พี่เตลากผมออกมาจากที่โจ๊กมันยืนอยู่หน่อยหนึ่ง
"พี่เตมีเรื่องไร...ทำไมต้องทำเหมือนเป็นความลับด้วยล่ะ"
"ไม่ใช่ความลับหรอก...แค่มันเป็นเรื่องส่วนตัว" พี่เตบอกผมแล้ว มันจะยังเป็นเรื่องส่วนตัวอยู่อีกเหรอครับ
"งั้นเรื่องไรล่ะ"
"คือเรื่องมันมีอยู่ว่า..................." แล้วพี่แกก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง....ฟังจบผมถึงกับอึ้งและงงไปพักใหญ่อยู่เหมือนกัน
แต่ผมก็มีสติมากพอที่จะให้คำตอบในสิ่งที่พี่เตอยากรู้...แต่ที่ผมไม่รู้คือ มันเกิดขึ้นได้ยังไง ตอนไหนว่ะ
"ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะจูน...เดี๋ยวเลี้ยงสามเมาเลย...โจ๊กแล้วไว้เจอกันนะ...ไอ้ตัวแสบไว้เจอกัน"
"โชคดีนะพี่เต" ส่งพี่เตโบกมือบั๊บบายเสร็จ แต่ท่าทางผมจะโชคร้ายเมื่อหันมาเผชิญกับจอมมารขมังเวทย์...มันคงร่ายนต์ให้ผมเดินไปหามันซะแล้ว
"ใคร...?"
"ก็รุ่นพี่ที่มหาลัย"
"แล้ว?"
"แล้วก็เป็นเพื่อนสนิทพี่รหัสกู"
"แล้ว?"
"แล้วก็เคยตั้งวงดื่มกันบ่อยๆ"
"แล้ว?"
"แล้วก็...แล้วก็...." แล้วอะไรดีอีกว่ะกู
"รู้ใช่มั๊ยว่ากูต้องการคำตอบอะไร ยังไง แต่ถ้ายังอยากจะแถก็เชิญ" อู๋ยยยยยยยยยยยยย
"แล้วก็เคยมาเลียบๆเคียงๆ เมียงๆมอง จดๆจ้องๆ กูอยู่ช่วงหนึ่ง"
"แล้ว?" กดดันกูจริงเว้ย
"แล้วกูก็บอกพี่เค้าไปว่า...."
"ว่า?"
"ว่ามีคนที่ทำให้กูหน้าแดงใจสั่นฝันหวานได้แล้ว...อย่ามาเสียเวลาพยายามกับกูเลย"
"................."
"ทำไมมองกูแบบนั้นละโจ๊ก กูไม่ได้ให้ความหวังอะไรพี่เค้าเลยนะ แล้วหลังจากนั้นพี่เค้ากับกูก็เป็นแค่......."
"คิดได้แค่นั้นเหรอ?"
"อะไร?"
"ก็ที่จะบอกว่าตัวเองมีแฟน...บอกได้แค่นั้นเหรอ?"
"ก็มันไม่รู้จะบอกยังไงนี่หว่า...ก็ตอนนั้นกูก็เพิ่งเข้าเรียนได้...."
"แต่แค่เท่านั้นก็มากเกินพอแล้ว....พอที่จะทำให้ไอ้พวกตะกวดรู้ว่ามึงมีเจ้าของเป็นตัวเป็นตนแล้ว แล้วเจ้าของก็หวงมากด้วย"
"งั้นต่อไปมึงก็จับกูขังไว้ในห้องซะเลยสิ"
"ได้"
"เอ๊ย!!!!!"
"แล้วเมื่อกี้คุยไรกัน...ทำไมต้องหัวเราะกันขนาดนั้นด้วยแถมยังเดินออกไปคุยอีก"
"หึง?"
"แค่ไม่ค่อยชอบ" ชิส์ จะบอกว่าหึงให้กูภูมิใจในตัวเองหน่อยก็ไม่ได้
"พี่เตเค้ามาถามถึงใครบางคนที่กูรู้จักนะ"
"ใคร?" จะเข้มไปไหนครับคุณแฟน
"ชีน" สั้น ง่าย ได้ใจความ
"ไอ้บ้านั่น....ถามทำไม"
"เออ....พี่เตก็ถามว่ากูรู้จักกับชีนมันมากน้อยแค่ไหน แล้วก็ขอเบอร์กับที่อยู่ของมันด้วย ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร แต่กูก็ให้ไปนะ" นี่ถ้าพี่เตเป็นเจ้ามือโต๊ะอะไรซักโต๊ะหนึ่ง ไอ้ชีนตายสถานเดียว
"พี่เตจะจีบไอ้บ้านั่นเหรอ"
"ไม่รู้สิ...แล้วพี่เตไปทำความรู้จักกับชีนมันตั้งแต่ตอนไหนว่ะ"
"หวงรึไง?"
"หวงหอกไรว่ะ"
"ก็ทั้งสองคนนั้นเคยชอบมึงนิ แล้วถ้าเค้าหันไปชอบกันเองมึงก็เรตติ้งตกนะสิ"
"ถ้าสมองมึงคิดได้แค่นั้นก็หุบปากไปเลยดีกว่า...ชิส์"
"ก็ดี...ถ้าจะมีใครซักคนที่จะชอบไอ้บ้านั่นจริง....มันจะได้หาายเจ็บและตัดใจจากมึงได้เด็ดขาดซะที...มันเองก็คงเจ็บมาเกินจะทนแล้วแหละ...." มันพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
"โจ๊ก?"
"หืม?"
"มึงมีดีกว่าหน้าตาที่ดูดีของมึงมากนะ..." พูดเสร็จผมก็เดินยิ้มไปหาผองเพื่อนในบัดดล แอบได้ยินมันหัวเราะหึหึด้วยแหละ
พวกเรานั่งล้อมวงกันได้ซักพักใหญ่แล้ว
คนโน้นคนนี้แข่งกันเล่าเรื่องฮาบ้างแป็กบ้าง สรุปมีแต่คนอยากพูด แต่ไม่มีใครอยากฟังเลย
ไอ้เสกมันเล่าแป็กมาหลายเรื่องแล้ว แต่มันยังไม่ยอมแพ้ครับ ยังพยายามแถขั้นสุดต่อไปอีก
"เอ๊ย เรื่องนี้ไม่ฮากูให้กระทืบเลยเอ้า" มันเกริ่นเรื่องได้น่าสนใจดี แต่กูว่ามึงมึนๆแล้วนะเสก ลิ้นมันเริ่มพันกัน หน้าก็แดงๆ ตาเยิ้มๆ
"เล่าเลยไอ้เสก...ถ้าเรื่องนี้ไม่ฮากูจะขอบคุณมึง เพราะกูอยากกระทืบมึงมานานแล้ว"
"คนอื่นต้องฮา แต่ไอ้โจ๊กกูไมรับรอง" ชักทะแม่งๆ
"จะลีลามากอีกนานมั๊ยอีเสก...ช้านอยากกระทืบแกเต็มแก่แล้ว"
"เออๆ เรื่องชาวบ้านละอยากรู้กันจริงนะพวกเมิง....ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เพิ่งเปิดเทอมกันใหม่ๆ อยู่ในช่วงเทศกาลรับน้อง ก็พวกรุ่นพี่นะจะพาน้องๆไปเลี้ยงกันใช่ป่ะ แล้วคืนนั้นรุ่นพี่กูก็พากูไปเลี้ยงที่ผับแห่งหนึ่ง....แต่ผับนี้มันมีชื่อเสียงหิ้วเด็กได้ถ้าคุยกันถูกอกถูกใจกันทั้งสองฝ่าย" ผมว่าเรื่องมันชักคุ้นๆ
"ช้านยังหาจุดฮาไม่ออกเลยว่ะ....แต่กำลังเล็งจุดที่จะกระทืบแกได้บ้างแล้ว"
"แพมครับ...หุบปากแล้วเปิดหูนะเพราะดูท่าแล้วหูมึงกำลังตก ฟังต่อกูจะเล่า....แล้วพอดีพี่รหัสกูก็เข้ามากระซิบบอกกูว่า แกไปเจอเด็กถูกใจมา แต่ไม่กล้าเข้าไปคุย นั่งอยู่ตรงโน้นนน....ด้วยความที่กูอยากให้พี่รหัสสมหวังในรัก กูก็เลยยุให้แกเข้าไปจีบเลย" แน่ๆแล้ว
"พี่กูแกบ้ายุเว้ย แกก็แถแท่ดๆๆไปคุยด้วย....สักพักกลับมาพร้อมหน้าแดงๆเหมือนไปโดนอะไรกระแทกมา....แกบอกว่าเด็กไม่เล่นด้วย...กูนี่ฉุนแทนพี่กูเลย เลยบอกไปว่างั้นก็เอาเงินฟาดหัวอุดปากมันไปเลยสิ อาจจะเป็นเด็กที่รอให้โดนหิ้วอยู่ก็ได้..."
"ไอ้เสก...กูขอสั่งให้มึงหยุดเดี๋ยวนี้...ถ้ามึงไม่อยากโดนตีนกู" ผมไม่รอให้มันเล่าจบหรอก
"เล่าต่อไปให้เสก" แฟนผมสั่งเสียงเย็นเชียว
"คราวนี้แกลากกูไปด้วย...แต่พอกูไปเห็นหน้าเด็กที่พี่แกว่า หน้าหงายเลยกู....เพราะเด็กคนนั้นคือ....ไอ้จูน" นั่นไงกูว่าแล้วเชียว...
ได้ผลครับคราวนี้หัวเราะครืนกันทั้งวง สรุปไอ้เสกไม่ต้องโดนกระทืบ แต่ผมหัวเราะไม่ออก อีกคนที่นั่งเงียบด้วยก็พ่อยอดขมองอิ่มของผมนี่แหละครับ นั่งมองกูซะตาเขียวปั๊ดเลย
"อ๊ายจูนของช้านนนเสน่ห์เหลือร้อนจริงๆ...ว่างๆไปเป็นเหยื่อเบ็ดให้เกตบ้างสิจูน" สงสารกูเหอะเกต ไอ้โจ๊กมันจะงาบหัวกูอยู่แล้ว
"แพมว่านะ...ถ้าจูนไม่มีแฟนนี่ คงเนื้อหอมน่าดู นี่ขนาดมีแฟนแล้วนะ ยังหว่านเสน่ห์ได้โดยไม่รู้ตัวอีก ว่างๆไปเป็นกันชนให้บ้างนะ" ผมเลยได้แต่หัวเราะแห้งๆกับคำสรรเสริญต่างๆที่เพื่อนๆมอบให้
"ยังไม่จบ...." ห๊า มึงยังมีอีกเหรอ ถ้ามึงเล่ากูตายแน่
"เสก...มึงหุบปากเน่าๆมึงไปเลยนะ"
"เล่าไปสิ...กูอยากฟัง"
"รุ่นพี่จูนกับรุ่นพี่กูสนิทกัน...เลยรวมโต๊ะกันซะเลยทีนี้ พี่แกก็ถามใหญ่เลยว่าจูนมันเป็นใครเกี่ยวข้องยังไงกับกูบ้าง กูก็นะน้องที่ดีเลยเล่าซะหมดเปลือกเลย พี่แกก็ขอให้กูเป็นกามเทพสื่อรักให้ แต่กูปฏิเสธไปและบอกด้วยว่าจูนมันมีแฟนแล้ว แต่พี่แกบอกว่าจะเอาจูนไม่ได้เอาแฟนจูน..."จู่ๆเสกมันก็หยุดเล่าซะเฉยๆ มันคงเพิ่งสังเกตเห็นมั้งว่าทุกคนเงียบกันหมดแล้ว
"ไม่น่าเล่าเลยกู" มันบ่นเบาๆพร้อมกับตบปากตัวเองเบาๆไปสองสามที แต่เจนคงเห็นว่ามันเบาไปเลยช่วยตบให้แรงขึ้น ไอ้เสกนี่หน้าเหยเกเลยครับ
"ไม่เล่าต่อละมึง...กูว่าสนุกดีออก...แล้วตอนจบเป็นยังไงเหรอ"
"โจ๊ก มัน...."
"กูให้เสกเล่า มึงเงียบ" งานเข้าจนได้กู
"มันก็ไม่จบยังไงนิ....เพราะเรื่องมันไม่ได้เริ่ม...จูนมันไม่ยอมเล่นด้วย จนพี่กูก็ยอมแพ้ไปเอง" มึงช่วยกูตอนนี้จะทันมั๊ยเสก...ผมก็ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักๆให้มันเป็นการยืนยัในคำพูดของเสก
"เสน่ห์แรงดีจริงๆระมึง...กูร้อน...ขอไปเดินรับลมนะ" แล้วมันก็ลุกออกไปซะดื้อ
"ไอ้เสกเพราะมึงเลย ถ้ามันโกรธกูขึ้นมาจริงๆกูจะหาแฟนใหม่ให้เจน...จำไว้.." ผมชี้หน้าคาดโทษมัน
"กูขอโทษ...กูลืมไปว่าไอ้โจ๊กมัน...."
"จูนตามโจ๊กไปก่อนดีกว่า...เดี๋ยวทางนี้เราจัดการให้เอง"
"ขอบใจมากเจน....ฝากจัดการเผื่อด้วย"
"เดินคนเดียวไม่เหงาเหรอ...เดินเป็นเพื่อนนะ"
"ตอนที่มึงอยู่ห่างกู...คงมีคนมาจีบมึงเยอะสิท่า"
"จะสนใจทำไม...ก็ตอนนี้ข้างๆกูมีแต่มึง...มีมาตลอด....และจะมีตลอดไป" ผมยื่นมือไปจับมือและบีบแน่นเพื่อให้มันรูว่าผมอยู่ตรงนี้จริงๆ...เราเดินไปข้างหน้ากันเรื่อยๆ...จะว่าไปตลอดหลายวันที่เราอยู่ด้วยกัน ผมไม่เคยเล่าเรื่องตอนที่เราอยู่ห่างกันเลย มันเองก็เหมือนกัน...อาจจะเป็นเพราะเราคิดว่าจะสนใจทำไมก็ในเมื่อตอนนี้เราได้กลับมาใช้เวลาร่วมกันแล้ว...
"จูน?"
"หืม?"
"มึงเคยมีสักแวบหนึ่งมั๊ยที่รู้สึกว่าเสียใจที่เลือกกู"
"ถ้ากูย้อนเวลาได้...ย้อนไปถึงวันแรกที่เราพบกัน...กูก็ยังจะเลือกมึงเหมือนเดิม" มันจุ๊บขมับผมเบาๆไปทีหนึ่ง
"ถ้ากูย้อนเวลาได้นะ...กูจะทำดีกับมึงให้มากกว่าที่ผ่านมา กูจะไม่แกล้งมึง จะไม่ทำให้มึงเสียใจเหมือนที่เคยทำ"
"ไม่หรอก...ถ้ามึงไม่เป็นมึงแบบนั้นในวันนั้น...วันนี้อาจจะไม่มีเราก็ได้..อาจจะมีแค่โจ๊กกับจูนที่เป็นแค่เพื่อนรักกัน...ไม่ใช่โจ๊กกับจูนที่รักกันก็ได้" ผมเขย่งขโมยจุ๊บแก้มมันไปทีหนึ่ง เอาคืน
"เหงามั๊ยตอนที่ไม่มีกู?"
"คำว่าเหงามันยังน้อยไปกับความรู้สึกกูในตอนนั้นนะ...แต่ชีวิตกูต้องเดินไปข้างหน้า กูมีหน้าที่ต้องทำคือเรียน ทำกิจกรรม มันก็ช่วยให้กูลืมมึงไปได้บ้างเป็นช่วงๆตอนที่ยุ่งๆ แต่พอกูอยู่คนเดียวนะ เหมือนรอบตัวกูมีแต่กำแพงมืดๆ ชื้นๆ ค่อยอัดตัวกูเข้ามาเรื่อยๆ จนกูหายใจไม่ออก ทำไรไม่ถูก มันแน่น มันจุก มันทรมานและสุดท้ายก็น้ำตาที่ไหล....แต่กูก็คอยบอกตัวเองเสมอว่า...ถ้ากูผ่านเวลาเหล่านี้ไปได้ ถ้ากูสู้กับความรู้สึกเหล่านี้ได้โดยไม่ต้องให้ใครมาช่วยพยุง....กูจะมีมึงยิ้มรออยู่ที่ปลายทาง...มึงคือพลังทั้งหมดที่ทำให้กูอยู่จนถึงวันนี้นะ....ไอ้ตัวดี"
"รักกูมากขนาดนั้นเชียว..." คำนี้คุ้นๆนะ ทำไมชอบเอาคำพูดกูไปพูดนัก
"มากไม่มากไม่รู้ แต่ใจนี้ให้มึงแบบเต็มๆคนเดียว..." เสี่ยว
"น่ารักก็เป็นนะมึง...แล้วมึงไม่กลัวกูวอกแวกนอกลู่นอกทางนอกใจมึงเหรอ?"
"ก็คิดนะ...คิดจนเกือบเป็นบ้า ระแวงจนต้องกินยานอนหลับ มอมเหล้าตัวเองเพื่อให้ไม่ต้องฟุ้งซ่าน....จนตอนนั้นเพื่อนๆในสาขาคิดว่ากูอัพยาอ่ะ เดินเป็นศพไปเรียนทุกวัน....ก็ได้ไอ้เสกนี่แหละเข้ามาดูแล พูดเตือนสติกู"
"ไอ้เสกนี่นะ" มึงพูดแบบเชื่อถือเพื่อนตัวเองมากเลยโจ๊ก
"อืม ไอ้เสกนี่แหละ...มันบอกว่า เราไปกำหนดกฎเกณฑ์ใครไม่ได้หรอก....สิ่งที่ต้องทำคือจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง....ทำให้ตัวเราเองเชื่อใจ ไว้ใจในตัวของอีกคนหนึ่งให้ได้ แล้วความทรมานจะค่อยๆหายไป...ที่กูทรมานไม่ใช่เพราะกูไม่เชื่อมึง...แต่เพราะกูกลัว...มึงเข้าใจกูใช่มั๊ย"
"เข้าใจสิ...เข้าใจดีซะด้วย...เพราะทุกอย่างที่มึงพูด....ทุกสิ่งที่มึงทำ....ทุกความรู้สึกที่มึงเป็น...กูเองก็ไม่ได้ต่างจากมึงเลย...ถ้าจะบอกว่าเจียนตาย มันจะมากไปมั๊ย"
"แล้วมึงจัดการกับมันยังไงเหรอ"
"ก็ทำเหมือนที่มึงทำ กูโทรหาไอ้เสกและไอ้เสกก็บอกเหมือนที่บอกกับมึง..." ขอบคุณนะไอ้เพื่อนตัวดี
"ก็เหมือนที่เค้าบอกว่าฝุ่นเข้าตาตัวเองต้องให้คนอื่นช่วยเอาออกให้ใช่มั๊ย....อื้มๆๆ........แต่การรอคอยที่ยาวนานก็คุ้มค่านะ...เพราะมีมึงข้างๆกูในวันนี้"
"อ่อน...มึงไม่อยากรู้เรื่องของกูบ้างเหรอ?"
"กูไม่สนหรอก....เพราะตอนนี้มึงอยู่ตรงนี้แล้ว...เราไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องไปซะทั้งหมดหรอก...เพราะเรื่องบางเรื่องก็อาจทำให้เราเสียใจได้...อยู่กับปัจจุบันดีกว่า....ถ้ามึงทำไรผิดไว้...มึงก็คงรู้ว่ากูต้องเสียใจถ้ามึงบอก....แล้วทีนี้มึงยังกล้าจะบอกกูอยู่อีกมั๊ย"
"ไม่จำเป็นต้องบอกทุกเรื่อง....แค่ซื่อสัตย์ ให้เกียรติ ไว้ใจ เชื่อใจ เคารพในรักซึ่งกันและกัน...ก็เพียงพอแล้ว ใช่มั๊ย"
"ถูกกกกกกกกกก"
"จูนรู้มั๊ย..ว่าจูนโตขึ้นมากนะ..."
"ก็มึ....ก็โจ๊กสอน...ก็รักของโจ๊กสอน"
"น่ารักขนาดนี้...ใครปล่อยหลุดมือก็โง่เหลือทนแล้ว...จะกอดไว้แน่นอย่างนี้ไม่ปล่อยเลย"
"ฮ่าๆๆๆๆจั๊กจี้" ผมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดัง ก็มันกอดจากด้านหลังซะแน่นเลย แถมยังงับไหล่ผมด้วยอ่ะ...เป้็นกี้รึไง
จนมันปู้ยี่ปู้ย้ำพอใจ มันเลยยอมปล่อย น่วมไปทั้งตัวเลยเรา
"กลับไปหาเพื่อๆกันดีกว่า ป่านนี้ชะเง้อชะแง้จนคอยาวหมดแล้วมั้ง"
"ไปสิ...." ผมไม่รู้หรอกว่าวันนั้นโจ๊กเป็นยังไง วันหน้าโจ๊กจะเปลี่ยนไปมั๊ย....แต่วันนี้ผมรักมัน รักมาก...
ผมเงยหน้าสบตากับมันแล้วยิ้ม
"กูรักมึงนะ....จูน..." เห็นมั๊ยว่าความรู้สึกของผมส่งหามันได้....มีความสุขจริงโว้ย
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1179984 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก