...ดอกรักบาน ในใจ ใครทั้งโลก แต่ดอกโศก บานใน หัวใจฉัน...
ช่วงนี้รู้สึกว่าใครๆก็กำลังหัวใจพองโตไปด้วยความรัก คนรอบๆตัวผมกำลังมีความรักครับ
หลายๆคนที่เคยร่วมแก๊ง 'ดื่มเหล้าสาบาน' กันมาเมื่อคราวก่อน ณ บัดนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
เป็นความเปลี่ยนแปลงที่เป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้นสำหรับหลายๆคน ยกเว้นผม เอ๊ะ....ยังไง
ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็คนรอบๆตัวผมเริ่มมีความรัก หรือไม่ก็เริ่มได้ความรักกลับคืนมาอีกครั้ง
ในขณะที่ผมยังคงเดียวดายและไม่แน่ใจในเรื่องความรักสักเท่าไหร่ อย่าเพิ่งสนใจเรื่องของผมเลย
ไปดูเรื่องราวของคนรอบๆตัวผมก่อนดีกว่าครับ เพราะถึงยังไงเรื่องของคนเหล่านั้นก็เกี่ยวพันกับผมอยุ่ดี
"เมื่อคืนพี่นุ้ยไม่ได้นอนหอเหรอ" ผมถามพี่นุ้ยหลังจากลงรถพนักงาน
"อืม ใกล้เปิดเทอมแล้วไงพี่เลยรับลูกกลับมาอยู่นี่ พี่กลับไปอยุ่บ้านหลายวันแล้ว" พี่นุ้ยเล่าให้ฟัง
"แล้วพี่มาร์ค แฟนพี่ล่ะเป็นไงมั่ง" ผมหวังว่าอะไรๆจะดีขึ้นเมื่อลุกมาอยุ่ใกล้ๆ
"เออ มาร์คก็ดีนะ ตั้งแต่พี่มาอยู่หอนานๆ มันก็โทร.ให้กลับบ้านตลอด พี่ก็รอช่วงที่ลูกกลับมานี่แหล่ะ" พี่นุ้ยยิ้มๆ
"ดีแล้วล่ะพี่ นิวว่านะถึงการเป็นผัวเมียกันจะผิดพลาดไปบ้างแต่ถ้าเค้าเป็นพ่อที่ดีก็ถือว่าไม่แย่นักหรอก
แล้วยิ่งตอนนี้เค้าเองก็พยายามแก้ไขให้ทุกอย่างดีขึ้น พี่กลับไปอยุ่กันเป็นครอบครัวแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน"
ผมพูดด้วยความรู้สึกดีใจไปกับพี่เค้าด้วยที่ชีวิตครอบครัวเริ่มไปได้ดีอีกครั้ง เมื่อผมเห็นแววตาประกายจากดวงตาพี่นุ้ย
ชีวิตของคนเรามักเป็นแบบนี้เสมอ อะไรที่ดูเหมือนจะแย่อย่างที่สุด มันก็กลับเป้นเรื่องดีได้เหมือนกันเนอะ
เหมือนเรื่องของมิ้ง สำหรับผมมันอาจไม่ได้เป็นเรื่องที่ดีที่สุดสำหรับใครสักคนในวังวนของความรักและชีวิต
แต่ในฐานะเพื่อนที่ได้เห็นรอยยิ้มและความสุขแม้เพียงฉาบฉวยของมิ้ง ผมก็ได้แต่เอาใจช่วยไปกับเค้าด้วย
ตอนนี้แฟนของมิ้งกลับมาทำงานแล้วหลังจากลาพักร้อนไปช่วงนึง(ก็ช่วงที่พามิ้งไปหาแม่เค้านั่นแหล่ะครับ)
หลังจากกลับมาครั้งนี้ พี่ไม้แฟนของมิ้งก็ตามง้อมิ้งสุดชีวิต เพราะหลังจากเกิดเรื่องที่แฟนเค้าเลือกไม่ได้
ระหว่างผู้หญิงคนแรกที่ต้องแต่งงานด้วยกับมิ้งซึ่งอยุ่กินกันมาหลายเดือนแล้ว ทำให้มิ้งตัดสินใจเลิกแน่ๆ
ตอนนั้นมิ้งขนของกลับมาอยุ่หอ เมื่อพี่ไม้มารู้ทีหลัง จึงมาขอให้มิ้งกลับไปอยุ่ที่บ้านเช่าด้วยกันตามเดิม
"ความจริงฉันก็ไม่อยากกลับไปอยู่กะมันหรอกว่ะนิว แต่มันก็ตามตื้อฉันตลอดเลย" มิ้งเล่าให้ผมฟัง
"แล้วแกยังรักพี่ไม้รึเปล่าอ่ะมิ้ง" ผมถามด้วยความอยากรู้ความรู้สึกจริงๆในใจของมิ้ง
"ไม่รุ้ว่ะ ไอ้รักก็รักแหล่ะนะ แต่ฉันเหนือ่ยไงแก ฉันต้องทนรับสภาพเมียน้อยไปตลอดเลยเหรอ" มิ้งทำหน้าย่น
"มันเป้นเรื่องพุดยากนะมิ้ง เราเองก็ไม่รู้ว่าอะไรจะดีที่สุด แต่เอาความสุขของแกเป้นที่ตั้งเหอะ" ผมจับบ่ามิ้งเบาๆ
"สุกๆดิบๆอ่ะดิ ถ้าเป็นแกจะทำไงวะ ระหว่างความรักกับความถูกต้อง ทำไมรักแล้วก็ยังเจ็บปวดว่ะ" มิ้งน้ำตาไหล
"สำหรับเรานะ ความรักก็สำคัญ ความถูกต้องก็สำคัญ แต่ทุกครั้งที่รักมันมักมีความเจ็บปวดปนๆมาด้วย
เราเลือกไม่ได้ซึ่งแกก้เลือกไม่ได้ใช่มั้ย แล้วทำไมแกยังกลับไปอยุ่กับพี่ไม้ล่ะ เอาเหตุผลนั้นแหล่ะมาตอบตัวเอง" ผมถาม
"เพราะฉันขาดเค้าไม่ได้มั้งแก" มิ้งซับน้ำตาแต่ก็ยังไหลมาไม่หยุด
"ในเมื่อขาดไมได้ก้ควรกลับไปนะแก อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด จะแยกจากเค้ามาแล้วทนเจ็บปวดคนเดียวทำไมอ่ะ
แล้วเค้าก็ยังป้วนเปี้ยนตามง้อแกแบบนี้ แกจะทนใจแข็งได้นานแค่ไหน เอาเหอะในเมื่อเลือกแล้วก็เดินหน้าต่อไป"
"แกไม่ด่าฉันเหรอ แกว่าฉันเลวมั้ยที่แย่งผัวคนอื่น" มิ้งยืนขึ้นถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง
"ไม่ แค่แกทุกข์ใจแบบนี้มันก็เป้นการลงโทษตัวเองมากพอแล้ว อีกอย่างในความรักถูกผิดมันก้ำกึ่งกันได้เสมอ"
ผมปลใอบนมิ้งไปแบบนั้น แต่ในใจผมอยากให้มิ้งเลือกความถูกต้องมากกว่า แต่เมื่อเห็นแววตาของเพื่อนในเวลานี้
ทำให้ผมรุ้ว่าแม้จะว้าวุ่นสับสนแค่ไหน ลึกๆแล้วมิ้งก็ดูจะมีความสุขมากกว่าตอนที่แยกกันอยุ่กับแฟน แล้วผมจะทำไงได้ครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
