โจ๊กอยากเหล้า...ไม่ใช่แระ....
โจ๊กอยากเล่าครับ
ผมวางสายจากมัน...เอ้อ....เป็นเอามากกว่าที่คิดอีกกู...อาการหนักเอาการอยู่.....มึงนะมึง....อ่อนจริงๆๆๆๆ
ผมไม่รู้ว่าทำไม..ผมต้องโทรหามันด้วย...ทั้งที่ผมเป็นคนที่ไม่ชอบคุยโทรศัพท์
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องห่วงมัน...
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงอยากจะดูแลมัน
ตกลงผมเป็นอะไร
...
เมื่อกี้ก็เหมือนกัน ไม่รู้จะโทรไปบอกมันทำไม...ว่าผมเลิกกับอ้อยแล้ว หรือพูดง่ายๆ...ว่าผมโดนอ้อยทิ้ง
เรียกร้องความสนใจเหรอ?...ไมใช่นะ
อยากให้มันเห็นใจ อยากให้มันปลอบใจ...ก็ไม่ใช่อีกเหมือนกัน
แค่อยากเห็นหน้ามัน ...อยากอยู่ใกล้ๆก็พอแล้ว
ผมต้องการแค่นั้นจริงๆ
หรือว่าจริงๆแล้ว..หรือว่าจริงๆแล้ว ทุกคำถามของผม ผมรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
เพียงแต่ผมยังไม่กล้าพอที่จะยอมรับมัน
ยังไม่พร้อมที่.......เอ้อ....
"กี้...."
"โฮ่งๆๆๆๆ..." กี้เป็นเพื่อนที่น่ารักของผมเสมอครับ
"กี้บอกพ่อหน่อยสิว่า...พ่อเป็นอะไร...พ่อไม่รู้ว่าพ่อเป็นอะไร...นอนหนุนนท้องแกหน่อยซิ..."
ผมเลิกกับอ้อยแล้ว
อ้อยเป็นฝ่ายบอกเลิกผมครับ...
ผมไม่รู้หรอกว่าทำไมเธอจึงบอกเลิก
เธอเพิ่งบอกเลิกผมเมื่อตอนเย็นนี่เอง
ตอนไปเดินเล่นกันที่ถนน....
เธอบ่นว่า...ทำไมต้องพาเดินที่นี่ด้วย
ทำไมไม่ไปเดินเล่นกันที่ห้าง
ก็ผมชอบแบบนี้มากกว่า
"โจ๊กค่ะ....อ้อยร้อนนะ...ไปเดินเล่นกันที่ห้างดีกว่านะ"
"ไหนๆก็มาแล้ว...นะค่ะ...เดินเล่นกันที่นี่ก่อนแล้วกัน วันหลังค่อยไปเที่ยวห้างกันนะค่ะ"
"อ้อยไม่ชอบ" น้ำเสียงเธอออกจะเกรี้ยวกราดนะ
"ทีไอ้จูนมันยังมาชอบเดินเล่นกับพี่ได้เลย" พูดจบ อ้อยจ้องหน้าผมนิ่งเลยครับ ผมพูดไรผิดเหรอ?
"แต่อ้อยไม่ใช่พี่จูนนี่ค่ะ..." ผมไม่น่าพูดอย่างนั้นกับอ้อยออกไปเลยจริงๆ
"........" ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดไรดี ผมเลยเลือกที่จะเงียบ
เอ๊ะ!!!!!....นั่นมันอ่อนนี่...แล้วมันมากับใคร..ผู้หญิงที่ไหนว่ะ....หงุดหงิดว่ะ
มันคงไม่เห็นผมนะครับ
แต่ผู้หญิงที่มากับมันคงจะเห็นผม....หน้าคุ้นๆ
"โจ๊ก...โจ๊กค่ะ...มองไรอยู่อ่ะ อ้อยเรียกหลายครั้งแล้วนะ"
"ปะ..เปล่าค่ะ...เมื่อกี้อ้อยว่าไงนะค่ะ"
"โจ๊กอึดอัดมั๊ย?"
"อึดอัดอะไรค่ะ"
"ทุกเรื่อง"
"ก็ไม่นิค่ะ"
"แต่อ้อยอึดอัดนะ...อึกอัดมาก...อ้อยไม่รู้ว่าโจ๊กเป็นอะไร...โจ๊กเปลี่ยนไป..." ใช่ ผมเปลี่ยนไป
"........." ผมรอฟังว่าเธอจะพูดไรต่อ
"อ้อยว่า...เราสองคนห่างกันซักพักดีมั๊ย?..."
"หมายความว่า?...."
"ไม่ใช่เลิกกัน....แต่ลองห่างกันดู...ว่าเราจะคิดถึงกันมั๊ย?...ว่าเราทั้งสองอยากจะกลับมาเหมือนเดิมกันมั๊ย?...หรือห่างกันแล้วมีความสุขกว่ากัน?..."
"โจ๊กทำไรผิดค่ะ?"
"โจ๊กไม่ได้ทำผิด...อ้อยเองที่ผิดค่ะ...ผิดเองที่เรียกร้องจากโจ๊กมากเกินไป"
"อ้อยเสียใจมั๊ยค่ะที่ทำแบบนี้..." ผมไม่รู้ว่าผมจะถามคำถามนี้ไปเพื่ออะไร..หรือผมแค่อยากรู้...เธอบอกเลิกผม แต่เธอกลับจะร้องไห้...ซะเอง
"แล้วโจ๊กล่ะรู้สึกยังไงบ้างที่ได้ฟังคำนี้จากอ้อย?"
"ตกใจ...ไม่เข้าใจ...สงสัย....งง...แปลกใจ..."
"แต่ไม่เสียใจ?..."
"อ้อยอย่าร้องสิค่ะ....อย่าร้องนะ"
"อ้อยไม่ควรจะร้องใช่มั๊ย?....เพราะอ้อยเป็นคนเลือกแบบนี้เอง...."
"แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั๊ยค่ะ...?" ผมพูดอย่างนั้นออกไปทำไม
"ไม่รู้สิค่ะ...อ้อยไม่ได้เตรียมใจไว้สำหรับสถานะอย่างนั้นระหว่างเรา...ขอเวลาอ้อยนะค่ะ..." แล้วเธอก็จากผมไปพร้อมบ่าที่สั่นไหว...โดยที่ไม่ยอมบอกลาผมซักคำ
"อ้อยให้โจ๊กไปส่งนะ..."ยังไงผมก็เเป็นห่วงเธอนะครับ มันค่อนข้างจะมืดแล้วด้วย
"อย่ามาทำดีกับอ้อยเพียงเพราะรู้สึกผิดเลย..." ไม่นะครับ ผมเป็นห่วงเธอจริงๆ...ผมหันไปมองทางที่ผมเห็นอ่อนเมื่อกี้...มันไม่อยู่แล้ว....
ผมเดินตามเธอไป...
แล้วจู่ๆก็มีผู้ชายหน้าตาดี (แต่น้อยกว่าผม)ออกมาจากซุ้มขายของซุ้มหนึ่ง...มันจับมืออ้อยไว้
เช็ดน้ำตาให้เธอ
แล้วเขาทั้งสองก็หันมาทางผมพร้อมกัน
ผู้ชายคนนั้น...คนที่ผมเห็นเดินกับอ้อยเมื่อวันก่อน
เค้าคบกันมาตลอด
ผมโดนอ้อยหลอกมาตลอดเลยเหรอ?...
ผมเดินเข้าไปหาพวกเค้าช้าๆ...เรื่อยๆ
ผมเดินเข้าไปหาพวกเค้าเพื่ออะไร....ผมไม่รู้จริงๆ...
ผมรู้แล้วว่าผมกับอ้อยมาถึงทางตันแล้วจริงๆ
เอาเข้าจริงๆ...ผมก็เสียใจนะ...มันจุก มันพูดไม่ออก แต่ผมก็ยังสามารถมายืนหน้าพวกเค้าทั้งสองได้สำเร็จ...ผมเก่งมั๊ยครับ?
"โจ๊ก...อ้อยขอโทษ...ฮือๆๆๆๆ...." แล้วอ้อยจะร้องทำไม..ผมไม่ใช่เหรอที่ควรจะเสียใจมากกว่า
"นี่คือเหตุผลลจริงๆของอ้อยใช่ไหมค่ะ?"
"ฮือๆๆๆๆๆ..."
"อย่าร้องนะ......" นี่ไม่ใช่คำพูดของผมหรอกครับ...แต่เป็นคำพูดของมันที่ผมเคยใช้กับอ้อย....มันที่ยืนแทนผมในตอนนี้
"โจ๊ก..อ้อยขอโทษ"
"อ้อยไม่ผิดหรอกค่ะ...โจ๊กไม่ได้โกรธอ้อยหรอก....ถ้าอ้อยคิดว่ามันดีที่สุดสำหรับอ้อยแล้ว..โจ๊กยอม..." ผมรู้แล้วว่าผมมายืนตรงนี้เพื่ออะไร...เพื่อมาพูดคำนี้กับเธอไงครับ...
"ขอบใจ...ขอบใจจริงๆ...."
"มึง...ดูแลอ้อยดีดีนะ...ต้องดีกว่ากูด้วย...ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่...
"เรารับปาก..."
แล้วผมก็เป็นฝ่ายเดินจากมาเอง
ผมว่าผมโคตรแมนเลยนะ.....แต่ช้ำในนี่สิ....แต่ไม่มากหรอก...รักษาได้...
กลับมาถึงบ้าน...
เอ้อท่านพ่อกะท่านแม่...ไม่อยู่อีกแล้ว
จัดการภารกิจส่วนตัวเสร็จ
คิดถึงอ่อนขึ้นมา...
คิดถึงอ้อยด้วย
ตกลงผมเสียใจ..เศร้าใช่มั๊ยเนียะที่เลิกกับอ้อย...สับสนตัวเอง
โทรหาอ่อน...เหวเอ๊ย...ปิดเครื่องซะงั้น....กูเหวยิ่งกว่า...โทรหามันอยู่ได้
.
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไป...แต่ความบ้าผมยังไม่จบ
มันโทรกลับมาแล้ว...
โทรมาหลายสายด้วย...แต่ผมไม่รับหรอก...
อารมณ์ยังไม่คงที่...ไม่อยากทะเลาะกับมัน...
อยากหลับก็ดันนอนไม่หลับ...คิดไรไปเรื่อยเปื่อย..
มองนาฬิกา..ตี1
ผมโทรหามัน...คุยกันไปคุยกันมาเหมือนจะทะเลาะกัน
แล้วผมก็บอกว่ามันว่าผมโดนทิ้ง
แล้วมันก็วางสายไปเลย
จะตีสี่อยู่แล้วยังไม่หลับเลย
เอ้า..ฝนตกอีก...
ฝนตกอกหัก...นี่ถ้าเป็นกลางวัน...กะเดินตากฝนมันซะเลย
อยากเป็นพระเอกเอ็มวีกะเค้าบ้าง
แต่นี่ไม่ไหวกลางคืน...กลัวปอดบวมถามหา...
ติ๊งๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!
หืม?..บ้าป่าวใครโรคจิตมากดกริ่งบ้านป่านนี้
พวกโรคจิตรึเปล่า
ผมเปิดม่านหน้าต่างดู
เอ๊ย!!!!!!!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อ่อน...
.
.
.
.
.