หัวข้อ: วุ่นนัก...รักรุ่นพี่ UP UP UP!!! ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น 28-03-2553

[namtaan]

บีมแมนมากๆ
สุภาพบุรุษสุดๆไปเลย
บวก 1 แต้มให้บีมหละคราวนี้
ขอเพิ่มคำผิดอีกคำค่ะ "บุพการี" นะ ไม่ใช่ "บุผการี"

[XTeND]

ตอนที่ 33 พิสูจน์

...ผมจัดการพับกระดาษที่ผมได้อ่านเมื่อครู่เก็บมันให้เป็นดังเดิมเหมือนไม่ได้ถูกเปิดอ่านมาก่อน ตอนนี้ผมรู้ความรู้สึกของบีมจริงๆเสียที ตลอดที่ผ่านมาผมก็คิดว่าบีมหยอดคำหวานเล่น แต่ตอนนี้ผมเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง ผมรักบีมที่บีมเป็นบีมผมมองบีมเป็นเหมือนน้องคนหนึ่งที่ไม่สนิทนักแต่ก็เฮฮาด้วย ตอนนี้ผมรู้ว่ามีคนหนึ่งคนที่จะไม่ทิ้งผมไปไหน ผมจัดการอาบน้ำชำระล้างร่างกาย เตรียมตัวรอไอ้แสบไปกินข้าวด้วย ผมว่าผมจะเอาเสื้อผ้าไปทิ้งไว้ที่บ้านแล้วกลับมานั่งอ่านหนังสือที่นี้น่าจะดีกว่า รู้สึกว่าที่บ้านมีสิ่งยั้วตายั้วใจเยอะเหลือเกิน ผมนั่งรอแซนได้ไม่นานแซนก็มารับผมไปทานข้าวด้วย ดูจากสีหน้าแล้วเครียดเอาเรื่องเหมือนกัน ผมพอรู้จักอาจารย์ท่านนี้ดีครับ ท่านโหดมากในสมัยผมเรียน แต่ถ้าเทียบกับปี 4 ณ ตอนนี้อาจารย์ท่านนี้เหมือนดังฝุ่นผงไปเลย ผมเจออาจารย์ที่แย่กว่ามาก ว่าผมเลวก็ยอมแหละ

...วันนี้ผมกินข้าวแกงหลัง ม ครับเร็วดีด้วยผมรู้แหละว่าพรีเซนวันนี้คงมีรอบบ่ายอีกรอบ แล้วที่แซนเครียดๆเนี้ย ท่าทางยังไม่ได้พรีเซน ทานข้าวเสร็จแซนก็มาส่งผมที่หอ

“เออเดียวพี่กลับบ้านนะ”

“ครับ ฝากหวัดดีแม่ยายด้วยนะพี่”

“โทษที...แม่แพรวพี่ไม่รู้จักว่ะ”

“โห้มาแบบนี้ผมจุกนะพี่ มุขไม่ฮาพาเครียด”

“เออ พรีเซนดีๆหล่ะ”

“เห้ยรู้ได้ไง”

“หน้าเป็นตูดลงสะขนาดนั้น”

“แสนรู้นะเนี้ย เดียวเย็นนี้เลี้ยงเพ็ดดีกรี”

“กูพี่มึงนะ”

“ไม่ใช่พี่แล้วเป็นแฟนผมต่างหาก”

“ใครบอกรับเป็นแฟน”

“เห้ยก็คืนนั้น...”

“เรื่องคืนนั้นฉันจะคิดซะว่าแค่ฝันไป ไม่ไร...ฉันเข้าใจไม่ต้องขอโทษ”

“ง่ะไม่เอาอ่ะ”

“ไปพรีเซนได้แล้ว เข้าห้องช้า ลบ 5 คะแนนนะ” ผมปด

“คร๊าฟไปแล้วพี่”

“บาย”

...ผมยืนส่งแซนก่อนกลับเข้าหอไปเอาของ ขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูกันขโมย ก็มีคนเปิดให้ผมจากด้านใน

“ขอบคุณครับ”

“อ่าวพี่โอ๊ต”

“อ่าว...บีม” บีมยิ้มให้ผม “กำลังจะไปเรียนเหรอ”

“ครับ ไปถึงห้องแล้วแต่ลืมของเลยกลับมาเอา”

“นี่เพิ่งเทียงครึ่ง เหลือเวลาตั้งเยอะแยะ”

“ไปอ่านหนังสือฆ่าเวลาครับ”

“ถ้าพี่เป็นเวลาพี่คงตายตั้งแต่ที่พี่รู้จักบีมแล้ว” สาเหตุเพราะตลอดเกือบๆสัปดาห์ที่อยู่กับบีม อ่านหนังสือตลอด ผมเคยถามไม่ดูทีวีหรือฟังเพลงบ้างเหรอ คำตอบคือไม่ครับ ผมเลยถามต่อว่าซื้อไว้ทำไม คำตอบที่ได้คือเอาไว้ทรมานตนเอง ความหมายของบีมคือ เวลาอ่านหนังสือทุกครั้งบีมจะสอบตัวเองก่อนหนึ่งรอบ แล้วดูว่าตรงไหนที่ไม่ได้ หลังจากนั้นอ่านอีกรอบ แล้วเริ่มทรมานตนด้วยการดูทีวี ฟังเพลง พอได้เวลาอันสมควรก็ทดสอบตัวเองอีกรอบว่าจะได้แค่ไหน ถ้าจำได้ทั้งหมดก็ผ่าน ถ้าสะดุดนิดเดียวอ่านใหม่ ทรมานไหมหล่ะ

“ถ้าผมฆ่าพี่ ผมก็คงตายไปด้วย” บีมพูดงึมงำ “ผมไปแล้วพี่เดียวไปอ่านหนังสือต่อด้วย”

“ครับโชคดีนะ”

“ครับ”

“เออ บีมขอบใจนะ” ผมบอกบีมไปแล้วยิ้มให้ บีมทำหน้างงๆ ก่อนยิ้มให้ผม ส่วนผมก็ปิดประตูขึ้นไปเอาของไปเก็บที่บ้าน

...ผมใช้เวลาขับรถไปกลับบ้านนานเป็นพิเศษ นานๆทีจะได้อู้ เลยขอขับรถชมวิวตอนบ่ายๆ แดดร้อน ให้แดดได้เลียผิวเพื่อเพิ่มวิตามิน A-Z, UV-A, UV-B และมะเร็งในผิวหนัง กว่าจะกลับถึงหอก็ 4 โมงเย็นเข้าไปแล้ว เวลาแห่งความสุขหมดไปเร็วเหลือเกิน พอมาถึงหอก็พบรถแซน มันกลับมาแล้วครับ ผมจัดการขึ้นไปที่ห้องแซนปรากฎมีคนอยู่ด้วยครับ เพื่อนๆแซนมันนั้นแหละ มีไอ้เชษฐ์ ส่วนอีกคนหล่อครับ เข้มๆ แบบคนไทย ยิ้มน่ารักด้วย หน้าคุ้นพอดีๆไอ้น้องคนนำบูมนี้เอง ชื่อปาร์คครับ ไอ้คนนี้แหละที่มันมาบอกเรื่องพรีเซนงาน

“อ่าวพี่โอ๊ตหวัดดีครับ” เชษฐ์ทักขึ้น ปาร์คไหว้ผม ไอ้แซนไหว้ด้วย ที่อยู่สองต่อสองเล่นหัวกู ที่อยู่กับเพื่อนไหว้กูสะงั้น

“เออหวัดดี” ผมทักกลับ “มาไมกันอ่ะ”

“ออมาคุยเรื่องคืนนั้น” แซนกวนตรีน

“คืนไหน”

“คืนที่ไอ้แซนเมานะพี่” เชษฐ์บอกผม

“ออ” ตอนแรกว่าผมจะเล่นไอ้แซนแต่เกรงใจไม่เล่นดีกว่า “ไมอ่ะ”

“คืนนั้นผมเป็นคนสุดท้ายที่มาหาแซน ผมมาเอางานครับ” ปาร์คอธิบาย

“แล้วไง”

“ตอนที่ผมเจอแซนไม่ได้เมามาก ยังพอรู้เรื่องมันให้งานเสร็จก็วานผมไปซื้อข้าวให้มัน ตอนผมซื้ออยู่นะผมก็เจอแพรว แพรวจำได้ว่าผมอยู่กลุ่มแซนเลยอาสาเอาข้าวขึ้นไปให้” ปาร์คพูดถึงตรงนี้คงเริ่มรู้สึกผิด “ผมไม่รู้ว่าการที่ยอมให้แพรวขึ้นไป มันทำให้เรื่องเป็นแบบนี้”

