หัวข้อ: [story]>>>" สุดท้ายคือนายและเรา "<<< by Mogu

[abcd]

แต้งส์กิ้วหลายเด้อจ้าน้องหมี เด๋วพี่จาลองไปหาดูนะจ๊ะ 

***********************************************************************************

บรรยากาศในโต๊ะอึดอัดมาก ทั้งจากสายตาของไอ้โชค
สายตาที่ไม่เป็นมิตรของผู้หญิงที่นั่งข้างๆมัน เรานั่งทานอาหารและดื่มกันไป แต่การพูดคุยกับเป็นไปแบบถามคำตอบคำกันซะส่วนใหญ่ ไอ้โชคมันยังคงดูแลใส่ใจผมเหมือนเมื่อก่อน แต่ว่าวันนี้ ตอนนี้ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว เพราะมันมีคนที่มันต้องดูแลอยู่ข้างๆมัน
"ขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะเพื่อนๆ เพลิงเดี๋ยวผมมานะครับ ฝากเพลิงด้วยนะทุกคน"

ผมรีบลุกจากโต๊ะที่นั่ง แล้วก้าวเท้าไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

<เพื่อนมึงเข้าใจไหม มันกับมึงเป็นเพื่อนกัน มึงต้องดีใจกับมันซิว่ะ มึงจะมาเจ็บปวดหัวใจทำใมห๊า>

ความคิดของผมมันสับสนหรือเกิน ผมรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อก้าวเท้าพ้นประตุ ผมก็เดินชนกับใครบางคน ที่คงจะมาเข้าห้องน้ำเช่นกัน

"ขอโทษครับ ผมไม่ทันมองคุณ..." ผมต้องหยุดคำถาม เมื่อเห็นใบหน้าคนต้องหน้าผมชัดๆ ผมรีบเลี้ยวตัวเพื่อเดินเลี่ยงผ่าน ร่างของมัน แต่ผมต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ เมื่อมันโอบกอดร่างของผมจากด้านหลัง

"อย่าเดินหนีกูแบบนี้เลย มึงโกรธเกลียดกูมากเหรอ รู้ไหมกูทรมาน กูขอร้องเถอะ มึงกับกูกลับมาเหมือนเดิมได้ไหม"

เสียงของมันสั่น และผมรู้สึกได้ถึงหยดน้ำตาที่ใหลลงมาที่หัวใหล่ของผม มันทำให้หัวใจผมต้องกระตุก

"กูไม่เคยโกรธมึงเลย แต่กูเกลียดตัวเองมากกว่า ที่กูลืมมึงไม่ได้ มึงกลับไปดูแลคนของมึงให้ดีเถอะ ยังไงมันกูรักมึงมาก"

"แล้วมึงละ เล็ก มึงไม่รักกูแล้วเหรอ"

"ความรักมันมีวันหมดเหรอว่ะ กูไม่เคยรักมึงมากขึ้น หรือกว่าน้อยลงสักครั้ง ปล่อยกูเถอะถ้ามึงคิดว่ามึงรักกู"

"กูขอกอดมึงอย่างนี้อีกหน่อยเถอะนะ"

ผมปล่อยให้มันกอดผมต่อไป ผมจึงยืนมือไปแกะแขนมันให้ปล่อยผม ผมเดินกลับไปในงานด้วยไม่หันกลับไปมองร่างมัน ผมรู้หากผมหันกลับไปมองมัน ผมคงต้องใจอ่อนอีกครั้ง เมื่อกลับมานั่งที่โต๊ะ ผมไม่เห็นแฟนไอ้โชคมันแล้ว

"อ้าวโชค แฟนมึงล่ะ"

"กลับไปแล้ว" ไอ้โชคตอบผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แววตามันไม่เหมือนกับน้ำเสียงของมันเลย

"ไอ้นี้ มึงเป็นเหี้ยอะไรว่ะ ปล่อยแฟนกลับก่อน แล้วทำใมมึงไม่ไปส่งเค้าล่ะว่ะ"

"ช่างแม่ง มึงไม่ต้องสนใจมัน เล็ก มาๆ มึงมาดื่มกับกูนี้"

ผมหันหน้าไปหาเพลิง เพลิงก็ได้แต่ยิ้ม ผมเลยต้องดื่มเป็นเพื่อนไอ้โชคมัน ไอ้นุมันเดินมานั่งดื่มกลับพวกผมด้วย
เพื่อนคนอื่นทยอยกลับกันบ้างแล้ว ทั้งโต๊ะตอนนี้เหลือผม เพลิง ไอ้โชค ไอ้นุเจ้าของงาน ไอ้โชคยังคงดื่มหนักเรื่อยๆ
แต่ไม่มีใครห้ามมัน ผมยังไม่รู้สาเหตุตอนที่ผมไปห้องน้ำเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมถามใครๆก้ไม่มีใครตอบ รวมทั้งไอ้โชคและเพลิงด้วย

กำลังยกแก้วชนกัน ผมได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดจากโต๊ะอื่น ผมเลยมองไปที่เวที ผมก็ได้รู้ต้นเหตุของเสียงเหล่านั้น
ไอ้หมงมันไปยื่นบนเวที กำลังกระซิบบอกนักดนตรีอะไรสักอย่าง แต่สถาพมันที่เห็นคงดื่มไปไม่น้อยเหมือนกัน

[wma=300,50]http://www.siamcode.com/neo590/maipainjai.wma[/wma]

"ไม่บอกก็รู้ว่าเธอ ไม่มีฉันเหลืออีกแล้วในใจ
เจ็บมันเป็นอย่างไร เข้าใจลึกซึ้งก็วันนี้
อยากจะบอกเธอว่ารัก อยากจะฉุดรั้งเธอไว้
แล้วทำทุกอย่างที่ตัวฉันทำได้ แต่มันก็สายไปแล้วใช่มั้ย
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน
เมื่อคนนั้นเข้ามา ทำให้ใจเธอหวั่นไหวรักเค้าช่างง่ายดาย

ไม่อาจจะลบภาพเธอ จากความทรงจำที่ฝังในใจ
อยากหยุดเวลาไว้ ไม่อยากให้เธอต้องเจอเค้า

อยากจะบอกเธอว่ารัก อยากจะฉุดรั้งเธอไว้
แล้วทำทุกอย่างที่ตัวฉันทำได้ แต่มันก็สายไปแล้วใช่มั้ย
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน
ฉันจึงขอแค่เพียงยังรักเธอจะได้มั้ย นะเธอจะได้มั้ย


ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน
ฉันจึงขอแค่เพียงยังรักเธอจะได้มั้ย รักเธอตลอดไป

ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน
ฉันจึงขอแค่เพียงยังรักเธอจะได้มั้ย นะเธอจะได้มั้ย


"กลับกันเถอะ เพลิง" ผมชวนเพลิงกลับทันที่เมื่อมันเริ่มร้อง

"เป็นไรว่ะ ทนไม่ได้เหรอไงมึง"

ไอ้โชคมันถามผมด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน ไม่เพียงแต่น้ำเสียงมันเท่านั้น สีหน้ามันก็ด้วย

"มึงเมาแล้วนะโว๊ยโชค นุมึงดูแลมันด้วยแล้วกัน กูไม่อยากคุยกับคนเมาว่ะ ป่ะเพลิงกลับกัน"

ผมลุกขึ้นแล้วรีบสาวเท้าออกจากโต๊ะ แต่ไอ้โชคมันเร็วกว่ามันมากระชากแขนผม

"กูไม่เคยมีดีในสายตามึงเลยเหรอว่ะ เล็ก ห๊า กูไม่เคยดีพอสำหรับมึงเลยเหรอ"

เสียงไอ้โชคมันตะโกน คนในการก็เริ่มหันมามองดูพวกผมแล้ว ผมพยายามแกะมือมันออกแต่มันยิ่งจับแน่นขึ้น
จนไอ้นุต้องมาช่วยดึงตัวมันออกไป แล้วลากมันไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม ผมรีบจูงแขนเพลิงออกมาจากงานทั้นที่
แต่ไม่วายจะได้ยินเสียงไอ้โชคมันโวยวายอยู่ เมื่อมาถึงหอผมรีบถามเพลิงว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตอนที่ผมไม่อยู่ที่โต๊ะ

เพลิงเล่าให้ผมฟังว่าแฟนของไอ้โชคไม่พอใจ ที่เห็นโชคเอาใจใส่ผม เลยทะเลาะกัน ผู้หญิงงอนเลยกลับแต่ไอ้โชคมันไม่ง้อเค้าเลย ผมยังไม่เข้าใจไอ้โชคมันอยู่ดี มันมีแฟนแล้วนิ แล้วมันยังจะอะไรกับผมอีกนะ

[abcd]

ผมเดินเลี่ยงออกมาจากโต๊ะ แล้วเดินออกมานั่งที่หน้าเธค
นั่งมองดูผู้คนเดินสวนกันไปมา เคยบ้างไหมที่มีผู้คนรายล้อมตัวเรามากมาย แต่เรากับ รู้สึกเหงา อ้างว้าง เหมือนกำลังรอคอยใครสักคน มาทำให้หัวใจของเราอบอุ่น

ต่อหน้าคนอื่นผมเหมือนเป็นคนร่าเริง แต่ใครจะรู้ว่าผมเป็นคนที่เหงามาก อาจเพราะเป็นลูกคนสุดท้อง เป็นลูกที่พ่อไม่รัก ถึงจะได้รับความรักจาก แม่พี่ๆ แต่สำหรับผมมันเหมือนยังขาดอะไรอยู่ดี

ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบมันไว้แล้วจุดไฟเพื่อสูบมัน ควันสีขาวค่อยๆถูกพ่นออกจากริมฝีปาก ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำใมเพื่อนๆทุกๆคน ถึงอยากให้ผมเข็มแข็ง ผมมันอ่อนแอมากนั้นเอง

ไม่ใช่ร่างกายแต่เป็นที่หัวใจของผม ผมไม่กล้าแม้แต่จะตัดสินใจอะไรได้เลย ผมกลัวที่จะสูญเสีย กลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกเส้นทางให้กับชีวิตตนเองที่จะเดินได้ แล้วเสันทางที่ผมเดินอยู่นี้ล่ะ

"มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวครับ เล็ก"

ผมหันไปตามเสียงถาม เห็นเพลิงกำลังนั่งลงข้างๆผม
รอยยิ้มที่ทำให้ผมอบอุ่นยังคงมีให้ผมเห็นจากใบหน้าของชายคนนี้

"มานั่งสูดอากาศนิดหน่อยนะครับ"

เราสองคนนั่งสูบบุหรี่และมองผู้คนที่ยังคงเดินผ่านไปมา

" เพลิงครับ ผม ผมยังลืมเค้าไม่ได้ ผมไม่อยากเห็นแก่ตัวดึงเพลิงมาจมอยู่กับผมอีกแล้ว"

ผมนิ่งเงียบหลังจากบอกเพลิงไป ความรักของเค้าที่มีให้ผม ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า ตัวเองเป็นคนที่น่ารังเกียจมาก
เพลิงควรจะมีคนที่รักตอบกลับเค้าได้ ไม่ใช่ต้องมารอคอยผม

เพลิงยื่นมือข้างหนึ่งมากุมมือผม ก่อนที่จะเอ่ยคำพูดขึ้นมา

"รักก็คือรัก การที่เรารักใครสักคน แค่ได้เห็นเขามีความสุข
ถึงเราจะไม่ได้รักตอบกลับมา มันก็ทำให้เราสุขได้นะครับ"

ผมเบือนหน้าซ่อนน้ำตาที่กำลังจะใหลออกมา ไม่ให้เพลิงได้เห็น เพราะผมรู้มันไม่ได้มีความสุขเลย ที่เรารักใครแล้วเราไม่ได้รับมันตอบกลับมา มันทรมานขนาดใหน ผมยังจะให้ผู้ชายคนนี้ต้องทรมานกับผมได้อีกเหรอ

" เล็กครับ วันข้างหน้าเล็กอาจมีใคร หรือผมอาจจะมีใครก็ได้ เราไม่มีทางรู้เหตุการณ์วันข้างหน้าได้ แต่วันนี้ ตอนนี้ผมบอกได้แค่เพียงว่า ผมรักเล็ก"

เพราะคำว่ารัก คำๆนี้มันเหมือนตะปูที่ตอกให้หัวใจผมต้องปวดร้าวอย่างทุกวันนี้ ทางออกง่ายๆแค่ผมยอมรับความรักให้กับผู้ชายต้องหน้า แต่ทำใมผมถึงทำไม่ได้ ถ้าผมเข้มแข็งกว่านี้ ผมคงตัดใจจากมันได้

ผมดึงมืออกจากการกุมของเพลิง แล้วลุกขึ้นก่อนที่จะหันไปบอกเพลิง

"ขอบคุณมากนะครับ เพลิง ขอเวลาผมอีกหน่อยนะครับ"

ผมส่งรอยยิ้มให้เพลิง ก่อนจะยื่นมือไปช่วยดึงเพลิงลุกขึ้น

"เข้าไปข้างในกันดีกว่า ออกมานานแล้ว ไปกันครับ"

เราสองคนเดินกลับมาที่โต๊ะ เราอยู่เที่ยวกันเกือบปิดถึงได้กลับกัน เราแยกกันที่หน้าเธค เพลิงขับรถพาผมกลับหอ
ตลอดทางที่เพลิงขับไปผมกอดเอวเพลิงไปตลอดทาง
เอาหน้าซบไปที่แผ่นหลัง สักวันผมรักผู้ชายคนนี้ให้ได้จนหมดหัวใจ ผมให้สัญญากับตัวเอง

 

[abcd]

ผมนั่งมองเพลิงล้างมอไซค์ คืนนี้เพลิงเค้ามีแข่งรถอีกแล้ว
ช่วงที่ผมมองเพลิงล้างรถ ผมอดที่จะคิดถึงใครอีกคนไม่ได้
การลืมใครสักคนหรือความรู้สึกรักใครมันไม่มีทางทำได้เลย ดั่งเช่นที่เคยมีคนเคยกล่าวเอาไว้ มีอยู่3สิ่งที่คนเราเอากลับมาไม่ได้ นั้นคือ เวลา คำพูด และสุดท้ายคือ ความรู้สึก
เมื่อเรากล้าที่จะรักแล้ว เราก็ต้องกล้าที่จะยอมรับความเจ็บปวดจากความรักให้ได้ สายใยบางๆที่เกาะเกี่ยวเค้าคนนั้น
และตัวผมตอนนี้มันไม่ใช่เราเพียงสองคนอีกแล้ว หากแต่ว่ามันมีสายใยของอีกคนมาเกี่ยวพันด้วย

ลึกๆแล้วผมยังมีความคิด ที่จะแย่งชิงเค้ากลับมาเป็นของผม แต่ความรักที่ได้มาด้วยการแย่งชิงมันจะมีความสุขได้จริงๆเหรอ

"เล็กครับ มานี่เร็ว มาครับ"

ผมลุกขึ้นเดินไปตามเสียงเรียกของเพลิง ไม่ว่าเวลาใด เพลิงจะยังมีรอยยิ้มบนใบหน้าให้ผมเสมอ

"มีอะไรเหรอครับเพลิง" ผมถามเพลิงเมื่อผมเดินมาหยุดตรงหน้าเค้าเรีบร้อยแล้ว

"ผมจะชวน เล็ก ไปนั่งเล่นที่บึง ไปกันนะครับ"

ผมพยักหน้าให้เพลิงแทนคำตอบ เพลิงขับรถพาผมมาที่บึง
เรานั่งดูภาพคนมาพักผ่อนที่นี่กัน

"เล็ก ยังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่เหรอครับ"

"ผมรู้สึกไม่ดีเลยครับ เพลิง ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย ผมต้องทำยังไงดีครับ"

เพลิงยื่นมือมา แล้วชี้มาตรงที่หัวใจของผม

"คำตอบทุกอย่างมันอยู่ที่ตรงนี้ครับ"

จริงอย่างที่เพลิงพูด ทุกอย่างมันเกิดมาจากใจผมทั้งนั้น
เพียงแค่ผมปล่อยวางทุกอย่าง แต่ถ้าทุกอย่างมันง่ายอย่างนั้น คนเราจะมีทุกข์กันอยู่อีกเหรอ การพูดมันง่ายแต่การที่เราจะทำมันจะง่ายเหมือนพูดหรือเปล่า

เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น ผมนึกถึงคำๆนี้ขึ้นมา แต่เวลาจะช่วยอะไรเราได้ ในเมื่อในความเป็นจริง หัวใจของผมยังฝังใจอยู่อย่างนี้ ส่วนที่อ่อนแอที่สุดของคนเราคือหัวใจนี้เอง

ผมกับเพลิงนั่งเล่นที่บึงกันอีกพักใหญ่ๆ ถึงได้ขับรถกลับหอกัน เพลิงกลับผมแยกกันที่หน้าหอ เพราะเพลิงต้องไปช่วยป้าเค้า ผมเปืดประตุห้อง แล้วเดินไปที่โต๊ะ เปิดลิ้นชัก หยิบอัลบั้มรูปคืนมา ผมล้มตัวลงนอนบนเตียง มือก็เปิดภาพถ่ายดูไปด้วย

ผมเปิดไปถึงรูปใบหนึ่ง รูปที่ผมและเพื่อนๆถ่ายกันตอนไปภู ผมมองภาพนั้นและปล่อยให้น้ำตามันใหลออกมา ผมต้องรีบเช็ดน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง ผมรีบลุกขึ้นแล้วไปเปิดประตูห้อง โชคนั้นเอง ในมือถือถุงที่ซื้อมาจากร้านมินิมาร์ทด้วย

"เข้ามาก่อนซิว่ะมึง" ผมรีบเชิญมันเข้ามาในห้อง

โชคมันเดินเข้ามาแล้ว ก็จัดการวางของลง แล้วนั่งลงที่พื้นห้อง

"กูมาชวนมึงกินเบียร์ว่ะ" มันบอกพลางหยิบกระป๋องเบียร์ยื่นมาให้ผม หนึ่งกระป๋อง ผมรับมาแล้วเปิดดื่ม

เราทั้งสองดื่มไปหลายกระป๋อง ไอ้โชคมันคงเริ่มมึนเลยไปนั่งผิงที่ขอบเตียง
"เล็ก กูอยากรู้ มึงเคยรักกูบ้างหรือเปล่าว่ะ"

ไอ้โชคถามคำถามที่แม้นแต่ตัวผมเอง ยังไม่แน่ใจในคำตอบ มันจ้องมองผมรอคำตอบอยู่ผมนั่งนิ่งคิดททบทวนเรื่องความรู้สึกระหว่างผมกับมัน

" กูก็ไม่รู้หรอกนะมึง ว่าจริงๆแล้วกูคิดกับมึง แบบใหนกันแน่"

"กูดีไม่พอสำหรับมึงเลยเหรอ เล็ก" น้ำเสียงของไอ้โชค เริ่มสั่นคลอ

"รักไม่เกี่ยวกับดีหรือไม่ดีหรอกว่ะโชค"

ผมวางกระป๋องเบียร์แล้วเดินไปนั่งลงข้างๆตัวไอ้โชค

"โชค ชีวิตมึงยังต้องเดินไปข้างหน้าอีกนะโว๊ย อย่าให้กูต้องเป็นคนดึงมึงไว้จะดีกว่า"

" เล็ก มึงรู้อะไรไหม กูไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่มึงเข้ามาอยู่ในหัวใจกู ทุกครั้งที่กูเห็นมึงเศร้า กูอยากเข้าไปปลอบใจมึง"

ไอ้โชคนั่งกอดเข่าอยู่ ผมใช้มือไปโอบที่ใหล่ของมัน

" กูไม่อยากเสียเพื่อนอย่างมึงไปนะโชค กูยอมรับกูอาจใจเสียที่เห็นมึงอยู่กับคนอื่น แต่กูรู้แล้วละว่ากูไม่ได้หึงมึงเลย
แต่กูกลัวต่างหาก มึงเป็นเพื่อนที่อยู่ข้างๆกูเสมอ กูกลัวว่ามึงจะลืมกู"

ไอ้โชคมันเงยหน้าจากหัวเข่า แล้วมองมาที่ผม

" ถ้าไม่มีไอ้หมง มึงจะรักกูไหมว่ะเล็ก"

"รักมันจะเกิด มันไม่มีเหตุผลหรอกนะ สำหรับไอ้หมงกับกู
ก็เหมือนที่มึงเคยบอก มันมีสายใยบางๆเกี่ยวมันกับกูไว้
สายใยที่มึงเรียกว่าความผูกพันไงละ"

" มึงกลับไปปรับความเข้าใจกับแฟนมึงดีกว่า สักวันมึงต้องลืมความรู้สึกที่มึงมีให้กูได้"

" มึงล่ะเล็ก มึงลืมไอ้หมงได้เหรอไง"

ผมคลายมือที่โอบกอดไอ้โชค หันมากอดเข่าตัวเองแทน
คนเราสามารถบอกคนอื่นๆได้ แต่กลับตัวเองทำใมถึงทำไม่ได้นะ

" กูลืมมันไม่ได้หรอก แต่กูเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้เป็นความทรงจำดีกว่า "

ไอ้โชคมันโอบใหล่ แล้วดึงให้ผมไปซบที่ใหล่ของมัน

"ในเมื่อมึงยังลืมมันไม่ได้ แล้วมึงจะให้กูลืมความรู้สึกที่กูมีให้มึงได้เหรอ"

"กูลองพยายามลองดูแล้วว่ะ แต่กูก็ยังลืมมึงไม่ได้อยู่ดี
ยิ่งกูห่างมึงเท่าไหร่ เล็กมึงรู้ไหม กูยิ่งคิดถึงมึง "

ไอ้โชคกระชับท่อนแขนที่กอดผมอยู่ ผมปล่อยให้มันโอบอยู่อย่างนั้น ไอ้โชคคลายมือที่โอบผมออก แล้วลุกไปหยิบกระป๋องเบียร์มาสองกระป๋อง แล้วยื่นให้ผมกระป๋องหนึ่ง มันกลับมานั่งข้างๆผมอีกครั้ง


" ไม่เมาไม่เลิกลาโว๊ย เอ้าชนโว๊ย"

คืนนั้นเราดื่มกันไปจนหลับ เราทั้งคู่นอนอยู่ที่พื้นทั้งสองคน

[jammy]

อืมเเต่ละคนน่าสงสารทั้งนั้นเลยอะ 

[Lucifer]

อย่าเศร้านะเพลิง 

[meemewkewkaw]

สงสารทุกคนเลยอ่ะ

วันนี้มีบทพี่โชคเยอะซะด้วย

[wee]

อย่าว่าแต่เล็กเลย  ที่สับสนน่ะ ถ้าเป็นเราน่ะ  ก็เลือกไม่ถูกเหมือนกันอ่ะ  :เศร้า1:
(อ่านแล้วรู้สึกอึดอัด สับสน หมายถึงจิตใจน่ะ เลือกไม่ถูก รักทั้งหมดเล๊ยย...)
เอาอย่างงี้ ....อยู่ด้วยกันทั้งหมดเลยดิ....โลภมากไป ป่ะ 

[FlukeHub]

อืมมม...เหมือนเล็กหลายใจเลยแฮะ

เล็กรักคนที่เขารักเราดีที่สุดนะครับ

ไม่ต้องกลัวว่าใครจะเจ็บปวด  ถ้ารักแล้วเรากับเค้ามีความสุขไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนก้อน่าจะดีแล้วนะ

ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน  อยู่ที่เราและเขาคนอื่นไม่เกี่ยว  ถ้าการฝืนใจตัวเองมันยากนักก้อเลิกเถอะครับ

[Poes]

จะรอวันที่เล็กรักเพลิงเต็มหัวใจ



เชียร์เพลิง  เชียร์เพลิง

[oaw_eang]

จบแล้วหรอ

เฮ้อ  สงสารโชคจัง 

[Just let it be]

อ่านแล้วก็โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย 

ทามมายมานยุ่งยากอย่างงี้น่า  ไอ้ความรักเนี่ย   

หวังว่าเล็กคงจาหาทางออกสำหรับเรื่องราวต่างๆ นี้ได้สักวันนะครับ  :เศร้า1:

[gobgab]

....มีอยู่ 3 สิ่งที่คนเราเอากลับมาไม่ได้ นั้นคือ เวลา คำพูด และสุดท้ายคือ ความรู้สึก......

.............แต่มีอยู่ 1 สิ่ง ใน 3 สิ่งที่แม้จะเอากลับคืนมาไม่ได้แต่มันก็ฝังอยู่ในใจเราตลอดกาล...

.......................นั่นก็คือ.....ความรู้สึก...รักใครซักคน...

[THIP]

เวลาจะช่วยอะไร หากใจมันยังฝังจำ   :เศร้า1:  :เศร้า1:

[Poes]

  ความรัก 

[abcd]

มีใครเคยคิดไหมว่า ทำใมเราต้องทนอยู่กับความเจ็บปวด
ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าเพราะอะไรผมถึงไม่สามารถหลุดพ้นจากความทุกข์ จากคำว่ารักได้สักครั้ง
.
.
.
.
.
.
ผมมองออกไปที่หน้าต่างรถที่ผมนั่งอยู่ ภาพต้นไม้สองข้างทางที่รถขับผ่าน ทำให้ผมรู้สึกเหงาได้อย่างประหลาด
ผมหันหน้ากลับมาในรถ มองดูเพื่อนๆบางคนก็หลับ บางคนก็คุยกันหรือเล่นดนตรี ผมมองภาพเหล่านั้นด้วยยิ้มที่มีบนใบหน้า แต่หัวใจกลับหดหู่

"เฮ้ย เล็ก เอ้าน้ำ"

"ขอบใจว่ะ" ผมเอ่ยปากขอบใจมัน พลางยื่นมือไปรับขวดน้ำดื่มจากไอ้โชค

"อีกไกลไหมว่ะ โชค กว่าจะถึง"

"ใกล้ถึงแล้วว่ะ เป็นไรเบื่อเหรอมึง" ปากมันคุยกับผม แต่มันยังปรบมือไปตามจังหวะเพลง ที่เพื่อนๆกำลังร้องกันอยู่
ผมเงียบแล้วหันออกไปมองข้างทางต่อ

ขับมาได้อีกสักหน่อย เราก็มาถึงที่หมายจนได้ เมื่อรถจอดเรียบร้อย เราทุกคนช่วยกันขนของลงมาจากรถ เดินหาที่ไม่นานเราก็ได้ตรงใกล้ๆกับบึงน้ำ เมื่อปูเสื่อเรียบร้อยเราก็นั่งทานข้าว ร้องเพลงกันไปด้วย บางคนมาถึงก็ถอดเสื้อกระโดดลงเล่นน้ำทันที่

"เฮ้ย แดกเหล้ากันเถอะว่ะ" ไอ้เพื่อนคนหนึ่งของผม ตะโกนถามหลังจากมันขึ้นมาจากเล่นน้ำแล้ว

"แล้วลุงมึงไม่ว่าเหรอว่ะ " ผมถามมันเมื่อมันเดินกลับมานั่ง

"ลุงกูนะ แกไม่ว่าอะไรหรอก " ว่าแล้วมันก็ลุกขึ้นวิ่งไปที่
ร้านค้า มันวิ่งกลับมาพร้อมเหล้า แสงโสมหนึ่งกลม

มันเทเหล้าใส่แก้วแล้วยื่นให้ผมเป็นคนแรก ผมรับแก้วมาไว้ในมือ ก่อนที่จะยกมันเข้าปากแล้วกระดกให้หมดให้คราวเดียว ความร้อนของมันใหลผ่านลำคอของผมลงไป
ผมรีบคว้าแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มตามทันที

"เป็นไงว่ะ เล็ก สะใจไหมมึง"

"มึงก็ลองดูดิว่ะ "

จากนั้นเราก็วนดื่มกันต่อไป จากคนหนึ่ง ต่ออีกคน ไปเรื่อยๆ หมดกลมแรก ผมและเพื่อนเลยเบรกไว้ก่อน
เดี๋ยวมันจะเมากันเกินไป เหล้าไม่ได้เปลี่ยนนิสัยคน แต่มันทำให้เราขาดสติกันมากกว่า เราเล่นน้ำไปร้องเพลงกันไป
ไอ้โชคมันชวนผมไปนั่งดูคนเค้าตกปลากัน ผมเดินตามมันไป เรานั่งดูเค้าตกปลากันอยู่นาน จนผมถามมันในสิ่งที่ผมอยากรู้

"โชค กูอยากลืมมัน กูต้องทำไงว่ะ"

มันหันหน้ามามองผม มันจ้องมองผมนิ่งอยู่นานกว่าจะพูดออกมา

"กูไม่รู้หรอกนะ ว่าต้องทำอย่างไง มึงถึงจะลืมมันได้
เพราะกูก็ยังลืมมึงไม่ได้เลย"

"แต่กูเลือกที่จะเก็บความรักที่กูมีให้มึง ไว้ในหัวใจกูคงเพียงพอแล้วว่ะ เล็ก" ผมจ้องไปในแววตาของโชค
แววตาที่ผมยังคงมองเห็นอะไรบางอย่างได้

ไอ้โชคค่อยๆลุกขึ้น ผมจึงลุกตามมัน เราเดินกลับไปที่กลุ่มเพื่อน เรากลับมานั่งดื่มต่อจนถึงเย็นก็กลับกัน โดยที่มันมาส่งผมที่หอก่อน เมื่อมาอยู่ในห้อง ผมใช้เวลาทบทวนเรื่องผมกับไอ้หมง เมื่อรักแล้วผมครอบครองมันไม่ได้ ผมก็ขอทำเหมือนอย่างที่ไอ้โชคพูดดีกว่า ผมยื่นมือไปหยิบโทรศัทพ์ขึ้นมา แล้วกดหมายเลขลงไป

[abcd]

" แล้วเจอกันว่ะ " ผมกดวางสายหลังจากพูดจบ แล้ววางโทรศัพท์ลง ก่อนที่จะมานั่งคิดถึงสิ่งที่ผมจะทำต่อไปจากนี้
ผมยังไม่รู้เหมือนกัน ว่าสิ่งที่ผมตัดสินใจทำลงไป มันถูกหรือผิด ผมนอนลงบนเตียง แต่คงจะดีกว่าให้มันต้องเป็นแบบนี้ต่อไป


ผมมานั่งรอมันที่โรงเรียนเก่าอยู่ที่สนามเด็กเล่น ผมนั่งชิงช้า ปล่อยให้มันโยกไปมา มองไปรอบๆบริเวณสถานที่แห่งนี้ ที่ๆทำให้ผมได้พบเจอมัน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
หากจะเปลี่ยนไปก็แค่ทุกอย่างทรุดโทรมไปบ้าง ตามกาลเวลา

ผมนั่งเล่นที่ชิงช้าต่อไป จนเมื่อมีมีใครคนหนึ่งมานั่งข้างๆผม และยื่นกระป๋องน้ำอัดลมมาให้

"เล็ก มึงรู้ไหมว่ากูดีใจแค่ใหนที่เมื่อคืนมึงโทรมาหากู"

ผมละสายตาจากอาคารเรียนหันมามองหน้ามัน สิ่งที่ผมเห็นในแววตาของมัน คือแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความดีใจเหมือนที่มันบอกผม ผมมองหน้ามันอีกสักพัก ก่อนจะบอกในเรื่องที่ผมเรียกมันมาพบ

" หมง กูมาคิดแล้วว่ะ ระหว่างมึงกับกู กูว่ามึงกับกูเรากลับมาเป็นเหมือนอย่างเดิมดีกว่า"

เมื่อผมได้พูดออกไป ไอ้หมงมันก็ลุกขึ้นโผมากอดผมทันที
ผมปล่อยให้ ไอ้หมงมันกอดอยู่อย่างนั้น

" เล็ก มึงรู้ไหมกูโคตรดีใจเลยว่ะ "

" แต่เราจะกลับไปเป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิมเท่านั้นว่ะ "

ไอ้หมงที่กำลังกอดผมอยู่นั้น เลื่อนตัวออกห่างจากผม
แต่มือทั้งสองข้างของมัน ยังคงจับอยู่ที่แขนทั้งสองของผม สีหน้ามันตอนนี้มีแต่คำถาม

" มึงหมายความว่าไงว่ะ เล็ก กูไม่เข้าใจ "

ผมดึงมือทั้งสองข้างของมันออกจากแขนผม

" ก็เหมือนที่กูบอกมึงนั้นละ กูขอให้มึงกับกูกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเมื่อก่อน "

ถึงผมจะเตรียมใจมาแล้วก็ตาม แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องพูดจริงๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

"มึงไม่รักกูแล้วเหรอ เล็ก "

มันถามผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆ และดวงตาของมันเริ่มแดง
ผมเห็นแล้วหัวใจวูบไปเลย ผมต้องตั้งสติอยู่นานก่อนจะเอ่ยปากตอบคำถามของมัน

ผมมองที่ใบหน้ามัน ใบหน้าที่มีน้ำใสๆคลอที่เป้าตา {มึงไม่รักกูแล้วเหรอ} คำๆนี้ยังคงก้องอยู่ในหัวผม ผมรู้สึกเจ็บแขนทั้งสองข้างจากแรงบีบของมือไอ้หมง

" หมงมึงรู้คำตอบดีอยู่แล้วนิ "


สิ้นเสียงตอบขอผม ไอ้หมงมันเปลี่ยนจากบีบแขนทั้งสองข้างมา โอบกอดผมไว้แทน ผมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นใหวของร่างกายมัน ร่างที่กำลังสั่นเพราะการร้องให้ หยดน้ำตาที่ใหลลงมาที่บ่าของผม ทำให้ผมยกแขนขึ้นเพิ่อสวมกอดมันตอบ


" แล้วทำใม เมื่อมึงยังรักกูอยู่ ทำใมมึงกับกูต้องกลับมาเป็นแค่เพื่อนกันด้วย เล็ก "

เสียงด้วยที่สั่นพร่าพร้อมกับที่มันสะอื้นให้ ผมลูบหลังก่อนที่ผมจะยื่นหน้าไปที่ใบหูมันกอ่นที่จะบอกสิ่งที่ผมคิดมาตลอดทั้งคืน

" เพราะกูยังรักมึง กูถึงอยากให้มึงกับกู กลับมาเป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเมื่อก่อน อย่างน้อยกูก็ยังมองมึงได้ ยังพูดคุยกันได้ ที่สำคัญกูไม่อยากเสียมึงไป "

ไอ้หมงคลายอ้อมแขนที่กอดผมอยู่ออก เผยให้ผมมองเห็นใบหน้าของมัน ที่อาบไปด้วยน้ำตา

" กูไม่ต้องการแบบนี้ ทำใมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยว่ะ เล็ก "

" กูว่ามึงรู้คำตอบนี้ดีที่สุดว่ะ หมง เรื่องของมึงกับกูมันไปต่อไปไม่ได้แล้ว "

ผมตอบคำถามของมัน ตาทั้งคู่ของผมก็รู้สึกอุ่นๆ มันมีน้ำใสๆคลออยู่

" ถ้าเป็นเพราะเรื่องไอ้ต้น กูขอโทษ เพราะกูอ่อนแอเองแต่..."

ผมรีบยกมือขึ้นห้ามก่อนที่ไอ้หมงมันจะพูดต่อ

" พอเถอะว่ะ หมง มึงไม่ต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว เมื่อก่อนกูยอมรับว่ากูอยากรู้เหตุผลของมึงเกี่ยวกับเรื่องของไอ้ต้น
แต่ตอนนี้กูไม่อยากรู้อีกต่อไปแล้ว เพราะถึงยังไงเรื่องระหว่างมึงกับกูมันคงเดินไปต่อไม่ได้แล้วล่ะว่ะ หมง"

ผมมองไปที่ไอ้หมงมันนั่งที่ชิงช้าตัวเดิมเอาแต่ก้มหน้า ผมก้าวเท้าเดินกลับมานั่งที่ชิงช้าอีกตัวข้างๆมัน ก่อนจะค่อยๆยื่นมือไปตบที่บ่ามันเบาๆ


" เล็ก กูขอโทษ " เสียงของมันบอกผม ยังคงเจือปนไปด้วยเสียงที่ยังคงสะอื้นให้อยู่


" มึงอย่าโทษตัวเองเลยว่ะ หมง เรื่องนี้ไม่มีใครผิดใครถูก
หรอก มันเป็นเรื่องของหัวใจ "


ผมลุกขึ้นจากชิงช้า เดินมาหยุดที่หน้าไอ้หมงมัน คุกเข้าแล้วเอื้อมมือไปจับหน้ามันให้เงยขึ้น ผมส่งยิ้มให้มัน


" มึงรู้ไหม ทำใมกูถึงนัดมึงมาที่นี่ เพราะที่นี่ทำให้มึงกับกูได้เจอกัน ได้ทำให้กูได้มีช่วงเวลาที่มีความสุขกับมึงไงล่ะ"


ผมปล่อยหน้าที่จับใบหน้าของไอ้หมง แล้วลุกขึ้นยื่น แล้วส่งมือให้มัน ผมออกแรงดึงมันให้ลุกขึ้น ผมกับมันเดินตามทางเดิน เดินไปทั่วโรงเรียนภาพเก่าๆของมันกับผม ค่อยๆชัดขึ้นมาในห้วงความคิดของผม


" หมง ที่นี่เป็นจุดเริ่มต้นของมึงกับกู มันสมควรที่จะเป้นที่ที่จะจบทุกอย่างลง กูไม่เสียใจเลยที่รักมึง เพราะกูรู้ว่ามึงก็รักกูเหมือนกัน "


ผมบอกมันระหว่างที่เราเดินไปตามทาง มันยังคงเดินตามหลังผมแต่ไม่พูดอะไรคงฟังผมพูดอยู่ แต่แล้วผมต้องหยุดเท้าที่กำลังก้าวต่อไป เมื่อไอ้หมงมันโอบกอดผมจากด้านหลัง


" ปล่อยกูเถอะว่ะ หมง ปล่อยทั้งหัวใจมึงและหัวใจกูเอง
ยิ่งมึงยังทำแบบนี้ ยิ่งเจ็บกันต่อไปเปล่าๆ "


" เล็ก กูขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม ขอแค่อีกครั้งเดียว "

ผมแกะมือของมันที่โอบกอดผมอยู่ แล้วหันหน้าไปเผิญหน้ากับไอ้หมง


" อย่าเลยว่ะ หมง มึงอย่าขอในสิ่งที่มันผ่านมาแล้วดีกว่า
อย่าต้องให้ต้องมีคนมาเจ็บปวดเพราะกูกับมึงอีกเลย มึงกลับไปคิดดีๆ ถึงเราจะกลับมาเป็นแค่เพื่อน แต่มันไม่ได้หมายความว่ากูต้องหมดรักมึงนี้ "


" ปล่อยให้เวลาเป็นตัวตัดสินในเรื่องนี้ดีกว่า ว่าจริงๆแล้วมึงกับกู ควรจะเป็นอย่างไงต่อไปว่ะ หมง "


" กูจะรอวันนั้น เล็ก วันที่มึงกับกูจะได้ก้าวเดินไปพร้อมกันอีกครั้ง "


หลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็พากันเดินดูสถานที่แห่งนี้อีกครั้ง ก่อนที่ไอ้หมงมันจะพาผมมาส่งที่หอ ผมกลับมานั่งที่เก้าอี้ในห้อง หยิบรูปใบนั้นขึ้นมามอง ผมมองไปก็ยิ้มไป เกิดความสบายใจขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อนึกถึง เรื่องที่ผมได้คุยกับไอ้หมง เมื่อสักครู่ เรื่องของอนาคตผมคงต้องปล่อยมันเป็นไปตามกาลเวลาที่หมุนไป อย่างน้อยผมยังสามารถพูดคุยกับมันได้โดยที่ไม่ต้องหลบหน้ามันอีกต่อไป

[abcd]

[wma=300,50]http://www.geocities.com/vecchio717/Songs/passing_love.wma[/wma]

เคยนั่งตรงนี้ เก้าอี้ตัวนี้ อยู่ข้างๆเธอ

เป็นที่ประจำ ที่เธอและฉัน จะนัดกันเสมอ

แต่วันนี้ ที่เดิมตรงนี้ ที่ฉันได้เจอ
ทุกอย่างคงเดิม บรรยากาศเดิมๆ แต่ไม่มีเธอ

ดนตรี..................นั้นเล่นอยู่

ฟัง.....................ฉันฟังอยู่

แต่ว่าในใจนั้น เงียบงัน

มีแต่เสียงเพลง ที่ว่างเปล่า

จบลงแล้ว ความรักของเรา

ไม่มีเขาเคียงข้างอีกแล้ว ไม่มีคืนวันที่สดใส

ดื่มให้ตัวเองอีกที กับรักที่เพิ่ง ผ่านพ้นไป

ฉากวันนั้น ยังจดยังจำ แจ่มชัดในใจ
ภาพวันนั้นที่เธอบอกลาฉัน ยังไม่เคยเลือนหายไป
คำพูดวันนั้นที่บอกกับฉัน ว่าเธอต้องไป

เธอจับมือฉัน และบอกให้ฉัน ยกโทษให้ได้ไหม


ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร เมื่อใดที่ได้ฟังเพลงนี้

ผมจะคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาเสมอ

[gobgab]

...ฉันอยากนึกถึงความสุข เรื่องเก่าที่เราคุยกัน.... :เศร้า1:

...ฉันอยากนึกถึงเมื่อวาน ที่ผ่านที่พ้นกันมา...

...ขออยู่กับช่วงเวลา ที่จะสูญเสียมันไป...

...แม้ต้องเจ็บช้ำเพียงใด ฉัน...ไม่อยากลืม...

[THIP]

  เพื่อนเท่านั้น แค่เพื่อนเท่านั้น

[Poes]

  ความรัก 

[฿oomb@b@]

  เฮ้อ เริ่ม รู้สึกไม่อยากอ่านล่ะ เสียพลัง เสียน้ำ(ตา)

เศร้ามาก อ่านไปน้ำตาไหลไป เฮ้อ นี่ขนาดไม่เจอกะตัวเองน่ะ ยังอินได้ขนาดเนี่ย ถ้าเจอมาแล้วจะบ้าตายมั้ยเนี่ย

แต่จะตัดใจไม่อ่านต่อก้อไม่ได้  สู้ๆ ล่ะกานอ่านต่อ จะได้เปนกำลังใจให้คนเขียน คนโพส

อิอิ มาต่อเร็วน่ะครับ ยอมเสียน้ำตา อ่านเลยน่ะ

[FlukeHub]

มิตรภาพของคำว่าเพื่อนยั่งยืนที่สุด

เล็กคิดถูกแล้วล่ะครับ  แต่ผมสงสารหมง   โฮๆๆๆ 

[meemewkewkaw]

นี่ละหนาความรัก

[abcd]

.
.
.
.
.
" โอ๊ยยยยย ปวดหัว " หลังจากสิ้นเสียงแหกปากของผม ผมละสายตาออกจากหนังสือที่อ่านอยู่ ขยับตัวลุกจากเก้าอี้ ยื่นมือไปหยิบซองบุหรี่ก่อนก้าวเท้าเดินออกจากห้อง ก้าวผ่านร่างของเพลิงที่จ้องมองผมอยู่

ผมมาหยุดเดินเมื่อมาถึงระเบียงทางเดิน ยืนหันหลังพิงระเบียง ก่อนที่จะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟ แล้วบรรจงสูบมันเข้าไป

" เครียดมากเหรอครับ "

สิ้นเสียงของเพลิง ร่างของเพลิงก็เดินก้าวมาหาผม เมือ่เพลิงเดินมาถึง ผมยื่นบุหรี่ให้เพลิง พลางจุดไฟให้ เรายืนพิงระเบียงพลางสูบบุหรี่กันไป

" นิดหน่อยครับ เพลิง แต่มันหงุดหงิดมากกว่า อ่านเท่าไรก็ไม่เข้าหัวเลยครับ" ผมบอกเพลิงไปแล้วอัดบุหรี่เข้าไปอีก

" งั้นเราพักสักหน่อยไหมครับ ไปหาอะไรทานกัน ให้จิตใจหายเครียดก่อนดีไหมครับ "

" งั้นไปร้านไอ้นุกันนะครับ เพลิง ผมไม่ได้ไปหามันนานแล้วเหมือนกัน คิดถึงมันนะครับ "

ผมชวนเพลิงหลังจากคิดตาม คำบอกของเค้า หยุดคิดเรื่องสอบสักวันดีกว่า ยิ่งอ่านยิ่งเครียด เราทั้งคู่เดินไปที่รถแล้วขับมุ่งหน้าไปร้านไอ้นุกัน

v
v
v
v
v

เมื่อมาถึงร้านไอ้นุมัน ยังไม่ทันที่ผมสองคนจะเดินพ้นประตูร้าน ไอ้เสี่ยนุมันรีบวิ่งมาหาผมทั้งสองคน

" อ้าวมึงก็มาเหรอว่ะนี่ วันนี้วันอะไรว่ะ แม่งมาพร้อมหน้าพร้อมตากันเลยนะมึง "

มันคงห็นผมอึ้งๆกับคำถามของมัน มันไม่ให้ผมได้ถามมันเลย มันดึงผมไปที่มุมประจำทันที เมื่อมาถึง ความสงสัยของผมก้หายไปในพริบตา เมื่อเห็นคนที่กำลังนั่งทานกันอยู่ในนั้น ผมคว้ามือเพลิงเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้

" โห้ แม่งพวกมึงมากันไม่ชวนกูเลยนะมึง มีแฟนแล้วลืมกูเลยนะโว๊ย " ผมโวยใส่พวกมัน หลังจากนั่งลงเรียบร้อยแล้ว

" ใครว่าพวกกูไม่ชวนมึงว่ะ เล็ก แม่งกูโทรไปเสือกดันปิดเครื่องอีก มึงทำอะไรกันว่ะทำใมต้องปิดเครื่องด้วย "

ไอ้โชคมันเป็นคนตอบคำถามและถามผมคืน ไอ้หมงมันชงเหล้ามาให้ผมกับเพลิง ผมยื่นมือไปรับแล้ววางไว้ก่อน

" มึงอย่ามามั่ว กูไม่ได้ปิดเครื่องโว๊ย แล้วกูก็อ่านหนังสือเตรียมสอบ ไม่ได้ทำอะไรเหี้ยๆเหมือนมึงสองคนคิดด้วย "

ว่าแล้วผมล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา ยื่นให้พวกมันดู เพล๊งๆๆๆๆๆๆ เสียงใบหน้าผมครับ แตกละเอียดไม่มีชิ้นดี เมื่อหน้าจอมีแต่ความว่างเปล่า

" แหะ แหะ แบตหมดว่ะ สงสัยอ่านหนังสือมากไปหน่อย ลืมชาร์จว่ะ "

ผมมองหน้ามันสองคน แล้วเหลือบตาไปมองเพลิง ก่อนที่เราทั้งหมดจะหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
บรรยากาศเก่าๆของวันวานเหมือนมันจะกลับมาอีกครั้ง
ผมมองไอ้หมงได้เต็มสายตา สามารถโอบกอดไอ้โชคอย่างสบายใจ เพราะตอนนี้ทุกๆคนที่นั่งดื่มกันอยู่ คือเพื่อนสำหรับผมแล้วในตอนนี้

" หมง มึงจบแล้วจะต่อใหนว่ะ หรือว่าจะออกมาช่วยป๋ามึงทำงาน " ไอ้โชคเอ่ยถามไอ้หมง ก่อนที่มันจะยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกเข้าปากมัน

" กูว่าจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพว่ะ " ไอ้หมงตอบมาแล้วค่อยยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกตามไอ้โชค

" งั้นพวกกูก็ไม่ได้เจอมึงอีกตั้ง2ปีดิว่ะ " ผมถามมันหลังจากฟังมันจบแล้ว

" เอ้อใช่มึง อะไรว่ะ เพิ่งกลับมาดีกันได้ไม่เท่าไร จะแยกกันอีกแล้ว " เสียงของไอ้เสี่ยนุครับ มันเดินมานั่งร่วมวงกับพวกผมแล้ว หลังจากสั่งงานลูกน้องเสร็จ

" กูไม่ได้ไปแล้วไปลับนิพวกมึง กูจะพยายามกลับมาหาพวกมึงบ่อยๆ " ไอ้หมงมันบอกแล้วยื่นแก้วเหล้าที่มันชงใหม่มาให้ผม

เราทั้งหมดดื่มกันไปคุยเรื่องต่างๆกันไป จนเกือบ5ทุ่ม

" เล็ก กูขอคุยกับมึงหน่อยได้ไหม "

ไอ้หมงถามผม แล้วลุกเดินออกไปจากโต๊ะ ผมมหันไปมองหน้า เพลิง เพลิงก็พยักหน้าให้แทนคำตอบ ผมจึงลุกขึ้นเดินตามไอ้หมงไป ผมเดินมาทันมันที่หยุดเดินอยูหน้าลำน้ำ ผมสาวเท้าเดินไปยื่นข้างๆมัน

" เล็ก กูรู้กูมันเห็นแก่ตัว แต่กูขอมึงอย่างได้ไหม อีก2ปีข้างหน้า ถ้ามึงกับกูยังไม่เปลี่ยนใจ เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งได้ไหม "

ไอ้หมงหันหน้ามาหาผม แล้วขยับเข้ามาสวมกอดผม ผมอยู่ในอ้อมแขนของมัน ผมยกมือขึ้นกอดมันตอบ เราทั้งสองกอดกันอยู่ได้สักครู่ ผมก็ดันร่างของไอ้หมงออก
ผมจ้องหน้าของมันก่อนที่จะตอบคำขอของมัน

" กูไม่รู้อนาคตหรอกว่ะมึง แต่เรื่องของวันข้างหน้า ขอให้มันมาถึงก่อนดีกว่า "

" กูจะทำให้มึงเห็น เล็ก กูขอสัญญา "

ผมมองหน้าไอ้หมง ผมเห็นแววตาที่มีความมุ่งมั่นฉายออกมาให้ผมเห็น ผมหันหลังให้มันแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ มันก็เดินตามผมกลับมาด้วย เรานั่งกันต่อจนตี1 ถึงได้แยกย้ายกันกลับ ตลอดทางที่ขับรถกลับมาหอ ผมนั่งเงียบอย่างเดียวเลย จนมาถึงหอผมรีบเดินขึ้นมาบนห้อง แล้วเปิดประตูเข้า เพลิงเดินตามผมเข้ามาในห้อง ผมยื่นจ้องมองเพลิงอยู่นาน กว่าจะเอ่ยปากได้

" เพลิง ผมขอโทษนะครับ "

ผมบอกไปแล้วหันหลังให้เพลิง เค้าเดินมาหาผมแล้วยื่นมือทั้งสองข้างมาโอบกอดผมไว้ ก่อนที่จะยื่นหน้ามาซบที่ใหล่ผม

" เล็ก ไม่ต้องขอโทษอะไรผมเลยครับ ผมได้แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว "


คนเราถึงจะฉลาดมากมายแค่ใหน แต่สำหรับเรื่องของความรัก เรามักจะเป็นคนที่โง่เสมอ เพราะเราใช้ความรู้สึกตัดสิน ไม่ใ่ช่ใช้เหตุผล

[abcd]

.
.
.
.
.
อาจจะเป็นเพราะพวกเรา เคร่งเครียดอยู่กับการอ่านหนังสือ ทำให้เราไม่ค่อยได้นัดไปทานข้าวหรือดื่มกัน แต่เรายังคงโทรหากันอยู่ตลอดเวลา ถึงเรื่องของหัวใจยังคงว้าวุ่นอยู่ภายในหัวใจ แต่ตอนนี้หน้าที่สำคัญที่สุดการเรียน เราทุกคนจึงทุ่มเทไปทางเรียนมากกว่า จนเมื่อถึงวันสอบตัวสุดท้าย เหมือนยกภูเขาออกจากอกได้ ผมกลับมาถึงหอ มองเห็นเพลิงนั่งรออยู่ที่โต๊ะหน้าหอแล้ว ผมรีบก้าวเท้าเดินไปหาเพลิง

" ทำข้อสอบได้ไหมครับ เล็ก "

เพลิงถามผมหลังจากที่ผมนั่งลงแล้ว ผมยิ้มให้ก่อนที่จะชูนิ้วมือรูปตัววีให้เพลิง

" แน่นอนครับ " ผมตอบและก่อนที่จะได้คุยอะไรกันต่อไป โทรศัทพ์ผมก็สั่นอยู่ภายในกระเป๋ากางเกง ล้วงไปหยิบมาขึ้นมาดูหมายเลข เป็นหมายเลขที่ผมไม่คุ้น ก่อนที่จะกดรับและส่งเสียงทักทายไป

{ สวัสดีครับ เล็กพูดครับ }

{ เล็ก เหรอเราเองต้น ว่างหรือเปล่า เรามีเรื่องจะขอคุยด้วยหน่อย }

เสียงไอ้ต้นมันดังมาตามสาย เสียงมันเหมือนคนที่กลุ้มใจมาก

{ ว่างดิ มีอะไรมาหาเราที่หอแล้วกันนะ แค่นี้นะ }

ผมวางสายแล้วหันกลับมาคุยกับเพลิงต่อ เรานัดกันว่าจะไปเที่ยวพัทยาหลังจากสอบเสร็จ เพราะมีเพื่อนผมคนหนึ่งมีญาติเปิดโรงแรมอยู่ที่นั้น หลังจากนั้นเพลิงจะพาผมไปบ้านเค้า ตกลงกันเรียบร้อยผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน มาถึงห้อง ผมมานั่งคิดถึงเรื่องไอ้ต้น มันจะมีเรื่องอะไรมาคุยกับผม หรือจะเป็นเรื่องของไอ้หมงนะ ผมสลัดความคิดให้มันออกไป ก่อนที่จะเดินเข้าไปห้องน้ำ

หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยผมเดินกลับลงมาหาเพลิงที่โต๊ะ
ตอนนี้ที่โต๊ะนอกจากเพลิงแล้วยังมีไอ้โชคกับไอ้หมงนั่งด้วย

" อ้าวพวกมึงมาได้ไงว่ะ " ผมทักทายมันก่อนที่จะเดินมาถึงที่โต๊ะซะอีก

" มารับมึงสองตัวไปเลี้ยงฉลองไงว่ะ " ไอ้หมงเป็นคนตอบครับ

" อะไรว่ะ พวกมึงยังหัววันอยู่เลยนะโว๊ย " ผมแกล้งโวยวายไปอย่างนั้นละครับ เพื่อนรักมาชวนจะไม่ไปได้ไงกัน

" แล้วมึงจะไปไหม ไอ้เล็ก เล่นตัวมากนะมึง "

" ไปดิว่ะมึง แค่นี้ต้องงอนด้วย แต่รอก่อนมึงกูมีธุระ "

" ธุระอะไรของมึงว่ะ เล็ก " ไอ้โชคมันถามผม แต่ก่อนจะได้ตอบคำถามมัน เราทุกคนก้หันไปตามเสียง มองไปที่รถที่กำลังขับเข้ามาจอด ไอ้หมงมองไปที่รถแล้วหันกลับมามองผมสลับไปมา ร่างของไอ้ต้นมันเดินมาหากลุ่มพวกผม
ผมลอบมองหน้าไอ้หมง สีหน้ามันแสดงว่าอึดอัดอย่างชัดเจน

ไอ้ต้นมันเดินมาหยุดที่หน้าไอ้หมง สายตาที่ไอ้ต้นมันมองไอ้หมงเป็นสายตาที่เจ็บปวด แต่สำหรับสายตาที่ไอ้หมงมันมองไอ้ต้น มันเป็นสายตาที่ว่างเปล่า

" มาแล้วเหรอต้น มีอะไรจะคุยกับเราเหรอ " ผมถามมัน

ไอ้ต้นหันกลับมามองผม ก่อนที่มันจะส่ายหน้าเป็นแล้วหันกลับไปมองไอ้หมงอีกครั้ง มันเดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไปเลย ผมได้ยินเสียงถอนหายใจจากไอ้หมง

" อะไรของมันว่ะ มาก็ไม่พูดอะไรแล้วกลับ มันเป็นอะไรของมันว่ะ "

ไอ้โชคมันหันมาถามผม ผมมองไปที่ไอ้หมงต่อ มันก้มหน้าหลบสายตาผม

" อยู่ด้วยกันแล้วมึงมาถามกูนี้นะ กูจะรู้ไหมว่ะมึง "

" เอ้อๆๆ งั้นไปกันได้แล้ว เอารถไอ้หมงไปนะมึง "

เราเดินไปขึ้นรถไอ้หมงกัน ตลอดทางไอ้หมงมันเงียบตลอดเลยไม่พูดอะไร ถามคำตอบคำ เหมือนมันคิดอะไรๆอยู่ในใจ เมื่อมาถึงห้างxxxเราก็นั่งดื่มเบียร์กัน ผิดแต่ว่าตอนนี้ไอ้หมงมันไม่ร่าเริงเลย ดื่มได้สองสามเหยือก ไอ้โชคมันชวนไปห้องน้ำ แล้วขยิบตาให้ผมก่อนจะไปห้องน้ำ เมื่อไอ้โชคกับเพลิงเดินไปแล้ว ผมรีบมองหน้าไอ้หมงมัน

" มึงเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ หมง มีอะไรบอกกูได้นะมึง "

" มึงอย่ารู้เลยว่ะ เรื่องนี้กูเป็นคนสร้าง กูจะจัดการเอง "

ผมเงียบหลังจากที่มันบอก ในเมื่อมันไม่อยากให้ผมรู้ผมก็ไม่ควรเข้าไปยุ่ง เราดื่มเบียร์กันไปเงียบๆ จนไอ้โชคกับเพลิงกลับมานั่ง ผมเลยชวนมันคุยเรื่องไปพัทยากัน แต่ไอ้โชคมันไปไม่ได้ ส่วนไอ้หมงมันต้องกลับไป่วยงานที่บ้านเลยเหลือผมกับเพลิงแค่สองคนที่ไปได้ เราดื่มได้อีกไม่นานก้ตกลงกลับกัน เพราะบรรยายบนโต๊ะมันไม่โสภาเลย ไอ้หมงมันเอาแต่ดื่มแถมท่าทางสีหน้ามัน ก็เคร่งขรึม ไอ้หมงมันขับมาส่งพวกผมที่หอแล้วมันก็ขับรถออกไปเลยทันที่ เพลิงขอตัวขึ้นห้องไปก่อนปล่อยให้ผมได้อยู่กับไอ้โชคสองคน

" เล็ก กูว่าไอ้หมงมันแปลกๆไปว่ะ " ไอ้โชคมันถามผม

" กูก็ว่าอย่างนั้นล่ะว่ะ กูถามมันแล้วแต่มันไม่ยอมบอก "

" แล้วมึงล่ะ เล็ก เรื่องของมึงกับเพลิงจะเอาไงว่ะ "

ไอ้โชคมันวกกลับมาเรื่องผมจนได้ เรื่องที่ไอ้หมงมันขอผม ผมไม่ได้เล่าให้ใครฟังเลย ยกเว้นเพลิงคนเดียวเท่านั้น ผมไม่อยากให้ เพลิงต้องมาเป็นเหมือนผม เพราะผมรู้ว่ามันทรมานใจมากแค่ใหน

" โชค กูขอเรื่องนี้เถอะว่ะ มึงอย่าถามในสิ่งที่มึงก็น่าจะรู้ "

" กูเข้าใจ ความรักมันไม่ใช่เหตุผล แต่กูอยากให้มึงคิดให้ดีๆ กูกลับละนะมึง เที่ยวให้สนุกนะโว๊ย แล้วกูจะโทรไปหา "

ผมยืนส่งจนรถไอ้โชคจนลับตา เลยเดินขึ้นไปบนห้อง เปิดไปเจอเพลิงหนังอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ผมก้าวเท้าล้มตัวลงไปนอนข้างเพลิง เพลิงกอดผมไว้ในอ้อมแขน ทำใมเราถึงไม่รักคนที่ดีกับเราได้สักทีนะ

[abcd]

การสั่นของโทรศัทพ์ทำให้ผมต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วรีบล้วงไปหยิบมันขึ้นมาดู มีสายเข้าแสดงชื่อของ หมวย
ผมกดรับในทันที
" ไอ้เล็ก แกถึงใหนแล้วยะ "

ผมหันมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นป้ายบอกอีก10 กิโลถึงพัทยา

" อีก10กิโลนะ หมวย เดี๋ยวคงถึงนะ แล้วแกอยู่ใหนแล้วละ "

" รอยู่ท่ารถนี้ล่ะ แกมาถึงก็โทรมาหาฉันละกันนะ "

หมวยวางสายไปเลย ผมเก็บโทรศัทพ์ลงในกระเป๋า ผมหันหน้าไปมองร่างของเพลิงที่ยังคงหลับใหลอยู่ ผมเลื่อนมีขึ้นปัดผมที่ปรกใบหน้าของเพลิงออก ก่อนที่จะปลุกเค้าให้ตื่น

" ถึงแล้วเหรอครับ เล็ก " เพลิงลืมตา ก็ถามผมเลย ก่อนที่เค้าจะขยับตัวบิดขี้เกียจไปด้วย

" ใกล้แล้วละครับ เอานี้ครับ ผ้าเย็นเช็ดหน้าสักหน่อยนะครับ "

ผมยื่นผ้าเย็นที่พนักเอามาให้ ส่งให้เพลิง เราสองคนนั่งบนรถได้ไม่ถึง10นาที ก็มาถึงท่ารถปรับอากาศเรีบยร้อย
ลงรถมาได้ ผมโทรไปหา หมวยทันที

" ฉันอยู่ข้างหลังแกแล้ว " เสียงของหมวยบอกผม ผมกดวางสายก่อนที่จะหันหลังกลับไป

หมวยมันยืนรอผมแต่ข้างๆตัวมันมีผู้ชายด้วยหนึ่งคน ผมไม่คุ้นหน้าเลย สงสัยเป็นแฟนหมวยมั้ง เราแทบจะกระโดดกอดกันเลยครับ เพราะตั้งแต่นังหมวยมันมาเรียนที่ชลบุรี
เราแทบไม่เจอกันเลย นอกจากนานๆจะได้คุยกันทางโทรศัทพ์บ้างเป็นบางครั้ง บางคราว เราทักทายกันอยู่ได้แป๊บเดียวก็รู้สึกว่ามีสายตาไม่เป็นมิตรพุ่งมาหาผม เหลียวไปมอง ปะทะกับสายตาของผู้ายคนที่ผมเห็นเค้ายืนกับนังหมวย

คนอะไรว่ะหน้าตากวนตีนโคตรๆ ผมไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรกเห็นเลย มันยืนจ้องผม ผมก็จ้องตอบซิครับ หมวยมันเห็นผมจ้องหน้ากับแฟนมันคงกลัวผมมีเรื่องเลย ลากแขนผมไปหาแฟนมันครับ

" เล็ก นี้หมูแฟนเรา หมูนี่เล็กจ๊ะ เพื่อนรักของหมวยเลยนะ "

ผมกำลังจะกล่าวสวัสดีมัน มันเดินหนีเลยครับ มันเดินรอไปที่รถ ท่องไว้เย็นไว้โยม เย็นไว้ ผมเลยแนะนำเพลิงให้รู้จักกับหมวย ทักทายพอให้รู้จัก หมวยก็พาผมมาที่รถของแฟนมัน แฟนนังหมวยพาเรามาถึงโรงแรมที่อาหมวยเป็นเจ้าของ หมวยให้ผมขึ้นไปพักผ่อนก่อน ตื่นมาจะพาไปเที่ยว ก่อนขึ้นห้องผมหันไปมองหน้าแฟนไอ้หมวยอีกครั้ง
คนอะไรว่ะ กวนตีนฉิบหาย

เสียงโทรศัพท์ปลุกให้ผมต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมยื่นมือไปหยิบมาแนบกับหู ก่อนที่เสียงของหมวยมันจะดังมาตามสาย

" ตื่นได้แล้วค่ะ คุณชายเล็ก แนกับหมูรออยู่ข้างล่างนะ
เร็วๆด้วย แค่นี้นะ " ผมวางหูกลับไปที่เดิม หันไปมองที่เตียงก็ไม่เห็นเพลิงแล้ว สงสัยไปเข้าห้องน้ำ ผมลุกขึ้นนั่งแล้วควานหารีโมตมาเปิด ทีวีดู นั่งดูตลกไปได้สักครู่ เพลิงเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว ผมจึงลุกขึ้นดินไปเข้าห้องน้ำบ้าง ทำธุระเสร็จออกมา เพลิงแต่งตัวเสร็จเรีบยร้อยแล้ว

" อะไรกันครับ เล็ก ทุกที่เลยนะครับ ไม่ยอมเช็ดผมให้แห้งเลยนะครับ "

เพลิงเดินหยิบมาเช็ดตัวมาเช็ดหัวให้ผม

" เพลิงไม่ต้องทำให้ผมก้ได้นะครับ เดี๋ยวผมเสียนิสัยหรอก "

" ก็ดีซิครับ เล็กจะได้ให้ผมเช็ดให้ตลอดไปไงครับ "

ผมคว้ามือของเพลิงให้หยุด แล้วดึงมือทั้งสองข้างลงมา
ผมจ้องมองใบหน้าของเพลิง

" ผมขอโทษ ผมพยายามแล้วนะครับเพลิง แต่ว่า....."

ผมบอกได้เพียงแค่นั้นก็ต้องหยุด เพราะเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่ลำคอของผม

" เล็กครับ ผมเลือกมันเอง ผมขอหวังหน่อยเถอะครับ แม้จะรู้ว่ามันอาจไม่มีทางเป็นจริง "

ผมหันหลังกลับมาแต่งตัว แล้วก็พากันลงมาหาหมวยกับแฟนมันที่นั่งรออยู่ เจออามันเลยไปสวัสดีซะหน่อย
แต่สำหรับแฟนมันผมทำเป็นมองไม่เห็นครับ มึงหยิ่งได้ กูก็หยิ่งเป็นโว๊ย ตลอด3วันที่อยู่พัทยา แทบเรียกได้ว่า แฟนหมวยทำอะไรหรือชวนไปใหนผมจะขัด หรือว่าผมอยากไปใหน มันจะขัดผมเช่นกันครับ

จนถึงวันสุดท้ายของการมาพัทยา หมวยพาเรามาที่สระว่ายน้ำของโรงแรมเพื่อมาเลี้ยงส่งครับ เหมือนเช่นเคยครับ ผมคุยกับเพลิงและหมวยแต่กับแฟนหมวยผมไม่มองหน้ามันเลยครับ เราดื่มกันจนดึกพอประมาณเลยแยกย้ายกันกลับห้อง เพราะพรุ่งนี้ผมต้องกลับกันแล้ว

ตื่นมาผมก็ลงมาลาอาของหมวยแล้วขึ้นรถแถวเลย ไม่อยากเจอหน้าแฟนจอมหยิ่งของหมวยมันเลย อยู่บนรถผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อมันสั่น หน้าจอบอกสายที่เข้าคือหมวย ผมกดรับ

" ขอโทษนะ หมวยกลับก่อนเลยไม่ได้ลา ว่างๆจะมาหาใหม่นะจ๊ะ เพื่อนรัก "

" ผมไม่ใช่หมวยครับ ผมหมูแฟนหมวยครับ "

" เหรอ งั้นฝากลาหมวยให้ด้วยละกัน "

เสียงผมกระด้างขึ้นมาทันที ที่รู้ว่าเป็นไอ้จอมหยิ่ง

" หมวยอยู่นี่รอเดี๋ยวละกัน "

" เล็กเหรอ แล้วแกอย่าลืมมาหาฉันอีกนะ "

" ฉันมาแน่ หมวย ถ้าแกเลิกกับแฟนของแกก่อน "

" เล็กแกก็ อย่าไปถือสา หมูเค้าเลยนะหมูเป็นแบบนี้ละ
ถึงแล้วโทรมาบอกด้วยนะจ๊ะ "

" บาย หมวย "

ผมเก็บโทรศัพท์แล้วนั่งดูหนังที่เค้าเปิดฉายบนรถต่อ

[Poes]

สงสารเพลิง


เชียร์เพลิง  เชียร์เพลิง  เชียร์เพลิง 

[฿oomb@b@]

เพลิงสู้ ๆ  สู้ๆ

[oaw_eang]

ความรัก....ไม่ใช่ของรางวัล......ทำใจเหอะวะเพลิง.....คนดีๆ ไม่เคยมีใครสมหวังในความรักสักที 

[gobgab]

..........มามะเพลิง..........เด๋วผมดูแลเอง........

................คนอื่นไม่เอาก็ไม่ต้องไปสนใจ.....