มันขึ้นเสียงใส่ผม
แต่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองได้ทำสิ่งที่โคตรจะงี่เง่าเลย
ผมไปขึ้นเสียงก่อนหน้านั้นกับมันได้ยังไง
"โจ๊ก....กู...กู...คือ..."
"ทำไม...?...คิดคำด่ากูไม่ออกแล้วรึไง?...." จุกจริงๆครับ มันบีบคั้นไปหมด...ผมไม่ชอบแบบนี้เอาซะเลย...มึงต่อยกูเลยดีกว่าโจ๊ก...
"กู..กูไม่ได้ปิดเครื่อง...แบตกูหมด..."
"เหรอ?...."
"แบตกูหมดจริงๆ...กูไม่ได้โกหกนะ..."
"กูคิดว่ามึงเดินเล่นกับสาวจนเพลินซะอีก...เลยปิดเครื่องเพราะไม่อยากให้ใครโทรขัดจังหวะ..."
"มึงเห็น!!!!...." แล้วทำไมกูต้องตกใจด้วยว่ะ
"กูเห็น....แล้วไง...ก็ไม่แล้วไงนิ....ไม่ใช่เหรอ?" ดีครับ มันถามเอง คิดเอง ตอบเอง...โคตรเจ๋งเลยมึง...ฟังกันบ้างได้มั๊ย?...
"มึงฟังกูก่อน....โจ๊ก...มึงต้องฟังกูก่อนนะ..."
"มึงไม่จำเป็นต้องมานั่งอธิบายอะไรให้กูฟังนิ...นั่นมันเรื่องส่วนตัวของมึง...มึงจะทำอะไรก็ได้....กูไม่เกี่ยวอยู่แล้ว...ไม่ใช่เหรอ?..." ทำไมมึงต้องจบด้วยคำถามทุกครั้งด้วยว่ะ
"ถ้ามึงฟังกู...มึงจะไม่มีทางคิดอย่างนั้นเด็ดขาด...ขอร้อง...ฟังกู...."
"......" มันเงียบครับ ผมเลยถือว่ามันรอฟังผม
"มึงเข้าใจกูผิด...กูเจอเค้าโดยบังเอิญ...กูไม่ได้นัดเจอเค้า...อย่างที่มึงเข้าใจ...เค้าชื่ออะไร...กูยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ..."
"กูจะเข้าใจยังไงมันสำคัญกับมึงด้วยเหรอ?..."
"ถ้าไม่สำคัญ..กูไม่มานั่งอธิบายบ้าอยู่อย่างนี้หรอก...กูไม่อยากให้มึงเข้าใจกูผิดจริงๆนะเว้ย"
"จริงเหรอ?...กูสำคัญกับมึงขนาดนั้นเชียว?"
"ไม่จริงกูให้มึงกระทืบกูเลย...ถ้ามึงกล้านะ..."
"แล้วมีเหตุผลไรที่กูจะต้องไม่กล้าด้วย?"
"แล้วมึงกล้าทำให้กูเจ็บจริงๆเหรอ?...มึงกล้าทำให้กูเสียใจจริงเหรอ?..." ผมถามมันเสียงนิ่งๆ...ผมดีใจนะครับที่คุยกับมันทางโทรศัพท์ในตอนนี้...เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหน้าผมเป็นยังไงในตอนนี้
"คำตอบมึงก็น่าจะรู้ดีที่สุดนิ..."
"กูเชื่อมึง...กูเชื่อมึงโดยไม่สงสัย...แต่คราวนี้...มึงเชื่อกูบ้างได้มั๊ย?...."
"เชื่อ?..."
"มึงจำคนที่เราเจอที่น้ำตกได้มั๊ย...เธอชื่อแนน...บ้านเค้าอยู่แถวนั้น...พอดีกูว่างๆ...ไปเดินเล่นแถวนั้นพอดีเลยเจอกันโดยบังเอิญ..." ดูมันอารมณ์จะเย็นลง ผมเลยพยายามอธิบายให้มันฟัง..มันก็ดีครับ ฟังผมจนจบ
"แล้วทำไมมึงว่างล่ะวันนี้...ปกติทุกวันกูไม่เห็นว่ามึงจะว่างเลย..." ยังมีหน้ามาพูดอีกนะมึง...เพราะใครล่ะ?
"พอดีวันนี้...สัตว์เลี้ยงกูตาย...กูเลยว่างมั้ง..." หมั่นไส้มันครับ..พูดออกมาได้นะมึง...กูว่างเพราะใครล่ะ?...
"นี่มึงกล้าว่ากูเป็นสัตว์เลี้ยงเหรอ?...แถมยังตายอีก..."
"อ้าว..รู้ตัวแล้วเหรอมึง...กะว่าจะหลอกด่าต่ออีกหน่อย"
"ก็กูไม่ได้โง่เหมือนมึงนิ...ความรู้สึกช้าเป็นที่หนึ่ง...ไม่เคยเข้าใจว่าคนอื่นเค้าคิดกันยังไง...ไม่เคยรู้ว่า.....เอ้อ......"
แล้วมันก็เงียบไปเลย...
ผมเลยต้องเงียบตามด้วย...
ผมว่ามันคงหายโกรธผมแล้วแหละ
ตอนแรกกะว่าจะด่ามัน โกรธมัน...ไหงกลับต้องมานั่งง้อ...มานั่งอธิบายให้ฟังซะงั้น...ขำชะมัด...
แต่อย่างน้อยตอนนี้มันก็คงอารมณ์ดีขึ้นแล้ว
"โจ๊ก..."
"หืม?"
"จะหลับยังมึง..." ผมถามเพราะเสียงมันดูเหนื่อยๆยังไงไม่รู้
"มึงล่ะ?"
