หัวข้อ: วุ่นนัก...รักรุ่นพี่ UP UP UP!!! ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น 28-03-2553

[Aey_Rika]

เเละเเล้วพี่โอ๊ตก็ได้สามีคืน ฮ่าๆ

อดรู้เลยว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้องแพรว

[namtaan]

บวก 1 แต้มให้โฟล์คเต่าค่ะ
จบตอนนี้ได้ลงตัว
สะท้อนอะไรหลายๆอย่างในสังคมปัจจุบัน
ที่รุนแรงในความรู้สึก
แพรวดูจะอ่อนหัดไปหน่อยกับการมั่วแต่ไม่ป้องกันตัวเอง
แต่ยังไงโอ๊ตก็ได้สามีคืนแล้ว 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

แหม แหม่
รอดไปได้หวุดหวิด

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[ChiOln]

ผ่านไปได้ด้วยดี



 

[ToeY_@_KP]

อ่ะ..นี่แหละผลของการรักสนุก..แต่ไม่ทำการป้องกัน

เด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็พลอยรับกรรมไป...

[DexTunG]

นี้แหละ เวลาสนุกไม่ค่อยคิดกัน พอมีปัญหาขึ้นมา

โทษโน้นบ้าง โทษนี่บ้าง แล้วจะ ไปเพื่ออะรัยนะ

    

[tutu]

  จะโทษใครเค้าได้..ถ้าไม่ทำตัวเอง...ตามมาอ่านรวดเดียวเลย..ตาค้างมากมาย..รอตอนไปนะจ๊ะ

[lime]

ยิ่งอ่านก็ยิ่งอยากอ่านมากขึ้น
รอนะครับ

[lizzii]

ในที่สุดพี่โอ๊ตกะแซนก็เข้าใจกันซะที
แพรวนี่ทำตัวเองจริง ๆ อ่ะ
ไม่ไหว ๆๆๆ

[KIMKUNG]

.........SANEE     ตัวหน้าขน   

[kittyfun]

เวรกรรมทำเอาไว้ก่อนเองนะ

อย่างนี้ใครก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะแพรว

[l_k]

  :เฮ้อ:เรื่องร้าย ๆ ผ่านพ้นไปแล้ว

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

หง่ะ
หายไปหลายวันแล้วค้าฟ

[XTeND]

สวัสดีครับพี่น้อง...

...พอดีแวะเข้ามาอ่านกระทู้ ต้องขอโทษหลายๆท่านด้วยที่อยู่ดีๆก็หายเงียบไปสะดื้อๆ ไม่บอกไม่กล่าว ที่หายไปเนื่องจากตอนนี้ที่คณะของผม และเอกของผมมีกิจกรรมขึ้นชื่อ กิจกรรมงานชนงาน เหมือนงานชนช้างที่ ม.ศิลปกร หรือเปล่าผมไม่ทราบ แต่กิจกรรมงานชนงานคือ นั่งปั่นรายงานนั้นเอง ผมตัดพ้อบ่อยมาก แถบทุกครั้งที่ลงนิยายว่างานเยอะอย่างนั้นอย่างนี้ ครับมันเยอะจริงๆ นั้นมันเป็นงานสัปดาห์ชนสัปดาห์ หรือรายสัปดาห์นั้นเอง แต่รอบนี้งานรายวันครับ ทำกันวันชนวันเลยหลายคนเริ่มเกิดอาการเบลอแล้ว รวมทั้งผมด้วย ยอมรับว่าสาหัดสากันมากกำลังคิดว่าคิดถูกไหมที่เรียนเอกนี้ เห็นชาวบ้านเขาเฮฮาแล้วเราหล่ะ เฮ้อ....

...ว่าแล้วก็อยากกลับไปแก้ให้โอ๊ตงานเยอะจัง 555+ อิจฉาตัวละครนะครับ งานเสร็จเร็วกว่ากำหนด แถมมีแฟนอีก ผิดกับคนแต่ง แฟนไม่มียังมีงานล้นมืออีก

...แล้วสรุปที่มานี้มาบ่นเหรอ หลายคนสงสัยใช่ม่ะ คำตอบคือไม่ใช่ครับ เพราะนอกจากตัดพ้อแล้ว จะมาขอสักพัก ไม่มีกำหนด ถือว่าหยุดปิดเทอมนะนะ แต่หยุดรอบนี้ขอเคลียร์งาน อ่านหนังสือสอบ และพรีเซ้นงาน คิดว่าพอมีเวลานั่งจินตนาการ นั่งเพ้อได้แล้วจะมาลงให้เร็วที่สุดครับ

...ขอขอบคุณทุกท่านที่เป็นห่วง ขอบคุณเม้นท์ทุกเม้นท์ ผมยังไม่หายไปไหน ขอเคลียร์งานก่อนนะ จุบุ๊ จุบุ๊

คนแต่ง

โฟล์คเต่า

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
เป็นกำลังใจให้เช่นกันครับ
งานชนงานพอกัน 555+ นี่ก็เตรียมพรีเซ็นต์งานอยู่เหมือนกัน 3 งานติด
สู้ๆนะครับเป้นกำลังใจให้ ยิ่งเรียนชั้นสูงงานยิ่งเยอะตามมา
ดีนะที่ห่างหายไปแต่ก็ยังห่างลากันกันก่อนไป
หวังว่าในเร็วๆวันจะได้อ่านเรื่องต่อนะครับ

นิว(LOVEis)

[yowyow]

 

[gboy]

 

มานอนรอ

[XTeND]

ตอนที่ 35 พรหมลิขิต

“เบื่อโว้ย!!!” ผมนั่งเซ็งอยู่หน้าโทรทัศน์ที่บ้าน บ้านผมรับจ้างทำหลังคาโครงเหล็ก และอาลุมิเนียม ผมต้องตื่นแต่เช้าเพราะทนรำคาญเสียงช่างทำงานไม่ไหว จะอยู่ในห้องก็ไม่รู้จะทำอะไร จะออกไปเที่ยวก็น่าเบื่อไม่รู้จะไปไหน นี้ก็เข้าสัปดาห์ที่สองที่ผมกลับมาบ้าน หลังจากสัปดาห์แรกที่ออกเที่ยวกับเพื่อนๆสมัย ม.ปลาย พอย่างเข้าสัปดาห์ที่สองเพื่อนๆผมมันก็เริ่มออกไปเที่ยวต่างจังหวัดทิ้งผมให้อยู่ที่บ้าน จะเดินสยามก็เบื่อไม่มีอะไร อาจจะเป็นเพราะตอน ม.ปลาย เดินทุกวัน พอตอนนี้ก็เบื่อ การกลับมาอยู่บ้านผมพบข้อดีเพียงข้อเดียวคือ มีเงินใช้แบบอันลิมิต แต่ในใจผมกลับคิดถึงบ้านนอก(มหาวิทยาลัย) เพื่อน และที่คิดถึงมากที่สุด พี่โอ๊ต อยากรู้จังตอนนี้พี่โอ๊ตจะเป็นไงน่า เซ็ง เซ็ง เซ็ง สรุปไปเดินฆ่าเวลาที่สยามดีกว่า...(ก็ไม่รู้จะไปไหนอ่ะ)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อีกด้านหนึ่ง

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“โอ๊ต” อีเอ๋เรียกผมผม

“เออๆ” ผมเดินตามไปตอนนี้ผมอยู่ที่สยาม มาเดินเล่นกัน ผมมองดูคนเดินผ่านไปเป็นคู่ๆ อิจฉาชิบ

...ผมกับเพื่อนมากรุงเทพได้ 3 วันแล้ว พวกผมนัดกันไปเที่ยว ตอนแรกว่าจะไปทะเลกัน แต่มีบางคนที่อยากช็อปปิ้ง ผมกับพรรคพวกไปสวนสยามกันมาแล้ววันนี้เลยขอชิวๆ มาเดินเล่นสยามกันยกก๊วน มากับพวกเพื่อนๆก็ฮาดีครับ เพราะคนที่ไม่เคยเดิน ไม่เคยเห็นอะไรแปลกๆก็ทำท่าทางอย่างกับเด็ก วิ่งเข้าไปหาแล้วตะโกนบอกเพื่อนๆ สยามไม่ต่างกับสมัยตอนผมมาเรียนพิเศษที่นี้มากนัก มีน้ำพุที่ผมไม่เห็นมันอีกแล้ว แต่ก่อนผมจะมานั่งบริเวณลานน้ำพุทุกวัน หยิบกระดาษกับดินสอออกมาวาดรูป ผมอยากเรียนสถาปัตย์ฯมาก แต่แอดไม่ติด ไปติดมหาวิทยาลัยที่บ้านเกิดสะอย่างนั้น

“มึงเป็นห่าอะไร เห็นมึงเหม่อตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” เพื่อนผมทักขึ้น

“เปล่ากูแค่คิดถึงวัยละอ่อนของกู” ผมตอบ

“เหรอกูว่าไม่ม่าง เห็นเมิงมองคนจับมือกันเป็นคู่ๆ”

“บ้า”

“แน่ใจนะไม่คิดถึงใคร”

“เออ” ผมตอบปัดเพราะรำคาญจะว่าไปตั้งแต่ปิดเทอมมาไอ้แสบโทรหาเกือบทุกวันอ่ะครับ แต่ผมไม่อยากบอกว่าผมไปไหน ผมอยากสนุกกับเพื่อนมากกว่า ความจริงเอามันมาด้วยก็ได้นะ แต่ผมต้องคอยมานั่งเป็นห่วงเอาลูกชาวบ้านมาทรมาน ถึงแม้นตอนนี้ผมจะอยู่กรุงเทพฯ ผมก็ไม่มันครับ ถ้าบอกผมไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง สรุปอยากใช้ชีวิตปีสุดท้ายในรั่วมหาวิทยาลัยกับเพื่อนให้มากที่สุด เพราะรู้สึกให้เวลาเหลนคนนี้มากเกินไป 555+

“มึงพรุ่งนี้ไปดรีมเวิร์ลกัน” เพื่อนคนหนึ่งแทรกขึ้น

“...” เพื่อนผมทักขึ้นเห็นผมเงียบทั้งที่หลายคนเออ ออ ด้วย

“อ่าวมึงไปหรือไง”

“มีเหรอกูจะพลาด” ผมตอบ

...พวกผมเดินกันไปเรื่อยๆ จนเข้า MBK บางคนแยกย้ายไปดูมือถือ บางคนก็เดินสะทุกชั้น ส่วนผมเลือกที่จะเดินดูมือถือ แต่ก่อนผมอาจบ้าคลั่งตามกระแสซื้อมือถือไปเรื่อยๆ แต่หลังๆมาผมเริ่มรู้ว่ามันฟุ่มเฟือยเกินไปไหม เพราะซื้อมาผมใช้แค่รับสาย โทรออก กับ รับ-ส่ง ข้อความ แต่พอเวลาซื้อจริงๆ ก็เอาที่มันทำได้ทุกอย่างเหมือนเดิม สรุปราคาที่ซื้อก็ไม่ต่างจากตอนเล่นมือถือ แค่ความถี่ในการเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือน้อยลงเท่านั้น

...พวกผมเดินกันไปเรื่อยจนเลยเวลาทานข้าวกันมานานมาก จุดรวมผลคือหน้าโรงหนัง บ่าย 2 ผมขึ้นไปก็มีเพื่อนมารอกันจนจะครบแล้ว 

“เห้ยกินอะไรอ่ะ” คำถามเกิดขึ้นเมื่อผมไปถึง

“ฟู๊ด-คอด อยู่ชั้นล่างอ่ะ” ผมบอก

“ไหนว่าจะกินยาโยอิ”

“ไม่รู้” ผมตอบ แต่สีหน้าทุกคนบอกบุญไม่รับ

“หิวกันยังอ่ะ”

“นิดหนึ่ง” เพื่อนตอบ

“งั้นเดินเล่นชั้นนี้ก่อนไหม ไหนๆก็มาแล้ว”

...ผมกับเพื่อนเดินไปไม่กี่ก้าวก็เจอร้านชาบู้เปิดใหม่หน้าโบว์ลิ่ง สรุปก็ลงเอ่ยที่ร้านนั้น ชั่งเป็นกลุ่มที่วางแผนล่วงหน้าไม่ได้เลยจริงๆ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อีกด้านหนึ่ง

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

...ผมนั่งเรื่อจนถึงสะพานหัวช้างก็ขึ้นฝั่ง เดินตรงไป MBK นี้บ่าย 1 กว่าๆเกือบบ่าย 2 แล้วขนมที่กินไปเริ่มย่อยหมดต้องหาอะไรหนักๆท้องกระแทกปาก ว่าแล้วเดินเข้า MBK ผมขึ้นลิฟท์ไปเรื่อยแต่ไหง๋ผมมาออกชั้นโรงหนังหว่า ไม่เป็นไร ผมเดินมาเรื่อยสรุปก็เข้าร้ายยาโยอิไป แต่ก่อนเข้าผมได้ยินเสียงคุ้นๆเหมือนเสียงรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย ก็แก๊งค์พี่โอ๊ตนั้นแหละ แถมได้ยินเสียงพี่โอ๊ตด้วย ท่าทางผมจะเป็นเอามาก

...การนั่งทานข้าวคนเดียวมันน่าเบื่อนะครับ ผมนั่งเอาเขี่ยข้าวเสียมากกว่า ว่าแต่เดี๋ยวนี้ให้น้อยแหะ ตอนเปิดใหม่ๆเยอะมาก อร่อยด้วย เห้อ ว่าแล้วก็นั่งเขี่ยข้าวต่อ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อีกด้านหนึ่ง

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

...โอ้ย ปวดหัว ปวดหู สมแล้วที่มีคนบอกว่ากลุ่มนี้ไปไหนไม่ต้องห่วง ร้านนั่งดัง ดังจริงๆเสียงดังมาก อย่างกับคนจีนแก่ๆ 10 กว่าคนรวมตัวกัน เสียงดังไม่พอหูตึงอีกต่างหาก ขนาดตอนกำลังรอโต๊ะอยู่หน้าร้าน ผมไปเข้าห้องน้ำยังได้ยินเสียงเพื่อนเลย ว่าแต่ตอนเดินผ่านร้านการ์ตูนเหมือนผมเห็นแซนแว๊ปๆ คงไม่ใช่มั้งครับ ผมว่าตอนนี้ผมไม่มีเวลาคิดถึงใครหล่ะ ตอนนี้ได้เวลาแย่งกินมากกว่า ว่าแล้วการประลองวิทยายุทธ์ก็เปิดขึ้น “ศึกชิงหมูชาบู” ภาคเสียงภาษาไทยโดย พันธมิตร...

...หลังจากศึกแย่งชิ่งหมูชาบูผ่านไปที่เหลือก็เริ่มเป็นการยัดเหยียดให้กัน สรุปกินไปได้ประมาณ 45 นาทีก็คลานออกจากร้าน สภาพแต่ละคนเหมือนคนตั้งครรภ์ไม่มีผิด ท้องโย้กันเป็นแถว หลังจากทานข้าวเราก็เข้าโรงกันต่อ คนเยอะแบบนี้แน่นอนหนังผีครับ ผมนะไม่กลัวนะผีในหนังอ่ะจะสะดุ้งเพราะตกใจมากกว่า แต่เพื่อนผมนะสิกลัวกันสุดๆ ที่กล้าดูเพราะเพื่อนเยอะนี้แหละ ข้อดูของการทานอาหารแล้วดูหนังคือ เราจะไม่มีอารมณ์หิวกระหายครับ จะไม่มีความอยากกินข้าวโพดคั่ว กับน้ำแต่อย่างใด ประหยัดไหมหล่ะ หุหุ สรุปกว่าจะเข้าโรงได้ เพลงสรรเสริญฯก็จบลงไปแล้ว (ไม่รู้ไม่ผิดนะ ไม่ลุกก็ไม่ผิด แต่แค่ไม่รู้จักกาลเทศะ)

...หนังที่ดูวันนี้ก็ไม่มีอาไรมากครับ คนที่อกหักจากความรักเลยฆ่าตัวตายและกลับมาค่อยหลอกหลอนคนรักตามประสาหนังไทย ไม่มีอาไรใหม่โดยส่วนตัวผมชอบเนื้อเรื่องใหม่อย่างเด็กหออะไรประมาณนั้น แต่ก็ถูกวิจารณ์ว่าเป็นหนังเกย์วัยเด็กไปเสียนิ เห้อ...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อีกด้านหนึ่ง

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

...หลังจากที่ทานจนเสร็จ(สักที) ผมก็ออกมาเดินเล่น พอเห็นสภาพเดิมๆ เด็กเดินเที่ยวกัน บางคนมาเป็นกลุ่มครื้นเครง บางคนมาเป็นคู่น่าอิจฉา พี่โอ๊ตอยู่ไหน ตอนนี้หากขออะไรได้ 1 ข้อ ตอนนี้อยากให้พี่โอ๊ตอยู่ข้างๆ เพื่อหลบหลีกความจำเจดูหนังดีกว่า หนังรอบที่ใกล้ที่สุดรอบ 15.30 นาที เอารอบนี้แหละ ไม่ต้องดูว่าเรื่องอะไร ไปนั่งลุ้นเอา 555+ พอซื้อตั๋วเสร็จ ผมก็ออกมารอจนกว่าประตูเปิดแล้วเข้าไปนั่งรอในโรง เท่าที่ดูคนก็เยอะระดับหนึ่งครับ แสดงว่าฉ่ายมาพักนึ่งแล้ว ขณะที่หนังกำลังจะเริ่มมีคนกลุ่มใหญ่เข้ามาในโรงส่งเสียงดังโว้ยวาย เห้อ...คนสมัยนี้ไม่รักษาเวลาเลย แต่ก็ดีที่ยังเงียบผมเลยนั่งดูหนังได้สบายใจ

...2 ชั่วโมงกับการทนดูหนังผีจะว่ากลัวไหมก็กลัวนะครับ ผมเป็นคนกลัวผีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วแต่จะทำอย่างไงได้นะเนาะ พอหนังจบผมก็ลุกออกจากโรงหนังเลย คนมันไม่อยากทนแล้วผมเดินไปที่ประตูทางออกเด็กเปิดประตูก็มองหน้างงๆ ครับว่าทำไมรีบออกจัง เหอะๆคนกลัวผีนะ สุดท้ายผมทนอาการคิดถึงของตนเองไม่ไหวจัดการโทรหาพี่โอ๊ต สายเรียกอยู่นานท่าทางตั้งสั่น

“ว่าไง” ปลายทางทักทาง”

“หวัดดีครับที่รักอยู่ไหนครับ”

“ใครที่รักแก”

“ง่ะ”

“ตอนนี้อยู่โรงหนังมาดูหนังกับเพื่อน”

“หนังอะไร”

“หนังโป๊มั่ง”

“ง่ะ เอาดีๆดิ”

“หนังผี”

“เหรอเพิ่งดูเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อที่กรุงเทพกับบ้านนอกจะฉ่ายพร้อมกัน 555+”

“ครับ พ่อคนในเมืองใหญ่”

“ครับ คิดถึงนะ”

“อืม”

“อยากเปิดเทอมเร็วๆจัง”

“อีก 3 สัปดาห์อ่ะ”

“นั้นสินะ” นั้นสินะผมต้องทนเหงาอีก 3 สัปดาห์เหรอ...ใจจะขาด จะขาดใจ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนที่ 35

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

...โลกนี้ไม่มีคำว่าบังเอิญ... โลกนี้มีแต่พรหมลิขิต...

ยูโกะ XXXHoLIC

...สวัสดีครับ อัพแหละ มาไวไปไว...


คนแต่ง

โฟล์คเต่า

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

"...โลกนี้ไม่มีคำว่าบังเอิญ... โลกนี้มีแต่พรหมลิขิต..."
ยูโกะ XXXHoLIC
นั่นสินะบางทีก็รู้สึกอะไรๆมันช่างบังเอิญเหลือเกิน บางทีก็เล่นตลกกันเกินไป
หรือว่าจะจริงอย่างเธอบอกน๊า
คิดถึง CLAMP ขึ้นมาว่าแล้วต้องไปหามานั่งอ่านใหม่ อิๆ
ตอนนี้ไม่มีไรเลยนอกจากว่าต่างฝ่ายคิดว่าตัวเองเพ้อ
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(LOVEis)

[lomekung]

 

[gboy]

 
+1 ให้ด้วยนะ

[Chatcha]

แล้วจะเจอกันไหมเนี่ย

[ToeY_@_KP]

พรหมลิขิตบรรดาลชักพา

ดลให้เราพลัดกันทันใด..หรือปล่าว..

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

พรหมลิขิตๆๆๆๆ

[Tifa]

อ่าน xxx ด้วยหรอ

เราก็อ่าน รออ่านตอนต่อไปนี่ ไม่ออกซะที

[kungyung]

แล้วจะเจอกันมั้ยเนี้ยยยยยยยยยยย
ความรู้สึกตอนนี้เหมือนดูหนังแขกเลยอ่ะ
สวนกันสวนกันมาแต่ไม่เจอกันซะงั้น

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

แล้วมันไม่บอกเลอะ ว่ามันอยู่ไหนกัน
สวนไปสวนมา ชอบสวนกันนักนะ

หึหึ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[Aey_Rika]

เสียดายจิงๆที่ไม่บังเอิญเจอกัน

รออ่านตอน่อไปนะค่า

ขอให้ว่างเร็วๆ ><

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

   อยู่ใกล๊~~!!! ใกล้ กันแค่ เอื้อมมือ แต่ก็สวนกันตลอด
ระยะห่างกันแค่ศอกแต่กลับมองไม่เห็น  หรือว่าความรักมันบังตา 

[namtaan]

เง้อออออออออ
ตกลงพรหมลิขิตให้ไม่เจอกันเหรอ
พี่โอ๊ตก็นะ แปลกจังเลย อยากอยู่กับเพื่อนขนาดนั้นเชียว

บวก 1 แต้มให้กับโฟล์คเต่าค่ะ