หัวข้อ: วุ่นนัก...รักรุ่นพี่ UP UP UP!!! ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น 28-03-2553

[lizzii]

โห ๆๆๆ ไม่เจอกันหรอ

[ranaways]

แอะะะะะะะะะะะะะ

ไม่ได้เจอกันอ่ะ

พรหมลิขิตตตตตตตตตตตตตตตตตต

[tagloveX-Mark]

ว้าว ตามทันซะที หุ ๆ หนุกมากมายอ่ะคับ ชอบ ๆ จังเลยคู่นี้ น่ารักกันดี แต่เรื่องเยอะได้อีก หุ ๆ พี่โอ๊ตก็หวานมะค่อยจะเป็นเล๊ยยย มะค่อยเอาใจแซนเลยอ่ะ คริ ๆ
แต่ก็น่ารักกันดีนะ งัยก็รอตอนต่อไปนะค้าบ +1 ให้คนแต่งเลยคับผม ^^

[1kabb]

จะเจอกันมั้ยค๊าบบบ

 
ลุ้นๆ


เพิ่งเข้ามาอ่านคับ  กว่าจะตามอ่านทัน

[melon_jung]

รอลุ้นให้เดินชนกันซะหน่อยเหอะ

ว่าแต่ถ้าแซนรู้ว่าพี่โอ๊ตหนีเที่ยวเข้ากรุงเนี่ยจะเป็นไงน๊า..เหอๆๆ

[l_k]

ต้องให้ช่วยลุ้นช่ายปะ........

 :เฮ้อ:คนแต่งเล่นเอาค้างอีกแล้ว

[4559]

ไมไม่เจอกานอ่า

[XTeND]

จิตใต้สำนึก 1 ... วันนี้เรามาทำข้าวผัดปลากระป๋องกัน

จิตใต้สำนึก 2 ... อยากต่อกันพลา

จิตใต้สำนึก 1 ... เห้ยฟังกันบ้างเซ่

จิตใต้สำนึก 2 ... ว่า...

จิตใต้สำนึก 1 ... เราพูดถึงวัตถุดิบกันเลยดีกว่า มี ข้าว, ปลากระป๋อง, หอมใหญ่, แครอท, ถั่วลันเตา(แต่เราเอาถั่วฟักยาวแทน), ซีอิ๋วขาว, น้ำตาล, พริกไทย, น้ำมัน และ ไข่(แล้วแต่นะ)

                    วิธีทำ เริ่มจากเทน้ำมันลงกระทะ ตั้งความร้อนไฟปานกลาง ผัดจนหอมใหญ่นิ้มแล้วจึงใส่แครอทกับถั่วฟักยาวลงไปผัดสักค่อยใส่ข้าวกับปลาประป๋องลงไป ใส่ซีอิ๋ว, น้ำตาล และ พริกไทยเพื่อปรุงรส ผัดจนเข้ากันแล้วจึกตักใส่จาน

เสร็จแล้ว

จิตใต้สำนึก 2 ... อยากต่อกันพลา

จิตใต้สำนึก 1 ... ส่วนใครอยากกินแบบห่อไข่ก็ตีไข่แล้วนำไปล่อนที่กระทะใช้ไฟอ่อนแล้วใส่ข้าวลงไปแล้วก็ห่อก็จะได้แบบนี้

หุ หุ

จิตใต้สำนึก 2 ... อยากต่อกันพลา

จิตใต้สำนึก 1 ... เออสอบเสร็จแล้วจะซื้อให้

จิตใต้สำนึก 2 ... จริงนะ

จิตใต้สำนึก 1 ... อย่างที่บอกนะขอรับ...ช่วงนี้ข้าน้อยขออนุญาตไปต่อกันพลาเอ้ย อ่านหนังสือสอบก่อน แล้วเดียวจะมาอัพให้น่า...ข้าน้อยยังไม่ลืมหรอกขอรับ ใครไม่อ่านนะ...

ยิงใส้แตกเลย คุ คุ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มพ่อครัวรีบน เอิ๊กๆ อ่านแน่ขอให้ลง 555+
ช่วงนี้ก็เตรียมสอบเหมือนกันอ่านจะไม่ทันอยู่แล้วนี่ 
นิว(LOVEis)

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

แต่ฉันไม่อยากต่อกันพลาเท่าไหร่หรอกนะท่านหัวหน้า คุคุ

ฉันอยากจะต่อพลาโมคุรุรุ No.6 มากกว่า คุคุ คุคุ

 

[Cha Ris Ma]

เมนูหน้าขอเป็นข้าวคลุกน้ำพริกนะ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เห็นแล้วอยากกินเลยอ่าคับ
อิอิ

[หอยทาก]

หึหึหึ
สิบโทคร้าบบบบบบ
อย่ามัวแต่ต่อกันพลานะคร้าบบบบบบ
ลงเรื่องด่วนๆเยยคร้าบบ ผมเตรียมขนมรอไว้นานแล้ว
เรื่องยึดเพโคปองลืมๆไปก่องละกันนะคร้าบบบบ
ทามะ ทามะ ทามะ ทามะ
 

[DexTunG]

            

[gboy]

 
เครียดหนัก

ตอนแรกนึกว่ามาต่อนิยาย


 

[namtaan]

รอต่อไป 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

อืม... ช่างกล้า

รูปสาวสวยที่บอกว่า "จริงดิ" น่ะนะ
มิจำเป็นมิต้องเอามาลงก็ได้ เข้าใจนะว่ามั่นใจว่าคนในรูปมันสวย

แต่ถามคนอื่นหน่อยก็ดีนะจ้ะ ว่าสวยจริงไหม
 

ขอบคุณ

[lime]

เฮ้อ...สวนกันไปมา

ชอบแบบห่อไข่
เห็นแล้วหิวข้าวขึ้นมาอีกรอบเลย
แต่ปลากระป๋องยี่ห้อไหนที่ผัดแล้วจะอร่อย

รอคนแต่ง

[ToeY_@_KP]

กลายเป็นรายการสอนทำอาหารไปซะละ 

[Aon]

    ข้าวผัดน่ากินมากมายอ่าพี่


เลยเริ่มรู้สึกตัวว่าหิวข้าวพอดี


ขอตัวไปรับทานก่อนแล้ลกัล


หิวมากกกกก......

[1kabb]

รอต่อไปค๊าบบ


 

[kungyung]

เราก็นึกว่าตอนใหม่อ่ะ
แต่ที่ไหนนนนนนนนนนนนนนได้

[lizzii]

เห้นแล้วหิวว

[ltahset]

ขอ+ ให้ไว้ก่อน
แล้วค่อยมาตามอ่านนะคะ

^^

[XTeND]

ตอนที่ 36 ความคิดถึง...

...เห้อ ดูหนังเสร็จไอ้แสบก็โทรมาพอดี ดีนะที่ไม่โทรระหว่างหนังฉาย ผมนั่งเล่นในโรงหนังกับเพื่อนอยู่พักใหญ่ๆ ก่อนค่อยเดินออกมากันจะรีบออกอะไรกันนักกันหนา อย่างไงก็ได้ออกจริงไหมครับ พวกผมออกมาเดินเล่นกันไปเรื่อยๆ ก่อนที่มั่งหน้าไปสักการะท้าวพระพรหม และองค์อื่นๆ บริเวณนั้น อย่างที่เคยพูดไว้กลุ่มผมอยู่ไหนที่นั้นไม่มีเงียบ พวกเราดังตลอดทางสกายว๊อค คนที่ผ่านไปผ่านมาเขาก็มองคงประมาณว่าไอ้พวกนี้ดังได้อีก...แต่ขอโทษเถอะครับ เพื่อนผมไม่แคร์สื่อ

...พวกผมใช้เวลานานมากครับกว่าจะสักการะจนครบทั้ง 4 องค์ พวกผมเดินเหนื่อยก็พัก ไม่ได้ซีเรียสอะไรมากเรื่อยๆ เสียมากกว่า

“เห้ยไปไหนต่อว่ะ” เพื่อนผมทักขึ้น

“อยากไปไหนอ่ะ” ผมถาม

“ไม่รู้ดิยังไม่หิว” เพื่อนอีกคนแทรก

“งั้น...นั้งเล่นแถวนี้ก่อนไหม” ผมเสนอ

“เออก็ดี”

“เย็นนี้กินอะไรอ่ะ”

“ไอ้โอ๊ต มึงคิดกูไปนั่งตรงนู้นนะ” เพื่อนผมพูดพลางชี้ไปยังจุดหมาย...ผมพยักหน้ารับก่อนเอาไอพอดเสียบหู ผมก็เดินชิวๆไปเรื่อยกะว่าไปถึงที่นั่งก็จะเอาการ์ตูนมานั่งอ่าน ...แล้วหนังสือการ์ตูนผมล่ะ ผมลืมการ์ตูนไว้ที่ลานพระพิฆเนศ

“เห้ย กูลืมของไว้เดี๋ยวตามไป” ผมบอกเพื่อน

“เออ”

...ผมรีบวิ่งไปเอาหนังสือการ์ตูนที่ลืมไว้ มันไม่อยู่แล้ว ผมมองรอบๆโดยเร็ว สงสัยมีคนเก็บไป หรือไม่ก็เตะไปไหน

“ขอโทษครับหานี้อยู่หรือเปล่า” มีคนยื่นถุงให้ผม ข้างในเป็นการ์ตูนที่ผมลืมไว้อยู่ภายในด้วย (ยื่นยันความถูกต้อง)

“ใช่ครับ ขอบคุณครับ”

“อ่าวพี่โอ๊ต” มาประโยคนี้ผมรู้สึกไม่ดีเลย มองหน้าไปโอ้ใช่เต็มๆ ไอ้แสบยื่นมองหน้าผมแล้วยิ้มที่มุมปากนิด ตายแน่ตู...

“เออ...”

“มาอยู่ที่นี้ได้ไง มาเมื่อไร แล้วทำไมไม่บอก” ยิงคำถามระยะเผาขน แถมสาดกระสุนมาเป็นชุด

“เออ... มากับเพื่อนนะ” ผมมองไปยังกลุ่มเพื่อน เพื่อนเห็นผมกับแซนก็ตะโกนเรียกกันใหญ่ ผมกับแซนเลยเดินไปที่กลุ่มเพื่อน แซนทักทายทุกคน เขาดูเฮฮามากครับเก็บอาการได้เนียนมาก

“พวกพี่ไหว้กี่ครบแล้วเหรอ”

“อืมครบ 4 แล้ว”

“พี่ที่นี้มี 5 องค์”

“ตรงไหนอ่ะ”

“ที่เกสรชั้น 4 ครับ”

“พาไปหน่อยดิ” ...และแล้วพวกผมก็ได้เดินทางอีกรอบ

...พวกของผมกว่าจะเคลื่อนพลกันก็เสียเวลาไปพักใหญ่ กว่าจะเดินกว่าจะขึ้นลิฟท์อีกสรุปฟ้าเริ่มสางแล้ว ผมสักการะองค์เทพเทวะ(ลืมพระนามของท่าน) เสร็จก่อนเพื่อนๆผม ผมจึงเดินไปหาแซนที่ยืนอยู่คนเดียว ข้างบนสวยมากครับ ตรงข้ามเป็นเซ็นทรัลเวิร์ดมีฉากหลังเป็นท้องฟ้าสีส้มอมม่วง ไฟในเซ็นทรัลเปิดตอนรับเวลาแห่งรัตติกาล

“เป็นอะไรไปเหรอ” ผมยื่นข้างก่อนที่จะถามขึ้น

“เปล่าครับ แค่คิดอะไรนิดหน่อย”

“คิดอะไรล่ะ”

“พี่ไม่ยากเจอผมขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งที่ผมคิดถึงพี่มาก”

“พี่คิดถึงเรานะ...แต่พี่อยากใช้เวลากับเพื่อนพี่บ้าง”

“แต่พี่ก็เจอเพื่อนทุกวันนี้ครับ ตอนที่อยู่ ม. นะ”

“มันก็จริงนะ...จะว่าไงดีล่ะ แซนสนิทกับเพื่อนตอน ม.ปลาย มากไหม”

“มากสิรักกันมากเลยล่ะทั้งห้องอ่ะ มันเกี่ยวอะไรกันอ่ะ”

“แซนรู้สึกอย่างไงตอนรู้ว่าเวลามันใกล้จะหมดแล้ว เวลาที่จะอยู่กับเพื่อนกลุ่มๆนี้ เวลาที่จะได้สำมะเลเทเมาสุดๆ ก่อนต้องแยกกัน”

“เศร้าดิ แต่ก็ยังติดต่อได้ถึงแม้นไม่เหมือนเดิม”

“นั้นแหละความรู้สึกพี่ตอนนี้ แต่พี่เลือกที่จะใช้เวลากับเพื่อนให้มากที่สุด ไม่ใช่ว่าไม่แคร์แซน ไม่อยากชวนแซนมา แต่ถ้าแซนมาพี่ก็ต้องแบ่งความสนใจให้แซนด้วย จริงไหม”

“ครับเข้าใจแล้ว แล้วพี่กลับเมื่อไร”

“อีก 2 – 3 วันนะ”

“ครับ...”

...เหมือนเพื่อนผมจะเป็นใจ มันสักการะกันเสร็จแล้วแต่มันเทไปอยู่มุมๆหนึ่ง ปล่อยให้ผมอยู่กับแซนสองต่อสอง พอชื่นชมความงามและบันทึกความทรงจำเหล่านั้นลงเป็นภาพในมือถือเป็นที่เรียบร้อย พวกผมก็เดินทางกันต่อทั้งๆที่ไม่มีจุดหมายอะไร ถามว่าหิวไหมก็ยังไม่หิว สรุปเราเลยเดินเซ็นทรัลเวิร์ดกันสักรอบก่อนหาข้อสรุป ผมแวะซื้อช๊อกโกแลตตรงทางเข้าชั้น 2 ที่เชื่อมกับสกายว็อค (ไม่อยากเอ่ยชื่อแลดูเป็นการโฆษณาเกินไป แต่อธิบายสะไปหาซื้อได้ไม่ผิดร้านชอกโกแลตแบบ 63% ราคาไม่แน่ใจแต่แพงกว่าตอนที่เปิดที่พารากอนมากตอนนั้นซื้อ 105 บาท) สรุปเดินกันไปเรื่อยจะสองทุ่มก็ยังไม่มีใครหิว ผมเลยเสนอข้าวหมูกรอบตรงอนุสาวรีย์ชัย เพราะมันต้องใช้เวลา อย่างน้อยเดินกลับน่าจะหิวกันได้บ้าง

...ตลอดทางตั้งแต่ในเซ็นทรัลเวิร์ด จนถึงร้านข้าวหมูกรอบ กลุ่มผมยังคงดังไม่ว่าขาไปแหละขากลับ ทั้งๆที่ตอนเรียนเจอกันทุกวัน นี้มาอยู่กรุงเทพอยู่ด้วยกัน 2 – 3 วันแล้วก็ยังคงมีเรื่องคุยได้ตลอดสิน่า...และเป็นอย่างที่ผมคิด พอแซนมาผมก็ใช้เวลาเล่นกับแซนมากกว่าเล่นกับเพื่อน ถึงแม้นมันจะเฮฮาอยู่กลุ่มเดียวกันก็เถอะ เอาเถอะถือคติที่ว่าคนยิ่งเยอะยิ่งสนุกแล้วกัน

...พอถึงร้านข้าวหมูกรอบเพื่อนผมมันตื่นเต้นมาก ไม่ใช่อะไรหรอกครับ คนรับออร์เดอร์มีไมค์ลอยติดตัว มันตื่นเต้นมาก(ไอ้บ้านนอก) พวกผมไม่ค่อยหิวเท่าไรส่งสัยชาบูเมื่อกลางวันทำพิษ แต่ซัดกันละสองจาน(บางคนต่อกวยจั๊บก็ว่ากันไป) คนที่หิวจัดๆแบบเซนกลับกินแค่จานเดียวแล้วนั่งมองพวกที่บ่นว่ายังไม่หิวสวาปามกัน (งานนี้น้ำหนักไม่ขึ้นก็ให้รู้กัน)

...เมื่อกินกันสาแก่ใจแล้วก็เริ่มวางแผนเที่ยวต่อเลย สรุปไปเดินสะพานพุทธกันครับ ซึ่งผมก็ยังไม่เคยเดินหรอก เลยพาไปไม่ถูก แซนมีประโยชน์ขึ้นมาก็งานนี้แหละ สรุปก็จ่ายตังค์แล้วไปนั่งรถประจำทางสายไปสะพานพุทธ เวลาแบบนี้รถติดมากโชคดีที่นั่งรถปรับอากาศเลยสบาย บนรถประจำทางผมรู้สึกว่าเป็นที่แรกที่เพื่อนผมเงียบ บ้างก็จิตใจล่องลอยไปกับเสียงเพลง บ้างก็หลับเพราะเดินทั้งวัน ผมนั่งกับแซนดูบรรยากาศข้างนอก ชีวิตประจำวันของผู้คน ที่ที่ผมเคยอยากอยู่มากที่สุด ที่ที่ผมพยายามสอบเข้าระดับอุดมศึกษาให้ติด แต่มาวันนี้ทำไมผมรู้สึกวุ่นวายจนไม่อยากอยู่ ให้มาเที่ยวนานๆ ครั้งยังพอทำใจ...เห้อ

“พี่โอ๊ตนอนที่ไหน” แซนถามขึ้น

“ออ พี่นอนที่คอนโดนะ”

“ของใคร”

“ของพี่ครับ” พ่อผมซื้อไว้เพราะท่านต้องมาประชุมที่กรุงเทพบ่อย และผมจะมาเรียนพิเศษที่กรุงเทพ อีกอย่างซื้อมาเกร็งกำไร แต่สุดท้ายผมก็ใช้คุ้มเพราะเอะอะ ผมก็หนีมากรุงเทพ พอปี 3 ก็เริ่มเบื่อ

“ออ อยู่แถวไหนอ่ะพี่”

“เตาปูนนะ”

“แล้วนอนกัน 5 คนเนี้ยนะ”

“อืม ทำไมเหรอ”

“เปล่าครับ”

“นึกว่าจะชวนไปนอนบ้าน” ผมพลั้งปาก

“อยากอยู่แต่มีคอนโดของตนเองคงไม่ไปหรอก”

“อ่ะจริง”

...หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกัน ปล่อยให้รถทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆจนถึงจุดหมาย และอย่างที่คิดความเงียบก็ถูกทำลายอีกครั้ง งานกลับถึงบ้าน เกือบๆเที่ยงคืน

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนที่ 36

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนพิเศษ ชีวิตหลังสอบของนายโฟล์คเต่า...

...ข้อที่ 1 ให้นิสิตเขียนอธิบายความหมายของเครื่องมือ...ขั้นตอนวิธีการใช้เครื่องมือดังกล่าวพร้อมทั้งอธิบายอย่างละเอียด

...ผมอ่านข้อสอบแล้วผมกลับไม่รู้สึกอะไรเพราะในสมองมันก็ไม่มีอะไร ทันใดนั้นเองผมเห็นนิมิตของชีทที่ผมจัดทำเพื่อนเอามาทบทวนกับเพื่อน มือผมก็เริ่มขยับไปเรื่อยๆตามนิมิตนั้น

...เวลาผ่านไป 1.30 น. ผมทำข้อสอบเสร็จ

“เย้ๆ ได้เวลากันพลาแล้ว” ผมพูดเสียงเบาๆยั่วเพื่อนในห้อง “โกะ โก โก้ โกะ โก โก้ กันพลา” ผมร้องเพลงย้ำอีก 2 – 3 รอบ (ทำนองเพลงของ SJ)

...ผมเดินออกมารอ เดอะแก๊งค์ ไม่นานนักเพื่อนๆผมก็ตามออกมา

“เมิงกูหมั่นไส้เมิงมาก”

“ไมอ่ะ”

“อารมณ์ดีนะเมิง”

“แน่นอน โกะ โก โก้ กันพลา”

“เออแน่จริงเมิงต่อตัวสีชมพูให้กูดูดิ” อีนี้คลั่งสีชมพูและสติช

“เออ”

“แล้วเอาให้กูด้วยนะ”

“ตังค์อ่ะ”

“ง่ะ”

“งั้นก็ของกู”

...ว่าแล้วผมกับเพื่อนก็ไปร้านขายกันพลาของจีน (ของแท้แพงสู้ราคาไม่ไหว และฝีมือข้าน้อยยังอ่อนนัก กลับพลาดพลั้งแล้วจะแย่ ดังนั้นขอเล่นของจีนไปก่อนนะขอรับ) ร้านที่ไปเป็นร้านเล็กๆเปิดตรงข้ามกับโรงเรียนประถมเจ้าของร้านเหมือนคนขายตุ๊กตาไม้ในเรื่องรักแห่งสยาม แต่บวกอายุเพิ่มอีก 5 ปี และพุงอีกนิดหนึ่ง ที่ร้านของพี่ท่านมีลูกค้ารอตัดสินใจอยู่ อ่ะ อ่ะ ในมือของเขาถือกันพลาสีชมพูที่ข้าน้อยต้องการ

“อยากได้ตัวไหนบอกนะครับ” พี่เจ้าของร้านเอ่ยตอนรับ

“...” ผมไม่ตอบแต่ชี้ไปที่กล่องกันพลาสีชมพูตัวนั้น แล้วผมก็เดินวนดูท่าที่ เหลือตัวสุดท้ายเสียด้วย สเกว 1/144 วางมันสะแล้วจะเป็นของข้าน้อย จงวางมัน จงวางมัน และแล้วก็สำเร็จเขาวางมันลงจริงๆด้วย หุหุ แล้วก็วางเงินทับอีกที

“เอาตัวนี้และครับ” คำพูดนี้เหมือนมีดเสียบที่อก สรุปผมต้องหาใหม่ใช่ไหม ผมเดินวนไปเรื่อยๆ จน 1 ชั่วโมงผ่านไป ผมเลือก เดสทินี้ สเกว 1/144 ได้ 1 ตัว แต่ต้องการอีกตัวเพื่อสนองตัญหา

...สรุปได้อีกตัวจำขื่อไม่ได้ ราคารวม 620 บาท

“แห่มๆ ซื้อ 2 ตัว 620 บาทแบบนี้เล่นตัวใหญ่ สเกว 1/100 มาสเตอร์เกรดดีกว่าไหม” ผมแซว

“555 พี่ก็ว่างั้น”

“ตัวนั้นเท่าไรอ่ะครับ” ผมชี้ไปยังตัวชมพู ออ ชื่อมัน อินฟินิตี้ จัสติก

“850 บาทครับ” ผมนับตังค์ในกระเป๋า โอ๊ะ มี 820 บาท

“พี่มี 820 บาท ขอตัวนั้นได้ไหมอ่ะ”

“โห้...”

“บริ๊งค์ บริ๊งค์... บริ๊งค์ บริ๊งค์...” ผมทำเสียงประกอบกระพริบตาอ้อนวอน

“อ่ะๆ ก็ได้”

“ขอบคุณครับ” ผมตอบ จ่ายตังค์ รับของ สุขใจ กระเป๋าแบน...แฟนไม่มี

...พอถึงบ้านจัดการออนเอ็ม ติ๊งค์

-   ไงเมิงเสียตังค์สบายใจ

-   ไม่ไงหรอก...แต่กูได้ตัวสีชมพูแล้ว

-   เจงดิ

-   เออ

-   ต่อเสร็จเอามาให้ดูด้วย

-   เออ

...พอเปิดกล่องออกมา...โอ้แม่เจ้า อาไรเยอะแยะนักหนาว่ะเนี้ย ส่วนประกอบเยอะมากขอรับ เห็นแล้วแอบท้อ

...สรุปผมมีเวลาต่อ 2 วันกับกันพลาสีชมพู นามว่า อินฟินิตี้ จัสติก...สรุปผ่านไป 1 คืน ตัวเสร็จ อีกครึ่งวัน อุปกรณ์ประกอบเอฟเฟ็คเสร็จ 555 เอาไปที่ ม. ให้เพื่อนเชยชม และสุดท้ายวันนี้ถอย GUNDAM – UNICORN VER.1 (VER.1 สีขาวธรรมดา ส่วยเขาใช้สติกเกอร์แปะเอา VER.2 เป็นสีขาวไข่มุก เงาๆวาวๆ เขาสีทองเลย) 1 สัปดาห์กับเจ้า ยูนิคอร์น ...สู้ต่อไป

โฟล์คเต่า

ผู้แต่ง

ปล. ใครบอกจะต่อคุลูลุ No.6 เอารูปมาให้ดูบ้างจอ อยากเห็น พยายามหารูปแล้วไม่เจออ่ะ

[kitty]

 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

น่ารักที่ซู๊ดดดดดดด

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

จำเบอร์ผิด ๕๕๕๕

ไม่รู้ว่าเบอร์อะไร 

แต่ตัวโปรดของปาล์มก็ตัว Afro อะครับ แต่อยากได้ Golden Afro แต่หายากมาก T^T
ขนาดของจีนยังไม่ได้เลย T^T อะซิก อะซิก

[DexTunG]

สุดท้ายก็เจอกันจนได้นะ

    

[gboy]

เจอกันแล้ว