หัวข้อ: ผมไม่ใช่เด็กขายน้ำโว้ย!!! By Sorrow

[THIP]

หันหน้าไปเจ๊อะกันเล้ย จะได้รู้ดีรู้ชั่วกันไป   

[NeN~]

อ๊ากกกกกซ์ ทำไมชอบตัดตอนเหมือนละครทีวีอะคร้าบบบบ อยากอ่านต่อออออออออ มต่อไวๆเน้อออออ  :เศร้า1:

[abcd]

สั้น  หมูพูห์สั้นเจงๆๆ ด้วย 

พิมรู้ได้อ่ะว่าพูห์สั้น ตกลงว่าสั้นจริงป่าวจ๊ะพูห์ 


แอบมาปั่นทู้พูห์เล่น อิอิ นิยายเยอะมั่กๆ อ่านไม่ทันซักเรื่อง 

[Poes]

สั้นอ่ะ 

อยากให้เจอกันจังแล้วมันจะยังงัยต่อไป 

[Junrai_Hyper™]

ชิชิ

ของเขามีแค่นี้แหละครับ

ส่วนของผม...

ไม่อาววววม่ายพูด เดี๋ยวจะหาว่าขี้โม้

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

    ตอนที่ 11 รอด? ไม่รอด?

    "กริช!!" เสียงใครสักคนตะโกนทักเขา
    "เอ้อ! ไอ้ไก่ พวกกรูกำลังหามรึงพอดีเลย"

    ได้โอกาสละวุ้ย! ผมรีบเดินก้มหน้าลงบันไดไปชั้นล่างและจ้ำอ้าวให้ไกลที่สุด ไอ้แว่นตาเขนี่เกือบทำผมหัวคะมำแต่ถอดตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด

    กริชอยู่ที่นี่จริงๆ! ใจมันเต้นตูมๆ เกือบหัวใจวายคาบันไดแล้ว
    อยู่ไม่ได้แล้ว! คว้ากระเป๋าได้ก็รีบวิ่งออกประตูหลังโรงเรียนทันที หัวใจมันเต้นสองจังหวะทั้งร้อนวาบและหนาววูบ ดีใจที่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่แต่ก็กลัวเขาเห็นผม
    กรูต้องอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหนกันวะ!? แค่หันหลังกลับไปทางโรงเรียนตอนนี้ยังไม่กล้าเลย อยากเจอโว้ยยย!!!

    กว่าจะรู้สึกตัวขาก็พาผมมาเกือบถึงบ้านแล้ว (ขึ้นรถเมล์มาตอนไหนจำไม่ได้เลย)
    ผมเข้าตู้โทรศัพท์แล้วโทรหาเขา อยากเจอกริช แค่ได้ยินเสียงก็ยังดี
    "สวัสดีครับ"
    ..
    ..
    "นั่นใครน่ะครับ?"
    "ต้นครับ"
    "เฮ้ย! ต้นเหรอ" เสียงเขาดีใจมาก แค่นี้ผมก็ยิ้มแล้ว
    "ต้นๆ ตรงนี้เสียงดังน่ะ เดี๋ยวผมหาที่เงียบๆแป๊บนะ อย่าวางหูนะ"
    เสียงจอแจเหมือนคนหลายคนคุยกันอยู่ ผมพยายามนึกภาพว่าเขาคุยอยู่ตรงไหนคุยกับใคร เสียงคนเล่นบอลพลาสติกตะโกนโหวกเหวกแสดงว่าใกล้สนามบาส แต่คนคุยเหมือนปรึกษางานกันก็น่าจะเป็นบนโรงอาหารติดสนามบาสที่ตอนเย็นจะกลายเป็นลานบอล
    ผมหลับตานึกภาพ...ผมกับเขานั่งอยู่ด้วยกันตรงนั้น โรงเรียนที่มีแค่เราสองคน
    "อย่าวางหูนะต้น" เขาพูดย้ำเป็นระยะๆ เหมือนกลัวผมจะหลุดหายไปในอากาศ

