หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[2542]

คิดถึงมากไม่ได้อ่านมา2วัน

[Classical]

เริ่มไม่แน่ใจแล้ว ตัวเอกคือจูนกับโจ๊ก แม่นบ่


แล้วชีน ล่ะ แง่มๆๆๆ

[namngern]

ชีน ชีน ชีนนนนนนนนน
 
อ่านตอนนี้แล้วชอบชีนมากเลยอ่า
ทำไงดีๆๆๆๆๆ  โจ๊กมาทำคะแนนเร้ววว

[TaNWa]

และแล้วก็มาถึงวันนี้จนได้  ปาม มึงมีไรกับอ้อยรึป่าว อ้อยทำผิดขนาดนั้นยังจะมาโทดไอโจ๊ก

[RomeO_C_Leng]

เรื่อง แม่สาวนั่นแน่ ๆ

มาต่อไว ๆ นะครับกำลังสนุกกกเลยย


ขอบคุณคร้าบบบบ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[iforgive]

โว๊ยยยยย  มีลับลมคมในกันจริ๊งงงงงง  ขอชั้นรู้เรื่องด้วยคนได้มั๊ย
เอาล่ะ  อย่าว่างั้นงี้เลย  ตอนนี้ชั้นเชียร์เธอ  ชีน
ขอนอกใจโจ๊กหน่อยเหอะ
แต่คิดไปคิดมาเรื่องนี้มีแต่คนปากแข็ง
สงสัยต้องจัดอาวุธหนักมาง้างปากแฮะ

[naiin]

ยุ่งจริงกะเรื่องผู้หญิงไร้ค่าคนนึงนี่

[LingNERD*]

ชีน



เริ่ม



ชัด



เจน



!!!

[lasom]

อืมมม คนเราก็แปลก วันๆมีเรื่องพูดกันตั้งมากมาย พูดกันได้ไม่มีหยุด
สรรหาเรื่องกันมาพูดทั้งวัน เรื่องไม่สมควรจะพูดก็พูด แต่กับพอเป็นเรื่องจริง
เรื่องที่สมควรต้องพูดกับไม่พูด เก็บไว้ในใจ ไม่รุจะทำทำไมแค่พูดในสิ่งที่ควรพูด
โลกมันคงไม่ร้อนขึ้นหรอกมั้ง เฮ้อ พูดไปก็เท่านั้น

ยินดีต้อนรับการกลับมาจ้า จุ๊บ จุ๊บ

[gang]

สนุกมากครับ

[iiดาวพระสุขლii]

ทำไมเรื่องโจ๊กมันวุ่นวายจนเหนื่อยใจอย่างนี้วะ....
นาทีนี้...ยกโจ๊กให้จูนไปเลย....


ส่วนดาวพระศุกร์ ขอ....น้องชีนนนนนนนนนนนนนนนนนนน   อิอิ....

[SPSJ]

ทำไมปาล์มต้องว่าโจ๊กเรื่องอ้อยด้วย หรือว่าปาล์มชอบอ้อยหว่า
อ้อยมีคนอื่น โจ๊กทำดีที่สุดแล้ว
 :z13:จัิมปาล็มให้จมไปเลย

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ยิ่งอ่านยิ่งชอบเรื่องนี้
รู้สึกว่าผูกเรื่องดี
อ่านแล้วเข้าใจตัวละคร
รออ่านต่อ

[lomekung]

 

[boyza_Casanova]

รอตอนต่อไปคับบบบบ  ชอบเรื่องนี้มากเลย

[OHmeza019]

เพื่อไรที่ไอปาล์มทำ ชอบอ้อยเองเเล้วบังคับให้เพื่อนคบ
พอ เลิกกันก้มาโทษ เพื่อนหลอ ?? เเย่วะ

[three]

รู้สึกแปลกเรื่องของนายปาล์ม ท่าทางจะมีอดีตกับน้องอ้อยแน่นอนไม่งั้นไม่บังคับกันแบบนี้แน่ๆถ้าให้เดานะครับนายปาล์มคงชอบน้อยพิษนั้นแหละแต่อ้อยพิษชอบนายโจ๊ก นายปาล์มก็เลยทำตัวเป็นพระเอกสละให้เพื่อนเพื่อนคนที่ตัวเองรักมีความสุข(แต่บังเอิญไม่คิดว่าเขาจะยินดีกับสิ่งที่ตัวเองยัดเยียดให้หรือเปล่า ใจคนมันบังคับได้ที่ไหนล่ะครับผม)

 ตอนนี้เริ่มเทคะแนนสงสาร+เห็นใจให้นายชีนแล้วล่ะครับแหมพ่อคุณเอ๋ยทำดีแบบไม่ต้องให้เขารู้ขอแค่เขามีรอยยิ้มก็พอ โหยเปลี่ยนใจมาชอบพี่บ้างก็ได้นะหนูชีนพี่ว่างเสมอสำหรับน้อง555+)

[nopkar]

วัยรุ่นใจร้อนจริงๆเลยย.....

[beambeam]

  น้องชีนเอ้ยยยยยยยยย แบบนี้แหละรักเขาแต่ไม่กล้าไปคุยนะ แล้วก็โดนเข้าใจผิดอีก แบบนี้ไม่ดีเลยนะ เป็นพระเอกในคราบผู้ร้ายนะ คนที่เสียใจมากที่สุดก็คงเป็นทั้งน้องจูนและน้องชีนนั้นแหล่ะ ความรักบนความเจ็บปวดของคนมากมายจะมีไปทำไมกันเนอะน้องจูน ก็เตือนแล้วก็ไม่เชื่อ 

[aeecd]

ตกลงมันเรื่องอะไรกานนนน

[bixzz]

ขอบคุณที่มาลงเรื่องต่อนะครับ...+1 ให้ดิวแล้ว
...ชีนเริ่มทำคะแนนแล้ว โจ๊กอย่ายอมแพ้นะ...
ขอเรื่องราวของสองกะโจ๊กต่อด้วยนะครับ

[RomeO_C_Leng]

มารออ่านครับผม

[♥a2k♥]

โอ่ยยยยย
เรื่องราวมันซับซ้อนซ่อนเงื่อนจริงๆ
ปาล์มชอบอ้อยหรอ?? เง้ออออ
ชีนนี่พระเอกสุดๆเลย
อย่างนี้จูนจะหวั่นไหวบ้างมั้ยเนี่ยย

[due]

"แล้วมันจริงมั๊ยล่ะกับสิ่งที่กูพูด...กูพูดผิดงั้นเหรอ?..." ไอ้ปาล์มยังเถียงได้อีกครับ ดูไอ้เสกอยากจะตั๊นหน้าไอ้ปาล์มมากกว่าไอ้โจ๊กซะอีก
"ผิดสิ...มึงพูดอย่างกะมึงไม่รู้จักกู...มึงพูดอย่างกะมึงไม่ใช่เพื่อนกู..."
"พอถึงตอนนี้จริงๆๆ....กูก็ไม่แน่ใจแล้วว่ะ..." โอ๊ย...ผมว่ารื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ...แต่สิ่งทีี่ผมทำได้คือเงียบ และฟังพวกมันพูดกัน เพราะผมไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย

ผมเห็นว่าเลือดที่ริมฝีปากของไอ้โจ๊กมันซึมออกมาอีกแล้ว...สงสัยแหกปากมากเกินไป
"โจ๊ก....ทำแผลก่อนมั๊ย?...." ผมถามมันเบาๆ...แต่ไอ้ปาล์มยังเจือกได้ยินอยู่ดี
"แผลแค่นี้มันไม่ตายหรอก...มันทำคนอื่นเจ็บกว่านี้เยอะ...ใช่มั๊ย...มึง..."  มันพยักเพยิดใส่ไอ้โจ๊ก...ผมยังอยากเตะมันเลยครับ...ไอ้โจ๊กทนได้ไงเนียะ..
"ไอ้ปาล์มมึงก็ฟังไอ้โจ๊กมันก่อนสิว่ะ...เพื่อนกันนะเว้ย..." ไอ้เสกมันช่วยปราม...
"อ้าว...งั้นมึงก็พูดมาสิ...คำแก้ตัวที่มึงคิดว่ามันจะดูดีที่สุด..เท่าที่มึงคิดอ่ะ..." ไอ้นี่เวลาปากมันจะฆ่าคน...ก็ฆ่ากันได้แบบเลือดซิบๆเลยครับ...

ผมคนเดียวที่ไม่รู้อะไรด้วยเลย...
ผมคนเดียวที่ยืนเป็นไอ้งั่งอยู่
ผมคนเดียวที่ยืนไร้ประโยชน์อยู่...แค่ยืนทำหน้าโง่ๆ...มึนๆ...บื้อๆ...ผมคงทำได้แค่นี้จริงๆ
ผมเงียบไป...
ไอ้โจ๊กมันคงสังเกตว่าผมเงียบไปและมันคงเห็นถึงความอึดอัดของผม...
"มึงไม่ต้องคิดมาก...ไม่ต้องใส่ใจหรอก...เดี๋ยวพวกกูก็ดีกันแล้ว"..มันบอกผมเบาๆ
"จริงๆนะ?..."
"กูเคยโกหกมึงด้วยเหรอ?..." อยากจะพูดออกไปว่าประจำ...แต่เวลาแบบนี้ ผมอยากจะบอกมันว่า...
"กูเชื่อมึงนะ..."
"อืม...อย่าทำหน้าหงิก...ไม่น่ารัก....กูไม่ชอบ..." มึงก็ยังคงเป็นมึงนะโจ๊ก...ดูแข็งกร้าว...แต่ใส่ใจคนรอบข้างเสมอ...ผมเลยได้แต่ส่งยิ้มให้มัน...

"ไอ้โจ๊ก...กูถามมึงจริงๆเหอะ..มึงทำกับอ้อยแบบนี้ได้ไง..ทั้งที่อ้อยเค้ารักมึงตั้งขนาดนี้..." อีกแล้วครับไอ้ปาล์ม มันคงเห็นว่าไอ้โจ๊กเงียบ ไม่ยอมตอบคำถามมัน เลยบ้าขึ้นมาอีก...ตกลงนี่พวกมันสองคนทะเลาะกันเรื่องอ้อยเหรอ?...
"ไอ้ปาล์มมึงฟังนะ...อ้อยเค้า..."
"พอเหอะไอ้เสก...กูยอมรับก็ได้..ว่ากูมันเลว...แต่กูมีหัวใจ"
"ถ้ามึงมีหัวใจจริงเหมือนที่ึมึงพูด...มึงคงไม่กล้าทำร้ายจิตใจของผู้หญิงคนหนึ่ง...ที่รักมึงมากขนาดนั้นได้หรอก..."
"กูเสียใจ กูขอโทษ..."
"ไอ้ปาล์ม...มึงก็น่าจะรู้ดีที่สุดว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นได้ยังไง...เกิดขึ้นได้เพราะใคร...และกูคิดว่ามึงก็น่าจะรู้ดีพอๆกับพวกกูว่าตอนจบ...มันต้องจบแบบนี้...จบทั้่งที่มันไม่ควรจะเริ่มต้นด้วยซ้ำ..."
"แต่ตอนจบ...ไอ้โจ๊กมันกำหนดได้นิ..ถ้ามันจะมีหัวใจมากกว่านี้ซักหน่อย..."
"มีซิ...กูมีหัวใจ...กูรักเป็น กูเจ็บเป็น..."
"หึ...งั้นมึงมีหัวใจ..เพียงแต่มันไม่ได้มีไว้เพื่ออ้อย...กูเข้าใจถูกใช่มั๊ย.....(ไอ้โจ๊กมันทำได้เพียงแค่เงียบครับ)....โธ่เว้ย..." แล้วมันก็เดินกระแทกไหล่ไอ้โจ๊กจนเซออกไปเลย...
ส่วนไอ้บ้าข้างผม ก็ได้แต่กัวเราะหึหึหึบ้าอยู่คนเดียว...
แล้วกูจะบ้าด้วยมั๊ยว่ะเนี่ยะ




"มึงไปยอมมันทำไมว่ะไอ้โจ๊ก...กูไม่เข้าใจมึงจริงๆ" ไอ้เสกมันยังยัวะไม่หายครับ...หลังจากที่พากันมานั่งในบ้านได้ซักครู่...ดูๆมันจะเป็นเดือดเป็นแค้นมากกว่าไอ้โจ๊กซะอีก
"ก็กูมันผิดจริงๆนิ"
"ผิดที่ไหนว่ะ...ไอ้ปาล์มมันน่าจะรู้ดีที่สุดว่าใครทำให้เกิดเรื่อง...ไหงมาโทษมึงได้ล่ะ...มันน่านัก"
" มึงก็พูดแรงเกินไปนะ...ยังไงๆไอ้ปาล์มมันก็เพื่อนเรา"
"แล้วทีมันทำกับมึงล่ะ...มันยังคิดว่ามึงเป็นเพื่อนอยู่รึเปล่า..."
"อ้อย...เป็นไงบ้าง..." ผมว่าคำถามนี้มันไม่ตั้งใจจะถามใครหรอกครับ ... ใครก็ได้ที่จะตอบมัน...ไอ้เสกพยักหน้ามาทางผม ประมาณ มึงตอบดิ
"......." ผมก็พยักหน้าไปทางไอ้เสกต่อ...ก็มันไม่รู้จะตอบไงนี่
"เค้าไม่เป็นไรใช่มั๊ย?..." ผมว่าถามอย่างนี้....มังคงไม่ต้องการคำตอบแล้วล่ะครับ...มันคงแค่อยากจะพูด
" ........"
."เค้าไม่ได้ร้อง...เค้ามีคนดูแลแล้วใช่มั๊ย?...
"ไอ้โจ๊ก...ถ้ามึงห่วงเค้าขนาดนั้น...แคร์เค้าขนาดนั้น...มึงจะเลิกกับเค้าทำเชี่ยไร...ห๊า?" ดูไอ้เสกแล้วของมันขึ้นอีกแล้วครับ
"กูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ะ...แต่มึงลืมไปรึเปล่าว่า...อ้อยเค้าท้ิงกู....คนที่โดนทิ้งคือกู..."
"เออ...เจริญกันเข้าไปแต่ละคนเพื่อนกู..ดีดีกันทั้งน้าน...โน่นดูไอ้จูนสิ...นั่งงงเป็นไก่ตาแตก...คงงงล่ะซิว่าพวกกูเล่นเชี่ยไรกัน..." อ้าว รู้แล้วเหรอว่ามีกูอยู่ในห้องนี้ด้วย ไม่ได้มีแค่พวกมึงสองคน...แล้วไหงมาวกเข้ากูได้ล่ะ
" อ่อน..มึงอยากรู้เรื่องทั้งหมดรึเปล่า...?"
"ก็แล้วแต่พวกมึง..."
"ขอบใจ...กูรู้อยู่แล้วว่ามึงต้องตอบแบบนี้..." แล้วมันก็เดินขึ้นชั้นบนไปเลย สรุปมันไม่บอกผมใช่มั๊ยครับ
"พระเอกจริงๆเพื่อนกู..."
"ตัวร้ายชัดๆ...ชิส์"
"ยังไงๆ...มันก็ยังปกป้องเค้าคนนั้น...ทำไมมึงไม่อยากรู้เรื่องเหรอ?...ถ้ามึงยอมที่จะถาม...เชื่อได้เลยว่า ไอ้โจ๊กยอมบอกมึงแน่...แล้วทำไมมึงไม่ถามล่ะ?" หมายถึงอ้อยใชมั๊ย
"มันไม่อยากพูดถึง...กูก็เลยไม่อยากรู้...รู้เยอะ...ปวดหมองเยอะ..."
"เออดีว่ะ...คิดอย่างนี้...งั้นกูกลับล่ะกัน...กลับพร้อมกันมั๊ย?"
"เอาดิ..."
เดินมาถึงหน้าประตูรั้วบ้าน....โทรศัพท์ผมก็ดันมีสายเข้า....
ใครโทรมาหว่า?
"มีไรรึเปล่าจูน....?"
""เปล่าหรอก...มึงไปก่อนล่ะกัน... เจอกันพรุ่งนี้..."
"อืม...บาย"

ผมก้มลงดูที่หน้าจออีกครั้ง
ไอ้โจ๊ก....หน้าจอขึ้นชื่อว่า...ไอ้โจ๊ก
ผมแหงนหน้าดูที่หน้าต่างห้องมัน เห็นมันยืนมองมาทางผมอยู่...มือถือโทรศัพท์แนบหู...ผมกดรับ
"ทำไม?..."
"กูไม่อยากอยู่คนเดียว...." แค่นั้น...แล้วผมก็วางสายไปเลย

[2542]

แง่ะ...สั้นอ่า

[lasom]

"กูไม่อยากอยู่คนเดียว...." อ๊ะ มีอ้อนกันด้วย
เมื่อไหร่จะมีน้ำตาลหว่า เครียดมาหลายตอนแล้วน้าส์

[Killua]

เฮ้อ เป็นโจ๊กนี่แสนเนี่อย จูนก็งงได้อีกนะเนี่ย
แต่เวลาที่เหลือ ก็ทำความเข้าใจกันเองนะ
อิอิ อยากอ่านตอนต่อไปเร็วอ่ะ

[due]

รอบสอง...




"ขอบใจ..." มันพูดขณะที่ผมเปิดประตู...และโผล่หน้าเข้ามาในทันที เหมือนมันกำลังจะคอยผมอยู่
"เรื่องไร?..."
"สำหรับทุกเรื่อง...และที่มึงไม่ทิ้งกูในวันนี้...ตอนนี้"
"จริงๆก็อยากจะทิ้งอ่ะนะ...ทำกับกูไว้เยอะนิ"
"แล้วกลับมาทำไม...ชิส์...ไม่ได้ขอซะหน่อย" เหรอ?
"กูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"หึหึหึ"
"หัวเราะไรมึง...เดี๋ยวโดน"
"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน"
" .........." ผมนั่งหายใจแรงๆ
"เหนื่อยเหรอ?"
"แหงสิ...ก็เล่นวิ่งมาตั้งแต่หน้าบ้าน..."
"  แล้วมึงวิ่งทำไม...ทำไมไม่เดิน" เออนั่นสิ...ทำไมไม่เดิน
"อยากอกกำลังกาย...มีปัญหารึไง"
"มานั่ง..." มันตบเตียงเบาๆข้างมัน
"กูไม่ใช่กี้นะ...พอมึงตบเตียงอย่างนั้นแล้ววจะไปหานะ" แต่ผมก็ไปนั่งข้างๆมันนะ
"มึงไม่ทิ้งกูจริงๆด้วย"
"ก็มึงไม่อยากอยู่คนเดียว..."
"กูเลวมากเลยใช่มั๊ย?..." มันเอนหัวมาซบกับไหล่ผม นี่เป้นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ อ่อนแอ
 "ใช้ไรวัดล่ะ?"
 "น้ำตาของคนที่เสียใจเพราะกูไงล่ะ" ผมยังงอยู่นะ...อ้อยเป็นฝ่ายบอกเลิกเองไม่ใช่เหรอ...แล้วทำไมทุกคนต้องหาว่าโจ๊กผิด...งง
"กุอาจจะรู้เรื่องไม่ละเอียด หรือไม่รู้ไรเลย...แต่กูเชื่อว่ามึงทำดีที่สุดแล้ว เท่าที่มึงจะทำได้..."
"จูน?"
"หืม..." เรียกชื่อกูอย่างนี้....น่ากลัวจริงๆ
"กูไม่ฆ่าตัวตายได้มั๊ย..."
 "อะไรของมึง...ทำไมมึงพูดเรื่องฆ่าตัวตายสองครั้งแล้วนะ มันหมายความว่าไงเหรอ?"
"มึงเองก็ห้ามฆ่าตัวตายนะ..."
"โจ๊ก...มึงพูดให้กูรู้เรื่องหน่อยซิ...ตอนนี้เรากำลังพูดถึงเรื่องไรกันอยู่...."
"ไม่รู้...กูไม่รู้จริงๆ...แต่บางทีกูอาจจะรู้...เพียงแต่กูกลัว...."
"โจ๊ก...มึงมีไรในใจ...ถ้ามึงเชื่อกู...มึงบอกกูซิ...กูห่วงมึงนะเว้ย..." ผมผลักมันออกเบาๆ ให้หันมาเผชิญหน้ากับผมแทน
 "กูไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร...กูสับสน....กูแยกไม่ออก...ว่ามันคืออะไรกันแน่..."
"เอ๊ย!!!!!!!!!" ตกใจสิครับ...ก็จู่มันร้องไห้...ร้องโดยไม่มีเสียง แต่ผมรู้ว่ามันคงสุดจะมนแล้ว เพราะ ตาของมันบอกผม ว่ามันกำลังปวด...ปวดสุดๆๆๆ...แล้วปวดเพราะอะไร
"กูไม่รู้...กูไม่รู้...จริงๆ...กูไม่อยากฆ่าตัวตายด้วย..."
"......." ผมได้แต่เช็ดน้ำตาให้มัน....และนั่งข้างๆมัน เพิ่งจะรู้จริงๆว่าตัวเองไร้ประโชน์สุดๆก็วันนี้นั่นเอง
"กูไม่ได้ร้องนะ...แต่น้ำตามันไหลมาเอง" ผมไม่คิดเลยว่ามันจะเสียใจเพราะอ้อยมากขนาดนี้...
"มึงอย่าร้องนะ...พรุ่งนี้กูจะไปคุยกับอ้อยเอง..มึงกับอ้อยจะได้กลับมาเป้นเหมือนเดิมไง..."
"........" จ้องหน้ากูทำไม กูพูดผิดเหรอ?
"......." เลิกจ้องได้แล้ว
"เอ๊ย!!!!!!!" ตกใจสิครับ...กูจู่ๆมันยื่นหน้าเข้ามา...จนผมรับรู้ได้ถึงไออุ่นลมหายใจของมัน
 "......" แน่ะยังไม่ยอมขยับไปอีก
"สายตาสั้นรึไงมึง...ถึงได้มองซะใกล้ขนาดนี้..." ผมจะผลักหน้ามันออกไป..แต่มันก็จับมือผมไว้ซะก่อน
"จูน?...กู.."
"ออก..........." ผมพูดได้แค่นั้นก็ต้องเงียบ
เพราะไม่ช่องทางให้ผมได้พูดไรอีก
มันจูบปากผมครับ...อีกแล้ว
ผมรับรู้ได้เลยว่าปากมันสั่น...ซึ่งก็ไม่ต่างจากปากของผม
แค่ปากชนปาก...ไม่ได้เกินเลยมากกว่านั้น
แต่แค่นี้ใจผมก็เต้นเกือบจะหายใจไม่ทันอยู่แล้ว...นี่ผมใจเต้นกับผู้ชายด้วยกันเหรอ?....บ้าไปแล้ว
มันหลับตา...แต่ผมลืมตา...เพราะตกใจเลยลืมตาโพลงเลย ...
ผมเห้นมันหลับตาพริ้มเลยครับ....
นี่ผมกำลังทำบ้าไนอยู่นี่...แต่ก็ยังอยมอยู่นิ่งๆ...
แล้วมึงล่ะโจ๊ก..อกหักจนเพี้ยน...ไปแล้วเหรอ?
มันนิ่ง ผมนิ่ง
จากความรู้สึกตกใจ ตื่นเต้นในตอนแรก...
เริ่มกลายเป็นความอุ่นใจ...ใจสั่น แต่ไม่ใช่สั่นเพราะกลัว หรือตื่นเต้น...แต่สั่นเพราะ...อะไรก็ไม่รู้
ผมรับรู้ได้ว่าปากของมันหายสั่นแล้ว...มันกดปากมันแน่นกว่าเดิมกับปากผม....จนผมรับรู้ได้ว่าปากแดงๆของมันนิ่มากๆๆๆ...
ผมเคยคิดว่าปากมันน่าจูบ...แต่ไม่เคยคิดจะลองสัมผัสเลย...
ครั้งนี้กับครั้งแรก...ผมรู้สึกว่ามันต่างกันนะครับ
คราวนี้ปากมันหวาน..หวานจนผมอยากจะกัด....บ้าไปแล้วจริงๆด้วยกู

มันค่อยๆถอนปากออก...แต่ยังไม่ยอมย้ายหน้า(อันด้าน) ของมันห่างจากหน้าผม
ตอนนี้ผมทำหน้ายังไงนะ
"จูน?..."
"......." เรียกไม...กูเขิน...
"โกรธโจ๊กมั๊ย....ที่โจีกทำแบบนี้..." โกรธรึเปล่าเหรอ....ผมตอบไม่ได้นะคำถามนี้..มันยากเกินไปจริงๆ
"ไม่รู้..." นี่คือความจริงที่สุด

[SPSJ]

โยนกันไปก็โยนกันมา เวียนหัวจะอาเจียนอยู่แล้ว

แต่แล้วก็ยังไม่มีใครพูดหรือเล่าอะไร โอ้ยคลุมเครือจริง ๆ