เพิ่งกลับถึงที่พักครับ พรุ่งนี้เย็นจะกลับบ้าน วันที่ 15 นี้ พวกผมจะไปทำบุญให้ไอพัดด้วย วันเวลานี่ผ่านไปรวดเร็ว อึดใจก็ครบรอบวันตายของเพื่อนคนนี้อีกแล้ว ผมมาต่อให้ก่อน และถ้า 13 - 15 เมษายนนี้ ได้มารวมตัวกัน ผมจะบอกอีกครั้งนะครับผม เผื่ออยากมีคำถามถึงพวกเรา ^^
กีตาร์ ตัวแม่เมื่อเราเดินทางมาถึงที่บ้านสวนของพี่บอล ผมเดินถือกระเป๋ามาวางที่หน้าบ้าน และขอไปเดินรอบๆสวนผ่อนคลายอารมณ์นิดหน่อย เกือบสองปีแล้วสินะ ที่ผมมาที่นี่ ครั้งนั้นผมจำได้ว่า เคยโดนพี่จัสลวนลาม และไอต้าก็ช่วยดูแลผมในตอนนั้น
“ เดินมาทำอะไรคนเดียว ไม่กลัวหมูป่าขวิดเหรอ ”
“ อ้าว พี่จัส ” พี่จัสเดินยิ้มหวานมายืนข้างๆผม
“ คิดถึงไอต้าล่ะสิ ไอบอลบอกว่ามันโทรฯมาหา ทำไมไม่กลับไปรับ ” ผมก้มหน้า
“ ทำเพื่ออะไรครับ ถึงมันมา ก็จำไม่ได้อยู่ดี จะเอามันมาทรมานทำไม ”
“ ฮ่าๆๆ ” พี่จัสหัวเราะเฉยเลยครับ
“ ตลกอะไร ”
“ งอนโหดขนาดนี้เชียว ” ผมไม่อยากพูดต่อครับ กะจะเดินหนีไปทางอื่น แต่พี่จัสเดินมาขวางไว้
“ กีตาร์ ฟังพี่ ” พอพี่จัสทำเสียงเข้ม ผมยืนนิ่งเลย ผมยังจำหลายๆครั้งที่พี่จัสทำไม่ดีกับผมได้
“ คะ .... ครับ ”
“ ตอนที่กีไม่ยอมคุยกับมัน มันทำแทบทุกวิธีเพื่อที่จะได้คืนดี มันรู้ทั้งรู้ว่าพี่ชอบกี แต่มันก็บากหน้ามาขอความช่วยเหลือ มันทำอย่างกับกีเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามากๆสำหรับมัน แล้วกีทำอะไรบ้าง ” ผมได้หน้าชาอีกรอบครับ เมื่อคืนนี้เซฟก็พูดไปเรื่องหนึ่งแล้ว
“ พี่ไม่พอใจพวกเพื่อนๆ กับน้องๆหรอกนะ ที่ทำท่าโกรธ ทำท่ารำคาญไอต้า มันจำอะไรไม่ค่อยได้ เราจะคาดหวังอะไรจากมัน ตอนที่มันฟื้นทุกคนก็พากันดีใจออกหน้าออกตา พอไม่เป็นอย่างที่หวังก็จะทิ้งมันเลยงั้นหรือไง ” เวลาพี่จัสอารมณ์ขึ้น น่ากลัวจริงๆอะครับ ผมอ้าปากไม่ออก ไม่กล้าสบตาด้วย
“ อยากทำอะไรก็ทำเถอะ พี่มาบอกแค่นี้ ” พี่จัสเดินกลับไป ผมได้แต่ยืนนิ่งตรงนั้น หลายคำที่พี่จัสตำหนิ ผมรู้สึกได้เลยจริงๆว่า พี่จัสห่วงใยทั้งผมและไอต้าจริงๆ แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะ เฮ้อ
ผมเดินกลับมาที่บ้านพัก แต่ไม่เห็นรถยนต์สักคัน และไม่เห็นพวกเพื่อนๆพี่ๆด้วย พวกเขาไปไหนกันหมดเนี่ย
“ สวัสดีค่ะ มากับน้องบอลเหรอคะ ” มีป้าคนหนึ่งเดินมาสอบถามครับ
“ ครับ ผมกีตาร์ครับ เขาไปไหนกันหมดเหรอครับ ”
“ ได้ยินว่าจะไปซื้อของที่ตลาด เดี๋ยวคงกลับมาล่ะค่ะ ..... ทานน้ำนะคะ เดี๋ยวดิฉันไปหยิบให้ ” ผมขอบคุณ และมานั่งรอที่ลานหน้าบ้าน มองไปรอบๆบ้านสวนของพี่บอล ถ้าเราได้มาอยู่หรืออย่างน้อยได้มาพักผ่อนในที่แบบนี้ สักปีละครั้ง คงจะผ่อนคลายความเครียดไปได้มาก
“ น้ำค่ะ ”
“ ป้าไม่ต้องเรียกผมแบบนั้นหรอกครับ ผมเขิน แฮะๆ ” ป้ายิ้มให้ผม
“ ค่ะ ครั้งก่อน ป้าไม่ได้อยู่ด้วย เลยไม่มีโอกาสได้พบกัน ”
“ อ่อ ครับ ” ผมจิบๆน้ำ หูว น้ำหวานหอมมากเลยครับ
“ น้ำอะไรครับป้า หอมมากๆ ”
“ ใบเตยกับมะลิค่ะ คุณบอลชอบมากเลยนะ .... เอ่อนี่ คนไหนแฟนคุณบอลเหรอคะ ” ผมแทบจะสำลักน้ำ
“ เอ่อ ป้ารู้ใช่ไหมว่า พี่บอลเป็น .... ”
“ ค่ะ คุณบอลไม่ได้ปิดบังใครเลยค่ะ ”
“ คนที่ขาวๆ กว่าเพื่อน ตัวไม่ผอมมาก ตาดุๆนิดนึง คนนั้นอะครับ ” ป้าพยักหน้า
“ แล้วหนูล่ะคะ มากับแฟนหรือปล่าว ” ผมยิ้ม
“ แฟนผมจำผมไม่ได้ครับ ”
“ คุณพระ โกรธเคืองกันหรือคะ ” ผมตั้งท่าเตรียมจะเล่าให้ฟัง แต่มีรถคันหนึ่งเข้ามาพอดี ป้าเลยต้องวิ่งไปดู ป้ามองมาทางผม แล้วก็ชี้ไปตรงที่จอด นั่นรถใครหว่า
“ ใครมาครับป้า ”
“ เขาบอกว่าเป็นพี่ชายของหนู ” ผมใส่รองเท้า แล้วเดินมาตรงที่จอดรถ พอลงรถได้แค่นั้นแหละ ผมยิ้มร่าเลยครับ
“ พี่เบส พี่โพธิ์ สวัสดี ..... มึง ”
“ มานี่เลย ” ผมยังตกใจ และไม่ทันได้ตั้งตัว ก็โดนไอบ้าคนที่ผมกำลังคิดถึง ดึงออกมาอย่างเร็ว โดยที่พี่ๆก็ไม่ได้ห้ามปรามมัน
“ คุณคะๆ จะทำอะไรหนูกีตาร์คะ คุณๆห้ามหน่อยสิคะ ” ป้ามีน้ำเสียงร้อนรนมาก คนบ้านพี่บอลนี่นิสัยดีจริงๆครับ
“ ปล่อยคู่รักเขาเคลียร์กันเถอะครับ ”
“ อ๋อ ” ป้าร้องอ๋อ คงจะนึกออกอะครับ ผมโดนไอต้าฉุดกระชากลากถูมาจนถึงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“ ไอต้าๆๆ อย่าดึงดิๆ ”
“ ...... ” มันมองซ้ายมองขวา จะทำอะไรวะ
“ โอ๊ะ .... ต้า มึงเป็นอะไร ” ไอต้ากอดผมไว้แน่น เหมือนกับกลัวว่าผมจะดิ้นหนีไปอย่างนั้น
“ บอกแล้วใช่ไหม ว่าให้อยู่ด้วยกัน ทำไมต้องทิ้งกันมาด้วย ”
“ ทิ้งอะไร มึงนั่นแหละที่ทิ้งกู ” พอมันว่าผม ผมจึงผละมันออกครับ
“ เราเนี่ยนะ ทิ้งตอนไหน ”
“ มึงเคยบอกด้วยว่าชอบกูได้ยังไง ฮึก มึงจำไม่ได้ด้วยซ้ำอะ แล้วทำไมกูต้องอยู่กับมึง ฮึก .... มันจำคนนู้นคนนี้ได้ เพื่อนใหม่ๆมึงยังจำได้เลย ฮึก ฮือออ ” ผมร้องไห้โฮแตกกันเลยทีเดียว ผมอัดอั้นมาหลายต่อหลายครั้ง
“ หยุดร้องเถอะน่า เดี๋ยวจะหายใจไม่ออกนะ ”
“ ฮึก .... ” ผมเงยหน้ามอง มันพูดว่าผมจะหายใจไม่ออกเหรอ
“ พี่เบสเล่าว่า ถ้ากีร้องไห้มากๆ จะหายใจไม่ออก มีเรื่องอะไรไม่พอใจ ค่อยๆเล่าให้ฟังก็ได้ หรืออยากต่อยต้าก็โอเค แต่อย่าร้องไห้นานๆ หายใจไม่ออกน่ะทรมานมากนะ ” ผมยืนนิ่งเลยครับ น้ำเสียงของมัน เริ่มกลับมาเหมือนเดิม
“ มึงจำอะไรได้บ้าง ”
“ กลับไปนั่งที่บ้านดีกว่า พี่ๆจะเป็นห่วง ” ผมเดินมากับไอต้า พอมาถึงหน้าบ้าน พวกพี่ๆกลับกันมาแล้ว กำลังยืนเป็นกลุ่มๆ พี่จัสพอเห็นว่าผมร้องไห้ พี่แกตรงดิ่งเข้ามากระชากคอเสื้อไอต้าอย่างแรง
“ มึงทำให้น้องกูร้องไห้เหรอห๊ะ ! ”
“ หึ แล้วที่มึงเคยทำแฟนกู คิดว่ากูลืมแล้วเหรอ ”
“ หืม ... ” เสียงหืมดังมาจากข้างหลังครับ ทุกคนงงกันหมด เพราะเรื่องที่พี่จัสรังแกกีน้อยของผม มีแค่เราสามคนเท่านั้นที่รู้ พี่จัสปล่อยมือ มองหน้าไอต้าอย่างสงสัย
“ ไหนว่ามึงจำไม่ได้ แล้วทำไมจำเรื่องนั้นได้วะ ”
“ ไม่รู้ แต่อย่าทำกับแฟนกูอีก ” พี่จัสเกาหัวแกรกๆๆ ไอต้าจูงมือผมเดินมานั่งที่บ้าน
“ ต้า เป็นอะไร ” ไอต้ามองไปรอบๆ
“ เราเคยมาที่นี่ ... ใช่ไหม ” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“ แต่ตอนนั้นเรามากันมากกว่านี้ ” ผมบอกมันเพิ่มเติม ไอต้ามันทำท่าทางแปลกๆ เหมือนว่ามันกำลังเวียนหัวครับ
“ แฮ่ก กี ขอน้ำกินหน่อยสิ ” ผมรีบส่งน้ำให้ และส่งสัญญาณไปหาพี่ๆ พี่เบสรีบวิ่งมาทันทีครับ
“ ว่าไงน้อง ”
“ พี่เบส ไอต้ามันท่าไม่ดีอะ เราพามันไปโรงพยาบาลไหม ” ไอต้านั่งลงที่เก้าอี้ ตามันลอยๆผิดปกติ
“ เราพามันไปโรงพยาบาลในเมืองเถอะ กีโทรบอกป้าจีนด้วยนะ .... ต้า ๆ ลุกเหอะ ”
“ ครับ ” มันยังพูดจารู้เรื่องนะครับ ผมพามันมาส่งที่โรงพยาบาลเอกชนประจำจังหวัด
ป้าจีนโทรศัพท์คุยกับพ่อของพี่บอล เพื่อให้ช่วยจัดการส่งใบมอบอำนาจวินิจฉัยโรคให้ด่วน โดนรีบส่งประวัติจากโรงพยาบาลที่รักษาไอต้า มาที่นี่ จากวันสบายที่พวกผมจะได้ผ่อนคลาย กำลังจะเป็นวันที่ต้องตื่นเต้นที่สุดอีกวันแล้วครับ
“ คุณ ... รบกวนเชิญทางนี้หน่อยค่ะ ” พยาบาลเรียกชื่อของผม ในขณะที่พวกเพื่อนๆและพี่ๆยืนรอด้านนอก
“ ครับ ” ผมเดินตามพยาบาลเข้ามา ไอต้านอนหลับอยู่ที่เตียง คนที่ยืนอยู่เป็นแพทย์สองคน ท่านหนึ่งยังหนุ่มๆ ส่วนอีกท่านอายุค่อนข้างมากแล้วครับ
“ สวัสดีครับ ผมจิตแพทย์ ... ยินดีที่ได้พบนะ เดี๋ยวเรามาคุยกันสักหน่อย ” หมอท่านที่หนุ่มๆยังยืนดูอาการของไอต้า ให้ผมเพียงสองคนเดินเข้ามาในห้องอีกห้องหนึ่ง
“ เอ่อ คืออย่างนี้นะ ผู้ป่วยและแม่ของผู้ป่วยอนุญาตให้ผมเล่าอาการให้ฟัง ”
“ สมองของมันได้รับการกระทบกระเทือนมาก่อน ไม่ทราบ ... ”
“ ฮ่ะๆๆ ผู้ป่วยนี่คงจะรู้จักคุณดี เขาบอกว่าคุณจะต้องกระวนกระวายมาก ” ฮึ่มมม ไอต้า
“ แล้วไม่ทราบเป็นยังไงครับ ”
“ อย่างแรก ผู้ป่วยไม่ได้สมองเสื่อม ”
“ จริงเหรอครับ แล้วทำไมทางนู้นถึงบอกแบบนั้น ”
“ คือ คุณแม่ของผู้ช่วยต้องการให้ปิดเอาไว้ ” เรื่องมันชักยังไงอยู่นะเนี่ย
“ ความจริงผู้ป่วยกำลังมีภาวะซึมเศร้าร้ายแรง ”
“ ยังไงครับหมอ ”
“ อุบัติเหตุทางรถยนต์ เกิดมาจากภาวะซึมเศร้าที่ผู้ป่วยเป็นมาร่วมปีแล้ว อาการของเขาน่าเป็นห่วงนะครับ บางทีครั้งที่กำลังจะเจอนี้ อาจจะร้ายแรงกว่าครั้งที่เกิดอุบัติเหตุ ” ผมมือไม้อ่อนไปหมด ทำไมเรื่องราวมันวุ่นวายไปแบบนี้ เวรกรรมอะไรของเรานะ
หัวข้อ: คู่รัก นักกีฬา (กีตาร์ กะ กีตาร์) ส่งข่าว 09/09/2555 (อ่าน 333137 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก