-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...สวัสดีเพื่อนทุกท่านครับ ก็ขอให้ทุกท่านผบกับนิยายเรื่องที่ 4 แต่ลงบอร์ดนี้เป็นเรื่องแรก ก็หวังว่าเพื่อนๆจะชอบกันนะครับ เรื่องนี้มีแรงบันดาลใจจากการที่ปีนี้ผมต้องรับน้องรุ่นน้อง(ความจริงทำทุกปี แต่ปีนี้ตื่นเต้นสุดๆเพราะเป็นปีสุดท้ายแล้ว) เรื่องนี้ผมขอรวบร่วมเหตุการณ์ประทับใจ จากที่ได้เคยทำกิจกรรมและรับน้องมาเขียนเป็นเรื่องนี้ (เรื่องจริงที่เคยเกิดกับชีวิต 50 แต่งขึ้น 50)
...สิ่งที่อยากบอกทุกท่านให้ทราบโดยทั่วกันคือ หากพิมพ์ตก พิมพ์ผิด ขออภัย ณ ที่นี้ เนื่องจากเรื่องนี้ผมเขียนสด นั้นเอง อย่างไรแล้วกรุณาติชมด้วยนะครับ
..............................
ตอนนี้ไม่ต้องใส่หัวเรื่องแล้วนะ ว่านิยายหรือเรื่องเล่า นอกจากเรื่องสั้น ถึงจะใส่จ้า
-
ตอนที่ 1 หลงรัก...รับน้อง
"น้องครับ พี่ขอให้น้องล่าลายเซ็นรุ่นพี่แค่นี้ ทำไมไม่ได้เหรอครับ" เสียงรุ่นพี่สุดที่รักของผมกำลังไซโครอยู่
...ผมและเพื่อนๆ นั่งอยู่กลางสนามหญ้าที่เปียกชื้นในเวลาช่วงหัวค่ำ มือทั้งสองข้างสะพายอยู่ด้านหลัง หน้าผากติดพื้น ผมชื่อ แซน ครับ ตอนนี้ผมเป็นรุ่นน้องเอก...ด้วยความบังเอิญ และผมมาอยู่ที่นี้โดยความบังเอิญเช่นกัน ผมจับพลัดจับผลูมาอยู่มหาวิทยาลัยนี้ได้ เนื่องจากผมลงรหัสคณะและมหาวิทยาลัยผิด เลยต้องมาอยู่ที่นี้ พ่อแม่ก็เห็นดีเห็นงามที่จะให้มาอยู่(เซ็งครับงานนี้) ตอนนี้ผมมาอยู่ที่มหาวิทยาลัยนี้ได้จะครบสัปดาห์แล้ว และตอนนี้ผมก็ปิ้งพี่คนหนึ่งอยู่ ชื่อพี่โอ๊ตครับ สูง ขาว ไม่ตี๋ น่ารักครับ ไม่หล่อ แต่น่ารัก
...ตอนแรกผมนึกว่าพี่เขารุ่นเดียวกับผม ผมเห็นพี่เขานั่งอ่านหนังสือการ์ตูนกินขนมใต้ตึกคนเดียว หน้าก็ดูน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับผม ผมมาจากกรุงเทพฯไม่มีเพื่อนก็อยากมีเพื่อนตามภาษาแหละครับ ตอนแรกไม่ได้คิดจีบอะไร ผมเลยเข้าไปคุยปรากฎว่าพี่เขาเป็นคนในพื้นที่ครับ แล้วเรียนเอกเดียวกันด้วย ก็คุยกันถูกคออ่ะครับ มารู้ว่าพี่เขาเป็นรุ่นพี่ก็ตอนขึ้นเรียนนี้แหละ พี่เขามาส่งผมที่ห้องแล้วขอตัวไปเรียนผมงงเลย หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของเราก็มาขึ้นตามลำดับ จากที่ผมอยากเป็นเพื่อน อยากเป็นน้อง ตอนนี้มันมากกว่านั้น คือผมอยากอยู่กับพี่เขา อยากได้ยินเสียงพี่เขา ผมไม่เคยคบผู้ชายจะว่าไปไม่คิดด้วยว่าจะคบผู้ชายเพราะปรกติผมชอบผู้หญิงนะ แต่หลังมาเวลาอยู่ใกล้พี่โอ๊ตผมใจสั่น ตื่นเต้นทุกทีที่อยู่กับพี่เขา แล้ววันนี้ผมก็ได้รู้ว่าพี่เขาอยู่ปี 4 เพราะพวกพี่เขาไซโครผมอยู่ตอนนี้ พี่เขาสั่งทำโทษพี่ปี 2 และพี่ปี 3 ตอนนี้ปี 4 มีอำนาจสูงสุด ผมอึ้งครับตอนที่รู้ว่าเลยที่รู้ว่าพี่เขาปี 4 แล้ว และโหดสาด แต่ทำไงได้อ่ะคนมันรักไปแล้วนี้น่า
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...เจ็บคอชิบ ตะโกนไม่หยุดเลย
...เพื่อนแม่งก็ไม่ช่วยไซโครอะไรที่มันสร้างสรรค์เลยให้ตายเถอะ
...ไหนว่าปีสุดท้ายแล้วจะช่วยกันไงว่ะ ที่ไหนได้ ไปนั่งข้างในกลัวน้ำค้าง แล้วพวกผู้ชายน่ะจะยื่นดูอย่างเดียวใช่ไหม ให้เกย์อย่างกูออกโรงเอง กูจัดให้
...ที่ทำอยู่นะเหรอ มันก็แค่ละคร ละครบทหนึ่งในชีวิต ที่ต้องโหด เหี้ยม ทั้งที่กูออกจะแบ๋ว ไม่เข้าทางกูเลย
"เห้ย น้องครับ ยังไม่สำนึกอีกเหรอ พี่กำลังถามน้องอยู่ไม่มีใครตอบ แถมยังจะคุยโทรศัพท์อีกเหรอครับ" ปีนเกลียวคุยโทรศัพท์ระหว่างว๊ากลง เดี๋ยวๆ "ปีสอง"
"ครับ/ค่ะ" เสียงน้องตอบรับ เตี้ยมมาดี
"เสียงมีแค่นี้เหรอ ปีสอง!!!"
"ครับ/ค่ะ!!!"
"คุณสอนน้องอย่างไง มารยาทการใช้โทรศัพท์แค่นี้ยังไม่มีเลย"
"..." นอกบทมันตอบไม่ได้ 555+
"ดี อยากช่วยน้องมานักใช่ไหม เก้าอี้อากาศ"
"ขออนุญาตช่วยน้องครับ/ค่ะ" ปีสามมาตามบท
"ช่วยเหรอ อยากช่วยเหรอ ปีสามหมอบลงไป" ผมพูดเสียงเย็น ปีสามมองหน้าลังเล แน่ละเป็นอีกครั้งที่ผมเล่นนอกบท หญ้าเปี้ยกๆ เหอะๆ
"พวกหนูผิดเองค่ะ" เด็กปี 1 ผู้หญิงพูดขึ้น
"ใครอนุญาตให้แทรกครับน้อง" ผมหันไปมองยังคนที่พูด
"ขออนุญาตค่ะ"
"เชิญ"
"พวกหนูผิดเองค่ะ"
"สำนึกได้แค่คนเดียวเองเหรอ" ปี 1 เงียบไปเลย
"พวกเราผิดเองครับ/ค่ะ!!!"
"ดีครับรู้จักยอมรับผิด จะทำอะไรให้พี่รู้สึกดีได้หล่ะครับ"
"ขอบูมครับ"
"เมื่อกี่พี่ขอให้น้องบูม มันเป็นเหตุให้ปี 2 ต้องมายืนรับโทษอยู่ตรงนี้ ยังไม่พอใจเหรอครับ"
"ผมคิดว่ารอบนี้เราทำได้ครับ" ผมมองเพ็งไปยังต้นเสียง เออไอ่นี้หล่อดีว่ะ เข้มๆ ปีนี้เด็กหล่อเยอะ (เห้ย รับน้องอยู่อย่าเพิ่งจ้องกินเด็ก)
"เชิญครับ"
"บูม..."
"หยุด น้องครับนั่งบูมได้เหรอ" เด็กก็ทยอยกันลุกขึ้น อยากเล่นนะครับลุกนั่งช้าเนี้ย แต่เสียเวลาพิธีการปล่อยๆมันไป ผมเดินๆไป อ่ะไอ่นี้เหม่อเอาหน้าจิ้มดินอยู่ได้ "น้องครับ น้อง" เด็กนั้งเง่ยหน้าขึ้นมา อ่าวไอ่แซน "หลับเหรอครับ เพื่อนเขาทำอะไรรู้บ้างไหม ปี 1 นั่ง" โอ้ยอิดออด ขอกูเล่นหน่อยเถอะ "ช้าครับน้อง ลุก" "นั่ง" "ลุก" "นั่ง" "ลุก" เออโอเคสาแก่ใจแหละ "คนไหนขอบูม
"ผมครับ" น้องหล่อ อิอิ
"ออกมาข้างหน้า นำบูมครับ 2 รอบ" น้องเขาเดินออกมา อยากเข้าไปกอด(ไม่ได้ๆ รับน้องอยู่)
"บูม... บูม... 2 รอบ พร้อม 3...4..."
"หยุด น้องเป็นหลีดเดอร์เหรอครับ 3...4...เอามาทำไม เปลี่ยนคนนำบูม ปี 3 ลุกขึ้นไปยืนหลังน้อง" น้องผู้ชายคอตกเลยครับ โถ่น่าสงสาน รับน้องเสร็จแล้วเดี่ยวพี่ไปกอดเพื่อเป็นการปลอบใจนะครับ อิอิ น้องผู้หญิงเดินมาแทนที่
"บูม... บูม... 2 รอบ พร้อม วี๊ด...บูม"
"พอ พอ หยุดครับ มาเป็นคลื่นเลย น้องมหาวิทยาลัยอยู่ภาคเหนือ ไม่ต้องมาเป็นคลื่น ใครบูมไม่ได้ยกมือ" มียก 3-4 คน "ทำไมเพื่อนไม่สอน หรือน้องไม่เอาใจใส่ พอเถอะครับ ปี 1 นั่ง ก้มหน้า สำนึกความผิดของตนเองเรื่องแค่นี้ยังไม่ใส่ใจ เรื่องเรียนน้องคงจะสนใจหรอกนะ ปี 2"
"ครับ/ค่ะ"
"ปี 2 สอนบูมใช่ไหม ไปสก๊อตจั้ม 52 ที ตรงนู้น หลังปี 3" นาทีใครฟังเหมือนจะโหดนะครับ แต่อย่างที่บอกมันคือละคร จัดฉากเท่านั้น "ช้า ข้า เดียวเพิ่ม" อันนี้เล่นสด หันมาที่น้องปี 1 ต่อ "น้องครับ" ตีเสียงเศร้า "พี่ขอให้น้องขอลายเซ็นรุ่นพี่ ให้เกิน 30 คน น้องก็ไม่สนใจ เดินผ่านพี่ๆ น้องก็ไม่ไหว้ น้องจะให้พี่ทำอย่างไงครับ พี่ทุกคนที่จัดกิจกรรมมาต้องอยู่ดึก ปิดเทอมก็ไม่ได้กลับบ้าน(ความจริงเตรียมงานชั่วโมงเดียว ก่อนขึ้นเรียนวันเปิดเทอมนั้นแหละ และตอนนี้เสียงประกอบเริ่มมา 1..2..3..) พยายามหากิจกรรมที่จะทำให้น้องรู้จักเอก รู้จักพี่ รู้จักเพื่อน แต่แล้วน้องก็ไม่สนใจอะไรสักอย่าง น้องอยากอยู่โดยไม่มีพี่ ไม่มีเพื่อน ใช่ไหมครับ (10...11...12) พี่จะให้น้องนั่งคิดตรงนี้เงียบๆ แล้วกัน กับความผิดนี้เป็นเพราะน้องหรือพี่ปี 2 ถ้าปี 2ไม่ดีน้องก็ฟังเสียงของการที่เขาถูกทำโทษให้สาแก่ใจเถอะครับ (ความจริงไม่ได้สก๊อตจั้มจริงๆ หรอก มันกำลังเฮฮาเลยล่ะ)"
...ผมยื่นมองให้เวลามันผ่านไป ตอนนี้ผ่านไป 5 นาทีแล้ว ผมเริ่มได้ยินเสียงร้องไห้จากน้องปี 1 (ปี 2 มันนับเลขถึง 40 กว่าแล้วครับ เร็วเกินไม่เนียลเลย ไม่มีเสียงหอบด้วย) ผมให้สัญญาณรุ่นน้อง และเพื่อนๆ ให้เตรียมตัวเข้ากิจกรรมต่อไปได้เลย ตอนนี้ปี 2 นับเลขเสร็จแล้ว เดินมาล้มรุ่นน้องปี 1 เทียนเล่มเล็กถูกแจกจ่ายกันรอบวง เปลงไฟเริ่มสว่างจากเทียนเล่มสู่เล่มจนครบวง บรรยากาศเงียบสงัดเหมือนไร้ซึ่งผู้คน ผมให้สัญญาณอีกครั้ง แล้วค่อยๆถ่อยไปอยู่วงนอก
มหาวิทยาลัย… ช่างกว้างใหญ่สดใสโสภา
หลายคน ดั้นด้นอดทนมา กี่คนเล่าหนา ฝ่าหลุดพ้นจนได้ชัย
*น้องจ๋า น้องมาจากไหน เป็นผู้ใด ก็ไม่สำคัญ
จากวัยเรียน ที่ต้องพากเพียรแข่งขัน น้องจะฝัน ยึดมั่นทางสายใด
มาเถิด เชิญเถิดน้องเข้ามา เร่งศึกษาปัญหาสังคมไทย
วันเวลาไม่เคยรอท่าให้เราก้าวไป ร่วมใจกันไว้เรียนรู้สิ่งใหม่ในมหา'เอย
คุณค่า ของความเป็นคน อยู่ที่ตน ฝึกฝนไม่ละเลย
การงาน เร่งประสานให้เคย อย่าเฉยเมยสู่แนวทางสร้างความดี
...พอเพลงเริ่มได้สักพักก็มีพี่บางคนบอกให้น้องเงยหน้าได้แล้ว ผมเห็นคราบน้ำตาบนสองแก้มของเด็กหลายๆคน สำหรับผมถึอว่าสำเร็จ เพราะอย่างน้อยเราก็ได้ใจน้องแล้ว กิจกรรมยังคงดำเนินต่อไป บางคนซึ้งจัดร้องไห้ไม่หยุด บางคนเพิ่งมาร้องไห้หลังจากรู้เรื่อง จนเพื่อนข้างๆต้องปลอบ บ้างคนทำท่าหัวเสียเมื่อรู้ว่าโดนหลอก เมื่อถึงเพลงสุดท้ายก็มาถึงกิจกรรมสุดท้ายของบริเวณนี้ นั้นคือบูมครับ
"บูม... บูม... 2 รอบ" สาเหตุที่บูม 2 รอบคือรุ่นครับ ผมรับน้องครั้งแรกรุ่นที่แล้ว เลยทำจริงจังขึ้นมาเลย "พร้อม วี๊ด...บูม... ... ... ... ..." จบสิ้นการบูม เสียงปรบมือดังสนั่นสนามหญ้าอีกครั้ง "เอาหล่ะครับก็ขอตอนรับน้องทุกคนเข้าสู่มหาวิทยาลัย...คณะ...เอก... ครับ เดียวก็ขอตัวแทนอีก 2 ชั้นปีมาบอกความในใจ หลังจากนั้นรับจะจับสายรหัสกันที่โรงอาหารครับ" กิจกรรมทุกอย่างจบสิ้นได้ด้วยดี พี่คล่มน้องกลับหยอกล้อกันตามประสา สำหรับผมเตรียมตัวเป็นพิธีกรอีกครั้ง
"สวัสดีครับน้องๆ ปี 1"
"สวัสดีครับ/ค่ะ" ที่แบบนี้เสียงใสเลยนะ
"ต่อไปเป็นการจับสายรหัส ไม่ยากครับ เอามือล้วงมาในกล่อง กล่องใบนี้จะมีราบชื่อพี่ปี 2 พอจับได้ปุ๊บนั่งที่ก่อน แล้วเดี่ยวพี่จะปล่อยให้ไปหาพี่ๆเขา โอเคนะครับ"
"ครับ/ค่ะ" รุ่นน้องมีท่าทางตื่นเต้นไม่แพ้รุ่นพี่ครับ กิจกรรมการจับสายรหัสสิ้นสุด จนถึงนาทีปล่อยเด็ก
"เอาละได้รายชื่อพี่แล้วนะครับ ออกตามหาได้เลย" เป็นเหมือนสัญญาณปล่อยตัวอะไรสักอย่าง กลุ่มเด็กที่เรียบร้อยแตกกระจ่าย เสียงอื้ออึง น้องตะโกนเรียกชื่อพี่เป็นแถว ผมเตี้ยมกับหลานแล้วครับว่าถ้าน้องมาให้ลุงก่อน แล้วค่อยหาปู่(หรือย่าหว่า) ผมนั่งรอสักพักครับ เหลนผมก็มา มันคือ "ไอ่แซน" ผมตะโกน ออกแนวตกใจ ไอ่แซน หนุ่มตี๋ ขาว สูงพอพอกับผมเลยหล่ะ ใส่แว่นด้วย มันยื่นยิ้มแฉ่งอยู่ข้างหน้าผม ผมกับมันสนิทกันระดับหนึ่ง แต่ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นสายรหัสเดียวกัน
"โอเค รู้จักสายรหัสแล้วใช่ไหม ไอ่จั้ม(น้องรหัส เพศชาย(แท้)) ไอ่ดิว(หลานรหัส เพศหญิง(ทอม)) ว่างป่ะ"
"ว่างไมอ่ะพี่" ไอ่ดิวตอบ ไอ่นี้สไตล์กวนๆ อยู่แล้วครับ ไอ่จั้มแค่พยักหน้า
"พี่เลี้ยงข้าวเมิงจะแดร๊กไหม"
"โอ้ยเอาพี่ให้จนเลยดีกว่า" ไอ่ดิวตอบ
"แล้วเราอ่ะแซนว่างไหม"
"ว่างครับ" ท่าทางมันดีใจออกนอกหน้า
"แหม่...คุยกับเด็กผู้ชายหล่อๆ นี้คุยดีนะ" ไอ่ดิวแซว
"มึงก็เลิกกวนทีนกูสิ กูจะคุยดีด้วย" ไอ่ดิวนิ่งเลย "เออไปเจอที่ร้าน... หรือจะไปกับกูเดียวกูขับมาส่งที่ ม."
"เดียวไปเองพี่" ไอ่ดิวตอบ
"ผมด้วย" ไอ่จั้มเสริม (มึงยังยื่นอยู่เหรอ กูนึกว่าไม่อยู่แล้วนะ)
"แล้วแกอ่ะแซน" ผมเริ่มหมดความเป็นสุภาพชน
"ผมคงต้องรบกวนพี่อ่ะ"
"เออไป" สายรหัสผมออกเดินไปยังร้านอาหาร ผมกับเพื่อนได้สั่งจองกันแล้ว ใครไปก่อนนั่งได้เลย แบ่งเป็นโต๊ะๆครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...หลังจากกิจกรรมจับสายรหัสจบลง ผมพยายามหาชื่อพี่ ญาริน(ดิว) อย่างที่ผมบอก ผมสืบมาแล้วว่าพี่ดิวเป็นหลานรหัสของพี่โอ๊ต ผมตามหาสะนานสรุปมันอยู่กับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ผมเลยขอเปลี่ยนกับเธอ เธอไม่ยอมผมเลยบอกว่า "พี่คนนี้เป็นหลานรหัสพี่ว๊ากนะ" เท่านั้นแหละเธอขอเปลี่ยนเลย และผมก็หาพี่ดิวเจอ พี่เขาก็พาไปหาลุงและปู่โอ๊ตของผมตามลำดับ พี่โอ๊ตใจดีเหมือนเดิมครับ เฮฮา สดใส น่ารัก *w* พี่เขาพาไปเลี้ยงข้าวด้วยดีใจโคตรๆ ผมนั่งโฟล์คเต่าสีดำ ภายในเดิมๆ เครื่องหนังสีครีมสวยดีครับ เสียงเครื่องแน่นดีครับ (พึ่งรู้พี่โอ๊ตใช่รถยนต์) ระหว่างทางไปที่ร้านพี่เขาก็เปิดเพลง เพลงรักช้าๆ ชิวๆ ทั้งนั้น ก็แน่ล่ะผมเลือกเพลงเองนิ
...พอไปถึงที่ร้าน พี่ดิว กับพี่จั้มมารอที่ร้านแล้วครับพวกเราเข้าไปนั่งที่โต๊ะ แน่นอนผมนั่งข้างพี่โอ๊ต พอเรานั่งปุ๊บอาหารก็เสริฟทันที่ มีต้มยำกุ้งน้ำข้น ปลาทับทิมสามรส แซบแห้งซี่โครงหมู ส้มตำทอด และ ไข่เจียว (ไอ่อย่างหลังนี้สั่งมาทำไม --*--) พอนั่งได้สักพักก็มีพี่มาเพิ่มอีก 4 คนพร้อมสายรหัสวงเราเลยกลายเป็นวงใหญ่ในทันที ทุกโต๊ะอาหารเหมือนกันยกเว้นไข่เจียว คุยไปคุยมามีคนบอกว่าพี่โอ๊ตชอบทานไข่เจียว พอเสร็จก็เก็บตังค์โดยพี่ๆปี 4 เป็นคนออก แล้วแยกย้ายกันกลับ ผมนั่งรถโฟล์คกลับพี่เขามาส่งผมถึงที่หอ
"แล้วไปเรียนอย่างไงเนีย" พี่โอ๊ตถามขึ้น
"เพื่อนไปส่งครับ"
"เพื่อนหรือแฟน"
"ไม่มีแฟนครับ...ขอพี่เป็นแฟนได้ไหมครับ" ผมพูดเล่นแต่เอาจริง
"กวนตีน...เออ พรุ่งนี้พี่มารับไหม"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 1
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เขียนสด เสร็จ 5.31 น. ฟิตอะไรนักหนา...
หวังว่าคงชอบนะครับ...
อย่าลืมเม้นท์ให้ด้วยนะ ด๊วบๆ...
-
หงิหงิ อ่านจบแล้ว ขอประเดิมซะโหน่ยยยย
อ่านแล้วคิดถึงตอนอยู่ปีหนึ่งเจงๆ 5555+
ตอนนี้แก่ละ จาติดตามต่อไปนะคร้าบ
^ ^ :z1: :z1: :z1:
-
o13 o13 o13 มาเป็นกำลังใจให้ครับ มาลงต่อเร็วๆ นะ อิอิ :-[
-
สนุกดีนะ เป็นกำลังใจให้ เห็นว่าแต่งมา 4 เรื่องแล้ว แอบอยากอ่านอีก 3 เรื่องนะนี่
-
ปี 4 กะ ปี 1 ปีนเกลียวกันสุดริด
-
555++
แต่ก็จะมารับน่ะ
-
ชอบอ่า
ม.ไหนอ่า
-
เข้ามาซื้อตั๋วก่อน..
เดี๋ยวอ่านทีหลังนะครับ
-
โอ๊ะ....
แซน ช่าง กล้าเนอะ พี่โอ๊ต
o13
-
ตอนที่ 2 เตรียมงาน
"ครับ" นั้นคือคำตอบของไอ่เด็กตี๋
...พอไอ่น้องแซนปิดประตูเสร็จ ผมก็ขับรถเต่าคู่ใจของผมกลับบ้าน ผมเริ่มวางแผนในการดำเนินชีวิตในวันพรุ่งนี้ จะตื่นกี่โมง จะทำอะไรบ้าง ถึงแม้นการรับน้องเอกที่เป็นหน้าที่ของผมจะจบลงอย่างสวยงาม แต่ผมยังมีอีกหลากหลายหน้าที่ที่ยังอยู่บนบ่าที่ต้องแบกรับ การรับน้องวันนี้มันทำให้ผมมีแรงที่จะสู้ต่อไป
กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...
"สวัสดีครับ"
"ว๊าย สวัสดีคะเพื่อนสาว แอ๊บหล่อเชียวนะค่ะ มีเด็กผู้ชายอยู่บนรถเหรอค่ะ" อีโก้เพื่อนซี้ผมตั้งแต่อยู่ ม.ต้น
"มีผู้ชายเชี้ยอะไร ขับรถคนเดียวเนี้ย"
"เลิศ วันนี้ไปเที่ยวไหมค่ะ มีประเด็นนะ" ประเด็นกินเหล้าเอาง่าย"
"ที่ไหนวะ"
"ไนท์สิค่ะ"
"พรุ่งนี้กูต้องไปเรียนอ่ะ กูคงไม่ไป"
"อ่าว มึงมีเรียนวันเสาร์เหรอ"
"วันเสาร์ พรุ่งนี้วันเสาร์เหรอ"
"อ่าว อีนี้ ลืมวันลืมคืน"
"เวรแล้วกู"
"มีอะไรคะ นัดผู้ชายไว้หรือเปล่า"
"เปล่าไม่มีอะไร เจอกันร้านพี่กัน"
"ค่ะ" แล้วผมก็วางสายไป วันพรุ่งนี้ไม่มีเรียนแล้วผมจะไปรับแซนทำไมหล่ะ เดี่ยวค่อยบอกแล้วกัน
...ผมไปถึงที่หมายนั่งคุยกับพี่กันได้พักหนึ่ง ขายของบ้างบางครั้ง พี่กันเปิดร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายนะครับ ผมไปช่วยบ่อยๆ ร้านแกแนวๆอ่ะครับ ผมซื้อเสื้อผ้าร้านนี้บ่อย เพราะต่อง่าย พี่น้องกันอ่ะ ผมรอไม่นานไอ่โก้เจ้าของประเด็นก็มา ไอ่โก้ทาแป้ง เติมลิปเสร็จก็ได้เวลาเปิดประเด็นครับ เราไปหลังไนท์ หลังไนท์เป็นผับ-บาร์นั่งชิวๆนะครับ พวกผมชอบไปกินเหล้าปั่นกันที่นั้น
"มึงมีประเด็นอะไรหล่ะ จะบอกได้ยัง"
"ก็ พรุ่งนี้ที่ ม อ่ะ มีประกวดดาวเดือน และคอนเสิร์ตมึงพากูเข้าหน่อยสิ"
"มึงจะไปดูเด็กผู้ชายว่างั้น"
"อีนี้ รู้จริง"
ผมนั่งกินได้สักพักก็กลับกัน ผมถึงบ้านเที่ยงคืนกว่าๆ อาบน้ำเสร็จขึ้นมานอนกลิ้งบนเตียง เอ้...ลืมอะไรไปหว่า ช่างเหอะ นอนดีกว่า
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...วันนี้พี่โอ๊ตมาส่งผมถึงหอ แล้วพรุ่งนี้พี่เขาจะมารับผมไปเรียน ดีใจ ดีใจ ดีใจ!!! ผมนอนกลิ้งอยู่บนที่นอน ตอนนี้พี่เขาจะทำอะไรอยู่น่า ผมนอนกอดหมอนคิดอะไรเผลินๆ อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง อยาเจอพี่โอ๊ตของผมจัง
บอกได้แค่รักมากมาย รักเธอ มากมาย ไม่อาจวัดได้หรอกความรักนี้... ไอซ์สกรีมลูกผมร้องอยู่ไหนหว่า อยู่ไหน ไหน ไหน เพื่อพี่โอ๊ตโทรมา พอดูเบอร์ไม่ใช่เบอร์แปลก เปิดมาภาพพักหน้าจอเป็นรูปพี่โอ๊ตกับผม ผมถ่ายตอนทานข้าวเมื่อกี่นั้นแหละ ผมแกล้งเอากล้องมาถ่ายรูป พี่ดิวเลยถ่ายรูปคู่ของผมกับพี่โอ๊ต อายๆ -///- (เห้ยรับโทรศัพท์ ลืมๆ)
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีค่ะ น้องเอกภพ วรงค์ไชย์กุล หรือเปล่าค่ะ"
"ครับ"
"พี่โทรมาจากสภานิสิตนะค่ะ ตอนนี้อยู่ไหนค่ะ"
"ทำไมอ่ะพี่"
"ก็น้องได้รับโหวดจากเพื่อนประกวดดาว-เดือนไงค่ะ ลืมแล้วเหรอ"
"เห้ย ผมลืม"
"งั้นมาที่โดมด่วนเลยค่ะ"
"ครับ ครับ"
...ผมรีบออกจากห้อง คว้าฟีโน่สีดำของผมที่คุณพ่อคุณแม่ออกให้ แต่ผมไม่ชอบขับมันร้อนส่วนมากวานเพื่อนไปส่งนะครับ อีกอย่างจะได้ไม่อยู่คนเดียว(อย่างน้อยก็ช่วงเดินทาง) ผมไปถึงโดม ตอนนี้บางคนกำลังซ้อมแพทเทินการเดิน บางคนกำลังให้สัมภาษณ์ทำวีดีทัศน์
"เห้ย มาสายนะเมิง" ไอ่เบ็น เพื่อนผมรู้จักกันในค่ายรับน้องของมหาวิทยาลัยนะครับอยู่บ้านเดียวกัน ขาว ตาโต หล่อครับ แต่เทรนเกาหลีต้องผมนี้ ที่ใส่แว่นนี้พยายามบทบังความหล่อของตนเอง(อย่าอ๊วกนะ มีเคืองอ่ะ)
"นิดหน่อยว่ะ" ไม่ทันจะพูดอะไรพี่เขาก็เรียกผมไปทำวีดีทัศน์ต่อ
...เหนื่อยโคตรครับทั้งเดินซ้อมแพทเทิน ถ่ายวีดีทัศน์แนะนำตัว ทั้งแสดงความสามารถพิเศษ ผมเต้นเพลง RISSING SUN ของทงบังชินกิครับ เคยแกะท่าเต้น แล้วเต้นโคเวอร์กับเพื่อนมา พอจำสเต็ปได้ แต่พี่ให้โชว์กลางเวทีคนเดียวเปิดเครื่องเสียงพร้อม(อายเป็นเหมือนกันนะโว้ย) ลิปซิ้งอีกต่างหากเอาหูฟังบูลทูธมาเป็นไมค์ เพื่อนๆที่ประกวดดาวเดือนก็นั่งดู พอจบเสียงปรบมือดังสนั่น ก็เต้นทั้งเพลงพี่แกก็อัดทั้งเพลง ไม่ให้พักครึ้งเลย สรุปเสร็จงานเที่ยงคืนกว่า พี่นัดอีกที่ 10 โมงเช้า(นัดอีกเหรอ) เขาบอกให้เอาชุดที่ชอบมาด้วย และแล้วพวกผมก็แยกย้ายกลับ พี่ๆเขาชวนน้องไปกินข้าวต่อ แต่ผมไม่ไหวครับเหนื่อยขอนอนก่อน
...พอถึงหอผมอาบน้ำเสร็จ ก็สลบไปเลยครับ เหนื่อยมาก
บอกได้แค่รักมากมาย รักเธอมากมาย...ลูกผมปลุกแล้วเหรอเหมือนพึ่งนอน
...ขอนอนอีกนิดแล้วกัน รู้สึกตัวอีกที่ 9.47 น. แบบนี้ทุกอย่างหารสองครับ อาบน้ำแต่งตัว เสร็จตอน 10.00 น.เป๊ะ ผมไปถึงสถานที่นัดหมาย(โดม) ทุกคนพึ่งมากันครับ มาสายเหมือนกันนะนี้
"มาเร็วนะนาย" เบ็นทัก
"รีบมานี้ ปิ้งใครหรือเปล่าค่ะ" เหมี้ยวแซวครับ เหมี้ยวเป็นคู่ที่เดินกับผม
"มันสายแล้วนะ" ผมแย้งกลับ
"สายที่ไหน นี้ 9.55 เอง อีก 5 นาทีแนะ" นุ่นแทรกขึ้นมาครับ นุ่นเดินคู่กับเบ็น นุ่นประกาศตัวเป็นทอมอย่างชัดเจน แต่น่ารักโคตร ทำผมทรงเดียวกับ แก้ว FFK ยิ่งเท่ห์ครับ เรื่องนาฬิกาผมลืมไปว่านาฬิกาแขวนเร็วกว่าเวลาจริง 20 นาที
"น้องค่ะ ต้องปูพรหมแดงไมค่ะ เชิญซ้อมได้แล้วค่ะ"
...พวกผมเดินซ้อมสักพักก็พักทานข้าวครับ หลังจากนั้นซ้อมใหญ่ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เปลี่ยนชุดทั้งหมด 3 ชุดครับ ชุดแรกชุดเฟรชชี่ หลังจากนั้น ชุดไปรเวศ(ชุดโปรดแต่ละคน) และชุดสุดท้าย ชุดนิสิตครับ พวกผู้ชายเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เวลา 16.30 น. ผมขออนุญาติพี่ๆ เข้าห้องน้ำครับ เพื่อเตรียมตัวให้พร้อม ระหว่างเดินก็เจอเพื่อนๆ แวะทักทายตลอดทาง พอผมมาถึงห้องน้ำผมก็สวนทางกับคนคนหนึ่งครับ คุ้นตามา
"อ่าว พี่โอ๊ต" วันนี้พี่โอ๊ตแต่งตัวแนวดีครับ เสื้อเชิร์ตสีขาว แขนยาวพับแขนขึ้นถึงศอก ไทด์ดำมีเข็มกลัดสีเงินคล้องโซ่เล็กๆ 2-3 เส้น โยงติดกับกระเป๋าเสื้อ ใส่เสื้อกั๊กคลุ่มอีกตัวครับ ที่ข้อมือมีสายหนังสีดำ ส่วนอีกข้างใส่นาฬิกาหนัง กางเกงเดฟสีดำ ร้องเท้าผ้าใบสีขาว ทำผมตั้งๆ ใส่ต่างหู ทาลิฟกลอสบางๆ เน้นปากสีชมพูให้ระเรื้อขึ้น(นี้พี่แต่งตัวมาดูคอนเสิร์ต หรือ แต่คอสเพลย์)
"เห้ย ไอ่แซนเป็นเดือนเหรอหว่า"
"ครับ เออเชียร์ผมด้วยนะ"
"อืม"
"เดี่ยวพี่"
"ว่า"
"รอผมก่อนนะ ได้ไหม"
"เออเร็วๆ ละ ล้างมือด้วยนะ"
"คร๊าฟฟฟฟ"
...ผมเข้าห้องน้ำเสร็จ ก็เจอพี่เขาอยู่ตรงนั้น มีสาวๆหลายคนมองพี่เขาอยู่ เห้ยของกู อย่ายุ่ง ผมเดินเข้าไปหาพี่เขา พี่เขายิ้มรับแล้วเดินไปกับผม ระหว่างทางเราเดินคุยไปตลอดทาง จนถึงหลังเวที
"มาด้วยกันหรือเปล่าค่ะ" พี่สต๊าฟถามขึ้น
"ครับ" ผมตอบไม่รอช้า แล้วผมถือวิสาสะจับมือพี่เขาเข้าห้องแต่งตัวเลย พี่เขาอนุญาตให้เอาเพื่อนเข้าไปได้ 1 คนครับแต่พองานเริ่มต้องออกไปข้างนอก และอย่างที่ผมคิดไว้พอพี่โอ๊ตเข้ามาสาวๆ ก็กรี๊ดครับ แต่งตัว แต่งหน้า ทำผมสะขนาดนั้น พวกผมคนประกวดเดือนหมองไปเลย พี่เขาแค่ยิ้มๆครับ
"เห้ยแกใส่ชุดไหน" พี่โอ๊ตถามผม
"ชุด ออชุดไปรเวศอยู่นู้นพี่" ผมชี้ไปทางเสื้อผ้าผมที่เตรียมไว้
"แล้วพี่รู้ได้ไง"
"ก็ดูสาวๆ เอาชุดมาดิ"
"ออ" สาวๆ บางคนเล่นชุดราตรีเลยครับ มีนุ่นมั่งที่ใส่กางเกง ส่วนชุดผมนะเหรอก็ชุดนิสิตแหละครับ พับแขนเอา พอเวลาขึ้นรอบสุดท้ายใส่ไทด์เอาแขนลงก็จบ
"นี้อ่ะนะ" พี่เขาส่ายหัวอ่ะ ทำไมอ่ะก็คนไม่ชอบแต่งตัวนิ พี่เขาหันมามองผม แล้วถอดเสื้อกั๊กกับไทด์ครับ วางบนชุดผม
"พี่ว่าแกจำเป็นใช่มันมากกว่าพี่ แล้วไทด์นิสิตนี้อ่ะ ผูกเป็นป่ะเนี้ย" พูดเสร็จพี่เขากระชากไทด์นิสิตผมออก แล้วผูกใหม่ พี่เขาผูกสวยมากครับ พอพวกผู้ชายเห็นเท่านั้นแหละขอให้พี่เขาสอนให้กันใหญ่ ผมไม่แน่ใจเลยว่าเอาพี่เขามาหลังเวทีมันควรหรือเปล่า เห้อ
"เชิญแขกออกได้แล้วค่ะงานจะเริ่มแล้ว" พี่สต๊าฟเดินเข้ามาบอก
"พี่ไปแล้วนะ ทำให้เต็มที่ละ" แล้วพี่โอ๊ตก็เดินออกไป
"ดีเนอะมีกำลังใจถึงที่เลย" เหมียวแซวครับ
"บ้าน่า"
"จะบ้าไม่บ้า แต่คิดจะเด็ดดอกฟ้าหรือ" ไอ่นุ่นกระซิบข้างหูผม ไม่มีใครได้ยินเพราะเหมียวที่อยู่ข้างผม ทำหน้างงประมาณว่าบอกฉันที ผมมองตาเขียวไปยังยายนุ่น ลายนั้นเดินตัวปลิ้วอารมณ์ดีไปแล้วครับ
"อีก 10 วินาที งานจะเริ่มแล้วนะค่ะ"
"ครับ/ค่ะ"
5...4...3...2...1...ไปค่ะ
จบตอนที่ 2
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อให้แล้วครับ เลทไป 18 นาที อิอิ
ขอเสียง เอ้ยขอเม้นท์ด้วยนะครับบบบบ
-
หลังไมค์...ตอบสด
หงิหงิ อ่านจบแล้ว ขอประเดิมซะโหน่ยยยย
อ่านแล้วคิดถึงตอนอยู่ปีหนึ่งเจงๆ 5555+
ตอนนี้แก่ละ จาติดตามต่อไปนะคร้าบ
^ ^ :z1: :z1: :z1:
ตอบ...555+ คนเขียนเองก็คิดถึงตอนปี 1 ครับ ขอบคุณที่ประเดิมคนแรกครับผม
o13 o13 o13 มาเป็นกำลังใจให้ครับ มาลงต่อเร็วๆ นะ อิอิ :-[
ตอบ...ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ เป็นกำลังให้มากจริงๆนะ(ทุกเม้นท์แหละ)
สนุกดีนะ เป็นกำลังใจให้ เห็นว่าแต่งมา 4 เรื่องแล้ว แอบอยากอ่านอีก 3 เรื่องนะนี่
ตอบ...ถ้าคุณชอบเราก็ดีใจครับ ว่าแต่ 4 เรื่อง ชาย-หญิง 2 เรื่อง(เสร็จ 1 ไม่เสร็จ1) ชาย-ชาย 1 ยังไม่เสร็จ คิดว่าท่านคงรออีกนาน เพราะคนเขียนดันเรื่องนี้ก่อน 555+
ปี 4 กะ ปี 1 ปีนเกลียวกันสุดริด
ตอบ...อายุเป็นเพียงแค่สายลมที่ผ่านผันไป 555+ แต่ปี 4 ก็ชอบปี 1 นะ(คนแต่งอ่ะ ยิ่ง 17-18 ใส่ชุด ม.ปลายยิ่งชอบ) คุก คุก (เห้ย...อาไรหว่า)
555++
แต่ก็จะมารับน่ะ
ตอบ...555+ อย่าให้ความหวัง ต้องอ่านตอนต่อไปก่อนนะครับ 555+
ชอบอ่า
ม.ไหนอ่า
ตอบ...ม.ไหนเหรอ มันสอง ม. มารวมกันนะ คนแต่งซิวมาเลยเอาสอง ม. มารวมกัน ใครรู้ภูมิหลังคนแต่งจะรู้อิอิ วิธีการรับน้อง ม.หนึ่ง สถานที่อีก ม.หนึ่ง(ทำไปได้)
เข้ามาซื้อตั๋วก่อน..
เดี๋ยวอ่านทีหลังนะครับ
ตอบ...ครับ อย่าลืมนะครับว่ามีตั๋วอยู่ อย่าลืมมาอ่านนะ(ส่งสายตาวิงวอน)
โอ๊ะ....
แซน ช่าง กล้าเนอะ พี่โอ๊ต
o13
ตอบ...กล้ามาก แล้วแซนกล้ากว่านี้อีกครับ อิอิ
ปล.
ขอบคุณทุกเม้นท์ครับ ผมเขามาดูทุกครั้งที่เปิดคอมเลยหล่ะ มันเป็นกำลังให้คิดเรื่อง และดำเนินต่อไปได้ดี จะพยายามเก็บรายละเอียดให้มาที่สุดครับ อย่างไรติชมกันมาได้น่ะครับ ขอติหน่อยก็ดีเพราะจะได้พยายามแก้ไขให้ดีที่สุด เพื่อความพึงพอใจของท่านผู้อ่าน ชอบทุกท่านที่อ่าน รักทุกท่านที่เม้นท์ จุ๊ฟๆ
-
พี่โอ๊ตกับน้องแซน ลืมอะไรกันไปรึเปล่าเอ่ย ไม่เห็นพูดถึงเลย
-
พี่โอ๊ตกับน้องแซน ลืมอะไรกันไปรึเปล่าเอ่ย ไม่เห็นพูดถึงเลย
ลืมอะไรเอ่ย บอกหน่อยดิ นะนะนะ
อิอิ
ปล. ไม่อัพเพิ่ม งอลคนเม้นท์น้อย
-
อยากหารูปมาประกอบเรื่องจัง
พี่โอ๊ต แต่งตัวมาดูคอนเสิร์ต เอาซะเลิศ
ส่วนน้องแซน ก็นะ หล่อแบบไม่ต้องแต่งเพิ่ม
หุหุ
พยายามจิ้น จะออกมาแนวไหนน้า....
รออ่านตอนต่อไปคร้าบบ
-
มาดันครับ อิอิ
เนื้อเรื่องสนุกดีนะครับ ชอบๆ :impress2:
มาเป็นกำลังใจให้นะครับ :L2:
ว่าแต่เป็น มน. อะป่าวเนี่ย?? อิอิ แอบเดานะคร้าบ
o13
-
ลงช้าไม่ว่าครับ
แต่ลงน้อยนี้ดิเคืองอ่า
-
มาเม้นท์กระทู้เพื่อนบ้าน...
โลเกชั่นคุ้นๆ
บรรยากาศคล้ายๆ
หรือว่า??????????????????
:-[
ป.ล เราเริ่มขี้เกียจกับนิยายตัวเองแล้วว่ะ XTeND :jul3: :jul3: :jul3:
-
มาแว้ววววววววว
ป๊อปทั้งคู่เลยแฮะ 555+
ปู่รหัส หลานรหัส เอิ้กๆ
-
ตอนที่ 3 ดาว-เดือน
อีกด้านหนึ่ง...
...ผมเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เอาล่ะสิมีแต่คนมองผม คงมองว่าไอ้นี้แปลก มาดูคอนเสิร์ต แต่แต่งตัวอย่างกับแต่งคอสเพลย์ นานๆทีได้แต่งทีก็นะขอเถอะจะแต่งมาเรียนก็เกรงใจอาจารย์ จะแต่งไปดูหนังก็ใช่เรื่อง แต่งมาดูคอนเสิร์ตนี้แหละเด่นดี ส่วนไอ้หลานตัวแสบมันคิดอย่างไงของมันเสื้อผ้าไม่มีอะไรเลยเอาเถอะเด็กๆ แต่ที่สำคัญตอนนี้ไอ้เพื่อนเวรของผมมันอยู่ไหน ยังไม่มาอีกหรือไงนี้
“มึงอยู่ไหน” ผมถามไอ้เพื่อนโก้ คนที่ลากผมมาวันนี้
“กูอยู่หน้า ม.”
“กูจะเข้าแล้วนะ”
“อีก 5 นาที”
“ชิปหายเร็วเลย หลานกูประกวดดาวเดือน”
“อย่างนี้ต้องน่ารักแน่เลย หุหุ เออถึงแล้ว” มันตัดสายไป
...ผมยืนรอมันได้สักพัก ตอนนี้พิธีกรกำลังกล่าวสวัสดีคณะกรรมการ และผู้ที่มาเป็นกำลังใจ ผมกับเพื่อนขึ้นไปนั่งบนอัฒจรรย์เพราะพื้นที่สนามด้านล่างเต็มหมดแล้ว พื้นที่ตรงนี้ดีอย่างครับ มองได้ทั่วเลยเพื่อนลงไปนั่งชั้นล่างๆ ไปใกล้ชิดหนุ่มๆ(ซูมได้ใกล้กว่า) ส่วนผมอยู่ชั้นบนสุดนั่งคนเดียวสบายใจ
...เมื่อพิธีกรกล่าวนำเสร็จการประกวดดาวเดือนก็เริ่มครับ เป็นการเดินทีละคนสลับชายหญิง ด้านหลังจะฉายวีดีทัศน์แนะนำตัวตามด้วยความสามารถพิเศษครับหรูไหมล่ะ(ปีผมเหรออัดเสียงไม่มีวีดีทัศน์) และแล้วก็ถึงรอบของเหลนรหัสผมออกเป็นคนที่ 5 ครับ วีดีทัศน์แนะนำตัวธรรมดามากครับไม่ค่อยมีเสียตอบรับเท่าไร แต่พอฉายความสามารถพิเศษเท่านั้นแหละเสียงกรี๊ดตรึม ผมเพิ่งรู้เหลนมันเต้นโคเวอร์เป็น หึ หึ (พึ่งสังเกต มันไม่ใส่แว่น หล่อดีแหะเหลนกู)
...การแนะนำตัวผ่านไปครับ ต่อไปเป็นการเดินแฟชั่นโชว์ เดินเป็นคู่พูดง่ายๆผมว่าโชว์ตัวมากกว่า เหลนตัวแสบของผมออกเป็นคู่ที่ 3 เสียงกรี๊ดดังอีกครั้ง แต่ดูชุดมันคุ้นๆครับ เดฟสีดำกับร้องเท้าผ้าใบสีขาว เสื้อเชิร์ตสีขาวแขนยาวพับแขน ผูกไทด์แล้วใส่เสื้อกั๊กของผม ผมนั่งคิดๆ ออ...มันแต่งเหมือนผมเลย ดีนะที่ใส่ได้พอดีแลดูเกาหลีอยู่ครับ สอดคล้องกับวีดีทัศน์แนะนำตัวเมื่อกี่ ความรู้สึกเหมือนเห็นตัวเองอย่างไงไม่รู้ แต่ดูดีๆ มันชอบมองพื้นครับ มันเป็นอะไรของมัน บางที่น้องผู้หญิงต้องคอยดึงมัน พอเดินโชว์ตัวกันเสร็จก็กลับไปเปลี่ยนเป็นชุดนิสิตครับ ผู้ชาย 5 คนผมผูกไทด์ให้ 3 คนปลื้มว่ะ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้าน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เป็นอะไรหรือเปล่า" เหมียวถามขึ้น
"เรารีบนะ ลืมเอาคอนแทคเลนท์มา"
"แล้วไหวไหม ไม่ใส่แว่นเดินหล่ะ" เบ็นถามขึ้น
"เสียบุคลิกหมด" ผมตอบ
"เห้ยเมิงใส่แว่นก็ดูดีไอ้เชี้ยแซนคิดมากว่ะ งั้นให้พี่เขาไปซื้อให้ไหม" นุ่นเสริม
"ไม่เป็นไรไหวว่ะอีกไม่กี่นาทีก็จบแล้ว"
...นอกจากเรื่องคอนแทคเลนท์ที่กวนใจผม ตอนนี้ยังมีอีกเรื่องคือพี่โอ๊ตอยู่ไหน ผมเดินมาสองรอบยังหาพี่แกไม่เจอเลย แต่เอาเถอะตอนนี้ผมมีเรื่องที่ต้องทำ ทำให้ดีที่สุด เพื่อจะได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัย เพื่อพี่โอ๊ตจะสนผมบ้าง ผมต้องสู้
"น้องค่ะ อีก 5 นาทีเตรียมตัวนะค่ะ"
"ครับ/ค่ะ"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้าน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...รอบนี้เป็นการตอบคำถามและประกาศผลเลย โดยการถามเป็นแบบสลับชาย-หญิง และแล้วก็ถึงรอบไอ้แสบ
“คำถามถามว่า...” พิธีกรเกลิ่นนำ “หากมีเพศที่ 3 มาชอบคุณ คุณจะทำอย่างไร?” คำถามเรียกเสียงกรี๊ดของสาวๆได้ดี
“ขอบคุณสำหรับคำถามครับ...” เหลนผมมองซ้ายมาองขวาครับ (มันเป็นอะไรของมัน มันตอบไม่ได้เหรองานเข้าแล้ว) มันมองหาสักพักมันมองขึ้นมาเจอผมมันหยุดมองสักพัก ก่อนมองตรงหน้าเหมือนเดิม “หากบุคคลดังกล่าวผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อน ผมคงบอกให้เราเป็นเพื่อนกันจะดีกว่า...” มันหยุดอีกแล้ว ไม่คืนไมค์ด้วยมันคิดอะไรของมัน สักพักไอ้แสบมองมาทางผม “แต่ถามผมมีความรู้สึกดีกับคนดังกล่าว ผมรักคนดังกล่าวแล้วไม่ว่าบุคคลคนนั้นเพศอะไร ผมก็จะรักเขา” แล้วมันคืนไมค์ให้กับพิธีกร ทุกคนอึ้งและเงียบ หลายคนมองมาทางผมก่อนจะมีเสียงปรบมือ และดังขึ้นเรื่อยๆ จนไม่หยุด จนพิธีกรต้องกล่าวให้หยุดเพื่อที่จะดำเนินพิธีการต่อ
...หลังจากคนสุดท้ายตอบคำถามเสร็จ ก็ได้เวลาประกาศผลครับ ตอนนี้ไอ้เจ้าแซนรอลุ่น ที่ 1 ไม่ก็ที่ 2
“และเดือนปีนี้ได้แก่...” เจ้าหน้าที่เปิดซาว์ทเพิ่มความตื่นเต้นมากขึ้น
“ได้แก่...” พิธีกรเน้น
“นายเบญจพล สุวรรณวงษ์ หรือน้อง เบ็น ครับ” พิธีกรประกาศ มีเสียงกรี๊ดและเสียงเฮดังก้อง ไอ้แซนได้ที่ 2 ครับ ผมว่าสุดยอดแล้วหล่ะเหลนผม ผมไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้ว ผมนั่งยิ้มภูมิใจครับอย่างน้อยเหลนได้เข้าประกวด ส่วนดาวได้แก่น้องเหมียวครับ (งานนี้กรรมการโดนโฮครับ เสียงกรี๊ดน้องนุ่นเยอะกว่า 555+)
“นิ แกน้องที่ได้ที่ 1 น่ารักเนอะ” อีโก้พูดขึ้น หลังจากส่องผู้ชายจนสมอารมณ์หมาย
“อืม คล้ายแฟนเก่าเมิงว่างั้น” ผมพูดนิ่งๆ น้องเบ็น ขาวๆ ตาโต จมูกโด่ง หุ่นดีครับ ความสามารถพิเศษน้องเขาเล่นบาสเก็ตบอลครับ ตอนโชว์มีดั้งค์โชว์ด้วยเก่งครับ แต่สู้เพื่นผมได้หรือเปล่าไม่แน่ใจ
“อ่าวอีห่านี้ กูลืมไปแล้วนะ ยังรื้อฝอยหาตะเข็บกันทำไม”
“ไม่รู้ดิ”
“นิมึง เด็กปีหนึ่งน่ารักเยอะมากมาย”
“ผู้หญิงเหรอ” ผมกวนมันอีก
“อีห่านี้ จะให้ฟ้าผ่าหรือไงค่ะอารมณ์เสีย” ผมคุยกับอีโก้ได้พักใหญ่ๆครับตอนนี้ก็มีคอนเสิร์ตของนิสิตเล่นเปิดตัว ผมนั่งคุยกันไปฟังเพลงไป
ตุ๊ป!!!
...ผมหันมองยังต้นเสียงครับ ไอ้แซนนั้นเอง ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นชุดเฟรชชี่แล้ว มันวางกระเป๋าเป้ของมันข้างๆผม ผมเห็นมันมองไอ้โก้เหมือนกินเลือดกินเนื้อเป็นบ้าอะไรอีก หรือเครียดที่แพ้ ผมไม่ทันจะได้ถามอะไรมันล้มตัวลงนอน เอาหัวมาหนุนที่ตักผม โอ้แม่เจ้า!!! หันหน้าไปทางไอ้โก้มองตาเป็นมันเลยครับ จนไอ้โก้ต้องขอตัวลุกไปดูคอนเสิร์ต ไอ้แสบมันพลิกตัวกลับ ผมมองที่มันตอนนี้มันหลับตาแล้ว(แล้วมึงใส่แว่นนอนนี้นะ) แต่สีหน้ามันยังเครียดอยู่ครับ เอนตัวออกมา ถอดแว่นมันออก เหมือนมันรู้ครับมันขยับส่วนหัวให้เอาแว่นออกง่ายขึ้น ผมจัดการเก็บแว่นใส่กระเป๋าเสื้อผม แล้วนั่งฟังดรตรีไป...
...ผมนั่งฟังเพลงได้ไม่นาน รู้สึกว่าตักผมเย็นๆ ผมก้มลงไปดูแซนกำลังร้องไห้ครับไม่มีเสียงให้ได้ยิน แต่น้ำตามันไหลลงมา ผมได้แต่เอามือข้างหนึ่งโอบมันไว้ ส่วนอีกข้างผมคอยเกาหัวให้เบาๆ ผมไม่รู้เจ้าแสบของผมมันเป็นอะไร มันอยากเป็นเดือนมากเลยหรือ ผ่านไปสักพักมันหยุดร้องไห้แล้วครับแต่ตอนนี้ผมเริ่มไม่สบายใจขึ้นมาก
“ไม่เป็นไรแล้วนะ” ผมถาม
“...” ไร้ซึ่งคำตอบ ผมลูปหัวแซนเบาๆ สักพักมันลืมตาขึ้นมาลุกขึ้นแล้วมองผม มันหยิบแว่นจากกระเป๋าเสื้อผมก่อนลุกไปเอากระเป๋า ผมนั่งดูมันงง มันเป็นบ้าอะไรของมัน ไม่ทันได้ถามไอ้แสบจับมือผมแล้วลากออกประตูไป เห้ย!!! ไปไหนว่ะ เดียวดิ คนที่อยู่ในงานเริ่มมองครับ ตอนนี้นักร้องที่เชิญมาเขาก็มองเช่นเดียวกัน กูอยากเด่นเรื่องการแต่งตัวนะ ไม่ใช่เพราะโดนผู้ชายลาก
จบตอนที่ 3
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพให้แล้วนะ อิอิ
-
หลังไมค์...ตอบสด
วันนี้เรามาที่สายแรกเลยดีกว่า
อยากหารูปมาประกอบเรื่องจัง
พี่โอ๊ต แต่งตัวมาดูคอนเสิร์ต เอาซะเลิศ
ส่วนน้องแซน ก็นะ หล่อแบบไม่ต้องแต่งเพิ่ม
หุหุ
พยายามจิ้น จะออกมาแนวไหนน้า....
รออ่านตอนต่อไปคร้าบบ
ตอบ...รูปเหรอ ขอวาดได้ไหม เพราะหาคนแบบโอ๊ตในความคิด ท่าจะยากอ่ะครับ อิอิ
ส่วนน้องแซนถูกต้องครับไม่ต้องแต่งก็หล่อ อิอิ จิ้มต่อเรื่อยนะครับ
สายที่ 2 กันเลย
มาดันครับ อิอิ
เนื้อเรื่องสนุกดีนะครับ ชอบๆ :impress2:
มาเป็นกำลังใจให้นะครับ :L2:
ว่าแต่เป็น มน. อะป่าวเนี่ย?? อิอิ แอบเดานะคร้าบ
o13
ตอบ...ขอบคุณครับ ชอบผมก็ดีใจ แต่เรื่องมหาวิทยาลัยเนี้ย...สามารถเนอะ
สายที่ 3 กันเลยครับไม่อยากแบไต๋มากกว่านี้ เพราะยังเหลืออีกมหาวิทยาลัย 1 ที่ยังไม่บอก
ลงช้าไม่ว่าครับ
แต่ลงน้อยนี้ดิเคืองอ่า
ตอบ...คะครับ จะพยายามเขียนให้มากที่สุดนะครับ ส่งสารคนแต่งบ้าง กลางวันนอนตีพุง หัวค่ำดูการ์ตูน แล้วมาปั่นนิยายตอนตี 3 เห้อ
สายที่ 4 ครับ
มาเม้นท์กระทู้เพื่อนบ้าน...
โลเกชั่นคุ้นๆ
บรรยากาศคล้ายๆ
หรือว่า??????????????????
:-[
ป.ล เราเริ่มขี้เกียจกับนิยายตัวเองแล้วว่ะ XTeND :jul3: :jul3: :jul3:
ตอบ...ไม่ช่ายหรอกเพื่อน คนละมหาวิทยาลัยกัน ดีใจที่เพื่อนมาอ่านอิอิ จุ๊ฟๆ
ปล. สู้ๆ
สายที่ 5 ครับสายสุดท้ายของวันนี้
มาแว้ววววววววว
ป๊อปทั้งคู่เลยแฮะ 555+
ปู่รหัส หลานรหัส เอิ้กๆ
ตอบ...เหลนป๊อบครับ แต่ปู่ต้องแต่ง ไม่แต่งก็ไม่เท่าไร เหลนเพิ่งปี 1 ใสๆ น่ารักตามสไตล์เด็กอะครับ
ความจริงเรื่องนี้มีคนหนึ่งที่ป๊อบมาก แต่ไม่ค่อยได้เอ่ยถึง 555+
วันนี้ก็ขอบคุณมุกกระทู้ ทุกเม้นท์ และทุกกำลังใจที่ให้กันนะครับ ขอบคุณมากๆจริงครับ
-
ชะ... อ่าว
โดนลากไปซะแว้ว เอิ้กๆ
เข้าใจว่าเพื่อนสาวเป็นแฟนแน่เยย
เอ...หรือไม่ใช่หว่า งุงิงุงิ
:z1: :z1:
-
สงสัยน้องแซน คิดว่าโก้เป็นแฟนพี่โอ๊ต มั่งเลยน้ำตาซีม
เร็วเข้ารีบเอาใจหน่อย รออยู่นะครับ
ปล.เข้ามาอ่านใหม่ เป็นกำลังใจให้นะครับ +1 ให้ด้วยนา
-
ชอบนะ
การเขียนมีการสลับความคิดขิงตัวเอกสลับกัน
ดีอ่า ไงก้อจะติดตามและเปงกำลังแรงใจให้นะครับ
-
ลากไปทำไรอ่ะ
อย่าน่ะ
อย่าเพิ่ง
-
...เนื่องด้วยกระทู้นี้
อยากหารูปมาประกอบเรื่องจัง
พี่โอ๊ต แต่งตัวมาดูคอนเสิร์ต เอาซะเลิศ
ส่วนน้องแซน ก็นะ หล่อแบบไม่ต้องแต่งเพิ่ม
หุหุ
พยายามจิ้น จะออกมาแนวไหนน้า....
รออ่านตอนต่อไปคร้าบบ
...วันนี้เราเลยสนองความต้องการของผู้อ่านโดยวาดเป็นรูปให้ดูนะขอรับ เริ่มจาก
1. นายโอ๊ต
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/OAT1.jpg)
ตอนไปดูคอนเสิร์ต
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/OAT.jpg)
ตอนไม่ได้แต่งตัว
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/OATS.jpg)
ภาพการ์ตูน (เหมือน รีบอร์นเนอะว่าป่ะ)
2. นายแซน
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/SAN1.jpg)
ชุดเข้าประกวด
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/SAN.jpg)
แบบไม่แต่ง
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/SANS.jpg)
ภาพการ์ตูนครับ
3. ภาพนายเบ็น เดือนของมหาวิทยาลัย(มาดูกันว่าหล่อกว่านายแซนขนาดไหน)
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/BEN.jpg)
ตอนไม่แต่งอะไรครับ
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/BENS.jpg)
ภาพการ์ตูน(เสื้อผ้าตอนเข้าประกวด)
3. น้องเหมียวครับ เดือนของเรา
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/MEAWS.jpg)
ภาพการ์ตูนครับ สดใสน่ารักไหม
4. น้องนุ่นครับ ทอมของเรา
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/NUN.jpg)
อิอิ
5. ภาพรวมครับ
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/Picture.jpg)
ภาพใหญ่สะใจคนเน็ตเต่าไหมเอ่ย
วันนี้ข้าพเจ้าเอารูปมาฝากแล้ววันนี้เลยไม่ขออัพนะครับ(พรุ่งนี้เปืดเทอมแล้ว)
-
o13 มาต่อทุกวันเลยนะครับ..
-
รูปการ์ตูนวาดน่ารักอ่า น่ารักจริงๆนะเจ้าค่ะ
ว่าแต่ทไมถึงได้ร้องไห้ง่ายๆ ผิดหวังหรือว่ายังไร
จะรอชมตอนต่อไปนะค่ะ
-
โหย มีรูปด้วยอ่ะ แจ่มๆ ^^
มาต่อเร็วๆเน้อคร้าบบบบ = w =
o13 o13 o13
-
เริ่ดเริ่ดดดดดดดดดดดดดดจ้า
-
ดูท่าพี่โอ๊ตจะงานเข้าหล่ะนะ...โดนแซนลากไปซะแล้ว
แต่ว่าแซนร้องไห้ทำไมเนี่ย...เสียใจที่ไม่ได้ที่1ทั้งที่อยากให้ตัวเองดูดีที่สุดสำหรับพี่โอ๊ต
หรือว่าเข้าใจผิดเลยเคืองเรื่องโก้กันเนี่ย.... :m28:
รอตอนต่อไปจ้า
-
พึ่งเข้ามาอ่านครับ
อ่านแล้วอยากกลับไปปี 1 อีกจัง
อ้ออีกอย่าง ชอบเพลงที่รับน้องมากเลย
เราก็เคยใช้เพลงนี้นะ คริๆ
รออ่านต่อนะครับ
-
ตอนที่ 4 ความในใจ
"เห้ย เดียวเมิงจะลากกูไปไหน" ผมเริ่มสุภาพใส่มัน(ปรกติผมจะไม่ใช้กู-มึงกับน้อง)
"..." บ่ฮือมีเสียงตอบฮับ จากหมายเลขที่ท่านเอิ้น...
...ตอนนี้ผมยังไม่เข้าใจมันเป็นอะไร โกรธผมเหรอ? ผมทำอะไรผิดอ่ะ จะลากผมไปกระทำชำเรา? ไม่มีทางมันเป็นผู้ชาย แล้วผมเป็นพี่รหัสมัน งานนี้ผมมีต่อยแน่(ทั้งที่ไม่เคยต่อยใครมาก่อน) ผมกับแซนเดินออกมาจากคอนเสิร์ตออกมาเรื่อยๆ จนถึงบริเวรโดมอยู่ดีๆ เจ้าแซนก็หยุดกระทันหันแล้วหมุนตัวกลับมาหาผม ผมที่กำลังคิดวิเคราะห์ถึงความเป็นไปได้ไม่ได้ติดเบรคด้วย ผมเดินชนเจ้าแซนอย่างจัง แต่นั้นมันยังไม่น่าตกใจเท่าไร สิ่งที่ทำให้สติผมดับวูปคือ...ตอนนี้ริมฝีปากกับแซนติดกันอยู่ หรือเรียกง่ายๆคือเราจูบกัน ตัวผมอึ้ง ตัวแซนก็อึ้ง พอต่างคนต่างมีสติก็ผละออกจากกัน ไอ้เด็กเวรมันยืนม้วนอายอยู่หน้าผม หน้าแซนแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คนที่ต้องอายและหน้าแดงต้องผมซิ(TT-TT) อยู่ดีไม่ว่าดี เข้าไปจูบกับผู้ชายสะงั้น
"แล้วลากออกมาทำไม" ผมเริ่มเซ็งกับอาการของมัน
"เออ...ก็..." มันยังไม่หยุดอาย
"ถ้าลากออกมาไร้สาระพี่กลับเข้าไปดูคอนเสิร์ตแล้วนะ" เริ่มอาย ต้องหนีความอาย
"เดี่ยวเซ่พี่..." แซนจับมือผมแน่นเหมือนรั้งไม่ให้ไป
"แล้วตกลงเอาไงครับ ลากพี่ออกมาทำไม"
"คือ...ผมหิวข้าว พี่ไปกินข้าวกับผมหน่อยสิ" ลากมาเพราะเรื่องแค่นี้
"บอกกันดีๆก็ได้ครับน้อง" ผมเซ็งหนัก
"นะ นะ นะ น่า..." เหมือนแซนมันรู้ อ้อนใหญ่เลย
"เออ...แกมันเหลนรหัสพี่นิ จะกินอะไรอ่ะ" ผมบอกมันพลางลูบหัวเจ้าแซน ฝ่ายเจ้าแซนก็ทำหน้าเหมือนสุนัขเวลาเจ้าของเล่นด้วย เห้ยน้องตู
"ไม่รู้อ่ะ พี่พาไปหน่อยดิ"
"เคยกินข้าวมันไก่หน้า ม. ยัง?" ฝ่ายเจ้าแซนส่ายหัวเป็นคำตอบ ผมเอามือออกจากหัวมันครับ(อย่างน้อยผมก็รู้ว่าผมกับมันสูงไล่เลี่ยกัน ถึงว่าปากผมถึงชนปากมัน(--*--")) "เห้ย รถพี่จอดไกลอ่ะ หาที่จอดก็ยากแล้วจะไปอย่างไงอ่ะ" ผมพูดขึ้นเพราะพึ่งนึกได้ว่ารถจอดไกลมาก
"เอามอไซค์ผมไปก็ได้"
"รถแกอยู่ไหน" มันชี้ไปจอดอยู่ข้างหน้าเราครับ ข้างหน้าจริงๆ
"เดียวไหนแกบอกไม่มีรถ"
"ผมบอกตอนไหนว่าไม่มีรถ" มันทำเป็นมองไปที่อื่น ท่าทางกวนตรีน
"ก็บอกว่ามากับเพื่อนนิ"
"ก็มากับเพื่อนเพราะอยู่คนเดียวมันเหงา ขับรถคนเดียวมันเหงา..." มันส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาทางผม
"พอเลยงั้นแกขับ" ผมพูดแล้วเดินไปที่รถมอไซค์ทันที
...พอถึงฟีโน่สีดำ แม่งแต่งโดนใจว่ะ(แม่หนูจะเอาแบบนี้ๆ แต่กูขับรถยนต์นี่หว่าเหอะๆ ขืนขับมอไซค์มา ม. คงนอนใต้รถสิบล้อแน่) เจ้าแซนขับ ส่วนผมซ้อนท้ายมันครับ มันขี่ออกจาโดมซึ่งเป็นทางวันเวย์จนมาถึงบริเวรทางแยกที่เราต้องเลี้ยวขวาออกไปทางหน้า ม. ผมบอกมันตั้งแต่เนิ้นๆ พอถึงทางแยกมันไม่เปิดไฟเลี้ยวไม่เท่าไร มันมองทางขวาไม่มีรถมันก็ออกไปเลยครับ
"เห้ยเบรค!!!" ผมตะโกน มันหยุดกึ๊ก ดีนะที่เพิ่งออกตัวเลยเบรคทัน อย่างที่บอกครับมันมองแต่ทางขวา มันไม่ได้ดูซ้ายเลย ทางซ้ายมีรถยนต์ขับมาเร็วมาก ถ้าเมื่อกี่แซนออกไปเป็นข่าวหน้าหนึ่งแน่นอน "มึงขับรถแข็งเปล่าว่ะ"
"เพิ่งหัดพี่ วันนี้วันที่ 3 ที่ผมขับมอไซค์" มันตอบสบายใจ
"เวร กูเอาชีวิตแขวนไว้บนเส้นด้ายบางแล้ว"
"ว่าไงนะพี่"
"ขับไปดีๆ ขับช้าๆ ไม่ต้องรีบ ขากลับพี่ขับเอง" อย่างที่โบราณเขาว่าครับ คนกำลังจะรับปริญญา บวช หรือ แต่งงาน ห้ามออกไปไหน ผมปี 4 แล้วกำลังจะรับปริญญาไม่ควรๆ
"ครับ" แล้วมันก็บขับช้าจริงๆครับ 20 กิโลเมตร ต่อ ชั่วโมงไม่ขาดไม่เกิน ผมอยากจะร้องไห้
...พอถึงร้านข้าวผมรู้จักกับเจ้าของร้านดี ลูกสาวร้านข้าวมันไก่เขาเคยทำกิจกรรมกับผม วันนี้ลูกสาวเขาก็เขาไปทำกิจกรรมใน ม. นั้นแหละ ผมกับแซนสั่งข้าวหมกไก่ทอด ข้าวหมกไก่จานใหญ่อภินันทนาการจากเจ้าของร้าน สั่งธรรมดาให้พิเศษ พร้อมกับน้ำซุปชามใหญ่พร้อมซี่โครงไก่ ผมนั่งทานไปคุยกันไปครับ ดูไอ้เด็กแสบอารมณ์ดีขึ้นเยอะ ถึงแม้นตามันยังแดงๆ ก็เถอะ พอทานกันผมจ่ายตังค์เลี้ยงเจ้าเด็กแสบครับ ปลอบใจมัน ผมคว้าฟีโน่มันก็ซ้อนครับ(ไม่ขัดขืนหน่อยเหรอรถมึงนะ) พอสตาร์ทเสร็จผมก็ขับเข้า ม.
"พี่ ขับรถวนรอบ ม. ได้ไหม"
"ทำไมอ่ะ"
"ผมยังไม่อยากกลับ...หรือพี่อยากดูคอนเสิร์ต" เวรไซโครกูสะงั้น ผมมาดูคอนเสิร์ตเพราะเพื่อนไม่งั้นผมก็ไม่มาหรอก
"อืมก็ได้" ผมเปิดไฟเลี้ยวครับ แล้วเริ่มขับรถวนรอบ ม. อากาศตอนกลางคืนก็เย็นดีเหมือนกัน ผมขับไม่เร็วครับ 40 กม. ต่อ ชม. ขับไปได้สักพักเริ่มมีมือมาเกาะเอวผมแล้วเริ่มแน่นขึ้นเรื่อย จนไอ้เจ้าแซนมันเอาหน้ามาผิงหลังผม
"เย็นเหรอ"
"ครับ" ผมบิดช้าลง บรรยากาศ ม. ตอนกลางคืนเงียบสงบดีครับ ผมว่าจิตใจคนที่กอดผมตอนนี้คงสงบเหมือนกัน
"แซน..."
"ครับพี่โอ๊ต"
"แซนบอกพี่ได้ไหม...ทำไมถึงร้องไห้?"
"..."
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...วันนี้ผมมีความสุขมากเลยครับ ทั้งที่พี่เขามาเป็นกำลังใจให้ ให้ผมใส่เสื้อผ้าของพี่เขา ได้ทานข้าวกันสองต่อสอง และเรื่องบังเอิญที่ผมได้จูปกับพี่โอ๊ต และตอนนี้ผมยิ่งมีความสุข ผมได้กอดคนที่ผมรักถึงแม้นอากาศข้างนอกจะหนาวเย็นแค่ไหน แต่ในใจมันอบอุ่นครับ รู้สึกสบายใจพี่ผมไม่ได้เป็นเดือนพี่เขาก็ยังให้ความสำคัญกับผม
"แซน..." พี่โอ๊ตเรียกผม
"ครับพี่โอ๊ต"
"แซนบอกพี่ได้ไหม...ทำไมถึงร้องไห้?" พี่โอ๊ตถามผมอึ้งเลย จะควรจะตอบอย่างไงดี จะบอกไปเลยว่า 'ผมคิดถ้าผมเป็นเดือนพี่จะสนใจผมมากขึ้น จนไม่ต้องไปนั่งคุยกับไอ้บ้านั้น' ผมว่าไม่เหมาะ ผมตอบอะไรดี...
"แซนเป็นอะไรหรือเปล่า?"
"เปล่าครับ...ที่ผมร้องไห้เพราะคนที่ประกวดดาว-เดือน มีผมคนเดียวที่มีพี่มาคอยดูแล มาให้กำลังใจ ผมเลยอยากจะพยายามให้ถึงที่สุด เพื่อให้ได้รางวัลนั้นมาให้พี่ แต่มันก็ไม่ได้..."
"แซนคิดมากไปไหม..."
"หา?"
"แกเป็นน้องพี่นะโว้ย ต่อให้แกไม่ประกวดพี่ก็ดูแลแกอยู่แล้ว ต่อให้แกไม่ได้เป็นน้องรหัสพี่ พี่ก็ดูแลแกเพราะพี่ถือว่าแกเป็นหน้าเป็นตาเอก แล้วนี้แกเป็นน้องรหัสพี่ก็ต้องดูแลเป็นพิเศษอยู่แล้ว"
"ครับ..." พี่เขาคิดกับผมแค่น้องเหรอ แต่ผมคิดกับพี่เกินพี่แล้ว ผมอยากให้พี่เขาคิดกับผมเกินพี่ แต่ถ้าพี่เขาเป็นผู้ชายหล่ะ เขาก็คงไม่ชอบผมอยู่แล้ว วันนี้ผมไม่ผิดใช่ไหมที่จะเห็นแก่ตัวขอกอดอยู่ตรงนี้ไปให้เรื่อยๆ...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ครับ..." นั้นเป็นคำตอบสุดท้ายของเจ้าตัวแสบตอนนี้มันกอดผมแน่นขึ้น ผมมีความสุขไหมที่มีผู้ชายมากอด ผู้ชายที่หน้าตาดีตรงสเป็ก คำตอบคือ 'มี' แต่มันมีค่าอะไร ในเมื่อมันเป็น'ผู้ชาย' แถมเป็นน้องรหัสผิดกฎสายรหัสแน่ๆ ที่ว่าห้ามพี่รหัสกับน้องรหัสเป็นแฟนกัน
...ผมได้แต่ขับรถไปเรื่อยๆ จนมาถึงโดมเหมือนแซนรู้ครับ พอเลี้ยวเข้าโดมมันก็คลายกอดผม ผมจัดการจอดมอไซค์ไว้ที่เดิม
"แซน" ยังไม่ทันจะลงจากรถก็เสียงตะโกน ผมกับแซนมองไปยังต้นเสียง มีเบ็น เหมียว นุ่น และ คณะ วิ่งมาหา "ไปไหนมาว่ะ ประกาศผลเสร็จก็ไม่อยู่เนี้ย"
"ไปกินข้าวกับพี่โอ๊ตมามา" แซนตอบชี้มือมาทางผม ส่วนน้องไหว้ผมอีกรอบ(ไม่ต้องย้ำว่ากูแก่ก็ได้)
"นึกว่าแกเป็นอะไร ประกาศผลเสร็จแล้วเดินออกไปเลย"
"เป็น..." แซนตอบแล้วก้มหน้าท่าทางเศร้า
"ไอ้เชี้ย มึงคิดมากจริงๆด้วย" เบ็นพูด
"เปล่า กูหิว" แซนโกหก ผมมองหน้ามัน
"แล้วมีอะไรเหรอครับ เห็นวิ่งตามหาให้ว่อน" ผมถามขึ้น(จะบอกว่ากูอยู่ตรงนี้ด้วยคน)
"นึกว่ามันเครียด"
"เหอะๆ" ผมกับแซนมองหน้าแล้วหัวเราะพร้อมกัน คณะที่ตามหาทำหน้างง
"พวกผมเลยไปถามกรรมการ เกี่ยวกับคะแนนสรุปคะแนนผมกับแซนไล่เลี้ยกัน แต่แซนนะโดนหักคะแนนที่เดินเซไปเซมาคะแนนเลยน้อยกว่าผม" เบ็นตอบ
"เดี่ยว เดี่ยว เบ็นเป็นเดือนแล้วไปถามคะแนนกรรมการ เห้ยกล้าโคตร" ผมแย้ง
"ก็ดูมันดิพี่ อยู่ดีๆก็หายไปไม่ล่ำไม่ลา" เบ็นบอก
"พอรู้อีกที มันก็ลากพี่ออกจากโดม" นุ่นเสิรม ถึงเสียงเบาผมได้ยินชักเจน
"เอาเถอะค่ะ สบายใจกันทั้งสองฝ่ายแล้วก็ดีแล้ว" เหมียวพูด " งั้นเข้าไปดูคอนเสิร์ตต่อดีกว่าไหมค่ะ" เหมียวเสิรม
"นั้นเป็นความคิดที่ดีมาก" ผมตอบ พอพูดคุยกันเสร็จก็เดินเข้าไปดูคนเสิร์ตครับไปนั่งตรงที่เดิมที่เจ้าเด็กแสบนอนหนุนตักผมนั้นแหละ
...เราดูคอนเสิร์ตไปเรื่อยๆ บางคนเต้น บางคนก็โยกเบา ส่วนพวกผมโบกมือบ้าง ร้องตามบ้าง สนุกได้โดยไม่มีเหงื่อ อิอิ พอจบเพลง เพื่อนโก้ก็เดินมาสายนี้เหล่ไปยังน้องเบ็นตลอด ไอ้นี้เอาจริงวุ้ย ผมแนะนำให้ทุกคนรู้จักไอ้โก้ครับ ผมเห็นสายตาของแซนที่มองโก้ เหมื่อนจะกินเลือดกินเนื้อ แต่พอบอกว่าเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัย ม.ต้น แซนก็ยิ้มแห้ง ยิ่งพอโก้เปิดตัวแล้วไม่ต้องพูดครับ มันสาวได้ใจมาก แต่โก้ก็เป็นคนเอ็นท์เตอร์เนอร์ที่ดีครับ ทำวงเราฮาได้ตลอด พวกเพื่อนดาวเดือนก็มานั่งคุย นั่งขำไปด้วย มันเล่นมุขที่เล้าโลมน้องเบ็นถึงขนาดน้องเบ็นมาแทรกตรงผมกับน้องเหมียว แต่ก็ยังโดนอยู่ดี สงสารน้องเขาเหมือนกันนะ 555+
จบตอนที่ 4
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...สวัสดีครับท่านผู้อ่าน
...ช่วนนี้อาจไม่ค่อยได้มาอัพให้ เพราะตอนนี้กำลังทำรับน้องอยู่ แล้วเป็นหัวเรือใหญ่อีกโอ้แม่เจ้า อย่างไงจะชะแว๊ปมาลงให้นะครับ
...ขอคอมเม้นท์เยอะๆ นะครับ ใครเม้นท์ขอให้รวยๆ 555+
...ปล. ใครขอรูปอ่ะ ยังไม่เข้ามาเม้นท์เลยนะ งอลๆ
-
จิ้ม จึ่ก จึ่ก จึ่ก จึ่ก :z13:
แหงะๆ อ่านประจำอยู่แล้วอ่า ไม่ต้องถามอ่า
= = หนุกหนานคร้าบ มาต่อไวๆน้า
แดนซ์รอ เอิ้กๆ :z2: :z2:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:call: :call: :call: :call:
-
อ่ะ...เข้าใจผิดกันซะละ...
เป็นกำลังใจให้นะครับ..
ต่างคนต่างชอบก็ดีแล้ว...
รอแค่เปิดใจให้กันแล้วก็เปิด....กัน..หุหุ :z1:
-
นึกถึงครั้งสมัยเรียนปี1 อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมสิบปีได้แล้วสิเนี่ย 555
-
แซนคิดมากไปหรือเปล่านั้น
-
สวัสดีครับ
ยินดีเรื่องใหม่ :3123:
ทันยุคทันสมัยและเวลา (ช่วงเปิดเทอมและรับน้อง)
คิดถึงตอนประกวดเฟรชชี่จัง ครั้งหนึ่งในชีวิตที่อยู่หลังเวที จัดคิวหนุ่มๆ ขึ้นประกวด :haun4:
ทำไมนะ ทำไม คู่นี้หล่อเทพหมดเลยอ่ะ ตายละเลือกไม่ถูก (คนอื่นด้วย) :o8:
โอ๊ต แก่แล้วนะแกน่ะ ยังจะกินเด็กอีก เอะ หรือโดนเด็กกิน คิคิ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล. รับน้องโหดแบบนี้ คณะกรรมการรับน้องและตรวจห้องเชียร์มิว่าหรอกหรือ ใจร้ายๆ ทำร้ายจิตใจเด็กๆ
ปล.2 คำผิดโหดมากมาย :z13: :serius2: :angry2: :beat: :z6:
-
กีสสสสสสสสสรูปปลากรอบน่าร้ากกกกกกกกมากมาย รอตอนต่อไปจ้า
-
สู้ๆเน้อ....
อย่าลืมเรื่องการเรียนนะจ๊ะ คนแต่ง :กอด1:
-
ตอนที่ 5 ข้าวเช้า
...หลังจากคอนเสิร์ตจบลง
"หากพี่อยากกลับ ก็กลับเถอะครับพวกผมไม่มีสิทธิ์รั้งอะไร พี่ผุกไทด์ให้พวกผม ผมก็อยากเลี้ยงข้าวตอบแทนพี่บ้าง แต่เมื่อพี่ไม่เห็นคุณค่าน้ำใจของพวกผม ผมก็ไม่ว่า" น้องเบ็นไซโคร
"คำว่าเพื่อนนะ เวลาสนุก สนุกด้วยกันได้ แล้วนี้จะกินกลับจะหนีกลับบ้าน มันเห็นน้ำใจกันก็ตอนนี้ อยากกลับก็กลับเถอะกูไม่รั้งมึงหรอก กูเข้าใจว่ามึงเป็นเด็กดีของพ่อแม่ กลับบ้านดึกไม่ได้ แค่แค่กินข้าวกับเพื่อน กับน้อง ไม่ได้กูก็เข้าใจว่ะ" ไอ้โก้เสริม แล้วไหนจะสีหน้าของน้องๆอีก สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งทานข้าวเย็นรอบที่ 2
...พวกเราไปทานร้านข้าวมันไก่ร้านเดิมครับ ตอนแรกผมกับแซนว่าจะไม่กิน แต่โดนไซโครอีกก็เลยต้องกิน รอบนี้เลยบอกเจ้าของร้านขอน้อยๆ แต่เฮียเจ้าของร้านนะสิให้มากกว่าเดิมอีก แกนึกว่าผมล้อเล่น โชคดีที่รอบนี้ผมกับแซนสั่งข้าวมันไก่ถ้าเป็นข้าวหมกไก่คงเลี้ยนแน่ๆ
...ตอนนี้คนเยอะมากครับ พึ่งเลิกจากคอนเสิร์ตมาคนเลยเยอะเป็นพิเศษ ผมทักทายเพื่อนที่เป็นลูกเจ้าของร้านได้คำ 2 คำ เพราะเธแย่งมาก ผมก็เข้าใจ แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมต้องให้น้ำซุปเพิ่ม ผมเรียกว่าต้มจืดไก่ดีกว่าครับ ซี่โครงไก่ทั้งตัวกับน้ำซุปชามโต โชคยังดีที่มีคนอื่นช่วยจัดการ ผมเลยเนียลๆซดน้ำซุปให้ลื่นคอ พอทานกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ ผมเอามอไซค์มากับไอ้น้องแซนครับ ขากลับเลยตั้งให้มันไปส่งที่เต่าน้อยของผม พอถึงที่จอดรถเรียกได้ว่าไม่มีคนเลยครับ เงียบมากๆ ผมเลยถามรายละเอียดเกี่ยวกับตารางเรียนว่ามีวันไหนบ้าง ผมมีวันไหนบ้าง ก็สัญญากับมันว่าจะไปรับมันแล้วนิ แต่ขอเสนอผมเปลี่ยนครับ คือผมจะเอารถผมจอดไว้ที่หอเจ้าแซน แล้วค่อยขี่มอไซค์เข้า ม. แทน ผมตกลงว่าผมจะไปรับวันอังคาร พุธ ศุกร์ วันพฤหัสบดีผมไม่มีเรียน วันจันทร์แซนไม่มีเรียน เมื่อตกลงกันได้ผมก็กลับบ้านนอนครับ วันนี้เหนื่อยมากมาย
...วันจันทร์ผมตื่นไปเรียนตามปรกติ หลังจากที่เมื่อวานได้หยุด 1 วัน ผมอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้า พอลงมาก็ทานขนมปังก่อนออกจากบ้าน ผมขับรถมาเรื่อยๆตามทางที่คุ้นเคย ผมเลี้ยวเข้าทางหลัง ม. ไปจอดที่หอเจ้าตี๋แว่น ทำไมมันยังไม่ลงมาหว่า...
"ฮะโหล่ว"
"สวัสดีครับ" เสียงแซนมันอู้อี้
"นอนอยู่อีกเหรอ"
"ครับ...วันนี้ผมไม่มีเรียน จะให้ตื่นมาทำไม" เออนั้นสิ วันจันทร์มันไม่มีเรียนนิ แหะๆ
"เห้ยตื่นมากินข้าวเช้า ข้าวเช้าดีต่อสุขภาพ ไม่เป็นอัลไซเมอร์ด้วย"
"โห่...พี่"
"ไปกินด้วยกันเปล่า"
"ไปครับ 5 นาที" แล้วมันก็ตัดสายไป ผมรอไม่ถึง 3 นาที ไอ้ตัวแสบมันเดินลงมาครับ แม่เจ้ามันจะไปสยามเหรอ ใส่เสื้อยืดคลุ่มด้วยแจ๊คเก็ต ใส่กางเกงขาเดฟ รองเท้าผ้าใบหุ้มข้อ เซ็ทผมเรียบร้อย
"จะไปไหน" ผมถามมัน
"ไปกินข้าว ก็พี่อยู่ชวนอ่ะ"
"ใส่ชุดนอนก็ได้มั้ง"
"ไม่เอา...อยากเห็นชุดนอนต้องอยู่กัน 2 ต่อ 2เท่านั้น" ตัวกวนมันยืนยักคิ้วสักพัก ก่อนเดินมากระซิบที่หูผม "เวลานอนผมแก้ผ้า"
"..." (-///-) ผมอึ้งครับ... "กะกวนตีน" ผมตอบแก้เขิน
"ไปได้ยังหิวแล้ว"
"แปรงฟันแล้วไง"
"ลองจูปกันไหมล่ะครับ จะได้รู้ว่าแปรงหรือยัง"
"ยื่นหน้ามาดิ" ผมตอบพลางเอายกเท้าขึ้น "จูปกับเท้าพี่เพื่อพิสูจน์ดีไหม"
"ใจร้าย..." ผมเลยขับรถเข้า ม. ไปนั่งกินข้าวในโรงอาหารครับ ผมกับแซนนั่งกินข้าวกันคุยกันเล่นกันไปสักพัก
"ทำไมพี่มาเช้าจัง" นั้นนะสิ ผมเรียน 9.00 น แต่ผมจะบ้ามาทำไมตั้งแต่ 7.00 น ไม่เข้าใจตนเอง "หรือพี่คิดถึงผม"
"เปล่า ตื่นมาทำบุญตักบาตร กวดน้ำคว่ำขัน ขอให้จบไป...ไม่ต้องเจอแกอีกก็เท่านั้น"
"โหดร้าย..." แล้วเราก็นั่งทานข้าวต่อ
...พอทานเสร็จผมขับมอไซค์กลับไปส่งมันที่หอ ผมจะได้เปลี่ยนไปเอาเต่าของผมออกมาขับด้วย แต่น้องแซนมันไม่ยอมครับ มันจะให้ผมเอามอไซค์มันไป มันอ้างสาระพัดที่จะอ้าง ตั้งแต่น้ำมันแพง ไปถึงลดโลกร้อน สุดท้ายผมก็ต้องยอมมันครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...วันนี้(พี่)ที่รักโทรปลุกตั้งแต่เช้า ง่วงมากครับ พี่เขาปลุกไปทานข้าวเช้าผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมดีใจนะ ได้ไปทานข้าวกับคนที่ตนเองรักทุกเช้า อิอิ ตอนนี้ผมนอนเล่นอยู่บนเตียงครับ นอนตีพุงอิ่มแปร้เลย ต่อนนี้ผมให้พี่โอ๊ตเขาเอามอไซค์ไปใช้ครับ ผมเลยไปไหนไม่ได้ ใจผมก็ไม่อยากไปไหนอยู่แล้ว กะตื่นสักเที่ยง เหอะๆ หลายคนงงว่าทำไมผมถึงให้พี่เขาเอารถผมไปใช้ คำตอบง่ายมากๆครับ พอเลิกเรียนเราจะได้เจอกันอีกไง เผลอๆก็จะได้ทานข้าวกลางวันด้วยกัน พอหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน พี่เขาก็ต้องมานอนห้องผม ผมก็ปล้ำสะเลย เป็นแผนชั่วของผม 555+ ล้อเล่นนะ
...อย่างที่บอกอ่ะครับ ผมอยากทานข้าวกับพี่เขาอีกก็เท่านั้น ว่าไปตอนแรกว่าจะนอนต่อ ไปๆมาๆนอนไม่หลับสะแล้ว คิดถึงพี่เขาอย่างเดียวเลย ขอรู้งี่ไปเรียนด้วยก็ดีเห้อ ผมนอนจ้องนาฬิกา ทำไมเวลาแบบนี้มันเดินช้าจังหว่า จนผมเปิดทีวีดูก็แล้วเวลาก็ยังเดินช้าอยู่ดีน่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ
จบตอนที่ 5
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษครับที่อัพช้า + อัพสั้น
เหนื่อยอ่ะช่วงนี้ เลยขี้เกียจเสียทุกเรื่องเลย
-
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้คิดถึงตอนเอ็นเข้ามหาลัยใหม่ๆได้เลย
น่าติดตามจิงๆ
:L2: เป็นกำลังจัยให้นะคับ
+1 ให้นะคับ สู้ๆ
-
:L2: น่ารัก...แต่.. :a5: สั้นจู๊ดๆๆๆๆๆ
-
สั้นมากมาย
-
ตอนที่ 6 วันวาน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
...ใครมาเคาะประตูว่ะ แง่ง! คนกำลังนอนสบายๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
"ครับ...ครับ...สักครู่ครับ" ผมลุกขึ้นไปเปิดประตู "อ่าวพี่โอ๊ต"
"แล้วแกคิดว่าใครหล่ะ...นอนอยู่เหรอ"
"ครับ"
"พี่เอากุญแจรถมาคืน"
"พี่กินข้าวยังอ่ะ" ผมเดินตามแผนที่วางไว้
"กินแล้ววันนี้อาจารย์เลิกเร็ว พี่เลยกินข้าวกับเพื่อน"
"ง่ะ"
"ทำไมเหรอ...จะให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหม"
"เออ..." ใจอยากให้ไปอ่ะ "ปะ...ไม่เป็นไรครับ" อยู่ดีผมก็รู้สึกเกรงใจ
"งั้นพี่ไปก่อนนะ" พี่โอ๊ตโบกมือลา
"ครับ...บะบายครับ" ผมปิดประตูลง ตอนนี้ผมยืนพิงประตู อยากให้พี่เขาไปด้วยอ่ะ แต่ดันตอบไปแล้วเอาไงดี นาทีนี้ผมไม่อยากคิดอะไรแล้ว เปิดประตูออกไปแล้ววิ่งตามพี่เขา ผมมองหารถเต่าสีดำ รถกำลังออกจากหอผม ผมวิ่งตามรถนั้นไปแต่รถออกถนนไปแล้ว ผมได้แต่โบกมือลา...ผมหันหลังแล้วเดินกลับเข้าหอ เศร้าใจ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ผมขับรถออกจากหอของน้องแซน ผมเลี้ยวออกสู่ถนนใหญ่ มองซ้าย มองขวาเสร็จ ผมก็มองไปที่กระจกหลัง เห้ยนั้นเจ้าแซนมันออกมาโบกมือลา ผมเริ่มสงสัยในใจว่ามันบ้าหรือเปล่า หรือว่ามันมีธุระอะไร ผมรีบเลี้ยวรถกลับไปดูไอ้เหลนรหัสตัวดี ตอนนี้มันกำลังเดินคอตกเข้าหอ
ปี้น...ปิ้น... มันยังไม่หันความรู้สึกช้าจริง
"แซน!!! แซน!!!" ผมหมุนกระจกลง แล้วตะโกนเรียกน้องผม มันหันหน้ามายิ้มให้ผมก่อนวิ่งลงมา "มีอะไรหรือเปล่า เห็นออกมาโบกไม้โบกมือ"
"ไม่มี...เอ้ย มี"
"มีอะไร"
"ไปกินข้าวกับผมหน่อย"
"อ่ะนะ...ไปในเมืองไหม"
"ไปๆ"
"อืมงั้นขึ้นรถ" เจ้าแซนไม่รอช้าขึ้นรถเต่าของผมทันที
...วันนี้ผมเลิกเร็วว่าจะไปดูหนัง ช่วงนี้มีหนังหลายเรื่องที่ผมอยากดู แต่ดันมีน้องตัวดีมาด้วย พอมาถึงห้างในตัวเมือง ผมพาเจ้าตี๋ข้างๆไปหาอะไรกินก่อน เพราะมันบนตลอดทาง ตอนแรกจะจอดร้านก๊วยเตี๋ยวไก่เจ้าดังของจังหวัด ดันไม่มีที่จอดรถ อย่างว่าแหละครับตอนที่เที่ยงพอดีคนเลยเยอะ สรุปตัวแสบมันจะกินเคนตักกี้ผมก็พามันเข้าไป เหมือนผมเป็นพ่อมันเป็นลูก ตัวแสบมันบอกผมว่าจะกินอะไรบ้าง แล้วผมบอกพนักงานอีกที พนักงานเขาก็งงครับว่าทำไมต้องให้บอกต่อ ทำไมไม่สั่งเองไปเลย เมนูที่เจ้าตี๋แว่นมันกินมีดังนี้ ไก่ทอด 3 ชิ้น เบอร์เกอร์ 1 เฟรนฟราย(ใหญ่) 1 น้ำโค้กแก้วใหญ่อีก 1 แก้ว ตอนแรกมันจะสั่งข้าวผักกับแน๊กเก็ตด้วย แต่ผมปามไว้ก่อน มื้อนี้ Let's go Dutch ครับ
...ผมนั่งดูมันทานเห็นแล้วเหนื่อยแทน ไอ้แซนท่าทางใช้มีดกับซ้อมไม่เป็นเลย ผมก็นั่งดูมันไปเรื่อยๆ จนทนไม่ไหวมานั่งเลาะเนื้อไก่ให้มัน ความรู้สึกเก่าเริ่มหวนกลับมา ภาพของผมกับชายที่ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน ผมนั่งเลาะเนื้อไก่ให้ ส่วนเขาก็นั่งทานอย่างมีความสุข
"พี่โอ๊ต...พี่โอ๊ต" แซนจับมือผมเบา
"หืมห์"
"พี่เป็นอะไรเห็นพี่นิ่งไปเฉยๆ" มันพูดเสร็จกัดเบอร์เกอร์ไปคำ สรุปมึงจะกินไก่แล้วว่างั้น
"เปล่า..." ผมพยายามหาข้อแก่ตัว "คือ...แค่กำลังคิดว่า...เมื่อวานแกกินทั้งข้าวหมกไก่ ข้าวมันไก่ มันนี้แกกินไก่ทอดไม่เบื่อเหรอ" แถไป
"ไม่นิครับ อร่อยออก"
"เออไอ้ตัวกินไก่" ผมพูดเสร็จผมก็ลงมือเลาะเนื้อให้ต่อ มันทำหน้างงครับ เหอะๆ
...พอทานอิ่มมันก็ชวนผมเดินเล่น ผมกับเดินกันไปเรื่อยแวะร้านนู้นออกร้านนี้ ผมกับมันเหมือนกันตรงที่บ้าเทคโนโลยีครับ โดยเฉพาะมือถือ รุ่นไหนออกรุ่นไหนสวยคุยกันรู้เรื่อง เราเดินมาเรื่อยจนถึงชั้นของโรงภาพยนต์ ผมยืนดูป้ายบอกรอบฉ่าย มีหนังหน้าดูหลายเรื่องครับอย่างที่บอก แต่ต้องรอเป็นชั่วโมงกันเลยเห้อ..
"หนูจะดูเรื่องนี้ หนูจะดูเรื่องนี้" เด็กโข่งเริ่มปฏิบัติการ
"ไหน" มันชี้ไปที่หนังรักโรแมนติก โอ้แม่เจ้า ความจริงผมก็อยากดูนะ แต่ติดตรงที่ว่า...ผมจะดูหนังรักกับแฟนเท่านั้น
"ไม่อ่ะ" ผมปฏิเสธ
"ทำไมอ่ะ ไม่ชอบหนังรักเหรอ"
"ชอบแต่..."
"ชอบก็ดูดิครับนะนะ เนี้ยเดียวจะเข้าฉ่ายแล้ว อีก 10 นาทีเอง จะว่าไปพี่บอกว่าชอบผมไปซื้อตั๋วเลยนะ"
"เดียวก่อน เห้ย!" แม่งไวยังกับลิงมันวิงไปอยู่หน้าเคาว์เตอร์เรียบร้อยแล้ว
...พอผมไปถึงการซื้อขายเสร็จเรียบร้อยแล้ว TT-TT มัดมือชกไม่นิน่า ไอ้ตัวแสบมันไปซื้อป๊อปคอร์นกับน้ำ มือถือป๊อปคอร์น แล้วเอาแขนหนีบน้ำกับอก แล้วเอามืออีกข้างจับมือผม มันยิ้มกว้างให้ผมก่อนเดินเข้าไปในโรงหนัง พนักงานเก็บตั๋วหล่อโคตร เขาที่มือผมกับเจ้าแซนที่จับกันอยู่เขาก็ยิ้มๆ ครับไม่พูดอะไร...งานนี้เป็นข่าวแน่ตู
...หนังจบลงยอมรับว่าเป็นหนังที่ดีอีกเรื่องเลยครับ ชอบนะสนุกดี ตลอดตั้งแต่โฆษณายันหนังจบเจ้าแซนมันจับมือผมตลอดเลย นี่หนังรักนะไม่ใช่หนังผี จนผมต้องบอกมันอ่ะครับ มันถึงปล่อย ผมยอมรับว่าบ้างเวลาที่แซนจับมือผม ผมกำลังคิดว่าผมกำลังจับมือเขาคนนั้น ผมกำลังอยู่กับคนที่ผมรักมากที่สุด ผมกลับมามีความสุขอีกครั้ง ถึงแม้นเวลาจะผ่านไปนานแต่อดีตมันยังหอมหวาน จนบางทีผมหันไปมองเจ้าของมือที่ผมจับอยู่ แต่เขาไม่ใช่คนคนนั้น
...พอดูหนังเสร็จเราเดินเล่นอีกสักพัก สรุปผมขอส่งมันที่ท่ารถ แล้วให้แซนกลับเองแซนเองก็ยินดีครับ จะให้ผมขับกลับหรือไม่มีทางขี้เกียจสุดๆ
...วันรุ่งขึ้นผมไปรับแซนไปเรียนตามสัญญาครับ ผมเอารถเต่าจอดไว้ที่หอ แล้วขี่มอไซค์เข้า ม. กินข้าวเช้าด้วยกัน พอตอนเที่ยงผมกินกับเพื่อน แล้วมีกลุ่มมันมานั่งด้วย วงเลยใหญ่เป็นพิเศษ นั่งคุยนั่งเล่นกันก่อนแยกย้ายกันกลับ ชีวิตผมตลอดสัปดาห์ก็เป็นไปประมาณนั้นผมเริ่มรู้สึกดีนะที่ได้อยู่กลับมัน แต่ไม่อยากคิดอะไรเกินเลย รักเองเจ็บเองไม่ดีเท่าไรว่าป่ะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 6
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...สวัสดีครับท่านผู้อ่าน จะว่าไงดีหล่ะ...คือว่าตอนแรกจะมาประกาศข่าว ข่าวร้ายด้วย ไปๆมาๆ เห็นเวลาว่างอยู่เลยอัพตอนใหม่ให้เลย คือข่าวที่จะประกาศคือผมจะไม่เข้าเล้าประมาณ 5-6 วัน (วันพุธ-วันอาทิตย์ หรือมากกว่านั้น) เนื่องจากวันนี้ 8 มิ.ย. 2552 เวลา 2.00 น. โดยประมาณ ผมได้ทราบข่าวร้าย คือญาติผู้ใหญ่(คุณยาย)ของผมเสียแล้ว ความจริงผมต้องเดินทางวันนี้แต่เนื่องจากมีเรียนแล้วเป็นตัวสำคัญ และยังมีภาระที่ ม. เลยยังไปไม่ได้ กำหนดงานของผมอยู่ที่วันพุธนี้
...ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าจะอัพเมื่อไร อย่างที่บอกเรื่องนี้พิมพ์สดไม่มีพิมพ์ลงเวิร์ดก่อน คิดอะไรได้ก็พิมพ์ ในสมองผมตอนนี้มีว่าจบอย่างไงเท่านั้น มันเลยเป็นปัญหาว่าผมจะอัพที่ 2-3 ต่อกันก่อนไปธุระเกรงว่าจะไม่ได้ แล้วยิ่งช่วงนี้ หลังไมค์...ตอบสด ค่อยโต้ตอบคอมเม้นท์ก็ไม่ได้ทำ ก็ต้องขออภัยทุกคนมา ณ ที่นี้ด้วย ถ้าว่างจะตอบเม้นท์แน่นอน ผมยื่นยันว่าผมอ่านคอมเม้นท์ทุกอัน ขอบคุณมากๆสำหรับกำลังใจครับ
ด้วยรัก
โฟล์คเต่า
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ
ไว้เสร็จธุระ หายเหนื่อยแล้วค่อยมาต่อน้า
ยังรออยู่คร้าบบบบ ^^
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคับ :sad11:
แล้วเดินทางโดยสวัสดิภาพนะคับ
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคับ :sad11:
เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคับ :call: :call:
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคับ
เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคับ
-
พึ่งเข้ามาอ่านครับบบ
สนุกดีอะ........
ขอแสดงความเสียใจกัยคุณยายด้วยนะครับ
-
ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรค่ะ ยิ่งเรื่องนี้เรื่องใหญ่เลยไปปฏิบัติภารกิจส่วนตัวก่อนก็ได้
แต่ว่ากลับมาต่อละกันค่ะ ไม่ใช่หายไปเลยอนึ่ง
อนึ่ง "จูบ" สะกดด้วย บ.ใบไม้ค่ะ
-
ขอแสดงความเสียใจ
กับการจากไปของคุณยาย
..................................
มึง
ไอ้พี่โอ๊ตเนี่ย จะเป็นพระเอกหรือนายเอก หรือไอ้ตี๋แซนมันจะเป็นนายเอกหรือพระเอก หรือจะผลัดกันเป็น
เพราะเหมือนว่าจะ :laugh5: ทั้งคู่...... :beat:
แล้วก็ อีโก้ เนี่ย บอกมันหน่อย ทำอะไรให้สมเป็นแม่ญ่าแม่ญิง อย่าทำอะไรเกินงาม มันไม่ดี
....สลิ๊ด นัก....
คำผิดนี่....
คิดสด ก็อ่านก่อนกดตั้งกระทู้ก็ดีนะ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
มาอ่านนะคับ
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ
เรื่องงานตั้งใจทำงานก่อนดีกว่านะ
ส่วนนิยายเดี๋ยวว่างแล้วค่อยมาต่อเน่อ
รูปตัวละครน่ารักดีจ้า วาดเก่งๆ
-
ก่อนอื่นขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ นิยายสนุก+น่ารักดี เป็นกำลังใจให้ครับ o13
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เพิ่งมาอ่านคร้าบบบบ
-
เสียใจด้วยนะคร้าบบ
กลับมาต่อไว้ๆๆเน้อ
-
ตอนที่ 7 ไหว้ครู
"...อายุ วรรณโณ สุขัง พะ..."
...กรี๊ง...กรี๊ง...กรี๊ง...
"ขอโทษครับ" เห้อ...ขนาดนานๆทีจะตื่นเช้าขึ้นมาทำบุญตักบาตรยัง...จะมีมารมาผจญดูดิกำลังจะได้พลังมาสถิตย์อยู่กับตัวเองสักหน่อย ใครวะโทรมาหาแต่เช้าตรู่ ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู(หลวงพ่อท่านเดินจากผมไปแล้ว) ไอ้เด็กเวร...เจ้าแซนโทรมาครับโทรมาแต่เช้าเลย วันนร้ผมไม่มีเรียนนิ ผมไม่ต้องไปรับมันสักหน่อย แล้วนี้ก็เช้ามากปรกไอ้แซนมันไม่ตื่นเช้าขนาดนี้
"มีเชี้ยอะไร..." ผมทัก
"โห่...พี่ให้พรกันแต่เช้าเลย"
"แต่แกขัดพรกู" ผมสวนกลับ
"ไมอ่ะ ทำอะไรอยู่ คิดถึงผมอยู่เหรอ"
"ไม่เลยกำลังกวดน้ำไปให้"
"ง่ะ"
"มีอะไรว่ามาเลย อย่ามาพิรี้พิไร"
"วันนี้ไหว้ครู พี่ไม่มาเหรอ"
"เออว่ะวันนี้วันไหว้ครู แต่พี่ปี 4 แล้วเขาให้เด็กปีหนึ่งเขาพิธีโว้ย"
"รู้แล้วพี่ ที่ผมหมายถึงพี่ที่มาดูน้องแล้วเชคชื่อน้องอ่ะ"
"หา...ไม่มีปี 2 เหรอ"
"ไม่มีพี่"
"เวรแล้ว เดียวพี่ติดต่อกลับ" ผมวางสายโดยไม่รอฟังคำตอบ ผมรีบติดต่อปีสองทันที ขอสรุปคือคนที่ประสานงานลืมเตือนว่าวันนี้มีงานไหว้ครู ผมซื้อของที่ตลาดเสร็จก็รีบกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขับรถตรงเข้า ม. ทันที
...พอผมมาถึงปี 1 ก็มากันเกือบครบแล้ว ปี 2 ยังไม่มาสักคนท่าทางจะเมาค้าง(เห้อ...หลานกู) ผมจัดแจงเอาใบรายชื่อเด็กปี 1 แล้วเริ่มเรียกชื่อรายบุคคล พอเรียกเสร็จผมก็คุยกับน้องปี 1 ถามไถเรื่องเรียนและเรื่องสาระทุกข์สุกดิบทั่วไป และแจกขนมที่ผมซื้อมาจากตลาดเช้าให้กับน้องๆ ผมไม่รู้ว่าทางสโมสรนิสิตฯเขาแจกขนมให้อยู่แล้ว แต่ไม่เป็นไรน้องเราอิ่มแถมแลดูเอกเราไฮโซกว่าเอกอื่นเอาดิมีขนมแจกน้องๆด้วย อิอิ
...ผมยืนคุยได้สักพักปี 2 ก็มากันครับ มากันตอนงานเสร็จแล้วสบายเนอะ ปี 2มาก็เล่นกับน้องครับ ผมนั่งคุยนั่งเล่นไปๆมาๆ พอรู้ตัวอีกทีไอ้ตัวแสบมันมานั่งข้างๆผมครับ มันนั่งเงียบมากจนผมนั่งจ้องหน้ามันนั้นแหละ มันก็ทำเป็นหน้าเป็นลอยหน้าลอยตา
"ใครสั่งให้มานั่งตรงนี้" ผมเปิดประเด็น
"ไม่มี"
"งั้นกลับไปนั่งในแถว"
"โห่อีกตั้งนานอ่ะพี่ เดียวค่อยเขาแถวก็ได้"
"เออตามใจ โดนด่ามาพี่ไม่รับผิดชอบ"
"รับผิดชอบร่วมกันหน่อยก็ได้นะ"
"ไม่...หะ หาวววว" วันนี้ผมตื่นเช้าก็จริงนะ แต่ผมกะจะกลับไปนอนต่อที่บ้าน ร่างกายมันต้องการการพักผ่อน
"พี่ง่วงแล้วเหรอ" มันรู้ทัน
"อืม"
"พี่ไปนอนหอผมไหม"
"แล้วแกเข้าห้องได้เหรอ"
"ได้ดิมันกุญแจสำรองในกระเป๋าตังค์" แซนพูดเสร็จเปิดกระเป๋าแล้วหยิบกุญแจสำรองให้ผม อ่าวตูนึกว่าจะให้กุญแจหลักตู ชิชิ
...ผมนั่งคุยนั่งเล่นกับน้องถึง 7.45 น. ทางสโมสรก็เริ่มนำน้องเข้าโดมเตรียมทำพิธีไหว้ครู ผมได้โอกาสจึงออกมาง่วงมากมายงั้นขอไปนอนหอไอ้แซนก่อนนะครับ อิอิ
...พอผมมาถึงหอไอ้แซนมันไม่ง่ายอย่างที่คิดครับ ประตูที่หอมีระบบคีย์การ์ด แซนมันลืมให้คีย์การ์ดผมมา...แล้วผมจะเข้าหออย่างไงดีหล่ะ ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ตรงห้องรับแขกครับ รอคนกรุณามาเปิดประตูให้ รอไม่นานเท่าไรก็มีคนมาเปิดครับ ไอ้มาเปิดไม่ว่าครับ แต่หล่อบาดใจ ขาว ตี๋ ผมบาวระต้นคอขาวๆ เรียวๆ ใส่เสื้อยืดเข้มบางๆ กางเกงฟุตบอล หน้าแข้งที่เรียวยาว แขนขาวๆถือขวดน้ำเปล่า อืม...ก็มัวแต่มองอยู่นั้นเองเขาเดินออกไปแล้วครับ และประตูก็ปิดลงอีกครั้ง (--*--) เข้าหอไม่ได้เพราะมัวแต่มองผู้ชาย รู้ถึงไหนอายถึงนั้น ไม่เป็นไรอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ อ่านได้สัก 10 นาทีเขาคนนั้นก็กลับมาครับ หิ้วขวดน้ำทั้ง 2 ข้างท่าทางลำบาก เขาพยายามเอาคีย์การ์ดแนบตัวสแกนรหัส
"ผมช่วยครับ" ผมพูดเสร็จก็รับน้ำที่กำลังจะตกลงพื้น เขายิ้มให้เป็นคำตอบ
ปี๊บ... สแกนอ่านบัตรเรียบร้อย
"ขอบคุณครับ" เขาหันมาบอกผม ก่อนเดินเข้าไปแล้วเอาตัวดันประตู ให้ผมเข้าตามเขาไป "พักที่นี้เหรอครับ" เขาถามผม
"เปล่าครับ...น้องนะครับ"
"ออครับ... ผมบีมครับ"
"เออ...ผมโอ๊ตครับ"
"นายเรียนอะไรเหรอ"
"ผมเรียน...ปี 4 ครับ"
"ครับเราเรียนแพทย์ครับ ปี 3 แล้วนี้อยู่ชั้นไหนครับ" เขาถามขึ้นขณะเดินขึ้นบันได
"ชั้น 3 ครับ" ผมตอบแล้วส่งยิ้มให้ "แล้วบีมอ่ะ"
"ผมชั้นสองครับ"
"โอเคเดียวพี่เดินไปส่ง" ระหว่างทางเราก็คุยได้นิดๆหน่อยๆครับ ไม่มากเท่าไร แต่เท่าที่ศึกษาดูใจ(ใช้คำนี้เลยเหรอ?) บีมเป็นคนน่ารัก นิสัยดีครับ คถุยสนุกดีผมชอบ ผมเดินมาถึงหน้าห้องน้องเขา
"ขอบคุณครับ"
"ครับ...ไม่เป็นไร ถือว่าหักที่น้องเปิดประตูให้"
"ได้ครับ"
"บายครับ" ผมหันหลังกลับกำลังจะก้าวเดิน
"เออ...พี่ครับ ถ้าเบื่อๆมานั่งเล่นห้องผมได้นะ บายครับ" เสียงห้องงปิดลงเมื่อสิ้นคำพูด
...ตอนนี้ผมเริ่มมีทางเลือกไปนั่งเล่นห้องบีมดีไหมน่า ไม่เอาดีกว่ารบกวนเปล่าๆ ผมเดินขึ้นห้องเจ้าแซนอย่างคุ้นเคย ผมเปิดประตูเข้าไปล๊อคห้องแล้วล้มตัวลงนอน ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาใจหนึ่งก็อยากคุยเล่นกับน้องบีม อีกใจก็เกรงใจ...ผมลงนอนบนเตียงนุ่มๆ กลิ่นหอมๆ หอมแชมพูอ่อนๆ สงสัยกลิ่นหัวไอ้แสบมัน หอมดี อิ อิ(แอบโรคจิตชอบดมหัวชาวบ้าน)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...และแล้วก็ถึงเวลาที่ผมกับพี่โอ๊ตต้องแยกจากกัน ผมได้แต่มองพี่โอ๊ตเดินจากไป ซิก ซิก อีก 4 ชั่วโมงเจอกันนะครับพี่...ซิก ซิก... ตลอดการไหว้ครูผมนั่งเหม่อตลอดงานนั่งคิดถึงหน้าพี่โอ๊ต ทุกอริยาบทพี่ชั่งประทับใจผมจริงเลย ยิ่งเวลายิ้มยิ่งน่ารัก อิ อิ ผมรู้สึกพิธีการไหว้ครูมันชั่งนานแสนนาน พอไหว้ครูเสร็จนึกว่าจะปล่อย แต่เปล่าเลยมีพิธีการรับขวัญน้องต่อ แอบซึ้งนิดๆ แต่ถึงอยากไรคิดถึงคนที่หอมากกว่า และแล้วพิธีการทุกอย่างก็จบลงผมรีบวิ่งลงมาไปยังรถมอไซค์ของผมรีบกลับเข้าหอทันที ผมว่าผมจะชวนพี่เขาไปทานข้าว ทานอะไรดีหวา ผมคิดตลอดทางกลับหอ
...พอถึงหอผมรีบขึ้นห้องทันที พอผมเปิดประตูเข้าไป ผมเห็นพี่แซนนอนอยู่บนเตียงผมค่อยๆเดินเข้าไปดู ท่าทางพี่เขานอนฝันดีนอนอมยิ้มเล็ก ตอนที่พี่โอ๊ตนอนดูเหมือนเด็กๆเลย แก้มที่ขาวเนียน ปากชมพูระเรือที่ผมเคยจูบคิดแล้วอายอิอิ ผมค่อยๆเอาหลังมือลูปที่แก้มของพี่โอ๊ต นุ่มมากครับ ผมค่อยๆไล่ลงมาเรื่อยๆจนหลังมือของผมสัมพัสกับริมฝีปากของพี่โอ๊ต ลมหายใจกระทบมือมันชั่งอุ่น ริมฝีนุ่มๆ ผมเอาหลังประทับรอยจูบนั้นอยู่พักหนึ่งแล้วค่อยดึงมือกลับมาและจูบลงไปรอยนั้นผมอยากจูบพี่เขามาก จูบที่ไม่ใช่อุบัติเหตุแต่เป็นจูบจริง จูบแบบคนรักเขาจูบกัน ผมเริ่มแน่ใจว่าพี่เขาโสดและเป็นเกย์ และตอนนี้ผมก็แน่ใจว่าผมก็เป็นเกย์ ตั้งแต่ผมเจอพี่เขาผมไม่เคยสนใจหญิงอีกเลย ทั้งๆที่ผมเคยได้ชื่อว่าคาสิโนวา, เสือผู้หญิง แต่ตอนนี้ลวดลายมันหายไปหมดแล้ว ผมไม่รู้ว่าทำไม รู้เพียงว่า
...ผมรักพี่โอ๊ต
...หมดหัวใจ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 7
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่า...หลังคอมพ์
...ขยันเปลี่ยนชื่อช่วงจริง 555+ สวัสดีครับพ่อแม่พี่น้อง ผมนายโฟล์คเต่าขอรายงานตัวอีกครั้ง หลังจากที่มีคนอ่านบ้างท่านเม้นท์ไม่พอโทรจิกให้แต่งต่ออีก ความจริงแล้วผมกลับถึงบ้านตั้งแต่วันจันทร์ครับ แต่คอมพ์เกิดเสียขึ้นมา อยุ่ดีๆพัดลมไม่คอมพ์เดินสะอย่างนั้น นี้ก็เอาไปซ้อมมาเรียบร้อยก็มานั่งอัพนิยายกันเลยทีเดียว
...ไม่แน่ตอนที่ 8 ผมจะขอเลื่อนไปก่อน ผมอยากจะเขียนเรื่องเล่าจากคนเขียนหลังจากที่ไปงานบำเพ็ญกุศลสวดศพคุณยายผมมา มันมีเรื่องมากมายที่นั้น ไม่ใช่เรื่องชู้สาว แต่มันเป็นอารมณ์ที่ยังค้างคาอยู่ในใจ ถ้าอย่างไรแล้วคนไหนไม่อยากติดตามก็ไม่บังคับนะครับ รออ่านตอนขึ้นตอนที่ 8 ได้เลย เลยอยากแจ้งล่วงหน้าตอนนี้ปลง ปลงสุดๆ
...ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณคุณทุกข้อความ คำติชม คำแนะนำ ขวัญและกำลังใจ ขอบคุณมิตรภาพที่ทุกคนหยิบยืนให้กัน ขอบคุณการเวลาที่ทำให้เราเจอกัน...ขอบคุณครับ...
-
ป.ล.
...คนอ่านรู้สึกไหมว่าผ่าน 7 ตอน แต่เนื้อเรื่องมันยังไม่ไปไหนเลย
ผ่านมาสัปดาห์กว่าๆเองมั้ง ในเรื่องนะ...เหอะๆ
...ความจริงแล้วแอบโพสข้อความดันกระทู้ตนเอง 555+ อย่าบอก
ใครนะ
-
ได้อ่านแล้ว
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รักรุ่นพี่ก็เงี้ยยยยยยยย
ทำใจหน่อยยยยยยย
-
ไหว้ครูๆ
ดีนะที่พวกปี 2 ไม่โดนไรมากถ้าเป็นเรานะ
ด่าเปิงไปแล้ว หึหึ
แต่อ๊ะ ตอนนี้มีคู่แข่งโผล่มาแล้ว หุหุ ต่อจากนี้มันแน่
-
มารออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
มารออ่านตอนต่อไป พรุ่งนี้ไหว้ครู (เกี่ยวกันมั๊ย)
-
สวัสดีครับ
คณะ MED นี่ ท๊อปฮิตเนาะ
แร๊งงงงงง :z1:
ไปนอนหอน้องเค้าเฉย บ้านมีไม่รู้จักกลับเนาะ หึหึหึ มาตอนหลับ เสร็จ เสร็จ แน่ๆ :oo1:
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
เรื่องเล่า...จากคนแต่ง
...แสงอาทิตย์เริ่มทอประกายขึ้นบนท้องฟ้า แต่เมฆสีครามพยายามปิดกลั้นแสงนั้น เช้าวันใหม่ได้มาถึงเรียบร้อยแล้ว ผมนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบนเก้าอีเอนหลัง(ไม่สบายเอาสะเลย VIP มีค่าหรือแค่นี้หรือ)ของรถโดยสารลงใต้จุดหมายอยู่ที่ระยอง ผมมองดูนาฬิกาช้าๆพยายามให้หน้าโดนไอเย็นของแอร์ให้มากที่สุด ตอนนี้ 6 โมงกว่าแล้ว อีกไม่นานผมจะถึงที่หมาย แต่สิ่งนั้นไม่ทำผมตื่นเท่าองษาของอุณหภูมิบนรถ ตอนนี้ 16 องษา แม่เจ้า!!!ตูไม่ใช่เนื้อแช่แข็งนะ พนักงานตรวจตั๋วเดินมาจากด้านหน้าของรถพร้อมถาดใส่นมถั่งเหลืองแบบกล่องกับขนามปังเสิร์ฟเป็นอาหารเช้า(แอบรู้สึกได้อารมณ์อยู่บนเครื่องบิน ทางที่ดีพี่ลากรถเข็นมาเลยดีกว่า แต่ไม่เป็นเห็นว่าหล่อนะเนี้ยถึงให้อภัย) ผมรับของมาใส่ถุงพลาสติกหน้าผม แล้วกลับไปมองท้องฟ้าเหมือนเดิม ภาระกิจที่ผมกำลังเดินทางไปคือการไปงานศพ งานศพธรรมดาผมก็ไม่ชอบอยู่แล้ว มันดูเศร้า เคว้งคว้าง หดหู่ บรรยายไม่ถูก แต่ส่วนมากเวลามีงานศพผมอาศัยใส่ซองแล้วหายไปเฉยๆ พูดง่ายคือไม่ไปนั้นแหละครับ แต่ครั้งนี้ผมทำเช่นนั้นไม่ได้เพราะครั้งนี้เป็นงายศพคุณยายผม
...ผมกับคุณยายเหรอ...ตอนเด็กๆก็สนิทนะ ชอบไปบ้านตา-ยายที่ต่างจังหวัดไปเที่ยวเล่น แต่พอโตมาหน้าที่รับผิดชอบมันมากขึ้น เรียนหนักขึ้นเลยไม่เคยเจอ มันทำให้ความสัมพันธืระหว่างผมกับบรรดาญาติน้องลงทุกที และข่าวการที่ยายป่วย ไม่สบายอยู่บ่อยครั้งมันก็ทำให้ผมชินชา ไม่มีความรู้สึกเสียใจสักเท่าไร(รู้สึกว่าเราอกตัญญู) ตอนนี้สิ่งที่ผมห่วงคือเรื่องเรียนมากกว่าเสียด้วยซ้ำ ไม่อยากขาด ไม่อยากโดดเรียนเลย ให้ตายสิ
...ผมมาถึงระยองคุณพ่อคุณแม่ก็มารับไปงานศพ พอถึงงานผมก็ทักทายญาติๆ ก่อนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันดูเป็นพิธีการมากขึ้น ก่อนไปไหว้ศพงานช่วงเช้าไม่มีอะไรมาก ทำบุญ รับพร กรวดน้ำให้ยายก็จบ งานจัดแบบไม่มีพิธีรีตองอะไร จัดแบบบ้านๆอะครับ แต่โลงนิดหนึ่งนอกนั้นไม่มีอะไร(ชอบอ่ะสบาย สบาย) พอทำบุญเสร็จได้เวลาญาติทานข้าวทุกคนดูครืนเครง เฮฮา กันดีครับ พอผมทานข้าวเสร็จก็ขอตัวนอน เพราะอยู่บนรถนอนไม่สนิทนัก ผมตื่นมาอีกที ก็ช่วยงานส่วนของตอนเย็น มีญาติผู้ใหญ่มาสมทบเพิ่มก็ช่วยๆกันครับ คืนนั้นคนไปงานค่อนข้างเยอะเพราะบริษัทที่ลุงทำงานอยู่เขามากันเกือบทุกฝ่าย หน้าที่บริการเลยเป็นของหลานๆ พอเสร็จงานก็ไปนอนบ้านป้าซึ่งอยู่ไม่ห่างกันนัก
...พอถึงบ้านทุกคนก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอน ห้องที่ผมนอนเป็นห้องนอนเก่ายายครับติดกับห้องป้า โดยที่ห้องผมมันเป็นทางที่เชื่อมไปยังห้องโถงและห้องน้ำ มีประตูกลั้นอยู่ ทุกคนหลับกันหมดแล้วมีผมนี้แหละนอนไม่หลับ นั่งดูทีวีจนตี 1 กว่า ถึงเข้านอน ด้วยเพราะความแปลกที่ และตอนกลางวันนอนมากไป ผมเลยนอนไม่หลับ กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ตรงนั้น
...โจ๊ก...เสียงน้ำไหล เดียวก่อนใครเปิดน้ำ ถ้าจะเข้าห้องน้ำต้องผ่านห้องนี้ก่อนนิ ผมหันไปมองที่ประตู ประตูก็ปิดอยู่ ผมไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูเลย ผมมองดูประตูนั้น
...โครม ซ่า...ซ่า... เสียงคนกำลังอาบน้ำ ทุกคนอาบกันหมดแล้วนิ ผมลุกขึ้นมองไปทีประตู
"มีอะไร" แม่ถามขึ้น
"เปล่า" ผมปดแล้วล้มตัวนอน อย่างน้อยแสดงว่าแม่ไม่ได้ยินเสียงนั้น
...ตอนเช้าผมทำกิจวัตรตามปรกติครับ แต่คืนนี้พิเศษหน่อย คือ คืนนี้ผมนอนที่วัด มีญาตินอนที่วัดหลายคนครับ จะพูดให้ถูกคือย้ายจากบ้านป้ามานอนที่วัดกันหมด พอตกดึกก็ได้เวลามาคำนวนตัวเลขครับ ผมบอกก่อนว่าผมเล่นไม่เป็น เลยมีการสอนอยู่พักนึ่งแล้วก็ถึงนั่งเล่น(ตอนนี้ติดใจสุดๆ) นับเลขจนถึงตี 2 ก็แยกย้ายเข้านอนครับ ผมยอมรับ นอนวัดสบายและหลับง่ายกว่านอนบ้าน
...วันนี้เป็นวันสุดท้ายเป็นวันเผาครับ ช่วงเช้าดำเนินไปอย่างปรกติสุข พอช่าวบ่ายคนมาเยอะมากครับญาติผู้ใหญ่ เพื่อนของบรรดาลุง ป้า น้า อา มากันท้วนหน้า เล่นศาลาที่ว่าใหญ่เล็กไปเลย ผมนั่งอยู่รอบนอกเพราะเดียวต้องเสิร์ฟน้ำ โดยมีลูกพี่ลูกน้องนั่งข้างๆ
"รู้สึกไหม งานศพแต่เรากลับไม่เห็นน้ำตา หรือเสียงสะอืน" ผมถามพี่
"ก็อย่างว่าทำใจกันแล้ว" พี่ตอบเสียบเรียบ
...มันก็ใช่ทำใจมากันหมดแล้ว พอถึงพิธีวางดอกไม้จันทร์ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเรียบร้อย มีผมคอยแกล้งนอนโดยการแจกของที่ระลึกตัดหน้าน้อง ใครดีใครได้ อิ อิ สร้างความสนุกให้กับเด็กๆ พอถึงเวลาเคลื่อนย้ายศพ น้าผมก็เริ่มหลังน้ำตา บรรยากาศเริ่มเศร้าลงเรื่อยๆ พอเข็นศพวนเมรุเสร็จก็ได้เวลาทำพิธีก่อนเผา พอเปิดฝาโลงเท่านั้น ป้า แม่ และ น้า ก็ต่างพากันร้องไห้ ผมเกือบร้องด้วยบรรยากาศที่พาไป ผมสะกดตัวเองด้วยความคิด "ห้ามร้อง ห้าม ห้ามโดยเด็ดขาด" ไม่รู้จะห้ามตัวเองทำไม
...ผมยืนดูศพยาย ยายดูเหมือนนอนอยู่ นอนนิ่งๆ ดูคล้ำลง และอวบขึ้น ผมเริ่มปลงกับชีวิตคนเราอยากได้ อยากมี แต่สุดท้ายเราได้อะไร? สุดท้ายเราก็นอนอยู่ในโลง โลงที่เราไม่ได้ซื้อ บ้านที่อยากได้อยากอยู่ ทำทุกทางจนได้มาแต่พอตายไปลูกหลานกลับเอาศพมาไว้ที่วัด ยิ่งพออายุเยอะกินนู้นไม่ได้ กินนี้ไม่ได้ แต่พอเสียชีวิตญาติก็เอามาให้กิน ตอนเป็นอยากกินไม่ได้กิน แตพอเสียแล้วกินไม่ได้กลับมีคนวางให้กิน แล้วจะกินอย่างไง ตามความเชื่อวิญญาณจะอิ่มทิพย์ แต่ก็สรุปไม่ได้(และยังไม่อยากสรุปด้วย)
...สุดท้ายศพถูกลำเลียงเข้าเมรุบรรยากาศเริ่มกลับมา ความเฮฮาเริ่มกลับมาอีกครั้ง วันนี้พวกผมไปนอนที่รีสอร์ทกันครับ บ้านป้าเล็กไป วัดก็นอนไม่ได้แล้ว เลยไปนอนที่รีสอร์ท(เด็กวางแผนไปนั่งคิดเลขกันก่อนแล้ว) วันรุ่งขึ้นไปเอาอัฐิบำเพ็ญกุศลและแยกย้ายกันกลับ งานศพก็จบลงด้วยดี
...ข้อสรุป อัฐิยายผมอยู่ที่บ้านป้า จะนำมาลอยอังคารที่บ้านผมเมื่อครบ 100 วัน เรื่องของคืนแรกนั้นก็เป็นอย่างที่รู้ๆกันอยู่ และอีกเรื่องคือ ตอนนี้ผมเริ่มติดการพนันแล้ว อยากเล่นไพ่อ่ะ งิงิ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------จบการบ่น
...ตอนต่อไปเริ่มบทที่ 8 ขอรับ
มารออ่านตอนต่อไป พรุ่งนี้ไหว้ครู (เกี่ยวกันมั๊ย)
ตอบ...แล้วนี้อาไร มาไหว้ครูวันเดียวกับ ม. เราหรือเรากับนายอยู่ ม. เดียวกัน
มารออ่านตอนต่อไปนะคับ
ตอบ...แหะๆ เพิ่งลงไปเองนะตะเอง แต่เดียวมาต่อจ้า มารออ่านนะจ๊ะ
ไหว้ครูๆ
ดีนะที่พวกปี 2 ไม่โดนไรมากถ้าเป็นเรานะ
ด่าเปิงไปแล้ว หึหึ
แต่อ๊ะ ตอนนี้มีคู่แข่งโผล่มาแล้ว หุหุ ต่อจากนี้มันแน่
ตอบ...พี่โอ๊ตใจดีครับ ไม่เหวี่ยง(ความจริงแล้วได้คุยกับน้องผู้ชายเลยอารมณ์ดีขึ้นนะ)
รักรุ่นพี่ก็เงี้ยยยยยยยย
ทำใจหน่อยยยยยยย
ตอบ...เออ...งง...เออ...รักรุ่นพี่...ทำใจ...เออ...งง...รุ่นพี่ไม่เจ้าชู้ทุกคนนะจริงไหมครับรุ่นพี่ ...เงียบ...
ได้อ่านแล้ว
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอบ...เย้ๆ มีคนเม้นท์แล้ว เห้ยไม่ช่าย แต่มาเม้นอีกนะ
สวัสดีครับ
คณะ MED นี่ ท๊อปฮิตเนาะ
แร๊งงงงงง :z1:
ไปนอนหอน้องเค้าเฉย บ้านมีไม่รู้จักกลับเนาะ หึหึหึ มาตอนหลับ เสร็จ เสร็จ แน่ๆ :oo1:
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ตอบ...ก็เขาน่ารักอ่ะ 555 คนมันง่วงอ่ะ อย่าลืมดิ "เมาไม่ขับ เปิดแอร์หลับข้างทาง" อิอิ เกี่ยวไหม
...ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณคุณทุกข้อความ คำติชม คำแนะนำ ขวัญและกำลังใจ ขอบคุณมิตรภาพที่ทุกคนหยิบยืนให้กัน ขอบคุณการเวลาที่ทำให้เราเจอกัน...ขอบคุณครับ...
-
ๆอ่านตอนพิเศษเเล้วเฮ้อ...บอกได้แค่ว่า
ปลง
อืม.....................................
ปล. เล่นไพ่มันไม่ดีนะจ๊ะ หันมาเล่นลูกเต๋าดีกว่า คริๆ
-
:L2: กำลังใจคนแต่ง...
-
:L2:
-
:L2: :กอด1:
-
ไหว้ครูไม่เกี่ยวกันเลยครับ ฮิฮิ เก่งเรื่องลากโยงมั่ว
อยู่ ม.3 ครับ (เอ๊ะหรือว่าถามว่า มหาลัยหยังน้อ)
จะรออ่านบทต่อไปนะครับ ><
เศร้า
แต่ก็ปลง
เฮ้อออ
-
ตอนที่ 8 คู่แข่ง
...โอ้ย...แสบท้อง...หิว...สรุปผมต้องตื่นด้วยความหิว ตอนนี้น้ำกรดเริ่มย่อยกระเพาะอาหารตัวเอง ไอ้ตัวแสบมันอยู่ไหนทำไมมันยังไม่มานา ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา เห็นเจ้าแสบอยู่ข้างๆผม มันนั่งหลับอยู่ข้างเตียง เอาแขนหนุนศรีษะ หันหน้ามาทางผม ผมรู้สึกเหมือนผมไม่สบายแล้วมีแซนมาค่อยดูแล ผมเองเริ่มรู้ผืดนิดๆ ที่คิดไม่ดีเมื่อครู่ หน้ามันตอนหลับเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา(แต่ตื่นมาไม่มีความไร้เดียงสาเลยแม้นแต่นิด) ผมยันตัวขึ้นมาแล้วค่อยๆเอามือลูปศรีษะแซนอย่างเอ็นดู ผมลูปหัวมันเบาๆ มันยิ้ม ท่าทางมันชอบแหะ ผมเลยเปลี่ยนจากลูปผมเป็นเกาหัวแทน แซนมันก็ทำหน้าเหมือนหมาตอนที่เจ้านายกำลังเล่นด้วย(- w -) ยิ่งเกาเหมือนยิ่งชอบ เหอะๆ
...โป๊บ!!!
...ผมตบหัวมันแบบเน้นๆ ไอ้แซนตื่นมาเอามือกุมหัว ทำตาเขียวใส่ผม
"พี่ตบหัวทำไมเนี้ย"
"เปล่า นึกว่าแกชอบความซาดิตส์"
"ซาดิตส์นะชอบ แต่ตอนอยู่บนเตียงนะ" มันตอบพลางปีนขึ้นเตียงมาค้อมอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่อึ้ง "จะลองดูไหมหล่ะครับ" มันเอนตัวมากระซิบข้างหู
"ก็ลองซิ...ถ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่มากนักล่ะก็" ผมไม่พูดเปล่า ผมยกเท้าขึ้นตอนนี้หน้าแข้งผมอยู่บริเวณระหว่างขาของมัน ผมมีสองทางคือเตะ กับดึงขา ทั้งสองทางล้วนแต่ทำลายจุดยุทธศาสตร์ทั้งสิ้น
มันหันไปมอง "อู้ย...น่ากลัว" แล้วเอามือกุมเป้า ก่อนที่จะลุกหนี
"ไปแดร๊กข้าวได้ยัง กูหิว"
"ก็เห็นพี่หลับนิเลยไม่อยากกวน"
"เออ...ไป ไป ไป ลุก ลุก" ผมไล่มัน มันก็ค่อยขยับตัว
"ขอรุกไม่ได้เหรอ" มันย้อนถาม ผมหมุนตัวเอาเท้ายันไปที่ก้นมัน แต่มันลุกขึ้นก่อน ที่แบบนี้นะไวจริง "ใจร้าย" มันตัดพ้อ
...ผมลุกแล้วเดินตามมันลงไป ก่อนมันปิดประตูผมเตะก้นมันเบาๆทีหนึ่ง หมั่นใส้ สรุปกลางวันวันนั้นผมกับแซนกินข้าวร้านข้างๆหอ แกมีชื่อร้านแต่ทุกคนเรียก 'ร้านเจ๊แดง' อาหารมีเป็น 100 เมนู แต่อร่อย 2 อย่างคือข้าวผัดเกลือกับข้าวไข่เจียว ไข่เจียวทุกประเภท ใส่หมู หมูยอ หมูกรอบ ไก่ กุ้ง หมึก เต้าหู้ไข่ เต้าหู้ และ ผักทุกชนิด เจ๊แกทำได้และอร่อยด้วย ซอสที่โต๊ะมี 4 ประเภท ซอสมะเขือเทศ ซอสพริก น้ำปลาพริก และ น้ำปลาพริกปน(อันสุดท้ายนี้เด็ด มานคู่กับซอสพริกเด็ดสุดๆ) ผมไปถึงร้านผมสั่งข้าวไข่เจียวรวมมิตร(ใส่ทุกอย่างที่มีร่วมผักด้วย) ส่วนเจ้าแซนสั่งข้าวผักต้มยำกุ้ง แต่สุดท้ายแซมมันก็มาแย่งผมกิน ชิ ชิ
...หลังจากทานข้าวเสร็จ ผมก็เดินตีพุงกลับหอก่อนขึ้นห้องเจอว่าที่หมอบีมสุดหล่อ จากการแต่งตัวท่าทางจะออกไปข้างนอก ใส่เสื้อยืดคอวีสีขาวแขนสั้นดูพอดีตัว เน้นส่วนสัด ผิวขาวแทบจะเป็นสีเดียวกับเสื้อ กางเกงเดฟสีฟ้าเทา ร้องเท้าผ้าใบ
"อ่าว..." ผมทัก
"อ่าว..." หมอตอบกลับ
"ออกไปข้างนอกเหรอ" ก็รู้อยู่จะถามเพื่อ...
"ครับ ว่าจะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดนะ"
"ไปห้องสมุดไม่ต้องแต่งขนาดนี้ก็ได้ม่าง...นัดสาวอ่ะดิ"
"เปล่าครับ ผมไม่มีแฟน" บีมยิ้มแล้วเกาหัวตนเองแก้เขิน "แต่ไม่แน่เร็วๆนี้อาจจะมี" ว่าที่คุณหมอมองมาที่ผมแล้วยิ้มที่มุมปาก ใจจะละลาย เห้อ...เบื่อพวกหมาหยอกไก่ ผมเหลือบมองไปเห็นไอ้แซนมองตาเขียวมาทางผม เหมือนกับส่งสัญญาณว่าจะเข้าไม่เข้า
"งั้นก็...ขอให้จีบติดเร็วๆนะครับ" ผมตอบ "ผมไปและ...น้องรอ" บีมหน้านิ่งหันไปมองทางแซนแล้วยิ้มที่มุมปาก ผมเห็นจริงๆว่ายิ้มที่มุมปาก เหมือนเหยียดหยาม เหมือนบีมสังเกตุเห็นเขาส่งยิ้มให้ผม(มันก็ปรกตินิ แต่มันไม่เหมือนเมื่อกี้รับรอง)
"อืม...บะบายครับ" บีมพูดแบบร่าเริง
"ครับ บาย"
...ผมรีบเดินไปหาแซน แซนท่าทางไม่พอใจมาก แต่ไม่พอใจเรื่องอะไรหล่ะ แซนเดินเร็วมากครับจนผมต้องวิ่งตาม
"แซน"
"..."
"แซน"
"..."
"แซน!!!" ผมตะโกน แซนหยุดครับตอนนี้ผมอยู่ตรงทางเชื่อมบันไดระหว่างชั้น 2 กับชั้น 3 "เป็นอะไร"
"เปล่า" พอพูดเสร็จ แซนเริ่มเดินต่อ ผมวิ่งไปคว้ามือ
"เป็นอะไรเนี้ย"
"เปล่าครับ"
"อย่าโกหก...บอกมา"
"..."
"ไม่อยากบอกใช่ไหม"
"..."
"โอเค พร้อมจะพูด จะบอกเมื่อไรค่อยบอกแล้วกัน" ผมพูดจบผมก็เดินไปแซนก็เดินตามผมมาช้าๆ พอเข้าหอแซนก็ไม่คุยกับผม ผมก็ไม่รู้จะคุยอะไรด้วย ผมไม่เข้าใจว่าจะงอนอะไร งอนเพื่ออะไร ผมพี่มันนะเห้อ...
...ผมเริ่มเซ็งเลยขอตัวกลับก่อน ไม่เสียงตอบรับใดๆจากแซน...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...มันเป็นใคร ตอนนี้สิ่งที่ผมอยากรู้มันเป็นใคร พี่โอ๊ตรู้จักมันได้ไง แล้วไอ้หน้ายิ้มเยอะเมื่อกี้...คิดแล้วโมโห อยากวิ่งเขาไปซัดสักป๊าบ ไม่เข้าใจทำไมพี่โอ๊ตถึงดูสนิทสนมกับมันขนาดนั้น คิดแล้วแค้น แล้วยิ่งท่าทางพี่โอ๊ตอีก ไปดีกับคนพันธุ์นั้น พี่โอ๊ตของกู รอยยิ้มของพี่โอ๊ตก็ของกู ของของกู โอ้ยคิดแล้วเครียด ตอนนี้รู้แค่ว่ามันอยู่หอนี้ เดียวคืนนี้ต้องรู้ให้ได้ว่าอยู่ห้องไหน เพราะมัน มันคนเดียวที่ทำให้ความสัมพันธ์ผมกับพี่โอ๊ตต้องสั่นครอน มัน...
...สรุปเย็นวันนั้นผมเรียนอะไรไม่รู้เรื่องเลยสักอย่าง หัวผมมีแต่รอยยิ้มนั้น รอยยิ้มที่ประกาศตนว่ามันจะเป็นมารขวางระหว่างผมกับพี่แซน เพื่อนผมหลายคนสังเกตุเห็นถึงอารมณ์ที่มาคุของผม ผมเหวี่ยง เหวี่ยงทุกอย่าง เหวี่ยงทุกคน รวมแม้นกระทั้งอาจารย์ เซ็ง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 8
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...มาต่อแล้วครับ ความจริงต่อได้อีกแต่แลดูแล้วตัดตอนดีกว่า อิอิ
เรื่องเล่าหลังคอมพ์
ๆอ่านตอนพิเศษเเล้วเฮ้อ...บอกได้แค่ว่า
ปลง
อืม.....................................
ปล. เล่นไพ่มันไม่ดีนะจ๊ะ หันมาเล่นลูกเต๋าดีกว่า คริๆ
ตอบ...ครับ...ข้าน้อยยังอ่อนหัดนัก คงต้องให้ท่านจอมยุทธ์สั่งสอน
:L2: กำลังใจคนแต่ง...
:L2:
:L2: :กอด1:
ตอบ...ขอบคุณดอกไม้ทุกช้อและอ้อมกอดนะครับ
ไหว้ครูไม่เกี่ยวกันเลยครับ ฮิฮิ เก่งเรื่องลากโยงมั่ว
อยู่ ม.3 ครับ (เอ๊ะหรือว่าถามว่า มหาลัยหยังน้อ)
จะรออ่านบทต่อไปนะครับ ><
เศร้า
แต่ก็ปลง
เฮ้อออ
ตอบ...เด็กๆ ชอบเด็ก 555+ (คนเขียนหื่นสะงั้น) ความจริงถามว่ามหาวิทยาลัยอะไร
ปรากฎ ม.3 รู้สึก 18 มิ.ย. หลายสถาบันไหว้ครูกันนะครับ...ใช่ป่ะ
อยากบอกว่าเราไปนั่งเล่นเกมส์ น่าเบื่อมาก...555+
...ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณคุณทุกข้อความ คำติชม คำแนะนำ ขวัญและกำลังใจ ขอบคุณมิตรภาพที่ทุกคนหยิบยืนให้กัน ขอบคุณการเวลาที่ทำให้เราเจอกัน...ขอบคุณครับ...
-
จิ้มมมมมมมม :z13:
-
18 หลายที่อะครับ ใน จ. ผมก็หลาย รร. อยู่แหละ ทำไมไม่วันศุกร์ มันเรียนลูกเสือ ไม่ชอบใส่ชุดลูกเสือ
(แต่ทำไงได้ วันไหว้ครูต้องพฤ.ตลอดเลย)
รอต่อ :seng2ped:
-
เหอๆ น้องแซนเวอร์ชัน ตบเหวี่ยง เอิ้กๆ
มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบบ
-
18 หลายที่อะครับ ใน จ. ผมก็หลาย รร. อยู่แหละ ทำไมไม่วันศุกร์ มันเรียนลูกเสือ ไม่ชอบใส่ชุดลูกเสือ
(แต่ทำไงได้ วันไหว้ครูต้องพฤ.ตลอดเลย)
รอต่อ :seng2ped:
ตอบ...เนื่องจากความเชื่อที่ว่า วันพฤหัสบดี เป็นวันครูนะครับ เขาเลยต้องไหว้ครูทุกวันพฤหัสที่ 2 หรือที่ 3 ของเดือน
เหมือนความเชื่อที่ว่าคนเกิดวันพุธกลางคืนจะมีความสามารถพิเศษ สามารถสื่อสารกับวิญญาณได้ พูดง่ายๆ เห็นผีง่าย
กว่าชาวบ้าน คนที่เกิดวันเสาร์เป็นคนแข็ง ดวงแข็ง หัวแข็ง ดื้อเงียบ เสียน้ำตายาก ประมาณนั้น
...ผิดพลาดประการใดขออภัย ณ ที่นี้นะขอรับ
-
พึ่งอ่านทันคร้าบ
สงสารแซนยังไงก็ไม่รุอ่ะ
:sad4:
-
แซนจะสมหวังไหมเนี้ยะ
สงสารอะ พี่โอ๊ตแอบเจ้าชู้นะเนี้ยะ
-
จริงด้วย พี่โอ๊ดแอบเจ้าชู้ สงสารแซน
-
เอาไงทำงี้ล่ะโอ๊ต
เอาแซนไปไว้ไหนแล้ว
เศร้าไปกับแซนอีกคนค่ะ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
บอกไปเลยดีกว่า แซน
เก็บไว้ไม่ได้บอก
เฉานะแกกกกกกกกกกกกกกก
-
พี่โอ๊ตอ่ะ...มะรู้อะไรบ้างเลยหรอ...ว่าแซนคิดยังงัย
แต่แซนก็แนวแบบหยอกๆตลอดเลยอ่ะ...ทีนี้เลยต้อง
มาคิดมากเพราะพี่โอ๊ตไปทักคนอื่นเนี่ย..เหอๆๆ
-
สวัสดีครับ
พระเอกมันอมพะงัม ไม่บอกอยากมีภรรยา แล้วมันจะรู้รึ ว่าสูเจ้าน่ะงอน
ส่วนนายเอกก็ตลก เหมือนหลอกให้น้องเค้ามารักมาหลงอยู่ได้ :3125: :serius2:
ส่วนหมอนี่ :-[ ขอสักคนจิ ตอนนี้ไม่มีเหลือเลยอ่ะ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ตอนที่ 9 ห่างไกล
...อยากบอกว่ารักมากมาย รักเธอมากมาย...ลูกไอสกรีมกะทิของผมร้องขึ้น(มันสีขาวเลยเรียกไอสกรีมกะทิ)
"สวัสดีครับ" ผมตอบสายปลายทางด้วยอาการงัวเงีย
"แซนยังไม่ตื่นเหรอ" เสียงพี่โอ๊ตถามขึ้น
"ครับมันเช้าเกิน พี่มาถึง ม. แล้วเหรอ"
"เปล่า...คือเต่าพี่มันทำงานอ่ะ สตาร์ทไม่ติด"
"อ่าว แล้วทำไงอ่ะ"
"ก็...วันนี้แซนไปเรียนเองได้ไหม ส่วนพี่ว่าจะขึ้นรถเมล์ไป"
"ครับ" พอวางสายผมก็หลับต่อด้วยความง่วง เอาไว้เวลาพี่โอ๊ตถึง ม. ค่อยไปรับ ตอนนี้ของีบก่อนนะครับ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...วันนี้มันวันอะไรนา...ผมตื่นเช้ามาก่ะเอารถเต่ามาออกกำลังกายที่ตลาดเช้าสักหน่อย ปรากฎว่าไม่ติดสตาร์ทเท่าไรก็ไม่ติด สุดท้ายผมมาด้วยเวฟ 100 แล้ววันนี้แม่ก็ฝากซื้อของอีก กล้วย 5 หวี หมาก พลู ไก่ และผักนานาชนิด ผมกำลังคิดว่าผมจะขับมันกลับอย่างไง พอผมมาถึงตลาดเช้าผมจัดการโทรบอกเจ้าแสบก่อน เดียวมันรอ พอโทรไปปรากฎยังนอนอยู่จะได้ความไหมนี้เห้อ ผมเดินดูข้าวของแล้วแวะตักบาตร และทานข้าว ก่อนไปซื้อของตามที่แม่สั่ง
...กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง... เพื่อนผมไอ้แบงค์มันโทรมาครับ
"เห้ยเมิงตื่นเช้าเป็นด้วยเหรอ" ผมทักมัน เพราะปรกติมันเข้าเรียนสายมาก เรียน 9.00 น. มันมา 10.00 น.