    "อ่า ตรงนี้เงียบละ"
    "ครับ"..........แล้วจะพูดอะไรล่ะ
    "ต้นสบายดีมั๊ย"
    "....ไม่สบายครับ"
    "ต้นเป็นอะไรน่ะ ป่วยเหรอ?" เสียงกริชจริงจังทันที ดีใจจังเขาเป็นห่วงผม
    "โดนใครไม่รู้เสียบตั้งสองคืนอะ ฟ้าเหลืองเลย"
    กริชหัวเราะชอบใจใหญ่ "อยากโดนอีกไหมล่ะ?"
    "ไหวเร้อ? ถ้าสามคืนนายคงคลานไปโรงเรียนแน่ งานยุ่งด้วยไม่ใช่เหรอ?" .....ตายห่า ดันหลุดปากคำว่า 'งานยุ่ง'
    "หมายถึงเรียนหนักอะ ท่าทางนายเป็นเด็กเรียนนิ"
    "อืม เรียนหนัก งานก็ยุ่งด้วย"
    เขาเน้นคำว่างานจนผมใจแป้ว กริชเอะใจหรือเปล่า
    ไม่น่ะในความเข้าใจของเขาผมเป็นแค่เด็กขายบริการเท่านั้นไม่มีตัวตนในโลกนักเรียนม.ปลายของเขา....ไม่มีตัวตน...

    "ต้นเงียบไปเลยอะ เป็นไรรึเปล่า"
    "เปล่าครับ....เพลียนิดหน่อย เดี๋ยวเราต้องไปทำงานแล้ว"
    "เพิ่งห้าโมงเองนะ?"
    "ขะ...เข้าเร็วจะได้โอทีน่ะ" ...อาชีพนี้มีโอทีมั๊ยวะ?
    "อืม ขอโทษนะที่ทำให้นายเพลีย" คงไม่ใช่มุข เสียงเขาเศร้าๆ
    "ผมอยากเจอต้นจริงๆ นะคืนนี้ไปหาที่ร้านได้มั๊ย? ไม่ต้องทำ...อย่างว่า...ก็ได้"
    ..
    ..
    "รู้สึกปวดหัวแล้วล่ะ เดี๋ยวเราเข้าร้านไปลางานดีกว่า กริชอย่ามาเลยกลัวนายติดหวัดครับ"
    "เหรอ?"
    แล้วเราทั้งคู่ก็เงียบไปอีก

    "ต้น"
    "ครับ?"
    "งั้นนอนพักเถอะ แล้วพรุ่งนี้ล่ะทำงานไหม?"
    เวง!! จะมาหาให้ได้ใช่มั๊ยเนี่ย? ผมจะทำไงดีไม่น่าโทรหาเขาเลย

    "กริชอายุยังไม่ถึงเข้าร้านไม่ได้หรอก"
    "ขี้โกง นายก็ไม่ถึง 18 ยังทำงานนี้ได้เลย"
    "น่าๆ อย่างอนนะครับ"
    "พูดห้วนๆ แบบนี้ไม่หายงอนหรอก"
    ผมมองซ้ายขวาก่อน ไม่มีคน "อย่างอนนะคร้าบพี่ชายสุดที่รักของผม"
    กริชคงอมยิ้มแต่ผมสิหน้าแดงถึงหูแล้วมั้ง เกิดมาไม่เคยพูดแบบนี้เลยว้อยยยยย!

    "แล้วผมจะติดต่อน้องชายสุดที่ร้ากกกได้ยังไงล่ะ?" (เท้าผมกระตุกเลย อยากเห็นหน้าแกตอนพูดประโยคนี้จริงๆ)
    "เดี๋ยวก็จะซื้อมือถือละครับไม่ต้องห่วง"
    "ดีๆ ต้นมีมือถือแล้วโทรหาผมนะ"
    "ครับๆ แค่นี้นะครับ" ผมรีบวางหูทั้งๆที่เสียดาย สามวันนี้ผมมุสาวาทาไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย ผมต้องหลอกลวงหลบหน้าเขาอีกนานแค่ไหน

    ...น้องชายสุดที่ร้ากกก....หน้าผมร้อนผ่าวใจเต้นแรง

.
.
.

[dokebi]

 :เชิป2: หนุกหนุก รออย่างใจจดใจจ่อ ครับผม หุหุ :รักจัง11: :รักจัง11:

[gobgab]

.............พี่น้อง.....หน้าท้องติดกัน....

[THIP]

รอดไม่รอด ต้องดูกันต่อไป   

[มูมู่น้อย]

หนุกๆๆๆ  ขอให้ต้นเจอกริชที่โรงเรียนไวๆ อยากสะจายย  ปิดดีนัก   

รออ่านต่อจ้า 

[taebin7]

  อ่านทันชาวบ้านเขาแล้ววุ้ย  เรื่องนี้หนุกจัง 

มาต่อไวไวนะงับ จะรออ่านน๊า

[Just let it be]

ม่ายอยากคิดเยยอะว่า  ถ้ากริชรู้ความจริงแว้วจะเปนยังไงอะ

หวังว่าคงม่ายมีไรร้ายแรงนะ 

[Junrai_Hyper™]

     เรื่องยิ่งยุ่งเข้าไปทุกที ตอนนั้นไม่น่าบอกชื่อร้านไปเลย แล้วผมจะห้ามกริชไม่ให้ไปร้านนั้นได้นานแค่ไหน

    ก็บอกความจริงซะจะได้คบกันเปิดเผย(ไม่ถึงกับเดินควงกันนะ) อย่างน้อยก็ไม่ต้องแกล้งเป็นเด็กขายน้ำอีก
    ไม่สิ ตอนนี้ตรูไม่ได้ 'แกล้งทำ' แล้วนะ รับทั้งเงินทั้งนาฬิกามาแล้ว ตอนนี้ตรูขายบริการจริงๆเลยล่ะ ต่อให้คืนให้ไปกริชก็คงไม่เชื่อ ถ้าเขาไปบอกคนอื่นชีวิตผมคงพังหมดแน่

    ที่สำคัญกริชจะคิดกับผมยังไง
    ท่าทางขรึมๆภายนอกกับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านภายในมันสวนทางอย่างกับเป็นคนละคน ถ้าวันนึงเขารู้ว่าผมเป็นคนใกล้ตัวเขาจะยังรักผมหรือเปล่า......เอาตัวรอดไปวันๆก่อนเถอะ ผมแวะซื้อซิมอันใหม่มาใส่เครื่องแล้วกดโทรหาเขา

    ตรู๊ด.......
    ผมวางหู....ไม่รู้เพราะอะไร วันนี้ผมเหนื่อยมากแล้ว เหนื่อยกับการเป็นคนสองคน มันไม่สนุกเลย

    คนนึงเหมือนอยู่ในโลกมืด ไม่มีตัวตน แต่ได้พบกริช ได้รับความรักจากเขา
    อีกคนอยู่ในโลกปกติ ใกล้เขาแค่เอื้อมแต่ต้องหลบๆซ่อนๆ

    กริชไม่โทรกลับมาแต่ยังไงเขาก็ได้เบอร์ผมแล้ว เขาคงเดาออกนะว่าเป็นเบอร์ผม ผมเริ่มจะปวดหัวจริงๆละตอนนี้ คงเพราะความเครียดกับการใส่แว่นปวดตานี่ทั้งวัน

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Junrai_Hyper™]

     
  ตอนที่ 12 เพื่อนคนนี้ที่เข้าใจ

    เช้าวันอังคาร...
    การเดินเข้าโรงเรียนเหมือนทุกๆ วันกลายเป็นเรื่องเสี่ยงอันตรายยังกะลุยดงระเบิด ผมเกาะกลุ่มนักเรียนที่ลงรถเมล์มาพร้อมๆ กันเดินเข้าโรงเรียน
    แค่นี้ความเครียดก็กินกบาลโทรมแย่แล้ว อีกนิดเดียวก็จะถึงบันไดตึก อยากกระโจนพรวดเข้าห้องเลยนะเนี่ย อาคารเรียนนี้มีแค่ชั้นม.2 ถึงม.4 ค่อนข้างปลอดภัยว่าจะไม่เจอกริชแน่ๆ

    "ต้น!!!!!" จ๊ากกกกก!!! อ้าวไอ้เม้งนี่หว่า
    "เป็นไรวะหน้าซีดเหมือนเห็นกรูเป็นผี?"
    "มรึงเรียกชื่อกรูดังลั่นตึกแบบนั้นอีกทีได้เป็นผีสมใจแน่"
    "อะไรของมรึง? แล้วจะให้เรียกสุดที่ร้ากกกกกกเหรอครับท่าน?" อุ๊ก! ยังกะโดนอัพเปอร์คัท!

    "เอาเป็นว่าเดินถึงตัวกรูค่อยเรียกชื่อเบาๆละกัน"
    "เออๆ มรึงแปลกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ กรูเป็นห่วงนะเว้ย ถามจริงเหอะเป็นอะไร?"
    "กรู....." เมื่อคืนผมคิดแผนตบตาไว้เยอะแยะ แต่ผมเหนื่อยกับการโกหก
    ผมกอดคอมันมากระซิบ เม้งเป็นเพื่อนที่ผมสนิทที่สุดผมไม่อยากมุสากับมันอีกแล้ว
    "กรูทำอะไรไม่ดีกับใครบางคนในโรงเรียนนี้ ตอนนี้กรูพยายามหลบหน้าเขาอยู่"
    "เฮ้ย!"
    "เบาๆดิวะ"
    เม้งยังงงๆ "แล้ว...เขารู้จักมรึงไหม"
    "คงไม่รู้จักหรอก อาจจำหน้าไม่ได้ด้วย"
    มันทำหน้าเหมือนจะเล่นรายการยี่สิบคำถามต่อ

    "เม้ง มรึงเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของกรู กรูไม่อยากพูดโกหกกับมรึงเพราะฉะนั้นมรึงอย่าซักกรูอีกเลยนะขอร้องล่ะ"
    มันยังทำหน้าเม้งๆ ต่อ
    "เออ ฟังแล้วงงๆ แต่กรูไม่ซักมรึงละท่าทางมรึงเครียดมากๆ เลย แต่ขออีกคำถามเดียวนะ"
    "มรึงได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้"
    "เริ่มอารมณ์ดีแล้วนี่หว่า"
    "มีมรึงเข้าใจกรูก็ดีขึ้นมากละ จริงๆ"
    "อืม มรึงไม่ได้ไปชกต่อย ปล้น จี้ ฆ่า ขายยาบ้า ใช้ยาเสพติดใช่มั๊ย?"ผมส่ายหัวเบาๆ "ไม่"
    "เอองั้นกรูก็พอใจละ"

    หลังคุยกับเม้งแล้วผมสบายใจจนแวบนึงคิดว่าจะเจอกริชตอนนี้ก็ไม่กลัวละ อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนคนนึงที่ใส่ใจและเข้าใจผม....จะเข้าใจหรือเปล่าหว่า?
    ช่วงพักเที่ยงผ่านไปอย่างราบรื่นราวกับกริชไม่อยู่ในโรงเรียน แต่ก็วางใจไม่ได้
    "ต้น คืนนี้ไปกินเหล้าหอกรูมั๊ย" เม้งกระซิบถาม
    "ก็ดีว่ะกรูเครียดมากๆเลยช่วงนี้"
    "แล้วไม่ขายซีดีแล้วเหรอ"

    สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาผมยุ่งกับเรื่องกริชจนลืมไปเลย วันพรุ่งนี้เป็นวันพุธซะด้วย 'วันเทศกิจ' แผงลอยที่สีลมจะเหลือนิดเดียวและไม่มีคนขายหนังโป๊ ถ้าจะไปซื้อก็ต้องคืนนี้แหละ "งั้นไปกินที่หอมรึงถึงสามทุ่มนะ จากนั้นกรูจะไปหาซื้อหนัง"
    ผมนึกขึ้นมาได้ "เม้งมีหนังสือรุ่นปีที่แล้วไหม? กรูไม่ได้ซื้อไว้"
    เมื่อวานหาแค่รายชื่อม.4 แต่ตอนนี้ผมผ่านไปแถวห้องสมุดไม่ได้ละไม่งั้นอาจแจ๊กพ็อตแตกอีก
    "มีๆ"

    เลิกเรียนปุ๊บเราสองเกลอเผ่นแน่บไปหอเจ้าเม้งทันที (เวลามีน้อยต้องรีบกินรีบเมา) หอมันอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน ห้องเล็กๆ ไม่มีแอร์ บ้านเม้งอยู่ถึงฝั่งธนเลยมาเช่าหอ หอที่นี่ราคาถูกเลยมีแต่คนใช้แรงงานมาอยู่ ไม่มีใครมาสนใจนักเรียนม.ปลายขี้เมาอย่างเรา ผมถอดเสื้อแขวนไว้จะได้เย็นๆ ดื่มไปเปิดหนังสือรุ่นไป
    ..
    ..
    ..
    ..
    "กรูมีเซ็กส์กับใครบางคนที่โรงเรียน"
    "เหรอ"
    "กรูเห็นมรึงอึดอัดก็เลยบอก แต่บอกได้แค่นี้แหละ"
    เป็นเพราะเหล้าเข้าปากหรือผมไว้ใจเพื่อนคนนี้มากก็ไม่รู้จึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากซะเอง
    "แว่นมรึงนี่โคตรหลอนเลย เดินได้ไงวะกรูใส่ยังเวียนหัว"
    "จำเป็นว่ะ"
    "เอางี้ มรึงไปใส่เลนส์เปล่าสิ มันไม่มีผลกับสายตาจะได้ไม่มึน"
    "ขอบใจนะ ลืมคิดไปเลย"

    เปิดดูจนครบทั้งม.5 ก็ยังไม่เจอใครหน้าคล้ายเลย เป็นไปได้ไงวะหรือเขาเพิ่งเข้าปีนี้?

    "เออแล้วเรื่องบาสล่ะมรึงเอาไง?"
    ใกล้กีฬาสีแล้วครับ บรรดาสีต่างๆเริ่มดึงตัวคนเก่งๆไปเข้าสีตัวเอง (โรงเรียนนี้ใครจะลงกีฬาให้ทีมสีไหนก็ได้แต่ถ้าขึ้นเวทีเชียร์ต้องขึ้นสีตัวเองเท่านั้น) รายชื่อผมอยู่สีแดงแต่ไอ้เม้งอยู่สีเขียว ตอนม.3 ผมไปลงทีมสีเขียวกับไอ้เม้งทำให้รุ่นพี่สีแดงงอนนิดหน่อย แต่ปีนี้พวกเราต้องลงทีมม.ปลายซึ่งศักดิ์ศรีและชื่อเสียงมันใหญ่กว่ากันเยอะ รุ่นพี่ยังมาตื๊อผมบ่อยๆให้ลงช่วยสีแดง
    "ไม่รู้ว่ะ แล้วทำไมมรึงไม่มาลงสีเแดงกับกรูล่ะ"
    "ก็เหตุผลเดียวกับที่มรึงไม่มาสีเขียวนั่นแหละ"
    "ก็.....คิดว่าคงลงสีเขียวกับมรึงนั่นแหละ กรูชอบเล่นคู่กับมรึง" เม้งยิ้มแฉ่ง
    "มรึงเล่นแรง กรูอยู่ข้างเดียวกับมรึงกรูจะได้ปลอดภัย"
    "โหปากไปลับที่ไหนวะกรูจะเอามีดที่บ้านไปลับบ้าง....เออจะสามทุ่มแล้วนะ"
    "งั้นกรูไปล่ะ" ผมหยิบเสื้อยืดกางเกงยีนส์ในตู้มาเปลี่ยน เป็นเสื้อผ้าสำรองที่ผมทิ้งไว้ในหอเม้งเผื่อมานอนค้าง ส่วนชุดนร.ก็พับยัดกระเป๋าฝากมันไว้ที่นี่

    "เม้งถามหน่อยสิ อีกสามเดือนโรงเรียนเราจะมีงานอะไรเหรอ?"

    เม้งใช้รองเท้าแตะบินได้แทนคำตอบ
    "เฮ้ย!อะไรว้า!"
    "มรึงอะดิ คุยเรื่องกีฬาสีหยกๆ ยังจะถามอีกว่าอีกสามเดือนจะมีอะไร?"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Poes]

มาลุ้นต่อ ตื่นเต้น

[~ScAreD:SAcreD~]

มาลุ้นด้วยคน ชอบมากมาย เรื่องนี้

  :เชิป2:

[THIP]

เหอ เหอ อาชีพเสริมแบบแปลก ๆ 

[gobgab]

.............หนีอะไรก็หนีได้..........แต่หนีหัวใจตัวเอง.........จะหนีพ้นหรอ.........

[meemewkewkaw]

แล้วทำไมต้องปิดบังกันด้วยว๊า

บอกไปซะก็สิ้นเรื่อง

[taebin7]

รออ่านนะงับ

[dokebi]

  เมื่อไหร่จะเจอกันน่า......... 

[kryo_lover]

 


เฮ้อ ไม่เจอกันสักที

ลุ้นครับลุ้น

 

[Junrai_Hyper™]

     ตอนที่ 13 ร้าน
    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
    "เออแล้วไอ้ไก่มันจะทำไหม?"
    "ยังไม่แน่เลย กรูว่ามรึงหาคนอื่นเหอะรอไอ้ไก่แบบนี้งานล่มพอดี"
    "มันเชี่ยวที่สุดนี่หว่า อีกสามเดือนจะเริ่มแล้ว"
    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

    ผมคิดเรื่องที่กริชกับเพื่อนคุยกันเทียบกับที่เม้งพูด
    "อีกสามเดือนก็กีฬาสีไง นี่มรึงตั้งใจจะลงแข่งไหมเนี่ย ศุกร์หน้าหมดเขตรับสมัครแล้วนะโว้ย!"

    หรือกริชจะเป็นสต๊าฟกีฬาสี สีไหนล่ะ? จะสต๊าฟสีไหนมันก็มีโอกาสเจอนักกีฬาบ่อยทั้งนั้นแหละ ถ้ากริชเป็นสต๊าฟจริงผมก็ไม่ควรลงแข่ง แต่มันเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตม.ปลายของผมแล้ว.....ถ้าสอบเทียบแล้วเอ็นท์ติดน่ะนะ.......ทำไมชีวิตผมถึงวุ่นวายได้ขนาดนี้วะ รถไฟฟ้าใกล้จะถึงสถานีศาลาแดงแล้ว เออ! วันนี้ยังไม่ได้ใช้ซิมอันใหม่เลย เกือบสี่ทุ่มละกริชจะโทรหาบ้างไหม พอเปลี่ยนซิมแล้วเปิดเครื่องขึ้นอีกครั้งแหละ....

    กริช โทรหาคุณเป็นจำนวน 76 ครั้ง

    ตายห่าแล้วๆๆๆๆ ยังไม่ทันคิดว่าจะโทรกลับหาเขาดีมั๊ยมือถือผมก็ดังขึ้นอีก
    "กริช ขอโทษนะเรา..เราปิดมือถือน่ะ"
    "โต้น....โต้นใช่ม๊ายยย?" เอ๋อ!? ทำไมเสียงเขายานคางแบบนี้ เมาเหรอเนี่ย?
    "กริช นายอยู่ไหนอะ เมาด้วยเหรอ?"
    "โผม...อยู่ที่ร้าน" ......ร้าน....อย่าบอกนะว่า....
    "โผมอยู่...ทไวไลท์ไง...ร้านของต้นอ่า.....ทามไมไม่มีใครรู้จักต้นเลย" ผมเซวูบ ตอนแรกนึกว่ารถไฟฟ้าตกรางแต่ดูเหมือนขาผมเองที่อ่อนแรงกระทันหัน
    "กริชออกมาเดี๋ยวนี้เลย เกิดตำรวจจับจะทำไง"
    "ผมม่ายไปไหนทั้งนั้น ผมอยากเจอนายนะ"
    "เราอยู่ข้างนอกนี่แล้ว กริชรีบออกมา"
    ..
    ..
    ..
    "โผมไม่ไปไหนทั้งน้าน ผมอยากเจอต้น ถ้านายไม่มาผมจะพังร้านละนะ!!" มันเริ่มโวยวาย
    ตายห่าละทีนี้ ร้านเขาไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยโว้ย! ถ้าเรื่องถึงตำรวจละจบเห่
    "อย่าๆๆๆ จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละครับ นั่งนิ่งๆ 15 นาทีห้ามทำอะไรทั้งนั้นนะ"
    "หายใจก้อ...ไม่ด้ายเหรอ?" ว้อย! มุขแป้กๆ แบบนี้ขุดมาจากไหน -*-
    "ต้น.."
    "กำลังไปนี่แหละ ตอนนี้วิ่งลงสถานีมาละ" วิ่งหน้าตั้งละครับ คนมองกันใหญ่แล้ว
    "....ต้นทำงานที่...นี่จริงๆ เหรอ?"
    "จริงๆ แต่...แฮ่ก แฮ่ก...แต่วันนี้เราเข้าสาย" ผ่านหัวโค้งโรบินสัน สู้ตายโว้ยยย!!!
    "ต้นนุ่งกางเกงในแบบนี้ทู้กวันเลยเหรอ..." อุ้ก!!! เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?
    "เด็กที่นี้นุ่งแต่กางเกงในทุกคนเลยยย ต้นอายโผมใช่มั๊ยถึงม่ายอยากให้ผมมา"

    "โต้น"
    "หืม?" ผมเปลี่ยนเป็นเดินจ้ำๆ แทนเพราะไอ้คำว่านุ่งแต่กกน.นี่แหละ
    "เมื่อวานโผมเจอ...."
    "เจออะไรเหรอ...." พ่อแก้วแม่แก้วจ๋าอย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเล้ย
    "เจอคนที่โรงเรียน....ท่าเดิน...คล้ายๆ ต้นเลย" ตูม!!!!!! ฟ้าถล่มเสียงแบบนี้หรือเปล่า ผมคิดว่าต้องใช่แน่ๆ ใครมียาดมท่านเจ้าคุณ ขอด่วน!
    "เหรอ...ดี...ดีใจจังกริชคิดถึงเราขนาดเห็นภาพหลอนแบบนั้น"
    "ต้นทำงานที่นี่จริงๆใช่มั๊ย?"
    "จริงดิ เนี่ยมาถึงหัวโค้งเข้าสุรวงศ์แล้ว" เห็นป้ายร้านเจ้ากรรมอยู่ตรงหน้าแล้วครับ
    "ถ้าโต้นไม่ใส่กางเกงในแบบคนอื่นโผ้มคงไม่เชื่อแน่ๆ" ...ไม่เอายาดมละครับ ขอเครื่องปั๊มหัวใจแทน...
    "โผมรักต้น รักสิ่งที่ต้นเปนนน ออกมาหาโผมน้า..."
    ไอ้สิ่งที่มรึงรีเควสต์นั่นไม่ใช่สิ่งที่กรูเป็นเลยว้อย อ้าว! สายตัดไปละ เขาวางหูหรือแบตหมด? ทำไมมันไม่เมาพับหลับไปเลยจะจัดการง่ายกว่านี้ ผมหันรีหันขวางอยู่หน้าปากซอย เด็กเชียร์แขกหน้าร้านสองคนเหลือบมาเห็น
    "น้องเป็นเพื่อนเด็กหนุ่มข้างบนนั่นรึเปล่า"
    "ครับ"
    "เขาเมาโวยวายมากเลย น้องรีบเอากลับบ้านไปเลยไป" เสียงเข้มเลยครับ สงสัยชงทีครึ่งกลม
    "ไม่ได้อะครับ"
    "อ้าวเฮ้ย! ไหงงั้นล่ะ?" โอ๊ย! จะมีใครในโลกเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้มั๊ยเนี่ย

    ชายวัยกลางคนในชุดสูทเดินออกมาจากร้าน ท่าทางเป็นผู้ใหญ่ "ป๋าปวดหัวจะแย่ อายุยังไม่ยี่สิบแน่ๆ ขืนตำรวจมาล่ะตะแลงแกงแหง"
    ผมรีบตรงดิ่งเข้าไปหา 'ป๋า' ท่าทางคนๆนี้พอจะช่วยผมได้
    "อ้าวแล้วนี่ใครอีกล่ะ? มีอะไรจ๊ะหนุ่มหน้ามน แค่คนข้างบนป๋าก็เข็ดฟันจะแย่" ผมรีบอธิบายแบบรวบรัดตัดตอนก่อนสถานการณ์จะบานปลาย

    "ว๊าย!!!! อกอิแป้นจะแตกตาย ทำไมหนุ่มม.ปลายถึงอยากเป็นเด็กขายน้ำล่ะจ๊าาา"
    ป๋าน่าเปลี่ยนเป็นอาม่ามากกว่า อาชีพก่อนคงเล่นลิเกพูดแต่ละประโยคมีคำคล้องจองตลอด
    "เรื่องมันพามันอะครับ อาม่า เอ๊ย! ป๋าช่วยผมทีนะ"
    "จะให้ช่วยยังไงล่ะ?"

    ผมโน้มไปกระซิบ....
    "ต๊ายยยยย!!!! อุ๊ยตายว้ายกรี๊ดดดด!!!!!" (เสียงกรี๊ดของอาม่า เอ๊ย! ป๋าดังไปถึงสวนลุมเลยมั้งเนี่ย)
.
.
.

[gobgab]

................ง่ะ............แล้วไงต่ออ่ะ..............อย่าค้างดิ...............

[THIP]

 "ต๊ายยยยย!!!! อุ๊ยตายว้ายกรี๊ดดดด!!!!!"     งานนี้จะทำยังไงละ   

[Poes]

  งานนี้ป๋าต้องช่วย 

[taebin7]

มันจะวุ้ยวายอะไรแบบนี้ มาต่อเร็วๆนะงับ อยากอ่านอย่างแรง

[meemewkewkaw]

จะแปลงร่างไปใส่กางเกงในอ่ะจิ

[Just let it be]

เรื่องมันชักจายุ่งเหมือนยุงนัวเนียกัน

เอ้ยๆๆๆ  ยุงตีกันตะหาก 

รอต่อไปปปป 

[dokebi]

  ตาย แน่นายต้น ยิ่งเก็บความลับไว้ยิ่งไปกันใหญ่หุหุ ตายแน่ๆโฮะๆ

[Junrai_Hyper™]

..
..
..
 "หนูแน่ใจนะว่าอยากทำแบบนี้?"
"จำเป็นครับ"
"แหม ป๋าล่ะเสียด๊ายเสียดายยังไม่ได้ชิมพ่อหนุ่มล่ำกล้ามทองต้องปล่อยให้แขกไปลิ้มลองซะละ"
"ป๋าอย่าล้อผมดิ๊"
"เออๆ รีบไปจัดการเพื่อนหนูให้อยู่หมัดดีกว่า จำที่สัญญาได้นะ?"
"ครับ ห้ามให้เขาอาละวาดเด็ดขาดแล้วรีบพาออกจากร้านทันที"

"แล้วอะไรอีก?"
"ห้ามเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเด็ดขาดโดยเฉพาะมาต๋า....ผมไม่เล่าอยู่แล้วล่ะอายจะตายแล้วเนี่ย"

"อะไรอีก?"
"ห้ามแสดงท่าทางกระด้างกระเดื่องเด็ดขาด" แกคงกลัวเสียภาพลักษณ์เด็กร้าน

"ดีๆ แล้วข้อสุดท้ายล่ะ"
"ไม่มีแล้วนี่ครับ"
"ถ้าอายุ 20 เมื่อไหร่จะมาทำงานร้านป๋าไง"
"ป๋า!!!"
"ล้อเล่นๆ เดินดีๆ ล่ะ กางเกงในร้านป๋ามันจะรั้งของหนูไม่อยู่แล้ว"
"อย่าล้อดิ๊ ป๋ายิ่งล้อมันยิ่งคึก"
"ดีสิ ป๋าอยากรู้หนูจะหญ่ายได้ขนาดไหน ว้าย! ดันขอบกางเกงในเผยอเลยเหรอเนี่ย!" ผมรีบกุมเป้าจ้องป๋าตาเขียว
"ไม่เล่นละ ท่องไว้ล่ะว่าหนูเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ"
"ครับๆ นักกีฬาว่ายน้ำๆๆๆๆๆ"

แล้วประตูหลังบาร์ก็เปิดออก ป๋าดึงแขนผมให้เดินตามออกไปในร้าน วินาทีนั้นผมก็หลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง โลกมืดๆ กลิ่นอับๆ กับผู้ชายหน้าตาหื่นๆนั่งเรียงรอบร้าน แสงสีวิ่งวูบวาบ เวทีกลางร้านก็....ก็....มีผู้ชายเยอะแยะในชุดเดียวกับผม นุ่งแต่กางเกงในมีป้ายเบอร์กลัดไว้!
นักกีฬาว่ายน้ำๆๆๆๆๆๆ
ยิ่งกลัวเจ้าท่อนเนื้อผมกลับยิ่งทรยศจะออกมาดูมิติมืดนี้ซะให้ได้ มันตุงค้ำกางเกงในจนเดินลำบาก ป๋าดูจะเป็นงาน รีบพยุงผมไปมุมร้านก่อนอะไรๆ มันจะชูชันทะลุทะลวงดุจงวงช้าง กางเกงในไม่อาจกั้น (ติดโรคลิเกของป๋าเข้าแล้ว) แล้วผมก็เห็นกริชนั่งอยู่ตรงนั้น คนที่ผมรักที่สุดแต่ตอนนี้อยากเตะตูดมันที่สุดเลยว้อย!

"ไหว้พี่เขาสิลูก" ป๋ากำกับบท "ขอโทษนะคร้าบเด็กป๋ามาสาย"
กริชนั่งนิ่งจ้องดูผม อยากโดนธรณีสูบไปตอนนี้เลยตรู
"นั่งกับพี่เขาสิลูก" แล้วอาม่า เอ๊ย! ป๋าก็ทิ้งผมไว้กับกริช
..
..
..