หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[Karn12]

น้องจูนหึงได้น่ากลัวมากเลย

[Bowbonk]

 

[sato]

หวานรับปีใหม่เลยนะครับคุณดิว แต่ชอบมากกกกๆๆๆๆๆ5555+

[Asuke]

อิจฉาคุ่นี้จังเลย

[POPEA]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ, รวดเดียวเลย
สนุกมาก~ ตอนแรกก็นึกว่าโจ๊กแกล้งจูน ที่ไหนได้เป็นสอง
หมั่นไส้มากก! แต่ตอนนี้หายไปจากวงโคจรของโจ๊กจูนเลย55.
โจ๊กนี่ความอดทนสูงเนอะ ไม่กดจูน น่ารักออกขนาดนั้นทนมาได้
 

[archi_10_001]

อิอิ อ่านมาตั้งแต่แรก สามวัน แทบไม่ได้พัก ๕๕๕
พ่อโจ๊กน่ารักมาก เท่ห์โฮกกกกกกกกกกกกกก
ส่วนหนูจุนก็ เข้าใจอารมณ์นะ กลัว ไม่กล้า ไม่พร้อม แต่ก็ชอบให้โจ๊กอยู่ข้าง ๆ

จริง ๆ ชอบคู่ ซีน กะ พี่เต อยากรู้ว่าซีนจะรับมือไง แล้วพี่เตจะเอาไม้ไหนมัดใจซีน อิอิ
แอบรอนัก ลุ้นต่ออย่างแรงจร้า

ส่วนคู่หลักเนี้ย แอบรอเหมือนกัน น่าจะมี เอ็นซี เล็ก ๆ ให้น่ารัก ๕๕๕

ขอบคุณค่ะ สนุกมาก หลากรส หลายลีลา ชอบมากกกกกก

[due]

"จูน นี่มันอาทิตย์หนึ่งแล้วนะลูกที่นั่งๆนอนอยู่กับบ้าน ทำไมไม่ออกไปเที่ยวข้างนอกบ้านล่ะ นั่งถอนหายใจจนคาร์บอนเต็มบ้านไปหมดแล้ว..."
"ผมเปล่าซะหน่อย...."
"แม่ก็แซวลูก ก็แฟนเค้าไม่อยู่จะให้คุณชายเค้าออกไปไหนยังไงกับใครละครับ จริงมั๊ยจูน..ลูกพ่อ"
"พ่ออ่ะ...พอกันเลยครั้บทั้งพ่อทั้งแม่นั่นแหละ....ผมแค่ไม่อยากออกไปไหนต่างหากไม่ได้เกี่ยวกะใครซะหน่อย....คิดกันไปเองนะนั่น"
"เหรอ/เหรอ?????"  พร้อมกันไปมั๊ยครับ
".............." ผมเลยได้แต่ยิ้มแหยะๆ ก็เคยโกหกพวกท่านสำเร็จเสียที่ไหนละครับ
"เมื่อกี้บ้านโน้นโทรมาบอกว่ากำลังจะออกมากันแล้ว...."
"จริงเหรอครับแม่!!!!!!" ก็ผมไม่ได้เจอมันมาตั้งหนึ่งอาทิตย์ ได้ยินแต่เสียง มันก็ต้องมีกันบ้างแหละครับที่จะคิดถึง หึหึหึ
"ไม่ได้คิดถึงคนบ้านโน้นไม่ใบ่เหรอลูก...แล้วทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วยล่ะ....."
"แม่ก็.........." ไปไม่เป็นเลยครับ ก็ที่แม่พูดนะเรื่องจริงทั้งนั้นนิ
"จ้าาาาาาา....อีกไม่นานก็คงจะถึงกันแหละ อาหารที่แม่เตรียมคงถูกปากบ้านโน้นนะ...." แม่ผมลงครัวเองทั้งหมดเลยครับวันนี้...จัดเตรียมกันตั้งแต่เช้าเชียวแหละ
"แม่ครับ...มีไรต้องเตรียมพิเศษมั๊ย...." เช่นของรับไหว้ลูกเขยไรแบบนี้นะ....
"ไม่เห็นบ้านโน้นบอกไรมานะ น่าจะแค่มากินข้าวธรรมดานั่นแหละ...แต่แม่ว่าจูนขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยดีมั๊ยจ๊ะ เจอผู้ใหญ่นะลูก"
"แถมไม่ใช่ผู้ใหญ่ธรรมดาซะด้วย ว่าที่พ่อตาแม่ยายนะนั่น..."
"ขอเหอะครับ....จะแซวกันไปไหน ผมลูกพ่อนะ...."
"พ่อก็ แซวลูกจริงเชียว ลูกเขินจนหน้าแทบมุดพื้นแล้ว...ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะลูก.....หยุดเลยนะพ่อไม่ต้องแซวลูกแล้ว..." เจอฤทธิ์แม่เข้าไปถึงกับพะงาบๆกันเลยทีเดียวครับ ให้รู้กันซะบ้างว่าบ้านนี้ใครคุม


ผมขึ้นมาบนห้องก็ลองมองหาเสื้อผ้าในตู้ดู....ผมก็เห็นด้วยกับแม่นะ ถ้าโจ๊กมันมาคนเดียว มันคงชอบแน่ที่เห้นผมอยู่ในชุดตอนนี้ แค่เสื้อกล้ามกับกางเกงบอล แต่นี่ผู้ใหญ่มาด้วยมันคงไม่เหมาะเท่าไร
ผมก็เลยจัดการอาบน้ำอีกรอบซะเลยทั้งที่เพิ่งอาบไปเมื่อไม่นานนี้เอง อาบเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าที่เตรียมไว้ ก็ไม่ได้พิเศษไรมากหรอกแค่ยีนส์กับเสื้อเชิ้ตพับแขนหน่อย เข็มขัดหนัง ผมเปียกน้ำก็สะบัดๆเอา ไม่อยากเป่าไม่อยากเซ็ต ขี้เกียจ รอโจ๊กมาทำให้ดีกว่า....โทรหามันหน่อยดีกว่าว่าถึงไหนแล้ว

"ปัง!!!!!!" ประตูเปิดออกพร้อมกับเผยร่างของคนที่ผมคิดถึงมาตลอด 2 ปีเต็ม
"........." มันยืนยิ้มนิ่งอยู่หน้าประตูไม่ยอมเดินเข้ามาซะที ผมเลยตบทีนอนข้างๆตัวสองสามแปะ แล้วมันก็ฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับรีบปรี่เดินมาหาผมทันที พอมันนั่งลงปั๊บ มันก็ทำการพิสูจน์ทฤษฎีของเซอร์ไอแซกนิวตันทันที สภาพการทรงตัวที่ไร้น้ำหนัก หัวมันจะถลาท้าลมและถาโถมเข้ามาที่ตักผมทันที ทำให้ผมต้องจับหัวมันให้อยู่เหนือตักในสภาพที่คอมันจะไม่หัก

"คิดถึงที่สุดเลย...จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...คิดถึงๆๆๆๆจุ๊บๆๆๆๆๆๆ" มันจับมือผมมาจูบมาหอมใหญ่เลย
"เวอร์แล้วมึง...อะไรจะคิดถึงขนาดนั้น" ปากก็ว่าไปนั่น แต่ก็ยอมให้มันทำมิดีมิร้ายกับมือผมต่อนะ
"มึงกำลังจะบอกว่ามึงไม่คิดถึงกูเลยงั้นสิ...."
"งั้นมั้ง....หึหึหึ..." ผมพูดได้แค่นั้น ก็โน้มหน้าลงไปจูบปากกับมันทันทีก่อนที่มันจะบ่นผมอีกชุดใหญ่.....

"พอแล้วโจ๊ก...หายใจไม่ทัน...."
"อ่อนว่ะ..."
"เออไอ้เก่ง...ใครมันจะไปเชี่ยวชาญ ช่ำชอง โชกโชนแบบมึงล่ะ...นี่แนะ..." ผมผลักหัวมันหล่นจากตักไปเลย ปากดี
"โอ๊ย...เจ็บนะมึง..."
"ไม่ตายหรอกเจ็บแค่นั้นนะ...."
"แต่กูคิดถึงมึงเจียนตายเลยนะ....คิดถึงกันบ้างมั๊ย...."
"........." ตายเลยดีกว่าครับ พูดกันแบบนี้ ขอลาตายกันเลยทีเดียว
"ว่าไงครับคนดี...คิดถึงกันบ้างมั๊ย...?" มาแล้วครับน้ำเสียงนุ่มๆ สายตาอ้อนๆ...ปากยื่นๆ...แพ้ทางทุกที
"แล้วไม่รู้รึไง...." เสียงอ่อยไปนะจูน
"ก็รู้แหละ...แต่อยากได้ยิน..นะนะนะนะน...นะครับ ...บอกหน่อย คิดถึงกันบ้างมั๊ย..."
"ตอนหลับเท่านั้นแหละ...ที่สมองกูไม่คิดเรื่องมึง....ไม่ใช่แค่คิดถึง...แต่โคตรๆๆๆๆๆๆคิดถึง....."
"ฮ่าๆๆๆๆๆ...น่ารักว่ะมึง...." มันดึงผมผมไปจุ๊บๆแบบชนปากหลายครั้งติดกันจนเจ็บไปเลย...แต่ทนได้ เพราะชอบ...




มาแค่ครึ่งเดียวก่อนนะครับ สมบูรณืจะตามมา

[khunstar]

^
^
^

มาแล้วววววววว

น่ารักมากกกกกก

[sazzy_pee]

มาแล้ววว

รอ รอ รอครึ่งหลัง

โจ๊กจูน คิดถึงกันน่ารักไปมั๊ยยยยยยยยยยยยยย

อิจฉาเว้ยยย

[Karn12]

มาแบบนี้มาให้ค้างอย่างแรง

[ต้นสน]

ครึ่งหลังมาตอนไหนน้า รอๆ

[Rafael]

ไม่ไหว น่ารักไม่ไหวแล้วคู่นี้
5555

[RyuJo]

  น่ารักสุดยอด แต่ก็อีกอ่ะ ค้างอย่างเต็มแรงงงงงงงงงงงงงงงง

[Asuke]

อ้ากกกก ค้างอ่า

[SungMinKRu]

ชอบอ่า อิอิ หวานกันซะ รอนร๊าๆๆ 

[bun]

อยากจะบอกว่า "น่ารักอะ"

[tumtok]

รักกันดีไม่มีเปลี่ยน..ชอบที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดด

[Magis]

จูนน่ารัก อะ - - อิจฉาโจ๊ก

[MoMoRin]

55555 waan baeb ha ha nor..

[CarToonMiZa]

ในที่สุดก็อ่านทันจนได้
เรื่องนี้มันน่ารักจัง
ทำให้คิดถึงมิตรภาพ
ดีดีระหว่างเพื่อน
ต่อให้โกรธเกลียด
กันแค่ไหนคำว่าเพื่อน
ก็ไม่เคยทิ้งกัน
กด+เป็ด
สำหรับเรื่องราวดีดี

[sato]

ขอบคุณครับคุณดิว ที่แวะมาต่อความหวานของโจ๊กกะจูน....ชอบคู่นี้จริงๆครับ

[Bejae]

จูนน่าร๊ากกกกกกกกกกก 

[due]

มันปล้ำกอดผมอยู่อีกซักแป๊บ...แต่จริงๆก็แกล้งนั่นแหละ ทำไงได้ละครับ นอกจากยอมเพราะรักมันหมดใจแล้วนี่
"พอแล้วโจ๊ก...ปากเจ็บหมดแล้ว เดี๋ยวปากบวมอายพ่อๆแม่ๆตายเลย"
"สมน้ำหน้าคนปากดีไง...งั้นขออีกครั้ง...จุ๊บบบบบบบบบบบ" โอเค เอาให้ตายกันตรงนี้เลยมั๊ย




เราสองคนลงมาด้านล่างก็เห็นพ่อๆแม่ๆนั่งคุยกันอย่างออกรส พอพวกผมมายืนตรงหน้าพวกท่านก็มองพวกผมแบบ...เอ่อ...แบบไงดีละ มองแล้วยิ้มแปลกๆนะ...เล่นเอาเขินเหมือนกันนะ ผมทำไรไม่ถูดเลยทุบหลังโจ๊กดังอั๊ก....เอ๊ย โทษทีวะ เขินแล้วลืมตัวทุกทีเลย เลยได้แต่ยิ้มแหยๆขอโทษมันไป