"สาด กูมีมือถือ กูเอามาปลุกได้" มันตอบ
"เมิงใช้มือถือเป็นแล้วเหรอ ดีใจด้วย" ผมกวน(ตอ-อี-นอ)ไม่เลิก
"ไอ้เชี้ยนิ"
"เมิงโทรมามีอะไร"
"ตอนนี้เมิงอยู่ไหน"
"กูอยู่ตลาด กวดน้ำให้เมิงอยู่"
"ถึงว่าตื่นมาไม่หิ้ว ถุ้ย!!!พอใจเมิงยัง"
"เออ...มีเชี้ยอะไร"
"เมิงทำงานเสร็จยัง"
"เมิงจะลอกว่างั้น"
"เออ...รู้ใจ"
"งั้นเมิงมารับกูด้วย"
"โอเค แล้วเจอกัน"
"8 โมงนะโว้ย"
"เห้ยไมเช้าจังว่ะ"
"เมิงจะลอกไหม"
"เออ เออ เออ" แล้วมันก็ตัดสายไป
...ไอ้แบงค์เป็นเพื่อนผมครับ รู้จักกับมันตอนปี 1 มันมาขอให้ผมติวหนังสือให้ผมก็ติวให้ครับ เพื่อนช่วยเพื่อนตามประสา แบงค์ถือว่าเป็นคนหน้าตาดีครับ แต่ถ้าจมูกโด่งกว่านี้อีกนิดจะหล่อมาก(สไตล์เกาหลี) หุ่นดี ตอนปี 1 ที่มันขอให้ผมติวนะเพราะถ้ามันขึ้นปี 2 ให้ พ่อมันจะซื้อรถให้มันครับ ผมละโคตรอิจฉาเลย ผมมารู้ทืหลังบ้านมันรวยโคตรพ่อมันเป็นนักธุรกิจ มีธุรกิจเป็นของตน 3 องค์กร แม่มันมีหุ้นส่วนอี 2 ร้าน เปิดร้านเสริมสวยอีก 1 ร้านแล้วจ้างช่างมาทำ เอาเป็นว่ารวยโคตร ตัวแบงค์เองสมองมันดีครับ ดีมากฟังรอบเดียวรู้เรื่อง ต่อให้พูดผ่านๆมันก็จำได้ แต่มันไม่สนใจเรียนเลย เวลาเรียนไปสายพอหิวก็ออกไปกินข้าวไม่ได้สนใจการเรียนเลยแม้นแต่น้อย แต่พอจะสอบก็วิ่งหาคนติว แล้วมันก็รู้ดีครับว่าผมเป็นเกย์ แต่มันก็สนิทกับผม ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ผมโคตรอิจฉาเลย เป็นผมนะมีสมองเท่ามันมีฐานะที่ทางบ้านสนับสนุนผมได้แบบนี้นะ ผมไปเรียนเมืองนอกสถานเดียว ไม่หัวสูงนะ แต่อยากได้ภาษาครับ ขอภาษาเอาไว้ติดต่อธุรกิจ แล้วช่วยทางบ้าน
...ผมเดินตลาดซื้อข้าวของจนครบตามบัญชาของคุณแม่ของผม ผมก็ขับมอไซค์กลับด้วยความทุลักทุเล พอถึงบ้านผมก็เดินจกขนมกิน ผมซื้อมาเผื่อแม่กับแม่บ้านทานรองท้องอะครับ พอถึงเวลาสมควรผมก็เริ่มทำธุรส่วนตนผมเตรียมตัวเสร็จทุกอย่างก็ 7.45 แล้ว ผมนอนดูข่าวบนโซฟาผมรอไม่นานครับก็ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน ผมเดินออกไปพร้อมกระเป๋าเป้ของผม ไอ้แบงค์มาถึงแล้วครับ พอออกมาเห็นรถที่ไอ้แบงค์ขับมาผมก็ไม่อยากไปแล้วครับ มันมาพร้อมกับรถสปอร์ตสีแดงสดใส มันคือ เฟอร์รารี่ ครับ ผมเห็นมันตั้งแต่มันถ่อยออกมาแรกๆแล้ว นั่งก็หลายรอบแล้ว แต่ไม่เคยชินสักที ก้นผมมันเหมาะกับ TOYOTA HONDA ผมว่าแคมรี่ก็หรู่แล้วสำหรับผม มันพูดเสมอว่ารถคนนี้ผมมีส่วนร่วม ถ้าผมไม่ติวให้มันจนผ่านปี 1 มันก็ไม่ได้(ถ้ามึงได้รับปริญญา มึงได้อะไร ถ้าพ่อมึงให้ธุรกิจกูขอหุ้น 20% นะ)
"มึงเอาคันอื่นมารับกูได้ไหม" ผมทักมัน "CRV JAZZ ก็ได้ผมเสริม"
"วันนี้มีคันนี้ SLK กับ E-Class ว่ะ" มันตอบเสียงเรียบ
"เออ...ไอ้รวย" ผมประชด
"งานอ่ะ"
"ในกระเป๋า"
"เออ เดียวลอกนะ"
"เออกูรู กูรู้" ผมนั่งรถมาเรื่อยๆครับ ไอ้แบงค์ขับรถเร็วผมนะชินแล้วแต่ที่ไม่ชินก็ความหรู่ของรถมันนี้แหละ ผมนั่งๆไป "เห้ย!!!"
"มีอะไร" มันถาม
"เมิงเห็นเมือกี้ไหม"
"กูเห็นนานแล้ว"
"เมิงซื้อรถแบบนี้เพราะเหตุนี้ว่างั้น"
"ถูก เหอะๆ" สิ่งที่ผมเห็นคือกางเกงในผู้หญิงครับ เป็นนิสิตหญิงขี่รถส่วนมา แฟชั่นสมัยนี้เสื้อก็ต้องรัดๆ กระโปรงสั้นๆ พอนั่งมอไชค์มันไม่เห็นหรอก แต่รถที่มันโหลดแบบนี้อยู่ระดับสายตาพอดีเป๊ะ ผมเริ่มอยากขับ แล้วสวนกับเด็กผู้ชาย ม.ปลาย จัง หุ หุ
...ตลอดทางผมกับมันคุยกันเรื่อยเปลือยครับ ส่วนมากก็เป็นเด็กๆมันนั้นแหละ สาวๆในสต๊อกมันมีเยอะ มันก็มาเล่าให้ฟัง สรุปมันก็แค่หวังฟัน ฟังแล้วจะดีใจหรือเสียใจดี พอถึง ม. มันนั่งกินข้าวก่อนครับ ก่อนที่มันจะเริ่มปั่นงาน ก่อนที่จะขึ้นเรียน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ผมตื่นอีกที่ก็จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเข้า ม. ทันที พอถึงตึกเรียนผมวิ่งขึ้นห้องทันที โชคดีครับที่อาจารย์ยังไม่มา ผมเลยเดินออกจะมาซื้อน้ำกับเพื่อน แต่สิ่งที่ผมเห็นคือผมเห็นพี่โอ๊ตอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง
"เห้ย มึงรู้จักคนนั้นไหม" ผมถามขึ้น
"ไหนว่ะ"
"ที่นั่งกับพี่โอ๊ตอ่ะ"
"ออ...พี่แบงค์ รุ่นพี่มึงอ่ะ รุ่นเดียวกับพี่โอ๊ตอ่ะ"
"ออ..." เพื่อนผมชื่อเชษฐ์ครับ มันเป็นหัวหน้าห้อง แต่สำหรับเพื่อนๆ มันคือ google
"ได้ข่าวว่าสนิทกันมาก กูเคยเห็นทั้งคู่ไปดูหนังด้วยกันสมัยกูเรียน ม.ปลาย" มันพูดเสียงเรียบ "มีคนกอสสิปว่าเขาเป็นคู่ขากัน" มันกระซิบข้างๆหู แล้วเดินจากไป ปล่อยผมยื่นมองพี่เขา ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่มีอะไรติดไม้ติดมือ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 9
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่า...หลังคอมพ์
เหอๆ น้องแซนเวอร์ชัน ตบเหวี่ยง เอิ้กๆ
มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบบ
ตอบ...เหวี่ยงอย่างเดียวครับ ไม่ตบ อิอิ
พึ่งอ่านทันคร้าบ
สงสารแซนยังไงก็ไม่รุอ่ะ
:sad4:
ตอบ...ไม่สงสารพี่โอ๊ตบ้างเหรอ เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ
แซนจะสมหวังไหมเนี้ยะ
สงสารอะ พี่โอ๊ตแอบเจ้าชู้นะเนี้ยะ
จริงด้วย พี่โอ๊ดแอบเจ้าชู้ สงสารแซน
ตอบ...เปล่านะ ไม่ได้เจ้าชู้ ไม่ได้หลายใจ แต่มันหวั่งไหวก็ต้องหวั่น มันน่ารักมันโดนใจ...
เอาไงทำงี้ล่ะโอ๊ต
เอาแซนไปไว้ไหนแล้ว
เศร้าไปกับแซนอีกคนค่ะ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
ตอบ...ไม่ไปไว้ไหนครับ อิอิ
บอกไปเลยดีกว่า แซน
เก็บไว้ไม่ได้บอก
เฉานะแกกกกกกกกกกกกกกก
ตอบ...อยากบอกเหมือนกันเพ่ แต่เพ่เขาอ่ะดิชอบคิดว่าผมล้อเล่น TT-TT
พี่โอ๊ตอ่ะ...มะรู้อะไรบ้างเลยหรอ...ว่าแซนคิดยังงัย
แต่แซนก็แนวแบบหยอกๆตลอดเลยอ่ะ...ทีนี้เลยต้อง
มาคิดมากเพราะพี่โอ๊ตไปทักคนอื่นเนี่ย..เหอๆๆ
ตอบ...น้อมรับความผิด(ทั้งคู่เลย 555+ คนเขียนไม่เกี่ยว)
สวัสดีครับ
พระเอกมันอมพะงัม ไม่บอกอยากมีภรรยา แล้วมันจะรู้รึ ว่าสูเจ้าน่ะงอน
ส่วนนายเอกก็ตลก เหมือนหลอกให้น้องเค้ามารักมาหลงอยู่ได้ :3125: :serius2:
ส่วนหมอนี่ :-[ ขอสักคนจิ ตอนนี้ไม่มีเหลือเลยอ่ะ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ตอบ...
คนเขียน: สวัสดีครับ...ช่ายๆ "อายครูบ่รู้วิชา อายภริยาบ่มีบุตร"
โอ๊ต: เห้ยผมไปหลอกน้องเขาตอนไหนอ่ะ น้องเขาคิดเองนะ เออเองด้วย แล้วอีกอย่างที่เล่นที่จริง ไม่อยากไว้ใจ
แซน: อ่าว ผมผิดสะงั้น
โอ๊ต บีม เชษฐ์ แบงค์ โก้ คนแต่ง: ใช่!!!(ประสานเสียง)
แซน: TT-TT
บีม:เออพี่ ผมว่าพี่กับผมคงห่างกันเกินไป ผมขอโทษครับ อีกอย่างตอนนี้อยากเล่นของสูง อยากปีนต้นงิ้วนะครับ เหอะ (สายตาจ้องไปที่โอ๊ต แซนเดินมาบังพลางจ้องกลับ)
คนเขียน: ขอจบก่อนดีกว่าครับ ก่อนที่จะต้องไปห้ามศึก
ป.ล. ขอขอบคุณทุกข้อความ ทุกคอมเมนท์ ขอขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามานั่งอ่าน และขอบคุณวันเวลาที่ทำให้เราเจอกัน วันนี้เลยอัพเร็วเพื่อแทนคำขอบคุณครับ
-
อืม ไม่รู้จะพูดไร ต้องรออ่านกันต่อไป
-
พี่โอ๊ต รอบตัวนี้ผู้ชายเยอะเหลือเกินนะ
แล้วแต่ละคนก็หน้าตาดี ดี
น้องแซนมันก็คงอดคิดมากไม่ได้อะ
เพราะไงก็มาทีหลัง
ลุ้นต่อไป แซนก็อย่าพึ่งท้อนะ
-
ต่อเลยนะครับ
จะรอ
-
หนุกดีครับ มาต่อเร็วๆ นะครับ
รอ
รอ
รอ
-
นู๋แซน คิดหนักก็คงไม่แปลกหรอก :z1:
-
ต่อๆๆคับบบ
-
เหอๆ จะว่าไงดีล่ะ
ท่าทางจะมีงานเข้า
-
"ได้ข่าวว่าสนิทกันมาก กูเคยเห็นทั้งคู่ไปดูหนังด้วยกันสมัยกูเรียน ม.ปลาย" มันพูดเสียงเรียบ "มีคนกอสสิปว่าเขาเป็นคู่ขากัน" มันกระซิบข้างๆหู แล้วเดินจากไป ปล่อยผมยื่นมองพี่เขา ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่มีอะไรติดไม้ติดมือ
ไม่ใช่ข้าวเหนียวไก่ย่างนะครับ..จะได้ติดไม้ติดมือ.. :laugh:
-
ไรว้า
ทำไมนึกไปเองฝ่ายเดียวอ่ะ
แล้วพี่โอ๊ต ไม่ไว้ใจแซนนนนนนนนนนนน
-
แซนมัวแต่ช้าทำอะไรไม่ทันใจเลยอ่ะ +1ให้เป็นแรงใจในการเขียน
แล้วจะแวะเวียนมาอ่านบ่อยๆ
-
แซนให้ไวเลยนะ
ไม่งั้นจะเชียร์คนอื่น 555
-
ประกาศตัวเลยอะ
แซนสู้ๆๆ
-
:เฮ้อ:
ทำไมคิดมากงี้อะ..
นายแซน
:pig4:คราบ
-
มาต่อด้วยนะคับ อิอิ
-
ตอนที่ 10 ความจริง
...ตลอดช่วงเช้าที่แสนสนุกผ่านพ้นไป หากแต่ความจริงแล้วมันเป็นวิชาที่น่าเบื่อที่สุด แต่ผมต้องเรียนแล้วทำตัวเริ่งร่า Active ตนเองอยู่เสมอเพราะถ้าพลาดไปจะไม่รู้เรื่อง คนที่เรียนปี 4 อยู่หรือเคยเรียนปี 4 มาแล้วจะทราบดีว่าวิชาเรียนนั้นนะน้อยมาก เรียนก็นิดๆหน่อยๆ แต่งานและวิจัยเยอะมาก และงานก็ละเอียดมากด้วย ผมกับเพื่อนเสนอหัวข้อวิจัยอาจารย์หลังจากที่เรียนเสร็จ เรียนมา 3-4 สัปดาห์หัวข้อไม่ผ่านเสียที และแล้ววันนี้อาจารย์ให้ผ่านผมกับเพื่อนดีใจกันมาก(ตลอดเวลาที่ผ่านมาแอบเครียดนิดๆ) ผมกับเพื่อนลงมาทานข้าว ตอนนี้โรงอาหารใต้ตึกคนเริ่มเยอะแล้ว ผมเดินไปจองโต๊ะก่อนเดินหาอะไรทาน เดินวนไปเรื่อยๆสรุปวันนี้ทานเย็นตาโฟ โดยเพื่อนร่วมโต๊ะมีผม เพื่อนๆในกลุ่ม 5-6 คน และ ไอ้แบงค์ ผมจัดแจงเอาชามเย็นตาโฟวางตรงที่นั่งด้านนั่งริมกำลังจะตะโกนวานเพื่อนให้ซื้อน้ำมาให้ ผมก็เห็นน้องปี 1 ลงมากันแล้ว และคนที่เดินนำลงมาไม่ใช่ใครไอ้แซนนั้นเอง ผมวานเพื่อนซื้อน้ำเสร็จ แซนก็กำลังต่อแถวซื้อข้าวผมพยักหน้าให้เป็นการทักทายแต่เหมือนมันไม่เห็นเพราะไม่มีการตอบรับใดๆ หรือมันงอน เด็กปี 1 หลายคนยกมือไหว้ผมและเพื่อนๆ น้องๆคงจำได้เพราะผมเป็นคนลงวินัย อิอิ
"แซนนั่งนี้ไหม" ผมทักขึ้นขณะที่แซนเดินผ่าน
"..." แซนเดินผ่านไป ไม่ตอบอะไร ว่าไม่ได้ยินก็ไม่ใช่ ได้บริเวณนั้นยินกันทุกคน สงสัยอยากนั่งกับเพื่อน
"นั้นนะเหรอเด็กมึง" ไอ้แบงค์มานั่งข้างผม
"เด็กเชี้ยอะไร หลานกู"
"เหอะๆ" ไอ้นี้รู้ครับว่าผมเป็นเกย์ แต่มันก็อยู่ใกล้ผมตลอด มันบอกอยู่กับผมสบายใจ แต่อยู่กับเกย์คนอื่นมันน่ากลัว
...สรุปผมเริ่มทานข้าวเที่ยงกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนาน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ผมนั่งเคี่ยข้าวไปเรื่อย จะเอาไงดี ผมจะไปนั่งกับพี่โอ๊ตดีไหม แต่พี่เขาอยู่กับแฟนนิ เดี่ยวถ้าอยู่กับแฟนจะชวนเราทำไม หรือเขาไม่ใช่แฟนกัน แล้วถ้าใช่ละเราจะทนดูคนทั้งคู่สวีทกันได้เหรอ ผมคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไร ผมอยากไปนั่งตรงนั้น ไปอยู่ตรงนั้น แต่ก็กลัวเจ็บ กลัวทำใจไม่ได้
"อยากทำอะไรก็ทำเถอะ" ไอ้เซษฐ์พูดขึ้น ผมมองหน้ามัน มันรู้ทุกอย่างจริง
"กูขอโทษนะ" ผมบอกมัน มันพยักหน้ารับ
...ผมเก็บข้าวของยกจานข้าวแล้วเดินตรงไปที่โต๊ะของพี่โอ๊ต ผมวางจานข้าวข้างๆพี่โอ๊ต พี่โอ๊ตมองหน้าผมงงๆ ก่อนเขยิบที่ให้ ผมนั่งทานข้าวกับกลุ่มรุ่นพี่ ฟังแล้วงงๆครับ คุยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ศัพท์ภาษาอังกฤษเยอะแยะมากมาย(--*--)
"ไอ้โอ๊ต" พี่แบงค์พูดขึ้น
"ไมอ่ะ"
"มึงกลับเองได้ไหม เด็กกูชวนไปกินข้าวด้วยอ่ะ"
"เออไม่เป็นไร...ว่าแต่มึงพึ่งแดร๊กไปเนี้ยนะ"
"เดี่ยวกูแดร๊กอีกรอบได้ กับสาวๆกูพร้อมเสมอ"
"ช่วงโปรโมชั่นนะสิมึง" เพื่อนผมแทรกขึ้น
"สาดนิ...ว่าแต่มึงจะกลับอย่างไง ให้กูส่งที่ท่ารถเมล์ใน ม. ไหม"
"เดียวผมส่งเองครับ" ผมหลุดปากพูดไป...ผมเงยหน้าขึ้น พี่รุ่นในวงจองมาที่ผมสลับกับพี่โอ๊ต ผมไม่น่าพูดเลยการแอบฟังคนอื่นคุยกันมันไม่ดี แล้วนี้ยังไปแทรกเขาอีก ผมคงโดนว่าเรื่องมารยาทแน่ ผมก้มหน้ารับบาป
"เหอะๆ" เสียงหัวเราะดังขึ้น "เสน่าห์แรงนะมึงไอ้โอ๊ต หรือว่าน้องแซนกับมึง..." พี่คนหนึ่งพูดขึ้น
"บ้าดิมึง น้องเขาชายแท้โว๊ย" พี่โอ๊ตแก้ต่าง
"มึงเคยลองแล้วเหรอถึงรู้ว่าชายแท้" พี่คนนึ่งพูดขึ้น
"เออ...พูดแบบนี้น้องเขาเสียหายนะโว้ย" พี่โอ๊ตพยายามแถเห็นๆ "ใช่ไหมแซน"
"..." เอาไงนี้ละผมงานเข้าแล้ว
"แซนชอบผู้หญิงใช่ไหม" พี่โอ๊ตถามย้ำ เอาไงดี เอาไง
"ครับ!!!" ผมตอบไป...ผมคิดแล้วแบบนี้ดีที่สุดสำหรับเรานะตอนนี้ ถ้าผมบอกว่าผมชอบพี่โอ๊ต พี่โอ๊ตจะเป็นอย่างไร ความสัมพันธ์จะเปลี่ยนไปหรือเปล่า ผมไม่อยากเสี่ยง ไม่อยากเสี่ยงเลย ผมยอมเจ็บเล็กๆที่ใจตอนนี้ดีกว่าที่จะเจ็บลึกจนเกินจะทนไหว
...ผมกับพี่ๆทานข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ โดยพี่โอ๊ตไปนั่งเล่นหอผมก่อน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"วันนี้แกเป็นอะไร เห็นเหวี่ยงใส่ตอนกลางวัน" ผมถามขึ้นเมื่อมาถึงห้องแซน
"เปล่าพี่แค่เซ็ง"
"เออ...ดี"
"แล้วพี่มานั่งเล่นหอผมแบบนี้แฟนพี่ไม่ว่าเหรอ" แซนถามขึ้น คิดไงของมัน
"อ่าว...ไอ้นี้ถามแบบนี้พี่มากวนแกหรือเปล่า หรือว่าเด็กแจะมา พี่กลับก่อนได้นะ" ผมเอาจริง
"เปล่าพี่...แค่อยากรู้"
"ไม่มีว่ะ ไม่มีตั้งแต่เกิด" ผมคิดแบบนี้จริงๆ เพราะคนที่เข้าหาส่วนใหญ่ก็เห็นเล่นๆกับผม สุดท้ายมันก็คบคนอื่น ไอ้แซนคงไม่ต่างกัน
"ผมก็ยังไม่มีครับ มีพี่มาอยู่ด้วยผมก็ดีใจ"
"น้ำเน่าสะ"
"ผมพูดจริงนะ" แซนค้าน
"เออๆ เออแซนถ้าช่วงสอบพี่มาอยู่ด้วยได้ไหม"
...หาอะไรนะ ช่วงสอบพี่โอ๊ตจะมานอนหอผม ผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหมครับ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 10
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เริ่องเล่า...หลังคอมพ์
นู๋แซน คิดหนักก็คงไม่แปลกหรอก :z1:
ตอบ...แซน: ช่ายม่ะๆ อิอิ
เหอๆ จะว่าไงดีล่ะ
ท่าทางจะมีงานเข้า
ตอบ...มีงานเข้า มีงานเข้า 555+
"ได้ข่าวว่าสนิทกันมาก กูเคยเห็นทั้งคู่ไปดูหนังด้วยกันสมัยกูเรียน ม.ปลาย" มันพูดเสียงเรียบ "มีคนกอสสิปว่าเขาเป็นคู่ขากัน" มันกระซิบข้างๆหู แล้วเดินจากไป ปล่อยผมยื่นมองพี่เขา ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่มีอะไรติดไม้ติดมือ
ไม่ใช่ข้าวเหนียวไก่ย่างนะครับ..จะได้ติดไม้ติดมือ.. :laugh:
ตอบ...คนเขียน: อืมอันนี้กวน...ติดไม้ติดมือหมายถึงขนมครับบบบ
แซน: ผมก็ว่างั้นแหละ อย่าให้เจอตัวนะจะจับจูบเสียให้เคล็ด
โอ๊ต: ...(มองตาเขียวไปยังแซน)
แซน: อุ้ย...ไปคนต่อไปดีกว่าครับ
ไรว้า
ทำไมนึกไปเองฝ่ายเดียวอ่ะ
แล้วพี่โอ๊ต ไม่ไว้ใจแซนนนนนนนนนนนน
ตอบ...โอ๊ต: กูดูทำตัวดิครับไม่น่าไว้ใจเลย ชิชิ
แซนมัวแต่ช้าทำอะไรไม่ทันใจเลยอ่ะ +1ให้เป็นแรงใจในการเขียน
แล้วจะแวะเวียนมาอ่านบ่อยๆ
แซนให้ไวเลยนะ
ไม่งั้นจะเชียร์คนอื่น 555
ประกาศตัวเลยอะ
แซนสู้ๆๆ
:เฮ้อ:
ทำไมคิดมากงี้อะ..
นายแซน
:pig4:คราบ
ตอบ...แซน: ง่ะผมผิดอีกแล้วง่ะ TT-TT
โอ๊ต: 555 สมน้ำหน้า
คนเขียน:ใจเย็นๆ แซน ขอบคุณสำหรับ +1 นะครับ
มาต่อด้วยนะคับ อิอิ
ตอบ...มาต่อให้แล้วครับบบบ อิอิ
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านนะครับ
-
เปิดอกบอกความในใจไปเลยนายแซน :laugh: :laugh:
มาต่อด้วยนะครับ
-
น้องโอ๊ตทำไมขี้หึงจาง
-
ยินดีด้วย..เข้าใจกันล่ะ.. :mc4:
-
สรีสวัสดีครับ
น่ะ น่ะ
ไปขอนอนห้องน้องเค้าอีก บ้านตัวเองก็มี
ห้องเพื่อนไม่มีรึไง เจือกไปนอนห้องน้องเค้า :angry2:
อยากจะเจาะไข่น้องเค้าอ่าเดะ โด่ เอ้ยยยยยยย :oo1:
เอะ หรือว่าใครเจาะใคร :laugh:
ยิ๊นดี แล้วจะติ๊ดตามเน้อเจ้า
-
เป็นเราเจอคนขอนอนด้วยแบบนี้ 5555
มีหรือจะปฏิเสธ
-
จัดปายยยย
-
:z3:บอกไปเถ้อออแซนน
หรือว่าจะต้องปล้ำกันก่อนแล้วค่อยบอกรัก 5555
รอตอนต่อไป อิอิ
-
มีงานเข้า มีงานเข้า
หึหึ
ซักวันนึง เร็วๆเน้ออ รออยู่ :z2:
-
เฮ้อออออออออออ
ในที่สุดก็ยัง
ไม่รู้เรื่อง
ยังไม่บอกซักกาที
-
แซนรีบตกลงให้พี่โอ๊ตมาอยู่ด้วยเลยสิ
เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น (หรือเปล่า)...
แต่อย่าเผลอไปลักหลับพี่โอ๊ตหล่ะ...อิอิ :laugh:
-
สารภาพรักเลย
-
บอก ๆ ไปเลยดีไหม ว่าแต่ละคนก็แอบมีใจให้กันอะ
กลัวอะ เขากลัวจะมีมือที่ 3 ที่ 4 ที่ 5
ทำใจไม่ได้
-
อะเชิ้บ อะเชิ้บ
:z2: :z2:
น้องแซน ลุยเลยลูก เอิ้กๆ
หนุกๆ ต่อเร็วๆน้าครับ ชอบมั่กๆ
-
หืม มานอนด้วย ช่วงสอบ
โอ้เตรียมหนังสือ (โป้)
กาแฟ (ใส่ยานอนหลับ)
ถุง (ยาง) ใส่ของฤ
และ เจล.......
แอร๊ยยยยย
-
ตอนที่ 11 พนัน
...สรุปวันนั้นผมตอบตกลงไปให้พี่เขาอยู่ด้วย โดยไม่ถามอะไรเพราะกลัว กลัวว่าถ้าถามแล้วพี่เขาจะไม่มาอยู่ด้วย หลังจากที่รถเต่าของพี่โอ๊ตซ้อมเสร็จ ผมกับพี่โอ๊ตได้ใช้ชีวิตเหมือนเดิม แต่ความสัมพันธ์มันมากกว่าเก่า บางครั้งพี่เขามีเรียนบ่ายผมก็เข้าเรียนด้วย บางครั้งพี่โอ๊ตก็มาเรียนกับผมบ้าง เท่าที่ผมรู้จักพี่โอ๊ตมา พี่โอ๊ตเป็นที่รักและสนิทกับอาจารย์เกือบทุกท่าน ทุกครั้งที่พี่โอ๊ตมาเรียนวิชาของผมอาจารย์ท่านก็จะแซวตามประสา ผมจดจำทุกรายละเอียดของพี่เขาไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่น พี่เขาชอบทานอะไร ชอบทำอะไร ชอบสีไหน บางครั้งที่เดินตลาดด้วยกัน ผมรู้เลยว่าพี่เขาจะแวะร้านไหน และหยิบอะไรมาดู เราใช้ชีวิตกันมากขึ้น อยู่ด้วยกันมากขึ้น จนหลายคนคิดว่าเราคบกัน ซึ่งผมก็อยากให้เป็นเช่นนั้น
"เห้ย...แซน" พี่โอ๊ตพูดขึ้น
"ไมพี่"
"พี่ว่าแกกับพี่อยู่ด้วยกันมากเกินไปหรือเปล่า" อ่าวไหง่พี่พูดแบบนี้
"ก็ไม่นิพี่ ไมอ่ะ"
"ไม่รู้ว่ะ...พี่คิดว่าเผื่อแกอยากอยู่กับสาวๆ" พี่โอ๊ตเงียบไปครู่หนึ่ง "อีกอย่างพี่รู้ศึกว่าข่าวแกกับพี่มันมากเกินไปแล้ว" พี่เขาเสริม
"เสียงหมามันเห่า คิดอะไรมาก อีกอย่างผมมีความสุขกับที่เป็นอยู่นี่" ผมตอบ
"พี่กลัวแกคิดมาก ถ้าแกมีแฟนเมื่อไรก็บอกพี่ พี่จะได้ไม่กวนแกมากเกินไป"
"อ่ะนะ"
"ว่าแต่ไม่มีสาวๆ บางเหรอว่ะ เหลนกูออกจะหล่อ เป็นรองเดือนมหาวิทยาลัย" คำถามพิฆาตเสียบกลางใจ
"ผมไม่ชอบหญิงที่เข้าหาผู้ชาย" ผมตอบเสียงเรียบ แถไป...
"แล้วแกไม่มีสาวๆ ที่ชอบเหรอ" พี่โอ๊ตลงดาบรอบ 2
"เออ มัน...ก็ มันก็พูดยาก มีคนที่ชอบนะพี่แต่ไม่กล้าบอกว่ะ"
"ให้กูช่วยไหม เดียวกูไปขอเบอร์ให้" พี่เขาแซว "ว่าแต่ชอบนานยัง"
"นานแล้วพี่ ตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก..."
"สาด เหลนกูไวไฟ 555+" พี่เขาแลดูอารมณ์ดี "ว่าแต่แนะนำให้รู้จักบ้างนะ" พี่เขาเสริม
"คงยาก..." ผมตอบเสียงเบา เบาพอที่พี่เขาไม่ได้ยิน มันยากจริงเพราะคนคนนั้นก็คือพี่ไง...
...ชีวิตปี 1 มันวุ่นวายจริงๆครับ กิจกรรม 108 มันก็สนุกดีนะ แต่ก็เหนื่อย ถึงแม้นมีแอบเบื่อบ้าง เรียนมหาวิทยาลัยทำให้ความรู้สึกว่าเวลาที่เรามีใน 1 วันนี้มันก็เยอะเหมือนกัน อาจเป็นเพราะเวลาว่างเยอะมากด้วย ผมกับพี่โอ๊ตเคยคุยกันเรื่องการเรียนมหาวิทยาลัย จากเด็ก ม.ปลาย เข้ารั้วมหาวิทยาลัยมันชั่งยากลำบาก เรียนหนัก แต่คำตอบที่ได้จากพี่โอ๊ตคือ ปี 1ดีสุด พี่เขาบอกว่าเรียนสบาย งานสบาย ยิ่งสูงขึ้น เรียนสบายกว่า แต่งานก็โหดมากด้วย(จริงเหรอครับ?) พี่เขาแนะนำให้ผมเก็บเกรดตอนปี 1 ให้ได้เยอะๆ ผมหวั่นใจอยู่เพราะเท่าที่เรียนมา ไม่มีวิชาไหนที่เข้าใจสักวิชา
"พี่โอ๊ต...ตรงนี้ทำอย่างไงอ่ะ"
"อ่าวไอ้นี้เพิ่งเรียนมานะเนี้ย" ง่ะว่ากันสะงั้น ผมทำงานที่อาจารย์หมอบหมายครับ งงมากมาย "ไหนเอามาดูดิ ก็..." แล้วพี่โอ๊ตก็สาธยาย บ้างครั้งผมรู้สึกว่าผมฟังอาจารย์พูดรอบสอง ตัวอย่างเอ่ย การอธิบายเอ่ย เหมือนอาจารย์ที่สอนพูดเป๊ะ แต่พี่โอ๊ตติวให้แบบนี้ก็ดีครับ อิอิ "เข้าใจยัง"
"พอได้แล้วเพ่"
"แบบนี้จะรอดปี 1 ไหมว่ะ"
"โห...ดูถูก" ผมทำแก้มป่อง ประมาณว่างอล "เอางี้พี่พนันกับผมเปล่า"
"พนันว่า"
"ถ้าผมสอบผ่านพี่ต้องให้รางวัลผม" ผมหันไปบอก แล้วยักคิ้วให้
...โป๊ะ!!! พี่โอ๊ตเอาชีทตีหัวผมเบา
"สอบมิดเทอมใครๆ ก็สอบผ่อน" พี่โอ๊ตบอก "เอางี้ ถ้าแกท๊อป 4 วิชาพี่โอเค"
"โหดไปไหม 4 วิชา"
"พนันง่ายๆ พนันทำไม"
"งั้นติวให้ด้วยนะ"
"อะไรว่ะ พนันกับพี่ยังให้พี่ติวอีก"
"โห่ นะเห็นแกเหลน" ผมอ้อน
"ก็ได้ว่ะ" พี่เขาตอบ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 11
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
มาอ่านนะคับ ชอบ
-
รางวัลนั้นคืออะไรเอ่ยอยากรู้จริงๆ
แต่เอ๊ะแซนจะทำได้ป่าวน้า ท้อปตั้งสี่วิชา :laugh:
-
รางวัลคือ
พี่โอ๊ตเป็นแฟนกะแซนได้ป่ะ
-
สวัสดีครับ
มีเอารางวัลมาล่อ หึหึ
เอาตัวผูกโบว์อ้ะเปล่าน่ะ o18
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
อ๊าาก น่ารัก
ว่าแต่เมื่อไหร่น้อ เมื่อไหร่ รออยู่นะเนี่ยย บอกซักทีดี๊ :z3:
-
พี่โอ๊ตนี่ไม่รู้ตัวเลยเนอะ
น้องแซนน่ารักมาก
-
เหอๆ ถ้าพี่โอ๊ตรู้ว่าเป็นตัวเองจะทำหน้าไงน้า เอิ้กๆ
-
:z2: อ๊ะ อ๊ะ แซนมีแผน...
แต่อย่างนี้ก็ดีนะ
เพราะจะได้ตั้งใจเรียนกัน.. o13
-
แซนมีรัยอแบแฝงป่าวเนี่ย
-
อยากให้พนันเป็นแฟนกัน :impress2:
-
ตามอ่านทันแระ
เป็นอีกเรื่องที่น่ารักดีอ่ะ
ว่าแต่พนันเป็นแฟนกันมั้ยใช่ป่ะ???
ถ้าใช่นายแซนนี่ช่างคิดได้เนอะ :m12:
-
เอาให้ได้นะแล้วขอเป็นแฟนเลย
555 รอต่อไปค่ะ
-
แซนอยากดต้องทำให้ได้นะ
แล้วก็รุกขอเป็นแฟนเลย
-
สอบให้ผ่านน๊าาา
-
ตอนที่ 12 ที่ตรงนั้น
...ช่วงหนึ่งสัปดาห์ก่อนสอบกลางภาค ผมกับพี่โอ๊ตใช้ชีวิตร่วมกันมากขึ้น แต่ไม่ได้พูดคุยกันสักเท่าไรนัก เพราะพอเรียนเสร็จ ทานข้าวพี่เขามาส่งผมที่หอแล้วเพื่อนพี่เขาจะมารับไปทำรายงาน ทำการบ้าน พอตกเย็นพี่เขาจะกลับมาทานข้าวด้วย บางครั้งก็เรียกผมไปทานข้าวกับพี่ๆเขา หากงานพี่โอ๊ตเสร็จ หรือติวหนังสือเสร็จพี่เขาถึงจะกลับเข้าหอมาติวให้ผมก่อนกลับบ้าน พี่เขาบอกว่ากลางภาคยังไม่นอน ไว้ปลายภาคก่อน วันนี้ผมเลิกเรียนเร็วครับ เลยมานั่งอ่านหนังสือรอพี่โอ๊ตที่โรงอาหาร(ไม่ได้ฟิตนะแต่มันไม่มีอะไรทำ เสียดายไม่ได้เอาการ์ตูนติดมาอ่าน TT-TT )
"อ่าวแซน" ผมมองไปยังต้นเสียง เธอคือ แพรว แพรวเป็นแฟนเก่าผมสมัยตอนอยู่ ม.ปลาย เธอยิ้มอย่างน่ารัก ยิ้มตอบ "แซนเรียนคณะอะไรเหรอ" เธอถามขึ้น
"เราเรียน..." ผมตอบแล้วอ่านหนังสือต่อ ผู้หญิงคนนี้เป็นรักแรกของผม และเป็นคนที่ผมรักมาก ผมคบกับแพรวตั้งแต่ ม.4 เธอมาบอกเลิกกับผมวันเปิดเทอมวันแรก ม.6 ผมกับเธอเรียนคนละโรงเรียน แต่ผมก็ยินดีไปรับไปส่งเธอที่โรงเรียนทุกวัน สาเหตุที่เธอบอกเลิกเพราะว่าเธออยากจะให้ความสำคัญกับการเรียน แต่ตอนเย็นผมเห็นเธอนั่งทานไอสกรีมอยู่กับชายคนอื่น แถมป้อนกันด้วย
"เราพึ่งรู้ว่าเธอเรียนที่นี้ เราเห็นเธอวันประกวดดาว-เดือน แต่เราหาเธอไม่เจอนะ"
"เหรอ...อืม" ผมยังคงทำท่าทางอ่านหนังสืออยู่ ไม่เข้าใจว่าชวนเราคุยเพื่ออะไร
"เคร็งจัง กลับสอบไม่ผ่านเหรอ"
"ประมาณนั้น..."
"แซนเก่งอยู่แล้วหล่ะ" เธอยิ้มผมเหลือบไปเห็น "เออนี้จะเที่ยงแล้วไปทานข้าวกับเราไหม"
"ไม่หล่ะเรารอพี่"
"งั้นเรานั่งด้วยได้ไหม"
"..." อยากตอบว่าไม่ใจจะขาด แต่เธอถามเสร็จก็นั่งเลย
"อ่าวเพิ่งเห็น เรียนวิชานี้ด้วยเหรอ อ่านเสร็จแล้วติวให้เราหน่อยสิ" แพรว พูดขึ้น
"ไม่หล่ะ" ผมตัดบท "พี่ยังติวให้เราอยู่เลย"
"อ่าวเหรอ แซนดูเงียบๆนะ ดูไม่เหมือนอยากคุยกับเราเลย" เธอพูด
"..." ผมไม่ตอบ ทำไมพี่แซนยังไม่ลงมานะ ผมละเบื่อ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...แหละแล้ววันนี้ก็เรียนเสร็จถึงแม้นอาจารย์จะปล่อยก่อน 30 นาทีก็เถอะ ผมเดินลงมากับเพื่อนๆ ผมเห็นเด็กปี 1 เลิกตั้งแต่ 10.45 น. อิจฉาสุดๆ ผมกับเพื่อนสรุปกันว่าวันนี้จะไปกินส้มตำหลัง ม. อยู่ห่างจาก ม. 5 กิโลเมตรได้ อยู่กลางทุ่งนาได้อารมณ์ดีครับ และเจ้าแซนไม่เคยไปชัวร์ ผมแยกทางกับเพื่อนๆที่เดินลงมาเพื่อไปตามไอ้ตัวแสบที่โรงอาหาร ผมเดินมาที่โรงอาหารผมก็เห็นไอ้ตัวแสบนั่งอ่านหนังสืออยู่ แถมอยู่กับสาวสะด้วย เท่าที่ดูหน้าตานารักดีครับ ใสๆ มันต้องได้อย่างนี้เหลนตู ผมอยากลากเพื่อนๆมาดูว่ามันเป็นผู้ชาย แล้วหลานตูกำลังจะมีแฟน หุ หุ
"อ่าวอีโอ๊ต" เพื่อนในห้องมันตะโกน "ไม่ไปกินส้มตำกับพวกไอ้แอนไง" มันถามขึ้น ไอ้แซนมองมาที่ผม ท่าทางมันอึ้งๆ
"ออ กำลังจะไปมาชวนน้องนะ" ผมตอบ
"เออ กูไปแดร๊กข้าวแหละ"
"เออ บาย" ผมตอบก่อนเดินเข้าไปหาไอ้แซน
"ไงมึง" ผมทักไอ้แซน "สวัสดีครับ" ผมทักน้องผู้หญิง
"สวัสดีค่ะ" เธอพูดตอบแล้วยิ้มให้ เออน่ารักดีว่ะ ให้ได้แบบนี้ อิอิ
"พี่โอ๊ต นี้แพรว...เออ เพื่อนเก่านะ" แซนแนะนำผมผมยิ้มให้
"แพรวนี้พี่เรา เดียวเรากลับก่อนนะ"
"อ่าวไม่ให้พี่มึงคุยกับน้องเขาเลยเหรอ"
"ผมหิวนะพี่"
"เออก็ได้ว่ะ" สงสัยมันจะรีบเพราะอาย "บายครับ" ผมหันไปลาน้องแพรว
"บะบายค่ะ" เธอตอบ "บะบายนะแซน"
"อืม..." แล้วแซนก็ลากผมไป
"เออ...แซนไปกินส้มตำไหม"
"ไปดิพี่ ไปให้ไกลจากที่นี้ได้ก็ดี"
"เออๆ"
...แพรวมองดูโอ๊ตกับแซนอยู่ตรงนั้นด้วยสายตาไม่พอใจ (...ที่ตรงนั้นเป็นของฉันมาก่อน...และฉันต้องเอาที่ของฉันคืนมาให้ได้)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 12
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่า...หลังคอมพ์
อ๊าาก น่ารัก
ว่าแต่เมื่อไหร่น้อ เมื่อไหร่ รออยู่นะเนี่ยย บอกซักทีดี๊ :z3:
ตอบ...ผู้เขียน* นั้นนะสิ...เมื่อไรจะบอกแซน
แซน* หาอะไรนะพี่ เออ...เรื่องแบบนี้ใจเย็นๆดิ แหะๆ ผมอายนะ
พี่โอ๊ตนี่ไม่รู้ตัวเลยเนอะ
น้องแซนน่ารักมาก
ตอบ...แซน* ขอบคุณครับ อิอิ
เหอๆ ถ้าพี่โอ๊ตรู้ว่าเป็นตัวเองจะทำหน้าไงน้า เอิ้กๆ
ตอบ...โอ๊ต* มีบทพูดสักที่ 555+ ก็ไม่รู้ดิครับ อิ อิ
:z2: อ๊ะ อ๊ะ แซนมีแผน...
แต่อย่างนี้ก็ดีนะ
เพราะจะได้ตั้งใจเรียนกัน.. o13
ตอบ...โอ๊ต* มันบังเอิญนะครับ แหะๆ
แซนมีรัยอแบแฝงป่าวเนี่ย
ตอบ...แซน* ไม่มีครับ ไม่มี้
อยากให้พนันเป็นแฟนกัน :impress2:
ตอบ...แซน* ใช่ๆ พี่โอ๊ตอ่ะ เห็นม่ะ
โอ๊ต* ชิ ชิ
ตามอ่านทันแระ
เป็นอีกเรื่องที่น่ารักดีอ่ะ
ว่าแต่พนันเป็นแฟนกันมั้ยใช่ป่ะ???
ถ้าใช่นายแซนนี่ช่างคิดได้เนอะ :m12:
ตอบ...แซน* แหะๆ ขอบคุณครับ
เอาให้ได้นะแล้วขอเป็นแฟนเลย
555 รอต่อไปค่ะ
ตอบ...แซน* จะพยายามครับ สู้ๆ
แซนอยากดต้องทำให้ได้นะ
แล้วก็รุกขอเป็นแฟนเลย
ตอบ...แซน* งงแต่จะพยายามครับ
สอบให้ผ่านน๊าาา
ตอบ...แซน* ครับผมมันนี้ได้กำลังใจมากมายเลย ขอบคุณครับ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ ขอบคุณทุกข้อความ ขอบคุณทุกกำลังใจ และขอบคุณวันเวลาที่ทำให้เราพบกันครับ ขอบคุณมากมาย
-
:z13:
จิ้ม ๆ ๆ เอิ้กๆ
มาแว้วๆ ตัวร้ายนัมเบอร์วัน
ได้ข่าวว่าทิ้งเค้าก่อน แล้วกลับมาเพื่อ
ปล.(ปัจฉิมลิขิต) มาต่อเร็วๆน้า จารอครับ(ได้ข่าวว่าเค้าเพิ่งลง)
ลป.(ลืมไป) ทำไมมานมีชื่ออิ๋วด้วยอ่า แอบงงนิดนึง
-
:z13:
จิ้ม ๆ ๆ เอิ้กๆ
มาแว้วๆ ตัวร้ายนัมเบอร์วัน
ได้ข่าวว่าทิ้งเค้าก่อน แล้วกลับมาเพื่อ
ปล.(ปัจฉิมลิขิต) มาต่อเร็วๆน้า จารอครับ(ได้ข่าวว่าเค้าเพิ่งลง)
ลป.(ลืมไป) ทำไมมานมีชื่ออิ๋วด้วยอ่า แอบงงนิดนึง
ขอบคุณครับ พอดีตอนร่างใช้ชื่อนั้น คิดไปคิดว่ามันไม่สะใจเลยเปลี่ยนชื่อใหม่นะ
อิอิ
-
อ่อ ทราบแล้วขอรับ เอิ้กๆ
-
ฉันหวง
ฉันมาเพิ่มของในสต็อก
>< แพรว นังมารร้าย ถึงร้ายแต่ไม่รักเธอ !!! อ้าวนั้นไงงง :z2:
-
ขนาดนางมารร้ายพึ่งออกมานะ
ฉันก็เกลียดแกละ
ไปอยู่ในที่ของหล่อนเลยนะ
ไม่ต้องมายุ่งกะเขา
-
แพรววววววว เหรอ
ก็งั้น ๆๆๆๆ
เจอโอ๊ตหน่อยยยยยยยยยยยย
-
พี่โอ๊ตค่ะ...หึงแซนซะหน่อยได้ม๊าย
ออกแนวดีใจที่เห็นแซนอยู่กะปู้หญิงเนี่ย..ผิดหลักการนะ
ถ้าพี่โอ๊ตหึงเนี่ย...รับรองว่าแซนคงดีใจ :oni2:
-
แพรววว :beat: :z6:
-
น้องแพรวนี่ออกแนวนางร้ายตั้งแต่ตอนแรกเลยนะ
-
พอแซนดัง เลยจาหวนกลับมาหลอ
-
ยังไม่เริ่มต้นคบกันเลย มีอุปสรรคซะแล้ว
งานนี้มันส์
-
พี่โอ๊ตคร้าบบ
ช่วยรู้สึกบ้างอะไรบ้าง
เช้ยยยยยเชียวว :z3:
แพรว เอ่อ... :m16:
-
สวัสดีครับ
อืม....
ตัวพี่จะมีคู่แข่งละ แต่มันคงไม่รู้เรื่องหรอกอ่ะ มันยังไม่รู้เลยว่าตัวน้องมันแอบชอบอยู่
หรือรู้วะ???
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
พรควต้องร้องเพลงนี้เลย
...ฉันหวง ฉันมาทวงของฉันคืน...
เหมาะกับสถานการณ์มาก
-
มีตัวร้ายแล้วหรอ
-
มาแล้วนางมารหัวใจ วุ้ยยยย
จะบอกใครให้าู้ๆดีละเนี้ย
งั้นคนแต่งสู้ๆ อิอิ
-
ตอนที่ 13 ผลการสอบ
...หลังจากการสอบผ่านพ้นไปหลายคนในห้องผมสอบแบบสบายๆไม่คิดอะไร มีแต่ผมนี้แหละนั่งเครียดทุกวัน ไหนต้องอ่านหนังสือ แล้วไหนช่วงนี้จะดวงมหาซวย ซวยอย่างไงนะเหรอ ช่วงนี้เจอแพรวบ่อยมากถ้าผมหวั่งไหวไหม ตอบได้เลยว่าไม่ครับ ไม่เลยแม้นแต่นิดมันก็แปลกดีที่ในหัวเราคิดถึงพี่โอ๊ตอยู่ แถมยังเป็นผู้ชายอีก ส่วนพี่โอ๊ตนะเหรอพอเห็นแพรวมาก็กระดี้กระด้าชิงออกจากผมทุกที แต่ก่อนถ้าผมเลิกเรียนก่อน ผมจะนั่งรอที่โรงอาหารพี่เขาเรียนเสร็จก็จะมาหา แต่ตอนนี้นะเหรอบางครั้งปี 4 ลงมาเป็นชาติแล้วพี่เขาเพิ่งลง มีอยู่ครั้งหนึ่งวันนัดวันสอบครับจำได้แม่นผมทำขอสอบเสร็จก่อนเลยออกมา นั่งรอนานมากและแน่นอนวันนั้นผมเจอแพรว แพรวก็นั่งพล้ามๆๆๆๆๆ จนผมรำคาญขอไปห้องน้ำ ปรากฎเจอพี่โอ๊ตนั่งอยู่ตรงข้ามโรงอาหาร พี่เขาดูท่าทางสบายใจดีเหลือเกิน เชียร์อย่างออกหน้าเสียด้วยซ้ำ
...นี้สอบผ่านพ้นไปหนึ่งสัปดาห์แล้ว พี่โอ๊ตเขาก็บอกว่าวิชาไหนได้เท่าไรบ้าง เท่าที่ฟังพี่โอ๊ตเรียนเก่งใช้ได้เลยท๊อปบ้างรองท๊อปบ้าง ผมเริ่มอยากรู้วิชาของผมแล้วสิ
"เห้ย เมื่อไรอาจารย์จะประกาศคะแนนว่ะ" พี่โอ๊ตถามขึ้นขณะที่เรากำลังทานข้าวแกงหลัง ม.
"ผมก็อยากรู้พี่ เห็นอาจารย์ท่านว่าสัปดาห์หน้าอ่ะ"
"วิชาอะไร"
"...(ชื่อวิชา)..."
"เดี่ยวกูจะรอฟัง"
"เออ แซน"
"ครับพี่"
"อย่าหาว่าพี่ สอ เอือ กอ เลยนะ...คือแกกับแพรวคบกันยัง" นั้นงั้นพี่เขาค่อยเชียร์ผมกับแพรวจริงๆด้วย
"..." ผมไม่ตอบครับ ไม่อยากตอบอะไร
...และแล้วก็ถึงวันประกาศผลสอบวิชาแรก ผมมาเร็วกว่าปรกติไม่ใช่เพราะใคร พี่โอ๊ตเขามารับผมเร็ว(ท่าทางไปตักบาตรมา) วันนี้พี่โอ๊ตเรียนให้กำลังใจด้วย ผมละอิจฉาปี 4 จริงๆ เวลาเรียนจะเข้าก็ได้ไม่เข้าก็ได้ ไม่เช็คชื่อ ไม่สอบ ตอนนี้ผมนั่งเฉาอยู่ที่โต๊ะ ผมนั่งข้างๆไอ้เชษฐ์ส่วนอีกข้างเป็นของพี่โอ๊ต ผมนั่งมองพี่โอ๊ตไปคุยหยอกล้อกับเพื่อนๆผม ตอนแรกเพื่อนก็เกร็งเพราะเห็นว่าพี่เขาเป็นพี่วินัย แต่พอคุยกันเท่านั้นแหละยังกับคาเฟ่เฮฮาสะทิ้งเราเฉาอยู่คนเดียว ชิ ชิ
"ไงแซน" เสียงแพรวทักขึ้น
"มาห้องนี้ทำไม" ผมทักกลับด้วยน้ำเสียงหมดอารมณ์
"พอดีแพรวขออาจารย์มาเรียนวันนี้นะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงสดใส(ที่ผมฟังดูแล้วเสแสร้งชัดๆ) "เดียวรับต้องกลับบ้านนะเลยมาเรียนก่อน" เธอเสริม
"..." ผมไม่ตอบอะไรเพิ่มความเซ็งเป็นสองเท่า
"ข้างๆแซนมีคนนั่งไหม แพรวขอนั่งด้วยได้ไหม" เธอนิ่งไปสักพัก "แพรวไม่ค่อยรู้จักใครในห้องนี้นะ" ชักแม่น้ำสายที่ 1
"ไม่ได้...พี่โอ๊ตนั่งแล้ว" ผมตอบเสียงเรียบ
"แซน" พี่โอ๊ตเรียกผม
"ครับพี่โอ๊ต"
"พี่ไปเรียนก่อนนะ"
"อ่าวไมอ่ะ"
"พี่พึ่งนึกได้ว่าเนิ้อหาวันนี้เป็นส่วนสำคัญของรายงานนะ"
"ก็ได้ครับ"
"พี่ไปก่อนนะน้องแพรว"
"ค่ะ" เธอตอบเสียงใส แพรวหยิบของที่โต๊ะให้พี่โอ๊ตแล้วเธอก็นั่งทันที
...วันนั้นอาจารย์ประกาศคะแนนห้องผมตามที่สัญญากันไว้ คะแนนเต็ม 100 คะแนน ผมได้ 95 ผมไม่ดีเลยสักนิด แต่แพรวนี้สิดีใจอย่างออกหน้าออกตา เอ่ยปากชมผมว่าเก่งอย่างนู้นอย่างนี้ ส่วนท๊อปอยู่ที่ 98 คนที่ได้คือไอ้เชษฐ์ 2 ข้อที่หาไปมันทำไม่ทัน อาจารย์ลองถามมันสองข้อที่มันทำไม่ทัน มันตอบถูกครับ อาจารย์ไม่ยอมแพ้เลยตั้งคำถามสดอีก 3 ข้อ มันก็ตอบได้อีก สมแล้วที่เป็นกูเกิ้ล
...ผมใช้เวลา 3 ชั่วโมงที่แสนจะทรมานกับแพรว นอกจากเธอจะกระดี้กระด้าดีใจเรื่องผมได้คะแนนสอบดีแล้ว เวลาเรียนเธอยังค่อยถามอะไรไร้สาระอีก จนคนหลายคนหันมามองผมกับแพรว พออาจารย์เลิกผมรีบลงมาด้านล้าง แพรวก็พยายามตามลงมาให้ทัน ผมใส่ตีนหมาเดินลงมาไปทางโรงอาหาร ก่อนอ้อมไปขึ้นบันได้อีกฝั่ง ผมทำสำเร็จครับ ผมแอบดูเธออยู่ด้านบน เธอนั่งอยู่บริเวณโรงอาหาร ผมเลยไปนั่งรอห้องพี่โอ๊ต รอไม่นานเท่าไรพี่เขาก็เลิกเรียนครับ ผมเลยวางอุบายว่าอยากทานข้างนอกพี่เขาก็จัดให้ครับ ผมยอมรับอยู่กับพี่โอ๊ตแล้วมีความสุข แต่หากเทียบกับทั้งวันที่เจอมา ผมตอบได้เลยว่าเซ็ง พี่โอ๊ตคงเห็นท่าทางนั้นๆ
"เป็นอะไร" พี่โอ๊ตถามขึ้น ขณะนั่งรอข้าวหมกไก่หน้า ม.(ร้านที่กินวันประกวดดาวเดือนอ่ะครับ ยังจำได้ไหม)
"เปล่าพี่"
"เออคะแนนได้เท่าไร"
"95"
"เต็ม?"
"100"
"ท๊อปอ่ะ"
"98"
"ใครว่ะ"
"ไอ้เชษฐ์"
"สุดยอด"
"..."
"เห้ยอย่าคิดมากน่า" พูดจบพี่เขาก็เอามือมาเกาหัวผม เกาเบาผมชอบจังเลยที่พี่โอ๊ตทำแบบนี้ เสียดายครับทำได้ไม่นานข้าวก็มาเสิร์ฟ เริ่มอย่างเหวี่ยงเด็กเสิร์ฟคนกำลังเคลิ้มอิอิ
...สรุปผลสอบครับ เรียน 6 วิชา พนันท๊อป 4 วิชา แต่ทำได้วิชาเดียวครับแล้วท๊อปคู่ด้วย คนที่ท๊อปทุกวิชาไม่พ้นไอ้เชษฐ์ กูเกิ้ล ของห้อง อีกวิชาขาดไป .5 ไม่งั้นท๊อป 2 วิชา เห้อ...ผมรับตำแหน่งรองท๊อปไป ที่พนันไว้...อดครับ พี่โอ๊ตได้แต่ปลอบใจผมช่วงนี้เลย(แกล้ง)ทำตัวเศร้าๆ เงียบๆ หงอยๆ พอถึงหอก็นอนหนุนตักพี่โอ๊ตให้พี่โอ๊ตเกาหัว อิ อิ จนตอนนี้พี่โอ๊ตรียกผมว่า "เท๊ปเป" (ชื่อตุ๊กตาสุนัก THE DOG ที่แถมมากับอาหารชุดของ McDONAL (ตัวนี้พี่โอ๊ตรักมากแต่ตอนนี้หายไปแล้ว)) ส่วนแพรวนะเหรอครับ เท่าที่ทราบการพบเจอระหว่างผมกับเธอไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพราะเธอดักรอผมเสมอ ผมก็ชิ่งขึ้นทางอื่นบ้าน เข้าห้องสายบ้างสัก 2-3 นาที บ้างครั้งก็เข้าตรงเวลาเลย มีพรายกระซิบว่าเธอพยายามมาส่องกระจกดู พอไม่เจอผมนานๆ เข้าก็อารมณ์เสียฮึดฮัดใส่ชาวบ้าน เหอะๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 13
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณคุณทุกข้อความ คำติชม คำแนะนำ ขวัญและกำลังใจ ขอบคุณมิตรภาพที่ทุกคนหยิบยืนให้กัน ขอบคุณการเวลาที่ทำให้เราเจอกัน...ขอบคุณครับ...
-
เท็ปเป~~
น่ารักเนอะ
(หมายถึงเท็ปเปที่เป็นคนอ่ะ)
555
เมื่อไหร่พี่โอ๊ตจะไหวหวั่น หวั่นไหวล่ัะน้ออออ
-
น่าจะบอกพี่โอ๊ตไปตามตรงนะ
เรื่องแพรวอ่ะ ไม่งั้นพี่เค้าก็คงเชียร์อยู่นั่นแหละ
แล้วแซนก็ต้องมานั่งเซ็ง :เฮ้อ:
-
สะใจจัง
นังแพรวเหมือนสโตกเกอร์เลยอะ
-
อย่างแพรวนี่คงไม่ปล่อยแซนง่ายๆแน่
:เฮ้อ:แล้วเมื่อไหร่แซนจะบอกพี่โอ๊ตเค้าไปตรงๆซะทีอ่ะ ว่าคิดอย่างไงกะพี่เค้าอ่ะ
-
เรื่องเล่า หลังคอมพ์
ยังไม่เริ่มต้นคบกันเลย มีอุปสรรคซะแล้ว
งานนี้มันส์
ตอบ...แซน-ง่ะ พี่มันส์แต่ผมแย่นะครับ
โอ๊ต- พี่ก็ว่าดีนะ ใช่ไหมคนเขียน
คนเขียน- หา อะไรเหรอ เออ เออ ช่าย
แซน- อย่ามาตอบมั่วๆแบบนี้ดิไอ้คนเขียน
พี่โอ๊ตคร้าบบ
ช่วยรู้สึกบ้างอะไรบ้าง
เช้ยยยยยเชียวว :z3:
แพรว เอ่อ... :m16:
ตอบ...โอ๊ต- น้องเขากำลังไปดีนิครับ เหมือนเพิ่งเห็นแซนตัวเท่าลูกหมา หุ หุ
แซน- เวอร์ไปพี่
สวัสดีครับ
อืม....
ตัวพี่จะมีคู่แข่งละ แต่มันคงไม่รู้เรื่องหรอกอ่ะ มันยังไม่รู้เลยว่าตัวน้องมันแอบชอบอยู่
หรือรู้วะ???
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ตอบ...คนเขียน- โทรถามแล้วนิไม่ตอบนะ
พรควต้องร้องเพลงนี้เลย
...ฉันหวง ฉันมาทวงของฉันคืน...
เหมาะกับสถานการณ์มาก
ตอบ...โอ๊ต- แพรวร้องเพลงนั้น แล้วโอ๊ตร้องเพลงอะไรดีอ่ะครับ
มีตัวร้ายแล้วหรอ
ตอบ...คนเขียน- ใช่ครับ เพราะในชีวิตจริง ตัวร้ายเขามาได้เสมอไ ม่เลือกเวลาและสถานทีด้วย
มาแล้วนางมารหัวใจ วุ้ยยยย
จะบอกใครให้าู้ๆดีละเนี้ย
งั้นคนแต่งสู้ๆ อิอิ
ตอบ...คนเขียน- สู้ๆครับ สู้ๆ
เท็ปเป~~
น่ารักเนอะ
(หมายถึงเท็ปเปที่เป็นคนอ่ะ)
555
เมื่อไหร่พี่โอ๊ตจะไหวหวั่น หวั่นไหวล่ัะน้ออออ
ตอบ...คนเขียน- เท๊ปเปน้องหมาก็น่ารักนะ มีเหมือนกัน แต่ตอนนี้อยากได้บลายอ่ะ มีก๊อปเกรดเอราคา 199 ม่ะ
น่าจะบอกพี่โอ๊ตไปตามตรงนะ
เรื่องแพรวอ่ะ ไม่งั้นพี่เค้าก็คงเชียร์อยู่นั่นแหละ
แล้วแซนก็ต้องมานั่งเซ็ง :เฮ้อ:
ตอบ...แซน- บอกไปแล้วครับแต่พี่เขาไม่เชื่อผมอ่ะ หือ หือ
สะใจจัง
นังแพรวเหมือนสโตกเกอร์เลยอะ
ตอบ...คนเขียน- เออ...สโตกเกอร์คืออะไรครับ ที่รู้ๆแลดูโง่อ่ะคำคำนี้(สโตกเกอร์)
อย่างแพรวนี่คงไม่ปล่อยแซนง่ายๆแน่
:เฮ้อ:แล้วเมื่อไหร่แซนจะบอกพี่โอ๊ตเค้าไปตรงๆซะทีอ่ะ ว่าคิดอย่างไงกะพี่เค้าอ่ะ
ตอบ...คนเขียน- ถูกครับ 555+
แซน- ... (เศร้า + งอน)
-
ปล่อยไป
นังหนูแพรว
เดี่ยวพวกพี่จัดการเอง
-
เก็บยัยแพรวไปทีสิ
-
แหม!!!!!!!ทำข้อสอบได้ขนาดนี้แล้วถือว่าเก่งสุดยอดแล้วอย่าเสียใจไปเลย
ท่าทางแพรวนี้จะแรงส์ใช่เล่นนะเนี่ย
สงสัยงานนี้แซนคงอยากเป็นเท็ปเปของนายโอ๊ตเข้าละสิเนี่ย
อิอิ
-
โอ้ยยยย ๆๆ
ทำไมรุ้สึกพี่โอ๊ตแอบใจร้าย สงสารแซนน๊า แบบนี้
แต่แพรวนี่ ไม่ไหวนะ :m16:
-
P'โอ๊ต พอเลย เลิกยุน้อง
แล้วน้องตัวดี รีบๆรักพี่ชาย แล้วบอกไปซะ :z3:
-
อ่านรวดเดียวเลย
บวก 1 แต้ม ขอบคุณคนแต่งก่อนค่ะ
ลุ้นและบีบคั้นยังไงไม่รู้
พี่โอ๊ตไม่รู้อะไรบ้างเลยเชียวรึ
แซนก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรเสียที
มาเจอยายแพรวจะรีเทิร์นอีก บอกเลิกเค้าไปแท้ๆ
เมื่อไรจะสมหวังกันล่ะ แบบนี้
-
ไม่คิดไรก้อบอกเขา
ไปตรงๆเลย
-
น้องแพรวค่ะ...ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอว่าแซนเค้ามะอยากสุงสิงด้วยอ่ะ
หรืออีกที...แซนคงต้องบอกไปตรงๆอ่ะ...แต่อาจจะลำบากนิดนึงนะ
ดูชีเป็นพวกไม่ยอมเข้าใจง่ายๆ..โดยเฉพาะเรื่องที่มะตรงใจเนี่ย..เหอๆๆ
-
หืม....รักครั้งนี้ท่าจะยากนิ
ทั้งแฟนเก่า
ไหนจะหมอคนนั้นอีก
อุ๊ยยยย.....ลุ้นๆ
-
ตอนแรกนึกว่าจะไปด้วยดี
แต่ไมตอนนี้โอ๊ตเปงแบบนี้อะ
-
โอ้ย..คะแนนเต็มร้อยได้ 95 ก็สุดยอดแล้วครับ.. o13
เป็นผมนะ 60 ก็ดีใจล่ะ..หุหุ
:m31: มาอีกล่ะพวกชะนีเห็บหมัดอ่ะ..
วิ่งเข้าหาปู้ชาย..อย่างนี้ต้อง :z6:
-
:serius2: เมื่อไหร่จะบอกไปซักทีแซนน
:z6: ขอทีเถอะแพรว
-
สวัสดีครับ
น่ะ น่ะ
เด็กมันก็ทำตัวเซ็งๆ ไม่บอกอะไรให้รู้สึก ก็จงเซ็งต่อไป
ส่วนตัวพี่ก็เริงร่า คิดว่าเค้ามีแฟนแล้วว่างั้น (ก็ไม่น้องเจือกทำตัวเฉยๆ ตอนที่ตัวพี่ถามว่า แพรว เป็นแฟนเหรอ)
อะไรฟระะะะะะะะ :beat:
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล. หน้ามอมีร้านข้าวหมกไก่ด้วยเหรอ ไม่เคยเห็น หรือกรูจากไปนาน...
-
ตอนที่ 14 เคลียร์
...ผมยอมรับว่าช่วงนี้ผมมีความสุขอยู่บนความทุกข์ ความสุขคือผมได้อ้อนพี่โอ๊ตทุกวัน พี่โอ๊ตก็ยอมตามใจผมทุกวัน อยากกินอะไร อยากทำอะไร บางครั้งพี่เขาก็เสนอความคิด อย่างเช่นไปกินข้าวในเมืองด้วยกัน ไปดูหนังด้วยกัน ไปเดินตลาดด้วยกัน พี่เขายอมหมด ถ้าเห็นว่าสิ่งที่เขาทำจะทำให้ผมหายเครียดเรื่องคะแนน บ้างครั้งพี่เขาก็ออกปากบ่นอยู่บ้างที่ผมยังไม่เลิกเครียดกับเรื่องเรียนไม่หายสักที(พี่โอ๊ตยังไม่รู้ว่าผมแกล้ง ถ้ารู้แล้วผมจะซวยไหมหว่า) และด้วยการกระทำดังกล่าวผมและพี่โอ๊ตยิ่งสนิทขึ้นมาก จนใครๆก็นึกว่าเราเป็นแฟนกัน และแน่นอนการที่ชายสองคนค่อยเทคแคร์ดูแลกันก็ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน แต่หน้าอย่างไอ้แซนหรือจะอาย ยิ่งน้อมรับคำนินทาเหล่านั้น ยิ่งคำนินทาที่ผมเป็นแฟนกัน หรือคู่ขา คู่เกย์ยิ่งชอบเลย แต่พี่โอ๊ตค่อยแก้ตัวให้ผมเสมอๆ ผมแอบสงสารนะ
...เท่าที่อ่านทุกท่านคงคิดว่ามีแต่ความสุขได้ใช้เวลากับคนรักแล้วมันทุกข์ตรงไหนใช่ไหมหล่ะครับ คำตอบง่ายๆครับ ทุกข์ตรงที่ต้องนี้ แพรว อดีตแฟนเก่าที่นับวันจะทวีความเป็นสัตว์สงวนอย่างเห็นได้ชัด ห้อยโหนอยู่ตามตึกดักรอผมบ้างหล่ะ ขอย้ายห้องมาเรียนกับผมบ้างหล่ะ(เพื่อนห้องแพรวนินทาว่า เธออยากย้ายห้องขนาดยอมปลดกระดุมหน้าอกแล้วก้มๆ เงยๆ ขอย้ายเวลามาเรียนกับห้องผม และมันก็สำเร็จครับ) ผมต้องทนนั่งเรียนกับเธอผ่านไป 1 สัปดาห์ บอกตรงๆสุดจะทน เพราะเธอชอบชวนคุย ถามนู้นถามนี้ จนผมระเบิดใส่ไปหลายครั้ง จนอาจารย์ต้องปล่อยพัก
"เดียวสิแซน" เธอเรียกผมขณะที่เดินระหว่างทาง ตอนนี้ทางเดินค่อนข้างเงียบเพราะมีแต่ห้องผมที่อาจารย์ปล่อยพัก
"มีอะไร"
"แซนเป็นอะไร ทำไมต้องหนีแพรวด้วย"
"เราไม่ได้หนี แต่เราไม่อยากยุ่ง"
"ทำไมหล่ะ"
"เรื่องของเรามันจบไปแล้วแพรว"
"แพรวขอโทษ แซนกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้แล้วแพรว"
"เพราะพี่โอ๊ตใช่ไหม" ผมหยุดตรงทางลงบันได "รู้ไหมว่าคนเขานินทาแซนว่าไง เขาบอกว่าแซนกับพี่โอ๊ตเป็นคู่ 'เกย์' รู้ไหม" น้ำเสียงเธอเน้นคำว่า คู่เกย์ เพื่อให้ทุกคนได้ยิน คำนี้แหละที่ทำให้ผมหมดความอดทน ตอนนี้คนในห้องผมเริ่มมาตามเสียงแล้ว
"ใช่!!! เราเป็นเกย์!!! แต่ไม่ใช่เพราะพี่โอ๊ต พี่โอ๊ตไม่เคยรักเราเกินน้อง เรารักพี่เขาฝ่ายเดียว และเราก็พอใจมากด้วย" ผมตอบ ผมไม่อายคนที่ยืนดูผมอยู่ เพราะเพื่อนผมทั้งนั้น(ส่วนมากมันก็รู้ว่าผมปลื้มพี่เขา)
"แต่แซนมีตำแหน่งรองเดือนนะ" แพรวเริ่มเสียงสั่น หาทางแถไปเรื่อยๆ
"ตำแหน่งมันก็แค่ตำแหน่ง มันไม่ช่วยให้ชีวิตเราดีขึ้นหรอก อย่ายึดติดนักเลย เดือนมหาวิทยาลัยก็คน ดาวมหาวิทยาลัยก็คน เราก็คน เรามีชีวิตมีจิตใจ เลือกอะไรให้กับตนเองได้" ถึงตรงนี้ผมหยุดพูดแล้วหรี่ตาลง "หรือเธอกลับมาหาเราเพราะว่าเรามีตำแหน่งเป็นเดือนมหาวิทยาลัย" ผมถามเสียงเรียบแล้วจ้องไปที่นัยตาแพรว เธอดูเลิ้กลั้ก
"อร๊ายยย อร๊ายยยย อร๊ายยย!!!" เธอกรี๊ดออกมา ก่อนเดินจากไป ทิ้งผมยืนอยู่ตรงนั้น
"เจ๊งสาด"
"วิ๊ค วิ้วว"
"เฮ"
"ให้ได้อย่างนี้เพื่อนกู"
...ทุกคำพูดออกมาจากปากคนที่ดูผมอยู่ ผมเงยหน้าไปมอง ไม่ใช่แค่เพื่อนห้องผมเท่านั้น ห้องอื่นที่เขาได้ยินก็ออกมาดูกัน หนึ่งในนั้นคือ เบ็น เหมี่ยว และ นุ่น แกงค์ดาวเดือนมหาวิทยาลัย เบ็นกับเหมี่ยวส่งยิ้มให้ส่วนยายนั้นชูนิ้วโป้ง สองนิ้ว ก่อนเดินลงมาหาผม ยายนุ่นล๊อคคอผมแล้วลากลงไปข้างล่างบริเวณโรงอาหาร ตอนนี้บริเวณโรงอาหารเงียบถนัด พวกผมนั่งที่โต๊ะตัวที่ใกล้ที่สุด นุ่นและเหมี่ยวไปซื้อน้ำมาให้ผมทิ้งผมนั่งกับเบ็นสองคน
"แกชอบพี่โอ๊ตจริงเหรอ" เบ็นถามเสียงเรียบแล้วยิ้มให้ผม เหมือนกับคุณยิ้มแล้วเหนียวไกปืนให้กับคนที่คุณหมายจะฆ่า มันแทงใจดำจริงๆ
"..." ผมจุกกับคำถาม
"บอกความจริงมาเถอะ พวกกูดูออกกันหมดแล้ว แค่อยากรู้จากปากมึงนะ"
"รู้แล้วถามทำเชี้ยอะไร"
"แสดงว่าจริงสินะ"
"เมื่อกี้มึงหลอกกูเหรอ"
"ประมาณนั้น" มันยิ้ม "แต่พวกกูกำลังสงสัยจริงๆ แล้วข่าวมึงก็หน้าหูด้วย มึงรู้ไหมเว๊ปบอร์ดมหาลัยตอนนี้เรื่องที่เป็นประเด็นคือเรื่องของมึงกับพี่โอ๊ต"
"เห้ย ขนาดนั้นเลย"
"ก็ขนาดมีคนเห็นมึงกับพี่เขาจูปกันที่สวนอ่ะ" ไอ้นุ่นเสริม
"ไม่เคยเลย" ผมตอบ เราเคยจูปด้วยความบังเอิญหลังจากประกวดดาว-เดือน จำได้ไหมฮ่ะ
"อะไรว่ะ ผ่านมา 3 เดือนยังไม่ได้จูป คบกันอย่างไงว่ะ" ไอ้นุ่นแทรก ผมได้แต่มองตาเขียวใส่มัน
"แล้วมึงบอกความในใจกับพี่โอ๊ตหรือยัง" เบ็นถาม
"ยัง" ผมตอบเสียงเบา
"ป๊อด...ชิบ...หาย..." นุ่นพูด
"เออ เหมี่ยวว่าค่อยๆเป็นค่อยไปก็ดีนะค่ะ"
"ไม่ดีหรอกจ๊ะเหมี่ยว เกมรุก ถ้าช้าเดี่ยวอด" นุ่นไม่พูดเปล่าโน้มตัวไปหอมแก้มเหมี่ยว เหมี่ยวได้แต่นั่งหน้าแดง
"มึงไม่เคยบอกเลยเหรอ" เบ็นถามขึ้น
"ความจริงบอกไปแล้ว หลายรอบด้วย แต่พี่เขาเห็นเป็นเล่นตลอดกูก็ยอมรับ จะให้กูว่าพูดตรงๆ บอกตรงๆ กูเขินว่ะ" ผมตอบ
"ให้พวกกูช่วยไหม" นุ่นเสนอความคิด
"อย่าเลยนุ่นเรื่องแบบนี้ต้องปล่อยมันเป็นเรื่องของคนสองคน" เบ็นพูดกับนุ่น "แต่มึงรู้ไว้แซน มึงมีพวกกู พวกกูเป็นเพื่อนมึงเสมอมีอะไรให้ช่วยก็บอก" เบ็นพูดขึ้น
"จะให้กูจีบพี่โอ๊ตก็บอกนะ" ไอ้นุ่นกวนตรีนผม
"ไปเหอะกูว่าอาจารย์สอนแล้ว" เบ็นพูดขึ้นแล้วเราก็รุกขึ้นแยกย้ายไปเรียน ผมถือแก้วน้ำหวานที่นุ่นกะเหมี่ยวซื้อให้เข้าไปกินในห้องด้วย
...เวลาเกือบ 2 ชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว คนในห้องต่างมีความสุขเพราะไม่มีเสียงนกเสียงกา เสียงหมาเห่าหอน(เสียงชะนีร้องเรียกหาผัวอยู่ร่ำไป) พอหมดคาบเรียนพวกผมเดินออกมาก็เจอกับพี่ปี 4 พอดี ผมเดินแยกกับเพื่อนๆไปหาพี่โอ๊ตทันที ผมซ้อนมอไซค์โดยมีพี่โอ๊ตขับไปทานข้าวกัน วันนี้พี่โอ๊ตพาไปกินผัดซี่อิ้วกรอบครับ แปลกๆดี วิธีทำสำหรับผู้สนใจทาน เอาเส้นใหญ่ไปทอดให้กรอบครับ ก่อนลงมาผัดซี่อิ้วตามปรกติ(แต่ใส่ซอสพอดีๆนะ) งานนี้น้องแซนขอสอง จานสองขอพิเศษด้วย 555+ พอทานเสร็จเราก็ขับรถกลับหอกันครับ แต่ฟ้าฝนเจ้ากรรม ฝนดันตกครับ ตกหนักแบบพายุเข้า ไหนๆเปียกแล้ว ก็เลยขี่มอไซค์กลับหอเลย โชคดีที่กระเป๋าเราทั้งคู่กันน้ำครับ แต่เสื้อผ้าเปียกไปถึงภายใน
"ฝนมาตกอะไรตอนนี้ว่ะ เห็นตกเย็นๆ ดึกๆ ก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ" พี่โอ๊ตบ่น
"อ่ะนะพี่บ่นเป็นผู้หญิงเลย" ผมล๊อคห้องเสร็จก็หันไปแซวครับ แต่โอ้ว...ผมอยากขอบคุณฟ้าฝน เสื้อสีชาวเปียกๆแนบกับลำตัวของพี่โอ๊ต เห็นทุกส่วนทุกรายละเอียด ต้นคอขาวๆ ที่เรียวยาว ไหล่กว้างๆ หุ่นรูปตัววี หุหุ เหมือนตัวการ์ตูนญี่ปุ่น
"แม่งก็ดูดิ เสื้อกูเปียกแล้วกูจะกลับอย่างไง" พี่เขาตอบ ผมจึงต้องละสายตาจากรูปร่างพี่เขา
"พี่อยู่ก่อนก็ได้นิ ตากเสื้อผ้าไว้แล้วใส่เสื้อผ้าผมไปก่อน" ผมพูดเสร็จพลางวางข้าวของแล้วเริ่มถอดเสื้อ
"เออๆ ก็ได้แกรีบไปอาบน้ำไป"
"คร๊าบ.." ผมตอบรับก่อนเอาเสื้อและกางเกงใส่ไม้แขวนตาก ผมไม่กล้ามองพี่โอ๊ตรู้สึกใจสั่น
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...โอ้ แม่เจ้า ไอ้แซนมันแก้ผ้าต่อหน้าผม มันใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว ลำพังเสื้อที่แนบกายก็เห็นอะไรต่ออะไรแล้วนะ แต่เห็นจะจะแบบนี้พูดไม่ออก ผมพยายามสะกดอารมณ์ตัวเองหลังจากที่บังเอิญเห็นภาพดังกล่าว แต่ใจมันอดไม่ไหวจริงๆ หุ่นแบบนักกีฬา กล้ามหน้าอก กล้ามแขน กล้ามหน้าท้อง ทุกอย่างดูลงตัว ยิ่งส่วนล่างนี้...พอ พอ พอ เลิกคิด เล่นเอาหุ่นบางๆอย่างผมอายไปเลย เคยคิดว่าตัวเองหุ่นดีแล้วนะ แต่มาเจอแบบนี้อารมณ์เตลิดไปไหนต่อไหน ดีนะที่มันเข้าห้องน้ำผมนั่งทำใจได้สักพัก
"แซน"
"ครับ"
"พี่ขอยืมกางเกงขาสั้น กับผ้าเช็ดตัวนะ"
"หยิบเลยพี่"
...ผมจัดการหยิบกางเกงบาสฯมาหนึ่งตัวกับผ้าเช็ดตัว ผมจัดการเปลี่ยนชุด โชคดีที่ตอนฝนตกผมเอากระเป๋าไว้ที่หน้าตักฝนเลยเข้าไม่ถึงชั้นใน ผมเอาเสื้อผ้า และผ้าเช็ดตัวตากไว้หวังว่าฝนจะหยุดแล้วมันจะแห้งเร็วที่สุด ผมนั่งดูทีวีโดยเอาผ้าห่มคุมตัว(จะได้ไม่โป๊) สักพักแซนมันก็ออกมา มันใส่บ๊อกเซอร์ตัวใหม่ออกมา ผมพยายามไม่สนใจ เดียวอารมณ์เตลิดจะซวยได้
"โห้ย...พี่ ให้ผมห่มบ้างดิ"
"อ่าวแกก็ใส่เสื้อดิ"
"ใส่เสื้อก็เอาไม่อยู่หรอก อากาศหนาวจะตาย"
"แล้วเอาไง"
"แบ่งที่เลย" แซนมันมานั่งข้างๆครับ ผมเอาด้านหนึ่งให้มัน ด้านหนึ่งห่อตัวเองไว้ อายอ่ะ
"พี่มันไม่พออ่ะ"
"แกจะเอาอย่างไง"
"เอาแบบนี้" พูดเสร็จมันเอามุมที่ผมให้มันคืนผม ผมก็เอาห่มตัวเหมือนเดิม มันก็เดินไปไหนไม่รู้สงสัยไปหาผ้าอีกผืนมาห่มรู้อีกที มันมุดผ้าห่มจากด้ายหลังแล้วเอามือมาโอบที่เอวก่อนขยับขึ้นไปอยู่บริเวณหน้าอก แล้วเอาขาสองข้างค่อมผมไว้ มันจัดท่าทางมันเสร็จก็เอาคางเกยที่ไหล่ผม
"เห้ย เห้ย เห้ย อะไรว่ะ" ผมโว้ยวาย มันรัดแน่นขึ้นทันที
"ก็บอกแล้วว่าหนาว"
"แกก็หาผ้าผืนอื่นดิ"
"ไม่มี มีผืนเดียว...อีกอย่างหาวเนื้อ ห่มเนื้อจะได้หายหนาว"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 14
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่า...หลังคอมพ์
...สวัสดีครับ มาทักทายกันก่อนดีกว่า รู้สึกไม่ได้ทักทายกันมานาน เป็นไงบ้างสบายดีไหมเอ่ย จะว่าไปเหมือนไม่ได้อัพนานอยู่นะ กี่วันเอ่ยใครนับบ้าง
แต่อยากบอกรู้สึกดีจัง เพราะไม่มีใครเร่งให้แต่งต่อ หลังจากนี้คงมีมาอีกแน่แท้ ไม่รอช้าตอบคอมเม้นท์กันดีกว่า ทั้งนี้ขออภัยเม้นท์เก่าๆนะครับ มันดึง
มาตอบยากอ่ะ
โอ้ยยยย ๆๆ
ทำไมรุ้สึกพี่โอ๊ตแอบใจร้าย สงสารแซนน๊า แบบนี้
แต่แพรวนี่ ไม่ไหวนะ :m16:
ตอบ...โอ๊ต- ไม่สงสารผมบ้างเหรอ โดนมันแกล้งนะ
P'โอ๊ต พอเลย เลิกยุน้อง
แล้วน้องตัวดี รีบๆรักพี่ชาย แล้วบอกไปซะ :z3:
ตอบ...แซน- รักครับ รัก รัก รัก รักพี่โอ๊ต
โอ๊ต- หา อะไร ใครจะเอาสบู่ลักส์
อ่านรวดเดียวเลย
บวก 1 แต้ม ขอบคุณคนแต่งก่อนค่ะ
ลุ้นและบีบคั้นยังไงไม่รู้
พี่โอ๊ตไม่รู้อะไรบ้างเลยเชียวรึ
แซนก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรเสียที
มาเจอยายแพรวจะรีเทิร์นอีก บอกเลิกเค้าไปแท้ๆ
เมื่อไรจะสมหวังกันล่ะ แบบนี้
ตอบ...โอ๊ต- ดูมันเล่นดิครับ น่าเชื่อถือตายละ แต่เก่งนะ อ่านที่เดียวหมดเลย
คนเขียน- ใช่สุดยอดอ่าววันเดียวเลย
โอ๊ต- ที่พูดนะประชด เพราะแกเขียนช้า
คนเขียน- อ่าวเหรอ แหะๆ
ไม่คิดไรก้อบอกเขา
ไปตรงๆเลย
น้องแพรวค่ะ...ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอว่าแซนเค้ามะอยากสุงสิงด้วยอ่ะ
หรืออีกที...แซนคงต้องบอกไปตรงๆอ่ะ...แต่อาจจะลำบากนิดนึงนะ
ดูชีเป็นพวกไม่ยอมเข้าใจง่ายๆ..โดยเฉพาะเรื่องที่มะตรงใจเนี่ย..เหอๆๆ
ตอบ...แซน- ครับผม จัดการไปแล้วครับ ต้องรอดูว่านางเคล็ดไหม
หืม....รักครั้งนี้ท่าจะยากนิ
ทั้งแฟนเก่า
ไหนจะหมอคนนั้นอีก
อุ๊ยยยย.....ลุ้นๆ
ตอบ...บีม- จำผมได้ด้วยเหรอครับ อิอิ ภูมิใจ
แซน- น่าภูมิใจตรงไหนว่ะ ตัวประกอบ
บีม- ว่าไงนะ
คนเขียน- หยุดเลยทั้งสองคน เดียวไม่ให้เพ็ดดีกรีนะ
แซน- ไม่แคร์ผมชอบออล์โป้...
ตอนแรกนึกว่าจะไปด้วยดี
แต่ไมตอนนี้โอ๊ตเปงแบบนี้อะ
ตอบ...โอ๊ต- ง่ะ มองผมเป็นตัวอิจฉาสะงั้น
โอ้ย..คะแนนเต็มร้อยได้ 95 ก็สุดยอดแล้วครับ.. o13
เป็นผมนะ 60 ก็ดีใจล่ะ..หุหุ
:m31: มาอีกล่ะพวกชะนีเห็บหมัดอ่ะ..
วิ่งเข้าหาปู้ชาย..อย่างนี้ต้อง :z6:
ตอบ...แซน- แห่มๆ ไหนๆก็พลาดไปแล้ว เราก็ต้องหาโอกาสจากสิ่งที่มันพลาดสิครับ หุหุ
:serius2: เมื่อไหร่จะบอกไปซักทีแซนน
:z6: ขอทีเถอะแพรว
ตอบ...แพรว- อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สวัสดีครับ
น่ะ น่ะ
เด็กมันก็ทำตัวเซ็งๆ ไม่บอกอะไรให้รู้สึก ก็จงเซ็งต่อไป
ส่วนตัวพี่ก็เริงร่า คิดว่าเค้ามีแฟนแล้วว่างั้น (ก็ไม่น้องเจือกทำตัวเฉยๆ ตอนที่ตัวพี่ถามว่า แพรว เป็นแฟนเหรอ)
อะไรฟระะะะะะะะ :beat:
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล. หน้ามอมีร้านข้าวหมกไก่ด้วยเหรอ ไม่เคยเห็น หรือกรูจากไปนาน...
ตอบ...แซน- ง่ะ พี่ก.กาครับ ที่ผมแสร้งทำตัวเซ้งมีจุดประสงค์นะ อิอิ
โอ๊ต- ว่าไงนะแซน
แซน- เออ...ลมพัดเย็นดี
คนเขียน- หน้ามอมีร้านข้าวขาหมู แต่เราบอกแล้วว่าเป็น 2 มอ มาผสมกัน ดังนั้นถ้ามอที่คุณจบมาไม่มีก็แสดงว่าอีก มอ หนึ่ง คิดแล้วอยากกินว่ะ ไปกินด้วยกันไหม เดียวไปจะบอก นั่ง 97 ไปกินกัน โอ๊ยข้าวหมูกรอบอนุเสาว์รีชัยอีก อยากกิน
...วันนี้ขอจบแค่นี้ดีกว่า บะบายครับ
-
แซนเริ่มรุกละ
แรงได้ใจอิอิ
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หิ้ววววววว
คนอ่านเชียร์อยู่นานแล้ว เร็วๆ จะลงแดงแล้ว :z3:
-
แพรวไปซะได้ก็ดี ชิ้วๆๆ หวังว่าคงไม่กลับมาอีกนะ
บรรยากาศเป็นใจ แซนรุกเลย บอกพี่โอ๊ตไปเลย ไม่ต้องรอแล้ว
บวก 1 แต้มให้คนแต่งขอบคุณนะจ๊ะ
-
ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบบบ
หนาวเนื้อห่อเนื้อถึงจะหายหนาว
พี่โอ๊ตไม่รู้อะไรอยู่เฉยๆเถอะ ให้แซนเค้ากอดไปหล่ะดีแล้วครับ
+1ให้กะคนเขียนที่เขียนเรื่องออกมาได้น่ารักครับ
-
แซน จะเอาจริงแล้วใช่ป่ะ
ได้เมื่อไหร่
บอกด้วย
55555
-
แหมๆๆๆๆๆหนาวเนื่อห่มเนื้อ
ระวังจากอุ่นๆจะได้กลายเป็นเร่าร้อน :oo1:
-
เดี๋ยวขอยืมท่านี้ไปใช้ห่มตอนหนาวหน่อยนะ
-
ฟ้าฝนเป็นใจเข้าทางน้องแซนเลย หนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาว อิ..อิ.. :z1:
ได้โอกาสบอกรักแล้ว กระซิบข้างหูพี่โอ๊ต น้องแซนรักพี่โอ๊ตนะครับ พูดเป็นไหม
ลูกผู้ชายด้านได้อายอดนะเฟ้ย :yeb:
-
แซนเริ่มแล้วววว
:impress2:
-
หึหึหึ ในที่สุดก็ได้ฤกษ์เอาจริงเสียทีนะ น้องแซน
o13
-
ในทีสุดแมวก้อกลายเป็นเสือแล้ว
-
ไหน ๆ บรรยากาศและสถานการณ์
ก็เป็นใจละ รุกเลยบอกความรู้สึกที่มีไปเลย
จะได้มีเวลาสวีท หวานแหววกัน
รออยู่นะ
-
o13 ให้มันได้ดังใจอย่างงี้..
รอจิ้นตอนต่อไปว่าจะ :haun4: หรือปล่าว..
หรือว่าจะ :t3:
-
หนาวเนื้อ ก็ต้องห่มด้วยเนื้อ จิงๆๆคับ
55+
-
มันต้องอย่างงี้
รุกเลย รุกเลย
:z2:
-
แซน...แบบนี้ต้องบอกว่าเข้าทางพอดีอ๊ะป่าว
หนาวเนื้อ ห่มเนื้อจะได้หายหนาวเนี่ย... :z1:
-
ว้าว แซนเริ่มรุกแล้วรึเนี่ย :impress2:
ใกล้ชิดกันอย่างนี้ อะไรจะเกิดขึ้นน้า :o8:
มาต่อเร็วๆนะค่ะ สนุกดี :bye2:
-
ตอนที่ 15 (ยังไม่ได้คิดชื่อ...ใครก็ได้คิดให้ที)
...ผมอยู่ในอ้อมกอดไอ้ตัวแสบ หลังจากที่ดิ้นหนีอยู่สักพัก สุดท้ายก็ยอมถึงแม้นตัวจะพอพอกันแต่แรงมันมาจากไหนไม่รู้ พอประเมินว่าไม่รอดแล้วก็เลยอยู่เฉยๆ น่าจะดีกว่า ก็ยอมรับว่าอุ่นอยู่อ่ะนะ จะว่าชอบก็ชอบ แต่อีกใจก็ไม่ชอบใจสักเท่าไร คิดอยู่เสมอว่ามันเป็นน้อง มันอาจรู้ว่าผมเป็นเกย์มันเลยเล่นๆกับผมก็ได้ ก็คงเหมือนเพื่อนๆผมนั้นแหละ ชอบมากอด ชอบมาเล่น บางครั้งก็มาบอกรักบางหล่ะ บอกชอบบางหล่ะ หึงผมที่ผมอยู่กับผู้ชายอื่น แต่ก็แค่เล่นๆ สุดท้ายมันก็ไปมีเมีย(ผู้หญิงแท้)ทุกที ผมเคยถามมันว่าทำชอบเล่นแบบนี้(ใจไม่ดีนะโว้ย) มันบอกว่าผมไม่เหมือนเกย์คนอื่น ที่มันไม่ทันจะเล่นก็จ้องจะเล่น(พวก)มันแล้ว(ไอ้โก้คือหนึ่งในนั้น) ผมพยายามนั่งดูทีวีเพื่อเบนความสนใจ จะขยับก็ขยับไม่ได้แซนมันกอดสะแน่นเลย เห้อ...เริ่มง่วงแล้วสิ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ผมกอดพี่โอ๊ตอยู่อย่างนั้นอุ่นมากมายครับ(อิจฉาผมไหมหล่ะ) ผมขยับตัวสองสามครั้งจนผมนั่งถนัด แล้วค่อยๆซบหลังเนียนๆ ขาวๆ พี่โอ๊ต กลิ่นน้ำหอมจางๆ ผมชอบเวลานี้จริงๆ ผมนั่งทบทวนความคิดอยู่นาน ผมอยากจะบอกรักพี่เขาและเวลานี้หน้าจะเหมาะที่สุด ตอนนี้พี่โอ๊ตนั่งดูทีวีโดยมีผมกอดอยู่ ถึงแม้นมันจะไม่โรแมนติกอย่างที่คิด แต่นี้ก็น่าจะเป็นโอกาสที่ดี ผมรวบรวมความกล้าอีกครั้ง
"พี่โอ๊ตครับ"
"...หืมห์..." พี่โอ๊ตตอบเบาๆ
"พะ...พี่...พี่โอ๊ตผมรักพี่ครับ" ผมกลั้นใจพูดออกไป
"..." ไม่มีเสียงตอบรับอะไรครับพี่โอ๊ตยังคงเงียบ สงสัยจะอึ้ง
"คือ...ผมแอบชอบพี่ตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้วครั้บ สำหรับพี่พี่อาจมองว่าผมเป็นน้องคนหนึ่ง แต่สำหรับผมตอนนี้พี่เป็นมากกว่าพี่แล้ว เรื่องแพรวผมเคยคบด้วยแต่ตอนนี้ผมไม่ได้คิดอะไรด้วยแล้ว ผมกลับรำคาญแพรวเขาด้วยซ้ำ ผมอยู่กับพี่ผมมีความสุข มีความสุขมากกว่าที่จะอยู่กับแพรว หรืออยู่กับใคร พี่เป็นแฟนผมได้ไหมครับ พี่รักผมมากกว่าน้องได้ไหมครับ" ผมอธิบายรวดเดียวจบแบบไม่หายใจ เหมือนร้องแร๊ปเลยทีเดียว
"..." พี่โอ๊ตเงียบครับ สงสัยพี่โอ๊ตกำลังคิด ผมรอคำตอบมันนานมาก ผมเริ่มท้อใจ
"พี่โอ๊ตอย่าปฎิเสธผมเลยนะ" น้ำตาผมเริ่มเอ่อ ผมไม่รู้ว่าถ้าพี่เขาปฏิเสธผม ผมจะเป็นอย่างไง ผมไม่อยากคิดแบบนั้น แต่ตอนนี้มันเสี่ยง เสี่ยงเหลือเกิน เปอร์เซนปฏิเสธสูงมา ณ ตอนนี้
"..." พี่โอ๊ตไม่ตอบ ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมคลายอ้อมกอดแล้วกระโดดไปอยู่ด้านหน้าพี่โอ๊ต พี่โอ๊ตนั่งหลับครับ หลับไปตอนไหนเนี้ย(--*--") ผมได้แต่ส่ายหัวเบาๆ แล้วค่อยๆประคองพี่โอ๊ตให้นอนลงบนเตียงช้าๆ แล้วห่มผ้าห่มให้กันหนาว ผมนั่งลงข้างๆพี่โอ๊ต ผมนั่งดูพี่เขาหลับ หน้าเขาน่ารักดี ผมชอบดูตอนเขานอน เขายิ้มเหมือนเด็ก ใบหน้าที่ขาวอมชมพูนิดๆ คิวหนาพอประมาณ ปากเรียวยาวสีชมพูอ่อน ในใจผมคิดว่า พี่เขาแกล้งหรือเปล่าพอเห็นผมจะบอกรักเลยแกล้งหลับกันดื้อๆแบบนี้ หลับจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้แบบนี้ต้องพิสูจน์ ผมโน้มตัวลงไปจนรู้สึกถึงผมหายใจอุ่นๆของพี่โอ๊ต ริมฝีปากผมค่อยๆทาบลงริมฝีปากของพี่โอ๊ต ผมรู้สึกถึงความนุ่มและความอุ่นของริมฝีปากของพี่เขา
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ผมตื่นขึ้นมาอีกที ผมหลับไปตอนไหนหว่า ไอ้เจ้าแซนมันก็นอนกอดผมอยู่ข้างๆ ไม่กอดธรรมดาเอาขามาก่ายกันอีก ผู้ชายสองคนไม่ใส่เสื้อใส่แต่บ๊อกเซอร์นอนกอดกันอยู่ภายใต้ผ้าห่มเดียวกัน ถ้ามีใครมาเปิดประตูมาเห็นสภาพตอนนี้ ผมว่าโดนข้อคอระหาว่าได้เสียกันแล้วแน่ๆ ผมลุกขึ้นไปดูเสื้อผ้าที่ตากไว้ ตอนนี้แห้งพอใส่ได้แล้ว ผมจัดการใส่เสื้อผ้าไปทานข้าวเย็นด้วยกัน แล้วปลุกเจ้าแซน มันก็งัวเงียโว้ยวายตามประสา ก่อนลุกไปแต่งตัว ผมนั่งคิดถึงฝันเมื่อบ่ายนี้ ผมฝันว่าผมนอนอยู่แล้วอยู่ดีดีมีคนมาจูบผม พอผมลืมตาขึ้นมาเห็นชายหนุ่มคล้าย เจ้าแซน ดูดิผมเก็บเอามันไปฝันเลย ออกแนวผมเป็นสโนว์ไวท์แล้วมันเป็นเจ้าชาย ยังไม่พอ ผมยังฝันว่าผมได้ยินเจ้าแซนมันพร่ำเพ้อว่ามันรักผมต่างต่าง นานา ผมละเซ็ง...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 15
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่า...หลังคอมพ์
...สวัสดีวันหยุดยาว 555+ หลายๆท่านอาจจะไปเที่ยวกันอย่างเมามันส์ ผมหยุดตั้ง 1 สัปดาห์แนะ ผมไม่รู้จะไปไหนเลยเลยนั่งอยู่บ้านชิวๆ จะว่าไปมีใครไปเที่ยวไหนบ้างครับ รายงานตัวกันด้วยนะ ผมว่าหยุดหลายๆวันแบบนี้ ผมอาจจะไม่อัพเดธนะครับ รอรอกันหน่อยนะ มาตอบคอมเม้นท์ดีกว่าครับ
ฟ้าฝนเป็นใจเข้าทางน้องแซนเลย หนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาว อิ..อิ.. :z1:
ได้โอกาสบอกรักแล้ว กระซิบข้างหูพี่โอ๊ต น้องแซนรักพี่โอ๊ตนะครับ พูดเป็นไหม
ลูกผู้ชายด้านได้อายอดนะเฟ้ย :yeb:
แซนเริ่มแล้วววว
:impress2:
หึหึหึ ในที่สุดก็ได้ฤกษ์เอาจริงเสียทีนะ น้องแซน
o13
ในทีสุดแมวก้อกลายเป็นเสือแล้ว
ไหน ๆ บรรยากาศและสถานการณ์
ก็เป็นใจละ รุกเลยบอกความรู้สึกที่มีไปเลย
จะได้มีเวลาสวีท หวานแหววกัน
รออยู่นะ
o13 ให้มันได้ดังใจอย่างงี้..
รอจิ้นตอนต่อไปว่าจะ :haun4: หรือปล่าว..
หรือว่าจะ :t3:
หนาวเนื้อ ก็ต้องห่มด้วยเนื้อ จิงๆๆคับ
55+
มันต้องอย่างงี้
รุกเลย รุกเลย
:z2:
แซน...แบบนี้ต้องบอกว่าเข้าทางพอดีอ๊ะป่าว
หนาวเนื้อ ห่มเนื้อจะได้หายหนาวเนี่ย... :z1:
ว้าว แซนเริ่มรุกแล้วรึเนี่ย :impress2:
ใกล้ชิดกันอย่างนี้ อะไรจะเกิดขึ้นน้า :o8:
มาต่อเร็วๆนะค่ะ สนุกดี :bye2:
ตอบ...คนเขียน - จะว่าไปเท่าที่ดูทุกคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้แซนสู้มากมาย 555+ แซนละว่าไง
แซน - สู้ครับ อิอิ รุกอยู่แล้ว ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะครับ
โอ๊ต - ไม่สงสารผมเลยเหรอครับ ให้เขารุกผมงิงิ
บีม - ให้บีมรุกแทนไหมครับ
แซน - ไม่ต้อง!!!
คนเขียน - สองคนพอเลย หยุดเลย
เบ็น - เล่นเป็นเด็กเลย พี่โอ๊ตไปกินข้าวกันป่ะ
โอ๊ต - ไปดิพี่หิวพอดี
แซน, บีม, คนเขียน, - เห้ยรอด้วย วันนี้ขอตอบแค่นี้ก่อนนะครับ หิวมากมาย
(ป.ล. อย่าลืมช่วยคิดชื่อตอนนะใหเด้วยนะครับ (-/l\-))
-
ขอบคุณคนเขียนที่มาอัพต่อให้อ่านกันนะคะ
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นอยู่เชียว
หนาวเนื้อห่มเนื้อ
ฮิๆๆๆ งานนี้แซนได้กำไรเพียบ
-
ตอนที่ 15 สารภาพ
เอาชื่องี้แหละ คนเข้ามาอ่านตรึม :z1:
แต่พี่โอ๊ตหลับจริงๆหรอ น่าเกลียดไปมั้ง
น้องเขากัดฟันแทบตาย รู้มั๊ยเนี่ย
แต่ไม่งั้นมันจะ วุ่นนัก รักรุ่นพี่หรอ :z1:
-
:เฮ้อ:กำแล้วอย่างนี้จะรู้เรื่องกันมะเนี่ย
อีกคนหนึ่งบอกรักอีกคนนั่งหลับ :jul3:
-
ให้มันได้อย่างนี้ซิ
เวลาแซนมันสารภาพไอ้พี่โอ๊ตก็มาหลับซะนี่
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่มันจะรู้เรื่องกันซะทีอ่ะ
ไม่ได้ดั่งใจเล้ยยยยยยยย :z3: :z3:
-
ถ้าคิดจะสารภาพรักครั้งต่อไปนายแซนต้องจับพี่โอ๊ตมัดติดกับเก้าอี้แล้วหละ :m20: :m20: :m20:
:z10: :z10: :z10:
-
น้องแซนเอ๊ย...ทีหลังดูให้แน่ใจก่อนนะ
เล่นบอกรักตอนพี่โอ๊ตหลับซะง้าน :z3:
+1 ให้กับความพยายามของแซน (ถึงจะแห้วก็เหอะ) :laugh:
-
เซ็งพี่โอ๊ตอะ
จะหลับทำไมตอนนี้
เอาใหม่ เริ่มใหม่นะแซน รุกคืบบอกรักเลย
ก่อนบอกดูสถานการณ์ด้วยละ เดี๋ยวแห้วอีก
-
:a5: เซ็ง..มาสารภาพตอนหลับซะงั้น..
ไม่เป็นไร..เอาใหม่คราวหน้า..
:z2: :z2:
-
โหยย พี่โอ๊ต หลับซะงั้นอ่า ๆๆ
:z3:
-
ไฉนมัน... จึง... สั้น... นัก... เล่า...
แง้ววววว
อยาก อ่าน ต่อ ง่ะ
:z3: :z3:
-
โอ๊ตมานหลับได้ยังงายอ่ะง่ายไปป่ะ
-
รูปตอนพิเศษครับ
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/2552-07-0722-51-49_0002.jpg)
อ่านขำๆนะอย่าคิดมาก
เรื่องเล่า...หลังคอมพ์
ตอนที่ 15 สารภาพ
เอาชื่องี้แหละ คนเข้ามาอ่านตรึม :z1:
แต่พี่โอ๊ตหลับจริงๆหรอ น่าเกลียดไปมั้ง
น้องเขากัดฟันแทบตาย รู้มั๊ยเนี่ย
แต่ไม่งั้นมันจะ วุ่นนัก รักรุ่นพี่หรอ :z1:
ตอบ...คนเขียน - จัดไปคร๊าบ ขอบคุณนะครับ อิอิ
:เฮ้อ:กำแล้วอย่างนี้จะรู้เรื่องกันมะเนี่ย
อีกคนหนึ่งบอกรักอีกคนนั่งหลับ :jul3:
ตอบ...คนเขียน - โอ๊ตนึกว่าเป็นฝันไง 555+
ให้มันได้อย่างนี้ซิ
เวลาแซนมันสารภาพไอ้พี่โอ๊ตก็มาหลับซะนี่
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่มันจะรู้เรื่องกันซะทีอ่ะ
ไม่ได้ดั่งใจเล้ยยยยยยยย :z3: :z3:
ตอบ...แชน - ใช่ๆ คนเขียนกับพี่โอ๊ตรุ่มหัวกันแกล้งผม
คนเขียน - อะไรๆ
ถ้าคิดจะสารภาพรักครั้งต่อไปนายแซนต้องจับพี่โอ๊ตมัดติดกับเก้าอี้แล้วหละ :m20: :m20: :m20:
:z10: :z10: :z10:
ตอบ...แซน - ความคิดนี้ดีครับ อิอิ
น้องแซนเอ๊ย...ทีหลังดูให้แน่ใจก่อนนะ
เล่นบอกรักตอนพี่โอ๊ตหลับซะง้าน :z3:
+1 ให้กับความพยายามของแซน (ถึงจะแห้วก็เหอะ) :laugh:
ตอบ...แซน - สรุปเป็นกำลังใจหรือตอกย้ำกันครับเนี้ย แห้ว แห้ว แห้ว
เซ็งพี่โอ๊ตอะ
จะหลับทำไมตอนนี้
เอาใหม่ เริ่มใหม่นะแซน รุกคืบบอกรักเลย
ก่อนบอกดูสถานการณ์ด้วยละ เดี๋ยวแห้วอีก
ตอบ...แซน - รายนี้ก็อีกคน
:a5: เซ็ง..มาสารภาพตอนหลับซะงั้น..
ไม่เป็นไร..เอาใหม่คราวหน้า..
:z2: :z2:
ตอบ...แซน - ครับ สู้ๆ
โหยย พี่โอ๊ต หลับซะงั้นอ่า ๆๆ
:z3:
ตอบ...พี่โอ๊ต - ก็มันง่วงนี้ครับ แหะๆ มันอุ่นกำลังสบาย
ไฉนมัน... จึง... สั้น... นัก... เล่า...
แง้ววววว
อยาก อ่าน ต่อ ง่ะ
:z3: :z3:
ตอบ...คนแต่ง - เออ คือว่า เออ เออ เออ ขี้เกียจพิมพ์แล้วนะครับ แหะๆ
โอ๊ตมานหลับได้ยังงายอ่ะง่ายไปป่ะ
ตอบ...โอ๊ต - ก็มันนุ่ม + อุ่นอ่ะ อิอิ
ขอบคุณทุกท่านนะครับ นี้ตอนพิเศษขอบคุณทุกกำลังใจและขอบคุณที่ติดตามครับ
-
เราก็นึกว่าพี่โอ๊ตได้ยิน
-
อิอิแซนมัวแต่เขม่นกับบีม
ผู้โชคดีเลยกลายเบ็นซะง้าน.... :m20:
-
โอ๊ดหลับซะงั้น
นึกว่าแกล้งหลับอะ
-
โอ๊ตมานหลับได้ยังงายอ่ะง่ายไปป่ะ
ตอบ...โอ๊ต - ก็มันนุ่ม + อุ่นอ่ะ อิอิ
ขอบคุณทุกท่านนะครับ นี้ตอนพิเศษขอบคุณทุกกำลังใจและขอบคุณที่ติดตามครับ
มันอุ่น เพราะเนื้อห่มเนื้อไงพี่โอ๊ตจ๋า
ตอนพิเศษแบบว่า อิตาพี่โอ๊ตน่าโดนถีบไปมั๊ย อินโนเซ้นตั้งแต่ต้นจนปลาย
โอ๊ต ไม่แคร์สื่อ :z2: (รู้สึกว่าไม่ใช่แค่สื่อ เซนต์ บีม ก็ไม่แคร์ แคร์ของกินอย่างเดียว ถ้าเบ็นบอกเลี้ยงด้วยคงวิ่งไปละ)
-
โอ๊ตหลับไปซะงั้น
แต่แบบนี้ครึีงหลับครึ่งตื่นอะดิ
แซนสารภาพใหม่อีกรอบเลย อย่าช้าๆ
รูปตอนพิเศษน่ารักดีอ้ะ
บวก 1 แต้มด้วยจ้า
-
หะ...หาาา :a5:
หลับ???
หลับซะอย่างงั้น???? :z3:
จะร้องไห้ :sad4:
+1ให้รูปตอนพิเศษคร้าบ
-
สวัสดีครับ
โอ้ โอ้ โอ้
หลับ........ :z6:
ดีเนาะ
ไอ้ตัวพี่นี่มันแกล้งหลับกะแกล้งโง่อ้ะป่าววะ
หึหึ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
บอกตอนหลับอ่ะ
ไม่แน่จริงนี่นา
แน่จริงบอกตอนตื่นดิ
ไอ้เราก็นึกว่าแกล้งหลับ
เล่นหลับจริงซะงั้นนนนนนนนนน
-
หลับซะงั้นนนน
-
กะแล้วว่าต้องหลับ ดีนะที่ไม่ได้กรนด้วยน่ะ :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 16 อดีตฝังใจ
...กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...
"สวัสดีครับ โอ๊ตครับ" เบอร์แปลกๆ โทรมาหาผมแต่เช้า
"สวัสดีครับพี่โอ๊ต ประธานเอก...ปี 4 ใช่ไหมครับ" ปลายสายถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเขอะเขิน(จะเขินทำไมเนี้ย)
"ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"คือผมเป็นตัวแทนสโมสรนะครับ พี่หนึ่งขอให้พี่มาเข้าพบนะครับ" พี่หนึ่งเป็นเจ้าหน้าที่กิจกรรมนิสิต ผมขออนุญาตรับน้องผ่านเพราะพี่ท่านนี้และครับ
"ได้ครับ กี่โมงครับ"
"สะดวกเมื่อไรมาได้เลยครับ"
"ได้ครับ สวัสดีครับ"
"ครับ" ผมตัดสายทิ้ง แล้วบึ่งรถไปมหาวิทยาลัยทันที(คุยโทรศัพท์ขณะขับรถไม่ดีนะเด็กๆ)
...หน้าที่ผมเหมือนกับทุกๆวันที่ผ่านมาคือการไปรับไอ้เด็กแสบ ซึ่งหลังๆมาเรียกว่าไปปลุกมันดีกว่า ผมไปถึงห้องมันที่ไรนอนทุกที แล้วปลุกมันก็ไม่ใช่ง่ายๆขี้เซาสุดๆ ผมไปถึงหอแซนก็รีบขึ้นไปที่ห้องแซนทันที ไอ้เจ้าแซนมาเปิดประตูให้ก่อนเดินโซซัดโซเซไปยังที่นอนของมัน
"แม่งขี้เซาจริง เดี๋ยวลักหลับเสียหรอก"
"ลักเลยผมยอม" มันไม่พูดเปล่าเอานิ้วดึงขอบกางเกงโชว์แก้มก้นขาวๆ
"ไอ้นี้นิ"
"หรือพี่จะให้ผมทำให้ ขออีก 15 นาที ตื่นก่อนแล้วเดียวจัดให้"
"ส้นทีนแกสิ"
"เห้ย แซนงั้นพี่เอามอไซค์ไปทำธุระแป๊บนะ"
"ไปไหน"
"ไปกินข้าวกับบีมมั้ง" ผมปากเปราะ
...ผมไม่รู้ว่าแซนไม่ถูกอะไรกับบีม ผมเลยกวนทีนมันเล่น ก่อนออกจากห้อง ผมเดินลงบันไดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนมาถึงข้างล่าง ปรากฎมีคนออกพอดี
"รอด้วยครับ" ผมตะโกนไป ก็นะจะต้องกดเซนเซอร์เปิดประตู ไหนจะต้องรอมันปลดล๊อคอีก รำคาญอ่ะ ผมวิ่งไปที่ประตู
"อ่าวพี่โอ๊ต"
"อ่าวหมอบีม"
"บีมเฉยๆครับ ยังไม่ได้เป็นหมอ"
"แหะๆ ไปเรียนเช้าเหรอ"
"ครับ พอดีตื่นเช้านะ ไม่รู้จะไปไหนเลยว่าจะขับรถเล่น" บีมยิ้ม(โอ้ยใจจะละลาย) "ว่าแต่พี่โอ๊ตจะไปไหนเหรอ ท่าทางรีบร้อนจังครับ" เดินไปคุยไป
"ออพี่หนึ่ง เออ...เจ้าหน้ากองกิจกรรมนิสิตเรียกพบนะ"
"ผมไปเป็นไหม"
"ไม่เอาดีกว่า เสียเวลาบีมเปล่าๆ"
"ไม่หรอกครับ บีมว่าง"
"งั้นเจอกันที่ตึกคณะพี่นะ"
"พี่ไปกับผมก็ได้ครับ รถ 2 คนเปลืองน้ำมัน ช่วยชาติพี่" เออจริงอย่างที่บีมพูดครับ ผมเลยนั่งซ้อนไปกับบีม
...บีมขี่รถแข็งพอควรครับและปลอดภัยดีขับไม่เร็วเท่าไร ผมไปถึงตึกคณะในอึดใจเดียว ผมรีบวิ่งไปที่ห้องพี่หนึ่ง ไม่อยากให้เจ้าแซนรอนะ พอไปถึงพี่หนึ่งกำลังคุยกับน้องๆหน้าห้องสโมสรนิสิต
"พี่หนึ่ง สวัสดีครับ"
"อ่าวว่าไงโอ๊ต"
"อ่าวพี่ให้น้องโทรตามผมอ่ะ"
"ออ เออใช่ พี่จะให้เราหาคนประกวด"
"ประกวดอะไรพี่"
"งานพร๊อมไง จัดเดือนสิงหาคม"
"ผมไม่เห็นรู้เรื่อง"
"เออใช่ เอกโอ๊ตไม่มาเข้าประชุมนิ งั้นไปคุยที่ห้องพี่" ผมมองไปยังบีมที่เดินตามมาทันผม บีมพยักหน้าให้ผมแล้วยิ้มให้ ผมพยักหน้าตอบ แล้วเดินเข้าห้องพี่หนึ่งไป
...ผมกับยธุระได้ไม่ถึง 5 นาที ถือว่าเร็วมาก ผมทำเวลาเพื่อไม่ให้กับไปรับแซนสายเพราะกุญแจรถมันอยู่ที่ผม และเกรงใจบีมเขาด้วย สรุปปีนี้จัดงานปัจฉิมนิเทศและเป็นปีแรกที่จะจัดงานพร๊อม โดยลักษณะงานเอามาจากฝรั่งทั้งหมด มีการประกวดคิงค์-ควีน แต่งานนี้ไม่เน้นสวย-หล่อ เน้นฮา และเป็นที่ยอมรับ พูดง่ายๆ เกย์ กระเทย ทอม ดี้ ชายจริง หญิงแท้ สมัครได้หมด เมื่อคุยธุระสร็จผมก็ขอตัวลากลับ ผมเดินออกมาจากห้องโดยมีพี่หนึ่งเดินตามมา หมอบีมนั่งรอผมอยู่หน้าห้อง ผมเกรงใจหมอจริงๆ
"เสร็จธุระแล้วเหรอครับ"
"ครับ ขอโทษที่รบกวนนะ"
"ไม่รบกวนเลย ผมเต็มใจนะ"
"ครับ แล้วหมอบีม...เออบีมทานข้าวยัง"
"ยังเลยครับว่าจะหาทานอยู่"
"ขอโทษครับ แทนทีบีมจะได้กินข้าวแล้วไปเรียน"
"ผมบอกแล้วไงผมเต็มใจ ถ้าเกรงใจเอาเป็นว่าไปทานข้าวกับผมสิครับ"
"ได้ครับ อยากทานอะไรหล่ะ"
"ทานโจ๊กไหมครับ ง่ายดีด้วย"
"ครับ"
...เราออกจากมหาวิทยาลัยขี่มอไซค์ไปทางหอพัก ระหว่างทางจะมีร้านโจ๊กอยู่ครับ ผมกับบีมนั่งทานที่นั้น สั่งไปไม่นานโจ๊กก็มาเสิร์ฟข้างหน้าเรา ข้าวเม็ดเล็กที่ต้มกับน้ำซุปกระดูกหมอ สีขาวนวลมีหมอและเครื่องในนานาชนิดบนข้าว พร้อมไข่ต้มเกือบสุกอีก 1 ฟอง โรยด้วยหอมซอยสีเขียว ขิงและหมี่ขาว เสิร์ฟมาพร้อมกับจานใส่ปาท๋องโกตัวเล็ก น่ากินที่สุด ผมกับบีมลงมือทาน พอทานได้ครึ่งชาม ผมจัดการตีไข่แดงให้เข้ากับโจ๊กซึ่งบีมก็ทำเหมือนกัน ผมว่าวิธีที่ผมทานแปลกแล้วนะ เพราะคนส่วนมากจะตีไข่เลย หรือไม่ก็เก็บไว้กินที่หลัง ผมทำหน้างง งง เหมือนบีมรู้ครับ
"ทำไมเหรอครับ"
"เปล่าครับ เพิ่งเห็นคนที่ทานคล้ายๆกัน"
"555 จำบีมไม่ได้จริงสินะ" ผมอึ้งไปสักพัก
"เห้ยอย่าล้อเล่นนะ เคยรู้จักกันด้วยเหรอครับ"
"ครับ 3 ปีที่แล้ว พี่เคยพาผมมาทานโจ๊กที่นี้" มีงานเข้าแล้วตู ตูเคยพาคนหน้าตาดีมากินโจ๊กด้วยหรือ 3 ปีที่ผ่านมาอยู่เป็นโสดมาตลอดนะ
"ไม่จริงม่างครับ จำคนผิดหรือเปล่า"
"ไม่หรอกครับ งานรับน้องมหาวิทยาลัยปีที่แล้ว ก่อนจะมีพิธีถวายตัวเป็นนิสิต มีเด็กคนหนึ่งโรคกระเพาะกำเริบ พวกพี่ไม่มีอาหารเตรียมไว้ ส่วนอาหารเช้าพวกพี่จะให้หลังเสร็จพิธี อาหารเช้าเลยยังไม่เสร็จ แล้วพี่พาเด็กคนนั้นมาทานโจ๊กที่ร้านนี้" บีมตอบ ผมก็คุ้นอยู่บ้าง แต่จะว่าไงดี น้องคนนั้นดูเป็นเรียนมากๆ แว่นหนาๆ ผมเรียบๆ ตัวเล็กๆ ไม่ใช่บีมนะผมว่า
"น้องคนนั้นเพื่อนบีมเหรอครับ"
"555 ผิดครับ นั้นนะบีมเอง"
"เห้ยไม่ใช่อ่ะ" ผมส่ายหน้า บีมได้แต่ขำ "น้องคนนั้นใส่แว่นหนามาก ตัวเล็ก ผมเรียบๆ ไม่ใช่บีมอ่ะ"
"เหมือนพวกเนิร์ดช่ายม่ะ"
"เออ...ใช่ครับ" ผมตอบสัจจริงก่อนยัดโจ๊กเข้าปาก
"ผมไปยิงเลเซอร์ที่ตามาครับ เลยไม่ต้องใส่แว่นแล้ว ส่วนที่สูงขึ้นอันนี้สูงเองนะ" บีมไม่พูดเปล่า เอาแว่นมาสวมครับ เป็นแว่นแฟชั่น เออดูดูไปก็คล้ายนะ "ผมหาพี่ตั้งนานพี่บ้านก็ไม่ใช่ พี่สันทนาการก็ไม่ใช่ โชคดีที่วันก่อนเจอพี่ใต้หอ ผมจำพี่ได้"
"อ่ะนะ เก่งแหะจำได้ด้วย"
"ครับ" เรานั่งคุยเรื่องในอดีตจนทานเสร็จ สรุปมื้อนั้นผมเลี้ยงเป็นการขอบคุณครับ บีมไปส่งผมที่หอก่อนไปเรียน พอถึงหอผมไปที่ห้องแซนทันที แซนแต่งตัวเสร็จแล้วครับ ผมเดาว่าผมขึ้นมาแซนยังนอนอยู่แต่ก็ชั่งครับ ผมกับแซนไปเรียนด้วยกันเหมือนปรกติ แต่ที่ไม่ปรกติดูแซนเงียบนี้แหละครับ สงสัยโดนปลุกแต่เช้า อิอิ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...พี่โอ๊ตคิดหรือว่าเราไม่เห็น ไปกินข้าวมากับไอ้หมอนั้นจริงๆด้วย แถมไปด้วยกันอีกต่างหาก ทั้งๆที่มีผมทั้งคน ทำไมต้องไปยุ่งกับมัน หรือพี่โอ๊ตไปยุ่งกับมันเอง ขณะที่ผมนั่งคิดจนปวดหัวก็มาถึงตึกเรียนพอดี
"พี่โอ๊ตไปไหน"
"ขึ้นห้องเรียนนะ"
"ไม่ทานข้าวกับผมก่อนเหรอ"
"เออ..."
"ข้าวเช้ามันสำคัญนะพี่ พี่เป็นคนบอกผมเองนะ"
"คร๊าบบบ" (ทำไมวันนี้มันโหดจังว่ะ)
...ผมกับพี่โอ๊ตเดินเข้าโรงอาหาร ผมจัดแจงซื้อข้าวมาให้พี่โอ๊ต ผมอยู่กับพี่โอ๊ตมาจะ 3 เดือน ผมย่อมรู้ว่าโอ๊ตชอบทานอะไร ไม่ชอบอะไร แค่นี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับผมหรอก ผมวางจานข้าวไว้หน้าพี่โอ๊ต แล้วมองดูพี่โอ๊ต พี่โอ๊ตเขี่ยข้าวเล่น
"ทำไมครับพี่ ของโปรดพี่เลยนะวันนี้"
"พี่ไม่ค่อยหิวนะ"
"ทำไมเหรอครับ"
"..."
"หรือไปกินข้าวกับคนอื่นมาแล้ว"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 16
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่า หลังคอมพ์
เราก็นึกว่าพี่โอ๊ตได้ยิน
ตอบ...ไม่ได้ยินครับ อิอิ เรื่องไม่จบง่ายๆหรอกน้องหนู
อิอิแซนมัวแต่เขม่นกับบีม
ผู้โชคดีเลยกลายเบ็นซะง้าน.... :m20:
ตอบ...เย้ๆ มีคนอ่านตอนพิเศษด้วย ชอบมะ ชอบมะ
โอ๊ดหลับซะงั้น
นึกว่าแกล้งหลับอะ
ตอบ...ก็อยากแกล้งนะ อิอิ
โอ๊ตมานหลับได้ยังงายอ่ะง่ายไปป่ะ
ตอบ...โอ๊ต - ก็มันนุ่ม + อุ่นอ่ะ อิอิ
ขอบคุณทุกท่านนะครับ นี้ตอนพิเศษขอบคุณทุกกำลังใจและขอบคุณที่ติดตามครับ
มันอุ่น เพราะเนื้อห่มเนื้อไงพี่โอ๊ตจ๋า
ตอนพิเศษแบบว่า อิตาพี่โอ๊ตน่าโดนถีบไปมั๊ย อินโนเซ้นตั้งแต่ต้นจนปลาย
โอ๊ต ไม่แคร์สื่อ :z2: (รู้สึกว่าไม่ใช่แค่สื่อ เซนต์ บีม ก็ไม่แคร์ แคร์ของกินอย่างเดียว ถ้าเบ็นบอกเลี้ยงด้วยคงวิ่งไปละ)
ตอบ...ขำ ขำ น่าอย่าคิดมากดิครับ แค่ล้อเรียนนะ ว่าเซนต์คือใครหยออออ
โอ๊ตหลับไปซะงั้น
แต่แบบนี้ครึีงหลับครึ่งตื่นอะดิ
แซนสารภาพใหม่อีกรอบเลย อย่าช้าๆ
รูปตอนพิเศษน่ารักดีอ้ะ
บวก 1 แต้มด้วยจ้า
ตอบ...ขอบคุณจ้า
หะ...หาาา :a5:
หลับ???
หลับซะอย่างงั้น???? :z3:
จะร้องไห้ :sad4:
+1ให้รูปตอนพิเศษคร้าบ
ตอบ...โอ้ๆ มามะ เดียวเช็ดน้ำตาให้
สวัสดีครับ
โอ้ โอ้ โอ้
หลับ........ :z6:
ดีเนาะ
ไอ้ตัวพี่นี่มันแกล้งหลับกะแกล้งโง่อ้ะป่าววะ
หึหึ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ตอบ...ไม่ได้แกล้งหลับ และไม่ได้แกล้งโง่นะจ๊ะ ขอแก้ข่าวด้วย แล้วอีกอย่างคุณเป็นคนต้นคิดเรื่องการ์ตูนมิใช่หรือไม่พูดอะไรเกี่ยวกับมันหน่อยเหรอ งิงิ
บอกตอนหลับอ่ะ
ไม่แน่จริงนี่นา
แน่จริงบอกตอนตื่นดิ
ไอ้เราก็นึกว่าแกล้งหลับ
เล่นหลับจริงซะงั้นนนนนนนนนน
ตอบ...อิอิ ไม่แน่จริง ยอมรับคร๊าบบบ
หลับซะงั้นนนน
ตอบ...555+
กะแล้วว่าต้องหลับ ดีนะที่ไม่ได้กรนด้วยน่ะ :เฮ้อ:
ตอบ...ง่ะรู้ทัน ชิชิ ว่าแต่ถ้ากรนเดียวแซนก็รู้ว่าหลับอ่ะดิครับ อิอิ
ขอบคุณที่ทักด้วยครับ พิมพ์ผิด มันส์ในอารมณ์เกิน อิอิ
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อแว้วววววววววววววว
แซนหึงล่ะซิ แหมมมมมมมมๆๆๆพี่โอ๊ตเค้าไม่ได้ตั้งใจอ่ะ
-
โอ๊ะ โอ ดูท่าพี่โอ๊ต
งานเข้าหลายทางซะแว้ว
พี่บีมก็เริ่มทำเกมส์แล้ว
เป็นเยี่ยงนี้ แล้วน้องแซนจาทำอย่างไร
:man1:
-
แล้วงี้น้องแซนจะทำไงดีเนี้ยะ
หมอบีมเริ่มเกมรุกแล้ว
พี่โอ๊ตก็นะหวั่นไหวง่ายซะด้วย
เอาใจช่วย แซนนะ
-
เฮ้อ บีมรุกหนักจังเลย เราอยากบอกว่านายเขียนชื่อผิดอ่ะ ตอนที่เข้าโรงอาหารพร้อมกันอ่ะ เขียนโอ๊ตเป็นบีมซะงั้น รอตอนต่อไปนะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
โห ๆๆ แซนเอ้ย สู้เค้าน๊าา
-
แซน ไม่ใช่เซนต์ โอ๊ยหลงเรื่อง ๕๕๕
แซนเอ่ยยย พี่โอ๊ตจะโดนแย่งแล้วนะเว่ย o22
-
แซน...งานนี้ช้าไม่ได้แล้วนะ...บีมเค้ายิ่งมีเรื่องประทับใจพี่โอ๊ตอยู่ด้วยอ่ะ
สู้เข้าหน่อยนะ :L2:
-
แซนต้องรีบทำคะแนนนะ
-
แซนอย่าเหวี่ยงแบบนี้สิ เดี๋ยวเสียยคะแนนหมด
-
อารมณ์เสียยยยยยยยยยยยยยยยย
-
งานเข้าพี่โอ๊ตเสียแล้ว
-
สวัสดีครับ
การ์ตูนรึ
ตอนต่อไปเอาการ์ตูน NC เลย ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
แต่จะให้ใครคู่ใครนี่.... :impress2: ทางที่ดีต้องสวิงกิ้ง กิ้ง กิ้ง
ตัวพี่ดีเนาะ รักษาน้ำใจน้องไปกินข้าวกับน้องเค้าได้อีก ทั้งๆ ที่มรึงก็กินมาแล้ว (ดีนะไม่กินคนที่ไปกินด้วยคู่กันไปเลย)
หึหึ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
เวนกำ
ช่วยรู้เรื่องบ้างอะไรบ้างคับพี่คร้าบบบบ
:z3:
อ่อ มีคำผิดอยู่บ้างนะครับ
ดูๆหน่อยละกันเนอะ
-
:L1:
-
เสน่ห์แรงจริงเฮียของเรา
งานเข้าทีนี้ โดนหนักแน่ๆ หุหุ
-
:z3: เข้าใจกันไปคนละทางอีกล่ะ..
มีอะไรก็ทำไมไม่คุยกันไปเลย..
ชอบคิดเอง เออเองไปเรื่อย..
นี่ล่ะทำให้เกิดปัญหาล่ะ..
:z2: :z2:เชิ๊บ..เชิ๊บ
-
เมื่อไหร่จะหันหน้าชนกันสักทีอะ.......
ให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ๊ายย ไม่ได้เข้ามาซะเป็นอาทิด เลยได้อ่าน2ตอนเลยหุหุ
แต่อยากบอกว่า เริ่มโอนเอียงแล้วอ่ะช้านน 5555
หมอบีมก็น่าสนนะ แต่แซนมาก่อน ไม่ได้งัยก็ต้องเชียร์แซน หุหุ
-
จัดการพี่โอ๊ตเลย นอกใจหรอ
-
อะไรกันเนี่ย
พี่โอ๊ตกะนายบีม
งั้นนายบีมเค้าก็รู้จักและฝังใจกับพี่โอ๊ตมานานแล้วเหมือนกันสิ
ท่าทางจะวุ่นๆเหมือนชื่อเรื่องอีกคู่แล้ว
บวกอีก 1 แต้ม รอลุ้นตอนต่อไปจ้า
-
ตอนที่ 17 สอบสวน
...คำพูดของแซนมันฟังแล้วเหมือนมีใครเอามีดมาแทงกลางหัวใจ เจ็บจี๊ด...เลยทีเดียว ผมได้แต่นั่งเงียบ พยายามคิดคำตอบที่ดีที่สุดรู้นะว่าแซนไม่ชอบหมอบีม แต่ทำไมมันต้องลงกับผมด้วย ทำไมแซนต้องหึงผมด้วย ไม่เข้าใจ
"ใช่...พี่กินข้าวกับบีมมาแล้ว" ผมตอบ มันไม่มีอะไรเสียหายนิ
"..." ไม่มีคำตอบใดๆ จากแซน แซนนั่งก้มหน้า
"พี่เจอบีมระหว่างตอนลงมา บีมเลยอาสาไปเพื่อนพี่เข้ามาทำธุระใน ม." ผมไม่เข้าใจทำไมผมต้องอธิบายด้วย แต่เห็นมันก็รู้สึกผิด
"แล้วทำไมไม่ไปกับผม"
"ไปกับแก?" ผมย้อน "ไปกับแกมีหวังได้ไปตอนเย็นแน่ มีหรือว่าพี่พูดแล้วแกจะตื่น หมู่นี้แกนอนขี้เซาจะตาย ปลุกก็ยาก ขนาดพี่ถีบแกตกเตียงยังไม่ตื่นเลย" จริงครับมันแกล้งถีบมัน ปลุก 5 รอบยังไม่ตื่นถีบแม่งเลย แล้วโกหกว่ามันนอนตกเตียง 555+
"งั้นแสดงว่า วันนั้นพี่ถีบผมตกเตียงนะสิ" เอา...ซวยตู งานเข้ากูแล้ว
"เออกินข้าวเถอะ เดียวมันเย็นจะไม่อร่อย" ผมเปลี่ยนเรื่อง
"ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย"
"ก็แกตื่นยากเองนี้หว่า"
"โห่พี่อ่ะ"
"ว่าแต่เข้า ม. แต่เช้ามีอะไร"
"พี่หนึ่งเขาเรียกประชุมนะ กิจกรรมของปี 4"
"ทำอะไรอ่ะ"
"งานปัจฉิมนิเทศ"
"แบบนี้ผมก็ไม่ได้เจอพี่แล้วอ่ะดิ”
“อย่าเวอร์”
“อ่ะนะ” หลังจากนั้นผมกับแซนก็เริ่มทานข้าวกัน ผมคงต้องเรียกว่าเล็มข้าวเพราะเสียด้วย แต่สุดท้ายก็หมด (นี้ขนดอิ่มแล้วนะเนี้ยตู)
“เดี๋ยวผมเอาจากไปเก็บให้” แซนเสนอตัวช่วย
“เอองั้นเดี๋ยวพี่ถือกระเป๋าให้” ผมพูดเสร็จก็หิ้วกระเป๋าของผมกับแซนไปรอที่บันได ไม่นานหนักมันก็ตามมาพร้อมรอยยิ้มของมัน
“พี่เจอกันตอนเลิกเรียนะ”
“เออ” ผมตอบรับตามปรกติ
“อีกเรื่องต่อไปมีอะไร ไปทำธุระที่ไหนบอกผมเท่านั้น เข้าใจ” แล้วมันก็เดินจากผมไป ผมเดินตรงไปยังห้องเรียนของผม จนมาถึงหน้าห้องเรียน มีน้องผู้หญิง หน้าตาคุ้นๆผมมองหน้าเธอ เธอสบตากับผม
“พี่โอ๊ตใช่ไหมค่ะ”
“คะ...ครับ น้อง…”
“แพรวค่ะ”
“ออ...แพรวแฟนแซน”
“ไม่ใช่แล้วค่ะ” เธอเริ่มก้มหน้า ผมน้ำตาหยดลงบนกระโปรงของเธอ
“อ่าวทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้ค่ะ แต่แซนหนีหน้าแพรวตลอดเลย” เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม
“แซนไม่เห็นบอกพี่อ่ะ”
“แพรวก็ไม่รู้ อยู่ดีดีแซนก็ทิ้งแพรว หนีแพรว เห็นแพรวเป็นคนน่ารังเกลียด”
“ไม่หรอก ผิดใจอะไรกันหรือเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ” เธอเงียบไปพักหนึ่ง ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่นั่งเป็นเพื่อน “พี่ค่ะ ขอหนูพบแซนอีกครั้งได้ไหม”
“เออน้องครับ พี่ไม่มีสิทธิ์บังคับใครนะ เอาเป็นว่าพี่จะคุยให้นะ”
“งั้นหนูไม่รบกวนพี่แล้ว พี่เข้าเรียนเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่จะสายเพราะหนู”
“ครับ งั้นดูแลตัวเองดีๆนะ”
“ค่ะ...ขอบคุณคะ” เธอยื่นขึ้นพร้อมคำนับให้ ผมพึ่งสังเกต แต่ตัวน่ารักดีว่ะ เสื้อนิสิตพอดีตัวไม่รัดมาก แขนตุ๊กตาโชว์แขนขาวเรียวๆ กระโปรงพีชคลุ่มเข่า กับรองเท้าคล้ายๆรองเท้านักเรียน เสียดายกูชอบผู้ชาย ถ้าชอบผู้หญิงคงจีบ เหอะๆ ผมเดินเข้าห้องเรียนก็เจอไอ้แบงค์รออยู่ที่ประตู
“ทำไมมึง จะจีบน้องเขาไง”
“โอ้ย...ไอ้เชี้ย ตอแหลแบบนี้ไม่เอาหรอก”
“ไปว่าน้องเขาไอ้ห่านี้”
“มึงไม่รู้อะไรไอ้โอ๊ต” มันเดินจากผมไป
“มึงก็เล่าดิ”
“...” ไม่เสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...แม่งทำให้ยากแล้วจากไป
...3 ชั่วโมงมหาสนุกผ่านพ้นไป สนุกเวลาเรียน แต่ทรมานเวลาสอบ วิชานี้ถูกขนานนามเช่นนั้นจากรุ่งสู่รุ่น ผมลงมารอแซนที่โรงอาหารใต้ตึกตามที่นัดกันไว้ แต่วันนี้ผมอยากกินข้างนอกเลยนั่งรออยู่เฉยๆ ผมรอไม่เกิน 15 นาทีมันก็ลงมาครับ มาที่โต๊ะที่ผมและเดอะแก๊งค์ของผมนั่งอยู่ มันโดนกัด 2-3 ทีก่อนที่เราจะได้ไปทานข้าวกัน เมนูวันนี้คือ “ผัดซีอิ้วกรอบ” ครับ อยู่เลยหอไอ้แซนไปนิดเดียว ผมรีบบึ่งให้เร็วที่สุดเพราะไปช้าคนจะเยอะ พอไปถึงคนก็จะเต็มร้านแล้ว ผมกับแซนนั่งลงสั่งอาหารเสร็จก็นั่งรอ ไหนๆว่างสอบปากคำดีกว่า
“แซนแล้วแพรวอ่ะ” ผมถามจากคำถามเบาะ ไม่ให้งูตื่น
“ถามทำไมอ่ะ” ท่าทางมันอารมณ์เสียขึ้นมาทันที
“เปล่าก็เห็นสนิทกัน” ผมอธิบาย “หรือเลิกกันแล้ว” ผมถามแกมแซว
“ไม่เคยคบจะเลิกได้ไง”
“อ่าวเหรอ” ผมเงียบไปสักพักก่อนถามต่อ “แล้วทะเลาะอะไรกันป่ะ”
“ทำไมพี่ แพรวไปหาพี่เหรอ”
“ก็...ประมาณนั้น” เห้ยกูเป็นผู้ถามนะ ทำไมรู้สึกเหมือนคดีจะพลิก
“แพรวไปหาพี่ทำไม คุยอะไรกัน” นั้นไงคดีพลิกทันที (TT-TT)
“จะว่าไงอ่ะ...คือ แพรวบอกว่าช่วงนี้แซนหนีหน้าแพรว เห็นแพรวเป็นคนน่ารังเกลียด”
“ก็น่ารังเกลียดจริงนิ!” แซนพูดเสียงดังจนคนเริ่มเงียบ
“แล้วแพรวขอให้พี่ช่วยคุยให้แซนไปคุยกับแพรวได้ไหม”
“ไม่!” คราวนี้ดังกว่าเดิม คนเริ่มหันมามอง
“แซน แซนทะเลาะอะไรกับแพรวหรือเปล่า ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย”
“ผมไม่อยากสนใจคนพันธุ์นั้นแล้วพี่ แล้วผมไม่ได้โกรธ ผมเกลียด เกลียดมากด้วย”
“โอเคใจเย็นๆ”
“ต่อไปพี่ไม่ต้องคุยกับแพรวอีกได้ไหม ผมขอ”
“ทำไมว่ะ”
“ก็ผมรักพี่ไง!” ผมนั่งหน้าแดงอยู่ตรงนั้น เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้น หลังจากที่แซนพูดประโยคดังกล่าว ผมจะทำอย่างไงดี
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 17
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อารมณ์เสียงหน้าเว็ปเป็นอะไรไม่รู พิมพ์ที่ไรตีขึ้นด้านบนทุกที ดังนั้นวันนี้ไม่ขอตอบคอมเม้นท์นะครับบบ
-
น้องแซนสารภาพรัก
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ
-
แซนสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13 :-[
-
ว้าวววววววววว ว้าววววววววววววว
ในที่สุดน้องแซนก็ได้บอกรักพี่โอ๊ตแว้วววววววว
-
เอออ เอาให้มันได้สารภาพอย่างงี้ดิ o22
บรรยากาศดีๆเสือกหลับ
ทะเลาะกันแทบตายเสือกบอก :really2:
-
สารภาพรักละ
555+
-
บอกรัก!!
สารภาพความจริงกลางร้านก๋วยเตี๋ยว
ท่ามกลางผู้คน และความชุลมุนวุ่นวาย
โรแมนติก โคดๆอ้ะ
บวก 1 แต้มจ้า รอลุ้นต่อตอนหน้านะ
-
สวัสดีครับ
ต๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตาย ตาย ตาย ตาย ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
บอกรักกลางร้านผัดซีอิ้ว
ดีเนาะ
ไมทีงี้บอกง่ายจังฟะ ไอ้ตัวน้องน่ะ :angry2:
ชิส์
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ถึงกะอึ้ง :o8:
-
เอ่อ ....
ขอแสดงความยินดีกับน้องแซนนะครับ
ที่ได้บอกซะที ถึงจะออกแนวหลุดๆก็เหอะ = =
ลุ้นกะพี่โอ๊ตต่ออะกานว่าจาเอาไงน้า
แต่ถ้าให้เดา งานนี้พี่โอ๊ตคงเอ๋อแหงมๆ
ก็คิดว่าคนอื่นล้อเล่นตลอดเลยนินา(พวกไม่ชอบเข้าข้างตัวเอง+ w +)
-
อื่อ บอกรักแล้วดีใจโครต
แล้วพี่โอ๊ต จะว่ายังไงเนี้ยะ
รับรักน้องแซนหน่อยนะ
-
ให้มันได้อย่างนี้ดิแซน..... o13 o13 กว่าจะพูดออกมาได้ :3123: :3123:
อึ้งเลยดิคุณพี่โอ๊ต :o8: :-[ :impress2: :man1:
แล้วพี่โอ๊ตจะตอบรับรักไหมครับผม
รอเร็วๆ นะ อยากรู้.............. :z13:
-
อ่ะนะ
ดีที่สุดแระ
ที่ทำอย่างนี้
-
อ้าว...โอ๊ตสอบสวนแล้ว
แซนก็รับสารภาพแล้วอ่ะ..
ไงทำเป็นอึ้ง.. :laugh:
แค่ "สารภาพรัก" หุหุ
:z3: :z3:
-
จบซะงั้น 5555++ ว่าแต่แพรวนี่ไม่ไหวอ่ะ หุหุ
ดอ๊ตจ๋า รับรักไปด่วนนนน
-
แพรว >> :z6:
แซนด์ เล่นงี้เลยอ๋อ :o8:
-
:o8:
เขินแทน หุหุ
บอกรักกันแบบนี้เลยหรอจร้าา
-
เอาล่ะสิ บอกกันอย่างนี้ก็มันส์แล้ว
-
แซนหลุดได้อีกน๊อ...ตอนลุ้นให้บอกก็ไม่บอกซะที
พอแบบนี้มาหลุดบอกรักกลางร้านผัดซีอิ๊วซะง้าน
(บรรยากาศโรแมนติกมากมายเลยเนอะ :m20: )
แต่ตอนนี้ก็ต้องมาลุ้นแล้วหล่ะสิว่าพี่โอ๊ตจะว่ายังงัย :man1:
-
เข้ามาลุ้นให้มาต่อไวๆ ด้วย.. :z2:
-
o13 o13 o13
+1 ให้เลยคราบชอบวิธีการเขียนแบบนี้ ชอบวิธีการเล่าเรื่อง
ตัวละครมีอารมณ์ความรู้สึกที่ค่อยๆไหลไปเรื่อยๆอ่านแล้วติดลมอยากอ่านต่อซะอย่างงั้น
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะคราบบบบบบบบบบ
นิว
-
รุกต่อไปเรื่อยๆๆเลย
-
ตอนที่ 18 กฎต้องห้าม
...น้องครับรู้ไหมกฎสำคัญของการมีน้องรหัสมีอะไรบ้าง นอกจากน้องต้องค่อยดูแลรุ่นน้อง คอยเตือนสติ คอยติวหนังสือแล้ว กฎสำคัญที่สุดระหว่างพี่รหัสกับน้องรหัสคือ
“ห้ามเป็นแฟนกันโดยเด็ดขาด”
...เพราะถ้าเกิดคบกันแล้วเลิกกัน ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องจะขาดสะบั้นลงทันที...
...ผมได้แต่ก้มหน้ามองโต๊ะ อึ้งกับคำพูดที่พึ่งได้ยิน แซนรักผม สิ่งที่ผมพยายามจะหนีหรือถอยห่างมันมากที่สุด แต่ตอนนี้มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น ผมไม่กล้ามองหน้าแซน เสียงที่ดังในใจคือผมต้องไปจากที่นี้ ตรงนี้ แต่ขาผมไม่ทำตามความต้องการของหัวใจ
"ผู้หญิงคนนั้น...จะทำให้ชีวิตพี่เลวร้าย" แซนพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน "อย่ายุ่งกับเธอ" แซนกำชับ ผมไม่เข้าใจความหมายที่แซนกำลังสื่อ แต่ความรู้สึกกดดันจากภายนอก สายที่มองผมกับแซนลดลงแล้ว ผมมองไปรอบๆท่าทางหลายคนจะเข้าใจในคำอธิบายของแซน แต่ไม่ใช่ผม ไม่นานหนักซีอิ้วกรอบก็ถูกลำเลียงมายังเบื้องหน้า ผมกับแซนลงมือทานโดยไม่มีคำพูดใดๆอีกเลยจนกระทั้งทานเสร็จและกลับถึงหอ
"พี่ไม่เข้าห้องนะ" ผมพูดขึ้นเมื่อรถจักรยานยนต์จอดเข้าที่ของมัน
"พี่ผมขอโทษ"
"..."
"ผมอยากให้พี่รู้ ผมความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ”
“กับเรื่องอะไร เรารักพี่ หรือ เรื่องแพรว” ผมหันไปมองหน้าแซน แซนดูเกร็งๆ “ตอบมาสิ ว่าเรื่องไหน”
“ผมรักพี่” แซนตอบเสียงหนักแน่น “เรื่องแพรวที่พูดต่อมา ผมพูดเพราะผมรู้ว่าพี่ยังปิดกลั้นตัวเองกับสังคม ผมเลยพยายามแก้ต่างให้”
“แต่แกก็รู้ว่าพี่ไม่อยากให้แก...ให้แกรักผู้ชาย” ผมพูดออกไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด หนึ่งความรู้สึกที่เจ็บปวดที่รักคนที่ชอบแต่ไม่อาจรักได้ กับอีกหนึ่งความสึกกับชีวิตของตนเองที่ผ่านมา “ชีวิตรักของเกย์มันไม่มีอะไรดีหรอก อย่ามารักพี่เลยแซน”
“ได้ไงอะ! ที่พี่ยังเป็นเกย์ได้เลย”
“ก็เพราะพี่เป็นเกย์ พี่ถึงรู้ไงว่ามันแย่แค่ไหน แกเคยเห็นเกย์คู่ไหนรักกันยังยืนบ้าง”
“แล้วพี่คิดว่าความรักของชายหญิงมันยังยืนหรือไง ถ้ายังยืนเขาจะหย่ากันทำไม”
“แซนเราห่างกันสักพักเถอะ” ผมตัดใจพูดออกไป “ความรู้สึกที่แกรู้สึกกับพี่ตอนนี้มันอาจเกิดจาก พี่กับแกใกล้กันมากเกินไป” ผมพูดจบผมหันหลังเดินตรงไปที่รถทันที
“ผมจะพิสูจน์ให้พี่ดู ว่าผมรักพี่จริง” นั้นเป็นคำพูดของแซนที่ผมได้ยิน ก่อนที่ผมจะออกจากที่นั้น ผมขับรถโฟล์คเต่าคู่ใจออกมาโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลัง คำพูดของรุ่นพี่ยังดังก้องอยู่ในหู ผมไม่อยากจบความสัมพันธ์เพียงเท่านี้ ถ้าแซนเป็นเหลนของเพื่อนผม ผมคงรับรักได้ แต่นี้สายของผมเอง คำถามที่ผมเคยถามรุ่นพี่ด้วยความสนุกปาก แต่ตอนนี้สิ่งนี้มันกับกลายเป็นกรงขังความรู้สึกผม ทำไมผมต้องเกิดอยากรักษากฎบ้าๆนี้ด้วย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ผมยืนมองรถของคนที่ผมเคารพและรักจากผมไป ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องราวจึงเป็นแบบนี้ พี่โอ๊ตที่ผมรู้จักไม่ใช่แบบนี้ เหตุผลของเขาคืออะไรทำไมถึงไม่อาจบอกผมได้ ตอนนี้ผมรู้สึกปวดใจและเจ็บใจ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ น้ำตาผมค่อยๆไหลลงมาโดยที่ผมไม่รู้ตัว เมื่อรถลับตาไปไกล ไกลเกินกว่าจะมองเห็นผมค่อยๆเดินขึ้นห้องไป ภายในใจพยายามคิดหาทางออกที่เหมือนมันจะมืดแปดด้าน ผมนอนลงบนเตียงปล่อยให้น้ำตามันไหลไปเรื่อยๆ...
...ฝนตกปอยๆ บรรยากาศที่อึมครึม เทียบไม่ได้กับใจผม ผมหลับไปตอนไหนไม่อาจทราบได้ รู้เพียงว่าตอนนี้เช้าแล้ว ทุกๆเช้าในเวลานี้พี่โอ๊ตจะมาที่ห้องเพื่อปลุกผมไปเรียน แต่วันนี้ไร้วี่แววของพี่เขา ผมได้แต่นอนมองดูนาฬิกาไปเรื่อยจนเลยเวลาเข้าเรียน ผมไม่อยากทำอะไรผมขอนอนอยู่ตรงนี้ ผมรู้สึกหมดแรง หมดแรงกายและแรงใจ ผมขอนอนอยู่ตรงนี้ก็พอ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...วันนี้ฝนพร่ำตั้งแต่เช้า ผมทำธุระส่วนตัวตามปรกติก่อนขับรถเข้ามหาวิทยาลัย ผมขับรถเข้ามาทางที่ต้องผ่านหอของแซนด้วยความเคยชิน พอรู้ตัวต้องขับเลยเข้ามหาวิทยาลัยไปเลย
...วันนี้ผมเข้าเรียนความรู้สึกเหมือนอะไรขาดหายไป เพื่อนหลายคนร่วมทั้งอาจารย์ทักว่า วันนี้ดูผมแปลกๆ ดูเงียบๆซึมๆ ผมก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ เวลาผ่านไป 3 ชั่วโมงยอมรับว่าวันนี้ผมไม่ได้อะไรเลย ภายในใจคิดถึงแต่เรื่องของแซน ถ้าพักเที่ยงเจอแซนจะทำอย่างไง ถ้าแซนมาทักจะทำอย่างไง สารพัดสาระเพ ผมเลยสรุปว่าวันนี้ผมจะเกาะกลุ่มเพื่อนให้มากที่สุด วันนี้ขอเป็นวันของเพื่อน พอเลิกเรียน ผมกับพรรคพวกเดินลงมายังโรงอาหารใต้ตึกที่ประจำของพวกเรา ต่างคนก็ต่างไปเลือกซื้ออาหารกลางวันของแต่ละคน ผมเดินตรงไปยังร้านสุกี้ สั่งสุกี้แห้งไก่ กับลุงเจ้าของร้าน ก่อนเข้าร้านไปช่วยรับออเดอร์ลูกค้า ผมกับลุงร้านนี้ค้อนข้างสนิทกัน แต่ก่อนผมจะมาช่วยงานลุงอยู่บ่อยๆ เพื่อแก้เซ็ง
“อ่าวพี่โอ๊ต”
“ดีเชษฐ์”
“รู้จักกับลุงเหรอ”
“เปล่า มาช่วยแกนะ จนสนิทกัน กินไรอ่ะ”
“สุกี้ทะเลน้ำ” ผมจดลงบิล
“อืม เลิกเรียนแล้วเหรอ”
“ครับ เออพี่แล้วไอ้แซนไม่มาเหรอ”
“วันนี้พี่ไม่ได้ไปรับนะ มันไม่มาเหรอ”
“อืมพี่ปรกติมันมานนะ หรือพี่รับมันตลอด”
“อืมประมาณนั้น”
“แล้วทำไมวันนี้พี่ไม่รับมัน”
“เออ...”