“เห้ยอย่าคิดมาก อดีตมันผ่านไปแล้ว หาทางแก้ไขมันดีกว่า” ผมตอบไป “ว่าแต่สอบวันไหนบ้างอ่ะ” ที่ถามเพราะสัปดาห์หน้าเริ่มสอบแล้ว

“วันอังคาร พุธ ศุกร์ครับ” เชษฐ์ตอบ

“แล้วอีกวิชาอ่ะ”

“สอบวันพุธครับ”

“แล้วไม่อ่านหนังสือกันเหรอ”

“ไม่ครับ ให้พี่ติว” แซนตอบ “พี่คิดเหรอว่าที่นั่งคุยไม่ไปไหนจะมาคุยเรื่องแพรวอย่างเดียว มารอพี่ด้วยว่าวางวันไหนจะได้ติวให้พวกผม” แม่งมัดมือชก สรุปผมจัดติว 2 วิชาครับ เป็นวิชาเอก 1 วิชาพื้นฐานอีก 1 อีก 2 วิชาอ่านเอง

...หนึ่งสัปดาห์สุดท้ายผ่านไป เข้าสู่สัปดาห์สอบที่พวกผมปลอดโปร่งที่สุดเพราะรู้สึกที่เรียนมาไม่รู้เรื่องเลย ไม่มีอะไรที่คงอยู่ในสมองแม้นแต่นิด แต่เวลาสอบกับรู้เรื่องผมยังงงๆตัวเองอยู่ไม่น้อย พอสอบเสร็จพวกผมก็มีงานสังค์สรรกันเล็กน้อย ความจริงแล้วการสอบยังไม่สมบูรณ์หรอกครับมีสอบวันอาทิตย์อีกวัน แต่เป็นปฏิบัติพวกผมไม่แคร์เท่าไร 555 งานนี้แซนไม่ไปครับเพราะติดสอบ(สมน้ำหน้า)

...พอถึงวันอาทิตย์พวกผมสอบปฏิบัติกัน อย่างที่บอกครับเป็นอะไรที่สนุกมาก แข่งกันทำสนุกดี อาจารย์ที่คุ่มสอบท่านใจดีครับ ปล่อยให้เล่นเต็มที่ พอสอบเสร็จพวกผมก็มานั่งเล่นใต้ตึก

“ไงโอ๊ต”

“ว่าไงไอ้แบงค์”

“มึงมีเบอร์เบเบ้ไหม”

“ทำไมอ่ะ”

“ไม่พอดีอยากคุยกับน้องเขา มึงช่วยนัดน้องให้กูได้ป่ะ คือกู...”

“เออ เดียวกูจัดให้” ผมตอบไป

“เออเจอที่หอเย็นนี้  หกโมงเย็นนะโว้ย กูไปแหละ เออเมิงไปด้วยนะ”

“บาย” เดี๋ยวสิแพรวท้องแล้ว ผมตอบโดยไม่คิดอะไร แล้วไอ้แบงค์ทำไมอยากแพรว หรืออยากคบคนท้อง

...พอกลับถึงหอผมบอกแซนให้ติดต่อให้ ซึ่งเธอยินดีไป แต่แซนทำหน้าเซ็งสุดๆ พอหกโมงแพรวปรากฏตัวขึ้น หน้าตาเธอดูไม่พอใจที่ผมยังอยู่กับแซน เธอทิ้งตัวลงที่เตียงข้างๆแซน แล้วพูดคุยกับแซนเหมือนไม่เห็นหัวผม แซนทำตัวเลิกลัก ถามผมว่าเกิดอาไรขึ้น ไม่ได้แต่ส่ายหน้าไม่รู้ ก็ไอ้แบงค์มันนัดมา ผมไม่น่าลืมเลยว่าเพื่อนผมนัดไม่เป็นเวลาสักคน

“ว่าไงจ๊ะเบเบ้” เสียงหนึ่งดังขึ้น ผมหันไปมองไอ้แบงค์ครับ แพรวเองก็ตกใจที่เห็นแบงค์ ปัญหาคือแบงค์ไม่ได้มาคนเดียว มากับผู้ชายอีกเป็นสิบ มึงจะมากระทืบสตรีและเด็กเหรอ กูทำเรื่องย้ายห้องก่อนได้ไหม ตอนนี้แพรวกับแซนหน้าซีดทั้งคู่ครับ

“ไอ้แบงค์เอาใครมาว่ะ” ผมถามขึ้น

“ถามน้องเขาดีกว่า ว่าแต่จะให้เรียกว่าอะไร แพรว เบเบ้ แจน เบลล่า หรือ เอมมี่” แบงค์ตอบเสียงเย็น

“...” แพรวยืนนิ่งไม่ยอมตอบ ส่วนแซนค่อยๆเขยิบหนี แมนโคตรๆ

“ว่าไงครับ” แบงค์ถามแพรว

“ก็แค่คนรู้จัก ทำไมเหรอค่ะ” แพรวตอบเสียงนิ่ง

“โอเคแพรวไม่พูดพี่จะพูดนะ” แบงค์พูดกวนตรีน

“...”

“คนพวกนี้คือคนที่นอนกับเธอ สองเดือนที่แล้ว ยังมีบางคนติดธุระไม่มาอีกนะ”

“อะไรพี่อย่ามาใส่ร้ายหนูนะ”

“แน่ใจเหรอ”

“ใช่สิผู้ชายจะพูดอะไรก็ได้ คนที่เสียเป็นผู้หญิงนิ”

“แล้วผู้หญิงที่เที่ยวไปนอนกับผู้ชายล่าแต้มยังควรเรียกว่าผู้หญิงอยู่ไหมครับ” แบงค์สวน

“อร๊ายยยยยยยย ฉันจะแจ้งความให้หมดขอหาหมิ่นประมาท”

“น้องจะประณามตนเองเหรอครับ”

“อร๊ายยยยยยยย”

“พี่โอ๊ต”

“อ่าว...บีม”

“เห็นเสียงดังเลยขึ้นมาดู”

“อืมครับ”

“มีอะไรกัน”

“ก็คนนั้นอ่ะ”

“อ่าวมาทำไม”

“เพื่อนพี่อยากเจอ”

“ครับ”

“พวกแกมันเก่งแต่กับผู้หญิง รังแกได้แม้นแต่คนท้อง” เสียงแพรวบาดเข้ามาที่โสตประสาทอีกครั้ง

“พี่ไม่ได้เก่งกับสตรีครับแพรวแค่เตือนสติ และช่วยหาพ่อเด็กที่แท้จริง” แบงค์บอก

“พ่อเด็กคือแซน”

“งั้นเอาหลักฐานคืออะไรหล่ะค่ะ” แบงค์ถามเสียงเย็น ผมเห็นแบงค์ใจเย็นก็เวลานี้

“ก็...” เธอหยุดชะงัก

“เออ...ขอโทษนะครับ ถ้าอยากรู้ว่าพ่อเด็กคือใครสามารถตรวจได้ที่ นิติวิทยาศาสตร์ ได้โดยต้องเอาดีเอ็นเอของคนที่เชื่อว่าเป็นพ่อไปด้วย ไปได้เลยตั้งแต่ที่รู้ว่าตอนเองตั้งครรภ์” บีมแทรก แพรวถึงกับทรุดลงกับพื้น

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนที่ 33
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


สวัสดีครับ พอดีเห็นคนรอเยอะเลยมาอัพให้อีก อิอิ คนชอบหมอบีมเยอะเลย คนเขียนชอบแต่แรกแหละ(ก็แน่นอนแหละแกเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องเป็นอย่างไงนิ) วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ บะบาย

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มๆ
อ่านตอนนี้แล้วแอบยิ้มหมอบีมนี่สุดยอดโผล่มาได้ในยามที่ต้องการเสมอ เหมือนพ่อพระเหมือนเทวดา
แล้วจะรออ่านต่อตอนหน้าคงจะสนุกน่าดู
นิว

[namtaan]

แพรวถึงกับทรุดเลยเหรอนั่น
สงสัยนอกจากรู้ว่าแซนไม่ใช่พ่อเด็กแน่ๆแล้ว
เธอคงไม่สามารถระบุได้ด้วยซ้ำมั้ง ว่าใครคือพ่อของเด็กในท้อง
บีมเป็นฮีโร่อีกแล้วนะเนี่ย
รอตอนหน้าเหมือนกับที่รักรีบน มีเฮแน่ๆเลย
ขอบคุณนะจ๊ะโฟล์คเต่า

[melon_jung]

คราวนี้ใครคงช่วยอะไรแพรวไม่ได้แล้วหล่ะ....ทำตัวเองหนิ
แต่ดูแล้วงานนี้แซนน่าจะรอดแล้วหล่ะเนอะ
ส่วนหมอบีม..โผล่มาที...ฮีโร่มั๊กกกก
เอาใจกันไปเลยดีกว่า...

[Cha Ris Ma]

โห ยัยแพรว หนุ่มๆนับสิบ
พี่แบงค์ o13เก่งซะอุตส่าไปรู้ด้วยว่ามีใครมั่ง

ปล.ไอ้แซนไหว้ด้วย ที่อยู่สองต่อสองเล่นหัวกู ที่อยู่กับเพื่อนไหว้กูสะงั้น
เหอๆๆ พี่โอ๊ตมั่นใจเหรอว่าแซนเล่นที่หัว  

คำผิด
“โห้มาแบบนี้ผมจุกนะพี่ มุขไม่หาพาเครียด”

[kitty]

 :-[หมอบีมมมมมมมมมมมม มาเป็นแฟนเราเถอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  รอต่อไปจ้าๆๆๆๆ

[ToeY_@_KP]

   แบงค์น่ารักอ่ะ...

อุตส่าห์ไปตาม "พ่อ" ของเด็กมาได้ตั้งเป็นสิบ..

   ให้เลย..

   สมน้ำหน้าชะนีชอบล่าแต้ม..

[gboy]

 o22ยังไม่ครบแต่มาเป็นสิบ
ถ้ามาครบไม่เป็นร้อยเลยเหรอ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

   ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!

มาเป็น 10 แล้วจะรู้ไม๊ว่า อะไร อะไร กับ ใครไป อาทิตย์นึงมี 7 วัน
อย่างน้อยก็มีผู้ต้องสงสัย 7 คนแล้ว   

แซน กับ พี่ โอ๊ต สู้ๆ  รักนะคะ หมอบีม 

[Chatcha]

หมอบีมน่ารักที่สุด

อิอิอิ

[ChiOln]

ถึงเวลาแล้ว



ว่ะฮ่าๆๆๆ


อย่าคดีพลิกเป็นพอ


เอิ้ก ๆ

[l_k]

หมอบีมพรเอกอีกแล้วหรอครับ



รีบมาต่อนะครับ

[Tifa]

ได้เวลา เปลี่ยนตัวเอก

คริๆ

ล้อเล่นนะจ๊ะ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

ทำไมน้องแพรว หลายเบ้ หลายชื่อ จังเลย แถมยังหลายคนด้วย 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

โอ้ นิติวิทยาศาตร์ กู้ชีวิตได้ (จริงหรือ) ไม่มั่นในข้อมูลอ่ะ
แบบนี้ก็ดี

ส่วนบีมนี่ ...  ขอได้ไหม อยากได้ๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[หอยทาก]

ตุแหง่วๆ กล้าเนอะ แต่ละชื่อ เบเบ้ เอมมี่ etc.
เหมือนจะอินเตอร์แต่ดูไปดูมา ล๊าวลาว
= =

[kungyung]

สุดยอดเลยนายแบงค์ อุตส่าห์หาพ่อเด็กมาให้นังน้องแพรวได้เป็นสิบ

[DexTunG]

    มาลุ้นกับครับ  ลูกใครหว่า

    

[loveyous]

บีมฮาไปรึเปล่าน่ะ

[Aey_Rika]

ในที่สุด... ความจริงจะเปิดเผยอีกไม่นานนี้เเล้ววว
หมอบีม... ชอบง่ะ ><

รออ่านอยู่นะค่ะ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

โอเคๆๆๆ
เรื่องเริ่มเข้าที่เข้าทาง
ว่าแต่ถ้ามันเป็นลูกแซนด์จริงๆ อ่ะ
สรุปแซนด์เคยนอนกับมันรึป่าว
เฮ้อออออ

[XTeND]

ตอนที่ 34 ปิดเทอม

“ตัวผู้...มันเหี้ยอย่างนี้ทุกคนแหละ” แพรวพูดขึ้น “เห็นผู้หญิงเป็นดอกไม่ข้างทาง เด็ดมาดมแล้วทิ้งไป เห็นสวยก็เข้ามาเทคแคร์ แต่พอขึ้นเตียงก็ทิ้งไปไม่ใยดี ยิ่งพอบอกว่ามีเด็ก พวกมึงก็ทิ้งกู ไม่สนใจกับการกระทำของพวกมึงสักตัว” เธอมองทุกคนในห้องด้วยสายตาที่เครียดแค้น

“น้องพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะครับ ผู้ชายดีๆยังมีอยู่นะ” ผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น

“ผู้ชายดีๆนะเหรอ” แพรวหัวเราะในลำคอ “ผู้ชายดีมันก็เสือกเป็นเกย์ไปหมดไงหล่ะ” เธอหันมาทางแซนและผม ไม่มีใครพูดอะไร

...บรรยากาศอบอวนไปด้วยความเครียด ต่างจากบรรยากาศของการสอบเสร็จของทุกๆเทอมอย่างสิ้นเชิงอย่างสิ้นเชิง

“จะเหมาอย่างนี้มันก็ไม่ถูกนะครับน้อง” แบงค์พูดขึ้น

“เธอบอกมาเลยดีกว่าว่าท้องกับใคร” คนในกลุ่มแทรกขึ้น “พวกเราคิดว่าพวกเรารับผิดชอบได้”

“เออกูบอกก็ได้... พุวกมึงสักคนในนี้แหละ ตัดไอ้เหี้ยแบงค์ มันป้องกัน แล้วก็ไอ้เกย์นั้นด้วย” เธอตวาด แล้วจ้องไปที่แซน

“อ่าวน้องครับพี่บอกให้ใจเย็นไงครับ”

“ใจเย็นแล้วมันช่วยอะไรกูได้ ช่วยให้กูไม่ท้องได้ไหม” เธอพูดจบก็ก้มหน้าร้องไห้ “มันช่วยกูไม่ให้ท้องได้ไหม”

...มือสองข้างของเธอบีบรัดแน่นบริเวรท้องของเธอ ทุกคนไม่พูดอะไรได้แต่ดูภาพที่เกิดตรงหน้า ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเหมือนหมดสิ้นทุกอย่าง รวมกระทั้งอนาคต

“เหอะๆ” เธอเริ่มหัวเราะ และดังขึ้นเรื่อยๆ ผู้ชายที่ล้อมเธออยู่เริ่มถอยหนี และแน่นอนแซนถอยคนแรก แพรวชูมือขึ้นเหนือศีรษะแล้วทุบบริเวณท้องทุกคนอึ้งกับภาพที่เกิด เธอทุบไม่ยั้ง แรงขึ้น และเร็วขึ้นเรื่อย ทุกคนอึ้งกับภาพที่เห็น

“นี้เธอ!!!” บีมเข้าคว้ามือเธอไว้ “เธอจะทำอะไรนะ”

“อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันจะเอามันออก ฉันจะเอามันออก” เธอกรีดร้องแล้วพยายามดิ้นให้หลุด

“มันเป็นอันตรายต่อเธอและเด็กนะ”

“ชั่งมันสิ ไม่มีใครสนใจฉันอยู่แล้ว” เธอดิ้นและกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ก็หยุดนิ่งและกลับมาร้องไห้เหมือนเดิม

...ทุกคนเศร้ากับเหตุการณ์ที่เกิด บางคนหันไปมองที่อื่นเพราะทนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ บางก็ร้องไห้ออกมา ย่อมไม่มีใครต้องการให้เป็นเช่นนี้ แต่จะทำอย่างไรได้เพราะคนเราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้อดีตได้ สิ่งที่ทำได้คือพยายามสร้างอนาคต

“พี่โอ๊ต นั้นอะไรอ่ะ” แซนสะกิดผม ผมมองที่แซนสะกิด กระโปรงของแพรวเปียก เธอฉี่ราดหรือไม่น่านะ แต่ว่ามัน...มันสีแดง

“เห้ยเลือด” ผมตะโกนสุดเสียง ทุกคนหันไปมองที่แพรวในขณะที่บีมเห็นเลือดที่ไหลออกมาก็อึ้งเหมือนกัน

“บีมอุ้มแพรวได้ไหม” ผมถามกลัวบีมเกลียดเลือด แต่ผมไม่ต้องรอคำตอบ ผู้ชายช่วยกันพยุงตัวเธอ ผมคว้ากุญแจรถเต่าแล้วรีบวิ่งตามออกมา ไอ้แบงค์หายตัวไปเร็วโคตรแมนสัตว์ ผมค่อยดูทางและบอกให้ระวังเส้นทาง โดยมีผู้ชายคอยช่วยดูแพรวตลอดทาง พอลงมาถึงชั้นล่างผมเปิดประตูออกมา ก็มีรถยนต์มาปาดหน้า

“ขับรถไม่ดูเหี้ยอะไรบ้างหรือไง...ไอ้แบงค์” ขอโทษที่กูประณามมึง มันมากับเฟอร์รารี่คันโปรดของมัน

“เอาแพรวขึ้นรถ” แบงค์ตะโกน ประตูรถถูกเหวี่ยงออก เมื่อจัดแจงนำแพรวนั่งบนรถเสร็จ แบงค์ก็ขับรถออกไป ทุกคนก็รีบตามไปครับ ผมเพิ่งสังเกตทุกคนแม่งขับรถยนต์กันหมด 10 คน 10 คัน เก่าใหม่คละกันไป คันไหนเก่าก็แต่งพร้อมดริฟ เหอะๆ(คนที่ขับรถที่แต่งหล่อมากครับ อิอิ) ผมมองไปที่บีม เสื้อบีมเต็มไปด้วยเลือด

“บีมเปลี่ยนเสื้อก่อนไหม” ผมถามขึ้น

“ไม่เป็นไรพี่ ไปโรงพยาบาลเลยดีกว่า” พอพูดจบแซนลงมาพอดี พวกผมก็เลยไปโรงพยาบาลกัน สรุปรถผมเก่าสุด แก่สุด และน่าจะถูกสุด แต่เอาเถอะเราไม่ได้มีอะไรกับแพรว อิอิ

...พอมาถึงโรงพยาบาลทุกคนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ทุกคนมีสีหน้าที่เป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด บางคนก็มีท่าทางรู้สึกผิดไปด้วย ยกเว้นแบงค์

“เห้ยมึงเครียดเรื่องน้องเหรอ” ผมถามแบงค์ “น้องเขาไม่เป็นไรหรอก” ผมปลอบ

 “เปล่า”

“อ่าวแล้วเรื่องอะไร”

“เลือดที่เลอะรถกู รถคันโปรดกูด้วย”

“สัตว์”

“อ่าวมันจริงนิ ชิบหายล้างทีเป็นพัน” เลทบ้านนอกครับ ล้างรถพันหนึ่งก็แพงแล้ว

“บ้านมึงรวยเครียดอะไรว่ะ ใช้วันละหมื่นพ่อมึงยังไม่บ่น”

“เออไม่บ่น แต่ปัญหาคือกูเพิ่มถอนเงินพอไปเลี้ยงเด็ก แล้วมันหมดแล้ว”

“เออดี”

“มึงออกค่าล้างรถให้กูหน่อยดิ”

“เรื่องอะไร”

“เห้ยกูช่วยมิงได้ผัวกลับมานะ”

“ไม่เกี่ยวเลย”

“อย่างน้อยมึงก็รับว่ามันผัวมึง”

“อ่าวไอ้สัตว์”

“ค่าล้างรถ”

“เออร้อยเดียวพอ”

“เออก็ยังดี”

“เห้ยนี้มึงอดอยากมากนะเนี้ย”

“เร็วตังค์”

“เออๆ”

...ผมกับคนอื่นนั่งรอได้สักพักคุณหมอก็ออกมา ทุกคนต่างกรูเข้าไปหา แต่ไม่มีใครกล้าถาม

“น้องเป็นไงบ้างครับ” ผมถามไม่มีใครกล้ากูเอง

“หมอเสียใจด้วยนะครับ หมอต้องเอาเด็กในครรภ์ออก ไม่งั้นอาจเป็นอันตรายต่อแม่เด็กได้” คุณหมอตอบ แล้วต้องพักดูอาการสักพักถ้าหายดีคงออกได้เลย “คุณเป็นญาติคนไข้เหรอครับ”

“ไม่เชิงครับ”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นเชิญแจ้งชื่อคนไข้และความประสงค์จะพักห้องเดียวหรือห้องรวมที่เคาเตอร์ได้เลยครับ ผมขอตัวก่อน” คุณหมอเดินกลับเข้าไปห้องฉุกเฉินอีกครั้ง

...ผมหันหลังกลับไปถามบรรดาหนุ่มๆก่อนว่าจะเอาอย่างไง สรุปคือบรรดาโจทย์ยินดีแชร์ค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาล(รวยกันจริงพวกมึง) เลยตกลงให้นอนห้องรวม ส่วนเรื่องนี้จะเก็บเป็นความลับ (I KNOW WHAT YOU DO THIS SUMMER) เมื่อตกลงได้เรียบร้อยทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ เป็นเทอมที่มีความวุ่นวายมากที่สุดของผม แต่ละเทอมของผมจบด้วยความเรียบง่าย เรียนจบกลับบ้าน นอน เที่ยว แต่เทอมนี้เรื่องมันยุ่งจริง เทอมหน้าจะเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนที่ 34

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

...สวัสดีครับ จบไปแล้วกับเทอมแรก เหนื่อยได้ใจดีอิอิ

หวังว่าเพื่อนจะชอบนะ ว่าแต่เทอมสองจะเป็นอย่างไง

ติดตามกันด้วยนะครับ...

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

เหมือนจะมีอะไรดลใจให้เรากดเข้ามา 

ในที่สุด พี่โอ๊ตก็ได้ผัวคืนนน เอ๊ยยยยยยยย แซนน คืน 

ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ (ยังกดให้คะแนนชื่นชมไม่เป็น  )

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

ได้สามีคืน 

สงสารเด็ก 

[kungyung]

ดูๆๆไปก็สงสารนังน้องแพรวมันเหมือนกันนะ

[gboy]

พี่โอ๊ตได้สามีคืน

 

[Cha Ris Ma]

  แบงค์อ่ะพูดตรงจัง

น่าสงสานแพรวเหมือนกัน แต่ตอนทำไม่คิด
ดีแล้วที่เด็กไม่ได้เกิดมา เพราะถ้าเดิกมาคงเป็นปัญหาอีก....
 

สิ้นเรื่องนี้จะมีเรื่องอะไรมาป่วนพี่โอ๊ตกะน้องแซนอีกนะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

+1 ขอบคุณสำหรับเทอมแรกที่อบอุ่นนะครับ
 
เห็นแล้วรู้สึกว่าผุ้หญิงแบบนี้มีเยอะเหลือเกินในสังคมปัจจุบัน
แพรว ไม่ได้น่าสารเลยแม้แต่น้อย เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้น
เกิดจากการเลือกของเธอเองว่าต้องการใช้ชีวิตอย่างไร
ต้องบอกว่า น่าสมเพช เสียมากกว่าน่าสงสาร
ดีใจที่เรื่องของ แซน กับพี่โอ๊ต เคลียร์กันได้ และกลับมาป๊อปปี้เลิฟอีกครั้ง
หวังว่าเทอมสองจะมี เรื่องราวดีๆให้ได้ประทับใจในตัวเอกทั้งสองอีกนะครับ
จริงๆ คือ เรื่องนี้เริ่มด้วยต้อง การจะเขียนถึงสิ่งดีๆที่นึกถึงจากการรับน้องใหม่
คราวนี้เทอมสองจะเริ่มเป็นอีกแบบแล้วจะรออ่านต่อ
นิว

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เห็นด้วยกับนิว
ไม่เห็นสงสารแพรวเลยซักนิด
ทำตัวเองเองแบบนี้แล้วจะมาขอให้ทุกคนต้องรับผิดชอบชีวิตเธอได้ยังไง
ส่วนผู้ชายที่ทำเค้าท้องก็ถือว่าซวยไปแล้วกัน
อยากจะสนุกแต่ป้องกันไม่ดีเอง อันนี้คงจะโทษใครไม่ได้