-
ขอบคุณนะครับที่อนุญาตให้รวบรวมเรื่องราวนี้ไว้ที่นี่เพราะอยากเพื่อนๆได้อ่านกัน
เห็นว่าเป็นเรื่องที่ดีและเป็นประสบการณ์ชีวิตที่เตือนใจได้ดี
ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่นำเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน
ติดตามประกาศเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆนะครับ
http://thaiboylovestory.ueuo.com/webboard/index.php?topic=459.0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://thaiboylovestory.ueuo.com/webboard/index.php?topic=459.0
*****************************************************************************
คุณมีความรักครั้งแรกเมื่อไหร่ สำหรับผมเหรอครับ มันเกิดขึ้นต่อที่กำลังจะจบมอ3 ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร เพราะคนที่ผมรักคือ เพื่อนสนิทของเอง มันชื่อหมงครับ
ส่วนผมเหรอ เล็กครับ ผมกับมันคบกันมาตั้งแต่ปอ1แล้ว ก็สนิทกันมาเรื่อยๆ จนความรู้สึกว่าผมเริ่มจะรักมัน จากเหตุการณ์ตอนมอ2 ผมและเพื่อนๆรวมทั้งหมงด้วย นัดกันไปเที่ยวกันบนภู แอบซื้อเหล้าไปด้วย ว่าจะหัดลองดื่มกันครั้งแรก ส่วนเพื่อนๆผมมันดื่มกันเป็นแล้วครับ ยกเว้นผมกับหมง เราไปถึงภูกันก็เกือบ4โมงเย็นครับ มาถึงไม่ต้องบอกอะไรกันมากครับ ตั้งวงเลยครับ ลืมบอกไปเหล้าเป็นเหล้าขาวครับ เพื่อนผมมันก็ดื่มกันไปเรื่อย แต่ตอนนั้นผมเริ่มไม่อยากดื่มแล้วล่ะครับ เพื่อนผมมันเลยบอกถ้าผมไม่ดื่ม มันจะทิ้งผมไว้บนภูนี้ละครับ กำลังใช้ความคิดอย่างหนักว่าจะดื่มดีไหม ก็เหล้าขาวตั้งเกือบครึ่งแก้วนะครับ ไอ้หมงมันคว้าแก้วไปดื่มอึกเดียวหมดเลยครับ ผมก็อึ้งดิครับ มันก็ดื่มไม่เป็นแล้วยังจะมาช่วยผมอีก มันเมาเลยครับ น่าสงสารมาก ตอนนั้นเอง ที่ผมเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่าผมรักมันมากกว่าแค่เพื่อนสนิท ผมกับเพื่อนอีกคนก็ช่วยกันพาหมงลงมาจากบนภู พาไปนอนบ้านเพื่อนอีกคน สภาพมันตอนนี้พากลับบ้านไป เตี่ยมันได้ฆ่ามันแน่ๆ ผมเฝ้าดูแลมันใบหน้ามันตอนนอนนี้น่ารักดี ผิวขาวๆที่ตอนนี้มีสีแดงๆเพราะฤทธิ์ของเหล้าขาว อยากหอมแก้มมันจังเลย แต่ก็ต้องอดใจไว้นะครับ หลังจากวันนั้นผมกับหมงยิ่งตัวติดกันมากขึ้นกว่าเดิม หรือว่าผมไปติดมันเองนะ เราก็เรียน เที่ยวกันเหมือนปกติ แต่ว่าความรู้สึกของผมที่มีต่อมันไม่เคยลดลงเลยมีแต่จะเพิ่มขึ้นๆตลอดเวลา จนมาถึงวันนั้นวันที่เราเรียนจบชั้นมอ3 ผมและหมงกับเพื่อนๆก็กลุ่มเดิมละครับ นัดกันไปเลี้ยงฉลองที่เรียนจบ ก็ไปบ้านไอ้โชคครับ มันเปิดเป็นร้านอาหารตามสั่ง แม่มันก็ใจดีให้กินฟรีอีกด้วย
แถมให้ดื่มเหล้ากันตามสบายครับ ถือว่าเป็นการเลี้ยงให้ที่จบกันมาได้ เราดื่มกันอย่างเมามันส์ ตอนนี้ผมดื่มเหล้าเป็นแล้ว (เด็กๆสมัยนี้อย่าเลียนแบบนะครับ)ในขณะที่ดื่มกันอยู่นั้น อยู่ๆผมเกิดความคิดขึ้นมาว่า วันนี้ละจะเป็นวันที่ผมจะบอกรักมัน ผมเรียกหมงออกมาเดินเล่นกันนอกร้านไอ้โชค มันก็ทำหน้างงแต่ก็เดินตามมาด้วยดีนะครับ
"หมงกูมีอะไรจะบอกมึงว่ะ"ผมพูดขึ้นแล้วก็จ้องมองใบหน้าของมัน แม่งน่ารักว่ะผิวขาวๆแต่ออกแดงๆเพราะเหล้า
"มึงมีอะไรก็พูดกันในร้านก็ได้นิหว้า ทำไหมต้องให้กูออกมากับมึงด้วย"
"กูรักมึงว่ะหมง "
********
หลังจากผมบอกออกไปแล้ว หมงมันนิ่งเลยครับ หน้าตามันเฉยมาก เดินกลับเข้าไปในร้่านไอ้โชค ผมก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นละครับ นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ จนไอ้โชคมันเดินออกมาหาผม
"เฮ้ย เล็กมึงมีอะไร กับไอ้หมงหรือเปล่าว่ะ แม่งกลับเข้ามานั่งดื่มอย่างเดียวเลย ถามอะไรก็ไม่ตอบ"
"ไม่มีไร แค่คุยกันนิดๆหน่อยๆเอง เอ้อกูก็จะกลับแล้วนะ มึงไปส่งกูหน่อยดิว่ะ"ผมไม่มีอารมณ์สนุกแล้ว เลยอยากกลับไปนอนดีกว่า หมดกันความเป็นเพื่อนของผมกับหมง
เช้าวันต่อมาหลังจากไอ้โชคมาส่งผม ผมนอนไม่หลับเลยครับ ในหัวมีแต่ความคิดว่า ผมกับหมงเราคงต้องจบกัน
ผมไม่น่าเลย หลับไปตอนใหนไม่รู้ ตื่นมาเพราะคอแห้งมากๆปวดหัวด้วย เลยลุกขึ้นมา ลงไปหาน้ำดื่มดีกว่า
"อ้าว เล็กตื่นแล้วเหรอลูก หมงโทรมาหาตั้งหลายครั้งนะ"
ไอ้หมงมันโทรมาทำไหมว่ะ หรือจะมาบอกเลิกคบกลับผม
กำลังหยิบแก้วน้ำดื่มอยู่นั้นเอง เสียงที่ผมกลัวมันก็ดังขึ้น
เสียงโทรศัทพ์นั้นเอง
"สวัสดีครับ บ้าน คุณ....ครับ"
"เล็กกูเองหมง" เสียงที่ยังไม่พร้อมจะได้ยิน โทรมาทำไหมกูยังไม่พร้องจะคุยกับมึงโว๊ย
"เรื่องเมื่อคืนนะ ที่มึงบอกกู มึงเมาหรือมึงแกล้งกูว่ะ"
เอาว่ะมึงถามมา กูตอบเอง อารมณ์แบบกูอยากให้มึงรู้
"หมงกูไม่รู้นะ ว่ามึงจะคิดยังไง มึงจะเลิกคบกูก็ได้
แต่กูขอบอกมึงอีกครั้ง กูรักมึงจริงๆว่ะ"
เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ผ่านไปนานมากๆ ในความรู้สึกของผม กว่าหมงมันจะพูดขึ้นมาได้ครับ
"กูงงว่ะ แล้วก็สับสนด้วย ขอเวลากูหน่อย ช่วงนี้มึงกับกู
อย่าเพิ่งติดต่อกันเถอะว่ะ กูคิดได้เมื่อไหร่ กูจะบอกมึง"
บอกเสร็จหมงมันก็วางหูไปเลย คำว่าขอเวลา แสดงว่ามันก็ไม่ได้รังเกลียดผม นี้ผมยังมีหวังอยู่ หลังจากนั้น ผมกับเพื่อนๆกลุ่มเดิมและกลุ่มเดียวครับ ไปเที่ยวกันทุกวัน ขี่มอไซค์เล่นตอนกลางวัน กลางคืนก็ไปดื่มเรา บ้านไอ้โชค
ช่วงปิดเทอมผมก็ไม่ได้ติดต่อไอ้หมงเลย ทั้งๆที่บ้านมันกับผมก้อยู่ใกล้ๆกัน ผมอยากให้เวลามัน เหมือนที่มันขอผม ไม่เป็นไร เปิดเทอมผมกับมันก็ต้องเจอกันอยู่แล้วครับ
ผมกับเพื่อนๆตกลงว่า จะเรียนต่อมอ4 โรงเรียนเดิมครับ
มีแค่ไม่กี่คน ที่จะไปเรียนเทคโน ในที่สุดวันที่ผมรอคอยก็มาถึง วันเปิดเทอมนั้นเอง ผมจะได้เจอมันแล้วครับ วันแรกที่เจอเพื่อนๆ คุยกันเฮฮามาก เพราะบ้างคนก็อยู่คนละอำเภอ แต่แปลกไม่เห็นไอ้หมงเลย สงสัยวันแรกมันคงยังไม่มามั้ง ก็ไม่ได้สนใจครับ ก็เรียนจนหมดวัน เลิกเรียนก็ให้ไอ้โชคละครับ ขับมอไซค์ไปส่งครับ ผ่านไปอีกวัน กินข้าว ดูทีวี แล้วก็นอนครับ ต้องรีบนอน พรุ่งนี้จะได้ไปเจอหมงเร็ว
"เล็กๆๆๆๆ ตื่นไปโรงเรียนได้แล้ว อะไรกันขึ้นมอ4แล้ว ยังนอนตื่นสายอยู่ได้" แม่ผมเองครับ ให้พรลูกแต่เช้าเลย
ได้ยินเสียงให้พรแล้ว ลุกขึ้นบิดขี้เกียจซะหน่อย เอาล่ะวันนี้แล้ว จะได้เจอหน้าไอ้หมงสักที่ รีบอาบน้ำเลย
ข้าวไม่กงไม่กินแล้ว มันตื่นเต้นครับ รีบไปโรงเรียนเลย
ขนาดรีบแลัวนะนี่ ยังมาสาย โดนฟาดก้นไปตามระเบียบ เดินกุมตูดไปตลอดทาง ขึ้นห้องเรียนเลย เจ็บมากมั๊ก
เข้าห้องมา เจอไอ้โชค มันทำหน้าซึมๆ สงสัยหม้อทิ้ง
"เฮ้ย โชคเป็นไรว่ะ ทำหน้ายังกับญาติเสีย กลุ้มใจอะไรว่ะ"
ปกติไอ้โชคจะเป็นคนร่าเริง ถ้าไม่ใช่เรื่องหนักจริงๆ มันไม่ซึมหรอกครับ ไอ้นี่
"เล็ก ก็มีเรื่องจะบอกมึงว่ะ" อย่าบอกว่ามึงรักกูนะโว๊ย
"ไอ้หมง มันไปเรียนต่อเทคโนว่ะ มันบอกเพื่อนๆว่าอย่าบอกมึง จนกว่าจะเปิดเทอมไปก่อน"
ไอ้หมงมันไปเรียนต่อเทคโน นี้คือคำตอบที่มันอยากผมเหรอนี่ อะไรว่ะ เวลาที่มึงขอกู คือเวลาที่มึงจะไปจากกูเหรอ
******************
หลังจากฟังสิ่งที่ไอ้โชคพูดจบ ผมตัวชาเลยครับ อะไรว่ะ
ใครๆก็รู้เรื่อง ไอ้หมงไปเรียนต่อเทคโน ยกเว้นผม ผมหันไปมองรอบๆห้อง ทุกๆคนร่วมมือกัน ปกปิดผมเรื่องไอ้หมงเหรอนี้ มันเจ็บครับ ไม่ใช่เจ็บเรื่องไอ้หมง แต่เจ็บที่เพื่อนๆปิดบังผม โดยเฉพาะคนที่เป็นคนบอกผม คือไอ้โชค เพื่่อนที่ผมรักมันมาก
"กูจะกลับบ้าน กูคงเรียนไม่ไว้แล้วว่ะ เพราะกูมันเป็นควาย"
ตอนนี้เสียงผมเริ่มสั่นแล้ว ผมพยายามกัดริมฝีปากไว้ ไม่อยากให้พวกมันรู้ว่าผมจะร้องให้ มันทรมานมาก ที่เราต้องพยายามกั้นมันไว้ มันมาจุกที่คอหอยผมแล้ว ผมหันหลังวิ่งลงจากห้องเรียนทันที่ที่พูดจบ และวิ่งไปที่ห้องปกครอง เพื่อขออณุญาติกลับบ้าน ครูก็ถามว่าทำไหม ผมบอกว่าไม่สบาย ขอกลับบ้านครับ ตอนนั้นตาผมเริ่มแดงๆแล้ว ครูเห็นหน้าผมซีดๆเลยให้กลับได้ ขณะที่ผมกำลังเดินจะออกพ้นหน้าประตูโรงเรียน เสียงไอ้โชคก็ดังขึ้น
"เล็ก มากูจะพากลับบ้านโว๊ย" ไอ้โชคมันขับมอไซค์มาโรงเรียน ตอนนั้นยอมรับว่า โกรธมันมาก ผมไม่สนใจก็เดินไปของผม มันขับรถมาดักหน้าผม แล้วพูดขึ้น
"มากะกู มึงกับกู มีเรื่องต้องคุยกัน เป็นแม่งอะไรว่ะ"
"กูเป็นควายไง สนุกกันไหม หลอกกูได้เป็นเดือน"
ผมตะโกนใส่หน้ามันแล้วครับ มันลงรถมากระชากแขนบังคับให้ขึ้นมอไซค์มันครับ ไอ้โชคมันเป็นคนตัวใหญ่ครับ
แถมเป็นนักกีฬา ทั้งบาสและฟุตบอลของโรงเรียนด้วย
แรงมันเยอะครับ ผมสู้มันไม่ไหวครับ เลยต้องจำยอมขี่รถไปกับมัน แต่แทนที่มันจะพาผมกับบ้าน มันกลับพาผมไป บ้านไอ้นุ ไอ้นุนี่เป็นเพื่อนอีกคนในกลุ่ม แต่มันไม่เรียนต่อ เพราะว่ามันเกเรมาก ขนาดพ่อมันเป็นตำรวจครับ แต่แม่งมันทำทุกอย่างที่พ่อมันเกลียด บ้านไอ้นุมันเป็นสวน
ตอนเรียนด้วยกัน พวกผมก็ชอบมาเที่ยวบ้านมัน มาทำรายงาน มาแอบดื่มเหล้า เป็นประจำ เมื่อไอ้โชคจอดรถเรียบร้อย มันเดินไปตะโกนเรียกไอ้นุ โดยที่ผมยืนรอ
"ไอ้นุ ไอ้นุโว๊ย กูพาไอ้เล็กมาหาว่ะ หาเหล้ามาแดกหน่อยซิมึง"
ไอ้นุนี่ก็แม่งรักเพื่อน ในทางดีๆจริง หามาให้ครบเลยครับ ทั้งเหล้า ยา(บุหรี่ครับ อย่าคิดลึก) จัดสถานที่เรียบร้อย ก็บ่อเลี้ยงปลา บ้านไอ้นุนั้นล่ะ ผมก็นั้งแดกเหล้าอย่างเดียวเลย ไม่สนใจทั้งไอ้นุและไอ้โชค หมดกลมแรก
ผมเริ่มทนไม่ใหวแล้ว น้ำตามันใหลออกมาแล้ว ทั้งเสียใจเรื่องไอ้หมง ทั้งผิดหวังที่เพื่อนๆทำกับผมอย่างนี้
ไอ้เพื่อนสองตัวมันก็ ปล่อยให้ผมร้องไปเรื่อยๆครับ
ผมร้องจนรู้สึกหายใจไม่ออก ผมเริ่มหอบแล้ว ไอ้โชคคงทนไม่ใหว ตบหน้าผมซะแรง ได้ผลผมตอนนี้ได้แต่สะอื้น
"มึงโกรธกูมากเหรอว่ะ กูขอโทษ กูก็ลำบากใจนะโว๊ย มึงก็เพื่อน มันก็เพื่อน กูไม่รู้ว่าทำไหมต้องไม่ให้มึงรู้เรื่องมันไปเรียนต่อด้วย มึงสองคนมีปัญหาอะไรกันว่ะ บอกกูดิ กูจะได้รู้"
"ได้ มึงอยากรู้ใช่ไหม มึงจำได้ไหม วันที่ไปเลี้ยงฉลองจบมอ3 ที่บ้านมึงนะ มึงถามกูใช่ไหมว่า กูคุยอะไรกับไอ้หมง กูบอกมันว่ากูรักมันโว๊ย แบบคนรัก ไม่ใช่แบบเพื่อน"
ตอนนั้นผมไม่สนแล้วล่ะ ว่ามันทั้งสองคนจะยังคบ กับผมหรือเปล่า ในเมื่อไอ้หมงมันยังหนีผมไปได้ แล้วเพื่อนๆยังมาช่วยกันปกปิดอีก ทุกอย่างอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
ไม่มีการพูดคุยเกิดขึ้นอีก
"ยังไงมึงก็ยังเป็นเพื่อนรักกูอยู่นะโว๊ย มึงจะรักผูชายด้วยกัน หรือมึงจะเป็นเหี้ยอะไร กูก็ยังรักมึงว่ะ"
จบประโยคนี้ ผมปล่อยโฮเลย ผมรักมันสองคนมาก อย่างน้อย ผมก็ยังมีเพื่อนที่ยังรักผมอยู่ คืนนั้นผมไม่ได้กลับบ้าน ผมเมาแล้วนอนที่บ้านไอ้นุรวมทั้งไอ้โชคด้วย หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น กับเพื่อนๆที่รู้เรื่องไอ้หมง แทบจะไม่คุยกันเลย ผมเริ่มโดดเรียน ไปบ้านสวนของไอ้นุบ่อยๆ
และทุกครั้งก็ไปกับไอ้โชค กินเหล้า สูบบุหรี่หนัก ผมอยากจะลืมไอ้หมงให้ได้ ถ้าผมดีแล้วมันไม่ต้องการ ผมก็จะเลวให้ดู ผมใช้ชีวิตแบบนี้ จนถึงมอ5 การเรียนเริ่มตก จนมาวันหนึ่ง
มีจดหมายเชิญผู้ปกครอง วันนั้นและครับ ที่ทำให้ผมคิดได้
แม่ไม่ว่าอะไรผมสักครับ แต่ผมรู้ว่าแม่เสียใจมาก เพราะในชีวิต เกิดมา ผมมีแม่เพียงคนเดียวที่เลี้ยงดู ผมได้ให้สัญญาว่า ผมจะตั้งใจเรียนจะสอบเข้ามหาลัยที่ดีๆให้ได้
และผมก็ทำได้
-
หุหุ คนแรก :like2: :like2:
เรื่องนี้ท่าทางจะเศร้า ๆ แฮะ แต่ก็จะติดตามอ่านน้า :yeb:
-
เข้าใจความรู้สึกของเล็กมาก ๆ หุหุ ไงก็จะติดตามตอนต่อไป
-
:impress:ออกแนวเศร้าอ่าครับ
สงสาร เล็กจังเลย
ติดตามต่อน่ะครับ เอิ้กๆ :impress2:
-
เริ่มเรื่องมาก้อเศร้าแย้วว :sad4:
-
เรื่องนี้ท่าทางจะสนุก มารออ่านด้วยคนนะครับ :yeb:
-
ต้องอ่านเพิ่มอีกนิดอะ แต่ตัวหนังสือมันติดกันเป้นพืดเลย
ลดความน่าสนใจไปแยะเชียว :haun2:
-
หลังจากเหตุการณ์ ที่ผมได้ถูกเชิญผู้ปกครอง ผมจึงคิดได้
ผมทำตัวเองให้แย่ ให้เลวสักเท่าไร ไอ้หมงก็คงไม่แคร์ ไม่รับรู้ แต่คนที่ได้รับผลกับการกระทำของผม คือ คนที่รักผมสุด แม่ของผมนั้นเอง หลังกลับมาจากโรงเรียน แม่ไม่พูดอะไรออกมาเลย แต่ผมรู้ครับ แม่คงเสียใจมาก ตอนทานข้าว แม่ถึงได้เอ่ยออกมา
"เล็ก แม่ไม่รู้นะ เล็กเป็นอะไร แต่แม่อยากให้รู้ว่า แม่ยังอยู่ข้างเล็กเสมอ อะไรที่ผ่านมาให้มันผ่านไปเถอะนะ แม่ขอล่ะ ขอแค่ให้ตั้งใจเรียนได้ไหม"
แม่พูดทั้งน้ำตา ใจผมแทบสลายเลย เราทำร้ายตัวเอง เพื่อคนๆหนึ่ง เพื่อให้เค้ามาสนใจเรา แต่ลืมไปด้วยเช่นกันว่า เราก็ทำร้ายคน ที่รักเรามากที่สุดเช่นกัน ผมลุกจากเก้าอี้ ไปกราบเท้าแม่ผม
"แม่ครับ เล็กขอโทษ ต่อไปนี้เล็กจะเข้มแข็ง จะตั้งใจเรียน
ไม่ทำให้แม่ต้องเสียน้ำตาอีกแล้วครับ"
จากวันนั้นผมก็กลับมาตั้งใจเรียน และพยายามลืมเรื่องของหมง แต่มันก็ยังคงอยู่ในจิตใจผมเสมอ ทุกๆครั้งที่ผมร้องให้เมื่อคิดถึงมัน จะมีเพื่อนผมอยู่ข้างๆผมเสมอ ไอ้โชคและไอ้นุ แม้ว่าใครๆจะมองว่า ไอ้นุเกเร ชั่วอย่างไร แต่มันก็รักเพื่อน จากวันเป็นเดือน ผ่านมาเป็นปี หมงมันไม่เคยกลับมาบ้าน ไม่เคยส่งข่าวให้ผมรับรู้เลย มีแต่เพื่อนคนอื่นๆ ที่มันยังติดต่ออยู่ รวมทั้งไอ้โชคกับไอ้นุด้วย ผมก็เรียนไป พยายามทำตัวให้สนุกสนาน ปกปิดความอ่อนแอของผมเรื่องไอ้หมง จนวันที่รอคอยมาถึง วันที่ผมทำให้แม่ได้รับความสุข และน้ำตาครั้งนี้ มาจากหัวใจที่อิ่มเอม ใช่แล้วครับ ผมสอบติด มหาลัยได้อย่างที่ แม่หวังไว้
คืนนั้นผมและเพื่อนๆก็ไปฉลองครับ ก็ที่เดิมบ้านไอ้โชค
วันนี้ไอ้นุก็มา ถึงมันจะไม่ได้เรียนแต่มันก็คือเพื่อนผม
มันมาร่วมแสดงความยินดีกับเพื่อนๆ ดื่มกันไปได้สักพัก
ผมมีความรู้สึกว่าเหตุการณ์ ที่ผมไม่อยากจดจำ มันกลับมาอีกครั้ง ผมเดินออกมาตรงที่ ที่ผมเคยบอกรักมัน ภาพเหล่านั้นเหมือนกับเพิ่งเกิดมาเมื่อวาน น้ำตาผมเริ่มใหลออกมาอีกแล้ว ทำไหมผมถึงอ่อนแอเหลือเกิน ขณะที่ผมร้องให้อยู่นั้น มีมือคู่หนึ่งโอบกอดผมจากด้านหลัง
"ร้องเถอะว่ะ ถ้าทำให้มึงสบายใจขึ้น ขอให้มึงรู้ว่ายังมีกูกับไอ้นุอีกคน ที่ยังรักมึงนะโว๊ย"
เสียงของไอ้โชคนี้เอง ผมค่อยๆดึงมือมันออก แล้วหันหน้ากลับมา ตอนนี้นอกจากมันแล้วยังมีไอ้นุ ยืนอยู่ข้างหลังอีกคน
"กูขอบใจมึงสองคนมากว่ะ กูรักมึงสองคนจริงๆ กูให้สัญญา กูจะเข้มแข็ง"
เราสามคนต่างก็จับมือกันไว้ ต่างให้สัญญา แก่กันและกันว่า เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป คืนนั้นเป็นครั้งแรกในรอบ3ปี ที่ผมสามารถลืมไอ้หมงได้ โดยไม่ต้องพยายาม
ผมกับไอ้โชคสอบติดที่เดียวกัน แต่คนและคณะครับ แต่เราก็เจอกันเกือบทุกวัน ตอนเย็นมันก็มารับผมไปทานข้าวด้วยกัน ใครๆอาจจะมองมันกับผม เป็นคู่รักกัน แต่แท้จริงแล้ว ผมอยากบอกครับ มันกับผมคงเป็นเพื่อนรัก เพื่อนตายมากกว่า เราผ่านอะไรๆด้วยกันมาเยอะ หัดดื่มเหล้าครั้งแรกด้วยกัน พามันไปขึ้นครู ยกพวกตีกลับเด็กโรงเรียนอื่น รวมทั้งไอ้นุด้วยครับ เราผ่านทั้งความทุกข์ และความสุขด้วยกันมาตลอด6ปี มันเป็นความรู้สึกของคำว่า มิตรภาพครับ ผมขอไม่เล่ารายละเอียดเกี่ยวกับ ที่เรียนนะครับ เพราะผมจะเล่าเฉพาะเรื่องของผม
ขอเล่าผ่านการรับน้องนะครับ หลังจากรับน้องเสร็จเรียบร้อย รุ่นพี่ที่คณะ ก็พาพวกผมไปเลี้ยงครับ แน่นอนครับ ก็ต้องเลี้ยงเหล้าครับ พี่ๆตกลงว่าจะไปเธคครับ เธคนี้เปิดใหม่ด้วยครับ
"ตามสบายครับ น้องๆเต็มที่ แต่ขอแค่คนละเมานะครับ"
เสียงจากรุ่นพี่คนหนึ่งครับ สงสัยจะไปก่อนเพื่อนนะครับ เพราะเห็นแกเดินเซๆ ตอนที่เดิน
รู้จักไอ้เล็กน้อยไปครับ แม่งจะแดกให้หมดตัวเลยงานนี้
แต่ผิดคาดครับ แม่งรุ่นพี่ให้ผมดื่มหลาย ยี่ห้อ เก่งแค่ใหนก็ไม่ไหวล่ะครับ ผมว่าผมไม่ใหวแล้ว เลยขอตัวจะไปห้องน้ำ ของเก่าจะออกมาแล้วครับ ขณะที่ผมกำลังเดินไปห้องน้ำนั้นเอง มีมือหนึ่งกระชากผม ผมเซไปชนร่างนั้น ผมค่อยมองดูหน้าคนที่กระชากผม กำลังจะด่าอยู่ ยังไม่ทันตั้งตัวครับ ริมฝีปากของเค้าก็มาประกบปากผมทันที จูบแรกของกู แม่งมาโดนแม่งเอาไปง่ายๆแบบนี้เหรอว่ะ ได้สติหายเมาเลยครับ ผมผลักหน้าอกให้ตัวมันออกจากผม ผมจ้องหน้ามันเลยครับตอนนี้ ไอ้เหี้ยนี้ รุ่นพี่ปี3กูนี้ว่าสัตว์
"มึงทำอะไรว่ะ กูไม่ชอบนะโว๊ย นึกว่าเป็นรุ่นพี่แล้ว แล้วกูจะกลัวนะโว๊ย"
ตอนนั้นโกรธมาก ไ่ม่กลัวอะไรแล้ว ปกติก็ไม่ยอมคนอยู่แล้ว ยิ่งมาทำอะไรๆเหี้ยๆแบบนี้ ผมยิ่งเลือดขึ้นหน้าครับ
ผมยืนจ้องหน้ากับมันตรงทางเดิน ทางจะไปเข้าห้องน้ำ
'พี่ขอโทษ พี่ชอบเรานะครับ ชอบตั้งแต่เห็นวันแรกแล้วพี่อดใจไม่ใหวนะครับ"
อ้าวไอ้นี่ แม่งพูดง่าย งั้นมึงอดใจไม่ใหว มึงก็ไปซ่องดิว่ะ
มาเกี่ยวอะไรกะกู ผมยกมือชี้หน้ามันเลยคราวนี้
"อย่าให้กูเจอมึงข้างนอกนะโว๊ย กูไม่ปล่อยให้มึงได้ยืนพูดอย่างนี้ แน่นอน"
พูดเสร็จผมเดินไปเข้าห้องน้ำทันที่ ไม่ใช่อะไรครับ ที่ยังไม่ใส่มัน เพราะผมก็เมาแล้วอ่ะครับ กลัวใส่มัน ผมจะไม่โดนแค่จูบ กำลังเดินประคองตัวเองไปห้องน้ำ มีมือมาจับแขนผมลากออกมาครับ แถมลากแบบรุนแรงด้วย
"เฮ้ยอะไรว่ะ กูบอกแล้ว กูไม่ชอบไอ้สัตว์ ปล่อยกู"
ผมตะโกนแล้วครับงานนี้ แม่งเพื่อนกูไปใหนหมดว่ะ ไม่มีใครเข้ามาช่วยกูเลย มันลากผมออกมาหน้าเธค พอมันปล่อยมือผม ผมกำลังจะด่า พอเห็นหน้ามัน ผมตัวชาเลยครับ เหมือนหัวใจจะหยุดเต้นขึ้นมาทันที่
"'มึง"
-
ใคร ... ลุ้นว่าเป็นหมง :serius2: :serius2: ลุ้นจริงๆ
มาต่อให้ไวเลย จบแบบให้ลุ้นสุด ๆ :untrust:
-
หมง....แหง ๆ เลย ปากบอกไม่รัก แต่ใจมันก็ห่วงอยู่รึเปล่า :impress2:
รออ่านต่อ :yeb:
-
ต่อเร็วครับ :yeb:
แบบว่าอารมณ์ค้างงงงงง :kikkik:
กะลังมันส์เลย :like2:
-
ท่าทางจะได้หัวใจวายตาย เพราะนิยายในบอร์ด มีแต่เรื่องให้ลุ้นทั้งนั้น
-
เหอๆเรื่องนี้ลุ้นดี :like2:
-
:o รึว่าจะเปง "หมง" จริงๆ
รับน้องเสร็จพี่เล็กก้อโดนรุ่นพี่โขมยจูบรับขวัญซะแว้วว :kikkik:
-
ยังบอกไม่ได้ ต้องอ่านอีก แต่เรื่องตัวหนังสือเริ่มดีขึ้นแล้วนะ
-
ตามทันแระ
ชิชิ ครายกันหวา หรือจะเปงหมงจิงๆ
มาต่อไวไวเลยหนูบลู อย่ารู้แล้น
:confuse:
-
ท่าทางจะได้หัวใจวายตาย เพราะนิยายในบอร์ด มีแต่เรื่องให้ลุ้นทั้งนั้น
เห็นด้วยมั่กๆ ค่ะ ชอบค้างตอนไว้ให้ลุ้น ตลอด :sad4:
-
หมง รึป่าว
เหอๆๆ
ค้างอีกละ ต่อๆครับ
-
คนหัวใจไม่เข้มแข็งกรุณาหากิ๊กอ่านเป็นเพื่อน คิกคิก
*********************************************************
มาต่อแล้วครับ พอดีวันนี้ต้องไปงานวันเกิดเพื่อนเลยต้องรีบมาต่อ กลัวเมาแล้วทำให้ไม่ได้มาลง กลัวคนอ่านหนีครับ
"มึง"
ผมพูดได้แค่นั้น เพราะด้วยความอึ้ง(แต่ไม่ย้งนะครับขอเล่นมุขนิดส์ครับ เดี๋ยวจะเศร้าไป) มันคือคนที่ผมเฝ้ารอคอย คิดถึงเสมอมา แต่ตอนนี้ มันมาอยู่ต่อหน้าผมแล้ว ถึงรูปร่างมัน จะเปลี่ยนไปบ้าง โตขึ้น ผมยาวกว่าเมื่อก่อน ใบหน้าที่ดูเป็นหนุ่มขึ้น แต่สำหรับผม มันยังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อนเสมอ
"ทำไหมมึงทำตัวแบบนี้ ชอบนักเหรอไง ให้ใครเค้ามาทำอะไรกับมึงแบบนั้นนะ"
อยากบอกมันเหลือเกิน กูไม่ได้ทำอะไร ไอ้ห่านั้น มันมาของมันเอง
"ขอบอกมึงไว้ตรงนี้ด้วยเลย กูไม่ชอบ ถ้ามึงจะทำอะไร ช่วยไปทำไกลๆสายตากูด้วย"
คำทักทายจากคนที่ผมเฝ้ารอคอย มันช่างเหมือนคมมีดกรีด
เข้าไปในหัวใจของผม มึงรังเกียจกูขนาดนี้เลยเหรอว่ะ
ด้วยอารมณ์โมโห บวกเมาด้วย ผมเลยไม่ยอมให้มันว่าผม ฝ่ายเดียว ขอกูพูดมั้งเถอะมึง
"ทำไหม กูจะทำอะไร มึงแคร์ด้วยเหรอว่ะ กูเพิ่งรู้นะ ว่ามึงกูแคร์กู แต่ถามมึงจริงๆเถอะ มึงจะมาแคร์อะไรตอนนี้ มึงเคยฆ่าหัวใจกูแล้วครั้งหนึ่ง แล้วมึงจะมาทำเป็นห่วงเป็นใยกูทำไหม"
"มึงกลัวใครเค้าจะว่า มึงรู้จักกับกูเหรอ ถ้ามึงห่วงเรื่องนั้น
มึงไม่ต้องห่วงเลย กูจะถือว่ามึงกับกูไม่เคยรู้จักกัน"
พูดจบ ไอ้น้ำตาเจ้ากรรมมันก็ดันใหลออกมา กูบอกแล้วไง กูต้องเข้มแข็ง กูจะไม่ยอมอ่อนแออีกแล้ว
"เฮ้ย เล็กมึงร้องให้ทำไหม กูไม่ได้ว่ามึงอย่างนั้น แต่กูไม่ชอบ ให้ใครมาทำอะไรกับมึงแบบนั้น ต่างหาก"
ผมหันกลับไปมองหน้ามันอีกครั้ง มึงจะเอายังไงกับกู
เราทั้งคู่เงียบ จ้องหน้ากันและกัน อยู่ๆมันก็เดิน เข้ามา เอามือมาจับที่บ่าผม ทั้งสองข้าง
"กูขอโทษ กูไม่รู้ว่าที่กูทำไป จะทำให้มึงเสียใจขนาดนี้
แต่กู อยากให้มึงรู้ กูก็สียใจไม่แพ้มึง"
"กูกลัว กลัวทุกๆอย่าง กลัวทั้งที่บ้าน กลัวไปสารพัด"
ตอนนี้เสียงมันเริ่มสั่นแล้ว
"กูพยายามหนีแล้ว แต่วันนี้ ตอนที่กูเห็นไอ้นั้น มันจูบมึง
กูทนไม่ได้ กูทนไม่ได้จริงๆ"
หลังจากพูดจบ มันก็โอบกอดผม นี่กูฝันไปหรือเปล่า ถ้าฝันไป ขออย่าให้ตัวเองลืมตื่นเลย ผมค่อยๆดันตัวมันออกจากตัวผม รู้สึกดีกับการที่มันกอด แต่ก็อายคนที่เดินเข้าออกในเธคครับ ผมเลยขอถามมันเรื่องที่ค้างคาใจผมมาตลอด
"แล้วมึงทำไหม ไม่ติดต่อกูบ้าง อย่างน้อย บอกกูสักคำก็ยังดี"
"ตอนนั้นกูยอมรับว่า กูกลัว กูเลยขอมาเรียนต่อที่นี่ และที่กูไม่ยอมติดต่อมึง กูอยากให้มึงตัดใจ จากกูให้ได้"
"มึงก็รู้ เรื่องที่มึงคิดกับกู มันไม่มีทางเป็นไปได้ แต่กูยิ่งห่างมึงเท่าไหร่ กูก็ยิ่งคิดถึงมึง ตอนที่กูได้ข่าวมึงจากไอ้ โชค กูยิ่งทุกข์ใจ แต่กูก็ต้องพยายาม ทำให้มึงลืมกูให้ได้
เช่นกัน กูก็ต้องลืมมึงให้ได้"
ไอ้หมงมันก็คิดถึงผมเหมือนกันเหรอนี้
"แล้วมึงคิดกับกู เหมือนที่กูคิดกับมึงเหรอเปล่าว่ะหมง"
ถามจบผมก็รอคอย คำตอบของมัน ตอนนี้ใจผมเริ่มสั่นอีกแล้ว
"กูไม่ได้รักมึงว่ะ เล็ก"
"แต่กูรู้ว่า กูขาดมึงไม่ได้ ตลอด3 ปีที่ผ่านมา กูก็คิดถึงมึง"
"กูขอโทษที่เคย ทำร้ายหัวใจมึง ถ้ากูจะขอเวลาอีกครั้งได้ไหม เวลาที่จะทำให้กูรักมึงให้ได้"
พูดเสร็จหมง มันก็ลุกขึ้น พลางยืนมือมาให้ผม พร้อมรอยยิ้ม ผมก็ยืนมือให้มัน เวลาสำหรับไอ้หมง ผมมีให้มันเสมอครับ
"ป่ะกลับกันเถอะ เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่หอเอง"
เราสองคนพากันเดินไปที่จอดรถ หมงมันเอามอไซค์มา
ผมขึ้นนั่งหลัง หมงมันก็ ขับพาผมกับหอ เมื่อมาถึงหอ
ผมกำลังจะเดินขึ้นหอ ไอ้หมงมันก็พูดขึ้นมา
"พรุ่งนี้เย็น กูจะมารับไปกินข้าวนะโว๊ย"
แล้วมันก็ขับรถกลับไป ผมมองมันจนหลับตา เดินยิ้มตลอดทางขึ้นหอ ทำไหมวันนี้กูมีความสุขจังว่ะ
-
"กูขอโทษที่เคย ทำร้ายหัวใจมึง ถ้ากูจะขอเวลาอีกครั้งได้ไหม เวลาที่จะทำให้กูรักมึงให้ได้"
:-[ หวังว่าหมงคงทำได้จริงๆนะ เจอกันปุ๊บนัดเดทปั๊บ จามีไรเด็ดๆรออยู่บ้างนา.. :haun6:
:yeb:
-
ฮิ้ววววววว :yeb: :haun6:
วันนี้ดีใจหน่อย ที่ได้กลับเข้ามาเล้าได้อีกครั้ง
แหมๆ ก่าจามีเรื่องที่น่ารักกุ๊กกิ้กซ้ากกาที คงจาม่ายเศร้าหลังๆ หรอกนะ
ช่ายมั้ยคุนบลู :monkeysad:
-
เหอๆ"กูไม่ได้รักมึงว่ะ เล็ก"
"แต่กูรู้ว่า กูขาดมึงไม่ได้ ตลอด3 ปีที่ผ่านมา กูก็คิดถึงมึง"
ตกลงมันจะเอาไงกันเเน่เนี่ย ตูละงง :really2:
-
หุหุ หมงกลับมาแล้ว :like2:
แถมมีลุ้นให้กลับมารักกันอีก :like2: :like2:
-
ไม่ได้รักนะ....แต่ก็ขาดมึงไม่ได้....คิดถึงมึงด้วย... :try2:
แล้วเขาเรียกว่าไรหว่า........... :confuse:
-
jammy บางคนเราก็อยากจะตัดสินใจบางเรื่องราว
shell อิอิ เชียร์หมงใจขาดดิ้นให้ตายเตอะ
][GobGab][ รูปใครอ่ะถุง อิอิ ข้างหลังเท่ห์เจงๆ
****************************************
ผมกำลังทานข่าวเที่ยงกับไอ้โชค แปลกมากๆปกติมันจะมารับ ไปทานข้าวเฉพาะ ตอนเย็น อะไรว่ะ มันเอาแต่จ้องหน้าผม
"มึงไม่กินเหรอ เอาแต่จ้องหน้ากู มีอะไรเปล่าว่ะ"
"เมื่อคืนมึงทำอะไรไว้ เพื่อนกูมันมาบอก มึงมีอะไรจะบอกกูไหมว่ะ"
สำลักอาหารเลยครับ เรื่องเมื่อคืน เรื่องใหนว่ะ หรือว่าเรื่องไอ้หมง จะบอกมันดีไหมว่ะกู
"เอ้อ โชค กูก็กำลังจะบอกมึง อยู่พอดีว่ะ กูกับไอ้หมงตกลง จะลองคบกันดูเมื่อคืนนี้"
หน้าตามึงไม่ตกใจอะไรเลยเหรอว่ะ แสดงอาการให้กูรับรู้บ้าง อย่าทำหน้าเฉยแบบนี้ดิ กูกลัว
"กูรู้แล้ว ไอ้หมง มันโทรมาหากูตั้งแต่เช้าแล้ว กูดีใจกับมึงจริงๆว่ะ เล็ก คราวนี้มึงจะได้มีความสุขสักที่"
ปลื้มครับปลื้ม ไอ้โชคมัน เข้าใจผมเสมอ
"แล้วกูก็โทรไปบอก ไอ้นุ เรียบร้อยแล้วด้วย มันฝากกูบอกมึงด้วย มันดีใจด้วยว่ะ"
"แต่เรื่องที่กูจะถามมึงนะ เรื่องที่เพื่อนกูเห็นมึงจูบกับรุ่นพี่ต่างหากโว๊ย"
ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เพื่อนมึงเห็น แต่ไม่มาช่วยกู
สัตว์
"กูถูกมันขโมยจูบต่างหาก พูดแล้วสยองว่ะ แม่งหื่นชิบหาย
อะไรว่ะ เล่นตอนเมา อย่าให้กูเห็นหน้าอีกนะ กูไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่"
ของขึ้นอีกแล้วครับ คิดแล้ว อารมณ์เสีย แม่งอย่าให้เจอนะมึง
"กูอยากเตือนมึงว่ะ เล็ก ไอ้เหี้ยนั้นนะ มันไม่ใช่หมูๆนะ ระวังตัวหน่อยก็ดี"
ตอนนี้เสียงไอ้โชค ซีเรียสมากครับ แสดงว่าไอ้หมอนั้น
ต้องไม่ธรรมดาเหมือนกัน ก็ขนาดไอ้โชค มันขาลุย มันยังเอ่ยปาก
"กูจะระวังตัวว่ะ หวังว่ากูกับมันคงไม่เจอกันนะว่ะ ขอบใจมากว่ะเพื่อน แล้วเย็นนี้ไม่ต้องมารับกูนะ ไอ้หมงมันจะมารับกูไปกินข้าวว่ะ หรือมึงจะไปกับพวกกูไหม"
ต้องชวนมันหน่อย เดี๋ยวจะหาว่ามีแฟนแล้วทิ้งเพื่อน
(แต่ว่าผมกับไอ้หมงแค่ลองคบกันนี้หว่า)
"ไม่ล่ะว่ะขอตัวแล้วกัน ไม่อยากไปเป็น กขคว่ะ คนกำลังข้าวใหม่ ปลามัน ฮาๆๆๆๆ"
"กูไปก่อนนะโว๊ย แล้วเจอกันว่ะ"
"แล้วเจอกันโว๊ย"
เราก็แยกย้ายกัน ไอ้โชคมันมีเรียน แต่ผมไม่เลยคิดว่าจะกลับหอดีกว่า ยังมีอาการเมาค้างอยู่นิดหน่อยด้วย กะว่าจะหลับสักหน่อย ขณะเดินอยู่นั้น สายตาผมก็เห็น มันคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุด มันยืนอยู่ทางขึ้นหอผม
เห็นหน้ามันแล้วอารมณ์เสีย ผมรีบเดินผ่านมันไปอย่างเร็วจนแทบเรียกได้ว่าวิ่ง
"พี่ขอโทษ สำหรับเรื่องเมื่อคืนนี้นะครับ"
ผมหยุดเดิน หันกลับใปมองหน้ามันทันที มันจะเอายังไงกับผม
"กูยกโทษให้ แล้วต่อไปนี้มึงกรุณาอย่ามายุ่งกับกูอีก"
พระเอกมากครับตัวผม ทั้งๆที่ีโกรธมันมาก แต่ตอนนี้หน้า มัน ดูแล้วน่าสงสาร อีกอย่างมันก็มาขอโทษผมแล้วด้วย
"เรามาคุยกันดีๆได้ไหมครับ น้องเล็ก พี่ชอบเราจริงๆนะครับ ขอโอกาสพี่ได้ไหมครับ"
ไอ้นี่ ได้คืบจะเอาศอกอีก เดี๋ยวให้ศอกจริงๆซะหรอก นับ1ถึง10ในใจแล้วครับตอนนี้
"ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ชอบแบบนี้ พี่ไปหาคนอื่นเถอะครับ"
กูไม่ได้พิศวาสมึง กูมีไอ้หมงแล้วโว๊ย ที่จริงอยากบอกมันอย่างนี้ครับ
"เพราะคนเมื่อคืนหรือเปล่าครับ น้องเล็กเลยไม่ให้โอกาสพี่"
อึ้งครับ มันเห็นด้วยเหรอครับ ก็ดีจะได้ให้มันไปพ้นๆชีวิตผมสักที
"ครับ คนเมื่อวานกับผม เราเป็นแฟนกัน และเย็นนี้เค้าก็จะมารับผมไปทานข้าวด้วย หวังว่าพี่คงเข้าใจ และอย่ามายุ่งกับผมอีกนะครับ"
(โทษที่ว่ะหมงต้องเอามึงมาเกี่ยวอีกแล้ว)
พูดจบผมหันหลังกลับเดินขึ้นหอเลยครับ ไม่อยากเห็นหน้ามันเลย ให้ตายเถอะโรบิ้น ขณะที่ผมก้าวขาอยู่นั้นเอง
"น้องเล็ก พี่ยังไม่แพ้ พี่จะพยามให้เล็กหันมามองพี่ให้ได้ พี่ชอบเล็กจริงๆนะครับ"
อายครับ ตอนนี้คนทั้งหอทุกๆสายตาจับจ้องมาที่ผมแล้ว
มึงจะตะโกนแหกปากไปทำไหมว่ะ ผมรีบวิ่งขึ้นหอ เปิดประตูเข้าห้องอย่างรวดเร็ว วางกระเป๋าแล้วผมก็มานั่งบนเตียง เกิดอะไรขึ้นกับกูว่ะนี้ เมื่อคืนไอ้หมงตกลงลองคบกันดู วันนี้มีผู้ชายมาขอคบ แล้วนี่คนในหอก็รู้อีก แม่งเล่นตะโกนไปได้ ปวดหัวนอนดีกว่า หลับไปนานเท่าไรไม่รู้นะครับ ไอ้โชคมันมาหาผมที่ห้อง
"เล็กๆๆๆ เฮ้ยไอ้เล็กตื่นโว๊ย" มึงจะตะโกนทำไหมว่ะ
"อืมๆตื่นแล้วๆโว๊ย มีอะไรว่ะมาหากูถึงห้องเลย บอกแล้วไง วันนี้กูจะไปกินข้าวกับไอ้หมง หรือว่ามึงเปลี่ยนใจจะไปกับพวกกูแล้วว่ะ"
พูดพลางก็ลุกจากเตียงเดินไปเข้าห้องน้ำ ต้องอาบน้ำซะหน่อย ดันนอน ลืมเปิดพัดลม เหงื่อเต็มตัวโคตรเหม็นตัวเองเลย
"กูได้ยินมาว่า ไอ้รุ่นพี่มึง มันมาหามึงเหรอว่ะ แถมมาประกาศบอกชอบมึงด้วย คิดแล้วขำว่ะ เพื่อนกู"
เพื่อนผม น่าจะหาตีนให้มันกินซะเหลือเำกิน คนยิ่งกลุ้มๆอยู่
"นี่ล่ะ กูกำลังปวดหัวชิบหาย ไอ้พี่เก่ง แม่งนอกจากหื่นแล้วยังหน้าด้านว่ะ" ไอ้รุ่นพี่ผมมันชื่อเก่งครับ
"มึงก็พยายามห่างๆมันหน่อยก็แล้วกัน หลบๆมัน กูว่าเดี๋ยวมันก็เบื่อไปเองล่ะว่ะ"
"มึงไม่บอกกูก็ต้องทำอยู่แล้วละโว๊ย แล้วนี้มึงจะไปกับกูไหมว่ะโชค"
แต่งตัวเรียบร้อยแล้วครับ กางเกงบอล เสื้อบาส มาคิดดูแล้วก็ตลกตัวเองเหมือนกันนะครับออกเดทครั้งแรก หุหุหุ
"ไม่หรอกว่ะ เชิญกับไอ้หมงตามสบาย แล้วกูขอให้โชคดีว่ะ กูกลับหอกูก่อนละกัน บายโว๊ย"
แล้วมึงทำไหมต้องทำหน้าเจ้าเลห์แบบนี้ด้วยว่ะ ไอ้โชคกลับไปแล้ว ผมก็ดูนาฬิกา ทุ่มกว่าแล้วเหรอนี่ แล้วทำไหมไอ้หมงยังไม่มาว่ะ ขณะที่รอไอ้หมง ผมก็อ่านหนังสือเรียนไปด้วย(ขยันซะ) เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก 2ทุ่มกว่าๆ
ไอ้หมงมันถึงจะมาได้ ผมรีบลงมาจากห้อง กระโดดขึ้นมอไซค์มัน บอกมันรีบๆไป ผมกลัวคนในหอจะออกมาแซวเรื่องตอนบ่ายครับ มะนก็งง แต่ก็ขับไปตามที่ผมบอก
มันก้ขับพาผมไปกินข้าวครับ ตลาดโต้รุ่ง มึงโรแมนติกมาก ไอ้หมง จอดเราเสร็จ เราสองคนก็เดินดูร้านอาหารต่างๆ ตอนเดินไอ้หมงเดินจับมือผมตลอดเลย มีความสุข
แต่ก็อายสายตาคนมองมาเหมือนกัน
"เล็ก มึงกินอะไรอ่ะ เดี๋ยว มึงไม่ต้องบอก กูรู้แล้วมึงจะกินอะไร"
ตอนนี้เราสองคน นั่งกันอยู่ร้านข้าวมันไก่ ถามกูแต่ไม่ให้กูตอบ กวนโอ๊ยนะมึง
"รออยู่นี้นะ เดี๋ยวกูไปสั่งมาให้"
พูดจบมันลุกเดินไปเลยครับ รอมันผมก็สั่งข้าวมันไก่ให้มันด้วยเลย ไอ้หมงชอบทานมาก
"พี่ครับพี่ ข้าวมันไก่พิเศษจานครับ โค้ก2ขวดครับ"
สักพักไอ้หมง มันเดินกลับมาที่โต๊ะ
"ไอ้เล็ก รู้ใจกูเหมือนเดิมนะมึง รอของมึงก่อน แล้วค่อยกินพร้อมกัน"
รอไม่นาน อาหารที่ไอ้หมงเดินไปสั่งให้ผม ก็มาครับ บะหมี่หมูแดง ไอ้หมงมันก้ยังจำได้เหมือนกัน ว่าผมชอบทานอะไร มื้อนั้นเราทานกันไป คุยกันไป อย่างมีความสุข
ทานเสร็จแล้วก็พากันขี่รถเล่นกัน จน5ทุ่มกว่าๆ มันก็ขับรถมาส่งผมที่หอ
"พรุ่งนี้จะพาไปดูหนังนะ แล้วก็หลับฝันดี"
พูดจบมันก็ขับรถไปทันที ผมยังไม่ทันลามันเลย แต่ช่างเถอะ พรุ่งนี้ก็ต้องเจอกันแล้ว ผมเดินขึ้นหอไปพร้อมๆกับความสุข เดินมาถึงหน้าห้องผม กำลังจะเปิดประตู ผมเห็นอะไรบ้างอย่างเสียบอยู่ที่ประตู
-
รุ่นพี่เอาอะไรมาเสียบไว้รึปะ :o
หมงน่ารักเนอะ อิอิ :like6:
-
โอย เวลาคนที่เราไม่ได้ชอบมาตามตื้อตอนมีเเฟนเเล้วเนี่ย คงลำบากใจน่าดูเลย :like2:
-
หุหุ รู้ใจกันจิง ๆ นะคู่นี้
ขนาดห่างกันไปตั้ง 3 ปี ยังจำได้อีกว่าชอบกินอะไร :kikkik:
-
อ่ะนั่น
พี่เก่งเอามาเสียบให้ชัวร์
เหอๆๆ
สงสัยจะมีแต่ผมที่เชียร์พี่เก่ง
ดูกล้าดี
ต่อเร็วๆครับ รออ่านนะ
-
หนุกหนานมากกกกกกกกกกก :impress2:
มาต่อไว ๆน่ะ :yeb:
แต่เอ๊ะ อะไรหรอที่เสียบที่ประตูอ่า :confuse:
-
ถุงยางพร้อมเควาย
55555555555555555555
หื่นซะ
:sad5: :sad5: :sad5: :sad5:
-
อะไรที่เกี่ยวกับคนที่เรารัก...แม้นานแค่ไหนก็ยังจำได้ :impress3:
-
อะไรตาน้องแม้ว เด่วให้ไปคุยกับตาเคด่วย ณ ห้องสีชมพูเลยเยย
:3128:
บูมอ่านดีๆครับ
:3061:
ขอบคุณทุกท่านที่เขามาให้กำลังใจผมนะครับ
:myeye:
***************************************************************************
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบสิ่งที่เสียบไว้ที่ประตู มันคือดอกกุหลาบสีขาวครับ หรือว่าของไอ้พี่เก่ง อย่างนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่องซะแล้ว เปิดประตูเข้าไปในห้องได้ ผมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงทันที หลับไปทั้งๆที่มือยังกำเจ้าดอกกุหลาบสีขาวนั้นอยู่
วันต่อมา เหมือนเดิมครับ ไอ้โชคมารับผมไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
"โชค กูว่ากูต้องคุยกับไอ้พี่เก่ง แบบจริงๆจังๆสักที่แล้วว่ะ
กูอึดอัด"
ผมรู้สึกอึดอัดจริงๆ ผมไม่ได้คิดอะไรกับไอ้พี่เก่งมันเลยนะครับ
"เอ้ออย่าคิดมากนะโว๊ย เดี๋ยวเยี่ยวเหนียวนะมึง"
เพื่อนผมแม่งตลกไม่ดูสถานะการณ์เลย
"เย็นนี้กูกับไอ้หมงจะไปดูหนัง มึงจะไปด้วยปล่าวว่ะ"
ผมกับไอ้โชคก็ไม่ได้ ดูหนังด้วยกันนานแล้วเหมือนกัน
"ไปเถอะ วันนี้กูมีนัดแล้วว่ะ เจ๊บีของมึง ชวนกูไปกินต้มไก่ว่ะ"
เจ๊บีเป็นพี่รหัสผมเองครับ she แรงมากโดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย แรกๆผมยังเกือบเสร็จ sheเลยหุหุหุ
"ไงมึงก็ดูแลตัวเองนะโว๊ย เจ๊แกยิ่งหื่นๆอยู่ด้วย แล้วอย่าไปตีหม้อแกล่ะ สงสารคนแก่ 555"
สะใจได้อำมันบ้าง หลังจากนั้นเราก็คุยเรื่องทั่วไป เรื่องนัดกันไปดื่มเหล้า หรือ เสาร์ อาทิตย์จะไปเที่ยวใหนกันดี
จนจะได้เวลาเรียนแล้ว ผมกับไอ้โชคก็แยกย้ายกัน
วันนี้ทั้งวันเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลย ในหัวมีแต่เรื่องไอ้พี่เก่ง
หมดเวลาเรียน ผมก็เดินกลับหอ ไปเตรียมตัวเพื่อจะไปดูหนังกับไอ้หมง รอมันไม่ถึง20นาที แม่งมาแล้วครับ วันนี้มาเร็วได้นะมึง
"เล็กไปกันได้ยัง" มันนั่งอยู่บนรถนั้นล่ะครับ แม่งไม่คิดจะขึ้นมารับกูเหรอว่ะ
"เอ้อๆ กำลังจะเดินลงไปแล้ว รอแป๊บโว๊ย"
ขณะที่ผมกำลังจะปิดประตูนั้น สายตาผมก็มองไปเห็น ดอกกุหลาบสีขาวที่อยู่บนเตียง
"มาแล้วๆไปกันเถอะว่ะ" ผมพูดจบ หมงมันก็ขับรถพาผมมาที่โรงหนังทันที
"เดี๋ยวกูไปซื้อตั๋วหนัง มึงไปซื้อขนมกับเครื่งดื่มแล้วกัน"
สั่งกูดีจริงๆ ที่จริงมึงต้องบริการกูต่างหาก
"ครับๆ ครับผม คุณชายหมง กระผมจะไปซื้อให้ครับ"
ต้องพูดเพราะๆกับมันหน่อย เพื่อมันจะพูดหวานๆกับผมบ้าง
"พี่เอา โร่ซองหนึ่งครับ แล้วก็ลูกอมอ่ะ โค้ก2แก้วใหญ่นะครับ"
ได้ของจ่ายเงินเรียบร้อย ตอนที่ผมกำลังหันตัวกลับนั้นเอง
"อุ้ย ขอโทษครับ เป็นไรมากหรือเปล่าครับนี้ ดูดิเสื้อเปื้อนไปหมดแล้ว"
ผมชนกับคนที่กำลังจะมาซื้อของต่อจากผม
"ไม่เป็นไรครับ"
ผมมองหน้าผูชายคนนั้น ทำไหมมันคุ้นหน้าจังว่ะ เคยเจอที่ใหนน้า
"ผมขอตัวก่อนก็แล้วกันนะครับ" แล้วชายคนนั้นก็เดินออกไปจากโรงหนัง คงไม่ดูแล้วละครับ เสื้อเปียกขนาดนั้น ไม่น่าเลยกู ซวยจริงๆเลย
"เฮ้ย เล็ก ใครเหรอคนรู้จักหรือเปล่า มองไม่วางตาเลยนะมึง อะไรๆนี้มึงจะนอกใจกูแล้วเหรอ"
"ไม่ใช่ ไม่ช่ายโว๊ย กูแค่คุ้นๆหน้า เค้าก็แค่นั้น แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่ะ"
แค่มึงกับไอ้พี่เก่งกูก็ปวดหัวจะตายแล้ว
"กูก็ล้อเล่นมึงนิดหน่อย มึงไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นก็ได้ เล็ก"
"ช่างเถอะๆไปกันได้แล้ว หนังจะฉายแล้ว"
เราทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในโรงหนังครับ เจอที่นั่งเรียบร้อย หมงมึงชาตินิยมจริงๆ มันพาผมมาดูเรื่อง นางพญาผมขาวครับ
ตอนที่ดูหนังแอร์เย็นมาก ต้องคอยเอามือถูแขนตัวเองเรื่อยๆ หรือไม่ก็เอามือซุกในเสื้อ ผ่านไปได้เกือบครึ่งเรื่อง ไอ้หมงมันก็เอามือมาโอบที่ใหล่ผม ค่อยๆดึงให้ผมเอาหัวซบที่ใหล่มัน ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากเราทั้งคู่
จนหนังจบ เราก็ไปกินข้าวกันต่อ ก่อนที่ไอ้หมงมันจะไปส่งผมที่หอ
"เล็ก มีอะไรขอให้เราคุยกันด้วยเหตุผล ก่อนได้ไหม กูไม่อยากให้มึงกับกูเหมือนกับในหนังว่ะ"
ในหนังพระเอกเข้าใจผิดนางเอก ทำให้นางเอกเสียใจ จนผมกลายเป็นสีขาว กว่าพระเอกจะเข้าใจ นางเอกก็หนีไป
พระเอกก็ออกเดินทางไปหา บัวหิมะพันปี เพื่อมารักษาผมให้นางเอก
"กูจะพยายามว่ะ วันเสาร์นี้ไปเที่ยวน้ำหนาวกันไหมว่ะ กูจะได้ให้ไอ้โชค ชวนไอ้นุมันด้วย ไม่ได้เจอมันนานแล้วว่ะ"
"เสาร์นี้เหรอว่ะ งั้นกูชวนเพื่อนๆก็ที่โรงเรียนไปด้วยก็แล้วกัน ไปหลายๆคนสนุกดี"
"งั้นก็ตกลงตามนี้ รีบๆกินเถอะ กูง่วงว่ะ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยอิ่มเลย"
"มัวแต่คิดถึงกูละซิ ไอ้เล็ก ฮาๆๆๆๆ" พูดไปมันก็หัวเราะไป
หลงตัวเองมากนะมึงไอ้หมง ไอ้ตี๋ดำ
กินข้าวเสร็จวันนี้ไม่ได้ไปขี่รถเล่นกัน เพราะผมง่วงมาก
ยืนรอส่งไอ้หมงจนมันขับรถจนลับตาแล้ว ก็เดินขึ้นห้อง
อีกแล้ว มีดอกกุหลาบสีขาวมาเสียบที่หน้าประตูห้องผมอีกแล้ว ผมกระชากมันออกจากประตู ปาลงพื้นกระทืบมันให้แหลกเลย ไอ้พี่เก่ง พรุ่งนี้ มึงกับกูเจอกันแน่
"ตึ๊ด ๆๆ ๆๆ ๆๆ" ทำไหมไม่รับสักที่ว่ะ
"สวัสดีค่ะ บ้านคุณ.....ค่ะ จะเรียนสายกับใครค่ะ"
"โหลพี่บีเหรอครับ ผมเองนะครับ ตอนเย็นนี้พี่บีช่วยนัด พี่เก่งให้มาเจอผมหน่อยนะครับ"
"ได้ๆ แต่เล็กมีเรื่องอะไรกับ พี่เก่งหรือเปล่า"
"เปล่าครับ แค่จะคุยอะไรกับ พี่แกสักหน่อยนะครับ บอกพี่เก่งด้วยนะครับ ผมจะรอที่ ร้านkfc ตอน2ทุ่มนะครับ"
เลิกเรียนผมขอยืมรถไอ้โชคมันเพื่อจะไปตามที่ผมนัดไอ้พี่เก่งไว้ แต่ก็ไม่ลืมโทรไปบอกไอ้หมงที่หอมันด้วย ว่าวันนี้ไม่ต้องมารับ ผมมีงานที่คณะ ผมขับมอไซค์ไปร้าน kfc
นั่งรอได้สักพัก พี่เก่งแกก็เดินเข้ามาในร้าน ผมโบกมือให้แก แกรีบเดินมาทันทีพอพี่เก่งนั่งลง ผมก็พูดธุระของผมกับพี่เก่งทันที
"พี่ผมบอกแล้วไง ว่าอย่ามายุ่งกับผมอีก อย่าให้ผมต้องหมดความรู้สึกดีๆกับพี่เลยนะครับ"
"แต่พี่จริงใจกับเล็กนะครับ ขอโอกาสพี่บ้างนะครับ"
"แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ ผมให้พี่ได้แค่พี่ชายจริงๆ ตอนนี้พี่อาจจะชอบผม แต่ผ่านไปสักพัก พี่ต้องเจอคนที่ดีกว่าผมแน่นอนครับ"
พี่เก่งแกก้มหน้าไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย เมื่อแกเงียบผมก็เงียบ บรรยากาศมันอึดอัดมากๆเลยครับ แล้วพี่เก่งแก ก็เป็นคนทำลายความเงียบนี้นเอง
"ก็ได้ครับ พี่ชายก็พี่ชาย พี่เป็นได้แค่นี้ก็พอใจแล้วครับ
แต่เล็กอย่าลืมนะครับ มีอะไรก็ให้คิดถึงพี่ชายคนนี้บ้างนะครับ"
แล้วพี่เก่งก็ยิ้มให้ผม ถึงแม้ว่าจะเป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าเหลือเกิน
"งั้นพี่กลับก่อนละกัน เจอกันที่คณะนะครับ น้องชาย"
"ครับผม พี่เก่ง"
แล้วเราทั้งคู่ก็แยกย้ายกันกลับ วันนี้สบายใจอีกแล้วได้ เคลียร์กับพี่เก่งรู้เรื่องซะที่ ขณะกำลังจะเปิดประตู สายตาผมก็ไปปะทะกับ ของสิ่งหนึ่งที่เสียบอยู่หน้าปะตูห้องผมอีกแล้ว ดอกกุหลาบสีขาว หมายความว่าไง ผมรีบเดินลงมา
หยิบหูโทรสํพท์โทรหาพี่บีทันที
"โหลๆๆๆ พี่บีเหรอครับ ขอเบอร์บ้านพี่เก่งหน่อยซิครับ"
"ครับๆๆๆ ขอบคุณมากครับ" ได้เบอร์มาผมรีบโทรไปหาพี่เก่งตอนนั้นเลย
"สวัสดีครับ บ้าน....ครับ"
"พี่เก่งเหรอครับ ผมเล็กครับ ใหนเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนิครับ พี่ยังจะส่งดอกกุหลาบมาให้ผมอีกทำไหม"
"กุหลาบ กุหลาบอะไรครับ เล็ก พี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"ก็กุหลาบที่เสียบอยู่หน้าประตูห้องผมไงครับ"
"พี่ไม่รู้เรื่องจริงๆครับ ตั้งแต่วันนั้น พี่ก็ได้แต่เฝ้าดูเล็กเงียบๆ
ไม่เคยส่งดอกกุหลาบอะไรเลย พี่ไม่ได้ทำนะครับ
พี่เพิ่งได้คุยกับเล็กอีกก็วันนี้ละครับ พี่ดีใจมากตอนที่ บีโทรมาบอกว่า เล็กอยากเจอพี่ พี่คิดว่าเล็กคงจะยอมคบกับพี่แล้ว แต่เมื่อเล็กอยากให้เราเป็นแค่พี่น้อง พี่ก็ต้องให้ตามที่เล็กต้องการครับ"
"งั้นเล็กขอโทษแล้วกันนะครับ พี่อย่าคิดมากนะครับ สักวันพี่ต้องเจอคนที่เค้ารักพี่นะครับ ผมไม่รบกวนพี่เก่งแล้วนะครับ เจอกันที่คณะพรุ่งนี้ครับ"
"บายครับ เล็ก"
"บายครับ พี่เก่ง"
หลังจากวางหูจากพี่เก่งแล้วผมก็เดินกลับขึ้นมาที่ห้อง ค่อยๆหยิบดอกกุหลาบสีขาว ดอกนั้นขึ้นมามอง
ไม่ใช่พี่เก่ง แล้วเป็นใครกันแน่ที่เอามา เสียบไว้ที่ประตู
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ ทุกๆท่านที่ยังติดตามครับ
-
,มีกุหลาบมาให้ทุกวันด้วยเหรอออออ :kikkik: :kikkik:
มานหมายความว่างายนะเนี่ย อ้ายกุหลาบสีขาวดอกเดียวเนี่ย
คิดแล้วก้ออยากได้มั่งอะ อิอิ :myeye:
-
หรือว่าจะเป็นหมง หรือว่าจะเป็นคนที่เจอที่โรงหนัง ที่เดินชนกัน โหมีคนแอบรักเยอะนะเนี่ย อิจฉา :untrust: :untrust: :untrust:
-
แล้วใครส่งมาละเนี่ย กุหลาบนะ เหอๆ :kikkik:
-
ตกลงเนี่ย พี่เก่งแกถอยจริงป่าวอ่า :untrust:
แล้วไอกุหลาบสีขาวเนี่ยมานของ ใคร เฮ้อ :untrust:
แต่เนื้อหอมจริง ๆเลยน่ะเล็กอ่า :kikkik:
อิจฉาจัง
-
หุหุจะมีคนเดาถูกกันไหมนี่
**********************************
หลังจากนั้นผมจะได้รับ ดอกกุหลาบสีขาวทุกวันเมื่อผมกลับมาห้องในตอนเย็น รวมแล้วผมได้มา5ดอกแล้ว แต่ช่างเถอะจะเป็นใครก็ช่าง พรุ่งนี้ผมกับหมงและเพื่อนๆก็จะได้ไปเที่ยวกันแล้ว นอนดีกว่าไม่อยากคิดให้ปวดหัว
เช้าวันเสาร์ ผมและไอ้โชคมารอไอ้หมงอยู่ที่หน้าหอผม
ให้ตายเถอะ ไอ้หมงมันไม่เคยมาตรงเวลาสักที่ นัดไว้2โมงเช้า นี้ปาไปตั้ง4โมงแล้ว ใหนจะต้องไปรับไอ้นุอีก ผมก็บ่นไปเรื่อยให้ไอ้โชคมันฟัง
"เล็กมึงเลิกบ่นได้แล้ว มันมากันโน้นแล้ว"
สิ่งที่ผมเห็นเหรอครับ ไอ้หมงขับรถกระบะมา พร้อมกับเพื่อนๆมันอีก3คน
"คุณชาย ทำไหมมึงไม่มาตอนเย็นที่เดียวเลยละครับ"
ผมเริ่มว่ามันแล้วครับ คู่ผมไม่หวานหรอกครับ
"โทษที่ว่ะ กูต้องไปรับพวกผู้หญิงนี้ละ กว่าจะแต่งตัวเสร็จ
เอ้อนี่ กาน เมย์ แล้วก็อ้อยว่ะ"
"ครับหวัดดี เราเล็กนะ ส่วนนี้ก็โชค"
ทักทายพอรู้จักกันแล้ว พวกเราก็ขึ้นรถเพื่อไปรับไอ้นุมัน
ผมกับไอ้โชคนั่งหลังครับ ปล่อยให้ไอ้หมง กาน แล้วก็พวกผู้หญิงนั่งข้างหน้ากันไป
"โชคกูรู้สึกไม่ดีเลยว่ะ เมย์เค้ามองก็แปลกๆ เหมือนจะโกรธๆกูยังไงไม่รู้"
"กูว่ามึงคิดมากไปมั้ง คนเพิ่งเคยเจอหน้ากัน จะโกรธมึงเลยอะไรว่ะ อย่าคิดมากน่ามึง"
ผมคงคิดมากไปเองก็ได้ จนเรามาถึงบ้านไอ้นุ ไอ้นุมันมารออยู่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว พอมันขึ้นรถมาได้ พวกผม3คน คุยกันเหมือนไม่เจอกันมาเป็นชาติเลยครับ ตอนนี้จะเรียกไอ้นุ คงไม่ได้แล้ว มันเป็นเสี่ยแล้วครับ เรื่องของเรื่อง มันไปตกหลุมรัก ผู้หญิงคนหนึ่ง เค้าก็ไม่ได้รังเกียจมันนะครับ แต่ว่าพ่อมันครับ กลัวมันไปทำให้ลูกสาวเค้าลำบาก เลยให้เงินทุนมันไปเปิด ร้านหมูกะทะ ขายดีมากๆเลยครับ ใช้เวลาไม่นานเราก็มาถึงกันแล้วครับ น้ำหนาว
จ่ายค่าเข้า ติดต่อเรื่องบ้านพักเรียบร้อย ห้องที่เราได้ มี3ห้องนอนครับ สรุปผูหญิงนอนห้องหนึ่ง ไอ้โชคไอ้นุแล้วก็กานนอนห้องหนึ่ง ส่วนผมกับหมงนอนห้องเดียวกันครับ
แต่เรื่องผมกับไอ้หมงคบกัน มีแค่เรา4คนเท่านั้นที่รู้ครับ
กาน อ้อย เมย์ไม่รู้เรื่องนี้ด้วย จัดของเสร็จ เราทั้งหมดตกลงว่าจะไปเดินป่าครับ ตอนขาไปก็สนุกดีนะครับ แต่ไอ้ตอนขากลับ รู้สึกเมย์จะอ้อน ไอ้หมงของผมเกินเหตุ
เรากลับมาถึงบ้านพัก ก็แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัว แล้วค่อยมารวมตัวกันตอนค่ำๆ
"หมงกูรู้สึกว่ามึงจะสนิทกับเมย์มากนะมึง มีอะไรกันหรือเปล่าว่ะ"
"เปล่าก็กูรู้จักกันแต่ปี1แล้วนะมึง คิดมากน่า" มันพูดเสร็จก็เดินไปอาบน้ำ
ส่วนผมด้วยความเพลียเลยเผลอหลับไปครับ สะดุ้งตื่นอีกที่ ตอนได้ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกันครับ ผมรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปที่เสียงที่ได้ยินครับ ภาพที่ผมเห็นคือ กานกำลังล๊อคตัวไอ้หมงอยู่ ส่วนไอ้นุก็ล๊อคตัวไอ้โชคเหมือนกัน แต่ละคนมีเลือดออกที่ริมฝีปากด้วย
"ไอ้สัตว์หมง มึงทำอย่างนี้ได้ไงว่ะ มึงพาอีนี้มาทำไหม มึงกับมันเป็นแฟนกันใช่ไหม" ไอ้โชคตะโกนไส่ไอ้หมง
"กูกับเมย์เป็นแค่เพื่อนกันโว๊ย มึงอย่ามาหาเรื่องกูหน่อยเลยไอ้เหี้ย"
"เพื่อนเหรอ แล้วเพื่อนที่ใหนมันจูบกันว่ะ แล้วไอ้เล็กละ ถ้ามันรู้มันจะเสียใจขนาดใหน"
ไอ้หมงเงียบเลยคราวนี้ ผมค่อยๆก้าวเท้าเดิน เข้าไปที่ระเบียงที่พวกมันเถียงกันอยู่
"กูได้ยินหมดแล้ว พวกมึงไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว กูกับไอ้หมง คงเป็นได้แค่เพื่อนกันจริงๆว่ะ กูขอให้ถือว่า ไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ระหว่างกูกับมัน"
ตอนนั้นผมเจ็บมากครับ แต่ผมคงไม่อาจฝืนอะไรๆได้จริงๆ คนมันไม่ใช่ ก็คือไม่ใช่ คืนนั้น เราทุกคนต่างแยกย้ายกันไปนอน ไม่มีอารมณ์จะดื่มเหล้าแล้วตอนนั้น บนเตียงนอน ไอ้หมงมันโอบกอดผมจากด้านข้าง
"เล็กมึงโกรธกูมากไหม กูอยากบอกมึงว่า เมย์เค้าขอมาเอง กูกับเมย์จบกันไปแล้วจริงๆ แล้วที่ไอ้โชคมันเห็นนะ
เมย์เค้ามาจูบกูเองต่างหาก"
"เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ นอนดีกว่า พรุ่งนี้จะได้กลับกันแต่เช้า"
พูดจบเราทั้งคู่ต่างกูเงียบ แต่ตลอดคืนน้ำตาผมมันใหลออกมาตลอด ทำไหมนะ ไอ้หมงมันต้องทำร้ายหัวใจผมเสมอ ประมาณ6โมงเช้า ผมค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง ไปเข้าห้องน้ำล้างหน้า พยายามทำทุกอย่างให้เงียบที่สุด เพราะผมกลัวมันตื่นขึ้นมา ผมเดินออกมาจากบ้าน เดินมุ่งหน้าไปหอดูไฟป่า ตรงนี้เค้าจะใช้ไว้ดูไฟป่า และดูพระอาทิตย์ขึ้น
ขณะที่ผมดูท้องฟ้าเพื่อรอดูพระอาทิตย์ขึ้นอยู่นั้น
"ทำไหมมึงไม่ปลุกกูมาด้วย มึงยังโกรธกูอยู่เหรอไง"
แล้วมันกูมาโอบกอดผมจากด้านหลัง เอาแก้มของมันมาแนบก้มผม
"เล็กกูให้สัญญากลับไปแล้ว กูจะเคลียร์เรื่องเมย์ให้เรียบร้อย กูจะมีแค่มึงคนเดียว"
มันค่อยๆคลายมือที่โอบผมอยู่ แล้วจับใหล่ผมให้หันกลับมา หมงมันค่อยๆยื่นหน้ามาหาหน้าของผม ริมฝีปากอุ่นๆของมันประทับอยู่บนริมฝีปากของผม(ไม่มีการแลกลิ้นนะครับ) แล้วมันกูถอนริมฝีปากจากปากของผม
"กูมัดจำมึงแล้วนะ เล็ก ต่อไปนี้เราจะก้าวไปด้วยกัน"
แล้วเราทั้งคู่ก็จับมือดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน ผมคิดไปเองหรือเปล่านะ วันนี้พระอาทิตย์สวยงามมากๆ
-
เฮ้อ อ่านแล้วก็มีเคลียดเล็กน้อย
นี่ถ้าเป็นเล็กน่ะ เลิกคือเลิกเลย
เฮ้อเหนื่อยแทนเลยจริงๆ
อยู่เป็นโสดดีที่สุด เอิ้กๆๆ(มั่วไปไม่ยั้ง 5555+)
-
บุคคลปริศนา เจ้าของกุหลาบขาว :-[ :-[ มีลุ้นเป็นพระรองครับท่าน :kikkik:
-
กุหลาบขาว
ของโชคป่าวเนี่ย หุหุหุ
แอบมีเคืองเล็กน้อย
เกือบไปแล้วหมง
ต่อๆๆครับ
-
ผมยังทายไม่ถูกเลยอ่ะ ใครทายถูกบอกหน่อย อิอิ
เด่วให้จุ๊บ จู๊บ
********************************************************
"หมง เรื่องเมื่อคืนนะ มึงจูบกับเมย์เค้าจริงๆใช่ไหม แล้วมึงก็เป็นแฟนกันด้วย จริงหรือเปล่า"
ผมถามไอ้หมงมัน ทั้งๆที่เรายังกุมมือ มองพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน
"เรื่องที่กูคบกับเมย์จริงกูยอมรับ แต่กูไม่เคยเป็นแฟนและไม่มีอะไรกับเมย์เลยให้กูสาบานก็ได้"
ใจผมสั่นแล้วครับตอนนี้ ความน้อยใจเริ่มกลับมาอีกครั้ง
ทำไหมปัญหามันมากขนาดนี้นะ
"กูบอกเค้าแล้ว กูกับเค้าเป็นได้แค่เพื่อนกัน และตอนนี้กูก็กำลังคกับมึงอยู่ เมื่อวานก็มาจูบกูเองนะ กูอยากให้มึงไว้ใจกู เชื่อใจกูนะ เล็ก"
"กูจะเชื่อ มึงหมง ป่ะกลับกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นตื่นมาไม่เจอเราสองคน จะมีเรื่องอีกว่ะ"
เราก็สองคนก็เดินลงมาจากหอดูไฟ ตลอดทางเดินหมงมันกุมมือผมตลอดเลย พอเดินมาถึง บ้านพัก สิ่งที่ผมกังวลก็เป็นจริง ทั้งห้าคน มายืนรอผมกับไอ้หมง หน้าบ้านพัก ดูสายตาแล้ว มีไอ้โชคคนเดียวมั้ง ที่มันมองผมด้วยสายตาเหมือนจะเคืองๆผม ผมเห็นสายตาเมย์มองมาที่ผมเช่นกัน แต่คราวนี้สายตาของเมย์เปลี่ยนไป รู้สึกเหมือนจะตาแดงๆ ผมก้มมองดูที่มือ ตายล่ะไอ้หมงกุมมือผมอยู่ ผมพยายามดึงมืออกจากไอ้หมง แต่มันก็ขืนไว้แถมบีบมือผมอีกต่างหาก
"มึงไปใหนมาว่ะเล็ก พวกกูตามหามึงแทบตาย"
ทำไหมมึงต้องใส่อารมณ์ขนาดนั้นว่ะ ไอ้โชค
"กูออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้นมา มึงทำไหมต้องตื่นตูมขนาดนั้นว่ะ กูไม่ทำอะไรบ้าๆหรอกโว๊ย"
"เอ้อ กูมันเสือกเองที่ไปห่วงมึง มึงมีคนดูแลมึงแล้วนี่"
พูดจบมันหันหลังกลับวิ่งขึ้นไปบนบ้านพักทันที่ ผมหันมามองหน้าไอ้หมง มันก็พยักหน้าให้ผม แล้วก็ปล่อยมือที่กุมผมอยู่ ผมรีบวิ่งตามตามไอ้โชคขึ้นไปบนบ้านพัก
มันยืนอยู่ในห้องนอนของมัน ผมค่อยๆเดินไปหามัน ตอนนี้ไอ้โชคยืนหันหลังให้ผม ผมยื่นมือไปที่บ่ามัน เพื่อจะให้มันหันหน้ามา พอมันหันมา ผมเพิ่งเห็นชัดๆว่า ปากมันช้ำๆ
"โชค มึงเจ็บไหม" ผมยืนมือไปแตะที่มุมปากมัน มันสะดุ้งตัวนิดหน่อย
"กูเจ็บตัวไม่เท่าไรหรอก แต่เจ็บที่ใจมากกว่า กี่ครั้งแล้วว่ะ ที่ไอ้เหี้ยหมงทำให้มึงต้องเสียใจ กูไม่เข้าใจมึงจริงๆ"
"สักวันเถอะโชค วันใหนที่มึงรักใครสักคน มึงจะเข้าใจกูเอง"
"มึงไม่เคยเข้าใจอะไรเลยจริงๆไอ้ เล็ก" พูดถึงตอนนี้ ไอ้โชคมันก็ร้องให้แล้วครับ ผมดึงตัวมันมากอด เป็นไม่กี่ครั้งที่ผมเห็นมันร้องให้
"ใช่ว่ากูคบกับไอ้หมง แล้วก็จะลืมมึงนี้หว่า"
"มึงสัญญานะ มึงจะไม่ลืมกูหรือทิ้งกูไป" มันพูดไปก็สะอื้นไป ผมเลยค่อยๆดันตัวมันออก แล้วเอามือไปขนี้หัวมัน
"โตเป็นควายแล้วยังร้องให้เป็นเด็กๆนะมึง กูบอกแล้ว กูให้สัญญา กูไม่มีวันลืมและทิ้งมึงแน่นอน เพื่อนรัก"
เราต่างยิ้มให้กันและกัน ผมจะทิ้งและลืมมันไปได้ยังไง ก็มันเป็นเพื่อนรักผมนิครับ
"เอ้ามึงสองตัวนะ เลิกซึ้งกันได้แล้ว ลงไปข้างล่างกันได้แล้ว เล็กมีคนเค้าจะคุยกับมึงด้วยเร็วๆล่ะ"
เสียงไอ้นุครับ สงสัยจะมาตามให้ลงไปกินข้าว แล้วใครจะคุยกับผมนะ เราสามคนก็เดินลงมาจากบ้านพัก ตรงบันใดนั้นผมมองเห็น เมย์ยืนอยู่ที่นั้น
"เล็ก เมย์ขอโทษเรื่องเมื่อคืนนี้นะ เราผิดเองละ หมงกับเรารู้จักกันมาตั้งแต่ ปี1 เป็นเราเองที่เป็นคนจีบหมง เราคบกันเหมือนเพื่อนสนิทมากกว่า และเป็นเมย์เองที่คิดไปฝ่ายเดียว จนหมงมาบอกว่า เค้ากำลังคบกันเล็กอยู่ และขอให้เราสองคนกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เมย์ยังทำใจไม่ได้เลยขอมาด้วย แลัวเมื่อคืนเมย์ก็เป็นฝ่ายจูบหมงเอง เมย์ขอโทษ ฮือๆๆๆ แล้ว โชคมาเล่าเรื่องของเล็กให้เมย์ฟัง
เมย์ยิ่งรู้สึกตัวว่า ตัวเองแย่มากๆ ยกโทษให้เราได้ไหม เล็ก" เมย์พูดไปก็ร้องให้ไป
"อย่าร้องให้ไปเลย เมย์ ขอให้ลืมมันไปเถอะ เรามาเริ่มต้นกันใหม่ดีกว่านะ อย่าร้องเลย"พระเอกจริงๆ ทั้งๆที่ในใจอยากกระโดดทืบมันจริงๆครับ
"ขอบใจมากนะ เล็ก ที่ไม่โกรธเรา ขอให้ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ" และเราก็ยิ้มให้กัน
"ส่วนเรื่องหมงเราจะคอยดูให้นะ ไม่ให้หมงไปหลีใครในวิลัย และเรื่องที่หมงกับเล็กคบกัน เมย์ กานและอ้อยจะช่วยเก็บเป็นความลับให้ด้วย ใช่ไหม กาน อ้อย"
เมย์หันไปมอง กานและอ้อย ทั้งสองก็พยักหนัารับ
"อ้าวๆ กลายเป็นเราที่แย่เลยซิงานนี้"
ไอ้ตี๋ดำของผมมันโวยวายแล้วครับ พวกเราก็เลยหัวเราะกัน ขำมันมากครับ เมื่อปรับความเข้าใจกันได้ เราก็เดินไปที่ร้านอาหารเพื่อทานข้าว 4โมงเช้าเราก็เดินทางกลับ ตลอดทางกลับมา ไอ้โชค มันนั่งเงียบเลย ถามคำก็ตอบคำ สงสัยมันยังงอนผมอยู่แน่ๆ เอาว่ะเดี๋ยวค่อยง้อมันก็ได้
เรามาส่งไอ้นุที่บ้าน และส่งผมกับไอ้โชคที่หอผม ไอ้โชคมันจอดรถไว้ที่หอผมครับ ส่วนไอ้หมงก็ไปส่ง พวกเมย์ที่บ้าน ตอนเย็นๆหมงมันจะมารับผมไปดูแข่งรถกันครับ
"โชค มึงจะรอไปพร้อมกับกูไหม หรือว่าจะไปเจอกันที่..."
(สถานที่แข่งรถครับ)
"วันนี้กูไม่ไปนะ กูจะกลับหอแล้ว แล้วค่อยเจอกันว่ะ"
พูดจบมันก็เดินไปที่รถมัน ขับออกไปหอมันเลย ไอ้นี่งอนเป็นเด็กๆจริงๆ เอาเถอะ เย็นนี้ต้องไปดูแข่งรถกับไอ้ตี๋ดำ
ผมก็เดินขึ้นหอครับ กำลังจะเปิดประตูห้อง ผมก็ได้พบอีกแล้ว ดอกกุหลาบสีขาว คราวนี้มันมี2ดอกครับ เท่ากับจำนวนวันที่ผมไปเที่ยวกับไอ้หมงเลย ใครกันว่ะจะมาเล่นตลกอะไรกับกู ผมก้เดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
แล้วอ่านหนังสือรอไอ้หมงครับ อ่านอีท่าใหนไม่รู้ หลับไปเลยครับ มารู้สึกตัวอีกที่ก็ตอนได้ยินเสียงเคาะประตูครับ
"เล็กๆๆๆๆ ไอ้เล็กโว๊ย ทำอะไรอยู่ว่ะ เปิดประตูสักที่ดิ กูมารอนานแล้วนะ" โวยวายจริงๆ ไอ้ตี๋ดำ
"มาแล้ว มาแล้ว จะตะโกนให้ป้าเค้ามาด่าพ่อมึงเหรอ"
ผมอยู่หอนอกครับ เพราะผมเที่ยวเก่งอ่ะครับ พูดเสร็จผมก็เดินไปเปิดประตูให้มันครับ
"มึงทำไรอยู่ว่ะ ให้กูเรียกตั้งนาน ไปเดี๋ยวสายนะมึง" เร่งกูจริงๆ
"ไปก็ไป ทำเหมือนพวกบ้านนอกนะมึง ไม่เคยดูแข่งรถเหรอ"
แอบกัดมันครับ เวลาให้ผมรอมันมารับไปทานข้าว แม่งไม่ให้รีบขนาดนี้ แล้วเราสองคนขับรถไปที่ถนน....ที่เค้าใช้แข่งกันครับ ขณะที่รอคนเค้าแข่งกัน สายตาผมก็เหลือบไปเห็นคนๆหนึ่ง คุ้นๆหน้าจัง อ้อคนที่ผมชนเค้าที่โรงหนังนั้นเอง
"หมงๆ มึงเห็นคนๆนั้นไหม คนที่กุชนเค้าแล้วทำน้ำโค้กรอเสื้อเค้านะ" ผมบอกพลางชี้ ให้ไอ้หมงมันดูครับ
"ใหนๆ อืมไอ้นั้นนะเอง มันเป็นเด็กเทคนิคนี่"
"มึงรู้จักด้วยเหรอหมง" ผมถามมันด้วยความสงสัยนะครับ
"มึงลืมแล้วเหรอว่ะ ไอ้เล็ก เด็กเทคโนกับเทคนิคแม่งตีกันออกบ่อย กูก็ต้องรู้จักไว้บ้างซิว่ะ จะได้ไม่ตีผิดไม่ตัวไง โง่จริงๆแฟนกู" ครับพ่อคนฉลาด
"เอ้อ มึงเก่ง แต่ว่ากูไปเป็นแฟนมึงตอนใหนว่ะ หลงตัวเอง"
"หรือมึงอยากโดนจูบอีก กูมัดจำมึงไว้แล้ว มึงอย่าลืม"
มันพูดแล้วทำท่าจะจูบผมจริงๆครับ ผมเลยตบหัวมันไปที่หนึ่ง
"โอ๊ย มึงตบเบาๆไม่ได้เหรอไง เดี๋ยวความจำกูเสื่อมนะมึง" มันพูดไปก็คลำหัวมันไปด้วย ก็กูอายนิหว่า คนตั้งเยอะ
กำลังขำท่าทางมันอยู่ เพื่อนมันก็เดินมาทัก คุยอะไรกันก็ไม่รู้ครับ เพราะไม่ได้สนใจ สักพักมันขอตัวไปกับเพื่อนมัน
"เล็ก มึงรอกูอยู่นี่นะ เดี๋ยวกูมา ไปธุระกับเพื่อนกูแป๊บ"
"ไปเถอะกูอยู่คนเดียวได้ แต่มาเร็วๆนะมึง กูไม่รู้จักใครนะโว๊ย" ปากก็บอกไปอย่างนั้นละครับ ในใจแม่งมึงชวนกูมาดันจะมาทิ้งกูไว้คนเดียว สัตว์
"เอ้อๆ กูจะรีบมา ระวังตัวด้วยนะมึงระวังจะมีคนมาฉุดนะมึง ฮ่าฮาฮา" ปากดีนะมึง ไอ้ตี๋ดำ
แล้วมันก็เดินไปกับเพื่อนมันครับ เพื่อนมันหันมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ เพื่อนมันหันกลับไปคุยอะไรกับไอ้หมง คุยอะไรกันก็ไม่รู้ เห็นแต่ไอ้หมงไล่เตะเพื่อนมันครับ
นั่งรอไอ้หมง ผมก็มองดูไปทั่วๆ สายตาไปปะทะกับ คนๆนั้น คนที่ผมทำน้ำรดเสื้อเค้า ผมเห็นดั่งนั้น ผมก็พยักหน้าให้เค้า เค้าก็พยักหน้าให้ผมครับ แต่ที่ทำให้ผมสะดุดใจคือ สายตาของเค้า มันช่างเศร้าเหลือเกิน สักพักหมงมันก็กลับมาครับ เพราะว่าเค้ากำลังจะแข่งกันครับ คนๆนั้นก็ลงแข่งด้วย ปรากฏว่าเค้าชนะครับ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า
ผมเห็นเค้าหันมายิ้มให้ผมด้วย ดูแข่งรถเสร็จ ผมก็ให้ไอ้หมงมันขับรถมาส่งผมที่หอครับ พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า พอมาส่งผมไอ้หมงมันก็กลับครับ แต่คราวนี้พิเศษหน่อยตรงที่มันหอมแก้มผมด้วยก่อนกลับ ผมก็เดินขึ้นหอครับ แต่ที่แปลกคือ วันนี้ไม่มีดอกกุหลาบเสียบไว้ที่หน้าประตู หรือว่าคงจะเบื่อแล้วละมั้งครับ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแต่แปลกใจนิดหน่อย เปิดประตูได้ ล๊อคห้อง ผมก็นอนสลบไปบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน(ไม่อาบน้ำแถมงีบไปรอบหนึ่งแล้วนะครับ)
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ
ขอบพระคุณทุกๆท่านที่ยังคงให้การติดตามนะครับ
-
อืม.....เอาล่ะ คราวนี้ผมเดาถูกชัวร์
ต้องเปง.......คุณคนนั้นที่ชนกะหมง -*-
ชัวร์
เหอๆๆ
ต่อด่วนครับ
-
คิดว่าช่ายคนนี้เหมือนกานเยยคุงFlukeHub จ๋งจั๋ยจาหลงเสน่ห์พี่เล็กของเราแน่ๆเยย :impress2:
ชักอยากรู้ชื่อแย้วสิ :serius2:
-
ผมก็ว่าต้องเป็นคนที่ชนกับเล็กที่โรงหนังแน่เลย
มาต่อเร็วน่ะครับ
-
ของงี้ก็ต้องดูกันไปว่าจะเป็นไงต่อไป :myeye:
-
รออ่านต่อไป :yeb:
-
เพิ่งอ่านทัน แฮะๆ
หมีก็ว่าน่าจะเป็นหนุ่มเทคนิคคนนั้นน่านแหละนะ เจ้าของกุหลาบขาว
ตามอ่านด้วยคนครับ :yeb:
-
เหอเหอ ... ใครให้ไม่รู้ล่ะ .... :try2:
รู้แต่ว่าอยากได้มั่ง :laugh:
ลุ้นกันต่อปายยยย :sad4: :sad4:
-
เดากันถูกป่าว อิอิ
******************************************************
ตายแล้วผมสายแล้ว ต้องรีบแล้วเดี๋ยวไปสาย จะเข้าเรียนทันไหมนะ ตายแน่ๆ ขณะรีบเดินลงหอด้วยความซุ่มซ่ามของผมเอง เดินไปชนคนอีกแล้ว แก้ไม่หายสักที่นิสัย
"โอ๊ย ขอโทษนะครับ ผมรีบไปหน่อย ไม่ทันมองครับ"
พูดไปพลางยื่นมือไปช่วยพยุงเค้าขึ้นมา พอเค้าเงยหน้าขึ้นมา อ้าวไอ้คนที่แข่งรถนะเมื่อคืนนี้ โลกกลมมากจริงๆ
"เป็นไรมากหรือเปล่าครับนี่ ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ คุณรีบไม่ใช่เหรอครับ ผมก็ผิดด้วยเหมือนกัน เอาเป็นว่าเราหายกันนะครับ"
"ครับๆ ผมไปก่อนนะครับ แต่เอ่อ คุณพักที่นี่ด้วยเหรอครับ
ทำไหมผมไม่ค่อยเห็นหน้าเลยครับ"
เอาเข้าไปขนาดกำลังรีบนะนี้ ยังอยากสอดเรื่องชาวบ้านเค้าอีกกู
"เปล่าครับ ผมเป็นหลานเจ้าของหอนะครับ วันนี้มาเฝ้าหอให้ป้านะครับ"
มิน่าถึงว่าคุ้นๆหน้า ที่แท้ก็หลานเจ้าของหอนี้เอง
"ผมต้องรีบไปแล้วนะครับ ไว้มีโอกาสเราค่อยคุยกันใหม่นะครับ ผมชื่อเล็กครับ แล้วคุณ"
ต้องตีซี้ซะหน่อยแล้ว เผื่อได้อยู่หอฟรี5555
"ผมเพลิงครับ เราต้องได้คุยกันอีกแน่นอนครับ"
จากนั้นผมก็รีบไปเรียนครับ มาไม่ทันเข้าเรียนโดดซะเลย
ไปหาเจ๊บีดีกว่า เดินหาสักพักก็เจอกับ sheนั่คุยอยู่กับพี่เก่งครับ
"ไงเจ้าเล็ก หายหน้าหายตาไปเลยนะยะ แล้วนี้ไม่เข้าเรียนเหรอ"
"โดดอะพี่ มาสายครับ เลยมาหาเจ๊ครับ"
เราก็คุยกันไปเรื่อยละครับ เจ๊บี แกมีเรื่องตลกๆมาเล่าเสมอครับ ผมกับพี่เก่งเราก็คุยกันปกติ เหมือนพี่กับน้องจริงๆ
แม้บ้างครั้งสายตาที่มองผมจะเศร้าๆไปบ้าง สรุปผมเลยโดดตลอดช่วงเช้าครับ คุยกันเพลินไปหน่อย จนตอนเที่ยงไอ้โชคก็มาหาที่คณะ มาพาไปทานข้าวเหมือนเดิมครับ
ระหว่างทานข้าวกัน ผมสังเกตุว่า ไอ้โชคมันไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเดิมสักเท่าไร
"โชคมึงเป็นอะไรหรือเปล่า มีเรื่องอะไรบอกกูได้นะมึง"
ต้องทำตามสัญญาหน่อย เดี๋ยวจะว่าไม่สนใจมันอีก
"ไม่มีอะไรหรอกว่ะ กูแค่เซ็งๆนิดหน่อย เอ้อนี้ เล็ก วันอาทิตย์เราไปบ้านไอ้นุกันไหม กูกับมึงไม่ได้ไปเที่ยวบ้านมันนานแล้วนะ"
จริงซินะครับ ผมไม่ได้ไปบ้านไอ้นุนานแล้ว ไปก็ดีเหมือนกัน
"ไปซิ งั้นเดี๋ยวกูชวนไอ้หมงไปด้วยนะ"
"ไม่ต้องเลยมึง จะไปชวนมันทำไหม ถ้ามันไปกูไม่ไป"
ไอ้โชคเริ่มทำท่าทางไม่พอใจแล้วครับ เป็นอะไรของมึงว่ะนี้
"ไม่ชวนก็ไม่ชวน ก็ได้ว่ะ แล้วทำไหมมึงต้องโวยวายด้วย"
"กูไม่อยากเห็นหน้ามัน ก็แค่นี้ละ"
เราเลยยุติการสนทนาเพียงเท่านี้ ก็นั่งกิรข้าวกันไป แล้วก็นั่งดูทีวีในโรงอาหารไปด้วย จนถึงเวลาเข้าเรียน เราก็แยกย้ายกันไปเรียน ตลอดเวลาที่เรียน ผมเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรอ่ะ มัวแต่คิดเรื่องไอ้หมงกับไอ้โชค อยากให้มันคืนดีกันได้เร็วๆ เลิกเรียนก็กลับหอครับ กลับมาถึงหอ เข้าห้องได้ ก็อาบน้ำ ออกมานั่งเล่นหน้าหอครับ กำลังนั่งอ่านการ์ตูนสนุกๆอยู่ ก็อยู่สึกว่ามีสายตาของใครบ้างคนมองผมอยู่ ผมหันไปก็เห็นคนยืนมองผมอยู่ เพลิงนั้นเองครับ
"อ้าว เพลิง มายืนมองอะไรผมละครับ" ไม่ชอบเลยเวลามีคนมายืนจ้องมองแบบนี้
"เปล่าๆครับ พอดีผมจะออกมานั่งเล่นเหมือนกัน เห็นเล็กกำลังอ่านหนังสืออยู่เลยไม่กล้ารบกวนนะครับ"
มารยาทดีมากๆเลย เพลิงนิ แต่มันเป็นหลานเจ้าของหอนี้หว่า จะมาเกรงใจอะไรผมว่ะ
"ไม่รบกวนหรอกครับ นั่งด้วยกันก็ได้นะครับ ดีซะอีกจะได้มีเพื่อนคุย เชิญครับ เชิญ"
แล้วเราก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ผมก็ได้รู้เกี่ยวกับตัวเพลิงเพิ่ม
เพลิงเค้าเป็นรุ่นน้องผมครับ เรียนอยู่ปวชปี2ครับ เพลิงนี้นิสัยดี ถึงจะชอบแข่งรถก็เถอะ แล้วก็ออกจะห้าวๆด้วย
"แล้ววันนี้ไม่ออกไปใหนเหรอครับ เล็ก"
"รอเพื่อนมารับไปทานข้าวนะครับ"
"คนที่มารับทุกวันนั้นเหรอครับ" พูดแล้วทำไหมต้องทำหน้าเศร้าแบบนี้ด้วยว่ะ
"น่าอิจฉานะครับ อยากมีคนมาคอยผมรับไปทานข้าวบ้างจัง" ยิ่งพูด มันก็ยิ่งทำหน้าเศร้า สงสัยจะเหงานะครับ
"อิจฉาทำไหมละครับ หน้าตาอย่างเพลิงนะ น่าจะหาแฟนได้ง่ายๆนะครับ หล่อเข้ม แถมเทห์อีกต่างหาก ผู้หญิงคนใหนได้เห็นก็ต้องชอบทั้งนั้นละครับ"
จริงนะครับ ใบหน้าคมเข้ม รูปร่างที่ได้สัดส่วน ผมยังแอบมองมันบ่อยๆเลยเวลาคุยกัน
"เล็ก คิดอย่างนั้นจริงๆเหรอครับ แต่บ้างคนผมก็อยากให้เค้ามองผมบ้าง เค้ายังไม่เคยหันมามองผมเลย ผมได้แต่แอบมองเค้าอยู่ห่างๆ" พูดแล้วทำไหมต้องทำสายตาซึ้งๆแบบนี้ให้กูว่ะ กูเขินเป็นนะโว๊ย
ผมก็ก้มอ่านหนังสือการ์ตูแก้เขิน เขินครับมีคนมานั่งมองด้วยสายตาซึ้งๆแบบนี้ ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากเราทั้งคู่
ผมอ่านไปก็ชำเลืองมอง ไอ้เพลิงไป มันก็ยังคงมองผมอยู่อย่างนั้น อึดอัดมาก โชคดีพระเจ้าทรงโปรด ไอ้ตี๋ดำของผมมันขับรถมารับแล้วครับ
"เอ้อ เพลิง เพื่อนผมมารับแล้ว ผมไปก่อนนะครับ"
"ครับ หวังว่าคงได้คุยกันอีกนะครับ"
พูดเสร็จรู้สึกเหมือนผมไม่ได้วิ่งไปหาไอ้หมงนะครับ แต่เรียกว่าบินไปเลยมากกว่า ขณะที่เราขับรถออกไปนั้น ผมหันกลับไปมองที่โต็ะ ยังเห็นมองยืนมองดูผมอยู่
ผมกับไอ้หมงก็มาที่ร้านเดิมครับ อาหารก็เหมือนเดิม หมงมันทานข้าวมันไก่ ผมก็บะหมี่ครับ
"เล็ก วันเสาร์นี้ไปเที่ยวกันนะ วันเกิดเพื่อนกูว่ะ"
"จะดีเหรอว่ะ กูไม่รู้จักใครเลยอ่ะ"
"ทำไหมมึงจะไม่รู้จัก ก็มีไอ้กาน อ้อย เมย์ แล้วก็ไอ้ต้นเจ้าของวันเกิด ไอ้ที่มึงเห็นตอนเราไปดูแข่งรถไง"
ไอ้คนนั้นเอง ไอ้ที่มันมองผมด้วยสายตาแปลกๆ คงไม่มีอะไรมั้ง
"ก็ได้ว่ะ แต่ไม่ดึกนะมึง" แล้วเราทานอาหารและพูดคุยกัน
เรื่องทั่วไปๆ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องหนัง เพลงบ้าง ทานเสร็จเราก็ไปขับรถเล่นกัน ประมาณ5ทุ่ม หมงมันก็มาส่งผมที่หอ
"ขับรถกลับดีๆนะมึง อย่าไปแวะข้างทางที่ใหนนะ"
"ครับผม ไม่แวะครับ ถ้าไม่มีคนชวนนะ"
"งั้นมึงกับกูเลิกกัน"
"ขอโทษๆ พูดเล่นนะ มีแฟนอย่างมึงทั้งคน กูไม่กล้าหรอกนะโว๊ย"
"อย่าให้รู้นะมึง ตายแน่"
"มึงจะไม่ให้รางวัลกูมั้งเหรอ น่านะ หอมแก้มหน่อยดิ"
พูดแล้วไอ้ตี๋ดำมันก็ ยื่นแก้มมาให้ผม เอาว่ะหอมก็หอม
มองซ้าย มองขวาโอเคไม่มีคน ขณะที่ผมยื่นจมูกเพื่อจะไปหอมแก้มมันนั้นเอง ไอ้ตี๋ดำเอียงหน้าแล้วเอาปากมาประกบปากผม แถมเอามือมาโอบคอผมด้วย จะดิ้นให้หลุดก็ไม่ได้ แรงมันเยอะครับ มันบดปากผมไปก็เอาลิ้นเข้ามาปากผม เคลิ้มเลยครับ จากที่ดิ้นๆอยู่ หมดเรี่ยวหมดแรงเลย หมงมันค่อยๆเลื่อนมาจากที่โอบผมอยู่ มาสอดเข้าไปในเสื้อ มาเขี่ยหัวนมผม เสียวมากครับ อยู่ๆผมก็เกิดกลัวขึ้นมา เลยผลักมันออก หอบเลยครับ
"แฮ่ๆๆ พอๆเลยมึง ไอ้เหี้ยนี้ ใหนว่าแค่หอมไง หื่นนะมึง"
ว่ามันไป ยืนหอบไป แต่ก็รู้สึกดีเหมือนกัน น่าจะลองดูว่ามันจะทำอะไรผมต่อ(คิดชั่วมาก)
"ก็วันนี้มึงเสือกทำตัวน่ารักนิ กูก็อดใจไม่ไว้ว่ะ"
"แสดงว่ามึงทำแบบนี้กับคนอื่นบ่อยละซิ"
"กับคนอื่นกูไม่ทำหรอก แต่กับมึงกูอยากทำแบบนี้ทุกวันเลย" เขินดิครับผม จะมาอยากทำอะไรกับกู
"พอๆเลิกหวานกับกูเหอะ จะอ้วกว่ะ กลับได้แล้วมึง ดึกแล้ว"
"ครับๆ พรุ่งนี้กูมารับเวลานะ ไปล่ะ" มันขับรถออกไปแล้วครับ ทิ้งให้ผมยืนอมยิ้มอยู่คนเดียว หันหลังเดินกลับขึ้นหอ เดินมาถึงหน้าห้อง มันกลับมาอีกแล้วครับ เจ้าดอกกุหลาบสีขาว มันมาเสียบที่ประตูห้องผมอีกแล้ว หยิบมันมาดู แล้วก็เปิดประตูเข้าห้อง ผมเดินล้มตัวลงที่เตียง
นอนมองกุหลาบที่ผมหมุนอยู่ในมือ ไปมา แล้วผมก็หลับไป ชีวิตผมก็ดำเนินไปอย่างนี้ทุกๆวันเหมือนเดิม เช้ามาไปเรียน ทานข้าวเที่ยงกับไอ้โชค กลับมาหอก็มานั่งคุยกับเพลิง ตอนนี้เราสนิทกันมากครับ มาคุยกันทุกเย็นเลย
แต่ทุกครั้งที่คุยกับเพลิง ผมจะต้องเขินทุกครั้ง เพราะเพลิงชอบมองผมด้วยสายตาซึ้งๆ ค่ำๆหมงก็จะมารับไปทานข้าวกันทุกวันและที่สำคัญ เจ้าดอกกุหลาบขาว ก็ยังเสียบที่ประตูห้องผมทุกคืน
-
อิอิ น่ารักกันทุกคนเลย
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี ทั้งหมง โชค เพลิง :really2:
ขอเชียร์หมดเลยทั้งสามคนแล้วกัน :angellaugh2:
ปล.ผมว่าเจ้าของกุหลาบขาวน่าจะเป็นเพลิงแน่ๆครับ
-
ไมเราไม่เนื้อหอมแบบเล็กบ้างน่ะ เฮ้อ :confuse:
แต่ยังไงก็ได้ ขอให้เล็กได้กับคนดีล่ะกาน
เรื่องกุหลาบยังไม่ปักใจเท่าไหร่ ขอตามต่อล่ะกาน :kikkik:
-
อ่า...เพลิง ชื่อเท่ห์ชะมัด
ต้องใช่เจ้าของกุหลาบขาวแน่ๆ หุหุหุ
หมงแอบหื่น
ต่อๆครับ กะลังมันส์
-
หุหุ เพลิง ชื่อนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ไม่ค่อยมีใครตั้งเป็นชื่อเล่นง่า
แต่ก็ชอบนะ ชื่อเท่ห์ดี :yeb:
-
น้อยๆหน่อยนายหมี เด่วสับรางไม่ทันการเป็นหมีถูกสับหรอก
:3063:
อิอิ อยากมีแฟนชื่อเพลิง
:serius2:
*********************************
เย็นวันเสาร์ เหมือนเดิมครับ ผมมานั่งคุยกับเพลิง
"วันนี้ไม่ไปใหนเหรอครับ เพลิง" ไม่รู้สิครับ กับเพลิงผมต้องพูดเพราะๆด้วยก็ไม่รู้
ไวันนี้ผมจะไปแข่งรถครับ เล็กจะไปดูไหมครับ"
พูดแล้วทำไหมต้องทำหน้าอ้อนวอนขนาดนั้น ใจจะละลายเลย
"วันนี้เราต้องไปงานวันเกิด เพื่อนของเพื่อนนะ ขอโทษจริงๆนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ เล็กไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ"
ไม่เป็นไรแต่ทำไหม มึงต้องทำท่าเหมือนจะตายแบบนี้ล่ะ
"แค่อยากได้กำลังใจจากเกแค่นั้นเอง" แล้วทำไหมต้องเป็นกูว่ะ
"ผมไปไม่ได้ แต่จะส่งกำลังใจให้นะครับ" มึงจะยิ้มดีใจอะไรขนาดนั้น
"เพลิงผมขอตัวนะครับ จะขึ้นไปอาบน้ำ เดี๋ยวเพื่อนมามันจะได้ไม่รอนานครับ"
ผมกับเพลิงก็เลยแยกย้ายกัน กลับห้องใครห้องมัน
ผมอาบน้ำเสร็จก็มานอนอ่านหนังสือที่เตียง รอจน3ทุ่มไอ้หมงมันรับแล้วครับ วันนี้มันแต่งตัวดีเป็นพิเศษเลยอ่ะ
พอผมลงมาเราก็ขับรถไปที่ร้านที่เพื่อนไอ้หมงมันจัดงานครับ พอเข้าไปในร้าน ผมก็เห็น เมย์ อ้อย กานและก็เจ้าของงานไอ้ต้น เราทักทายกันเสร็จ ก็นั่งทานอาหารและก็ดื่มกันครับ บรรยายกาศสนุกมากครับ แต่ผมรู้สึกว่า ไอ้ต้นมันมองผมแปลกๆ แถมไม่ยอมพูดคุยกับผมด้วย ดื่มไปได้สักพัก ผมขอตัวไปห้องน้ำ ปวดฉี่ครับ
"หมง เดี๋ยวกูไปห้องน้ำก่อนนะมึง ปวดเยี่ยวว่ะ"
บอกมันเล้ว ผมก็ลุกขึ้นจากโต็ะครับ กำลังจะเดินไปห้องน้ำ
"งั้นเราไปเป็นเพื่อนนะ เล็ก" เสียงไอ้ต้นครับ มันก็เทคแคร์ดีนิ สงสัยผมคิดไปเอง
ขณะผมยืนฉี่อยู่นั้นเอง ไอ้ต้นมันก็พูดขึ้นมา
"แปลกนะ ไอ้หมงกับเล็ก ก็หน้าตาดี แต่น่าเสียดายว่ะ"
ผมหันไปมองหน้ามันแล้ว มึงจะมาพูดอะไรว่ะ
"อะไร ต้น มึงเสียดายอะไร พูดมาดีๆนะมึง"
"เสียดายที่มึงกับหมงต้องเลิกกันไง กูจะให้มึงกับไอ้หมงเลิกกัน" มันพูดแล้วยิ้มเยาะใส่ผม
"กูไปทำอะไรให้มึงว่ะ กูกับไอ้หมงรักกัน แล้วมึงจะเดือดร้อนอะไรด้วย"
ผมเริ่มเสียงดังแล้วครับ มันเดินมาหาผม แล้วกระชากคอเสื้อผม มันจ้องหน้าผมแล้วมันก็เอาปากมากระซิบที่หูผม
"เพราะมึงมันไม่เหมาะสมกับไอ้หมง จำเอาไว้ กูจะทำให้มึงกับหมงเลิกกัน"
ตอนนี้ผมโมโหมาก มึงเป็นใครว่ะจะมาบอกว่า กูกับไอ้หมงมันไม่เหมาะสมกัน ผมดิ้นเพื่อจะให้พ้นจากมัน เมื่อผมหลุดได้แล้ว ผมชี้หน้ามัน
"มึงคิดว่ากูจะยอมง่ายๆโว๊ย คนอย่างกูมันไม่ง่ายอย่างที่มึงคิด"
พูดจบผมเดินกระแทกใหล่มัน แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ
"มึงทำไหมไปนานจังว่ะ ไปเยี่ยวหรือไปทำอะไรว่ะ"
ไอ้หมง มึงไม่รู้เหรอ เพื่อนมึงมันไม่หวังดีเรื่องมึงกับกูโว๊ย
"พอดีกูทำแหวนหลุดนิ้ว เล็กมันเลยช่วยกูหาอยู่ เลยนานไปหน่อยว่ะ ใช่ไหม เล็ก"
ไอ้ต้นมันพูดขึ้นมา ประโยคสุดท้าย มันเน้นเสียงมาก
ระหว่างที่นั่งดื่มกันต่อ ไอ้เหี้ยต้น มันชอบมาคลอเคลียไอ้หมง ทั้งโอบคอ ทั้งโอบเอว มันทำแล้วยังหันมาทำหน้า เยาะเย้ยผม ผมเริ่มระงับอารมณ์ไม่ได้แล้วครับ
"หมง กูจะกลับแล้วนะ เบื่อว่ะ"
พูดจบผมลุกขึ้นเดินออกจากร้าน ถ้าอยู่ต่อกูได้ฆ่าคนแน่ๆ
ผมเดินมาถึงนอกร้าน มีมือมาคว้าข้อมือผม ไอ้ต้นครับ
มันจะตามมาให้ผมฆ่ามันใช่ใหม
"ปล่อยกูนะมึง อย่าให้กูทนไม่ใหวนะมึง"
ผมตะโกนพร้อมกับ พยายามสบัดให้มือผมหลุดจากมือมัน
"เป็นอะไรว่ะ แค่นี้มึงทนไม่ได้แล้วเหรอ อันนี้มันยังน้อยไป กูจะบอกมึง ตอนกูกับหมงอยู่หอนะ พวกกูทำยิ่งกว่า..."
ผมไม่ปล่อยให้มันพูดจบหรอกครับ สลัดมือมันหลุด ผมกระชากคอเสื้อมัน ส่งมันเน้นไปที่ใบหน้ามันทันที่ ผมได้ยินเสียงคนกรี๊ด ตะโกนวุ่ยวายไปหมด ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้วครับ รู้อยู่อย่างเดียว ผมต้องเอาเลือดมันออกให้ได้ ผมซัดมันอีกสองมัน มันลง ผมกระโดดขึ้นค้อมมันครับ กำลังจะชกมัน มีมือมาฉุดผมออกจากตัวมัน ไอ้หมงเอง
"ปล่อยกู ไอ้หมง วันนี้กูต้องเอาเลือดมันออกให้ได้ ปล่อยกู"
ผมทั้งดิ้น ทั้งตะโกนบอกมัน ตอนนี้ไม่สนอะไรแล้ว อยากชกแม่งไอ้ต้นอย่างเดียวเลย
"มึงเป็นเหี้ยอะไรว่ะ เล็ก ไอ้ต้นมันไปทำอะไรมึง มึงถึงต้องขนาดชกมันอย่างนี้ว่ะ"
"มึงถามแม่งเองดิ ว่ามันทำอะไรกู มึงน่าจะรู้นะว่ากูไม่เคยทำอะไรใครก่อน ถ้ามันไม่มาอะไรกูก่อน"
ตอนนี้ผมเห็น ไอ้กานค่อยๆพยุง ไอ้เหี้ยต้น ให้ลุกขึ้นมา
เลือกมันกลบปากแล้ว แต่สำหรับผม แค่นี้มันยังน้อยไป
"กูออกมาเรียก เล็กให้กลับเค้าไปในร้านดีๆ แล้วกูก็บอกว่ายินดีกับเล็กด้วยเรื่อง ที่มึงสองคนเป็นแฟนกัน อยู่ๆเล็กมันก็ชกก็นี้ล่ะ"
"มึงตอแหลได้หน้าตายนะมึง มึงอยากโดนอีกใช่ไหม"
ผมพยายามสลัดไอ้หมงให้หลุด ขณะผมดิ้นอยูนั้น หมงมันพลิกตัวผมกลับมา
"พลั๊ก" ผมได้ยินเสียงของบางอย่างกระทบกับแก้มของผม ความรู้สึกแรกคือชาครับ แล้วมันรู้สึกมีของเหลวใหลออกจากริมฝีปากผม ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ ผมยืนอึ้งมองคนที่เพิ่ง ส่งกำปั้นมากระแทกหน้าผม เป็นไอ้หมงนั้นเอง
สีหน้ามันตอนนี้ก็ช๊อคไม่แพ้ผม น้ำตาผมมันเริ่มใหลออกจากตาทั้งสองข้างของผม
"หมง มึงชกกูเพื่อมันเหรอ มึงฟังเชื่อมันมากกว่ากูเหรอ ทำไหมมึงไม่ถามกูบ้าง ว่าทำไหมกูต้องชกมัน"
หมงมันจะเดิน แล้วยืนมือมาจับใหล่ผม
"มึงหยุดอยู่ตรงนั้น ไม่ต้อง มึงจำไว้นะ วันนี้มึงชกกูเพื่อมัน
มึงจะต้องเสียใจ แล้วมึงไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก"
อารมณ์ตอนนั้นมันทั้งชา ทั้งจุกไปทั้งหัวใจ ทั้งน้อยใจ
ผมหันหลังวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที่พร้อมกับน้ำตา
วิ่งมาจนเหนื่อย ผมว่าจะโทรไปให้ไอ้โชคมารับ แต่คิดอีกที่
ถ้าไอ้โชคเห็นสภาพผมตอนนี้ มันต้องไปจัดการไอ้หมงแน่ๆ ผมเลยเปลี่ยนใจ โทรไปที่หอผม ตอนนี่เพลิงคงยังไม่ออกไปแข่งรถมั้ง
"สวัสดีครับ หอ......ครับ" เสียงเพลิงครับ
"เพลิงเหรอครับ ผมเล็กนะช่วยมารับผมหน่อยได้ไหมครับ ตอนนี้ผมอยู่...ครับ"
"ได้ครับได้ แล้วเล็กเป็นอะไรครับ ทำไหมเสียงมันแย่แบบนี้ เล็กร้องให้หรือเปล่า รอผมอยู่ที่นั้นนะ ผมจะรีบไป"
วางสายจากเพลิง ผมทรุดตัวลง ปล่อยโฮออกมาตรงตู้โทรศัทพ์ สักพัก เพลิงก็ขับรถมาครับ
"เล็ก เป็นอะไรหรือเปล่า แล้วทำไหมต้องร้องให้ด้วยครับ"
ผมไม่มีแรงจะลุกขึ้น เพลิงเลยเดินมาประคองผมให้ลุกขึ้น
"เพลิง ผมยังไม่อยากกลับหอ ช่วยพาผมไปใหนก็ได้ทีครับ"
เพลิงก็ไม่พูดอะไรนะครับ ก็ขับรถพาผมไปร้านเหล้า เราก็นั่งดื่มกัน ผมดื่มมากอยากเมามาก เพื่อที่จะได้หลับ อยากลืมเรื่องวันนี้ แล้วผมก็หมดสติไป มารู้สึกตัวอีกครั้ง ผมพยายามลืมตาให้ได้ ผมมานอนในห้องได้ไงนะ มือผมสัมผัสบ้างสิ่งได้ที่เตียงนอนของผม มันคือดอกกุหลาบสีขาว ผมหยิบมันมาดูและหลับตาหลับไปอีกครั้ง
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบพระคุณทุกท่านที่ยังติดตามนะครับ
-
หมงโหดง่ะ สงสัยอารมณ์ชั่ววูบ :try2:
เฮ้อ เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปนี่ ต่างฝ่ายต่างก็มีคนมาตอแยด้วย
ยังไงก็เข้มแข็งกันไว้ละกัน :yeb:
-
:impress2: ดอกกุหลาบสีขาวของเพลิงชัวร์ ที่แท้ก้อแอบชอบพี่เล็กมานาน :like6:
-
เชียร์เพลิงค๊าบบบบบบบบบ :yeb:
ทำไมพระเอกหนังไทยต้องโง่ด้วยฟร่ะ เชื่อแต่ตัวอิจฉา ชิส์ๆๆ แล้วจะรู้สึก :3125:
-
แค่อารมณ์ชั่ววูบเองงง
ว้ากกกกกก :serius2: :serius2: :serius2:
แล้วมานจาเปนยังไงต่อไปเนี่ยย :monkeysad:
-
ลุ้นๆๆ :like2: :like2: :like2: :like2:
-
หง่ะ เข้าใจผิดกันอีก กำแท้ ๆ :try2:
รออ่านคับ :impress:
-
โห
ต้น เพื่อนเลว แอบชอบหมงป่ะเนี่ย
หมงก้อนะ เวงกรำ
ต่อครับต่อ
-
ความรักบ่นมันจะเกิดก็เกิด ห้ามไม่ได้ หุหุ
***********************************************************
ผมตื่นมาตอน4โมงเช้า ปวดหัวมากๆรวมทั้งคอแห้งและกระหายน้ำ แถมปวดที่แก้มด้วย อะไรว่ะ ผมนอนหลับทั้งๆที่มีดอกกุหลาบดอกนี้อยู่ในมือ ผมลงขึ้นจากเตียง มองไปที่โต๊ะอ่านหนังสือ เจอขวดน้ำพร้อมยาและกระดาษแผ่นหนึ่ง ผมเดินไปและหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน
เป็นโน๊ตจากเพลิง
เล็ก ผมว่าเล็กตื่นมาต้องหิวน้ำแน่ๆ ผมเตรียมไว้ให้แล้วนะครับ แล้วก็อย่าลืมกินยาแก้เมาด้วยนะครับ เพลิง
ทำไหมผมรู้สึกดีขึ้นมาก็ไม่รู้ อาจจะเป็นเพราะตอนที่เรารู้สึกแย่ๆ หากมีคนยังคอยห่วงใยเรา เราก็จะรู้สึกดีขึ้นมานะครับ ดื่มน้ำและทานยาแล้ว ผมก็ไปอาบน้ำ เพื่อรอไอ้โชคมารับไปบ้านไอ้นุ นั่งรอมันไป ผมก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืน ทำไหมนะ ไอ้หมงมันยอมมาหาผม หรือว่าเรื่องที่ไอ้ต้นบอกจะเป็นเรื่องจริง กำลังคิดเรื่องนี้เพลินๆ ผมก้ได้ยินเสียงเคาะประตู
"เล็ก ตื่นยัง กูมารับแล้วโว๊ย" เสียงไอ้โชคนั้นเอง
"เอ้อๆ กูตื่นแล้ว รอแป๊บนะมึง กูจะไปเปิดประตูให้"
ผมเดินไปเปิดประตูให้มัน มันเห้นหน้ายิ้มจากที่มันเป็นคนยิ้มแย้มเสมอ สีหน้ามันเปลี่ยนไปเลยครับ เหมือนยักษ์เลย
"ใครทำอะไรมึง เล็ก ห๊า กูถามว่าใครทำอะไรมึง บอกกูซิว่ะ มึงเงียบทำไหม"
จะให้กูบอกมึงเหรอ ว่าไอ้หมง มันชกหน้ากู กูบอกมึงเรื่องก็ไม่จบซิว่ะ
"ไม่มีอะไรหรอกมึงคิดมาก เมื่อคืนกูไปเที่ยวแล้วมีเรื่องกัน" ผมบอกมันแล้วก็ก้มหน้า เพราะผมไม่เคยโกหกมันได้สักเรื่องเลย
"ไปเที่ยว เมื่อคืนมึงไปกับไอ้หมงนิ หรือว่า กูจะไปถามไอ้เหี้ยหมงเอง"
มันพูดจบ หันหลังจะวิ่งออกไปจากห้องผม ไม่ได้ ถ้าไอ้โชคมันไปหาไอ้หมง เรื่องมันไม่จบแน่ๆ ผมรีบคว้ามือไอ้โชคทันที่เลย
"มึงไม่ต้องไปหามันแล้ว กูกับมันจบลงแล้วตั้งแต่เมื่อคืน
กูขอร้องเถอะว่ะโชค อย่าไปยุ่งกับมันอีกได้ไหม"
แล้วผมก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ให้ไอ้โชคฟัง มันก็นั่งฟังอย่างสงบ แต่ภายในความสงบนั้น ผมรู้มันต้องโกรธแทนผมมากๆ
"ป่ะ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวไอ้นุมันจะรอว่ะ"
ผมก็ดึงตัวมันให้ลุกจากเก้าอี้ เพื่อจะได้ขับรถไปบ้านไอ้นุกัน ตลอดทางมันไม่คุยกับผมเลย เอาแต่นิ่งเงียบ ผมละกลัวใจมันจริงๆ กลัวมันจะบ้าระห่ำแล้วไปหาไอ้หมง เรามาถึงบ้านไอ้นุก็เกือบเที่ยงแล้ว มันกำลังสั่งพนักงานเตรียมตัวกำลังจะเปิดร้านพอดี มันเห็นผมกับไอ้โชคก็หยุดสั่งงาน เดินมาหาพวกผมทันที่
"มึงสองตัวนี้มาสายเมื่อเดิมนะมึง แล้วมากันแค่สองคนเหรอว่ะ ไอ้เล็ก แฟนมึงไปใหนแล้ว ทำไหมไม่มาด้วยกันว่ะ"
ไอ้นุมันยังไม่รู้เรื่องอะไรครับ พอมันพูดจบไอ้โชคก็เดินไปที่ซุ้มเลยครับ ร้านของไอ้นุ มันทำเป็นแบบซุ้มรอบล้อมบึงอ่ะ
"นุ มึงไม่ต้องพูดถึงไอ้หมงนะมึง กูกับมันจบกันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว" ผมก็เลยเล่าเรื่องเมื่อคืนให้มันฟังอีกคน
"อะไรของมึงว่ะ เล็ก รอแม่งตั้งหลายปี บทจะเลิกก็เลิกง่ายๆ กูไม่เข้าใจมึงทั้งคู่จริงๆ"
อย่าว่าแต่มึงเลย กูยังงงตัวเองเลยว่ะ
"เอ้อแล้วมึงจะแดกเหล้ากับพวกกูไหมว่ะ หรือว่าว่าเป็น เสี่ยแล้วแดกกับพวกกูไม่ได้ว่ะ"
ผมแซวมันครับ เพราะผมรู้นิสัยมันดี มันกับไอ้โชค ตามใจผมเสมอ
"พูดเหี้ยๆอีกแล้วนะมึง เพื่อนลาก เอ้ย เพื่อนรักมาหาทั้งที่ กูจะไม่แดกกับพวกมันได้ไงว่ะ"
แล้วมันก็เดินไปสั่งงานลูกน้อง แล้วกลับมาหาผม พากันเดินไปที่ซุ้มที่ ไอ้โชคมันรออยู่ เราก็นั่งดื่มกันเลยครับ ไอ้โชคแม่งดื่มยังกับ ดื่มน้ำเปล่าเลย
"ไอ้โชค แม่งมึงจะมอมตัวเองทำไหมว่ะ กินกันหนุกๆนะมึง"
ไอ้นุมันพูดครับ แต่ไอ้โชคมันคงไม่สนใจอะไรแล้ว มันก็ดื่มก็ของมันไปเหมือนเดิม อยู่ๆมันก็บอกให้ไอ้นุ ไปหากีตาร์มา ไอ้นุก็เลยให้ลูกน้องในร้านไปหยิบกีตาร์มา แล้วมันก็ดีดกีตาร์พร้อมกับร้องเพลงออกมา แล้วมันก็เริ่มร้อง
"อยากจะมีใคร คอยห่วงใยดูแลกัน
ในวันที่ฉันเหงาใจ
อยากจะมีใคร ที่จับมือกันเดินไป
ในคืนที่ฟ้ามืดมน
แต่มันเหมือนทั้งโลกว่างเปล่า
ไม่มีคนเข้าใจ
เหมือนไม่เคยเจอใครซักคน
อาจจะเคยมี คนที่เคยมองตากัน
แต่ก็ไม่เคยซึ้งใจ
อาจจะเคยมี คนที่เดินเคียงกันไป
แต่ก็ดูเหมือนไม่มี
ก็ชีวิตฉันยังว่างเปล่า ไม่มีคนเข้าใจ
ฉันต้องการแค่ใครสักคน
ใครสักคนที่เป็นทุกอย่าง
ให้ความหวัง และคอยห่วงใยทุกวัน
ใครที่คอยจะอยู่เคียงข้างกัน
ที่จะพร้อมให้ความผูกพันจริงใจ
ใครสักคนที่เป็นคนพิเศษ
ช่วยให้เหงาที่มีได้จางหายไป
ช่วยเป็นแสงสว่างในหัวใจ
อยากจะขอแค่ใครสักคนที่รักจริง"
ตอนที่มันร้อง ผมสังเกตุว่ามัน มองมาทางผมบ่อยๆ
ร้องจบมันก็วางกีตาร์ลง แล้วแดกเหล้าเมือนเดิม เราทั้งสามก็ดื่มกันต่อ คุยเรื่องนั้น เรื่องนี้ สักพักเด็กในร้านไอ้นุมาตาม มันเลยขอตัวไปดูร้าน มันเดินไปได้สักพัก ผมเลยล้มตัวลงนอนในซุ้ม กำลังนอนหลับตาคิดอะไรเพลินๆ
ก็รู้สึกมีหยดน้ำ กระทบที่ใบหน้าผม พอผมลืมตาขึ้น ก็เห็นไอ้โชคมันชะโงกหน้ามาอยู่เหนือใบหน้าผม ที่ทำให้ผมต้องตกใจคือ น้ำที่หยดลงใบหน้าผมคือ น้ำตาจากไอ้โชค
ผมกำลังจะเอ่ยปากถามว่ามันเป็นอะไร มันก็ก้มลง เอาริมฝีปากมันมาประกบริมฝีปากผมเรียบร้อย
-
ว้า 1 คนกะ อีก 3 คน :pigscare2:
เอาไงล่ะทีนี้
เสน่แรงจังเลยน่ะเล็ก แบ่งมาบ้างสิ :kikkik:
แล้วเนี่ยจะเกิดอะไรขึ้นอีกอ่า
มาต่อด่วน :yeb:
-
:impress3: โชคแอบรักพี่เล็กมานานแระแน่เยย :monkeysad:
-
เชียร์โชคนะคับ แม้จะรู้ว่ามันเป็นไปได้ :monkeycry2:
-
มากขนาดนี้ไม่ไหว ไม่ไหว ถ้าเป็นเจ้คง :really2: แน่ๆ เลย
แต่ว่าสำหรับ หมง เจ้ขอแน่นะ ตัดไปได้เลย :yeb:
-
หุหุหุ ทำไมมีแต่คนมารุมรักเนี่ย
อิจฉาๆ :serius2:
ต่อครับๆ
เชียร์โชคนะครับผม
-
เชียโชคด้วยอีกคน :yeb:
-
เมื่อไหร่จามีคนมารุมชอบอย่างนี้บ้างหว่า... :angellaugh2: :angellaugh2:
มีแต่คนถีบหัวส่ง.... :laugh: :laugh:
-
ชอบกุหลาบขาววววว
อยากได้มั้งอะ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
มีแต่คนมารุมรักนี่ ลำบากใจจริง ๆ
ว่าแต่เชียร์ใครดีน้า :like6:
เชียร์เพลิงละกัน ชื่อก็เท่ห์ แถมยังเทคแคร์ดีอีก :kikkik:
-
อิอิ เอากี่ดอกดีครับ
****************************************************
เพียงแค่ได้สัมผัสริมฝีปากของโชค วูบเดียวนั้นเอง ภาพความทรงจำระหว่างผมกับโชค มันแล่นเข้ามาในหัวของผม
ภาพที่มันคอยดูแลผม ทุกๆอย่างที่เราทำด้วยกัน สนุกด้วยกัน ทุกข์ด้วยกัน มันชัดเจนในความรู้สึกของผม ผมมองเข้าไปที่ดวงตาของมัน ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา วันนี้เองที่ผมเพิ่งได้สังเกตุมัน ว่าแววตาของมันที่มองผม
ช่างเหมือนแววตาที่ผมมองไอ้หมงไม่มีผิดเลย มันค่อยๆถอนริมฝีปากของจากปากผม แล้วมันก็เดินไปนั่งกอดเข่าหันหลังให้ผม ผมลุกขึ้นเดินไปหามัน แล้วก็โอบกอดร่างของมัน ที่สั่นใหวเหมือนคนที่ร้องให้อยู่
"กูขอโทษ กูแค่อยากให้มึง มองกูบ้าง กูอยากได้สายตาแบบที่มึง มองไอ้หมงมันบ้าง"
เสียงของไอ้โชค มันสั่นเพราะมันกำลังร้องให้อยู่ สำหรับเพื่อนที่ผมรักอย่างมัน ทำไหมผมไม่เคยสังเกตุมันเลยนะ
"กูไม่รู้ว่ากูรู้สึกแบบนี้กับมึงตั้งแต่เมื่อไร กูรู้แต่ว่าอยากคอยดูแลมึง ปกป้องมึง อยากเห็นมึงมีความสุข"
"ตอนที่กูรู้ว่ามึงกับมันคบกันแล้ว กูเหมือนใจจะขาด กูไม่อยากเสียมึงไป กูทรมานที่ต้องคอยรับฟังเรื่องมึงกับมัน"
ผมคลายมือที่โอบไอ้โชคออก แล้วลุกขึ้นเดินไปข้างหน้ามัน ผมเอื้อมมือไปที่ใบหน้าของมัน ดันให้มันเงยหน้าขึ้นมา
"ฟังกูนะ ถึงกูจะรักใคร กูก็ไม่มีทางลืมและทิ้งมึงแน่นอน
กูก็ไม่อยากจะเสียมึงไปเช่นกัน มึงคิดดูดีๆนะ ถ้ามึงคบกับกูแบบนั้น หากเราไปด้วยกันไม่ได้ขึ้นมา แม้แต่ความเป็นเพื่อน มึงกับกูก็คงจะไม่เหลือให้กัน ที่สำคัญมึงเป็นเพื่อนที่กูรักที่สุด กูมาไกลเกินจะถอยหลังแล้ว"
ผมพูดออกไปใจก็สั่น ใจของผมให้ไอ้หมงมันหมดแล้ว หากย้อนเวลาได้ ผมจะขอมองไอ้โชคมันคนแรกได้ก็คงดี
เราทั้งคู่เงียบไปนานเท่าไรมันรู้ รู้แต่ว่า มีเสียงมันกับผม สะอื้นตลอดเวลาที่เราไม่คุยกัน จนมันเป็นคนเอ่ยทำลายความเงียบนั้น
"งั้นกูขอมึงอย่างหนึ่งได้ไหม กูขอมองดูมึงอย่างนี้และดูแลมึงเหมือนเดิมได้ไหม"
"ได้ซิว่ะ ไม่มีมึงแล้วใครจะดูแลกูล่ะ เพราะมึงคือเพื่อนรักของกู"
"นั้นซินะ กูคงเป็นได้แค่เพื่อนรัก แต่กูก็จะขอรักมึงต่อไปโว๊ย"
เราต่างยิ้มให้กัน สักพักไอ้นุมันก็กลับมา เราก็นั่งดื่มกันไปเรื่อยจน รู้สึกว่าเมาแล้ว ไอ้นุเลยให้เราทั้งคู่นอนที่บ้านมัน
พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ ภายในห้องนอน ผมกับไอ้โชคนอนที่บนเตียง
"เล็ก กูขอกอดมึงได้ไหม" ว่าแล้วมันก็เอื้อมมือมากอดผมทันที แล้วมึงจะมาขอกูทำไหมว่ะ แล้วผมกับมันก็กหลับไป
ผมหลับไปในอ้อมแขนของมัน
ตื่นเช้ามา ไอ้โชคมันยังกอดผมอยู่เลย ผมค่อยๆยกแขนมันออกจากตัวผม อย่างเบาที่สุด แล้วลุกไปทำธุระในห้องน้ำ พอออกมา มันยังไม่ตื่นผมเลยไปนั่งที่เตียง แล้วนั่งมองหน้ามันตอนหลับ กำลังมองมันเพลินๆ มันลืมตาขึ้นมาแล้วยิ้มให้ผมก็จะพูดขึ้น
"มองกูทำไหมว่ะ จะลักหลับกูเหรอ โอ๊ยๆ" ผมตบหัวมันนะ
"พูดหมาๆนะมึง ตื่นแล้วก็ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้กลับกัน อย่าลืมว่า วันนี้มีเรียนนะโว๊ย"
มันก็ลุกไปห้องน้ำ แถมกอ่นเข้าห้องน้ำ มันยังไม่เลิกกวนครับ
"รู้งี้ เมื่อคืนกูน่าจะทำมากกว่า กอดมึงว่ะ" แล้วมันก้เข้าห้องน้ำไปเลย ผมก็ได้แต่สายหัว อาบน้ำเสร็จ ผมกับมันก็เดินไปหาไอ้นุ ไปลามันก่อนเดี๋ยวมันจะว่าได้
"เดินทางกลับดีๆนะพวกมึง มีเวลาก็มาอีกนะโว๊ย"
"แน่นอนเพื่อน งั้นพวกกูกลับก่อนนะว่ะ"
ไอ้โชคก็มาส่งผมที่หอ แล้วมันก็กลับไปเปลี่ยนชุดที่หอมัน ผมกำลังจะเดินขึ้นห้อง ก็เจอเพลิงยืนอยู่
"เล็กครับ เมื่อคืนมีเพื่อนเล็กมาหานะครับ"
"ใครเหรอครับ เพลิง" ผมถามกลับทันที่ครับ อยากรู้ว่าใครนะ
"คนที่มารับ เล็ก ไปทานข้าวตอนเย็นทุกวันครับ"
ไอ้หมง มันจะมาหาอีกทำไหม มันเลือกไอ้เหี้ยต้นแล้วนิ
ผมเลยขอบใจ เพลิงแล้วรีบเดินขึ้นห้องไปทันที่ ที่ประตู
ก็ยังคงมีดอกกุหลาบสีขาวเสียบไว้เช่นเคย ผมหยอบมันและเปิดประตูห้องเพื่อนเปลี่ยนชุด แล้วรีบไปเรียน ว่าตอนค่ำๆจะถาม เพลิงดีกว่า ว่าเห็นใครเอาดอกกุหลาบมาเสียบที่ห้องผมหรือเปล่า เหมือนเดิมครับ ไปเรียนเสร็จก็กลับมาหอ แต่ที่ไม่เหมือนเดิม คือวันนี้คงไม่มีคนมารับไปทานข้าวแล้ว ขณะที่ผมนั่งเล่นที่โต๊ะอยู่ เพลิงเค้าก้เดินเข้ามา แล้วเราก็นั่งคุยกันเหมือนปกติ
"เล็ก เมื่อคืนไปใหนมาครับ เพื่อนเล็กมารอตั้งนาน เพิ่งกลับไปตอนตี2นะครับ"
"ไปเที่ยวบ้านเพื่อนนะครับ ไว้โอกาสหน้า เพลิงไปกับผมด้วยไหมละครับ"
"จริงนะครับ อย่าหลอกกันนะครับ แล้วผมจะรอครับ"
รู้สึกเพลิงจะดีใจมากเป็นพิเศษ กะอีแค่ไปเที่ยวเอง
"เล็กครับ วันก่อนเป็นอะไรหรือเปล่าครับ มีเรื่องอะไร เล่าให้ผมฟังก้ได้นะครับ"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ทะเลาะกับเพื่อนก็แค่นั้นละครับ"
จะให้บอกได้ยังไงละ ว่าทะเลาะกับแฟน แถมแฟนยังเป็นผู้ชายเหมือนกันด้วย
"แน่ใจนะครับ ว่าแค่เพื่อน" จะมาคาดคั้นอะไรกะกูล่ะ
"ครับแค่เพื่อนจริงๆ ทำไหมเหรอครับ"
"ผมจะได้แน่ใจว่าผมยังมีหวังไงครับ" ตอนนี้เพลิงพูดเหมือนกระซิบ
"อะไรนะครับเพลิง ผมได้ยินไม่ถนัดครับ"
"เปล่าๆครับ จะถามเล็กว่าทานข้าวหรือยังนะครับ ถ้ายัง ผมจะชวนเล็กไปโต้รุ่งหาอะไรทานนะครับ"
"ก็ดีนะครับ งั้นเราไปกันเลยนะครับ"
แล้วเพลิงก็พาผมขับรถไปโต้รุ่ง ผมก็เลือกทานของโปรดครับ บะหมี่ เพลิงก็สั่งเหมือนกัน แต่เพลิงมันไม่ค่อยทานเท่าไร เราทานเสร็จ เพลิงก็พาผมไปขับรถเล่นสักพักจึงกลับหอกัน พอจอดรถได้ กำลังจะเดินขึ้นหอ ก็มีร่างของใครบ้างคนมายืนขวางผมไว้
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณอีกครั้งนะครับ
-
:3125: มาจบไว้ค้างๆคาๆอีกแระ :pigangry2:
ปล. มะวานพี่เล็กเข้ามาที่บ็อคและฝากขอบคุณทุกคนด้วยที่ติดตามอ่านเรื่องนี้ของพี่เล็ก :yeb:
-
หุหุ หมงแน่ ๆ :kikkik: มีลุ้นให้คืนดีกันอีกแล้ว :yeb:
รออ่านต่อไป :yeb:
-
ง่าาาาา
บลูใจร้ายยยย :serius2:
ค้างนะเนี่ย
ต่อด่วนครับ
-
:o
ตัดฉากกันงี้เลยอ่ะ :sad5: :sad5: :sad5:
จะใช่หมงป่ะนะ :confuse:
-
หยุดงี้ได้ไงอะ ไม่ยอมๆๆๆๆๆ :pigangry2:
-
หมง ป่าวเนี่ย :confuse:
หลุดแบบนี้ไดไง มาต่อเร็วน่ะครับ :yeb:
-
เป็นหมงรึเปล่าหว่า........... :angellaugh2: :angellaugh2:
-
หมงแน่นอน ฟันธง :angellaugh2:
-
ผมไม่ได้ใจร้ายนะครับ ต้องโทษตาเล็ก คิกคิก
เห็นมาป้วนเปี้ยนแถวซีบ็อก แต่ไม่ยอมเข้ากระทู้แหะ
**********************************************************
ผมรีบเดินผ่านร่างนั้นทันทีอย่างรวดเร็ว ผมไม่อาจจะทำใจให้มองใบหน้าของร่างนั้นได้ เพราะเพียงแค่เห็นหน้ามัน ผมก็เจ็บจี๊ดเข้าไปในหัวใจ
"มึงจะไม่คุยกับกูจริงๆเหรอ"
เสียงของมันทำให้ผมต้องหยุดเดินลงในทันที ผมคงใจไม่แข็งกับมันจริง แต่ผมก็ไม่ได้หันไปมองมัน
"กูเคยขอมึงแล้วนะ ว่ามีอะไรให้เราคุยกันให้เข้าใจ กูอยากให้มึงรู้ว่า กูเสียใจกับการที่กูต้องทำร้ายคนที่กูรัก"
"กูอยากให้มึงกับกูกลับมาก้าวเดินไปด้วยกันอีกครั้ง ถ้าตอนนี้มึงยังไม่พร้อม กูจะรอจนกว่ามึงจะพร้อมก็แล้วกัน"
แล้วผมก็ได้ยินเสียงมอไซค์ขับออกไป ผมจึงเดินต่อไปที่ห้องโดยที่ตอนนี้ ผมรู้สึกว่าตาของผมมันเห็นอะไรไม่ชัด เพราะ มันมีน้ำตาที่รินใหลออกมา ถึงห้องผมก็เปิดประตูเข้าไป โดยที่ผมไม่ได้สังเกตุเลยว่า วันนี้ไม่มีเจ้าดอกกุหลาบเสียบไว้ที่ประตู ผมไม่มีกำลังจะทำอะไรต่อแล้ว
เลยล้มตัวลงนอนพยายามข่มตาให้หลับให้ได้ ผมหลับไปโดยที่น้ำตายังคงใหลออกมา ทำไหมนะ ผมถึงตัดใจจากมันไม่ได้สักที
"เล็ก วันนี้เลิกเรียนไปห้างกันป่ะ" ไอ้โชคครับ เรากำลังทานข้าวเที่ยงกันเหมือนเดิม
"ก็ดีว่ะ กะว่าจะชวนมึงอยู่พอดี ว่าจะไปหาซื้อของใช้เข้าห้องหน่อย" พูดไปก็คีบเส้นหมี่เข้าปากไปด้วย
"ตกลงตามนี้ เลิกแล้วมาเจอกันอยู่ที่นี่นะมึง"
จากนั้นเราก็แยกกันไปเรียน เลิกเรียนแล้วผมก็มารอมันที่โรงอาหาร นั่งรอมันไปก็คิดอะไรเพลินๆ นึกขึ้นได้ว่า เมื่อวานยังไม่ได้ถามเพลิงเรื่องกุหลาบเลย
"เล็ก รอนานปล่าวว่ะ โทษที่มาช้า ไปกันได้แล้วป่ะ"
เราสองคนขับรถมาที่ห้าง...ครับ เราก็เดินดูของไปเรื่อยๆ
ซื้อของใช้ประจำตัวเสร็จเรียบร้อย ไอ้โชคมันก็ชวนทานข้าวต่อในห้าง ผมดูนาฬิกา เห็นว่าตอนนี้ก็เกือบทุ่มแล้วเลยตกลงว่าจะไปหาอะไรกินกัน เราเดินจนมาถึงชั้น4ของห้าง ที่เป็นศูนย์อาหาร ไอ้โชคมันให้ผมนั่งรอที่โต๊ะมันจะไปซื้ออาหารให้ ผมนั่งรอมันที่โต๊ะ ผมก็มองดูร้านขายอาหารในศูนย์ไปเรื่อยๆ จนสายตาผมไปสะดุดกับกลุ่มคน กลุ่มหนึ่ง
เค้านั่งคนละฟากกับผม ฟากผมจะเป็นศูนย์อาหาร ส่วนฟากของคนกลุ่มนั้น เป็นเบียร์คอนเนอร์ สองคนในกลุ่มนั้น เป็นคนที่ผมไม่มีทางลืมได้เด็ดขาด มันไอ้หมงและอีกคน ไอ้เหี้ยต้น ผมก็ดันลืมไปว่า พวกเด็กช่าง เวลาเลิกเรียนมันชอบมานั่งดื่มเบียร์กันที่นี่ ผมมองดูมันนั่งดื่มเบียร์กัน ทำไหมมันต้องหยอกล้อกันแบบนี้ด้วยว่ะ ทั้งโอบคอ
จี้เอว หัวเราะสนุกสนาน ทำอย่างกับเป็นแฟนกัน หรือว่ามันจะเป็นอย่างที่ไอ้เหี้ยต้นมันบอก กำลังมองมันทั้งคู่อยู่ ไอ้โชคมันก็กลับมาพร้อมถาดอาหาร
"มึงมองอะไรว่ะ เล็ก" ถามแล้วมันก็มองไปตรงที่ ผมมองดูอยู่ หน้ามันตึงทันที
"เล็ก ไอ้เหี้ยนั้นใ่ช่่ไหม" ผมก็ได้แต่พยักหน้าแทนคำตอบ
แล้วมันก็ลุกขึ้นเตรียมจะเดินไปหาคนกลุ่มนั้น ผมเกือบดึงมือมันไว้ไม่ทัน
"โชค ช่างมันเถอะ มันก็อยู่ส่วนมัน กูกับมึงก็อยู่ของเรา
มาๆ นั่งลง รีบๆแดกจะได้กลับกัน"
มันก็ยอมทำตามที่ผมบอก นั่งลงแล้วก็กินข้าวกันไป ผมพยายามทำตัวให้ร่าเริง แต่ในใจตอนนี้มันเดือดแล้วอ่ะ
เราทั้งคู่ทานเสร็จแล้ว ก็ลุกขึ้นกำลังจะเดินกลับ ไอ้โชคก็คว้าข้อมือผม ให้เดินไปทางโต๊ะ ที่ไอ้หมงกับไอ้เหี้ยต้นนั่งอยู่ พอเดินไปถึงโต๊ะของกลุ่มไอ้หมง พอไอ้หมงเห็นผมมันก็ดูจะอึ้งๆนะ ส่วนไอ้เหี้ยต้น มันทำเป็นมองไม่เห็นผมอ่ะ
"อ้าวโชค มึงก็มาเหมือนกันเหรอ มาๆ มานั่งดื่มเบียร์กันก่อน" ไอ้หมงมันทักอ่ะ ไอ้โชคแม่งก็เสือกพาผมนั่งลงที่โต๊ะทันทีเลย มึงจะทำอะไรว่ะ
ไอ้หมงมันก็แนะนำเพื่อนมันให้ผมกับไอ้โชครู้จัก เราก้เลยคุยกันได้ครับ เพื่อนไอ้หมงมันออกแบวฮาๆ ทะลึ่งหน่อยๆ
เราก้คุยกันไปดื่มกันไป แต่ถ้ามีคนสังเกตุ ผมกับไอ้หมงและไอ้เหี้ยต้นไม่คุยกันเลย ดื่มเบียรืจนเกือบ3ทุ่ม เราเลยแยกย้ายกันกลับ ไอ้หมงมันขอเป็นคนพาผมกลับ ตอนแรกผมก็ไม่ยอมนะ แต่ไอ้โชคมันบอกมันจะไปที่อื่นต่อ เลยให้ไอ้หมงเป็นคนพาผมกลับ ผมก็เลยจำใจให้ไอ้หมงขับรถไปส่ง ก่อนกลับ ผมมองเห็นว่าไอ้เหี้ยต้น มันทำหน้าแบบเคียดแค้นผม ตลอดทางผมไม่คุยกับไอ้หมงมัน
อยุ่มันเลี้ยวเปลี่ยนเส้นทาง ทางที่มันพาผมไปคือสวนแห่งหนึ่ง พอจอดรถมันก็ให้ผมลงมาคุยกับมัน ผมก้เลยต้องเดินมานั่งที่ม้านั่งในสวนกับมัน
"มึงยังโกรธกูอยู่เหรอว่ะ เรามาคืนดีกันดีกว่านะ เป็นแบบนี้กูไม่ชอบเลย"
"เหรอ กูนึกว่ามึงอยากให้เป็นแบบนี้ซะอีก ไม่มีกูมึงก็ยังมีไอ้เหี้ยต้นนิหว่า" ผมตอบกลับมันไป ด้วยอารมณ์แบบประชดๆครับ
"กูบอกแล้วไง กูกับไอ้ต้นเป็นแค่เพื่อนกัน"
"แต่ที่กูเห็น กูว่ามันเกินแค่เพื่อนแล้วละว่ะ"
"แล้วทำยังไง มึงถึงจะเื่อกูว่ะ"
"อย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้ดีกว่า รอให้มึงแน่ใจอย่างที่มึงบอกกูก่อนแล้ว ค่อยมาบอกกูใหม่ ว่าจริงๆแล้วมึงกับไอ้ต้นเป็นแค่เพื่อนจริงๆ"
เราก็เงียบแล้ว ผมเลยให้มันพากลับหอ พอถึงหอผมลงจากรถมัน
"หมง กูขอให้มึงแน่ใจจริงๆก่อนแล้วค่อยมาบอกกูอีกที ตอนนี้ขอให้มึงกับกูห่างๆกันไปก่อน ถ้ามึงมั่นใจว่า รักกูเหมือนที่กูรักมึง วันนั้นค่อยมาหากูละกัน"
พูดจบผมก้เดินขึ้นหอเลย ไม่รอมันพูดอะไรอีก พอผมได้ยินเสียงมันขับรถออกไป ผมก้เดินกลับลงมา นั่งเล่นที่หน้าหอ นั่งได้สักครู่ เพลิงก็เดินมานั่งตรงข้ามกับผม
"เล็กครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไหมไม่เห็นร่าเริงเลยครับ"
"เปล่าครับ มีปัญหากับเพื่อนนิดหน่อยนะครับ เพลิงไม่ต้องคิดมากนะครับ"
"แต่ที่ผมได้ยิน มันไม่น่าจะเป็นแค่เพื่อนกันนะครับ"
อึ้งรับประทาน เพลิงมันได้ยินด้วย แล้วมันจะคิดอย่างไงกับผมนี้ ต้องเปลี่ยนเรื่องพูดซะหน่อยแล้ว
"เอ้อ เพลิงครับ เพลิงเห็นใครถือดอกกุหลาบบ้างไหมครับ"
"ทำไหมเหรอครับ มีอะไรหรือเปล่า" อ้าวแล้วทำไหมต้องทำหน้าอยากรู้ขนาดนั้นด้วยนะ เพลิง
"เล็ก ไม่ชอบเหรอครับ มีคนเอาดอกกุหลาบขาวมาให้ทุกวัน"
"เพลิงรู้ได้ไงครับ ว่าเป็นดอกกุหลาบสีขาว" อึ้งไปอีกแล้วนะ เพลิง หรือว่า เจ้าของดอกกุหลาบคือ คนที่อยู่ตรงหน้าผมนี่เอง
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ
กราบแล้วกราบอีกครั้งครับ ที่ทุกท่านยังคงติดตามนะครับ
-
เมื่อไหร่จะเคลียกันได้อะครับ :call:
-
เหอๆๆๆ
ในที่สุด เจ้าชายกุหลาบขาวก้อเผยโฉม 555++
ต่อครับต่อ
-
ไม่รู้เรื่องนี้ใครเป็นพระเอกแต่ชอบเพลิงอ่ะ อยากให้เพลิงคู่กะเล็กจัง :myeye:
-
เหอเหอ
มาสักทีนะ เจ้าของกุหลาบขาว
ว่าแต่จะใช่เจ้าของหัวใจเล็กหรือเปล่านะ
:confuse:
-
เจ้าชายกุหลาบขาวเป็นเพลงซะงั้น... :fox2: :fox2:
-
อิอิ มีใครทายถูกกันบ้างครับ เอิ้กๆ
*************************************************************************
ถึงตอนนี้ เจ้าเพลิงมันเงียบเลย ก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมมองหน้า หมายความว่าไงว่ะ
"เพลิง ผมถามทำไหมไม่ตอบละครับ ถ้าไม่ตอบผมจะกลับห้องแล้วนะครับ" ผมก็ลุกจากโต๊ะทันทีเลย กำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป ไอ้เจ้าเพลิงถึงได้เอ่ยปากออกมา
"เล็กครับ จะโกรธหรือเปล่าครับ ถ้าผมบอกว่า เป็นผมเองที่เอาดอกกุหลาบไปเสียบไว้ที่ประตูห้องเล็กเองครับ" พูดจบมันก็ยิ่งก้มหน้า ก้มตาเข้าไปใหญ่
"ผมไม่ได้โกรธ แต่ว่าผมไม่เข้าใจต่างหาก เพลิงทำไหมต้องทำอย่างนี้ด้วยครับ" เงียบ ได้ยินแต่เสียงหายใจของผมสองคน
"ผ ผะ ผม ผมชอบเล็กครับ ชอบตั้งแต่เห็นเล็กครั้งแรกแล้ว เล็กเป็นคนร่าเริง สนุกสนาน ผมอยากคุยด้วย อยากใกล้ชิดเล็ก แต่ผมกลัวว่า เล็กจะรังเกียจผมอ่ะครับ"
"ยิ่งผมได้คุยกับเล็ก ผมยิ่งมั่นใจว่า ไม่เพียงแค่ผมชอบเล้ก แต่ว่า ผมรักเล็กครับ คบกับผมได้ไหมครับ"
"แต่ว่าเพลิงครับ ใจของผมได้มอบให้ใครบ้างคนไปจนหมดแล้วครับ ที่สำคัญ ผมไม่ได้ดีอย่างที่เพลิงเห็นหรอกนะครับ เพลิงลองมองคนอื่นดูจะดีกว่าครับ"
ผมก็รู้สึกดีนะครับ ที่มีใครมีความรู้สึกดีๆให้เราแบบนี้ แต่ผมไม่อยากทำร้ายใครอีกแล้ว ผมไม่อยากให้เพลิงต้องมาผิดหวังเพราะผมอีกแล้ว
"จะดีไหมดี ให้ผมเป็นคนตัดสินใจเองได้ไหมครับ เล็ก หากตอนนี้เล็กยังไม่พร้อม ผมจะรอครับ ไม่ว่านานแค่ใหน ผมจะรอ รอวันที่เล็กเปิดใจให้กับผม" ผมมองไปที่ใบหน้าของเพลิง แววตามันช่างมุ่งมั่นเหลือเกิน
"ผมขอสัญญาครับ ผมจะดูแลเล็กให้ดี ให้มีความสุข จะไม่ให้เล็กต้องเสียใจเลยอย่างเด็ดขาดครับ"
หากเป็นไอ้หมงที่เป็นคนพูดคำเหล่านี้ผมคงจะมีความสุขมากกว่านี้อีก
"เอาละครับ นี้ก็ดึกแล้ว ไปนอนกันเถอะครับ พรุ่งนี้เจอกันนะครับ" ผมรีบก้าวเท้าเดินไปขึ้นห้องผม ในขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูนั้นเอง ไอ้เพลิงในก็วิ่งมา พร้อมกับในมือ
มีดอกกุหลาบสีขาว มันวิ่งมาถึงตัวผมมันก็ยื่นดอกกุหลาบให้ผม
"ต่อไปนี้ ผมจะเอามาให้เล็กด้วยตัวเองนะครับ นอนหลับฝันดีนะครับ" พูดจบมันหันหลังวิ่งกลับไปทันทีเลย
ผมเข้าห้องได้ ก็เดินล้มตัวลงบนเตียง ตาก้มองดอกกุหลาบในมือไปด้วย ผมจะต้องลืมไอ้หมงให้ได้ อย่างน้อยผมอยู่กับเพลิงก็รู้สึกมีความสุข ผมหลับไปผมรอยยิ้มและดอกกุหลาบดอกนี้
ชีวิตผมช่วงนี้มีความสุขมาก โชคมันก็ยังคงมารับผมไปทานข้าวเที่ยงเสมอ ตอนนี้มันกับเพลิงก็สนิทกัน เราจะไปเที่ยวด้วยกันเสมอสามคน ภาพที่ทุกคนเห็นจนชินคือ ภาพเราทั้งสามคนไปใหนมาใหนด้วยกันเสมอ ไม่ว่าจะดูหนัง หรือไปซื้อของด้วยกัน วันใหนเพลิงมีแข่งรถ ผมกับไอ้โชคก็จะไปเชียร์เสมอ จากวันเป็นเดือน ผมแทบไม่ได้ข่าวคราวไอ้หมงมันเลย อาจจะเป็นเพราะผมพยายามหลบหน้ามันก็ได้ ที่ใหนที่มันไปประจำ ผมก็ไม่ไป ผมได้บอกไอ้โชคเรื่องที่เพลิงขอคบกับผม แปลกที่มันไม่โวยวาย แถมสนับสนุนผมกับเพลิงซะอีก มันว่า ถ้าเป็นเพลิงจะต้องทำให้ผมมีความสุขแน่นอน ส่วนตัวมัน ขอเป็นแค่คนที่คอยดูแลผมมันก็พอใจแล้ว ทุกอย่างคงจะดีขึ้นกว่านี้ ถ้าผมไม่บังเอิญไปเจอกับเมย์และอ้อยเข้า วันนั้นผมกับเพลิงเราจะไปดูดนตรีกัน ตอนที่เราสองคนกำลังเดินดูอะไรเพลินๆ เมย์กับอ้อยก็เดินเข้ามาทักผม
"เล็ก เป็นไงบ้าง ไม่เห็นตั้งนาน ไม่ติดต่อเราเลยนะ แล้วนี้มากับใครละ แล้วโชคไม่มาด้วยเหรอ"
"โชคมันซ้อมกีฬาอยู่นะ เอ้อแล้วนี้ เพลิงเพื่อนเราเอง เพลิงนี้ เมย์กับอ้อยเพื่อนเรา"
พอทักทายกันพอเป็นพิธี ผมกับเพลิงก็ขอตัว เพราะนักร้องกำลังจะขึ้นเวทีแสดง ตอนี้นักร้องก้ร้องไปเรื่อยจน ถึงเพลงๆหนึ่ง ขณะที่นักร้องไปนั้น ผมก็รู้สึกว่ามีมือมากุมมือผมไว้ ผมหันไปมอง ไอ้เจ้าเพลิงนั้นเอง แล้วมันก็ก้มหน้ามากระซิบบอกผมว่า
"เล็กครับ ฟังเพลงนี้ดีๆนะครับ มันตรงกับความรู้สึกของผม"
ผมก็เลยต้องตั้งใจฟัง พออินโทเพลงขึ้นมา ผมถึงกับอึ้งเลยครับ
"เนิ่นนาน ผ่านฟ้าและทะเลกว้างใหญ่
ผ่านฤดูดินแดนกว้างไกล แต่ความรักนั้น มั่นคง
เธอกับฉัน ให้รักและให้ความซื่อตรง
พายุหรือฝนมาไม่หวั่น มีเธอและมีฉัน นิรันดร์
ไม่คิดว่ารัก จะดีอย่างนี้ ไม่คิดว่าฝันจะเป็นไปได้
วันนับวันฉันเฝ้าแต่รอ เมื่อเห็นหน้าเธอ ฉันจึงเป็นสุข
อยู่ในหัวใจ ......
เนิ่นนาน ผ่านฟ้าและทะเลกว้างใหญ่
ผ่านฤดูดินแดนกว้างไกล แต่ความรักนั้น มั่นคง
ไม่คิดว่ารัก จะดีอย่างนี้ ไม่คิดว่าฝันจะเป็นไปได้
วันนับวันฉันเฝ้าแต่รอ เมื่อเห็นหน้าเธอ ฉันจึงเป็นสุข
อยู่ในหัวใจ ......
ไม่คิดว่ารัก จะดีอย่างนี้ ไม่คิดว่าฝันจะเป็นไปได้
วันนับวันฉันเฝ้าแต่รอ เมื่อเห็นหน้าเธอ ฉันจึงเป็นสุข
อยู่ในหัวใจ ......รักเธอผู้เดียว
จะนานเท่าไร ......รักเธอผู้เดียว"
เราสองคนก็ฟังเพลงพร้อมกับกุมมือกันไปด้วย ผมแลดูใบหน้าเพลิง ที่ตอนนี้มีแต่รอยยิ้ม พอเพลงจบ ผมขอตัวจากเพลิง เพื่อออกมาสูบบุหรี่ ผมเดินมานั่งสูบบุหรี่ได้สักแป๊บ
เมย์ก็เดินตามมาหาผม แล้วนั่งลงข้างๆ
"เล็ก เมย์มีเรื่องจะคุยด้วย" ผมก็พยักหน้าให้ เมย์เลยเริ่มบอกเรื่องที่ผมไม่อยากฟังที่สุด เรื่องของไอ้หมงมัน
"เล็ก เรื่องวันนั้น เมย์รู้แล้วละว่า ไอ้ต้นมันสร้างเรื่องขึ้นมา
เมย์ก็เพิ่งรู้ว่า หมงกับไอ้ต้น มันมีอะไรกันมากว่าเพื่อนร่วมห้อง พอหมงบอกว่า จะคบกับเล็ก ต้นมันก็บอกมันเข้าใจ
มันยังบอกให้ หมงชวนเล็กไปงานวันเกิดมันด้วย ตอนที่เล้กลุกลับก่อน หมงมันก้จะออกมาตามนั้นละ แต่ไอ้ต้น มันบอกว่ามันจะออกมาตามเอง มันว่า เล็กคงไม่พอใจมัน
มันจะขอมาเคลียร์กับเล็กเอง"
"แล้วเมย์รู้ได้ยังไง" ผมรีบถามต่อด้วยความอยากรู้
"กานเล่าให้เมย์ฟังเองล่ะ กานมันก็รู้สึกไม่ดีนะ ที่ช่วยไอ้ต้นมัน"
"แล้วไอ้หมงมันรู้เรื่องนี้หรือเปล่า" ผมเริ่มคุมน้ำเสียงไม่ได้แล้ว รู้สึกว่าตอนนั้นโกรธทั้งไอ้ต้นและไอ้กานมาก
"หมงมันยังไม่รู้หรอก เมย์ไม่กล้าบอก เราขอโทษนะเล็ก"
"เมย์ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก ถ้าจะผิดก็คงเป็นไอ้หมงมากกว่า เรากลับก่อนนะ แล้วไม่ต้องบอกไอ้หมงด้วยนะว่าเจอเรา"
ผมเลยเดินไปตามเพลิงให้กลับ พอเพลิงเห็นหน้าผมก็รีบพาผมกลับทันที
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ
กราบขอบคุณทุกๆท่านที่ยังติดตามนะครับ
-
:loveu: :loveu: :loveu: :loveu:
-
อืม จะคืนดีกันได้ไม๊ครับเนี่ย :monkeylove2:
-
ยังไงก็แล้วแต่ แต่ว่าเชียร์เพลิงอ่ะคับ :sad4: :sad4: :sad4:
ขอให้เพลิงอย่าเศร้าเลยนะค้าบบบบบ :call: :call:
-
เพลิงดีแล้ว จะกลับไปเจ็บอีกทำไม :confuse:
แต่ก้อไม่ใช่ความผิดของหมงด้วยแหละ :impress3:
แต่อีกทีหมงก้อผิดน่ะที่เชื่อต้นมากกว่าแฟนตัวเอง :seng2ped:
เชอะ ยังไงสะอยากเชียร์เพลิงมากกว่าตอนนี้ :loveu:
มาต่อเร็วน่ะอยากรู้
-
เหมือนที่คุณ ฿oomb@b@ เชียร์เพลิงด้วยคน :yeb:
-
อ้าววววว หมงก็ชั่วอะจิ
นิสัยไม่ดีอะ
-
เหอๆๆ ต้นกะหมง ที่แท้ก้อ... :3028:
ดีแล้วๆๆ ต่างคนก้อมีคู่กันไป
เรื่องจะได้จบด้วยดี....รึป่าวนะ :fox2:
-
........"รักเธอผู้เดียว"........ฟังแล้วจะละลาย............. :like6: :like6: :like6:
แล้วหมงกะเพลิง....จาเลือกใครเนี่ย.... :dont2: :dont2:
-
ความรักไม่มีผิดหรือถูกครับ อย่ามัวแต่โทษกันเลย
เพราะมันมีแต่ใช่หรือไม่ใช่ก็เท่านั้น
:3028:
*****************************************************************************
ผมกับเพลิงขับรถกลับมา อยู่ๆผมก็เกิดความคิดชั่วๆขึ้นมา
อาจจะมาจากการที่ผมน้อยใจไอ้หมง มันทำให้ผมเจ็บได้ ผมก็จะให้เจ็บเหมือนกัน
"เพลิงๆครับ อย่าเพิ่งกลับหอเลย ผมอยากไปหาเพื่อนนะครับ ช่วยพาผมไปที่ซิครับ" แล้วผมก็บอกทางเพลิง ที่ๆผมจะไปคือบ้านไอ้นุนั้นเอง
เมื่อเรามาถึง ผมขอกุญแจบ้านจากไอ้นุ มันก็ให้ผมมา ผมเลยบอกให้มันบอกเด็กในร้านหาเหล้ามาให้ด้วย ไอ้นุมันก็แปลกใจนะครับ แต่ว่ามันก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมก็นั่งดื่มกับเพลิงแค่สองคน ดื่มกันไปเรื่อยๆ ยิ่งดื่มผมยิ่งคิดถึงแต่เรื่องของไอ้หมงมัน มันกับไอ้ต้นเป็นมากกว่าคำว่า เพื่อนจริงๆ
ผมเกลียดคนที่โกหกที่สุด หากมันมีไอ้ต้นแล้วจะมาคบกับผมทำไหม
"เพลิงครับ เพลิงรักผมหรือเปล่า" ผมว่าพลางส่งสายตาหวานๆให้มัน
"รักซิครับ รักมากด้วย" พูดถึงตอนนี้ ผมก็ลุกขึ้นเดินไปหาร่างของเพลิง ผมยื่นมือให้เพลิง เพื่อฉุดให้เพลิงลุกขึ้น
เมื่อเพลิงลุกขึ้นมาได้ ผมก็ยื่นหน้าไปเอาปากประกบปากของเพลิงทันที ผมค่อยๆดันลิ้นเข้าไปในปากของเพลิง
ดูเหมือนเพลิงเค้าจะตัวสั่นๆด้วย เราแลกลิ้นกันได้สักพัก
ผมก็ถอนปากออกจากปากของเพลิง
"เพลิงครับ ผมขอนะครับ" ผมไม่รอฟังคำตอบ ของเพลิง
ผมถลกเสื้อของเพลิงออก และก็โยนทิ้งไป ผมก้มลงไปดูดเลียที่หัวนมของเพลิง ร่างของเพลิงสั่นเทา ผมเลื่อนปากไปที่ติ่งหู แล้วก็ขบเบาๆ ส่วนมือผมก็กำลังพยายาม ปลดเข็มขัดของเพลิงไปด้วย จากติ่งหูผมก็เลื่อนกลับมาประกบปากของเพลิงอีกครั้ง กำลังแลกลิ้นกับเพลิงอยู่
ไอ้น้ำตาเจ้ากรรมของผมมันก็ดันใหลออกมา ในความคิดของผม มีแต่ภาพของไอ้หมง แล้วนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่
ผมกำลังจะทำร้ายคนที่รักผมเหรอนี้
"เล็กไม่ร้องนะครับ ไม่เป็นไรนะครับ ผมเข้าใจครับ ผมจะรอจนกว่า เล็กจะพร้อมนะครับ" เพลิงกอดร่างผมที่ สั่นเพราะการร้องให้ ไว้ในอ้อมกอด
"ขอโทษนะครับ เพลิง ขอโทษจริงๆ"
เพลิงดันตัวผมออก แล้วยื่นมือมาเช็คน้ำตาให้ผม ทำไหมนะ คนดีๆอย่างเพลิง ผมถึงไม่สามรถเปิดใจรักเค้าได้
"ผมบอกแล้วไง ผมจะขอทำให้เล็กมีความสุขให้ได้ อะไรที่ทำให้เล็กมีความสุข ผมพร้อมเสมอครับ"
เพลิงเดินไปหยิบเสื้อที่ผมโยน เอามาใส่เรียบร้อย เราก็เดินออกมาลาไอ้นุ แล้วขับรถกลับหอกัน ผมซบหน้าที่หลังของเพลิง จนเรากลับมาถึงหอ ผมไม่กล้าพุดคุยกับเพลิง มันเกิดความละอายที่ทำอะไรแบบนั้นลงไป ผมรีบวิ่งขึ้นห้องไป โดยที่ไม่ได้ลาเพลิงสักคำครับ เพราะมัน ไอ้ต้น มันทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้ ผมต้องเอาคืนแน่
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์วันนั้น ผมก็พยายามหลบหน้าเพลิงอยู่ตลอดเวลา จนคืนวันหนึ่ง ผมนอนเล่นในห้อง เพลิงก็เปิดประตูเข้ามา แล้วนั่งลงที่เตียงข้างๆผม
"เล็กครับ ทำไหมต้องหลบหน้าผมด้วย" พูดแล้วเพลิงก็มองหน้าผม
"ผมละอายใจมาก ไม่กล้าสู้หน้า เพลิงหรอกนะครับ"
ผมก็เลยเล่าเรื่องของไอ้หมงที่ผมรับรู้มาจากเมย์ให้เพลิงฟัง หลังจากฟังแล้ว เพลิงมันก็นั่งเงียบอยู่นาน
"ผมจะช่วยเล็กเอง ขอเพียงเล็กมั่นใจตัวผม" ขณะที่เพลิงพูดอยู่ มันไม่มองหน้าผมเลย ผมรู้มันคงต้องเสียใจมาก
"เพลิงครับ ผมไม่อยากให้เพลิงต้องมาลำบากกับเรื่องของผมนะครับ" ผมรู้สึกไม่สบายใจเลย ที่ต้องให้เพลิงมายุ่งกับเรื่องนี้
"ใครบอกละครับ เรื่องของเล็กก็เหมือนเรื่องของผมเองนะ ผมจะดีใจซะอีกที่จะได้เห็นเล็กมีความสุข"
เสียงของเพลิงมันสั่นๆ ผมมั่นใจว่ามันจะต้องร้องให้อยู่แน่ๆ ถึงผมจะไม่เห็นใบหน้ามันก็ตาม เพลิงลุกขึ้นยืน แล้วก็ยื่นดอกกุหลาบสีขาวมาให้ผม
"อย่าคิดอะไรมากนะครับ แล้วเรื่องทุกอย่างมันจะต้องดีขึ้น หลับฝันดีนะครับ" พูดจบเพลิงก็เดินออกจากห้องของผมไป
หลังจากวันนั้น เพลิงจะชวนผมและไอ้โชคไปเที่ยวข้างนอกเสมอ และที่ๆเพลิงพาผมไปก็คือที่ๆไอ้หมงมันไปกับเพื่อนมัน และที่สำคัญมีไอ้เหี้ยต้นไปด้วยเสมอ ทุกครั้งที่เจอมัน ผมจะเจอสายตาที่ไม่เป็นมิตรจากไอ้ต้นเสมอ
ส่วนไอ้หมง ผมสังเกตุว่ามันมองผมด้วยสายตาที่มีแต่คำถาม เพราะเพลิงจะแสดงตัวว่าเป็นแฟนกับผม ทั้งเทคแคร์และดูแลผม ทั้งที่ปกติมันก็ดูแลผมอย่างดี แต่เฉพาะตอนที่อยู่ต่อหน้าไอ้หมง เพลิงจะเอาใจผมเป็นพิเศษ ทุกครั้งที่หมงมันเจอผมกับไอ้โชคและเพลิง มันจะต้องเป็นฝ่ายลุกหนีเสมอ พร้อมๆกับไอ้ต้นที่คอยตามมันเหมือนเงา
จนถึงวันที่สอบตัวสุดท้ายเสร็จ เพลิงมันก็ชวนผมไปคาราโอเกะเพื่อเลี้ยงฉลอง งานนี้ไอ้โชคมันไม่พลาดอยู่แล้วละครับ เราสามคนเลือกที่จะไปที่คาราโอเกะ ในโรงแรมแห่งหนึ่ง โรงแรมนี้มีทั้งเธค ผับ โรงเบียร์และคาราโอเกะ
เราเลือกที่จะร้องเพลงที่ห้องร่วม เพราะว่าอยากฟังคนอื่นๆร้องด้วย แต่ผมคิดผิดที่ดันมาร้องที่ห้องร่วม เพราะขญะที่เราสามคนสนุกกับการร้องและดื่มอยู่นั้น สายตาผมก็ไปกระทบกับคนกลุ่มหนึ่ง
"เหี้ยแม่ง ร้านมีเป็นสิบเสือกไม่ไปดันมาที่เดียวกันได้"
ผมสบถออกไปด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด ไอ้โชคกับเพลิงได้ยินก็หันไปมองกลุ่มของไอ้หมงมัน ผมกำลังจะลุกขึ้น เพลิงก็คว้าข้อมือผมให้นั่งลง
"เล็กไม่ต้องไปใหนนะครับ เราก็อยู่ส่วนของเรา เค้าก็อยู่ส่วนเค้า"
เพลิงมันก็พูดถูก ผมเลยนั่งลงดื่มกับทั้งสองคนต่อ แต่บรรยายกาศมันไม่สนุกเหมือนตอนแรกๆแล้ว
ไอ้โชคกับเพลิงจะร้องเพลงออกแนวจีบผม ส่วนโต๊ะไอ้หมง มันก็จะร้องเพลงประมาณ อกหัก ตัดพ้อ เวลาร้องไอ้หมงมันก็จะมองมาทางผมเสมอ ได้มึงจะเล่นสงครามกับกูเหรอ พอจะถึงคิวโต๊ะผม ผมเรียกพนักงานว่าผมอยากร้องเพลงนี้จัดให้หน่อยนะ พอพนักงานเอาไมค์มาให้
"ขออภัยทุกท่านนะครับ ผมขอมอบเพลงนี้ให้ใครบ้างคนในห้องนี้นะครับ" พูดจบผมก็ให้สัญญาณมือ ว่าให้เปิดเพลงได้
"เห็นฉันเห็น รู้ดีทุกอย่าง
บอกได้คำเดียวว่าเสีย...ใจ เธออยู่กับใคร
กับใครคนไหน ทั้งทั้งที่เรามีใจต่อกัน
ร้องฉันร้อง ร้องไห้ตั้งนาน
ไม่ใช่ว่าอ่อนแอหรือเสีย...ดาย ทุกหยดน้ำตา
ที่มันหลั่งไหล มันหลอมละลาย จากความแข็งแรง
แล้วเธอจะอยู่ หรือเธอจะไป
ให้รู้กันเลย...ดีไหม จะเลือกเอาใคร
ก็ตามสบาย อยากรู้ความจริงจากใจ
แล้วเธอจะอยู่ หรือเธอจะไป
ให้รู้กันเลย...ดีไหม จะเลือกเอาใคร
ก็ตามสบาย อยากรู้ให้มันจบลง
เห็นฉันเห็น รู้ดีทุกอย่าง
บอกได้คำเดียวว่าเสีย...ใจ เธออยู่กับใคร
กับใครคนไหน ทั้งทั้งที่เรามีใจต่อกัน
ร้องฉันร้อง ร้องไห้ตั้งนาน
ไม่ใช่ว่าอ่อนแอหรือเสีย...ดาย ทุกหยดน้ำตา
ที่มันหลั่งไหล มันหลอมละลาย จากความแข็งแรง
แล้วเธอจะอยู่ หรือเธอจะไป
ให้รู้กันเลย...ดีไหม จะเลือกเอาใคร
ก็ตามสบาย อยากรู้ความจริงจากใจ
แล้วเธอจะอยู่ หรือเธอจะไป
ให้รู้กันเลย...ดีไหม จะเลือกเอาใคร
ก็ตามสบาย อยากรู้ให้มันจบลง
แล้วเธอจะอยู่ หรือเธอจะไป
ให้รู้กันเลย...ดีไหม จะเลือกเอาใคร
ก็ตามสบาย อยากรู้ให้มันจบไป
แล้วเธอจะอยู่ หรือเธอจะไป
ให้รู้กันเลย...ดีไหม จะเลือกเอาใคร
ก็ตามสบาย อยากรู้ให้มันจบลง...ซะที"
ตลอดเวลาที่ผมร้อง ผมก็มองและส่งสายตาให้ไอ้หมงมัน เพื่อให้มันรู้ว่า เพลงนี้กูร้องให้มึง ร้องจบผมก็นั่งดื่มกับไอ้โชคและเพลิงต่อ ดื่มกันไปได้หลายแก้วผมก็ขอตัวไปห้องน้ำ ฉี่เสร็จผมกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ไอ้หมงมันก็มายืนดักหน้าผมไว้ ผมพยายามเอาตัวหลบเพื่อจะออกไปให้ได้ มันก็เอาแขนมากั้นไว้ที่ประตูทางเข้า
"มึงจะไม่ยอมคุยกับกูเหรอว่ะ หรือว่ามึงหมดรักกูแล้ว"
ผมอยากถามมันจริงๆ ใครกันแน่ที่หมดรักกัน หรือมันไม่เคยรักผมเลย
"มึงกลับไปเถอะว่ะ คนของมึงคงรอมึงอยู่ มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้เรื่องมึงกับไอ้เหี้ยต้นนะโว๊ย" ผมเสียงดังขึ้นแล้วครับ
มันอึ้งไปเลย
"แต่กูรักมึงนะเล็ก กับไอ้ต้นมันก็แค่อารมณ์พาไปเท่านั้น
ตอนนี้กูกับมันก็เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ มึงให้โอกาสกูอีกครั้งนะ"
พูดแล้วมันก็มากอดผม ผมดันตัวมันออกทันที
"โอกาสกูมีให้มึงตลอดนั้นละ ถ้ามึงอยากให้มึงกับกูกลับมาเป็นเหมือนเดิม มึงกล้าเดินไปกับกู ไปบอกไอ้ต้นมันไหม ว่ามึงรักกู"
ผมเห็นสีหน้ามันลังเล ผมก็รู้มันไม่กล้าแน่นอน ผมผลักมันให้พ้นทางเดิน แล้วรีบก้าวเท้าไปให้พันๆมันอย่างเร็วที่สุด
มันก็วิ่งมาจับมือผมแล้วลากผมไปกับมัน ไอ้หมงมันพาผมมายืนที่โต๊ะมัน เพื่อนๆมันรวมทั้งไอ้ต้นมองหน้ามันงงๆ
"ต้นกูมีเรื่องจะบอกมึง กูขอให้มึงกับกูเป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิม เพราะคนที่กูรักจริงๆ คือคนที่ยืนอยู่ข้างๆกูนี้"
ไอ้เหี้ยต้น มันมองหน้าผม เหมือนจะกินเลือด กินเนื้อผม
ผมมองแล้วเสียวสันหลังเลย ผมค่อยๆดึงมืออกจากไอ้หมง แล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะผม
"เล็ก มีอะไรหรือเปล่าครับ เค้าพาเล็กไปโต๊ะเค้าทำไหมครับ" น้ำเสียงของเพลิงยังอ่อนโยนและแฝงไปด้วยความห่วงใยเหมือนเดิม
"หมงมันพาผมไป เพื่อจะบอกไอ้ต้นว่าหมง เค้ารักผมนะครับ เพลิง"
"ผมดีใจด้วยนะครับ ขอให้เล็กมีความสุขนะครับ"
เพลิงพูดจบ ก็นั่งดื่มเหล้าต่อไป ไม่พูดจาอะไรอีก ทำไหมผมถึงไม่ดีใจ เหมือนที่ผมคิดไว้ก็ไม่รู้ ตรงกันข้าม ผมยิ่งมองหน้าของเพลิงตอนนี้ ผมยิ่งเสียใจมากกว่า เราอยู่กันเกือบตีหนึ่ง หมงมันจะกลับ เลยเดินมาหาผมที่โต๊ะ
"เล็กกูกลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้กูจะไปรับนะ อยู่รอกูด้วย"
"เอ้อ กูจะรอแล้วกัน ขับรถกลับดีๆนะมึง"
หมงมันกลับไปกับเพื่อนมัน เราสามคนก็นั่งอยู่อีกสักครู่ก็กลับเหมือนกัน ไอ้โชคกับไอ้เพลิงมันไปเอารถที่จอดอยู่
ผมเลยเดินมารอมันอยู่หน้าโรงแรม ช่วงที่ยืนรอมันทั้งสองอยู่ ผมก็ล้วงไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ กำลังจะจุดไฟ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมากระทบกับหน้าของผม ผมล้มลงตามลงตามแรงจากสิ่งที่มากระทบใบหน้าผม แล้วมีร่างของใครขึ้นมาค่อมผมอยู่ ผมพยายามยกมือขึ้นมาปกป้อง กก่อนที่ผมจะหมดสติลงไป ผมได้ยินเสียงตะโกนของคนบริเวณนั้น แล้วสติผมก็หายไป
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบพระคุณทุกๆท่านที่ยังติดตามอยู่นะครับ
-
เหวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาค้างแบบนี้ได้งัย
ใจร้ายที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :pigangry2:
มาต่อไวไวเลยยยยยยย :o
-
ฮือๆๆ :impress3: สงสารเพลิงจัง
แต่ก้อนะเล็กอาจจะมีใจให้เพลิงบ้างก้อได้ หุหุ
ในที่สุดหมงกะเกก้อกลับมาคืนดีกัน
มาต่อไวๆนะครับ เล็กจะโดนไรเนี่ย
-
โอยไมมีเเต่เรื่องตลอดเลยอะ เหนื่อยใจเเทน :monkeylove2:
-
ยังไงก็แล้วแต่ ขอให้เพลิงอย่าเศร้าเป็นพอ :sad4: :sad4: :sad4:
-
:call: :call: :call: ขอให้เล็กชอบเพลิงที สาธุ :call:
-
"ผมดีใจด้วยนะครับ ขอให้เล็กมีความสุขนะครับ"
โธ่!! พ่อยอดชายนายเพลิงของเจ้ มามะ เจ้ยังว่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :myeye:
-
น่าสงสารเพลิงจังเลย..ทำไมถึงเป็นคนดีได้ขนาดนี้ :impress3:
"ที่เขาที่ดีๆ ทำไมไม่รัก รักทำไมแต่คนไม่ดี"...คนเราก็แปลกเนอะ :impress:
-
เพื่อนๆอยากให้เล็กได้กับเพลิงไหมครับ แล้วมันจะมีความสุขไหมครับ :haun2:
**************************************************************************
ทำไหมปวดหัวจังเลย แถมปวดตามร่างกายอีกต่างหาก
ผมพยายามลืมตาขึ้นมา แต่ว่าทำไหมมันเห็นแค่ตาเดียวว่ะนี่ กว่าจะลืมตามาได้ ต้องใชักำลังภายในอย่างมากเลยครับ ภาพที่เห็นตรงหน้าของผม คนไอ้โชค เมย์และเพลิง
แล้วไอ้ตี๋ดำของผมมันอยู่ใหนนะ ผมลองกลอกตาข้างเดียวผมมองไปรอบๆก็ยังไม่เห็นมัน พอผมลืมตาได้ ไอ้เพลิงมันก็วิ่งมานั่งข้างๆผม เอื้อมมือมากุมมือผมไว้
"เล็กตื่นแล้วเหรอครับ แล้วเจ็บมากหรือเปล่าครับ ผมขอโทษมากๆนะครับ ที่ดูแลเล็กไม่ได้" พูดแล้วผมเห็นมันตาแดงๆ กูยังไม่ตายมึงจะร้องทำไหม แต่มึงมาลองมานอนแทนกูดูไหมล่ะว่ะ ถามมาได้นะมึง
"แล้วผมอยู่ใหนครับนี้" ทำไหมผมพูดอะไรแล้วมันเจ็บบริเวณปากและแก้มจังเลย
"มึงอยู่โรงพยายบาลนะ มึงไม่เป็นอะไรมากหรอก เล็ก แค่หัวกับหน้าผากแตก ตาซ้ายบวมและร่างกายฟกช้ำอีกนิดหน่อย" ขอบคุณมากนะไอ้โชค ไม่เป็นไรของมึงเลยหัวกูแตก แล้วต้องมานอนโรงพยาบาลนี้นะ
"แล้วไอ้หมงมันไม่มาเหรอ" พูดถึงต้องนี้ เพลิงมันก็ปล่อยมือผม แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ มันหันหน้าไปมองทางอื่น
"หมงเพิ่งกลับไปเมื่อสักครู่นะ เห็นว่าจะไปทำธุระ ตอนค่ำๆจะกลับมาใหม่อีกที่" เสียงของเมย์นั้นเอง ผมก็พยักหน้ารับรู้ อยากจะพูดอยู่นะครับ แต่มันปวดมาก
"มึงฟื้นแล้ว งั้นกูขอตัวกลับไปอาบน้ำก่อนว่ะ แม่งยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืนเลย แล้วเพลิงล่ะจะกลับพร้อมกับเราไหม" ไอ้โชคมันชวนเพลิงครับ ผมเพิ่งเห็นครับว่าสภาพมันสองคนโทรมมากเหมือนคนไม่ได้หลับมาตลอดคืน
"โชคกลับก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเราจะขออยู่เป็นเพื่อนเล็กก่อน" แล้วมันเดินกลับมานั่งข้างๆผมอีกครั้ง
"งั้นเรากลับก็นะ กูไปก่อนนะมึง แล้วเย็นๆกูจะมาใหม่"
"โชคมึงอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับแม่กูนะ กูไม่อยากให้แกคิดมากว่ะ"
"กูรู้แล้วน่ามึง มึงก็พักผ่อนมากๆละกัน กูไปล่ะ"
"เมย์ก็ขอตัวกลับก่อนนะ เล็ก" ว่าแล้วทั้งสองก็เดินออกไปพร้อมกัน
หลังจากทั้งสองกลับไปแล้ว ผมหันหน้ามามองคนที่นั่งข้างๆผม หน้าตาเพลิงอิดโรยมาก คงยังไม่ได้นอนเลยละซินะ
"เพลิง ผมมาได้อยู่ที่นี้ได้ไงครับ" ในความทรงจำ ผมว่าผมโดนอะไรสักอย่างเข้าที่ใบหน้า แล้วผมก็จำอะไรไม่ได้เลย
"เมื่อคืนตอนผมกับโชคไปเอารถ ผมได้ยินเสียงคนตะโกนว่ามีคนตีกันเลยวิ่งออกมาดู ก็เห็นคนวิ่งขึ้นรถขับออกไป และก็เห็นเล็กนอนสลบอยู่ เลยรีบพามาส่งโรงพยาบาลนี้ละครับ"
ใช่แล้วเมื่อคืน มันไอ้ต้น มึงเล่นตอนกูเผลอ กูไม่ยอมให้มึงทำกูฝ่ายเดียวแน่
"แล้วนี้ เพลิงเฝ้าผมทั้งคืนเลยเหรอครับ" ผมกลับไปถามเพลิง เพื่อไม่ให้เพลิงสงสัย ผมกลัวมันจะไปเล่นงานไอ้ต้นมัน ผมไม่ได้กลัวไอ้เหี้ยต้นมัน แต่คนที่ผมห่วงคือเพลิงมันมากกว่า เพราะเด็กช่างสองโรงเรียนนี้มันยิ่งไม่ถูกกันอยู่ด้วย
"ก็ทั้งสามคนนั้นล่ะทั้งผมโชคแล้วก็เอ้อ...หมงครับ"
แล้วเพลิงมันก็เงียบไปอีกครั้ง เราทั้งคู่เงียบกันได้ไม่นาน พยายบาลก็เดินเข้ามา พร้อมทั้งอาหารและก็ยา
"ทานข้าวแล้วทานยานะค่ะ อีกไม่กี่วันก็กลับบ้านได้แล้วนะค่ะ" พยาบาลวางถาดอาหารแล้วก็ยาลงบนโต๊ะ ก็เดินกลับออกไป แล้วกูจะกินยังไงละที่นี้ มือยังเจ็บอยู่เลย
"ผมป้อนให้นะครับ เล็ก" เพลิงทำไหม มึงถึงต้องดูแลกูดีขนาดนี้นะ แล้วเพลิงก็ป้อนข้าวให้ผม ตอนที่ทานผมก็รู้สึกน้อยใจไอ้หมงมันด้วย อะไรว่ะแม่งเมื่อคืนบอกว่ากูคนที่มึงรัก ตอนนี้กูนอนเจ็บปางตายอยู่โรงพยาบาล เสือกหายหัวไปอีก ทานข้าวเสร็จทานยาแล้ว เพลิงก็นั่งคุยเล่นกับผม คงเพราะทานยาเข้าไปผมหลับไปตอนใหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกที่ก็ตอนที่ได้ยินเสียงไอ้หมงมันเรียกปลุก ผมลืมตาขึ้นมาผมเห็นมือของไอ้เพลิงยังกุมมือผมอยู่เลย หันไปมองหน้าไอ้หมง มันทำหน้าแบบไม่สบอารมณ์จ้องผมอยู่
"เพลิงๆ ตื่นได้แล้วครับ" ผมปลุกเพลิงให้มันตื่นครับ มันงัวเงียได้สักแป๊บ พอมันเห็นไอ้หมง มันรีบปล่อยมือผมทันที
หน้าไอ้เพลิงมันเสียเลย ไอ้เพลิงรีบลุกขึ้น
"เล็กครับผมกลับก่อนก็แล้วกัน แล้วจะมาเยี่ยมใหม่ครับ"
แล้วมันก็รีบเดินออกไป ผ่านไอ้หมงที่ยืนทำท่าไม่พอใจอยู่ตรงประตู ไอ้เพลิงมันค่อยๆเดินมานั่งข้างๆผม แทนเพลิง
"เล็ก กูย้ายหอแล้วนะ กูย้ายออกมาจากไอ้ต้นแล้ว ต่อไปนี้ก็จะมีแต่มึงคนเดียว และกูจะไม่ให้ใครมาทำอะไรมึงได้อีก" ผมเงียบครับ ผมควรจะเชื่อใจไอ้หมงมันอีกครั้งหรือเปล่า คืนนั้นทั้งคืน หมงมันก็นั่งเฝ้าผมที่ห้อง ผมอยู่โรงพยายบาลได้3 4วันผมก็ออกมารักษาตัวต่อที่หอ ไอ้หมงมันก็มาเฝ้าผมทุกคืน ส่วนกลางวันก็จะเป็นโชคกับเพลิง
แต่ส่วนมากโชคจะมาพร้อมๆกับเมย์ เมย์เล่าให้ผมฟังว่า วันที่เกิดเรื่อง ไอ้หมงมันไปต่อยไอ้ต้น มันทะเลาะกันใหญ่
แล้วหมงมันก็เลยย้ายออกจากหอ ผมฟังแล้วก็สะใจลึกๆครับ แต่สำหรับมัน ไอ้ต้น มันต้องโดนเหมือนที่มันทำผม
******************************
เวลาผ่านไปจนผมหายดี แต่ไอ้หมงมันก็ยังมาดูแลผมตอนกลางคืนเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าตอนนี้ตัวมันยังอยู่กับผม
แต่หัวใจของมันล่ะ มันจะมีแค่ผมจริงๆหรือเปล่า ยังคงเป็นคำถามที่ผมต้องค้นหาคำตอบอยู่ต่อไป
"เล็ก มึงคิดอะไรอยู่ว่ะ กูไม่เห็นมึงสนุก ร่าเริงเหมือนแต่ก่อนเลยนะ" หมงมันถามผม ตอนนี้มันมานอนกอดผมอยู่บนเตียง (คงจะให้กูคิดเรื่องหมู หมา กา ไก่มั้ง ไอ้ตี๋ดำ)
"กูกำลังคิดเรื่องของมึงกับกูอยู่ และที่สำคัญเรื่องของมึงกับไอ้ต้น" ผมแกะมือมันออกจากตัวผม ผมยันตัวขึ้นลุกขึ้นมานั่ง มองไปที่ใบหน้าของไอ้หมงมัน มันก็ลุกขึ้นมานั่ง
มองหน้าผมเช่นกัน
"กูบอกว่าจบก็คือจบ มึงเข้าใจปล่าวว่ะ ก็บอกแล้วกูจะมีแค่มึงเพียงคนเดียว"
"แต่ที่กูอยากรู้ กูเป็นคนมาที่หลังไอ้ต้นมันใช่ไหม แล้วถ้ามึงเจอคนใหม่ที่ถูกใจมึง มึงกูคงจะทิ้งกูเหมือนที่มึงทิ้งไอ้ต้นใช่ไหม"
ผมลุกออกจากเตียงทันที อารมณ์ตอนนั้นมันกลัวมาก กลัวทั้งคำตอบของไอ้หมงมัน และกลัวมันกลับไปหาไอ้ต้น กลัวมันจะทิ้งผมไปหาคนใหม่ด้วย ไอ้หมงมันก็ไวนะครับ กระโดดมาคว้าข้อมือผมไว้
"เล็กมึงเป็นคนแรกนะที่กูรู้สึกว่ารัก ส่วนไอ้ต้นอาจจะเป็นเพราะกูเหงา ตอนนั้นกูแค่ต้องการใครสักคน ที่เข้าใจกู มันก็คอยอยู่ข้างๆกู คอยปลอบใจกูเวลาที่กูคิดถึงมึง"
"มึงเลยตอบแทนมันด้วยการมีอะไรกับมันงั้นซิ" ผมสวนมันกลับทันที จากอารมณ์กลัวกลายเป็นโมโหแทน
"สรุปกูก็มาที่หลังไอ้ต้นมันใช่ไหม งั้นมึงกลับไปเลยนะหมง กูไม่เคยขอของคนอื่นกินโว๊ย"
ถึงผมจะรักมันมากแค่ใหน แต่ผมก็มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่ ผมไม่แย่งของรักของคนอื่นเด็ดขาด หมงมันดึงผมเข้าไปกอด ผมรู้สึกว่าร่างกายของมันสั่นๆ เหมือนได้ยินเสียงสะอื้นด้วย
"มึงไม่เคยมาที่หลังใคร มึงเป็นคนแรกของกูเสมอ ถึงกูจะมีอะไรกับไอ้ต้น กูก็แค่มีความรู้สึกดีๆให้มันแค่นั้น แต่สำหรับกู มึงคือหัวใจของกู กูรักมึงว่ะ"
ผมมองหน้ามัน มึงจะร้องให้ทำไหมว่ะ ผมเอื้อมมือไปเช็คน้ำตาให้หมงมัน ไอ้หมงมันดันมือผมที่กำลังเช็คหน้ามันออก แล้วก็ก้มหน้ามันลงมา ริมฝีปากมันทับลงที่ปากผม
ความคิดอะไรตอนนั้น หายไปหมดแล้ว หมงมันดันลิ้นเข้ามาในปากของผม เราทั้งสองบดปากกันไปมา หมงมันดันตัวผมออก แล้วก็ถลกเสื้อผมออกด้วย ผมก็แก้เสื้อของมันออก ถอดเสื้อได้ เราก็ประกบร่างกันอีกครั้ง ผมค่อยๆดันตัวไอ้หมงให้นอนลงไปที่เตียง ปากเราก็ยังคงบดขยี้กันอยู่
ร่างของผมทับอยู่บนตัวไอ้หมง ผมเริ่มไซร์ไปทั้งร่างของไอ้หมงมัน จากปาก ผมเลื่อนขึ้นมาที่ใบหู ค่อยๆเอาลิ้นแหย่เข้าไปในหูมัน
"อืม อ๊า เล็ก กูเสียวว่ะ" ไม่เสียวกูจะทำเหรอไอ้ดำนิ จากหูมัน ผมก็ย้ายมาไซร์ซอกคอมัน ทั้งไซร์ทั้งดูดคอมันด้วย
จากนั้นก็หันมาดูดหัวนมมัน คราวนี้ มันดิ้นใหญ่เลย ผมเงยหน้าจากหัวนมมัน มาจ้องที่ใบหน้ามันแทน ตอนนี้หน้ามัน เอ๊กซ์มากๆ ผมก้มลงไปจูบที่หน้าผากมันไล่ลงมาผ่านจมูก ลงมาที่ปากมัน ผมส่งลิ้นเข้าไปสัมผัสลิ้นของมัน มือของผมค่อยๆเอื้อมไปสัมผัส สิ่งที่อยู่ภายใต้กางเกงบอล สงสัย ไอ้หมงน้อยจะอึดอัด มันแข็งและดันกางเกงบอลไอ้หมงแทบจะทะลุออกมาอยู่แล้ว ผมดึงกางเกงบอลไอ้หมงให้หลุดออกแล้วก็ใช้มือ ค่อยๆรูดขึ้น สลับจากช้ากับเร็ว
ไอ้ตี๋ดำของผม มันดิ้นไปมา พร้อมกับเสียงครางอย่างที่ผมรู้ว่ามันต้องเสียวมากๆ ผมก้มใบหน้าไปที่หมงน้อง ค่อยๆเอาปากผมครอบลงไป บอกไม่ถูกครับ เพราะเป็นครั้งแรกที่ผมได้ลิ้มรสชาติของ... ผมใช้ปากดูดมันอย่างแผ่วเบา
จากช้าๆผมก็สลับเร็วๆไปด้วย มือไอ้หมงมันก็กดหัวผมอยู่ตลอด แล้วมันก็ดันใบหน้าผมให้ออกจากหมงน้อย แล้วดันให้ผมนอนลงมันขึ้นมาทับตัวผมแทน มันก็ไซร์ผมเหมือนที่ผมทำให้มัน มันถอดกางเกงผมออกไปตอนใหนก็ไม่รู้ มันก้มลงมากระซิบข้างหูผม
"เล็กกูขอนะ กูไม่ใหวแล้ว" พูดจบมันก็ยกขาผมขึ้น กูยังไม่ตอบตกลงเลยไอ้ตี๋ดำ แต่อารมณ์มันไปเกิน100แล้วครับ มึงอยากทำอะไรทำไปเลย แล้วมันก็ยื่นมือไปหยิบโลชั่นบนหัวเตียงมาทาที่หมงน้อยกับประตูหลังของผม
ไอ้หมงมันก็จับหมงน้อยถูไปมา
"เล็ก อย่าเกร็งนะครับ ทนเจ็บหน่อยนะ ผมจะไม่ทำแรงนะครับ"
อ้าวทำไหมตอนนี้มึงพูดเพราะได้ล่ะว่ะ ผมก็ได้แต่พยักหน้า มันมาถึงขนาดนี้แล้วนิ ถอยก็คงไม่ทันแล้ว หมลมันค่อยๆดันเข้ามาในร่างของผม โอพระเจ้า ไม่ใช่แค่เจ็บ มันทรมานมาก เหมือนคนกำลังฉีกร่างกายผมอยู่
"เล็กครับอย่าเกร็งซิครับ อีกหน่อยจะรู้สึกดีเองนะครับ"
มึงก็ลองมาเป็นกูซิว่ะ เจ็บโคตรๆ หมงมันดันเข้ามาได้จนหมดด้าม มันก็เริ่มซอยครับ จากช้าๆก็สลับกับเร็ว ใครบอกว่ะ โดนเสียบแม่งมัน กูเจ็บปวดชิบหาย มันปวดไปทั้งร่างกายเลยครับ หมดเรี่ยวแรงไปเลย ในใจก็คิดว่าเมื่อใหร่มึงจะเสร็จ ปากผมก็ไม่ว่างแล้วครับ หมงมันจูบอยู่แถมจูบแบบรุนแรง มือผมกับโอบที่คอมันอยู่ มันซอยไปได้สักพัก มันก็ซอยเร็วขึ้น เร็วๆ มึงจะฆ่ากูเหรอไอ้หมง ตอนนี้ร่างหมงมันกระตุกครับ ผมรู้สึกมีบ้างอย่างใหลเข้ามาอยู่ในร่างกายของผม มันก็ฟุบลงมาทับผมครับ มันมาจูบปากผมอีกครั้ง แล้วก็มากระซิบที่หูผม
"เล็ก มึงเป็นของกูแล้วนะ ตอนไปนี้มึงจะต้องมีแค่กูคนเดียว และกูจะมีมึงคนเดียวเหมือนกัน"
หมงมันพูดจบ ก็ค่อยๆถอนไอ้หมงน้อยออกจากตัวผม นึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก คืนนั้นเราทั้งคู่ต่างหลับไปทั้งๆที่ยังไม่ได้ไส่เสื้อผ้า ผมหลับไปในอ้อมกอดของคนที่ผมรัก และรักผม
ผมตื่นมาเกือบเที่ยง หันไปดูไอ้หมงมันยังไม่ตื่นเลย สงสัยเสียพลังงานไปเยอะเมื่อคืน ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำ ตอนอาบน้ำทำไหมมันแสบจัง ปวดตรงงน่องขาด้วย อาบน้ำเสร็จผมเดินออกมาข้างล่าง ว่าจะโทรหาไอ้โชคซะหน่อย ผมกำลังจะยกหู เพลิงก็เดินมาหาผม พร้อมดอกกุหลาบสีขาวในมือ
ผมรับดอกกุหลาบแล้ว ผมคงต้องให้เพลิงตัดใจให้ได้แล้วครับงานนี้ ผมเลยวางหูลง แล้วชวนเพลิงมานั่งที่โต๊ะ
"เพลิงครับ ผมคงไม่สามารถตอบรับความรักของเพลิงได้นะครับ ขอให้เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะครับ"
"เล็กครับ ผมคงบังคับให้เล็กมารักผมได้ แต่ผมสามารถเลือกที่จะรักเล็กต่อไปได้นิครับ"
"ผมจะขอรอเล็กต่อไปครับ ไม่ว่าจะนานแค่ใหน" เพลิงพูดแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องของมันเลย สักวันผมคงจะตอบรักของเพลิงได้ ผมหวังไว้เช่นนั้น ผมกลับไปยกหูเพื่อโทรหาไอ้โชค รอได้สักพักก็มีคนรับสาย ผมเลยขอสายไอ้โชคครับ
"โชคเหรอ กูเอง มึงออกมาหากูหน่อย กูจะรออยู่ Mkนะ"
ผมวางหูไปแล้ว ไอ้ต้น มึงเตรียมรับการตอบแทนของกูได้แล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป
รักทุกๆท่านนะครับ จุ๊บ จุ๊บ
-
:kikkik: :kikkik: :kikkik: รอดูฉากแก้แค้น :3061: :3061:
แต่เพลิงน่าสงสารอ่ะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
งืมๆๆๆ :sad4: :sad4: สงสารเพลิงจัง
ทำไมเล็กไม่เลือกเพลิงเนี่ย :serius2:
เหอๆๆ จะตีกันแล้วๆๆๆ
ต่อครับๆๆๆ
-
ใครรักเรารักตอบ ใครชอบเราตอบแทน
ใครร้ายเราร้ายแสน ให้เหมือนแม้นทำกับเรา
.......................
ลุ้นต่อไปว่าเร่องจะเป็นยังงัยต่อ
-
เรื่องนี้นะเเค่เห็นชื่อเรื่องก็รู้สึกว่ามันจะจบไม่ดีไงก็ไม่รู้ :serius2:
-
ทำไมทำกับเพลิงอย่างนี้ :monkeycry4: เอาใจช่วยเพลิงต่อไป :call:
-
น่าสงสารเพลิงจังเลย.....ไม่เอายกมาทางนี้นะ.... :impress3:
"เล็กครับ ผมคงบังคับให้เล็กมารักผมได้ แต่ผมสามารถเลือกที่จะรักเล็กต่อไปได้นิครับ"
-
:monkeycry4: สงสารเพลิง :sad4:
เล็กจ๋า รักคนที่เขารักเราดีกว่านะ :dont2:
-
สงสารเพลิงด้วยคนนะ :monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4:
เล็กเสน่ห์แรงเกิน มีคนมารุมรักเยอะเกิน ก็ทุกข์ได้เหมือนกันวุ้ยยย :3028:
-
ใครเชียร์เพลิงยกมือขึ้น จะให้เล็กทำไงดีกับเพลิงครับ เป็นกิ๊กดีปะ
**************************************************************
หลังจากวางสายจากไอ้โชค ผมหันหลังเดินกลับขึ้นห้อง
เปิดประตูห้องเข้าไป ไอ้ตี๋ดำมันยังไม่ตื่นเลย ผมมองไปที่ร่างเปลือยเปล่าของมัน มันจะรู้สึกอย่างไรนะ ถ้ารู้ว่าผมจะให้มันเป็นหนึ่งในผู้เล่นเกมนี้
"เฮ้ยหมง กูจะออกไปข้างนอกนะ รอกูก่อนนะมึง"
ผมเดินไปหยิบกุญแจรถมันมาถือไว้ ไอ้หมงมันยกมือปัดไปมาแทนคำตอบ ผมเลยเดินลงมาขับรถของมันไปที่ๆผมนัดกับไอ้โชคไว้ จอดรถเรียบร้อยผมเดินไปที่ร้านที่นัดทันที เดินเข้าไปในร้าน เห็นมันกำลังนั่งทานสุกี้อยู่ ผมเดินไปนั่งตรงกันข้ามมัน
"มึงมีเรื่องอะไรจะคุยกับกูว่ะ แล้วคุยที่ห้องมึงไม่ได้เหรอ"
"กูไม่อยากให้ไอ้หมงรู้เรื่องนี้ โชค กูจะเล่นไอ้เหี้ยต้นมันคืนว่ะ"
"มึงจะเอาไง ไปตีมันคืนเหรอ กูจะช่วยมึงเอง" เลือดรักเพื่อนรุนแรงนะมึง
"แผลที่ร่างกายมันรักษาหายได้ เจ็บไม่นานก็หาย แต่กูจะให้แผลทางใจมันต่างหาก กูจะให้มันจำไปจนวันตาย"
"แล้วมึงจะทำไงว่ะ เล็ก" มันพูดหลังจากเงยหน้าจากถ้วย
"เดี๋ยวมึงก็รู้ แค่มึงทำตามที่กูบอกก็แล้วกัน แล้วมึงก็ไม่ต้องทำหน้าอย่างนี้ด้วย กูไม่ให้มันถึงตายหรอกว่ะ แค่มันจะไม่ลืมไปจนตายเท่านั้น"
มือผมตอนนี้ผมยื่นมาที่หน้าผาก รอยแผลที่มันให้ผม มันต้องได้รับคืนอย่างสาสมแน่ แล้วผมก็เล่าแผนการให้ไอ้โชคมันฟัง จากนั้นผมก็ขอตัวกลับ ก่อนเข้าหอผมก็แวะ
ซื้อข้าวมันไก่ไปให้ไอ้ตี๋ดำด้วย เปิดประตูห้องได้ พ่อตี๋ดำของผม มันนั่งหน้าบูดเป็นตูดเป็ด ในมือมันถือช่อดอกกุหลาบขาว ที่เพลิงให้ผมไว้ในมือด้วย พอมันเห็นผม มันปาดอกกุหลาบลงพื้นทันที
"ของใคร เล็ก ดอกกุหลาบพวกนี้ของใคร กูถามมึงว่าของใคร" มึงจะตะโกนให้มันได้อะไรขึ้นมาว่ะ อยู่กันแค่สองคน
ผมเดินก้มลงไปหยิบดอกกุหลาบขึ้นมา ไอ้หมงมันดึงใหล่ผมทั้งสองข้างให้ตัวผมลุกขึ้น แล้วเอามือข้างหนึ่งมาบีบแก้มผม ให้หันหันหน้าไปหามัน
"เล็กมึงอย่าลืมนะ มึงเป็นของกูแล้ว กูไม่ยอมเสียมึงไปแน่ๆ กูรักมึงจริงๆนะ ฮือๆๆๆ กูรักมึงๆๆๆๆ ได้ยินไหม ฮือๆๆๆ"
ไอ้หมงมันปล่อยโฮ หมงปล่อยมือจากการบีบปากผม มันทรุดลงไปกอดเอวผมไว้ ผมเอื้อมมือไปจับใหล่มัน พยายามดึงให้ร่างของมันขึ้นมา มันยืนขึ้นมาได้ ผมรีบประกบปากมันเลย ผมถอนปากออกจากมัน ยืนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น เหมือนผมส่งกระแสจิตให้ถึงใจมัน
"หมง กูไม่อยากให้มึงคิดมากนะ จะเป็นของใครให้กูไม่ก็สำคัญ สำคัญแค่ว่ากูรักมึงเท่านั้นก็พอ"
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาอีก นอกจากรอยจูบจากไอ้หมง
ขณะที่ผมจูบกับไอ้หมงมัน สายตาผมกับจ้องมองไปที่ดอกกุหลาบที่พื้นเหล่านั้น แล้วทำไหมผมต้องรู้สึกเจ็บแปล๊บๆไปทั้งหัวใจด้วยนะ คืนนั้นผมกับหมงต่างหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน
ตื่นขึ้นมาในวันใหม่ ผมมองไปทั่วห้องก็ไม่เจอไอ้หมงมัน
ห่อข้าวมันไก่ก็ยังอยู่เหมือนเดิม แล้วมันหายไปนะ อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันสักคำ ผมเลยเดินไปอาบน้ำว่าจะไปหาหนังดูสักเรื่องดีกว่า กำลังเดินลงมาข้างล่าง ก็เจอเพลิงนั่งล้างมอไซค์อยู่
"จะไปใหนครับ เล็ก"
"ว่าจะออกไปดูหนังนะครับ อยู่แต่ในห้องมันเบื่อๆนะครับ"
"งั้นผมไปด้วยคนนะครับ กำลังเบื่อๆเหมือนกัน เล็กคงไม่ว่าอะไรนะครับ" มันรีบล้างรถอย่างรวดเร็ว มันจูงรถมาหยุดที่หน้าผม
"ขึ้นรถซิครับ เล็ก เดี๋ยวไปไม่ทันดูหนังนะครับ"
ผมลังเลสักครู่ ก็ก้าวขาขึ้นไปนั่งด้านหลัง ผมรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ผมได้ใกล้ชิดกับเพลิง ผมกับเพลิงเราไปดูเรื่อง
คู่แท้ 2โลก ดูหนังเสร็จ เราไปหนังกินข้าวกันที่ร้านบะหมี่
สั่งมา2ชาม เหมือนเคย เพลิงมันไม่ค่อยทาน
"เพลิงไม่อร่อยเหรอครับ ผมเห็นมากินกับผมที่ไหร่ก็ไม่ค่อยทานเลย"
"อร่อยครับ อร่อยมาก แต่ว่าผมไม่ชอบทานบะหมี่อ่ะครับ"
"อ้าวไม่ชอบก็สั่งอย่างอื่นทานซิครับ" ผมหยุดคีบบะหมี่เข้าปาก หันมาพูดกับเพลิงแทน
"ก็ เล็กชอบทานนิครับ แค่ผมเห็นเล็กทานอย่างมีความสุขผมก็ดีใจแล้วครับ" อึ้งครับ มันทานอะไรไม่ลงเลยจ่ายเงินแล้วขับรถกลับหอกัน ถึงหอผมก็ลาเพลิงเดินขึ้นไปห้องเลย ผู้ายสามคน หมง โชค เพลิง คนที่ผมรักจริงๆคือใครกันแน่ คิดไปคิดมาผมก็หลับไป
***************************
ก๊อก ก๊อก ก๊อก" ผมสะดุ้งตื่นเพราะมีเสียงเคาะประตูห้อง
"เข้ามาได้เลยครับ ประตูไม่ได้ล๊อค"
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" บอกว่าไม่ได้ล๊อค ยังจะเคาะอยู่ได้ หงุดหงิดโว๊ย ผมลงขึ้นเดินไปเปิดประตู เปิดประตูออกมาได้
ไอ้ตี๋ดำครับ มันยืนยิ้มโชว์ฟันขาวของมัน แล้วมันสะพายเป้มาทำไหมว่ะ ผมกำลังงงๆอยู่ มันก็ดึงตัวผมมาจูบทันที่
ไอ้หมง กูยังไม่ได้แปรงฟันนะโว๊ย ถอนปากออกจากมันได้ มันก็ลากผมออกจากห้องเลย ก่อนไปผมก็ไม่ลืมล๊อคห้องครับ มึงจะพากูไปใหนว่ะ มันให้ผมซ้อนท้ายมอไซค์
มันขับพาผมมาที่สถานีรถไฟ ผมเห็นไอ้นุกับไอ้โชคยืนยิ้มรออยู่แล้วครับ ผมหันหน้าไม้หมงมันอย่างงงๆ
"มึง มันต้องทำหน้าเป็นหมางงขนาดนั้น กูไปชวนไอ้นุกับไอ้โชคไปเที่ยวกัน เราสี่คนไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วนะมึง"
ที่แท้ที่มึงหายไปนี้ มึงไปตามไอ้สองตัวนี้เหรอ ผมหันไปมองไอ้นุกับไอ้โชค แม่งมึงสองตัว ผิดกูมิดเลยนะ ผมวิ่งไล่เตะมันสองตัว ไอ้หมงมันก็ได้ยืนหัวเราะ ผมเดินกลับมาหามันทันที เบิ๊ดกระโหลกมันไปที่หนึ่ง
"สนุกมากไหมมึง ปล่อยให้กูคิดมากอยู่ได้คนเดียว"
"ก็กูอยากให้มึงแปลกใจไง นะน่ะอย่าโกรธนะครับ คนดี"
ตอนนี้ไอ้โชคกับไอ้นุ หันมาหัวเราะไอ้หมงแทนแล้ว รถไฟจะออกผมกับมันทั้งสามเลยต้องรีบขึ้นรถ หาที่นั่งได้แล้ว
เราก็นั่งคุยกันอย่างออกรสชาติ
"นุ มึงมาได้ไงว่ะ แล้วร้านมึงใครดูแล"
"ก็ กี้ดิว่ะ จะมาเป็นเมียกูก็ต้องให้เป็นงานหน่อย"
"แล้วพวกมึงจะพากูไปใหนว่ะ แล้วเสือกไม่ให้กูเตรียมตัวเลยนะพวกมึง ดูดิ กูไม่ได้เอาอะไรมาเลย" ผมพูดไปก็จ้องหน้ามันทั้งสามคนไปด้วย
"เอ้อน่า พวกกูไม่พามันไปขายหรอกโว๊ย" ไอ้โชคเอ่ยขึ้นมา กูไม่กลัวหรอกโว๊ยเรื่องขายนะ แต่เรื่องจะมีคนซื้อหรือ
ปล่าวนี้ต่างหากที่กูกลัว ผมคิดเถียงมันอยู่ในใจครับ
เราคุยกันไปเรื่อยๆ ผมกับไอ้หมงนั่งฝั่งเดียวกัน ส่วนไอ้นุกับโชคมันก็นั่งฝั่งตรงกันข้าม คุยกันอีท่าใหนไม่รู้ เสียงเริ่มเงียบลง เงียบลง ในที่สุดผมก็หลับไปเลย กำลังหลับอยู่ดีๆ
มือไอ้หมงมาโอบกอดผม จากด้านหลังผมนั่งตะแคงข้างให้มันครับ แล้วเอาหน้ามาซุกตรงใหล่ผม สัมผัสได้ถึงไออุ่นจากลมหายใจของมัน
"มาผมจะกอดให้หายหนาว หลับให้สบายนะครับ ถึงแล้วผมจะปลุก" ไอ้ตี๋ดำบทจะพูดเพราะ ก็พูดซะ งงมันจริงๆเลย
ผมก็หลับไปในอ้อมกอดของหมง มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน
"ตื่นได้แล้ว ไอ้เล็ก มึงจะนอนถึงใหนว่ะ" เสียงของไอ้ตี๋ดำครับ กูรับอารมณ์มึงไม่ทันแล้วนะ ผมลงขึ้นได้ ป้ายที่ผมเห็นหนองคายครับ มันพาผมมาหนองคาย แม่ไอ้นุเป็นคนหนองคายครับ มันมีบ้านอยู่หลังหนึ่ง แต่ตอนนี้ไม่มีคนอยู่
เพราะย้ายกันไปหมดแล้ว บ้านมันอยู่หลังที่ว่าการ หลังบ้านมันติดแม่น้ำโขงด้วย สมัยก่อนก็เคยมากันบ่อยๆครับ
บิกขี้เกียจไปมาสอง สามรอบ เดินตามพวกมันสามตัวไปหารถครับ ได้สามล้อเครื่องมาคันหนึ่ง ไอ้นุมันบอกให้เค้าไปส่งเราที่บ้านมัน พอมาถึง แยกย้ายกันไปห้องไอ้นุกับไอ้โชคนอนห้องเดียวกัน ส่วนผมเหรอครับ ก้ต้องไอ้ตี๋ดำของผมดิครับ
"หมง มึงไปซื้อแปรงสีฟันให้หน่อยดิ กูไม่ได้เอาอะไรมาเลยง่ะ" มันไปรับผมมา มีแค่เสื้อผ้าที่ใส่ตั้งแต่เมื่อวาน
"ซื้อทำไหม มึงกับกูใช้ด้วยกันก็ได้" ห๊าๆๆๆๆใช้แปรงอันเดียวกัน
"โห้ยมึง หมงมึงจะให้กูใช้อันเดียวกับมึงจริงๆอ่ะ"
"หรือว่ามึงรังเกียจกูว่ะ" ทำหน้าบูดเป็นตูดเป็ดอีกแล้ว
"เอ้อๆใช้กับมึงก็ได้ ชอบทำเป็นงอนนะมึง หัวก็ยังไม่ล้านสักหน่อย"
มันเดินมาลากแขนผมไปที่เตียง แล้วพลักผมลงไปนอน มันล้มมาทับตัวผม ไอ้ตี่ดำ มึงตัวเบามากนะมึง ทับกูอยู่ได้
"ว่ากูชอบงอนเหรอ ยังงี้มึงต้องง้อกูซะหน่อยแล้ว"
มันประกบปากผมหลังจากพูดจบ แต่ว่าไอ้ตี๋ดำมันเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ไอ้หมงกูต้องเป็นฝ่ายง้อมึงนะ แต่ที่มึงทำนะตรงข้ามกันเลย ไอ้ตี๋ดำของผม ส่งลิ้นเข้ามาในปากผมแล้ว ผมก็ส่งลิ้นผมไปทักทายลิ้นมันทันที่ ทั้งดูดลิ้น พันลิ้นกันไปมา จูบกันนัวเนียกันนานทำเท่าไม่รู้ รู้อย่างเดียวมันมีความสุขจัง ขณะที่เมามันกับการจูบไอ้ตี๋ดำอยู่
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"
เราสองคนเด้งออกจากกันอย่างอัตโนมัติ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู
"เฮ้ย มึงสองตัวทำอะไรกันอยู่ว่ะ เร็วๆหน่อยเดี๋ยวร้านข้าวต้มปิดอดแดกนะมึง"
เสียงไอ้นุครับ อยากบอกมัน กูไม่อยากกินข้าวต้มโว๊ย กูอยากกินไอ้ตี๋ดำ ผมกับไอ้หมงเลยต้องรีบอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงมาหาไอ้นุกับไอ้โชค มันสองคนนั่งรออยู่แล้ว ผมใส่ชุดของไอ้หมงมัน รวมทั้งกางเกงในด้วยอ่ะ
ไอ้นุมันพาเราสามคนเดินไป ร้านเค้าอยู่ใกล้ๆมัน เรากินข้าวต้มกันเรียบร้อย ไอ้นุมันก็พาทัวร์ครับ ผมก็จำไม่ค่อยได้นะครับ ว่าเป็นที่ใหน แต่ว่าออกจากตัวเมืองหนองคายออกมา เป็นวัดๆหนึ่ง ที่น่าสนใจคือ รูปปั้นสิ่งก่อสร่างต่างๆ ถ้าใครได้เห็นจะรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ มันไม่เหมือนฝีมือของคนที่จะทำได้ เพราะสิ่งหนึ่งที่ผมจำได้คือ องค์พระพุทธรูปเหนือเศียรมีพญานาคเก้าหัวนั้น มันใหญ่เกือบตึก8ชั้นได้ ไอ้นุมันบอกว่า คนที่นี่เล่ากันว่า เทวดาท่านลงมาช่วยสร้าง เราทั้งสี่เดินดูรอบๆวัด เราก็กลับมาที่บ้านไอ้นุกัน มาถึงก็ตั้งวงกันเลย ไม่ยอมเสียเวลาครับ เรื่องดื่มนี่
ดื่มกันไปก็ร้องเพลงกันไป จะดีแค่ใหนนะถ้าเราหยุดเวลาเหล่านี้ไว้ได้ ผมมองหน้าไอ้หมง กับไอ้โชคสลับกันไปมา
แล้วใบหน้าของคนๆหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในห้วงความคิดของผม
ภาพใบหน้าของเพลิง แล้วทำไหมผมถึงคิดถึงเพลิงขึ้นมานะ กำลังสับสนกับความคิดอยู่นั้นเอง
"เล็ก พวกกูมีอะไรให้มึงว่ะ" ไอ้โชคมันเรียกผม แล้วมันก็หันไปยักคิ้วให้ไอ้นุ กับไอ้หมง แล้วไอ้โชคมันดีดกีตาร์
ไอ้หมงมันก็เริ่มร้องเพลง ผมมองหน้ามันทั้งสาม ใบหน้ามันมีรอยยิ้มส่งกลับมาหาผม
"ไม่คิดเลยสักครั้ง จะรักใครก็ยังไม่เคย ปล่อยวันให้ล่วงเลยทำตัว อย่างที่พอใจ
ไม่รู้ในเหตุผล เมื่อเห็นคนที่รักใคร ต้องเปลี่ยนชีวิตไป ดูไปมันไม่คุ้นเคย
(ได้รู้ในบัดนี้/แต่แล้วมาบัดนี้)ในวันที่ได้พบเธอ กลับได้พบเจอความจริงจึงได้เข้าใจ
ว่าทำไมคนจึงต้องยอม เปลี่ยนตัวเองไปเมื่อรักใคร เพื่อขอให้ในใจ มีคนที่ได้รักจริง
เพิ่งเข้าใจนะ เพิ่งเข้าใจ วันนี้เพิ่งเข้าใจ ว่ารักนั้นทำให้ใจอิ่มเอม
เพิ่งเข้าใจนะ เพิ่งเข้าใจ วันนี้เพิ่งเข้าใจ เมื่อฉันได้เจอเธอ คือคำตอบและความหมาย
(ขอบคุณที่เธอทำให้ทุกๆวันมีความสุข ขอบคุณที่ทำให้ฉันพบกับวันใหม่
และขอบคุณสำหรับทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่าง)
ได้พบความอ่อนไหว สดใสเกินกว่าเคยได้เจอ จากวันที่พบเธอ ฉันเหมือนมองเห็นโลกใหม่
หากรักเป็นอย่างนี้ จะขอยอมทุ่มเทหัวใจเปลี่ยนแปลงชีวิตไป เต็มใจหากว่ามีเธอ
(ได้รู้ในบัดนี้/แต่แล้วมาบัดนี้)ในวันที่ได้พบเธอ กลับได้พบเจอความจริงจึงได้เข้าใจ
ว่าทำไมคนจึงต้องยอม เปลี่ยนตัวเองไปเมื่อรักใคร เพื่อขอให้ในใจ มีคนที่ได้รักจริง
เพิ่งเข้าใจนะ เพิ่งเข้าใจ วันนี้เพิ่งเข้าใจ ว่ารักนั้นทำให้ใจอิ่มเอม
เพิ่งเข้าใจนะ เพิ่งเข้าใจ วันนี้เพิ่งเข้าใจ เมื่อฉันได้เจอเธอ คือคำตอบและความหมาย"
ร้องจบไอ้หมงมันก็ลุกขึ้นมา แล้วจูบผมอีกหนึ่งครั้ง แล้วมันก็กลับไปนั่งที่เดิม ผมมองหน้าไอ้โชคถึงมันจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่แววตามัน ยังคงมีแต่ความเศร้า
"กู ขอให้มึงสองคนรักกันนานๆ เอาชนแก้ว"
ไอ้นุ มันอวยพร เราทั้งสี่ยกแก้วชนกัน เรานั่งดื่มกันไปต่อ ทั้งดื่มและร้องเพลงกันไปเรื่อย บรรยาเหมือนวันวาน วันที่เรายังไม่มีคำว่ารักเข้ามาเกี่ยว
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ
รักทุกๆท่านเหมือนเดิมครับ แต่เพิ่มเติมคือความห่วงใยครับ
-
เล็กคิดจะทำอะไรต้น :kikkik: รอดูเล็กแก้แค้น :110011: :110011:
-
เล็กเริ่มสับสนกับความรู้สึกตัวเองแล้วสิ เพลิงจะเข้ามาอยู่ในใจเล็กได้รึเปล่า :call:
แต่... ถ้ายังตัดสินใจไม่ได้...ขอเก็บเธอไว้ทั้งสองคน :loveu: :loveu: :loveu:
เชียร์เพลิงหง่ะ :110011: :110011:
-
เพลิง สู้ๆ สู้ตาย :piglove2: :piglove2:
เพลิงจงเจริญ :call: :call: :call:
-
ตอนนี้เพลิงจะเข้าไปอยู่ในหัวใจเล็กได้รึยังเนอะ สู้ สู้ นะเพลิง :110011: :110011: :110011:
-
ไหนหว่าแผนแก้แค้นต้น :pigangry2:
:call: ขอเชียร์เพลิงด้วยคน :call:
-
อยากรู้แผนการแก้แค้นไอต้นจัง :pigangry2:
คงดุเดือดเลือดพร่านแน่เลย อุอุ :laugh5:
-
ตอนแรกเชียร์เพลิง อ่านไปอ่านมา . . .
ผมเชียร์โชคค๊าบบบบบบบบ
แอบรักโชคนะ แต่ไม่แสดงออก ไม่ให้รู้หรอก แอบรู้สึกในใจ :yeb:
ปล.ไม่อยากให้แก้แค้นเลยอ่ะ แก้แค้นกันไป-มาปัญหาก็ไม่จบเสียที :impress3:
-
หนับหนุนเม้นต์น้องหมีสุดริ้ด
เพราะเจ้ก็แอบรักน้องหมีเหมือนกัน อิอิ :monkeylove2:
-
ความใกล้ชิด และความดี ย่อมชนะหัวใจที่แข็งแกร่ง
:impress:
-
:impress3:..."อยากเก็บเธอเอาไว้...ทั้งสองคน"... :impress3:
ในเรื่องมีเล็กกะหมง...ในเล้ามีหมีหะเจ๊... :ped144:
-
กร๊าก เลือกกันไม่ถูกแล้วแหะ
****************
ไอ้นุกับไอ้โชคเมาหลับไปแล้ว แต่ผมกับหมงยังไม่เมาเท่าไหร่ ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ระเบียงหลังบ้านไอ้นุ โดยที่มีไอ้หมงเดินตามผมมา ผมนั่งลงเอาขาลงแช่ในแม่น้ำ หมงมันมานั่งข้างๆเอาขาลงแช่น้ำเหมือนกับผม อากาศตอนนี้เย็นมาก มีหมอกหนาทึบ แต่ผมกับไม่รู้สึกหนาวเลย
"หมง มึงแน่ใจแล้วเหรอ เรื่องมึงกับกู" ผมบอกมันแต่สายตากับทอดมองไปสุดริมสายน้ำ ตรงข้ามคงเป็นอีกประเทศ
"กูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่ในใจ แต่ตอนี้กูขอบอกมึงได้เต็มปากเลยว่า กูรักมึง อนาคตกูไม่รู้ แต่ว่าวันนี้ ตอนนี้กูรักมึง"
ผมเหลียวหน้าไปดูหน้ามัน แล้วก็หันกลับไปดูสายน้ำต่อ
หมงมันมาโอบใหล่ผมแล้วเอาหัวมาพิงหัวผม
"เล็ก มึงลืมเรื่องนั้นไปได้ไหม มึงอย่าเอามาเป็นตัวกำหนดชีวิตมึงได้ไหม กูขอล่ะนะ"
ไม่มีคำเอื้อนเอ่ยใดออกจากปากผม นอกจากขอบตาที่รู้สึกว่ามีน้ำอุ่นๆ เอ่อล้นอยู่ หมงกูขอโทษ มันฝังมาในชีวิตของกูแล้ว กูคงลืมมันไม่ได้หรอกนะ
"หมง มึงอย่าไปพูดถึงเรื่องนั้นเลยนะ กูอยากให้มึงรู้ว่า วันนี้กูมีความสุขมาก มีไอ้โชค ไอ้นุ แล้วก็มึง อยู่ข้างๆกู"
ผมกุมมือของหมงอีกข้าง มาวางไว้ใกล้ๆหัวใจของผม
มีคำถามมากมายเกิดขึ้นกับตัวผม จริงๆแล้วผมรักหมงเพราะอะไร แล้วกับโชคผมคิดแค่มันเป็นเพื่อนรักจริงๆเหรอ เพลิงละทำไหมผมต้องคิดถึงเค้าเสมอ คำถามเหล่านี้ยังวนเวียนอยู่กับผม ถึงแม้ว่าตอนนี้ ผมจะอยู่ข้างกายคนที่ผมบอกว่ารักก็ตาม
"หมง กลับเข้าไปในบ้านกัน หมอกเริ่มลงหนาแล้ว เดี๋ยวไม่สบายนะมึง" ผมลุกขึ้นเดินจูงมือหมงมันกลับเข้ามา ไอ้นุกับไอ้โชคยังหลับคาวงเหล้าเหมือนเดิม ผมขอตัวจากไอ้หมง เดินไปหยิบผ้าห่มมาให้มันสองคน ผมก็เดินคู่ไปกับหมงกลับห้องนอน หมงหลับไปแล้วแต่ทำไหมผมยังไม่หลับ หมงมันจะรู้สึกอย่างไรนะ ถ้ารู้ว่าคนที่มันบอกรัก
กลับเป็นคนที่หลอกใช้มัน ผมหันไปหอมแก้มมัน ก่อนกระซิบเบาๆที่หูหมง
"กูขอโทษนะ"
.................
"ตื่นได้แล้วครับ ที่รัก" เสียงกระซิบที่ข้างหูผมเป็นเสียงที่คุ้นเคย
"ขออีก5นาทีนะครับ" ว่าแล้วก็เอาหมอนมาปิดหน้าปิดหูตัวเองจะเลย แต่ไอ้เจ้าของเสียงมันคงไม่เข้าใจภาษาคน
ถึงยังพยายามดึงหมอนออกจากหน้า แถมยังมาจี้เอวผมอีก
"โครม อุ๊ก" มาจากเสียงร่างของมันตกเตียง จากแรงส่งของเท้าผมเอง คนจะนอนดันมากวนโอ๊ย เป็นไงได้โอ๊ยสมใจไหมมึง
"ไอ้เล็ก มึงไอ้คนรักของกู เหี้ยมึงจะหวานเป็นบ้างไหมว่ะ"
ไอ้ตี๋มันลุกขึ้นมาได้ ก็โวยวายใหญ่เลยอ่ะ ผมทำหน้าตายซิ สมน้ำหน้าดันมากวนคนกำลังหลับ
"เอ้า กาแฟครับ ที่รัก จะได้สดชื่นครับ" มันยื่นถ้วยกาแฟร้อนๆ ที่หอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นกาแฟ ปกติมันไม่เคยหวานนิหว่า
"มึงต้องการอะไรว่ะ มาหวานตั้งแต่เช้ากับกู" พูดแล้ว ห่าวส่งท้ายอีกที่นะ ก็คนมันง่วงนิ มันส่งสายตาแปลกๆให้ผมอีก
"ค คื คือว่า กูขออีกครั้งได้ไหมง่ะ กูอยากว่ะ เล็ก"
"พร๊วดๆ" กาแฟที่กำลังจะใหลลงคอผม พ่นออกมาหมดเลย หลังจากที่ไอ้ตี๋ดำพูดจบ มึงจะหวานกับกูทั้งทีเพราะมึงอยากเหรอว่ะ มองหน้ามันเอามือเกาหัว มึงคงคิดว่ามึงทำแล้วน่ารักนะไอ้เหี้ย
"พอๆ เลิกคิดเลยมึง กูยังเจ็บไม่หายเลยว่ะ แต่ถ้าให้กูเอามึงก่อนไม่แน่ะโว๊ย" ผมเดินไปแปรงฟันแล้วก็อาบน้ำ ออกมายังเห็นมันทำหน้าครุ่นคิดอยู่เลย ผมเดินไปเปลี่ยเสื้อผ้าจนเสร็จมันยังนั่งอยู่นั้นล่ะ
"ไอ้หมง คิดอะไรมากว่ะ กูพูดไปอย่างนั้นเอง แม่งอย่าคิดมากมึง กูก็แค่ยังเจ็บอยู่แค่นั้น"
มันเงยหน้ามามองผม สายตามันเด็ดเดี่ยวมาก เหมือนมันตัดสินใจอะไรได้
"ถ้ากูให้มึงเอาล่ะ มึงจะว่าไงเล็ก" กูพูดเล่น หมงมึงเข้าใจคำว่าพูดเล่นไหม
"พอๆเลยมึง แล้วไอ้สองตัวนั้นมันหายไปใหนว่ะ" เปลี่ยนเรื่องด่วนๆครับ กูไม่ ไม่อยากได้มึงนะ แต่ว่ากูยังไม่มีอารมณ์โว๊ย
"มันออกไปเอารถ วันนี้กะว่าจะข้ามไปฝั่งโน้นกัน" ผมมองไปที่นาฬิกา อะไรกันเพิ่งตี 5 เอง
ผมเดินออกมาที่ระเบียงหลังบ้านไอ้นุอีกครั้ง ชอบจังเวลาแบบนี้หมอกและอากาศเย็นๆ มันเหน็บหนาวจนผมต้องเอามือขึ้นมาลูบตามแขนทั้งสองข้าง สายตาก็มองไปที่สุดริมน้ำ แต่ไม่เห็นฝั่งตรงกันข้าม เพราะหมอกมันมากเหลือเกิน
"มายืนแบบนี้ระวังเป็นหวัดนะ หมอกยิ่งลงหนาๆอยู่ด้วย"
พร้อมๆกับคำพูด ไอ้ตี๋ดำมันเอาผ้าห่มมาห่มให้ผม แล้วมันก็แทรกตัวเข้ามาห่มด้วย
"หมงกูกลัวว่ะ กูกลัวว่าวันใหนที่ มึงกับกูต้องเลิกกัน กูคงทนเห็นหน้ามึงไม่ได้"
"กูบอกแล้ว มันเป็นเรื่องของอนาคต ขอแค่วันนี้มึงกับกูมีความสุขก็พอแล้วละ"
"หมง เรื่องไอ้ต้น กูไม่อยากให้พวกมึงเลิกคบกันเพราะกู"
"แต่ว่ามันทำมึงขนาดนี้นะ" น้ำเสียงไอ้ตี๋ดำมันไม่พอใจอย่างแรง
"หมง มันผ่านมาแล้วนะ กูไม่ติดใจหรอกว่ะ" หมงมันนิ่งเงียบไปนานพอสมควร
"ได้เล็ก ถ้ามึงอยากให้เป็นอย่างนั้น" เราทั้งคู่ยิ้มให้กัน
แต่ใครจะรู้ ยิ้มของผมกับไอ้หมงมันจะมีความหมายแตกต่างกัน ไอ้โชคกับไอ้นุไปรถมา เราทั้งสี่ไปเที่ยวข้ามฝั่งกัน ตกเย็นเราก็เดินทางกลับ ตอนที่อยู่บนรถไฟ ขณะที่เรานั่งคุยกันไป ผมขอตัวไปซื้ออาหารกับเครื่องดื่มกับไอ้โชค
"โชค แผนขั้นหนึ่งเรียบร้อยแล้วว่ะ ต่อไปมึงคอยดู ไอ้ต้นแม่งมันต้องกระอักเลือดแน่"
กลับมาถึงเราก็แยกย้ายกันกลับ ไอ้หมงมันมาส่งผมเหมือนเคย ผมเลยนัดมันให้นัดไอ้ต้นไปดื่มเบียร์กันที่ห้าง...กัน ผมเดินไปจะขึ้นหอ เพลิงก็เดินมาหา
"เล็กครับ แม่เล็กโทรมานะครับ นี้ครับโน๊ตผมเก้บเอาไว้ให้" เพลิงเอาโน๊ตให้ผมแล้วหันหลังจะเดินกลับห้อง
"หิวจังเลย กลับมายังไม่ได้ทานอะไรเลย รถก็ไม่มี ใครจะพาไปกินข้าวได้บ้างนะ"
ได้ผล เพลิงหันกลับมา แล้วเดินมาคว้าข้อมือผม เดินไปที่รถของเพลิงที่จอดอยู่ มันให้ผมนั่งท้ายแล้วซ้อนไปร้านบะหมี่หน้าซอย พอถึงร้านเพลิงก็สั่งบะหมี่มา เค้าเอาวางให้แล้ว ผมก็นั่งดูบะหมี่สลับกับมองเพลิงไปยังไม่ทาน
"เล็ก ทำไหมไม่ทานละครับ บ่นว่าหิวไม่ใช่เหรอครับ"
"ใครจะทานลงครับ คนพามาไม่ยิ้มแบบนี้"
ผมแซวเพลิง อยากให้เค้าอารมณ์ดี ยิ้มแย้มขึ้นมาบ้าง
ผมชอบมองเพลิงเวลายิ้ม หรือหัวเราะมากกว่า ตอนนี้
ตอนที่ทำหน้าอมทุกข์อย่างนี้
"ยิ้มแล้วครับ ผมยิ้มแล้ว เล็กทานซะนะครับ ระวังจะเป็นโรคกระเพาะนะครับ" ผมยิ่งทานไม่ลงไปกันใหญ่ ยิ่งใกล้ชิดเพลิงมากเท่าไร ผมยิ่งรู้สึกว่าผมผิดกับหมงและโชคมาก แต่ในทางกลับกัน ยิ่งผมห่างจากเพลิงเท่าไร ผมยิ่งคิดถึงเค้า ผมกำลังทำอะไรอยู่กันแน่
"สวัสดีครับ แม่" ผมทักทายแม่หลังจากเดินเข้ามาในบ้านแล้ว
"ไง เจ้าตัวดี ถ้าไม่โทรไปหาคงไม่ยอมกลับมาบ้านละซิ"
"แม่อ่ะ ผมกลับมาแล้วก็บ่น แล้วเจ๊ๆไปใหนกันหมดล่ะครับ"
"ไปงานบวชกันหมดนะ แล้วกินอะไรมาหรือยัง "
นี้ละครับแม่ผม ถึงจะบ่นยังไงก็ยังห่วงผมเหมือนเดิม
"กลับมาบ้านแล้ว ก็ไปไหว้พ่อเค้าหน่อยนะ เล็ก"
ผมเดินไปหยิบธูป แล้วเดินไปที่รูปของผู้ชาย คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อผม ผมไหว้เสร็จก็ดินขึ้นห้องนอนไปทันที
ผมอยากรู้จริงๆว่าความรักของคนที่เป็นพ่อมีให้ลูกมันเป็นอย่างไร แล้วทำไหมภาพเหล่านั้นมันถึงไม่เคยมีในความทรงจำของผมเลย โอบกอดที่ใครๆว่าอบอุ่น มันเป็นอย่างไร
"กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ" ผมหยิบโทรศัทพ์ขึ้นมา
"เล็กเหรอ มึงอยู่ใหนว่ะ 6โมง กูจะไปรับ" เสียงไอ้ตี๋ดำครับ
"อยู่บ้าน เดี๋ยวกูกลับนะ กินข้าวเป็นเพื่อนแม่ก่อน รอเจ๊ๆกลับมาด้วย" ผมบอกมันไป เพราะวันนี้นัดมันไปดื่มเบียร์กันที่ห้าง... แต่ตอนที่ผมตอบมัน เสียงผมมันสั่นๆ
"มึงร้องให้อีกแล้วเหรอ มึงยังไม่ลืมใช่ไหม กูบอกแล้ว กูรักมึงนะ มึงรอเดี๋ยวนะ อย่าเพิ่งวางสายล่ะ" มันเงียบหายไป แตผมได้ยินเสียงเหมือนมันกำลังหาอะไอยู่สักอย่าง
"เล็ก มึงฟังนะ" เสียงที่ผมได้ยินคือ
"อยู่ตรงใหนรู้ไว้มีคนที่ห่วงอยู่ อยากให้รู้ฉันรักเธอเช่นเคย
จากกันไปนานเพียงใหน ฉันรักเธออย่างเคย พร้อมจะเอ่ยๆคำว่าเข้าใจ
เจ็บเพียงใหน ฉันพร้อมยังยอมจะเจ็บกว่า เหนื่อยและล้าแค่ใหนในรักใหม่
กลับมาหาฉันสักครั้ง ฉันพร้อมจะปลอบใจ แล้วเมื่อไหร่อยากร้างก็ลากัน
กลับมาหาสักครั้งถ้าเธอสับสน กลับมาค้นพบรักแท้ในรักฉัน
กลับมาซับน้ำตา มาลืมความไหวหวั่น ถ่ายเทฝันในคืนวันที่ร้ายแรง
อยู่ตรงใหนรู้ไว้มีคนที่เจ็บกว่า เหมอมองฟ้าหารักไปทุกแห่ง
อยู่ตรงใหนคืนมาหา หาฉันยามอ่อนแรง ฉันจะแบ่งแบกทุกข์ในใจเธอ
กลับมาหาสักครั้งถ้าเธอสับสน กลับมาค้นพบรักแท้ในรักฉัน
กลับมาซับน้ำตา มาลืมความไหวหวั่น ถ่ายเทฝันในคืนวันที่ร้ายแรง
อยู่ตรงใหนรู้ไว้มีคนที่เจ็บกว่า เหมอมองฟ้าหารักไปทุกแห่ง
อยู่ตรงใหนคืนมาหา หาฉันยามอ่อนแรง ฉันจะแบ่งแบกทุกข์ในใจเธอ
กลับมาหาฉันสักครั้ง ฉันพร้อมจะปลอบเธอ น้ำตาเอ่อกับฉันคนเดียวพอ"
"มึงยังมีกูที่รักมึงอยู่นะ เล็ก" ผมวางสายไป พร้อมๆกับน้ำตา หมงกูขอโทษ ผมลงมาช่วยแม่ผมทำอาหารรอ เจ๊ๆ
ผมทานข้าวกับแม่และเจ๊ๆเสร็จ ผมก็ขึ้นรถกลับหอ ผมหันกลับไปมองที่รูปใบนั้น รูปของคนที่ได้ชื่อว่าพ่อของผม คนที่ผมแสวงความอบอุ่น โอบกอดจากเค้า แต่ทำไหมๆๆๆๆๆๆ ผมถึงไม่เคยได้รับ
-
ไม่กล้าอ่านต่ออ่ะ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
เพลิงอย่าเศร้านะ :piglove2: :piglove2:
-
อึดอัดว้อยยยยยยยยยยย :serius2: :serius2: :serius2:
สงสารหมดเลย เล็ก เพลิง หมง โชค :monkeycry4:
-
เอาละซี เชียร์เพลิงนะ แต่เริ่มสงสารหมง ถูกเล็กใช้เป็นเครื่องมือ :sad4:
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนเลย :haun2:
-
ในที่สุดเล็กก็มีเพลิงอยู่ในส่วนลึกของหัวใจและ ถึงยังเป็นจุดเล็กๆก็ยังดีกว่าไม่มีเลย เชียร์เพลิงต่อไป :110011: :110011: :110011:
-
กลับมาหาฉันสักครั้ง ฉันพร้อมจะปลอบเธอ น้ำตาเอ่อกับฉันคนเดียวพอ"
เพลิงสู้ๆ....แต่ก็สงสารหมงอ่ะ.... :impress3: :impress3:
-
โห . . . เล็กหลายใจ
ชิส์ๆ เกลียดคนหลายใจ :pigangry2:
:ped149: :ped149:เชียร์โชคคร๊าบบบบบบบบบบ :ped149: :ped149:
-
ไม่รู้จะเชียร์ใครดีอ่ะ :confuse:
เฮ้อ ...
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
บ้ากันไปแว้วอ่ะ ทำไงดี คิกคิก
****************
แล้วก็ได้เวลาดำเนินตามแผนการของผมจนได้ ผม ไอ้ตี๋ดำและไอ้โชค มานั่งดื่มเบียร์กันอยู่ในห้าง... มีเพื่อนไอ้ตี๋ดำอีกสอง สามคน และที่สำคัญ ไอ้ต้น หมงกับผมนั่งติดกัน ส่วนไอ้ต้นมันนั่งตรงกันข้าม เรื่องที่ผมกับไอ้หมงคบกัน
มีไม่กี่คนที่รู้ เรานั่งดื่มกันตามปกติ คุยเฮฮากัน หยอดตู้เพลงฟังไปดื่มเบียร์ไปด้วย แต่ก็มีบ้างที่ไอ้ตี๋ดำ มันเอามือมาโอบผม กุมมือผม หรือไม่มันก็จะหอมแก้ผม ผมลอบมองหน้าไอ้ต้นมัน มันสลดลงทุกครั้งที่ไอ้ตี๋ดำมันทำหวานใส่ผม อันนี้มันเพิ่งเริ่มต้นเองไอ้ต้น ไอ้หมงยิ่งมานัวเนียผมมากเท่าไร ผมก็ยิ่งสะใจ ผมอยากให้มันเจ็บเข้าไปถึงขั้วหัวใจ แต่ทุกครั้งผมต้องแปล๊บที่หัวใจเช่นกัน เมื่อมองไปที่ใบหน้าของไอ้โชค มันไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า แววตาของมันต่างหากที่ทำให้ผมมีความรู้สึกผิด ผิดที่ไม่น่าจะดึงมันมาร่วมรับรู้ในการแก้แค้นของผม ไอ้ต้นมันขอตัวไปห้องน้ำ ผมไม่ปล่อยโอกาสซ้ำเติมมันแน่นอน ผมเลยขอไปเป็นเพื่อนมัน
ขณะรอมันล้างมืออยู่ที่อ่าง
"ไงต้น มึงรู้สึกเป็นไงมั้ง แต่กูว่ามึงต้องรีบทำใจให้ได้เร็วๆนะมึง" ผมพูดยังไม่ทันเสร็จ ไอ้ต้นมันมากระชากคอเสื้อผม
"มึงจะเอาไงกับกู" ไอ้ต้นเริ่มคลั่งซะแล้ว ไม่ได้ แผนผมเพิ่งเริ่มเท่านั้น ผมยิ้มให้มันก่อนที่จะค่อยๆดึงมือมันออกจากคอเสื้อของผม
"กูว่ามึงอย่าใช้กำลังจะดีกว่า มึงน่าจะรู้ถ้ามึงมีเรื่องกับกูตอนนี้ ไอ้หมงมันจะเลือกช่วยใคร" ผมเดินทิ้งมันไว้ในห้องน้ำหลังจากพูดจบ เกมนี้เพิ่งเริ่มไอ้ต้น มึงต้องเจอมากกว่านี้
"เล็กครับ ผมเมาแล้วอ่ะ กลับกันนะครับ" ไอ้ตี๋ดำเริ่มอ้อนแล้วครับ เรียกเสียงโห่ฮาจากเพื่อนๆมัน
"กลับก็กลับครับ แต่หมงกลับกับเพื่อนนะครับ ผมจะให้โชคไปส่งดีกว่า หอโชคอยู่ใกล้กว่านะครับ"
มันทำหน้าบูดอีกแล้ว งอนอะไรหนักหนาว่ะมึง
"อย่างอนดิครับ กูไม่ง้อนะโว๊ย แม่งเบื่อว่ะ มีแฟนขี้อ้อนแบบนี้ หาแฟนใหม่ดีกว่า"
ได้ผลครับ มันหันขวับมาทันที่ สายตามัน สุดยอดครับ
ถ้าสายตาของมันฆ่าผมได้คงฆ่าผมไปแล้วละครับ
"มึงลองดูดิ กูรักของกู กูจะอ้อนบ้างไม่ได้เหรอ"
"ครับๆๆไอ้คุณที่รัก เดี๋ยวพรุ่งนี้ มึงก็มาหากูก็ได้นิ อีกตั้งอาทิตย์กว่าจะเปิดเทอม"
กว่าจะได้แยกย้ายกัน เกือบจะได้ทะเลาะกับมันจนได้
ก่อนกลับผมหันไปยิ้มเยาะเย้ยให้ไอ้ต้นมันเจ็บช้ำอีกครั้ง โชคมันขับรถมาส่งผมที่หอ ผมเลยให้มันมานั่งคุยกันก่อน
"โชค มึงลำบากใจมากไหม กูไม่อยากให้มึงต้องมาอึดอัดไปด้วยนะ เกมนี้ที่จริงไม่มันเกี่ยวกับมึงเลย"
ผมไม่อยากให้มันต้องมาเจ็บปวด ถึงผมอยากจะให้ไอ้ต้นมันเจ็บปวด แต่วันนี้ผมก็ได้รู้ว่า ไอ้โชคมันก็เจ็บปวดด้วย
"กูทนได้ เพื่อคนที่กูรัก มึงไม่ต้องคิดมาก ถ้ากูไม่ใหว
จริงๆกูจะบอกมึงเอง แต่มึงต้องระวังตัวด้วยว่ะ กูกลัวไอ้ต้นไม่จะไม่แค่อยู่เฉยๆ"
"มันไม่กล้าทำอะไรแน่ มึงไม่ต้องห่วง"
"งั้นกูกลับก่อนนะ ระวังตัวด้วย กูไปล่ะ"
"โชคดีว่ะ เจอกันพรุ่งนี้โว๊ย"
ไอ้โชคมันขับรถไปแล้ว ผมก็จะเดินขึ้นหอ แต่อยู่ๆผมก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะหน้าหอต่อ ทุกๆครั้งที่ผมกลับบ้าน
ผมจะต้องมีความรู้สึกอย่างนี้กลับมากับผมด้วยเสมอ
"เล็กยังไม่ง่วงเหรอครับ" ผมหันไปที่เจ้าของเสียง เพลิงนั้นเอง ในมือถือกีตาร์มาด้วย
"ยังครับ พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยครับ แล้วเพลิงละครับ"
"ผมนอนไม่หลับนะครับ เลยจะมานั่งเล่นกีตาร์"
"พอดีเลยครับ ผมอยากฟังเพลงอยู่พอดี เพลิงเล่นให้ผมฟังได้ไหมครับ ถ้าไม่รบกวนเกินไปนะครับ"
เพลิงเดินมานั่งข้างๆผม แล้วยกกีตาร์เตรียมจะเล่น
"ไม่รบกวนเลยครับ สำหรับเล็กผมยินดีเสมอ"
เพลิงก็นั่งเล่นกีตาร์พร้อมกับร้องเพลงไปด้วย ผมมองเพลิง
มันก็มองตอบผม แต่สายตามันฉายแววความสุขอย่างมาก
เพลิงเล่นกีตาร์ไปเรื่อยๆ จนมาถึงเพลงๆหนึ่ง มันทำให้ผมตัวชา เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่ลำคอ ความรู้สึกที่ผมอยากสลัดให้มันหลุด มันกลับมาหาผมอีกครั้ง
" อาจจะมี บางทีฉันดูสับสน มีใครบ้างไหมสักคน ยอมทนรับฟังเรื่องราว
บ้านที่มี บางทีก็เหมือนไม่มี มันคือนรกดีดี บางทีฉันก็ปวดร้าว
เฝ้าอิจฉา ดูใครเขาพร้อมครอบครัว ทำไมฉันมีแต่ตัว หวาดกลัวไม่รู้เรื่องราว
รู้บ้างไหม ในหัวใจ มันร้องหาใครสักคน คอยปรึกษา คอยเข้าใจ ไม่ขอมากไปกว่านี้
18ฝน 18หนาว มันร้าวในใจสิ้นดี อย่าลืมฉัน อย่าเดินหนี วันนี้ หัวใจสับสน
เกิดกำแพง กำแพงที่มองไม่เห็น ปิดใจฉันแสนจะชา เย็น เหมือนไม่มีจิตใจ
เกิดปัญหา ปัญญาก็มีแค่นี้ ผ่านฝนแดด18ปี เป็นทางแยกอันตราย
อาจจะเหมือน อนาคตฉันไม่มี ใครใครเขามอง ไม่ดี แต่ใครจะรู้ข้างใน
รู้บ้างไหม ในหัวใจ มันร้องหาใครสักคน คอยปรึกษา คอยเข้าใจ ไม่ขอมากไปกว่านี้
18ฝน 18หนาว มันร้าวในใจสิ้นดี อย่าลืมฉัน อย่าเดินหนี วันนี้ หัวใจสับสน
รู้บ้างไหม ในหัวใจ มันร้องหาใครสักคน คอยปรึกษา คอยเข้าใจ ไม่ขอมากไปกว่านี้
18ฝน 18หนาว มันร้าวในใจสิ้นดี อย่าลืมฉัน อย่าเดินหนี วันนี้ หัวใจสับสน
รู้บ้างไหม ในหัวใจ มันร้องหาใครสักคน คอยปรึกษา คอยเข้าใจ ไม่ขอมากไปกว่านี้
18ฝน 18หนาว มันร้าวในใจสิ้นดี อย่าลืมฉัน อย่าเดินหนี วันนี้ หัวใจสับสน"
ขอบตาผมเริ่มอุ่นๆจากน้ำใสๆ ทุกๆครั้งที่ผมฟังเพลงนี้
ผมจะนึกถึงเค้าเสมอ ผมโหยหาความรักจากเค้า ความอบอุ่น แต่สำหรับผม สิ่งที่มีในความทรงจำ คือ การถูกตี ผมไม่รู้ว่าผมชาชินกับสัมผัสที่ไม้มันกระทบร่างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ทุกครั้งที่ผมเห็นพ่อของใครๆอุ้มลูกเค้า ผมจะสะท้อนในใจ เค้าเคยอุ้มผมบ้างหรือเปล่า เค้าเคยนึกหรือเปล่าว่ามีผมเป็นลูกอีกคน ผมไม่เคยได้รับคำพูดชื่นชมจากเค้าสักครั้ง ทุกอย่างที่ผมทำสำหรับเค้ามันคงไม่เคยจะดีเลย แม้แต่วันสุดท้ายของเค้า ผมก็ยังไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเค้าเป็นครั้งสุดท้าย คิดถึงเรื่องนี้ผมก็จะต้องปล่อยน้ำตาเสมอ เพลิงหยุดเล่นแล้วรีบเอามือมาโอบผมแล้ว
กระชับร่างผมให้เข้ามาหาร่างของเพลิง
"อย่าร้องนะครับคนดี ผมจะอยู่ข้างๆเล็กนะครับ"
ผมได้แต่ปล่อนโฮร้องให้อยู่อย่างนั้น ผมกอดร่างของเพลิง เหมือนมันจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายสำหรับผม ทุกครั้งที่ผมอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ ผมจะรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเสมอ
เพลิงค่อยๆดันหน้าผมให้เงยขึ้น แล้วชัดน้ำตาให้ผมอย่างแผ่วเบา ผมได้แต่จ้องมองใบหน้าของเพลิง แววตาแห่งความห่วงใย ความรักผมเห็นมันอยู่ในแววตาของเค้า เพลิงโน้มหน้าลงมา ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของริมฝีปากของเค้า มันอบอุ่นและอ่อนโยนเหลือเกิน
................
ผมหยุดร้องแล้วแต่ว่ายังคงกอดร่างของเพลิงอยู่ ใบหน้าผมก็ยังคงซบที่หน้าอกของเค้า
"เพลิงผมขออยู่อย่างนี้อีกสักครู่นะครับ" ผมไม่อยากจะออกจากร่างที่ผมกอดอยู่เลย
"ครับ อยู่อย่างนี้ก็ดี เล็กรู้ไหม ผมมีความสุขมากเลยครับ"
ผมกอดเพลิงไปได้อีกสักพัก เพลิงก็ดันตัวผมออก แล้วเอื้อมมือไปหยิบกีตาร์ และหันมาจูงมือผม เราทั้งคู่เดินมาหยุดที่หน้าห้องของผม ผมผละออกจากเพลิงเพื่อเปิดประตูห้อง
"เพลิงจะเข้ามาก่อนไหมครับ" ผมเอ่ยถามเพลิง แต่ตัวผมกับเดินไปที่เตียงนอน เงียบไม่มีเสียงตอบรับ พลันก็มีมือมาโอบกอดผมจากด้านหลัง ใบหน้าของเพลิงเกยอยู่บนบ่าของผมเสียงหายใจของเพลิงรดอยู่ข้างๆใบหูผม
"เล็กครับ คืนนี้ผมขอนอนที่นี่นะครับ" ผมก็ได้แต่พยักหน้าให้เพลิง
ตอนนี้เราทั้งคู่นอนอยู่บนเตียงของผม ผมนอนหันหลังให้เพลิง ผมอบอุ่นเหลือเกินในอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้
ถึงแม้ว่ามันจะทดแทนสิ่งที่ผมโหยหาไม่ได้ แต่ผมกลับไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของเพลิง
"เล็กครับ เล็กตื่นได้แล้วนะครับ" เสียงของเพลิงปลุกผม พร้อมกับเขย่าที่แขนผมเบาๆ ผมสลึมสลือตื่นขึ้นมา ผมมองให้เพลิงกำลังนั่งข้างๆผม บนใบหน้ามีรอยยิ้มให้
"เล็กไปอาบน้ำเร็วๆนะครับ ผมจะรอ" ผมดูนาฬิกา อะไรเพิ่งหกโมงเช้าเอง แต่ก็นะครับเดินไปอาบน้ำในห้องน้ำ
ออกมาแต่งตัวเรียบร้อย เพลิงก็ลุกขึ้นมาจูงมือผมออกจากห้อง เดินลงมาที่รถมอไซค์ที่จอดรออยู่ข้างล่าง เพลิงให้ผมซ้อนท้ายแล้วขับออกไป เพลิงขับรถเร็วมาก คงเพราะเพลิงเค้าขับรถแข่งอยู่บ่อยๆนั้นเอง อากาศช่วงเาหนาวมาก ผมต้องกอดเพลิงตลอดเสันทางที่เพลิงขับไป
"ถึงแล้วครับ เล็ก ผมว่าเล็กต้องชอบแน่ๆเลยครับ"
ผมมองไปรอบๆ มันเป็นป่าครับ ผมได้ยินเสียงน้ำด้วย
"ที่นี่ ที่ใหนครับเพลิง" ผมถามเค้าพลางก็ก้าวเท้าเดินไปตามเสียงน้ำที่ได้ยิน
"น้ำผุดทับลาวครับ มาครับเดี๋ยวผมจะพาเล็กไปดู"
เพลิงกุมมือผมให้เดินไปด้วยกัน ผมสังเกตุว่า เช้าๆแบบนี้ก็มีคนมากันแล้ว ร้านขายของกินดื่มก็มี เพลิงพาผมมาถถึงที่เค้าเรียกว่าน้ำผุด มันเหมือนบ่อน้ำ แต่มีน้ำผุดขึ้นมาตลอด น้ำผุดออกมาแล้วใหลไปตามเสันทาง น้ำใสสวยมาก ผมถอดเสื้อกำลังจะเดินลงไปดู เพลิงจับแขนผมอย่างเร็วดึงผมกลับมา
"ระวังครับเล็ก มันลึกมากนะครับ"
"ครับเพลิง ผมจะระวังตัวนะครับ" ผมเดินเลี่ยงออกจากบ่อน้ำผุด แล้วเดินไปต้องสายน้ำที่ใหลแทน ผมนั่งลงแล้วเอาเท้าหย่อนลงไป ผมจะรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้สัมผัสสายน้ำ
"เล็กครับ ผมไปซื้อกาแฟให้นะครับ"
ผมมองตามร่างของเพลิงที่กำลังวิ่งขึ้นไปที่ร้านค้า แล้วผมก็หันกลับมานั่งดูน้ำที่ใหลไปตามสายต่อไป
-
เพลิง หมง โชค เล็ก สงสารทุกคนเลย
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ชอบเพลิง ชอบเพลิง :loveu: :loveu: :loveu: แล้วก็เชียร์เพลิงต่อปายยยย :impress2: :impress2: :impress2:
-
สงสารทุกคนครับ :monkeysad:
แต่ผมรักโชคที่สุดในเรื่องนี้ครับ :give2:
-
เพลิงเท่าน้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :serius2: :serius2: :serius2:
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
สงสารโชคจริงน่ะเนี่ย :monkeycry4:
เพลิงก็ดีอีก :monkeysad: จะเชียใครดีเนี่ย (ไม่ขอเชียหมงน่ะ เอิ้กๆๆ)
-
:serius2: งุนงงสับสน ม่ายรู้จาเชียร์ใครดี :seng2ped:
-
หากรักคือทุกข์ แล้วสุขคืออะไร
หากรักคือการเสียใจ แล้วทำไมใจต้องการ
-
รักหนอรัก...ใยเจ้าถึงทำหั้ยคนเป็นได้ขนาดนี้... :dont2: :dont2:
-
ชาตินี้จะเจอไหมอย่างเพลิง กระซิกๆ
ผมไปเที่ยวสามวันนะครับ เจอกันวันอังคารนะครับ
*********************************************************
ภาพเบื้องหน้าผมตอนนี้คือ ภาพของคนที่มาเที่ยวเล่นน้ำพักผ่อน มีทั้งมากับเพื่อนและก็ครอบครัว ยิ่งเห็นภาพเหล่านั้น ผมยิ่งสะท้อนใจมากขึ้น ผมพยายามสะกดอารมณ์
ผมยิ่งสะกดมันเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกว่าผมยิ่งต้านทานมันไม่ใหว ขณะที่ทำนบน้ำตาผมกำลังจะพังทลายลง มีแก้วกาแฟร้อนๆ ยื่นมาให้ผมตรงหน้า ผมรับมันมาจากมือของเพลิง เพลิงมานั่งลงข้างๆผม เราทั้งคู่ต่างมองดูภาพผู้คนเล่นน้ำและนั่งทานอาหารกันไป
"เล็ก ผมอยากให้เล็กมีความสุขนะครับ" แม้เพลิงจะพูดกับผม แต่เราทั้งคู่ก็ยังมองภาพเหล่านั้นอยู่ ถึงจะเป็นคำพูดง่าย แต่เมื่อมันออกมาจากปากของเพลิง มันกลับทำให้ผมอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
"เพลิงครับ ดูครอบครัวเค้าแล้ว ผมว่าอิจฉาดีนะครับ"
ผมชี้มือให้เพลิง มองดูที่ครอบครัวๆหนึ่ง พ่อ แม่ ลูก ช่างเป็นครอบครัวที่น่าอิจฉาจริงๆ
"ไม่มีอะไรน่าอิจฉาหรอกนะครับ เล็ก ถ้าเรามีความสุขกับตัวเองให้ได้" เพลิงหยุดพูดแล้วจิบกาแฟไป
"ความสุขเราสามารถสร้างมันเองได้"
"แล้ว เพลิงไม่อยากมีชีวิต ครอบครัวเหมือนเค้าเหรอครับ"
เราดื่มกาแฟหมดแล้ว ก็ยังนั่งเอาขาจุ่มน้ำเล่นกันทั้งสองคน เพลิงจับมือผม มากุมไว้
"หากผมจะมีครอบครัว ผมต้องมีครอบครัวกับคนที่ผมรัก"
เพลิงหันหน้ามามองผม สายตาที่เค้ามองผม มันมีแต่แววตาแห่งคำว่ารัก
"สักวัน เพลิงจะต้องได้เจอกับคนที่เพลิงรัก และอยากใช้ชีวิตร่วมกับเค้าแน่นนอนครับ"
"ถ้าหากว่าผมจะบอกว่า ผมเจอคนๆนั้นแล้ว เล็กจะว่าไงครับ"
"เล็กครับ ผมอยากใช้ชีวิตร่วมกับเล็กนะครับ ถึงเราจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ว่า ผมมั่นใจว่า ผมรักเล็ก"
ผมก้มหน้าไม่กล้าที่จะสบตาเพลิงเลย ความรู้สึกมันสับสนไปหมด ผมอาจจะรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่อยู่กับเพลิง แต่มันคือรักหรือเปล่า
"ผมรอได้นะครับ เล็กยังไม่ต้องตอบผมตอนนี้ว่าคิดกับผมยังไง ขอให้ผมได้รัก ได้อยู่ใกล้ๆเล็กบ้าง ผมไม่เรียกร้องอะไรทั้งนั้น แล้วเลิกทำหน้าเศร้าได้แล้วครับ ป่ะไปเล่นน้ำกัน"
เพลิงดันตัวขึ้น จะยื่นมือมาดึงผมขึ้น เราเดินไปเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ผมลืมเรื่องต่างๆไปจนหมด เราเล่นกันจนเหนื่อย เพลิงเลยชวนผมกลับ พอมาถึงหอเพลิงขอตัวไปอาบน้ำ ผมก็เดินมาขึ้นห้อง รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ ไอ้ตี๋ดำมันยืนอยู่หน้าห้องผม ลืมไปเลย นัดให้มันมาหาที่ห้อง หน้าตาอย่างกับโกรธใครมาเป็นปีๆ ผมยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ ผมเดินผ่านหน้ามันแล้วเปิดประตูเข้าห้องทันที มันเดินตามเข้ามา มันยืนดูผมเปลี่ยนเสื้อ จนผมเปลี่ยนเสร็จ
"มึงไปใหนมา แล้วทำไหมตัวถึงเปียกแบบนี้" มึงเป็นบ้าอะไรว่ะนี้ ไอ้ตี๋ดำ
"ก กุ กูไปน้ำผุดมาว่ะ"
ผมพูดจบ มันเดินมาหาผมทันที่ ผมหลับตาลงในความคิด มันต่อยผมแน่ๆ แต่ผิดคาดครับ มันเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว มา มาเช็ดหัวให้ผม เช็ดไปมันก็บ่นไป
"ว่ายน้ำก็ไม่เป็น ยังอยากไปเล่นน้ำอีก คราวหน้าอยากไปก็บอก กู กูจะพาไปเอง มึงรู้ไหมกูเป็นห่วงนะโว๊ย"
มันซึ้งนะครับ คนที่เรารัก มาบอกว่าห่วงเรา ผมเอื้อมมือไปจับมือ ที่กำลังเช็ดผมให้ผมอยู่ ผมมองสบตามัน ผมค่อยๆบรรจง จูบมันที่ริมฝีปาก
"กูรักมึงว่ะ หมง" ผมพูดหลังจากจูบมัน มันยิ้มตอบให้ผม
แล้วเร่งให้ผมออกไปกับมันได้แล้ว มันบอกจะพาผมไปสวนบ้านเพื่อนมัน สงสัยผมคงเจอช่วง ชีพจรลงเท้านะครับ ไอ้ตี๋ดำจูงมือผมลงมาที่รถมัน แล้วขับพาผมออกไปเลย ถึงสวนเพื่อนไอ้ตี๋ดำ เพื่อนๆมันต้มไก่กินกันครับ
มันก็ดื่มกันรออยู่แล้ว สายตาผมเหลือบไปมองที่ร่างๆหนึ่ง ไอ้ต้น ผมเดินลงไปนั่งพร้อมไอ้ตี๋ดำของผม จงใจที่จะนั่งติดๆไอ้ต้นด้วย เพื่อนๆไอ้หมงกลุ่มนี้ผมสนิทอยู่พอควร
ผมกับไอ้หมงเลยหวานกันได้ตามสะดวก ดื่มไปได้สักพักผมลุกขึ้นดึงตัวไอ้หมงให้เดินตามมา ออกห่างจาก กลุ่มเพื่อนมันไม่ไกลเท่าไหร่ พอที่ผมจะทำอะไรแล้ว ไอ้ต้นมันมองเห็น ผมโน้มหน้าไอ้หมงมาจูบ โดยผมให้ไอ้หมงมันหลังให้กลุ่มเพื่อนมัน ผมจูบไอ้หมงไปสายตาก็มองหน้าไอ้ต้นไปด้วย มันจ้องผมเขม็ง มึงคงจะโกรธมากซินะ แล้วผมก็พากันกลับมานั่งลงดื่มเหล้ากันต่อ เพื่อนๆมันก็แซวบ้าง
สักพักไอ้ต้นมันลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ ผมก็ลุกตามมันไปทันที่ ผมเห็นมันยืนอยู่ใต้ต้นมะม่วง ผมเดินเข้าไปหามัน
"ต้น มึงร้องให้เหรอ เป็นไงว่ะ เดี๋ยวมึงต้องเจอมากกว่านี้แน่" มันง้างหมัดกำลังจะพุ่งมาแล้ว
"เอาซิว่ะ ถ้ามึงกล้าจริง กูเป็นอะไร มึงคงรู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับมึง"
มันหยุดกำปั้นที่กำลังจะเข้าที่ใบหน้าผม มันหันไปชกต้นไม้แทน ผมเดินหันหลังกลับไปที่กลุ่มของไอ้หมง ผมได้ยินเสียงสะอื้นของมัน แต่ผมไม่สนใจหรอก มันต้องเจ็บมากกว่านี้อีก
-
เล็กแอบน่ากลัวง่ะ :kikkik: :kikkik:
ปล.เที่ยวให้สนุกนะ :yeb:
-
เล็กน่ากลัวอ่ะ การอภัยเป็นลาภอันประเสริฐนะ แต่เฉพาะกับบางคน ฮ่าๆๆๆ :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
สงสารต้นอ่ะ ผมเข้าใจความรู้สึกของต้นนะ :monkeysad2:
เชียร์โชคเสมอครับ เพราะเพลิงผมจะเก็บไว้เอง :laugh3:
พี่เรย์เที่ยวให้สนุกนะครับ :yeb:
-
:angry2: สะใจจริงๆว้อยยยย :laugh5: อาวให้หนักเยยย :impress:
-
หึหึหึ แอบสะใจเล็กๆ :haun5: :haun5:
เที่ยวให้หนุกนะคับคุณบลู :yeb: :yeb:
-
สงสารเพิงที่ซู้ด...... :dont2: :dont2:
แต่เล็กเริ่มน่ากลัวแล้วนะเนี่ย... :impress:
-
เที่ยวให้หนุกๆนะเรย์ :yeb:
***************************************************************************************
ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกๆท่านนะครับ ที่ให้ความเมตตรา
เข้ามาอ่านและรีให้กำลังใจครับ ผมตื้นตันใจมากครับ
ไม่ขอเอ่ยนามเป็นรายบุคคลนะครับ แต่อยากให้ทุกๆท่านรับรู้ว่า ทุกๆท่านอยู่ในใจผมเสมอครับ ทุกๆอย่างมันมีเหตุและผลในตัวมันเองนะครับ
มาต่อครับ
หลังจากวันนั้น ไม่ว่าผมกับไอ้หมงไปใหนกัน หากมีไอ้ต้น
ผมจะยิ่งแสดงตัวว่าผมกับไอ้หมงรักกันมากแค่ใหน ช่วงที่ผมไปใหนต่อใหนกับไอ้หมง ผมก็ห่างๆจากเพลิงเหมือน
กัน ยิ่งผมเห็นไอ้ต้นเจ็บปวด ผมก็ยิ่งพยายามทำให้มันเจ็บปวดมากขึ้น เปิดเทอมมาได้เกือบเดือนแล้ว ไอ้หมงก็มารับผมไปดื่มเบียร์ที่ห้าง..เกือบทุกวัน ผมเพิ่งสังเกตุว่า ไอ้ต้นมันผอมลง หน้าตามันหมองเศร้ามาก เกมของผมใกล้จะจบลงได้ซะที่ หลังจากดื่มเบียร์เสร็จ กำลังจะแยกย้ายกัน ผมเดินไปกระซิบไอ้ต้นมัน
"ต้น มึงรู้หรือยัง การที่ต้องทนเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่กลับคนอื่น มันเจ็บปวดแค่ใหน มึงเคยทำให้กูเจ็บ กูก็จะให้มึงได้รับมันบ้าง"
ไอ้ต้นมันมองหน้าผมแต่ไม่พูดอะไร มันเดินไปที่รถแล้วขับออกไป ไอ้หมงมันเดินมาถามว่าผมคุยอะไรกับไอ้ต้น
"เปล่านิ แค่บอกให้มันขับรถดีๆแค่นั้น"
ไอ้หมงมันไม่ติดใจอะไร มันขับรถมาส่งผมที่หอแล้วมันก็กลับหอมันไป ผมเดินมาได้ยังไม่ทันขึ้นห้อง
"เล็ก กูมีเรื่องจะคุยกับมึง" ผมหันไปมองเจ้าของเสียง ไอ้โชค ผมสาวเท้าเดินไปหามันที่โต๊ะหน้าหอ
"มึงมานานแล้วเหรอว่ะ" ผมนั่งตรงกันข้ามกับมัน
"ก็พอสมควรว่ะ เล็กกูว่ามึงพอได้แล้วมั้ง แค่นี้กูว่าไอ้ต้นมันเจ็บพอแล้วล่ะมึง"
"โชคกูขอเวลาอีกนิดเถอะว่ะ แล้วกูจะหยุดทุกอย่างเอง"
โชคมันรู้ครับว่าผมบอกหยุดคือหยุด แต่ตอนนี้ผมขอเวลามันอีกนิดเดียว ขออีกนิดเท่านั้น มันมาชวนผมไปเที่ยวเมืองกาญ ผมก็ตกลง มันเลยขับรถกลับไป ผมจึงกลับเพื่อพักผ่อน ผมเหมือนจะลืมเพลิงไปเลย
เที่ยงวันต่อมาผมก็นั่งกินข้าวกับไอ้โชค แต่วันนี้มีเจ๊บีกับพี่เก่งมานั่งกินด้วย เรากินไปคุยกันไป ส่วนมากเราก็คุยกันเรื่องทั่วไป อยู่ๆไอ้ตี๋ดำมันก็เดินมาหาผมที่โต๊ะ
"เล็ก กูมีเรื่องจะคุยกับมึง ไปกับกูเดี๋ยวนี้"
น้ำเสียงและสีหน้ามัน ผมเห็นแล้วก็รู้ว่ามันต้องอารมณ์ไม่ดีแน่ ผมเลยล่ำลาเจ๊บี พี่เก่ง แล้วก็ไอ้โชค ผมรีบเดินตามมันไปที่รถ ผมอยู่กับมันบนรถ ถามอะไรมันก็ไม่ตอบ มันพาผมมาหอเก่ามัน หอไอ้ต้น มันจอดรถได้ก็มาจับข้อมือแทบจะเป็นกระชากให้ผมเดินตาม มันพามาที่หน้าประตูห้องๆหนึ่ง
พอเปิดประตูได้ ภาพที่ผมเห็นคือไอ้ต้นมันนอนอยู่บนเตียง
ที่ข้อมือมันมีผ้าพันเอาไว้ด้วย ผมมองร่างไอ้ต้นแล้วหันกลับไปมองหน้าไอ้หมง
"พลั๊ก" สิ้นเสียง ผมรู้สึกชาบนใบหน้า ภาพของคนที่ผมโหยหาอ้อมกอดของเค้า ภาพที่เค้ากระหน่ำไม้มาที่ร่างผม
"มึงพอใจยังห๊าเล็ก ไอ้ต้นมันเป็นขนาดนี้มึงพอใจหรือยัง"
เสียงไอ้หมง มันตะโกนใส่หน้าผม ผมค่อยเอาลิ้นไปสัมผัสในช่องปาก ได้รับรู้รสชาติของๆเหลวบ้างอย่าง
ภาพที่ผมถูกเค้าขังไว้ในห้องมืดคนเดียว มันผุดขึ้นมาอีกครั้ง
"กูไม่คิดเลยนะ ว่ามึงจะโหดร้ายได้ขนาดนี้ กูคิดว่าการที่กูรักมึง มันจะทำให้มึงลืมเรื่องเก่าๆไปได้"
ใจผมมันกระตุกเมื่อได้ฟังคำนี้ออกจากมัน
"มึงรักกูเพราะมึงสงสารกูใช่ไหม กูมันคงน่าเวทนามากซิ
กูมันก็เหี้ยอย่างนี้ละ" ผมตะโกนตอบกลับมัน ไอ้หมงมันยืนอึ้ง
ผมหันหลังเดินจากมัน วูบหนึ่งผมมองไปที่ร่างของไอ้ต้น ผมไม่คิดว่าจะให้มันเป็นอย่างนี้ ผมรู้สึกแย่มาก แต่แล้วผมก้รู้ว่าผมคิดผิด เมื่อผมเห็นไอ้ต้นมัน ยิ้มเยาะเย้ยมา
ผมคงยอมแพ้มันแล้วละครับ ผมเดินผ่านร่างไอ้หมงมา
เหมือนมันจะพูดอะไร แต่ผมไม่สนใจแล้ว ผมรีบก้าวเท้าออกจากหอไอ้ต้นอย่างรวดเร็ว ผมเดินมาถึงใหนไม่รู้ ผมทรุดตัวลงอย่างหมดแรง ผมสูดลมหายใจให้ลึกที่สุดที่จะทำได้ ผมเรียกมอไซค์วินแถวนั้นให้ไปส่งผมที่หอ
ถึงหอผมรีบวิ่งขึ้นห้องทันที่ ผมนั่งอยู่ที่เตียง ผมคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ ตั้งแต่ผมเด็กๆ ภาพที่ผมโดนเค้าตี ภาพที่ผมต้องไปอยู่กับเจ๊ ผมที่ผมนั่งมองดูคนอื่นๆที่มีพ่อคอยดูแล
ยิ่งคิด น้ำตาผมก็ยิ่งใหล เค้าคงไม่เคยคิดว่าผมเป็นลูกเลย
เพราะขนาดวันสุดท้ายของเค้าผมยังไม่มีโอกาส ได้กราบเท้าเค้าครั้งสุดท้าย ถึงเจ๊กับเฮียจะเลี้ยงดูผมมา ให้ทุกอย่างที่ผมต้องการ แต่ก็ทดแทนความรักที่ผมโหยหาจากคนที่ได้ชื่อว่าพ่อสำหรับผมไม่ได้เลย ผมเป็นคนที่โหยหาความรัก ผมจึงห่วงของที่ผมรักทุกอย่าง แต่วันนี้ผมรู้แล้ว หมงมันเวทนาผมนั้นเอง ผมค่อยๆหลับตาลงผมกับน้ำตาที่มันยังใหลอยู่
ผมค่อยๆรู้สึกตัวเมื่อ มีมือมาลูบหน้าผม ผมลืมตาขึ้นมา
ไอ้โชคมันนั่งข้างๆร่างของผม แค่เพียงผมเห็นหน้ามัน น้ำตาผมมันก็ใหลออกมาอีกครั้ง ผมโผไปกอดมัน
"โชค กูเหนื่อยแล้วว่ะ ไม่มีใครรักกูเลยจริงๆ"
โชคมันไม่พูดอะไรเลย มันดันร่างผมให้ออกแล้วเช็ดน้ำตาให้ผม
"มึงยังมีกู มีแม่และพี่ๆมึงอยู่นะ เล็ก" มันดันร่างผมให้กลับลงไปนอนอีกครั้ง
"มึงนอนเถอะ กูจะอยู่ข้างๆมึงเอง" ผมกลับตาลงอีกครั้ง
ผมหลับไปพร้อมกับกุมมือไอ้โชคไปด้วย
หลังจากวันที่ไอ้หมงมันชกผมแล้ว ผมก็ไม่เห็นมันมาหาผมอีก ผมเริ่มทำใจได้แล้วบ้าง แม้มันจะเจ็บแต่ผมต้องการคนที่รักผม ไม่ใช่แค่สงสารหรือเวทนา ผมกับไอ้ดคและเพลิงมาเที่ยวเมืองกาญกัน เราตกลงว่าจะค้างกันสองคืน เรามาค้างกันที่แพ เราเที่ยวกันอย่างสนุก แต่ในใจผมกับมีแต่ความเศร้า ตกกลางคืน เรามานั่งดื่มเรากันในแพ ยิ่งดื่มเข้าไป ผมกลับยิ่งคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นพ่อ หรือไอ้หมง สุดท้ายก็ไม่มีใครรักผมเลย ผมอยากให้ไอ้ต้นมันเจ็บปวด แล้วเป็นผมเองที่ต้องเจ็บ ยิ่งคิดผมยิ่งเครียดมากขึ้น
"เล็ก" เสียงของเพลิงปลุกให้ผมหลุดออกจากความคิด
ผมมองที่มือตัวเอง แก้วเหล้าที่ผมถืออยู่หายไป กลับมีของเหลวสีแดงๆหยดลงสู่พื้นห้องแทน เพลิงมันค่อยๆแกะนิ้วมือผมออก เผยให้เห็นเศษแก้วและบาดแผลที่มีเลือดใหลออกมาไม่หยุด แต่แปลกผมไม่รู้สึกเจ็บที่มือ ไอ้โชคมันเดินขึ้นไปขอยากับเจ้าหน้าที่ ทำแผลให้ผมเสร็จ มันให้ผมทานยา แล้วก็ให้นอนบนที่นอนมีผมนอนตรงกลาง ผมหลับไปพร้อมๆกับทั้งสองคน
ผมลืมตาขึ้นมา มองดูร่างของผู้ชายทั้งสองคน ผมลุกขึ้นอย่างช้าๆ พยายามเดินให้แผ่วเบาที่สุด ผมเดินมาหยุดมองสายน้ำ ผมนั่งลงเอาเท้าลงไปที่แม่น้ำ ทุกๆครั้งที่ผมทุกข์ใจ ผมชอบที่จะนั่งแช่น้ำ มันทำให้ผมสงบลงอย่างประหลาด
"ผมนั่งเป็นเพื่อนนะครับ" เพลิงพูดแล้วเดินมา แล้วนั่งลงข้างๆผม เพลิงเอามผ้าห่มมาคลุมร่างของเราทั้งคู่
ภาพของไอ้หมงตอนที่เราไปเที่ยวบ้านไอ้นุ มันกลับมาหลอกหลอนผมอีกครั้ง เพลิงโอบใหล่ผม ดึงให้ผมไปซบใหล่ของเพลิง ไม่มีคำพูดใดๆนอกจากเสียงหายใจของเราทั้งคู่ ผมรู้ผมจะปลอดภัยแน่ๆเมื่ออยู่กับผู้ชายคนนี้ ผมหลับตาลงอีกครั้ง ผมจะต้องลืมไอ้หมงให้ได้ ถึงมันจะเป็นผู้ชายคนแรกที่ผม รัก
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ
ขอบคุณ ขอบคุณครับ
-
เพลิงของผม.....น่ารักที่สุด.....เป็นคนดีสุดๆ.... :impress3: :impress3:
-
เล็กเจ็บ ต้นก็เจ็บ คิดว่าหมงก็เจ็บเหมือนกัน :เศร้า1: :เศร้า1:
เพลิงกับโชค เป็นคนดีที่ชู๊ด :monkeysad:
-
:loveu: เหอๆๆ ในที่สุด เพลิงก้อต้องได้เปงพระเอก 555++
จริงๆก้อสงสารหมงนะ แต่ก้อ สมควรๆๆ
ต่อครับๆๆ
-
ลืมหมงไปเถอะคับ
ไม่อยากบอกเลยว่าผมไม่ชอบหมงมาตั้งแต่แรกแล้ว เหอะๆๆ :เฮ้อ:
-
อืมมม ทุกอย่างมีเหตุผลในตัวของมัน ....
เห็นด้วยคับ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตอนนี้เล็กจะรับเพลิงเป็นแฟนมั้ย ลุ้น ลุ้น :loveu: :loveu: :loveu:
-
มาต่อแล้วครับผม
หลังจากกลับจากกาญ ผมก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิม เช้าไปเรียนเที่ยงก็ไปกินข้าวกับไอ้โชค เจ๊บี บางที่ก็มีพี่เก่งมาแจม เป็นบางครั้งคราวบางคราว ถึงจะเจอไอ้หมงด้วยความบังเอิญ ผมแค่พยักหน้าและส่งยิ้มให้มันเท่านั้น ถึงในหัวใจจะเจ็บทุกครั้งที่พบเจอมัน ผมก็ต้องทนให้ได้ ผมต้องตัดใจจากมันให้ได้ วันหยุดผมเดินทางกลับบ้าน ไปโดยไม่ได้บอกเพื่อนๆสักคน แม้แต่ไอ้โชคและเพลิง ถึงบ้านเจอเจ๊อยู่บ้านพอดี เลยชวนแกออกไปร้านไอ้นุด้วยกัน
ถึงร้านไอ้นุ ทักทายมันแล้วก็พาเจ๊ไปนั่งตรงที่ประจำ
"เจ๊ว่าเล็กซูบลงนะ เรียนหนักหรือเปล่า"
"ไม่หรอกเจ๊ เล็กก็เป็นอย่างนี้ละ เจ๊ก็คิดมาก"
"เจ๊เป็น เจ๊ของเล็กนะ มีอะไรก็เล่า"
ผมตัดสินใจเล่าเรื่องต่างๆให้เจ๊ฟัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพ่อ หรือเรื่องที่ผมรักไอ้หมง เรื่องที่ผมแก้คืนไอ้ต้น ผมเล่าจบเจ๊แกก็นั่งนิ่งไปเลย
"เล็ก เจ๊รู้ เรื่องพ่อยังไงเค้าก็เป็นพ่อเรานะ เจ๊ แม่ และเฮียก็พยายามแล้วนะ สิ่งที่เจ๊และพี่คนอื่นๆให้เล็กมันทดแทนกันไม่ได้ แต่เล็กก็ได้ทุกอย่างเหมือนคนอื่นๆนะ เจ๊ถามเล็กนะ เล็กรู้สึกขาดอะไรไหม"
จริงอย่างที่เจ๊พูด ถึงผมจะขาดความรักจากเค้า แต่ความรักที่แม่เจ๊และพี่ๆคนอื่นมอบให้ผม มันมากมายเหลือเกิน
"ในบ้านไม่มีใครว่าอะไรหรอกนะ เล็ก เรื่องที่จะรักใครหรือทำอะไร ขออย่างเดียว เรื่องเรียนอย่าทิ้ง มันเป็นอนาคตของเล็กเอง อย่าไปคิดแค้นหรืออะไรใครเลย ไม่เคยมีใครมีความสุขจากการแค้นกัน"
"ครับเจ๊ ต่อไปนี้เล็กจะไม่ทำให้แม่เจ๊และพี่ๆเป็นห่วงอีกแล้วครับ"
"ถ้าเงินไม่พอก็โทรมาบอกนะ เรื่องเที่ยวดื่มเหล้าเหมือนกัน เจ๊ไม่ว่าหรอกนะ แต่อย่าให้เสียสุขภาพละ"
ผมกับเจ๊นั่งคุยกันเรื่องอื่นๆอีกจนค่ำ ผมขอตัวอยู่คุยกับไอ้นุต่อ เจ๊เค้าเลยกลับไปก่อน
"อย่ากลับดึกนะ เล็ก แต่ถ้าเมาก็นอนบ้านนุนะ นุเจ๊ฝากเล็กด้วยนะ เจ๊กลับก่อนนะ" เจ๊ผมหันมาบอกไอ้นุก่อนจะกลับ
ถึงผมจะรับปากเจ๊ไปแล้ว แต่จะให้ผมทำได้ทันที่มันคงไม่มีทาง ไอ้นุสั่งงานลูกน้องแล้วมานั่งคุยกับผมต่อ
"นุกูถามจริงๆเถอะว่ะ มึงคบกูเพราะกูน่าสงสาร เวทนากู"
"เพี๊ยะ" ผมยังพูดไม่จบ ไอ้นุก็ส่งฝ่ามือมาตบหน้าผมเลย
"มึงคิดอะไรเหี้ยๆแบบนี้ กูเป็นเพื่อนมึงเพราะมึงคือมึง เวลาที่มึงกับกูคบกันมา มึงยังไม่รู้อีกเหรอไงห๊า"ไอ้นุมันขึ้นเสียง ใส่ผม
"กูขอโทษว่ะ กูสับสนไปหมดแล้ว" ผมคิดอย่างนี้ได้ไงนะ
ไอ้นุมันเคยทิ้งผมที่ใหน ผมคงเป็นคนที่แย่จริงๆ
ไอ้นุมันเดินมาตบบ่าผมเบาๆ
"มึงอย่าคิดมาก ชีวิตยังต้องไปอีกไกล กูอยากเห็นมึงเป็นเหมือนเดิม เป็นคนร่าเริง สนุกสนาน"
"กูจะพยายามว่ะ นุกูรักมึงนะ"
"กูก็รักมึงเพื่อนรัก"
"เอ้าชนแก้ว เพื่อมิตรภาพโว๊ย" เราสองคนยกแก้วกำลังจะชนแก้วกัน
"มึงสองตัวลืมกูแล้วเหรอ" เสียงไอ้โชคนั้นเอง มันตะโกนพร้อมๆกับเดินเข้ามาหาผมสองคน ข้างๆมันไอ้เพลิงก็เดินมาด้วย
"มึงกลับบ้านไม่ชวนกูเลยนะมึง แล้วนี้แดกเหล้ากันแค่สองคนมันจะสนุกได้ไง มาๆวันนี้ไม่เมาไม่เลิกโว๊ย"
เราทั้งสี่ดื่มเหล้ากันไปเหมือนเดิมไอ้โชคบอกไอ้นุไปเอากีตาร์มา มันเล่นเพลงไปดื่มไป แต่วันนี้มี เพลิงมันสลับกันเล่นด้วย ผมรู้แล้วครับ ว่าการที่เรายึดติดกับอะไร มันไม่ได้ทำให้เรามีความสุขเลย อย่างน้อยๆผมก็ยังมีคนที่รักและห่วงใยผมอยู่ คืนนั้นเราเมาหลับไปที่โต๊ะกันทุกคน
ตื่นมาผมรีบกลับบ้านเลย ที่บ้านผมเจอทั้งแม่ และพี่ๆคนอื่นๆ บ้านคือที่ให้ความอบอุ่นผมได้เสมอ เราทานข้าวกัน
พูดคุยกัน ทุกๆคนยังรักและห่วงใยผมเสมอ ก่อนกลับหอ
ผมเดินไปจุดธูปแล้วใหว้พ่อ ขอบคุณครับพ่อ ที่ทำให้ผมได้เกิดมา ให้ผมได้พบเจอกับความสุข ผมจะเข็มแข็งครับ
ไอ้โชคและเพลิงขับรถมารับผมที่หน้าบ้าน ก่อนจะถึงหอผมบอกให้ไอ้โชคขับรถไปห้าง... ไปถึงผมชวนมันไปดื่มเบียร์ ผมรู้แล้วละครับ ว่ามันต้องมา ผมนั่งคนละโต๊ะกับมัน
เราสามคนนั่งดื่มกันได้สักพัก มันเดินมาหาผม
"เล็ก ก กุ กู" มันอึกอัก
"ไม่เป็นไรว่ะหมง กูเช้าใจ มึงกลับไปดูแลคนของมึงเถอะ"
"แต่ว่ากู" ก่อนที่มันจะพูดอะไรอีก ผมรีบชิงพูดก่อนมัน
"อย่าเลย หมง อย่าพยายามอีกเลย มึงกลับไปถามใจมึงให้แน่นอนก่อนดีกว่า กูเหนื่อยแล้วว่ะ"
ผมพูดเสร็จก็ชวนไอ้โชคกับเพลิงกลับทันที่ ไม่สนใจที่มันกำลังพยายามจะพูดอะไรอีก ผมไม่ได้อยากดื่มเบียร์หรอกครับ แต่ผมต้องการมาพูดกับไอ้หมงให้เรียบร้อย ผมไม่อยากให้มันมาค้างคาใจผมอีก
-
น่านไง มันต้องยั่งงี้ ได้ดั่งใจจริงๆ :laugh5:
รักเพลิงแต่เชียร์โชค :ped149:
-
เจ๋งคับพี่ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
เชียร์เพลิง ๆๆๆ :loveu: :loveu: :loveu:
-
เหนื่อยก็พักบ้างนะเล็ก :impress: :impress:
ปล.เชียร์เพลิง :yeb:
-
เหอๆๆ อะไรกันนี่
น่าสงสารเล็กจัง ทำไมชีวิตเจอแต่เรื่องแบบนี้เนี่ย
:3024: ต่อครับต่อ
-
ตั้งแต่กลับมาจากบ้าน ผมกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม แต่ผมยังคงคิดถึงไอ้หมงเสมอ ยิ่งพยายยามตัดใจจากมัน ยิ่งทำให้ยิ่งคิดถึง หรือว่ารากความรักที่ผมมีให้มัน ฝังลึกลงไปในก้นบึ้งของหัวใจผมซะแล้ว ยิ่งพยายามหลบมันกลับยิ่งเจอ
ผมไม่ได้โกรธนะครับ ที่มันเคยทำร้ายผม แต่ผมอยากรู้เหตุผลก็แค่นั้น แล้วผมก็ได้รับรู้ในวันหนึ่ง เมื่อไอ้โชคกับเพลิงมาชวนผมไปคาราโอเกะ ปกติผมต้องเป็นคนชวนพวกมัน เอ้าเมื่อมันชวนทั้งที่ผมก็ไปซิครับ ไปถึงผมทั้งร้องทั้งดื่ม ปลดปล่อยอารมณ์เต็มที่
"ป่านนี้เขาคงเฝ้าคอยเอาใจกันทั้งวัน ป่านนี้เขาคงออดอ้อนรำพันกันทั้งคืน
ก็คงเหมือนวันที่เธอบอกฉันจะไม่ลืม แต่เธอก็ลืมและเธอก็กลายเป็นของใคร
ป่านนี้ฉันควรจะลืมว่าเราเคยรักกัน ป่านนี้ฉันควรจะลืมถ้อยคำตามสัญญา
ที่ตัวฉันเอง จะไม่ต้องทนทรมาน แต่มันก็ตามติดตาติดใจ นานแสนนาน
เธอกับเขา ก็คงเหมือนเราเคยเคย รู้ว่าเคยยังไงยิ่งทรมาน
เธอกับฉัน ไม่ควรรักกันเกินเลย รักที่เคยเลยคืนย้อนมา ทรมาน"
อยู่ๆผมก็ร้องเพลงนี้ได้ไงไม่รู้ คงเป็นเพราะผมคิดถึงมันอยู่ก็ได้ ร้องจบผมก็นั่งลงดื่มต่อ ผมแทบจะสำลักเหล้าที่กำลังดื่มลงคอ เมื่อได้ยินเสียงคนที่กำลังร้องเพลงต่อจากผม
"นาน..นานเท่าไร เราสองคน
มี...กันและกันในหัวใจ วันคืนที่มันล่วงเลย
ไม่เคยทำร้ายเราได้ นานวันเท่าไรก็ยิ่งผูกพัน
เธอคือสายลม ยามฉันร้อนใจ
เธอ...คือแสงไฟ ยามฉันสิ้นทาง
ถึงแม้...ไม่มีเหมือนใคร ฉันภูมิใจเธอทุกอย่าง
มันคงไม่มีทาง ที่สองเราจะเปลี่ยนไป
กว่าจะรวมตัวมาเป็นรักนั้น...เราทุ่มเทเท่าไร
จะให้พังทลายลงไป ไม่มีทาง
ขอ...ให้รักเรานี้คงอยู่...เรื่อยไป
นานตราบฟ้าและดินมลาย
ทาง...แสนไกล เราจะฝ่า...ข้ามไป
ขอสัญญา สิ่งที่เธอให้มา จะรักษา...ด้วยหัวใจ
(จะเก็บไว้นานๆ)
กว่าจะรวมตัวมาเป็นรักนั้น...เราทุ่มเทเท่าไร
จะให้พังทลายลงไป ไม่มีทาง
ขอ...ให้รักเรานี้คงอยู่...เรื่อยไป
นานตราบฟ้าและดินมลาย
ทาง...แสนไกล เราจะฝ่า...ข้ามไป
ขอสัญญา สิ่งที่เธอให้มา จะรักษา...ด้วยหัวใจ
(จะเก็บไว้นานๆ)
ขอ...ให้รักเรานี้คงอยู่...เรื่อยไป
นานตราบฟ้าและดินมลาย
ทาง...แสนไกล เราจะฝ่า...ข้ามไป
ขอสัญญา สิ่งที่เธอให้มา จะรักษา...ด้วยหัวใจ
(จะเก็บไว้นานๆ)"
ผมจ้องเขม็งไปที่ร่างของคนที่ร้อง ผมหันไปจ้องที่หน้าไอ้โชคกับเพลิงทันที่ มันสองคนหลบหน้าผม ผมวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างแรง
"ถ้ามึงสองคนอยาช่วยกูจริงๆ มึงก็น่าจะรู้ กูอยากลืมมัน"
ผมลุกขึ้นจากโต๊ะ มันสองคนลุกขึ้นตามผม ผมชี้หน้ามันสองคน มันกลับลงไปนั่งเหมือนเดิม ผมเดินออกมาที่สวนของคาราโอเกะ สวนที่นี้เค้าปลูกต้นไผ่ไว้ด้วย แปลกกว่าที่อื่นมากๆ ผมยืนมองภาพต้นไผ่เหล่านั้น พลางสูบบุหรี่ไปด้วย ภาพต้นไผ่กำลังลู่ไปตามลม ทำให้ผมอดที่จะคิดถึงคนๆหนึ่งไม่ได้ คนๆที่ผมพยายามลืมเค้าให้ได้
"มายืนคนเดี๋ยวระวังมีคนมาฉุดนะมึง" ผมหันไปหาเจ้าของเสียง ผมรีบหันหลังเดินหนีมันทันที่ มันวิ่งมาจับมือผมไว้
"มึงฟังกูบ้างได้ไหม ฟังจบแล้ว มึงจะไปกูจะไม่ห้ามมึงแล้ว"
"มึงจะพูดอะไร พูดมาเลย" เมื่อหนีมันไม่ได้ ผมต้องฟังแล้วละ
"กูรักมึง กูขอโทษที่ทำร้ายมึง กูไม่อยากให้มึง เป็นแบบนี้
กูรักมึงต้องที่มึงเป็นมึง กูไม่เคยสงสารหรือเวทนามึง"
"หมงมึงเห็นต้นไผ่พวกนั้นไหม มันแข็งแกร่งนะ แต่ว่ามีลมพัดมา มันก็ลู่ไปตามสายลม มันก็เหมือนกับมึง"
"มึงอยากรู้ไหม กูรักมึงตรงใหน ก็ตรงที่มึงเป็นคนใจอ่อน เห็นความสำคัญของคนอื่นเสมอ การที่มึงบอกรักกู มันเพราะอะไร"
หมงมันเงียบไป แต่ตอนนี้ผมมีบางอย่างมาจุกที่คอหอยผมแล้ว
"กูอาจจะทำรุนแรงกับมึง แต่ก็อยากให้มึงรู้ไว้ กูก็เจ็บไม่แพ้มึงหรอกนะ"
"มือข้างนี้ใช่ไหม ที่กูทำร้ายคนที่กูรัก"
ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร ไอ้หมงมันพุ่งกำปั้นไปที่กำแพง
มันชกไปที่กำแพงไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่มันชกไปเรื่อยจนมือมันมีเลือดอาบ ผมวิ่งไปคว้าข้อมือมันไว้ น้ำตาผมมันใหลออกมา มันเจ็บมากกว่าที่เห็น มันเจ็บ
"หมง มึงหยุดเลยนะ มึงเจ็บแค่ตัว แต่กูเจ็บไปทั้งหัวใจมึงรู้ไหม"
ผมพยามหยุดมัน แต่มันสลัดผมจนหลุด มันยังคงชกกำแพงอยู่ต่อไป ผมลุกขึ้นแล้วชกมันไปเต็มๆแรง ได้ผลมันหยุด แล้วมองหน้าผม
"มึงคิดว่ากูจะโกรธมึงได้เหรอห๊า ไอ้หมง แต่กูเสียใจมากกว่า"
ผมบรรจงจับมือที่มีแผลของมันขึ้นมาดู ยิ่งเห็นเลือดมันใหลออกมา น้ำตาผมยิ่งใหลออกมา
"กู ขอโทษนะเล็ก มึงเป็นคนที่กูรัก กูไม่อยากให้มึงต้องทำแบบนั้น กูอยากให้มึงเป็นเหมือนเดิม"
"มึงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว กูจะพาไปทำแผล"
ผมพามันไปทำแผลที่โรงพยาบาล ตลอดทางผมยอมรับ ว่าผมตัดใจจากมันไม่ได้จริงๆ
"มึงรู้ได้ไงว่ากูจะมาเที่ยววันนี้" ผมถามมันหลังจากที่มันทำแผลเสร็จ
"ไอ้โชคมันโทรไปบอกกู" ผมเลยพามันกลับมาที่ร้าน ตอนนี้ ที่โต๊ะผมบรรยากาศซีเรียสมาก จากสนุกสนานเราก็เงียบ ผมมองไอ้โชคกับเพลิง ส่งสายตาบอกมันว่า พรุ่งนี้พวกมึงต้องมาคุยกับกู
ผมเป็นคนขับรถไปส่งไอ้หมงที่หอมัน ผมกลายเป็นพยาบาลจำเป็นให้มัน
"เล็ก มึงกับกูกลับมาเหมือนเดิมเถอะนะ" มันบอกผม ตอนนี้มันนอนบนเตียงเรียบร้อยแล้ว
"แล้วเรื่องไอ้ต้นละ " ผมยังพูดไม่จบ ไอ้หมงมันใช้แขนข้างที่ไม่เจ็บ ดึงผมลงไปนอนกับมันที่เตียง
"มึงไม่ต้องพูดถึงคนอื่น แค่ให้มึงรู้ว่ากูรักมึงคนเดียวก็พอ"
ผมนอนนิ่งในอ้อมกอดของมัน
"เล็ก มึงลืมเรื่องในอดีตเถอะนะ" มันกระซิบข้างๆใบหูผม
"กูลืมไปหมดแล้ว" ผมตอบเสร็จ มันดันร่างผมให้หันไปหามัน แล้วจูบผม
"เล็ก กูดีใจนะที่มึงคิดได้" มันไม่พูดอะไรต่อ เราจ้องตากัน จนเราหลับไปทั้งคู่
-
ไม่อาวนะ อย่ากลับไปนะเล็ก :dont2: :dont2: :dont2:
แล้วเพลิงล่ะ :monkeysad2: :monkeysad2:
-
คืนดีกันแล้วววว :-[
ยังไงกันว๊าาา เดี๋ยวคบเดี๋ยวเลิก เฮ้อ จะมีเลิกกันอีกป่าวเนี่ย
ปล.อุตส่าห์จิ้นไปแล้วแต่สรุปคือหลับด้วยกันทั้งคู่ กรำ :serius2:
ปล.เชียร์โชครักเพลิง :give2:
-
สับสน สับสน :serius2: :serius2: :serius2:
ตกลงหมงจะยังไงกันแน่ :angry2: เดี๋ยวบอกรัก เดี๋ยวไปห่วงคนอื่นมากกว่า :angry2: :seng2ped:
เชียร์เพลิงดีกว่า :call: :call:
-
มันตัดใจยากขนาดนั้นเลยเหรอความรัก เค้าทำให้เจ็บแล้วไม่จำ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แล้วเพลิงกะโชคล่ะ :เศร้า1: เศร้า
แต่ก็เชียร์เพลิงต่อไป :loveu: :loveu: :loveu:
-
ผมตื่นแล้วรีบไปที่ตลาดอย่างรวดเร็ว ไปซื้อข้าวมันไก่ให้ไอ้ตี๋ดำมัน ผมกลับมาจากตลาดมันคงหลับอยู่บนเตียง
แปลกใจตัวเอง ตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้น มุมมองความรักของผมก็เปลี่ยนไป จากที่เห็นความรักเป็นการแย่งชิงและทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บปวด แต่บัดนี้ผมกับเข้าใจแล้วว่า ความรักบางครั้งแค่เราได้รักเค้ามันก็มีความสุขแล้ว คนเค้าพูดกันคงถูก เมื่อใดที่เราเติบโตขึ้น เราจะเข้าใจอะไรต่อมิอะไรได้เพิ่มขึ้น ผมเฝ้ามองใบหน้าของหมงยามที่กำลังหลับ
ไม่รู้ว่ามองมันอยู่นานเท่าไร มารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนมันลืมตามองมาที่ผม แถมยังยิ้มให้อีกด้วย
"ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้า แปรงฟันไป จะได้มากินข้าวจะได้ทานยา"
"เล็กกูแขนเจ็บอยู่นะมึง มึงแปรงให้กูหน่อยซิ นะ นะ นะ"
ผมเลยต้องไปแปรงฟันให้มัน ต้องป้อนข้าวให้มันด้วย ทานข้าวและยาเสร็จ มันนอนบนเตียงแล้วเอาแต่จ้องหน้าผม
"เล็ก กูมีนิทานจะเล่าให้มึงฟัง" มันพูดแล้วมองหน้าผม สีหน้ามันจริงจังมาก ตกลงมันจะเล่านิทาน หรือว่าเรื่องผีว่ะ
"ไม่นานเท่าไรนัก มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ต้องย้ายบ้านตามพ่อและแม่ ไปเข้าเรียนปอ1ที่โรงเรียนใหม่ เด็กคนนี้ไม่รู้จักใครเลย ในขณะที่เด็กคนนี้ รู้สึกอ้างว้างและโดดเดี่ยว มองไปทางใหนก็ไม่รู้จักใคร มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินมาที่เค้า มาทักทายมาชวนไปเล่นด้วยกัน แล้วตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เด็กทั้งสองก็เหมือนเป็นเงาของกันและกัน แต่ทุกครั้งที่เค้าสังเกตุ เด็กคนนั้นจะสนุกสนานร่าเริงเสมอ เมื่ออยู่กับเพื่อนๆ แต่ทุกครั้งที่ถึงเวลากลับบ้าน เด็กคนนั้นจะเศร้าสร้อยเสมอ เค้าให้สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะคอยดูแลและปกป้องเด็กคนนี้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป จากเด็กชายเค้าทั้งคู่ก็กลายเป็นเด็กหนุ่ม จากความรู้สึกแค่อยากปกป้อง
ดูแล เด็กหนุ่มกับมีความรู้สึกมากกว่านั้น เค้าอยากใกล้ชิด อยากกุมมือ อยากกอด แต่มันยังมีบางอย่างที่กั้นความรู้สึกของเด็กหนุ่มไว้ จนเมื่อวันที่เด็กหนุ่มรู้ว่าสิ่งที่เค้าคิด
ไม่ใช่แค่เค้าคิดไปฝ่ายเดียว แต่แทนที่เด็กหนุ่มจะดีใจ เค้ากลับยิ่งทุกข์ใจมากขึ้น เด็กหนุ่มจึงได้ตัดสินใจหนีหัวใจตัวเอง"
มันเล่าจบผมก็รู้แล้วว่ามันหมายถึงเรื่องอะไร
"หมง กูว่ามึงกับกู กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีกว่านะ"
"เพราะมึงไม่รักกูแล้วเหรอ เล็ก" มันพูดแล้วพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง
"มึงไม่ต้องลุกมาเลย กูไม่เคยหมดรักมึง แต่มึงรู้ไหม มึงมัน แคร์ความรู้สึกคนอื่นมากเกินไป ห่วงใยคนอื่น มึงต้องเดือดร้อนแทนเค้าเสมอ มึงมันอ่อนใหวเกินไป เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไปก่อนแล้วกัน"
มันกำลังจะพยายามพูด ผมเลยก้มหน้าไปจูบมัน เมื่อมันสงบลงผมจึงถอนปากออก
"มึงตัดสินใจให้ได้จริงๆก่อนเถอะนะ ที่ของมึงกูยังเก็บไว้ให้มึงเสมอ" ผมลุกขึ้นหันหลังเดินออกจากห้องมันไปในทันที่
-
โอ้ว . . . ซะงั้นอ่ะ
แต่ก็นะ เล็กคงจะเห็นอะไรๆรอบด้านขึ้นบ้างแล้วมั้ง
เป็นกำลังใจให้เล็กครับ
ปล.เชียร์โชคแต่รักเพลิง :give2:
-
งงเล็กอ่ะจะเอายังงัยแน่ :o
หือจะกลับไปซบอกเพลิง :give2: :give2: :give2:
-
หลังจากออกจากหอไอ้หมง ผมตรงไปหาไอ้โชคที่คณะ
ผมเดินหามันอยู่สักพักก็เจอมัน เห็นมันผมวิ่งไปหา จูงมือมัน แล้วเราทั้งคู่ก็ไปนั่งที่บึงหลังคณะไอ้โชค
"โชค มึงทำอะไร กูบอกแล้วไง กูจะลืมมันให้ได้"
"มึงกำลังโกหกใคร เล็ก นอกจากมึงจะพยายาม หลอกคนอื่น มึงยังยังหลอกตัวเองด้วย" มันหันหน้ามาจ้องผม
"ถึงมึงจะทำตัวเหมือนเดิม สนุกสนานร่าเริง แต่แววตามึงมันปกปิดกูไม่ได้หรอกว่ะ"
"ทุกๆครั้งที่กูมองตามึง รู้ไมว่ากูเห็นอะไร กูเห็นภาพไอ้หมงไง" เสียงของมันเริ่มจะสั่นไม่เพียงแค่เสียงของมันเท่านั้น ร่างของมันก็สั่นเทาด้วย
"เล็กถึงกูรักมึงมากแค่ใหน แต่กูรู้มึงกับไอ้หมงมันมีสายใยบางๆที่เป็นสิ่งผูกพันมึงสองคนไว้ กูอาจเป็นทุกข์ที่เห็นมึงกับมันเคียงคู่กัน แต่ก็เจ็บปวดมากกว่าที่เห็นมึงไม่มีความสุข ไอ้หมงมันก็เป็นแบบนี้มาแต่ใหนแต่ไรแล้วนิ มึงรักมันที่มันเป็นแบบนี้ เล็กขอให้มึงรู้ไว้นะ กูจะอยู่ตรงนี้"
ไอ้โชควางฝ่ามือมันไว้ที่หน้าอกของผม ผมเอื้อมมือไปกุมมือมันไว้เช่นกัน
"กูจะอยู่ในใจมึง วันใหนมึงทุกข์ใจ ให้จำเอาไว้ มึงจะมีกูเสมอ" ถึงตอนนี้น้ำตาผมซึมออกมาแล้ว ผมกำลังจะอ้าปากพูดเรื่องผมกับไอ้หมง โชคมันเอานิ้วมาแตะริมฝีปากผมไว้
"มึงไม่ต้องพูดอะไรหรอก เล็ก กูจะอยู่แค่ตรงนี้ กูจะไม่เอื้อมมึงมา กูขอแค่ให้กูได้รักมึงอย่างนี้ก็พอแล้ว"
โชคมันดึงร่างผมมากอด ผมรู้สึกได้ถึงหยดน้ำตาที่กระทบกับใหล่
"โชค กูให้สัญญาว่ะว่ากู...."
ผมพูดยังไม่ทันจบ มันดันร่างผมออก ทำให้ผมได้เห็นหน้ามัน ที่ตอนนี้อาบไปด้วยน้ำตา
"อย่าเล็ก มึงอย่าสัญญาอะไรทั้งนั้น กูไม่อยากให้คำสัญญาของมึง มันต้องผูกมัดตัวมึง"
ผมยกมือไปเช็ดน้ำตาให้มัน ทั้งๆที่ผมเองก็กำลังร้องให้เหมือนกัน
"กูต้องไปแล้วนะ แล้วกูจะไปหามึงที่หอตอนเย็น"
โชคหันหลังเดินกลับไปที่คณะ
"โชคกูรักมึงว่ะ" ผมตะโกนบอกมัน ผมค่อยๆนั่งลงอีครั้ง ผมนั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา คงจริงอย่างที่โชคมันพูด ผมรักไอ้หมงที่มันเป็นคนอย่างนี้ คนที่แคร์คนอื่น เป็นทุกข์แทนคนอื่นเสมอ มันอ่อนโยน แต่ก็อ่อนใหวง่ายเช่นกัน
หากมันเข็มแข็งและเด็ดขาด ผมคงไม่ต้องทุกข์ใจแบบนี้
ผมกับหมงคงก้าวไปไม่ไกลกว่านี้แล้ว ผมนั่งเล่นอยู่จนเย็น จึงค่อยกลับหอ มาถึงหอผมเจอเพลิงยืนรออยู่ เราเลยเดินไปนั่งคุยกันที่โต๊ะหน้าหอ สายตาที่เพลิงมองผม ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
"เพลิงครับ ผมกับหมงเราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแล้วนะครับ"
"แล้วเล็กจะมีความสุขเหรอครับ ผมไม่ได้ดีใจเลย ที่หมงกับเล็กจะเลิกกัน ผมรักเล็กนะครับ แต่ผมไม่ได้หวังครอบครองเล็ก ผมอยากให้เล็กมีความสุข ผมอยากเห็นเล็กยิ้ม เป็นเล็กที่ร่าเริงเหมือนเก่า" เพลิงยืนมือมากุมมือผม ทำไมผู้ชายสองคนนี้ต้อง ทำเพื่อผมมากมายอย่างนี้
"เล็กครับ ผมจะรอเล็กเสมอ จะรอจนกว่าเล็กจะลืมหมงเค้าได้จนหมดใจจริงๆ" เพลิงค่อยคลายมือที่กุมผมออก
"เล็กไปพักผ่อนก่อนนะครับ" เพลิงพาผมมาที่ห้อง ก่อนกับเพลิง โน้มหน้ามาหอมแก้มผม ผมได้แต่ยิ้มให้เพลิงมัน
ผมเข้าห้องไปอาบน้ำแล้วล้มตัวนอนหลับไปทันที่คอาจเป็นเพราะผมเพลียมากนั้นเอง
ผมตื่นขึ้นมาอีครั้งก็เกือบ2ทุ่ม ลุกไปล้างหน้า ผมเดินลงมาข้างล่าง ไอ้โชคกับเพลิงนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะ ผมรีบสาวเท้าไปหามันทั้งสอง พอมันเห็นผมมันทั้งสองก็ลุกขึ้นพลางส่งยิ้มให้ผม ก่อนที่เราจะได้คุยอะไรกัน มันสองคนดันผมไปขึ้นรถแล้วขับรถออกไป มันขับรถมาจอดที่ร้านอาหาร
เราทั้งสามลงจากลงมา มันสองคนไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มอย่างเดียว เราอยู่ในร้านทานอาหารกันไป มันสองคนเอาใจผมมาก มากจนผมรู้สึกผิดกับมันสองคน หลัจากทานเสร็จ เราทั้งสามก็ไปนั่งดื่มเบียร์กันต่อที่ลานเบียร์
"เล็ก มึงจะไม่คืนดีกับไอ้หมงจริงๆเหรอว่ะ" ไอ้โชคเอ่ยถามหลังจากเบียร์เยือกที่สองหมดไป มันถามในสิ่งที่ผมต้องนิ่งอึ้ง
"มึงไม่ต้องพูดได้ไหมว่ะ ตอนนี้กูไม่อยากคิดเรื่องมันอีก"
บทสนทนาเรื่องไอ้หมงจึงต้องหยุดแค่นั้น ที่ลานเบียร์เค้าจะให้ลูกค้าขึ้นไปแจมกับนักดนตรีได้ เราดื่มกันไปจนผมรู้สึกเริ่มมึนๆแล้ว ก็มีเสียงประกาศชื่อผม มองไปที่บนเวที
อ้าวแม่งมันสองตัวไปยืนทำอะไรบนนั้นว่ะ
http://www.chestha.com/music/special/uhaveme.htm
เมื่อมันร้องจบ ผมร้องให้เลย ผมซึ้งกับมันสองคนมากๆ
มันเดินลงมาที่โต๊ะแล้วกอดผม ตอนนั้นไม่อายใครนะครับ
เราก็ดื่มเบียร์กันต่อ ผมกำลังจะยกเบียร์ขึ้นดื่ม ก้มีมือกระชากเสื้อผมจากด้านหลัง จนผมหงายหลังล้มลงจากเก้าอี้
-
สับสนจัง พอหมงกลับมา เล็กก็กลับตัดใจ :dont2: :dont2:
ตกลงจะเอายังไงกับชีวิตกันแน่ :เศร้า1: :เศร้า1:
-
:o สงสัยจะเป็นต้นที่กระชากเสื้อเล็กนะนั่น
ตกลงจะคบรึเลิกหว่า เอาให้แน่ๆ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อะไรอีกเนี่ย อย่าบอกนะว่าต้นอีกแล้ว
อัดมันเลยดีมั๊ย จะอะไรนักหนา
อ๊ากกกกส์!!~ หงุดหงิด :serius2: :serius2:
-
:13223: :13223: :13223:
:pandalaugh:
รออยู่
-
เบื่อจริงๆเลยพวกเดาถูก :give2:
***************************************************************
"โอ๊ย" ผมล้มลงตามแรงของคนที่กระชากผม ผมเห็นไอ้โชคกับเพลิงลุกจากโต๊ะอย่างรวดเร็ว พุ่งข้ามตัวผมไป ผมหันมองตามร่างของมันทั้งสองไป ผมก็เห็นตนที่กระชากผม ไอ้ต้นนั้นเอง ไอ้โชควิ่งไปผลักอกไอ้ต้น ไอ้ต้นมันเซไปตามแรงของไอ้โชค เพลิงวิ่งกลับมาพยุงผมให้ลุกขึ้น
ผมสังเกตุว่ามันก็มึนๆเหมือนกัน ไอ้โชคมันกระชากคอเสื้อไอ้ต้นเตรียมจะส่งหมัดเข้าหน้าไอ้ต้น ผมวิ่งไปดึงมือมันไว้ พร้อมกับดันร่างมันให้ออกจากไอ้ต้น ผมยืนเผชิญหน้ากับมัน โดยที่ข้างหลังผมคือไอ้โชคกับเพลิง ส่วนไอ้ต้นมันก็มีเพื่อนมันผมก็คุ้นหน้าอยู่หลายคน คนเริ่มมามุงดูกันเยอะแล้ว
"มึงจะเอาอะไรกับกูอีก กูว่ามึงกับกูต่างคนต่างอยู่ดีกว่า
ถ้ามึงอยากมีเรื่องนัดเวลามาได้เลย"
ผมพูดได้แค่นั้น ผมต้องจุกท้องเมื่อมันถีบมาที่ผม ก่อนที่มันจะต่อยผมอีกหมัดตามมา ผมสวนเข้าที่ใบหน้ามันได้ก่อน มันเซไปตามแรงมันของผม ไอ้โชคกับเพลิงกำลังจะวิ่งมาช่วยผม
"มึงสองคนไม่ต้องเข้ามายุ่ง เรื่องของมันกับกูแค่สองคน คนอื่นไม่เกี่ยว" ผมหันไปบอกมันสองคน แล้วเดินไปที่ร่างของไอ้ต้น
และก่อนที่จะมีหมัดสอง หมัดสามตามมา ไอ้ตัวปัญหามันก็วิ่งหน้าตั้งมาจากห้องน้ำ
"เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นว่ะ เล็กมึงเป็นไงมั้ง มึงเจ็บมากไม"
มันพยายามยืนมือมาจับตัวผม แต่ผมปัดมือมันออกไปอย่างแรง มึงอึ้งไป
"มึงไปดูคนของมึงดีกว่า แล้วมึงกับกูตอนนี้เป็นแค่เพื่อนกันมึงอย่าลืม มึงไม่ต้องมาห่วงกู"
"มึงพูดของมึงคนเดียวนะ เล็ก กูรักมึง" มันดึงผมไปกอด
ผมต้องออกแรงอย่างมากเพื่อจะสลัดให้หลุดออกจากอ้อมกอดของมัน ผมดิ้นหลุดผมต่อยหน้ามันไปหนึ่งที่
"แล้วคนข้างหลังมึงละ มึงจะเรียกว่าอะไร" ผมตะโกนใส่มัน มันหันหน้าไปดูไอ้ต้น แล้วหันกลับมามองหน้าผม
แค่เห็นสีหน้ามันผมก็รู้ได้ทันที่ มันยังคงเหมือนเดิม อ่อนแอในการตัดสินใจ ผมยกกำปั้นแล้วพุ่งไปที่ใบหน้าของตัวเองอย่างแรงหนึ่งครั้ง ท่ามกลางความตกใจของหลายๆคน
"หมัดนี้ให้ถือว่ามึงกับกูจบกัน ต่อไปกูไม่ต้องการเจอมึงอีก"
ผมเดินไปหาไอ้ต้น
"ต่อไปนี้ขอให้มึงกับกูต่างคนต่างอยู่" ผมก้าวเท้าไปหาไอ้เพลิงกับโชค พลางดึงแขนมันสองคนให้กลับ ผมพยายามสาวเท้าอย่างเร็ว ผมต้องไปให้พ้นหน้าไอ้หมงมันให้เร็วที่สุด ก่อนที่มันจะเห็นน้ำตาของผม
ขึ้นรถได้ผมให้มันสองคนพาไปที่บึงที่คณะไอ้โชค ก่อนไปถึงผมให้มันแวะซื้อเหล้าไปด้วย เราสามคนนั่งดูน้ำในบึง และดื่มเหล้ากัน เราดื่มกันเพียวๆเลย ดื่มกันไปได้ครึ่งกลม
ผมเริ่มดูสึกเจ็บๆตรงที่ผม ต่อยตัวเอง ไอ้โชคมันเอื้อมมือมาแตะที่แก้มผม
"เล็ก มึงเจ็บใม ทำไมมึงต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้"
ผมกุมมือมัน แล้วดึงลงมาวางไว้ตรงหน้าอก
"กูเจ็บที่ตรงนี้มากกว่า โชคมึงรู้ไหม กูเจ็บ กูทรมานทุกครั้งที่คิดถึงมัน"
ผมพูดจบก็โผเข้าไปกอดมัน ผมกั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อีกแล้ว
"ร้องไปเถอะเล็ก มึงเจ็บกูก็เจ็บนะ"
"โชคเมื่อไรกูจะลืมมันได้ว่ะ เมื่อไร" ยิ่งพูดผมก็ยิ่งร้องหนักขึ้น จนเหมือนหายใจไม่ออก ไอ้โชคดันร่างผมออก
แล้วใช้มือเช็ดน้ำตาให้ผม
เพลิงเดินมาตบบ่าผมเบา ไม่มีเสียงพูดคุยกันอีก นอกจากเสียงสะอื้นจากตัวผมเอง ผมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ผมดื่มจนหลับไปตอนใหนไม่รู้
-
สับสนง่ะ :serius2: ทำไมต้นต้องมาชกเล็กด้วยล่ะ :dont2:
พาลนี่นา :13223: งงกับคู่นี้จิงวุ้ย :angry2:
เอ้าว่าแล้วก็ เชียร์เพลิงต่อดีกว่า :110011: :110011:
-
เลิกกันอ่ะดีแล้ว คนอ่านก็หงุดหงิด :13223:
หวังว่าคงจะไม่กลับมาราวีกันอีกนะ
:monkeysad2:
เชียร์โชคแต่รักเพลิง :give2:
-
หลงโลเลจัง ไม่ต้องไปรัก :13223:
รักเพลิงกะโชคดีกว่า :loveu: :loveu: :loveu:
-
เข้มแข็งไว้นะคับเล็ก สู้เค้า :serius2: :serius2: :serius2:
-
ในขณะที่หลับอยู่ ผมรู้สึกได้ถึงสายลมที่พัดผ่านและเสียงคลื่นที่ซัดสาด ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันที
"ตื่นแล้วเหรอครับ ไปล้างหน้า ล้างตาก่อนนะครับ"
ผมลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่ห้องน้ำ งงๆอ่ะ ผมมาที่นี่ได้ไง
เมื่อคืนวานยังนั่งดื่มอยู่คณะไอ้โชคอยู่เลย มองดูตัวเองในกระจก หมัดหนักเหมือนกันนะเรา เคยแต่ต่อยคนอื่น สงสัยต้องกินข้าวต้มไปอีกหลายมื้อ
ผมล้างหน้าล้างตาเสร็จเดินออกมา เพลิงก็ยื่นแก้วกาแฟกับยาพารามาให้ผม ผมก็รับมาถือไว้ในมือ
"ดื่มซะนะครับ แล้วทานยาด้วยมันจะช่วยอาการเมาค้างได้นะครับ"
"เพลิงครับ เราอยู่ที่ใหนครับ แล้วโชคล่ะครับ"
ผมถามเพลิงหลังจากทานยาลงไปและกำลังจิบกาแฟไปด้วย
"เกาะล้านครับ ผมกับโชคอยากพาเล็กมาพักผ่อนนะครับ"
ผมกับเพลิงเดินออกมาข้างนอกห้องด้วยกัน ถึงแดดที่นี่จะแรงไปหน่อย แต่น้ำทะเลใสสะอาดมาก เรามานั่งดูทะเลกันที่เก้าอี้ที่เค้ามีไว้บริการ
"แล้วโชคไปใหนแล้วครับเพลิง" ถึงผมจะถามเพลิงแต่สายตาผมยังจับจ้องไปที่พื้นน้ำ
"โชคเค้าติดรถไปซื้อของที่ตลาดครับ เดี๋ยวคงจะกลับมาครับ"
ผมหันไปมองหน้าเพลิง ผมยังไม่พูดอะไร เพลิงยื่นมาแตะที่แก้มผม ข้างที่ผมต่อยตัวเอง
"เล็กครับ อย่าทำร้ายตัวเองอีกเลยได้ไหมครับ ผมปวดใจทุกครั้งที่เล็กต้องเจ็บ ถึงเล็กไม่ได้รักผม แต่ผมก็ยังเล็กเสมอนะครับ"
ผมจ้องมองไปในแววตาของเพลิง ผมตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน หากผมรับความรักจากเพลิง ผมจะรักเค้าได้เต็มหัวใจของผมหรือเปล่า แล้วผมจะลืมภาพไอ้หมงมันหมดหัวใจได้เมื่อไร
"เพลิงครับผมขอโทษครับ" ผมก้มหน้าตอนที่พูดกับเพลิง
เพลิงเอื้อมมือมากุมมือผม ยิ่งเพลิงเค้าดีกับผมมากเท่าไร ผมก็ยิ่งรู้ผิดกับเค้ามากขึ้นเท่านั้น เรานั่งนิ่งเงียบไปกันนาน
จนเมื่อไอ้โชคมันกลับมา พวกเราจัดการเตรียมของวันย่างกินกันตอนกลางคืนเรียบร้อย
เราทั้งสามไปเล่นน้ำกัน เล่นกันจนเหนื่อยเราเลยมานั่งพักกัน เรานั่งมองดูผู้คนที่เล่นน้ำกัน เพลิงลุกเดินไปซื้อน้ำ อยู่ๆไอ้โชคก็ถามผมขึ้นมา
"เล็ก มึงคิดว่าเพลิงมันดีกับมึงไหม" มันมองหน้าผมรอคำตอบ
"ดีซิดีมากๆ ดีจนกูรู้สึกแย่เลย" ผมก็บอกมันตามความรู้สึกผมจริงๆ
"แต่ถึงดี แต่ก็คงแทนที่ไอ้หมงมันได้ได้ซินะ กูเข้าใจความรักมันฝืนกันไม่ได้ แต่กูอยากให้มึงมีความสุขและกูคิดว่าเพลิงมันทำได้"
"แล้วมึงละโชค" ผมถามมันกลับ ผมใจหายวูบ ใจหนึ่งก็ดีใจที่มันตัดใจจากผมได้ แต่อีกใจผมกำลังเหมือนจะเสียคนที่รักผมไปอีกคน
"กูจะยังอยู่ตรงที่เดิม ตรงข้างๆหัวใจมึง กูยังรักมึงเสมอ แต่กำแพงของคำว่า เพื่อนระหว่างมึงกับกู มันกั้นหัวใจมึงไว้
และมันเป็นกำแพงที่กูรู้ว่าไม่มีวัน ที่กูจะทลายมันได้"
ผมเหมือนคนเห็นแก่ตัวเหลือเกิน ผู้ชายทั้งสามคน
คนหนึ่งผมทั้งรักและผูกพัน คนที่ผมรักที่สุดและทำให้ผมเจ็บปวดที่สุด แต่ผมก็ลืมมันไม่ได้ คนที่สองคนที่อยู่ตรงหน้าผม มันอยู่เคียงข้างผมเสมอ ไม่ว่ายามทุกข์หรือสุข
และอีกหนึ่งคน คนที่เฝ้ารอผม คนที่รักผม ไม่เคยเรียกร้อง
อะไรจากผมเลย ทำไมหัวใจคนมันถึงบังคับไม่ได้ ใครกันที่บอกว่าความรักเป็นสิ่งสวยงาม ผมต้องทำอย่างไง
"เล็ก มึงยังไม่ต้องคิดอะไรมาก เวลามันจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น"
"แต่โชคกูไม่อยากจะดึงใครมาทุกข์ และเจ็บเพราะกูอีกต่อไปว่ะ"
"มึงไม่อยากให้ใครทุกข์เพราะมึงอีก มึงรีบมีความสุขเร็วๆซิว่ะ" มันเอามือมาขยี้หัวผม ผมคว้ามือมันมากุมไว้ แล้วจ้องไปในดวงตาของมัน ผมยื่นหน้าไปหามัน ผมประทับปากผมกับมัน
"ขอบใจมึงมากว่ะโชค กูรักมึงนะ และจะรักตลอดไป"
เรายิ้มให้แก่กันและกัน ไม่แน่สักวันผมคงอาจรักมันได้ อย่างที่ผมรักคนๆนั้น เราทั้งคู่คุยกันไปเรื่อย จนเพลิงเดินกลับมา ไอ้โชคก็ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อ
"เพลิงครับ ผมไม่อยากให้ เพลิงรอผมอีกต่อไปนะครับ ผมไม่รู้ว่าเมื่อใด ผมจะลืมภาพไอ้หมงออกจากใจจนหมดได้"
"เล็กครับ แค่ผมได้รักเล้ก ผมก็มีความสุขแล้ว ถึงอย่างไง ผมก็จะขอรอต่อไปครับ ถึงแม้ว่าผมต้องรอไปตลอดชีวิต"
"แต่ว่า" ผมจะพูดต่อ เพลิงก็รีบพูดขัดผมอีก
"ไม่มีแต่ครับ ผมขอแค่เท่านี้นะครับ ผมขอรักและรอเล็ก"
บรรยากาศนิ่งเงียบหลังจบคำพูดสุดท้าย เราทั้งคู่ชวนกันไปเล่นน้ำทะเลต่อ เราเล่นกันตะวันตกดิน เราเลยขึ้นมาที่พัก แล้วอาบน้ำ อาบเสร็จก็มานั่งย่างอาหารทะเลกินกัน
เหมือนเดิมครับ เราดื่มกันอีกแล้ว แต่คราวนี้เป็นเหล้าโทครับ
ดื่มไปอยู่ๆไอ้โชคก็เดินไปที่ห้อง มันเดินกลับมาพร้อมกีตาร์คู่ใจมัน มันนั่งลงไม่พูดจาอะไร นอกจากมองมาที่ผม แล้วมันก็เริ่มเล่นเพลงด้วยมีเพลิงเป็นคู่หู
"อาจจะดูเหมือนไม่มี อะไรที่แปรผัน
อาจจะดูเหมือนทุกวันที่ผ่านมา
แต่ความจริงแล้วข้างใน เริ่มจะเกิดปัญหา
ให้เธอลองมองที่ตาแล้วจะเข้าใจ
* ก็มันมีเรื่องราว เปลี่ยนไปไม่เหมือนก่อน
ความห่วงหาเอื้ออาทรไม่เหมือนเดิม
ใช่มันจะน้อยลง แปลกตรงที่มันดันเพิ่ม
ก่อตัวเกินกว่าเพื่อนจะคิดกัน
** หากเธอนั้นได้รู้อะไรบางอย่าง
ว่าคนที่เคยเคียงข้าง บางอย่างได้เปลี่ยนไป
อยากจะรู้ว่าเธอรับได้หรือไม่
และฉันต้องทำยังไง เมื่อเพื่อนคนนี้เปลี่ยนไปเป็น รักเธอ"
http://www.kapook.com/musicstation/newmusicstation/play.php?id=1631
ร้องจบมันก็นั่งดื่มกันต่อ จนสี่ทุ่มกว่าๆ เราทั้งสามก็กลับห้องพัก เราทั้งสามนอนเตียงเดียวกันโดยมีผมนอนอยู่ท่ามกลางมันทั้งสองคน เสี้ยวหนึ่งของความคิด ผมจะเป็นอย่างไรนะ ถ้าไม่มีทั้งสองเคียงข้างอย่างทุกวันนี้
-
เพื่อนก็คือเพื่อน.....คนรักก็คือคนรัก....ยังไงมันก็เปลี่ยนไม่ได้...
ไม่อยากหั้ยเขามารัก.....แต่เขาก็ดันมารักทั้งๆที่เราก็ลืมคนเก่าไม่ได้... :impress3:
-
อยากลืมกลับจำ อยากจำกลับลืม :เศร้า2: :เศร้า2: :เศร้า2:
รักเพลิงเห้อ :impress:
-
อ่ะนะ รักคนที่เขารักเราดีกว่า
:impress:
-
เหอๆๆๆ หมงทำไมเป็นคนแบบนี้
สงสารเล็กนะครับ แต่คนที่น่าสงสารที่สุด คงเป็นเพลิงกับโชค
มีความสุขไวๆนะครับเล็ก
-
ถึงตอนนี้เล็กจะยังไม่รักเพลิงหรือโชค ก็อย่าทำให้เค้าเจ็บนะ :เศร้า1:
แค่นี้ก้สงสารเพลิงกะโชคจะแย่และ :เศร้า2:
-
กลับมาจากเที่ยวเกาะ โชคก็ไม่ค่อยหาผมเท่าไร อาจเป็นเพราะใกล้จะสอบแล้วด้วย ผมเองก็กลับมาตั้งใจเรียน
คงมีแต่เพลิงที่ยังมารับผมไปทาน ข้าวหรือดูหนังบ้าง
ผมเชื่อแล้วละครับว่ายิ่งเราพยายยามหลบ พยายามหนีเราจะยิ่งเจอ
ไม่รู้ว่าเพราะบังเอิญหรือว่าอะไร ไปใหนนอกมอ ผมจะต้องเจอมันทั้งสองคน และเพื่อนๆมัน ไม่ว่าไปกินข้าว ดูหนัง
แต่ทุกครั้งที่เจอ ผมไม่ได้ทักทายหรือทำเป็นว่าเห็นไม่เลย
เมื่อผมตัดสินใจแล้ว ผมก็ต้องทำให้ได้ ผมต้องแก้โซ่ตรวนที่มันพันธนาการหัวใจตัวเองให้หลุด
ทุกครั้งที่เจอกัน ผมจะต้องเจอสายตาเว้าวอนของมันเสมอ
แต่กับอีกคน ผมได้เจอแต่สีหน้าที่ชาเฉย ช่างมันเถอะ อีกหน่อยผมต้องผ่านมันไปได้ ถึงผมจะเจ็บกับภาพตรงหน้า ภาพของมันทั้งคู่
กลับมาจากทานข้าว ผมกับเพลิงก็ไปนั่งเล่นที่หน้าหอ
เราสองคนต่างก็อ่านหนังสือทบทวนกันทั้งคู่
"เล็กครับ เล็กจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้อีกนานเท่าไร"
ผมเงยหน้าจากหนังสือมามองหน้าเพลิงแทน สีหน้าเพลิงไม่ค่อยดีเลย ผมทำให้คนนี้เป็นทุกข์ใจอีกแล้วหรือนี้
"เรื่องอะไรละครับ" ผมไม่อยากรื้อฟื้นมันขึ้นมา ให้ตัวเองต้องเจ็บปวดอีกแล้ว
"ทุกครั้งที่เจอเค้า เล็กก็ต้องมีอากาศแบบนี้ เล็กก็ต้องมานั่งหน้าเศร้าซึมแบบนี้ทุกครั้ง"
"เพลิงครับ ผมขอเวลาหน่อยนะครับ ผมต้องทำได้แน่นอน
อย่าไปคิดมากนะครับ อ่านหนังสือกันต่อดีกว่า"
บทสนทนาจึงต้องจบเพียงเท่านี้ คืนนั้นก่อนจะแยกย้ายกันไป ผมหอมแก้มเพลิงไปหนึ่งครั้ง เป็นครั้งที่ผมหอมแก้มเพลิง เค้าโดยไม่ต้องคิดถึงใครเลย
เรียนหมดคาบผมเดินของจาห้อง แล้วรีบมุ่งตรงไปหาไอ้โชคที่คณะ ภาพที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ใจผมกระตุก ผมหันหลังกลับแล้ววิ่งสุดฝีเท้า ผมต้องหนีให้พ้นภาพที่ผมเห็นเมื่อกี้ให้เร็วที่สุด ทำไมผมต้องรู้สึกจุกที่หน้าอกแบบนี้ ผมน่าจะดีใจกับมันถึงจะถูก แต่ภาพที่ผมเห็นมันคุยกับผู้หญิงคนนั้นอย่างสนิทสนม ทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ
บ่ายนั้นผมแทบเรียนไม่รู้เรื่องเลย ในหัวสมองของผมมีแต่ภาพของไอ้โชคกับผู้หญิงคนนั้น แล้วทำไมผมต้องหงุดหงิด เลิกเรียนผมเลยไปเดินเล่นที่ห้าง แต่ผมเดินดูอะไรก็เหมือนมันขวางหู ขวางตาไปหมด
ผมเดินอยู่จนเย็น เริ่มหิวเลยไปนั่งกินบะหมี่ที่ศูนย์อาหาร
ผมนั่งทานไป สายตาเหลือบไปเห็นกลุ่มเด็กช่างกำลังเดินลงบันใดเลื่อน หนึ่งในนั้นผมจำได้ดีไม่มีวันลืมเด็ดขาด
ไอ้ต้นนั้นเอง ผมมองหน้ามัน สีหน้ามันเหมือนคนอมทุกข์
แต่ช่างเถอะตอนนี้มันกับผม เป็นเหมือนเส้นขนานกันไปแล้ว ชีวิตใครก็ชีวิตมัน ผมเลิกสนใจมันแล้ว นั่งทานบะหมี่ต่อ
ผมกลับมาถึงหอก็รีบขึ้นห้องทันที่ อาบน้ำเสร็จก็ล้มตัวลงนอนเลย แต่กว่าจะหลับได้ ต้องข่มตาแทบจะตาย เพราะภาพของไอ้โชคกับผู้หญิงคนนั้น ยังวนเวียนอยู่ในหัวผม
-
สงสัยจะรักโชค แล้วเพลิงล่ะ :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
-
พยามยามเข้านะเล็ก สักวันเชื่อว่าจะหาทางออกได้ :undecided: :undecided: :undecided:
:monkeylike3: :monkeylike3:
-
โชคเท่านั้นที่ใจเจ้ต้องการ : 222222:
ปล. อยากตบนังต้นสักสามฉาด แต่กลัวมันถีบสวนมาอะ ทำไงดี?
-
ยิ่งอ่าน ก้อยิ่งซับซ้อนอะเนอะ
แต่อย่างว่าอีกอะ ความรักม่ายด้ายมีสูตรตายตัวนี่นา :เฮ้อ:
ใช้ใจคิด แล้วใช้เวลาตัดสินน่าจาดีที่สุดละมั้ง :เศร้า1:
-
เพลิงของเรา....เศร้าอีกตามเคย......... :impress3: :impress3:
-
เล็กคงหวงเพื่อนง่ะ :laugh3:
อ่ะนะ เคยเป็นที่หนึ่งในใจโชค พอรู้ว่าจะเป็นที่สอง ก็เริ่มน้อยใจเล็ก ๆ ใช่ม้า :laugh5: :laugh5:
-
ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เล็กรู้สึกอย่างนั้นมันเพราะอะไร
แต่ที่แน่ๆผมเชียร์โชคค๊าบบบบบ :yeb:
ปล.ถ้าเจ๊กลัวต้นถีบกลับ หมีแนะนำให้เจ๊ไปหลบอยู่ข้างหลังพี่แน๋วครับ รับรองเจ๊ไม่โดนแน่ๆ :kikkik:
-
บังอาจพาดพิง จิส์ๆ เจ้าหมีเด๋วจาโดน....พี่โดดหอมแก้มซะเลยนิ คิคิ :จุ๊บๆ:
*******************************************************************************************
ตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมเห็นภาพไอ้โชคกับผู้หญิงคนนั้น ผมมาตรึงตองดู ผมต้องดีใจกับมันซิ อย่างน้อยมันก็คงมีความสุขมากกว่าที่จะมาจมปลักกับผม คงถึงเวลาที่มันจะมีความสุขซะที่ ถึงมันจะมีคนอื่น ผมยังคิดเสมอว่ามันเป็นเพื่อนรักผมตลอดไป
หลังจากสอบเสร็จผมรีบไปหามันที่คณะ เดินหามันอยู่นานก็ไม่เจอ ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปหามันที่หอได้ ผมจึงกลับหอผม เพลิงนั่งเล่นกีตาร์อยู่ ผมเดินไปนั่งข้าง เพลิงหยุดเล่นวางกีตาร์ เอาแต่จ้องมองผม
"มองอะไรครับ เพลิง ทำอย่างกะไม่เคยเห็นผมอย่างนั้นละครับ"
"วันนี้ เล็กแปลกไปนะครับ ดูยิ้มแย้ม มีอะไรหรือเปล่าครับ"
คงเพราะผมเริ่มจะคิดอะไรๆได้แล้วมั้ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของไอ้หมง ถึงผมจะลืมมันไม่ได้ ก็ไม่จำเป็นที่จะต้อง จมอยู่ความทุกข์ ส่วนไอ้โชคมันคงเจอคนที่ดูแลหัวใจมันได้ซะที่ ส่วนคนตรงหน้าผม ขอให้เวลาเป็นตัวตัดสินจะดีกว่า
"ไม่มีอะไรหรอกครับเพลิง ร้องเพลงนี้ให้ผมฟังได้ไหมครับ"
พูดขอให้เพลิงเล่นให้ผมฟัง ผมเดินไปนั่งลงข้างเพลิง
หากเป็นตอนนั้น ผมคงฟังเพลงนี้อย่างเศร้า แต่เมื่อคนเรารู้จักที่จะปลดปล่อยตัวเอง ผมกลับฟังเพลงนี้ด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข
"ได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
มันเรียกหาเธอ
ยิ่งปวดร้าว เพราะฉันต้องเดินจากไป
หากว่าฉันยังอยู่
ก็คงจะทำให้เธอ ต้องหนักใจ
ฉันจำต้องเดินจากไป
ที่น้ำในตามันไหลออกมา
เพราะปลื้มใจ
ที่เห็นมีใครดูแลหัวใจได้ดีกว่าฉัน
ที่น้ำในตามันไหลออกมา
เพราะตื้นตัน ที่เขาคนนั้น
ให้ความรักเธอ
ไม่น้อยกว่าฉัน
แม้ทุกก้าวที่ฉันเดินไป
จะแทบขาดใจไร้แรงกำลัง
แม้ทุกสิ่งที่ฉันทำไป
จะเจ็บปวดใจ
ฉันก็จะทำ เพื่อเธอ
ได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
มันเรียกหาเธอ
ยิ่งปวดร้าว เพราะฉันต้องเดินจากไป
หากว่าฉันยังอยู่
ก็คงจะทำให้เธอ ต้องหนักใจ
ฉันจำต้องเดินจากไป
ที่น้ำในตามันไหลออกมา
เพราะปลื้มใจ
ที่เห็นมีใครดูแลหัวใจได้ดีกว่าฉัน
ที่น้ำในตามันไหลออกมา
เพราะตื้นตัน ที่เขาคนนั้น
ให้ความรักเธอ
ไม่น้อยกว่าฉัน
แม้ทุกก้าวที่ฉันเดินไป
จะแทบขาดใจไร้แรงกำลัง
แม้ทุกสิ่งที่ฉันทำไป
จะเจ็บปวดใจ
ฉันก็จะทำ เพื่อเธอ"
ผมสองคนร้องเพลงนี้ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายเที่ยว ผมลืมเรื่องที่จะไปหาไอ้โชคไปเลย
หลายวันผ่านไป ไอ้นุมันโทรมาว่า ที่บ้านมันจะจัดงาน เลี้ยงรุ่นกัน ผมเลยชวนเพลิงมันไปด้วย เราสองคนไปถึง
บ้านไอ้นุก็เกือบค่ำแล้ว เจอเพื่อนๆหลายคนที่ไม่พบกันนาน เสียงทักทายพูดคุย สารพันเรื่องราว ยังกับงานวัด
ผมพาเพลิงไปนั่งที่โต๊ะ นั่งดื่มกับไอ้นุและเพลิงไป ไอ้นุปีนี้มันได้เป็นประธานจัดงาน มันเลยเลือกร้านมัน
"เล็ก ไม่ไอ้โชคไม่มาพร้อมมึงเหรอ" ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
"แล้วเรื่องมึงกับไอ้หมงละ ตกลงมึงจะเอาไง"
"ไม่เอาไงหรอกว่ะนุ กูว่ากูกลับมาเป็นเพื่อนกับมันคงจจะดีที่สุด"
"พอๆมึงไอ้นุ ดื่มเหล้าดีกว่า" ผมชวนมันดื่มเหล้าดีกว่า
อย่างน้อยไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องนี้ให้วุ่นวายใจอีก ไอ้นุดื่มกับผมได้สอง สามแก้วมันก็ลุกไปดูแลเพื่อนๆโต๊ะอื่นต่อ
ที่โต๊ะเหลือผมกับเพลิงสองคน เราดื่มดันไปเรื่อย สักพักมีคนมานั่งลงที่โต๊ะผม ผมมองดูหน้าผู้มาใหม่ ไอ้โชคนั้นเอง
ผมยิ้มให้มัน มันก็ยิ้มตอบ แต่สีหน้าที่เห็นมันแสดงอาการอึดอัด ผมลุกขึ้นเดินไปมุมที่เคยมาประจำกับมัน ไอ้โชคมันเดินตามผมมา ผมยืนหันหลังให้มัน
"เล็ก กู" ผมไม่รอให้มันพูดจบ หันกลับมามองหน้ามัน
และยื่นมือไปปิดปากมัน
"มึงไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น กูดีใจกับมึงด้วย มึงยังเป็นเพื่อนที่กูรักเสมอนะ"
ไอ้โชคดึงผมเข้ามากอด ผมสัมผัสได้ถึงร่างที่สั่นใหวของมัน ผมได้แต่ลูบหลัง ปลอบใจมันเท่านั้น จนร่างมันหยุดสั่น ผมจึงดันร่างมันออก
"กลับไปในงานดีกว่านะมึง" ผมกลับมันกลับมาที่โต๊ะ
เราอยู่งานกันไปได้จนเริ่มจะดึกมาก ผมชวนเพลิงกลับ
ผมเดินเกือบทั่วร้านไอ้นุ ไปลาเพื่อนๆ จนไปถึงโต๊ะๆหนึ่ง
ไอ้หมงมันก็มาด้วย
ก่อนที่ผมจะได้ลาเพื่อนๆ ไอ้หมงมันลุกขึ้นมาเดินมาหาผม
มันมาจูงแขนผมไปหน้าห้องน้ำ ผมกับมันยืนมองหน้ากันอยู่อย่างนั้น
"หมง มึงดูแลคนของมึงให้ดีๆนะ" ผมบอกมันแล้ว มันเดินมาเอามือโอบกอดร่างผม
"กูขอโทษนะเล็ก" มันพูดได้เท่านี้ มันก็เงียบไปเลย
"กูรักมึงว่ะ" ผมกระซิบข้างหูมัน ก่อนที่ผมจะดันร่างมันออกและเดินมาหาเพลิงที่ยืนรอผมอยู่ ผมยื่นมือให้เพลิงแล้วเราสองคนก็เดินไปที่รถจอดอยู่
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ นี้เป็นตอนสุดท้ายแล้วครับผม
ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามนะครับ :yeb:
-
:o จบแล้ว . . .
โชคของผมไปซะแล้ว . . . :dont2:
แต่ก็นะ เหลือเล็กกับเพลิง :-[ :-[ :-[
ขอบคุณคนแต่งกับคนโพสต์มากนะครับ :give2:
ขอบคุณครับ :myeye:
-
ตกลงนี้จะแฮปปี้ป่าวเนี่ย :เฮ้อ:
แต่ดีที่เหลือเล็กและเพลิง
:call: สาธุขอให้ทั้งคู่รักกัน รักกัน เป็ฯแฟนกัน แฟนกัน :call:
-
ดีใจจังเพลิง มาวิน :เฮ้อ:
เชียร์เพลิง เชียร์เพลิง :loveu: :loveu: :loveu:
ขอให้เล็กมีความสุข เพลิงด้วย : 222222:
-
โชคของเจ้ :dont2:
ไหงเสร็จชะนีไปอย่างงั้นอะเคอะ ไม่นะ!
ปล. เพลิงนี้....ไม่เอาดีกว่าไม่บอก เด๋ว FC ของเพลิง รุมตบ ซิลิโคนที่เพิ่งไปฉีดมามันจะเบี้ยว :-[
-
สุดท้ายก็คือ...เพื่อนกัน.... :impress3: :impress3:
-
ละแล้วเพลิงก็ไม่ต้องเศร้าอีกต่อไป :give2: :give2: :give2: :give2:
-
จบแล้วเหรอ
เหมือนไม่ค่อยเคลียร์หลายอย่างเลยง่ะ :really2:
ไม่เป็นไร ยังไงเพลิงเราก็มาวิน :laugh5: :laugh5:
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสต์ สำหรับเรื่องราวดี ๆ ค่ะ
ขอบคุณมาก :impress:
-
เหอๆๆ จบแล้วเหรอเนี่ย
เรื่องจบ แต่อารมณ์ไม่จบจริงๆ
ในที่สุดเพลิงของผมก็เป็นพระเอก :laugh3: :laugh3:
เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว มีความสุขมากๆนะครับทุกคน
-
ผิดพลาดทางเทคนิคนะครับ
แหะๆ
เด่วผมคุยกับแน๋วอีกที
blueboyhub
-
รออ่านต่อครับ :yeb:
-
รออ่านต่อไป :yeb:
-
อ่านตอนนี้แล้วเจ้งง ทำไมมันไม่ต่อเนื่องกันอะเคอะ หรือว่าชั้นแก่เกินไปเลอ่านไม่เข้าใจ :really2:
-
ลงผิดตอนเอิ๊กๆๆ ขอโต๊ดทีจ้า(รอบที่เท่าไหร่แย้วหว่า) เลยได้สปอยนิดๆ คิกคิก
:really2:
ด้วยความงุนงง สับสน+สับเพร่าของแน๋วเองอ่ะจ้า
:-[
อาวตอนใหม่จริงๆมาลงให้แย้ว รับรองคราวนี้มะผิด (กระซิกๆ)
:เศร้า2:
**************************************************************************************************
ความรักมักพัดพาความสุขและความทุกข์มาให้เราเสมอ
มาร่วมกันค้นหาความหมายของคำว่า รัก กันอีกครั้งครับ
หลังจากงานเลี้ยงรุ่นวันนั้น ผมก็ได้มาพักอยู่ที่บ้านไร่ของไอ้นุมัน การได้อยู่กับธรรมชาติ อาจจะทำให้เราได้คิดอะไรๆ ได้มากขึ้น เช้านี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ผมตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น เพราะบรรยายที่ไร่เย็นสบายเงียบสงบ
ผมลุกขึ้นจากเตียง เดินไปห้องน้ำทำธุระส่วนตัว แล้วเดินลงมาข้างล่าง สอดส่ายสายตามองหาใครบางคน ผมมองหาอยู่สักครู่ เค้าก็เดินมาหาผม พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
รอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึก อบอุ่นเสมอ
เค้าเดินมาหยุดที่หน้าผม พลางยื่นแก้วใบหนึ่งส่งมาให้ ผมรับมันและยกขึ้นมาดื่ม ผมมองหน้าเค้าและยิ้มให้เค้า
ผมกำลังจะเอ่ยปาก
"กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง" ผมมองไปตามต้นเสียง เสียงจากเจ้าโทรศัทพ์นั้นเอง ผมเดินไปยกหูขึ้นมายังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงจากปลายสายก็ดังขึ้นมาซะก่อน
"ไงว่ะมึง กูรำคาญมันสองตัวแล้วนะโว๊ย มาถามหามึงกับกูได้ทั้งเช้า ทั้งเย็น แล้วนี้กูต้องปิดพวกมันอีกนานแค่ใหนว่ะ
"
"นานะมึง ช่วยๆกูหน่อย ขอเวลากูอีกนิด"
"เอ้อ กูไม่ได้อะไรมากหรอกโว๊ย ยังไงก็เพื่อนๆกันทั้งนั้น"
"ขอบใจมึงมากว่ะ"
ผมวางหูกลับไปไว้ที่เดิม แล้วหันหลังเดินกลับมา มองดูร่างของผู้ชายคนนี้ คนที่อยู่กับผมตอนที่ผมรู้สึกแย่อย่างนี้
ผมมองดุเค้าอยู่สักแป๊บ เค้าก็หันกลับมา ยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเค้าเสมอ
"เราไปเดินเล่นกันในไร่ไหมครับ เพลิง"
เพลิงยิ้มและพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วก็ยื่นมือมาให้ผม
เราสองคนเดินกุมมือกัน เดินไปตามทางเดินที่มีต้นไม้ใหญ่รายล้อมทางเดิน ทั้งสองข้าง เราเดินมาถึงบ่อเลี้ยงปลา
ผมเลี้ยวตัวหันมามองใบหน้าของคนที่ยืนข้างๆตัวของผม
"เพลิงครับ ผมขอบคุณมากนะครับ ที่เพลิงยังคงอยู่กับผม"
เพลิงหันหน้ากลับมาจากการมองที่บ่อปลา แล้วเอื้อมมือมา กุมมือทั้งสองข้างของผม ยกขึ้นและโน้มหน้าลงมาจูบที่มือของผมที่เพลิงกุมอยู่
"ผมต้องขอบคุณ เล็ก มากกว่านะครับ"
ผมมองเข้าไปในแววตาของเพลิง ผมยังคงเห็นความรักและความอบอุ่นจากสายตาชายคนนี้เสมอ
"ผมไม่รู้นะครับว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ผมมีความสุขมาก เพราะอย่างน้อยผมก็ได้ดูแลคนที่ผมรัก"
ไม่มีเสียงเอื้อนเอ่ยใดๆออกมาอีก จากเราทั้งคู่ ผมกับเพลิงยืนให้อาหารปลาในบ่อ ทั้งที่มือของเราทั้งสองยังคงกุมกันอยู่
เราเดินเล่นกันจนเกือบเย็นจึงเดินกลับมาบ้านไอ้นุมัน พอเข้าบ้านได้ เพลิงก็เดินไปในครัวทำอะไรก็ไม่รู้ ผมก็นั่งดูทีวีที่โซฟา สักพักเพลิงเดินมาพร้อมกับถือจานมาสองใบ
"นี่ครับ มาม่าผัดขี้เมาของโปรดเล็ก" ว่าแล้วเพลิงก็ยื่นมาให้ผมจานหนึ่ง ผมรับมันมาและนั่งทานกันพลางดูทีวีกันไป
"เพลิงครับ พรุ่งนี้ ผมว่าเรากลับหอกันดีไหมครับ"
ผมถามเพลิงทั้งๆที่ทั้งปากยังเคี้ยวอาหารและสายตายังคงจ้องไปที่ทีวีอยู่
"ตามใจเล็กนะครับ"
เราทานมาม่าแล้วนั่งดูทีวีกันต่อ เราทั้งคู่จึงเดินขึ้นชั้นบน เพื่อไปห้องนอน เมื่อมาอยู่ในห้องนอน ผมก็ล้มตัวลงนอนทันที่ เพลิงก็นอนข้างๆผม ผมนอนตะแคงข้างให้เพลิง ตอนนี้เพลิงโอบกอดผมจากด้านหลัง มันเป็นความอบอุ่นที่ผมสามารถสัมผัสได้
ผมกลับเพลิงขับรถกลับมาหอ เดินมาถึงหน้าประตูห้องก็มองเห็นกระดาษโน๊ตติดอยู่หน้าประตู ผมหยิบมันติดมือมาด้วยก่อนที่จะเปิดประตูเข้าห้อง เมื่อจัดของเสร็จ ผมจึงหยิบกระดาษเหล่านั้นมาอ่าน
ไปใหนรู้ไหมเป็นห่วงนะ
หมง ใบแรกที่ผมอ่านมาจากไอ้ตี๋ดำ
กลับมาแล้วโทรหาด้วย
โชค ใบที่สองเป็นของไอ้โชค
ใบอื่นๆก็ของมันสองคนอีกนั้นละครับ ผมอ่านจนหมดก็เอาไปทิ้งถังขยะ ผมเดินมาล้มตัวลงนอนที่เตียง แล้วคิดถึงเรื่องที่ผ่านๆมา หนึ่งปีที่ผ่านมา ทำให้ผมได้เจอทั้งความสุข และทุกข์จากคำว่ารัก และได้รับความรักจากผู้ชายทั้งสามคน ผมกำลังนอนคิดถึงเรื่องของไอ้ตี๋ดำอยู่ ก็มีคนมาเคาะประตูห้องผม ทำให้ผมหลุดออกจากห้วงความคิด
ผมลุกขึ้นเดินไปที่ประตู เมื่อมองเห็นร่างของคนที่เคาะประตูห้องผม ทำให้ผมต้องตกใจไม่น้อย
"ต้น มาได้ไง" เจ้าของร่างคือคนที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องของมันและไอ้ตี๋ดำอยู่ ดูจากสีหน้าของไอ้ต้น มันหมุ่นหมองมาก
"เข้ามาในห้องก่อนซิ" ผมเชิญมันเข้ามาในห้อง ผมเดินนำหน้ามันเข้ามาในห้องผม เมื่อมันนั่งที่เก้าอี้ มันเอาก้มหน้า ก้มตา
"มีอะไรหรือเปล่า ถึงได้มาหาเราถึงที่นี่ได้"
ไอ้ต้นเงยหน้า ผมมองเห็นสายตายของมันเหมือนจะอ้อนวอนผม
"เล็ก เรา...เรารักหมงมากนะ แต่ว่าหมงเค้ายังไม่ลืมนาย
นายน่าจะรู้ ว่าการที่คนที่เรารักอยู่กับเรา แต่ใจเค้ากับคิดถึงอีกคน มันทรมานขนาดใหน"
"ต้น เรื่องของไอ้หมงกับเรา มันจบไปแล้ว ต่อไปมันเป็นเรื่องของนายสองคน เราคงช่วยอะไรนายไม่ได้หรอกนะ"
ไอ้ต้นมันมองหน้าผม แล้วมันก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู ก่อนที่มันจะก้าวเท้าออกจากห้องผม มันหันกลับมา
"เล็ก เราอยากให้นายรู้ไว้ว่า เรารักหมงมันมากจริงๆ"
พูดจบมันก็เดินออกจากห้องผมไป ผมกลับมาล้มตัวลงที่เตียง ไอ้หมงมันยังไม่ลืมผม แต่ว่าตอนนี้มันก็มีไอ้ต้นอยู่แล้วนิ แผลที่ผมพยายามสมานให้มันปิดสนิท มันเริ่มปริขึ้นมาอีกครั้ง แทนที่ผมจะดีใจที่ไอ้หมงมันยังไม่ลืมผม แต่ทำไหมผมถึงได้รู้สึกเจ็บที่หัวใจอย่างนี้นะ
-
น่าสงสารต้น... :impress3: :impress3:
..................รักคนที่เขาไม่ได้รักเรา.....มันก็ทรมานอย่างนี้แหละ
.............................แม้จะได้ตัวเขามา....แต่ใจเขาก็ไม่เคยเหลือหั้ยเราเลย... :monkeysad:
-
555 ยังไม่จบ
ต้นจ๋า ได้แต่ตัว แต่หัวใจเขาไปอยู่กับคนอื่น :monkeysad:
-
เชียร์เพลิง :loveu: :loveu: :loveu:เชียร์เพลิง
-
เห้อ :เฮ้อ:
การปล่อยวางเป็นสิ่งที่ดีที่สุด :yeb:
-
ยังไงก็แล้วแต่ ขอเพลิงอย่าเศร้าเลยนะคับ :impress: :impress: :impress:
เชียร์เพลิง :loveu: :loveu: :loveu:เชียร์เพลิง
เห็นด้วยคับ :kikkik: :kikkik:
-
ผมนอนคิดอยู่บนเตียงได้สักหน่อย ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้ว
เดินไปเปิดประตูห้อง ผมก้าวเท้าเดินออกจากหอ เดินมันไปเรื่อยๆ เดินมาถึงหน้าคณะผมตอนใหนก็ไม่รู้ตัว ผมเดินไปนั้งที่โต๊ะหินอ่อนที่หน้าคณะ ผมนั่งคิดถึงเรื่องของไอ้ต้นและไอ้หมงอยู่นั้น
ผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีมือมา แตะที่ใหล่ของผม หันหน้าไปมองเจ้าของมือนั้น พี่เก่งนั้นเอง พี่เก่งเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผม
"ใจลอยเลยนะเรา พี่เรียกตั้งนานก็ไม่ได้ยิน มีปัญหาอะไรหรือเปล่า"
"ไม่อะไรครับ พี่เก่ง ผมคิดอะไรๆเพลินไปหน่อยนะครับ แล้วพี่ไม่กลับบ้านเหรอครับ"
"พี่กลับมาแล้วครับ เหงาๆเลยกลับมาหอดีกว่า"
"แล้วเล็กละครับ ไปเที่ยวใหนมาบ้างครับ"
ผมกับพี่เก่งเรากันคุยเรื่องกลับบ้าน และเรื่องที่ผมไปพักบ้านไอ้นุ คุยกันจนผมเริ่มรู้สึกหิว เพิ่งนึกได้ว่า ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย พี่เก่งเลยชวนผมไปทานข้าวกัน เราทั้งคู่เลือกจะไปทานตลาดหลังมอ ตอนนี้ผมกับพี่เก่งเหมือนเป็นพี่ น้องกันแล้ว
พี่เก่งขับมอไซค์มาถึงตลาด เราก็เดินดูร้านขายอาหาร ผมเลือกทานอาหารโปรด บะหมี่ครับ ส่วนพี่เก่งทานข้าวหมูแดง สั่งเสร็จแล้วเราทั้งคู่ก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะ ระหว่างรอเราก็คุยถึงเรื่องที่ผ่านมา คนยกอาหารมาเราก็ทานกันไปคุยกันไป ทานเสร็จผมเลยเดินไปล้างมือในห้องน้ำ เมื่อผมเดินกลับมา
ผมต้องยืนนิ่งด้วยความอึ้ง เมื่อเห็นชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในร้านด้วยกัน พอผู้ชายสั่งอาหารเรียบร้อย กำลังจะเดินเข้ามาในร้าน เมื่อเค้าเห็นหน้าผม เค้าวิ่งเข้ามาสวมกอดผมทันที่
"มึงหายไปใหนว่ะ รู้ไหมกูเป็นห่วง"
ผมพยายามดันร่างของมันให้ออกจากตัวผม แต่มันยิ่งกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นอีก ผมรู้สึกอึดอัดมากเมื่อมองไปเห็นสายตาที่มีแต่คำถาม จากผู้หญิงคนที่มันมากับเค้า
"พอๆมึงอายคนเค้า เค้ามองกันหมดแล้ว"
มันคงรู้สึกตัวจึงได้คลายอ้อมแขนมัน คนที่เราไม่อยากเจอแต่ทำใม วันนี้ถึงได้เจอนักก็ไม่รู้ เมื่อผมหลุดออกจากมันได้ ผมรีบชวนพี่เก่งกลับทันที่ โดยที่ไม่ลามันซักคำ มันเหมือนจะเดินตามผมมา แต่คงติดที่ผู้หญิงคนนั้น เมื่อออกมานอกร้านผมให้พี่เก่งมาส่งที่หอเลย
เมื่อกับมาถึงหอ ผมเดินขึ้นห้อง เปิดประตูเข้าไป ก็เจอร่างของเพลิง นั่งอ่านการ์ตูนอยู่แล้ว เมื่อเค้าเห็นผมก็ส่งรอยยิ้มมาให้ รอยยิ้มที่ไม่เคยเปลี่ยแปลงไปเลยสักครั้ง
"แอบเข้ามาในห้องคนอื่นไม่ดีรู้ไหมครับ"
"ไม่ได้แอบนะครับ แต่ว่าเจ้าของห้องเขาให้กุญแจห้องผมมาต่างหาก"
ผมเดินผ่านร่างของเพลิงที่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่ มาที่เตียงนอน ผมล้มตัวลงนอนเล่นไป มีบ้างที่หันหน้าไปมองเพลิงเป็นบางครั้ง แล้วเพลิงก้วางหนังสือเดินมานั่งที่เตียงข้างๆตัวผมที่ยังนอนอยู่
"มีอะไรหรือเปล่าครับเล็ก"
ผมสั่นหน้าแทนคำตอบ แล้วเอื้อมมือไปดึงร่างเพลิงให้ลงมานอนข้างๆผม ตอนนี้ผมอยู่ในอ้อมกอดของเพลิง ผมไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว อยากให้ทุกๆอย่างมันจบโดยเร็วเหลือเกิน
"เล็กครับ รู้ไหมผมมีความสุขมากนะครับ"
"ทำใมเหรอครับเพลิง" ผมถามกลับด้วยความสงสัย
"ก็เพราะผมมีคนที่ผมรักอยู่ข้างๆกายผมไงครับ คนอื่นๆความสุขคืออะไร ผมไม่รู้ แต่สำหรับผมการได้รักเล็กนั้นคือความสุขของผมครับ"
วงแขนของเพลิงกระชับอ้อมกอดผมแน่นขึ้น ผมหลับไปในอ้อมแขนอันอบอุ่นคู่นี้
-
เรื่องนี้เพลิงจะเป็นแบบนี้ตลอดเรื่องมั้ย :-[
ช่างเป็นคนดีจริง จริง :give2:
-
เพลิง เพลิงเท่านั้น :give2: :give2: :give2: :give2: :give2:
-
เพลิงเป็นคนดีจัง น่ารักเนอะ เสมอต้นเสมอปลาย :-[
พี่โชคของผมมาแว้ววววว :give2:
-
เพลิงช่างเป็นคนดีอะไรเยี่ยงนี้..... :impress3: :impress3:
-
อืม เพลิงถือคติ มาทีหลังเเรงกว่ารึเปล่าเนี่ยอิๆ :give2:
-
คนอื่นๆความสุขคืออะไร ผมไม่รู้ แต่สำหรับผมการได้รักเล็กนั้นคือความสุขของผมครับ
:-[ :-[ :-[
-
โหยยยยทั้ง...Bosatlas Lucifer meemewkewkaw แดนนี่ shell หลงรักเพลิงกันหมดเลยเหรออ :give2:
*************************************************************************************************************
แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาภายในห้อง ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมา ภาพที่อยู่เบื้องหน้าผม คือภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังหลับอยู่ มองใบหน้าของเพลิงไป ผมก็ยิ้มไป ผมค่อยๆดึงแขนของเพลิงออกจากตัวผม แล้วยื่นมือไปลูบไล้ ใบหน้าของคนที่กำลังหลับอยู่
ในขณะที่ผมลูบไล้ใบหน้าของเพลิง มือของเพลิงก็มากุมมือของผมไว้ บนใบหน้าของเพลิงมีรอยยิ้ม ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา
"ตื่นนานแล้วเหรอครับ เล็ก" ไม่ถามเปล่า เพลิงยังดึงผมเข้าไปกอดด้วย ผมซุกหน้าไปที่หน้าอกของเพลิง เราสองคนนอนกอดกันอยู่อีกสักแป๊บก็ลุกขึ้นจากเตียง
ผมนั่งรอเพลิงทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ผมอ่านการ์ตูนไปด้วย อ่านๆอยู่มีมือคู่หนึ่งสวมกอดผมจากด้านหลัง และเอาคางมาเกยที่ใหล่ผม ผมยกมือข้างหนึ่งไปลูบที่ต้นคอของเจ้าของมือคู่นี้
"เล็กครับ วันนี้ไปโรงเรียนผมกันนะครับ"
"มีอะไรหรือเปล่าครับ แล้วผมต้องไปด้วยเหรอครับ"
"ที่โรงเรียนผมจัดงาน ครบรอบวันก่อตั้งโรงเรียนครับ นะครับเล็กไปกับผมนะครับ"
เพลิงตอนอ้อนนี้ น่ารักมาก เหมือนเด็กๆเลยครับ
"ไปก็ไปครับ แต่ว่าเพลิงต้องไปใส่เสื้อก่อนนะครับ มายืนโชว์อยู่ได้"
เมื่อเพลิงแต่งตัวเสร็จ เราทั้งคู่ก็ขับรถมาถึงโรงเรียนของเพลิงกัน เพลิงพาผมไปตามซุ้มต่างๆ มีทั้งของกินและของใช้ ที่ส่วนมากเป็นฝีมือของนักเรียน เจอเพื่อนเพลิงก็ทักทายกันบ้าง เดินดูซุ้มต่างๆจนเหนื่อย เพลิงเลยพาผมไปนั่งพักในซุ้ม ของห้องเพลิงเป็นซุ้มขายน้ำครับ
"น้ำครับเล็ก" ผมยื่นมือไปรับแก้วน้ำมาจากมือเพลิง ผมนั่งดื่มน้ำไป ก็ดูเพลิงช่วยเพื่อนๆไป จนเกือบเที่ยง เพลิงพาผมไปที่หอประชุม เพลิงบอกว่าจะมีการแสดงของนักเรียน
ผมกับเพลิงยืนดูนักเรียนแสดงไป ผ่านไปหลายชุดจนถึงการแสดงการร้องเพลง เรายืนดูไปกุมมือหันไป จนจบการแสดง เพลิงพาผมกลับหอ เรามานั่งกันที่โต๊ะหน้าหอเหมือนเดิม
"เล็กครับผมมมีอะไรจะให้ครับ" เพลิงยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ผม ผมจะคลี่มันออกอ่าน
"เอาไว้อ่านตอนก่อนนอนนะครับ เล็ก" ผมจึงเอากระดาษแผ่นนั้นเก็บใส่กระเป๋ากางเกง เพลิงยื่นมือมาจับมือผมไปวางไว้ตรงหน้าอก
"เล็กครับ หัวใจของผม จะบอกเล็กว่า รักนะครับ เล็ก สัมผัสได้หรือเปล่าครับ"
ผมก้มหน้าแล้วครับ มันเขินบอกกันอยู่ทุกวัน แต่วันนี้รู้สึกเขินมาก ได้แต่พยักหน้ารับ ผมดึงมือกลับ แล้วลุกขึ้นเดินกลับห้องผม เมื่ออยู่ในห้อง ผมหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้น มาคลี่อ่าน
"รักไม่ใช่เหตุผล
รักไม่ใช่แค่ความเหมาะสม
รักไม่ต้องการแค่คำพูด
รักไม่ใช่แค่การกระทำ
รักไม่ใช่แค่อารมณ์
รักคือหัวใจ หัวใจผมให้คุณ
กี่คราวที่ความรัก ต้องลงเอยด้วยน้ำตา กี่คราวที่ล้าจนไม่อยากมีใคร
กี่ครั้งที่เสาะหา ผ่านมาแล้วก็เลยไป ไม่มีใครที่เหมือนเธอ
เปรียบเธอดังจุดหมาย สุดท้ายของนักเดินทาง เมื่อเจอเธอแล้วก็ไม่อยากเจอใคร
ไม่มีใครอีกแล้วที่มีความรักจริงใจ เท่ากับเธอที่ให้ฉัน
หยุดตรงนี้ที่เธอ ไม่ไปใกลแล้วใจ จะหยุดทั้งใจไว้ที่เธอ
หยุดตรงนี้ที่เธอ เพราะเธอที่ฉันเจอ คือคนที่รักฉันหมดใจ(จะหยุดใจไว้ให้กับเธอ)
เปียกปอนกับลมฝน ฝ่าลมพายุมากมาย ก็เดินมาไกลจนแทบหมดกำลัง
ไม่เคยจะคาดคิด ว่าคนที่สิ้นหนทาง จะได้พบรักเช่นเธอ
เปรียบเธอดังจุดหมาย สุดท้ายของนักเดินทาง เมื่อเจอเธอแล้วก็ไม่อยากเจอใคร
ไม่มีใครอีกแล้วที่มีความรักจริงใจ เท่ากับเธอที่ให้ฉัน
หยุดตรงนี้ที่เธอ ไม่ไปใกลแล้วใจ จะหยุดทั้งใจไว้ที่เธอ
หยุดตรงนี้ที่เธอ เพราะเธอที่ฉันเจอ คือคนที่รักฉันหมดใจ(จะหยุดใจไว้ให้กับเธอ)
อยากจะขอบคุณฟ้า ที่ให้เรารักกัน และให้ฉันได้พบเธอ
(ไม่มีใครอีกแล้ว ที่มีความรักจริงใจ เท่ากับฉันที่ให้เธอ)
หยุดตรงนี้ที่เธอ ไม่ไปใกลแล้วใจ จะหยุดทั้งใจไว้ที่เธอ
หยุดตรงนี้ที่เธอ เพราะเธอที่ฉันเจอ คือคนที่รักฉันหมดใจ(จะหยุดใจไว้ให้กับเธอ)"
ผมพับกระดาษแผ่นนั้น แล้วเก็บมันไว้ในกระเป๋าเงิน เมื่ออ่านจบ
-
"เล็กครับ หัวใจของผม จะบอกเล็กว่า รักนะครับ เล็ก สัมผัสได้หรือเปล่าครับ"
:-[ :-[ หุหุ แม้แต่คนอ่านก็สัมผัสได้ :-[ :-[
-
เขินคับเขิน :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เพลิงน่ารักสุดๆ :give2: :give2: :give2:
-
อิจฉาเล็กนิดๆ ทำไมเพลิงดีอย่างนี้ :-[ :-[ :-[
:give2:อยากได้แบบนี้มั่งจัง
-
อ่ะนะ
เขินนี่คือรักเขาแล้วอ่ะดิเล็ก 555++
ต่อครับ ผมชอบเพลิงจัง
-
เล่นบทกล่อนซะ :fox2:
-
:-[ :-[ :-[
เพลิงจ๋า . . . อย่าทิ้งเล็กไปไหนนะ :give2:
ว่าแต่พี่โชคของผมหายไปเรยยยยย :เศร้า1:
-
หยุดตรงนี้ที่เธอ....ไม่ไปไกลแล้ว.....
......จะหยุดทั้งใจ....ไว้ที่เล็กคนเดียว....... :give2: :give2:
-
ค่ำวันนั้น เพลิงชวนผมมากินเหล้ากับเพื่อนๆของเค้า
ที่บ้านคนหนึ่งของเพลิง เมื่อไปถึงบ้านเพื่อนเพลิง ก็เห็นกลุ่มเพื่อนๆเค้า นั่งดื่มกันอยู่แล้ว ผมกับเพลิงก็นั่งดื่มกับเพื่อนๆของเพลิงกัน ใครๆมักมองว่า เด็กช่างมักกร้าวร้าว
แต่สำหรับผม ผมว่ามันแล้วแต่คนมากกว่า อย่างกลุ่มนี้มีมารยาท สนุกสนานเฮฮาดี เหล้าที่ดื่มกันก็เหล้าสูตรเย็นครับ ดื่มกันไปได้2กลม เพื่อนเพลิงที่เป็นเจ้าของบ้านก็ลุกไปยกหม้อแกงมา มันคือต้มไก่ครับ เป็นเรื่องแปลกนะครับ เด็กช่างจะชอบดื่มเหล้าสูตรเย็นกับต้มไก่
ผมเริ่มมึนๆแล้วเลยซบหน้ากับใหล่ของเพลิง
"อิจฉาว่ะ เพลิงมึงเลิกหวานกันบ้างนะมึง สงสารคนไม่มีคู่หน่อยโว๊ย"
เสียงเพื่อนๆเพลิงแซว เพลิงกับผม เรียกเสียงโห่ฮาจากคนอื่นๆได้ ผมเลยยกหัวขึ้นจะขยับตัวออก แต่ว่ามันเซ เพลิงเค้าเลยให้ผมผิงหลังเค้า หลังเพลิงกับผมตอนนี้ชนกันอยู่
เพื่อนเพลิงอยู่ๆก็นึกสนุกอะไรกันขึ้นมาไม่รู้ คิดเกมคิดมาเกมหนึ่ง คือ ให้คนแรกเป็นคนสูบบุหรี่แล้ว ป้อนต่อคนถัดๆไป ใครทำให้ควันหมดก่อนต้องดื่มเหล้าหมดแก้ว สรุปว่าผมต้องเป้นคนดูดคนแรก เพลิงไปคนต่อไป ผมดูดแล้วยื่นปากไปประกอบปากเพลิง เพื่อส่งต่อให้เค้า แต่ว่าเพลิงมันเอาลิ้นเข้ามาในปากผมด้วย ผมเลยต้องพ่นควันออกทางจมูก กลายเป็นผมต้องดื่มเหล้าแก้วเลย ผมมองหน้าเพลิง มันก็ทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่อะไร เป็นอย่างนี้อยู่สอง สามรอบ ผมไม่ใหวแล้วเลยให้เลิกดีกว่า
"เพลิงครับ ผมรู้นะ เพลิงวางแผนไว้" ผมพูดและมองหน้าเพลิงมัน แต่สายตาเริ่มเห็๋นอะไรไม่ชัดซะแล้ว เสียงก็ยานๆ คงเพราะดื่มเยอะไป
เพลิงเอาแต่ยิ้มแล้วดึงตัวผมมานอนที่ตัก ค่อยๆเอามือมาลูบผมของผม เพื่อนของเพลิงก็ดื่มกันต่อ ผมหลับไปแต่ก่อนที่จะหลับ ผมได้เสียงเพลงที่เพลิงร้องโดยมีเพื่อนเล่นกีตาร์ให้
[wma=300,50]http://media.switchpod.com/users/tanaew/แอ๊ด_คาราบาว_-_ทำมือ_-08_แง้มใจ.mp3[/wma]
"ตื่นได้แล้วครับ เล็ก" เสียงของเพลิงปลุกผมพร้อมๆกับเขย่าตัวผมด้วย ผมพยามฝืนตัวเองให้ลืมตาให้ขึ้น ภาพที่เห็นคือ เพื่อนเพลิงบางคนก็หลับคาวง ที่เหลือยังคงนั่งดื่มกันต่อ เพลิงพยุงผมให้ลุกขึ้นมาที่รถ จำไม่ได้ว่ากลับมาถึงห้องตัวเองตอนใหน จำได้เพียงลางๆคือ เพลิงถอดเสื้อผ้าผม แล้วช่วยเช็ดตัวให้ หลังจากนั้นผมก็หลับไป ในขณะที่ผมหลับอยู่นั้น มีร่างของคนๆหนึ่งโอบกอดผมอยู่ ผมรู้สึกคุ้นเคยกับอ้อมกอดนี้มาก แต่ผมไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้
-
ผมกลับเพลิงเดินเข้ามาในโรงแรมที่จัดงาน เราสองคนมางานหมั้นของเสี่ยนุ เป็นอีกวันที่ผมมีความสุข เมื่อเพื่อนที่ผมรักจะมีคนมาดูแลมันซะที่ หลังจากทักทายเพื่อนๆแล้วผมก็พาเพลิงไปแนะนำตัวกับเพื่อนๆ ดูเพลิงจะเข้ากับเพื่อนๆผมได้ดี
"ไอ้เล็กมึงมานี่เลย"
ไอ้เสี่ยนุมันพูดพลางดึงแขนผม ให้เดินตามมันมา ผมเลยต้องปล่อยให้เพลิงอยู่กับเพื่อนๆผมไปคนดียวก่อน มันพาผมมาหยุดตรงขั้นบันไดขึ้นเวที มันปล่อยแขนผม เรายืนมองหน้ากัน
"มีอะไรว่ะมึงไอ้นุ พูดกันตรงโน้นก็ได้ แม่งลากกูมาซะไกลเลยนะมึง"
"กูมีเรื่องจะคุยกับมึง เรื่องไอ้โชคกับไอ้หมง ตั้งแต่วันงานแล้วนะมึงไอ้เล็ก มึงจะหลบหน้ามันสองคนไปอีกนานไหมว่ะ"
"กูไม่ได้หลบ แต่แค่กูยังไม่อยากเจอหน้ามันสองคนก็แค่นั้น"
"ตามใจมึงแล้วกัน โตๆกันแล้วนะมึง แล้วอีกเรื่อง"
ไอ้นุมันหยุดพูดแล้วส่งสายตาไปยังร่างของเพลิง ผมหันไปมองตามสายตาของมัน แล้วหันกลับมามองหน้ามันอีกครั้ง
"เล็ก กูอยากให้มึงคิดให้ดีๆก่อนนะโว๊ย มึงแน่ใจแล้วจริงๆใช่ไหม อย่าแค่เอาเพลิงมันมาแทนใครเลยว่ะ"
"นุ ไม่มีใครแทนที่ใครได้หรอกมึง มึงน่าจะดีใจมากกว่า
ที่มีคนทำให้กูมีความสุขได้ และที่สำคัญ เพลิงไม่ใช่ตัวแทนใครด้วย"
ไอ้นุขยับเข้ามากอดผมไว้ก่อนที่จะเอามือมาตบบ่าผม
"กูดีใจว่ะที่มึงเข็มแข็งขึ้น มีอะไรมึงอย่าลืมนะ มึงยังมีกูอยู่ เพื่อนรัก"
"่ช่นกันว่ะ เพื่อนรัก มึงเลิกกอดกูได้แล้ว ไปๆ ไปดูแลแขกมึงได้แล้ว ปล่อยแฟนให้ทำหน้าที่คนเดียวนานแล้วนะมึง"
ผมแยกกับไอ้นุมัน มันเดินไปช่วยแฟนดูแลแขก ส่วนผมเดินกลับมาหาเพลิง ผมพาเพลิงเดินไปนั่งที่โต๊ะ ผมมองไปที่เวที่กำลังมีการแสดงร้องเพลงอยู่ ผมชอบนะ ไม่ว่าจะงานหมั้นหรืองานแต่ง เราจะสัมผัสได้ถึงความสุขของคนสองคน เพลงที่ใช้มักจะมีแต่เพลง แห่งความรักความสมหวัง มองไปที่เวที ไอ้นุมันเดินจูงมือแฟนมันขึ้นไปยืนอยู่กลางเวที
"วันนี้ผมมีความสุขมาก และตอนนี้ผมมีบางสิ่งจะบอกคนที่ยืนข้างๆผมด้วยครับ" มันพูดจบ นักดนตรีก็เริ่มบรรเลงเพลงขึ้นมา
http://www.dekbaba.com/newplaymusic.php?id=1676&media=1
"พักสายตาเถอะนะคนดี หลับลงตรงนี้ ที่ๆมีแต่เราสองคน
ผ่านเรื่องราวผ่านงานผ่านคน สับสนหลายความ บางเวลาต้องการสักคน
ไว้คอยปลอบใจ เข้าใจพูดคุย
ความรักเอย งดงามอย่างนี้ จนชั่วชีวี โหยหาความรักไม่เคยพอ
อยากให้เธอเคียงข้างอย่างนี้ บอกรักอีกที อยู่ใกล้กัน ตลอดเวลา
พักกาย พักใจ หลับตาฝันดี รักเอยรักที่ เข้าใจถึงกัน"
ช่วงที่ไอ้นุร้องเพลงนี้ ผมนั่งกุมมือกับเพลิงไปด้วย ผมรู้สึกว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆ ผมนั่งคุยกับเพลิงและเพื่อนๆไปจน มีร่างของใครบางคนมานั่งเพิ่มที่โต๊ะที่ผมนั่งอยู่ เมื่อผมมองไปที่ร่างของคนที่มาใหม่ ผมรู้สึกตัวชาวาบ มันอึ้ง
ไอ้โชคกับแฟนมันนั้นเอง
ไอ้โชคมันยิ้มให้ผมกับเพลิง แต่ผมว่าเป็นรอยยิ้มที่แฝงอะไรไว้ในรอยยิ้มนั้น บรรยากาศมันช่างอึดอัดมาก
-
โต้ดทีจ้าแน๋วม่ามีเพลงนี้อ่า...เลยมะได้แปะวินแอมป์ไว้ให้ฟังกัน :seng2ped: ถ้าหาได้ เด๋วจามาแปะให้ฟังกันนะจ๊ะ :yeb:
ว่าแต่มานชื่อว่าเพลงรายอ่า รู้แต่ว่าของพงษ์สิทธิ์ เอิ๊กๆๆ
-
กำลังไปกันได้ดีเลย อย่ามีเรื่องน๊า :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:impress: :impress:
รอพี่แน๋วมาต่อ :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
ขอให้จบดีๆนาคั๊บ :impress:
-
เราอ่านข้ามตอนปะ แล้วเล็กกับโชคมีปัญหาอะไรกัน งง :really2:
ยังงัยก็เชียร์เพลิง :loveu: :loveu: :loveu: เชียร์เพลิง
-
เหอๆๆๆ พูดไรไม่ออก
เดาอารมณ์เล็กมะทันเลย
ต่อดีกว่าครับ
-
หุหุ คุยกันดี ๆ เน้อ :give2:
-
ตามมาเชียร์เล็กกะเพลิงด้วยอีกคน
อย่าได้มีอารายม่ายดีอีกเลยนะ :call:
-
พี่โชคของผมมาแว้ววววววววว :give2:
ขอให้เล็กกับเพลิงรักกันทีเถ้ออออออ :call:
ปล.ชื่อเพลง ตลอดเวลา ครับพี่แน๋ว :yeb:
-
........... :call:...อย่าได้มีเรื่องอารายอีกเลย..... :110011: :เชิป2:
-
แต้งส์กิ้วหลายเด้อจ้าน้องหมี เด๋วพี่จาลองไปหาดูนะจ๊ะ :yeb:
***********************************************************************************
บรรยากาศในโต๊ะอึดอัดมาก ทั้งจากสายตาของไอ้โชค
สายตาที่ไม่เป็นมิตรของผู้หญิงที่นั่งข้างๆมัน เรานั่งทานอาหารและดื่มกันไป แต่การพูดคุยกับเป็นไปแบบถามคำตอบคำกันซะส่วนใหญ่ ไอ้โชคมันยังคงดูแลใส่ใจผมเหมือนเมื่อก่อน แต่ว่าวันนี้ ตอนนี้ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว เพราะมันมีคนที่มันต้องดูแลอยู่ข้างๆมัน
"ขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะเพื่อนๆ เพลิงเดี๋ยวผมมานะครับ ฝากเพลิงด้วยนะทุกคน"
ผมรีบลุกจากโต๊ะที่นั่ง แล้วก้าวเท้าไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
<เพื่อนมึงเข้าใจไหม มันกับมึงเป็นเพื่อนกัน มึงต้องดีใจกับมันซิว่ะ มึงจะมาเจ็บปวดหัวใจทำใมห๊า>
ความคิดของผมมันสับสนหรือเกิน ผมรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อก้าวเท้าพ้นประตุ ผมก็เดินชนกับใครบางคน ที่คงจะมาเข้าห้องน้ำเช่นกัน
"ขอโทษครับ ผมไม่ทันมองคุณ..." ผมต้องหยุดคำถาม เมื่อเห็นใบหน้าคนต้องหน้าผมชัดๆ ผมรีบเลี้ยวตัวเพื่อเดินเลี่ยงผ่าน ร่างของมัน แต่ผมต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ เมื่อมันโอบกอดร่างของผมจากด้านหลัง
"อย่าเดินหนีกูแบบนี้เลย มึงโกรธเกลียดกูมากเหรอ รู้ไหมกูทรมาน กูขอร้องเถอะ มึงกับกูกลับมาเหมือนเดิมได้ไหม"
เสียงของมันสั่น และผมรู้สึกได้ถึงหยดน้ำตาที่ใหลลงมาที่หัวใหล่ของผม มันทำให้หัวใจผมต้องกระตุก
"กูไม่เคยโกรธมึงเลย แต่กูเกลียดตัวเองมากกว่า ที่กูลืมมึงไม่ได้ มึงกลับไปดูแลคนของมึงให้ดีเถอะ ยังไงมันกูรักมึงมาก"
"แล้วมึงละ เล็ก มึงไม่รักกูแล้วเหรอ"
"ความรักมันมีวันหมดเหรอว่ะ กูไม่เคยรักมึงมากขึ้น หรือกว่าน้อยลงสักครั้ง ปล่อยกูเถอะถ้ามึงคิดว่ามึงรักกู"
"กูขอกอดมึงอย่างนี้อีกหน่อยเถอะนะ"
ผมปล่อยให้มันกอดผมต่อไป ผมจึงยืนมือไปแกะแขนมันให้ปล่อยผม ผมเดินกลับไปในงานด้วยไม่หันกลับไปมองร่างมัน ผมรู้หากผมหันกลับไปมองมัน ผมคงต้องใจอ่อนอีกครั้ง เมื่อกลับมานั่งที่โต๊ะ ผมไม่เห็นแฟนไอ้โชคมันแล้ว
"อ้าวโชค แฟนมึงล่ะ"
"กลับไปแล้ว" ไอ้โชคตอบผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แววตามันไม่เหมือนกับน้ำเสียงของมันเลย
"ไอ้นี้ มึงเป็นเหี้ยอะไรว่ะ ปล่อยแฟนกลับก่อน แล้วทำใมมึงไม่ไปส่งเค้าล่ะว่ะ"
"ช่างแม่ง มึงไม่ต้องสนใจมัน เล็ก มาๆ มึงมาดื่มกับกูนี้"
ผมหันหน้าไปหาเพลิง เพลิงก็ได้แต่ยิ้ม ผมเลยต้องดื่มเป็นเพื่อนไอ้โชคมัน ไอ้นุมันเดินมานั่งดื่มกลับพวกผมด้วย
เพื่อนคนอื่นทยอยกลับกันบ้างแล้ว ทั้งโต๊ะตอนนี้เหลือผม เพลิง ไอ้โชค ไอ้นุเจ้าของงาน ไอ้โชคยังคงดื่มหนักเรื่อยๆ
แต่ไม่มีใครห้ามมัน ผมยังไม่รู้สาเหตุตอนที่ผมไปห้องน้ำเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมถามใครๆก้ไม่มีใครตอบ รวมทั้งไอ้โชคและเพลิงด้วย
กำลังยกแก้วชนกัน ผมได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดจากโต๊ะอื่น ผมเลยมองไปที่เวที ผมก็ได้รู้ต้นเหตุของเสียงเหล่านั้น
ไอ้หมงมันไปยื่นบนเวที กำลังกระซิบบอกนักดนตรีอะไรสักอย่าง แต่สถาพมันที่เห็นคงดื่มไปไม่น้อยเหมือนกัน
[wma=300,50]http://www.siamcode.com/neo590/maipainjai.wma[/wma]
"ไม่บอกก็รู้ว่าเธอ ไม่มีฉันเหลืออีกแล้วในใจ
เจ็บมันเป็นอย่างไร เข้าใจลึกซึ้งก็วันนี้
อยากจะบอกเธอว่ารัก อยากจะฉุดรั้งเธอไว้
แล้วทำทุกอย่างที่ตัวฉันทำได้ แต่มันก็สายไปแล้วใช่มั้ย
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน
เมื่อคนนั้นเข้ามา ทำให้ใจเธอหวั่นไหวรักเค้าช่างง่ายดาย
ไม่อาจจะลบภาพเธอ จากความทรงจำที่ฝังในใจ
อยากหยุดเวลาไว้ ไม่อยากให้เธอต้องเจอเค้า
อยากจะบอกเธอว่ารัก อยากจะฉุดรั้งเธอไว้
แล้วทำทุกอย่างที่ตัวฉันทำได้ แต่มันก็สายไปแล้วใช่มั้ย
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน
ฉันจึงขอแค่เพียงยังรักเธอจะได้มั้ย นะเธอจะได้มั้ย
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน
ฉันจึงขอแค่เพียงยังรักเธอจะได้มั้ย รักเธอตลอดไป
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน
ฉันจึงขอแค่เพียงยังรักเธอจะได้มั้ย นะเธอจะได้มั้ย
"กลับกันเถอะ เพลิง" ผมชวนเพลิงกลับทันที่เมื่อมันเริ่มร้อง
"เป็นไรว่ะ ทนไม่ได้เหรอไงมึง"
ไอ้โชคมันถามผมด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน ไม่เพียงแต่น้ำเสียงมันเท่านั้น สีหน้ามันก็ด้วย
"มึงเมาแล้วนะโว๊ยโชค นุมึงดูแลมันด้วยแล้วกัน กูไม่อยากคุยกับคนเมาว่ะ ป่ะเพลิงกลับกัน"
ผมลุกขึ้นแล้วรีบสาวเท้าออกจากโต๊ะ แต่ไอ้โชคมันเร็วกว่ามันมากระชากแขนผม
"กูไม่เคยมีดีในสายตามึงเลยเหรอว่ะ เล็ก ห๊า กูไม่เคยดีพอสำหรับมึงเลยเหรอ"
เสียงไอ้โชคมันตะโกน คนในการก็เริ่มหันมามองดูพวกผมแล้ว ผมพยายามแกะมือมันออกแต่มันยิ่งจับแน่นขึ้น
จนไอ้นุต้องมาช่วยดึงตัวมันออกไป แล้วลากมันไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม ผมรีบจูงแขนเพลิงออกมาจากงานทั้นที่
แต่ไม่วายจะได้ยินเสียงไอ้โชคมันโวยวายอยู่ เมื่อมาถึงหอผมรีบถามเพลิงว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตอนที่ผมไม่อยู่ที่โต๊ะ
เพลิงเล่าให้ผมฟังว่าแฟนของไอ้โชคไม่พอใจ ที่เห็นโชคเอาใจใส่ผม เลยทะเลาะกัน ผู้หญิงงอนเลยกลับแต่ไอ้โชคมันไม่ง้อเค้าเลย ผมยังไม่เข้าใจไอ้โชคมันอยู่ดี มันมีแฟนแล้วนิ แล้วมันยังจะอะไรกับผมอีกนะ
-
ผมเดินเลี่ยงออกมาจากโต๊ะ แล้วเดินออกมานั่งที่หน้าเธค
นั่งมองดูผู้คนเดินสวนกันไปมา เคยบ้างไหมที่มีผู้คนรายล้อมตัวเรามากมาย แต่เรากับ รู้สึกเหงา อ้างว้าง เหมือนกำลังรอคอยใครสักคน มาทำให้หัวใจของเราอบอุ่น
ต่อหน้าคนอื่นผมเหมือนเป็นคนร่าเริง แต่ใครจะรู้ว่าผมเป็นคนที่เหงามาก อาจเพราะเป็นลูกคนสุดท้อง เป็นลูกที่พ่อไม่รัก ถึงจะได้รับความรักจาก แม่พี่ๆ แต่สำหรับผมมันเหมือนยังขาดอะไรอยู่ดี
ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบมันไว้แล้วจุดไฟเพื่อสูบมัน ควันสีขาวค่อยๆถูกพ่นออกจากริมฝีปาก ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำใมเพื่อนๆทุกๆคน ถึงอยากให้ผมเข็มแข็ง ผมมันอ่อนแอมากนั้นเอง
ไม่ใช่ร่างกายแต่เป็นที่หัวใจของผม ผมไม่กล้าแม้แต่จะตัดสินใจอะไรได้เลย ผมกลัวที่จะสูญเสีย กลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกเส้นทางให้กับชีวิตตนเองที่จะเดินได้ แล้วเสันทางที่ผมเดินอยู่นี้ล่ะ
"มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวครับ เล็ก"
ผมหันไปตามเสียงถาม เห็นเพลิงกำลังนั่งลงข้างๆผม
รอยยิ้มที่ทำให้ผมอบอุ่นยังคงมีให้ผมเห็นจากใบหน้าของชายคนนี้
"มานั่งสูดอากาศนิดหน่อยนะครับ"
เราสองคนนั่งสูบบุหรี่และมองผู้คนที่ยังคงเดินผ่านไปมา
" เพลิงครับ ผม ผมยังลืมเค้าไม่ได้ ผมไม่อยากเห็นแก่ตัวดึงเพลิงมาจมอยู่กับผมอีกแล้ว"
ผมนิ่งเงียบหลังจากบอกเพลิงไป ความรักของเค้าที่มีให้ผม ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า ตัวเองเป็นคนที่น่ารังเกียจมาก
เพลิงควรจะมีคนที่รักตอบกลับเค้าได้ ไม่ใช่ต้องมารอคอยผม
เพลิงยื่นมือข้างหนึ่งมากุมมือผม ก่อนที่จะเอ่ยคำพูดขึ้นมา
"รักก็คือรัก การที่เรารักใครสักคน แค่ได้เห็นเขามีความสุข
ถึงเราจะไม่ได้รักตอบกลับมา มันก็ทำให้เราสุขได้นะครับ"
ผมเบือนหน้าซ่อนน้ำตาที่กำลังจะใหลออกมา ไม่ให้เพลิงได้เห็น เพราะผมรู้มันไม่ได้มีความสุขเลย ที่เรารักใครแล้วเราไม่ได้รับมันตอบกลับมา มันทรมานขนาดใหน ผมยังจะให้ผู้ชายคนนี้ต้องทรมานกับผมได้อีกเหรอ
" เล็กครับ วันข้างหน้าเล็กอาจมีใคร หรือผมอาจจะมีใครก็ได้ เราไม่มีทางรู้เหตุการณ์วันข้างหน้าได้ แต่วันนี้ ตอนนี้ผมบอกได้แค่เพียงว่า ผมรักเล็ก"
เพราะคำว่ารัก คำๆนี้มันเหมือนตะปูที่ตอกให้หัวใจผมต้องปวดร้าวอย่างทุกวันนี้ ทางออกง่ายๆแค่ผมยอมรับความรักให้กับผู้ชายต้องหน้า แต่ทำใมผมถึงทำไม่ได้ ถ้าผมเข้มแข็งกว่านี้ ผมคงตัดใจจากมันได้
ผมดึงมืออกจากการกุมของเพลิง แล้วลุกขึ้นก่อนที่จะหันไปบอกเพลิง
"ขอบคุณมากนะครับ เพลิง ขอเวลาผมอีกหน่อยนะครับ"
ผมส่งรอยยิ้มให้เพลิง ก่อนจะยื่นมือไปช่วยดึงเพลิงลุกขึ้น
"เข้าไปข้างในกันดีกว่า ออกมานานแล้ว ไปกันครับ"
เราสองคนเดินกลับมาที่โต๊ะ เราอยู่เที่ยวกันเกือบปิดถึงได้กลับกัน เราแยกกันที่หน้าเธค เพลิงขับรถพาผมกลับหอ
ตลอดทางที่เพลิงขับไปผมกอดเอวเพลิงไปตลอดทาง
เอาหน้าซบไปที่แผ่นหลัง สักวันผมรักผู้ชายคนนี้ให้ได้จนหมดหัวใจ ผมให้สัญญากับตัวเอง
-
ผมนั่งมองเพลิงล้างมอไซค์ คืนนี้เพลิงเค้ามีแข่งรถอีกแล้ว
ช่วงที่ผมมองเพลิงล้างรถ ผมอดที่จะคิดถึงใครอีกคนไม่ได้
การลืมใครสักคนหรือความรู้สึกรักใครมันไม่มีทางทำได้เลย ดั่งเช่นที่เคยมีคนเคยกล่าวเอาไว้ มีอยู่3สิ่งที่คนเราเอากลับมาไม่ได้ นั้นคือ เวลา คำพูด และสุดท้ายคือ ความรู้สึก
เมื่อเรากล้าที่จะรักแล้ว เราก็ต้องกล้าที่จะยอมรับความเจ็บปวดจากความรักให้ได้ สายใยบางๆที่เกาะเกี่ยวเค้าคนนั้น
และตัวผมตอนนี้มันไม่ใช่เราเพียงสองคนอีกแล้ว หากแต่ว่ามันมีสายใยของอีกคนมาเกี่ยวพันด้วย
ลึกๆแล้วผมยังมีความคิด ที่จะแย่งชิงเค้ากลับมาเป็นของผม แต่ความรักที่ได้มาด้วยการแย่งชิงมันจะมีความสุขได้จริงๆเหรอ
"เล็กครับ มานี่เร็ว มาครับ"
ผมลุกขึ้นเดินไปตามเสียงเรียกของเพลิง ไม่ว่าเวลาใด เพลิงจะยังมีรอยยิ้มบนใบหน้าให้ผมเสมอ
"มีอะไรเหรอครับเพลิง" ผมถามเพลิงเมื่อผมเดินมาหยุดตรงหน้าเค้าเรีบร้อยแล้ว
"ผมจะชวน เล็ก ไปนั่งเล่นที่บึง ไปกันนะครับ"
ผมพยักหน้าให้เพลิงแทนคำตอบ เพลิงขับรถพาผมมาที่บึง
เรานั่งดูภาพคนมาพักผ่อนที่นี่กัน
"เล็ก ยังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่เหรอครับ"
"ผมรู้สึกไม่ดีเลยครับ เพลิง ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย ผมต้องทำยังไงดีครับ"
เพลิงยื่นมือมา แล้วชี้มาตรงที่หัวใจของผม
"คำตอบทุกอย่างมันอยู่ที่ตรงนี้ครับ"
จริงอย่างที่เพลิงพูด ทุกอย่างมันเกิดมาจากใจผมทั้งนั้น
เพียงแค่ผมปล่อยวางทุกอย่าง แต่ถ้าทุกอย่างมันง่ายอย่างนั้น คนเราจะมีทุกข์กันอยู่อีกเหรอ การพูดมันง่ายแต่การที่เราจะทำมันจะง่ายเหมือนพูดหรือเปล่า
เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น ผมนึกถึงคำๆนี้ขึ้นมา แต่เวลาจะช่วยอะไรเราได้ ในเมื่อในความเป็นจริง หัวใจของผมยังฝังใจอยู่อย่างนี้ ส่วนที่อ่อนแอที่สุดของคนเราคือหัวใจนี้เอง
ผมกับเพลิงนั่งเล่นที่บึงกันอีกพักใหญ่ๆ ถึงได้ขับรถกลับหอกัน เพลิงกลับผมแยกกันที่หน้าหอ เพราะเพลิงต้องไปช่วยป้าเค้า ผมเปืดประตุห้อง แล้วเดินไปที่โต๊ะ เปิดลิ้นชัก หยิบอัลบั้มรูปคืนมา ผมล้มตัวลงนอนบนเตียง มือก็เปิดภาพถ่ายดูไปด้วย
ผมเปิดไปถึงรูปใบหนึ่ง รูปที่ผมและเพื่อนๆถ่ายกันตอนไปภู ผมมองภาพนั้นและปล่อยให้น้ำตามันใหลออกมา ผมต้องรีบเช็ดน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง ผมรีบลุกขึ้นแล้วไปเปิดประตูห้อง โชคนั้นเอง ในมือถือถุงที่ซื้อมาจากร้านมินิมาร์ทด้วย
"เข้ามาก่อนซิว่ะมึง" ผมรีบเชิญมันเข้ามาในห้อง
โชคมันเดินเข้ามาแล้ว ก็จัดการวางของลง แล้วนั่งลงที่พื้นห้อง
"กูมาชวนมึงกินเบียร์ว่ะ" มันบอกพลางหยิบกระป๋องเบียร์ยื่นมาให้ผม หนึ่งกระป๋อง ผมรับมาแล้วเปิดดื่ม
เราทั้งสองดื่มไปหลายกระป๋อง ไอ้โชคมันคงเริ่มมึนเลยไปนั่งผิงที่ขอบเตียง
"เล็ก กูอยากรู้ มึงเคยรักกูบ้างหรือเปล่าว่ะ"
ไอ้โชคถามคำถามที่แม้นแต่ตัวผมเอง ยังไม่แน่ใจในคำตอบ มันจ้องมองผมรอคำตอบอยู่ผมนั่งนิ่งคิดททบทวนเรื่องความรู้สึกระหว่างผมกับมัน
" กูก็ไม่รู้หรอกนะมึง ว่าจริงๆแล้วกูคิดกับมึง แบบใหนกันแน่"
"กูดีไม่พอสำหรับมึงเลยเหรอ เล็ก" น้ำเสียงของไอ้โชค เริ่มสั่นคลอ
"รักไม่เกี่ยวกับดีหรือไม่ดีหรอกว่ะโชค"
ผมวางกระป๋องเบียร์แล้วเดินไปนั่งลงข้างๆตัวไอ้โชค
"โชค ชีวิตมึงยังต้องเดินไปข้างหน้าอีกนะโว๊ย อย่าให้กูต้องเป็นคนดึงมึงไว้จะดีกว่า"
" เล็ก มึงรู้อะไรไหม กูไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่มึงเข้ามาอยู่ในหัวใจกู ทุกครั้งที่กูเห็นมึงเศร้า กูอยากเข้าไปปลอบใจมึง"
ไอ้โชคนั่งกอดเข่าอยู่ ผมใช้มือไปโอบที่ใหล่ของมัน
" กูไม่อยากเสียเพื่อนอย่างมึงไปนะโชค กูยอมรับกูอาจใจเสียที่เห็นมึงอยู่กับคนอื่น แต่กูรู้แล้วละว่ากูไม่ได้หึงมึงเลย
แต่กูกลัวต่างหาก มึงเป็นเพื่อนที่อยู่ข้างๆกูเสมอ กูกลัวว่ามึงจะลืมกู"
ไอ้โชคมันเงยหน้าจากหัวเข่า แล้วมองมาที่ผม
" ถ้าไม่มีไอ้หมง มึงจะรักกูไหมว่ะเล็ก"
"รักมันจะเกิด มันไม่มีเหตุผลหรอกนะ สำหรับไอ้หมงกับกู
ก็เหมือนที่มึงเคยบอก มันมีสายใยบางๆเกี่ยวมันกับกูไว้
สายใยที่มึงเรียกว่าความผูกพันไงละ"
" มึงกลับไปปรับความเข้าใจกับแฟนมึงดีกว่า สักวันมึงต้องลืมความรู้สึกที่มึงมีให้กูได้"
" มึงล่ะเล็ก มึงลืมไอ้หมงได้เหรอไง"
ผมคลายมือที่โอบกอดไอ้โชค หันมากอดเข่าตัวเองแทน
คนเราสามารถบอกคนอื่นๆได้ แต่กลับตัวเองทำใมถึงทำไม่ได้นะ
" กูลืมมันไม่ได้หรอก แต่กูเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้เป็นความทรงจำดีกว่า "
ไอ้โชคมันโอบใหล่ แล้วดึงให้ผมไปซบที่ใหล่ของมัน
"ในเมื่อมึงยังลืมมันไม่ได้ แล้วมึงจะให้กูลืมความรู้สึกที่กูมีให้มึงได้เหรอ"
"กูลองพยายามลองดูแล้วว่ะ แต่กูก็ยังลืมมึงไม่ได้อยู่ดี
ยิ่งกูห่างมึงเท่าไหร่ เล็กมึงรู้ไหม กูยิ่งคิดถึงมึง "
ไอ้โชคกระชับท่อนแขนที่กอดผมอยู่ ผมปล่อยให้มันโอบอยู่อย่างนั้น ไอ้โชคคลายมือที่โอบผมออก แล้วลุกไปหยิบกระป๋องเบียร์มาสองกระป๋อง แล้วยื่นให้ผมกระป๋องหนึ่ง มันกลับมานั่งข้างๆผมอีกครั้ง
" ไม่เมาไม่เลิกลาโว๊ย เอ้าชนโว๊ย"
คืนนั้นเราดื่มกันไปจนหลับ เราทั้งคู่นอนอยู่ที่พื้นทั้งสองคน
-
อืมเเต่ละคนน่าสงสารทั้งนั้นเลยอะ :monkeysad:
-
อย่าเศร้านะเพลิง :impress: :impress: :impress:
-
สงสารทุกคนเลยอ่ะ :monkeysad:
วันนี้มีบทพี่โชคเยอะซะด้วย :give2:
-
อย่าว่าแต่เล็กเลย ที่สับสนน่ะ ถ้าเป็นเราน่ะ ก็เลือกไม่ถูกเหมือนกันอ่ะ :เศร้า1:
(อ่านแล้วรู้สึกอึดอัด สับสน หมายถึงจิตใจน่ะ เลือกไม่ถูก รักทั้งหมดเล๊ยย...) :angry2:
เอาอย่างงี้ ....อยู่ด้วยกันทั้งหมดเลยดิ....โลภมากไป ป่ะ :จ้อบจัง1: :5555:
-
อืมมม...เหมือนเล็กหลายใจเลยแฮะ
เล็กรักคนที่เขารักเราดีที่สุดนะครับ
ไม่ต้องกลัวว่าใครจะเจ็บปวด ถ้ารักแล้วเรากับเค้ามีความสุขไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนก้อน่าจะดีแล้วนะ
ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน อยู่ที่เราและเขาคนอื่นไม่เกี่ยว ถ้าการฝืนใจตัวเองมันยากนักก้อเลิกเถอะครับ
-
จะรอวันที่เล็กรักเพลิงเต็มหัวใจ :give2:
เชียร์เพลิง :loveu: :loveu: :loveu: เชียร์เพลิง
-
จบแล้วหรอ
เฮ้อ สงสารโชคจัง :monkeysad:
-
อ่านแล้วก็โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย :impress3:
ทามมายมานยุ่งยากอย่างงี้น่า ไอ้ความรักเนี่ย :monkeysad:
หวังว่าเล็กคงจาหาทางออกสำหรับเรื่องราวต่างๆ นี้ได้สักวันนะครับ :เศร้า1:
-
....มีอยู่ 3 สิ่งที่คนเราเอากลับมาไม่ได้ นั้นคือ เวลา คำพูด และสุดท้ายคือ ความรู้สึก......
.............แต่มีอยู่ 1 สิ่ง ใน 3 สิ่งที่แม้จะเอากลับคืนมาไม่ได้แต่มันก็ฝังอยู่ในใจเราตลอดกาล...
.......................นั่นก็คือ.....ความรู้สึก...รักใครซักคน... :impress3: :impress3:
-
เวลาจะช่วยอะไร หากใจมันยังฝังจำ :เศร้า1: :เศร้า1:
-
:เฮ้อ: ความรัก :เฮ้อ:
-
มีใครเคยคิดไหมว่า ทำใมเราต้องทนอยู่กับความเจ็บปวด
ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าเพราะอะไรผมถึงไม่สามารถหลุดพ้นจากความทุกข์ จากคำว่ารักได้สักครั้ง
.
.
.
.
.
.
ผมมองออกไปที่หน้าต่างรถที่ผมนั่งอยู่ ภาพต้นไม้สองข้างทางที่รถขับผ่าน ทำให้ผมรู้สึกเหงาได้อย่างประหลาด
ผมหันหน้ากลับมาในรถ มองดูเพื่อนๆบางคนก็หลับ บางคนก็คุยกันหรือเล่นดนตรี ผมมองภาพเหล่านั้นด้วยยิ้มที่มีบนใบหน้า แต่หัวใจกลับหดหู่
"เฮ้ย เล็ก เอ้าน้ำ"
"ขอบใจว่ะ" ผมเอ่ยปากขอบใจมัน พลางยื่นมือไปรับขวดน้ำดื่มจากไอ้โชค
"อีกไกลไหมว่ะ โชค กว่าจะถึง"
"ใกล้ถึงแล้วว่ะ เป็นไรเบื่อเหรอมึง" ปากมันคุยกับผม แต่มันยังปรบมือไปตามจังหวะเพลง ที่เพื่อนๆกำลังร้องกันอยู่
ผมเงียบแล้วหันออกไปมองข้างทางต่อ
ขับมาได้อีกสักหน่อย เราก็มาถึงที่หมายจนได้ เมื่อรถจอดเรียบร้อย เราทุกคนช่วยกันขนของลงมาจากรถ เดินหาที่ไม่นานเราก็ได้ตรงใกล้ๆกับบึงน้ำ เมื่อปูเสื่อเรียบร้อยเราก็นั่งทานข้าว ร้องเพลงกันไปด้วย บางคนมาถึงก็ถอดเสื้อกระโดดลงเล่นน้ำทันที่
"เฮ้ย แดกเหล้ากันเถอะว่ะ" ไอ้เพื่อนคนหนึ่งของผม ตะโกนถามหลังจากมันขึ้นมาจากเล่นน้ำแล้ว
"แล้วลุงมึงไม่ว่าเหรอว่ะ " ผมถามมันเมื่อมันเดินกลับมานั่ง
"ลุงกูนะ แกไม่ว่าอะไรหรอก " ว่าแล้วมันก็ลุกขึ้นวิ่งไปที่
ร้านค้า มันวิ่งกลับมาพร้อมเหล้า แสงโสมหนึ่งกลม
มันเทเหล้าใส่แก้วแล้วยื่นให้ผมเป็นคนแรก ผมรับแก้วมาไว้ในมือ ก่อนที่จะยกมันเข้าปากแล้วกระดกให้หมดให้คราวเดียว ความร้อนของมันใหลผ่านลำคอของผมลงไป
ผมรีบคว้าแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มตามทันที
"เป็นไงว่ะ เล็ก สะใจไหมมึง"
"มึงก็ลองดูดิว่ะ "
จากนั้นเราก็วนดื่มกันต่อไป จากคนหนึ่ง ต่ออีกคน ไปเรื่อยๆ หมดกลมแรก ผมและเพื่อนเลยเบรกไว้ก่อน
เดี๋ยวมันจะเมากันเกินไป เหล้าไม่ได้เปลี่ยนนิสัยคน แต่มันทำให้เราขาดสติกันมากกว่า เราเล่นน้ำไปร้องเพลงกันไป
ไอ้โชคมันชวนผมไปนั่งดูคนเค้าตกปลากัน ผมเดินตามมันไป เรานั่งดูเค้าตกปลากันอยู่นาน จนผมถามมันในสิ่งที่ผมอยากรู้
"โชค กูอยากลืมมัน กูต้องทำไงว่ะ"
มันหันหน้ามามองผม มันจ้องมองผมนิ่งอยู่นานกว่าจะพูดออกมา
"กูไม่รู้หรอกนะ ว่าต้องทำอย่างไง มึงถึงจะลืมมันได้
เพราะกูก็ยังลืมมึงไม่ได้เลย"
"แต่กูเลือกที่จะเก็บความรักที่กูมีให้มึง ไว้ในหัวใจกูคงเพียงพอแล้วว่ะ เล็ก" ผมจ้องไปในแววตาของโชค
แววตาที่ผมยังคงมองเห็นอะไรบางอย่างได้
ไอ้โชคค่อยๆลุกขึ้น ผมจึงลุกตามมัน เราเดินกลับไปที่กลุ่มเพื่อน เรากลับมานั่งดื่มต่อจนถึงเย็นก็กลับกัน โดยที่มันมาส่งผมที่หอก่อน เมื่อมาอยู่ในห้อง ผมใช้เวลาทบทวนเรื่องผมกับไอ้หมง เมื่อรักแล้วผมครอบครองมันไม่ได้ ผมก็ขอทำเหมือนอย่างที่ไอ้โชคพูดดีกว่า ผมยื่นมือไปหยิบโทรศัทพ์ขึ้นมา แล้วกดหมายเลขลงไป
-
" แล้วเจอกันว่ะ " ผมกดวางสายหลังจากพูดจบ แล้ววางโทรศัพท์ลง ก่อนที่จะมานั่งคิดถึงสิ่งที่ผมจะทำต่อไปจากนี้
ผมยังไม่รู้เหมือนกัน ว่าสิ่งที่ผมตัดสินใจทำลงไป มันถูกหรือผิด ผมนอนลงบนเตียง แต่คงจะดีกว่าให้มันต้องเป็นแบบนี้ต่อไป
ผมมานั่งรอมันที่โรงเรียนเก่าอยู่ที่สนามเด็กเล่น ผมนั่งชิงช้า ปล่อยให้มันโยกไปมา มองไปรอบๆบริเวณสถานที่แห่งนี้ ที่ๆทำให้ผมได้พบเจอมัน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
หากจะเปลี่ยนไปก็แค่ทุกอย่างทรุดโทรมไปบ้าง ตามกาลเวลา
ผมนั่งเล่นที่ชิงช้าต่อไป จนเมื่อมีมีใครคนหนึ่งมานั่งข้างๆผม และยื่นกระป๋องน้ำอัดลมมาให้
"เล็ก มึงรู้ไหมว่ากูดีใจแค่ใหนที่เมื่อคืนมึงโทรมาหากู"
ผมละสายตาจากอาคารเรียนหันมามองหน้ามัน สิ่งที่ผมเห็นในแววตาของมัน คือแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความดีใจเหมือนที่มันบอกผม ผมมองหน้ามันอีกสักพัก ก่อนจะบอกในเรื่องที่ผมเรียกมันมาพบ
" หมง กูมาคิดแล้วว่ะ ระหว่างมึงกับกู กูว่ามึงกับกูเรากลับมาเป็นเหมือนอย่างเดิมดีกว่า"
เมื่อผมได้พูดออกไป ไอ้หมงมันก็ลุกขึ้นโผมากอดผมทันที
ผมปล่อยให้ ไอ้หมงมันกอดอยู่อย่างนั้น
" เล็ก มึงรู้ไหมกูโคตรดีใจเลยว่ะ "
" แต่เราจะกลับไปเป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิมเท่านั้นว่ะ "
ไอ้หมงที่กำลังกอดผมอยู่นั้น เลื่อนตัวออกห่างจากผม
แต่มือทั้งสองข้างของมัน ยังคงจับอยู่ที่แขนทั้งสองของผม สีหน้ามันตอนนี้มีแต่คำถาม
" มึงหมายความว่าไงว่ะ เล็ก กูไม่เข้าใจ "
ผมดึงมือทั้งสองข้างของมันออกจากแขนผม
" ก็เหมือนที่กูบอกมึงนั้นละ กูขอให้มึงกับกูกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเมื่อก่อน "
ถึงผมจะเตรียมใจมาแล้วก็ตาม แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องพูดจริงๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
"มึงไม่รักกูแล้วเหรอ เล็ก "
มันถามผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆ และดวงตาของมันเริ่มแดง
ผมเห็นแล้วหัวใจวูบไปเลย ผมต้องตั้งสติอยู่นานก่อนจะเอ่ยปากตอบคำถามของมัน
ผมมองที่ใบหน้ามัน ใบหน้าที่มีน้ำใสๆคลอที่เป้าตา {มึงไม่รักกูแล้วเหรอ} คำๆนี้ยังคงก้องอยู่ในหัวผม ผมรู้สึกเจ็บแขนทั้งสองข้างจากแรงบีบของมือไอ้หมง
" หมงมึงรู้คำตอบดีอยู่แล้วนิ "
สิ้นเสียงตอบขอผม ไอ้หมงมันเปลี่ยนจากบีบแขนทั้งสองข้างมา โอบกอดผมไว้แทน ผมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นใหวของร่างกายมัน ร่างที่กำลังสั่นเพราะการร้องให้ หยดน้ำตาที่ใหลลงมาที่บ่าของผม ทำให้ผมยกแขนขึ้นเพิ่อสวมกอดมันตอบ
" แล้วทำใม เมื่อมึงยังรักกูอยู่ ทำใมมึงกับกูต้องกลับมาเป็นแค่เพื่อนกันด้วย เล็ก "
เสียงด้วยที่สั่นพร่าพร้อมกับที่มันสะอื้นให้ ผมลูบหลังก่อนที่ผมจะยื่นหน้าไปที่ใบหูมันกอ่นที่จะบอกสิ่งที่ผมคิดมาตลอดทั้งคืน
" เพราะกูยังรักมึง กูถึงอยากให้มึงกับกู กลับมาเป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเมื่อก่อน อย่างน้อยกูก็ยังมองมึงได้ ยังพูดคุยกันได้ ที่สำคัญกูไม่อยากเสียมึงไป "
ไอ้หมงคลายอ้อมแขนที่กอดผมอยู่ออก เผยให้ผมมองเห็นใบหน้าของมัน ที่อาบไปด้วยน้ำตา
" กูไม่ต้องการแบบนี้ ทำใมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยว่ะ เล็ก "
" กูว่ามึงรู้คำตอบนี้ดีที่สุดว่ะ หมง เรื่องของมึงกับกูมันไปต่อไปไม่ได้แล้ว "
ผมตอบคำถามของมัน ตาทั้งคู่ของผมก็รู้สึกอุ่นๆ มันมีน้ำใสๆคลออยู่
" ถ้าเป็นเพราะเรื่องไอ้ต้น กูขอโทษ เพราะกูอ่อนแอเองแต่..."
ผมรีบยกมือขึ้นห้ามก่อนที่ไอ้หมงมันจะพูดต่อ
" พอเถอะว่ะ หมง มึงไม่ต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว เมื่อก่อนกูยอมรับว่ากูอยากรู้เหตุผลของมึงเกี่ยวกับเรื่องของไอ้ต้น
แต่ตอนนี้กูไม่อยากรู้อีกต่อไปแล้ว เพราะถึงยังไงเรื่องระหว่างมึงกับกูมันคงเดินไปต่อไม่ได้แล้วล่ะว่ะ หมง"
ผมมองไปที่ไอ้หมงมันนั่งที่ชิงช้าตัวเดิมเอาแต่ก้มหน้า ผมก้าวเท้าเดินกลับมานั่งที่ชิงช้าอีกตัวข้างๆมัน ก่อนจะค่อยๆยื่นมือไปตบที่บ่ามันเบาๆ
" เล็ก กูขอโทษ " เสียงของมันบอกผม ยังคงเจือปนไปด้วยเสียงที่ยังคงสะอื้นให้อยู่
" มึงอย่าโทษตัวเองเลยว่ะ หมง เรื่องนี้ไม่มีใครผิดใครถูก
หรอก มันเป็นเรื่องของหัวใจ "
ผมลุกขึ้นจากชิงช้า เดินมาหยุดที่หน้าไอ้หมงมัน คุกเข้าแล้วเอื้อมมือไปจับหน้ามันให้เงยขึ้น ผมส่งยิ้มให้มัน
" มึงรู้ไหม ทำใมกูถึงนัดมึงมาที่นี่ เพราะที่นี่ทำให้มึงกับกูได้เจอกัน ได้ทำให้กูได้มีช่วงเวลาที่มีความสุขกับมึงไงล่ะ"
ผมปล่อยหน้าที่จับใบหน้าของไอ้หมง แล้วลุกขึ้นยื่น แล้วส่งมือให้มัน ผมออกแรงดึงมันให้ลุกขึ้น ผมกับมันเดินตามทางเดิน เดินไปทั่วโรงเรียนภาพเก่าๆของมันกับผม ค่อยๆชัดขึ้นมาในห้วงความคิดของผม
" หมง ที่นี่เป็นจุดเริ่มต้นของมึงกับกู มันสมควรที่จะเป้นที่ที่จะจบทุกอย่างลง กูไม่เสียใจเลยที่รักมึง เพราะกูรู้ว่ามึงก็รักกูเหมือนกัน "
ผมบอกมันระหว่างที่เราเดินไปตามทาง มันยังคงเดินตามหลังผมแต่ไม่พูดอะไรคงฟังผมพูดอยู่ แต่แล้วผมต้องหยุดเท้าที่กำลังก้าวต่อไป เมื่อไอ้หมงมันโอบกอดผมจากด้านหลัง
" ปล่อยกูเถอะว่ะ หมง ปล่อยทั้งหัวใจมึงและหัวใจกูเอง
ยิ่งมึงยังทำแบบนี้ ยิ่งเจ็บกันต่อไปเปล่าๆ "
" เล็ก กูขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม ขอแค่อีกครั้งเดียว "
ผมแกะมือของมันที่โอบกอดผมอยู่ แล้วหันหน้าไปเผิญหน้ากับไอ้หมง
" อย่าเลยว่ะ หมง มึงอย่าขอในสิ่งที่มันผ่านมาแล้วดีกว่า
อย่าต้องให้ต้องมีคนมาเจ็บปวดเพราะกูกับมึงอีกเลย มึงกลับไปคิดดีๆ ถึงเราจะกลับมาเป็นแค่เพื่อน แต่มันไม่ได้หมายความว่ากูต้องหมดรักมึงนี้ "
" ปล่อยให้เวลาเป็นตัวตัดสินในเรื่องนี้ดีกว่า ว่าจริงๆแล้วมึงกับกู ควรจะเป็นอย่างไงต่อไปว่ะ หมง "
" กูจะรอวันนั้น เล็ก วันที่มึงกับกูจะได้ก้าวเดินไปพร้อมกันอีกครั้ง "
หลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็พากันเดินดูสถานที่แห่งนี้อีกครั้ง ก่อนที่ไอ้หมงมันจะพาผมมาส่งที่หอ ผมกลับมานั่งที่เก้าอี้ในห้อง หยิบรูปใบนั้นขึ้นมามอง ผมมองไปก็ยิ้มไป เกิดความสบายใจขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อนึกถึง เรื่องที่ผมได้คุยกับไอ้หมง เมื่อสักครู่ เรื่องของอนาคตผมคงต้องปล่อยมันเป็นไปตามกาลเวลาที่หมุนไป อย่างน้อยผมยังสามารถพูดคุยกับมันได้โดยที่ไม่ต้องหลบหน้ามันอีกต่อไป
-
[wma=300,50]http://www.geocities.com/vecchio717/Songs/passing_love.wma[/wma]
เคยนั่งตรงนี้ เก้าอี้ตัวนี้ อยู่ข้างๆเธอ
เป็นที่ประจำ ที่เธอและฉัน จะนัดกันเสมอ
แต่วันนี้ ที่เดิมตรงนี้ ที่ฉันได้เจอ
ทุกอย่างคงเดิม บรรยากาศเดิมๆ แต่ไม่มีเธอ
ดนตรี..................นั้นเล่นอยู่
ฟัง.....................ฉันฟังอยู่
แต่ว่าในใจนั้น เงียบงัน
มีแต่เสียงเพลง ที่ว่างเปล่า
จบลงแล้ว ความรักของเรา
ไม่มีเขาเคียงข้างอีกแล้ว ไม่มีคืนวันที่สดใส
ดื่มให้ตัวเองอีกที กับรักที่เพิ่ง ผ่านพ้นไป
ฉากวันนั้น ยังจดยังจำ แจ่มชัดในใจ
ภาพวันนั้นที่เธอบอกลาฉัน ยังไม่เคยเลือนหายไป
คำพูดวันนั้นที่บอกกับฉัน ว่าเธอต้องไป
เธอจับมือฉัน และบอกให้ฉัน ยกโทษให้ได้ไหม
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร เมื่อใดที่ได้ฟังเพลงนี้
ผมจะคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาเสมอ
-
...ฉันอยากนึกถึงความสุข เรื่องเก่าที่เราคุยกัน.... :เศร้า1:
...ฉันอยากนึกถึงเมื่อวาน ที่ผ่านที่พ้นกันมา... :impress3:
...ขออยู่กับช่วงเวลา ที่จะสูญเสียมันไป... :monkeysad2:
...แม้ต้องเจ็บช้ำเพียงใด ฉัน...ไม่อยากลืม... :impress:
-
:เฮ้อ: เพื่อนเท่านั้น แค่เพื่อนเท่านั้น
-
:เฮ้อ: ความรัก :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: เฮ้อ เริ่ม รู้สึกไม่อยากอ่านล่ะ เสียพลัง เสียน้ำ(ตา)
เศร้ามาก อ่านไปน้ำตาไหลไป เฮ้อ นี่ขนาดไม่เจอกะตัวเองน่ะ ยังอินได้ขนาดเนี่ย ถ้าเจอมาแล้วจะบ้าตายมั้ยเนี่ย :เฮ้อ:
แต่จะตัดใจไม่อ่านต่อก้อไม่ได้ สู้ๆ ล่ะกานอ่านต่อ จะได้เปนกำลังใจให้คนเขียน คนโพส
อิอิ มาต่อเร็วน่ะครับ ยอมเสียน้ำตา อ่านเลยน่ะ :kikkik:
-
มิตรภาพของคำว่าเพื่อนยั่งยืนที่สุด
เล็กคิดถูกแล้วล่ะครับ แต่ผมสงสารหมง โฮๆๆๆ :3024:
-
นี่ละหนาความรัก :เฮ้อ:
-
.
.
.
.
.
" โอ๊ยยยยย ปวดหัว " หลังจากสิ้นเสียงแหกปากของผม ผมละสายตาออกจากหนังสือที่อ่านอยู่ ขยับตัวลุกจากเก้าอี้ ยื่นมือไปหยิบซองบุหรี่ก่อนก้าวเท้าเดินออกจากห้อง ก้าวผ่านร่างของเพลิงที่จ้องมองผมอยู่
ผมมาหยุดเดินเมื่อมาถึงระเบียงทางเดิน ยืนหันหลังพิงระเบียง ก่อนที่จะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟ แล้วบรรจงสูบมันเข้าไป
" เครียดมากเหรอครับ "
สิ้นเสียงของเพลิง ร่างของเพลิงก็เดินก้าวมาหาผม เมือ่เพลิงเดินมาถึง ผมยื่นบุหรี่ให้เพลิง พลางจุดไฟให้ เรายืนพิงระเบียงพลางสูบบุหรี่กันไป
" นิดหน่อยครับ เพลิง แต่มันหงุดหงิดมากกว่า อ่านเท่าไรก็ไม่เข้าหัวเลยครับ" ผมบอกเพลิงไปแล้วอัดบุหรี่เข้าไปอีก
" งั้นเราพักสักหน่อยไหมครับ ไปหาอะไรทานกัน ให้จิตใจหายเครียดก่อนดีไหมครับ "
" งั้นไปร้านไอ้นุกันนะครับ เพลิง ผมไม่ได้ไปหามันนานแล้วเหมือนกัน คิดถึงมันนะครับ "
ผมชวนเพลิงหลังจากคิดตาม คำบอกของเค้า หยุดคิดเรื่องสอบสักวันดีกว่า ยิ่งอ่านยิ่งเครียด เราทั้งคู่เดินไปที่รถแล้วขับมุ่งหน้าไปร้านไอ้นุกัน
v
v
v
v
v
เมื่อมาถึงร้านไอ้นุมัน ยังไม่ทันที่ผมสองคนจะเดินพ้นประตูร้าน ไอ้เสี่ยนุมันรีบวิ่งมาหาผมทั้งสองคน
" อ้าวมึงก็มาเหรอว่ะนี่ วันนี้วันอะไรว่ะ แม่งมาพร้อมหน้าพร้อมตากันเลยนะมึง "
มันคงห็นผมอึ้งๆกับคำถามของมัน มันไม่ให้ผมได้ถามมันเลย มันดึงผมไปที่มุมประจำทันที เมื่อมาถึง ความสงสัยของผมก้หายไปในพริบตา เมื่อเห็นคนที่กำลังนั่งทานกันอยู่ในนั้น ผมคว้ามือเพลิงเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้
" โห้ แม่งพวกมึงมากันไม่ชวนกูเลยนะมึง มีแฟนแล้วลืมกูเลยนะโว๊ย " ผมโวยใส่พวกมัน หลังจากนั่งลงเรียบร้อยแล้ว
" ใครว่าพวกกูไม่ชวนมึงว่ะ เล็ก แม่งกูโทรไปเสือกดันปิดเครื่องอีก มึงทำอะไรกันว่ะทำใมต้องปิดเครื่องด้วย "
ไอ้โชคมันเป็นคนตอบคำถามและถามผมคืน ไอ้หมงมันชงเหล้ามาให้ผมกับเพลิง ผมยื่นมือไปรับแล้ววางไว้ก่อน
" มึงอย่ามามั่ว กูไม่ได้ปิดเครื่องโว๊ย แล้วกูก็อ่านหนังสือเตรียมสอบ ไม่ได้ทำอะไรเหี้ยๆเหมือนมึงสองคนคิดด้วย "
ว่าแล้วผมล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา ยื่นให้พวกมันดู เพล๊งๆๆๆๆๆๆ เสียงใบหน้าผมครับ แตกละเอียดไม่มีชิ้นดี เมื่อหน้าจอมีแต่ความว่างเปล่า
" แหะ แหะ แบตหมดว่ะ สงสัยอ่านหนังสือมากไปหน่อย ลืมชาร์จว่ะ "
ผมมองหน้ามันสองคน แล้วเหลือบตาไปมองเพลิง ก่อนที่เราทั้งหมดจะหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
บรรยากาศเก่าๆของวันวานเหมือนมันจะกลับมาอีกครั้ง
ผมมองไอ้หมงได้เต็มสายตา สามารถโอบกอดไอ้โชคอย่างสบายใจ เพราะตอนนี้ทุกๆคนที่นั่งดื่มกันอยู่ คือเพื่อนสำหรับผมแล้วในตอนนี้
" หมง มึงจบแล้วจะต่อใหนว่ะ หรือว่าจะออกมาช่วยป๋ามึงทำงาน " ไอ้โชคเอ่ยถามไอ้หมง ก่อนที่มันจะยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกเข้าปากมัน
" กูว่าจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพว่ะ " ไอ้หมงตอบมาแล้วค่อยยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกตามไอ้โชค
" งั้นพวกกูก็ไม่ได้เจอมึงอีกตั้ง2ปีดิว่ะ " ผมถามมันหลังจากฟังมันจบแล้ว
" เอ้อใช่มึง อะไรว่ะ เพิ่งกลับมาดีกันได้ไม่เท่าไร จะแยกกันอีกแล้ว " เสียงของไอ้เสี่ยนุครับ มันเดินมานั่งร่วมวงกับพวกผมแล้ว หลังจากสั่งงานลูกน้องเสร็จ
" กูไม่ได้ไปแล้วไปลับนิพวกมึง กูจะพยายามกลับมาหาพวกมึงบ่อยๆ " ไอ้หมงมันบอกแล้วยื่นแก้วเหล้าที่มันชงใหม่มาให้ผม
เราทั้งหมดดื่มกันไปคุยเรื่องต่างๆกันไป จนเกือบ5ทุ่ม
" เล็ก กูขอคุยกับมึงหน่อยได้ไหม "
ไอ้หมงถามผม แล้วลุกเดินออกไปจากโต๊ะ ผมมหันไปมองหน้า เพลิง เพลิงก็พยักหน้าให้แทนคำตอบ ผมจึงลุกขึ้นเดินตามไอ้หมงไป ผมเดินมาทันมันที่หยุดเดินอยูหน้าลำน้ำ ผมสาวเท้าเดินไปยื่นข้างๆมัน
" เล็ก กูรู้กูมันเห็นแก่ตัว แต่กูขอมึงอย่างได้ไหม อีก2ปีข้างหน้า ถ้ามึงกับกูยังไม่เปลี่ยนใจ เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งได้ไหม "
ไอ้หมงหันหน้ามาหาผม แล้วขยับเข้ามาสวมกอดผม ผมอยู่ในอ้อมแขนของมัน ผมยกมือขึ้นกอดมันตอบ เราทั้งสองกอดกันอยู่ได้สักครู่ ผมก็ดันร่างของไอ้หมงออก
ผมจ้องหน้าของมันก่อนที่จะตอบคำขอของมัน
" กูไม่รู้อนาคตหรอกว่ะมึง แต่เรื่องของวันข้างหน้า ขอให้มันมาถึงก่อนดีกว่า "
" กูจะทำให้มึงเห็น เล็ก กูขอสัญญา "
ผมมองหน้าไอ้หมง ผมเห็นแววตาที่มีความมุ่งมั่นฉายออกมาให้ผมเห็น ผมหันหลังให้มันแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ มันก็เดินตามผมกลับมาด้วย เรานั่งกันต่อจนตี1 ถึงได้แยกย้ายกันกลับ ตลอดทางที่ขับรถกลับมาหอ ผมนั่งเงียบอย่างเดียวเลย จนมาถึงหอผมรีบเดินขึ้นมาบนห้อง แล้วเปิดประตูเข้า เพลิงเดินตามผมเข้ามาในห้อง ผมยื่นจ้องมองเพลิงอยู่นาน กว่าจะเอ่ยปากได้
" เพลิง ผมขอโทษนะครับ "
ผมบอกไปแล้วหันหลังให้เพลิง เค้าเดินมาหาผมแล้วยื่นมือทั้งสองข้างมาโอบกอดผมไว้ ก่อนที่จะยื่นหน้ามาซบที่ใหล่ผม
" เล็ก ไม่ต้องขอโทษอะไรผมเลยครับ ผมได้แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว "
คนเราถึงจะฉลาดมากมายแค่ใหน แต่สำหรับเรื่องของความรัก เรามักจะเป็นคนที่โง่เสมอ เพราะเราใช้ความรู้สึกตัดสิน ไม่ใ่ช่ใช้เหตุผล
-
.
.
.
.
.
อาจจะเป็นเพราะพวกเรา เคร่งเครียดอยู่กับการอ่านหนังสือ ทำให้เราไม่ค่อยได้นัดไปทานข้าวหรือดื่มกัน แต่เรายังคงโทรหากันอยู่ตลอดเวลา ถึงเรื่องของหัวใจยังคงว้าวุ่นอยู่ภายในหัวใจ แต่ตอนนี้หน้าที่สำคัญที่สุดการเรียน เราทุกคนจึงทุ่มเทไปทางเรียนมากกว่า จนเมื่อถึงวันสอบตัวสุดท้าย เหมือนยกภูเขาออกจากอกได้ ผมกลับมาถึงหอ มองเห็นเพลิงนั่งรออยู่ที่โต๊ะหน้าหอแล้ว ผมรีบก้าวเท้าเดินไปหาเพลิง
" ทำข้อสอบได้ไหมครับ เล็ก "
เพลิงถามผมหลังจากที่ผมนั่งลงแล้ว ผมยิ้มให้ก่อนที่จะชูนิ้วมือรูปตัววีให้เพลิง
" แน่นอนครับ " ผมตอบและก่อนที่จะได้คุยอะไรกันต่อไป โทรศัทพ์ผมก็สั่นอยู่ภายในกระเป๋ากางเกง ล้วงไปหยิบมาขึ้นมาดูหมายเลข เป็นหมายเลขที่ผมไม่คุ้น ก่อนที่จะกดรับและส่งเสียงทักทายไป
{ สวัสดีครับ เล็กพูดครับ }
{ เล็ก เหรอเราเองต้น ว่างหรือเปล่า เรามีเรื่องจะขอคุยด้วยหน่อย }
เสียงไอ้ต้นมันดังมาตามสาย เสียงมันเหมือนคนที่กลุ้มใจมาก
{ ว่างดิ มีอะไรมาหาเราที่หอแล้วกันนะ แค่นี้นะ }
ผมวางสายแล้วหันกลับมาคุยกับเพลิงต่อ เรานัดกันว่าจะไปเที่ยวพัทยาหลังจากสอบเสร็จ เพราะมีเพื่อนผมคนหนึ่งมีญาติเปิดโรงแรมอยู่ที่นั้น หลังจากนั้นเพลิงจะพาผมไปบ้านเค้า ตกลงกันเรียบร้อยผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน มาถึงห้อง ผมมานั่งคิดถึงเรื่องไอ้ต้น มันจะมีเรื่องอะไรมาคุยกับผม หรือจะเป็นเรื่องของไอ้หมงนะ ผมสลัดความคิดให้มันออกไป ก่อนที่จะเดินเข้าไปห้องน้ำ
หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยผมเดินกลับลงมาหาเพลิงที่โต๊ะ
ตอนนี้ที่โต๊ะนอกจากเพลิงแล้วยังมีไอ้โชคกับไอ้หมงนั่งด้วย
" อ้าวพวกมึงมาได้ไงว่ะ " ผมทักทายมันก่อนที่จะเดินมาถึงที่โต๊ะซะอีก
" มารับมึงสองตัวไปเลี้ยงฉลองไงว่ะ " ไอ้หมงเป็นคนตอบครับ
" อะไรว่ะ พวกมึงยังหัววันอยู่เลยนะโว๊ย " ผมแกล้งโวยวายไปอย่างนั้นละครับ เพื่อนรักมาชวนจะไม่ไปได้ไงกัน
" แล้วมึงจะไปไหม ไอ้เล็ก เล่นตัวมากนะมึง "
" ไปดิว่ะมึง แค่นี้ต้องงอนด้วย แต่รอก่อนมึงกูมีธุระ "
" ธุระอะไรของมึงว่ะ เล็ก " ไอ้โชคมันถามผม แต่ก่อนจะได้ตอบคำถามมัน เราทุกคนก้หันไปตามเสียง มองไปที่รถที่กำลังขับเข้ามาจอด ไอ้หมงมองไปที่รถแล้วหันกลับมามองผมสลับไปมา ร่างของไอ้ต้นมันเดินมาหากลุ่มพวกผม
ผมลอบมองหน้าไอ้หมง สีหน้ามันแสดงว่าอึดอัดอย่างชัดเจน
ไอ้ต้นมันเดินมาหยุดที่หน้าไอ้หมง สายตาที่ไอ้ต้นมันมองไอ้หมงเป็นสายตาที่เจ็บปวด แต่สำหรับสายตาที่ไอ้หมงมันมองไอ้ต้น มันเป็นสายตาที่ว่างเปล่า
" มาแล้วเหรอต้น มีอะไรจะคุยกับเราเหรอ " ผมถามมัน
ไอ้ต้นหันกลับมามองผม ก่อนที่มันจะส่ายหน้าเป็นแล้วหันกลับไปมองไอ้หมงอีกครั้ง มันเดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไปเลย ผมได้ยินเสียงถอนหายใจจากไอ้หมง
" อะไรของมันว่ะ มาก็ไม่พูดอะไรแล้วกลับ มันเป็นอะไรของมันว่ะ "
ไอ้โชคมันหันมาถามผม ผมมองไปที่ไอ้หมงต่อ มันก้มหน้าหลบสายตาผม
" อยู่ด้วยกันแล้วมึงมาถามกูนี้นะ กูจะรู้ไหมว่ะมึง "
" เอ้อๆๆ งั้นไปกันได้แล้ว เอารถไอ้หมงไปนะมึง "
เราเดินไปขึ้นรถไอ้หมงกัน ตลอดทางไอ้หมงมันเงียบตลอดเลยไม่พูดอะไร ถามคำตอบคำ เหมือนมันคิดอะไรๆอยู่ในใจ เมื่อมาถึงห้างxxxเราก็นั่งดื่มเบียร์กัน ผิดแต่ว่าตอนนี้ไอ้หมงมันไม่ร่าเริงเลย ดื่มได้สองสามเหยือก ไอ้โชคมันชวนไปห้องน้ำ แล้วขยิบตาให้ผมก่อนจะไปห้องน้ำ เมื่อไอ้โชคกับเพลิงเดินไปแล้ว ผมรีบมองหน้าไอ้หมงมัน
" มึงเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ หมง มีอะไรบอกกูได้นะมึง "
" มึงอย่ารู้เลยว่ะ เรื่องนี้กูเป็นคนสร้าง กูจะจัดการเอง "
ผมเงียบหลังจากที่มันบอก ในเมื่อมันไม่อยากให้ผมรู้ผมก็ไม่ควรเข้าไปยุ่ง เราดื่มเบียร์กันไปเงียบๆ จนไอ้โชคกับเพลิงกลับมานั่ง ผมเลยชวนมันคุยเรื่องไปพัทยากัน แต่ไอ้โชคมันไปไม่ได้ ส่วนไอ้หมงมันต้องกลับไป่วยงานที่บ้านเลยเหลือผมกับเพลิงแค่สองคนที่ไปได้ เราดื่มได้อีกไม่นานก้ตกลงกลับกัน เพราะบรรยายบนโต๊ะมันไม่โสภาเลย ไอ้หมงมันเอาแต่ดื่มแถมท่าทางสีหน้ามัน ก็เคร่งขรึม ไอ้หมงมันขับมาส่งพวกผมที่หอแล้วมันก็ขับรถออกไปเลยทันที่ เพลิงขอตัวขึ้นห้องไปก่อนปล่อยให้ผมได้อยู่กับไอ้โชคสองคน
" เล็ก กูว่าไอ้หมงมันแปลกๆไปว่ะ " ไอ้โชคมันถามผม
" กูก็ว่าอย่างนั้นล่ะว่ะ กูถามมันแล้วแต่มันไม่ยอมบอก "
" แล้วมึงล่ะ เล็ก เรื่องของมึงกับเพลิงจะเอาไงว่ะ "
ไอ้โชคมันวกกลับมาเรื่องผมจนได้ เรื่องที่ไอ้หมงมันขอผม ผมไม่ได้เล่าให้ใครฟังเลย ยกเว้นเพลิงคนเดียวเท่านั้น ผมไม่อยากให้ เพลิงต้องมาเป็นเหมือนผม เพราะผมรู้ว่ามันทรมานใจมากแค่ใหน
" โชค กูขอเรื่องนี้เถอะว่ะ มึงอย่าถามในสิ่งที่มึงก็น่าจะรู้ "
" กูเข้าใจ ความรักมันไม่ใช่เหตุผล แต่กูอยากให้มึงคิดให้ดีๆ กูกลับละนะมึง เที่ยวให้สนุกนะโว๊ย แล้วกูจะโทรไปหา "
ผมยืนส่งจนรถไอ้โชคจนลับตา เลยเดินขึ้นไปบนห้อง เปิดไปเจอเพลิงหนังอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ผมก้าวเท้าล้มตัวลงไปนอนข้างเพลิง เพลิงกอดผมไว้ในอ้อมแขน ทำใมเราถึงไม่รักคนที่ดีกับเราได้สักทีนะ
-
การสั่นของโทรศัทพ์ทำให้ผมต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วรีบล้วงไปหยิบมันขึ้นมาดู มีสายเข้าแสดงชื่อของ หมวย
ผมกดรับในทันที
" ไอ้เล็ก แกถึงใหนแล้วยะ "
ผมหันมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นป้ายบอกอีก10 กิโลถึงพัทยา
" อีก10กิโลนะ หมวย เดี๋ยวคงถึงนะ แล้วแกอยู่ใหนแล้วละ "
" รอยู่ท่ารถนี้ล่ะ แกมาถึงก็โทรมาหาฉันละกันนะ "
หมวยวางสายไปเลย ผมเก็บโทรศัทพ์ลงในกระเป๋า ผมหันหน้าไปมองร่างของเพลิงที่ยังคงหลับใหลอยู่ ผมเลื่อนมีขึ้นปัดผมที่ปรกใบหน้าของเพลิงออก ก่อนที่จะปลุกเค้าให้ตื่น
" ถึงแล้วเหรอครับ เล็ก " เพลิงลืมตา ก็ถามผมเลย ก่อนที่เค้าจะขยับตัวบิดขี้เกียจไปด้วย
" ใกล้แล้วละครับ เอานี้ครับ ผ้าเย็นเช็ดหน้าสักหน่อยนะครับ "
ผมยื่นผ้าเย็นที่พนักเอามาให้ ส่งให้เพลิง เราสองคนนั่งบนรถได้ไม่ถึง10นาที ก็มาถึงท่ารถปรับอากาศเรีบยร้อย
ลงรถมาได้ ผมโทรไปหา หมวยทันที
" ฉันอยู่ข้างหลังแกแล้ว " เสียงของหมวยบอกผม ผมกดวางสายก่อนที่จะหันหลังกลับไป
หมวยมันยืนรอผมแต่ข้างๆตัวมันมีผู้ชายด้วยหนึ่งคน ผมไม่คุ้นหน้าเลย สงสัยเป็นแฟนหมวยมั้ง เราแทบจะกระโดดกอดกันเลยครับ เพราะตั้งแต่นังหมวยมันมาเรียนที่ชลบุรี
เราแทบไม่เจอกันเลย นอกจากนานๆจะได้คุยกันทางโทรศัทพ์บ้างเป็นบางครั้ง บางคราว เราทักทายกันอยู่ได้แป๊บเดียวก็รู้สึกว่ามีสายตาไม่เป็นมิตรพุ่งมาหาผม เหลียวไปมอง ปะทะกับสายตาของผู้ายคนที่ผมเห็นเค้ายืนกับนังหมวย
คนอะไรว่ะหน้าตากวนตีนโคตรๆ ผมไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรกเห็นเลย มันยืนจ้องผม ผมก็จ้องตอบซิครับ หมวยมันเห็นผมจ้องหน้ากับแฟนมันคงกลัวผมมีเรื่องเลย ลากแขนผมไปหาแฟนมันครับ
" เล็ก นี้หมูแฟนเรา หมูนี่เล็กจ๊ะ เพื่อนรักของหมวยเลยนะ "
ผมกำลังจะกล่าวสวัสดีมัน มันเดินหนีเลยครับ มันเดินรอไปที่รถ ท่องไว้เย็นไว้โยม เย็นไว้ ผมเลยแนะนำเพลิงให้รู้จักกับหมวย ทักทายพอให้รู้จัก หมวยก็พาผมมาที่รถของแฟนมัน แฟนนังหมวยพาเรามาถึงโรงแรมที่อาหมวยเป็นเจ้าของ หมวยให้ผมขึ้นไปพักผ่อนก่อน ตื่นมาจะพาไปเที่ยว ก่อนขึ้นห้องผมหันไปมองหน้าแฟนไอ้หมวยอีกครั้ง
คนอะไรว่ะ กวนตีนฉิบหาย
เสียงโทรศัพท์ปลุกให้ผมต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมยื่นมือไปหยิบมาแนบกับหู ก่อนที่เสียงของหมวยมันจะดังมาตามสาย
" ตื่นได้แล้วค่ะ คุณชายเล็ก แนกับหมูรออยู่ข้างล่างนะ
เร็วๆด้วย แค่นี้นะ " ผมวางหูกลับไปที่เดิม หันไปมองที่เตียงก็ไม่เห็นเพลิงแล้ว สงสัยไปเข้าห้องน้ำ ผมลุกขึ้นนั่งแล้วควานหารีโมตมาเปิด ทีวีดู นั่งดูตลกไปได้สักครู่ เพลิงเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว ผมจึงลุกขึ้นดินไปเข้าห้องน้ำบ้าง ทำธุระเสร็จออกมา เพลิงแต่งตัวเสร็จเรีบยร้อยแล้ว
" อะไรกันครับ เล็ก ทุกที่เลยนะครับ ไม่ยอมเช็ดผมให้แห้งเลยนะครับ "
เพลิงเดินหยิบมาเช็ดตัวมาเช็ดหัวให้ผม
" เพลิงไม่ต้องทำให้ผมก้ได้นะครับ เดี๋ยวผมเสียนิสัยหรอก "
" ก็ดีซิครับ เล็กจะได้ให้ผมเช็ดให้ตลอดไปไงครับ "
ผมคว้ามือของเพลิงให้หยุด แล้วดึงมือทั้งสองข้างลงมา
ผมจ้องมองใบหน้าของเพลิง
" ผมขอโทษ ผมพยายามแล้วนะครับเพลิง แต่ว่า....."
ผมบอกได้เพียงแค่นั้นก็ต้องหยุด เพราะเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่ลำคอของผม
" เล็กครับ ผมเลือกมันเอง ผมขอหวังหน่อยเถอะครับ แม้จะรู้ว่ามันอาจไม่มีทางเป็นจริง "
ผมหันหลังกลับมาแต่งตัว แล้วก็พากันลงมาหาหมวยกับแฟนมันที่นั่งรออยู่ เจออามันเลยไปสวัสดีซะหน่อย
แต่สำหรับแฟนมันผมทำเป็นมองไม่เห็นครับ มึงหยิ่งได้ กูก็หยิ่งเป็นโว๊ย ตลอด3วันที่อยู่พัทยา แทบเรียกได้ว่า แฟนหมวยทำอะไรหรือชวนไปใหนผมจะขัด หรือว่าผมอยากไปใหน มันจะขัดผมเช่นกันครับ
จนถึงวันสุดท้ายของการมาพัทยา หมวยพาเรามาที่สระว่ายน้ำของโรงแรมเพื่อมาเลี้ยงส่งครับ เหมือนเช่นเคยครับ ผมคุยกับเพลิงและหมวยแต่กับแฟนหมวยผมไม่มองหน้ามันเลยครับ เราดื่มกันจนดึกพอประมาณเลยแยกย้ายกันกลับห้อง เพราะพรุ่งนี้ผมต้องกลับกันแล้ว
ตื่นมาผมก็ลงมาลาอาของหมวยแล้วขึ้นรถแถวเลย ไม่อยากเจอหน้าแฟนจอมหยิ่งของหมวยมันเลย อยู่บนรถผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อมันสั่น หน้าจอบอกสายที่เข้าคือหมวย ผมกดรับ
" ขอโทษนะ หมวยกลับก่อนเลยไม่ได้ลา ว่างๆจะมาหาใหม่นะจ๊ะ เพื่อนรัก "
" ผมไม่ใช่หมวยครับ ผมหมูแฟนหมวยครับ "
" เหรอ งั้นฝากลาหมวยให้ด้วยละกัน "
เสียงผมกระด้างขึ้นมาทันที ที่รู้ว่าเป็นไอ้จอมหยิ่ง
" หมวยอยู่นี่รอเดี๋ยวละกัน "
" เล็กเหรอ แล้วแกอย่าลืมมาหาฉันอีกนะ "
" ฉันมาแน่ หมวย ถ้าแกเลิกกับแฟนของแกก่อน "
" เล็กแกก็ อย่าไปถือสา หมูเค้าเลยนะหมูเป็นแบบนี้ละ
ถึงแล้วโทรมาบอกด้วยนะจ๊ะ "
" บาย หมวย "
ผมเก็บโทรศัพท์แล้วนั่งดูหนังที่เค้าเปิดฉายบนรถต่อ
-
สงสารเพลิง :เศร้า2:
เชียร์เพลิง :loveu: เชียร์เพลิง :loveu: เชียร์เพลิง :loveu:
-
เพลิงสู้ ๆ :loveu: สู้ๆ :loveu:
-
ความรัก....ไม่ใช่ของรางวัล......ทำใจเหอะวะเพลิง.....คนดีๆ ไม่เคยมีใครสมหวังในความรักสักที :impress3:
-
..........มามะเพลิง..........เด๋วผมดูแลเอง........ :impress3: :impress3:
................คนอื่นไม่เอาก็ไม่ต้องไปสนใจ..... :laugh5: :laugh5:
-
:เฮ้อ: ทำไมมันวนไปวนมา ไม่มีอะไรแน่นอนอย่างนี้นะ :เศร้า1:
-
เล็กจะหักอกเพลิงเหรอ ไม่ได้นะครับ
เพลิงที่น่าสงสารของผม มามะมาซบอกผม 555+
-
หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องยุ่งๆเพิ่มมาอีกหรอกนะ :serius2:
-
มารออ่านอยู่นะจ๊ะแน๋ว :give2:
ทำไมกะคนดีดีถึงไม่รักนะ :dont2:
-
ว่าแต่แฟนของหมวยคงไม่มาร่วมในศึกความรักครั้งนี้นะ
เชียร์พี่โชคแต่รักเพลิงครับ :give2:
-
คิดถูกแย้วที่เชียร์เพลิงกัน :impress3:
*****************************************************************************
กว่าจะมาถึงบ้านเพลิงก็เย็นพอสมควร เพลิงพาผมไปรู้จักกับพ่อ แม่และพี่น้องเค้า ครอบครัวเพลิงน่ารักมาก ผมไม่สงสัยแล้วว่าทำใม เพลิงถึงมีนิสัยอบอุ่นแบบนี้ คงเพราะเค้าถูกเลี้ยงดูมาจากครอบครัวที่ใส่ใจกันและกันนั้นเอง
" สวัสดีครับ พ่อ สวัสดีครับแม่ " ผมเข้าไปยกมือไหว้พ่อกับแม่ของเพลิง หลังจากที่เพลิงพาผมมาถึง
" ไหว้พระเถอะลูก เป็นไงเหนื่อยหรือเปล่าละเรา "
" ไม่ครับผม "
" เพลิงพาเพื่อนไปพักผ่อนก่อนนะ แล้วพาเพื่อนลงมากินข้าวนะ เดี๋ยวแม่ทำกับข้าวก่อน "
ผมยกมือไหว้แม่ของเพลิงอีกครั้งก่อนที่จะเดินตามหลังเพลิงเข้าไปในบ้าน จัดของเสร็จเพลิงก็พาผมขับรถไปชมสวนของเค้า ผมชอบจังเลย มันเงียบสงบดี ต่างจากสังคมในเมืองที่ผมจากมา
" ชอบไหมครับ เล็ก " เพลิงหันมาถามผมก่อนจะหันหน้ากลับไปมองทางข้างหน้าต่อ
" ชอบครับ เงียบดี " ผมตอบเพลิงไปตามความรู้สึกจริงๆ
เราขับรถเล่นไปเรื่อยๆ จนจะค่ำเลยกลับมาบ้าน มาถึงพ่อกับแม่ก็รอกินข้าวแล้ว เราสองคนรีบเดินไปล้างมือกลับมานั่งกินข้าวกับพ่อและแม่เพลิง มีการพุดคุยหยอกล้อกัน เป็นครอบครัวที่ผมเห็นแล้วแอบอิจฉาเล็กๆในใจเหมือนกัน ที่บ้านเพลิงเงียบมาก ทุ่ม 2ทุ่มก็เงียบมากหลายบ้านก็พากันหลับใหลแล้ว ผมกับเพลิงหลับหลังจากผ่าน2ทุ่มไปได้ไม่กี่นาทีเอง ผมอยู่เที่ยวเล่นอยู่บ้านเพลิง จนเกือบจะเปิดเทอมใหม่ เพลิงกับผมจึงได้เดินทางกลับกัน
'
'
'
ผมนอนเล่นอยู่ในห้อง ก็มีโทรศัพท์เข้ามา ดูเบอร์แล้วของไอ้หมงนี้ ผมจึงรีบกดรับทันที
" เล็กกูจะไปกรุงเทพคืนนี้นะมึง อย่าลืมมาส่งกูด้วยนะโว๊ย"
" เอ้อๆ แล้วกูจะไปส่ง " ผมตอบมันแล้วกดวางสายไปเลย
วันนี้ผมรู้สึกแปลกๆ เหมือนมันจะร้องให้ตลอด มันหดหู่เศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนบางสิ่งจะถูกพรากไปจาก
ผม
ผมหันไปมองที่ประตูที่เปิดออก เพลิงเดินเข้ามาพร้อมกับ
ถุงบะหมี่ แล้วจัดการจัดใส่ชามมา ผมนั่งทานบะหมี่ไปมองเพลิงไปด้วย เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกอย่างให้เค้าอยู่กับผมแบบนี้ไปตลอดเวลา ทานเสร็จ ผมโทรไปหาไอ้โชค นัดให้มันรับผม เพื่อที่เราจะไปส่งไอ้หมงที่ปรับอากาศด้วยกัน
" เพลิงครับ วันนี้ผมจะรอที่ห้องนะครับ "
" ครับ เล็ก แข่งเสร็จผมจะรีบกลับครับ "
" ผมไม่อยากให้เพลิงไปแข่งเลย ผมรู้สึกไม่ดีเลยครับ "
เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมไม่อยากให้ เพลิงต้องไปแข่งรถ
ผมบอกไป เพลิงก็แค่ยิ้มให้ผม แล้วเดินมาสวมกอดผมไว้ในอ้อมแขน
" คิดมากนะครับ เล็ก ผมจะระวังตัวนะครับ ไม่ต้องห่วงครับ "
ผมฟังแล้วยิ่งกอดเพลิงแน่นขึ้นอีก ผมไม่อยากปล่อยมือจากร่างของเพลิงเลย หรือว่าผมจะคิดมากไปเองจริงๆ
ผมรอไอ้โชคจนเกือบสามทุ่มมันถึงมารับผม ก่อนที่ผมจะขึ้นรถไปกับมัน ผมเหลียวกลับมาดูเพลิงอีกครั้ง เพลิงส่งยิ้มให้ผม ก่อนที่ผมกับไอ้โชคจะขับรถออกไป
มาถึงปรับอากาศ ผมเดินหาไอ้หมงไอ้แป๊บเดียว ก็เห็นมันนั่งรอเตรียมตัวขึ้นรถแล้ว พอมันเห็นผม มันรีบลุกขึ้นเดินมาหาผมอย่างเร็ว เรายืนมองกันอยู่นานกว่าจะพุดคุยกันได้
" เล็ก กูเคลียร์เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว "
" ตั้งใจเรียนนะมึง หมง "
" เรื่องที่กูขอมึง อีกสองปีกูจะมารอฟังคำตอบนะ "
" ให้มันถึงเวลานั้นก่อนไหมว่ะ หมง อีกสองปี กูยังไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง "
" คราวนี้กูจะไม่ทำให้มึงผิดหวัง หรือเสียใจอีก เล็ก "
" กูก็หวังไว้อย่างนั้น เพราะกูคงทนไม่ได้ที่จะต้องเสียใจเพราะมึงอีกแล้ว ว่ะ หมง "
" กูจะทำให้มึงได้เห็น เล็ก "
" โชค กูฝากมึง ดูแลไอ้เล็กด้วยนะโว๊ย"
ไอ้หมงหันไปฝากฝังผมกับไอ้โชค
" มึงไม่บอกกูก็ทำอยู่แล้วโว๊ย "
" หมงขึ้นรถได้แล้ว เค้าเรียกแล้วมึง โชคดีว่ะ "
" กูไปก่อนนะ แล้วกูจะกลับมาหาบ่อยๆนะพวกมึง "
ผมกับไอ้โชคยืนส่งไอ้หมงขึ้นรถ รอจนรถเคลื่อนออกไปจนลับตา เราถึงกลับกัน ขากลับไอ้โชคแวะซื้อเบียร์ไปนั่งดื่มเป็นเพื่อนผมที่หอ
" มึงเป็นไรว่ะเล็ก วันนี้หน้าตาไม่ดีเลย "
ไอ้โชคถามผมหลังจากเบียร์หมดไปหลายกระป๋องแล้ว
" กูก็ไม่รู้ว่ะ มันร้อนอก ร้อนใจอย่างไงก็ไม่รู้ กูรู้สึกเหมือนจะร้องให้ตลอดเลยว่ะ โชค "
" มึงคงคิดถึง เรื่องไอ้หมงมากไปมั้ง เล็ก เอาน่า แค่สองปีเองนะมึง แล้วมันก็บอกเองนิหว้า มันจะกลับมาบ่อยๆ "
ผมไม่ได้ฟังที่ไอ้โชคพูดเท่าไร เพราะในใจผมตอนนี้มันว้าวุ่นเหลือเกิน ผมนั่งดื่มกลับไอ้โชคไปเกือบเที่ยงคืน เสียงมือถือผมดังขึ้น หยิบขึ้นมาดูหน้าเบอร์ ชื่อเพลิงแสดงที่หน้าจอ ผมกดรับแล้วค่อยกรอกเสียงไป
" เป็นไงบ้างครับ เพลิง "
-
ลางสังหรไม่ดีเลยกลัวเพลิงเป็นอะไรไป :เศร้า1:
-
ลางร้ายอีกแล้ว :dont2:
-
...............สาธุ....... :call: :call:
....................ขออย่าหั้ยเพลิงเป็นอะไรเลย.......... :impress3: :impress3:
-
เพลิงอย่าเป็นไรน๊า :impress: :impress: :impress:
-
ถ้าเพลิงจะเป็นอะไร ก็ขออย่าให้เป็นหนักนะ เอาแค่ให้เล็กรู้ใจตัวเองก็พอ :monkeysad2:
-
ผมรู้สึกเหมือนถูกกระชากหัวใจเมื่อปลายสายส่งเสียงบอกเรื่องราวให้ผมได้รับรู้ เรี่ยวแรงหายไปอย่างฉับพลัน ผมแทบไม่มีแรงทรงตัวได้เลย โชคลุกมาประคองผมพาไปนั่งที่เตียง มันปวดไปทั้งใจ แต่แปลกที่น้ำตามันไม่ใหลออกมาสักหยดเลย ภาพเก่าๆย้อนกลับมาให้ผมได้เห็นในหัว
ทุกคำพูด การกระทำ ทุกสัมผัส ผมรวบรวมกำลังแล้วลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อตัวหนึ่งของเพลิงมาแนบกอดไว้กับตัวเอง
" เล็ก ทำใจเถอะ เพลิงเค้าไปสบายแล้ว "
ไอ้โชคปลอบใจผม ผมหันกลับไปโผเข้ากอดมันไว้ เหมือนต้องการที่พักพิง โชคเอื้อมมือมาลูบหัวผม
" เพราะกูเอง โชค ถ้ากูห้ามเค้าให้มากกว่านี้ มันคงไม่เป็นแบบนี้ "
ผมยิ่งกอดรัด โชคแน่นขึ้น น้ำตาผมมันเริ่มใหลออกมาเป็นสาย ผมร้องจนแทบหายใจไม่ทัน ร่างผมสั่นเทาเพราะการร้องให้อย่างหนัก
" มึงอย่าโทษตัวเองเลย เล็ก อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด
นิ่งซะนะมึง "
ถึงโชคมันจะปลอบผม แต่น้ำเสียงมันก็ปนเสียงสะอื้นเหมือนกัน ผมคลายมือที่กอดโชคออก แล้วทรุดตัวลง นั่งกอดเข่าตัวเองโดยในมือยังคงถือเสื้อของเพลิงไว้ ผมซบหน้าลงบนเสื้อตัวนี้ ปล่อยน้ำตาให้มันใหลต่อไป
ผมยังคงนั่งอยู่อย่างนั้นจนถึงเช้า ถึงน้ำตามันจะหยุดใหลแล้ว ผมมองไปรอบๆห้อง เหมือนเพลิงเค้ายังอยู่ที่นี่ อยู่ตรงนี้กับผม ผมยังจำได้ถึงรอยยิ้มอันอบอุ่น อ้อมกอดที่ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยได้ดี แต่ว่าต่อไปนี้มันจะไม่มีอีกแล้ว
ผมมองกลับไปที่ร่างของไอ้โชค มันนั่งเป็นเพื่อนผมทั้งคืน
ผมยันตัวขึ้นมาเดินไปที่โต๊ะ แล้วเปิดลิ้นชัก เอื้อมมือไปหยิบดอกกุกลาบสีขาว ที่เพลิงเคยให้ผมขึ้นมา แม้ตอนนี้มันจะเหี่ยวแห้งไปแล้ว แต่สำหรับผมมันยังคงเป็นดอกกุหลาบสีขาวที่สวยงามตลอดไป ผมถอดเสื้อออกแล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อสีดำ หยิบและโยนให้ไอ้โชคตัวหนึ่ง
โชคขับรถถพาผมมาถึงวัดที่จัดงาน ผมมองดูทั่วบริเวณวัด มีแต่บรรยายกาศของความเศร้าและสูญเสีย ผมก้าวเท้าเดินไปใหว้พ่อและแม่ของเพลิง ที่ร้องให้อยู่บนเก้าอี้
แล้วเดินไปจุดธูปให้เพลิง
" ขอให้หลับให้สบายนะครับ เพลิง ถ้าชาติหน้ามีจริง ผมจะเป็นฝ่ายที่รอความรักจากเพลิงครับ "
ผมเดินไปลาพ่อ แม่เพลิง แล้วกลับมาที่หอ
" โชคมึงกลับไปก่อนนะ กูอยากอยู่คนเดียว "
" แต่ว่า "
" โชค กูไม่เป็นไรหรอกมึง มึงกลับไปเถอะ "
เมื่อไอ้โชคกลับไปแล้ว ผมกลับเข้ามาในห้องแล้วเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า เดินมาเรียกรถให้ไปส่งผมที่ท่ารถ ไม่รู้ว่าทำไหมหรืออะไรดลใจให้ผมมาที่นี่ ที่สุดท้ายที่ผมและเพลิงมาด้วยกัน
ผมลงจากรถเมื่อรถจอดเทียบท่าแล้ว ผมเรียกรถมอไซค์คันหนึ่งให้ไปส่งผมที่โรงแรม เช็กอินเรียบร้อยผมก็เดินมานั่งมองทะเล ผมนั่งมองอยู่อย่างนั้น แล้วปล่อยน้ำตาให้มันใหลริน
" ฮือ ฮือ เพลิงใหนสัญญาว่าจะดูแลผมตลอดไปไง แล้วทำใมถึงทิ้งผมไปแบบนี้ ฮือ ฮือ"
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมื่อมันส่งเสียกเรียก ไอ้โชคโทรมานั้นเอง ผมกดตัดสายทิ้ง ก่อนที่จะปิดเครื่อง ผมค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินกลับห้องที่โรงแรม เมือ่มาถึงที่ห้อง ผมเดินไปหยิบเสื้อของเพลิงที่ผมเอาติดตัวมาด้วย ผมนอนหลับไปพร้อมกอดเสื้อตัวนั้นไว้แนบอก
" หากรู้ว่าช่วงชีวิตมันจะไม่ยืนยาว
มันจะสั้นเกินไป เกินจะให้แก้ไข
หากรู้ว่าคนที่รักจะจากกันไปแสนไกล
จะเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ ไม่ให้เธอต้องปวดใจ
ฉันขอแค่มีโอกาส ได้ย้อนเวลากลับไป
จะทบจะทวนทุกสิ่งที่ทำ จะคิดทุกคำที่พูดจา
จะทำดี.. ก่อนที่จะสายไป
ไม่ให้เธอต้องเสียใจ ไม่ให้เธอต้องเสีย..น้ำตา...
จะดูแล... จะทำให้ดูเหมือนว่า...
เป็นวันสุดท้ายทุกเวลา และทุกนาที
ให้เหมือนไม่มีพรุ่งนี้ให้แก้ตัว...
หากรู้ว่าสิ่งสุดท้ายที่จะได้เห็นกัน
มีเพียงแค่ควันไฟ ลอยจางหายไปกับตา
ฉันขอแค่มีโอกาส ได้ย้อนเวลากลับไป
จะทบจะทวนทุกสิ่งที่ทำ จะคิดทุกคำที่พูดจา
จะทำดี.. ก่อนที่จะสายไป
ไม่ให้เธอต้องเสียใจ ไม่ให้เธอต้องเสีย..น้ำตา...
จะดูแล... จะทำให้ดูเหมือนว่า...
เป็นวันสุดท้ายทุกเวลา และทุกนาที
ให้เหมือนไม่มีพรุ่งนี้ให้แก้ตัว...
จะทำดี.. ก่อนที่จะสายไป
ไม่ให้เธอต้องเสียใจ ไม่ให้เธอต้องเสีย..น้ำตา...
จะดูแล... จะทำให้ดูเหมือนว่า...
เป็นวันสุดท้ายทุกเวลา และทุกนาที
ให้เหมือนไม่มีพรุ่งนี้ให้แก้ตัว...
ก่อนที่ทุกอย่างจะสาย...
http://www.gmember.com/music/search_song/index.php?searchkeyword=ไม่มีพรุ่งนี้ให้แก้ตัว&searchfrom=song
ขอมอบเครดิตให้ คุณสีฟ้า และ พี่แอมครับ
-
:monkeycry2: :monkeycry4: :3024:
:monkeycry2: :monkeycry4: :3024:
ไม่อยากจะเชื่อเลยอ่ะ เพลิง :monkeycry2: :monkeycry4: :3024:
(รู้สึกเกินจะทนรับไหว :monkeycry2:)
-
เพลิงไปแล้ว . . .
:monkeycry2: :monkeycry2: :monkeycry2:
-
อินกะเรื่องนี้มากไปหรือเปล่าวะเรา ทำไมรู้สึกเสียใจขนาดนี้ :monkeycry4:
ยิ่งอ่านกลอนน้ำตายิ่งไหล :monkeycry4:
ทำไมคนดีดีถึงต้องตาย :monkeycry4:
คนดีมักอายุสั้น :monkeycry4:
:dont2: เพลิง :dont2: เพลิง :dont2: เพลิง :dont2:
-
เศร้าอีกแล้วอ่ะ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :เศร้า1:
-
ทำไมคนดีมักจะอายุสั้นนะครับ
เศร้าจัง :monkeycry4:
-
.............ความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน........ :เศร้า1: :เศร้า1:
.........................แต่ความทรงจำจะอยู่กับเราตลอดไป.......... :impress3: :impress3:
-
ไมชีวิตเพลิงรันทดจนหยอสุดท้ายเลยอะ เศร้าT-T :monkeycry2:
-
:monkeycry2: เพลิงหลับให้สบายนะ :monkeycry2:
-
:monkeycry2: :monkeycry2: :monkeycry2:
-
ผมลืมตาขึ้นมา ค่อยๆยันกายขึ้นมา แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ
ล้างหน้า ล้างตาแล้ว เดินออกมาหยิบเสื้อของเพลิงสวมทับลงไป ผมคว้ากระเป๋าแล้วเดินลงมาที่เคาร์เตอร์ จ่ายเงินค่าที่พักเรียบร้อย ผมเดินออกมา แวะซื้อเหล้า2ขวด เรียกมอไซค์ให้ไปส่งที่สะพานปลา ซื้อตั๋วแล้วเดินขึ้นเรือที่กำลังจะออกจากท่า ผมปล่อยให้สายลมปะทะกลับร่างกาย
ถึงจะเหน็บหนาวเพราะลมที่พัดมาปะทะร่างกาย แต่ผมกับรู้สึกอบอุ่น ผมเอื้อมมือไปลูบที่เสื้อของเพลิงที่ผมสวมใส่อยู่ ผมรู้สึกได้ว่าเหมือนผมยังคงมีอ้อมกอดของเพลิง โอบกอดผมอยู่ ผมนั่งมองดูทะเลที่มีคลื่นซัดสาด จนเมื่อเรือเทียบท่า ผมขึ้นรถสายรอบเพื่อให้เค้าไปส่งที่พัก
ผมจ่ายค่าที่พักแล้ว เอากระเป๋าไปเก็บในห้อง เดินหยิบเหล้าติดมือมาด้วย ออกมาซื้อน้ำอีกขวดเมื่อได้สิ่งที่ผมต้องการครบแล้ว ผมเดินลงมานั่งเล่นที่ริมหาด หน้าที่พัก
โชคดีที่วันนี้ไม่ค่อยมีแดดซักเท่าไร ผมดื่มเหล้าไป นั่งให้ความคิดล่องลอยไปกับสายลม แล้วน้ำตาของผมก็ใหลออกมาอีกครั้ง
ผมปล่อยให้น้ำตามันใหลออกมา นั่งมองดูเกลียวคลื่นที่ถาโถมเข้ามายังฝั่ง ผมต้องรีบเช็ดน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงเรียกอันคุ้นเคย ผมหันไปมองตามเสียงที่เรียกผม หมวยนั้นเอง กำลังเดินมากับแฟนของมัน
" เฮ้ย เล็ก มาได้ไงว่ะนี้ แล้วมาพัทยาทำไหมไม่โทรหาฉันยะ "
" มาได้วัน สองวันแล้วล่ะ "
" แกร้องให้ด้วยนี่ มีอะไรเหรอเปล่า " ผมส่ายหน้าแทนคำตอบครับ แค่เพียงคิดถึงมันขึ้นมา น้ำตาเจ้ากรรมก็พานจะใหลออกมาอีกแล้ว
" ฉันไม่เป็นอะไรหรอก หมวย แล้วแกมาทำอะไรที่นี่ละ "
" ฉันกลับหมูพาลูกค้าที่โรงแรมมาเที่ยวนะ เดี๋ยวกำลังจะกลับแล้ว เดินมานี่ก็เห็นแกเลยมาทักนะ"
" งั้นแกกลับไปดู ลูกค้าแกเถอะ แล้วฉันจะโทรหานะ "
" เอางี้นะ เล็ก ให้หมูอยู่เป็นเพื่อนแกดีกว่า แกดูไม่ค่อยดีเลย "
" ฉันอยู่ได้น่าหมวย ไม่เป็นไรหรอก ลำบากแฟนแกเปล่าๆ "
ผมหันไปมองหน้าแฟนหมวย มันทำหน้ายุ่งยากใจให้ผมเห็นชัดเจนเลย
" ลำบากอะไรกันแก หมูดูแลเพื่อนเราด้วยนะ เล้กเราไปส่งลูกค้าก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้จะมาหา ไปล่ะหมู "
" เดี๋ยว หมวย อย่าบอกใครว่าเราอยู่ที่นี่นะ " ผมบอกหมวยก่อนที่หมวยจะเดินหันหลังกลับไป หมวยหันหน้ากลับมามองผม ด้วยสีหน้าที่มีคำถาม หมวยพยักหน้าก่อนที่จะเดินกลับไปที่กลุ่มลูกค้าของมัน
ผมยังคงนั่งดื่มและมองทะเลต่อไป โดยที่มีไอ้หมูยื่นกอดอกอยู่ข้างๆ ผมเลี้ยวหน้าไปมองมันบ้างเป็นครั้งคราว
มันยืนหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น
" ถ้ามันลำบากใจมาก นายจะไปใหนก็ไปเถอะ เราอยากอยู่คนเดียว "
ผมบอกมันแล้วยกขวดเหล้าขึ้นมาจ่อที่ปาก เตรียมจะกระดกลงคออยู่แล้ว แต่แล้วไอ้หมูมันคว้าขวดเหล้าจากมือผมไป ผมมองตามมือมันไป ไอ้หมูมันยกขวดเหล้าของผมกระดกลงคอ แล้วนั่งลงข้างผม พลางยื่นขวดเหล้าคืนให้ผม ผมรับมาแล้วยกขึ้นดื่ม
" คนเรานี้ก็แปลก ชอบใช้เหล้าดับทุกข์ "
ผมหันไปมองหน้าไอ้หมู ถึงปากมันจะพุดอย่างนั้น แต่สายตามันก็จ้องมองไปที่ทะเล
" เหล้ามันไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นหรอกนะ "
" นายไม่รู้อะไรก็หุบปากไปเลยดีกว่า "
ผมตะโกนใส่หน้าไอ้หมูมัน ผมยกเหล้าขึ้นดื่มอีก แล้วส่งขวดให้มันดื่มต่อ มันรับแล้วดื่มไป มันหยุดพูดไปเลย เรานั่งดื่มอยู่เงียบๆจนเหล้าหมดขวด ผทลุกขึ้นเดินกลับมาที่ห้อง เปิดประตูเข้าไป ไอ้หมูมันก็เดินตามเข้ามา
" จะตามมาทำใมว่ะ นายจะไปใหนก็ไป เราบอกแล้วไงว่าอยากอยู่คนเดียว ได้ยินไหมห๊า "
หมูมันยังยืนนิ่งเหมือนไม่สนใจในสิ่งที่ผมบอกมันไป แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้
" หมวยให้เราดูแลนาย เราก็ต้องดูแลนายจนกว่าหมวยจะ
มาซิ "
"ตามใจนาย เราจะนอนแล้ว อยากนั่งอยู่นี่ก็เรื่องของนาย "
ผมถอดเสื้อของเพลิงออก แล้วเดินมาล้มตัวลงนอน กอดเสื้อของเพลิงแล้วหลับไป
-
ผมลืมตาขึ้นมาผม มองไปรอบๆบริเวณ บรรยากาศที่เหมือนผมจะคุ้นเคย เมฆหมอกที่ล่องลอยบนอากาศและผิวของสายน้ำ สายลมอ่อนๆที่พัดผ่านมากระทบผิวของผม ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเหน็บหนาวเลยสักนิด เมื่อผมนั่งอยู่และมีวงแขนอันอบอุ่นที่ผมคุ้นเคยโอบกอดผมอยู่ หากทำได้ผมอยากจะหยุดเวลาเหล่านี้ไว้ตรงนี้
" เล็กครับ เล็กต้องเข้มแข็งนะครับ ผมยังอยู่กับเล็กเสมอครับ "
มือที่กอดผมอยู่ค่อยคลายออก ผมลุกขึ้นหันไปมองร่างของชายข้างหน้าผม ผู้ชายที่ผมอยากพบหน้าเค้าที่สุด
มือของเค้าเลื่อนยกมาวางไว้ที่ตรงหน้าอกของผม ผมวางมือไปทับฝ่ามือของเค้าไว้พลางกุมมือของเค้าไว้อย่างนั้น
" ผมจะอยู่ตรงนี้เสมอ สักวันเราจะได้พบกันอีกครั้ง "
" อย่าให้ผมต้องเป็นต้นเหตุ ที่ทำให้คนที่ผมรักต้องทุกข์ใจเลยนะครับ ความรักของผมจะคงอยู่กับ เล็ก เสมอไปนะครับ "
ผมมองใบหน้าของเค้าก่อนที่ผมจะรู้สึกวูบลงไป แต่ก่อนนั้นผมยังได้เห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มที่อบอุ่นของเค้า ผมตื่นขึ้นมา แต่ว่าทำใมมันปวดหัวแบบนี้นะ มองไปเห็นมีคนในห้องหลายคน
" ฟื้นแล้วเหรอ เล็ก "
เสียงของไอ้โชค ทักผมเมื่อผมลืมตาขึ้นมา ผมมองไปนอกจากไอ้โชค ยังมีหมวย ไอ้หมง และหมูด้วย
" กูอยู่ใหนว่ะ " ผมถามมันเมื่อมองดูไปรอบห้อง มันไม่คุ้นตาเลย
" โรงพยาบาลว่ะแก แกไม่สบายมาก นอนหลับไปตั้งวันหนึ่งเต็มๆเลย หมูเลยโทรไปหาฉัน ฉันเลยโทรบอกโชคกับหมง พวกนี้ก็รีบมาเลยล่ะ "
หมวยอธิบายให้ผมเข้าใจ
" ขอบใจมากนะหมู "
" ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกัน " หมูตอบเสร็จก็ขอตัวกลับพร้อมๆกับหมวย เหลือผมกับไอ้โชคและหมงอยู่ภายในห้องที่ผมนอนอยู่
ไอ้หมงมันเดินมานั่งเก้าอี้ข้างเตียงผม ยื่นมือมากุมมือผมไว้ สีหน้ามันดูแย่มาก
" กูขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูแลมึงนะ เล็ก "
" กูต้องขอโทษมึงสองคนมากกว่า ที่กูทำให้ต้องเป็นห่วง
ต่อไปนี้กูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วว่ะ "
ไอ้โชคเดินมาแล้วยื่นมือมาขยี้หัวผม เหมือนผมยังเป็นเด็กๆ นอกจากสองคนที่อยุ่ในห้องกับผม ผมยังรู้สึกได้อีกถึงใครอีกคนหนึ่ง คนที่ผมจะไม่มีวันลืมเค้าได้เลย เพราะเค้าก็จะอยู่ภายในหัวใจผมไปตลอดกาล
ผมนอนอยู่โรงพยายบาลต่ออีกวัน ผมต้องเดินทางกลับคนเดียว เพราะโชคกับหมงมีเรียน ผมก็ต้องกลับไปเรียนสักที่ หมูกับหมวยขับรถมาส่งผมที่ท่ารถ ผมโบกมือลาทั้งสองคนก่อนที่จะขึ้นรถ ผมกลับมาถึงหอก็ค่ำแล้ว ผมเดินเปิดประตูเข้าห้อง แล้วเดินไปหยิบของทุกๆอย่างของเพลิงเก็บลงใส่กล่อง ผมยกกล่องใบนั้น เดินลงมาข้างล่างมาที่โต๊ะที่ผมละเพลิงนั่งเล่นด้วยกัน ผมวางมันไว้ที่โต๊ะ ก่อนที่จะเริ่มขุดหลุม เมื่อขุดเสร็จผมวางกล่องใบนั้นลงไป แล้วจัดการฝังมัน ไม่จำเป็นที่ผมต้องเก็บสิ่งของเรานี้ไว้กับตัวเองเลย เพราะผมรู้เสมอว่าเพลิงเค้ายังอยู่ อยู่ภายในหัวใจผมแล้ว
" ว่าไงครับ ที่รักอ่านอะไรอยู่ "
ผมเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ที่อ่านอยู่ มองไปยังคนที่เพิ่งพูดคำเลี่ยนๆให้ผมได้ยิน มันส่งยิ้มที่ทำให้ผมก่อนที่จะเดินเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวในบ้าน
" ใครที่รักมึงว่ะ ขี้ตู่ " ผมด่ามันเล่นๆหรอกครับ มันไม่ตอบผม แต่กลับชี้นิ้วมาที่ผมแทน
" มุขมึงเสี่ยว-เอ๋อมากมึงรู้ใหม แล้วมึงกลับมาตั้งแต่เมื่อไรว่ะ หมง "
" มาถึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่ะ ตื่นมาก็รีบมาหามึงนี่ละ "
หมงบอกผมหลังจากมันนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามกับผมแล้ว
ผมก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป แต่ต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อมีความรู้สึกว่ามันยังคงจ้องผมอยู่
" นี่ มึงเลิกจ้องกูได้แล้ว แล้วเลิกยิ้มสักที่เถอะมึง บ้าปล่าว
นี่มึง ไอ้หมง "
" ผิดตรงใหน แปลกอะไรว่ะ ที่กูจะมองคนที่กูรักว่ะ "
มันบอกแล้ว ยังนั่งยิ้มทำหน้าทำตาอีก ผมพับหนังสือพิมพ์แล้วลุกขึ้นออกจากโต๊ะ ไอ้หมงรีบลุกตามผมมาเลย
" เล็ก มึงจะไปใหนว่ะ " มันไม่พูดเปล่ายังมาดึงมือผมไว้ด้วย
" มึงแหกตาดูซิว่ะ มันกี่โมงแล้ว กูหิวข้าวโว๊ย "
" ไปด้วย กูไปด้วย หิวเหมือนกันว่ะ "
มันจูงมือผมออกจากบ้าน แต่ก่อนออกไปก็ไม่ลืมบอกแม่ด้วยครับ ว่าผมออกไปทานข้าวกับไอ้ตี๋ดำ มันพาผมมาร้านบะหมี่ครับ แต่ร้านนี้เค้าก็มีข้าวมันไก่ขายด้วย
" เล็ก มึงรู้ไหม กูคิดถึงมึงนะ " ผมมองไปที่มัน ไอ้หมงมันยังก้มหน้าไม่ยอมสบตาผมครับ
" กูก็คิดถึงมึงว่ะ "
ผมบอกออกไปมันเงยหน้าขึ้น แล้วยิ้มแบบดีใจมาก เราทานกันจนเสร็จ เราทั้งคู่เดินไปบ้านไอ้โชคครับ เราเดินมาหยุดตรงที่ๆผมเคยบอกรักไอ้หมงมัน
" เล็ก กูอยากได้ยินคำนั้นอีกครั้ง มึงพูดให้กูฟังอีกครั้งได้ไหม "
" อย่าดีกว่าว่ะ รอให้มึงแน่ใจในอะไรๆก่อนจะดีกว่า กูไม่อยากผูกมัดตัวมึงและตัวกูเองอีกแล้ว การที่มึงกับกูห่างๆกันแบบนี้มันก็ดีว่ะ ทุกอย่างมันไม่มีอะไรแน่นอนหรอก แม้แต่จิตใจของคน "
" กูจะทำให้มึงเห็น เล็ก กูก็รักมึงไม่น้อยกว่าที่มึงรักกู "
หมงมันบอกผมด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่น ผมก็ดีใจนะที่ได้ฟังคำๆนี้จากปากของมัน แต่ภายในใจลึกๆของผมมันยังหวั่นๆอยู่ ในเมื่อไอ้หมงมันเคยมีไอ้ต้นมาได้ครั้งหนึ่งแล้ว มันจะมีคนอื่นๆอีกไม่ได้เหรอ โดยเฉพาะตอนนี้มันกับผมก็ยิ่งอยู่ห่างกัน ผมพยักหน้าให้มันแทนคำตอบ มันเดินมาส่งผมที่บ้าน แล้วก็หันหลังกำลังจะเดินกลับไป
" เล็ก ตอนค่ำกูจะมารับไปงานใหมนะ " ไอ้หมงหันกลับมาบอกผม ก่อนที่มะนจะหันหลังกลับเดินไป ไม่รอคำตอบจากผมเลย
.
.
.
.
.
.
ผมทานข้าวกับแม่และเจ๊เสร็จ ก็ขอตัวไปอาบน้ำครับ แต่งตัวรอไอ้ตี๋ดำมารับครับ กำลังจะเปิดประตูห้องออกมา เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมหยิบมาดูชื่อก่อนที่จะกดรับสาย
" ไงยะแก อยู่ใหน " เสียงของหมวยครับ
" อยู่บ้านว่ะแก มีอะไรหรือเปล่า ถึงได้โทรมาหาได้ "
" ฉันไม่มีอะไรหรอกยะ แค่อยากเห็นหน้าแกแค่นั้น รู้ไหมฉันอยู่ใหนยะ "
" ก็อยู่กับแฟนของแกที่พัทยาซิถามมาได้ "
" ผิดยะ ฉันอยู่ที่ขอนแก่น และก้ออยู่กับโชคด้วย แกรีบขับรถมาเลยนะแก "
" เอ้อๆ แกรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันไป กำลังรอไอ้หมงมันมารับอยู่ "
ผมตัดสายหมวยแล้ววิ่งลงมาข้างล่าง ไอ้หมงมันนั่งรอผมอยู่แล้ว มันคุยกับเจ๊ๆของผมอยู่เลยผมรีบลากมันลาเจ๊ๆทันที่แล้วให้มันขับรถที่ขอนแก่นเลยครับ กว่าจะมาถึงก็ใช้เวลากว่า3ชั่วโมงครับ มาถึงผมรีบโทรหาไอ้โชคทันที่เลยครับ มันรับสายก็นัดเจอกันที่หน้างานครับ ยื่นรอมันพอสมควร ไอ้โชคกับแฟนมันและหมวยกับหมูก็เดินมาครับ
เราทั้งหมดเดินดูกันไปงาน เห็นอะไรถูกใจก็ซื้อ ทั้งของกินและของใช้ แต่การมาเที่ยวครั้งนี้กลับทำให้ชีวิตของผมต้องเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง
.
.
.
ถึงบรรยากาศภายในงานจะคึกคักไปด้วยผู้คน และการแสดงบนเวที เพื่อนๆคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ใจผมกับจดจ้องกับร่างของไอ้หมง ที่เดินลุกออกจากโต๊ะไปยื่นคุยโทรศัพท์อยู่อีกมุมหนึ่ง ผมมองดูตั้งแต่มันหยิบโทรศัพท์มาดูื่แล้วกดรับก่อนที่จะขอตัวเดินออกไปคุย
" เฮ้ย เล็ก มึงเป็นไรเปล่าว่ะ เรียกตั้งนานไม่ได้ยิน ใจลอยไปถึงใหนแล้วว่ะ "
ผมหลุดออกจากห้วงความคิด เมื่อไอ้โชคส่งเสียงตะโกนถามผม ผมละสายตาจากการมองร่างของไอ้หมงที่คุยโทรศัพท์อยู่ ผมหันกลับมานั่งคุยกับเพื่อนๆต่อ
" เปล่าๆ ไม่มีอะไร กูเห็นเหมือนคนรู้จักนะมึง "
แล้วทำใมผมต้องโกหกพวกมันด้วยนะ ผมน่าจะบอกไปตามตรงซิว่าผมกำลังคิดถึงเรื่องที่ไอ้หมงมันคุยโทรศัพท์อยู่
" งั้นแล้วไปยะแก นี่พวกเราฉันมีเรื่องจะบอก "
เสียงหมวยดังขึ้นแข่งกับวงดนตรีที่กำลังแสดงอยู่บนเวที
" คือปีหน้า ฉันจะย้ายไปอยู่กับแม่ฉันแล้วล่ะ อาจจะอีกนานนะที่จะได้กลับมาอีก "
หมวยบอกพวกผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ผมลืมไปเลยว่าแม่ของหมวยแต่งงานใหม่กับคนต่างชาติ แม่หมวยไปอยู่กับพ่อเลี้ยงได้หลายปีแล้ว ผมหันไปมองดูหมู สีหน้าของหมูก็แสดงความถึงความเสียใจด้วยเหมือนกัน
" แกก้อ โทรกลับมาหากันก็ได้ ไม่ต้องคิดมากนะโว๊ย "
ถึงผมจะบอกหมวยไปอย่างนั้น แต่ผมอดใจหายไม่ได้อยู่ดี ขนาดเราอยู่ต่างจังหวัดกัน นานๆถึงจะได้เจอกันที แต่นี้ห่างกันข้ามทวีปเลย
" แล้วหมูล่ะว่ะ หมวย จะย้ายไปกับแกด้วยไหม "
เสียงไอ้โชคถามขึ้นมา ไม่มีเสียงตอบคำถาม นอกจากการส่ายหน้าของทั้งสองคน
" เอ้าน่า อย่าเศร้าว่ะพวกเรา สนุกดีกว่า "
ผมบอกพวกมันไป แต่สายตากลับเหลือบไปมองยังที่ร่างไอ้หมง มันกำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ มันนั่งลงแล้วก็พุดคุยเป็นปกติ หรือว่าผมจะคิดมากไปเองมั้งครับ
" เอ้อ เล็ก อาฉันฝากมาบอกแกว่า ปิดเทอมแล้วขอให้ไปช่วยงานที่โรงแรมหน่อยได้ไหม "
" ก็ดีนะหมวย แต่ว่าจะให้ไปช่วยแผนกอะไรล่ะ "
" ผู้ช่วยจัดการแผนก ต้อนรับ "
หมวยมันบอกผม ทำให้ผมตื่นเต้นมากเลยครับ ตำแหน่งผู้ช่วยจัดการแผนกเลย ถึงเป็นโรงแรมเล็กๆ แต่มันก็โก้อยู่ไม่ใช่หยอกเลยนะครับ
" ได้ๆหมวย บอกอาแกด้วยนะ ปิดเทอมฉันจะไป แต่ว่า จะให้ฉันพักที่ใหนล่ะ แก "
" พักกับหมูนะ ฉันหวังว่าแกคงอยู่ได้นะ "
ผมหันหน้าไปมองหมู หมูก็ยิ้มแล้วพยักหน้าให้ผม คงไม่เป็นอะไรมั้ง พักอยู่แค่ไม่กี่วันเอง จากนั้นเราก็ต่างฝ่ายต่างคุยกับคู่ของตนเองซะมากกว่า ผมคุยกับไอ้หมงมันไป รอว่ามันจะบอกผมบ้างว่าใครโทรมาหามัน แต่มันก็ไม่พูดอะไร นั่งคุยและกินอาหารไปจนเที่ยงคืนผมเลยบอกให้เราแยกกันดีกว่า อากาศเริ่มจะหนาวลงอีกแล้ว คืนนี้ผมให้หมวยกับหมูไปนอนหอผม ส่วนไอ้โชคไปนอนค้างกับแฟนมันครับ ไอ้นี่ไม่ยอมกลับบ้านเลยนะมึง ผมกับไอ้หมงขับรถกลับบ้านครับ ตลอดทางผมนั่งมองออกทางหน้าต่างประตู เอาแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องที่ไอ้หมงมันคุยโทรศัพท์อยู่ในหัวครับ
" เล็ก มึงเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ นั่งนเงียบตลอดทางเลยนะมึง "
ผมหันหน้ากลับมามองไอ้หมง ที่กำลังขับรถอยู่
" กูน่าจะเป็นฝ่ายถามมึงมากกว่าว่ะ หมง ว่ามึงมีอะไรจะบอกกูหรือเปล่า "
ไอ้หมงมันจอดรถแล้วหันหน้ามองผม มันปล่อยมือที่จับพวงมาลัย มาจับที่ใหล่ทั้งสองข้างของผมแทน
" มึงเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ เล็ก " มันถามผมแล้ว ดึงร่างผมเอาไปกอด
" มึงอยากรู้จริงๆเหรอ หมง ว่ากูเป็นอะไร กูกลัวไง กูกลัวไปหมด กูกลัวว่ากูต้องเสียมึงไปอีกครั้ง "
ไอ้หมงดันร่างผมออกจากตัวมัน
" กูขอให้มึงเชื่อในตัวกูนะ เล็ก กูอาจเคยผิดพลาดไป แต่ต่อไปนี้ขอให้มึงมั่นใจ ว่ากูจะไม่ทำให้มึงเสียใจอีกต่อไป "
" หมง มึงให้สัญญากับกูอย่างได้ไหมว่ะ "
" อะไรเหรอว่ะ เล็ก "
" ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น กูขอให้มึงเป็นคนบอกกูด้วยตัวเองได้ไหมว่ะ "
" ได้ กูสัญญา คราวนี้มึงสบายใจได้แล้วนะ เอ้า สบายใจแล้วยิ้มให้กูหน่อยซิครับ "
ผมยิ้มให้มัน ไอ้หมงก็ขับรถมาส่งผมที่บ้านแล้วมันขับกลับบ้านมัน คืนนี้ผมนอนหลับไปด้วยความสบายใจ อย่างน้อยผมจะพยายามเชื่อใจมันดูอีกครั้ง
.
.
.
.
.
" ตื้ด ตื้ด ตื้ด " เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ขณะที่ผมกำลังดูทีวีอยู่ ผมมองดูหน้าจอ ที่แสดงชื่อว่าไอ้หมงมันโทรมา ผมกดรับ
" เล็ก กูจะขึ้นรถแล้วนะมึง มึงจะมาส่งกูไหมว่ะ "
" มึงกลับตอนนี้เหรอ ทำไหมไม่กลับตอนกลางคืนว่ะ "
ผมถามมันพลางมองดูนาฬิกา มันเพิ่งสี่โมงเช้าเองนิ
" กูจะไปทำธุระให้เตี่ยกูด้วยว่ะ "
" เดี๋ยวกูจะรีบไปว่ะมึง "
ผมกดสายแล้วคว้ากุญแจมอไซค์ ขับไปที่ท่ารถอย่างรวดเร็ว จอดรถเรียบร้อย มองเห็นไอ้หมงมันนั่งรอเวลาจะขึ้นรถ ผมเดินไปหามัน มันเห็นผมก็ลุกขึ้นเดินยิ้มมาทันทีเลย
" แล้วกูจะโทรหานะ เล็ก "
" อืม ดูแลตัวเองด้วยนะมึง "
มันก้มหัวมาใกล้หูผมก่อนจะกระซิบ คำที่ทำให้ผมเขิน
" กูรักมึงนะ "
แล้วมันก็เดินไปขึ้นรถเลย ผมมองดูรถค่อยๆเคลื่อนออกจากท่าไป จนลับตา ก่อนที่จะขับรถกลับบ้าน ผมก็ต้อง เตรียมตัวกลับหอเหมือนกัน ได้เพียงหวังว่า หมงมันคงจะไม่ทำให้ผมต้องเสียใจอีกเลย
"เสียงกระซิบของเธอ ยังก้องในหูของฉันเรื่อยไป และไม่
เคยลบเลือนจากใจฉัน
แค่คำพูดเบาๆ ก็มีความหมายมากมายทุกคำ และมันมีค่า
เกินกว่าจะหลงลืม
แต่ถ้าต้องมีวันหนึ่ง เราบังเอิญต้องลาจาก
อยากรู้จะเกิดอะไรถ้าต้องอยู่ห่างกันนานๆ
เธอจะลืมคำพูดของเธอหรือเปล่า ที่บอกว่ารักฉัน
เธอจะลืมมันไหมเมื่อเราต้องห่างไกลแสนไกล
เธอจะลืมไหม เธอจะลืมไหม สำหรับฉันไม่เคยลืม
ไม่มีวันที่ฉันจะเป็นอื่นไป เธอเหมือนกันไหม
ไม่ต้องให้สัญญา ว่าเราจะยังรักกันจนกว่า ตราบดินและฟ้าจะดับสลาย
ขอแค่คิดถึงกัน เก็บฉันที่เธอว่ารักในใจ อย่าให้คนไหนมาแทนที่ฉันเลย
หากว่าต้องมีวันหนึ่ง เราบังเอิญต้องลาจาก
อยากรู้จะเกิดอะไรถ้าต้องอยู่ห่างกันนานๆ
ถ้าเธอนั้นมีวันเปลี่ยนไป ฉันจะทำอย่างไร ยังไม่รู้ "
http://music.siamza.com/music.php?k=64K&id=3706
-
ผมนั่งมองกองสมุดที่สุมอยู่ตรงหน้าผมอย่างเซ็งๆ มาช่วยงานอาของหมวยมัน ที่แท้ให้มาช่วยทำบัญชี ดูนาฬิกาใกล้จะได้เลิกงานซักที่ ผมจัดการเก็บสมดให้เข้าที่แล้วลุกเดินออกจาห้องบัญชี เดินลงมาห้องคอฟฟี่ช๊อปของโรงแรม สั่งกาแฟมาดื่มหนึ่งแก้ว นั่งจิบกาแฟไปก็คิดถึงหลายๆเรื่อง
.
.
.
.
.
" เล็ก มึงจะไปจริงๆใช่ไหมว่ะ "
ผมละมือจากการจัดกระเป๋าหันไปมอง ยังเจ้าของเสียงคำถาม ไอ้โชคนั่งมองดูผมจัดกระเป๋าอยู่ภายในห้องที่บ้านผม
" มึงเห็นกูจัดกระเป๋าอยู่นิ กูรับปากหมวยกับอามันแล้วนะโว๊ย อีกอย่าง กูจะได้ถือว่าเป็นการฝึกงานไปในตัวด้วย แถมได้เงินอีกต่างหาก "
แล้วผมก็หันมาจัดกระเป๋าต่อ เคยแต่ไปเที่ยวคราวนี้ต้องไปทำงาน ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้างนะ
" เล็ก กูถามมึงจริงๆเถอะนะ มึงเคยรู้สึกรักกูบ้างไหมว่ะ "
ผมชงักมือที่กำลังจะรูดซิปกระเป๋า เมื่อได้ยินสิ่งที่ไอ้โชคถามผม ผมนิ่งอยู่นานกว่าจะหันไปมองยังไอ้โชคที่นั่งรอฟังตอบจากผมอยู่
" โชค มันไม่สำคัญแล้วล่ะว่ะ ว่ากูจะเคยหรือไม่เคยรู้สึกกับมึง "
" เพราะว่ากูไม่ใช่ไอ้หมง ใช่ไหมว่ะ เล็ก "
เสียงไอ้โชคเริ่มดังขึ้นตามอารมณ์ของมัน ผมเดินไปโอบบ่ามัน
" มึงลองคิดดีๆนะ โชค มันไม่ใช่เรื่องที่ใครๆจะมายอมรับกันง่ายๆหรอกว่ะ ที่ผู้ชายกับผู้ชายจะรักกัน ขอบใจมึงมากว่ะ ที่รู้สึกดีๆกับกู กูไม่อยากเสียเพื่อนดีๆแบบมึงว่ะ กูจะเก็บความรักที่มึงให้กูอยู่ภายในใจของกูตลอดไป "
" กูยังตลกตัวเองเลยว่ะมึง ดันมารู้สึกรักผู้ชายด้วยกันได้ "
เราทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะส่งเสียงหัวเราะออกมา โชคมาส่งผมขึ้นรถ ผมนั่งมองดูวิวตลอดทางที่รถกขับผ่านไป
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นผมหยิบขึ้นมากดรับ ก่อนจะแนบมันไว้ที่ข้างใบหู
" ขอโทษนะ เล็ก ที่ไม่ได้ไปส่ง " เสียงไอ้หมงดังมาตามสาย
" ไม่เป็นไรว่ะ หมง มึงช่วยงานเตี่ยมึงนะดีแล้ว "
" ถึงแล้วโทรมาหานะ ว่างๆกูจะไปหา รักนะเล็ก "
" เอ้อ ถึงแล้วจะรีบโทรหาว่ะ เหมือนกันนะมึง "
ผมวางสายจากไอ้หมงแล้วก็เก็บมือถือ ก่อนจะหลับตาลง
.
.
.
.
.
ผมเดินลงจากรถก็เจอหมูยืนรออยู่แล้ว หมูเดินนำหน้าผมไปที่รถที่เค้าจอดรออยู่ ผมขึ้นรถไปหมูขับพาผมไปที่พัก
มาถึงเป็นห้องเช่าครับ หมูช่วยผมจัดของแล้วเดินไปชงกาแฟมาให้แก้วหนึ่ง
" ขอบใจนะ "
ผมขอบใจหมู ก่อนจะรับแก้วกาแฟมาดื่ม ผมนั่งดื่มไปก็สำรวจห้องของหมูไป มีทีวี เครื่องเสียงแล้วก็หนังสือเยอะมาก
" หมวยโทรมาหานายบ้างไหม "
ผมส่งเสียงขึ้นท่ามความเงียบของเราทั้งคู่ หมูส่ายหน้าแทนคำตอบ
" หมวยคงยังยุ่งๆอยู่นะ เดี๋ยวถ้ามีเวลาเค้าคงโทรหานายเองล่ะ ไม่ต้องคิดมากนะ "
" ขอบใจนายนะ เล็ก เราไม่เป็นไรหรอก นายจะพักผ่อนก่อนไหม หรือว่าจะให้เราพาไปหาอาหมวยก่อน "
ผมขอให้หมูพาไปสวัสดีอาของหมวยก่อน หมูยิ้มก่อนจะพาผมขับรถไปที่โรงแรม ผมเพิ่งสังเกตุนะว่า หมูเวลามันยิ้มก็ดูดี แต่ทำไหมมันชอบทำหน้านิ่งๆก็ไม่รู้
สรุปแล้วผมต้องมาช่วยทำบัญีครับ แต่แค่สองอาทิตย์เท่านั้น เข้างานเจ็ดโมงครึ่ง เลิกงานบ่ายสามโมงครึ่ง อาของหมวยอธิบายว่าผมต้องทำอะไรบ้างเรียบร้อย แล้วให้ผมกลับไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ถึงเริ่มทำงาน
" หมูนายไม่ทำงานเหรอวันนี้ "
ผมถามหมูหลังจากเราทั้งคู่กลับมาถึงห้องแล้ว เกรงใจหมูมันครับ ต้องมารับผมตั้งแต่เช้า แถมต้องคอยพาผมไปใหนต่อใหนอีก
" วันนี้เราลานะ "
หมูพูดจบเดินไปหยิบหนังสือมาอ่าน ผมเห็นดังนั้นเลยหยิบมือถือมากดไปหาไอ้หมง ผมเดินไปคุยกับไอ้หมงที่ระเบียงห้อง คุยกับมันเสร็จก็เดินกลับเข้ามาหมูยังคงอ่านหนังสืออยู่ ผมเดินไปยังที่นอนแล้วหลับไปเลยด้วยความเพลีย ตื่นมาอีกที่ก็ตอนที่หมูปลุก ผมตื่นแล้วเดินไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ออกมหมูก็พาผมไปทานข้าวครับ
กลับเข้าห้องมาหมูกับผมดูทีวีกัน แล้วก็หลับไปพร้อมๆกัน
แต่รู้สึกแปลกๆที่ต้องมานอนบนเตียงกับคนที่เราไม่ค่อยสนิทเท่าไร
ผมตื่นมาเกือบเจ็ดโมงเช้าแล้ว ผมลุกขึ้นไปห้องน้ำอาบน้ำ แต่งตัวด้วยความรวดเร็ว ไม่อยากให้ทำงานวันแรกก้อสายซะแล้ว แต่งตัวเรียบร้อยแล้วออกมา หมุนั่งรอผมอยู่แล้วครับ อายมาก มาอาศัยหมูอยู่แต่ดันตื่นที่หลังเจ้าของห้อง
" เอานี่ เล็ก " หมูยื่นแก้วกาแฟมาให้ผม ผมรับแล้วค่อยๆจิบพราะมันร้อนครับ จิบไปตาก็เหลือบมองดูนาฬิกาไปด้วย หมุพาผมมาส่งที่โรงแรมก่อนจะขับรถไปทำงานครับ เพิ่งร่เหมือนกันว่า หมูเค้าไม่ได้ทำงานที่โรงแรมของอาของหมวย ผมไม่ต้องตอกบัตรครับ งานของผมคือคอยทำบัญชี สรุปรายรับ รายจ่ายในแต่ละวัน พักเที่ยงหมูก็มารับไปทานข้าว เลิกงานหมูก็มารับกลับห้อง ตอนเช้าชงกาแฟไว้ให้ผมด้วยเป็นอย่างนี่ตลอด1อาทิตย์ที่ผ่านมา
.
.
.
.
.
ผมจ่ายค่ากาแฟแล้ว นั่งคอยหมูมารับดังเช่นทุกวันครับ
วันนี้หมูมารับผมแล้วพาไปทานข้าวที่ริมชายหาดครับ
ทานข้าวเสร็จ เราก็นั่งดื่มเบียร์ฟังดนตรีที่แสดงบนเวที
ตั้งแต่มาทำงานวันนี้เป็นวันแรกที่ผมดื่ม เพราะหมูชวนดื่ม
นั่งอยู่จนเกือบสองทุ่ม ผมกับหมูจ่ายเงิน แล้วเดินข้ามฝากมานั่งเล่นที่ชายหาด เราต่างนั่งมองดูคลื่นที่ซัดเข้ามาบนฝั่งอย่างเงียบๆ
" กลับกันเถอะ หมู พรุ่งนี้ต้องทำงานอีกนะ "
ผมบอกหมูขณะที่ผมกำลังลุกขึ้นและปัดเศษทรายออกจากกางเกง หมูยื่นมาคว้าแขนผมไว้
" เล็ก นายนั่งเป็นเพื่อนเราอีกนิดได้ไหม "
ผมมองเข้าไปยังแววตาของหมู ที่มีแต่ความเหงาฉายออกมาให้เห็น ผมพยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้หมู ก่อนจะนั่งลงเป็นเพื่อนของหมูอีกครั้ง ผมหยิบมือถือขึ้นมา แล้วเปิดดูข้อความที่ถูกส่งมาโดย ไอ้หมง
" หลับฝันดีนะครับ ที่รัก "
ผมยิ้มกับข้อความเลี่ยนๆของไอ้หมงที่มันส่งมาให้ผมทุกๆวัน เก็บมือถือลงกระเป๋าแล้วมองดูทะเลต่อไปเงียบๆกับหมู
-
ครบกำหนดที่ผมมาช่วยงาน พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางกลับแล้ว ผมมองไปรอบๆห้องบัญชีแห่งนี้ การทำบัญชีคงไม่เหมาะกับผมจริงๆถึงจะเลือกเรียนด้านนี้มาก็ตาม ผมลุกจากเก้าอี้ เดินไปลาเพื่อนๆร่วมงานถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่นั้นคือประสบการณ์ที่ผมจะไม่ลืมเลย ผมลาอาของหมวยแล้ว ลงมานั่งรอหมูมารับกลับที่คอฟฟี่ช๊อป
หยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปหาไอ้หมง ผมรอไม่นานมันก้อกดรับครับ
" ไง เล็ก คิดถึงกูใช่ไหมล่ะมึง "
" อย่าเวอร์ ขอร้องอย่าเวอร์ กูโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้กูจะกลับแล้วมึง "
" แล้วมึงจะมาถึงตอนใหนว่ะ เล็ก กูจะได้ไปหามึงที่บ้าน "
" ไว้กูกลับถึงบ้านก่อนแล้วกันนะ แล้วจะโทรไปบอก เฮ้ยแค่นี่ก่อนนะ กูต้องกลับห้องแล้ว "
" เอ้อๆ กูรักมึงนะ เล็ก " เสียงกระซิบของมันที่บอกผมก่อนจะวางสายไป
ผมเดินมาหาหมูที่ยืนรออยู่ข้างๆรถเค้า หมูขับรถพาผมกลับมาห้องของเค้า ผมยังไม่เข้าใจในตัวของหมูเค้าสักเท่าไรเลย ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน หมู ไม่ค่อยพูดอะไรเงียบซะมากกว่า แววตาของหมูมักฉายแสดงความเหงาให้ผมเห็นบ่อยๆ ผมแทบจะไม่รู้อะไเกี่ยวกับตัวของหมูเลย
" เล็ก นายจะกลับพรุ่งนี้ใช่ไหม "
หมูถามผมหลังจากผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมเดินไปนั่ง
ที่เตียงมองดูหมูที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ แล้วพยักหน้าแทนคำตอบ
" งั้น คืนนี้เราจะพานายไปเลี้ยงส่งนะ "
" หมู นายไม่ต้องลำบากหรอก แค่นายให้เรามาพักด้วย คอยดูแลเรา แค่นี้เราก็เกรงใจจะแย่แล้ว "
" ไม่ต้องเกรงใจเราหรอก ป่ะไปกัน "
หมูลุกเดินออกจากห้อง ผมเลยต้องลุกเดินตามไปครับ
หมูพาผมมาเลี้ยงที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ผมชอบนะครับ บรรยากาศเป็นธรรมชาติดี มีต้นไม้ล้อมรอบ ทานข้าวกันไป หมูก็สั่งเบียร์มาครับ ดื่มๆกันไป
" เล็ก นายว่าระยะทางจะทำให้ความรักสั่นคลอนได้หรือเปล่า "
ผมเกือบสำลักเบียร์ที่ยกขึ้นจิบเลย อยู่ๆก็ถามขึ้นมาได้
" หมู เราไม่รู้หรอกนะ ว่าระยะทางจะทำให้คนเราเปลี่ยนไปไหม แต่เราคิด่า ตัวเราเองต้องมั่นคงก่อน "
" แล้วถ้าตัวเราไม่มั่นคงล่ะ "
" คงเพราะนายยังไม่รักเค้าจนหมดใจมั้ง อันนี้เราก็ไม่รู้นะ หมู มันเป็นเรื่องของคนสองคน "
ก่อนที่เราจะพูดอะไรกันต่อ มือถือผมดังขึ้นมา ไอ้หมงมันโทรมาครับ
" ว่าไงมึง คิดถึงกูเหรอว่ะ "
" แน่นอนครับ คนรักของผมนิครับ "
" คราวนี้มาแปลกนะมึง สุภาพซะ เป็นไรว่ะ "
" เป็นคนที่รักคุณนะครับ "
" พอๆเลยไอ้หมง กูจะอ้วกว่ะ โคตรเลี่ยนซะ "
" แม่งหมดมู๊ดเลยกู จะโทรมาบอกว่านอนหลับแล้วฝันถึงกูบ้างนะ แค่นี้ละครับ รักนะครับ "
มันชิงรีบวางสายไปเลย ผมเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง แล้วหันไปมองหมูครับ
" เป็นอะไรหรือเปล่า หมู ทำไหมทำหน้าตาอย่างนั้นล่ะ "
" ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดอะไรเพลินๆนะ ดื่มกันต่อเถอะ "
เราดื่มกันไปต่อจน เริ่มมึนๆเลยเรียกเก็บเงินแล้วพากันกลับห้องกันครับ มาถึงห้องเราทั้งคู่ล้มตัวลงบนที่นอนเลยครับ เรานอนมองดูเพดานกันอยู่อย่างนั้น
" ขอบใจนายมากนะ เล็ก "
ผมหันหน้าไปทางหมู จ้องมองหน้าหมู จะมาขอบใจผมทำไหมนะ
" มาขอบใจเราเรื่องอะไรกัน เราซิต้องขอบใจนายมากกว่านะ "
" ขอบใจที่นายทำให้เราได้ มองเห็นอะไรๆเพิ่มขึ้นอีกนะซิ "
ผมได้แต่เก็บความสงสัยในคำพูดของหมูไว้ในใจ
" นอนเถอะนะ เล็ก พรุ่งนี้จะได้เดินทางแต่เช้า "
หมูลุกขึ้นไปปิดไฟแล้วกลับมาล้มตัวลงนอนข้างๆผม
แต่ในความมืดนั้น เหมือนผมได้ยินเสียงถอนหายใจของหมูด้วย
.
.
.
.
.
ผมยืนรอเวลาเพื่อจะขึ้นรถ หมูเดินไปซื้อน้ำให้ผมครับ
หมูเดินกลับมาพร้อมถุงใส่ของที่ซื้อมายื่นให้ผม
" ขอบใจมากนะ หมู ที่คอยดูแลเราตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ "
" ถ้ามีเวลา เราจะไปเที่ยวที่บ้านนายบ้างนะ เล็ก "
" ได้ซิ ถ้ามาเราจะแทคแคร์นายอย่างดีเลย "
เสียงเรียกว่าได้เวลารถออกแล้ว ผมหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปขึ้นรถ หมูโบกมือให้ผมก่อนที่รถจะออก ผมส่งยิ้มให้หมูก่อนที่รถจะขับออกไป
-
...........ตามมาอ่านแล้ว......... :110011: :เชิป2:
..................รีบมาลงต่อนะ..... : 222222: : 222222:
-
ลงชื่อว่าอ่านถึงนี่ล่ะ :yeb:
-
เป็นกำลังใจให้คร้าบบบบบบ
:yeb:
-
มารอตอนต่อไปคับ :yeb:
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
ขอบคุณทุกกำลังจายยย :call:
*******************************************************
เบื้องหน้าของผม คือเจ๊ของผมเอง เราทั้งคู่นั่งทานอาหารกันที่ร้าน MK ครับ อยู่ๆเจ๊ก็นัดผมออกมาหา ปกติถ้าไม่มีเรื่องสำคัญ เจ๊จะไม่ค่อยมาหาผมหรอก เจ๊ไม่ค่อยทานอะไรเลยสั่งมาซะเยอะแยะ ชวนไอ้โชคมันก็ดันไม่ว่างเพราะจะไปดูหนังกับแฟนของมันซะอีก ปล่อยผมทานอยู่คนเดียว
" เล็ก จะจบแล้วนะ คิดถึงเรื่องอนาคตหรือยัง "
ผมหยุดมือที่คีบกุ้งกำลังจะเข้าปาก วางลงคืนที่ถ้วยแล้วมองหน้าเจ๊ผม หน้าตาแกจริงจังมาก
" ผมว่าจะไปหางานทำในแบบที่ผมชอบนะ เจ๊ "
" แล้วเรื่องครอบครัวล่ะ เล็ก "
นี้เป็นอีกคำถามที่ผมไม่อยากจะได้ยินเลย ผมก้มหน้าไม่สามารถสบตากับ เจ๊แกได้ผมเกิดความรู้สึกละอายใจในตัวของตัวเองขึ้นมาอย่างที่ไม่สามารถพูดออกมาได้
" ผม ขอโทษนะ เจ๊ " เสียงที่ผมตอนนี้เริ่มสั่นแล้ว ผมรู้สึกเสียใจจริงๆ
" เจ๊ เข้าใจในตัวเล็กนะ ที่บ้านทุกคนก็เข้าใจ แต่ว่า เจ๊อยากให้เล็กคิดดีๆนะ เล็กจะใช้ชีวิตกับใครหรืออย่างไร
ที่บ้านของเราทุกคนรับได้ แต่กับครอบครัวของเค้าล่ะ
เค้าจะรับได้ไหม "
เรื่องของผมกับไอ้หมงที่บ้านผมทราบดีครับ และเพื่อนๆที่สนิทกับผมก็รู้ แต่ครอบครัวของไอ้หมงยังไม่รู้เรื่องนี้ เพราะทุกๆคนช่วยกันปกปิดไว้
" เจ๊ ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้นะครับ เล็กขอแค่ได้รักมัน เล็กก็พอใจแล้วละครับ "
" เล็ก จำเอาไว้นะ ยังมีคนที่บ้านรอเล็กอยู่เสมอ "
" ครับ เจ๊ ผมรู้ว่าต้องทำอย่างไง "
" เล็ก โตขึ้นมากแล้วจริงๆนะ "
เจ๊ผมก็คุยเรื่องอื่นๆกับผมต่อ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องอะไรต่อมิอะไร ทานเสร็จ ผมไปส่งเจ๊ก่อนจะกลับมาที่หอ แต่ก่อนจะกลับ เจ๊เหมือนมีเรื่องอะไรจะบอกผมสักอย่าง แต่แล้วแกก็ไม่พูดอะไรเลย ผมกลับมาถึงหอเดินมานั่งที่โต๊ะหน้าหอประจำของผม ผมหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออก
" ไง เล็ก มีอะไรหรือเปล่าว่ะ "
" หมง มึงรักกูมากไหม "
" รักซิว่ะ มึงเป็นอะไรหรือเปล่า มึงร้องให้เหรอ "
ผมพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ ผมจะอ่อนแอไม่ได้
" เปล่าๆ แค่กูอยากรู้แค่นั้น "
" เล็ก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้มึงรู้ไว้นะ ว่ากูรักมึง "
" กูก็รักมึงว่ะ หมง "
ผมกดวางสายจากไอ้หมง แล้วกลับมาคิดถึงสิ่งที่ผมคุยกับ เจ๊ ผมควรจะยืนหยัดเพื่อความรักของผม หรือผมต้องปล่อยวางมันซะที ผมแทบมองไม่เห็นหนทางที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับมันได้เลย ผมจะทำลายความหวังของครอบครัวคนที่ผมรักได้เหรอ แล้วทำไหมเมื่อก่อนนั้นผมถึงไม่ได้เกิดความกลัวแบบนี้ ผมกลัวแค่จะไม่ได้รักมันเท่านั้น
หรือเพราะว่ากาลเวลาและสิ่งที่ผมพบมันทำให้ผมได้คิดอะไรมากขึ้นนะ ผมต้องยอมรับให้ได้ซินะว่าเวลาของผมกับไอ้หมง มันน้อยลงไปทุกทีๆ
-----------------------------------------------------------
กำลังอ่านหนังสืออยู่ มือถือผมก็ดังขึ้นมา ดูที่หน้าจอ หมูนิน่า ผมกดรับทันที
" สวัสดีครับ หมู "
" สวัสดีครับ เอ้อ เราโทรมารบกวนไหมอ่ะ เล็ก "
" ไม่หรอก เราแค่อ่านหนังสือเรียนนิดหน่อยนะ ว่าแต่นายมีอะไรเหรอ ถึงโทรมาหาเราได้ "
" คือว่า นายจำที่บอกเราได้ไหมอ่ะ "
" อ้อ จำได้ จำได้ "
" ตอนนี้เราอยู่ที่ปรับอากาศแล้วอ่ะ นายมารับเราได้ไหม "
" เอ้า ทำไหมไม่โทรมาบอกกันก่อนล่ะ งั้นนายรอเราแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวเราไปรับ "
ผมวางสายยจากหมูแล้ว รีบกดไปหาไอ้โชค บอกมันให้มใาหาผมจะได้ไปรับหมูด้วยกัน ผมรอมันเกือบครึ่งชั่วโมงได้ กว่าไอ้โชคจะมาได้ โชคขับรถมาถึงปรับอากาศ ผมเดินลงจากรถ มองไปทั่วๆเห็น หมู นั่งรอที่แถวเก้าอี้ ผมรีบเดินไปหา
" โทษทีนะหมู มารับช้าไปหน่อย กว่าจะรอไอ้คุณชายมารับได้ "
" ไม่เป็นไร "
" งั้นไปหอเราก่อนนะ ป่ะ "
ผมเดินนำหน้าหมูไปที่รถของไอ้โชคที่จอดรออยู่แล้ว
ถึงหอช่วยหมูจัดของเสร็จก็พาหมูไปทานหมูกะทะครับ
การมาของหมูครั้งนี้ ทำให้ผมได้รับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตัวหมูมากขึ้นอีก หมูเหมือนผมตรงที่เป็นลูกคนสุดท้องเหมือนกัน
หมูเพิ่งกลับมาอยู่เมืองไทยได้ไม่กี่ปี หมูอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศครับ มิน่าหมูเลยไม่ค่อยมีเพื่อน ทานเสร็จก็พาหมูไปดื่มเบียร์ที่ลานเบียร์ครับ จนชักตึงๆเราทั้งสามเลยกลับกัน คืนนี้ไอ้โชคมาค้างกับผมด้วย หมูมาถึงห้องผมก็หลับไปเลยสงสัยเพลียจากการนั่งรถมา ผมพาไอ้โชค เดินลงมานั่งคุยกันที่โต๊ะหน้าหอ
" เล็ก มึงมีอะไรไหม หน้าตามึงไม่ดีเลยว่ะ "
" โชค กูว่าเรื่องกูกับไอ้หมง มันไม่ง่ายเหมือนที่กูคิดแล้วว่ะมึง "
" มึงกลัวอะไรว่ะ เล็ก "
" กูกลัว พ่อ แม่ไอ้หมงนะซิว่ะ มึงก็รู้นิว่า พ่อ แม่มันเป็นอย่างไง "
ความเงียบเข้ามาแทนที่ การคุยกันของผมกับไอ้โชค เมื่อผมพูดจบ เราทั้งคู่เงียบได้ไม่นาน มือถือผมก็ดังขึ้น ผมกดรับทันทีเมื่อเห็นชื่อผู้ที่โทรเข้ามา
" มีอะไรว่ะ หมง "
" กูรักมึงนะ เล็ก "
" มึงเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ อยู่ๆโทรมาบอกรักกูแบบนี้ "
" เล็ก มึงจำไว้นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กูรักมึง ขอให้มึงเชื่อมั่นในตัวกูนะ "
" เอ้อ กูรู้แล้วโว๊ย แล้วตกลงมึงมีอะไรถึงโทรมาหากูว่ะ หมง "
" เปล่าแค่กูคิดถึงมึงเท่านั้นว่ะ แค่นี้นะ หลับฝันดีนะ "
" เช่นกันว่ะ "
คุยกับไอ้หมงเสร็จ ผมชวนโชคขึ้นไปนอน ผมต้องหาทางออกให้เรื่องของผมกับไอ้หมงให้ได้
-
เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาด้วยความไม่สดชื่นเท่าไร อาจเป็นเพราะเมื่อคืนคิดกังวลกับเรื่องของไอ้หมงมากไปนั้นเอง ตื่นมาไอ้โชคแม่งหนีกลับหอมันแล้วครับ น่าอายมากครับ ตื่นมาหลัง หมูมัน แถมมันยังชงกาแฟเตรียมไว้ให้ด้วย ผมดีดตัวขึ้นวิ่งไปล้างหน้า แปรงฟันก่อนออกมารับกาแฟที่ หมู ยื่นมาให้ มองไปที่เตียง ความอับอายยิ่งเพิ่มขึ้นอีกครับ หมูพับผ้าห่มให้ผมเรียบร้อยเป็นระเบียบเชียว
" หมู นายอยากไปเที่ยวใหนไหม เดี๋ยวเราพาไป "
ผมถาม หมู หลังจากที่จิบกาแฟลงคอไปแล้ว หมูนั่งคิดทำหน้านิ่งเมื่อผมถามจบ ผมดื่มกาแฟจนหมดแก้วแล้ว หมูก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ไให้คำตอบผมเลย ผมเดินไปหยิบแก้วของหมูมา แล้วเดินไปล้าง ล้างแก้วเสร็จผมมานั่งที่เก้าอี้มองหน้าหมู เพื่อรอคำตอบ
" เล็ก คือว่าอื้อ คือ นายจะว่าอะไรไหม ถ้าเราอยากให้นายพาเราไปเที่ยวบ้านของนาย "
ผมมองหน้า หมู เมื่อรู้สถานที่ ที่หมูอยากไป ผมหัวเราะให้หมู ทำไหมต้องคิดมากมายขนาดนั้นนะ แค่อยากไปเที่ยวบ้านผมเอง
" ได้ซิ แต่ว่าต้องขึ้นรถโดยสารไปนะ ขี้เกียจขับรถไปอ่ะ "
" งั้นแปลว่านายตกลงแล้วนะ เล็ก เราไปกันเลยเถอะ ป่ะไปบ้านนายกัน "
ท่าทาง หมูกระตือรือล้นมาก จนผมเองยังอดแปลกใจไม่ได้เลยครับ เราสองคนออกจากหอ มุ่งหน้าไปขนส่งเพื่อจะได้ขึ้นรถไปบ้านผมกัน เมื่อรถจอดเทียบท่าเรียบร้อยแล้ว
ผมพาหมูเดินมุ่งตรงไปยังบ้านผมครับ บ้านผมกับขนส่งอยู่ไม่ไกลกันเท่าไรครับ สามารถเดินไปได้ เดินไปก็ทักทายคนรู้จักไปตลอดทางครับ เดินมาถึงหน้าบ้าน เจอภาพ แม่ผมกำลังหยอกเล่นอยู่กับหลานตัวน้อยๆ ผมพาหมูไปกราบสวัสดีแม่ผมก่อนครับ
" หมู นี่แม่เรา " หมูยกมือสวัสดีแม่หลังจากผมบอกมัน
" แม่จ้า นี่หมู เพื่อนเล็กจ๊ะ เค้าอยากมาเล่นที่บ้านเรานะ "
" ตามสบายนะ ลูก คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเองนะ แล้วนี่มาเหนื่อยๆ ไปพักก่อนนะ เล็กพาเพื่อนไปพักก่อนไป "
ผมพา หมูมาที่ห้องนอนของผมครับ หมูนั่งลงที่เตียงนอน
สีหน้าของหมู ดูเศร้าๆอย่างประหลาด
" หมู นายเป็นอะไรหรือเปล่า มีปัญหากับหมวยเหรอ "
" ไม่ใช่หรอก เราแค่คิดถึงครอบครัวของเราเท่านั้นเอง
ยิ่งมาเห็นครอบครัวนายแล้ว เรายังอิจฉาเลย "
" คิดถึงนายก็บินกลับไปหาพวกเค้าซิ ไม่เห็นน่ามีปัญหาอะไรเลย "
" เล็ก นายยังไม่เข้าใจอะไรหรอก สักวันนายจะรู้เอง "
หมูบอกแล้วเงียบไป ผมมองไปที่ใบหน้าของหมู สีหน้าของเค้าแสดงออกถึงการผ่านอะไรที่แย่ๆมาแน่นอน
" อย่านั่งทำหน้าเศร้าเลย มาเราจะพานายไปรู้จักเพื่อนเรา "
ผมดึงแขนหมูให้ลุกขึ้น แล้วลากเค้าให้เดินตามผมลงมาข้างล่าง เจอ เจ๊กำลังกลับเข้ามาบ้าน เลยแนะนำให้เจ๊กับหมูรู้จักกัน ก่อนจะพาหมูออกจากบ้านไปหา ไอ้นุครับ
มาถึงร้านมันยังไม่เปิดเลยเดินไปหามันที่บ้านพัก ไอ้นุมันนั่งเล่นอยู่กับคู่หมั้นมัน ตอนมันเห็นหน้าผม มันตกใจเลย
" มึงเป็นอะไรว่ะ ทำยังกับไม่เคยเห็นกูซะอย่างนั้น "
" เปล่าๆว่ะ แล้วมึงจะมาทำไหมไม่โทรมาบอกกูก่อนว่ะ "
" ไอ้นี่แปลกๆ เอ้อ นุ นี่หมูแฟนหมวยมันว่ะ รู้จักกันซิ "
ผมพาหมูนั่งคุยเล่นกับไอ้นุมัน แต่ตลอดเวลา ไอ้นุมันมีท่าทางอึดอัดอะไรสักอย่าง ผมกับหมูอยู่คุยกับไอ้นุจนเย็น ถึงได้กลับบ้านผมกัน แม่กับเจ๊ๆ นั่งรอผมทานข้าวที่โต๊ะ
เราทานกันไปก็พูดคุยกันไป ดูหมูจะมีความสุขขึ้นมาบ้าง
v
v
v
v
v
ผมนั่งดื่มเบียร์กับหมูสองคน ที่ระเบียงห้องนอนผม ผมหยิบมือถือขึ้นมา แล้วกดไปหาไอ้หมงผมเดินเลี่ยงออกมาเพื่อคุย
" ทำอะไรว่ะมึง กว่าจะรับสายได้ " ผมต่อว่ามันนิดหน่อย ปกติมันจะรับทันที แต่วันนี้ มันปล่อยให้ผมรออยู่นานทีเดียว
" กูหลับไปนะว่ะ แล้วมึงอยู่ใหนว่ะ เล็ก "
" กูกลับมาบ้านนะ พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว "
ผมบอกมันไปแล้ว ไอ้หมงมันก็เงียบไปเลย
" เฮ้ยๆๆๆ หมงมึงเป็นไรว่ะ เงียบไปเลนะมึง "
" เปล่าๆว่ะ เล็กมึงยังจำที่กูขอมึงได้ไหม "
" ได้ซิว่ะ แต่ว่ามีอะไหรือเปล่าว่ะ หมง "
" ไม่มี ไม่มีอะไร กูแค่อยากให้มึงจำไว้เสมอว่ะ ถึงจะเกิดอะไรขึ้น กูรักมึงนะ "
" มึงมีอะไรหรือเปล่าว่ะ หมง "
ทำไหมช่วงนี้ไอ้หมง มันย้ำเรื่องนี้ตลอดเวลาที่คุยกันกับผมเสมอเลย แถมวันนี้ไอ้นุยังแปลกๆด้วย
" มึงเชื่อใจกูไหมว่ะ เล็ก "
" เชื่อดิว่ะ มึง "
" กูขอแค่นี่ล่ะ แค่นี้ก่อนนะ กูจะไปข้างนอก เล็กจำเอาไว้นะ กูรักมึง "
ผมยังไม่ทันตอบกลับมันเลย ไอ้หมงก็กดตัดสายไปเรียบร้อย สุดท้ายผมก็ยังไม่ได้รับคำตอบอยู่ดี ผมเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินกลับไปนั่งดื่มกับ หมูต่อ
" หมู นายว่าเป็นเรื่องแปลกไหมที่ผู้ชายกับผู้ชายจะรักกัน แล้วใช้ชีวิตร่วมกัน "
ไม่รู้อะไรมาดลใจให้ผมถามกับ หมู ไปแบบนั้น หมูมองหน้าผมก่อนที่จะตอบในสิ่งที่ผมได้ถามออกไป
" ไม่รู้ซินะ แต่สำหรับเราแล้ว ถ้าเรารักใครสักคน ไม่จำเป็นว่าคนๆนั้นจะเป็นอย่างไร ขอแค่เรารู้สึกดีๆกับเค้า เราเองก็เคยนะ ที่ใช้เซ๊กส์แลกความรัก แต่ไม่เคยเลยที่มันจะอยู่ได้นาน เราอยากงมีใครสักคนที่คอยอยู่ข้างๆเรา และเราดูแลเค้าได้ "
" นายยังมีหมวยนิ หมู "
" กับหมวยก็เหมือนกัน เรายังไม่แน่ใจว่าจริงๆเรารักหมวยหรือว่าเราแค่เหงาเลยคบกับหมวย ขอโทษนะที่ต้องบอกกับนายอย่างนี้ "
" ไม่เป็นไรหรอก หมู มันเป็นความรู้สึกของแต่ละคน "
" เล็ก เรามีความรู้สึกว่า เหมือนเรากำลังรอคอยใครสักคนอยู่ "
" พูดเหมือนในหนังเลยนะ หมู "
" จริงๆนะ เล็ก แล้วถ้าเราเจอคนๆนั้น เราจะดูแลเค้าอย่างดีเลย จะไม่มีทางทำให้เค้าเสียใจเด็ดขาด "
" ถ้าคนที่นายรอเป็นผู้ชายเหมือนกับนายล่ะ หมู นายจะทำอย่างไง "
" เราไม่สนใจหรอกนะ ว่าคนๆนั้นจะเป็นผู้หญิง หรือเป็นผู้ชาย ขอแค่เรารักเค้าก็พอ เราขอแค่มีเค้าและมีเราสองคนก็เพียงพอแล้ว "
" นายไม่แคร์ พ่อ แม่และสังคมเหรอว่าเค้าจะว่ายังไงบ้าง "
" เราไม่สนใจหรอกนะ เล็ก เพราะสุดท้ายก็มีเพียงเรากับเค้าเท่านั้น รักอยู่ที่คนสองคน ถ้าเรามัวไปสนใจคนอื่น เราจะไม่มีความสุขหรอกนะ "
ผมมองหน้าผู้ชายคนนี้ คนที่มีความคิดไม่เหมือนใครๆเลย
อยากให้ผมและหมงคิดได้แบบนี้บ้าง หรือเพราะสังคมที่เค้าเคยอยู่กับผมมันแตกต่างกันนะ เราคุยกันอีกสักพักก่อนที่จะไปนอน
-
อืมหมูคิดได้ดีจังผมก็คิดเหมือนหมูนะ :-[
-
หมู-หมง แปลกๆ นะ สองคนนี้นี่ สงสัยๆ :interest: :interest:
ยังไงเล็กก็สู้เค้าน๊า :โหลๆ:
-
เชียร์หมู :110011:เชียร์หมู :เชิป2:เชียร์หมู :110011:เชียร์หมู :เชิป2:
-
................หมูจาชอบเล็กหรอ..... :laugh5: :laugh5:
-
เราไม่สนใจหรอกนะ เล็ก เพราะสุดท้ายก็มีเพียงเรากับเค้าเท่านั้น รักอยู่ที่คนสองคน ถ้าเรามัวไปสนใจคนอื่น เราจะไม่มีความสุขหรอกนะ
ชอบประโยคนี้ :myeye:
-
รอคับรอ :yeb:
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
มารอตอนต่อไปครับ
เชียร์หมูคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ :yeb:
-
หมูแฟนหมวยนะ อย่าลืม :angry2:
:serius2:
-
" กูนึกแล้วว่ามึงต้องอยู่ที่นี่ "
ผมหันไปตามเสียงเรียกของไอ้โชค ที่กำลังเดินมาหาผม ผมไม่รู้ว่าผมมานั่งที่นี่นานเท่าไรแล้ว จนไอ้โชคมันมาเมื่อมาถึงมันก็นั่งลงข้างๆผม เอามือมากอดใหล่ผมไว้
" เรื่องก็ผ่านมาเป็นปีแล้วนะมึง เล็ก มึงยังไม่ลืมอีกเหรอว่ะ "
จริงซินะ นี่ก็เป็นปีแล้วซิ ที่เพลิงจากผมไป แต่ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ใหนผมกับรู้สึกว่า เพลิงเค้าไม่เคยทิ้งผมไปใหนเลย เค้ายังอยู่ในใจผมเสมอ
" โชค มึงจะให้กูลืมคนดีๆคนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตกูได้ง่ายๆเหรอว่ะ "
" กู เข้าใจมึงนะ เล็ก " เราทั้งคู่นั่งมองดูรถที่ขับสวนกันไปมาอยู่ตลอดเวลา
" โชค มึงยังรักกูไหมว่ะ "
ผมถามมันแต่สายตายังจับจ้องที่ท้องถนนต่อไป มือของมันที่เกาะกุมใหล่ผมอยู่ยิ่งกระชับแน่นขึ้น
" กูรักมึงนะรัก กูยังรักมึงไม่เปลี่ยน "
" แล้วถ้ากูจะให้ มึงทิ้งทุกอย่างแล้วมาใช้ชีวิตกับกู มึงทำได้ไหมว่ะ โชค "
โชคมันคลายมือที่กอดใหล่ แล้วมันดึงผมมาจ้องมองหน้า
เราสองคนมองหน้ากันอยู่พอสมควร ผมเห็นตาของมันเริ่มแดงๆขึ้นมาแล้ว
" ถ้าเป็นเมื่อก่อน กูคงตอบตกลงมึงง่ายๆเลยว่าได้ แต่ตอนกูขอโทษนะ เล็ก "
ผมดึงร่างของโชคเข้ามากอด สัมผัสได้ถึงร่างของมันที่สั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของผม ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมันเป็นการปลอบใจ
" กูเข้าใจมึง มึงไม่ต้องเสียใจไปหรอกว่ะ "
ผมปลอบมันไปอย่างนั้น แต่ตัวเองกับจะสะอื้นร้องให้ออกมาแทน มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่ผู้ชายสองคนจะรักกัน และยิ่งจะมาใช้ชีวิตร่วมกัน ยิ่งเป็นสิ่งที่ไม่มีใครยอมรับได้ง่ายๆ ใหนจะพ่อ แม่ หรือคนรอบข้าง ผมดันร่างของโชคออก แล้วใช้มือเช็ดหยดน้ำตาบนใบหน้าให้มัน
" มึงมีเส้นทางที่ต้องเดินของมึงเองนะ โชค ขอบใจมึงมากที่มอบความรู้สึกดีๆให้กู "
" ถึงยังไงกูก็รักมึงนะ เล็ก "
ผมพยักหน้าให้มันและส่งรอยยิ้มให้แก่กันและกัน ก่อนที่มันจะดึงตัวผมเข้าไปกอดอีกครั้ง ผมยื่นปากไปข้างๆหูมันก่อนจะพูดกับมันในสิ่งที่ผมคิด
" มึงจะเป็นเพื่อนที่กูรักเสมอว่ะ โชค "
" เลิกร้องได้แล้วนะมึง โชค เป็นผู้ชายยังไงว่ะ ร้องให้แม่งเก่งชิบหายเลย "
ถึงผมจะบอกให้มันหยุดร้องให้ แต่ตัวผมเองก็ดันร้องเหมือนกัน ผมถอยร่างตัวเองออกจากการกอดของมัน
เราต่างฝ่ายต่างช่วยกันปาดน้ำตาให้แก่กันและกัน คิดขึ้นมาก็ตลกนะครับ ผู้ชายสองคนมายืนกอดกันร้องให้อยู่ริมถนนอย่างนี้
" เล็ก มึงคงไม่โกรธกูนะ " ผมกับมันหยุดร้องให้แล้วครับ
" กูจะโกรธมึงเรื่องอะไรว่ะ โชค เราทุกคนต้องเติบโตตามกาลเวลานะมึง เมื่อก่อนเราอาจจะคิดแบบเด็กๆ แต่ตอนนี้ มึงและกูได้เจอ ได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น ได้เห็น ได้สัมผัส
โลกแห่งความเป็นจริงมากขึ้น "
ผมหยุดพูดแล้วเหลียวไปมองหน้ามันก่อนที่จะพูดต่อไป
" ความรักที่มึงมีให้กู มันคงเกิดจากความผูกพันธ์ ความใกล้ชิด ก็เหมือนกูมีให้ไอ้หมงนั้นล่ะว่ะ สักวันหนึ่งมันต้องจบลง มันเป็นความรักที่แทบเป็นไปไม่ได้เลย "
" กูจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้กับใจกูตลอดไปว่ะ เล็ก หากวันใดมึงทุกข์ใจ ขอให้คิดถึงกูนะ "
ผมและโชคต่างยิ้มให้กันใความเข้าใจกันและกัน มิตรภาพและความรักที่มันมีให้ผมจะคงอยู่ตลอดไป เราทั้งคู่นั่งจนเย็นถึงได้กลับกัน ผมกลับมานั่งที่หอ แล้วนึกถึงเรื่องที่ผมได้คุยกับแม่
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
" แม่ เล็กขอโทษนะครับ "
เสียงที่ผมบอกแม่ไปมันปนไปด้วยเสียงสะอื้น แม่ตะแคงกลับมามองหน้าผม ก่อนจะกอดผมไว้ในอ้อมอก แล้วลูบหัวผมปลอบใจ
" ผมทำให้แม่ผิดหวัง " บอกไปแล้วน้ำตาก็ใหลรินออกมา
" เล็ก ไม่ต้องคิดมากนะ ลูก แม่ยอมรับตอนแรกที่พี่เค้ามาบอกเรื่องของเล็ก แม่ก็ทำใจยอมรับไม่ได้ แม่หวังให้ เล็กแต่งงานมีครอบครัว มีงานการที่ดีทำ แต่ตอนนี้ แม่หวังแค่ว่า เล็กมีเรียนจบได้ทำงาน ดูแลตัวเองได้ แม่ก็พอใจแล้ว ถึงเล็กจะเป็นอย่างไร เล็กก็คือลูกที่แม่รักเหมือนเดิม "
" ขอบคุณครับ แม่ " ผมกอดแม่แน่นขึ้น แม่คือแม่ที่เข้าใจผมที่สุด
" เล็ก แม่อยากให้เล็กรู้ไว้บ้างนะ ความรักมันไม่ใช่แค่รัก มันต้องอยู่บนพื้นฐานของความถูกต้องด้วย ความรักแบบของเล็กเป็นสิ่งที่ยังไม่มีใครยอมรับได้ รักแล้วอย่าทำให้ใครต้องมาเสียใจกับเราด้วย "
" ครับแม่ " ผมได้แต่ตอบรับด้วยเสียงแผ่วเบา
" แม่แค่หวังว่า จะมีใครสักคนมาดูแลลูกของแม่ได้ แค่นี้แม่ก็พอใจแล้วจ๊ะ อีกเรื่องนะเล็ก เรื่องของหมงแม่อยากให้เล็กทำใจไว้บ้างนะลูก ตอนนี้เล็กมีหน้าที่เรียนให้จบก่อน "
จากนั้นแม่ผมก็เงียบไป ผมหลับไปในอ้อมกอดของแม่ผม
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
" ก๊อก ก๊อก ก๊อก " เสียงเคาะประตูห้อง ดึงผมออกมาจากความคิด ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู ร่างของไอ้หมงยืนยิ้มที่หน้าประตู
" อ้าวมาได้ไงว่ะ มึง "
" คิดถึงมึงนะซิว่ะ ลงรถมากูรีบมาหามึงเลยนะโว๊ย "
ไอ้หมงบอกแล้วเดินเข้ามาในห้องผมเลย มันเดินไปล้มตัวบนที่นอนผม มันควักมือเรียกผมให้เข้าไปหา พอเดินไปถึง มันดึงตัวผมลงไปทับบนร่างมัน แล้วกอดผมอยู่อย่างนั้น
" ชื่นใจจังเลย ได้กอดแฟนสักที "
" ชักจะหวานมากไปแล้วนะมึง ไอ้หมง แล้วมึงไม่อ่านหนังสือสอบเหรอว่ะ ถึงมาหากูได้ "
" เล็กมึงเลิกพูดเรื่องอื่นได้ไหมว่ะ ตอนนี้กูอยากให้มีแค่มึงกับกูก็พอ "
ผมดันตัวออกจากการกอดของมัน หันหน้าไปมองหน้ามัน
มันผอมลงไปเยอะเลย คงเรียนหนัก
" ก็ดีว่ะ กูมีเรื่องจะถามมึงพอดี มึงกับกูจะเป็นอย่างไงเมื่อเรียนจบว่ะ "
" กูก็ยังไม่รู้ว่ะ แต่ตอนนี้ มึงกับกูก็มีความสุขดีนิ ขอให้มึงเชื่อใจกูก็พอแล้ว "
" มึงอย่าลืมสัญญาที่มึงให้กูนะ มีอะไรก็ตามขอให้มึงบอกูด้วยตัวมึงเอง กูยอมรับได้ว่ะ ถ้ามึงกับกูต้องจบเรื่องความรักของเราลง สักวันหนึ่งมึงก็ต้องไปมีครอบครัว "
ไอ้หมงมันขยับตัวเข้ามาหาผมก่อนจะยกมือทั้งสองข้างมากอดผมไว้
" ทำไหมว่ะ ทำไหมต้องเป็นมึงกับกูด้วย เล็ก "
" คงเป็นเพราะโชคชะตามั้ง หมง "
" การที่กูกับมึงรักกันมันผิดมากหรือไงว่ะ "
" ผิดหรือเปล่ากูไม่รู้ กูรู้แค่ว่ามันไม่ถูกต้องมาตั้งแต่แรกแล้วว่ะ "
" อะไรคือถูกอะไรคือผิดว่ะ กับการที่คนสองคนจะรักกัน "
" เพราะมึงกับกูเป็นผู้ชายไงล่ะ หมง เป็นสิ่งที่สังคมไม่ยอมรับ เตี่ยมึง ม๊ามึงล่ะ จะรู้สึกยังไงว่าลูกชายที่เป็นความหวังของครอบครัว เกิดไปรักกับผู้ชายด้วยกัน มึงจะยอมเป็นลูกที่ อกตัญญูหรือไงว่ะ หมง "
พูดถึงตรงนี้ ไอ้หมงยิ่งกอดรัดผมแน่นขึ้นอีก พร้อมๆกับร่างมันที่สั่นเทา เสียงสะอื้นเบาๆจากหมง มันยิ่งทำให้เจ็บเข้าไปในขั้วหัวใจผม อยากบอกมันเหลือเกินว่าผมก็เสียใจไม่น้อยไปกว่ามัน แต่เหมือนที่แม่ผมบอก รักได้แต่ต้องอยู่บนพื้นฐานของความถูกต้อง ความหวังกับความเป็นจริงมันสวนทางกันเสมอ ผมเลื่อนมือไปลูบหัวไอ้หมงมัน
" กูรักมึงนะ หมง แต่กูไม่สามารถทำลายชีวิตคนที่กูรักได้
อย่าให้ความรักของมึงกับกูต้องไปทำร้ายคนอื่นๆที่ยังรักหวังดีกับมึงและกูเลยเถอะว่ะ "
ไอ้หมง คลายอ้อมกอดจากตัวผมแล้ว ร่างของมันที่อยู่ตรงหน้าผม ยังเป็นไอ้หมงคนเดิม แต่ความรู้สึกของผมมันเหมือนห่างไกลผมไปทุกๆวินาทีที่ผ่านไป
" เล็ก กูขอให้ช่วงเวลานี้ เป็นช่วงเวลาระหว่างมึงกับกูได้ไหม อย่าไปคิดถึงเรื่องอะไรทั้งนั้น กูอยากใช้เวลาเหล่านี้ให้มึงกับกูมีความสุขที่สุด "
ไอ้หมงดึงร่างผมลงมานอนกอดบนเตียง แล้วกอดผมอยู่อย่างนั้น จนผมได้ยินเสียงกรนของมันเบาๆ คงเหนื่อยจากการเดินทาง ผมค่อยๆหลับตาและหลับตามมันไปในอ้อมกอดของมัน
-
เศร้าอีกและ :เฮ้อ:
-
รักบนความถูกต้องเหรอ...
มันผิดมากเลยใช่ไหมกับการที่จารักใครสักคน :impress3:
-
รักบนความถูกต้องเหรอ...
มันผิดมากเลยใช่ไหมกับการที่จารักใครสักคน :impress3:
.............แล้วเราจะเลือกความถูกต้องหรือจะเลือกความรักล่ะ.... :เศร้า1:
-
ความรักมันไม่ใช่แค่รัก มันต้องอยู่บนพื้นฐานของความถูกต้องด้วย ความรักแบบของเล็กเป็นสิ่งที่ยังไม่มีใครยอมรับได้ รักแล้วอย่าทำให้ใครต้องมาเสียใจกับเราด้วย
:3024: :3024: :3024:
-
:เศร้า1:
-
ชีวิตเล็ก ทำไมต้องมีแต่เรื่องเศร้าๆ ด้วยนะ
:เศร้า1:
-
ผมกับไอ้หมงนั่งจ้องมองหน้ากันอยู่ ตรงหน้าเราทั้งคู่มี
หม้อสุกี้กั้นไว้ ผมคีบหมูและผักใส่ชามให้มัน
" กินเยอะๆมึง ดูซิว่ะผอมจนจะเหลือแต่กระดูกแล้วนะ "
" มึงก็กินมั้งซิว่ะ เล็ก อย่าเอาแต่ตักมาให้กูคนเดียวซิว่ะ "
มันว่าแล้วก็ทั้งคีบหมู คีบผักใส่ชามผมซะล้นเลยครับ เรา ทั้งคู่ต่างกินของในชามของกันไปเงียบๆ มีบ้างที่เราเงย หน้ามามองกันเป็นบ้างครั้ง ถึงเราสองคนจะมีรอยยิ้มให้กันและกัน แต่ผมรู้ว่าเราทั้งคู่ต่างกำลังคิดเรื่องอะไรกัน
" เล็ก กินเสร็จแล้วเราไปนั่งเล่นที่บึงนะ " มันพูดไป มือก็คีบสุกี้เข้าปากไปด้วย ผมมองหน้ามันแล้วพยักหน้าให้
ผมกับมันกินกันเสร็จ ช่วยกันล้างชามและหม้อสุกี้เรียบร้อยก็พากันเดินลงมาที่มอไซค์ที่จอดไว้ ไอ้หมงเป็นคนขับ ส่วนผมนั่งซ้อนท้ายมันครับ ระหว่างที่ไอ้หมงขับไป มันเอื้อมมือข้างหนึ่ง มาจับมือผมให้ไปกอดที่เอวมัน ผมกอดมันจากด้านหลังแล้วค่อยๆซบหน้าลงไปที่แผ่นหลังของมัน
ผมพยายามซึมซับไออุ่นจากร่างของคนที่ขับรถอยู่ให้ได้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ หมงมันเหมือนจะรู้มันขับรถไปอย่างช้าๆ หมงมันวางมือข้างหนึ่งทับมือผมที่โอบกอดมันอยู่ หมงมันขับรถมาถึงบึง เมื่อมันจอดรถเรียบร้อย มันคว้ามือผมให้เดินไปกับมัน ไอ้หมงพาผมมานั่งลงที่ริมบึง
หมงมันยังไม่ยอมปล่อยมือที่จับผมอยู่ เรานั่งดูน้ำในบึงกันไป โดยที่มือเรายังเกาะกุมกันอยู่ กำลังนั่งมองเพลินๆ ไอ้หมงมันล้มตัวลงไปนอนกับหญ้า แล้วดึงผมให้นอนลงไปด้วย
" เล็กมึงดูซิ ท้องฟ้าวันนี้สวยมากเลยนะ "
ไอ้หมงมันพูดขึ้นมา มือมันที่กุมผมอยู่ ตอนนี้มันดึงกลับไป หนุนหัวมันแทน ผมมองไปตามที่หมงมันบอก ใช่จริงๆตามที่มันบอก วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าสวยงามมาก คงเพราะฟ้าโปร่งและมีดวงดาวลอยเต็มท้องฟ้านั้นเอง
ผมปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความสวยงามเบื้องหน้า ไม่มีเสียงใดๆหลุดออกมาจากทั้งผมและไอ้หมง จนเมื่อเสียงมือถือของมันดังขึ้นทำลายความเงียบลง มันล้วงไปหยิบขึ้นมา ผมเห็นสีหน้ามันแล้ว ผมลุกขึ้นปัดเศษหญ้าออกจากกางเกง ก่อนจะเดินไปรอมันที่รถ สายตาผมจับจ้องที่ไอ้หมงมัน หมงมันคุยเสร็จแล้วก็วิ่งมาหาผมที่รถ
" เล็ก กูต้องกลับกรุงเทพแล้วว่ะ พรุ่งนี้เย็นๆ เตี่ยกับม๊ากูจะลงไปหาว่ะ "
" งั้นกูจะไปส่งนะ "
หมงมันขึ้นมอไซค์แล้วขับไปปรับอากาศทันที ไปถึงมันก็ซื้อตั๋วเที่ยวต่อไปที่จะออกในสิบนาที เมื่อได้ตั๋วแล้ว ก่อนมันจะขึ้นรถ มันดึงตัวผมเข้าไปกอดที่หนึ่ง แล้วมันก็ขึ้นรถไปเลย ผมมองรถที่ค่อยๆเคลื่อนออกไปจนสุกสายตา ผมจึงเดินกลับมาที่รถ กำลังจะขับรถออกไป มือถือผมก็ส่งเสียงขึ้นมา ผมหยิบขึ้นมาดูข้อความที่ถูกส่งมาโดย ไอ้หมง
" สุดท้ายมันเป็นจะเป็นยังไงก็ตาม
ขอให้รู้ไว้ว่า กูรักมึง หมง "
ผมเก็บมือถือลงกระเป๋าอย่างเดิม ก่อนจะขับรถกลับไปหอ
ได้แค่นี่ผมก็สุขใจแล้ว
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตั้งแต่วันที่หมงกับมาหาผมครั้งนั้น เราก็แทบไม่ได้คุยกันอีกเลย ช่วงนี้ผมกำลังยุ่งกับการเตรียมตัวสอบ ไอ้หมงและไอ้โชคก็เช่นกัน ในคืนหนึ่งที่ผมกำลังเคร่งเครียดกับการอ่านตำราอยู่นั้น เสียงมือถือผมก็ดังขึ้น
" ว่าไงหมู สบายดีไหม โทษทีนะไม่ได้ติดต่อไปหาเลย "
" สบายดี เหงาๆนะเลยโทรมาหา "
" เอ้อนะเห็นเราเป็นเพื่อนยามเหงา "
" ไม่ใช่ๆๆ อย่าคิดแบบนั้นดิ แล้วนายจะมาพัทยาอีกเมื่อไหร่ล่ะ เล็ก "
" อืม คิดว่าหลังสอบเสร็จก่อนนะ ว่าแต่ว่า นายเจอคนที่รอหรือยัง "
" ยังเลยอ่ะ ที่เห็นๆก็มีแต่น้ำแตกแล้วแยกทาง อยู่ที่นี่หาคนจริงใจยาก "
" เอ้อให้มันได้อย่างนี้ซิเพื่อนเรา แล้วยังนี้จะเจอไหมน้า "
" สักวันมันก็คงเจอเองนั้นล่ะ แล้วนายทำอะไรอยู่ เล็ก "
" อ่านหนังสือเตรียมสอบนะ "
" งั้นเราไม่รบกวนนายแล้วนะ ว่างๆจะโรมาหาใหม่นะ "
" แล้วคุยกันใหม่ หมู บาย "
หลังจากวางสายจากหมู ผมก็กดไปหาไอ้หมงต่อเลย เป็นอีกครั้งที่ไอ้หมงมันปิดเครื่อง ผมค่อยๆวางมือถือลง แต่ใจผมตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ตำราเรียนตรงหน้าผมแล้ว มันกับล่องลอยไปหาไอ้หมง จะเกิดอะไรขึ้นกับมันบ้างนะ
" ฉันไม่รู้ว่าที่เธอนั้นหายไปไม่โทรมา
เธอกำลังเจอปัญหามากมายอะไรข้างในจิตใจรึเปล่า
หรือว่าเธอกำลังกังวลกับรักของเรา
ฉันไม่รู้ว่าตัวของฉันนั้นควรทำไงดี
จะโทรตอนนี้และคุยตอนนี้ (แต่มันจะดีรึเปล่า)
ขอแค่รู้ว่าขาวหรือดำแต่ไม่ใช่สีเทา
วนเวียนอยู่ที่เก่า .. วนเวียนที่สีเทา
บอกกับฉันได้ไหมจะเป็นไปได้รึเปล่า
บอกว่าความรักเรานั้นยังมีสิทธิ์จะเดินต่อไหม
บอกเถอะบอกกับฉันควรตั้งความหวังไปถึงเมื่อไหร่
บอกเถอะบอกว่าจะยังไง อย่าปล่อยให้ฉันหนักใจอย่างนี้
ซ้ายหรือขวา ถอยหลังรึฉันสมควรจะตรงไป
ควรเศร้าแค่ไหน สนุกแค่ไหน ช่วยไกด์ฉันที
และฉันนั้นสมควรจะทำยังไงดีกับรักของเรา "
http://www.icygang.com/jukebox/listen.php?id=7183
-
วันนี้เป็นวันที่ผมทำให้แม่และคนในครอบครัวมีความสุขจนได้ วันนี้ผมเห็นรอยยิ้มที่ไปด้วยความปลื้มปิติของแม่ เราทั้งครอบครัวและเพื่อนพ้องต่างถ่ายรูปร่วมกัน ใช่แล้วครับวันนี้เป็นวันที่ผมได้เข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร ในที่สุดผมก็จบภายในสี่ปีจนได้
ผู้คนในวันนี้ต่างมีแต่รอยิ้มแห่งความภาคภูมิใจกันทุกคน ผมรอแล้วรอเล่า แต่ก็ไม่เห็นคนที่ผมอยากเจอที่สุด มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ โทรไปก็ปิดมือถือ ผมยืนครุ่นคิดอะไรๆจนไอ้โชคมันเดินมาหาผม
" เฮ้ย เล็ก วันนี้ไปร้านไอ้นุกันนะโว๊ย "
" แน่นอนว่ะ แล้วเจอกันมึง"
ไอ้โชคเดินกลับไปหากลุ่มพ่อแม่มัน ที่รออยู่ ผมเดินทางกลับพร้อมกับที่บ้าน ที่บ้านญาติพี่น้องผมมาร่วมแสดงความยินดีด้วย ผมไม่ค่อยได้คุยกับใครเท่าไรหรอกครับ
ผมนั่งฟังไปเรื่อยๆ จนเจ๊ เอามือถือของผมมาให้ ผมรับมาแล้วยกดูที่จอ มีข้อความเข้ามาผมเปิดอ่านไปไล่เรื่อยๆ เป็นข้อความแสดงความยินดีจากเพื่อนๆ จนมาถึงข้อความของไอ้หมง ผมรีบเปิดอ่านทันที
< ยินดีด้วยนะ ขอโทษ >
ผมอ่านข้อความที่มันส่งซ้ำไปซ้ำมา แล้วตัดสินใจโทรกลับไปหามัน
" หมง ทำไหมมึงไม่ไปงานกูว่ะ "
ผมบอกมันเมื่อมันรับสายผม
" ขอโทษค่ะ หมงไม่อยู่ออกไปข้างนอกกับเตี่ยค่ะ "
" ครับๆ "
" จะฝากอะไรไว้ไหมค่ะ "
" ไม่ดีกว่าครับ "
แล้วผมก็วางสายไป แต่เสียงที่ผมได้ยินมันคุ้นๆหูผมจัง
ผมวางมือถือแล้วขอตัวไปอาบน้ำ นอนสักหน่อยมันเพลียๆ ปล่อยให้แม่กับพี่ๆเค้าคุยกับญาติๆกันไป
........................
.....................
.................
.............
.........
ผมยืนมองดูผู้คนที่เดินสวนกันไปมา แสงสีที่สว่างไสวไปทั่ว ผมเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้าที่ตอนนี้ยิ่งสวยงามเพราะพลุที่ถูกจุดขึ้นไป เมื่อผมมองกลับมาที่ผู้คน สายตาของผมก็ปะทะกับ ร่างของคนๆหนึ่งที่กำลังยืนมองผมเช่นกัน
ผมก้าวเท้าเดินไปหายังร่างนั้น เมื่อผมมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเค้า แต่ยิ่งผมเดินเข้าไปหาเท่าไร เหมือนร่างของคนตรงงหน้าผมจะห่างไกลผมไปทุกที แล้วความรู้สึกสึกของผมก็วูบหายไป
ผมตื่นขึ้นมา ผมฝันไปเหรอนี้ แต่ทำไหมผมต้องรู้สึกเศร้าใจด้วยนะ ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปเปิดเครื่องเสียง หยิบซีดีใส่เข้าไป ผมนั่งฟังไปเพลงที่เล่นไปที่ละเพลง จนเมื่อเล่นมาถึงเพลงๆหนึ่ง ผมฟังไปก็ปล่อยน้ำตาให้ใหลออกมา
" ตั้งแต่ครั้งที่เราจากกันแสนไกล เหตุและผลมากมายไม่เคยสำคัญ
เท่ากับความรู้สึก ที่ใจของฉันนั้นเก็บให้เธอ
แต่ละครั้งที่เราผ่านมาพบกัน อาจบังเอิญได้ยินข่าวคราวของเธอ
นั่นคือความรู้สึก ที่ดีที่ฉันคอยอยู่เสมอ
ขอบฟ้าที่เรานั่งมอง คราวนั้นยังมีความหมาย
ต้นไม้ลำธารยิ่งมอง ยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ
หยิบเอาภาพที่เรากอดคอด้วยกัน ได้แต่ยิ้มกับมันด้วยความชื่นใจ
และก็ยังเสียดาย กับการสูญเสียเธออยู่เรื่อยมา
ได้ยินเสียงบทเพลงที่เธอชอบฟัง และทุกครั้งก็ยังแอบมีน้ำตา
ยิ่งเวลารู้สึก ไม่มีไม่เหลือใครอยู่ตรงนี้
และจะคิดถึงเธอตลอดไป "
http://www.gmember.com/music/search_song/index.php?searchkeyword=%E1%A4%E8%E4%B4%E9%A4%D4%B4%B6%D6%A7&searchfrom=song&x=38&y=8
ผมกดให้เครื่องเล่นเพลงนี้ซ้ำไปซ้ำมา ผมปิดเครื่องเสียงแล้วปาดน้ำตาที่ใหลอยู่ ลุกขึ้นไปเปิดประตูเมื่อมีเสียงเคาะที่หน้าห้องของผม เปิดไปเจอแม่ผมยืนรออยู่
" มีอะไรครับแม่ "
แม่ไม่ตอบผมแต่เดินเข้ามาในห้องผมแทน ผมเดินตามแม่เข้ามในห้อง แม่นั่งลงที่เก้าอี้ แล้วจ้องมองผมนิ่ง ผมเดินไปนั่งลงที่ขาแม่ แล้วซบหัวลงไปบนขาแม่ผม แม่ลูบหัวผมไปมาเบาๆ
" เล็ก ตอนนี้เล็กเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วนะ ต่อไปนี้จะทำอะไรคิดให้ดีก่อนนะลูก ใช้เหตุผลนะอย่าใช้แต่อารมณ์ "
" ครับแม่ " ผมยังซบหน้าอยู่ที่ขาแม่ผมต่อไป เสียงมือถือผมดังขึ้น ผมลุกเดินไปหยิบ เป็นไอ้โชคนั้นเองที่โทรมา
" เอ้อเดี๋ยวกูไปว่ะ " ผมบอกมันแล้วกดตัดสายไป ผมหันไปขอตัวกลับแม่ แล้วเดินไปพยุงแม่ลุกขึ้นเดินออกจากห้องผมไปด้วยกัน
ผมให้เจ๊ขับรถมาส่งที่ร้านไอ้นุ เพราะผมคาดว่าจะนอนที่บ้านมันคืนนี้ คืนนี้ร้านมันคึกคักเป็นพิเศษ เพราะมีคนมาเลี้ยงฉลองกันจนเต็มร้านมันเลย นอกจากพวกผมแล้วยังมีจากคณะอื่นๆด้วย กว่าผมจะเดินไปหาพวกไอ้โชคได้ก็ต้องเดินทักทายเพื่อนฝูงคนอื่นๆตลอดทางที่เดินไป
ผมเดินมาถึงมุมประจำของกลุ่มเราแล้ว ผมรีบมองหาที่นั่งแล้วเดินลงไปนั่งทันที นั่งปุ๊บมาเลยครับแก้วแรกแบบเข้มๆส่งตรงมาจากไอ้เสี่ยนุนั้นเอง ผมยื่นมือไปรับแล้วจัดการซดหมดแก้วเลย แก้วแล้วแก้วเล่าผ่านไป แต่ความครื้นแครงของพวกผมกับยิ่งเพิ่มมากขึ้น มีการพูดแซวกันข้ามโต๊ะไปมาเป็นบางครั้ง สักพักไอ้นุมันชวนไอ้โชคลุกออกไปคุยอะไรกันผมก็ไม่รู้ ผมมองไปที่มันทั้งสองที่ยืนคุยกันไม่ไกลจากที่ผมนั่งมากนัก สีหน้าไอ้โชคมันเคร่งเครียดกับเรื่องที่ไอ้นุคุยกับมันมาก
ผมรีบลุกจากเก้าอี้วิ่งไปหามันทั้งคู่ ไอ้โชคมันกุมคอเสื้อไอ้นุอยู่กำลังง้างหมัดส่งเข้าหน้าไอ้นุ ผมคว้าแขนไอ้โชคไว้ทันก่อนจะโดนหน้าไอ้นุ ผมยึดแขนไอ้โชคไว้อย่างนั้น มองหน้ามันทั้งค่สลับกัน
" มึงเป็นเหี้ยอะไรกันว่ะ "
ผมตะโกนถามมันทั้งคู่ มือก็พยายามแกะมือไอ้โชคให้ปล่อยไอ้นุไปด้วย ไม่มีใครบอกผมมันเงียบทั้งคู่ ไอ้โชคสบัดมืออกจากคอเสื้อไอ้นุ ก่อนจะเดินหนีไป ผมมองตามร่างมันที่เดินไป แล้วหันกลับมามองหน้าไอ้นุ
" มึงจะบอกกูได้ยังว่ะ ไอ้นุ มึงสองคนเป็นเหี้ยอะไร เพื่อนกันนะโว๊ย "
เงียบ มันยังคงเงียบต่อไป
" มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่ไหมว่ะ ไอ้นุ " ผมถามมันซ้ำด้วยเสียงที่ดังขึ้นอีก
" กูเห็นมึงเป็นเพื่อนไง กูถึงบอกมึงไม่ได้ "
ไอ้นุมันตะโกนตอบกลับมา แล้วหันหลังเดินจากผมไปทันที ผมกำลังยืนงงกับคำพูดไอ้นุอยู่ ไอ้โชคมันเดินกลับมาตอนใหนมันรู้ มากระชากแขนผมให้เดินตามมันไปขึ้นมอไซค์มัน แล้วมันขับไปที่บ้านมัน มาถึงมาดึงผมมายืนตรงที่ผมเคยบอกรักไอ้หมง มันปล่อยแขนผม เดินอ้อมมากอดผมจากด้านหลัง ซบหน้าลงที่ใหล่ของผม
" มึงต้องเข็มแข็งนะ เล็ก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มึงจำไว้ กูอยู่ข้างมึงเสมอ "
ผมปล่อยให้ไอ้โชคกอดผมอยู่อย่างนั้น ภายในหัวผมมีแต่คำถาม มันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นถึงทำให้ไอ้โชคโกรธได้มากมายขนาดจะต่อย เพื่อนที่รักกันมากได้
-
เกิดอะไรขึ้นอ่ะ ท่าทางจะเศร้าอีกและ :เฮ้อ:
ปล.ทำไมแน๋วรับผิดชอบโพสแต่เรื่องเศร้าๆนะ FC ก็ใจไม่ดีดิ :เศร้า1:
-
เฮ้อ!!!!!!!!!
ขัดใจอย่างแรง
ชิส์ :o
ปล.
เชียร์หมูต่อไป
:110011: :เชิป2:
-
ทำไมถ้ามีรัก แล้วความเศร้าต้องตามมาด้วยเสมอน้า :monkeysad2:
-
สังหรณ์ถึงเรื่องร้าย ๆ อีกแล้ว :monkeysad:
-
เฮ้อ เศร้าจังมันต้องมีอะไรแน่ๆ
-
บอกกับฉันได้ไหมจะเป็นไปได้รึเปล่า
บอกว่าความรักเรานั้นยังมีสิทธิ์จะเดินต่อไหม
............แค่บอกเท่านั้น.........ไม่ว่ามันจะเลวหรือร้าย.........
......................ขอแค่บอกออกมาจากปากหมงเอง......เล็กก็คงพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน......... :impress3:
-
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ไอ้โชคมันมาค้างบ้านผมจนแทบจะเรียกว่า อยู่กับผมยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย ไม่ว่าจะกิน นอนหรือไปใหนมันเป็นเหมือนเงาตามตัวผมเลย แม่กับเจ๊ก็ไม่ว่าอะไรแถมฝากผมกับมันอีก ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ
ผมนั่งมองร่างของไอ้โชคที่กำลังหลับอยู่บนเตียงนอนของผม ค่อยๆลุกขึ้นไปเอาเท้าเขี่ยๆร่างของมันให้ตื่น มาอาศัยบ้านผมอยู่แต่ดันนอนขี้เซาชมัด
" เฮ้ยๆๆ ไอ้โชคตื่นได้แล้วมึง จะเที่ยงอยู่แล้วนะโว๊ย "
ปากผมก็เรียกมันไป แต่เท้าผมยังเขี่ยมันอยู่ มันงัวเงียลืมตาขึ้นก่อนจะบิดขี้เกียจ แล้วลุกมานั่งมองหน้าผม
" ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้า ล้างตา อาบน้ำไปมึง มานั่งยิ้มอยู่ได้ไอ้นี่ "
" ครับๆ คุณชาย "
แล้วมันก็ลุกไปห้องน้ำจนได้ ระหว่างรอมันออกมาจากห้องน้ำ ผมหยิบมือถือขึ้นมา กำลังคิดว่าจะโทรไปหามันดีไหม
เป็นไงเป็นกัน ผมกดโทรออกไปหามันทันที แต่ก็เหมือนกับทุกวัน มันปิดเครื่องอีกแล้ว
" โทรหาใครว่ะ เล็ก "
เสียงไอ้โชคดังมากอ่นที่มันจะเดินมาหาผม ผมเก็บมือถือเข้ากระเป๋าก็ลุกขึ้นเดินไปหามันเช่นกัน
" โทรหาไอ้หมงมันนะ ไปๆกินข้าวดีกว่า "
ผมตอบไอ้โชคไป สีหน้ามันเปลี่ยนไปเลยเมื่อได้ยินชื่อไอ้หมง ผมเลยต้องชวนมันไปกินข้าว
" วันนี้ไปกินข้างนอกกันไหมว่ะ เล็ก "
ไอ้โชคถามผมในขณะที่เราเดินลงมาจากห้องนอนผม
" ตามใจมึงดิว่ะ ว่าแต่ว่าจะไปกินที่ใหนล่ะ "
" กูว่าเราไปกินหน้าโรงหนังกันนะ แล้วก็ดูหนังต่อเลย "
เป็นอันว่าผมกับมันไปกินข้าวหน้าโรงหนังครับ ผมนั่งกินข้าวรอมัน เพราะมันไปซื้อตั๋วหนัง
" อ้าว เล็กมากินที่นี่เหมือนกันเหรอ "
ผมมองไปตามเสียงที่ถามผม ก็เห็น เก๋ เพื่อนตั้งสมัยเด็ก กำลังสั่งอาหารอยู่
" เอ้อ แล้ว เก๋เป็นไงมั้ง ไม่เจอกันตั้งนาน "
" สบายดีจ๊ะ แล้ว เล็กมากับใครเหรอ "
" มากับไอ้โชคนะ "
พูดถึงมัน มันก็เดินมาหาผม ไอ้โชคเมื่อเห็น เก๋ มันชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาเลย
" ไง โชค สบายดีนะ " เก๋ หันไปถามไอ้โชคครับ
" สบายกาย แต่ไม่สบายใจ "
ไอ้โชคตอบกลับเก๋ด้วยเสียงห้วนๆ จนผมต้องกระทุ้งศอกใส่มัน แล้วหันไปส่งยิ้มให้เก๋
" เก๋ อย่าถือสามันเลยนะ ไอ้นี่มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ใหนแต่ไรแล้ว "
" เก๋ ไม่ว่าอะไรหรอก เล็ก เพื่อนกันทั้งนั้น เดี๋ยวเก๋กลับก่อนนะ แล้วเจอกันนะเล็ก โชคด้วย "
" จ๊ะแล้วเจอกันนะ "
ผมมองตามร่างของ เก๋ที่เดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ ทำไหมมันคุ้นๆจังเลยน่า รถคันนี้
" ไป เล็ก ดูหนังดีกว่า พี่ครับ คิดเงินด้วยครับ "
ไอ้โชคจ่ายเงินแล้ว เราทั้งคู่เดินไปเข้าโรงหนังเพื่อดูหนัง
ผมสังเกตุสีหน้าไอ้โชค เหมือนมันไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เจอ เก๋แล้ว ดูหนังไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกครับมัวแต่คิดเรื่องไอ้หมง ไอ้โชคกับไอ้นุ จนหนังจบตอนใหนก็ยังไม่รู้ตัว
==================================================================
" โชคมึงจะไปเริ่มทำงานเมื่อไรว่ะ "
ผมถามมันขณะที่เรา นอนมองดูท้องฟ้า บนระเบียงบ้านผม มันหันหน้าละสายตาจากการมองดูท้องฟ้ามาหาผม
" อีกสองเดือนว่ะ แล้วมึงล่ะ เล็ก " มันถามผมกลับหลังจากตอบผมแล้ว
" กูว่าจะลองไปทำงานกับอาของไอ้หมวยมันว่ะ "
" ก็ดีนะมึง ไปไกลๆจากตรงนี้ได้ก็ดีว่ะ "
" ทำไหมว่ะ โชค มีอะไรกันแน่ว่ะ มึงบอกกูมาดีกว่า "
" อีกไม่นานหรอกว่ะ เล็ก อีกไม่นานมึงจะรู้เอง "
ไอ้โชคบอกผมแล้วมันหันหน้ากลับไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง
==================================================================
ผมเดินเข้ามาในร้านไอ้นุ มองหามันอยู่สักครู่ก็เห็นมันเดินสั่งงานลูกน้องอยู่ ผมรีบก้าวเท้าไปหามัน
" ไอ้นุ กูมีเรื่องจะถามมึงหน่อยว่ะ " ผมบอกมันเมื่อผมมาถึงตัวมันแล้ว
" มึงกับไอ้โชคเป็นอะไรกันว่ะ มีเรื่องอะไรกันทำไหมมันคุยกันให้เข้าใจว่ะ "
" เล็ก กูบอกมึงไม่ได้จริงๆว่ะ "
" เพราะอะไรว่ะ ถึงบอกกูไม่ได้ห๊ะนุ "
" เรื่องนี้เกี่ยวกับกูใช่ไหมว่ะ "
" อย่าให้กูลำบากใจไปกว่านี้อีกเลยนะ เล็ก "
" ตามใจมึงละกันว่ะ นุ เมื่อมึงไม่บอกกูไม่บังคับใจมึง งั้นกูกลับก่อนว่ะ "
" เดี๋ยว เล็ก กูอยากให้มึงทำใจไว้บ้างนะ เรื่องไอ้หมงนะ "
" มึงไม่ต้องกลัวหรอกว่ะ นุ กูทำใจได้นานแล้ว กูไปล่ะ "
ปากผมก็บอกมันไปอย่างนั้น แต่ภายในใจผมนี่ซิ ยังมีแต่เรื่องของไอ้หมงอยู่ตลอดเวลา
-
" เล็กมึงจะไปใหนว่ะ "
เสียงไอ้โชคถามผม เมื่อผมหยิบมือถือกับกุญแจรถ กำลังเดินไปเปิดประตูห้องนอน
" กูจะไปร้านเฮียว่ะ "
" งั้นกูไปด้วย "
ไอ้โชคดีดตัวขึ้นมาจากเตียงนอน แล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อ
" ไม่ต้อง โชค กูอยากอยู่คนเดียว "
" แต่ว่า เล็ก "
" ไม่มีแต่โว๊ย โชค กูขอเถอะนะคืนนี้ให้กูได้อยู่คนเดียวหน่อย "
" ก็ได้ว่ะ งั้นให้กูขับไปส่งมึงนะ แล้วถ้ามึงจะกลับค่อยโทรให้กูไปรับ "
มันยื่นมือมารับกุญแจรถจากผม ผมจึงจำต้องส่งให้มัน เราทั้งคู่เดินลงมาข้างล่าง แม่กับเจ๊ดูทีวีอยู่ ผมเดินไปบอกแม่แล้วรีบออกมาจากบ้านเลย ไอ้โชคขับรถมาส่งผมที่ร้านเฮีย ก่อนมันกลับ ยังกำชับให้ผมโทรไปหามันด้วยถ้าจะกลับ ไม่รู้มันจะห่วงอะไรผมนักหนานะ
ผมเดินเข้าไปในร้านของเฮีย เป็นเป็นผับออกแนวเพื่อชีวิตนิดๆ ผมเดินไปไหว้แกที่เคาร์เตอร์บาร์
" สวัสดีครับ เฮีย "
" อ้าว เล็ก มามะ วันนี้เฮียเลี้ยงเอง ฉลองที่เรียนจบนะ "
" ขอบคุณครับ เฮีย ลาภปากผมจริงๆเลย "
ผมยกมือไหว้ ขอบคุณแกอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะด้านในของร้าน เฮียมานั่งคุยกับผมได้สักแป๊บ แกก็ลุกเดินไปดูแล ลูกค้าคนอื่นๆต่อ ผมนั่งดื่มไปเรื่อย หูก็ฟังเพลงที่ทั้งเปิดแผ่น สลับกับนักดนตรีแสดงไป
ผมนั่งฟังไปจนเมื่อดีเจเปิดเพลงนี้ขึ้นมา ผมหยิบมือถือขึ้นมา แล้วพิมพ์ข้อความลงไป
( กูรออยู่ร้านเฮีย มาหากูหน่อย มีอะไรให้พูดกันตรงๆดีกว่า )
เมื่อพิมพ์เสร็จผมจัดการกดส่งออกไป ไม่รู้เพราะอะไรหรือเพราะตอนนี้อารมณ์ผมกับเพลงๆนี้มันเข้ากันหรือไง ผมเรียกน้องในร้านให้ไปบอกดีเจ ให้เปิดเพลงนี้อีกครั้ง
" ถึงแม้เราจะยังรัก...ฉันก็ขอให้เราเลิกกัน
ฝืนหัวใจรักต่อก็เท่านั้น...เมื่อเรามองกันคนละทาง
อย่ารอให้เกลียดกันแล้วค่อยบอก...
อย่าหลอกเลยว่ายังรักกันได้
จากกันเมื่อยังรัก...ปวดร้าวฉันเข้าใจ
ดีกว่าจากไป...เพราะเราเกลียดกัน
แค่รักกันมันไม่พอ...ถ้ารักนั้นไม่ยอมเข้าใจ
เหลือแค่ความรู้สึกดี ๆ ไว้...เมื่อต้องจากไปคนละทาง
ไม่เจอก็คิดถึง...พบกันก็ขัดแย้ง
แตกต่างกันเกือบทุกอย่าง
ก่อนมันจะสาย...ก่อนใจจะบาดหมาง
ฉันขอเลือกทางสุดท้าย
จากกันเมื่อยังรัก...ปวดร้าวฉันเข้าใจ
ดีกว่าจากไป...เพราะเราเกลียดกัน "
http://www.dekbaba.com/newplaymusic.php?id=1927&media=1
ผมนั่งดื่มไป สายตาก็จับจ้องทางหน้าร้าน ก้มมองดูเวลาเกือบตี่หนึ่ง เหล้าพร่องไปพอสมควร ผมลุกขึ้นเตรียมจะกลับ ผมก็เห็นคนที่ผมรอ ขับรถมาจอดที่หน้าร้านเฮีย ผมนั่งลงเหมือนเดิม ไอ้หมงมันเดินเข้ามาภายในร้าน แล้วเดินตรงมาหาผม
" ดื่มอะไรก่อนไหมว่ะมึง "
ผมถามมันเมื่อมันนั่งลงเรียบร้อย
" ขอโซดาน้ำว่ะ "
ผมยกแก้วมาชงให้มันแล้วยื่นไปให้มัน มันรับไว้แล้วดื่มไปอึกหนึ่งก่อนจะวางแก้วไว้ ผมรู้สึกไปเองหรือเปล่า ทำไหมผมไม่รู้สึกดีใจที่ได้เห็นหน้ามันเลย มันไม่ยอมมองหน้าผม
เอาแต่หลบตา
" หมง มึงจำสัญญาที่มึงให้กูได้ใช่ไหม "
ไอ้หมงมันหันหน้ามามองผมแล้ว สีหน้าที่ผมเห็น คือสีหน้าของคนที่แสดงออกว่ากำลังอึดอัดใจ มันยื่นมือมาดึงมือผมไปกุมไว้ สัมผัสที่ผมได้รับจากมือที่มันกุมผม ไม่ได้ให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนเคย
" มีอะไรจะบอกกูไหมว่ะ หมง "
เงียบ มันยังคงเงียบต่อไป เมื่อมันเงียบมาผมก็เงียบกลับไปเช่นกัน ผมปล่อยให้มันกุมมืออยู่อย่างนั้น จนไฟในร้านเปิดสว่างขึ้นม แสดงว่าได้เวลาปิดแล้ว ผมดึงมือที่ไอ้หมงกุมอยู่กลับมา
" หมง กูขอร้องล่ะว่ะ มีอะไรมึงบอกกูซิ อยากเลิกกับกูก็บอกตรงๆ มึงยิ่งทำแบบนี้ มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอกว่ะ
ปล่อยกูไปเถอะนะ "
" แต่กูรักมึงนะ เล็ก "
" หมงมึงมองดูรอบๆตัวมึงซะก่อน ความรักของมึงกับกูกับความเป็นจริงมันไปด้วยกันไม่ได้อยู่แล้ว แต่อย่างน้อยมึงกับกูยังเป็นเพื่อนกันได้นะ "
ไอ้หมงเงียบไปอีกครั้ง ผมทนไม่ได้แล้วเลยหยิบมือถือโทรให้โชคมารับ แล้วผมลุกเดินออกไปจากร้านเฮีย ปล่อยให้ไอ้หมงนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะ ยืนรอไอ้โชคอยู่ สายตาผมจ้องไปที่รถไอ้หมง มันเหมือนมีอะไรมาสะกิดใจผมอย่างแรง แต่ก่อนผมจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ไอ้โชคก็ขับรถมารับผมแล้ว ผมขึ้นรถกลับบ้านไปพร้อมไอ้โชค
ตลอดเวลาที่ผมนั่งอยู่บนรถ สมองผมเริ่มประมวลเรื่องราวต่างๆ บ้างอย่างชัดเจนขึ้นมาทีละน้อยแล้ว
-
อยากเห็นเล็กมีความสุขจัง
เมื่อไหร่จะสมหวังในเรื่องความรักบ้างน้อ . . . :เศร้า1:
-
อย่ารอให้เกลียดกันแล้วค่อยบอก...
อย่าหลอกเลยว่ายังรักกันได้
จากกันเมื่อยังรัก...ปวดร้าวฉันเข้าใจ
ดีกว่าจากไป...เพราะเราเกลียดกัน
............................ขอแค่บอก..... :impress3:
-
เป็นกำลังใจให้ค้าบบบบ
เชียร์หมู เชียร์หมู เชียร์หมู
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
:เฮ้อ: มีอะไรทำไมไม่บอก ปล่อยให้ไปรู้จากคนอื่นจะยิ่งเสียใจนา :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: เรื่องเศร้ากำลังจะเกิดอีกรอบ :เฮ้อ:
-
โหยยยพูห์อ่ะเข้ามาก็อาวแต่เชียร์หมูๆๆๆ ฝังจายอารายกะคนชื่อหมูป่าวจ๊ะ :haun5:
เจ้าถุงตุงก็อินเกิน มานเหมือนชีวิตจริงของตัวเองรึงายจ๊ะ :pigha2:
1กะทิพย์ถอนหายใจมากๆระวังจาแก่เร็วน๊า... :5555:
เด๋วเล็กก็สมหวังแล้วจ้าน้องหมี โปรดติดตามตอนต่อไปเรื่อยๆ :yeb:
***************************************************************************
ไม่ไหว คาใจมาเรื่อย มานาน
พอสักที เธอแอบมีเขา คนใหม่
รู้ดี เธอเองมีสิทธ์เลือกจะไป
มันผิด ที่ไหน ฉันเอง เข้าใจ
แต่เธอ เธอยังรักกัน
ช่วยตัดใจ ใครสักคนจะได้ไหม
อยากจะไป จะอยู่ ขอทีเถอะบอกมา
ไม่รู้หรือไรว่าฉันเองก็เสียใจ
เธอ...มี...เขา
จะค้างคาให้เจ็บทำไม
จะไปหรืออยู่เหมือนกัน
ก็รู้ ไม่มีสิทธิ์เลือกอะไร แล้วแต่เธอ
รู้แต่เป็นเหมือน ของตายของเธอ
ถ้าเธอมีเพียงกันฉันจะทน แต่เธอมีเขา ฉันไม่เข้า ใจ
แต่เธอ ตัดเขาไม่ลง คงขาดกัน แม้ใจจะสลาย
อยากจะไป จะอยู่ ขอทีเถอะบอกมา
ไม่รู้หรือไรว่าฉันเองก็เสียใจ
เธอ...มี...เขา จะค้างคาให้เจ็บทำไม
จะไปหรืออยู่เหมือนกัน
รู้ เธอขาด เขาคงจะขาดใจ
รู้ เธอขาดฉันไม่เท่าไหร่ แค่ของเก่า
อยากจะไป จะอยู่ ขอทีเถอะบอกมา
ไม่รู้หรือไรว่าฉันเองก็เสียใจ
เธอ...มี...เขา
จะค้างคาให้เจ็บทำไม
จะไปหรืออยู่เหมือนกัน
http://www.gmember.com/music/search_song/index.php?searchkeyword=%A4%E9%D2%A7%A4%D2&searchfrom=song
สิ่งที่ผมคิดมันกำลังจะกลายเป็นความจริงแล้วใช่ไหม
ใจหนึ่งก็เจ็บปวด แต่อีกใจหนึ่งก็ต้องยอมรับความเป็นจริงให้ได้ หากเพียงแต่ไอ้หมงมันบอกผม ผมก็คงทำใจได้ง่ายกว่าที่เป็นอยู่อย่างนี้ ผมซบหน้าลงที่ฝ่ามือ อยากปล่อยให้น้ำตามันใหลออกมา แต่แปลกที่ไม่มีน้ำตาสักหยด หรือใจผมจะเริ่มชาชินกับความเจ็บปวดใจซะแล้วนะ
" คิดอะไรอยู่ว่ะ เล็ก "
เสียงไอ้โชคดังขึ้นพร้อมๆกับมือมันที่มาตบที่ใหล่ผมเบาๆ
ผมเงยหน้าสบตากับไอ้โชค สีหน้ามันก็ทุกข์ใจไปไม่น้อยกว่าผมเลย มือที่อยู่บนบ่าผม เปลี่ยนเป็นรั้งคอผมเข้ามาซบที่ร่างมันแทน
" โชค กูอยากไปหาไอ้นุว่ะ "
ไอ้โชคดันหัวผมออกจากตัวมัน แววตาและสีหน้ามันมีความวิตกกังวล ที่ผมเห็นได้อย่างชัดเจน มันไม่ตอบผมแต่หันหลังเดินไปที่หน้าต่างแล้วยืนมองมองออกไปข้างนอก ผมลุกเดินตามมันไป ยื่นมือไปดึงใหล่ให้มันหันกลับมา
" โชค กูขอร้องเถอะว่ะ ถ้ามึงยังคิดว่ากูเป็นเพื่อนมึงอยู่ "
" ได้ถ้ามึงต้องการ แต่กูไม่อยากให้มึงเจ็บอีกแล้วนะ เล็ก "
" แสดงว่าเรื่องที่กูคิดมันเป็นเรื่องจริงใช่ไหมว่ะ งั้นมึงไปกับกูเดี๋ยวนี้เลย "
ผมดึงแขนมันแล้วพามันเดินลงมาจากห้องผมอย่างรวดเร็ว ผมกับมันขับรถจนไปถึงบ้านไอ้นุ เมื่อเจอหน้ากันไอ้นุพาผมกับไอ้โชคไปนั่งแคร่ที่บ่อเลี้ยงปลา
" นุ กูถามมึงจริงๆนะ ไอ้หมงมันมีคนอื่นแล้วใช่ไหม "
ไอ้นุ พยักหน้ารับแทนคำตอบ ผมหลับตาลงด้วยความร้าวรวดใจ ถึงจะเตรียมใจมาแล้วก็ตาม แต่เมื่อได้รับรู้จริงๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิดเลยสักนิด
" มันยังมีอะไรมากกว่านั้นอีกใช่ไหมว่ะ "
ผมถามมันต่อทันทีที่ผมลืมตาขึ้นมามองมันทั้งสอง
" พวกมึงบอกกูมาซิ อย่าเอาแต่เงียบแบบนี้ "
" เล็ก มึงทำใจเถอะว่ะ หมงมันกำลังจะแต่งงานแล้วมึง "
เหมือนมีอะไรผ่าลงมากลางหัวใจผม แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทรงตัวยืนได้เลย เมื่อสิ้นคำบอกจากไอ้นุ ผมหันไปมองไอ้โชค มันเบียนหน้าหนีผม ผมรวบรวบกำลังอย่างมากกว่าที่จะเอ่ยคำถามต่อไปกับมันทั้งสองต่อ
" เมื่อไรว่ะ แล้วกับใคร "
ผมแปร่งเสียงคำถามออกไปด้วยเสียงที่สั่นจนเหมือนคนร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาสักหยดใหลออกมา
" กับเก๋โว๊ย แล้วไอ้นุมันเป็นคนจัดการเรื่องงานเลี้ยงด้วย
มึงพอใจยังว่ะ เล็ก "
ผมหันไปมองหน้าไอ้โชค ที่ตะโกนออกมา เหมือนมันได้ระบายความอึดอัดที่เก็บไว้ ผมหันกลับมามองหน้าไอ้นุอีกครั้ง
" จริงเหรอว่ะ นุ แล้วทำไหมมึงถึงมันยอมบอกกู "
" กูไม่กล้าบอกมึงเพราะ กูกลัวมึงจะเกลียดกูไงล่ะ เล็ก "
ผมเดินไปดึงไอ้นุมากอด แล้วดันตัวมันออก แล้วจูงมันเดินไปหาไอ้โชค มือข้างหนึ่งผมจับอยู่ที่ไอ้นุ อีกข้างจับอยู่ที่ไอ้โชค
" มึงสองคนจำไว้ ไม่มีอะไรจะทำลายความเป็นเพื่อนระหว่างมึงกับกูได้ว่ะ "
" มึงรู้อย่างนี้แล้ว มึงจะทำยังไงต่อไปว่ะ เล็ก "
" ก่อนอื่น กูอยากรู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไงก่อน มึงสองคนใครจะเป็นคนเล่าว่ะ "
ผมจ้องมองทั้งคู่สลับกันไปมา ใจผมถึงจะเจ็บปวดแค่ใหนผมก็ขอให้ได้รับรู้ความจริงดีกว่า
**************************************************************************************
ผมนั่งจิบกาแฟอุ่นๆ ในมือผมไปพลางๆ ผมรอคนที่นัดไว้
ในหัวก็คิดถึงสิ่งที่ผมได้ยินมาจากปากไอ้นุ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังจะทำเป็นสิ่งที่ผิดหรือถูก แต่เมื่อตัดสินใจทำแล้ว ผมคงถอยไม่ได้อีกต่อไป
vvv
vvv
vvv
vv
vv
v
ผมนั่งฟังทุกๆคำจากปากไอ้นุ ทุกถ้อยคำที่ออกจากปากไอ้นุ มันเหมือนคมมีด ที่บาดกรีดเข้าไปในหัวใจผม สิ่งที่ผมเตรียมใจมานาน แต่เมื่อได้รับฟังจริงๆ ใจผมกับสั่นกระตุกจนเหมือนมันจะหยุดเต้นได้ทุกเมื่อ มือผมถูกกุมด้วยมือของไอ้โชค ยิ่งคำบอกเล่าจากไอ้นุออกมามากเท่าไหร่ มือไอ้โชคยิ่งบีบผมแน่นขึ้นตามไปด้วย สีหน้าไอ้นุที่เล่าไปแสดงความอึดอัด แต่สีหน้าของไอ้โชคที่กุมมือผมกลับมีสีหน้าที่แสดงออกถึงความโกรธ
" เล็ก มึงรู้อย่างนี้แล้ว มึงจะทำยังไงต่อไปว่ะ "
นุมันถามผม เมื่อมันเล่าเรื่องทุกอย่างจบลง ผมชักมือออกจาการกุมของไอ้โชค แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ไอ้นุ ผมยื่นมือไปตบที่บ่ามันเบาๆ
" มึงไม่ต้องคิดมากว่ะ นุ เรื่องของกูขอเวลากูหน่อย กูจะจัดการทุกอย่างเอง "
ผมละมือจากบ่าไอ้นุ แล้วเดินกลับไปหาไอ้โชค
" โชคกูขอบใจที่มึงเป็นห่วงกู แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับ เก๋เลยนะมึง อย่าไปโกรธเก๋เลยนะมึง กูขอร้อง "
ผมยืนรอฟังคำตอบจากปากไอ้โชคพร้อมๆกับไอ้นุ ผมได้ยินเสียงถอนหายใจอองไอ้โชค ก่อนที่มันจะพยักหน้าตามที่ผมขอมัน
" นุ พวกกูกลับก่อนนะ มีอะไรกูจะโทรมาบอกนะมึง ไปโชคกลับกัน "
ผมกับไอ้โชคกลับมาถึงบ้าน เรานั่งมองหน้ากันอยู่อย่างนี้ ผมครุ่นคิดตลอดตั้งแต่กลับมาจากบ้านไอ้นุแล้ว ผมหยิบมือถือขึ้นมาหาเบอร์แล้วกดโทรออก
" สวัสดีค่ะ ร้านXXXค่ะ "
" เก๋ เหรอว่างหรือเปล่า เราเล็กนะ ว่าจะชวนไปดื่มกาแฟสักหน่อย "
" ว่างๆ งั้นไปร้านเดิมของพวกเรานะ "
" อืม งั้นเดี๋ยว เจอกันนะ เก๋ "
ผมวางสายจาก เก๋ ลุกขึ้นเตรียมจะออกจากห้อง
" เล็ก มึงมั่นใจแล้วใช่ไหมว่ะ "
ผมหันกลับไปมองไอ้โชค ผมได้แต่ส่งยิ้มให้มันไป ก่อนจะหันกลับไปเปิดประตูห้องนอนออกไป ผมขับมาที่ร้าน ที่นัดกับเก๋เอาไว้ เดินเข้าไปบรรยายกาศภายในร้านยังเหมือนเดิมเมื่อครั้งในอดีตที่ผ่านมา แต่วันนี้ทุกๆอย่างอาจจะไม่เหมือนเดิม หรืออาจจะเปลี่ยนไปตลอดกาล
ผมวางแก้วกาแฟที่จิบไปที่โต๊ะมองไปที่ประตูทางเข้าร้าน
ในที่สุดคนที่ผมรอคอยก็มา
-
แน๋วๆ รีบมาโพสต่อไวๆ นะจ๊ะ
:monkeysad2:
-
:o ถอนหายใจมาก ๆ จะแก่เหรอ :serius2:
งั้นหัวเราะแบบบ้าคลั่งแทน :pandalaugh: :pandalaugh: ไม่ใช่แระ ไม่ใช่ :laugh5:
อืม มีอะไรก็พูดกันดี ๆ น้า :monkeysad:
-
ไม่เคยมีแฟน กิ๊ก หรือจีบคนชื่อหมูครับ
แต่ยืนยันจะเชียร์หมูต่อไปคร้าบบบบบบบบบบบ :110011: :เชิป2:
---------------------------------------------------------------------
แล้วเล็กจะจัดการยังงัยต่อไปอะ
:serius2:
-
....................เฮ้ย...........อย่าค้างอย่างนี้ดิ........... :ฮึ่มม:
.........................ถ้าหมงบอกตั้งแต่แรก.....บางทีมันอาจจะดีกว่านี้.... :เฮ้อ:
-
ตายแระ กลัวน้องถุงตุงจาค้างนาน เลยต้องรีบอาวมาลง โดยไว :call:
แล้วพูห์อยากได้กิ๊กชื่อหมูมั๊ยล่ะจ๊ะ :kikkik:
เอ่อ..ทิพย์จ๊ะหัวเราะแบบบ้าคลั่งนี่ก็มะหวายนะ :fox2:
มาต่อให้แล้วจ้ะโจโจ้ :yeb:
*******************************************************
ผมต้องระงับอารมณ์ที่เหมือนกำลังจะระเบิดออกมา เมื่อได้เห็นร่างของคนที่ผมนัดไว้กำลังก้าวเท้าเข้ามาภายในร้าน
คนที่เดินเคียงข้างเก๋ คนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดตอนนี้
เก๋เดินมานั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามผมพร้อมๆกับมัน ไอ้หมง
" หมงขอโทษนะ เราอยากคุยกับ เก๋เท่านั้น "
ไอ้หมงหน้าเสียไปเลย มันหันไปมองหน้า เก๋ ซึ่งก็พยักหน้ารับก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป แว๊บหนึ่งที่ผมมองไปที่ใบหน้ามัน ผมเห็นแววตากังวลใจฉายออกมา
" เก๋จะแต่งงานทั้งที ใจคอจะไม่บอกเราสักคำเลยเหรอ "
ผมถามพร้อมกับเลื่อนแก้วกาแฟตรงโต๊ะไปที่ตรงหน้า เก๋
ผมมอง เก๋ค่อยๆหยิบแก้วขึ้น จิบกาแฟ ก่อนวางลงแล้วมองหน้าผมนิ่ง
" เล็ก เราขอโทษนะ "
เก๋บอกผม พลางหันหน้าไปทางอื่น เพื่อซ่อนน้ำตาที่กำลังจะใหลไม่ให้ผมได้เห็น ทำใมผมจะไม่รู้ เก๋เป็นคนอย่างไร
ผมหยิบกระดาษเช็ดหน้าส่งให้เก๋ เก๋รับไปเช็ดน้ำตาแล้วหันกลับมาหาผมอีกครั้ง
" เราไม่ได้โกรธอะไร เก๋เลย แต่ยิ่งจะสงสารมากกว่า ชีวิตทั้งชีวิตนะ เก๋ "
" เราเลือกได้ด้วยเหรอ เล็ก "
ผมนึกถึงคำบอกเล่าของไอ้นุ พ่อแม่ของเก๋ กับไอ้หมง อยากให้ทั้งคู่แต่งงานกัน หลังจากเรียนจบแล้ว เก๋เป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร เมื่อเกิดมาในครอบครัวคนจีน ที่ยังเชื่อในแบบเก่าๆอยู่
" ทำใม เก๋ไม่เลือกทางเดินด้วยตัวเองบ้างล่ะ "
" ตั้งแต่เราเกิดมา เคยได้ทำในสิ่งที่เราคิดหรือต้องการเหรอเล็ก "
" แล้ว เก๋รักไอ้หมงมันเหรอ "
" รักหรือไหม มันไม่สำคัญสำหรับเราแล้วล่ะ เล็ก ในเมื่อมันเป็นความต้องการของพ่อ แม่เรา "
" เราหวังว่า ไอ้หมงมันคงดูแล เก๋ได้นะ "
" ขอบใจมากนะ เล็ก "
ผมแกล้งยกนาฬิกาขึ้นมาดู แล้วขอตัวกลับก่อน ผมกำลังจะลุกขึ้นเดินออกไป
" เล็ก ถึงเรากับหมงจะแต่งกันไปแล้ว หมงกับเล็กยังรักกันได้เหมือนเดิมนะ "
ผมชงักเท้าที่กำลังจะเดินออกไป หันกับมามองหน้า เก๋อีกครั้ง เจอรอยยิ้มบนใบหน้า เก๋
" เก๋รู้ "
" เรารู้มานานแล้วล่ะ เราเห็นใจเล็กนะ แต่เราไม่มีทางเลือกเลย "
" เราขอบใจ เก๋มากนะ ที่ไม่รังเกียจเรา แถมเข้าใจเราด้วย
แต่รักของเรา เป็นรักที่ไม่มีวันเป็นจริงได้หรอก เราขอฝากหัวใจของเราให้เก๋ดูแลแทนด้วยแล้วกัน เราต้องไปแล้วล่ะ สายมากแล้ว "
ผมเดินหันหลังกลับออกจากร้าน เจอไอ้หมงยื่นรออยู่ แต่ผมเดินไปที่รถมอไซค์ขับออกไปเลย ผมกลับมาถึงบ้าน รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอน เมื่อเปิดประตูเข้าไป เจอไอ้โชคยืนยิ้มอยู่ มันเดินมาตบบ่าผม แล้วสวมกอดผมไว้ในอ้อมแขน
" กูยังอยู่ข้างๆมึงเสมอ เล็ก "
ผมกอดไอ้โชคไว้แน่น แล้วปล่อยน้ำตาที่กั้นมานานออกมา เหลืออีกอย่างเท่านั้น ผมต้องทำให้ได้
ผมนั่งมองกระเป๋าที่วางอยู่ตรงหน้า ถึงผมจะตัดสินใจไปแล้ว แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ ผมกลับรู้สึกใจหายเหมือนกัน
ผมเดินเปิดประตูห้องนนอแล้วเดินลงมาข้างล่าง เจอแม่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ ผมคุกเข่าค่อยๆคลานไปกอดขาแม่ผมไว้ ผมซบหน้าลงบนเข่าแม่ผม ผมลูบหัวผมไปมาอย่างแผ่วเบา แต่ผมสัมผัสได้ถึงความ รักที่ผ่านมาตามนิ้วที่ลูบเส้นผมของผม
" เล็ก คิดดีแล้วนะลูก " แม่ผมถามแต่มือยังคงลูบหัวผม
" แม่ครับ ผมว่านี้คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้แล้วล่ะครับ "
" แม่คงห้ามเล็กไม่ได้ แต่มีอะไรโทรมานะลูก "
ผมเงยหน้าขึ้นแล้วก้มกราบไปที่ตักของแม่ ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปที่รถมอไซค์ ผมขับมุ่งหน้าไปหาไอ้นุที่บ้าน ผมจอดรถและดับเครื่องก่อนจะเดินไปหาไอ้นุที่มุมประจำ ไอ้นุกับไอ้โชคนั่งคอยผมอยู่แล้วครับ
ผมก้าวเท้าเดินไปหามันทั้งสอง ผมนั่งลงที่เก้าอี้เรียบร้อย เราทั้งสามต่างนั่งมองหน้ากันอยู่ ผมพยายามซึมซับบรรยากาศเหล่านี้ไว้ให้มากที่สุด
" ไม่น่าเชื่อเลยว่ะ ในที่สุดพวกเราก็มีวันนี้กันจนได้ "
เสียงที่ออกมาจากปากไอ้นุ พร้อมๆกับเสียงถอนหายใจของไอ้โชค
" เล็ก มึงไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ว่ะ " ไอ้โชคถามผมขึ้นมา
" พวกมึงเลิกพูดเรื่องนี้เถอะว่ะ กูไม่เป็นอะไรมากหรอกโว๊ย "
ถึงตอนนี้แล้ว เราทุกคนต่างมีสีหน้าซึมเศร้ากัน
" โชค นุ กูรักมึงสองคนมากนะ ขอบใจมึงสองคนมากที่คอยอยู่เคียงข้างกูเสมอ มึงจะเป็นเพื่อนรักของกูตลอดไป "
" เล็ก มีเวลากูสองคนจะไปเยี่ยมนะมึง "
ไอ้โชคเอ่ยปากขึ้นมา ผมและมันทั้งสองลุกขึ้นมากอดกัน ก่อนที่ผมจะผละออกจากพวกมันแล้วเดินกลับไปที่รถจอดอยู่ ผมขับมุ่งหน้าไปยังสถานที่สุดท้าย ที่ๆยังมีอีกเรื่องให้ผมจัดการ ผมจอดรถเมื่อมาถึง ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ยาว
เฝ้ารอใครบางคน ผมเฝ้ารอด้วยใจที่สงบนิ่งอย่างประหลาด
สายลมอ่อนๆที่พัดผ่านมา ทำให้ใจของผมที่นิ่งสงบอยู่ยิ่งสงบมากขึ้นไปอีก ผมนั่งมองดูผู้คนที่เดินเล่นกันอย่างมีความสุข ในที่สุดคนที่ผมรอคนก็กำลังเดินมา ผมมองร่างที่เดินเข้ามาหาผม ผมรู้สึกว่าเวลามันช่างเดินไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน ไอ้หมงเดินมาหยุดตรงหน้าผม ก่อนที่จะขยับตัวก้าวเดินไปนั่งลงข้างตัวของผม
เราต่างฝ่ายต่างนั่งนิ่งเงียบ เหมือนจะรอให้อีกฝ่ายเป็นคนเอ่ยปากเริ่มต้นก่อน ผมหันไปมองร่างไอ้หมง สีหน้ามันตอนนี้ช่างเศร้าสร้อยเหลือเกิน
" หมง กูขอนะ มึงดูแลเก๋เค้าให้ดีที่สุดได้ไหม "
ผมออกปากบอกมันไป ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่กับมัน ไอ้หมงลุกตามผมขึ้นมา เราทั้งคู่เดินเคียงคู่กันไปตามทางเดิน
" หมงมึงยังไม่ตอบกูเลยนะมึง มึงจะทำได้ไหม "
ผมหยุดเดินแล้วยืนจ้องมองไอ้หมง เพื่อรอฟังคำตอบจากมัน
" ได้ กูจะดูแล เก๋ให้ดีที่สุด "
สิ้นคำเสียงคำตอบของไอ้หมง ร่างผมมันเริ่มสั่นเทาขึ้นมา
ขอบตาเริ่มรู้สึกอุ่นๆ เพราะน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ ในที่สุดมันก็ไหลออกมาจากดวงตาทั้งคู่
" ไม่ต้อง ปล่อยให้ให้มันไหลไปอย่างนี้ล่ะ "
มือที่กำลังยื่นมาเพื่อปาดน้ำตาบนใบหน้าผมหยุดชงักทันทีเมื่อผมบอกมันไปอย่างนั้น หมงค่อยๆชักมือกลับไป
" เผื่อมันจะช่วยให้กูล้างมึงออกจากหัวใจกูได้หมด "
ผมบอกไอ้หมงไปด้วยเสียงสะอื้น หมงมันเดินมาใกล้ผม แล้วเอื้อมมือมาจับมือผมมากุมไว้
" กูขอโทษนะ เล็ก "
" ต่อไปนี่มึงจะต้องเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วนะ หมง อย่าทำให้คนที่รักมึงต้องเสียใจอีกต่อไป ขอให้มึงกับกูลืมทุกอย่างให้หมด แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ของแต่ละคนนะ หมง "
ผมดึงมืออกจากการกุมของไอ้หมง แล้วเอื้อมมืออันสั่นเทาไปวางไว้ที่หน้าอกของมัน
" เลิกเป็นไม้เลื้อยได้แล้วนะมึง ต่อไปนี้มึงจะต้องเป็นต้นไม้ใหญ่ที่มั่นคง ความรักที่กูมีให้มึงกูขอคืนนะ "
หมงมันวางมือมากุมมือผมที่อยู่ตรงหน้าอกมัน แล้วดึงตัวผมเข้าไปกอด
" ทำใมว่ะ เล็ก ทำใมมึงต้องทำแบบนี้ "
" เพราะกูไม่อยากทำลายความคาดหวังของใครๆไงล่ะ ถึงกูไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย แต่กูก็ไม่ได้เลวขนาดทำลายชีวิตของมึงและคนที่รักมึงได้หรอกว่ะ "
ผมหยุดพูดก่อนจะดันตัวไอ้หมงให้ผมหลุดจากการกอดของมัน
" ที่กูเคยบอกมึง ถึงมึงกับกูจะจบกันแล้ว แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ กูขอโทษนะหมง กูทำไม่ได้ว่ะ กูทำใจให้คิดกับมึงเป็นแค่เพื่อนเหมือนเดิมไม่ได้จริงๆ "
ผมต้องพยายามกั้นเสียงที่กำลังสะอื้นให้
" ขอบคุณ มึงมากนะหมง ที่ทำให้กูรู้จักกับความรัก วันใดที่กูลืมมึงออกจากใจได้ วันนั้นมึงกลับกู คงได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้งนะ หมง ลาก่อนว่ะ "
ผมหันหลังเดินออกจากไอ้หมงมา ไม่สนใจไอ้หมงที่เรียกผมอยู่ด้านหลังผมเดินมาที่มอไซค์ แล้วขับกลับมาที่บ้าน สิ่งที่ผมต้องทำผมก็ได้ทำจนหมดแล้ว ผมเดินไปบนห้อง หยิบกระเป๋าใบนั้นที่วางอยู่ ผมเดินลงมาพร้อมกับกระเป๋า เดินไปกราบลาแม่และพี่ๆของผม ก่อนจะให้พี่ผมขับรถไปส่งที่ปรับอากาศ ผมก้าวเท้าขึ้นบนรถรอเวลาที่รถจะออก
ผมไม่รู้ว่าจะมีอะไรรอผมอยู่ข้างหน้าหรือเปล่า แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้ได้ในตอนนี้คือ ผมได้ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ผมคงได้แต่เพียงเฝ้ามองความเป็นไปของคนที่ผมเคยรักอย่างห่างๆเท่านั้น สักวันเมื่อผมลบไอ้หมงออกจากใจผมได้ ผมจะกลับมาเป็นเพื่อนกับมันอีกครั้ง แต่ตอนนี้เวลาขออย่าให้ผมเจอกับมันอีกเลย ผมนั่งมองออกทางหน้าต่าง รถค่อยๆออกตัวไป ผมหลับลงเพื่อพักผ่อน เพื่อรอเวลาถึงที่หมาย ที่ๆผมตั้งใจที่จะเริ่มต้นค้นหา คนที่ผมสามารถรักและใช้ชีวิตร่วมกันกับเค้าได้
-
:เฮ้อ: ถอนหายใจมากก็แก่เร็ว
:laugh3: หัวเราะมากริ้วรอยก็มาเร็ว
งั้นทำงายล่ะแน๋วบอกกันมั่งดิเผื่อจาเป็นฉาวฉองพันปีอย่างแน๋วอ่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอให้เล็กมีความสุขเร็วนะ :5555:
-
ฉาวฉองพันปีเลยรึ?? :try2: เค้ายางมะแก่ขนาดน๊านนนนน หนึ่งอ่า.. :sad4:
-
:laugh3: อ้าวเหรอโทษที แล้วแน๋วมิอยากเป็นเย่อฉาวฉองพันปีอะ :give2:
เคล็ดลับนี่ต้องกินเด็กใช่มะ :pandalaugh:
-
แงแง :เศร้า1:
เล็กร้องไห้อีกแล้วอะ
แล้วเมื่อไหร่เล้กจะมีความสุขละ
------------------------------------------------------------------------
ยังไม่เจอคนชื่อหมูเลยอะแน๋ว
ทำงัยดี
:serius2: :serius2:
เหอเหอ
เชียร์หมูต่อไป
คริคริ
:110011: :เชิป2:
-
ขอนอกเรื่องนิดนำ ขำ ขำ
โอย แน๋วยังกินเด็กต่อไป
:kikkik:
เค้าชื่อจิงโจ้ มะใช่ โจโจ้ นะ -*-
-
อ่าวเหรอ สงสัยว่าจาจำผิดอ่ะ แต่เราว่าชื่อโจโจ้เพราะกว่าจิงโจ้น้อยเด้งดึ๋งๆน๊า... :laugh3:
อ่ะ จิงโจ้ก็จิงโจ้ :call:
-
การเดินทางคราวนี้คงจะทำให้ได้เจอกับสิ่งที่ดีกว่านะครับ :myeye:
-
:monkeysad: เล็กต้องเดินทางอีกแล้ว :monkeysad:
ขอให้มีสิ่งดี ๆ รออยู่ข้างหน้า :call: :call:
-
สิ่งหนึ่งที่ผมรู้ได้ในตอนนี้คือ ผมได้ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
ผมคงได้แต่เพียงเฝ้ามองความเป็นไปของคนที่ผมเคยรักอย่างห่างๆเท่านั้น
.............เมื่อถึงเวลาต้องจาก...เราก็คงทำได้แค่นี้จิงๆ......... :impress3:
-
โชคดีเล็ก :เศร้า1: :เศร้า1:
อยากอ่านต่อแล้วอ่า นานแย้วววนา แน๋วมาต่อให้ไว :yeb:
-
ยังไม่มาอีกเหรอแน๋ว
อยากเชียร์หมูใจจะขาดแล้วอะ
เชียร์หมู เชียร์หมู
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
มาต่อให้แย้วววตามคำเรียกร้องของพูห์ :yeb:
****************************************************
" พี่เล็ก เลิกงานแล้วไปซื้อของเป็นเพื่อนหนูหน่อยนะ "
เสียงชวนจาก วัน พนักงานรุ่นน้องเอ่ยปากชวนผม ทำให้ผมวางรูปที่กำลังมองดูอยู่ลง วัน กำลังจัดการเก็บเอกสารบนโต๊ะให้เรียบร้อย แล้วจึงเดินมาหาผม มาถึงโต๊ะทำงานของผม วันยื่นมือหยิบรูปถ่ายที่ผมวางลงขึ้นมาดู
" พี่เล็ก งานแต่งใครเหรอ "
" งานแต่งเพื่อนพี่นะ แล้วนี่จะซื้ออะไรอีกล่ะ เงินนะเก็บไว้บ้างนะ "
ผมบ่น วัน ไปมือก็สาละวน เก็บของบนโต๊ะไปด้วย วัน วางรูปถ่ายลงแล้ว ยืนมองผมเก็บของต่อ
" ทำใมในรูปไม่เห็นมี พี่เล็กเลยล่ะ "
" วันอย่าถามมากได้ไหม ไปรอพี่ที่คอฟฟี่ชอปข้างล่างไป
เก็บของเสร็จแล้วพี่จะตามลงไปนะ "
" เชอะ ไม่ถามก็ได้ งั้น วัน ไปรอข้างล่างนะ แล้วก็รีบๆด้วยนะ พี่เล็ก "
วันว่าแล้วสบัดหน้า เดินออกจากห้องทำงานไป ทำให้ผมอดที่จะขำท่าทางของ เด็กสาวเมื่อสักครู่ไม่ได้ ผมหันกลับมาจัดของจนเสร็จ แล้วหยิบรูปถ่ายมาดูอีกครั้ง สี่เดือนผ่านมาแล้วซิ ที่ผมจากที่นั้นมา ในรูปมีแต่ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มแห่งความสุข ผมเอื้อมมือไปหยิบกระดาษที่แนบมากับรูปถ่าย ค่อยๆอ่านมันไป
สวัสดีจ๊ะ เล็ก
หวังว่าเล็กคงสบายดีนะ ขอโทษด้วยที่ส่งรูปถ่ายมาให้ช้าไปหน่อย ทุกๆคนสบายดี หมงดูแลเราดีมากๆ ไม่ต้องห่วงนะ หากมีเวลาเราจะลงไปเยี่ยมนะ
รักและคิดถึงจ๊ะ
เก๋
ผมค่อยๆบรรจงพับกระดาษแผ่นนั้น แล้วเปิดลิ้นชักโต๊ะ วางมันไว้ในนั้น ผมเดินลงมาหา วัน ที่นั่งรออยู่ด้านล่าง
เราทั้งคู่เดินออกจากโรงแรม ผ่านบาร์เบียร์ต่างๆที่กำลังเตรียมตัวเปิดดำเนินกิจการ ที่ผมทำงานอยู่ เหมือนเป็นแหล่งท่องเที่ยวยามราตรีที่ขึ้นชื่ออีกแห่ง หนึ่งในพัทยา
เดินผ่านร้านใหนที่พอจะรู้จักก็ทักทายกันไป บ่อยไปที่ผมมานั่งดื่มแถวนี้จนสนิทกับบางร้าน ผมกับวันเดินกลับมาถึงที่พัก ที่โรงแรมมีไว้ให้พนักงาน ผมกับวันแยกย้ายกันไปห้องของแต่ละคน ตกลงกันว่า เจอกันตอนทุ่มหนึ่ง
ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินลงมา มุ่งไปที่ร้านบาร์เบียร์ข้างๆที่พัก ผมชอบมานั่งแถวนี้ เพราะได้เห็นและรับรู้ชีวิตผู้คนมากมาย และหนึ่งในนั้นอาจจะเป็นคนที่ผมตามหาอยู่ก็ได้ ผมนั่งรอเบียร์ที่สั่งไป ในขณะที่รอผมก็มองดูผู้คนที่ทยอยกันมาทำงานใน สถานที่นี่กัน แต่ละคนต่างที่มา ต่างอุปนิสัย แต่มีอย่างหนึ่งที่เค้าเหล่านี้เหมือนกัน คือแสวงหา แต่เค้าเหล่านั้นแสวงหาอะไร ผมจะค่อยๆเล่าให้ฟังนะครับ ผมจิบเบียร์ที่น้องเค้านำมาวางให้ ตลอดเวลาที่ผมอยู่ทำงานที่นี่ ผมรู้สึกว่า เหมือนผมจะค่อยๆลืมไอ้หมงมันไปได้ที่ละน้อยๆ อาจเป็นเพราะผมได้เจอ ได้รับรู้อะไรๆเพิ่มขึ้นจาก คนเหล่านี่ ผมนั่งดื่มไปได้หลายขวด วัน ก็เดินลงมาหาผม ผมจัดการจ่ายเงินก่อนจะเดินไปพร้อมกับ วัน เพื่อจะได้ไปตลาดนัด
*********************************************************
เนื้อเรื่องต่อไปนี้จะเปลี่ยนไปไม่เศร้าแล้วนะครับ เพราะผมจะมีเรื่องของคนอื่นๆมาเขียนให้ได้รับรู้ไปด้วย แต่จะเกี่ยวกับความรักอยู่นะครับ และเกี่ยวกับผมด้วย
-
"สิ่งที่ฉันทำไป ใจรู้ดีว่าผิด
ที่ปล่อยใจคิดอะไรให้เกินเลย
ไม่อยากให้อารมณ์ ชนะเราเหมือนดังเคย
อย่างที่เคย ต้องยอมแพ้มันอยู่ทุกเวลา
ถึงรู้ว่ารัก แต่รักของเราไม่มีหวัง
เธอยังจะทำอะไรอย่างเคยเป็นมา
เธอยังมองฉันอย่างแสนอาลัยในสายตา
เธอจะเหนี่ยวรั้งต่อไปทำไม
อย่าทำอย่างนี้อีกเลย ปล่อยฉันไปดีกว่า
แทบละลายเมื่อเห็นสายตาอย่างนี้
อย่าทำให้ฉันเปลี่ยนใจ ให้ฉันไปด้วยดี
จบแค่นี้ ฮืม.. เมื่อต่างก็รู้รู้ดีไม่มีทาง
เจ็บเมื่อร้างลากัน มันก็คงดีกว่า
ก็อาจต้องใช้เวลาเพื่อลืมมัน
แต่ที่ต้องเผชิญ อย่างนี้ปล่อยไว้เนิ่นนาน
อาจต้องทรมานทุกข์ทนจากนี้จนตาย
ถึงรู้ว่ารักแต่ฉันก็คงไม่มีหวัง
เธอยังบอกรักมันฟังปวดใจรู้ไหม
เธอทำอย่างนี้ ยิ่งย้ำให้ใจยิ่งเสียดาย
กับสิ่งมากมายที่เราเคยทำ
อย่าทำอย่างนี้อีกเลย ปล่อยฉันไปดีกว่า
แทบละลายเมื่อเห็นสายตาอย่างนี้
อย่าทำให้ฉันเปลี่ยนใจ ให้ฉันไปด้วยดี
จบแค่นี้ ฮืม.. (จบแค่นี้ ฮืม..) เมื่อต่างก็รู้รู้ดีไม่มีทาง
เธอเองก็รู้รู้ดีไม่มีทาง"
ผมนั่งจิบเหล้าในแก้วไป สายตาก็มองดูนักร้องสาวประเภทสอง ที่ยืนอยู่บนเวที ไม่รู้เพราะผมเหงาหรืออย่างไรนะ ผมถึงได้มาเที่ยวกับพี่เอ็ด ผู้จัดการร้านบาร์เบียร์กับเด็กๆในร้านของแกได้ เมื่อเพลงจบลง ก็ถึงเวลาของดีเจเปิดแผ่น ทุกคนในที่นี่ เต้นและดื่มอย่างเมามันส์
" พี่เล็ก ไม่สนุกเหรอครับ "
เสียงถามจากเด็กในร้านคนหนึ่งของพี่เอ็ดถามผม แถมไม่ถามเปล่าๆ ยังขยับตัวมาชิดติดกับผมอีก ผมมองหน้าเค้าแล้วได้แต่ส่งยิ้มให้ แล้วผมก็หันกลับไปมองบนเวที ที่กำลังมีการเต้นโชว์อยู่ น้องคนเดิมยื่นมือมากุมมือผมไว้
แล้วโน้มหน้ามากระซิบที่ข้างๆหูผม
" คืนนี้ผมเหงาจังเลยครับ ผมไปนอนกับพี่นะครับ "
ผมหันหน้ามามองหน้าน้องเค้าเต็มๆตา ในหัวมีแต่อาการอึ้งรับประทานครับ คนที่นี่เป็นอะไรกันนี่ ชวนกันไปมีอะไรกันง่ายๆแบบนี้เหรอครับ
" คงไม่หรอกครับ เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะครับ จะไปห้องน้ำหน่อย "
ผมดึงมืออกจากการกุมของน้องเค้าได้ ผมเดินไปคว้าข้อมือ พี่เอ็ดที่กำลังเต้นอย่างมันส์ในอารมณื แล้วลากแกไปห้องน้ำกับผม
" มีอะไรยะ เล็ก ลากฉันมาทำไหมย่ะ เห็นไหมกำลังจะได้กินผู้ชายอยู่แล้ว "
" ก็เด็กของพี่อ่ะดิครับ จะมาชวนผมไปนอนด้วย "
" ใหนๆ คนใหนย่ะ "
ผมชี้นิ้วไปยังร่างของ น้องคนนั้น พอพี่เอ็ดมองเห็น แกก็หัวเราะใหญ่เลยครับ
" นึกว่าใคร ไอ้ไม้เอง เล็กไม่ต้องกลัวนะ มันเป็นแบบนี้ของมันนะ อีกอย่างที่พี่รู้นะ มันไม่ยอมนอนกับใครฟรีๆหรอก เล็ก"
พี่เอ็ดคงเห็นสีหน้า ของผมที่เต็มไปด้วยคำถาม แกได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะบอกในสิ่งที่ผมสงสัย
" นี่ เล็ก ร้านพี่นะ ไม่ได้แต่ขายเบียร์ ขายเหล้า แต่ยังออฟ
ได้ด้วยนะ เด็กพวกนี้นะ ถ้ามีเงินมันไปหมด "
-
..........การลืมอดีต........ถึงมันจะเจ็บปวด......และต้องใช้เวลา........
..........แต่ก็ต้องทนทำ...................... :impress3:
..........รัก..........เลิก..........เหงา..........เศร้า.........เครียด...........แดกเหล้า.......... :laugh5: :laugh5:
-
รีบน ท่าทางเครียดๆนะครับ
ปล่อยวางบ้างก้ดีนะครับ
ปล.
เชียร์หมูต่อปายยยยย
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
อ่านะพูห์ เรื่องการปล่อยวางพูดง่ายแต่ทำยากนะจ๊ะพูห์ :amen:
********************************************************************
ผมยังไม่ได้รับฟังเรื่องที่ผมสงสัยอยู่ พี่เอ็ดก็จูงแขนผมกลับมาที่โต๊ะ ไม้ยังคงเอาใจผมด้วยการ ชงเหล้ามาให้ตลอด ในตอนที่ทุกคนกำลังเต้นไปตามจังหวะดนตรีอันสนุกสนาน มือของผมถูกกุมไว้ที่ใต้โต๊ะ ผมรู้สึกได้ว่ามือที่กุมมือผม มันชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมมองไปยังใบหน้าของคนที่กุมมือผมเอาไว้ เพียงแค่ผมได้เห็นแววตาของเค้า แววตาที่ช่างเหมือนกับอีกคนหนึ่ง คนที่ผมยังมีเค้าอยู่ภายในใจเสมอ ผมจึงปล่อยให้เค้ากุมมือผมต่อไป
" ผมขอโทษนะครับ พี่เล็ก ถ้าผมพูดอะไรออกไปแล้วทำให้พี่ต้องคิดมาก "
ไม้ยื่นหน้ามากระซิบบอกผม เพราะเสียงดนตรีที่ดัง แต่จมูกของไม้เหมือนจะชนที่แก้มผม ผมได้แต่ยิ้มให้ไม้เท่านั้น ผมมองดูนาฬิกาที่บอกเวลาว่าจะตี3แล้ว ผมดึงมือออกจากการกุมของไม้ เดินมุ่งไปยังพี่เอ็ดที่กำลังเต้นอย่างเมามันส์
" พี่เอ็ด เล็กกลับก่อนนะครับ ไม่ไหวแล้วครับ "
พี่เอ็ดมองหน้าผม แล้วพยักหน้าให้ ก่อนจะหันกลับไปเต้นกับผู้ชายที่กำลังเต้นอยู่ข้างๆแก ผมเดินออกมาจากเธค
มาเรียกวินมอไซค์ที่จอดอยู่ข้างนอก
" พี่เล็ก รอผมด้วยครับ "
ผมหันไปตามเสียงเรียก ไม้วิ่งมาหาผมที่มอไซค์ แล้วขึ้นมานั่งซ้อนท้ายต่อจากผม ไม้บอกให้มอไซค์ไปส่งที่ห้องพักของไม้ ถึงห้องพักของไม้แล้ว แต่ตัวผมยังอยู่ไม่ขยับไปใหน ไม้มันต้องมาดึงแขนผมให้ขึ้นไปกับมัน
" ผมรับรองครับ ผมไม่ทำอะไรพี่เล็กหรอกนะครับ "
ผมนั่งอยู่ที่พื้นห้องของไม้ อาจเป็นแววตาคู่นั้น ที่ทำให้ผมยอมมากับไม้โดยดี ผมนั่งมองร่างกายของไม้ที่ตอนนี้มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิดร่างกาย ท่อนล่าางของเค้า ไม้เดินเข้าไปในห้องน้ำ สักพักผมก็ได้ยินเสียงอาบน้ำ ผมหยิบมือถือขึ้นมา พิมพ์ข้อความเสร็จ จึงกดส่งออกไป
ไม้เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว ตามร่างกายยังมีเม็ดน้ำเกาะอยู่เลย ไม้เดินไปหยิบกางเกงขาสั้นมาสวมใส่แล้วเดินไปที่ตู้เย็น หยิบเบียร์มาสองกระป๋อง ยื่นมาให้ผมกระป๋องหนึ่ง แล้วนั่งลงข้างๆผม
" พี่เล็กเคยเหงาไหมครับ "
ไม้ถามผมแล้วซบหัวมาที่ใหล่ของผม มือของไม้เอื้อมไปหยิบรีโมท แล้วกดให้เครื่องเสียงทำงาน
" มองดูดวงดาวก็คงเป็นดาวดวงเดียวกัน
มองดูดวงจันทร์ก็เหมือนกับจันทร์ที่บ้านเรา
ยามนี้ฉันเหงาคิดถึงบ้าน
มองดูท้องฟ้าก็ยังเป็นฟ้าพื้นเดียวกัน
มองดูดวงตะวันก็ยังส่องแสงไปบ้านฉัน
ยามฟ้ามืดครึ้มคิดถึงบ้าน
อยู่ในเมืองกรุงก็คงวุ่นวายและวกวน
มีแต่ผู้คนก็เหมือนกับคนไม่รู้จักกัน
ชีวิตผกผันคิดถึงบ้าน
มองไปทางใดก็มีแต่ตึกสูงสวยงาม
แต่ใจคนไม่งามเหมือนกับคนที่บ้านเรา
ยามนี้ฉันเหงาคิดถึงบ้าน "
ใหล่ของผมที่มีหัวของไม้ซบอยู่ มันเปียกไปด้วยหยดน้ำตาของไม้ ผมยื่นมือไปวางบนบ่าของไม้ แล้วตบไปเบาๆ
" มีอะไรเล่าให้พี่ฟังได้นะ "
ไม้ยกหัวขึ้นจากการซบใหล่ผม ตอนนี้ไม้และผมนั่งมองออกไปที่ระเบียง ท้องฟ้ายามราตรี ที่มองไม่เห็นดาวเดือนเพราะเสียงไฟ
" ผมเหงาครับ พี่เล็ก ผมอยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆบ้าง ทุกๆคนเห็นผมเป็นแค่สิ่งของ ที่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์เท่านั้นเอง "
ร่างของไม้เริ่มสั่นเทาเพราะการร้องให้อีกครั้ง ผมดึงร่างของไม้เข้ามาสวมกอดเอาไว้ พลางตบเบาๆที่หลังไป เพื่อปลอบเค้า เด็กหนุ่มอายุเพียงเท่านี้ ต้องมาทำในอาชีพที่ทุกๆคนประณาม รังเกียจ
" เล่าให้พี่ฟังได้ไหม ทำใม ไม้ถึงต้องมาทำอาชีพแบบนี้ได้ "
ผมดันร่างของไม้ออก ผมมองหน้าของไม้ หน้าตาของเด็กหนุ่มที่แววตาตอนนี้มีแต่ความเศร้าสร้อย
ไม้เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่มาจากภาคอีสาน ครอบครัวของไม้มีฐานะพอสมควร แต่ไม้เหมือนถูกบีบบังคับจากพ่อของเค้า ต้องทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้อย่างที่พ่อเค้าต้องการ เมื่อถูกกดดันมากๆจน ไม้ ทนไม่ได้จึงหนีออกจากบ้านมา ตอนแรกไม้ก็ไม่คิดว่าเค้าต้องมาทำอาชีพอย่างนี้เลย ไม้ลองมาเที่ยวที่พัทยา แล้วได้รู้จักกับพี่คนหนึ่ง คนที่ชักพาไม้เข้าสู่อาชีพนี้
-
" นั่งทำอะไรอยู่ที่นี่ครับ น้อง "
ไม้คลายมือที่กอดเข่าอยู่ แล้วเงยหน้าขึ้นมองดูคนที่ส่งเสียงถามเค้า ไม้มองดูร่างที่ถามเค้า ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มให้กับไม้ ดูจากการแต่งกายและท่าทางแล้ว ไม่น่าจะคิดจะมาทำร้ายอะไรกับ เด็กอย่างไม้ได้
" ผมไม่รู้จะไปใหนครับ พี่ "
" คงหนีออกมาจาก บ้านมาล่ะซิ เอาอย่างนี้ไปพักกับพี่ก่อนใหม ไม่ต้องมองแบบนั้น ไม่ต้องกลัว พี่ไม่หลอกเราไปทำอะไรหรอก "
ไม้ใช้ความคิดอยู่เพียงชั่วครู่ ก็ลุกขึ้นเดินตามร่างของคนที่ชักชวน หากมันจะเกิดอะไรขึ้น มันก็คงต้องเกิด เค้าไม่มีทางเลือกแล้วนิ จะเป็นหรือตายก็ขอลองดู ไม้ได้แต่คิดในใจ
ผู้ชักชวนไม้ พาไม้มาถึงที่พักของเค้า นั้นก็คือห้องพักในปัจจุบันของไม้ เมื่อเปิดประตูห้องเข้ามา ภายในห้องของชายคนนี้ เป็นห้องที่จัดอย่างมีระเบียบเรียบร้อย มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ไม้เดินลงไปนั่งที่พื้นกอดเป๋ไว้แนบอก
" ทำตัวตามสบายนะ ไม่ต้องกลัว พี่ชื่อ ชัย แล้วน้องล่ะชื่ออะไร "
" ผมชื่อ ไม้ครับ "
ไม้รู้สึกถึงน้ำเสียงอันเป็นมิตรจากชายตรงหน้า ชัยเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะเดินกลับมานั่งลงตรงด้านหน้าของไม้
" ไม้อยู่ได้จนกว่าจะหาที่อยู่ได้นะ พี่ไม่ว่าอะไรหรอก "
" พี่ไม่กลัวผมจะ เอ้อ ขโมยของพี่เหรอครับ "
ชัยมองหน้าของไม้ก่อน จะหัวเราะออกมา
" พี่ว่า ไม้คงไม่ทำหรอก พี่คิดว่าพี่คงดูคนไม่ผิด "
" ขอบคุณพี่ชัยมากนะครับ "
ไม้ยกมือขึ้นไหว้คนตรงหน้าเค้า อย่างน้อยคนๆนี้ยังมีน้ำใจช่วยเหลือเค้า ยามที่ลำบาก
" นอนก่อนแล้วกันนะ ไม้ มีอะไรเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน "
" ครับพี่ " ไม้ตอบรับอย่างว่าง่าย พลางหยิบเป้ มาหนุนหัวแล้วนอนที่พื้นห้องนั้น
" ทำใมไม่ขึ้นมานอนบนเตียงล่ะ ไม้ "
" ไม่ดีกว่าครับ พี่ ผมนอนได้ครับ "
" ตามใจไม้ละกัน งั้นพี่นอนก่อนนะ "
ภายในห้องที่มืด และเงียบสงัด ไม้เอียงกายมองร่างที่กำลังหลับใหล ด้วยความรู้สึกปลอดภัย ไม้หลับตาลงแล้วหลับไปด้วยความเพลีย
-
o4 มารอต่อครับ
-
ไม้เล่าถึงตรงนี้แล้วหันหามามองที่ตัวผม แววตาของไม้ฉายแววถึงความสุข ไม้ลุกขึ้นไปหยิบเบียร์กระป๋องใหม่มาให้เราทั้งคู่ ก่อนจะนั่งลง เพื่อเริ่มเล่าอีกครั้ง
" ผมอยู่กับพี่ชัยเป็นอาทิตย์ๆ พี่ชัยดูแลผมอย่างดี เหมือนผมเป็นน้องชายของแกคนหนึ่ง จนอยู่มาวันหนึ่ง ผมขอแกไปเที่ยวที่ทำงานของแก ผมจึงได้รู้จริงๆแล้วว่าแกทำอาชีพอะไร ตอนแรกที่ผมรู้ผมก็ตกใจเหมือนกันนะครับ "
" แล้วไม้ไม่กลัวเหรอ "
ไม้หัวเราะให้ผมนิดหน่อย ก่อนจะเล่าต่อไป
" กลัวหรือเปล่า ผมว่าผมตกใจมากกว่านะ ไม่คิดว่าจะมีอาชีพอย่างนี้ไงพี่ วันหลังๆมาผมก็ชินนะ มันก็แค่อาชีพอาชีพหนึ่งเท่านั้น "
" แล้วคิดยังไง ไม้ถึงได้ไปทำงานอย่างนี้ล่ะ "
" คงเพราะเหตุการณ์คืนนั้นมั้งพี่เล็ก คืนนั้นผมกับพี่ชัยไปเที่ยวกันหลังจากที่แกกลับจากงาน เจอเพื่อนพี่ชัยเค้าเอายาบางอย่างให้ลองกิน พอผมกินแล้วมันเกิดอาการเมาขึ้นมา พี่ชัยเลยพาผมกลับห้อง ผมกับแกมีอะไรกัน ผมเพิ่งมารู้นะครับ ว่ายาที่ผมกินเข้าไปนะ เค้าเรียกกันว่ายาเมา ตื่นขึ้นมาผมรู้สึกแปลกๆนะ ผมก็บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงนะ ผู้ชายกับผู้ชายมีอะไรกัน "
" แสดงว่าชัยกับไม้อยู่ด้วยกันแบบแฟนเหรอ "
" เปล่าหรอกพี่เล็ก ผมกับพี่ชัยยังอยู่กันแบบพี่น้องนะ แต่บางที่เราก็มีอะไรกันเป็นครั้งคราวนะ "
" แล้วตอนนี้ชัยเค้าไปใหนแล้วล่ะ ไม้ "
" พี่แกย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับแฟนเค้าแล้วครับ "
" ไม้เลยไปทำอาชีพนี้ "
" ผมไปทำตั้งแต่ ผมมีอะไรๆกับพี่ชัยแล้วล่ะครับ ตอนแรกผมว่ามันก็สนุกดีนะพี่ ได้ความสนุกแถมได้เงิน แต่พอมันนานๆไป ผมกับรู้สึกว่าผมเป็นแค่สินค้า ใครมีเงินก็สามารถซื้อผมได้แล้ว ผมต้องฝืนใจทำในสิ่งที่คนเหล่านั้นต้องการ "
" ไม้ทำใมไม่เลิกแล้วกลับบ้านซะ "
" เฮ้อ ผมก็คิดอยากจะเลิกเหมือนกันนะพี่ แต่ตอนนี้ขอผมทำงานเก็บเงินอีกสักหน่อยนะ "
" แล้วมันคุ้มกันเหรอ ไม้ เงินกับสิ่งที่ไม้ทำอยู่นี้ "
" มันมีทางให้ผมเลือกเหรอพี่ วุฒิการศึกษาก็ไม่มี ความรู้แค่มอ2 "
ไม้วางกระป๋องเบียร์ลงแล้วมาดึงแขนผมมานอนลงที่เตียง
" คืนนี้ผมขอนอนกอดพี่หน่อยนะครับ "
ผมไม่พูดอะไร แต่ปล่อยให้ ไม้กอดผมอยู่อย่างนั้น
" พี่เล็ก รู้ไหมผมอยากมีใครสักคนจริงๆนะ ผมเหงามากเลย ใครๆที่เข้ามา มีแต่แค่ต้องการร่างกายผมเท่านั้น "
" ไม้มาบอกพี่ทำใมล่ะ พี่จะช่วยอะไรไม้ได้ "
" ผมอยากคบกับพี่นะ พี่เล็ก "
แขนของไม้ยิ่งกอดผมกระชับขึ้น ผมรู้สึกว่ามีอะไรดันอยู่ข้างหลังผมด้วย
" เราเพิ่งรู้จักกันนะไม้ แล้วอีกอย่างพี่ไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นกับไม้นะ "
" พี่รู้ไหม ผมชอบพี่ตั้งแต่เห็นพี่แล้ว เพราะแววตาของพี่เหมือนกับ แววตาของพี่ชัยที่ผมเห็นครั้งแรก "
ไม้เอื้อมมือข้างหนึ่งมาดันใบหน้าผมให้หันมาหาเค้า ก่อนจะประทับริมฝีปากมายังปากของผม แล้วถอนออกไป
" ขอโอกาสผมนะครับพี่ "
ผมนิ่งมองเข้าไปในแววตาของ ไม้ ช่างเหมือนแววตาของเพลิงที่มองผมเหลือเกิน ผมพยักหน้าแทนคำตอบ หรือว่า ไม้จะเป็นคนที่ผมตามหาก็ได้
" แต่พี่ขอนะ ไม้ ให้เราเริ่มศึกษากันไปก่อนนะ "
" ได้ครับพี่ พี่เล็กว่าไงผมว่าตามนั้นครับ "
ผมปล่อยให้ไม้กอดอยู่อย่างั้นจนหลับไป
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ผมกับไม้ก็ลองคบกัน ผมไม่แคร์นะว่าใครจะมองว่า ไม้ ทำอาชีพอะไร ไม้ทำให้ผมรู้สึกดีที่ยังมีคนห่วงใยตัวเราอยู่ ทุกวันตอนพักเที่ยง ไม้จะมาทานข้าวกับผมเสมอ เมื่อผมเลิกงานก็เป็นเวลาที่ไม้ทำงานพอดี มีเวลาผมก็ไปนั่งดื่มที่ร้านของไม้บ้าง คืนนี้ผมได้เห็นการทำงานของเด็กๆในร้านทำให้ผมรู้สึกสงสารพวกเค้าขึ้นอีก
" พี่เล็ก ผมไปดูแขกโต๊ะโน้นก่อนนะครับ "
ไม้บอกผมแล้วลุกไปยังโต๊ะที่มีชาวต่างชาตินั่งดื่มเบียร์อยู่
ดูเค้าจะมีความสุขกับการที่มีเด็กๆเหล่านี้รายล้อม ผมรู้มาจากพี่เอ็ดว่า เด็กบางคนอายุยังไม่ถึง15ก็ต้องมาทำอาชีพเหล่านี้แล้ว หลายคนต้องจำยอมแต่อีกหลายๆคน กับทำด้วยความเต็มใจ ทุกคนหากไม่มีปัญหาทางครอบครัวก็มีปัญหาเรื่องเงิน ใครๆก็ว่างานแบบนี้เป็นงานสบายๆ แต่จริงๆแล้วมันเป็นเหมือนที่เค้าเหล่านั้นคิดจริงๆเหรอ
" พี่เล็กผมต้องไปแขกแล้วนะครับ "
" ป้องกันตัวเองด้วยล่ะ ไม้ "
" ครับผม "
ไม่เดินไปยังเคาร์เตอร์ที่พี่เอ็ดนั่งอยู่ พี่เอ็ดเขียนกระดาษแผ่นหนึ่งส่งให้ไม้ แล้วไม้ก็เดินออกไปกับชาวต่างชาติคนนั้น ผมเดินไปนั่งยังหน้าเคาร์เตอร์เพื่อจะถามสิ่งที่ผมเห็นเมื่อกี้
" พี่เอ็ด เมื่อกี้ยื่นอะไรให้ไม้ครับ "
" บัตรออฟนะ เล็ก ลูกค้าเค้าออฟเด็กออกไป ก็ต้องเสียเงินให้กับทางร้าน แล้วทางร้านจะแบ่งให้เด็กอีกทีนะ "
" เท่าไหร่ครับพี่เอ็ด "
" ถามทำใมเหรอเล็ก หรือว่าเปลี่ยนใจอยากมาทำงานมั้ง "
" เปล่านะพี่ ผมแค่อยากรู้นะครับ "
" มันก็แล้วแต่ทางร้านเค้ากำหนดนะ อย่างร้านของพี่นี่ก็200 หักให้ทางเด็กไป50ที่เหลือเป็นของทางร้าน "
" แล้วเด็กเค้าจะได้อะไรครับพี่เอ็ด "
" ลูกค้าที่ออฟไปไงล่ะ แล้วแต่เค้าจะจ่ายให้เด็กนะ "
" เด็กต้องไปนอนกับลูกค้าอย่างเดียวเลยเหรอพี่ "
" มันก็แล้วแต่นะเล็ก บางคนก็อยากได้เพื่อนคุย เพื่อนเที่ยว หรือไม่ก็เพื่อนนอน เด็กบางคนได้ดีเยอะนะเล็ก ได้แขกดีๆ พาไปเลี้ยงดูใช้ชีวิตคู่อยู่เมืองนอกก้เยอะ "
" แต่มันจะได้ทุกคนเหรอพี่เอ็ด "
ผมถามพี่เอ็ดแล้วยกเบียร์แก้วใหม่ขึ้นมาดื่ม ลูกค้าภายในร้านเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ
" มันแล้วแต่เด็กแต่ละคนด้วยนะ เล็ก บางคนก็ขยันทำงาน ไม่เกี่ยงลูกค้า บางคนก็เสียคนเพราะได้เงินมาแล้วไปเล่นยา ติดการพนัน คนที่ขยันทำงานได้เงินก็เก็บ พอได้เยอะแล้วเค้าก็เลิกเอง "
ผมนั่งฟังพี่เอ็ดพูดไป ก็นั่งนึกถึงไม้ ผมอยากให้เค้ากลับไปเรียนไปมีอนาคตที่ดีกว่านี้
" เอ้อเล็ก วันเสาร์ว่างไหม พี่จะชวนไปดูประกวดที่บาร์ตรงข้ามนะ "
" ว่างครับพี่ เดี๋ยวผมกลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้ต้องทำงาน "
" จ๊ะ แล้วเจอกันนะ "
ผมจ่ายเงินแล้วเดินออกนอกร้าน เดินกลับมาที่ห้องพัก
ขณะจะเปิดประตูมือถือผมดังขึ้น ผมหยิบมันขึ้นาดู
" สวัสดีครับ " ผมทักออกไป เพราะเป็นเบอร์ที่ผมไม่คุ้นตา
" เราเองจ๊ะ เล็ก "
" เก๋เหรอมีอะไร โทรมาตอนนี้ "
" เรามีข่าวดีจะบอก เล็กกำลังจะมีหลานแล้ว "
" ยินดีด้วยจ๊ะ แล้วนี้ได้เบอร์เราได้ไง เก๋ "
" ก็วันนี้เราไปร้าน นุ มา เลยขอเบอร์จากนุนะ ใจคอจะไม่ติดต่อเพื่อนฝูงเลยนะ เล็ก "
" ขอโทษที่นะ งานมันยุ่งๆนะ แล้วหมงมันเป็นไงบ้าง "
" ก็ดีนะ เล็ก ตอนนี้หมงกับเรากำลังจเปิดร้านของตัวเองแล้วนะ เล็กงานเลี้ยงรุ่นจะมาไหม "
" คงไม่ล่ะ เก๋ ขอเวลาเราอีกหน่อยนะ "
" เราเข้าใจนะ เล็ก งั้นไม่รบกวนแล้วนะ ว่างๆจะโทรมาหาไหมจ๊ะ "
" บายจ๊ะ เก๋ "
ผมนอนคิดอยู่บนเตียง หลายๆอย่างมันเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแล้วซิ
-
ยิ่งนานวันไปเท่าไร ผมยิ่งเป็นห่วงอนาคตของไม้เพิ่มมากขึ้น ผมไม่อยากให้เค้าต้องจมอยู่ในวังวนของถนนสายบาปนี้ต่อไป วันนี้ไม้อาจจะมีลูกค้าแต่อนาคตล่ะ
" พี่เล็กเป็นอะไรครับ นั่งเงียบเลย "
ผมมองหน้าไม้ ไม้กำลังตักไอศครีมเข้าปาก วันนี้เป็นวันหยุดของไม้เราทั้งคู่เลยนัดกันมาดูหนัง และตอนนี้เราทานไอศครีมกันหลังจากหนังจบแล้ว
" พี่อยากให้ไม้เลิกทำอาชีพนี้ แล้วกลับไปเรียนหนังสือต่อให้จบ "
ไม้วางช้อนลง ก่อนจะจ้องมองผม สีหน้าของไม้หงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดเจน
" ทำใมเหรอครับพี่ หรือว่าพี่รังเกียจงานที่ผมทำอยู่ "
" มันไม่ใช่อย่างนั้นนะไม้ พี่ไม่เคยนึกรังเกียจอาชีพนี้เลยนะ แต่พี่เป็นห่วงอนาคตของไม้มากกว่า "
" ผมรู้นะพี่ แต่ว่า "
" แต่ว่าอะไรอีกไม้ ไม้เคยคิดไหม ต่อไปไม้จะทำยังไง อาชีพนี้มันใช้รูปร่างหน้าตา วันข้างหน้าไม้แก่ตัวไปล่ะ พี่ไม่อยากเห็นไม้เป็นเหมือนคนอื่นๆนะ ตอนี้ทำงานบาร์ แล้วเปลี่ยนไปอยู่ในอะโกโก้ แล้วต่อไปก้ต้องไปหาแขกตามชายหาด ไม้อย่างเป็นยังงั้นเหรอ "
ผมบอกไม้ไป ไม้นั่งนิ่งดูจากกิริยาตอนนี้ของไม้ คงกำลังคิดตามที่ผมบอกอยู่
" ถ้าไม้ไม่รักตัวเอง พี่ก็คงรักไม้ไม่ได้เหมือนกันนะ "
ผมบอกไม้แล้วลุกออกจากร้านมา ผมกำลังเดินอยู่ไม้ก็วิ่งมาดึงแขนผมไว้
" พี่เล็ก อย่าโกรธนะครับ ตกลงครับพี่ผมจะกลับไปเรียนต่อ "
ผมยิ้มออกเมื่อได้ฟังสิ่งที่ไม้บอกผม
" แต่ผมไม่รู้ว่าพ่อเค้าจะหายโกรธผมหรือยังนะพี่ "
" พี่คิดว่าพ่อไม้เค้าคงไม่โกรธไม้หรอกนะ ป่านนี้เค้าคงเป็นห่วงไม้มากกว่านะ "
" ผมดีใจนะที่ยังมีคนห่วงใยผมอยู่ "
" ไปเก็บของเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง "
ผมพาไม้มาถึงขนส่งปรับอากาศ รอเวลาที่จะขึ้นรถ
" ผมคงคิดถึงพี่นะครับ พี่เล็ก "
" พี่ก็คงคิดถึงไม้เหมือนกัน "
" พี่เล็กรู้ไหม ที่จริงผมว่าจะเลิกอาชีพนี้แล้วล่ะ ผมกำลังคิดๆอยู่ มาวันนี้เมื่อได้ฟังพี่พูด ผมก็ตัดสินใจได้แล้วครับ
มันจริงเหมือนที่พี่บอก ขอบคุณนะครับพี่ ช่วงเวลาที่ผมได้รู้จักกับพี่ อย่างน้อยยังมีคนที่เห็นผมเป็นผม ไม่ใช่แค่สิ่งของไว้รองรับอารมณ์ "
" พี่ก็ดีใจนะไม้ ถึงเราจะรู้จักกันแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ไม้พี่ขอให้ลืมทุกๆอย่างที่นี่นะ ลืมให้หมดไม่ว่าไม้จะเคยทำอะไรที่นี่ ขอให้ฝังมันเป็นอดีตไปซะ "
" ครับพี่ แต่คงมีเรื่องของพี่ชัยกับพี่เล็กที่ผมจะไม่ลืมเด็ดขาด คนสองคนที่ดีกับผมจริงๆ มีอีกเรื่องผมขอโทษพี่ด้วยนะครับ ที่ผมบอกว่าชอบพี่ที่จริงแล้วเพราะพี่คล้ายพี่ชัย "
" ที่จริงพี่ก็เหมือนกัน พี่คิดว่าไม้เหมือนคนๆหนึ่ง พี่ถึงยอมคบกับไม้ไง "
" ผมจะตั้งใจเรียนนะพี่ "
" โชคดีนะไม้พี่จะเป็นกำลังใจให้ "
ผ่านมาหลายเดือน ผมยังคงได้รับการติดต่อจากไม้เสมอ
ตอนนี้ไม้กำลังเรียน กศน เพื่อไปต่อสายอาชีพ อย่างน้อยๆ ผมก็ได้ช่วยคนๆหนึ่งให้ได้กลับไปใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ นับเป็นโชคดีของไม้ที่ได้เจอชัย แต่จะมีสักกี่คนที่จะโชคดีเหมือนไม้ เพราะผมยังเห็นผู้คนเดินเข้ามายังถนนสายนี้เสมอ
" เล็กมาเร็ว ใกล้จะนับถอยหลังเข้าปีใหม่แล้วนะ มาๆ "
ผมเดินไปหาพี่เอ็ด แล้วรอเวลาเพื่อจะได้ฉลองการเข้าปีใหม่
" เล็กๆหลับตาก่อนดิ เค้าว่าถ้าเราลืมตามาเจอใครในวันปีใหม่ คนนั้นจะเป็นเนื้อคู่เรานะ "
ผมหลับตาตามที่พี่เอ็ดบอก อย่างน้อยๆก็ไม่ได้เสียหายอะไร แล้วเริ่มนับถอยหลัง
5
4
3
2
1
" สวัสดีปีใหม่ "
ผมตะโกนสุดเสียงก่อนจะลืมตาขึ้นมา แต่ภาพคนที่ผมเห็นตรงหน้าทำให้ผมต้องตะลึง ทำใมกลายเป็นมันไปได้ว่ะนี้
****************************************************
o14 จบแล้วครับสำหรับภาคนี้ ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามมาเสมอครับ o15
-
ภาพตรงหน้าเป็นใครน้า :try2:
-
o9 o9 o9 o9 o9 o9
จบภาคแบบนี้ได้ไง แง่งๆๆๆๆๆ :serius2: :serius2:
ต่อด่วนเลยไม่งั้นลงแดงตายแง๋มๆ ขอบคุณพี่เรย์กับพี่แน๋วนะครับที่เอาเรื่องนี้มาโพสต์ให้อ่าน
ขอบคุณเจ้าของเรื่องด้วยครับ ขอบคุณครับ o1
-
ง่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ค้างคาอ่ะ o8
-
กำ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ม่ายน๊า.. o9 o9 o9 o9
หงะ...จบอย่างนี้เลยหรอ จายร้ายจางงงงงงงง :sad4:
ค้าง มากมาย :serius2: :serius2:
-
o9 แล้วใครอะที่เล็กเห็น ค้างงงงงงงงงงงง
ขอบคุณคนแต่งคนโพสนะจ๊ะ :teach:
-
ใคร????? :o
Who????? o2
หงะ o22
ค้างคาๆๆๆๆ เยย อะ
แล้วก็ขอบคุนคนโพสท์ กะคนแต่งด้วยคร้าบบบบบ
-
แบบนี้เค้าเรียกจบค้างครับไม่ใช่จบภาคฮึ่ม :fire:
-
ค้างซะง้านนนนน
ชิส์
o12
------------------------------------------
ขอบคุณ Mogu สำกรับเรื่องราวดีๆ
ขอบคุณ เซ็งเป็ดที่ทำให้เราได้รู้จักกกัน
ขอบคุณ b|ueBoYhUb /ღ.★*..๑۩۞۩๑.ღ.♬ ที่โพสต์เรื่องให้ได้อ่าน
ขอบคุณ หนูบลู สำหรับเล้าเป็ด
ขอบคุณ คนอ่านที่น่ารักทุกคน
ขอบคุณคร้าบบบบบบ
o14 o15
-
จบได้ค้างคามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o9 o9 o9
-
เป็นหมูใช่มะคับ แอบได้ข่าวมาแว่วๆ :o9:
รีบมาโพสภาคสองต่อนะครับ
จุ๊บๆง o13
-
:impress:
มาต่อไว ๆ นะครับ รออ่านต่ออยู่
ขอบคุณทุก ๆ คนนะครับที่ทำให้
มีเรื่องนี้เกิดขึ้น
ขอบคุณครับ
ปล. ถ้ามาต่อแล้วช่วยบอกหน่อยก็ดีครับ
-
ขอบคุณแน๋วที่ยังขยัน ตามเรื่องให้เพื่อนๆอ่านกัน
o14
แจ้งข่าว ตอนนี้ เล็ก mogu หายป่าวหล่ะ
บอกว่าแข็งแรงเหมือนเดิม ยังไงคงได้อ่านต่อกันอีกแน่
o17
-
อย่าปล่อยให้ค้างคาเรามาต่อกันเลยดีกว่า :o8:
*************************************************
นี่เป็นภาคสุดท้ายแล้วนะครับ ขอบคุณที่ยังมีคนรออ่านอยู่นะครับ
เมื่อผมลืมตาขึ้นมาเจอร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผมมึนไปเลย
ไม่จริงมันเป็นไปไม่ได้
" เฮ้ย ทำใมเป็นนายได้ว่ะ "
ทำให้ร่างของคนๆนั้นหันมามองผมเต็มๆตา ผมรีบฉุดมือพี่เอ็ดออกจากที่ตรงนั้นอย่างรวดรีบ ผมกับพี่เอ็ดขับรถมาเที่ยวต่อกันที่เธค ถึงภายในเธคผู้คนกำลังสนุกสนานกับการจัดงาน ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่อยู่ แต่ผมกับไปคิดถึงแต่ใบหน้าของคนๆนั้น
มันเกิดอะไรขึ้นมานี่ คนที่ผมอยากเห็นกับไม่เห็น แต่คนที่เห็นกับเป็นคนที่ผมคิดไม่ถึง แถมข้างๆตัวเค้ายังมีผู้หญิงหน้าตาดียืนขนาบข้างซะด้วย โชคดีนะที่ผมหลบออกมาทัน
" เล็ก รู้จักคนๆนั้นด้วยเหรอ "
คำถามจากปากพี่เอ็ด ทำให้ผมแทบสำลักเหล้าที่กำลังจะใหลลงคอ
" ก็รู้จักกันอยู่นะครับพี่ เค้าเคยเป็นแฟนกับเพื่อนผมนะ "
" แล้วทำใม เล็กต้องหลบเค้าด้วยล่ะ "
พี่เอ็ดถามผมพร้อมกับสายตาที่เหมือนกำลังจับผิดผมอยู่
ก็นั้นนะซินะ ทำใมผมต้องหลบหน้ามันด้วย
" ก็ผมตกใจนิพี่ พี่บอกผมว่าถ้าเราลืมตาเจอใคร คนนั้นจะเป็นเนื้อคู่เรา ผมลืมตามาเห็นมันผมก็ตกใจดิ "
" อืมๆ นะขำๆเล็ก พี่ไปตรงโน้นก่อนนะ คืนนี้สงสัยจะได้เจอเนื้อคู่แล้วล่ะ "
ยังไม่ทันที่พี่เอ้ดแกจะพุดจบ ร่างของแกก็หายไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ผมยืนอยู่ที่โต๊ะคนเดียว
" ไง เล็กสบายดีไหม "
ผมหันกลับไปมองตามเสียงเรียกของคนที่ถามผม พอเห็นหน้ามันเท่านั้น หลบมานี่แล้วยังเจออีกเหรอว่ะ ผมต้องพยายามฝืนยิ้มให้มันอย่างยากลำบาก มันกระดากใจเรื่องที่ พี่เอ็ดบอกผมอยู่
" เราสบายดีแล้วนายล่ะ "
ผมถามมันไป สายตาก็มองไปยังร่างของมันที่มีผู้หญิงคนนั้น คนที่ผมเห็นตอนนั้นยืนคล้องแขนแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของมันอยู่ข้างๆด้วย
" เราก็เรื่อยๆ แล้วเล็กมาเที่ยวเหรอ "
" เปล่า เรามาทำงานกับอาของหมวยนะ "
" อ้าวแล้วทำใมไม่ติดต่อเราเลยล่ะ โทรไปเบอร์ก็ยกเลิกอีก "
" เราเปลี่ยนเบอร์นะ เอ้อเดี๋ยวเราขอตัวไปดูเพื่อนทางโน้นก่อนนะ "
ผมหาเรื่องชิ่งจากการสนทนากับมัน เพราะผมรู้สึกว่ามีรัศมีการฆ่ารุนแรงส่งออกมาจากผู้หญิงข้างตัวมันส่งมาถึงผม ที่เที่ยวมีเป็นสิบดันไม่ไป ผมหันหลังเตรียมตัวก้าวเท้าเดินไปหาพี่เอ้ด แต่ต้องหยุดเดินหันกลับมาหามันอีกครั้ง
" ใจคอจะไม่ให้เบอร์เราเลยเหรอ เล็ก "
" โทษที อ่ะนี้เบอร์เรานะ "
ผมบอกหมายเลขไป มันหยิบมือถือมาเมมเบอร์ทันที่
" แล้วเราจะโทรไปเล่นด้วยนะ "
" ไว้คุยกันใหม่นะ "
บอกมันแล้วผมพุ่งตรงไปยังพี่เอ็ด ที่กำลังคลอเคลียอยู่กับชายหนุ่มอยู่ ผมไม่รู้จะทำไงเลย อยู่อยู่กับเค้าทั้งคู่ตรงนั้น
จนมันเดินไปจากโต๊ะผมแล้วผมถึงได้เดินกลับมาที่โต๊ะ
ผมยืนดื่มไปเรื่อยจนใกล้เวลาผิดเธคผมจ่ายเงินแล้วเดินออกมาคนเดียว เพราะพี่เอ็ดแกจะไปเที่ยวต่อกับผู้ชายคนที่แกคลอเคลียด้วย
ผมเดินมาจะขึ้นรถกลับ เจอมันยืนอยู่ด้านหน้าทางเข้าเธค
พอมันเห็นผมมันเดินมาหาผมอย่างเร็ว
" เล็ก เราไปส่งไหม "
" ไม่เป็นไร เรากลับเองได้ "
" เป็นอะไรห๊ะเล็ก เหมือนนายจะหลบหน้าเราเลยนะ ตอนที่งานก็ที่หนึ่ง เห็นหน้าเราก็เดินหนี เราจะไปส่งก็ไม่ให้ไปอีก มีอะไรกับเราหรือเปล่า "
" เราไม่ได้หลบนะ แค่เรารีบเท่านั้นเอง นายคิดมากไปมั้ง
อีกอย่างเราไม่อยากรบกวนนายด้วยเรื่องไปส่งนะ "
" รบกวนอะไร เพื่อนกันแค่นี้เอง ไปๆขึ้นรถเราจะไปส่ง "
ผมเลยจำต้องเดินตามมันไปขึ้นรถที่จอดอยู่ แต่แปลกที่ไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ในรถเลย
" แฟนนายไปใหนแล้วล่ะ " ผมถามมันเมื่อผมนั่งรถเรียบร้อยแล้ว
" กลับไปกับเพื่อนเค้าแล้วล่ะ ยังไม่ใช่แฟนหรอก เพิ่งลองคบๆกันดูเอง "
เราทั้งคู่เปลี่ยนเรื่องคุยกัน ทั้งเรื่องที่ผมมาทำงานและใช้ชีวิตยังไงตอนอยู่ที่นี่ ผมเล่าให้มันฟังทุกเรื่องยกเว้นเรื่องว่าเพราะอะไรผมถึงมาอยู่ที่นี่ ส่วนมันยังเหมือนเดิมทำงานแล้วก็เที่ยวเก่งขึ้น แต่สิ่งหนึ่งที่มันไม่เปลี่ยนไปเลย คือยังคงใช้เซ็กส์แลกความรักต่อไป
-
ผมกำลังจัดเก็บของบนโต๊ะทำงาน อีกหนึ่งวันที่แสนน่าเบื่อก็ผ่านไปอีกวันจนได้ วันนี้วันทำโอทีสงสัยคงได้ไปเดินตลาดนัดคนเดียวแน่เลยตัวผม เก็บของและลาเพื่อนที่ทำงาน ผมเดินกลับมาที่พัก เหมือนเดิมครับ ต้องผ่านร้านบาร์เบียร์และอะโกโก้
" เลิกงานแล้วเหรอครับ พี่เล็ก "
" เดินคนเดียวไม่เหงาเหรอครับ "
" ให้ผมไปส่งไหมครับ "
นี้เป็นเรื่องปกติสำหรับผมไปแล้วครับ กับการโดนไอ้เด็กพวกนี้แซว ช่วยไม่ได้นิครับ อาของหมวยมาเปิดโรงแรมในซอยที่คนส่วนใหญ่มาเที่ยวจะเป็นเกย์ซะ ถึงเด็กพวกนี้จะห้าวบ้างแต่มันก็มียังรู้จักมารยาทอยู่ จนมาถึงห้องผมอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะไปตลาดนัด
กำลังคิดว่าจะไปร้านพี่เอ็ดดีไหมวันนี้ ไปปล่อยจนชาวต่างชาติที่มาเที่ยวยังคิดว่าผมเป็นพนักของร้านเลย คิดไปคิดมา ไปตลาดนัดแล้วไปดูหนังสักเรื่องแล้วมานอนดีกว่า
ผมเดินดูของไปในมือก็มีลูกชิ้นปิ้งด้วย เดินไปกินไปมีความสุขจะตายนะครับ เดินมากชักเหนื่อยคอเริ่มแห้ง ผมมุ่งตรงไปที่ร้านอาหารภายใต้ตึกอย่างรวดเร็ว นั่งลงปับผมสั่งเบียร์ปั่นมาหนึ่งขวดก่อนเลย
นั่งดื่มไปดูบอลไปด้วย ดื่มขวดที่สองผมก็เหมือนได้เสียงคุ้นๆหูดังเชียร์บอลอยู่ข้างหลังผม ผมหันไปดูหน้าเจ้าของเสียงเชียร์ ในใจก็หวังว่าคงไม่ใช่คนที่ผมคิดไว้นะ
" อ้าว เล็กมาร้านนี้เหมือนกันเหรอ "
แป่วทำใมกูซื้อหวยถึงไม่ถูกอย่างนี้บ้างว่ะ
" ก็นานๆมาทีนะ "
" มิน่าไม่ค่อยเห็น เรามาเกือบทุกวันเลยนะ "
แล้วมึงจะมาบอกกูทำใม อย่างกับกูอยากรู้ตายเลยนะไอ้หน้าหม้อ ผมแกล้งยกมือดูเวลาแล้วจ่ายเงินเดินออกจากร้านไป
" เราไปก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า "
ผมไม่รอฟังมันพูดอะไร ผมเดินออกมาอย่างรวดเร็วเลยครับ ผมต้องหงุดหงิดกับแค่มันนั่งจู๋จี๋กับแฟนมันทำใมนะ
กะว่าจะไปดูหนังสักหน่อย หมดอารมณ์เลยผมเปลี่ยนแผนจากการไปดูหนัง ผมมุ่งตรงไปร้านพี่เอ็ดแทน
" หวัดดีครับพี่เอ็ด เบียร์ขวดครับ "
สั่งแล้วผมก็นั่งลงที่เก้าอี้หน้าเคาร์เตอร์ ได้เบียร์มาผมยกขึ้นจิบก่อนจะมองไปรอบๆร้าน เจอคนหน้าใหม่ๆอีกหลายคน ยังเป็นเด็กๆอยู่เลย
" พี่เอ็ดผมเจอมันอีกแล้วนะ "
พี่เอ็ดฟังผมพูดแล้วยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่เลย
" มันไม่ตลกเลยนะพี่ "
" เล็กคิดมากนะ มันคงบังเอิญมั้ง พัทยาก็ไม่ใช่จะใหญ่โตอะไร "
" ไม่รู้ซิพี่เอ็ด ตั้งแต่วันนั้นนะ ผมว่าผมคิดมากนะเรื่องที่พี่บอกผมอ่ะ "
ผมกำลังจะพูดต่อ ก็มีลูกค้าเข้ามานั่งร้านพอดี ผมลุกจากหน้าเคาร์เตอร์เดินไปนั่งโต๊ะอื่น ผมดื่มเบียร์ไปเรื่อยๆ เด็กในร้านก็น้อยลงไปเรื่อยๆ ผมอยู่จนร้านใกล้ปิด ผมเลยเดินกลับที่พัก เดินมาถึงผมเจอร่างของใครบางคนนั่งอยู่
ผมเดินเข้าไปใกล้ เมื่อคนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นผมทั้งดีใจและแปลกใจปนกัน ผมยังไม่ทันเอ่ยปากถามไถ่อะไร ร่างของคนที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นเดินเข้ามากอดผมแน่น
-
ได้อ่านต่อแล้ว . . .
ขอบคุณมากครับ o15 o14
-
เค้าเป็นใครหนอ เค้ามาจากไหน o8
ยังไม่รู้เลยว่าใคร :confuse:
รออ่านต่อจ้า :teach:
-
หงะ ยังม่ายรู้อยู่ดีว่าเป็นใคร
ย้อนความจำมาหลายตลบแล้วก็เริ่ม งงงงงงง o2
ต้องติดตามกันต่อไป
อย่าปล่อยให้ค้างคาเรามาต่อกันเลยดีกว่า :o8:
ปล. พี่แน๋ว พูดกำกวมนะ อิอิ :kikkik:
ปล2. อีกที ขอบคุนพี่แน๋วที่เอาเรื่องมาต่อให้กั้บ
-
ตกลงก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใครอยู่ดี :serius2:
-
ตกใจหมด นึกว่าเรื่องใหม่
ไหงหน้ามันหพรวดพราดขนาดนั้น
มาต่อไวไวนะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
ลป.
เชียร์หมูเหมือนเดิมคร้าบบบบบบบบบบบ
:110011: :เชิป2:
-
แล้วเค้าคนนั้น คือใคร กานหนอ - -* ยังนึกม่ายออก
-
ชีวิตพี่น่าเห็นใจครับแต่ไงเป็นกำลังใจให้นะเชื่อว่ามันต้องมีสักวันที่ดีน๊าเนอะๆ o13
-
แน๋วจ๋ารีบๆ มาต่อนะจ๊ะ จุ๊บๆ
:give2:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
อ๊า.............. มาต่อเรวๆน๊า......
ม่ายยอมๆๆๆ o9 o9 o9
รีบมาๆ นะคับ
:dont2:
-
ปล. พี่แน๋ว พูดกำกวมนะ อิอิ :kikkik:
พี่พูดกำกวมเย๋ออ ตรงไหนอ่า เค้าออกจาพูดจาจริงใจ ใสซื่อซะขนาดนี้ คิคิ :haun5:
ยังเดากันไม่ออกอีกหรือเนี่ยว่าเปงครายยย งั๊นคงต้องติดตามกันไปเรื่อยๆนะจ๊ะ :give2:
****************************************************
" เฮ้ยมาได้ไงว่ะมึง "
ผมถามมันเมื่อผมดันร่างของมันออกจากตัวผมได้แล้ว
" มาถึงเมื่อกี้ว่ะ แล้วกูไม่ได้มาคนเดียวด้วยมึง "
ผมหันหลังกลับเจอทั้งไอ้นุกับเมียมันแถมแฟนไอ้โชคด้วย ผมเดินไปกอดไอ้นุทันที
" มาทำใมไม่บอกกันมั้งว่ะพวกมึง "
" ก็มึงเสือกไม่ยอมกลับไปงานเลี้ยงรุ่นนิหว้า พวกกูก็ต้องมาหามึงที่นี่ซิว่ะ "
จากนั้นผมและพวไอ้นุ ไอ้โชคและเมียมันขับรถไปร้านอาหารแถวหาดจอมเทียนกัน
เราพูดคุยกันเหมือนไม่เจอกันเป็นชาติ
" เล็กกูถามจริงๆนะมึง อย่าโกหก "
ไอ้โชคถามผมขึ้นมา แล้วจ้องหน้ารอคำตอบ
" มึงมีแฟนหรือยังว่ะ เล็ก "
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า คนอย่างกูเหรอว่ะจะมี "
" มึงก็อย่าเลือกมากซิว่ะ เจอใครแม่งมึงคว้าเอามาเลย "
" ขอบใจว่ะไอ้นุ กูเลือกซะที่ใหนว่ะ วันๆกูเจอแต่คนทำงานกลางคืนนะมึง "
" นั้นซิยิ่งดีเลยว่ะเล็ก ลีลาคงเด็ดว่ะ มึงเห็นด้วยกับกูไหมว่ะ นุ "
อ้าวๆเพื่อนกู ไม่เจอกันเท่าไหร่ แม่งเห็นกูเป็นอะไรไปแล้วว่ะนี่
" โห้ยพวกมึง มาพูดกันแบบนี้กูเสียหายนะโว๊ย "
" โอโอ๋ รักดอกจึงหยอกเล่นนะ เล็ก ไรว่ะหัวยังไม่ล้านเลยนะมึง "
เราคุยกันไปเรื่อยๆทั้งเรื่องที่โน้น เรื่องที่ผมอยู่ที่เป็นยังไงบ้าง แต่ไม่มีใครพูดถึงเรื่องของไอ้หมง
อาจเป็นเพราะอยากให้ผมลืมความเจ็บปวดครั้งนั้นให้ได้
" แล้วพวกมึงจะอยู่กันกี่วันว่ะ พรุ่งนี้กูจะได้ลางานไว้ "
" ไม่ต้องเลยว่ะเล็ก พรุ่งนี้พวกกูก็กลับกันแล้ว "
ผมมองหน้าไอ้นุกับไอ้โชคสลับกันไปมา พวกมันก็พยักหน้าให้ผม
" พวกกูเห็นมึงสบายดี พวกกูก็เบาใจขึ้นเยอะแล้วมึง " ไอ้นุบอกผมแล้วหันไปเอาใจเมียมันต่อครับ
" พวกมึงไม่ต้องห่วงกูนะ ขอบใจพวกมึงมากว่ะ "
ในชีวิตคนเราอาจจะมีคนเข้ามาในชีวิตให้เรารู้จักมากมาย แต่จะมีสักกี่คนที่ทำให้เรารู้สึกได้ว่าคนเหล่านั้น
นี้คือเพื่อนรักเพื่อนตาย อย่างน้อยผมยังมีทั้งสองคนนี่เป็นเพื่อนรักเพื่อนตาย
หลังจากพวกไอ้โชคกลับไปแล้ว ผมก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเข้ามาในชีวิตของผมคือมันครับ
มันเริ่มโทรหาผมบ่อยขึ้น แล้วบางวันยังมาหาผมถึงที่ทำงานด้วย ชอบชวนไปนั้นไปนี้ ผมก็พยายามหาข้ออ้างต่างๆนานาปฎิเสธมันตลอด ไม่ใช่กลัวที่จะไปกับมันครับแต่กลัวแฟนมันเข้าใจผิด แต่ยิ่งผมหลบมันเท่าผมกับยิ่งเจอมันบ่อยขึ้นอีก
วันนี้เป็นวันหยุดผมเลยไปนั่งเล่นที่หาด กำลังพักสายตาอยู่ก็ได้สิ่งเสียงมันดังอยู่ข้างๆตัวผมครับ
" มาไม่ชวนกันเลยนะ เล็ก "
" เราไม่รู้ว่านานก็หยุดเหมือนกันนิ เลยไม่ได้ชวน "
มันเดินมานั่งเก้าอี้ตัวติดกับผม แล้วชวนคุยกัน คุยนี้ไปเรื่อยๆ ผมก็ต้องคุยตอบมันบ้าง เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่มีมารยาท
" แฟนนายไปใหนซะล่ะ ถึงได้มาคนเดียวแบบนี้ "
ผมไม่รู้จะคุยอะไรกับมันเลยถามหาแฟนมัน เพราะเห็นมันมาคนดียว
" ไปกับเพื่อนเค้านะ แล้วนายล่ะเล็ก ทำใมมาคนเดียว "
ช่างเป็นคำถามที่เกือบทำเอาผมสลบได้เลยครับ แล้วที่รู้จักกันมานี้มึงไม่สังเกตุเลยเหรอว่ากูมักไปใหนต่อใหนคนเดียว
" เรายังไม่มีแฟน "
ผมตอบมันไป สาบานได้ว่าผมเห็นสีหน้าแสดงความดีใจออกมาให้ผมเห็น แม้ว่าจะแค่แป๊บเดียวเท่านั้น
กูไม่มีแฟนนี้มึงดีใจจนออกนอกหน้าขานดนี้เลยเหรอว่ะ คงคิดสมน้ำหน้าผมอยู่ในใจอยู่ล่ะซิ ไอ้หน้าหมอ
" เอ้อเล็กนานจำเรื่องที่เราบอกได้ไหม " นั้นอยู่ๆก็เปลี่ยนเรื่องคุย กับอารมณ์ท่านไม่ทันจริงๆ ผมทำท่าคิดก่อนที่จริงไม่ต้องทำท่าทางก็ได้ ผมลืมจริงๆครับ
" เราว่าเราเจอคนที่เราตามหาแล้วล่ะ " อ้อเรื่องนี่นี่เอง
" ดีใจด้วยนะ ในที่สุดนายก็ได้เจอสักที่ "
" แต่ไม่รู้ว่าเค้าจะคิดเหมือนกับเราไหมนะเล็ก "
มันบอกแล้วหน้ามันสลดลงไปเลยครับ เห็นหน้ามันผมอดสงสารมันไม่ได้เหมือนกัน
" นายคิดมากไปมั้ง เราว่าแฟนนายก็ดูรักนายดีนิ "
หน้ามันยิ่งเศร้าเข้าไปอีกแล้วครับ กูพูดอะไรผิดว่ะ อยู่ๆมันลุกขึ้นแล้วลาผมเดินกลับไปเลย
ผมมองตามร่างมันไปจนลับตา ไอ้นี่ยิ่งรู้จักมันนานขึ้น ยิ่งแปลกคน
-
ผมกับมันก็ยังคงเจอกันตลอด แต่ทุกครั้งมันจะเป็นฝ่ายเดินมาทักทายผมก่อนเสมอ ยิ่งนานไปผมยิ่งรู้สึกดีกับมันมากขึ้น จนตัวผมเองก็ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองเลย
ผมรู้สึกดีที่มีมันอยู่ใกล้ๆ แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่ามันจะรู้สึกเหมือนผมหรือเปล่าหรือว่าผมคิดไปเองฝ่ายเดียว
แล้วทำใมผมถึงเริ่มคิดกับมันแบบนี้ หรือเพราะว่าความเหงานะ
ผมหยิบมือถือขึ้นมา เบอร์ที่โชว์อยู่เป็นของมันครับ
" ไงมีอะไรเหรอนาย " ผมถามมันเมื่อกดปุ่มรับแล้ว
" โทรมาถามว่ากินข้าวหรือยัง "
นี้เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ผมรู้สึกดี มันจะโทรมาหาผมตอนเย็นเกือบทุกวัน คำถามก็เดิมๆครับกินข้าวยัง น้ำเสียงที่ผมได้ยินจากมันจะเจือปนด้วยความห่วงใยเสมอ
" ยังทำใมเหรอ "
" เหรอๆ งั้นเดี๋ยวนายรอเรานะ เล็ก เราจะไปรับแล้วไปกินข้าวกัน "
มันตัดสายไปเลย ผมมองมือถือแล้วนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว ผมเดินลงมารอมันอยู่ใต้ตึกที่ผมพัก
รอมันไม่นานมันขับรถมาถึงผมเดินขึ้นนั่งบนรถแล้วมันก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารทันที ตลอดเวลาที่มันขับรถอยู่ มันอมยิ้มตลอดเลยครับ
" นายมีอะไรเหรอ นั่งอมยิ้มอยู่ได้คนเดียว "
" เปล่าเราแค่มีความสุขก็แค่นั้นเอง "
ปากมันบอกผมแต่หน้ามันยังมองถนนอยู่ครับ
" เล็ก เรามีเรื่องจะบอกนายด้วยนะ เราว่าคนนั้นๆเค้าคิดกับเราเหมือนกับที่เราคิดกับเค้านะ "
มันบอกผมแล้วจอดรถที่ข้างทาง ผมใจเต้นแรงเมื่อมันเอื้อมมือมากุมมือของผมไว้ แล้วจ้องมองหน้าผม มือมันชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งๆที่ภายในรถเปิดแอร์จะเย็น
" เราไม่รู้ว่ามันเกิดความรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เราอาจจะเคยรักผู้หญิงมาเยอะ แต่นายเป็นผู้ชายตนแรก ที่ทำให้เรามีความสุขมากเวลอยู่กลับนาย มากกว่าคนคนอื่นที่เราเคยคบมาซะอีก นายจะคบเราได้ไหมเล็ก"
ผมดึงมือผมออกจากการกุมของมัน
" นายคิดให้ดีๆนะ นายเป็นผู้ชายจะรักกับเราที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ใครจะมายอมรับได้ "
" เราไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนะ เล็ก เราเคยบอกแล้วใช่ไหม ถัาคนๆนั้นเป็นคนที่เราคิดว่าใช่ เราไม่แคร์ว่าเค้าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย "
" เราว่ามันเร็วเกินไปมั้ง นายคิดให้ดีๆนะ "
" เราคิดมาดีแล้ว เราถึงได้บอกนายนี่ไง "
" งั้นขอเวลาเราหน่อยแล้วกันนะ ให้ทั้งตัวนายและเรามั่นใจกันให้มากกว่านี้อีกหน่อย เราอาจจะรู้สึกดีกับนายนะ แต่เรายังไม่มั่นใจว่ามันคืออะไร "
" ได้เราจะทำให้นายได้เห็นว่าเราจะทำให้นายมีความสุขให้ได้ "
ปล.คงมีคนพอรู้แล้วนะครับ ว่าเค้าคือใคร อยากบอกว่าหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น
ผมเพิ่งรู้ว่าผมกับมันต้องสู้กับอะไรอีกหลายๆอย่าง มาดูกันนะครับว่าผมกับมันฝ่าฟันอุปสรรคด้วยกันมาแบบใหน
-
o11 o11 o11
ควักหัวใจออกมา เอาออกมาพิสูจน์
เพราะแค่เพียงคำพูดไม่พอ อิอิ
o14 o14 o14
-
ตอนนี้บอกใบ้มาเยอะเลยย
ตอนแรกก็คิดว่าน่าจะเป็นคนนี้ แต่ช่วงแรกๆ เหมือนไม่ใช่
หงะ ยังไงก็เอาใจช่วยให้รักครั้งนี้ของเล็กสมหวังสักที
เล็กจะได้มีความสุขมั่งอะ o3
-
.........จะใช่คนนั้นหรือเปล่าหนอ...... o14 o15
.........ขอหั้ยผ่านพ้นอุปสรรคไปหั้ยได้นะ......... o13 o13
-
ใครน้า ไม่รู้เล้ยซักนิ๊ด :laugh: :laugh:
-
จาเดาถูกมั้ยน้า ถ้าถูกจาไปซื้อหวยงวดหน้าเรย :laugh3: :laugh3:
-
ถึงขั้นต้องควักหัวใจออกมาพิสูจน์กันเลยเหรออจ๊ะMiracle_X :sad3:
ก็ขอให้เป็นแบบนั้แหล่ะจ้าeye_can_tell o13
จะใช่ไม่ใช่ยังไงต้องติดตามตอนต่อไปจ้าน้องถุง :teach:
แอ่ะ ทิพย์ เค้ารู้นะว่าตะเองรู้แย้วอ่ะ :o9:
งั๊น 1 ก็ถามอาวจากทิพย์ก็แล้วกันนะจ๊ะ จาได้ถูกหวยงวดหน้าด้วยกันรุย :laugh3:
*****************************************************
หลังจากการพุดคุยกันครั้งนั้น เหมือนผมกับมันตกลงจะลองคบกันกลายๆ แต่เป็นเรื่องที่เราสองคนเท่านั้นที่รู้
ผมยังไม่มั่นใจกับความสัมพันครั้งนี้เท่าไร คงเป็นเพราะผมยังกลัวกับการที่จะเจ็บปวดอยู่ก็ได้
" เล็ก เราว่านายมาอยู่กับเราดีกว่านะ "
ผมแทบสำลักอาหารที่ทานอยู่ เมื่อหมูเอ่ยปากชวนผมขึ้นมาในค่ำวันหนึ่งที่มันพาผมมาทาน
" อะไรนะ หมู "
" เราบอกว่าอยากให้เล็กย้ายไปอยู่กับเรา คนเป็นแฟนกันก็ต้องอยู่ด้วยกันดิ "
" เฮ้ยพูดผิดพูดใหม่ได้นะ เราไปเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไรกัน หมู "
ผมบอกมันแล้วตักอาหารเข้าปาก แอบลอบมองหน้ามันไปด้วย หน้ามันเอ๋อไปเลยครับ
" เล็ก นายยังไม่มั่นใจในตัวเราอีกเหรอ "
ไอ้หมูถามผมด้วยเสียงระห้อย ผมมองหน้ามันแล้วยื่นมือไปวางไว้บนมือของมัน
" หมู เราเพิ่งคบกันได้ไม่นานนะ อีกอย่างเรายังไม่รู้จักกันดีพอเลย เราทั้งคู่ลองศึกษานิสัยใจคอของกันและกันไปเรื่อยๆก่อนดีกว่าไหม "
" แต่ว่าเราเชื่อความรู้สึกตัวเองนะ เล็ก "
" เราขอโทษนะ หมู แต่ว่าเรายังไม่มั่นใจในตัวเราเองเลย จริงอยู่เราอาจจะรู้สึกดีๆกับนายนะ ที่นายรู้สึกกับเราเพราะนายไม่มีใครหรือที่เรารู้สึกกับนายเพราะเราเหงาหรือเปล่าเราก็ยังไม่รู้เลย "
ผมได้ยินเสียงถอนหายใจของหมู ก่อนหมูจะชักมือออกจากมือผม แล้วยื่นไปหยิบเบียร์ขึ้นมาดื่ม เกิดความเงีบยขึ้นมาระหว่างผมกับหมู อาหารที่อยู่บนโต๊ะของเราสองคน เหมือนจะหมดความอร่อยไปเลย
" กลับกันเถอะ เล็ก น้องครับเก็บเงินด้วย "
อยู่ๆหมูชวนผมกลับเลย ทั้งๆที่มันยังไม่ทันกินอะไรสักอย่าง ผมกับมันจ่ายเงินแล้วก็ขึ้นนั่งรถของหมู
หมูขับรถหน้านิ่งไม่พูดอะไรเลย จนมาถึงที่พักผม ผมเดินลงจากลง หมูก็ขับออกไปไม่แม้จะเอ่ยลาผม
ขนาดแค่เริ่มต้นยังเริ่มมีปัญหาแล้วต่อไปจะเป็นงัยนะ ไม่อยากคิดเลยผม
ผมนั่งมองมือถือตัวเองภายในห้องพัก สามวันแล้วที่หมูไม่โทรมาหาผมเลย ผมโทรไปหาก็ปิดเครื่อง ผมเริ่มไม่สบายใจแล้วซิ เหมือนมีอะไรมาสะกิดใจผม
ผมตัดสินใจไปหาหมูที่คอนโด ผมยืนรอหมูที่หน้าห้องอยู่นานกว่าหมูจะเปิดประตูให้ผม สถาพของหมูเหมือนคนเมามาก ผมเดินตามหมูเข้ามาในห้อง เห็นกองขวดเบียร์เต็มไปหมด
" หมูทำใมนายดื่มเยอะขนาดนี้ล่ะ "
" นายจะมาสนใจเราทำใมล่ะ เล็ก "
" หมูอย่าพูดแบบนี้ซิ เราไม่สบายใจนะ มีอไรพูดกันดีๆซิ "
" เราบอกนายไปแล้วนิ เล็ก ทำใมเหรอการที่เราอยากอยู่ใกล้นาย อยากดูแลนายมันผิดมากนักหรือไง "
" หมู เราบอกแล้วนะ ว่าให้เราสองคนพร้อมมากกว่านี้ก่อน "
ผมพูดยังไม่จบ หมูมันก็ดึงผมเข้าไปกอด
" เราไม่อยากรอแล้ว เรามั่นใจแล้วล่ะเล็ก เรารักนาย "
ผมได้แต่นั่งนิ่งให้หมูกอดอยู่อย่างนั้น ผมจะตอบมันว่ายังไงดีนะ ผมนั่งให้หมูกอดจนไอ้หมูมันหลับไปด้วยความเมา ผมพยุงร่างมันมาที่เตียงนอน ก่อนจะหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้หมู ผมมองหน้าของหมูที่หลับใหลอยู่ แล้วผมก็ตัดสินใจในวินาทีนั้น ไม่จะเป็นไงก็ให้เป็นเรื่องของอนาคตแล้วกัน
-
ผมมองร่างของหมูที่นอนอยู่บนที่นอน ก่อนจะเดินออกมาจัดการเก็บห้องทำความสะอาดให้มัน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมมานั่งคิด ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่จะตอบตกลงย้ายมาอยู่กับไอ้หมู ผมยอมรับว่ากลัว กลัวว่าผมกับหมูอาจจะไปด้วยกันไม่ได้ กลัวหมูจะเป็นเหมือนไอ้หมง ความเจ็บปวดกับเรื่องของไอ้หมงยังคงเกาะกินหัวใจผมอยู่
ผมหลับไปพร้อมกับความคิดที่สับสนในหัว ตื่นมาอีกครั้งก็ตอนที่หมูมาปลุกผมครับ
" กาแฟครับ เล็ก "
" ขอบใจนะ หมู "
ผมรับกาแฟจากมือของหมู ก่อนจะลุกไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
" เล็กตกลงนายตัดสินใจได้หรือยัง "
หมูถามผมในระหว่างที่เราสองคนนั่งดื่มกาแฟด้วยกัน
" หมูนายมั่นใจแน่แล้วนะ "
" เล็กเราขอบอกเลยนะ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เรารู้สึกมั่นใจที่สุด "
เสียงหน้าของหมูหลังจากบอกผมแล้ว เป็นสีหน้าที่มีความมุ่งมั่น เป็นสีหน้าที่เหมือนกับ เพลิงตอนที่เคยบอกรักผม วินาทีนั้นผมได้ตัดสินใจแล้วครับ
" ก็ได้เรามาลองดูกันสักตั้ง "
" งั้นเย็นนี้เราจะไปช่วยเล็กเก็บของนะ "
ผมรีบดื่มกาแฟจนหมดเพราะใกล้เวลาเข้างานแล้ว หมูขับรถมาส่งผม ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน
ผมไม่รู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้มันจะเป็นอย่างไร แต่ผมก็จะขอยอมรับมันหากแม้นว่ามันจะจบลงที่ผมต้องเสียใจ
วันนี้ผมก็ทำงานตามปกติ จนเลิกงานผมถึงกลับที่พัก ไอ้หมูมันมารอผมอยู่แล้วครับ กลัวกูหนีหรือไงนะมึง
มันเดินตามผมมาช่วยกันเก็บของในห้องแล้วขับรถไปคอนโดของหมู
" มานอนได้แล้วเล็ก "
ผมสะดุ้งเมื่อหมูมันเรียกผมเข้านอน ผมเดินตามมันไปยังห้องนอน พอเข้ามาได้ผมกระโจนขึ้นบนเตียงเอาผ้ามาห่มมาคลุมตัวก่อนหลับตาไปเลยครับ
" เราสัญญานะ เราจะดูแลนายให้มีความสุขที่สุด "
หมูมันกระซิบข้างๆหูผมก่อนจะหอมแก้มผม แล้วกอดผมไว้มันหลับไปทั้งที่ยังกอดผมอยู่ ผมลืมตามองมันที่หลับไปแล้วได้แต่ยิ้มให้กับตัวเอง แล้วหลับตาลงอีกครั้ง ผมหลับไปด้วยความอบอุ่นใจจากอ้อมกอดของหมู
ผมย้ายมาอยู่กับหมูได้เกือบเดือนแล้ว ทุกๆเช้าหมูจะตื่นก่อนผม มาเตรียมกาแฟไว้ให้ผมเสมอ ไม่มีวันในที่ผมตื่นมาแล้วจะไม่มีกาแฟวางไว้ที่โต๊ะ ทุกอย่างยังเหมือนเดิมผมทำงานของผม หมูก็ทำงานของหมู ไปทำงานหมูก็ไปส่ง เลิกงานหมูมันก็จะมารอรับผม ผมยอมรับว่าการได้อยู่กับหมูผมมีความสุขมาก มากจนผมกลัวว่าความสุขนี้จะอยู่กับผมได้ไม่นาน
และแล้วสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้น เมื่อผมกับหมูไปดื่มเบียร์กันที่ร้านใต้คอนโด หลังจากที่ผมกับหมูเลือกซื้อต้นไม้เสร็จ
ผมกับหมูนั่งดื่มเบียร์ไปก็ดูบอลไปด้วย
" พี่หมูไม่เจอกันนานนะค่ะ "
ผมหันไปมองหน้าเจ้าของเสียง ก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้หมูแล้วส่งสยตาเป็นเชิงถามมันว่ารู้จักกันเหรอ ยังไม่ทันที่หมูมันจะตอบผม ผู้หญิงเจ้าของเสียงนั้นก็นั่งลงข้างๆตัวไอ้หมู
" มากับเพื่อนเหรอค่ะ "
ปากถามไอ้หมูไปแต่ว่ามือของคุณเธอโอบกอดแขนของไอ้หมูไปด้วย ผมรอลุ้นว่าไอ้หมูมันจะตอบผู้หญิงที่นั่งข้างมันยังไง ผมมองดูสีหน้าของไอ้หมูที่กระอักกระอ่วนใจที่ผู้หญิงที่นั่งติดกับมันแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของมัน
" เปล่าพี่มากับคนรักครับ "
เธอปล่อยมือที่โอบกอดแขนไอ้หมูออก แล้วหันมาจ้องหน้าผมแล้วสลับกลับไปมองไอ้หมู ผู้หญิงคนนั้นลุกออกจากโต๊ะผมไปเลย
-
" หมู คนเมื่อกี้ใครอ่ะ ทำใมทำท่าทางเหมือนจะรู้จักนายดีขนาดนั้น "
ผมถามไอ้หมูหลังจากผู้หญิงคนนั้น ลุกจากโต๊ะผมไปแล้ว ไอ้หมูมันอ้ำอึ้งอยู่นานกว่าจะตอบผมได้
" ก็แค่คนเคยคบกันมาก่อนก็เท่านั้นนะ เล็ก "
หมูบอกผมแล้วหยิบเบียร์ขึ้นมาดื่ม มันหันหน้าไปจ้องมองบอลที่กำลังแข่งขันอยู่ในจอทีวี ผมก็ไม่ถามอะไรมันอีก คนเราถ้าคิดจะคบกันมันต้องเชื่อใจกันไว้ก่อน
" พี่หมู ไปเที่ยวกับพวกหนูต่อไหมค่ะ "
เธอกลับมาอีกครั้งแล้วครับ หลังจากบอลจบผมกับหมูจ่ายเงินแล้วกำลังจะกลับ เธอก็มาคล้องแขนหมูแล้วชวนด้วยเสียงอ่อนหวานซะ
" ชวนแฟนพี่ไปด้วยกันก็ได้นะค่ะ หนูไม่ถือ "
ผมตะหงิดขึ้นมากับคำพูดของเธอ
" หมูไปกับน้องเค้าเถอะเรากลับเองได้ "
" ได้ไงเล็กมาด้วยกันก็ต้องไปด้วยกันซิ "
" ใช่ๆค่ะพี่ไปด้วยกันหลายๆคนสนุกดีออก "
" ไปก็ไป"
ผมเลยจำต้องไปเที่ยวกับพวกเค้าต่อ แต่พอมาถึงเธคผมเพิ่งรู้ว่าผมคิดผิดที่มากับคนพวกนี้ ผมยืนดื่มคนเดียวพยายามไม่สนใจภาพตรงหน้า ภาพที่ผู้หญิงคนนั้นทั้งโอบกอด หมู บางที่ยังมีการดึงหมูไปจูบปากด้วย และทุกครั้งที่เธอทำ สายตาจะจ้องมมองมาทางผม แล้วยิ้มแบบเยาะเย้ย
" หมูเราจะไปห้องน้ำนะ "
ผมว่าผมต้องไปไกลๆภาพบาดตานี้ให้เร็วที่สุด ก่อนตัวเองจะระเบิดอารมณ์ออกมา ผมกระแทกแก้วลงบนโต๊ะก่อนที่เดินออกจากโต๊ะ ผมเดินไปเข้าห้องน้ำฉี่เสร็จเดินออกมา ไอ้หมูมันยืนดักรอผมอยู่หน้าห้องน้ำ ผมทำเป็นไม่เห็นมันแล้วเดินผ่านหน้ามันไป ไอ้หมูดึงแขนผมไว้แล้วลากกลับเข้าไปในห้องน้ำ
" เล็กนายเป็นอะไร "
" หมูนี้นายไม่รู้จริงๆหรือว่าแกล้งโง่กันแน่ "
" ถ้าเรื่องของเค้า เรากับเค้าจบกันแล้วนะเล็ก นายอย่าคิดมากซิ "
" เหรอหมูนายบอกไม่ให้เราคิดมาก แล้วที่นายกับเค้าทำแบบนั้นกัน จะไม่ให้เราคิดได้ไงห๊ะ "
" น้องเค้าก็แค่หยอกล้อเล่นเอง "
" หมูไม่มีผู้หญิงที่ใหนหยอกล้อกันกับผู้ชายแบบนี้หรอกนะ หมู นายทำอะไรนายไม่คิดเหรอว่าเราจะคิดอย่างไง "
" เราขอโทษนะ เล็ก เราจะไม่ให้มันมีครั้งต่อไปอีก นายอย่าโกรธนะ "
" เราไม่ได้โกรธนะหมู แต่เราไม่ชอบไม่มีใครที่ใหนจะมานั่งยิ้มที่แฟนตัวเองไปจูบกับคนอื่น "
ผมเอามือมาปิดปากเมื่อหลุดคำว่าแฟนออกไปแล้ว ไอ้หมูมันยิ้มใหญ่เลยครับ
" ในที่สุดก็ยอมรับว่าเราเป็นแฟนกันแล้วนะ เล็ก "
" เลิกๆพูด กลับออกไปกันเถอะมานานแล้วเดี๋ยวคนของนายจะรอนานนะ "
ผมบอกมันแล้วรีบเดินออกออกจากห้องน้ำเลยครับ มันเขินนิไม่น่าหลุดปากเลยผม พอผมกับหมูมาถึงโต๊ะก็ได้รับสายตาไม่เป็นมิตรจากเธอทันทีครับ ผมทำเป็นไม่สนใจสายตาที่เธอมองผม ไอ้หมูมันก็เดินมายืนข้างผม
" หายกันไปนานเลยนะค่ะ ไปห้องน้ำหรือว่าไปทำอะไรกันค่ะ "
เธอว่าแล้วก็หัวเราะเป็นที่ขบขัน อารมณ์ผมพุ่งปรื้ดขึ้นมาเลย
" น้องครับ จะพูดอะไรขอให้เกียรติกันหน่อยนะครับ "
" ทำใมฉันพอใจจะพูด น่าตาก็ดีไม่น่าเป็นเกย์เลยนะ "
" อ้าวน้องครับทำใมพูดแบบนี้ล่ะ ถึงพี่เป็นเกย์พี่ก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้น้องเดือดร้อนนะครับ "
ผมพยายามพูดอย่างใจเย็นที่สุดแล้ว แต่ผมต้องหมดความอดกั้นเมื่อเธอสาดเหล้าในมือมาโดนหน้าผมเต็มๆ
" เฮ้ยมันเกินไปแล้วนะโว๊ย " เสียงไอ้หมูมันดังขึ้นมา คนในเธคหันมามองโต๊ะผมกันแล้ว
" เกินไปตรงใหนพี่หมู พวกหน้าด้านผิดเพศชอบแย่งของชาวบ้านมันยังน้อยไปเลย เอาทุกคนมาดูหน้าไอ้คนที่มันแย่งแฟนชาวบ้านเค้าหน่อยเร็ว "
ผมยืนอึ้งจากการกระทำของผู้หญิงตรงหน้า เกิดมาผมไม่เคยอับอายเท่านี้มาก่อนเลย ไอ้หมูยื่นมือมาจะช่วยผมเช็ดเหล้าบนใบหน้าผม แต่ผมปัดมือมันออก
" หมูไม่ต้องมายุ่งกับเรา นายไปหาคนของนายโน้นไป "
ผมผลักไอ้หมูออกแล้วเดินออกจากโต๊ะไป ถ้าผมยังอยู่ผมอาจจะได้ฆ่าคนแน่ๆงานนี้
-
ถ้าได้เจอชะนีแบบนี้ขอตั๊นหน้าซักทีเหอะ อย่าให้กรูได้เจอนะเมิง พ่อจะล่อไม่เลี้ยง
-
:sad5: น้องหมีน่ากลัวจังเยย พี่ชักจาเริ่มกลัวน้องหมีแล้วนะเนี่ย :sad4:
-
หงะ
ยังไม่ทันไปไหนเลยแต่ก็มีเรื่องซะแล้ววว
แต่ว่านะ
ยิ่งผ่านอุปสรรคมากเท่าไหร่
ความรักที่มีก็ยิ่งหอมหวาน และแนบแน่นมากเท่านั้น
หวังว่าทั้งเล็ก และคนที่คุณก็รู้ว่าใคร (หมู) อิอิ
คงจาผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดีนะ สู้ๆๆๆ
-
เป็นหมูจิงจิง :o9:
แต่หวยดันไม่ถูก o9
ไม่งั้นได้เลี้ยงเหล้าแน๋วแน่เลย :laugh:
-
..........ใช่หมูจิงๆด้วย.......... o13
..........แต่ไหงมีชะนี 1 ตัวมาสร้างความร้าวฉานเยี่ยงนี้ล่ะจ้ะ........
..........มันสาดหน้าด้วยเหล้า.........ก็เอาหมัดสาดใส่หน้าบ้างดิ........อย่าไปยอม..... o18 o18
-
ทำไมน้า แทบทุกเรื่องเลย ผู้หญิงต้องทำตัวแบบนี้ด้วย เสียภาพพจน์จริง ๆ o18
-
ชิส์ o12
เป็นเกย์แล้วมันหนักหัว...เหรอ
แสรดดดดดดด
ขอน้ำกรดด่วนครับ
:angry2:
-
:try2: จาสาดไรกันเหรอออ แต่ละคนน่ากลัวกันจัง
*************************************
" นายจะไปใหน เล็ก "
ผมหันกลับมาเมื่อหมูเดินตามมาดึงมือผมไว้
" ปล่อยมือเราหมู เราจะไปใหนก็เรื่องของเรา นายกลับไปจัดการเรื่องของนายกับเค้าให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า แล้วค่อยกลับมาคุยกับเรา นั้นงัยเค้าเดินมาแล้ว "
ไอ้หมูหันกลับไปมองตามที่ผมบอก ผู้หญิงคนนั้นเดินตามหมูออกมาแล้วเดินมาเกาะแขนหมู ทำใมการแสดงกิริยาของเธอมันช่างแตกต่างจากใบหน้าของเธอซะเหลือเกิน
" พี่หมู เค้าอยากไปใหนก็ปล่อยเค้าไปซิค่ะ "
" หุบปากไปเลย "
ไอ้หมูตวาดผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับสลัดแขนตัวเองทำให้ร่างของผู้หญิงคนนั้นเซไปจนเกือบล้ม เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นหมูโมโหมากขนาดนี้ ใบหน้าของหมูตอนนี้น่ากลัวมาก
" เพื่อมันพี่หมูกล้าตวาดหนูเลยเหรอ "
" ใช่แล้วพี่สามารถทำมากกว่านี้อีกด้วย ถ้าเธอยังไม่เลิกมาวุ่นวายกับพี่และคนที่พี่รักอีก "
" มันคงลีลาเด็ดมากซินะ พี่หมูถึงได้หลงมันขนาดนี้ "
ผมต้องเป็นฝ่ายดึงไอ้หมูไว้แทน มันพุ่งจะไปยังที่ๆผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่
" หมูอย่านะโว๊ย เค้าเป็นผูหญิงนะ กลับกันเถอะอย่ามีเรื่องเลย "
ผมลากแขนไอ้หมูให้ไปที่ลานจอดรถ ใจหนึ่งผมก็อยากสั่งสอนผู้หญิงคนนั้น แต่อีกใจหนึ่งผมก็อดสงสารเค้าไม่ได้เหมือนกัน ที่สำคัญเค้าเป็นเพศที่อ่อนแอด้วย ผมรีบพาไอ้หมูไปให้พ้นๆผู้หญิงคนนี้เป็นการดีที่สุด แต่เธอก็ไม่วายตะโกนด่าผมกับหมูตามหลัง
" ไปเลยไป จะไปลงนรกห่าเหวที่ใหนก็ไปเลยนะ แต่ระวังตัวด้วยล่ะ เค้าว่าพวกเกย์มันมั่วจะตาย "
ผมหันกลับไปดูผู้หญิงคนั้นที่ยืนโวยวายอยู่หน้าประตูทางเข้าได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเอือมละอา เธอไม่ได้สนใจเลยมั้งว่ามีคนมองดูอยู่ ผมรีบลากไอ้หมูไปที่รถเร็วขึ้นอีก
" เล็กเราขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้นายต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ "
ไอ้หมูเอ่ยปากขึ้นมาหลังจากที่ผมกับมันขับรถออกจาที่นั้นมาแล้ว
" เราไม่โทษนายนะหมู ถ้าจะโทษเราคงต้องโทษตัวเองมากกว่าที่เกิดมาเป็นแบบนี้ "
ผมตอบมันแล้วหันหน้าออกนอกประตูรถได้แต่นั่งถอนหายใจ ไอ้หมูมันยื่นมือมาวางไว้บนมือข้างหนึ่งของผม
แล้วบีบมือผมเบาๆ ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากเราทั้งคู่อีกจนมาถึงคอนโด
" เล็กยังไม่หลับอีกเหรอ "
หมูถามผมในขณะที่เราทั้งคู่นอนอยู่บนเตียง แล้วโอบกอดตัวผมด้วยวงแขนของหมูไว้ดั่งเช่นทุกคืน
" อืม เรานอนไม่หลับนะ "
" เล็กนายยังคิดถึงเรื่องเมื่อกี้อยู่ใช่ไหม เราสัญญานะว่าต่อไปนี้เราจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก "
" เราก็หวังว่ามันคงจะไม่มีเหตุการณ์แบบวันนี้อีกแล้วนะ หมู "
"งั้นนายก็หลับได้แล้วนะ เล็ก "
หมูหอมแก้มผม แล้วกระชับวงแขนที่กอดผมให้แน่นขึ้นอีก ผมค่อยๆหลับตาลงแต่ใจผมมันยังคงกังวลเรื่องผู้หญิงคนนั้นอยู่ มันเหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้ผมรู้สึกว่าเรื่องมันคงไม่จบแค่คืนนี้แน่
-
วันหยุดของผมกับหมูเรานั่งเล่นดูทีวีกันในห้อง โดยผมนั่งอยู่บนตักของหมูและมือหมูโอบกอดผมเอาไว้
" เล็ก วันนี้เราไปทะเลกันไหม "
" ไม่เอาหรอก ร้อนจะตาย "
" วันหยุดทั้งทีนะเล็ก จะอยู่แต่ในห้องเหรอ หรือว่าเล็กยังไม่หายโกรธผมเรื่องวันนั้นอยู่ "
ผมดันมือหมูออกจาการกอดผมอยู่ แล้วลุกขึ้นจากตักมัน ก่อนจะหันกลับมาเอื้อมมือไปจับหน้าของหมู
แล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของหมู
" เราเลิกคิดเรื่องนั้นไปแล้วล่ะ เอางี้ถ้าหมูเบื่อเราไปดูหนังกันนะ "
หมูพยักหน้ายิ้มดีใจผมเลยก้มไปจูบหน้าผากหมูทีหนึ่ง แล้วเดินเข้าห้องไปแต่งตัว หมูกับผมขับรถมาถึงบิ๊กซี ในระหว่างดูหนังไอ้หมูชอบเอียงหน้ามาหอมแก้มผมบ่อยๆ
ผมต้องปรามมันไอ้หมูถึงยอมหยุด แต่เปลี่ยนเป็นนั่งกุมมือผมแทน
ดูหนังจบผมกับหมูเดินดูของในห้างกันต่อ ถือโอกาสซื้อของไปทำกับข้าวทานกับไอ้หมูที่ห้องด้วยเลย
แต่กว่าจะได้กลับห้องกันเกือบค่ำครับไอ้หมูดันชวนนั่งดื่มเบียร์ต่ออีก
" เล็กมีอะไรหรือเปล่า เห็นทำคิ้วขมวดกันนานแล้วนะ "
หมูเอ่ยถามผมตอนที่เรากำลังอยู่ในลิฟกัน
" ไม่มีอะไรหรอกหมู แค่ตาขวามันกระตุกนะ ใจไม่ค่อยดีเลย "
" คงไม่มีอะไรมั้งเล็ก "
ผมได้แต่ส่งยิ้มให้กับหมู คงจะเป็นอย่างที่หมูบอก ผมคงกังวลใจมากไปเอง
ประตูลิฟเปิดออกแล้วผมกับหมูเดินออกมา แต่พอมองไปที่ประตูห้องของหมู
ผมอึ้งที่เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ ผมหันไปมองหน้าไอ้หมู มันก็มีอาการอึ้งเหมือนผมครับ
ผมกลับหลังจะกดปุ่มให้ลิฟเปิด ไม่อยากจะเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้เลยจริงๆ
หมูยื่นมือมาจับมือผมไว้ ผมมองหน้าหมูหมูได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆเป็นเชิงว่าไม่ต้องหลบ
ผมจำใจเดินพร้อมหมูมาที่หน้าห้อง ทำเป็นไม่เห็นเธอที่ยืนส่งยิ้มหวานให้ไอ้หมูอยู่
ผมเดินเข้าห้องอย่างเร็วเมื่อเปิดประตูได้แล้ว
" จะไม่เชิญเข้าห้องหน่อยเหรอค่ะ พี่หมู "
พูดจบเธอเดินเข้ามาในห้องเองเลย เดินผ่านผมไปเหมือนผมเป็นอากาศธาตุซะงั้น
ผู้หญิงคนนั้นเดินไปนั่งบนโซฟาเหมือนกับเป็นห้องของตนเองก็ไม่ปาน
" ห้องพี่หมูไม่เปลี่ยนไปเลยนะค่ะ ยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลย "
" ต้องการอะไร พูดมาตรงๆดีกว่า "
ไอ้หมูถามผู้หญิงคนนั้น ที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยเสียงแข็งกระด้าง
ผมเลี่ยงเดินไปห้องครัวแล้วจัดพวกของที่ซื้อมา
" พี่หมูทำใมพูดอย่างนั้นล่ะค่ะ ทีเมื่อก่อนไม่เห็นพูดกับหนูแบบนี้เลย "
" นั้นมันเมื่อก่อน เราจบกันไปแล้วนะอย่าลืมซิ "
มือผมจัดของไปหูก็คอยฟังสิ่งที่ทั้งสองสนทนากันไปด้วย
" แล้วถ้าหนูอยากให้เรากลับมาเหมือนเดิมล่ะค่ะ พี่หมู "
มือผมที่จัดของอยู่ชะงักผมหันกลับไปดู ใจผมเต้นโครมครามเลย เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้น ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปโอบกอดคอหมู เธอยื่นหน้าจะจูบกับหมูด้วย
หมูพยายามแกะมือของผู้หญิงคนนั้นออกจากตัว จนหลุดได้หมูผลักผู้หญิงคนนั้นจนล้มไปที่พื้นห้อง
" พี่หมู ไอ้เกย์นั้นมันมีดีกว่าหนูตรงใหน "
ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด้วยความโมโห เมื่อยันตัวลุกขึ้นมาได้แล้ว
" เธอกำลังพูดถึงคนที่พี่รักอยู่นะ "
" รักเหรอ หนูว่าพี่หลงมันมากว่า เป็นไงลีลามันคงดีมากซินะ "
ผมก้าวเท้าออกมาจากในห้องครัวมายืนเผชิญหน้ากลับผู้หญิงคนนั้น เธอมองหน้าผมด้วยสายตาแข็งกร้าว
" โผล่หัวออกมาได้แล้วเหรอ "
ผมพยายามข่มใจอย่างแรง กับท่าทางและวาจาที่ช่างกร้าวร้าว
“ น้องพูดอะไรนะระวังปากด้วยนะ “
“ นึกว่าฉันจะกลัวคำขู่ของแกเหรอ ไอ้เกย์ส่ำส่อน “
“ เฮ้ย มันจะมากเกินไปแล้วนะน้อง “
หมูเดินมายืนอยู่ข้างตัวผม ถ้าไม่ติดว่าคนตรงหน้าเป็นผู้หญิงผมตะบั้นหน้าไปตั้งแต่แรกแล้ว
“ ทำใม แกจะทำอะไรฉัน นอกจากเก่งเรื่องแย่งผู้ชายของคนอื่นแล้วแกจะทำอะไรได้ “
“ พอได้แล้ว ถ้าเธอจะมาก่อกวนกัน ก็ออกไปจาห้องพี่ได้แล้ว ไป ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอได้ยินไหม “
ไอ้หมูตวาดผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะเดินไปดึงแขนแล้วลากให้ออกไปจากห้อง
-
โหย รับไม่ได้อย่างแรงอ่ะ she แรงเกินไปป่าว - -*
ผู้หญิงก็ผู้หญิงเหอะๆ เจอแบบนี้ตายไปข้าง :angry2: :angry2:
-
เซ็งภาพลักษณ์ผู้หญิงเสียเพราะยายคนนี้จิงจิง :เฮ้อ:
แต่ว่าไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะเป็นแบบนี้นะ o1
รอลุ้นต่อจาลงเอยยังงัย :o9:
-
..........เบื่อจัง :o9:
....................ผู้หญิงไร้สมอง........... :laugh: :laugh: :laugh:
.........สู้เลยคราบ.........อย่ายอม........ o13 o13
-
ชะนีนี่นี้วอนซะแล้นนนนน
คนเขาอุตสาห์มีจรรยาบรรณไม่โต้ตอบ
แกว่งปากหาตีนจริงๆ
อย่าให้เจอนะเมิงงงงงง
แสรดดดดดด
-
เป็นเรานะ จับตบตั้งแต่ที่ร้านและ ชิ
พูดแล้วคันมือ ว่ะฮ่ะฮ่ะ
:angry2:
-
:try2: ต่อกันเลยดีกว่า ชักเริ่มน่ากลัวแระแต่ละคน
***************************************************
ผมยืนมองภาพที่หมูลากผู้หญิงคนนั้นให้ออกจากห้อง เธอดิ้นรนพยายามสลัดมือของหมูให้หลุด
" พี่หมูปล่อยหนูนะ ปล่อยหนูบอกให้ปล่อย "
" เงียบไปเลยนะ แล้วออกไปจากห้องพี่ได้แล้ว "
" ไม่พี่หมูทำกับหนูแบบนี้ไม่ได้นะ หนูเป็นเมียพี่นะ ไอ้เกย์มึงได้ยินมั๊ย พี่หมูเค้าเป็นผัวกู "
ผมยืนตัวชาตอนที่ได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดออกมา แต่ที่ทำให้ผมสติแตกคือคำพูดต่อมาของเธอ
" พ่อ แม่แกไม่เคยสั่งสอนหรืองัยว่าอย่ามายุ่งกับผัวชาวบ้านเค้า "
ผมก้าวเท้าเดินอย่างเร็วไปยังร่างของเธอที่ไอ้หมูกำลังลากอยู่ ฝ่ามือของผมกระทบใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นจนหน้าหัน เป็นครั้งแรกในชีวิตของผมที่ใช้กำลังกับผู้หญิง
" มึงอย่าลามปามมาถึงพ่อ แม่กูเข้าใจไหม มึงอยากได้ไอ้หมูมันมากใช่ไหม มึงเอาไปเลยนะ แล้วไม่ต้องมาจองเวรกับกูอีก ถ้ามึงเป็นผู้ชายกูจะไม่แค่ตบมึงแน่ มึงว่าอะไรกูก็ได้ แต่อย่ามาพาดพิงถึงพ่อแม่กูจำไว้ "
ผมมองที่หน้าขาวๆของผู้หญิงคนนนั้น ที่ตอนนี้มีริ้วรอยจากฝ่ามือของผมอยู่บนในหน้า ผมวิ่งออกจากห้องไอ้หมู
ไม่สนใจเสียงเรียกของไอ้หมูที่ตะโกนตามหลังผม ผมไม่รอลิฟวิ่งลงทางบันไดจนมาถึงข้างล่าง แล้วเรียกมอไซค์ให้ไปส่งผมทันที
ผมไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ที่นี่นานแค่ใหนแล้ว รู้เพียงแต่ว่าผมรู้สึกสบายใจขึ้น เมื่อได้นั่งมองดูคลื่นสาดเข้ามายังฝั่ง
ผมกอดตัวเองเอาไว้เพราะลมที่พัดมากระทบร่างผม
" เราว่าแล้วนายต้องอยู่ที่นี่ "
ผมหันไปมองตามเสียงนั้น หมูเดินมายังที่ผมนั่งอยู่แล้วเอาเสื้อแขนยาวมาคลุมตัวให้ผม หมูนั่งลงข้างตัวผม
" เพิ่งรู้นะแฟนเราก็ดุเอาเรื่องเหมือนกัน "
" นายมาทำใมหมู กลับไปหาเค้าไป เราไม่อยากมีปัญหาอีก "
" ทุกอย่างมันจบแล้วเล็ก ต่อไปนี้เค้าจะไม่มายุ่งกับเล็กและเราอีกต่อไปแล้ว "
ผมละสายตาจากการมองท้องทะเล มามองหน้าของหมูแทน
" ไม่ต้องมองเราแบบนั้นเลย เล็ก เราไม่ได้ทำอะไรเค้าหรอกน๊า "
" นายแน่ใจได้ไงว่าเค้าจะไม่มาวุ่นวายอีกหมู "
หมูไม่ตอบผมแต่ยิ้มเจ้าเลห์ให้ผมแทน แล้วโอบตัวผมมาชิดกับตัวมัน แถมมาจูบผมที่หน้าผากด้วย
“ กลับกันเถอะเล็ก “
ผมลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังหมูไปที่รถ ได้แต่หวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับผมอีก หลังจากวันนั้นแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่มายุ่งวุ่นวายกับผมและหมูอีก ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าไอ้หมูมัน ใช้วิธีใหนเพราะผมถามกี่ครั้งๆ มันก็เอาแต่ยิ้ม (แต่ผมก็รู้จนได้ว่าไอ้หมูมันขู่ผู้หญิงคนนั้น ว่าจะไปบอกแฟนใหม่ของเธอ เรื่องนี้มันถึงจบลงได้ ผมขอไม่บอกรายละเอียดตรงนี้นะครับ ว่าทำใมผู้หญิงคนนั้นถึงได้กลัวหมูไปบอกแฟนเค้า ขอแค่ให้ทุกคนรู้เพียงว่าแฟนใหม่ของผู้หญิงคนนั้น ประกอบอาชีพในสิ่งผิดกฏหมาย ซึงถ้าเค้ารู้เรื่องขึ้นมาผู้หญิงคนนั้นคงไม่แค่เจ็บตัวแน่ๆ เรื่องบางเรื่องผมก็ไม่สามารถบอกได้จริงๆขอโทษนะครับ ) ผมคิดว่าเธอคงไม่ได้ต้องการหมูคืนหรอก เพียงอาจจะคิดว่าตัวเองเสียหน้ามากกว่า ผมนึกว่าเรื่องเลวร้ายมันคงจะหมดไปแล้ว แต่เหมือนที่ทุกคนพูดกันยามใดที่เรามีความสุข มักจะมีปัญหามาหาเราเสมอ แถมปัญหาใหม่ที่ผมต้องเจอดันเป็นปัญหาที่ผมพยายามหนีมันซะด้วย ปัญหาที่ผมเองก็คาดไม่ถึง
ในวันหนึ่งที่ผมนั่งอยู่ในที่ทำงาน เสียงมือถือผมดังขึ้นมา หยิบมาดูเบอร์ที่โชว์อยู่เป็นเบอร์ของเก๋
“ สวัสดีจ๊ะ เก๋ “
หลังจากผมกรอกเสียงไปแล้ว ไม่มีเสียงตอบกลับมา มีเพียงเสียงสะอื้นดังเบาๆมาตามสาย
“ เก๋ๆ เป็นอะไรหรือเปล่า ทำใมร้องให้ “
“ เล็ก ช่วยเราด้วย เราทนไม่ไหวแล้ว “
“ เก๋ใจเย็นๆนะ มีอะไรค่อยๆพูด “
“ หมงเค้า หมงมีคนอื่นแน่ๆเลยเล็ก “
“ เก๋แน่ใจได้ไง ไอ้หมงมันไม่มีนิสัยอย่างนั้นหรอก “
ผมปลอบใจเก๋ไป แต่ผมอดกังวลกลัวว่าสิ่งที่เก๋บอกไม่ได้กลัวมันจะเป็นความจริง
-
" เราไม่ได้คิดไปเองนะเล็ก เรากลุ้มใจจนจะบ้าตายแล้วนะ "
" ใจเย็นๆค่อยๆเล่ามานะ เก๋ "
" เราใจเย็นไม่ได้แล้วนะ หมงเค้าไม่ได้กลับมาบ้านสองวันแล้ว โทรไปก็บอกว่าอยู่กับเพื่อน แต่พอเราถามว่าเพื่อนคนใหน หมงเค้าก็ไม่ยอมบอก จะให้เราคิดว่าไงล่ะเล็ก "
เก๋พูดจบก็เอาแต่ร้องให้ใหญ่เลย ผมปล่อยให้เก๋ร้องให้ไป บางครั้งการได้ปลดปล่อยน้ำตามันอาจช่วยให้เราสบายใจขึ้นบ้าง
" เก๋เดี๋ยวเราจะลองโทรหาหมงมันดู มันอาจไม่มีอะไรก็ได้นะ เก๋ก็อย่าคิดมากเลิกร้องให้ได้แล้ว มันไม่ดีกับสุขภาพของเด็กที่อยู่ในท้องนะ ทำใจให้สบาย "
" ขอบใจเล็กมาก "
" ไม่เป็นไรเก๋เพื่อนกันนี่ ได้เรื่องยังไงเราจะโทรไปบอกนะ "
ผมนั่งมองมือถืออยู่นานหลังจากวางสายจากเก๋แล้ว ภายในใจผมกำลังขัดแย้งกันเองระหว่างความรู้สึกใจหนึ่งก็สงสารเก๋ อีกใจหนึ่งผมยังไม่รู้ว่าลืมความรู้สึกกับหมงไปหมดใจผมหรือยัง ผมกดหารายชื่อไล่ไปที่ละชื่อจนเจอชื่อของไอ้หมง ผมกดโทรออกแล้วรอมันรับสาย
" สวัสดีครับ หมงพูดครับ "
ผมใจหวิวสั่นเมื่อได้ยินเสียงของมัน ความรู้สึกเก่าๆประดั่งเข้ามาในห้วงความคิดของผม ผมเงียบอยู่นานกำลังจะเอ่ยปากก็ได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา
" หมงใครโทรมานะ "
" ไม่รู้ซิโทรมาแล้วไม่ยอมพูดอะไร "
มือที่ถือโทรศัพท์เกือบหมดเรี่ยวแรงกับเสียงที่ผมได้ยิน ผมกดตัดสายไปทันทีจากความรู้สึกหวั่นไหวผมกับเครียดขึ้นมาแทน ผมไม่คิดอะไรเลยตอนนั้นผมบอกวันว่ามีธุระด่วนต้องรีบกลับบ้าน ให้วันลางานให้ด้วย แล้วรีบกลับคอนโดไปเก็บเสื้อผ้า ระหว่างเก็บเสื้อผ้าผมโทรไปหาหมู
" หมูเราต้องกลับบ้านด่วนะ คงไปไม่กี่วันหรอก "
" ให้เราไปด้วยไหม เล็ก "
" งั้นนายตามไปที่หลังนะ เราต้องไปแล้ว ถึงเมื่อไหร่เราจะโทรมาบอกนะหมู "
ตอนที่นั่งอยู่บนรถผมโทรไปหาไอ้โชคบอกให้มันมารับผมด้วย ผมคิดถึงเสียงที่ผมได้ยินนั้น ทำใมต้องเป็นมันด้วยนะ กว่าจะมาถึงบ้านผมก็เกือบเที่ยงคืน ผมให้โชคขับรถไปส่งที่บ้านไอ้นุมันก่อน
" มึงจะบอกพวกกูว่าที่มึงกลับมาเพราะเรื่องของไอ้หมงมันเหรอว่ะ เล็ก "
ไอ้โชคเปิดฉากขึ้นเป็นคนแรก หลังจากผมบอกถึงสาเหตุที่ผมกลับมาบ้านครั้งนี้
" เมื่อไรมึงจะเลิกเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นซักที่ว่ะ " ไอ้นุเอ่ยเป็นคนต่อมาครับ
" จะให้กูนิ่งเฉยกับความทุก์ของเพื่อนเหรอว่ะ กูทำไม่ได้หรอกว่ะ "
" เล็กมึงก็เป็นแบบนี้ทุกที่ แล้วเป็นไงสุดท้ายมึงก็ต้องเจ็บอยู่คนเดียว " ไอ้โชคพูดขึ้นน้ำเสียงกึ่งโมโหนิดๆ
" พอๆได้แล้ว โชค มึงจะพูดให้ได้อะไรขึ้นมาว่ะ ไปเล็กพักผ่อนก่อนไป เดี๋ยวพรุ่งนี้คงมาคิดว่าจะทำยังไงกัน "
ผมลุกจากโต๊ะให้ไอ้โชคขับไปส่งผมที่บ้าน
" เล็กมึงมั่นใจเหรอว่ะ ว่าเป็นมัน " ไอ้โชคถามขณะขับรถมาส่งผมครับ
" กูมั่นใจเต็มร้อยว่ะโชค กูจำเสียงมันได้ ถึงจะไม่ได้เจอมันมาหลายปี แต่กูไม่มีวันลืมเสียงมันเด็ดขาด "
พอมาถึงบ้านผมเข้าไปสวัสดีแม่กับพี่ๆแล้วผมขอตัวขึ้นไปนอนเลย กำลังจะหลับหมูก็โทรเข้ามาพอดี
" ถึงใหนแล้วครับ เล็ก "
" โทษที่นะหมู ลืมโทรไปบอก เราถึงบ้านแล้วล่ะ "
" ไม่เป็นไร เราจะบอกว่าคงไปถึงบ้านเล็กเที่ยงๆนะ "
" ขับรถระวังตัวด้วยนะ หมู "
" แล้วเจอกัน บายครับ "
วางสายจากหมู ผมกับต้องมาคิดหนักเรื่องของหมูผมจะบอกกับที่บ้านยังไง แต่ช่างเถอะตอนนี้เรื่องที่ผมต้องทำเป็นสิ่งแรกคือเรื่องไอ้หมง แต่คนที่ผมเป็นห่วงที่สุดตอนนี้คือเก๋ ผมจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้จบลงเร็วที่สุด
-
ตอนที่หลับอยู่รู้สึกถึงสัมผัสของมืออันอบอุ่นที่ลูบใบหน้าผมอยู่อย่างแผ่วเบา ผมลืมตาก็พบกับรอยยิ้มของแม่ที่นั่งลูบหน้าผมอยู่ รอยยิ้มอันอ่อนโยนและอบอุ่นเสมอ แต่ผมรู้สึกว่าปวดหัวมาก
" แม่ครับกี่โมงแล้วครับ " ผมถามแม่แล้วพยายามยันตัวให้ขึ้นแต่มันปวดไปทั้งตัวเลย
" จะเที่ยงแล้วล่ะ แม่เห็นเล็กยังไม่ตื่นเลยขึ้นมาดู เห็นนอนละเมอใหญ่เลยนะ แถมตัวร้อนอีก สงสัยจะมีใข้นะ "
" เล็กไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แม่ คงเป็นเพราะนั่งรถมาทั้งวันเดี๋ยวก็คงหายครับ "
" งั้นเดี๋ยวแม่ลงไปข้าวต้มกับยามาให้นะ เล็กนอนพักต่อแล้วกัน "
" ขอบคุณครับแม่ "
ผมเห็นแม่ยิ้มให้ผมก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องผม เพื่อไปทำข้าวต้มให้ผม ผมนอนลงเหมือนเดิมกำลังจะหลับตาก็มีคนมาเคาะประตูห้องนอนผม
" เข้ามาได้เลยประตูไม่ได้ล๊อคครับ "
หลังสิ้นเสียงของผม ประตูห้องเปิดออกพร้อมๆกับร่างของหมูที่เดินเข้ามา แล้วเดินมานั่งข้างๆที่ผมนอนอยู่
" เป็นไงมั้งครับ เห็นแม่บอกว่าไม่สบายผมเลยขอขึ้นมาดูอาการเล็ก "
" ไม่เป็นอะไรมากหรอก นายมาถึงนานแล้วเหรอ หมู "
" มาได้สักพักแล้วล่ะ แต่นั่งคุยกับพี่และแม่ของ เล็กอยู่ข้างล่างนะ "
หมูเอื้อมมือมากุมมือผมไว้ แล้วตบเบาๆที่หลังมือผม
" เล็ก มีเรื่องอะไรหรือเปล่าทำไหมนายถึงได้รีบกลับมาขนาดนี้ "
" ขอโทษนะหมู เราบอกอะไรนายตอนนี้ยังไม่ได้หรอกนะ จบเรื่องนี้เมื่อไรเราจะบอกนายทันทีเราสัญญา "
" ไม่เป็นไรนะ เล็กถ้านายยังไม่พร้อมที่จะบอกเรา แต่ขอให้นายรู้ไว้นะ ว่าเราจะอยู่เคียงข้างนาย ไม่ว่าเรื่องที่นายจะทำมันคืออะไรก็ตาม "
หมูก้มลงมาจูบที่หน้าผากผม แล้วนั่งมองผมอยู่อย่างนั้น จนแม่ผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมถ้วยข้าวต้มและยา หมูจึงขอตัวลงไปข้างล่าง
" แม่ยิ้มอะไรครับ "
" แม่ดีใจนะซิ แม่ไม่เห็นเล็กหน้าตาดูมีความสุขอย่างนี้มานานมากแล้วนะ "
" แม่ครับ แม่จะว่าอะไรหรือเปล่าถ้าผมจะบอกว่าผมกับหมูเราคบกันอยู่ครับ "
แม่ผมยื่นมือมาขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบเส้นผมของผมครับ
"แม่ดีใจมากกว่านะเล็ก แม่จะไปว่าอะไรมีคนมาดูแลลูกของแม่ได้ แถมทำให้ลูกแม่มีความสุขด้วย สิ่งที่เล็กตัดสินใจ แม่เชื่อว่ามันต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเล็กแล้ว ลูกเป็นลูกแม่นะเล็ก อะไรที่เป็นความสุขของเล็ก แม่ก็สุขไปด้วยนะ "
" ขอบคุณครับ แม่ "
ผมทานข้าวต้มและยาแล้วหลับไป ตื่นมาอีกที่ตอนสี่โมงเย็นกว่าๆ ลืมตามาเห็นหมูมันนั่งเฝ้าผมอยู่ที่เก้าอี้
" หมู พาเราไปบ้านเพื่อนเราหน่อยซิ "
หมูเดินมาพยุงตัวผมขึ้นจากเตียง
" เล็กไหวนะ ตัวยังร้อนอยู่เลย "
" ไม่เป็นไรมากหรอกหมู ไปกันเถอะ "
หมูเลยจำยอมพาผมลงมาข้างล่างเจอแม่นั่งอยู่
" เล็กจะไปใหนนะลูก ยังไม่หายดีเลยนะ "
" ผมจะไปทำธุระนะครับ แม่ "
" งั้นแม่ฝากหมูดูแลเล็กด้วยนะ "
" ครับแม่ ผมจะดูแลเล้กให้ดีที่สุดเลยครับ "
ผมกับหมูไหว้แม่แล้วพากันไปขึ้นรถของหมี่จอดอยู่หน้าบ้าน ผมบอกทางหมูจนหมูขับมาถึงบ้านของเก๋ ผมเดินเข้าไปในบ้านของเก๋ ที่เปิดเป็นร้านขายคอม พอผมเห็นเก๋ผมยิ่งโกรธไอ้หมงกับสิ่งที่มันได้ทำ
-
โกรธด้วยคน นึกออกและว่าเป็นใคร ถ้าใช่คนนั้นนะ
ไอ้หมง มึงงง
อินไปป่ะ แหะๆ
:angry2:
-
..........ผ่านเรื่องโน้น.........ก็มาเจอกับเรื่องนี้...... :dont2:
..........ชีวิตหนอชีวิต........ o7 :o12:
-
ทำไมต้องเป็นหมงด้วยที่ทำให้เล็๋กเจ็บตลอดเวลา
เป็นกำลังใจให้เล็กนะครับ หายป่วยไวไวนะครับ
:yeb:
-
อย่าบอกนะว่าเป็นคนนั้น ... คนนั้นหนะ o18
เซ็งหมงจิง ๆ :undecided:
-
" เก๋ "
" อ้าวเล็กมาเมื่อไหร่นะ มาๆนั่งก่อนนะ "
เก๋วางมือจากการจัดร้านอยู่พาผมและหมูไปนั่งที่เก้าอี้ ผมมองดูหน้าเก๋ที่ดวงตามีแต่ความเศร้าสร้อย
" เล็กเป็นไงมั้ง "
" สบายดีแล้วเก๋ล่ะ "
" ก็ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ เราพยายยามจะไม่คิดถึงมันแล้ว เหมือนที่เล็กบอก ตอนนี้สิ่งสำคัญคือลูกที่อยู่ในท้องเรานี่ล่ะ "
" เอ้อ ลืมแนะนำเก๋นี้หมูเพื่อนเรานะ หมูนี้เก๋นะ "
ผมนั่งคุยกับเก๋ ถึงใบหน้าของเก๋จะมีรอยยิ้ม แต่คนเราเมื่อมีความทุกข์ มันมักจะแสดงออกมาทางแววตาเสมอ
" เล็กเราขอโทษนะ ต้องให้เล็กมาลำบากเรื่องของเรา "
" ไม่เป็นไรเก๋ เพื่อนกัน อะไรที่ช่วยกันได้เราก็ต้องช่วยกันซิ "
" ขอบใจมาก ขอบใจจริงๆนะเล็ก "
ผมนั่งคุยกับเก๋อีกสักพัก ก็ขอตัวเพื่อที่จะได้ไปหาไอ้คนต้นเหตุของปัญหา ผมกับหมูมานั่งอยู่ร้านกาแฟก่อนที่ผมจะโทรไปหาไอ้โชค ช่วงที่นั่งรอไอ้โชคมาผมเวียนหัวมาก
" เล็กไหวหรือเปล่า หน้าซีดมากเลยนะ เราว่ากลับไปพักก่อนดีไหม "
หมูถามผมพลางประคองผมเอาไว้
" ไหว หมูเราไหว แค่ปวดหัวนิดเดียวเอง "
" แต่ว่า " หมูยังพยายามกล่อมให้ผมกลับบ้านอีก
" เชื่อเรานะหมู เราไม่เป็นอะไรหรอก "
ผมกับหมูคุยกันอยู่นั้น ไอ้โชคก็เดินหน้าบึ้งเข้ามาในร้าน
" เล็กมึงไปนอนพักก่อนไป หน้ามึงซีดมากเลยนะโว๊ย " ไอ้โชคเอ่ยขึ้นมาหลังจากนั่งลงแล้ว
" กูไม่เป็นไร มึงมาก็ดีแล้วมึงช่วยขับรถให้หน่อยนะ หมูเค้าไม่ชำนาญทางว่ะ "
" มึงจะให้กูพาไปที่ไหนว่ะ "
" มึงขับไปแล้วเดี๋ยวกูบอกเอง "
เราทั้งสามเดินมาข้นรถแล้วขับไป ผมหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดหาไอ้หมง
" สวัสดีครับ " เสียงของหมงเมื่อมันรับสายผมแล้ว
" หมงกูเอง "
" เล็ก " เสียงของไอ้หมงมันตกใจอยู่ไม่น้อยที่ได้ยินเสียงของผม
" มึงอยู่ไหนว่ะ " ผมถามมัน มันอ้ำอึ้งอยู่นาน จนผมต้องถามซ้ำมันถึงยอมบอก
ผมหันไปบอกไอ้โชคตามที่ไอ้หมงมันบอกก่อนจะกลับไปคุยกับมันต่อ
" หมง มึงรอกูอยู่ที่นั่น อีกสักพักกูจะไปหา "
ผมกดปิดมือถือแล้วหันมาหาไอ้โชค เพราะมันจอดรถไม่ยอมขับไปต่อ
" มึงทำแบบนี้แล้วได้อะไรขึ้นมาว่ะเล็ก " ไอ้โชคมันพูดแล้วทุบมือไปที่พวงมาลัย
" กูมีเหตุผลของกูโว๊ย โชค "
" เหตุผลอะไรของมึงว่ะเล็ก เมื่อไหร่มึงจะเลิกใจอ่อน เป็นทุกข์เป็นร้อนแทนคนอื่นสักทีว่ะ "
" กูบอกมึงไป มึงก็คงไม่เข้าใจกูหรอกว่ะโชค มึงจะช่วยกูไหมถ้าช่วยมึงไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ขับรถไปได้แล้ว "
ไอ้โชคหันกลับไปมองถนน แล้วขับกระชากรถออกไปอย่างเร็ว ผมหันไปมองหมูที่นั่งอยู่ด้านหลังก่อนที่จะหันกลับมามองถนนด้านหน้า ตาผมค่อยๆปิดลงแล้วผมก็หลับไป
-
" เล็ก ตื่นได้แล้วว่ะถึงแล้ว " เสียงไอ้โชคปลุกผมให้ตื่นขึ้น ผมลืมตาแล้วมองไปยังบ้านหลังหนึ่ง
ผมเปิดประตูรถออกมา เราทั้งสามคนยืนอย่ที่หน้าบ้านหลังนั้น ก่อนที่ผมจะเดินไปกดออดหน้าบ้าน ผมยืนรอสักพักไอ้หมงก็เดินมาเปิดประตูให้ผม ผมและโชครวมทั้งหมูเดินตามร่างไอ้หมงเข้ามาภายในบ้าน
" หมงมึงทำอะไรอยู่ มึงรู้ตัวบ้างไหมว่ะ " ผมเริ่มบทสนทนาเมื่อเราทุกคนนั่งอยู่ในบ้านแล้ว ไอ้หมงยังนั่งนิ่งไม่พูดจา
" มึงกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วนะโว๊ย หมง " ผมพูดถึงตรงนี้น้ำตาผมก็เริ่มคลอๆที่เบ้าตาแล้ว
" เล็ก กูขอโทษ " ไอ้หมงพูดแล้วก้มหน้านิ่ง
" มึงจะมาขอโทษกูทำใมว่ะ คนที่มึงควรจะไปขอโทษ เค้ารอมึงอยู่ที่บ้านโน้น "
" เล็ก มึงอย่ามาทำเป็นคนดีหน่อยเลยว่ะ " สิ้นเสียงไอ้ต้นเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน ผมจ้องหน้ากับมัน
" ต้นมึงรู้ไหม มึงกำลังทำในสิ่งที่ผิดอยู่นะ กูขอร้องว่ะ มึงเลิกเถอะ "
" ตลกว่ะ เล็ก กูไม่เห็นว่ากูกับไอ้หมงจะทำผิดที่ตรงไหนเลย "
" ไอ้เหี้ยต้น มึงกล้าพูดแบบนี้เหรอมึง มึงสองคนทำเหี้ยแบบนี้ แล้วมึงยังว่ามันไม่ผิดอีกเหรอว่ะ "
ไอ้โชคตะโกนขึ้นมาแล้วไปยืนเผชิญหน้ากับไอ้ต้น มันที่สองจ้องหน้าไม่มีใครยอมใคร
" ทำใมว่ะ มึงจะทำอะไรกู " ไอ้ต้นถามทั้งพยายามแกะมือของไอ้โชคที่กุมคอเสื้อของมันอยู่
ไอ้หมงกับหมูต่างลุกขึ้นไปแยกมันทั้งสองออกจากกัน
“ ต้นมึงคิดว่ามึงทำถูกแล้วเหรอว่ะ “ ผมลุกขึ้นมาเดินมาหยุดที่หน้ามัน
“ กูผิดตรงใหนว่ะ แค่กูอยากอยู่กับคนที่กูรัก “
“ มึงเรียกสิ่งที่มึงทำอยู่ว่ารักเหรอ ต้น “ ผมถามมันกลับหลังจากมันตอบผม มันเงียบไม่ตอบคำถาม ผมจึงเปลี่ยนไปมองไอ้หมง
" หมง กูอยากให้มึงคิดดีๆนะ มึงจะเลือกใช้ชีวิตแบบนี้หรือมึงจะกลับไปใช้ชีวิตอย่างที่มึงควรเป็น
ไม่มีใครได้อะไรทุกๆอย่างเหมือนที่ตัวเองหวังไว้หรอกว่ะ "
" ต้น มึงรู้ไว้ด้วยนะ ว่าสิ่งที่มึงเรียกว่าความรักมันกำลังทำร้ายอีกหลายๆคนอยู่ "
" กูไม่ได้อยากเป็นคนดีเหมือนมึงนิ เล็ก "
" กูไม่ได้เป็นคนดีอะไรเลย ต้น แต่กูเลือกที่จะทำสิ่งที่ถูกต้องมากกว่า "
ผมเดินกลับไปหาหมูที่ยืนอยู่แล้วกุมมือหมูไว้บีบมือมันเบาๆ
" ชีวิตคนเรามันไม่มีทางให้เลือกมากนักหรอกนะ ในเมื่อมึงเลือกที่จะทำหน้าที่ลูกให้พ่อและแม่มึงแล้ว
มึงก็ควรทำให้ดีที่สุด อย่าให้ความต้องการของมึงทำร้ายคนอื่นๆอีกเลยว่ะ หมง "
" เล็ก มึงไม่ต้องมาอ้างอะไรหรอกว่ะ มึงมันขี้ขลาดมากกว่าไม่กล้าสู้ ไม่งั้นมึงจะยอมให้หมงมันไปแต่งงานเหรอว่ะ "
ไอ้ต้นเดินออกมาจากที่ยืนกับไอ้หมง มายืนจ้องหน้าผม
" มึงไม่ต้องอ้างเรื่องความถูกต้องหรือหน้าที่อะไรทั้งนั้น เล็ก ที่มึงทำนี่เพราะมึงยังรักหมงอยู่ใช่ไหมว่ะ "
ไอ้ต้นมันถามผมขึ้นมา ผมหันไปมองหน้าหมู แต่สีหน้าหมูยังเรียบเฉยอยู่ ผมหันกลับไปมองหน้าไอ้ต้นก่อนจะตอบสิ่งทีมันถามผมมา
" ใช่กูยอมรับว่ากูรักไอ้หมงมัน และตอนนี้กูยังไม่ลืมความรู้สึกนั้นได้เลย แต่กูเมื่อกูรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ กูก็ขอเก็บมันไว้ในความทรงจำของกูดีกว่า "
หมูหันหน้ามามองผมแวบหนึ่งแล้วหันหน้ากลับไป
" แล้วแต่มึงจะคิดเอาเองแล้วกันว่ะหมง มึงไม่มีวันเข้าใจหรอกว่ะ ว่าเด็กที่โหยหาความรัก ความอบอุ่นจากคนที่เป็นพ่อมันทรมานขนาดไหน ฮือ ฮือ กูไม่อยากให้ลูกมึงต้องเป็นเหมือนกู "
พูดถถึงตรงนี้ผมก็กั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวแล้ว ผมปล่อยให้มันไหลออกมา
" หมู โชคเรากลับกันเถอะ " ผมพูดทั้งน้ำตาแล้วเดินนำหน้าทั้งสองคนมาที่รถ ผมกับหมูนั่งอยู่ด้านหลัง ไม่มีเสียงพูดคุยกันเลย มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ของผม ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปเมื่อไหร่ แต่ตื่นขึ้นมาในห้องนอนของตัวเอง ผมลืมตาขึ้นเห็นหมูนั่งกุมมือผมอยู่ พร้อมรอยยิ้มบางๆ
-
ผมมองใบหน้าของหมูที่มีรอยยิ้มบางๆนั้น รู้สึกได้ถึงความห่วงใยที่ถ่ายทอดจากมือที่กุมผมอยู่
" ตื่นแล้วเหรอ เล็ก เราลงไปข้าวต้มมาให้นะ "
ผมได้แต่พยักหน้าให้ หมูวางมือผมลงแล้วลุกขึ้นเดินออกห้องนอนผมไป
" เฮ้อ แกนะแกไอ้เล็ก ทำคนอื่นเค้าเป็นห่วงไปหมดเลยนะมึง "
ผมหันไปมองไอ้โชคมันยืนอยู่ทางเดินออกระเบียงห้องนอนของผม มันเดินมานั่งลงที่เตียงแล้วเอาแต่จ้องหน้าผม
" มึงจะมองกูอีกนานไหมว่ะ โชค "
" เล็ก มึงคิดทำอะไร ขอให้มึงคิดถึงคนที่เค้าห่วงมึงบ้างนะ "
ไอ้โชคมันเอามือมาขยี้หัวผม ผมรู้ว่ามันห่วงผม
" มันดีนะเล็กที่มึงปรารถนาดีกับคนอื่น แต่เหมือนที่มึงบอกนั้นล่ะ ไม่มีใครได้ทุกอย่างเหมือนที่ตัวเองหวังไว้หรอกว่ะ
เรื่องบางเรื่องมันก็ยากเกินกว่าที่เราจะจัดการได้นะ เล็ก "
ไอ้โชคพูดจบมันลุกจากเตียงผม แล้วเดินไปที่ประตูก่อนหันกลับมาพูดกับผม
" มึงอย่าลืมพูดกับหมูให้เคลียร์ด้วยนะมึง อย่าคิดถึงแต่เรื่องคนอื่นจนลืมเรื่องตัวเองล่ะ "
" ขอบใจมึงมากว่ะ โชค "
" กูกลับก่อนนะมึง หายเร็วๆนะเล็ก กูไปล่ะ "
หลังจากไอ้โชคกลับไปแล้ว ผมนอนอยู่ได้ไม่นาน หมูก็เดินเข้ามาพร้อมข้าวต้ม หมูนั่งป้อนข้าวต้มให้ผม
หลังทานข้าวต้มและยาแล้ว หมูยังคงนั่งเฝ้าผมอยู่
" เล็ก พักผ่อนเยอะๆนะ จะได้หายเร็วๆ " หมูดึงผ้าห่มคลุมร่างผมแล้วกลับไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง
" หมู เรามีเรื่องจะบอกนาย " ผมมองไปที่หมูแล้วเอ่ยขึ้นมา
" นายไม่ต้องพูดอะไร เราเข้าใจเล็ก เรื่องนายกับหมง นายไม่ต้องเป็นห่วงนะ "
" นายไม่โกรธเรานะ " ยิ่งผมเห็นสีหน้าของหมูที่มองผม ผมยิ่งรู้สึกว่าผมทำร้ายหมู
" ถ้าเราบอกว่าเราไม่รู้สึกอะไรเลยมันเหมือนเราโกหกตัวเองเกินไป เราไม่ได้โกรธนายนะ แต่มันก็หวิวๆเหมือนกันตอนที่ได้ยินนายบอกว่ารักหมง "
หมูพูดแล้วเงียบไป หมูลุกขึ้นเดินไปหยุดที่หน้าระเบียง
" ทุกๆคนย่อมต้องเคยมีรักครั้งแรกที่ยังฝังใจอยู่ เราก็เหมือนกัน เราไม่ว่าอะไรนะเล็กถ้านายจะเก็บมันไว้เป็นความทรงจำ "
หมูหันกลับมาแล้วเดินมานั่งข้างตัวผม เอามือมาวางไว้ที่หน้าอกของผม
" ต่อไปนี้เราขอได้ไหม เล็ก เราขอดูแลหัวใจดวงนี้ของนาย ด้วยหัวใจของเรา "
ผมกุมมือของหมูที่วางอยูนอกของผม มองหน้าของหมูก่อนที่ผมจะเอ่ยปาก
" หมงจะเป็นความรักครั้งแรกของเรา แต่ต่อไปนี้นายจะเป็นรักเดียวของเรานะหมู "
หมูโอบตัวผมเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน ผมซบตัวอยู่ในอ้อมอกของหมู ผมนอนรักษาตัวอยู่ที่บ้านจนหายดี ผมกลับหมูเลยจะกลับพัทยาสักที ก่อนกลับผมกับหมูแวะไปหาเก๋ก่อน
" เก๋ เราคงช่วยได้แค่นี้นะ "
" ช่างมันเถอะ เล็ก มันจะเป็นอย่างไรต่อไปเราทำใจไว้แล้วล่ะ เราขอบใจเล็กนะ "
" เรากลับก่อนนะ เก๋ มีเวลาเราจะกลับมาเยี่ยมนะ ดูแลตัวเองล่ะ "
" เล็กไม่ต้องคิดมากนะ นายทำดีที่สุดแล้ว ต่อไปก็อยู่ที่หมงคนเดียวว่าเค้าจะคิดได้เมื่อไหร่ "
หมูเอ่ยขึ้นตอนที่เราทั้งคู่อยู่บนรถ
" เราก็หวังอย่างนั้นนะ หมู "
ผมหันไปตอบแล้วยิ้มให้หมูก่อนจะซบไปที่ไหล่ของหมู
-
เหนด้วยกะเล็กนะ
เราสามารถที่จะเลือกได้
ถ้าเราคิดที่จะเลือกอะ
-
เพิ่งมาอ่านน่ะคับ...รวดเดียวตั้งแต่เช้ายันเที่ยง... :try2:
(อ่านไปแล้วเศร้าอ่ะคับ..จะร้องหลายทีแล้ว.. :o7:)
แต่ผมก็เป็นกำลังใจให้พี่เล็กเสมอนะค้าบ... o7
สู้ๆคับ..สู้ต่อไป... o14
-
..........คนเราคงไม่สามารถห้ามใจตัวเองไม่หั้ยรักได้........
..........แต่เราสามารถเลือกที่จะทำได้...... :dont2: :dont2:
-
สู้ต่อไปครับ
เป็นกำลังใจให้เล็กครับ
-
ต่อจากนี้ไปเล็กคงมีความสุขสักทีนะ o15
คิดถึงเพลิงจัง :sad2:
-
โอ้ . . . ต้น-หมงรีเทิร์น
หมงเป็นเกย์แล้วจะแต่งงานทำไมว๊า . . . สงสารเก๋กับลูกในท้อง
สมัยนี้ปัญหาสังคมยิ่งแต่มีเยอะอยู่
เมื่อไหร่น๊อ ความรักแบบเพศเดียวกันจะเป็นที่ยอมรับของสังคมซะที :เฮ้อ:
-
อึดอัดอย่างแรง
เกลียดหมง เกลียดต้น
ชิส์
-
หมงนี่โลเลจัง เป็นคนเลือกที่จะทำหน้าที่ลูกที่ดีแท้ ๆ :sad4:
สุดท้ายก็ทำได้ไม่ตลอด แล้วยังกลับไปหาต้นอีก o18
โชคดีนะนี่ ที่เล็กออกมาจากวงจรชีวิตหมงได้ ไม่งั้นคงเจ็บอีกนาน :sad2:
-
ผมกับไอ้หมูนั่งมองหน้ากันอยู่บนโต๊ะทานข้าว ข้างหน้าของเราทั้งคู่มีแก้วกาแฟวางอยู่
ผมกับมันต่างจ้องมองกันอยู่ ตั้งแต่ไอ้หมูมันบอกให้ผมลาออก เราก็นั่งนิ่งมองหน้ากันอยู่นี่ล่ะครับ
" ทำไมเราต้องลาออกด้วย หมู" ผมเป็นคนเอ่ยปากทำลายความเงียบ
" เรามีเหตุผลของเราละกัน เล็ก " ไอ้หมูมันตอบ ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ
" เหตุผลอะไรของนายห๊ะ หมู ถึงขนาดต้องให้เราลาออกจากงานนี่นะ "
ผมถามแล้วจ้องมองไอ้หมู เห็นแล้วอยากปล่อยกร๊ากเลย มันทำหน้าตาเขินอายขัดกับใบหน้าของมันชิบ
" ว่าไงหมู ถ้านายไม่บอกเราก็คงทำตามที่นายขอไม่ได้หรอกนะ "
" ก็เรากลัวจะเสียเล็กไปนิ " มันบอกแล้วหันหน้าไปมองระเบียงไม่ยอมสบตาผม
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า หมูนายจะเสียเราไปได้ไงคิดมาหรือเปล่า "
ไอ้หมูหันขวับกลับมาอย่างรวดเร็ว สีหน้าของไอ้หมูมันทำให้ผมรู้เลยครับ ว่ามันไม่ได้พูดเล่น
" มันไม่ตลกนะเล็ก นายไม่เป็นเรานายไม่รู้หรอกนะ "
" ไม่ตลกก็ไม่ตลกนะ หมู แต่เราว่านายคิดมากไปเองมั้ง นายจะเสียเราไปได้ไงกัน เราก็อยู่กับนายอยู่แล้วนิ "
" ก็พวกที่ทำงานบาร์แถวนั้นไงเล็ก นะเล็กนะเพื่อความสบายใจของเรา นายลาออกนะ "
" หมูนายอย่าทำตัวเป็นเด็กๆนักเลย เค้าทำงานแบบนั้นก็แค่มาพูดคุยหยอกล้อเราแค่นั้นเองนะ "
" เรามั่นใจนายนะเล็ก แต่เราไม่มั่นใจคนพวกนั้นต่างหาก เรามองออกนะว่าใครคิดอะไรหรือไม่คิดอะไรกับนาย "
" ได้ๆเพื่อความสบายใจของนายนะ หมู แล้วนายก็เลิกทำหน้าอ้อนเป็นเด็กได้แล้ว "
เมื่อผมรับปากมันแล้วไอ้หมูถึงได้ยิ้มออกครับ แล้วค่อยลุกขึ้นเตรียมตัวไปทำงานกัน
ไอ้หมูมันเดินมาแล้วยื่นแก้มของมันมาหาผม ผมเลยต้องจุ๊บไปที่แก้มมันหนึ่งที
สรุปว่าวันนั้นผมต้องลาออกจากงานโรงแรมเพื่อความสบายใจของไอ้หมูมัน
จะว่าไปแล้วสมควรให้ไอ้หมูมันกลัวอยู่เหมือนกันนะครับ เพราะว่าผมนะใครมาคุยด้วยผมก็คุยกับเค้าไปทั่วเลย
ผมว่าผมก็คุยธรรมดานะ แต่ทำไมคนที่ผมคุยด้วยเค้ามักจะคิดว่าผมมีใจให้เค้าก็ไม่รู้ มีน้องคนหนึ่งที่สนิทกันมาบอกผมว่า คงเป็นเพราะผมเป็นคนไม่ถือตัว คุยสนุก คุยด้วยแล้วมันสบายใจดี
สามารถคุยเรื่องที่เค้าไม่สายใจกับผมได้โดยไม่ขัดเขิน ใครๆก็ว่าผมเจ้าชู้ ทั้งๆที่ผมไม่ได้คิดอะไรเลย
-
การใช้ชีวิตคู่ของผมกับหมูผ่านไปด้วยดี เราแทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลย แต่มีงอนกันนิดหน่อย
หมูจะบอกผมเสมอว่าหากเราทั้งคู่มีปัญหาอะไร ให้เคลียร์กันตอนนั้นให้จบไปเลย แล้วไม่ต้องเก็บเอามาคิดกันอีก
" เล็กเตรียมตัวนะเราจะไปเที่ยวกัน "
ผมวางมือที่กำลังล้างจานหลังทานข้าวเสร็จ หันไปมองไอ้หมูที่นั่งดื่มเบียร์ที่โต๊ะทานข้าว
คงเป็นเพราะหมูคิดว่างผมคงเบื่อๆเมื่อไม่ได้ทำงาน
" ไปเมื่อไรล่ะ หมู " ปากผมถามไอ้หมู แต่มือยังคงล้างถ้วยชามต่อไป
" ต้นเดือนหน้าเป็นไง " ไอ้หมูลุกจากเก้าอี้มายืนผิงพนัง ก่อนจะเดินเข้ามาช่วยผมเก็บจานชามที่ล้างเสร็จแล้ว
" แต่มีข้อแม้นะ กลับมาแล้วเราจะไปสมัครงาน "
" อะไรเล็ก จะพาไปเที่ยวยังมีข้อแม้อีก เราดูแลนายไม่ดีเหรอ ถึงต้องอยากกลับไปทำงานอีก "
ไอ้หมูมันเดินหนีผมไปนั่งดูทีวีแทน ผมล้างมือแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆตัวมัน มันไม่ยอมมองหน้าผมเลย
เอาแต่จ้องที่จอทีวี ผมยื่นมือไปดึงแก้มไอ้หมูให้หันหน้ามา
" งอนอะไรอีก หมู " เงียบมันยังไม่ยอมตอบผม ผมเลยโอบมันเข้ามากอด หอมแก้มมันไปหนึ่งที
" ไม่ได้งอน แต่เราไม่เข้าใจนายต่างหาก นายจะไปทำงานให้เหนื่อยทำไม "
ผมจับหน้าให้ไอ้หมูหันมามองผม แล้วจ้องมองตามัน
" หมูนายอยากให้เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าหรือไง จะให้นายรับผิดชอบค่าใช้จ่ายคนเดียวได้ไง "
" ก็ได้เล็ก แต่ว่านายห้ามกลับไปทำงานโรงแรมอีก และห้ามไปทำงานแถวนั้นด้วย "
" นี่คุณหมูครับ คุณจะเป็นแฟนผม หรือจะมาเป็นพ่อผมครับ "
" ตามใจนายนะเล็ก ถ้าไม่ตกลงเราจะโทรไปบอกแม่นาย "
ไอ้หมูมันใช้ไม้ตายครับ เดี๋ยวนี่ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะซิครับ ว่าใครเป็นลูกกันแน่
บ้านผมนะ ทั้งแม่ ทั้งพี่และเพื่อนอะไรๆไอ้หมูมันก็ดีหมด
" ก็ได้ครับ ผมจะหางานที่มันไกลๆจากตรงนั้นดีไหม " ไอ้หมูมันยิ้มออกแล้วครับ
" ดีมาก มานี่มา มาให้กอดหน่อยนะครับ " ผมลุกไปนั่งตักมัน ไอ้หมูกอดผมจากด้านหลัง
สักพักมันยื่นซองสีขาวมาให้ผม ผมรับมาแล้วเปิดดูสิ่งที่อยู่ในซอง ก่อนเหลียวหน้าไปมองหน้าไอ้หมู ที่เกยไหล่ผมอยู่
" อะไรนะหมู " ผมถามมันเมื่อเห็นเงินที่อยู่ในซองสีขาว
" เงินค่าใช้จ่ายประจำเดือนไง เล็ก ต่อไปนี้เราจะให้เล็กเป็นคนดูแลเงินค่าใช้จ่ายนะ ทั้งค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ามือถือ และทุกๆอย่างในบ้านรวมทั้งตัวเราด้วย "
ไอ้หมูมันกอดผมแล้วหอมแก้ม ยิ่งนานวันที่อยู่กับหมูผมยิ่งรู้สึกได้เลยว่า หมูเค้าช่างดีกับผมจริงๆ
-
และแล้วก็ถึงวันเดินทางครับ ไอ้หมูมันตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าจัดกระเป๋า ชงกาแฟเตรียมไว้ให้ผมอย่างเคยเหมือนเช่นทุกวัน ไอ้หมูกว่าจะมาปลุกผมก็เกือบเจ็ดโมงเช้าไปแล้วครับ ตั้งแต่ไม่ได้ทำงานมานี่ไอ้หมูมันต้องค่อยปลุกผมทุกเช้าเลยครับ วิธีปลุกของไอ้หมูคือพอมันตื่นนอนแล้ว มันจะปิดแอร์ผมก็จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเองครับ
" ตกลงเราจะไปเที่ยวไหนกัน หมู " ผมถามไอ้หมู ทั้งที่ตัวเองยังมีอาการสลึมสลืออยู่ถึงจะอาบน้ำมาแล้วก็ตาม
" กรุงเทพ " ไอ้หมูพูดจบก็ลุกเก็บแก้วกาแฟทั้งของผมและของมันไปล้าง ผมเอ๋อไปเลยครับ แค่กรุงเทพนี่นะ มันเล่นจัดกระเป๋าอย่างกับจะไปเป็นเดือนเลยครับ
" ลุกได้แล้วเล็กเดี๋ยวรถมารับแล้วมั้ง คงใกล้ถึงเวลาแล้วล่ะ " ไอ้หมูพูดแล้วมองดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือของมัน
" อ้าวหมูทำไมไม่เอารถไปล่ะ " ผมถามแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องตามหลังมันมา ไอ้หมูมันไม่ตอบครับ ลงมารอรถอยู่ใต้ตึกสักพัก รถแท๊กซี่ก็มารับเรา
ผมกับไอ้หมูขึ้นนั่งรถ ผมหลับไปตลอกทางตื่นอีกที่ก็ตอนที่รถจอดหน้าโรงแรมแล้ว ผมเดินตามไอ้หมูไปเช็คอิน
ผมไปนั่งดื่มกาแฟรอไอ้หมูมันเช็คอินอยู่ ไอ้หมูเดินกลับมาพร้อมพนักเบลบอยแล้วเค้าก็พาผมกับไอ้หมูไปที่ห้องพัก
" หมูเราถามว่าทำไมไม่เอารถมาเอง นายยังไม่ตอบเราเลยนะ "
" นายดูถนนในกรุงเทพซิรถติดยังกับอะไร ถ้าเราอากไปไหน ขึ้นรถไฟฟ้าหรือว่านั่งแท๊กซี่สะดวกกว่านะ "
" ที่อื่นไม่มีให้เที่ยวแล้วเหรอหมู "
" เราได้ยินนายบ่นๆว่าอยากลองเที่ยวแถวสีลมเลย คิดว่าจะลองพานายมาเที่ยวดูนะ "
" โหยซึ้งใจจริงๆเลย แฟนใครว่ะ "
ไอ้หมูเดินมากอดแล้วหอมผมอีกแล้ว หลังๆมานี่ไอ้หมูเริ่มจะหอมผมต่อหน้าคนอื่นๆบ่อยขึ้นแล้วนะครับ
"แฟนคนขี้ดื้ออย่างนายไงเล็ก ไปหาอะไรกินกันนะหิวแล้ว "
สรุปผมกับไอ้หมูไปกินแมคกันครับ แล้วเดินไปเล่นสวนลุม แล้วค่อยกลับโรงแรมกันก่อนที่คืนนี้ผมกับไอ้หมูจะไปท่องราตรีกัน ผมไม่ชอบสายตาของพนักงานผู้หญิงตรงเคาร์เตอร์เลยตอนไปรับกุญแจห้องที่ฝากไว้ คุณเธอมองผมกับไอ้หมูแปลกๆครับ
นั่งเล่นในห้องจนเกือบทุ่มหนึ่งไอ้หมูบอกว่าให้อาบน้ำจะได้ไปเที่ยวกัน อาบน้ำเสร็จผมกับไอ้หมูเดินจากโรงแรมมาขึ้นรถไฟฟ้าไปลงอนุเสาวรีย์ครับ นั่งดื่มเบียร์สดกัน
" พีรับเบียร์เพิ่มไหมค่ะ " พนักงานถามผมหลังจากเบียร์เยือกแรกหมดไปแล้ว ผมก็พยักหน้าให้
" น้องเค้าน่ารักดีนะเล็ก " ไอ้หมูพูดขึ้นหลังจากน้องผู้หญิงเดินไปแล้วตาหวานเลยนะมึงไอ้หมู
" น่ารักนายก็ลองจีบดูซิหมู "
" ล้อเล่นครับ แฟนผมน่ารักยังงี้ ผมจะกล้าไปจีบใครอีกล่ะครับ "
ผมกับหมูนั่งดื่มกันต่ออีกสักพักเลยจะกลับไปนอนพักผ่อนกัน แต่ตอนกำลังจะกลับไอ้หมูเรียกน้องผู้หญิงคนนั้นมาแล้วถามน้องเค้า
" น้องครับ พี่ถามอะไรหน่อยนะครับ แฟนพี่น่ารักไหมครับ " ไอ้หมูถามน้องเค้า แล้วดึงผมไปหอมแก้มต่อหน้าน้องเค้า ผมมองหน้าน้องเค้าเหวอไปเลย ผมรีบดึงไอ้หมูเดินออกจากลานเบียร์ครับ คนเค้ามองผมกับมันใหญ่เลย
ไอ้นี่ทำอะไรไม่เคยสนใจสายตาคนเลย
-
ชอบๆๆๆๆ ชอบคนไม่อายสายตาประชาชี น่ารักดีง่ะ :impress2:
ตั้งแต่อ่านมาเห็นดื่มเบียร์ตลอดเรื่องเลยอ่ะ เอะอะๆก็ดื่มแต่เบียร์
มันไม่ดีต่อสุขภาพเท่าไหร่น๊า ผมว่า เปลี่ยนมาดื่มนมดีกว่ามั้ย เพื่อสุขภาพที่ดีของเราและคนที่เรารัก
ขอบคุณมากๆนะครับ :yeb:
-
เหอเหอ
กลัวตอนจบของเรื่องนี้จัง
เฮ้อออออออออ
:o11:
-
..........หมูเป็นคนดีตั้งแต่ต้นยันจบจิงๆเลย...... :impress: :impress:
-
ดีใจกับเล็กที่พบคนดี ๆ อย่างหมู :impress:
-
คนดีดี มักตายเร็ว ดูอย่างเพลิงดิ o7
-
สงสัยคับ หมูเป็นแฟนของเพื่อนเล็กไม่ใช่หรอ
เลิกกันตอนไหนอะ
ย้อนความให้ทีนะคับ
o1
-
โอ๊ยยยยยย ติดๆๆๆๆ
ว่าแต่ ระวังดื่มเบียมากๆ จาอ้วนเอานะคับ
:teach: :teach: :teach:
-
ยังติดตามอยู่นะจ๊ะแน๋ว
:teach:
-
ตอบMiracle_X คือแม่ของหมวยแต่งงานกับชาวต่างชาติ หมวยเลยต้องย้ายตามแม่ไปอยู่ต่างประเทศ หน้า 6 Reply #292 on: 07 April 2007 ตอนแรกๆหมูกับหมวยก็คงยังไม่เชิงเลิกกันหรอกนะ แต่เพราะความไกลห่างกัน และกับหมวย หมูเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจริงๆ แล้วหมูรักหมวยหรือว่าแค่เหงาเลยคบกับหมวย หน้า 7 Reply #300 on: 11 April 2007
*********************************************************
คืนต่อมาไอ้หมูชวนผมไปนั่งดื่มเบียร์กันที่สวนลุมครับ มันเป็นลานเบียร์ที่มีหลากหลายดี ไอ้หมูเอาอีกแล้วครับ
ท่านชายสั่งเบียร์แล้วเที่ยวเดินไปซื้อของกินมาเต็มโต๊ะเลยครับ
" หมูเราว่าพอแล้วนะ ไม่ต้องไปซื้อมาเพิ่มอีกเลย " ผมบอกหมูหลังจากมันวางเป็ดย่างจานนั้นลงบนโต๊ะแล้ว
" ไม่เอาอะไรอีกสักอย่างเหรอ เล็ก " ไอ้หมูตอบแล้วจะเดินไปซื้อมมาอีกแล้วครับ ผมต้องลุกไปดึงตัวมันกลับมานั่งลงที่เก้าอี้
" พอๆๆๆเลยครับ คุณชาย นายจะซื้อมาเลี้ยงคนทั้งหมูบ้านหรือไง " แล้วผมกับมันก็นั่งดื่มเบียร์พร้อมทานอาหารไปด้วย ผมชอบจังนั่งดื่มไปฟังเพลงไปด้วย แต่เอาอีกแล้วครับไอ้หมู ตามันเริ่มหวานอีกแล้ว เวลาไอ้หมุมันแล้วกรึมๆมันจะกลายเป็นคนที่อ้อนเก่งมากเลยครับ จากที่มันนั่งตรงข้ามกับผมก็เปลี่ยนมานั่งติดกับผมแทน บางที่ก็ยกมือผมขึ้นมาหอมซะงั้น ช่างไม่รู้ว่าคนเค้ามองกันเลยนะ ดื่มเบียร์ไปมากปวดฉี่ผมเลยลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ ปล่อยไอ้คุณหมู
นั่งดื่มไปคนเดียว
ผมยืนฉี่อยู่รู้สึกมีคนมองดูผม ผมหันไปก้เจอสายตาของคนๆหนึ่งมองผมอยู่แถมส่งยิ้มมาให้ด้วย ผมโค้งหัวให้เค้าไปทีหนึ่งแล้วเดินไปล้างมือก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ
" มากับแฟนเหรอครับ " เจ้าของสายตาและรอยยิ้มนั้นส่งเสียงถามผม
" ครับผมมากับแฟนครับ " ผมตอบคำถามของเค้าแล้วก็เดินออกมาเลย
" น่าเสียดายนะครับ " ผมหยุดเท้าที่กำลังก้าวอยู่แล้วหันกลับมามองเค้าอีกครั้ง
" คุณพูดว่าอะไรนะครับ "
" ผมว่าเสียดายที่คุณมีแฟนซะแล้ว " เค้าว่าแล้วเดินมาหาผม
" ครับ " ผมตอบเค้าได้แค่นั้นแล้วรีบหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะ เพราะว่าท่าทางและสายตาที่เค้ามองผมมันแปลกๆ
ผมเดินกลับมาก็เห็นไอ้หมูนั่งคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ท่าทางคุยกันออกรสออกชาติมากเลย ผมเดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับไอ้หมู
" เพื่อนคุณมาแล้วงั้นฉันขอตัวนะค่ะ " ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะของเธอ ก่อนกลับยังส่งยิ้มหวานให้กันด้วย
" ไปต่อไหนกันดีอ่ะเล็ก "
" แล้วแต่นายแล้วกันนะหมู " ไอ้หมูยกเก้าอี้มันมานั่งข้างผม แล้วดึงมือผมขึ้นมากุม
" เป็นอะไรครับคนดี "
" เปล่าไม่เป็นอะไรเลย นายไม่ต้องคิดมากหรอกหมู " ผมตอบมันไปแต่เสียงนี้สูงผิดปกติ ไอ้หมูมันยิ้มก่อนจะดึงตัวผมเข้าไปกอดครับ ช่างไม่สนอะไรเลยจริงๆ จะทำอะไรก็น่าจะดูสถานที่หน่อยไอ้หมู
" นายหึงเราใช่ไหมเล็ก " หมูถามมามันจี๊ดเข้าไปในใจผมเลยครับ
" อะไรๆใครจะไปหึงนาย นายอยากทำอะไหรือคุยกับใครเราไม่เห็นสนใจเลย ไม่เกี่ยวกับเราสักหน่อย โอ๊ย "
หมูมันเอามือมาบีบจมูกผมครับ
" นี่คือการลงโทษ คนดื้อแล้วก็ปากแข็งด้วย เค้าก็แค่มาคุยด้วยเองนะ เราไม่สนใจใครหรอก มีแฟนน่ารักแบบนี้อยู่แล้วทั้งคน "
" แหวะขี้ตู่ เราไม่ได้หึงสักหน่อยแค่ไม่ชอบใจแค่นั้นเอง "
" นั้นล่ะเค้าเรียกว่าหึงครับคุณเล็ก "
" อ่ะๆหึงก็หึง แต่ตอนนี้นายปล่อยเราได้แล้ว คนเค้ามองกันใหญ่แล้วนะ "
" เราปล่อยก็ได้แต่ต้องมีของแลกเปลี่ยนนะ เล็ก " ไอ้หมูมันยื่นแก้มข้างหนึ่งมาหาผม ผมมองดูรอบๆตัวคนเค้าก็มองกันใหญ่ ผมรีบยื่นจมูกไปหอมแก้มมันหนึ่งที่ มันถึงยอมปล่อยผมครับ ผมกลับหมูลุกจากโต๊ะ แล้วเดินออกมาหารถแท๊กซี่ เราตกลงกันว่าจะไปต่อที่สีลมครับ ระหว่างทางที่เดินไปเรียกรถ ผู้ชายที่ผมเจอในห้องน้ำก็เดินกึ่งวิ่งมาที่ผมพร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้ผมใบหนึ่ง แล้วเค้าก็เดินกลับไปเลย
" รู้จักกันเหรอเล็ก " ไอ้หมูถามผมขึ้นหลังจากผู้ชายคนนั้นไปไกลพอสมควรแล้ว ผมยักใหล่ให้หมูแทนคำตอบ
มือผมยกกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน
ผมอยากรู้จักคุณครับ หวังว่าเราคงได้ร้จักกันมากขึ้นครับ แล้วก็ลงเบอร์มือถือ
แล้วก็ชื่อผู้ชายคนนั้น แต่ผมจำชื่อไม่ได้หรอกครับ มันผ่านมานานแล้ว
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากการอ่านข้อความ ไอ้หมูเดินมาคว้ากระดาษแผ่นนั้นโยนไปในถังขยะ แล้วจูงมือผมไปขึ้นรถแท๊กซี่เลยครับ อยู่บนรถแท๊กซี่ไอ้หมูมันล๊อคคอผมด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วเอามือขยี้หัวผม
" สงสัยจะปล่อยให้คาดสายตาไม่ได้แล้วมั้ง เล็ก ไปห้องน้ำแป็บเดี๋ยวมีคนตามมาให้เบอร์เลย "
ไม่พูดเปล่านะครับ หมูยังก้มหน้าเป่าลมเข้าหูผมด้วย
" ขอโทษครับ คุณหมูปล่อยผมเหอะ " ผมต้องอ้อนวอนไอ้หมูไว้ก่อนล่ะครับ เดี๋ยวมันทำมากกว่านี้ ได้อายคนขับแน่ๆ
" ดีมากแต่อย่าให้มีอีกนะ ไม่งั้น 555 " ไอ้หมูหัวเราะได้ทุเรศมากครับ แฟนใครว่ะเฮ้อ ทีตัวเองยังนั่งคุยกับผู้หญิงอื่นได้เลย พอรถจอดไอ้หมูมันถึงยอมปล่อยผม เราลงจากรถแล้วจ่ายเงิน ลุงคนขับแกมองผมกับไอ้หมูแล้วยิ้มๆครับ เราทั้งคู่เดินดูของที่วางขายอยู่ข้างทางจนมาถึงหน้าซอยทางเข้าฟรีแมน ผมกับไอ้หมูมองหน้ากัน ก่อนที่ไอ้หมูจะพยักหน้าแล้วจับมือผมจูงกันไปข้างในซอย
-
ผมเดินตามหมูโดยที่ไอ้หมูยังจูงมือผมอยู่ เดินมาถึงเคาร์เตอร์ไอ้หมูยื่นเงินแล้วรับบัตรมา พอเข้าไปข้างในมันมืดไปหน่อยสำหรับผม แถมคนก็แออัดด้วย ไอ้หมูปล่อยมือผมแล้วเดินไปแลกเครื่องดื่มที่บาร์น้ำ ผมยืนรอไอ้หมูที่มุมหนึ่ง มองดูผู้คนที่กำลังทั้งนั่งดื่ม บ้างก็เต้นตามจังหวะเพลงที่ดีเจกำลังเปิดอยู่
" อ่ะเล็ก " ไอ้หมูเดินมาพร้อมกับเบียร์ขวดเล็ก ผมรับมาแล้วจิบไปเล็กน้อย สายตายังคงมองดูผู้คนในนี่อยู่
อยู่ๆไอ้หมูมันเอานิ้วมาสะกิดผม แล้วชี้ไปที่คนสองคนที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง ผมมองตามนิ้วมือของไอ้หมูไป เจอคนไทยกับคนต่างชาติกำลังจูบกับอยู่ ผมหันกลับมามองไอ้หมู มันเอานิ้วชี้ไปที่คนคู่นั้น แล้วเอามาชี้ที่ตัวผมแล้วชี้กลับไปที่ริมฝีปากมัน
" จะบ้าเหรอไอ้คุณหมู ไม่อายเค้าหรือไงนะ "
พอผมบอกไปแค่นั้นล่ะครับ ไอ้หมูมันทำหน้างอเลย แถมยังทำปากจู๋อีก เห็นแล้วอนาถชีวิตไปเลยครับ ทำอะไรไม่เคยคิดถึงสภาพใบหน้าตัวเองเลย เด็กทำมันน่ารักดีนะครับ แต่ไอ้หมูทำแล้วเฮ้อชีวิต
" เล็กใจร้าย " ไอ้หมูมันว่าผมแล้วยืนกอดอกตัวเองก่อนจะกระดกเบียร์ในมือไปด้วย ไอ้นี่ก็แปลกคนเวลางอนชอบทำตัวเป็นเด็กๆเลยเรื่อยเลย ผมเขยิบตัวไปใกล้ๆหมูแล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มมัน ไอ้หมูมันยิ้มออกแล้วครับ
" อ่ะได้แค่หอมก็ยังดี "
" หมูเต้นกันไหม " ผมชวนไอ้หมูมันเต้นเพราะดีเจกำลังเปิดเพลงที่ผมชอบตอนนั้นอยู่ (แต่จำไม่ได้แล้วครับ ว่าเพลงอะไร ขอโทษครับ ) หมูทำหน้าตาเหมือนกำลังจะถูกเชือดเลย
" เราเต้นไม่เป็นนะเล็ก " หมูมันก้มหน้าไม่กล้าสู้สายตาผม ทำอย่างกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายไปได้แค่เต้นไม่เป็นเท่านั้นเอง
" มันไม่ยากหรอกมาเดี๋ยวเราสอนเอง " ผมดึงขวดเบียร์จากมือหมูเอาไปวางไว้ที่หน้าบาร์น้ำรวมทั้งของผมด้วย
ผมจูงมือไอ้หมูมากลางฟลอร์แล้วก็เต้น แต่ว่าแค่ไอ้หมูเริ่มเต้นแค่นั้นครับ ผมเอามือกุมท้องเพราะหัวเราะจนปวดท้องเลย ก็ไอ้หมูซิครับ ขามันนิ่ง มีแต่มือสองข้างที่ยกขึ้นมาโยกไปมา
" พอๆเลยหมู " จูงมือไอ้หมูกลับที่เดิม ไอ้หมูเดินตามผมมาหน้าตามันบึ้งตึง
" บอกแล้วว่าเราเต้นไม่เป็นก็ไม่เชื่อ "
" เราขอโทษไม่นึกว่านายจะเต้นไม่เป็นถึงขนาดนี้นิ "
ผมกำลังจะคุยกับหมูต่อ ก็มีคนเดินมาที่ผมกับหมูยืนอยู่ แล้วยื่นเบียร์ให้ผมกับไอ้หมู
" ขอผมเลี้ยงเบียร์คุณสองคนนะครับ " เค้าบอกพร้อมกับรอยยิ้ม
" ผมว่าไม่เป็นไรครับ ผมซื้อให้แฟนผมดื่มได้ ขอบคุณ " ไอ้หมูมันบอกเค้าด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แววตามันดิครับ
หากเป็นมีดมันคงแทงร่างผู้ชายคนนั้นจนพรุนแล้วล่ะครับ
" งั้นผมไม่รบกวนแล้วครับ " เค้าบอกแล้วถือเบียร์เดินกลับไป
" หมูนายไม่น่าเสียมารยาทเลยนะ " ผมพูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุดเมื่อเห็นสายตาที่ไอ้หมูมันมองผม ผมรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ
" จริงเหมือนที่เราบอกไหมล่ะ เล็ก นายเป็นแฟนเรานะ เรื่องอะไรต้องให้คนอื่นเค้ามาเลี้ยงด้วย "
" ครับๆๆคุณพ่อ " ผมบอกหมูพร้อมกับยิ้มแหะๆให้
" นายรออยู่ตรงนี่นะ ห้ามไปไหน ห้ามคุยกับใครด้วย เราจะไปซื้อเบียร์มาให้ "
" ครับท่าน "
ไอ้หมูเดินไปที่บาร์น้ำ ผมก็ยืนรอตามที่มันสั่งนั้นล่ะครับ แต่ว่าผมเห็นผู้ชายคนที่เอาเบียร์มาให้นั่งอยู่กับเพื่อนๆเค้า
เค้ามองมาทางผมแถมยังส่งยิ้มให้ด้วย ผมก็เลยต้องก้มหัวทักเค้าไปตามมารยาทครับ
" เบียร์มาแล้วครับ "
ไอ้หมูมันกอดผมจากด้านหลัง ทั้งๆที่มือมันยังมีเบียร์อยู่ในมืออยู่เลย ผมยื่นมือไปหยิบมาขวดหนึ่ง แต่ไอ้หมูยังไม่ยอมปล่อยผม
" จะกอดอีกนานไหมครับ คุณหมู "
" เรื่องอะไรจะปล่อย คนอื่นจะได้รู้ไงว่านายมีเจ้าของแล้ว จะได้ไม่มาวุ่นวายอีก " ผมเลยเอาศอกกระทุ้งท้องไอ้หมูไปหนึ่งที่ หมั่นใส้ครับ หวงอะไรเกินเหตุ
" โห เล็กเดี๋ยวนี้ทำร้ายร่างกายแฟนตัวเองเหรอ ยังงี้มันต้องลงโทษซะหน่อยแล้ว "
ไอ้หมูมันยื่นหน้ามาหอมทั้งทั้งซ้ายทั้งขวา ยิ่งผมพยามยามหลบไอ้หมูมันยิ่งรัดผมแน่นขึ้นอีก
" หมูปล่อยนะ หื่นขึ้นทุกวันแล้วนะนาย "
" ช่วยไม่ได้อยากทำให้เรารักนิ เล็ก "
" หมูช่วยเลือกสักอย่างไหม จะหอม จะกอดหรือจะรัดเราให้ตายเอาสักอย่างดิโว๊ย " ผมเผลอดันไปขึ้นเสียงเพราะมันเจ็บอ่ะครับ
" ขึ้นเสียเหรอเล็ก อย่างนี่ต้องโดนเพิ่มอีก " ไอ้หมูมันเอาปากมาขบใบหูผม แถมยังรัดแน่นขึ้นอีกด้วย
" ยอมแล้วครับ ต่อไปไม่ขึ้นเสียงอีกแล้วครับ "
ไอ้หมูหยุดรัดผมแต่หน้ามันยังคงคลอเคลียอยู่แถวคอผมอยู่เลย อย่าถึงทีผมบ้างก็แล้วกัน
-
ผมเริ่มอึดอัดแล้วครับ ไอ้หมูมันเล่นกอดผมไม่ยอมปล่อยสักที หรือว่ามันคิดว่าตัวเองเป็นงูอนาคอนด้าแล้วผมเป็นอาหารของมันซินะ ผมกับหมูโยกไปตามจังหวะบทเพลงซึ้งๆที่ดีเจเปิด
" ขอโทษครับ คือว่าผมกับเพื่อนผมอยากรู้จักคุณสองคน หากไม่รังเกียจขอเชิญที่โต๊ะผมหน่อยนะครับ "
ผู้ชายคนเดิมที่เคยจะเลี้ยงเบียร์ผมกับหมู เดินมาหาผมกับไอ้หมูแล้วเอ่ยปากเชิญชวน ใจผมหล่นไปอยู่ตาตุ่มเลยครับ งานนี้ผมถูกไอ้หมูฆ่าตายแน่เลย
" ได้ซิครับแล้วเพื่อนคุณนั่งอยู่ไหนครับ " ผมเอ๋อรับทานครับ ไอ้หมูมันตอบตกลงง่ายๆ ทำไมมันผิดคาดแบบนี้ล่ะครับ ยิ่งไอ้หมูมันตอบรับคำชวนใครง่ายๆแบบนี้ผมยิ่งไม่ไว้ใจมันครับ หมูจูงมือผมเดินตามผู้ชายคนนั้นไปที่โต๊ที่มีเพื่อนเค้านั่งอยู่
" ผมหมูครับแล้วนี่ก็แฟนผมเล็กครับ " มาถึงโต๊ะแล้วไอ้หมูก็แนะนำตัวมันพร้อมกับแนะนำผมด้วย ส่วนผู้ชายคนนนั้นกับเพื่อนเค้า ผมจำชื่อพวกเค้าไม่ได้อีกตามเคยครับ เค้าทั้งคู่ก็ชวนผมกับไอ้หมูคุยไปปด้วยดื่มไปด้วย ผมค่อยโล่งใจหน่อยตรงไอ้หมูมันคุยกับเค้าดี ผมดื่มจนเริ่มมึนๆไอ้หมูเลยขอตัวกลับ ไอ้หมูลุกขึ้นแล้วล้วงหยิบเงินในกระเป๋าวางไว้ที่โต๊ะ
" ขอบคุณนะครับ ที่ชวนผมมานั่งด้วย สนุกมากครับ ถือว่าผมช่วยแชร์แล้วกันนะครับ โชคดีครับ "
ไอ้หมูบอกแล้วจูงมือผมออกจากฟรีแมน บทจะดีก็ดีนะไอ้หมูนี่
“ หมูทำไมถึงไปตามคำชวนเค้าง่ายๆล่ะ “ ผมถามหมูที่เดินนำหน้าผมอยู่
“ ถ้าเราไม่ไปเดี๋ยวนายก็ว่าเราไม่มีมารยาทอีก “ ไอ้หมูหยุดเดินแล้วหันมาตอบผม
“ แค่นั้นจริงๆอ่ะ ไม่ใช่ติดใจใครในโต๊ะนั้นหรอกเหรอ “
“ อ้าวๆเล็กพูดอย่างนี้ ระวังจะโดนไม่ใช่น้อยนะ “ ไอ้หมูพูดแล้วยิ้มเจ้าเลห์ผมเอามือข้างที่ว่างปิดปากไว้เลยครับ ไอ้หมูหันหลังกลับแล้วเดินต่อ
" ไม่ต้องจูงเราก็ได้นะหมู เราแค่มึนๆเองยังไม่เมาขนาดเดินไม่เองไม่ได้นะ "
" หรือจะให้อุ้ม ห๊ะเล็ก " เจอไม้นี้ของไอ้หมู ผมเงียบปล่อยให้หมูเดินจูงมือต่อไป ผมยืนเรียกรถแท๊กซี่ได้แล้วก็ให้เค้าไปส่งที่โรงแรมครับ พอมาถึงโรงแรมจ่ายเงินคนขับเรียบร้อย ผมกับหมูก็ขึ้นห้องนอนไปเลยครับ
" ตื่นได้แล้วครับ เล็ก " ผมลืมตาขึ้นเพราะเสียงปลุกจากไอ้คุณชายหมู ผมมองหมูอ้าวมันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมดีดตัวเองวิ่งเข้าไปอาบน้ำบ้างครับ
" เร็วๆนะเล็กเดี๋ยวไม่ทันเครื่อง " เสียงไอ้หมูมันตะโกนเข้ามาในห้องน้ำ ด้วยความเร่งรีบผมไม่ได้สนคำว่าเครื่องที่ไอ้หมูบอก อาบน้ำเสณ็จแล้วผมออกมาแต่งตัวโดยมีไอ้หมูกำลังนั่งจัดกระเป๋าอยู่
" เรียบร้อยไปกันได้แล้ว เล็ก " ไอ้หมูยกกระเป๋าเดินนำหน้าผมออกจากห้อง เราทานข้าวเช้าเรียบร้อยผมมานั่งรอไอ้หมูที่เดินไปจ่ายเงิน รอไม่นานไอ้หมูก็เดินมาในมือมันถืออะไรอยู่ด้วย
" อะไรนะหมู " ผมถามสิ่งที่หมูถืออยูในมือ หมูยิ้มก่อนตอบคำถามผม
" ตั๋วเครื่องบิน "
" ตั๋วเครื่องบิน กลับพัทยาทำไหมต้องใช้ตั๋วเครื่องบินด้วยอ่ะ "
" ใครว่าเราจะกลับพัทยา เราจะพานายไปเชียงใหม่ตะหากล่ะ เล็ก "
" เชียงใหม่ " ผมพูดได้แค่นั้นเองครับ ไอ้หมูลุกขึ้นมาดึงผมเดินไปขึ้นรถเพื่อไปสนามบินครับ เพราะรถเค้ามารออยู่แล้วครับ
" หมูนายจะทำอะไร ทำไมไม่บอกกล่าวเราก่อน ชอบทำอะไรตามใจตัวเองตลอดเลยนะ "
ผมต่อว่าไอ้หมูตอนที่ผมกับมันนั่งอยู่บนเครื่องแล้ว
" ก็เราอยากให้นายแปลกใจไง " ยิ่งกว่าแปลกใจอีกว่ะไอ้หมู อันนี้ผมพูดในใจครับ
" แล้วเราจะไปพักที่ไหนล่ะหมู "
" ฮึ ฮึ เราจองไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ รับรองนายต้องชอบแน่ๆ " ยังมีหน้ามาหัวเราะชอบใจอีกนะไอ้หมู
" แสดงว่านายคงไปเที่ยวบ่อยๆซินะที่เชียงใหม่อ่ะ หมู " ผมถามเพราะคิดว่าไอ้หมูมันคงเคยพาบรรดาแฟนเก่าๆของมันไปเที่ยว
" ไม่เคยเลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรก " ไอ้หมูบอกแล้วทำหน้าตาตายครับ อยากจะร้องให้จริงๆเลย ขอบคุณสำหรับคำตอบที่ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย ทั้งมันทั้งผมไม่เคยไปเชียงใหม่ด้วยกันทั้งคู่ ขอพระเจ้าคุ้มครองผมด้วยนะครับ ไอ้หมูเอื้อมมือมาตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะพูดออกมา
" ไม่ต้องกลัวนะเล็กมีเราอยู่ด้วยทั้งคน "
ผมหันหน้าไปมองที่ริมหน้าต่าง ดูบรรยากาศข้างนอกแทนใบหน้าไอ้หมู อยากจะบอกไอ้หมูมันใจจะขาดครับ
ที่กลัวนะเพราะว่ามีมันอยู่ข้างๆนี่ล่ะครับ เฮ้อผมจะรอดไหมครับ
-
ไปฮันนีมูนกันที่เชียงใหม่ซะด้วย หวานซ้า
ยังไงก็ไม่มีทางหลงร๊อกกกก มีแผนที่หัวใจติดตัวไปด้วยทั้งคน :give2:
อยากรู้จังฟรีแมนสมัยนู้นกับสมัยนี้มันเหมือนกันรึป่าว แต่ที่แน่ๆ ชาวต่างชาติเยอะดีอ่ะ ช๊อบชอบ :impress2:
ขอบคุณมากๆนะครับ :yeb:
-
หุหุ รอเดี๋ยวนะ ขอนั่งรถทัวร์ตามไปดูเขาฮันนีมูนกันหน่อย (นั่งเครื่องไม่ไหว ไม่มีทรัพย์ง่า :haun5:)
-
หมูน่ารักจัง
พาแฟนไปเล็กไปฮันนีมูนด้วย
แฟนคลับหมูมาลงชื่อเชียร์เลยครับ
:ped149: :ped149:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ไปฮันนีมูนกันที่เชียงใหม่ด้วย...
คุงหมู.น่ารักจิงๆเยยคับ... o14
-
:like6: :like6: :like6:
อยากไปด้วยจังเลย
สรุปแล้วคือ หมูกะหมวย เลิกกันแล้วใช่ไหมคับ
คงไม่มีแบบ หมวยกลับมาแล้วบอก แกแย่งแฟนชั้น ไม่มีนะคับ
:impress: :impress: :impress:
-
น่าร้ากจัง :-[
มะเศร้าแล้ว :impress:
-
น่ารักมากๆ เลย ไปฮันนีมูนกันด้วย :like6:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :impress:
-
..........ในที่สุดเล็กก็มีความสุขซักที........ o7
..........ขอหั้ยฮันนีมูนครั้งนี้เต็มไปด้วยความสุข......... :impress: :impress:
-
o14 ยินดีต้อนรับจ้าน้องCartoon o15
**********************************************************
เที่ยวเชียงใหม่คืนแรกก็เป็นเรื่องแล้วครับ ไอ้หมูดิครับมาเชียงใหม่ทั้งทีแม่งมันไม่มีข้อมูลอะไรเลย
ผมเลยต้องโทรไปหาเพื่อนที่พอจะรู้จักที่เที่ยวในเชียงใหม่ครับ พอได้ชื่อมาแล้วผมกับไอ้หมูพุ่งออกจากโรงแรมทันทีครับ หลังจากฝากกุญแจห้องเรียบร้อยก็เดินออกมามองหารถครับ โชคดีครับมีสามล้อเครื่องคันหนึ่งจอดหน้าโรงแรมอยู่ ผมเลยเรียกใช้บริการพี่แกซะเลย
" พี่ครับไป 12ห้วยแก้วครับ " ผมกับไอ้หมูก็ขึ้นไปนั่งแกก็ขับมาส่งผมถึงที่หมายครับ อ้าวแม่งมันอยู่ตรงกันข้ามกับกาดสวนแก้วนี้หว่า ร ผมกับไอ้หมูเดินขึ้นไปชั้นสอง โอ้พระเจ้ามันยอดมากครับ เงียบเป็นป่าช้าเลยครับ
คงเพราะมันยังหัวค่ำอยู่ ร้านเค้าเลยยังไม่เปิดกันเลยอ่ะครับ
" ไงล่ะครับ คุณหมู ยังไม่มีร้านไหนเค้าเปิดเลยนะ " ไอ้หมูมันมองอะไรอยู่แป๊บๆ มันก็จูงมือผมมายังร้านหนึ่งที่เค้ากำลังจัดของอยู่อ่ะครับ
" ร้านนี่ไงเล็ก เค้ากำลังจัดร้านอยู่เลยอ่ะ " ผมยอมรับในความพยายามของหมูมันเลยครับ
" สวัสดีครับพี่ รับอะไรดีครับ " น้องผู้ชายคนหนึ่งเดินมาถามผมกับไอ้หมู
" ขอเบียร์สดเหยือกครับ แก้วสองใบครับ " นั่งลงที่โต๊ะ น้องเค้าก็เอาเบียร์มาให้ผมกับไอ้หมู ผมกับหมูค่อยๆดื่มไป
นั่งอยู่เกือบสองชั่วโมงกับเบียร์สี่เหยือก ไอ้หมูถึงได้ชวนผมไปต่อร้านอื่น
เดินเข้าไปข้างในอีก มีผับอยู่หลายร้านเลยครับ เดินอยู่พักใหญ่ๆผมกับหมูเลือกที่จะนั่งร้านนี่ครับ เพราะเค้าเปิดเพลงเพราะดี เปิดเหล้าแล้วครับตอนนี้ นั่งดื่มไปก็มองผู้คนไป
" หมูเราไปห้องน้ำก่อนะ " ผมบอกหมูสงสัยดื่มมากไปหน่อยอ่ะผม ผมเดินไปห้องน้ำปวดฉี่ก็ปวดครับ แต่เห็นพนักงานที่อยู่ในห้องน้ำแล้วผมลังเลใจเลยครับ ทำไมมันเยอะขนาดนั้นอ่ะ เกือบสิบคนมั้งครับ แต่ด้วยความปวดฉี่มันมากผมตัดใจเดินเข้าไปในห้องน้ำ พอก้าวเข้าไปเท่านั้นเอง เหมือนผมเป็นดาราเลยครับ พนักงานล้อมหน้าล้อมหลังไปหมดเลย กว่าจะได้ปลดปล่อยฉี่
เดินกลับเข้ามาที่ร้าน ทำไหมบรรยากาศร้านมันแปลกๆไปนะ นั่งมองๆไปอ้าวไอ้หมูมันนั่งอยู่อีกร้านครับ รู้สึกหน้าตัวเองมันเกิดรอยร้าวขึ้นเลยๆ ผมรีบลุกจากร้านนั้นแล้วกลับไปนั่งกับไอ้หมู
" หมูไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ เห็นเราแล้วทำไมไม่เรียก ปล่อยให้หน้าแตกอยู่ได้ "
" มันตลกนิเล็ก นายนี้อ่ะนะทำเปิ่นได้ตลอดเวลาเลย " ก็จริงของหมูมันนะครับ ผมอ่ะชอบทำอะไนเปิ่นๆตลอดเวลาเลย แก้ไม่หายสักที โดยเฉพาะตอนได้ดื่มเหล้าเข้าไปด้วยอ่ะครับ
" ขอชนแก้วหน่อยนะครับ " ผมมองไปยังเจ้าของเสียงที่เอ่ยถามผมกับหมู เป็นชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาหล่อมากครับ
" ครับๆ " ผมยกแก้วชนกับเค้าไอ้หมูก็เหมือนกัน
" มากันสองคนเหรอครับ " ผู้ชายคนนั้นถาม แล้วก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามผมกับหมู
" ครับมากันสองครับ " ไอ้หมูตอบคำถามผู้ชายคนนั้นครับ คราวนี้ไอ้หมูมันพูดดีด้วยตัวเองนะครับ เอ้อนะบทมันจะดีก็ดีจนผมอดแปลกใจไม่ได้เหมือนกันอ่ะ
" ผมชื่อตู่ครับ แล้วคุณสองคน "
" ผมหมูครับแล้วนี่ก็เล็กแฟนผมเองครับ " ไอ้หมูแนะนำตัวทั้งมันและผมแล้วดึงผมเข้าไปกอดโชว์ซะงั้น
" ผมก็กะว่าคงเป็นอย่างนั้นนะครับ เพราะคุณหมูกับคุณเล็กดูสนิทกันเกินเพื่อนอีกนะครับ "
ผมว่าเป็นใครเค้าก็คงดูออกทั้งนั้นละครับ ไอ้หมูเล่นทั้งโอบทั้งกอดซะขนาดนั้น ยกเว้นคนตาบอดครับ
" แล้วคุณตู่ละครับ มาคนเดียวหรือว่ามากับเพื่อนครับ " อันนี้ไอ้หมูเป็นคนถามครับ
" มากับเพื่อนๆครับ โน้นครับ นั่งกันอยู่ตรงนั้นครับ "
ผมและหมูมองไปตามมือของตู่ที่เค้าช้าไปที่โต๊ะกลุ่มเพื่อนๆเค้าครับ เพื่อนเค้ามีทั้งผู้หญิงและผู้ชายครับ ประมาณห้าถึงหกคนครับ
" ถ้าไม่รังเกียจเชิญที่โต๊ะพวกผมได้นะครับ " ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้ตู่เค้าไป ก่อนที่ตู่เค้าจะลุกเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง
" คนที่นี่นิสัยดีนะเล็ก " ไอ้หมูมันเอ่ยปากหลังจากตูเดินไปถึงโต๊ะเค้าแล้วอ่ะครับ
" ใครจะเหมือนนายละหมู "
" นี้นายว่าเรานิสัยเสียเหรอ สงสัยต้องลงโทษให้รู้แล้วมั้ง “
ยังไม่ทันขาดคำไอ้หมูดึงผมเข้ามากอดอีกแล้ว แถมระดมหอมแก้มผมอีก ผมว่าสักวันแก้มผมคงมีกล้ามเพราะไอ้หมูมันแน่ๆเลยอ่ะครับ อะไรนิดอะไรหน่อยท่านเล่นหอมตลอด
" เรารักนายนะเล็ก " ไอ้หมูกระซิบบอกผมตอนที่มันหยุดหอมแก้มผมแล้ว
-
หลังจากผมและหมูกลับมาจากการเที่ยวเชียงใหม่ ผมได้เพื่อนเพิ่มมาอีกหนึ่งคนคือตู่ครับ ทุกวันนี้เราก็ยังคงติดต่อกันอยู่เสมอ หากตู่ว่างๆเค้าจะลงมาเยี่ยมผมและหมูเป็นประจำครับ กลับมาอยู่พัทยาได้ไม่นานผมก็ได้งานใหม่เป็นร้านให้เช่าหนัง เป็นงานที่ผมคิดว่าผมชอบมัน เพราะผมเป็นคนที่ชอบดูหนังและฟังเพลงอยู่แล้วด้วย แต่เรื่องมันก็มีมาหาผมจนได้ เมื่อหมูถูกส่งไปดูงานที่ต่างประเทศ ก่อนที่หมูจะต้องไปดูงานหมูชวนผมกลับไปเยี่ยมแม่ผมที่บ้าน
" เล็ก ซื้อของครบหรือยัง " เสียงของไอ้คุณชายมันเองครับ ผมกับหมูเราเดินอยู่ในห้างกำลังหาซื้อของฝากไปให้แม่กับพี่ๆผมอยู่
" เราว่าครบแล้วมั้ง " ผมตอบหมู แต่ตาก็สำรวจของที่อยู่ภายในรถเข็น จัดการจ่ายเงินแล้วกลับมาคอนโด ผมกำลังจัดของลงกระเป๋า ส่วนคุณชายหมูเดินไปอาบน้ำเตรียมตัวนอน
" มานอนได้แล้วครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานสายหรอกคุณเล็ก " เสียงคุณชายเรียกผมหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ผมวางมือจากการจัดของแล้วเดินไปยังเตียงนอนที่หมู นอนรออยู่
" เราอาบน้ำก่อนนะ หมู " ผมบอกหมูก่อนจะหันหลังเดินจะไปห้องน้ำ
ไอ้หมูกระโดดลงจากเตียงมาดึงผมลงไปนอนคู่กับมันที่เตียง
" ปล่อยดิหมู เราจะไปอาบน้ำ "
" ไม่ต้องอาบแล้ว ดูดิไม่เห็นเหม็นตรงไหนเลยหอมจะตาย " ปากไม่พูดอย่างเดียวไอ้คุณชายมันยังเอาจมูกมาไซร์ซอกคอผมด้วย หมูถอนจมูกแล้วเปลี่ยนเป็นนอนกอดผมแทน ผมนอนอยู่ในอ้อมกอดของหมู ผมตัดสินใจแล้วว่ากลับบ้านไปคราวนี้ ผมจะพาหมูไปหาคนๆหนึ่ง ผมอยากให้เค้าได้รับรู้ว่าต่อไปนี้เค้าไม่ต้องห่วงผมแล้ว เพรามีคนที่ดูแลผมได้ดีอย่างที่เค้าต้องการ
ตื่นเช้ามาคุณชายก็เตรียมกาแฟให้ผมเหมือนทุกวัน ก่อนจะไปส่งผมที่ร้านแล้วค่อยขับรถไปทำงาน ตอนที่ทำงานอยู่ผมหยิบมือถือโทรไปบอกที่บ้านก่อนครับ บอกทางบ้านเรียบร้อย ผมก้กดไปหาไอ้โชคซะหน่อยเดียวมันบ่นอีกว่าจะกลับไปบ้านทั้งที ไม่ยอมชวนมันด้วย
" ว่าไงว่ะโชค " คำถามแรกหลังจากมันรับสายผมแล้ว
" เอ้อกูสบายดี แล้วมึงละเป็นไงมั้งว่ะ มีอะไรถึงโทรหากูได้ว่ะ ตั้งแต่มีแฟนแม่งลืมเพื่อนเลยนะมึง "
"กูสบายดี กูโทรมาบอกมึงว่า กูจะกลับไปบ้านพรุ่งนี้โว๊ย มึงอ่ะจะกลับด้วยไหมว่ะ "
" ทั้งปีเลยนะมึงไอ้เล็ก คราวหน้ามึงช่วยบอกกูล่วงหน้าสักวันสองวันมันจะตายหรือไงว่ะ มึง " มันก็บ่นของมันไปเรื่อยอ่ะครับไอ้โชค สงสัยเริ่มเข้าวัยทองแล้วมั้งเพื่อนผม
" พอๆมึงตกลงมึงจะกลับไปบ้านไหมห๊า ไอ้โชค "
" กลับดิว่ะ ไอ้ห่า งั้นเจอกันพรุ่งนี้บ้านไอ้นุค่ำๆนะโว๊ย"
" ตกลงตามนี้ กูไปทำงานต่อแล้วมึง แล้วเจอกันว่ะ "
" แล้วเจอกันเล็ก "
หลังจากวางสายจากไอ้โชค ผมยังคงจ้องมองดูมือถือยู่
ผมกดรายชื่อในเครื่องของผมไปเรื่อยๆจนมาถึงชื่อๆหนึ่ง ผมมองดูชื่อนั้นอยู่ ผมสับสนตัวเองว่าจะโทรไปดีหรือเปล่านะ ใจหนึ่งผมก็ยังเป็นห่วง แต่อีกใจหนึ่งผมกับไม่อยากที่จะเกี่ยวพันกับเค้าอีกต่อไป
-
คนเราบางครั้งก็แปลก ความทุกข์หรือเรื่องที่ทำให้เราเสียใจ ทุกข์ใจเรากับลืมมันไม่ได้สักที สายตาของผมยังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอมือถือ
" ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กูรักมึงนะ " ประโยคคำพูดที่ผมยังไม่เคยลืมเลือนมันยังคงก้องอยู่ในหัวผมอยู่เสมอ แม้นมันจะผ่านมานานแต่ว่าทำไมตัวผมเองถึงลืมไม่ได้นะ
" กูขอโทษ " คำพูดสุดท้ายและใบหน้าอันเศร้าสร้อยของเจ้าของคำพูดมันยังติดตรึงในความรู้สึกผมไม่คลาย ในขณะที่ผมกำลังจะกดปุ่มโทรออกนั้นเอง เสียงเพลงที่น้องในร้านเปิดขึ้นมาทำให้ผมชงั้กมือที่กำลังจะกดปุ่มโทรออก
ตั้งแต่ประโยคแรกของเพลงทำให้ผมหยุดความคิดที่จะโทรไปหาคนๆนั้นทันทีแล้วเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงของผม หันกลับไปทำงานต่อไป ขอบคุณที่น้องในร้านได้เปิดเพลงนี้ทำให้ผมได้คิดอะไรๆได้ ผมต้องอยู่กับปัจจุบันไม่ใช่อดีตที่เคยทำให้ผมต้องเจ็บปวดอีกต่อไป
" คิดดูให้ดี คิดดีๆอีกที รักที่เราเคยมีเป็นเพียงเมื่อวาน
วาดวิมานในฝัน รักเราคงผูกพัน เริ่มคิดกันเมื่อวันที่เราแรกเจอ
จากวันนั้นวันที่เธอเคยบอกรักฉัน ช่างเสกสรรป้อนคำหวานให้ฉันพร่ำเพ้อ
มาวันนี้เธอหายไป ทิ้งฉันให้ฝันใฝ่ละเมอ เฝ้าคอยเธอเธอหนอเธอไม่เจอแม้เงา
ขอวิงวอนขอพรพระทุกๆองค์ ช่วยจงดลฉันพ้นรักเผาเศร้าทรวง
รักครั้งก่อนจบแล้วเหลือเพียงซากรักลวง รักที่หวงหวนกลายเป็นเพียงครั้งก่อน
ไว้ฟังกันก่อนนอน นิยายรักขาดตอน ฉันก็เพียงแค่วอนให้เธอต่อเติม
คิดดูให้ดี คิดดีๆอีกที คิดถึงรักที่มีแค่เพียงเมื่อวาน "
http://imusic.teenee.com/2/frame/5374.php
ถึงเวลาเลิกงานหมูก็ขับรถมารับผมกลับคอนโด คืนนั้นเรารีบนอนกันตั้งแต่หัวค่ำเพื่อจะได้เดินทางไปแต่เช้าครับ
เช้าวันต่อมาหลังจากทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยผมกับหมูก็ขับรถมุ่งหน้ากลับบ้านผมกัน หมูขับรถไปเรื่อยๆไม่ได้เร่งรีบ กว่าจะมาถึงบ้านผมก็บ่ายๆไปแล้ว พอมาถึงบ้านแม่ผมเดินมากอดไอ้หมูคนแรกเลยอ่ะ เอ้อแม่ครับลูกแม่ยืนอยู่นี่ครับ ไอ้คนที่แม่กอดอ่ะมันคนรักผมครับ ใจจริงผมอยากบอกแม่ผมอย่างนี้อ่ะครับ แต่ว่าเอาเถอะในเมื่อตอนนี้ไอ้คุณหมูมันกลายเป็นขวัญใจแม่ผมแล้วนิ
" ขับรถมาเหนื่อยไหมจ๊ะ ลูก " นั้นแม่ผมหลังจากคลายมือจากไอ้หมูแล้วก็ถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย แถมเรียกไอ้คุณหมูลูกทุกคำด้วยอ่ะ ผมปล่อยให้แม่กับหมูและพี่ๆผมพูดคุยกัน ส่วนตัวผมเดินขึ้นห้องไปจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ครับ จัดเสร็จผมเดินมาที่โต๊ะอ่านหนังสือ เปิดลิ้นชักแล้วหยิบรูปถ่ายขึ้นมาใบหนึ่ง ผมมองภาพของคนที่อยู่ในรูป ทั้งแววตาและรอยยิ้มของคนในรูปที่ผมมองดูอยู่ สำหรับผมแล้วมันยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไปจากความทรงจำของผมเลย
" พรุ่งนี้เราจะพาเค้าไปให้นายได้รู้จักนะ เราว่านายต้องชอบเค้าแน่ๆ " ผมบอกกับคนในรูปกอ่นจะเก็บรูปใบนั้นลงไปไว้ในลิ้นชักตามเดิม ผมยืนสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ๆแล้วเดินออกจากห้องนอน เดินลงไปยังข้างล่าง แม่ผมจัดโต๊ะอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวข้างหมู
" ห่างกันไม่ได้เลยนะคู่นี้ " พอผมนั่งลงพี่สาวผมก็เริ่มแซวผมกับไอ้คุณหมูทันทีอ่ะ
" เจ๊อ่ะ แซวมากๆ เดี๋ยวเล็กกลับพัทยาเลยนะ " ผมตอบกลับพี่สาวผมด้วยความเขินครับ
" ไม่แซวก็ได้จ๊ะ แล้วนี้หมูจะบินไปวันไหนล่ะ "
" ก็อีกสี่ห้าวันนะครับ " หมูตอบแล้วตักไก่มาไส่จานจานผม
" ไปแล้วตอนกลับมาอย่าลืมเอาลูกสะใภ้มาฝากแม่สักคนนะจ๊ะ หมู " ผมสำลักไก่ที่หมูตักมาให้เลยครับ ไอ้คุณหมูต้องมาช่วยลูบหลังผม
" ล้อเล่นนะ เล็ก " ดูแม่ผมนะครับ ล้อเล่นแบบนี้บ่อยๆลูกชายอย่างผมอาจหัวใจวายตายได้ในวันหนึ่งนะครับ
" หมูเล็กอยู่นั้นดื้อไหมลูก " ผมรีบหันหน้าไปหาไอ้คุณหมูอย่างรวดเร็ว ส่งสายตาเป็นเชิงบอกว่า ถ้าฟ้องเรื่องไม่ดีของผมละก้อ 555
" ไม่เลยครับแม่ เล็กเค้าดีครับ " ไอ้คุณหมูตอบแม่ผม แล้วหันมาส่งยิ้มให้ เหมือนจะบอกผมว่าถูกใจกับคำตอบของมันไหม
" งั้นก็ดี แม่จะได้ไม่เป็นห่วงนะ แต่ถ้าเล็กดื้อมากนัก แม่อณุญาตให้หมูจัดการได้เลยนะจ๊ะ " คราวนี้ไอ้คุณหมูหันมายิ้มให้ผมแบบคราวนี้ผมเสร็จแน่ๆ ผมจะฟ้องท่านเปาแม่ทำไหมไปให้ท้ายไอ้คุณหมูมันแบบนั้นล่ะครับ จากนั้นเรานั่งทานข้างแล้วคุยเรื่องต่างๆกันต่อ ทานเสร็จผมกับหมูก็เดินขึ้นห้องของผม
" หมูพรุ่งนี้เราจะพานายไปหาคนๆหนึ่ง "
" ใครเหรอเล็ก " หมูถามผมกลับพลางยืนจ้องมองเข้ามาในดวงตาของผม
" แล้วพรุ่งนี้นายก็จะรู้เองล่ะ " ผมบอกแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูส่งให้หมู
" นายไปอาบน้ำก่อนเถอะนะ " หมูรับผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมมองตามร่างของหมูที่เดินไปเข้าห้องน้ำ ผมนั่งลงที่เตียงยิ้มให้กับตัวเอง กอ่นจะหันไปมองที่โต๊ะอ่านหนังสืออีกครั้ง
-
..........มีความสุขอยู่ดีๆ..........
..........จะพาไปหาใครอีกล่ะเนี่ย.......... o8 o8
-
เพลิง รีเทิร์นวุ้ยยยยย
คิกคิก
o3
-
ไปหาเพลิงเหรอ ... จริงง่ะ :try2:
-
o13 o13
มาต่อเร็วๆนะคับ ฮุๆๆ
-
พาไปหาเพลิงแง๋มๆ
รออ่านต่อครับ :yeb:
-
ฝากตัวด้วยนะคะ คุณแน๋ว o15
คิดถึงเพลิงจังเลย :o8: :o8:
รอคุณแน๋ว ต่อตอนต่อปาย o14
-
ฝากแต่ตัวเหรอจ๊ะการ์ตูน แล้วใจล่ะ? :-[
จะใช่เพลิงอย่างที่ทุกๆคนคิดป่าวน้อ.. :teach:
************************************************
" อยู่ไหนว่ะมึงไอ้เล็ก " เสียงไอ้โชคดังมาจากมือถือของผม เมื่อผมรับสายมัน ผมมองดูนาฬิกาเพิ่งสองทุ่มเอง
" อยู่บ้าน ในห้องนอนกู แล้วมึงล่ะ โชคอยูไหนว่ะ " ผมตอบกลับไอ้โชคแล้วถามมันไปในคราวเดียว ก่อนชำเลืองสายตาไปมองไอ้คุณหมู นอนดูทีวีอยู่บนเตียงนอน
" อยู่ร้านไอ้นุ เมื่อไหร่มึงจะมาว่ะ เค้ารอมึงกันอยู่คนเดียวเลยนะมึง "
" อะไรว่ะพวกมึง ตั้งวงกันแต่หัวค่ำกันเลยเหรอว่ะ "
กำลังคุยกับไอ้โชคอยู่ ผมต้องสะดุ้งเมื่อหมูมันเดินมาจากเตียงตอนไหนไม่รู้มากอดผมจากด้านหลัง แล้วแย่งมือถือผมไปคุยแทน
" โชคเดี๋ยวเราพาเล็กไปนะ แค่นี้ล่ะบาย " คำตอบง่ายๆสั้นๆตามแบบฉบับไอ้คุณหมูครับ แล้วมันก็วางสายไอ้โชคไปเลย
" หมูนายทำอะไรอ่ะ เรากำลังคุยอยู่นะ " ผมว่าไอ้คุณหมู แล้วพยายามแกะแขนมันที่โอบผมอยู่
" เดี๋ยวไปถึงก็คุยกันเองล่ะ รีบๆไปแต่งตัวได้แล้วเดี๋ยวเพื่อนๆรอนะ " ไอ้หมูว่าแล้วก็ปล่อยตัวผมเป็นอิสระจากการกอด ผมเดินไปแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินลงมาข้างล่างพร้อมไอ้คุณหมู บอกแม่แล้วก็ออกไปขึ้นรถขับไปร้านไอ้นุกัน
" เล็กว่าแต่พรุ่งนี้จะพาเราไปเจอใครเหรอ " ไอ้หมูถามผม มือข้างหนึ่งก็เอื้อมมือกุมมือผมไว้
" พรุ่งนี้นายก็จะรู้เองล่ะหมู " ผมตอบหมูแล้วเราทั้งคู่ก็เงียบไปจนรถมาจอดที่หน้าร้านไอ้นุมัน ลงจากรถมาเจอไอ้นุกับเมียมันมายืนคอยอยู่หน้าร้านแล้วอ่ะ
" มึงไอ้นุเวอร์ไปปล่าวว่ะ แม่งมายืนคอยกูถึงหน้าร้านมึงเองเลยเหรอว่ะ "
" มึงไม่ต้องพูดเลยไอ้เล็ก เค้ารอมึงอยู่คนเดียวนี้ล่ะ ไปได้แล้ว " ไอ้นุเดินนำหน้าผมไปพร้อมกับเมียมัน ส่วนผมเดินไปพร้อมๆกับหมู เมื่อมาถึงมุมประจำก็เจอเพื่อนอีกหลายๆคนที่ไม่ได้เจอกันนาน นั่งทั้งดื่มและทานอาหารไปด้วย
ผมนั่งลงโดยมีหมูนั่งขนาบข้าง การพูดคุยเป็นไปอย่างสนุกสนาน ถามไถ่เรื่องราวที่แต่ละคนได้พบเจอ ช่วงที่เราไม่ได้เจอกัน มีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป
" เล็กเราไปห้องน้ำก่อนนะ " ไอ้หมูมันพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ
" โชคมึงมานี่กับกูหน่อยดิ กูมีเรื่องจะคุยด้วยว่ะ " ผมบอกไอ้โชคแล้วเดินนำหน้ามันไปที่บึง
" เล็กมึงมีอะไรเหรอ " ไอ้โชคถามขึ้นมาเมื่อเดินมาทันผมที่หยุดรอมันอยู่
" โชค พรุ่งนี้กูว่าจะพาหมูไป . . .. " ผมยังพูดไม่จบ สายตาก็ไปปะทะกับร่างของคนๆหนึ่ง ที่กลังเดินเข้ามายังที่ๆผมกับไอ้โชคยืนคุยกันอยู่ เพียวงแค่เห็นร่างของคนๆนั้นหัวใจผมมันเหมือนตกวูบไปถึงเท้าเลย ผมรู้สึกคอแห้งผากขึ้นมาทันที ผมมองร่างนั้นที่ค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ความรู้สึกหลายอย่างมันปะดังเข้ามาในห้วงความคิดของผม เมือ่ร่างนั้นหยุดอยู่ที่ตรงหน้าผม ผมรีบเดินผ่านร่างนั้นกลับไปที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจสายตาที่มันมองผมมาอย่างเจ็บปวด มาถึงโต๊ะผมรีบนั่งลงข้างๆหมูมันเลย
" เล็กเป็นอะไรไหม สีหน้าไม่ดีเลย ไม่สบายหรือเปล่าหรือว่าดื่มเหล้าเข้าไปเยอะเกินไป " หมูถามผมมือก็มาอังที่หน้าผากผมไปด้วย ผมดึงมือของหมูวางลงเหมือนเดิม และกุมมือของหมูไว้ก่อนจะหันหน้าไปบอกหมู
" เราไม่ได้เป็นอะไรหรอกหมู " ก่อนที่ผมจะได้พูดคุยกับหมูต่อเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นมา ผมหันไปมองตามเสียงนั้น แล้วผมก็ต้องยิ้มด้วยความดีใจ
" สบายดีไหมจ๊ะ เล็ก " เก๋นั้นเองที่ส่งเสียงทักทายผม เก๋ในวันนี้ใบหน้ามีแต่ความสดชื่นไม่มีร่องรอยแห่งความทุกข์ใจอยู่บนใบหน้าอีกแล้ว เก๋อุ้มลูกตัวน้อยอยู่ในวงแขนเจ้าตังเล็กกำลังหลับปุ๋ยเชียว
" เราสบายดี แล้วนี่คงเป็นไอ้เจ้าหนึ่งซินะ " ผมตอบคำถามของเก๋แล้วแล้วปล่อยมือที่กุมมือของหมูก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่เก้าอี้ที่เก๋นั่งอยู่ ผมเอามือไปลูบหัวของเด็กตัวน้อยเบาๆ ความรู้สึกหวั่นไหวภายในใจของผมหายไปจนสิ้นเมื่อได้พบภาพของหนูน้อยตรงหน้าผม
" เล็กเจอเค้าหรือยัง " ผมทำได้เพียงพยักหน้าให้กับเก๋แทนคำตอบ แล้วมีมือมาตบที่บ่าผม ผมหันไปมองไอ้นุนั้นเอง สีหน้ามันที่มองผมและสายตาที่ฉายแววห่วงใยให้ผมได้เห็น แสดงว่าไอ้นุเป็นคนเรียกทั้งเก๋และคนๆนั้นมานั้นเอง
" มีอะไรที่มันค้างคาใจกัน วันนี้พวกมึงก็พูดกันให้เคลียร์ๆกันไปเลยดีกว่าว่ะ อย่าให้มันค้างคากันอีกต่อไปเลยนะมึง "
ผมมองหน้าทั้งเก๋และนุ แล้วหันกลับไปมองยังหมูที่นั่งมองผมอยู่ที่เก้าอี้ แล้วผมก็เห้นคนๆนั้นเดินกลับมายังโต๊ะพร้อมๆกับไอ้โชค
-
ผมหันกลับไปมองยังหมูอีกครั้งก็พบเจอกับรอยยิ้มเหมือนเข้าใจมาให้ผม ผมยืนนิ่งด้วยใจที่สงบลงอย่างประหลาดรอการมาถึงของคนๆนั้น แต่คราวนี้ความรู้สึกมันแปลกแตกต่างออกไปจากตอนที่เห็นหน้าเค้าครั้งแรกเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา แต่ละก้าวเดินของเค้าที่เดินเข้ามามันเหมือนมีบางสิ่งที่เกาะกุมหัวใจของผมมันหลุดออกที่ละเล็กละน้อย เมื่อเค้าเดินมาหยุดตรงหน้าผม เราทั้งคู่ต่างยืนนิ่งมีเพียงสายตาของเราทั้งคู่ที่จับจ้องกันอยู่เท่านั้น
" เฮ้ยมึงสองตัวจะยืนจ้องตากันอีกนานไหมว่ะ " เสียงของไอ้โชคดังขึ้นมา ผมละสายตาจากการจ้องมองหน้ามัน แล้วเดินไปหาหมูที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้
" หมูเดี๋ยวเราขอตัวไปคุยกับหมงก่อนนะ " แทนคำตอบหมูเอื้อมมือมาจับมือผมไว้ แล้วส่งยิ้มให้ผมเช่นเดิม
" เราจะรอนายอยู่ที่นี่นะเล็ก " เป็นคำพูดสุดท้ายที่ออกจากปากของหมู ก่อนที่จะปล่อยมือผม ผมเดินไปเผชิญหน้ากับเค้าอีกครั้งหนึ่ง โดยที่มี ไอ้โชค ไอ้นุและเก๋ที่ยืนอุ้มลูกยืนล้อมมองผมกับเค้าอยู่
" คุยกันดีๆนะพวกมึง " ไอ้นุเป็นคนแรกที่เอ่ยปากขึ้นมาก่อนจะหันเดินกลับไปยังที่โต๊ะ ส่วนไอ้โชคมันไม่พูดอะไรเลย นอกจากตบลงที่บ่าผมเบาๆสอง สามที่ มีเพียงสายตาที่เหมือนส่งกำลังใจมาให้ผมเท่านั้น แล้วมันก็เดินหันหลังกลับไปอีกคน
ส่วนเก๋มีเพียงรอยยิ้มให้ผมเท่านั้นแล้วก็เดินจากไปอีกคน เหลือเพียงผมและหมงสองคนเท่านั้นที่ยังยืนนิ่งไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมีพียงความเงียบงั้นระหว่างผมและเค้า สุดท้ายหมงเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาก่อน
" เล็กไปคุยกันตรงโน้นดีกว่า " ไอ้หมงพูดจบแล้วหันหลังเดินกลับไปยัง ที่ๆผมกับไอ้โชคเดินไปคุยกันก่อนหน้าที่ผมจะเจอมัน ผมเดินตามหลังไอ้หมงไปเงียบๆ จนเดินมาทันมันที่ยืนรอผมอยู่แล้ว ผมกับมันนั่งลงข้างๆบึงนั้น
" เล็ก กูไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงดีว่ะ กูอยากจะบอกมึงว่ากูเสียใจกับสิ่งที่กูทำ " ประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากของหมง ได้ยินเพียงเท่านั้นใจผมมันก็กระตุก สั่นไหว แต่ผมกับไม่รู้สึกเจ็บปวดเหมือนแต่ก่อนเลย ผมยังคงนั่งนิ่งเงียบฟังในสิ่งที่ไอ้หมงพูดต่อไป
" กูผิดตั้งแต่แรกเองที่วันนั้นถ้ากูเข้มแข็งยอมรับใจตัวเอง เรื่องในวันนี้มันคงไม่เกิด " เสียงของไอ้หมงมันเริ่มสั่นๆแล้ว มันนิ่งไปก่อนจะพูดต่อ
" กูผิดที่ทำร้ายมึงมาตลอดเวลา กูผิดที่ดูแลความรักที่มึงให้กูมาไม่ได้ กูไม่หวังว่ามึงจะยกโทษให้กูหรอกนะเล็ก
กูหวังแค่เพียงมึงกับกูจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้แค่นี้กูก็พอใจแล้ว "
ผมฟังไอ้หมงพูดถึงตรงนี้ อยู่ๆน้ำตาผมมันก็ไหลออกมา มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจเหมือนในอดีต แต่มันเหมือนน้ำตาครั้งนี้มันช่วยชำระล้างความรู้สึกที่ผมมีต่อมันให้ออกจากหัวใจผมต่างหาก
" แล้วเรื่องไอ้ต้น มึงจะทำยังไงว่ะ " ผมถามไอ้หมงทั้งที่เสียงยังสั่นจากการร้องไห้ หมงมันยื่นมือมาช่วยเช็ดน้ำตาบนใบหน้าให้ผม ก่อนที่มันจะพูดต่อในสิ่งทีผมได้ถามมันไป
" มันจบลงแล้วเล็ก " หมงพูดแล้วถอนหายใจแรงๆออกมาทีหนึ่ง
" มึงมั่นใจแล้วเหรอที่มึงพูดมานะ หมง " คราวนี้ผมถามมันเพื่อแน่ใจ เพราะจากที่ผ่านมามันทำให้ผมไม่เหลือความมั่นใจในสิ่งที่ไอ้หมงพูดมาเลย
" กูเคยทำผิดมาตลอด แต่คราวนี้คงเป็นครั้งที่กูมั่นใจในสิ่งที่กูทำว่ะ " น้ำเสียงของหมงที่บอกผม มันเต็มไปด้วยความมั่นใจอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน
" แล้วมึงคิดว่าไอ้ต้นมันจะยอมจบเหมือนมึงเหรอ " คราวนี้ผมจ้องมองไปที่ดวงตาของไอ้หมง เพื่อค้นหาความจริงจากสิ่งที่มันได้พูดออกมา
" ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เล็ก กูมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องรับผิดชอบ ส่วนไอ้ต้นกูกับมันตอนนี้ก็เหลือแค่ความเป็นเพื่อนที่มีให้กันเท่านั้นเอง "
ไอ้หมงมันลุกขึ้นยืน แล้วส่งมือมาช่วยพยุงผมขึ้นมา ผมลุกขึ้นยืนได้แล้ว แต่ไอ้หมงมันยังไม่ยอมปล่อยมือผม
" มึงยังไม่บอกกูเลยนะเล็ก มึงจะกลับมาเป็นกูอย่างเดิมได้ไหม " มือของไอ้หมงที่กุมมือผมอยู่ ยิ่งกระชับมากขึ้นจากแรงบีบของมัน
" กูยังคงให้คำตอบมึงตอนนี้ไม่ได้หรอกว่ะ หมง ทุกๆอย่างที่มันผ่านมา ที่มึงได้ทำไว้ กูบอกมึงตรงๆนะ กูแทบจะไม่เหลือความรู้สึกดีๆกับมึงเลยหมง ขอเวลาก็อีกสักหน่อยเถอะ แล้วมึงกับกูคงอาจจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้อีกครั้ง "
หมงมันปล่อยมือผมที่มันกุมอยู่ทันทีเมื่อผมพูดจบ สีหน้าที่มีแต่ความเสียใจและแววตาของการตัดพ้อของมันที่ผมเห็นทำให้ผมใจอ่อนไหวไปเหมือนกัน แต่ผมก็ต้องใจแข็งและเด็ดขาด ผมไม่อยากจะผิดหวังและเสียใจจากการกระทำของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของผมอีก ผมต้องเข้มแข็งเพื่อที่จะอยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่อดีตที่เจ็บปวดอีกต่อไป
" ฮืม ฮือ ..กูเข้าใจมึงว่ะ เล็ก ขนาดตัวก็เองมาคิดเอาเรื่องที่กูเคยทำกับมึงไว้ ฮือ ฮือ ฮึ กูยังเกลียดตัวเองเลยว่ะ "
ไอ้หมงพยายามพูดอย่างยากลำบากเพราะตอนนี้ร่างของมันสั่นเทาอย่างแรง ใบหน้าของไอ้หมงมันก็อาบไปด้วยหยดน้ำใสๆที่ไหลลงมาจากดวงตาของไอ้หมงมันทั้งคู่ ซึ่งก็ไม่ได้แตกต่างจากที่ผมเป็นอยู่ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามกลืนบางอย่างที่จุกอยู่ที่ลำคอของผม ทำไมผมต้องรู้ทรมานและเจ็บปวดในสิ่งที่ผมกำลังจะพูดไอ้หมงมันอย่างนี้ ยิ่งผมพยายามฝืนห้ามน้ำตาและเสียงสะอื้นมากเท่าไร น้ำตามันยิ่งไหลรินออกมามากเท่านั้น ไอ้หมงดึงตัวผมเอาไปกอดไว้อ้อมแขนมัน ถึงตอนนี้ผมไม่สามารถฝืนน้ำตาตัวเองได้อีกแล้ว ผมปล่อยให้น้ำตาผมไหลออกจากดวงตาทั้งคู่ของตัวผมเอง
-
" เล็ก มึงอย่าร้องอีกเลยนะ แค่นี่กูก็รู้สึกว่าตัวกูเองมันเลว มันชั่ว ฮือ ฮือ อย่าให้ตัวกูต้องทำให้มึงต้องเสียใจอีกเลยนะ กี่ครั้งแล้วที่มึงต้องเสียน้ำตาเพราะกู กูไม่มีค่าพอสำหรับน้ำตาของมึงเลย "
เสียงไอ้หมงปลอบผมแต่ว่าเสียมันก็ยังสั่นและปนสะอื้นเหมือนผม ผมค่อยๆดันร่างของไอ้หมงมันออกจากตัวผม
แล้วยื่นมือไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของมันอย่างแผ่วเบา
" หมงเรื่องมันผ่านไปแล้วนะ มึงไม่ต้องเก็บเอามาคิดอีกหรอกว่ะ ตอนนี้ทั้งตัวมึงและกูเองต้องอยู่กับสิ่งที่เราเลือกให้ได้นะโว๊ย อะไรที่ผ่านมาแล้ว มึงกับกูต้องปล่อยให้มันผ่านไปให้ได้ "
" แต่ว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะกูเอง กูขอโทษ กูทำลายความรักและความหวังดีที่มึงมีให้กูมาตลอดเวลา แล้วตอนนี้กูยังมีหน้ามาขอโอกาสจากมึงอีก กูมันเลวมากเลยซินะ "
ไอ้หมงพูดแล้วหันหลังไปอีกทาง ผมมองหมงจากด้านหลัง ได้ยินแต่เสียงสะอื้นและร่างของมันที่สั่นเทาอย่างหนัก
" หมงตอนนี้มึงกับกูได้เวลาตื่นขึ้นมายอมรับความเป็นจริงได้แล้ว ขอให้มึงคิดซะว่าสิ่งที่ผ่านมาระหว่างมึงกับกูมันเป็นแค่ความฝันเถอะนะ มึงกับกูต่อไปนี้ไม่มีอะไรติดค้าง คาใจกันอีกต่อไปแล้ว อย่างน้อยมึงกับกูก็เคยมีช่วงเวลาดีๆด้วยกัน แค่นี้กูก็พอใจแล้วล่ะ "
" กูมันเห็นแก่ตัว ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของมึงเลย นึกถึงแต่ความต้องการของตัวเอง ถ้ากูเข้มแข็งกว่านี้อีกสักหน่อย "
ผมเดินไปดึงไหล่ของหมงให้หันกับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของหมงที่ยังมีน้ำใสๆเอ่อล้นอยู่
" แต่ตอนนี้มึงก็ได้ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วนิ คนเรามันผิดพลาดกันได้ ต่อไปมึงอย่าได้ทำผิดอีกต่อไปนะ ตอนนี้มึงมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องรับผิดชอบเข้าใจไหมว่ะ "
" กูอยากให้เวลามันย้อนกลับไปอีกครั้งว่ะ เล็ก "
" มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วมึงก็รู้ ทุกอย่างมันมาถึงขนาดนี้แล้วนะ เก็บมันไว้เป็นแค่ความทรงจำดีกว่า "
" กูจะไม่มีวันลืมความรักที่มึงมัให้กูเด็ดขาดเล็ก "
ผมกับหมงเงียบมีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ เราทั้งคู่ต่างมองหน้ากันเหมือนจะส่งผ่านความรู้สึกถึงกันและกันแทนคำพูด
ผมได้ยินเสียงเพลงแว่วมาจากทางโต๊ะที่เพื่อนๆผมนั่งอยู่ ผมและหมงตั้งใจฟังเพลงนี้มาก เหมือนมันจะเป็นบทเพลงเพื่อผมและหมงในคืนนี้เหลือเกิน
" ดั่งเหมือนใจจวนขาดลงทุกที
เมื่อรู้เวลาที่มีใกล้หมดลงไป
เหลือแค่ชั่วราตรี วันพรุ่งนี้ต้องห่างกันไกล
ร้างห่างไป ไม่คืนมา
อยากขอมองเธอให้นานแสนนาน
อยากซบอิงพิงกายกัน จดจำตรึงตรา
ใช้ทุกๆนาที ก่อนที่สองเราจะร่ำลา
ใช้เวลาที่ยัง.......เหลืออยู่
จะเก็บเอาวันเวลาดี ๆ ที่เรามีกัน
ไว้เติมคืนและวัน ยามไม่มีเธอ
จะเก็บไอรักที่เรายังมี........ต่อกันค่ำนี้
ไว้เติมใจยามเธอห่างไกล
จากนี้ไปนานผ่านเดือนพ้นปี
อีกร้อยพันคืนที่มีก็คงเดียวดาย
ขอไว้แค่คืนเดียว ที่จะฝังตรึงในหัวใจ
เพราะเป็นคืนสุดท้ายของเรา
เพราะเป็นคืนสุดท้ายของเรา "
หมงยื่นมือมากุมมือผมไว้ ก่อนที่จะเอ่ยปากคำถามกับตัวผม หลังจากที่บทเพลงนั้นได้จบลงไปแล้ว
" เล็กกูขอได้ไหม ขอแค่ตอนนี้เวลานี้เท่านั้น ขอให้มึงกับกูกลับมาเป็นอย่างเดิมได้ไหม กลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอีกครั้ง "
ผมยิ้มให้ไอ้หมงก่อนที่จะดึงมือตัวเองออกจากมือของมัน แล้วหันหลังกลับก้าวเท้าเดินไปที่โต๊ะที่คนอื่นๆรออยู่ แล้วค่อยตอบคำถามของไอ้หมงมัน
" ได้ซิว่ะมึง แต่ตอนนี้กูว่าเรากลับกันได้แล้วว่ะ มานานแล้วเดี๋ยวพวกนั้นมันจะเป็นห่วง "
ผมบอกไอ้หมงแล้วเดินก้าวเท้านำหน้าไอ้หมงกลับไปที่โต๊ะ แต่แล้วผมต้องชงักเท้าทีกำลังจะก้าว
" เล็กกูดีใจด้วยนะ ในที่สุดมึงก็ได้เจอคนที่จะดูแลความรักของมึงได้จริงๆ "
ผมหยุดฟังสิ่งที่หมงพูดแต่ไม่ได้หันหลังกลับไปมองมัน แต่ก้าวเท้าเดินนำหน้ามันต่อไป โดยที่มีหมงเดินตามหลังผม แต่ละก้าวเท้าที่ผมเดินมันมีแต่ความสบายใจ เหมือนทุกๆอย่างที่เกาะกินในหัวใจผมมันได้มลายหายไปจนสิ้นแล้ว จนมาถึงโต๊ะผมส่งยิ้มไปให้หมูที่นั่งอยู่ ซึ่งหมูก็ส่งยิ้มกลับมาให้ผม ผมเดินลงไปนั่งข้างๆหมู ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้เพือ่นๆ รวมทั้งไอ้หมงที่นั่งอยู่เคียงข้างเก๋และลูกน้อยที่กำลังหลับในอ้อมแขนของเก๋ ตอนนี้ระหว่างผมกับหมงก็เหลือแค่รอให้เวลาสมานเรื่องในใจให้หายดีดังเดิม เพื่อที่เราทั้งคู่จะได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอย่างสนิทใจได้อีกครั้ง ผมยังไม่รู้ว่ามันจะต้องใช้เวลานานอีกแค่ไหน ผมได้แต่หวังว่ามันคงจะไม่นานเกินไป
-
หมงยังทำเล็กเจ็บจนวันสุดท้ายยยยยย
สู้ๆ คร้าบบบบ
-
..........ถ้าไม่เสียมันไป........ก็ไม่รู้ว่ามันมีค่าแค่ไหน.......
..........มีเพียงเวลาเท่านั้น....ที่จะทำหั้ยความเจ็บทุเลา........ o7 o7
-
ต่อไปเล็กก็คงมีความสุขสักทีนะ o15
-
ขอให้มีความสุขนานๆนะครับ
ขอบคุณมากครับ :yeb:
-
หวังว่าหมงคงคิดได้อย่างที่พูดจริง ๆ นะ ไม่งั้นจะมีคนเจ็บเพราะหมงอีกมาก :try2:
-
o1 o1 o1
มาต่อเร็วๆนะคับ
-
เราทั้งหมดนั่งดื่มและทานอาหารกันไป มีการพูดหยอกล้อกันเป็นที่สนุกสนาน มีสลับกันร้องเพลงด้วย เพราะไอ้นุมัน
ให้เด็กในร้านเอาเครื่องเสียงมาให้พวกเราร้องเพลงด้วย จนมาถึงคิวผมผมเดินไปดูรายชื่อเพลงแล้วก็ให้ไอ้นุเปิด แล้ว
ผมก็เริ่มต้นร้องเพลง ช่วงที่ร้องผมหันไปมองทั้งหมู ทั้งไอ้หมงสลับกัน แต่มันเป็นคนละความรู้สึก คนหนึ่ง ณ ตอนนั้น
คือแฟนที่ผมรัก กับอีกคนที่ผมกำลังพยายามให้ความรู้สึกความเป็นเพื่อนกลับมา
" หลับลงตรงนี้ พักใจไว้ก่อน
หลับตานอน จะคอยห่วงใย ไม่ห่างเธอ
อยากเพียงให้เธอลืมเลือน ให้เธอหายเหนื่อย
หลับตาลืมความปวดร้าว ที่ผ่านมา
หากเธอมีฝัน ถึงวันที่สวยงาม
เก็บความฝันนั้นไว้ ไม่เปลี่ยนแปลง
รวบรวมพลังภายในใจ และจงมั่นคง
สิ่งเหล่านั้น คงสักวันได้ครอบครอง
หากเหนื่อยนัก ก็จงหยุดพัก หลับตรงนี้ ที่มีฉันคอยเอาใจ
หากเหนื่อยนัก หลับลงตรงนี้ ที่ตรงนี้รอเธอตลอดไป
เธอไม่ใช่คนแรก ที่เคยฝันร้าย
เธอไม่ใช่คนแรก ที่เคยอ่อนล้า
เธอก็เป็นอย่างคน ที่ผ่านมา เคยเจ็บและช้ำมา
บอกกับเธอคนดี ที่ตรงนี้ ว่ามีฉัน
บอกกับเธอคนดี ที่ตรงนี้ ว่ามีฉัน "
http://imusic.teenee.com/2/frame/1116.php
" เพลงนี้ขอมอบให้เพื่อนๆทุกคน เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป " ผมพูดขึ้นหลังจากที่ได้ร้องเพลงจบไปแล้ว ผมเดิน
มานั่งลงคู่กับหมูดั่งเดิม เรานั่งอีกสักพักก็ขอตัวกลับก่อน
" หมูกลับกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ " หมูพยักหน้าและยิ้มก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ ผมกับหมูลาเพื่อนๆแล้ว กำลัง
เดินออกมาจากโต๊ะ ผมหันกลับไปตะโกนบอกไอ้โชค
" เฮ้ย โชคพรุ่งนี้มึงไปหากูที่บ้านตอนสี่โมงเช้าด้วยนะโว๊ย "
" เอ้อกูจะไปหาโว๊ย หมูขับรถดีๆล่ะ เจอกันพรุ่งนี้มึง "
หมูขับรถพาผมกลับบ้าน ขับไปได้สักพักหมูก็จอดรถ แล้วชวนผมเดินไปนั่งดูดาวด้วยกัน
" หมู นายไม่อยากรู้เหรอว่าเราไปคุยอะไรกับหมงมา " ผมถามหมูแล้วเงยหน้าขึ้นไปดูดวงดาวบนฟ้าต่อไป
" ตอบจากใจจริงเลยนะ ที่จริงเราก็อยากรู้ แต่อีกใจหนึ่งมันบอกว่าให้เราเชื่อใจนาย เราจะไม่ถามนายหรอกนะเล็กกว่า
นายไปคุยอะไรมากับหมงเค้า เพราะเราเชื่อใจนาย " หมูตอบผมโดยที่หน้ายังคงเงยดูดาวบนท้องฟ้า
ผมเอื้อมมือไปวางทาบบนมือของหมู เราทั้งคู่น่งมองดูดาวบนท้องฟ้าเงียบๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมได้พบเจอกับ
ความเจ็บปวดเพราะความรัก แต่ต่อไปผมมั่นใจได้เลยว่าคนที่นั่งข้างๆผม จะไม่มีวันทำให้ผมต้องเจ็บช้ำอย่างแน่
นอน ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรตัวผมเองก็ไม่อาจจะคาดเดาได้ แต่ผมมั่นใจว่าในวันข้างหน้าผมจะมีเค้าคนนี้อยู่เคียง
ผม
" เล็ก ทุกคนย่อมมีอดีตกันทุกคน เราเองก็มีเช่นกัน เราไม่สนใจเรื่องในอดีตของนายที่ผ่านมาหรอก เราอยากให้นาย
อยู่กับปัจจุบันมากกว่า เราเองไม่ใช่คนดีอะไรมากมายนัก แต่มีอย่างหนึ่งที่เราให้สัญญากับนายได้คือ เราจะขอดูแล
นายให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้า เราจะไม่มีวันที่จะทิ้งนายเด็ดขาด "
หมูเอ่ยปากขึ้นมาหลังจากที่ผมและหมูกลับเข้ามานั่งในรถแล้ว คำพูดของหมูที่บอกผมมันแฝงไปด้วยความจริงใจ
ที่ผมสามารถรับรู้จากน้ำเสียงของหมูได้
" เราก็จะไม่ทำให้นายผิดหวังในตัวเราเช่นกันนะ หมู หนทางข้างหน้าถึงมันจะมีอุปสรรคอะไรก็ตาม เราจะจับมือช่วย
กันฝ่าฟันมันไปด้วยกัน "
บนรถที่หมูขับมุ่งหน้ากลับบ้านผม มีเพียงรอยยิ้มจากเราทั้งคู่ เส้นทางที่ผมและหมูกำลังจะเดินไปนั้นยังคงอีกไกล
เราทั้งคู่ยังไม่รู้เช่นกันว่าจะต้องพบเจออะไรกันอีก แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาก็ตาม ผมพร้อมที่จะเผชิญกับมัน เพราะ
ผมเชื่อว่าหมูจะอยู่เคียงข้างผมตลอดไป เมื่อมาถึงบ้านแล้วผมกลับหมูก็ขึ้นห้องของผมเพื่อพักผ่อน ในระหว่างที่หมู
กำลังอาบน้ำอยู่ผมก็เดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะอ่านหนังสือแล้วหยิบรูปใบเดิมขึ้นมา ผมยิ้มให้กับคนในรูป ซึ่งเหมมมือนว่า
คนในรูปนั้นก็ส่งยิ้มคืนมาให้ผมด้วย ผมวางรูปและปิดลิ้นชักเหมือนเดิม ก่อนจะเดินไปเตียงนอนเพื่อหยิบมือถือของผม
ที่มันส่งเสียงขึ้นมาดู ก่อนจะกดอ่านข้อความที่มีเข้ามา
" กูจะรอวันนั้น วันที่มึงกับกูกลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง
หมง "
ผมวางมือถือลง เมื่ออ่านข้อความที่ถูกส่งมาจากไอ้หมงจบแล้ว กูจะพยายามหมงสักวันมึงกับกูต้องกลับมาเป็นเพื่อน
รักกันอย่างเก่าได้แน่นอน แต่ตอนนี้ขอเวลากูอีกสักหน่อยเถอะนะ
-
" ตื่นได้แล้วครับ คุณชาย " พร้อมกับเสียงปลุกจากหมู ตาของผมก็ค่อยๆลืมขึ้นมา เห็นหมูนอนกอดผมอยู่
" ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วนะครับ คนดี เราเตรียมกาแฟไว้ให้แล้ว อย่าช้าล่ะ เดี๋ยวกาแฟจะเย็นไปซะก่อนนะ "
" ครับผม " ผมตอบหมูแล้วงัวเงียลุกขึ้นจากเตียง แต่ไอ้คุณหมูยังไม่ยอมปล่อยมือจากตัวผมเลย
" ไอ้คุณหมูครับ ช่วยกรุณาปล่อยมือจากตัวผมได้ไหมครับ ไม่ปล่อยแล้วผมจะไปอาบน้ำได้ไงครับ "
ไอ้หมูมันยื่นแก้มป่องๆของมันมาแล้วเอานิ้วมือจิ้มไปที่แก้ม ผมเลยก้มหน้าไปหอมแก้มมันไปหนึ่งที หมูถึงยอมปล่อยมือจากตัวผม ผมเดินไปเข้าห้องน้ำแปรงฟันล้างหน้า อาบน้ำอย่างรวดเร็วแล้วกลับออกมา ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยผมเพิ่งเห็นครับว่าไอ้คุณหมูจัดกระเป๋าเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วอ่ะ ผมนั่งดื่มกาแฟจนหมดแก้ว หมูถึงค่อยบอกให้ลงไปกินข้าวเช้า เพื่อจะได้เดินทางกลับพัทยากัน เมื่อลงมาข้างล่างทั้งแม่และพี่ๆผมนั่งรออยู่ที่โต๊ะกันแล้ว
" อ้าวเล็ก หมูมาเร็วมากินข้าว " เสียงของแม่ผมเอง ผมกับหมูรีบเดินไปนั่งลงที่เก้าแล้วลงมือทานกัน
" หมูแม่ฝากดูแลเล็กหน่อยนะจ๊ะ มีเรื่องอะไรกันก็ค่อยๆคุยกันนะ " ผมแทบสำลักข้าวในปาก เมื่อได้ยินเรื่องที่แม่ผมบอกกับหมู
" ครับแม่ ผมจะดูแลเล็กให้ดีที่สุดเลยครับ " หมูตอบแม่ผมแล้วหันมายักคิ้วให้ผม ผมเลยถลึงตาใส่ไอ้คุณหมูไปหนึ่งที
" หมูรับปากแม่อย่างนี้ แม่ก็สบายใจ เล็กนะเป็นลูกที่แม่ห่วงที่สุดเลย เมือ่มีคนมาดุแลเค้าได้แม่ก้เบาใจขึ้นเยอะจ๊ะ
แล้วเรา เล็กเหมือนกันนะลูก เลิกนิสัยเอาแต่ใจ ขี้งอนแล้วก็คิดมากได้แล้วนะ เรานะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะลูก "
" อ้าวแม่ ทำไมมาลงที่เล็กล่ะครับ ผมเป็นของผมอย่างนี้อยู่ใครทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทนซิครับ "
" เรานะเล็ก เป็นซะแบบนี้ ถ้าวันไหนหมูเค้าทนเราไม่ได้ ส่งกลับมาแม่ไม่รับคืนนะ "
" ไม่หรอกครับแม่ ก็เพราะเล็กเค้าเป็นแบบนี้ผมถึงได้รักเค้าไงครับ "
" หมูนายพูดอะไร หัดรู้จักอายบ้างซิ " ผมไม่ได้อายนะ แต่มันเขินครับ หมูเล่นพูดคำว่ารักต่อหน้าคนในครอบครัวผมแบบนี้ เป็นใครก้ต้องเขินกันบ้างล่ะครับ
" งานนี้รักจริงหวังแต่งจริงๆนะหมู " เสียงแซวจากพี่ๆผม ยิ่งทำให้ผมเขินหนักเข้าไปใหญ่เลยงานนี้
" พอๆแล้วกินข้าวกันต่อได้แล้วนะ " เสียงของแม่ทำให้การพูดคุยแซวของพี่ๆผมจนลง แล้วหันมากินข้าวกันต่อ
ทานเสร็จเรียบร้อย ผมกับหมุและแม่มานั่งหน้าทีวี รอไอ้โชคมันมาตามที่ได้นัดกันไว้
ระหว่างที่รอแม่ก็ยังคงคุยกับหมูเรื่องผมต่อไป ไม่พ้นว่าให้อดทนผมให้มากๆ มีอะไรหนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน
ที่สำคัญกลับมาเยี่ยมแม่บ่อยๆหน่อย
" แม่ครับ เล็กกับหมูกลับก่อนนะครับ แล้วผมจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆนะครับ " ผมบอกแม่เมื่อเห็นไอ้โชคเดินลงมาจากรถของมันครับ ผมไหว้แม่แล้วช่วยหมูยกกระเป๋าไปขึ้นรถของหมู
" เล็กมีอะไรว่ะ ให้กูมาหาแต่เช้าเลยมึง " โชคถามผมหลังจากที่มันไปสวัสดีแม่ผมแล้ว
" กูจะให้มึงขับรถพาหมูกับกูไปที่ๆหนึ่งหน่อยว่ะ "
" ไปไหนว่ะ " ไอ้โชคถามผมพร้อมสีหน้าที่มีคำถาม
" ไปหาเพลิง แต่หมูไม่ชำนาญทาง กูอยากให้มึงช่วยขับนำหน้าหมูหน่อยได้ไหมว่ะ "ผมบอกไอ้โชคไป ในขณะที่หมูกำลังขนกระเป๋าขึ้นรถอยู่
" เรื่องแค่นี้เองเหรอว่ะ ได้ซิ แต่ว่าทำไมไม่ไปคันเดียวกันว่ะ "
" ก็กะว่าไปหาเพลิงแล้วจะกลับพัทยาเลยว่ะ "
" ได้งั้นไปกันเถอะว่ะ เดี๋ยวมึงกับหมูกว่าจะถึงพัทยามันจะดึกไป " ผมกับหมูและไอ้โชคเดินเข้ามาในบ้านไหว้ลาแม่ผมกันอีกครั้ง ก่อนที่หมูจะขับรถเคลื่อนตามรถไอ้โชคไป
" เล็กเรากำลังจะไปไหนเหรอ " หมูถามผมในตอนที่ขับตามรถไอ้โชคมัน
" ไปหาคนๆหนึ่ง คนที่มีความสำคัญกับเรามาก "
" ใครเหรอเล็ก นายบอกเราได้ไหม "
" อีกเดี๋ยวนายก็จะได้เจอเค้าแล้วล่ะ เจอเค้าแล้วเราจะบอกนายทุกๆเรื่องเลยนะหมู " หมเงียบไปหลังจากที่ผมพูดจบ เป็นเหมือนสัญญาณว่า หมูรับรู้แล้ว หมูขับรถตามไอ้โชคอีกไม่นานก็มาถึงสถานที่ๆผมอยากพาหมูมาเจอกับเค้า ผู้ชายอีกคนหนึ่งในชีวิตของผม ที่ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า ความรักที่ไม่หวังครอบครองคืออะไร หมูจอดรถเรีบร้อยเราทั้งคู่เดินลงมาจากรถ ก้าวเท้ามุ่งหน้าไปยังโชคที่ยืนรอผมทั้งคู่อยู่
-
คิดถึงเพลิง
แค่นึกถึงน้ำตาก็พาลจะไหล
:o12:
-
คิดถึงเพลิง :sad4: :o12:
-
ถ้าเพลิง ลุกขึ้นมาแสดงความยินดีละก็ ตัวใครตัวมันละงานนี้
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม คิดถึงเพลิงจัง :monkeysad:
-
เฮ้อ เศร้าอ่ะ เพลิง ไม่น่าเลยยยยยยยย :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:ยยย
-
..........คิดถึงเพลิงคนดีที่ 1 เลย........ :sad4: :sad4: :sad4:
-
" เฮ้ยเล็ก กูรอพวกมึงอยู่ตรงนี่นะโว๊ย มึงกับหมูไปกันสองคนดีกว่า " ไอ้โชคพูดขึ้นมาหลังจากผมและหมูเดินมาถึงตัวมันแล้ว
" เอ้องั้นมึงรอพวกกูที่นี่แล้วกัน เดี๋ยวกูก็มาแล้วนะ " ผมบอกแล้วส่งยิ้มให้ไอ้โชค ก่อนที่จะเดินนำหน้าหมูไป เมื่อมาถึง ผมยืนดูรูปถ่ายของเพลิงที่ติดอยู่บนฝาผนังนั้น ภาพความทรงจำเก่าๆมันได้หวนกลับมาอีกครั้ง ผมรู้สึกว่าเหตุการณ์มันเพิ่งผ่านมาไม่นานเลย เหมือนมันเพิ่งเกิดมาเมื่อวานเอง ทั้งที่ความเป็นจริงมันผ่าพ้นมานานเนินนานแล้ว
" เพลิงครับ ผมพาหมูมาลาเพลิงนะครับ " ผมเอื้อมมือไปลูบรูปของเพลิงอย่างช้าๆ บ้าที่สุดผมคิดว่าจะไม่ร้องไห้แล้วนะ แต่น้ำตามันยังไหลออกมาจนได้ ผมยกมือเช็ดน้ำตาก่อนที่จะหันไปมองยังหมู แล้วหันกลับมาพูดกับรูปของเพลิงต่อ
" ต่อไปนี้ เพลิงไม่ต้องห่วงผมแล้วนะครับ เพราะมีคนที่ผมคิดว่าจะดูแลผมได้แทนเพลิงแล้ว ฮืม ฮือ ฮือ "
" ผมขอให้สัญญานะ เพลิง ผมจะดูแลหัวใจของคุณเอง เพราะต่อแต่นี้ไป เล็กก็คือหัวใจของผมเช่นกัน "
หมูเอ่ยขึ้นมาเมื่อเดินมาโอบไหล่ของผมไว้ ผมมองหน้าหมูที่เอ่ยปากคำพูดประโยคนั้นด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
" ผมขอบคุณในทุกๆสิ่ง ที่เพลิงเคยทำให้ผมมานะครับ หากชาติหน้ามีจริงผมขอเป็นฝ่ายที่ได้มอบสิ่งเหล่านั้นคืนให้กับเพลิง "
" ผมจะไม่มีวันลืมเพลิงเลยนะครับ เพลิงจะอยู่ในความทรงจำอันสวยงามของผมเสมอไป "
ผมหันไปมองหมูอีกครั้ง พร้อมๆกับที่หมูหันมามองและส่งยิ้มให้ผม
" ลาก่อนนะครับ เพลิง "
" ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้วนะครับ เพลิง นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป ผมจะทำให้เล็กมีความสุข ไม้ให้เค้าต้องเสียใจอีกต่อไป ลาก่อนครับ เพลิง "
ผมกับหมูเดินกลับมาพร้อมกันโดยที่มือของมือกุมมือของผมไว้ ผมและหมูเดินมาหยุดตรงที่โชคยืนรออยู่
" หมูนายไปรอเราที่รถนะ เราขอคุยอะไรกับโชคมันสักหน่อย เดี๋ยวเราตามไป " หมูพยักหน้าแล้วยิ้มก่อนจะเดินไปที่รถจอดอยู่ โดยที่ไม่ถามอะไรผมซักคำ
" โชคกูขอบใจมึงนะ " ผมเอ่ยปากขึ้นหลังจากหมูเดินออกจากบริเวณนั้นไปแล้ว
" จะมาขอบใจอะไรกูว่ะ เล็ก มึงป็นเพื่อนกูนะ เพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วจะมีเพื่อนไว้ทำซากอะไรว่ะ มึง "
" มึงดูแลตัวเองด้วยนะ โชค "
" มึงเองก็ด้วยนะ เล็ก "
" กูไปก่อนนะมึง มีเวลามึงไปหากูมั้งล่ะ โชค "
" แน่นอนโว๊ย โชคดีโว๊ย เพื่อนรัก "
" กูก็รักมึงว่ะโชค "
ผมเดินเข้าไปกอดไอ้โชคมัน ไอ้โชคตบหลังผมเบาๆ ก่อนที่ผมจะดันร่างมันออก แล้วส่งยิ้มให้มัน ซึ่งมันก็ยิ้มให้ผมคืนมา จากนั้นผมจึงเดินกลับไปขึ้นรถที่หมูจอดรออยู่
" หมูเราจะเล่าทุกอย่างให้นายฟังนะ " ผมเอ่ยขึ้นเมื่อรถของหมูขับเคลื่อนออกจากที่แห่งนั้น
" ไม่ต้องหรอกเล็ก เรื่องต่างๆมันก็ผ่านมาแล้ว อีกอย่างเราก็ไม่ได้อยากรู้อดีตของเล็กเลย "
" แต่เราอยากให้นายรับรู้นะ หมู "
" เรารับรู้แค่ว่านายคือนายในวันนี้ แค่นั้นมันเพียงพอสำหรับเราแล้วล่ะ "
หมูจอดรถแล้วหันกลับมามองหน้าผม สีหน้าของหมูมันจริงจังมาก
" เล็ก เราอยากให้มีแค่วันนี้และวันข้างหน้าระหว่างเราสองคนเท่านั้น ต่อไปนี้จะไม่มีคำว่าเรื่องในอดีตอีกต่อไป จะมีเพียงเรื่องอนาคตของเราสองคน หากอดีตที่นายจะบอกเรามันทำให้เราทั้งคู่ทุกข์ใจ เราเองก็ไม่อยากรับรู้มันหรอกนะ " น้ำเสียงของหมูนิ่งเรียบๆ
" เราขอโทษนะ หมู เพียงแค่เราคิดว่าไม่อยากมีความลับอะไรกับนายก็เท่านั้นเอง "
" เด็กโง่เอย " หมูเอ่ยขึ้นแล้วยื่นมือมาขยี้หัวผมพร้อมๆกับหัวเราะออกมาเบาๆ
" เล็ก นายเห็นถนนเส้นนี้หรือเปล่า เราทั้งคู่ต่างก็รู้ว่าจุดหมายปลายทางมันอยู่ที่ไหนใช่ไหม " ผมพยักหน้าให้กับคำถามของหมู
" แต่เราไม่รู้ว่าระหว่างทางมันจะต้องเจออะไรอีกบ้าง มันก็เหมือนความรักของเราทั้งสองคนนั้นนะเล็ก เรารู้ว่าเรารักกัน แต่เราไม่รู้ว่าเราจะต้องเจอปัญหาอะไรอื่นๆอีกไหม "
" เรารับปาก หมู เราจะฝ่าฟันมันไปด้วยกัน " ผมเอ่ยปากขึ้นแล้วเอื้อมมือไปกุมมือหมูข้างหนึ่งไว้
" ใช่แล้วเราจะฝ่าฟันมันไปด้วยกันนะ เล็ก " หมูพูดจบก็ขับรถต่อไป ตามถนนเส้นนี้ มันไม่ใช่เพียงเส้นทางที่เราใช้เดินทางเท่านั้น แต่มันคือเส้นทางแห่งความรักของเราทั้งคู่ด้วย ข้างหลังคืออดีตอันปนไปด้วยเรื่องทุกข์และสุข แต่ทางข้างหน้า ผมเองยังไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง มันอาจจะมีความสุขหรือไม่ก็อาจจะมีความทุกข์รอเราทั้งคู่อยู่ แต่ผมไม่หวั่นกลัวเลย ในเมื่อผมและหมูต่างมั่นใจในตัวของกันและกัน
-
ผมนั่งมองดูซองจดหมายในมือ บนจดหมายนั้นจ่าหน้าซองถึง หมู แต่ด้านหลังไม่ได้บอกว่าใครส่งมา แต่ด้วยลายมือที่เขียนมันน่าจะเป็นของผู้หญิง ผมพลิกดูจดหมายฉบับนั้นไปมา ความคิดของผมกำลังต่อสู้กันอยู่ ใจหนึ่งบอกให้แกะออกอ่าน แต่ใจอีกด้านบอกว่าให้ผมไว้ใจและเชื่อใจของ หมู อย่างที่หมูเค้าให้ผมมา ช่วงเวลาเกือบสองปีที่เราคบกัน หมูไม่เคยปิดบังอะไรผมเลยสักเรื่อง ผมวางจดหมายฉบับนั้นที่บนตู้เย็น ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ รอไอ้คุณชายหมูกลับมาจากไปซื้อของมาทำกับข้าวแล้วค่อยถามเอาก็ได้ เพราะผมเชื่อว่าหมูต้องไม่ปิดบังผมอยู่แล้ว
" หมู มีจดหมายถึงนายอ่ะ " ผมยื่นจดหมายฉบับนั้นให้หมูไป แล้วเดินไปนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา หลังจากเราทั้งคู่ทานข้าวเรียบร้อยแล้ว
ถึงสายตาผมจะจับจ้องอยู่ที่ทีวี แต่ใจผมมันอดเกิดความหวาดระแวงขึ้นมาไม่ได้ เมื่อผมเห็นสีหน้าตกใจของหมู ตอนยื่นมือมารับซองจดหมายนั้นไป ในห้องไม่มีเสียงอื่นใด นอกจากเสียงที่ดังออกมาจากทีวีเท่านั้น
ตามปกติเมื่อผมและหมูทานข้าวเสร็จเราจะมานั่งดูทีวีด้วยกัน พูดคุยถึงการทำงานในแต่ละวันของเรากัน
ผมดูทีวีผ่านไปเป็นชั่วโมงหมูก็ยังไม่มา ผมหันกลับไปมองหมูอีกครั้ง หมูยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวอยู่เลย
" หมู มีอะไรหรือเปล่า " ผมถามหมูทันทีที่เห็นสีหน้าอันเคร่งเครียด
" เปล่าหรอกเล็ก " หมูตอบผมมาพร้อมกับรอยยิ้ม ที่ดูมันฝืนยิ้มมากกว่า มันยิ่งทำให้ผมอยากรู้ข้อความในจดหมายฉบับนั้นเพิ่มมากขึ้นอีก
" เล็ก เราไปข้านอกแป๊บนะ " ว่าแล้วหมูก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วเปิดประตูห้องออกไปเลย ปล่อยให้ผมนั่งงงกับสิ่งที่หมูทำ เมื่อหมูออกจากห้องผมไปแล้ว ผมลุกขึ้นปิดทีวี แล้วเดินเข้าห้องนอนไปเช่นกัน ผมล้มตัวไปบนเตียงนอนพลางคิดถึงเวลาสองปีที่ผมและหมูอยู่ด้วยกันมา เราผ่านเรื่องอะไรมาเยอะด้วยกัน แต่ว่าทำไมวันนี้ หมูถึงทำท่าแปลกๆไปนะ คิดไปคิดมาผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน
ตื่นมาอีกครั้งก็เช้าของวันใหม่ไปแล้ว ผมได้ยินเสียงอาบน้ำดังมาจากห้องน้ำ หมูคงอาบน้ำอยู่ แต่ว่าหมูกลับมาตอนไหนนะ ทำไมผมถึงไม่รู้สึกตัวเลย หมูเดินออกจากห้องน้ำเข้ามาในห้องแล้วใส่เสื้อผ้า ผมลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำบ้าง ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยผมเดินเข้าห้องไปแต่งตัวเช่นกัน ผมนั่งอยู่กับหมูที่โต๊ะทานข้าว โดยมีกาแฟอยู่ตรงหน้าเราคนละแก้ว
" หมู เมื่อคืนนายกลับมาตอนไหนอ่ะ " ผมถามหมูพลางสำรวจดูใบหน้าของหมูไปด้วย
" เกือบเที่ยงคืนนะ เห็น นายหลับอยู่ไม่อยากทำให้นายตื่นเลยนอนอยู่โซฟา "
" หมู เราถามจริงๆนะ นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า บอกเราได้นะ จะได้ช่วยกันแก้ไง "
" เปล่าหรอกนายไม่ต้องคิดมากนะ ไปกันเถอะเดี๋ยวเข้างานสายนะ " เมื่อหมูบอกผมมาอย่างนี้แล้วผมเลยต้องเลิกที่จะถามหมูต่อไป
ตลอดเวลาที่ทำงานอยู่ในห้อง ผมไม่มีสมาธิเอาซะเลย เพราะมัวไปครุ่นคิดเรื่องของหมูอยู่ ท่องไว้ๆๆๆเชื่อมั่นในกันและกัน คำๆนี้เวลาเราพูดมันพูดง่าย แต่ในความเป็นจริงจะมีสักกี่คนที่ทำได้อย่างที่ตัวเองพูดได้บ้างนะ
ผมมองดูนาฬิกามันกำลังแสดงเวลาว่าบ่ายโมงกว่าแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นมานะ วันนี้หมูไม่มารับผมไปทานข้าว โทรมาก็ไม่โทรมา ทั้งบ่ายวันนั้นผมนั่งทำงานด้วยความหงุดหงิด จนเลิกงานหมูถึงได้มารับผมกลับคอนโดกัน
" หมูวันนี้นายจะไม่มารับเราไปกินข้าวทำไมไม่โทรมาบอกกันบ้างล่ะ "
" ขอโทษนะ เล็ก วันนี้เราไปธุระมา "
" หมูตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ นายแปลกๆไป มีอะไรกันแน่หมู อย่าปล่อยให้เราคิดมากคนเดียวได้ไหม มีอะไรก็บอกมาเถอะ อย่างน้อยก็ขอให้เราได้รับรู้ความทุกข์ใจของนายมั้งได้ไหม หมู "
คราวนี้หมูมันขับรถนิ่งเงียบไปตลอดทาง เมื่อหมูเงียบผมก็เงียบไปด้วย จนหมูขับรถมาถึงคอนโด เราทั้งคู่ก็ยังเงียบ
ผมรู้สึกว่าหมูถอนหายใจบ่อยครั้งมาก จากความห่วงใยหมู ตอนนี้ผมเริ่มกลายเป็นโมโหแทนแล้ว ผมกับหมูเดินเข้ามาในห้องแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวกัน หมูเดินไปทำกับข้าวส่วนผมนั่งอยู่ที่โต๊ะ ผมมองร่างของหมูที่ทำกับข้าวอยู่
หมูยกจานอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะ เราทั้งคู่นั่งกินกันไปเงียบๆ
ผมไม่ชอบบรรยายกาศอย่างนี้เลยมันอึดอัด ผมลุกจากโต๊ะทานข้าว แล้วเดินกลับเข้าห้องนอนไปเลย ผมปิดประตูอย่างแรงแล้วล้มตัวลงบนเตียงนอน พยายามข่มตาให้หลับ ผมรู้ตัวเองหากผมอารมณ์เสียหรือหงุดหงิดเรื่องอะไร ผมจะเป็นคนที่งี่เง่ามากๆ เพียงแค่ผมอยากให้หมูรู้ว่าไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข ผมก็พร้อมที่จะก้าวเดินไปพร้อมกันกับเค้า ผมได้แต่นอนถอนหายใจอยู่อย่างนั้น
-
อาไรกันเนี่ย :serius2: :serius2: นึกว่าจะจบลงอย่างสวยงามสมชื่อเรื่องตั้งแต่รีก่อนหน้าแล้วนา o9
-
ในจดหมายมีไรน้า
อยากรู้ๆๆๆๆ :o11: :o11: :o11: :o11: :o11:
-
เกิดอะไรขึ้นอีกละเนี่ยะ :serius2:
-
o9 o9 o9 o9
อะไรยังงายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
o9 o9 o9 o9
-
ไหนว่าจาไม่ปิดบังกัน ทำไมหมูทำแบบนี้ o12
-
เป็นกำลังใจให้หมูกับเล็กครับ
ผ่านมันไปให้ได้น๊า . . . อย่าได้มีเรื่องเศร้าอีกเลย
ขอบคุณครับ o1
-
เกิดอารายขึ้นเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หรือหมวยจะกลับมาาาาาาาาาาาาาา
:serius2:
-
:o11:
-
เห้ออออออ
อุปสรรคครั้งใหม่กำลังคืบคลานนน
เห้ออออออ
สู้ๆๆๆ
ติดตามครับ***
:serius2: :serius2:
-
o14 มาต่อให้แย้วจ้า.. o15
/////////////////////////////////////////////////////////////////
ผมเคยคิดเสมอว่าหากเรามีสติ และใช้เหตุผลจะทำให้เราพ้นผ่านปัญหาต่างๆไปได้ แต่เมื่อเจอปัญหาเข้าจริงๆโดยเฉพาะปัญหาที่มาจากเรื่องของหัวใจแล้วด้วย เราจะเหมือนคนที่ไร้ปัญญา กลายเป็นคนที่โง่งม มองไปทางใดก็เหมือนเจอกับกำแพงขวางกั้น ทุกอย่างเป็นเช่นทางที่ตันไม่มีทางออก ซึ่งไม่ต่างจากตัวของผมที่เป็นอยู่ ความจริงแล้วมันอาจจะไม่ใช่ปัญหาอะไรร้ายแรงใหญ่โตก็ได้ ยิ่งหมูเอาแต่นิ่งเงียบ ยิ่งทำให้ผมอดที่จะหวาดระแวงไม่ได้
ผมเดินเล่นอยู่ภายในห้างที่ร้านผมเปิดสาขาอยู่ เดินไปนั่งที่ร้านกาแฟหากินแฟดื่ม เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเลยจิตใจมันฟุ้งซ่านไปหมด ผมไม่ชอบตัวเองในอารมณ์แบบนี้เลยมันหดหู่เหลือเกิน
" ว่าไงหมู " ผมกรอกเสียงลงไปในมือถือ เมื่อกดรับแล้ว
" อยู่ไหนอ่ะเล็ก เรารออยู่ที่ร้านนะ "
" เราอยู่ชั้นสอง นั่งดื่มกาแฟอยู่ เอาอย่างนี้แล้วกัน นายขึ้นมาหาเราบนนี้ดีกว่า เราจะรออยู่ที่นี่แล้วกัน "
" ได้งั้นนายรออยู่ที่นั้นนะ เล็ก " ผมวางสายจากหมูแล้วนั่งดื่มกาแฟต่อไป จนเห็นร่างของหมูกำลังเดินเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่
" วันนี้จะกินอะไรกันดี เล็ก " หมูถามผมเมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ข้างตัวผม
" ทานแถวนี้แล้วกันนะ หมู เราไม่อยากไปข้างนอก "
" ตามใจนายละกัน เล็ก แต่ว่านายอยากทานอะไรล่ะ "
" อะไรก็ได้ หมู " ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องที่ยังคาใจผมอยู่หรือเปล่าไม่รู้ ผมรู้สึกหงุดหงิดใส่หมูมัน
" งั้นทานเอ็มเคแล้วกันนะ นายชอบไหมใช่เหรอ เล็ก " ผมรู้ว่าหมูคงรู้สึกว่าผมอารมณ์ไม่ดีใส่เค้า แต่เค้าก็ยังคงยิ้มแย้มให้ผมเหมือนเคย เวลากลุ้มใจอยู่อาหารที่เราชอบ ยังรู้สึกเลยว่ากินไม่ค่อยลง เป็นอาหารมื้อเที่ยงที่ฝืดคอมากๆสำหรับตัวผมเอง
" เล็ก เราไม่ชอบเลยนะ ที่นายเป็นแบบนี้ " หมูพูดขึ้นมาเมื่อเห็นผมเอาแต่เขี่ยอาหารในชามไปมา
" แล้วนายคิดว่าเรอยากให้มันเป็นแบบนี้เหรอ หมู นายกำลังทำอะไรอยู่ หมู หรือนายมีปัญหาอะไรก็บอกเรามาซิ
นี่นายเล่นเก็บเอาไว้คนเดียวแบบนี้ แล้วจะให้เราคิดยังไง " ผมตอบหมูด้วยน้ำเสียงที่มีอารมณ์
" เล็ก เราไม่รู้ว่าจะพูดยังไงนะ เราไม่เคยคิดจะปิดบังอะไรนายเลยนะ แต่ว่าเรื่องนี้มันพูดลำบาก "
" งั้นแล้วแต่นายแล้วกัน หากนายเห็นว่าเราเป็นแค่คนอื่น เราจะไม่สนใจเรื่องนี้อีกแล้ว เราไปทำงานก่อนนะ "
ผมลุกออกจากร้านไปอย่างเร็ว เข้ามาในร้านผมเดินเปิดประตูไปนั่งลงหน้าเครื่องคอม ผมสั่งพวกน้องๆว่าถ้าหมูเข้ามาในร้านให้บอกว่าผมไม่ว่าง ยุ่งอยู่กับงาน ความรู้สึกของผมมันสั่นคลอน ใจมันหวิวๆเมื่อนึกถึงว่าคนรักกันมาใช้ชีวิตร่วมกันมันต้องไม่เรื่องที่จะปิดบังกันซิ แต่สิ่งที่หมูแสดงอยู่มันทำให้ผมเริ่มไม่มั่นใจในรักของหมูและผมซะแล้ว ผมอยากจะทำใจให้เชื่อใจหมู แต่ผมก็ทำไม่ได้เลย ผมได้แต่นั่งร้องไห้หน้าเครื่องคอมในห้องทำงาน
ทำไมนะแค่หมูบอกผมเท่านั้น ความรู้สึกแย่ๆคงไม่เกิดขึ้นมาระหว่างเราแบบนี้ มือถือผมดังขึ้นมา ผมหยิบมันขึ้นมาดู หมูส่งข้อความมาให้ ผมกดเปิดอ่านข้อความ ทั้งที่น้ำตายังเอ่อล้นตาผมอยู่อย่างนั้น
กลับคอนโดแล้วเราจะเล่าทุกอย่างให้ฟังนะ เราขอโทษ
อย่าคิดมาก เรารักนายเสมอและจะตลอดไป
หมู
-
ผมอ่านข้อความที่ หมู ส่งมาให้แล้วก็วางมือถือลงไปที่โต๊ะข้างคอม สูดลมหายใจเข้าลึกๆหลายๆครั้ง ผมต้องคิดถึงแต่เรื่องดีๆระหว่างหมูกับผมซิ ผมละจากหน้าจอคอม มานั่งคิดทบทวนเวลาสองปีที่ผมและหมูใช้ชีวิตร่วมกัน มันมีปัญหาเข้ามาหาเราทั้งคู่ เรายังฝ่าฟันมันมาได้ ผมต้องเข้มแข็งหมูเค้าเสียสละเพื่อผมมากเหลือเกิน ผมยังเชื่อว่าความรักของเราจะทำให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้โดยดี ทำไมตัวผมเองถึงได้ปล่อยให้ความคิด ความน้อยใจมันมาบั่นทอนความรักที่หมูเค้ามอบมาให้ผมได้ถึงขนาดนี้นะ
ช่วงเวลาที่ผ่านมา หมูทำให้ผมได้เห็นแล้วว่า ความรักของเค้าที่ผมสัมผัสได้ มันไม่ใช่แค่ความรู้สึก แต่มันยิ่งใหญ่มากกว่านั้นมากมาย หากไม่มีความรักของหมู ผมยังไม่รู้เลยว่าความสุขที่แท้จริงที่ตัวผมเองค้นหามาตลอดมามันคืออะไร หรือหากไม่มีเค้าอยู่ ผมจะเป็นเช่นไรผมอาจจะกลับไปเป็นคนที่โหยหาความรักอีกครั้งก็ได้ และคงกลายเป็นคนเก่าที่ทำทุกอย่างเพื่อแย่งชิง และสุดท้ายคงได้แต่ความเจ็บปวด ช้ำใจกลับคืนมา
ผมยังจำได้ดีถึงเหตุการณ์ตอนนั้น หลังจากที่ผมและหมูอยู่ด้วยกันได้เกือบครึ่งปี หมูบอกผมในตอนทานข้าวเย็นกันว่า พี่ชายของหมูกับแฟนเค้าจะมาเยี่ยมหมู
" อะไรนะหมู พี่ชายนายกับแฟนเค้าจะมาหานายเหรอ "
" ใช่ แล้วนายไม่ต้องทำหน้าเหวอขนาดนี้ก็ได้ " ผมรีบทำหน้าให้เป็นปกติอย่างเร็ว จะไม่ให้ผมเหวอได้ไงอ่ะ ตั้งแต่คบกันมาผมไม่เคยเจอคนในครอบครัวหมูมาก่อนเลย ที่สำคัญหมูเองไม่ได้บอกเรื่องที่คบกับผมให้ทางบ้านเค้ารู้ด้วยซิ
" งั้นเราจะไปอยู่ที่อื่นสักพักนะ หมู "
" ทำไมล่ะ เล็ก ทำไมต้องไปอยู่ที่อื่น " น้ำเสียงของหมูที่ผมได้ฟังมันไม่ค่อยพอใจ
" เรากลัวนายมีปัญหากับครอบครัวนายนี้ " ผมบอกหมูแล้วก้มหน้า ก้มตาตักหน้าอาหารเข้าปาก ไม่กล้าสบตากับหมูเลย
" นายจะไปกลัวทำไมเล็ก พี่เราเค้าก็อยู่ส่วนเค้าเรากับนายก็อยู่ส่วนของเรา ไม่เห็นมันจะต้องเกี่ยวข้องกันตรงไหนเลยนะ " หมูเริ่มเสียงแข็งขึ้นแล้ว ถึงยังไงผมก้ไม่อยากให้หมูต้องมีปัญหากับคนในครอบครัวเค้าอย่ดี
" ถึงยังไงเค้าก็ยังเป็นพี่ชายนายนะ หมู เราไม่อยากให้นายกับพี่ชายนายมีปัญหากันเพราะเราหรอก "
" เราไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เล็ก นายต้องอยู่กับเราที่นี่ ถ้ามีปัญหาอะไรเราจัดการเอง ทานข้าวต่อเถอะนะ "
ส่วนที่ทำให้ผมกังวลใจในการมาของพี่ชายหมู คือเค้าจะยอมรับความสัมพันธ์ของหมูได้เหรอ หากเค้ารับได้ก็ดี
แต่จะมีใครกันที่จะรับได้ ว่าน้องชายตัวเองไปอยู่กินกับผู้ชายด้วยกัน ผมกับหมูทานข้าวกันเสร็จแล้ว ก็มานั่งดูที่วีกัน
ถึงผมจะนั่งอยู่ในแขนของหมู แต่ผมกับรู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่เราทั้งคู่กำลังจะเจอ มันเหมือนกำแพงที่ผมคงไม่สามารถทะลวงผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน
" เล็กนายไม่ต้องวิตกกังวลใจไปเลย ถ้าพี่ชายเราเค้ายอมรับเรื่องของเรากับนายไม่ได้ ก็เรื่องของเค้า นายจำเอาไว้เลยนะเล็ก รู้ไหมเรารักนายที่ตรงไหน "
ผมได้แต่ส่ายหน้าให้กับคำถามของหมู หมูยื่นมือมาวางไว้ตรงที่หน้าอกข้างซ้ายของผม
" เรารักนายที่ตรงนี้เรารักนายคือนาย เราไม่สนใจว่านายจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เราความสุขเมื่อมีนายอยู่ข้างๆเรา "
ผมได้ฟังหมูพูดแล้ว ผมไม่รู้ว่าจะพูดในใจผมมันตื้นตันไปหมด หมูเปลี่ยนจากที่วางมืออยู่บนหน้าอกของผม กลับมาจับมือผมไปวางที่หน้าอกของหมูแทน
" หัวใจของเราคือนายนะ เล็ก เราไม่สนใจว่าใครจะมองหรือคิดยังไงเรื่องของเรากับนาย นายไม่ต้องสนใจใครด้วยนะ เล็ก แค่เราสองคนมีความสุขกันก็เพียงพอสำหรับเราแล้ว "
" ขอบคุณมาก หมู " ผมสวมกอดหมู เมื่อหมูพูดจบแล้ว เพียงแค่ได้ฟังสิ่งที่หมูพูดมา มันยิ่งกว่าคำมั่นสัญญาใดๆ
" เราต้องขอบคุณนายด้วยเหมือนกันนะ เล็ก ถ้าไม่มีนายเราเองคงไม่รู้ว่าความสุขจริงๆของการได้รักใครสักคนมันเป็นอย่างไร "
" เราจะเป็นคนรักที่ดีของนายให้ได้นะ หมู " ผมผละออกจากตัวหมู แล้วให้คำมั่นสัญญากับหมูเค้าไป หมูได้ฟังแล้วเอาจ้องหน้าผม แล้วยิ้มๆแบบขำๆเหมือนได้ฟังเรื่องขำขันซะอย่างนั้น หมูเอามือมาขยี้หัวผม
" ไม่ต้องหรอกนะ เล็ก ขอแค่นายยังเป็นนายแบบนี้ แค่นี้เราก็มีความสุขแล้ว มานี่มะ "
หมูดึงผมเข้าไปกอด แถมหอมแก้มผมด้วย ผมนั่งอยู่ในอ้อมกอดของหมู เอาล่ะผมจะลองสู้สักตั้งหนึ่ง อะไรมันจะเกิดก็คงต้องให้มันเกิด ถึงผลรับมันออกมาไม่เป็นอย่างที่ผมหวังไว้ แต่อย่างน้อยผมก็ได้ทำเพื่อผู้ชายคนข้างกายผมตรงนี้บ้าง ผมจะถือว่านี้คือด่านแรกที่เป็นบทพิสูจน์ความรักของเราทั้งคู่
-
ผมเฝ้ามองที่บานประตูห้องรอคอยการมาถึงของพี่ชายหมู ผมแทบนั่งไม่ได้เลยมันร้อนรนสภาพมันเหมือนคนจิตตกทำไมหมูถึงได้ออกไปรับพี่ชายเค้านานนักนะ ผมเดินไปดูห้องที่จัดเตรียมให้พี่ชายหมู สำรวจดูความเรียบร้อย
แล้วจึงค่อยมานั่งดูทีวี พยายามใจให้สงบอย่าไปคิดฟุ้งซ่าน และแล้ววินาทีที่ผมรอก็มาถึง เมื่อประตูห้องเปิดออกมา พร้อมกับร่างของหมูและพี่ชายของหมูเค้าพร้อมกับแฟนเดินเข้ามาในห้อง
" แมน เปิ้ลนี้ เล็กแฟนเราเอง เล็กนี้แมนพี่ชายเรากับเปิ้ลแฟนเค้า "
" สวัสดีครับ พี่แมน พี่เปิ้ล " ผมเอ่ยปากทักทายพ้อมยกมือไหว้ทั้งสองคน ผมสังเกตุสีหน้าของพี่ชายหมู ที่มีอาการแปลกใจก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติแล้วยกมือรับไหว้ผม แต่แฟนเค้าซิทั้งสีหน้าและแววตาแสดงออกถึงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดเจนเลย ผมเดินไปช่วยยกกระเป๋าไปเก็บให้ในห้องที่ได้เตรียมเอาไว้แล้ว
" แมนนายหิวไหม เดี๋ยวออกไปหาของกินกัน " หมูเค้าถามพี่ชายตัวเองระหว่างช่วยกันจัดเก็บของอยู่
" หมูไปกับแฟนสองคนแล้วกัน เปิ้ลกับแมนมาเหนื่อยๆอยากพักผ่อนซะหน่อย " แฟนพี่ชายหมูเป็นคนตอบ แต่น้ำเสียงออกกึ่งประชดยังไงไม่รู้เหมือนกัน ช่วงที่กำลังจัดของอยู่นั้น ผมสัมผัสได้ถึงบรรยายการอันตึงเครียดอย่างมาก
จัดของเสร็จแล้วผมขอตัวไปรอหมูอยู่ข้างนอก
ผมคงต้องทนให้ได้มากกว่านี้ จะให้ใครเค้ามายอมรับเรื่องของผมมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย ต้องคิดในแง่ดีเอาไว้คงต้องให้เวลาพี่ชายหมูพอที่ใจยอมรับเรื่องของผมและหมูอีกสักหน่อย
" เล็กไปทานอะไรกันข้างนอกกัน " เสียงหมูเรียกผมพร้อมกับกำลังเดินเข้ามาหาผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
" แล้วพี่แมนกับพี่เปิ้ลเค้าไม่ไปกับเราด้วยเหรอ "
" เค้าบอกว่าไม่อยากออกไปนะ คงเหนื่อยจากการเดินทางมั้ง เราไปกันเถอะ "
ผมเดินตามหมูออกจากห้องไป ขนาดเริ่มต้อนผมรู้สึกว่ามันไปได้ไม่ค่อยดีเลย แต่เอาเถอะนะผมจะขอสู้ให้ถึงที่สุด
ตลอดเวลาที่อยู่บนรถ หมูกุมมือข้างหนึ่งของผมไว้ เหมือนจะส่งกำลังใจผ่านมาให้ผม
" ไม่เป็นไรนะ เล็ก "
" เราเข้าใจหมู จะให้ใครๆมายอมรับเรื่องของเรามันคงไม่ง่าย "
" เล็ก ใครจะยอมรับหรือไม่ มันไม่ได้มีความสำคัญไปมากกว่า การที่เราสองคนรักกันหรอกนะ ไม่มีใครจะมารู้ดีเท่ากับเราสองคนหรอก เล็ก ว่าความรักที่เรามีให้กันมันคืออะไร "
" เรารู้ หมู แต่มันจะดีกว่าไหม ถ้าทางครอบครัวนายยอมรับเรื่องของเราสองคนได้ "
" เส้นทางของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน พี่เราเค้าเองเลือกทางเดินของเค้า เราเองก็เลือกของเรา เรื่องความรักของเราไม่ใช่อยู่ที่เพศ หรือว่าเค้าเป็นยังไง แต่อยู่ที่ว่าเราอยู่กับเค้าแล้วเรามีความสุขหรือเปล่าเท่านั้น "
" แต่เรายังอยู่ในโลกที่ทุกๆคนเรียกว่าสังคมนะ หมู "
" เราไม่แคร์ สิ่งที่เราแคร์คือเรากับนายเท่านั้น เล็ก เวลาทุกข์หรือสุขมีเพียงตัวเราเองเท่านั้นที่รู้ ชีวิตนี้เป็นของเราเองและเราขอเลือกทางเดินของตัวเองด้วย และนายคือส่วนหนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเราด้วย เล็ก"
" นายเหมือนกันนะ หมู "
" อย่าให้คำว่าสังคมมาตีกรอบความรักของเราสองคนเลยนะ เล็ก เราสองคนไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย คนหลายๆคนไม่กล้าจะเปิดใจ เพราะมัวแต่กลัวคำว่าสังคมนั้นแหละ จริงอยู่เรายังอยู่ในสังคม แต่เรายังเลือกความรักในแบบของเราได้เองใช่ไหม ความรักมันไม่มีรูปแบบ ไม่จำเป็นที่ผู้ชายจะต้องคู่แค่เพียงกับผ้หญิงเท่านั้น "
ผมนั่งคิดถึงเรื่องในวันนั้นเพลิน ก็ต้องสะดุ้งเมื่อน้องในร้านเดินเข้ามาภายในห้องทำงานของผม
" พร มีอะไรเหรอ " ผมถามน้องที่เดินถือเอกสารเข้ามาในห้อง
" พี่เล็กค่ะ เอกสารการส่งสินค้าค่ะ " น้องพรยื่นมา ผมรับแล้วเปิดอ่านดู
" เดี๋ยวพี่โหลดเข้าคอมนะ ขอบใจมาก พร "
หลังจาก พรเดินออกไปจากห้องแล้ว ผมก็กลับมาทำงานต่อไป จนถึงเวลาเลิกงาน ตอกบัตรออกแล้วผมเดินไปรอหมูที่หน้าร้าน รอได้สักพัก หมูก็เดินมาผมรีบเดินไปหาหมูเราทั้งคู่ขึ้นรถเพื่อกลับคอนโดกัน เมื่อมาถึงห้อง ผมกับหมูก็มานั่งที่โต๊ะทานข้าวกัน ผมนั่งนิ่งรอคอยฟังสิ่งที่หมูกำลังจะบอกผม ไม่ว่าสิ่งที่หมูจะบอกผม มันจะดีหรือร้ายผมพร้อมที่จะฟังแล้ว
" เล็ก เรื่องจดหมายฉบับนั้น ส่งมาจากผู้หญิงที่เราคบด้วย "
-
อุปสรรคที่เข้ามาอาจจะมีมาก
แต่ถ้าเข้าใจ แล้วเดินไปด้วยกัน
แก้ปัญหาไปด้วยกัน รักที่มีนั้นก็จะยิ่งหวานชื่น
สู้ๆ คร้าบบบ
-
" อย่าให้คำว่าสังคมมาตีกรอบความรักของเราสองคนเลยนะ
............ o13 o13 o13.........สู้ต่อไปนะ..........
-
สัญญาต้องเป็นสัญญาน่ะไม่งั้นเราจะจุดธูปบอกเพลิงด้วย o8
-
จบตอนได้ค้างมากกกก :serius2: :serius2:
มาต่อไวไวนา o9 o9
-
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีครับ o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
o16 o16 o16
อะไรว๊ะ ผู้ ญ ที่คบด้วย
หมวยแน่เลย
-
เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลัง
:sad4:
-
อุปสรรคความรักของเล็กช่างมากมายเหลือเกิน :o11:
-
บอกเพลิงจริงๆน่ะยังไม่มาอีก
-
รับศึกสองด้าน
แล้วเล็๋กจะไหวมั้ยเนี้ยะ
เป็นกำลังใจให้คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
:yeb:
-
เล็กเหนื่อยมามากแล้วนะครับ อยากให้เล็กพบความสุขกับคนที่เล็กรักและเค้าก้อรักเล็กนะครับ
โชคดีครับ :amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen:
-
:angry2:หมูทำกับเล็กได้ไง............. :angry2:
-
ในที่สุด ก็ต้องมีผุ้หญิงเข้ามาเกี่ยวอีกจนได้ :serius2:
-
คำพูดที่หมูเอ่ยออกมา มันยิ่งกว่ามีหินก้อนใหญ่หล่นใส่ร่างผม หรือถูกคมมีดเสียบเอาที่หน้าอก มันไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแต่มันมากกกว่านั้นเสียอีก มันมากซะผมไม่สามารถจะบรรยายเป็นคำพูดใดๆได้ ภายในสมองผมอื้ออึ้งไปด้วยคำถามมากมาย ผมลุกจากเก้าอย่างหมดเรี่ยวแรงแล้วเดินไปที่ห้องนอน หมูลุกจากเก้าอี้เช่นกันแต่ผมยกมือห้ามหมูเอาไว้
" ขอเราอยู่คนดียวก่อนนะหมู " ผมเปล่งเสียงบอกหมูไปอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก ก่อนจะปิดประตูห้องนอน เดินไปล้มตัวลงที่เตียง หรือมันจะเป็นเหมือนดั่งคำพูดของพี่ชายหมูในวันนั้น
ช่วงเวลาที่พี่ชายหมูมาเยี่ยมหมู ช่างเป็นช่วงเวลาที่สุดแสนจะอึดอัดไม่ว่าตัวผมจะพยายามทำดีกับพวกเค้าสองคน
เค้ายิ่งแสดงอาการต่อต้านให้ผมเห็นมากขึ้น โดยเฉพาะพี่เปิ้ล ไม่ว่าผมจะขยับตัวทำอะไร ดูเหมือนมันจะผิดไปซะหมด คำพูดที่ปนไปด้วยคำประชดประชันมักมีให้ผมได้ยินจากปากพี่เปิ้ลเสมอ ผมก็ได้แต่ทำใจเท่านั้น ผมไม่อยากให้คนกลางอย่างหมูต้องคอยเป็นกังวลไปด้วย
" หมู นายมั่นใจแล้วเหรอ " เสียงของพี่แมนดังขึ้นที่ด้านนอกห้องนอนของผม ผมลุกจากเตียงเดินไปเอาหูไปแนบฟังที่ประตู รอฟังด้วยใจระทึก เพราะเสียงที่ได้ยินมันดังพอสมควร
" ทำไมนายถามยังงี้ล่ะ แมน " เสียงของหมูที่ตอบกลับพี่ชายเค้า มันบ่งบอกความไม่พอใจอย่างมาก
" สติแกยังดีอยู่ดีเปล่าว่ะ ผู้หญิงมีตั้งเยอะแยะ ดันมารักกับผู้ชายด้วยกัน คนอื่นเค้าจะมอง จะคิดยังไงว่ะ "
" มันเรื่องของเค้าเราไม่สนใจหรอกแมน มัวไปใส่ใจแต่กับความคิดของคนอื่น เราจะมีความสุขได้ไง "
" โธ่เอยหมู เราว่านายคิดให้ดีๆก่อนดีกว่า " เสียงของพี่แมนยิ่งดังขึ้นอีก ผมกลัวว่าทั้งสองจะมีเรื่องกัน หากว่าผมเปิดประตูออกไปตอนนี้ เกรงว่าเรื่องมันจะแย่ลงไปอีก มันจึงทำได้เพียงยืนฟังอยู่หลังประตูห้องนอนเท่านั้น
" เราไม่ต้องการให้ใครมาตัดสินใจอะไรให้เราทั้งนั้น ใครรับได้ก็รับ ถ้ารับไม่ได้ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า "
" หมู หมายความว่านายจะไม่ยอมเลิกกับเค้าใช่ไหม "
" แล้วทำไมเราต้องเลิกด้วยล่ะ นี้มันเป็นความสุขของเรานะ แมน "
" ครอบครัวเราไม่มีทางยอมรับเรื่องนี้หรอก หมู "
" เราไม่ได้หวังว่าจะมีใครมายอมรับ แต่อยากให้เข้าใจเรามากกว่า ครอบครัวสำคัญกับเราเสมอ แต่คนที่เรารักสำคัญไม่น้อยไปกว่ากันเลยนะ "
" และตอนนี้นายต้องเลือกแล้ว หมู นายจะเลือกครอบครัว หรือนายจะเลือกความรักที่ผิดๆนี้ "
" ทำไมเราต้องเลือกด้วย ความรักของเรามันผิดต้องไหน การที่คนเราจะรักกันแค่เป็นเพศเดียวกันมันผิดมากหรืองั้นกัน "
" สรุปว่านายเลือกเค้าใช่ไหม ได้เราจะคอยดูว่าความรักบ้าบอของนายมันจะไปได้กี่น้ำกัน สุดท้ายนายจำคำเราไว้เลย หมู ยังไงผู้ชายมันย่อมคู่กับผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ ต่อไปนี้เราจะไม่สนใจเรื่องของนายอีกต่อไปแล้ว นายอยากทำอะไรมันก็เป็นเรื่องนายแล้วกัน "
สักพักผมได้ยินเสียงปิดประตูดังมาก ผมเดินกับมานั่งลงที่เตียง นี้ผมทำให้หมูกับพี่ชายเค้ามีปัญหากันจริงๆ ถึงขั้นแตกหักกันเลยเหรอ ผมหันกลับไปที่ประตูเห็นหมูกำลังเดินมายังที่ผมนั่งอยู่ ถึงใบหน้าของหมูจะเศร้าหมองแต่หมูยังคงมีรอยยิ้มให้ผมเหมือนเดิม ผมดึงตัวหมูมานั่งลงข้างๆตัวผม หมูซบหัวลงที่ใหล่ของผม มีเพียงเสียงถอนหายใจแผ่วเบาของหมูเท่านั้นที่ผมได้ยินจากหมู ผมเอื้อมมือไปลูบใบหน้าของหมูไปมาอยู่อย่างนั้น
" เค้ากลับกันไปแล้วนะ เล็ก " เสียงหมูบอกผมอย่างคนหมดเรี่ยวแรง
" นายคงลำบากใจมากเลยซินะ หมู " หมูยกมือมาจับมือผมที่ลูบใบหน้าเค้าอยู่
" ช่างมันเถอะ เล็ก เรารู้ว่ายังไงมันต้องมีวันนี้ เราแค่คิดว่าเค้าทำไมไม่ยอมเข้าใจเราบ้างก็แค่นั่นเอง "
" เราขอโทษนะ หมู "
" ขอโทษทำไหม เล็ก เรื่องนี้มันอยู่ที่ใครจะมองอย่างไรต่างหาก ขอแค่เรายังรักกันเท่านั้นทุกๆอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี เราเชื่ออย่างนั้น "
" เราก็เชื่อเหมือนนายนะ หมู "
" ขอให้เราอยู่แบบนี้อีกสักหน่อยนะ " ผมปล่อยให้หมูซบอยู่อย่างนั้น ตอนนี้หมูคงต้องการกำลังใจอย่างมาก
อย่างน้อยผมอยากให้เค้ารับรู้ว่าผมจะยังอยู่เคียงข้างเค้าเสมอ ไม่ว่าจะต้องเจอะเจออะไรในวันข้างหน้าก็ตาม
" เล็กออกมาคุยกันก่อนได้ไหม " เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกของหมู พาความคิดของผมกลับมายังปัจจุบัน
ผมก้าวเท้าลุกขึ้นเดินไปยังประตูห้อง ตามเสียงเรียกของหมู เมื่อเปิดประตูแล้ว ผมเดินนำหน้าหมูกลับมาที่โต๊ะทานข้าวอีกครั้ง
" เล่าทุกอย่างมาเถอะ เราพร้อมที่จะฟังแล้ว หมู " ผมบอกหมูแล้วนั่งรอฟังเรื่องทุกอย่างจากคนตรงหน้า
-
ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปเท่าไหร่แล้ว แต่ผมกับหมูยังคงนั่งมองหน้ากันและกัน ผมรอให้หมูพูดแต่หมูก็เอาแต่นั่งจ้องมองผม ผมยื่นมือไปแตะที่มือของหมู ก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาเอง
" บอกเรามาเถอะ ไม่ว่าเรื่องมันจะเป็นยังไง เราจะรับมันให้ได้ " บอกหมูไปแล้วตาของผมมันรู้สึกร้อนผ่าวๆ เหมือนจะมีน้ำตาเอ้อๆอยู่
" เราเองไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนดีนะ เล็ก เค้าเป็นคนที่เราคบมาก่อนที่เราจะรู้จักทั้งหมวยและนายซะอีก เค้าเคยเป็นคนที่เรารักมาก "
" หมายความว่าไง หมู เค้าคือคนคนที่นายเคยรักเหรอ " คราวน้ผมถามมันคืนเสียงดังเลย
" ใช่เคยรัก แต่ตอนนี้เราไม่ได้รู้สึกกับเค้าอย่างนั้นแล้วนะ ตอนนี้เค้ามีปัญหาเราเลยช่วยเหลือเค้าอยู่ "
" รู้ไหม หมู เราคิดมากเลยนะ บอกตรงๆนะเรากลัว ทำไมนายไม่เคยบอกเราเลยล่ะ "
" เราขอโทษที่ทำให้นายคิดมาก ที่จริงตัวเราเองน่าจะบอกนายตั้งนานแล้ว แต่มันก็ทำให้เราได้รู้เหมือนกันว่านายแคร์เราแค่ไหน "
หมูลกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาโอบกอดผมที่นั่งอยู่จากด้านหลัง แล้วซบใบหน้ามาแนบกับหน้าผม
" รู้ไหมเล็ก ถ้าไม่ใช่วิธีนี้แล้วเราจะรู้ความจริงในใจนายได้ไง " หมูส่งเสียงกระซิบเบาๆข้างหูของผม
" เฮ้ยนี้นายหลอกเราเหรอ " ผมสลัดแขนของหมูที่โอบกอดผมอยู่ให้หลุดออกแล้วลุกขึ้นมาหันหน้าไปมองหมูมัน
" เล่นแบบนี้มันไม่สนุกเลยนะ หมู " ผมตะโกนใส่หมู ด้วยความโกรธที่โดนมันหลอกเอา
" นะนะ อย่าโกรธนะครับ เราบอกแล้วไง ว่านายคือคนที่เรารัก และนายคือส่วนหนึ่งในชีวิตของเรา เราแค่อยากรู้ว่าถ้ามีเรื่องนี้เข้ามา นายจะแคร์เราบ้างหรือเปล่า " ไอ้หมูมันบอกแวทำหน้าตาใสซื่อ เหมือนมันไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
" ไอ้คนขี้โกง นายรู้ไหม ว่าเราใจเสียจนต้องร้องไห้เลย เล่นอะไรบ้าๆ เราไม่คุยกับนายแล้วเชิญเลยจะไปหาใครที่ไหนก็ตามใจนายเลย " ผมบอกไปแล้วหันหลังไม่อยากมองหน้าไอ้หมูมัน เล่นอะไรไม่เล่นดันมาเล่นกับความรู้สึก รู้ๆอยู่ว่าผมขี้น้อยใจจะตาย
" จะให้เราไปไหนได้ล่ะ ในเมื่อหัวใจของเราอยู่ที่นี่ " หมูบอกแล้วเดินมามากอดผมไว้เหมือนเดิมอีกครั้ง ผมเองพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการกอดของหมู แต่ไร้ผลเพราะแรงหมูมันเยอะกว่าผม
" เรารักใครแล้วไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจเด็ดขาด เรารักนายนะ " พร้อมกับคำพูดหมูยื่นหน้ามาหอมแก้มผม
" เดี๋ยวก่อน แล้วที่นายบอกเราว่านายคบกับเค้ามันหมายความว่าไง หมู " ผมถามหมูเพราะยังไม่หายสงสัยอ่ะ
หมูคลายมือที่กอดผมอยู่ออก แล้วพลิกร่างผมให้หันกลับมาหาเค้า
" ก็จริง แต่เรายังบอกไม่หมดเลย นายก็ใจน้อยเดินเข้าห้องนอนไปซะแล้ว ตอนนี้เราคบกับเค้าแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้นเอง " พูดจบแล้วหมูจูงมือผมมานั่งที่โซฟา โดยที่เราทั้งคู่นั่งหันหน้าเข้าหากัน ก่อนที่หมูจะเริ่มพูดต่อ
" รู้หรือเปล่า เล็ก นายคือคนเดียวที่เราพูดได้เต็มปากเลย ว่ารัก เราไม่มีหัวใจให้ใครอื่นอีกต่อไปแล้ว "
ผมเอื้อมมือไปจับใบหน้าของหมู เอายื่นหน้าตัวเองไปจูบที่ริมฝีปากของหมู ก่อนจะถอนปากออกมาแล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของหมู แค่คำพูดสั้นๆเพียงเท่านี้ ความสงสัยหรือกังวลใจทั้งหลาย มันมลายหายไปจนสิ้น
" เราเองก็รักนายมากเหลือเกิน หมู จนเรากลัวที่จะเสียนายไปรู้ไหม " ผมพูดได้เท่านี้น้ำตาแห่งความตื้นตันใจก็ไหลออกมา หมูค่อยๆใช้มือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าผม แล้วดึงมือผมมากุมไว้
" ต่อไปนี้ เราจะทำให้ นายมีแต่ความสุขเราสัญญา เล็ก "
" นายอย่าเล่นแบบนี้อีกนะ หมู เรากลัวมันจะกลายเป็นจริงเข้าสักวันหนึ่ง "
" จะไม่มีเรื่องแบบนี้อีกแล้วนะ เล็ก และจะไม่มีวันที่เราจะไปรักคนอื่นอีกด้วย " ผมซบหน้าลงไปที่หน้าอกของหมู หลังจากได้ยินหมูพูดประโยคนั้นจบ
" ไปทานข้าวข้างนอกกันดีกว่า นายคงหิวแล้ว " หมูพูดแล้วดึงผมลุกขึ้นตามมัน ไอ้นี้คนกำลังซึ้งๆปรับอารมณ์ตามไม่ทันเลยผม หมูพาผมมาทานอาหารที่ร้านอาหารหน้าศูนย์การค้าครับ ไม่ใช่อะไรหรอกเพราะมันมีเบียร์ให้คุณชายดื่มนั้นเอง กว่าจะกลับคอนโดได้ก้เกือบห้าทุ่ม คืนนั้นผมหลับไปในอ้อมกอดของหมูอย่างมีความสุข
สุดท้ายเรื่องนี้มันเป็นการลองใจของไอ้หมูมัน อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมได้รู้ใจตัวเองเพิ่มมากขึ้นว่าจริงๆแล้ว ผมเองก็รักไอ้หมูมันมากเหมือนกัน เรื่องที่หมูทำสอนอะไรๆให้ผมได้อีกหลายอย่างเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นความเชื่อใจซึ่งกันและกัน เมื่อมีปัญหาจงหันหน้าเข้ามาหากันพูดคุย อย่าให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล จงใช้สติให้มากต้องมั่นคง
-
ผมยืนเลือกชุดให้หมูเพื่อไปงานแต่งงานของพี่สาวที่รู้จักกันคนหนึ่ง ไม่เค้าใจเหมือนกันว่าเดือนกุมภาพันธ์ทำไมหลายคนชอบแต่งงานกันเดือนนี้กันนักนะ ในที่สุดผมก็เจอชุดที่จะให้หมูใส่ไปงานคืนนี้จนได้ ผมเอาไปแขวนไว้ที่หน้าตู้เสื้อผ้าให้หมู แล้วจึงหาชุดให้ตัวผมเองต่อ เสร็จแล้วมานั่งรอเพื่อจะได้อาบน้ำต่อจากหมูที่อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ คุณชายอาบน้ำเสร็จเดินออกมา ก้าวเท้ามาหาผมที่นั่งอยู่ อีกแล้วหมูมันไม่ยอมเช็ดผมให้แห้งอีกแล้ว
" เช็ดให้หน่อยดิ " ดูไอ้หมูมัน บอกผมแล้วยังทำหน้าตาอ้อนเหมือนเด็กๆ ช่างไม่ดูอายุตัวเองเลย ผมคว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็กขึ้นมาแล้วบรรจงเช็ดเส้นผมที่เปียกน้ำให้หมูมัน หมูมักบอกว่าการเช็ดผมให้คนที่ตนเองรักเป็นอีกหนึ่งของการแสดงออกว่ารัก ผมหมูเริ่มแห้งแล้วผมจึงไปอาบน้ำบ้าง แต่งตัวเรียบร้อยผมกับหมูออกจากห้องเดินไปที่รถ แล้วหมูจึงขับรถไปยังโรงแรมที่จัดงานแต่ง
" เล็กวันนี้อย่าดื่มเยอะนะ " หมูบอกกับผมตอนทีเรากำลังเดินขึ้นบันไดไปยังห้องจัดเลี้ยง
" ครับคุณชาย " ผมคิดว่าเหตุผลจริงๆของไอ้หมูนะ เพราะมันไม่ชอบคนเยอะๆครับ เสียงดังๆนี้ก็ผ่านเหมือนกัน ผมกับหมูไปเธคนับครั้งได้เลยมั้ง เดินมาถึงหน้าประตูทางเข้างานแล้ว ผมกับหมูเอาของขวัณและที่สำคัญคือซองไปให้เจ้าสาว ทักทายและร่สวมถ่ายรูปกอ่นที่ผมกับหมูจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ ผมชอบไปงานแต่งมากเพราะได้เห็นและสัมผัสได้ถึงความสุข หมูนั่งดื่มเบียร์ ส่วนผมนั่งดื่มเหล้าครับ
บนเวทีแขกแต่ละคนก็ถูกเชิญขึ้นไปร้องเพลง ส่วนมากจะเป็นเพลงรักๆที่เหมาะกับงานแต่งแบบนี้ ผ่านไปจนมาถึงพิธีกรเชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นไปกล่าวขอบคุณ ถึงตรงนี้ไอ้หมูมันกุมมือผมแน่นเลย บนเวทีเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวยังกล่าวอะไรยังไม่จบ ไอ้คุณหมูมันดันดึงผมลุกจากโต๊ะแล้วเดินออกจากงานไปเลย ผมได้แต่งงกับการกระทำของหมู
หมูพาผมเดินกลับมาขึ้นรถแล้วขับออกไปแต่ทางที่ไปนั้นไม่ใช่ทางกลับคอนโดของเรา เมื่อรถจอดผมถึงเห็นว่าหมูมาจอดหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง (ปัจจุบันเปลี่ยนเป็นอย่างอีกแล้วครบ )
" หมูนายหิวเหรอหรือว่าอาหารในงานไม่ถูกปากอ่ะ " ผมถามขณะที่เดินตามเข้าไปในร้านแห่งนี้ จนมาถึงโต๊ะผมนั่งลงที่เก้าตามหมู
" เปล่าเราไม่ได้หิว อาหารในงานก็อร่อยดี "
" แล้วนายพาเรามาที่นี่ทำไม งานเค้ายังไม่เลิกด้วยนะ หมู " หมูยกมือเป็นสัญญาณให้ผมหยุดถามแล้วเรียกพนักงานมาสั่งเครื่องดื่ม พนักเดินไปลับตาผมแล้ว ผมจึงถามต่อ
" ถามแล้วนายยังไม่ตอบเราเลยนะ " ผมถามคาดคั้นหมู ผมอยากรู้อ่ะว่าหมูพาผมออกจากงานเลี้ยงทำไม
" เล็กเราคบกันมากี่ปีแล้ว " หมูไม่ตอบคำถามผมแต่ตั้งคำถามผมแทน
" ขึ้นปีที่สามแล้ว ทำไมเหรอ " หมูถามคำถามที่เหมือนผมเป็นปลาทอง ผมจะลืมได้ไง
" แล้วตลอดเวลานายกับเราไปงานแต่งกี่งานแล้ว เล็ก "
" อืมหลายงานเหมือนกันนะ หมู มีอะไรหรือเปล่าถึงถามยังงี้อ่ะ " ผมตอบไป หมูนั่งทำท่าครุ่นคิดอะไร ก่อนที่จะเอ่ยปากพูด
" เปล่าหรอกแค่เราคิดว่าน่าจะมีงานของเราสองคนบ้าง "
" คิดมากไปปล่าวหมู แค่เรากับนายรักกันมันก็พอแล้วล่ะ ไม่เห็นต้องไปประกาศให้คนอื่นรับรู้เลยนิ "
" มันก็ใช่นะเล็ก แต่การแต่งงานมันก็เป็นการแสดงออกถึงความรักนะ และให้ทุกๆคนรับรู้ถึงความรักของคนทั้งคู่ "
" แต่สำหรับเรามันไม่เห็นจำเป็นเลยหมู ที่ผ่านมานายก็ทำให้เราและคนอื่นๆรู้แล้วนิ ว่าเรามีความสุขกันแค่ไหน "
"ถึงเราทั้งคู่จะไม่มีงานแต่งเหมือนคนอื่นๆเค้า แต่เราก็มีอะไรที่อยากให้นายนะ เล็ก ยื่นมือมาซิ " ผมยื่นมือไปให้หมูตามที่หมูบอก หมูล้วงเข้าไปในกางเกงแล้วหยิบอะไรออกมา ก่อนจะสวมมันไว้ที่นิ้วของผม
" ถือว่าเราขอนายแต่งงานนะ เล็ก ถึงมันจะไม่ใช่สิ่งที่มีค่าอะไรนัก แต่มันคือสัญลัษณ์ว่าเราทั้งคู่รักกัน "
ผมนั่งมองดูแหวนในนิ้วมือของผมไป ก่อนจะเงยหน้าสบตากับหมู สำหรับตัวผมเองแล้ว แค่การได้ ใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า มันก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีพิธีการอะไรมากมาย แค่เราทั้งคู่มีความสุขในแบบของเราเท่านั้น มันก็ไม่มีอะไรที่ผมจะต้องการไปมากกว่านี้อีกแล้ว
" ถึงจะไม่มีอะไรเลย เรารักนายอยู่ดีนั้นล่ะหมู "
" งั้นเดือนหน้าเรากับนายกลับไปเยี่ยมที่บ้านนายกันนะ "
" เอางั้นเหรอหมู แต่ว่าเดือนหน้านี้มัน " ผมพูดยังไม่จบ หมูก็ยื่นมือมากุมมือผมเอาไว้
" ก็ใช่ไงเล็ก เราถึงอยากพานายกลับไปบ้านไปเจอ แม่ พี่ๆและเพื่อนๆนาย เรามีเรื่องจะบอกพวกเค้าหน่อย "
" เรื่องอะไรเหรอหมู "
" รอให้ถึงวันนั้นก่อนนะ "
-
หวังว่าคู่นี้คงไม่มีอุปสรรคอีกแล้วนะ :amen:
-
ดีนะเนี่ย ที่แค่เป็นเรื่องล้อเล่น
แต่ก็เล่นแรงจริงๆ อะ
ยังไงถ้ารักกัน อุปสรรคหนักแค่ไหนก็ร่วมฝ่าฟันไปได้ :yeb:
-
o13อ่านแล้วโล่งใจไปหนึ่งเปลาะ o17
-
:sad4: :dont2:หมู..............อยากมีไห้คนอย่างแกสักคนอ่ะ..... :o7: o7 :o12:
-
...........กล้าคิด........กล้าเลือก........กล้าทำ......... :impress:
...........สู้ๆคับ......... o13
-
เห็นมะเค้าเดาถูก
:o9:
-
เฮ้อ ......... โล่งอก นึกว่าเล็กจามีเรื่องอีกแล้ว
โอวววว หมูขอเล็กแต่งงานแล้ว ดีใจด้วยครับ :like6: :like6: :like6: :like6: :like6: :like6:
-
หวังว่าคงไม่มีอะไรอีกนะ .... อย่าเศร้าเลย :sad2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วแบบมีครบทุกอารมณ์เลย
แล้วนี่จะเกิดไรขึ้นกับเล็กอีกไหมเนี่ย
อยากร้องไห้ :sad4:
-
เป็นกำลังใจให้ค้าบบบ
สู้ๆ
:yeb:
-
ความเห็นเดียวกับหมูฟูห์คับ :really2: :really2:
-
โอม....เพี้ยง
ขอหั้ยอุปสรรคมลายหายปัยในพริบตา
ฮ่าๆ
คลี่คลายซักที
แต่หวังว่าคงจะไม่มีอีก ^^
ติดตามครับพ้ม***
o22 o22
-
o13 o13 o13
นายแน่มาก
-
" ครับแม่ ใกล้จะถึงแล้วครับ ครับๆ สวัสดีครับผม " ผมวางสายจากการพูดคุยกับแม่ แล้วหันไปส่งยิ้มให้กับหมูที่กำลังขับรถอยู่
" แม่ว่าไงบ้างครับ เล็ก "
" เดี๋ยวนี้เรียกแม่อย่างเดียวเลยนะ ไม่มีแม่ของเล็กแล้วเหรอ "
" แม่เล็กก็เหมือนแม่เรานั้นล่ะ "
" ครับแล้วแต่คุณชายแล้วกันนะครับ แม่บอกว่าเตรียมของชอบของนายไว้ให้แล้วนะ "
" พอดีเลยกำลังหิวอยู่ซะด้วย "
หมูขับรถต่อไปจนใกล้ถึงบ้านผมแล้ว ผมเลยให้หมูแวะหาไอ้นุก่อน ผมลงจากรถเมื่อหมูจอดรถแล้ว เดินเข้าไปหาไอ้นุที่ในบ้าน
" เป็นไงบ้างว่ะไอ้เสือ " พอเข้ามาถึงในห้องรับแขกบ้านไอ้นุสิ่งที่ผมเห็น มันกำลังหยอกล้อเล่นกับลูกอยู่
" อ้าวไอ้ เล็ก มึงมาเมื่อไหร่ว่ะ " ไอ้นุไอ้ส่งลูกให้เมียมันก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้ามาหาผม
" มาตอนที่มึงเห็นนี้ล่ะโว๊ย "
" สวัสดีค่ะ พี่เล็ก " เมียไอ้นุไหว้ผมทั้งที่ยังอุ้มลูกอยู่เลย
" สวัสดีจ๊ะ เป็นไงบ้างสบายดีไหมเรา "
" สบายดีค่ะ เดี๋ยวหนูไปหาน้ำมาให้นะค่ะ พี่เล็กคุยกับพี่นุไปก่อนนะ " เมียไอ้นุพูดจบก็อุ้มลูกไปหาน้ำมาให้
" มาๆมานั่งก่อนมึง แล้วมึงมาคนเดียวเหรอว่ะ หมูล่ะ "
" โน้นนั่งรออยู่ทีรถว่ะ เดี๋ยวกูต้องไปบ้านก่อน คืนพรุ่งนี้มึงเตรียมโต๊ะเดิมไว้ด้วยนะมึง กูจะจัดงานให้หมูซะหน่อยว่ะ "
" งานอะไรว่ะ "
" งานวันเกิดหมูเค้าว่ะ เดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่นะมึง แม่กูรอกินข้าวอยู่ ฝากลาเมียมึงด้วยนะ กูไปล่ะ "
" แล้วเจอกันว่ะ "
หมูขับรถจนมาถึงบ้านซึ่งแม่นั่งรอทานข้าวอยู่แล้ว ผมกับหมูเลยต้องรีบไปนั่งทานกับแม่ มีแต่ของโปรดไอ้หมูจริงๆ ทั้งแกงเขียวหวานไก่ ผัดผักรวมตับหมู ปลาทอด
" หมูกับเล็กมีอะไรหรือเปล่า ลูก ถึงได้มากระทันหันกันแบบนี้ " แม่ผมถามขึ้นตอนที่ผมกับหมูช่วยกันเก็บจานชามไปล้าง
" อันนี้ต้องถามคุณชาย ลูกรักแม่เองนะครับ ผมถามก็ไม่ยอมบอกอะไร " ผมบอกแม่ไป มือก็ล้างจาน ชามไปด้วย
" ไม่มีอะไรหรอกครับ แม่ ผมว่าจะมาคุยกับแม่สักหน่อยนะครับ " หมูบอกแม่ผมมือก็ช่วยเช็ดจาน ชามไปด้วย
" โทรมาก็ได้นิ ลูก แล้วนี้สำคัญหรือเปล่าล่ะ หมู ถึงกับต้องขับรถมากันเลย " แม่ผมถามหมู ก่อนจะเดินไปชงน้ำชามาดื่มด้วย คือแม่ผมจะชอบดื่มชาครับ อันนี้คือเป็นกันทั้งบ้านผมยังชอบเลย
" เรื่องเรื่องเกี่ยวกับ เล็กครับแม่ "
" เล็กไปก่อเรื่องอะไรอีกเหรอ ลูก " ผมส่งสายตาพิฆาตให้ไอ้หมูอ่ะ อยู่ๆดันจะให้ผมโดนมาเทศน์ซะแล้ว หมูเห็นสายตาผมก็ได้แต่ยิ้มแห้ง
" เปล่าครับแม่ เล็กเค้าไม่ได้ทำอะไรครับ คือผมว่าผมจะ "
" แม่พรุ่งนี้วันเกิดหมูครับ " ผมรีบพุดแทรกขึ้นมา กลัวไอ้หมูมันจะพูดอะไรบ้าๆขึ้นมาอีก ได้ผลครับแม่ผมหันมาสนใจเรื่องวันเกิดไอ้หมูมันแทนแล้ว
" งั้นเดี๋ยวแม่ไปซื้อของไว้ตักบาตรนะลูก " แม่ผมลืมทุกอย่าง แม้แต่น้ำชาที่ตัวเองชงมาดื่ม ลุกเดินออกไปเรียกสามล้อ ไปซื้อของทำบุญ ทิ้งให้ไอ้หมูมันยืนเอ๋อไปเลย
" เก็บจาน ชาม แล้วก็เอาเสื้อผ้าไปเก็บที่ห้องดิ หมู " ผมกับหมูเดินขึ้นห้องนอนไปเอาเสื้อผ้าใส่ตู้ แล้วไปนอนเล่นที่เตียงกัน
" นายจะบอกอะไรแม่เรา บอกมาเดี๋ยวนี้นะ หมู " ผมถามหมูโดยที่ผมกับหมูหันหน้ามองกันอยู่บนเตียง
" ไม่บอก รอพรุ่งนี้แล้วกัน รอให้ทุกคนอยู่พร้อมๆกันก่อน "
" ตามใจนายแล้วกันนะ หมู พรุ่งนี้ เดี๋ยวไปร้านไอ้นุกันเราบอกให้นุมันเตรียมโต๊ะประจำไว้ให้แล้ว "
" ก็ดีนะ ไม่ได้เจอเพื่อนเล็กมาตั้งนานแล้ว อีกอย่างเรามีเรื่องจะบอกเพื่อนๆเล็กเหมือนกัน "
ผมจับหนัาไอ้หมูมาจ้อง จ้องกันอยู่อย่างนั้น สุดท้ายก็ทนไม่ได้ต้องปล่อยหน้าไอ้หมูมัน เพราะมันเล่นทำหน้าทะเล้นใส่ผม
" นายกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ หมู " ผมลุกมานั่งมองร่างของหมูที่ยังนอนทำหน้าทะเล้นอยู่
" ไม่ได้คิดอะไรเลยนะ " ไอ้หมูมันทำเสียงแบบเด็กๆ ยิ่งเห็นท่าทางกับเสียงมันแล้ว ผมยังอดขำไม่ได้เลยอ่ะ
" ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้เลย หมู เรื่องคราวที่แล้วเรายังไม่ลืมนะ " ผมต้องกั้นหัวเราะแทบตาย แล้วเก๊กเสียงดุใส่ไอ้หมู
" บอกแล้วไงครับ ว่าที่ทำไปเพราะรัก นะครับ อย่างอนนะครับคนดี " หมูมันยืนมือมาดึงตัวผมเข้าไปกอด แล้วเอาหน้ามันมาแบนกับหน้าผม
" แล้วพรุ่งนี้วันเกิดผม เล็กมีของขวัญให้ผมหรือยังครับ "
" ต้องรอพรุ่งนี้เหมือนกัน "
-
4 มีนาคมของวันนั้น ไม่เพียงแค่เป็นวันคล้ายวันเกิดของหมูเท่านั้น แต่เป็นเหมือนวันที่เราทั้งคู่เริ่มต้นชีวิตคู่ด้วยกันจริงๆสักทีโดยที่มีทุกคนเป็นพยานรักของเราด้วย
แม่มาปลุกผมกับหมูตั้งแต่เช้าให้ลุกขึ้นไปตักบาตร ผมกับหมูอาบน้ำเสร็จก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อไปสมทบกับแม่ที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน เมื่อตักบาตรเรียบร้อยแม่บอกให้ผมกับหมูขับรถไปถวายสังฆทาน ถวายสังฆทานกับหลวงพ่อแล้วผมกับหมูก็เดินไปกรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวร ผมนั่งมองดูหมูที่มีสีหน้าสดชื่นอิ่มเอมใจที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในวัด เรานั่งเล่นกันในวัดจนเกือบเที่ยงจึงกลับบ้านไปรับแม่กับพี่ๆผมไปทานข้าวกัน หมูขับรถพาไปทานร้านอาหารที่เป็นสวนอาหาร ระหว่างทานข้าวอยู่ จู่ๆหมูก็เอ่ยปากขึ้นมา
" แม่ครับ คือว่าผมจะขอเล็กกับแม่นะครับ ถึงผมกับเล็กจะเป็นผู้ชายแต่ผมเองอยากทำให้มันถูกต้องเหมือนคนอื่นๆครับ " แม่ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับคำพูดของหมู แต่ผมกับพี่ๆเงียบแล้วมองไอ้หมูกันเป็นจุดเดียวเลย
" ถึงหมูไม่ขอแม่ แม่เองก็เต็มใจยกเล็กให้หมูอยู่แล้วล่ะจ๊ะ แม่ฝากหมูดูแลเล็กด้วยนะลูก "
เมื่อแม่ผมเอ่ยจบ หมูลุกขึ้นเดินไปหาแม่ผมที่นั่งอยู่หัวโต๊ะก่อนจะยกมือไหว้แม่ผม
" ผมกราบขอบพระคุณแม่มากครับ ผมสัญญาครับว่าจะดูแลเล็กให้ดีที่สุดเท่าที่ตัวผมเองจะทำได้ "
" แล้วเล็กล่ะลูกว่าไง หมูเค้ามาขอเรากับแม่แล้วนะ " สิ้นเสียงถามของแม่ ทุกสายตาหันมามองผมเป็นจุดเดียว
" ครับ " ผมตอบได้แค่นั้นอย่างอ้อมแอ้ม แล้วก้มหน้าตักอาหารเข้าปาก ไม่กล้ามองหน้าใครเพราะเขินอย่างหนัก
" แค่นี้ก็เขินนะเรา ต่อไปแม่ต้องฝากเล็กให้หมูดูแลแล้วนะจ๊ะ เล็กเองเหมือนกันนะลูกอย่าเอาแต่ใจตัวเองตอนนี้
เรานะโตแล้วนะ "
" ครับ " ผมกับหมูประสานเสียงขึ้นมาเกือบพร้อมกัน จากนั้นผมกับแม่และพี่ๆร่วมทั้งหมูก็นั่งทานข้าวกันต่อ ทานเสร็จแล้ว ทุกๆคนก็เดินไปขึ้นรถ ส่วนผมกับแม่ยังนั่งคุยกันต่อ
" วันนี้แม่ดีใจมากนะ เล็ก ต่อไปนี้ลูกแม่จะได้มีความสุขเหมือนคนอื่นๆเค้า "
" ครับแม่ เล็กเองก็มีความสุข อย่างน้อยหมูเค้าก็ทำให้ผมรู้ว่าเค้ารักผมจริงๆ "
" ต่อไปนี้แม่จะได้หมดห่วงเล็กซะที่ แม่เชื่อนะว่าหมูเค้าดูแลลูกของแม่ได้ มาให้แม่กอดอีกที่ซิ "
ผมขยับตัวไปใกล้ๆแม่ แม่ยื่นมือมากอดตัวผมเอาไว้ แล้วลูบหัวผมไปมา ก่อนที่ผมกับแม่จะเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่
เมื่อหมูขับรถมาจอกที่หน้าบ้าน เราทุกคนทยอยลงจากลงเดินเข้าบ้านกัน พี่ผมบางตนก็แยกตัวไปทำงานต่อ
" เล็ก บอกพ่อเค้าหน่อยซิลูก " แม่บอกกับผมก่อนที่จะเดินไปยังห้องครัว ผมมองหน้าหมูก่อนจะเดินนำหน้าหมูมาหยุดที่หน้ารูปถ่ายของพ่อ ผมเอื้อมมือไปหยิบธูปมาไว้ในมือพร้อมกับยื่นให้หมูด้วยแล้วจุดธูป
" พ่อครับตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะครับ ว่าอะไรคือความสุขจริงๆ ขอให้พ่อคุ้มครองผมกับหมูด้วยนะครับ " ผมพูดจบผมและหมูก็ปักธูปลงในกระถางก่อนจะยกมือไหว้รูปของพ่อผมอีกครั้ง
" แม่ครับผมกับหมูขึ้นข้างบนก่อนนะครับ " ผมบอกแม่แล้วพากันเดินขึ้นไปบนห้องนอนของผม
" อาบน้ำก่อนนะหมู " ผมบอกหมูแล้วเดินเข้าไปห้องน้ำ พออาบเสร็จเดินออกมา คุณชายหลับคาที่นอนไปแล้วคงเหนื่อยมาก ผมเดินไปนั่งข้างๆตัวหมู นั่งจ้องมองใบหน้าหมูยามหลับแล้วเอานิ้วไล้ไปตามใบหน้านั้น ผมยื่นหน้าหอมแก้หมูมันไปหนึ่งครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงไปนอนข้างๆตัวหมู ผมเอื้อมมือกอดหมูก่อนจะหลับตาหลับตามไอ้หมู
ผมสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเสียงมือถือผมดังขึ้น ผมมองไปยังคนข้างกายยังหลับอยู่เลย ผมคว้ามือถือขึ้นมาแล้วกดรับสาย
" ไอ้เล็ก เมื่อไหร่มึงจะมากันว่ะ คนอื่นเค้ามารอมึงกันหมดแล้วนะโว๊ย " ยังไม่ทันจะพูดอะไรเลย เสียงโวยวายของไอ้โชคมันดังขึ้นมาก่อนซะแล้ว ผมมองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่ตายแล้วจะสองทุ่มครึ่งแล้วเหรอเนี้ยผมหลับไปตั้งนานนิหว้า
" กำลังอาบน้ำอยู่ เดี๋ยวไปถึงนะโว๊ยแค่นี้ก่อนนะ " ผมวางสายแล้วปลุกหมูอยู่ให้ตื่นก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าและอาบน้ำ ก่อนจะเปลี่ยนให้หมูเข้าไปอาบน้ำบ้าง แต่งตัวเสร็จก็ต้องเคตรียมเสื้อผ้าให้คุณชายอีก กว่าจะเรียบร้อยกันทั้งคู่ก็เกือบสามทุ่มไปแล้ว ผมกับหมูเดินลงมาข้างล่าง
" แม่เล็กกับหมูไปร้านไอ้นุนะ ดึกๆเดี๋ยวกลับครับ " ผมกับหมูยกมือไหว้แม่แล้วรีบดินไปขึ้นรถเลย พอหมูขับมาจอดที่หน้าร้านไอ้นุ ผมกลับหมูรีบเดินไปยังโต๊ะประจำทันที เสียงพูดคุยของเพือ่นๆผมหยุดลงทันทีเหมือนกันเมื่อเห็นผมกับหมู
" มึงไม่มากันซะพรุ่งนี้เลยว่ะ ไอ้เล็ก " ประโยคทักหมาๆจากไอ้โชคดังมาก่อนใครอื่น
" เดี๋ยวมึงก็ได้กินตีนกูแทนเหล้าหรอกมึง " ผมหันไปว่ามันคืน ก่อนจะพาหมูไปนั่งที่เก้าอี้ทีว่างอยู่ ทุกคนที่ผมสนิทด้วยมาพร้อมหน้าพร้อมตากันเลย ไม่เว้นแต่ไอ้หมงกับเก๋ด้วย
" เฮ้ยวันนี้ไม่เมาไม่เลิก " สิ้นเสียงไอ้นุ พวกเราก็ยกแก้วชนกัน เมื่อวางแก้วลง ผมมองไปทางไอ้หมงซึ่งงมันก็กำลังมองผมด้วยเช่นกัน แต่แปลกที่คราวนี้ผมกับไม่มีความรู้สึกกับไอ้หมงเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว คงจะจริงอย่างที่คนเค้าพูดๆกัน เวลาจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น
-
งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป แต่เป็นงานเลี้ยงที่ผมรู้สึกดีและสบายใจมากกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมา อยู่ๆไอ้หมงก็ลุกออกจากโต๊ะไป ผมมองตามร่างของมันที่เดินออกไปแล้วหันกับมามองหน้าหมู หมูยิ้มก่อนจะพยักหน้าให้ผม
" ไปเถอะเล็ก " ผมหันกลับไปมองที่เก๋ซึ่งก็พยักหน้าให้ผมเช่นกัน
" เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อนมึงเองว่ะ เล็ก " เสียงไอ้โชคเอ่ยขึ้นแล้วลุกเดินมาที่เก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่ ผมจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปพร้อมๆกับไอ้โชค เดินไปตามทางที่ไอ้หมงเดินไปเมื่อสักครู่ เดินตามหาไอ้หมงไม่นานก็เจอมันยืนหันหลังอยู่ ผมกับไอ้โชคก้าวเท้าเข้าไปหามัน
" เป็นอะไรไปว่ะมึงไอ้หมง " ไอ้โชคถามไอ้หมงเมื่อผมและมันเดินมาหยุดที่ข้างหลังหมงเรียบร้อยแล้ว
" ไม่มีอะไรอะไรหรอกว่ะ กูแค่เดินออกมาคิดอะไรๆแค่นั้น " หมงหันตัวกลับมาก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
" หมงมึงมีอะไรหรือเปล่าว่ะ " ผมถามหมงมันแล้วยืนรอฟังคำตอบ หลังจากผมมองเห็นสีหน้าของหมงเมื่อหันกลับมา
" กูอยากขอโทษมึงว่ะเล็ก สำหรับทุกๆอย่างที่ผ่านมา "
ผมเดินเข้าไปใกล้ตัวไอ้หมง ก่อนจะดึงตัวมันเข้ามากอดแล้วตบหลังมันเบาๆ แล้วดันตัวมันออก
" มึงไม่ต้องมาขอโทษกูหรอกหมง ไม่มีใครผิดใครถูกทั้งนั้น ไม่ต้องไปคิดถึงมันอีกแล้ว "
" มึงไม่โกรธกูแล้วใช่ไหม เล็ก "
" กูลืมไปหมดแล้วโว๊ย ยังไงมึงยังเป็นเพื่อนกูนะ " ผมบอกแล้วต่อยแขนมันเบาๆไปทีหนึ่ง ไอ้โชคเดินมากอดคอผมและไอ้หมง
" กูดีใจว่ะ ในที่สุดพวกมึงก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้สักที " ไอ้โชคพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของมัน
" เหมือนกันว่ะ " ผมกับไอ้หมงพูดขึ้นมาเกือบจะพร้อมๆกัน เราทั้งสามมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา ผมและมันสองคนเดินกอดคอกลับมาที่โต๊ะ ความรู้สึกของความเป็นเพื่อนของเราเหมือนเมื่อก่อนกลับมาสู่ผมอีกครั้ง อย่างนี้มันคงดีที่สุดแล้วมั้งสำหรับผมและไอ้หมง
" ไอ้เล็กมึงรีบมานี่เลย " ไอ้นุตะโกนมาเมื่อเห็นผมกับไอ้หมงกับไอ้โชคมาถึงโต๊ะ ผมเดินมาหาไอ้นุมันด้วยสีหน้างงเล็กน้อย
" มึงมีอะไรว่ะนุ "
" หมูเค้าบอกพวกกูหมดแล้วเรื่องที่เค้าไปขอมึงกับแม่มึงนะ พวกกูดีใจด้วยนะโว๊ย " สิ้นเสียงไอ้นุมันเพื่อนผมต่างลุกขึ้นตะโกนแสดงความยินดีกับผมและหมู หมูเดินมายืนข้างๆตัวผม
" ถึงเราจะไม่มีงานแต่งงานเหมือนคนอื่นๆเค้า แต่เราจะถือว่านี้เป็นงานแต่งงานของเรากับนายนะเล็ก " หมูบอกผมท่ามกลางเพื่อนๆที่รายล้อมผมกับหมูอยู่
" ใช่ถือว่าเป็นงานแต่งงานของนายสองคนแล้วกันนะ " เสียงไอ้นุเอ่ยปากขึ้นมา
" ขอบใจพวกนายทุกๆคนมากนะโว๊ย " ผมพูดได้แค่นั้น ก็เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่ลำคอ มันตื้นตันใจผมมองใบหน้าของเพื่อนๆที่มีรอยยิ้มที่ทำให้ผมได้รู้ว่า อย่างน้อยก็ยังมีกลุ่มคนที่เข้าใจในความรักของผมกับหมูอยู่ ผมมองหน้าเพื่อนแต่ละคนอีกครั้ง เริ่มจากหมง คนแรกที่ทำให้ผมได้รู้ว่าความรักมันไม่ได้สวยงามอย่างที่เราคิดเสมอ รักที่มีการแย่งชิงสุดท้ายทุกคนต่างเจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้น สุดท้ายเราก็ได้กลับมายังจุดเริ่มต้นใหม่กันอีกครั้ง นั้นคือคำว่าเพื่อน
อย่างน้อยความรักครั้งแรกของผมกับหมงมันก็ได้สอนอะไรกับตัวผมเองมากมายมันทำให้ผมได้เรียนรู้ที่จะอยู่กับความปวดร้าวให้ได้ สิ่งที่ดีที่สุดคือการปล่อยวาง หลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านมาระหว่างผมกับหมง มันจะเหลือเพียงความทรงจำดีๆเท่านั้น รักของหมงเปรียบดั่งสายลมพัดผ่านมาเพียงให้เราได้รัยรู้ แต่ไม่สามารถจับต้องสัมผัสมันได้
คนต่อมาคือโชค เพื่อนที่รักยิ่งของผม แม้ว่าชวงเวลาหนึ่งผมกับโชคจะเกิดความรู้สึกที่มันมากกว่าเพื่อนไป แต่ผมกับโชคก็ไม่สามารถที่จะข้ามเขตกั้นบางๆของคำว่าเพื่อนไปได้ ผมมั่นใจว่าความเป็นเพื่อนของเราจะมั่นคงตลอดไป
คนสุดท้ายคือนุ เพื่อนที่เข้าใจในทุกอย่างที่เพื่อนคนอื่นๆเป็น เป็นที่เป็นเสาหลักแก่เพื่อนคนอื่นๆได้เสมอ
และที่สำคัญหมูคนที่ทำให้ผมรับรู้ว่า ความรักมันมีค่ามากเพียงไร เส้นทางความรักของเรามันจะต้องพบเจออะไรอีกผมเองก็ยังไม่รู้ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้ได้นั้นคือ ผมจะเผชิญกับมันได้เพราะคนที่อยู่เคียงข้างผมอย่างหมู และเพื่อนๆที่ผมรักและรักผมเหล่านี้ คงเหมือนที่หมูเคยบอกผมเอาไว้ ความสุขมันอยู่กับตัวเราเองเสมอ แค่เพียงเราค้นหามันให้เจอ
และในวันนี้ผมได้ค้นพบกับมันแล้ว ทุกคนย่อมรู้ว่าความรักมันเริ่มต้นขึ้นมาเมื่อใด
แต่จะมีใครบ้างที่จะรู้จุดจบของความรักกันบ้าง ความรักมีทั้งคุณและโทษในตัวของมันเอง อยู่ที่เพียงเราจะเลือกที่จะอยู่กับด้านใดต่างหาก
-
หมง .... รักแรก
โชค .... เพื่อนรัก
นุ ..... เพื่อนแท้
หมู ..... คนรัก
จะมีใครบ้างที่จะรู้จุดจบของความรักกันบ้าง ความรักมีทั้งคุณและโทษในตัวของมันเอง อยู่ที่เพียงเราจะเลือกที่จะอยู่กับด้านใดต่างหาก
o1 o1 o1
-
o7
-
:m2: :m2: :m2:
-
เมื่อวันที่ฝนเริ่มซา
ท้องฟ้าเริ่มเปิด
ก็ยังมีแสงแห่งความหวังของวันพรุ่งนี้รออยู่เสมอออออ
ขอให้เล็กกะหมูมีความสุขไปนานๆๆๆๆๆๆ :o8:
-
หมง .... รักแรก
โชค .... เพื่อนรัก
นุ ..... เพื่อนแท้
หมู ..... คนรัก
จะมีใครบ้างที่จะรู้จุดจบของความรักกันบ้าง ความรักมีทั้งคุณและโทษในตัวของมันเอง อยู่ที่เพียงเราจะเลือกที่จะอยู่กับด้านใดต่างหาก
o1 o1 o1
ทิพย์ลืมใครไปหรือเปล่าครับ
หมง .... รักแรก
โชค .... เพื่อนรัก
นุ ..... เพื่อนแท้
เพลิง....คนรัก
หมู ..... รักครั้งสุดท้าย
:m13:
-
หมง .... รักแรก
โชค .... เพื่อนรัก
นุ ..... เพื่อนแท้
หมู ..... คนรัก
จะมีใครบ้างที่จะรู้จุดจบของความรักกันบ้าง ความรักมีทั้งคุณและโทษในตัวของมันเอง อยู่ที่เพียงเราจะเลือกที่จะอยู่กับด้านใดต่างหาก
o1 o1 o1
ทิพย์ลืมใครไปหรือเปล่าครับ
หมง .... รักแรก
โชค .... เพื่อนรัก
นุ ..... เพื่อนแท้
เพลิง....คนรัก
หมู ..... รักครั้งสุดท้าย
:m13:
ถูกครับ
:m15:
-
หมง .... รักแรก
โชค .... เพื่อนรัก
นุ ..... เพื่อนแท้
หมู ..... คนรัก
จะมีใครบ้างที่จะรู้จุดจบของความรักกันบ้าง ความรักมีทั้งคุณและโทษในตัวของมันเอง อยู่ที่เพียงเราจะเลือกที่จะอยู่กับด้านใดต่างหาก
o1 o1 o1
ทิพย์ลืมใครไปหรือเปล่าครับ
หมง .... รักแรก
โชค .... เพื่อนรัก
นุ ..... เพื่อนแท้
เพลิง....คนรัก
หมู ..... รักครั้งสุดท้าย
:m13:
ถูกครับ
:m15:
คุณพูห์ มาสะกิดให้คิดถึงเพลิงอีกแล้ว :dont2:
-
..........หวังว่าท้องฟ้าจะสดใสไปอีกนานๆ..... o7 o7
-
บอกได้คำเดียว ประทับใจมากคับ
-
หมง .... รักแรก
โชค .... เพื่อนรัก
นุ ..... เพื่อนแท้
หมู ..... คนรัก
จะมีใครบ้างที่จะรู้จุดจบของความรักกันบ้าง ความรักมีทั้งคุณและโทษในตัวของมันเอง อยู่ที่เพียงเราจะเลือกที่จะอยู่กับด้านใดต่างหาก
o1 o1 o1
ทิพย์ลืมใครไปหรือเปล่าครับ
หมง .... รักแรก
โชค .... เพื่อนรัก
นุ ..... เพื่อนแท้
เพลิง....คนรัก
หมู ..... รักครั้งสุดท้าย
:m13:
ถูกครับ
:m15:
คุณพูห์ มาสะกิดให้คิดถึงเพลิงอีกแล้ว :dont2:
เพลิง .... คนรัก แค่คิดก็น้ำตาซึมแล้ว :sad4: :sad4: ลืมไปได้ไงเนี่ย :try2:
-
ขอให้มีความสุขอย่างนี้ตลอดไปนะ
-
ถึงเวลาที่เล็กควรจะมีความสุขที่แท้จริงซักที นะครับ
โชคดีครับ :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
-
ไม่ว่าเวลาที่ผมและหมูใช้ชีวิตร่วมกันมาจะผ่านมากี่ปีแล้วก็ตามแต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่ยังค้างคาในใจผมเสมอ
ในวันหนึ่งในขณะที่ผมนั่งมองนอกประตูรถที่หมูขับเพื่อไปทานข้าวกัน ผมก็ถามหมูขึ้นมาโดยที่ตายังมองดูวิวข้างทาง
" หมูเราถามนายจริงๆนะ ทำไมนายถึงได้รักเรา " ผมถามออกไปก็นั่งนิ่งรอฟังคำตอบ แต่กลับมีแต่ความเงียบเป็นคำตอบ
" นายได้ยินที่เราถามไหม หมู " ผมหันหน้ากลับมาถามกับหมูอีกครั้งหลังจากนิ่งเงียบรอฟังคำตอบอยู่นานก็ไม่มีคำตอบจากหมู
" ได้ยินแล้ว เล็ก เรากำลังคิดอยู่นี้ไง " ไอ้คุณชายตอบแล้วนิ่งไป มือยังคงจับที่พวงมาลัยรถอยู่ ผมได้แต่นั่งมองใบหน้าของหมูยามที่กำลังครุ่นคิดเรื่องที่ผมถามไปอยู่ มารู้ตัวอีกครั้งก็ตอนที่หมูจอดรถหน้าร้านอาหารแล้ว
" ลงไปกินอะไรกันก่อนดีกว่านะเล็ก " หมูบอกผมแล้วเดินลงจากรถเดินนำหน้าไปยังภายในร้านอาหารที่หมูจอดรถอยู่
" เล็กที่นายถามเราว่าทำไมถึงรักนายนะ " หมูถามผมแล้วหยุดเหมือนจะคิดอะไรก่อน แล้วจึงพูดต่อ
" ตอบตามจริงในใจเราเลยนะเล็ก เราเองก็ไม่รู้ " หมูตอบผมแล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม ผมจ้องดูหมูจนหมูวางแก้วลงผมถึงได้ถามต่อ
" นายไม่รู้ได้ไงอ่ะหมู "
" เล็กเรื่องบางเรื่องคนเรามันก็ไม่มีคำตอบหรอกนะ โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับความรู้สึกแล้วด้วยมันยิ่งไม่มีคำตอบเข้าไปใหญ่ "
" เราแค่อยากรู้เท่านั้นล่ะ ว่าทำไมนายถึงได้รักเรา "
" อืมนั้นซินะ ทำไมเราถึงได้รักนาย "
" นี่หมูตอบแบบนี้มันกวนกันนิ "
" ไม่ใช่ๆๆ เล็ก เราจะบอกนะ ถ้านายถามเราว่าทำไมเราชอบดื่มเบียร์หรือชอบทานอันนั้น อันนี้ เราตอบได้ว่าทำไม
เราถึงชอบ แต่นายทำว่าทำไมเรารักนาย เราตอบไม่ได้จริงๆ เรารู้แค่ว่าการได้คุยกับนายได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน ได้อยู่ด้วยกันทำสิ่งต่างๆร่วมกัน มันทำให้เรามีความสุข เราเองไม่รู้ว่ามันเริ่มรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร "
" ถ้าวันหนึ่งนายเจอคนอื่นที่นายคิดว่าดีกว่าเราล่ะ " คราวนี้ผมเปลี่ยนคำถาม
" เราไม่ชอบคนดี โดยเฉพาะดีกว่านายแล้วด้วยเรายิ่งไม่ชอบ "
" นายประสาทหรือไงหมู ใครๆเค้าก็ชอบคนดีๆกันทั้งนั้นล่ะ "
" ก็เพราะว่าสำหรับเราแล้วไม่มีใครดีเกินนายหรอกนะ เล็ก เรารักใครเราไม่ได้รักที่เค้าเป็นคนดีหรือเปล่าแต่เรารักที่ตรงนี้ต่างหาก "
หมูพูดจบแล้วก็ยื่นมือมาวางทาบไว้ที่หน้าอกด้านซ้ายของผม พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของหมู
" เราอยากให้ทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมาเราได้ลืมตามาเห็นนาย ได้ใช้ลมหายใจด้วยกัน ได้หัวเราะได้ยิ้มด้วยกันแค่นั้นเราก็พอใจแล้ว เล็ก "
" เราก็เหมือนกัน หมู " ผมตอบพร้อมกับความสุขที่ล้นเอ่ในหัวใจ
" คราวนี้เราถามนายบ้างนะเล็ก ทำไมนายถึงรักเรา " หมูถามคำถามที่ผมถามไปกลับคืนผม ผมนิ่งไปสักครู่ก่อนจะตอบหมู
" นั้นนะซิ ทำไมเราถึงรักนาย " ผมตอบแล้วเราสองคนก็นั่งจ้องตากันก่อนจะหัวเราะขึ้นมาเกือบจะพร้อมๆกัน
ตั้งแต่นั้นมามันเลยเหมือนแค่เราสองเท่านั้นที่รู้กันเองว่าทำไมเราทั้งสองถึงได้รักกัน ไม่มีคำถามว่าทำไมอีกต่อไประหว่างผมกับหมู คงเหมือนที่หมูบอก ทุกคำถามมีคำตอบของมันอยู่แล้ว อยู่ที่เราจะค้นหามันเจอเมื่อไหร่เท่านั้นเอง
และตอนนี้ผมคิดว่าผมค้นพบคำตอบนั้นแล้ว
-
"สุดท้ายคือนายและเรา"
คนส่วนมากมักที่จะหวังให้ความรักเป็นอย่างที่ตนเองต้องการ แต่มันจะมีสักกี่คนที่ได้อย่างที่ใจตนเองหวังไว้
ผมเองก็เป็นหนึ่งในหลายๆคนที่เคยได้สัมผัสและเรียนรู้กับคำว่าผิดหวังมาแล้ว ทุกวันนี้ผมจึงทำทุกวันให้เป็นวันที่ดีกับผมและหมูเสมอ การป่วยครั้งนี้ของผมจะถือว่าเป็นสิ่งที่ดีอีกอย่างในชีวิตของผมเองก็ได้ เพราะมันทำให้ผมได้รับรู้ถึงความรักและห่วงใยจากหมู ที่มีให้ผมมันมีค่ามากมายแค่ไหน
คำว่ารักคนเราพูดออกมาจากปากมันง่าย แต่จะมีสักกี่คนที่มีความรู้สึกหรือรู้จักมันดีอย่างที่ตนเองพูดออกมาบ้าง
แต่อย่างน้อยคำว่ารักที่ออกมาจากริมฝีปากของหมู มันทำให้ผมรู้ว่ามันมาจากหัวใจของเค้าจริงๆ การที่เราอยากให้ควารักขอเราเป็นอย่างที่หวัง มันยากนะ แต่ที่ยากกว่านั้นคือจะทำความรักที่เราเองมีอยู่แล้ว ให้มันดีได้ตลอดไปมันกับยากกว่ามากนัก
ใช่ว่าผมกับหมูจะไม่เคยมีปัญหาหรือทะเลาะกัน ถึงเราจะรักกันแค่ไหน แต่ยังไงคนเรามันต้องมีปัญหาขัดแย้งกันบ้างล่ะครับ เรื่องที่เราทั้งคู่ทะเลาะกันมันมักมาจากนิสัยส่วนตัวของเราเองทั้งคู่ซะมากกว่า ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเอาซะเลย กลับมานั่งๆคิดดูถึงเรื่องที่ผ่านมาผมก็ได้แต่หัวเราะขำๆกับมัน ทะเลาะกันไปได้นะกับไอ้เรื่องแค่นี้
ผมถือว่าการเดินทางของหัวใจผม มันมาถึงครึ่งทางของชีวิตผมแล้ว อีกครึ่งทางเดินของชีวิตผมต่อไปนี้จะมีหมูอยู่เคียงข้างถึงวันข้างหน้ามันจะเกิดอะไรขึ้นมา ระหว่างผมกับหมู สุดท้ายเราอาจจะต้องเลิกลากัน แต่ผมก็ดีใจที่ชีวิตหนึ่ง ผมได้พบเจอกับคำว่ารักแท้ เพราะเราไม่อาจรู้อนาคตได้ แล้วเรามาติดตามเรื่องของหมูกับผมกันต่อนะครับ
ตอนนี้กำลังเรียบเรียงเรื่องอยู่ ผมยังไม่แน่ใจว่าควรจะเริ่มที่ตรงไหนดี มันมีหายเรื่องราวเหลือเกินเยอะจนผมเองยังงงๆว่าทำไหมมันเยอะได้ขนาดนี้ครับ
-
หลายคนคงมีความรู้สึกเหมือนผมนะครับ หากว่าคนที่เรารักได้ทำอะไรสักอย่างเพื่อเรา โดยที่เราไม่ได้เรียกร้อง
แต่บางที่มันก็ทำให้เราอึ้งไปได้เหมือนกันกับสิ่งที่เค้าทำให้นะ เหมือนอย่างเหตุการณ์ที่ครั้งหนึ่ง ที่หมูทำให้กับผม
มันยิ่งกว่าคำว่าอึ้งเลยครับ ผมล่ะทึ่งในการกระทำครั้งนั้นของไอ้คุณหมูมากๆๆๆๆ ถึงมากที่สุด ช่างทำไปได้นะคนเรา
เหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นตอนที่หมูกลับมาจากไปดูงานที่เยอรมันครับ
ผมไปรับหมูที่สนามบิน แล้วเราก็เดินทางกลับด้วยรถแท๊กซี่ ไม่มีการพุดคุยกันระหว่างผมกับไอ้หมูเลย มีแต่เสีนยงเพลงที่ดังมาจากการเปิดของคนขับรถ มีเพียงมือของสองเราที่เกาะกุมกันอยู่ เป็นการถ่ายทอดความรู้สึกผ่านถึงกันที่ผมรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดใดๆ เราทั้งคู่เองก็เหมือนจะรู้ว่าต่างฝ่าย ต่างคิดถึงกันแค่ใหน
เมื่อมาถึงบ้านของเรา ผมกับหมูเอาแต่นอนกอดกันเป็นชั่วโมง ลืมไปว่าหมูมันยังไม่อาบน้ำเลย แต่ช่วงเวลานั้นลืมไปหมดครับ ขอกอดให้หายคิดถึงก่อน กว่าเราจะลุกขึ้นจากเตียงนอนได้ก็ปาไปเกือบสองชั่วโมงครับ คือหมูมันหลับไปผมก็นอนกอดมันแล้วมองดูหมูหลับ เวลาหมูมันหลับนี้หน้าตามันเหมือนเด็ดๆที่ไร้เดียงสาจัง(สำหรับความรู้สึกของตัวผมเองครับ)
พอหมูตื่นผมกับหมูจึงออกไปทานข้าวข้างนอกกัน ช่วงที่ทานข้าวกันไปเราถึงได้พูดคุยกันครับ หมูเล่าให้ฟังว่าตอนที่อยู่โน้นต้องทำอะไรบ้าง หลังจากทานข้าวเสร็จเราทั้งคู่ก็นั่งดื่มกันต่อจนสองทุ่มจึงได้กลับบ้านของเรากัน ถึงบ้านหมูเดินไปที่ห้องนอนก่อนจะหยิบซองสีน้ำตาลมาให้ผม ผมยื่นมือไปรับก่อนจะไปนั่งที่โซฟา ส่วนหมูก็เดินตามมานั่งข้างตัวผมเช่นกัน หมูบอกผมว่าเห็นปุ๊บคิดถึงผมปั๊บเลย เลยคิดว่าซื้อมาเป็นของฝากให้ผม ผมต้องดีใจแน่ๆถ้าเห็นสิ่งที่หมูซื้อมาให้
ผมมองซองในมือสลับกับใบหน้าที่ยิ้มแบบภูมิใจเสนอของหมู รู้สึกแปลกๆกับสิ่งของที่อยู่ภายในซะแล้วซิ
ผมลงมือจัดการแกะซองออกมา และล้วงมือเข้าไปในซองเพื่อหยิบสิ่งที่อยู่ภายในนั้นออกมา เมื่อผมได้เห็นสิ่งที่อยู่ภายในซองนั้น ผมหันไปมองหน้าไอ้คุณหมูทันทีอย่างรวดเร็ว เพราะสิ่งที่อยู่ในมือผมนั้นคือ หนังสือนู๊ดครับ แถมเป็นนู๊ดของวัยรุ่นต่างประเทศอีกต่างหาก
ผมถามว่าทำไหมมันถึงซื้อมาให้ผม รู้ไหมครับมันบอกว่ายังไง มันบอกว่าก็เวลาที่ไปซื้อหนังสือด้วยกันผมชอบหยิบหนังสือนู๊ดขึ้นมาดูอ่ะ เลยคิดว่าผมคงอยากได้ (ขอออกตัวก่อนนะครับ คือสมัยก่อนมันยังมีหนังสือแบบนี้วางขายได้ครับ ตามแผงหนังสือทั่วไปอ่ะครับ ผมก็หยิบๆมาดูปกนายแบบเป็นใครแค่นั้นเอง เพราะตอนนั่นดาราชอบมาถ่ายกันเยอะครับ ) และเหตุผลที่มันซื้อของต่างประเทศมาให้นั้นก็เพราะ มันบอกผมว่าหนังสือนู๊ดของไทยมันมีแต่นายแบบแก่ๆ หรือมีอายุครับ มันเลยเล่นซื้อมาแบบเด็กวัยรุ่น รุ่นไหนรู้ไหมครับ มันเล่นรุ่นที่ว่าผมมองดูแล้วมันจะถึง15กันหรือเปล่านี่ ทำไปได้นะไอ้คุณหมูที่รัก รักนะหมูแต่คราวหน้าไม่ต้องโว๊ย
-
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2A44C4PB0&Autoplay=0
ทุกเช้าแก้วกาแฟแก้วเดิมก็ยังคงอยู่ หากแต่เพียงคนที่เคยชงให้กลับหายไป สิ่งที่เหลืออยู่คือความเงียบและเหงา
สุดท้ายเรื่องมันจะจบลงอย่างไร ก็คงต้องให้เวลามันเป็นเครื่องตัดสินก็แล้วกันครับ
รู้สึกบ้างไหม ทำใมเดี๋ยวนี้
เราไม่ค่อยยอมกันไม่ค่อยแคร์กันเท่าไร
รู้สึกบ้างไหมทำใมเดี๋ยวนี้ เดินไม่ค่อยจูงมือ
ไม่เชื่อถือในคำพูดกัน
เหมือนรักเรากำลังอิ่มตัวแล้ว
ฉันว่าเราควรอย่าพบกันพักหนึ่ง
อยู่อย่างเหงาๆเราคงจะได้รู้ ขาดกันไปจะทนได้ไหม
หากไม่มีกันอยู่
อยู่อย่างเหงาๆบางทีจะได้รู้ หากมีใครบางคนเข้ามา จะได้ลองคิดดู
ว่าใจเราต้องการเขาไหม หรือว่าใจยังคงโหยหา
อยากกลับมาเพื่อรักกันเหมือนเดิม
แค่ห่างกันดูให้เธอรู้ไว้ มันไม่ใช่เลิกกัน
แค่ให้ถอยไปปรับตัว
ถ้าหากยังมัวมาเจอซ้ำๆทำทุกวันเหมือนเดิม
ยิ่งซ้ำเติมในรอยหมางกัน
-
...........อยู่อย่างเหงาๆเราคงจะได้รู้....
...........แต่ถ้าอยู่อย่างนี้เราจะยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ..... :undecided: :undecided:
-
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
-
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
งง คือรายอ่ะพูห์ :confuse:
-
ทุกเช้าแก้วกาแฟแก้วเดิมก็ยังคงอยู่ หากแต่เพียงคนที่เคยชงให้กลับหายไป สิ่งที่เหลืออยู่คือความเงียบและเหงา
สุดท้ายเรื่องมันจะจบลงอย่างไร ก็คงต้องให้เวลามันเป็นเครื่องตัดสินก็แล้วกันครับ
อ่านแล้วงงค่า o2 ตกลงจะจบแบบให้คิดเอง หรือ จบแบบเศร้ากันเนี่ย :confuse:
เอ หรือยังไม่จบ
-
ขอบคุณที่มาต่อนะคับ
-
งง จาจบเศร้าเหรอ :m15:
-
ง่า
ทำไมตอนจบลงท้ายด้วยเพลงนี้อะ
สุดท้ายถ้าหากชีวิตนี้ได้พบเจอกับรักแท้สักครั้งก็คงจะดีไม่ใช่น้อยเลย
เหมือนกับเล็กที่ได้เจอกับหมู :m15:
-
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
งง คือรายอ่ะพูห์ :confuse:
อารายทามเป็นงง
เอามาลงเองแท้ๆ
อ่านแล้วบีบหัวใจอะ
สงสารเล็กอะ
:m2: :m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
-
มางงด้วยคนค่ะ :confuse:
ตกลงจบแบบเศร้าหรือคะ หมูหายไปไหนอ่ะ งงอ่ะ o2
-
อืม เกิดไรขึ้นหวา ตกข่าว
:sad3: :sad3: :sad3: :sad3: :sad3:
-
สิ่งที่ทำให้ผมเศร้าและเสียใจคือ การที่เราต้องห่างกันถึงแม้ว่าเราจะยังรักกันมากแค่ไหนก็ตาม
เตียงนอนที่อบอุ่นยามที่มีเราสองคนเคียงข้างกัน แต่ตอนนี้มันใหญ่เกินกว่าที่ผมจะนอนเพียงลำพัง
มีแต่เพียงความเหงาที่อยู่ข้างกาย ความเหงาที่แสนเจ็บปวดมันบาดเข้าไปในหัวใจของผมทุกคืนวัน
มันทรมานที่เราต้องห่างกันทั้งๆที่ยังรักกัน
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่มีมาให้ผมนะครับ ผมซาบซึ้งใจมาก
ปัญหาที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเราทั้งคู่ แต่มันเกิดมาจากคนที่เราเรียกว่าครอบครัว ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นหมูและครอบครัวเค้าต้องหมางเมินกันแบบนี้ ถึงเราจะรักกันแค่ไหน แต่ยังไงผมก็ยังถือว่าเป็นคนนอกอยู่ดี
มันคงเป็นจริงอย่างที่พี่ชายหมูเค้าพูด ชีวิตหมูเค้ายังมีสิ่งที่สวยงามรอเค้าอยู่ ผมจะมาฉุดรั้งเค้าไว้ทำใม รายละเอียดผมจะมาบอกอีกครั้งนะครับ รักและคิดถึงทุกคนเช่นเดิม
ขอให้ผมเข้มแข็งมากกว่านี้อีกนิดนะครับ
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2BDEDCPAD&Autoplay=0
โลกของเธอก็รู้ โลกที่มันสดใส
โรยด้วยกลีบดอกไม้ เราพบกันได้อย่างไรไม่รู้
แล้วเธอยิ่งกว่านั้น ฉันไม่เคยคาดคิด
ขอบคุณจากใจจริงๆ ที่ใจเธอมีฉันอยู่
ฉันเป็นแค่คนต่ำต้อย เป็นแค่แสงไฟดวงน้อย
ส่องทางใกล้ๆ ให้เธออาจพอมีทาง
ความหวังที่มันสดใส อยู่กับฉันมันคงเลือนลาง
ขอบคุณจริงๆทุกอย่าง อย่าเอาชีวิตมาทิ้งที่ฉันเลย
ฉันเป็นแค่ไฟตะเกียง มีเพียงแค่แสงร่ำไร
อาจดับลงทุกเวลา ที่ลมพัดพาผ่านไป
เป็นแค่ไฟตะเกียง อย่าเสี่ยงกับฉัน
ออกจากฉันไป ทิ้งฉันคนนี้เอาไว้
และกลับไปที่ของเธอ.. ที่มีตะวัน
ฉันจะจำเอาไว้ ไว้ในใจเสมอ
ว่าครั้งหนึ่งที่เคยเจอ กับคนที่ดีแค่ไหน
และขอให้เธอได้รู้ แม้จะต้องจากกัน
ทั้งหมดใจของฉัน จะรักเธอตลอดไป
-
เศร้า :dont2:
-
ตกลงเรื่องเป็นยังไงกันเนี่ย แต่เศร้าจัง :m2: :m2: :m2:
-
ตกลงเศร้าใช่มะคะ :m15:
-
อ่านเรืองนี้แล้วมันคั้นหัวใจยังไงไม่รู้ครับ กำลังดีๆอยู่เลย กลิ่มเริ่มตุๆแล้วจิครับ :เฮ้อ: :serius2:
ที่ใดมีรักที่นั้นมีทุกขืครับ เรื่องนี้ทำใจ :sad3:
-
............เข้มแข็งเข้าไว้นะ........ :undecided: :undecided:
............มีพบก็ต้องมีจาก.........มีรักก็ต้องมีเลิก........ :impress: :impress:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ อ่านจบก็เที่ยงคืนพอดีเลยมาเม้นต์อีกวัน...คือตอนนี้
ตอนที่อ่าน...ร้องไห้ไป 2 รอบ ตอนที่เพลิงตาย + หมงแต่งงาน
แล้วมาอ่านอีกตอนนี้.... :sad4:.....
ไม่เข้าใจค่ะ เรื่องของความรัก...มันก็แค่คน 2 คนที่รักกัน....ใช่...ครอบครัวอาจสำคัญจริง...แต่ว่าความรู้สึกของคุณ + คนที่คุณรัก...มันไม่สำคัญเหรอค่ะ?
การที่คนเรากว่าจะรักกันได้โดยที่เขาไม่แคร์...ว่าคุณเพศไหน...กว่าที่จะได้คนแบบนี้มาอยู่ข้างๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะค่ะ
คุณเล็กต่อสู้กับอุปสรรคมาแล้วหลายๆ เรื่อง...กับเรื่องนี้...ขอให้มองว่ามันคือบทพิสูจน์ความรักของพวกคุณ 2 คนอีกครั้งไม่ได้เหรอค่ะ? กลับมาพูดกัน + หาทางที่จะทำให้คนที่เรารัก + สำคัญที่เราเรียกว่าครอบครัวเข้าใจเถอะค่ะ
คำพูดของคนรอบข้าง...แม้ว่าจะเป็นคนสำคัญในครอบครัวของเราก็จริง...แต่ว่า...เขาจะอยู่กับเราจนเราตายรึเปล่าค่ะ?((ขอโทษค่ะ ถ้าพูดแรงไป))
พี่ชายของหมูเอง...ก็ต้องมีครอบครัวของเขา...ท้ายสุดแล้วเขาก็ต้องเห็นครอบครัวของเขาสำคัญที่ 1 เขาก็ต้องเลือกที่จะอยู่กับครอบครัวที่เขาสร้าง....การที่คุณทำแบบนี้...มันก็ไม่ต่างอะไรกับทำร้ายใจคุณเอง + คนที่คุณรักมากที่สุดแล้วล่ะค่ะ
ขอโทษนะค่ะ...หากคุณคิดว่าข้อความนี้มันดูจริงจังเกินไป o1 o1 ((คิดถึงอดีตแล้วเศร้า.....))
...แต่ว่า...ถ้าคุณเป็นคนที่เคยโดนปฎิเสธเพราะเหตุผลที่ว่า...กลัวว่าครอบครัวเขายอมรับไม่ได้...ขอบอกเลยนะค่ะ...ความหวังดีที่คุณมอบให้...มันคือความหวังร้าย...ที่ฆ่าใจคนเราให้ตายได้ทั้งเป็น...ถ้าคนที่ไม่เคยโดนแบบนี้ไม่รุหรอกค่า ว่ามันเจ็บแค่ไหน :sad2: :sad2:
-
^
^
^
ถูก :m9:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เวลาเราทุกข์ เขาไม่ได้มาทุกข์กับเรา
เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้ไปเสียทุกเรื่อง
:เฮ้อ:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
สุดท้ายก็เศร้าหรอเนี่ย คับ
:sad4: :dont2: :sad2:
ไม่เอา ไม่อยากเศร้าอ่ะ
-
11 กรกฎาคม 2550
" มึงสองคนมีเรื่องอะไรกัน บอกกูมาเดียวนี้เลย ไอ้เล็ก "
เสียงของไอ้โชคที่กระโกนถามผม หลังจากผมรับสายของมันแล้ว ทำให้ผมตาสว่างขึ้นมาทันที แสดงว่ามันต้องรู้เรื่องที่ผมกับหมูแยกกันอยู่แล้วแน่นอน มันถึงได้โทรมาหาผม
ได้ ผมนั่งคิดทบทวนก่อนจที่จะบอกในสิ่งที่มันถามมา
" กูกับหมูแยกกันอยู่แล้วว่ะ แต่กูไม่ได้มีปัญหาอะไรกันหรอกโชค "
" มึงไม่มีปัญหากันเหรอ แล้วมึงแยกกันอยู่ทำไหมวะ "
น้ำเสียงของไอ้โชคถึงจะเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ แต่ผมยังรับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่แฝงอยู่ในนั้นได้ดี
" มึงอย่าเพิ่งถามอะไรกูนะโชค " ผมจะบอกมันยังไงล่ะ เพราะขนาดตัวผมเองยังไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมถึงต้องทำอย่างนี้เหมือนกัน
" ไอ้เล็กหมดหยุดเลย มึงไม่ต้องพูดอะไรอีก วันนี้มึงหยุดงานเลย เย็นๆกูกับไอ้นุจะไปหามึง รอพวกกูอยู่ที่บ้านนั้นล่ะ ไม่มีต้องไปไหน "
ไอ้โชคตัดสายไปเลย ผมได้แต่นั่งอึ้งมองดูมือถือ ก่อนที่จะวางมือถือลงที่โต๊ะแล้วผมจึงลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่อล้างหน้าและอาบน้ำ เตรียมตัวรับไอ้พวกเพื่อนรัก ผมนั่งดื่มกาแฟที่ชงเอง แต่ว่าไม่รู้เพราะอะไรมันถึงไม่อร่อยเหมือนที่หมู เค้าชงให้ผมเลยก็ไม่รู้
ผมรู้อยู่แล้วว่ายังไงเรื่องนี้พวกมันต้องรู้อยู่ดี ไม่ว่ามันจะช้าหรือเร็ว ผมไม่ได้คิดจะปิดเรื่องนี้หรอก แต่ผมไม่อยากที่จะให้พวกมันต้องมาเป็นกังวลกับผมไปด้วย
ช่วงที่รอไอ้โชคกับไอ้นุผมก็มานั่งนึกๆดูถึงสิ่งที่ผมตัดสินใจไป ไม่รู้ว่ามันถูกหรือผิดนะ ความรักของผมกับหมูมันไม่ใช่เกม ถึงต้องมีผู้แพ้หรือผู้ชนะ ผมไม่ต้องการที่จะต้องแข่งขัน ช่วงชิงกับคนที่เป็นคนในครอบครัวของหมู เพราะสุดท้ายคนที่เจ็บปวดก็ไม่พ้น ตัวของหมูนั้นเอง
ผมไม่โทษพี่ชายหมูหรอก ที่มีส่วนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น
ถึงยังไงเค้าก็เป็นพี่น้องกัน เป็นครอบครัวเดียวกัน ย่อมที่จะต้องการให้คนที่เค้าเรียกว่าน้องมีความสุขในวิถีทางที่ตัวของตัวเค้าเองคิดว่าดีที่สุด
ชีวิตมันก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับ จะให้มันหอมหวานอย่างเดียวคงไม่ได้ ทุกอย่างบนโลกนี้มันมีสองด้านเสมอ ด้านที่ผมเจอตอนนี้คงเป็นด้านตรงกันข้ามกับช่วงเวลาอันหอมหวานของผมกับหมูซะแล้วนะครับ
ความจริงที่ผ่านมาเหมือนหมูจะมีความสุข แต่จริงๆแล้วผมเพิ่งได้รับรู้ความจริงที่หมูเค้าปกปิดผมมาโดยตลอด หมูเองต้องทนรับมันมาตลอดคนเดียว โดยที่ไม่เคยจะยอมให้ผมได้รับรู้มันเลยสักนิด และผมเองก็ไม่เคยรู้เลย
-
ไม่เข้าใจ
ยังงงอยู่
o2 o2 o2 o2
-
ตกลงเป็นยังไงกันแน่เนี่ย :serius2: :serius2: :serius2:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่านมาตลอดเลย เพิ่งได้เข้ามาเม้มให้ก็เพิ่งเป็นสมาชิก
อ่านแล้วงงอะครับ ตอนท้ายๆๆอะนะคนแต่งคนเดียวกันป่าวครับเนี้ย
งงไปหมดแล้ว แต่จะรออ่านต่อไปนะครับผม ว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่
:impress: :impress: :impress:
-
:undecided: :undecided: :undecided: :undecided:
ปิดรายไว้อ่ะ............................ :sad4: :sad4: :sad4:
-
หายไปไหนหวาาาาาาาาาา
:m7: :m7: :m7: :m7:
-
ถ้ามีปัญหาก็ร่วมกันแก้ไข
ทำไมเรื่องคนอื่นเรารู้ว่าหนทางของปัญหาคืออะไร
แต่พอโดนกับตัวเองกลับเหมือนผงเข้าตา เอาไม่ออกเสียอย่างนั้น
:m15: :m15: :m15:
-
:impress: :impress: :impress:
เป็นกำลังใจให้เสมอครับผม
ชอบมากครับผม ค่อยๆๆคิดค่อยๆไป
เดี๋ยวดีเอง
:impress: :impress: :impress:
-
:impress: :impress: :impress:
เมื่อไร่จะมาต่อให้ครับ
แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างอะ
ยังรอและเป้นกำลังใจให้อยู่ครับผม
สู้ต่อไปนะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
19 กรกฎาคม 2550
ผมเองก็เพิ่งจะรับรู้ว่าการที่ผมมีความสุข กับการใช้ชีวิตคู่ของผมและหมู หมูเค้าต้องรับแรงกดดันจากครอบครัวเค้าอย่างมาก เค้ายอมที่จะทุกข์ใจเพียงคนเดียว โดยที่ไม่ยอมให้ผมได้มีโอกาสได้รับรู้ความทุกข์ของเค้าเลย ในขณะที่ผมมีคนรายล้อมร่วมทุกข์และสุข แต่กับหมูนั้น เค้ามีเพียงผมคนเดียวทีอยู่เคียงข้าง ผมเหมือนคนที่เห็นแก่ตัวโดยไม่ตั้งใจใช่หรือเปล่า
การแยกกันอยู่ครั้งนี้เป็นความตั้งใจของผมเอง โดยที่ผมเองต้องการให้หมูได้มีโอกาสได้พบเจอใครสักคนที่เค้าอาจจะมีความสุขได้ โดยที่ไม่ต้องทนรับแรงกดดันจากครอบครัวของหมู ถึงผมจะเจ็บปวดกับการตัดสินใจที่เหมือนบ้าๆนี้ แต่ผมเองก็เต็มใจของผมเองด้วย ผมไม่อาจจะทนให้หมู ต้องละทิ้งทุกอย่างเพื่อผมได้อีกแล้ว
ในเมื่อหมูทำเพื่อผมได้ผมเองก็ต้องทำเพื่อหมูได้เช่นกัน การทำอย่างนี้ผมรู้มันเจ็บปวดทั้งตัวผมเองและหมูด้วย
" เฮ้ยคิดอะไรอยู่วะมึง " เสียงทักของไอ้โชคทำให้ผมหลุดออกจากห้วงความคิด ผมหันไปมองมันที่มายืนข้างๆตัวผมที่นั่งอยู่ ไอ้โชคและไอ้นุยืนส่งยิ้มให้ผม รอยยิ้มที่ถึงจะผ่านไปอีกกี่ปีมันยังคงเหมือนเดิม รอยยิ้มที่จริงใจ
" มาไม่ให้สุ่มให้เสียงเลยนะพวกมึง "
" มึงต่างหากไอ้เล็กนั่งใจลอย จนพวกกูสองคนเดินเข้ามาในบ้านมึงแล้ว มึงยังไม่รู้ตัวอีก "
" มึงจะบอกพวกกูได้หรือยังวะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น มึงกับหมูถึงต้องแยกกันอยู่อย่างนี้วะ " ไอ้นุถามขึ้นมา
หลังจากมันนั่งลงที่เก้าอี้
หลังจากผมเล่าเรื่องราวที่พี่ของหมู เค้ามาเยี่ยมผมหลังจากผมผ่าตัดแล้ว มันสองคนนั่งเงียบอยู่นานก่อนที่ไอ้โชคมันจะเป็นคนทำลายความเงียบนั้น
" มึงเปลี่ยนไปมากนะ เล็ก ถ้าเป็นสมัยก่อนมึงคงสนใจคำพูดใครๆแบบนี้แน่วะ ในเมื่อมึงตัดสินใจทำมันลงไปแล้ว กูรู้ว่ามึงต้องคิดดีแล้วละ " ไอ้โชคพูดพลางเอามือมันมาโอบไหล่ผม
" แต่ว่ามึงจะตัดใจจากหมูได้จริงๆเหรอว่ะ " คำถามที่เหมือนมีดกรีดเข้าไปในหัวใจของผม จากคำถามของไอ้นุ
ทำเอาผมสะอึกไปเลย
" กูไม่ห้ามที่มึงทำแบบนี้หรอกวะ เล็ก แต่ถ้าผลที่มันตามมามันจะทำให้มึงเจ็บเหมือนตอนเรื่องของไอ้หมงอีก กูเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นวะ "
" นุมึงรู้ไหม กูเองก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้แต่ ว่ากูมองไม่เห็นทางอื่นนอกจากทางนี้อีกแล้ววะ "
" แล้วมึงจะทำยังไงต่อไปวะ เล็ก " คราวนี้เป็นไอ้โชคที่ถามผมบ้าง
" กูเองยังไม่รู้เลยวะ กูจะทำยังไงต่อไป ตอนนี้กูไม่อยากจะคิดอะไรทั้งนั้น "
" แล้วนี้มึงเจอหมูบ้างหรือเปล่าวะตั้งแต่มึงแยกกันอยู่นี้ " ผมส่ายหน้าแทนคำตอบของไอ้นุมัน
" มึงอย่าทำอย่างนี้เลยวะ เล็ก มึงรู้ตัวหรือเปล่าวะ มึงกำลังทำร้ายหัวใจของตัวมึงเอง และที่สำคัญมึงกำลังทำร้ายหัวใจของคนที่มึงรักด้วย "
" แต่ที่กูทำไปเพราะกูหวังดีกับหมูนะโว๊ย "
" ในชีวิตคนเรามันจะเจอคนที่เรารักและรักเรากันสักกี่คนกันวะ ในเมื่อมึงเจอแล้วมึงจะปล่อยให้มันหลุดลอยไปเพราะคำว่าค่านิยมของคนเท่านั้นเหรอวะ เล็ก "
" แต่คนที่มึงพูดถึงนะ เป็นคนในครอบครัวของหมูของเค้านะไอ้โชค "
" ก็แล้วยังไง คนเรานะมันต้องมีชีวิตเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น ไม่ผิดที่ครอบครัวของหมูเค้าจะหวังให้หมู
เดินตามทางที่พวกเค้าคาดหวังไว้ ความหวังดีบ้างที่มันก็ทำร้ายคนที่เรารักได้เหมือนกันเล็ก "
" ไอ้นุมันพูดถูกนะเล็ก มึงรู้ไหมว่าไอ้ความหวังดีที่มึงว่ามานะ กำลังทำร้ายตัวมึงเองและหมูด้วย "
" กูรู้ " ผมตอบมันไปด้วยเสียงอ่อยๆ
" มึงรู้แล้วมึงยังทำอีกเหรอวะ มึงรู้ตัวเองหรือเปล่า มึงกำลังปล่อยให้ใครก็ไม่รู้ มาทำลายความรักและชีวิตมึงอยู่นะ กูว่ายังไม่สายเกินไปนะ ที่มึงจะหยุดเรื่องนี้ ใช่ไหมไอ้นุ " ไอ้นุพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของไอ้โชคมัน
" กูเห็นด้วยกับไอ้โชคมันนะ เล็ก พวกกูสองคนรักมึงนะ รักของมึงที่มึงค่อยๆช่วยกันสร้างขึ้นมา มึงจะปล่อยให้มันจบพังทลายเพราะ คนแค่ไม่กี่คนเหรอวะ "
" มึงยังไม่ต้องตอบคำถามพวกกูตอนนี้ก็ได้ แต่กูมีอะไรจะให้มึงฟังสักหน่อย "
พูดจบไอ้นุมันก็ล้วงมือเข้าไปหยิบอะไรบ้างอย่างมาจากเป้ของมัน แล้วยื่นมาให้ผม ผมรับมันมาแล้วจ้องมองหน้าของไอ้นุกับไอ้โชค พวกมันพยักหน้าให้ผม ผมมองเครื่องเล่นเอ็มพี3 ที่อยุ่ในมือก่อนจะหยิบหูฟังเสียบที่ใบหูแล้วกดปุ่มเล่นเพลง แล้วเสียงที่ผมคุ้นเคยก็ค่อยๆก็ดังขึ้นมา
" เล็ก เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ เราไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้น แต่มีสิ่งหนึ่งที่เราบอกนายได้ อย่างแน่ใจที่สุด
เรารักนายนะ และจะไม่มีวันหยุดรักนายด้วย " จบเสียงพูดของหมูแล้วก็มีเสียงดนตรีดังขึ้นมาแทน
ผมฟังจบผมแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลย
เธอลืมใช่ไหม ที่เราเคยสัญญา
ว่าจะรักษารักเราให้นานเท่านาน
หมื่นพันนาที ที่เราเคยร่วมชีวิตด้วยกัน
ไม่สำคัญหรือไร
เธอลืมใช่ไหม กี่วันที่สวยงาม
เธอยังเคยย้ำว่าเรานั้นโชคดี
ที่พบรักแท้ และมีกันอยู่อย่างนี้ทุกที
ไม่รู้จำได้ไหม
ช่วยคิดช้าๆก่อนคำที่ใช้ทำร้ายจิตใจ
จะทำอะไรทบทวนหัวใจให้ดี
อย่าทำให้เราต้องร้าวราน
ในบางคำที่ใช้อารมณ์เสี้ยวนาที
ถ้ายังรักกัน (อภัยนะเธอ )
ยังจำได้ไหม ฝ่าฟันมาเท่าไร
กว่าจะมาถึงที่เรานั้นยืนอยู่
บอกฉันได้ไหม
รักที่เราได้หล่อเลี้ยงเฝ้าดู
ไม่เสียดายเลยหรือไร
ช่วยคิดช้าๆก่อนคำที่ใช้ทำร้ายจิตใจ
จะทำอะไรทบทวนหัวใจให้ดี
อย่าทำให้เราต้องร้าวราน
ในบางคำที่ใช้อารมณ์เสี้ยวนาที
ถ้ายังรักกัน (อภัยนะเธอ )
อย่าทำให้เราต้องร้าวราน
ในบางคำที่ใช้อารมณ์เสี้ยวนาที
ถ้ายังรักกัน อภัยนะเธอ
http://www.mbaprogramsthailand.com/wp-content/uploads/Pramote - Ta Yang Rak Kan.wma
http://bignose.exteen.com/20070514/entry
ขอคุณเจ้าของบล๊อคนี้ด้วยนะครับ
-
..........ทำไมต้องเลือกทางที่เจ็บกันทุกคน........ :m8: :m8:
-
:impress: :impress: :impress:
อะครับผม กว่าจะได้อ่านก็นานเลย
แต่ยังเป็นกำลังใจให้เสมอครับผม
ชอบเรื่องนี้มากเลยครับ เล็ก กับ หมู
คู่รักที่มีอุปสรรคมากมายเหลือเกิน
เอาใจช่วยครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
:m17: เศร้า
-
เรื่องมันเศร้า :o12: :o12:
-
:impress: :impress: :impress:
รอบดึกครับผม ชอบเรื่องนี้มากนะครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับผม แล้วมาต่อให้อ่านกัน
เร็วๆๆนะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
ขอให้เล็กคิดได้ เลิกตัดสินใครด้วยความคิดของตนเองนะ
:a6: :a6: :a6:
อะไรมันจะเกิดขึ้น ก็ให้มันเกิดความตกลงใจและเห็นร่วมกันของคนที่เรารักเตอะ
:m21: :m21:
-
:impress: :impress: :impress:
ไม่ได้อยู่หลายวันนะครับผม
กลับมาค่อยมาดันให้ใหม่ ว่าแต่หายไปนานเลยอะครับ
คนแต่งหายไปไหน
:impress: :impress: :impress:
-
เครียด ขอบอก
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ทำไมคุณเล็กต้องคิดมากขนาดนี้ด้วยล่ะ
พี่ชายของคุณหมูก็แปลก อายุก็มากกันขนาดนี้ยังมายุ่งกะชีวิตของน้องชายอยู่ได้ :m16:
-
26 กรกฎาคม 2550
ผมค่อยๆถอดหูฟังออกแล้วเงยหน้ามองไปที่ไอ้โชคกับไอ้นุ ความรู้สึกมันบอกไม่ถูกเลยว่ามันคืออะไร ผมนั่งมองหน้าเพื่อนทั้งสองคนอยู่อย่างนั้น ผมเห็นแววตาที่มันทั้งสองคนมองผม มันแสดงออกถึงความจริงใจและมิตรภาพที่เรามีให้กันเสมอมา ก่อนที่ตัวผมจะได้พูดอะไร ไอ้นุมันลุกขึ้นมาแล้วมานั่งลงที่ข้างตัวผม ไอ้นุมันยื่นมือมาตบเบาๆที่หลังมือของผม ก่อนที่มันจะเอ่ยปากพูดขึ้นมา
" คนเรามีโอกาสทำอะไรผิดพลาดกันได้ทั้งนั้นนะ เล็ก ไม่มีคำว่าสายเกินไปหรอกว่ะ ถ้าตัวมึงจะแก้ไขทุกอย่างให้มันดีเหมือนเดิม มึงต้องแยกให้ออกระหว่างความคิดของคนอื่น กับความสุขของมึงสองคน ความหวังดีนะใครๆก็มีกันทั้งนั้น แต่มันต้องมีขีดกำกัด ความหวังดีบางที่มันก็หันกลับมาทำร้ายคนที่เรารักได้เช่นกันนะ เล็ก "
" เล็กมึงอย่าให้ความรักของมึงสองคน มันพังลงเพราะคำพูดหรือความคิดของคนอื่นเลยนะเพื่อน กูจะไม่ว่าอะไรเลยนะ เล็ก หากมึงกับหมูจะจบกัน แต่กูขอได้ไหมขอให้มันจบเพราะตัวมึงสองคน ไม่ใช่เพราะคนอื่นอย่างนี้ "
ผมนั่งนิ่งฟังไอ้นุพูดจบ จริงของไอ้นุมันจริงๆ ผมกำลังทำให้ความรักความสุขของผมและหมู มันแย่ลงแบบนี้ เพราะผมมัวแต่เอาความคิดของคนอื่นมาเป็นตัวแปร คิดแล้วผมก็อดที่จะน้ำตาซึมขึ้นมาไม่ได้ ผมทำร้ายตัวเองไม่พอ นี้ผมกำลังทำร้ายคนที่ผมรักและรักผมด้วย เหมือนที่ครั้งหนึ่งผมเคยทำให้คนที่รักผมมาก ต้องเจ็บช้ำเพราะตัวผมมาแล้ว ผมกำลังจะทำให้มันซ้ำรอยเดิมอีกครั้งแล้วเหรอ ไม่ใช่ใครที่ไหนที่ทำแต่เป็นตัวผมเองที่ทำมัน
" ตอนที่มึงนั่งเศร้าอยู่นี่ มึงรู้ไหมเล็ก อีกคนเค้าก็เศร้าและทุกข์ใจไม่แตกต่างจากมึง ดีไม่ดีเค้าอาจจะมากกว่ามึง ซะด้วยซ้ำ "
" กูสองคนไม่เร่งให้มึงตัดสินใจตอนนี้หรอกเล็ก กูสองคนอยากให้มึงทบทวนทุกอย่างให้ดี กูสองคนแค่อยากเห็นมึงมีความสุข กับชีวิตที่มึงได้เลือกแล้ว เล็ก ทุกอย่างในโลกนี้มันไม่มีอะไรแน่นอน แต่มีอยู่สองอย่างที่พวกกูสองคน มั่นใจมาตลอด คือคำว่าเพื่อนของพวกเราและความรักที่หมูเค้ามีให้มึง มันจะมั่นคงและอยู่ตลอดไป "
" กูขอบใจพวกมึงมากนะ กูอยากให้มึงรู้ไว้ด้วยนะ โชค นุ มึงสองคนคือส่วนหนึ่งของชีวิตกู และจะเป็นอยู่อย่างนั้นตลอดไป ไม่มีวันเปลี่ยนไปเด็ดขาด "
ผมบอกมันสองคนก่อนจะดึงไอ้นุมากอด จากนั้นผมถึงลุกขึ้นไปกอดไอ้โชคที่ยืนอยู่ ผมไม่รู้ว่าจะหาคำพูดใดมาพูดได้ ผมอาจจะเกิดมาไม่ได้มีทุกสิ่งทุกอย่างครบ เหมือนหลายๆคน แต่ผมกลับรู้สึกว่าผมเองโชคดี ที่เกิดมาได้พบเจอกับคำว่ามิตรภาพที่จริงใจ
“ จำไว้นะ เล็ก ถึงพวกเราจะอยู่ห่างไกลกันแค่ไหน หากวันใดที่ใครคนหนึ่งมีทุกข์ เราจะไม่มีวันทิ้งกัน วันนั้นที่ใครสักคนล้ม เราจะช่วยกันพยุงกันขึ้นมา เราจะไม่มีวันทิ้งกัน “
ไอ้โชคบอกผมในตอนที่เรายังกอดกันอยู่ แค่มีไอ้โชคกับไอ้นุอยู่เคียงข้างผม ผมก็ไม่กลัวกับการเผชิญปัญหาอะไรที่มันพุ่งเข้าหาอีกแล้ว ผมยิ้มให้มันทั้งคู่เมื่อผมคลายมือที่กอดไอ้โชคออกแล้ว
" ว่าแต่มึงสองคนรู้เรื่องที่กูกับหมูแยกกันอยู่ได้ไงวะ "
ผมถามมันทั้งคู่เมื่อนึกขึ้นมาได้ เพราะเรื่องนี้ผมไม่ได้บอกกับใครเลยสักคน แล้วมันสองคนทำไหมถึงได้รู้เรื่องนี้ได้ ไอ้นุเป็นฝ่ายมองหน้าไอ้โชคเป็นเชิงให้ไอ้โชคเป็นคนตอบคำถามของผม
" มึงคิดว่าอยู่ดีๆพวกกูจะรู้เรื่องนี้เองเหรอวะ เล็ก หมูเป็นคนบอกพวกกูเอง หมูมันไม่รู้ว่าเพราะอะไรมึงถึงอยากแยกกันอยู่กับเค้า เค้าบอกว่าเค้าไม่รู้ว่าเค้าทำอะไรผิด พาลคิดว่ามึงหมดรักเค้าอีกต่างหาก มึงนะมึงไอ้เล็ก มีอะไรก็ไม่ปรึกษาพวกกูก่อน เป็นไงมึง เป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาจนได้ "
" กูรู้ กูมันโง่เองที่คิดทำอะไรตื้นๆ มึงไม่ต้องมาประชดกูก็ได้ไอ้โชค "
" กูไม่ได้ประชดมึงนะ ไอ้เล็ก แค่กูอยากให้มึงคิดจะทำอะไร มึงควรจะปรึกษาเพื่อนๆหรือไหมมึงก็ต้องบอกเรื่องที่พี่ชายหมูเค้ามาพูดอะไรกับมึง ให้หมูเค้ารับรู้บ้างไม่ใช่อะไรๆก็เก็บเอาไว้คนเดียว "
เอ้อจะว่าไปแล้วมันก็จริงเหมือนที่ไอ้โชคว่านะครับ ผมเองเป็นอย่างที่มันว่าจริงๆ เวลาที่มีเรื่องทุกข์ใจอะไรผมมักจะเก็บไว้คนเดียว ต่อหน้าเพื่อนหรือคนรู้จัก ถึงผมจะเศร้าหรือทุกข์ใจแค่ไหน ทุกคนจะไม่มีทางรู้เลยหากว่าผมไม่เอ่ยปากพูดมันออกมา ทุกคนจะเห็นเพียงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของตัวผม เหมือนผมไม่มีเรื่องทุกข์ใจอะไรเลย ใครที่เคยคุยกับผมจะรู้ดีในเรื่องนี้นะครับ คงจะมีไม่กี่คนที่จะรู้นิสัยอันนี้ของผมดี
" ที่พวกกูมานี่ เพราะหมูเค้าขอร้องพวกกูมา พวกกูกะไว้อยู่แล้วเชียวว่ามึงต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ ไม่งั้นมึงคงไม่ทำแบบนี้หรอกวะ ไอ้เล็ก "
" พวกมึงพากูไปหาหมูเดี๋ยวนี้เลยได้เปล่าวะ "
" ใจร้อนขึ้นมาเลยนะมึง ไอ้นุลุกได้แล้ว เดี๋ยวไอ้เล็กมันอกแตกตายซะก่อน "
เราสามคนอยู่บนรถของไอ้นุเรียบร้อย รถของไอ้นุกำลังเคลื่อนตัวอยู่บนท้องถนน โดยที่ไอ้โชคมันเป็นคนขับ
ตัวผมอยู่บนรถแต่ใจผมตอนนี้มันพุ่งทะยานไปหาหมูซะแล้ว
-
ลุ้น ๆ ให้คืนดีกันอ่ะ ไม่งั้นเครียด :a6: :a6:
-
ลุ้นเรื่องนี้ไม่อยากให้เศร้าอีกแล้ว :a6:
-
..........เย้........ขอหั้ยคืนดีกับหมูทีเถอะ........ :m5: :m5:
..........ความรัก........บางทีก็ต้องตามใจตัวเองบ้าง...... o7
-
โฮกกกกกกกกกกก :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
:m5: :m5:ดีกัลดีกัลๆๆๆ :m5: :m5:
-
คุยกันดีๆนะ ช่วยกันแก้ปัญหากันสองคน เพราะมันเรื่องของเราไม่ใช่ใครอื่น
:a1: :a1: :a1:
-
:impress: :impress: :impress:
อะครับ สงสารหมูจังครับ
เล็กด้วย ครับผม ความรักย่อมมีอุปสรรค ครับผม
เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ต่อไปครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
คงดีกันนะคับ เครียดมากอ่านแล้ว อินไปป่าวนะคับ อิอิ :m4: :m4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เครียดอะ
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
อ่านแล้วอยู่ในภาวะตึงเครียด
-
31 กรกฎาคม 2550
ผมยืนมองดูบานประตูห้องพักของหมู อีกแค่ไม่กี่วินาทีผมก็จะได้เจอเค้าแล้ว คนที่ผมรักที่สุด ผมยกมือเคาะประตูด้วยหัวใจที่เต้นระรัว โดยที่มีไอ้เพื่อนสองคนยืนมองผมอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้มีความสุขอย่างนี้ ความรู้สึกที่เหมือนเรากำลังจะได้ของรักที่หายไปกลับคืนมา ท่าทางผมคงตลกมากเพราะผมแอบเห็นไอ้นุกับไอ้โชคมันอมยิ้มตอนที่มองมาทางผมทั้งคู่ แล้วเวลาที่ผมรอคอยก็ได้สิ้นสุดลง เมื่อประตูบานที่ผมยืนมองอยู่เปิดออก
ภาพของคนที่มาเปิดประตูนั้น แค่เพียงผมได้เห็นแค่เพียงเสี้ยวใบหน้าผมก็แทบจะกระโจนเข้าไปกอดร่างนั้นทันที
คนที่เปิดประตูออกมาเมื่อเห็นผมก็มีสีหน้าอึ้งๆปนแปลกใจ ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นยิ้ม รอยยิ้มที่ผมคุ้นเคยและไม่มีวันที่จะลบเลือนมันไปได้ ตราบจนลมหายใจผมจะสิ้นสุด เราสองคนต่างมองหน้ากันและกัน
" มึงสองคนจะยืนจ้องหน้ากันไปอีกนานไหมว่ะ " เสียงของไอ้โชคดังแทรกขึ้นมา ผมกับหมูถึงได้หยุดยิ้มให้กัน
ผมเดินตามหมูเข้าไปภายในห้อง แต่ไอ้โชคกับไอ้นุมันขอตัวไปรอที่รถ เพราะอยากให้ผมสองคนเคลียร์กันเอง
" นายผอมไปนะ หมู " ผมเอ่ยปากขึ้นเมื่อผมนั่งลงที่โซฟา ปกติหมูมันก็ผอมอยู่แล้ว แต่ที่ผมเห็นนั้นหมูมันผอมลงกว่าเดิมเยอะเหมือนกัน หมูไม่ตอบคำถามผมเอาแต่นั่งจ้องหน้าผมแล้วก็ยิ้มอยู่อย่างนั้น
" หมูเราขอโทษนะ " ผมเอ่ยคำนี้ขึ้นมาด้วยน้ำตาที่กำลังนองเต็มใบหน้า เป็นเพราะผมรู้สึกผิดต่อคนที่นั่งมองผมด้วยรอยยิ้ม หมูดึงผมเข้าไปกอดแล้วช่วยเช็ดน้ำตาให้ผม
" เล็ก นายไม่ต้องขอโทษอะไรเรา เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ขอให้มันผ่านไปเถอนะ เราสองคนไม่ต้องไปพูดถึงมันอีก ขอแค่ต่อไปนี้ เราขอแค่ให้มีแค่นายกับเราสองคนได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แค่นี้เราก็มีความสุขแล้ว "
" เราจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว หมู มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกเด็ดขาดหมู "
" เราไม่อยากจะตามหาอะไรอีกต่อแล้ว เล็ก ในเมื่อเราได้ค้นพบสิ่งที่เราเดินทางตามหามาเกือบทั้งชีวิตแล้ว เราไม่ต้องการที่จะค้นหาอะไรอีกต่อไปอีกแล้ว "
" นายคือคนที่เราตามหาเหมือนกันนะ หมู "
" ไม่ว่าคนเค้าจะพูดอะไร หรือมองเราทั้งคู่อย่างไร เราไม่ต้องไปสนใจขอแค่เราสองคนมีความสุขแค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วนะ เล็ก "
" เรารักนาน หมู " ผมบอกหมูทั้งๆที่ผมยังคงอยู่ในอ้อมกอดของหมู
" เล็กจำเอาไว้เลย หากความรักของเราสองคนจะจบลง ขอให้มันจบลงเพราะตัวของเราทั้งคู่ อย่าให้มันต้องพังลงหรือจบเพราะใครคนอื่นมันว่าจะเพราะคำพูดหรือการกระทำ คนพวกนั้นไม่ได้ทำให้เรารักนายมากขึ้นหรือน้อยลงได้หรอก แต่มันทำให้เราได้รับรู้ว่าทั้งตัวนายและตัวเรารักกันแค่ไหน "
" หมูเราไม่รู้ว่าจะบอกอะไรนายได้อีก เราขอบคุณนายมากที่ยังรอเราอยู่นะ "
" เพราะเรารู้ว่าถึงยังไง นายก็ต้องกลับมา เล็ก เราเชื่อว่าความรักที่เรามีให้กัน มันจะทำให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี หรือถึงนายจะไม่กลับมา เราก็เต็มใจที่จะรอตลอดไป เราต้องการแค่ได้ตื่นมาทุกเช้าได้เจอนายเป็นคนแรกเมื่อเราลืมตา ได้ใช้ลมหายใจร่วมกันเท่านี้เราก็พอใจแล้วล่ะ เล็ก "
" เราจะใช้เวลาเหล่านั้นด้วยกันอีกครั้งนะ หมู "
ในที่สุดเราทั้งคู่ก็ได้กลับมาอยู่ร่วมกันอีกครั้ง ต้องขอบใจเพื่อนรักของผมทั้งสองคนมาก เพราะหากไม่มีมันทั้งสองคน ผมกับหมูคงยังต้องแยกกันอยู่อย่างนั้นต่อไป และที่สำคัญต้องขอบคุณพี่ชายหมูและครอบครัวของเค้าด้วย ที่ทำให้ผมได้รู้ว่าตัวผมเองรักหมูมากแค่ไหน ชีวิตข้างหน้าผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเกิดเรื่องแบนี้อีกหรือเปล่า แต่มีสิ่งหนึ่งที่จะคอยฉุดรั้งผมให้คิดทบทวนก่อนจะทำอะไรๆขึ้นมา นั้นคือ ความรักครับ ขอบคุณทุกๆคนที่คอยเป็นกำลังใจยามผมท้อแท้ ขอบคุณครับ ผมจะไม่ลืมความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กันแน่นอนครับ รักทุกคนเสมครับ
ปล. แต่คงรักไม่ได้มากกว่า หมูหรอกนะครับ เพราะนั้นนะเจ้าของหัวใจผมครับ
-
จบแล้วใช่มะ :m3: :m3: ดีจัง :m1: :m1:
ชอบคำพูดนี้จัง
หากความรักของเราสองคนจะจบลง ขอให้มันจบลงเพราะตัวของเราทั้งคู่ อย่าให้มันต้องพังลงหรือจบเพราะใครคนอื่น
ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะค่ะ ทั้งสองคนเลย :m1: :m1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวค่ะ
o1
-
7 สิงหาคม 2550
หลายครั้งที่หมูนี้ก็มีอะไรๆให้ผมอดที่จะแปลกใจไม่ได้ บางครั้งใครที่ไม่รู้จักกับหมูดีนัก มักจะมองว่าหมูเป็นคนเงียบๆ นิ่งๆ แต่ถ้าสนิทกันขึ้นมาเป็นเรื่องครับที่นี้ ท่านเจ้าคุณพูดได้ยังกับต่อยหอย(หมายความถึงพูดมากนะ ไม่ใช่ไปต่อยหอยจริงๆ แล้วกรุณาอย่าคิดลึกด้วยนะครับ ถึงแต่ก่อนหมูอาจจะชอบต่อยอยู่บ่อยๆครับ ) โดยเฉพาะข่าวสารบ้านเมือง คุยได้คุยดียิ่งกว่านักข่าวซะอีกเป็นคนที่กินง่าย(ในบางอย่าง แต่ไม่มักง่ายนะครับ) อารมณ์ไม่ค่อยคงที่คงวาหากมีอะไรไม่พอใจขึ้นมา มันสามารถโวยวายขึ้นได้เสมอถ้าไม่พอใจอะไร ( ประมาณเลือดจะไป ลมจะมา คงใกล้วัยทองแล้วมั้งครับ)
เวลาหมูมันไม่ดื่มเบียร์หรือเหล้า จะนั่งนิ่งเฉยไม่ค่อยสนใจอะไรรอบข้างเท่าไร เป็นคนค่อนข้างที่จะออกไปทางรักษาฟอร์มอะไรแบบนี้ครับ แต่ถ้าได้ดื่มพอกรึ่มๆนะครับ หรือมีอาการแสดงว่าเมาขึ้นมาล่ะก็ ไอ้คุณหมูมันจะกลายร่างเปลี่ยนไปเป็นอีกคนเลยอ่ะ จากมาดเข้มๆนิ่งๆ จะกลายเป็นเหมือนเด็กๆไปเลย แถมเป็นเด็กอ้อแอ้ซะด้วยซิ มันเหมือนคนที่สูญเสียการทรงตัวโดยอัตโนมัติ มาดนิ่งๆขรึมของมันหายไปหมดสิ้น ต้องมาเกาะผมเป็นประจำเลย ตานี้หยาดเยิ้มซะหรือเกินเวลามองผมแต่ละที่( ออกอาการหื่นอย่างชัดเจน ไม่มีปกปิดเลย)
มันจะชอบมาโอบกอดผม มาหอมแก้ม พูดว่ารักๆๆอยู่อย่างนั้นไอ้ชอบก็ชอบอยู่นะไม่ใช่ไม่ชอบแต่ อยากให้มันทำตอนไม่ค่อยเมามากกว่าอ่ะ แต่ชอบตอนมันเมาเหมือนกันเหมือนเด็กๆดี น่ารักปนน่ากระถืบในเวลาเดียวกันได้
ผมชอบๆเวลาที่เราอยู่บนเตียงนอนด้วยมากๆๆๆถึงมากที่สุด(เขินอ่ะนะ) ชอบเวลาที่ถูกหมูกอดตอนที่เรานอนเคียงข้างกัน มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจเสมอ และก็ชอบที่ได้เป็นฝ่ายที่กอดหมู เหมือนผมได้กอดกับความรักที่ผมโหยหามาเสมอ
ผมชอบที่หมูจำอะไรๆที่เกี่ยวกับเราทั้งสองคนได้ดี (แต่เรื่องอื่นนี่ เฮ้อต้องให้คอยบอกตลอดเวลาเลย) หมูจะจำได้ทั้งวันที่เราบอกคบกันครั้งแรก จำได้ถึงวันครบรอบที่เราอยู่ด้วยกัน ชอบที่หมูคอยขัดเวลาที่ผมจะทำอะไรไม่ดี
ชอบหมูเวลาที่ผมทุกข์ใจหรือทำผิดพลาดไม่เคยว่ากล่าวหรือตำหนิ แต่กลับเป็นกำลังใจเคียงข้างผมตลอดเวลา
ความรักที่หมูให้ผมมันไม่ใช่ความรักที่ต้องทุ่มเทให้กันทั้งชีวิต แต่เป็นความรักที่เข้าใจในกันและกันมากกว่า
หลายคนมักคนหาความรักตามแบบที่ตนเองต้องการหรือฝันเอาไว้ แต่จะดีแค่ไหนที่เราจะอยู่กับความรักที่เรามี โดยที่ไม่ต้องคาดหวังอะไรกับมันให้มากจนเกินไปนัก ผมว่าปล่อยให้มันไปเรื่อยๆให้เป็นไปตามธรรมชาติของความรักดีกว่า เหมือนผมกับหมูตอนนี้ ไม่ใช่แค่ความรักแล้วแต่มันเป็นความเข้าใจในกันและกัน พยายามเข้าใจในสิ่งที่แต่ละคนเป็น ไม่ฝืนตัวตนของแต่ละคนให้เป็นอย่างที่เราให้เป็น (ผมชอบแกล้งมันนะ ชอบพามันไปดูอะโกโก้บอยบ่อยๆ ) สุดท้ายแต่คงยังไม่ท้ายสุด คำว่ารักที่ออกจากปากของเราที่มีให้กันทุกวัน ไม่ใช่เพราะพูดด้วยความเคยชิน แต่มันออกมาจากหัวใจของเราทั้งคู่ หัวใจที่เรามีให้แก่กันและกัน
-
:m1: :m1: :m1:
ขอให้รักกันนานๆ + มีความสุขตลอดไปน๊า :a2:
-
ในที่สุดก็แฮบปี้ :a2: :a2:
-
ดีใจด้วยค่ะคุณหมู คุณเล็ก ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ
ความรักความสุขที่สมบูรณ์หาได้ไม่ง่ายนัก ขอให้รักษาไว้ตลอดชั่วชีวิตนะคะ :m3:
-
:m1: แฮปปี้ เอนด์ เย้
มีความสุขมากๆนะ ทั้งคู่ รักษาความรักความเข้าใจไว้ตลอดไปนะคะ :m1:
-
.............ประทับใจมากมาย........... :m1: :m1: :m1:
.............น้อยคนนะที่จะมีความรักที่มีความสุขแบบนี้...... :m13: :m13:
-
ดีใจจัง :m1: :m1: :m1:
-
รักกันมากๆนะครับ :m4:
-
ดีใจนะที่ฝ่าฟันมันมาได้
มันเป็นเรื่องของคนสองคน ขอให้รักมั่นจะฝ่ามันไปได้
:m1: :m1: :m1:
-
เย้ๆ
ไม่ได้เศร้าอย่างที่คิดไว้ อิอิ
-
thank you :m1: :m1: :m1:
-
:impress: :impress: :impress:
เป็นความรักที่มีให้กันอย่างไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ
หมูมีรักที่มั่นคงนะครับ น่ายกย่อง และนับถือจริง
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ ติดตามอยู่นะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
ซึ้งครับซึ้ง :m13:
เรื่องนี้สอนไรให้คนอ่านได้หลายอย่างเหมือนกันนะครับ
ขอบคุณพี่เล็กที่สร้างสรรค์ผลงานและของคุณคนโพสที่นำสิ่งดีๆมาแบ่งปันนะครับ
และขอให้พี่เล็กกับพี่หมูมีความสุขกับความรักไปตราบนานเท่านานครับ ^^ :m5:
-
ค่อยยังชั่วหน่อย รักกันๆๆๆ
ขอบอกทีเดียวเลย
รักเพลิงสุดสุด
โชคกะนุ สุดยอดแห่งเพื่อนรัก
ส่วนหมง เราเกลียดเลยอ่า - - ไม่รู้ทำไม พฤติกรรมหลายๆอย่าง
ยิ่งตอนที่ มันนอกใจเก๋แล้วไปอยู่กะอีกคนนะ เราโค-ตะ-ระ ขยะแขยงเลย ทั้งขยะ ทั้งแขยงมันทั้งคู่เลยอ่ะ :fire:
ช่วงนั้นสงสารเก๋กับลูกเก๋มากมาย
บอกอยู่ได้ว่าตัวเองผิดๆๆ แต่เจือกไม่เคยทำไรให้มันดีขึ้น ตอนนั้นมันจี๊ด55
แต่อย่างน้อยก็กลับมาอยู่กะเก๋ ก็ยังดีหน่อย
หมู สุดยอดแห่งคนรัก :m1:
เล็ก หัวใจของคนคนนี้ถูกทำร้ายโดยคน 2 คนตลอดเวลา (คนที่คุณก็รู้ว่าใคร) :m15:
พอมาเจอหมู หัวใจดวงนี้ก็ได้รับการรักษาและดูแลอย่างดี :m3: :m3: :m3: +
ขอบคุณที่มีเรื่องดีๆให้อ่านงั๊บ
-
Merry X Mas ให้คุณเล็กและคุณหมูครับ :mc1: :mc3: :d1:
-
:pig3: :pig3:มีความสุขมาก ๆ นะคะ
-
:เฮ้อ: อ่านมา 2 วัน ลุ้นไปหลายรอบ
ปวดใจไปหลายหน :sad2:
มาต้องลุ้นกันตอนท้ายๆอีก :serius2:
ดีจังเลยที่ในที่สุดก็สมหวังรักกัน :m1:
ขอให้รักกันตลอดไปนะครับ :mc3:
สวัสดีปีใหม่ด้วย :mc4:
-
ขอบคุณค่ะ ทั้งคนเขียน คนโพสต์ ที่ลงเรื่องดีๆ ให้อ่านกันค่ะ
บีบใจดีจริงๆ ให้ความรู้สึกหลายอย่าง
เป็นกำลังใจให้คุณเล็ก และ คุณหมู รักและเข้าใจ ดูแลหัวใจกันไปตลอดนะคะ
-
ยิ่งใหญ่และงดงามที่สุด..............
ขอบคุญสำหรับเรื่องราวดีๆๆๆ :m13: :m13: :m13:
-
เป็นเรื่องราวความรักที่สอนให้ได้รู้อะไร หลาย อย่าง ๆ มากมาย
ขอบคุณนะคับสำหรับเรื่องราวความรักที่สวยงาม
-
:m1:
-
อ่านเรื่องนี้เสียน้ำตาเยอะเลย
เหอๆ
อ่านจบตอนตี 4 เพิ่งมาเม้น
อ่านจบนอนปั๊บเลย
ขอให้มีความสุขนะคะ:mc4:
-
จบแล้วหรอคับ ?
.
ความรัก มันมีหลายรูปร่างจริงๆนะ
ขึ้นอยู่กับว่า เราต้องการให้มันออกมาเป็นอย่างไร
แล้วเมื่อเราตัดสินใจแล้ว เราเลือกที่จะทำให้มันเป็นจริงหรือเปล่า
เท่านั้นแหละมั้งเนอะครับ พี่เล็ก ^^
.
ขอบคุณนะฮะ
-
ขอบคุณที่ได้นำเรื่องราวดีดีอย่างนี้มาให้อ่านกันนะครับ
อวยพรให้พี่หมูและพี่เล็กรักกันไปนานๆนะครับ :o8:
ขอให้มีความสุขนะครับ
-
:m15: เสียน้ำตาไปหลายโอ่ง เป็นเรื่องที่ดีมากจริงๆ ยินดีด้วยนะคะ ในที่สุดก็จบแบบแ้ฮ้ปปี้ๆ :m1:
-
โล่งใจ :เฮ้อ:
อ่านไปเครียดไป :angry2:
รักกันตลอดไปนะครับ o13
-
:m29: เอาอีกแล้วตู พออ่านเรื่องนี้ เริ่มเครียดอีกแร๊ะ ....ซึ้งอ่ะ :sad2:
-
ดีจังที่สุดท้ายแฮปปี้อ่ะ :m15:
นึกว่าจาเศ้ราซและ ถ้าเศร้าจิงๆๆ นอนไม่หลับไปอีก 1 พรรษาแน่ๆๆ
ขอให้รักกันตลอดไปน่ะ :L2:
ส่งเสริมให้คนเรารักกัน อิอิ :laugh:
-
อ่านไป ร้องไห้ไป เสียน้ำตาไปหลายกะละมัง :m15: :m15: :m15:
แต่ดีใจที่สุดท้ายก็แฮปปี้
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่ให้แง่คิดดีๆนะคะ
ขออวยพรให้พี่ทั้งสองมีความสุข รักกันตลอดไปนะคะ :L2:
-
:m1: :m1: :m1:
ดีใจที่จบอย่างแฮปปี้นะคะ
อ่านตั้งแต่เริ่ม :sad2:มากๆ
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านค่ะ
o13 o13 o13
-
" เล็กจำเอาไว้เลย หากความรักของเราสองคนจะจบลง ขอให้มันจบลงเพราะตัวของเราทั้งคู่ อย่าให้มันต้องพังลงหรือจบเพราะใครคนอื่นมันว่าจะเพราะคำพูดหรือการกระทำ คนพวกนั้นไม่ได้ทำให้เรารักนายมากขึ้นหรือน้อยลงได้หรอก แต่มันทำให้เราได้รับรู้ว่าทั้งตัวนายและตัวเรารักกันแค่ไหน "
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
อ่านจบแล้ว
เรื่องของคุณเล็กนี่เป็นชีวิตของคนๆ นึงจริงๆ
มันทั้งสับสน วุ่นวาย สุข ทุกข์
เป็นวังวนอยู่นาน
ชีวิตคนจริงๆ มันก็แบบนี้ ถึงเจ็บแต่ก็ออกมาง่ายๆ ไม่ได้
ความรักที่มีมันเหนี่ยวรั้งเอาไว้ อยากจบก็ไม่จบซักที
:mc4: ดีใจที่หลุดออกมาจากความรักครั้งแรกที่แสนเจ็บปวดนั้นได้
เลยได้มาเจอกับรักใหม่ที่ยิ่งใหญ่กว่า..และมีค่ามากกว่า
คุณเล็กเก่งมากๆ เลยนะ
ผ่านมันมาได้หลายต่อหลายครั้ง
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือครอบครัวของคุณเล็กและเพื่อนอย่างคุณโชคและคุณนุ
คนเหล่านี้เป็นแบ็คอัพกลุ่มสำคัญในชีวิตจริงๆ
ปล. ชอบคุณเพลิงมากๆๆ :o8: ขอให้หลับอย่างสงบ
เชื่อว่าคุณหมูคงเป็นคนที่คุณเพลิงส่งมาให้คุณเล็กก็ได้
ส่งมาอยู่ดูแลและรักคุณเล็กแทนตัวเองที่เวลาแห่งชีวิตหมดไปก่อน....
แล้วชาติหน้า... :กอด1: ขอให้คุณเล็กได้ไปตอบแทนความรักให้กับคุณเพลิงที่แสนดีอย่างที่ตั้งใจไว้นะ
:pig4: สำหรับเรื่องราวที่นำมาถ่ายทอด :L2: :bye2:
-
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ ฮะ
ติดตามตั้งแต่ คุณ Mogu ที่เคยเอาลงไว้ในบอร์ดปาล์มแล้ว
แล้วตั้งแต่บอร์ดปาล์มเปลี่ยนไป - -
เลยตามหากระทู้ไม่เจอ
แล้วก็ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอที่นี่ ><
แต่ต้องบอกว่าประทับใจมาก ๆ ครับเรื่องเนี้ย
ชีวิตของคนจริง ๆ นี่ยิ่งกว่า นิยาย ซะอีก - -
แต่ท้ายที่สุดแล้วก็มีความสุข ก็เป็นสิ่งที่น่ายินดีนะฮะ
ขออวยพรให้คุณเล็กมีความสุขมาก ๆ นะฮะ
อุปสรรคในคืนวันที่ผ่านมาจะทำให้เราเข้มแข็ง
แล้วก็พร้อมรับมือกับสิ่งที่หนักหนาสาหัสมากกว่าในวันข้างหน้า
นะครับ ^^"
..
-
ในที่สุดก้ออ่านจนจบ...แม้ระหว่างทางจะแอบซับน้ำตาอยู่เนืองๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่มาแบ่งปันกันนะคะ... :pig4:
ประทับใจสุดๆ แม้เพิ่งจะได้อ่านก้อตาม...
แต่คงไม่สายไปนะคะ..ที่จะขอส่งกำลังใจให้...เป็นการขอบคุณ :L2: :L2:
อ่านแล้วได้มุมมองในชีวิตมากขึ้นอีกหลายเรื่องเลยค่ะ... :a2:
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
อ่านรวดเดียวจบ ซึ้งกับความรักของเล็กกะหมูมาก :m15:
ขอให้ทั้งคู่มีความสุขกับความรักของกันและกันตลอดไปนะ :m1:
แอบกระซิบ ช่วงต้นๆ เสียน้ำตาเป็นปี๊บเลยอ่ะ แต่ดีใจที่เล็กมีความสุข :m1:
อยากบอกว่าเป็นเมนท์แรกนะเนี่ย :m13:
-
:เฮ้อ:จบซะทีตามอ่านมาสามวัน
ชีวิตของคุณเล็ก มีครบทุกรสชาติเลย ไม่ว่าจะสุข เศร้า เหงา และทุกข์
และได้เจอผู้คนหลายแบบ
เพลิง ที่รักคือการให้โดยไม่หวังผลตอบแทน
หมง รักที่มีแต่ความผิดเรื่อยมา แต่ท้ายสุดก้อกลับมาเป็นเพื่อนกันได้
โชค รักที่มีแต่ห่วงใย และพร้อมที่จะยืนเคียงข้าง
นุ รักของเพื่อนที่พร้อมจะช่วยเหลือและให้กำลังใจเมื่อเพื่อนทุกข์หรือมีปัญหา
และหมู คนรักที่ทำให้เรารู้สึกว่า รักแท้ไม่ใช่ว่าจะหาเจอทุกคน แต่ก้อใช่ว่าจะหาไม่เจอเลยซะทีเดียว
อยากบอกว่าประทับใจกับเรื่องของคุณเล็กมาก :m1:
และขอเป็นกำลังใจให้ฝ่าฟันอุปสรคคต่างๆที่มีเข้ามาให้ผ่านไปได้ด้วยดี
ขอบคุณที่นำประสบการณ์ดีๆมาแบ่งปันนะคะ
+1 ให้คุณแน๋วและเรย์นะคะที่นำเรื่องน่ารักๆมาลง :L2: :L2:
มา+1ให้คุณแน๋วแล้ว ไม่รู้ทำไมวันนั้นกด + ไม่ได้ก้อไม่รู้ o2
-
เป็นความรักที่เกินคาดเดาจริง
ดีจังที่จบเเบบมีความสุข
อ่านไปลุ้นไปตลอดเวลา
:L2: :pig4: :L2:
-
อ่านได้ 13 หน้าละ ไปก่อนดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยมาต่อ :m32:
-
แล้วก็อ่านจบ ตั้งนานแน่ะคับกว่าจาอ่านจบ
แต่ว่าเป็นเรื่องที่ดีจังเลย อยากมีบ้างอ่ะคับความรักแบบนี้
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้ได้มุมมองอะไรใหม่ๆเยอะเลยครับ
ขอบคุณนะครับที่ทำให้ได้อ่านเรื่องดีๆแบบนี้
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13:
-
เย่ๆๆๆ
ในที่สุดก็แฮปปี้ :m4:
หลังจากเศ้รามานาน :m12:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ชอบเร่องนี้จัง :bye2:
-
อ่านไปลุ้นไป :เฮ้อ:
เรื่องนี้ครบทุกรศชาติจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะค่ะ
ขอบคุณคนแต่งกับคนโพสค่ะ
-
อ่านจบแล้วฮับบบบ ตอนแรกเศร้ามากๆอ่ะ :sad2: :o12: o7 ยิ่งตอนเพลิงนะยิ่งเศร้าอ่ะ เพลิงเป็นคนดีมากอ่ะ
:sad2: ไม่น่าเลย ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า แต่ตอนใกล้จบค่อยดีขึ้นหน่อยนึกว่าจะเศร้าสะแล้ว
ดีใจด้วยฮับ ในที่สุดก้อได้เจอสะที เป็นกำลังใจให้ฮับ สู้ๆๆๆๆฮับบบ ขอให้มีความสุขมากๆฮับ :L1: :L1:
-
ก็เพิ่งมาอ่านอ่ะ พิ่งสมัคร สมาชิกได้ด้วยอ่ะค๊าฟฟฟ
ยังไงผมกะ คิดถึงเพลิง อ่า
ชอบ ประโยคที่ โชค หรือ นุ พูด อ่ะ ที่บอกว่า ในชีวิตนี้จะเจอคนที่รักเรา และเรารักสักกี่คนกัน
โอ๊ยยยย ซึ่งๆๆๆ มาก ค๊าฟฟ
ปล.. ยังคิดถึงเพลิง เสมอออออออออออออออ
-
:เฮ้อ: อ่านช่วงแรกๆ ถอนหายใจไม่รู้กี่ครั้ง ทำไมชีวิตถึงเป็นแบบนี้ นะ เฮ้อ
:m15: อ่านตอนเพลิงแล้วเศร้า ตอนหมงอีก ทำไมเป็นคนแบบนี้
:กอด1: พอได้อ่านบทสรุป ค่อยโล่งใจสุดท้ายก็กลับไปอยู่ด้วยกัน
รู้สึกหมงกับหมูเนี่ย นิสัยตรงกันข้ามเลย หมงไม่หนักแน่น แต่หมู หนักแน่น มั่นคง โชคดีแล้วค่ะ ที่ได้เจอคนแบบนี้
............... :L2:...................
-
ชอบมากๆ น่ารักมากๆ :L2:
-
โย่ววววววว
ในที่สุดก้อจบจนได้
อ่านไปแล้วรอบหนึ่งไม่จบว่าจะไปอ่านต่อ แต่เหอๆๆ คาใจ
มีหลากหลายอารมณ์มากๆๆเลย
:L2: :L2:
-
เย้.....ในที่สุดก็อ่านจบแล้ว...........
ขอบคุณ...สำหรับเรื่องราวดีๆ ที่ได้นำมาเล่าสู่กันฟัง ... :pig4:
-
:sad4: อ่านเรื่องนี้ต้องคอยลุ้นจนหยดสุดท้ายเลยอ่ะ
:L2: สนุกมากกกกกกกกก เศร้าได้ใจ ซึ้งได้อีก โอ้ยยยยยยยยยยย เกินบรรยาย สรุปคือชอบมากมายยยยยยยย
:กอด1: รักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทุคน อิอิ
:pig4: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆอีกเรื่องนะคระ สวยงามมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:m18:
:m3:
:m11:
:m1:
:m2:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ...
เรื่องราวยังน่าประทับใจเหมือนเดิม o13
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
ประทับใจและซาบซึ้งมาก เมื่อไรเราจะเจอรักแท้อย่างคนอื่นเขามั้งเนี่ย
ขอให้ เล็กกับหมูรักกันไปนานๆ นะ
ความรักเป็นสิ่งสวยงาม ยังไงก็ขอบคุณค่ะที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่าน :pig4: :L2:
-
เพื่อน คือ ตัวแทนของมิตรภาพ และความรักที่ยั่งยืน
-
:o12: สงสารเพลิงที่สุด
-
ขอบคุณ มากๆๆๆเลยนะคับ ถึงผมไม่ชอบเรื่องน้ำเน่า แต่เรื่องนี้ขอยกเว้นนะคับ ชอบมากๆๆโดยเฉพาะเพริง น่ารักที่สุดเลยสุดท้ายนี้ ความรักแบบหวานกันหรือไม่มีความเศร้าคงมีแต่ในนิยายสินะ นี่แหละ หนาความรักแบบเรากว่าเราจะเจอรักแท้แบบนี้ได้คงผ่านอะไรๆมาเยอะ ผมชอบนะคับมันสะท้อนถึงชีวิตของเราแล้วก็เป็นคติสอนใจได้ว่ามันอาจจะเกิดขึ้นกับเราได้ไม่วันนี้ก็วันหน้า +1 ให้คับชอบบบบสุดๆๆเลยอ่านแล้วน้ำตาคอเบ้าเลยยย ฮือออออออรักเพริงอะ แต่หมูก้ด้วยนะ
-
กว่าเจอคนที่ใช่มันต้องแลกกับอะไรหลายอย่างจริงๆ
ยังไงก็ขอให้รักกันตลอดไปนะค่ะ
-
เล็กมีเพื่อนที่โคตรดีมากนะ ถ้าเป็นคนี่นไม่รู้ว่าจะโชดดีแบบเล็กรึเปล่า
กว่า จะเจอกับความสุข ผ่าน ความทุกข์ มาสาหัสเหมือนกัน
o13 :L2: :pig4:
-
อ่านวันเดียวจบเลย ได้ครบทุกอารมณ์เลย
นึกว่าจะจบเศร้าซะแล้ว ^ ^
มีคนที่รักเราจริงๆเคียงข้างเราตลอดไปเนี่ยดีจัง
หาให้คนอ่านซักคนสิ o.O!!! :L2: :กอด1:
-
เพลิงเศร้าสุดเบยยย
เขียนวกไป วนมาไปหน่อย
แต่โดยรวมหนุกฮ๊าฟฟฟฟฟ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุก ๆ นะฮ๊าสฟฟฟ
-
:mew1:
-
อ่านต่อไม่ไหว เกลียดหมง ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ ชอบนะแต่รังเกียจหมง
-
:-[