“ทะเลาะกันเหรอ”
“...”
“มีอะไรก็คุยกันดีๆ ไอ้แซนถึงแม้มันจะงี่เง่า แต่มันใช้เหตุผลเป็นหลักนะพี่”
“เออรู้แล้วนะ”
...หลังจากนั้นผมรับออเดอร์อีก 2-3 คน อาหารที่ผมสั่งก็ได้ ผมจ่ายตังค์แล้วขอตัวลา ผมเดินออกไปรวมตัวกับกลุ่มเพื่อน รู้สึกไม่อยากทานเลย ทั้งๆที่หิวอยู่แท้ๆ ในหัวผมมีแต่แซน ตอนนี้มันจะทำอะไรอยู่ มันจะทานข้าวหรือยัง แล้วทำไมวันนี้มันไม่มาเรียน หรือเพราะเรื่องเมื่อวาน ผมเริ่มไม่สบายใจกับการกระทำของผม
“กูไปก่อนนะ” ผมบอกเพื่อนๆ แล้วออกจากมหาวิทยาลัยตรงไปที่หอแซนทันที
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 18
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีครับ
...อยากบอกว่า “อารมณ์เสีย” ทีมงานช่วยดูหน้าเว็ปได้ไหมครับ พิมพ์ไปมันจะขึ้นข้างบนทุกทีเลยอ่ะครับ สุดท้ายก็ต้องมานั่งพิมพ์ผ่านเวิร์ด พอลงแล้วจะปรับรายละเอียดก็ยากมาก อยากตอบเม้นท์ก็ตอบไม่ได้ ช่วยดูทีนะครับ ขอบคุณครับ
...อีกเรื่อง ผมมีข้าวร้ายจะบอก ว่า...2 สัปดาห์ถัดจากนี้ ผมคงไม่ได้อัพเรื่องให้นะครับ เนื่องจากเข้าสู่เทศกาลการปั่นรายงาน และสอบ ดังนั้น 2 สัปดาห์ต่อจากนี้ ผมขอลาหยุดนะครับ แต่ไม่แน่จะหนีมาอัพให้ได้หรือเปล่า ถ้าแว๊ปมาได้ จะมาอัพให้ครับ
...สุดท้ายขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม ผมไม่อาจลงรายละเอียดหรือตอบกระทู้ของแต่ละคนให้ได้ ก็เอาเป็นว่าผมจะพยายามต่อไปและขอขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ
โฟล์คเต่า
-
รับทราบค่ะ
พร้อมกับเป็นกำลังใจให้ปั่นรายงานผ่านพ้นไปด้วยดีค่ะ
แล้วจะรอติดตามเรื่องนี้อยู่นะคะ
-
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมม
ติดดดดดด ๆๆๆๆๆ
บอกไปแล้วก็ดีนะ
-
สงสารแซนเหมือนกันนะเนี่ย
-
แหง่มๆๆ...แซนน่าสงสารอ่ะ...เจอพี่โอ๊ตบอกปัดแถมหลบหน้าอีก
แต่ถ้าพี่โอ๊ตคิดถึงแซนตลอดแบบนี้...แสดงว่าก็ต้อง
แคร์แซนพอควรหล่ะนะ (ยังมีหวัง)
ป.ล. พยายามเข้ากะการสอบและก็ปั่นรายงานนะค่ะ...สู้ๆๆๆค่ะ :L2:
-
สงสารทั้งคู่อ่ะ :m15:
โอเครับทราบค่ะ จะรอนะค่ะ อีกสองอาทิตย์
:L2:สู้ๆๆนะ
-
น่าน รักนี้ไม่ง่ายนัก
น้องแซนฉู้ๆ ^^
-
ใช่ครับใกล้ถึงช่วงสัปดาห์แห่งความลำบาก มิดเทอมมมม เซ็งงะ หนังสือ งาน สอบประจำบท เคลียดดด :m31:
-
สงสารแซนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เห็นเคล้าความเศร้ามาเลย
ตอนนี้อ่านมิจบ
ไว้จะกลับมาอ่านใหม่นะ
-
อ่านแล้วเศร้ามากมาย เฮ้อ เมื่อไหร่ต่างคนต่างจะเปิดใจยอมรับกันแบบดี ๆ ซะทีนะ
จริง ๆ แล้วตอนนี้เมื่อมีกฎความเป็นพี่รหัสน้องรหัสทำให้เป็นแฟนกันไม่ได้ ก็ไม่เห็น
จะเป็นไรเลย ก็ดูแลกันไปแบบพี่รหัสน้องรหัสแบบเดิมนั่นแหละ อีกไม่ถึงปีพี่โอ๊ตก็
เรียนจบแล้ว ค่อยมาเป็นแฟนกันแบบเป็นทางการก็ได้ (เพื่อความสุขของคนอ่านและ
พี่โอ๊ตกับน้องแซนต้องคิดง่าย ๆ แบบนี้แหละ) แต่ที่เศร้ากว่านั้นคนแต่งบอกไม่ว่าง
เพราะติดสอบ รอได้ค้าบ นานแค่ไหนก็จะรอ ขอให้โชคดีในการสอบทุกวิชา
:ped149: :ped149:
-
สวัสดีครับ
ตัวพี่ก็เป็น ตัวน้องก็เป็น ตัวพี่ไม่ถามตัวน้องก่อนรึว่ามันน่ะเป็นเกย์มานานหรือยัง หรือเพิ่งจับฉลากได้อ่ะ :laugh:
แหม่.....
กฎอะไรฟะ ไม่เคยรู้จักเว่ย แต่ตระกูลสายกรู มีกรูช. (แน่ใจว่ากรู ช. แต่แค่อยากมีแฟนเป็นช.) คนเดียว นอกนั้น น้องสาวหมดเยยยยยยยยย เลยมิอาจมีความรักเกินกว่าพี่น้อลได้แน่นอน แต่น้องสาวกรูน่ารักนะเมิง หึหึหึ ถ้ามีน้อง หลานรหัสเป็นเดือนนะ แล้วมาติดๆ กรูงี้นะ หึหึหึ :oo1:
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
กฎต้องห้ามจริง ๆ ด้วย
เห้อออออ
-
โธ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่โอ๊ตครับ...กฎทุกอย่างมีไว้ให้แหกกันไม่ใช่หรือคร้าบบบบบบบบ
น่าฉงฉานน้องแซนจริงๆๆเล้ยยยยยยยย
-
ตอนที่ 19 อิสระ...ภาพ
...12.17 น....
...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
...ใครมาเคาะประตูห้องผม...ผมรู้สึกขี้เกียจ ไม่อยากเปิด ผมคงไม่พร้อมจะเจอใคร ยอมรับว่าน้ำตาผมยังคงไหลอยู่
...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
...เขาคงมีเรื่องสำคัญแหละน่า ผมค่อยๆลุกขึ้นเช็ดหน้าเช็ดตา มองดูกระจกสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง สภาพตนเองดูไม่ได้จริงๆ ผมมั่นใจในสภาพตนเองที่ดีเท่าที่สุดที่เป็นไปได้แล้วจึงเอื้อมมือไปเปิดประตู
“แพรว” เธอยื่นอยู่ตรงนั้น “มาได้ไง”
“เออ...พี่โอ๊ตบอกนะ”
“เราไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ”
“แซนเราแค่อยากบอกว่าเราขอโทษ” เธอพูดน้ำตาเธอเริ่มไหลอาบสองแก้มของเธอ “ไม่ต้องทำดีกับเราเฉกเช่นคนรักเก่า หรือทำเลวกับเราเหมือนคนน่ารังเกียจได้ไหม ขอให้เธอปฏิบัติกับเราเฉกเช่น เพื่อนเธอคนหนึ่งก็พอ” เธออธิบายเรียกร้องความเห็นใจด้วยความสวยหรู
“แพรวมีอะไรถึงมาที่นี้”
“เราอยากปรับความเข้าใจอย่างที่ฝากพี่โอ๊ตมาบอกไง...ขอเราเข้าไปข้างในได้ไหม”
“...” ไม่อยากให้เธอเข้ามาเลย ผมอยากตอบว่าไม่
“แซน...แซนร้องไห้เหรอ” เธอถามผม “แซนอยากระบายอะไรให้เราฟังไหม” เธอถามต่อ
“ไม่ใช่กงการของเธอ”
“อย่าตัดรอนกันแบบนี้สิ...ให้เราอยู่เป็นเพื่อนแซนได้ไหม”
“...อย่าเลยแพรว...กลับไปเถอะ” ผมเริ่มสะกดอารมณ์ไม่อยู่ น้ำตาผมเริ่มไหลลงมาอีกครั้ง ผมได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ สักพักผมรู้สึกอ้อมกอดที่อบอุ่น แพรวเดินมากอดผมยอมรับว่ารู้สึกดีแต่ไม่อบอุ่นเหมือนแต่ก่อน แต่ผมไม่สามารถปฏิเสธมันได้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ผมมาถึงหอแซนรีบวิ่งขึ้นตึกไป ผมต้องบอกถึงเหตุผล ไม่รู้หรอกว่าแซนจะรับฟังเหตุผลของผมมากน้อยสักแค่ไหน แค่ได้บอกเหตุผลผมก็สบายใจแล้ว ผมหยุดอยู่ที่ชั้น 3 ภาพที่ผมเห็นคือ แซนกับแพรวยืนกอดกัน ผมว่าผมคงไม่ต้องอธิบายเหตุผลใดๆแล้ว ตอนนี้แซนมีคนที่ดีกว่าปลอบใจแซนอยู่ ผมแสร้งทำเป็นเดินขึ้นไปชั้น 4 ซึ่งเป็นชั้นดานฟ้าสำหรับตากผ้า ผมนั่งลงตรงทางเดินที่พัก รู้สึกเจ็บที่ใจแปลบๆ แต่นั้นมันก็คงดีแล้วกับเหลนเรา ผมไม่กล้าที่จะลงไป ผมไม่รู้ว่าผมจะทนดูเห็นภาพนั้นได้หรือไม่ แล้วทำไมผมจะทนไม่ได้หล่ะ คำถามเริ่มเกิดขึ้นในใจผม นี้คือสิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่หรือ หรือผมอิจฉาเหลนรหัสผม หรือเพราะคำพูดมันเมื่อวาน ผมอยากมีคนคุยด้วยจัง ผมเริ่มเอนหลังล้มตัวลงนอน ...หมอบีมอยู่ตอนนี้ก็ดีสินะ
“มานอนตรงนี้ไม่ได้นะครับ!”
“ขอโทษครับผมมารอ...น้อง” ผมเผลอตอบไปก่อน พอลืมตาไม่มีใคร
“ทางนี้ครับ” เสียงมาจากข้างบนด้านหลังผม
“อ่าวหมอบีม”
“บีมครับ เป็นว่าที่แต่ยังไม่ได้เป็นหมอ” บีมยิ้ม “ว่าแต่ไหงมานอนตรงนี้อ่ะครับ”
“ออมารอน้องนะ น้องยังไม่กลับมาเลย”
“ไปนอนห้องผมไหมแบบนั้นนะ”
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ”
“ไม่รบกวนหรอกครับ”
“ว่าแต่วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ”
“มีครับ” บีมมานั่งข้างๆผม “พอดีอากาศตอนเช้ามันดีเกินลุกไหว เลยโดดสะเลย”
“เห้ย นิสิตแพทย์โดดเรียนนี้นะ”
“ก็วิชาทั่วไปนะครับ ไม่สำคัญอะไร มีตัวแทนแล็คเชอร์ให้แล้วสบายใจได้”
“ดีเนอะ”
“ครับ” บีมยิ้มให้ผมอีกครั้ง
...ครืด ...ครืด ...ครืด
...โทรศัพท์ผมสั่น พี่หนึ่งโทรมาครับ
“ขอตัวนะครับ” ผมหันไปบอกบีมที่กำลังยิ้มอยู่ บีมพยักหน้าให้ผม ผมเลยขึ้นไปคุยบนด่านฟ้า สรุปพี่หนึ่งโทรมาทวงเอกสารคนที่จะเข้าร่วมปัจฉิมนิเทศ รายชื่อคนที่จะประกวดคิงค์-ควีน และค่าเข้างาน ผมเลยถือโอกาสนัดเจอชำระเงิน กับให้รายชื่อคนเข้าประกวด แต่เอกสารเพื่อยังเซนไม่ครบเลย ซึ่งเอกสารก็ไม่สำคัญอะไรแค่ให้ทุกคนรับทราบเฉยๆ
“กลับมาแล้วครับ” ผมบอกบีม บีมยิ้มรับ “เดียวผมต้องขอตัวนะ พอดีมีธุระด่วนนะครับ”
“ได้ครับ” ผมโบกมือลา บีมก็เช่นกัน “เออ...เดี๋ยวก่อนพี่โอ๊ต”
“ครับ”
“ผมไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไรครับเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจก็ได้ครับ ผมว่าเดียวผมจะออกไปทานข้าวพอดีเลยว่าจะไปเป็นเพื่อพี่นะ” บีมพูดเรื่องข้าว เรายังไม่ได้กินเลยนี้หว่า เริ่มหิวแล้วละสิ “ไปด้วยกันนะครับ”
“ครับก็ได้ครับ แต่ขอเคลียร์ธุระก่อนนะ”
“ครับ…งั้นพี่รอผมเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บหนึ่งนะ” ผมกับบีมเดินลงบันไดมา ผมอดใจไม่ได้ที่จะหันไปดูที่ห้องของแซน บัดนี้ห้องนั้นปิดไปแล้ว แซนกับแพรวคงเข้าไปคุยกันด้านในแล้ว ก็หวังว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดี
...ผมเดินลงมาที่ชั้นสอง เดินไปยังห้องน้องบีม ภายในห้องยังคงเรียบร้อยเหมือนเดิมครับ บีมเปิดประตูให้ผมเข้าห้อง ผมก็เข้าไปรอที่เตียงตามความเคยชิน บีมหาเสื้ออยู่พักหนึ่งก่อนถอดเสื้อตัวเก่าต่อหน้า แผ่นหลังผิวขาวเนียน หุ่นเพรียวแบบนาฬิกาทราย บีมเดินเอาเสื้อตัวเก่าไปใส่ตะกร้า ผมไม่กล้าสบตามอง บีมเดินกลับมาที่จุดเดิมคราวนี้หันหน้า ผมเงยหน้าขึ้นมา กล้ามเนื้อหน้าอกที่นู้นขึ้น หน้าท้องที่แบนราบ กับผิวขาวๆ โอ้สงบจิตสงบใจไว้
“เสร็จแล้วครับ” บีมบอก ผมได้แต่ก้มหน้าแล้วเดินออกไป สรุปวันนี้เอารถผมไปครับ ผมต้องไปมหาวิทยาลัยก่อนเพราะนัดกับพี่หนึ่งไว้ ผมจัดการไปถอนเงินจากบัญชีห้อง แล้วเอาไปให้พี่หนึ่ง พร้อมรายชื่อผู้เข้าประกวดคิงค์ – ควีน สรุปผมใส่ชื่อผม กับเพื่อนสนิท ผมเน้นฮาครับ ไม่เอาสวย-หล่อ พอจัดการทุกอย่างเสร็จพี่หนึ่งถามเรื่องที่ฝึกงาน
“เออ...โอ๊ต โอ๊ตจะฝึกงานที่ไหน”
“เออพี่ผมยังไม่ร็เลย ลืมไปเลยนะเนี้ย”
“พอดีพี่มีคนรู้จักอยู่ ไปทำงานกับพี่เขาไหม พี่คุยให้”
“ได้ตังค์ไหมพี่” ผมหยอก
“รู้สึกว่าได้นะ สนใจไหม”
“สนครับ” ผมก็คุยกับพี่แกได้สักพัก สรุปผมเลยเดินเอกสารที่ฝึกงานเลย อาจารย์ที่ปรึกษาอยู่พอดี เอกสารใบคำร้องฝึกงานผมเลยเสร็จในวันเดียว องค์กรที่ผมไปทำด้วยเป็นองค์กรขนาดใหญ่ครับ ใหญ่ขนาดได้ชื่อว่าเข้าไปฝึกงานยากแล้วไม่ต้องถามเรื่องเข้าทำงาน เพราะมันยากโคตร เป็นองค์กรในฝันตอนสมัยผมเด็กเลยล่ะ แต่ตอนนี้อยากเป็นอาจารย์แล้วครับ ผมเสร็จธุระโดยร่วมก็ปาไป 20 กว่านาที สงสารหมอบีมจริงๆ โชคดีที่ใต้ตึกคณะผมมีร้านกาแฟ
“ขอโทษครับ เสร็จเรื่องแล้ว”
“ไม่เป็นครับ”
“ดูดิเพราะพี่ บีมเลยต้องกินข้าวช้าเลย”
“ปรกติครับ คนเรียนหมอ กินข้าวไม่ตรงเวลาหรอก บ้างวันก็ไม่ได้กิน”
“โหดเหรอ”
“เปล่าทำตัวเองนะครับ”
“เอาสะงั้น…งั้นวันนี้พี่เลี้ยงเอง”
....สรุปวันนี้ผมพาหมอไปทานข้าวร้านคุณป้าครับ ร้านนี้เมนูหมูตุ๋นอร่อยมาก แต่ที่ผมชอบคือเล็กแห้งหมูตุ๋น กับข้าวกะเพราหมูตุ๋น มาที่ไรต้องสั่งทุกที ร้านนี้อยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยอยู่พอสมควรครับ ไหนสายแล้วก็สายให้สุดๆ ร้านนี้ผมยังไม่เคยพาแซนมากินนี้นะ หุหุ
...หลังจากที่ทานเสร็จผมก็ไปส่งหมอบีมแล้วตีรถกลับบ้านเลย ผมไม่อยากไปกวนแซนกับแพรว พรุ่งนี้ผมยังมีเวลาพูดคุยกับแซน ที่ผ่านมาทั้งวัน ได้ใช้ชีวิตกับบีมผมรู้สึกสบายใจดีครับ เหมือนใช้ชีวิตกับเพื่อนเก่าคนหนึ่ง ผมลืมเรื่องทุกข์ที่หนักหัวไปดี ผมหวังว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ผมชอบอารมณ์แบบนี้จัง อารมณ์แบบอิสระ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 19
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...สวัสดีครับ บรรดามิตรรักแฟนนิยายทั้งหลาย งงอ่ะดิ ผมขอลาหยุด สองสัปดาห์แล้วไหงมานั่งแต่งนิยาย เพราะวันนี้ผมมีข่าวข่าวดีคือ คือ คือ คือ อาจารย์หยุด 1 วัน สรุปวัน จันทร์ว่าง ผมมีเวลาปั่นงานแว้ว เลยมาปั่นนิยายก่อน(อาจารย์ทราบจะภาคภูมิใจไหมหว่า 555+) เอาเป็นว่า จะเข้ามาอ่านเม้นท์เพรียวตั้งแต่วันพรุ่งนี้ครับ ตอนนี้ไม่อยากหันหลังสักเท่าไร ไม่อยากเห็นงานที่ตนเองพอกเอาไว้ เห้อ...อยากจบๆสัก แต่อีกใจ ไม่อยากจบเลย...เพื่อนๆกูรักเมิงว่ะ...
ป.ล.
...มีคนบอกว่าสั้น เขียนสั้น 3 ตอนที่ผ่านมาผมหวังว่าคงไม่สั้นแล้วนะ อิอิ
-
เข้าใจผิดกันอีละ
เห้อ
น่าสงสาร
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
น่าน...พี่โอ๊ต...อย่าพี่งรีบคิดไปเองจิ
แซนไม่ได้คิดอะไรกับแพรวซะหน่อย
รีบๆมาเคลียร์กันเลยนะ..........
แล้วก็อย่าพี่งเผลอไปรู้สึกดีกะบีมมากนักหล่ะ :serius2:
+1 เพิ่มพลังให้จ้า
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:กำ
-
บอกได้คำเดียวว่า......
:seng2ped: ผู้หญิงคนนี้จิงๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หุหุหุ
งานนี้มีตบแน่ๆ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: รู้สึกเหนื่อยใจแทนจัง
-
มันจะอะไรนักหนาเนี้ยะ
สรุปจะรักกันได้ไหมเนี่ย
หนีเขาไปหัวใจตัวเองอะ
ถ้าหายไปจริง ๆ แล้วจะเสียใจ
-
เข้าใจกันไปคนละทิศคนละทาง
-
พี่โอ๊ตก็เป็นแบบนี้ทุกทีแหละ :o12:
-
เห็นอะไรก็ไม่เข้าไปคุยให้รู้เรื่องก่อนเน้อ..
เอามาคิดเองเป็นตุเป็นตะ..แล้วก็เจ็บเอง.. :z3:
-
สั้นๆ ง่ายๆ . . . . ปวดกะโหลก = =
-
:serius2:
อะไรกันนี่ เข้าใจผิดกันไปหมดแลว
แพรวนี่อะไรอ่ะ นิสัย ๆๆๆ
-
รอคับบ
-
+1 ให้เปงกะลังใจคับบบ
-
สวัสดีครับ
อืม...
ตอนแม่ญิงคนหน้าตางามเข้ามา ก็พอจะรู้ว่า เธอมาทำอะไร :m16:
แล้วไอ้ตัวพี่ก็เข้ามาพอดี
เรื่องแบบนี้.... :a5:
ไอ้กระเพราหมูตุ๋น มีด้วยเหรอวะ แถวไหน เผื่อได้ไปกิน เกิดมาเพิ่งได้ยินนี่แหละ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
เวนกำ
๊
ตกลงเจ๊แพรวนี่เค้าจะเอาไงเนี่ย
จะดีหรือไม่ดี :z3:
พี่โอ๊ตเข้าใจผิดอีกแล้ว
เฮ้อออออ :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 20 วุ่นวาย
...วันนี้เป็นอีกวันที่ผมตื่นเช้ากว่าปรกติ ตอนนี้ผมกำลังนั่งทานกวยจั๊บร้อนๆ ผมรู้สึกว่าหมู่นี้ผมตักบาตรด้วยความไม่สบายใจสักเท่าไร หากเปรียบเทียบก็เหมือนบวชพระหนีเรื่องทางโลกนั้นแหละครับ ถึงแม้นการทำบุญจะทำให้ผมสบายใจขึ้นบ้างก็เถอะ วันนี้ผมพยายามทำตนเองตามปรกติที่สุด ผมตั้งใจว่าวันนี้จะไปรับแซนและเคลียร์ความเข้าใจให้รู้เรื่องสักที ผมอาบน้ำแต่งตัวแล้วขับรถไปทีหอแซนทันที เหมือนวันนี้ทุกอย่างเป็นใจครับ ประตูชั้นล่างกั้นระหว่างหอพักกับห้องรับแขกเปิดอยู่ ผมเดินขึ้นไปชั้น 3 ด้วยความเคยชิน หยุดอยู่ที่หน้าห้องของแซน ถึงตอนนี้จะเคาะดีไหมนะ เริ่มรังเลใจผมทำท่าจะเคาะหลายทีแต่ก็ไม่ได้เคาะ ผมยืนปั้นคำพูดคำอธิบายอยู่นาน ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิด เพื่อเคาะแล้วแซนมาเปิดตอนนั้นผมอาจจะตกใจจนลืมคำพูด อย่างน้อมมือผมยังรั้งประตูอยู่
...แกร๊ก...
...เห้ยๆ ผมยังไม่ได้เปิดประตูนะ ผมแค่เอามือไปจับ แค่นั้น ผมไม่ผิดนะ ...อ่าวประตูไม่ได้ล๊อค แล้วแซนละ ผมเปิดเข้าไปดูแซนนอนหลับอยู่บนเตียงไม่รับรู้อะไร อะไรว่ะหลับทั้งๆที่ไม่ล๊อคประตู ผมมองไปรอบๆห้องไม่มีอะไรหายไป มีแต่ขวดเบียร์ที่เพิ่มเข้ามา ชิชะเป็นเด็กเป็นเล็กกินเบียร์ย้อมใจ ผมนั่งลงข้างๆเตียง แซนใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวนอนแผ่หลา(เดียวกัดหัวนมขาดเลยนิ อารมณ์หื่นแผ่กระจายรอบตัว) ผมจัดการเอาผ้าห่มมาห่มให้มันไม่กันมันจากหวัด แต่กันอารมณ์หื่นส่วนตัว
...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
“พี่...โอ๊ต...” เสียงหมาแซนครางเบาๆ แม่งรู้ว่ากูอยู่ใช้กูเปิดประตูสะงั้น
“เออๆ”
...ผมเดินไปเปิดประตูตามคำสั่งหมาขี้เซา
“อ่าว...แพรว”
“สวัสดีค่ะพี่โอ๊ต” เธอตกใจไม่น้อยที่ผมอยู่ที่นี้ ตอนนี้เธอใส่ชุดนิสิตเรียบร้อยแล้ว
“สวัสดีครับคือแซนยังหลับอยู่เลย”
“ออทราบค่ะ เมื่อคืน...เมื่อคืนแพรวอยู่เป็นเพื่อนแซนเขาทั้งคืน ก็ไม่แปลกที่จะหลับ เอาเป็นว่าพอดีแพรวไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเลยซื้อโจ๊กมาฝากแซน อย่างไงก็รบกวนพี่ด้วยนะค่ะ” เธอตอบ แต่ผมฟังแล้วหมั่นไส้ตะหงิดๆ
“ครับไม่เป็นไรครับ”
“งั้นหนูไปก่อนนะค่ะ สวัสดีคะ”
“บายครับ” ผมปิดประตูเมื่อล่ำลาเสร็จ ซึ่งท่าทางเธอก็ไม่ใส่ใจกับการล่ำลาสักเท่าไร ผมรู้สึกว่าเธอเริ่มไม่น่ารักเหมือนแต่ก่อน คำพูดของไอ้แบงค์ดังขึ้นมาอีกครั้ง ...ผมยังไม่รู้จักน้องคนนี้ดีพอ
“แซน...แซน...” ผมปลุกมันมากินโจ๊กที่แพรวซื้อมาให้
“อืม...อือ...”
“แซนกินโจ๊กเร็ว ร้อนๆอยู่เลย”
“งืม”
“แซนงั้นพี่วางไว้ตรงนี้พี่ไปแล้วนะ”
“อะไรนะ” มันหันมามองทางผม ทำตาหยีใส่
“โจ๊ก จะกินไหม”
“พี่โอ๊ต!!!”
“เออพี่เอง แล้วนี้โจ๊กแกจะกินไหม” ผมยังไม่ทันพูดอะไรต่อแซนกระโดดจากเตียงมากอดผม “เห้ยๆ โจ๊กหกหมดไอ้บ้า”
“พี่อย่าไปไหนนะครับ”
“กูพึ่งมาจะให้ไปไหน” ผมตอบกวนตรีนมันไปหวังว่ามันจะหัวเราะและคลายกอดผม แต่ความเป็นจริงมันตรงกันข้ามมันกอดผมแน่นกว่าเดิม รู้สึกดีและอบอุ่นเวลามันกอดผม มันเหมือนเด็กที่ต้องการความรักจากผู้ใหญ่ อีกใจผมว่ามันเหมือนหมา ผมเกาหัวมันเบาๆ “เจ้าเท๊ปเป”
“ง่ะเอาชื่อหมามาเรียกผมอีกแล้ว” มันพูด
“แล้วชอบไหม” มันไม่ตอบได้แต่พยักหน้า “แล้วจะกินไหมโจ๊กนะ”
“พี่ซื้อมาเหรอ” มันคลายกอดผมแล้วรับโจ๊กไป
“เปล่า...แพรวเอามาให้” ผมตอบโดยไม่ใส่ใจอะไร พอพูดจบแซนเดินเข้าไปที่ห้องน้ำ สงสัยไปแปรงฟันแต่เปล่าเลย มันเทโจ๊กทิ้ง “เห้ยทำบ้าอะไร คนเขาอุตสาห์ซื้อมาให้”
“ผมไม่ต้องการของจากคนคนนี้”
“โอเค งั้นแซนไปอาบน้ำเถอะ” ผมบอกแซน ผมไม่เข้าใจแซนอยู่ดี แต่ก็ช่างเถอะผมไม่อยากคิดมาก
“พี่มีอะไรจะพูดกับผมไหม” แซนถามขึ้น
“พี่อยากให้เราใจเย็นกว่านี้ก่อน”
“พี่จะบอกเหตุผลที่เราคบกันไม่ได้ใช่ไหม พี่บอกมาเลยดีกว่า ผมทำใจยอมรับมานานแล้ว”
“อืม...รู้กฎเหล็กของสายรหัสไหม”
“ไม่รู้ ผมไม่เคยซิวนะพี่”
“เออก็จริง กฎเหล็กของสายตระกูล หรือสายรหัสคือ ห้ามเป็นแฟนกัน”
“กฎก็มีไว้แหกก็ได้นิ”
“ถ้าพูดแบบนั้น แกแน่ใจเหรอว่าแกรู้จักพี่ดีพอ”
“อันนั้นก็จริง ก็พี่เป็นพี่วินัยนิ กฎอยู่เหนือสิ่งอื่นใด” แซนนิ่งไปสักพัก “แล้วถ้าผมไม่เป็นน้องพี่หล่ะ”
“ก็...คงคบได้มั้ง”
“ไม่น่าไปเปลี่ยนสายเลย”
“ว่าไงนะ”
“เออ...ก่อนหน้านี้นะ น้องรหัสพี่เป็นอีกคนไม่ใช่ผม ผมไปขอเปลี่ยนสายเพราะอยากอยู่ใกล้พี่ เลยไปขู่เพื่อนว่า พี่เป็นปู่รหัสแล้วสายพี่ก็พี่วินัยเกือบทั้งสาย เพื่อนมันกลัวเลยขอเปลี่ยน”
“เหอะๆ นั้นเขาเรียกว่าซวยไป”
“นั้นนะสิ ไม่น่าเลย”
“แล้วคบกันเกินพี่น้องได้ไหม”
“เกรงว่าไม่ พี่ว่าความรู้ที่เป็นอยู่ก่อนหน้านี้ไม่ดีอีกหรือ หรือแกต้องการมากกว่านี้”
“ไม่เลยแบบนี้พอใจแล้ว แต่ผมอยากใช้คำว่าแฟน”
“คำคำนั้นมีค่ามากหรือ”
“มากนะ”
“ถ้าพี่ตกลงเป็นแฟนแก แต่ไม่สนใจแกเลย ไปไหนมาไหนกับคนอื่นแกยังอยากเรียกว่าแฟนไหม”
“ไม่อ่ะ”
“อืม...การกระทำมันสำคัญกว่าคำพูด”
“แต่ต้องการมากกว่านั้น”
“อะไรหล่ะ”
“ก็อย่างเช่น...” แซนพูดเสียงเบาลง แล้วค่อยเขยิบหน้าเข้ามาเรื่อยๆ มือข้างหนึ่งโอบที่เอวผม ส่วนอีกข้างเริ่มแกะกระดุมเสื้อผม มือของมันซุกเข้าไปใต้เสื้อสัมผัสลงที่หน้าอกของผม จิตใจผมเต้นระรั่ว นี้มันจะทำอะไร หน้าของแซนขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“หยุดเลย” ผมพูดเบาๆ แซนก็หยุดตามคำสั่ง
“แหะๆพี่คิดว่าผมเคยทำอะไรแบบนี้กับผู้ชายเหรอ”
“อย่าว่าแต่ผู้ชายเลย ผู้หญิงแกเคยหรือยังเถอะ” ผมตอบพลางยักคิวให้ แซนมันหน้าแดงนั้นคือคำตอบ “ไปอาบน้ำไปก่อนจะสาย”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 20
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 21 ความจริง...ผ่านปากเพื่อนสนิท
...ผมนั่งรอไอ้แซนแต่งองค์ทรงเครื่องอยู่พักใหญ่ ปรกติมันอาบน้ำเร็ว ทำธุระส่วนตัวเร็วครับ แต่วันนี้มันอ้อนตรีนผมเป็นพิเศษท่าทางอารมณ์ดี มันอ้อนตรีนอย่างไงนะเหรอ กว่ามันจะนุ่งผ้าขนหนูกว่าจะถอดบ๊อกเซอร์ แล้วใส่บ๊อกเซอร์เดินไปเดินมาโชว์หุ่นของมัน พออาบน้ำเสร็จก็นุ่งผ้าเช็ดตัวตัวเดียวเดินรอบห้อง สักพักเปลี่ยนเป็นบ๊อกเซอร์แล้วก็เดินรอบห้อง ผมหมั่นไส้อาศัยจังหวะมันหันหลังให้ผมยืนโชว์แผ่นหลัง หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง(ทำท่าทางประมาณว่าชมวิว ชมนกชมไม้) ผมจัดการดึงบ๊อกเซอร์มันลงมากองกับพื้น ผมคิดว่าสมัย ม.ปลาย เพื่อนคงเคยเล่นเวลาเรียนพละ เวลาใครเผลอก็ดึงกางเกงวอร์มลงมากองกับพื้นกัน แต่นั้นยังดีที่มีกางเกงใน แต่นี้บ๊อกเซอร์มันไม่ใส่กางเกงใน ผมเห็นแต่ก้นเนียนๆ ขาวๆ ฟิตๆ และ...นิดหน่อย เออลืมบอกไปอีกฝั่งของหน้าต่างนะ นั้นก็หอพักนิสิตเหมือนกัน รู้สึกหอหญิงสะด้วย อิอิ
...หลังจากที่เล่นอะไรไร้สาระจนสาแก่ใจ ที่ทำให้ไอ้แซนต้องปิดผ้าม่านที่ห้องตลอดกาลแล้วก็ได้ฤกษ์ไปมหาวิทยาลัยสักที มาถึงก็แยกย้ายขึ้นห้องกันเลย(ไอ้แซนตัวทำให้สาย) วันนี้ผมเรียนวิชาเบาๆครับ เป็นการพักผ่อนมากกว่า ไอ้แซนเข้าเรียนไป 15 นาทีได้แล้ว ส่วนห้องนะเหรออาจารย์ยังไม่มา ถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่าเหมือนผมเรียน ม.ต้น หรือไม่ก็ประถมไม่รู้สึกถึงอารมณ์ความเป็นนิสิตมหาวิทยาลัยอันทรงเกียรตินี้เลย เพราะเพื่อนในห้องตอนนี้มันกำลังเล่นไล่จับกันหน้าห้อง ผมได้แต่นั่งดูแล้วหัวเราะในสิ่งที่เพื่อนมันเป็น เอาเลยพวกมึงปีสุดท้าย ปล่อยแก่ เฮ้ ส่วนผมขอนั่งเม้าส์เผาขนนินทาเพื่อนดีกว่าไม่นานไอ้แบงค์กับกลุ่มเพื่อนผู้ชายก็เข้ามา
“สายได้อีกนะเมิง” เพื่อนผมแซว
“อ่าวเชียร์ กูมันแนวอ่ะ”
“แนวบ้านป้านะสิ สายโด่”
“เห้ยของใครโด่ ขอดูดูหน่อย” เพื่อผมแทรกขึ้น ทั้งห้องก็ฮากันไป ตอนนี้เกือบทุกคนนั่งประจำที่แล้ว เหลือแต่พวกเล่นหมาบ้าไล่จับนั้นแหละ
...ผมนึกได้ ผมอยากทราบลายละเอียดของแพรวนี้น่า ผมขอตัวออกจากกลุ่มไปหาไอ้แบงค์ที่โต๊ะทันที
“เห้ย...ไอ้เชี้ยโอ๊ต” ไอ้แบงค์ทักก่อนผมไปถึง “ว่างๆแดร๊กอาหารญี่ปุ่นกัน”
“เออ ตามใจสาด” ผมตอบ “เออ ไอ้แบงค์เมิงรู้จักแพรวด้วยเหรอ”
“แพรวไหนว่ะ”
“คนที่ร้องไห้หน้าห้องที่กูคุยด้วยอ่ะ”
“ออ...เบเบ้”
“เบเบ้?”
“เออ มันให้กูเรียกมันว่า เบเบ้”
“เออนั้นแหละ กูอยากรู้รายละเอียด” สิ้นคำพูดผมอาจารย์ก็เข้าห้องมาทันที
“เออ เลิกเรียนแล้วเดียวค่อยเล่า”
...วันนี้ผมเรียนหัวข้อนันทนาการครับ ก็ไม่มีอะไรมากจับกลุ่มเล่นเกมกันอย่างเดียว เก็บคะแนนด้วย งานนี้ใครบู้ ใครบุ๋น ก็เผยธาตุแท้กันวันนี้ พวกผมเล่นกันจนเกมไม่ใช่เกม มันคือสงครามย่อยเลย มีทั้งสงครามจากกำลัง สงครามประสาท แต่ก็จบลงด้วยดี ทีมผมก็ชนะไป 555+
...พอเลิกเรียนทุกคนก็ลงมาร่วมตัวที่โรงอาหารครับ ไม่รู้จะไปไหนกันด้วย แดดก็แรงประเภทถ้าเดินตากแดดตอนนี้กลับเข้าร่มอีกที อาจนึกว่าแอบไปเที่ยวทะเลมาได้เลย อาจารย์ปล่อยเร็วด้วยครับวันนี้เลยมีเวลาว่าง ส่วนมากนั่งเล่นนั่งคุย เพราะยังไม่ถึงเวลาทานอาหารกลางวันกัน ผมมองหาไอ้แบงค์ไม่รู้ว่ามันหายหัวไปไหน ผมพยายามโทรหามันหลายทีแต่มันก็ไม่รับสายเลย เออชั่งมัน
...ผมนั่งเล่นจนหลายห้องเริ่มทยอยลงมาทานข้าวกันแล้ว พวกผมเลยไปเข้าแถวซื้อข้าวกลางวันกันก่อน ก่อนที่ต้องไปสู้รบปรบมือเพื่อแย่งข้าวเด็กกิน ผมซื้อกวยเตียว 2 ชาม ชามแรกเล็กแห้งหมูรวม ชามที่สองบะหมี่เย็นตาโฟ ผมซื้อเผื่อไอ้แซนเลย ไม่นานมันก็มาและมานั่งกับกลุ่มผม ตอนนี้การที่มันจะมานั่งกลับกลุ่มผมเป็นเรื่องปรกติไปแล้ว บ้างครั้งผมก็จับรวมเลย สาขาผมทั้งสาขานั่งด้วยกันไปเลย ผลที่ได้คือบางครั้งแทบไม่ได้กินข้าวเลย เพราะน้องมันค่อยมาถามนู้นถามนี้ ส่วนมากก็เรื่องเรียนเป็นหลัก ก็ดีนะอย่างน้อยกิจกรรมละพฤติกรรมที่เราทำก็ประสบความสำเร็จว่าไหม
...พอทานข้าวเสร็จพวกน้องๆก็ขอตัวกลับ เหมือนเพื่อนๆผมอีกหลายๆคนที่เริ่มทยอยกลับแล้ว ผมนั่งคุยกับพวกปี 3 เรื่องงานบายเนียร์อยู่พักหนึ่งก่อนแล้วจึงกลับ สรุปปีนี้ปี 4 ไม่ขออะไรมากขอให้จัดที่เดิม(เพราะข้างๆเป็นผับ จะได้เที่ยวต่อเลย) ส่วนเครื่องไม่ต้อง นักร้องไม่ต้อง เปิดเพลงจากคอมกับจับฉลากเอาลดต้นทุนกันสุดๆ พอคุยธุระเสร็จผมก็ขับรถไปส่งแซนที่หอแล้วกลับบ้านเลย ผมมีงานที่ต้องสะสางอีกหน่อยซึ่งข้อมูลทั้งหมดอยู่ในคอมที่บ้านผม
...ครืด...ครืด...ครืด...
...เห้ย รถเป็นอะไรว่ะเนี้ย ผมหาสาเหตุอยู่ครู่หนึ่ง สรุปมันเป็นเสียงโทรศัพท์ของผมที่กระเป๋าทับมันอยู่
“เออว่าไง” ไอ้แบงค์ทักทาย
“กูโทรหาเมิงเป็นชาติแล้วมั่ง ได้ข่าวอ่ะ” คุยโทรศัพท์ระหว่างขับรถไม่ดีนะจ๊ะเด็กๆ แต่ผมขับรถระหว่างคุยโทรศัพท์นะ อิอิ
“เออพอดีกูกินข้าวกับเด็กกูแล้วเอามือถือไว้บนรถ ลืมเอาลง”
“เอามือถือทิ้งไว้เพราะลืม หรือเพราะไม่อยากให้กิ๊กรบกวนกันแน่”
“ไอ้เชี้ยกูคบที่ละคนโว้ย”
“เออที่ละคนแต่ไม่ซ้ำหน้า”
“ไอ้เชี้ยนิ”
“คนใหม่ล่ะสิคราวนี้นะ”
“ไอ้เชี้ยนี้รู้ใจกูจริง”
“เด็กที่ไหนหล่ะเมิง”
“เด็กกรุงเทพฯ”
“มาจากที่นู่นเลยเหรอ”
“อืมมาอยู่กับกูได้คืนหนึ่งแหละ”
“แล้วนี้เมิงอยู่กับเธอหรือเปล่า”
“ไม่อะส่งกลับไปแล้ว”
“ได้กันแล้วสิ งี้ก็หมดโปรโมชั่น”
“คนนี้ยังว่ะ ว่าตามึงโทรมามีอะไร”
“จำได้ด้วยนะเมิง กูจะถามว่าเมิงอยู่ไหน กูอยากรู้เรื่องน้องเบเบ้มึงอ่ะ”
“เออ งั้นเจอกูที่ร้าน สเคเลทโต้”
...ร้านสเคเลทโต้ เป็นร้านกาแฟครับ นอกจากตกแต่งสวย กาแฟอร่อย บริการเป็นกันเองแล้ว ยังอยู่ไกลอีกด้วย เหมือนจากเหนือไปใต้อ่ะครับ ร้านนี้ไอ้แบงค์รู้จักจากเด็กของมันคนหนึ่งชวนมันมากินสมัยคุณชายร้านกาแฟดัง ช่วงนั้นเด็กมันทุกคนต้องพามันมานั่งร้านกาแฟ แล้วมันจะจำร้านกาแฟที่ใช้ได้มาแนะนำและพาผมมากิน สัปดาห์ละร้านก็ว่าได้ เพราะการทำนี้แหละจึงเป็นอีกปัจจัยที่โดนมองว่า ผมกับมัน กิ๊กกัน
...ผมไปถึงร้านก็ตรงไปที่มุมประจำของมัน แบงค์อยู่ที่นั้นครับ
“ว่าไงเมิง”
“เออมาเร็วนะสัด”
“อ่าวกูไม่ได้ไปไหนนิ”
“ไม่ดูแลเด็กมึงเหรอ”
“เด็กมึง มึงยังส่งกลับเลย ดังนั้นไม่ต้องห่วงเด็กกูหรอก” ผมสวน
“เออ ว่ามา”
“มึงต้องว่ามา เรื่องน้องเบเบ้นะ”
“มึงจำตอนเปิดเทอมใหม่ๆได้ไหม”
“อืมตอนนั้นเมิงจีบเด็กปีหนึ่งอยู่”
“อืมนั้นแหละกูจีบอีเบเบ้ หรืออีน้องแพรวของมึงนะ”
“แล้วไง”
“ตอแหลสุดๆว่ะ”
“กูขอรายละเอียด”
“จัดไป” มันหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบหนึ่งครั้งพอเป็นพิธี (ไอ้นี้พอดูเรื่องคุณชายร้านกาแฟแล้วกระแดะครับ กินกาแฟเย็นไม่เป็นไม่รู้รสชาติ ต้องกาแฟร้อนเท่านั้น) “ตอนนั้นกูตามจีบเบเบ้นี้แหละ ตอนจีบใหม่นะเล่นตัว ชวนไปไหนไม่ไป เวลาโทรไปคุยก็ไม่ค่อยอยากคุยหรอก แต่พอไม่โทรไปหาก็ยิงมาหากู กูก็ไม่คิดอะไรมาก สาวๆเขาชอบทำแบบนี้เหมือนเป็นฟอร์มเขา ไม่เหมือนน้องคนใหม่ รายนี้ไม่โทรก็ไม่คุย มันท่าทายกว่าเยอะ” มันยักคิวให้ตามันเยิ้มเลยละพอพูดถึงเด็กกรุงเทพฯเนี้ย ท่าทางของเขาดีจริง “กูจีบอีเบเบ้ได้ 3 วันกูเลยชวนมันออกไปนั่งรถเล่น มันก็ไม่ยอมไป อ้างนู้นอ้างนี้ จนกูบอกว่ากูอยู่ข้างล่างหอมัน วันนั้นกูเอาSKLไป กูก็เปิดประทุนรอ พอมันเห็นเท่านั้นแหละ มันถึง 5 นาที แต่งตัวลงมานั่งอยู่ในรถเรียบร้อย”
“เห้ยเดียว น้องเขาไม่รู้เหรอว่ามึงมีเฟอร์รารี่ด้วย” ผมแทรก
“ไม่รู้ ช่วงนั้นกูใช้ JAZZ หรู่สุดก็ CRV”
“เยี่ยม”
“เออต่อนะ... กูก็ขับมาเรื่อยๆ จากมหาวิทยาลัยมาทางเลี่ยงเมือง แวะปั้มซื้อขนมกับถุงยาง 2 กล่อง (ไม่ต้องละเอียดขนาดนั้นก็ได้ม่าง) แล้วก็ขับไปเรื่อยๆจนถึงคอนโดฯกู ตอนเลี้ยวรถเข้าคนโดฯ ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง ร้อยโว้ยวาย ไม่เอา ไม่เข้า เขาไม่ขึ้นอย่านู้น อย่างนี้ แต่พอรถจอด เดินนำหน้ากูเฉย มีการเร่งกูอีกต่างหากบอกว่ากูเดินชักช้า สรุปคืนนั้นกูเลยจัดให้ทั้ง 2 กล่อง” มันพูดจบยกกาแฟมาจิบสบายใจเฉิบ ส่วนผมนั่งอึ้ง อึ้งทั้งการกระทำของแพรวหรือเบเบ้ และอึ้งที่มันกล้าเล่าละเอียดขนาดนี้ “ไอ้เชี้ย มึงเป็นอะไรเนี้ย หรือมึงอยากรู้กูเอาท่าไหนบ้าง” นั้นเป็นสิ่งเรียกสติผมกลับคืนมา
“เปล่าไม่เลย กูแค่อึ้ง”
“วู้ย...ทำเป็นเวอร์จิ้น ว่าไปมึงก็เวอร์จิ้นนี้หว่า ลองสะบ้างจะได้รู้อะไรบ้าง” (-////-)
“สาดนิ...แต่ว่ามึงแน่ใจนะไม่ผิดคน”
“ให้กูบอกมีตำหนิตรงไหนไหมหล่ะ เดียวกูจะบอกให้”
“ใครจะกล้าขอดู เชี้ยนิ”
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวกูพิสูจน์ให้ดู” แบงค์พูดก่อนกระดกกาแฟทั้งหมดเข้าปาก
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 21
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ไหนๆวันจันทร์ว่าง อัดให้ 2 ตอนเลย ชดเชย 2 สับดาห์ สรุปนี้ปาไป 3 ตอนแล้วนะเนี้ย เห้อ พลังหึด งานเสร็จเร็วคงมีตอนต่อไป ---*--- ต่อไปจะเชื่อคำพูดข้าเจ้าได้ไหมนี้ เคโระ~
ป.ล.
...ก.กา มาเมื่อไรบอกดิเดี๋ยวพาไปกิน แต่บอกก่อนนะอย่ามาช่วงเทศกสลกับวันหวยออก ไม่งั้นอดกิน เพราะเจ๊แกหยุดทุกวันหวยออก
-
น่ารักจังเลยอุตส่าห์สละเวลาในการทำรายงานมาลงให้อะ
เป็นกำลังใจให้ในการทำงานนะ
อ้อทำรายงานเสร็จแล้วมาต่อด้วยก็ดีนะจ้ะ
โลภไปปะเนี่ย :-[
-
พี๋โอ๊ตจะได้รู้อะไรบ้างซะทีนะ
-
โอ๊ย รัก จขกท. มากมาย ลงให้ 3 ตอนแล้ว ลัลลาสุดๆ
แล้วน้องเบเบ้ (อิแพรว) ก็เผยร่างที่แท้จริงโดยเพื่อนของพี่แซน โอ๊ยสะใจดีนะที่เพื่อนของพี่แซนลองมาแล้ว
หึหึ :z2: แล้วเพื่อนของพี่แซนจะพิสูตรน้องเบ้อย่างไรโปรดติดตามชมตอนต่อไป :z2:
-
โว้วว
ในที่สุดพี่โอ๊ตก็รู้เนอะ เฮ้อออ ลุ้นอยู่นาน :เฮ้อ:
แต่เจ๊แพรว.. เธอแร๊งงง เจอSLKถึงกับอ่อน o18
ฟิตจังครับไรท์เตอร์ สู้ๆเน้อออ :L2:
-
แพรวแรงมาก
สะใจจริงๆ
มีคนรู้พฤติกรรม
-
ยัยน้องแพรวนี่
เค้าแรงจริงๆๆ
-
เทอช่างแรงจริง
-
เกลียดแพรว...
แรงได้อีก...
แซนอย่าไปหลงกลนะ...
-
อดูดช่างได้ใจจริงๆเลย
เจ้แพรว
o13
-
แซนตั้งใจโชว์หุ่นตัวเองยั่วพี่โอ๊ตช่ายม๊ายยยยยยย...ฮ่าๆๆๆ :laugh:
ในที่สุดพี่โอ๊ตก็ได้รู้เบื้องลึกเบื้องหลังของแพรวซะที
จะได้ไม่ต้องไปเชียร์ชีให้ใครอีก
-
น้องแพรว
แรงได้อีก
เริ่ดมากค่ะน้อง มันต้องแบบนี้
-
:beat: อินังน้องแพรว
แรงได้อีก..สงกะสัยจะจับแต่คนมีตังส์
เอ...แต่แบงค์จัดให้ 2 กล่องเลยเหรอ.. o22
แรงนายนี่เหลือเฟือจริงๆ อ่ะ.. o13
-
ถุงยาง 2 กล่อง ใช้หมดเลย
น้องแพรวโดนไป 6 ดอกเลยจิ :oo1: :oo1:o13
สุดยอดวะ o13 o13 :call: :call:
ขอบคุณนะครับที่มาลงให้
มาต่ออีกนะครับ :z13: :z13:
-
น้องแพรวนี้
แรงจิงๆ
-
ธาตุแท้เธอ เหอๆ
-
แร๊งงงงงงงงงงงงงงง
หนูแพรวววววววววววว
โอ๊ตตตต
รับรักแซนซะเถอะนะ
น่าสงสาร
-
สวัสดีครับ
อ่อๆ ตัวพี่ฉลาด
ดีนะที่ไม่ง๊าวเหมือนละครไทย
จะให้กรูไปช่วงไหนได้เล่า นอกจากหยุดยาว :angry2:
วันหวยออก ..... o22
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ขอบคุณนะจ๊ะคนแต่ง บวก 1 แต้มจ้า
นอกจากยายน้องแพรวแล้ว บีมจะเข้ามาเป็นอุปสรรครักครั้งนี้ของแซนด้วยรึป่าวนะ
แต่ตอนนี้โอ๊ตคงได้รู้เช่นเห็นชาติยายน้องแพรวซะที
ยังจะยัดเยียดให้แซนอีกมั้ย
-
อยากรู้จังว่าแบงค์จะพิสูจญ์ยังไง รอติดตามนะคะ
ว่าแต่น้องแพรว (เบเบ้) เนี่ย ของเค้าแรงจริงๆ นะ
มีการหันมาเร่งบอกว่าแบงค์เดินชักช้าอีก :try2:
เลยโดนจัดไปซะ หึหึ ส่วนโอ๊ตเนี่ยเห็นธาตุแท้
น้องแพรวแล้วก็รีบใจอ่อนกับแซนซะนะ อืม ว่า
แต่ว่า โอ๊ตเนี่ยยังเวอร์จิ้นอยู่เหรอ น่าสนใจนะเนี่ย
อย่างนี้คงต้องเชียร์ให้แซนรีบลงมือ อิอิ
-
มาดันให้ครับ
-
รอผลพิสูจน์คร้าบบบ
-
วู้ววว ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น ว่าต่อไปจะเป็นงัย
ดีแล้วที่มารู้ว่ายัยเห็ดสดเป็นงัย 5555
แรงได้อีกนะยัยเบเบ้ กร๊ากกกก
-
ฮาโหล ๆๆๆ
มาต่อเต๊อะ
คิดถึงพี่โอ๊ตกะแซนแล้วว
-
:o12:
ยังม่ายมะอีกเหรอ
-
เข้ามากดดัน... :z2:
-
:z2: :z2: :z2:
มาดิ้นรออ่านต่อ อยากรู้เรื่องของน้องเบเบ้จริงๆเลย อิๆ
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
-
เริ่ม :fire: ล่ะ..
มาต่อให้ว่อง.. :z3:
-
ไรเตอร์ค่ะ...
หายไปไหน...
รอจะจะเปลี่ยนจากคนอ่านเป็นยามเฝ้าห้องแล้วน๊า...
มาอัพไวไวน๊า^^
-
:impress2:ขอบคุณนะครับสนุกมากเลย
มาต่อเร็วๆนะครับ o13
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ง่า หายไปนานจังเยย
คิดถึงนะคร้าบ เอิ้กๆ
มาต่อเร็วๆน้อออออ
:-[
-
ตอนที่ 22 บายเนียร์
...หลังจากกินกาแฟเสร็จ แบงค์ลากผมไปเดินอินเด็กซ์ลิ่ฟวิ่งมอลล์ต่อ ผมไม่เข้าใจมันจริงๆว่ามันจะลากผมมาทำไม มันดูของไปก็ถามผมไปว่าอันนั้นเหมาะกับบ้านมันไหม อันนี้เหมาะกับห้องนอนมันไหม(ผมเคยไปห้องนอนมันจริงๆ มันก็เคยเข้าถึงห้องนอนผม แต่ไม่เคยนอนด้วยกันนะ) ด้วยการกระทำดังกล่าวเป็นที่จับจ้องของพนักงานหลายๆคน แต่น่าแปลกที่ทุกครั้งที่มีใครทำกับผมเยี่ยงคู่สามี-ภริยา(แบบชายรักชาย) ในที่สาธารณผมจะเขินอาย แล้วโว้ยวายอยู่บ่อยครั้ง แต่วันนี้ ตอนนี้ผมนิ่งเฉยมาก เพราะในสมองผมยังคิดเรื่องน้องพลอย ต่อหน้าเธอดีราวกับนางฟ้า แต่ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าจะทำแบบนี้ได้ หากให้ผมชั่งใจผมเชื่อใคร ผมบอกได้เลยผมเชื่อไอ้แบงค์เต็มที่ เพราะมันไม่เคยโกหกผม แต่คราวนี้ความเชื่อผมเริ่มสั่นคลอน
“เห้ย มึงเป็นอะไรหรือเปล่า” ไอ้แบงค์ถามขึ้น ไม่ถามเปล่าเอาหลังมือมาแตะหน้าผากผมด้วย
“เห้ย เห้ย เห้ย ไม่เป็นไร คิดอะไรเพลินๆ นะ” ผมถ่อยหนี
“คิดเรื่องพลอยไงมึง ไม่เชื่ออะดิ” มันแทงใจดำเลยครับ
“เปล่า กูคิดเรื่องที่ฝึกงานนะ” ผมโกหก
“เออว่ะ มึงฝึกที่ไหนว่ะ”
“กูฝึกบริษัทที่พ่อกูทำงานอยู่”
“เออก็ดี”
“แล้วมึงอ่ะ”
“ยังไม่รู้เลยว่ะ”
“กูยังไม่ได้ถามว่ามึงฝึกที่ไหน”
“อ่าว แล้วมึงจะถามอะไร”
“ปีนี้มึงมีสิทธิ์ฝึกงานด้วยเหรอ”
“โห่ไอ้สาด ดูถูกกูนะมึง”
“อ่าวกูถามจริง เห็นดร๊อปไปหลายตัว 555+” หลังจากนั้นผมก็เล่นละคร รับบทเป็นโอ๊ตที่ติ๊งต๊อง ให้เหมือนคนเดิมมากที่สุด
...วันรุ่งขึ้น หลังจากที่หยุดไป 3 วัน (เสาร์ อาทิตย์ และ จันทร์) วันนี้ผมขอทำบุญอีกวัน ว่าไปก็น่าขันเข้าพรรษาแท้ๆ ที่ตลาดเช้ายังมีพระบิณฑบาตเลย ว่าแล้วจัดไป 4 องค์ พอเสร็จกิจจัดการอาบน้ำอาบท่าไปรับไอ้แสบต่อ ชีวิตประจำวันผมกลับมาแล้วสินะ
...พอผมไปถึงหอแซน ปรากฏเจ้าตัวดีลงมารอผมข้างล่างแล้ว
“เห้ย วันนี้หิมะตกวุ้ย” ผมแซวมัน หลังจอดรถเสร็จ มันยักคิ้วให้แบบกวนตรีน “ตื่นเช้าเป็นด้วยเหรอ”
“โห้ย ระดับนี้แล้ว” มันตอบเสร็จ เก๊กต่อ “ตื่นได้วันเดียวแหละ ต่อไปพี่ปลุกผมด้วย” มันตอบ
“ถุ้ย”
“พี่งานบายเนียร์มีเมื่อไร” แซนถามขึ้นขณะที่ผมขี่มอไซค์
“ของ ม. วันศุกร์นี้ ของสาขาต้องถามปี 3 ทำไมอ่ะ”
“หัวหน้ามันเก็บตังค์อ่ะ ผมไปด้วยดิ”
“ไอ้บ้า งานของปี 4”
“ไอ้เชษฐ์บอกแล้วปี 1-3 ไปได้จ่ายตังค์เพิ่มเอา 50บาท”
“แสนรู้”
“ไปด้วยนะนะ”
“ไปทำไม”
“ก็ปีนี้จัดเหมือนงานพร๊อม แบบฝรั่งนิ”
“แกเลยอยากไปกิน” ผมแทรก
“ผมไม่ได้เห็นแก่กินขนาดนั้น”
“แล้วจะไปเพื่อ”
“ก็งานพร๊อม เขาไปเป็นคู่ใช่ไหม”
“อืม”
“คนที่ไปด้วยกันก็ต้องเป็น...”
“ผู้ชายกับผู้หญิงเท่านั้น” ผมอ่านเกมมันออกเลยดักทาง
“โห้ย พี่โลกโลกาภิวัตน์แล้ว ชาย-ชาย ก็ได้เหอะ ได้ข่าวว่าพี่ประกวดคิงค์ด้วย”
“ไอ้นี้ข่าวเร็ว”
“นะนะ นะพี่นะ”
“ไม่โว้ย” นั้นคือคำตอบเดียวจากผม ผมรู้สึกว่าผมอายที่ต้องทำอะไรเปิ่นๆ ให้แซนเห็น ไม่ดีกว่านั้นแหละดีที่สุด “แล้วความจริงพี่จะเปลี่ยนคนประกวดคิงค์ด้วย ดังนั้นแกไปก็ไม่ความหมาย” นั้นก็เป็นความจริง เพราะผมจะโหวตคะแนนเลือกคนประกวดคิงค์-ควีน ห้องผมใหม่ พวกผมมาถึงอาคารเรียนรวมตอนนี้คนดูบางตา เพราะมาเช้ากว่าปรกติ (ทุกวันจะต้องเสียเวลาปลุกคนที่มันงุงิอยู่ข้างๆผมตอนนี้) ผมกับแซนนั่งทานข้าวกันใต้ตึก วันนี้มีเวลาว่างพอที่จะกินข้าวแบบอ้อยอิ่ง นั่งดูชีวิตเด็กนิสิตยามเช้า เห้อ...ปีสุดท้ายแล้วเหรอเนี้ยเรา
...หลังจากที่เรียนได้ชั่วโมงกว่าๆ อาจารย์ก็ปล่อย เรียนปี 4 นี้มันสบายจริงๆ แต่รู้สึกรายงานกับสอบจะโหดกว่าความสบายหลายเท่านัก
“เห้ยเพื่อนๆ โหวตคนประกวดคิงค์-ควีนมาแล้วนะ” ผมตะโกนบอกทุกคน ขณะนี้ทั้งห้องวุ่นวายจนไม่อยากเชื่อว่าเด็กเหล่านี้ผ่านกันอบรมจนถึงปีสุดท้าย “คนที่ประกวดคิงค์คือ ไอ้มิกซ์ และควีนคือเปิ้ล” ผมประกาศโดยไม่สนใจใครเช่นกัน และเหมือนได้ผลทุกคนเงียบ อีกไม่กี่วินาทีเสียงเฮก็ดังขึ้น
“เห้ยๆ โหวตตอนไหนว่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น
“กูไม่เอานะ กูไม่อยากประกวด” อีมิกซ์ค้าน(อีมิกซ์กระเทยสาวสวยในห้อง แต่ชอบแอ๊บแมนเป็นชีวิตจิตใจ)
“กูก็ไม่เอานะ” เปิ้ลสมทบ “กูยังหาเสื้อผ้าไม่ได้เลย” เปิ้ลบอกเหตุผล เพื่อนทั้งห้องโห่ส่ง ส่วนผมไม่สนใจคำค้านหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความแล้วส่ง
“โหวตตอนไหนว่ะ” เพื่อนคนเดิมถาม
“ไม่รู้ดิ รู้ว่าเอกฉัน ว่ะ” ผมตอบ มันทำหน้างง งง “เอก กะ ฉัน” ผมพูดอีกครั้งคราวนี้เข้าใจทั้งห้อง “หรือมึงจะประกวดแทน” ผมย้อนถาม
“ไม่ว่ะกูแค่...เห็นด้วย” มันตอบพลางทำท่ากวนตรีนไปยังคู่ คิงค์ ควีน
“ไม่เอาอ่ะ โหวตใหม่ดิ” มิกซ์ค้าน
“สายไปแล้วมิกซ์ กูส่งชื่อไปแล้วเมื่อกี่” ผมชูมือถือบอกเป็นนัยๆ “แต่ไม่เป็นไรมิกซ์ กูส่งมึงฐานะ ควีน”
“โอเค เลิศ” อีมิกซ์ยอมรับยิ้มหน้าบาน เปิ้ลไม่คัดค้านอะไร หาชุดให้ได้เป็นพอ
...และแล้วก็มาถึงวันงาน ผมเอาเสื้อผ้าไปทิ้งไว้ที่หอแซนในตอนเช้า ถามผมว่าตื่นเต้นไหมผมตอบเลยว่าไม่เลย รู้สึกยุ่งมากกว่ากับเกือบสัปดาห์ที่ผ่านมา รายงานถูกสั่งให้ทำเพิ่มเป็น 2 เท่า เวลาส่วนใหญ่ตอนนี้ พวกผมจะไปนั่งรวมตัวกันอยู่ที่ห้องสมุด แต่ละคนเริ่มแบกแล๊ปท๊อปมาเรียน ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย ตลอดสัปดาห์แซนก็อยู่กับผมที่ห้องสมุดตลอด นั่งอ่านหนังสือไปหลับไปตามประสา พวกผมก็ได้แต่มองไปที่มัน ชีวิตเด็กปี 1 นี้สบายดีแท้ คิดถึงสมัยนั้นจัง และวันนี้ก็เช่นกันหลังจากเลิกเรียน ผมกับพรรคพวกนั่งทำเคสวิจัยที่มันยังไม่ลงตัวสักทีและกำหนดส่งมันใกล้เข้ามาทุกนาที เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จน 17.00 น.
“พี่ 5 โมงเย็นแล้วนะ เดียวไปงานไม่ทันหรอก” แซนเอ่ยขึ้น หลังจากมันลงไปกินกาแฟมา
“งานอะไรว่ะ” เพื่อนผมถาม
“บายเนียร์ไง”
“งานเริ่มกี่โมงไอ้โอ๊ต”
“6 โมง” ตาผมยังคงจับจ้องอยู่ที่ตัวอักษร
“เห้ยไอ้เชี้ยไปเหอะ ผมยังไม่ทำเลย” เพื่อนๆผมเริ่มเก็บของ
“เห้ย โอ๊ตมึงไม่ไปเหรอ”
“เออไป กูอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ไปเลย”
“งานค่อยทำก็ได้ มึงสรุปเคสมา 3 รอบแล้วนะ”
“เออขอกูหาลายละเอียดเพิ่มอีกนิด”
“เออ พวกกูไปก่อนนะ ไอ้แซนฝากดูแฟนมึงด้วยนะ แม่งเชี้ยชอบคนแก่เห้อ”
“ปากหมาแล้วมึง” ผมตอบมัน ไอ้แซนยิ้มรับ “ว่ากูแกมึงก็แก”
“มึงรับเป็นแฟนน้องเขาแล้วอะดิ เออดี ไปแหละบาย” เพื่อนมันวางระเบิดก่อนจากไป ผมขีดเส้นใต้ข้อความสำคัญไว้ ส่วนไอ้แซนมันจัดการเก็บหนังสือ ข้าวของต่างๆที่วางกันเละเทะ แล้วมันก็เริ่มเก็บแล๊ปท๊อปของผม
“ใครให้เก็บ” ผมถามขึ้น
“ถ้าพี่ทำเคสโดยใช้ดินสอ พี่จะไม่ใช้งานคอมเลยยกเว้นแต่พี่สรุปหัวข้อทั้งหมดได้พี่ถึงจะพิมพ์คอม” มันตอบขณะรอเครื่องปิด “แล้วพี่ใช้ดินสอ แสดงว่าหัวข้อที่ได้สำคัญไม่มาก ถ้าสำคัญมากๆ พี่จะใช้ปากกาไฮไลท์สีชมพูขีด และที่เป็นสีชมพูเพราะวิชานี้พี่เรียนวันอังคาร” มันอธิบายเชิงบรรยาย ซึ่งทุกอย่างถูกต้องหมด ผมมองดูบนโต๊ะทุกอย่างเก็บเรียบร้อย แซนเรียงหนังสือและเอกสารตามระดับการใช้งาน (ตามแบบที่ผมเรียง) และเหลือปากกาไฮไลท์สีชมพูกับยางลบให้
“อยากไปงานด้วยขนาดนั้นเลยเหรอ”
“รู้ด้วยเหรอ”
“ทำดีสะเวอร์เลย”
“ไม่ให้ไปก็ไม่ว่าอะไร แค่อยากดูแลบ้าง” แซนตอบ มันตอบสะพระเอ้ก พระเอก
“แม่งกลับดีกว่า”
“อ่าวไมกลับเร็วอ่ะ”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็คำนวณเวลาเล่นๆ ว่าพี่จะกลับ 5 โมงครึ่งสะอีก” มันเดาใจผมถูก ผมกะกับเวลาจริงๆ “เพราะพี่อาบน้ำ แต่งตัว 15 นาทีก็เสร็จ แล๊ปท๊อปก็เอาไว้ที่ห้องเสร็จงานแล้วพี่ถึงกลับบ้าน เวลาไปงานผมไปส่ง 5 นาทีก็ถึง เวลาเหลืออีกต่างหาก” มันอธิบาย
...นับวันมันยิ่งแสนรู้ ผมเริ่มกลัวมันนิดๆ รู้สึกมันเหมือนตัวละครในการ์ตูนเรื่อง เรียกเธอว่าพระเจ้า ซึซึฮินะ ฮารุฮิ ตัวเพื่อนนางเอกที่ ผมสั้นๆ เงียบๆ เรียนเก่งระดับเทพ เก่งทุกอย่างก็ว่าได้ ความสามารถพิเศษทำนายอนาคต ทำนายอนาคตได้ทุกๆ 5 นาที
“เออ ไอ้แสนรู้ กูอาบน้ำ 15 นาทีก็เสร็จ แต่แกเป็นชัวโมง ไปได้แล้ว” ผมบอกพลางเก็บของที่เหลือ
“ผมไปด้วยได้เหรอ เฮ้” มันตะโกนลั่น ทำเอาคนในห้องสมุดหันมามองมัน ก่อนรีบเก็บข้าวของตามผมมา
“พี่แต่มันจะสาย” มันพูดขึ้นขณะผมขับรถ
“หรือไม่อยากไป”
“อยากดิ”
“แล้ว”
“ไม่ผมลองคำนวณเวลาเล่นๆ (มึงว่างมากถึงกับคำนวณเวลาในการใช้ชีวิตเล่นๆ แล้วหรือ) ผมอาบน้ำ 30 นาที แต่งตัวอีก 5 นาที พี่อาบน้ำแต่งตัว 15 นาที รวมๆ 50 นาที นี้ 5 โมงกว่า กว่าจะเข้าห้อง เผลอๆออก 6 โมงกว่านะ”
“งานนะมันสายได้ ไม่เป็นไรหรอก งานมัน 6 โมง แต่กว่าจะเริ่มงานกว่าจะอะไรก็ทุ่มหนึ่ง” ผมอธิบาย “ทำไมหล่ะ”
“เปล่าครับ แค่อยากเสนอทางเลือก”
“ทางเลือกอะไรของแกว่ะ”
“พี่กับผมอาบน้ำพร้อมกัน ผมถูหลังให้พี่ พี่ถูหลังให้ผม” มันไม่พูดเปล่า มันมากระซิบข้างๆหู แล้วเอามือถือหลังให้ผม
“หยุดเลย ความคิดแกนี้นะน่ากลัวจริงๆ” ผมตอบพลางเลี้ยวรถเข้าหอ ผมกับแซนรีบขึ้นห้องโดยด่วน
...พอถึงห้องผมไล่แซนไปอาบน้ำก่อนครับ ส่วนผมนั่งทำงาน แซนก็ทำตามคำสั่งแต่โดยดี พอมันอาบน้ำเสร็จ ผมก็อาบต่อเลย อาบน้ำแต่งตัวในห้องน้ำเรียบร้อยเลย ผมไม่เซ็ทเอาเรียบๆพอ ผมใส่ยืดสีขาว กับเสื้อคลุ่มแขนสั้นสีดำ-แดง พอดีตัว กางเกงเดฟสีกรมเข้ม(กางเกงใส่เรียน) เข็มขัดสีขาว รองเท้าไฮ-ดั้งค์(รองเท้าบาส) พอออกมาแซนแต่งตัวเสร็จแล้วครับ มันใส่เสื้อยืด ใส่เสื้อคลุ่มแบบมีฮูดสีขาว ดึงแขนเสื้อมาไว้ที่ศอก กางเกงเดฟสีกรมเข้ม มันเซ็ทผมเรียบร้อย มันจับผมมานั่งที่เก้าอี้ครับ แซนจัดการเซ็ทผมให้ ทำเร็วมากครับ ออกมาก็ใช้ได้ระดับหนึ่ง
...พวกผมออกจากหอถึงงานก็ 6 โมงกว่าๆ คนเริ่มเยอะแล้ว พวกเพื่อนๆก็ทยอยมากันบ้างแล้ว ส่วนมากมีแต่ผู้ชาย ผู้หญิงยังมากันไม่ค่อยมาก หน้างานมีถ่ายรูป ผมก็ไปถ่ายกับเพื่อน แซนก็ถ่ายรูปให้ผม ผมใช้กล้องมือถือนี้แหละสะดวกไว้ก่อนงานนี้ผมได้เจอเพื่อนเก่าๆเยอะครับ เพื่อนสมัยรับน้องมหาวิทยาลัยด้วยกันบ้าง เคยเรียนด้วยกันบ้าง เพื่อนโรงเรียนเก่าบ้าง มันเป็นช่วงเวลารื้อฟื้นความหลัง ชั่งเป็นช่วงเวลาที่ลืมปัจจุบันอันข่มขืนได้ดี พอถึงเวลาเริ่มงานผมกับแซนก็ไปนั่งที่โต๊ะ โต๊ะจะมีป้ายบอกสาขาแต่ละสาขา ผมไปนั่งกับก๊วนของผม ความจริงแซนต้องไปนั่งด้านหลังสุดบริเวณของรุ่นน้อง แต่พวกเพื่อนผมอนุญาตให้นั่งด้วยเพราะปัจจุบันมันกลายเป็นบุคคลในกลุ่มผมไปแล้ว
...คณะบดีกล่าวเปิดงาน หลังจากนั้นก็เป็นรูปของแต่ละสาขาประกอบเพลง มีเสียฮือฮาดังเป็นระรอบ บอกให้รู้ว่าเป็นรูปของเอกไหนบ้าง ภาพแต่ละภาพย้อยรำลึกถึงอดีตได้ดี พอถึงสาขาผมพวกผมก็ฮากันบ้าง แซวข้ามโต๊ะบ้าง คิดถึงวันเก่าๆ แล้วเราก็เริ่มคุยกันถึงวันแรกที่เรียน ตอนไปดูงาน ความรู้สึกต่างๆ ร่วมทั้งการนินทากับเรื่องในอดีต ตอนนี้ผมให้ความสนใจในเรื่องที่คุยมากกว่าอาหารบนโต๊ะ และการแสดงบนเวที ส่วนแซนเขาเข้ากับกลุ่มผมได้ดี บางเรื่องที่พูดแซนก็รู้แล้วบ้างเรื่องรู้ดีกว่าผมด้วย
...และแล้วก็มาถึงการประกวดคิงค์-ควีน ครับพวกผมก็ให้ความสนใจบนเวทีอีกครั้ง ตัวแทนแต่ละสาขาก็ลุกไปทำหน้าที่ของตน พิธีกรเริ่มแนะนำและนับจำนวนผู้ประกวด หายไป 1 คู่ และคู่นั้นคือสาขาของผม
“ขอเชิญพี่โอ๊ต และพี่กิ๊ก ขึ้นเวทีด้วยนะค่ะ” พิธีกรประกาศชื่อ “เนื่องจากมีการขอเปลี่ยนรายชื่อผู้เข้าประกวดนะค่ะ ดังนั้นขอให้พี่กิ๊กกับพี่โอ๊ตขึ้นเวทีด้วยครับ” พิธีกรอธิบายแล้วเชิญผมอีกครั้ง ผมมองหน้ากิ๊กแล้วมองไปยังมิกซ์ มิกซ์ทำท่าไม่รู้เรื่อง สรุปผมต้องไปโดยปริยาย
...ผมขึ้นเวทีไปกับกิ๊ก กิ๊กไม่รู้เรื่องครับรายนั้นใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงเดฟ ขนาดสร้อยคอ หมวกและรองเท้ามันก็เปลี่ยนก่อนขึ้นเวที ก็ไม่มีอะไรครับแค่เดินไปทักทายเพื่อนๆ เรียกเสียงเฮ แล้วกลับไปนั่งที่รอเรียกรอบที่สอง พอผมเดินลงเวทีผมเดินไปหามิกซ์
“มึงไปขอเปลี่ยนชื่อเหรอ”
“เปล่านะ มีคนมาหากูบอกว่ากูไม่ต้องประกวดนะ”
“ใครเปลี่ยนว่ะ”
“ไม่รู้สิ แต่อีเปิ้ลอ่ะบอกคนที่มาบอกกูว่ามึงกับอีกิ๊กเข้ากันได้ดี เขาเลยเอาชื่อไอ้กิ๊กด้วย”
“ใครเปลี่ยนชื่อให้กูกระกวดไม่รู้ แต่เปิ้ลเปลี่ยนให้กิ๊ก”
“อืม เนี้ยกูอุตสาหแต่งตัวมา” จริงครับมันใส่เสื้อเชิร์ทแขนยาว สีชมพูมันเป็นผ้าเงาๆ สะท้อนแสงด้วยครับ ถ้าบนเวทีเด่นแน่ ผมกลับมานั่งที่โต๊ะ ผมอธิบายให้เพื่อนฟัง เพื่อนที่นั่งโต๊ะอื่นก็ร่วมฟังด้วย สรุปห้องผมไม่ได้เปลี่ยนชื่อแล้วใครหล่ะ
“ช่วงหน้าจะเป็นการแสดงของผู้ที่ประกวดคิงค์-ควีนนะค่ะ อย่าลืมติดตามชม” ผมมองหน้ากิ๊กการแสดงผมไม่ได้เตรียมซวยแล้ว ผมลุกขึ้นไปหลังเวทีทันที ผมไปหาเจ้าหน้าทีหลังเวที สาขาอื่นแจ้งการแสดงเรียบร้อยแล้วเหลือสาขาผม ผมบอกสาเหตุแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ผมจัดการขอยืมคอมต่ออินเตอร์เน็ต ผมโหลดมิวสิกวีดีโอลงคอม แล้วบอกว่าเจ้าหน้าว่าพวกผมลิปซิ่งเพลงนี้
...พอถึงเวลาพิธีกรเรียกให้พบหลังเวทีเพื่อจับฉลากว่าใครประกวดก่อน ผมเองก็ทำเซอร์ไพรกิ๊กผมไม่บอกว่าแสดงอะไร แค่ว่ามันรู้จักดี สรุปสาขาผมเป็นโชว์สุดท้าย
“เห้ย...กิ๊ก...ทีมสุดท้าย กูขอฟินาเล่นะโว้ย”
“เออ แม่งไม่มีอะไรให้เสียแล้วนิ” มันหงุดหงิด “มึงจะบอกกูได้ไหมว่าแสดงอะไร”
“เอาเป็นว่ามึงรู้ดี เดียวกูออกก่อน แล้วมึงตาม”
“กูจะรู้ไหม”
“มึงรู้ดี” ผมพูดจบผมดูการแสดงแต่ละกลุ่ม แต่ละกลุ่มก็เรียกเสียงกรี๊ดได้ดี โดยเฉพาะสาขาประชาสัมพันธ์ที่แสดงการเดินแบบ สาขานี้หนุ่มหล่อสาวสวยเยอะที่สุด โดยเฉพาะผู้ชายมีต่ำแหน่งถึงอดีตเดือนมหาวิทยาลัย และการเดินแบบรอบสุดท้ายผู้ชายถอดเสื้อกลางเวทีเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้กระฮึ่มห้องประชุม
“ว่าไงมึงฟินาเล่ อยู่ไหม” กิ๊กถามผม
...และแล้วก็ถึงเวลาของสาขาผม พี่เจ้าหน้าที่เขาใจดีปิดไฟให้ก่อนการแสดง ผมถอดเสื้อคลุมวางไว้ที่ทางขึ้น แล้วเอาหูฟังบูลทูธมาใส่ ผมให้สัญญาณว่าพร้อม เสียงเพลงเริ่มขึ้น ไฟก็เปิดการแสดงลิปซิ่งของผมเริ่มขึ้น เพลงที่ผมลิปซิ่งคือเพลง GEE ของ เกิร์ล เจนเนอร์ชั่น แต่ที่ผมลิปซิ่งเป็นเวอร์ชั่น บอย เจนเนอร์ชั่น (SHINEE, SJ, 2PM) มิวสิกตัวนี้กิ๊กเป็นคนโหลดให้ผมดู และผมแกะท่าเต้นเพลงได้ทั้งเพลงแล้ว ผมลิปค่อนเพลง กิ๊กก็เดินออกมาตรงสเต๊ปพอดี ผมกะกิ๊กลิปซิ่งกันจนจบ พอจบเพลงเสียงกรี๊ด เสียงปรบมือดังกระฮึ่มไม่แพ้ใครเหมือนกัน หลังจากการแสดงเสร็จ ก็ขั้นด้วยการแสดงของมหาวิทยาลัย
...ผมกับกิ๊กกลับมาที่โต๊ะ ระหว่างทางมีเพื่อนๆสาขาแสดงความยินดีมากมาย พอมาถึงโต๊ะ ผมเห็นไอ้ตัวดีของผมยิ้มหน้าบาน วันนี้มันได้เห็นผมในแบบบ้าๆแล้ว ผมไม่แคร์สื่อ 555+ บอกแล้วว่าเอาฮา และแล้วผลการประกวดก็ประกาศ
“เอาละครับเวลาที่หลายท่านรอคอย ก็มาถึง”
“ใช่ค่ะ คะแนนประกวดคิงค์-ควีนในค่ำคืนนี้ได้ออกมาแล้ว”
“และผู้ชนะฝ่ายชายได้แก่...พี่โอ๊ต สาขา...ครับ”
“และฝ่ายหญิงได้แก่...พี่เมย์ สาขาประชาสัมพันธ์คะ” ผมเดินออกไปจากโต๊ะของผม เมย์เองก็เหมือนกัน พวกผมเดินขึ้นเวทีรับสายสะพายและของรางวัล เดินโชว์ตัวและถ่ายรูป พอลงผมพบพี่หนึ่ง
“ไงโอ๊ต ยินดีด้วยนะ” พี่หนึ่งทัก
“ครับพี่ ใครเล่นอะไรไม่รู้เปลี่ยนชื่อผมกะเพื่อนอ่ะ” ผมฟ้อง
“555+ ก็พี่นี้แหละ”
“อ่าวไหง๋เล่นแบบนี้อ่ะพี่”
“ก็เห็นเรานะทำกิจกรรมมาเยอะ พี่อยากให้เราแสดงโชว์”
“ขอบคุณมากพี่”
“แต่แกก็ไม่ทำให้พี่ผิดหวัง ดีๆ อาจารย์ท่านชอบมากเลย แต่จะให้สาขาเดียวทั้งสองคนมันไม่ดีนะ”
“ครับ ผมพอเข้าใจ”
“เออ ไปสังสรรค์กับเพื่อนต่อเถอะ” ผมลาพี่หนึ่งกลับโต๊ะของผม ระหว่างทางมีคนขอถ่ายรูปและแสดงความยินดีตลอดทาง พอมาถึงโต๊ะผมเล่าให้เพื่อนฟังว่าใครส่งชื่อผม ทุกคนก็ฮา พอถึงเวลาอันควร พวกผมก็แยกย้ายกันกลับ กลับไปรับสภาพความเป็นจริงกับรายงานที่มีอยู่
...สรุปวันนี้ผมนอนหอแซน และต้องยืมชุดน้องแซนด้วย แซนยินดีมาก ยินดีจนออกนอกหน้า พอถึงหอผมก็อาบน้ำนอน วันนี้เหนื่อยมากจากกิจกรรมที่ผ่านมา
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 22
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่าหลังคอมพ์
...สวัสดีครับพี่น้อง รู้สึกว่าตอนนี้จะยาวเป็นพิเศษ ตอนแรกว่าจะตัด 2 ตอนแต่ขี้เกียจ ตอนเดียวจบเลย อยากบอกว่าเหนื่อยโคตร แปลกๆดีแต่งนิยายเหนื่อย 555+ ออ...ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่ตามอ่านนิยายเรื่องนี้ด้วย ขอบคุณทุกเม้นท์นะครับ ขอโทษที่หายไปนาน ไม่ได้หายไปไหม เข้ามาตลอด เคยเขามาเม้นท์ผ่านทางไอพอต แต่โชคไม่ดีพอเน็ตหลุดก่อนส่งเม้นท์เลยไม่ถึงเพื่อนๆ
...อย่างไงต้องขอโทษอีกครั้งกับการอัพที่ช้ามากมาย แต่อยากบอกว่า สัปดาห์หฤโหดยังคงอยู่ ผมยังเหลือสอบอีก 1 ตัว ซึ่งเป็นตัวหลักถ้าไม่ผ่านไม่จบ แล้วเทอมนี้เรียนวิชาหลัก 2 ตัว โชคดีนะที่อีกตัวไม่สอบมิดเทอม ไม่รู้ว่าหลังมิดเทอมจะว่างไหม เพราะอาจารย์แจ้งงานประจำสัปดาห์มาแล้ว พวกผมต้องสรุปเคสโอ้พระเจ้า เครียดเลยทีเดียว รู้สึกชีวิตปี 4 ไม่รายเรียบจริงๆ แบบนี้แหละครับ ปี 4 ครั้งแรกและเป็นครั้งสุดท้าย สู้ๆ วุ้ย
...สรุปขอลาต่ออีก 3 วันครับ ผมสอบตัวหฤโหดวันพุธ อวยพรผมด้วยนะ
โฟล์คเต่า
แจ้งให้ทราบนะครับ เรื่องนี้เป็นนิยายนะครับ นิยาย แต่ง 100% นะครับ อีกเรื่องนิยายเรื่องนี้ "ยังไม่จบนะครับ" พอดีเพิ่งดูนี้เม้นท์ "ตกใจ"
-
โชคดีครับ หึหึ :z1:
แล้วก็เพลง Gee เวอร์บอยเจนอะ แบบว่า ท่าเต้นแอบน่ากลัวนิดนึงงอะ
ท่อน My Angle and My Girl ใครร้องนี่แหละจำไม่ได้โครตนน่ากลัว o22 แบบว่ายังไงไม่รู้
ที่มาร้องของงาน Comeback Stage วันที่ 26 st Genie เลยอะ ดูครั้งแรก :haun4: เสียเลือดกับท่าเตะ
ตะกร้อขอยูริ ๕๕๕ สู้ๆครับ สอบสอบสอบ :z1:
-
บวก 1 แต้ม เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ
โชคดีกับการสอบด้วยจ้า
ยังไงก็รอ สอบแล้วค่อยว่ากันใหม่ดีกว่า จะได้ไม่กังวลเน้อ
-
เย้ ๆๆ ในที่สุดก็มาแล้ว
แซนแอบหื่นนะเนี่ย
มีการเสนอทางเลือกอาบน้ำพร้อมกันจะได้ไม่เสียเวลา 55
ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะค๊าา :L2:
-
อยากเห็นท่าเต้นเน้อ....... :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
แซนน่ารัก...
ถ้าเป็นพี่โอ๊ตนะ....
รักแซนตายเลย ^^
-
งานนี้
โอ๊ดสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
วะ วะ วะ ว้าว
มาต่อแย้วหนุกมาก
แอบไปดู Gee version Boy Generation ด้วย
ทำไมมันดูสาวยังไงไม่รู้อ่ะ 555+
ตลกดี สนุกมากๆครับ
ยังไงๆก็ขอให้สอบได้คะแนนดีๆ เอหลายๆตัวนะ
^^
:mc4: :mc4:
-
สวัสดีครับ
แหม่ นายเอกนี่ เปลี่ยนไปเรียนพวกออกแบบอะไรดีกว่าไหม แต่งตัวซะ ไปงานบายเนียร์ รึไปเดินแบบแถวสยามฯ จ้ะ o18 แถมเรื่องเต้นอะไรนี่ แหม่ ได้ใจ
แซวเล่นบ่าดาย
ตกลงนายเอกมันตกลงเป็นแฟนกับพระเอกแล้วหรือ ถึงตกลงไปนอนห้องเขาบ่อยๆ
น้องโอ๊ตจ้ะ จะฝึกงานน่ะมาฝึกกับพี่ก็ได้ เดี๋ยวพี่พาไปเปิดหูเปิดตา :z1:
เรื่องสอบน่ะ มึง อวยพรให้กูด้วยสิ กูก็จะสอบ วันพฤหัสฯ อ่ะ
งานวิจัยอีก :a5: ยังไม่ได้ RUN อะไรเลย :z3:
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.ต่อไปคงกลับบ้านยากว่ะ งานใหม่ลางานไม่ได้
-
ตอนที่ 23 น้ำนิ่ง…
...ผมตื่นมาเพราะรู้สึกรำคาญและร้อน ผมมองดูนาฬิกาที่โต๊ะทำงาน ตอนนี้ 8 โมงกว่าแล้ว ผมมองไปยังเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกรำคาญ มันคือแขนของไอ้ตัวแสบทที่มันกอดผมอยู่ ผมรีบปัดมือมันออกแล้วพยายามลุกหนี เหมือนมันจะรู้ตัว มือทั้งสองข้างของมันคว้าเอวผมไว้ สภาพของแซนตอนนี้มีเหลือเพียวบ๊อกเซอร์ตัวเดียว ทั้งๆที่ผมจำได้ว่าก่อนนอนมันใส่เสื้อยืด และกางเกงขาสั้น(ยาวเกือบถึงเข่า) นอนแท้ๆ
“ปล่อยเลย” ผมบอกมัน
“ไม่เอาขอกอดหน่อยไม่ได้เหรอ”
“สัญญากันไว้ก่อนนอนว่าอย่างไง”
“ก็นะ...มันหนาวนะ” มันแถครับ เพราะตอนแรกนะผมจะนอนพื้นมันไม่ยอม มันบอกถ้านอนพื้นมันนอนด้วย ผมเลยยื่นขอเสนอว่าถ้านอนด้วยห้ามเกินเลย แล้วผมก็เอาหมอนข้างมาเป็นเขตแดน ซึ่งตอนนั้นมันก็ยอมแต่โดยดี
“ไม่ต้องแก้ตัว ตื่นได้แล้วเช้าแล้ว”
“วันเสาร์ไม่มีเรียนตื่นสายๆ ก็ได้” มันบอก
“แกก็ตื่นสายคนเดียวสิ พี่จะตื่นแล้ว”
“ผมขอกอดพี่บ้างได้ไหม...” ถึงแม้นผมไม่ได้หันไปมองแซน แต่จากน้ำเสียงมันเศร้ามาก ใจผมเริ่มอ่อนแรงลง ผมยอมนอนให้มันกอดแต่โดยดี
...มันค่อยๆ เขยิบเข้ามาหาผม เอาหน้าซุกไว้ที่หลังของผมและกอดผมแน่นขึ้น มันขาดความรักมาจากไหนว่ะเนี้ย เห็นอยู่ในห้องอยู่กับเพื่อนก็ออกจะเฮฮา ติ๊งต๊องจนเรียกได้ว่ากวนตรีนเลยทีเดียว สักพักผมเริ่มรู้สึกว่าหลังผมเปียก เห้ย อาจคิดไปเองแต่พอนานๆไป ผมว่าหลังผมเปียกน้ำแน่ๆ
“เห้ย อย่านอนน้ำลายไหลดิว่ะ” ผมเอ็ดมัน พลางพลิกตัวไปดู มันก้มหน้าเงียบไม่ตอบอะไร แซนนอนร้องไห้ “เห้ยเป็นอะไร” ผมถามมัน มันไม่ตอบมันกอดผมอีกครั้ง ครั้งนี้แน่กว่าเดิม ผมเอามือลูปหัวแซนเบาปลอบใจมันไปเรื่อยๆ ผมไม่รู้สาเหตุว่าทำไมอยู่ดีๆ แซนถึงร้องไห้
...เช้าวันเสาร์ที่ใครหลายๆคนชอบในวัยเรียน มันอาจเป็นวันว่างๆที่จะทำอะไรก็ได้ เที่ยวไหนก็ได้ หรือนอนตื่นสายแค่ไหนก็ได้ แต่เช้าวันเสาร์ที่ห้องแซนมันดูเงียบและสงบ ไม่มีเสียงใดๆรบกวน นานๆทีจะมีเสียงของรถมอไซค์ เพราะวันนี้ใครๆก็คงอยากตื่นสาย ผมมองดูบรรยากาศโดยรอบมันสงบเงียบจนอ้างวางและเปล่าเปลี่ยว ผมเริ่มคิดถ้าปี 1 ผมต้องจากบ้านมาไกลอย่างแซน มาอยู่หอคนเดียวผมคงเหงาน่าดู พอถึงตรงนี้ผมเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น
...จะว่าไปผมใช้ชีวิตกับแซนมานานผมยังไม่เคยเห็นที่บ้านโทรหาแซนสักครั้ง ซึ่งต่างจากผมโดยสิ้นเชิง บ้านกับมหาวิทยาลัยอยู่จังหวัดเดียวกันแท้ๆ แต่ที่บ้านผมโทรตามยังกับลูกเรียนชายแดน นี้หรือเปล่าที่เรียกว่าครอบครัวสมัยใหม่ พ่อแม่ต้องหาเงินไม่มีเวลาว่างให้ลูก สิ่งเดียวที่จะสอนและเลี้ยงดูลูกได้คือ เงิน ตอนลูกยังเล็กก็จ้างแม่บ้าน พอลูกโตขึ้นก็ส่งโรงเรียน แล้วส่งเรียนพิเศษ ไม่มีเวลาให้ ลูกทำผิดก็หักเงิน ลูกทำดีก็เพิ่มเงินเดือนให้หรือไม่ก็ซื้อของให้ ถ้าแซนถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้ ผมก็ว่าไม่แปลกที่แซนจะเหงาและรู้สึกไม่มีใคร
...ถึงตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าแซนนิ่งไปแล้ว ผมหมดหน้าที่ในการปลอบใจ ผมละมืออกจากหัวมันแล้วกลับมานอนหงาย ไม่กี่นาทีที่ผมหงายตัวแซนแทรกตัวเอาหัวมานุ่นที่อกผมต่อ ผมไม่อยากห้ามอะไรปล่อยไปหากจะทำให้มันรู้สึกว่ามันยังมีใครสักคนที่อยู่ข้างๆมัน มันคงรู้สึกแบบนี้ทุกวันหยุดเลยมั้ง เป็นผมก็คงเหงาน่าดู
…สักพักแซนเริ่มคลายกอดผม ผมไม่สนใจอะไรเท่าไรอยากทำอะไรก็ทำ แต่ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ แซนเอานิ้วสอดเข้าไปในกางเกงที่ผมใส่อยู่ แล้วดึงขึ้น
“เห้ย ทำอะไร” ผมโวยวาย
“เปล่าก็อยากรู้พี่มีอารมณ์” มันตอบกวนๆแล้วยิ้มให้ผมที โชคดีนะที่ผมใส่กางเกงใน บ๊อกเซอร์ แล้วกางเกงขอสั้นทับอีกที มันเปิดไปก็เจอบ๊อกเซอร์
“ถ้าเล่นพิเรณแบบนี้แสดงว่าตื่นแล้วใช่ไหม งั้นพี่ลุกแหละ”
“ง่ะไม่เอาขออีกแป๊บ” มันพูดจอบก็กดหัวแล้วกอดผมอีกครั้ง
“ไอ้บ้านี้นิ”
“พี่โอ๊ต” แซนเรียกผมเสียงเบาๆ หลังจากที่ผ่านไปพักใหญ่ๆ (ฟังดูอ้อนแปลกๆ)
“หืม” ผมตอบแล้วมองไปที่มัน
“ผมขออะไรพี่ได้ไหม” ประโยคนี้เสียงมันอ้อนชัวร์ แถมส่งสายเศร้ามาอ้อนอีก อย่าเอาบทคนน่าสงสารมาเล่นกับกู กูคนใจ(อ่อน)ง่าย
“อะไร” ผมแซงพูดน้ำเสียงปรกติ กลบเกลื่อนอารมณ์ตนเอง แซนค่อยๆดันตัวเองขึ้นมาช้า สายตาที่อดอ้อนนั้นมันทำให้ผมใจสั่น สติไม่อยู่กับที่ มันค่อยเลื่อยตัวเข้ามาช้าๆ โอ้ย!!! ผมอยากจะบ้าตาย ผมต้องมองไปที่อื่นเพื่อเลี่ยงสายตาคู่นั้น ผมเลื่อนสายตามองลงไปด้านล่าง ภาพที่เห็นคือ กล้ามหน้าอกที่นูนได้รูป กับหน้าท้องที่แบนเรียบ และขอบบ๊อกเซอร์ สติผมแตกกระเจิง ผมกลับมามองข้างบนอีกที หน้าของแซนก็ใก้ลผมมากแล้ว ผมมองตาแซนสายตาแซนมองมาที่ผมเหมือนสำรวจทุกซอกทุกมุมของหน้าผม มือของแซนลูปไปตามแขนของผมอย่างช้าๆ จนถึงมือของผม มือของเราประสานกันอัตโนมัติ แซนดึงมือข้างนั้นอย่างช้าๆมาจนถึงระดับหัวของผม ผมรับรู้ถึงแรงกดที่หนักขึ้น ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะจับจ้องมาตาของผม ริมฝีปากสีชมพูที่เรียวยาวของแซนที่เผยอออกเล็กน้อย
“ผมขอ...” เสียงพูดราวกับเสียงกระซิบ ใบหน้าของแซนเขยิบเข้ามาใกล้มากขึ้นจนผมรู้สึกถึงลมหายใจของแซน ตาของแซนหลับลง หน้าแซนเหมือนตอนแซนหลับดูเหมือนเด็ก แต่ตอนนี้มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หนังตาของผมเริ่มหนักอึ้ง ปลายจมูกของผมกับแซนสัมผัสกันเบาๆ...
...ครื้ด...ครื้ด...ครื้ด...
...ผมได้สติกลับคืนมา ผมลืมตาขึ้น ตอนนี้ก้มหน้าลงบนหมอนของผมบ่นงืมง่ำ ก่อนที่ผมกับแซนหันไปที่หัวเตียงพร้อมกัน มือของผมหลุดพ้นจากพันธนาการ โทรศัพท์มือถือของแซนสั่น
แซนเอื้อมมือไปหยิบ ก่อนลุกขึ้นแล้วออกไปยืนคุยตรงระเบียง ผมรอดตายไปได้อีกวัน เกือบแล้วอีกนิดเดียว ถ้าคนที่โทรมาช้ากว่านี้ ผมคง...
“หวัดดีครับม้า” เสียงลอดเข้ามาในห้อง คนอะไรคุยกับม้าได้ด้วย “ครับๆ ยังไม่กลับอ่ะม้า ยังเรียนอยู่เลยไม่ว่างอ่ะ” ผมไม่ได้แอบฟังมันนะแต่มันไม่ได้ปิดประตู ผมได้ยินหมดเลย เท่าที่ได้ยินก็แม่ของแซนโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบ แล้วก็ถามว่าเมื่อไรกลับ รู้สึกว่าป้าฝากคิดถึงมาด้วย และท่าทางมันไม่ค่อยโทรกลับไปที่บ้าน ที่บ้านโทรมาท่าทางไม่ค่อยรับ เห็นอ้างว่าเรียนอยู่ แต่ประโยคสุดท้ายนี้เล่นเอาผมอึ้งไปเลย “ครับๆม้า บอกป้าด้วยว่าอั๊วจะเอาลูกสะใภ้ไปฝาก” มันมองที่ผม เริ่มเข้าใจว่าทำไมมันคุยที่ระเบียง “โอ้ยม้าไม่ต้องห่วง ลูกสะใภ้เป็นผู้ชาย ไม่ท้อง แถมม้าได้ลูกชายอีกคน ไม่ต้องเสียตังค์ทำคลอดไม่ต้องเสียเวลาตังครรถ์ โตแล้ว ใช้งานได้เลย” มันยักคิ้วให้ผม “ครับๆ บิวบิ้ว รักนะ จุบุ๊ จุบุ๊” เห้ย มึงคุยกับแม่จริงเหรอ ไม่แน่ใจเพราะไอ้บิวบิ้ว กะ จุบุ๊ จุบุ๊ เนี้ยแหละ
“อะไร” ผมถามมันขณะมันเดินเข้ามา
“เปล่า” มันเดินเอาโทรศัพท์มาวางตรงที่เดิม “แอบฟังคนเขาคุยโทรศัพท์ไม่ดีนะ” มันเสริม ก่อนกระโดดขึ้นเตียง มานั่งข้างๆผม “มาต่อเถอะ” มันพูด
“ต่อบ้าอะไร ไม่แล้วโว้ย”
“โห้ นะ นะ ขอแล้วอ่ะ”
“ก็ให้แล้วอ่ะ แล้วโดนขัดจังหวะเอง”
“เห้อม้านะม้า ไม่น่าโทรมาเลย กะว่าวันนี้จะได้เข้าห้องหอสักหน่อย” มันส่ายหัว
“ห้องหอบ้าอะไรแก”
“ก็แบบนี้ไง”
...จุ๊ฟ...
...โอ๊ะ โอ๊ะ ตาหนักอึ้งอีกแหละ สงสัยนอนน้อย หุหุ...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 23
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สบายดี
...สบายดีพี่น้องก๊าบบบ วันนี้มาต่อสั้นๆ อารมณ์เบื่อนะ วันนี้ไปติวมา เหนื่อยดี ติวเนื้อหาภาษาไทยสบายเลย แต่สอบนี้นะสิเป็นภาษาอังกฤษ เหลือพรุ่งนี้อีกวัน พรุ่งนี้ติวกันอีกรอบ 555+ เอากันให้ตายไปข้าง หึหึ
...คุณ ก.กา สอบเหมือนกันหรือ เราเองก็ต้องทำวิจัย เราเองยังไม่ได้ทำอะไรเลย 555+ แล้วเพื่อนคนอื่นๆใครสบายบ้างครับ วันนี้ไปเจอเพื่อนมา เพื่อนที่ทำงานแล้ว ไปคุยแลกเปลี่ยนทัศนะกันมา จะว่าไปก็อิจฉาคนเรียนจบแล้ว งิงิ แต่เพื่อนเราก็อิจฉาคนที่กำลังเรียนเหมือนกัน เห้อ
...ตัวกระผมดีใจครับที่เพื่อนยังคงให้การตอบรับเหมือนเดิม ขอบคุณทุกกำลังใจอีกครั้ง เท่าที่อ่านคุณเต้ยแอดเคพียังไม่มา จะว่าไปก็ 2 เต้ยเลย 555+ จากเม้นที่อ่าน ท่าทางหลายคนติดใจกับหนู๋คีย์ วง SHINEE กับเดฟสีเหลือง ที่เธอสาวชนะใจเพื่อนๆ 555+ เธอแรงจริง ใครยังไม่ได้ดู ไปหาดูได้นะขอรับ วันนี้ข้าน้อยขอตัวไปนอนก่อน พรุ่งนี้ เรียน+ติว โค้งสุดท้าย สู้
โฟล์คเต่า
ป.ล.
ดูรายการคลับ 7 เห็นหนังเรื่องสามชุก น่าดูอ่ะ ใครไปดูกะผมบ้าง แล้วหนีตามกาลิเลโอใครดูแล้วบ้าง วิจารญ์ให้ทราบหน่อย กะสอบเสร็จแล้วจะไปดู 555+
-
โฮกกกกกกกกก
น้องแซนลุยโลด
เอิ้กๆ จุ๊บุ จุ๊บุ ไปแว้วว
โว้ว โว้ววว
(ตูท่าจะเป็นเอามาก = =)
-
โห แซน บอกม้าไปแล้วด้วย
แล้วม้าจะคิดว่าพูดจริงหรือเล่นล่ะนั่น
มีจุ๊บๆด้วยอีก
โอ๊ตหวั่่นไหวมากแล้วสินะ
บวก 1 แต้มจ้า เป็นกำลังใจให้คนแต่งสู้ๆกับการสอบนะจ๊ะ
-
คุณพี่โอ๊ตเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวได้แล้วหละ :laugh: :laugh: :laugh:
-
คุณม้า ไม่น่าโทรมาเลย
:impress2:
-
ม้านะม้า โทรมาทำไมม แต่พอให้อภัยที่บอกม้าแล้วจะพาลูกสะใภ้ไปเยี่ยม
สงสัยม้ากลัวทำเค้าท้องก็เลยบอกไปเลยว่าไม่ต้องกลัวสะใภ้เป้นผู้ชาย :z1:
-
ม๊ามาขัดความสุขของลูกได้นะ
-
แห่ขันหมากกันได้แล้วจ้า
โห่ ฮิ้ว
-
:-[น่ารักทั้งคู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
มา๊ม๊า อ่ะ ๆๆ โทรมาขัดจังหวะ
หุหุ :z1:
-
น้องแซนแรงได้ใจมาก
ม้าไม่น่าโทรมาเลย
งานนี้ผมไม่ปลื้มม้าครับ
-
:z13:
จริงหรือป่าวนะ ที่บอก ม๊า ว่า สะใภ้เป็นผู้ชายอะ
:z2: :z2:
-
สวัสดีครับ
แหม่ๆ มี ม้า ด้วย เอาลูกสะใภ้ไปฝากอีกต่างหาก :m31:
บอกว่า มีคนอิจฉาคนทำงาน มีคนอิจฉาคนเรียนอยู่
เอะ
แสดงว่ามีแต่คนอิจฉากรูสินี่
กรูทั้งเรียนทั้งทำงาน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ม้านะม้า ไม่รู้จะโทรมาทำไมตอนนี้
เห็นไหมลูกชายอด เขาห้องหอกะลูกสะใภ้เลย
-
แอบเคืองม้าแซนไป3วิ
บอกม้าว่า "ลูกสะใภ้เป็นผู้ชาย"
ของเค้าแรงงง :o8:
-
ถ้าหม่าม้าแซนไม่โทรมาล่ะก้อ พี่โอ๊ตต้องเส็ดแน่ๆๆๆ :z1: :z1:
-
หม่าม๊าอ่า!!!!!!!!! จะโทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย o9
โอ๊ตอุตส่าห์ให้แล้วทั้งที แล้วคราวหน้าจะหา
โอกาสได้อีกเมื่อไหร่เนี่ย เดี๋ยวก็อดได้ลูกสะใภ้
สำเร็จรูป (พร้อมใช้งาน) หรอก :serius2:
-
น่ารักคอดๆ
เรื่องนี้ใช้ได้เลยนะเนี่ย
-
o13 o13 o13
น่ารักมากมายตอนนี้ แซนเล่นเปิดตอนมาเศร้าแล้ว
ปิดด้วยรมณ์แบบหวานนิดๆอย่างนี้ชอบจังเลย
นิว
-
ม้าไม่น่าขัดจังหวะเลยอ่า
เซงๆๆ
-
น้อง...
น้องอะไรว้าาาา (คนแต่งอ่า)
เอาเป็นว่าสอบเส็ดแล้วก้อมาต่อบ้างนะค้าฟ
พี่ๆ น้องๆ รออยู่เน้อ
:monkeysad: :monkeysad:
-
โอ้ยยยยยย...ม้านะม้า
โทรมามัยเนี่ย...
อีกนิดเดียวนู๋ก้อจะได้อ่าน NC หล่ะ...
ขัดจังหวะจิง ชิชิ
-
ม้า นะ ม้าาาาาาาาาาาาา
ไม่น่าเลยยยยยยยยยยยย
-
แซนเค้าบอกม้าแล้วว่าจะเอาลูกสะใภ้ไปฝาก
เพราะง้านพี่โอ๊ตเตรียมตัวให้พร้อมได้แล้วหล่ะ :oo1:
-
ยังไม่รู้เลยว่าแซนเป็นอะไรถึงร้องไห้ จะว่าขาดความอบอุ่นก็ไม่น่าใช่
เพราะมีพ่อแม่ครบถ้วน และดูก็สนใจห่วงใยดีเนอะ ว่าแต่ว่าใกล้จะ
nc :oo1: แล้วใช่ไหม จะได้ตั้งหน้าตั้งตารอ :haun4:
-
ตอนที่ 24 เยี่ยมบ้าน...ชมสวน
...หลังจากงานบายเนียร์ผ่านพ้นไปก็ได้เวลาปั่นงาน มันเป็นอะไรที่งานล้นมือจริงๆ ไหนจะรายงานเล่มใหญ่ 2 เล่ม รายงานประจำสัปดาห์ 2 วิชา และตัวอย่างเพื่อการศึกษารายสัปดาห์(Case-Study) ผมใช้ชีวิตอยู่ที่มหาวิทยาลัยที่ท่าทางไม่ต่างจากชีวิตทำงาน คือไปมหาวิทยาลัยแต่เช้า เรียน เรียน เรียน พอบ่ายก็ทำรายงานจนถึงเย็น บางทีก็ค่ำ พวกผมคิดกันเสมอว่าถ้าทำงานแบบนี้แล้วได้โอทีน่าจะดี
...และหลังจากเจ้าแสบได้รางวัลพิเศษไป แซนเองก็ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผมมากขึ้น จนผมต้องค่อยปามๆ อยู่เสมอว่าเรายังคงเป็นพี่น้องกัน หลังๆมาช่วงที่ผมทำรายงานผมอนุญาตให้แซนไปเที่ยวเล่นก็ได้ เพราะผมรู้สึกเกรงและสงสารแซนมาก กับการที่ต้องมานั่งดูผมทำรายงาน แซนเองก็ไม่มีอะไรทำเห็นพยายามอ่านหนังสือแต่ก็หลับทุกที มีหลายครั้งที่ผมต้องเอาเสื้อคลุ่มของผมไปห่มให้กลัวมันไม่สบายเดี๋ยวจะแย่ สรุปคือแซนจะมาส่งผมที่ห้องสมุดนั่งเล่นด้วยสักพักก่อนจะกลับไปที่หอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปเล่นบาสเก็ตบอลกับเพื่อนต่อ พอใกล้เวลาหอสมุดปิดแซนจะมารับผม นานๆทีแซนจะมาอยู่กับผมที่ห้องสมุดแล้วรอกลับพร้อมกัน(ส่วนมากเวลาทำรายงานส่งอาจารย์) ไปกินข้าวกับกลุ่มผมบ้างบางโอกาส ส่วนผมพอทำงานที่ห้องสมุดเสร็จ ไปทานข้าว ก็กลับมาทำงานต่อที่ห้องแซน ตอนนี้ผมขอทางบ้านผมมาอยู่หอกับแซนในช่วงวันจันทร์-วันพุธ พอวันพฤหัสเช้าก็กลับบ้าน
...ตอนนี้ทางบ้านผมรู้จักกับแซนในฐานะเพื่อนผมคนหนึ่งครับ เพราะก่อนที่คุณพ่อกับคุณแม่จะอนุญาตให้ผมมาอยู่หอ คุณพ่อคุณแม่ผมก็อยากเห็นสภาพห้องก่อน และอยากรู้จักคนที่ผมจะมาอยู่ด้วย ท่านบอกว่ากลัวพาเพื่อนพาผมเสียผู้เสียคน วันที่คุณพ่อคุณแม่ผมมาดูที่ห้อง (มาแบบฉับพลันไม่กล่าวก่อน) แซนทำตัวน่าเอ็นดูมากครับ เรียบร้อยแบบที่ผมไม่อยากเชื่อสายตา คุณแม่ผมค่อนข้างชอบแซนมาก ท่านว่าสุภาพ เรียบร้อย แถมเป็นคนสะอาดใช้ได้ ท่านจึงอนุญาตให้ผมอยู่ได้ แถมยังฝากฝังผมกับแซนอีก ผมเครียดเลยฝากกับใครไม่ฝาก ฝากปลาย่างไว้กับแมว เห้อ...
“พี่โอ๊ตตรงนี้ทำอย่างไงอ่ะ” แซนถามขึ้น
“เห้ย อะไรว่ะรายงานกลุ่มแกนะเนี้ย” วันนี้กลุ่มผมที่นั่งในห้องสมุดใหญ่เป็นพิเศษครับ ร่วม 20 ชีวิตได้ อัดกันอยู่ในห้อง ห้องเดียว พวกผมจะเปิดห้องเรียนไว้เพราะพวกผมใช้เสียง และสาเหตที่วันนี้คนมากเพราะกลุ่มของแซนมาทำรายงานด้วย
“โห้พี่ช่วยหน่อยดิ” แซนอ้อน
“ไหนมาดูดิ” ว่าแล้วผมก็ผละออกจากหน้าจอแล็ปท๊อปของผม “อืม...เห้ย ตรงนี้อ่ะ ยังจำไม่ได้เหรอว่าเครื่องมือนี้มีอะไรบ้าง” ผมถามขึ้น มันยิ้มแหยๆ ผมเริ่มมองเพื่อนในกลุ่มมัน ทุกคนหลบหน้าผม “เยี่ยมมากเด็กๆ ไอ้เชษฐได้ไหม”
“ไหนพี่...ตรงนี้ใช่ไหม...” แล้วมันก็พลามของมันไปครับ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมเพื่อนมันเรียกกูเกิ้ล มันเล่นอธิบายแบบหนังสือเขียนอย่างไง มันพูดแบบนั้นเลย แน่นมาก
“เออนะ ไอ้เชษฐรู้ถามไอ้เชษฐเอา เข้าใจ” ผมหันไปบอกไอ้แสบแล้วยักคิ้วให้ ทำนองกวนตรีนมันอ่ะครับ
“...” มันไม่ตอบแต่มันทำแก้มป่องประมาณงอนๆ เพื่อนๆผมเห็นก็หัวเราะกันใหญ่
...ผมนั่งมองดูเด็กทำรายงานแล้วคิดถึงตัวเองตอนปี 1 จัง รายงานที่อาจารย์ท่านสั่งพวกแซนไม่ต่างอะไรจากรุ่นผมหรอกครับ โจทย์เดียวกัน แต่ต่างกันตรงที่สมัยผม พออาจารย์สั่งยังไม่ทำกันหรอกครับ ทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ มาทำก่อนส่ง 1 วัน แต่ไอ้พวกนี้ได้โจทย์ปุ๊บทำกันเลย ไม่รู้ว่าขยันหรือไอ้แซนบังคับเพื่อที่มันจะได้มาเฝ้าผมได้ก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆรายงานประจำเทอมของปี 1 มาแบบนี้ มันเป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานก็จะสอบไฟนอลแล้ว พวกผมยอมรับว่าทำรายงานกันจนลืมวันลืมคืนกันจริงๆ มารู้อีกทีรายงานใหญ่ของพวกผมใกล้เสร็จแล้ว(แอบดีใจนิดๆ)
...ก๊อก ก๊อก
...มีคนมาเคาะประตูกระจกทุกคนหันไปมอง ไม่ใช่ใครครับเด็กปี 3
“หวัดดีครับพี่โอ๊ต”
“เออว่าไง”
“พี่ฝากบอกพวกพี่ๆปี 4 ด้วยว่าบายเนียร์เอก วันที่ 5 มกรา นะพี่”
“เห้ย ถึงตาพวกพี่แล้วเหรอ”
“อืมช่าย ไปแหละพี่ สวัสดีครับ”
“เออๆ โชคดี”
“โห้ รางร้าย ขอเอได้ป่ะ เออปี 1 บอกเพื่อนๆด้วยนะ ไปแล้วพี่”
...และแล้วก็ถึงคราวของพวกผมแล้วหรือ แอบเศร้าเล็กน้อย เพราะงานบายเนียร์ที่มหาวิทยาลัยจัดให้ ผมว่าเหมือนงานสังค์สรรมากกว่า
“เห้ย มึงได้ที่ฝึกงานหรือยัง” เพื่อนผมถามขึ้น “กูได้และ มึงอ่ะ” “เออๆ กูก็ได้ กูฝึกด้วยกันกับไอ้คิว” “กูยังไม่รู้ว่ะ รอจดหมาย” ทุกคนต่างเริ่มสนใจกับคำถามเพราะมันเป็นสิ่งที่พวกผมต้องทำในเทอมหน้า เป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้น ว่าไหม “แล้วโอ๊ตอ่ะ”
“กูรอคำตอบว่ะ” ผมโกหก ผมได้ที่ฝึกงานแล้วครับ แต่ผมไม่อยากให้ไอ้แสบมันถามซักไซ้
“พี่โอ๊ตทำที่ไหน” ว่าแล้ว ไอ้แสบถามขึ้นจริงๆ
“ยังไม่ชัวร์รอคำตอบอ่ะ”
“จังหวัดอ่ะ”
“ก็รอคำตอบไง ทำงานไป” ผมเอ็ดเริ่มรำคาญ
“ว่าแต่อาจารย์ให้ยื่นฝึกงานเร็วเนอะ” เพื่อนผมเริ่มประเด็นใหม่
“ก็ดีไง จะได้มีเวลาเพื่อใครยังไม่ได้จะได้เหลือเทอม 2 อีกเทอม”
“เออว่ะ”
“แม่งจะจบเทอม 1 อยู่แล้ว พวกมึงอ่านหนังสือสอบยัง”
“ไอ้เชี้ยพาเพื่อนเครียด งานยังไม่เสร็จเลย จะเอาเวลาไหนอ่าน”
“เออว่ะ ว่าแต่น้องทำไมมันหาเวลาบายเนียร์แล้วว่ะเหลืออีกตั้งเทอมหนึ่ง”
“อ่าว พวกมึงคร๊าบ งานยังไม่เสร็จนะคร๊าบ ไม่เสร็จไม่จบนะคร๊าบ อย่าลืม” เพื่อนผมแทรกขึ้น บทสนทนาของวันนี้ก็ต้องจบลงไปโดยปริยาย
...หลังจากที่นั่งปั่นรายงานมหาโหดมานานไม่น่าเชื่อว่ามันจะจบลง เป็นรายงานแรกที่เสร็จก่อนกำหนด พวกผมยอมรับว่างงกันมากๆ แต่ไม่เหลืออะไรให้เราวิเคราะห์แล้วจริงๆ เราเปิดอ่านทบทวนกันอยู่หลายรอบ มันเสร็จแล้วจริงๆ เท่ากับว่าพวกผมมีเวลาเหลือ 2 สัปดาห์เพื่อเตรียมตัวในการสอบ เพื่อนในกลุ่มเสนอว่าไหนๆ งานเสร็จแล้วไปกินเลี้ยงฉลองสักหน่อยก็ดี หลังจากไม่ได้ใช้ชีวิตอิสระมาเป็นแรมเดือน สรุปเราไปทานข้าวกันที่ร้านข้าวต้มหน้ามหาวิทยาลัย เนื่องด้วยเวลานี้ก็ทุ่มกว่าๆ เกือบสองทุ่มแล้ว ไม่มีร้านให้พวกเราเลือกมากนัก พวกผมกับเด็กปีหนึ่ง(รายงานกลุ่มแซนเสร็จไปแล้ว 80%) ขี่รถไปกันเป็นกลุ่มพอไปถึงที่ร้าน เราก็จัดการหาที่นั่งแล้วสั่งกันทันที พออาหารถูกยกมาเสิร์ฟโต๊ะผมไม่มีเสียงพูดใดๆ เวลานี้เป็นเวลากินกันจริงๆ
…หลังจากทานข้าวเสร็จพวกผมก็แยกย้ายกลับหอ คืนนี้คงเป็นคืนวันพุธแรกที่ผมได้เตรียมของกับบ้านในวันรุ่งขึ้นเพราะผมใช้เวลาในการทำรายงานแล้วก็นอน มาเก็บของอีกทีก็สายๆ รู้สึกแปลกๆไม่น้อย
...กรี๊ง...กรี๊ง...กรี๊ง
“สวัสดีครับ” ผมทักตามปกติ
“เป็นไงกินข้าวยังโอ๊ต” แม่ผมถาม
“กินแล้วแม่ เพิ่งกลับถึงหอ”
“ทำงานต่อไหม”
“ไม่อ่ะ งานเสร็จแล้ว”
“อืมแล้วนี้แซนอยู่ด้วยไหม”
“มันนอนกลิ้งอยู่ข้างนี้อ่ะแม่”
“เหรอลูก เสาร์นี้ชวนแซนมาบ้านสิ” หูผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหม
“โห้ย ไม่ต้องหรอกแม่ ไม่ดีม่าง”
“นิโอ๊ตเราไปอยู่กับเขา เราก็ต้องมีน้ำใจกับเขาบ้าง ถึงจะช่วยค่าน้ำค่าไฟเขาก็เถอะ” แม่ผมเอ็ด แซนมันเป็นลูกรักแม่ผมตั้งแต่เมื่อไร “ชวนมาทานข้าวที่บ้านศุกร์นี้เลย แม่ต้องการคำตอบ”
“ไม่หรอกแม่”
“ถามก่อน”
“แม่ถ้ามาแล้วจะกลับอย่างไง”
“ก็ให้เขานอนบ้านเราก็ได้นิ 2 คืนจะเป็นไรไป” แม่ผมตอบหน้าตาเฉย “ชวนเร็ว”
“แซน” ผมจนปัญญา
“ครับผม” มันตอบพลางส่งสายตาหยาดเยิ้ม --*--“
“แม่พี่ชวนไปทานข้าวที่บ้านศุกร์นี้”
“โอ๊ะโอ้ ขอบคุณครับคุณแม่”
“ไม่ไปใช่ไหม” ผมพูดแทรกเสียงดัง แซนทำหน้างงๆ
“แม่แซน..”
“ไปครับ รบกวนด้วยนะครับ” มันพูดแทรกบ้าง แม่ผมได้ยินแน่นอน
“โอเค โอ๊ตบอกแซนด้วยนะแม่จะรอ แค่นี้นะจ๊ะ” และแล้วแม่ผมก็ตัดสายทิ้ง TT-TT
“พี่โอ๊ตแล้วแซนกลับอย่างไง” แซนถามขึ้น
“เดินกลับ”
“ใจร้าย” แซบตอบพร้อมทำท่าทางคิคุ “แม่ให้แซนค้างด้วยใช่ไหม”
“...” มันได้ยินเหรอ
“อิ อิ เดาถูก”
....ให้ตายผมไม่เข้าใจที่บ้านจริงๆ ทำไมถึงต้องชวนแซนไปบ้านด้วย ผมจะขัดมันอย่างไงนะ ผมเริ่มคิดวางแผน แต่ไม่มีแผนไหนเลยที่จะทำให้แซนไปบ้านผมไม่ได้ เดี๋ยว “มะลิ” ช่วยผมได้ มะลิ เป็นสุนัขที่บ้านผมครับ พันธุ์บางแก้วแท้ หลายๆคนที่รู้จักสุนัขสายพันธุ์นี้ย่อมรู้ดีถึงความรักเจ้านาย หวงของ และความดุ ผมว่าแซนอยู่บ้านผมไม่ได้แน่ แล้วผมจะขับรถมาส่งมันเอง รับรองงานนี้ไม่อยากไปบ้านผมอีกเลย
...และแล้วก็ศุกร์ หลังจากที่ผมเรียนเสร็จ ผมกับแซนแวะทานข้าวเที่ยงกันก่อน แล้วค่อยกลับเข้าหอแซน วันนี้ท่าทางแซนอารมณ์ดีครับเก็บของอย่างสบายใจ มันยังไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไร เหอะๆ พอถึงเวลาสมควรผมกับแซนก็ตรงดิ่งไปที่บ้านผมทันที ผมบอกแซนว่าผมจะมาส่งแซนวันเสาร์เพราะผมมีธุระที่มหาวิทยาลัยพอ แต่นั้นไม่ทำให้มันสลดแม้นแต่น้อย
...พอมาถึงบ้านผม พ่อและแม่ผมออกมาต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี ผมเดินเข้ามาดูลาดลาวก่อน เจ้ามะลินอนอยู่ในบ้าน มันกำลังกินอาหารเม็ดของมัน ผมอดนึกถึงภาพตอนที่แซนวิ่งหนีหมาไม่ไหวแล้ว พอแซนไหว้คุณพ่อคุณแม่ผมเสร็จก็ขนของเข้าบ้านครับ ผมมองอย่างใจจดใจจ่อกับภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น แซนเดินเข้ามาในบ้านของผม เหมือนเจ้ามะลิจะรู้ครับมันลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งไปที่บริเวณประตูทันที ผมยืนเฉยๆไม่ห้ามอะไร(ใครจะห้ามหล่ะ ห้ามก็อดสนุกนะสิ หุ หุ) มะลิวิ่งตรงไปที่ประตู พร้อมพ้นลมหายใจเหมือนมันพบศัตรู มันทวีความสนุกเป็นเท่าตัว บัดนี้มะลิยื่นอยู่ตรงหน้าแซนมันมองหน้าแซนพร้อมพ้นลมหายใจแรงๆ ตอนนี้แซนมีอาการตกใจ หน้าเริ่มถอดสี(เห่าเลยมะลิ เห่าไล่เลย) มะลิวิ่งเข้าไปหาแซนโดยที่พ่อ-แม่ของผมก็กันกันไม่ทัน มะลิเข้าถึงตัวแซนได้อย่างง่ายดาย ภาพที่เห็นคือมันกระดิกหาง แล้วยกมือเท้าทั้งสองข้างตะกุยอากาศ ท่าทางมันดีใจเหมือนเจ้าของกลับมา (เจ้าของแกยื่นอยู่ตรงนี้เฟ้ย ไอ้หมาโง่) ผมมองด้วยอารมณ์เคืองๆ
“เป็นไงฝีมือแม่”
“อะไรนะแม่”
“ออ แม่แกพาไอ้(มะ)ลิไปโรงเรียนสอนสุนัขมา”
“เพื่อ?”
“ก็ให้มันสนิทกับคน เวลาแขกมาจะได้ไม่ไล่กวดเขาไงจ๊ะลูก”
“แล้วถ้าขโมยมามันไม่คาบกุญแจให้เหรอ”
“เวลาวิกาล หมาคงคิดได้แหละ ไป ไป แซนเข้ามาเร็ว” แม่ผมบอกแซน แซนดูสบายใจขึ้น “เออคืนนี้นอนกับพี่โอ๊ตนะ พอดีห้องแขกแม่เอาของไปเก็บยังไม่ได้จัดให้” แม่เสริม
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 24
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีครับ...
...สวัสดีทุกท่าน ตอนนี้เป็นตอนแรกหลังจากที่สอบมิดเทอมจบลง ขอขอบคุณทุกกำลังใจและคำแนะนำนะขอรับ พอดีแวะมานั่งอ่านคอมเม้นท์ ยอมรับว่าอ่านคอมเม้นท์แล้วรู้สึกอบอุ่นดีครับ ขอบคุณหลายๆท่านที่เป็นห่วงกับการสอบของผม ขอบคุณพี่ฟิโช้ด้วย อยากบอกว่าที่เห็นมาอัพให้นะ เห็นเพื่อนรออ่านกันนะครับ แล้วเห็นมีข้อความถามว่าจบแล้วเหรอเลยมาอัพให้ ส่วนอีกเหตุผลคือเครียดครับ ยอมรับว่าเครียดมาก วิชาเท็กซ์นะครับ เรียนภาษาอังกฤษล้วนๆ สอบก็เป็นภาษาอังกฤษ แถมโดนอาจารย์กดดันอีกเลยเครียด ก็เลยระบายด้วยการแต่งนิยายนี้แหละ 555+
...หลายท่านคงสงสัยว่าแล้วข้อสอบทำได้ไหม คำตอบคือได้ครับ คิดว่าอยู่ในเกณฑ์ที่น่าพอใจ ดูจากคำถามเป็นส่วนใหญ่ ว่าตอบได้ไหม ส่วนมากก็ได้โดยเฉพาะข้อสอบเขียน และข้อสอบก็ไม่ยากอย่างที่อาจารย์บอก แต่ก็เคืองอาจารย์อยู่บ้าง ตรงที่อาจารย์เน้นและบอกว่าออกข้อสอบแน่ ไม่ออกเลย ออกที่ไม่เน้น ก็โชคดีที่ผมสรุปทั้งหมด(ผมเป็นคนติวให้เพื่อนๆ เลยต้องสรุปเนื้อหาทั้งหมดก่อนสอนเพื่อนอีกที) เชื่อไหมว่า 5 บท ผมสรุปได้ในกระดาษ A4 ครึ่งหน้า 555+ คงเพราะแรงกดดันอาจารย์แหละ ทำให้ผมและเพื่อนๆตื่นตัวกับการสอบเลยทำได้กัน
...สุดท้าย ช่วงนี้พอมีเวลาว่างแล้วครับเพราะวันแม่ เลยได้อณิสงค์ หยุดเสียหลายวัน แต่หลายวันนี้ก็ติดเกมอยู่ 555+ อย่างไงจะพยายามอัพให้ รอกันบ้างคงไม่ว่านะครับ อิอิ
รัก
โฟล์คเต่า
ป.ล.
...เรื่องเวลาการจัดบายเนียร์และการฝึกงาน อาจไม่ตรงกับความรู้สึกของคนที่เรียนจบสถาบันที่ผมกำลังศึกษาอยู่ก็ต้องขอโทษด้วย เพราะผมเอาเวลาการจัดบายเนียร์และการฝึกงานมาจากอีกมหาวิทยาลัยอื่นนะขอรับ และถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยนะที่นี้ด้วย เพราะข้าพเจ้ายังไม่เคยฝึกงานและไปบายเนียร์รุ่นตนเอง (15 สิงหา นี้เป็นครั้งแรกที่จะได้ไปงานบายเนียร์ ตัวเอง รู้สึกแปลกๆ 555+)
-
:z13:
จิ้มโฟล์คเต่า
ดีใจด้วยที่ทำข้อสอบได้
ดูแล้วท่าทางจะยากจัดออกเป็นอังกฤษเพียวๆ อิๆ
อ่านตอนนี้แล้วอยากอ่านตอนหน้าต่อเลยรมณ์แบบว่ามันตัดชับเลย
ไงๆจะรออ่านต่อ
-
เห้ย นอนด้วยกันอีกละ :z1: หลายทีละ
สู้ๆ สู้ๆ จะจบแล้วเนาะ :really2:
-
โอ๊ต
แถวบ้านเรียก
แพ้ทาง
:laugh:
-
เจ้ามะลิ
ช่วยไม่ได้
อีกแล้ว
-
ขอบคุนค้าบที่มาอัพให้อ่าน
ว่าแต่โฟล์คเต่า เราท่าทางจะรุ่นเดียวกันหว่ะ
อย่ามาเรียกพี่เลย
เหอๆๆๆ
:laugh:
-
แม่ยอมรับลูกเขยละ
โอ๊ตโดนดีแน่
อิอิ
-
แต่งรับเขยเข้าบ้านแล้วหรอ :laugh: :laugh: :laugh:
มันย่าตัดหางปล่อยวัดนะครับหมาไม่รักเจ้าหน้า :laugh: :laugh: :m20: :m20:
-
ควรจะดีใจหรือเสียใจกับพี่โอ๊ตดีอ่ะ
แล้วคุณแม่จะรู้มั้ยเนี่ยว่ากำลังพาเขยเข้าบ้านเนี่ย
โอ้ย อยากอ่านต่อ มาต่อเร็วๆนะคร้าบ ^^
:o8:
-
:z2: โอ๊ตเอ๊ย...
โดนแน่คราวนี้..
ไม่ให้ท้ายซะด้วย..
ขนาดหมาตัวเองยังเป็นใจเลย..555+
-
สวัสดีครับ
ตายละ บายๆ พี่ปีแก่แล้วเหรอ
นั่นสิ ทำไมไม่ตรงเวลากับบางคนนะ
แต่ เกือบตรงกะเอกเราแหะ จัดตอนต้นปี เอกนี้ช้าเสมอ แบบว่าต้องฝึกงานเสร็จก่อนนะจ้ะ เอกใครก็เอกใคร
ต๊ายยยย
คุณแม่ ชอบลูกเขยขนาดนั้นเลย
ชั่งจะฝันนะโฟล์กเต่า แต่เลิศมากกกกกก
มะลินี่ ทำไมไม่ฉลาดเหมือนเจ้าของนะ เอะ หรือมันเหมือน?? คิคิ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
เย้ เจ้าแซนได้มาร่วมหอกับพี่โอ๊ตที่เรือนหอเลยเหรอ
ในระหว่าง 2 วันที่มาค้างบ้านพี่โอ๊ต ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
แน่นอน แต่จะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายสำหรับใคร จะตามลุ้น
ตอนต่อไปนะจ๊ะ มาต่อไว ๆ เน้อ ..... :pig4:
-
ขอบคุณนะครับ
-
โฟล์คเต่าค้าฟ
มาต่อวันละตอนก้อดีนะ
:jul3: :jul3: :jul3:
-
นอนห้องเดียวกันเลยหรอ???
:z1:
-
:pig4: ขอบคุณครับ
-
งานนี้กะใช้น้องหมาเป็นตัวช่วย....แต่เสียใจด้วยนะพี่โอ๊ต
น้องมะลิเค้าพัฒนาแล้ว...ฮ่าๆๆๆ....
เตรียมใจไว้เถอะ :impress2:
-
:z1: :z1:นอนห้องเดียวกันด้วย
เสร็จแน่ๆๆๆพี่โอ๊ต
-
จริงๆ ที่โอ๊ตก้อตัวสูงไม่ใช่หรอ??
ทำไมไม่รุกเองเลยหล่ะ
:m20: :m20: :m20:
-
นาทีทองของแซน
เข้าถึงห้องนอนเชียวนะ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะจ๊ะ
-
หมาบ้านนี้น่ารักจริงน๊า 555
สงสัย งานนี้พี่โอ๊ตเสร็จแน่ ๆ :z1:
-
สวัสดีครับทุกท่าน รู้สึกไม่ได้มาอัพเลย 555+ รู้สึกช่วงนี้ไม่มีแรงบันดาลใจเลย อ่ะล้อเล่น ก็จะพยายามอัพให้ครับ ตอนใหม่แต่งไปได้เกินครึ่งแล้ว แต่พอดีคอมดับแล้วไม่ได้เซฟด้วย 555+ อยากบอกว่าเปิดเล่นเกมส์ทั้งวัน คอมไม่เป็นไร แต่พอพิมพ์นิยายเท่านั้นและดับเลย คอมเราน่ารักไหม ข้าน้อยเลยต้องมาขอโทษบรรดาแฟนทั้งหลาย และขอเส้นด้วยรูปขอรับ วาดสดๆสแกนเสร็จใหม่ๆเลยทีเดียว เชิญทัศนาครับ
รูปแรก น่ารักๆ แต่รู้สึกว่าโอ๊ตเหมือนผู้หญิงมาก เป็นรูปพื้นหลังหน้าจอ คำถามคือยี่ห้ออะไร รุ่นอะไร สีอะไร และของใครครับ อิอิ
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/Picture003.jpg)
รูปที่สอง ติดเรทนิดส์หนึ่งอ่ะ อิอิ เป็นความเดิมจากตอนที่แล้วจำได้ไหมเอ่ย
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/Picture002.jpg)
ชอบไม่ชอบอย่างไงบอกกันด้วยนะขอรับ วันนี้ บะบายยยยยย
-
อ้ะๆๆๆ มีของฝากด้วย
รูปน่ารักดีนะ
รูปแรกเนี่ยโอ๊ตหน้าหวานดีแท้
รออ่านตอนต่อบ้านสวนนะจ๊ะ
-
รูปน่ารักจังเลยครับ
ว่าแต่คนไหนโอ๊ตคนไหนแซนด์เหรอ??
55555 แบบว่าโง่อ่าคับ อย่าว่ากันเน้อ
รอต่อไปครับ
ป.ล. ให้กำลังใจคนเขียน 1 ที :กอด1:
-
ตอนที่ 25 เยี่ยมบ้าน...ชมสวน เฟส 2
...วันนี้ที่บ้านผมทานข้าวที่บ้านครับ ที่บ้านผมนานๆทีจะทำกับข้าวทานกัน วันนี้แม่ผมโชว์ฝีมือตนเองเต็มที่ ความจริงแล้วเพื่อนๆในห้องผมได้รับอานิสงค์กันตั้งแต่ปี 1 อาหารวันนี้มี น้ำพริกปลาร้าแกล้มผักต้มและผักสด หมูผัด ปลาทับทิมทอด และแกงเขียวหวานไก่
“โห้ ของกินเยอะแยะเลย น่ากินทั้งนั้น อิอิ” ไอ้แสบทัก ทำท่าทางเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา(เหมือนเด็กในโฆษณาผงชูรส)
“ของกินน่ากิน ก็ต้องกินให้เยอะๆนะจ๊ะ” แม่ผมพูดท่าทางดีใจ
“ไปโอ๊ต ไปกินข้าว” พ่อชวนผม ผมไม่ค่อยยากไปเลย ไม่ยากร่วมโต๊ะกับเด็กที่พยายามแอ๊บแบ๊ว พอมาถึงโต๊ะอาหารผมเริ่มลงมือทาน ไม่อยากสนอะไร
“อร่อยไหม” แม่ผมถามแซนหลังจากมันชินแกงเขียวหวาน
“อร่อยครับ อร่อยมากเลยครับคุณป้า”
“ทานเยอะๆนะ ลองน้ำพริกสิ”
“ครับๆ ใจดีแบบนี้ผมขอให้เป็นแม่ผมอีกคนได้ไหมครับ” เห้ย...แม่ตู
“อุ้ย ปากหวาน”
“ได้ไหมครับคุณพ่อ”
“เอาสิ” พ่อผมตอบอารมณ์ดี มันเล่นของแน่ๆ
...หลังจากทานข้าวเสร็จเจ้าแซนก็เสนอตัวเข้าไปช่วยล้างจาน ทำคะแนนเต็มที่ แต่ต้องยอมรับว่าแซนมันเข้ากับผู้ใหญ่ได้ดี ผมช่วยเก็บของเติมน้ำเข้าตู้เย็นเสร็จก็นอนลงบนโซฟาตัวใหญ่ดูทีวีที่ห้องรับแขกกับพ่อ พ่อผมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวโปรดของท่าน ไม่นานนักแม่และแซนก็เดินเข้ามาร่วมวง
“โอ๊ตนั่งดีๆ สิลูกให้น้องเขานั่งด้วย” แม่เอ็ดผม ใช่สิมีลูกรักคนใหม่แล้วนิ ชิชิ
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ผมนั่งได้” ว่าแล้วมันก็มานั่งตรงช่องที่ว่างอยู่
“ไม่ได้เรื่องจริงๆ ลูกคนนี้”
“โห้แม่อ่ะ ปรกติโอ๊ตก็เป็นแบบนี้ไม่เห็นบ่นเลย” ผมตัดพ้อ
“พี่เขาเหนื่อยนะครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ” มันแก้ตัวให้ผม “จะว่าไป วันนี้ที่คุณแม่ชวนผมมาวันนี้มีเรื่องอะไรอยากจะคุยหรือเปล่าครับ” แซนถามคุณแม่ผม
“ก็ไม่หรอกจ๊ะ เห็นแซนอยู่คนเดียวเลยชวนมาเที่ยวในเมืองบ้าง”
“ไม่ได้อยากโชว์ที่ตัวเองฝึกหมาได้เหรอ” ผมแซว
“เอ๊ะ ลูกคนนี้นิ” แม่ผมเอ็ดผมอีกทีก่อนเชิ่ดใส่
...ผมไม่ได้นั่งดูทีวีจริงๆจังๆแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี้ย เพราะทุกครั้งที่ผมทำงานทุกอย่างต้องเงียบ ดังนั้นผมจะไม่เปิดอะไรเลยนอกจากแล๊ปท๊อปที่ผมใช้พิมพ์งาน และแล๊ปท๊อปผมจะไม่เปิดโปรแกรมใดๆหรือต่ออินเตอร์เน็ต เพราะไม่ต้องการเสียสมาธิ ตอนนี้ผมมานั่งดูทีวี ดูโฆษณา แต่หัวผมเริ่มวิเคราะห์หาสาเหตุวิเคราะห์สิ่งต่างๆไปเรื่อย และพยายามเอามันเข้าสู่เนื้อหาที่เรียนมา จนผมเริ่มตั้งคำถามกับตนเองว่าเรียนมากไปหรือเปล่า รู้สึกเหมือนตนเองเป็นพวกย้ำคิดย้ำทำแปลกๆ ผมเริ่มปล่อยวางตนเองนั่งดูเพื่อหาความบันเทิงไปเรื่อยๆ จนได้เวลาพ่อแม่ผมเริ่มเข้านอน พ่อแม่ผมจะว่าเป็นคนบ้านนอกก็ไม่ผิด นอนเร็วมากบางวันข่าวจบก็นอนกันแล้ว พวกท่านว่าละครน้ำเน่าไร้สาระ เว้นแต่นักแสดงที่ท่านชอบนั้นแหละถึงจะดู(ละครที่ท่านดูน้ำเน่ากว่าบ้างเรื่องที่ผมติดเสียอีก) พอพวกท่านแยกตัวไปนอนผมก็เริ่มไล่ช่องหาหนังดูไปเรื่อยๆแล้วไล่แซนให้ไปนั่งที่อื่น ผมนั่งดูหนังเก่าๆที่เคยดูมาแล้วจนเวลาล่วงเลยถึงเที่ยงคืนกว่าๆ
“พี่โอ๊ตนอนยัง”
“ยังไม่ง่วง เราง่วงแล้วไง”
“ยังหรอกแค่ถามเฉยๆ”
“เบื่อเหรอ”
“เปล่าแค่ถามจริงๆ จะว่าไปอาหารอร่อยดีเนอะ”
“เอาน้ำพริกกลับหอไหมละ”
“ไม่เอาอ่ะ”
“ทำไมอ่ะ”
“ผมไม่กินปลาล้า”
“เห้ยวันนี้ก็กินไปเยอะนะ”
“ก็ไม่อยากให้เสียน้ำใจ แม่เขาอุตสาห์ทำให้”
“กินคนเดียวครึ่งถ้วยนี้นะ”
“นั้นแหละโชคดีที่ไม่มีกลิ่น”
“แปลกคน”
“อ่ะนะ” ท่าทางวันนี้มันอารมณ์ดีครับ มันนั่งอมยิ้มของมันไปเรื่อย
“เป็นอะไรหรือเปล่าแซน”
“เปล่าพี่ทำไมอ่ะ”
“เห็นแกนั่งอมยิ้มตั้งแต่เมื่อกี้แหละ”
“ก็ได้อยู่กับคนที่รักอ่ะเลยอารมณ์ดี”
“น้อยๆหน่อย”
“อ่ะนะพี่ไม่รู้สึกเหมือนผมเหรอ”
“ตรงกันข้าม อย่างสิ้นเชิง”
“อ่ะนะ โหดร้าย” ว่ามันก็งอน “พี่โอ๊ตไม่หนาวเหรอ”
“ไม่อ่ะ หนาวก็ปิดพัดลมดิ”
“ปิดแล้ว”
“ปิดแล้วยังหนาวเหรอ ป่วยหรือเปล่า”
“ไม่อากาศมันเย็นอ่ะ” มันก็เย็นจริงๆ แต่ผมเฉยๆนะ “ไปนอนด้วยได้ป่ะ”
“จะมานอนทำบ้าอะไร”
“ก็หนาวอ่ะ”
“แล้วพี่จะหนุนอะไร”
“ที่วางแขนไง นะ นะ” แซนทำสายตาอ้อนวอน เห็นแล้วใจอ่อนทุกทีสิตู
“เออ” ผมขยับตัวให้ มันไม่รอช้ามานอนข้างๆผมทันที ผมกับแซนนอนดูหนังไปเรื่อยๆ รู้สึกว่าเด็กแสบมันจะเงียบผิดปรกติ
“แซน”
“...”
“แซน”
“...”
“แซน” ผมเริ่มส่งเสียงดัง
“ฮืม”
“เห้ยถ้าง่วงก็ไปอาบน้ำนอนสะ”
“ครับ” ว่าแล้วมันก็ยอมขึ้นไปอาบน้ำแต่โดยดี ผมนอนดูทีวีต่อไปสักพักจนหนังจบ ตอนนี้เวลาก็เกือบๆตีหนึ่งแล้ว ผมจัดการอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวเข้านอน (ผมเอาของออกมาเตรียมตั้งแต่ตอนเย็น) พอเข้าห้องนอนเตียงของผมว่างเปล่า แซนไม่อยู่ตรงที่นั้น ผมเปิดไฟดูเพื่อความแน่ใจ แซนไม่อยู่จริงๆ ผมมองไปที่โต๊ะกระเป๋าของแซนก็ยังอยู่ เสื้อผ้าที่ใช้แล้วก็อยู่ แล้วตัวแซนหล่ะอยู่ไหน ผมเดินเข้ามาหาในห้องจึงได้คำตอบ แซนนอนที่พื้นครับ พื้นเปล่าๆแคบๆ
“แซน” “แซน”
“ครับ...”
“ทำไมไม่นอนบนเตียง”
“พี่นอนบนเตียงเถอะผมเกรงใจพี่”
“ขึ้นไปนอนบนเตียงปะ” นี้ผมเอาลูกชาวบ้านมาทรมานหรือเปล่า แซนลุกแบบกึงหลับกึงตื่น พอหัวถึงหมอนก็หลับต่อ มันนอนอย่างไงของมัน พื้นไม้แข็งๆ เย็นๆ และแคบๆ ผมจัดการปิดไฟและเข้านอนตามปรกติ ผมนอนได้ไม่นานมันก็มากอดผม เอาว่ะอยากกอดก็กอดไป โดนกอดทุกเช้าอยู่แล้วเริ่มชิน
...ตอนเช้าที่มืดครึ้มเพราะหมู่เมฆกั้นแสงอาทิตย์ไว้ อากาศเย็นๆหลังฝนตก ผมนอนอยู่ที่เตียงยังไม่อยากตื่น ความขี้เกียจเริ่มเกาะกินในตัวผม ผมลืมตามองบรรยากาศรอบๆ รู้สึกแปลกตานิดๆ เออลืมไปเรากลับมานอนบ้านนี้หว่า ผมดูนาฬิกา 8 โมงแล้ว กลับมานอนบ้านแล้วเมื่อคืนแซนนอนกอดผมทั้งคืน นอนกอดผมทั้งคืน...เหรอ เวรแล้วไง เพราะทุกเช้าแม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดบ้าน โอ้ไม่นะ ถ้าเขาคงเห็นผมกับแซนกอดกัน... แล้วถ้าเรื่องนี้ถึงหูแม่ งานนี้เพื่อนๆผมเตรียมกินกระเพาะปลาได้เลย ผมมองดูรอบๆเตียง แซนไม่อยู่แล้ว สงสัยโดนเรียกไปคุยแน่ๆ แล้วถ้าแซน ยอมรับกับแม่ผมว่าแซนจีบผมงานนี้ตาย ตายอย่างเดียว ผมกระโดดลงจากเตียงแล้วค่อยๆเดินลงบันไดมาดูลาดเลา วันนี้รู้สึกว่าที่บ้านเงียบแปลกๆ ผมมองไปที่โต๊ะทานข้าว แม่และแซนอยู่ตรงนั้น บรรยากาศตรงนั้นมาคุสุดๆ แม่นั่งอยู่ตรงข้ามกับแซนนั่งมองดูแก้วกาแฟของท่าน ส่วนแซนนั่งก้มหน้าอยู่ตรงนั้น
...เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน
“อ่าวแม่” ผมทักตามปรกติ พยายามไม่มีพิรุธใดๆ
“ไงตัวดี ตื่นมาก็ดีมาคุยกับแม่หน่อยสิ” โอ้แม่เจ้า มาคุจริงๆ แซนมองหน้าผมก่อนก้มหน้าลงอีกครั้ง งานนี้สงสัยแม่รีดเลือดออกจากปูได้สำเร็จ ผมนั่งลงข้างๆแซน “ที่แซนพูดจริงไหม”
“ที่แซนพูด?” ผมทวน พูดเรื่องไรลูกจะรู้ไหม หรือสิ่งที่ผมกลัวเป็นจริง “เออ คือ...”
“อ่าวว่าไง จริงไหม”
“จริงครับ” เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 25
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สบายดี
...สบายดีครับเพื่อนๆ 555+ หลังจากที่อู้งานไปหลายวัน แต่ก็แก้ตัวให้แล้วนะด้วยรูปอ่ะ 555+ ไม่ค่อยมีเม้นท์เรื่องรูปเลย...น้อยใจอ่ะ(น้อยใจมากกว่าที่มีคนไม่รู้ว่าคนไหนโอ๊ต คนไหนแซน ใครรู้เฉลยหน่อยเร็ว) ตอนนี้ต้องยอมรับจริงๆว่าเริ่มหมดมุขแล้ว คิดถึงแต่ตอนจบ ผมไม่ทราบนะว่าคนแต่งคนอื่นๆทำอย่างไง แต่ผมคิดจากจุดจบจบก่อนแล้วค่อยคิดจุดเริ่มเรื่อง 555+ บางอย่างก็แต่งสดคิดได้แต่งเลย และที่ผ่านมาหลายๆตอนก็ด้นสดมาสนุกมาก หลายคนจะรู้สึกเลยว่าช่วงนี้แซนไม่ค่อยได้มีส่วนในการดำเนินเรื่องเลย เพราะไม่รู้จะให้แซนดำเนินช่วงไหนดี บางช่วงที่แต่งให้แซนดำเนินเรื่องก็ลบออกเพราะมันดูมากไป สรุปตอนนี้โอ๊ตเลยบินเดี่ยว 555+
...เท่าที่อ่านมาหลายๆเม้นท์ เห็นคนต้องการฉาก NC เยอะมาก แต่ผู้แต่งขอแสดงความเสียใจ ณ ตรงนี้ เพราะจะไม่มีฉาก NC จนกว่าจะจบ แต่ถ้าจบแล้วฉาก NC อาจจะมีเยอะจนเอียน ล้อเล่น 555+
...ช่วงนี้ผู้แต่งไม่ค่อยได้ทำอะไรมาก ดูแต่ทีวี เล่นเกมไปวันๆ ทั้งๆที่รายงานและการแต่งนิยายจี้มาติดๆ อย่างที่บอก ไม่มีแรงบันดาลใจเลย ใครก็ได้มาเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้แต่งที่(ไม่ต้องมาติมากก็ได้ เป็นแบบอย่างให้รู้ว่าไม่ค่อยสนใจสิ่งที่ผู้แต่งบอกแต่ต้น เช่น เรื่องนี้เป็นนิยายมิใช่เรื่องจริง มันเป็นเรื่องเพ้อฝัน เรื่องเป็นการรวมจุดเด่นของ 2 มหาวิทยาลัยเข้าด้วยกัน อะไรประมาณนี้)
...เอาเป็นว่าผู้แต่งอ่านทุกเม้นท์นะครับ แต่ไม่ได้ตอบเพราะยังมีปัญหากับการอัพอยู่ ไม่สะดวกมากมาย ถ้าระบบปรกติแล้วจะเม้นท์เหมือนเดิม
รัก
โฟล์คเต่า (ผู้แต่ง)
ป.ล.
...โอ๊ตคฝากถามว่าทำไมชอบเชียร์ให้แซนข่มขืนโอ๊ตจัง 555+
-
มาแว้วคร้าบ จิ้ม จึ่ก จึ่ก
ว่าแต่เรื่องที่แม่เรียกไปคุยนี่เรื่องอะไรหว่า
จะใช่แน่เร้อเรื่องนอนกอดกันอ่ะ อิอิ
แอบมีลูกเล่นไรป่าวนิ
= w =
-
พี่โอ๊ตเกตไปคนละเรื่องรึเปล่า :z1:
-
อ๊ากกกกกกกกกก!!!
แล้วคุณแม่พี่โอ๊ตเค้าพูดอะไรกะแซนอ่ะ
อยากรู้จริงๆๆเล้ยยยยยย
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
โฟล์คเต่ากลับมาต่อเด๋วนี้เลยนะครับ
ทำแบบนี้บาปรู้ป่าว
5555555
-
:z3: :z3: :z3:
แหมๆ มาแหย่ให้ตกใจเล่นๆแหงเลยเนี่ย 555+
เสียดายจังเมื่อไหร่จะได้อ่านตอนแซนจับกดซะทีนะเนี่ย
อ่านแล้วแบบพี่โอ๊ตแอบใจแข็งอยู่เลย
ส่วนเรื่องรูปน่ารักได้ใจมากมาย
มือถือไม่แน่ใจว่ารุ่นไร แต่น่าจะเป็นของ โมโต สีดำ ขอไอ้แซนชัว
แล้วจะรออ่านต่อนะ อิๆ
-
อ้าววววววววว โอ๊ต "จริงครับ" จริงอะไรหละเนี่ย
เดาไปเอง ตอบเรื่องไหนไปนั่น
สงสัยมีพลิก
รอลุ้นตอนหน้าดีกว่า
บวก 1แต้มจ้า
ปล ตอนนี้พิมพ์ผิดเยอะนิดนึงนะ รีบเปล่าเอ่ย เช่น
"ความจริงแล้วเพื่อนๆในห้องผมได้รับอณิสงค์กันตั้งแต่ปี 1 อาหารวันนี้มี น้ำพริกปลาล้าแกล้มพักต้มและพักสด"
"ความจริงแล้วเพื่อนๆในห้องผมได้รับอานิสงส์กันตั้งแต่ปี 1 อาหารวันนี้มี น้ำพริกปลาร้าแกล้มผักต้มและผักสด"
"ผมกระโดดลงจากเตียงแล้วค่อยๆเดินลงบันไดมาดูลาดลาว"
"ผมกระโดดลงจากเตียงแล้วค่อยๆเดินลงบันไดมาดูลาดเลา"
ตามนี้จ้า
-
โอ๊ตตอบไปก็ยังไม่รู้เลยนะว่าคุณแม่ถามเรื่องอารายเนี่ย
เด๋วก็ได้ไปกันคนละเรื่องหรอก...อิอิ
มือถือ...คิดว่าเป็นของแซนอ่ะ...คิดว่าอย่างแซนน่าจะชอบ
ที่จะเห็นรูปตัวเองกะพี่โอ๊ตที่หน้าจออ่ะ
-
คนละเรื่องเดียวกันแหงๆ
ชักสนุกแล้วสิ
-
สวัสดีครับ
"จริงครับ"
เร็วไปไหมจ้ะ คิดก่อนพูดนิดนึงก็ดีนะ :laugh:
เรื่องพิมพ์ผิดนี่ มีคนเค้ามาบอกแล้วก็กลับไปแก้ด้วย เวลารวมเล่มจะได้ไม่ผิดพลาดประการใดอีก
บอกแล้วให้ส่งมาให้ตรวจ งี้แหละ o18
ตอนนี้เพื่อนๆ หนีไปตจว. หมดเลย :m15: ไม่มีคนชวนกินข้าวด้วย ที่จริงมีนัดกับเพื่อนคนนึงที่ห้องอยู่แถวสะพานควายแล้วมันน.น. เคยน้อยกว่าแกจนตอนนี้มากกว่าแกหลายเท่า มันนัดกินก๋วยเตี๋ยวเรือที่อนุสาวรีย์ชัยฯ แต่มันดันลืมหนีไปเที่ยวที่อืนก่อนอีก ไอ้สารเลว :beat: :z6:
หิวอ่ะ อยากกินชูกิชิบุฟเฟ่ย์ เพราะยังไม่เคยกิน :sad4:
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.คงต้องไปเดินโลตัสประทังหิว
-
โอ้ยยยยยยยยยแล้วแม่ถามว่าไงละเนี้ยะ
คำถามก็ยังไม่เตลียร์ ก็ตอบไปได้นะคนเรา
หยุดคิดบ้างก็ได้
คำถาม คำตอบนี้ คนละเรื่องกันหรือป่าวอะ
สงสัย
-
โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย ค้างมากมาย
เอ้...คุณแม่ถามอะไรน่า งง งง คำถามเดียวกับที่โอ๊ตคิดไหมเอ่ย
อันนี้ผู้แต่งก็ไม่รู้ครับ ตอนนี้ด้นสด + หมดมุข ทำอย่างไงดี
เอาเป็นว่าใครตอบคำถามที่ถามไว้ในรีที่ 367ได้ จะอัพตอนที่ 26 ให้แล้วกัน
เป็นของรางวัลกับความพยายามที่อุตสาหจำได้ว่า ใครใช้มือถือนั้น(ตอบถูกเยอะ)
แต่รุ่นกับยี่ห้อนี้สิ ยังไม่มีคนถูกเลย อยู่ตอนแรกๆ เลยอ่ะครับ ใบ้ให้ หน้าแรกเลยอ่ะ 555+ (พยายามเข้านะ)
เรื่องสีอะไรเคยบอกอยู่นะ อิอิ ...แต่หยวนๆแหละกาน
ป.ล.
มีคนถามว่า ในรูปที่จูปกัน คนไหนโอ๊ต คนไหนแซน ช่วยบอก พ่อ ฟิโช่ หน่อยเร็ว อิอิ
-
คนละเรื่องเดียวกันแหงๆ
ช่ายป่ะ
-
^
^
ก็ไไม่แน่นะครับ
อาจจะเรื่องเดียวกันก้อได้
ถ้าเร่ืองเดียวกันจะได้มีรสชาติในชีวิตหน่อยไงคับ
อิอิ
-
ตอบ น่าจะเป็นไอสกรีมกะทิ ของแซนสีขาว ไม่แน่ใจยี่ห้อ
แต่ขอเดาว่า LG kF350
ถูกป่าว
อ่านทันซะที มาต่อตอนที่ 26 เร็วๆนะ
ลุ้นๆ :serius2:
-
ตอนที่ 26 เหนือความคาดหมาย
...วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษอาจเพราะแปลกที่ด้วยแหละครับ สรุปเมื่อคืนผมนอนกอดกับพี่โอ๊ตตั้งแต่เมื่อไรหว่า ผมมาอยู่บนเตียงได้ไง งง เอาเถอะ อิอิ ผมรู้สึกว่าทุกวันนี้ผมตื่นมาโดยมีพี่โอ๊ตอยู่ในอ้อมแขนถือเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว นอนกอดแทบทุกวัน แต่มันก็น่าแปลกที่ไม่รู้สึกเบื่อกลับชอบเสียอีก ชอบมากๆ 555+ ออกแนวโรคจิตแล้วสิตู ผมตื่นมาจะเปิดทีวีดูก็เกรงใจ จะลงไปข้างล่างก็กลัวหมาของพี่โอ๊ต น่ารักนะแต่ไม่หน้าไว้ใจ สรุปผมนอนเล่นอยู่บนเตียงไปเรื่อยๆ
...แอ๊ด...
“สวัสดีครับคุณแม่”
“อ่าวตื่นแล้วเหรอ” คุณแม่ทักขึ้น
“ครับ มีอะไรเหรอครับ”
“เปล่าแม่มาดูว่าลูกแม่ตื่นหรือยัง”
“ครับ”
“ไปตลาดกับแม่ไหม”
“ไปครับ”
...หลังจากนั้นผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปรอข้างล่าง ผมนั่งเล่นอยู่กับหมาลิสักพักคุณแม่ก็ลงมา ผมกับคุณแม่พี่โอ๊ตไปตลาดเช้าด้วยกัน ตลาดเช้าที่นี้ใหญ่ดีครับเท่าที่เดินดูข้าวของก็ไม่แพงถ้า(อา)ม้ามา (อา)ม้าคงชอบน่าดู
“แซนกินอะไรไหมลูก” แม่พี่โอ๊ตถามขึ้น
“ไม่อ่ะครับ”
“เอางี้ ลูกเดินเล่นแล้วกัน พอเสร็จแล้วมารอที่รถนะ อ่ะนี้” แม่ยื้นตังค์มาให้ 100 บาทครับ
“ไม่เป็นไรครับแม่”
“เอาไปซื้อขนม” ผมต้องรับโดยปริยาย ผมกับคุณแม่แยกทางกัน ผมนั่งคิดไม่ตกว่าจะเอาไงดี สรุปกินเต็มที่ กับซื้อของให้พี่โอ๊ตด้วยแหละกัน พอเอาเข้าจริงเยอะแยะมากมายจนเลือกไม่ถูก สุดท้ายไม่ได้ซื้อครับ (อันที่จริงผมซื้อขนมทานบางแต่ใช้ตังค์ตัวเอง) ผมมายื่นรอคุณแม่อยู่ที่นัดหมาย ไม่นานคุณแม่ก็มาหอบของมาพะรุงพะรัง ผมชนขนขึ้นรถก่อนกลับบ้าน พอมาถึงแม่บ้านก็มาทำความสะอาดบ้านพอดี แม่แนะนำให้รู้จักพี่กุ้งแม่บ้านบ้านพี่โอ๊ต
“คุณแม่ครับ” ผมเรียกคุณแม่พอช่วยกันขนของเข้าบ้านเสร็จ
“ว่าไงจ๊ะ”
“นี้ครับ” ผมยื่นตังค์ 100 บาทคืน
“อ่าวไม่ได้ทานอะไรเหรอ”
“ครับ...เดียวรอทานพร้อมพี่โอ๊ตดีกว่าครับ”
“งั้นก็ดี...แซนเดียวแม่ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
“ครับ” คุณแม่เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมถ้วยกาแฟ แม่บ้านก็เริ่มไปทำงานของตน ผมนั่งลงตรงข้ามท่าน
“แซนคิดอย่างไงกับพี่โอ๊ต” ผมอึ้งในคำถาม ทำไมคุณแม่ถามแบบนี้ แล้วผมจะตอบอย่างไง ผมนั่งคิดพยายามหาคำตอบที่ดีที่สุด ปลอดภัยที่สุด
“อ่าวแม่” พี่โอ๊ตทักขึ้น มาได้จังหวะพอดี
“ไงตัวดี ตื่นมาก็ดีมาคุยกับแม่หน่อยสิ” พี่โอ๊ตเดินลงจากบันไดท่าทางไม่ทุกข์ร้อน อย่ามาพี่ อย่ามา พี่กำลังก้าวขึ้นกิโยติน “ที่แซนพูดจริงไหม” คุณแม่พี่โอ๊ตพูดขึ้น แต่เดียวผมพูดอะไรตอนไหน
“ที่แซนพูด?” พี่โอ๊ตทำหน้างง ผมพยายามมองตาบอกใบ้ แต่พี่แกอึ้งไม่หาย “เออ คือ...”
“อ่าวว่าไง จริงไหม”
“จริงครับ” พี่โอ๊ตตอบ ผมดีใจนะ แต่ตอนนี้เสียวหัวแตกมากกว่า
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...เป็นไงเป็นกัน ใครพูดเรื่องอะไรไม่รู้ 555+ เราเด็กรุ่นใหม่คิดด้านบวกเข้าไว้ อาจเป็นเรื่องที่เรานอนตื่นสายก็ได้ 555+
“เมื่อคืนแม่เห็นแซนกับโอ๊ตนอนกอดกัน” คำพูดหนึ่งประโยคที่มีความหมายนับพัน สำหรับผมมันหมายถึงการที่ใครสักคนเอาปืนมาจอยิงผมจากข้างหลังแบบไม่รู้ตัว มันชาไปทั้งตัว ไม่รับรู้สิ่งใดอีกเลย
“คุณแม่เห็น” แซนทวน
“อืม...ใช่ เมื่อคืนแม่ลุกมาเข้าห้องน้ำ เลยแวะไปดูว่านอนกันหรือยัง แม่เลยเห็น” แม่พี่โอ๊ตเงียบไปพักหนึ่ง “ตอนแรกแม่ก็คิดว่าแม่คงคิดมากไปเอง แต่ผู้ชายสองคนนอนกอดกัน มันคงไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นบ่อยๆ และแม่รู้จักโอ๊ตดี โอ๊ตเป็นคนหวงตัวไม่ชอบให้ใครกอด และไม่ชอบกอดใคร” อันนี้จริงครับ ผมยังไม่ค่อยกอดแม่ตนเองเลย อายอ่ะ “ถึงแม้นเมื่อคืนโอ๊ตไม่ได้กอดแซน แต่ยอมให้กอดแม่ว่ามันแปลกๆ เลยอยากถามให้รู้ความ เอาเป็นว่าแม่คงไม่ห้าม แต่แม่อยากให้ทั้งสองคนคิดดีๆก่อนทำอะไร และอย่าให้พ่อรู้เรื่อง เรื่องนี้แม่ไม่รับผิดชอบ เพราะแม่เองก็ทำใจไม่ได้” แม่อธิบาย
“แม่ครับ...ผมกับพี่โอ๊ตเป็นแค่พี่น้องกันจริงๆนะครับ” แซนพยายามปกป้องผม
“แม่ไม่รับฟังเพียงคำพูด แม่ขอดูทีการกระทำ ถึงบอกให้ทั้งสอง คิดก่อนทำ” แม่ผมบอก “แม่ทำงานก่อน ทั้งสองไปนั่งดูทีวีก่อนก็ได้” แล้วแม่ผมลุกจากไปทิ้งแก้วกาแฟที่ยังเต็มอยู่ไว้ที่เดิม พวกผมไม่ไปไหน นั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวเหมือนหุ่นสต๊าฟ จนเวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยง
“อ่าวทั้งสองคน ไปอาบน้ำแต่งตัวสิ เดียวไปทานข้าวกลางวันกัน” แม่ผมสั่ง เราทั้งคู่ลุกไปตามคำสั่ง
...ตอนกลางวันที่บ้านผมกับแซนไปทานก๋วยเตี๋ยวกันครับ ตอนนี้ผมกับแซนพยายามทำตนเองเป็นปรกติที่สุด ร้านก๋วยเตี๋ยวที่ไปเป็นร้านยกพื้นสูงครับ นั่งทานกับพื้น บริเวณโดยรอบพื้นยกสูงสามารถห้อยขาได้(คนในจังหวัดรู้จักดี ไม่ขอเอ่ยชื่อจังหวัด 555+) มันแปลกดีครับบริเวณนี้มีร้านก๋วยเตี๋ยวแบบนี้ 3 ร้าน แล้วอยู่ติดกันทั้ง 3 ร้าน แทนทีร้านนึ่งจะขายข้าว ร้านนึ่งขายก๋วยเตี๋ยว ร้านนึ่งขายผัดไทหรืออะไรก็ว่ากันไป แต่ทุกร้านขายก๋วยเตี๋ยวสุโขทัย(ก๋วยเตี๋ยวต้มยำนั้นแหละ)
“พ่อตอนบ่ายโอ๊ตไป ม. นะ”
“ไปทำไม” พ่อผมถามขึ้น
“ไปทำธุระ จะได้ไปส่งแซนด้วยทีเดียว” ผมตอบ อีกอย่างผมบอกแซนว่า ให้แซนพักคืนเดียวครับ
“อ่าว โอ๊ตไปทำธุระก็ไปสิ ให้แซนรอที่บ้านก็ได้” แม่ผมแทรก
“แม่ครับแซนไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา แซนเอามาแค่วันเดียว”
“อ่าวทำไมแบบนั้นล่ะลูก”
“ก็พี่โอ๊ตบอกให้แซนอยู่วันเดียวอ่ะครับ”
“หา!!! ว่าไงนะโอ๊ต” เอาขี้มาตูแล้ว
“เออ...พอดีแซนมีธุระพอดีนะแม่เลยเห็นว่าสะดวกดี” ผมแถ
“แซนไม่ต้องกลับ เดียวใส่ชุดโอ๊ตก่อนก็ได้ ตัวพอๆกันน่าจะใส่ได้ หรือถ้าโอ๊ตไป ม. ก็ให้โอ๊ตไปเอาเสื้อผ้าให้ แม่บอกโอ๊ตว่าให้แซนมาอยู่ที่บ้านสุดสัปดาห์นี้” แม่ผมค้าน
“โห้ งั้นโอ๊ตไม่ไป ม. แหละ”
“อ่าวทำไมอ่ะ” แซนแทรก
“ขี้เกียจ” ผมตอบสั้นๆ
...หลังจากทานข้าวเสร็จพวกผมก็ไปเดินห้างสรรพสินค้ากันต่อ ตากแอร์เย็นๆวันฝนตกปอยๆจะได้ป่วยกันทั่วหน้า 555+
...พอตกดึกหลังจากทานข้าวเสร็จผมกับแซนขอตัวไปเดินเล่นที่ไนท์บาร์ซ่าต่อ วันนี้ไนท์ฯค่อนข้างคึกคักครับ เพราะเป็นวันสุดสัปดาห์และฝนหยุดตกตั้งแต่ 16.00 น. ร้านค้าเลยมาเปิดขายกัน ผมพาแซนไปเจอพี่กันเจ้าของร้านเสื้อที่ผมสนิทและซื้อเสื้อร้านพี่แกบ่อยๆ(รายละเอียดอ่านได้ในตอนที่ 2 ตอนที่เฉลยว่ามือถือแซนใช้ยี่ห้ออะไร รุ่นอะไรนั้นแหละครับ Cha Ris Ma ตอบถูก) พี่กันเจอแซนแอบแทะโลมเล็กน้อย พี่แกพอรู้ครับว่าเรื่องเป็นมาอย่างไง
“เออนิโอ๊ต”
“ไมพี่”
“วันนี้เขามีประเด็นนะ จะกลับก็รีบกลับนะ” ประเด็นในกลุ่มผมคือการนัดกินเหล้าครับ
“ใครมาบ้างอ่ะ” ผมถาม
“ก็อีโก้ตัวนำ”
“อืมๆ” ผมเริ่มมีความคิดแปลกๆ ถ้าผมมอมเหล้าแซนแล้วล้วงความจริงล่ะ เพราะผมก็ไม่มั่นใจในตัวแซนอยู่ดี 555+ อีกอย่างกฎเหล็กครับกฎเหล็กพี่-น้องสายรหัสห้ามรักกัน แต่ถ้าผมมอมเหล้าสำเร็จ ผมจะได้ล้วงความจริงที่ผมอยากรู้หลายๆอย่าง และอย่างน้อยเวลากลับบ้านมันก็จะได้นอนเลยจะได้ไม่ต้องระแวงระวังใครมาเห็นด้วย 555+ “โอเคพี่ ผมไปกินด้วย”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 26
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่าหลังคอมพ์...
สบายดี...
...สบายดีครับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ มีคนตอบถูกนึกว่าจะได้อู้ งิงิ งั้นก็อัพให้แล้วนะครับ อุตสาหหาเกมมาเล่นกระชับมิตร ไม่มีใครสนใจ งอล มีคนสนใจจำนวนหนึ่ง ขอบคุณครับบบบบบบ จุบุ๊ จุบุ๊
รัก
โฟล์คเต่า
ผู้แต่ง
ป.ล.
เฉลย แซนใช้ ไอสกรีมกะทิครับ หรือ LG KF350 (code name: ice-cream)
ส่วนสี สีขาวครับ ไอสกรีม กะทิ กะทิสีขาว 555+(สตอเบอร์รี่-สีชมพู และ สีฟ้า-รสมินท์ ครับ(อันนี้ตั้งเอาเอง))
ผู้ที่ตอบถูกคือคุณ...Cha Ris Ma
-
ตอบ น่าจะเป็นไอสกรีมกะทิ ของแซนสีขาว ไม่แน่ใจยี่ห้อ
แต่ขอเดาว่า LG kF350
ถูกป่าว
อ่านทันซะที มาต่อตอนที่ 26 เร็วๆนะ
ลุ้นๆ :serius2:
+1 ให้เลย 555+ ทีแรกว่าจะนั่งอ่านใหม่แล้วมาตอบนะเนี่ยดันมีคนมาตัดหน้าไปซะได้
+1 ให้โฟล์คเต่าเช่นกัน รักษาสัญญาจริงจังมากมาย
อ่านแล้วแอบเสียวๆนะเนี่ยยิ่งเขียนยิ่งดูเนียนซะเหมือนเรื่องจริง
เพราะมันเป็นธรรมดาอยู่แล้วละว่าพ่อแม่ไม่ยอมง่ายๆชัวเรื่องแบบนี้
ยิ่งพ่อนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว
ส่วนเรื่องคำผิดตอนที่แล้วชัดมากแต่แก้แล้วน่ารักจริงคนเขียน :กอด1:
มาตอนนี้ไม่มีที่ผิดนะมีแต่แบบว่า พิมพ์ตก อย่าง ที่ -> ที เป็นต้น
เอาเป็นว่าจะมาตามลุ้นละกัน
ปล.อย่างอลไป มีเวลาก็มาเล่นเกมส์ด้วยแน่ๆหามาถามเถอะ 555+
พรุ่งนี้ไม่รู้จะมาลงไหมเนี่ยอยากอ่านต่อแต่คงมาอ่านดึกๆ
มีติดไปกินเลี้ยงกะพี่ๆที่มอเค้าเลี้ยงจบ ปญ. อิๆ
นิว
-
^
^
จิ้มที่รัก ไปกินเลี้ยงที่ไหน กินเผื่อด้วยเน้อ :กอด1:
มีคนใจดีมาตอบให้เรียบร้อย เลยได้อ่านต่อเลย หุหุ
แม่รู้แล้ว เห็นแล้ว
ต่อไปโอ๊ตก็ได้ล้วงความจริงจากการมอมเหล้าแซนใช้มั้ยเนี่ย
บวก 1 แต้ม รออ่านต่อจ้า
-----------
ยังบวกไม่ได้ เดี๋ยวตามมาบวกให้เน้อ
-
อะฮ่า คุณแม่เห็นซะแว้วววว
เอิ้กๆ ขอบคุณคุณคนตอบมากครับ
ได้อ่านจนได้ อุอุ
ขอบคุณพี่โฟล์คเต่าด้วยน้าครับ
^^
:กอด1:
-
เอ๊า มันมีคำถามตอนไหน
แต่เรึ่องแซนใช่ไอติมจำไ
ด้นะ
แต่ตอนนั้นเดาว่าใช่สีฟ้า
-
จะลวงแซนเหรอ
โอ๊ตตตตตตตตตตตตต
น้องคออ่อนป่ะเนี่ยยยยยยยยยยย
-
มอมเหล้า เพื่ออะรัยกันแน่ :oo1:
:z2: :z2:
-
ซะงั้น
-
วู้ววว แล้วมันจะเป็นงัยต่อไปละนั่น
-
มอมเหล้า หุหุ จะลวงคำตอบ หรือจะทำอารายกันแน่ :oo1:
วาดรูปน่ารักดี วาดมาอีกนะชอบ
ปล. พออ่านว่าแซนใช่มือถือรุ่นไอสกรีมก็คิดถึงรุ่นนี้ทันทีเลย
แต่จะแต่จำชื่อรุ่นไม่ได้ต้องไปถามกะเชษเลย (google) :laugh:
-
พ่อแม่ให้โอกาส
เค้าทั้งสองด้วย
-
โอ้วววววววว
ปฏิบัติการล้วงความลับแซนด์
ว่าแต่...
พี่โอ๊ตยังจะอยากรู้อะไรอีกหล่ะครับ
แค่นี้แซนด์ยังบอกไม่หมดอีกหรอ??
แล้วตอนเมานี่มันเชื่อถือได้ขนาดต้องมอมเลยหรอคับ??
-
สวัสดีครับ
ต๊ายยยยยย
คุณหญิงแม่
เข้าห้องลูกไม่เคาะประตู
ลูกชาย(สาว)โตจนบวช(จะแต่งงาน)ได้แล้วนะ
ขอส่วนตั๊วส่วนตัวหน่อยก็ไม่ได้ :m20:
แล้วต่อไปนี่จะได้หมั่นเมื่อไหร่ ส่งข่าวกันด้วยเน้อ
เอ้อ จากตอนก่อน ที่บอกงานของใครนะ ไม่เอากระเพาะปลา เปลี่ยนเป็นเกี๊ยวแทนแล้วกันนะ หึหึ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
แน่ใจแล้วหรอพี่โอ๊ตที่คิดจะมอมเหล้าแซนอ่ะ
เดี๋ยวเถอะ..ถ้าแซนเมาขึ้นมาแล้วหื่นอ่ะ
พี่โอ๊ตโดนจับกดขึ้นมาก็แย่เลยดิ :z1: :z1:
-
พี่โอ๊ต...อย่างแซนเนี่ยไม่ต้องมอมเหล้าหรอกมั๊ง
อยากรู้อะไรคงตอบให้หมดอยู่แล้วอ่ะ...ระวังเหอะ
ไปมอมเหล้าแซนเนี่ย...เด๋วจะได้เรื่องอย่างอื่นมาแทน :o8:
-
เอาแล้ววว มอมเหล้าแล้วว แต่..ยังไม่เชื่อใจแซนด์อีกหรอครับพี่??
-
แม่พี่โอ๊ตรู้แล้วง่ะ ๆๆๆๆ
แล้วพี่โอ๊ตจะมอมเหล้าน้องแซนด์จริงหรอเนี่ย หุหุ
-
มารอตอนต่อไปคร้าบบบบบ
-
ตอนที่ 27 ปฏิบัติการ
“ว่าไงแซนวันนี้อยู่กับพี่ไหม” ผมหันไปถามแซน
“พี่อยู่ผมก็อยู่คร๊าบบบ”
“แต่พี่ไม่อยู่นะ” พี่กันแทรก
“โห่ อาม่าอ่ะ” ผมโห่ กลุ่มผมเรียกพี่กันว่าอาม่า หรือไม่ก็พระพันปี (เกย์สูงอายุนะ)
“พี่วันนี้พี่งานแล้ว”
“งานอะไร”
“งานวันเกิด”
“วันเกิดใคร” ผมถามเจาะ
“เด็กพี่” พี่กันตอบแบบขอไปที
“ไม่ใช่วันเกิดหรอกมั้ง เพราะเทียนนั้นคงไม่ต้องเป่า จริงไหม” ผมกระเซ้าต่อ พี่กันทำท่าอาย นั้นเป็นคำตอบครับ เรื่องวันเกิดนะขออ้าง
“พี่โอ๊ตไม่เป่าเทียนแล้วทำอะไร” ไอ้เด็กแสบสอดรู้ พี่กันอึ้งครับ
“เรื่องของผู้ใหญ่” ผมตอบ
“อ่าววันเกิดก็ต้องเป่าเทียนสิ”
“โตๆกันแล้วไม่ต้องกินหรอกเค้กนะ ให้เด็กมันกินไป” ผมช่วยพี่กัน ไม่อยากให้มันรู้มาก
“อ่าวไม่กินเค้กแล้วกินอะไร”
“เหล้า” ผมตอบผ่านๆ เริ่มรำคาญนะครับ
“อ้อ...”
“ว่าไงจะเพื่อนสาว” เสียงอีโก้ดังมาแต่ไกล “อุ้ย อุ้ย อุ้ย ถวายบังพระพันปี ขอให้มีผู้ชายให้กินหมื่น หมื่นปี” เพื่อนโก้ไม่ว่าเปล่าคำนับแบบหนังจีนพร้อม
“ว๊าย...อีนี้” พี่กันไล่ตีอีโก้แก้อาย ผมกับแซนนั่งหัวเราะ ผมพึ่งสังเกตแซนมันแทรกตัวอยู่ตรงช่องว่างระหว่างราวเสื้อโชว์ ท่าทางมันจำการกระทำของเพื่อนผมได้เป็นอย่างดี
“ว๊าย...” อีโก้อยู่ดีๆ กรี๊ดรั้นขณะที่มันส่องกระจกดูความโทรม
“เป็นอาไรสาด” ผมถามขึ้น
“กูตกใจหมด” มันหันมาตอบ “กูเห็นน้องแซนอยู่ตรงระหว่างราวเสื้อ กูนึกว่าผี” มันอธิบาย
“มึงเลยกลัว”
“เปล่า กูกะหาผอบมากักวิญญาณตนนี้กลับบ้านไปปรนเปรอ” มันตอบพลางส่งสายหวานเยิ้มไปหาน้องเขา (ผมเห็นขบริมฝีปากล่างเบาๆด้วย)
“ไม่ต้องหรอก วิญญาณตนนี้ต่อให้พยายามกักอย่างไงก็กักไม่ได้หรอก ดูสิเกาะหลังโอ๊ตสะแน่นเลย” พี่กันกัดบ้าง
“ผมคนนะพี่ ไม่ใช่ผี” แซนแก้
“มึงจะได้ฤกษ์แดร๊กเหล้าเมื่อไร” ผมถามอีโก้
“แดร๊กเดิกอะไรล่ะ อีพี่โป้งไม่ว่าง ไม่มีใครมาแล้ว” มันตอบพลางแต่งหน้าต่อ
“อ่าวแล้วเมิงมาทำไม”
“มาเดินเล่นไนท์”
“เออดี”
“มึงถามอย่างกับมึงจะแดร๊กเหล้ากับกู”
“เออว่าจะแดร๊ก”
“โอเคงั้นแดร๊ก” มันตอบแบบไม่ต้องคิดมากครับ พวกผมนั่งคุยนั่งเล่นได้สักพักก็ย้ายถิ่นฐานไปร้านเหล้าขาประจำ พวกผมนั่งกินเหล้าปั่นเพิ่ม 2 ช๊อตตามวิสัย แซนดูท่าทางตื่นเต้นครับท่าทางมันไม่เคยกิน เหล้ามันถูกยกมาเสิร์ฟพร้อมแก้วเป๊ก 2 ใบ แก้วก้านหนึ่งใบ
“เห้ยไหงเมิงได้แก้วก้าน” ผมถามไอ้โก้
“ก็กูไฮโซ”
“เปล่าพี่ พี่เขาซื้อเอามาทิ้งไว้ที่นี้” เด็กเสิร์ฟบอก
“แรงนะมึง”
...โก้จัดการเทอย่างชำนาญการ ก่อนเทมีการคนเหล้าก่อนเพื่อให้เยลลี่ตกลงไปข้างล่าง ใครได้ถือว่าดวงดีครับ(เล่นกัน) ปฏิบัติการมอมเหล้าผมเริ่มขึ้นหลังจากชนได้ 2-3 ครั้ง ผมเริ่มนั่งจิบเบา ขณะที่ผมพยายามเติมให้ไอ้แสบถี่ๆครับ แซนนี่ก็บ้าตามครับยิ่งเติมยิ่งกระดก หึ หึ หึ
“โอ้ย มึงเติมกันแบบนี้สั่งเหล้ามากินเลยดีกว่าไหม” อีโก้พูดขึ้น “เหยือกหนึ่งกูกินได้ 5 แก้วเอง แล้วโอ๊ตมึงดมหรือไง น้ำแข็งละลายแล้ว มึงกระดกให้หมดเลยเร็ว” ผมทำตามครับจะได้เนียนๆไป พอกระดกเสร็จไอ้แสบรินให้ผมบ้าง อีโก้ไม่รอช้ากระดกตาม แซนเลยต้องรินให้ เข้าทางอีโก้สิครับ พอแซนรินอีโก้โน้มตัวแล้วจับมือน้องเขา ลูปไล้เบาๆไปถึงท่อนแขน ผมนั่งหัวเราะขณะที่แซนสั่งอย่างเห็นได้ชัด “พอแล้วจ๊ะน้องแซนเดี๋ยวเหล้าหกหมด” แซนได้ยินรีบวางเหยือกเหล้าปั่นทันที เท่าที่ดูได้อีกราวๆ 1 เป๊กครับ และตอนนี้เห็นลูกเยลลี่แล้ว “เอาชน” โก้พูดขึ้น พวกผมเลยต้องชน พอกระดกเสร็จ เพื่อนโก้รินให้แซนบ้าง หมดเหยือกพอดี “แซนครับ พี่ให้รินน้ำแซนแล้ว คืนนี้พี่ขอน้ำน้องคืนได้ไหมครับ” โก้รุกเข้ามาแล้ว
“ไม่ได้หรอกครับ มีเจ้าของแล้ว” แซนตอบโดยไม่ต้องคิด
“อารมณ์เสีย”
“อีกอย่างเดี๋ยวเบ็นน้อยใจ” แซนเสริม
“อุ้ยพูดถูกใจ” อีโก้หัวเราะเบาเหมือนผู้ดี “น้องๆเหมือนเดิมเพิ่มช๊อต” มันหันไปสั่งเหล้าเพิ่ม
“พี่เดี๋ยวมานะ” แซนบอกผมกับโก้
“ไปไหนจ๊ะ” โก้ถามแบบมีเลศนัย
“ไปฉี่พี่” แซนตอบ ผมเพิ่งเห็นหน้าแซน มันเริ่มแดงแล้วครับ มันเมาแล้วเหรอแล้วไหงวันก่อนเบียร์มันตั้งสามขวด ผมเริ่มสงสัย
“ให้พี่ไปช่วยถือไหม” โก้ถาม
“ไม่เป็นไรพี่ อยากให้คนอื่นช่วยมากกว่า” แซนมันมองตาเยิ้มมาที่ผม ผมทำเป็นนั่งจิบเหล้าไม่สนใจ
“ย่ะ รักกันจริง ไปเถอะๆ จะได้มากินกันต่อ” ไอ้โก้ไล่แล้วครับ ท่าทางหัวเสีย ผมก้มหน้ายิ้มที่มุมปาก แผนการผมไปได้สวย “มึงมอมเหล้าเด็ก” โก้พูดขึ้นหลังจากแซนเดินออกจากโต๊ะไปได้สักพัก
“มอมอะไร เปล่านิ แค่เทคแคร์” ผมโกหก
“อย่ามาสตอ แกมอมเหล้าอีแซน” มันค้านพลางส่งสายตาจิก หวังคำตอบจากนัยน์ตาผม “หรือแกจะข่มขืนมัน” มันพูดประโยคดังกล่าวพร้อมทำหรี่ตา
“อีบ้า”
“ฉันนึกว่าเพื่อนสาวฉันจะกลายพันธุ์” มันตอบพร้อมกับจิบเหล้าหนึ่งครั้งพอเป็นพิธี “แต่ก็สนุกนะมึงลองสิ” มันเชิญชวน
“อีบ้า ไม่ใช่เรื่องนั้น”
“นั้นไงมอมเหล้าน้องแซนจริงๆด้วย” ผมเริ่มเกลียดตัวเองตายน้ำตื่นทุกที วันนี้กับแม่ทีหนึ่งและ
“เออ กูมอม กูอยากลวงความลับ”
“ความลับเชี้ยอะไรมึงอีก”
“ก็กูไม่ไว้ใจมัน”
“โอ๊ยปัญญาอ่อนนะมึง ทีผู้ชายมาชอบก็เล่นตัว พอไม่มีก็ระริกระรี้”
“เห้ยกูระริกระรี้ตรงไหน กูแค่เชยชม”
“ค่ะ...เชยชม กูว่าน้องเขาก็รักมึงแสดงออกสะสุดฤทธิ์ มึงเป็นห่าอะไรมีทราบ ตาบอดหรือค่ะ ความรักทำให้มึงตาบอดหรือค่ะ”
“เปล่ามึงสภาพแวดล้อมพาไป”
“อย่างไงสภาพแวดล้อมพาไปของมึงเนี้ย”
“เด็กเก่ามึงไงไอ้ปาล์มนะ”
“อุ้ยได้ยินชื่อแล้วอารณ์เสีย มีเมียชะนีไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“นั้นแหละ ตอนมันไม่มีแฟนก็มาบ้านกู ชวนกูไปดูหนัง กินข้าว สารพัด หยอดกูว่า รักกู กูกับมันเป็นเนื้อคู่กัน สุดท้ายมันก็มีเมีย ไม่ใช่ไอ้ปาล์มคนเดียว อีแบงค์อีคน อีแบงค์ไม่เคยบอกว่ารักกู แต่เทคแคร์กูดีกว่าแฟน กูก็งงๆ มีข่าวว่ากูกับมันกิ๊กกันมันก็ไม่แก้ ปล่อยให้กูแก้ข่าวคนเดียว กูเลยไม่อยากเชื่อคำผู้ชาย วาจาไม่ต่างจากสายลมหรอกชิบหาย มันมาแล้วก็ผ่านไป จับต้องไม่ได้” ผมตอบยาวยืด”
“แล้วการกระทำล่ะ มึงเป็นคนดูคนที่การกระทำ และที่มึงขึ้นคานทุกวันนี้ก็มั่วแต่ดูการกระทำนิ”
“การกระทำไอ้แซนก็ดีหรอก ไม่ใช่ไม่ชอบ น้ำหยดลงหินทุกวัน แต่มึงเข้าใจอารมณ์กูไหม กูไม่ไว้ใจผู้ชายแล้ว แฟนเก่าแซนมันก็เรียนที่นี่ กูเลยขอดูอะไรดีกว่า”
“จบการสนทนาค่ะ บุคคลที่สามมาแล้ว” โก้พูดสักพักแซนก็มานั่งข้างๆผม “ว่าไงจ๊ะล้างมือสะอาดยัง ไหนเอามาให้พี่ดมหน่อย”
“หอมแก้มผมเลยไหมพี่ เพราะผมล้างหน้ามาด้วย”
“ดีดี ไหนลองสิ” ไอ้โก้โน้มตัวเข้ามาทันที
“ยี้...ไม่เอาอ่ะ ให้พี่โอ๊ตพิสูจน์ดีกว่า” มันยื่นแก้มมาทางผม ผมหันไปมองมัน ไอ้แสบมันยักคิ้วให้ผม ผมยิ้มตอบ
“...จะเอาข้างไหนล่ะ”
“วันนี้ใจดีวุ้ย...งั้นสองข้างเลย” มันทำแก้มป่องๆ เอานิ้วจิ้มที่แก้มทั้งสอง
“เปล่า...หมายถึงจะเอาตรีนข้างไหน” ผมตอบ
“อารมณ์เสีย พลอดรักกันอยู่ได้” อีโก้แทรกขึ้น “แต่งงานกันเลยไหมเดี๋ยวกูเป็นคุณพ่อให้” มันประชด
“ดีครับพี่” แซนตอบไม่อายท่าจะเมา
“เอาแหวนหล่ะ” อีโก้เล่นด้วย
“แหวน แหวน แหวน” มันหาไหนตามตัวมัน
“เห้ย อย่าบอกว่ามึงบ้าตามมันนะ” ผมค้าน เริ่มเห็นว่ามันไม่เล่นแล้ว
“ใครว่าบ้า นี้ผมทำจริงไม่ได้เล่นนะ” แซนหันมาบอกผม ก่อนมองไปทางโก้เป็นนัยว่าแหวนไม่มี
“แหวนไม่มีก็จบ” ก็บอก
“พี่โก้แหวนไม่มี ใช้สร้อยแทนได้ไหม”
“เห้ย จะบ้านเหรอเลิกเล่นสักที” ผมค้าน
“ได้สิ หุหุ” โก้ตอบ แซนไม่รอช้าควักถุงพลาสติกออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันไปซื้อตอนไหนว่ะเนี้ย ภายในพลาสติดเป็นสร้อยหนังสีน้ำตาลเข้มมีจี้สี่เหลี่ยมสีเงินสองอันซ้อนกัน
“เห้ยคุ้นๆว่ะ” ผมพูดขึ้น
“ก็พึ่งซื้อร้านพี่กันอ่ะพี่ เห็นว่าสวยดี”
“งั้นแกก็เอาเก็บไว้เถอะไม่ต้องเล่นแต่งงานบ้าบอยี่หรอก”
“ไม่เป็นไร หากมันจะเป็นตัวแทนแห่งรักระหว่างสองเรา”
“กูอยากอ๊วก”
“อ่าวอีโอ๊ตมึงนะเร็วๆ” อีโก้แทรก
“เร็วอะไรกูไม่ได้บอกจะเล่นด้วย”
“มึงไม่ต้อง เอาแหวนที่นิ้วมึงมา”
“ไม่เอา”
“เร็ว อย่าให้กูโมโห” สุดท้ายผมต้องยอมจำนน ผมถอดแหวนเงินธรรมดาออก “เอาหล่ะแซน...คุณจะรักและดูแลโอ๊ตด้วยรักตลอดไปหรือไม่”
“ครับ...จะดูแลพี่โอ๊ตด้วยรักตลอดไป” มันพูดจบมันทำท่าจะใส่สร้อยให้ผม ผมยื่นแขนให้แทน แซนเลยเอามาคล้องแขนเป็นสร้อยข้อมือแทน
“อีโอ๊ต มีงจะรับรักน้องเขาได้หรือยัง”
“ที่กูล่ะจิกนะมึง ชิ...เออ กูจะรักแซนเยี่ยงน้อง” ผมพูดจบก็วางแหวนบนมือแซน ไม่สวมให้ เพราะผมถือ
“ดูสิท่าทางแซนดีใจใหญ่” โก้ทัก แซนนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “มันน่าดีใจตรงไหนรักเยี่ยงน้อง”
“ก๊รักเยี่ยงน้อง แต่ไม่ตลอดไป ก็แสดงว่าผมมีสิทธิ์เป็นมากกว่าน้องไง”
“เออคิดได้โอเคงั้น ชน ชน ชน” หลังจากนั้นเราก็กินเหล้ากัน คุยเล่นกันจนถึงแก่เวลาอันสมควร
...และแล้วแผนของผมสำเร็จไป 80% ตอนนี้แซนเมาได้ที่ เดินไม่ตรงแล้ว รออีกนิดเดี๋ยวไปล้วงคำตอบเอาที่บ้าน แต่ตอนเมามือมันเป็นหมึกเลยครับ เดียวลูปหน้าอกผมบ้าง ลูปต้นขาผมบ้าง หน้าท้องบ้าง เผลอมีจับน้องผมด้วย เล่นเอาผมไม่มีสมาธิขี่มอไซค์เท่าไรเลย ต้องเอาสมาธิส่วนหนึ่งดึงมือมันให้อยู่ตำแหน่งที่ควร พอถึงบ้านผมจัดการลากมันขึ้นบ้านไปนอนบนเตียงของผม พึ่งห้าทุ่มแท้ๆแต่มันเมาได้ใจจริง ว่าแล้วผมเริ่มแผนทันที เขาว่าคนเมาพูดความจริง เดี๋ยวรู้กัน
“แซน...แซน...แซนได้ยินไหม”
“คร๊าบ...”
“แซนคิดอย่างไงกับพี่โอ๊ต”
“โง่ครับ” ขึ้นเลยครับ แบบนี้ของขึ้นเลย “โง่มาก ทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ว่าผมรักพี่เขา เอ๊อ...” มีเรอ “ผมเคยบอกแล้วว่าผมไม่เป็นเหมือนคนอื่นที่พี่เขารู้ แต่ก็ไม่เคยเชื่อใจผม จะเอาอย่างไงกับผม ผมยอมโดนม้าด่า ผมยอมทุกอย่าง แต่พี่โอ๊ตไม่เคยเห็นผมเลย”
“แกเป็นผีมั้ง” ผมกวนตรีนคนเมาคงไม่ผิดมั้ง
“เป็นได้ก็ดีครับ จะเกาะแม่งทั้งชาติให้หาแฟนไม่ได้ตายอยู่บนคานไปเลย” เลวมาก.... “ถ้าผมตายแล้วพี่เขาเห็นคุณค่าผมบ้าง...ผมก็ยอม” ผมถามกวนตรีนมันพาผมเครียด
“แล้ววันก่อนที่แซนกอดพี่โอ๊ตร้องไห้ เป็นอะไรเหรอ”
“เห้ยมึงเสือกรู้ได้ไงว่ะ ใครเล่าให้มึงสาด...เออกูร้องไห้ กูแค่ดีใจที่กูได้อยู่กับพี่เขา กูแค่มีความสุขที่ได้อยู่กับคนที่กูรัก แต่กูเศร้าทุกครั้งที่เขาหันหลังแล้วเดินจากกูไป กูรู้สึกเหมือนพี่เขาจะจากกูไปแล้วไม่กลับมาหากูอีกเลย...” จะดีใจ หรือเสียใจดีว่ะ เหมือนมันแช่งให้ผมตาย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้าน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...หึ หึ อยากถามอะไรถามมาเลยครับ หึ หึ ผมเมาไหมแค่มึนๆ ตอนนี้สภาพผมนะเหรอแกล้งเมาครับ อาศัยเหล้าที่หกทำให้กลิ่นตัวมีกลิ่นเหล้าแรงๆจะได้เหมือนคนเมา จะว่าไปผมสังหรณ์ใจไม่ดีตั้งแต่ชวนกินเหล้าแล้ว โอกาสกินตั้งเยอะ อยู่หอผมก็หลายครั้งไม่เคยเอ่ยปากชวน อยู่ดีมาชวนเหอะๆ ผมกินเหล้าเก่งไหม ไม่เก่งหรอกครับ แต่ก็กินออกสังสรรค์ได้ แต่พี่โอ๊ตก็กล้านะเนี้ย กล้า มอมเหล้าผมเดี๋ยวมีเอาคืน หุหุ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 26
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สบายดี...
...สบายดีครับพี่น้องครับ...วันนี้มาอัพให้แล้ว รูปวาดแล้วแต่ยังไม่ลงเส้น(ลงดำให้เลย) รอต่อไป รูปใหม่ที่จะลงให้ เนื่องจากคุณฟิโช่แหละครับ เขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าคนไหนโอ๊ตคนไหนแซน จำได้ว่าเคยวาดให้แล้วตอนที่โอ๊ตกับแซนไปคืนเฟรชชี่ ประกวดดาว-เดือน แต่ไม่เป็นไรวาดให้ใหม่ได้ คุคุ
...วันพรุ่งนี้ไม่มาอัพนะครับ เนื่องจากถึงเพลาที่ข้าเจ้าได้ไปงานบายเนียร์บ้างแล้ว จะได้รู้อารมณ์ของโอ๊ตสักที 555+
...ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ อาจมีกัดบ้าง แควะบ้าง บ่นน้อยใจบ้าง งอลบ้าง แต่ก็รักคนอ่านทุกคนนะ แต่รักคนเม้นท์มากกว่า
รัก รัก รัก แบบคนรู้จัก
โฟล์คเต่า
ผู้แต่ง
ป.ล.
...1. พี่มายาหายไปไหนไม่ได้อ่านคอมเม้นท์พี่แกนานมาก (พอดีกลับไปนั่งอ่านตอนเก่าๆ ลืมเนื้อเรื่องเก่า กะจะสานต่อตอนใหม่ๆ เลยได้อ่านคอมเม้นท์เก่าๆ 555+)
...2. โอ้ย...ปวดใจ นิววี่คุง มีแฟนแล้ว เศร้า...TT0TT
-
แซนเจ้าเล่ห์ แต่ก้อน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ o13
-
โห ว่าพี่โอ๊ตเจ้าเล่ห์แล้ว
ไม่ได้ครึ่งน้องแซนด์เลยแฮะ
แสบจริงๆ
5 5 5+
หวังว่าที่พูดมาจะจริงนะน้อง เหอๆ = w =
-
เออ สรุปพี่โอ๊ตโง่้จริงๆใช่ปะ :z3:
แซนนี่ฉลาดสุด หึหึ
เหนือโอ๊ตยังมีแซน ดังนั้นโอ๊ตจงยอมให้แซนจับกดซะ :haun4:
-
ถึงเวลาที่แซนจะเอาคืนแล้วยัง
โอ๊ตไม่ทันแซนเลยสินะเนี่ย
บวก 1 จ้าโฟล์คเต่า
รออ่านต่อนะจ๊ะ
-
เหนือฟ้ายังมีฟ้า
แซนอ่านเบื้องหลังของเบื้องหลังการกินเหล้าได้ทะลุจริงๆ
เลยพลิกวิกิตเป็นโอกาส
:-[มีแอบทำพิธีกันด้วย แลกสร้อยแลกแหวน น่ารัก
-
แผนสูงเช่นกันเลยนะ แซน
o18 o18
แล้วก้อเผด็ดศึกเลย :oo1:
:z2: :z2:
-
เนื้อฟ้าย่อมมีฟ้า 555+
แผนสูงนะจ๊ะ...
-
o22
เหนือฟ้ายังมีฟ้า
เหนือพี่โอตยังมีแซน
-
งานนี้พี่แสบ เจอน้องแสบกว่าเลย
-
:3123:
-
พี่โอ๊ตตตตตต
พอได้ละครับ
นี่ยังไม่เชื่อใจอีกก้อเตรียมขึ้นคานได้ละคับ
:laugh: :laugh: :laugh:
ส่วนแซนด์ก้อนะ...
ได้อีกอ่ะเรา
-
แผนซ้อนแผน :m20: :m20: :m20:
-
ร้ายนะคะ คุณน้อง
แอร๊ยยยยย
มาวววววว
-
ตามอ่านทันเเล้วว ><
ร้ายทั้งคุณพี่เเละคุณน้องเลย
เเต่ดูท่าเเล้วคุณน้องจะร้ายกว่าเยอะ ฮ่าๆ
-
สวัสดีครับ
มอมเหล้าหรือ
หึหึหึ
ชั่งกล้า...
ตัวน้องมีการบอกจะเอาคืน สงสัยจะมีการข่มขืน เอาคืนเสียล่ะกระมัง
ก็คนเขียนค่อนข้างชอบฉากแนวนี้มากมาย
ก๊ากกกกกกกกกกกก :laugh:
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
o13
ว่าโอ๊ตร้ายแล้วนะเจอแซนเข้าไป ยกมือไหว้มันเลย กร๊ากกกกกกกกกก
อยากรู้เหมือนกันจริงๆนะคิดเหมือนโอ๊ตเลย แล้วอย่างงี้เมื่อไหร่จะได้รู้สักทีว่า
จริงๆแล้วแซนแค่เล่น หรือ แกล้งแสดงออกกันแน่
นี่ละน๊าชีวิตคนเป็นเกย์มักเจอผู้ชายเข้ามาเล่นตลก
ตลกหลายๆฉากในชีวิตมันทำให้คำว่าไว้ใจหายไป เหลือไว้แค่ความหวาดระแวง...
ตอนนี้แอบมีคำผิดอีกแล้วอิๆ ผมนั่งหัวเราะขณะที่แซนสั่งอย่างเห็นได้ชัด ->สั่ง
แล้วจะมารออ่านต่อนะคราบอยากรู้พี่โอ๊ตจะทำยังไงต่อ
แล้วแซนจะตอบรับอะไรกับคำถาม และการกระทำ...
นิว
-
น้องแซน
ได้ใจมาก
ชอบแซนจัง
-
โอ๊ย ๆๆ คู่นี้นิ่น๊าาา
พี่โอ๊ตเสร็จแน่ 55
-
เป็นงัยล่ะครับพี่โอ๊ต...เจอแผนซ้อนแผนอ่ะ :laugh: :laugh:
-
เหอๆๆ...พี่โอ๊ตที่คิดว่าตัวเองแน่เนี่ย....ขอโทษนะค่ะ
งานนี้คงต้องหลบให้แผนซ้อนแผนของแซนหล่ะ :laugh:
-
พี่โอ๊ตโดนหลอกกลับซะงั้น
ว่ะฮ่าๆๆๆ :jul3:
-
สบายดี
...สบายดีครับผู้อ่านทุกท่านเป็นไงกันบ้างสบายดีไหม เมื่อวานผู้แต่งไม่ได้มา เพราะยังไม่ได้เขียนและเมื่อคืนวานมีงานบายเนียร์
คณะเขาจัดให้ เป็นอะไรที่สุนัดมาก(เดี่ยว 7 ) งานนี้ผู้เต่งและเพื่อนเมาดิบครับ กลับมาก็ขอพักผ่อนก่อนและวันนี้ก็เช่นกัน สรุปคือ
สารนี้คือจดหมายลาหยุดนั้นเอง 555+
...อย่างไรก็ดีจะมาอัพให้เร็วที่สุดนะครับ คิดว่าทุกคนคงรออ่านนะหรือไม่รอหว่า หรือผมคิดไปเอง...ไม่นะ ช่วยบอกหน่อยว่าผม
ไม่ได้คิดไปเองว่าทุกคนรออ่าน
บะบายครับ
โฟล์คเต่า
-
:z13: คนแต่ง และขอยืนยันว่ายังรออ่านอยู่นะคะ
มาต่อไว ๆ นะ จะรอ รอ รอ ..... :z2:
-
โดนแผนซ้อนแผนละ
555+
โอ๊ดเส้ดแซน
-
ตอนที่ 28 เดจาวู
...ผมหมดทุกคำถามที่อยากรู้ ตอนนี้ได้แต่นั่งดูมันไอ้แสบนอนหลับอยู่ตรงนั้น ต่อไปผมจะทำอย่างไรดี ผมเริ่มคิดไม่ตก ผมยอมรับว่าที่ผมไม่กล้าตกลงเพราะผมกลัวโดนหลอก ที่ผ่านมาถึงผมไม่ค่อยมีประสบการณ์กับความรักมามากนัก แต่ผมก็เจ็บมาเยอะ และตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าจะพร้อมรับความรู้สึกใหม่ๆ หรือบุคคลใหม่ๆได้หรือไม่ สิ่งที่เป็นเหมือนแม่น้ำค่อยขวางกั้นระหว่างผมกับแซนคือคำว่าพี่น้อง ผมปฏิญาณตนไว้แล้ว ผมต้องทำตามคำปฏิญาณนั้นให้ได้
...ผมนั่งดมกลิ่นเหล้าได้สักพัก ถึงนึกได้ว่าแซนมันนอนเมาอยู่ทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ แล้วผมลากมันขึ้นมาให้นอนบนเตียง เริ่มสงสารเตียงนิด(เหม็นเน่าแน่เตียงกู) และผมก็ต้องนอนด้วย ผมคงทนกลิ่นเน่านี้ไม่ได้แน่ สรุปผมต้องเช็ดตัวให้มัน ผมจัดการเตรียมน้ำเตรียมผ้าเช็ดตัวแล้วมานั่งทำใจ ผมยอมรับว่าผมไม่กล้าถอดเสื้อ-ถอดกางเกง รู้สึกอายแปลกๆ อารมณ์เหมือนจะหัดข่มขืน (-///-) ครั้งจะไม่เช็ดตัวก็ไม่ได้กลิ่นแรงสะขนาดนี้ นอนอยู่บนเตียงผม แถมชุดที่มันใส่ก็ของผมเอาว่ะเป็นไงเป็นกัน
...ผมค่อยสอดมือเข้าไปในเสื้อช้าๆ ไม่อยากให้มันรู้ตัว ถึงแม้นจะลำบากช่วงถอดตรงแขน แต่สำเร็จไปได้ด้วยดี ผมขอนั่งทำใจสักพัก ไม่อยากถอดกางเกงมันเลยถ้าแม่มาเห็นเหมือนเมื่อคืนผมจะทำอย่างไง ว่าแล้วผมขอไปล๊อคห้องก่อนดีกว่าก่อนมานั่งทำใจอีกครั้ง ผมค่อยปลดกระดุมกางเกงแล้วรูดซิปช้า แล้วค่อยๆถอดกางเกงออกช้าๆ สิ่งที่น่าแปลกคือ ทำไมพอถอดเสื้อเสร็จผมกลับไม่ได้กลิ่นเหล้าจากตัวมันแม้นแต่นิด ตอนนี้แซนเหลือเพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว ผมนึกถึงวันที่เราจูบกัน ไม่ได้ ไม่ได้ ว่าแล้วไปเอาน้ำมาดีกว่า ผมจัดการรองน้ำอุ่นมา จัดการจุ่มผ้าลงไปแล้วบิดให้หมาดผมค่อยเช็ดหน้ามันเบา ผมเริ่มคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาขณะที่มองหน้ามัน ผมรู้สึกตัวอีกทีมือของแซนกอดผมแล้วทุ่มผมลงบนเตียงของอีกฝั่ง ก่อนที่ลุกมาค่อมผม ผมรู้สึกภาพที่เห็นอยู่คุ้นๆ เหมือนอาการเดจาวู แต่รู้สึกว่าตอนนั้นผมจะนั่งนะไม่ได้นอนแบบนี้ ไอ้ตีแสบแสยะยิ้มให้ผม
“เอาคืนนะ” คำพูดเบาๆ แต่มันก้องในหูผม
...แซนก้มตัวลงจูบ ลิ้นของแซนสอดเขามาในปากเป็นจังหวะ ผมรู้สึกว่าตัวผมร้อนลุ่ม มือของแซนสอดเข้ามาใต้เสื้อของผมมันมาวนอยู่บริเวณหน้าอกของผม ผมรู้ตัวอีกที่เสื้อผมไม่อยู่แล้ว แซนค่อยไซร้ลงที่คอและใบหูช้าๆ มือของแซนข้างหนึ่งอยู่ที่หน้าอก ส่วนอีกข้างอยู่ระหว่างขาของผม ผมเกร็งตัวจนผมต้องจิกมือลงบนที่นอน
“ไม่ต้องเกร็งนะพี่ ปล่อยตัวสบายๆ” แซนลูปมือผมเบาๆ แล้วจุมพิตเบาๆก่อนถอดกางเกงผมออก แซนบรรจงจูบที่หน้าอกผมอีกครั้ง ก่อนไซร้บริเวณยอดอกผม มือของแซนล้วงเข้าไปในบ๊อกเซอร์และลูปไล้น้องชายผมอย่างเบามือ ผมเสียวสะท้านจนต้องครางออกมาทุกครั้งที่แซนไซร้บริเวณยอดอก แซนถอดบ๊อกเซอร์ของตนก่อน แล้วจึงถอดบ๊อกเซอร์ผม ผมรู้สึกอายนิดๆที่เปลือยต่อหน้าคนอื่น แซนยิ้มให้ผม ก่อนจูบอีกครั้งแนบตัวลงบนตัวผมเบาๆ น้องชายของผมและของแซนแนบชิดกัน แล้วค่อยสัมผัสกันอย่างช้าๆ ตามจังหวะของจูบนั้นผมร้องครางออกบ้างตอนที่แซนถอนจุมพิตออก แซนเริ่มไซร้คออีกครั้งแล้วค่อยๆลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าท้องของผม มือของแซนค่อยๆถางขาผมออก ก่อนที่จะสอดนิ้วเข้าไปช้าๆ ผมตัวเกร็งอย่างเห็นได้ชัด แซนจับมือผมแน่น ก่อนบรรจงจูบอีกครั้ง ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวแต่ก็อบอุ่นในเวลาเดียวกัน แซนพยายามพูดปลอบใจหลายครั้ง ก่อนที่น้องชายสอดเข้ามาในตัวผมช้าๆ แซนเริ่มเร่งความเร็วที่ละนิดแต่ผมก็เจ็บทุกครั้งที่น้องแซนเข้ามา มือของแซนจับมือผมไว้ตลอด
...แซนดึงมือผมให้ลุกขึ้นนั่งบนตัวแซน แต่ตอนนี้ผมไม่มีแรงแล้ว ผมล้มตัวลงนอนบนตัวแซน แซนกอดผมไว้ก่อนที่จะเร่งจังหวะอีกครั้งผมได้ยินเสียงครางเป็นระรอก แซนพลิกตัวกลับให้ผมนอนลงบนเตียงก่อนคลายกอดผม มือข้างหนึ่งแซนจับน้องชายผม และอีกข้างจับมือผมไว้ แซนเริ่มทำความเร็วอีกครั้งเป็นความเร็วเดียวกับที่ลูปไล้น้องชายผม ผมเสี่ยวสะท้านไปทั้งตัว แซนเริ่มเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนผมทนแทบจะไม่ไหว แซนเห็นเช่นนั้นก็ถอนน้องชายตนเองออกมา แล้วให้น้องชายของผมกับข้องแซนอยู่ด้วยกัน แล้วมือแซนก็เร่งความเร็วอีกครั้งจนน้ำรักไหลทะลักออกมา
...ผมนอนอยู่ตรงนั้น โดยมีแซนนอนกอดผมอยู่อย่างนั้น เวลาผ่านไปนานสำหรับผมจนผมรำคาญและอยากพักผ่อนเต็มทน
“ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ไม่เอา อาบพ้อมกันดิ”
“ไม่เอา”
“ใจร้าย”
“ไม่ต้องเลย” ผมเริ่มเคือง “ทำไมหายเมาแล้วหรือ”
“เออ นิดนึ่ง”
“เหรอ พี่รู้สึกเหมือนว่าเราแกล้งเมา”
“เหรอๆ” แซนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ไปอาบน้ำดีกว่า”
“ไม่อาบพร้อมกันแล้วเหรอ”
“ก็พี่ไม่อาบด้วยนิ แล้วเดี๋ยวก็มาเกี่ยงกันอีก”
“เหรอ” แล้วแซนก็ยอมไปอาบน้ำแต่โดยดี พอแซนอาบเสร็จผมจึงอาบต่อแล้วเข้านอน
...พอรุ่งเช้า ผมไม่อยากลุกจากที่นอนเลยแต่ก็ต้องลุกขึ้นอาบน้ำไปกินข้าวกับทางบ้าน พรุ่งนี้ผมได้ไปส่งแซนกลับหอแล้วคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่แซนจะอยู่ด้วย(แอบดีใจนิด แต่พอนึกขึ้นว่าพรุ่งนี้ผมต้องไปนอนหอแซนก็ไม่รู้จะดีใจไปทำไม) วันนี้ไม่มีอาไรมากครับอยู่บ้านกินกับน้องซึ่งก็โชคดีไปสำหรับผม ไหนๆแล้ววันนี้ผมเลยขอนอนอุดอู้ทั้งวันเลยก่อนที่พรุ่งนี้จะเรียนอีกครั้ง ความทรมานสถานต่อไปการสอบไฟนอล...
สบายดี
...สบายดีพี่น้องมาแล้ว ขออัพสั้นๆ ล่ะกาน เครดิตให้ DEMON3132 ด้วยละกาน ในฐานะที่ตอบรัพายคนแต่ง อิอิ
ป.ล.
อะนะรีพายไปเป็นชั่วโมงมีคนตอบ 2 คน พอขึ้นว่า up มาไม่ถึงนาที มา 2 ต่างกันลิบ เดี่ยวมีแกล้ง หึหึ
-
ว้าวววว
มาต่อแล้ว
น้องแซนนนนนนน
C o n g r a t u l a t i o n ! ! !
พี่โอ๊ตระทวยล่ะซี่ งิงิ
:laugh: :impress2:
ขอบคุณพี่โฟล์คเต่ามั่กๆที่มาต่อครับ
แอบ เรท นะเนี่ย แหะๆ
ชอบมั่กๆครับ มาต่ออีกไวๆเน้อ
:a1:
-
:z13:
ครับ
เหอะๆๆ
:haun4:
-
เห้ยยย เสร็จกันแล้วหรอ :m25:
ง่ายไปมั้ง :really2: แล้วก็แซนต้องลากพี่โอ๊ตไปแนะนำให้มี๊รู้จักด้วยอย่าลืมละ :z2:
-
ห๊ะ? ปาดขาวด้วย กี๊สสสสสส
ไม่มีคำจะบรรยายกับพาทนี้.. :impress2:
-
ดีใจด้วยนะแซน...5555555555555555555 :o8:
-
อะไรๆ
ไม่เห็นจะมีอะไรเลย
อ๊ะ
อ๊ะ
กรี๊ดดดดดด
ลากแล้วอ่านเลยค้าาาา
-
:m25:
ในที่สุดก็ได้กันจนได้ 555+ เหมือนจะรอมานาน
อยากอ่านต่อจริงๆละเนี่ยพรุ่งนี้จะมานอนรอดูหน้าคอมฯหึหึ
นิว
-
อ้ะๆๆๆ :กอด1: โฟล์คเต่าอย่าน้อยใจ
สังเกตมะกี้ว่าตอนเข้ามาทักทายน้องไม่ได้เปลี่ยนหัวเรื่องไง คนอ่านก็เลยไม่ได้สังเกตสิ
พออัพตอนใหม่ คนอ่านก็เห็นการเปลี่ยนแปลงไงจ๊ะ
คนอ่านไม่ทิ้งคนแต่งอยู่แล้วหละ
ยังไงมาต่อเรื่อยๆน้า อย่าแกล้งกัน
แต่ตอนนี้แซนไม่ทิ้งโอกาสเลยนะ พี่โอ๊ตไม่ทันตั้งตัวเลยสิ
พี่โอ๊ตเรียบร้อยโรงเรียนน้องแซนซะแล้ว :m25:
บวก 1 แต้มเช่นเคย รออ่านนะจ๊ะ
-
โอ๊ตออกเรือนซะแล้ว
หุหุ กลัวแม่เห็นเลยไปล็อกประตู... :laugh:
-
:sad4:
แซนนนนนนนนนนนนนน!!!!
ร้ายกาจ แต่โดนใจ หุหุ :o8:
-
:z1:
มีสารลับเดจาวูด้วย
-
:m3: แซนทำสำเร็จแล้ว...ย้า..ฮู้..
-
:z1: และแล้วก้ สำเร็จ โดนแซนแกล้งเลย หุหุ o13
รอต่อไปจ้า
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แล้วพี่โอ๊ต โดน แซน :oo1: แล้วยังนี้
:really2: :really2:
:z2: :z2:
-
และแล้วแซนก็ทำสำเร็จ 555
-
แซนทำได้ดีมาก
เพิ่มให้ 1+
-
History
...ที่จัดทำหัวข้อนี้ขึ้นเพราะผู้อ่านบางท่านยังไม่รู้จักตัวละครเลย(28 ตอนแล้วนะเนี้ย) ก็เลยจัดหัวข้อนี้ขึ้น อีกอย่างจะได้เจาะลึกตัวละครต่างๆที่เพื่อนชอบด้วย จะเอารู้ที่ผู้แต่งไปใช้ไม่ว่า แต่บอกก่อนก็ขอบคุณมาก แต่ที่ๆแน่อย่าเอารูปในจินตนการของข้าพเจ้าไปทำร้ายตัวเองนะ 555+
...ว่าแล้วก็เชิญทัศนา
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/Picture005.jpg)
...อีกสาเหตุที่อัพรูปเพราะช่วงนี้ผู้เขียนเข้าสู่ช่วงสภาวะปั่นรายงาน รายงานผู้เขียนยังไม่สำเร็จลุล่วงเฉกเช่งหนุ่มโอ๊ต ดังนั้นผู้แต่งอาจมาบ้างไม่มาบ้าง อย่างไงวันไหนไม่มาจะพยายามเอารูปมาลง 555+
ป.ล.
...เท่าที่เม้นท์มารู้สึกหลายท่านตกอกตกใจกับตอนที่ผ่านมามาก กับฉากที่หลายท่านร่ำร้อง แต่มีท่านหนึ่งบอกว่าง่ายไปไหม ผู้เขียนก็เกิดอาการคล้อยตามอย่างรุ่นแรง อืม...จะเปลี่ยนใหม่ดีไหมเอ่ย อิอิ จะได้ไม่ผิดคำพูดของผู้แต่งด้วยว่าจะไม่มีฉาก NC ก่อนจบ แต่ตอนนี้ก็มีแล้ว --*-- ออ อีกอย่าง ชอบคอมเม้นท์ ทีฟา มากมายอ่านแล้วฮาทุกที 555+
...ขอบคุณทุกท่านนะขอรับ การตอบบ้างครั้งอาจใช้วาจาที่ไม่เหมาะ ก็ขออภัยไว้นะที่นี้ด้วย เพราะเท่าที่ตอบมาก็จิกกัดไปหลายคน ไม่รูว่าเคืองเราบ้างหรือเปล่า แต่อยากบอกว่าแค่กระเซ้า เหย้าแหย่เล่นคงไม่โกรธกริ้วโกธานะขอรับ
-
อย่าคิดมากเน้อโฟล์คเต่า
เรียกว่ารักดอกจึงหยอกเล่นกันไรงี้ต่างหาก
คงไม่มีใครเครียดขนาดนั้น
รูปนี้แซนถอดเสื้อน่าจะมีซิกแพคสมกับชอบเล่นกีฬาหน่อยนะ
หรือว่าแพคทั้งหลายมันหายไปเพราะแซนมัวแต่มาวุ่นอยู่กับรุ่นพี่(โอ๊ต) :laugh:
คำอธิบายตัวมันจิ๋วไปหน่อยอ้ะ ต้องกดขยาย
บวก 1 แต้มนะจ๊ะ ขอบคุณที่มาแปะรูปให้
-
งานเยอะก็เคลียร์ให้เรียบร้อยก่อนก็ได้คร้าบ
ผมรอได้ (แต่อย่านานมากนะคร้าบ)
:m13:
เอิ้กๆ
ขอบคุณสำหรับรูปนะครับ
:กอด1:
ชอบผมแซนอ่ะ เถิกดี งิงิ
:z1:
-
ขอบคุณสำหรับรูปช่วยประกอบการจิ้นนะค่ะ :pig4:
แต่เค้าว่าตัวหนังสือมันเล็กไปอ่ะ...แต่ตรงความชอบของแซนเนี่ย
ไม่ต้องคิดมากดีเนอะ...เห็นแล้วเข้าใจเลย... :m18:
-
:z2: เป็นกำลังใจ
-
:L2: :L2:
ให้โฟล์คเ่ต่าจร้าาา
-
อ่า รูปน่ารักดีชอบผมโอ๊ต 5555
แล้วก็ ชอบลายมือน่ารักดี ปู้จายลายมืองี้หรอ หึหึ
เค้ายังลายมือไม่น่ารักงี้เลย :z3:
-
เปงกำลังใจอะ :L1:
-
รอตอนต่อไปครับผม
:impress2:
-
ตามติด ติดตามต่อจ้า :call:
-
:a2: :a2:ในที่สุดแซนก็ทำสำเร็จ
ดีใจด้วยคร้าบบบบบบบบบบบ
-
ว่ะฮ่าๆๆๆๆ
นี่เราแก่กว่าพี่โอ๊ตอีกหรอเนี้ย
o22
-
สวัสดีครับ
ช่างกล้า.....
ง่ายไปไหมตัวพี่น่ะ
....โก่งให้มาแต่ไกลเลยเชียว....
เอะ หรือมันอยากมาตั้งนานแล้ว... :haun4:
เอ้อ ไอ้ตัวน้องน่ะ อะไรมันจะหลงตัวพี่ได้มากขนาดนั้น แต่ก็นะ :-[
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
:z2: :z2: :z2:
รูปแซนนี่โดนใจจริงๆอยากได้อย่างนี้ซักคน คิๆ
เรื่องของตอนล่าสุดนั้นเฉยๆนะเรื่องจะมีเอ็นซี หรือไม่มี
มันเป็นสิทธิของผู้เขียนว่าต้องการจะเดินไปยังไง
ส่วนที่ว่ามันเร็วไปไหม เออ มันก็ออกจะเร็วไปเพราะเห็นอยู่ด้วยกันมานานไม่ยอมกันซักที
พอจะยอมก็ดันง่ายๆซะงั้นเลย ถึงงั้นในเมื่อได้กันแล้วก็ขออีกละกันชอบๆ 555+
แล้วจะรออ่านต่อ
ปล.ยัง +1 ให้ไม่ได้เดี๋ยวมาบวกให้
นิว
-
:z13: :z13:
จิ้ม น้องนิว รีบนนะคับ
ว้า ยังไม่มาลงต่ออีกหรอ
:z2: :z2:
-
ดีใจด้วยนะแซนด์
เอาจนสำเร็จ
แร๊งงงงงงงงงงงงงง
-
พี่โอ๊ต :oo1: :oo1: :oo1:งานแล้วหรอ :o8: :-[ :impress2:
-
ที่จริงพี่โอ๊ตคงอยากจะยอมตั้งนานและแหละแต่ไม่มีโอกาสกดแซน :m20:
พอดีวันที่เกิดเรื่อง แม่ก็ยอมรับแล้ว แซนก็บอกรักแบบเมาๆแล้ว(โดนที่โอ๊ตไม่รู้ว่าไม่เมา) :impress2:
บรรยายกาศมันพาไป เหอๆ ไม่เร็วหรอก...
วาดรูปสวยเหมือนเดิม เห็นด้วย รีใหนไม่รู้ ว่าแซนผอมไปนิดนะสำหรับคนที่ชอบกีฬา :m25:
-
มารอทุกวันค้าบบบ
:L2: :L2: :L2:
-
:z13:
จิ้มที่รัก อิๆ
มานอนรอด้วยคน :z2: :z2: :z2:
-
เย้ๆ ในที่สุดก้ออ่านทัน อ่านรวดเดียวเลย หนุกมากมาย
แซนน่าร้ากที่ซู้ดส์
o13 o13
นอนรออีกคนคร่า
-
ตอนที่ 29 SHOCKCOLATE
…เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใสต้อนรับผมอยู่ วันนี้ผมได้พาไอ้แสบกลับหอมันแล้ว ผมพยายามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นถึงแม้นมีอาการบาดเจ็บอยู่บ้าง (ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย) ผมอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเรียนเต็มที่ส่วนแซนใส่ชุดไปรเวท เนื่องจากแซนไม่มีเรียนทุกวันจันทร์อยู่แล้ว แต่อย่างไงมันก็ต้องไปทำรายงานอยู่ดี 555+
...หลังจากที่พิรี้พิไรล่ำลาคุณพ่อคุณแม่เสร็จผมกับแซนขับรถเข้า ม. ทันที เราจะกินข้าวเช้าที่ ม. ก่อน แล้วเพื่อนแซนจะมารับไปทำรายงานที่หอเพื่อนอีกที พอมาถึงโรงอาหารใต้ตึกผมแยกตัวไปซื้อน้ำส่วนแซนอาสาซื้อข้าวให้ นับวันมันยิ่งฉลาดครับรู้ใจไปหมดว่าผมต้องการอะไร พอมาถึงโต๊ะทุกอย่างถูกเตรียมเรียบร้อยแล้ว วันนี้เมนูที่มันแนะนำคือสุกี้แห้งไก่ครับ ของไอ้แซนสุกี้น้ำทะเลรวม (ต่างกันลิบลับแบ่งชนชั้นสุดๆ)
“พี่โอ๊ตทานกุ้งไหม” เริ่มแล้วครับไอ้แซน “อ้า...อา...” มันจัดแจงเอากุ้งมาป้อนผม
“จะบ้าเหรอ ไม่กิน” สาธารณชนสะขนาดนั้น
“อายเหรอ”
“อืมไม่ได้ด้านนิ” ผมกวนตรีน
“จะอายอีกเหรอ...เรา เออ เรา...”
“เราอะไร”
“เราเป็นสามีภริยากันแล้วนะ” โอ้กล้ามาก
“ไม่โว้ย ข้ายังไม่ยอมรับ ข้าถือว่าโดนข่มขืนไม่รับโว้ย”
“โห้ยอาไรว่ะ”
“ไม่ต้องเลย บอกแล้วพี่คบกับเราได้แค่น้องชาย”
“ครับ...” มันหง่อยไปเลย 555+ “พี่แซนสร้อยอ่ะ” มันถามขึ้น สงสัยมันสังเกตมานาน”
“อยู่ในกระเป๋าทำไมอ่ะ”
“ขอ”
“จะเอาคืนไปหมั่นคนอื่นเหรอ”
“ทำไมหึงเหรอ”
“เปล่าดีใจ กรูเป็นไทสักที” ผมรีบหาในกระเป๋า เมื่อเช้ารีบครับเลยไม่ได้เอามาห้อยข้อมือ แซนรับสร้อยไปแล้วทำอะไรสักอย่าง ก่อนเอาคืนให้ผม
“อ่ะ”
“อ่าวไม่ได้ถอนหมั่นเหรอ”
“เปล่า”
“หว้า...” ผมรับมา มันเอาจี้ออกครับ แต่ที่มาแทนคือกุญแจหอมันครับ
“พี่จะได้เอาไว้ติดตัวตลอดไง จะได้ไม่ต้องหาข้ออ้างม่ใส่มัน” แม่งคิดได้ ถ้าผมไม่มีกุญแจห้องก็เข้าไม่ได้ อีกอย่างของผมก็อยู่ในห้องมัน ชิชิ
“แน่ใจพี่ไปนอนหอเพื่อนก็ได้” ผมกวน
“ถ้าพี่จะนอนหอเพื่อน พี่นอนไปนานแล้ว”
“เออ...ไอ้แสนรู้” ผมประชด
...ผมกับแซนนั่งทานข้าวเช้ากันสร็จ เพื่อนแซนก็มารับแซนไปทำรายงานทันที ส่วนผมนั่งเออระเหยลอยชายอยู่พักใหญ่ๆ ผมรู้สึกว่าวันนี้คนน้อยมาก และเพื่อนผมยังไม่มีใครมาสักคน หรือมันอยู่บนห้องหว่าว่าแล้วผมขึ้นไปตามมันดีกว่า
กริ๊ง... กริ๊ง... กรี๊ง...
“เออว่าไงมึง” ผมทักเพื่อนอย่างสุภาพรับรุ่งอรุญวันใหม่
“มึงอยู่ไหนว่ะ”
“กูอยู่ใต้ตึก”
“เหรอ เออ...”
“ทำไมมึง”
“วันนี้อาจารย์งดสอน เขาประกาศผ่านเอ็ม กูเห็นมึงไม่ออนกูเลยไม่ได้บอก”
“แล้วโทรบอกวันนี้นี่นะ”
“เออ คือกูจะถามเรื่องฝึกงานมึงอ่ะ”
“เออว่ามา” และแล้วการสนทนาของผมก็เป็นเรื่องฝึกงานล้วนๆ ว่าไปชีวิตคนมันก็แปลกนะครับ ที่ฝึกงานที่ตนเองอยากฝึกกลับไปไม่ได้ หรือไม่ได้ไป แต่ที่ฝึกงานที่ไม่อยากไปเลยกลับได้ (อย่างผมเป็นต้น พอดีพ่อบอกให้ฝึกกับเพื่อนพ่อเลยส่งๆไป เห็นตอนส่งจดไปเรื่องมากขอหลักฐานนู้นนี้ นึกว่าจะไม่อนุมัติ ที่ไหนได้ตกลงสะงั้น) เพื่อนผมมันส่งจดหมายไปบริษัทไม่รับครับ เขาบอกว่ามีเด็กจากที่อื่นมาฝึกแล้ว ผมเลยแนะนำไปบ้าง และแนะให้ไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาดูเพื่อมีคำแนะนำดีๆ ที่ที่ผมแนะผมก็ได้จากอาจารย์นี้แหละครับ แต่ผมไม่มีโอกาสไปแล้ว TT-TT ชั่งมันอย่างที่ที่ผมไปได้เงินเดือนด้วย 555 ได้อย่างเสียอย่างแต่ก็คุ้ม
...สรุปวันนี้ผมใส่ชุดนิสิตมาเพื่อทานข้าวเช้าช่างเป็นอะไรที่น่าซาบซึ้งใจมาก ผมเดินเลี้ยวเปลี่ยนเส้นทางจากทางที่จะขึ้นตึกไปยังลานจอดรถทันที บอกตรงๆเริ่มไม่รู้จะไปไหน ไม่มีที่ไป จะกลับบ้านก็ใช่เรื่อง เสื้อผ้าก็ขนมาแล้ว สรุปผมบึ่งรถเต่าคู่ใจไปที่หอแซน รอกลางวันมันมาลากไปกินข้าว พอผมถึงหอก็ปลดพันธนาการออกเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นทันที หน้าฝนนี้เป็นอะไรที่ผมอยากให้มีประเพณีวันสงกรานต์มากร้อนได้ใจเหลือเกิน จะว่าไปมีทุกฤดูเลยท่าจะดี เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จผมไม่รอช้าเปิดคอมเล่นเกมทันที ชีวิตที่ฝันใฝ่ เล่นมันทั้งออนไลน์ ออฟไลน์ พอเล่นเกมออนไลน์ค่า HP ลดผมก็นั่งรอเพิ่มค่า นั่งไปนั่งมาเล่นเกมไพ่ในคอมเลยดีกว่า 555 เหมือนตายอดตายอยากมาช้านาน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
...ผมเงยหน้ามองหานาฬิกา อีก 3 นาที 11 โมง เห้ยไอ้แสบทำรายงานเสร็จเร็วแหะ ผมลุกไปเปิดประตูให้ เมื่อประตูเหวี่ยงออกภาพที่เห็นแซนเปลี่ยนไป แซนแต่งหญิง ชุดนิสิตสีขาว กระโปรงพีชบานยาวเหนือเขา ...ใส่วิกผมยาวสีน้ำตาลอ่อน ดัดลอนตรงปลายนิดๆ ดูไปดูมาอะไม่ใช่นี้น่า
“อ่าว...แพรว”
“อ่าว...พี่โอ๊ต” เธอมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยที่เห็นผมอยู่ที่นี้
“มีอะไรหรือเปล่า”
“แซนไม่อยู่หอนี้แล้วเหรอคะ”
“อยู่จ๊ะ พี่มาอยู่ด้วยช่วยทำรายงานกับสอบนะ” เธอก้มหน้าลง
“เหรอคะ”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมสังหรณ์ใจไม่ดีแปลกๆ ตัวเธอเริ่มสั่นเทา ผมได้ยินเสียงสะอื้นแว้วมา แพรวร้องไห้...
“พี่โอ๊ต...” เธอไม่พูดเปล่า เธอวิ่งเข้ามากอดผม งานนี้อีโอ๊ตอึ้ง
“โอ้...ใจเย็นๆนะ มีอะไรบอกพี่ก็ได้นะ” ไม่รู้จะพูดคำไหน ใจเย็นไว้ก่อนแล้วกัน ผมปลอบเธอได้สักพักก็พาเธอเข้ามานั่งในห้อง
...ผมนั่งดูเธอร้องไห้อยู่พักใหญ่ ผมคิดถึงภาพครั้งสุดท้ายที่โดนเชิดใส่ แต่วันนี้เธอต่างออกไป คำพูดของแบงค์หวนกลับมาอีกครั้ง คนคนนี้นะหรือที่แบงค์เล่าให้ฝัง แต่ตอนนี้สิ่งที่เห็นผมว่าไม่ใช่นะ แต่แบงค์มันไม่เคยโกหก และสิ่งที่เคลือบแคลงใจผมตอนนี้คือ เธอร้องไห้เพราะอะไร เธอโดนไทร์เป็นไปไม่ได้ตัดออกได้เลย มิดเทอมพึ่งผ่านไป โดนแฟนทิ้ง โดนแฟนทิ้งแล้วกลับมาหาแฟนเก่า แล้วมาลงที่ผม...ไม่เกี่ยว ทะเลาะกับทางบ้าน...ไม่ใช่ เริ่มปวดหัวว่าเธอมาเพราะอะไร
“แพรวมีอะไรหรือเปล่า”
“...”
“โอเคพร้อมเมื่อไรค่อยเล่าก็ได้นะ”
“พี่โอ๊ตคะ...”
“ครับ”
“...”
“ใจเย็นๆนะ”
“หนูท้องกับแซน...”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 29
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สบายดีเพื่อนที่รักทุกท่าน
...สบายดีครั๊บ โอ้ย...กึดฮอดเปื่อนๆขนาด เฮาบ่ได้หนีหายไปไหน เฮาก็อยู่บ้านเฮานี้แล แต่หมู่นี้เฮาและผองเพื่อนต้องยะการยะงานเนอะ รายงานก็ออกจะเยอะจะแยะ อาจารย์ก็บ่ทุเลางานที่เปิ้นสั่ง มินำซ้ำ เปิ้นยังสั่งให้เฮาและเพื่อนๆเอางานกลับไปแก้อีก ช่วงนี้เฮาเลยบ่มีเวลาจะมาอัพให้เพื่อนเลย ก็ขอสุมา ณ ที่นี้ด้วยเน่อ เอาไว้เฮาว่างๆ จะโดดงานมาอัพให้(เหมือนวันนี้)
...ขอบคุณทุกกำลังใจเน่อ ฮักเพื่อนๆขนาด แต่จะฮักมากถ้าเพื่อนแนะแป้อจ่ายให้เฮาฮุ้จักและคบกัน อิอิ ล้อเล่นครั๊บ เอาเป็นว่า แค่นี้ดีกว่า เดี๋ยวเพื่อนเปิ้ลฮุ้ว่าเฮาโดดงานมาอัพนิยายเน่น
บิวบิ้วก๊า
โฟล์คเต่าคั๊บ
-
ว้าว พี่โฟล์คเต่ามาต่อแล้ว
เราก็จิ้มอย่างไวครับ เอิ้กๆ
น้องแพรวมาสตรอว์เบอรี่
โอเล่เม็ดใหญ่อะไรแถวนี้
= w = เด๋วปั๊ดสอยให้
-
:z13:
จิ้มๆ
ประเด็นเรื่องได้เสียกัน คบกันเป็นแฟนยังไม่ทันถึงไหน
เรื่องเก่าเก็บอย่างยัยแพรวก็ตามมารังควานได้อีกแถมยังเป็นข้ออ้างที่สุดจะทน
ได้กับคนอื่นแล้วมาหาแพะหรือเปล่าละเนี่ย :เฮ้อ:
ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็มาเข้าแทรก...
แล้วจะมารออ่านต่อนะคราบ ตั้งใจทำงาน
ไม่ต้องรีบอัพค่อยๆมาอัพก็ได้เรื่องจะได้มีให้อ่านนานๆ 555+
นิว
-
:z6:โกหกชัดดดดดๆๆนางนี่น่าตบสั่งสอน แล้วโอ๊ตจะเชื่อหรือเปล่านี่ อย่าเชื่อออออออน้า รอตอนต่อไปจ้า o13
-
แรด แรง :z1:
-
ประเด็นอยู่ที่...พี่โอ๊ตจะเชื่อมั้ยว้าา
-
o22
งานเข้าแล้วพี่น้อง
เหือก !!!
:angry2:
-
พี่โอ๊ตอย่างี่เง่าตามยายนี่นะ
ถ้าท้องจริงรอผลตรวจ DNA เลย
มันจงใจมาบอกพี่โอ๊ตนะเนี่ย ไม่ได้มาหาแซนแน่ๆ
บวก 1 แต้มจ้า ขอบคุณนะ
-
เด็กนี่ นิ่ไม่เลิกนะ
มันน่านัก :fire: :beat: :z6:
-
o22 มันท้องตอนไหนอะ :really2: งง มาก เลย
:z2: :z2:
-
:serius2:
งานเข้าเจ้าแซน
-
จำได้ว่าแซนไม่เคยกับแพรวนะครับ...
แล้วมันจะท้องได้ยังไง..
:beat: สัตว์ป่าสงวน..หาผั- ไม่ได้เพราะมั่ว..จำไม่ได้..เยอะเกิน..
เด๋วโอ๊ตก็เข้าใจผิดอีกอ่ะ..
แซนเอ๊ย...งานเข้าอีกแล้วแก.. :เฮ้อ:
-
ยายแพรวนี่ไม่เลิกซะที่ สงสัยอยากได้คะแนนโหวดตัวร้ายสุดฮอต o18
พี่โอ๊ตก็อย่าไปเชื่อนะ ถามไปเลยว่าไปได้กันที่ใหน เมื่อไหร่ ทำท่าอะไร นานเท่าไหร่(ถามไมฟะ)
:z13: คนเขียน
-
ไม่มีทางอ่ะะะะะะ
หล่อนทำไปเพื่อ
-
อี่นี้แรดจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เด๋วแม่จะตบให้หน้าหนเลย
อีสาดดดดดดดดดดดดดด
-
อ๊ากกกกกกกก
เอาแพรวไปเก็บ!!!!!!!!!!!!!!
ทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
:angry2: นังน้องแพรวนี่เค้าเป็นมารผจญของแท้จริงๆๆเล้ยยยยยยยยย
-
สวัสดีครับ
โผล่มาก็คิดฮอด
จะเอาเหนืออีกอีสานก็ว่ามา ชิส์ชิส์
ตัวน้องไปทำเขาท้องอีก ต๊ายตาย....
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
อยากจะ ร้องแทนแซนว่า " หางานให้กุแระสิ " :z6:
-
แพรว
เมิงอะไรเมิงเนี่ยยยยยยยยยยย
อย่ามาขี้ตู่
ท้องกะใครมาก้อไม่รู้
-
โห..แพรว...ท้องกะแซนจิงอ่ะ...เป็นปลากัดจ้องตาแล้วท้องช่ายมั๊ย :angry2:
-
โกหกชัวร์......
ล้านเปอร์เลย.........
สตอเบอรี่มากมาก^^
-
ตอนที่ 30 คืนที่เรือนราง
“ไม่จริง” ผมคิดในใจ ตอนนี้ผมอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ทำไม่รู้สึกเสียงเสียงมันก้องแปลกๆ ผมมองไปที่ประตู แซนยืนอยู่ตรงนั้น ผมมองไปทางแพรว เธอมีท่าทีตกใจเหมือนกัน
“ไม่จริงเหรอ...แซนเมาแซนจะรู้อะไรหล่ะ” เธอเถียงกลับทั้งน้ำตา
“เราไม่เชื่อ อย่าโกหกดีกว่า” แซนตอบพลางมองหน้าผมแล้วส่ายหัว
“ว่าเราโกหกงั้นเหรอ”
“ใช่เธอมันจอมโกหก” แซนตอบทันควัน แพรวเขื่อนน้ำตาแตก แต่สายตายังคงจับจ้องที่แซน
“เห้ย...ใจเย็นๆทั้งคู่แหละ” ผมปามทั้งสองคน “เฮ้อ... เอาเป็นว่า แพรวเล่าเรื่องมาดิ”
“พี่โอ๊ตอย่าไปฟังมัน” แซนค้าน
“แซนพี่รู้พี่ทำอะไร” ผมพูด ท่าทางแซนเซ็งสุดๆ
“ค่ะ...พี่จำเช้าวันที่พี่เข้าห้องมาแล้วหนูมาเจอพี่ได้ไหมคะ (จำได้สิวันนั้นเมิงเชิดใส่กู เล่นกูลืมนับพี่น้องกับมึงไปเลย) คืนนั้นหนูมาหาแซน แซนเขาเครียดกินเหล้า หนูเลยไปปลอบใจเขา เขาก็ไม่ยอมเลิกกินจนเมาแล้วเขาก็...” เธอนั่งร้องไห้เป็นคำตอบ ผมมองไปที่แซน แซนยืนนิ่ง
“แล้วกี่เดือนแล้วรู้ไหม” ผมถาม
“เดือนกว่าๆคะ เกือบๆ 2 เดือนแล้ว” เธอตอบ ผมนั่งคำนวณในใจตั้งแต่เธอเริ่มเล่า เวลามันก็ตรงพอดี
“ผมไม่เชื่อ” แซนค้าน ผมไม่รู้จะทำอย่างไงตอนนี้ผมอยากได้เครื่องตรวจการตั้งครรภ์ แต่ขืนผมปล่อยให้อยู่คู่กันงานนี้แซนได้ทำแท้งให้แพรวแน่ๆ
“คุณครับเบาๆหน่อยได้ไหม” มีคนมาเคาะที่ประตู
“อ่าว”
“อ่าว พี่โอ๊ต”
“บีม...” ผมทัก แซนหันไปมองท่าทางไม่พอใจนัก บีมชั่งมาได้เวลาพอดี ผมเดินไปหาบีม พาบีมออกไปนอกห้อง
“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่โอ๊ต” บีมถามขึ้นด้วยท่าทางเป็นห่วง
“พี่นะไม่มี แต่แซนนะสิ...บีมพี่วานบีทซื้อเครื่องทดสอบการตั้งครรภ์ได้ไหม”
“ได้สิพี่ พี่ให้ทำอะไรผมทำให้ได้อยู่แล้ว...ใจผมเป็นของพี่นิ”
“อะไรนะ” ผมไม่ได้ยินประโยคหลัง บีมพูดเบามาก
“ไม่มีอะไรพี่ เดียวผมมา” ผมฝากตังค์บีมไปก่อนที่ผมจะเข้าห้องไปยืนอยู่ที่หน้าประตู แซนนั่งหน้าทีวี แพรวอยู่บนที่นอน อยู่กันคนละมุมทุกคนต่างมองหน้ากัน บรรยากาศมาคุสุดๆ ผมรู้สึกเวลามันยาวนานมาก บีมไปซื้อที่ตรวจครรภ์ในเมืองหรือเปล่าเนี้ย เวลาผ่านไป 5 นาที บีมก็มาครับ ผมมองดูนาฬิกายังตกใจ นึกว่าเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง พอบีมมาถึงผมขอให้บีมอธิบายให้แพรวฟัง บีมจัดการแกะกล่องเครื่องมือ
“ใช้ไงอ่ะ” แซนถามขึ้น
“โง่ว่ะ น้องเก็บปัสสาวะของน้องแล้วเอาใส่ช่องนี้นะครับ” บีมอธิบายให้แพรวฟัง ไม่สนใจแซนแม้นแต่นิด แซนมองตาเขียวใส่แต่ไม่ได้พูดอะไร
“เกลียดมันว่ะ” แซนพูดขึ้นหลังจากมายืนข้างๆ ผม ผมไม่ตอบอะไร แพรวเดินเข้าห้องน้ำไปโดยดี บีมเดินมายืนข้างๆผมอีกฝั่ง
“มันเชื่อได้กี่เปอร์เซน” ผมถามขึ้น
“99 เบอร์เซนครับ”
“แล้วจะตรวจได้ไหมว่าเป็นลูกใคร”
“ถ้าตอนนี้ท้องจริง น่าจะยังอ่อน อ่อนเกินไปที่จะตรวจนะครับ เท่าที่รู้นะครับ”
“เหรอ” เวลาที่ลุ้นระทึกก็มาถึง เมื่อประตูห้องน้ำถูกเหวี่ยงออก บีมเอาเครื่องตรวจมาเทียบกับใบบอกวิธีการใช้
“ดีใจด้วยครับ” บีมพูดแล้วหันมาทางพวกผม
“ไม่ท้องเหรอ” แซนตะโกนถาม “เห็นไหมเธอนะ ตอแหล” แซนไม่พูดเปล่าย่างเท้าสามขุมเข้าหาแพรว บีมเอาตัวมาขวางกันไม่ไห้แซนเข้าถึงแพรว
“เดี๋ยวสิ…ดีใจด้วย แพรวตั้งครรภ์” บีมพูดเสียงเรียบ แซนถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้น
“กูไม่เชื่อ” แซนแย่งเครื่องวัดค่ามาจากบีม ตรวจดูอยู่หลายครั้ง “มันผิดพลาดหรือเปล่า...เธอเตรียมฉี่ใครไว้หรือ ฉี่ของเพื่อนที่ท้องหรือเปล่า” แซนไม่ยอมรับความเป็นจริง
“กูตรวจดูแล้วไม่มีอะไรในตัวเธอ ยอมรับความจริงสะเถอะ” บีมพูดแล้วเดินออกมาอยู่ข้างๆผม แพรวก็ทรุดตัวนั่งร้องไห้ ก่อนที่เธอจะเริ่มเก็บข้าวของทั้งหมดแล้วเดินออกไป แซนนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น เวลาผ่านไปไม่มีคำพูดอะไรจากแซนแม้นแต่คำเดียวผมเดินเข้าไปหาแซน แซนนั่งนิ่งเหมือนเป็นรูปปั้นหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางห้อง ผมลูปหัวปลอบใจโดยหวังว่าจะได้ยินเสียงใดๆจากแซนบ้าง เสียร้องไห้ก็ยังดี แต่ไม่มีเสียงใดๆ ผมเลยเดินกลับมาที่โต๊ะหน้าทีวี แล้วชวนบีมออกไปข้างนอก บีมก็ยอมแต่โดยดี
...ผมเดินออกมาโดยไร้จุดหมายเดินออกจากหอไปเรื่อยๆ บีมต้องคอยรั้งผมไว้ ผมเหม่อจนเกือบโดนรถชน โชคดีที่บีมจับมือผมไว้
“พี่โอ๊ตเป็นอะไรหรือเปล่า”
“...”
“พี่โอ๊ต”
“หา...ครับ”
“พี่โอ๊ตเครียดเหรอ”
“เออเปล่า” ผมทำเสียงคึกคัก เฮฮา
“ครับ” บีมเอามือมาลูปหัวผมเบาๆ รู้สึกดีเหมือนกัน ผมเริ่มเข้าใจว่าทำไมแซนถึงชอบให้ทำแบบนี้ แต่ที่ผมทำแบบนี้เพราะแฟนเก่าผมเขาเคยลูปหัวผมเหมือนที่บีมทำอยู่ตอนนี้ อยู่ดีๆน้ำตาผมก็ไหล ไม่รู้ทำไม “พี่โอ๊ตเป็นอะไร”
“เปล่าครับ”
“พี่บอกผมเถอะ”
“พี่ก็ไม่รู้บีม พี่เองก็ไม่รู้พี่เป็นอะไร”
“พี่อยากไปทานข้าวไหม”
“ไปสิ...”
...ผมกับบีมไปทานข้าวแถวๆ หอแหละครับบีมอาจทานแต่กับผมนั่งเขี่ยข้าวมากกว่า ผมคิดถึงแต่แซนจริงๆ เป็นห่วงมันแปลกๆ ถามว่าเชื่อแพรวไหมตอนนี้ 100% ครับที่ว่าท้อง แต่พ่อเด็กผมยังไม่เชื่อ แต่จะตรวจตอนนี้ก็เสี่ยงทางที่ดีและปลอดภัยกับเด็กคือรอให้เด็กเกิดมาก่อน แล้วถ้าแซนเป็นพ่อเด็กจริงหล่ะจะทำอย่างไง ไอ้แบงค์มันใส่ถุงยางช่วยได้ แต่แซนมันเมามันคงไม่ได้ใส่แน่ แล้วสภาพมันตอนนอนก็รู้ๆ อยู่ใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว
“พี่โอ๊ตไม่หิวเหรอ”
“วันนี้พี่ไม่ยากอาหารนะ”
“เครียดสินะ พี่ทานหน่อยก็ดีนะ”
“ครับ” ผมทานแค่สองสามคำก็พอ มันไม่อยากจริงๆ บีมเรียกจ่ายตังค์วันนี้บีมขอเลี้ยงผม ผมก็ไม่อยากขัดใจครับ พอเดินออกจากร้านก็คิดถึงแซนขึ้นมา
“บีมแป๊บนะ” ผมบอกบีม บีมทำหน้างงๆ ผมหันไปสั่งอาหารใส่กล่อง บีมคงพอเข้าใจว่าผมสั่งให้ใคร ผมรอนานอยู่ครับเพราะคิวอาไรมันเยอะมาก ตอนนี้ 12 กว่าๆแล้ว คนมันเยอะ ผมเกรงใจบีมเหมือนกัน แต่บีมก็ยิ้มและรอเป็นเพื่อนผม ชวนคุยบ้างไม่ให้ผมเครียดไปมากกว่านี้
...พอซื้อข้าวเสร็จผมกับบีมเดินขึ้นหอโดยบีมอาสาไปส่งผมที่ห้องแซน ผมเดินขึ้นมาปรากฏว่ามีของมาว่างกองหน้าห้อง สงสัยเป็นของแพรว แพรวจะย้ายมาอยู่กับแซนเหรอ แล้วผมหล่ะ แต่พอดูดีๆ คุ้นๆแหะ มันของของผมทั้งหมดเลย มีข้อความฝากถึงผมด้วย
“ผมขอโทษ... ผมไม่ดีพอ ผมอยากบอกให้รู้ว่าผมไม่ตั้งใจ ผมไม่รู้จะทำอย่างไงดี แต่ตอนนี้ผมรู้สึกผมไม่คู่ควรกับพี่แล้ว ผมว่าพี่มีคนอื่นที่ดีกว่าไม่มีตราบาปอย่างผม ผมขอโทษ”...แซน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ผมพยายามนึกถึงวันที่ผมเมา ผมยอมรับผมจำอะไรไม่ได้เลย ผมรู้ตัวอีกทีผมก็ใส่บ๊อกเซอร์นอนแล้วพี่โอ๊ตก็เข้ามาหาผม ผมจำอะไรไม่ได้ ผมเหมือนมีตราบาปติดตัว ยิ่งตอนนี้ผมเห็นพี่โอ๊ตอยู่กับบีมน่าจะดีกว่าผม ด้วยกฎของพี่โอ๊ตด้วยอะไรหลายๆ อย่างผมกับพี่โอ๊ตคงเป็นได้แค่พี่น้องกันจริงๆ เหมือนฟ้าดินลิขิตให้ผมกับพี่แซนคบกันได้แค่นี้ ไม่ใช่ผมไม่อยากสู้ต่อ แต่ถ้าแพรวท้แงกับผมพี่โอ๊ตจะอยู่ไหน แต่ตอนนี้อย่างไงผมก็ยืนยันว่าผมไม่ได้มีอะไรกับแพรวจริงๆ ทั้งๆที่สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาผมยอมว่าผมมีความสุขที่สุด แต่ตอนนี้ผมเหมือนฝันสลาย หรือไม่ตอนนี้ผมอาจตื่นมาสู่ความเป็นจริงแล้วก็ได้
...ผมออกมาด้านนอก ผมเห็นพี่โอ๊ตกับบีมไปกันได้ดี มันยิ่งตอกย้ำผม ตัวจริงของเขาอาจจะมาแล้วก็ได้ ผมคงต้องตัดใจด้วยสิ่งที่ผมอาจจะเผลอกระทำลงไป ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียวด้วย ผมตัดสินใจรวมข้าวของของพี่โอ๊ตออกมาไว้หน้าห้อง มีแต่เสื้อผ้าแหละครับ ผมทิ้งข้อความไว้ให้ ล๊อกห้อง และขออยู่คนเดียว
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 30
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สบายดี
...สบายดีครับทุกท่าน วันนี้ผมขอทักทายแต่เพียงเท่านี้เพราะผู้เขียนขอตัวไปสานต่อความรักครั้งอดีต กับความแค้นที่ยากจะฝังจำกับบุผผา ราตรี 3.2 นะขอรับบบบ
ผู้แต่ง
โฟล์คเต่า
-
ไม่มีคำรรยายอะไรให้กับผุ้หยิงคนนี้เท่ากับคำว่าเทอกล้ามาก
-
เธอก็ผ่านมาเยอะ ยังไม่มีอะไรประกันได้ แล้วอีกอย่างทำไมเธอถึงเพิ่งมาเอาตอนนี้ละ :z3:
-
:z2: :z2: :z2:
ชะนี ใช้มุขเดิมๆกับผู้ชายอีกแล้วนะ ทำแบบนี้ต่อให้ได้อะไรๆคืนมา
แต่เธอจะไม่มีทางได้ ใจ หรอก จำไว้
เชื่อว่าท้อง แต่ไม่เชื่อว่าลูกแซน ออกจะร่านปานนั้นพ่อเด็กนะอาจจะเป็นใครสักคน
ใครที่ผ่านมาและผ่านไปในชีวิตของชะนีสกปรกอย่างเธอ
แล้วจะรออ่านต่อขอเม้นท์เครียดๆแรงๆตามเรื่องตอนนี้ด้วย ไปละ
นิว
-
^
^
:z13:
รีบนอินจัดพอกัน
เรื่องกำลังจะดีแล้วแท้ๆ :เฮ้อ:
มันมีความจริงอะไรที่ซับซ้อนซ่อนอยู่อีกมั้ย
บวก 1 ให้โฟลค์เต่าค่ะ
-
ทำไมมันเป็นอย่างนี้อะ แซนเข้มแข็งไว้ เชื่อว่าไม่จริงอ่ะ ต้องท้องกับคนอื่นแน่ ๆ ๆ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
น่าสงสานน้องแซน กะพี่โอ๊ตจัง
กว่าพี่โอ๊ตจะเชื่อใจก็มีเรื่องเข้ามาจนได้
ยัยแพรวทำแบบนี้จะดีเหรอ คิดแต่จะเอาชนะ หาแพะ
พี่โอ๊ตรอน้องแซนก่อนนะ อย่าพึ่งหวั่นไหวไปกะบีม :m15:
-
ฉงฉานพี่โอ๊ตอ่ะ :m15:
แต่ยัยแพรวนี่เธอช่างกล้ามากๆๆๆเลยอ่ะ :beat: :beat:
-
ไอ้บีมแม่งต้องมีเอี่ยวชัวๆ อ่ะ
รับรองได้
-
ใจเย็นๆๆๆๆ นะ
ค่อยๆคิดกานนนนนนน
-
:เฮ้อ:
:เฮ้อ:
:เฮ้อ:
-
ทำไมอะ
-
สวัสดีครับ
คำเดียว
"เธอสามารถ"
เป็นเรานะ ไปจับคนอื่นที่รวยๆ กว่าแซนดีกว่า คิคิ
หรือว่าเธอจับไม่ได้เลยมาจับคนหลอกง่ายๆ เหมือนแซนวะ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ทั้งสงสารเเซนเเละก็พี่โอ๊ต
เเพรวมันต้องท้องกับคนอื่นเเน่เลย
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
เอามาต่อเร็วๆนะค่ะ
หมอบีม... มีบทบาทมากขึ้นในการเเย่งพี่โอ๊ตไปจากเเซน
-
:angry2:นางแพรวแกน่าตบนักกกกกกกกกก :fire: แซนสู้ต่อไปปปปปปปปปปปปปปปปเอาใจช่วยยยยยยยยยย o13
-
ทำไมแซนกะพี่โอ๊ต...ต้องมาเจอมารผจญแบบนี้ด้วยนะ
กำลังดีกันอยู่แท้ๆ.... :z3:
-
จงเข้มแข็ง น่ะครับแล้วเรื่องร้ายๆ จะผ่านไปด้วยดี(อย่าหายไปนานน่ะครับ)
-
:m15: :m15: :m15:
ท้องกับใครก้อไม่รู้ มั่วจะตาย
:เฮ้อ: ต่ก้อต้องทำใจกันบ้าง
มันต้องมีอุปสรรคความรักกันหน่อยใช่ป่าวหละ
:z2: :z2:
-
น่าสงสาร แซนกะโอ๊ตนะ :m15: :m15:
นี้คงเป็นทางออกที่ดีของชีมั่ง
เลือกเอาคนที่ใกล้ตัวที่สุด........ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:m15: ใจร้าย คนแต่งใจร้าย
ถ้าทำแล้ว พี่โอ๊ต จะได้ รู้หัวใจตัวเอง แล้วเลิกกฏ พี่น้อง
คนอ่านก็ยอมนะ :sad11:
-
เซ็งงงงงมาก มาแบบเดิมเลยเนอะ จะจับผู็ชายต้องมาแบบนี้ตลอด แม่อยากจับโบกจิงๆ 555 อินเกินนะเนี้ย กร๊ากกก
-
อีแพรวนี้แรดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ม่ายนะ...ชีเสแสร้ง
-
ชริๆๆ ไปท้องกับใครมาก็ไม่รู้
แย่ที่สุดเลยยัยแพรวนี่ ๆๆๆ
เห็นใจแซนอ่ะ ๆๆๆ
-
o13 รวดเดียวจบแบบนันสตอปเลยง่วงล่ะนะ
ไปนอนก่อน ตี 3 แว้ว อึดจริง เวงพรุ่งนี้ตรูก็มีเรียน
-
เคโร๊ะ~
...สวัสดีขอรับกระผ๊ม...วันนี้ข้าพเจ้าเข้ามาเช็คความเรียบร้อยในบอร์ด นึกว่าชาวเพโกปองจะกระวนกระวายกับการหายตัวไปของข้าพเจ้าเสียอีก แต่กลับไม่มีเลยใครสงสัยใจการหายตัวของข้าพเจ้าเลยแม้นแต่น้อยเลยนะขอรับ สงสัยจะเฉยชินชินช้าเสียแล้ว...นี้คือแผนการในการยึดดาวเพโกปองของข้าพเจ้า เคโร๊ะ เคโระ เมื่อข้าพเจ้าหายตัวไปโดยไม่มีใครสงสัย แล้วชาวเพโกปองก็นั่งรอ รอ รอ ฟิคที่ข้าพเจ้าแต่งจยไม่เป็นอันทำงานข้าพเจ้าจะใช้เวลาช่วงนั้นยึดดาวเพโกปองมาเป็นของข้าพเจ้า และยึดครองกันเพาว์ทั้งหมดมาเป็นของข้าพเจ้า เคโร๊ะ เคโระ ชั่งเป็นกลยุทธ์ที่แยบยลสินะขอรับ
...ว่าแต่ตอนนี้ข้าพเจ้าขอตัวไปช่วยท่านัตซึมิทำรายงานก่อนนะขอรับ ชาวเพโกปอง...
เคโร๊ะ~
พันเอก เคโร โร๊ะ (โฟล์คเต่า)
-
^
^
:z3:
ปล
ว่าจะเมนท์ตั้งแต่ครั้งที่แล้วลืมเลย
หัวข้อและชื่อตอน สะกดผิดนะจ๊ะ "เลือนราง" ตามนี้ค่ะ
ส่วน "เคโระ" ก็ตามนี้
ว่างๆก็แวะมาอัพบ้างนะ ลุ้นนานละเดี๋ยวยายแพรวคลอดซะก่อน o18
-
เป็นแผนที่ลึกซึ้งมาก ถึงมากที่สุด ท่านสิบโท
เหอๆๆ
รีบมาต่อเหอะ ยัยแพรวจะคลอดแล้ว
:z13:
-
ข้าพเจ้าได้ไง มันผิ๊ดดดมันผิดดด มันต้องข้าน้อยสิขอรับกระผม ><
เกโระรี๊ :z2:
เกโระ เกโระ
ปล. เค้าชอบคุรุรุมากกว่าา หลอนดี ช๊อบบบชออบบบ :z2:
-
:sad11:
เศร้าแทนตัวเอง
-
:o11: :o11: :o11: :o11:
รีบมาเคลียร์นะ
-
รัยอะ เดี๋ยวโดน :beat: นะ
:z2: :z2:
-
มาต่อเถอะน๊าา
-
:z3: :z3: :z3:
เมื่อไหร่เธอจะกลับมาหาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อยากบอกว่ารออ่านอยู่น๊า กำลังถึงจุดไคล์แม็คแล้วลุ้นๆ
แล้วจะรอนะ
-
ไม่น่าเร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ตอนที่ 31 ขอโทษ...ครับ
...ผมยืนอยู่หน้าหอแซนด้วยอารมณ์เหมือนเพิ่งถูกตบหน้าแรงๆ ทั้งที่เข้าใจว่าแซนต้องการอยู่คนเดียว แต่ทำไมถึงต้องเอาของของผมมาวางข้างนอกแบบนี้ บอกกันดีๆก็ได้ ผมยอมรับว่าความเครียดหลายๆอย่างมันถาโถมเข้าใส่ ไม่ว่าจะเป็นรายงานที่ต้องนำเสนออาจารย์ และอาทิตย์หน้ากับการสอบไฟนอล แล้วนี้เรื่องแซน แล้วไหนจะเรื่องที่พักผมอีก
“พี่โอ๊ตครับ”
“...”
“พี่โอ๊ต”
“ครับ”
“พี่โอ๊ตเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ...เออไม่มีอะไร”
“ของนี้เอาอย่างไงพี่”
“เดี๋ยวพี่ขนกลับบ้านก็ได้”
“พี่โอ๊ตครับ...เออ...คือ ถ้าพี่โอ๊ตไม่รังเกลียดอยู่กับบีมก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไร พี่เกรงใจนะ”
“ผมไม่มีใครพี่ ผมอยู่คนเดียวถ้าพี่มาอยู่ด้วยก็ถือว่ามาเป็นเพื่อนผมตอนอ่านหนังสือ” บีมบอก ตัวผมเองไม่อยากกลับบ้านเพราะมันเหนื่อยครับ ผมไม่รู้ว่าเพื่อนๆจะนัดติวพรีเซนเมื่อไร ไหนจะติวหนังสืออีก พวกเพื่อนผมเป็นประเภทบอกวันนี้เอาพรุ่งนี้ด้วย ครั้งจะนอนหอเพื่อนก็ไม่ได้ เพราะเพื่อนแต่ละคนอยู่กับแฟนผมไปก็คงเหมือนกางขวางคอ จะไปอยู่กับอีกคนนั้นก็เป็นผู้หญิงเดียวมีปัญหาอีก ผมคิดอยู่หลายต่อหลายคราวสรุปอยู่กับบีมก็ไม่เสียหายอะไร ผมจะได้คอยขึ้นมาเทียวดูไอ้เจ้าแซนด้วย
“ครับ...” ผมตอบเบาๆ เหมือนโดนมัดมือชก แต่กับอีกฝ่ายกับดีใจออกหน้าออกตา บีมช่วยผมยกสัมภาระหนักๆ ลงไปไว้ที่ห้องบีม เหลือแต่ผมกับของเบาๆ ที่เจ้านายของมันยังคงอาลัยห้องที่เคยอาศัยอยู่ตรงนั้น
...หลังจากที่ผมเอาข้าวกล่องไปแขวนไว้หน้าห้องและเคาะบอกคนในห้องแล้วผมก็ลงมาห้องบีม ที่ยังคงจัดเป็นระเบียบเฉกเช่นครั้งสุดท้ายที่เข้ามา ผมจัดการเอาของออกวางแต่ผมเอาออกมาเพียงเท่าที่จำเป็นเพียงหวังว่าห้องที่ล๊อกจะเปิดในไม่ช้า
...แต่ก็ไร้วี่แววใดๆ หลังจากที่ผมเอาของออกมาวาง ผมก็ขอตัวไปอ่านหนังสือผมขึ้นไปที่ห้องแซน ข้าวกล่องยังห้อยอยู่ตรงนั้นผมได้เพียงแต่นั่งพิงพนังห้องอ่านหนังสือรอเจ้าของห้องเปิดประตูออกมา ผมเกลียดน้ำตา เกลียดทุกครั้งที่ได้เห็นใครร้องไห้นอกจากร้องไห้เพราะดีใจ ผมเกลียดความเศร้า แต่ตอนนี้ผมอยากเห็นน้ำตาของอีกฝ่ายมากที่สุด อย่างน้อยผมยังรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายดีกว่าแบบนี้ที่เงียบหายไป และไม่สามารถล่วงรู้ความรู้สึกอีกฝ่ายได้เลย ผมใช้เวลาทั้งหมด 5 ชั่วโมงกับการนั่งอ่านหนังสือหน้าเพียงหน้าเดียว ทั้งๆที่เรียนมาจะ 4 ปีแล้ว หน้านั้นก็พูดถึงอะไรที่รู้ๆอยู่แล้ว แต่ผมกลับไม่สามารถจำมันได้เลย
...ผมจัดการหยิบกล่องข้าวที่ห้อยอยู่หน้าห้องลงมาทานที่ห้องบีม บีมเห็นก็ไม่พูดอะไรกลับไปสนใจรายงานที่บีมกำลังทำอยู่ต่อ
“พี่โอ๊ตบีมจะไปทานข้าว เอาอะไรไหม”
“ไม่อ่ะให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไรพี่ทานแล้วนิ”
“ไม่...ไปได้นะ สมองพี่มันไม่รับอะไรแล้ว”
“ไปด้วยก็ได้พี่ พักสมองบ้างก็ดีนะ”
“ครับ”
...สรุปผมกับบีมก็ออกไปทานข้าวด้วยกัน ผมไปนั่งมองบีมทานเสียมากกว่า ส่วนตัวผมก็นั่งดูนู้นดูนี้ไปเรื่อยๆ ว่าไปผู้ชายใน ม. หล่อๆก็เยอะทำไมผมไม่เคยสังเกตนะ หุหุ แต่หลายครั้งที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ลงเมื่อเห็นชายสองคนมาด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน หรือเป็นแฟน ทุกครั้งที่เห็นคนทั้งคู่ผมจะถึงภาพผมกับแซน เห้อ อยากรู้ว่าตอนนี้มันทำอะไรอยู่
...ผมจัดการสั่งข้าวใส่กล่องเวลาที่บีมทานใกล้หมด พอกลับถึงหอผมขอตัวเอาข้าวใหม่ไปไว้หน้าห้องแซน แล้วเอากล่องเก่ากลับมาทานที่ห้อง ผมทำอย่างทุกมื้อ และทุกวัน เวลาผ่านไป 3 วันแล้วไม่มีวี่แววใดๆจากแซนเลย ทุกครั้งที่ผมว่างไม่ว่าจากการเรียน การติวหนังสือ หรือการพรีเซนงาน ทุกคืนก่อนนอนผมจะมานั่งหน้าห้องแซน อ่านหนังสือฆ่าเวลาไปเรื่อย โดยหวังว่าประตูจะเปิดออกมาบ้าง พรุ่งนี้วันศุกร์ ผมต้องกลับบ้านแล้ว ผมพยายามเคาะเรียกแต่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ผมรู้สึกไม่ดีเลย เริ่มกลัวแซนคิดสั้น
...เช้าวันศุกร์หลังจากที่กับบีมทานข้าวเสร็จ ผมแวะกลับเข้าหอเพื่อเอาข้าวมาให้แซนอย่างเคย พอผมลงมาผมเจอกับรุ่นน้องในเอก
“อ่าวว่าไง”
“หวัดดีพี่โอ๊ต ไอ้แซนเป็นอะไรไม่มาจะสัปดาห์หนึ่งแล้ว”
“เออ... มันไม่สบายนะ มีอะไรหรือเปล่า”
“ก็พรุ่งนี้อาจารย์นัดพรีเซน โทรไปก็ปิดเครื่อง เอ็มก็ไม่ออน ติดต่อไม่ได้เลย”
“อ่าวงานส่วนมันยังไม่เสร็จเหรอ”
“เปล่ามันเสร็จแล้ว ก่อนชาวบ้านเขาแหละ แต่พรีเซนกลุ่มไง ไม่มาโดนหักคะแนนรายบุคคล”
“อือแล้วพี่จะบอกให้”
“ครับ รบกวนด้วยนะพี่”
“อือ ไม่เป็นไร” ผมรับคำแต่ผมก็ไม่รู้ว่าแซนจะว่าอย่างไง
...ผมขับรถไปถึงห้องก่อนเวลาตามปรกติ แต่ที่ไม่ปรกติคือวันนี้ไอ้แบงค์มาก่อนเวลาเรียน มันชูไม้ชูมือเรียกผมให้ไปนั่งกับมันที่โรงอาหารใต้ตึก
“ไงเมิง”
“ไม” ผมทักกลับ
“ท่าทางมึงซึมๆนะ ทะเลาะกับเด็กมาไง”
“เสือกรู้นะมึง”
“ฮะ ฮ่า” มันกลืนข้าวลงคอก่อนพูดต่อ(มารยาทดีจริงเคียวไปคุยไป) “มีอะไรกันว่ะ”
“แพรวท้อง”
“อีเบเบ้อ่ะนะ แล้วเกี่ยวอะไรกับมึง”
“ท้องกับแซน”
“เชื่อได้เหรอ”
“กูไม่เชื่อแต่อีกฝ่าย...” ผมละคำตอบไว้ในฐานที่เข้าใจ
“เออ ไอ้เชี้ยแล้วแต่ รีบเคลียร์แล้วกัน กูอยากคุยกับเด็กมึง”
“เออ รีบยัดห่าเถอะมึง เดี๋ยวขึ้นสายหรอก”
“เห้ยมึงห่อข้าวมาแดร๊กเหรอเดี๋ยวนี้”
“เออ”
...อย่างที่รู้กันครับวันศุกร์เป็นวันที่ผมปลดปล่อยความบ้ากันอย่างเต็มที่ ยอมรับว่าวิชานี้ช่วยผมได้ระดับหนึ่งโชคดีที่ลงเรียน พอเรียนเสร็จผมจัดการทานข้าวจากเมื่อคืนที่โรงอาหารกับเพื่อนๆ ก่อนแวะซื้ออาหารชุดใหม่ไปห้อยไว้ที่ห้องเหมือนเดิม
...พอผมมาถึงหอผมจัดการเก็บของที่ห้องบีม ก่อนเอาข้าวไปทิ้งไว้หน้าห้องเหมือนเดิม บีมกลับมาแล้วครับ นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
...ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
“แซน...พี่เอาข้าวมาให้แล้วนะ” คำพูดเดิมๆที่พูดมาตลอดสัปดาห์ ผมหยุดคิดอาไรอยู่สักพัก “เดี๋ยวพี่กลับบ้านก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้อาจารย์นัดพรีเซนรายงานคะแนนรายบุคคล อย่าลืมนะ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรมันจุกอกมากๆ ผมเหมือนคนบ้ายืนคุยกับประตู “พี่ไปแล้วนะ” ผมคงบ้าไปจริงๆนั้นแหละ ผมเดินกลับพร้อมกับข้าวที่มาทิ้งไว้หน้าห้องตอนเช้า
“พี่โอ๊ต” ผมหันกลับไปมอง แซนยืนอยู่ตรงนั้นในมือมีถุงกับข้าวที่ผมพึ่งซื้อให้ แซนใส่เสื้อผ้าชุดเดิมกับวันที่เกิดเรื่อง หนวดเครายาว หน้าที่ซูบตอบ ตาที่บอบช้ำ แซนดูโทรมมาก โทรมมากๆ ผมรับไม่ได้กับสภาพที่เห็น มันเหมือนศพมากกว่าคน
“...”
“พี่โอ๊ต...ผมขอโทษ"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 31
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีขอรับกระผ๊ม
...บะบายขอรับกระผ๊ม
โฟล์คเต่า
-
+1 ให้เลยดีใจที่ได้อ่าน
อ่านจบน้ำตาไหล เศร้าอะ พี่โอ๊ต ... ผมขอโทษ
เฮ้อ มันไม่ต้องการอะไรอีกแล้วแค่คำพูดมันก็มีพลังพอจะดึงอารมณ์ของทั้งตอนได้เป็นดิบดี
ตอนหน้สหวังว่าอะไรๆจะดีขึ้นบ้างนะ
เพราะสงสารแซนเหลือเกินไม่ได้รู้อีโหน่อีเหน่อะไรกลับต้องมาเจออะไรอย่างนี้
มันใช่เรื่องเสียเมื่อไหร่ละ เหมือนเป็นแพะเสียมากกว่า
คนเราบทมันจะซวยต่อให้ดวงแข็งทนทายาทอย่างไรก็ต้องเจออยู่ดี
เรื่องดำเนินมาถึงจุดนี้นับว่ามีจุดยืนที่แข็งแรงใช้ได้ทีเดียว
ตัวละครแต่ละตัวมีเอกลักษณ์ที่จะดึงดูดกันและกันได้อย่างน่าดูชม
ภาษาที่ใช้ก็ชัดเจนแก้ไขได้ตามสมควรนะเท่าที่เห็น คำผิดเล็กๆน้อยๆก็มีบ้างเป็นธรรมดา
อย่างตอนนี้ที่อ่าน ก็เห็นจะมีอยู่จุดหนึ่ง
บีม เขียนเป็น บีท ลองมองหาดูคงจะเห็นนะคราบ
แล้วจะรออ่านต่อเป็นกำลังใจให้เสมอ เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นได้ใจ อิๆ
นิว
-
แซนทดท้อมากมาย
แต่เก็บตัวเป็นอาทิตย์แบบนี้ไม่มีอะไรดีขึ้น
รอว่าต่อไปแซนกับโอ๊ตจะจัดการยังไง
ขอบคุณนะคะ
-
:sad4: คนเดียวหัวหาย 2คนเพื่อนตาย
แซนเก็บตัวอยู่แต่ให้ห้องเงียบๆ ไม่ดูแลตัวเองเลย เอาพี่โอ๊ตไปเป็นเพื่อนช่วยคิดดีกว่าไม๊
-
ดูแลน้องแซนดีๆนะ
ยิ่งช่วงนี้จิตใจยิ่งอ่อนแออีก
พากันฝ่าออกไปให้ได้ สู้ๆ
-
อ่านแล้ว :m15: มากเลย ตัวอักษรแต่ละตัวสะท้อนให้เห็นถึงอารามณ์เลยนะครับ
+ 1 เปนกำลังใจให้นะครับ
:z2: :z2:
-
:beat:
อีพลอย
-
พลอยคนละเรื่องจ๊ะ เรื่องนี้น้องเบ้แพรว หึหึ
-
โอ๊ย เค้าไม่รู้เรื่อง
เค้าบ้า
:m29:
-
:monkeysad: สงสาร..
-
สงสารแซนอะ
-
คำว่าขอโทษเพียงคำเดียวอ่ะ
ทำให้อะไรที่คิดมาหายไปหมดเลยนะ
-
ขอแบบพี่โอ๊ตซักคนได้มั้ยอ่ะ
แซนด์ไม่ได้ท้องกับไอ้เบเบ้หรอก
มันมั่วชัวๆ เรื่องนี้บีมมีเอี่ยวแน่ๆ อ่ะ
รอให้เรื่องแดงก่อนเหอะ
ชิ
-
:m15: :monkeysad: :m15: :monkeysad:
เศร้าใจ
-
:sad4: แซนสู้ๆน้า เปงกำลังใจให้ อย่างนี้ต้องพิสูจน์
-
เศร้าอ่ะ
:beat: เบเบ้ ซักที
หมั่นไส้
-
ไปตรบอีก้อนอิฐกันป่ะ (อีพลอย) แต่จะเรียกแบบนั้นดูมีค่าเกิน
-
ทามมัยแซนยอมแพ้ง่ายจัง...
สู้ๆๆสิ^^
-
สงสารน้องแซนอ่ะ :monkeysad:
-
:monkeysad:อีนางแพรวน่าตบบบบบบบบบบ ท้องกะคนอื่นแน่นอนชัววววววววววววว สู้ๆๆต่อไปโอ๊ตแซนนนนนนนนนนน o13
-
:monkeysad:
สงสารแซนอ่ะ เห้ออออ นังแพรวนี่ไม่ไหวจริง ๆๆ
เป็นกำลังใจให้พี่โอ๊ตกะแซนน๊าา
-
สงสารแซนอะ :m15:
-
สงสารน้องเเซน...
เรื่อราวจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ยยย
-
แหงะ ทำมายมันดูอึดอัดจังเลยแฮะ
= = อะรายกันนะ
งุงิ อยากเอาtext book ทุบหัวเบเบ้จังเลย
o18
-
สวัสดีครับ
ช่วงนี้จิตตก เซ็ง เบื่อ ไม่มีอะไรจะว่ามากมาย
ตัวน้องหัดหาทางออกเองซะบ้างก็ดีเถอะนะ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
น่าสงสารทั้งแซนแล้วก็พี่โอ๊ตเลยอ่ะ
แซนก็อย่ามัวแต่ท้อ...แล้วทำตัวโทรมแบบนี้สิ
รีบๆหาทางออกเข้าหน่อย....ปล่อยไว้นาน...เด๋วปลิงจะเกาะไม่ปล่อยนะ :เฮ้อ:
-
โอ๊ย อย่าหลบหน้ากันอีกเลย
มันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา
สู้มาปรึกษากันว่าจะแก้ปัญหายังไงมันไม่ดีกว่าเหรอ
-
น่าสงสารแซนจัง
:sad11:
-
มา:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:เล่น รอตอนต่อไปครับ
:z2: :z2:
-
ตอนที่ 32 ข้อความ
...เมื่อความฝันสิ้นสุดลง ความเศร้าเสียใจมันเออล้นเหนือคำบรรยายใดๆ กลายเป็นน้ำใสๆที่ไหลรินออกจากในตา เมื่อตอนเป็นเด็กน้อย เมื่อผิดหวัง โศกเศร้าเสียใจ ผู้ที่เป็นบุพการีจะคอยปลอบโยน แต่เมื่อเด็กน้อยโตขึ้นและเริ่มจะยืนด้วยลำแข้งตัว น้ำตาที่คนที่รักเคยเห็นมันเริ่มจะซ้อนอยู่ภายใน ภายในจิตใจลึกๆ กักขังตนเองอยู่ในกำแพงน้ำแข็งที่หนาวเย็น ซ้อนตัวเองจากโลกภายนอก ทำทุกวิธีทางที่จะปิดกลั้นตอนเองเพื่ออยู่กับความผิดพลาดเหล่านั้น แต่เมื่อเริ่มแสงสว่างเริ่มส่องเข้ามา ความอบอุ่นจากแสงนั้นส่องเข้าไปทำลายความหนาวเย็นภายในจิตใจ กำแพงนั้นพลันละลายหายไปเหลือแต่ความชุมชื่นภายในจิตใจ
...ตอนนี้เด็กน้อยคนหนึ่งได้ออกจากกำแพงนั้นแล้ว ผมยืนมองแซนกับความรู้สึกหลายๆอย่างที่มันเอ่อล้นภายในใจ ทั้งดีใจ ทั้งสงสาร และเศร้าใจ น้ำตาผมค่อยๆไหลแซนเองก็เช่นกัน แซนเดินมาหาแล้วสวมกอดผม
“ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษ...” ไอ้เด็กแสบพูดเป็นร้อยๆครั้ง
“ไม่เป็นไรแล้ว ใจเย็นๆ” ผมไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ลูบหัวกับพูดปลอบใจ “ใจเย็นๆนะ ไปทานข้าวเถอะ ไม่ได้ทานข้าวมาหลายวันแล้ว” ผมบอกแซนพยักหน้าทั้งๆทียังกอดผม ผมกับแซนเดินเข้าห้อง แซนทำกิจของตนก่อนแต่งตัวออกไปทานข้าว ผมอยากให้แซนออกไปข้างนอกเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ส่วนข้าวกล่องผมค่อยรับผิดชอบที่หลัง
...ภายในห้องเต็มไปด้วยฝุ่น ผมจัดการเก็บกวาดตอนที่แซนทำกิจส่วนตัว พอเสร็จเราออกไปทานข้าวกัน แน่นอนที่ผมกับแซนไปกินก็เป็นร้านข้าวมันไก่หน้า ม.(กินบ่อยมากไม่อ้วนหรือไงฟ่ะ) แซนเป็นคนขอให้ผมพาไป ไอ้เรานึกว่าไม่ได้กินข้าวหลายวันจะกินอะไรที่แปลกใหม่... เมื่อทานข้าวกันเสร็จแล้ว ผมพาแซนขับรถเล่นใน ม. บรรยากาศใน ม. ตอนกลางคืนดูน่ากลัวแปลกๆ ชวนหลอนได้ใจดี โดยเฉพาะตึกแพทย์ผมจำได้ผมบิดมิดเลยเมื่อผ่านตึกนี้(แซนบอกที่หลังว่ามันหลับตาก่อนหน้าเป็นกิโล พอมั่นใจว่าผ่านค่อยลืมตา มึงแมนมาก) จะมีบางมุมที่สวยจนน่ามีแฟนไปสวีทกันเหลือเกิน(ถ้าไม่อายฟ้าดิน) พอถึงหอผมแวะเข้าห้องบีมเพื่อไปเอาของ
“กลับมาแล้วเหรอพี่”
“อืม...ครับ”
“อ่าว” บีมพูดขึ้น ผมหันไปมองแซนยืนอยู่ข้างผมผมหันกับมาเห็นบีมยิ้มให้แซน แซนเองก็ยิ้มให้บีม มันสมานฉันท์กันตั้งแต่เมื่อไรฟ่ะ “ของพี่อยู่ที่เดิมนะครับ เก็บให้หมดแล้ว”
“ครับ ขอบใจรบกวนแย่เลย” ผมเข้าไปเก็บของแซนเองก็ช่วยผมถือ ผมล่ำลาบีมก่อนออกจากห้อง
...ผมเดินมาถึงบันได แซนก็เดินลงข้างล่าง
“เห้ย...ไปไหน”
“วันนี้วันพฤหัส พี่กลับบ้านนิ”
“เออว่ะ”
“ลืมเหรอ”
“อืม แต่วันนี้ไม่กลับแล้ว”
“จริงเหรอ”
“อืม”
“ครับ” ว่าแซนก็รีบวิ่งขึ้นมาฉีกยิ้มให้ ยิ้มที่รู้สึกไม่ได้เห็นมานาน เราเดินขึ้นห้องกัน อิอิ
...เมื่อถึงห้องผมจัดการโทรหาแม่ก่อนเลย ผมบอกผมอยู่ต่ออีกวัน แล้วจะกลับไปเอาของนิดหน่อย แม่ผมไม่ว่าอะไรครับ เพราะช่วงนี้ช่วงสอบ แต่สอบรบนี้ไม่มีติวครับ เพราะส่วนมากสอบเขียนเน้นการวิเคราะห์ด้วยตัวเอง เครื่องมือที่ใช้วิเคราะห์ก็ของกลางภาคนั้นแหละ ส่วนวิชายิบย่อยก็อ่านกันเอง พอคุยธุระเสร็จผมกำลังจะไปอาบน้ำ
“พี่โอ๊ตครับ” แซนเรียกผมด้วยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ “ทำให้ผมก่อนได้ไหม?” แล้วถือแท่งยาวๆออกมาให้ดู
“...”
.
..
...
....
.....
......
.......
“อ้า...ผมเสียวจังเลย อ้า”
“...”
“อีกนิดครับพี่ อีกนิดนึ่ง”
“...”
“โอ๊ยพี่ ผมเสียวจัง”
“...”
“พี่ตรงนั้นอย่าครับ อ๊ะ อ้า....”
“...”
“พี่ครับ พี่โอ๊ต...”
“เป็นบ้าอะไรของแก” ผมเริ่มทนไม่ไหว
“ก็ผมเสียวนิ”
“เสียวก็อยู่เฉยะ ปากนะหุบหน่อยได้ไหม เสียเวลาคนจะอาบน้ำ”
“อ่ะนะ ก็ทำคนเดียวไม่ถนัดอ่ะ”
“โตเป็นควายทำไม่เป็นเหรอ”
“อืมครับ เลยต้องให้พี่ช่วย”
“แคะหูเองไม่เป็นเนี้ยนะ โตเป็นควายแล้วแท้ๆ”
“ก็ส่วนมาก ม้า ทำให้”
“เออดี”
...ไอ้แซนขอให้แคะหูให้มันหน่อย ผมเอ๋อไปพักใหญ่ แต่ก็ทำ ตอนแรกก็นอนนิ่งอยู่หรอก แต่หลังๆเริ่มครางแล้วแปลกขึ้นเรื่อยๆ พอแคะหูมันเสร็จผมขอตัวไปอาบน้ำครับ จะได้อ่านหนังสือนอนสักที
...ผมตื่นมาในตอนเช้ารู้สึกทุกวันนี้ผมนอนวันละไม่กี่ชั่วโมงจริงๆ ผมล้างหน้าแปลงฟันก่อนปลุกไอ้แสบ ไม่รู้เหมือนกันว่าปลุกทำไม แต่ก็ปลุกไว้ก่อน พอมันตื่นแล้วทำธุระเสร็จผมกับแซนก็ออกไปหาอะไรกินตามเรื่องตามราวครับ
“ไอ้แซน” มีคนทักขึ้นที่ร้านอาหาร
“อ่าวไอ้เชษฐ์ ตื่นเช้าจังว่ะ”
“หวัดดีครับพี่โอ๊ต” เชษฐ์ทักผม
“ดีครับ”
“ไอ้แซนวันนี้อาจารย์นัดพรีเซนไง “
“เออใช่” ผมแทรกขึ้น
“ไอ้ปาร์คมันบอกมันฝากพี่โอ๊ตบอกเมื่อวาน กูกลัวเมิงหายไม่ทัน ใบรับรองแพทย์มึงก็ไม่มี” เชษฐ์อธิบาย
“เห้ย แล้วพรีเซนกี่โมง” แซนถาม
“10 โมง”
“เออเจอกัน” ว่าผมผมกับแซนก็นั่งทานข้าวกัน ตอนนี้เพิ่ง 8 โมงเองครับ เลยไม่รีบร้อน
...พอถึงหอแซนจัดการอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวไปเรียน ส่วนผมนอนดูการ์ตูน นานๆได้ทำตัวเป็นเด็ก พอดูการ์ตูนจนสาแก่ใจก็เริ่มเก็บห้องครับทำความสะอาดตามประสา อยู่บ้านท่านอย่างนิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นความให้ลูกท่านเล่น 555 ผมจัดการเอาผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน ไปซัก จัดของ ทำความสะอาดห้องปูที่นอนผืนใหม่ กว่าจะเสร็จก็ใกล้ได้เวลากินข้าวแล้ว ผมล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า สิ่งที่สะดุดตาผมคือลิ้นชัก
...หัวเตียงฝั่งแซนมีลิ้นชักด้วย ผมอยากยุ่งนะ แต่อยากรู้มีอะไรบ้าง เลยถือวิสาสะเปิดดูสะเลย พอเปิดมา โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ มันคือลังหนูครับ หูฝัง สมอทอร์ค ที่ชาร์จแบตโทรศัพท์มือถือ แล้วเศษกระดาษ มันไม่เชิงเศษกระดาษครับ มันกระดาษรายงานฉีกครึ่งพับอย่างดี ถูกซ้อนอย่างมิดชิดที่สุด ผมจัดการเอาของในลิ้นชักออกมาแล้วเก็บมันเป็นที่อย่างละชิ้น เอาสายม้วนๆ มัดเป็นอย่างๆ จนสุดท้ายเหลือขยะบางส่วน ซองขนม พลาสติกห่อของ และเศษกระดาษ ไอ้เศษกระดาษนี้แหละที่ผมไม่มั่นใจว่าทิ้งไม่ทิ้งดี ขอดูก่อนแล้วกัน พอเปิดมาก็เจอรายมือหัวโตๆเหมือนรายมือสมัยนี้อ่ะครับ เขียนเลียงตัวสวย สะอาด เรียบร้อยมาก เนื้อความในกระดาษมีความว่า
...ผมเสียใจด้วยกับเหตุการณ์ที่เกิด ไม่มีใครอยากให้มันเกิดจริงไหม
คุณอาจเกลียดผม ในฐานะคู่แข่งคุณผมยอมรับ เพราะผมก็ชอบพี่โอ๊ตเหมือนกัน
แต่ผมตามหาพี่เขาไม่เจอ ถึงตอนนี้ผมจะเจอเขาแล้ว แต่ใจของพี่เขาตอนนี้
อยู่กับคุณแล้วผมไม่รู้ว่าคุณรักพี่โอ๊ตมากแค่ไหน คุณรู้หรือเปล่าพี่โอ๊ตเฝ้า
อยู่หน้าห้องถึงตี 2 ทุกวัน คุณรู้หรือเปล่าว่าพี่เขาซื้อข้าวทิ้งไว้หน้าห้องคุณ
ทุกมื้อ และทานข้าวเก่าที่คุณไม่ทาน คุณรู้หรือเปล่าว่ามีคนเขาเป็นห่วงคุณ
มากแค่ไหน คุณบอกว่ารักเขา แต่สิ่งที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้ กลับทำให้พี่เขาทรมาน
พี่โอ๊ตก็ไม่ได้เจ็บน้อยไปกว่าคุณเลย ดังนั้นหยุดการกระทำนี้สะเถอะ เห็นแก่
พี่โอ๊ต
...อีกเรื่องคุณอาจเกลียดผมที่ผมเข้าไปแทรกตอนที่จะทำร้ายผู้หญิงคนนั้น
แล้วพูดแก้ตัวให้ ผมพูดได้ว่าผมตรวจเธอก่อนเข้าห้องน้ำไม่มีของอะไรซ้อน
จริงๆ แล้วถ้าผมไม่ห้ามมันอาจเป็นอันตรายต่อเด็กและแม่ของเด็กได้ ผมเรียน
อาชีพต้องช่วยเหลือคน ไม่ว่าผิดหรือถูกก็ต้องช่วยผมคงให้คุณทำรายหนึ่งชีวิต
ไม่ได้เข้าใจผมด้วย ส่วนเรื่องพี่โอ๊ตผมถอยให้คุณแล้วกัน แต่เมื่อไรที่คุณทิ้งขวาง
ไม่ดูแลหรือทำให้พี่โอ๊ตร้องไห้ เวลานั้นผมจะเอาตัวและใจพี่เของพี่โอ๊ตคืนมา
ให้ได้
บีม
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 32
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่าหลังคอมพ์
...สวัสดีครับ ไม่ได้เจอนานเลย วันนี้มาอัพให้เร็วเพื่อชดเชยเวลาที่หายไป เพราะที่ผมหายไปหลายวันส่วนหนึ่งก็เกิดจากรายงานที่ทราบกันดี และสองผมเพิ่งกลับมาจากค่อย ซึ่งเป็นอะไรที่เหนื่อยมาก แต่ก็มีอาหารตามากเช่นกัน (ดูแต่ตาแต่ไม่อาจอิ่มได้ เริ่มอยากมีอาหารใจ) ผมว่าหลายท่านคงยังจะรออ่านอยู่ ซึ่งผมจะพยายามอัพให้เร็วที่สุดแล้วกัน รู้สึกคอมเม้นท์เริ่มบางตา เลยต้องเอาใจกันหน่อย 555+
...ก็หวังว่าทุกท่านจะสบายดีนะครับ ใครที่เรียนช่วงนี้หนักเหมื่อนผมรึเปล่าบอกด้วยแล้วกัน ปีสุดท้ายนี้เหนื่อยจริงๆ สุโคย
เหนื่อยแต่ก็รัก
โฟล์คเต่า
ผู้แต่ง
-
มาแย้ว จุ๊บทีนึง
:laugh:
-
มาอ่านต่อจ้า
เรื่องจาเป็นไรต่ออะ
อยากรู้จัง
-
:o12:หมอบีมดีจิงดิ 5555 มันต้องอย่างนี้แฟร์ๆเลย แล้วจะเอางัยละทีนี้ เฮ้ออ
-
ไม่เป็นไรนะหมอบีมเด๋วพี่ดูแลแทนพี่โอ๊ตเอง
ดีใจที่แซนคิดได้ซะที
ดีใจที่โฟล์คเต่ากลับมาด้วย
:z2:
-
หมอบีมโคดแมนเลยอ่ะ o13
-
o18อยากได้หมอบีมมมมมมมมมม แซนก้อสู้ๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
หมอบีมเปงแฟนเราป่ะ
-
ให้หมอบีม o13 o13
ให้รอตั้งนานะครับ แต่ก็มาต่อให้ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :pig4: :pig4: :pig4:
รอตอนต่อไปคราบ
-
รอตอนต่อไปครับ
หมอบีม เอาไปสิบ
:-[
-
ขอหมอบีมหนึ่งชุด
แพ็คใส่ห่อกลับบ้านเลยได้มั๊ย
-
:monkeysad: หมอบีม พ่อพระเอกของฉัน
-
หมอบีมเป็นคนดีจิงๆเลยยยยย o13
ขอเอาคนนี้กลับบ้านได้มั้ยค่าา ฮ่าๆ
-
อ่าวววววว
ไอ้บีมนี่ดีหรอกเหรอ??
อืมๆๆๆๆๆ
ก้อดีๆๆๆๆ
ว่าแต่เรื่องแพรวหล่ะจะเอายังไงเนี่ย
-
:z2: :z2: :z2:
คู่แข่งที่ก้าวเข้ามา น่ากลัวแต่ก็น่านับถือในน้ำใจ
บางครั้งอารมณ์ความรู้สึกเสียใจมันเข้าครอบงำ
จนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เสียเวลาไปเปล่าๆ
ต้องทำให้คนรอบข้างคอยเป็นห่วง และเจ็บปวดไปด้วย
ไม่มีใครผิดหรอกเพียงแต่จะรู้ตัวช้าหรือเร็วก็เพียงนั้น
บีมเตือนอย่างคนที่มีสติ และจรรยาบรรณทางการแพทย์
การที่แซนจะยอมรับก็ไม่แปลก แต่การที่ โอ๊ตมาเจอจะรู้สึกเช่นไรกันนะ
จะมีความคิดเกี่ยวกับบีมอย่างไร มีความรู้สึกดีๆต่อ บีมมากขึ้นไหมน๊า
แต่อย่าว่าละความรักมันไม่ใช่สิ่งของที่สามารถหยิบยืม
หรือถ่ายโอนได้ด้วยข้อความเพียงไม่กี่ประโยค
แล้วจะรออ่านต่อครับ
นิว
ปล. ตอนนี้แอบเห็นคำผิดสองคำนะครับผม
ผมไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ลูปหัวกับพูดปลอบใจ
ผมจักของเอาของในลิ้นชักออกมา
-
หมอบีมเป็นคนดีจังเลย...ถ้าไม่ได้หมอบีมเตือนแบบนี้
แซนคงจะยังตั้งสติไม่ได้หล่ะมั๊ง o13
-
หมอบีม เท่ห์เกิ๊น
แฟร์ได้ใจเจงๆ ^^
สนุกมั่กๆเยยคร้าบ พี่โฟล์ค
มาต่อเรื่อยๆน้า ขอบคุงงับ
:กอด1:
-
บีมแมนมากๆ
สุภาพบุรุษสุดๆไปเลย
บวก 1 แต้มให้บีมหละคราวนี้
ขอเพิ่มคำผิดอีกคำค่ะ "บุพการี" นะ ไม่ใช่ "บุผการี"
-
ตอนที่ 33 พิสูจน์
...ผมจัดการพับกระดาษที่ผมได้อ่านเมื่อครู่เก็บมันให้เป็นดังเดิมเหมือนไม่ได้ถูกเปิดอ่านมาก่อน ตอนนี้ผมรู้ความรู้สึกของบีมจริงๆเสียที ตลอดที่ผ่านมาผมก็คิดว่าบีมหยอดคำหวานเล่น แต่ตอนนี้ผมเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง ผมรักบีมที่บีมเป็นบีมผมมองบีมเป็นเหมือนน้องคนหนึ่งที่ไม่สนิทนักแต่ก็เฮฮาด้วย ตอนนี้ผมรู้ว่ามีคนหนึ่งคนที่จะไม่ทิ้งผมไปไหน ผมจัดการอาบน้ำชำระล้างร่างกาย เตรียมตัวรอไอ้แสบไปกินข้าวด้วย ผมว่าผมจะเอาเสื้อผ้าไปทิ้งไว้ที่บ้านแล้วกลับมานั่งอ่านหนังสือที่นี้น่าจะดีกว่า รู้สึกว่าที่บ้านมีสิ่งยั้วตายั้วใจเยอะเหลือเกิน ผมนั่งรอแซนได้ไม่นานแซนก็มารับผมไปทานข้าวด้วย ดูจากสีหน้าแล้วเครียดเอาเรื่องเหมือนกัน ผมพอรู้จักอาจารย์ท่านนี้ดีครับ ท่านโหดมากในสมัยผมเรียน แต่ถ้าเทียบกับปี 4 ณ ตอนนี้อาจารย์ท่านนี้เหมือนดังฝุ่นผงไปเลย ผมเจออาจารย์ที่แย่กว่ามาก ว่าผมเลวก็ยอมแหละ
...วันนี้ผมกินข้าวแกงหลัง ม ครับเร็วดีด้วยผมรู้แหละว่าพรีเซนวันนี้คงมีรอบบ่ายอีกรอบ แล้วที่แซนเครียดๆเนี้ย ท่าทางยังไม่ได้พรีเซน ทานข้าวเสร็จแซนก็มาส่งผมที่หอ
“เออเดียวพี่กลับบ้านนะ”
“ครับ ฝากหวัดดีแม่ยายด้วยนะพี่”
“โทษที...แม่แพรวพี่ไม่รู้จักว่ะ”
“โห้มาแบบนี้ผมจุกนะพี่ มุขไม่ฮาพาเครียด”
“เออ พรีเซนดีๆหล่ะ”
“เห้ยรู้ได้ไง”
“หน้าเป็นตูดลงสะขนาดนั้น”
“แสนรู้นะเนี้ย เดียวเย็นนี้เลี้ยงเพ็ดดีกรี”
“กูพี่มึงนะ”
“ไม่ใช่พี่แล้วเป็นแฟนผมต่างหาก”
“ใครบอกรับเป็นแฟน”
“เห้ยก็คืนนั้น...”