"กูถามก่อนนะ?"
"กูยังอยากคุยกับมึงต่อ...กูไม่เคยพอที่จะคุยกับมึง...ว่าแต่มึงคุยต่อไหวป่าว?..." ผมว่าช่วงนี้มันพูดไรแปลกๆบ่อยนะครับ...แต่ที่แปลกกว่า...ผมใจสั่นทุกครั้งที่ได้ฟังคำแปลกๆจากมัน
"สบาย....กูคุยได้ถึงพรุ่งนี้เลยแหละ..." ดูนาฬิกา ตีสาม ตายแน่กู...
"อ่อน..."
"ว่าไง?..' เกือบหาวออกไปแล้วมั๊ยล่ะ...ดีนะที่ปิดปากทัน
"คิดถึงมึงว่ะ..." มึงจะยิ้มทำไม...ไอ้จูน...ว่าแต่กูก็คิดถึงมึงเหมือนกันนั่นแหละ...แต่กูไม่กล้าที่จะพูดอย่างมึง....ไม่กล้าพอที่จะพูดคำนี้
"กี้...ฝากบอกพ่อเอ็งด้วยนะ...ว่าพี่ชายก็...เหมือนกัน..." เขินนะนี่
"หึหึึหึหึ..."
"โจ๊ก...มึงหายโกรธกูแล้วใช่มั๊ย?...."
"แล้วใครบอกว่ากูโกรธมึง?"
"อ้าว...งั้นกูบ้าไปคนเดียวก็ได้..." ยอกย้อนเป็นที่หนึ่ง
"กูไม่ได้โกรธมึง...กูแค่ห่วงมึง..."
"ขอบคุณที่ห่วง...และขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง"
"กูรู้สึกว่ามึงจะบอกขอโทษกูบ่อยเกินไปรึเปล่า"
"ก็กูมันคนนิสัยไม่ดีนิ...ชิส์"
"รู้ตัวก็ดี...."
"ชิส์...."
"เอ้อ..งอนอย่างกะผู้หญิง...กูต้องง้อรึเปล่านิ..."
"ไม่ได้งอน...ไม่ต้องง้อ...ไอ้บ้า...ชิส์"
พูดถึงเรื่องเป็นห่วง
ผมเลยนึกถึงข้อความในกระดาษที่ไอ้ชีนมันเขียนมา
ลังเลว่าจะบอกไอ้โจ๊กดีรึเปล่า?
ถ้าบอก...เรื่องมันไม่จบแน่...ไอ้โจ๊กต้องบ้าขึ้นมาอีกแน่ๆ
ถ้าไม่บอก...ก็เหมือนว่าผมผิดสัญญากับมัน
ตัดสินใจลำบากว่ะ
"อ่อน..เงียบไม...จะหลับแล้วเหรอ?...."
"อ๋อ...ป่าว...."
"แล้วเงียบทำไม?"
"หายใจไม่ทัน....ความคิดถึงทะลุขั้วหัวใจ..." ฮ่าๆๆๆๆๆคิดได้ไงว่ะกู...
ผมตัดสินใจไม่บอกมัน...เพราะแค่นี้มันเองก็ลำบากมากพอแล้ว
ผมว่าผมน่าจะจัดการเองได้
แค่ที่ผ่านมามันก็ทำมาเพื่อผมมาเยอะเกินไปแล้ว
"มึงจะจีบแนนเหรอ?..."
"หืม?...ว่าไงนะ..."
"กูถามว่ามึงจะจีบแนนเหรอ?"
"ไม่รู้สิ..." ก็ผมไม่รู้จริงๆนิครับ
"คุยกับเค้าแล้วเป็นไงบ้าง?"
"ก็ดีนะ..แนนเป็นคนน่ารัก คุยสนุก ไม่เรื่องมาก...ไม่เอาแต่ใจ ฮาดี...ที่สำคัญสวยว่ะ..."
ผมพูดไปเรื่อยเปื่อยจนลืมสังเกตไปว่าไอ้โจ๊กมันเงียบไปตั้งแต่เมื่อไรแล้ว
"เงียบทำไมมึง....."
"ก็ฟังมึงพูดไง....ดูมึงมีความสุขนะเวลาที่พูดถึงแนน..."
"กูก็ไม่จำเป็นต้องทุกข์นิ....ไม่ใช่เหรอ?..."
"แล้วเวลามึงคุยกับกู...อยู่กับกู...มึงมีความสุขมั๊ย?....มึงยิ้มได้มั๊ย?..."
".........." ผมยิ้มให้กับมัน ผมยอมรับว่าผมมีความสุข ผมยิ้มทุกครั้งที่มีมันอยู่ข้างๆ แต่ผมคงลืมไปว่ามันไม่ได้เห็นหน้าผมในตอนนี้....มันก็เลยกลายเป็นว่าผมเงียบไปซะงั้น...พอจะตอบมัน...มันก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
"มาบ้านกูพรุ่งนี้ได้มั๊ย?...."
"ให้ไปทำไม?..."
"ไม่อยากมา..ก็ไม่ต้องมา....ไม่ได้ขอให้มา...."
"เป็นไรมึงอีก....อารมณ์อย่างกะคนวัยทองเลยนะมึง...."
"แบบนี้แหละอาการของคนโดนแฟนทิ้ง....."
".............." ผมฟังผิดไปใช่มั๊ย?.....
.
.
.
.
.
.
.
.
"โจ๊กมึงอยู่ได้นะ?..."
"ถ้ากูบอกว่าไม่...มึงจะมาหากูตอนนี้เหรอ?...หึหึหึ"
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1114287 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก