หัวข้อ: วุ่นนัก...รักรุ่นพี่ UP UP UP!!! ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น 28-03-2553

[melon_jung]

อิอิอิ...ในที่สุดก็เดินเจอกันซะที...ชอบ

[ToeY_@_KP]

ตอนต่อไป...

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

เอ... จาเราไม่ดี หรืออ่านไม่เจอหว่า ไอ้ร้านขายก๋วยจั๊บนี่มันอยู่แถวไหนนะ หึหึหึ

จะว่าไปไม่ได้ไปกินนานละ หลังจากย้ายจากแถวนั้นไปอยู่ถิ่นผู้ดีเก่าเขตดุสิต

บ่นไปว่ามันจะเจอกันไหน จัดให้เจอกันเลยซะงั้น

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล. พรุ่งนี้ไปขอนแก่น นั่งเครื่องไป จะเป็นบ้านนอกขึ้นเครื่องบินละ ชีวิตไม่เคย (ก็พอดีบ้านจน)

[1kabb]

เจอกันแล้ววววววว


>> รอตอนต่อไป..

[kittyfun]

มาให้กำลังใจคนเขียนค่ะ

ยังรอตอนต่อไปอยู่นะคะ

ในที่สุดก็พบกันแล้ว ฮิๆๆๆ

[4559]

น่ารักมากกกกกกกกกกกก

[Cha Ris Ma]

 น้องแซน พี่โอ๊ตน่ารักจัง

[OhJa]

น่ารักดีจังเลย  ชอบๆบรรยากาศในเรื่องจัง  อ่านเพลินไปเลย

บรรยากาศคุ้นนนนนมาก   

ตอนส้มตำหลังม.เนี่ยรู้สึกเอ๊ะๆคุ้นๆ พออ่านไปๆเจอก๋วยเตี๋ยวห้อยขา โอ้ เป๊ะเลย

มิน่าทำไมเวลาอ่านแล้วมันรู้สึกเหมือนใกล้ๆตัวแบบนี้   

สนุกดีค่ะ  รอลุ้นเรื่องของคนทั้งคู่ต่อ 

[||toxic-love||]

 

อ๊ากก ก

ชอบเรื่องนี้มากมายย ย

อิอิ

[XTeND]

ตอนที่ 37 ม่า เตีย...ตี๋

...หลังจากที่เที่ยวกันมาประมาณ 3 วัน ผมและผองเพื่อนเริ่มหมดมุข ไม่รู้จะไปไหนดี สาวๆ ก็ช๊อบกันหมดตัวไปหลายคน ส่วนหนุ่มๆ ก็เริ่มบ่นเมื่อยขา (ไอ้พวกลูกผู้ดี เดินแค่นี้บ่น) ดังนั้นวันนี้เราจึงสรุปว่าเป็นวันพักผ่อน งดเที่ยว 1 วัน ส่วนข้าวก็ลงไปกินกันใต้คอนโดฯ ใครบ้าพลังก็ไปเดินตลาดหรือห้างสรรพสินค้าใกล้ๆเอา (ถ้าไปต้องรายงานด้วยเพราะมีคนฝากซื้อขนมเยอะมาก) ส่วนผมยังไม่มีแผนอะไรกะว่าจะไปเดินเล่นห้างสรรพสินค้าอื่นๆ ที่เคยเดินตอนมาเรียนที่นี้ ผมไม่รอช้าจัดการอาบน้ำแต่งตัวกว่าจะเสร็จก็เกือบเที่ยง ผมกับเพื่อนเลยลงไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน (มีผมคนเดียวที่อาบน้ำแล้ว --*--)

...ปิ๊บ ปิ๊บ ...ปิ๊บ ...ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ...ปิ๊บ โทรศัพท์มือถือของผมร้องเรียก

“เห้ย ทามาก็อตมึงจะแดร็กข้าวอ่ะ” เพื่อนผมแซวขึ้น

“เออ มึงอยากแดร็กไหมล่ะ เดี๋ยวจะเอามือถือยัดปากให้” ผมสวนก่อนรับสาย

“สวัสดีครับพี่โอ๊ต วันนี้ไปไหนหรือเปล่า” นั้นไงผมว่าแล้ว ถ้าไอ้แสบรู้ว่าผมอยู่กรุงเทพต้องจิกผมแน่

“ไม่ไปไหนอ่ะ เพื่อนพี่อยากพักผ่อน”

“เหรอๆ งั้นพี่มาเจอผมได้ไหม”

“ง่ะ”

“นะ นะ นะ ที่สนามหลวงนะ แค่นี้ก่อนครับ”

“เห้ยๆ”

“บะบาย” แล้วมันก็วางสายไป แบบนี้ส่งข้อความมาบอกก็ได้ บังคับมัดมือชกแบบนี้ ชิ

...แต่ถ้าถามว่าวันนี้ผมจะไปไหน ผมก็กะไปสนามหลวงอยู่หรอกนะ อยากไปหาลุงหมอดูที่ท่าพระจันทร์ แกจะนั่งอยู่หน้าท่าเรือท่าพระจันทร์ นั่งกับพื้นครับไม่ต้องบอกอะไรแก ให้ลุงแกจับมือเดี๋ยวแกจะบอกเอง ลุงแกดูแม่นดีครับ อีกที่ก็วังหลังอยู่ในซอยนั้นก็แม่น แต่ผมถูกชะตากับลุงมากกว่า

...ผมลงไปถึงหน้าคอนโดฯ มีร้านอาหารตามสั่งอยู่ ผมสั่งข้าวผัดกะเพราหมูสับ ไข่ดาวสุก จะบอกว่าอาหารสิ้นคิดก็ไม่ผิด ยอมรับว่าไม่รู้จะกินอะไรจริงๆ แต่มาช๊อคตรงราคานี้แหละครับ จาน 35 บาท โอ้แม่เจ้าแต่ก่อน 25 บาท ไม่มากินไม่กี่ปีราคาเพิ่มขึ้นตั้ง 10 บาท นาทีนี้เริ่มหาข้อเสียของที่นี้ ถึงแม้นจะสายไปแล้วเพราะผมต้องฝึกงานที่กรุงเทพฯ แน่แท้แล้ว พอผมทานข้าวเสร็จก็แยกกับเพื่อนมุ่งหน้าไปสนามหลวงทันที ตลอดทางผมนั่งนึกถึงวันเก่าๆ สมัยผมมาเรียนที่นี้ เพลงที่ผมฟังตอนกำลังเดินทาง คนที่อยู่ที่นี่ และพบเจอที่นี่ เรื่องราวต่างๆ มันย้อนกลับมาอีกครั้ง ทำให้ผมคิดถึงเหตุผล สาเหตุต่างๆ ในทุกการกระทำครั้งสมัยอดีต บางที่มันทำให้ผมรู้สึกว่าตนเองเข้มแข็งขึ้น บางครั้งก็รู้สึกอ่อนแอ บางคนผมนั่งยิ้มกับตนเองเหมือนคนบ้า ก็มันลืมตัวนี่ครับสมัยวัยเด็กมันมีเรื่องอะไรๆ สนุกเยอะมากโดยเฉพาะช่วง ม.ปลาย และช่วงที่ผมอยู่ที่นี่

...พอผมถึงสนามหลวง ผมก็เดินตรงไปที่ท่าพระจันทร์ น่าเสียดายครับวันนี้ลุงไม่มา...ใครรู้ว่าลุงอยู่ไหนบอกผมบ้าง

...ปิ๊บ ปิ๊บ ...ปิ๊บ ...ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ...ปิ๊บ

“ว่า”

“พี่โอ๊ตอยู่ไหน”

“ท่าพระจันทร์ครับ”

“จริงดิ รอตรงนั้นนะ ตอนนี้ผมอยู่ที่ท่าเรือเนี้ยะ”

“นั่งเรือมาเหรอ”

“อือ แค่นี้นะพี่ กลัวมือถือตกน้ำ” แล้วไอ้แสบก็ตัดสายไป มันเคยคิดจะฟังใครไหมเนี้ยะ

...ผมยืนรอไม่ถึง 5 นาทีไอ้ตาตี่ก็วิ่งมาหาผม ผมกับมันยืนคุย (เหมือนเถียงกันมากกว่า) กันสักพักก่อนสรุปว่าจะไปไหน วันนี้ไอ้แสบต้องรีบกลับครับเพราะคุณแม่ของแซนฝากซื้อมะตะบะท่าพระอาทิตย์ กับนมมนต์  ผมก็เดินกันไปเรื่อยๆครับ ไม่ได้รีบร้อน(แต่อากาศร้อน) พอถึงท่าพระอาทิตย์ก็หยุดกินมะตะบะก่อนซื้อไปฝากคุณแม่ของไอ้แสบ หลังจากนั้นก็เดินต่อไปกินนมมนต์ต่อ (น้ำหนักจะขึ้นไหมนี้) พอได้ของที่ฝากซื้อครบผมกับแซนก็เริ่มเข้าวัดเข้าวาครับ เริ่มจากวัดสุทัศ กลับลงมาทะลุถนนข้าวสารเข้าวัดชนะสงคราม ศาลหลักเมือง วัดพระแก้ว และวัดบวร พอเสร็จก็เดินย้อนมาที่ท่าพระอาทิตย์ ดีผมจะได้ส่งเจ้าแซนกลับบ้านส่วนผมจะลั่นล้าต่อ

“พี่ไปบ้านผมก่อนนะ”

“เห้ย ไปไม”

“ม้าอยากเจอ”

“เห้ยม้ารู้เรื่องแล้วเหรอ”

“อืม” ผมยืนหน้าซีด แซนไม่รอช้าจ่ายค่าเรื่อ 2 ที่ก่อนเดินเข้าไป

...พอผมได้สติผมก็รีบตามไป เพราะผมกลัวหลงขึ้นเรือก็ไม่ค่อยได้ขึ้นบ่อยด้วย ผมยื่นรอที่อยู่พักใหญ่ คลื่นน้ำจากแม่น้ำเจ้าพระยาซัดมาเป็นระยะ โป๊ะโคลงเคลงตามกระแสน้ำที่ซัดเข้าหาไม่หยุด ผู้คนเริ่มมากขึ้น เยอะขึ้นวันธรรมดาทำไมคนเยอะจัง ผมกับแซนอยู่ด้านหน้าๆ ถ้ามีใครผลักผมตอนนี้ก็ลงน้ำอย่างเดียว ขณะที่ผมมองคลื่นน้ำนั้นผมเริ่มคิดถึงข่าวโป๊ะล่ม ผมว่ายน้ำเป็นนะ แต่กับแม่น้ำเจ้าพระยาลึกเท่าไรไม่รู้ ข้างล่างมีอะไรบ้างก็ไม่ทราบ กลัวจมน้ำผมไม่กลัว ตัวเปียก กระเป๋าตังค์เปียก โทรศัพท์พังก็ไม่กลัว กลัวสิ่งที่อยู่ใต้น้ำที่มองไม่เห็นนี้แหละ

“เป็นไรพี่ กลัวจมน้ำเหรอ”

“บ้าดิ”

“ไม่ต้องกลัวนะ ถ้าพี่จมผมพายปอดให้พี่เอง จะซ้อมตอนนี้ก็ก็ได้นะ” ไอ้แสบทำปากจู๋ยื่นเข้าหาผม

เป๊ะ!!! เสียงผมติดแก๊ป ตอนเด็กๆเล่นบ่อย ผมไอ้แซบก็สั้นถึงไม่มากแต่ก็ดังได้ อาจจะเพราะเสียงมันดังคนเลยหันมามองที่ผม ส่วนไอ้แสบมันลงไปนั่งกุมหัวที่พื้น

...หลังจากที่เล่นกันพอหอมปากหอมคอ เรือก็มาพอดีครับผมก็เข้าไปนั่ง นั่งเรือก็สนุกดีนะครับ ผมมองวิวทิวทัศน์รอบๆ แปลกใหม่ดี อย่างที่บอกผมไม่ค่อยได้ขึ้น-ลงเรือสักเท่าไร ชมวิวได้ไม่เท่าไรก็ต้องขึ้นท่าแล้ว อ่าวนี้แค่ข้ามฝากนี้หว่าโถเอ่ย ไอ้เรานึกว่าไกล พวกผมสองคนเดินผ่านหลังโรงพยาบาลศิริราชแล้วนั่งรถต่อไป 2-3 ป้าย สรุปนี้ผมเข้าใกล้บ้านไอ้แสบแล้วหรือ ตื่นเต้นแปลกๆ แล้วคุณพ่อ-คุณแม่แซนจะว่าอย่างไง ผมเริ่มเครียดพอลงจากรถ

 “อาตี๋” มีเสียงคนตะโกนเรียกผมหันซ้ายหันขวา ไม่เจอใคร “อาตี๋ ลื้อมากับครายอ่า” คุณน้ารูปร่างท้วมนิดๆ สวยครับเธอไม่ได้แต่งตัวอะไรแบบปล่อยชิวๆอ่ะครับ แต่ดูดี ออกมาจากร้านขายอัลลูมิเนียม

“อ่าวม้า อ่ะนี้ของฝาก คนนี้ไงที่อั๊วะเล่าให้ลื้อฟัง” แซนตอบ ผมทำท่าเอ๋อๆ ก่อนยกมือไหว้ นี้เล่นอยู่ตรงป้ายรถเมล์เลยเหรอ ขยับไปอีก 2-3 บล็อกก็ได้ให้หายใจหายคอนิดนึ่ง

“โอ้ยไม่ต้องไหว้ ไม่ต้องไหว้ อ่ะเข้ามาก่อน ตากแดดตากลมมันร้อน ว่าแต่ทานอะไรมาหรือยัง เอางี้เดี๋ยวอั๊วะไปหยิบผลไม้มาให้”

“เออ ไม่เป็นไรครับผมอิ่มขนมที่ทานมาระหว่างทางอยู่เลย” ผมบอกแม่ของแซน

“เอ๊ อาตี๊ลื้อไปเอาน้ำมาให้พี่เขาซี้ ลื้อนี้ไม่ได้เรื่องสักอย่าง” อาตี๋ทำหน้างงก่อนเดินเข้าบ้านไป แม่ของแซนพาผมไปนั่งที่โต๊ะไม้ท่าทางเป็นโต๊ะบัญชีของรกมาก “อ่ะ อ่ะ นั่งก่อนๆ เห้อ อั๊วะขอบใจลื้อมากนะที่ดูแลอาแซนมัน อั๊วะเป็นห่วงมันนะกลัวมันเกเร แต่พอรู้ว่ามีลื้อมาอยู่ด้วยค่อยติวหนังสือให้ ค่อยดูแล้วอั๊วะก็ดีใจ...”แล้วนาทีนั้น คุณแม่ท่านก็เริ่มบรรยายในหัวข้อลูกในอุดมคติ กับบุญคุณที่ต้องทดแทน

...กว่าจะหัวข้อการบรรยายจะจบแบบครึ่งๆกลางๆ เพราะพอดีมีลูกค้าเข้าร้านก็ปาไปครึ่งชั่วโมง ไม่มีอะไรมากครับสรุปได้ว่าท่านขอบใจที่ผมดูแล้วเจ้าแซน ไอ้แสบเลยพาผมขึ้นนอนมันเป็นการกักตัวเนื่องจากคุณแม่ท่านชวนทานข้าวเย็นด้วย ไอ้แสนสนองพระเดชพระคุณโดยการนำผมมาขังคู่ ณ ห้องนอนของแซน โดยมีเจ้าของห้องมาอยู่ด้วย (ผมน่าสงสารไหมครับ TT-TT)

...ผมกับแซนนั่ง-นอนดูทีวีได้พักใหญ่ก็ถูกเรียกลงด้านล่าง เรียกมาไม่มีอะไรครับมาทานอาหารว่าง(ไอศกรีม) ผมนั่งทานกับแซนทานที่โต๊ะทานข้าว คุณแม่ซื้อมาอยู่ในตู้เย็นอีก 2 ถ้วย ท่าทางเป็นของคุณพ่อบ้านนี้น่ารักดีคุณแม่รอทานพร้อมคุณพ่อ หุ หุ  ผมนั่งอมยิ้มไปทานไป

“เห้ย ใครอ่ะ” มีเสียดังขึ้น จากด้านหลังผมหันไปเห็นเด็กหนุ่มอายุประมาณ 16-17 ปี หล่อมากครับ คิวดกดำ ตาโต นัยน์ตาเป็นประกายเลย หน้าใสสุดๆ เด็กๆ หล่อขนาดนี้โตขึ้นจะขนาดไหนเนี้ย (แต่หน้าคุ้นๆ สงสัยเคยทำบุญร่วมกันแต่ชาติปางก่อน) “ใครอ่ะเฮีย”

“อาโอ๊ตรุ่นพี่เฮียนะ เอิร์ธขนมลื้ออยู่ในตู้เย็นนะ” คุณแม่แซนเดินเข้ามาเอาน้ำ “อร่อยไหม” ผมยิ้มแล้วพยักหน้ารับ ก่อนคุณน้าจะเดินกลับไปที่โต๊ะ

“ครับ...ม้า” น้องเขามองหน้าผมแล้วหยุดนิ่ง

“พี่โอ๊ตนี้เอิร์ธน้องผม... เอิร์ธนี้พี่โอ๊ต ปู่รหัสเอีย ปีหน้าแก่เข้ามหาวิทยาลัยเดี๋ยวก็รู้คืออะไร” แซนตอบแบบขอไปที

“น่ารักโคตร!!!” น้องเขาตะโกน ก่อนรีบขยับโต๊ะมานั่งตรงข้ามผม นั่งจ้องหน้าผมอยู่พักหนึ่ง “พี่เป็นแฟนผมนะ” ตอนนี้เข้าใจแหละว่าทำไมเรียกแซนว่าตี๋ ตามันตี๋จริงเมื่อเทียบกับน้องชาย 555+

“ปุ๊บ” ผมสำลักไอศกรีมเอิร์ธไม่รอช้าเอากระดาษทิชชูมาเช็ดปากให้ ก่อนหอมแก้มที่หนึ่ง

“เห้ย!!!” แซนตะโกน

“อะไรเอีย คนนี้น้องขอนะ”

“ได้ไงว่ะ”

“ก็เป็นแค่ปู่รหัสนิ สายรหัสห้ามเป็นแฟนไม่ใช่เหรอ ผมไม่ใช่งั้นผมขอนะ” นั้นไงผลบุญมันแรงจริง

“เห้ย รู้กฎนั้นด้วยเหรอ”

“แน่ละ รุ่นพี่ที่กองบอกมา”

“ที่กอง...น้องเรียนทหารเหรอครับ” ผมแทรกลดดีกรีความร้อนของวาทะกรรมของพี่น้องคู่นี้

“เออ 555+ กองถ่ายครับ ผมถ่ายแบบ กับถ่ายโฆษณาครับ” เก็จเลยครับ ที่ว่าคุ้นๆ เพราะอะไร

“ไม่เกี่ยวโว้ย ไม่ ไม่ ไม่” แซนแทรก

“ไมอ่ะเฮีย”

“พี่โอ๊ตของเฮีย”

“เสียดังอะไรนักหนา” คุณแม่เดินเข้ามา

“ม้า เอิร์ธขอพี่โอ๊ตเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้ได้ป่ะ”

“ซี้โซ้ตาอ่า ไร้สาระน่า” แซนสะกิดผม ก่อนลากผมหนีขึ้นข้างบน

“จริงๆนะม้า”

“ลื้อรีบกินไอศกรีมเถอะน่า ซี้โซ้ตาอ่า ลื้ออย่าลืมทำการบ้านนาอาเอิร์ธ” มาม้าเดินออกไป ส่วนผมกับไอ้แสบก็ออกจากตรงนั้นแล้วเหมือนกัน

...ผมขึ้นห้องมาตอนนี้ห้าโมงกว่าๆ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ข้าวเย็นแล้ว เห้อ ผมนั่งเล่นเกมส์คอม ดูโทรทัศน์ ทำนู้นทำนี้ไป เสียงเรียกก็ดังอีกครั้ง พอลงมาที่โต๊ะคราวนี้มีชายวัยกลางคน พอรู้แล้วครับทำไมบ้านนี้ลูกชายหล่อ คุณพ่อวัยกลางคนแต่ทำเอาคนอายุ 20 ต้นๆ แบบผมหมองไปเลย คุณพ่อท่านหล่อแบบคนไทยนะครับเข้มๆ แต่ขาว

“อ่าวนี้เหรอ โอ๊ตนะ”

“สวัสดีครับคุณน้า”

“อืม” คุณพ่อพยักหน้ารับก่อนตักไอศกรีมคำโตเข้าปาก...เออคุณน้าจะทานข้าวแล้วทานขนมหวานก่อนเหรอครับ “เอานั่งๆ”

“ครับ” ผมรับคำก่อนนั่งลงข้างแก น้องเอิร์ธนั่งตรงข้ามผมฉีกยิ้มให้ผม แซนแยกเขี้ยวยิงฟันใส่เอิร์ธ ก่อนนั่งลง

“โอ๊ตเป็นอะไรกับแซนนะ” คุณพ่อแซนพูดขึ้น

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนที่ 37

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องเล่าหลังคอมพ์

...หลายคนสงสัยผู้แต่งสอบเสร็จแล้ว ปิดเทอมแล้ว เวลาว่างน่าจะเยอะแล้วไหง๋ไม่มาอัพสักที อยากบอกว่าตอนนี้ผู้แต่งเองหมดแรงศรัทธาแล้ว 555+ มากไป จะว่าไงดีแค่รู้สึกเบื่อๆกับชีวิต อาจเพราะปิดเทอมไม่มีอะไรทำ เลยรู้สึกว่าโล่ง อ้างวาง เปล่าเปลี่ยว เหงา อยากมีแฟน...555+ ไม่รู้เพื่อนเคยเป็นไหม อารมณ์เหวี่ยง อยากเหวี่ยงทุกอย่าง แม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่รับ ผู้เขียนไม่รับโทรศัพท์มา 3 วันแล้ว เปิดคอมก็ออนเกมทิ้งไว้...เห้อ

...ยอมรับว่าไม่ชอบที่เป็นแบบนี้หวังว่าเปิดเทอมอารมณ์แบบนี้จะหายไป มันอาจผิดที่ผมที่รีบต่อกันพลาจนเสร็จก่อนเวลาอันควร เลยไม่มีอะไรทำตอนปิดเทอม และอาจผิดที่ผู้เขียนไม่มีแฟนสักที เรื่องมากก็งี้แหละ 555+

รักและเคารพ

โฟล์คเต่า

ผู้แต่ง

[หอยทาก]

ชะอ้าว เจอคุณพ่อแว้ววว
เอิ้กๆ จาเปงยังไงล่ะทีนี้
 

[4559]

เอาละซิ

[gboy]

คุณเตี่ยมาแรง


แต่เอ๊ สงสัยแรงทั้งบ้าน

[ToeY_@_KP]

บ้านนี้ ตรงกันทั้งบ้าน

ดีครับ..ดูจริงใจดี

[Chatcha]

หุหุหุ

งานเข้า

[DexTunG]

ว้าว  มาต่อแล้วดีใจจัง

อย่าให้รอนานนะครับ

แซน จะตอบยังงัยนะ

    

[namtaan]

ขอบคุณโฟล์คเต่าที่มาต่อ แม้ว่าจะอยู่ในอารมณ์เบื่อชีวิต
อย่าเบื่อเลย แต่งนิยายต่อนี่หละ จะได้หายเบื่อ 

แล้วสองคนจะตอบคำถามเตียว่าไงเหรอ
ตกลงเป็นอะไรกัน ลุ้นคำตอบเนอะ จะเป็นแบบที่แม่โอ๊ตเข้าใจอีกเปล่า

บวก 1 แต้มเป็นกำลังใจให้จ้า
รอนะ

[kungyung]

อยากรู้จังอ่ะ ว่าพี่โอ๊ตจะตอบเตี่ยยังงัยอ่ะ

[kittyfun]

มาบวกหนึ่งให้กำลังใจคนเขียนค่ะ

ไม่ต้องเหงานะคะ อย่าเพิ่งเบื่อ

ถ้าเบื่อก็มาแต่งฟิคคลายเครียดกัน จะได้หายเบื่อหายเซ็งค่ะ

[Aey_Rika]

คุณพ่อเล่นถามคำถามเด็ดเชียววว ฮ่าๆ

คุณคนเเต่ง... เข้าใจอารมณ์ตอนนี้ของคนเเต่งเลยค่ะ
เราเองก็เคยเป็นเเบบนั้นอยู่สัก 2 อาทิตย์ได้ = ="
เป็นกำลังใจให้นะค่าา

รออ่านอยู่นะค่าาาาา

[ranaways]

แล้วแซนจะตอบไงนี่

[l_k]

คุณพ่อ ถามตรงมาก ๆๆๆๆ

แสกหน้าได้แต้มเลยอะ

แล้วตอบไงอะ.................รอคำตอบนะ

[||toxic-love||]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เคยเป็นครับ
อารมณ์นี้
แต่หาอะไรทำเด๋วก้อหายไปเองครับ
ไม่ต้องคิดมาก

[Cha Ris Ma]

บ้านแซนน่ารักกันทั้งบ้านเลย ประทับใจคุณพ่อหล่อๆ

ตื่นเต้นๆ พี่โอ๊ตตอบว่าไงดี

[viky_mama]

บ้านแซนนี่หน้าตาดีกันทั้งบ้านจริงๆ ด้วย

ว่าแต่คุณพ่อถามคำถามปลายเปิดมาแบบนี้จะลองใจอะไรรึเปล่า อาตี๋ก็ออกจะประกาศตัวชัดเจนไปแล้วนินา

ปล คนแต่งจ๋า แบบว่าน้องแบงค์มากเลย หล่อ รวย เลว เนี่ย หาคู่ให้แบงค์หน่อยจิ อยากอ่าน (ไม่เอาชะนีนะ คนอ่านไม่ปลื้ม!)

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ค้างนะคนเขียนแต่ค้างอย่างมีสกุลสืบความได้
สืบได้ว่าหลอกคนอ่าน โฮะๆ เป็นที่แน่นอนว่าป๊าถามว่าเป็นไรกันแบบ พี่ หรือ รุ่นเดียวกัน
แล้วจะรออ่านต่อ อย่าซีเรียสเรื่องแฟน ยึดหลักให้แน่น อย่าเร่งรีบไป
ความบังเอิญมักเกิดได้กับทุกคน และความบังเอิญไม่ได้เกิดแค่ครั้งเดียว
แต่ รักแท้เกิดได้แค่ครั้งเดียว และใช่ว่าทุกคนจะมี งั้นอย่ารีบ
นิว(โหยหาซึ่งนิยาย)

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

สงสารบ้านนี้จัง
ไม่มีหลานสืบสกุล

ขอโทษทีเพิ่งมาคอมเมนต์ พอดีเพิ่งทำ IS เสร็จส่ง อีกสองอาทิตย์จะสอบละ เซ็งบ่ะ

เออแก จำเรื่องที่เคยเล่าให้ฟังได้ป่ะ (เอะ หรือกรูไม่ได้เล่าให้ฟัง) ไอ้ที่มันบอกว่าเรียนคณะ พทยศ แล้วมันตะงิดๆ อ่ะ ถามอะไรก็แถๆ ไปเรื่อย
แล้วมันทิ้งท้ายตอนคุยกับคราวนั้นว่า "กรรมจะตามทัน"

ตอนนี้กรรมตามทันมันแล้วว่ะเมิง หมอสตอเบอร์รี่ มากมาย เหมือนหมอกำมะลอที่เคยเจอเลยว่ะ เรื่องนั้นโดนยกเข้ากรุไปละ หึหึ
สงสัย PM โทร MSN มาถามได้

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[lizzii]

ขอลูกชายบ้านนี้ซักคนได้มั๊ยย 555
แล้วพี่โอ๊ตจะตอบพ่อแซนว่าไรหว่า ๆๆๆ

ให้โฟลค์เต่าน๊า 

[XTeND]

ตอนที่ 38 สัญญา

“เออ...” ผมกับแซนประสานเสียง

“ลุงรหัสอะเหรอป๋า” เอิร์ธแทรก

“เออๆ นั้นแหละสมัยพ่อ เอ้ยสมัยลุงยังไม่มีระบบนี้หรอก 55”

“ออ ครับ” ผมรับแล้วยิ้มให้

“เอา กิน กิน กิน” คุณพ่อแซนเชิญทานข้าวผมก็เริ่มลงมือยังไม่ทันจับช้อน กะเพรากุ้งก็ล่อนลงบนจานข้าวผม เอิร์ธจัดการเสิร์ฟให้ก่อนยิ้มให้ผมทีนึง แซนไม่รอช้าเสิร์ฟไข่ยัดไส้มาให้ผม ก่อนจ้องหน้าผมเป็นนัยๆว่าต้องกินของแซนก่อน เล่นเอาคุณพ่อ-คุณแม่ของแซน และผมนิ่งไปพักหนึ่ง

“ทานเยอะๆนา” คุณแม่จะตักต้มจืดเต้าหู้ไข่ให้ผมก่อนพูด “ท่าทางจาเกรงใจนะคุณพี่”

“อืมๆ ไม่ต้องเกรงใจๆ ทานเลย ทานๆ” ผมพยักหน้ารับก่อนทานต้มจืดก่อนอย่างแรก แล้วเอาไข่พันกุ้งแล้วตามด้วยไส้ทีหลัง

“อืมแล้วคืนนี้โอ๊ตนอนไหน” คุณน้าถามขึ้น

“ผมนอนที่คอนโดฯครับ แถววงษ์สว่างครับ”

“อืมๆ ถ้ากลับดึกนอนนี้ก็ได้นะ มันอันตราย”

“ครับขอบคุณครับ”

“ป๋า...ผมขอพี่โอ๊ตเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้ได้ไหม” ผมอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ผมมองไปทางแซนเชิงตำหนิ แต่สิ่งที่เห็นแซนก็อึ้งเช่นกัน ถ้าเป็นเช่นนั้นคนที่พูดก็คือ... ใช่แล้วครับ เอิร์ธ พูด ผม แซน และคุณแม่แซนหันไปทางเอิร์ธส่วนคุณน้า พ่อของแซนนั่งนิ่ง บรรยากาศเริ่มตึงเครียดอีกครั้ง

“...”

“นะป๋า” เอิร์ธย้ำ

 “อาตี๋ลื้อพูดอาร่ายอ่ะ ซี้โซ้ตาอ่า” คุณแม่ของแซนค้าน

“ตามใจ ถ้าพี่เขายอมรับแก” คุณน้าพูดเสียงเย็น เอิร์ธ ยิ้ม แต่คนที่ผงะเป็นแซนกับคุณแม่

“อาจักร ลื้อพูดอาไร ลื้อรู้ตัวม่าย”

“ปล่อยมันไปสิหงส์ เราบังคับฟืนใจมันไม่ได้หรอก ถ้ามันเลือกแล้วสักวันอาตี๋มันก็เอาจนได้ ลื้อก็น่าจะรู้จักลูกลื้อดี” พ่อน้องแซนตอบ แต่เสียงเย็นๆพิกล งานนี้ผมรู้ทั้งชื่อพ่อ ชื่อแม่ ของแซนเลย หุหุ (อาจักร อาจักร อาจักร อ่า... อาหงส์ อาหงส์ อาหงส์ หู้...)

...หลังจากบทสนทนาดังกล่าวจบลง การทานข่าวที่เริ่มด้วยเสียงหัวเราะก็จบลงด้วยความเงียบ แซนทานข้าวเสร็จคนแรก เลยขอตัวขึ้นห้องก่อน ผมสัญญาว่าจะตามไป คนที่ทานเสร็จต่อมาคือคุพ่อของแซน ท่านก็ขึ้นห้องตามไป ส่วนเอิร์ธก็มั่วพิรี้พิไรทานเสร็จแล้วก็นั่งเล่นเหมือนรออะไรบางอย่างก็จะขึ้นห้องตามไป ส่วนผมผมกะอยู่ช่วยล้างจานอยู่แล้ว ก็อย่างว่าอ่ะครับ มารบกวนเขาแถมมากินข้าวบ้านเขา ไม่ช่วยเขาทำงานผมก็ว่าน่าเกลียดกินไป ผมช่วยคุณแม่เก็บจานข้าว คุณแม่ท่านจะล้างเอง

“อาโอ๊ต”

“ครับ น้า”

“ลื้อคิดอย่างไงกับลูกชายอั๊วะ” คำถามที่ 1 มูลค่า 1,000 บาท ผมเริ่มลังเลกับคำตอบ เพราะลูกชายของน้ามี 2 คน คนไหนละครับม้า

“เออ ...”

“อั๊วะเคยดูหนังที่อาโอ้อีเล่น เรื่องอารายอั๊วะจำไม่ได้หรอก และอั๊วะเขาใจความรู้สึกอีที่มีต่ออานักร้อง อั๊วะก็ไม่ได้รังเกลียดอารายกับรักแบบนี้ แต่ตอนนอั๊วะก็พอเขาใจอาสุนีย์อีแล้ว อีรักลูกของของอีก็เหมือนที่อั๊วะรักลูกของอั๊วะ อั๊วะพูดตรงๆ นา อั๊วะอยากอุ้มหลาน”

“เออ ผมเป็นแค่เพื่อนกันครับน้า” ประโยคนี้คุ้นๆถ้านั่งอยู่โต๊ะไม้หน้ากลมเก่าๆ ที่ตั้งอยู่หน้าบ้าน มีน้ำเย็นวางอยู่บนโต๊ะ มีเปียโนวางข้างๆ และคุณน้าต้องขับโทโยต้าวิชสีขาวมาหาผมด้วยละก็...ใช่เลย (ผมจะเจอขอหาละเมิดลิขสิทธิ์ไหมครับเนี้ย)

“อั๊วะก็ไม่รู้ว่าลื้อกับอาแซนเป็นอะไรกัน เพราะบางทีอั๊วะรู้สึกว่าลื้อเป็นพี่น้องกัน แต่บางทีอั๊วะก็รู้สึกว่าสนิทมากเกินไป ส่วนอาเอิร์ธขั้นเอ่ยปากขออาป๋าขนาดนี้ อีเอาจริงๆแนะๆ และไม่หยุดง่ายๆแน่ อย่างที่อาจักรอีว่าอั๊วะคงห้ามไม่ได้ อย่างไงอั๊วะคงต้องฝากลูกชายทั้งสองกับลื้อ แต่อั๊วะก็ภาวนาว่าลื้อคงไม่รักอีทั้งสอง...เกินพี่น้อง” ผมรู้สึกตัวชา เหมือนมีใครแทงผมจากข้างหลังทะลุหัวใจ

“ครับ...” ผมพอเข้าใจความรู้สึกม้า ควรรู้สึกของม้าก็คงไม่ต่างกับความรู้สึกของคุณแม่ของผม ผมได้แต่สัญญากับตัวเองในใจ ตอนนี้เหมือนกำแพงที่กั้นผมกับความสัมพันธ์ของผมแหละแซนที่เพิ่มขึ้นอีกชั้น ชั้นแรก กฎของสายรหัส ชั้นที่สอง เรื่องเรียนของผม ผมจะไม่ทำอะไรที่จะทำให้ผมต้องจบช้า ชั้นที่สามและที่สี่ คำสัญญาที่ผมสัญญากับคุณแม่ของผม และคุณแม่ของแซน

“ลื้อไปพักเถอะ เดี๋ยวที่เหลืออั๊วะทำเอง” คุณแม่แซนปลุกผมให้ตื่นจากความคิดของผม “อั๊วะขอบใจลื้อมากน่า... ถ้าลื้อเป็นผู้หญิง อั๊วะคงจะจีบลื้อแทนอาตี๋ทั้งสอง ดูสิลูกอั๊วะสะเป่าม่ายช่วยแม่ทำงานเลย ต้องให้แขกมาช่วยงานบ้าน ใช่ไม่ได้ ใช่ไม่ได้”

“ไม่เป็นไรครับน้า ผมก็เกรงใจมารบกวนบ้านน้า แถมยังมาทานข้าวฟรีอีก”

“คิดมากน่า อ่ะลื้อไปพักผ่อนเถอะ ไป ไป ไป” ผมยิ้มให้ท่านทีหนึ่งก่อนขึ้นบ้านไป

...ผมเดินขึ้นไปก็พบเอิร์ธนั่งอยู่ที่บันไดระหว่างชั้นสองกับชั้นสาม

“พี่มากับผมหน่อยได้ไหม” เอิร์ธบอก ผมพยักหน้ารับ แล้วเอิร์ธก็เดินนำผมไปด้านบน

...ผมเพิ่งรู้ว่าบ้านนี้มีด่านฟ้า (เอาไว้ตากผ้า) วันนี้เป็นวันฟ้าโปร่งครับ พอเห็นวิวกรุงเทพฯในตอนกลางคืน แต่ที่เด่นวันนี้คือดวงดาวครับ คืนนี้พระจันทร์กับดาวสวยเป็นพิเศษเหมือนเป็นใจให้บอกรักแปลกๆ แต่สำหรับผม ผมเริ่มเข้าสู่ภวังค์ที่รู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวสบายดี ผมเดินไปด้านหนึ่งของด่านฟ้ามองดูคนบ้าง มองดูดาวบ้างสลับกันไป เอิร์ธเดินมาหยุดข้างผมแล้วยืนตากลมอยู่เป็นเพื่อน

“พี่โอ๊ตครับ...” เอิร์ธถามขึ้นหลงจากที่ลังเลอยู่นาน

“หืมห์”

“ผมถามจริงๆนะ พี่กับพี่แชนเป็นอะไรกัน” คำถามนี้มาอีกครั้ง ผมเริ่มเบื่อกับคำตอบที่ซ้ำๆ เดิมๆ

“พี่น้องครับ”

“จริงเหรอ”

“ครับ”

“ผมนึกว่าพี่แอบชอบพี่แซนสะอีก”

“555 อะไรนะ” ผมฮาแตกเลย แต่ก็ยอมรับนะว่าแซนน่ารัก ผมรักแซนไหมก็รักนะ แต่ตอนนี้ผมแยกไม่ออกว่ารักแบบไหน แบบแฟน หรือแบบพี่หรือน้อง (ที่เคยท้องชนกัน)

“อ่าวผมเห็นพี่ติดกันแจเลยนิ”

“ก็พี่ไม่รู้จักใครในบ้านนี้นี่ครับ”

“เออก็จริง” น้องเขายืนเกาหัวแก้อาย ผมหันไปมองตอนอายน่ารักแหะ เริ่มคิดไม่ซื่อ พอน้องรู้ว่าผมมองเขาก็ยิ่งอาย ส่วนผมได้แต่หัวเราะท้องแข็งอยู่ตรงนั้น “พี่โอ๊ต พี่เป็นแฟนผมได้ไหม”

“...” ผมเงียบเลย เจอคำถามนี้

“พี่เป็นแฟนผมได้ไหมครับ”

“เอิรํธแน่ใจเหรอที่พูดออกมานะ” ผมหันไปมองน้องเขา น้องเขาท่าทางอึ้งๆ “พี่กับเอิร์ธรู้จักกันได้ไม่ถึงวันนะครับ คุยจริงยังไม่ถึงชั่วโมง แล้วมาบอกว่ารักกันแบบนี้ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอครับ” (ไม่สวยแต่ก็เลือกได้ 555 อนาคตขึ้นคานชัวร์) เอิร์ธได้แต่นิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไร “ถ้าพี่ไปเป็นอย่างที่เอิร์ธคิด เอิร์ธก็คงบอกเลิกโดยไม่แคร์อะไรเช่นกัน คนเราจะรักกันได้มีหลายปัจจัยนะครับ พี่ว่าเอิร์ธยังเด็กอย่าเพิ่งรีบร้อนดีกว่าไหมครับ”

“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ” เอิร์ธค้าน “อีกอย่างผมก็รู้ว่ารักคืออะไร ใช่ว่าผมจะไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มา ถามผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงชอบพี่มากขนาดนี้ จริงอยู่ว่าเวลาที่ผมกับพี่รู้จักกันมันสั้น แต่มันก็ยังมีเวลาศึกษาดูใจกันต่อไม่ใช่เหรอครับ แล้วที่ว่ารักง่ายเลิกง่ายนะ สำหรับผมมันไม่ใช่นะครับ ผมรู้สึกอย่างไงบอกอย่างนั้น ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”

“โอเคครับ งั้นพี่พูดตรงๆ แล้วกันนะข้อแรกเรื่องอายุ ตอนนี้พี่อายุ 22 แล้ว เอิร์ธเพิ่ง 17 จะ 18 เองนะครับ”

“อายุเป็นเพียงตัวเลขพี่จะแคร์ทำไม” เอิร์ธแทรก

“แคร์สิช่องว่างระหว่างวัยไงครับ ข้อที่สอง ตอนนี้พี่เรียนปี 4 แล้ว เป็นช่วงหัวเลี้ยงหัวต่อของพี่ พี่ไม่อยากจบช้า พี่อยากสนใจกับเรื่องเรียนมากกว่า แล้วพี่ก็ยังสนุกกับชีวิตนิสิตที่เฮฮากับเพื่อนตลอดเวลาด้วย”

“ก็ใช้ว่าผมจะห้ามพี่คบเพื่อนพี่นี้ครับ ผมขอแค่เวลาคุยกันบ้างไม่ได้เหรอ”

“มันก็ได้แค่คุยไงครับ มันถึงเป็นเหตุผลของข้อสาม พี่อยู่อีกจังหวัด เอิร์ธอยู่อีกจังหวัด ความรักมันแพ้ระยะทางนะ”

“ถ้าพี่ให้ผมไปหาพี่ ผมก็ไปได้ ผมพอมีเงินเก็บ ผมทำงานหาเงินไปหาพี่ได้อยู่แล้ว”

“ข้อที่สี่ พี่จีบพี่โอ๊ตอยู่” เสียงนี้ดังจากด้านหลัง ผมกับเอิร์ธหันไปมองแซนกำลังเดินมาหาพวกผม

“จริงเหรอพี่โอ๊ต”

“ใช่ครับ” ผมตอบเสียงเรียบ

“อ่าวไหนว่าไม่ได้เป็นแฟนกันไง”

“ก็พี่โอ๊ตยังไม่รับเฮียเป็นแฟนเลย ขนาดข่มขืนแล้วก็ยังไม่ยอม” แซนเดินมากอดคอน้องชายของตน พอพูดเสร็จก็ยิ้มที่มุมปาก

“จริงเหรอ” เอิร์ธถามพลางจ้องมาที่ผม

“ครับ” ผมรับ ตอนนี้ผมหน้าแดงมาก ผมรู้ตัวดี แต่โชคดีนี้ดึกแล้ว

“สรุปผมสองคน พี่เลือกใคร แซนถาม”

“เห้ยๆ เดี๋ยวก่อน เฮียเป็นพี่ใหญ่ ป๋าเขาฝากความหวังไว้กับเฮีย เฮียต้องมีหลานให้ป๋าอุ้มดิ เฮียต้องมีแฟนเป็นผู้หญิง”

“เห้ย แต่ลูกรักนะมันแกไอ้เอิร์ธ แกนั้นแหละต้องมีหลานให้ป๋าอุ้ม อีกอย่างดาราอย่างแกคงหาแฟนไม่อยาก”

“เฮียไม่ต้องพูด แต่ก่อนเฮียก็ถ่ายแบบเหมือนกัน ถ้าเฮียไม่ติดพี่พลอย เฮียก็คงเล่นหนังไปแล้ว”

“ไม่เกี่ยวหรอก เฮียเบื่ออ่ะ อยากใช้ชีวิตวัยรุ่น สรุปแกนั้นแหละที่ควรมีหลาน ถ้าแกเข้าวงการจนเป็นที่จับตาปุ๊บแล้วมีแฟนเป็นผู้ชาย สื่อประโคมข่าวแกแน่”

“ผมไม่แคร์หรอก ถ้าพี่โอ๊ตบอกให้ผมเลิก ผมจะเลิกวันนี้เลยก็ได้”

“อ่าวแล้วถ้าพี่โอ๊ตเลือกคบแก แต่แกไม่ได้ทำงานแล้ว แล้วแกจะเอาเงินที่ไหนไปหาพี่เขามิทราบ” แซนยิ้มเยอะ เห้ยกูยื่นอยู่ทางนี้สนใจกูบ้าง “ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รู้ แกใช้เงินมือเติบขนาดนี้ เงินในบัญชีถ้าแม่ไม่ลงแบบห้ามถอนออก ป่านี้หมดไปนานแล้ว” ไอ้แซนมันเป็นจิ้งจอกหรือไง เจ้าเล่ห์โคตรๆ

“พอทั้งคู่นั้นแหละ พี่ยังไม่เลือกใครทั้งนั้น พี่เลือกอยู่กับเพื่อนแล้วกัน ถ้าเรื่องมากนัก เดี๋ยวพี่จะเลือกบีม”

“ไม่อ่าวน่า... ผมขอโทษครับ โอเคหายโกระผมน่า นะ นะ นะ” จิ้งจอกกลายเป็นแมวไปสะงั้น ส่วนเอิร์ธยืนงง ใครคือ บีม 555

  “เออ ดึกแล้วพี่จะกลับแล้วนะ”

“งั้นเดียวผมไปส่ง” แซนกับเอิร์ธพูดพร้อมกัน

“ก็ลงไปทั้งหมดนั้นแหละ...เห้อ”

“พี่โอ๊ต” เอิร์ธเรียกผม

“ครับ”

“ขอมัดจำได้ป่ะ” ในมือเอิร์ธถือโทรศัพท์มือถือมา ขอมัดจำกับเบอร์มันต่างกันนะ

“หืมห์?”

“จุ๊ฟ/แชะ” เอิร์ธเดินมาหอมแก้มผม แล้วถ่ายรูปด้วย

“เห้ยได้ไงของเฮียนะ ลบรูปด้วย จุ๊ฟ/จุ๊ฟ” แซนกับเอิร์ธหอมแก้มผมพร้อมกัน “เห้ยแกหอมไปแล้ว อย่ายุ่งดิ” แซนโว้ยวาย “จุ๊ฟ/จุ๊ฟ” “เห้ย บอกว่าอย่ายุ่ง” เอิร์ธ ไม่ตอบได้แต่ยักคิ้วกวนๆ ส่วนผมนะเหรอ...ขาดสติตั้งแต่จุ๊ฟแรกไปแล้ว

“จุ๊ฟ/จุ๊ฟ” ทั้งคู่หอมแก้มผมพร้อมกันอีก แต่น่าเสียดดายที่ผมได้สติแล้ว ผมจึงถอยหลังหนึ่งเก้า ดังนั้นภาพที่คือพี่น้องจูบกัน น่าเสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปเก็บไว้ พอเห็นโทรศัพท์ผมเลยเอาโทรศัพท์ ออกมาถ่ายรูปวิวก่อนกลับ ก่อนเดินจากพี่น้องที่กำลังบ้วนน้ำลายทิ้ง

...พอลงมาข้างล่าง ป๋ากับม้า ก็นั่งดูละครด้านล่าง ข้างหลังผมมีเสียงดังตามมา ก็พี่น้องแย่งกันลงบันไดนั้นแหละครับ พอทั้งคู่เห็นป๋านั่งอยู่เท่านั้นแหละ เบรกกันหัวทิ่มเลย ผมกล่าวลาคุณพ่อกับคุณแม่น้องแซนก่อนกลับ งานนี้คุณพ่อเรียกรถแท็กซี่ให้ ท่าทางเป็นคนรู้จักกันเห็นคุยกันนาน มีการแนะนำผมว่าเป็นหลานของป๋าด้วย ระหว่างทางผมก็นั่งคุยกับคนขับรถ ลุงแกเป็นคนอัธยาศัยดีครับ สภาพรถแกเก่าอยู่ แกก็บ่นว่าเด็กๆไม่ค่อยใช้บริการ ก็สงสารลุงแกนะ ผมบอกลุงแกผมไม่เลือกนั่ง แต่ส่วนมากกผมไปรถเมล์เอา ลุงแกหัวเราะชอบใจครับ แกบอกว่าดีแล้วประหยัดตั้งแต่เด็กๆ นอกนั้นก็ไม่มีอะไรมาก ลุงแกพาลัดเลาะไปในทางแปลกหูแปลกตา แต่มาถึงเร็วมากๆแถมค่าเดินทางก็ถูกกว่าปรกติ สรุปแกมาทางลัดครับ พอผมถึงผมจะจ่ายเงิน แต่ลุงแกกลับให้เงินผมแทน ผมก็งงๆ

“น้าจักรแกจ่ายให้แล้ว และพวกนี้คือเงินทอน แถมลุงแกลดค่าเดินทางให้อีก” ลุงแกบอกผม ผมก็รับมาทั้งงงๆนั้นแหละ

...ผมจัดการโทรรายงานฝั่งนู้นก่อน ก่อนเดินเข้าคอนโดฯ ไปนับตังค์ทอนในลิฟท์ สรุปเป็นธนบัตรอยู่ 5 ใบครับ พอผมมานับในลิฟท์ เยอะพอควรครับ มีการเขียนที่แบงค์ว่า “แต๊ะเอีย” ด้วย รู้สึกเกรงแปลก

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนที่ 38

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องเล่าหลังคอมพ์

...สวัสดีครับทุกท่าน เป็นอย่างไงบ้างสบายดีไหม ช่วงนี้คนเขียนหายไปเป็นสัปดาห์ 555+ ตอนคนเขียนเปิดเทอมแล้วครับ อาจจะมาอัพให้เร็วขึ้นได้ ทั้งนี้ขอดูก่อนนะ ตลอดสัปดาห์ที่หายไป ตอนแรกก็ว่าจะลงให้ช่วงวันจันทร์ครับ แต่เขาเว็ปไม่ได้ แต่งไม่เสร็จเลยยาวเลย อีกอย่างช่วงนี้สอบด้วย งงอ่ะดิ บอกว่าเพิ่งเปิดเทอม สอบอะไร คำตอบคือ สอบ ELLIS, PRE-TOEFL แล้ว สิ้นเดือนสอบ TOEIC สองตัวแรกก็เพิ่งสอบไปเมื่อไม่กี่วันมานี่ (ใครรู้ว่าผู้เขียนอยู่ ม. ไหนเงียบเลยนะ)

...ว่าไปคนกำลังจะจบก็เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่เริ่มหวิวๆทุกทีที่คิดว่าจะจบแล้ว 4 ปีก็เร็วเหมือนกันนะครับ เหมือนกับเพิ่งเล่นหัวกันอยู่เลยเห้อ...

...เออ อีกเรื่องใครที่เคยอ่านเรื่องเล่าของผม (แน่ใจแค่ไหนกับคำว่ารัก) ตอนนี้เรื่องเล่าผมถึงตอนจบแล้วนะ ผมเลิกกับแฟนแล้วครับ เพิ่งเลิกกันไป ผมไม่เป็นไรหรอกเพราะผมคิดเรื่องนี้มานานมากแล้วก็คงต้องบอกแหละว่าระยะทางแพ้ความรัก แล้วรักครั้งนั้นผมก็ตั้งคำถามมาตลอด (ดูจากชื่อเรื่องสิ สยองไหม) สำหรับผมแล้วมันเหมือนไม่ใช่ความรักด้วยซ้ำ แต่ก็หาคำตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไร แต่มันก็จบลงไปแล้ว และจบไม่ดีเท่าไร คือผมเลือกวิธีส่งข้อความบอกเลิกกับคนคนนั้น ผมไม่อยากพูด ผมไม่อยากฟัง ผมกลัวใจอ่อน ตอนนี้เขาก็โทรมานะ เบอร์แปลกสารพัดเบอร์ที่โทรเข้ามา ผมไม่รับสักเบอร์ดังนั้นใครมีเบอร์ผม หากจะโทรมาคุยเล่น จงเอาเบอร์ที่มั่นใจว่าเครื่องของผมเมมเบอร์ท่านแล้ว ใช้เบอร์นั้นโทรมานะครับ 555
 
…ไม่ได้คุยกันนานก็ระบายสะ สะใจเลย เอาเป็นว่าอย่างไงจะมาอัพให้ ผมแฮปปี้ดีกับช่วงนี้อารมณ์เซ็งไม่มีแล้วขอสนุกกับเพื่อนอย่างเต็มที่ดีกว่า อารมณ์เดียวกับโอ๊ตเขาแหละ (ก็แน่มันคือตัวผมอีกคนนิ แต่น่าเสียดายที่ไม่เคยหาแซนเจอ)

LOVE (IS)

โฟล์คเต่า

ผู้แต่ง