"ครูพัฒน์...เรียกผมทำไมเหรอครับ?..."
"นายดจ๊กมาเรียนรึเปล่าวันนี้?..."
"เปล่าครับ..."
"งั้นพรุ่งนี้ฝากนายบอกเค้าด้วยล่ะกันว่าให้มาเรียนด้วย..."
"จริงเหรอครับ?..." ดีใจสุดๆไปเลย
"แต่มีข้อแม้....."
"อะไรเหรอครับ?..."
"ไว้ครูจะบอกเค้าเองในวันพรุ่งนี้...."
"ทำไมจู่ๆ......"
"ทำตามที่ครูบอกล่ะกัน....ไปเรียนได้แล้ว..."
"ครับ...ขอบคุณครับ...."
ผมเดินออกมาจากห้องครูพัฒน์...
ทำไมจู่ๆ...ครูพัฒน์ถึงบอกให้ไอ้โจ๊กมาเรียนพรุ่งนี้...
แล้วไอ้ชีนมันรู้ได้ไงว่าครูพัฒน์เรียกพบผม...
ใช่แล้ว...ไอ้ชีน คือคำตอบ
"อ้าวจูน...มาทำไรชั้นนี้นิ?"
"แจน...รู้จักไอ้ชีนมันรึเปล่า?..."
"ชีน...อ๋อ...รู้จักทำไมเหรอ?...นายมีธุระกะเค้าล่ะ? แล้วไปรูจักกันตั้งแต่เมื่อไร"
"มันอยู่ห้องไหน?..." ผมแอบเห็นว่าอ้อยแอบมองผมด้วยล่ะ....
"ห้อง5/7 ถัดไปอีกสองห้องอ่ะ..."
"อืม...ขอบใจ..ไปล่ะ...."
"พี่จูนมาหาใครค่ะ?" รู้จักผมด้วยเหรอ...ดังเหมือนกันนะเนียะเรา
"พี่มาหาชีน...มันอยู่รึเปล่า?..."
"เดี๋ยวเรียกให้ค่ะ.......ชีน...ไอ้ชีนเว้ย....มีคนมาหา....แป๊บนะค่ะ..."
"ขอบใจนะ...."
รอไม่กี่อึดใจมันก็โผล่หน้าที่ผมไม่ประสงค์อยากจะเห็นซักเท่าไรเลย
"คิดถึงกันมาก...จนถึงขนาดมาหาถึงห้องเลยเหรอเนียะ....ดีใจจัง.."จะพร่ามอีกนานมั๊ย?
"กูมีเรื่องจะถามมึงหน่อย"
"แล้วถ้ากูตอบ...มึงจะเชื่อกูจริงๆเหรอ?..."
"เชื่อหรือไม่...อันนั้นมันเรื่องของกู...มึงไม่เกี่ยว..."
"แล้วถ้ากูไม่ตอบมึงล่ะ?..."
"สว่นอันนั้นเรื่องของมึง...."
"พูดได้ดีนิ...งั้นตามกูมาล่ะกัน.." มันจะพาผมไปคุยหลังห้อง...
"ออกไปคุยหน้าระเบียงได้มั๊ย?..." มันไม่ตอบอะไร แต่ออกเดินนำไปก่อนแล้ว
"ว่าไง.อยากถามเรื่องไรถึงได้ถ่อสังขารมาหากูถึงนี้..." ประชดประชันเก่งกันจริงงๆ
"วันนี้มึงไปทำอะไรไว้รึเปล่า?.."
"ก็ตั้งเยอะตั้งแยะ...จะเอาเรื่องไหนล่ะ?"
"วันนี้มึงไปเจอครูพัฒน์มารึเปล่า?..."
"อืม...อือ...คิดว่าเปล่านะ..." ดูมันกวน...เย็นไว้....เย็นไว้จูน
"แล้วมึงรู้ได้ไงว่าครูพัฒน์เรียกพบกู..."
"กูเดินผ่านหน้าห้องแก...แกเลยฝากมา..." มึงเลิกกวนส้นกูสักนาทีได้ป่าว
"แล้วมึงรู้มั๊ยว่าครูพัฒน์เรียกกูไปพบทำไม?"
"แล้วกูจำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ?..." เย็นไว้จูน...
"บอกกูมา...มึงไปคุยไรกับครูพัฒน์มารึเปล่า?"
".........." มันส่ายหน้า
"มึงไปคุยกับครูพัฒน์ให้ไอ้โจ๊กได้กลับมาเรียน...หืม...ใช่มั๊ย?..." ผมอยากรู้แค่นั้นจริงๆ...
"หึหึหึ...มึงคิดว่ากูจะเป้นคนดีได้ขนาดนั้นจริงๆเหรอ...มึงเห้นมั๊ย...ไอ้โจ๊กมันต่อยกุซะฝากแผลไว้นี่...แล้วมึงยังจะคิดอีกเหรอว่า...กูจะไปช่วยมัน...กูอยากจะให้มันโดนไล่ออกซะด้วยซ้ำ...ถ้าสิ่งที่กูจะทำ คือ...ทำให้มันพ้นไปจากวงครของมึง..." นั้นสิผมคิดได้ไงว่ามันจะชาวยไอ้โจ๊ก...คิดได้ไงว่ะกู
"งั้นสิ่งที่กูคิดไว้แต่แรกมันก็ไม่ได้ผิดเลย..."
"ก็ดี...เพราะกูไม่ได้อยากจะเป็นคนดีที่ต้องเสียสละ....กูอยากได้กูต้องพยายามหามาให้ได้...กูจะไม่ยอมปล่อยไปเด็ดขาด..."
"กูแค่ไม่อยากใช้ความอคติของกูตัดสินใครก็แค่นั้น...แต่ตอนนี้กูเชื่อแล้วว่าสิ่งที่กูคิด...สิ่งที่กูเห้น...มันคือความจริง...รู้ว่ามึงมัน....เลวแค่ไหน..."
"หึหึหึ...รู้ไว้ก็ดีนิ...มึงก็ระวังตัวเอาไว้ให้ดีล่ะกัน...เดี๋ยวจะโดนพิษร้ายของกู.." มันพูดใส่หูผมเบาๆก่อนที่จะเดินผ่านไป....
ผมทั้งโกรธ ทั้งเกลียด..ทั้งโมโหมัน...กูจะไมคุยกับมึงอีก
กลับมาห้องเรียน...
"เป็นไรมึงทำหน้าอย่างกะญาติเสีย..." ไอ้เสกครับ
"โมโหคน....ชิส์.."
"ตกลงใครไปเหยีบหางเข้าล่ะ.." อะไรนะ?
"กูไปคุยกับไอ้ชีนมา..."
"เอ๊ย มึงจะบ้าเหรอ...แล้วมันทำไรมึงรึเปล่า..." มันสำรวจทั้วตัวผมเลยครับ
"บ้าไปแล้วมึงอ่ะ...มันจะทำอะไรกูได้...."
"แล้วตกลงไอ้ชีนมันมาคุยไรกับมึง?"
"เปล่า...กูไปหามันเอง..."
"กูอยากจะบ้าตาย...ไอ้โจ๊กรู้เข้ามีหวังตายแน่กู..."
"อย่าเวอร์ไปหน่อยเลยมึง...กูแค่ไปถามไรมันบางอย่างให้หายสงสัยแค่นั้นเอง..."
"ตกลงมันไม่ได้ทำไรมึงแน่นะ"
"ลองทำดูสิ...กูเอามันตายแน่"
"เออ...ไอ้เก่ง...ไอ้ชีนนะ..สุดยอดนะมึง"
"สุดยอดแห่งความเลวนะสิ"
"เออ...รู้ไว้ก็ดีแล้ว...ม่จำเป็นอย่าไปยุ่งกับมันเชียวล่ะ"
"ถ้าไม่จำเป็น...หน้ามันกูยังไม่อยากมองเลยด้วยซ้ำ"
"กูเห็นมึงเดินไปห้องครูพัฒน์...มีไรรึเปล่า?"
"ครูพัฒน์บอกว่า...พรุ่งนี้บอกให้ไอ้โจ๊กมาเรียนด้วย"
"จริงเหรอ?....เย้..."
"ไม่เวอร์ไปหน่อยเหรอมึง...อะไรจะดีใจขนาดนั้น..."
"เหรอมึงไม่ดีใจ?..."
"เฉยๆว่ะ..."
"แล้วใครหว่า...ว่างเป็นไม่ได้...นั่งจ้องโทรศัพท์ตลอด..."
"ใครๆ.ๆ....กูไม่เห็นรู้เรื่องเลย..."
ห้าโมง...พวกผมนัดกันไปบ้านไอ้โจ๊ก...ไปบอกข่าวดีกับมัน
ไอ้เสกมันบอกว่าจะไปเดทกับสาว...ห้าโมงเจอกันที่บ้านไอ้โจ๊กเลย
ส่วนไอ้ปาล์ม...ไมรู้ไปไหนของมัน แต่ห้าโมงเจอกัน
ส่วนผมรอเวลาที่มันจะมารับ...เลยมานั่งเล่นที่ห้อสมุดฆ่าเวลา
ดูนาฬิกาเกือบห้าโมแล้ว
ลงไปรอมันหน้าประตูดีกว่า
แต่ขอแวะเข้าห้องน้ำก่อน
...ก่อนจะก้าวเข้าห้องน้ำ...หูผมผมก็ได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกัน
แต้พอเห้นว่าเป็นใคร...ผมรีบหลบเข้าข้างฝาเลยครับ
ไมรู้ทำไมเหมือนกัน...คงเพราะไม่อยากเห็นหน้ามันละมั้ง
ซวยชริบ...ฉี่ก็ปวด...ให้ขึ้นไปบนตึกอีกก็กลัว...
รออีกนิดล่ะกัน...
"ไอ้ชีน..." อ้าวมันอยูกับเพื่อนมันเหรอ?....เพื่อนมันเดินออกมาจากห้องน้ำ
"มึงเลิกพูดได้แล้ว...กูรำคาญ" นี่ตกลงผมกำลังแอบฟังคนคุยกันอีกแล้วเหรอ?...เปล่า..ผมรอเวลาเข้าห้องน้ำต่างหาก
"กูไม่เข้าใจมึงจริงๆเลย.."
"แล้วมึงคิดว่ากูเข้าใจตัวกูเองเหรอ?...กูยังแปลกใจเลย...กูทำดีกับเค้าเป็นด้วยเหรอ?..."
"มึงทำแบบนั้นทำไม?"
"กูแค่ไม่อยากเห็นไอ้น่ารักมันทำหน้าเศร้า..." ใครว่ะ...ไอ้น่ารัก
"มึงก็เลยทำตัวเป้นพระเอกงั้นสิ..."
"แต่ไอ้น่ารักหาว่ากูเป็นตัวโกงว่ะ....ขำชริบ...."
"ก็มึงไม่บอกเค้าไปตรงๆนิ...เค้าอาจจะมองมึงใหม่ก็ได้"
"เหรอ?...นั้นสิ....ทำไมกูไม่บอกเค้าไปตรงๆ...แต่ถึงบอกไป....มันจะมีอะไรดีขึ้นมาล่ะ...มันจะมองกูดีขึ้นเหรอ?...หรือมันจะคิดว่ากูทำดีเอาหน้า...แต่กูว่าปล่อยมันไปอย่างนี้แหละดีที่สุด...มึงว่ามั๊ย?"
"พระเอกจริงๆเพือนกู"
"หน้ากูเค้ายังไม่อยากมองเลย..."
"หน้าหล่อๆอย่างมึง...มีคนปฏิเสธด้วย...ขำว่ะ...แล้วว่าแต่มึงไปคุยไรกับครูพัฒน์มาล่ะ...ไอ้โจ๊กถึงกลับทาเรียนได้" อะไรนะ....
"ก็ไม่ได้คุยไรนิ...ก็แค่บอกว่า...ทุกอย่างเเกดจากกู...ไอ้โจ๊กไม่ได้เริ่ม...แค่นั้น..."
""แล้วครูพัฒน์ว่าไงบ้าง....".
"ก็ไม่ว่าไร...มันกลับมาเรียน..ส่วนกู..ก็รับโทษ...จบ..."
"จริงๆเลยนะมึง..แล้วมันคุ้มมั๊ยว่ะ..กับสิ่งที่มึงได้รับจากไอ้น่ารักของมึงอ่ะ.." ผมฟังไป...ใจมันสั่นๆไงไม่รู้...ผมมองมันพลาดไปเหรอ
"ก็ไม่ถึงกับขาดทุนนิ...ไอ้จูนมันยิ้มได้...พอรู้ว่าเพื่อนมันจะได้กลับมาเรียน..."
"ไอ้ชีน...มึงนะมึง...มองเค้ามาตั้งแต่วันแรก...แต่...." อะไรนะ...!!!!!!
"ยังไงตอนนี้....กูก็มีชื่อในหัวมัน...มีตัวตนในสายตามัน...มีกูในเศษความทรงจำของมัน..."
จบประโยคนั้นของมัน...ผมเดินออกมาจากตรงนั้น...ลืมไปเลยว่า...ผมมาห้อน้ำเพื่ออะไร?????????????????
"ทำไมออกมาช้า...อ่อน..." มาถึง ผมก็เห็นมันรอผมอยู่ก่อนแล้ว
"ขอโทษ..."
"เป็นไรรึเปล่า..."
"เปล่า...ไปกันเถอะ...ไปบ้านมึงนะ..."
"อืม..." แปลกครับที่มันไม่ตะคอกผมที่ผมมาสาย....
ในหัวผมตอนนี้มีแต่เรื่องของไอ้ชีน คำพูดของไอ้ชีน
มันมองผมมาตั้งแต่วันแรก
งั้นความรู้สึกที่ว่ามีคนมองผมตลอดเวลา...งั้นก็มันนั้นสิ...
แล้วมันทำไปทำไม...พอเหอะ...ผมไม่อยากคิดต่อแล้ว...
"ยกขโยงมาทำไมกันว่ะพวกมึง..." มาถึง...ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มก็มารอแล้ว...มนพาพวกเราเดินเข้ามาในบ้าน
.."คิดถึงมึงมั้ง...ไม่มีกูเหงาว่ะ...แต่มีบางคนนั่งจ้องโทรศัพท์ทั้งวันเลยว่ะ..." ไอ้เสกมันเหล่ามาทางผมระหว่างที่พูด...ใคร...มองกูไม...แล้วนั่นมึงยิ้มมไรของมึงไอ้โจ๊ก
"อย่ามาเลี่ยน...ตกลงยกกันมาทำไม.."
."พวกกูมีข่าวดีมาบอกพวกมึง...."
"ข่าวดีไรว่ะ...เจนยอมเป้นแฟนกับมึงแล้วเหรอ?..."
"โหนั้นอ่ะสุดยอดข่าวดีเลย....ไอ้จูนมันทีสิว่าเรื่องไร..."ไหงโบ้ยมาให้กู
"กู...แล้วทำไมต้องกู...."
"ใครก็ได้....บอกกูมาเลย.." พวกผมสามคนพูดกันไปมา แต่ไอ้ปาล์มมันกลับนั่งเงียบตั้งแต่มาถึงแล้วครับ
"พรุ่งนี้...มึงไปเรียนได้แล้ว..."
"จริงเหรอ?..."
"แน่นอน..."
"เย้ส...."
"แต่ครูพัฒน์ฝากมาบอกมึงว่า....มีเงื่อนไขนะ...พรุ่งนี้ให้ไปพบด้วย..."
"ก็ยังดี...กูอยู่บ้านเกือบจะคุยกับกี้รู้เรื่องอยู่แล้ว..."
"ไอ้โจ๊กไปคยกับกูหลังบ้านหน่อย..." ไอ้ปาล์มมันพูดแล้วครับ หลังจากที่เงียบไปนาน
"คุยตรงนี้ก็ได้...พวกเราไม่มีความลับต่อกันอยูแล้วนิ..." ไอ้เสกพูดนิ่งๆเลยครับ
"กูบอกข้างนอกก็ข้างนอกไง" แต่ไอ้ปาล์มมันขึ้นเสียงใส่เลยครับ ตกใจเลยกู
"เป็นบ้าไรมึงอีกไอ้ปาล์ม...เลิกบ้าได้แล้ว" ไอ้เสกครับ...มันคงเหลืออดเต็มทน
"ช่างเหอะ...ไปไอ้ปาล์ม...." มันเดินนำไอ้ปาล์มออกไป...ส่วนไอ้ปาล์มก็ตามไปติดๆ
"พวกมันมีไรกันเหรอ?...." ผมถามไอ้เสกแบบมึนๆ
"เรื่องบ้าๆเดิมๆ...."
"เรื่อง?..."
"ก็...."
"...." แล้วเสียงโครมก็มาจากหลังบ้าน ผมว่าสองคนนั้นมีเรื่องกันแหงๆ
ผมกับเสกวิ่งเลยครับ
จริงๆด้วย...ไอ้โจ๊กมีเลือดซึมที่มุมปาก
ส่วนไอ้ปาล์มยังไม่มีร่องรอยใดๆ
"มึงพอใจรึยังไอ้ปาล์ม?..." ไอ้โจ๊กพูดจบก็เช็ดเลือดที่มุมปาก...
"มันยังน้อยไปจนเทียบไม่ได้กับการที่มึงทำให้ผูหญิงคนหนึงต้องเสียใจหรอก..."
"งั้นมึงก็ต่อยกูอีกสิ...ต่อยจนมึงพอใจ..."
แล้วไอ้ปาล์มก็บ้าเลือดกระชากคอเสื้อไอ้โจ๊ก..ง้างหมัด...อย่านะมึง...
"หยุดเลยนะมึง...เลิกบ้าได้แล้ว" ไอ้เสกครับ มันเดินไปขวางสองคนนั้นไว้...ส่วนผม...เดินไปหลังไอ้โจ๊กช้าๆ...ผมไม่มีแรงแล้วครับ วันนี้ผมเจอเรื่องมาเยอะเหลือเกิน...ผมยังต้องเจอไรอีกเหรอ?...พอได้แล้ว...ได้โปรด
"มึงอย่ายุ่งไอ้เสก...ไม่ใช่เรื่องของมึง..." ไอ้ปาล์มครับ มันคงโกรธจัดมากๆ
"คนที่ต้องหยุดคือมึง...เลิกบ้าได้แล้วไอ้ปาล์ม..."
"ปล่อยมันเถอะไอ้เสก..กูผิดเองแหละ..."
"หลีกไปไอ้เสก...กูจะสั่งสอนไอ้คนที่ไม่มีหัวใจ...เห็นความรู้สึกของคนอื่นเป้นแค่ของเล่น..มันไม่มีหัวใจ...."
"มึงฟังนะไอ้ปาล์ม..กูไม่เคยคิดอย่างนั้น..." ผมว่าตอนนี้ไอ้โจ๊กมันเริ่มเดือดขึ้นบ้างแล้วครับ...หลังจากที่มันทนมานาน...
"โจ๊ก...ใจเย้นๆมึง..." ผมรีบไปดึงมือมันไว้
"กูยอมให้มึงต่อยกูกี่ครั้งกี่หมัดก็ได้...แต่มึงไม่มีสิทธิ์มาว่ากูไม่มีหัวใจ...ว่ากูเห็นความรู้สึกของคนอื่นเป็นของเล่น...กูยอมไม่ได้..." ไอ้โจ๊กชี้หน้าไอ้ปาล์ม...ทั้งสองต่างจ้องหน้ากัน อย่างกับโกรธกันมาเป้นร้อยๆปี...
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112299 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก