โทษทีหายไปนาน พอดีมีงานเข้าครับ เลยเหนื่อยและเพลียสุดๆ แล้วเจ้าลูกชายก็แย่งใช้เน็ต
คิดถึงทุกคนนะครับ
อ่านกันเล่นๆ ตอนนี้กระแสคนในเครื่องแบบกำลังแรง
หนังตัวอย่างเรื่อง::: ช่วยไม่ได้ ก็ผมร้ากกกตำรวจนี่คร้าบบบ:::
“คุณขัดคำสั่งผมอีกแล้ว” พันตำรวจโทธันว์เสียงเข้ม มองผู้หมวดหนุ่มที่ชอบทำเกินคำสั่งอยู่เป็นประจำ “ผมสั่งให้ถอนกำลัง ทุกคนก็ต้องถอนกำลัง เข้าใจหรือเปล่า”
“เข้าใจครับ แต่ผมใกล้จะจับตัวหัวหน้าแก๊งค์ได้ ผมต้อนมันจนไปถึงทางตันท้ายโกดัง แล้วก็...”
“ไม่ต้องอธิบาย” สารวัตรธันว์ยกมือขึ้นห้ามแล้วเบือนหน้าหนี พยายามควบคุมอารมณ์ให้เย็นลง “ผมจะให้คุณไปทำงานโครงการตำรวจสัมพันธ์ซักระยะ จนกว่าคุณจะทำให้ผมพอใจว่าสามารถปฏิบัติตามคำสั่งได้โดยไม่มีปัญหา”
“แต่ว่า...”
“คุณช่วยงานโครงการตำรวจสัมพันธ์ตามแต่ที่ผู้กองอาคมจะมอบหมาย” ธันว์ไม่ปล่อยให้หมวดเจ้าปัญหาได้อธิบาย “ผู้กองอาคมต้องการคนช่วยงานที่เข้ากับประชาชนได้ดี คุณเคยทำงานเป็นตำรวจท่องเที่ยว ให้ใช้ประสบการณ์เดิมมาช่วยผู้กองอาคม เชิญ” สารวัตรธันว์ผายมือไปยังประตู 'ไล่' ร้อยตำรวจโทเรียวให้ออกไปจากห้องทำงาน
งานโครงการตำรวจสัมพันธ์ที่พันตำรวจตรีธันว์ย้ายให้ร้อยตำรวจโทเรียวมาช่วยงานนั้นเป็นสิ่งที่น่าเบื่อที่สุดที่นายตำรวจโทคนใหม่เคยทำ เกือบสองชั่วโมง เขาเอาแต่แจกใบปลิวและรับเรื่องร้องทุกข์จากประชานชนที่สัญจรผ่านไปมาพร้อมกับพูดว่า “ครับๆ ทางตำรวจจะจัดการให้เรียบร้อยครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”
เรียวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเซ็งๆ ตอนนี้เหลือเขาอยู่คนเดียวในเต้นท์ขนาด 3x5 เมตรซึ่งตั้งอยู่ด้านหน้าของงานแสดงสินค้าไทยเพื่อไทย 2010 ส่วนเจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่นอีกสองคนแวบหายไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเพื่อไป 'รับแอร์' ในศูนย์แสดงสินค้า
แต่แล้ว ช่วงเวลาแห่งควานน่าเบื่อของร้อยตำรวจโทคนใหม่ก็ถูกแทรกด้วยเสียงดังฟังชัดของใครคนหนึ่ง
“อ้าว นี่คุณหมวดไม่ได้ทำงานแผนกข่มขู่รังแกประชาชนแล้วหรือครับ”
...มาอีกแล้ว เฮ้อ ไปไหนก็เจอแต่หน้าอีตาพูดไม่รู้เรื่องคนนี้จังเลย นี่เวรกรรมอะไรของเราวะ โดนถีบมานั่งแจกใบปลิวยังไม่พอ ยังซวยซ้ำซ้อนมีมนุษย์พันธ์พิเศษมากวนอารมณ์...
เรียวทำเป็นไม่สนใจและไม่ได้ยินคำพูดของ 'ประชาชนตาดำๆ เจ้าปัญหา' นายตำรวจหนุ่มแกล้งทำเป็นหยิบเอกสารบนโต๊ะวางสลับที่กันไปมา
“หัวหน้าคุณหมวดนี่ใจถึงมากเลยนะที่ให้ลูกน้องสไตล์แบบนี้มาทำงานโครงการตำรวจรักประชาชนคนเดินดินกินข้าวแกงแฝงชุมชนสัมพันธ์สานฝันวัยรุ่นไทยห่างไกลยาเสพติด” ชายหนุ่มจอมกวนแกล้งทำเป็นหายใจไม่ทัน “โครงการอะไรวะ ชื่อยาวเป็นบ้า”
“พูดเข้าไป เดี๋ยวได้โดนจับใส่กุญแจมือ” เรียวอดต่อปากต่อคำไม่ได้
“ข้อหาอะไรไม่ทราบ” ศรันย์เจ้าเก่าลอยหน้าลอยตา “คุณนี่ช่างหาเรื่องจริงๆ แต่ผมไม่ถือสาหรอกเพราะข้างนอกนี่อากาศมันร้อน ไอแดดร้อนๆ มันทำให้คนเพี๊ยนกันได้ เมื่อกี้ผมไปเดินในงานมา เปิดแอร์ซะหนาวจนอยากจะหันไปกอดคนข้างๆ”
“เดี๋ยวเหอะ” เรียวเอามือตะปบที่กุญแจมือซึ่งห้อยอยู่กับเข็มขัด
“ผมไม่กลัวหรอก เคยถูกเอาปืนจี้บังคับให้พาขับรถหนีผู้ร้ายก็เคยแล้ว แค่โดนจับใส่กุญแจมือ เรื่องจิ๊บๆ” ศรันย์ยักคิ้ว พร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้นมาทำท่าว่าเรื่องที่จะโดนจับใส่กุญแจมือนั้นเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว
“นี่คุณ เมื่อไหร่จะเลิกขุดคุ้ยเรื่องนี้ซะที” เรียวถอนหายใจ
“มันฝังใจผมนี่คร้าบคุณตำรวจ”
“ไปไกลๆ เลยไป ผมจะแจกใบปลิว เกะกะขวางทางหน้าเต้นท์” เรียวโบกมือไล่
“ผมช่วยไหม แถวนี้ ผมกว้างขวาง” ศรันย์นั่งลงบนโต๊ะที่วางเอกสาร
“คุณนี่กว้างขวางทุกที่ ทำมาหากินอะไรเนี่ย ไปไหนก็มีแต่คนรู้จัก”
“จะบอกอะไรให้ วัยรุ่นแถวนี้ลูกน้องผมทั้งน้าน” ศรัณย์คุยโว ยืดอก ทำท่าภูมิใจเป็นนักหนา
“แสดงว่าคุณคุมสายวิ่งยาบ้า” เรียวพยักหน้า ทำท่าสรุปความเข้าใจของตัวเอง
“อ้าวๆ กล่าวหากันซึ่งๆ หน้าซะแล้วไหมล่ะคุณหมวด” ศรันย์โวย “เด็กวัยรุ่นแถวนี้เขาซ่อมรถที่อู่ผมทั้งนั้นหรอกจะบอกให้”
“งั้นคุณก็รู้ว่าใครเป็นสายส่ง” เรียวลดเสียงลง ประชดด้วยการทำท่ากระซิบกระซาบความลับ
“สายส่งอะไร” ศรันย์ถาม ใบหน้าดูหวาดระแวงอีกฝ่ายว่าจะจัดข้อหาร้ายๆ ให้เขาอีก
“ยาอี”
“ว่าแล๊ววววเชียว” ศรันย์ลากเสียงยาว ยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ “ไม่พ้นเรื่องยาเสพติดนี่ซะที คุณนี่ช่างเป็นตำรวจที่มีจินตนาการบรรเจิดเลิศล้ำจริงๆ เล๊ย”
"นี่คุณ..." เรียวทำท่านึกชื่ออีกฝ่าย
"ศรันย์" ชายหนุ่มหน้าคมรีบพูด "ศรันย์ เจ้าของอู่ซ่อมรถที่โดนตำรวจใจร้ายเอาปืนจี้ให้พาขับหนีโจร"
"อยากเป็นผู้ช่วยตำรวจไหมล่ะ" เรียวไม่สนใจที่โดนว่ากระทบกระเทียบเรื่องเดิมๆ เป็นครั้งที่หนึ่งล้าน "เท่ออกนะคุณศรันย์ ช่วยตำรวจจับผู้ร้าย คุณเป็นสายให้เรา ดีไม่ดีคุณอาจได้ติดเหรียญกล้าหาญ"
"คุณจะหลอกให้ผมไปเป็นโชเฟอร์ขับรถให้ไม่ว่า" ศรันย์หรี่ตา
"ทางตำรวจต้องการคนที่มีคอนเนคชั่น"
"ไม่ใช่พวกคุณจับมันไม่ได้ มันเลยแค้น ตามมาฆ่าผมนะ"
"คุณไม่ต้องทำอะไร แค่บอกว่า ใคร ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ อย่างไร ที่เหลือตำรวจจัดการเอง" เรียวยังทำเป็นใจเย็น ไม่สนใจคำพูดของศรันย์
"จะเอาผมไปล่อเป้าล่ะสิ" ศรันย์ยังข้องใจ
"คุณเป็นฝ่ายตำรวจ เวลามีเรื่องมีราวอะไร ตำรวจก็เห็นว่าคุณเป็นพวก ลองคิดดูสิ คุณไม่ต้องถูกจับขึ้นโรงพักซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนเดิม ทำผิดกฎจราจรเท่าไหร่ก็ไม่โดนจับ"
"ไอ้โดนจับน่ะไม่กลัวหรอก แต่โดนปรับนี่สิ เซ็งชะมัดยาด เสียเงินไม่รู้กี่บาทต่อกี่บาท" ศรันย์เบ้ปากอย่างสุดเซ็ง
"ว่าไง โปรโมชั่นครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่มีการเสนอโอกาสงามๆ แบบนี้ให้อีกแล้วนะ ถ้าคุณพร้อม พรุ่งนี้เริ่มงานได้เลย คุณทำเป็นอยากซื้อของ พอมีคนมาเสนอขาย คุณก็ซื้อ"
"ให้ออกเงินไปก่อนไม่เอานาคุณหมวด"
"พอเหยื่อติดเบ็ด ตำรวจก็จะเข้าจับกุม" เรียวสรุป "ว่าแต่ว่า พอมีทางได้รวบตัวคนดังๆ หน่อยได้ไหมล่ะ จะได้เป็นข่าว ทีนี้ ยิ่งตำรวจได้ทำผลงาน คุณก็จะได้ความดีความชอบ อย่าว่าแต่จราจรไม่จับคุณเล๊ย สารวัตรยังต้องง้อคุณเลย"
"สารวัตรหน้าดุเหมือนแฟรงเกนสไตน์คนนั้นนั่นน่ะ"
"คนไหน" เรียวเลิกคิ้วถามทั้งที่รู้ว่าศรันย์หมายถึงใคร "มีอยู่สองคน"
...เขาหมายถึงสองคนที่ชอบทำหน้าดุๆ ใส่เขา ดุสุดคือสารวัตรธันว์ แต่ผู้กองคมกริชไม่เชิงเรียกว่าดุ เรียกว่าเย็นชาจะถูกกว่า...
"เออจริงด้วย" ศรันย์พยักหน้าเห็นด้วย "กินอะไรเป็นอาหารก็ไม่รู้ อ้าปากแต่ละทีเหมือนจะกัดหัวผมให้ได้ แค่บอกว่าสนิทสนมกับคุณเป็นพิเศษ พี่ท่านก็ทำหน้าเหมือนวัวกระทิงจะวิ่งเข้าชน"
"อะไรนะ" เรียวอุทานเบาๆ แล้วอดถามต่อในใจไม่ได้ว่า...ใคร...
"สงสัยเป็นพันธ์สเปน" ศรันย์หัวเราะ
"ตกลงว่าไง" รตท. เรียวพยายามรวบรัด
"อืม..." ศรันย์เอียงหน้า ยกมือขึ้น แนบนิ้วชี้เข้ากับนิ้วกลางแล้วเคาะขมับของตัวเองช้าๆ อย่่างพยายามใช้ความคิด "ขอกลับไปนั่งคิดนอนคิดก่อนนะคุณหมวด ผมต้องไปคำนวณข้อดีข้อเสียก่อนนะว่าจะคุ้มทุนหรือเปล่า"
...กวนอารมณ์จริงๆ เลย แต่เอาเถอะ ยอมให้ซักหน่อย แต่ถ้าหลงกลมาเป็นสายให้เขาล่ะก็ จะเอาให้จำฝังใจจนตายเลยจะบอกให้ หน้าตาทะลึ่งทะเล้นแบบนี้ ต้องแกล้งให้หนักๆ...
"ตามใจ อย่านานนักก็แล้วกัน ไม่งั้นทางเราจะหาคนอื่น" เรียวยักไหล่แล้วไล่ประชาชนเจ้าปัญหาให้ออกไปพ้นๆ "ทีนี้คุณก็ไปได้แล้ว เกะกะหน้าเต้นท์ตำรวจสัมพันธ์"
"ยังก่อน" ศรันย์ส่ายหน้า "ไหนๆ เราก็กำลัง หรืออาจจะกลายมาเป็นผู้ร่วมงานกัน ตอนนี้ผมขอความช่วยเหลือหน่อยสิ"
"อะไรอีกล่ะ" เรียวขมวดคิ้ว
"รถผมถูกล๊อคล้อ" ศรัยน์ยิ้มแหยๆ "หน้าฮอลล์ 3 นี่เอง คุณหมวดไปเบ่งให้หน่อยสิ คือว่าผม..."
"ไม่มีเงินเสียค่่าปรับอีกสิเนี่ย คุณอย่าได้คิดจะมาไถเงินผมนะ"
"น้อยๆ หน่อย ผมไม่เคยเลยนะคร้าบคุณหมวด ที่ผ่านมา ผมเรียกร้องตามสิทธิพลเมืองที่โดนรังแกต่างหากล่ะ" ศรันย์โวย "แต่จะว่าไป ก็ไม่เห็นจะเสียหาย ตำรวจไถเงินประชาชนมาเยอะแล้ว ให้ประชาชนไถนิดไถหน่อยจะเป็นไรไป"
"ผมไม่มี ผมไม่ไป ผมแค่มาทำหน้าที่นั่งแจกใบปลิวในเต้นท์ และนี่ก็ไม่ใช่ท้องที่ของผม" เรียวปฏิเสธแล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ด้านในของเต้นท์
"คุณหมวด ช่วยหน่อยน่า ไหนๆ คุณก็ชวนผมไปทำหน้าที่ผู้ช่วยเหลือตำรวจ แต่ตอนนี้ คุณช่วยผมก่อน ผมต้องรีบไปเยี่ยมลุงที่โรงพยาบาล" ศรันย์ทำเสียงอ้อนวอน
"คราวที่แล้วเยี่ยมพ่อ" เรียวส่ายหน้า "คุณนี่ถนัดแช่งญาติผู้ใหญ่จริงๆ เลย"
"กรุณเห็นใจประชาชนตาดำๆ ด้วยเถอะคร้าบ" ศรันย์ทำเสียงและหน้าตาน่าสงสาร "ผมขอสัญญาว่าจะไม่ทำผิดกฎจราจรอีกแล้ว"
"ด้วยเกียรติของใคร"
"ด้วยเกียรติของนายศรันย์ ประชาชนที่ถูกตำรวจรังแกอยู่เป็นนิจ เช่น ถูกเอาปืนจี้บังคับให้พาขับรถหนีโจร" ศรันย์พูดประชดทั้งที่ทำหน้าตาน่าเห็นใจ
"คุณศรันย์" เรียวทำเสียงเข้ม
"ครับผม คุณหมวดเรียว"
***สุขสันต์เย็นวันจันทร์นะครับ***
หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010) (อ่าน 243884 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก