดการ' แทบไม่รู้สึกตัวเลย...
"ผมใช้เงินพี่คมซื้อ" คชานนท์ยักไหล่ "สิบปีที่ผ่านมาเงินพี่คมออกดอกออกผลมาเยอะพอสมควร เขาไม่เคยสนใจเงินตัวเองซักนิด ผมเลยใช้ซื้ออพาร์ทเมนท์ซะเลย เห็นไหมครับ ผมทำกำไรได้ขนาดไหน พี่วุธไม่อยากจะลงทุนบ้างหรือ ให้ผมจัดการเรื่องเงินเรื่องทองให้ ผมรับประกันว่าผลตอบแทนคุ้มค่า ที่จริงผมอาจจะสร้างผลประโยชน์ให้พี่คมได้มากกว่านี้นะ แต่พี่คมไม่กล้าเสี่ยง ก็เลยได้แค่อพาร์ทเมนท์ขนาดสองห้องนอนกับที่ดินเท่าเสือดิ้นตาย เสือโคร่งนะ ไม่ใช่เสือชีต้า อย่างพี่วุธ อาจได้เป็นเสือชีต้า"
"พี่พอใจกับเงินทองที่มีอยู่" อาวุธยกไวน์ขึ้นดื่ม "บ้านหนึ่งหลัง คอนโดหนึ่งห้อง รถสองคันในกรุงเทพฯ แค่นี้ก็มากเกินไปสำหรับคนตัวคนเดียวอย่างพี่"
"ไม่พอหรอก มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น" คชานนท์แย้ง "พี่ก็เคยได้ยิน คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย"
"พี่มีเพื่อนแล้ว"
"เพื่อนที่อยากจะฆ่าพี่ให้ตาย" คชานนท์ล้อแล้วหัวเราะเบาๆ
"คืนนี้พี่จะพักโรงแรม พรุ่งนี้พี่ต้องไปดีซี" อาวุธเปลี่ยนเรื่องแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"พี่วุธทานน้อยจังเลย แบบนี้จะมีแรงไปจัดการกับเรื่องต่างๆ หรือครับ" คชานนท์ใช้ซ่อมชี้ไปที่จานของอาวุธ
"นนท์" อาวุธเสียงเข้ม
"โอ๊ะ ขอโทษครับ" คชานนท์วางซ่อมลง "ลืมไป โทษที ก็มันนานมาแล้วนี่นา"
"เรื่องอะไรนาน"
"ก็ผมโดนพี่ดุอยู่บ่อยๆ ว่าไม่ให้ใช้ซ่อมชี้นั่นชี้นี่เวลากินอาหาร เอ๊ย ทานอาหาร"
"รวมถึงไม่ให้ใช้โบกไปโบกมาต่อหน้าคนอื่นด้วย แล้วไม่ต้องมาล้อพี่เรื่องการใช้คำว่า กิน หรือ ทาน" อาวุธส่ายหน้า "พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น"
"พี่หมายถึงเรื่องอะไร" คชานนท์เลิกคิ้ว
"นนท์ก็รู้ว่าพี่หมายถึงเรื่องอะไร"
"บางทีผมก็ไม่ได้ฉลาดเสมอไปนะ" คชานนท์ยักไหล่
"พี่รู้ว่านนท์รู้" อาวุธทำเสียงจริงจัง "รู้มากด้วย ไม่งั้นจะได้รับฉายาคชานนท์คนเก่งหรือ"
"สี่ขายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง คชานนท์ก็อาจพังได้เหมือนกัน" คชานนท์พูดไปยิ้มไป
"ถ้าไม่ระวัง"  อาวุธเติม แล้ววกกลับเข้าประเด็นเดิมที่พูดค้างเอาไว้ "เรื่องต่างๆ ที่นนท์ว่าพี่จะไม่มีแรงไปจัดการนั่นน่ะ มันเรื่องอะไรบ้าง"
"ผมจะไปรู้หรือ ชีวิตของพี่ เรื่องต่างๆ ของพี่ ผมก็พูดไปยังงั้น" คชานนท์ยักไหล่แล้วทำท่านึกอะไรได้ "อ้อ รู้แล้ว เรื่องเด็กคนนั้นไง พี่จะทำยังไงล่ะทีนี้ จะทิ้งให้เดินเตร่อยู่ริมถนนกลางนิวยอร์คซิตี้ก็คงไม่ไหว ใช่ไหมครับ"
อาวุธหันไปมองประตูร้านอาหารครู่หนึ่ง
...นี่ล่ะที่เรียกว่าคชานนท์กำลังชี้นำ...
...ทำไมเขาต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คนอื่นยังพอทน แต่นี้เป็นเด็กที่ถูกธงรบทิ้ง เด็กเก่าที่ทั้งรักทั้งหลงธงรบ เด็กเก่าที่เป็นสาเหตุทำให้อาทิตย์กับเขาต้องมาเกี่ยวข้องกันและมีเรื่องกับอธิคมและธงรบอีกครั้ง...
...เรื่องที่ทำให้ทั้งสองคนนั้นทำอะไรงี่เง่าที่สุดในชีวิตด้วยการมอมเหล้าเขากับกษิดิษฐ์แล้วจัดฉากให้นอนด้วยกันเพื่อให้อาทิตย์เข้าใจผิด...
...งี่เง่าที่สุดจนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นผลงานของสารวัตรมือปราบอย่างอธิคม...
...ผลจากความหึงหวง...
...ส่วนธงรบนั้นเขาไม่คิดว่าจะคิดทำอะไรแบบนั้นได้เอง ธงรบเป็นผู้ตามอธิคมเสมอและไม่เคยขัดใจเพื่อน...
"คืนนี้ก็ให้นอนโรงแรม พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่" อาวุธหันหน้ากลับมาหาคชานน์แล้วพูดเบาๆ
"หิมะเริ่มตกแล้ว อากาศข้างนอกคงเย็นๆ ไม่เคยเจออากาศแบบนี้มานาน คงหนาวน่าดูเลย วนเวียนอยู่แต่แถวเอเชีย นานๆ ทีได้มานิวยอร์ค ปรับตัวแทบไม่ทัน" คชานนท์พูดเปรยๆ
"เขามีเสื้อกันหนาวใส่อยู่หรอกนนท์" อาวุธพูดลงเสียงหนักๆ เพราะรู้ทันความหมายที่คชานนท์แฝงเอาไว้ในคำพูดที่ตัวเองกล่าวเป็นเชิงให้เข้าใจว่าเดินทางไปติดต่อธุรกิจในประเทศที่อยู่เฉพาะแถบเอเชีย และยังปรับตัวเข้ากับอากาศของเมืองนี้ไม่ค่อยได้
"พี่ให้เขาไปโรงแรมแล้ว ไม่ได้ให้นั่งรอหน้าร้านอาหารหรอก" อาวุธพูดต่อ
...หิมะเริ่มตกแล้ว อากาศข้างนอกก็เย็น เด็กไม่เคยเจออากาศแบบนี้คงหนาวน่าดู อยู่แต่เมืองไทยไม่เคยไปต่างประเทศ พอได้มานิวยอร์คก็ปรับตัวไม่ทัน...
...ถ้าเขาไม่ได้รู้จักกับคชานนท์ตั้งแต่คชานนท์เป็นนักเรียนมัธยม เขาก็คงตามคำพูดของพ่อคนเก่งคนนี้ไม่ทัน...
"ให้นั่งรอที่หน้าร้านก็เรียกได้ว่าโหดร้ายสุดๆ เหมือนคนไม่มีหัวใจ" คชานนท์หัวเราะ แล้วเลื่อนจานอาหารของตัวเองออกไป ก่อนจะดึงจานของหวานเข้ามาแทน "ว้าว พาร์เฟ่ ลาบรู แวร์ อวูฟ บรองค์ เฮ้อ จำภาษาฝรั่งเศสไม่ได้ซะที"
"พี่ไม่เข้าใจจริงๆ พ่อที่ไหนปล่อยให้ลูกชายแบบนี้มาเรียนนิวยอร์คโดยไม่วางแผนติดต่อประสานงานเรื่องที่พักให้เรียบร้อย เป็นเมืองอะไรในแคนซัสหรือโคโรราโด้ หรือแม้แต่แอลเอ ก็ว่าไปอย่าง"
"อืม ยังดีที่ไม่ใช่ดีทรอยด์" คชานนท์ยักไหล่แล้วหัวเราะขัน "แต่โชคดีที่เด็กคนนี้มาเจอพี่"
"พี่ไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กนะนนท์ พี่มาทำงาน แล้วพอมาถึงพี่ก็มีรายการที่ต้องทำเยอะแยะ งานจ่อคิวรออยู่ตั้งแต่ลงเครื่องด้วยซ้ำ"
"ครับ" คชานนท์พยักหน้า ปากเคี้ยวของหวานตุ้ยๆ แล้วยกมือเรียกบริกร ทำท่าทางต้องการสั่งเพิ่ม "ผมก็อยากช่วยพี่ แต่ผมต้องกลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้ ธุรกิจร้อยล้านพันล้านรออยู่ พ่อผมจะเอาเงินไปซื้อหุ้นของไทยออยล์ ผมต้องไปขัดขวาง พ่อชอบผลาญเงิน ลงทุนผิดพลาดอยู่บ่อยๆ"
"เฮ้อ" อาวุธถอนหายใจเบาๆ
"ผมว่าพี่จัดการได้ ไม่มีปัญหา พี่วุธซะอย่าง ไม่งั้นจะเรียกพี่ว่ามิสเตอร์เพอร์เฟคหรือ"
"นนท์" อาวุธทำตาดุอีกครั้งเพราะรู้ว่าโดนล้อ
...มิสเตอร์เพอร์เฟค มีแต่อธิคมกับธงรบเท่านั้นล่ะเรียกเขาแบบนี้ แล้วก็เรียกเป็นเชิงกระทบกระเทียบอีกด้วย...
"จริงๆ อพาร์ทเมนท์ผมก็มีห้องนอนสองห้อง พอดอร์มของมหา'ลัยเปิด พี่ก็ส่งเข้ามหา'ลัย เรื่องก็จบ พี่ไม่ต้องยุ่งกับเด็กคนนั้นอีก ปล่อยให้เขาไปตามยถากรรม ไม่ต้องเจอกันอีก ปัญหาที่หนักใจก็ gone with the wind"
"สองอาทิตย์เลยนะนนท์" อาวุธชูสองนิ้ว "สองอาทิตย์เลยนะ กว่ามหาวิทยาลัยจะให้เด็กเข้าหอพัก แล้วเรื่องเรียนอะไรนี่ก็ไม่รู้จะเป็นยังไง พี่ถามอะไรเขาก็ตอบไม่ได้ซักอย่าง เด็กคนนี้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย แบบนี้จะเอาตัวรอดในนิวยอร์คได้ยังไง บอกแต่มีคนจัดการให้ แต่ก็ติดต่อคนที่จัดการที่ว่านี้ไม่ได้"
"คนจัดการห่วยๆ น่าทุบกระโหลกให้และ" คชานนท์แสดงความคิดเห็น "แต่ผมว่าอีกซักวันสองวันเด็กอาจติดต่อเขาได้ ไม่แน่ พรุ่งนี้พี่อาจจะไม่ต้องยุ่งเรื่องเด็กคนนี้ก็ได้"
"ขอให้เป็นยังงั้นเถอะ" อาวุธกรอกตา ท่าทางหงุดหงิด เริ่มจะ 'มาดหลุด' อีกครั้ง "พี่ไม่อยากจะหอบไปดีซีด้วย จะทิ้งไว้ที่นิวยอร์คคนเดียวก็ไม่ได้"
"นั่นไง ผมถึงได้พูดว่าโชคดีที่เด็กคนนี้มาเจอคนดีๆ อย่างพี่ ถือซะว่าพี่ทำบุญนะครับ สงสารเด็ก" คชานนท์เผลอใช้ซ่อมชี้ไปที่อาวุธ แต่ก็รีบวางซ่อมลงก่อนที่อาวุธทันจะได้ขมวดคิ้วทำหน้าดุ
"เด็กของธงรบนะนนท์" อาวุธโน้มตัวเข้ามาใกล้คชานนท์ มองตาอีกฝ่ายนิ่ง และลดเสียงพูดลง "ทำไมพี่จะต้องมาดูแลเด็กของธงรบ"
"ถือซะว่าพี่ช่วยมนุษย์ที่น่าสงสารซักคน" คชานนท์ตอบเบาๆ ทำหน้าจริงจัง และพูดต่อในใจว่า...
...ซักสามสี่คน...
...หนึ่ง ภานุวัฒน์ สอง พี่ธง สาม พี่คม และสี่ พี่เองนั่นล่ะ...

[Phelyra]

คิดถึงคชานนท์ ของเค้ามาก ๆ เลยค่ะ
แหม ๆ คิดเป็นพ่อสื่อให้พี่อาวุธ ของเค้าหรอค่ะ (คชานนท์เค้าก็ชอบ อาวุธเค้าก็ปลื้ม อยากเก็บเธอเอาไว้(บนเตียง)ทั้งสองคน) เจ้าแผนการจริง ๆ คชานนท์

[Laxxeez]

ท่าน katawoot มาต่อแล้ว ดีใจจัง
น่าสงสารภานุวัฒน์ ไม่เหลือใครให้ยึดเหนี่ยวในช่วงเวลาที่เหงาแทบขาดใจ เวลาที่ต้องการใครสักคนคอยอยู่ข้าง ๆ กาย ช่วยให้ข้ามผ่านช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดใจอย่างทุกข์ทนเลยสักคน เข้มแข็งไว้นะคับภานุวัฒน์

[boofuu]

อาวุธ  ภานุวัตน์ เย้ๆ

[lunarinthesky]

รักคชานนท์ที่สุด จูบ๊วบ
ตอนแรกก็เชียร์ให้นนท์ได้กะอาวุธ แต่ว่าน้องนนท์ควรได้กะคนอื่นที่ม่ายช่ายพี่วุธซะแล้วล่ะ อิอิ

[fungfung]

ชอบคชานนท์มากอยากให้ได้คู่กับอาวุธแต่ไม่ได่ก็ช่างเถอะ
แต่ติดใจตอนพิเศษของคมที่ว่านนท์บวชนี้มันยังไงกัน
หรือว่าอ่านผิดเดี๋ยวไปหาอ่านอีกรอบ

[minchy]

อยากรู้จังว่าอาวุธจะเป็นยังไงต่อไป กะบทพี่เลี้ยง

[wan]

แล้วอาวุธจะ รู้ซึ้งกับคำว่า " ขว้างงู ไม่พ้นคอ "
+1 ให้พี่นาย พี่รู้หรือเปล่า การเลี้ยงวัยรุ่นสมัยนี้ มันเหมือนซื้อหวยเลยล่ะ 

[pongsj]

อาวุธหมดรูปแน่ๆงานเนี่ย

[pimkihae]

เย้ ในที่สุดก็ได้อ่านเรื่องของอาวุธกับน้องโจ้แล้ว
คชานนท์นี่สุดยอดเลยอ่า
ฉลาดลึกล้ำ โน้มน้าวเก่งจริงๆ
ไม่รู้ว่าพี่เลี้ยงคนนี้ จะใจแข็งกับน้องโจ้ไปได้สักแค่ไหน
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ^^

[amito]

วิธีพูดจาเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการของนนท์นี่กินขาดจริงๆ  o13มือขนาดอาวุธยังแทบรับมือไม่ทัน  น่าน่า อาวุธจะคิดอะไรมากมาย  :monkeysad:ช่วยเด็กมันเอาบุญสักนิดจะเป็นไรไป

[┗◎┗◎]

ุคชานนท์เจ้าเล่ห์มากกกกกกก
ภานุวัตน์จะเป็นยังไงต่อนะ

[meduza]

เย้ๆๆๆๆๆๆๆ
น้องโจ้มีคู่แล้วโว้ยยยยยเป็นห่วงน้องจังอ่ะกลัวน้องโดนหลอกพี่อาวุธอย่าทิ้งน้องโจ้นะ
น้องโจ้น่าฉงฉานนนนอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า

[oaw_eang]

รอคยเธอมาแสนนานนนนนนนนนนนนนน

ทรมานวิญญาณ นักหนา

ระทมอยุ่ในอุรา

แก้วกานดา ฉันรอ"อ่านนิยาย"เธอ

อิอิ


เจ้สอง กะเทยแก๊แก่

[Little Devil]

น้องโจ้ ได้พี่เลี้ยงแล้ว
นายนนท์ ร้าย ชอบ
+1 เป็นกำลังใจคุณพ่อมือใหม่

[Tifa]

ดูๆแล้วท่าทาง MR. perfect ของเราจะ มาดหลุด อีกมากโขเลยล่ะงานนี้

[fayala]

สงสัยว่า โจ้จะมาวิน หุหุ

[astral]

ถึงคราวโจ้ออกเผชิญโลกกว้างพร้อมกับมิสเตอร์เพอร์เฟคแล้วววว 

ว่าแต่ โดนพ่อส่งมาไกลขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย น่าสงสารจัง

อยากรู้จังใครจะมาปราบคชานนท์ให้อยู่หมัดได้ 

[InKMoNsTeR]

O_O"

งื่ออออ อ่านคอมเม้นท์แล้วยังไม่กล้าอ่านต่อเลยครับ ย๊ากกกกกกก


ว่าแต่ ที่เคยรวมเล่มไป ยังมีมั้ยครับ อยากเก็บครับผม...
ขอรายละเอียดหน่อยค๊าบ

[railay]

 

[katawoot]

Awoot Chapter 3

อาวุธเดินออกมาจากร้านกาแฟช้าๆ ในมือถือกาแฟสองแก้ว เมื่อขึ้นนั่งบนรถก็ยื่นกาแฟให้คนที่นั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับซึ่งรีบยกมือไหว้พร้อมกับกล่าวขอบคุณแต่อาวุธรีบห้ามเอาไว้
"ไม่ต้องไหว้หรอก"
"ครับ" ภานุวัฒน์พยักหน้าแต่ก็ยังยกมือไหว้อย่างเรียบร้อย
"หิวหรือยัง" อาวุธถาม ยกกาแฟขึ้นดื่มแล้ววางลงบนที่วาง ก่อนจะบิดกุญแจสตาร์ทรถ
"ยังครับ" ชายหนุ่มหน้าอ่อนส่ายหน้าแล้วเป่ากาแฟของตัวเองให้เย็นลง
"ถ้าหิวก็บอก จะได้แวะหาอะไรทาน"
"ครับ"
"ถ้าง่วงก็นอนซะ อีกนานกว่าจะถึงวอชิงตันดีซี" อาวุธเลื่อนรถออกจากลานจอดรถของร้านค้าริมถนนไฮเวย์เพื่อเดินทางต่อ
ในที่สุดเขาก็ต้องพาภานุวัฒน์ไปวอชิงตันดีซีกับเขาด้วย คืนที่ผ่านมาเขาหาห้องพักในโรงแรมเล็กๆ ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากโรงแรมของเขาให้ชายหนุ่มพักเพราะโรงแรมที่เขาพักอยู่ไม่มีห้องว่างเลย หลังจากแยกกับคชานนท์ที่ร้านอาหาร เขาแวะดื่มในผับซึ่งอยู่ระหว่างทางกลับไปยังโรงแรมเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมง ตอนแรกตั้งใจจะตรงกลับโรงแรมเลยแต่ก็อดแวะดูภานุวัฒน์ไม่ได้
"ผมนอนไม่หลับ" ภานุวัฒน์บอกเขาเมื่อคืนขณะที่เขายืนอยู่หน้าประตูห้องพักของชายหนุ่ม
"ปิดไฟแล้วก็หลับตาซะ" เขาพูดสั้นๆ
"ผมขอไปด้วยได้ไหมครับ ผมอยากเห็นเมืองหลวงของอเมริกา" ภานุวัฒน์พูดขึ้น เขาบอกว่าตัวเองไปทำงานและต้องประชุมตลอดวัน ภานุวัฒน์บอกว่าคอยได้และจะไม่เป็นภาระให้ลำบากใจ
เช้านี้เขาให้ภานุวัฒน์ติดต่อ 'คุณแจ๊คกี้' ซึ่งเป็น 'ผู้จัดการ' เรื่องการเรียนและเรื่องที่พักแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้
จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังติดต่อไม่ได้!
ภานุวัฒน์นั่งเป่ากาแฟจนเย็นจึงยกขึ้นดื่ม อาวุธปรายตาไปมองแวบหนึ่งและเกือบจะพูดออกมาว่าหากภานุวัฒน์ไม่ชอบดื่มกาแฟร้อนๆ ก็ควรจะบอกเขาตั้งแต่แรก แต่เขาก็เปลี่ยนใจ ขับรถเงียบๆ พยายามพูดกับอีกฝ่ายให้น้อยที่สุดเท่าจะทำได้ หลังจากดื่มกาแฟรวดเดียวจนหมดแก้ว ภานุวัฒน์ก็โทรศัพท์ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่สามารถติดต่อคนที่อยู่ปลายสายได้ อาวุธรู้ว่าชายหนุ่มพยายามติดต่อคุณแจ๊คกี้ อีกครั้งที่เขาอยากจะบอกให้ภานุวัฒน์หยุดโทรศัพท์ แต่ไม่ทันที่จะได้กล่าวอะไร ภานุวัฒน์ก็พูดขึ้นมาว่า
"ผมขอโทษที่ทำให้พี่ลำบาก"
อาวุธหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แวบหนึ่งแต่ก็ไม่ได้ตอบรับแต่อย่างใด เขาหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้าแล้วขับรถต่อเงียบๆ ส่งภาษาท่าทางให้อีกฝ่ายรู้ว่า
...ช่างเถอะไม่เป็นไร...
...เขาไม่ได้ลำบาก เขาเพียงแต่ไม่อยากต้องกลายมาเป็นคนดูแลเด็กเก่าของธงรบ...
...เขาอยากอยู่คนเดียว...

คชานนท์ทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นแล้วหายใจหอบอย่างเหนื่อยล้า เขาใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะทำความสะอาดห้องชุดเสร็จ เพื่อนของเขาที่มาเยี่ยมและสังสรรค์กันในโอกาสที่เขามานิวยอร์คกลับบ้านกันหมดแล้วทุกคน เขาต้องเตรียมอพาร์ทเมนต์ให้เรียบร้อยเพื่อให้อาวุธเข้ามาพักหลังจากกลับมาจากวอชิงตันดีซี
...พร้อมกับภานุวัฒน์...
...ในที่สุดอาวุธก็ต้องหอบเอาภานุวัฒน์ไปด้วย คนอย่างอาวุธไม่ทิ้งเด็กที่น่าสงสารอย่างภานุวัฒน์เอาไว้คนเดียวในนิวยอร์คซิตี้หรอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นวันแรกของคนที่พูดภาษาอังกฤษแทบไม่ได้และไม่เคยเดินทางออกนอกประเทศมาใกลๆ อย่างภานุวัฒน์...
...เขาได้แต่หวังว่าความสงสารจะช่วยให้อาวุธได้ใกล้ชิดกับภานุวัฒน์...
...ภานุวัฒน์เองก็จะได้สัมผัสถึงความอ่อนโยนและความห่วงใยต่อคนอื่นซึ่งเป็นเนื้อแท้ของอาวุธ และอีกไม่นานก็คงจะตัดใจจากธงรบได้...
...บางทีเขาก็สงสัยว่าทำไมภานุวัฒน์ถึงได้รักได้หลงธงรบจนถึงกับพยายามฆ่าตัวตายเมื่อโดนปฏิเสธ แต่ก็อย่างว่า เด็กอ่อนต่อโลกอย่างภานุวัฒน์ พอมาเจอคนเจ้าชู้อย่างธงรบซึ่งมีคารมและ 'เรื่องอย่างว่า' เป็นคุณสมบัติเด่นก็คงไปไหนไม่รอด...
...พอจบคู่นี้แล้วเขาจะพักซักระยะ ไม่ยุ่งกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของใคร อย่างน้อยก็จนกว่าเรื่องของตัวเองจะคลี่คลาย...

ขณะที่คิดเพลินๆ คชานนท์สะดุ้งเมื่อจู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
นึกถึงธงรบ ธงรบก็โทรศัพท์มา พอรับสายก็ได้ยินเสียงครวญครางราวจะเป็นจะตาย ซึ่งก็ไม่พ้นเรื่องรักยุ่งๆ
"เขางอนพี่อีกแล้ว คราวนี้หนีไปเที่ยวเมืองนอก ไปไหนก็ไม่รู้ ถามใครก็ไม่บอก พี่ชายของเขาก็กำลังพากันจะมาลุยพี่ โทษฐานทำน้องชายคนเล็กของเขาหาย"
"พี่ธง นี่มันเรื่องอะไรนักหนา พี่ไปทำอะไรอีกล่ะ ก็เพิ่งจะคืนดีกันไม่ใช่หรือ"
"พี่เปล่านะนนท์ พี่ก็แค่..."
"ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ต้องอธิบาย" คชานนท์แทรก
"ไม่อธิบายแล้วนนท์จะรู้หรือ ไหนบอกว่านนท์ต้องมีข้อมูลมากพอสำหรับการวิเคราะห์เพื่อให้ดำเนินกลเอาที่เหมาะสมและมีประสิทธิ์ถภาพ"
"กลยุทธ์" คชานนท์แก้ภาษาผิดๆ ของธงรบซึ่งพยายามอ้างคำพูดของเขามาทุกคำในประโยค "พี่ตั้งใจพูดผิดหรือพี่ไม่รู้จริงๆ นี่ ประสิทธิภาพก็พูดไม่ถูก พี่เคยทำอะไรถูกบ้างไหม"
"พอๆ ไม่ต้องมาด่าพี่หรอก ตอนนี้พี่กำลังทุกข์ใจ อาตี๋น้อยไปไหนก็ไม่รู้ โกรธอะไรนักหนา นี่ก็ห้ามไม่ให้ทุกคนบอกอะไรพี่ จะตามไปง้อก็ไปไม่ได้ อาทิตย์ขู่ว่าถ้าใครบอกพี่ว่าตัวเองไปไหน จะไล่ออกจากงานให้หมด" ธงรบถอนหายใจแล้วถามว่า "พี่ไปถามคุณนุดีไหมนนท์ เผื่อคุณนุจะรู้ อาทิตย์กับคุณนุเขา..."
คชานนท์รอฟังธงรบพูดต่อ แต่ฝ่ายนั้นกลับนิ่งไปเฉยๆ
"เรื่องนี้ไม่จบซักที ทำไมพี่ยังระแวงเขาอีก เหมือนพี่คมไม่มีผิด อะไรที่ผ่านไปแล้วยังจะเอามายุ่งกับปัจจุบันอยู่ได้"
"ก็มันรู้สึกยังงั้นนี่นา" ธงรงครางเสียงอ่อย "จนป่านนี้ พี่ก็ยังรู้สึกว่าอาทิตย์ยังไม่ให้ใจพี่ร้อยเปอร์เซนต์"
"แล้วพี่ล่ะ"
"ล้านเปอร์เซนต์" ธงรบทำเสียงหนักแน่น
"ใจล้านเปอร์เซนต์ แต่กายอาจจะไม่" คชานนท์พูดกระทบ "ใช่หรือเปล่า ที่ผมพูดนี่ผิดไหมครับ"
"หรือว่าเขาจะไปญี่ปุ่น อาทิตย์ชอบญี่ปุ่น อาจจะอยากไปเป็นตี๋ตะวันแดงแผดแสงแข่งกับตี๋อาทิตย์อุทัย"
...ออกนอกประเด็น เฉไฉไปเรื่องอื่น ไม่ตอบคำถาม จริงๆ เลยพี่ธงรบของเรา เหมือนพี่คมยังไงยังงั้น นี่เวลาพูดกับแฟนเวลาโดนซักไซร้ไล่เลียงก็คงทำแบบนี้ ถ้าไม่ 'โดน' ก็ไม่รู้จะว่ายังไง...
"ผมว่าคงแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์" คชานนท์ยังพยายามอยู่ในประเด็น
"นนท์ ให้เลขาคนเก่งของนนท์เช็คหน่อยไม่ได้หรือว่าอาทิตย์ซื้อตั๋วเครื่องบินไปไหน" ธงรบยังไม่ยอมกลับเข้า 'ประเด็น'
"พี่ธง พี่เป็นตำรวจนะครับ เวลาพี่สืบหาตัวคนร้ายพี่ทำยังไง ผมเป็นนักธุรกิจ เลขาผมก็เป็นเลขานักธุรกิจ"
"พี่เป็นตำรวจประจำ ส.น. วันๆ เอาแต่อยู่เฉยๆ" ธงรบพูดอย่างไม่อาย
"เขาอาจจะขับรถไปเอง"
"รถทุกคันยังอยู่ที่บ้านครบ สายของพี่ที่บ้านอาทิตย์รายงานมาหมดแล้ว"
"แล้วสายของพี่ไม่ได้รายงานหรือไงว่าเจ้านายไปไหน เขาอาจจะไปรถบัสหรือรถไฟก็ได้"
"ไม่หรอก อาทิตย์เขาชอบนั่งเครื่องบิน เขาใจร้อน เวลาไปไหนอยากไปให้ถึงเร็วๆ อาตี๋ชอบติดสบาย" ธงรบรีบสวน "แล้วตอนนี้ก็ใกล้คริสต์มาส คิดดูสินนท์ คริสต์มาส ปีใหม่ เทศกาลแห่งความสุข เล่นมาหนีพี่ไปแบบนี้ มันโหดร้ายมากเลยนะ นี่คิดจะให้พี่ฉลองคริสต์มาสต่อเนื่องไปถึงปีใหม่คนเดียวหรือไง"
"แล้วคู่หูพี่ล่ะ"
"มันก็อยู่กับแฟนมันสิ ตอนนี้มันไม่เห็นหัวพี่แล้ว อะไรๆ ก็ไม่ว่าง คุณนุยังงั้นคุณนุยังงี้ แต่ก่อนพี่เปิดประตูเข้าบ้านตอนไหนก็ได้ ตอนนี้มันห้ามไม่ให้พี่ไปวุ่นวาย มันขู่พี่ด้วยอีกต่างหาก"
"แล้วพี่จะไปอยู่บ้านเขาทำไมเล่า เขาอยู่กันสองคนตามประสาคู่รัก พี่เองก็อุตส่าห์ได้มีคู่ของตัวเอง" คชานนท์ทำเสียงอ่อนใจ
"ก็คู่ของพี่หายไปนี่นนท์" ธงรบประท้วง "จะให้พี่ไปอยู่ที่ไหนล่ะ"
...ก็อยู่ที่บ้านตัวเองสิวะ...
คชานนท์ส่ายหน้า ในใจนึกหาทางแก้ไขปัญหาให้ธงรบ ทันใดก็นึกอะไรได้บางอย่าง
"ไปอยู่กับพ่อผมสิพี่ ตอนนี้พ่อกำลังเซ็งเหมือนกัน ทำให้พ่อยุ่งๆ จะได้ไม่ต้องเอาเงินไปลงทุนทำอะไรที่ไม่เข้าท่า รอจนกว่าผมจะกลับถึงเมืองไทย ผมจะจัดการทุกอย่างให้"
"แล้วนนท์จะกลับเมื่อไหร่ เรื่องที่อเมริกาเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ไอ้วุธมันกินเบ็ดแล้วใช่หรือเปล่า"
"มั๊ง" คชานนท์ตอบสั้นๆ แล้วพยายามพูดให้ธงรบคลายความกังวัลใจและเลิกโวยวายโดยทิ้งท้ายว่า...
...ทุกอย่างจะเรียบร้อย เชื่อมือคชานนท์คนเก่งเถอะน่า...

อาวุธถอนหายใจยาวๆ เมื่อเดินออกมาจากตึกสำนักงานสืบสวนคดีพิเศษสากลและเห็นภานุวัฒน์นั่งอยู่บนม้านั่งใต้ต้นไม้กำลังพยายามโทรศัพท์ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่ประสบความสำเร็จ ซึ่งอาวุธคิดว่าภานุวัฒน์คงทำแบบนี้มาตลอดบ่ายขณะที่รอเขาทำงานให้เสร็จ
นายตำรวจยืนมองอยู่ชั่วครู่แล้วจึงเดินเข้าไปหาชายหนุ่มช้าๆ ภานุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมองด้วยใบหน้าเศร้าๆ และรีบบอกว่า
"ยังติดต่อไม่ได้เลยครับ"
"ช่างเถอะ พอแค่นี้ก่อน แล้วค่อยโทรอีกทีพรุ่งนี้" อาวุธเบือนหน้าออกไปด้านข้าง มองรถที่วิ่งผ่านไปมา
เขาไม่อยากเห็นสายตาเศร้าๆ ของภานุวัฒน์ที่กำลังแหงนหน้ามองเขา ดวงตาเรียวเล็กคู่นั้นแดงระเรื่อเหมือนกำลังจะร้องไห้
เขาไม่ชอบเห็นใครร้องไห้
เพราะอะไร...
เพราะจะทำให้เขาใจอ่อน
เขาตั้งใจว่าเมื่อกลับถึงนิวยอร์คจะหาห้องเช่าถูกให้ภานุวัฒน์พักจนกว่าเรื่องเรียนและเรื่องที่พักจะเรียบร้อย และอาจจะติดต่อหาคนไทยสักคนที่จะสามารถช่วยภานุวัฒน์ติดต่อกับมหาวิทยาลัย
"คืนนี้เราพักที่นี่ พรุ่งนี้ผมประชุมถึงเที่ยงแล้วกลับนิวยอร์คเลย" อาวุธพูด
"ครับ" ภานุวัฒน์พยักหน้าแล้วลุกขึ้น รอจนอาวุธขยับเท้าออกเดินแล้วจึงเดินตามร่างสูงใหญ่นั้นไปติดๆ
"ภานุวัฒน์" อาวุธหันมามองและเรียกคนที่กำลังเดินก้มหน้าตามหลังเขา "มาเดินข้างๆ กันนี่ ไม่ต้องเดินตามผม"
"เอ่อ...ครับ" ภานุวัฒน์อึกอัก แต่เมื่อเห็นสายตาคมกริบของอาวุธก็รีบทำตาม
"มื้อนี้อยากจะทานอาหารไทยหรือเปล่า" อาวุธถามด้วยเสียงราบเรียบ
"ยังไงก็ได้ครับ" ภานุวัฒน์ยิ้มบางๆ แต่อาวุธมองเห็นว่าเป็นยิ้มค่อนข้างเศร้า
"ทานอาหารไทยก็แล้วกันนะ" อาวุธสรุปแล้วกดรีโมทเปิดล๊อครถ Ford Mondeo ของคชานนท์ที่ทิ้งไว้ให้เขาใช้ขณะที่ทำงานอยู่ในสหรัฐอเมริกา
"ทานแมคโดนัลด์ดีกว่าครับ" ภานุวัฒน์พูดเมื่อขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว อาวุธเลิกคิ้ว ภานุวัฒน์จึงให้เหตุผลว่า "จะได้เสร็จเร็วๆ สะดวกดี"
"ทานแฮมเบอร์เกอร์มาตั้งหลายมื้อ ไม่เบื่อหรือไง"
"ต่อไปก็คงต้องทานแบบนี้บ่อยๆ ฝึกไว้ก็ดีครับ แต่ผมไม่เบื่อหรอก ผมทานง่าย" ภานุวัฒน์ตอบ
"ตามใจ" อาวุธออกรถ
"ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม" ภานุวัฒน์พูดเสียเบาเมื่ออาวุธชะลอรถที่ทางแยกเพื่อเลี้ยวซ้าย
"ไม่ต้องขอบคุณอีกแล้ว" อาวุธห้าม "เลิกขอบคุณผมซะที"
"ผมทำให้พี่ลำบาก"
"อันนี้ก็ไม่ต้องพูดเหมือนกัน" อาวุธทำเสียงดุ "คนเจอปัญหา ผมก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้"
"ครับ" ภานุวัฒน์พยักหน้าแล้วพึมพำเบาๆ ว่า "ขอบคุณครับ"
"แต่ผมคงช่วยไปตลอดไม่ได้ ยังไงเราก็ต้องช่วยตัวเอง ถ้าไม่พยายามก็จะอยู่นิวยอร์คซิตี้ไม่รอด"
"ผมจะพยายามติดต่อคุณแจ๊คกี้ให้ได้"
"ตกลงไม่รู้จักชื่อจริงเขาเลยหรือ เบอร์โทรบ้านก็ไม่มี" อาวุธเลิกคิ้วถาม
"เคยคุยกันแค่ไม่กี่ครั้งเองครับ" ภานุวัฒน์ส่ายหน้าช้าๆ
อาวุธไม่ตอบ แต่ลอบถอนหายใจเบาๆ เพราะไม่อยากจะเชื่อว่าภานุวัฒน์เดินทางมาเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาแบบที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
...คุณแจ๊คกี้เป็นคนจัดการทั้งหมด...
พ่อของภานุวัฒน์ต้องการให้ลูกมาศึกษาต่อต่างประเทศจึงติดต่อให้บริษัทแห่งหนึ่งจัดการให้ ซึ่งภานุวัฒน์เองก็บอกว่าจำชื่อบริษัทไม่ได้
...คนเดียวที่จำได้คือคุณแจ๊คกี้...
...เฮ้อ ทำอะไรกันไม่ละเอียดรอบคอบ ไม่รู้หรือไงว่านิวยอร์คซิตี้ไม่เหมาะกับเด็กที่อ่อนต่อโลกอย่างภานุวัฒน์เลยแม้แต่นิดเดียว...

เมื่อรถฮอนด้า Pilot สีดำสนิทเลี้ยวเข้าถนนภายในสนามบิน จอห์น เอฟ เคนเนดี้ เพื่อตรงไปยังอาคารผู้โดยสารขาออก คชานนท์จึงหันไปขอบคุณเพื่อนที่ขับรถมาส่งที่สนามบินแล้วสั่งงานมอบหมายเป็นชุดๆ จนคนที่กำลังขับรถอยู่ทำหน้ามุ่ย
"เราไม่ใช่เลขาคนที่สามของนายนะนนท์ ที่พูดมา ใครจะไปจำได้หมด ไม่ได้มีหัวสมองเป็นคอมพิวเตอร์เหมือนตัวเองนะโว้ย"
"เดี๋ยวจะโทรมาเตือนเป็นระยะ" คชานนท์พูด
"แล้วนี่เมื่อไหร่จะเปิดโทรศัพท์ได้ซะที"
"รอก่อนสิ ให้ครบอาทิตย์ก่อน" คชานนท์ตอบ "เราตกลงกันแล้ว จำได้หรือเปล่า"
"มันจะคุ้มกันไหมเนี่ย นี่เราปิดโทรศัพท์ได้สามวันแล้วนะเพื่อน เดี๋ยวได้โดนใครๆ ด่าตายว่าติดต่อยังไงก็ไม่ได้"
"เครื่องใหม่เบอร์ใหม่ที่ซื้อมาก็ใช้ได้นี่นา ก็โทรศัพท์บอกทุกๆ คนสิว่าเครื่องที่ใช้ประจำอยู่กำลังมีปัญหา เรื่องง่ายๆ ก็คิดไม่ออก" คชานนท์ส่ายศีรษะ
"ใครจะไปไล่โทรบอกทุกคนได้วะ" คนที่ไม่ยอมรับคำแนะนำรีบแย้งขึ้นมา
"หนึ่งอาทิตย์กับการปิดโทรศัพท์เครื่องเดียว แลกกับเปอร์เซ็นต์นายหน้าค่าเช่าร้านในนิวยอร์คซิตี้ ไม่พอหรือไง" คชานนท์เลิกคิ้ว "นายลงทุนไปแค่นิดเดียว ผลตอบแทนที่ได้เป็นตัวเงิน ไม่ต้องออกแรงอะไรด้วยซ้ำ แค่ทำตามที่เราบอก คำนวณต้นทุนกับผลลัพท์ที่ได้ นายได้กำไรเห็นๆ"
"สั่ง ไม่ใช่บอก นายเคยบอกที่ไหน มีแต่สั่งทั้งน้าน"
"เถอะน่า ถือว่าช่วยคนอกหักสองคน" คชานนท์ตบไหล่เพื่อนพลางพูดต่อว่า "ทำบุญก็ได้บุญ"
"ทำบุญจะได้ซวยล่ะสิ กลัวจริงๆ เลยว่ามันจะมีปัญหา"
"นายนี่บ่นจริงๆ เลย"
"นายนี่ ก็ จริงๆ เลย เหมือนกันล่ะ" เพื่อนของคชานนท์ย้อน ลงเสียงหนักเพื่อประชด "เรากลัวว่ามันจะยุ่ง นายเล่นบทกามเทพให้คนนั้นคนนี้มาตลอด ไม่เบื่อหรือไง"
คชานนทส่ายหน้าแล้วพูดยิ้มๆ ว่า "เราชอบเห็นคนมีความสุข เวลาเห็นใครได้มีคู่แล้วมันรู้สึกดี อีกอย่าง การกระทำของเรายังมีประโยชน์ต่อคนอีกสองคน ยิงนกครั้งเดียว ได้เป็นฝูงเลยนะคร้าบ"
"พี่ชายนายกับคู่หูพาซวยคนนั้นนะหรือ"
"ธงรบ"
"อยากเจอหน้าจริงๆ ตัวเป็นๆ จังเลยว่าเป็นคนยังไง ได้ยินแต่ชื่อกับกิตติศัพท์"
"พี่วุธนายก็ไม่เคยเจอตัวจริง"
"รายนั้นได้ยินกิตติศัพท์ก็ไม่ค่อยจะอยากเจอเท่าไหร่หรอก น่ากลัว"
"พี่ธงเป็นคนดี" คชานนท์พูดยิ้มๆ
"คนอะไร ขยันหาเรื่องใส่ตัวไม่หยุดหย่อน"
"เอาน่า เลิกพูดได้แล้ว" คชานนท์ยิ้มมุมปากแล้วเตือนให้เพื่อนระวังรถคันที่อยู่ข้างซึ่งคนขับแตะเบรกอยู่บ่อยๆ
"แต่ใจหรือนนท์ ว่าทำแบบนี้จะเวิร์ก"
"เวิร์กแน่ พี่วุธเป็นคนขี้สงสาร ลองได้ชิดกันหน่อย โดยเฉพาะในนิวยอร์ค ช่วงคริสต์มาส บรรยากาศดีๆ แบบนี้ มันอาจจะเกิดสิ่งอัศจรรย์ก็ได้"
"นิวยอร์คที่เก่าของเขานี่นะ กลัวจะเกิดหายนะมากกว่า ภาพเก่าๆ ของแฟนเก่าคุณพี่ตำรวจมาดเท่คงลอยไปลอยมาทั่วนิวยอร์ค"
"เขาเรียกว่า active strategy เราต้องใช้ยุทธวิธีเชิงรุก ไม่เข้าใจหรือไง ที่ที่น่ากลัวที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ถ้าจะให้พี่วุธลบอดีตได้ ก็ต้องมาที่นิวยอร์คนี่ล่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หน้าตึกยูเอ็น"
"จำได้ว่านายเคยเล่าให้ฟังว่านิยายรักโรแมนติกปนระห่ำของคุณพี่เค้ามีฉากหลังอยู่กลางทวีปแอฟริกาไม่ใช่หรือ" เพื่อนของคชานนท์แย้ง
"แต่เขาสองคนก็มาสาบานรักกันที่นี่"
"ก่อนจะพากันกลับไปบ้านเกิดที่เมืองไทย แต่โชคร้าย กลายเป็นเรื่องเศร้าที่คนรักต้องจากไปอย่างไม่มีวันกลับ บ้านเกิดกลายเป็นสถานที่ที่พรากเอาคนรักไป เป็นสถานที่แห่งความตาย คิดอย่างนี้ เราว่าที่คุณพี่วุธเขายังฝังใจกับคนรักเก่า มันก็น่าจะพอเข้าใจความรู้สึกของเขาได้หรอกนะ"
"ไม่มีใครควรจะอยู่คนเดียว พี่วุธก็ไม่อยากอยู่คนเดียว เขาเองก็คิดว่าถึงเวลาแล้วที่ตัวเองควรจะมีใครซักคน"
"แต่คนนั้นกลับกลายเป็นแฟนเพื่อนไปเสียนี่ อาภัพจริงๆ เลยพ่อคุณ แล้วคนที่สองที่เกือบจะปิ๊งกันก็เป็นแฟนของเพื่อนเหมือนกัน"
"นายจะมาบ่นอะไรเรื่องนี้แจ๊ค" คชานนท์ทำอ่อนใจ "เราวางแผนทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ก็อยู่ในช่วง implementation เชื่อหัวคชานนท์เถอะ ทุกอย่างจะดีเอง ทุกอย่างจะเสร็จสมบูรณ์ได้ด้วยมือของเรา"
"เจ้าแผนการณ์จริงๆ เล๊ย คุณคชานนท์คนเก่ง" คนพูดถอนหายใจ "เอาลูกเขามาทำบาปทำกรรมแก้ๆ ข้ามน้ำข้ามทะเลมาเรียนถึงเมืองนอก จะมาโดนจับสังเวยเทพบุตรแอนตาร์กติกาที่ลืมแฟนเก่าไม่ได้ซะที เป็นแผนการณ์ที่ตื่นเต้นยิ่งกว่าหนังเรื่อง Mission Impossible เลยล่ะ นี่ถ้าถูกคุณพี่วุธของนายจับได้คงโดนสับแหลกละเอียด"
"ไม่มีทาง" คชานนท์ยักคิ้ว "ยี่ห้อคชานนท์คนเก่งซะอย่าง ไม่มีพลาด"
"คร้าบ พ่อกามเทพสื่อรัก"
"ไม่ดีหรือ อยู่ดีๆ ก็ได้มีแฟนแบบยั่งยืนโดยไม่ต้องทำอะไรเพราะเราเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด ไม่ใช่เพราะเราหรือไง นายถึงได้เมียเป็นตัวเป็นตน" คชานนท์ยิ้ม
"ได้แม่สิไม่ว่า" แจ๊คเบ้ปาก
"เห็นบอกว่าอยากมีชีวิตคู่"
"คู่จริงๆ เลยนะนนท์ คู่แทบจะ 24 ชั่วโมง คู่แบบกระดิกตัวไม่ได้เลย ยิ่งกว่าปลาท่องโก๋ นี่ออกมาส่งนายที่สนามบินได้ก็ถือว่าเยี่ยมแล้วนะ ดีนะที่นายเป็นผู้ชายและเราสามคนก็เป็นเพื่อนกันมา ไม่งั้นนายอย่าหวังว่าจะได้ขึ้นนั่งรถของนายจตุพลคนนี้นะครับ นี่ไม่รู้ว่าติดวงจรปิดในรถหรือเป่า ถ้าติดละก็..." คนขับรถที่กำลังบ่นหันซ้ายหันขวาแล้วทำเหมือนว่าเจอกล้องวงจรปิดแล้วพูดว่า "I love you นะ honey จุ๊บ จุ๊บ"
"เป็นเอามาก ตอนรักเขาจะเป็นจะตาย อยากได้เขา ชีวิตนี้ขาดเขาไม่ได้ เราจะอยู่ด้วยกัน till death do us apart ตอนนี้ล่ะมาบ่น" คชานนท์ส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วยกมือขึ้นชี้ที่ว่างข้างหน้าทางด้านขวาเพื่อเป็นการบอกอีกฝ่ายว่าให้จอดรถ
"รู้แล้วน่า เห็นแล้วว่ามีที่ว่าง ไม่ต้องมาสั่งหรอก"
"ไม่ได้สั่ง" คชานนท์แย้งด้วยสีหน้ายิ้มๆ เช่นเคย "แค่ บอก"
"Have a good trip แล้วอย่าเพิ่ง see you again นะนนท์นะ ให้เราได้หายใจคล่องๆ ก่อนซักระยะ ค่อยมาสั่งงานต่อ" แจ๊คหรือจตุพลยกมือขึ้นโบกอำลาเพื่อน
"ยกกระเป๋าท้ายรถลงมาหน่อย เราจะไปเอารถเข็น" คชานนท์พูดแล้วเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินลิ่วไปทันที ทิ้งให้เพื่อนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยบ่นอุบอิบ
"ไม่ได้สั่ง แค่ บอก"

กษิดิษฐ์เอนเบาะลงพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธคำถามที่พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินซึ่งถามว่าเขาต้องการความช่วยเหลืออะไรหรือไม่ เขาเลือกเดินทางด้วยชั้นธุรกิจเพราะต้องเดินทางไกลมาก ที่นั่งใกล้ๆ กับเขาเป็นนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นซึ่งเอาแต่อ่านหนังสือ ถัดไปเป็นเด็กวัยรุ่นชาวไทยคนหนึ่ง แต่งตัวเปรีี้ยวเสียจนเขารู้สักหมั่นใส้ทั้งๆ ที่เขาเองก็เรียกได้ว่าให้ความสำคัญกับการแต่งตัวไม่ใช่น้อย
กษิดิษฐ์หันหน้ากลับมามองจอภาพด้านหน้าซึ่งกำลังแสดงภาพของสถานที่สวยงายหลายแห่งทั่วโลก เขาได้ไปเยือนสถานที่แห่งนั้นแล้วเกือบทั้งหมด รวมถึงจุดหมายปลายทางของการเดินทางครั้งนี้ซึ่งเป็นเมืองที่เขาเดินทางไปบ่อยพอสมควร แต่การเดินทางครั้งนี้ต่างไปจากครั้งอื่น
เขากำลังไปนิวยอร์ค
เขาตามไปพบสารวัตรอาวุธ
เขาปฏิเสธข้อเสนอของศรุตกับรวิญช์ที่จะให้เห็นหัวหน้ากระบวนการทำลายล้างอนุภาพกับอธิคม
ตอนนี้เขามีเป้าหมายใหม่
อาวุธเป็นคนที่เขาต้องการ!


***3***

[┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰]

เอาล่ะซิ....งานเข้ามิสเตอร์เฟอร์เฟค ซะแล้วเรา.....

แต่ยังงัยก้ออยากหั้ย พี่วุธ  มีคู่กับเค้าสักที...เป้นคนดีที่ไม่มีคนรักอยู่ดั้ย...

คุณพี่นาย และ คุณพี่katawoot  ขา...จัดหั้ยพี่วุธสักทีน่ะค่ะ....

[alterlyx]

โอ้วววว เรื่องราวเข้มข้นขึ้นทุกวินาที เป็นความรักที่ซับซ้อนสับสนอลหม่านเหลือเกิน
สุดท้ายแล้ว คชานนท์ คือผู้อยู่เบื้องหลังทุกความสำเร็จจริงๆสินะเนี่ย .... +1 ให้คชานนท์ค่ะ

[lunarinthesky]

กษิดิษฐ์หันหน้ากลับมามองจอภาพด้านหน้าซึ่งกำลังแสดงภาพของสถานที่สวยงายหลายแห่งทั่วโลก เขาได้ไปเยือนสถานที่แห่งนั้นแล้วเกือบทั้งหมด รวมถึงจุดหมายปลายทางของการเดินทางครั้งนี้ซึ่งเป็นเมืองที่เขาเดินทางไปบ่อยพอสมควร แต่การเดินทางครั้งนี้ต่างไปจากครั้งอื่น
เขากำลังไปนิวยอร์ค
เขาตามไปพบสารวัตรอาวุธ
เขาปฏิเสธข้อเสนอของศรุตกับรวิญช์ที่จะให้เห็นหัวหน้ากระบวนการทำลายล้างอนุภาพกับอธิคม
ตอนนี้เขามีเป้าหมายใหม่
อาวุธเป็นคนที่เขาต้องการ!


***3***

 Oh...Noooooooooooooo