ตอบจบ
[ต้า] …เวลาเริ่มค่ำแล้ว ผมกำลังวุ่นกับการทำรายงานที่คณะ ช่วงที่ผ่านมาผมเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์เพื่อหนีแม่ ไม่ให้ติดต่อผมได้ แต่ผมบอกกับพี่เปียโนแล้วว่า อยากให้ช่วยดูแลแม่แทนผมที ผมไม่สามารถเจอหน้าของแม่ และแสดงท่าทางว่าไม่คิดอะไรไม่ได้จริงๆ
“ หน้าแกเครียดมากเลยอะต้า ไหวไหม ” ฟ้าเพื่อนของผมพูดขึ้น
“ ไม่ๆ สบายมาก ” ผมนั่งทำรายงานกับเพื่อนอีกสามคน หนึ่งในนั้นคือไอเซฟ
“ กูว่านะ มึงกลับไปหาแฟนมึงหน่อยดีไหม เห็นมึงกระสับกระส่ายแล้ว กูทำงานไม่ได้ว่ะ ” ไอเซฟ กำลังนั่งหาข้อมูลจากคอมพิวเตอร์ หันมาพูดด้วย
“ กูเข้าใจมึงต้า จัดการปัญหาส่วนตัวก่อนก็ได้ ทางนี้พวกกูจัดการให้ ” เพื่อนผมอีกคนบอก
“ งั้น กูรีบไปรีบมา ” ผมขอบคุณพวกมันที่เข้าใจ และรีบตรงมาที่คอนโด
ผมเคาะประตูเรียกให้คนเปิดห้อง พอประตูเปิดออก ผมเห็นไอนุยืนอยู่ตรงหน้า
“ กีล่ะนุ ”
“ ดีที่มึงมา วันนี้กีอาการไม่ดีเลยว่ะ มันเครียดจนหน้างี้นะ ... บอกไม่ถูกๆ ” ผมรีบเข้ามาในห้อง ผมเคาะประตูเรียกกี แต่ไม่มีคนเปิด
“ นุ กีอยู่ห้องมึงหรือปล่าว ”
“ ไม่ กูเพิ่งส่งมันเข้าห้อง ... มันไม่ยอมตอบตอนที่กูเรียก จะว่าไปนี่ได้ชั่วโมงละ ” มือไวเท่าความคิดครับ ผมควักกุญแจขึ้นมาไข
“ มึงเอากุญแจมาจากที่ไหน ”
“ กูแอบทำตอนทะเลาะกัน ” พอเปิดประตูได้ ผมรีบมองหาตัวของกี แต่ไม่พบครับ
“ นุๆ กีหายไปไหนวะ ”
“ ไม่ตลกนะมึง กูเพิ่ง ... มันไปไหนวะ ”
“ กี !!! กี !!! … ดูหน้าต่างหน่อยเพื่อน ” ผมให้ไอนุไปดูที่หน้าต่าง
“ หน้าต่างล็อกนะ ” ผมมองไปที่ห้องน้ำ ขณะนั้นก็มีเสียงเปิดประตูออกมา
“ กี ... มีด ” ไอนุอุทาน กีเดินออกมาด้วยสีหน้าที่แย่มากๆ น้ำตาร่วงเป็นสายน้ำเลย ผมรีบวิ่งไปคว้ามีดออกจากมือ
“ ฮือ ต้า กูขอโทษ กูจะไม่ทำแล้ว ฮือออ ” ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเพียงแต่พากีไปล้างคราบน้ำตา และปลอบจนกีหายสะอึกสะอื้น ก่อนที่ผม และนุจะเริ่มถามเหตุการณ์เมื่อครู่ ว่าเกิดอะไรขึ้น
[ กี ... ]ขณะที่ผมยื่นมือซ้ายออกมา ผมอาจจะคิดไปเองว่า ผมมองเห็นทุกๆอย่างขาวโพลนไปหมด นาทีนั้นผมหวังว่า ผมจะจบเรื่องเลวร้ายทั้งหมดได้ ด้วยการทำสิ่งที่สิ้นคิดที่สุด ... ผมคิดฆ่าตัวตาย
แต่เสี้ยววินาที ก่อนที่ผมจะลงมือ ผมกลับนึกถึงเหตุการณ์หนึ่ง เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อร่วมหกปีที่แล้ว ก่อนที่พ่อผมจะเสียชีวิตได้เพียงสี่เดือน พ่อของผมมาทานข้าวที่บ้าน โดยที่แม่ของผมไม่อยู่ที่บ้าน
“ พ่อถามลูกๆ ถ้าพ่อจะหาเงินมากองให้ ลูกๆจะเอาไหม ” วันนั้น ทั้งผม พี่เบส และพี่แซ็กก็อยู่ด้วย
“ พ่อจะหาจากที่ไหน ” พี่แซ็กถาม
“ ไม่ต้องรู้หรอก แค่ถามว่าอยากได้ไหม ” ผมนั่งคิดไม่นาน ก็ตอบพ่อไป
“ พ่อเป็นข้าราชการ ถ้าจะหาเงินตั้งมากมาย พ่อต้องไปโกงคนอื่นมาแน่ พวกผมไม่อยากได้เงินแบบนั้นหรอก ” พ่อของผมเป็นข้าราชการผู้ใหญ่ แต่บ้านผมไม่ค่อยมีเงินมีทอง จู่ๆพ่อพูดว่าจะหาเงินให้ มันดูจะแปลกๆไป ผมเลยบอกไปแบบนั้น
“ ฮ่าๆๆ อืม ... พ่อบอกไว้อย่างหนึ่งนะ วันที่แม่เขากลัวที่สุด คือกลัวว่าพ่อจะตายก่อน พวกเราทุกคนรักกันให้มากๆ และดูแลแม่ด้วยนะ ” ตอนนั้นเองที่ผมเหมือนตื่นจากฝัน มีดที่คามือของผม หลุดจากมือแทบจะทันที จากนั้นผมก็ปล่อยโฮออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็น ผมนั่งกองอยู่ที่มุมห้องน้ำ ร้องไห้จนนึกว่าผมจะขาดใจแล้วเสียอีก
ทำไมผมถึงคิดเรื่องโง่ๆแบบนี้ได้ พ่อของผมเคยสั่งเอาไว้ ท่านเคยบอกว่าแม่ผมกลัวที่สุดคือกลัวว่าพ่อจะตายจากไปก่อน และเรื่องนั้นก็เกิดขึ้นจริงๆ ตอนนี้ผมยังมีแม่ต้องดูแลและให้กำลังใจกัน ผมยังมีคนที่รักอีกมาก ทำไมผมต้องมาคิดทิ้งชีวิตด้วยเรื่องแค่นี้ด้วย ... ใบหน้าของแทบทุกคนลอยเข้ามาสู่ความคิดของผม และคนที่ผมรู้สึกผิดมากที่สุด คงหนีไม่พ้นแม่ของผมเอง ถ้าเมื่อครู่นี้ ผมตัดสินใจโง่ๆแบบนั้นลงไป คนที่จะต้องเสียใจมากที่สุด ก็คือแม่
ผมได้ยินเสียงคนเรียกจากด้านนอก ผมหยิบมีดที่ถือเข้ามาด้วย ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ไอต้ากับไอนุยืนอยู่ตรงหน้าผมครับ
“ กี ... มีด ” ไอนุ อุทานออกมา ส่วนไอต้ารีบวิ่งมาคว้ามีดออกจากมือของผม
“ ฮือ ต้า กูขอโทษ กูจะไม่ทำแล้ว ฮือออ ” ไอต้ากอดผมเอาไว้ มันพาผมเดินเข้ามาในห้องน้ำ จากนั้นมันทุบหลังของผมอย่างแรง
“ ทำไมคิดทำเรื่องโง่ๆแบบนี้ ห๊ะ !!! จะฆ่าตัวตายใช่ไหม ” มันกระชากคอเสื้อของผมด้วย มันคงโกรธผมมาก
“ ต้า กูจะไม่ทำแล้ว ฮืออออ ” ไอต้ามันเข่าอ่อน ทรุดตัวลงร้องไห้ ผมสองคนใช้เวลาครู่ใหญ่ๆถึงจะสงบสติลงได้ ผมเดินออกมานั่งที่ด้านนอก
“ กี มึงควรไปโรงพยาบาลนะ ” ไอนุบอกผม ตาของมันตอนนี้น่ากลัวพอๆกับตอนที่ไอต้าโมโหเลยครับ และที่สำคัญ หน้ามันแดงจัดกว่าวันนั้นอีก
“ ปล่อยไว้แบบนี้แหละ ” ไอต้าพูดขึ้น
“ ต้า แฟนมึงเกือบฆ่าตัวตาย จะปล่อยไว้ได้ยังไง ” ไอต้าก้มหน้านิ่ง
“ นุ ที่ผ่านไปแล้วปล่อยไปเหอะ ”
“ ไอต้า มึงเล่ามาซิ ว่าแม่ของมึงทำอะไรไว้ มึงถึงทำตัวแบบนี้ ”
“ เรื่องน่ะ คือ ... ” ไอต้ามันเล่าให้ฟังว่า ตั้งแต่พ่อของมันตาย แม่ของมันก็เปลี่ยนไป เข้มงวดกับมันมาก เวลาไม่พอใจที่ทำงาน ก็จะเงียบไม่พูดไม่จา และคอยตรวจสอบไอต้าทุกฝีก้าว เรียกว่ามันไม่เคยได้ทำอะไรเองเลย
“ หลังๆเลยกลายเป็นว่า ถ้ามีทางที่กูจะแหกกฎเกณฑ์ได้ กูจะทำหมดทุกเรื่อง ”
“ งั้น ทำไมป้าถึงยอมเรื่องเราล่ะ ” ผมถามไอต้าครับ
“ ไม่รู้สิ ” ไอต้าตอบผมตามตรง
“ ต้า มึงอย่าทำกับแม่แบบนี้เหอะ กูขอร้อง มึงกลับไปหาท่าน อย่างน้อยมึงเป็นลูก ... ส่วนกี ต่อไปถ้าป้าจีนว่ามา มึงก็เล่าให้กูฟัง อย่าเก็บไว้คนเดียว ”
“ ขอบใจนะเว้ยลิง ”
“ ไม่ใช่เพื่อน กูไม่สนหรอก พวกโง่ ” ผมสามคนเริ่มจะยิ้มได้ แต่ไม่รู้เลยว่า ไม่นานจากนั้นจะเกิดเรื่องขึ้นอีกมากมาย
แม่ของผมลาออกจากการทำงานกับป้าจีน และขายหุ้นคืนให้ป้าจีน โดยมาขอทำงานกับพ่อของพี่บอลแทน รายได้ของบ้านลดลงมาก พี่แซ็กพยายามส่งเงินมาช่วยมากขึ้น พี่เบสก็ออกจากหอเก่า เพื่อมาอยู่หาที่ราคาถูกขึ้น
ด้านของป้าจีน อาการทรุดหนักมาก จนต้องผ่าตัดถึงสามครั้ง ผมไปดูที่ห้องพักเวลาที่ท่านสลบ ท่านดูเหมือนกับว่าจะไม่ไหวแล้ว ผมกับไอต้าผลัดกันมานอนเฝ้าแทบทุกคืน และยังมีพี่เปียโนอีกคนครับ
“ ผมจะทำยังไงดี ” ไอต้าเอ่ยขึ้นลอยๆ
“ ลูกต้า ถ้าจีนจะต้องไป เขาไม่ได้ไปเพราะลูกหรอก เขาคงไปเพราะเวรกรรมของเขา ” พ่อของพี่บอลจะมาเยี่ยมเป็นระยะครับ ส่วนแม่ของผมก็ไม่ว่างจากการทำงานเลย ผมสงสัยว่า ขนาดพ่อของพี่บอลยังไม่ค่อยกังวล ทำไมแม่ของผมถึงมุ่งมั่นขนาดนั้น
“ เราล่ะ สบายดีนะ ” พ่อพี่บอล เดินมาคุยกับผมครับ
“ ครับ ผมสบายดีครับ ”
“ คู่กันแล้ว ไม่แคล้วกัน ไม่ต้องกลัวไปนะ ” พ่อของพี่บอลปลอบผมกับไอต้า
สามวันต่อมา ที่โรงแรมของไอต้าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นตามมาอีก เรื่องคือ เหล่าลุงๆป้าๆของไอต้า ที่เคยได้รับเงินจากแม่ของไอต้าโดยการซื้อหุ้น พอรู้ว่าป้าจีนป่วยอาการสาหัสก็จะกลับเข้ามาอีกครั้ง มีแนวโน้มจะมายึดกิจการของป้าจีน ผมต้องติดตามไอต้าเข้ามาที่ห้องประชุม
“ ทุกคนได้รับเงินหุ้นส่วนไปแล้ว แม่ผมมีหุ้นส่วนใหม่แทนที่ เราจดทะเบียนกันแล้วนะครับ ” ไอต้าต้องมาร่วมในการแก้ปัญหานี้อีกครั้งครับ
“ จดอะไร ใครจด พวกลุงไม่เคย แม่ของต้าน่ะโกงพวกเรา ”
“ พูดอะไร ให้เกียรติพี่จีนด้วยนะคะ ท่านยังไม่ตาย ” เสียงคุ้นๆว่ะ
“ แม่ ” แม่ของผมครับ แม่มาพร้อมกับพ่อของพี่บอล และไอนุ
“ พวกคุณมีสิทธิอะไรมาเรียกร้องเรื่องนี้ ” พ่อของพี่บอลทุบโต๊ะใส่ พวกลุงๆป้าๆเริ่มจะกระวนกระวายแล้วครับ
“ คุณล่ะมีอะไร ” ลุงหัวล้านๆคนหนึ่งพูดขึ้น
“ ผมมีสิ ผมเป็นหุ้นส่วนผู้จัดการ ผมนี่แหละเป็นคนซื้อหุ้นพวกคุณ ... เอาทะเบียนไปดู ” พ่อพี่บอลส่งเอกสารให้ไอลิงนุช่วยแจก
“ นี่มันโกหกกันชัดๆ พวกคุณรวมหัวกันจะยึดกิจการของครอบครัวเราเหรอ เราจะฟ้องคุณ ” เอกสารที่ว่า เป็นเอกสารการออกจากหุ้นส่วนของพวกลุงๆป้าๆอะครับ
“ แก นังนี แกโกหกพวกฉัน ไหนแกจะช่วยพวกฉันไง ” อ้าวๆ เรียกแม่กู ว่านังเหรอวะ
“ ดิฉันปล่าวนะคะ ดิฉันปกป้องสิ่งที่เป็นชีวิต เป็นเลือดเนื้อ ที่พี่จีนทุ่มเทสร้าง รักษามาเท่านั้น พวกคุณได้สิ่งที่ควรได้ไปแล้ว ควรจะจบตรงนี้ แต่ถ้าไม่จบ เราวัดกันที่ศาลก็ได้ค่ะ ” ในที่สุด ลุงๆป้าๆยอมถอยไปครับ
“ คงไม่จบหรอก ” พ่อของพี่บอลพูดขึ้น ท่านพูดเพิ่มเติมว่า เรื่องวันนี้เป็นแค่ละครหลอกคนเท่านั้น หากป้าจีนเกิดไม่หายมาในเร็ววัน จะต้องมีเรื่องอีกแน่ ที่ว่าเป็นละคร เพราะแม่ของผมไม่มีอำนาจใดๆที่นี่อีกแล้ว ที่แม่ของผมหายไปหลายวัน และทำงานหนักในช่วงนี้ เพราะต้องรวบรวมหลักฐานเรื่องการโอนหุ้นต่างๆมาใช้ในงานนี้
“ ค่ะ อย่างน้อยก็ชะลอให้พี่จีน กลับมาแก้ไขต่อ ”
“ ถ้าเขาหายนะ ” พ่อของพี่บอลพูดอย่างปลงๆ
วันต่อมา ขณะที่กำลังนั่งเรียนอยู่ที่คณะ ผมได้รับข่าวดี พี่เบสโทรมาบอกผมว่า ป้าจีนฟื้น ท่านหายใจได้เอง และอยากเจอทุกๆคน โดยเฉพาะตัวผม
“ ผมเลิกเรียนบ่ายสี่ครึ่งอะ ผมขาดไม่ได้ด้วย ”
“ ได้ๆ พี่จะบอกแม่ให้นะ ”
“ นุๆ ป้าจีนฟื้นแล้ว ” ไอนุมองผมด้วยสายตากวนๆ
“ ป้าจะลุกมาฆ่ามึง มึงดีใจทำไม ”
“ ไม่หรอก ป้าต้องรักกูบ้างล่ะ กูไม่เชื่อว่าคนเราจะเกลียดกันได้ขนาดนั้น ท่านต้องเคยรักกูบ้าง ”
“ มองโลกสวยงามเหลือเกินปลาทองเอ้ย ” คนมักชอบพูดกับผมแบบนี้เสมอๆ ผมไม่ได้มองทุกอย่างสวยงามนะครับ แค่ชอบเลือกที่จะมองในมุมมองที่ผมสบายใจ
ช่วงเย็น ผม กับไอนุเดินทางมาที่โรงพยาบาล ห้องที่ป้าจีนพักฟื้น เป็นห้องสูทที่แยกห้องผู้ป่วยออกจากห้องผู้มาเยี่ยมครับ ทุกคนไม่ว่าจะเป็น พ่อและแม่ของพี่บอล แม่ของไอนุ แม่ของผม พี่ชายทั้งสองของผม พี่เปียโน ไอต้า พี่เชน มารวมกันอยู่ที่นี่แล้ว
“ ไม่เข้าไปด้านในเหรอครับ ” ผมถาม
“ จีนอยากคุยกับกีคนแรก นี่รอกันมาสามชั่วโมงแล้วนะ ” พ่อของพี่บอลบอก ผมรีบตรงเข้าไปในห้อง โดยที่พยายามทำใจเอาไว้ล่วงหน้า ไม่ว่าท่านจะด่าว่า หรือขับใสไล่ส่งอย่างไร ผมจะต้องรับให้ได้
“ กี มานั่งใกล้ๆป้ามา ” ป้าจีนซูบผอมลงไปมากครับ
“ เป็นอะไรไป ... มานั่งใกล้ๆป้าสิลูก ” ผมตกใจจนขาก้าวไม่ออก นี่ท่านแกล้งใจดีกับผมหรือปล่าว
“ ครับ ” ผมเดินช้าๆ ลากเก้าอี้อย่างระมัดระวังที่สุด และนั่งลงข้างๆเตียงผู้ป่วย
“ เกลียดป้ามากใช่ไหม ”
“ ปล่าวครับ ” ผมยังก้มหน้า ไม่กล้ามองหน้าของท่าน
“ ยื่นมือมาให้ป้าดูหน่อย ” ผมยื่นมือทั้งสองข้างให้ท่านดู
“ มือข้างไหน ที่ลูกจะปาดข้อมือ ”
“ หา อะไรนะครับ ” ผมตกใจจนลนลานไปหมด ท่านทราบเรื่องที่ผมจะทำตอนนั้นได้อย่างไร
“ เฮ้อ ป้าทำอะไรลงไป ... กีเคยได้ยินสำนวนนี้ไหม ”
“ ครับ ”
“ พ่อแม่ มักจะปกป้องลูกตัวเอง ทำตัวเป็นหนามที่แหลมคมปกป้องลูก แต่ไม่ได้คิดเลยว่า หนามที่เราสร้างมา จะไปทิ่มแทงหัวใจลูกของคนอื่นเขา ” ผมคิดตามที่ป้าบอกมา เริ่มเข้าใจหัวอกของท่านขึ้นมาเหมือนกัน
“ ก่อนที่ต้าจะเจอกี ต้าไม่ใช่ผู้ชายคนที่กีรู้จักหรอก เขาทำหลายอย่างที่ไม่ดี และป้าก็เสียใจมาตลอดที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเขาได้ แต่ครั้งแรกที่ป้ารู้สึกว่า ... แค่ก ... แค่ก ”
“ ป้าครับ นี่ครับ ” ผมเห็นป้าจีนสำลักในลำคอ เลยรีบวิ่งไปเอากระดาษกับถังขยะมาให้ ป้าจีนยิ้มให้ผม
“ ขอบใจจ้ะ ครั้งแรกคือครั้งที่ต้ามาบอกป้าว่า เขามีแฟน เขาบอกว่าชอบผู้ชาย ตอนนั้นป้าแอบหัวเราะ คิดว่าคงอยากหาของเล่นใหม่ๆ ป้าเลยไม่สนใจ อะไรที่เขามาขอ ป้าไม่ขัด เพราะรู้ว่าสักวันต้าจะต้องเบื่อ ” ผมสะอึกนิดๆครับ
“ แต่พอป้าเห็นว่า เด็กที่ต้าเล่าคือลูกกี ป้าตกใจมาก กีเป็นลูกของนี หุ้นส่วนเก่าของป้า ตอนนั้นป้ารู้สึกอายที่ลูกของป้าไปแบบนั้น ที่ป้าไม่ยอมรับเพราะป้าอายนะลูก ไม่ใช่ไม่เอ็นดู ” ผมยิ้มออกเต็มหน้าแล้วครับ
“ และป้าก็ได้เห็นแล้วว่า ลูกสองคนรักกันมาก ป้าเพิ่งเข้าใจวันนี้เอง ”
“ หืม มีคนมาคุยกับป้าแล้วเหรอครับ ” ป้าจีนพยักหน้า ผมหันกลับไปมองที่ด้านนอก คนพวกนั้นยืนหัวเราะสนุกสนาน นี่หลอกผมนี่หน่า
“ ป้าดูถูกลูกตัวเอง มั่นใจคนรอบข้างน้อยไป และหวาดระแวงคนที่รักเราแท้ๆ ให้อภัยป้านะลูก ”
“ ป้าครับๆ อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ ผมน่ะ ... ผมขอแค่ป้ารักผมเหมือนเดิม ผมก็ดีใจแล้ว ” ป้าจีนหุบยิ้มลง ใจผมนี่เย็นวาบเลย
“ ป้าจะรักเราเหมือนเดิมได้ยังไง ... ป้ารักเรามากกว่าเดิมอีกนะ ”
“ ป้าจีนอะ ” ผมสองคนนั่งยิ้มกันอย่างมีความสุข ป้าจีนถึงกับน้ำตาไหลออกมา จากนั้นต้า และแม่ของผมก็เดินเข้ามาในห้อง
“ นี พี่ขอโทษนะ ” ป้าจีนพูดต่อหน้าแม่ของผม
“ พี่คะ อย่าคิดถึงเรื่องเก่าๆเลย เราผิดกันทั้งคู่ที่ไม่เปิดใจกัน มัวแต่กลัวนู่นกลัวนี่ จนเกือบต้องเสียใจเพราะการกระทำของเรา ... แล้วมานี่เลยนะตัวดี คิดฆ่าตัวตายเหรอ นี่ๆๆๆ ” แม่ของผมหยิกแขนผมจนผมดิ้นเลยครับ แม่ผมหยิกแรงนะ เหอะๆ
“ แม่อ่า ”
“ คิดฆ่าตัวตายได้ยังไง มากไปแล้วนะ ” แม่กับผมกอดกันหลวมๆ เราสองคนร้องไห้เบาๆ น้ำตาในวันนี้ ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้าโศรก แต่เป็นน้ำตาแห่งความปิติครับ
“ ถ้ากีไม่คิดฆ่าตัวตาย แม่ไม่เกือบตาย จะเป็นแบบนี้ไหม ” ไอต้านี่ปากดีอะ
“ แกน่ะๆ ไม่ต้องล้อฉันนะ ฉันน่ะรับลูกกีนานแล้ว แต่แกนั่นแหละที่ไม่รู้จักดูแลให้ดี ฉันรู้นะว่าแกทำกีเสียใจมาหลายครั้ง ” ไอต้าเกาหัว มองมาทางผม
“ กีก็ทำหลายครั้งนะแม่ ” ไอต้าหันไปฟ้องแม่ของผม มันเรียกแม่ผมว่าแม่ด้วยอะ
“ อ้าวเหรอ ตัวดี ไปทำอะไรไว้ นี่ๆๆ ” แม่ไล่หยิกผมอีกรอบ คนที่ยืนด้านนอกยิ้มอย่างมีความสุขเช่นกัน ทุกเรื่องที่ผ่านมา เหมือนผมฝันไป ... ผมและไอต้ามาถึงจุดที่เราสองคนฝันไว้ได้ในที่สุด วันที่ทุกๆคนยอมรับความรักของเราได้
คืนนั้น ผมกับไอต้ามานอนเฝ้าป้าจีนที่โรงพยาบาล ผมนั่งกันอยู่สองคนที่ด้านนอก โดยที่ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องในวันนี้
“ ต้า ไม่มีอะไรคุยกับกูเหรอ ”
“ ระหว่างเรา ยังมีอะไรต้องคุยอีกเหรอ ” ผมมองหน้ามัน และยิ้มออกมา มีคำกล่าวหนึ่งที่ว่า คนที่รักกันมาก เพียงมองตาก็รู้ใจ ใช่แล้ว ... เราสองคนรักกันมากขนาดนั้นจริงๆ
-------------------------------- จบ -------------------------------
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
