มาแว้ววววว ขอโทษที่ให้รอนานครับ
มัวไปเล่นสงกรานต์อยู่ คริคริ
----------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 6 รอผมนั่งกระสับกระส่ายจนบ่ายสาม
ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอจบๆกันไปแค่ความสัมพันธ์คืนเดียว ถ้าเจอเขาอีกแล้วเรื่องไปถึงฝ่ายปกครองผมตายแน่
แต่ทำไมใจมันโหวงเหวงพิกล ผมคิดถึงไออุ่นจากสัมผัสของเขาพยายามหาเหตุผลดีๆ ที่จะไม่พบเขาอีกแต่มันทำไม่ได้
....ผมอยากเจอกริชอีกไหม....ผมจะเอาอนาคตตัวเองไปเสี่ยงอีกเหรอ....
ถ้าตัดสินใจไม่ได้ก็ให้เขาเป็นคนตัดสินละกัน ผมอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้าน
"ไอ้ต้นมรึงจะไปไหนอีกวะ การบ้านทำเสร็จแล้วเหรอ"
"เสร็จแล้วพี่" ผมก้มหน้างุดๆรีบจ้ำออกจากบ้าน
พี่ยังตะโกนไล่หลังมา "เฮ้ย! แล้วนาฬิกาอยู่ไหนวะ? ซื้อแล้วไม่เห็นจะใส่เลย?"
ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินไปขึ้นรถสองแถวทันที
นาฬิกา....นึกว่าพี่ลืมเรื่องนี้ไปแล้วซะอีก
คือครั้งแรกที่ผมลองสั่งซื้อหนังโป๊ทางอินเตอร์เน็ตครับ ผมเลือกแบบเก็บเงินปลายทางที่น่าจะปลอดภัยกว่าไปเดินตะลอนๆที่สีลม
แต่หารู้ไม่ว่าไปรษณีย์จะส่งไปรษณียบัตรมาบ้านผมให้ไปรับของ และพี่ชายก็เป็นคนรับไปรษณียบัตรนั่น
"เอ็งสั่งซื้ออะไรวะไอ้ต้น"
พี่ผมชอบตามคุมพฤติกรรมทุกฝีก้าว รู้ว่าเขาเป็นห่วงแต่ผมรำคาญ
"อ่า...สั่งซื้อ...สั่งเพื่อนที่หาดใหญ่ซื้อนาฬิกาน่ะพี่"
"ไม่กลัวเขาหลอกหรือไง แล้วนาฬิกาอะไรวะต้องลำบากขนาดนี้"
"Diesel อะพี่ หาดใหญ่ขายถูก"
ผ่านมาสองเดือนแล้วนึกว่าพี่จะลืมซะอีก ตายห่าละกรูจะไปหานาฬิกาดีเซลมาตบตาพี่ได้ยังไงเรือนนึงเกือบสี่พัน
ใจแวบถึงเงินสองพันที่กริชให้ผม ใจมันเจ็บแปลบอีกแล้ว .....มรึงขายตัวเต็มๆแล้ว.....
ไม่ใช่ว้อยกรูไม่ได้ขายตัว ผมยัดเงินสองพันเข้าซอกกระเป๋าและจะไม่ยอมใช้มันเด็ดขาด ถ้ามีโอกาสผมจะคืนเขา
ผมขึ้นรถไฟฟ้าไปสถานีศาลาแดง ผมตั้งใจจะไปรอกริชที่นั่น ถ้าเขาไม่มาก็เป็นอันจบ
......แล้วทำไมไม่ไปบ้านเขาเลยวะ..... ผมตอบตัวเองไม่ได้
ผมนั่งรอที่บันไดจุดเดิมที่กริชเจอผม รอตั้งแต่บ่ายสี่จนตอนนี้ห้าโมงแล้วยังไม่มีวี่แวว
บางทีเขาอาจไม่คิดว่าจะมาเจอผมที่นี่อีก เขาอาจรอให้ผมโทรไป
ถ้าผมไม่เผลออาบน้ำจนชะเบอร์ที่ฝ่ามือไปหมดเรื่องอาจจะง่ายกว่านี้
หรือฟ้าลิขิตให้เราเจอกันแค่นี้วะ
เกือบหกโมงเย็นยังไม่มีวี่แวว ผมลองเดินไปร้านแมคก็ไม่เจอเลยย้อนกลับมานั่งที่เดิม
..
..
..
ทุ่มครึ่งแล้ว ผมชะเง้อหาเขาอย่างไม่มีความหวัง
..
..
..
....จะสามทุ่มแล้ว การรอคอยเปลี่ยนเป็นความผิดหวัง กลายเป็นโมโหและเสียใจ
ผมไม่รู้ทำไมถึงเสียใจแต่ตัวเองกำลังจะร้องไห้..... ถ้าโมโหก็น่าจะโมโหตัวเองที่สะเพร่า
นี่ผมอยากเจอเขาเหรอ ปล่อยมันจบไปแบบนี้ไม่ดีกว่ารึ
อยากเจอก็ไปบ้านเขาสิ..... ผมไม่กล้าไป ผมกลัวจะเจอคนอื่นในบ้าน กลัวเจอเขาแล้วจะไปจบบนเตียงอีก
หรือกลัวเขาจะเปลี่ยนไปหรือแม้แต่จำผมไม่ได้...ไอ้ผมมันแค่คนเล่นสนุกคืนเดียว
ที่เขารับรู้คือผมเป็นเด็กขายบริการสำหรับความใคร่เท่านั้นไม่มีหัวจิตหัวใจ ไม่ได้มีตัวตนในโลก
ผมพอเข้าใจแล้วว่าทำไมตัวเองถึงไม่อยากไปหาเขาที่บ้าน
น้ำตามันเริ่มจะไหลแล้ว ผมก้มหน้าร้องไห้คนเดียวท่ามกลางคนมากมายเดินขวักไขว่บนถนนสีลม
----------------------------------------------------------------------------------
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