“เรื่องคืนนั้นฉันจะคิดซะว่าแค่ฝันไป ไม่ไร...ฉันเข้าใจไม่ต้องขอโทษ”
“ง่ะไม่เอาอ่ะ”
“ไปพรีเซนได้แล้ว เข้าห้องช้า ลบ 5 คะแนนนะ” ผมปด
“คร๊าฟไปแล้วพี่”
“บาย”
...ผมยืนส่งแซนก่อนกลับเข้าหอไปเอาของ ขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูกันขโมย ก็มีคนเปิดให้ผมจากด้านใน
“ขอบคุณครับ”
“อ่าวพี่โอ๊ต”
“อ่าว...บีม” บีมยิ้มให้ผม “กำลังจะไปเรียนเหรอ”
“ครับ ไปถึงห้องแล้วแต่ลืมของเลยกลับมาเอา”
“นี่เพิ่งเทียงครึ่ง เหลือเวลาตั้งเยอะแยะ”
“ไปอ่านหนังสือฆ่าเวลาครับ”
“ถ้าพี่เป็นเวลาพี่คงตายตั้งแต่ที่พี่รู้จักบีมแล้ว” สาเหตุเพราะตลอดเกือบๆสัปดาห์ที่อยู่กับบีม อ่านหนังสือตลอด ผมเคยถามไม่ดูทีวีหรือฟังเพลงบ้างเหรอ คำตอบคือไม่ครับ ผมเลยถามต่อว่าซื้อไว้ทำไม คำตอบที่ได้คือเอาไว้ทรมานตนเอง ความหมายของบีมคือ เวลาอ่านหนังสือทุกครั้งบีมจะสอบตัวเองก่อนหนึ่งรอบ แล้วดูว่าตรงไหนที่ไม่ได้ หลังจากนั้นอ่านอีกรอบ แล้วเริ่มทรมานตนด้วยการดูทีวี ฟังเพลง พอได้เวลาอันสมควรก็ทดสอบตัวเองอีกรอบว่าจะได้แค่ไหน ถ้าจำได้ทั้งหมดก็ผ่าน ถ้าสะดุดนิดเดียวอ่านใหม่ ทรมานไหมหล่ะ
“ถ้าผมฆ่าพี่ ผมก็คงตายไปด้วย” บีมพูดงึมงำ “ผมไปแล้วพี่เดียวไปอ่านหนังสือต่อด้วย”
“ครับโชคดีนะ”
“ครับ”
“เออ บีมขอบใจนะ” ผมบอกบีมไปแล้วยิ้มให้ บีมทำหน้างงๆ ก่อนยิ้มให้ผม ส่วนผมก็ปิดประตูขึ้นไปเอาของไปเก็บที่บ้าน
...ผมใช้เวลาขับรถไปกลับบ้านนานเป็นพิเศษ นานๆทีจะได้อู้ เลยขอขับรถชมวิวตอนบ่ายๆ แดดร้อน ให้แดดได้เลียผิวเพื่อเพิ่มวิตามิน A-Z, UV-A, UV-B และมะเร็งในผิวหนัง กว่าจะกลับถึงหอก็ 4 โมงเย็นเข้าไปแล้ว เวลาแห่งความสุขหมดไปเร็วเหลือเกิน พอมาถึงหอก็พบรถแซน มันกลับมาแล้วครับ ผมจัดการขึ้นไปที่ห้องแซนปรากฎมีคนอยู่ด้วยครับ เพื่อนๆแซนมันนั้นแหละ มีไอ้เชษฐ์ ส่วนอีกคนหล่อครับ เข้มๆ แบบคนไทย ยิ้มน่ารักด้วย หน้าคุ้นพอดีๆไอ้น้องคนนำบูมนี้เอง ชื่อปาร์คครับ ไอ้คนนี้แหละที่มันมาบอกเรื่องพรีเซนงาน
“อ่าวพี่โอ๊ตหวัดดีครับ” เชษฐ์ทักขึ้น ปาร์คไหว้ผม ไอ้แซนไหว้ด้วย ที่อยู่สองต่อสองเล่นหัวกู ที่อยู่กับเพื่อนไหว้กูสะงั้น
“เออหวัดดี” ผมทักกลับ “มาไมกันอ่ะ”
“ออมาคุยเรื่องคืนนั้น” แซนกวนตรีน
“คืนไหน”
“คืนที่ไอ้แซนเมานะพี่” เชษฐ์บอกผม
“ออ” ตอนแรกว่าผมจะเล่นไอ้แซนแต่เกรงใจไม่เล่นดีกว่า “ไมอ่ะ”
“คืนนั้นผมเป็นคนสุดท้ายที่มาหาแซน ผมมาเอางานครับ” ปาร์คอธิบาย
“แล้วไง”
“ตอนที่ผมเจอแซนไม่ได้เมามาก ยังพอรู้เรื่องมันให้งานเสร็จก็วานผมไปซื้อข้าวให้มัน ตอนผมซื้ออยู่นะผมก็เจอแพรว แพรวจำได้ว่าผมอยู่กลุ่มแซนเลยอาสาเอาข้าวขึ้นไปให้” ปาร์คพูดถึงตรงนี้คงเริ่มรู้สึกผิด “ผมไม่รู้ว่าการที่ยอมให้แพรวขึ้นไป มันทำให้เรื่องเป็นแบบนี้”
“เห้ยอย่าคิดมาก อดีตมันผ่านไปแล้ว หาทางแก้ไขมันดีกว่า” ผมตอบไป “ว่าแต่สอบวันไหนบ้างอ่ะ” ที่ถามเพราะสัปดาห์หน้าเริ่มสอบแล้ว
“วันอังคาร พุธ ศุกร์ครับ” เชษฐ์ตอบ
“แล้วอีกวิชาอ่ะ”
“สอบวันพุธครับ”
“แล้วไม่อ่านหนังสือกันเหรอ”
“ไม่ครับ ให้พี่ติว” แซนตอบ “พี่คิดเหรอว่าที่นั่งคุยไม่ไปไหนจะมาคุยเรื่องแพรวอย่างเดียว มารอพี่ด้วยว่าวางวันไหนจะได้ติวให้พวกผม” แม่งมัดมือชก สรุปผมจัดติว 2 วิชาครับ เป็นวิชาเอก 1 วิชาพื้นฐานอีก 1 อีก 2 วิชาอ่านเอง
...หนึ่งสัปดาห์สุดท้ายผ่านไป เข้าสู่สัปดาห์สอบที่พวกผมปลอดโปร่งที่สุดเพราะรู้สึกที่เรียนมาไม่รู้เรื่องเลย ไม่มีอะไรที่คงอยู่ในสมองแม้นแต่นิด แต่เวลาสอบกับรู้เรื่องผมยังงงๆตัวเองอยู่ไม่น้อย พอสอบเสร็จพวกผมก็มีงานสังค์สรรกันเล็กน้อย ความจริงแล้วการสอบยังไม่สมบูรณ์หรอกครับมีสอบวันอาทิตย์อีกวัน แต่เป็นปฏิบัติพวกผมไม่แคร์เท่าไร 555 งานนี้แซนไม่ไปครับเพราะติดสอบ(สมน้ำหน้า)
...พอถึงวันอาทิตย์พวกผมสอบปฏิบัติกัน อย่างที่บอกครับเป็นอะไรที่สนุกมาก แข่งกันทำสนุกดี อาจารย์ที่คุ่มสอบท่านใจดีครับ ปล่อยให้เล่นเต็มที่ พอสอบเสร็จพวกผมก็มานั่งเล่นใต้ตึก
“ไงโอ๊ต”
“ว่าไงไอ้แบงค์”
“มึงมีเบอร์เบเบ้ไหม”
“ทำไมอ่ะ”
“ไม่พอดีอยากคุยกับน้องเขา มึงช่วยนัดน้องให้กูได้ป่ะ คือกู...”
“เออ เดียวกูจัดให้” ผมตอบไป
“เออเจอที่หอเย็นนี้ หกโมงเย็นนะโว้ย กูไปแหละ เออเมิงไปด้วยนะ”
“บาย” เดี๋ยวสิแพรวท้องแล้ว ผมตอบโดยไม่คิดอะไร แล้วไอ้แบงค์ทำไมอยากแพรว หรืออยากคบคนท้อง
...พอกลับถึงหอผมบอกแซนให้ติดต่อให้ ซึ่งเธอยินดีไป แต่แซนทำหน้าเซ็งสุดๆ พอหกโมงแพรวปรากฏตัวขึ้น หน้าตาเธอดูไม่พอใจที่ผมยังอยู่กับแซน เธอทิ้งตัวลงที่เตียงข้างๆแซน แล้วพูดคุยกับแซนเหมือนไม่เห็นหัวผม แซนทำตัวเลิกลัก ถามผมว่าเกิดอาไรขึ้น ไม่ได้แต่ส่ายหน้าไม่รู้ ก็ไอ้แบงค์มันนัดมา ผมไม่น่าลืมเลยว่าเพื่อนผมนัดไม่เป็นเวลาสักคน
“ว่าไงจ๊ะเบเบ้” เสียงหนึ่งดังขึ้น ผมหันไปมองไอ้แบงค์ครับ แพรวเองก็ตกใจที่เห็นแบงค์ ปัญหาคือแบงค์ไม่ได้มาคนเดียว มากับผู้ชายอีกเป็นสิบ มึงจะมากระทืบสตรีและเด็กเหรอ กูทำเรื่องย้ายห้องก่อนได้ไหม ตอนนี้แพรวกับแซนหน้าซีดทั้งคู่ครับ
“ไอ้แบงค์เอาใครมาว่ะ” ผมถามขึ้น
“ถามน้องเขาดีกว่า ว่าแต่จะให้เรียกว่าอะไร แพรว เบเบ้ แจน เบลล่า หรือ เอมมี่” แบงค์ตอบเสียงเย็น
“...” แพรวยืนนิ่งไม่ยอมตอบ ส่วนแซนค่อยๆเขยิบหนี แมนโคตรๆ
“ว่าไงครับ” แบงค์ถามแพรว
“ก็แค่คนรู้จัก ทำไมเหรอค่ะ” แพรวตอบเสียงนิ่ง
“โอเคแพรวไม่พูดพี่จะพูดนะ” แบงค์พูดกวนตรีน
“...”
“คนพวกนี้คือคนที่นอนกับเธอ สองเดือนที่แล้ว ยังมีบางคนติดธุระไม่มาอีกนะ”
“อะไรพี่อย่ามาใส่ร้ายหนูนะ”
“แน่ใจเหรอ”
“ใช่สิผู้ชายจะพูดอะไรก็ได้ คนที่เสียเป็นผู้หญิงนิ”
“แล้วผู้หญิงที่เที่ยวไปนอนกับผู้ชายล่าแต้มยังควรเรียกว่าผู้หญิงอยู่ไหมครับ” แบงค์สวน
“อร๊ายยยยยยยย ฉันจะแจ้งความให้หมดขอหาหมิ่นประมาท”
“น้องจะประณามตนเองเหรอครับ”
“อร๊ายยยยยยยย”
“พี่โอ๊ต”
“อ่าว...บีม”
“เห็นเสียงดังเลยขึ้นมาดู”
“อืมครับ”
“มีอะไรกัน”
“ก็คนนั้นอ่ะ”
“อ่าวมาทำไม”
“เพื่อนพี่อยากเจอ”
“ครับ”
“พวกแกมันเก่งแต่กับผู้หญิง รังแกได้แม้นแต่คนท้อง” เสียงแพรวบาดเข้ามาที่โสตประสาทอีกครั้ง
“พี่ไม่ได้เก่งกับสตรีครับแพรวแค่เตือนสติ และช่วยหาพ่อเด็กที่แท้จริง” แบงค์บอก
“พ่อเด็กคือแซน”
“งั้นเอาหลักฐานคืออะไรหล่ะค่ะ” แบงค์ถามเสียงเย็น ผมเห็นแบงค์ใจเย็นก็เวลานี้
“ก็...” เธอหยุดชะงัก
“เออ...ขอโทษนะครับ ถ้าอยากรู้ว่าพ่อเด็กคือใครสามารถตรวจได้ที่ นิติวิทยาศาสตร์ ได้โดยต้องเอาดีเอ็นเอของคนที่เชื่อว่าเป็นพ่อไปด้วย ไปได้เลยตั้งแต่ที่รู้ว่าตอนเองตั้งครรภ์” บีมแทรก แพรวถึงกับทรุดลงกับพื้น
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 33
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีครับ พอดีเห็นคนรอเยอะเลยมาอัพให้อีก อิอิ คนชอบหมอบีมเยอะเลย คนเขียนชอบแต่แรกแหละ(ก็แน่นอนแหละแกเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องเป็นอย่างไงนิ) วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ บะบาย
-
:z13:
จิ้มๆ
อ่านตอนนี้แล้วแอบยิ้มหมอบีมนี่สุดยอดโผล่มาได้ในยามที่ต้องการเสมอ เหมือนพ่อพระเหมือนเทวดา
แล้วจะรออ่านต่อตอนหน้าคงจะสนุกน่าดู
นิว
-
แพรวถึงกับทรุดเลยเหรอนั่น
สงสัยนอกจากรู้ว่าแซนไม่ใช่พ่อเด็กแน่ๆแล้ว
เธอคงไม่สามารถระบุได้ด้วยซ้ำมั้ง ว่าใครคือพ่อของเด็กในท้อง
บีมเป็นฮีโร่อีกแล้วนะเนี่ย
รอตอนหน้าเหมือนกับที่รักรีบน มีเฮแน่ๆเลย
ขอบคุณนะจ๊ะโฟล์คเต่า
-
คราวนี้ใครคงช่วยอะไรแพรวไม่ได้แล้วหล่ะ....ทำตัวเองหนิ
แต่ดูแล้วงานนี้แซนน่าจะรอดแล้วหล่ะเนอะ
ส่วนหมอบีม..โผล่มาที...ฮีโร่มั๊กกกก
เอาใจกันไปเลยดีกว่า...o13
-
โห ยัยแพรว หนุ่มๆนับสิบ
พี่แบงค์ o13เก่งซะอุตส่าไปรู้ด้วยว่ามีใครมั่ง
ปล.ไอ้แซนไหว้ด้วย ที่อยู่สองต่อสองเล่นหัวกู ที่อยู่กับเพื่อนไหว้กูสะงั้น
เหอๆๆ พี่โอ๊ตมั่นใจเหรอว่าแซนเล่นที่หัว :laugh:
คำผิด
“โห้มาแบบนี้ผมจุกนะพี่ มุขไม่หาพาเครียด”
-
:-[หมอบีมมมมมมมมมมมม มาเป็นแฟนเราเถอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอต่อไปจ้าๆๆๆๆ o13
-
:o8: แบงค์น่ารักอ่ะ...
อุตส่าห์ไปตาม "พ่อ" ของเด็กมาได้ตั้งเป็นสิบ..
o13 ให้เลย..
:laugh: สมน้ำหน้าชะนีชอบล่าแต้ม..
-
o22ยังไม่ครบแต่มาเป็นสิบ
ถ้ามาครบไม่เป็นร้อยเลยเหรอ
-
o22 ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
มาเป็น 10 แล้วจะรู้ไม๊ว่า อะไร อะไร กับ ใครไป อาทิตย์นึงมี 7 วัน
อย่างน้อยก็มีผู้ต้องสงสัย 7 คนแล้ว :เฮ้อ:
แซน กับ พี่ โอ๊ต สู้ๆ รักนะคะ หมอบีม :กอด1:
-
หมอบีมน่ารักที่สุด
อิอิอิ
-
ถึงเวลาแล้ว
ว่ะฮ่าๆๆๆ
อย่าคดีพลิกเป็นพอ
เอิ้ก ๆ
-
หมอบีมพรเอกอีกแล้วหรอครับ o13 o13
รีบมาต่อนะครับ :pig4: :pig4:
-
ได้เวลา เปลี่ยนตัวเอก
คริๆ
ล้อเล่นนะจ๊ะ
-
ทำไมน้องแพรว หลายเบ้ หลายชื่อ จังเลย แถมยังหลายคนด้วย :z2:
-
สวัสดีครับ
โอ้ นิติวิทยาศาตร์ กู้ชีวิตได้ (จริงหรือ) ไม่มั่นในข้อมูลอ่ะ
แบบนี้ก็ดี
ส่วนบีมนี่ ... ขอได้ไหม อยากได้ๆๆๆๆๆๆ :o8:
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ตุแหง่วๆ กล้าเนอะ แต่ละชื่อ เบเบ้ เอมมี่ etc.
เหมือนจะอินเตอร์แต่ดูไปดูมา ล๊าวลาว
= =
-
สุดยอดเลยนายแบงค์ อุตส่าห์หาพ่อเด็กมาให้นังน้องแพรวได้เป็นสิบ o13
-
:laugh: มาลุ้นกับครับ ลูกใครหว่า
:z2: :z2:
-
บีมฮาไปรึเปล่าน่ะ
-
ในที่สุด... ความจริงจะเปิดเผยอีกไม่นานนี้เเล้ววว
หมอบีม... ชอบง่ะ ><
รออ่านอยู่นะค่ะ
-
โอเคๆๆๆ
เรื่องเริ่มเข้าที่เข้าทาง
ว่าแต่ถ้ามันเป็นลูกแซนด์จริงๆ อ่ะ
สรุปแซนด์เคยนอนกับมันรึป่าว
เฮ้อออออ
-
ตอนที่ 34 ปิดเทอม
“ตัวผู้...มันเหี้ยอย่างนี้ทุกคนแหละ” แพรวพูดขึ้น “เห็นผู้หญิงเป็นดอกไม่ข้างทาง เด็ดมาดมแล้วทิ้งไป เห็นสวยก็เข้ามาเทคแคร์ แต่พอขึ้นเตียงก็ทิ้งไปไม่ใยดี ยิ่งพอบอกว่ามีเด็ก พวกมึงก็ทิ้งกู ไม่สนใจกับการกระทำของพวกมึงสักตัว” เธอมองทุกคนในห้องด้วยสายตาที่เครียดแค้น
“น้องพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะครับ ผู้ชายดีๆยังมีอยู่นะ” ผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น
“ผู้ชายดีๆนะเหรอ” แพรวหัวเราะในลำคอ “ผู้ชายดีมันก็เสือกเป็นเกย์ไปหมดไงหล่ะ” เธอหันมาทางแซนและผม ไม่มีใครพูดอะไร
...บรรยากาศอบอวนไปด้วยความเครียด ต่างจากบรรยากาศของการสอบเสร็จของทุกๆเทอมอย่างสิ้นเชิงอย่างสิ้นเชิง
“จะเหมาอย่างนี้มันก็ไม่ถูกนะครับน้อง” แบงค์พูดขึ้น
“เธอบอกมาเลยดีกว่าว่าท้องกับใคร” คนในกลุ่มแทรกขึ้น “พวกเราคิดว่าพวกเรารับผิดชอบได้”
“เออกูบอกก็ได้... พุวกมึงสักคนในนี้แหละ ตัดไอ้เหี้ยแบงค์ มันป้องกัน แล้วก็ไอ้เกย์นั้นด้วย” เธอตวาด แล้วจ้องไปที่แซน
“อ่าวน้องครับพี่บอกให้ใจเย็นไงครับ”
“ใจเย็นแล้วมันช่วยอะไรกูได้ ช่วยให้กูไม่ท้องได้ไหม” เธอพูดจบก็ก้มหน้าร้องไห้ “มันช่วยกูไม่ให้ท้องได้ไหม”
...มือสองข้างของเธอบีบรัดแน่นบริเวรท้องของเธอ ทุกคนไม่พูดอะไรได้แต่ดูภาพที่เกิดตรงหน้า ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเหมือนหมดสิ้นทุกอย่าง รวมกระทั้งอนาคต
“เหอะๆ” เธอเริ่มหัวเราะ และดังขึ้นเรื่อยๆ ผู้ชายที่ล้อมเธออยู่เริ่มถอยหนี และแน่นอนแซนถอยคนแรก แพรวชูมือขึ้นเหนือศีรษะแล้วทุบบริเวณท้องทุกคนอึ้งกับภาพที่เกิด เธอทุบไม่ยั้ง แรงขึ้น และเร็วขึ้นเรื่อย ทุกคนอึ้งกับภาพที่เห็น
“นี้เธอ!!!” บีมเข้าคว้ามือเธอไว้ “เธอจะทำอะไรนะ”
“อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันจะเอามันออก ฉันจะเอามันออก” เธอกรีดร้องแล้วพยายามดิ้นให้หลุด
“มันเป็นอันตรายต่อเธอและเด็กนะ”
“ชั่งมันสิ ไม่มีใครสนใจฉันอยู่แล้ว” เธอดิ้นและกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ก็หยุดนิ่งและกลับมาร้องไห้เหมือนเดิม
...ทุกคนเศร้ากับเหตุการณ์ที่เกิด บางคนหันไปมองที่อื่นเพราะทนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ บางก็ร้องไห้ออกมา ย่อมไม่มีใครต้องการให้เป็นเช่นนี้ แต่จะทำอย่างไรได้เพราะคนเราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้อดีตได้ สิ่งที่ทำได้คือพยายามสร้างอนาคต
“พี่โอ๊ต นั้นอะไรอ่ะ” แซนสะกิดผม ผมมองที่แซนสะกิด กระโปรงของแพรวเปียก เธอฉี่ราดหรือไม่น่านะ แต่ว่ามัน...มันสีแดง
“เห้ยเลือด” ผมตะโกนสุดเสียง ทุกคนหันไปมองที่แพรวในขณะที่บีมเห็นเลือดที่ไหลออกมาก็อึ้งเหมือนกัน
“บีมอุ้มแพรวได้ไหม” ผมถามกลัวบีมเกลียดเลือด แต่ผมไม่ต้องรอคำตอบ ผู้ชายช่วยกันพยุงตัวเธอ ผมคว้ากุญแจรถเต่าแล้วรีบวิ่งตามออกมา ไอ้แบงค์หายตัวไปเร็วโคตรแมนสัตว์ ผมค่อยดูทางและบอกให้ระวังเส้นทาง โดยมีผู้ชายคอยช่วยดูแพรวตลอดทาง พอลงมาถึงชั้นล่างผมเปิดประตูออกมา ก็มีรถยนต์มาปาดหน้า
“ขับรถไม่ดูเหี้ยอะไรบ้างหรือไง...ไอ้แบงค์” ขอโทษที่กูประณามมึง มันมากับเฟอร์รารี่คันโปรดของมัน
“เอาแพรวขึ้นรถ” แบงค์ตะโกน ประตูรถถูกเหวี่ยงออก เมื่อจัดแจงนำแพรวนั่งบนรถเสร็จ แบงค์ก็ขับรถออกไป ทุกคนก็รีบตามไปครับ ผมเพิ่งสังเกตทุกคนแม่งขับรถยนต์กันหมด 10 คน 10 คัน เก่าใหม่คละกันไป คันไหนเก่าก็แต่งพร้อมดริฟ เหอะๆ(คนที่ขับรถที่แต่งหล่อมากครับ อิอิ) ผมมองไปที่บีม เสื้อบีมเต็มไปด้วยเลือด
“บีมเปลี่ยนเสื้อก่อนไหม” ผมถามขึ้น
“ไม่เป็นไรพี่ ไปโรงพยาบาลเลยดีกว่า” พอพูดจบแซนลงมาพอดี พวกผมก็เลยไปโรงพยาบาลกัน สรุปรถผมเก่าสุด แก่สุด และน่าจะถูกสุด แต่เอาเถอะเราไม่ได้มีอะไรกับแพรว อิอิ
...พอมาถึงโรงพยาบาลทุกคนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ทุกคนมีสีหน้าที่เป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด บางคนก็มีท่าทางรู้สึกผิดไปด้วย ยกเว้นแบงค์
“เห้ยมึงเครียดเรื่องน้องเหรอ” ผมถามแบงค์ “น้องเขาไม่เป็นไรหรอก” ผมปลอบ
“เปล่า”
“อ่าวแล้วเรื่องอะไร”
“เลือดที่เลอะรถกู รถคันโปรดกูด้วย”
“สัตว์”
“อ่าวมันจริงนิ ชิบหายล้างทีเป็นพัน” เลทบ้านนอกครับ ล้างรถพันหนึ่งก็แพงแล้ว
“บ้านมึงรวยเครียดอะไรว่ะ ใช้วันละหมื่นพ่อมึงยังไม่บ่น”
“เออไม่บ่น แต่ปัญหาคือกูเพิ่มถอนเงินพอไปเลี้ยงเด็ก แล้วมันหมดแล้ว”
“เออดี”
“มึงออกค่าล้างรถให้กูหน่อยดิ”
“เรื่องอะไร”
“เห้ยกูช่วยมิงได้ผัวกลับมานะ”
“ไม่เกี่ยวเลย”
“อย่างน้อยมึงก็รับว่ามันผัวมึง”
“อ่าวไอ้สัตว์”
“ค่าล้างรถ”
“เออร้อยเดียวพอ”
“เออก็ยังดี”
“เห้ยนี้มึงอดอยากมากนะเนี้ย”
“เร็วตังค์”
“เออๆ”
...ผมกับคนอื่นนั่งรอได้สักพักคุณหมอก็ออกมา ทุกคนต่างกรูเข้าไปหา แต่ไม่มีใครกล้าถาม
“น้องเป็นไงบ้างครับ” ผมถามไม่มีใครกล้ากูเอง
“หมอเสียใจด้วยนะครับ หมอต้องเอาเด็กในครรภ์ออก ไม่งั้นอาจเป็นอันตรายต่อแม่เด็กได้” คุณหมอตอบ แล้วต้องพักดูอาการสักพักถ้าหายดีคงออกได้เลย “คุณเป็นญาติคนไข้เหรอครับ”
“ไม่เชิงครับ”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นเชิญแจ้งชื่อคนไข้และความประสงค์จะพักห้องเดียวหรือห้องรวมที่เคาเตอร์ได้เลยครับ ผมขอตัวก่อน” คุณหมอเดินกลับเข้าไปห้องฉุกเฉินอีกครั้ง
...ผมหันหลังกลับไปถามบรรดาหนุ่มๆก่อนว่าจะเอาอย่างไง สรุปคือบรรดาโจทย์ยินดีแชร์ค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาล(รวยกันจริงพวกมึง) เลยตกลงให้นอนห้องรวม ส่วนเรื่องนี้จะเก็บเป็นความลับ (I KNOW WHAT YOU DO THIS SUMMER) เมื่อตกลงได้เรียบร้อยทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ เป็นเทอมที่มีความวุ่นวายมากที่สุดของผม แต่ละเทอมของผมจบด้วยความเรียบง่าย เรียนจบกลับบ้าน นอน เที่ยว แต่เทอมนี้เรื่องมันยุ่งจริง เทอมหน้าจะเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 34
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...สวัสดีครับ จบไปแล้วกับเทอมแรก เหนื่อยได้ใจดีอิอิ
หวังว่าเพื่อนจะชอบนะ ว่าแต่เทอมสองจะเป็นอย่างไง
ติดตามกันด้วยนะครับ...
-
เหมือนจะมีอะไรดลใจให้เรากดเข้ามา :m4:
ในที่สุด พี่โอ๊ตก็ได้ผัวคืนนน เอ๊ยยยยยยยย แซนน คืน :m3:
ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ (ยังกดให้คะแนนชื่นชมไม่เป็น :m8:)
-
ได้สามีคืน :z1:
สงสารเด็ก :o12:
-
ดูๆๆไปก็สงสารนังน้องแพรวมันเหมือนกันนะ
-
พี่โอ๊ตได้สามีคืน
:z1:
-
:-[ แบงค์อ่ะพูดตรงจัง
น่าสงสานแพรวเหมือนกัน แต่ตอนทำไม่คิด
ดีแล้วที่เด็กไม่ได้เกิดมา เพราะถ้าเดิกมาคงเป็นปัญหาอีก....
:เฮ้อ:
สิ้นเรื่องนี้จะมีเรื่องอะไรมาป่วนพี่โอ๊ตกะน้องแซนอีกนะ
-
+1 ขอบคุณสำหรับเทอมแรกที่อบอุ่นนะครับ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เห็นแล้วรู้สึกว่าผุ้หญิงแบบนี้มีเยอะเหลือเกินในสังคมปัจจุบัน
แพรว ไม่ได้น่าสารเลยแม้แต่น้อย เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้น
เกิดจากการเลือกของเธอเองว่าต้องการใช้ชีวิตอย่างไร
ต้องบอกว่า น่าสมเพช เสียมากกว่าน่าสงสาร
ดีใจที่เรื่องของ แซน กับพี่โอ๊ต เคลียร์กันได้ และกลับมาป๊อปปี้เลิฟอีกครั้ง
หวังว่าเทอมสองจะมี เรื่องราวดีๆให้ได้ประทับใจในตัวเอกทั้งสองอีกนะครับ
จริงๆ คือ เรื่องนี้เริ่มด้วยต้อง การจะเขียนถึงสิ่งดีๆที่นึกถึงจากการรับน้องใหม่
คราวนี้เทอมสองจะเริ่มเป็นอีกแบบแล้วจะรออ่านต่อ
นิว
-
เห็นด้วยกับนิว
ไม่เห็นสงสารแพรวเลยซักนิด
ทำตัวเองเองแบบนี้แล้วจะมาขอให้ทุกคนต้องรับผิดชอบชีวิตเธอได้ยังไง
ส่วนผู้ชายที่ทำเค้าท้องก็ถือว่าซวยไปแล้วกัน
อยากจะสนุกแต่ป้องกันไม่ดีเอง อันนี้คงจะโทษใครไม่ได้
-
เเละเเล้วพี่โอ๊ตก็ได้สามีคืน ฮ่าๆ
อดรู้เลยว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้องแพรว
-
บวก 1 แต้มให้โฟล์คเต่าค่ะ
จบตอนนี้ได้ลงตัว
สะท้อนอะไรหลายๆอย่างในสังคมปัจจุบัน
ที่รุนแรงในความรู้สึก
แพรวดูจะอ่อนหัดไปหน่อยกับการมั่วแต่ไม่ป้องกันตัวเอง
แต่ยังไงโอ๊ตก็ได้สามีคืนแล้ว :laugh:
-
สวัสดีครับ
แหม แหม่
รอดไปได้หวุดหวิด
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ผ่านไปได้ด้วยดี
:call:
-
อ่ะ..นี่แหละผลของการรักสนุก..แต่ไม่ทำการป้องกัน
เด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็พลอยรับกรรมไป... :เฮ้อ:
-
นี้แหละ เวลาสนุกไม่ค่อยคิดกัน พอมีปัญหาขึ้นมา
โทษโน้นบ้าง โทษนี่บ้าง แล้วจะ :serius2: ไปเพื่ออะรัยนะ
:z2: :z2:
-
:angry2: :angry2: :angry2: จะโทษใครเค้าได้..ถ้าไม่ทำตัวเอง...ตามมาอ่านรวดเดียวเลย..ตาค้างมากมาย..รอตอนไปนะจ๊ะ
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งอยากอ่านมากขึ้น
รอนะครับ :L2:
-
ในที่สุดพี่โอ๊ตกะแซนก็เข้าใจกันซะที
แพรวนี่ทำตัวเองจริง ๆ อ่ะ
ไม่ไหว ๆๆๆ
-
.........SANEE ตัวหน้าขน
-
เวรกรรมทำเอาไว้ก่อนเองนะ
อย่างนี้ใครก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะแพรว
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:เรื่องร้าย ๆ ผ่านพ้นไปแล้ว
-
หง่ะ
หายไปหลายวันแล้วค้าฟ
-
สวัสดีครับพี่น้อง...
...พอดีแวะเข้ามาอ่านกระทู้ ต้องขอโทษหลายๆท่านด้วยที่อยู่ดีๆก็หายเงียบไปสะดื้อๆ ไม่บอกไม่กล่าว ที่หายไปเนื่องจากตอนนี้ที่คณะของผม และเอกของผมมีกิจกรรมขึ้นชื่อ กิจกรรมงานชนงาน เหมือนงานชนช้างที่ ม.ศิลปกร หรือเปล่าผมไม่ทราบ แต่กิจกรรมงานชนงานคือ นั่งปั่นรายงานนั้นเอง ผมตัดพ้อบ่อยมาก แถบทุกครั้งที่ลงนิยายว่างานเยอะอย่างนั้นอย่างนี้ ครับมันเยอะจริงๆ นั้นมันเป็นงานสัปดาห์ชนสัปดาห์ หรือรายสัปดาห์นั้นเอง แต่รอบนี้งานรายวันครับ ทำกันวันชนวันเลยหลายคนเริ่มเกิดอาการเบลอแล้ว รวมทั้งผมด้วย ยอมรับว่าสาหัดสากันมากกำลังคิดว่าคิดถูกไหมที่เรียนเอกนี้ เห็นชาวบ้านเขาเฮฮาแล้วเราหล่ะ เฮ้อ....
...ว่าแล้วก็อยากกลับไปแก้ให้โอ๊ตงานเยอะจัง 555+ อิจฉาตัวละครนะครับ งานเสร็จเร็วกว่ากำหนด แถมมีแฟนอีก ผิดกับคนแต่ง แฟนไม่มียังมีงานล้นมืออีก
...แล้วสรุปที่มานี้มาบ่นเหรอ หลายคนสงสัยใช่ม่ะ คำตอบคือไม่ใช่ครับ เพราะนอกจากตัดพ้อแล้ว จะมาขอสักพัก ไม่มีกำหนด ถือว่าหยุดปิดเทอมนะนะ แต่หยุดรอบนี้ขอเคลียร์งาน อ่านหนังสือสอบ และพรีเซ้นงาน คิดว่าพอมีเวลานั่งจินตนาการ นั่งเพ้อได้แล้วจะมาลงให้เร็วที่สุดครับ
...ขอขอบคุณทุกท่านที่เป็นห่วง ขอบคุณเม้นท์ทุกเม้นท์ ผมยังไม่หายไปไหน ขอเคลียร์งานก่อนนะ จุบุ๊ จุบุ๊
คนแต่ง
โฟล์คเต่า
-
:L2: :L2: :L2:
เป็นกำลังใจให้เช่นกันครับ
งานชนงานพอกัน 555+ นี่ก็เตรียมพรีเซ็นต์งานอยู่เหมือนกัน 3 งานติด
สู้ๆนะครับเป้นกำลังใจให้ ยิ่งเรียนชั้นสูงงานยิ่งเยอะตามมา
ดีนะที่ห่างหายไปแต่ก็ยังห่างลากันกันก่อนไป
หวังว่าในเร็วๆวันจะได้อ่านเรื่องต่อนะครับ
นิว(LOVEis)
-
:pig4:
-
o9
มานอนรอ
-
ตอนที่ 35 พรหมลิขิต
“เบื่อโว้ย!!!” ผมนั่งเซ็งอยู่หน้าโทรทัศน์ที่บ้าน บ้านผมรับจ้างทำหลังคาโครงเหล็ก และอาลุมิเนียม ผมต้องตื่นแต่เช้าเพราะทนรำคาญเสียงช่างทำงานไม่ไหว จะอยู่ในห้องก็ไม่รู้จะทำอะไร จะออกไปเที่ยวก็น่าเบื่อไม่รู้จะไปไหน นี้ก็เข้าสัปดาห์ที่สองที่ผมกลับมาบ้าน หลังจากสัปดาห์แรกที่ออกเที่ยวกับเพื่อนๆสมัย ม.ปลาย พอย่างเข้าสัปดาห์ที่สองเพื่อนๆผมมันก็เริ่มออกไปเที่ยวต่างจังหวัดทิ้งผมให้อยู่ที่บ้าน จะเดินสยามก็เบื่อไม่มีอะไร อาจจะเป็นเพราะตอน ม.ปลาย เดินทุกวัน พอตอนนี้ก็เบื่อ การกลับมาอยู่บ้านผมพบข้อดีเพียงข้อเดียวคือ มีเงินใช้แบบอันลิมิต แต่ในใจผมกลับคิดถึงบ้านนอก(มหาวิทยาลัย) เพื่อน และที่คิดถึงมากที่สุด พี่โอ๊ต อยากรู้จังตอนนี้พี่โอ๊ตจะเป็นไงน่า เซ็ง เซ็ง เซ็ง สรุปไปเดินฆ่าเวลาที่สยามดีกว่า...(ก็ไม่รู้จะไปไหนอ่ะ)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“โอ๊ต” อีเอ๋เรียกผมผม
“เออๆ” ผมเดินตามไปตอนนี้ผมอยู่ที่สยาม มาเดินเล่นกัน ผมมองดูคนเดินผ่านไปเป็นคู่ๆ อิจฉาชิบ
...ผมกับเพื่อนมากรุงเทพได้ 3 วันแล้ว พวกผมนัดกันไปเที่ยว ตอนแรกว่าจะไปทะเลกัน แต่มีบางคนที่อยากช็อปปิ้ง ผมกับพรรคพวกไปสวนสยามกันมาแล้ววันนี้เลยขอชิวๆ มาเดินเล่นสยามกันยกก๊วน มากับพวกเพื่อนๆก็ฮาดีครับ เพราะคนที่ไม่เคยเดิน ไม่เคยเห็นอะไรแปลกๆก็ทำท่าทางอย่างกับเด็ก วิ่งเข้าไปหาแล้วตะโกนบอกเพื่อนๆ สยามไม่ต่างกับสมัยตอนผมมาเรียนพิเศษที่นี้มากนัก มีน้ำพุที่ผมไม่เห็นมันอีกแล้ว แต่ก่อนผมจะมานั่งบริเวณลานน้ำพุทุกวัน หยิบกระดาษกับดินสอออกมาวาดรูป ผมอยากเรียนสถาปัตย์ฯมาก แต่แอดไม่ติด ไปติดมหาวิทยาลัยที่บ้านเกิดสะอย่างนั้น
“มึงเป็นห่าอะไร เห็นมึงเหม่อตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” เพื่อนผมทักขึ้น
“เปล่ากูแค่คิดถึงวัยละอ่อนของกู” ผมตอบ
“เหรอกูว่าไม่ม่าง เห็นเมิงมองคนจับมือกันเป็นคู่ๆ”
“บ้า”
“แน่ใจนะไม่คิดถึงใคร”
“เออ” ผมตอบปัดเพราะรำคาญจะว่าไปตั้งแต่ปิดเทอมมาไอ้แสบโทรหาเกือบทุกวันอ่ะครับ แต่ผมไม่อยากบอกว่าผมไปไหน ผมอยากสนุกกับเพื่อนมากกว่า ความจริงเอามันมาด้วยก็ได้นะ แต่ผมต้องคอยมานั่งเป็นห่วงเอาลูกชาวบ้านมาทรมาน ถึงแม้นตอนนี้ผมจะอยู่กรุงเทพฯ ผมก็ไม่มันครับ ถ้าบอกผมไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง สรุปอยากใช้ชีวิตปีสุดท้ายในรั่วมหาวิทยาลัยกับเพื่อนให้มากที่สุด เพราะรู้สึกให้เวลาเหลนคนนี้มากเกินไป 555+
“มึงพรุ่งนี้ไปดรีมเวิร์ลกัน” เพื่อนคนหนึ่งแทรกขึ้น
“...” เพื่อนผมทักขึ้นเห็นผมเงียบทั้งที่หลายคนเออ ออ ด้วย
“อ่าวมึงไปหรือไง”
“มีเหรอกูจะพลาด” ผมตอบ
...พวกผมเดินกันไปเรื่อยๆ จนเข้า MBK บางคนแยกย้ายไปดูมือถือ บางคนก็เดินสะทุกชั้น ส่วนผมเลือกที่จะเดินดูมือถือ แต่ก่อนผมอาจบ้าคลั่งตามกระแสซื้อมือถือไปเรื่อยๆ แต่หลังๆมาผมเริ่มรู้ว่ามันฟุ่มเฟือยเกินไปไหม เพราะซื้อมาผมใช้แค่รับสาย โทรออก กับ รับ-ส่ง ข้อความ แต่พอเวลาซื้อจริงๆ ก็เอาที่มันทำได้ทุกอย่างเหมือนเดิม สรุปราคาที่ซื้อก็ไม่ต่างจากตอนเล่นมือถือ แค่ความถี่ในการเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือน้อยลงเท่านั้น
...พวกผมเดินกันไปเรื่อยจนเลยเวลาทานข้าวกันมานานมาก จุดรวมผลคือหน้าโรงหนัง บ่าย 2 ผมขึ้นไปก็มีเพื่อนมารอกันจนจะครบแล้ว
“เห้ยกินอะไรอ่ะ” คำถามเกิดขึ้นเมื่อผมไปถึง
“ฟู๊ด-คอด อยู่ชั้นล่างอ่ะ” ผมบอก
“ไหนว่าจะกินยาโยอิ”
“ไม่รู้” ผมตอบ แต่สีหน้าทุกคนบอกบุญไม่รับ
“หิวกันยังอ่ะ”
“นิดหนึ่ง” เพื่อนตอบ
“งั้นเดินเล่นชั้นนี้ก่อนไหม ไหนๆก็มาแล้ว”
...ผมกับเพื่อนเดินไปไม่กี่ก้าวก็เจอร้านชาบู้เปิดใหม่หน้าโบว์ลิ่ง สรุปก็ลงเอ่ยที่ร้านนั้น ชั่งเป็นกลุ่มที่วางแผนล่วงหน้าไม่ได้เลยจริงๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ผมนั่งเรื่อจนถึงสะพานหัวช้างก็ขึ้นฝั่ง เดินตรงไป MBK นี้บ่าย 1 กว่าๆเกือบบ่าย 2 แล้วขนมที่กินไปเริ่มย่อยหมดต้องหาอะไรหนักๆท้องกระแทกปาก ว่าแล้วเดินเข้า MBK ผมขึ้นลิฟท์ไปเรื่อยแต่ไหง๋ผมมาออกชั้นโรงหนังหว่า ไม่เป็นไร ผมเดินมาเรื่อยสรุปก็เข้าร้ายยาโยอิไป แต่ก่อนเข้าผมได้ยินเสียงคุ้นๆเหมือนเสียงรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย ก็แก๊งค์พี่โอ๊ตนั้นแหละ แถมได้ยินเสียงพี่โอ๊ตด้วย ท่าทางผมจะเป็นเอามาก
...การนั่งทานข้าวคนเดียวมันน่าเบื่อนะครับ ผมนั่งเอาเขี่ยข้าวเสียมากกว่า ว่าแต่เดี๋ยวนี้ให้น้อยแหะ ตอนเปิดใหม่ๆเยอะมาก อร่อยด้วย เห้อ ว่าแล้วก็นั่งเขี่ยข้าวต่อ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...โอ้ย ปวดหัว ปวดหู สมแล้วที่มีคนบอกว่ากลุ่มนี้ไปไหนไม่ต้องห่วง ร้านนั่งดัง ดังจริงๆเสียงดังมาก อย่างกับคนจีนแก่ๆ 10 กว่าคนรวมตัวกัน เสียงดังไม่พอหูตึงอีกต่างหาก ขนาดตอนกำลังรอโต๊ะอยู่หน้าร้าน ผมไปเข้าห้องน้ำยังได้ยินเสียงเพื่อนเลย ว่าแต่ตอนเดินผ่านร้านการ์ตูนเหมือนผมเห็นแซนแว๊ปๆ คงไม่ใช่มั้งครับ ผมว่าตอนนี้ผมไม่มีเวลาคิดถึงใครหล่ะ ตอนนี้ได้เวลาแย่งกินมากกว่า ว่าแล้วการประลองวิทยายุทธ์ก็เปิดขึ้น “ศึกชิงหมูชาบู” ภาคเสียงภาษาไทยโดย พันธมิตร...
...หลังจากศึกแย่งชิ่งหมูชาบูผ่านไปที่เหลือก็เริ่มเป็นการยัดเหยียดให้กัน สรุปกินไปได้ประมาณ 45 นาทีก็คลานออกจากร้าน สภาพแต่ละคนเหมือนคนตั้งครรภ์ไม่มีผิด ท้องโย้กันเป็นแถว หลังจากทานข้าวเราก็เข้าโรงกันต่อ คนเยอะแบบนี้แน่นอนหนังผีครับ ผมนะไม่กลัวนะผีในหนังอ่ะจะสะดุ้งเพราะตกใจมากกว่า แต่เพื่อนผมนะสิกลัวกันสุดๆ ที่กล้าดูเพราะเพื่อนเยอะนี้แหละ ข้อดูของการทานอาหารแล้วดูหนังคือ เราจะไม่มีอารมณ์หิวกระหายครับ จะไม่มีความอยากกินข้าวโพดคั่ว กับน้ำแต่อย่างใด ประหยัดไหมหล่ะ หุหุ สรุปกว่าจะเข้าโรงได้ เพลงสรรเสริญฯก็จบลงไปแล้ว (ไม่รู้ไม่ผิดนะ ไม่ลุกก็ไม่ผิด แต่แค่ไม่รู้จักกาลเทศะ)
...หนังที่ดูวันนี้ก็ไม่มีอาไรมากครับ คนที่อกหักจากความรักเลยฆ่าตัวตายและกลับมาค่อยหลอกหลอนคนรักตามประสาหนังไทย ไม่มีอาไรใหม่โดยส่วนตัวผมชอบเนื้อเรื่องใหม่อย่างเด็กหออะไรประมาณนั้น แต่ก็ถูกวิจารณ์ว่าเป็นหนังเกย์วัยเด็กไปเสียนิ เห้อ...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...หลังจากที่ทานจนเสร็จ(สักที) ผมก็ออกมาเดินเล่น พอเห็นสภาพเดิมๆ เด็กเดินเที่ยวกัน บางคนมาเป็นกลุ่มครื้นเครง บางคนมาเป็นคู่น่าอิจฉา พี่โอ๊ตอยู่ไหน ตอนนี้หากขออะไรได้ 1 ข้อ ตอนนี้อยากให้พี่โอ๊ตอยู่ข้างๆ เพื่อหลบหลีกความจำเจดูหนังดีกว่า หนังรอบที่ใกล้ที่สุดรอบ 15.30 นาที เอารอบนี้แหละ ไม่ต้องดูว่าเรื่องอะไร ไปนั่งลุ้นเอา 555+ พอซื้อตั๋วเสร็จ ผมก็ออกมารอจนกว่าประตูเปิดแล้วเข้าไปนั่งรอในโรง เท่าที่ดูคนก็เยอะระดับหนึ่งครับ แสดงว่าฉ่ายมาพักนึ่งแล้ว ขณะที่หนังกำลังจะเริ่มมีคนกลุ่มใหญ่เข้ามาในโรงส่งเสียงดังโว้ยวาย เห้อ...คนสมัยนี้ไม่รักษาเวลาเลย แต่ก็ดีที่ยังเงียบผมเลยนั่งดูหนังได้สบายใจ
...2 ชั่วโมงกับการทนดูหนังผีจะว่ากลัวไหมก็กลัวนะครับ ผมเป็นคนกลัวผีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วแต่จะทำอย่างไงได้นะเนาะ พอหนังจบผมก็ลุกออกจากโรงหนังเลย คนมันไม่อยากทนแล้วผมเดินไปที่ประตูทางออกเด็กเปิดประตูก็มองหน้างงๆ ครับว่าทำไมรีบออกจัง เหอะๆคนกลัวผีนะ สุดท้ายผมทนอาการคิดถึงของตนเองไม่ไหวจัดการโทรหาพี่โอ๊ต สายเรียกอยู่นานท่าทางตั้งสั่น
“ว่าไง” ปลายทางทักทาง”
“หวัดดีครับที่รักอยู่ไหนครับ”
“ใครที่รักแก”
“ง่ะ”
“ตอนนี้อยู่โรงหนังมาดูหนังกับเพื่อน”
“หนังอะไร”
“หนังโป๊มั่ง”
“ง่ะ เอาดีๆดิ”
“หนังผี”
“เหรอเพิ่งดูเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อที่กรุงเทพกับบ้านนอกจะฉ่ายพร้อมกัน 555+”
“ครับ พ่อคนในเมืองใหญ่”
“ครับ คิดถึงนะ”
“อืม”
“อยากเปิดเทอมเร็วๆจัง”
“อีก 3 สัปดาห์อ่ะ”
“นั้นสินะ” นั้นสินะผมต้องทนเหงาอีก 3 สัปดาห์เหรอ...ใจจะขาด จะขาดใจ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 35
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...โลกนี้ไม่มีคำว่าบังเอิญ... โลกนี้มีแต่พรหมลิขิต...
ยูโกะ XXXHoLIC
...สวัสดีครับ อัพแหละ มาไวไปไว...
คนแต่ง
โฟล์คเต่า
-
"...โลกนี้ไม่มีคำว่าบังเอิญ... โลกนี้มีแต่พรหมลิขิต..."
ยูโกะ XXXHoLIC
นั่นสินะบางทีก็รู้สึกอะไรๆมันช่างบังเอิญเหลือเกิน บางทีก็เล่นตลกกันเกินไป
หรือว่าจะจริงอย่างเธอบอกน๊า
คิดถึง CLAMP ขึ้นมาว่าแล้วต้องไปหามานั่งอ่านใหม่ อิๆ
ตอนนี้ไม่มีไรเลยนอกจากว่าต่างฝ่ายคิดว่าตัวเองเพ้อ
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(LOVEis)
-
:z13: :z13:
-
:L2:
+1 ให้ด้วยนะ
-
แล้วจะเจอกันไหมเนี่ย
-
พรหมลิขิตบรรดาลชักพา
ดลให้เราพลัดกันทันใด..หรือปล่าว.. :laugh:
-
พรหมลิขิตๆๆๆๆ
-
อ่าน xxx ด้วยหรอ
เราก็อ่าน รออ่านตอนต่อไปนี่ ไม่ออกซะที
-
แล้วจะเจอกันมั้ยเนี้ยยยยยยยยยยย
ความรู้สึกตอนนี้เหมือนดูหนังแขกเลยอ่ะ
สวนกันสวนกันมาแต่ไม่เจอกันซะงั้น
-
สวัสดีครับ
แล้วมันไม่บอกเลอะ ว่ามันอยู่ไหนกัน :angry2:
สวนไปสวนมา ชอบสวนกันนักนะ :oo1:
หึหึ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
เสียดายจิงๆที่ไม่บังเอิญเจอกัน
รออ่านตอน่อไปนะค่า
ขอให้ว่างเร็วๆ ><
-
:sad4: อยู่ใกล๊~~!!! ใกล้ กันแค่ เอื้อมมือ แต่ก็สวนกันตลอด
ระยะห่างกันแค่ศอกแต่กลับมองไม่เห็น หรือว่าความรักมันบังตา :a5:
-
เง้อออออออออ
ตกลงพรหมลิขิตให้ไม่เจอกันเหรอ
พี่โอ๊ตก็นะ แปลกจังเลย อยากอยู่กับเพื่อนขนาดนั้นเชียว
บวก 1 แต้มให้กับโฟล์คเต่าค่ะ
-
โห ๆๆๆ ไม่เจอกันหรอ
-
แอะะะะะะะะะะะะะ
ไม่ได้เจอกันอ่ะ
พรหมลิขิตตตตตตตตตตตตตตตตตต
-
ว้าว ตามทันซะที หุ ๆ หนุกมากมายอ่ะคับ ชอบ ๆ จังเลยคู่นี้ น่ารักกันดี แต่เรื่องเยอะได้อีก หุ ๆ พี่โอ๊ตก็หวานมะค่อยจะเป็นเล๊ยยย มะค่อยเอาใจแซนเลยอ่ะ คริ ๆ
แต่ก็น่ารักกันดีนะ งัยก็รอตอนต่อไปนะค้าบ +1 ให้คนแต่งเลยคับผม ^^
-
จะเจอกันมั้ยค๊าบบบ
ลุ้นๆ
เพิ่งเข้ามาอ่านคับ กว่าจะตามอ่านทัน
-
รอลุ้นให้เดินชนกันซะหน่อยเหอะ
ว่าแต่ถ้าแซนรู้ว่าพี่โอ๊ตหนีเที่ยวเข้ากรุงเนี่ยจะเป็นไงน๊า..เหอๆๆ o18
-
ต้องให้ช่วยลุ้นช่ายปะ........
:เฮ้อ:คนแต่งเล่นเอาค้างอีกแล้ว :z3: :z3: :z3:
-
ไมไม่เจอกานอ่า
-
จิตใต้สำนึก 1 ... วันนี้เรามาทำข้าวผัดปลากระป๋องกัน
จิตใต้สำนึก 2 ... อยากต่อกันพลา
จิตใต้สำนึก 1 ... เห้ยฟังกันบ้างเซ่
จิตใต้สำนึก 2 ... ว่า...
จิตใต้สำนึก 1 ... เราพูดถึงวัตถุดิบกันเลยดีกว่า มี ข้าว, ปลากระป๋อง, หอมใหญ่, แครอท, ถั่วลันเตา(แต่เราเอาถั่วฟักยาวแทน), ซีอิ๋วขาว, น้ำตาล, พริกไทย, น้ำมัน และ ไข่(แล้วแต่นะ)
วิธีทำ เริ่มจากเทน้ำมันลงกระทะ ตั้งความร้อนไฟปานกลาง ผัดจนหอมใหญ่นิ้มแล้วจึงใส่แครอทกับถั่วฟักยาวลงไปผัดสักค่อยใส่ข้าวกับปลาประป๋องลงไป ใส่ซีอิ๋ว, น้ำตาล และ พริกไทยเพื่อปรุงรส ผัดจนเข้ากันแล้วจึกตักใส่จาน
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/130920091395.jpg)
เสร็จแล้ว
จิตใต้สำนึก 2 ... อยากต่อกันพลา
จิตใต้สำนึก 1 ... ส่วนใครอยากกินแบบห่อไข่ก็ตีไข่แล้วนำไปล่อนที่กระทะใช้ไฟอ่อนแล้วใส่ข้าวลงไปแล้วก็ห่อก็จะได้แบบนี้
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/130920091393.jpg)
หุ หุ
จิตใต้สำนึก 2 ... อยากต่อกันพลา
จิตใต้สำนึก 1 ... เออสอบเสร็จแล้วจะซื้อให้
จิตใต้สำนึก 2 ... จริงนะ
จิตใต้สำนึก 1 ... อย่างที่บอกนะขอรับ...ช่วงนี้ข้าน้อยขออนุญาตไปต่อกันพลาเอ้ย อ่านหนังสือสอบก่อน แล้วเดียวจะมาอัพให้น่า...ข้าน้อยยังไม่ลืมหรอกขอรับ ใครไม่อ่านนะ...
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/130920091335.jpg)
ยิงใส้แตกเลย คุ คุ
-
:z13:
จิ้มพ่อครัวรีบน เอิ๊กๆ อ่านแน่ขอให้ลง 555+
ช่วงนี้ก็เตรียมสอบเหมือนกันอ่านจะไม่ทันอยู่แล้วนี่ :เฮ้อ:
นิว(LOVEis)
-
แต่ฉันไม่อยากต่อกันพลาเท่าไหร่หรอกนะท่านหัวหน้า คุคุ
ฉันอยากจะต่อพลาโมคุรุรุ No.6 มากกว่า คุคุ คุคุ
:m20:
-
เมนูหน้าขอเป็นข้าวคลุกน้ำพริกนะ :a5:
-
เห็นแล้วอยากกินเลยอ่าคับ
อิอิ
-
หึหึหึ
สิบโทคร้าบบบบบบ
อย่ามัวแต่ต่อกันพลานะคร้าบบบบบบ
ลงเรื่องด่วนๆเยยคร้าบบ ผมเตรียมขนมรอไว้นานแล้ว
เรื่องยึดเพโคปองลืมๆไปก่องละกันนะคร้าบบบบ
ทามะ ทามะ ทามะ ทามะ
:z1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
:a5:
เครียดหนัก
ตอนแรกนึกว่ามาต่อนิยาย
:z3:
-
รอต่อไป :a11:
-
สวัสดีครับ
อืม... ช่างกล้า
รูปสาวสวยที่บอกว่า "จริงดิ" น่ะนะ
มิจำเป็นมิต้องเอามาลงก็ได้ เข้าใจนะว่ามั่นใจว่าคนในรูปมันสวย
แต่ถามคนอื่นหน่อยก็ดีนะจ้ะ ว่าสวยจริงไหม
o18
ขอบคุณ
-
เฮ้อ...สวนกันไปมา
ชอบแบบห่อไข่
เห็นแล้วหิวข้าวขึ้นมาอีกรอบเลย
แต่ปลากระป๋องยี่ห้อไหนที่ผัดแล้วจะอร่อย
รอคนแต่ง :t3:
-
กลายเป็นรายการสอนทำอาหารไปซะละ :laugh:
-
o18 ข้าวผัดน่ากินมากมายอ่าพี่
เลยเริ่มรู้สึกตัวว่าหิวข้าวพอดี
ขอตัวไปรับทานก่อนแล้ลกัล
หิวมากกกกก......
-
รอต่อไปค๊าบบ
:z3:
-
เราก็นึกว่าตอนใหม่อ่ะ
แต่ที่ไหนนนนนนนนนนนนนนได้ :z3: :z3: :z3:
-
เห้นแล้วหิวว
-
ขอ+ ให้ไว้ก่อน
แล้วค่อยมาตามอ่านนะคะ
^^
-
ตอนที่ 36 ความคิดถึง...
...เห้อ ดูหนังเสร็จไอ้แสบก็โทรมาพอดี ดีนะที่ไม่โทรระหว่างหนังฉาย ผมนั่งเล่นในโรงหนังกับเพื่อนอยู่พักใหญ่ๆ ก่อนค่อยเดินออกมากันจะรีบออกอะไรกันนักกันหนา อย่างไงก็ได้ออกจริงไหมครับ พวกผมออกมาเดินเล่นกันไปเรื่อยๆ ก่อนที่มั่งหน้าไปสักการะท้าวพระพรหม และองค์อื่นๆ บริเวณนั้น อย่างที่เคยพูดไว้กลุ่มผมอยู่ไหนที่นั้นไม่มีเงียบ พวกเราดังตลอดทางสกายว๊อค คนที่ผ่านไปผ่านมาเขาก็มองคงประมาณว่าไอ้พวกนี้ดังได้อีก...แต่ขอโทษเถอะครับ เพื่อนผมไม่แคร์สื่อ
...พวกผมใช้เวลานานมากครับกว่าจะสักการะจนครบทั้ง 4 องค์ พวกผมเดินเหนื่อยก็พัก ไม่ได้ซีเรียสอะไรมากเรื่อยๆ เสียมากกว่า
“เห้ยไปไหนต่อว่ะ” เพื่อนผมทักขึ้น
“อยากไปไหนอ่ะ” ผมถาม
“ไม่รู้ดิยังไม่หิว” เพื่อนอีกคนแทรก
“งั้น...นั้งเล่นแถวนี้ก่อนไหม” ผมเสนอ
“เออก็ดี”
“เย็นนี้กินอะไรอ่ะ”
“ไอ้โอ๊ต มึงคิดกูไปนั่งตรงนู้นนะ” เพื่อนผมพูดพลางชี้ไปยังจุดหมาย...ผมพยักหน้ารับก่อนเอาไอพอดเสียบหู ผมก็เดินชิวๆไปเรื่อยกะว่าไปถึงที่นั่งก็จะเอาการ์ตูนมานั่งอ่าน ...แล้วหนังสือการ์ตูนผมล่ะ ผมลืมการ์ตูนไว้ที่ลานพระพิฆเนศ
“เห้ย กูลืมของไว้เดี๋ยวตามไป” ผมบอกเพื่อน
“เออ”
...ผมรีบวิ่งไปเอาหนังสือการ์ตูนที่ลืมไว้ มันไม่อยู่แล้ว ผมมองรอบๆโดยเร็ว สงสัยมีคนเก็บไป หรือไม่ก็เตะไปไหน
“ขอโทษครับหานี้อยู่หรือเปล่า” มีคนยื่นถุงให้ผม ข้างในเป็นการ์ตูนที่ผมลืมไว้อยู่ภายในด้วย (ยื่นยันความถูกต้อง)
“ใช่ครับ ขอบคุณครับ”
“อ่าวพี่โอ๊ต” มาประโยคนี้ผมรู้สึกไม่ดีเลย มองหน้าไปโอ้ใช่เต็มๆ ไอ้แสบยื่นมองหน้าผมแล้วยิ้มที่มุมปากนิด ตายแน่ตู...
“เออ...”
“มาอยู่ที่นี้ได้ไง มาเมื่อไร แล้วทำไมไม่บอก” ยิงคำถามระยะเผาขน แถมสาดกระสุนมาเป็นชุด
“เออ... มากับเพื่อนนะ” ผมมองไปยังกลุ่มเพื่อน เพื่อนเห็นผมกับแซนก็ตะโกนเรียกกันใหญ่ ผมกับแซนเลยเดินไปที่กลุ่มเพื่อน แซนทักทายทุกคน เขาดูเฮฮามากครับเก็บอาการได้เนียนมาก
“พวกพี่ไหว้กี่ครบแล้วเหรอ”
“อืมครบ 4 แล้ว”
“พี่ที่นี้มี 5 องค์”
“ตรงไหนอ่ะ”
“ที่เกสรชั้น 4 ครับ”
“พาไปหน่อยดิ” ...และแล้วพวกผมก็ได้เดินทางอีกรอบ
...พวกของผมกว่าจะเคลื่อนพลกันก็เสียเวลาไปพักใหญ่ กว่าจะเดินกว่าจะขึ้นลิฟท์อีกสรุปฟ้าเริ่มสางแล้ว ผมสักการะองค์เทพเทวะ(ลืมพระนามของท่าน) เสร็จก่อนเพื่อนๆผม ผมจึงเดินไปหาแซนที่ยืนอยู่คนเดียว ข้างบนสวยมากครับ ตรงข้ามเป็นเซ็นทรัลเวิร์ดมีฉากหลังเป็นท้องฟ้าสีส้มอมม่วง ไฟในเซ็นทรัลเปิดตอนรับเวลาแห่งรัตติกาล
“เป็นอะไรไปเหรอ” ผมยื่นข้างก่อนที่จะถามขึ้น
“เปล่าครับ แค่คิดอะไรนิดหน่อย”
“คิดอะไรล่ะ”
“พี่ไม่ยากเจอผมขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งที่ผมคิดถึงพี่มาก”
“พี่คิดถึงเรานะ...แต่พี่อยากใช้เวลากับเพื่อนพี่บ้าง”
“แต่พี่ก็เจอเพื่อนทุกวันนี้ครับ ตอนที่อยู่ ม. นะ”
“มันก็จริงนะ...จะว่าไงดีล่ะ แซนสนิทกับเพื่อนตอน ม.ปลาย มากไหม”
“มากสิรักกันมากเลยล่ะทั้งห้องอ่ะ มันเกี่ยวอะไรกันอ่ะ”
“แซนรู้สึกอย่างไงตอนรู้ว่าเวลามันใกล้จะหมดแล้ว เวลาที่จะอยู่กับเพื่อนกลุ่มๆนี้ เวลาที่จะได้สำมะเลเทเมาสุดๆ ก่อนต้องแยกกัน”
“เศร้าดิ แต่ก็ยังติดต่อได้ถึงแม้นไม่เหมือนเดิม”
“นั้นแหละความรู้สึกพี่ตอนนี้ แต่พี่เลือกที่จะใช้เวลากับเพื่อนให้มากที่สุด ไม่ใช่ว่าไม่แคร์แซน ไม่อยากชวนแซนมา แต่ถ้าแซนมาพี่ก็ต้องแบ่งความสนใจให้แซนด้วย จริงไหม”
“ครับเข้าใจแล้ว แล้วพี่กลับเมื่อไร”
“อีก 2 – 3 วันนะ”
“ครับ...”
...เหมือนเพื่อนผมจะเป็นใจ มันสักการะกันเสร็จแล้วแต่มันเทไปอยู่มุมๆหนึ่ง ปล่อยให้ผมอยู่กับแซนสองต่อสอง พอชื่นชมความงามและบันทึกความทรงจำเหล่านั้นลงเป็นภาพในมือถือเป็นที่เรียบร้อย พวกผมก็เดินทางกันต่อทั้งๆที่ไม่มีจุดหมายอะไร ถามว่าหิวไหมก็ยังไม่หิว สรุปเราเลยเดินเซ็นทรัลเวิร์ดกันสักรอบก่อนหาข้อสรุป ผมแวะซื้อช๊อกโกแลตตรงทางเข้าชั้น 2 ที่เชื่อมกับสกายว็อค (ไม่อยากเอ่ยชื่อแลดูเป็นการโฆษณาเกินไป แต่อธิบายสะไปหาซื้อได้ไม่ผิดร้านชอกโกแลตแบบ 63% ราคาไม่แน่ใจแต่แพงกว่าตอนที่เปิดที่พารากอนมากตอนนั้นซื้อ 105 บาท) สรุปเดินกันไปเรื่อยจะสองทุ่มก็ยังไม่มีใครหิว ผมเลยเสนอข้าวหมูกรอบตรงอนุสาวรีย์ชัย เพราะมันต้องใช้เวลา อย่างน้อยเดินกลับน่าจะหิวกันได้บ้าง
...ตลอดทางตั้งแต่ในเซ็นทรัลเวิร์ด จนถึงร้านข้าวหมูกรอบ กลุ่มผมยังคงดังไม่ว่าขาไปแหละขากลับ ทั้งๆที่ตอนเรียนเจอกันทุกวัน นี้มาอยู่กรุงเทพอยู่ด้วยกัน 2 – 3 วันแล้วก็ยังคงมีเรื่องคุยได้ตลอดสิน่า...และเป็นอย่างที่ผมคิด พอแซนมาผมก็ใช้เวลาเล่นกับแซนมากกว่าเล่นกับเพื่อน ถึงแม้นมันจะเฮฮาอยู่กลุ่มเดียวกันก็เถอะ เอาเถอะถือคติที่ว่าคนยิ่งเยอะยิ่งสนุกแล้วกัน
...พอถึงร้านข้าวหมูกรอบเพื่อนผมมันตื่นเต้นมาก ไม่ใช่อะไรหรอกครับ คนรับออร์เดอร์มีไมค์ลอยติดตัว มันตื่นเต้นมาก(ไอ้บ้านนอก) พวกผมไม่ค่อยหิวเท่าไรส่งสัยชาบูเมื่อกลางวันทำพิษ แต่ซัดกันละสองจาน(บางคนต่อกวยจั๊บก็ว่ากันไป) คนที่หิวจัดๆแบบเซนกลับกินแค่จานเดียวแล้วนั่งมองพวกที่บ่นว่ายังไม่หิวสวาปามกัน (งานนี้น้ำหนักไม่ขึ้นก็ให้รู้กัน)
...เมื่อกินกันสาแก่ใจแล้วก็เริ่มวางแผนเที่ยวต่อเลย สรุปไปเดินสะพานพุทธกันครับ ซึ่งผมก็ยังไม่เคยเดินหรอก เลยพาไปไม่ถูก แซนมีประโยชน์ขึ้นมาก็งานนี้แหละ สรุปก็จ่ายตังค์แล้วไปนั่งรถประจำทางสายไปสะพานพุทธ เวลาแบบนี้รถติดมากโชคดีที่นั่งรถปรับอากาศเลยสบาย บนรถประจำทางผมรู้สึกว่าเป็นที่แรกที่เพื่อนผมเงียบ บ้างก็จิตใจล่องลอยไปกับเสียงเพลง บ้างก็หลับเพราะเดินทั้งวัน ผมนั่งกับแซนดูบรรยากาศข้างนอก ชีวิตประจำวันของผู้คน ที่ที่ผมเคยอยากอยู่มากที่สุด ที่ที่ผมพยายามสอบเข้าระดับอุดมศึกษาให้ติด แต่มาวันนี้ทำไมผมรู้สึกวุ่นวายจนไม่อยากอยู่ ให้มาเที่ยวนานๆ ครั้งยังพอทำใจ...เห้อ
“พี่โอ๊ตนอนที่ไหน” แซนถามขึ้น
“ออ พี่นอนที่คอนโดนะ”
“ของใคร”
“ของพี่ครับ” พ่อผมซื้อไว้เพราะท่านต้องมาประชุมที่กรุงเทพบ่อย และผมจะมาเรียนพิเศษที่กรุงเทพ อีกอย่างซื้อมาเกร็งกำไร แต่สุดท้ายผมก็ใช้คุ้มเพราะเอะอะ ผมก็หนีมากรุงเทพ พอปี 3 ก็เริ่มเบื่อ
“ออ อยู่แถวไหนอ่ะพี่”
“เตาปูนนะ”
“แล้วนอนกัน 5 คนเนี้ยนะ”
“อืม ทำไมเหรอ”
“เปล่าครับ”
“นึกว่าจะชวนไปนอนบ้าน” ผมพลั้งปาก
“อยากอยู่แต่มีคอนโดของตนเองคงไม่ไปหรอก”
“อ่ะจริง”
...หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกัน ปล่อยให้รถทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆจนถึงจุดหมาย และอย่างที่คิดความเงียบก็ถูกทำลายอีกครั้ง งานกลับถึงบ้าน เกือบๆเที่ยงคืน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 36
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนพิเศษ ชีวิตหลังสอบของนายโฟล์คเต่า...
...ข้อที่ 1 ให้นิสิตเขียนอธิบายความหมายของเครื่องมือ...ขั้นตอนวิธีการใช้เครื่องมือดังกล่าวพร้อมทั้งอธิบายอย่างละเอียด
...ผมอ่านข้อสอบแล้วผมกลับไม่รู้สึกอะไรเพราะในสมองมันก็ไม่มีอะไร ทันใดนั้นเองผมเห็นนิมิตของชีทที่ผมจัดทำเพื่อนเอามาทบทวนกับเพื่อน มือผมก็เริ่มขยับไปเรื่อยๆตามนิมิตนั้น
...เวลาผ่านไป 1.30 น. ผมทำข้อสอบเสร็จ
“เย้ๆ ได้เวลากันพลาแล้ว” ผมพูดเสียงเบาๆยั่วเพื่อนในห้อง “โกะ โก โก้ โกะ โก โก้ กันพลา” ผมร้องเพลงย้ำอีก 2 – 3 รอบ (ทำนองเพลงของ SJ)
...ผมเดินออกมารอ เดอะแก๊งค์ ไม่นานนักเพื่อนๆผมก็ตามออกมา
“เมิงกูหมั่นไส้เมิงมาก”
“ไมอ่ะ”
“อารมณ์ดีนะเมิง”
“แน่นอน โกะ โก โก้ กันพลา”
“เออแน่จริงเมิงต่อตัวสีชมพูให้กูดูดิ” อีนี้คลั่งสีชมพูและสติช
“เออ”
“แล้วเอาให้กูด้วยนะ”
“ตังค์อ่ะ”
“ง่ะ”
“งั้นก็ของกู”
...ว่าแล้วผมกับเพื่อนก็ไปร้านขายกันพลาของจีน (ของแท้แพงสู้ราคาไม่ไหว และฝีมือข้าน้อยยังอ่อนนัก กลับพลาดพลั้งแล้วจะแย่ ดังนั้นขอเล่นของจีนไปก่อนนะขอรับ) ร้านที่ไปเป็นร้านเล็กๆเปิดตรงข้ามกับโรงเรียนประถมเจ้าของร้านเหมือนคนขายตุ๊กตาไม้ในเรื่องรักแห่งสยาม แต่บวกอายุเพิ่มอีก 5 ปี และพุงอีกนิดหนึ่ง ที่ร้านของพี่ท่านมีลูกค้ารอตัดสินใจอยู่ อ่ะ อ่ะ ในมือของเขาถือกันพลาสีชมพูที่ข้าน้อยต้องการ
“อยากได้ตัวไหนบอกนะครับ” พี่เจ้าของร้านเอ่ยตอนรับ
“...” ผมไม่ตอบแต่ชี้ไปที่กล่องกันพลาสีชมพูตัวนั้น แล้วผมก็เดินวนดูท่าที่ เหลือตัวสุดท้ายเสียด้วย สเกว 1/144 วางมันสะแล้วจะเป็นของข้าน้อย จงวางมัน จงวางมัน และแล้วก็สำเร็จเขาวางมันลงจริงๆด้วย หุหุ แล้วก็วางเงินทับอีกที
“เอาตัวนี้และครับ” คำพูดนี้เหมือนมีดเสียบที่อก สรุปผมต้องหาใหม่ใช่ไหม ผมเดินวนไปเรื่อยๆ จน 1 ชั่วโมงผ่านไป ผมเลือก เดสทินี้ สเกว 1/144 ได้ 1 ตัว แต่ต้องการอีกตัวเพื่อสนองตัญหา
...สรุปได้อีกตัวจำขื่อไม่ได้ ราคารวม 620 บาท
“แห่มๆ ซื้อ 2 ตัว 620 บาทแบบนี้เล่นตัวใหญ่ สเกว 1/100 มาสเตอร์เกรดดีกว่าไหม” ผมแซว
“555 พี่ก็ว่างั้น”
“ตัวนั้นเท่าไรอ่ะครับ” ผมชี้ไปยังตัวชมพู ออ ชื่อมัน อินฟินิตี้ จัสติก
“850 บาทครับ” ผมนับตังค์ในกระเป๋า โอ๊ะ มี 820 บาท
“พี่มี 820 บาท ขอตัวนั้นได้ไหมอ่ะ”
“โห้...”
“บริ๊งค์ บริ๊งค์... บริ๊งค์ บริ๊งค์...” ผมทำเสียงประกอบกระพริบตาอ้อนวอน
“อ่ะๆ ก็ได้”
“ขอบคุณครับ” ผมตอบ จ่ายตังค์ รับของ สุขใจ กระเป๋าแบน...แฟนไม่มี
...พอถึงบ้านจัดการออนเอ็ม ติ๊งค์
- ไงเมิงเสียตังค์สบายใจ
- ไม่ไงหรอก...แต่กูได้ตัวสีชมพูแล้ว
- เจงดิ
- เออ
- ต่อเสร็จเอามาให้ดูด้วย
- เออ
...พอเปิดกล่องออกมา...โอ้แม่เจ้า อาไรเยอะแยะนักหนาว่ะเนี้ย ส่วนประกอบเยอะมากขอรับ เห็นแล้วแอบท้อ
...สรุปผมมีเวลาต่อ 2 วันกับกันพลาสีชมพู นามว่า อินฟินิตี้ จัสติก...สรุปผ่านไป 1 คืน ตัวเสร็จ อีกครึ่งวัน อุปกรณ์ประกอบเอฟเฟ็คเสร็จ 555 เอาไปที่ ม. ให้เพื่อนเชยชม และสุดท้ายวันนี้ถอย GUNDAM – UNICORN VER.1 (VER.1 สีขาวธรรมดา ส่วยเขาใช้สติกเกอร์แปะเอา VER.2 เป็นสีขาวไข่มุก เงาๆวาวๆ เขาสีทองเลย) 1 สัปดาห์กับเจ้า ยูนิคอร์น ...สู้ต่อไป
โฟล์คเต่า
ผู้แต่ง
ปล. ใครบอกจะต่อคุลูลุ No.6 เอารูปมาให้ดูบ้างจอ อยากเห็น พยายามหารูปแล้วไม่เจออ่ะ
-
:เฮ้อ: o13
-
น่ารักที่ซู๊ดดดดดดด
-
จำเบอร์ผิด ๕๕๕๕
ไม่รู้ว่าเบอร์อะไร :z1:
แต่ตัวโปรดของปาล์มก็ตัว Afro อะครับ แต่อยากได้ Golden Afro แต่หายากมาก T^T
ขนาดของจีนยังไม่ได้เลย T^T อะซิก อะซิก
-
สุดท้ายก็เจอกันจนได้นะ
:z2: :z2:
-
เจอกันแล้ว
-
อิอิอิ...ในที่สุดก็เดินเจอกันซะที...ชอบ :t2:
-
ตอนต่อไป... o18
-
สวัสดีครับ
เอ... จาเราไม่ดี หรืออ่านไม่เจอหว่า ไอ้ร้านขายก๋วยจั๊บนี่มันอยู่แถวไหนนะ หึหึหึ
จะว่าไปไม่ได้ไปกินนานละ หลังจากย้ายจากแถวนั้นไปอยู่ถิ่นผู้ดีเก่าเขตดุสิต :laugh:
บ่นไปว่ามันจะเจอกันไหน จัดให้เจอกันเลยซะงั้น
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล. พรุ่งนี้ไปขอนแก่น นั่งเครื่องไป จะเป็นบ้านนอกขึ้นเครื่องบินละ ชีวิตไม่เคย (ก็พอดีบ้านจน)
-
เจอกันแล้ววววววว
>> รอตอนต่อไป..
-
มาให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
ยังรอตอนต่อไปอยู่นะคะ
ในที่สุดก็พบกันแล้ว ฮิๆๆๆ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกก
-
น้องแซน พี่โอ๊ตน่ารักจัง
-
น่ารักดีจังเลย ชอบๆบรรยากาศในเรื่องจัง อ่านเพลินไปเลย
บรรยากาศคุ้นนนนนมาก
ตอนส้มตำหลังม.เนี่ยรู้สึกเอ๊ะๆคุ้นๆ พออ่านไปๆเจอก๋วยเตี๋ยวห้อยขา โอ้ เป๊ะเลย
มิน่าทำไมเวลาอ่านแล้วมันรู้สึกเหมือนใกล้ๆตัวแบบนี้
สนุกดีค่ะ รอลุ้นเรื่องของคนทั้งคู่ต่อ :o8:
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
อ๊ากก ก
ชอบเรื่องนี้มากมายย ย
อิอิ
-
ตอนที่ 37 ม่า เตีย...ตี๋
...หลังจากที่เที่ยวกันมาประมาณ 3 วัน ผมและผองเพื่อนเริ่มหมดมุข ไม่รู้จะไปไหนดี สาวๆ ก็ช๊อบกันหมดตัวไปหลายคน ส่วนหนุ่มๆ ก็เริ่มบ่นเมื่อยขา (ไอ้พวกลูกผู้ดี เดินแค่นี้บ่น) ดังนั้นวันนี้เราจึงสรุปว่าเป็นวันพักผ่อน งดเที่ยว 1 วัน ส่วนข้าวก็ลงไปกินกันใต้คอนโดฯ ใครบ้าพลังก็ไปเดินตลาดหรือห้างสรรพสินค้าใกล้ๆเอา (ถ้าไปต้องรายงานด้วยเพราะมีคนฝากซื้อขนมเยอะมาก) ส่วนผมยังไม่มีแผนอะไรกะว่าจะไปเดินเล่นห้างสรรพสินค้าอื่นๆ ที่เคยเดินตอนมาเรียนที่นี้ ผมไม่รอช้าจัดการอาบน้ำแต่งตัวกว่าจะเสร็จก็เกือบเที่ยง ผมกับเพื่อนเลยลงไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน (มีผมคนเดียวที่อาบน้ำแล้ว --*--)
...ปิ๊บ ปิ๊บ ...ปิ๊บ ...ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ...ปิ๊บ โทรศัพท์มือถือของผมร้องเรียก
“เห้ย ทามาก็อตมึงจะแดร็กข้าวอ่ะ” เพื่อนผมแซวขึ้น
“เออ มึงอยากแดร็กไหมล่ะ เดี๋ยวจะเอามือถือยัดปากให้” ผมสวนก่อนรับสาย
“สวัสดีครับพี่โอ๊ต วันนี้ไปไหนหรือเปล่า” นั้นไงผมว่าแล้ว ถ้าไอ้แสบรู้ว่าผมอยู่กรุงเทพต้องจิกผมแน่
“ไม่ไปไหนอ่ะ เพื่อนพี่อยากพักผ่อน”
“เหรอๆ งั้นพี่มาเจอผมได้ไหม”
“ง่ะ”
“นะ นะ นะ ที่สนามหลวงนะ แค่นี้ก่อนครับ”
“เห้ยๆ”
“บะบาย” แล้วมันก็วางสายไป แบบนี้ส่งข้อความมาบอกก็ได้ บังคับมัดมือชกแบบนี้ ชิ
...แต่ถ้าถามว่าวันนี้ผมจะไปไหน ผมก็กะไปสนามหลวงอยู่หรอกนะ อยากไปหาลุงหมอดูที่ท่าพระจันทร์ แกจะนั่งอยู่หน้าท่าเรือท่าพระจันทร์ นั่งกับพื้นครับไม่ต้องบอกอะไรแก ให้ลุงแกจับมือเดี๋ยวแกจะบอกเอง ลุงแกดูแม่นดีครับ อีกที่ก็วังหลังอยู่ในซอยนั้นก็แม่น แต่ผมถูกชะตากับลุงมากกว่า
...ผมลงไปถึงหน้าคอนโดฯ มีร้านอาหารตามสั่งอยู่ ผมสั่งข้าวผัดกะเพราหมูสับ ไข่ดาวสุก จะบอกว่าอาหารสิ้นคิดก็ไม่ผิด ยอมรับว่าไม่รู้จะกินอะไรจริงๆ แต่มาช๊อคตรงราคานี้แหละครับ จาน 35 บาท โอ้แม่เจ้าแต่ก่อน 25 บาท ไม่มากินไม่กี่ปีราคาเพิ่มขึ้นตั้ง 10 บาท นาทีนี้เริ่มหาข้อเสียของที่นี้ ถึงแม้นจะสายไปแล้วเพราะผมต้องฝึกงานที่กรุงเทพฯ แน่แท้แล้ว พอผมทานข้าวเสร็จก็แยกกับเพื่อนมุ่งหน้าไปสนามหลวงทันที ตลอดทางผมนั่งนึกถึงวันเก่าๆ สมัยผมมาเรียนที่นี้ เพลงที่ผมฟังตอนกำลังเดินทาง คนที่อยู่ที่นี่ และพบเจอที่นี่ เรื่องราวต่างๆ มันย้อนกลับมาอีกครั้ง ทำให้ผมคิดถึงเหตุผล สาเหตุต่างๆ ในทุกการกระทำครั้งสมัยอดีต บางที่มันทำให้ผมรู้สึกว่าตนเองเข้มแข็งขึ้น บางครั้งก็รู้สึกอ่อนแอ บางคนผมนั่งยิ้มกับตนเองเหมือนคนบ้า ก็มันลืมตัวนี่ครับสมัยวัยเด็กมันมีเรื่องอะไรๆ สนุกเยอะมากโดยเฉพาะช่วง ม.ปลาย และช่วงที่ผมอยู่ที่นี่
...พอผมถึงสนามหลวง ผมก็เดินตรงไปที่ท่าพระจันทร์ น่าเสียดายครับวันนี้ลุงไม่มา...ใครรู้ว่าลุงอยู่ไหนบอกผมบ้าง
...ปิ๊บ ปิ๊บ ...ปิ๊บ ...ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ...ปิ๊บ
“ว่า”
“พี่โอ๊ตอยู่ไหน”
“ท่าพระจันทร์ครับ”
“จริงดิ รอตรงนั้นนะ ตอนนี้ผมอยู่ที่ท่าเรือเนี้ยะ”
“นั่งเรือมาเหรอ”
“อือ แค่นี้นะพี่ กลัวมือถือตกน้ำ” แล้วไอ้แสบก็ตัดสายไป มันเคยคิดจะฟังใครไหมเนี้ยะ
...ผมยืนรอไม่ถึง 5 นาทีไอ้ตาตี่ก็วิ่งมาหาผม ผมกับมันยืนคุย (เหมือนเถียงกันมากกว่า) กันสักพักก่อนสรุปว่าจะไปไหน วันนี้ไอ้แสบต้องรีบกลับครับเพราะคุณแม่ของแซนฝากซื้อมะตะบะท่าพระอาทิตย์ กับนมมนต์ ผมก็เดินกันไปเรื่อยๆครับ ไม่ได้รีบร้อน(แต่อากาศร้อน) พอถึงท่าพระอาทิตย์ก็หยุดกินมะตะบะก่อนซื้อไปฝากคุณแม่ของไอ้แสบ หลังจากนั้นก็เดินต่อไปกินนมมนต์ต่อ (น้ำหนักจะขึ้นไหมนี้) พอได้ของที่ฝากซื้อครบผมกับแซนก็เริ่มเข้าวัดเข้าวาครับ เริ่มจากวัดสุทัศ กลับลงมาทะลุถนนข้าวสารเข้าวัดชนะสงคราม ศาลหลักเมือง วัดพระแก้ว และวัดบวร พอเสร็จก็เดินย้อนมาที่ท่าพระอาทิตย์ ดีผมจะได้ส่งเจ้าแซนกลับบ้านส่วนผมจะลั่นล้าต่อ
“พี่ไปบ้านผมก่อนนะ”
“เห้ย ไปไม”
“ม้าอยากเจอ”
“เห้ยม้ารู้เรื่องแล้วเหรอ”
“อืม” ผมยืนหน้าซีด แซนไม่รอช้าจ่ายค่าเรื่อ 2 ที่ก่อนเดินเข้าไป
...พอผมได้สติผมก็รีบตามไป เพราะผมกลัวหลงขึ้นเรือก็ไม่ค่อยได้ขึ้นบ่อยด้วย ผมยื่นรอที่อยู่พักใหญ่ คลื่นน้ำจากแม่น้ำเจ้าพระยาซัดมาเป็นระยะ โป๊ะโคลงเคลงตามกระแสน้ำที่ซัดเข้าหาไม่หยุด ผู้คนเริ่มมากขึ้น เยอะขึ้นวันธรรมดาทำไมคนเยอะจัง ผมกับแซนอยู่ด้านหน้าๆ ถ้ามีใครผลักผมตอนนี้ก็ลงน้ำอย่างเดียว ขณะที่ผมมองคลื่นน้ำนั้นผมเริ่มคิดถึงข่าวโป๊ะล่ม ผมว่ายน้ำเป็นนะ แต่กับแม่น้ำเจ้าพระยาลึกเท่าไรไม่รู้ ข้างล่างมีอะไรบ้างก็ไม่ทราบ กลัวจมน้ำผมไม่กลัว ตัวเปียก กระเป๋าตังค์เปียก โทรศัพท์พังก็ไม่กลัว กลัวสิ่งที่อยู่ใต้น้ำที่มองไม่เห็นนี้แหละ
“เป็นไรพี่ กลัวจมน้ำเหรอ”
“บ้าดิ”
“ไม่ต้องกลัวนะ ถ้าพี่จมผมพายปอดให้พี่เอง จะซ้อมตอนนี้ก็ก็ได้นะ” ไอ้แสบทำปากจู๋ยื่นเข้าหาผม
เป๊ะ!!! เสียงผมติดแก๊ป ตอนเด็กๆเล่นบ่อย ผมไอ้แซบก็สั้นถึงไม่มากแต่ก็ดังได้ อาจจะเพราะเสียงมันดังคนเลยหันมามองที่ผม ส่วนไอ้แสบมันลงไปนั่งกุมหัวที่พื้น
...หลังจากที่เล่นกันพอหอมปากหอมคอ เรือก็มาพอดีครับผมก็เข้าไปนั่ง นั่งเรือก็สนุกดีนะครับ ผมมองวิวทิวทัศน์รอบๆ แปลกใหม่ดี อย่างที่บอกผมไม่ค่อยได้ขึ้น-ลงเรือสักเท่าไร ชมวิวได้ไม่เท่าไรก็ต้องขึ้นท่าแล้ว อ่าวนี้แค่ข้ามฝากนี้หว่าโถเอ่ย ไอ้เรานึกว่าไกล พวกผมสองคนเดินผ่านหลังโรงพยาบาลศิริราชแล้วนั่งรถต่อไป 2-3 ป้าย สรุปนี้ผมเข้าใกล้บ้านไอ้แสบแล้วหรือ ตื่นเต้นแปลกๆ แล้วคุณพ่อ-คุณแม่แซนจะว่าอย่างไง ผมเริ่มเครียดพอลงจากรถ
“อาตี๋” มีเสียงคนตะโกนเรียกผมหันซ้ายหันขวา ไม่เจอใคร “อาตี๋ ลื้อมากับครายอ่า” คุณน้ารูปร่างท้วมนิดๆ สวยครับเธอไม่ได้แต่งตัวอะไรแบบปล่อยชิวๆอ่ะครับ แต่ดูดี ออกมาจากร้านขายอัลลูมิเนียม
“อ่าวม้า อ่ะนี้ของฝาก คนนี้ไงที่อั๊วะเล่าให้ลื้อฟัง” แซนตอบ ผมทำท่าเอ๋อๆ ก่อนยกมือไหว้ นี้เล่นอยู่ตรงป้ายรถเมล์เลยเหรอ ขยับไปอีก 2-3 บล็อกก็ได้ให้หายใจหายคอนิดนึ่ง
“โอ้ยไม่ต้องไหว้ ไม่ต้องไหว้ อ่ะเข้ามาก่อน ตากแดดตากลมมันร้อน ว่าแต่ทานอะไรมาหรือยัง เอางี้เดี๋ยวอั๊วะไปหยิบผลไม้มาให้”
“เออ ไม่เป็นไรครับผมอิ่มขนมที่ทานมาระหว่างทางอยู่เลย” ผมบอกแม่ของแซน
“เอ๊ อาตี๊ลื้อไปเอาน้ำมาให้พี่เขาซี้ ลื้อนี้ไม่ได้เรื่องสักอย่าง” อาตี๋ทำหน้างงก่อนเดินเข้าบ้านไป แม่ของแซนพาผมไปนั่งที่โต๊ะไม้ท่าทางเป็นโต๊ะบัญชีของรกมาก “อ่ะ อ่ะ นั่งก่อนๆ เห้อ อั๊วะขอบใจลื้อมากนะที่ดูแลอาแซนมัน อั๊วะเป็นห่วงมันนะกลัวมันเกเร แต่พอรู้ว่ามีลื้อมาอยู่ด้วยค่อยติวหนังสือให้ ค่อยดูแล้วอั๊วะก็ดีใจ...”แล้วนาทีนั้น คุณแม่ท่านก็เริ่มบรรยายในหัวข้อลูกในอุดมคติ กับบุญคุณที่ต้องทดแทน
...กว่าจะหัวข้อการบรรยายจะจบแบบครึ่งๆกลางๆ เพราะพอดีมีลูกค้าเข้าร้านก็ปาไปครึ่งชั่วโมง ไม่มีอะไรมากครับสรุปได้ว่าท่านขอบใจที่ผมดูแล้วเจ้าแซน ไอ้แสบเลยพาผมขึ้นนอนมันเป็นการกักตัวเนื่องจากคุณแม่ท่านชวนทานข้าวเย็นด้วย ไอ้แสนสนองพระเดชพระคุณโดยการนำผมมาขังคู่ ณ ห้องนอนของแซน โดยมีเจ้าของห้องมาอยู่ด้วย (ผมน่าสงสารไหมครับ TT-TT)
...ผมกับแซนนั่ง-นอนดูทีวีได้พักใหญ่ก็ถูกเรียกลงด้านล่าง เรียกมาไม่มีอะไรครับมาทานอาหารว่าง(ไอศกรีม) ผมนั่งทานกับแซนทานที่โต๊ะทานข้าว คุณแม่ซื้อมาอยู่ในตู้เย็นอีก 2 ถ้วย ท่าทางเป็นของคุณพ่อบ้านนี้น่ารักดีคุณแม่รอทานพร้อมคุณพ่อ หุ หุ ผมนั่งอมยิ้มไปทานไป
“เห้ย ใครอ่ะ” มีเสียดังขึ้น จากด้านหลังผมหันไปเห็นเด็กหนุ่มอายุประมาณ 16-17 ปี หล่อมากครับ คิวดกดำ ตาโต นัยน์ตาเป็นประกายเลย หน้าใสสุดๆ เด็กๆ หล่อขนาดนี้โตขึ้นจะขนาดไหนเนี้ย (แต่หน้าคุ้นๆ สงสัยเคยทำบุญร่วมกันแต่ชาติปางก่อน) “ใครอ่ะเฮีย”
“อาโอ๊ตรุ่นพี่เฮียนะ เอิร์ธขนมลื้ออยู่ในตู้เย็นนะ” คุณแม่แซนเดินเข้ามาเอาน้ำ “อร่อยไหม” ผมยิ้มแล้วพยักหน้ารับ ก่อนคุณน้าจะเดินกลับไปที่โต๊ะ
“ครับ...ม้า” น้องเขามองหน้าผมแล้วหยุดนิ่ง
“พี่โอ๊ตนี้เอิร์ธน้องผม... เอิร์ธนี้พี่โอ๊ต ปู่รหัสเอีย ปีหน้าแก่เข้ามหาวิทยาลัยเดี๋ยวก็รู้คืออะไร” แซนตอบแบบขอไปที
“น่ารักโคตร!!!” น้องเขาตะโกน ก่อนรีบขยับโต๊ะมานั่งตรงข้ามผม นั่งจ้องหน้าผมอยู่พักหนึ่ง “พี่เป็นแฟนผมนะ” ตอนนี้เข้าใจแหละว่าทำไมเรียกแซนว่าตี๋ ตามันตี๋จริงเมื่อเทียบกับน้องชาย 555+
“ปุ๊บ” ผมสำลักไอศกรีมเอิร์ธไม่รอช้าเอากระดาษทิชชูมาเช็ดปากให้ ก่อนหอมแก้มที่หนึ่ง
“เห้ย!!!” แซนตะโกน
“อะไรเอีย คนนี้น้องขอนะ”
“ได้ไงว่ะ”
“ก็เป็นแค่ปู่รหัสนิ สายรหัสห้ามเป็นแฟนไม่ใช่เหรอ ผมไม่ใช่งั้นผมขอนะ” นั้นไงผลบุญมันแรงจริง
“เห้ย รู้กฎนั้นด้วยเหรอ”
“แน่ละ รุ่นพี่ที่กองบอกมา”
“ที่กอง...น้องเรียนทหารเหรอครับ” ผมแทรกลดดีกรีความร้อนของวาทะกรรมของพี่น้องคู่นี้
“เออ 555+ กองถ่ายครับ ผมถ่ายแบบ กับถ่ายโฆษณาครับ” เก็จเลยครับ ที่ว่าคุ้นๆ เพราะอะไร
“ไม่เกี่ยวโว้ย ไม่ ไม่ ไม่” แซนแทรก
“ไมอ่ะเฮีย”
“พี่โอ๊ตของเฮีย”
“เสียดังอะไรนักหนา” คุณแม่เดินเข้ามา
“ม้า เอิร์ธขอพี่โอ๊ตเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้ได้ป่ะ”
“ซี้โซ้ตาอ่า ไร้สาระน่า” แซนสะกิดผม ก่อนลากผมหนีขึ้นข้างบน
“จริงๆนะม้า”
“ลื้อรีบกินไอศกรีมเถอะน่า ซี้โซ้ตาอ่า ลื้ออย่าลืมทำการบ้านนาอาเอิร์ธ” มาม้าเดินออกไป ส่วนผมกับไอ้แสบก็ออกจากตรงนั้นแล้วเหมือนกัน
...ผมขึ้นห้องมาตอนนี้ห้าโมงกว่าๆ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ข้าวเย็นแล้ว เห้อ ผมนั่งเล่นเกมส์คอม ดูโทรทัศน์ ทำนู้นทำนี้ไป เสียงเรียกก็ดังอีกครั้ง พอลงมาที่โต๊ะคราวนี้มีชายวัยกลางคน พอรู้แล้วครับทำไมบ้านนี้ลูกชายหล่อ คุณพ่อวัยกลางคนแต่ทำเอาคนอายุ 20 ต้นๆ แบบผมหมองไปเลย คุณพ่อท่านหล่อแบบคนไทยนะครับเข้มๆ แต่ขาว
“อ่าวนี้เหรอ โอ๊ตนะ”
“สวัสดีครับคุณน้า”
“อืม” คุณพ่อพยักหน้ารับก่อนตักไอศกรีมคำโตเข้าปาก...เออคุณน้าจะทานข้าวแล้วทานขนมหวานก่อนเหรอครับ “เอานั่งๆ”
“ครับ” ผมรับคำก่อนนั่งลงข้างแก น้องเอิร์ธนั่งตรงข้ามผมฉีกยิ้มให้ผม แซนแยกเขี้ยวยิงฟันใส่เอิร์ธ ก่อนนั่งลง
“โอ๊ตเป็นอะไรกับแซนนะ” คุณพ่อแซนพูดขึ้น
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 37
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่าหลังคอมพ์
...หลายคนสงสัยผู้แต่งสอบเสร็จแล้ว ปิดเทอมแล้ว เวลาว่างน่าจะเยอะแล้วไหง๋ไม่มาอัพสักที อยากบอกว่าตอนนี้ผู้แต่งเองหมดแรงศรัทธาแล้ว 555+ มากไป จะว่าไงดีแค่รู้สึกเบื่อๆกับชีวิต อาจเพราะปิดเทอมไม่มีอะไรทำ เลยรู้สึกว่าโล่ง อ้างวาง เปล่าเปลี่ยว เหงา อยากมีแฟน...555+ ไม่รู้เพื่อนเคยเป็นไหม อารมณ์เหวี่ยง อยากเหวี่ยงทุกอย่าง แม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่รับ ผู้เขียนไม่รับโทรศัพท์มา 3 วันแล้ว เปิดคอมก็ออนเกมทิ้งไว้...เห้อ
...ยอมรับว่าไม่ชอบที่เป็นแบบนี้หวังว่าเปิดเทอมอารมณ์แบบนี้จะหายไป มันอาจผิดที่ผมที่รีบต่อกันพลาจนเสร็จก่อนเวลาอันควร เลยไม่มีอะไรทำตอนปิดเทอม และอาจผิดที่ผู้เขียนไม่มีแฟนสักที เรื่องมากก็งี้แหละ 555+
รักและเคารพ
โฟล์คเต่า
ผู้แต่ง
-
ชะอ้าว เจอคุณพ่อแว้ววว
เอิ้กๆ จาเปงยังไงล่ะทีนี้
:z1:
-
เอาละซิ
-
คุณเตี่ยมาแรง
แต่เอ๊ สงสัยแรงทั้งบ้าน
-
บ้านนี้ ตรงกันทั้งบ้าน
ดีครับ..ดูจริงใจดี
-
หุหุหุ
งานเข้า
-
ว้าว มาต่อแล้วดีใจจัง
อย่าให้รอนานนะครับ
แซน จะตอบยังงัยนะ
:z2: :z2:
-
ขอบคุณโฟล์คเต่าที่มาต่อ แม้ว่าจะอยู่ในอารมณ์เบื่อชีวิต
อย่าเบื่อเลย แต่งนิยายต่อนี่หละ จะได้หายเบื่อ :กอด1:
แล้วสองคนจะตอบคำถามเตียว่าไงเหรอ
ตกลงเป็นอะไรกัน ลุ้นคำตอบเนอะ จะเป็นแบบที่แม่โอ๊ตเข้าใจอีกเปล่า
บวก 1 แต้มเป็นกำลังใจให้จ้า
รอนะ
-
อยากรู้จังอ่ะ ว่าพี่โอ๊ตจะตอบเตี่ยยังงัยอ่ะ
-
มาบวกหนึ่งให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
ไม่ต้องเหงานะคะ อย่าเพิ่งเบื่อ
ถ้าเบื่อก็มาแต่งฟิคคลายเครียดกัน จะได้หายเบื่อหายเซ็งค่ะ
-
คุณพ่อเล่นถามคำถามเด็ดเชียววว ฮ่าๆ
คุณคนเเต่ง... เข้าใจอารมณ์ตอนนี้ของคนเเต่งเลยค่ะ
เราเองก็เคยเป็นเเบบนั้นอยู่สัก 2 อาทิตย์ได้ = ="
เป็นกำลังใจให้นะค่าา
รออ่านอยู่นะค่าาาาา
-
แล้วแซนจะตอบไงนี่
-
คุณพ่อ ถามตรงมาก ๆๆๆๆ
แสกหน้าได้แต้มเลยอะ :pighaun: :pighaun:
แล้วตอบไงอะ.................รอคำตอบนะ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เคยเป็นครับ
อารมณ์นี้
แต่หาอะไรทำเด๋วก้อหายไปเองครับ
ไม่ต้องคิดมาก
-
บ้านแซนน่ารักกันทั้งบ้านเลย ประทับใจคุณพ่อหล่อๆ
ตื่นเต้นๆ พี่โอ๊ตตอบว่าไงดี :o8:
-
บ้านแซนนี่หน้าตาดีกันทั้งบ้านจริงๆ ด้วย
ว่าแต่คุณพ่อถามคำถามปลายเปิดมาแบบนี้จะลองใจอะไรรึเปล่า อาตี๋ก็ออกจะประกาศตัวชัดเจนไปแล้วนินา
ปล คนแต่งจ๋า แบบว่าน้องแบงค์มากเลย หล่อ รวย เลว เนี่ย หาคู่ให้แบงค์หน่อยจิ อยากอ่าน (ไม่เอาชะนีนะ คนอ่านไม่ปลื้ม!)
-
:z2: :z2: :z2:
ค้างนะคนเขียนแต่ค้างอย่างมีสกุลสืบความได้
สืบได้ว่าหลอกคนอ่าน โฮะๆ เป็นที่แน่นอนว่าป๊าถามว่าเป็นไรกันแบบ พี่ หรือ รุ่นเดียวกัน
แล้วจะรออ่านต่อ อย่าซีเรียสเรื่องแฟน ยึดหลักให้แน่น อย่าเร่งรีบไป
ความบังเอิญมักเกิดได้กับทุกคน และความบังเอิญไม่ได้เกิดแค่ครั้งเดียว
แต่ รักแท้เกิดได้แค่ครั้งเดียว และใช่ว่าทุกคนจะมี งั้นอย่ารีบ
นิว(โหยหาซึ่งนิยาย)
-
สวัสดีครับ
สงสารบ้านนี้จัง
ไม่มีหลานสืบสกุล :m20:
ขอโทษทีเพิ่งมาคอมเมนต์ พอดีเพิ่งทำ IS เสร็จส่ง อีกสองอาทิตย์จะสอบละ เซ็งบ่ะ
เออแก จำเรื่องที่เคยเล่าให้ฟังได้ป่ะ (เอะ หรือกรูไม่ได้เล่าให้ฟัง) ไอ้ที่มันบอกว่าเรียนคณะ พทยศ แล้วมันตะงิดๆ อ่ะ ถามอะไรก็แถๆ ไปเรื่อย
แล้วมันทิ้งท้ายตอนคุยกับคราวนั้นว่า "กรรมจะตามทัน"
ตอนนี้กรรมตามทันมันแล้วว่ะเมิง หมอสตอเบอร์รี่ มากมาย เหมือนหมอกำมะลอที่เคยเจอเลยว่ะ เรื่องนั้นโดนยกเข้ากรุไปละ หึหึ
สงสัย PM โทร MSN มาถามได้
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ขอลูกชายบ้านนี้ซักคนได้มั๊ยย 555
แล้วพี่โอ๊ตจะตอบพ่อแซนว่าไรหว่า ๆๆๆ
ให้โฟลค์เต่าน๊า :L2:
-
ตอนที่ 38 สัญญา
“เออ...” ผมกับแซนประสานเสียง
“ลุงรหัสอะเหรอป๋า” เอิร์ธแทรก
“เออๆ นั้นแหละสมัยพ่อ เอ้ยสมัยลุงยังไม่มีระบบนี้หรอก 55”
“ออ ครับ” ผมรับแล้วยิ้มให้
“เอา กิน กิน กิน” คุณพ่อแซนเชิญทานข้าวผมก็เริ่มลงมือยังไม่ทันจับช้อน กะเพรากุ้งก็ล่อนลงบนจานข้าวผม เอิร์ธจัดการเสิร์ฟให้ก่อนยิ้มให้ผมทีนึง แซนไม่รอช้าเสิร์ฟไข่ยัดไส้มาให้ผม ก่อนจ้องหน้าผมเป็นนัยๆว่าต้องกินของแซนก่อน เล่นเอาคุณพ่อ-คุณแม่ของแซน และผมนิ่งไปพักหนึ่ง
“ทานเยอะๆนา” คุณแม่จะตักต้มจืดเต้าหู้ไข่ให้ผมก่อนพูด “ท่าทางจาเกรงใจนะคุณพี่”
“อืมๆ ไม่ต้องเกรงใจๆ ทานเลย ทานๆ” ผมพยักหน้ารับก่อนทานต้มจืดก่อนอย่างแรก แล้วเอาไข่พันกุ้งแล้วตามด้วยไส้ทีหลัง
“อืมแล้วคืนนี้โอ๊ตนอนไหน” คุณน้าถามขึ้น
“ผมนอนที่คอนโดฯครับ แถววงษ์สว่างครับ”
“อืมๆ ถ้ากลับดึกนอนนี้ก็ได้นะ มันอันตราย”
“ครับขอบคุณครับ”
“ป๋า...ผมขอพี่โอ๊ตเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้ได้ไหม” ผมอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ผมมองไปทางแซนเชิงตำหนิ แต่สิ่งที่เห็นแซนก็อึ้งเช่นกัน ถ้าเป็นเช่นนั้นคนที่พูดก็คือ... ใช่แล้วครับ เอิร์ธ พูด ผม แซน และคุณแม่แซนหันไปทางเอิร์ธส่วนคุณน้า พ่อของแซนนั่งนิ่ง บรรยากาศเริ่มตึงเครียดอีกครั้ง
“...”
“นะป๋า” เอิร์ธย้ำ
“อาตี๋ลื้อพูดอาร่ายอ่ะ ซี้โซ้ตาอ่า” คุณแม่ของแซนค้าน
“ตามใจ ถ้าพี่เขายอมรับแก” คุณน้าพูดเสียงเย็น เอิร์ธ ยิ้ม แต่คนที่ผงะเป็นแซนกับคุณแม่
“อาจักร ลื้อพูดอาไร ลื้อรู้ตัวม่าย”
“ปล่อยมันไปสิหงส์ เราบังคับฟืนใจมันไม่ได้หรอก ถ้ามันเลือกแล้วสักวันอาตี๋มันก็เอาจนได้ ลื้อก็น่าจะรู้จักลูกลื้อดี” พ่อน้องแซนตอบ แต่เสียงเย็นๆพิกล งานนี้ผมรู้ทั้งชื่อพ่อ ชื่อแม่ ของแซนเลย หุหุ (อาจักร อาจักร อาจักร อ่า... อาหงส์ อาหงส์ อาหงส์ หู้...)
...หลังจากบทสนทนาดังกล่าวจบลง การทานข่าวที่เริ่มด้วยเสียงหัวเราะก็จบลงด้วยความเงียบ แซนทานข้าวเสร็จคนแรก เลยขอตัวขึ้นห้องก่อน ผมสัญญาว่าจะตามไป คนที่ทานเสร็จต่อมาคือคุพ่อของแซน ท่านก็ขึ้นห้องตามไป ส่วนเอิร์ธก็มั่วพิรี้พิไรทานเสร็จแล้วก็นั่งเล่นเหมือนรออะไรบางอย่างก็จะขึ้นห้องตามไป ส่วนผมผมกะอยู่ช่วยล้างจานอยู่แล้ว ก็อย่างว่าอ่ะครับ มารบกวนเขาแถมมากินข้าวบ้านเขา ไม่ช่วยเขาทำงานผมก็ว่าน่าเกลียดกินไป ผมช่วยคุณแม่เก็บจานข้าว คุณแม่ท่านจะล้างเอง
“อาโอ๊ต”
“ครับ น้า”
“ลื้อคิดอย่างไงกับลูกชายอั๊วะ” คำถามที่ 1 มูลค่า 1,000 บาท ผมเริ่มลังเลกับคำตอบ เพราะลูกชายของน้ามี 2 คน คนไหนละครับม้า
“เออ ...”
“อั๊วะเคยดูหนังที่อาโอ้อีเล่น เรื่องอารายอั๊วะจำไม่ได้หรอก และอั๊วะเขาใจความรู้สึกอีที่มีต่ออานักร้อง อั๊วะก็ไม่ได้รังเกลียดอารายกับรักแบบนี้ แต่ตอนนอั๊วะก็พอเขาใจอาสุนีย์อีแล้ว อีรักลูกของของอีก็เหมือนที่อั๊วะรักลูกของอั๊วะ อั๊วะพูดตรงๆ นา อั๊วะอยากอุ้มหลาน”
“เออ ผมเป็นแค่เพื่อนกันครับน้า” ประโยคนี้คุ้นๆถ้านั่งอยู่โต๊ะไม้หน้ากลมเก่าๆ ที่ตั้งอยู่หน้าบ้าน มีน้ำเย็นวางอยู่บนโต๊ะ มีเปียโนวางข้างๆ และคุณน้าต้องขับโทโยต้าวิชสีขาวมาหาผมด้วยละก็...ใช่เลย (ผมจะเจอขอหาละเมิดลิขสิทธิ์ไหมครับเนี้ย)
“อั๊วะก็ไม่รู้ว่าลื้อกับอาแซนเป็นอะไรกัน เพราะบางทีอั๊วะรู้สึกว่าลื้อเป็นพี่น้องกัน แต่บางทีอั๊วะก็รู้สึกว่าสนิทมากเกินไป ส่วนอาเอิร์ธขั้นเอ่ยปากขออาป๋าขนาดนี้ อีเอาจริงๆแนะๆ และไม่หยุดง่ายๆแน่ อย่างที่อาจักรอีว่าอั๊วะคงห้ามไม่ได้ อย่างไงอั๊วะคงต้องฝากลูกชายทั้งสองกับลื้อ แต่อั๊วะก็ภาวนาว่าลื้อคงไม่รักอีทั้งสอง...เกินพี่น้อง” ผมรู้สึกตัวชา เหมือนมีใครแทงผมจากข้างหลังทะลุหัวใจ
“ครับ...” ผมพอเข้าใจความรู้สึกม้า ควรรู้สึกของม้าก็คงไม่ต่างกับความรู้สึกของคุณแม่ของผม ผมได้แต่สัญญากับตัวเองในใจ ตอนนี้เหมือนกำแพงที่กั้นผมกับความสัมพันธ์ของผมแหละแซนที่เพิ่มขึ้นอีกชั้น ชั้นแรก กฎของสายรหัส ชั้นที่สอง เรื่องเรียนของผม ผมจะไม่ทำอะไรที่จะทำให้ผมต้องจบช้า ชั้นที่สามและที่สี่ คำสัญญาที่ผมสัญญากับคุณแม่ของผม และคุณแม่ของแซน
“ลื้อไปพักเถอะ เดี๋ยวที่เหลืออั๊วะทำเอง” คุณแม่แซนปลุกผมให้ตื่นจากความคิดของผม “อั๊วะขอบใจลื้อมากน่า... ถ้าลื้อเป็นผู้หญิง อั๊วะคงจะจีบลื้อแทนอาตี๋ทั้งสอง ดูสิลูกอั๊วะสะเป่าม่ายช่วยแม่ทำงานเลย ต้องให้แขกมาช่วยงานบ้าน ใช่ไม่ได้ ใช่ไม่ได้”
“ไม่เป็นไรครับน้า ผมก็เกรงใจมารบกวนบ้านน้า แถมยังมาทานข้าวฟรีอีก”
“คิดมากน่า อ่ะลื้อไปพักผ่อนเถอะ ไป ไป ไป” ผมยิ้มให้ท่านทีหนึ่งก่อนขึ้นบ้านไป
...ผมเดินขึ้นไปก็พบเอิร์ธนั่งอยู่ที่บันไดระหว่างชั้นสองกับชั้นสาม
“พี่มากับผมหน่อยได้ไหม” เอิร์ธบอก ผมพยักหน้ารับ แล้วเอิร์ธก็เดินนำผมไปด้านบน
...ผมเพิ่งรู้ว่าบ้านนี้มีด่านฟ้า (เอาไว้ตากผ้า) วันนี้เป็นวันฟ้าโปร่งครับ พอเห็นวิวกรุงเทพฯในตอนกลางคืน แต่ที่เด่นวันนี้คือดวงดาวครับ คืนนี้พระจันทร์กับดาวสวยเป็นพิเศษเหมือนเป็นใจให้บอกรักแปลกๆ แต่สำหรับผม ผมเริ่มเข้าสู่ภวังค์ที่รู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวสบายดี ผมเดินไปด้านหนึ่งของด่านฟ้ามองดูคนบ้าง มองดูดาวบ้างสลับกันไป เอิร์ธเดินมาหยุดข้างผมแล้วยืนตากลมอยู่เป็นเพื่อน
“พี่โอ๊ตครับ...” เอิร์ธถามขึ้นหลงจากที่ลังเลอยู่นาน
“หืมห์”
“ผมถามจริงๆนะ พี่กับพี่แชนเป็นอะไรกัน” คำถามนี้มาอีกครั้ง ผมเริ่มเบื่อกับคำตอบที่ซ้ำๆ เดิมๆ
“พี่น้องครับ”
“จริงเหรอ”
“ครับ”
“ผมนึกว่าพี่แอบชอบพี่แซนสะอีก”
“555 อะไรนะ” ผมฮาแตกเลย แต่ก็ยอมรับนะว่าแซนน่ารัก ผมรักแซนไหมก็รักนะ แต่ตอนนี้ผมแยกไม่ออกว่ารักแบบไหน แบบแฟน หรือแบบพี่หรือน้อง (ที่เคยท้องชนกัน)
“อ่าวผมเห็นพี่ติดกันแจเลยนิ”
“ก็พี่ไม่รู้จักใครในบ้านนี้นี่ครับ”
“เออก็จริง” น้องเขายืนเกาหัวแก้อาย ผมหันไปมองตอนอายน่ารักแหะ เริ่มคิดไม่ซื่อ พอน้องรู้ว่าผมมองเขาก็ยิ่งอาย ส่วนผมได้แต่หัวเราะท้องแข็งอยู่ตรงนั้น “พี่โอ๊ต พี่เป็นแฟนผมได้ไหม”
“...” ผมเงียบเลย เจอคำถามนี้
“พี่เป็นแฟนผมได้ไหมครับ”
“เอิรํธแน่ใจเหรอที่พูดออกมานะ” ผมหันไปมองน้องเขา น้องเขาท่าทางอึ้งๆ “พี่กับเอิร์ธรู้จักกันได้ไม่ถึงวันนะครับ คุยจริงยังไม่ถึงชั่วโมง แล้วมาบอกว่ารักกันแบบนี้ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอครับ” (ไม่สวยแต่ก็เลือกได้ 555 อนาคตขึ้นคานชัวร์) เอิร์ธได้แต่นิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไร “ถ้าพี่ไปเป็นอย่างที่เอิร์ธคิด เอิร์ธก็คงบอกเลิกโดยไม่แคร์อะไรเช่นกัน คนเราจะรักกันได้มีหลายปัจจัยนะครับ พี่ว่าเอิร์ธยังเด็กอย่าเพิ่งรีบร้อนดีกว่าไหมครับ”
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ” เอิร์ธค้าน “อีกอย่างผมก็รู้ว่ารักคืออะไร ใช่ว่าผมจะไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มา ถามผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงชอบพี่มากขนาดนี้ จริงอยู่ว่าเวลาที่ผมกับพี่รู้จักกันมันสั้น แต่มันก็ยังมีเวลาศึกษาดูใจกันต่อไม่ใช่เหรอครับ แล้วที่ว่ารักง่ายเลิกง่ายนะ สำหรับผมมันไม่ใช่นะครับ ผมรู้สึกอย่างไงบอกอย่างนั้น ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”
“โอเคครับ งั้นพี่พูดตรงๆ แล้วกันนะข้อแรกเรื่องอายุ ตอนนี้พี่อายุ 22 แล้ว เอิร์ธเพิ่ง 17 จะ 18 เองนะครับ”
“อายุเป็นเพียงตัวเลขพี่จะแคร์ทำไม” เอิร์ธแทรก
“แคร์สิช่องว่างระหว่างวัยไงครับ ข้อที่สอง ตอนนี้พี่เรียนปี 4 แล้ว เป็นช่วงหัวเลี้ยงหัวต่อของพี่ พี่ไม่อยากจบช้า พี่อยากสนใจกับเรื่องเรียนมากกว่า แล้วพี่ก็ยังสนุกกับชีวิตนิสิตที่เฮฮากับเพื่อนตลอดเวลาด้วย”
“ก็ใช้ว่าผมจะห้ามพี่คบเพื่อนพี่นี้ครับ ผมขอแค่เวลาคุยกันบ้างไม่ได้เหรอ”
“มันก็ได้แค่คุยไงครับ มันถึงเป็นเหตุผลของข้อสาม พี่อยู่อีกจังหวัด เอิร์ธอยู่อีกจังหวัด ความรักมันแพ้ระยะทางนะ”
“ถ้าพี่ให้ผมไปหาพี่ ผมก็ไปได้ ผมพอมีเงินเก็บ ผมทำงานหาเงินไปหาพี่ได้อยู่แล้ว”
“ข้อที่สี่ พี่จีบพี่โอ๊ตอยู่” เสียงนี้ดังจากด้านหลัง ผมกับเอิร์ธหันไปมองแซนกำลังเดินมาหาพวกผม
“จริงเหรอพี่โอ๊ต”
“ใช่ครับ” ผมตอบเสียงเรียบ
“อ่าวไหนว่าไม่ได้เป็นแฟนกันไง”
“ก็พี่โอ๊ตยังไม่รับเฮียเป็นแฟนเลย ขนาดข่มขืนแล้วก็ยังไม่ยอม” แซนเดินมากอดคอน้องชายของตน พอพูดเสร็จก็ยิ้มที่มุมปาก
“จริงเหรอ” เอิร์ธถามพลางจ้องมาที่ผม
“ครับ” ผมรับ ตอนนี้ผมหน้าแดงมาก ผมรู้ตัวดี แต่โชคดีนี้ดึกแล้ว
“สรุปผมสองคน พี่เลือกใคร แซนถาม”
“เห้ยๆ เดี๋ยวก่อน เฮียเป็นพี่ใหญ่ ป๋าเขาฝากความหวังไว้กับเฮีย เฮียต้องมีหลานให้ป๋าอุ้มดิ เฮียต้องมีแฟนเป็นผู้หญิง”
“เห้ย แต่ลูกรักนะมันแกไอ้เอิร์ธ แกนั้นแหละต้องมีหลานให้ป๋าอุ้ม อีกอย่างดาราอย่างแกคงหาแฟนไม่อยาก”
“เฮียไม่ต้องพูด แต่ก่อนเฮียก็ถ่ายแบบเหมือนกัน ถ้าเฮียไม่ติดพี่พลอย เฮียก็คงเล่นหนังไปแล้ว”
“ไม่เกี่ยวหรอก เฮียเบื่ออ่ะ อยากใช้ชีวิตวัยรุ่น สรุปแกนั้นแหละที่ควรมีหลาน ถ้าแกเข้าวงการจนเป็นที่จับตาปุ๊บแล้วมีแฟนเป็นผู้ชาย สื่อประโคมข่าวแกแน่”
“ผมไม่แคร์หรอก ถ้าพี่โอ๊ตบอกให้ผมเลิก ผมจะเลิกวันนี้เลยก็ได้”
“อ่าวแล้วถ้าพี่โอ๊ตเลือกคบแก แต่แกไม่ได้ทำงานแล้ว แล้วแกจะเอาเงินที่ไหนไปหาพี่เขามิทราบ” แซนยิ้มเยอะ เห้ยกูยื่นอยู่ทางนี้สนใจกูบ้าง “ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รู้ แกใช้เงินมือเติบขนาดนี้ เงินในบัญชีถ้าแม่ไม่ลงแบบห้ามถอนออก ป่านี้หมดไปนานแล้ว” ไอ้แซนมันเป็นจิ้งจอกหรือไง เจ้าเล่ห์โคตรๆ
“พอทั้งคู่นั้นแหละ พี่ยังไม่เลือกใครทั้งนั้น พี่เลือกอยู่กับเพื่อนแล้วกัน ถ้าเรื่องมากนัก เดี๋ยวพี่จะเลือกบีม”
“ไม่อ่าวน่า... ผมขอโทษครับ โอเคหายโกระผมน่า นะ นะ นะ” จิ้งจอกกลายเป็นแมวไปสะงั้น ส่วนเอิร์ธยืนงง ใครคือ บีม 555
“เออ ดึกแล้วพี่จะกลับแล้วนะ”
“งั้นเดียวผมไปส่ง” แซนกับเอิร์ธพูดพร้อมกัน
“ก็ลงไปทั้งหมดนั้นแหละ...เห้อ”
“พี่โอ๊ต” เอิร์ธเรียกผม
“ครับ”
“ขอมัดจำได้ป่ะ” ในมือเอิร์ธถือโทรศัพท์มือถือมา ขอมัดจำกับเบอร์มันต่างกันนะ
“หืมห์?”
“จุ๊ฟ/แชะ” เอิร์ธเดินมาหอมแก้มผม แล้วถ่ายรูปด้วย
“เห้ยได้ไงของเฮียนะ ลบรูปด้วย จุ๊ฟ/จุ๊ฟ” แซนกับเอิร์ธหอมแก้มผมพร้อมกัน “เห้ยแกหอมไปแล้ว อย่ายุ่งดิ” แซนโว้ยวาย “จุ๊ฟ/จุ๊ฟ” “เห้ย บอกว่าอย่ายุ่ง” เอิร์ธ ไม่ตอบได้แต่ยักคิ้วกวนๆ ส่วนผมนะเหรอ...ขาดสติตั้งแต่จุ๊ฟแรกไปแล้ว
“จุ๊ฟ/จุ๊ฟ” ทั้งคู่หอมแก้มผมพร้อมกันอีก แต่น่าเสียดดายที่ผมได้สติแล้ว ผมจึงถอยหลังหนึ่งเก้า ดังนั้นภาพที่คือพี่น้องจูบกัน น่าเสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปเก็บไว้ พอเห็นโทรศัพท์ผมเลยเอาโทรศัพท์ ออกมาถ่ายรูปวิวก่อนกลับ ก่อนเดินจากพี่น้องที่กำลังบ้วนน้ำลายทิ้ง
...พอลงมาข้างล่าง ป๋ากับม้า ก็นั่งดูละครด้านล่าง ข้างหลังผมมีเสียงดังตามมา ก็พี่น้องแย่งกันลงบันไดนั้นแหละครับ พอทั้งคู่เห็นป๋านั่งอยู่เท่านั้นแหละ เบรกกันหัวทิ่มเลย ผมกล่าวลาคุณพ่อกับคุณแม่น้องแซนก่อนกลับ งานนี้คุณพ่อเรียกรถแท็กซี่ให้ ท่าทางเป็นคนรู้จักกันเห็นคุยกันนาน มีการแนะนำผมว่าเป็นหลานของป๋าด้วย ระหว่างทางผมก็นั่งคุยกับคนขับรถ ลุงแกเป็นคนอัธยาศัยดีครับ สภาพรถแกเก่าอยู่ แกก็บ่นว่าเด็กๆไม่ค่อยใช้บริการ ก็สงสารลุงแกนะ ผมบอกลุงแกผมไม่เลือกนั่ง แต่ส่วนมากกผมไปรถเมล์เอา ลุงแกหัวเราะชอบใจครับ แกบอกว่าดีแล้วประหยัดตั้งแต่เด็กๆ นอกนั้นก็ไม่มีอะไรมาก ลุงแกพาลัดเลาะไปในทางแปลกหูแปลกตา แต่มาถึงเร็วมากๆแถมค่าเดินทางก็ถูกกว่าปรกติ สรุปแกมาทางลัดครับ พอผมถึงผมจะจ่ายเงิน แต่ลุงแกกลับให้เงินผมแทน ผมก็งงๆ
“น้าจักรแกจ่ายให้แล้ว และพวกนี้คือเงินทอน แถมลุงแกลดค่าเดินทางให้อีก” ลุงแกบอกผม ผมก็รับมาทั้งงงๆนั้นแหละ
...ผมจัดการโทรรายงานฝั่งนู้นก่อน ก่อนเดินเข้าคอนโดฯ ไปนับตังค์ทอนในลิฟท์ สรุปเป็นธนบัตรอยู่ 5 ใบครับ พอผมมานับในลิฟท์ เยอะพอควรครับ มีการเขียนที่แบงค์ว่า “แต๊ะเอีย” ด้วย รู้สึกเกรงแปลก
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 38
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่าหลังคอมพ์
...สวัสดีครับทุกท่าน เป็นอย่างไงบ้างสบายดีไหม ช่วงนี้คนเขียนหายไปเป็นสัปดาห์ 555+ ตอนคนเขียนเปิดเทอมแล้วครับ อาจจะมาอัพให้เร็วขึ้นได้ ทั้งนี้ขอดูก่อนนะ ตลอดสัปดาห์ที่หายไป ตอนแรกก็ว่าจะลงให้ช่วงวันจันทร์ครับ แต่เขาเว็ปไม่ได้ แต่งไม่เสร็จเลยยาวเลย อีกอย่างช่วงนี้สอบด้วย งงอ่ะดิ บอกว่าเพิ่งเปิดเทอม สอบอะไร คำตอบคือ สอบ ELLIS, PRE-TOEFL แล้ว สิ้นเดือนสอบ TOEIC สองตัวแรกก็เพิ่งสอบไปเมื่อไม่กี่วันมานี่ (ใครรู้ว่าผู้เขียนอยู่ ม. ไหนเงียบเลยนะ)
...ว่าไปคนกำลังจะจบก็เหนื่อยเหมือนกันนะ แต่เริ่มหวิวๆทุกทีที่คิดว่าจะจบแล้ว 4 ปีก็เร็วเหมือนกันนะครับ เหมือนกับเพิ่งเล่นหัวกันอยู่เลยเห้อ...
...เออ อีกเรื่องใครที่เคยอ่านเรื่องเล่าของผม (แน่ใจแค่ไหนกับคำว่ารัก) ตอนนี้เรื่องเล่าผมถึงตอนจบแล้วนะ ผมเลิกกับแฟนแล้วครับ เพิ่งเลิกกันไป ผมไม่เป็นไรหรอกเพราะผมคิดเรื่องนี้มานานมากแล้วก็คงต้องบอกแหละว่าระยะทางแพ้ความรัก แล้วรักครั้งนั้นผมก็ตั้งคำถามมาตลอด (ดูจากชื่อเรื่องสิ สยองไหม) สำหรับผมแล้วมันเหมือนไม่ใช่ความรักด้วยซ้ำ แต่ก็หาคำตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไร แต่มันก็จบลงไปแล้ว และจบไม่ดีเท่าไร คือผมเลือกวิธีส่งข้อความบอกเลิกกับคนคนนั้น ผมไม่อยากพูด ผมไม่อยากฟัง ผมกลัวใจอ่อน ตอนนี้เขาก็โทรมานะ เบอร์แปลกสารพัดเบอร์ที่โทรเข้ามา ผมไม่รับสักเบอร์ดังนั้นใครมีเบอร์ผม หากจะโทรมาคุยเล่น จงเอาเบอร์ที่มั่นใจว่าเครื่องของผมเมมเบอร์ท่านแล้ว ใช้เบอร์นั้นโทรมานะครับ 555
…ไม่ได้คุยกันนานก็ระบายสะ สะใจเลย เอาเป็นว่าอย่างไงจะมาอัพให้ ผมแฮปปี้ดีกับช่วงนี้อารมณ์เซ็งไม่มีแล้วขอสนุกกับเพื่อนอย่างเต็มที่ดีกว่า อารมณ์เดียวกับโอ๊ตเขาแหละ (ก็แน่มันคือตัวผมอีกคนนิ แต่น่าเสียดายที่ไม่เคยหาแซนเจอ)
LOVE (IS)
โฟล์คเต่า
ผู้แต่ง
-
เห้ยยย น้องมันเอาจริงอะ T^T
:z3:
-
กลายเป็นศึกสายเลือดซะแล้ว
พี่โอ๊ตเนื้อหอมจริง
สองพี่สองเลยจุ๊ฟกันใหญ่
:m1:
-
เอาจริงเอาจังทั้งพี่และน้อง
แบบนี้โอ๊ตแย่เลย
แถมแม่แซนยังพูดเชิงขอร้องไว้อีก ทำไงดีเนี่ย
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
โฟล์คเต่าเผชิญหลายเรื่องทั้งเรื่องเรียนและเรื่องรัก
สู้ๆนะคะ ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีทุกเรื่องค่ะ :L2:
-
555+
ศึกสายเลือด
-
ตายละเจออุปสรรคคุณแม่ขอร้องเข้าไปอย่างจัง แล้วแซนจะจีบพี่โอ๊ตติดไหมเนี่ย
-
ตกลงจะเลือกใครอะ
:z2: :z2:
-
เข้าตำรารักต้องห้ามป่ะ
-
เปลี่ยนชื่อเรื่องได้แล้ว
ศึกรัก....ศึกสายเลือด
:jul1:
อิอิ
-
ติดตามอ่านเรื่องนี้อยู่ครับสนุกดี
ให้แง่คิดและอารมณ์ของความรักที่ผ่านเข้ามา
แตกต่างดี.....ความรักทำให้เรามีความสุขและเป็นทุกข์ได้ในเวลาเดียวกัน
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
เป็นกำลังใจให้โฟล์คเต่าครับ
-
+1 จัดไป บางสิ่งผ่านมา แล้วมันก็ต้องผ่านไป
ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืนให้ได้แน่นอนหรอก สู้ๆน๊า
นิว(ยิ้มกว้างๆ)
ปล. ตอนนี้แอบมีคำผิด 2 แบบ แบบแรกผิดด้วยการพิมพ์ กับ ผิดเพราัะเขียนผิด ที่โดนหน่อย
เช่น ลุงแกเป็นคนอรรถยาศัยดีครับ สภาพรถแกเก่าอยู่ แกก็บ่นว่าเด็กๆไม่ค่อยใช้บริการ
แก้ด้วยน๊าเป็น อัธยาศัย
-
ไอน้องเอิร์ธ ตามคิวเดะ ตามคิว
เอิ้กๆ = w =
มาต่เร็วๆนะคร้าบ ชอบมากๆ
{+v+}
-
สวัสดีครับ
ตอนเค้าจุ๊ฟๆ เนี่ย ทำไมใจง่ายจังฟะ :angry2:
ให้ผู้ชายสองคนหอมอยู่ได้ ไม่อาบสายตาประชาชี :m31:
จะว่าไปนี่ คนใกล้จบใจหวิวๆ ใช่ไหม ตอนนี้คน(คาดว่า) ใกล้จบอีกคน กำลังเร่งวันเร่งคืน จบสักทีสิฟะ~---------- กรูเหนื่อยยยยยย
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
พี่น้องคู่นี้ฮาได้อีก...ดันชอบพี่โอ๊ตเหมือนกัน
แย่งกันจีบซะง้าน...ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
แป่ว
แล้วทำไงอ่ะทีนี้อ่ะ
ไม่ยอมนะเว้ยยยยยยยยยยยยยยย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ต
สวยเลือกได้
สุดๆ
-
โหยย พี่โอ๊ตตต ยืนให้เค้าหอมอยู่ได้ง่ะ 555
แต่พี่น้องคู่นี้แรงพอกัน
โฟคลเต่า ๆๆๆ :L2: เป็นกำลังใจให้น๊า
-
เพิ่งตามอ่านทัน
ชอบค้าบบบ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคับ ^^
-
ติดตามคับบบบ
-
อันนี้เขาเรียกว่าศึกสายเลือด
ใครดีใครได้ค่ะงานนี้
ไม่มีคำว่าพี่น้องแล้วฮิๆๆๆ
ว่าแต่คนกลางจะเลือกใครดีคะ
-
ตอนที่ 39 เปิดเทอม
...หลังจากที่กลับมาจากกรุงเทพฯ ผมก็นอนเล่นอยู่บ้านอีกใหญ่ๆ ก่อนกลับพวกผมไปเที่ยวสวนสนุกกันก่อนเป็นการปิดทริปนี้อย่างถาวร และแน่นอนไอ้แสบมาด้วยตอนนี้มันกลายเป็นเดอะแก๊งค์ของผมไปแล้ว และก็เพิ่งรู้ว่าแซนกลัวทุกอย่างในสวนสนุก ไม่ว่าจะเป็นความสูง หรือ ผี ซึ่งต่างกับผมโดยสิ้นเชิง เพราะผมชอบทุกอย่าง ถ้าถามตัวผมจริงก็ยอมรับว่ากลัวทั้งความสูง และผี ที่อยู่ถูกสร้างขึ้นมาอยู่บนความปลอดภัย ผมเริ่มมั่นใจและสนุกกับมันเต็มที่
...เกือบๆ 1 สัปดาห์ที่ผมอยู่บ้าน ผมหมกตัวอยู่แต่ให้ห้องกับกองกันพลาที่ซื้อมาจากกรุงเทพฯ และหนังสือการ์ตูนที่ซื้อมาจากงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ (งานนี้ผมได้เจอกับเพื่อนเก่าๆสมัยผมเรียนพิเศษที่กรุงเทพ และลากผมเข้าสู่วงการโอตาคุอย่างเต็มตัวด้วย)
...และแล้ว 1 สัปดาห์ที่แสนน่าเบื่อก็จบลงวันแรกของการเปิดเทอมเริ่มขึ้นเทอมนี้ผมมีเรียนเพียง 3 ตัวเท่านั้น แต่ผมไปเรียน 4 วันตามปรกติ เพราะมีวิชาเลือกที่ผมอยากเรียนแต่ลงเกินไม่ได้เลยไปขออาจารย์เรียนด้วยอี 2 วิชา (เรื่องของเรื่องหาเรื่องออกจากบ้านไปนั่งคุยกับเพื่อนมากกว่า) ส่วนเจ้าแซนเปิดเรียนวันอังคารครับ ตอนนี้กำลังเดินทางมาอยู่
“เห้ยไอ้โอ๊ต มึงมีเรียนวันนี้ด้วยเหรอ” ไอ้แบงค์ทักผม เปิดเทอมวันแรกทั้งทีทำไมต้องเจอมันคนแรก
“ไม่มี”
“แล้วมึงมาทำไม”
“มาให้ความถาม”
“โห้ยไอ้สาด กูถามดีๆ”
“ก็กูอยากมาเรียนวิชา...อ่ะ”
“ก็ลงเรียนดิ”
“รักพี่เสียดายน้อง”
“ยังไง”
“ก็วิชาที่กูลงกูได้เกรดบีอัพแน่ๆ แต่อีกวิชากูก็อยากรู้ไว้ใช้โกงไง”
“เออว่ะ”
“ว่าแต่วันนี้มึงมาเร็วเป็นด้วยเหรอ”
“ออ กูมาส่งเด็กใหม่ กูเลยต้องมาเร็วนะ”
“ปิดเทอมมาเด็กใหม่กี่คนล่ะ”
“ไอ้เหี้ยนี้นิ”
“กี่คน” ผมย้ำ
“คนนี้ คนที่ 3”
“เออ...ก็แค่นั้น”
...แล้วผมก็ไปหาอะไรกิน เพราะเริ่มเบื่อไอ้แบงค์มากพอแล้ว ไม่เจอมันมานานแต่ไม่มีความอยากเจอมันเลยให้ตายสิ ผมนั่งเล่นสักพักเพื่อนๆ ผมก็ทยอยมารวมทั้งเพื่อนกลุ่มของผมด้วย ที่มากันก็ด้วยเหตุผลเดียวกันนั้นแหละครับ คือขี้เกียจอยู่บ้าน/หอ พวกผมเข้าเรียนตามเวลา และมันเหมือนเป็นธรรมเนียมที่ว่า สัปดาห์แรกไม่มีเรียน ทำให้วันนี้เป็นวันพบปะสังค์สรรกันมากกว่า วันนี้อาจารย์ผู้สอนเป็นอาจารย์ที่เคยเป็นที่ปรึกษาเก่าให้กับพวกผมเมื่อปีก่อนหน้านี้ เนื่องจากมหาวิทยาลัยมีการเปลี่ยนแปลง ทำให้มีสาขาวิชาที่เปิดสอนเพิ่มขึ้นและอาจารย์ก็ต้องย้ายไปประจำสาขาดังกล่าวทำให้อาจารย์ท่านต้องย้ายไปอยู่สาขาดังกล่าว (รู้นะว่าคิดว่า พวกผมแย่มากจนอาจารย์ขอย้ายหนีพวกผม เสียใจด้วยนะครับ 555+) อาจารย์ท่านแนะนำหลายๆ เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเนื้อหาการเรียนการสอน ส่วนใหญ่ก็เรื่องสอบ (คำคำนี้มันชวนปวดหัวจริงๆ สิน่า) หลังจากที่อาจารย์ปล่อยกลับบ้านพวกผมมารวมตัวที่โรงอาหารใต้ตึกอีกครั้ง
...กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง
“ไอ้โอ้ต พ่อมึงโทรตาม” เพื่อนผมตะโกนแซว
“สาด ไม่ใช่โว้ย” ผมตอบพลางดูที่หน้าจอว่าใครโทรมา
“อ่าวไม่ใช่พ่อยอดขมองอิ่มมึงเหรอ” (ฮา)
“ไม่ว่ะ” ผมนั่งดูมันไม่ได้ขึ้นชื่อครับ มันเบอร์ใหม่โทรมา เพื่อนผมเริ่มนั่งเงียบ เพราะเบอร์ใหม่ๆ ส่วนมากจะเป็นเบอร์โทรของอาจารย์ ผู้ใหญ่ หรือ โทรผิด “สวัสดีครับ”
“สา-หวัด-ดี-คร๊าฟ~ ที่รัก” เสียงแปลกๆ
“เออไม่ทราบว่าจะเรียนสายใครครับ” ท่าทางโทรผิดแน่นอน
“ไม่ผิดหรอกครับ” ฟังก็คุ้นๆนะ “ไม่เจอกันไม่กี่สัปดาห์จำกันไม่ได้แหละ น่าน้อยใจจริงๆ”
“ไอ้แสบเหรอ แกอยู่ไหน”
“แหะๆ ไอ้พี่แซนนะเพิ่งขึ้นรถกลับครับ นี้น้องเอิร์ธครับ”
“อ่าววันนี้ไม่มีเรียนเหรอ”
“มีครับแต่โดดมาคุยโทรศัพท์” เออเจริญล่ะเด็กไทย
“เห้ย แล้วมีเบอร์พี่ได้ไง”
“ขโมยมา”
“ขโมย?”
“ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าพี่แซนขี้เซาแค่ไหน วันนี้ผมมาเรียนด้วยเลยตื่นเช้าแล้วแอบย่องไปดูเบอร์อ่ะ กว่าจะหาเจอแทบตาย”
“ทำไมอ่ะ ชื่อพี่หาไม่น่ายากนะ”
“หาไม่ยากหรอกครับ ถ้าเมมชื่อพี่”
“ฮื้อ”
“ตอนแรกผมนึกว่าเมมชื่อพี่ หรือไม่ก็ที่รัก แต่ไม่มีเลย ลองไปหาดูในกล่องข้อความก็ไม่มี ในข้อมูลการโทรก็ไม่มี เบอร์ที่โทรบ่อยๆก็ไม่มี” เออ ผมนั่งคิดๆ ดูผมไม่เคยส่งข้อความหาไอ้แสบเลยนะเนี้ย ก็อยู่ด้วยกันจะส่งทำไมใช่ไหมครับ 555
“แล้วเอามาได้ไง”
“ไล่ดูรูปที่โชว์เวลาโทรเข้าโทรออกไงพี่”
“ไล่ดูที่ละคนเนี้ยนะ”
“ใช่...”
“แล้วแซนเมมชื่อพี่ว่าอาไรหล่ะ”
“พี่เต๋า”
“หา”
“พี่เต๋า”
“มันเอามาจากไหนว่ะ”
“พี่โอ๊ต ชื่อพี่ภาษาอังกฤษสะกดอย่างไง”
“OAT”
“อืมเอากลับกันดิ”
“TAO เออว่ะ” ผมเพิ่งรู้ไอ้แซนมันฉลาด ฉลาดแกมโกงนะ “ว่าแต่โทรมีอาไร ไปส่งไอ้แซนมาหรือไง”
“เปล่า พอดีถามมันมันบอกว่าจะนั่งรถไปรอบ 10 โมง เลยโทรมาบอก”
“จริงเหรอ”
“ไม่จริง ความจริงคือคิดถึงเลยโทรหา” --*--
“ได้เบอร์แต่เช้า แต่เพิ่งโทรเนี้ยนะ”
“แง่มๆ คนเราก็ต้องทำใจบ้าง กลัวพี่จะไม่รับรักผม”
“น้อยๆหน่อย อายุห่างกันขนาดนั้น”
“อายุเป็นเพียงตัวเลข ไม่มีปัญหากับแนวราบหรอกครับ เอิ๊กๆ”
“เออ ไปเรียนไป” ผมเริ่มไล่
“ครับผม จุ๊ฟๆนะครับ ค่อยมีกำลังใจในการเรียนหน่อย”
“อ่ะนะ”
“คิดถึงแก้มหอมๆนั้นจัง ว่างจะลงไปหานะ บะบายครับ”
...พี่น้องคู่นี้เหมือนกันอย่างหนึ่ง เหมือนกันตรงที่คิดจะวางก็วางสายกันดื้อๆ
...กริ๊ง ...กริ๊ง ...กริ๊ง
“สวัสดีครับ”
“ที่รักครับ...” คราวนี้ไอ้แสบ วันนี้วันอาไรเนี้ย วางสายน้องมารับสายพี่
“ตอนนี้อยู่รังสิตใช่ไหม”
“เห้ยรู้ได้ไง”
“นั่งรถรอบ 10 โมงมาหล่ะสิ”
“เห้ยอยู่ไหนเนี้ย”
“ก็อยู่รังสิตนะ รถเพิ่งผ่านหน้าพี่ไปเมื่อกี้”
“จริงดิ เห้ยๆจะลงๆ แล้วมาไมอ่ะ”
“มาเที่ยว พอดีลงที่รังสิตว่าจะซื้อของแล้วจะไปหาที่บ้าน” ผมอำ
“เห้ย วันนี้เรียนวันแรกไม่ใช่เหรอ”
“สัปดาห์แรกรู้กันว่าไม่มีเรียน อีกอย่างปี 4 แล้วนะครับ เรียนไม่กี่ตัว” ผมยังไม่เลิกอำ
“เห้ยทำไมไม่บอกกันบ้างอ่ะ”
“เซอร์ไพรส์นะ”
“แงงงงงง” ผมว่าคนบนรถคงเริ่มมองที่มันแล้วหล่ะ “ผมอยากเจอพี่อ่ะ”
“เออ งั้นก็รอไป เออเดียวแค่นี้ก่อนนะ”
“ครับ” เสียงอ่อยเล่นทีเดียว แล้วผมก็ตัดสายไป รู้สึกอารมณ์ดีแปลกๆได้แกล้งคน
...ผมเดินกลับมาที่กลุ่มเพื่อน ซึ่งมันก็ยังนั่งคุยกันไม่เลิก ชั่งหาเรื่องราวมานั่งเม้าส์ได้ตลอดจริงๆ หลังจากที่นั่งก็อยู่เป็นชั่วโมง น้ำย่อยก็เริ่มทำงานอีกครั้งเพียงเท่านี้ก็เริ่มมีคนเริ่มประเด็นว่าจะกินอะไรกันดี ตัวผมอยากอยู่ต่อจนถึงบ่าย 3 เพราะรถของไอ้แสบจะมาถึงประมาณนั้น จะได้ไปรับมันได้ หลังจากที่เพื่อนๆผมส่ง SMS โหวตร้านอาหารในดวงใจเสร็จ ก็รู้ผล วันนี้เราไปกินส้มตำหลัง ม. อืม...แซนก็ยังไม่ได้ไปด้วยอยู่ดี 555
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 39
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่าหลังคอม
...สวัสดีครับ ปิดเทอมกันแล้วล่ะสิ เป็นไงบ้างครับสุนัดไหม ผมเปิดเทอมแหละ เรียนสามเทอมนะ ว่าไปก็เคยบอกแล้วเนอะ เห้อ...ช่วงนี้ยังวุ่นไม่หายเลยครับ นู้นนี้ นี้นั้น แต่ก็มีเวลาหายใจมากกว่าเทอมที่แล้ว ส่วนมากหาเรื่องวุ่นวายเองมากกว่า 555
...พอดีกลับไปหาข้อมูลเก่าๆ ของเรื่องนี้ อ่านๆไปรู้สึกอารมณ์ฮาๆ สมัยก่อนหายไปเนอะ เริ่มคิดถึงมันตะหงิดๆ อารมณ์แซนหึงพี่โอ๊ตแบบจ้องกินเลือดกินเนื้อ จนต้องมานอนหนุนตักแสดงความเป็นเจ้าของ ไอ้จั้ม กับไอ้ดิวก็ไม่เคยมีบทบาท (ก็คงไม่มีต่อไป) เรื่องจะดำเนินต่อไปแบบไหนติดตามกันด้วยนะครับ...
รักนะจุบุ๊ จุบุ๊
โฟล์คเต่า
ผู้แต่ง
-
เริดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น่ารักมาก
ได้ทั้งพี่และน้องแน่ๆ
อิอิ
-
:z1:
กองกันพลา :z3:
-
โอ๊ยยยยย
อิจฉา
ทั้งพี่-น้องเลย
-
:L2: :L2: :L2:
:z2: :z2: :z2:
-
+1 ให้น้องโฟลค์เต่า รักพี่เสียดายน้องรึเปล่า แบ่ง ๆ ให้พี่ ๆ บ้างก็ได้
วัยกำลังน่ากินทั้งพี่แซนทั้งน้องเอิร์ธ แต่ที่จริงคนที่น่ากินที่น่าจะเป็น
น้องโอ๊ตนะ ไม่งั้นคงไม่มีคนมาแย่งกันรักขนาดนี้ จะรอตอนต่อไปนะ
:pig4:
-
พี่โอ๊ตอ่ะอยู่กะแซนดีแล้ว
ขอน้องเอิร์ธมาทางนี้มะ ๆๆๆ
555
-
เรื่องนี้เชียร์แซนนะคับ
ว่าแต่ Earth กับ Sand
คิดได้เนอะ น่ารักดี
-
“อายุเป็นเพียงตัวเลข ไม่มีปัญหากับแนวราบหรอกครับ เอิ๊กๆ”
:m10:
น้องแซนน่ารักอ่ะ พี่โอ๊ตเลือกน้องแซนเหอะ
น้องเอิร์ธทำใจนะ มาๆเดียวพี่ปลอบใจเอง
-
อยากเกิดเป็นพี่โอ๊ต 55 มีหนุ่มๆ มารุมร้ากกกก
-
เรื่องนี้เชียร์แซนนะคับ
ว่าแต่ Earth กับ Sand
คิดได้เนอะ น่ารักดี
ตอบ... เนื่องจากอาจักรกับอาหงษ์อยากให้ลูกลูกเป็นคนแข็งแรง และมีความอดทน แซน ก็คือทราย ทรายที่มีความแข็งแกร็งสูง
และเมื่อรวมกันแล้วก็กลายเป็นตึกใหญ่ เป็นบ้านที่พวกเขาพักอาศัยได้ ส่วนเอิร์ธ เอิร์ธ คือพื้นดิน ดิน ดินที่สมบูรณ์เป็นที่เจริญเติบโต
ของไม้ใหญ่ทำให้พวกเขามีผลไม้ไว้เก็บกิน สรุปอาจักรและอาหงษ์อีอยากให้ลูกพึ่งพาตนเองได้ สามารถดูแลตนเองและดูแลพวกอีได้
-
:z13: โฟล์คเต่า
:-[ แค่ชื่อน้องลึกซึ้งมากมาย
เลย +1 ไปเลย
-
^
^
:z13:
จิ้มน้องมาร์ค จึ๊กๆ
น้องเอิร์ธฉลาดดีนะ มีความพยายาม ไล่หาจนได้เบอร์
คู่แข่งคนนี้น่ากลัวมากนะแซน
พี่โอ๊ตก็แกล้งน้องได้อีกนะ
บวกไป 1 แต้มจ้า
-
แซนผู้น่าสงสาร :z2:
-
สวัสดีครับ
แหม่ เนื้อหอมมมมม
มีทั้งศึกนอกศึกในเนาะ เอ้า ใครจะเป็นพระเอกตัวจริง
ก๊ากกกกกก :laugh:
จะบอกว่าวันที่ 1 หนังเซ็งเป็ดฉาย และมีมิตติ้งเล้าเล็กๆ
และจะบอกอีกว่า ไปไม่ได้ เหตุเพราะติดอบรมที่พัทยา
หึหึ
แต่จะกลับบ้านวันที่ 24 คงถึงเย็นๆ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
:z1: :z1:
เกิดอาการรักพี่เสียดายน้องแทนโอ๊ตจังอ่ะ
-
มารอคร้าบบ
-
ตอนที่ 40 เซอร์ไพรส์
...หลังจากเดินทางมาถึงร้านส้มตำพวกผมก็หาที่นั่งที่ไกลผู้คนมากที่สุด แต่มันก็ยากที่จะหา เพราะตอนนี้เวลาเพิ่ง 11 โมง พอมาถึงแน่นอนครับเราก็คุย คุย คุย และคุย (ชาตินี้พวกมึงไม่เคยคุยกันหรือไง) ไม่น่าเชื่อร้านที่มีลูกค้านับหัวได้ แต่เสียงดังยังกับมีงานวัด ออ...ลืมบอกไปพวกผมเมาด้วยครับ แต่เมาดิบ ปราศจากแอลกอฮอตลอดงาน เวลาผ่านไปรวดเร็วครับ ซึ่งต่างจากการกินโดยสิ้นเชิง พวกเรากินกันช้ามาก เรียกว่าเล็มจะถูกกว่า ผมดูนาฬิกาตอนนี้ก็บ่าย 2 ครึ่งแล้ว มันเป็นเวลาที่เพื่อนๆ ผมเริ่มเคลื่อนพลกลับบ้าน ผมไปส่งเดอะแก๊งค์ ก่อนไปนั่งรอไอ้แสบที่ท่ารถ ผมจอดห่างจากท่ารถพอควรเพราะกะว่าจะทำเซอร์ไพรส์พอไอ้แสบลงมาปุ๊บก็แกล้งขับรถผ่านช้าๆ ให้มันวิ่งตามรถเล่น หึ หึ ผมนั่งรอบนรถอยู่พักใหญ่ๆ นี้มันก็เลยเวลารถจอดมาจะครึ่งชาโมงแล้ว เพลงที่ฟังก็เพลงเดิมๆมาจากแผ่นซีดี
...ผมนั่งรอได้เกือบๆชั่วโมงรถก็มาถึงครับ แต่ไม่แน่ใจเพราะมีรถหลายสายที่ผ่านทางนี้ แต่ก็ไม่ผิดคาดครับ เหลนรหัสตัวดีของผมลงมาจากรถคันนั้น มันเดินลงพร้อมกระเป๋าเป้ใบเดียวครับ มันมองซ้ายมองขวาอยู่พักหนึ่ง ผมจึงสตาร์ทรถ แล้วรีบเข้าเกียร์ขับโฉบหน้ามันก่อนไอ้ตัวแซบจะนั่งวินมอเตอร์ไซค์กลับหอ ผมมองซ้ายมองขวาอยู่พักหนึ่งก่อนออกรถ แต่ก็ต้องสะดุดกับภาพที่เห็น แซนรับกระเป๋าจากหญิงสาวคนหนึ่งแล้วสะพายอีกข้าง แต่งดูหวานและเรียบร้อยมากกระโปรงยาวเลยเข่า สีชมพูอ่อน กับเสื้อคลุ่มสีฟ้า แซนเดินข้ามถนนกับเธอคนนั้น ผมพยายามเพ็งมองหวังว่าคงเป็นน้องเหมื่ยว แต่ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่เลย แต่หน้าคุ้นๆอยู่ เด็กที่ ม. นี่แหละ แซนตรงไปที่รับฝากรถจักรยานยนต์ จัดการเอาสัมภาระวางไว้ที่ตระกร้าหน้ารถแล้วถอยมา แล้วเธอคนนั้นก็ซ้อนท้ายแซน ก่อนที่แซนจะขับรถออกไป
...งานนี้ผมคงไม่ต้องไปส่งแล้ว ผมเลี้ยวรถกลับตรงกลับบ้านทันที ในหัวผมมีแต่เธอคนนั้น เธอคือใคร รู้จักแซนได้ไง หลากหลายคำถามที่ผมจะคิดได้ ผมพยายามคิดว่า ผมความจะดีใจใช่ไหม ที่แซนจะมีแฟนเป็นผู้หญิง มันถูกต้องกับสิ่งที่ม้าขอไม่ใช่หรือม้าต้องการลูกสะใภ้ ม้าต้องการหลานสืบสกุล มันถูกต้องแล้ว...ใช่ไหม?
...ผมขับรถไปเรื่อยๆจนเลยบ้านผม ตอนนี้ผมอยากไปไหนก็ไม่รู้ ผมขับไปเรื่อยตามเส้นทางที่มีให้ผมไป ผมขับช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะผมรู้ว่าตอนนี้ผมไม่สมาธิสักเท่าไร จนมาถึงสุดความสามารถ ความอดทนของผม ผมจอดรถแล้วปิดเครื่อง ผมจอดอยู่ริมถนนในย่านชานเมือง ต้อนข้าวสีเขียวอ่อนพลิ้วไสวตามสายลม ท้องฟ้ายามเย็น ผมยืนอยู่ข้างๆรถของผม โทรศัพท์มือถือผมสั่นอยู่ในรถ ผมไม่สนใจมันเอาแต่มองดูวิวภายนอกเพื่อคิดทบทวนในสิ่งที่ควรจะเป็น คำตอบที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน ผมไม่เข้าใจว่าผมคิดได้ว่าผมควรทำอะไร แต่ทำไมผมกลับทำมันไม่ได้
...ผมยืนดูวิวตรงหน้าจนสงบจิตสงบใจได้แล้ว ผมจึงกลับเข้าไปที่รถก่อนขับรถกลับบ้าน
ครืด... ครืด... โทรศัพท์ผมสั่นเวลาผมถึงบ้านพอดี แถมเบอร์แปลกๆ อีกแล้ว
“สวัสดีครับ”
“พี่โอ๊ตอยู่ไหนทำไมไม่มารับสายผม แล้วมากรุงเทพเหรอ อยู่ไหน ผมจะไปหา” เอิร์ธโวยวาย
“ใจเย็นๆ พี่อยู่ที่บ้านพี่ครับ”
“อ่าวเหรอ”
“ข่าวเร็วนะ”
“ก็โทรไปหามันมา มันบอกว่าพี่บอกมันว่าอยู่กรุงเทพฯ ผมก็เลยขอยกเลิกงานรีบกลับบ้านมาเนี้ย อาม้ารู้เรื่องก็รอเหมือนกัน เป็นห่วงว่าพี่จะเป็นอาไรไหม” --*-- เรื่องใหญ่แล้วไงตู
“พี่แกล้งมันนะ ฝากขอโทษคุณแม่ด้วย”
“(ม้า...ม้า... แฟนผมฝากขอโทษม้าครับ เขาหยอกเฮียเล่น) โอเคบอกแล้วครับ)
“ขอบใจ...” เกินบรรยายครับ งานนี้ “แล้วนี้ยกเลิกงาน งานอะไร”
“ถ่ายแบบอ่ะพี่ ลงหนังสือนะไม่มีอะไรหรอก พี่เขาคุยกันได้” --*--
“เห้ย ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้ง”
“ไม่เอาอ่ะ อยากเจอที่รัก”
“แล้วไม่เรียนพิเศษไง”
“ก็โดดงานโดดเรียนที่เดียวเลย มานั่งรอพี่เนี้ย โทรไปก็ไม่รับ ที่บ้านก็เป็นห่วงไอ้เฮียมันก็โทรมาถามว่าพี่ถึงบ้านยัง”
“เออ...ขอโทษครับ เอาเป็นว่าต่อไปพี่จะแกล้งมันพี่จะเตี้ยมเราก่อนแล้วกัน”
“เตี้ยมม้าด้วยก็ดีนะครับ เฮียมันโทรเข้าบ้านด้วย” อืมๆยิงเบอร์บ้านมาด้วย
“งั้นยิงเบอร์บ้านมาด้วย”
“พี่ครับเบอร์บ้าน 3 สาย เบอร์ผม 3 สาย พี่ยังไม่ได้ดูเหรอ”
“แหะยังครับ ขับรถนะ เลยไม่ได้ดู”
“ออ...ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ จะช่วยทำอาหาร”
“ครับ ฝากสวัสดีและขอโทษด้วยนะ”
“ม้าไม่ว่าพี่หรอกครับ มีผมเนี้ยแหละต้องรีบไปช่วยม้า โดดทั้งงาน โดดทั้งเรียนพิเศษ”
“ครับ ไปเลยครับ บายบ่าย”
“รีบไล่เชียว”
“ไปได้แล้วครับ”
“ครับ...จุ๊ฟๆ”
...ผมดูโทรศัพท์มีสายไม่ได้รับ 6 สาย กับ 2 ข้อความ ผมได้คำของ 6 สายแล้ว แต่อีก 2 ข้อความนี้แหละ ผมจัดการเมมเบอร์โทรศัพท์ ก่อนเปิดอ่านข้อความ ข้อความเป็นของเอิร์ธกับไอ้แสบนั้นแหละครับ ไอ้แสบส่งมาว่า “ถึงหอแล้ว เหนื่อยมาก ขอพักผ่อนก่อนนะ” ส่วนเอิร์ธ “คิดถึงนะ อยู่ไหนครับ ทำไมไม่รับสาย โทรกลับด้วยนะ” รู้สึกข้อความมันต่างกันอย่างไงก็ไม่รู้ระหว่างข้อความของคนที่รู้จักกันเป็นอย่างดี กับของคนที่เพิ่งรู้จัก แต่เราควรจะดีใจสิ ควรจะดีใจเข้าไว้ เพราะอย่างน้อย “สัญญาต้องเป็นสัญญา” สิ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 40
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่าหลังคอมพ์
...สวัสดีครับท่านผู้อ่าน ผมไม่ได้มาหลายวัน คิดถึงกานบ้างไหม ส่วนผมช่วงนี้ชีพจรลงเท้ามา ผมเพิ่งกลับจากเชียงใหม่เหนื่อยดีครับ รู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกก่อน แต่หวังว่าคงไม่โกรธกันนะ อยากบอกว่าเปิดเทอมที่ผ่านมา พอได้ทราบงานบางส่วนแล้ว อยากบอกว่างานนี้หืดขึ้นหัวเลย งานไม่เยอะนะครับ มี 2 งาน แต่เล่มใหญ่มาก ก็ทำโปรเจคจบนี่เนอะ
...งานนี้อาจจะไม่ได้อัพเดธบ่อยเหมือนเทอมที่แล้ว แต่อย่างไงจะพยายามให้จบให้ได้ แต่เมื่อไรอีกเรื่องนะครับ วันนี้เพียงเท่านี้ก่อนนะครับ บะบายครับผม
รักและคิดถึง
โฟล์คเต่า
ผู้เขียน
-
คิดถึงครับบบ
แล้วก็ทำให้ค้าง แบบคิดมาก :m20:
-
พี่โอ๊ต อย่าคิดมากซิครับ สาวคนนั้นอาจจะเป็นเพื่อนที่เจอกันบนรถก็ได้
แล้วข้อความอ่ะ แซนคิดว่าพี่โอ๊ต อยู่กรุงเทพ ก็น้อยใจบ้าง งอนบ้างเป็นธรรมดา
ถ้าแซนรู้ว่าพี่โอ๊ตอยู่ต้องรีบมาอ้อนแล้วแหละ
:angry2:แซน เอาค่าแก้ต่างแทนมาให้เลยนะ
ปล.พี่โอ๊ต เจอเซอร์ไฟรส์ซะเอง ผิดแผน
-
sms ของแซน ช่างห้วนสั้นจริงๆเลย
สัญญานี้โอ๊ตจะทำได้จริงๆหรือ
บวก 1 แต้มจ้า เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะจ๊ะ :L2:
-
คิดถึงครับ
แต่คิดถึง นิยายนะ :laugh:
:angry2:
เซ็งว้อย
นานๆมาทียังค้างอีก
:m31:
-
อำจนได้เรื่อง :m20: :m20: :m20: :m20:
-
:z3: :z3: สั้นไปอะ
เลยไม่รู้เรื่องเลย
:z2: :z2: :z2:
-
คิดถึงโฟลคเต่า :)
แซนทำอะไรอีกแล้วเนี่ย ๆๆๆ
ผู้หญิงที่ไหนนนนนนนนนน
-
+1 ให้น้องโฟล์คเต่านะ ขอให้ทำโปรเจคจบสำเร็จด้วยดี
ส่วนเรื่องนิยาย มาลงช้าหน่อยคงไม่เป็นไร คนอ่านเข้าใจดี
เรื่องเรียนย่อมสำคัญ อีกแป๊บก็จะจบแล้ว สำหรับแซนดูมีท่าที
แปลก ๆ ไปนะ โอ๊ตเห็นกับตาก็ต้องมีอาการหวั่นกันบ้าง แม้จะ
คอยปลอบใจตัวเองว่า แซนมีแฟนเป็นผู้หญิงก็ดีสมใจม้าแล้ว
แต่ก็เป็นแค่ความคิดแบบบวกนะ แต่เรื่องจริงไม่มีทางทำใจได้
อยู่แล้ว สู้ สู้ ...ทั้งคนแต่ง ทั้งน้องโอ๊ตนะ ..... :pig4:
-
:serius2: หงุดหงิดเฟ้ยยยยยย!!!!!
มานอาไรกันเนี่ยยย :z3:
-
สวัสดีครับ
แหม่
เห่อของใหม่ซะละ
:z1:
เพื่อนเค้ามั้ง ผู้หญิงคนนั้นน่ะ
คนเขียนก็ซาดิส ชอบหาเรื่องให้ตัวพี่จัง
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
งานเข้า.. :เฮ้อ:
-
สั้นๆครับ
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงวะ
:z3: :z3: :z3:
-
เรื่องนี้เชียร์แซนนะคับ
ว่าแต่ Earth กับ Sand
คิดได้เนอะ น่ารักดี
ตอบ... เนื่องจากอาจักรกับอาหงษ์อยากให้ลูกลูกเป็นคนแข็งแรง และมีความอดทน แซน ก็คือทราย ทรายที่มีความแข็งแกร็งสูง
และเมื่อรวมกันแล้วก็กลายเป็นตึกใหญ่ เป็นบ้านที่พวกเขาพักอาศัยได้ ส่วนเอิร์ธ เอิร์ธ คือพื้นดิน ดิน ดินที่สมบูรณ์เป็นที่เจริญเติบโต
ของไม้ใหญ่ทำให้พวกเขามีผลไม้ไว้เก็บกิน สรุปอาจักรและอาหงษ์อีอยากให้ลูกพึ่งพาตนเองได้ สามารถดูแลตนเองและดูแลพวกอีได้
โอ้แม่จ้าววววววว
มีที่มาด้วยเ้วย
นึกว่าเอาน่ารักเฉยๆ
ปอลอ น่าอิจฉาอ่าคับ
ได้ไปเที่ยวตจว.]
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
มาต่อไวๆนะครับบ บ
อิอิ
-
คงไม่ใช่อย่างที่โอ๊ตคิดหรอก
ว่าแต่ว่า,, จะเลือกใครกันเนี่ย
เชียร์แซนอะ แซนมาก่อน
-
คิดถึง ๆ พี่แซน แล้วอ่ะ
มาต่อไว ๆนะ
-
มารอคร้าบบบ
-
ไอ้แซนทำเรื่องละ
เอน้องมานดีกว่าง่ะ
-
ตอนที่ 41 ลอย ลอยกระเทย เอ้ย ลอยกระทง
...แดดส่องฟ้าเป็นสัญญาณวันใหม่ ท้องฟ้าสดใสพาหัวใจสุขสัน เพื่อนๆพร้อมหน้าเพื่อนฝูงพากันยินดีปรีดา...เช้านี้มาเป็นเพลงเลย รู้สึกหดหู่มาเกือบทั้งวัน นอนได้ก็ถือว่าบุญเท่าไรแล้ว พยายามหลอกตัวเองอยู่นาน มันก็ไม่ช่วยอะไร กลับรู้สึกแย่กว่าเก่าเสียอีก แล้วไหนจะเจ้าเอิร์ธอีกคนโทรมาป่วนเกือบทั้งคืน เอิร์ธบอกว่า ได้ยินเสียงผมแปลกๆไม่เหมือนตอนเจอกันที่กรุงเทพฯ คะยั้นคะยอผม ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ผมว่าผมก็ไม่เป็นไรนะ แค่เริ่มแพ้กลางคืน 555+
...ว่าไปช่วงนี้ก็ห่างหายจากการทำบุญเสียนานวันนี้ขี้เกียจก็ไม่เป็นอยู่ดี แล้วจะคิดทำไมใช่ป่ะ ผมไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน (พูดเหมือนเด็กเลย ไปมหาวิทยาลัยนั้นแหละ) ไม่น่าเชื่อครับ ไปอาบน้ำไม่ถึง 15 นาที ฝนตกแบบไม่ลืมหูลืมตา น่าหดหู่ยิ่งนัก จะว่าไปฝนตกแบบนี้ผมต้องไปรับไอ้แสบนะสิ รู้สึกไม่พร้อมจะเจอเลย เห้อ... พอผมแต่งตัวเสร็จผมคว้ากุญแจรถโฟล์คเต่าคู่ใจไป ม. ทันที (ตอนนี้ 8 โมงแล้ว ถ้าไม่รีบสายแน่) ผมใช้เวลาเดินทางตามปรกติประมาณ 30 นาที ก็ถึงมหาวิทยาลัย
...เอ๋...ลืมอาไรหรือเปล่านะ ไม่มีนี่นา ผมจัดการเลี้ยวรถเข้าตึกเรียนทันที ผมรู้สึกว่าวันนี้ผมมาเรียนเร็วกว่าปรกติ เพราะใต้ตึกมีคนมาน้อยมาก สงสัยติดฝนมาไม่ได้ ผมเลยนั่งเล่นแล้วพิจารณาว่าจะทานอะไรในเช้าวันฝนตกเช่นนี้ ...การทานข้าวคนเดียวมันเหงาเนอะ ผมซื้อน้ำมานั่งเป่าลมผ่านหลอดเล่นฆ่าเวลา รู้สึกว่าเวลาแต่ละนาทีมันยาวนานเหมือนครับ เพื่อนผมเริ่มมากันทีละคนสองคน ส่วนใหญ่เป็นพวกที่ขับรถยนต์มา เหมือนฟ้าจะเป็นใจครับ ฝนเริ่มซาลงเพื่อนเดอะแก๊งค์ผมก็มา หนึ่งในนั้นคือเจ้าแซน มันมากับไอ้ดิว
“ว่าไงพี่ไม่เจอสะนาน” หลานรหัสผมทักขึ้น
“ไม่ว่าไง แกดร๊อปกี่ตัวแล้ว”
“โอ๊ยพี่เปิดเทอมอย่าถามเรื่องดร๊อปปวดหมอง” ไอ้ดิวบ่ายเบี้ยง ไอ้นี้ดร๊อปเยอะมากครับ “ว่าแต่พี่ทำไมไม่รับไอ้แซน มันมารอพี่ที่หน้าหอ”
“พี่ลืม” ผมตอบเรียบๆ ผมมองอีกทีเพื่อนผมย้ายโต๊ะหมดแล้ว เมิงทิ้งกูทำไม
“ลืมเหลนได้เหรอ เห็นเทอมหนึ่งติดอย่างกับสามี ภรรยา”
“น้อยๆ หน่อยไอ้ดิว เดียวโดน”
“ง่ะแซวแค่นี้มีงอน” มันกวนไม่เลิกครับ ตอนนี้ไอ้แซบนั่งตรงข้ามผม จ้องผมเขม่งเลย ผมไม่แคร์ไม่เคยเห็นหน้าตาดีอ่ะดิ “เออไปแหละพี่”
“อ่าวไม่กินข้าวเหรอ”
“ไม่อ่ะ เดี่ยวกินตอนกลางวันทีเดียวเลย”
“อืม”
“เออ แซนเมื่อวานขอบใจมากนะ”
“ขอบใจมันทำไม” ผมปากไว
“เมื่อวานมันขับรถให้หนู มาส่งที่หอ ตอนแรกบอกให้รอเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บ แต่มันก็หนี เดินกลับไปก่อน” ดิวพูดเสียงเรียบ แซนมันส่งดิว ส่งตอนไหน มันไปกับสาวช๊อกกี้พิงค์ต่างหาก
“หรือว่าแกใส่ชุดสีชมพูนั้น” ผมเคยคิดอยากเห็นมันใส่กระโปรงแต่งหวานๆ แต่มันไม่ยอม
“พี่รู้ได้ไง” ดิวสวนขึ้นทันที
“เออ...เออ”
“หรือพี่ไปรออยู่ที่ท่ารถ” แซนแทรกขึ้น ผมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ละทีนี้ ไอ้ดิวนั้งข้างแซนทั้งคู่จ้องหน้าผม ...กูไม่ผิดนะ
“เออ ใช่แล้วจะทำไม”
“พี่เห็นหนูเหรอ โอ้ไม่น่ะ”
“ไม่บ้านแกนะสิไอ้ดิว ดูดีออก แต่เมื่อวานผมยาวนิ”
“สมัยนี้เขามีวิกพี่ เห้อ พ่อหนูเขาไม่ชอบที่หนูเป็นทอม เขาอยากให้ลูกสาวเป็นสาวหวาน หนูกลับบ้านก็ต้องแต่งตัวตามใจท่าน แน่หล่ะธนาคารของหนูนิ ทำไมดีอาจโดนตัดบัญชีได้”
“อ่าวแล้วไมเป็นทอมว่ะ”
“พ่ออยากได้สาวหวานที่ซ่อมเป็นทุกอย่าง งานไม้ งานไฟฟ้า ช่างซ่อมรถทุกชนิด รวมถึงคอทองแดง” ผมฟังมันขัดกันสุดๆ “เอาเหอะถือว่าบุญตาพี่ เพราะงานบายเนียร์หูนไม่ใส่แบบนั้น ไปแหละ เซ็ง” แล้วมันก็เดินจากไป คิดจะไปก็ไป ผมหันกลับมาเจอสายตาเจ้าเล่ห์ของไอ้แสบ ถึงกับสะดุ้งโหย่ง เอาไงดี กินข้าวแก้อายดีกว่า
“งอนผมเหรอ”
“ใครไหนไม่มี”
“แล้วทำไมไม่รับผมหล่ะ”
“ไม่รู้”
“แบบผมน่างอนมากกว่านะเนี้ย”
“งอนอะไร” ผมถาม
“ลองคิดดูดิ แฟนเราเห็นเราไปกับคนอื่นไม่แสดงตัว ไม่แสดงความเป็นเจ้าของเลย”
“แล้ว”
“ตั้งแต่วันนี้มาอยู่กับผมเลย”
“ไม่มีทาง”
“โห้ไม่มีง้อเลยอ่ะ”
“เกินไปและ ไปขึ้นเรียนได้แล้ว” ผมทานข้าวอิ่มพอดีนาทีนี้รีบชิ่งหนีครับ หุหุ แซนก็เดินตามมาสะกดจิตผมต่อ จนถึงทางแยกไปห้องเรียนใครห้องเรียนมัน
...วันนี้อาจารย์ให้แบ่งกลุ่มเตรียมทำรายงานแล้วก็ปล่อย ปี 4 นี้สบายจริงๆ ผมลงมาเจอไอ้แสบอยู่ข้างล่างเรียบร้อย ผมเลยต้องแยกไปกินข้าวกับมันก่อนไปส่งไอ้แสบที่หอ และแน่นอนผมไม่ค้างหอมัน 555+
...เวลาเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมยอมรับว่ามันตลกสิ้นดี บ้างก็เร็ว บ้างก็ช้า ผมใช้เวลาส่วนใหญ่แทบไม่ทันเลย จนมาถึงสุดสัปดาห์ วันนี้ถือว่าเป็นว่าที่ผมและเพื่อนๆตั้งหนาตั้งตารอเลยก็ได้ เพราพวกผมรวมหุ้นกันซื้อพลุ ดอกไฟ มาเล่นกัน ผมจัดการโทรบอกที่บ้านว่าผมพักหอแซน เพื่อจะได้สนุกกับเพื่อนๆได้เต็มที่ จะว่าไปปีนี้เป็นปีแรกที่ผมได้ลอยกระทงคู่ เพราะไอ้แสบมันงุงิ ตะแง้วๆ จะลอยกระทงอันเดียวกันจนผมต้องยอมมัน เพราะผมอยากเล่นพลุมากแล้ว ที่มหาวิทยาลัยของผมมีที่สวนที่ค่อนข้างกว่า พวกผมจะหลบไปเล่นที่ห่างกับผู้คนกันเพราะไม่ต้องการให้ไปกระทบ หรือความเสียหายต่อผู้อื่น และพลุส่วนมากที่ซื้อมาผมเล่นพลุสวยงามเป็นส่วนใหญ่ ไม่เน้นเสียง ผมให้เพื่อนจุด ส่วนผมนั่งดูกับตั้งกล้องชักภาพอย่างเดียว กว่าจะเสพสมอารมณ์หมาย สมปรารถนา
...หลังจากที่สนุกสนานกับดอกไม้ไฟ พวกผมก็ไปทานข้าวกันและแน่นอนร้านที่ไปร้านข้าวมันไก่หน้า ม. ขณะที่ผมทานข้าวเอิร์ธโทรมาหาบอกว่า “ตอนนี้กำลังถ่ายแบบอยู่ อยากลอยกระทง” แล้วก็ถูกที่เขาเรียกไปทำงานต่อ เอิร์ธโทรมาหาผมทุกวันจนผมเห็นเรื่องมันเป็นปรกติ มีแซนนี้แหละนั่งจ้องทุกครั้งที่ผมคุยกับเอิร์ธ หุหุ
…เมื่อผมกลับถึงหอพักผมก็อาบน้ำเตรียมตัวนอน แต่เจ้าแสบมันไม่ยอมมันอาบน้ำเสร็จมันก็ไม่ยอมให้ผมนอน ผมมองนาฬิกานี้ก็ตีหนึ่งกว่าแล้ว มันให้ผมทำอะไรให้มันหน่อย ผมไม่ยอม จนมันบอกว่าแค่เอาผ้าปิดตา ผมใจอ่อน อ่อนใจกับสิ่งที่มันรบเร้าสุดท้ายก็ยอม พอปิดตาเสร็จแซนจูงมือผมไปไหนไม่รู้ก่อนก็อุ้มผมครับ ตัวผมก็ใช่จะเบา แซนมันบอกให้ผมกอดคอมันผมก็กอดถ้าตอนนี้มีคนเห็น ก็คงคิดว่ากำลังเห็นจ้าวบ่าวอุ้มเจ้าสาวขึ้นเรือนหอ แค่เป็นผู้ชายกับผู้ชายเท่านั้น(แค่นั้นหรือ?) มันอุ้มผมอยู่พักใหญ่ๆ ผมไม่รู้ว่าไปไหน เดียวขึ้นเดียวลงอะไรไม่รู้ ผมว่ามันพยายามทำให้ผมงง สุดท้ายมันก็วางผมลงบนที่พื้นที่แข็งเอาการอยู่ แซนล้มตัวลงนอนข้างๆผมก่อนเปิดผ้าปิดตาให้ผม
...สิ่งที่เห็นคือหมู่ดาวนับร้อย เรียกว่านับล้านถึงจะถูกอยู่บนท้องฟ้า ดวงดาวพยายามส่องแสงแข่งขันกันว่าใครจะสว่างไสวกว่ากัน ตัดกับท้องฟ้าที่กรม ลมพัดอ่อน ตอนนี้ผมอยู่ด่านฟ้าขอหอแซน บริเวณที่ตากผ้าแหละครับ แซนเตรียมพื้นที่ไว้แล้วโดยดูจากผ้าที่มันปูรอไว้แล้ว ไอ้แสบค่อยๆเอาปลายนิ้วมาสัมผัสเบา ก่อนที่เราจะประสานมือกัน และนอนดูดาวด้วยกันสักพักหนึ่ง ผมและแซนก็พูดคุยกันเล่นกันบ้างตามประสา ผมสบายใจทุกครั้งที่อยู่กับแซน อยากพูดอะไรก็พูดอยากทำอะไรก็ทำ เหมือนผมอยู่กับเพื่อนในแก๊งค์ของผม ผมชอบก็ตรงนี้แหละ หลังจากที่เล่นกันสักพักก็เริ่มเข้าโหมดซึ้ง มาตอนไหนอันนี้ไม่ทราบแต่ด้วยดวงดาวและท้องฟ้าที่เป็นใจ บรรยากาศโรแมนติคสุดๆ แซนมองหน้าผม ผมหันไปสบตาก่อนต้องเบือนหน้าหนีด้วยความอาย ก่อนที่จะหันกลับไปมองอีกครั้ง แซนยิ้มให้มันเป็นรอยยิ้มที่ผมชอบ เปลี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน ผมมองตากันจนไม่รู้ว่าตอนไหนที่ปลายจมูกเราเริ่มสัมผัสกัน และเราก็จูบกันในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ที่เหมือนเทียนเล่มน้อยนับล้านเล่น บนผ้ากำมหยีสีกรมผื่นใหญ่ และรสจูบที่เหมือนขนมหวาน ด้วยข้ออ้างดังกล่าวที่ทำให้ผมไม่อาจจะดิ้นหนี หรือหยุดยั้งความรู้สึกนั้น
...หลังจากที่ดื่มดำกับความโรแมนติค เราก็กลับลงมาที่ห้อง แซนเข้ามากอดแล้วเริ่มจูบผมอีกครั้ง ความรู้สึกจากครั้งเก่าก่อนยังคงอยู่จึงทำเอาผมปฏิเสธมันไม่ได้ มือของแซนเข้ามาถายในเสื้อลูบไล้บริเวณหน้าอก ส่วนอีกข้างลูบไล้บริเวณแผ่นหลัง และสุดท้ายแซนก็ถอดพันธนาการนั้นออก แซนเองก็ถอดเสื้อของตนเช่นกัน แซนผลักผมลงบนเตียงก่อนค่อมผมไว้ แล้วบรรจูบอีกครั้ง ปลายนิ้วของแซนวนเวียนอยู่บริเวณยอดอกจนผมเสียวพละออกจากจูบนั้น แซนไม่รอช้าไซร้บริเวณคอผมเพิ่มความเสียวอีกครั้งก่อนลากลิ้นลงบริเวณยอดอก แล้วดูดมันสลับกับเลียปลายยอดเป็นระยะ ผมเก็บอารมณ์ไม่ไหวจนครางออกมาเป็นระยะ มือของแซนล้วงเข้าไปใต้ร่มผ้ามือของแซนกำลังสำรวจบริเวณต้องห้าม สัมผัสมันอย่างอ่อนโยนก่อนปลดเปลืองพันธนาการอีกครั้ง ตอนนี้ผมและแซนต่างเปลือยเปล่ากันทั้งคู่ แซนบรรจงจูบอีกครั้งแล้วค่อยๆทาบลำตัวลงมาจนท่อนเนื้อสัมผัสกันแล้วค่อยถูกันอย่างช้าๆ ตอนนี้หัวผมเริ่มหมุน ไม่รู้จะลำดับอารมณ์เสียวตรงไหนก่อนดี แซนค่อยๆ ถางขาผมออกก่อนใช้นิ้วค่อยสอดเข้า-ออกเป็นจังหวะ ก่อนจะถอนริมฝีปากออกแล้วค่อยๆเอาแซนน้อยจอบริเวณทางออกแล้วสอดเข้ามา
...ตอนนี้ผมยอมรับว่าเจ็บมาก ครั้งที่แล้วไม่ยักกะรู้สึกมาขนาดนี้ สงสัยเพราะรสน้ำเมา เล่นเอาผมน้ำตาไหล เมื่อแซนน้อยเข้ามาสุดแล้วก็ค่อยๆถอนออก แล้วค่อยๆซอยถี่ขึ้น ผมพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกไว้ ไม่พยายามส่งเสียงแต่ก็อดไม่ได้ แซนเองก็เริ่มให้ใจเร็วและแรงขึ้น ก่อนจะหยุดพักแล้วริมฝีปากมาบรรจบกันอีกครั้ง พอเสียงหายใจเริ่มแผ่วลงแซนก็เริ่มซอยอีกครั้งก่อนถอนออก แล้วเหวี่ยงผมให้ค่อมแซน ผมทำอะไรไม่ถูกแซนเลยทำการเอาน้องชายตนจอบริเวณช่องนั้น ก่อนโอบเอวแล้วดันตัวเองขึ้นมา สับกับกดผมลง พอเป็นจังหวะแซนก็หันมาเล่นกับน้องชายผมที่ยังตั้งชันอยู่ แซนค่อยๆชักให้ผมตามจังหวะ ผมเสียวจนต้องหยุดตัวเอง แต่มือแซนไม่หยุดผมทนความเสียงไม่ไหวจนน้ำรักผมทะลักออกมาเลอะบนตัวแซน แซนเอากระดาษเช็ดออก หลังจากนั้นแซนค่อยๆลุกขึ้นก่อนดันผมลงไปนอนคว่ำ ตอนนี้ผมไม่เห็นอะไรนอกจากปลายเตียง แซนสอดใส่เข้ามาอีกครั้ง ก่อนซอยถี่ขึ้น ถี่ขึ้น ผมครางตามจังหวะเสียงแซนเองก็เช่นกัน ก่อนหยุดพักไซร้ที่หลังผมแล้วจับผมนอนหงาย ก่อนเริ่มกระแทกอีกครั้ง แต่คราวนี้ขาเข้าเร็ว แต่ขาออกช้า เน้นจังหวะและความแรง จนผมจุกก่อนซอยถี่ แล้วถอนมันออก แล้วน้ำรักของแซนก็เปรอะลงที่ตัวผม แซนล้มตัวลงนอนทับแล้วกอดผมอยู่อย่างนั้นจนถึงเช้า
...หลายคนบอกว่า วันสำคัญๆ อย่างวันลอยกระทงเป็นเหมือนวันเปิดบริสุทธิ์ หรือวันเสียตัว แต่สำหรับผมเสียมาก่อนหน้านี้แล้ว...เศร้า จะว่าไปผมก็มีความสุขที่ได้อยู่กับแซน แต่ผมไม่รู้จะจำกัดความว่าอะไร จะเรียกแซนว่าอะไร เรียกว่าน้องหรือเหลนรหัส แต่ความสัมพันธ์มันก้าวล้ำไปมากกว่านั้นมากๆ จะเรียกว่าแฟน ผมก็ยั้งไม่พร้อม ผมไม่รู้ว่าคนรอบข้างจะเรียกมันว่าอะไร แต่สำหรับผม มันคือ “ไอ้ตัวแสบ”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที 41
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่าหลังคอมพ์
...สวัสดีครับพี่น้อง...ไม่ได้มาต่อนาน ตอนแรกว่าจะอัพเดธให้วันศุกร์ แต่พอดีญาติมาเลยไม่ได้นอนห้องตัวเอง อดสะงั้น 555+ หวังว่าคงชอบกันนะครับ อย่างไงรบกวนรอด้วยนะ
รักครับ
โฟล์คเต่า
ผู้แต่ง
-
“พ่ออยากได้สาวหวานที่ซ่อมเป็นทุกอย่าง งานไม้ งานไฟฟ้า ช่างซ่อมรถทุกชนิด รวมถึงคอทองแดง”
อันนี้ พี่สาวผมเป็นครบทุกอย่าง :laugh: น่าสงสารมัน เรียนวิศวะ แต่มันชอบ - - " เอ๊ะ ตรูชักงง
ปล. NC ไม่เสียว แต่หวานแบบนุ่มนวล :haun4:
-
“พ่ออยากได้สาวหวานที่ซ่อมเป็นทุกอย่าง งานไม้ งานไฟฟ้า ช่างซ่อมรถทุกชนิด รวมถึงคอทองแดง”
อันนี้ พี่สาวผมเป็นครบทุกอย่าง :laugh: น่าสงสารมัน เรียนวิศวะ แต่มันชอบ - - " เอ๊ะ ตรูชักงง
ปล. NC ไม่เสียว แต่หวานแบบนุ่มนวล :haun4:
...เนอะๆ NC ไม่ดีเลยเนอะ ลบทิ้งดีกว่าเนอะ อิอิ
ปล. ตอนนี้ผู้แต่งไม่มีอารมณ์ฝังเรื่องผีอยู่ อารมณ์ไม่อยู่กัยล่องกับลอย 555+
-
:z2: :z2: :z2:
-
หุหุ มีงอนและมีเสียว
...เนอะๆ NC ไม่ดีเลยเนอะ ลบทิ้งดีกว่าเนอะ อิอิ
ปล. ตอนนี้ผู้แต่งไม่มีอารมณ์ฝังเรื่องผีอยู่ อารมณ์ไม่อยู่กัยล่องกับลอย 555+
เกรงใจครับ ลงอีกเรื่อยๆดีกว่าครับอย่าลบเลย
แล้วฟังเรื่องผีอะไรอยู่ครับผีผ้าห่มรึปล่าว
-
:haun4:
มีแอบๆด้วย
ไอ้เราก็เอะจาย
ทำมายมันแหว่งเยอะ
-
:-[น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกอะ o13
-
:z1: :z1:
-
“พ่ออยากได้สาวหวานที่ซ่อมเป็นทุกอย่าง งานไม้ งานไฟฟ้า ช่างซ่อมรถทุกชนิด รวมถึงคอทองแดง”
:m28: มันขัดกันม๊ายยยยยยยย... :angry2:
-
ดิวจะเป็นอะไรดี พ่อหวังให้ลูกเป็นหลายอย่างจริงๆ
ส่วนพี่โอ๊ตยังไม่รู้ว่าจะให้แซนเป็นอะไรอีกเหรอเนี่ย
น่าสงสารแซนนะ
บวก 1 แต้มจ้า
-
แซนด์-โอ๊ต น่ารักมากกกกกกกกกกกก
-
:o8: น่ารัก และ,,,,,
:m25: ได้ใจ ^^
กดบวกให้คนแต่งนะค้าบ
รออ่านตอนต่อๆไปคับผม
-
:haun4: :haun4:
แซนมีมุมโรแมนติคซะด้วย หุหุ
-
โล่งอก
-
:กอด1:
โอ๊ต แซน
สู้ สู้
-
:m10:มาพอเป็นยาชูกำลัง
ขอบคุุณนะครับ
-
อ่อย นึกว่าใครดิวนี่เอง ฮ่าำำๆ
เสียให้แซนอีกแล้ว :laugh:
-
สวัสดีครับ
ตายละ มี NC มาอีก... :impress2:
ไม่ไหวมั้ง คนเขียน "เคย" หรือเปล่าล่ะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m20:
วันลอยกระทงเป็นวันเสียตัวอีกซะงั้น แหม่ๆ
ไอ้ดาวสวยๆ ที่ดูนี่ ไปดูตรงไหนฟะ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก ก
สมดังที่ปราถนา
555+
-
ลอย ลอย กระเทย เอ้า ลอย ลอย กระเทย 555+ จะลอยตัวเองสะงั้น หื้ย!!!
สวัสดีครับ
...แหะๆ ไม่ได้มาอัพเลยเนอะ พอดีช่วงนี้ตระเวนราตรีมากไปหน่อยยังไม่มีเวลาแต่งเลย อย่างไงหลังลอยกระทงจะมาต่อ มาอัพให้นะ ตอนนี้คิดพ๊อตเรื่องไม่ออกด้วยแหละ ที่มีในหัวก็โอ๊ตไปฝึกงานเลย ซึ่งมันจะเร็วเกินไป สอบกลางภาคก็ยังไม่สอบ ปลายภาคก็ยังไม่สอบ ตอนนี้ใครมีปัญหาอะไรกวนใจมาปรึกษาได้ เพราะต้องการแรงจูงใจในการแต่งอย่างมาก (หาเรื่องให้ตัวละคร) หรือจะเอาแบบชิงชังดี ที่สรุปแล้วทั้งคู่(โอ๊ตกะแซนด์) เป็นสายเลือดเดียวกัน รักกันไม่ได้
...เอาเป็นว่าอย่าคิดมากครับ ลอยกระทงให้สนุกแล้วกัน ส่วนผู้แต่งก็เป็นอีกปีที่ลอยคนเดียว...จะมีสักปีไหมที่ได้ลอยคู่กับแฟน --*--
-
:กอด1: เป็นกำลังใจให้นะครับ
รออ่านอยู่
ขอให้ได้ไปลอยกะแฟนซักปีนะครับ :call:
-
ไม่ผิดหวังเลยค่ะที่เปิดเข้ามาในวันนี้
หุๆๆช่างเป็นคืนวันลอยกระทงที่แสนวิเศษของแซนเลย
-
แอบหวานนนน นะเนี่ยยยย
-
ตอนที่ 42 กลางภาค
...นี้คงเป็นการบ่นครั้งที่ 1,000 ของผมที่รู้สึกว่าวันวันผมว่างเปล่ามาก ผมขออนุญาตคุณพ่อ - คุณแม่ผมมาอยู่หอแซนเป็นการถาวรในช่วงจันทร์ - ศุกร์ กลับบ้านช่วงเสาร์ – อาทิตย์ ซึ่งท่านก็อนุญาตครับ คงเพราะเห็นว่าปี 4 ท่านคงรู้ว่ารายงานมันเยอะ เลยปล่อย ประกอบกับคุณแม่แซนขอร้องทางบ้านผมให้ไปดูแลเซนด้วย (แถมส่งค่าเลี้ยงดูมาให้ด้วย แต่ไม่ถึงผมหรอกครับ เจ้าแสบเอาไปซื้อขนมกินหมด) เมื่อผมมานั่งเทียบกับแซนที่ตอนนี้มันเรียนเป็นบ้าเป็นหลัง ซึ่งผมเห็นแล้วมันมีความสุขดีแท้ ได้เจอเพื่อนๆทุกวัน ส่วนผมเรียนบ้าง ไม่เรียนบ้าง ส่วนมากอาจารย์ลาหยุดเนื่องด้วยเหตุผลทางราชการ แล้ววิชาส่วนใหญ่อาจารย์สั่งงานทิ้งไว้แล้ว ก็ทำส่งตอนปลายภาคทีเดียว ลองคิดดูสิครับ สอบกลางภาคยังไม่สอบเลย ดังนั้นตั้งแต่เปิดเทอมมา ผมมาเที่ยวหาเพื่อน มาเดินเล่นที่ ม. ตอนเย็นๆ มาดูหนุ่มๆวิ่งออกกำลังกาย จนแซนรู้มันเลยมาคุมแทนจะไปเล่นฟุตบอล เล่นบาสเหมือนแต่ก่อน อดเลยตู แต่ก็ไม่เป็นไรครับ เห็นคนเขาพาน้องหมามาเดินเล่น ผมก็ถือว่าพาแซนมาเดินเล่นเหมือนกัน (ของผมไม่ต้องใช้โซ่ล้ามด้วยนะ หุหุ)
“พี่โอ๊ตครับ” มาเรียบร้อย
“จะเอาอะไรหล่ะเนี้ย”
“เราเลี้ยงหมากันเถอะ”
“ไม่เอา”
“ทำไมอ่ะ”
“ทำไมต้องเลี้ยงหล่ะ”
“ก็ดูดิคู่รักเขาเลี้ยงกันทั้งนั้นอ่ะ”
“เหรอ...”
“จริงๆ นะ”
“หอห้ามเลี้ยง”
“พี่ชั้น 3 ยังเลี้ยงได้เลย เห็นเห่าทุกคืนอ่ะ”
“แล้วมันรบกวนเขาไหมหล่ะ”
“เราเลี้ยงเราก็สอนมันดิครับ”
“ไม่เอา ภาระเปล่า”
“นะ นะ นะ”
“แซน พี่ปี 4 แล้วนะ เทอมนี้พี่ก็จบแล้ว แล้วอีก 3 ปีนะ ที่แซนต้องเลี้ยงมันคนเดียวนะ”
“พี่ก็ฝึกงานที่ ม. ทำงานที่ ม. ดิ”
“เรื่องดิ ไม่เอาอ่ะ”
“แล้วพี่ฝึกงานที่ไหน” อ่าวเวรมาเรื่องที่ไม่อยากพูดจนได้ (ใครจำได้บ้างผมฝึกงานที่ไหน จำไม่ได้งอล)
“เออ...อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ถามหน่อยเลี้ยงคนเดียวเลี้ยงได้ไหม”
“ได้”
“แน่ใจ”
“แน่”
“เดียวรู้กัน...” ผมทิ้งให้แซนสงสัยไว้แค่นี้ครับ ผมไม่บอกว่าอะไร แต่ผมไม่เลี้ยงแน่ๆ ที่บ้านก็มีอยู่แล้ว พอรู้ว่าเป็นภาระมากแค่ไหน ปลาทองก็ยังเอาไม่รอดเลย
...ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาบทสนทนาส่วนใหญ่ไม่พ้นเรื่องสัตว์เลี้ยง จากน้องหมา มาเป็น แมว นก กระรอก กิ้งก่า และอีกมากมาย เรากลับมาที่ห้องหลังจากไปเดินเล่น (ผมไปเดินเล่นกับเพื่อน แซนตามไปเหมือนเคย)
“พี่โอ๊ต พี่อยากเลี้ยงอะไรบ้างเนี้ยในชีวิต”
“เด็กผู้ชาย ม.ปลาย ขาวๆ น่ารักๆ”
“พี่โอ๊ต หมายถึงสัตว์ ไม่ใช่ผม”
“แก ม.ปลายตรงไหน ฟ่ะ”
“จะให้ใส่ชุด ม.ปลาย ไหมหล่ะ”
“โห้ไม่ละอายแก่ใจเลย”
“งั้นเลี้ยงงูไหม”
“งู”
“งู งอ อู งู งูสีๆ สวยๆอ่ะ”
“แล้วตอนกลางคืนออกมากัดเจ้าของตายนะเหรอ”
“เออ เอาไว้เฝ้าห้องได้ด้วย กันขโมย”
“เจ้าของจะตายก่อน”
“ก็ซื้อแบบไม่มีพิษสิครับ”
“แล้วแกจะเลี้ยงทำไม”
“ก็แตกต่างจากคนอื่น และอีกอย่างเพื่อพี่จะยอมใจอ่อน”
“งั้นแกจะพามันไปเดินเล่นอย่างไง”
“นั้นนะสิ”
“เออ นั้นนะสิ”
“ก็อยากเลี้ยงอ่ะ นะนะ”
“เอางี้ดีกว่า ไหนไหนก็เห็นแกความพยายาม และไม่ได้เล่นพนันมานานแล้ว... ถ้าแกสอบมิดเทอมได้ท๊อป 3 วิชา จะซื้อให้”
“จริงนะ”
“อืม”
“ไม่โกหก”
“ไม่โกหก”
“เย้ อิอิ” ไอ้แซนกดโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี “...” มันคุยกับปลายสายอยู่พักใหญ่ๆ
“พี่โอ๊ต มีคนอยากคุยด้วย”
“สวัสดีครับ”
“ว่าไง...อาโอ๊ต”
“อ่าวม้า สวัสดีครับ ม้าสบายดีเหรอครับ”
“สบายดีเหรอ เออนิเห็นว่ายังไม่รู้คะแนนสอบกลางภาคอาแซนรึ”
“ครับ”
“เทอมนี้อีท๊อป 4 วิชา อีก 1 ตัวรองท๊อป อั้วต้องขอบใจลื้อมากๆนะ ดีนะม้าฝากไว้ไม่ผิดคน” นี้เขาสอบกลางภาคไปแล้วเหรอ เสร็จไปกันเป็นสัปดาห์แล้วด้วย
“คะ ครับ แซนก็ตั้งใจแหละครับ” ไอ้เราเห็นถามนู้นถามนี้ นึกว่าทำรายงาน ที่ไหนได้สอบกลางภาค “แล้วนี้ม้าสบายดีไหมครับ”
“อั้วกับเตี้ยอีสบายดี”
“ม้าอั๊วคุยด้วย” เสียงเจ้าเอิร์ธร้องลั่น...เมื่อเย็นเพิ่งคุยไปนะ
“อะอะคุยกะ อาเอิร์ธก่อนนา”
“พี่โอ๊ตคร๊าฟ”
“คร๊าฟ...”
“คิดถึงพี่จัง”
“เหอะๆ เพิ่งคุยไปเมื่อเย็น” แซนหันมามองค้อน แซนรู้แหละครับว่าเอิร์ธโทรมา แต่ผมรายงานทุกครั้ง ทำไมต้องรายงาน ไม่เข้าใจ แต่ที่แน่ๆ กลัวมันเวลาโกรธ
“พี่ของที่สั่ง ส่งไปให้แล้วนะ”
“อืมได้ใช้พอดีแหละ”
“อืมผมซื้อมาอีกอัน เอาไว้ ผมแย่งพี่มาอยู่กับผมได้เมื่อไร จะได้เล่นต่อเลย”
“เออขอบใจ”
“พี่ผมไปก่อนนะ เดียวส่งข้อความไปหา ไปทำงานก่อน”
“ครับ”
“พี่โอ๊ต” ถึงตอนนี้เอิร์ธพูดเบามากครับ หรือสัญญาณไม่ได้
“ฮะโหลว... เอิร์ธ ได้ยินพี่ไหม”
“พี่โอ๊ต...”
“เสียงเบามาเลยว่ะ” ผมเอาโทรศัพท์แนบหู ถ้ามันยัดติดหน้าได้คงติดไปแล้วตอนนี้
“จุ๊ฟ” อันนี้เสียงดังปรกติ”
“นี้เราหลอกพี่เหรอ”
“เปล่านะ… แค่อยากหอมแก้มเลยให้อยู่ใกล้ๆ ไปแหละครับ”
“อือ”
...สายถูกตัดไป ตอนนี้แซนยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“พี่ขอ 3 ผมทำให้ 4 แบบนี้ต้องมีรางวัลเสริมนะครับ”
“อะไร ไม่เกี่ยวเลย ทำเกินเอง” แซนจ้องหน้าผม ด้วยสายตาที่มีเลศนัย รอยยิ้มที่แฝงอยู่ที่มุมปาก เดินเข้ามาหาผมที่ละก้าวช้าๆ ผมก็ถอยที่ละก้าวจนติดกำแพง
“เหรอครับ” หลังผมติดกำแพงจนไม่มีที่ไป แซนเอามือสองข้างมากั้นไว้ ตอนนี้ผมไปไหนไม่ได้
“จะเอาอะไรอีกหล่ะ”
“ของที่ผู้ชายทุกคนต้องการในเวลานี้” แซนค่อยเคลื่อนใบหน้าอันหล่อเหลาเขามาหาผม ปากสีชมพูเผยอเล็กน้อย สายตาที่มองทำเอาผมหวั่นไหว ผมหลับตาปี้ ใบหน้าของแซนมาหยุดที่ด้านข้าง แก้มผมโดนแก้มนุ่มๆของแซน อะไรคราวนี้จะไซร้คอก่อนเหรอ ทุกครั้งจะจูบก่อน อ๊าค....ยิ่งทำให้ผมกลัวไปใหญ่ ไม่เค้ย ไม่เคย ไหนจะเสียงลมหายใจของแซนอีก ผมอยากกลั้นหายใจให้ตาย จะทำอาไรก็รีบทำ ยอมแล้ว ฮือ...
“ข้าวเย็น”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 42
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่าหลังคอม
...สวัสดีครับ หุหุ ไม่ได้มานาน ส่วนมากเอาเวลาไปย้ำราตรี ว่างงานจัด สุดท้ายต้องกลับมาปั่นงาน เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะ งิงิ
-
ข้าวเย็น !!
-
กูโกดแซนด์เลยทีเดียว
-
:z1: ชวนกินข้าวเย็นแบบนี้คิดลึกนะ
-
:z3:
แซนมันไม่ช่ายผู้ชาย
:laugh:
-
"ข้าวเย็น"
แหมๆๆแซนหวังจะโด๊ปด้วยข้าวเย็น
พี่โอ๊ตจัดไปอย่าให้เสีย o18
แซนตลกจัง :jul3:
-
ข้าวเย็น เย้ยยยยย น้องแซน มันเอาไงเนี่ย
ขัดใจเจ๊จริงๆ อิอิอิ น่ารักมากมายจ้า รอติดตามนจ๊ะ
-
ง่ะข้าวเย็น o22 เรื่องกินมาก่อนเหรอเนี่ยน้องแซน งี้พี่โอ๊ตเซ็งเลย อุตส่าห์แอบหวัง อิอิ
-
ตอนที่ 43 รางวัล
“โอ๊ต”
“...”
“โอ๊ต มีพัสดุถึงลูก แม่เอาวางไว้ตรงโต๊ะคอมนะ”
“...”
...แสงแดดยามเช้า ส่องผ่านหน้าต่าง ผมตื่นด้วยอุณหภูมิที่ร้อนอบอ้าว ผมไม่อยากเชื่อว่าตอนนี้เข้าหน้าหนาวแล้ว เพราะผมคิดว่า ผมอยากออกไปเล่นสงกรานต์มากกว่า อากาศร้อนจริงๆ ผมกลับมาบ้านทุกสุดสัปดาห์ ความจริงสัปดาห์นี้แซนจะมาด้วย แต่ติดธุระพอดี (อาจารย์นัดสอนเพิ่มเติมเลยอดมา) ผมลุกขึ้นมาดูเห็นกล่องเล็กๆ ที่เจาะรูเล็กๆทั้งใบ วางอยู่เบื้อหน้าผม ตอนนี้เวลาเกือบเที่ยงแล้ว ผมลุกไปเอากล่องมาพิจารณาสักพัก ถ้าจำไม่ผิดช่วงนี้ผมไม่ได้ซื้อของผ่านอินเตอร์เน็ตเลย จะวันเกิดก็ไม่ใช่ มากระจ่างตรงที่เปิดนี้แหละครับมีคำว่า “จุ๊ฟ จุ๊ฟ” ด้วย มันเป็นของที่ให้เอิร์ธฝากซื้อมานั้นแหละ ได้เร็วทันใจดี มันไม่จำเป็นต้องเปิดเพราะผมรู้ว่าข้างในเป็นอะไร เอาเก็บไว้ก่อน ผมจัดการอาบน้ำแต่งตัวไปมหาวิทยาลัย ความจริงวันนี้ผมมีเรียนเช้า แต่อาจารย์ขอหยุด (อีกแล้ว) ผมเลยตื่นกี่โมงก็ได้เท่าที่อยากตื่น สบายไหมล่ะ ช่วงที่ผมอยู่บ้านก็ไม่มีอะไรมากนักกับชีวิต กินกับนอน นอนกับกิน 2 อย่าง
...ผมจัดการธุระเสร็จก็จัดการขับรถเข้า มหาวิทยาลัย ตรงดิ่งไปหอเจ้าแซนทันที
“สวัสดีครับ” มีคนมากระซิบข้างหูผมขณะที่ผมกำลังขนสัมภาระลงจากรถ
“อ่าวหมอบีม”
“พี่โอ๊ตผมบอกแล้ว ผมยังไม่ใช่หมอ”
“แต่ก็ได้เป็นแน่ๆนี้ครับ” บีมเรียนเก่งครับ มีสายเขาบอกมา
“พี่เป็นไงบ้างสบายดีไหม”
“สบายดีครับ บีมล่ะ”
“สบายดีครับ มาพี่ผมช่วยขน”
“ไม่เป็นไรครับถือเองได้ บีมไปเรียนเถอะ”
“ออ ไม่ไปแล้วครับ”
“ไม่มีเรียนช่วงบ่ายเหรอ”
“มีครับ แต่โดด”
“อ่าว เป็นงั้น”
“อาจารย์สอนไม่เข้าใจ ผมอ่านหนังสือเองเข้าใจกว่า”
“อ่ะนะ เก่ง”
“ไม่หรอกครับ” ผมเดินเข้าหอไปพร้อมกับบีมโดยมีบีมถือกระเป๋าให้ เกรงใจแปลกๆ “ว่าแต่พี่ปี 4 แล้วยังไม่ฝึกงานเหรอครับ”
“พี่ฝึกปิดเทอมนะครับ”
“ออ... พี่ไม่อยู่คงวังเวงน่าดู”
“อ่าวทำไมล่ะ”
“เปล่าครับ”
“แล้วพี่ฝึกงานที่ไหน”
“กรุงเทพฯครับ พี่ยังไม่รู้เลยว่าแซนรู้จะเป็นอย่างไง”
“...” ผมหันไปมองบีมรู้สึกว่าบีมจะนิ่งๆไป
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่า เปล่า เปล่าครับ เหม่อนิดหน่อย เรื่องเรียนนะ” เปล่าเลย...ตอนนี้ผมได้แค่มอง มองอยู่ห่างๆ ผมยอมรับว่าการตัดใจมันไม่ง่ายสำหรับผมที่แล้วๆ มาผมได้เฝ้าดูพี่โอ๊ตอยู่ห่างๆ มันเจ็บที่เห็นพี่เขาอยู่กับคนอื่น แต่อีกใจมันก็รู้สึกดีที่ได้เห็นพี่เขา จากมุมที่พี่เขาไม่เห็นผมเลย มันอาจจะเป็นการเห็นแก่ตัวที่เฝ้าภาวะให้พี่โอ๊ตกับแซนเลิกกัน แต่มันเป็นความในใจผมจริงๆ
“อย่าเครียดมานะครับ เดียวเป็นผลเสียต่อสุขภาพ”
“ครับ”
“บีมส่งพี่ตรงนี้ดีกว่า เดียวไปเองได้ บีมจะได้พักผ่อน”
“ไม่เป็นไรพี่”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วว่างๆพี่จะไปนั่งเล่นที่ห้องนะ”
“มานะครับ”
“ครับ”
...พอมาถึงห้องผมจัดการเอาข้าวของออกมาจัดวาง เอากล่องพัสดุออกมาดู เห้อวันนี้ผมต้องทำตามสัญญาแล้วสิ ต้องเลี้ยงสัตว์กับแซน ผมจัดการนั่งเปิดคอมต่ออินเตอร์เน็ตเล่นนู้นเล่นนี้ตามประสา ฆ่าเวลาทิ้งไปเรื่อยๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
“ไฮ เววม่า”
“...” (--*--)
“เลทส์ คีส (LET’S KiSS)”
“อ่ะไร เลท คิ๊ค (LET’S KICK)”
“โห่ที่รักอ่ะ วันละคีส”
“ใครที่รัก พี่โว้ย พี่”
“ใจแข็งจริงๆ”
“แน่นอน”
“แต่ส่วนมากคนที่เคยมีอาไรกันแล้ว เขาเรียกว่าสามี – ภรรยานะ”
“แต่ไอ้โก้บอกว่าถ้าได้เสียกันไม่ถึง 3 ครั้งยังเรียกแฟนไม่ได้”
“โห้ไปเชื่ออะไรเขาล่ะครับ งั้นวันนครั้งที่ 3 ไหม จะได้เป็นแฟนสักที”
“อยากเจอดีเหรอ”
“ง่ะ...วันนี้จะได้สัตว์เลี้ยงแล้วใช่ไหม” ถึงตอนนี้แซนเริ่มหนุนตักผม
“...”
“ชื่ออะไรดีน่า”
“...”
“ไม่ตื่นเต้นเหรอ”
“ไม่เลย”
“ลูกของเรานะครับ”
“อ่ะนะ แล้วไงอ่ะ”
“ก็จะได้มีลูกแล้วดีใจ”
“มีลูกก่อนจบมหาวิทยาลัยเนี้ยนะ”
“อือ”
“ทำไมไม่บอกจะได้ให้พลอยเก็บเด็กไว้ แล้วค่อยเอาลูกมาเลี้ยง”
“บ้าดิ ยังกลัวๆอยู่เลย รู้สึกว่ามีเด็กอยู่ในห้องไหม”
“บ้า”
“ไปซื้อสัตว์เลี้ยงกันเถอะไป” ว่าแล้วแซนก็ลุกขึ้นแล้วลากผมไป
...แต่ก่อนมหาวิทยาลัยผมจะมีตลาดเปิดท้ายเฉพาะวันอังคาร รุ่นผมปี 1-2 นะนี้เป็นอะไรที่ตั้งหน้าตั้งตารอ แต่สมัยนี้เล่นมีทุกวัน มีจนเบื่อกันไปเลย พวกกับแซนเดินวน 2-3 รอบก็ยังไม่เจอที่ถูกใจที่สุดสักตัว ชิสุ ปัก เชา-เชา หรือ โกล์วเด้น แซนอยากได้หมด ลูกสุนักข้างถนนยังอยากได้เลย สรุปคือกลับหอครับวันนี้อด โลภมาก ลาภหาย คำนี้ใช้ได้จริงๆ
“ใจร้าย ไม่ซื้อให้อ่ะ สัญญาไว้แล้ว” แซนเริ่มบ่นเมื่อมาถึงหอ รู้สึกไหมว่าแซนเด็กลงเรื่อยๆ
“จะซิ้อที่ 3-4ตัวเลยหรือไง”
“ก็ให้เป็นเพื่อนกัน”
“อ่ะนะ อยู่หอนะ ไม่ได้อยู่บ้าน”
“ก็อยากเลี้ยงอ่ะ”
“งั้นเอานี้ไป” ผมแกะกล่องพัสดุที่เอาซ้อนไว้ แล้วยื่นห่อพลาสติกให้
“อะไรเนี้ย... ทามาก๊อต”
“อืมทามาก๊อต”
“พี่ใครเขาเล่นกัน สมัยนี้อ่ะ เขาเลิกเล่นกันไปแล้ว”
“ก็อยากเลี้ยงสัตว์นิ นี้ก็สัตว์ สัตว์อิเล็กทรอนิกไง”
“โห้”
“รุ่นนี้เลือกเพศ และเชื่อมต่อกันได้ด้วยนะ”
“แล้วเล่นคนเดียวเนี้ยนะ”
“ใครว่าพี่มีอีกเครื่อง” เออกูเด็กกว่า 555
“งั้นก็ได้ ผมเอาเพศผู้ พี่เอาเพศเมียนะ จะได้มีอะไรกันได้”
“เห้ยไหงงั้น”
“ผมจะตั้งชื่อของผมว่า เทปเป ชื่อที่พี่เคยเรียกผม แล้วพี่ก็ชื่อ...”
“เห้ยฟังกันบ้างไหม”
“ลอล่า แล้วกัน ลอล่า วงแท๊ปเนส จากเรื่องนานะ”
“...” แซนไม่พูดเปล่าเอาเครื่องผมไปเซ็ทด้วย (--*--)
...สรุปตอนนี้ต่างคนต่างมีลูกของตนเอง เครื่องของผมสีน้ำเงิน ส่วนของแซนสีขาว ลูกผมชื่อ “ลอล่า” ขอแซนชื่อ “เทปเป” งานนี้จะรอดไหมนี้ย...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 43
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
กูเลี้ยงมั้ง
-
:laugh:
ทันกันทุกเม็ด
โอ๊ตกะแซน
-
:laugh: มีความสุขไปกะน้องแซน
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
แต่ชอบเรื่องนี้มากมาย o13
อ่านไปอ่านมา สถานที่เหมือนกับม.ที่ตัวเองเรียนจบมาเลยอ่ะ
ไม่รู้ว่าใช่หรือเปล่า ไม่กล้าเดา 555
แต่อ่านแล้ว คิดถึงชีวิตในมหาลัยจัง
อยากกลับไปเรียนอีก 555
เป็นกำลังใจให้นะคะ :bye2:
-
เค้าเลี้ยงสัตว์กันอย่างนี้หรอนี้
:undecided: :undecided:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ
ชอบมากมาย
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
-
ดีนะที่ีโอ๊ตหาทามาก็อตมาให้แซนเลี้ยง
ถ้าเลี้ยงสัตว์จริงๆ น่าสงสารแน่ๆเลย
คู่นี้มันจะเป็นไงต่อไปเนี่ย ต้องไปลุ้นอีกทีตอนโอ๊ตฝึกงานสินะ
บวก 1 แต้ม รออ่านต่อไปจ้า
-
ตอนที่ 44 ออกทริป
...สิ่งที่ผมคาดการณ์ไว้ไม่ผิดจากที่คิด เพียงไม่กี่สัปดาห์แซนก็เริ่มทิ้งขว้างเจ้าเทปเป ทามาก๊อตประจำตัวของแซน
“แซนทำไมเอาเทปเปมาทิ้งแบบนี้” ผมถามขึ้นขณะที่กำลังเก็บของ
“หู้ย...ก็มันเบื่ออ่ะ”
“แล้วถ้าเป็นสัตว์จริง จะทำอย่างไง”
“เป็นของจริงก็เล่นต่อดิ อีกอย่างปล่อยดูมันกลิ้งไป กลิ้งมา ก็สนุกดี”
“อ่าวทีเอิร์ธยังดูแลได้เลย” เอิร์ธโทรมาทุกครั้งที่ว่าง เล่าให้ฟังว่าทามาก๊อตของตนโตถึงไหนแล้ว (ของเอิร์ธใช้ชื่อชิน ชินแฟนเก็บล่อลา ดังนั้นอายุน้อยกว่า 1 วัน เพราะเซ็ทค่าใหม่)
“มันให้คนอื่นเลี้ยงก็ได้ ไม่ต้องได้เลี้ยงเองตลอดหรอกน่า”
“อ่ะนะตามใจ”
...ผมเอาเทปเปเก็บที่ (วางข้างๆล่อลา) นับวันผมรู้สึกว่าผมกับแซนเริ่มห่างกันแล้ว จากแต่ก่อนที่แซนเคยตามติดเวลาไปเดินที่สวนในมหาวิทยาลัย ตอนนี้ก็เริ่มกลับไปเล่นบอล หรือไม่ก็ทำรายงาน ข้าวที่อย่างน้อยที่ต้องทานด้วยกันทุกมื้อ แต่ตอนนี้ก็เริ่มทานด้วยกันบ้างบางวันเท่านั้น ตัวผมก็ทำใจนานแล้ว แต่ความรู้สึกที่ห่างขึ้นเรื่อยๆ ทั้งๆที่อยู่ใกล้กันมันชวนใจหายไม่ได้ ยิ่ง 2-3 วันมานี้ดูแปลก ออกจากห้องโดยไม่บอกว่าไปไหน กลับอีกทีก็ดึกๆ พอถามก็บ่ายเบี่ยงนู้นนี้ทุกทีไป จนผมเริ่มไม่อยากถาม เพราะช่วงนี้ผมเองก็ทำงานโปรเจคหนักขึ้นเรื่อยๆ แซนอยู่กับคอมบนโต๊ะที่หอทำต่อมาจากที่แต่งหน้า ส่วนผมอยู่กับแล๊ปท๊อปบนโต๊ะญี่ปุ่นด้านล่าง
...วันรุ่งขึ้นผมไปส่งแซนที่ตึกเรียนรวม ส่วนตัวผมไปเรียนที่ตึกคณะ ผมนั่งรอเพื่อนๆของผมที่แต่ล่ะคนดูยังไม่ตื่นดีนัก เพราะเวลาที่หายไปนานกับการเรียนแต่ละคนตื่นไม่เที่ยง ก็บ่าย
“เห้ยโอ๊ต”
“อ่าวว่าไงเมิง”
“แม่งมีผัวเด็กสบายนะเมิง ตื่นเช้าจนชิน”
“กัดกูเหรอ”
“นิดหนึ่ง”
“กูกระโดดถีบยอดหน้าไหม จะได้ตื่น”
“ไม่เอาเดียวหลับยาว”
“เออ เรื่องไปทริปเอาไงว่ะ”
“เห้ยกูลืม”
“กูว่าแหละหยุดยาวเกิน ลืมกันหมด” ใช่ครับ เทอมนี้เทอมสุดท้ายที่จะได้อยู่ร่วมกันในรั่วมหาวิทยาลัย พวกผมเลยจัดทริปพิเศษกัน ผมเคยเปรยๆกับที่บ้านไว้แล้ว แต่ยังไม่จ่ายเงิน
“จ่ายเงินเมื่อไรว่ะ”
“จ่ายได้เลย”
“ออเดี๋ยวกูถอนตังค์เอามาให้”
“เออไม่ต้องรีบก็ได้ ยังไม่มีใครจ่ายเลย”
“เดินทางพรุ่งนี้ไม่เลื่อนใช่ป่ะ”
“อืม”
...เอาล่ะสิ ผมยังไม่บอกแซนเลย เดียวก็ตามคงผมไปอีก แต่ถึงจะไป พวกเพื่อนผมไม่ยอมแน่เพราะทริปห้ามคนนอกครับ เป็นแฟนก็ห้าม
...หลังจากเรียนเสร็จ แซนส่งข้อความมาหาบอกว่า ไปทานข้าวได้เลย เดี๋ยวแซนอยู่ทำธุระกับเพื่อน ผมก็จัดไปครับ ไปทานข้าวกับเพื่อน ต้องเรียกว่าสเต็กสิ อารมณ์ประมาณสเต็กสามย่านอ่ะครับ แต่เนื้อคุณภาพดีกว่า และราคาแพงกว่า 3 เท่าเช่นกัน
“เห้ย แฟนมึงไปไหนว่ะ หมู่นี้ไม่ค่อยได้เจอ”
“มันทำงานมันนะ”
“แน่ใจเหรอมึง ทำงานเดี๋ยวงานจะเข้า”
“เข้าก็ดี”
“อ่าวไหง๋พูดงั้นว่ะ”
“ไม่รู้ดิอารมณ์ปั่นป่วน”
“วัยทองแล้วเหรอมึง”
“พูดมาก แดร๊กๆไป”
“สาด”
“ว่าแต่มึงทักแบบนี้ เห็นอะไรมาเหรอ”
“แนะไอ้เชี้ยนี้อยากรู้ แต่ปากแข็ง”
“มึงรีบพูดให้ว่อง”
“ไม่มีอะไร เห็นว่ามันหายไปไหน เห็นทุกครั้งตามแจเชียว”
“มันบอกว่าทำงานนั้นแหละ”
“กูไปห้องสมุดก็ไม่เจอนะ”
“ไม่รู้ดิ ชั่งเหอะว่ะ กินกันดีกว่า” ถ้าแซนมีคนอื่นจริงๆหล่ะ ผมจะทำอย่างไร ผมจะอยู่กับใครช่วงทำโปรเจคหล่ะ...หมอบีมคือคำตอบสุดท้าย 555
...ผมกลับมาถึงหอ หลังจากที่ไปเที่ยวตะล่อน ตะล่อนทั่วกับเพื่อนๆ ไปนั่งหอนู้นนอนหอนี้ สุดท้ายกลับมาที่ห้องตัวเองก็ปาไป 4 ทุ่ม แต่ห้องผมไม่มีใครเข้ามาเลยนับตั้งแต่ที่ออกไปครั้งล่าสุด หรือแซนมาแล้วเข้าห้องไม่ได้ โทรหาผมแล้วมือถือผมดับ ผมเอามือถือมาเช็ค ก็ปรกติดี ส่งสัยยังทำงานอยู่ ผมจัดการเข้าห้องเอาข้าวของเก็บ อาบน้ำ แล้วนั่งดูงานบ้าน เล่นเน็ตบ้างตามประสาคนไม่มีไฟมาลนก้น
...ผมนั่งเล่นจนเวลาล่วงเลยมาตี 2 แล้ว แต่ไม่มีวี้แววของโทรศัพท์ ข้อความ หรือเอ็มเอสเอ็น มีเอิร์ธโทรมาตอนเที่ยงคืน โทรมาราตรีสวัสดิ์ก่อนนอน ผมนั่งเล่นคอมได้สักพักจนไม่ไหวจึงขึ้นเตียงนอน ถ้าแซนเข้าห้องไม่ได้ก็คงเรียกเองแหละ
...เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นมาทั้งๆที่ข้างกายว่างเปล่าแซนไม่ได้กลับห้อง ปัญหาคือวันนี้ผมจะจ่ายตังค์ค่าทริปแล้วกลับไปเตรียมตัวที่บ้านก่อน ผมพยายามหาเหตุผลมารั้งตัวเอง เพื่อรอคุยกับแซน ผมโทรไปหาแซนก็ไม่รับสาย จนสุดท้ายก็โทรไม่ติด ผมจัดการโทรหาเพื่อนเพื่อชำระหนี้ก่อนกลับบ้านไปเตรียมข้าวของ ตอนผมอยู่บ้านก็พยายามโทรหาแซนแต่ว่าไม่ติด จนสุดท้ายผมขึ้นรถจากบ้านเกิดไป ทั้งๆที่ยังติดต่อแซนไม่ได้
...ทริปนี้ใช้เวลา 3 วัน 2 คืน เป้าหมายคือเสม็ด (เสม็ดมีดีอะไร ทำไมใครก็อยากไป) ไหนไหนได้ไปผ่อนคลายความเครียดผมก็ขอทิ้งความเครียดไว้ที่นี่แล้วกัน ผมส่งข้อความบอกเอิร์ธว่า “จะไปอยู่ในที่ไม่มีคลื่นสัญญาณ 3 วัน ถามแซนถามไม่ต้องบอก”
กริ๊ง...กริ๊ง...เอิร์ธโทรมาครับ ไม่ถึง 5 นาที
“ฮะโหลวพี่โอ๊ต”
“ครับ”
“เป็นอะไรไหม”
“เปล่า”
“เฮียทำอะไรพี่เหรอ”
“เปล่า”
“พี่ร้องไห้เหรอ”
“เปล่า”
“อ่าวแล้วพี่เป็นอะไร”
“พี่ออกทริปกับเพื่อนๆ นะ”
“อ่าวสงข้อความสะอย่างกับคนอกหัน”
“ไม่รู้สิ พี่ติดต่อแซนไม่ได้ 2 วันแล้ว”
“เหรอ อืม งั้นเดินทางดีๆ นะพี่”
“ครับ” ผมจัดการตัดสายทิ้ง แต่เหมือนได้ยินเอิร์ธพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่ทันผมตัดสายก่อน ผมจัดการปิดเครื่อง มุ่งหน้าสู่ทะเล
...เขาบอกว่าคนที่ไปทะเลคือคนที่อกหักหรือมีทุกข์ ผมคงเป็น 1 ในนั้น แต่ไม่รู้จะเลือกอันไหนดี สรุปขอบ้ากับเพื่อนแล้วกัน 2คืน 3 วันที่ผมอยู่เสม็ด ผมไม่ได้เปิดโทรศัพท์มือถือเลย ใช้ชีวิตกับเพื่อนเต็มที่ครับงานนี้ ไปปิ้งอาหารทะเลกินกลางชายหาด ดีดกีตาร์ร้องเพลงกัน จิบเบียร์เบาๆ นั่งดูคลื่นซัดฝั่งเล่นๆ มันก็เพลินดีเหมือน แต่อีกไม่นอนก็ต้องกลับไปเผชิญโลกความเป็นจริงแล้วสินะ เห้อ...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 44
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
เรื่องเล่าหลังคอมพ์
...สวัสดีครับหนึ่งวันอัพ 3 ตอน ช่วงนี้กินอะไรเข้าไปนี้ 555+ พอดีไม่ได้ย้ำราตรี เลยรู้ว่าเวลาว่างมีเยอะมาก 555+
เลยสะสรางอะไร อะไร ให้เสร็จนะ
...หวังว่าคงติดตามกันเรื่อยนะครับ ขอบคุณครับ
-
แซนเป็นอะไรเนี่ย
เดี๋ยวก็ให้โอ๊ตมีคนใหม่เลย
แล้วตอนนั้นมานั่งเสียใจ
จะสมน้ำหน้าให้
:fire: :serius2:
มาต่อด้วยนะอยากรู้อะ
-
:o8: แซนแอบไปรอที่เสม็ด(เสร็จทุกราย)แล้วป่าว
-
ตามอ่านทันแล้ว :mc4:
น่าสงสัย แซนมัวไปทำอะไรเนี่ย
เง้อ เป็นกำลังใจให้คนแต่งขยันๆอัพนิยาย
อิอิ รอรอรอ
-
:m16:
แซนเปี๊ยนไป๋
:z3: :z3: :z3:
-
มาสั้นอะ
-
เกิดอะไรขึ้นกับแซนอีกละ
หรือว่าจะลองใจโอ๊ตอ่ะ
หรือมีเรื่องอื่นๆเข้ามาอีก......โอย ไม่อยากคิด :m28:
-
แซนอะไรเนี่ยยยยยย
-
ดีแล้วครับ เอามาลงเรื่อย ๆนะ
อย่าหายไปไหนนานนาน
แล้วไอ้แซนมันเป็นอะไรของมันอีกหละนี้
:undecided: :undecided:
-
เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย
แซนทำไมทำแบบบนี้ :serius2:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
รอคับบ
-
ไปเสม็ดอ่าวไหนค๊าฟ..
งั้นก้ผิดconcept อ่ะดิ.. >>ไปเสม็ด เสร็จทุกราย
ห้าๆ...
เป็นกำลังจายให้ค๊าฟ
-
:เฮ้อ: มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ
ทำไมแซนเป็นคนแบบนี้ล่ะ
ถ้านอกใจโอ๊ตจริงๆล่ะก็ :z6:
-
งานนี้เกิดอะไรขึ้น
แต่ถ้าแซนนอกใจพี่โอ๊ต ประหารชีวิตอย่างเดียวเลย o18
-
อ่อย ,, แซน :m31: :m16:
-
ง่ะ แซนเป็นไรไปอ่ะ
ถึงได้ทำอย่างนี้
-
ตอนที่ 45 HBD
“อ่าวเพื่อนๆ ถึงบ้านแล้วครับเพื่อนๆ” ดีเจประจำรถประกาศ ผมดูนาฬิกา ตอนนี้ก็เกือบตี 1 แล้ว“ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่นอนกันนะครับ อ่าวๆ ไอ้ข้างล่างตื่นๆ ได้เวลาเมาต่อแล้ว” เพื่อนผมเผลอพูดออกไมค์
...รถค่อยๆเลี้ยวเข้ามหาวิทยาลัยช้าๆ ก่อนจอดบริเวณตึกคณะ ผมเห็นคนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น แซนอยู่รออยู่ในคนกลุ่มที่มารอรับ แซนอยู่กับเชษฐ
“เห้ย ผัวมึงมารอว่ะ” เพื่อนผมแซว
“เออ จะเป็นอดีตหรือเปล่าก็วันนี้แหละ” ผมพูดจบก็ลงจากรถ
“เห้ย ใจเย็นๆ มึง เพื่อนผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” พอผมลงผมก็เกาะอยู่กับกลุ่มเพื่อน รอสัมภาระที่อยู่ใต้ท้องรถ แซนเดินมาข้างๆแล้วหยิบกระเป๋าผมไป
“เห้ยแซน เดียวพี่กลับเข้าเมือง”
“...” เงียบครับ ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
“แซน” ผมคว้าแขนแซนไว้ แซนมองตาเขียวใส่ผม ผมเพิ่งสังเกตหลังกรอบแว่น ตาแซนช้ำๆ
“ผมไม่ให้กลับ!!!” แซนตะโกน เพื่อนๆหันมามองที่ผม
“ตามใจไม่กลับก็ไม่กลับ” ผมพยายามเคลียร์ให้เหตุการณ์กลับมาสงบให้เร็วที่สุด ผมเพิ่งสังเกตุตอนนี้เชษฐกลับไปแล้ว
...แซนเดินนำหน้าผมไปที่รถมอไซค์ ผมอำลาเพื่อน เพื่อนๆ ก็ลาโบกมือลาหน้าเจื่อนๆ ผมซ้อนท้ายแซนก่อนที่แซนจะขับรถออกไป ไม่นานนักก็ถึงหอแซนเดินหิ้วกระเป๋าไม่รอผมเลย ผมได้แต่เดินตามติดๆ พอถึงห้อง แซนเหวี่ยงกระเป๋าเข้าห้อง ก่อนล๊อคห้องอีกครั้งแล้วลากผมขึ้นชั้นด่านฟ้า
“แซนใจเย็นๆ แซนมีอะไร”
“...”
“แซน”
“ไปทริปทำไมไม่บอก”
“ก็แซนไม่อยู่แล้วให้บอกอย่างไง”
“แล้วทำไมต้องปิดโทรศัพท์ด้วย”
“พี่อยากอยู่เงียบๆ” ตอนนั้นผมคิดแบบนั้นจริงๆ ก็แซนมีคนใหม่ จะให้ผมร่าเริงเหรอ
“อยากอยู่เงียบๆ ผมทำอะไรผิดเหรอพี่!!!”
“ไม่หรอก!!!” ผมเริ่มทนไม่ไหว ขอตะโกนโต้บ้างเถอะ “อยู่ดีๆ แซนหายไป พี่ติดต่อไม่ได้ จะให้พี่ร็สึกอย่างไง รู้ตัวไหมว่าเราตีห่างพี่ไปเอง แล้วเวลานี้จะโว้ยวายทำไม” แซนนิ่ง น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มทั้งสอง ผมรู้สึกผิดนิดๆ โตแต่ตัวแต่ทำไมไม่รู้จักคิด ผมเดนเข้าไปกอดแซน แซนร้องไห้หนักขึ้น ผมได้แต่ลูปหัวแซน สรุปผมผิดใช่ไหม
“พี่อยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมผมถึงหายไป”
“อืม...”
…แซนจูงมือผมเดินผ่านทะลุผ้าขาวที่ตากไว้ (แต่ตอนนี้ไม่ขาวแล้ว ตากแดดตากลมมาได้สักพักแล้ว) พอเดินจะลุออกจากผ้าขาวเหล่านั้นก็มีโต๊ะสีขาวเล็กๆ กับเก้าอี้ 2 ตัว หันหน้าเข้าหากัน ติดชิดกับขอบระเบียง ถ้ามองลงไปจะเห็นวิวข้างล่างหน้าหอ ใต้ท้องฟ้าสีครามที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ที่โต๊ะถูกปูด้วยผ้ารองโต๊ะสีขาวที่เริ่มไม่ขาว ตรงกลางมีเชิงเทียนตั้งอยู่ (แน่นอนเทียนหมดไปแล้ว มีแต่เศษน้ำตาเทียน)
“วันศุกร์เป็นวันเกิดผม...” แซนพูด “ตลอดสัปดาห์ผมพยายามต่อโต๊ะและเก้าอี้เอง ผมไม่ได้ไปไหน ผมอยู่บนด่านฟ้านี้แหละ วันที่ผมไม่ได้นอนที่ห้องเพราะผมพยายามทำโต๊ะให้เสร็จ แบตมือถือหมดไม่อยากลงไปชาร์จกลัวเข้าไปกวนพี่ตอนกำลังหลับ ที่นี้เข้าใจผมหรือยัง”
...ตอนนี้ความผิดของผมทวีเป็น 2 เท่า
“เออ...ขอโทษ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเองที่ไม่ได้บอกพี่ก่อน ผมอยากเซอร์ไพร์พี่”
“ขอโทษ” แซนเข้ามากอดผมอีกครั้ง ผมได้แต่ลูปหัวแซน
“ฉลองวันเกิดย้อนหลังวันนี้ไหม” ผมถาม
“พี่ไม่เหนื่อยเหรอ”
“ไปเถอะน่า”
...ผมคว้ามือแซนเดินลงจากหอตรงดิ่งไปที่เซเว่นทันที อาหารส่วนมากก็อาหารแช่แข็งของอีซี่โก้ซื้อมา 4-5 อย่าง เครื่องดื่มมีแอลกอฮอ ไม่มีแอลกอฮอผสมกันไป (เน้นแอลกอฮอเป็นหลัก) พอแซนเผลอผมจัดการหยิบเทียนธรรมดา กับเทียนวันเกิดกับเค้กมา แล้วจ่ายเงินทันทีพอกลับมา ผมให้ลงแล้วผมจัดการเสิร์ฟ เอาเทียนวางจุดไฟ แจกอาวุธ เปิด เบียร์ ทานกัน ตอนทานก็เรื่อยครับ เน้นเฮฮามากกว่าพอทานเสร็จ ผมจัดการจุดเทียนปักลงบนเค้ก และทานเค้กกัน งานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิด ที่เราสองอยู่ใต้แสงจันทร์ และแสงเทียน ชายหนุ่มสองคนหัวเราะต่อซิบกัน
...พอทานเสร็จพวกผมก็เก็บของเอาลงไปทิ้งด้านล่าง กว่าจะได้กลับเข้าห้องก็ตีสาม ก่อนเข้าห้องผมกับแซนเดินอ้อยอิ่งกันก่อนเข้าห้อง อากาศเย็นๆ อิอิ สบายดีครับ พอถึงห้องเปิดประตูเข้าไป ภายในมืดมากครับ
บ๊อก... บ๊อก...
“เห้ยอะไรเนี้ย” ผมตระโกนลั่น ตกใจนะครับ อารมณ์กำลังชิว เข้ามามีเสียงทักไม่พอ มีใครมาจับขาผมอีก
“ไม่รู้...” ผมรีบเปิดไฟทันที ลูกหมาพันธุ์ปักนั้นเอง ที่มาต้อนรับผม
“อะไรเนี้ย”
“ก็ทามาก๊อตไง มันออกจากเครื่องมาเป็นตัว”
“เหรอ”
“จริงๆนะ”
“ใครเชื่อแกก็โง่แล้ว”
“ง่ะ ก็คนมันเหงานี้ครับ ที่รักไม่อยู่ให้กอด”
“ก็ตอนอยู่ไม่มากอดเอง”
“ง่ะ อย่าดิ”
“เลี้ยงไหวเหรอ”
“เราเลี้ยงด้วยกันไง”
“แล้วตอนฝึกงานทำไง”
“เดี๋ยวให้ม้าเลี้ยง”
“ม้าอนุญาตเหรอ”
“ไม่หรอก”
“อ่าวแล้วได้ได้ไง”
“บอกซื้อให้พี่ พี่อยากได้”
“หา ว่าไงนะ”
“บอกว่าพี่อยากได้ ม้าเลยยอมแถมส่งตังค์มาให้ด้วย”
“อ่าว ไหง๋โยนขี้แบบนี้อ่ะ”
“เปล่านะ”
“...” ผมเครียดครับ งานนี้ม้าด่าผมแน่ ผมคงเคลียร์ให้เร็วที่สุด
“ล้อเล่นน่า ผมขอม้าเป็นของขวัญวันเกิด ม้าเองก็อยากเลี้ยง ติดปัญหาที่พ่อไม่ให้เลี้ยง ม้าเลยให้ผมเลี้ยงแล้วไปให้อยู่กับแกทุกปิดเทอม”
“ม้ามั่นใจว่าแซนเลี้ยงได้เหรอ”
“ไม่หรอก ม้าเลยฝากให้พี่โอ๊ตดูแล”
“ขอบคุณม้า” ผมทำหน้าเซ็ง
“ไม่ต้องขอบคุณม้าหรอกพี่ ม้าอยากได้มานานแล้ว หมาพันธุ์นี้ พี่สานฝันของม้าเลยนะเนี้ยว่าที่ลูกสะใภ้”
เปี้ยะ... ผมติดแก๊ปไปที
“ใครว่าที่ลูกสะใภ้”
“โห้ยพี่ ขอโทษลืมไปไม่ใช่ว่าที่ลูกสะใภ้ แต่เป็นลูกสะใภ้แล้ว” มันไม่พูดเปล่า มันเข้ามาจูบปากผมด้วย เล่นไม่ให้โต้ตอบเลย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 45
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ทำให้หายสงสัยเลย
:undecided: :undecided:
-
เข้าใจแระ แซน :impress2:
-
เฮ้อๆๆๆๆๆๆ
หมดปัญหาไป 1 อย่าง
-
แอบสงสารแซนนะ แต่ก็แซนอ่ะแหละ ๆๆ ทำไรไม่ยอมบอก
ดูดิ่ พี่โอ๊ตก็เข้าใจผิดเลย
แต่ก็ดีแระ เข้าใจกันแล้วห้า ๆๆๆ
-
อ่ะ..ทำไรไม่แจ้งกันก็เป็นอย่างนี้แหละ
-
เปนใคร ใครก็คิดมาก
คราวหลังอย่าใช้เวลาหลายวันสิ
๕๕๕
-
เป็นเซอร์ไพรส์ ของการมาของสะใภ้ เอิ๊กๆ ไม่เกี่ยวกันเลยย
อยู่ดีดี ตัวเองก็เปลี่ยนไป อุเหม่ ใครเค้าจะไม่คิดมาก ชิส์ชะส์ คราวหน้าจำไว้นะคะ อยากจะทำให้เค้าแปลกใจ
ต้องทำตัวเนียนๆเป็นปรกติ เค้าจะได้คิดว่ามันปรกติ แป่วว.. สรุปว่าเข้าใจที่ผัดไทพูดแล้วกันเน๊อะ
-
โอ้ว เกือบทะเลาะเลิกกันซะแล้ว แต่ยังดีที่ปรับความเข้าใจกันได้ แล้วมะไร จะได้ครั้งที่ 3 นะเนี่ย จะได้เป็นแฟนเต็มตัวสักที อิอิ
-
อย่างงี้นี้เอง
:pigha2:
-
อ๋ออออออออ...เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
-
เป็นแบบนี้นี่เอง
แอบกังวลอยู่ตั้งนาน
แต่พอรู้แล้ว ก็แอบสงสารแซนหน่อยๆนะ
แต่ก็นะ เล่นเงียบหายไป เป็นใครก็ต้องกังวลกันบ้างแหล่ะเนอะ
-
น่าสงสารแซนซะแล้ว
กะจะเซอร์ไพร์ส โดนเข้าใจผิดอย่างแรง
แต่ตอนนี้โอ๊ตน่าสงสารกว่า ได้ร่วมดูแลน้องหมาแน่ๆ :laugh:
-
สองคนนี้ชอบเซอร์ไพร์กันจัง :z3:
ผิดแผนอีกแล้ว
ดีที่คุยกันเข้าใจ :กอด1:
-
เข้าใจกันได้ก็โล่งอกแซนกับโอ๊ตรักกัน รักกัน :กอด1:
ว่าแต่น้องหมาพันธุ์บั๊กชื่อไรหว่าตั้งชื่อหรือยังครับ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งมากๆครับ
-
นั้นสิครับ ยังไม่ตั้งชื่อน้องหมากันเลย ถ้างั้นเราเอามาเป็นคำถามดีกว่า ว่าน้องปั๊กชื่ออะไรดี
มันเป็นเพศผู้นะครับ บอกไว้ก่อน ชื่อไหนโดนใจจะลงในตอนต่อไป ถ้าไม่ถูกใจก็ไม่ลงสัอย่างงั้น
-
ทีแรกนึกว่าน้องแซนจะแอบไปมีกิ๊กวะแล้วที่แท้ก้วุซุ่มทำสะ-ใภ้ นี่เอง
-
:L1:
-
น่ารักโคดๆ
แต่ประเด็นคือว่า...
น้องเอิร์ทเนี่ย
จะเอายังไงดีเนี่ย??
เหมือนโดนกั๊กๆ ไว้เลยอ่า
-
เรื่องเป็นแบบนี้นี่เอง ^^
อดเซอร์ไพรส์แล้วยังทำให้โอ๊ตจิตตกอีกตะหาก -_-''
ว่าแต่ตาช้ำๆของแซนเกิดจากอดนอน
หรือโดนน้องเอิร์ท ต่อยมาล่ะเนี่ย :laugh:
-
เรื่องเป็นแบบนี้นี่เอง ^^
อดเซอร์ไพรส์แล้วยังทำให้โอ๊ตจิตตกอีกตะหาก -_-''
ว่าแต่ตาช้ำๆของแซนเกิดจากอดนอน
หรือโดนน้องเอิร์ท ต่อยมาล่ะเนี่ย :laugh:
เขาร้องไห้ครับ
...ตอนนี้เริ่มน้อยใจ ไม่มีใครร่วมแสดงความคิดเห็น
ในหัวข้อ ชื่อของน้องหมาเลย ซิก ซิก
-
:เฮ้อ: ในที่สุดก็คลี่คลาย
ส่วนเจ้าปัค อืมเอาชื่อ ไส้อั่ว
แบบว่าชอบอ่ะ(เปนการส่วนตัว) :laugh:
-
มา ๆๆ :กอด1:
งั้นเสนอว่าชื่อ อีที ... สาเหตุ
เราว่าปั๊กหน้ามันเหมือน เอเลี่ยน ห้า ๆๆๆ
-
หง่ะ
น้องหมาก้อน่ารักดีออก
แซนด์เลี้ยงดูดีๆ แล้วกัน
-
:o8: o13
-
ตอนที่ 46 เตรียมตัว
...วัน เวลา เป็นสิ่งที่น่าขัน ทุกคนเคยสังเกตไหม เวลาที่เราทุกข์ หรือ เมื่อไรที่เราเร่งรีบ เมื่อนั้นเวลามันชั่งยาวนาน แต่ในขณะที่เรามีความสุข หรือ เฝ้าภาวนาให้เวลาผ่านไปช้าๆ หรือหยุดไปเลยได้ก็ดี เวลานั้นกับเร่งรีบ จนแถบเรียกได้ว่าเวลาติดจรวดเลยทีเดียว
...หลังจากคืนฉลองวันคล้ายวันเกิดย้อนหลังเจ้าแสบ ทุกอย่างก็เรียกว่ากลับมาเกือบเป็นปรกติ ที่เรียกว่าเกือบนั้นเพราะมีสาเหตุหลักๆ อยู่ 2 ประการคือ ผมต้องเป็นทาสเลี้ยงเจ้าปัก ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่ได้ตั้งชื่อ แต่ถึงจะตั้งไปก็เท่านั้น เพราะเรียกอะไร มันก็มาหาอยู่ดี (เคยเรียก “แซน” ตอนแซนทำงานอยู่ มันได้ยิงมันก็เดินหน้าสลอนมาหาแล้วกระดิกหางไห้ เหมือนเป็นนัยว่าเรียกทำไม จะเล่นด้วยล่ะสิ) ที่เรียกว่า ทาสของเจ้าปักนะ เพราะเป็นอย่างที่ผมคิดไว้ครับ แซนไม่เลี้ยงเลย ไม่พาแม้นแต่ไปวิ่ง หน้าที่แซนเล่นกับมันก่อนนอนเท่านั้น เคยบอกให้แซนเอามันไปวิ่งข้างนอก สิ่งที่แซนทำคือ วิ่งไล่มันรอบห้อง แล้วก็เปิดประตูระเบียงให้มันออกไปวิ่ง (เรียกว่าออกไปดมจะถูกกว่า) แล้วก็เข้าห้อง แล้วบอกผมว่าพามันออกกำลังกายเสร็จแล้ว ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ไอ้ปักมันจะโตเร็วผิดปรกติ (โดยเฉพาะด้านข้าง ไม่รู้ว่าเป็นที่พันธุ์มัน หรือว่าเพราะเจ้าของ ใครทราบบอกผมที)
...ประการที่ 2 ตอนนี้แซนติดผมมากกว่าเก่าอีก ไปไหน ไปด้วย และถ้าแซนไปไหน ผมก็ต้องไปด้วย ไม่เว้นแม้นแต่เวลาเรียน โชคดีครับที่ตอนเรียนตีซี้อาจารย์ไว้เยอะ อาจารย์ท่านเลยไม่ว่าอะไร บางทีให้ผมอธิบายแทนด้วยซ้ำ และปรกติทุกเย็นผมกับเพื่อนจะไปเดินเล่นกันที่สวน หรือ ลานวิ่งในมหาวิทยาลัย (ไปเหล่หนุ่มๆ) แต่ตอนนี้ผมกลับต้องมานั่งอยู่สนามบาส ไม่ก็สนามบอลแทน และแน่นอนครับ ผมต้องเอาเจ้าปักไปวิ่งรอบสนามบอล ผมละเซ็งแต่เพื่อผมออกจะปลื้มปิติในน้ำใจเจ้าแสบเพราะงานนี้มันได้ส่องผู้ชายสมอยาก โดยเฉพาะสนามฟุตบอล (เห้ยพวกมึงเป็นผู้หญิงนะโว้ย สำรวมกิริยาบ้าง กุลสตรี กุลสตรี)
...หลังจากที่ 100 วัน 1,000 ปี ที่ไม่ได้เรียน และแล้ววันนี้เป็นอีกวันที่ได้เรียนเจอเพื่อนยกห้องครับผม ก็เป็นวิชาโปรเจคนี้น่า ทุกคนต้องทำก่อนจบ สัปดาห์นี้อาจารย์ให้เสนอความคืบหน้าของโปรเจคเลยได้เรียน ผมนั่งรอเดอะแก๊งค์ของผมที่โรงอาหาร
“หวัดดีพี่” ไอ้จั้มป์ครับ มันทักสไตล์กวนๆของมัน (เงียบ แต่กวน)
“อ่าวว่าไง”
“พี่นี้บัตรเข้างานบายเนียรของรุ่นพี่นะ ไอ้ไปป์ฝากมาให้”
“จัดเมื่อไร”
“ศุกร์นี้พี่”
“เห้ย วันมะรืนแล้วดิ เร็วจังว่ะ”
“สอบสัปดาห์หน้าพี่ จะปิดเทอมแล้ว”
“เออ ลืมวันลืมคืนแหละพี่ ไม่ค่อยได้เรียนว่ะ”
“อือ ผมไปก่อนนะพี่”
“เออ โชคดี”
...ผมนั่งดูบัตรเข้างานบายเนียร มันถึงตาพวกผมแล้วเหรอ เสียงนี้เริ่มกลับมาอีกครั้ง ผมรู้สึกว่าผมพึ่งจัดงานให้รุ่นพี่ผมไปไม่นานนี้เอง ใจหายแว๊ปๆ ผมรีบเก็บมันเข้ากระเป๋าก่อนที่จะรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ จะว่าไปมันก็จะจบแล้วจริงๆ เพราะที่อาจารย์นัดส่งวันนี้ก็เพื่อแก้ไขอะไรข้อผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ แล้วทำเล่นใหญ่ส่งได้เลย ส่วนการนำเสนอครั้งใหญ่อาจารย์จะนัดอีกทีถือเป็นการสอบ มันได้เวลาผมแล้วจริง
…ขณะที่ผมกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ เจ้าแซนก็กลับมาพร้อมของกินชุดใหญ่ มันไปหาอะไรกินตามเรื่อง ตามราวนะครับ แต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้
“ซื้ออะไรมาเยอะว่ะ”
“โห้ยพี่ มันน่ากินนิ”
“กลางวันก็มีให้กินมั้ง นี้มื้อเช้าอยู่แลย” มันซื้อข้าวมาสามจาน (ของผมหนึ่งจาน) เกี้ยวทอด ลูกชิ้นทอด ไส้กรอก และ กุยฉาย ยังไม่รวมปังเย็นของแซนอีก ผมนั่งดูมันกิน ท่าทางมีความสุขมากมาย กินข้าวคำ ไอ้นู้นคำ ไอ้นี้คำ
“พี่กินด้วยกันดิ”
“โอ้ยพี่กินข้าวก็อิ่มแล้วคร๊าบ”
“อ่ะนะ” แล้วมันก็ก้มกินต่อจนหมด คงเหลือไว้ซึ่งปังเย็น (แซนว่าจะเอาไปกินบนห้องต่อ)
...สรุปโปรเจคกลุ่มผมต้องแก้นิดหน่อยครับ ไม่มากอะไร พวกผมพรีเซนกลุ่มแรก เพราะไม่มีใครกล้า พวกผมก็พรีเซนให้จบๆ จะได้เอาเวลามาแก้งาน และนั่งเล่น อาจารย์บอกกลุ่มไหนที่พรีเซนเสร็จแล้วจะกลับเลยก็ได้ สรุป 3 ชั่วโมง ผมมาได้แค่ 30 นาที แต่ก็กลับไม่ได้อยู่ดีแหละครับ เพราะต้องรอกลับพร้อมเจ้าแสบมันก่อน เพื่อนๆผมก็เป็นใจครับ อยู่เป็นเพื่อนกันจนครบ 3 ชั่วโมง มันบอกว่านานๆที เจอกันที มันเลยสะดวกผมกับการแจกบัตรเข้างานบายเนียรรุ่นผม งานจัดที่โรงแรมในเมืองครับ จัดที่เดิมกับปีที่แล้ว เพราะพวกผมขอไว้ (มันจะเที่ยวต่อเลย) พอแจกบัตรเสร็จผมกับเดอะแก๊งค์ก็ลงมานั่งเล่นกันที่โรงอาหาร มีการถกวาระการทานข้าวร่วมกัน ซึ่งข้อสรุปคือร้านส้มตำหลังมหาวิทยาลัยครับ พอได้ข้อสรุป บางคนก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อ บางคนก็ไปเอารถ ส่วนผมต้องรอเจ้าแสบตามระเบียบ
“หิว หิว หิว” แซนบ่นเมื่อเจอผม
“กินขนาดนั้นยังหิวอีกเหรอ”
“ได้เวลากินแล้วนี่น่า ก็หิวเด่ แล้วเพื่อนพี่ไปไหนหมดอ่ะ”
“มันยัดเจอที่ร้านข้าวหลัง ม. เราจะไปด้วยไหม”
“ไปดิ ใครจะปล่อยให้แฟนไปคนเดียว เดี๋ยวไปจีบเด็กเสิร์ฟจะยุ่งเอา”
“โอ้ยไม่จีบหรอกครับ”
“จริงดิ”
“จริง ก็มีเอิร์ธอยู่ทั้งคนจะจีบทำไม”
“...” มันทำแก้มป่อง
“ไปได้แล้ว หิวไม่ใช่เหรอ เปลี่ยนรถอีก”
“ไกลเหรอ”
“ไกลมาก”
...พอถึงหอผมจัดการเปลี่ยนรถ เอาเจ้าเต่าของผมไปครับ ออกจะดื้อนิดหน่อย เพราะอากาศเย็นนะครับ ปรกติก็ลงมาสตาร์ททุกวัน กันไว้ก่อน ใช้รถเก่าก็แบบนี้แหละครับ คนมันรักนี้น่า พอสตาร์ทรถได้ผมก็มุ่งหน้าไปร้านส้มตำทันที
...กระท่อมเล็กๆ กลางนา ทานอาหารพื้นบ้าน ได้อารมณ์ดีครับ ตลอด 3 ชั่วโมง (แน่ใจเหรอว่าทานข้าว) พวกผมนั่งทานไปเฮฮากันไปตามประสา มีเพื่อนที่ห้องสมทบมากันเองนะครับ ไม่ได้นัดหมายกัน เพราะคนเยอะก็สนุกขึ้นตามประสา หลังจากที่ทานกันอิ่มทั้งท้อง อิ่มทั้งอารมณ์เราก็แยกย้ายกลับบ้านครับ ท่าทางอิ่มยันเย็น คืนนี้งดข้าวเย็น 555
“แซน” ผมเรียกแซนเมื่อถึงห้อง มีอะไรข้องใจนิดหน่อย
“ครับที่รัก”
“รู้ยังงานบายเนียรวันศุกร์นะ”
“รู้ตั้งแต่วันสอบแล้ว”
“อ่าว”
“บัตรก็ได้วันนั้นแหละ”
“พี่พึ่งได้”
“ก็พี่ไม่มีเรียน ปี 3 ก็ตามพี่อยู่”
“ขอบใจ”
“ทำไมอ่ะ”
“เปล่าไม่เห็นบอกพี่เลย”
“นึกว่ารู้แล้ว”
“แล้วไม่รู้สึกอะไรเหรอ”
“รู้สึกอะไร”
“อ่าวเดี๋ยวอยู่คนเดียวแล้วนะ ...ไม่กลัวเหรอ” ผมครางทำนองเพลงชมรมขนหัวลุก
“ไม่อ่ะ อิอิ”
“ทำไม”
“ไม่บอก”
“ทำไม” ผมเค้น (ทำเสียงแข็ง)
“ก็งานจัดในเมืองใช่ไหม”
“อืม”
“ก็จะได้ไปหาแม่ย้ายไง จัดวันศุกร์ อยู่เสาร์ – อาทิตย์ กลับจันทร์ พี่ก็ต้องเตรียมตัวสอบอีก งานนี้อยู่กันยาว”
“เออคิดได้”
“คิดเรื่องนี้ไม่ได้ แล้วจะให้คิดเรื่องอะไรล่ะครับ” แซนไม่เปล่าครับ เดินเข้ามาหาผมพร้อมปลดกระดุมตนเองทีละเม็ด จนหมด (ปลดไว้จังว่ะ) ก่อนที่จะเอามือเท้าที่พนังกันผมทั้งสองด้าน หลังผมเริ่มติดกำแพง ชายเสื้อที่เปิดออก ทำไห้เห็นเนินอก และหน้าท้องที่ตอนนี้เริ่มเป็นซิกแพ๊คอ่อน (ไปเล่นกล้ามมาตั้งแต่เมื่อไรฟ่ะ) “ทำไมเงียบล่ะครับ” แซนมากระซิบข้างๆหู แล้วเอาปลายจมูกมาคลอเคลียบริเวณแก้ม ใจผมเต้นแรง ทุกอย่างตื้อไปหมด “ถ้าเงียบถือว่าคิดเรื่องเดียวกันนะ” เห้ยไม่ใช่ ไม่ได้คิดนะ
...มือของแซนสัมพัสที่ต้นคอเบาๆ ก่อนลูปไล้ลงมาบริเวณปกเสื้อ แล้วค่อยแกะกระดุมเสื้อผมทีละเม็ด แซนผละหน้าออก ตาของเราจ้องประสานซึ่งกันแหละกัน พันธนาการส่วนบนของผมหลุดออก แซนก้มดูเรือนร่างผมก่อนเอามือลูปบริเวณท้องผมช้าๆ แล้วไล้ขึ้นมาบริเวณหน้าอก ก่อนที่ปากของเราจะสัมผัสกัน แซนค่อยๆสอดลิ้นเข้ามาที่ปาก มือของแซนค่อยๆถอดเสื้อผมออกช้าๆ แล้วเอามืออีกข้างคลองเอวผม แล้วดันตัวผมให้แนบชิดกับแซน จังหวะนั้นรสจูบของแซนก็ร้อนแรงขึ้น แซนค่อยดันตัวเองช้าๆ เป็นจังหวะ ก่อนหยุดมันพร้อมรสจูบของแซน แซนผละหน้าออกแล้วยิ้มให้ผม ก่อนจับมือผมทั้งสองข้างมาทาบลงหน้าอกของแซน หัวใจแซนเต้นแรงและเร็วไม่ต่างจากผม
“ผมก็ตื่นเต้นไม่ต่างจากพี่หรอก พี่ยังกลัวอนู่เหรอ” แซนถามขึ้น
“เออ...” หัวผมตื้อไปหมด ไม่รู้จะตอบอะไร ไม่กลัวนะ แต่อายมากกว่า ผมไม่เคยมั่นใจในตนเองเลย แซนยิ้ม ก่อนจูบลงที่หน้าผาก
“ถ้าวันนี้ยังไม่พร้อม... ผมรอก่อนก็ได้ครับ” แซนขยับตัวเขามากอดผมไว้ ตอนนี้เสื้อของแซนเองหลุดจากพัธนาการเช่นกัน
...ในฤดูหนาวที่เย็นเฉียบ ชายสองคนที่ท่อนบนเปลือยเปล่า กำลังยืนกอดกันให้ความอบอุ่นซึ่งกันและกัน แน่นอนมันไม่ช่วยอะไรเลย ให้ความอบอุ่นเท่าอาภรณ์ใดๆไม่ได้ แต่มันกลับทำให้ภายในจิตใจอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 46
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่าหลังคอมพ์
...สวัสดีครับทุกท่าน หายไปนานเลยใช่ไหม ก็งอลงอลอ่ะ อุตสาห์หากิจกรรมมาร่วมเล่นกัน ที่ไหนได้ ไม่มีใครเล่นกับเราเลย (มีสามคน ขอบคุณมากๆครับกับความกรุณา ชอบชื่อไส้อั่วนะ น่ารักดี) งั้นเราจะบอกอีกครั้ง กรุณาร่วมมือประกวดตั้งชื่อเจ้าปักกันหน่อยนะครับ (ตอนนี้ผู้แต่งคิดได้ชื่อหนึ่ง แต่กลัวซ้ำ) ชื่อของคนไหนโดนใจ จะเอามาเป็นชื่อน้องปัก ช่วยส่งกันหน่อยนะ
...ส่วนอีกสาเหตุที่ไม่ได้มาอัพให้ ก็ทำรายงานนั้นแหละครับ เรามันพวกดินพอกหางหมู ชอบกินแกงร้อน งานส่งเมื่อไรทำเมื่อนั้น 555 เอาเป็นว่าอย่างไรขอความกรุณาด้วยนะครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
รอ เรือ ไม้หันอากาศ กอ ไก่
โฟล์คเต่า
-
แง่มๆ ขอนอกเรื่องสักครู่ จามได้ไหมครับวันนี้ (22 พฤษจิกายน) เป็นวันอะไร ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ต๊อก
วันนี้เป็นวันครบรอบ 1 ปี รักแห่งสยาม ครับ
รักแห่งสยาม เข้าวันที่ 22 พฤษจิกายน 2551 ครับ แหะๆ หนังเรื่องนี้เป็นเรื่องโปรดของผมเลยแหละ อิอิ
บ้าขนาดไปร่วมงาน รักแห่งสยาม รอบ ฉลองวันคริสมาส ที่ลิโด้ ด้วย ใครที่ไปก็คงเจอกันแล้วหล่ะ 5555
-
:z13:
พี่โอ๊ตพร้อมแล้วก็บอกแซนไปเลย :z1:
น้องปั๊ก=ไอ้ซ่า จะได้เป็นเพื่อนกะไอ้แสบ
-
:-[
:undecided: :undecided:
-
:o8: ชื่อ มินิค่ะ น่ารักดีชอบบบบบบบบบบ o13
-
ชื่อน้องเต่า่
๕๕๕
-
ร่วมตั้งชื่อน้องปัก ด้วยคน
:teach:
ให้ชื่อ ซานโตส :interest:
-
มาร่วมตั้งชื่อ น้องปัก
ตัวเล็กๆ อ้วนๆ น่าจะชื่อ กะปุ๊กลุ๊ก :t3:
-
น้อยใจหรอคับ :z1:
งั้นร่วมเสนอชื่อน้องหมาด้วยคนนะคับ
เอาชื่อ น้องมูมู่ นะคับ :pigha2:
เจ้ามูมู่ เจ้ามูมู่ เจ้ามูมู่ ^^
-
อ๊าย เกือบไปล่ะ ,, พี่โอ๊ตบอกแซนได้แล้ว :impress2:
-
อืม.............
ชื่อ พีจัง ค่ะ :a9:
-
เล่นด้วยคนนะคร้าบ
อยากตั้งชื่อว่า "เจ้าดื้อ" (เหมาะกับแซน เอ้ย น้องหมาดีถึงจะไม่ดื้อก็เหอะ)
ส่วนเจ้าแซนออกแนว ดื้อ ด้าน :เฮ้อ: มากกว่าอะ
แล้วขอให้รายงานเสร็จเร็วนะคร้าบ จะรออ่านต่อ
อยากรู้ว่าแซนจะทำไงถ้ารู้ว่าโอ๊ตลงไปฝึกงานกรุงเทพ
แบบนี้มีหวังเอิร์ธงาบพี่โอ๊ตสบายเลยอะ :sad4:
-
o13 มาติดตามอ่านด้วยอีกคน ชอบมากมายย
-
แซนด์ระวังน้องชายตัวเองซิวไปหล่ะ
-
ชอบแซนตอนนี้จัง :)
-
ตอนที่ 47 อำลา
“อ่าวเร็วๆ สิ เดี๋ยวไปงานไม่ทันหรอ” ผมเร่งเจ้าแซนที่มั่วแต่ทะเลาะกับหูกระต่าย
“เดี๋ยวดิพี่ แล้วเจ้านี่เอาไงอ่ะ” แซนชี้นิ้วไปที่เจ้าปัก
“เอาฝากไว้ที่พี่เอ๋ มันเลี้ยงปักอยู่เหมือนกัน อีกอย่างตอนนี้มันก็เป็นเพื่อนกันแล้ว” (
...เอ๋ เพื่อนสตรีของผม มันเอาน้องหมานามว่ากะทิ ไปด้วยตอนไม่ส่องนักบอล ตอนนี้ไอ้กะทิ และปักของผมเลยสนิทกันเป็นพิเศษ ว่าแล้วผมก็จูงปักของผมลงจากหอ ส่วนแซนล๊อคห้องใส่สูท เดินตามลงมา ผมเอาปักฝากไว้กับกะทิ เพราะวันจันทร์กว่าผมกลับแซนจะกลับเข้า มหาวิทยาลัย ผมกับเพื่อนนัดเจอกันหอเอ๋ด้วย
“ไง” ผมทักเอ๋ “เสร็จกันยังอ่ะ”
“เสร็จแล้ว” เพื่อนๆ ผมพร้อมกันหมดแล้ว ทุกคนใส่ชุดที่ดูเหมือนไปเดินเล่นมากกว่าที่จะไปงานบายเนียร
“งั้นไปกันเลยแล้วกัน” ว่าแล้วพวกผมก็เริ่มเคลื่อนขบวน รถเต่าของผมรับผู้โดยสารอีก 3 คน รวม 5 คน ส่วนรถแจ๊สของเอ๋ก็บรรทุกพอพอกัน ผมยังงอยู่ว่าขากลับจะกลับกันอย่างไร
...เมื่อขับรถมาถึงโรงแรมที่จัดงานก็เริ่มมีน้องๆมากันบ้างแล้ว ปี 4 มีมาแล้ว 2 กลุ่ม กลุ่มผมเป็นกลุ่มที่ 3 ผมเข้าไปสวัสดีอาจารย์ที่มาร่วมงาน (แต่งตัวสบายมาก เสื้อยืดกางเกงยีนส์ อาจารย์ท่านทานเสร็จก็กลับ ท่านว่าอย่างนั้น) ก่อนถ่ายรูปกับเพื่อนๆ และน้องๆ หลังจากนั้นก็ไปทานข้าวร่วมกัน
...บรรยากาศในงานก็สวนเสเฮฮาไปตามประสา โดยเฉพาะปี 4 ที่เหมือนเป็นงานของตนเอง (ก็ใหญ่สุดนิ) แล้วยังจะมีความตื่นเต้นของชีวิตฝึกงานรออยู่เบื้องหน้าเข้ามาสมทบ ความสนุกก็เพิ่มเป็นเท่าตัว (แซนคอยถามผมและผองเพื่อนว่าผมฝึกที่ไหน เพื่อนมันก็ดีครับ ปิดเป็นความลับให้ มันบอกว่าผมกับแซนจะได้ไปใช้ชีวิตร่วมกันที่กรุงเทพฯ บ้างก็เรียกว่า ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์) พอเสร็จงานจากห้องประชุมโรงแรม พวกผมก็ไปต่อกันที่เธคของโรงแรมต่อเลย เมื่อน้ำเมาเข้าปาก งานนี้ไม่มีคราบนิสิตผู้แก่เรียนเหลืออยู่แล้ว ไม่ว่าจะพี่จะน้องงานนี้ดิ้นกันมันส์หยด วันนี้เธคของโรงแรมถูกจองด้วยสาขาวิชาของผมไปโดยปริยาย เพราะยกสาขาเข้ามางานนี้แขกที่จะมาเปิดโต๊ะก็ยาก ลำพังพวกผมก็โต๊ะจะไม่พออยู่แล้ว พวกผมและคณะใช้เวลาบริหารร่างกาย เผาผลาญไขมันไปร่วมๆ 4 ชั่วโมงได้ (ถ้าไม่ปิดก็คงอยู่ต่อ)
...งานนี้ผมกลับถึงบ้านก็ตี 3 ได้ ไปหาข้าวทานรอบดึก พอถึงบ้านก็อาบน้ำแต่งตัว ไล่ไอ้แสบไปอาบน้ำอยู่พักใหญ่ กว่าจะได้นอนจริงก็ตี 4 นั้นแหละครับ
“โอ๊ต... โอ๊ต... โอ๊ต...”
“หือ”
“ไปกินข้าวเร็วลูก” แม่ผมมาปลุกไปทานข้าวนี้เอง
“กี่โมงแล้วอ่ะ” ขี้เกียจไหมล่ะผม
“เที่ยงแล้ว”
“อือ ไอ้แซนอ่ะ”
“ลงไปดูการ์ตูนแต่เช้าแล้ว”
“เป็นเด็กมันดีแบบนี้นี่เอง...” ผมลุกขึ้นมา งัวเงียอยู่สักพัก ไปกินข้าวแล้วมานอนต่อดีกว่า... พอลงไปข้างล่างก็แซนนอนกอดไอ้มะลิสบายใจ (แกมันหมาที่บ้านฉันหรือเปล่าไอ้มะลิ)
“อ่าวแซนมาทานข้าวได้แล้วลูก”
“คร๊าฟ” มันรีบวางไปที่โต๊ะอาหาร ก่อนยิ้มกว้างให้ผม ผมอยากเอาเท้าสะกิดหน้ามันเหลือเกิน
“วันนี้ไม่ไปไหนเหรอ โอ๊ต”
“ไม่ไปอ่ะแม่”
“พี่เขาแฮงค์ครับ” แซนแทรก
“เมื่อคืนดื่มเหล้าเหรอ”
“งานสังสรรค์นิแม่”
“แล้วขับรถขับรามันอันตรายนะรู้ไหม”
“โห้ยลูกแม่รู้ลิมิตของตนเองน่า”
“จริงๆเลยนะเรา”
“เอาน่าเปล่ามันเถอะ มันก็ปี 4 แล้ว” พ่อผมแทรก ขอบคุณครับพ่อ อิอิ
...หลังจากทานข้าวเสร็จ ผมก็ขึ้นมานอนต่อ ชีวิตวันหยุดอยู่บ้านมันสบายอย่างนี้นี่เอง กินแล้วนอน นอนแล้วกิน
“พี่โอ๊ต ดูหนังกัน”
“...”
“พี่โอ๊ต ดูหนังกัน”
“...”
“พี่โอ๊ต ถ้าไม่ตื่น พี่จะไม่ได้ดูหนังนะ แต่พี่จะได้เล่นหนังแทน”
“...”
กริ๊ก!!! เสียงล๊อคประตู
“ดูเรื่องอะไร” ผมลุกขึ้นมาจากเตียง ทันที
“ไม่รู้อ่ะ ไปดูหน้าโรงดิ”
“โห้ยวันเสาร์คนเยอะ” เดี๋ยว วันเสาร์เด็ก ม.ปลายก็เยอะด้วย “เออก็ดีเหมือนกันว่างๆ เดี๋ยวอาบน้ำก่อน” ผมรีบหอบเสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำโดยด่วน เดี๋ยวมันข่มขืนผมก่อนดูหนังจะแย่
...เป็นไปตามคาดครับ วันเสาร์คนเยอะจริงๆ และเด็กๆ ม.ปลาย ก็เยอะด้วย โอ้อาหารตา ผมเพิ่งรู้ว่าช่วงนี้หนังใหญ่ชนกันทุกสัปดาห์
“คนไม่เต็มทุกโรงเหรอแบบนี้” ผมพยายามรั้งเพื่อดูเด็กๆ
“ไปดูก่อน ว่างเรื่องไหนดูเรื่องนั้น” เหมือนแซนรู้ครับ เดินคลุมผมติดๆ (ถ้ามันขี่คอได้ คงขี่คอผมไปแล้ว)
...ผมกับแซนยืนรอที่ช่องจำหน่ายตั๋ว รอเป็น 10 นาทีกว่าจะได้ซื้อ
“สวัสดีครับ เชิญรับชมภาพยนตร์เรื่องอะไรดีครับ” พนักงานชายสุดหล่อสไตล์เกาหลียิ้มต้อนรับ หุหุ
“เอาเรื่องอะไรก็ได้ครับที่คนน้อยๆ แล้วใกล้ที่จะฉายแล้ว” แซนตัดบท
“เป็นหนังผีไหมครับ หนังจะฉายอีก 15 นาทีนี่”
“ครับ 2 ที่ ครับ”
“เชิญเลือกที่หนังครับ”
“สวีท 9 – 10 ครับ”
“ครับ ขอให้ชมภาพยนตร์ให้สนุกนะครับ”
“ครับ” สรุปผมไม่ได้พูดกับพนักงานสักคำ แซนแย่งซีนหมดเลย
...ผมกับแซนซื้อขนมกับน้ำเข้าไปกินในโรงหนังด้วย หนังที่ดูเป็นหนังผีที่ทำให้ผมรู้สึกหลอนมากๆ หนังผีฝรั่งส่วนมากก็จะมีอะไรที่ขำๆ แต่นี้ค่อนข้างเครียด มันเป็นหนังกึ่งเรียลลิตี้ เหมือนจริงมากๆ (หรือของจริง) แต่ดูแล้วหลอนมากขนาดผมที่ว่าเซียนเรื่องผี ฟังเรื่องผีเกือบทุกสัปดาห์ยังหลอน ไม่ต้องห่วงคนข้างครับ รายนี้กล้าหน้าโรงแต่ในโรงกอดแขนผมแน่น งานนี้เปลืองตัวกว่านอนกับมันอีก พอดูหนังเสร็จผมกับแซนก็ไปเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าก่อนกลับ หมดไปอีก 1 วัน
...วันอาทิตย์ผมก็ใช้เวลาอยู่บ้านทั้งวันครับ ไม่ได้ไปไหน พรุ่งนี้ก็จะกลับหอแล้วเลยเก็บข้าวของ โดยเฉพาะแซน พอตกดึกแม่ผมคิดอย่างไรไม่ทราบชวนไปกินพิซซ่า ก็ดีครับไม่ได้กินนานแล้วอิอิ
“แซนเรื่องเรียนเป็นไงบ้างลูก” แม่ผมถามขึ้น
“เรื่อยๆ ครับ มีพี่โอ๊ตช่วยสอนให้เลยสบาย”
“อืมดีแล้ว แล้วนี้ปิดเทอมกลับบ้านไหม”
“ไม่ครับ ผมอยู่ต่อ”
“แล้วทำไมไม่กลับอ่ะแซน” ผมแทรก
“ลงเรียนซัมเมอร์นะครับ”
“เอกเราไม่มีเรียนซัมเมอร์นิ” ผมค้าน
“ก็วิชาของเอกอื่นนะ”
“ลงทำไม” ผมถาม
“เอาเกรดนะครับ แล้วอีกอย่างวิชาภาษา จะได้เอาไว้ใช้”
“ดีแล้วลูก” แม่ผมเสริม หนุนกันจริง
“งั้นเสาร์ – อาทิตย์ ผมมาอยู่ด้วยได้ไหมครับ” แซนถามแม่ผม กล้ามาก
“เอาสิ ดีเลย พี่โอ๊ตเขาไม่อยู่เขาไปฝึกงานนะ”
“ฝึกเสาร์ – อาทิตย์ด้วยเหรอครับ”
“เปล่าเขาไปฝึกที่กรุงเทพนะลูก ว่าแต่แซนจะมาอย่างไรล่ะ”
“...” แซนไม่ตอบคำถามครับ ได้แต่มองมาที่ผม สายตาประมาณว่าทำไม ทำไม ทำไม เหมือนจะสะกดจิตกันอย่างนั้นแหละ ผมก็หลบสายตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หม่ำพิซซ่าตนเองไป “คงไม่สะดวกหรอกครับ เพราะถ้าพี่โอ๊ตไม่อยู่ผมก็ไม่รู้ว่าจะมาอย่างไง” แซนตอบ เสียงเรียบ แต่ผมร็สึกถึงความเศร้าเจืออยู่ เล่นผมกลืนไม่ลงเลยทีเดียว
...ตลอดทางกลับบ้าน แซนได้แต่เงียบแล้วมองออกไปนอกรถ พอถึงบ้านแซนก็ขึ้นห้องเลย ผมเดินตามขึ้นไป เห็นแซนนั่งอยู่ที่เตียง แซนมองมาทางผมด้วยสายตาเดียวกับที่ร้านพิซซ่า
“ทำไม...ทำไมพี่ไม่บอกผม”
“...”
“พี่รู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไร”
“เทอมที่แล้วแล้ว”
“แล้วทำไมไม่บอกผม...”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 47
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
:z13:
โอ๊ยน่าจะนอนต่ออีกหน่อยเนอะ :z1:
มีการผิดแผนกันอีกและ
แซนยกเลิกซัมเมอร์ไปเลย
ไปหาเรียนเอาที่กรุงเทพ
-
:z3:
-
ตลอดเลยเฮีย
ไม่เค๊ยย
ไ่เคยบอกอะไรสามีตัวเองเลย :z3:
-
พี่โอ๊ตงานเข้า
เป้นเราเราก็คงแย่นะที่รุ้ตั้งนานว่าจะไปฝึกงานที่ไหนแต่ไม่ยอมบอก แต่ก็เข้าใจพี่โอ๊ตอีกแร่ะว่าคง ไม่รู้จะเริ่มบอกยังไง แต่เรื่องปิดบังนะไม่ใช่แน่
ไงก้ขอให้เคลียร์กันให้เข้าใจด้วยดีนะ
-
:z3: แซน :z3:
-
อย่างอนกันเลยน๊า
ปรับความเข้าใจกันนะครับ
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่โอ๊ตกับแซนครับ :กอด1:
ส่วนเจ้าปักจะให้ชื่ออะไรดี....
มีเพื่อนชื่อ"กะทิ"เอาเป็น"ลอดช่อง"แล้วกันจะได้เข้ากัน
เมื่อก่อนที่บ้านก็เลี้ยงไวตัวหนึ่งชื่อว่า"ดอลล่า"แต่ตอนนี้โดนอุ้มหายไปเรียบร้อย
-
อย่างนี้ต้องรีบเคลียร์โดยด่วน
ว่าตกลงจะเอายังไงกัน
ทำไมไม่บอกกันแต่เนิ่นๆ ล่ะ
-
อ่านทันแล้วก้าบ
โอ๊ตทำไปได้เนอะ :z6: :beat:
เอาใจช่วยแซนก้าบ :L2:
-
ตอนที่ 48 ลาจาก
...หลังจากที่แซนรู้เรื่องที่ผมต้องไปฝึกงานที่กรุงเทพฯ ดูเหมือนแซนจะโกรธผมมาก เราแทบไม่ได้คุยกันเลยนับแต่นั้น หรืออาจะเป็นเพราะช่วงสอบ ที่ผมมีการพรีเซนงานเป็นคะแนนสอบ ผมจำไม่มีเวลามากนัก เอาเวลาส่วนใหญ่ไปทบทวนโปรเจค และติวให้เพื่อน ส่วนแซนเองก็มีสอบของตนเอง จะเจอกันอีกทีก็เช้า ซึ่งก็เป็นเวลาต่างคนต่างต้องออกไปทำธุระของตน แซนเองก็ไปเรียนหรือไม่ก็ติวหนังสือ ส่วนผมก็ทำแก้งานต่างๆ ทบทวนงานตามเรื่องตามราวของผมไป
กริ๊ง... กริ๊ง... กริ๊ง...
“สวัสดีครับ”
“พี่โอ๊ตเหรอ นี่เชษฐ์นะครับ”
“ว่าไง”
“พี่ตรงนี้คำนวณอย่างไงอ่ะ”
“ออ ...” ผมอธิบายไปตามเรื่อง “อ่าวแซนไม่ได้อยู่ที่นั้นเหรอ” ผมถามขึ้น
“อยู่พี่”
“แล้วทำไมมันไม่โทรมาอ่ะ”
“ไม่รู้มันพี่ เหมือนมันงอนๆ”
“แล้วซัมเมอร์ไม่ลงเรียนไม่ได้เหรอ”
“ทำเรื่องไปแล้วพี่ เดี๋ยวอาจารย์เขาว่าเอา ขอเปิดพิเศษด้วย ต้องเปิดก่อนแล้วค่อยไปดร๊อปดีกว่า”
“อืมเสียตังค์ฟรีอย่าเลย”
“แป๊บนะพี่”
“มึงคุยกับใครอ่ะ” เสียงแซนแทรกมาครับ
“พี่รหัสกู ถามโจทย์ข้อนั้น นั้นแหละ ทำไมอ่ะ”
“เปล่า...”
“อยากคุยกับพี่โอ๊ตก็โทรหาพี่เขาสิ”
“...”
“ฮะโหลวครับ”
“อืมยังอยู่ แอบมันโทรเหรอ”
“ครับพอดีติดข้อนั้นนะพี่ โทรถามพี่รหัสแล้ว เขาให้ถามพี่ดีกว่า พี่เขาลืม”
“อืมนะ”
“แล้วพี่ทำเรื่องฝึกงานเรียบร้อยแล้วสินะ ถ้าขอยกเลิกเขาก็คงไม่ดีเช่นกัน ไอ้แซนเข้าใจนะ มันจะขอพี่ก็ใช่เรื่อง ที่มันเคื่องๆอยู่ทำไมพี่ไม่บอกมันก่อน มันจะได้ไม่ลงเรียน พี่อยากไปอยู่กับมันที่นู้นเหรอ”
“เปล่าเลยเชษฐ์”
“อ่าว...”
“เพื่อนพี่ฝึกงานที่นู้นยกกลุ่ม พี่เลยไปกับเพื่อน”
“อ่าว นึกว่าพี่รู้ว่าบ้านแซนอยู่กรุงเทพ”
“พี่มารู้ทีหลังนะ”
“ครับงั้นผมไม่กวนพี่แล้วครับ”
“ครับ โชคดีนะ มีอะไรโทรมาถามได้”
“ครับ”
...ผมไม่ชอบเลยเวลาที่แซนเป็นแบบนี้ แต่คงไม่ผิด เพราะผมกระทำแบบนั้นก่อน ผมไม่บอกแซนเรื่องฝึกงาน มันก็สมควรที่แซนจะโกรธ
...และแล้ววันพรีเซนใหญ่วิชาโปรเจคก็มาถึง วิธีการนำเสนอคือ เข้าไป 1 กลุ่มเท่านั้น แล้วก็นำเสนอโปรเจคของตน หลังจากนั้นอาจารย์จะให้สมาชิกในกลุ่มออกมาให้เหลือเพียง 1 คนเท่านั้น แล้วสอบปากเปล่า อาจารย์จะถามสิ่งที่ต้องการทราบ แบบถามตอบแล้วบันทึกคะแนน แล้วค่อยให้สมาชิกที่เหลือเข้าไปสอบทีละคนจนหมด 1 กลุ่ม กลุ่มผมโดนนัดสอบเป็นกลุ่มแรกของ
วันแรกในการสอบ ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของพวกผม (วิชาอื่นสอบก่อนหน้านี้แล้ว) กลุ่มพรีเซนไปได้ด้วยดี อาจเพราะชั่วโมงบินกลุ่มผมค่อนข้างสูง แต่ละคนตัวกิจกรรมไม่ก็หน้าด้านทั้งนั้น ให้ทำอะไรก็ทำ เต้นกลางโรงอาหารก็ทำมาแล้ว พอถึงการสอบรายบุคคล ก็ไม่พ้นผมเป็นแรก เอาว่ะเอาไงเอากัน
...5 นาทีที่แสนทรมานจบสิ้นลง คำถามส่วนมากผมสามารถตอบได้หมด อาจมีการเปิดรายงานอ้างอิงตัวเลขบ้าง มาถึงนาทีถึงเข้าใจว่าการทำรายงานเองทุกขั้นตอนมันดีแบบนี้ เพราะเราสามารถรู้ว่าปัญหาที่เกิดในแต่ละส่วนมีอะไรบ้าง แก้อย่างไร ไม่ได้หมายความว่าที่ผ่านผมไม่ทำนะ ผมทำทุกงาน แต่งานนี้เห็นชัดเจนเท่านั้นเอง พอออกมาจากห้องผมใช้เวลา 1 นาทีบอกแนวคำถามของอาจารย์ แนะแนวทางและคำตอบ บอกทุกอย่างที่ช่วยเพื่อนได้ ผ่านไปคนแล้วคนเล่าจนถึงคนสุดท้าย เท่าที่สอบถามเพื่อนได้ความว่าทุกคนในกลุ่มสามารถทำได้แค่นี้ผมก็รู้สึกดีแล้ว หลังจากสอบวิชาสุดท้ายจบลงพวกผมก็แยกย้าย หลายคนที่นัดคุณพ่อคุณแม่มาขนของที่หอ ส่วนผมเองก็ต้องขนของเช่นกัน เพราะต้องเตรียมตัวไปฝึกงานต่ออีก เรื่องที่พักผมพักที่คอนโดที่พ่อซื้อไว้ ที่เตาปูนนั้นแหละครับ นั่งรถไฟฟ้าไปฝึกงานเอา
...เพื่อนผมมาส่งผมที่หอ ผมให้แซนขับมอไซค์ไปเองเพราะไม่รู้ว่าตนจะกลับเมื่อไร พอถึงห้องผมก็เจอกับเจ้าฮ๊อทดอก (ชื่อไทย “ไส้กรอก”) ก็เจ้าปักของผมนั้นแหละ มันท่าทางดีใจใหญ่ ผมก็เล่นกับมันอยู่พักหนึ่งก่อนเริ่มเก็บของ ตลอดเวลาที่เก็บของ มันก็ค่อยมาเล่นด้วย เหมือนมันรู้ว่าผมจะจากมันไป
...เห้อ หมามันยังขนาดนี้แล้วไอ้เทปเป (ไอ้แสบ) ของผมล่ะ ใจหวิวๆ เหมือนกัน ผมจัดการเก็บกวาดห้องเป็นครั้งสุดท้าย เปิดเครื่องทามาก๊อตของผมอีกครั้ง รุ่นใหม่มันดีตรงที่ว่าเวลาปิดเครื่องหรือแบ๊ตหมด พอเปิดเครื่องอีกครั้ง มันถามว่าจะโหลดข้อมูลเดิมมาไหม งานนี้ผมก็เลี้ยงต่อได้สบาย ก่อนไปผมเปิดลิ้นชักตรวจทานว่าผมลืมอะไรไว้ไหม ผมเจอทามาก๊อตของไอ้แสบวางคว่ำหน้าอยู่ ผมหยิบมันมาดู มันยังเปิดเครื่องอยู่ครับ ตัวทามาก๊อตของไอ้แสบยังอยู่ดีครับ ผมเปิดดูจำนวนวันที่เลี้ยง ท่าทางจะตายมาหลายตัว ที่ไหนได้มันเลี้ยงรุ่นที่ 5 แล้ว ผมยังรุ่นแรกอยู่เลย (มันเป็นแบบพอแต่งงานมีลูก ตัวพ่อ-แม่จะกลับดาวทามานะครับ เหลือไว้แต่ลูก แล้วนับเป็นรุ่นที่ 2 3 4 ต่อไปเรื่อยๆ ของเอิร์ธรุ่นที่ 3) แต่นะตอนนี้ก็โตพอที่จะมีลูก ผมลองเอาของผมมาดู อายุก็ไล่เลี่ยกัน ไหนๆแล้ว ผมเลยจับมันผสมพันธ์กันเลย (-////-) แป๊บเดียวเองมันก็มีลูกครับ 555+ ได้ดูตอนมันแต่งงานด้วย ผมมีลูก 1 ตัว แซนเองก็มีเหมือนกัน ผมจัดการวางมันลงทีเดิม ลาก่อนห้องที่เคยพักอาศัย
...ผมตัดสินใจขับรถเข้ามหาวิทยาลัย ขับรถวนเล่นสักรอบ ผมขับผ่านตึกต่างๆ ภาพวันเก่าก็ผุดเข้ามาในหัวผม สนามบอลที่เคยทำกิจกรรมเล่นเกมกัน ตึกคณะที่ผมมีโอกาสได้เรียนน้อยมาก โรงโภชนาการที่ผมกับเพื่อนชอบมานั่งร้องไห้บ่อยๆ เพราะความเผ็ดของวาซาบิ กับวิวที่เหมือนอยู่กรุงโซว์ อาคารผีสิง อาคารเรียนที่ผมเรียนตอนปี 1 ความจริงแล้วไม่เคยมีใครเจอผีอาคารนี้ แต่ที่เรียกแบบนั้น เพราะความหน้ากลัวในเวลากลางคืน มันดูหลอนมากมาย อาคารเรียนของคณะวิทย์สถานที่จัดงานวิทยาศาสตร์ที่พวกผมมองว่าน่าปลอดภัยที่สุด เพราะสว่างมาก แต่มารู้ที่หลังว่าอาคารนี้ผีดุที่สุด ขนาดคณะแพทย์ยังสู้ไม่ได้ (ว่าไปไม่เคยได้ยินเรื่องผีคณะแพทย์สักครั้ง ถึงแม้นมีอาจารย์ใหญ่ก็เถอะ) อาคารเรียนรวมที่ผมฟากชีวิตมา 3 ปี ลานออกกำลังกาย สวน หรืออะไรต่างๆนาๆ ที่นิสิตหามาเรียก เป็นสถานที่ที่พวกผมมานั่งส่องหนุ่มๆ ปีสุดท้าย ทุกสถานที่มีความทรงจำ ต่อจากนี้ นาทีนี้ ทุกอย่างคงเปลี่ยนไป ผมกลับมาที่นี้ก็คงรับปริญญา อนาคตข้างหน้าผมก็ยังไม่รู้จะเป็นอย่างไร แต่ความรู้สึกนี้คงเรือนหายไปพร้อมกาลเวลาทีละน้อยๆ ลาก่อนมหาวิทยาลัยของผม...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 48
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
^
^
^
^
^ :z13: จิ้มๆ บักโฟล์ค
เดี๋ยวไปอ่านก่อน :z2:
-
โอ้ยยยยยยยย
พี่โอ๊คกะน้องแซนจะเป็นยังไงต่อนะเนี่ย
ลุ้น ลุ้น
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
เหมือนมันจะเศร้ามากมายจริงๆ
ไม่ไหว ไม่ไหว :z3:
-
ประหลาดหว่ะ แทนที่จะคุยกันให้รู้เรื่องก่อนไปฝึกงาน ไหงทิ้งไว้ให้มันคาใจแบบนี้อ่ะ :angry2:
-
เศร้าอ่ะ
นึกถึงถ้าจะเรียนจบ
แล้วคงจะเศร้าน่าดู
เฮ้ออออ
-
โอ๊ตทำแบบนี้ไม่น่ารักเลย
ทุกคนรู้หมด ยกเว้น คนสำคัญ
รับไม่ได้อ่ะ
แซนด์หาใหม่ดีกว่า
อาการใจหาย ของคนเรียนจบ
hu hu ...
-
:monkeysad: น่าสงสารแซนนนนนนนนนนจัง เฮ้อออออ o13
-
โอ๊ตทำแบบนี้ไม่น่ารักเลย
ทุกคนรู้หมด ยกเว้น คนสำคัญ
รับไม่ได้อ่ะ
แซนด์หาใหม่ดีกว่า
อาการใจหาย ของคนเรียนจบ
hu hu ...
เออ...ไม่มีใครรู้ครับ ยกเว้นเพื่อนในกลุ่ม รุ่นน้องไม่มีใครรู้ เชษฐ์รู้เพราะแซนเลาให้ฟัง
-
o18พี่โอ๊ตสู้ๆๆๆๆ ง้อแซนไห้ได้ไวๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
ตอนที่ 48 " ลาจาก " :a5:
ตกใจมาก ตอนเห็นชื่อตอน
แต่อ่านแล้ว ก็เป็นการลาจาก ห้องที่เคยพัก
ใช่มะคับ แต่ ไม่ได้เป็นการลาจากน้องแซน
หรอกน๊า :serius2:
-
แซนไม่โกรธก็แปลกแล้วหละ
จะปิดใครก็ไม่เป็นไร แต่โอ๊ตก็ไม่ควรปิดแซน
โอ๊ตแคร์ความรู้สึกแซนน้อยไปจริงๆนะ
บวก 1 แต้มให้โฟล์คเต่าจ้า
ตอนนี้ไม่ค่อยได้มีเวลาอ่านนิยาย มาตามอ่านทีเดียวสามตอนรวดเลย ขอบคุณนะ
-
เห้อออ..
อ่านแล้วนึกถึงตัวเอง
เรียนจบแล้วมันหวิว ๆ แปลก ๆ 555
-
ชื่อตอน ค่อนข้างเศร้า
ไงก้ ขออย่าให้เศร้าไปกว่านี้นะ
-
เป็นกำลังใจให้แซน
-
เฮ้อออออออ :เฮ้อ:
รออ่านต่อนะครับ
-
ถึงผู้ติดตามอ่านทุกท่าน
...ขอโทษที่ไม่ได้ทำการอัพมาหลายวัน ต้องยอมรับเลยว่าช่วงนี้วุ่นมากถึงมากที่สุด ส่วนมากไปช่วยเพื่อนในกลุ่มทำงานมากกว่า เลยยังไม่มีเวลาแต่งต่อเลย แต่ถ้าถามถึงเนื้อเรื่อง อย่างที่บอกในใจรู้มีตอนจบอยู่แล้ว เลยมีแนวทางอยู่แล้ว แต่จะเขียนสานต่ออย่างไงนี้สิ แหะ แหะ
...สรุปขอโทษทุกท่านด้วยนะครับที่ยังไม่สามารถมาลงให้ในช่วงนี้ แต่จะพยายามนั่งแต่งให้เร็วที่สุด ลงให้เร็วที่สุด ขอขอบคุณที่ติดตามเสมอมา
ผู้แต่ง
โฟล์คเต่า
-
รอครับ
โฟล์คเต่า สู้สู้
:ped149:
-
มารอคับบบ
-
ตอนที่ 49 GO GO บางกอก
...ผมกลับถึงบ้านก็เริ่มเก็บข้าวของ สัมภาระไปกรุงเทพทันที ทุกครั้งที่เก็บของก็ได้แต่คิดว่า ตัดสินใจดีแล้วเหรอ หรือไม่ก็ ทำไมต้องไปเร็วขนาดนี้ด้วย คอนโดฯตัวเองก็มี สาเหตุที่ผมต้องไปเร็วเพราะต้องไปเปิดห้อง เพื่อนผมจะมาอาศัยอยู่พักหนึ่ง เพื่อหาหอก่อน แล้วเพื่อนแต่ละคนก็แสนดีครับ อีเอ๋ฝึกงานที่ปิ่นเกล้า อีแอนฝึกงานที่บางนา ผมฝึกงานแถวๆ พหลโยธิน (ทำเสร็จเดินเซ็นทรัล ลาดฯ ต่อเลย สบาย) คนอื่นๆอีก แยกย้ายไปตามเรื่องตามราว มีเสาร์ - อาทิตย์ที่เราจะรวมตัวที่หอคนใดคนหนึ่ง พอผมเก็บสัมภาระเสร็จผมไปรอที่ท่ารถทันทีโดยมีแม่ผมไปส่ง
“เตรียมของครบแล้วใช่ไหมโอ๊ต” แม่ของผมเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ครับ”
“ทำไมต้องรีบไปด้วยนะ”
“เพื่อนจะไปหาหอก่อนนะแม่”
“แล้วแซนว่าไงบ้าง”
“...” ผมนั่งนิ่งอยู่พักหนึ่ง “ไม่ว่าไงหรอกแม่”
“แม่รู้นะว่าแกสองคนเป็นอะไรกัน ถึงแม้นผ่านมานาน แม่ก็ยังคงทำใจไม่ได้ แต่กับแซนแม่ว่า แซนเป็นคนดีนะ แม่ถือว่าแซนเป็นลูกแม่อีกคน ลูกไม่คิดจะพูดจะบอกกล่าวอะไรสักคำเลยหรือ”
“ก็แซนไปสอนนะแม่ ไม่ได้เจอหรอก”
“ก็โทรบอกก็ได้นิลูก”
“อือ...ครับ”
...รถมาจอดเทียบท่า ผมขนสัมภาระทั้งหมดลงก่อนโหลดขึ้นสู่รถทัวร์ ผมกับเพื่อนจองรถคันเดียวกัน แต่ผมขึ้นในเมือง เพื่อนมันขึ้นหน้ามหาวิทยาลัย ดังนั้นที่นั่งบริเวณผมเลยว่าง รถค่อยๆเคลื่อนออกจาท่าช้าๆ ผมรู้สึกใจหายอย่างไรไม่ทราบ ทั้งๆที่ไปกรุงเทพก็ออกจะบ่อย แต่รอบนี้มันแปลก 3 เดือนที่กรุงเทพ มันนานที่สุดกว่าทุกครั้ง อะไรรอผมอยู่เอาว่ะ โอ๊ต...สู้โว้ย
...รถออกเดินทางได้ไม่ถึง 30 นาทีก็มาถึงบริเวณหน้ามหาวิทยาลัยครับ บรรดาเพื่อนผมก็ทยอยกันขึ้นมา เหมือนรอบนี้เอกผมจองรถแปลกๆ เพราะเพื่อนคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่กลุ่มผมก็มาด้วย เท่าที่ทราบเอกผมแบ่งเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มหนึ่งขึ้นเชียงใหม่ กลุ่มหนึ่งลงกรุงเทพ และกลุ่มสุดท้ายฝึกที่บ้านซึ่งเป็นคนส่วนน้อย
“อีเอ๋ มึงไปนั่งข้างหลังกูทำไม มึงจองที่ข้างกู”
“อ๋อ มีคนขอว่ะ กูเลยให้ ปล่อยไปได้กำไรด้วยนะโว้ย”
“อีหน้าเลือด”
“มึงชาย – หญิง นั่งคู่กันไม่ดี แต่กูลืมไปมึงก็ผู้หญิง”
“อีห่านิ”
“ขอโทษนะครับ จะนั่งช่วยเขยิบหน่อย” ใครว่ะแทรกระหว่างตูทะเลาะกับเพื่อน ผมหันไปมอง
“...” อึ้ง
“...”
“...” อึ้ง
“...”
“แซน”
“ก็ใช่ดิพี่ เขยิบไปจะนั่ง” ไม่พูดเปล่าเบียดตัวเขามาด้วย สรุปมันนั่งตักผมครับ แล้วเอามือผมกอดเอวมันเหมือนเป็นสายเข็มขัดนิรภัย “อ่าวพี่เอ๋ที่ตรงนี้ว่างอ่ะพี่ พี่กลับมานั่งเถอะ”
“ไม่เป็นไรว่ะ พี่ขอดูตรงนี้ดีกว่า”
“ทำอะไรเกรงใจชาวบ้านบ้าง” เพื่อนผมเริ่มแซว เอาแล้วไงกลุ่มผมมามันต้องดัง งานนี้ไม่ต้องหันไปมองครับ ทุกคนมองมาทีผมแน่
“เห้ยลุก หนัก” ผมเริ่มโวยวาย
“อ่าวมีคนด้วย” มันลุกครับแล้วนั่งลงข้างๆ ก่อนยิ้มแฉ่ง
“มาได้ไง”
“เพื่อนพี่บอก”
“สอบเสร็จแล้วไง”
“เสร็จตั้งหลายวันแล้ว”
“แล้วไอ้ไบท์อ่ะ”
“เดียวพี่โอแฟนพี่เอ๋เอาไปให้ตอนขนของย้ายเข้าหอพี่เอ๋”
“แล้วเรื่องเรียนอ่ะ”
“ผมลงเรียนภาษาจีน ไปคุยกับอาจารย์แล้ว อาจารย์ไม่ซีเรียส มันไหนสอบพูด กับสอบข้อเขียนค่อยมาก็ได้ จะว่าไปอาจารย์แกให้ผมผ่านแล้ว”
“เห้ยได้ไง”
“ก็ผมคุยกับอาจารย์ภาษาจีน ผมลูกคนจีนนะ อ่านเขียนสบาย จะมีจีนแต้จิ๋วของม้า ผมพูดไม่ได้ ผมได้จีนกลาง”
“แล้วลงทำไม”
“ก็บอกว่าเอาเกรด ไม่จำเลย ... ลืมไปแก่แล้ว”
“กวนตรีน”
“อ่ะนะ หุหุ ถือว่าเป็นคำชม”
“แล้วนี้กลับบ้านไง”
“เปล่า”
“แล้วไปไหน ไปนอนกับพี่”
“บ้า ที่เต็มแล้ว”
“คุยกับพี่ๆแล้ว เขาบอกไม่เป็นไร ให้ผมกับพี่อยู่ในห้องกัน 2 คน ส่วนห้องรับแขกพวกพี่เขานอนกันได้” มันยิ้มก่อนเอามือควักอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง “ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครมันแอบมาเล่นทามาก๊อตของผมด้วยอ่ะ คืนนี้อยากทำเหมือนที่ทามาก๊อตมันทำป่ะ อิอิ”
“พอเลย”
...สรุปตลอดการเดินทางผมมีหมาจิ้งจอกแสนเจ้าเล่ห์ตามไปด้วย และท่าทางจะอยู่กับผมนาน บนรถทัวร์ไม่ต้องพูดถึงครับ พวกผมครบแก๊ง บวกทัพเสริมงานนี้ใครอยากนอนไม่ได้นาน เพราะดังกันทั้งคัน เห้อ...น่าสงสาร
...พอถึงกรุงเทพพวกผมก็ไปต่อแท๊กซี่กัน ผมนะก็แต่กระเป๋าเสื้อผ้า กับเป้ 1 ใบ พวกผู้หญิงนะของเยอะ ซวยไป (สาเหตุที่นั่งแท็กซี่เพราะสัมภาระเจ้าหล่อน) แต่คนที่สบายสุด ไอ้แสบครับมันมาตัวเปล่า มันบอกไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านก็ได้ ใส่เสื้อผ้าผมก็ได้ ส่วนชั้นในไปซื้อใหม่ก็ได้ (แต่ต้องไม่ซื้อกับมัน 2 ต่อ 2 มันบอกช่วยกันเลือก กวนทีน)
...นั่งรถกันเกือบชั่วโมงก็ถึงคอนโดครับ ไม่ไกลหรอก แต่รถติดเซ็ง พอทุกคนเอาสัมภาระวางกันก็บ่นหิวนู้นหิวนี้งานตามประสา
“เห้ยไหนๆ มาถึงกรุงเทพ แถมโปรเจคผ่านแล้ว มันต้องฉลองสิ อย่าลืมดิธรรมเนียมกลุ่มเรา” เพื่อนแอนเสนอ รายนี้ปาร์ตี้เกิลครับ หรือลำยอง แต่ก็จริงพวกผมตั้งธรรมเนียมนี้ขึ้นมากันเอง พอสอบเสร็จเราจะกินเลี้ยงกันไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง ส่วนมากจะเป็นผับมากกว่าร้านอาหาร
“เออ ที่ไหน แต่ไม่ดึกนะเหนื่อย หาที่กินก็พอ” เอ๋แทรก
“เอาดิ”
“ไปเซ็นทรัลจบ” ผมบอก
...จากคอนโดไปเซ็นทรัลใช้เวลาไม่นานครับนั่งรถไฟฟ้าไปกัน แต่จะนานตรงที่จะเข้าร้านไหนนี้แหละ สรุปงานนี้ออกจากเซ็นทรัลไปกินโออิชิ เอ็กซ์เพลสครับ ตอบทุกโจทย์หลังจากที่กินกันร่วมชั่วโมงก็เดินย่อยก่อนกลับ ก็แยกย้ายกันใครอยากดูอะไรก็ดู แล้วค่อยนัดเจอทีหลัง ผมไปกับแซน 2 คน อย่างที่แซนพูดไม่ผิดครับ ผมกับมันต้องลงมาเลือกชั้นในกันตรงซุปเปอร์ ผมก็ให้แซนเลือกๆไป มันมีการเอามาทาบให้ผมดูอีกไม่ได้แคร์สายตาประชาชีเลยให้ตายเถอะ กว่าจะได้ก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมง ใช้เวลากับการกวนประสาผมเสียมากกว่า พออกมาเดินข้างนอกก็หาซื้อบ๊อกเซอร์อีก บอกว่าไม่ได้ใส่บ๊อกเซอร์มา ถ้าไม่ซื้อจะใส่กางเกงในตัวเดียวนอน งานนี้เลยต้องหาบ๊อกเซอร์ไว้เยอะกันไว้ก่อน พวกผมช๊อปปิ้งกันจนห้างจะปิด งานนี้แซนได้ของคนเดียว ส่วนผมไม่ได้ดูอะไรเลย แม้นแต่อัพเดธการ์ตูนก็ยังไม่ได้ทำ
...พวกผมกลับมาถึงคอนโดกันก็ราว 5 ทุ่ม งานนี้พอถึงห้องสภาพก็เยี่ยงศพ เพื่อนผมมันนอนกันบริเวณที่รับแขก มันให้ผมนอนกับแซนในห้อง 2 คน
...ผมตื่นขึ้นมาในตอนสาย เรียกว่าเที่ยงดีกว่า รู้สึกช่วงนี้นอนตื่นสายมากมาย พวกเพื่อนๆ ผมมันทิ้งโน้ตไว้มัน ไปหอกันตั้งแต่เช้าแล้ว ส่วนแซนกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้า ส่วนผมว่างไหนๆว่าง ไปเดินสยามดีกว่า เมื่อหาที่ไปได้ก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วออกเดินทางไปชิวๆ สบายๆ แวะกินข้าวหน้าคอนโดก่อน พอไปถึงก็เดินเล่นตามประสา ผมก็เดินคิดอะไรไปเรื่อยๆ คิดถึงตอนมาเรียนพิเศษที่นี่ พาลให้คิดถึงคนคนหนึ่ง สรุปไปดูการ์ตูนดีกว่า ได้การ์ตูนมา 2 เล่ม ตามสันดานงานนี้หาที่นั่งอ่านฆ่าเวลาครับ ผมตรงดิ่งไปพารากอนทันที
กริ๊ง... กริ๊ง... กริ๊ง... ไอ้แสบโทรมา
“อยู่ไหน”
“สยาม”
“อือ เดียวเจอกัน จุ๊ฟๆ”
...สั้นดี ผมไปนั่งตรงที่นั่งด้านในพารากอน เอาของว่างข้างๆ แกะการ์ตูนแล้วเริ่มอ่าน บรรยากาศรอบข้างมีคนมากมายเดินกันควักไขว่ บ้างก็ถ่ายรูปด้านหน้าผมที่เป็นน้ำพุกับต้นไม้ ส่วนผมจมดิ่งอยู่กับการ์ตูนต่อไป
“ขอโทษครับ” มีเสียงดังขึ้น
“...” ไม่ใช่ผมมั้ง
“ขอโทษครับ ขอนั่งตรงนี้ได้ไหมครับ” เสียงดังข้างผมนิ ผมชัวร์ๆ ผมเงยหน้าขึ้นมอง คนเบื้อหน้าผม ใบหน้าเรียวยาว จมูกโด่งเป็นสัน ปากบางสีชมพู ผิวขาว ดวงตากลมโต
“ข้าว...” ผมพูดออกไป ชายหนุ่มตรงข้ามก็ดูตกใจไม่น้อย ก่อนยิ้มให้ผมอย่างคุ้นเคย เขาไม่เปลี่ยนไปเลย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 49
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
สวสัยว่า ข้าวนี่ต้องเป้นกิ๊กเก่า แน่ๆเลย
-
ข้าวไหนอ่า ??
โฟลคเต่าสู้ ๆ :) :)
-
อ้าววววววววว
พี่โอ๊ตเจอกิ๊กเก่าหรออออออออ????
-
โฮกกกกกกกก พี่ข้าวต้องเป็นกิ๊กเก่าแน่เลย :serius2:
แล้วมาเจอกันตอนที่จะนัดกับเซนเนี่ยนะ :เฮ้อ:
-
กิ๊กเก่าป๊ะหน้ากิ๊กใหม่
555
มันแน่
-
โฟล์คเต่าสู้ๆนะจ๊ะ
บวก 1 แต้มเป็นกำลังใจให้จ้า
แซนมาด้วยขนาดนี้ ทุ่มเทสุดๆ โอ๊ตยังครึ่งๆกลางๆอยู่อีกนะ
แล้วข้าวนี่คือคนที่โอ๊ตนึกถึงใช่มั้ยเนี่ย อดีตหละสิ
งานจะเข้าใครรึป่าวนะคราวนี้
-
ตอนที่ 50 เวลา กับ อดีต
เลขที่ 1 เด็กชายวรวิทย์ ธนรักษ์ พ่อชื่อ สุเมธ แม่ชื่อ ฉันทนา
เลขที่ 2 เด็กชายจักรกฤษ์ ชาตินิยม พ่อชื่อ วรวุทธ แม่ชื่อ คณิตธา
…
สุดท้าย
เลขที่ 43 เด็กหญิงวาสนา สุขสวัสดิ์ พ่อชื่อ ชินวุทธ แม่ชม สมจิต
...เด็กน้อยวัย 12 กำลังไล่รายชื่อเพื่อนและชื่อพ่อแม่ตามลำดับเลขที่ โดยหวังว่าเขาจะจำเพื่อนได้ทุกคน เขานอนอยู่บนเตียงอันนุ่มสบาย แต่ภายในจิตใจมีแต่คำถาม และความคับแค้นใจจนเออล้นเป็นน้ำไหลรินจากตา พรุ่งนี้จะเป็นการเปิดเทอมวันแรกของชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ซึ่งน่าจะเป็นข่าวดีถ้าเขาได้เรียนโรงเรียนเดิม เขาภาวะนาให้เป็นเช่นนั้น เพียงเป็นแม้นในฝันคืนนี้ก็ยอม
“โอ๊ต... โอ๊ต... ตื่นได้แล้วลูก” แม่ของเด็กน้อยปลุกเขาเหมือนทุกครั้ง แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือโรงเรียนใหม่ “อ่าวเร็วๆเขา แม่ต้องไปตลาดเช้า” แม่เร่ง
...หลังจากเสร็จกิจเด็กชายขึ้นรถแล้วมองเหม่อออกไปภายนอกรถ ผ่านโรงเรียนเก่า ผ่านครู-อาจารย์ที่เคยสอน สายตาของเด็กน้อยละห้อย รถแล่นผ่านไปจนถึงหน้าโรงเรียนใหม่
“อ่าวโอ๊ตลงไปได้แล้ว ตั้งใจเรียนนะลูก” เด็กน้อยทำตามอย่างว่าง่าย ยืนมองโรงเรียนใหม่
...โรงเรียนที่ได้ชื่อว่าเป็นโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัด โรงเรียนที่มีชื่อเสียงมา 100 กว่าปี แต่สำหรับเด็กน้อยนี้คือโรงเรียนสวะ เพราะเขามั่วขอสอบ ทั้งที่ถ้าเขาทำดีดีก็ได้อยู่แล้ว แต่เขาไม่ต้องการเรียนโรงเรียน ถึงจะมั่วก็ยังติดมาตรฐานโรงเรียนอยู่ที่ไหน เขาเดินเข้าโรงเรียนอย่างหัวเสีย เข้านั่งลงที่ม้าหินอ่อนหน้าตึกเรียน ไม่มีใครรู้จักกันแต่เด็กเข้ากันง่าย มีลูกบอลเพียงลูกเดียวก็เป็นเพื่อนกันได้
“นายเรานั่งด้วยคนดิ”
“...” เขาไม่ตอบได้แต่มองหน้า
“หวัดดีเราชื่อโอ๊ตนายล่ะชื่ออะไร” เด็กใหม่ทักทายก่อนนั่งลงบนม้าหินอ่อนฝั่งตรงข้าม
“โอ๊ต”
“ชื่อเดียวกันเหรอ ชื่อโหลว่ะ นายมาจากโรงเรียนอะไร”
“เซนต์...”
“โห้ โรงเรียนคุณหนู” เด็กตรงข้ามยิ่งแฉ่งจนหน้ารำคาญใจ “เรามาจาก อนุบาล”
“อือ”
“เหมือนนายจะเซ็งๆนะ งั้นเราไม่กวนแหละ” ว่าแล้วเด็กใหม่เอาเซาว์เบาท์ออกมาฟังเพลง
“เห้ยนาย ม.1 เอาเซาว์เบาท์มาโรงเรียนได้เหรอ”
“นี้โรงเรียนรัฐนะครับ สบายอยู่แล้ว ระวังหายอย่างเดียวเป็นพอ” เด็กคนนั้นมองหน้า “หรือตอนนายอยู่โรงเรียนเก่านายไม่เคยเอาไป”
“...” เขาเคย แล้วก็เอาไปทุกวันด้วย เด็กวัยนี้เพลงเป็นเหมือนน้ำมัน เพลงอะไรก็ว่าเพราะ
“ฟังป่ะ” โอ๊ตยืนหูฟังให้ เขารับแล้วไปนั่งฟังใกล้ๆ เขานั่งฟังอยู่พักใหญ่ พอที่จะคลายอารมณ์ขุ่นเคือง
“เห้ยโอ๊ต” ทั้งคู่หันตามเสียงเรียก
“อ่าวว่าไง” เจ้าของหูฟังตอบรับ
“มึงอยู่ห้องไหน”
“ห้อง 3 ว่ะ”
“อ่าวห้องเดียวกัน เพื่อนใหม่เหรอว่ะ”
“เออ”
“เราเก่ง นายชื่ออะไร”
“โอ๊ต” เขาตอบเรียบๆ
“อ่าวชื่อเดียวกันเลยนี่หว่า”
“อืม งั้นมึงเรียกกูว่า ข้าว นายก็ด้วยโอ๊ต ต่อจากนี้กูชื่อข้าวจำไว้” เจ้าของเซาว์เบาท์ท่าทางร่าเริง และชื่นชอบชื่อนี้มาก
“เออ ข้าว – โอ๊ต” ไม่สับสนดี แต่มันคู่กันนะโว้ย
“ชื่อกูนะข้าวโอ๊ตอยู่แล้ว”
“โอ๊ตก็มาจากข้าวโอ๊ตทั้งนั้นแหละไอ้บ้า”
“เออน่า...”
...เพียงไม่ถึงนาทีเขาก็มีเพื่อนแล้ว เขาคิดในใจเพียงว่า เคยคิดจะถามเขาสักคำไหมว่า เขาอยากเป็นเพื่อนหรือเปล่า ไม่นานนักเสียงอ๊อดตั้งแถวก็ดังขึ้น
“เห้ยโอ๊ต อยู่ห้องอะไร”
“8” เก่งสะกิดข้าว
“ทำไมว่ะ” ข้าวถาม
“ห้อง 8 ห้องเด็กมีปัญหาว่ะ” เก่งบอก “ไปเหอะสายแล้ว”
“โอ๊ต อย่างไงเรากับนายก็เพื่อนกันนะ แล้วเจอกัน”
...อย่างที่เก่งพูดห้องนี้เป็นห้องเด็กมีปัญหา มีแต่พวกสวะเต็มไปหมด ตั้งแต่พวกไม่ส่งงานอาจารย์ คุยกันในห้อง เล่นกันในห้อง เอาเสื้ออกนอกกางเกง โดดเรียน ซ้ำชั้น ไปจนถึง ดูดบุหรี่ (เห็นว่ามีติดยาด้วย) รวมอยู่ที่ห้องนี้ ทั้งๆที่ 1 ระดับชั้นมี 14 ห้อง ห้องนี้เป็นเดนจริงๆไม่ว่าจากปากอาจารย์ หรือ ใครๆ นับวันโอ๊ตยิ่งรู้สึกคิดถึงสังคมเก่าๆ เพื่อนที่ดี เพื่อนที่ทำงานร่วมกัน ตั้งใจเรียน สภาพต่างกันโดยสิ้นเชิง ที่เดียวที่เขาสามารถเก็บเกี่ยวความรู้ได้ คือ ที่เรียนพิเศษ เขาได้พบเก่งกับข้าวอีกครั้ง โอ๊ตเริ่มสนิทกับทั้งคู่มากขึ้น ใช้เวลากับทั้งคู่มากขึ้น ทั้งคู่ยินดีและไม่รังเกลียดเขาเลยแต่นิด จนเทอม 2 โอ๊ตเริ่มมีเพื่อนที่ห้องมากขึ้น มีกลุ่มของเขาที่ตั้งใจจะเปลี่ยนห้องสวะ ห้องแห่งกลิ่นโคลน สาบควาย ให้เป็นเพชร โอ๊ต จึงเริ่มห่าง ข้าวกับเก่งมากขึ้น แต่ทั้ง 3 ยังคนเรียนพิเศษที่เดียวกัน
...เวลาผ่านไปจากเดือน เป็นปี จาก ปี ก็ครบ 3 ปี ทั้ง 3 คนสนิทกันมากขึ้นแต่ถึงแบบนั้น ม.ปลาย ต่างคนก็ต่างเดินตามทางของตน เก่ง ไปเรียนที่กรุงเทพ ส่วนข้าวกับโอ๊ตต่อโรงเรียนเดิม จาก ม.ต้น ที่เป็นโรงเรียนชายล้วนสู่ ม.ปลาย ที่กลายเป็นโรงเรียนสห จากเด็กกลายเป็นวัยรุ่น ข้าวกลายเป็นหนุ่มที่เนื้อหอม ติดหนึ่งในสามหนุ่มหล่อในโรงเรียน มีสาวๆทั้งในและนอกโรงเรียนคอยตามกรี๊ด แต่แล้วข้าวก็หักอกผู้หญิงหลายๆคน ด้วยการคบกับเมย์ สาวสวยประจำโรงเรียนสตรีล้วน
“โอ๊ต... เห้ยโอ๊ต” ข้าวเรียกโอ๊ตหลังจากที่เรียนเสร็จ เตรียมตัวกลับบ้าน
“มีอะไรข้าว”
“วันนี้นายว่างเปล่า”
“ว่าง วันนี้มาเรียบร้อยนะมึง มึง – กู เหมือนเดิมก็ได้”
“...โอ๊ต ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยดิ”
“ไปไหน”
“ไปสวน เราเซ็งๆ ไปเป็นเพื่อนเราหน่อย”
“เออได้ แต่กูมีเรียนตอน 5 โมงนะ”
“เออได้”
...โอ๊ตขี่รถข้าวมายังสวน สวนในที่นี้คือสวนสาธารณ ภายในสวนจะมีบ่อน้ำพูขนาดใหญ่ มีถนนซีเมนท์กว้างประมาณ 2 เมตร สำหรับวิ่งออกกำลังกาย ข้าวกับโอ๊ตทิ้งตัวลงที่สนามหญ้าใต้ร่มไม้ ลมพัดโชยอ่อน อากาศเย็นสบายสนามหญ้าสีเขียว และธารน้ำที่ไหลริน พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ฟ้าสีน้ำเงินครามตัด แสงอาทิตย์สีส้ม จนฟ้ากลายเป็นสีชมพู – ม่วง ตรงลอยต่อระแสงอาทิตย์กับท้องฟ้า บรรยากาศหน้านอนสุดๆ ไม่ก็โรแมนติกสุดๆ ถ้ามีคนมาบอกรรักกันที่นี่ คงไม่ยากเลยที่จะไม่สำเร็จ
“เป็นอะไรว่ะ” โอ๊ตถามขึ้น
“เราเลิกกับเมย์แล้ว”
“เห้ย คบมาเกือบเทอมนี้นะ”
“อืม เรารู้สึกว่าเราเหมือมีเขาไว้เป็นตัวแทนคนอื่น”
“เห้ย คิดมาก มึงไม่เคยมีแฟน ใครจะแทนเมย์”
“โอ๊ตไม่เข้าใจ เวลาเราไปไหนกับเมย์ เรารู้สึกว่าจะดีกว่าถ้าเราได้อยู่กับอีกคน”
“อ่าวไอ้นี่เล่นชู้”
“เห้ยไม่ใช่”
“สาวที่ไหนว่ะ”
“...”
“เห้ย อย่าบอกนะว่ามึงชอบไอ้เก่ง มันไปเรียนกรุงเทพเป็นปีแล้ว พึ่งรู้ตัวเหรอ”
“ไอ้บ้า ผู้ชายรักกับผ้ชาย โอ๊ตรับได้เหรอ”
“ไม่รู้ดิ กูไม่เคยมีความรัก”
“...”
“มึงบอกกูได้ยัง ว่าคนนั้นใคร”
“...”
“เห้อ... ตามใจมึงหากว่าใช่ มึงก็คบคนนั้นเถอะ แต่คิดดีๆนะ”
“อืม...” เราสองคนนั่งเงียบมองไปยังเบื้องหน้า ใต้ร่มไม้ ฟ้าสีคราม ปล่อยใจ โดยไม่คิดอะไร “โอ๊ต”
“หืมห์”
“...”
“ไอ้เชี่ยนี้เรียกกู เรียกกูแล้วไม่พูด” มันหันมามองหน้าผม ใบหน้าเรียวได้รูป ผิวขาวของมันกระทบกับอาทิตย์ยามเย็นดูเป็นประกาย จมูกที่โด่งได้รูป คิวหนาดำเรียวยาว ตากลมโต นัยน์ตามันต้องการสื่ออะไรบางอย่าง เต็มไปด้วยคำถาม คิ้วมันแถบขมวดเป็นปม เล่นทำให้โอ๊ตใจสั่น ข้าวค่อยยื่นหน้าช้าๆ จนริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกัน มันไม่เหมือนเกมลูกอมสัมพันธ์ที่เล่นกันตอนเข้าค่าย มันไม่ใช่เพียงริมฝีปากชนกัน มันเหมือนถูกดูดลมหายใจ แล้วถูกเติมเต็มด้วยลมหายใจของข้าวเช่นกัน
“เราไม่ได้เรียกนาย แต่คนที่เราคิดถึงตลอดเวลาคือนาย คนที่เรามีเรื่องอะไรแล้วอยากคุย อยากแชร์ความรู้สึกด้วยคือโอ๊ต ไม่ใช่เมย์” คำพูดของข้าวทำให้โอ๊ตได้สติ
“เออ กูต้องไปเรียนแล้ว” โอ๊ตรีบคว้ากระเป๋านักเรียนแล้วรีบกลับบ้านทันที เย็นนั้นเขาไม่ได้ไปเรียนพิเศษแต่อย่างใด เขาขังตัวเองอยู่ในห้อง เขาจะทำอย่างไรต่อไป เขาควรทำอย่างไร นานาคำถามที่อัดอยู่ในสมอง
กรี๊ง... กรี๊ง... กรี๊ง... โทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น ข้าว โทรหาเขา เขาทำใจอยู่พักหนึ่ง
“ฮะโหล”
“ฮะโหล นึกจะไม่รับสายเราสะแล้ว โอ๊ต...อย่าพึ่งพูดอะไร เราขอโทษที่ทำให้โอ๊ตเครียด เรามานายที่เรียนพิเศษ เขาบอกวันนี้โอ๊ตไม่มา เราขอโทษอย่าโกรธเราเลย”
“ข้าว เราขอโทษ เราไม่เคยเจออะไรแบบนี้”
“มันก็ไม่แปลกหรอกโอ๊ต เพราะนายเป็นผู้ชายคนแรกที่เราบอกรัก และ...”
“เออนะ”
“...”
“...”
“...”
“จะพูดไหม ถ้าไม่เราจะว่างแล้ว”
“เดี๋ยว เราอยากรู้คำตอบ มันอาจจะเร็วไป แต่เราก็อยากรู้ว่าอย่างน้อยนายเกลียดเราไหม”
“เราไม่เกลียด แต่อย่างที่เราเคยบอกว่าเราไม่เคยมีแฟน เราไม่รู้จะทำอย่างไร”
“งั้นต่อไปนี้เราจะค่อยดูแลนาย จนถึงวันที่นายตัดสินใจ พรุ่งนี้เราไปรับนะ”
“อืม”
“ออ เราย้ายคอสเรียนพิเศษไปเรียนนอบเดียวกับนายหมดแล้วนะ”
“เห้ย”
“นะเราขอ เดี๋ยวเราไปทานข้าวก่อนนะหิว โอ๊ตกินข้าวยัง”
“ยัง”
“เดียวเราไปรับนะ”
...หลังจากวันนั้นข้าว - โอ๊ตสนิทกันมากขึ้น ความรู้สึกดีดีที่ทั้งคู่มีให้กันมันมีมากขึ้นเช่นกัน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่อยู่ภายใต้การดูแลของผู้ใหญ่ โดยเขารับรู้ว่าเป็นเพื่อนที่สนิทกันเท่านั้น สำหรับโอ๊ต ข้าวคือคนที่พิเศษที่สุด เพื่อนที่สนิทของทั้งคู่เท่านั้นที่รู้กันว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน ทั้งคู่มีโอกาสลงคอสเรียนพิเศษที่กรุงเทพ ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่มากขึ้น ทั้งคู่สร้างความฝันด้วยกันคือการเข้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งด้วยกัน หรืออย่างน้อย อยู่ที่กรุงเทพด้วยกัน
...พอกลับมาทั้งคู่มุ่งมั่นกับการเรียนมากขึ้น ข้าวมาค้างคืนที่บ้านโอ๊ตเพื่อมาติวหนังสือกัน ทั้งคู่ค่อยเป็นกำลังใจให้กันและกันเสมอเพื่อความฝันที่คาดหวังไว้ และแล้วการสอบเอนท์ทรานและการเลือกคณะก็ผ่านพ้นไป ข้าวกับโอ๊ตเลือกมหาวิทยาเดียวกันทั้ง 4 อันดับ แต่คนละคณะตามแต่ความสามารถของใคร ทั้งคู่ได้ใช่ชีวิตของวัยรุ่นอีกครั้ง ทั้งคู่ไปสวนเสเฮฮากับกลุ่มเพื่อนตามประสาก่อนกลับมารับข่าวจากทางศูนย์
กรี๊ง...กรี๊ง...กรี๊ง...
“ว่าไงข้าว”
“ผลเอนท์ออกแล้ว เราไปดูบ้านโอ๊ตได้ไหม”
“ได้มาดิ”
...ไม่นานนักข้าวก็มาที่บ้าน
“โอ๊ตติดที่ไหน” ข้าวถาม
“กำลังโหลด ข้าวอ่ะ”
“รอดูของโอ๊ตก่อน”
“มาแล้ว มาแล้ว”
“ติดที่ไหน”
“ติด ม.XX ที่บ้านอ่ะ ข้าวมาดูดิ ว่าติดที่ไหน”
“ไม่ต้องหรอกโอ๊ต” ข้าวเดินออกจากบ้านตรงไปที่สวนหน้าบ้าน ที่เรานั่งเป็นประจำ
“ทำไมข้าวเอนท์ไม่ติดเหรอ” เขาถามขึ้นหลังเดินมาถึงศาลา
“เปล่า เราติดที่ TT (กรุงเทพ)”
“ทำฝันของเราสำเร็จสินะ”
“โอ๊ต”
“ครับ”
“เราเลิกกันเถอะ”
“ทำไม”
“เราคิดแล้วทั้งคืน”
“ทำไม”
“มันไกลกันนะ”
“เราไปหากันก็ได้นิ”
“โอ๊ต มันไม่ง่ายขนาดนั้นนะ 4 ปี ที่เราต้องแยกกันอยู่นะ”
“แล้วคิดว่า 4 ปีนายจะไม่ติดต่อเราเลยเหรอ”
“ติดต่อแต่ห่างกันขนาดนั้นเราทำใจไม่ได้”
“ข้าว”
“เราขอโทษ เรากลัวใจตัวเอง เรากลัวนายมีคนอื่น เราเลยคิดว่าเราเลิกกันน่าจะดีกว่า มันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด เพราะพอเราไกลกัน ห่างกัน การลืมกันมันจะเกิดขึ้นเสมอ เวลาทำให้เราพบกัน เรากลัวว่าวันหนึ่งมันจะพาเราจากกัน อย่างน้อยวันนี้มันก็แยกเรากับนายให้ห่างกัน อย่างน้อย 4 ปีนะ 4 ปีที่เราต้องรอกันและกัน ไม่เจอหน้ากัน ไว้ให้เรามีโอกาสกลับมาเจอกันอีกครั้ง ตอนนั้นเราจะขอนายแต่งงาน เรายอมโดนตัดพ่อตัดลูก เรายอมไม่เอามรดก ถ้าเป็นแบบนั้นนายจะรอเราไหม”
“รอ”
“สัญญานะ อีก 4 ปี”
...4 ปี ที่นิสิตปี 1 ว่ามันนานแสนนาน 4 ปี ที่สำหรับผมตอนนี้มันแสนสั้น สัญญาที่เคยมีให้กัน อย่างน้อยสิ่งที่ข้าวพูดมันก็ถูก ตรงที่ว่าเมื่อเราเริ่มห่าง เราก็จะลืมกันไปเองสัญญานั้นผมไม่เคยลืม แต่การติดต่อกันเราห่างกันจนมันเป็นการเลิกกันโดยปริยาย
...ตอนนี้เวลาก็เล่นตลก เพราะเวลาพาเขากลับมาอีกครั้ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 50
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
ไม่ชอบนิสัยโอ๊ตเลย รับไมได้ :beat:
แคร์คนอื่นๆ น้อยซํกนิด บางครั้งก้อไม่เป็นไร
แต่กับคนข้างๆ คนพิเศษ
เป็นเรื่องสำคัญไม่ใช่เรอะ
ขนาดแม่เตือนนะ
เฮ้อ! คนเก่า...
สงสารแซนด์
-
:z3:
:z3:
:z3:
เอาเข้าไป
-
ปมใหม่ที่ต้องค่อยๆแก้มาอีกแล้ว
งานนี้ท่าจะยากสำหรับไอ้แสบซะแล้ว เพราะเท่าที่ดูข้าวก็เป็นคนดี น่ารัก แถม หล่อด้วย
-
โอ้ว งานเข้า
-
เฮ้อออออออออ
เอาแล้วไงเนี่ย
รักแรกหรือว่ารักใหม่
จะเอาอะไรกันดี
-
สวัสดีครับ
แหม่ กว่าจะได้เข้ามาอ่านได้
o7
สิ้นปีงี้ล่ะ งานเยอะ
อะไรนี่ มีความหลังกะเค้าด้วย ต๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อีตอนมัธยม ทำไมไม่มีแบบนี้นะ?? (พูดยั่งกะคนแต่งมันมี :laugh: )
สองตอนล่าสุด ให้โลห์ คนเขียนไปเลย โลห์รางวัลอะไรไม่อาจบอกนามได้ หึหึหึ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.กลับบ้าน สิ้นปีเน้อ
-
:เฮ้อ: แล้วน้องแซนของเราจะเป็นงัยเนี้ยยยยยยยยยยย
-
o22 โอ๊ต ไปรับปากว่าจะรอข้าวหรอเนี่ยยย
แต่บางครั้งเวลาก็ทำให้คนเราเปลี่ยนกันได้
เหมือนกัน แต่ถ้าข้าวไม่เปลี่ยน และมาตาม
สัญญาที่เคยให้ไว้ มาสู่ขอแต่งงานงั้นหรอเนี่ย??
แล้วน้องแซนจะทำยังไงอะ
รอลุ้นต่อไปนะคับ :z3:
-
o22 o22
-
:angry2:โอ๊ตตตตตตตตตตตตต สงสารเซนต์ :monkeysad: o13
-
สงสารแซนที่สุด
สงสารข้าวรองลงมา
โอ๊ตเอ๊ย สัญญากับข้าวไว้ไม่ใช่เหรอว่าจะ "รอ"
บวกอีก 1 แต้มจ้า ขอบคุณนะ
-
:angry2:
-
:z3:
พี่โอ๊ตใจร้าย
-
ตอนที่ 51 จิตใจ... ร้อยคำนึง
“ไง...โอ๊ตสบายดีไหม” รอยยิ้มของคนที่ผมไม่เคยลืม มันยังคงเหมือนเดิม ข้าวเหมือนเมื่อ 4 ปีก่อน จะเปลี่ยนก็เพียงทรงผมเท่านั้น ทำทักทายทำให้ผมตื่นจากภวังค์
“อืม... สบายดี” ผมตอบไม่รู้จะพูดอะไรดี
“เรานั่งด้วยนะ” ข้าวนั่งลงข้างๆ ผม เขาก็เว้นระยะไว้ห่างพอควร ข้าวไม่ใช่คนมือไวใจเร็ว ให้เกรียติผมทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“...”
“โอ๊ตมาเที่ยวเหรอ”
“เปล่าเรามาฝึกงาน”
“อืม...” บทสนทนาถูกตัดไป ที่เหลือคือเสียงเงียบที่เราสองคนสร้างขึ้น ทามกลางคนที่เดินไปมา บัดนี้ผมทำได้เพียงนั่งมองพื้น เวลาผ่านไปนาน ผมเชื่อว่าข้าวเองก็รู้สึกผิดกับเรื่องในอดีต
“ปี 4 แล้วสินะ”
“ใช่...”
“เรายังไม่ลืมสัญญาหรอกนะ” ข้าวพูดขึ้น ผมรู้อยู่แก่ใจว่าข้าวต้องการสื่ออะไร
...ผมรู้สึกกระอักกระอวนใจแปลกๆ ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้ ไม่ชอบคำถามแบบนี้ ผมชอบอะไรที่ท้ายทาย แต่ไม่ชอบอะไรที่ต้องตัดสินใจ ผมควรหาทางออกอย่างไรดี และแล้วประโยคหนึ่งก็ดังขึ้นในหัวผม
“สงบใจลง... แล้วค้นหาในใจของเจ้า ว่าใคร... คือผู้ที่เจ้านึกถึงอย่างแท้จริง”
...ผลค่อยหลับตาลงถอนหายใจช้าๆ สงบจิตใจตนเอง...
...ข้าวนั่งนิ่ง เขาคงรู้ว่าผมทำอะไร หลังจากที่ผมเงียบไปพักใหญ่ๆ ผมยิ้มให้เขา
“ข้าว... เราดีใจนะที่ข้าวยังจำสัญญาระหว่างเราได้ เราเองก็จำได้” เขายิ้มตอบ “แต่เราคงทำตามสัญญานั้นไม่ได้แล้ว เพราะเราเองมีคนที่ในใจแล้ว” ผมคิดว่ารอยยิ้มของข้าวจะจางหายไป แต่ไม่ใช่เขายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน
“ดีแล้วล่ะ...” เขาตอบก่อนมองไปเบื้องหน้า
“ขอบใจนะ”
“อืม... บางทีเราอาจอยู่ในโลกจินตนาการมากเกินไปก็ได้” เขาพูดเสียงเบา
“ว่าไงนะ”
“เปล่าๆ เออจำเก่งได้ไหม”
“จำได้ดิ”
“เออมันเรียนที่เดียวกับเราแหละ”
“ก็มันลงทุนย้ายจังหวัดมาเลยนิ ความฝันอันสูงสุดเลย”
“อืม รู้ไหมมันเป็นพรีเซนเตอร์นะ”
“โอ้ย เราจำหน้ามันไม่ได้แล้ว คงเปลี่ยนไปเยอะ”
“อืมก็เยอะแหละ มันผอมลงมาก” ช่วง ม.ต้น เก่งค่อนข้างท้วมนะครับ
“เห้ย อยากเจอว่ะ”
“ยังใช้เบอร์เดิมใช่ไหม”
“ใช่”
“เดี๋ยวเราติดต่อไปแล้วกันว่ามันว่างเมื่อไร มันก็บ่นถึงนายอยู่”
“อืม”
“เราไปก่อนนะ เพื่อนมันตามแล้ว” ผมพึ่งสังเกตเขาส่งความกันผ่านโทรศัพท์มือถือ (ไม่แน่ใจ Twitter หรือ BB) ใช้เทคโนโลยีคุ้มมาก แล้วข้าวก็จากไป การพบเพื่อนเก่า มันทำให้เรารู้สึกดี แต่ก็รู้สึกถึงช่องว่างของมัน ที่มันจะเริ่มห่างทุกวินาที ผมเริ่มคิดถึงกลุ่มเพื่อนของผม ว่าในอนาคตจะเป็นอย่างไร ผมมองหลังของข้าวที่เดินหายไปกลับฝูงชนจนลับตาไป
“ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ” เออวันนี้มีคนมาขอนั่งกับกูเยอะจริง เห็นกูเป็นเจ้าของห้างหรือไง ผมหันไปมอง ไอ้แสบครับ มันยืนยักคิ้วให้ผม มันมาพร้อมเป้ 1 ใบที่ดูไม่มีอะไรเลย
“กวนตรีน” ผมทัก
“อะไร พูดกับคนที่อยู่ในใจแบบนี้เหรอ”
“เห้ยรู้ได้ไง... เอ้ยได้ยินได้ไง” ความหมายเดียวกันนี้หว่า
“ก็พอดีมาทันอ่ะ มาตั้งแต่ทักทายแรกๆเลย”
“ได้ยินหมดว่างั้น”
“ใช่...”
“แทนที่จะเข้ามาช่วย”
“ก็อยากรู้ว่าจะตอบว่าไง”
“แล้วถ้าพี่ตอบตกลงกับเขาไปล่ะ”
“ผมก็จะไป...”
“...”
“ไปเอาปืนที่บ้านมาให้พี่”
“เราจะได้มีกันและกัน”
“อ่ะถูก...” --*-- ผมลุกเดินหนีเลย ท่าทางจะคุยไม่รู้เรื่อง
“ไปไหนหล่ะครับที่รัก” มันเดินตามผมมา “ล้อเล่นน่า... ผมอยากลองใจพี่ดูว่าพี่จะว่าไง”
“ก็บอกแล้วการกระทำสำคัญกว่าคำพูด”
“แล้วการหนีมาฝึกงานกรุงเทพ นี้มันอย่างไงครับ”
“เออ... ไอ้นั้นมัน ก็นะ”
“งั้นก็ทำ... แล้วกัน”
“เห้ยอะไร”
“กินข้าว”
“นะ”
...ผมกับไอ้แสบเลือกอยู่นานครับ สรุปกินแฮมเบอร์เกอร์ ผมเลือกเองและ ไอ้แสบเรื่องมากไอ้นู้นไม่เอา ไอ้นี้ไม่กิน กินแฮมเบอร์เกอร์แล้วกัน น่าจะประหยัด แต่ผมคิดผิดถนัด คนอะไรกินแฮมเบอร์เกอร์คนเดียว 3 อัน เฟรนฟราย 2 กล่องใหญ่ กระเพาะมันอยู่ไหน หลังจากนั้นเราก็เดินเล่นเรื่อยๆ จนไปถึงเวิร์ดเทรน ไปสักการะท้าวพระพรหมตามธรรมเนียม
...หลังจากนั้นก็กินสเต็กสามย่าน (ยังกินได้อีก) ก่อนกลับ จะว่าไปแชนมันตะแง๋วตะแง๋วอยากกินข้าวหมูกรอบอนุสาว์รีย์ชัยฯต่อ แต่ผมไม่เอา แค่สเต็กก็ไม่หมดแหละ พอถึงห้องเพื่อนๆผม มันกลับมาหมดแล้ว มีบางคนได้หอแล้ว บางคนยังไม่ได้ ผมสองคนกลับมาค่อนข้างดึกแถมเหนื่อยมากๆ เลยขอตัวเข้านอนก่อน คำถามผมก็เฉยออกในเป้ของไอ้แสบมีแค่บ๊อกเซอร์ 2-3 ตัว อะไรของมันเนี้ย
“แซน ในกระเป๋าอะไรเนี้ย”
“บ๊อกเซอร์ ไม่ชินเหรอใส่นอนทุกคืน”
“เออ แล้วเสื้อผ้าแกล่ะ”
“ใส่ของพี่กับซื้อใหม่”
“แล้วชุดนอนล่ะ”
“ก็บ๊อกเซอร์ไง ไม่ชินอีกเหรอ”
“...” ...มันก็จริง
...ช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ผมอยู่ผมใช้อยู่ห้องชีวิตกับแซนเสียเป็นส่วนใหญ่ จะออกจากห้องก็เมื่อทานข้าวกลางวันกับข้าวเย็นเท่านั้น เพราะหลังจากที่เที่ยวตะล่อนทัวร์มันก็ไม่ที่ไปแล้ว ผมรู้สึกเบื่อกับการเดินห้าง หรือดูหนัง เลยนั่งๆ นอนๆ ไปหาโมเดวมาต่อตามประสา ส่วนแซนกินกับนอน นอนกับกิน ช่วงนี้เพื่อนๆ ผมเริ่มย้ายออกแล้ว คนสุดท้ายคือแอนกับเอ๋ เพื่อนซี่ผม แน่นอนวันที่เอ๋ย้ายของพี่โอมาพร้อมกับเจ้าไบท์ งานนี้เลยมีกิจกรรมเพิ่มขึ้นอีก 1 อย่างคือดูแลมัน
...พอถึงวันเสาร์ผมกับแซนเตรียมตัวไปหาคุณพ่อ – คุณแม่แซน ผมแวะซื้อของไปไหว้ท่านพอไปถึงก็ได้รับการต้อนรับสู่เป็นอย่างดี ช่วงบ่ายๆ ป๋าออกไปคลุมคนงานข้างนอก เอิร์ธไปเรียนพิเศษ เลยเหลือแค่อาม้ากับลูกจ้า 2-3 คน สรุปผมที่ข้างบ้านแซน 1 คืนตามคำขอของม้า
“อาโอ๊ตอา…” ม้าเรียกผม ขณะผมช่วยม้าล้างจานหลังทานข้าวเสร็จ
“ครับม้า”
“ลื้อกับอาแซนเป็นอย่างไงบ้าง”
“เออ...ก็เรื่อยๆ นะครับ”
“อาป๋าลื้อรู้เรื่องละอย่าง”
“ยังไม่รู้แล้วครับ”
“วันก่อนอั๋วขอโทษนะที่โทรเข้าบ้านลื้อ”
“ไม่เป็นไรครับม้า”
“เห้อ... ลื้อน่าจะเป็นลูกผู้หญิงน่า... อั้วจะไม่หนักใจเลย” ไซโครเริ่มแล้วครับ
“อาเอิร์ธกวนลื้อไหม”
“ไม่ครับ เริ่มห่างๆแล้ว” เอ๋...มันดีหรือไม่ดีเนี้ย
“แล้วอาแซนล่า” เออ...คนนี้แหละม้าที่ติดผมแจ
“ก็เรื่อยๆ อะครับ” ผมโกหก ผมพอเข้าใจผู้ใหญ่ไม่ว่าฝ่ายแซน (ไม่เข้าแน่ใจว่าคุณพ่อแซนรู้เรื่องผมกับไหม) หรือฝ่ายผม (ที่มีแม่เพียงคนเดียวที่รู้) ว่าเขารู้สึกอย่างไร
“อาจักรอียังไม่รู้เรื่องอาแซน อีหวังอยากอุ้มหลานจากอาแซน เพราะอียังคิดว่าอาเอิร์ธ จีบลื้อผ่านอาแซน” คำตอบที่ไม่ต้องถาม...
...สรุปคุณพ่อแซน กับ พ่อผมยังไม่ทราบเรื่องนี้ มีแต่คุณแม่ที่ทราบ เข้าใจ แต่ไม่เห็นด้วย --*-- เห้อ ชีวิต
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 51
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
จริ้มก่อน......และค่อยอ่าน
:z13: :z13:
-
:เฮ้อ:
สู้เค้าโอ๊ต
-
นึกว่าจะยุ่งกว่านี้ซะอีกเรื่องข้าว
แต่ว่าก็ใช่จะไม่มีอุปสรรค ยังเหลือด่านอรหันต์คือ พ่อ แม่ของทั้งสองอีก
สู้ๆ
-
"เราคงทำตามสัญญานั้นไม่ได้แล้ว เพราะเราเองมีคนที่ในใจแล้ว"
อ่านตรงนี้เแล้วอยู่ๆน้ำตาก็จะไหลพิกล
เหอๆ
^_____^
-
มาในแนวทางที่ดีแล้วล่ะคับ
สู้ๆ คับผม :L2:
-
:กอด1:
โอ๊ต-แซน
หนทางยังอีกยาวไกล
-
เด๋วเราไปดามใจข้าวให้ :laugh: :laugh:
-
:เฮ้อ: :z3:
-
ดีใจมากกกกกกกกกกกกกก
ที่โอ็ตเด็ดขาดซะที
แต่โดยรวมก็ถือว่าโอเคนะครับ
คือสถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายมาก
อย่างน้อยแม่ทั้งสองฝั่งก็ไม่ได้กีดกันอย่างออกนอกหน้า
-
แอบถอนหายใจ :เฮ้อ: ยังดีที่ไม่เกิดอะไรขึ้น
ดีที่โอ๊ตโอเคเคลียร์กับคนในอดีต ตอนนี้ก็เหลือแค่หนทางข้างหน้าล่ะ ^^
ส่วนเรื่องที่บ้าน อะไำรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
อาม๊ารับรู้ก็ยังดีกว่าไม่รุ้ไรเลยเน้อ ~ :กอด1:
+1 ค่า
-
ชีวิตที่ต้องฝ่าฟันให้ผ่านอุปสรรคไปให้ได้
เป็นกำลังใจให้โอ๊ตกับแซนครับ :3123:
-
พ่อแม่รู้บ้างแล้ว ถ้ารู้ครบทั้งสี่คนจะเป็นไงหนอ
โอ๊ต แซน คงต้องสู้ๆ
ชอบตอนนี้มากๆ แซนอารมณ์ดีจากคำพูดของโอ๊ตที่พูดกับข้าว
เลยกวนตรีนแบบน่าร้ากกกกกกกกกกกกกก
บวก 1 แ้ต้มจ้า เป็นกำลังใจให้โฟล์คเต่าด้วยนะจ๊ะ
-
:เฮ้อ: o13
-
ตอนที่ 52 ฝึกงาน
“เห้ย อาบน้ำนอนได้แล้ว” ผมสั่งไอ้แสบที่มันกำลังนั่งดูหนังโป๊อยู่ (ไปเอามาจากไหนว่ะเนี้ย)
“เดี๋ยวดิพี่ กำลังได้อารมณ์”
“อารมณ์บ้าอะไรของแก พรุ่งนี้กลับมหาวิทยาลัยไม่ใช่ไง” ใช่ครับ สัปดาห์แซนเรียนสัปดาห์แรก “ไปอาบน้ำได้แล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านะ”
“โห่เรียนวันพฤหัส พรุ่งนี้วันจันทร์ ไปวันอังคารก็ทัน”
“แล้วตั๋วรถหล่ะ”
“เดี๋ยวยกเลิกได้ อีกอย่างผมไปรอบ 3 ทุ่ม”
“อ่าวไหนว่าไปจองรอบเช้า”
“พอดีขี้เกียจตื่น” มันหันมายิ้มแบบเจ้าเล่ห์
“แล้วไม่บอกเลยนะ” ผมนั่งมองมันอยู่บนเตียง “ไปอายน้ำได้แล้ว พรุ่งนี้พี่ออกจากห้องเช้านะ”
“ครับ” แซนปิดคอมลุกไปอาบน้ำ ก่อนอาบไอ้แสบเดินมาจูบผมหนึ่งที 555+ เริ่มชินแหละเลยเฉยๆ อยากจูบก็จูบ
“แซน” ผมเรียกขึ้นขณะที่แซนกำลังอาบน้ำ ผมฝึกงานช่วงกุมภาพันธ์ ผมว่าอากาศตอนนี้น่าจะกำลังดีนะ แต่ไหง๋ผมรู้สึกว่ามันร้อนมากมาย จะว่าไปหน้าหนาวปีนี้ไม่ได้หนาวเลย
“ครับ”
“พี่เปิดแอร์นะ”
“อือ” ผมจัดการปิดหน้าต่างเปิดแอร์ ตั้งปิด ตั้งนาฬิกา (มือถือ) ปลุก กว่าจะเสร็จแซนก็อาบน้ำเสร็จพอดี แซนออกมาในสภาพผมเปียกๆ กับบ๊อกเซอร์ตัวเดียว ใจสั่นทุกทีที่เห็นมันในลักเกือบเปลื่อยเปล่าทุกทีสิน่า
“ทำไมไม่ใส่เสื้อ”
“ใส่ทำไมยังไม่ชินเหรอ”
“ก็เปิดแอร์นะ อย่างน้อยก็กันลม”
“จริงเหรอครับ” แซนเดินมาจับมือผม ส่งสายตาแบบมีเลศนัย
“อืม” ผมแกล้งเปลี่ยนประเด็นโดยไปหยิบผ้าเช็ดตัว จับมันนั่งลงบนเตียงแล้วเช็ดผมให้ มันก็นั่งลงปล่อยให้เช็ดผมแต่โดยดี พอเสร็จกิจก็เข้านอนแต่โดยดีครับ คงมีแต่ผมที่นอนไม่หลับ ตื่นเต้นพรุ่งได้ฝึกงานครั้งแรกในชีวิต จะเจออะไร พี่พี่ที่ทำงานจะดีไหม จะมีเพื่อนมาจากที่ไหนบ้าง แล้วจะมีคนหล่อไหม 555+ (แอบนอกประเด็น) สุดท้ายผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
...ผมรู้สึกตัวตอน 05.45 น.ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องตื่นเช้าขนาดนี้ ยังไม่อยากตื่นเลยให้ตายเถอะพี่เขานัด 8 โมง ตื่น 6 ครึ่งโมงก็น่าจะทันนะเนี้ย ผมสะลืมสะลือลุกมาตั้งนาฬิกาปลุกใหม่ ผมรู้สึกเตียงมันสั่นๆ ผมรวบรวมสติได้เตียงก็หยุดสั่นแล้ว แต่สิ่งที่มาแทนคือเสียงครางครับ เหมือนเสียงร้องไห้ หอผมไม่มีใครตายนะ ผมเป็นเจ้าของแรกนะ ผมเริ่มหลอน หรือว่าเจ้าที่ท่านไม่พอใจที่ไอ้แสบมันเปิดหนังโป๊ ผมตั้งสติได้วิ่งไปเปิดไฟทันที ในห้องผมตอนนี้ปรกติครับ ไม่มีเสียงใดๆ อาจเพราะผมคิดไปเอง ผมกลับไปนั่งลงบนเตียง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เตียงผมเริ่มสั่นอีกครั้ง คราวนี้มีเสียงครางมาด้วย ผมนั่งทำใจอยู่พักหนึ่งก่อนหันไปดู ก็ไม่มีอะไร ผมไม่ไหวแล้วครับ ผมจัดการเปิดผ้าห่ม ในนั้นก็มีแต่ไอ้แสบที่หลับอยู่กับบ๊อกเซอร์ตัวเดียว ไม่นานนักผมก็ได้คำตอบ เพราะไอ้แซนเริ่มสั่นครับ ผมเลยไปปลุกมัน ทันทีที่ผมสัมผัสตัวแซน แซนตัวร้อนมากครับ
“แซน... แซน...” แซนไม่ตื่นครับ “แซน !!!”
“ครับพี่”
“แซนเป็นอะไร”
“ผมหนาว” แซนป่วยครับ มันใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวนอนไม่เท่าไร นอนตากแอร์แบบนั้น ไม่ยอมห่มผ้า แถมเพิ่งสระผมอีกผมจัดการเอาผ้าห่มห่มให้เหมือนเดิม แล้วเอาผ้าขนหนูไปชุบน้ำอุ่มมาเช็ดตัวแซน ก่อนเอาไปซักแล้ววางไว้ที่หน้าผาก กว่าจะทำทุกอย่างเสร็จก็ 6 กว่าแล้ว ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปฝึกงาน
...ก่อนออกจากห้องผมจัดการปลอกส้มใส่จานวางไว้ขางเตียง พอดีผมซื้อส้มมาทานแซนทานบ้างไม่ทาน ต้องมีคนแกะเปลือกแล้วเอาใยขาวๆ ออกให้หมดถึงจะยอมทาน
...ผมนั่งวินมอไซค์ไปสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินก่อนเดินต่อไปอีกนิดก็ถึงที่ฝึกงานของผม เป็นองค์กรขนาดใหญ่ครับ เคยมีคนพูดว่าที่นี้สี... ความจริงเด็กฝึกงานที่นี้ก็มีแต่เด็กมหาวิทยาลัยชั้นนำเท่านั้น ผมมาทำได้เพราะพ่อผมทำงานที่นี้แหละครับ แต่สาขาย่อยที่ต่างจังหวัด พอดีท่านฝากเข้าให้ ถ้าทำงานกับพ่อก็ทำได้ แต่ผมกลัวคนมองว่าเป็นลูกพ่อไม่ยอมใช้ แบบนี้ความรู้ ประสบการณ์ก็ได้ไม่เต็มที่จริงไหม ผมมาถึง 7.30 กว่าๆ บอกตรงๆไม่รู้ไปไหนครับ เลยนั่งเล่นที่พื้นน่าสำนักงานมันนั้นแหละ ไม่กล้าเข้าไปห้องปฐมนิเทศ พนักงานที่เดินเข้าไปทำงานก็มองผมแปลก ผมไม่สนใจ ฟังเพลงสบายใจ จนมีคนมาแตะไหลผม
“ไง โอ๊ต”
“อ่าว ข้าว”
“อืม”
“มาได้ไง”
“เราก็มาฝึกงานนะ”
“ฝึกรอบนี้เหรอ”
“อืม...พอดีเรามากับเพื่อนเห็นนายนั่งอยู่”
“เหรอ”
“เข้าไปด้วยกันไหม”
“อืมได้สิ” ผมดีใจเล็กๆที่อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนที่สนิท ฝึกงานที่เดียวกัน ผมไม่สงสัยหรอกว่าข้าวมาได้ไง เพราะข้าวอยู่หมาวิทยาลัยสีเดียวกับองค์กรนี้
“นี้เพื่อนเก่าเราสมัย ม.ปลาย ชื่อโอ๊ต” ข้าวยิ้มให้ผม ผมพยักหน้ากึ่งคำนับทักทาย “นี้เอ็ม (ผู้ชายขาวตี๋ ออกจีนๆ ไม่หล่อครับ แต่ดูไม่เบื่อ) นี้ก้อย (สาวสวยที่ดูจะโก๊ะๆ) และนี้น้ำ (สาวสุดท้ายที่ดูมั่นจนแมน กับทรงผมสั้นๆ ของเธอ)” ทุกคนยิ้มให้ผม แต่ก็ไม่มีบทสนทนาอะไรต่อ
“ข้าวจะไปไหนกันนะ” ผมถามขึ้นหลังจากเดินตาม เพื่อนใหม่ได้สักพัก
“ไปห้องปฐมนิเทศไง”
“ไปรอเลยเหรอ”
“อืมพี่เขาเตรียมขนมทานเล่นให้ตั้ง 7 โมงแล้ว ไม่มีใครบอกเหรอ”
“ไม่นิ...”
“พอดีรุ่นพี่เราบอกนะ” ข้าวรู้ว่าผมจะถามอะไร
...พอไปถึงก็ทานอาหารว่างที่ทางพี่พี่เขาเตรียมไว้ให้ ก่อนเข้าไปปฐมนิเทศ การปฐมนิเทศเป็นอะไรที่น่าเบื่อผมนั่งฟังไปง่วงไป ต้องพยายามฝืนไม่ให้หลับ หลังจากปฐมนิเทศเสร็จ ก็ไปทานข้าวกลางวัน หลังจากนั้นพี่เขาก็พาเยี่ยมชมองค์กรในส่วนต่างๆ และแนะนำเด็กฝึกงานให้แต่ละฝ่าย พอเลิกงานผมรีบจัดการโทรหาแซน ตอนนี้แซนดีขึ้นมากแล้ว แต่เสียงยังอู้อี้ ผมเลยให้แซนอยู่ต่อก่อน
“โอ๊ต”
“หืมห์ มีอะไรเหรอข้าว”
“รุ่นพี่เรา เขาจัดงานเลี้ยงรับเด็กฝึกงานนะ ไปด้วยกันไหม”
“เขาชวนเฉพาะนิสิต ม. ... ไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ แต่นายก็มาฝึกงานรอบนี้นิ เราถามพี่แล้วนายไปได้นะ”
“มันจะดีเหรอ” มันเหมือนสังค์สรร งานศิษย์เก่าเขารวมตัวกัน แล้วผมควรไปฐานะอะไร อีกอย่าง แซนอยู่ที่ห้องด้วย ยอมรับว่าห่วงมันนะ “เราไม่ไปดีกว่า”
“ไปเถอะสักนิดก็ดี เพราะเราขอแล้ว เดี๋ยวพี่เขาว่า” ผมมองไปยังกลุ่มเพื่อนและรุ่นพี่ของข้าว เขามองผมแปลก เหมือนโดนไซโค
“อืมก็ได้ เราไปแป๊บเดียวนะ มีธุระต่อ”
“ได้ๆ” ข้าวยิ้มอย่างมีความสุข
...พอไปถึงที่ร้านอาหาร ที่นั้นมีพนักงานบางส่วนรออยู่แล้ว มีบางคนมีท่าทางแปลกใจที่ผมมาด้วย ผมเห็นพี่ๆ พนักงานกระซิบกระซาบกัน รู้สึกอึกอัดแต่ก็มาเป็นพิธี อีกไม่กี่นาทีผมจะขอตัวกลับอยู่แล้ว
“เอาละครับน้องๆ พวกพี่ได้เตรียมโต๊ะไว้ให้แล้ว พอดีมีแอซิเด้นท์นิดหน่อย น้องน้องนิสิต... เอ้ย น้องๆ ฝึกงานเดินตามพี่อิ๋วเข้าไปเลยนะครับ”
“ข้าว เรารู้สึกแย่ว่ะ” ผมพูดขึ้น หลังจากสังเกตุพฤติกรรมของคนรอบข้าง
“เห้ยคิดมากนะ”
“นายไปคุยอะไรกับเขาว่ะ”
“เปล่านิ”
“เปล่าอะไร เราเห็นพี่เขาคุยกันนะโว้ย”
“คิดมากน่า”
“เออ เดี๋ยวเราขอตัวกลับก่อนนะ”
“เห้ยน่าเกลียด นั่งสักพักดิ เดี๋ยวเราช่วย”
“เออ 5 นาที”
“ได้ ได้”
...ไม่นานพวกผมก็มาถึงโต๊ะ ผมจับเวลาทันที
“เล่นแบบนี้เลยเหรอ” ข้าวแซว
“อืม”
...อาหารทย่อยมาเสิร์ฟเรื่อยครับ เท่าที่ดูมีการสั่งอาหารไว้แล้ว แล้วมันมีปัญหาอะไร อาหารรสชาติอร่อยเลยที่เดียว แต่ผมเสียอารมณ์จนหมดความอร่อยไปแล้ว ผมนั่งดูนาฬิกาทุกทุกนาทีเลยก็ว่าได้ จนเกือบถึงเวลา ข้าวขอตัวเข้าห้องน้ำครับ ผมพยายามเรียก แต่ข้าวไม่ฟังผมเลย ไหนว่าจะช่วยไงว่ะ งานนี้ผมนั่งเซ็งกว่าเดิม
กริ๊ง... กริ๊ง... กริ๊ง...
“มือถือใครเรียกครับน้อง แหม่ริงโทนที่เป็นเพลงมีนะครับ หรือโทรศัพท์รุ่นเก่า” พี่คนหนึ่งแซวขึ้น ผมไม่พูดอะไร หยิบลูกชาย (มือถือ) ของผมขึ้นมา ผมมองหน้าคนที่พูด เขาเงียบทันทีครับ มีคนหลายคนบอกว่าเวลาโกรธผมน่ากลัวมาก อต่พอดีผมไม่แคร์สื่อ เบอร์ที่โทรมาเป็นเบอร์แปลกครับ
“สวัสดีครับ”
“ไงโทษทีช้าไปนิด”
“เห้ย อยู่ไหน…”
“อย่าเพิ่งพูดอะไร ทำตามที่บอก นายแกล้งเดินออกมาคุยข้างนอก” ผมทำตามอย่างว่าง่าย ตอน ม.ปลายอยู่ชมรมการแสดงเอาสิ “เออ หลังจากนั้นแกล้งเดินวนให้พี่เขาเห็น” ผมไม่แกล้ง ผมเดินจริงหาข้าวนั้นแหละ มันเล่นบ้าอะไรของมัน “เอาหล่ะไปบอกพี่เขามีธุระสำคัญ ลุงโทรตาม”
“เห้ย”
“เอาน่า”
“เออก็ได้ว่ะ” ผมเดินไปที่โต๊ะอาหารต้องไปหาพี่คนหนึ่ง ใครดีหว่า เอาคนที่แซวผมแล้วกัน “พี่ครับ ผมมีธุระด่วนขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีลุงโทรตาม”
“ครับได้ครับ ไม่เป็นไรครับน้อง” โห้บอกว่าลุงตามเรียบร้อยเลยนะ ผมเดินไปเอากระเป๋า ก่อนเดินออกมา ข้าวอยู่ตรงนั้น
“นายบอกอะไรพี่เขา”
“หืมห์”
“บอกอะไร”
“บอกว่านายเป็นหลานคณะกรรมการ”
“เห้ยเล่นของสูง”
“ก็โอ๊ตรู้จักไหมหล่ะ เคยเจอไหม”
“เคยตอนงานเลี้ยงที่...” ผมเพิ่งนึกออกครับ บริษัทที่พ่อผมทำงานอยู่จะมีงานเลี้ยงงานสังค์สรรบ่อย ผู้ใหญ่จากกรุงเทพฯ จะขึ้นมาบ่อยมาก ผมก็ได้เจอ ได้รู้จักอยู่ ที่จะคุยสนิทๆกับพ่อก็มีอยู่หลายคน แต่ผมไม่สนิทด้วยเพราะเรื่องของผู้ใหญ่ แล้วคนที่เขาให้ผมมาฝึกงานที่นี้จะว่าไปก็เพื่อนพ่อ แต่ดำรงตำแหน่งคณะกรรมการ ข้าวรู้ว่าพ่อผมทำงานที่ไหน แล้วมีงานอะไรบ้าง ตอนเด็กผมเล่าให้ฟังหมด “ขอบใจนะ”
“อืมไปเถอะ”
“บาย”
“เดินทางดีดีหล่ะ” ข้าวตะโกนไล่หลังผมมา
...ผมออกจากร้านข้าวนั่งรถเมย์กลับหอ แวะซื้อยาก่อนขึ้นห้อง พอถึงห้องก็เห็นไอ้แสบนอนดูทีวีสบายใจเฉิบ
“สบายเนอะ”
“นิดหนึ่งนะครับ ฝึกงานเหนื่อยไหม” เสียงมันอู้อี้ เหมือนน้ำมูกอัดแช่เข็งในจมูก
“ไม่อะ วันแรกยังไม่ทำงาน แล้วกินอะไรยัง”
“ต้มมาม่ากินเมื้อบ่าย”
“แล้วส้มอ่ะ”
“นั่งกินทั้งวัน ภริยาปลอกให้ต้องค่อยๆกิน” ถ้ามันไม่ป่วยผมจะติดแก๊บมัน
“แล้วกินยาหรือยัง”
“ยังอาศัยกินน้ำอุ่น เจ็บคอ”
“งั้นวันนี้รีบๆนอน ใส่เสื้อผ้าด้วย”
“ไม่ใส่ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ต้องเลย”
“แล้วเย็นนี้อยากกินอะไร”
“หอยทอด”
“ป่วย ไอ เจ็บคอ จะกอินหอยทอด กินโจ๊กที่ตลาดนี้แล้วกัน”
“โห่”
...สรุปคืนนั้นมันได้กินหอยทอดสมใจมันครับ ผมละเซ็งจริงๆ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 52
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
:laugh:
สม
-
แซนไม่อยากกลับมหาลัยเลยทำตัวป่วยชัวร์ :laugh:
+1
-
เอ๊ ,, ป่วยจริงหรือว่าจงใจป่วยเนี่ย :laugh:
ไม่อยากแยกกับพี่โอ๊ตล่ะสิ
-
โห ๆๆ แซนแกล้งป่วยป่ะเนี่ย
5555
-
ท่าทางแซนจะตั้งใจป่วย
จะได้อยู่กินส้มที่ภริยาปอกให้ ฮ่าๆๆๆๆ
บวก 1 แต้ม รอดูว่าข้าวจะมีบทบาทอะไรอีกมั้ย
-
o18แซนเจ้าเล่ห์จริงๆๆแต่ก้อน่ารักอะชอบบบ พี่โอ๊ตก้อน่ารักเว่ออออออออ o13
-
(http://i10.photobucket.com/albums/a109/Xtend170114/2552-12-2102-54-27_0010.jpg)
รูปน้องข้าว (โอ๊ต)
พอดีทำรายงาน เลยวาดนะครับ
ช่วงนี้อัพช้าหน่อยนะ จะว่าอีกทีก็หลังวันที่ 16 ม.ค. เลย
-
จะรอครับ
:undecided: :undecided:
-
แผนร้ายนักนะแซนด์ แต่ ว่า ถ่านไฟจะคุหรือไม่นี่
*0* ดันมาเจอกันแบบไม่ทันตั้งตัวอีก หุหุ
-
ตอนที่ 53 งาน งาน งาน
...หลังจากผ่านไปได้ 2 วันแซนก็หายเป็นปรกติครับ เพราะผมบังคับให้กินแต่น้ำอุ่น ตอนแรกแซนก็ไม่ยอม (เด็กนี้น่า) แต่พอบอกว่า ถ้าป่วยแบบนี้ผมจะไปนอนที่โซฟา งานนี้สั่งอะไร บอกอะไร แซนทำหมด ไม่ต้องมีสั่งรอบที่ 2 รอบที่ 3 สบายไปอีกแบบครับ แต่ผมเน้นเดินให้มากขึ้น (เดินสู้หวัด) พอทำงานเสร็จก็เดินวนรอบเซ็นทรัล 2 รอบก่อนกลับ ส่วนที่ฝึกงานตอนนี้เริ่มมีคนคุยด้วยบ้างแล้ว ถึงแม้นเขาจะเกรงๆ ผมก็เถอะ ก็ข้าวเล่นขู่สะแบบนั้น ไม่กลัวก้รู้กันไป ยิงบ้างวันผมมาฝึกงานแล้ว คุณลุงท่านมาเจอท่านก็ทักสนิทสนมด้วย งานนี้ผมเลยเป็นที่รู้จักในฉายา “โอ๊ตนัน นักสืบฝึกงาน (เดิมโคนัน นักสืบนุ่นจิ๋ว)” เพราะข้าวปล่อยข่าวย้ำไปว่า คุณลุงของผมไม่ชอบการเล่นพรรคเล่นพวก ไม่อยากให้ใครพูดว่าองค์กรมีสี งานนี้ทุกคนเลยคุย – เล่นกับผมเสมือนผมเป็นเด็กฝึกงานจาก... ผมเลยไม่รู้ว่าเขาเอาใจเพราะนาย หรือเพราะผมบ๊องๆ เข้ากับคนง่าย ชีวิตฝึกงานไม่มีอะไรมากครับ ถ่ายเอกสาร ส่งแฟ๊กซ์ ติดต่อชาวบ้านไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยได้ใช้ความรู้ที่เรียนมาเท่าไร
...ส่วนแซนกลับเข้ามหาวิทยาลัยไปแล้ว เมื่อคืนก่อน ก็ส่งข่าวมาตลอด พรุ่งนี้ก็คงได้ทราบว่าจะได้กลับมาหรือต้องอยู่ต่อ เพราะได้ข่าวว่าเปลี่ยนอาจารย์ผู้สอน 555+
“ไงโอ๊ตไปกินข้าวกันไหม”
“...”
“โอ๊ต...โอ๊ต!!!”
“หืมห์ โทษที เหม่อไปหน่อยมีอะไรเหรอ”
“ไปทานข้าวกันไหม” ข้าวชวน
“เหม่อแบบนี้คิดถึงใครเหรอครับ” น้ำแทรกก่อนเอามือมาจับที่คางผม ลืมบอกไปน้ำประกาศตัวแล้วว่าเป็นทอม แต่ตอนนี้น้ำจ้องข้างหลังผม (--*-- มึงเอาเพศไหน) ข้าวหันไปมองน้ำ น้ำเดินถ่อยไป
“เปล่าคิดนู้น คิดนี้ไปเรื่อยๆนะ ไปสิเดี๋ยวเราขอเก็บของก่อนน่ะ” ผมตอบ ก่อนเก็บเอกสารทั้งหมดให้เป็นที่
...ผมว่าผมเริ่มปรับตัวกับการฝึกงานได้มากเลยทีเดียว ผมโชคดีด้วยที่เจอคนรู้จัก (ข้าว) กับกลุ่มเพื่อนฝึกงานที่ดี เพราะหลังจากวันแรกที่เก๊กใส่กัน ทุกคนก็เผยธาตุแท้กันหมด เรียกได้ว่าไม่มีใครเต็มบาท โดยเฉพาะเอ็ม หนุ่ม หล่อ รวย แต่เป็นโอตากุ สะสมและเล่นเกมเป็นหลัก ถ้าเอ็มเจอตู้เกมไปจนถึงที่คีบตุ๊กตาในห้าง ให้เดินไปได้เลย คุณจะไปเดิน 2 – 3 ชั่วโมง เอ็มก็จะวนอย่บริเวณนั้น จนกว่าคุณจะรับกลับ ข้าวเล่าว่า พวกเขาเคยแกล้งเอ็มโดยทิ้งเอ็มไว้ แล้วแยกย้ายกลับบ้าน สิ่งที่เกิดคือเอ็มเล่นเกมจนเงินหมดก็เดินไปถอนแล้วแลกเหรียญเล่นใหม่ อยู่จนห้างปิดแล้วค่อยขับรถกลับบ้าน และวันรับปริญญารุ่นพี่เอ็มหอบเอาตุ๊กตาที่คีบได้ ใส่ถุงใหญ่นับ 40 – 50 ตัว แจกรุ่นพี่ที่คณะ
...ส่วนก้อยรายนี้เทคโนโลยีจ้า กูรูด้านนี้ถึงแม้นที่บ้านจะฐานะปานกลางแต่เธอรู้เรื่องพวกนี้เป็นอย่างดี จะซื้อโทรศัพท์มือถือหรือคอมพิวเตอร์ เธอช่วยได้ รู้ทั้งเสป็คเครื่องตลอดจนราคาขาย ยังไม่ร่วมถ้าเครื่องเสียเธอซ่อมได้ โทรศัพท์ที่เธอใช้อยู่เป็นรุ่นเก่า แต่สีไม่เหมือนใคร เพราะเธอแกะเครื่อง ทำสีเอง เคยมีคนขอซื้อต่อเธอก็ไม่ขาย แต่ถ้าขอให้เธอทำให้เธอจัดไห้ได้
...ที่ฝึกงานของผมมีโรงอาหารในตัวครับ แต่พนักงานส่วนใหญ่ออกไปทานข้างนอกกันหมด เพราะเวลาพักเที่ยงทุกคนจะลงมารวมกันที่ห้องอาหาร ทำให้คนเยอะมากจนคนต้องออกไปกินข้างนอก ส่วนใครมาทันได้กินก่อนก็โชคดีไป และเด็กฝึกงานได้กินก่อนทุกครั้งไป 555+
กริ๊ง... กริ๊ง... กรี๊ง...
“ครับ” ผมรับ ไม่ต้องอ่านก็รู้ว่าใครโทรมา
“ที่รัก กินข้าวยัง”
“กำลังจะไปกินกับเพื่อนครับ”
“นะ”
“แล้วเราหล่ะกินข้าวยัง”
“ยังเลย... คิดถึงที่รัก”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็ทุกครั้งตะเองต้องลากเขาลงไปกิน ถ้าไม่งั้นเขาก็นอน 555+”
“นะ”
“งั้นไม่กวนแล้วครับ”
“ครับผม”
“ว่าแต่ไปทานกับรุ่นพี่เหรอ”
“เปล่าไปกับเพื่อนที่ฝึกงาน”
“... ข้าวนะเหรอ” แซนพูดเสียงนิ่งครับ แซนรู้เรื่องหมด ผมบอกทุกเรื่องชดใช้ความผิด
“อืม... กับผองเพื่อนนะ”
“อืมงั้นแค่นี้นะ”
“ครับ” ...แล้วสายก็ตัดไป แซนเป็นอะไรเนี้ย
“มีอะไรเหรอโอ๊ต” ข้าวถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมตอบส่งส่งไป
“อืม...ครับ” หลังจากนั้นพวกผมก็แยกย้ายไปตักอาหาร (โรงอาหารเป็นบุฟเฟ่นะครับ) ก่อนกลับมานั่งรวมตัวกัน
...หลังจากทานข้าว – พักกลางวันเสร็จ ก็แยกย้ายไปตามฝ่ายใครฝ่ายมันครับ พอเสร็จข้าวกับเพื่อนๆก็มารับผมกลับ มันเหมื่อนเป็นธรรมเนียม์ที่เด็กฝึกงานจะรวมตัวกันทานข้าวด้วยกัน เดินลงตึกกลับบ้านด้วยกัน ใครยังทำงานไม่เสร็จก็ช่วย ถ้าช่วยไม่ได้ก็อยู่รอครับ มีผมนี้และช้าสุด จนชาวบ้านต้องรอเกือบทุกครั้งไป
“โอ๊ต วันนี้ไปกินแม๊กด้วยกันไหม” ข้าวเอ่ยปากชวนครับ ขณะที่ผมเก็บของ
“ที่ไหนอ่ะ”
“ที่เซ็นฯ ดิใกล้ๆ”
“ออ... อืม”
“ก็เห็นที่เซ็น – ลาดทุกวัน”
“มันใกล้นะ”
“งั้นไปสยามไหม” น้ำแทรก
“ไปกินสเต็กสามย่านเลยดีไหม” ก้อยเสนอ
“เอาดิ”
“เห้ย โอ๊ตไม่รีบกลับบ้านเหรอ”
“ไม่หรอก”
“เป็นอันตกลงนะ”
“อืม” ผมรับ
...พวกผมเดินลงมากอาคารลงรถไฟฟ้าใต้ดิน ก่อนนั่งแทร๊กซี่ต่อไปตลาดสามย่าน ตลอดการเดินทางก็คุย – เล่นกันตามประสา ผมส่งข้อความยั่วไอ้แสบว่าวันนี้ผมไปกินสามย่าน ผมว่าตอนนี้มันคงเล่นบอล หรือไม่ก็ยังเรียนอยู่ (ตามเวลาน่าจะเรียน แต่วันแรกเขาไม่เรียนกัน แต่ก็นั้นแหละครับ เรียนเสร็จแล้วแซนก็น่าจะโทรมาบอกว่าสรุปจะอยู่ต่อหรือจะกลับมากรุงเทพ ผลเลยตีว่าเรียนไว้ก่อน)
...พอถึงเราก็ลงมือทานก่อนเลยครับ แล้วเดินเที่ยวสยามต่อเลยไปเซ็นทรัลเวิร์ด ไปไหว้ท้าวพระพรหมฯ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่ถ้ามาแถวนี้ผมต้องสักการะทุกครั้งไป แค่เข้าไปยกมือไหว้ก็ยังดี พอเสร็จกิจก็แยกย้ายกลับบ้านครับ
...ผมถึงห้องก็ตรงดิ่งไปที่เตียง ล้มตัวนอน นี้ก็ปาไป 1 ทุ่มแล้ว ทำไมไอ้แสบมันเงียบหว่า ผมเลยไปอาบน้ำอาบท่า แล้วนอนดูทีวีจนเผลอหลับไป หลับตอนไหนก็ไม่ทราบ แต่ตื่นมาอีกทีก็เกือบ 6 โมงเช้า พอเข้าใจความรู้สึกพนักงานกินเงินเดือนเลยครับ นี้ขนาดแค่ 4 – 5 วันนะ ตอนเรียนตื่นสายกว่านี้ มีเรียนบ้าง ไม่มีเรียนบ้าง ได้หยุด แต่นี้ ตื่นเช้า ทำงาน ทำงาน ทำงาน แล้วก็กลับบ้าน ผมโดยสารรถไฟฟ้าใต้ดินเป็นปรกติ มารู้ตัวว่ามือถือไม่ได้เปิดเสียงก็ตอนอยู่ในรถไฟฟ้าใต้ดินแหละครับ เปิดหน้าจอแล้วแถบช๊อค มีเกือบ 100 สายที่ไม่ได้รับ เป็นเบอร์ของแซนครับ โทรล่าสุดตอนตี 2 กว่าๆ ตอนนี้ 7 โมงบอกได้เลยว่าแซนยังไม่ตื่น จะส่งข้อความก็ถึงที่หมายแล้ว เดี๋ยวโทรบอกตอนเที่ยงที่เดียวเลยดีกว่า
...พอผมมาถึงพี่เลี้ยงฝึกงานผมบอกว่าวันนี้มีประชุม จะให้ผมลองเข้าไปฟังแล้วจดรายละเอียดแล้วเขียนสรุปส่ง ถือเป็นรายงานครับ ประชุมตอน 10.00 – 12.00 น. ผมจัดการเตรียมตัวเองให้เรียบร้อย โทรศัพท์ผมปิดเสียงอยู่แล้ว อุปกรณ์เครื่องเขียนพร้อม ตอนนี้เพื่อไม่ให้ดินพอกหางหมูเคลียร์งานเก่าๆ ก่อนเลย พอเสร็จปุ๊บพี่เลี้ยงก็มารับผมปั๊บเหมือนกัน ผมเขาไปนั่งโต๊ะข้างๆ พี่เขา 10.00 น. ก็ได้เวลาประชุม ผมก็มีหน้าที่จด จด จด ผ่านไปไม่ถึง 5 นาที โทรศัพท์ผมเข้าครับ มันสั่นครืดๆ บนโต๊ะประชุม (ผมเอามือถืออัดเสียง กลัวจดไม่ทัน) ทุกคนมองมาที่ผม
...แซน...
...ผมตัดสายทิ้ง อีกไม่ถึง 5 นาที มันสั่นอยู่บนหน้าตักผม ผมก็กดปฏิเสธอีกครั้ง สายตาเริ่มมองมาที่ผม ผมภาวะให้แซนรับรู้ว่าถ้าตัดสายทิ้งแสดงว่าผมไม่ว่าง เพราะปรกติผมปฏิเสธสายทิ้งมันแสดงว่าผมไม่ว่าง ผมขอให้แซนคิดออกเร็ว แต่ผิดครับ แซนโทรมาอีก งานนี้ผมเลยขอตัวออกไปรับสาย
“ฮะโหลว”
“อยู่ไหน!!!”
“อยู่ที่ฝึกงานประชุมอยู่”
“จริงเหรอ”
“จริง แค่นี้ก่อน ผู้ใหญ่เขามองไม่ดี”
“ไม่ เมื่อวานโทรไปทำไมไม่รับ”
“ปิดเสียงไว้ พี่ขอประชุมก่อน แค่นี้นะ” ผมตัดสายทิ้ง เพราะผมรู้สึกผู้ใหญ่มองผมทะลุกำแพงมาที่ผม
...การประชุมเหมือนจะหยุดชะงักไปชั่วขณะเพราะผม ผมเขียนสรุปประชุมนะ ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ก่อนเริ่มประชุมต่อ ทางผู้ใหญ่กระแอ่มดังๆ ก่อนเริ่มประชุมต่อ ผมตั้งเครื่องเป็นแบบ ใช้ขณะบิน แล้วอัดเสียงต่อ กว่าจะเสร็จประชุมปาไป 12.30 ผมเหลือเวลาพักอีก 30 นาที ผมว่าผมจะลงไปหาขนมปังกิน แต่คงไม่ทัน ไปกินผลไม้ห้องอาหารก็ยังดี ตอนนี้ขอกินก่อน
...พอไปถึงเพื่อนๆ เด็กฝึกงานนั่งอยู่โต๊ะเดิม ทุกคนทานเสร็จแล้ว เหมือนเขารู้ว่าผมมีประชุม แต่ผมที่ทำให้ผมซึ้งคือ เขาตักอาหารมาเผื่อครับ เน้นอาหารที่ผมชอบด้วย น้ำตาแทบไหล (เพราะหิว) ผมกินอย่างเดียวเลย ไม่คุยกับใครทั้งนั้น กิน กิน กิน มีครบครับของคาวของหวาน กินจนหมดใช้เวลา 15 นาที อิ่ม มีความสุข 555+
...พอกินเสร็จถึงเปิดเครื่องให้เป็นแบบสั่น เปิดปุ๊บ โทรเข้ามาปั๊บ
“ฮะโหลว”
“ปิดเครื่องทำไม” แซนเสียงเย็นครับ
“ไม่ได้ปิดเครื่อง ตั้งโหมดใช้ขณะขึ้นบิน”
“นั้นแหละ”
“ก็บอกแล้วว่าประชุม”
“แล้วคุยสักนิดไม่ได้เหรอ”
“เขาประชุมอยู่”
“แล้วเมื่อวานกินสเต็กกับใคร”
“เพื่อนที่ฝึกงาน”
“อีกแล้วเหรอ”
“อ่าว ทำไมอ่ะ”
“เออ ไม่รู้ตามใจแล้วกัน”
“เป็นอะไรอยู่ดีดีมาหัวเสียใส่เนี้ย”
“เปล่า”
“อาจารย์ไม่ยอมให้ลานะสิ”
“อืม”
“...”
“พี่ไปกินข้าวกับเพื่อนที่ฝึกงานพี่เถอะ”
...ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด... และแล้วสายก็ถูกตัดไป...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 53
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
อยู่ไกลกันหนักแน่นให้มากๆน้องแซน
:กอด1:
-
o18สู้ๆๆนะทั้งคู่ๆๆๆๆๆ เชื่อใจกานนนนนนนน o13
-
เอ้ยย ๆๆๆๆๆ
แซนอย่างอนพี่โอ๊ตเลยน๊า
-
จะน้อยใจอะไร หละน้องแซน
หรือกลัวถ่านไฟเก่ามันจะคุขึ้นมาหรอ
:undecided: :undecided:
-
สงสัยโอ๊ตงานเข้าแน่เพราะ อีน้องแซน มันชักจะหึงเงียบ ซะแล้ว
-
สวัสดีครับ
เด็กหนอเด็ก.....
มันต้อง :beat: กะ :z6: เสียให้รู้ความ
ไม่รู้งานคืออะไรอีก มันน่าไหมนี่
ชิส์ ชิส์
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
:laugh: มันต้องแบบนี้แหละเจ้าแซน เหวี่ยงมันเข้าไปเดี๋ยวต้องได้มีเรื่องสนุกๆ 555+
-
งาน งาน งาน นี่คือ งานเข้าใช่ไม๊นี่ โอ๊ตเอ๊ย โตแล้ว มีเหตุมีผลหน่อยเน้ออ~~~!!~ จบข่าว
-
เง้อ ห่างกันก็แบบนี้แหล่ะ ...
ไม่รู้ว่าแซนจะผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปได้หรือเปล่าเน้อ :serius2:
-
Merry X- mas
น้องแซนขอให้โอกาสนี้ รีบพากันไปฉลองกันสองคนนะ
-
แซนด์เอ้ยยยยยยยยยย
แต่จะว่าไป
ให้อยู่ใกล้แฟนเก่าแบบนี้ก็ไม่ดีหรอกนะ
ก็เข้าใจแซนด์อยู่
-
งอนเลยทีเดียว...
:z13: :z13:
-
รอคับบ
-
สวัสดีครับทุกท่าน หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมไม่อัพสักที พอดีโดนไวรัสครับ เพิ่งเอาไปลงวินโดว์ใหม่มา
แล้วคาดการณ์ว่าสัปดาห์นี้คงไม่ได้อัพให้เป็นแน่ เพราะสัปดาห์นี้ผมพรีเซนงานครับ สัปดาห์ก็สอบแล้ว
อยากจะบอกว่า รายงานยังไม่เสร็จ --*-- รายงานนี้ไม่เสร็จไม่จบด้วย
ดังนั้นจำขออนุญาตลงล่าข้านะครับ ขอทำงานก่อน เรื่องสอบผู้แต่งไม่ค่อยเครียดเท่าไร (รายงานคะแนนเยอะกว่า)
หากพรีเซนเสร็จแล้วจะมาลงให้เร็วที่สุดครับ
ทั้งนี้ขอขอบคุณเพื่อนที่ติดตามให้กำลังใจด้วย และหวังว่าคงไม่สายที่จะกล่าว สวัสดีปีใหม่ครับ ขอให้ทุกท่านมีความสุข
สมหวังดังปราถนาทุกประการนะครับ อย่าลืมขอให้ผู้แต่งมีแฟนกับเขาสักทีด้วยนะครับ 555+
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กันอีกครั้งนะครับ
โฟล์คเต่า
ผู้แต่ง
-
สวัสดีปีใหม่ 2553 ด้วยเช่นกันนะค้าบโฟร์คเต่า
มีความสุขมากๆนะคับ
-
โอ๊ตงานเข้าแล้วอ่ะ
แซนงอลแล้วอ่ะ
-
:L2: สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงนะจ๊ะ
เพิ่งได้มาอ่านย้อนหลัง
จะว่าไปแล้วพฤติกรรมที่ผ่านๆมาของโอ๊ตนั่นหละ
ที่สั่นคลอนความไ้ว้วางใจ ความเชื่อใจของแซน
สงสารแซนมากกว่าอ้ะ
บวก 1 แต้มจ้า ขอบคุณนะ
-
รอโฟล์คเต่าค้าบ
-
เด็กมันงอลแล้วแหน่ะ
- -"
ง้อบ้างอะไรบ้างนะพี่โอ๊ต
55555
-
:L2:
รายงานสู้ ๆ นะค๊า
-
เมื่อไหร่เทอจะมา??
:call: :call: :call:
-
ตอนที่ 54 BLOODY VALENTINe
...ตอนนี้แซนกลับไปเรียนได้เกือบ 2 สัปหาด์แล้ว ส่วนผมยอมรับครับความสัมพันธ์ระหว่างผมกับแซนเริ่มสั่นครอนอีกครั้ง ผมรู้สึกว่าช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาแซนทำตัวเหมือนเรียกร้องความสนใจ และหึงหวง จนผมรู้สึกว่ามันมากเกินไป ปรกติเวลาฝึกงานพี่ที่ผมไปฝึกงานด้วยไม่ค่อยจอแจกับผมสักเท่าไร ท่าทางจะหวาดๆเรื่องที่ผมเป็นหลานผู้หลักผู้ใหญ่ขององค์กร นานๆทีจะมีคนมากล้าคุยด้วยที บางคนก็โชคร้ายมาทักตอนแซนโทรมาพอดี เลยมีสักนู้นสักนี้ไม่เว้นแม้นแต่ตอนพี่เขามาขอให้ช่วยทำงาน จนสุดท้ายพี่เขาต้องทำเอง นี้ยังไม่ร่วมเพื่อนที่ฝึกงานด้วยทุกคนโดนเหมือนกันหมด
...บ่ายแก่ๆ ที่ผมนั่งดูงานที่พี่เขาให้ดูแล้วสรุปส่งสุดสัปดาห์นี้ ผมนั่งดูมันเหมือนมันเป็นหนังสือเท๊คเล่มใหญ่ เห็นที่ไรง่วงทุกที ต้องกล้ำกลืนฝีนใจอ่านไป แล้วรีบสรุปๆให้มันจบ
“อ่าวว่าไงน้องโอ๊ต”
“อ่าว สวัสดีครับคุณลุง” ผมลุกขึ้นยกมือไหว้
“อ่าวๆ ไม่เป็นไร ลุงแค่มาทักทาย เห็นฝึกงานจะ 2 สัปดาห์แล้ว ยังไม่มีโอกาสทักเลย”
“ครับสบายดีครับ”
“คุณพ่อเป็นไงบ้างหล่ะ”
“สบายดีครับ”
“อืมดีแล้ว... เอาหล่ะทำงานเถอะ”
“ครับ” ผมยืนรอให้คุณลุงเดินผ่านไปก่อนที่จะนั่งลง
“เออ อย่างไงเวลาทำงานอย่าใช้โทรศัพท์ให้มากนักนะ” ท่านได้จากไปได้ 2-3 ก้าว แล้วหันกลับมากำชับผม
“ครับ ครับ” ผมทราบดีว่าตอนนี้หน้าของผมถอดสีอย่างเห็นได้ชัด จะทำอย่างไงได้หล่ะครับ ผู้ใหญ่ที่ท่านฝากฝังมาพูดแบบนี้ จะให้ดีใจหรือ งานนี้อีโอ๊ตซึมเลย หลังจากที่ทำงาน (ความจริงนั่งน้ำตาตกใน) ไปพักใหญ่ๆ
“เห้ยโอ๊ต” เอ็มทักขึ้น
“หืมห์”
“ได้เวลาเลิกงานแล้ว นั่งเหม่ออยู่ได้” เอ็ม น้ำ ก้อย และโอ๊ต มาบืนรอผมตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบได้
“โทษที่ นั่งคิดอะไรเผลินๆนะ”
“วันนี้ไปไหนดี” ก้อยถามขึ้น
“ไปเดินเที่ยวเซ็นทรัลก่อน แล้วค่อยว่า” เอ็มตอบ ส่วนผมได้แต่เดินอย่างไรจุดหมาย พวกผมเดินลงมาออกจากตึก
ปี้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!! เสียแตร่รถดังขึ้น มีใครคนหนึ่งฉุดผมขึ้น ข้าวครับ ผมยังงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น
“น้องเดินดูถนนบ้างสิ”
“ขอโทษครับ” ผมรู้ตัวอีกทีผมอยู่บริเวณถนนใหญ่แล้ว
“เป็นอะไร ดูโอ๊ตใจลอยนะ” น้ำทัก
“เปล่า” ผมปด
...ตลอดทางผมเดินโดยไม่ได้พูดอะไรกับใคร และมีข้าวคอยยืนคุมอยู่ข้างๆ คอยจับ คอยดึง แขนผมเวลาข้ามถนน จนผมรู้สึกเหมือนคนตาบอด จนสุดท้ายเพื่อนๆ ที่ฝึกงานลากผมเขาแม๊กโดนอล
“เป็นอะไร” ข้าวถามขึ้น
“เปล่านิ”
“อย่าโกหก” น้ำแทรกขึ้น
“ใช่ๆ โอ๊ตไม่เคยเป็นแบบนี้นะ” ก้อยเสริม
“มีอะไรโอ๊ต” เอ็มถามซ้ำ ...เอาไฟฉายส่องหน้าเลยไหม จะได้บิวท์อารมณ์
“...”
“ไม่อยากพูดเหรอโอ๊ต” ข้าวพูดขึ้น ผมได้แต่ผยักหน้าเบาๆ ผมได้ยินเสียงทุกคนถอนหายใจ “แต่เรารู้เรื่อง เราได้ยินพี่เขาพูดกันเมื่อเย็น”
“จริงดิ มีอะไรว่ะข้าว” เอ็มพูดขึ้น
“ถ้าเจ้าตัวไม่อยากพูดเราอย่าเซ้าซี้ดีกว่า รอเขาพูดเองจะดีกว่า”
“อ่ะนะ” เอ็มตัดพ้อ ผมได้แต่มองไปที่ข้าว ข้าวนั่งกอดอกมองมาที่ผม นัยตาที่มองผมนั้นเหมือนคนไร้ความรู้สึก
“ข้าวเล่าเถอะ เราไม่อยากพูด เรารับได้แค่ไม่อยากพูดถึง”
“แน่ใจ”
“อืม” ผมนั่งก้มหน้า
“โอ๊ตโดนลุงตำหนิเรื่องการคุยโทรศัพท์ขณะทำงาน” ข้าวพูดเสียงเรียบ
“แค่เนี้ย” เอ็มแทรก
“โอ๊ตเราทำผิดแล้ว มันไม่ผิดไปตลอดหรอกนะ” ก้อยพูด
“ใช่คิดมากว่ะ” น้ำเสริม
“ลุงเรามาพูดด้วยตนเองเราเลยรู้สึกแย่ว่ะ”
“แล้วคุยกับใครว่ะ” ข้าวถามขึ้น ผมมองหน้าข้าวก่อนก้มหน้า เหมือนข้าวรู้คำตอบ เขาถอนหายใจแล้วเบนหน้าหนี
“เอาน่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว พรุ่งนี้เอาใหม่ อีกอย่างลุงก็แค่เตื่อน ต่อไปก็บอกคนที่โทรมาว่าไม่สะดวกจริงๆ เวลาทำงาน จะได้ไม่ต้องมีเรื่องอีก” เอ็มพูดขึ้น
“เพื่อนๆ เขาเป็นห่วงที่แกเป็นแบบนี้” ข้าวเสริม
“ขอบใจ เราไม่มั่นใจแล้วอ่ะ พรุ่งนี้คงหาย”
“งั้นวันนี้เที่ยวให้เต็มที่เลย”
“วันนี้เราขอตัวดีกว่า เรารู้สึกเหนื่อย” ผมบอกเพื่อนๆ
“งั้น อาทิตย์นี้ บ่าย 2 ไปเที่ยวกัน”
“ทำไมต้องวันอาทิตย์ว่ะเอ็ม” ข้าวถามขึ้น
“วันตรุษจีน ไปขอแต๊ะเอียก่อน”
“ไอ้ห่านี้ เมิงโตขนาดนี้แล้วยังขออีกเหรอ”
“อิจฉากูอ่ะดิ”
...ผมนั่งดูพวกเพื่อนเขาเล่นกัน ผมเริ่มคิดถึงเดอะแก๊งค์ของผม รู้สึกว่าเราห่างกับกลุ่มเพื่อนเรื่อยๆ ส่วนมากคุยทางเอ็ม ไม่ก็โทรคุยกัน ทั้งๆที่ฝึกงานที่เดียวกันแท้ๆ เห้อ
...ผมขอตัวกลับมาห้อง ถึงเสร็จก็โทรรายงานแซนหน่อยว่าถึงแล้ว เดียวโดนว่าอีก ...สรุปไม่รับสายครับ สงสัยเล่นบอล ผมเลยนอนเกือกกลิ้งอยู่บนที่นอน พรุ่งนี้วันเสาร์จะนอนให้สมอุราเลย แต่วันนี้ขอนอนเล่นไปเรื่อยๆก่อน ผมนอนดูผนังห้องผมเปลี่ยนสีไปเรื่อยๆ งานสีขาวออกครีม เป็นสีส้ม แล้วก็สีม่วง ก็ที่จะมืดสนิท ผมนอนอยู่ในความมืดใจหนึ่งก็คิดอะไรไปเรื่อย ใจหนึ่งก็รอโทรศัพท์แซน เวลาว่างคุยไม่โทรมาคุย เวลาทำงานโทรมาเอาจริงเอาจังเห้อ ผมรู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้ว สรุปเมื่อคืนผมนอนตอนไหนยังไม่รู้ตัว วันเสาร์ผมจัดการจัดห้อง เอาเสื้อผ้าไปซักตามประสา กว่าจะเสร็จงานก็เย็น วันนี้ไร้วี่แววของโทรศัพท์ เออแปลกดี ผมโทรไปก็ไม่รับ จนผมโทรไปอีกที่หลังจากออกไปทานข้าวเย็น
“ฮะโหลว” แซนรับสาย
“อือ...กินข้าวยัง” ผมทักไปตามปรกติ
“ทานแล้ว”
“โทรไปไม่เห็นยิงกลับอ่ะ”
“ลืม”
“...”
“...”
“...เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า”
“แน่ใจ”
“แน่”
“ตรุษจีนมากรุงเทพป่ะ”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ”
“ม้าไม่ว่า”
“ไม่”
“...”
“มีอะไรอีกไหม”
“ไม่มีอ่ะ”
ตุ๊ด...ตุ๊ด...ตุ๊ด... แซนตัดสายผมทิ้ง นี้มันอะไรกัน ผมเข้าใจแซนจริงๆ ดีพรุ่งนี้จะเที่ยวให้ลืมไปเลย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เห้ย อยู่ไหนว่ะ” เอ็มโทรถามผม
“เออ กำลังออกจากคอนโด”
“จะออกตั้งแต่ครึ่งขั่วโมงที่แล้วแล้วมั้ง”
“เออน่า”
...เมื่อวานผมนั่งคิดมากเรื่องแซนทั้งคืน วันนี้เลยตื่อนสาย ไม่สิ เขานัดบ่าย 2 ผมตื่น บ่าย 2.15 ก็เอ็มนี้แหละโทรตามผม ตอนนี้พวกเอ็มรออยู่ที่เยาวราชเรียบร้อยแล้ว ผมถามเส้นทางที่ไปใกล้ที่สุด สรุปกว่าจะถึงก็เกือบ 4 โมงครับ รถติดซะสะใจเลย ตลอดทางเดินมีของกินมากมายเลย ละลานตา ผมกินตั้งแต่เจ้าแรกถึงเจ้าสุดท้าย 555+
“ไปต่อไหนอ่ะ” น้ำถามขึ้น
“ท่าทางมีคนกินต่อไม่ไหวนะค่ะ” ก้อยกัดเราเหรอ
“ไปสามย่านไหม” เอ็มเสนอความคิด
“ไป” น้ำ ก้อย และข้าว ตอบรับ
“เดียวดิ ไหง๋ไม่บอกไปกินสเต็กสามย่านอ่ะ เราก็อยากกินนะ” ผมท้วง
“อ่าวช่วยไม่ได้เองนิ” เอ็มตอบ เอ็มใจร้าย
...หลังจากที่เดินทางไปสามย่าน ไปนั่งดูพวกเพื่อนใจร้ายนั่งกินสเต็ก อยากกินก็อยาก แต่ถ้ากินอีกผมอ้วกแน่ๆ กว่าพวกนั้นจะกินเสร็จปาไปจะสองทุ่ม มั่วละเมียดละมัย พูดง่ายๆยั่วผมนั้นแหละครับเซ็งๆ หลังจากนั้นเราก็ไปเดินย่อยกันต่อที่สยามผมสังเกตุที่วันนี้เขาเดินกันเป็นคู่ๆ ผมแอบเซ็งแฟนไม่มา ชิชิ ไม่มาแถมงี่เง่าใส่อีก
“วันนี้เขาเดินกันแปลกๆเนอะ” ผมทักขึ้น
“แปลกอย่างไง เขาใช้ก้นเดินรึ” เอ็มถามขึ้น ตั้งแต่สนิทนี้กวนบาทามากนะเอ็ม
“เปล่าเขาเดินเป็นคู่ๆโว้ย”
“ก็วันนี้วันวาเลนท์ไทน์นิ”
“อ่าวไหง๋ว่าวันตรุษจีนไง”
“ปีนี้มันวันเดียวกันโว้ย”
“อ่าวเหรอ”
“เออถึงว่าวันนี้ข้าวติดโอ๊ตไม่ห่างเลยนะ” น้ำแซว
“บ้าดิ” แล้วพวกผมก็เดินเที่ยวไปเรื่อยๆครับ จนมีคนเริ่มอยากกินไอศกรีมนั้นแหละ ไม่ใช่ใครก้อยครับ ที่เป็นอ้อน แถมอ้อนเอ็มด้วย แบบนี้มีหรือเอ็มจะไม่ยอม (เอ็มชอบก้อยครับ ใครเห็นก็รู้ ท่าทางก้อยก็รู้ แต่เอ็มไม่กล้าพูด) งานนี้ผมกินได้ เพราะอาหารเริ่มย่อยแล้ว
...พอไปถึงก็ไปนั่งโต๊ะติดกระจกเลย พวกผมก็เริ่มทยอยสั่ง ก่อนที่ เอ็ม ก้อย และน้ำ ขอตัวเข้าห้องน้ำ ก่อนทิ้งผมกับข้าวอยู่กัน 2 คน ยิ่งข้าวนั่งตรงข้ามผมด้วย ผมรู้ว่าข้าวยังไม่ตัดใจจากผมจากการกระทำหลายๆอย่าง แต่สำหรับผมเป็นเพื่อนแบบนี้ดีแล้ว แต่บรรยากาศวันนี้นะสิ สยามที่ประดับประดาด้วยโคมไฟรูปหัวใจหลากสี แหละหลอดไฟเล็กที่ส่องประกายเหมื่อนดาวยามค่ำคืน ไหนจะในร้านที่ตกแต่งด้วยดอกไม้ และรูปหัวใจ บรรยากาศน่าบอกรักจริงๆ ข้าวนั่งก้มหน้าเหมือนจะพูดอะไร ส่วนผมก็นั่งก้มหน้า เพราะไม่อยากให้สิ่งที่คิดมันเกิดขึ้น
“เห้ย...นาย” เสียงดังขึ้นฝั่งข้าวครับ คนรู้จักมั้ง
ครืด... ผั๊วะ!!!
...ผมหันไปมองแซนยืนอยู่ตรงนั้น หายใจแรงมากครับ สายตาแซนจ้องมาที่ผม สายตาของความก้าวร้าวผสมกับความเจ็บปวด น้ำตาที่เริ่มเอ่อ ส่วนข้าวล้มลงไปกองอยู่กับพื้น กำลังเช็ดเลือดที่ไหลออกจากปาก
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 54
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ไม่แต่งนานฝีมือตกแน่เลย ขอโทษด้วยครับ สอบแล้ว งานยังไม่เสร็จ ส่งพรุ่งนี้ด้วย แม่เจ้า...
-
:z13: :z13: :z13:
อ่านพุ่งนี้นะคับคุณโฟล์คเต่า
ง่วงมากกกกกกกกกกกกก
-
เอ่ออออ เราว่า ต้องเคลียร์นะแบบนี้
หมายถึงแบบ พี่โอ๊ตก้อต้องเคลียร์ตัวเองอ่ะ
แซนมันก้อทั้งรักทั้งหวงนี่เนอะ ๆ
ยังไงก็เปนกำลังใจให้นะค๊า :L2:
-
ไม่รู้เด่ะ งานนี้เข้าข้งแซนหว่ะ เราว่าโอ๊ตทำอะไรไม่นึกถึงความรู้สึกแซนหลายครั้งแ้ล้วอ่ะ :เฮ้อ:
-
o18โอ๊ตงานเข้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสารแซนนนนอะ โฟกเต่าสู้ๆๆๆๆๆๆๆงานเยอะเหมือนกานนนนนนน o13
-
งานเข้า แต่เข้าใครไม่รู้
-
ขอยืนอยู่ฝ่ายแซนแล้วกันนะ
เพราะโอ๊ตทำตัีวแบบนี้มาตลอดไม่ให้น้องมันหึง หวง ได้ไง
ยิ่งอยู่ห่างกันแบบนี้อีกด้วย
งานนี้โอ๊ตโกรธแซนอีกสิ จะเคืองตัวเองบ้างมั้ยนะ
เชียร์แซน เข้าข้างแซนอ้ะ
บวก 1 แต้มให้นะ รอตอนหน้าจ้า
-
:freeze:
-
มีงานเข้า่สิคะ
อย่างนี้มันต้องเคลียร์
ต้องซักฟอกกันให้ขาวไปข้างหนึ่ง
-
:a5: วาเลนไทน์เลือด เลยหรอเนี่ยย!!!!!!!!
ก็คนมันไกลกัน สามารถทำให้เราจินตนาการไปต่างๆนาๆได้
แซนรักมาก ถึงหึงมาก แบบนี้ ต้องใช้คำว่า รักกันก็ต้องเชื่อใจกัน
เอาเป็นว่า ได้เลือดแล้วก็ต้องคุยกันซะนะ เหอๆๆๆ
-
ฝีมืออ่ะไม่ตกหรอกครับ
แต่งานนี้งานเข้า
งานเข้ากันหมด
โอ๊ตก็ด้วย ข้าวนี่ซวยสุดๆ
เฮ้อออออออออ
แซนด์เอ้ยยยยยยย
-
โถ ข้าว น่าสงสารมาก ที่โดนเข้าใจผิด
เคลียร์กักนเร็วนะ
-
ตอนที่ 55 บทลงโทษ
...ภายในร้านไอศกรีมเงียบสนิท ทุกคนต่างจับจ้องมาที่โต๊ะผม หลายคนอึ้งกับเหตุการที่เกิดขึ้น หลายคนหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะพนักงานเสิร์ฟที่หนีไปอยู่บริเวณเคาวเตอร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แซนหันควับไปยังข้าวที่ยังนั่งกองอยู่กับพื้น ก่อนพุ้งกำปั้นเข้าหาข้าว
“เห้ย!!!” เสียหนึ่งดังขึ้น แซนถึงกับหยุดชะงัก มีเสียงโครมครามตามมา พวกเอ็มกลับมาแล้ว
“นี้มันอะไรเนี้ย” น้ำถามขึ้นพลางผยุงข้าวขึ้นมา โดยมีก้อยค่อยช่วย
“มีอะไรครับน้อง!!!” เอ็มตะคอกใส่แซน เหมือนครูฝึก รด. หลังจากที่ดูข้าวเสร็จ เอ็มไม่รอช้าพุ้งเข้าหาแซน แซนกำกำปั้นรอสวนกลับ
“หยุด!!!” ผมมาวิ่งกันระหว่างทั้งสอง “มันเกิดเรื่องเข้าใจผิดนะ”
“เข้าใจผิดถึงขนาดมาต่อยกันโดยไม่ถามอะไรสักคำนงั้นเหรอ”
“ประมาณนั้น เราขอโทษแทนน้องเขาแล้วกัน”
“มันเป็นใครว่ะโอ๊ต ทำไมต้องปกป้องมันด้วย มันทำเพื่อนเรานะโว้ย เพื่อนนายด้วย”
“...นั้นแฟนโอ๊ต” ข้าวพูดเสียงเรียบ น้ำกับก้อยหันไปมองที่แซนพร้อมกัน น้ำกับก้อยไม่ทราบว่าผมเป็นอะไร ส่วนเอ็มอึ้งไปพักหนึ่ง
“เราขอโทษ” ผมคำนับ ขอโทษอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรหรอกเป็นเราก็คงเข้าใจผิด” ข้าวพูด หลังจากที่ลุกขึ้นยืนเรียบร้อยแล้ว ผมหันไปมองที่แซน แซนท่าทางเลิกลักเหมือนทำอะไรไม่ถูก
“เราขอโทษที่ทำให้งานกร่อย เราขอตัวก่อนนะ” ผมบอกทุกคนอีกครั้ง เอ็มท่าทางงง ก่อนเออ ออ ตาม ผมหันหลังเดินออกไป แซนเดินตามผมอย่างว่าง่าย เหมือนสุนักที่ทำอะไรผิดสักอย่างแล้วโดนเจ้านายเอ็ดเอา
...ผมตรงดิ่งกลับหอ ตลอดทางผมไม่พูดอะไรกับแซนสักคำ ด้วยเพราะผมเองเป็นคนอารมณ์ร้อนถ้าพูดตอนนี้ระเบิดแน่ ผมพยายามสะกดอารมณ์ตนเอง แซนเองก็รู้หมือนกัน ตลอดทางแซนแค่เงียบ และเดินตามผม
...พอถึงห้องผมเหวี่ยงประตูเข้าไป ยอมรับว่ายังโกรธอยู่ ผมโยนทุกอย่างลงบนเตียงก่อนเดินไปหาน้ำมาดื่มดับอารมณ์ แซนเดินเข้ามาปิดประตู และนั่งก้มหน้าบนเก้าโซฟารับแขก ผมถือแก้วน้ำมาวางบนโต๊ะ แล้วนั่งตรงข้ามกับแซน ผมกับแซนนั่งจ้องแก้วน้ำนั้นเหมือนหวังให้มันเคลื่อนที่หรือลอยได้ ผมไม่รู้จะเริ่มอย่างไงดี ส่วนแซนรอรับผลกรรม
“มาตั้งแต่เมื่อไร” ผมถามขึ้นหลังจากเพ็งกระแสจิตให้แก้วน้ำนั้นลอยได้ แต่ก็ไม่เป็นผล
“วันศุกร์ครับ”
“...” ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ สมองตันชั่วคราว
“ผมเห็นพี่ไม่รับสายผม ผมเลยตัดสินใจลงมาหาพี่ที่นี้”
“แล้วรู้ไหมทำไมพี่ไม่รับสาย”
“ผมคิดว่าพี่... มีคนอื่น”
“เหอะ...ที่ไม่รับสายนะ เพราะพี่โดนผู้ใหญ่เขาตำหนิ พี่พยายามจะบอกแซนหลายครั้งแล้วนะ ว่าพี่ทำงาน พี่ฝึกงาน พี่ไม่ได้ว่าง พี่ไม่ใช่โอเปอเรเตอร์ที่จะรับโทรศัพท์ได้ 24 ชั่วโมง ทำไมไม่เชื่อใจพี่บ้าง”
“ก็...”
“ตอนประชุมพี่ว่าพี่บอกไปรอบนึงแล้วนะ พี่นึกว่าจะเข้าใจมากขึ้น แต่ดูเหมือน เปล่าเลย มันกับแย่ลงกว่าเดิมอีก” ผมพูดรัวที่เดียวก่อนหยุดหายใจ มองไปที่อื่นให้ใจเย็นลง (เตรียมระเบิดรอบ 2)
“ผมรู้ดี แต่มันก็อดไม่ได้ พอรู้สึกว่าห่างกัน แล้วยังไม่ค่อยได้คุยกันอีก ผมก็กลัว กลัวว่าพี่จะมีคนอื่น ผมกลัว” แซนก้มหน้าตอบผม
“แล้วเป็นไง?”
“วันศุกร์ผมมาทันพี่เลิกงาน ผมเห็นพี่กลับกะเพื่อนๆ ผมก็สบายใจตอนแรกก็ไม่คิดอะไรแล้ว”
“แล้ววันเสาร์โทรไปทำไมไม่รับ” ผมยิงคำถามไปเลย
“วันเสาร์ผมมารอใต้คอนโดฯ ผมลืมเอามือถือมาด้วย ผมมารอดูเห็นพี่ทำงานบ้านทั้งวัน พอตกเย็นก็ช่วยม้าเตรียมของไหว้ วันนี้เช้าผมก็ต้องช่วยงานกว่าจะเสร็จก็บ่ายแก่ๆ กะจะมาเซอรืไพรพี่ เห็นลุงยามบอกว่าพี่ออกไปแล้ว ผมเลยไปเดินเล่นสยาม เห็นแว๊บๆ พี่กับเขาเดินมา 2 คน ไม่รู้ว่าข้างหน้านั้นเป็นเพื่อน หลังจากนั้นผมก็เดินตามหาทั่วสยามแต่ก็ไม่เจอ เดินไปทุกร้าน คนเห็นพี่กับเขาอยู่ด้วยกัน 2 ต่อ 2 มองจนมั่นใจว่ามากัน 2 คนแน่เลย...”
“เลยต่อยเขา”
“ครับ” แซนยังคงก้มหน้าตอบผม
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกฝ่าย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ผมได้แต่โทษตนเองที่ทำอะไรไม่คิดให้รอบคอบ ถ้าผมใจเย็นกว่านี้ เรื่องคงจบด้วยดีกว่านี้แน่ ผมรู้สึกผิดเมื่อได้ร็ความจริงหลายอย่าง มันไม่แปลกที่พี่โอ๊ตจะโกรธ จะเคืองผม ถ้าเป็นผมผมคงระเบิดไปนานแล้วแน่ ผมพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ความโกรธ ความโมโหตนเองกับความเสียใจในสิ่งที่ทำ มันไหลรินออกจากนัยตาทั้งสอง แต่ก็ทำไม่ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือพยายามเก็บเสียงให้เงียบที่สุด เผื่อที่จะไม่ให้พี่โอ๊ตคิดว่าผมเอาน้ำตามาขอความเห็นใจ
...ครืด...
...พี่โอ๊ตลุกขึ้น เสียงก้าวเท้าเดินมาที่ผม พี่เขาคงโกรธและเกลียดผมมาก หากจะบันดานโทษะจะเตะจะต่อย ผมก็เชิญ เพราะผมยอมรับว่าผิดจริง และมันคงเจ็บไม่เท่าที่เจ็บใจตนเองกับความผิดครั้งนี้
...พี่โอ๊ตยื่นอยู่ข้างหน้าผม ผมได้แต่รับการลงโทษ
...ฟุ๊บ...
...พี่โอ๊ตกอดผม ไออุ่นจากร่างกาย อ้อมกอดของพี่โอ๊ต มันทำให้ผมมีความสุขมาก แต่นั้นก็ทำให้ผมเจ็บมากเช่นกัน เจ็บใจที่ทำอะไรโดยไม่คิด ผมเก็บอารมณ์ไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมร้องไห้ออกมาอย่างไร้ซึ่งยางอาย น้ำตาลูกผู้ชาย คำนี้ไม่มีความหมายกับผมแล้ว ฝ่ามือของพี่โอ๊ตลูปหัวผมช้าๆ
“ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไร พี่เข้าใจแล้ว”
“...” ผมไม่รู้จะตอบอะไร ผมทรุดตัวลงไปนั่งคุกเขากอดพี่โอ๊ต
“ต่อไปฟังพี่บ้างเข้าใจไหม”
“ครับ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไร” พี่โอ๊ตพยายามผละออกจากอ้อมกอด แต่ผมไม่ยอม ผมกอดพี่โอ๊ตแน่ ไม่อยากให้พี่เขาเห็นน้ำตา
...พี่โอ๊ตกอดผมและลูปหัวผมอยู่อย่างนั้นอยู่พักใหญ่ๆ โดยไม่พูดอะไร ผมค่อยๆเย็นลงช้าจึงเริ่มคลายกอด พี่เขาผละออก ผมเห็นรอยยิ้มพี่เขา รอยยิ้มที่มีแต่ความอบอุ่น ผมก้มหน้าใจหนึ่งความรู้สู้ผิดมันกลับมาอีกครั้ง อีกใจอายกับคราบน้ำตา มือของพี่โอ๊ตจับที่หน้าของผมแล้วดึงขึ้นช้าๆ ก่อนที่นิ้วของพี่โอ๊ตจะเช็ดคราบน้ำตานั้น พี่เขายังยิ้มให้ผม
“ผมขอโทษ”
“อืม...พี่ก็ขอโทษเราเหมือนกัน พี่รู้ว่าเราห่างกัน แต่ไม่ได้คิดว่าจะทำให้ความรู้สึกแซนห่างไปด้วย พี่เคยบอกว่าพี่ให้ความสำคัญของการกระทำมากกว่าคำพูด แต่ถ้าแซนรู้สึกห่างแบบนี้ แสดงว่าพฤติกรรมพี่ก็ยังไม่ดีพอ”
“เปล่าเลยครับ เปล่าเลย”
“เปล่าเลยอะไร ไม่งั้นเราจะมาหาพี่เหรอ จริงไหม”
“ครับ แต่ผมเองก็เอาแต่ใจมากเกินไป คิดแบบเด็กๆ ผมขอโทษ”
“อืม...มันคงเรียกว่า ‘ช่องว่างระหว่างวัย’ มั่งแบบนี้ ก็ยอมรับแหละว่าฝึกงานแล้วมันก็คิดแบบผู้ใหญ่มากขึ้น 555 พูดแล้วรู้สึกว่าตนเองแก่แหะ... ออ อีกอย่างไม่ต้องขอโทษแล้ว คนที่เราควรขอโทษนะ ปากแตกอยู่นะ”
“ครับ”
“เอาหล่ะไปล้างหน้า อาบน้ำได้แล้ว แล้วคืนนี้นอนไหน”
“นอนที่นี้ครับ”
“แล้วเสื้อผ้าหล่ะ”
“ของพี่ไง”
“แล้วกินข้าวหรือยัง”
“ยัง”
“งั้นพี่ลงไปซื้อบะหมี่ให้นะ”
“ครับ”
...หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมก็นั่งทานบะหมี่แล้วก็นอนคุยเรื่องต่างที่ผ่านมา ตลอดเวลาที่ไม่เจอหน้ากัน จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่อาจทราบได้
…จิ๊บ...จิบ...
...ผมตื่นขึ้นเพราะเสียงนก และแดดที่ส่องเข้ามา ได้เวลาไปฝึกงานแล้ว ไม่อยากไปเลย ไอ้แสบยังนอนคุดคู้กอดแขนผมอยู่บนเตียงกับบ๊อกเซอร์ตัวเดียว ผมดันตัวลุกขึ้นเผื่อจะไปอาบน้ำ
“ไปไหนอ่ะ” เสียงดังขึ้นจากคนที่งัวเงียที่ยังคงนอนอยู่
“เช้าแล้ว จะต้องไปฝึกงานแล้ว” เสียงงัวเงียไม่ต่างกัน
“เอาอะไรมาวัดว่าเช้าแล้ว”
“แดดส่องจ้าสะขนาดนี้ ไม่เช้าเหรอ”
“ไม่ใช่แสงจากพระอาทิตย์หรอก เป็นเพียงแสงจากดวงดาวที่โคจรผ่านมาเท่านั้นแสร้งเป็นแสงจากตะวัน เดียวมันก็ผ่านไป” คนที่นอนอยู่ไม่พูดเปล่า เอาขามาพาดด้วย แล้วใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว ไม่ใส่กางเกงใน...กูยังไม่ชินนะโว้ย ยังมีความสึก
“ไปจำประโยคเมื่อกี้มาจากไหน”
“ในหนัง”
“รู้...ว่าแต่ดูหนังแนวนี้ด้วยเหรอ” มาจากเรื่องโรมิโอ กับ จูเลียต ปี 1996 บทมันประมาณนี้
“ดูเพราะพี่อ่ะ”
“เพราะพี่?”
“ก็เอาไว้ใช้กับพี่ไง”
“แล้วได้ใช้ไหม”
“ไม่อ่ะ เพิ่งได้ใช้”
“พี่ต้องไปฝึกงานแล้ว”
“ไม่เอาอ่ะ”
“อะไร ไม่เอาอะไร”
“ต้องให้ค่าผ่านทางก่อน” ไอ้แสบไม่พูดเปล่าทำปากจู๋ ผมก้มตัวลงไปจูบทีหนึ่ง มันก็คลายกอดโดยดีครับ แต่ผมชักติดใจแหะ ขออีกทีแล้วกัน ริมฝีนุ่มของแซนเปิดออกช้าๆ ลิ้นค่อยๆออกมาสำรวจภายในปากของผม มือของแซนลูปไล้บริเวณต้นคอ ผมค่อยๆถอนจูบออก แต่มือของแซนล๊อคเอาไว้ มืออีกข้างกอดรัดตัวผมไว้ ดันให้ลำตัวแนบชิดกัน “พอได้แล้วต้องไปทำงานแล้ว”
“โห่...กำลังได้อารมณ์เลย”
“เดียวเถอะ” ผมผละออกแซนปล่อยผมแต่โดยดี ผมลุกขึ้นมาเตรียมตัวอาบน้ำ เห็นแซนนั่งอยู่ “อว่า ไม่นอนต่ออ่ะ”
“ตื่นแล้ว”
“อ่ะนะ”
“อาบน้ำด้วยดิ”
“บ้าดิ”
“อายเหรอ”
“แน่นอน”
“อายอะไร” แซนโดนมาพร้อมกับถอดเสื้อผม ผมรั้งมันไว้บริเวณหน้าอก “อาบด้วยกันนะ ผมขอ”
“ไม่เอาโว้ย อย่าเล่นบ้าๆ”
“ไม่ได้เล่นสักหน่อย จะได้เร็วๆไง”
“จะช้ากว่าเดิมไม่ว่า”
“นะครับ” แซนไม่พูดเปล่า เอาปากมาประกบปากผมทันที งานนี้มีหรือผมจะไม่อ่อนระทวย รู้อีกทีเสื้อผมหลุดไปแล้ว สุดท้ายก็ต้องยอม ระหว่างอาบน้ำก็ยอมรับแหละครับว่าอายอยู่ดี หุ่นไม่ดีนี้น่า คนที่อาบด้วยทั้งขาวทั้งเนียน แถมมีกล้ามได้รูป หน้าท้องแบนราบ มีซิกแพ๊คอ่อนๆ เห็นแล้วใจสั่น เอ้ย อิจฉา พออาบน้ำเสร็จก็แต่งตัว แซนจะไปส่งผมที่ฝึกงานแล้วกลับบ้านไปหาม้าก่อนกลับเข้าคอนโดฯ ผม
...พอไปถึงที่ฝึกงาน ข้าว เอ็ม ก้อย และ น้ำ รอผมอยู่แล้ว เอ็มกับน้ำชักสีหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นแซน ส่วนแซนนะเหรอ เดินยิ้มร่าจนถึงประตูขึ้นตึกเลย
“มาทำไม” เอ็มหาเรื่องก่อนเลยครับ เล่นเอาร้อยยิ้มของแซนหายไปทันตา กลายเป็นสีหน้านิ่งเฉยแทน (มันดูกวนตรีนมากกว่า)
“ผมจะมาแล้วพี่จะทำไม ไม่ใช่เรื่องของพี่สักหน่อย” โอ้ มาคุ... “ผมมีเรื่องกับอีกคนไม่ใช่พี่” แล้วแซนก็เดินผ่านเอ็มกับน้ำไป ผมจะคว้าไว้ก็คว้าไม่ทัน แซนเดินดิ่งไปยังข้าว เอ็มรีบเดินตามเพราะกลัวว่าจะไปต่อยข้าวอีก “ขอโทษครับ!!!” แซนตะโกนพร้อมกับคำนับ ข้าวเองก็ผงะเล็กน้อย แต่เอ็มถึงกับสะดุด
“อืมไม่เป็นไรครับ”
“ขอโทษด้วยครับกับความรู้เท่าไม่ถึงการของผมที่ทำให้พี่ต้องเดือดร้อน”
“ครับ พี่ต้องทำงานแล้ว” ข้าวพูดขึ้นทุกคนเลยเดินขึ้นตึก
“เดียวขากลับมารับนะ” แซนบอกผม พร้อมส่งยิ้มให้
“อือ” ผมตอบ ก่อนเดินเข้าตึกไป พวกเอ็มรออยู่หน้าลิฟท์
“แฟนมึงกวนตรีนดีนะ” เอ็มทักผมก่อนขึ้นลิฟท์ไปทำงาน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 55
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
o18เข้าใจกานดีแล้ว ดีใจอะ แซนแอบน่ารักอะชอบบบบบบบบบบบบบ o13
-
แซนทำไปเพราะเข้าใจผิด เพราะรัก
ยังไงก็ยังเข้าข้างแซน เหอๆๆๆๆๆ
แต่เหมือนโอ๊ตก็รู้ตัวนี่นา ว่าการแสดงออกของตัวเองทำให้แซนไม่ไว้ใจ
ต้องปรับปรุงตัวแล้วมั้ง และก็ต้องทำความเข้าใจกันให้มากกว่านี้
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
-
แซนน่ารักจิงๆเลย อิอิ
:z2: :z2: :z2:
-
น้องแซน โมโหหึง สุดยอดจริงๆ
แต่ทั้งหมดที่ทำไปก็เพราะรัก อะนะคับ
เข้าใจกันแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะคับ ^^
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่น๊า :L1:
-
โอ๊ต ดูเป็นผู้ใหญ่จางงง
แซน เหมือนเด็กๆเยย เอิ้กๆ
น่ารักทุกคนนนนน กร๊ากกก
พักนี้ตูเพ้อๆ ขอบคุณท่านโฟล์คเต่าขอรับ = w =
-
เข้าข้างแซนเต็มค่ะ
ก็พี่โอ๊ตทำให้น้องแซนหึงเอง
เพราะฉะนั้งงานนี้น้องแซนไม่ผิดค่ะ
แต่ดีใจที่สองคนนี้เขาเคลียร์กันได้แล้ว
-
ไมมันเข้าใจกันง่ายอย่างนี้ เขาต่อยเพื่อนเราโดนไม่ถามสักคำ แล้ว ข้าวหล่ะ ซวยฟรีงั้นเหรอ
ตอนนี้ชักจะขออยูข้าง ข้าวเต็มตัว
-
การพูดคุยทำความเข้าใจกันคือสิ่งสำคัญสำหรับชีวิตคู่ :L1:
เป็นกำลังใจให้อยู่ครับ
-
ครั้งแรกที่เข้ามาอ่าน...เรื่องนี้...ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะเจ้าค่ะ
อ่านดั้ย 3 น่าเอง......แย่จัง....เพาะงั้นสู้ๆ...จะรีบตามหั้ยทัน....
ปล. เรื่องราวน่ารักดี....วู้ๆ
-
สวัสดีครับ
เพิ่งมาอ่าน :call:
เอ่อ... ตรงท้ายๆ นี่ มันบทของโอ๊ต หรือแซนกันแน่??
ยังไม่ทันเห็นว่าเปลี่ยนจากมุมของแซนเป็นโอ๊ตเลยนะ?? หรือเราตาไม่ดี???
ชั่งเถอะ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล. อยากมีแฟนจังเลย
-
แซนด์ก้อยังน่ารักเหมือนเดิม
ไม่เสียทีโหวตให้เป็นตัวพระยอดเยี่ยม (แต่ไม่ได้ T T)
-
เข้าใจกันแล้วว เย้ ๆๆๆ
-
มาดันก้าบ
หายไปไหนแล้วก้าบเนี่ย
:z2: :z2: :z2:
-
แซนออกจะห้าวระห่ำไปหน่อยแต่ก็น่ารักนะ
-
:z10: :z10:
คิดถึงแล้วน๊า
-
--**--
:z2: มาใหม่อ่ะ...รายงานตัว
เป็นกำลังใจให้ค่ะ..... o13
-
ขอโทษครับ ลืมแต่งต่อเลย ช่วงนี้ยังสนุกกับการฝึกงาน (เห่อมากกว่า)
เดียวอย่างไง จะพยายามหาเวลามาลงให้ครับ อิอิ
-
:L2: เป็นกำลังใจให้โฟล์คเต่ากับการฝึกงานจ้า
แต่อย่าลืมแต่งอีกเลยนะ คิดถึงเจ้าแซนแล้ว (ส่วนโอ๊ต คิดถึงนิดนึง หุหุ)
-
ไม่เป็นไรค้าบบบบ
รอด้ายคับผม
-
:L2: เป็นกำลังใจให้นะคะ
:bye2:
-
ตอนที่ 56 แข่งขัน
...วันนี้ฝึกงานช่วงเช้าราบลื่นอย่างน่าใจหายครับ ส่วนหนึ่งคงเพราะปราศจากการโทรจิกของเจ้าตัวแสบ พี่ที่ทำงานด้วยท่าทางจะอารมณ์เสียเล็กน้อย รู้สึกหลังๆ มาแกจะมาวกวนอยู่ใกล้ๆผมเป็นเสร็จ มีข่าววงในมาว่า พี่คนนี้แหละเป็นคนคาบข่าวไปบอกเจ้านาย กะจะเอาหน้าเหมื่อนตัวเองทำงานดี พร้อมทั้งคอยดูแลเด็กฝึกงานเป็นอย่างดีทั้งๆ ที่ไม่ได้เกี่ยวกับผมเลย พอช่วงพักเทียงผมทานข้าวเสร็จก็โทรรายงานแซนตามปรกติครับ ตอนนี้เจ้าแสบมันกลับบ้าน ไปหาอาม้า ผมเลยพอได้คุยกับม้าบ้าง พอม้ารู้เรื่องก็เอ็ดแซนเป็นการใหญ่ โทษฐานที่กวนเวลาผมทำงาน อิอิ สมน้ำหน้า
...พอเข้าช่วงบ่ายเป็นอาไรที่ทรมานมากครับ ไม่รู้ว่าพวกพี่ๆ เขาอยู่กันได้ไง ห้องแอร์เย็นกำลังพอดี หนังท้องตึงๆ ง่วงสุดๆ แล้วงานผมงานคีย์ข้อมูล ก็ทำไปเล่นเกมส์ไปให้ตื่นตัวอยู่เสมอ บางที่เล่นนานไปหน่อย รู้ตัวอีกทีก็มีสายตาเพ็งเล็งดีที่ไหวตัวทัน ก็แกล้งทำเป็นเกาหัวงงๆ ส่วนมือปิดหน้าจอเกมส์ แล้วแกล้งถามนู้นนี้ พี่ที่อยู่ใกล้ๆแทน 555 วิชามารล้นหลาม
...และแล้วก็ถึงเวลาที่รอคอย เวลาเลิกงานนั้นเองครับ ผมจัดการเก็บข้าวของตามปรกติ เดินคุยกับพี่ตามทางเดินจนมาเจอกลุ่มของข้าว ผมก็คุยกันมาเรื่อยๆ พวกผมเลือกที่จะลงบันไดแทนลงลิฟท์ครับ เพราะนาทีนี้มีแต่คนแย่งกันลง ผมตัดปัญหาเดินลงนี้แหละ ออกกำลังกายด้วย พอมาถึงทางออกก็มีอาตี๋มารออยู่แล้วครับ
“ว่าไงน้อง...” ข้าวทักขึ้น
“แซนครับ”
“ครับ น้องแซน”
“สบายดีครับ มารับพี่โอ๊ตนะ” แซนตอบพลางยิ้มร่า
“พี่โอ๊ตกลับห้องตนเองไม่เป็นเหรอครับถึงต้องมารับ” เอ็มสวนกลับ
“กลับเป็นครับ แต่กลัวว่าจะไม่ปลอดภัย” คำนี้เล่นเอาก้อยเคลื้มไปชั่วขณะ “ยิ่งโดยเฉพาะ อยู่กับคนอย่างพี่”
“อ่าวเห้ย หมายความว่าไงไอ้ตี๋”
“พี่คิดอย่างไงหล่ะครับ”
“เอ็ม เอ็มไปแหย่น้องเขาก่อนนะ” ก้อยออกตัวเร็วมาก
“ก้อยเข้าข้างมันเหรอ”
“เปล่า ก็ดูเอ็มทักน้องเขาดิ แล้วลองเทียบกับข้าวสิ ข้าวเป็นคนมีปัญหากับน้อง เขายังญาติดีได้ แล้วเอ็มเป็นอะไร”
“เห้ย แต่ข้าวเพื่อนเรานะ”
“ก็เพื่อนมันอโหสิแล้ว เพื่อนของเพื่อนอโหสิไม่ได้หรือไง” โอ้ ก้อยไฟท์ (เริ่มสนุก)
“เห้ย...แม่ง...”
“แม่ง...แม่งอะไรเอ็ม เอ็ม แม่งกับก้อยเหรอ”
“โอ้...” เอ็มเลิ่กลั่ก “เห้ยโอ๊ตเถียงแทนเราดิ”
“อ้าว... ไหง๋เป็นเราอ่ะ”
“ก็เห็นมีคนบอกว่า ผู้ชายไม่มีวันเถียงผู้หญิงชนะ ยกเว้นเกย์ กระเทย”
“อ๋าว...หลอกด่ากู” ผมตอบกวนๆ ก้อยมองตาเขียวใส่เอ็ม เอ็มชูมือยอมแพ้
“อีกนานไหมครับที่รักผมหิวแล้วนะ” แซนแทรก และประโยคนี้ก้อยแทบกรี๊ด (รับไม่ได้ที่แซนเป็นแฟนผม 555+)
“เออไปเหอะ” ข้าวเสิรมทัพ
“อืมๆ ไปแม๊ค เซนลาด ใกล้ๆ” ผมเดินนำ เอ็มเดินตามมาขยี้หัวแซนก่อนวิ่งแซงหน้าไป แซนวิ่งไล่กวด
“มันเล่นหมาบ้าไล่จับกันใช่ไหม” น้ำแซว ผม ก้อย และข้าว ฮา
...พบมาถึงเซนลาด สองคนนั้นท่าทางจะหิวมาก ก็เล่นวิ่งไล่กันตลาดทาง พอเหนื่อยก็พัก แล้วใครสักคนก็จะเริ่มใหม่ พอมาถึงแม๊คก็ไม่เลิกงานนี้สั่งแข่งกันอีก อยู่คนละเครื่อง สั่งชุดเดียวกัน อีกคนเพิ่มน้ำแก้วใหญ่ อีกฝ่ายไม่ยอมสั่งเฟรนท์ไฟร์กับน้ำแก้วใหญ่ อีกฝ่ายได้ยินสั่งพายเพิ่ม ก่อนโดนเกทัพด้วยเบิ้ลเบอร์เกอร์กับเฟรนท์ไฟร์ใหญ่ พวกผมก็ยืนดูอยากรู้มันจะจบตรงไหน เอ็มบ้านรวยมันสั่งไปมีตังคืจ่าย อันนี้ไม่มีใครสน แต่แซนนี้สิ ก้อยออกแนวเป็นห่วง แต่ผมไม่เพราะท่าทางม้าให้ตังค์มาเยอะ อังเปาเอ่ย และม้าต้องฝากตังค์มาให้ด้วย แน่นอนค่าอาหารที่แซนกำลังสั่งตั้งส่วนของผม งานนี้คนที่ได้ประโยชน์คือพวกผม เพราะที่ทั้งคู่สั่งกันนะตอนนี้เลี้ยงพวกผมได้สบาย
“พอเพียง เพื่อเพียงพอ” ผมพูดหลังจากที่เดินเข้าไปสะกิดแซน ท่าทางเอ็มก็ได้ยินเหมือนกัน ทั้งคู่จึงหยุด
...ส่วนผมพูดเสร็จก็ผละออกจากทั้งคู่ ไปหาโต๊ะกับคนอื่นๆ หลังจากที่นั่งรออยู่พักใหญ่ๆ แซนกับเอ็มเดินมาพร้อมกัน เบอร์เกอร์นานๆชนิด เฟรนท์ไฟร์ขนาดใหญ่ และน้ำแก้วใหญ่ อย่างละ 18 ชุด... พอมาถึงก็แข่งไปเอาซอส แซนซอสพริก เอ็มซอสมะเขือเทศ แข่งกันกดใครได้เร็วที่สุด ใครถือได้มากที่สุด พอมาถึงโต๊ะ เอ็มเปิดด้วยบิ๊กแม๊ค แซนด์เองก็ไม่ยอมเปิดบิ๊กแม๊ค พวกผมก็นั่งกินกันชิลๆ ดูกานแข่งขันกินวิบาก กินกันไปคนละ 2 ชิ้น หน้าก็เริ่มเปลี่ยนสี สรุปทั้งคู่กินกันไปคนละ 5 ชุด พวกผมสี่คน คนละ 2 ชุด ยกเว้นน้ำ แซนกับเอ็มพุงออกอย่างเห็นได้ชัด พวกผมนั่งเล่นให้ทั้งคุ่ย่อยกันอยู่พักใหญ่ กว่าจะลุกกันไหวกินเวลาไปเกือบชั่วโมง จะไปเดินก่อนก็ไม่ได้ มีเคืองกัน
...พอเดินกันได้พักใหญ่ รอบแซนลาดทุกชั้น (ยกเว้นชั้น 7 โรงหนัง) ผมกับแซนก็ขอแยกตัวกลับบ้าน คนอื่นๆ ก็เช่นกัน เอ็มกับแซนมีการวางมวยยกต่อไป ว่าจะชกที่ไหน (นัดแข่งกันอีก --*--) ผมเดินเล่นกับแซนนิดหน่อย
“ว่าไงหล่ะ อังเปาถลุงมันไหม” ผมทัก
“รู้ด้วยเหรอ”
“รู้ดิ ใช้เงินสะขนาดนั้นไม่คิดเก็บเลยหรือไง”
“คร๊าบ เก็บอยู่”
“เหรอ”
“เอาไปฝากก่อนมาไปรับนะ”
“เห้ย คิดได้ด้วย” ผมเหน๊บ
“555 ก็ใครไม่รู้สอนผมออมสะ”
“แล้วใครก็ไม่รู้ถอนเงินที่ออมมาใช้เที่ยวเล่นสะ”
“นะวันนี้กัดจริง”
“แน่นอน”
“ไม่ถามเหรอว่าได้เท่าไร”
“5 หลักใช่ป่ะ”
“อืม รู้ได้ไง”
“โกหกป๋าด้วยใช่ป่ะ”
“เห้ย ไม่ได้โกหก แค่ไม่พูด”
“รู้ได้ไง”
“รู้นิสัยก็รู้แล้ว อาม้าให้อังเปา พอพ่อถามก็เงียบ พ่อนึกว่ายังไม่ได้เลยให้อีก ได้ 2 ต่อ แล้วม้ากับป๋าก็ฝากอังเปาให้พี่ด้วยใช่ไหม”
“เห้ย รู้หมดเลยเหรอ ใครบอก”
“ไม่มีอ่ะ”
“ไม่เชื่อ งั้นได้เท่าไร”
“จริงๆ”
“พี่อยากรู้เหรอว่าได้เท่าไร”
“ไม่อ่ะ” ผมไม่อยากรู้จริงๆ ผมเกรงใจม้ากับป๋าขึ้นทุกวัน เข้าใจนะครับว่าเป็นประเพณีแต่นี้ไม่ใช้น้อยๆ เลยนะ แซนเองก็รู้แหละ เพราะตังค์สวนของผมอยู่ในบัญชีผมที่ป๋าเปิดให้ ส่วนบัตรผมอยู่ที่แซนครับ ผมเก็บให้แซนใช้ยามฉุกเฉิน ถอนได้ แต่ต้องรายงาน สมุดอยู่ที่ผม ผมจดลงสมุดตลอดว่าถอนอะไรบ้าง และเกือบทุกครั้งที่ถอนก่อน พอถามแล้วค่อยตอบนี้แหละเด็ก
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 56
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องเล่าหลังคอมพ์
...แหะๆ หวัดดีครับ หลังจากที่หายไปนาน ได้ข่าวว่าไม่คิดถึงนักเขียนกันเลย (แอบร้องไห้ดีใจ...ไม่ช่ายแหละ) ขอโทษผู้อ่านและติดตามทุกท่านด้วยครับ พอดีฝึกงาน ตามแผนที่วางกะว่าอีก 4-5 ตอนจะจบ ไปๆมาๆ ท่าทางอีกหลายต่อเลย เห้อ...อย่างที่ทราบกันนะครับ บางอาจจะยังไม่ทราบ ตอนนี้นักเขียนฝึกงานแล้ว อยากบอกว่าที่ทำงาน งานว่างมาก แต่ก็ไม่ได้แต่งเพราะไม่ได้เอาแล๊ปท๊อปไปครับ กลัวเอาไปแล้วเอาแต่เล่นเกมส์ เลยยังก่อนกลัวเสียหายภาพพจน์มหาวิทยาลัย กับเส้นสายที่เล่นเข้าไป 555+
...มาตอบคถามดีกว่าไม่ได้ตอบนาน เพราะช่วงนั้นโดนไวรัส เออก่อนตอบคำถาม อยากบอกว่าเครื่องโดนไวรัสครับ ดีนะที่เรื่องนี้อยู่ในเน็ต และมีข้อมูลอยู่ในไดร์ฟสำรอง ไม่งั้นคงไม่ได้ต่ออีกนาน 555+ โอเค ตอบกระทู้ดีกว่า
แซนด์ก้อยังน่ารักเหมือนเดิม
ไม่เสียทีโหวตให้เป็นตัวพระยอดเยี่ยม (แต่ไม่ได้ T T)
ตอบ...ขอบคุณครับ ขอบคุณที่รักในตัวละครของผมนะ อิอิหวังว่าจะรักต่อไปนะครับ
เข้าใจกันแล้วว เย้ ๆๆๆ
ตอบ...อิอิ
มาดันก้าบ
หายไปไหนแล้วก้าบเนี่ย
:z2: :z2: :z2:
ตอบ...ไปฝึกงานครับ
แซนออกจะห้าวระห่ำไปหน่อยแต่ก็น่ารักนะ
ตอบ...แซนขายดีเนอะ
:z10: :z10:
คิดถึงแล้วน๊า
ตอบ...ครับ เช่นกันครับ จุบุ๊ๆ
--**--
:z2: มาใหม่อ่ะ...รายงานตัว
เป็นกำลังใจให้ค่ะ..... o13
ตอบ...ขอบคุณครับ อิอิ ที่ยังกรุณาอ่านนิยายที่นานๆ อัพที และเงียบเหงา
:L2: เป็นกำลังใจให้โฟล์คเต่ากับการฝึกงานจ้า
แต่อย่าลืมแต่งอีกเลยนะ คิดถึงเจ้าแซนแล้ว (ส่วนโอ๊ต คิดถึงนิดนึง หุหุ)
ตอบ...ครับแต่งตอนใหม่ให้แล้วนะ หวังว่าชอบนะครับ
ไม่เป็นไรค้าบบบบ
รอด้ายคับผม
ตอบ...ครับผม น่าแกล้งให้รอนานๆนะคนนี้
:L2: เป็นกำลังใจให้นะคะ
:bye2:
ตอบ...ครับผม ขอบคุณครับ
...ขอบคุณคอมเม้นท์หน้าเก่าๆ ด้วยนะครับที่ได้เอาขึ้นมาตอบ ณ ที่นี้ ไม่รู้จะเอาขึ้นอย่างไงอ่ะครับ แหะๆ
-
แข่งขันกันแบบเด็กๆเลยวุ้ย
แต่ก็น่ารักดีเพราะเพื่อนอิ่มท้อง สบาย :laugh:
ม้ากับป๋าก็เอ็นดูโอ๊ตไม่ใช่น้อยเลยนะเนี่ย
ตอนนี้ชิวๆ ค่อยยังชั่วหน่อย
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากจ้า
-
รักแซนด์ต่อปาย
ให้มันได้อย่างงี้ดิ
พี่โอ๊ตนี่โชคดีจริงๆ
แต่ก้ออยากรู้นะ
ว่าข้าวรู้สึกยังไงตอนนี้
-
:z13:
จิ้มที่รักรีบน อิอิ
ตอนนี้มีจุดผิดที่มันอ่านแล้วสะดุดจริงๆ 1 จุด
“โอ้...” เอ็มเลิกหลัก “เห้ยโอ๊ตเถียงแทนเราดิ”
ควรแก้ให้ถูกเป็น
“โอ้...” เอ็ม เลิ่กลั่ก “เห้ยโอ๊ตเถียงแทนเราดิ”
โดยรวมเรื่องยังไม่ค่อยเคลื่อนไหวเข้าใจว่าไม่สะดวกเขียน จะรออ่านต่อน๊า
นิว(เป็นกำลังใจให้เสมอ +1 แต้มจัดไป)
-
:laugh:
เอ็มกะแซนฮาได้อีกอ่ะ
ฝึกงานสู้ ๆ น๊า
-
สนุก ฮา ดี คับ เอ็ม กะ แซน กัดกัน
-
:laugh:
ฮาเอ็มกะแซนด์
:L2:...เป็นกำลังใจให้สำหรับการฝึกงานนะ
-
:L2: เป็นกำลังใจให้โฟร์คเต่าด้วยคนนะค้าบบ :L2:
-
มีกำลังใจมาฝากนะครับ
:undecided: :undecided:
-
ไม่ได้มาอ่านนานเลย ขอบคุณนะครับสนุกมากกับพ่อแง่แม่งอน
-
:o8:
น่ารักจัง...เก็บเงินให้ด้วย
ขำเอ็มกะแซนอ่ะ :laugh:
....ฝึกงานอยู่เหรอคะ...เล่าให้ฟังบ้างนะ
จะไปฝึกเหมือนกันอ่ะ...เทอมหน้า.... o22
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:L2:
สู้ๆ :mc4:
-
ปีนี้ ตุรษจีนตรงกะวาเลนไทน์ น่าจะมีอะไร เซอร์ไพร์ มั่งนะคนแต่งขราาา
-
สวัสดีครับ
เพิ่งมาต่อหรือนี่ เห็นมีเวลาออกจะว่างมากมาย
เขียนลงสมุดก่อนค่อยพิมพ์ จะได้ตรวจไปด้วยไม่ได้หรือไง :angry2:
ชิชิ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ประมาณช่วยกันเก็บช่วยกันออม
สร้างเนื้อสร้างตัวเนอะ
-
หายไปไหนอ่า
รออยู่นะคร้าบ :L1:
-
มารอคร้าบบบ
-
อยากให้สุขและหวานแบบนี้ตลอดจัง :n1:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
ตามอ่านทันจนได้
สู้ๆน้า อย่าฝึกงานจนเพลินหล่ะ
แร้วฝึกงานสนุกมั้ยอ่ะ
-
ตอนที่ 57 ริเริ่ม
...หลังจาก 1 สัปดาห์เต็มที่แซนมาอยู่กับผมด้วยเหตุผล หยุดเนื่องจากวันตรุษจีนไอ้ก็แสบถึงได้ฤกษ์กลับบ้าน ผมตื่นแต่เช้าไปส่งแซนโดยมีเอิร์ทไปส่งด้วย เอิร์ธมานอนที่คอนโดผม ได้ 2-3 วัน อ้างว่าสอบเข้าระดับอุดมศึกษา และมีแววว่าจะอยู่ต่ออีก 3 วัน งานนี้แซนจะทำอะไรก็มีเอิร์ธ มาเป็นมารขัดขว้างอยู่ร่ำไป มีตอนนอนที่เอิร์ธโดนไล่ไปนอนหน้าทีวี แต่คงไม่ได้นอน เพราะผมตื่นขึ้นมาก็เห็นเอาแต่อ่านหนังสือ มีผมกับแซนติวให้บางครั้ง คิดถึงตอนวัยเรียน ม.ปลายจัง...
...หลังจากที่ส่งแซนเสร็จ ผมกับเอิร์ธขึ้นรถไฟฟ้าก่อนแยกย้ายไปตามธุระของตน ผมมาถึงที่ฝึกงานราวๆ 8.00 ได้ ผมตั้งเวลาเร้วกว่า 10 นาทีเสมอดังนั้นตอนนี้ก็ 7.50 โดยประมาณ ผมเข้าห้องน้ำทำธุระก่อนกลับมาที่โต๊ะ พี่ธง (พวกผมเรียกว่า ธง ธง) มารอที่โต๊ะผม พี่คนนี้แหละครับ ที่คอยจับผิดผมอยู่
“ว่าไงครับน้องมาสายนะครับ” คำทักจากพี่ธง ธง
“ผมมาถึงตอน 7.50 นะครับ”
“แล้วทำไมพี่ไม่เห็นน้องหล่ะครับน้อง นี้ก็ 8 โมงแล้ว” แกชี้ไปที่นาฬิกา 8 โมง กับอีกเกือบๆ นาที
“หนึ่งนาที” ผมพูดออกมาเบาๆ
“หนึ่งนาทีก็มีค่านะครับน้อง ทำไมเหรอครับคิดว่าเส้นใหญ่เลยมาสายได้เหรอครับ”
“เปล่าครับ ขอโทษครับ”
“งานพี่เอามาให้อยู่บนโต๊ะ ตรวจสอบอย่างละเอียด พี่ขอสิ้นเดือนนี้นะครับ” ...บอกมาเลยดีกว่าว่าขอสัปดาห์นี้ ผมมองไปมันแฟ้มใหญ่ๆ 3 อัน วางอยู่บนโต๊ะ แบบนี้เดือนนึ่งก็ไม่เสร็จ ผมอึ้งเลย ไม่ต้องสัปดาห์หนึ่งหรอก สิ้นสุดวันฝึกงานจะเสร็จไหม แล้วนี้ก็ใกล้จะฝึกงานเสร็จแล้วด้วย ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย “ทำไมครับน้อง เยอะเกินไปทำไม่ได้เหรอครับ”
“เปล่าครับ”
“ดี...ออ วันนี้มีประชุม พี่บอกหัวหน้าฝ่ายแล้วว่าเราต้องสะสางงาน วันนี้ไม่ต้องเข้าประชุมนะครับ”
“ครับ” ...พี่เลี้ยงผมมักให้ผมเข้าประชุมบ่อยๆ เพื่อไปดูการเสนอความคิด แล้วต้องการความคิดเด็กฝึกงานด้วย เผื่อมีความคิดใหม่ๆ หรืออย่างน้อยก็จะได้รู้งานแผนงานมากขึ้น
...ธง ธง เดินจากผมไป ผมเดินเข้าไปดูงานที่กองสุมกันอยู่ ก่อนเปิดอ่าน ...นี้มันรายงานย้อนหลัง 10 ปีนิ แต่ละแฟ้มเป็นข้อมูลเก่าทั้งนั้น ไม่พอมีแต่ตัวเลข ผมอยากจะร้องไห้ พี่เลี้ยงผมก็มีประชุม เห้อ ขืนมานั่งเครียดแบบนี้ไม่ดีแน่ คิดได้แบบนั้นก็ปั่นงานกันเลยดีกว่า ผมจัดการกรอกข้อมูลทั้งหมดลงคอมฯ เรื่องอะไรจะโง่ใช้มือจิ้มเครื่องคิดเลขกว่าจำกรอกเสร็จ 1 หน้า ใช้เวลาเกือบชั่วโมงดีที่ใส่สูตรประมวลผลเลยเร็ว และผลก็ไม่ต่างจากในแฟ้มเลย (ก็แน่หล่ะพิมพ์คอมมานิต่างก็แปลกแล้ว) โชคดีที่สองคือทั้งแฟ้มใช้ตารางเดียวกัน จะมีหัวข้อแปลกๆ บ้างก็แทรกเอา หน้าหลังๆเลยเร็วเป็นพิเศษ ผมนั่งปั่นงานจนเลยเวลาพักเที่ยง พวกเอ็มนั่งรออยู่ที่โรงอาหารไม่เห็นผมมาสักทีเลยมาตาม พอรู้ว่างานผมเยอะเลยมันเลยจัดการห่อแซนวิชมาให้ แอบซึ้ง
“น้องโอ๊ตทำไมไม่เข้าประชุม พี่บอกแล้วนิวันนี้มีประชุม” พี่เลี้ยงทักขึ้นหลังจากพักกลางวันเสร็จ
“ครับ พี่ธงเขาให้ผมทำงานอ่ะพี่” ผมชี้ไปยังงานที่ยังกองกันอยู่ โดยมีเศษสากแซนวิชประดับไว้
“โห้เยอะอะไรแบบนี้ ไหนพี่ดูสิ” พี่แกกรู่เข้ามาหาเหมือนลอยได้ “เห้ย นี้มันข้อมูลเมื่อ 10 ปี พี่แกจะเอาไปทำอะไร”
“ไม่รู้ครับ” ผมตอบพลางแสยะยิ้ม
“แล้วโปรเจคใหม่พึ่งออก พี่ก็ต้องทำ เขาเอาเมื่อไร”
“วันศุกร์นี้ครับ”
“ห๊า... ไม่ใช่เรื่องแล้ว พี่ว่าถามนายดีกว่าว่าสั่งให้เราทำหรือเปล่า พี่ธงเขาแค่คนประสานงานนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกผี เดียวผมก็ถูกหาว่าเล่นเส้น เลือกงานอีก”
“แต่นี้มันไม่ใช่เรื่องนะ”
“ครับ” ผมยิ้ม
“อืม เดียวพี่ช่วยแล้วกัน แกคิดบ้าอะไรของแก” พี่ท่านสบถก่อนเดินกลับโต๊ะพี่เขา
...ตอนบ่ายผมทำ 2 อย่าง คืออ่านข้อมูลกับพิมพ์ข้อมูล มีสายไม่ได้รับ 3 สาย จากแซน ผมนั่งดูมันสั่น ผมไม่อยากรับเวลางาน ก่อนมีข้อความเข้ามาก็คงเป็นเจ้าแสบนั้นแหละ ผมนั่งทำงานทั้งวัน ผลคือได้ครึ่งเล่มครับ ผมตัดสินใจทำต่อ คืนนี้อยู่ดึกก็เอา พวกข้าวลงมารับผมกลับบ้าน ผมก็อธิบายตามเรื่องอ่ะครับ เขาก็เข้าใจก่อนแยกย้ายกันกลับ ส่วนผมนั่งทำงานต่อไป ผมพักงานตอนเย็นก่อนเริ่มทำใหม่ ผมโทรหาแซน เล่าเรื่องให้แซนฝัง แซนก็เข้าใจครับครับ (วันนี้เป็นเด็กดีพิเศษ สงสัยอารมณ์ดี) ผมนัดโทรหาแซนหลังเลืกงานก่อนวางสายแล้วทำงานต่อ
...ผมทำงานจนเวลาล่วงเลยมาถึง 19.00 น. หิวก็หิวครับ ยอมรับเลย ท้องนี้แสบไปหมด แต่ก็ไม่อยากลุกรออีก 2 ชั่วโมงก็ได้กลับแล้วค่อยกินตอนนั้นก็ได้ การทำงานตอนกลางคืนก็ดีนะครับ เงียบดี แต่ก็น่ากลัวชอบกล (จะบิวท์อารมณ์ตัวเองทำไมยิ่งกลัวผีอยู่) ผมนั่งทำงานต่อ เมื่อยก็พักตามประสา
กึ๊ก... กึ๊ก กึ๊ก... กึ๊ก เสียงดังขึ้นเบาๆ มันดังมาจากทางเดินครับ ซึ่งทางเดินปิดไฟหมดแล้ว เวลาตอนนี้พึ่งทุ่มกว่าๆ ถ้าเป็นคนก็น่าจะใช้ลิฟท์นะ ผมพยายามไม่สนใจ เนื่องจากถ้าสนใจมากไปมันจะยิ่งหลอน แต่ก็นั้นแหละครับ เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ แล้วค่อยๆจางหายไป ผมรีบทำงานที่ค้างให้เสร็จ ขอแค่ให้จบหน้านี้ไวๆ ไม่เสร็จก็ชั่งแล้วไม่เอาแล้ว ผมก้มหน้าก้มตาทำงานบนโต๊ะ
ตุ๊บ!!!
“เห้ย!!!” ผมตะโกนสุดเสียง อยู่ดีดีมีอะไรตกบนหน้าของผม เล่นเอาผมเกือบล่วงเก้าอี้ พอมองดูดีดี มันคือแฮมเบอร์เกอร์ ผมหันไปข้างหลัง ข้าวยืนอยู่ตรงนั้น ในมือถือรองเท้า ข้าวรู้ดีผมกลัวผีขึ้นสมองแค่ไหน “ทำบ้าอะไรว่ะ” ผมสบถ
“กินข้าวบ้าง” มันตอบไม่ใส่ใจคำถามผม “งานใกล้เสร็จยัง”
“ยัง”
“อืม เดียวอยู่เป็นเพื่อน”
“ขอบใจ”
“เดี๋ยว เอ็ม น้าม และก้อย ตามมา”
“เห้ย มากันทำไม ลำบากเปล่าๆ”
“เอาเถอะ พวกมันก็อยากมาก็ปล่อยเถอะ”
“แล้วยังไม่กลับบ้านเหรอ” ผมสังเกตุชุดของข้าวยังคงเป็นชุดนิสิต
“อืม คนอื่นๆก็ด้วย ไปเดินเล่นกันแล้วเป็นห่วง ทุกคนเลยรอกลับพร้อมนาย มันไล่เราให้มาดูแลโอ๊ตก่อน เพราะเราเป็นคนซื้อแฮมเบอร์เกอร์นะ เดี๋ยวนายจะหิว”
“ขอบใจนะ”
กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง... ทามาก็อตผมเรียกแล้ว
“แซนโทรมาเหรอ” ข้าวถาม
“อืม”
“นายกินข้าวเถอะเราคุยเอง” ข้าวเดินมาหยิบมือถือผมแล้วเดินจากไป ข้าวเดินกลับมาแค่ชั่วอึดใจ “ยังไม่กินอีกเหรอ”
“แซนว่าไงบ้าง”
“ไม่ว่าไง”
“เหรอ”
“แค่บอกว่านายว่างแล้วโทรกลับหาเขาด้วย”
“อืม”
“ไม่กินเหรอ” ข้าวถามย้ำ
“ไม่หล่ะ ทำหน้านี้เสร็จก็กลับแล้ว วันนี้ทำแค่นี้ก็พอแล้ว”
“อืม”
“ขอบใจนะ”
“...”
...ผมทำงานต่อสักพักใหญ่ๆ คนอื่นก็ทยอยกันมา มานั่งเล่นนั่งคุย จนสุดท้ายงานที่จะเสร็จตั้งแต่ 2 ทุ่มถูกลากไปถึง 3 ทุ่ม ตกลงพวกมึงมาช่วยหรือมารั้งหว่า แต่ก็ดีครับไม่เหงา
“แล้วแกกลับอย่างไง” เอ็มถามขึ้น
“นั่งรถกลับอ่ะ”
“เราไปส่งม่ะ กลับไปเอารถมา”
“กลับบ้านมาเหรอ”
“เปล่ารถเราจอดไว้ข้างนอก มันเป็นแค่คำแทนนะ”
“ออ ไม่เป็นไร 3 ทุ่มแล้ว น่าจะว่างแล้ว”
“อือ”
“ขอบใจทุกคนนะ”
“ไม่เป็นไร เรากลับบ้านไปก็ว่าง มาอยู่นี้ยังคุยกัน เล่นกันได้” ก้อยตอบ
“ว่าแต่ทำไมให้งานมึงแบบนี้ว่ะ จะว่าไปงบ 10 ปีย้อนหลัง มันไม่มีค่าไม่ใช่ไง” น้ามเสริม
“ไม่รู้ว่ะ”
“เออ เอาเถอะกลับเถอะเดียวมันถึงคอนโดดึก” ข้าวเสริม
...ผมเก็บของทั้งหมดเข้าที่ ก่อนเดินลงตึกกันมา และแยกย้ายกลับบ้าน เอ็มไปส่งพวกสาวๆ ส่วนข้าวมาส่งผมที่ท่ารถก่อนแยกย้ายกันกลับ ความจริงแล้วรถประจำทางที่จะไปบ้านข้าวมา 2 – 3 คันแล้ว แต่ข้าวก็ยืนยันจะรอผมจนกว่าจะขึ้นรถ สุดท้ายผมก็ต้องยอม ผมนั่งลงที่ที่นั่งเดียว ดูการจราจรที่สับสน วุ่นวาย วันนี้ชีวิตผมก็ไม่ต่าง และคงเป็นทั้งสัปดาห์แน่ๆ แล้วชีวิตผมในอนาคตหล่ะ จะต้องใช้ชีวิตแบบนี้เหรอ ...อยากร้องไห้
...ผมหลับตาคิดถึงวัยเด็ก ความสุข เสียงหัวเราะ คราบน้ำตา ผองเพื่อน อาจารย์ และหลายต่อหลายอย่างเขามาในหัวของผม
“น้องค่ะ”
“...”
“น้องคะ”
“...”
“น้อง”
“คะครับ”
“ลงไหนคะ”
“นี้ที่ไหนครับ”
“อู่รถค่ะ สุดสายแล้ว”
“อ่าวผมเผลอหลับ”
“งั้นน้องขึ้นกลับที่อู๋แล้วกันนะ บอกเขาว่าลงไหน”
“ครับ” น่าอับอายที่สุด แทนที่จะได้ถึงคอนโดตอน 4 ทุ่ม สรุปกลับถึงบ้านตอนเที่ยงคืน มื้อค่ำก็ต้องเป็นแฮมเบอร์กันนั้นแหละครับ พอถึงหอเอิร์ธกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ครับ แนะคุยกับใครหว่า
“อ่าวพี่ไงโทรมแบบนั้นอ่ะ โดนใครข่มขืนมา ผมไม่ยอมนะ ใครมาทำเมียผม”
“อะไรของแกเอิร์ธ” ผมย้อน “ไปทำงานมาโดนแกล้ง”
“เออคุยกะพี่แซนไหม พี่เขาโทรมาเป็นห่วงพี่มาก”
“อือ” ผมรีบค้นกระเป๋า ปรากฎมือถือผมแบตหมด น้ามมันเอาไปเล่นเกมสะเกลี้ยงเลย ผมคว้ามือเอิร์ธมาคุย
“เป็นไงบ้างครับ ทานข้าวยัง” แซนเสียงเศร้าได้ใจ
“ยังเลย”
“งานเยอะเหรอ”
“อืม”
“ได้ยินว่าโดนแกล้ง”
“ใครบอกอ่ะ”
“พี่ข้าวบอก”
“เหรอ โดนทำงบย้อนหลังอ่ะ 10 ปีอ่ะ ไม่อยากพูดว่าโดนแกล้ง เดี๋ยวเป็นเรื่องอีก”
“ครับ”
“ครับผม” รู้สึกแปลกๆ อารมณ์มันเศร้า วังเวง
“เขารักตัวเองนะ”
“ครับผมทราบแล้ว พี่ก็รันแซนนะ” เห้ยกูพูดอะไรออกไป เอิร์ธตาโตเลยครับ
“อยากกอดพี่จัง”
“อืม ครับ”
“พี่ว่า หลังจากนี้พี่คงโดนอะไรหนักแน่เลย แซนว่าไง”
“ผมไม่ว่าไงหรอก ผมจะพยายามอดทนแล้วกันครับ” วันนี้มาน่ารักวุ้ย อ้อนสุดๆ
“ครับงั้นพี่อาบน้ำนอนก่อนนะ”
“ครับ พี่ฝากบอกเอิร์ธด้วยว่าผมว่างสายแล้ว”
“อืม...ครับ”
“ฝันดีครับ”
“ฝันดีครับ” ผมกดวางสาย อยู่ดีดี ก็แขนอ้อมมาจากด้านหลัง โอบกอดผมไว้
“เห้ยเอิร์ธทำอะไร” งานนี้ผมจะดิ้น เอิร์ธกับกอดผมแน่นกว่าเดิม
“ผมขอกอดหน่อยได้ไหม กอดคนที่ผมจะไม่มีวันได้ครอบครอง...” ไม่ต้องบอกก็รู้เอิร์ธร้องไห้...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 57
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
แล้วก็ไม่ใช่แฟนใคร
คนที่อยากครอบครองเป็นแฟนพี่ชายซะนี่
ได้ยินเต็มสองหูแบบนี้
น้องเอิร์ธเศร้าสิ
เงียบไปนานเลย บวก 1 แต้ม
ขอบคุณที่มาต่อจ้า
-
ความรักมันไม่เข้าใครออกใครนี่เนอะ
แอบสงสารเอิร์ธอ่ะ
โฟล๊คเต่าสบายดีน๊า :)
-
แหะๆ กลับมาอีกครั้ง (ยังกล้ากลับมาอีกเหรอ >..<)
หลังจากที่หายไปนาน อย่างที่ทราบครับ ข้าน้อยไปฝึกงานอ่ะ (ก็แค่ข้ออ้าง ชิชิส์ --*--)
ชีวิตเด็กฝึกงานเป็นไง ก็สนุกดีครับ ทำอะไรเรื่อยเปื่อย ยิ่งตอนนี้มีน้องใหม่ บีบี งานนี้แชทอย่างเดียว (แชทผ่านเอ็ม เพื่อนไม่มีใครใช้ บีบี TT-TT)
ก็ตอนนี้เนื้อเรื่องที่อยู่ในหัวมี สองทางครับ หนึ่งคือยืด ยืดเพื่อบิวท์อารมณ์คนอ่าน เพราะรู้สึกว่าอารมณ์คนอ่านยังไม่เข้าถึงเท่าที่ควร
กับสอง ไม่สนใจอะไร ดำเนินเรื่องให้จบเลย ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าอารมณ์คนอ่านจะคล้อยตามไหม เพราะให้ยืดจะยืดยังไงยังคิดไม่ออกเลย ยิ่งฝึกงานใกล้เสร็จแล้วด้วย (ผู้แต่งรออีก 2 เดือน)
งานนี้ตัดสินได้ และว่างเขียนจะมาลงให้แน่นอนครับ ยังไงเป็นกำลังใจด้วยนะ
อ้อ อีกเรื่องตอนนี้ไม่ว่างเพราะผู้แต่งเกิดอยากเต้นคัฟเวอร์ เลยไปสมัครวงรุ่นน้องสะอย่างงั้น เลยแชร์เวลาส่วนหนึ่งซ้อมเต้น ขึ้นเวทีวันที่ 6 นี้ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ แล้วถ้าใครกรุณา จะลดตัวมาเป็นเพื่อนคุย บีบี กับผู้แต่ง ก็ทิ้ง บีบี-พิน ไว้ที่ข้อความนะครับ เดียวว่างๆเข้ามาแอดจ้า บะบา
ปล.
ช่วงนี้นอน 23.00 - 24.00 น. ตื่น 05.00 นง เทพไหมหล่ะ แต่ก่อน นอน 03.00 น ตื่อ 13.00 น. เอาชีวิตวัยเด็กของฉันคืนมา...
-
o18 o13
-
:pig4: :pig4:
-
มาอัพไวๆ นะ
:กอด1: :L2:
-
ตอนที่ 58 ซ้อนเร้น
...บ่ายแก่ๆ ที่แสงแดดจ้า แผดเผาเข้ามาในตัวอาคารสำนักงาน ขนาดในห้องมีแอร์ก็ยังเอาไม่อยู่ ที่ผมรู้สึกแบบนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอุณหภูมิของโลกที่ร้อน หรือ เป็นเพราะงานกันแน่ ผมยังคงจมปลักกับแฟ้มที่ 2 มาวันกว่าๆ แล้ว แฟ้มแรกวันครึ่งเพราะต้องกรอกรายละเอียดทำตาราง แต่วันนี้ต้องขึ้นแฟ้มที่สามแล้วจะถูก แล้วพรุ่งนี้ก็วันตายผมแล้ว ผมนั่งปวดหัวกับแฟ้ม 2 มา 2 วันเต็มแล้ว สาเหตุที่ยังคงจมปลักกับแฟ้มดังกล่าวเพราะ งบมันไม่ดุลนะสิครับ เงินเกินจากยอดที่ควรจะเป็นมาเดือนละ 1,000 – 2,000 บาท รวมต่อปีก็แสน ถ้าคิดตามนั้น ค่าใช้จ่ายจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้วนี้ 10 ปีย้อนหลัง ผมคำนวนแบบไม่ละเอียดเกินล้านครับ ถ้าข้ามไปก็ไม่ได้ รู้สึกมันโผล่มาเจอเรื่อยๆ จะว่าคอมคำนวนผิดก็ไม่น่าใช่ มันผ่านมาจากแผนกเลขามาได้มันก็ตรงถูกสิ
“ว่าไงจ๊ะน้องโอ๊ต”
“อ่าวพี่” ผมยิ้มรับ
“งานถึงไหนแล้วจ๊ะ”
“ติดอยู่ตรงงบอ่ะพี่ มันไม่ดุลอ่ะ”
“โอ้ยอย่าบอกพี่เลย ให้ฝ่ายการตลาดมานั่งคำนวณ พี่ขอบาย”
“ครับผม”
“พี่ก็ไม่เข้าใจพี่ธงแกจริงๆ มันคนละฝ่าย คนละแผนก แค่แผนกติดกันแล้วทำไมมาสั่งงานน้องโอ็ต แถมงบ 10 ปี ย้อนหลัง เอาไปทำไมย่ะ เนี้ยพี่เอาเรื่องนี้ไปบอกหัวหน้าฝ่ายแล้ว เขาก็เงียบๆ ไม่ตอบอะไร พี่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ แทนที่โอ๊ตจะได้มาช่วยพี่ออกแบบ วางแผน ดูสิ กลายเป็นว่าพี่ต้องมาทำคนเดียว” พี่เลี้ยงผมรายสะยาวเยียด
“ไม่มีผมพี่ก็ทำได้ครับ พี่นะพนักงานตัวอย่าง”
“แห่มปากหวานนะค่ะ แบบนี้ไปทำงานต่อดีกว่าเดียวเสียประวัติพี่หมด” แล้วพี่เขาก็เดินจากไป พี่เลี้ยงผมแกชอบโอปอล์มากครับ แกเลยเป็นเหมือนโอปอล์ของที่นี้ 555
...วันนี้คงเป็นอีกวันที่ได้อยู่จนถึงเวลาสำนักงานปิด กับหน้ากระดาษแผนเดียวผมอยากจะเขวี่ยงมันทิ้งจริงๆ มันทำให้ผมไม่ได้ทานข้าวเย็น มา 3 วัน ส่วนนอกนั้นทานข้าวไม่ตรงเวลาสักวัน ไอ้งานบร้า >O<
...เรื่องนี้แซนเข้าใจดีครับ ผมกับแซนยังกันบ้าง ส่วนมากผมไม่ว่างคุยเสียมากกว่า สงสารอยู่นะแต่ทำไงได้อ่ะ ส่วนเอิร์ธหลังจากคืนที่เฮิร์ท (เรื่องอะไรไม่อาจทราบได้) เอิร์ธก็กลายเป็นเด็กเนิร์ดมากขึ้น ใส่แว่นอ่านหนังสือเตรียมสอบ กลางวันไปเรียน กลางคืนอ่านหนังสือ เห้อ...คิดถึงช่วงตัวเองเอนท์ บ้าบอเที่ยวเล่นไปวันๆ แล้วเอนท์ติดได้ไงหว่า 555
...สรุปเรื่องงานผมตัดสินใจดันทุรังทำไปแบบนั้นแหละ ไม่ดุลก็ชั่ง แต่ปวดหัวทุกทีที่มีค่าใช้จ่ายเกินมา เพราะต้องมานั่งหาว่ามาจากไหน ถ้าเจอผมเอาปากสีมาขีดเน้น เท่าที่ดูมาจากทุกทางเลยครับ แต่ละเดือนมาไม่เหมือนกันเลยต้องทำละเอียดนิดหนึ่ง อีกอย่างคือกันธง ธง เล่นงาน
...และแล้วก็ถึงวันตายของผม
“ว่าไงครับน้องอ็ต งานเสร็จหรือยัง”
“เออ...พี่ครับ นี้มัน 8 โมงเองนะครับ”
“ก็พี่บอกว่าจะมาเอางานวันศุกร์ นี้ก็วันศุกร์นะครับน้อง ว่าไงครับ หรืองานไม่เสร็จ”
“ครับ... งานไม่เสร็จ”
“อะไรครับ แค่กรอกข้อมูลลงคอม มันยากขนาดนั้นหรือไงครับ”
“มันไม่ดุลครับ”
“ก็แบบนี้แหละนิสิตฝึกงาน ทำรายงานให้พี่ เอามาให้ก่อนเที่ยงนี้แล้วกัน หวังว่าแค่รายงานคงไม่ยากนะ” เออ ไม่ยากกูเอาให้ตอนนี้เลยก็ได้ แล้วไปวิเคราะห์เอาเองนะ ชิส์
“ครับ” แล้วพี่แกก็เดินจากไป ถ้าผมไม่เข้าข้างตาผมเอง พี่เขาเชิดใส่ผมอ่ะ
…พอพี่ธงจากไปผมก็นั่งทำรายงานตามคำสั่ง เก็บรายละเอียดต่างๆ รวบรวมรวมทั้งวิเคราะห์ให้เสร็จศัพท์รวมทั้งเน้นส่วนที่มีปัญหา ผมดูนาฬิกา 10 โมงแล้วผมเลยเดินเล่นนั่งเล่น เพราะพี่ท่านเอาก่อนเทียงผมก็จะก่อนเที่ยงตามความต้องการแก เริ่มว่างมากๆผมจึงไปช่วยพี่เลี้ยงผม ว่าไปเรียกว่าไปคุยมากกว่าเพราะงานพี่เลี้ยงผมท่านเสร็จแล้วเหมือนกัน ผมรอจน 11.30 น. จึงเอางานไปส่ง แฟ้ม 3 แฟ้ม กับกระดาษประมาณ 5 – 6 หน้า เย็บมุม มันชั่งลำบากเหลือเกินในการขนย้าย ผมไปถึงแผนกที่พี่เขาอยู่ มองหาอยู่นานไม่เจอครับ ไปเจอพี่ท่านอยู่ห้องนายใหญ่ กำลังคุยสวนเสเฮฮากันเลย แห่มงานไม่ทำ เอาแต่นั่งคุยนั่งเล่น ดูคนที่นั้นเห็นภาพนี้เป็นปรกติแล้ว ผมเอาแฟ้มวางที่โต๊ะของพี่ธงที่สุดจะโล่ง สะอาด ไม่มีงานสักชิ้น
“อ่าวว่าไงน้องโอ๊ต” เสียงทักจากด้านหลัง
“สวัสดีครับ” ผมทัก หัวหน้าที่อยู่ในห้องเมื่อสักครู่ ท่าทางกำลังเตรียมตัวไปทางข้าว มีสุนักคอยรับใช้เกาะแข็งเกาะขาอยู่หนึ่งตัว มหาตัวนั้นมองผมด้วยสายตาที่ดูถูกสุดๆ
“มาทำอะไรแผนกนี้ ไม่ใช่แผนกฝึกงานเรานิ”
“ครับ พอดีเอางานมาส่งครับ”
“งานอะไร” แกย้อนถาม
“เออ คือแบบนี้ครับท่าน ผมเห็นน้องเขาค่อนข้างว่าง เลยเอางบไปให้น้องเขาลองตรวจทานดู อย่างน้อยเพื่อน้องเขามีไอเดีย แนะนำเราในเรื่องค่าใช้จ่ายที่เป็นอยู่ไงครับ” พี่ธงรีบเสริม
“อืมดี อย่างน้อยจะได้รู้งานหลายๆ แผนกเพื่อเราจะได้รู้ว่าอยากทำงานแผนกไหน”
“ครับ”
“ว่าแต่มีปัญหาอะไรไหมหล่ะ”
“เออ...ท่านครับ นี้ใกล้เที่ยงแล้วนะครับท่าน เดียวที่จะเต็มนะครับ” พี่ธงแทรก
“อะไรนายธง ไม่ต้องหรอก เต็มก็ทานข้างนอกได้ อีกอย่างทานข้าวช้านิดเดียวไม่เป็นไรหรอก อ่าวว่าไงหละน้องโอ๊ต”
“ผมปิดงบไม่ได้ครับ มันไม่ดุลนะครับ”
“ไหน ไหน เอามาดูสิ เดียวลุงดูให้” แกไม่พูดเปล่า แกหยิบรายงานบนแฟ้มไปดู สีหน้าค่อยๆผ่านไปที่ละหลน้า จนหน้าสุดท้าย “คุณธง คุณช่วยเอาแฟ้มทั้งหมดไปไว้ที่ห้องผมเดียวนี้” ลุงแกพูดเสียงเรียบ ธงรีบทำตามอย่างว่าง่าย “โอ๊ตไปทานข้าวก่อนเถอะลูก เดี๋ยวลงตามไปทีหลัง ขอดูรายะเอียดก่อนนะ” แล้วลุงก็เดินจากผมไป โดยมีคุณธงทำแฟ้มคอตกตามไป
...ผมลองมาทานข้าวซึ้งยังไม่มีเด็กฝึกงานมาสักคน ผมจองที่นั่งที่พวกผมชอบที่สุด (ความจริงพนักงานทุกคนก็ชอบ) เป็นที่ติดกระจก ฟั่งที่ร่ม เห้นวิวบรรยากาศกรุงเทพฯ แถมด้วยไม่มีแดด เย็นสบาย ผมนั่งรออยู่พักใหญ่
“อ่าวเห้ย มันถูกปล่อยตัวแล้ว” ไอ้น้ามตะโกนทัก
“ไม่ถูกจองจำแล้วเหรอมึง” เอ็มก็เล่นด้วย ก้อยยืนหัวเราะ ส่วนข้าวยืนยิ้มให้ผมห่างๆ
“อือ” ผมตอบก่อนที่เหลือจะวางของก่อนไปตักอาหารมาทาน
...ก่อนเข้างานผมโทรหาแซน แต่ก็ไม่รับสายครับ สงสัยไม่ออกไปซื้อข้าวก็นอนอยู่ ช่วงบ่ายว่างมากครับ เอาเวลาส่วนมากนั่งเล่นนั่งคุยจนราวๆ บ่ายสอง มีคนแปลกหน้าเดินเข้ามา
“สวัสดีครับ มาติดต่อใครครับ” ผมทักทาย
“ไม่ทราบว่าน้องโอ๊ตอยู่ไหมค่ะ”
“ครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยเหรอครับ”
“ค่ะ หัวหน้าแผนกต้องการพบตัวค่ะ”
“ครับ?”
“ออ เอาไฟล์ข้อมูลในคอมไปด้วยนะค่ะ ต้องการอย่างละเอียด” แล้วเธอก็เดินนำหน้าไป ดีที่ข้อมูลทั้งหมดอยู่ในแฮนดี้ไดร์ฟอยู่แล้ว ผมวิ่งไปหยิบแล้วเดินตามไป
...พอไปถึงมีพี่นั่งอยู่กับหัวหน้าของเขา
“อ่าวว่าไงน้องโอ๊ต นั่งสิ เอาข้อมูลมาหรือเปล่า”
“เอามาครับ” ผมตอบพลางโชว์แฮนดี้ ไดร์ฟ
“เอาข้อมูลลงเลย ลุงอยากดูว่าเราทำอย่างไง” ผมจัดการทำตามคำสั่ง นำข้อมูลลงคอม แล้วจัดการเปิดให้ดู เข้าให้ดูว่าแต่ละตารางลงสูตรอะไรบ้าง ผมพูดประกอบการนำเสนอจนมาถึงที่เป็นกรณีพิพาท หัวหน้าแผนกท่านนิ่งครับ นิ่งจนน่ากลัว
“เออ...ผมผิดตรงไหนหรือเปล่าครับ”
“...”
“...” มาคุ มาคุ
“ไม่ผิดหรอก ทำถูกแล้ว แล้วคาดการ์ณว่าปีที่สาม จะมีเงินเกินรวมเท่าไร”
“เออ ลองคิดเล่นๆ แล้วครับ สมมุติว่าเกินในปริมาณไล่เลี้ยกันแบบนี้ ก็ราวๆ 30,000 กว่าบาทนะครับ แต่ยอดมันเพิ่มเรื่อยๆ คิดว่ามากกว่านั้น”
“อืม แล้วถ้ามเป็น 10 ปีหล่ะ”
“ตกราวๆ 300,000 – 500,000 ถ้ายอดคงที่ แต่อย่างที่บอกว่าไม่คงที่ครับ ถึงตอนนี้ก็น่าจะเหยียบล้าน”
“อืม คุณธงไชย์ครับ คุณไม่เจอข้อมูลนี้เหรอครับ”
“เออ ผม...ผม...”
“ยอดเงินที่เกินมาจนถึงปัจจุบันมีเท่าไรครับ”
“9 แสนกว่าครับ”
“กว่าเท่าไรคุณธงไชย์”
“980,000 ครับ”
“คุณทำตรงนี้มากี่ปี คุณหาไม่ได้ว่ามาจากไหน แถมของเก่าคุณก็ปล่อยปะละเลยจนมันมาถึงปัจจุบัน แล้วนี้คุณโยนงานให้น้องทำ น้องกับเจอจุดที่น่าสงสัย แถมที่อยู่ของเงินก็ไม่คงที่ เหมือนมีการยักยอกทรัพย์ แบบนี้คุณร็เรื่องไหม คุณธงไชย์”
“เปล่าครับ เปล่า ผมอยู่ที่นี้ไม่กี่ปีเองนะครับ ยังไม่ถึง 10 ปีเลย”
“งั้นผมหมอบหมายให้คุณ หาให้ได้ว่ามันมาจากไหน ทำให้เร็วที่สุดเข้าใจไหม”
“ครับ”
“ลุงต้องขอบใจโอ๊ตนะ ต่อเป็นงานของพวกลุงแล้ว ทำงานได้คุ้มเงินเดือนมาก”
“เงินเดือน?”
“อ่าวไม่รู้เหรอว่าเราได้เงินเดือน”
“ไม่ครับ ตอนแรกนึกว่าให้เฉพาะเด็กทุน”
“อะไรเด็กฝึกงานได้ทุกคน คุณธงไชย์ เงินเดือนน้องเขาหล่ะ”
“กำลังทำเรื่องอยู่ครับ”
“กำลังทำเรื่องรึ เดือนกว่าแล้วนี้นะ ผมไม่เคยเห็นเรื่องเลยผมคนเซนชื่อยังไม่เห็น ผมนึกว่าคุณ แนบลายเซนผมตอนผมไม่อยุ่ไปแล้วนะ”
“เออ...ผมอยากแจ้งให้ทราบก่อนนะครับ”
“คุณแจ้งผมแล้ว เลขาผมก็มีลายเซนที่ผมสแกนอยู่ ผมอนุญาติแล้ว ทำไมเรื่องแค่นี้ตัดสินใจเองไม่ได้”
“ขอโทษครับ ผมจะรีบดำเนินการ”
“อืม น้องโอ๊ตรอสักครู่” ผ่านไปราว 5 นาที หัวหน้าแผนกไปยืนคุมคุณธงไชย์แล้วกลับมาพร้อมเอกสาร ผมจัดการเซนชื่อ และรับซองเลย
“ขอโทษด้วยคนของลุงเขาไม่ละเลยต่อหน้าที่ ความจริงโอ๊ตต้องได้นานแล้วนะ เรื่องแบบนี้ไม่สมควรเกิดขึ้นเลย”
“ครับ งั้นผมขอตัวลานะครับ”
...ผมจัดการร่ำลาก่อนเดินออกมา ผมเดินผ่านคุณธงไชย์เขามองผมด้วยสายตาที่แทบจะกลืนกินผมเลยก็ว่าได้ พอผมกลับมาที่โต๊ะ ก็ใกล้ได้เวลาเริ่มงานเต็มที ผมจัดการเก็บข้าวของแล้วนั่งเล่นนั่งคุยกับพี่เขา
“โอ๊ต แฟนแกมาแล้ว” พี่เลี้ยงแซว ผมหันไปมองข้าวมายืนรอด้านหน้าแผนกครับ ผมหันไปยิ้มแล้วลาพี่ๆ ผมแกล้งทำเป็นไม่แก้ เพราะรู้ว่ามีรุ่นพี่แอบปลื้มข้าวอยู่ไม่น้อย แกล้งให้ใจสลายเล่นว่างั้น ผมออกจากแผนกด้วยเสียงแซวต่างๆนาๆ พอมาถึงหน้าลิฟท์คนที่เหลือก็รออยู่แล้ว
“วันนี้รู้สึกแปลกนะว่าไหม” ก้อยแซว
“อืม เราอยู่ที่นี้ดึกกันทั้งสัปดาห์” น้ามเสริม
“พูดสะอย่างกับทำงานเนอะ มากวนเรามากกว่าอ่ะดิ” ผมแทรก ทั้งคู่ยิ้มแหย
“เห้ย ไหนๆงานเสร็จแล้วต้องฉลองดิ” เอ็มเสนอความคิดเห็น
“กินแฮมเบอร์เกอร์กัน” ข้าวเสนอ
“อ้วก...” แน่นอนเสียงผมเอง กินแฮมเบอร์เกอร์ตลอดสัปดาห์แล้ว ต่อให้ หมู ปลา ไก่ สลับกันไปก็ถอะ
“แสดงว่าทานทุกวันสินะคะ อิอิ” ก้อยพูดลอยๆ แต่ทำให้ข้าวหน้าแดงขึ้นมา จะหน้าแดงไปทำไม
“ไปกินหมูกระทะไหมพวกมึง ไม่ได้ยัดห่านานแล้ว” น้ามแทรกขึ้นมา
“อืมเห็นด้วยนะ แต่คนเขาพูดจาภาษาดอกไม้ มีมึงเสล่อขึ้นมาภาษาตัวเงินตัวทองเลยนะมึง” เอ็มสวนกลับ
“สรุปหมูกระทะ” ข้าวเสริม ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“แต่...หมูกระทะตอน 17.00 น. นี้นะค่ะ” ก้อยแทรก
“งั้นไปเดินเซนทรัลปิ่นเกล้ากัน” เอ็มเสนอ และแน่นอนทุกคนสนอง (ณ จุดนี้ผู้แต่งเริ่มสงสัยว่าอะไรอะไรก็เซนทรัล เราเป็นอะไรกับเซนทรัลเนี้ย อย่าสนใจไปต่อเลยดีกว่า)
...หลังจากออกเดินทางที่กินเวลานานมากเนื่องด้วยการจราจรที่ติดขัด เราก็มาถึงร้านหมูกระทะ เพราะดูเวลาแล้วถ้าไปเดินเซนทรัลปิ่นเกล้า คงเปลี่ยนจากหมูกระทะเป็นข้าวต้มรอบดึก ก่อนทานผมโทรไปยั่วแซนสักหน่อยดีกว่าแต่เหมือนฟ้าฝนเป็นใจโทรไม่ติดครับ เลยปล่อยเลยตามเลย ย่างไปกินไปสุราเคล้านารี มันดีอย่างนี่นี้เอง ล้อเล่นครับแต่ก็มีเบียร์ดืมกันบ้าง เรื่อยๆ อร่อยดี ทานกันไประยะหนึ่งเกิดอยากเข้าห้องน้ำครับ
“เห้ย เดียวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ไปอ้วกเหรอ” น้ามแซว
“อืมจะได้กลับมาทานต่อ” ผมตอบกลับ ทั้งวงอึ้ง “บ้าเหรอตัวเธอ อิอิ”
...ผมเดินหาห้องน้ำอยู่นาน ไม่อยากถามครับ แอ๊บเนียนๆ ไปตามเรื่องตามราว กว่าจะเจอก็เอาเรื่องอยู่ พอเข้าห้องน้ำทำธุระเสร็จก็เดินกลับมา ผ่านที่ตักอ่ะ อ่ะ ไก่ทอด ไม่รอช้าคว้าจานมาใส่ หยิบนู้นหยิบนี้ เต็มจานเลย อิอิ เรื่อยๆ ไม่รีบครับ กลับมาอีกทีข้าวเดินมาจากข้างนอก
“อ่าวไปไหนมา” ผมทัก
“ไปโทรศัพท์ ของมาใหม่เหรอ”
“อือ”
“เห้ย มียำป่ะ อยากได้อะไรเปรี้ยวๆ”
“มียำหมูยออ่ะ”
“ตักให้หน่อยดิ”
“ง่ะ ถ้าไก่ทอดหมดเคืองนะ”
“อือ เดียวรักษาเท่าชีวิต”
“หา... เอาตัวเองรอดด้วยเหรอ” ผมสวนกลับก่อนเดินหนี
...ผมหายไปสักพักก่อนกลับมาพร้อมยำหมูยอใส่ไก่ทอด แล้วก็ทานกันต่อจนระยะเวลาล่วงเลย มาถึง 4 ทุ่ม งานนี้เป็นอีกหนึ่งงานการประชันมุกกัน ไม่ว่ามุกทานเนื้อช้าง (เพราะมันมีงา) มุกควายไม่ยก และอีกเยอะแยะที่สันหามาให้ส่อกันไป หลังจากเก็บเงินเป็นที่เรียบร้อยก็แยกย้านกันกลับ ตัวผมโดยสารรถประจำทางเหมือนเคย กลิ่นหมูกระทะฟุ้งไปหมด เหม็นหัวตัวเองมาก เหม็นจนทนไม่ไหว พอถึงคอนโดไม่รอช้าขออาบน้ำก สระผมก่อน พอเสร็จกิจผมถึงมาเห็นโน๊ตเสาร์ – อาทิตย์นี้เอิร์ธกลับบ้าน เย้ อิสระแล้ว เที่ยว เที่ยว เที่ยว
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 58
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
อะไรกันน๊าที่ซ้อนเร้น ตัวเลข หรือ หัวใจ
ทำงานบริษัทเจอเรื่องแบบนี้เป็น เรื่องปกตินี่ยังดีที่แซนรู้จักกับหัวหน้าซึ่งเป็นลุง ไม่งั้นล่ะก็ คงโดนอีกเยอะ
อิอิ มาคุ้มมาก 2 ตอนสำหรับที่หายไปนาน แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(ยิ้มๆ)
-
สะใจ.......
สั้นๆ....ค่ะ....เกลียดจิงๆ...อิพวกขี้อิจฉา....555+....
มาต่อเรื่อยๆน่ะ.....รักๆ
-
เป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กได้งัยเนี่ย แถมจะเม้มเงินเด็กอีก
แย่มากๆ อย่างนี้ต้อง :z3:
แล้วแซนไปไหนล่ะเนี่ย ตอนนี้ไม่ออกมาเลย :really2:
-
ชิส์ ผู้ใหญ่ทำตัวไม่น่ารักเลย
-
:sad4:แซนไปไหนอะ แซนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน o13
-
แซนแอบมีเด็กแน่เลยอ่ะ
พฤติกรรมน่าสงสัยอ่ะ อิอิ
-
งบดุลใช่มั้ยคับ ที่ซ่อนเร้น
นึกว่า มีไรซ่อนเร้นกะน้องเอิร์ทซะอีก เพราะตอนจบของ
ตอนที่ 57 น้องเอิร์ทกอดโอ๊ตแล้วร้องไห้อยู่เรย :z1:
-
สมน้ำหน้าธงธง
กะจะแกล้งโอ๊ต ซวยเองเลย
ความจริงเปิดเผย แถมเรื่องถ่วงเวลาจ่ายเงินเดือนให้น้องอีก
บวก 1 แต้มให้จ้า คนแต่งสู้ๆนะ
ปล ตกลงชื่อตอน ซ้อนเร้น หรือ ซ่อนเร้น กันแน่ แอบงง
-
:กอด1:หายไปตั้งนาน
จะแกล้งพี่โอ๊ตเรายังเร็วไปสิบปี ธงธง :laugh:
-
มาลงไม่ค่อยต่อเนื่องทำให้ลืมตอนเก่าๆไปหมดแล้วเลย :seng2ped:
-
เห็นชื่อตอนบอก ว่าซ่อนเร้น
อ่านจบยัง งง งง ว่า ตกลงอะไรที่ซ่อนเร้น ทีแรกนึกว่าจะเป็นเรื่องที่โดนผีที่บริษัทหลอกซะแล้ว
ว่าแต่อีตานายธง เจอแบบนี้ยิ่งจะไม่แค้นเหรอ
-
สมน้ามหน้าธง ธง 5555
เปนไงล่ะจะแกล้งโอ๊ต งานเข้าเองเลย หุหุ
-
มารอนะคับ
-
ซ่อนเร้นจิง ๆ ซ่อนซะหาไม่เจอ อิอิ
-
ตอนที่ 59 คืนเหงา
...เช้าของวันเสาร์ กับอากาศเย็นที่สวนทางกับตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิง เสียงนกที่ร้องขับขาน มันชั่งต่างกับอารมณ์ของผม ผมนั่งอยู่ที่เตียงตัวเก่า เหม่อลอยไปนอกห้องอย่างไร้จุดหมาย สัปดาห์กว่าๆที่ผมแถบไม่ได้คุยกับพี่โอ๊ตเลย ผมนั่งทบทวนถึงเรื่องราวตลอดสัปดาห์ ว่าอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกห่างไกล หลายครั้งที่ดทรไปแล้วพี่ข้าวรับสาย ผมพยายามหลอกตัวเองว่าไม่มีอะไร แต่ผมก็พยายามโทรไปช่วงกลางวัน พี่โอ๊ตก็ไม่ได้รับสายผม หรือจะเป็นอย่างที่พี่ข้าวพูด...
...วันจันทร์ที่ผ่านมา...
...ผมมาถึงหอเกือบเที่ยง ผมหาข้าวกินก่อนขึ้นห้องแล้วนอนพักผ่อนตามปรกติ ก่อนนอนก็โทรหาพี่โอ๊ตแต่ไม่รับสายดูเวลาก็คงได้เวลาทำงานแล้ว ตื่นมาอีกทีก็เย็นแล้ว ผมจัดการอาบน้ำอาบท่า (แอบซกมก ไม่อาบน้ำก่อนนอนถ้าพี่โอ๊ตอยู่ด้วยคงบ่นตายเลย) พออาบน้ำเสร็จพรรคพวกผมก็ชวนไปเตะบอลมีหรือผมจะพลาด พอเตะบอลเสร็จก็โทรหาที่รักทันที
“สวัสดีครับที่รัก” ผมทักทันที่ที่อีกฝ่ายรับสาย
“น้องแซนเหรอ นี้พี่ข้าวนะครับ ตอนนี้โอ๊ตไม่สะดวกนะ แล้วก็วันนี้ไม่ต้องโทรมาแล้วนะครับ สวัสดีครับ” แล้วสายก็ตัดไป
...หลังจากนั้นผมก็ติดต่อพี่โอ๊ตไม่ได้อีกเลย ผมเลยโทรไปถามเอิร์ธพอดีพี่โอ๊ตกลับมาพอดี ผมได้ยินพี่แกบ่นว่าโดนแกล้งจากพี่ที่ทำงาน ผมเลยพอเข้าใจ แต่หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เคยได้ยินเสียงพี่โอ๊ตอีกเลย
...ในทางกลับกันทุกครั้งที่ผมโทรหาพี่โอ๊ต พี่ข้าวจะรับสายทุกครั้ง ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน มันทำให้ผมคิดมาแต่ผมก็พยายามเข้าใจพี่เขามาเสมอจนกระทั้งวันศุกร์ ผมโทรไปหาพี่โอ๊ตอีกครั้ง
“สวัสดีครับ” พี่ข้าวรับสาย
“ครับ พี่โอ๊ตอยู่ไหมครับ”
“อยู่ครับ อยู่ข้างๆพี่”
“แล้วทำไมพี่รับสายล่ะครับ” ผมเริ่มโกรธ
“ก็เขาไม่อยากคุยด้วยแล้วไงครับ พี่กับโอ๊ตมาทานข้าวกัน 2 คน เขาไม่อยากพูดเรื่องนี้จากปากตนเอง พี่ขอย้อนถามน้องแล้วกันว่าที่ผ่านมาโอ๊ตรับรักแซนเพราะโอ๊ตเต็มใจหรือเปล่า หรือเพราะโอ๊ตบังคับเขา แล้วแซนก็คงรู้ว่าโอ๊ตเป็นคนรักษาคำพูด รุ่นพี่รุ่นน้องคบกันไม่ได้ แล้วไหนจะสัญญาระหว่างพี่กับโอ๊ตอีก น้องคงรู้นะครับว่าสุดท้ายโอ๊ตจะทำอย่างไร ...ดังนั้น ห่างสะตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่าครับ” แล้วสายก็ตัดไป ส่วนผมแทบจะขาดใจ ตลอดมามันคืออะไร ผมบังคับพี่เขามากขนาดนั้นเลยเหรอ การกระทำของผมเป็นการผูกมัดให้ใครคนหนึ่งต้องยอมรับทั้งๆ ที่ไม่เต็มใจอย่างนั้นเหรอ
...เมื่อผมมาคิดอะไรหลายๆ อย่างมันก็จริง เพราะผมเองเป็นคนบีบคั้นให้พี่โอ๊ตพูดคำว่ารัก แล้ววันที่ผมแกล้งเมาอีก ถ้าผมไม่เมาวันนั้นพี่โอ๊ตจะยอมผมไหม และอีกหลายๆเรื่องที่ผมนั่งคิดทบทวนจนถึงขณะนี้ โทรศัพท์มือถือผมวางอยู่ที่เดิม ผมปิดเครื่องเพราะม่ต้องการรับรู้อะไรอีก ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียว...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ห้องที่มืดสนิทปิดบังแสงแดดยามเช้าด้วยผ้าม่านผืนใหญ่ และหมู่เมฆก็ผ้าม่านอีกชั้น ผมยังคงนอนคุดคู้เพื่อชดเชยเวลาที่ผมต้องนอนดึกเสียหลายวัน ก่อนตื่นด้วยความหิว สำหรับผมวันนี้เป็นวันสบายๆ ทำตัวซกมกบ้างตามประสา ใส่ชุดนอนลงมากินข้าว ก่อนกลับขึ้นไปใหม่ วันนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษอาจเพราะผมได้นอนเต็มอิ่ม เมื่อทานข้าวเสร็จก็จัดการสะสางงานบ้านทั้งหมด เก็บของให้เข้าที่ ทำความสะอาดห้อง ก่อนเอาเสื้อผ้าไปซัก
...บางสิ่งที่ทำให้วันนี้ต่างออกไป คือแซนไม่โทรมาเหมือนดังเก่า ผมพยายามคิดในแง่บวกเสมอ วันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้คงกินกับนอนเท่านั้นแหละ แต่อย่างว่าครับของมันเคยๆกัน ผมโทรไปหาแซนก็ได้แต่ปิดเครื่อง ก็คงนอนอยู่นั้นแหละ พอผมทำงานบ้านเสร็จก็มีโทรศัพท์มาจากเพื่อนๆ เดอะแก๊งค์ของผม วันนี้ชวนไปดูหนังครับ อิอิ นานทีมีหรือจะพลาด
...หลังจากมิตติ่งก็แยกย้ายกลับหอ โทรหาแซนก็ไม่ติด งานนี้เริ่มว้าวุ่นใจครับ โทรไปเท่าไรก็ปิดเครื่อง งานเช้าแล้วครับ
...เช้าวันอาทิตย์ผมจัดการโทรหาแซนแต่เช้าก็ติดต่อไม่ได้ครับ บ่ายผมไปซื้อของเข้าห้องโทรไปก็โทรไม่ติดสุดท้ายจนใจคงปล่อยให้เลยตามเลยแล้วกัน
...เช้าวันจันทร์วันแห่งความสุขเพราะผมได้เจอพี่ๆ เพื่อนๆ ผมคงไม่มีเวลาจิตตก (นี้แหละที่ชอบ) ผมไปถึงที่ทำงานตามปรกติ ผมทักทายพี่ๆ ที่ทำงานเอากระเป๋าไปเก็บ ก่อนเข้าห้องน้ำทำธุระ พอออกมามีจดหมายซองสีขาววางอยู่ที่โต๊ะผม ผมถามพี่ๆ ไม่มีใครเป็นเจ้าของก็แสดงว่าของผม ผมเลยแกะอ่าน
เนื่องด้วยฝ่ายการเงินต้องการนิสิตนักศึกษาไปช่วยงานในฝ่ายดังกล่าว และทางองค์กรเห็นว่าเป็นโอกาสที่ดีที่นิสิตจะได้เรียรู้งานในหลายฝ่าย ดังนั้นทางองค์กรจึงขอตัวนิสิตดังกล่าวไปช่วยงานฝ่ายการเงินตามที่ระบุ โดยมี นายธงไชย์ จงจะพาณิชย์ เป็นพี่เลี้ยงคุ่มงาน ตั้งแต่วันนี้ ถึง สิ้นเดือน
จึงแจ้งมาเพื่อทราบ
...ผมอ่านจบเขาแถบทรุด อีก 2 สัปดาห์ กับพี่เลี้ยงคนใหม่คือพี่ธงธง นี้มันอะไรเนี้ย
“พี่ครับนี้มัน...”
“โน๊ตจ๊ะ” พี่เขาสวนกลับมา
“ข้อนั้นทราบครับพี่”
“ค่ะ โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊... พี่เห็นหนู๋เครียด พี่เลยอยากปลอบใจหนุ๋ วันเสาร์เขามีประชุมด่วนเรื่องเงินส่วนเกินที่เกินมา พี่ธงธง เขาเสนอว่าเป็นผลงานของน้อง ดังนั้นเพื่อให้งานสำเร็จจึงขอแรงน้องฝึกงานมาช่วยนะค่ะ ทางผู้ใหญ่เห็นค้านบ้าง แต่เห็นดีมากกว่า...” น้ำตาผมแทบไหล
“สวัสดีครับน้องโอ๊ต” พี่ธงธงแกฉีกยิ้ม “ผมมารับน้องฝึกงานนะครับ ไปกันได้แล้วครับน้องเรายังมีงานให้ต้องทำอีกเยอะ” พี่แกพูดแล้วมองมาที่ผม เกลียดสายตาพี่แกจริงๆ “รอช้าทำไมหล่ะครับแบกกระเป๋าสิครับ หรือน้องจะต้องให้พี่ถือให้ แล้วปูพรหมโรยกลีบกุหลายให้น้องเดินเหรอครับ” กัดกูจริง ผมจัดการแบกกระเป๋า แล้วคำนับลาพี่เลี้ยงเก่า พอมาถึงโต๊ะผมสภาพมันไม่ใช่โต๊ะเลยครับ มันเหมือนเศษไม้มากกว่า มีแฟ้มอีกเป็นกอง “อ่าวนั่งนี้นะครับส่วนดอมพิวเตอร์ไม่มีให้นะครับ น้องคงจะมีแล๊ปท๊อปของตนเองใช่ไหมครับ”
“ครับ แต่ผมไม่ได้เตรียมมา”
“ไม่มีการเตรียมความพร้อมหัก 10 คะแนน” พี่เขาพูดหน้าตาเฉย “เอาล่ะทำงานนี้แล้วกัน งานเร่งหวังว่าจะเสร็จภายในสัปดาห์นี้”
“ผมไม่มีคอมให้ทำอย่างไงครับ”
“น้องคิดว่าเมื่อ 10 – 20 ปีก่อนไม่มีคอมเขาทำอย่างไงหล่ะครับ” คุณธงธงมองด้วยสายตาเหยียดหยาม “หักอีก 10 คะแนน กับความฉลาด...แต่ไม่เฉลียว” แล้วพี่แกก็เดินจากไป
...สรุปผมต้องนั่งทำงานทั้งหมดด้วยเครื่องคิดเลข ดีนะที่ตอนเรียนผมซื้อผิดดันไปซื้อเครื่องคิดเลขสำหรับใช้คำนวณในทางวิทยาศาสตร์เลยสะดวก ดูข้อมูลย้อนหลังได้ และข้อมูลทั้งหมดผมยังเห็นว่าไม่มีอะไรผิด
...ผมนั่งทำโดยมีพี่ธงคอยออกมาดูเป็นระยะ จะเรียกให้ถูกคือแกว่างมากพอมานั่งเล่นเกมส์มือถือดูผมทำงานจะถูกกว่าพอเวลาเกือบๆ เที่ยงพี่แกก็มาดูงาน มาตรวจงาน ตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจ ไม่เห็นจะใส่ใจผมทำไมอยู่ดีดีลุกขึ้นมาดูแล พอผ่านได้ไม่กี่นาทีจึงได้คำตอบ หัวหน้านายเดินผ่านมาจะลงไปทานข้าวนี้เอง
“อ่าวว่าไงน้องโอ๊ต”
“สวัสดีครับนาย” พี่ธงแทรก
“สวัสดีครับ”
“อ่าง ธงมาช่วยสอนน้องรึ”
“ครับท่าน” ตอบแบบหน้าตาเฉย
“เห้ยได้เวลากินข้าวแล้ว กองทัพต้องเดินด้วยท้อง” ท่านบอกสายตาท่านเป็นมิตรอย่างที่สุด
“เดี๋ยวสักครู่จะตามไปครับท่าน ตอนนี้ยังสอนงานไม่เสร็จเลยครับ เหลืออีกนิดเดียว”
“อืม งั้นรีบๆตามไปนะ เด็กหนุ่มไฟแรงแบบนี้แหละ” แล้วท่านก็เดินจากไป พอลับหลังก็อีหลอบเดิม โยนแฟ้ม ปึ้ง!!! แล้วก็กลับไปนั่งกระดิกเท้า
...เวลาผ่านไปได้สักพักพี่เขาก็บอกว่าให้ทำหน้านี้ให้จบ ไอ้หน้านี้ของพี่แกผมพึ่งขึ้นหน้าใหม่พอดี มีการบอกว่าไม่เสร็จไม่ต้องลงไปทานข้าว แล้วเดี๋ยวพี่แกจะขึ้นมาตรวจ ก่อนที่จะเดินปัดตูดจากไป ผมนั่งกดเครื่องคิดลขจนมือหงิก เห้อ...มันคงเป็นเวรกรรม ที่ฉันได้เจอกับเธอ ต้องมานั่งปั่นงานเสมอ อยากจะโยนทิ้งก็ทำไม่ลง...
ครืด... ครืด... ครืด... ลูกผมเรียกแล้ว
...แซนโทรมาครับ ติดต่อได้สักที อิอิ
“คุยโทรศัพท์เวลางานเหรอครับ” พี่แกโผล่มาจากไหนไม่รู้ พร้อมจ้องโทรศัพท์เขม้ง เอาไงหล่ะครับทีนี้ ผมต้องตัดสายทิ้ง ตามระเบียบ ซึ่งนั้นทำให้แกพอใจระดับหนึ่ง ก่อนที่แกจะกลับไปนั่งตรงที่เห็นผมชัดเจน ชีวิตกูข้าวกลางก็ต้องอดอีกมื้อ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ผมตื่นขึ้นมาในตอนสาย ผมเปิดดูโทรศัพท์มือถือที่เก็บไว้ ไม่มีข้อความอะไรนอกจากข้อความโฆษณา ผมั่งกดเบอร์พี่โอ๊ตแต่แล้วก็ต้องลบทิ้งอยู่หลายครั้ง จนเริ่มทำใจได้
ตู๊ด... ตู๊ด... ตู๊ด... ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด
...สายถูกตัดทิ้ง ในช่วงพักกลางวัน ผมคิดว่าผมพอเข้าใจอะไรบางอย่าง ถึงแม้นผมจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ไม่รู้ทำไมน้ำตาผมถึงไหล ผมพยายามเช็ดเท่าไรก็ไม่หมด
...และคืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมต้องอยู่คนเดียว
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 59
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...สวัสดีครับทุกท่าน
...เป็นอีกครั้งที่อัพช้า รู้สึกช่วงนี้มีอะไรเยอะแยะเข้ามาในชีวิต รวมถึงปัญหาหัวใจที่สุดท้ายก็ยังไม่เคลียร์ ตอนนี้ใครมีเกย์ดาร์แรงๆ ผมขอสัญญาณเช่าบ้างได้ไหม สงสัยน้องคนหนึ่งอยู่ แต่ไม่กล้าเขาไปคุยอ่ะ อาย
...แล้ววันนี้บ่ายพึ่งมีมีอีกหนึ่งปัญหาเข้ามา ความจริงคิดเรื่องนี้นานมาก และตัดสินใจไปแล้ว แต่ก็เหมือนตะกอนที่อยู่ก้นแก้วแล้วมีคนเอาไม้ไปคนเล่นนั้นแหละครับ ตะกอนมันก็ฟุ้งขึ้นมาอีกที เรื่องไป เวิร์ค แอนด์ ทราเวล นะครับ ตอนแรกว่าไม่ไปแล้ว แต่วันนี้พี่เขาโทรมาขอเรซูเม่ ความอยากเกิดอีกรอบ เห้อ
...แต่อย่างไงจะปั่นเรื่องนี้ให้เสร็จก่อนฝึกงานจบแน่นอนครับ ผมสัญญา ขอกำลังใจผมด้วยนา...ก่อนสลับคาหมอน ก่อนสลบขอเขียนจดหมายแนะนำตัวก่อน อิอิ
ผู้เขียน
โฟล์คเต่า
-
เป็นกะลังใจหั้ยนัยทุกๆเรื่อง คับ....
สู้ๆ.....
ปล...นึกว่าจะลืมกันซะเเล้ว....กิกิ....รอตอนต่อไปน่ะ
-
:เฮ้อ:
อ่านแล้วเครียดจังเลยอะเหมือนมีอะไรมาจุกที่ท้อง
ข้าวนี่ไม่ไหวเลยรู้ทั้งรู้ว่าเค้ารักกันดีจะทำอย่างนี้ทำไมนะ
เสียดายคำว่าเพื่อนที่ให้ไปจริงๆ
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(ยิ้มๆ)
-
อ่านแล้วใจโหวง ๆ ยังไงไม่รุ้
ไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลยอ่ะ
ข้าวแย่อ่ะที่ทำแบบนี้
สงสารทั้งแซนทั้งโอ๊ตเลย เห้อออ
เปนกำลังใจให้ทุก ๆ เรื่องน๊า
ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ตัดสินใจน๊ะ :)
-
คนแต่งมีปัญหาแบบโอ๊ตกับแซนหรือเปล่านี่
เรื่องมันไม่ควรเกิดเลย ความเข้าใจผิดครั้งนี้ ปัจจัยหลัก เพราะ "ข้าว" ใช่ไหม
ความห่างไกล ความไม่ไว้วางใจ และความเฉยชาบ่อยครั้งของพี่โอ๊ตนี่หละ ปัจจัยเสริม
บวก 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
:เฮ้อ:ตัวห่างกัน แถมยังมีคนคอยแกล้งอีก
สู้ๆ โอ๊ตแซน
-
:L3: :L3: :L3:
-
เป็นกำลังใจให้โอ๊ตกะแซน
แล้วก็โฟล์คเต่าด้วยคร้าบ
-
:monkeysad:โอ้ยยยยยยยยยย สงสารแซนนนนนนน ทำไมไอข้าวทำแบบนี้เกียจจจจจจจจจจจจจ o13
-
สงสัยต้องส่งส่วยนะแซน :oo1:
-
:เฮ้อ:
-
เครียดจัง
-
:เฮ้อ: เครียดดดดดด
:monkeysad: สงสารแซน
-
ตอนที่ 60 ห่างกันสักพัก
...และแล้วคืนนี้ผมต้องนั่งทำงานโดยมีพี่ธงธงคุม พวกข้าวมารู้เรื่องหลังพักกลางวัน เพื่อนๆที่ฝึกงานนั่งรอที่ห้องอาหารตลอดพักกลางวัน แต่ก็ไม่เห็น นึกว่ารุ่นพี่พาไปเลี้ยงข้าวกลางวัน มาทราบอีกทีก็ตอนเย็น เอ็ม น้าม และ ก้อย เลยตามมาหาแต่สุดท้ายก็เจอพี่ธงธงไล่กลับทั้งหมด (ข้าวจะมาสมทบที่หลังแต่โดนไล่ก่อน) ขนมที่เพื่อนๆ ซื้อมาฝากผมพี่ธงธงแกกินจนหมดเกลี้ยง ผมยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เที่ยงสุดทรมานในใจผมได้แต่คิดว่าอีกอาทิตย์เดียว อีกอาทิตย์เดียว ผมนั่งทำงานจน 21.00 น. เป็นเวลาที่อาคารปิด พี่แกถึงยอมให้ผมกลับ ไม่งั้นผมคงได้อย่ต่อถึงเที่ยงคืนไม่ก็นอนที่นี้แน่ พอผมลงมาด้านล่าง พี่แกก็เข้าไปคุยอะไรสักอย่างกับยามก่อนปล่อยผมเดินกลับคนเดียว
...ผมเดินทางถึงหอราวๆ 5 ทุ่ม เอิร์ธกลับมาที่คอนโดฯแล้ว ทั้งๆทีที่สอบเสร็จเอิร์ธขอมาอยู่ด้วยสักพักอ้างว่าเครียดจากการสอบ ผมได้ยินเด็กบ่อยอยู่บ่ายครั้งกับปัญหาการสอบครั้งนี้ ยิ่งเอิร์ธบอกตัวอย่างข้อสอบผมเข้าใจเลย ผมมาถึงก็อาบน้ำเข้านอน ไม่ได้คุยอะไรกับเอิร์ธ ไม่อยากให้เอิร์ธคิดอาไรไปมากกว่านี้ อีกอย่างผมอยากคบคนคนเดียว คือ แซน ผมอาบน้ำเสร็จเลยจัดการโทรหาแซน อย่างน้อยขอระบายเหอะ แต่โทรไปไม่รับสาย ผมโทรค่อนข้างย้ำเพราะไม่ได้คุยนานมาก ยิ่งถ้ารวมสัปดาห์โหดเมื่อสัปดาห์ที่แล้วด้วย น้อยมากที่ไม่ได้คุยกันเลย ผมโทรไป 4 ครั้งได้ พอครั้งที่ 5 เครื่องปิดไปเลย เป็นอะไรหว่า ผมพยายามคิดในแง่บวก สงสัยออกไปหาอะไรกิน แล้วแบตหมดมั้ง เดี๋ยวเห็นแล้วคงโทรกลับมาเอง แต่โทรไปแล้วหาอะไรกินบ่อยๆแบบนี้ท่ากลับไปคงกลิ้งแซนได้แน่เลย อิอิ
...ผมนอนรออยู่สักพักก่อนเผลอหลับไป ผมตื่นมาอีกทีก็ได้เวลาที่ต้องไปฝึกงานแล้ว อีก 4 วัน ผมอาบน้ำอาบท่าทำธุระ ก่อนมาดูโทรศัพท์หวังว่าจะมีสายไม่ได้รับให้ชื่นใจ แต่เปล่าเลยว่างเปล่า นั่งคิดไปคิดมาช่วงนี้ก็ได้เวลาสอบ คงเครียดอยู่กับการเรียนมั้ง และเวลานี้คงเช้าไปกับการโทรไปรบกวนเวลานอน เดี๋ยวค่อยหนีมาโทรตอนเข้าห้องน้ำดีกว่า ผมออกจากห้องเร็วเวลาปรกติเดินทางไปที่ฝึกงาน ผมไม่รอช้าจัดการเปิดแล๊ปท๊อป เอาไฟล์งานอันเก่าที่ผมจัดเก็บใส่แฮนด์ดี้ไดร์ฟกันพลาด โหลดเข้าคอม ก่อนเปลี่ยนหัวข้อบางตัว แล้วกรอกข้อมูลที่เหลือ งานผมเดินไปได้เร็วมาก เพราะแค่กรอกข้อมูลแล้วระบบมันสรุปเสร็จ ไม่ดุลกันก็แสดงว่าฝ่ายบัญชีผิดพลาด ซึ่งเท่าที่ทำมาดุลหมด ผมเริ่มสงสัยว่าทำไมงานเก่าที่ไม่ดุล มันเป็นของฝ่ายการเงินฝ่ายเดียว ผมนั่งทำของผมไปเรื่อยๆ แต่คนที่มีท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดไม่ใช่ใครครับ พี่ธงธง แกเห็นงานผมเดินไว แกเลยหงุดหงิด เรื่องของเขาชั่งประไร
...ผมทำงานจนเกือบเที่ยงครับ ข้าวก็มาหาผมที่โต๊ะฉุดแขนผม
“เห้ยๆ ยังทำงานไม่เสร็จ”
“มันได้เวลาเด็กฝึกงานกินข้าวแล้ว” มันเป็นวันแดงเดือดหรือไง กินผึ้งมาจากไหนว่ะ
“แป๊บ” ผมรีบเซฟลงแฮนด์ดี้ไดร์ฟ ก่อนกระฉากมันออกหลังจากตัดระบบการติดต่อเสร็จ
“เห้ยทำอะไรนะ” พี่ธงธงตะโกนขึ้น ข้าวหันไปมองตาเขียวใส่ เล่นพี่ธงธงหยุดชะงัก
“ผมพาเพื่อนไปกินข้าว พี่มีปัญหาอะไรไหมครับ”
“เออ ไม่มีครับ” อ่าวเห้ยไอ้ข้าวมีอำนาจสั่งพี่ธงธงตอนไหนว่า
“ครับดี อย่าให้มีเรื่องกันเลย” แล้วมันก็ลากผมออกไป
“เห้ย เป็นอะไรเนี้ย” ผมถามขึ้นหลังจากเก็บความสงสัยไม่อยู่
“เปล่า” มันตอบ
“แล้วทำไมมึงกล้าขึ้นเสียงกับพี่เขา เดี๋ยวกูก็โดนอีกอ่ะ”
“มันไม่กล้าหรอก”
“มั่นใจนะมึง มึงไม่ใช่กูนิ”
“เออเอาน่ารีบๆลงไปเหอะ เพื่อนๆรอแดร๊กข้าว” การสนทนาของผมก็จบลง เป็นบทสนทาที่สถุนที่สุดที่ผมคุยกับมันตลอดฝึกงาน
...พอมาถึงทุกคนนั่งรอผมอยู่หมดแล้ว
“เก่งจังเลยค่ะ” ก้อยแซว
“ไอ้... เม้นท์มึงมาไง เห็นจะอาเรื่องตั้งแต่เมื่อวาน” เอ็มพูดขึ้น
“เห้ยคนที่มีเม้นท์ต้องโอ๊ตดิ มันเป็นเคะนิ” ไอ้น้ำแซว
“อ่าว เห้ยกูอยู่เฉยๆนะ กัดกูสะงั้น” ผมสวน
“อ่าวเห้ยขึ้นกูด้วยว่ะ เม้นท์มาคู่” ไอ้น้ามไม่เลิก
“แล้วทำไมพี่เขายอมให้ลงมาละคะ” ก้อยถามขึ้น
“นั้นสิ” เอ็ม น้าม และผม ประสานเสียง
“อย่ารู้เลยรีบๆ แดร๊กเถอะ” หลังจากนั้นพวกผมก็เติมพลังงาน ก่อนฝ่าฟันกับงานในช่วงบ่าย
...ก่อนเข้างานผมโทรหาแซนแต่ก็ไม่ติดครับ เออเป็นอะไรหว่า พอกลับมาแล๊ปท๊อปปิดเครื่องครับ งานที่ทำมาหายหมดแนะ มือของผมเย็นเฉียบดีนะที่เซฟลงแฮนด์ดี้ไดร์ฟ ผมจัดการเปิดเครื่องอย่างใจเย็น
“ว่าไงครับน้องโอ๊ต พี่ลืมบอกไปถ้าไม่ใช่คอมกรุณาปิดเครื่องและถอดปลั๊กด้วยเพื่อช่วยองค์กรลดค่าใช้จ่าย”
“แล้วถ้าข้อมูลที่ผมทำมาหายหล่ะครับ”
“นั้นคือความสัพเพราของน้องเองนะครับ” แล้วพี่แกก็เดินจากไป ผมรู้แล้ว่าใครปิดเครื่อง พอคอมผมเปิดเสร็จ ผมจัดการดึงข้อมูลจากแฮนด์ดี้ไดร์ฟลงคอม
“อุ้ย!!! โชคดีจังเลย คอมเซฟงานที่ทำค้างไว้ให้ด้วย ทำต่อดีกว่า” ผมแกล้งพูดเสียงดัง (ใช้คำว่าตะโกนเหมาะกว่า) ก่อนจะพิมพ์งานแบบลั่นล้า แกล้งยั่วคนที่หน้าแดงก่ำอยู่ด้านใน ผมเห็นพี่ๆ คนอื่นหัวเราะคิกคักอยู่บางคนยกนิ้วให้ผม ท่าทางพี่ธงธงเป็นที่รักของที่นี้มาก อิอิ
...ตลอดช่วงบ่ายไร้ซึ้งสัญญาณโทรศัพท์ครับ เงียบกริ๊บผมก็ทำงานเรื่อยๆ กันพี่ธงธงแก่เล่นเหมือนกัน พอเลิกงาน (แน่นอนผมไม่ได้เลิก) เพื่อนๆ ผมก็ยกทัพมาอยู่เป็นเพื่อโดยมีข้าวเป็นแม่ทัพ งานนี้พี่ธงธงแกดูหดไปถนัดตา แกปล่อยให้พวกข้าวมาอยู่ด้วย ซื้อข้าว ซื้อน้ำมานั่งกินกัน ไม่มีบ่นสักคำ จนเกือบทุ่มนั้นแหละครับ
“เห้ยกูเบื่อว่ะ” ข้าวพูดขึ้น ไม่ว่าเปล่าจัดการเซฟงานลงล๊อปท๊อปและแฮนด์ดี้ไดร์ฟด้วยท่าทางที่คล้ายกับโอบผมอยู่ หน้าแนบหน้า ผมหน้าแดงไม่ได้อายเพราะมีใจหรือแอบชอบนะ แต่มันเล่นแบบไม่แคร์สื่อต่อหน้าประชาชีและพี่ธงธงนี้แหละที่ผมอาย ผมชำเรืองไปที่พี่ธงธง ดูท่าทางแกหงุดหงิดมากเหมือนพี่แกอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ พอเสร็จก็ปิดเครื่องถอดปลั๊กยัดใส่กระเป๋า ทั้งหมดข้าวจัดการหมด “พวกผมกลับก่อนนะพี่” มันหันไปบอกก็ลากพวกผมออกมา นาทีนี้พี่ธงธงหน้าแกแดงกร่ำ พรุ่งนี้ซวย ซวยแน่ๆ
...พอมาถึงด้านล่างก็ต่างแยกย้ายกันกลับ ข้าวไปส่งผมที่ท่ารถเมล์ก่อนแยกจากกัน ผมถึงคอนโดฯเอิร์ธนั่งเล่นเกมส์ตามอัธยาศัย ไม่ทำงานหรือไงว่ะ
“ทำงานดึกเหรอพี่” เอิร์ธทัก
“อือ โดนย้ายไปอยู่แผนกการเงินนะ”
“แผนกที่พี่โดนแกล้งหือเปล่า”
“อืม ใช่”
“งี้ก็ซวยนะสิ”
“แห๋งหล่ะ โคตะระซวยเลย”
“อืม”
“เอิร์ธติดต่อแซนได้ไหม” คำถามสุดท้ายหนึ่งล้านบาท
“...” เอิร์ธนิ่งไปชั่วขณะ
“เอิร์ธ”
“ครับพี่เล่นเกมส์อยู่ไม่ทันฟัง” โกหกชัดๆ
“ติดต่อแซนได้ไหม”
“ถ้าพี่เป็นแฟน ติดต่อกันยังไม่ได้ แล้วผมจะติดต่อได้เหรอ” มันสวนกลับ เอามีดปาดคอกูเลยไหมตอบแบบนี้
“เออ ก็พี่ติดต่อไม่ได้ เลยถามดู” แล้วผมก็ชิ่งไปอาบน้ำ ผมโทรหาแซนอีกครั้งก่อนนอน แซนปิดเครื่องครับ ผมเลยนั่งดูทีวี เห้อ...ไม่ได้นานกี่วันแล้วว่ะ
กรี๊ง... กรี๊ง... กรี๊ง... แซนโทรมาครับ
“ว่าไง หายไปนานเลยนะ” ผมทัก “สอบอยู่หรือเปล่าช่วงนี้”
“อือ”
“อืม...เนี้ยฝึกงานเหนื่อยม๊ากกกก” ลากเสียงแบบเหมยลี่ รถไฟฟ้าฯ “แถมสัปดาห์ที่แล้วโดนแกล้งอีก มาสัปดาห์นี้โดยย้ายไปอยู่แผนกเดียวกับไอ้คนที่แกล้งอ่ะ”
“เหรอ”
“อืมอ่ะดิ แล้วนี้กินข้าวยัง เออพูดเรื่องข้าว เมื่อวานอ่ะไม่ได้กินข้าวเลย ไม่ใช่แต่ข้าวเที่ยงหรือข้าวเย็นนะทั้งวันเลยอ่ะ พวกเอ็มซื้อมาให้ก็โดนพี่เขาแย่งกินหมด พอข้าวรู้เรื่องวันนี้มันเลยเป็นบ้าอะไรไม่รู้ อยู่ดีดีก็มาลากพี่ไปกินข้าวอ่ะ พี่ที่เขาแกล้งพี่เขายังกลัวไอ้ข้าวเลย ตอนเย็นไอ้ข้าวมันก็เป็นคนมาลากพี่กลับคอนโดเนี้ย เออแล้ววันก่อนไปกินหมูกระทะมากับพวกข้าวอ่ะ อร่อยมาก เออว่างๆ เดียวพาไป เห้ยแล้วหนังเรื่อง...ดูยัง อย่าไปดูนะ เสียดายตังค์วันก่อนไปดูหนังกับเพื่อนๆ ไม่สนุกเลย น่าเบื่อมาก เสียดายตังค์สุดๆ และก็...”
“พอเหอะ”
“อะไรพอเหอะ”
“รู้ตัวไหมว่าพูดถึงข้าวมากี่ครั้งแล้ว”
“อ่าวทำไมพี่ก็แค่เล่าให้ฟังนิ”
“9 ครั้งแล้วนะ”
“แล้วไงอ่ะ”
“ผมไม่ไหวแล้วพี่...” ผมได้ยินเสียงสะอื้นตามสาย
“เห้ยเป็นอะไรแซน”
“ผมไม่ไหวแล้ว... ห่างกันสักพักได้ไหม?”
...ห่างกันสักพัก ห่างกันสักพัก
สักพักนี่มันต้องนานแค่ไหน
...ตลอดชีวิต หรือจนฉันตาย
ห่างกันทำไม ทำไมไม่เลิกกัน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 60
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
:monkeysad:ม่ายจิงงงงงงงง เกียจไอข้าวววววววววววววววว :angry2: เครียดดดดดดดดดดดดดดดดด
ห่างกันทำไม ทำไมไม่เลิกกัน อย่านะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
o13
-
สงสารแซนอ่ะ เห้อออออ
เอาข้าวไปเก็บเลย ข้าวทำแบบนี้ไม่แมนเลยอ่ะ ๆๆๆๆ
-
หลายคนเคยเล่าให้ฟังว่าข้าวเป็นของมีประโยชน์ แต่เห็นจะมีโทษก็วันนี้แหละ
ขอเกลียดข้าวไปหลายๆวันเลย ชิชิ
คนเราอะถ้ามัีนคิดจะเชื่อใจกันนะบางทีมันก็ต้องอย่าีระแวง
-
:serius2: :serius2:
-
:serius2:
ค้างงงงงงงงงงงงง
ตอนต่อไปมาเร็วๆ
-
สงสารแซนอ่า :sad11:
-
ในที่สุดมันก้อระเบิดจนดั้ย...
เข้าใจความรู้สึกเเซนน่ะ...บางทีเราก้อแบกรับไม่ไหว...ทั้งที่อยากจะพยายามเชื่อใจ..
สุดท้ายก้อคงเป็นเหมือน....ชื่อตอน.... :sad11:
-
แหงะ ช่างไม่รุ้อะไรบ้างเลย
อะไรก็ข้าวๆๆ เหอะ ไม่ผิดที่ไม่รุ้แต่ก็เอะจัยมั่งดิพี่
เด๋วมันจะสายเกินแก้นะคับ
แต่นี่ผมอ่านบ้านทรายทองอยู่ป่าว ชักแหม่งๆและ ฮาาาาาาาาา
-
ฮึ่ย ไมมันคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยหล่ะแซน
แต่ถ้าแซนพูดไป โอ๊ตก็จะหาว่าแซนอคติอีกอ่ะ
ยุ่งจิงเฟ้ย
-
อารมณ์นี้เป็นใครก็ทนไม่ได้ทั้งนั้นล่ะ แซน น่าเห็นใจสุดๆ :เฮ้อ:
-
กูเหนื่อย
:angry2:
ที่ทำงานแมร่งก้อ...
ฟังแล้วเริ่มขึ้น
ส่วนเรื่องความรักก็ทำให้ประสาทมากกว่าเดิม
อะไรกันนักหนาเนี่ย??
-
เย้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mc4:
ตามอ่านจนทันแล้วอ่ะ..ดีใจมาก ๆ เลย...ใช้เวลาอ่านหนึ่งวันเต็ม ๆ T^T
หลงรักแซนแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยนะเนี่ย แม้ว่าแซนอาจจะทำตัวงี่เง่าไปบ้าง
หรือทำตัวเป็นเล็กไม่รู้จักโต...แต่ที่ทำทั้งหมดก็เพราะรักโอ๊ต
ส่วนโอ๊ตกว่าจะรู้ใจตัวเองว่ารักแซนเนี่ย ก็ทำเอาคนอ่านลุ้นซะตัวโก่งเลยนะ
เข้าใจที่ว่าระยะทางมักทำให้ความรู้สึกสั่นคลอนนะ...ไม่แปลกเลยที่แซนจะไม่มั่นใจในตัวโอ๊ต
แล้วยิ่งมีข้าวเข้ามาเป็นตัวแปรแบบนี้อีกด้วยเนี่ย...เฮ้ออออออออออออออออออออออออ
ทำไมแซนไม่ถามโอ๊ตตรง ๆ เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นบ้างนะ...คิดเองเออเองไม่ดีเลย
คำว่า "ห่างกันสักพัก" ของแซนเนี่ย...ทำเอาคนอ่านใจหวิว ๆ เหมือนกันนะ
ชักเริ่มจะไม่ชอบข้าวซะแล้วสิ..ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกคิดว่า ข้าวไม่น่าจะมีพิษมีภัยอะไรแล้ว
แต่สุดท้ายก็กลายเป็นข้าวบูดไปซะได้...ข้าวจะไร้ประโยชน์ก็วันนี้แหล่ะ...ชิส์~*
พีเอส ,, แอบค้างนะฮะไรท์เตอร์...รีบมาต่อไว ๆ นะฮะ...เค้าอยากรู้แล้วว่า โอ๊ตจะตัดสินใจยังไงอ่ะ??
-
เล่นงอนกันเราค้างเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 61 ธาตุแท้
“...”
“...”
...นาทีนี้ต่างคนต่างเงียบ ที่ผมเงียบเพราะผมอึ้งกับคำพูดนั้น ผมทำอะไรผิดเหรอ การที่ผมต้องรับผิดชอบในหน้าที่ไม่มีเวลาให้มันผิดมากใช่ไหม แล้วเมื่อต้นเดือนหล่ะมันคืออะไร ผมถามในใจตน
“...”
“...”
...ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ...
..สายถูกตัดไปแล้วโดยปราศจากคำอำลา ไม่สิ “ห่างกันสักพัก” นั้นแหละคำลา ผมทิ้งตัวลงบนที่นอน ผมนั่งอยู่อย่างนั้นจนเช้า แปลกที่ไม่มีน้ำตาสักหยด แต่ในใจมันเอ่อล้นหมดแล้ว กับการฝึกงานอีกแค่ 3 วัน ผมก็จะกลับบ้านแล้ว อีกแค่ 3วันที่คำว่านิสิตปริญญาตรีเป็นครั้งสุดท้าย อีกแค่ 3 วันผมที่จะได้เจอแซน อีกแค่ 3 วันที่ผมจะปลดแอ๊ก และอีกแค่ 3 วันที่ผมจะเรียนแซนว่าแฟนได้เต็มปาก
…ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
“พี่โอ๊ตไม่ทำงานเหรอ” เอิร์ธเข้ามาถามครับ
“...”
“พี่โอ๊ต”
“...” ผมขังตัวเองอยู่ในห้องมืดสนิท
...เวลาผ่านไปเท่าไรไม่รู้ ผมมีคำถามที่พุดขึ้นในใจทุกวินาที เสียงเคาะประตูของเอิร์ธเป็นเหมือนนาฬิกาบอกเวลาแต่มันก็เท่านั้น...สำหรับผมมันไม่มีค่าอะไร
...ห้องนอนผมสีเริ่มเปลี่ยนอีกครั้ง เริ่มกลับมามืดเหมือนคืนก่อน ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม ชุดเดิม
...อ๊อด ...อ๊อด มีคนมาหาผมที่คอนโดฯ ผมปล่อยผมไม่มีอารมณ์จะพบกับใคร
...ปัง ปัง ปัง เสียงอ๊อดเมื่อสักครู่ กลายเป็นเสียงทุบประตูและเสียงโหวกเหวกโวยวายแทน เสียงนั้นผมคุ้นเคยดี ข้าวมาหาผมที่คอนโดฯ ไม่นานนักเอิร์ธก็เปิดประตูต้อนรับ และเริ่มมีเสียงโว้ยวายอีกครั้ง
“พี่มาหาใครครับ” เอิร์ธถาม
“เจ้าของห้องน้องหล่ะมายุ่งอะไรห้องนี้”
“เจ้าของห้องให้อยู่พี่เสือกอะไรหล่ะ”
“เห้ย ปากดีนะน้อง”
“แล้วไง พี่มีอะไรกับพี่โอ๊ต”
“เรื่องพี่กับโอ๊ตน้องก็อย่าเสือก”
“พี่ชื่อข้าวสินะ”
“แล้วไงครับ”
“เลิกยุ่งกะพี่โอ๊ตสักที เขามีแฟนแล้ว”
“มีแฟนแล้วไงครับน้อง พี่เอาโอ๊ตไม่ได้เอาแฟนเขานิ”
“โห้ พูดงี้หน้าด้านมากนะพี่”
“ก็ไม่ด้านเท่ากับมาอยู่คอนโดฯ บ้านทั้งๆที่ไม่มีธุระหรอกครับ”
“ผมมีเหตุแน่ที่มาอยู่ที่นี่นะ ไม่เหมือนพี่หน้าด้านจะเอาแฟนชาวบ้านเป็นของตัวเองให้ได้”
“พูดหมาๆ ระวังหน้าหล่อจจะมีสีนะครับ”
“มีแล้วไง คิดว่ากุสู้ไม่ได้เหรอ กูมีมือมีตีนเหมือนกัน”
“ลองไหมหล่ะครับ”
“ทำไมเหรอ พูดความจริงแล้วรับไม่ได้ไงครับ”
“เออกูใช่กูบอกให้รู้เลย กูนี้แหละที่ยุยง ใส่ไฟให้แม่งเลิกกัน มึงจะทำไมกู อย่าคิดว่ากูไม่รู้ มึวก็รอพี่มึงกับโอ๊ตแล้วเตรียมเสียบแทนเหมือนกันแหละ”
“ปากดีว่ะสัตว์” เอิร์ธชกเข้าที่หน้าข้าวอย่างแรง มีเลือดไหลออกมาจากปาก ข้าวมองตาเขียวใส่ “เอาเลือดชั่วๆออกจากตัวบ้างก็ดี” สิ้นคำพูดนั้น ข้าวเดินย่างสามขุมตรงมาที่เอิร์ธ เอิร์ธสวนหมัดเข้าที่หน้าอีกครั้งแต่ข้าวจับได้ ก่อนที่จะจับมืออีกข้าง แล้วขยับตัวเข้าไกลเพื่อไม่ให้เตะโดนก่อนเหวี่ยงตัวเอิร์ธไปกระแทกกับประตู
“คิดว่าแรงอย่างมึง กูจะคะนามือเหรอ เลือดชั่วๆ ใช่ไหม กูจะให้มึงรู้ว่าเลือดชั่วๆ เป็นอย่างไง” ข้าวหน้าข้าวเข้าหาเอิร์ธแล้วจูบปากทันที เท่าที่ดูข้าวทั้งดูดปาก และพยายามแทรกลิ้น ส่วนเอิร์ธพยายามดิ้นหนี้ครั้งจะตะโกนด่าก็จะเสียท่าข้าวโดยสิ้นเชิง ข้าวเห็นท่าเอิร์ธไม่อ้าปากแน่จึงจับขึงด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือพยายามปลดกระดุมเพื่อจับหน้าอก เมื่อพันธนาการหมดสิ้น ข้าวเริ่มไซร้ที่คอเอิร์ธ นิ้วลูปไล้บริเวณยอดอก เอิร์ธพยายามดิ้นล้นและด่ากราด แต่พอเปิดปากได้ข้าวก็เข้าจูบปากทันที จนเอิร์ธดูอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด
...มันอะไรกันหนักหนาว่ะ ผมอยากอยู่เงียบๆ ผมเปิดประตูช้าๆ เห็นภาพดังกล่าว ผมอึ้งไปชั่วขณะ พอที่เสียงด่าเริ่มเป็นเสียงคราง
“ทำอะไรนะ!!!” ผมตะโกน ข้าวผละออกจากเอิร์ธทันที เอิร์ธทรุดลงไปนั่งกับพื้น น้ำตาอาบสองแก้มผมรีบเข้าไปกอดเอิร์ธ “ทำอะไรข้าว”
“เราแค่มาเยี่ยมเห็นก้อยเล่าให้ฟังว่าขอให้ลา เราลาให้แล้ว เลยทำเรื่องขอใบสำเร็จการฝึกงานให้เลย จะมาบอกว่าได้ศุกร์นี้จะให้เอามาให้ไหม”
“แล้วที่ทำเมื่อกี้หล่ะ”
“กูแค่สั่งสอน”
“สั่งสอน ถ้าเรามาตะโกน มันจะจบตรงไหน”
“เออ...คือ ก็แค่ให้เลือดที่น้องว่าชั่วอยู่ในตัวมันก็เท่านั้น”
“เหรอ แล้วอีกเรื่องหล่ะ นายยุยง ใส่ไฟเรากับแซนให้เลิกกัน หมายความว่าไง”
“ก็เราจะเอาของ ของเราคืน เราผิดเหรอ เราทำตามสัญญาแล้ว โอ๊ตก็ควรทำตามสัญญาเหมือนกัน คิดว่าเราโง่เหรอไม่ร็ว่าพ่อนายทำงานอะไร การที่เราได้ฝึกงานที่เดียวกันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เรารู้ว่านายอยากกลับมาอยู่ที่กรุงเทพฯ มากแค่ไหน โอ๊ตคงไม่พลาดโอกาสนี้แน่” ข้าวพูดรัว “อีกอย่างนะเราต้องการอะไร เราก็ต้องได้โอ๊ตก็รู้นิ”
“แล้วไม่คิดถึงหัวอกเราบ้างหรือไง ข้าวก็รู้การที่เราจะรักใครสักคนมันยากแค่ไหน หลังที่ข้าวทิ้งเราไป เราไม่เคยอยากมีแฟนอีกเลย รู้ตัวไหม รู้ไหมว่าเจ็บแค่ไหนกับการถูกบอกเลิก แล้วข้าวทำเพื่อให้เรากับมาคบกับข้าวเนี้ยเหรอ...” ผมร้องไห้ออกมา กลั้นอารมณ์ไม่อยู่จริงๆ ปรอทผมสู้งขึ้นเรื่อยๆ “ขอบใจสำหรับธุระ ออกไปได้แล้ว”
“แต่...”
“ออกไป... บอกให้ออกไปรำคาญจริงโว้ย นาทีนี้กูตัดสินใจแล้วกูไม่เอาใครทั้งนั้น!!!” ผมตะโกนลั่นห้อง เอิร์ธมองหน้าผม เหมือนมีคำถามว่ารวมถึงเอิร์ธด้วยไหม ผมไม่ตอบอะไรได้แต่นิ่งเป็นนัยๆ ว่าร่วมด้วย
...ข้าวเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ผมเดินกลับเข้าห้อง
“พี่โอ๊ต”
“พี่ไม่อยากคบใครอีกแล้ว” ผมตอบเพราะรู้ว่าเอิร์ธจะพูดอะไร
... 2 วันที่เหลือผมเลยเดินเรื่องธุระที่เคยทำต่อให้เสร็จ ตอนนี้ก็เหลือเอกสารจากทางมหาวิทยาลัย ผมทำเรื่องขอให้ส่งใบสำเร็จการฝึกงาน ไปที่มหาวิทยาลัยที่ผมสังกัดอยู่ ผมเลี่ยงทุกวิถีทางที่จะเจอข้าว ก่อนจะไปลาพี่ๆ ที่แผนกเก่า พี่เขาเลยเม้าส์ว่าวันก่อนข้าวไประเบิดลงที่ฝ่ายการเงิน แถมประจานพี่ธงธงที่ไปลวนลามข้าวในห้องน้ำ รวมทั้งตามตื้อข้าวต่างต่าง นานา ผมจึงกลายเป็นแพะ เพราะข้าวประกาศให้พี่ธงธงรู้ว่าข้าวกับผมเป็นแฟนกัน พี่แกเลยหาเรื่องบีบผมให้ออกไปฝึกงานที่อื่น เพื่อที่พี่แกจะได้เข้าปาดหน้าเค้กสะเอง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 61
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
:z13: :z13: :z13:
ทำไมข้าวมันต้องทำแบบนี้วะ
แต่ช่างเหอะ
ที่สนใจคือ แซนด์กะเอิร์ทมากกว่า
โอ๊ตดูแลดีๆ นะ
จำไว้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่โอ๊ตทำอ่ะ มีผลกับทั้งสองคนมากกว่าที่โอ๊ตคิดแน่ๆ
-
มันคงกลายเป็นสันดานไปแล้วสินะ ที่ว่า เราอยากได้อะไรก็ต้องได้
หวังว่าคนๆนี้จะไปลงเอยกับผีก่าซาตานสักตัว...
-
ข้าวแค่อยากจะเอาชนะมากกว่ามั้งงง
เห้ออ
-
:z6:ข้าว
:กอด1:น้องเอิร์ทของพี่ ขวัญเอ๋ย ขวัญมา
:angry2:พี่โอ๊ตกลับไปดูแลแซนซะ
-
ทำำไมมันเศร้าจัง
:m16:
-
ทำไมร้ายขนาดนี้ รู้ตัวการแล้วตามง้อแฟนด่วนนะท่าน มัวงุ่นง่านอยู่ไม่ทันการนา
-
อิพี่ข้าว....แกมันน่านัก..... :beat:
ว่าแต่ว่า...จับคู่กับพี่เอิร์ท...ดีรึเปล่าน๊า....อิอิ...
แล้วพี่แซน จะทำไงต่อ....โปรดติดตามตอนต่อไป
-
:monkeysad:สงสารแซนและโอ๊ตสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เกียจข้าวววววววววว o13
-
โหย ไมข้าวร้ายงี้อ่ะ
แต่โอ๊ตน่าจะคุยกะแซนหน่อยนะ
สงสารทั้ง แซน ,โอ๊ต,เอิรธ์
-
คิดถึงใจแซนบ้างสิโอ๊ต :เฮ้อ:
-
เค้ารู้สึกเหมือนกับว่าจะเริ่มเห็นอะไรลาง ๆ แล้วแหล่ะ...หึหึหึ - -+
อ่านตอนนี้แล้วให้ความรู้สึกว่า...ข้าวนี้มีพิษอย่างร้ายแรง
แต่็ก็นะ...ชอบที่ข้าวกล้าที่จะยอมรับความจริงออกมา ว่าตัวเองเป็นตัวยุยงให้แซนกะโอ๊ตผิดใจกัน
แล้วที่บอกว่าจะมาของของตัวเองคืนเนี่ย...มันซีเมนท์ไปหน่อยมั้ยอ่ะข้าว
ไหนตอนแรกบอกว่าทำใจได้ไงอ่ะ...ทำแบบนี้โอ๊ตก็เสียความรู้สึกแย่หน่ะสิ
ส่วนความจริงที่ปรากฏต่อมาเกี่ยวกับเรื่องของข้าวกะพี่ธงธงเนี่ย
ทำให้อึ้งไปชั่วขณะอยู่เหมือนกันนะ...แบบว่า...เอิ่มมมมมม...ก็ทำไปได้นะพี่ธงธง - -"
ข้าวไม่ต่อยสวนกลับไปให้ก็ดีเท่าไหร่แล้วเนี่ย...มิน่าล่ะ...หลัง ๆ มาพี่ธงธงถึงได้ดูเหมือนจะยอมข้าวยังไงก็ไม่รู้
ที่แท้ข้าวก็ถือไพ่เหนือกว่าอยู่นี่เอง
แล้วที่โอ๊ตบอกว่าจะไม่เอาใครเลยเนี่ย...หมายความว่ายังไงอ่ะโอ๊ต???
นี่อย่าบอกนะว่าจะถอดใจจากแซนหน่ะ...เฮ้ย..ไม่ยอมนะ...โอ๊ตต้องรีบกลับไปเคลียร์กับแซนสิ
เพราะที่แซนขอห่างสักพักก็เพราะความเข้าใจผิดที่เกิดจากข้าวต่างหาก...ชิม่ะ???
เอาเป็นว่ารอลุ้นต่อไปก็แล้วกัน...ว่าแซนกะโอ๊ตจะคืนดีกันได้หรือเปล่า...ยังไงก็ไม่อยากให้เลิกกันนะ T^T
พีเอส 1,, ถึงว่า...ว่าทำไมโอ๊ตไม่ยอมบอกใครว่าเป็นแฟนกะแซน...เพราะต้องการรอให้เรียนจบก่อนนี่เองอ่ะนะ
พีเอส 2,, ที่เค้าบอกว่าเค้าเริ่มเห็นอะไรลาง ๆ แล้วเนี่ย...เค้าหมายถึงคู่ของข้าวกะเอิร์ธหน่ะ...อยากให้สองคนนี้ได้คู่กันนะ
แบบว่าจูบซะเคลิ้มไปขนาดนั้นแล้วเนี่ย...ไม่เอิร์ธก็ข้าว...น่าจะสปาร์คกันบ้างอะไรบ้างนะ...อิอิ~*
-
ตอนที่ 62 จุดเปลี่ยน
...หลังจากที่ผมพยายามทำตัวให้ยุ่งๆ มาทั้งวัน เพื่อให้ลืมเรื่องแซน ผมก็มาหมกตัวที่ห้องเหมือนเดิม ผมเริ่มเก็บของช้าๆ เพื่อนๆ เดอะแก๊งค์ของผมมันฝึกงานเสร็จกันหมดแล้วเช่นกัน พวกผมนัดกันว่าจะขึ้นรถกันวันอาทิตย์ โดยรวมผลกันที่หมอชิต เพราะส่วนใหญ่มีแต่เสื้อผ้า ส่วนข้าวของอื่นๆ ก็เอากลับกันไปบ้างแล้วก่อนหน้านี้ ส่วนของที่เหลือเอาลงรถกระบะของเพื่อน พอตกดึกเอิร์ธมาช่วยเก็บของ ขณะที่ผมเก็บของทุกชิ้นผมก็นึกถึง 3 เดือนที่ผ่านมา ตั้งแต่วันแรกที่ผมมาอยู่ที่นี้ อัดกัน 7 – 8 ในห้องนี้ จวบจนวันนี้เรื่องราวต่างๆ ในอดีตเข้ามาและในความทรงจำเหล่านั้นก็มีแซนอยู่ด้วย
“พี่โอ๊ต”
“...”
“พี่โอ๊ต”
“ครับ”
“ข้างนอกเสร็จแล้วพี่ ห้องพี่เอาไง”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่เองดีกว่า”
“ครับ”
...ผมยืนดูของที่มันมีแค่กระเป๋าที่อัดแน่นไปด้วยของกระจุ๊กกระจิ๊ก กับกล่องใบหนึ่ง คราวนี้ก็เหลือเพียงแต่ในห้องนอนที่มีแต่กระเป๋าแล๊ปท๊อป และกระเป๋าเสื้อผ้าของผม ผมเดินเข้าไปเก็บเสื้อผ้าที่เหลือ ที่ละชิ้น
...อ๊อด ...อ๊อด
...เสียงกริ๊งเงียบไปคงเป็นคนข้างห้องเอาของมาให้มั่ง ผมไม่ใส่ใจนัก ผมค่อยๆ เก็บของทีละชิ้นจนเสร็จพอเปิดประตูออกไป ข้าวกับเอิร์ธกำลังพิงโซฟาคุยกันอยู่
“มาทำไม?” นั้นคือคำพูดแรก
“เรามาขอโทษโอ๊ต”
“ไม่ต้องหรอก”
“เรารักโอ๊ตจริงๆ รักจนมองไม่เห็นความถูกต้อง”
“แต่เรื่องของเรากับแซนมันก็จบสมใจนายนิ” ใช่ครับเพราะแซนปิดเครื่องไม่สามารถติดต่อได้อีกเลย
“โอ๊ต”
ปัง!!! ผมผิดประตูใส่หน้า ก่อนลงกลอน
....ผมมองโทรศัพท์ของผมที่วางอยู่ที่เตียง ผมหวังว่าแซนจะโทรมาสักครั้ง แต่เปล่าเลยน้ำตาผมค่อยๆไหลช้า
...วันรุ่งขึ้นหลังจากที่ดผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยล้าจากการเก็บช้าวของ เพื่อนก็มาที่คอนโดฯผม มีการเปลี่ยนแผนกันนิดหน่อย โดยเอาสัมภาระทั้งหมดลงรถกระบะเพื่อนจะได้ลงที่ที่เดียวไม่วนไปนู้นมานี้ ผมเลยจัดการฝากของเกือบทั้งหมดเว้นแต่ แล๊ปท๊อปที่ติดตัวอยู่เสมอ ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจเพื่อน แต่กลัวตกพังและในกระเป๋ามีการ์ตูนอ่านคั้นเวลาเดินทางด้วย
...ลาก่อนกรุงเทพฯ มิตรภาพวาระสุดท้ายของชีวิตนิสิต
...ลาก่อนกรุงเทพฯ เมืองที่เต็มไปด้วยอดีตที่มีความสุข กับอดีตคนเคยรัก
...ผมมาถึงหมาวิทยาลัยเพื่อลงรถเอาของลงผมฝากกล่องไว้ที่หอเพื่อนก่อนเอาสัมภาระทั้งหมดขึ้นรถที่คุณพ่อเอามารับ ผมกับพ่อคุยกันถึงเรื่องราวในการฝึกงาน ความรู้ที่ได้ ประสบการ์ณต่างต่าง นานา พอถึงบ้าน ผมจัดการทำรายงานสรุปส่งอาจารย์อีกครั้งหนึ่ง โดยมีเส้นตายที่วันจันทร์หน้า
...ทุกตัวอัษรถูกกลั่นกรองมาจากความคิด ประสบการ์ณที่ไม่สามารถหาได้ มิตรภาพ ความรัก สิ่งดีๆ และประโยชน์จากการฝึกงาน ถูกเรียบเรียงผ่านปลายนิ้วสู่หน้าจอ ก่อนจะกลายเป็นหน้ากระดาษ รายงานตัวสุดท้ายเสร็จสิ้นก็ปาไปวันศุกร์ รำพังรายงานธรรมดาผมใช้เวลาไม่กี่วัน แต่สิ่งที่เสิรมเข้าไป มันทำให้ใช้เวลานานขึ้น ผมบรรจงทำทุกขั้นตอน เพราะมันคือรายงานชี้นสุดท้าย
...ทุกวันที่ทำรายงานผมไปนั่งเล่นที่มหาวิทยาลัยบางเพื่อรำลึกเรื่องราวในอดีตกับเพื่อนๆ มาทำธุระขอเอกสารสำคัญต่างๆจากมหาวิทยาลัย แต่เป้าหมายจริงๆ คือขอเจอแซนสักครั้งแต่เปล่าเลย จนกระทั้งมาถึงวันจันทร์ ผมมาที่อาคารเรียนรวมในตอนเช้า ในโรงอาหารไม่มีใคร ชั่งเงียบเหงาต่างจากเวลาปรกติที่ผมมาเรียน ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะนี้เป็นช่วงปิดภาคฤดูร้อนนิสิตเลยมีน้อยกว่าปรกติ แม่ค้าเริ่มทำอาหารเพื่อเตรียมให้บริการ
“ว่าไงอีโอ๊ตมาเร็วนะมึง”
“มึงก็ไม่ต่างอีคุณนายสายเสมอ” แอนเพื่อนในกลุ่มที่สายเสมอ มีเพียงวันนี้ที่มาเร็วกว่าทุกครั้ง
“แม่งฝึกงานตื่นเช้าทุกวันจนกูชินแล้วว่ะ”
“อือ”
“แล้วผัวมึงอ่ะ”
“กูเลิกกันแล้ว”
“จริงดิ”
“เมื่อไร”
“สิ้นเดือน พอเหอะกูขออย่าพูดเรื่องนี้” ผมไม่ไหวที่ต้องพูดเรื่องนี้...ตอนนี้...
...ไม่นานนักเพื่อนๆ ผมก็ทยอยกันมา ต่างคนต่างดีใจที่ได้เจอกัน เหมือนงานรวมรุ่น พวกเราคุยจนได้เวลานำเสนองาน
...เวลาผ่านไปเรื่อยๆโดยทุกคนมีเวลา 15 นาที เรียงตามเลขที่ ซึ่งส่วนใหญ่ไม่ถึง 15 นาที เพราะอาจารย์อ่านายงานเสร็จจะยิ่งคำถามอย่างเดียว กลายเป็นว่าคนหนึ่ง 5 – 10 นาทีเท่านั้น ซึ่งของผมได้นำเสนอในช่วงบ่ายเลยว่าที่จะนั่งเขียนโน๊ตคุยกัน ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีทั้งรอบเช้าและบ่าย การนำเสนองานของผมก็เป็นไปด้วยดี สรุปการนำเสนอจึงจบก่อนเวลานั้นคือเลิกการนำเสนอตอน 15 นาฬิกา อาจารย์ออกมาบอกรายละเอียดอื่นๆ เกี่ยวกับการขอเอกสารสำคัญจากมหาวิทยาลัย ผมเดินเรื่องหมดแล้วและวันนี้ผมนัดรับเอกสารแล้ว เพื่อนคนอื่นๆ ที่ไม่เข้าใจก็มาถามขั้นตอน รายละเอียด พอเสร็จการนำเสนอทุกคนต่างแยกย้าย ส่วนผมไปเอาเอกสารตามที่นัดไว้
...พอมาถึงหน่วยงานดังกล่าวผมจัดการยื่นใบเสร็จรับเงินรับเอกสารและออกมา กลุ่มของผมยังไม่อยากกลับเลยสรุปว่าจะไปนั่งเล่นต่อที่โรงอาหารระหว่างทางพวกผมเล่นและคุยสวนเสเฮฮาตามประสา คนคนหนึ่งที่คุ้นตากำลังเดินสวนมา นั้นคือ แซน แซนเองเห็นผมก็ชะงักก็เดินสวนไปเหมือนไม่เห็นผม ผมไม่รู้จะพูดอะไร นาทีผมรู้สึกจุกอยู่ที่อก อยากจะร้องไห้ อยากจะวิ่งไปคว้ามือแซนไว้ แต่ขาของผมมันอยู่กับที่เหมือนโดนสะกด น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง
...แอนเป็นผู้บอกเรื่องราวระหว่างผมกับแซนให้เพื่อนๆ ทราบถึงแม้นทุกคนจะสงสัยในสาเหตุ แต่ก็ไม่อยากจะพูดเพราะกลัวว่าผมจะอาการหนักกว่าเดิม พวกผมนั่งคุยกันสักพักก่อนแยกย้ายกันกลับ ผมไปเอากล่องที่อยู่ที่หอแอน ก่อนขับรถไปในที่ที่คุ้นเคย หอแซนนั้นเอง แต่ประตูเจ้ากรรมมันล๊อค ผมเข้าไม่ได้
“ขอโทษครับ” คนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“หมอบีม”
“อ่าวพี่โอ๊ต ไม่ได้เจอนานเลย”
“อืมครับ ไปฝึกงานที่กรุงเทพฯ มา”
“จบแล้วดิ อิจฉาจังครับ”
“ครับ”
“ผมช่วยยกไหม”
“ไม่เป็นไรครับ” บีมอาสายกกล่องให้
...ผมกับบีมคุยกันตลอดทางเดินจึงถึงทางแยก ผมกล่าวคำอำลาก่อนตรงดิ่งไปที่ห้องแซน ผมเอากล่องวางไว้หน้าห้องก่อนเดินจากไป
...พอกลับถึงบ้านผมจัดการทำธุระต่อให้เสร็จ เข็มชีวิตผมเปลี่ยนอีกครั้ง ตอนนี้ผมมีเรื่องอื่นให้สนใจมากกว่าแล้ว
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 62
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.
...ตอนต่อไปสั้นมาก เอาไว้ก่อน
-
เห้อออออออ
:o12:
-
ม่ายน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา...ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
ทำไมโอ๊ตไม่ฉุดรั้งแซนไว้ล่ะ...ทำไมไม่อธิบายถึงสาเหตุทั้งหลาย
แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ถึงจะเข้าใจกัน จะปล่อยให้จบแบบนี้จริง ๆ เหรอโอ๊ต
คนอ่านเนี่ยค่อดจะอึดอัด ขัดใจ โมโห เป็นที่สุดเลยนะเนี่ย
ทำไมบรรยากาศมันถึงได้อึมครึมได้ใจกันแบบนี้หล่ะ
สงสารทั้งแซนและโอ๊ตมากเลยนะ...แง๊งงงงงงงง~ง
แล้วข้าวเน่านั่นหน่ะ...ยังมีหน้ากลับมาหาโอ๊ตอีกเหรอ
นี่ยังทำร้ายเค้ายังไม่พออีกหรือไงห๊า????..ไหนจะอ้างว่าทำไปทั้งหมดเพราะความรัก
ถ้ารักกันจริงอ่ะ...เค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอกนะ
ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิดอ่ะ...ขัดใจ อารมณ์เสีย...ชิส์ ๆ ๆ ๆ
พีเอส ,, ถึงตอนนหน้าจะสั้น...แต่เค้าก็จะรอนะตัวเอง *ส่งสายตาวิ๊บวั๊บ*
-
ไปแบบง่ายๆยังงี้เหรอ :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
แซนจะไม่ฟังไรเรยช่ายมั้ยนิ
สงสารพี่โอ๊ตว่ะ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไหงเป็นงี้อ่ะ
เซ็ง
-
:o12:อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยย
ค้างๆๆๆ
-
งาน เงิน เพื่อน แะลความรัก ... จงผูกติดแต่อย่าผูกมัด แม้เข็มจะเบนเบี่ยงเปลี่ยนทิศ
แต่ชีวิตก็ยังคงต้องก้าวต่อไป ด้วยหวังว่าสักวันจะเบนกลับมาอีกครั้ง กับ ความรัก
-
เข็มชีวิตผมเปลี่ยนอีกครั้ง ตอนนี้ผมมีเรื่องอื่นให้สนใจมากกว่าแล้ว
ไม่ชอบประโยคนี้เลยอ่ะ.....มันเหมือนพี่โอ๊ตจะปล่อยพี่แซนไปจิงจิง....ทำไมไม่คุยกัน...ต่างคนต่างหันหลัง...
สงสารพี่แซนอ่ะ... :monkeysad:
-
:เฮ้อ: :monkeysad:ม่ายรุจาว่าอารัย สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
สงสารแซนจริงๆ :เฮ้อ:
-
เฮ้อ ไมแซนทำงี้อ่ะ
ไม่คุยกันให้รู้เรื่องหล่ะ ไหนว่ารักกันไง
-
:serius2: :serius2:
-
ไม่รู้จะสงสารใครอ่ะ
แต่อ่านแล้วเศร้าจังเลยอ่ะ
:o12:
-
ป้าอยากบอกว่า เรื่องนี้สนุกดี แม้ตอนหลังๆนี่ มารจะเยอะไปหน่อย แต่โดยรวมชอบมากค่ะ
จะมารออ่านต่อนะค่ะ :pig4:
-
ตอนที่ 63 กล่อง
...ตลอด 3 ชั่วโมงผมยอมรับว่าไม่มีสมาธิกับการเรียนเลยแม้นแต่น้อย ในใจผมมีแต่คำว่า “ทำไม” เจอพี่โอ๊ตทำไมไม่ทัก? เจอพี่โอ๊ตทำไมไม่คุย? ทำไมเราต้องก้มหน้าหนี? ทำไมพี่เขาไม่ทักเรา? ทำไม? ทำไม? ไม่แปลกที่ในหัวผมมีแต่พี่โอ๊ต ผมสับสนตนเอง อีกมุมรู้สึกผิดที่ไม่ยอมถามตรงๆ แต่ถ้าถามแล้วเป็นจริงหล่ะ พี่ข้าวกับพี่โอ๊ตคบกันจริง ผมจะรับได้ไหม แต่อีกมุมผมก็รู้สึกว่าตนเองทำถูกแล้ว คนเป็นแฟนกันมีอะไรต้องบอกอยากจะไปมีอะไรกับใคร ในเมื่อกล้าทำ แล้วทำไมไม่กล้าพูด ทำไมต้องให้อีกคนพูด แต่ถ้าที่พี่ข้าวโกหกหล่ะ ผมนั่งคิดจนรู้สึกเหมือนตนเองวิ่งอยู่ที่เดิม
...หลังจาก 3 ชั่วโมง ที่ผมรู้สึกว่าด้อยค่ากว่าทุกครั้งที่เรียน (โดดเล่นบอล เล่นบาสยังมีประโยชน์กว่า) ผมก็พยายามไปวนเวียนแถวหอเพื่อนพี่โอ๊ต ทั้งกินข้าวทั้งนั่งเล่น โดยหวังว่าจะเจอพี่เขา เห็นเงาสักนิดก็ยังดี แต่ไม่เลย ไม่มีแม้นแต่เสียงพี่เขาให้ได้ยิน ผมกลับเข้าหอราวๆ 22:00 น. มีกล่องวางอยู่หน้าห้องผม ผมเอามันเข้ามาในห้องคงมีใครสักคนเอามาให้ พอเปิดดูด้านในก็ถึงบ้างอ้อ พี่โอ๊ตเอามาทิ้งไว้ แต่ว่าทำไมหล่ะ พอลื้อดูของส่วนมากเป็นของของผมที่ให้พี่เขาไว้ น้ำตาผมเริ่มไหลอีกครั้ง ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องคืนของเหล่านี้ด้วย ผมให้เพราะผมรัก ของทุกชิ้นคือช่วงเวลาดีๆ และความทรงจำของเรา แต่ทำไมต้องคืนมันมา ทำแบบนี้ไม่รักกันแล้วใช่ไหม ผมทนลื้อ ทนดูไม่ได้อีกแล้ว ผมก็ต้องเอาของเก็บเข้ากล่องเหมือนเดิม แล้วเอาไว้ที่เดิม ก่อนหลับโดยมีเพื่อนเป็นน้ำตาไปอีกคืน
...ผมปล่อยเวลาผ่านพ้นไปวันๆ จนรู้ตัวอีกที่ก็ผ่านมาเกือบสัปดาห์ ผมต้องหาอะไรทำเพื่อให้ลืมสิ้งที่ผมควรทำตอนนี้คืออะไร ผมมองไปรอบๆ ห้อง สะดุดอยู่กับเสื้อกองโต งั้นวันนี้ซักเสื้อผมไม่สนใจเวลาว่าจะกี่โมงกี่ยาม ผมหอบผ้ากองโตเตรียมเอาไปซัก แต่ก็สะดุดกับอะไรบางอย่าง มันคือกล่อง กล่องที่เราของที่ผมให้พี่โอ๊ต ของในกล่องเทออกมาจนเกือบหมด นอกจากของที่คุ้นตา มีของ 2 อย่างที่ผมรู้สึกไม่คุ้นตาเอาเสียเลย ผมหยิบกรอบรูปมาดูเป็นอย่างแรก มันเป็นรูปจฃของผมกับพี่โอ๊ตถ่ายคู่กัน เป็นรูปแรก รูปเดียว มันถ่ายจากมือถือของผม แล้วพี่โอ๊ตเอามันไปลบทิ้ง ผมนึกว่าไม่มีรูปนี้อีกแล้ว แต่ที่ไหนได้ พี่เขาเอาไปล้างแล้วเก็บไว้เอง อันต่อมาคือไดอารี ภายในเขียนเรื่องราวระหว่างผมกับพี่โอ๊ต ตั้งแต่เริ่มผมนั่งอ่านเรื่องราวของผมกับพี่โอ๊ตภาพเก่าย้อนคืนมาอีกครั้ง ผมอยากคว้างมันทิ้งแต่ผมก็วางไม่หลง ผมนั่งอ่านเรื่อยๆ ข้ามบางไปบ้าง เพราใจผมจดจ่ออยู่กับตอนจบของ 2 เราเพราะอะไร แต่หลังๆ มีแต่การบ่นเรื่องการฝึกงานมากกว่า จนถึงกระทั้งก่อนวันที่ผมขอห่างจากพี่เขา ก็ยังมีแต่เรื่องงานกับความน้อยเนื้อต่ำใจที่โทรหาผมไม่ติด สรุปเรื่องที่พี่ข้าวพูด เป็นเรื่องโกหกใช่ไหม ผมพยายามอ่านหลายๆรอบเพื่อหาคำตอบ แต่ไม่มีอะไรยืนยัน ผมเอ๊ะใจเปิดหน้าท้ายๆ ของสมุด ในนั้นพี่เขาเขียนรายละเอียดทั้งหมด สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นแผนของพี่ข้าวทั้งหมด นอกจากนั้นพี่โอ๊ตยังเขียนรายละเอียดเกี่ยวกับผมว่าผมชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ผมนั่งอ่านทั้งๆที่น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง นี้ผมทำอะไรไป ทำไมผมไม่เชื่อใจคนที่ผมรัก ทำไม ผมคว้ากุญแจรถจักรยานยนต์ของผมออกไปทันที
“ไอ้แซนไปไหน” เสียงหนึ่งเรียกขึ้น ผมหันไปดูไอ้เชษ์ฐครับ
“ไปบ้านพี่โอ๊ต”
“เห้ย 5 โมงเย็นแล้วนะ แล้วบ้านพี่เขาอยู่ในเมืองด้วย”
“แล้วไง”
“อันตรายนะมึง แล้วมึงรู้ทางเหรอ”
“กูรู้” นั้นคือบทสนทาสุดท้าย ผมบิดฟีโน่คู่ใจ
...ตลอดระยะทางร่วม 10 กิโลเมตรกับถนนใหญ่ที่มีสิบล้อเป็นเจ้าถนน และเด็กที่ขับรถยังไม่แข็งเท่าไร ผมค่อยๆ เกาะขอบถนนไปเรื่อยด้วยแรงบิดที่คิดว่าเร็วที่สุด พลางดูทางที่คุ้นตาที่สุด หลังจากลูปๆ คล่ำๆ มาสุดท้ายผมก็มาถึงหมู่บ้านที่พี่โอ๊ตอยู่
“ไปไหนครับ”
“มาหาพี่โอ๊ตครับ”
“ออ ไม่อยู่ครับ”
“ไปไหนครับ”
“ไปห้างสรรพสินค้ามั่งครับ เดี๋ยวคงกลับ”
“ครับผม งั้นเดี๋ยวผมรอได้ไหมครับ”
“ครับ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 63
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
:m3:
เย้ เย
จะดีกันแล้วใช่มั้ย
-
รักกัน...รักกันน่ะ....
แซน....ง้อ....หั้ยอยู่มัด...
-
รักกันรักกัน
:กอด1: :กอด1:
-
:impress3:แซนง้อไห้สำเร็จนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่โอ๊ตใจอ่อนเร็วๆๆนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
แซนรู้ความจริงซะทีนะเีนี่ย
แบบนี้ก็หมายความว่าทั้งคู่กำลังจะืคืนดีกันแล้วใช่ป่ะ??
ขออย่าให้มีเรื่องอะไรอีกเลยนะ...ลุ้น ๆ ๆ จ้าาา...อิอิ ^^'
-
เย่่่ๆๆๆๆๆ
:-[ :-[ :-[ :-[
มาง้อแล้ววว
-
น้องแซนสู้ๆๆ
พี่โอ๊ตครับ
เด็กยังไงก็คือเด็กนะครับ
พี่โอ๊ตหนักแน่นนะครับ
:L2: :3123: :L1:
-
:z2: :z2: :z2:
บางครั้งการรอคอยก็ช่างน่ากลัวเหลือเกิน ...
บางครั้งความหวาระแวง และการเชื่อใจ ก็เป็นสิ่งที่ยากจะแยกออกจากกัน...
-
มาแบบนี้ แกล้งคนแก่เหรอค่ะ
ยิ่งค้างกันไปใหญ่ค่ะ
คนแกก็มีหัวใจนะค่ะ
งอนแล้วค่ะ
-
น้องแซน สู้ สู้
ง้อพี่โอ๊ตให้สำเร็จนะ
-
ตอนที่ 64 แสงและเงา
“แต่ว่าน้องมาหาใครเหรอ” ยามอีกคนถามขึ้น ขณะที่ผมนั่งรอได้สักพัก
“พี่โอ๊ตครับ”
“อ่าว ยามคนเมื่อกี้บอกว่าไง”
“ไม่อยู่ครับ ไปข้างนอก”
“ที่ไปซื้อของนะ พ่อ แม่เขา ส่วนพี่โอ๊ตนะ เขาไปอเมริกาแล้ว”
“อะไรนะครับ”
“สงสัยยามคงนึกว่ามาบ้านของน้องโอ๊ต พ่อแม่ของน้องโอ๊ตเขาออกไปข้างนอก แต่น้องโอ๊ตเห็นว่าไปโครงการอะไรสักอย่างนะ ไปที่อเมริกา พ่อ – แม่เขาเพิ่งกลับมาเมื่อวานนี้เอง ไปส่งน้องเขามานะ”
“...” ผมอึ้งครับ
“อ่าวแซน” คุณพ่อ – แม่พี่โอ๊ตมาพอดี
“สวัสดีครับ” ผมทักทาย
“ดึกดื่นป่านี้มาทำไม”
“มาหาพี่โอ๊ตครับ”
“อ่าวพี่โอ๊ตไม่ได้บอกเหรอว่าไปอเมริกา”
“เปล่าครับ”
“อืม... พ่อก็งงเหมือนกัน อยู่ดีดีมาถามว่าไปอเมริกาได้ไหม มีโครงการเอามาเสนอให้พ่อ พอตอบตกลง ก็ค่อยมาบอกว่าสัมภาษณ์ไปแล้ว รอทำเรื่อง จ่ายเงิน พ่อกับแม่พึ่งไปส่งมาเมื่อวานเอง ก็ถามอยู่ว่าทำไมแซนไม่ไป เห็นบอกว่าติดเรียน”
“ครับ”
“แล้วนี้จะนอนไหน นี้ดึกแล้วนะ”
“ไม่เป็นไรครับ มากับเพื่อน เดี๋ยวกลับพร้อมเพื่อนครับ” ผมปด “ขอโทษนะครับ แล้วพี่โอ๊ตจะกลับเมื่อไร” ผมถามขึ้น
“เห็นว่า 3 – 4 เดือนนะ แล้วว่าจะหามหาวิทยาลัยต่อโทเลย นี้จะไปชิมรางการใช้ชีวิตที่นั้นก่อน ถ้าไม่ไหวก็กลับมาต่อโทเมืองไทย”
“ครับ”
...ผมลากลับออกมาจากที่นั้น มันไม่มีอะไรประกันได้เลยว่าผมจะเจอกับพี่เขาอีก ผมได้แต่โทษตัวเอง ผมขับรถกลับมาเส้นทางเดิม เป็นถนนใหญ่ที่รถสิบล้อวิ่งผ่านด้วยความเร็ว และเป็นทางเปลี่ยว ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคนขับมอไซค์ไม่คล้องอย่างผมถึงกล้ามา แต่สุดท้ายก็ประคับประครองตนเองรอดมาได้
...ผมเดินขึ้นหออย่างเหนื่อยล้า ผมเปิดประตูเข้าห้องไป นั่งดูรูปคู่ระหว่างผมกับพี่แซน ผมทนไม่ไหวกับอารมณ์คิดถึง และโทษตัวเองกับการกระทำของตนเอง ผมอยากจะเอารูปนี้ติดตัวเสมอ อย่างน้อยผมจะเป็นแฟนพี่โอ๊ตตลอดไป ผมแกะรูปออกมา วัดขนาดให้เท่ากับบัตรและตัดออก ผมโกยเศษที่เหลือลงถังขยะ
...ผมเห็นว่ามีข้อความอะไรสักอย่าง ผมผลิกรูปดู
...ถึงแซน
...พี่ขอโทษในทุกสิ่งที่พี่ทำ บางครั้งพี่ทำโดยไม่ตั้งใจ
พี่ขอโทษ ของทุกอย่าง แซนอาจคิดว่าพี่ทิ้งมัน แต่เปล่าเลย
ของทุกอย่าง พี่หาซื้อให้เหมือนกัน เพื่อที่จะให้แซนได้นึกถึง
วันดีดีร่วมกัน ถ้ามันทรมานแซน แล้วจะทิ้งไปพี่คงไม่ว่า
แต่อยากให้รู้ไว้ พี่รักแซนเสมอ อย่างน้อยในสถานะน้องรหัส
...ตอนนี้พี่เข้าใจแล้วว่า ทำไมถึงห้ามพี่รหัสกับน้องรหัสรักกัน
...พี่โอ๊ต
...ทำไมผมไม่ดูตั้งแต่วันแรกที่ได้ของ ทำไมมันต้องสายไปในทุกเรื่อง ทำไม
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
3 วันก่อนหน้า
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...ตอนนี้ผมเดินทางกลับมากรุงเทพฯ อีกครั้ง ไม่เข้าใจว่าจะขนของกลับทำไม ผมได้แต่หวังว่าแซนจะเห็นโน๊ตผม หรือ ในไดอารี่ ผมทิ้งโน๊ตไว้ที่ของทุกชิ้น เพียงแค่แซนหยิบและเปิดดู แต่ไม่มีการตอบรับ ทั้งๆที่ผ่านมา 3 วันแล้ว การมากรุงเทพครั้งนี้ผมมาเตรียมตัวกับโครงการเวิร์คแอนด์ทราเวล เป็นลูกบ้าสุดท้ายที่ผมตัดสินใจ ไหนๆก็โดนบอกเลิกแล้ว จะอยู่ไปใยรักษาแผลใจที่อื่นดีกว่า แต่ทำไมนับวันที่จะไป ผมกลับต้องการให้แซนรั้งผมมากขึ้น
...ก๊อก ก๊อก ก๊อก คนที่มีอ๊อดแต่ไม่กด มีคนเดียวเอิร์ธ
...เอิร์ธรู้ว่าผมกลับมา แต่ไม่รู้ว่าทำไม เอิร์ธเลยอาสามาอยู่เป็นเพื่อน ผมเปิดประตูไปรับ แต่คนที่เห็นกับเป็นข้าว
“อ่าว”
“หวัดดี” ข้าวยิ้มให้ผม “เดียวเอิร์ธตามมา ไปซื้อขนมกิน บอกให้เราขึ้นมาก่อน” แล้วข้าวก็แทรกตัวเข้ามา”
“เห้ยอะไรเนี้ย”
“แล้วอะไรหล่ะ”
“ไหง๋มาด้วยกัน”
“ก็คุยกันทุกวัน”
“หมายความว่าไงคุยกันทุกวัน”
“ก็...”
“ก็อะไร”
“เราคบกับเอิร์ธแล้ว”
“หา!!!”
“เรารู้ว่าวันนั้นเราทำอะไร เรายอมรับว่าโกรธมากจึงขาดสติ โอ๊ตก็รู้ว่าเราไม่ใช่คนแบบนั้น” ออจริงครับ ตอนผมคบข้าว ข้าวยังไม่กล้าแม้แต่จะจับมือเลย จะจับทีขอที เรื่องกอดกัน หอมแก้มไม่ต้องถาม ไม่มี “เราทำด้วยอารมณ์ชั่ววูป เราจึงอยากไถ่โทษ”
“แล้วไหง๋คบกันได้ว่ะ”
“ก็เรามาขอโทษนายวันก่อนนะ เราก็เลยถือโอกาสขอโทษน้องด้วย พอดีกลับด้วยกันเลยคุยกันหลายๆ เรื่อง แล้วไปทานข้าวด้วยกัน แลกเบอร์กัน จนตอนนี้เรายอมรับว่าเรามีความรู้สึกดีดีกับน้องเขาแล้ว ไม่รู้ดิ ถ้าไม่ได้ยินเสียงแล้วมันแปลก”
“เออ เพื่อนกู”
“เออ ว่าแต่น้องเขาหน้าเหมือนคนที่เล่นโฆษณาไอศกรีมตัวใหม่เนอะ”
“อืมก็เอิร์ธอ่ะ”
“ว่าไงนะ”
“เอิร์ธเป็นนายแบบ ข้าวไม่รู้เหรอ”
“ไม่รู้”
“ไปอยู่ไหนมาน้องเขาไม่บอกเหรอ”
“ไม่นิ”
“เหอะๆ งั้นรู้แล้วเงียบ”
“ครับ” พอดีกลับที่เอิร์ธมาพอดี
...ผมดูความสัมพันธ์ของทั้งคู่ห่างๆ ผมคิดถึงตนเอง แซนคงยังไม่หายโกรธผมแน่ ผมรอจนถึงวันเดินทาง รอจนถึงนาทีสุดท้าย...แต่ไม่มีวี่แววเลย
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 64
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
อีกคู่สมหวัง อีกคู่ผิดหวัง
หวังว่ากลับมาคงได้คบกันอีกนะ
-
สงสารพี่โอ๊ตกะน้องแซมอ่ะ :o12:
แต่ดีใจด้วยกะอีกคู่นึงนะ :-[
-
พี่โอ๊๊ตสู้ๆๆๆ
o18 o18
-
:angry2:ทำไมพี่โอ๊ตต้องรอให้แซนติดต่อมาอ่ะ
ไม่ไปรอเจอแซนเอง
:m15:
.....
:impress3:น้องเอิร์ธโดนข้าวซิวไปซะแล้ว
มาต่อเร็วๆนะ
-
ไอ่เราก็นึกว่าพาร์ทนี้เค้าจะปรับความเข้าใจกันได้ซะอีก
ที่ไหนได้ พี่โอ๊ตดันหนีแซนไปอเมริกาซะง้าน
สงสารทั้งโอ๊ตแล้วก็แซนมากมายเลยนะเนี่ย
เสียใจด้วยกันทั้งสองฝ่ายเลยอ่ะ...แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ T^T
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ถึงจะปรับความเข้าใจกันได้สักทีล่ะเนี่ย
ถ้าเกิดว่าโอ๊ตเรียนต่อที่อเมริกาเลย แล้วแซนจะทำยังไง??
เฮ้ออออออออ...แซนเองก็ผิดเองที่ไม่ถามให้รู้เรื่อง
ส่วนโอ๊ตเองก็ผิดที่ไม่ยอมอธิบายให้แซนฟังเลย
พาร์ทนี้ยังเศร้าเหมือนเดิมเลย...คนอ่านปวดใจตามเลยนะเนี่ย T^T
ส่วนคู่รักคู่ใหม่ ข้าวกะเอิร์ธ...กะอยู่แล้วว่าน่าจะลงเอยกัน
แต่ก็น่ารักนะ...ปรับความเข้าใจกันได้เร็วดีอ่ะ...อิอิ~*
-
แล้วจะง้อหน่อยก็ไม่ได้ดันหนีไปเมกาอีก รักรันทดจัง เพราะคำว่าไม่ไว้ใจตัวเดียา
-
อะรัยว๊า....วัยรุ่นเซ็งเลยเนี๊ย...
ทำมัยต้องห่างกันด้วย...หูยยย....เเม่ม่ะปลื้ม..จบค่ะ...แว่
-
:sad4: :sad4:
-
:sad11:
:pig4:
:call:
-
:serius2: ทำไมมันเป็นหยั่งเง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ
:เฮ้อ:
-
ตอนที่ 65 จุดเริ่มต้น
...4 เดือนผ่านไปเร็วเหมือนโกหก ผมได้เพื่อนใหม่หลายคน มีประสบการ์ณที่น่าจำและไม่น่าจำมากมาย และแล้วก็ถึงวันที่ผมได้กลับบ้าน ก้าวแรกที่ผมถึงสุวรรณภูมิ มีข้าวและเอิร์ธมาตอนรับผม ตอนนี้ข้าวเป็นนักธุรกิจไฟแรง ส่วนเอิร์ธเป็นดาราดังจากการเล่นหนังที่ได้รายได้หลายร้อยล้าน ทำให้เอิร์ธเป็นรู้จัก และเมื่อเป็นที่รู้จักมากเรื่องของเอิร์ธก็ถูกตีแพร่มาก โดยเฉพาะเรื่องมีความสนิทกับข้าวจนเรียกได้ว่าคู่เกย์ แต่ด้วยอายุ และหน้าที่มีเคล้าโครงเหมือนกัน จึงถูกเบี่ยงเบนประเด่นว่าเป็นญาติกันและยังโล้ดแล่นได้อยู่ เรื่องเพื่อนคนอื่น ก้อยกับเอ็มเป็นแฟนกัน และเรียนต่อที่อังกฤษ เอ็มบ้านรวยนิ ไม่แปลก ส่วนน้ามตอนนี้เป็นอาจารย์และเรียนโทไปด้วย เดอะแก๊งค์ของผมแยกกันทำงานตามแต่ที่ถนัด คนคนเดียวที่ผมไม่ได้ข่าวคือแซน
...ผมอยู่ที่สนามบินคุยเรื่องราวต่างๆกับ ข้าวและเอิร์ธเพื่อรอขึ้นเครื่องกลับบ้าน ตอนนี้ยอมรับว่าผมคิดถึงบ้านมาก ผมนั่งรอประ 3 ชั่วโมงก็ได้เวลาขึ้นเครื่องกลับบ้าน นั่งอีก 45 นาทีก็ถึงที่หมาย หลังจากไหว้คุณพ่อ – คุณแม่ ผมก็ขอตัวหลับทันที เพราะเหนื่อยจากการเดินทางมาก ผมวางแผนว่าจะอยู่นี้สักพักก่อนหางาน
...เช้าวันรุ่งขึ้น ผมอยู่บ้านมาได้ 2 – 3 วัน วันนี้เป็นวันปรกติที่บุคคลที่เขามีงานทำ ก็ออกไปทำหน้าที่ของตน แล้วผมหล่ะ ด้วยความเบื่อสุดขีดผมเลยไปเที่ยวที่มหาวิทยาลัยดีกว่า ผมขับรถโฟล์คเต่าคู่ใจ ที่ไม่ได้ขับมากว่าครึ่งปี ผมขับรถวนรอบมหาวิทยาลัยดูการเปลี่ยนแปลงที่เปลี่ยนไปเยอะในสายตาผม ผมรู้สึกถึงบรรยากาศเก่าๆ คิดถึงวัยเรียนที่ต้องรีบมาเพื่อเรียน คิดถึงเพื่อนๆที่ต่างแยกย้ายไปทำงาน ผมเริ่มคิดถึงอาจารย์ผู้เคยประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ว่าแล้วก็แวะเข้าไปอาจารย์หน่อยดีกว่า
...ผมเข้าพบอาจารย์ส่วนมากก็พูดคุยตามเรื่องตามราว ก็ได้รู้ว่ามีอะไรที่เปลี่ยนไปบ้าง และแน่นอน เรื่องรุ่นน้องปี 1 ที่พึ่งเข้ามา สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์แรกของเทอม 2 โอ้เวลาชั่งผ่านไปเร็วเหลือเกิน หลังจากคุยได้พักใหญ่ๆ อาจารย์ท่านกรุณาพาผมไปทานข้าว ผมปฏิเสธไปหลายครั้งแต่ท่านบอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องคุยที่นู้นไม่สะดวกจะคุยที่นี้ ว่าแล้วไปก็ไป เมื่อถึงร้านอาหารอาจารย์ท่านก็คุยต่างต่าง นานา ส่วนมากก็คุยเรื่องอาจารย์ด้วยกันเอง ผมเป็นเด็กสอดรู้เลยจะรู้เรื่องไม่งามของอาจารย์เยอะไปหน่อยก็เท่านั้น อาจาย์ท่านเลยอยากสัมภาษณ์ ผมกับท่านนั่งคุยไปจนทานอาหารเสร็จ
“โอ๊ต”
“ครับอาจารย์”
“ตอนนี้ทำงานอะไร”
“ไม่ได้ทำครับ”
“ตอนเธอเรียนวิชาขนส่ง เธอได้เกรดอะไร”
“เอ ครับอาจารย์”
“สนใจเป็นอาจารย์ไหม”
“โอ้ย ต้องสอบอีกอะไรอีก ไม่ได้ม่าง”
“ไม่เป็นไร เดียวอาจารย์ทำเรื่องให้เธอเป็น ทีเอ แล้วสอบอีกที”
“ไม่ดีกว่าครับ”
“แต่เธออยากเป็นอาจารย์นิ”
“แต่ผมรู้สึกว่ายังไม่พร้อม”
“รู้สึกว่าที่มหาวิทยาลัยต้องการอาจารย์สายนี้อยู่ วันนี้เธอก็ลองสอน สนใจก็มาเป็นทีเอก่อนหนึ่งเดือน ถ้าชอบก็สมัครเป็นอาจารย์เลย เพราะเดือนหน้าเห็นว่าประกาศรับนะ”
“ครับ จะพยายามครับ”
“งั้นก็พยายามวันนี้เลย” แล้วอาจารย์ก็ยื่นเอกสารให้ “วันนี้บ่ายโมง ห้องตามนั้นนะ สอนแค่ขนส่งเรื่องเดียวโอเคนะค่ะ”
“อาจารย์...”
“น่าถือว่าช่วยอาจารย์ถ้าไม่ไหว เดี๋ยวสัปดาห์หน้าอาจารย์สอนเอง ดีกว่าให้เด็กกลับไปนอนตีพุ่งที่บ้าน เดียวอาจารย์บอกเขาให้ วันนี้ลองงาน ถ้าสนใจเป็นทีเอ บอกได้เลย” แล้วอาจารย์ก็ลุกจากไป
...ผมนั่งดูตางรางก็พอรู้นะครับห้องไหน แต่นิสิตสาขาไหน คณะอะไรดูตรงไหน เอาว่ะไหนๆ แค่วันนี้วันเดียวตัดสินทั้งชีวิต คุ้ม
...ผมเดินทางไปห้องที่ต้องสอน ผมต้องสอนอะไรบ้างเนี้ย เอาเป็นว่าสัปดาห์แรกไม่มีการเรียนอยู่แล้วผมสรุปโดยรวมแล้วกัน แล้วไปลงรายละเอียดกับอาจารย์ต่อสัปดาห์หน้าแล้วกัน ผมเอาเอกสารของอาจารย์มานั่งอ่าน นิสิตถยอยเข้าห้องมาเรื่อยๆ ส่วนผมก้มหน้าก้มตาอ่านเนื้อหาและทำใจ
“เห้อ อาจารย์มาแล้วเร็วๆ” นิสิตคนหนึ่งพูด ได้เวลาสอนแล้วสินะ ผมดูนาฬิกา เลยมา 15 นาทีแล้ว
“เอาหล่ะครับ พี่เป็นผู้ช่วยอาจาย์มาแทน หนึ่งวันนะครับ” ผมยังคงก้มหน้าก้มตาหารายชื่อนิสิต ขอเช็คชื่อทำใจก่อนนะ “อืม... เดี๋ยวขอพี่หาใบรายชื่อก่อนนะครับ”
“...”
“...”
“ไม่แน่นำตัวเองก่อนเหรอค่ะอาจารย์” นิสิตหญิงส่งเสียงแซว
“อืมก็ได้ไหนๆก็หารายชื่อไม่เจอแล้ว” ผมลุกขึ้นทั้งๆที่ยังคงก้มหน้ารวบรวมเอกสาร “พี่ชื่อ”
“พี่โอ็ต” เสียงหนึ่งแทรกขึ้น ผมหันไปมองต้นตอเสียงนั้น แซนครับ แซนเป็นคนพูด “เห้ยพี่โอ๊ต” เสียงเริ่มอื้อ อึงเป็นเสียงเดียว
“อ่าวนี้พี่มาสอนรุ่นน้องพี่เหรอ”
“ใช่” ทุกคนตอบ
“งั้นไม่ต้องรายงานตัวแล้วสินะ” ผมยิ้มเป็นมิตรกับทุกคน แซนเองก็ยิ้มให้ผม “งั้นในเมื่อเป็นรุ่นน้องวันนี้สัปดาห์แรก”
“ปล่อยเลยใช่ไหมครับ”
“เปล่า...เรียนเต็มคาบเรียนเลยแล้วกันนะ”
“โห่”
... 3 ชั่วโมงผ่านไป ผมสอนโดยสรุปเนื้อหาที่เรียนว่าเทอมนี้จะเจออะไรบ้าง แต่ด้วยบรรยากาศเหมือนพี่ติวน้องมันเลยดูสบายๆ ง่ายๆ เวลาจึงผ่านไปรวจเร็ว จนหมดคาบเรียน นิสิตเริ่มถยอยกลับ
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไรครับ” แซนพูดขึ้นอยู่ข้างๆผม
“กลับมาได้ 3 วันแล้ว”
“ไหนว่าไป 3 เดือน”
“พอดีนายเขาอยากให้อยู่ต่ออีกเดือนนะ”
“แล้วถ้าผมจะจีบอาจารย์ได้ไหม”
“แล้วหมดรักรุ่นพี่แล้วเหรอ”
“ไม่หมดหรอก แต่รุ่นพี่มาเป็นอาจารย์แล้ว คงไม่มีกฎห้ามอาจารย์กับลูกศิษย์รักกันใช่ไหม”
“ไม่มีนะ”
“งั้น”
“แต่ เป็นแฟนอาจารย์ระวังจะโดนหักจิตพิสัยถ้าทำตัวไม่ดีนะ”
“อย่างไงผมก็ยอม” แซนเข้ามากอดผม ผมเองก็กอดกับแซน ในห้องเรียนที่มีเราเพียงสองคน
...ต่อจากนี้ไปจะเป็นอย่างไร มันแค่เป็นการเริ่มต้นเท่านั้น
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบสักที
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จากใจผู้แต่ง...
...ขอบคุณครับที่ติดตามกันมา อิอิ นี้ต้องเป็นคำพูดแรกสินะ เขียนเรื่องนี้เกือบๆ ปี จำได้ที่เอาลงครั้งแรกช่วงรับน้อง แล้วต่อมาเรื่อยๆ อย่างที่บอกเรื่องนี้คิดแค่ตอนเริ่มและตอนจบ อ่านกันมาบางคนก็งงว่ามาตอนนี้มาอย่างไง นั้นเพราะอารมณ์ของผู้แต่งนะช่วงนั้นๆ
...ความจริงแล้วตอนที่ 64 กับ 65 แต่งเสร็จพร้อมกัน แต่รอหน้า 55 ลงตอนจบ เลยทิ้งระยะไว้ อิอิ คนแต่งเลวไหม ไหนไหนก็จบแล้ว มาอธิบายความเป็นมาตัวละครดีกว่า เริ่มจากคนที่รักมากมากที่สุด เป็นอันดับหนึ่งได้แก่
...แซน: ตัวละครตัวนี้สร้างออกมาให้ดูกวนๆ ที่เล่นที่จริง ให้เชื่อใจอะไรไม่ได้ แต่รักใครรักจริงให้มาจับคู่กับพี่โอ๊ต นายเอกของเรื่อง ถ้าถามว่าทำไมรักตัวนายเอก ผู้แต่งก็ยังไม่รู้ รู้แต่ว่าผู้แต่งอยากได้แฟนแบบนี้ (แฟนในจินตนาการของผู้แต่งว่างั้น) ส่วนเรื่องการกระทำบางอย่างที่แซนทำกับโอ๊ต เช่นนอนหนุนตักงานคืนเฟรชชี่ เป็นเรื่องที่เพื่อนผู้แต่งมันทำจริงในคืนเฟรชชี่ แต่เพื่อนผู้แต่งได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัยด้วย และความจริงมันเป็นผู้ชายแท้
...โอ๊ต: อันนี้ตัวผู้แต่งล้วนๆ (ยกเว้นหน้าตา รูปร่างที่ไม่ดีเท่านายเอก) เอาอารมณ์มา เอาประสบการณ์ที่มักเจอผู้ชายแท้ๆ มาเล่นด้วยให้มีใจแล้วก็จากไปมีภริยานั้นแหละ มาเป็นตัวโอ๊ต โอ๊ตเลยเป็นอะไรที่กลับความรัก และยังคงติดสัญญาใจกับรักแรกอยู่ ผู้เขียนก็มีเหมือนกัน ให้รอ 4 ปี ครบ 4 มีมันก็ยังไม่กลับมา เห้อ... โอ๊ตจะมี 2 บุคลิกในคนเดียว นั้นไม่เด็กสุดขั่ว ก็ผู้ใหญ่สุดตรีน เห็นว่าการกระทำบางอย่างก็ไร้สาระ ทำให้มีเรื่องราววุ่นๆ บ่อยครั้ง (ก็คนแก่แล้วนิ)
...เอิร์ธ: คนนี้มาตอนไหนไม่รู้พิมพ์ไปเรื่อยๆ อยู่ดีดีก็มาเอง ถ้าสังเกตุสถานะเอิร์ธจะคงที่ไม่มีอะไรเท่าไร
...ข้าว: เป็นอีกตัวละครที่ร้ายลึก ถนัดทั้งบู๊และบุ๋น ตัวนี้ถูกสร้างในจิตนาการระหว่างกลางๆ เรื่อง กะให้ออกตอนจบ และมีเรื่องกับแซน แต่เปลี่ยนเพราะมีเอิร์ธมาเลยเอามาหักล้างกันได้พอดี
...หมอบีม: เป็นอีกหนึ่งตัวละครที่สร้างขึ้นแบบไม่มีที่มา แค่ต้องการให้มีคนแอบชอบบ้าง คนเราก็ต้องมีคนนั้นคนนี้มาแอบชอบบ้าง (คนแต่งก็มีคนแอบชอบนะ แต่สานสัมพันธ์ไม่เป็น สรุปก็แห้วไป)
...พลอย: ตัวละครตัวนี้คิดไว้ตั้งแต่เริ่ม จะเป็นอุปสรรคใหญ่ๆ เป็นตัวละครที่ผมกระทบค่อนข้างสูง แต่ปัญญหาคือชื่อ ไม่อยากให้ชื่อไปซ้ำกับคนอื่นแต่ก็ช่วยไม่ได้อ่ะ และพลอยก็โดยหมอบีมหักล้างไป (หมายถึงหมอบีมเอาออกจากวงโคจร ให้ตนเองคงอยู่)
...เดอะ แก๊งค์, น้าม, โก้ และพี่กันต์: บุคคลเหล่านี้มีตัวตนจริงที่อยู่รอบตัวผู้แต่ง สรุปผู้แต่งเอาเพื่อนมาเผานั้นเอง หลายๆคน บอกโก้แรง ตัวจริงก็ยังคงแรงอยู่เช่นนั้น หุหุ
...ทั้งหมดนี้ก็เป็นที่มาโดยสังเขป
...ขอบคุณ เพื่อนทุกท่านที่ให้เราเผาผ่านนิยายเรื่องนี้ และแน่นอนผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามอ่านกันมา รอกันมา ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจ อาจจะเคืองผู้แต่งบ้าง แต่ก็ขอบคุณครับ
ผู้แต่ง
รถโฟล์คเต่า
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~ย!!!!!
จบแล้วเหรอฮะไรท์เตอร์...ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
จะมีภาคต่อหรือเปล่าเนี่ย???...เห็นขึ้นชื่อตอนว่าจุดเริ่มต้น
แต่ไหง๋ลงท้ายกาลายเป็นจุดจบซะง้านล่ะ...แง๊ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ T^T
ยังไม่อยากให้จบเลยฮะ...ยังอยากให้แซนกะโอ๊ตโลดแล่นต่อไปอีกอ่ะ
รักตัวละครจากเรื่องนี้เกือบทุกคนเลยนะ (ยกเว้นข้าว...ตอนทีี่ทำให้โอ๊ตกะแซนต้องห่างกันนั่นแหล่ะ)
อยากให้มีภาคต่อจริง ๆ นะฮะ...เรื่องนี้สนุก และน่ารักมาก ๆ เลยอ่ะ
แง่งอน ง๊องแง๊ง แต่ก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเลยอ่ะ
เค้าไม่อยากให้จบเลย...จริง ๆ นะ...จริง ๆ <3~*
:serius2:
-
+1 จัดไปเลยอิอิ
ขอบคุณที่นำเรื่องมาเ้ล่าสู่กันฟัง
-
:กอด1:
+1
มีภาค 2 มั้ยครับ
:impress2:
วุ่นนัก...รักอาจารย์
-
ขอบคุณผู้แต่งมากๆเลยนะครับ
เรื่องราวสนุกน่าติดตามแต่หลายตอนแอบบ่นว่าทำไมไม่มาต่อซักที..ฮ่าๆๆ..ประมาณว่าอินมากๆๆ
ชอบนิสัยโอ๊ตครับ...เป็นคนที่น่าคบหามากครับเพราะรู้จักการให้ตลอดเลย..
มอบดอกไม้แสดงความยินดีกับโอ๊ตและแซนนะครับ :L2: :3123: :L1:
ขอบคุณผู้แต่งอีกครับ^^
-
ดีนะจบแบบไม่ทำร้ายใจคนอ่าน :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ว แบบมีความสุขซะด้วย...
ขอบคุณมากครับที่มาเล่าเรื่องให้อ่านกัน..
รอเรื่องต่อไปครับผม..
-
o18จบแล้วววววววววววววววววววว จบแบบตัดอารมณ์มากกกก แต่ก้อแฮปปี้ o13
-
Happy ending ก็ดีแล้วคับผม
แต่ว่าตอนจบเนี่ย กระชับมากไปหน่อย
สามเดือนที่ไม่เจอกัน แซนคงทรมานน่าดู
คงตั้งตานับวันรอการกลับมาของโอ๊ต^^
-
ป้าว่ามันจะจบสั้นไปไหมค่ะ คนแก่งอนค่ะ :pig4:
-
สมหวังซะทีนะ โอ๊ตกะแซน
-
:z2: :z2: :z2:
-
เย้ ๆๆๆๆ ในทีสุดก็สมหวังละน๊า
ว่าแต่จบแล้วจริงอ่ะ ๆๆๆ
:L2: :L2:
-
อยากจะบอกว่า
ชอบเรื่องนี้นะครับ
ตั้งแต่ครั้งแรกที่อ่าน
โดยเฉพาะแซน ชอบมั่กๆ
ยังไงก็จะรออ่านเรื่องต่อไปนะครับ
เป็นกำลังใจเสมอๆ
o13 o13 :กอด1: :กอด1:
-
จบแล้ว.........
:L2: :L2:
:L1: :L1:
-
เรื่องเล่าหลังคอมพ์
...จากที่อ่าน มีหลายท่านว่าจบกระชับไป 3 เดือนที่หายไปมันไปไหน ผู้แต่งขอตอบแบบนี้แล้วกันครับ คิอผู้แต่งเห็นว่า ถ้าแต่งในช่วง 3 เดือนนั้น มันทำให้ยืดเปล่าๆ อารมณ์มันมืดมนมาหลายต่อหลายตอนแล้ว (จนผู้อ่านเริ่มสาปแช่งผู้แต่งแล้ว) ก็เลยตัดให้กระชับขึ้นมาอีกนิด
...ส่วนจบจริงหรือ นั้นสิ จบจริงหรือ ก็คงต้องบอกว่า จบจริงครับ แต่ว่ากำลังคิดว่าจะลงตอนพิเศษไหม อันนี้คงต้องตามกันนะครับ ถ้าลูกบ้ายังมี อาจจะโผล่มา ช่วงนี้เลยยังไม่ขอยื่นจบก่อนนะครับ
...แล้วมีคนถามเรื่องต่อไป ตอนนี้มีในใจแล้วครับ เรื่อง "เกมรัก...เกมอาฆาต" แต่ยังขี้เกียจอยู่ อีกทั้งไม่รู้ด้วยว่าจะแต่งทันไหม เลยยังไม่ขอเปิดเรื่องครับ (ยังคิดชื่อตัวเอกไม่ออกด้วย แต่เนื้อเรื่องได้หมดแล้ว เรื่องสั้น 3 - 5 ตอนจบ (มั้ง?))
ขอบคุณที่ติดตามครับ
รถโฟล์คเต่า
-
จบแล้วหรอก้าบเนี่ย
อยากให้มีต่อภาค 2 จังเลยอ่ะ
อ่านแล้วสนุกสนานมากมาย
:z2: :z2:
-
ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
งั้นรอตอนพิเศษละกันนะค้าบ :z2:
-
ถึงคนอ่านครับ
...ผู้เขียนสรุปแล้วว่าไม่มีภาค 2 หรือตอนพิเศษแล้วครับ เพราะผู้เขียนต้องทำรายงานสรุปการฝึกงาน ดังนั้นไม่ว่างนั่งเขียนเลยครับ เรื่องใหม่ก็ยังไม่ได้ทำ ขอโทษนะครับ
-
ไม่เป็นไรคับผม
เป็นกำลังใจให้นะค้าบบ :L2:
-
แค่นี้อีป้าแก่ ก็พอใจละ มีเรื่องใหม่ๆมา ก็้บอกด้วยเน้อ.. :pig4:
-
นู๋จะเอาตอนพิเศษษษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ :fire: :pighaun:
-
เข้ามาอีกทีก็จบไปเสียแล้ว
ขอบคุณคนเขียนที่พาโอ๊คและแซนมาโลดแล่นในสายตาคนอ่านนะคะ
-
สนุกมกๆค่า ถึงแม้จะรู้สึกว่าตัดจบก็เถอะ555
อยากอ่านตอนพิเศษจัง ขอหวานๆน๊า หลังๆไม่ค่อยหวานกันเลย^^
-
สนุกครับ ขอบคุณมากสำหรับเรื่องดีๆ ที่นำมาให้อ่าน
:pig4: o13
-
ขอบคุณค้าบ จบซะแว้ว ^^
-
ยังไม่ได้อ่าน แต่เม้นไว้ก่อน ชื่อเรื่องน่าติดตามดี 5555+ :z1: :z1: :z1:
-
แปะไว้ก่อนเดี๋ยวมาอ่าน
น่าติดตามๆ
ตอนนี้ก็ขอ :oni1: ก่อนแล้วกัน
-
Happy Ending! ^^
-
:jul3:
อ่านมานานแล้วแต่ไม่เคยเม้นซากที....เพราะรออยู่ อ่านแล้วสนุกมากอ่านตั้งหลายรอบแน่ะ อิ อิ อิ o13 o13
-
ชอบมากเลยๆๆ บางวันอ่านถึงตี 2 ก้อมี :sad4:
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเพลินดีแต่...ตอนจบของเรื่องมันง่ายไปไม? :z3:
-
ขอบคุณ
-
สนุกมาก ๆ เลย
-
ขอบคุณค่ะ ^^
-
เรื่องสนุกมากเลยค่ะ อ่านข้ามวันข้ามคืนกันเลยทีเดียว
ลุ้นตอนจบแทบแย่ ดีจังที่ดีกันได้
ขอบคุณมากๆ ค่ะสำหรับนิยายดีๆ :L2:
-
สนุกมากค่ะ แต่แอบงงที่เอิร์ทกลายมาเป็นรับข้าวเฉย เหอๆ
น่าจะมีตอนพิเศษซักหน่อยเน้อะ :)
-
สนุกครับ
น่าจะมีตอนพิเศษให้มาอ่านอีกอ่ะ
:pig4:
-
:impress3: :impress3:
:impress2:
-
อ่าส์ น่ารักจริงเรื่องนี้ o13
อ่านตอนแบงค์พาคนที่พลอยมีอะไรด้วยมาแล้วเอิ่ม ผญ คนนี้ได้อีกก สงสารเด็กในท้องจัง ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะครับ
-
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละครจริงๆ
จะว่าไปการคบกันก็เป็นเหมือนจุดเริ่มต้นจริงนะขอรับ
ไม่เหมือนละครหรอกที่พอแต่งงานก็จบเรื่อง
ทั้งที่จริงแล้วมันเพิ่งเริ่มต่างหาก
อ่านแล้วเหมือนจริงๆข รับ
เป็นเรื่องที่พบได้ใกล้ตัว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆขอรับ
ปล.เมนต์ออกอ่าวไปบ้างต้องขออภัยขอรับ
-
o13
-
อ่านจบแล้วค่าาาาาา
เหนื่อยกับการเอาใจช่วยแซนมาก แบบว่าเชียร์สุดฤทธิ์ ^▽^
สมกับชื่อเรื่องจริงๆ "วุ่นนัก รักรุ่นพี่" วุ่นจริงๆ 555
ขอบคุณคนเขียนด้วยค่ะ ^^
-
ขอบคุณนะคะ โฟล์คเต่า นิยายน่ารักดีค่ะ
เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อๆไปด้วยนะคะ ต่อตอนพิเศษบ้าง
สู้ๆนะคะ :bye2:
-
:mew1: ใช้เวลานอนกับเวลาทำงานในการอ่านจนจบ อิอิ เจ้านายไม่รู้รู้หรอกวันนี้เจ้านายไม่อยู่ ฮ่าๆ :m20:
-
สนุกมากเลยค่า จะรอผลงานต่อๆไปน้า :katai2-1: :hao5:
-
สนุกมากคะ ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
เราก็ยังเป็นแม่ยกน้องแซนเหมืิอนเดิม (♡˙︶˙♡)
หลายๆตอนเรารู้สึกว่าพี่โอ๊ตไม่ค่อยให้ความสำคัญกับแซนเท่าไร
บางครั้งก็ไม่เจ้าใจพี่โอ๊ต นี่อ่านจนจบก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่บอกแซนว่าฝึกงานที่ไหน
หาเหตุผลในเรื่องก็ไม่เจอ รึเราอ่านไม่ถ้วนถี่นะ?
ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องหน่วงๆแต่จบแฮปปี้ค่ะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้มีการรวมเล่มมากๆเลยค่ะ อยากได้เป็นหนั้งสือเก็บไว้ค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: