ผมไม่ใช่เด็กขายน้ำโว้ย!!! By Sorrow
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ผมไม่ใช่เด็กขายน้ำโว้ย!!! By Sorrow  (อ่าน 519151 ครั้ง)

ออฟไลน์ Junrai_Hyper™

  • พูห์น้อยกลอยใจ
  • Global Moderator
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4842
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +777/-50
..
..
..
ผมดูหนังไปเรื่อยๆ บางช่วงก็ตั้งใจดูแต่บางครั้งเรื่องยุ่งๆ ก็วนเวียนให้คิดไปเรื่อย
กริชจะชอบที่เป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน....เราคิดบ้าอะไร....ตอนนี้ก็อยู่ด้วยกันแล้วนี่ แค่รักเขาก็พอ

กริชชำเลืองมาจ้องตาผมและโอบให้แน่นกระชับขึ้น แต่ผมกลัว...มันมีอะไรสักอย่าง ทุกครั้งที่ผมก้าวล้ำไปใกล้กริชจะ...
...สีหน้าท่าทางนั่นคือโมโหหรือว่าเศร้ากันแน่.... ทุกครั้งที่เขาทำท่าแปลกๆ อย่างนั้นทำให้ผมเจ็บ.... นับวันผมยิ่งรู้สึกอึดอัด
ทุกครั้งที่พูดหรือทำอะไรต้องคอยดูสีหน้าเขาตลอดเวลา... ที่เจ็บปวดยิ่งกว่าคือกริชเหมือนจะไม่อยากให้ผมยุ่งกับอะไรก็ตามนั่น...
คิดมากน่า....ผมวางมือที่ตักกริชและดูหนังต่อไป

***********************************************************************************

รถแท๊กซี่จอดช้าๆ สถานที่เดิม บ้านของกริชมืดสนิทเหมือนทุกครั้ง เสียงไขกุญแจเป็นสัญญาณว่า 'คืนนี้' กำลังจะเริ่มแต่ไม่รู้จะจบที่ใดในโลกความรักที่หลบซ่อนนี้ จะเป็นที่ไหนยังไงก็ได้ถ้ามีเขาอยู่

"ไม่มีคนหรอกไม่ต้องกลัว" กริชจูงมือผมเบาๆ ผ่านประตูบ้านเข้ามา ตอนนี้ใจผมไปถึงเตียงและห้องน้ำแต่ใจกริชท่าจะไวกว่า
เขาประคองกอดผมตามด้วยริมฝีปากที่แผ่วเบา กริชถอดเสื้อผม ลิ้มเลียหน้าท้องเลื้อยขึ้นมาที่อกและซุกไซ้มอบไออุ่นที่ซอกคอถึงใบหูจนวนกลับมาที่ริมฝีปากผมอีกครั้ง

"ใช้ปากทำได้ทุกอย่างเลยนะ ยกเว้นพูด ฮะฮะ"
หน้าผากและปลายจมูกเราแตะกันค้างอยู่อย่างนั้นระหว่างที่กริชถอดเสื้อออก
"....ก็เพราะการพูดมันยากที่สุดไง"
ผมโอบรัดเขาเข้าแนบเนื้อ ร่างที่แข็งแรงเหมือนจะเป็นบ้านให้หัวใจผมอยู่ได้ตลอดกาลอย่างปลอดภัย

"ยากก็ลองดิ๊" ตาเราจ้องกัน...
"ผม....รั...." ผมชะโงกหน้าขโมยจูบเขา
"อ้าว บอกให้ลองแล้วไหงงี้ล่ะ"
"พูดตรงนี้ก็อายแย่เดะ"
"มีแค่เราสองคน" แววตาซุกซนเหมือนจะท้าทาย "อายโซฟา อายทีวี อายตู้เย็นโว้ย!"
"งั้นต้นจะให้พูดที่หนาย"
"ต้องบอกด้วยเรอะ?"

กริชหันหลังให้ผมแล้วก้มตัวนิดหน่อย
"ทำไร? หรือวันนี้อยากลองรับ"
"ก็บอกว่าอยากซ้อนมอไซค์คนที่รักจริงไม่ใช่เหรอ"
"อ๋อจะให้ขี่หลังก็ไม่บอก ตะกี้เกือบรุกจริงๆ นะเนี่ย 555"
ผมกระโดดขี่หลังกริชให้เขาพาขึ้นชั้นสองไปห้องนอน แข็งแรงจังแฮะกระเตงหลังผมขึ้นบันไดได้ด้วย
"ไง! เหมือนที่ฝันมั๊ยต้น?"
"ไม่เหมือนน่ะ ต้องเร็วสัก 80 กม./ชม."
"ไม่ใช่แฟลชแมนนะคร้าบ"
ผมซบหน้าที่หลังคอกับผมนุ่มๆของกริช "........ไม่เหมือนเลย ดีกว่าเยอะ"

กริชหย่อนผมลงที่ขอบเตียงแล้วนั่งยองๆ ทำตาทะเล้นส่ายหัวด๊อกแด็กเหมือนตุ๊กตามาดามยี่หุบ
"กินตรงไหนก่อนดีน้า?"
"ยังไงก็กะจะกินหมดตัวอยู่แล้วนี่" ผมตอบพลางขยับเอวให้กริชถอดกางเกงผมง่ายขึ้น พอผมล่อนจ้อนกริชก็ลุกขึ้นถอดออกหมดบ้าง
ถึงห้องจะมืดแต่แสงไฟลางๆ จากหน้าต่างมันมากพอให้เห็นทุกส่วนสัดของเขา ทนไม่ไหวแล้วว้อย!
ผมกระชากเขาลงบนเตียงแล้วพลิกขึ้นคร่อมจูบเขาไปทั่วหน้า ซอกคอ หอมแก้มให้สะใจ มือก็รุนรานอาวุธเขา

"ไม่เจอกันแปบเดียวดุเดือดขึ้นเยอะเลยนะน้องชายสุดที่รักของผม"
"ใช่ ฟิตมาเต็มที่เลยล่ะ"
"ผมคิดถึงต้นนะ รู้มั๊ย?" ผมหยุด ตาประสานกัน ปากผมมันยิ้มด้วยความรู้สึกที่คุมไม่อยู่ ทั้งรักทั้งขำ
"ขำอะไร คิดถึงจริงๆ" ที่ผ่านมาตรูทุลักทุเลเพราะเจอนายแทบทุกวัน เจ้าบ้า! ไม่ขำได้ไง

"คงมีถุงนะกริช?"
"ถุงไร ไม่มี เอาไปใส่กับข้าวหมดแล้ว" ปากก็พูดแต่มือควานไปหลังกองหนังสือ ทำยักคิ้วส่ายหน้าช้าๆ ผมเลยฟัดจูบเล่นซะเลย
สวบๆๆ เสียงมือเขาควานในถุงก๊อบแก๊บ สวบๆๆ
เวลาหงี่มากๆ มักทำอะไรไม่ได้ดั่งใจกริชเลยหยิบมาทั้งถุง

"โหย กะจะใช้หมดนี่เลยเรอะ! กลับบ้านล่ะ!" ผมแกล้งลุกจากเตียงล้อเขา กริชขำชอบใจใหญ่คว้าตัวผมไว้
"ก็มันอายคนขายนี่นาตอนซื้อนี่ถ่อไปร้านขายยาไกลบ้านเลยนะ คว้าได้สองกล่องก็รีบจ่ายตังค์" พอเห็นภาพครับ
เอ๋...สองกล่อง กะจะเล่นอย่างน้อยๆ 4 ยกรึไง (พอนึกออกนะ 1กล่องมี 3ถุง)
"แล้วไหงมาเกือบครึ่งโหลแบบเนี้ย?"
"ก็คนขายดันพลิกดูแล้วจ้องหน้าผม...ถามว่า...น้องๆ นี่คนละขนาดกันนะ ของน้อง 49 หรือ 52?" ผมฮาเกือบตกเตียง
"อายแทรกแผ่นดินหนีเลย ไม่เคยรู้ว่าของนี่มีหลายขนาดด้วยแฮะ คว้ามั่วๆให้รีบคิดเงินแล้วเดินหนีออกมาเลย" แน่ะมาทำหน้างอนผมซะงั้น
"มา เลือกให้เอง" อันที่จริงเจ้าหมูยอสองดุ้นนี่คงใช้ถุงขนาดเดียวกันแหละจากการคาดคะเน แต่ขนาดไหนไม่บอกหรอก
เรียบ-ไม่เรียบ ลอนคลื่น สตอเบอรี่ ช็อกโกแลต รสกล้วยยังมี คนเราน้อพิเรนทร์จริงๆ เลือกไปอารมณ์ยิ่งกระเจิงครับ จินตนาการไปถึงไหนต่อไหน

เลือกได้แล้วก็สวมให้กริชแล้วลงปากจนกริชสะดุ้งทั้งตัว ก้นลอยกล้ามงี้เกร็งเป็นมัดๆ ยิ่งชวนให้ฟัดมันหนักขึ้นอีก
"อ๊า.....อ๊า......ต้น!" ทำผมหัวหมุนมาหลายวันจะให้รักน้อยกว่านี้ได้ไง
"ว้อย!...โอ๊ย! ต้น! ....อุ...อาาา เดี๋ยวก่อน! อ๋อย!" กริชดิ้นพล่านครางน่ารักเชียว เผลอฟัดแรงไปหน่อยรึเปล่าเนี่ย
เขาดิ้นพลิกตัวหนีแต่อ้อยเข้าปากช้างมีหรือจะยอมปล่อย (ของกริชไม่ได้ยาวเท่าลำอ้อยนะครับ เป็นสุภาษิตเฉยๆ) เลยกลายเป็นผมอยู่ด้านล่างแทน
กริชค่อยๆขยับขึ้นลงแล้วเร่งเร็วขึ้นทีละนิด ผมต้องเอามือกำโคนไว้ก่อนไม่งั้นมีหวัง....
ใครคิดว่าท่านี้เสียวกระสันมันกว่าแห้ว ขอบอกว่าสงสารคนข้างล่างหน่อยนะถ้าคนข้างบนคึกลืมตัวนี่อ่วมแน่