"ลงกันมาได้แล้วเหรอจ๊ะสองหนุ่ม แม่คิดว่าต้องขึ้นไปตามให้ลงมาซะอีก...แต่ก็นะ แม่เข้าใจแหละว่าคิดถึงกันมาก เลยต้องให้เวลากันหน่อย" แม่ผมเอาอีกแล้ว ถนัดนักเรื่องทำให้ลูกวางหน้าไม่ถูกเนียะ
 พ่อแม่ผมนั่งโซฟาคู่เล็ก ส่วนพ่อแม่มันหรือก็คือว่าที่พ่อตาแม่ยายผมนั่นเองนั่งโซฟาตัวเดียวกันแต่ใหญ่หน่อย ส่วนผมกับคนที่ผมรักนั่งบนพื้นตรงกลางระหว่างพวกท่านทั้งสี่
"รู้กันใช่มั๊ยเด็กๆว่าทำไมต้องมานั่งกันตรงนี้ในวันนี้..."
"ครับ/ครับ"
"พ่อๆแม่ๆไม่รู้กันหรอกว่าสิ่งที่ทำในวันนี้มันจะถูกหรือมันจะผิด แต่รู้แค่ว่าทำแล้วลูกทั้งสองคนมีความสุข พ่อแม่ก็ยินดีและเต็มใจที่จะทำ..." แม่ผมพูดพร้อมกับสายตาที่มองตรงมาแล้วทำให้ผมยิ้มตามได้ แม่หมายความตามที่พูดจริงๆ ไม่ได้พูดเพื่อให้ดูดี แต่พูดเพื่อให้รู้ว่ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"แม่ดีใจนะที่เห็นลูกสองคนพร้อมกันในวันนี้ ลูกของแม่ทำได้ เห็นมั๊ยเวลาแค่ 1 ปี มันไม่ได้ยาวนานไปกว่าความรักที่ลูกมีให้กันเลย ลูกทั้งสองคงได้เรียนรู้อะไรกันมากขึ้น รู้กันแล้วใช่มั๊ยไอ้รักที่ว่ามันยากนะ แต่การที่จะรักษานะมันยากยิ่งกว่ายากอีก  แต่ลูกก็ทำได้ ผ่านวันเวลาที่ต้องเหงา ต้องอยู่คนเดียว ต้องมองคนอื่นอยู่กับคนที่รัก แต่พอหันมามองกลับเห็นตัวเองกำลังกอดตัวเองอยู่....แต่วันนี้คนที่ลูกรักก็อยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ข้างๆซึ่งกันและกัน....เชื่อใจ ไว้ใจ ซื่อสัตย์ และการให้เกียรติซึ่งกันและกัน ถ้าลูกทำสี่อย่างนี้ได้ เชื่อได้เลยว่าลูกจะได้อยู่มองหน้ากันไปจนแก่จนเฒ่าเลยแหละ...."
"ผมจะจำไว้นะครับแม่...."
"ส่วนผม...อืม...เอ่อ...จะเก็บใส่ใจไว้ครับ"  แล้วมันจะอืมจะเอ่อเพื่อ?????.....ผมแอบมองหน้ามัน แม่เจ้า หน้ามันแด๊งแด้งแดงเลย มันเขินไรละ....
"โจ๊ก...จูน...ลูกทั้งสองเป็นคนรักกันนะ.....รักกันก็ชวนกันไปในทางที่ถูกที่ควรนะ ถ้าอีกคนหลงทางก็ช่วยดึงช่วยฉุดให้กลับมาอยูในที่ทางที่ถูกที่ควรซะ อย่ารักอย่างหลงจนเออออตามกันไปไหหมด  รักให้เป็น รักให้ถูก รักให้ควร คนรักกันใช่ว่าจะต้องตามใจกันไปซะทั้งหมด เราคงไม่อยากให้คนที่เรารักเดินทางผิดใช่มั๊ยละ เพราะงั้น ปิดตาที่จะมองคนอื่นได้ แต่อย่าหลับตาเพื่อที่จะรักกัน.....ปิดหูที่จะไม่รับฟังคำพูดใดๆของใครก็ได้ แต่อย่าทำหูทวนลมเวลาคนที่เรารักเตือนหรือบอกกล่าวอะไร...ปิดใจเพื่อไม่ให้คนอื่นเข้ามาได้ แต่ขอให้เปิดใจรับฟังและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นทัศนะคติกัน ปากก็เหมือนกัน ปิดเมื่อควรปิด และเปิดเมื่อควรเปิด....แล้วรักของลูกจะไม่หายไปไหนหรอก......จำไว้กว่าจะรักกันได้มันไม่ได้ง่ายเลย พ่อฝากแค่นี้แหละ"
นั่นสิครับกว่าผมกับมันจะรักกันได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย...ผมสัญญาครับพ่อ ผมจะดูแลรักนี้ให้ดีที่สุด
"เมื่อลูกทั้งสองทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อแม่ได้แล้ว คราวนี้ก็ต้องถึงคราวที่พ่อแม่ต้องคืนสัญญานั้นให้ลูกกลับไป...รักกันดีดีนะลูก ตราบใดที่ลูกมองหน้ากันแล้วยังยิ้มให้กันได้ ตราบนั้นความสุขบนโลกนี้ก็ยังจะอยู่ข้างลูก ยังเป็นของลูก โจ๊กจูน...ยิ้มให้กันเยอะๆนะ..."
"ขอบคุณครับพ่อ/ขอบคุณครับพ่อ" ผมกับมันเข้าไปกราบเท้าพ่อของผมกัน ท่านลูบหัวเราสองคนเบาๆ ผมรักพ่อครับ
"อย่าขี้แยสิจ๊ะลูก  วันนี้ลูกต้องยิ้มนะจูน  อย่าร้องไห้....รู้อะไรมั๊ย แม่เคยหวังว่าจะมีลูกชายที่น่ารักๆซักสองคนจะได้เป็นเพื่อนเล่นกับจูน แล้ววันนี้ฝันของแม่ก็เป็นจริงแล้ว  แถมลูกชายคนใหม่ก็ทั้งหล่อ น่ารัก นิสัยดี แถมเป็นได้ทั้งเพื่อน พี่น้อง คนรัก คนที่จะดูแลกันได้ตลอดชีวิต....ขอบคุณนะโจ๊กที่ทำให้ฝันของแม่เป็นจริง.....รักกันดีดีนะลูก....กอดหน่อย" แม่อ้าแขนกว้างสำหรับโอบกอดทั้งผมและคนที่ผมรัก แม่หอมผมเราทั้งสองคน  แม่ร้องไห้ด้วยแหละ บอกให้ผมอย่าร้องไห้ แต่กลับร้องซะเอง ไม่ไหวๆ ผมกับมันก้มลงกราบเท้าแม่พร้อมกัน แล้วโจ๊กก็แยกกลับไปนั่งที่เดิมก่อน ส่วนผมยังคงกราบ จูบและกอดเท้าของแม่เอาไว้...คราวนี้น้ำตาผมหยดรดเท้าของแม่อีกครั้งเหมือนในวันนั้น แต่มันคนละความรู้สึกกัน คราวนี้มันไม่จุก ไม่แน่น ไม่อึดอัด กลับรู้สึกโปร่ง โล่ง สบาย หายใจสะดวก ยิ้มได้ทั้งน้ำตา รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยได้
"จูน....พอแล้วลูก พอแล้ว" แม่ห้ามผมไปก็สะอื้นไป แล้วคว้าตัวผมไปกอดจนแน่น ผมก็กอดแม่แน่นพอกัน  แน่นจนเราสามารถสัมผัสความรัก ความอาทรของกันและกันได้
"ฮึก....ผมรัก...ฮึ....แม่ครับ"
"แม่ก็รักจูนนะลูก รักมากด้วย  แม่ไม่รู้หรอกว่าแก้วตาดวงใจมันเป็นยังไง แต่แม่รักลูกมากขนาดนั้นเลยนะ"
 "ขอบคุณครับแม่......ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่รักผม ขอบคุณที่รักคนที่ผมรัก ขอบคุณที่แม่เข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น  ฮึก....ขอบคุณพ่อด้วย ขอบคุณจริงๆครับ  ผมรักพ่อรักแม่นะ" ผมดึงพ่อเข้ามาร่วมกอดครั้งนี้เพิ่มอีกคน มือซ้ายโอบแม่ มือขวากอดพ่อ ขอบคุณจริงๆครับ...........ผมถอยตัวเองลงมานั่งข้างมันอีกครั้ง ส่วนพ่อก็เช็ดน้ำตาให้แม่
"ร้องไห้จนตาบวนหมดแล้วนะจูน แต่ยังดูดีพอที่จะเป็นคนที่กูรักได้อยู่...หึหึหึ"
"ชิส์......ปวดหัวจัง....โจ๊ก...."
"ครับ...ร้องไห้เยอะนิ.....ไหวมั๊ย"
"ไหวสิ...แค่นี้เด็กๆ"
"ครับพ่อคนเก่ง....ไม่ไหวก็บอกนะ อย่าอวดเก่งฝืนอีกละ"
"รู้แล้วน่า....ขี้บ่นจริง"
"ว่าไงนะ?"
"รับทราบครับบบบบบ...."
"หึหึหึ...."


"แม่ดีใจนะที่ได้ลูกชายน่ารักๆอย่างจูนเพิ่มมาอีกคน แม่ก็เคยหวังนะว่าอยากมีลูกซักสองคน หญิงคน ชายคน โจ๊กจะได้ดูแลปกป้องน้องสาวได้ ส่วนน้องสาวก็สามารถดูแลเรื่องส่วนตัวของพี่ชายได้....แต่วันนี้ลูกทั้งสองทำให้แม่เห็นแล้วว่าต่อให้เป้นผู้ชายทั้งคู่ โจ๊กและจูนต่างก็สามาารถปกป้องและดูแลซึ่งกันและกันได้ แถมตลอดชีวิตด้วย.....แม่อาจจะเกิดในโลกยุคเก่าที่ผู้ชายต้องรักและแต่งงานกับผู้หญิงเท่านั้น ทั้งที่จริงๆแล้วก็ไม่มีใครสามารถบอกได้หรอกว่าความคิดนี้ถูกต้องทั้งหมดหรือไม่ เพราะสามีภรรยาที่มีปัญหาหย่าร้างครอบครัวแตกแยกก็มีให้เห็นกันทุกวัน....จนวันนี้ ลูกทั้งสองทำให้แม่รู้แล้วว่าความคิดนี้มันไม่จริงเสมอไป ไม่ว่าเพศไหน ชาติใด สูงตำ่ดำขาวแค่ไหน ถ้ารักกัน มันก็คือรักคือสิ่งสวยงามนั่นเอง มันจะยังคงความสวยงามไว้เสมอตราบเท่าที่เรายังรักษาดูแลมันอย่างดี.....จูน เราเป้นครอบครัวเดียวกันแล้วนะลูก งั้นขอแม่กอดรับขวัญลูกชายคนใหม่หน่อย...." แม่(ยาย....หึหึหึ)โอบกอดผมแน่นและจูบที่ขมับอีก 2-3 ครั้ง
"โจ๊กด้วย...มาให้แม่กอดหน่อยลูก...." อ้อมกอดของคนเป็นแม่กว้างพอเสมอเลยนะครับสำหรับคนเป็นลูก ท่ากอดผมกับโจ๊กไว้แน่น....ผมไม่รู็หรอกว่าคนที่เป้นพ่อเป็นแม่คนจะรักลูกได้มากมายแค่ไหนกัน และผมเองก็คงจะไม่มีวันได้รู้ด้วย ผมรู็แค่ว่าพ่อแม่รักลูกมากขนาดดับฝันของตัวเองได้เพื่อลูก....ผมกับโจ๊กก้มลงกราบเท้าแม่ แล้วผมก็ถอยกลับมานั่งที่เดิม ส่วนมันยังคงนั่งพนมมือไหว้แม่อยู่ตรงนั้น
"แม่ครับ....โจ๊กรู้ว่าแม่อยากมีหลานตัวเล็กๆไว้เล่นด้วยยามแม่แก่เฒ่า...ทุกครั้งที่แม่เห็นเด็กๆ แม่จะยิ้มอย่างมีความสุข สายตาขแงแม่เต็มด้วยความเอ็นดู โจ๊กขอโทษที่มีหลานน่ารักๆให้แม่ไม่ได้..."
"ไม่เป็นไรโจ๊ก...ไม่เป้นไรนะลูก...." แม่มันเองก็เริ่มมีน้ำตาคลอหน่วยตา มือก็จับมือของลูกชายท่านไว้
"แต่โจ๊กสัญญานะครับแม่ โจ๊กจะเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ตลอดไป ถ้าสิ่งไหนที่ทำแล้วพ่อแม่มีคสามสุข ยิ้มได้ โจ๊กจะทำโดยไม่ลังเลเลย...."
"ความสุขของคนเป็นพ่อเป็นแม่คือความสุขของลูกไง แค่มีโจ๊ก แค่แม่เห็นโจ๊กมีความสุข นั่นต่างหากคือความสุขที่แม่ต้องการที่สุดแล้ว"
"ขอบคุณครับแม่....ขอบคุณจริงๆครับ"

"พ่อพูดไรดีละทีนี้...คนอื่นพูดไปหมดแล้วเพราะใจของคนเป็นพ่อเป้นแม่ทุกคนก็เหมือนกันทั้งหมดนั่นแหละ ลูกสุขพ่อแม่ก็สุขด้วย แต่ถ้าเมื่อไรที่ลูกทุกข์ พ่อแม่ทุกข์กว่าเป้นร้อยๆเท่า เพราะงั้นถ้าอยากให้พ่อแม่สุข ลูกก็ต้องสุขด้วย......พ่อขอฝากการใช้ชีวิตละกันนะ...พ่อรู้ว่าทุกชีวิตคู่ต่างก็มีแนวทางในการดำเนินไปที่ไม่เหมือนกัน...แต่ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนักในเรื่องทำไงให้อยู๋กันได้นานๆอย่างมีความสุขด้วย.....เมื่อคนหนึ่งพูด อีกคนต้องเงียบและฟัง.... เมื่ออีกคนถาม อีกคนต้องตอบอย่าเดินหนี....เมื่ออีกคนหนึ่งไม่พูด อีกคนต้องถาม...อย่าต่างคนต่างเงียบ ต่างคนต่างพูด...ต่างคนต่างพูดใครจะฟัง ต่างคนต่างเงียบใครจะพูด....ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องจริงๆ ถอยกันคนละก้าวแล้วคิดทบทวนให้ดี แล้วค่อยหันหน้ามาคุยกันใหม่ อย่าปล่อยไว้นานจนมันตกตะกอนไปเอง เพราะวันหนึ่งตะกอนนั้นมันก็จะขุ่นขึ้นมาอีกโดยไม่มีวันจบสิ้น จำไว้ เรื่องทุกเรื่องมันจะมีทางออกของมันเองอย่แล้ว...เพียงแต่เราต้องหาให้เตอเท่านั้น..."
"ครับพ่อ...ตัวอย่างที่พ่อทำให้เห็นผมมาตอลดชีวิตของผม มันมากมายเหลือเกิน....ผมจะรักจูน ดูแลจูนให้ดีไม่น้อยกว่าที่พ่อรักและดูแลแม่...ผมสัญญาครับ"....เขินนะครับ เขินมากด้วย...ก็ดูมันพูดสิ.... เขินมากจนมันต้องโบกหัวผมเบาๆเพื่อให้กราบขอบคุณพ่อมันเลย คิดเอาเองละกันว่าเขินขนาดไหน....


"ผมขอบคุณนะครับที่พ่อแม่ให้ผมกับจูนรักกันได้ ผมรู้มันไม่ง่่ายเลยกับการที่จะยอมรับมัน พ่อแม่ทุกคนต่างก็กวังอยากเห้นลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ มีพ่อแม่และลูกน่ารักๆ....แต่ผมก็สัญญานะครับ ผมจะสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบในแบบของผมเองที่พ่อแม่ก็จะมีความสุขกับผมไปด้วย...ขอบคุณจริงๆครับ..."
"ถ้าวันนั้นพ่อแม่ขอให้ผมกับโจ๊กเลิกกัน ผมก็จะทำตามและไม่โกรธพ่อแม่เลยซักนิดเดียว เพราะผมรู้ว่าท่านทำด้วยความหวังดี แต่พ่อแม่กลับให้ทางเลือกที่ดีกว่านั้นกับพวกผม ถ้าผมกับดจ๊กอยู่ด้วยกัรตลอดเวลา ผมคงไม่เข้าใจถงความสำคัญของการคิดถึง อดทน ไว้ใจ เชื่อใจและซื่อสัตย์....1 ปีนี้สอนอะไรผมมากจริงๆ....ขอบคุณครับที่ให้เรารักกัน" ผมกับมันก้มลงกราบอีกครั้งตรงหน้าพวกท่านทั้งสี่คน น้ำตาผมไหลจนปวดหัวปวดตาไปหมดแล้ว   แต่ผมยังกลับยิ้มได้ หัวเราะได้
"โจ๊ก....พาจูนไปล้างหน้าล้างตาหน่อยลูก หน้าเน่อดูไม่ได้แล้ว มอมแมมหมดหล่อกันพอดี....แล้วเด๊ยวลงมาทานข้าวด้วยกันนะ...."
"ครับ/ครับ"




"โจ๊ก....รู้มั๊ยความสุขมันวิ่งพล่านไปทั่วตัวกูเลย...เหมือทุกอณูในร่างกายมันกำลังยิ้ม กำลังหัวเราะไปกับกูด้วย มันบรรยายไม่ถูก รู็แค่ว่าหุบยิ้มไม่ได้เลย....กูกำลังจะเป็นบ้ารึเปล่านิ...." ผมกำลังนอนหนุนตักและเงยหน้ามองหน้ามันบนเตียงหลังจากที่ล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้ว
"จุ๊บ.......ถ้ามึงจะบ้า กูก็คงบ้าเหมือนกันแหละ....จุ๊บ....หายปวดหัวรึยัง....หืม....ว่าไงครับคนดี..." ผมไม่ตอบในครั้งแรกเพราะกำลังตั้งใจมองหน้ามันอยู่...คนๆนี้จะอยู่กับผมไปตลอดชีวิตใช่มั๊ยครับ
"โจ๊ก?"
"หืม?"
"เราจะอยู่กันอย่างนี้ตลอดไปใช่มั๊ย....ยิ้มให้กัน หัวเราะด้วยกัน หรือแม้แต่ร้องไห้ด้วยกันใช่ไหม...." มันเอามือมาปิดตาผมไว้หลังจากที่ผมพูดจบประโยคนั้น
"รู้ใช่มั๊ยว่าทุกอย่างมันอยู่คู่กับการเปลี่ยนแปลง ซึ่งก็มีทั้งทางที่ดีขึ้นหรือแย่ลง ไม่มีอะไรที่อยู่ได้โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงหรอก...เราเลือกได้ว่าจะให้เปลี่ยนไปในทางใด ดีขึ้นหรือแย่ลง....เข้าใจรึยังครับ...." พูดจบมันก็เปิดตาผม
"รักโจ๊กที่สุดเลย....จุ๊บ" นี่ไงครับคือการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยๆที่ผมสามารถทำได้เลย การบอกความรู้สึกดีดีกับคนที่เรารักและรักเรา
"แสดงว่าเข้าใจ..งั้นรักเหมือนกัน....จุ๊บ...." ทำไมปากมันหวานจังหว่า งั้นขอกินอีก....จุ๊บบบบบบบบบบบ

"ฮ่าๆๆๆพอแล้ว....ตกลงหายปวดหัวรึยัง" เออ ผมลืมไปเลยว่าตัวเองปวดหัวอยู่
"หายแล้ว....จูบคุณชายโจ๊กรักษาได้ทุกโรค...." กล้าเนอะกู
"หึหึหึ...."
"หัวเราะทำไม"
"เราจะยิ้มให้กัน หัวเราะให้กันนะ...."
"เพราะกูน่ารักหรอก...มึงถึงหัวเราะได้...ใช่เปล่า"
"น่ารักที่สุดในสายตากูเลยละ...แต่ห้ามไปน่ารักในสายตาคนอื่นด้วยละ หวง"
"อันนี้ก็พูดยากนะ เพราะความหน้าตาดี น่ารัก หล่อของกูนี่ชอบไปเตะตาคนอื่นเค้าอยู่เรื่อย...."
"โหย...อ่อนเอ๊ย...ยอมเข้าหน่อยหลงตัวเชียว..."
"หรือมึงว่าที่กูพูดไปเมื่อกี้ไม่จริงเลย..."
"จริงที่สุดเลยครับ...จริงสุดๆไปเลย"
"อะโด่...นึกว่าแน่...." ผมก้มหน้าลงมาจูบปากที่แสนจะดีของผมอีกครั้ง...คราวนี้แอบเจ็บหน่อย แต่ยอมได้เพราะรักมัน หึหึหึ
"ลงไปข้างล่างเหอะ...พ่อแม่รอนานแล้ว...ขืนนานกว่านี้กูต้องได้ก่อคดีข่มขืนคนแถวนี้แน่ นอนยั่วอยู่ได้..." ผมดีดตัวออกจากมันในทันทีทันใด
"ไอ้หื่น!!!!!!!!!!"






พวกเราทั้งหกคนนั่งล้อมโต๊ะทานข้าวกันอย่างมีความสุข คุยกันสนุกสนานด้วยเรื่องสัพเพเหระต่างๆ ส่วนมากก็พ่อแม่ๆนั่นแหละที่คุยกัน ต่างคนต่างยิ้ม ต่างหัวเราะให้กัน

ผมกับโจ๊กอาจจะโชคดีที่ครอบครัวของเราเข้าใจและยอมรับความรักในรูปแบบแบบนี้ได้ ผมกับมันจึงมีวันนี้และนั่งยิ้มให้กันตรงนี้ได้...แต่ในขณะที่อีกหลายคู่ๆอาจจะโชคดีไม่เท่าเรา อาจจะด้วยเหตุผลออะไรก็แล้วแต่...แต่ผมอยากให้ทุกคนเชื่อผมไว้ว่าพ่อแม่ทุกคนรักลูกมาก...มากขนาดที่ไม่มีลูกคนไหนคาดถึงหรอก....ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากทำให้ลูกเจ็บ ลูกเสียใจด้วยมือของเค้าเองหรอก...แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะรัก...เพียงแต่รักของแต่ละคนอาจจะแสดงออกมาไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง เอาใจท่านมาใส่ใจเรา แล้วเราๆคนที่เป็นลูกอาจจะเข้าใจท่านมากขึ้น.....


ทานข้าวกันเสร็จก็นั่งคุยต่ออีกซักพักใหญ่ๆ บ้านของโจ๊กก็ขอตัวกลับบ้านกัน...บ้านผมก็เลยยกขบวนออกไปส่งหน้าบ้าน

"ขอบคุณนะค่ะคุณ อาหารอร่อยมากเลย แถมลูกชายก็น่ารักด้วย...."
"ยินดีค่ะ วันหลังก็มาอีกบ่อยๆนะค่ะ มีเพื่อนคุยด้วย ทานข้าวกันหลายๆคนสนุกดี...อ้อ โจ๊กก็น่ารักมากนะค่ะ ถูกใจฉันสุดๆเหมือนกัน..."
"เรื่องต้นไม้ที่คุยไว้เดี๋ยวผมเอามาให้วันหลังนะครับ....รับรองคุณต้องชอบแน่..."
"ขอบคุณมากครับ....แล้วเดี๋ยววันหลังเราค่อยไปร้านต้นไม่ด้วยกัน..."
"ได้เลยครับ...." คุยกันพอหอมปากหอมคอฝั่งผู้ใหญ่แล้ว งั้น


"อ่อน....กลับแล้วนะ"
"อืม..."
"แค่อืมนี่นะ" ไอ้นี่นิ
"แล้วจะแค่ไหนดีละ..."
"จูบโชว์เลย"
"บ้าสิ..."
"หึหึหึ...ถึงแล้วเดี๋ยวโทรหานะ..."
"อืม..."
"หืม?"
"ครับ...จะรอสายนะครับ...ขับรถดีดีด้วยละ"
"รักมึงนะ...."
"รักเหมือนกันคร้าบบบบบบบบ...ไปได้แล้ว พ่อแม่รอแล้ว..."
"ไปและ....."






โอเค...กว่าจะจบตอนนี้ได้ หัวแทบแตก
เพราะมีอุปสรรคเยอะเหลือเกิน
แต่ในที่สุกทุกคนก็ได้อ่านกันซะที
ขอให้สนุกๆกันนะครับ

ตอนหน้าเร็วๆนี้
บับบาย

[eaey]

 ::รักโจ๊ก :กอด1:จูน

[ต้นสน]

ขอบคุณคะ แล้วเมื่อไหร่ โจ๊กกะจูนจะได้เสียกันซะที อิอิ

[ต้นสน]

รอตอนต่อไป บอกว่าเร็วๆ นี้ รักคนแต่งงะ

[beambeam]

  พ่อแม่ทุกคนรักลูกมาก...มากขนาดที่ไม่มีลูกคนไหนคาดถึงหรอก....ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากทำให้ลูกเจ็บ ลูกเสียใจด้วยมือของเค้าเองหรอก...แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะรัก...เพียงแต่รักของแต่ละคนอาจจะแสดงออกมาไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง เอาใจท่านมาใส่ใจเรา แล้วเราๆคนที่เป็นลูกอาจจะเข้าใจท่านมากขึ้น 
 
ชอบประโยคนี้มากมาย คิดได้อย่างไงเนี้ย ข้าน้อยขอนับถือ แค่สิ่งเล็กๆที่เรามองข้าม แต่มันมีความหมายมากมายสำหรับคนบางคนเลยนะ ครับ มาต่อเร็วๆนะครับ 

[sato]

พ่อแม่ของทั้งโจ้กและจูนนี่น่ารักที่สุดเลยครับ....

[gumrai3]

หวานกัน ซธ ครอบครัวทั้ง2 ใจดีมากๆเลย

[khunstar]

อร้ายยยยย