บทที่ 33 อะไรกันเนี่ย
วันนี้แบ๊งค์ไปสายอีกแล้วครับ เมื่อคืนไปซื้อหนังมาดู เลยดูเพลินไปหน่อย วันนี้เลยตื่นสายจนได้ แล้วป้านุ่นก็เป็นไข้ซะงั้นอีก แบ๊งค์เลยต้องขึ้นรถเมลล์มามหาวิทยาลัยเอง ก็เลยมาสายจนได้ พอไปถึงที่โต๊ะประจำ ก็เจอพวกเพื่อน ๆ พี่ ๆ นั่งอยู่กันครบเลยครับ
"เสด็จมาแล้วหรอพะยะค่ะ เจ้าชายน้อยแสนดื้อ " พี่ตั้มแซวครับ
"เฮ้ย!!!รู้ได้ไงอ่ะ พี่โป้ง!กาว! " แบ๊งค์หันไปหาคนที่คาดว่าน่าจะเป็นสาเหตุ
"ไม่รู้นะ " พี่โป้งรีบส่ายหัว
"มะรุมะชิ " ไอ้กาวทำเป็นมองไปทางอื่น
"เออ ๆๆ ช่างเหอะ ฝากไว้ก่อนนะ พวกองครักษ์ทั้งหลาย " แบ๊งค์พูดประชดไป
"ทานอะไรก่อนดีกว่ามั้ยครับน้องแบ๊งค์ " แล้งพี่โป้งก็ยื่น แซนวิชกับนม 1 กล่องให้แบ๊งค์
"ขอบคุณครับ " แบ๊งค์ขอบคุณไป
ขณะที่แบ๊งค์กำลังจะแกะห่อแซนวิช อยู่ดี ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา แบ๊งค์เลยเอาทรศัพท์ออกมาดู แมคโทรมาหาครับ
"สวัสดีครับ " แบ๊งค์รับโทรศัพท์
"แบ๊งค์หรอ ตอนนี้ตอนอยู่ไหนอ่ะ " แมคถาม
"ก็โต๊ะประจำ ที่เก่านั่นแหละ " แบ๊งค์ตอบ
"เราไปหาได้มั้ย " แมคพูดเสียงเบา ๆ
"อืม ก็มาสิ " แบ๊งค์ตอบ
"เดี๋ยวเราไปหานะ " แล้วแมคก็วางสายไป แล้วแบ๊งค์ก็นั่งทานแซนวิชต่อไป แล้วแมคก็เดินเข้ามาแล้วนั่งใกล้ ๆ กับแบ๊งค์
"หวัดดีตอนเช้าครับทุก ๆ คน " แมคทักทาย
"เมริงมาที่ทำไม กรูส์บอกแล้วใช่มั้ย... " พี่ตั้มกระชากคอเสื้อแมคแล้วโวยวาย ทำท่าเหมือนจะชก แต่แบ๊งค์ห้ามไว้ก่อน
"พี่ตั้มอย่านะ!!!! แบ๊งค์เรียกเค้ามาเอง " แบ๊งค์พูด พี่ตั้มเลยสลบลง
"แบ๊งค์!!!เรียกมันมาทำไม จำไม่ได้หรอว่ามันทำอะไรกับแบ๊งค์บ้าง " พี่ตั้มทำท่ากระฟัดกระเฟียดเวลามองไปทางแมค
"ตั้ม....ฟังน้องอธิบายก่อนดีกว่ามั้ย " พี่โป้งพูดครับ ดูเป็นคนใจเย็นจังเลยนะ
"นั่นสิครับ เราลองมาฟังแบ๊งค์กับแมคก่อนดีมั้ย อย่าเพิ่งทำอะไรเลย ดูดิแมคมันกลัวไปหมดแล้ว " กาวพูด แล้วทุกคนก็หันไปมองแมค จริง ๆ ด้วยแมคดูหวาดกลัวพี่ตั้มอย่างเห็นได้ชัด
"แบ๊งค์เรียกอนุญาตให้เค้ามาเองแหละ ตอนนี้แบ๊งค์กับแมคเป็นเพื่อนกัน.......เหมือนเดิมแล้ว " แบ๊งค์พูด
"เหมือนเดิมหรอ งั้นแสดงว่าแบ๊งค์จะกลับไปคบมันให้มันทำร้ายจิตใจอีกหรอ " พี่ตั้มโวยวายอีก
"ไม่ใช่!!!!!พี่ตั้มอ่ะ คิดไปไกลแล้ว แบ๊งค์กับกลับมาในฐานะเพื่อนเท่านั้น ไม่คิดอะไรกันจริง ๆ " แบ๊งค์รีบแก้ตัว
"ถึงแบ๊งค์ไม่คิด แล้วถ้ามันคิดแล้วจับแบ๊งค์ไปปล้ำล่ะ " พี่ตั้มยังโวยวายต่อ แต่คำพูดคำนี้ของพี่ตั้มเล่นเอาคนนิ่งไปถึง 3 คน ปล้ำหรอ......พอได้ยินคำ ๆ นี้ พี่โป้ง และแมคต่างมองมาทางแบ๊งค์ เหมือนว่าจะบอกอะไรซักอย่าง
"เออ....ไม่มีทางหรอก มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน ใช่มั้ยแมค " แบ๊งค์หันไปทางแมค
"ค...ค...ครับไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน " แมคพูด
"แต่ก็ยังไม่น่าไว้วางใจนี่นา คนเราทำไปแล้วครั้งหนึ่งจะให้ไว้ใจอีกมันก็ยากอ่ะนะ ใช่มั้ยโป้ง " พี่ตั้มหันไปถามพี่โป้ง
"......................... " พี่โป้งนิ่งเงียบ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างกับคำพูดของพี่ตั้ม
"ใช่มั้ยโป้ง!!!!!!!! " พี่ตั้มย้ำ
"อ....อ..เออใช่ " พี่โป้งตอบตะกุตะกัก
"เห็นมั้ย ไม่มีคนไว้ใจหรอกแบ๊งค์ คนมันเคยผิด มันจะสำนึกได้หรอ " พี่ตั้มยังคงพยายามที่จะให้แบ๊งค์เปลี่ยนใจในการให้อภัยแมค
"ไม่หรอก เราต้องให้โอกาสเค้าสิพี่ตั้ม คนเรามันก็เคยผิดกันทั้งนั้น " แบ๊งค์พูด
"ใช่ครับ ผมว่าพี่ตั้มลองให้โอกาสแมคหน่อยนะ ถ้ามันยังทำผิดกับแบ๊งค์อีก ทีนี้เราก็ค่อยมาว่ากันอีกที " กาวช่วยเสริมครับ มีดีเหมือนกันนะเพื่อนคนนี้
"แต่ต้องให้แบ๊งค์ ไปทนให้มันทำผิดอีกรอบก่อนนะหรอ กรูส์รับไม่ได้ว่ะ น้องกรูส์นะเว้ย " พี่ตั้มยังทำท่าไม่พอใจต่อไป
"พี่ตั้ม พอได้แล้วน่า แบ๊งค์ไม่เป็นอะไรหรอก แบ๊งค์จะพยายามป้องกันตัวเองนะ " แบ๊งค์ไม่รู้จะพูดอย่างไร
"เมริงก็ระวังตัวไว้นะ ถ้าเมริงมาทำให้น้องกรูส์ต้องเจ็บอีกรอบ เมริงไม่ได้ตายดีแน่ ๆ " พี่ตั้มก้มหน้าลงไปพูดกับแมคซึ่งตอนนี้ท่าทางดูหวาดกลัวอย่างมาก
"เข้าใจมั้ย " พี่ตั้มเข้าไปกระซิบใกล้ ๆ แมค
"ค...ครับ " แมคตอบรับพี่ตั้มไป
"พี่ตั้มพอได้แล้ว แมคกลัวหมดแล้ว " พูดจบ แบ๊งค์ ก็ดึงพี่ตั้มออกมาให้กลับไปนั่งที่เดิม
"แบ๊งค์ก็ด้วย ดื้อจริง ๆ เลยนะเจ้าชายแสนซนองค์นี้ " พี่ตั้มแซว ( แต่ก็ยังไม่พอใจ )
"น่า ๆๆๆ อย่างอนนะ เดี๋ยวให้รางวัล " แล้วแบ๊งค์ก็ก้มหน้าไปใกล้ ๆ หน้าพี่ตั้ม แล้วสูดหายใจสั้น ๆ ให้มีเสียง ( ประมาณว่าคล้าย ๆ หอมแก้มอ่ะ
"เฮ้ย!!!!! " พี่ตั้มตกใจ ความจริงไม่ใช่แค่พี่ตั้มหรอก ทั้งพี่โป้ง กาว และแมคก็ดูท่าทางตกใจไปไม่น้อยไปกว่ากัน คงตกใจไม่คิดว่าแบ๊งค์จะกล้าทำแบบนี้มั้ง ความจริงมันก็ไม่เห็นเป็นไรซักหน่อย เพราะไม่ได้หอมแก้มกันจริง ๆ ซะหน่อย
"ฮะฮะฮะ " แบ๊งค์กหัวเราะ
"ไม่ต้องมาเล่นเลยนะ อย่าคิดนะว่าทำแบบนี้จะหายโกรธอ่ะ " พี่ตั้มพูดในท่าทางไม่พอใจ แต่ทำไมหน้าแดง ๆ ก็ไม่รู้
"ถ้าจะหัวเราะก็หัวเราะออกมาเลย ไม่ต้องกลั้นไว้ ดูดิหน้าแดงหมดแล้ว " แบ๊งค์แซว
"อะไร ๆๆ ใครหน้าแดง ไม่มีเว้ย ป่ะไอ้โป้งไปเรียนกันดีกว่า " แล้วพี่ตั้มก็ชวนพี่โป้งไปเรียน แต่แปลกอ่ะ ชวนพี่โป้งแท้ ๆ แต่ตัวเองกลับไม่รอ เดินดุ่ม ๆ ไปซะงั้น
"พี่ไปก่อนนะครับน้องแบ๊งค์ " พี่โป้งลา
"ครับผม " แบ๊งค์ตอบกลับไป
"อย่าดื้อให้มากนักล่ะ " พี่โป้งกำชับครั้งสุดท้าย
"อ่ะนะ ไม่ดื้อแล้ว " แบ๊งค์ตอบ
"เฮ้ยไอ้โป้ง มาได้แล้วกรูส์อยากไปเรียนแล้วเว้ย " พี่ตั้มตะโกนมา
"เออ ๆๆๆ กรูส์กำลังจะไปแล้วนี่ไง " แล้วพี่โป้งก็วิ่งตามพี่ตั้มไป
"อ่ะนี่ ของกินแยะเลย ช่วย ๆ กันทานสิ " แบ๊งค์บอกแมคกับกาว
"อืมก็ทานอยู่นี่ไง " กาวพูดเสร็จก็ทานแซนวิชต่อ
"ปวดฉี่จัง เดี๋ยวเรามานะ แวบไปก่อน " แบ๊งค์พูด
"อืม ไปสิ เดี๋ยวเรานั่งอยู่ที่นี่รอกับกาวนะ " แมคพูด จากนั้นแบ๊งค์ก็รีบวิ่งไปห้องน้ำปล่อยให้ สองคนนั้น นั่งกินนั่งพูดกันต่อไป ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันซะนาน สงสัยจะคุยกันไม่หยุดแน่ ๆ
"เมริงกลับมาทำไมวะ " กาวพูดกับแมค
"ทำไมหรอ " แมคทำหน้าสงสัย
"เมริงทำแบ๊งค์เจ็บขนาดนั้น แล้วเมริงยังกล้ากลับมาอีกหรอ " แมคพูดแบบไม่พอใจ
"ก็แบ๊งค์ให้อภัยกรูส์แล้วไง เมริงไม่ได้ยินหรอเมื่อกี้อ่ะ " แมคพูด
"แบ๊งค์อุตสาห์จะลืมเมริง ลืมเรื่องร้าย ๆ ไปได้แล้วแท้ ๆ เมริงจะกลับมาทำไม " กาวยังทำท่าไม่พอใจเหมือนเดิม
"เฮ้ย!!!เมริงเป็นอะไรไปวะเนี่ย " แมคพูด และทำท่าเหมือนว่าจะเอามือตบไหล่กาว แต่กาวปัดมือออกกอย่างรวดเร็ว
"เมริงไม่ต้องมาแตะต้องตัวกรูส์ เอามือสกปรก ๆ ของเมริงที่เคยทำผิดต่อแบ๊งค์ออกไป " กาวดูท่าทางโกรธมาก
"โอเค ๆๆ กรูส์รู้นะว่าเมริงคงไม่พอใจกับการกระทำของกรูส์ในคราวก่อนมาก "
"แต่กรูส์ขอโทษ ขอโทษจริง ๆ คือตอนนั้นกรูส์ไม่รู้ใจตัวเอง ว่ากรูส์ชอบแบบไหน " แมคพูด เหมือนว่าแมคพยายามจะพูดให้กาวเย็นลง
"เมริงก็เลยใช้แบ๊งค์เป็นเครื่องทดสอบอย่างนั้นหรอ " กาวถาม
"ไม่ใช่นะเว้ย!!!!กาวฟังกรูส์ก่อนดิ " แมคพยายามเกลี้ยกล่อมกาวให้ยอมฟัง
"เออ....เมริงมีอะไรจะพูดอีก ว่ามา " กาวบอกให้แมคพูดต่อ
"แต่ตอนนี้กรูส์รู้แล้ว ว่ากรูส์ชอบแบ๊งค์ แต่มันก็คงสายไปแล้วว่ะ แบ๊งค์เค้าไม่ได้รักกรูส์แล้ว กรูส์เป็นได้แค่เพื่อนของเค้าแล้วในตอนนี้ " แมคพูดเสียงเศร้า ๆ
"เมริงไม่ต้องห่วงนะ ว่ากรูส์จะไปทำอะไรให้แบ๊งค์เจ็บอีก กรูส์สัญญาเว้ย " แมคพูด
"อืม.............. " กาวดูเย็นลงกว่าเมื่อกี้มาก
"กรูส์ขอโทษ เมริงยกโทษให้กรูส์นะเว้ย ตอนนี้กรูส์ไม่มีใครแล้วจริง ๆ " แมคพูด
"เออ....ในเมื่อแบ๊งค์ให้อภัยเมริงแล้ว กรูส์ก็ต้องให้อภัยเมริงมั่งดิวะ " กาวพูด
"ขอบใจเมริงมาก ๆ เลยว่ะ " แมคหัยไปมองกาวอย่างจริงจัง
"แต่เมริงก็ระวังไว้อย่างหนึ่งด้วย " กาวเตือน
"อะไรวะ " แมคถาม
"พี่ตั้มไง เค้าคงไม่ไว้ใจเมริงอีกต่อไปแล้วล่ะ " กาวพูด
"นั่นดิ พี่เค้าคงเกลียดกรูส์มากจริง ๆ " แมคพูด ดูแมคจะเหนื่อยใจกับเรื่องนี้เหมือนกัน
"เอาไว้ถ้ากรูส์มีโอกาส กรูส์จะช่วยพูดกับพี่ตั้มให้เองนะเว้ย " กาวพูด
"จริง ๆ นะเว้ย ขอบใจเมริงว่ะ " แมคจับมือกาว ท่าทีของแมคดูสดใสขึ้น
"คุยอะไรกันหนุ่ม ๆ ดูท่าทางสนุกสนานเลยนะ " แบ๊งค์กลับมาจากห้องน้ำแล้ว
"ไม่มีอะไรหรอก ก็เรื่องทั่วไป ไม่มีอะไรมากหรอก " แมคพูด
"ไปเข้าห้องน้ำมา ล้างมือป่าวเนี่ย " กาวถาม
"ล้างดิ เนี่ยออกจะห้อมหอม " แบ๊งค์เอามือขึ้นมาดม ก็มันหอมจริง ๆ นี่นา
"ไม่เชื่อหรอก อี๋.......เหมือนจะตา " กาวยังแซวไม่เลิก
"ไม่เชื่อก็ดมดูดิ อ่ะ ๆๆๆ " แบ๊งค์เอามือยื่นไปใกล้จมูกกาว แต่กาวมันก็พยายามหลบ
"ไม่เอาเว้ย เหม็น ๆๆ " กาวยังไม่ยอม
"แมคจับหัวกาวไว้ดิ " แบ๊งค์สั่ง
"ได้เลย!!!! " แล้วแมคก็ลอคคอกาวเอาไว้
"เฮ้ย!!!! ขี้โกงว่ะ " กาวโวยวาย แล้วแบ๊งค์ก็เอามือบี้ ๆๆ ที่หน้าของกาว
"เป็นไง ๆๆ หอมป่ะ ๆๆๆ " แบ๊งค์ถาม
"เออ ๆๆๆๆ หอมเว้ย " กาวตอบ แล้วแมคก็ปล่อยกาวออก
"จำไว้นะพวกเมริง " กาวขู่ครับ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจ แบ๊งค์กับแมคเอาแต่หัวเราะกันใหญ่
ตอนกลางวันเราก็ไปทานข้าวด้วยกันครับ ตามคาดเลย พี่ตั้ยังคงทำท่าไม่พอใจอยู่เหมือนเดิมที่เห็นแมคมาด้วย ครั้งนี้พี่แกก็เลยมานั่งข้าง ๆ แบ๊งค์ซะเลย สรุปว่า แบ๊งค์ถูกขนาบข้างด้วยพี่โป้งและพี่ตั้ม ส่วนแมคก็ไปนั่งกับกาว ที่ฝั่งตรงข้ามของแบ๊งค์ ตอนนี้แบ๊งค์ทานไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ เพราะพี่ตั้มมานั่งติดกับแบ๊งค์ จนแบ๊งค์แทบจะกางศอกไม่ได้
"พี่ตั้ม ขยับไปหน่อยได้ป่ะ แบ๊งค์ทานไม่ถนัด " แบ๊งค์บ่น
"ไม่ต้องบ่น ทานไป " พี่ตั้มทำเสียงดุ
"อะไรกันเนี่ย ทำไมต้องมานั่งข้างแบ๊งค์ด้วยอ่ะ " แบ๊งคโวย
"อย่าไปบ่นพี่เค้าเลย พี่ตั้มเค้าเป็นห่วงเราน่ะ " พี่โป้งพูด
"ห่วงอะไรล่ะ ไม่ได้มีคนจะมาลักพาตัวแบ๊งค์ซะหน่อย " แบ๊งค์พูด
"เออ....น่า ปล่อยพี่เค้าไปเถอะแบ๊งค์ " กาวช่วยเสริมอีกที พี่ตั้มก็เหลือเกินนะ เป็นอะไรก็ไม่รู้ทำท่าอย่างกะว่าแบ๊งค์จะมีใครมาปองร้าย นั่งทำหน้าโหด แยกเขี้ยวขู่แฮ่ ๆๆๆ อยู่ได้ ไอ้แมคก็เอาแต่กิน ๆๆๆ ไม่พูดอะไร เหมือนว่าตัวเองกลัวอะไรซักอย่างอยู่นั่นแหละ เฮ้อ~~เป็นอะไรกันฟะเนี่ย
พอทานข้าวเสร็จ แบ๊งค์กำลังจะเดินไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด ก็เดินไปกันทั้งกลุ่มก้อนนั่นแหละครับ อยู่ดี ๆ ก็มึนหัวขึ้นมาซะงั้น
"ใช่มั้ยแบ๊งค์ " แมคหันมาหาแบ๊งค์ ไม่ได้ยินหรอกครับ ว่าเค้าพูดอะไรกันอยู่
"เฮ้ย!!!! ไอ้แบ๊งค์เลือดกำเดาไหลว่ะ " กาวทักขึ้น แบ๊งค์ก็เลยเอามือ แตะ ๆ ที่จมูก แล้วเอามาดู เลือด.....เลือดกำเดาไหลจริง ๆ ด้ว "ยครับ
"แบ๊งค์ เงยหน้าไว้นะ " พี่โป้งพูดครับ และนั่นก็เป็นประโยคสุดท้ายที่แบ๊งค์ได้ยิน ก่อนที่แบ๊งค์จะไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย
"แบ๊งค์.....แบ๊งค์......แบ๊งค์ " มีเสียงเรียกชื่อแบ๊งค์ครับ น่าจะเป็นเสียงของกาวนะ แบ๊งค์เลยค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาดู
"แบ๊งค์ตื่นแล้ว!!! ทุกคน แบ๊งค์ตื่นแล้ว " กาวพูด แล้วจากนั้นพี่ตั้ม พี่โป้ง และแมคก็เดินเข้ามายืนรอบ ๆ เตียงของแบ๊งค์
"มีอะไรกันหรอ " แบ๊งค์ถามด้วยเสียงแผ่วเบา
"ก็แบ๊งค์เลือดกำเดาไหล แล้วอยู่ดี ๆ ก็เป็นลมไป " แมคพูด
"ดีนะที่ตั้มมันพามาส่งที่ห้องพยาบาล " พี่โป้งพูด
"เล่นเอาพวกกรูส์ตกใจกันหมดเลยนะเมริง " พี่ตั้มพูดติดตลก
"อืม แบ๊งค์ขอโทษนะ " แบ๊งค์พูด
"ไม่ต้องพูดมากหรอก หลับไปเหอะ พักผ่อนมาก ๆ นะเว้ย ยิ่งไม่สบายอยู่ " พี่ตั้มพูด แล้วแบ๊งค์ก็หลับไป เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้สิครับ จนตื่นขึ้นมาอีกที ทุกคนก็ยังอยู่เหมือนเดิม
"ยังไม่กลับกันอีกหรอ " แบ๊งค์ถาม
"แบ๊งค์เมื่อกี้เราลองจับแขนแบ๊งค์ดู ตัวแบ๊งค์ยังร้อนอยู่เลยนะ " กาวพูด
"ไปหาหมอก่อนมั้ยแบ๊งค์ ดูท่าทางจะเป็นหนักนะ " พี่โป้งแสดงความเป็นห่วง
"นั่นดิ ถ้าเป็นหนักจะได้ป้องกันไว้ก่อน " พี่ตั้มพูดขึ้นบ้าง
"ไม่เป็นไรหรอก แบ๊งค์แค่ติดพี่นุ่นมา เดี๋ยวแบ๊งค์ขอกลับบ้านก่อนนะ " แบ๊งค์พูด
"แล้ววันนี้แบ๊งค์กลับยังไงอ่ะ " แมคถาม
"อ๋อ...เดี๋ยวคงขึ้นรถเมลล์กลับน่ะ " แบ๊งค์ตอบ
"รถเมลล์!!!!!!! " ทุกคนพูดพร้อมกัน
"อืม....ทำไมหรอ " แบ๊งค์พูดอย่างหน้าตาเฉย
"เนี่ย กะว่าจะให้กาวไปส่งซะหน่อย " แบ๊งค์หันไปหากาว
"ไม่นะแบ๊งค์ ถ้าแบ๊งค์อยู่ในสภาพนี้เราไม่ไปส่งเด็ดขาด " กาวพูด
"ทำไมล่ะ แบ๊งค์ดูโทรมไปหรอ " แบ๊งค์ถาม
"ไม่ใช่หรอก แบ๊งค์ดูอ่อนเพลียมาก เราไม่อยากให้ขึ้นรถเมลล์ " กาวพูด
"งั้นเราไปส่งเอามั้ย " แมคอาสา
"ไม่ต้อง!!!! " พี่ตั้มขัดแมคไว้
"พี่อยากไปส่งแบ๊งค์นะ แต่วันนี้พี่มีธุระจริง ๆ เป็นห่วงแบ๊งค์จัง " พี่โป้งพูด
"พี่เองก็ไม่มีรถด้วยดิ ขอโทษนะ " พี่ตั้มพูดตาม
"ไม่เป็นไรหรอก แบ๊งค์กลับเองได้น่ะ ไม่ต้องห่วง " แบ๊งค์พูด
"งั้นไปรถเราก็แล้วกันนะ " แมคคงยังจะรับอาสา
"ไม่ต้อง นายน่ะเงียบไปเลย " พี่ตั้มตะคอกแมคออกมา ทำให้แมคดูซึมไป
"เอางี้ดีดว่า เดี๋ยวพี่เรียกแท็กซี่ให้ แล้วกาวก็ไปส่งแบ๊งค์ที่คอนโด เรื่องค่าแท็กซี่เดี๋ยวพี่จะออกให้เองนะ " พี่ตั้มพูด
"ไม่ต้องลำบากก็ได้ครับพี่ตั้ม เดี๋ยวผมออกก็ได้ " กาวบอก
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเราออกเอง " แมครับอาสาอีกคน
"ไม่ต้อง กรูส์เอง " พี่ตั้มขัด ตกลงวันนี้แบ๊งค์จะได้กลับคอนโดมั้ยเนี่ย
"พอได้แล้ว!!!!!ใครจะออกก็บอกมาซักคนดิ หรือไม่ก็หารกันก็ได้ ตอนนี้แบ๊งค์อยากกลับคอนโดไปพักผ่อนแล้วนะ "
แบ๊งค์เริ่มไม่มีแรงแล้ว ผลสุดท้ายก็เลยตกลงกันว่า ให้แบ๊งค์กลับคอนโดกับกาวด้วยแท็กซี่ โดยที่ทุกคนจะช่วยกันแชร์ค่าแท็กซี่ให้ แบ๊งค์ถึงได้กลับซะที
แล้วพี่ตั้มก็ไปเรียกแท็กซี่มาให้ กาวค่อย ๆ พยุงแบ๊งค์เข้าไปในรถ ความจริงแบ๊งค์ก็ไม่เป็นอะไรหรอกนะ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยนะ ตอนแรกพี่ตั้มกะว่าจะอุ้มแบ๊งค์ไปส่งที่รถด้วยซ้ำ แต่ดีนะที่แบ๊งค์ ห้ามเอาไว้ก่อน ไม่งั้นได้อายคนทั้งมหาวิทยาลัยแน่ ๆ
"พักผ่อนเยอะ ๆ นะครับ " พี่โป้งลาแบ๊งค์ แล้วรถก็ออกไป โดยที่แบ๊งค์หลับอยู่บนตักของกาว อบอุ่นดีจัง จนกระทั่งรถมาถึงที่คอนโดนั่นแหละครับ กาวมันถึงได้เรียกแบ๊งค์ให้ตื่นขึ้นมา แล้วมันก็ค่อย ๆ พยุงแบ๊งค์ขึ้นไปที่ห้อง
"กลับมาแล้วหรอ....อ้าวเป็นอะไรไปน่ะ " พี่นุ่นทัก แต่ก็ต้องตกใจ
"แบ๊งค์ไม่ค่อยสบายนิดหน่อยน่ะครับ " กาวช่วยพูดแทน เพราะตอนนี้แบ๊งค์ไม่มีแรงแล้ว
"อืม เข้ามา ๆๆๆ " แล้วพี่นุ่น ก็ช่วยเปิดประตูให้กาวเอาแบ๊งค์เข้ามาวางไว้ที่เตียงในห้อง
"จะทานอะไรก่อนมั้ยแบ๊งค์ จะได้ทานยา " พี่นุ่นถาม
"อืมนั่นสิ แบ๊งค์ยังไม่ได้ทานยาเลยนะ " กาวทักขึ้น
"อืม เอาอะไรก็ได้ " แบ๊งค์ตอบไป แล้วก็เผลอหลับไปอีก วันนี้รู้สึกเพลียมากจริง ๆ ครับ จนในที่สุดกาวมันก็ยกข้าวต้มมาให้ จากนั้นพี่นุ่นก็เอายามาให้อีก พอแบ๊งค์ทานเสร็จ ก็หลับไปเลย น้ำก็ไม่ได้อาบ หน้าก็ไม่ได้ล้าง ฟันก็ไม่ได้แปรง วันนั้นซกมกที่สุดแล้วครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้ตกใจมากครับ ทำไมนะ แบ๊งค์ถึงได้ยอมให้อภัยแมคได้ง่าย ๆ แบบนี้ ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ รู้สึกเป็นห่วงแบ๊งค์อย่างบอกไม่ถูก
แล้วอยู่ดี ๆ ก็มาเป็นลมไปอีก ตกใจมากเลยครับ ตอนที่จับตัวแบ๊งค์รู้สึกว่าแบ๊งค์ตัวร้อนเอามาก ๆ กลัวแบ๊งค์จะเป็นหนักมาก ไม่รู้จะทำยังไง ทำได้ดีที่สุดก็แค่พามาส่งที่คอนโดเนี่ยและครับ ตอนที่แบ๊งค์นอนหลับ ดูน่ารักมาก ๆ เลยครับ เหมือนเจ้าชายน้อยแสนซนจริง ๆ แต่ก็กลัวนะครับ ก็อยู่ดี ๆ น้องชายผมก็ดันตื่นตัวขึ้นมา แบ๊งค์ก็ขยับไปมา ไปโดนมันตั้งหลายครั้ง ดีนะที่แบ๊งค์หลับอยู่ ก็เลยไม่มีอะไร
ตอนนี้ผมกำลังกลับบ้าน ในใจก็ขอให้แบ๊งค์อย่าเป็นอะไรไปเลย ตอนนี้ผมเริ่มมั่นใจแล้วล่ะครับว่าผมรักเค้ามากจริง ๆ
********************
คับ ไม่หวายแร้ว......ง่วง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
