ด้วยความที่ผมเบื่อ
เลยเดินเล่นที่ถนน....คนเดียว
เพราะไม่มีใครว่างสำหรับผมเลย
ไปคนเดียวก็ได้ว่ะ
ที่นี่คนยังเยอะเหมือนกับทุกครั้งที่ผมมากับมัน
แค่วันนี้...มันไม่มากับผมก็เท่านั้น
เหงาเหมือนกันนะเนี่ยะ
"ขอโทษนะค่ะ....ใช่จูนรึเปล่า?..."
"ใช่ครับ....แล้ว....." นึกไม่ออก แต่ใครหว่าหน้าตาคุ้นๆ...สวยซะด้วย
"จำเราไม่ได้เหรอ?...."
"คุ้นๆนะ...."
"จูนจำเราไม่ได้จริงๆด้วย.......ให้เบอร์ก็ไม่โทรด้วย...." พูดมาถึงตอนนี้...พอจะนึกออกบ้าง
"ใช่ที่เจอที่น้ำตกใช่มั๊ย?....."
"ช่าย.....แนนไง..."
"อ๋อ....จำได้แล้ว...แล้วแนนมาทำไรที่นี่ล่ะ?" โหย....ไม่น่าถามโง่ๆเลยกู...มาตลาดแล้วเค้ามาทำไรกันล่ะ
"มาปลูกข้าวมั้ง"
"งั้นเดี๋ยวให้เราช่วยปลูกล่ะกัน..." ฮากันเข้าไป
ผมรู้แล้วครับแนนเรียนที่ไหน
เพราะกระโปรงสีนี้จังหวัดผมมีที่เดียวเท่านั้น
เธออยู่ระดับเดียวกับผม
"แนนมาคนเดียวเหรอ?"
"อืม...บ้านเราอยู่แถวนี้เอง....แล้วจูนละ...มากับใคร" แนนชี้ให้ผมดูบ้านของเธอ ชี้โพรงให้กระรอกมั๊ยล่ะ
"มาคนเดียว"
"เหรอ...แต่แนนเห็นเพื่อนของจูนคนั้น....เดินอยู่ฝั่งโน้นกับผู้หญิงสวยมากๆคนหนึ่งอยู่"
"เหรอ....มันต้องมากับแฟนมันบ้างสิ...แฟนมันสวยใช่มั๊ยล่ะ..."
"แล้วจูนล่ะ...แฟนสวยมั๊ย?"
"ไม่มี..."
"ไม่มีคนเดียว?..."
"ไม่มีเลย...."
ผมกับแนนซื้อขนมกินกันไปคุยกันไป
แนนน่ารักดีครับ
คุยสนุก.....ไม่เรื่องมาก...ฮาเข้าขั้น
เห็นตัวเล็กอย่างนี้...กินเก่งน่าดูเลย
กินแทบไม่หยุดปากเลยครับ
"แนน...กินเก่งขนาดนี้...ทำไมตัวนิดเดียวเอง"
"เราใช้พลังมาก...ก็เลยต้องกินมากๆหน่อย"
""ใช้พลังสำหรับทำไรล่ะ?"
"ไล่ตะเพิดพวกหน้าหม้อ....." ขนลุกเลยครับผม
"แล้วแนนจะไล่ตะเพิดเรารึเปล่าเนียะ?"
"แล้วจูนหน้าหม้อรึเปล่าล่ะ?"
"คิดว่าไม่นะ...."
"งั้นก็คงปลอดภัย...." น่ารักจริงๆๆๆ....
ผมเดินเล่น...อาจจะเรียกได้ว่าเดินกินเล่นมากกว่ากับแนนเพลินไปเลยครับ
ก็เธอน่ารักซะขนาดนั้น...คุยด้วยก็สนุก
นี่คือสเปกหลักของผมเลยล่ะ
ผมว่าผมเริ่มหน้าหม้อแล้วนะ
ผมหันไปเห็นนาฬิกาที่ข้อมือของแนน...เพราะผมไม่ชอบให้มีไรมาเกะกะที่ตัวเอง
"ซวยแล้ว!!!!"
"มีไรรึเปล่าจูน...." เธอเองก็คงตกใจ
"คือ...." พูดไงดีว่ะ
"เอ้อ...แนนกลับแล้วนะ....ถึงเวลาโปรดแล้ว...."
"อ่ะ...อ๋อ...ได้...แล้วไว้เจอกันวันหลังนะ..."
"โอเคตามนั้น"
"แนนยังใช้เบอร์เดิมนะ"
"อยากจะเปลี่ยนเบอร์..แต่ไม่มีตังค์เปลี่ยนซิม...ฮ่าๆๆๆๆ"
"งั้นไว้เราโทรหานะ"
"ปีนี้หรือปีหน้า"
"ไม่ใช่ชาติหน้าล่ะกัน...กลับบ้านดีดีครับ...บาย"
"จร้า...."
ผมกลับมาถึงบ้านทุ่มกว่าๆ
พ่อกับแม่นั่งดูทีวีกันอยู่พอดีเลย
"ไปไหนมาจ๊ะหนุ่มน้อย..." นี่ไงครับสุดสวยของผมกับพ่อ
"ว่าจะไปหาลูกสะใภ้น่ารักๆให้แม่นะครับ"
"พามาบ้านบ้างสิลูก..."
"พ่อคร้าบ.....ผมเพิ่งคุยกับเค้าเอง....ไว้อีกหน่อยล่ะกัน..."
"เออ...เมื่อกี้เพื่อนเราโทรมานะ..." เพื่อน? ใคร?
"ใครครับ?"
"เค้าฝากบอกว่าชื่อโจ๊กอ่ะลูก..." ซวยจริงๆด้วย
แปลกใจตัวเองล่ะ..แล้วทำไมกูต้องตกใจมากขนาดนี้ด้วยหว่า
แค่เพื่อนโทรมาแล้วไม่ได้รับ
"แล้วเค้าว่าไงอีกครับแม่?"
"เค้าก็แค่บอกว่า....ถ้าลูกกลับมาให้โทรหาเค้าด้วย?....เค้าบอกว่าลูกปิดเครื่อง"
"ขอบคุณครับแม่...เดี๋ยวผมโทรหามันเอง...ผมขึ้นห้องก่อนนะครับ...รักพ่อกับแม่นะครับ..."
แล้วผมก็วิ่งขึ้นห้องเลย
รีบมาทำภารกิจส่วนตัวให้เสร็จ
รอเวลาสองทุ่ม.....จะได้โทรหามัน
ตื่นเต้นว่ะ...ทำไม...กลัว...กลัวว่ามันจะโกรธ
โอ๊ยท่าจะบ้าไปใหญ่แล้วกู
นี่ก็สองทุ่มแล้วผมก็ยังไม่โทรหามันอยู่ดี
เพราะคอยว่าเดี๋ยวมันก็จะโทรหาผม
แต่เปล่าเลย
สองทุ่มครึ่ง...โทรศัพท์ยังเงียบอยู่
สามทุ่ม....ยังไม่มีวี่แววของมัน
หรือมันจะเป็นไรรึเปล่า?..
โทรหาเองก็ได้ว่ะ
"........" ไม่รับ
"........" ครั้งที่ 2 ไม่รับ
"........" ครั้งที่ 3 ไม่รับ
"........" ครั้งที่ 4 ไม่รับ
"........" ครั้งที่ 5 ไม่รับ
แล้วผมก็ได้แต่โทรหามันเรื่อยๆๆๆๆ
จนสี่ทุ่ม
ไม่โทรมันแล้วโว้ย....มือหยิกหมดเลยกู
นอนแล้ว.....
แมร่ง...นอนไม่หลับอีก...
มึงจะหลอกหลอนกูไปถึงไหนห๊า...ไอ้เชี่ยโจ๊ก....
ไม่หลับ
ไม่หลับก็ไม่ต้องหลับผมก็เลยลุกขึ้นมานั่งถ่างตาอยู่อย่างนั้นครับ
นึกออกแล้ว
"มึง?..." ผมโทรหาไอ้เสกครับ
"นี่มันกี่โมงแล้วมึง...ไม่เกรงใจกันเลยนะพวกมึง..." เสียงมันงัวเงียมาเลยครับ
"โทษทีว่ะ....พอดีกูติดต่อไอ้โจ๊กไม่ได้....ไม่รู้มันเป็นไรรึเปล่า...."
"หึหึหึ...ห่วงมันว่างั้นเถอะ..."
"ก็...อย่ามาลีลานะมึง...มันติดต่อมึงบ้างป่าว?"
"งั้นมึงก็ไม่ต้องห่วง...มันเพิ่งวางสายจากกูเมื่อชั่วโมงที่แล้วนี่เอง..."
"เอ่่อ...มันไม่ได้เป็นไรใช่มั๊ย..."
"นอกจากเสียงเศร้าๆ...อย่างอื่นมันก็ปกตินะ...กูนอนได้ยัง" เสียงมันแทบคุยไม่รู้รื่องแล้วครับ
"นอนเหอะ....ขอบใจมากนะมึง...."
ไอ้โจ๊กมึงนะมึง..คิดไรของมึงอีกล่ะ...
กูโทรไปไม่รับ...