หัวข้อ: [story]>>>" สุดท้ายคือนายและเรา "<<< by Mogu

[คุณหมาหยอกไก่]

 
มาต่อเร็วๆนะคับ ฮุๆๆ

[meemewkewkaw]

พาไปหาเพลิงแง๋มๆ

รออ่านต่อครับ

[Cartoon]

ฝากตัวด้วยนะคะ คุณแน๋ว

คิดถึงเพลิงจังเลย   

รอคุณแน๋ว ต่อตอนต่อปาย   

[abcd]

ฝากแต่ตัวเหรอจ๊ะการ์ตูน แล้วใจล่ะ? 
จะใช่เพลิงอย่างที่ทุกๆคนคิดป่าวน้อ..

************************************************

" อยู่ไหนว่ะมึงไอ้เล็ก " เสียงไอ้โชคดังมาจากมือถือของผม เมื่อผมรับสายมัน ผมมองดูนาฬิกาเพิ่งสองทุ่มเอง

" อยู่บ้าน ในห้องนอนกู แล้วมึงล่ะ โชคอยูไหนว่ะ " ผมตอบกลับไอ้โชคแล้วถามมันไปในคราวเดียว ก่อนชำเลืองสายตาไปมองไอ้คุณหมู นอนดูทีวีอยู่บนเตียงนอน

" อยู่ร้านไอ้นุ เมื่อไหร่มึงจะมาว่ะ เค้ารอมึงกันอยู่คนเดียวเลยนะมึง "

" อะไรว่ะพวกมึง ตั้งวงกันแต่หัวค่ำกันเลยเหรอว่ะ "

กำลังคุยกับไอ้โชคอยู่ ผมต้องสะดุ้งเมื่อหมูมันเดินมาจากเตียงตอนไหนไม่รู้มากอดผมจากด้านหลัง แล้วแย่งมือถือผมไปคุยแทน

" โชคเดี๋ยวเราพาเล็กไปนะ แค่นี้ล่ะบาย " คำตอบง่ายๆสั้นๆตามแบบฉบับไอ้คุณหมูครับ แล้วมันก็วางสายไอ้โชคไปเลย

" หมูนายทำอะไรอ่ะ เรากำลังคุยอยู่นะ " ผมว่าไอ้คุณหมู แล้วพยายามแกะแขนมันที่โอบผมอยู่

" เดี๋ยวไปถึงก็คุยกันเองล่ะ รีบๆไปแต่งตัวได้แล้วเดี๋ยวเพื่อนๆรอนะ " ไอ้หมูว่าแล้วก็ปล่อยตัวผมเป็นอิสระจากการกอด ผมเดินไปแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินลงมาข้างล่างพร้อมไอ้คุณหมู บอกแม่แล้วก็ออกไปขึ้นรถขับไปร้านไอ้นุกัน

" เล็กว่าแต่พรุ่งนี้จะพาเราไปเจอใครเหรอ " ไอ้หมูถามผม มือข้างหนึ่งก็เอื้อมมือกุมมือผมไว้

" พรุ่งนี้นายก็จะรู้เองล่ะหมู " ผมตอบหมูแล้วเราทั้งคู่ก็เงียบไปจนรถมาจอดที่หน้าร้านไอ้นุมัน ลงจากรถมาเจอไอ้นุกับเมียมันมายืนคอยอยู่หน้าร้านแล้วอ่ะ

" มึงไอ้นุเวอร์ไปปล่าวว่ะ แม่งมายืนคอยกูถึงหน้าร้านมึงเองเลยเหรอว่ะ "

" มึงไม่ต้องพูดเลยไอ้เล็ก เค้ารอมึงอยู่คนเดียวนี้ล่ะ ไปได้แล้ว " ไอ้นุเดินนำหน้าผมไปพร้อมกับเมียมัน ส่วนผมเดินไปพร้อมๆกับหมู เมื่อมาถึงมุมประจำก็เจอเพื่อนอีกหลายๆคนที่ไม่ได้เจอกันนาน นั่งทั้งดื่มและทานอาหารไปด้วย
ผมนั่งลงโดยมีหมูนั่งขนาบข้าง การพูดคุยเป็นไปอย่างสนุกสนาน ถามไถ่เรื่องราวที่แต่ละคนได้พบเจอ ช่วงที่เราไม่ได้เจอกัน มีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป

" เล็กเราไปห้องน้ำก่อนนะ " ไอ้หมูมันพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ

" โชคมึงมานี่กับกูหน่อยดิ กูมีเรื่องจะคุยด้วยว่ะ " ผมบอกไอ้โชคแล้วเดินนำหน้ามันไปที่บึง

" เล็กมึงมีอะไรเหรอ " ไอ้โชคถามขึ้นมาเมื่อเดินมาทันผมที่หยุดรอมันอยู่

" โชค พรุ่งนี้กูว่าจะพาหมูไป . . .. " ผมยังพูดไม่จบ สายตาก็ไปปะทะกับร่างของคนๆหนึ่ง ที่กลังเดินเข้ามายังที่ๆผมกับไอ้โชคยืนคุยกันอยู่ เพียวงแค่เห็นร่างของคนๆนั้นหัวใจผมมันเหมือนตกวูบไปถึงเท้าเลย ผมรู้สึกคอแห้งผากขึ้นมาทันที ผมมองร่างนั้นที่ค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ความรู้สึกหลายอย่างมันปะดังเข้ามาในห้วงความคิดของผม เมือ่ร่างนั้นหยุดอยู่ที่ตรงหน้าผม ผมรีบเดินผ่านร่างนั้นกลับไปที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจสายตาที่มันมองผมมาอย่างเจ็บปวด มาถึงโต๊ะผมรีบนั่งลงข้างๆหมูมันเลย

" เล็กเป็นอะไรไหม สีหน้าไม่ดีเลย ไม่สบายหรือเปล่าหรือว่าดื่มเหล้าเข้าไปเยอะเกินไป " หมูถามผมมือก็มาอังที่หน้าผากผมไปด้วย ผมดึงมือของหมูวางลงเหมือนเดิม และกุมมือของหมูไว้ก่อนจะหันหน้าไปบอกหมู

" เราไม่ได้เป็นอะไรหรอกหมู " ก่อนที่ผมจะได้พูดคุยกับหมูต่อเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นมา ผมหันไปมองตามเสียงนั้น แล้วผมก็ต้องยิ้มด้วยความดีใจ
" สบายดีไหมจ๊ะ เล็ก " เก๋นั้นเองที่ส่งเสียงทักทายผม เก๋ในวันนี้ใบหน้ามีแต่ความสดชื่นไม่มีร่องรอยแห่งความทุกข์ใจอยู่บนใบหน้าอีกแล้ว เก๋อุ้มลูกตัวน้อยอยู่ในวงแขนเจ้าตังเล็กกำลังหลับปุ๋ยเชียว

" เราสบายดี แล้วนี่คงเป็นไอ้เจ้าหนึ่งซินะ " ผมตอบคำถามของเก๋แล้วแล้วปล่อยมือที่กุมมือของหมูก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่เก้าอี้ที่เก๋นั่งอยู่ ผมเอามือไปลูบหัวของเด็กตัวน้อยเบาๆ ความรู้สึกหวั่นไหวภายในใจของผมหายไปจนสิ้นเมื่อได้พบภาพของหนูน้อยตรงหน้าผม

" เล็กเจอเค้าหรือยัง " ผมทำได้เพียงพยักหน้าให้กับเก๋แทนคำตอบ แล้วมีมือมาตบที่บ่าผม ผมหันไปมองไอ้นุนั้นเอง สีหน้ามันที่มองผมและสายตาที่ฉายแววห่วงใยให้ผมได้เห็น แสดงว่าไอ้นุเป็นคนเรียกทั้งเก๋และคนๆนั้นมานั้นเอง

" มีอะไรที่มันค้างคาใจกัน วันนี้พวกมึงก็พูดกันให้เคลียร์ๆกันไปเลยดีกว่าว่ะ อย่าให้มันค้างคากันอีกต่อไปเลยนะมึง "

ผมมองหน้าทั้งเก๋และนุ แล้วหันกลับไปมองยังหมูที่นั่งมองผมอยู่ที่เก้าอี้ แล้วผมก็เห้นคนๆนั้นเดินกลับมายังโต๊ะพร้อมๆกับไอ้โชค

[abcd]

ผมหันกลับไปมองยังหมูอีกครั้งก็พบเจอกับรอยยิ้มเหมือนเข้าใจมาให้ผม ผมยืนนิ่งด้วยใจที่สงบลงอย่างประหลาดรอการมาถึงของคนๆนั้น แต่คราวนี้ความรู้สึกมันแปลกแตกต่างออกไปจากตอนที่เห็นหน้าเค้าครั้งแรกเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา แต่ละก้าวเดินของเค้าที่เดินเข้ามามันเหมือนมีบางสิ่งที่เกาะกุมหัวใจของผมมันหลุดออกที่ละเล็กละน้อย เมื่อเค้าเดินมาหยุดตรงหน้าผม เราทั้งคู่ต่างยืนนิ่งมีเพียงสายตาของเราทั้งคู่ที่จับจ้องกันอยู่เท่านั้น

" เฮ้ยมึงสองตัวจะยืนจ้องตากันอีกนานไหมว่ะ " เสียงของไอ้โชคดังขึ้นมา ผมละสายตาจากการจ้องมองหน้ามัน แล้วเดินไปหาหมูที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้

" หมูเดี๋ยวเราขอตัวไปคุยกับหมงก่อนนะ " แทนคำตอบหมูเอื้อมมือมาจับมือผมไว้ แล้วส่งยิ้มให้ผมเช่นเดิม

" เราจะรอนายอยู่ที่นี่นะเล็ก " เป็นคำพูดสุดท้ายที่ออกจากปากของหมู ก่อนที่จะปล่อยมือผม ผมเดินไปเผชิญหน้ากับเค้าอีกครั้งหนึ่ง โดยที่มี ไอ้โชค ไอ้นุและเก๋ที่ยืนอุ้มลูกยืนล้อมมองผมกับเค้าอยู่

" คุยกันดีๆนะพวกมึง " ไอ้นุเป็นคนแรกที่เอ่ยปากขึ้นมาก่อนจะหันเดินกลับไปยังที่โต๊ะ ส่วนไอ้โชคมันไม่พูดอะไรเลย นอกจากตบลงที่บ่าผมเบาๆสอง สามที่ มีเพียงสายตาที่เหมือนส่งกำลังใจมาให้ผมเท่านั้น แล้วมันก็เดินหันหลังกลับไปอีกคน
ส่วนเก๋มีเพียงรอยยิ้มให้ผมเท่านั้นแล้วก็เดินจากไปอีกคน เหลือเพียงผมและหมงสองคนเท่านั้นที่ยังยืนนิ่งไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมีพียงความเงียบงั้นระหว่างผมและเค้า สุดท้ายหมงเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาก่อน

" เล็กไปคุยกันตรงโน้นดีกว่า " ไอ้หมงพูดจบแล้วหันหลังเดินกลับไปยัง ที่ๆผมกับไอ้โชคเดินไปคุยกันก่อนหน้าที่ผมจะเจอมัน ผมเดินตามหลังไอ้หมงไปเงียบๆ จนเดินมาทันมันที่ยืนรอผมอยู่แล้ว ผมกับมันนั่งลงข้างๆบึงนั้น

" เล็ก กูไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงดีว่ะ กูอยากจะบอกมึงว่ากูเสียใจกับสิ่งที่กูทำ " ประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากของหมง ได้ยินเพียงเท่านั้นใจผมมันก็กระตุก สั่นไหว แต่ผมกับไม่รู้สึกเจ็บปวดเหมือนแต่ก่อนเลย ผมยังคงนั่งนิ่งเงียบฟังในสิ่งที่ไอ้หมงพูดต่อไป

" กูผิดตั้งแต่แรกเองที่วันนั้นถ้ากูเข้มแข็งยอมรับใจตัวเอง เรื่องในวันนี้มันคงไม่เกิด " เสียงของไอ้หมงมันเริ่มสั่นๆแล้ว มันนิ่งไปก่อนจะพูดต่อ

" กูผิดที่ทำร้ายมึงมาตลอดเวลา กูผิดที่ดูแลความรักที่มึงให้กูมาไม่ได้ กูไม่หวังว่ามึงจะยกโทษให้กูหรอกนะเล็ก
กูหวังแค่เพียงมึงกับกูจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้แค่นี้กูก็พอใจแล้ว "

ผมฟังไอ้หมงพูดถึงตรงนี้ อยู่ๆน้ำตาผมมันก็ไหลออกมา มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจเหมือนในอดีต แต่มันเหมือนน้ำตาครั้งนี้มันช่วยชำระล้างความรู้สึกที่ผมมีต่อมันให้ออกจากหัวใจผมต่างหาก

" แล้วเรื่องไอ้ต้น มึงจะทำยังไงว่ะ " ผมถามไอ้หมงทั้งที่เสียงยังสั่นจากการร้องไห้ หมงมันยื่นมือมาช่วยเช็ดน้ำตาบนใบหน้าให้ผม ก่อนที่มันจะพูดต่อในสิ่งทีผมได้ถามมันไป

" มันจบลงแล้วเล็ก " หมงพูดแล้วถอนหายใจแรงๆออกมาทีหนึ่ง

" มึงมั่นใจแล้วเหรอที่มึงพูดมานะ หมง " คราวนี้ผมถามมันเพื่อแน่ใจ เพราะจากที่ผ่านมามันทำให้ผมไม่เหลือความมั่นใจในสิ่งที่ไอ้หมงพูดมาเลย

" กูเคยทำผิดมาตลอด แต่คราวนี้คงเป็นครั้งที่กูมั่นใจในสิ่งที่กูทำว่ะ " น้ำเสียงของหมงที่บอกผม มันเต็มไปด้วยความมั่นใจอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน

" แล้วมึงคิดว่าไอ้ต้นมันจะยอมจบเหมือนมึงเหรอ " คราวนี้ผมจ้องมองไปที่ดวงตาของไอ้หมง เพื่อค้นหาความจริงจากสิ่งที่มันได้พูดออกมา

" ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เล็ก กูมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องรับผิดชอบ ส่วนไอ้ต้นกูกับมันตอนนี้ก็เหลือแค่ความเป็นเพื่อนที่มีให้กันเท่านั้นเอง "

ไอ้หมงมันลุกขึ้นยืน แล้วส่งมือมาช่วยพยุงผมขึ้นมา ผมลุกขึ้นยืนได้แล้ว แต่ไอ้หมงมันยังไม่ยอมปล่อยมือผม

" มึงยังไม่บอกกูเลยนะเล็ก มึงจะกลับมาเป็นกูอย่างเดิมได้ไหม " มือของไอ้หมงที่กุมมือผมอยู่ ยิ่งกระชับมากขึ้นจากแรงบีบของมัน

" กูยังคงให้คำตอบมึงตอนนี้ไม่ได้หรอกว่ะ หมง ทุกๆอย่างที่มันผ่านมา ที่มึงได้ทำไว้ กูบอกมึงตรงๆนะ กูแทบจะไม่เหลือความรู้สึกดีๆกับมึงเลยหมง ขอเวลาก็อีกสักหน่อยเถอะ แล้วมึงกับกูคงอาจจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้อีกครั้ง "

หมงมันปล่อยมือผมที่มันกุมอยู่ทันทีเมื่อผมพูดจบ สีหน้าที่มีแต่ความเสียใจและแววตาของการตัดพ้อของมันที่ผมเห็นทำให้ผมใจอ่อนไหวไปเหมือนกัน แต่ผมก็ต้องใจแข็งและเด็ดขาด ผมไม่อยากจะผิดหวังและเสียใจจากการกระทำของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของผมอีก ผมต้องเข้มแข็งเพื่อที่จะอยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่อดีตที่เจ็บปวดอีกต่อไป

" ฮืม ฮือ ..กูเข้าใจมึงว่ะ เล็ก ขนาดตัวก็เองมาคิดเอาเรื่องที่กูเคยทำกับมึงไว้ ฮือ ฮือ ฮึ กูยังเกลียดตัวเองเลยว่ะ "

ไอ้หมงพยายามพูดอย่างยากลำบากเพราะตอนนี้ร่างของมันสั่นเทาอย่างแรง ใบหน้าของไอ้หมงมันก็อาบไปด้วยหยดน้ำใสๆที่ไหลลงมาจากดวงตาของไอ้หมงมันทั้งคู่ ซึ่งก็ไม่ได้แตกต่างจากที่ผมเป็นอยู่ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามกลืนบางอย่างที่จุกอยู่ที่ลำคอของผม ทำไมผมต้องรู้ทรมานและเจ็บปวดในสิ่งที่ผมกำลังจะพูดไอ้หมงมันอย่างนี้ ยิ่งผมพยายามฝืนห้ามน้ำตาและเสียงสะอื้นมากเท่าไร น้ำตามันยิ่งไหลรินออกมามากเท่านั้น ไอ้หมงดึงตัวผมเอาไปกอดไว้อ้อมแขนมัน ถึงตอนนี้ผมไม่สามารถฝืนน้ำตาตัวเองได้อีกแล้ว ผมปล่อยให้น้ำตาผมไหลออกจากดวงตาทั้งคู่ของตัวผมเอง

[abcd]

" เล็ก มึงอย่าร้องอีกเลยนะ แค่นี่กูก็รู้สึกว่าตัวกูเองมันเลว มันชั่ว ฮือ ฮือ อย่าให้ตัวกูต้องทำให้มึงต้องเสียใจอีกเลยนะ กี่ครั้งแล้วที่มึงต้องเสียน้ำตาเพราะกู กูไม่มีค่าพอสำหรับน้ำตาของมึงเลย "

เสียงไอ้หมงปลอบผมแต่ว่าเสียมันก็ยังสั่นและปนสะอื้นเหมือนผม ผมค่อยๆดันร่างของไอ้หมงมันออกจากตัวผม
แล้วยื่นมือไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของมันอย่างแผ่วเบา

" หมงเรื่องมันผ่านไปแล้วนะ มึงไม่ต้องเก็บเอามาคิดอีกหรอกว่ะ ตอนนี้ทั้งตัวมึงและกูเองต้องอยู่กับสิ่งที่เราเลือกให้ได้นะโว๊ย อะไรที่ผ่านมาแล้ว มึงกับกูต้องปล่อยให้มันผ่านไปให้ได้ "

" แต่ว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะกูเอง กูขอโทษ กูทำลายความรักและความหวังดีที่มึงมีให้กูมาตลอดเวลา แล้วตอนนี้กูยังมีหน้ามาขอโอกาสจากมึงอีก กูมันเลวมากเลยซินะ "

ไอ้หมงพูดแล้วหันหลังไปอีกทาง ผมมองหมงจากด้านหลัง ได้ยินแต่เสียงสะอื้นและร่างของมันที่สั่นเทาอย่างหนัก

" หมงตอนนี้มึงกับกูได้เวลาตื่นขึ้นมายอมรับความเป็นจริงได้แล้ว ขอให้มึงคิดซะว่าสิ่งที่ผ่านมาระหว่างมึงกับกูมันเป็นแค่ความฝันเถอะนะ มึงกับกูต่อไปนี้ไม่มีอะไรติดค้าง คาใจกันอีกต่อไปแล้ว อย่างน้อยมึงกับกูก็เคยมีช่วงเวลาดีๆด้วยกัน แค่นี้กูก็พอใจแล้วล่ะ "

" กูมันเห็นแก่ตัว ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของมึงเลย นึกถึงแต่ความต้องการของตัวเอง ถ้ากูเข้มแข็งกว่านี้อีกสักหน่อย "

ผมเดินไปดึงไหล่ของหมงให้หันกับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของหมงที่ยังมีน้ำใสๆเอ่อล้นอยู่

" แต่ตอนนี้มึงก็ได้ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วนิ คนเรามันผิดพลาดกันได้ ต่อไปมึงอย่าได้ทำผิดอีกต่อไปนะ ตอนนี้มึงมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องรับผิดชอบเข้าใจไหมว่ะ "

" กูอยากให้เวลามันย้อนกลับไปอีกครั้งว่ะ เล็ก "

" มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วมึงก็รู้ ทุกอย่างมันมาถึงขนาดนี้แล้วนะ เก็บมันไว้เป็นแค่ความทรงจำดีกว่า "

" กูจะไม่มีวันลืมความรักที่มึงมัให้กูเด็ดขาดเล็ก "

ผมกับหมงเงียบมีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ เราทั้งคู่ต่างมองหน้ากันเหมือนจะส่งผ่านความรู้สึกถึงกันและกันแทนคำพูด
ผมได้ยินเสียงเพลงแว่วมาจากทางโต๊ะที่เพื่อนๆผมนั่งอยู่ ผมและหมงตั้งใจฟังเพลงนี้มาก เหมือนมันจะเป็นบทเพลงเพื่อผมและหมงในคืนนี้เหลือเกิน

" ดั่งเหมือนใจจวนขาดลงทุกที

เมื่อรู้เวลาที่มีใกล้หมดลงไป

เหลือแค่ชั่วราตรี วันพรุ่งนี้ต้องห่างกันไกล

ร้างห่างไป ไม่คืนมา

อยากขอมองเธอให้นานแสนนาน

อยากซบอิงพิงกายกัน จดจำตรึงตรา

ใช้ทุกๆนาที ก่อนที่สองเราจะร่ำลา
ใช้เวลาที่ยัง.......เหลืออยู่

จะเก็บเอาวันเวลาดี ๆ ที่เรามีกัน

ไว้เติมคืนและวัน ยามไม่มีเธอ

จะเก็บไอรักที่เรายังมี........ต่อกันค่ำนี้

ไว้เติมใจยามเธอห่างไกล

จากนี้ไปนานผ่านเดือนพ้นปี

อีกร้อยพันคืนที่มีก็คงเดียวดาย

ขอไว้แค่คืนเดียว ที่จะฝังตรึงในหัวใจ

เพราะเป็นคืนสุดท้ายของเรา

เพราะเป็นคืนสุดท้ายของเรา "

หมงยื่นมือมากุมมือผมไว้ ก่อนที่จะเอ่ยปากคำถามกับตัวผม หลังจากที่บทเพลงนั้นได้จบลงไปแล้ว

" เล็กกูขอได้ไหม ขอแค่ตอนนี้เวลานี้เท่านั้น ขอให้มึงกับกูกลับมาเป็นอย่างเดิมได้ไหม กลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอีกครั้ง "

ผมยิ้มให้ไอ้หมงก่อนที่จะดึงมือตัวเองออกจากมือของมัน แล้วหันหลังกลับก้าวเท้าเดินไปที่โต๊ะที่คนอื่นๆรออยู่ แล้วค่อยตอบคำถามของไอ้หมงมัน

" ได้ซิว่ะมึง แต่ตอนนี้กูว่าเรากลับกันได้แล้วว่ะ มานานแล้วเดี๋ยวพวกนั้นมันจะเป็นห่วง "

ผมบอกไอ้หมงแล้วเดินก้าวเท้านำหน้าไอ้หมงกลับไปที่โต๊ะ แต่แล้วผมต้องชงักเท้าทีกำลังจะก้าว

" เล็กกูดีใจด้วยนะ ในที่สุดมึงก็ได้เจอคนที่จะดูแลความรักของมึงได้จริงๆ "

ผมหยุดฟังสิ่งที่หมงพูดแต่ไม่ได้หันหลังกลับไปมองมัน แต่ก้าวเท้าเดินนำหน้ามันต่อไป โดยที่มีหมงเดินตามหลังผม แต่ละก้าวเท้าที่ผมเดินมันมีแต่ความสบายใจ เหมือนทุกๆอย่างที่เกาะกินในหัวใจผมมันได้มลายหายไปจนสิ้นแล้ว จนมาถึงโต๊ะผมส่งยิ้มไปให้หมูที่นั่งอยู่ ซึ่งหมูก็ส่งยิ้มกลับมาให้ผม ผมเดินลงไปนั่งข้างๆหมู ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้เพือ่นๆ รวมทั้งไอ้หมงที่นั่งอยู่เคียงข้างเก๋และลูกน้อยที่กำลังหลับในอ้อมแขนของเก๋ ตอนนี้ระหว่างผมกับหมงก็เหลือแค่รอให้เวลาสมานเรื่องในใจให้หายดีดังเดิม เพื่อที่เราทั้งคู่จะได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอย่างสนิทใจได้อีกครั้ง ผมยังไม่รู้ว่ามันจะต้องใช้เวลานานอีกแค่ไหน ผมได้แต่หวังว่ามันคงจะไม่นานเกินไป

[Junrai_Hyper™]

หมงยังทำเล็กเจ็บจนวันสุดท้ายยยยยย

สู้ๆ คร้าบบบบ

[gobgab]

..........ถ้าไม่เสียมันไป........ก็ไม่รู้ว่ามันมีค่าแค่ไหน.......

..........มีเพียงเวลาเท่านั้น....ที่จะทำหั้ยความเจ็บทุเลา........

[Poes]

ต่อไปเล็กก็คงมีความสุขสักทีนะ 

[meemewkewkaw]

ขอให้มีความสุขนานๆนะครับ

ขอบคุณมากครับ

[THIP]

หวังว่าหมงคงคิดได้อย่างที่พูดจริง ๆ นะ ไม่งั้นจะมีคนเจ็บเพราะหมงอีกมาก 

[คุณหมาหยอกไก่]

 

มาต่อเร็วๆนะคับ

[abcd]

เราทั้งหมดนั่งดื่มและทานอาหารกันไป มีการพูดหยอกล้อกันเป็นที่สนุกสนาน มีสลับกันร้องเพลงด้วย เพราะไอ้นุมัน
ให้เด็กในร้านเอาเครื่องเสียงมาให้พวกเราร้องเพลงด้วย จนมาถึงคิวผมผมเดินไปดูรายชื่อเพลงแล้วก็ให้ไอ้นุเปิด แล้ว

ผมก็เริ่มต้นร้องเพลง ช่วงที่ร้องผมหันไปมองทั้งหมู ทั้งไอ้หมงสลับกัน แต่มันเป็นคนละความรู้สึก คนหนึ่ง ณ ตอนนั้น

คือแฟนที่ผมรัก กับอีกคนที่ผมกำลังพยายามให้ความรู้สึกความเป็นเพื่อนกลับมา

" หลับลงตรงนี้ พักใจไว้ก่อน
หลับตานอน จะคอยห่วงใย ไม่ห่างเธอ
อยากเพียงให้เธอลืมเลือน ให้เธอหายเหนื่อย
หลับตาลืมความปวดร้าว ที่ผ่านมา
หากเธอมีฝัน ถึงวันที่สวยงาม
เก็บความฝันนั้นไว้ ไม่เปลี่ยนแปลง
รวบรวมพลังภายในใจ และจงมั่นคง
สิ่งเหล่านั้น คงสักวันได้ครอบครอง
หากเหนื่อยนัก ก็จงหยุดพัก หลับตรงนี้ ที่มีฉันคอยเอาใจ
หากเหนื่อยนัก หลับลงตรงนี้ ที่ตรงนี้รอเธอตลอดไป
เธอไม่ใช่คนแรก ที่เคยฝันร้าย
เธอไม่ใช่คนแรก ที่เคยอ่อนล้า
เธอก็เป็นอย่างคน ที่ผ่านมา เคยเจ็บและช้ำมา
บอกกับเธอคนดี ที่ตรงนี้ ว่ามีฉัน
บอกกับเธอคนดี ที่ตรงนี้ ว่ามีฉัน "


http://imusic.teenee.com/2/frame/1116.php



" เพลงนี้ขอมอบให้เพื่อนๆทุกคน เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป " ผมพูดขึ้นหลังจากที่ได้ร้องเพลงจบไปแล้ว ผมเดิน

มานั่งลงคู่กับหมูดั่งเดิม เรานั่งอีกสักพักก็ขอตัวกลับก่อน

" หมูกลับกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ " หมูพยักหน้าและยิ้มก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ ผมกับหมูลาเพื่อนๆแล้ว กำลัง

เดินออกมาจากโต๊ะ ผมหันกลับไปตะโกนบอกไอ้โชค

" เฮ้ย โชคพรุ่งนี้มึงไปหากูที่บ้านตอนสี่โมงเช้าด้วยนะโว๊ย "

" เอ้อกูจะไปหาโว๊ย หมูขับรถดีๆล่ะ เจอกันพรุ่งนี้มึง "

หมูขับรถพาผมกลับบ้าน ขับไปได้สักพักหมูก็จอดรถ แล้วชวนผมเดินไปนั่งดูดาวด้วยกัน

" หมู นายไม่อยากรู้เหรอว่าเราไปคุยอะไรกับหมงมา " ผมถามหมูแล้วเงยหน้าขึ้นไปดูดวงดาวบนฟ้าต่อไป

" ตอบจากใจจริงเลยนะ ที่จริงเราก็อยากรู้ แต่อีกใจหนึ่งมันบอกว่าให้เราเชื่อใจนาย เราจะไม่ถามนายหรอกนะเล็กกว่า

นายไปคุยอะไรมากับหมงเค้า เพราะเราเชื่อใจนาย " หมูตอบผมโดยที่หน้ายังคงเงยดูดาวบนท้องฟ้า

ผมเอื้อมมือไปวางทาบบนมือของหมู เราทั้งคู่น่งมองดูดาวบนท้องฟ้าเงียบๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมได้พบเจอกับ

ความเจ็บปวดเพราะความรัก แต่ต่อไปผมมั่นใจได้เลยว่าคนที่นั่งข้างๆผม จะไม่มีวันทำให้ผมต้องเจ็บช้ำอย่างแน่

นอน ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรตัวผมเองก็ไม่อาจจะคาดเดาได้ แต่ผมมั่นใจว่าในวันข้างหน้าผมจะมีเค้าคนนี้อยู่เคียง

ผม

" เล็ก ทุกคนย่อมมีอดีตกันทุกคน เราเองก็มีเช่นกัน เราไม่สนใจเรื่องในอดีตของนายที่ผ่านมาหรอก เราอยากให้นาย

อยู่กับปัจจุบันมากกว่า เราเองไม่ใช่คนดีอะไรมากมายนัก แต่มีอย่างหนึ่งที่เราให้สัญญากับนายได้คือ เราจะขอดูแล

นายให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้า เราจะไม่มีวันที่จะทิ้งนายเด็ดขาด "

หมูเอ่ยปากขึ้นมาหลังจากที่ผมและหมูกลับเข้ามานั่งในรถแล้ว คำพูดของหมูที่บอกผมมันแฝงไปด้วยความจริงใจ

ที่ผมสามารถรับรู้จากน้ำเสียงของหมูได้

" เราก็จะไม่ทำให้นายผิดหวังในตัวเราเช่นกันนะ หมู หนทางข้างหน้าถึงมันจะมีอุปสรรคอะไรก็ตาม เราจะจับมือช่วย

กันฝ่าฟันมันไปด้วยกัน "

บนรถที่หมูขับมุ่งหน้ากลับบ้านผม มีเพียงรอยยิ้มจากเราทั้งคู่ เส้นทางที่ผมและหมูกำลังจะเดินไปนั้นยังคงอีกไกล

เราทั้งคู่ยังไม่รู้เช่นกันว่าจะต้องพบเจออะไรกันอีก แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาก็ตาม ผมพร้อมที่จะเผชิญกับมัน เพราะ

ผมเชื่อว่าหมูจะอยู่เคียงข้างผมตลอดไป เมื่อมาถึงบ้านแล้วผมกลับหมูก็ขึ้นห้องของผมเพื่อพักผ่อน ในระหว่างที่หมู

กำลังอาบน้ำอยู่ผมก็เดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะอ่านหนังสือแล้วหยิบรูปใบเดิมขึ้นมา ผมยิ้มให้กับคนในรูป ซึ่งเหมมมือนว่า

คนในรูปนั้นก็ส่งยิ้มคืนมาให้ผมด้วย ผมวางรูปและปิดลิ้นชักเหมือนเดิม ก่อนจะเดินไปเตียงนอนเพื่อหยิบมือถือของผม

ที่มันส่งเสียงขึ้นมาดู ก่อนจะกดอ่านข้อความที่มีเข้ามา

" กูจะรอวันนั้น วันที่มึงกับกูกลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง

หมง "


ผมวางมือถือลง เมื่ออ่านข้อความที่ถูกส่งมาจากไอ้หมงจบแล้ว กูจะพยายามหมงสักวันมึงกับกูต้องกลับมาเป็นเพื่อน

รักกันอย่างเก่าได้แน่นอน แต่ตอนนี้ขอเวลากูอีกสักหน่อยเถอะนะ

[abcd]

" ตื่นได้แล้วครับ คุณชาย " พร้อมกับเสียงปลุกจากหมู ตาของผมก็ค่อยๆลืมขึ้นมา เห็นหมูนอนกอดผมอยู่

" ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วนะครับ คนดี เราเตรียมกาแฟไว้ให้แล้ว อย่าช้าล่ะ เดี๋ยวกาแฟจะเย็นไปซะก่อนนะ "

" ครับผม " ผมตอบหมูแล้วงัวเงียลุกขึ้นจากเตียง แต่ไอ้คุณหมูยังไม่ยอมปล่อยมือจากตัวผมเลย

" ไอ้คุณหมูครับ ช่วยกรุณาปล่อยมือจากตัวผมได้ไหมครับ ไม่ปล่อยแล้วผมจะไปอาบน้ำได้ไงครับ "

ไอ้หมูมันยื่นแก้มป่องๆของมันมาแล้วเอานิ้วมือจิ้มไปที่แก้ม ผมเลยก้มหน้าไปหอมแก้มมันไปหนึ่งที หมูถึงยอมปล่อยมือจากตัวผม ผมเดินไปเข้าห้องน้ำแปรงฟันล้างหน้า อาบน้ำอย่างรวดเร็วแล้วกลับออกมา ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยผมเพิ่งเห็นครับว่าไอ้คุณหมูจัดกระเป๋าเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วอ่ะ ผมนั่งดื่มกาแฟจนหมดแก้ว หมูถึงค่อยบอกให้ลงไปกินข้าวเช้า เพื่อจะได้เดินทางกลับพัทยากัน เมื่อลงมาข้างล่างทั้งแม่และพี่ๆผมนั่งรออยู่ที่โต๊ะกันแล้ว

" อ้าวเล็ก หมูมาเร็วมากินข้าว " เสียงของแม่ผมเอง ผมกับหมูรีบเดินไปนั่งลงที่เก้าแล้วลงมือทานกัน

" หมูแม่ฝากดูแลเล็กหน่อยนะจ๊ะ มีเรื่องอะไรกันก็ค่อยๆคุยกันนะ " ผมแทบสำลักข้าวในปาก เมื่อได้ยินเรื่องที่แม่ผมบอกกับหมู

" ครับแม่ ผมจะดูแลเล็กให้ดีที่สุดเลยครับ " หมูตอบแม่ผมแล้วหันมายักคิ้วให้ผม ผมเลยถลึงตาใส่ไอ้คุณหมูไปหนึ่งที

" หมูรับปากแม่อย่างนี้ แม่ก็สบายใจ เล็กนะเป็นลูกที่แม่ห่วงที่สุดเลย เมือ่มีคนมาดุแลเค้าได้แม่ก้เบาใจขึ้นเยอะจ๊ะ
แล้วเรา เล็กเหมือนกันนะลูก เลิกนิสัยเอาแต่ใจ ขี้งอนแล้วก็คิดมากได้แล้วนะ เรานะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะลูก "

" อ้าวแม่ ทำไมมาลงที่เล็กล่ะครับ ผมเป็นของผมอย่างนี้อยู่ใครทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทนซิครับ "

" เรานะเล็ก เป็นซะแบบนี้ ถ้าวันไหนหมูเค้าทนเราไม่ได้ ส่งกลับมาแม่ไม่รับคืนนะ "

" ไม่หรอกครับแม่ ก็เพราะเล็กเค้าเป็นแบบนี้ผมถึงได้รักเค้าไงครับ "

" หมูนายพูดอะไร หัดรู้จักอายบ้างซิ " ผมไม่ได้อายนะ แต่มันเขินครับ หมูเล่นพูดคำว่ารักต่อหน้าคนในครอบครัวผมแบบนี้ เป็นใครก้ต้องเขินกันบ้างล่ะครับ

" งานนี้รักจริงหวังแต่งจริงๆนะหมู " เสียงแซวจากพี่ๆผม ยิ่งทำให้ผมเขินหนักเข้าไปใหญ่เลยงานนี้

" พอๆแล้วกินข้าวกันต่อได้แล้วนะ " เสียงของแม่ทำให้การพูดคุยแซวของพี่ๆผมจนลง แล้วหันมากินข้าวกันต่อ
ทานเสร็จเรียบร้อย ผมกับหมุและแม่มานั่งหน้าทีวี รอไอ้โชคมันมาตามที่ได้นัดกันไว้

ระหว่างที่รอแม่ก็ยังคงคุยกับหมูเรื่องผมต่อไป ไม่พ้นว่าให้อดทนผมให้มากๆ มีอะไรหนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน
ที่สำคัญกลับมาเยี่ยมแม่บ่อยๆหน่อย

" แม่ครับ เล็กกับหมูกลับก่อนนะครับ แล้วผมจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆนะครับ " ผมบอกแม่เมื่อเห็นไอ้โชคเดินลงมาจากรถของมันครับ ผมไหว้แม่แล้วช่วยหมูยกกระเป๋าไปขึ้นรถของหมู

" เล็กมีอะไรว่ะ ให้กูมาหาแต่เช้าเลยมึง " โชคถามผมหลังจากที่มันไปสวัสดีแม่ผมแล้ว

" กูจะให้มึงขับรถพาหมูกับกูไปที่ๆหนึ่งหน่อยว่ะ "

" ไปไหนว่ะ " ไอ้โชคถามผมพร้อมสีหน้าที่มีคำถาม

" ไปหาเพลิง แต่หมูไม่ชำนาญทาง กูอยากให้มึงช่วยขับนำหน้าหมูหน่อยได้ไหมว่ะ "ผมบอกไอ้โชคไป ในขณะที่หมูกำลังขนกระเป๋าขึ้นรถอยู่

" เรื่องแค่นี้เองเหรอว่ะ ได้ซิ แต่ว่าทำไมไม่ไปคันเดียวกันว่ะ "

" ก็กะว่าไปหาเพลิงแล้วจะกลับพัทยาเลยว่ะ "

" ได้งั้นไปกันเถอะว่ะ เดี๋ยวมึงกับหมูกว่าจะถึงพัทยามันจะดึกไป " ผมกับหมูและไอ้โชคเดินเข้ามาในบ้านไหว้ลาแม่ผมกันอีกครั้ง ก่อนที่หมูจะขับรถเคลื่อนตามรถไอ้โชคไป

" เล็กเรากำลังจะไปไหนเหรอ " หมูถามผมในตอนที่ขับตามรถไอ้โชคมัน

" ไปหาคนๆหนึ่ง คนที่มีความสำคัญกับเรามาก "

" ใครเหรอเล็ก นายบอกเราได้ไหม "

" อีกเดี๋ยวนายก็จะได้เจอเค้าแล้วล่ะ เจอเค้าแล้วเราจะบอกนายทุกๆเรื่องเลยนะหมู " หมเงียบไปหลังจากที่ผมพูดจบ เป็นเหมือนสัญญาณว่า หมูรับรู้แล้ว หมูขับรถตามไอ้โชคอีกไม่นานก็มาถึงสถานที่ๆผมอยากพาหมูมาเจอกับเค้า ผู้ชายอีกคนหนึ่งในชีวิตของผม ที่ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า ความรักที่ไม่หวังครอบครองคืออะไร หมูจอดรถเรีบร้อยเราทั้งคู่เดินลงมาจากรถ ก้าวเท้ามุ่งหน้าไปยังโชคที่ยืนรอผมทั้งคู่อยู่

[Jingjoh]

คิดถึงเพลิง

แค่นึกถึงน้ำตาก็พาลจะไหล

 

[THIP]

คิดถึงเพลิง     

[max]

ถ้าเพลิง ลุกขึ้นมาแสดงความยินดีละก็ ตัวใครตัวมันละงานนี้

[Poes]

อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม คิดถึงเพลิงจัง 

[FOAM]

เฮ้อ เศร้าอ่ะ เพลิง ไม่น่าเลยยยยยยยย :dont2:ยยย

[gobgab]

..........คิดถึงเพลิงคนดีที่ 1 เลย........

[abcd]

" เฮ้ยเล็ก กูรอพวกมึงอยู่ตรงนี่นะโว๊ย มึงกับหมูไปกันสองคนดีกว่า " ไอ้โชคพูดขึ้นมาหลังจากผมและหมูเดินมาถึงตัวมันแล้ว

" เอ้องั้นมึงรอพวกกูที่นี่แล้วกัน เดี๋ยวกูก็มาแล้วนะ " ผมบอกแล้วส่งยิ้มให้ไอ้โชค ก่อนที่จะเดินนำหน้าหมูไป เมื่อมาถึง ผมยืนดูรูปถ่ายของเพลิงที่ติดอยู่บนฝาผนังนั้น ภาพความทรงจำเก่าๆมันได้หวนกลับมาอีกครั้ง ผมรู้สึกว่าเหตุการณ์มันเพิ่งผ่านมาไม่นานเลย เหมือนมันเพิ่งเกิดมาเมื่อวานเอง ทั้งที่ความเป็นจริงมันผ่าพ้นมานานเนินนานแล้ว

" เพลิงครับ ผมพาหมูมาลาเพลิงนะครับ " ผมเอื้อมมือไปลูบรูปของเพลิงอย่างช้าๆ บ้าที่สุดผมคิดว่าจะไม่ร้องไห้แล้วนะ แต่น้ำตามันยังไหลออกมาจนได้ ผมยกมือเช็ดน้ำตาก่อนที่จะหันไปมองยังหมู แล้วหันกลับมาพูดกับรูปของเพลิงต่อ

" ต่อไปนี้ เพลิงไม่ต้องห่วงผมแล้วนะครับ เพราะมีคนที่ผมคิดว่าจะดูแลผมได้แทนเพลิงแล้ว ฮืม ฮือ ฮือ "

" ผมขอให้สัญญานะ เพลิง ผมจะดูแลหัวใจของคุณเอง เพราะต่อแต่นี้ไป เล็กก็คือหัวใจของผมเช่นกัน "

หมูเอ่ยขึ้นมาเมื่อเดินมาโอบไหล่ของผมไว้ ผมมองหน้าหมูที่เอ่ยปากคำพูดประโยคนั้นด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

" ผมขอบคุณในทุกๆสิ่ง ที่เพลิงเคยทำให้ผมมานะครับ หากชาติหน้ามีจริงผมขอเป็นฝ่ายที่ได้มอบสิ่งเหล่านั้นคืนให้กับเพลิง "

" ผมจะไม่มีวันลืมเพลิงเลยนะครับ เพลิงจะอยู่ในความทรงจำอันสวยงามของผมเสมอไป "

ผมหันไปมองหมูอีกครั้ง พร้อมๆกับที่หมูหันมามองและส่งยิ้มให้ผม

" ลาก่อนนะครับ เพลิง "

" ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้วนะครับ เพลิง นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป ผมจะทำให้เล็กมีความสุข ไม้ให้เค้าต้องเสียใจอีกต่อไป ลาก่อนครับ เพลิง "

ผมกับหมูเดินกลับมาพร้อมกันโดยที่มือของมือกุมมือของผมไว้ ผมและหมูเดินมาหยุดตรงที่โชคยืนรออยู่

" หมูนายไปรอเราที่รถนะ เราขอคุยอะไรกับโชคมันสักหน่อย เดี๋ยวเราตามไป " หมูพยักหน้าแล้วยิ้มก่อนจะเดินไปที่รถจอดอยู่ โดยที่ไม่ถามอะไรผมซักคำ

" โชคกูขอบใจมึงนะ " ผมเอ่ยปากขึ้นหลังจากหมูเดินออกจากบริเวณนั้นไปแล้ว

" จะมาขอบใจอะไรกูว่ะ เล็ก มึงป็นเพื่อนกูนะ เพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วจะมีเพื่อนไว้ทำซากอะไรว่ะ มึง "

" มึงดูแลตัวเองด้วยนะ โชค "

" มึงเองก็ด้วยนะ เล็ก "

" กูไปก่อนนะมึง มีเวลามึงไปหากูมั้งล่ะ โชค "

" แน่นอนโว๊ย โชคดีโว๊ย เพื่อนรัก "

" กูก็รักมึงว่ะโชค "

ผมเดินเข้าไปกอดไอ้โชคมัน ไอ้โชคตบหลังผมเบาๆ ก่อนที่ผมจะดันร่างมันออก แล้วส่งยิ้มให้มัน ซึ่งมันก็ยิ้มให้ผมคืนมา จากนั้นผมจึงเดินกลับไปขึ้นรถที่หมูจอดรออยู่

" หมูเราจะเล่าทุกอย่างให้นายฟังนะ " ผมเอ่ยขึ้นเมื่อรถของหมูขับเคลื่อนออกจากที่แห่งนั้น

" ไม่ต้องหรอกเล็ก เรื่องต่างๆมันก็ผ่านมาแล้ว อีกอย่างเราก็ไม่ได้อยากรู้อดีตของเล็กเลย "

" แต่เราอยากให้นายรับรู้นะ หมู "

" เรารับรู้แค่ว่านายคือนายในวันนี้ แค่นั้นมันเพียงพอสำหรับเราแล้วล่ะ "

หมูจอดรถแล้วหันกลับมามองหน้าผม สีหน้าของหมูมันจริงจังมาก

" เล็ก เราอยากให้มีแค่วันนี้และวันข้างหน้าระหว่างเราสองคนเท่านั้น ต่อไปนี้จะไม่มีคำว่าเรื่องในอดีตอีกต่อไป จะมีเพียงเรื่องอนาคตของเราสองคน หากอดีตที่นายจะบอกเรามันทำให้เราทั้งคู่ทุกข์ใจ เราเองก็ไม่อยากรับรู้มันหรอกนะ " น้ำเสียงของหมูนิ่งเรียบๆ

" เราขอโทษนะ หมู เพียงแค่เราคิดว่าไม่อยากมีความลับอะไรกับนายก็เท่านั้นเอง "

" เด็กโง่เอย " หมูเอ่ยขึ้นแล้วยื่นมือมาขยี้หัวผมพร้อมๆกับหัวเราะออกมาเบาๆ

" เล็ก นายเห็นถนนเส้นนี้หรือเปล่า เราทั้งคู่ต่างก็รู้ว่าจุดหมายปลายทางมันอยู่ที่ไหนใช่ไหม " ผมพยักหน้าให้กับคำถามของหมู

" แต่เราไม่รู้ว่าระหว่างทางมันจะต้องเจออะไรอีกบ้าง มันก็เหมือนความรักของเราทั้งสองคนนั้นนะเล็ก เรารู้ว่าเรารักกัน แต่เราไม่รู้ว่าเราจะต้องเจอปัญหาอะไรอื่นๆอีกไหม "

" เรารับปาก หมู เราจะฝ่าฟันมันไปด้วยกัน " ผมเอ่ยปากขึ้นแล้วเอื้อมมือไปกุมมือหมูข้างหนึ่งไว้

" ใช่แล้วเราจะฝ่าฟันมันไปด้วยกันนะ เล็ก " หมูพูดจบก็ขับรถต่อไป ตามถนนเส้นนี้ มันไม่ใช่เพียงเส้นทางที่เราใช้เดินทางเท่านั้น แต่มันคือเส้นทางแห่งความรักของเราทั้งคู่ด้วย ข้างหลังคืออดีตอันปนไปด้วยเรื่องทุกข์และสุข แต่ทางข้างหน้า ผมเองยังไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง มันอาจจะมีความสุขหรือไม่ก็อาจจะมีความทุกข์รอเราทั้งคู่อยู่ แต่ผมไม่หวั่นกลัวเลย ในเมื่อผมและหมูต่างมั่นใจในตัวของกันและกัน

[abcd]

ผมนั่งมองดูซองจดหมายในมือ บนจดหมายนั้นจ่าหน้าซองถึง หมู แต่ด้านหลังไม่ได้บอกว่าใครส่งมา แต่ด้วยลายมือที่เขียนมันน่าจะเป็นของผู้หญิง ผมพลิกดูจดหมายฉบับนั้นไปมา ความคิดของผมกำลังต่อสู้กันอยู่ ใจหนึ่งบอกให้แกะออกอ่าน แต่ใจอีกด้านบอกว่าให้ผมไว้ใจและเชื่อใจของ หมู อย่างที่หมูเค้าให้ผมมา ช่วงเวลาเกือบสองปีที่เราคบกัน หมูไม่เคยปิดบังอะไรผมเลยสักเรื่อง ผมวางจดหมายฉบับนั้นที่บนตู้เย็น ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ รอไอ้คุณชายหมูกลับมาจากไปซื้อของมาทำกับข้าวแล้วค่อยถามเอาก็ได้ เพราะผมเชื่อว่าหมูต้องไม่ปิดบังผมอยู่แล้ว

" หมู มีจดหมายถึงนายอ่ะ " ผมยื่นจดหมายฉบับนั้นให้หมูไป แล้วเดินไปนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา หลังจากเราทั้งคู่ทานข้าวเรียบร้อยแล้ว

ถึงสายตาผมจะจับจ้องอยู่ที่ทีวี แต่ใจผมมันอดเกิดความหวาดระแวงขึ้นมาไม่ได้ เมื่อผมเห็นสีหน้าตกใจของหมู ตอนยื่นมือมารับซองจดหมายนั้นไป ในห้องไม่มีเสียงอื่นใด นอกจากเสียงที่ดังออกมาจากทีวีเท่านั้น
ตามปกติเมื่อผมและหมูทานข้าวเสร็จเราจะมานั่งดูทีวีด้วยกัน พูดคุยถึงการทำงานในแต่ละวันของเรากัน
ผมดูทีวีผ่านไปเป็นชั่วโมงหมูก็ยังไม่มา ผมหันกลับไปมองหมูอีกครั้ง หมูยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวอยู่เลย

" หมู มีอะไรหรือเปล่า " ผมถามหมูทันทีที่เห็นสีหน้าอันเคร่งเครียด

" เปล่าหรอกเล็ก " หมูตอบผมมาพร้อมกับรอยยิ้ม ที่ดูมันฝืนยิ้มมากกว่า มันยิ่งทำให้ผมอยากรู้ข้อความในจดหมายฉบับนั้นเพิ่มมากขึ้นอีก

" เล็ก เราไปข้านอกแป๊บนะ " ว่าแล้วหมูก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วเปิดประตูห้องออกไปเลย ปล่อยให้ผมนั่งงงกับสิ่งที่หมูทำ เมื่อหมูออกจากห้องผมไปแล้ว ผมลุกขึ้นปิดทีวี แล้วเดินเข้าห้องนอนไปเช่นกัน ผมล้มตัวไปบนเตียงนอนพลางคิดถึงเวลาสองปีที่ผมและหมูอยู่ด้วยกันมา เราผ่านเรื่องอะไรมาเยอะด้วยกัน แต่ว่าทำไมวันนี้ หมูถึงทำท่าแปลกๆไปนะ คิดไปคิดมาผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน

ตื่นมาอีกครั้งก็เช้าของวันใหม่ไปแล้ว ผมได้ยินเสียงอาบน้ำดังมาจากห้องน้ำ หมูคงอาบน้ำอยู่ แต่ว่าหมูกลับมาตอนไหนนะ ทำไมผมถึงไม่รู้สึกตัวเลย หมูเดินออกจากห้องน้ำเข้ามาในห้องแล้วใส่เสื้อผ้า ผมลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำบ้าง ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยผมเดินเข้าห้องไปแต่งตัวเช่นกัน ผมนั่งอยู่กับหมูที่โต๊ะทานข้าว โดยมีกาแฟอยู่ตรงหน้าเราคนละแก้ว

" หมู เมื่อคืนนายกลับมาตอนไหนอ่ะ " ผมถามหมูพลางสำรวจดูใบหน้าของหมูไปด้วย

" เกือบเที่ยงคืนนะ เห็น นายหลับอยู่ไม่อยากทำให้นายตื่นเลยนอนอยู่โซฟา "

" หมู เราถามจริงๆนะ นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า บอกเราได้นะ จะได้ช่วยกันแก้ไง "

" เปล่าหรอกนายไม่ต้องคิดมากนะ ไปกันเถอะเดี๋ยวเข้างานสายนะ " เมื่อหมูบอกผมมาอย่างนี้แล้วผมเลยต้องเลิกที่จะถามหมูต่อไป

ตลอดเวลาที่ทำงานอยู่ในห้อง ผมไม่มีสมาธิเอาซะเลย เพราะมัวไปครุ่นคิดเรื่องของหมูอยู่ ท่องไว้ๆๆๆเชื่อมั่นในกันและกัน คำๆนี้เวลาเราพูดมันพูดง่าย แต่ในความเป็นจริงจะมีสักกี่คนที่ทำได้อย่างที่ตัวเองพูดได้บ้างนะ
ผมมองดูนาฬิกามันกำลังแสดงเวลาว่าบ่ายโมงกว่าแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นมานะ วันนี้หมูไม่มารับผมไปทานข้าว โทรมาก็ไม่โทรมา ทั้งบ่ายวันนั้นผมนั่งทำงานด้วยความหงุดหงิด จนเลิกงานหมูถึงได้มารับผมกลับคอนโดกัน

" หมูวันนี้นายจะไม่มารับเราไปกินข้าวทำไมไม่โทรมาบอกกันบ้างล่ะ "

" ขอโทษนะ เล็ก วันนี้เราไปธุระมา "

" หมูตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ นายแปลกๆไป มีอะไรกันแน่หมู อย่าปล่อยให้เราคิดมากคนเดียวได้ไหม มีอะไรก็บอกมาเถอะ อย่างน้อยก็ขอให้เราได้รับรู้ความทุกข์ใจของนายมั้งได้ไหม หมู "

คราวนี้หมูมันขับรถนิ่งเงียบไปตลอดทาง เมื่อหมูเงียบผมก็เงียบไปด้วย จนหมูขับรถมาถึงคอนโด เราทั้งคู่ก็ยังเงียบ
ผมรู้สึกว่าหมูถอนหายใจบ่อยครั้งมาก จากความห่วงใยหมู ตอนนี้ผมเริ่มกลายเป็นโมโหแทนแล้ว ผมกับหมูเดินเข้ามาในห้องแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวกัน หมูเดินไปทำกับข้าวส่วนผมนั่งอยู่ที่โต๊ะ ผมมองร่างของหมูที่ทำกับข้าวอยู่

หมูยกจานอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะ เราทั้งคู่นั่งกินกันไปเงียบๆ
ผมไม่ชอบบรรยายกาศอย่างนี้เลยมันอึดอัด ผมลุกจากโต๊ะทานข้าว แล้วเดินกลับเข้าห้องนอนไปเลย ผมปิดประตูอย่างแรงแล้วล้มตัวลงบนเตียงนอน พยายามข่มตาให้หลับ ผมรู้ตัวเองหากผมอารมณ์เสียหรือหงุดหงิดเรื่องอะไร ผมจะเป็นคนที่งี่เง่ามากๆ เพียงแค่ผมอยากให้หมูรู้ว่าไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข ผมก็พร้อมที่จะก้าวเดินไปพร้อมกันกับเค้า ผมได้แต่นอนถอนหายใจอยู่อย่างนั้น

[THIP]

อาไรกันเนี่ย    นึกว่าจะจบลงอย่างสวยงามสมชื่อเรื่องตั้งแต่รีก่อนหน้าแล้วนา 

[FOAM]

ในจดหมายมีไรน้า   

อยากรู้ๆๆๆๆ       

[max]

เกิดอะไรขึ้นอีกละเนี่ยะ 

[คุณหมาหยอกไก่]

 

อะไรยังงายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

[Poes]

ไหนว่าจาไม่ปิดบังกัน ทำไมหมูทำแบบนี้ 

[meemewkewkaw]

เป็นกำลังใจให้หมูกับเล็กครับ

ผ่านมันไปให้ได้น๊า . . . อย่าได้มีเรื่องเศร้าอีกเลย

ขอบคุณครับ

[Junrai_Hyper™]

เกิดอารายขึ้นเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

หรือหมวยจะกลับมาาาาาาาาาาาาาา

 

[Jingjoh]