.
.
.กริชชวนผมไปร้านเดิมที่สะพานควาย คืนวันอังคารบรรยากาศค่อนข้างเงียบกว่าคราวก่อน นักดนตรีเปลี่ยนมาเล่นเพลงเบาๆ แทน กริชดื่มที่ร้านมาเยอะแล้วผมจึงชงบางๆ แต่เขายืนยันขอเข้มๆ ...ก็ตามใจวะ...บางทีเมาหนักๆ เขาอาจพูดมากขึ้น ผมว่าวันนี้เขาไม่ปกติ ถ้าได้ระบายให้หมดอาจดีขึ้นก็ได้ (แต่จะไปเรียนวันพุธไหวหรือเปล่านี่สิ)
"เราขอเพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์ให้นายนะ?"
"อย่าเลย"
"อ้าวไม่ชอบเรอะ เดี๋ยวคนทั้งร้านจะช่วยร้องด้วยนะ"
กริชดื่มเฮือกๆ จนหมดแก้ว "ผมอยากเก็บวันนี้พิเศษให้ต้นคนเดียว"
ผมว่าต่อมความลับใกล้จะปะทุ จะจี้ให้รู้เรื่องตอนนี้ดีไหม แต่เกิดเขาปล่อยโฮหรืออาละวาดพังร้านอีก...อย่าดีกว่า
"เราอยากทำอะไรพิเศษให้นายโดยเฉพาะเลยจะได้มั๊ย?"
"อะไรเหรอ?"
"เดี๋ยวรู้เอง แต่ห้ามโกรธละกัน"
ผมเดินไปหานักดนตรี "เพลงนี้เล่นได้มะ? จะร้องอะ"
....รู้ว่าเสี่ยง แต่คงต้องขอลอง
รู้ว่าเหนื่อย ถ้าอยากได้ของที่อยู่สูง
ยังไงจะขอลองดูสักที.....
กริชยิ้มแก้มปริเลย ผมยิ่งคึกสิครับ
...รู้ว่าเราแตกต่างกันเท่าไร รู้ว่าเธออยู่ไกลอยู่สูงขนาดไหน
ใครๆ ก็รู้เป็นไปไม่ได้หรอก แต่คำว่ารักมันสั่งให้ฉันต้องปีนขึ้นไป
ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที ไม่ว่ายังไงจะลองดีสักวัน
อยากรักก็ต้องเสี่ยง ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน
ลำบากลำบนไม่สนใจ ตะเกียกตะกายสักเพียงใด
ก็ดีกว่าปล่อยเธอไปจากฉัน ตกหลุมรักจริงๆ เพราะรักจริงๆ เธอคงไม่ว่ากัน
แม้ต้อยต่ำ แต่ยังมีหัวใจ แม้ต้องเจ็บ แต่มันก็คุ้มก็สุขใจ
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันไม่เจียมตัว เมื่อคำว่ารักมันสั่งให้ฉันทำตามหัวใจ
ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที ไม่ว่ายังไงจะลองดีสักวัน
อยากรักก็ต้องเสี่ยง ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน
ลำบากลำบนไม่สนใจ ตะเกียกตะกายสักเพียงใด
ก็ดีกว่าปล่อยเธอไปจากฉัน ตกหลุมรักจริงๆ
เพราะรักจริงๆ เธอคงไม่ว่ากัน...
"ชอบมั๊ยครับ?"
"ขอบคุณนะ"
"โหยเล่นคำสูง" กริชลูบหัวผมอย่างเอ็นดู "ผมหมายความอย่างนั้นจริงๆ"
....
....
"ต้น"
"หืม?"
"จำบ้านผมได้ใช่มั๊ย?"
".....ก็...คงได้มั้ง ทำไมเหรอ" กริชจะลองเชิงผมหรือไง?
เขาหยิบแบ๊งค์พันให้ผมสี่ใบ "อะไรน่ะกริช?"
"เงินของต้นไงครับ...เอ่อ ผมว่าเราคงไม่เถียงกันเรื่องนี้แล้วนะ ต้นอย่าเกรงใจผมอีกเลย"
"เรื่องนั้นเราพอเข้าใจ แต่นี่มันสี่พันนะ เมาป่าว?"
"ค่าเหล้ากับค่าแท๊กซี่"
"ทำไมนายไม่จ่ายเองล่ะ?"
กริชหันไปชงเหล้า รอบนี้ชงหนักจนผมตกใจ "ต้น ผมขอเมาให้สะใจ จะขอเป็นครั้งสุดท้ายละอย่าถามเหตุผลเลยนะ"
"...อย่างงั้นก็ได้" ผมควรจะห้ามแต่...แววตาเขาเหมือนต้องการปลดปล่อยบางอย่าง ถ้าเขาคิดว่าดีผมก็จะให้เขาทำ
"เราไม่รู้ว่านายกลุ้มใจเรื่องอะไร แต่เราจะอยู่กับนาย"
"จะอยู่กับผมตลอดไปไหมต้น?"
"....ใครจะรู้อนาคตล่ะครับ"
"ต้น 'อยาก' อยู่กับผมตลอดไปไหม?"
"แน่นอนครับ เราอยากอยู่กับนายตลอดไป เรารักกริช"
เขาสะอื้นเหมือนจะร้องไห้แต่ใช้เหล้ากรอกปากกลบน้ำตาให้หายไป ไม่มีคำพูดอะไรระหว่างเราสองคนอีก
กริชคงไม่อยากคุยเรื่องส่วนตัว ส่วนผม...ในความคิดของเขาผมเป็นเด็กขายบริการที่เขาคงไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรๆของคนที่คิดว่าเป็นผม
(ดีแล้วที่ไม่ชวนคุยเรื่องพวกนั้นเพราะผมตอบไม่ได้)
เครียดว้อย!
รัก! เครียด! กินเหล้า!
ยิ่งรัก!! ยิ่งเครียด!! ยิ่งกินเหล้า!!
หมดไปสามกลมแล้ว ตอนนี้เมาเหมือนหมาทั้งคู่เลยครับ ชิพหายล่ะสิ! กรูจะเอามันกลับบ้านได้ไหมเนี่ย? ตัวเองยังเดินแทบไม่เป็นเส้นตรงเลย...
ดูนาฬิกา ตีสองแล้วกลับดีกว่า ผมไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าเผื่อจะสดชื่นขึ้นไม่งั้นหลับทั้งคู่บนแท๊กซี่คงไม่ดีแน่
ทำไมร้านนี้ทางเข้าห้องน้ำมานคดเคี้ยวจางว้าาาาา ผมเริ่มเซเสียฟอร์มและเสียศูนย์ โชคดีมีคนมาพยุงทัน
"ขอบคุณครั...ครับ"
"ไหวไหมนาย?"
"ไหวๆ ม่ายยยมาววว"
ขับแอลกอฮอล์ลงโถฉี่เสร็จก็ล้างหน้า ค่อยดีขึ้นละ ผมจ่ายค่าเหล้าเสร็จก็หิ้วปีกกริชไปเรียกแท๊กซี่
..
..
ตอนหลับสนิทนี่น่ารักจริงๆ....คงไม่อ๊วกนะ....โง่จังตรู เมื่อกี้น่าจะขอใบขับขี่เขาไว้จะได้รู้ชื่อจริงซะที หรือจะหยิบมาดูตอนนี้?
แต่ถ้าเขาตื่นคงคิดว่าผมจะขโมยเงิน แก้ตัวไม่ขึ้นแน่ ช่างเถอะผมคิดแผนล้วงความลับเอาชื่อจริงเขาไว้แล้ว
.....เอาชีวิตครึ่งนึงแลกดวงตายมทูต.....ไม่ใช่ๆ คนละเรื่องแล้ว!
กว่าจะแบกกริชถึงห้องนอนได้ กล้ามผมขึ้นเป็นมัดๆ สร่างเมาเลย ตีสามแล้วตายห่าไม่ต้องกลับบ้านสิเนี่ย แต่ไม่กลับบ้านแล้วจะเอาเสื้อนักเรียนที่ไหนใส่? เออ! ไปนอนหอไอ้เม้งดีกว่า ชุดนร.ก็ยังอยู่ที่นั่น เตารีดมันก็มี แต่ตรูคงโดนพี่ด่าล้างป่าช้าเจ็ดวัดแหงๆ ว่าแต่บ้านนี้มีกริชคนเดียวจริงๆ แฮะแปลกจัง
กริชนอนนิ่งบนเตียง ผมถอดเสื้อยืดเขาออกตามด้วยถุงเท้ากับกางเกงยีนส์เผยร่างเปลือยเต็มไปด้วยมัดกล้าม เหลือแค่ปราการด่านสุดท้ายของท่านชาย...ฮั่นแน่! ใครรูดซิบกางเกงลง!?
คิดว่าผมจะลักหลับล่ะสิ ผมจะเช็ดตัวให้เขาต่างหาก แต่กริชมันก็น่ากินจริงๆ นะ ไม่ไหวอะเมาๆ เวียนหัว ถ้าเผลอฟุบหลับที่นี่ผมตายแน่
"หลับฝันดีนะครับ" ผมประกบปากเขาเบาๆ ก่อนปิดประตูบ้านแล้วเดินไปถนนใหญ่ กว่าจะไปถึงหอไอ้เม้งคงตีสี่พอดี.........
..
..
..
..
..
กริชตื่นขึ้นมามองเด็กหนุ่มเดินจากไปจนพ้นสายตา
เขาค่อยๆ ปลดรูปโปสเตอร์นักบาสลงทีละใบอย่างทะนุถนอมจนหมดห้องแล้วม้วนห่อด้วยกระดาษ ถึงจะเมาอย่างหนักแต่มือยังบรรจงไม่ให้มันยับแม้แต่น้อย ก่อนจะเก็บมันไว้บนชั้นวางของ.....
"...ลาก่อน...ขอบใจสำหรับทุกอย่างนะ..."
----------------------------------------------------------------------
[wma=300,50]http://www.siamcode.com/spicy2527/bigkang.mp3[/wma]
ขอบคุณหนูบลูสำหรับเพลงนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