กริชพลิกตัวมาสวมนวมให้ผมบ้างแล้วนอนตะแคงใช้ปากให้กันและกันจนเสร็จ เขานอนหงายผมเลยจัดการขึ้นคร่อมจูบฟัดทั่วตัวให้หนำใจ
ได้ยินเสียงฉีกถุงกับนิ้วชุ่มๆสอดเข้าด้านหลังผมแล้วเพลงรักก็ดำเนินนัวเนียจนจบในท่าหมอบ
เสียงหอบหนักๆ กับร่างที่เปลือยเปล่าชุ่มเหงื่อถูไถบนแผ่นหลัง กริชลูบไล้ทั่วทั้งตัวและท่อนเนื้อผมจนน้ำทะลักหลายระลอกตามแรงกระแทกลงกลางเตียง
"ขะ..ขอโทษนะกริช"
"ช่างมัน" เสียงหื่นเต็มที่เลยครับ
"กริชใกล้ยัง?" เขาครางอือๆ อารมณ์นี้คงพูดไม่เป็นภาษาละครับ
"เราช่วยนะ?"
กริชพยักหน้า ผมจับเขาเปลี่ยนมาหมอบแทน ผมใช้มือนึงเอื้อมไปชักให้กริชอืกมือยันที่นอนแล้วนาบท่อนเนื้อลงบนเอวเขา โยกเป็นจังหวะเดียวกับมือที่ชักให้กริช เสียวโคตรๆ กริชครางลั่นตอนระเบิดน้ำลงบนเตียงส่วนผมก็ถึงจุดสุดยอดอีกครั้งบนแผ่นหลังที่บึกบึนของเขา
หน้าด้านข้างที่ชุ่มเหงื่อของกริชตอนนี้หล่อน่ารักที่สุดในโลกเลย ผมหอมแก้มเขาเบาๆ

"ม่าย...หวาย...แล้ว...โต้นนน" เราสองคนหัวเราะให้กันในความมืดมิดแต่ใบหน้าเขาช่างเด่นชัด
"เพิ่งหมดไปกล่องเดียวเองน้า" ...หึหึ เจ้าตกผลึกของผมมันยังคึกไม่เลิก
"อาบ...น้ำ...กาน...น้า"

รอบนี้อาบน้ำจริงๆครับเหนื่อยหอบกันทั้งคู่ 555 กริชสระผมให้ผม รู้สึกดีจังนิ้วแข็งแรงแต่สระนิ๊มนิ่ม
กริชลูบฟองแชมพูลงมาตามแผ่นหลังถึงร่องก้นของผม
"เจ็บมั๊ยต้น?"
"....ไม่ครับ"
"ปากแข็ง ตอบช้าแสดงว่าโกหก"
"ไม่เจ็บจริงๆ ครับ"
"......ไม่ชอบอะไรก็บอกผมได้นะต้น เราเป็นแฟนกันไม่ใช่ต้องปิดบังกัน"

ผมกอดเขาไว้หลวมๆ อยากให้คำของกริชสะท้อนกลับหาใจเขาบ้าง....เป็นแฟนกันไม่ใช่ต้องปิดบังกัน.....
แล้วกริชล่ะปิดบังผมทำไม? ที่ทำหน้าเศร้าบางครั้งน่ะทำไมไม่ระบายให้ผมฟังบ้าง...
"ไม่ชอบกินผัก"
"โหย มุขจ๊าบสุดๆ กอดผมแบบนี้เดี๋ยวคึกอีกจะไม่ได้ออกจากห้องน้ำกันพอดี"
"เหอเหอ เดี๋ยวเจอเราแล้วจะหนาว"
กริชขยี้หัวผมเบาๆ ด้วยความเอ็นดู "เอ้า! เสร็จแล้วเจ้าหัวเม่น"

โหย! คำนี้!!!!
ผมขืนตัวออกทันที เด็กม.4 เนี่ยห้ามล้อเรื่องทรงผมนะ เพิ่งเปลี่ยนจากทรงหัวเกรียนตอนม.3 มาเป็นรองทรง ผมข้าใครอย่าหยาม!
"เป็นอะไรเหรอต้น?" อุ๊บ! ตายห่าแล้วๆๆ
..
..
ผมจับกริชหันหลังแล้วนาบตัวชิด "กริชบอกว่าอย่าปิดบังกันใช่มั๊ยครับ?"
"อืม"
"เรามีความลับอยากจะบอกกริช" ผมกอดกระชับร่างที่เปลือยเปล่าให้แน่นขึ้น
"เรา...." ใจเต้นตุบๆๆๆ
"เรา...เป็น........"
..
..
..

gobgab

  • บุคคลทั่วไป

..........มีหลายขนาด......หลายรส.....หลายกลิ่น......

..........และหลายยกด้วย......... :haun4: :haun4: :haun4:

mu_off

  • บุคคลทั่วไป
"เรา..เป็น..........." :o

เป็นอะไรอ่ะ....มาต่อไวๆนะค้าบ.. o14

(ว่าแต่คราวนี้จะหมดไปกี่กล่องล่ะคับเนี่ย.?? :confuse:)...

 o3  ...........  :haun5:

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
เราเป็น ... เป็นอะไร  o9  o9  o9  o9
อยากรู้  o9  o9

meeza31

  • บุคคลทั่วไป
ม่เข้าใจว่าทำใมต้องโกหกเรื่อง รร ถ้ากริดรู้จะทำใมหรอ -*-

meemewkewkaw

  • บุคคลทั่วไป
เราเป็น . . . รุกครับ :laugh3: :laugh3: :laugh3:

athens

  • บุคคลทั่วไป
เราเป็น.......



บอกเลย บอกเลย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ  จะได้รู้ว่าจะเป็นไงต่อไป

ออฟไลน์ zandwizz

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2245
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +148/-7
 :interest: เราเป็ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
เป็นไรหว่า
มาต่อเร็ว ๆ เด้อ
 :o12:

taebin7

  • บุคคลทั่วไป
 o9 "เราเปง ..... อะไรอีกล่ะเนี้ยยยยยยยยย :onion_asleep:


ขอบคุงที่มาต่อนะ o15


ออฟไลน์ zandwizz

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2245
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +148/-7
 :give2:อยากรู้จัง เราเป็ง..............


มาต่อไว ๆ นะ


CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Junrai_Hyper™

  • พูห์น้อยกลอยใจ
  • Global Moderator
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4842
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +777/-50
มาต่อให้แล้วครับ

--------------------------------------------------------------------------------
..
..
..
     "เราเป็น 'คิง' ล่ะกริช" เขาสะดุ้งเล็กน้อย

    "อะ...เหรอ...แล้ว..." กริชยิ้มๆ จะหันตัวมาหาผมแต่ช้าไปละครับผมกอดเขาไว้แน่น เข้าตำแหน่งแบบนี้มีหรือจะปล่อยให้รอด หึหึหึ
    "ขอนะ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ" เขานิ่งไปพักนึงแต่ก็ผงกหัว
    "ต้น"
    "หืม?"
    "ขอโทษนะที่ผมลืมถาม"
    "ไม่เป็นไรครับ เราอยากให้นายสบายใจเวลาอยู่กับเรา"

    ผมสวมถุง ชะโลมเจลให้ทั้งกริชและผมแล้วค่อยๆ ทำอย่างอ่อนโยนที่สุด ดูเขาจะพยายามไม่ร้องเจ็บแต่ยังไงก็คงเจ็บอยู่ดี ผมถามเขาเป็นระยะว่าไหวไหมแต่กริชเต็มใจให้ผมได้สำเร็จความต้องการจริงๆ ซะที กริชเสร็จในมือผมก่อนที่ผมจะเสร็จบ้าง เราสองคนยังกอดกันอยู่แบบนั้น
    พอความใคร่หลั่งออกไป ความรู้สึกผิดก็เข้าแทนที่ เมื่อครู่เราเกือบจะบอกความลับไปแล้ว ใจมันเตลิดคิดจะยอมทุกอย่างแต่ตอนนี้กำแพงแห่งความลับกลับก่อตัวขึ้นอีก ผมเห็นแก่ตัวหรือไง หรือเหตุผลกับความเสี่ยงมันมากจนไม่อาจเปิดปาก บ้าชะมัด!!
    ...
    ...
    "กริช"
    "ครับ?"
    "....เรา....เรามีหลายๆ....เรื่อง....ที่อยากจะบอก" เขานิ่งเงียบฟังผม
    "เรารักกริช รักจริงๆ ไม่ใช่คำสวยหรู ไม่ใช่แค่ความใคร่ ไม่ใช่เรื่องเงินทอง"
    "......."
    "เราไม่ต้องการอะไรจากกริชทั้งนั้น...เงินทั้งหมดที่กริชเคยให้เราก็ยังเก็บไว้ไม่ได้ใช้เลย เก็บไว้ตลอด"
    "อ้าว! แล้วต้นมีอะไรใช้จ่ายล่ะ?"

    ผมส่ายหัว ไม่อยากโกหกอีกแล้ว แต่ยิ่งผมพูดเท่าไหร่มันก็ฟังดูเหมือนเด็กขายน้ำที่พยายามทำให้กริชสงสารหวังจะได้เงินมากขึ้น ใจมันเต้นแรงมาก ผมยิ่งพูดเท่าไหร่ใจกริชก็คงคิดเตลิดไปอีกทาง

    "ยัง....มีอีกหลายเรื่อง....ที่เราอยากบอก...แต่...." น้ำตาผมเริ่มไหล ความลับมันจะระเบิดอยู่แล้ว ผมอยากให้กริชรู้ ไม่อยากโกหกคนที่ผมรักอีกแล้ว
    แต่ผมกลัวว่าถ้าบอกไปแล้วเขาจะเลิกรักผมคนโกหกหลอกลวง กลัวเขาคิดว่าผมจะแบล็กเมล์เขา กลัวเขารับไม่ได้แล้วจะลาออกจากโรงเรียน กลัวชีวิตเขาจะพังทลาย
    กริชกอดผมไว้แน่น น้ำตามันทะลักออกมาอย่างสิ้นท่า

    "ขอโทษนะกริช! เราขอโทษ!" ผมพูดได้แค่คำเดียวเท่านั้น ชีวิตสองด้าน ความเข้าใจที่ไปคนละทาง คงมีแต่คำนี้เท่านั้นที่ผมพูดได้


    กริชแต่งชุดนอนให้ผมเป็นเสื้อยืดกางเกงวอร์มขายาว
    "เอ่อ...กริชเราค้างไม่ได้นะ"
    "ใส่ไว้ก่อนจะได้อุ่น พอต้นจะไปค่อยคืนผมก็ได้" กริชพูดพลางเอาผ้าห่มคลุมโปงให้ผมที่นั่งคุดคู้บนเตียง ตอนนี้ตีหนึ่งกว่าๆแล้ว
    เขาลูบตัวผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ ราวกับสัมผัสลูกหมาน้อยที่ถูกรถเหยียบใกล้ตาย
    "ต้น ถ้าต้นไม่สบายใจขนาดนี้ยังไม่ต้องบอกอะไรผมก็ได้นะ ผมเร่งรัดอะไรต้นหรือเปล่า? อย่าคิดมากนะ"

    กริชห่วงใยผมรู้ แต่เรื่องที่ผมเก็บงำมาตลอดมันยากเกินกว่าจะพูด
    รอบตัวมีแต่ความเงียบ ผมรู้ว่าความเงียบกระซิบบอกเรื่องต่างๆ ให้กริชแต่มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย เราสองคนจะไปบรรจบกันตรงไหน.....

    "เอ่อ ต้นบอกว่าชอบมอเตอร์ไซค์ใช่มั๊ย? ชอบรุ่นไหนล่ะ?"
    "ไม่รู้สิครับ แต่ถ้าจะให้ระบุคงเป็นดูกาตี้999S" เปลี่ยนเรื่องคุยก็ดีเหมือนกัน
    "ใหม่แบบนั้นผมไม่มีหนังสือนะ งั้นต้นอ่านเล่มนี้ไปพลางๆ ก่อนละกัน"

    กริชเขย่งตัวเอื้อมหยิบหนังสือจากชั้นวางของ ...นั่น...ม้วนกระดาษนั่น.....
    "อ่านนี่ไปก่อนนะ ผมจะชงโอวัลตินให้ละกัน ตัวต้นเย็นจัง"
    "ขอบคุณครับ"
    กริชเดินออกจากห้องลงชั้นล่าง ตามด้วยเสียงแก้วเคร้งๆ แว่วมา แต่ตอนนี้ผมเพ่งความสนใจไปที่ชั้นวางของ
    ตอนที่กริชจะเดินออกจากห้องเขาชำเลืองมองมันแวบนึงแน่ๆ ...เหมือนกลัวผมจะไปยุ่มย่ามตรงนั้น

    จริงๆ ผมเห็นตั้งแต่เข้าห้องแล้วว่าโปสเตอร์นักบาสมันหายไปหมดแต่ไม่อยากถาม กลัวไปสะกิดใจอะไรเข้า ม้วนกระดาษนั่น....คงเป็นโปสเตอร์ที่ห่อไว้...แต่ทำไมกริชไม่พูดอะไรเลย ....จัดห้องใหม่สวยมั๊ย หรือพูดอะไรก็ได้.....ผมคิดมากไปเองหรือเปล่า?

    เขากลับมาพร้อมโอวัลตินอุ่นๆ ผมดื่มอย่างไม่รู้รส ตาจ้องมองแก้วแต่รู้ว่ากริชดูผมอยู่ จะถามเรื่องเก่าๆอะไรนั่นดีไหม? ผมมองเขาอย่างชั่งใจ
    "ขอบคุณครับ รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย"
    "ต้น ถ้าต้นอยากบอกอะไรผม ผมจะรอให้ต้นพร้อมเองนะ"
    "ครับ"
    "สบายใจแล้วนะ?"
    "ครับ....พี่ชายสุดที่รักของผม" กริชโอบผมเบาๆ แต่ใจผมคิดว่าลูกหมาตัวนี้มันหายใจรวยรินจะไปมิไปแหล่แล้วล่ะ
    "เดี๋ยวเรากลับหอล่ะครับดึกมากแล้ว" ผมลุกขึ้นแต่งตัวแล้วยื่นเสื้อผ้าคืนให้เขา

    "เราเก็บหนังสือให้ละกันนะ" กริชคว้าข้อมือผมไว้ทันที ....อะไรวะ?
    "ผ...ผม...เก็บเองได้ อย่าลำบากเลย"
    "........"
    "ดึกแล้ว ต้นต้องกลับหอใช่มั๊ยครับ?"
    "ครับ ต้องกลับแล้ว" ....เมื่อกี้มันอะไรวะ....ท่าทางร้อนตัว....แววตานั่น....
    กริชเปิดประตูบ้านให้ ผมเดินออกไปช้าๆ ในความมืด

    ไม่หันกลับไปดูเขาหน่อยรึ? ไม่! ทำไม?
    ...ความงุนงงกำลังเปลี่ยนเป็นอารมณ์อื่น...ความสงสัย?...หรือว่า....
    เออ! จะพูดอ้อมค้อมทำไม กรูกำลังโกรธ! บอกคนอื่นว่าอย่าปิดบังแต่กริชเองก็มีความลับสักอย่างใช่ไหมล่ะ?
    เรื่องเก่าๆ ที่บอกว่าลืมแล้วจะเริ่มชีวิตใหม่ ไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเลย!

---------------------------------------------------------------------------------------------------
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-05-2007 10:44:18 โดย หมูพูห์ »

gobgab

  • บุคคลทั่วไป

..........ต่างคนต่างมีความลับซึ่งกันและกัน........

..........แล้วจะไว้ใจกันได้ยังไง............. :undecided: :undecided:

ออฟไลน์ zandwizz

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2245
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +148/-7
 :serius2:

โอ๊ย สับสน เดาเรื่องไม่ถูกเรย

จะเป็นยังไงต่อไปน๊า.............


มาโพสเร็ว ๆ เน้อ เข้าคิวรอแล้ว :like6:

mu_off

  • บุคคลทั่วไป
.... :o....
เกิดอาการอย่างแรง...."เราเป็นคิง"...(เฮ้อ) :haun5:

รอลุ้นต่อไปคับ....ว่าจะเป็นอย่างไงต่อไป... o14

dokebi

  • บุคคลทั่วไป
 :freeze: :freeze: เฮ้อเรื่องยุ่งๆ จะตามมาหรือเปล่าเนีย  o21 o21

ออฟไลน์ zandwizz

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2245
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +148/-7
 :impress:

นั่นดิ จะเกิดเรื่องต่อไปอีกหรือเปล่าเนี่ย

กลัวเพื่อนมาบอกรักนายต้นอีก

มาต่อเร้ว ๆ นะ

athens

  • บุคคลทั่วไป
สักวันความลับของคนทั้งคู่จะต้องเปิดเผยแน่ๆ

ว่าแต่ว่า ความลับใครจะเปิดเผยก่อนกันหว่า

 :o10: :o10: :o10:

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
ต่างคนต่างมีความลับ  :try2: แต่ความลับใครจะร้ายแรงกว่ากันนี่สิ น่าลุ้น  :interest:

ออฟไลน์ krappom

  • 人は誰でもそれぞれに悩みを抱えて生きる
  • เป็ดนักโพสมือดี
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7395
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1182/-23
เรื่องนี้นี่ความลับเยอะเจรงๆ
 :onion_asleep: :onion_asleep: :onion_asleep: :onion_asleep:

ออฟไลน์ Junrai_Hyper™

  • พูห์น้อยกลอยใจ
  • Global Moderator
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4842
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +777/-50
     ตอนที่ 20 วันศุกร์ใส่สีฟ้า

    วันศุกร์แต่ผมไม่มีความสุขเลยแฮะ ใจมันคิดวนเวียนแต่เรื่องของบนชั้นในห้องของกริช ความลับความหลังของเขาอยู่ตรงนั้นแน่ๆ แล้วทำไมต้องทะนุถนอมขนาดนั้น....ไม่ยอมให้ผมแตะด้วยซ้ำ

    ผมโกรธอะไรวะ?...ไม่ได้โกรธ
    หรือคิดว่าเป็นเรื่องแฟนเก่า?...หึงอะเดะ...ไม่ได้หึงโว้ย!
    งั้นก็กลัว?... ใช่ คำว่า 'กลัว' ใกล้เคียงความรู้สึกผมที่สุด

    ผมกลัว...กลัวกริชที่มีความลับเรื่องเก่าๆ อะไรนั่น...กลัวทุกครั้งที่สัมผัสตัวเขาแล้วอาจไปสะกิดมันเข้า...ผมกลัวสีหน้านั่น...แววตาตอนที่เขาคว้ามือผมไว้ แววตาที่เขามักชะงักเวลาผมพูดอะไรบางอย่างออกไป....อย่าทำหน้าแบบนั้นใส่ผมอีกได้ไหม ผมเจ็บ! ใช่นี่แหละความรู้สึกจากเบื้องลึกในใจผม

    "ต้น หมดคาบแล้วมรึงไม่ไปกินข้าวเหรอ?"
    "มรึงไปเหอะเม้ง กรูไม่มีอารมณ์"
    "เออๆ อย่างน้อยวันนี้มรึงก็ดูปกติที่สุดตั้งแต่มรึงเริ่มเพี้ยนว่ะ"
    ผมอยากอยู่คนเดียว หาที่เงียบๆ สะสางความคิดที่วุ่นวายนี้ ขยับแว่นเข้าที่เดินก้มๆ หน่อยคงไม่เจอ....

    อยากรู้ว้อย! ต้องรู้ให้ได้ บางทีผมอาจช่วยเขาให้ลืมเรื่องเก่าๆ อะไรนั่นได้สำเร็จ ต้องช่วยเขา...ในฐานะคนรักต้องทำอะไรสักอย่างว้อย! แต่ผมต้องรู้ซะก่อนว่ามันคือเรื่องอะไร! ทางเดียวที่จะรู้ได้คือชั้นวางของนั่น คำตอบทุกอย่างต้องอยู่ที่นั่นแน่!
    แต่จะเข้าถึงมันได้ยังไงวะ? เวลาอยู่กับกริชก็ทำเรื่องซุกซนกันตลอด หรือจะรอเขาหลับ เสี่ยงเกินไปเกิดเขาตื่นมาเห็นเขาคงคิดว่าผมกำลังขโมยของในบ้านเขา ติดคุกสิกรู!

    ...ถ้าได้กุญแจบ้านเขามาล่ะก็...กุญแจ...
    วันนี้ใส่กางเกงในสีฟ้าจะโชคดีไหมเนี่ย? (หาที่ใส่ตรงอื่นไม่ได้อะ มันเด่นเข้าตาอาจารย์ปกครอง)
    เสียงลูกบาสดังมาก่อนผมจะเลี้ยวตรงมุมโรงอาหาร เวรล่ะใครมาเล่นใกล้ๆนี่ เดินทางอื่นดีกว่า

    "กริช เฮ้ย! กริช ทางนี้ๆ!!!"
    จ๊ากกก!! ใส่กุงเกงลิงสีฟ้านี่ท่านโมโหเหรอท่านเจ้าพระคู๊ณ!! ไม่ใช่เวลาบ่นว้อย ตั้งสติเข้า! กริชอยู่ทางไหน!?

    "เออ เรียกทำไมวะ?"
    "เล่นบาสกัน"
    "กรูจะไปกินข้าว แดดเปรี้ยงๆร้อนตายชัก"
    เสียงสนทนาดังอยู่อีกด้านของมุมโรงอาหาร เขาอยู่ใกล้แค่นี้เอง ต้องหนีแล้ว! อย่ารีบเร่งเดี๋ยวผิดสังเกต หันปกติ แล้วก้าวเท้าซะ...

    "เล่นกันก่อนดิ๊กริช"
    "กรูกลัวไข่ลูกเขยหมดว่ะ"
    "อะไรจะเสี้ยนอยากกินขนาดนั้น? หรือเมื่อคืนเสียโปรตีนไปเยอะวะ ฮ่าฮ่า" อุ๊ก! ใครพูดเข้ากลางใจเลย
    "กริชมันคงเตรียมตัวจะเป็นลูกเขยบ้านไหนล่ะมั้ง" เหอเหอ....ใครกันแน่จะได้เป็นลูกเขย
    "เวลานี้แหละดีสนามว่าง เที่ยงสี่สิบค่อยไปกินข้าว โรงอาหารก็โล่งดีด้วย"
    "เออ เล่นก็เล่น" เสียงกริชหัวเราะกลบเกลื่อนตามด้วยเสียงของหนักๆ ลงปุ๊ใกล้ๆ ตัวผมนี่เอง เสียงเหมือนหนังสือหล่นบนขอบปูนข้างโรงอาหาร เป็นกิริยาที่นึกภาพได้เพราะผมก็เด็กบาสคนนึง ร่าเริงจริงนะกริช ผ่านเรื่องเมื่อคืนเขาจะอยู่ในอารมณ์ไหนเนี่ย จะไปรู้รึ? ผมยังบอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูกเลย

    แคร้ก!! เสียงพวงกุญแจหล่นบนหนังสือ หูดีไหมล่ะไม่ต้องดูก็รู้หมด
    ..
    ..
    กุญแจ!!!!
    ..
    ..
    คนที่เปิดฝาโออิชิเจอ 1 ล้านคงรู้สึกแบบนี้แหงๆ ชีวิตพิสดารดั่งนิยายอะไรจะโชคดีมหาศาลขนาดนี้!!
    อยากชะโงกหน้าไปดูให้แน่ใจว่าเป็นพวงกุญแจของกริชจริงมั๊ยแต่เสียงคนเล่นบาสอยู่ใกล้มาก ถ้าเป็นปกติผมน่าจะรีบหนีจากตรงนี้แต่เจ้าพระคุณอุตส่าห์ส่งโอกาสดีขนาดนี้มา จะทำยังไงดี!!!

    ด้วยดวงตาแห่งธันดาร่า! ข้าขอเห็นภาพ!!! โว้ย...ตรูบ้าไปแล้วแน่ๆ <--- (มุขธันเดอร์แคท แก่ไปใหญ่เลย)

    ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันคือแสนไกล..... เพลงเอนโดรฟินบรรเลงประกอบในสมอง
    กลางโรงเรียนตอนพักกลางวัน
    นักเรียนครึ่งโรงเรียนกำลังทานข้าวในโรงอาหารข้างๆ ตรูนี่เอง
    ต่อหน้าคนห้าหกคนที่กำลังชุลมุนเล่นบาสอยู่ตรงหน้านี้
    หนึ่งในนั้นคือกริชซะอีก!
    โอกาสสำเร็จมีสักแค่ไหน? คิดเข้าๆๆ ....เป็นไปไม่ได้เลย.....
    โดนจับได้นี่ความแตกคาหนังคาเขาเชียวนะ แถมเป็นอาชญากรรมอีก แต่โอกาสแบบนี้คงไม่มีอีกแล้ว เอาไงดี! หาจังหวะอื่นดีกว่ามั้ง...คิดเข้าสิอย่ายอมแพ้! แผนอะไรที่มีในหัวเอาออกมาให้หมด จะมัวยืนตรงนี้นานๆ ก็ไม่ได้เขาอาจเดินเลี้ยวมาตรงนี้ตอนไหนก็ได้ เราห่างกันแค่ระยะห้าก้าวเองมั้ง!
    เสียงพวงกุญแจดังชัด มันน่าจะวางบนหนังสือข้างโรงอาหารไม่ไกลจากตำแหน่งผมนัก แต่จะทำให้คนทั้งวงบาสตอนนี้หันไปอีกทางพร้อมกันได้ยังไง?
    ปาฎิหาริย์ไม่เกิดซ้ำสอง เราต้องสร้างมันเอง!!!

    นักเรียนอีกกลุ่มกำลังเดินมาข้างหลังผม โอกาสเดียวเท่านั้นต้องคว้าไว้ให้ได้! ผมหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงกับอีกสิ่งจากกระเป๋าตังค์ หันหน้าเข้าข้างฝาแล้วประกอบมันให้พร้อมลงมือ....

    ...กริช ขอให้นายรู้ไว้ว่าทุกอย่างที่ผมทำนี่ทำเพื่อนายนะ...

    กดปุ่ม!!!
..
..
..

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






gobgab

  • บุคคลทั่วไป

..........ต้นจะทำไรหว่า.........ลุ้นๆ........ :interest: :interest:

mu_off

  • บุคคลทั่วไป
ไรหว่า... :confuse:

ลุ้นด้วยคนคับ... o14

ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
มาลุ้นด้วยคน  o15

taebin7

  • บุคคลทั่วไป
ตามมาลุ้นด้วยอีกคนน๊า


ขอบคุงที่มาต่อนะงับ o15

dokebi

  • บุคคลทั่วไป
กดปุ่ม ปุ่มไรหว่าโทรศัพท์ อะเปล่าหรือ ต้นจะว่างระเบิด  :haun5: :laugh3: :laugh: o3

athens

  • บุคคลทั่วไป
ปุ่มไรหว่า ต้นคิดจะทำไรอีกแล้วววว


ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
เหอเหอ อย่าบอกนะว่า วางระเบิดสนามบาสไว้  :laugh:  :laugh:

meeza31

  • บุคคลทั่วไป
ปุมไรอะ  o2

meemewkewkaw

  • บุคคลทั่วไป
แค่เป็นเกย์ก็ลำบากพอแล้ว

ยังจะมาทำให้เรื่องมันยุ่งยากเข้าไปอีก ตามลุ้นทุกช็อทจริงๆ

ขอบคุณครับ :yeb:

ออฟไลน์ zandwizz

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2245
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +148/-7
 o15

โทรศัพท์หรือเปล่า

สงสัย มาต่อเร็ว ๆ เน้อ

 :impress:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด