ตายแระ กลัวน้องถุงตุงจาค้างนาน เลยต้องรีบอาวมาลง โดยไว
แล้วพูห์อยากได้กิ๊กชื่อหมูมั๊ยล่ะจ๊ะ
เอ่อ..ทิพย์จ๊ะหัวเราะแบบบ้าคลั่งนี่ก็มะหวายนะ
มาต่อให้แล้วจ้ะโจโจ้
*******************************************************
ผมต้องระงับอารมณ์ที่เหมือนกำลังจะระเบิดออกมา เมื่อได้เห็นร่างของคนที่ผมนัดไว้กำลังก้าวเท้าเข้ามาภายในร้าน
คนที่เดินเคียงข้างเก๋ คนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดตอนนี้
เก๋เดินมานั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามผมพร้อมๆกับมัน ไอ้หมง
" หมงขอโทษนะ เราอยากคุยกับ เก๋เท่านั้น "
ไอ้หมงหน้าเสียไปเลย มันหันไปมองหน้า เก๋ ซึ่งก็พยักหน้ารับก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป แว๊บหนึ่งที่ผมมองไปที่ใบหน้ามัน ผมเห็นแววตากังวลใจฉายออกมา
" เก๋จะแต่งงานทั้งที ใจคอจะไม่บอกเราสักคำเลยเหรอ "
ผมถามพร้อมกับเลื่อนแก้วกาแฟตรงโต๊ะไปที่ตรงหน้า เก๋
ผมมอง เก๋ค่อยๆหยิบแก้วขึ้น จิบกาแฟ ก่อนวางลงแล้วมองหน้าผมนิ่ง
" เล็ก เราขอโทษนะ "
เก๋บอกผม พลางหันหน้าไปทางอื่น เพื่อซ่อนน้ำตาที่กำลังจะใหลไม่ให้ผมได้เห็น ทำใมผมจะไม่รู้ เก๋เป็นคนอย่างไร
ผมหยิบกระดาษเช็ดหน้าส่งให้เก๋ เก๋รับไปเช็ดน้ำตาแล้วหันกลับมาหาผมอีกครั้ง
" เราไม่ได้โกรธอะไร เก๋เลย แต่ยิ่งจะสงสารมากกว่า ชีวิตทั้งชีวิตนะ เก๋ "
" เราเลือกได้ด้วยเหรอ เล็ก "
ผมนึกถึงคำบอกเล่าของไอ้นุ พ่อแม่ของเก๋ กับไอ้หมง อยากให้ทั้งคู่แต่งงานกัน หลังจากเรียนจบแล้ว เก๋เป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร เมื่อเกิดมาในครอบครัวคนจีน ที่ยังเชื่อในแบบเก่าๆอยู่
" ทำใม เก๋ไม่เลือกทางเดินด้วยตัวเองบ้างล่ะ "
" ตั้งแต่เราเกิดมา เคยได้ทำในสิ่งที่เราคิดหรือต้องการเหรอเล็ก "
" แล้ว เก๋รักไอ้หมงมันเหรอ "
" รักหรือไหม มันไม่สำคัญสำหรับเราแล้วล่ะ เล็ก ในเมื่อมันเป็นความต้องการของพ่อ แม่เรา "
" เราหวังว่า ไอ้หมงมันคงดูแล เก๋ได้นะ "
" ขอบใจมากนะ เล็ก "
ผมแกล้งยกนาฬิกาขึ้นมาดู แล้วขอตัวกลับก่อน ผมกำลังจะลุกขึ้นเดินออกไป
" เล็ก ถึงเรากับหมงจะแต่งกันไปแล้ว หมงกับเล็กยังรักกันได้เหมือนเดิมนะ "
ผมชงักเท้าที่กำลังจะเดินออกไป หันกับมามองหน้า เก๋อีกครั้ง เจอรอยยิ้มบนใบหน้า เก๋
" เก๋รู้ "
" เรารู้มานานแล้วล่ะ เราเห็นใจเล็กนะ แต่เราไม่มีทางเลือกเลย "
" เราขอบใจ เก๋มากนะ ที่ไม่รังเกียจเรา แถมเข้าใจเราด้วย
แต่รักของเรา เป็นรักที่ไม่มีวันเป็นจริงได้หรอก เราขอฝากหัวใจของเราให้เก๋ดูแลแทนด้วยแล้วกัน เราต้องไปแล้วล่ะ สายมากแล้ว "
ผมเดินหันหลังกลับออกจากร้าน เจอไอ้หมงยื่นรออยู่ แต่ผมเดินไปที่รถมอไซค์ขับออกไปเลย ผมกลับมาถึงบ้าน รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอน เมื่อเปิดประตูเข้าไป เจอไอ้โชคยืนยิ้มอยู่ มันเดินมาตบบ่าผม แล้วสวมกอดผมไว้ในอ้อมแขน
" กูยังอยู่ข้างๆมึงเสมอ เล็ก "
ผมกอดไอ้โชคไว้แน่น แล้วปล่อยน้ำตาที่กั้นมานานออกมา เหลืออีกอย่างเท่านั้น ผมต้องทำให้ได้
ผมนั่งมองกระเป๋าที่วางอยู่ตรงหน้า ถึงผมจะตัดสินใจไปแล้ว แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ ผมกลับรู้สึกใจหายเหมือนกัน
ผมเดินเปิดประตูห้องนนอแล้วเดินลงมาข้างล่าง เจอแม่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ ผมคุกเข่าค่อยๆคลานไปกอดขาแม่ผมไว้ ผมซบหน้าลงบนเข่าแม่ผม ผมลูบหัวผมไปมาอย่างแผ่วเบา แต่ผมสัมผัสได้ถึงความ รักที่ผ่านมาตามนิ้วที่ลูบเส้นผมของผม
" เล็ก คิดดีแล้วนะลูก " แม่ผมถามแต่มือยังคงลูบหัวผม
" แม่ครับ ผมว่านี้คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้แล้วล่ะครับ "
" แม่คงห้ามเล็กไม่ได้ แต่มีอะไรโทรมานะลูก "
ผมเงยหน้าขึ้นแล้วก้มกราบไปที่ตักของแม่ ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปที่รถมอไซค์ ผมขับมุ่งหน้าไปหาไอ้นุที่บ้าน ผมจอดรถและดับเครื่องก่อนจะเดินไปหาไอ้นุที่มุมประจำ ไอ้นุกับไอ้โชคนั่งคอยผมอยู่แล้วครับ
ผมก้าวเท้าเดินไปหามันทั้งสอง ผมนั่งลงที่เก้าอี้เรียบร้อย เราทั้งสามต่างนั่งมองหน้ากันอยู่ ผมพยายามซึมซับบรรยากาศเหล่านี้ไว้ให้มากที่สุด
" ไม่น่าเชื่อเลยว่ะ ในที่สุดพวกเราก็มีวันนี้กันจนได้ "
เสียงที่ออกมาจากปากไอ้นุ พร้อมๆกับเสียงถอนหายใจของไอ้โชค
" เล็ก มึงไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ว่ะ " ไอ้โชคถามผมขึ้นมา
" พวกมึงเลิกพูดเรื่องนี้เถอะว่ะ กูไม่เป็นอะไรมากหรอกโว๊ย "
ถึงตอนนี้แล้ว เราทุกคนต่างมีสีหน้าซึมเศร้ากัน
" โชค นุ กูรักมึงสองคนมากนะ ขอบใจมึงสองคนมากที่คอยอยู่เคียงข้างกูเสมอ มึงจะเป็นเพื่อนรักของกูตลอดไป "
" เล็ก มีเวลากูสองคนจะไปเยี่ยมนะมึง "
ไอ้โชคเอ่ยปากขึ้นมา ผมและมันทั้งสองลุกขึ้นมากอดกัน ก่อนที่ผมจะผละออกจากพวกมันแล้วเดินกลับไปที่รถจอดอยู่ ผมขับมุ่งหน้าไปยังสถานที่สุดท้าย ที่ๆยังมีอีกเรื่องให้ผมจัดการ ผมจอดรถเมื่อมาถึง ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ยาว
เฝ้ารอใครบางคน ผมเฝ้ารอด้วยใจที่สงบนิ่งอย่างประหลาด
สายลมอ่อนๆที่พัดผ่านมา ทำให้ใจของผมที่นิ่งสงบอยู่ยิ่งสงบมากขึ้นไปอีก ผมนั่งมองดูผู้คนที่เดินเล่นกันอย่างมีความสุข ในที่สุดคนที่ผมรอคนก็กำลังเดินมา ผมมองร่างที่เดินเข้ามาหาผม ผมรู้สึกว่าเวลามันช่างเดินไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน ไอ้หมงเดินมาหยุดตรงหน้าผม ก่อนที่จะขยับตัวก้าวเดินไปนั่งลงข้างตัวของผม
เราต่างฝ่ายต่างนั่งนิ่งเงียบ เหมือนจะรอให้อีกฝ่ายเป็นคนเอ่ยปากเริ่มต้นก่อน ผมหันไปมองร่างไอ้หมง สีหน้ามันตอนนี้ช่างเศร้าสร้อยเหลือเกิน
" หมง กูขอนะ มึงดูแลเก๋เค้าให้ดีที่สุดได้ไหม "
ผมออกปากบอกมันไป ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่กับมัน ไอ้หมงลุกตามผมขึ้นมา เราทั้งคู่เดินเคียงคู่กันไปตามทางเดิน
" หมงมึงยังไม่ตอบกูเลยนะมึง มึงจะทำได้ไหม "
ผมหยุดเดินแล้วยืนจ้องมองไอ้หมง เพื่อรอฟังคำตอบจากมัน
" ได้ กูจะดูแล เก๋ให้ดีที่สุด "
สิ้นคำเสียงคำตอบของไอ้หมง ร่างผมมันเริ่มสั่นเทาขึ้นมา
ขอบตาเริ่มรู้สึกอุ่นๆ เพราะน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ ในที่สุดมันก็ไหลออกมาจากดวงตาทั้งคู่
" ไม่ต้อง ปล่อยให้ให้มันไหลไปอย่างนี้ล่ะ "
มือที่กำลังยื่นมาเพื่อปาดน้ำตาบนใบหน้าผมหยุดชงักทันทีเมื่อผมบอกมันไปอย่างนั้น หมงค่อยๆชักมือกลับไป
" เผื่อมันจะช่วยให้กูล้างมึงออกจากหัวใจกูได้หมด "
ผมบอกไอ้หมงไปด้วยเสียงสะอื้น หมงมันเดินมาใกล้ผม แล้วเอื้อมมือมาจับมือผมมากุมไว้
" กูขอโทษนะ เล็ก "
" ต่อไปนี่มึงจะต้องเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วนะ หมง อย่าทำให้คนที่รักมึงต้องเสียใจอีกต่อไป ขอให้มึงกับกูลืมทุกอย่างให้หมด แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ของแต่ละคนนะ หมง "
ผมดึงมืออกจากการกุมของไอ้หมง แล้วเอื้อมมืออันสั่นเทาไปวางไว้ที่หน้าอกของมัน
" เลิกเป็นไม้เลื้อยได้แล้วนะมึง ต่อไปนี้มึงจะต้องเป็นต้นไม้ใหญ่ที่มั่นคง ความรักที่กูมีให้มึงกูขอคืนนะ "
หมงมันวางมือมากุมมือผมที่อยู่ตรงหน้าอกมัน แล้วดึงตัวผมเข้าไปกอด
" ทำใมว่ะ เล็ก ทำใมมึงต้องทำแบบนี้ "
" เพราะกูไม่อยากทำลายความคาดหวังของใครๆไงล่ะ ถึงกูไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย แต่กูก็ไม่ได้เลวขนาดทำลายชีวิตของมึงและคนที่รักมึงได้หรอกว่ะ "
ผมหยุดพูดก่อนจะดันตัวไอ้หมงให้ผมหลุดจากการกอดของมัน
" ที่กูเคยบอกมึง ถึงมึงกับกูจะจบกันแล้ว แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ กูขอโทษนะหมง กูทำไม่ได้ว่ะ กูทำใจให้คิดกับมึงเป็นแค่เพื่อนเหมือนเดิมไม่ได้จริงๆ "
ผมต้องพยายามกั้นเสียงที่กำลังสะอื้นให้
" ขอบคุณ มึงมากนะหมง ที่ทำให้กูรู้จักกับความรัก วันใดที่กูลืมมึงออกจากใจได้ วันนั้นมึงกลับกู คงได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้งนะ หมง ลาก่อนว่ะ "
ผมหันหลังเดินออกจากไอ้หมงมา ไม่สนใจไอ้หมงที่เรียกผมอยู่ด้านหลังผมเดินมาที่มอไซค์ แล้วขับกลับมาที่บ้าน สิ่งที่ผมต้องทำผมก็ได้ทำจนหมดแล้ว ผมเดินไปบนห้อง หยิบกระเป๋าใบนั้นที่วางอยู่ ผมเดินลงมาพร้อมกับกระเป๋า เดินไปกราบลาแม่และพี่ๆของผม ก่อนจะให้พี่ผมขับรถไปส่งที่ปรับอากาศ ผมก้าวเท้าขึ้นบนรถรอเวลาที่รถจะออก
ผมไม่รู้ว่าจะมีอะไรรอผมอยู่ข้างหน้าหรือเปล่า แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้ได้ในตอนนี้คือ ผมได้ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ผมคงได้แต่เพียงเฝ้ามองความเป็นไปของคนที่ผมเคยรักอย่างห่างๆเท่านั้น สักวันเมื่อผมลบไอ้หมงออกจากใจผมได้ ผมจะกลับมาเป็นเพื่อนกับมันอีกครั้ง แต่ตอนนี้เวลาขออย่าให้ผมเจอกับมันอีกเลย ผมนั่งมองออกทางหน้าต่าง รถค่อยๆออกตัวไป ผมหลับลงเพื่อพักผ่อน เพื่อรอเวลาถึงที่หมาย ที่ๆผมตั้งใจที่จะเริ่มต้นค้นหา คนที่ผมสามารถรักและใช้ชีวิตร่วมกันกับเค้าได้
หัวข้อ: [story]>>>" สุดท้ายคือนายและเรา "<<< by Mogu (อ่าน 194816 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก