หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[Greenkub]

  พี่นิว สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แบบนี้ทุกอย่างก็โอเคแล้วซิ  แล้วเรื่องพี่นิวกะพี่แทนไปถึงไหนแล้วอ่ะ

อยากรู้ๆๆๆๆ 

ด้วย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ค น

[namtaan]

ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร
ปัญหาเรื่องไอ่คุณศรัณย์ก็คงผ่านไป
แต่เรื่องหัวใจไม่จบแน่ๆเลย
  น้องชายค้าบ

[jeng_jey]

หายไปหนาย

[jeng_jey]

ต่อๆคับ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แวะมาบอกว่า ตอนนี้อยู่เย็นเป็นสุขดี (เริ่มอ้วนท้วนขึ้นอีกตะหาก)
ขอบคุณสำหรับการติดตามและกำลังใจที่มีให้นะครับ
แล้วจะมาอัพเดทเรื่อยๆ คืนนี้ฝันดีครับ

[maabbdo]

^
^
^
   จิ้มพี่นิว

ฝันดีจ้า

 

[bakabong]

แวะมาบอกว่า ตอนนี้อยู่เย็นเป็นสุขดี (เริ่มอ้วนท้วนขึ้นอีกตะหาก)
ขอบคุณสำหรับการติดตามและกำลังใจที่มีให้นะครับ
แล้วจะมาอัพเดทเรื่อยๆ คืนนี้ฝันดีครับ

    มาอ้วนท้วนเป็นเพื่อนเบนซ์เลย 

[kunkai]

รอก๊าบ

[maabbdo]

รอด้วยเหมือนกัน

สงสัยที่อ้วนท้วนสมบูรณ์เพราะว่ามีคนดูแลดีอ่ะเปล่า

 

[nuttykung]

ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน

คิดถึงพี่นิวจังเลย

 

[mma419109]

    มาขอติดตามไดฯของน้องนิวด้วยคน ทีแรกอ่านไปคิดไปเรื่องมันคุ้นๆนะ
 พอมาเจอไอ้พี่ศรันย์ ใช่แล้วเคยอ่านตั้งแต่เริ่มเข้าเล้าใหม่ๆ ตอนนั้นได้แต่อ่าน
 อย่างเดียวยังทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ดีใจที่เห็นน้องนิวสบายดี แล้วจะเข้ามา
 เยี่ยมบ่อยๆ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ขอบคุณสำหรับการติดตามนะครับ

วันนี้หยุดครับ(ถูกบังคับให้ลากิจไม่รับเงินอ่ะครับ) พอดีว่าวันนี้เป็นวันหยุดของโจด้วยก็เลยออกไปห้องสมุดด้วยกัน
ได้หนังสือมาเยอะแยะเลย ผมสมัครสมาชิกไว้อ่ะครับก้เลยยืมมาได้หลายเล่ม ตอนนี้กลับมาก็นอนกลิ้งอ่านหนังสือกัน
วันนี้ใช้เวลาหมดไปครึ่งวันในห้องสมุด แต่ก็ดีกว่าไปเสียเงินอย่างอื่น เพราะวันนี้ได้อ่านหนังสือหลายเล่มโดยไม่เสียตัง
นอนอ่านหนังสือไปก้เลยเกิดความคิดว่าอยากแต่งนิยายสักเรือ่ง คราวนี้คงไม่เศร้าเหมือนชีวิตจริงอีกแล้วครับ
ว่าจะมาแนวสนุกสนาน กุ๊กกิ๊ก และออกแนวแง่งอนสักนิด แต่คงอีกสักพักใหญ่ๆกว่าจะลงให้ได้อ่านนะครับ
ตอนนี้กำลีงอยุ่ในช่วงวางโครงเรื่อง ก้คงหยิบมาจากเรื่องใกล้ๆตัว คนใกล้ๆตัวนี่แหล่ะครับ แล้วจะรีบเอามาให้อ่นกันครับ

[nuttykung]

งื้มมมมม


จะรออ่านนะฮับ

[YMP]

น้องนิวไฟติดแล้ว 
รอลุกโชนเมื่อไหร่พี่คงได้อ่านนะ  สู้ๆ

[namtaan]

รอนิยาย และรอเรื่องจริงตอนต่อด้วยค้าบน้องนิว
หุหุ ทั้งหวานทั้งเผ็ด
รีบๆมาเล่าต่อนะ รออ่านค้าบ

[maabbdo]

จะรอทั้งนิยายแล้วก็ไดอารี่ของพี่นิวเลยน้า

อย่าให้รอนานล่ะ

 

[bakabong]

รออ่านน้าาาาา พี่นิว ^^

[kunkai]

รออ่านนิยายด้วยคนค้าบ
แต่ตอนนี้ขอไดต่อได้ม๊า

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

กลับมาเล่าต่อ คราวนี้มาดูเรื่องราวของคนรอบๆตัวผมกันบ้างนะครับ

เรื่องของเชฟใหญ่

วันแรก

ผมกำลังเตรียมของอยู่ที่ครัวพนักงาน เชฟเดินมาหาผมบอกว่า หัวหน้าฝ่ายบุคคลจะมาทานข้าวเย็นตอนประมาณ5โมงเย็น
เชฟก้บอกให้ผมเป็นคนทำ คือเป้นอาหารเจน่ะครับ แต่ไปๆมาๆ เชฟเกิดเปลี่ยนใจลงมือทำวะเอง(ซึ่งเป็นแบบนี้ประจำเวลาคนใหญ่คนโตจะกิน)
แล้วเชฟก็จัดแจงให้พี่ไพรัชเตรียมของสำหรับทำอาหารเจมื้อนั้นมาจากครัวหลัก ทีแรกจะให้สจ๊วตเอามาให้แต่ไม่รุ้ยังไงพี่ไพรัชกลับเอามาเอง
พอมาถึงเชฟก้จัดแจงทำอย่างขมีขมันโดยที่ผมและพี่ไพรัชได้แต่ยืนมองเชฟสลับกับมองหน้ากัน ทำนองว่า "เรื่องเอาหน้าล่ะเก่งนักเชฟ"

วันที่สอง

ผมมาเข้างานตอน9โมงเช้า เมือ่มาถึงก้ไปแคนทีนก่อนเพราะได้เวลาทานข้าวมื้อเช้าที่โรงแรมจัดไว้แล้ว
แต่ยังไม่ทันได้ทานข้าวเลยครับ คุณอรเพื่อนในกลุ่มเดียวกันกับผมก้โทร.มาบอกว่า "คุณน้องตะกี้เชฟคุยอะไรกับฝ่ายบุคคลไม่รุ้เกี่ยวกับคุณน้อง"
ฟังจบแล้วผมก้ไม่ได้ว่าอะไร แค่คิดว่าจะมีงานเข้าเรื่องไหนกันแต่เช้าล่ะเนี่ย ในเมื่อผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย หรือว่าเรื่องอาหารเจเมื่อวาน
ผมตั้งใจว่าจะต้องรุ้ให้ได้ว่าเรื่องที่เชฟพุดกับหัวหน้าฝ่ายบุคคลเกี่ยวกับผมน่ะเรื่องอะไร แล้วก้เหมือนสวรรคืเป้นใจเพราะซักพักหัวหน้าฝ่ายบุคคลก็เข้ามา

"เมื่อวานพี่มาทานกี่ดมงตนับ นิววางไว้ตรงชั้นบนกลัวพี่หาไม่เจอ" ผมเปิดประเด้นพูดคุย
"ก็เกือบๆ6โมงเย็นแล้วค่ะ ทีแรกหาไม่เจอก็โทร.หานิวแต่เห้นว่าออกเวรไปแล้ว ก้พอดีหาอีกทีก็เจอ" หัวหน้าฝ่ายตอบกลับมา
"นิวก็กลัวพี่หาไม่เจอเพราะตอนที่เชฟมาทำนิวก็ยุ่งๆเตรียมของให้รอบเช้า เห็นเชฟเอามาวางไว้ตอนทำเสร็จแล้ว" ผมโยงเข้าเรื่อง
"เอ๊ะ เชฟทำหรือน้องนิวทำกันแน่" หัวหน้าฝ่ายทำสีหน้างุนงง
"เชฟครับ ตอนแรกนิวก็จะทำแต่เชฟคงเห้นนิวยุ่งเลยทำเอง พี่ไพรัชว่าจะช่วยแต่เชฟว่าทำได้แป๊บเดียวก้เสร็จ" ผมอธิบายยืดยาว
"แต่เมื่อเช้าพี่บอกเชฟว่ารสมันเค็มแล้วก็มันมากไปหน่อย เชฟบอกว่านิวทำแล้วยังบอกพี่เลยว่าสงสัยนิวทำไม่ถูก พี่ก็ว่าทีหลังให้เชฟสอนน้องทำ"
หลังจากหัวหน้าฝ่ายบอกมาผมก็แอบคิดว่า"มิน่าล่ะ พอทำแล้วห่วยเชฟโยนให้ลุกน้องเลยนะ นี่ถ้าเค้าชมสงสัยยืดอกบอกว่าทำเองสุดฝีมือ"
คิดดูสิครับมันน่าโกรธอยุ่นะ พอผมเข้าไปในครัวเจอเชฟ ผมก็ยกมือไหว้ปกติ แต่ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นยิ่งเห้นหน้าก็ยิ่งโมโห เจ็บใจจนอยากเอาคืนให้สาสม

วันที่สาม

ผมมาทำงานตอน9โมงเช้าเหมือนเดิม แล้วผมก็เดินสวนกับเชฟที่เพิ่งมาจากครัวของผม เชฟจะเดินมาเก็บเอกสารของแต่ละครัวด้วยตัวเองทุกวัน
แต่สิ่งที่ต่างไปจากเมื่อวานนี้คือที่แขนของเชฟถูกฟันผ้าคล้องแขนเอาไว้ ผมถามเชฟว่าเป็นอะไร ปวดแขนหรือเปล่า เชฟเล่าว่า
"เมื่อวานนี้ผมกลับถึงบ้านแล้วกำลังจะเอาผ้าไปซัก ถือตะกร้าผ้าออกมาดีๆ พอถึงหน้าประตูเกิดลื่นแขนกระแทกขอบประตูแล้วเอาแขนลงพื้นอีกหักเลย"
ฟังดังนั้นปากผมบอกไปว่า "ดูสิเจ็บแล้วยังต้องมาทำงานอีก ทีนี้ก็ต้องระวังมากๆนะครับเชฟ" ส่วนในใจนั้น "เจ้าจะต้องชดใช้อย่างสาสม ฮ่าๆๆๆๆ"

[nuttykung]

 

พี่นิวเริ่มกลายร่างเป็นเจ้าสีเกดซะละ

 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เรื่องของพี่ไพรัช

หลังจากจัดการกะบพี่ศรัณย์ไปแล้วในครั้งนั้น ผมกับพี่ไพรัชก็ดูเหมือนจะสนิทกันขึ้นมาเรื่อยๆ ทั้งที่จริงๆแล้วก่อนหน้านี้ผมไม่เคยแซวกันอำกันแบบนี้
แล้วส่วนมากคนที่เป็นฝ่ายแกล้ง ฝ่ายอำก็คือพี่ไพรัชอ่ะครับ ผมก้เอ่อเหมือนเดิม และมักจะกลายเป้นเหยื่ออันโอชะในการอำของพี่ไพรัชเสมอๆ

"นิวไปทำอะไรผิดมา เดี๋ยวเข้ามาคุยในออฟฟิศหน่อยนะ" พี่รัชพุดขึงขังใส่ผมในวันที่ผมเพิ่งมาเริ่มงานตอนบ่าย
"นิวไม่ได้ทำอะไรนี่นา" ผมตอบเสียงแผ่วๆ
"ไม่ผิดได้ไง วันก่อนที่ลาน่ะลากับใคร ทำไมพี่ไม่รู้" พี่รัชยังคงเสียงดังลั่นครัว
"ก็ลากับเชฟไง วันนั้นพี่ลาหยุดอ่ะครับ" ผมก็เซ่ออธิบายด้วยความงงต่อไป
"แล้วทำไมฝ่ายบุคคลตีกลับมาอ่ะ" พี่รัชยังบิ้วอารมณ์ต่อเนื่อง
"ทำไมอ่ะ" ผมเอ๋อหนักเลยทีนี้
"ไม่รู้แหล่ะ ตามมาออฟฟิศด่วนเลย ทำภาระไว้ให้พี่ต้องตามสะสางอีกแล้ว" พี่รัชเดินเกาหัวแสดงความหงุดหงิดกลับเข้าออฟฟิศ

"เอ้านี่" พี่รัชยื่นผ้าเช็ดมือให้ผม2ผืน
"อะไรเนี่ย" ผมรับมาแต่ก้ยังสงสัย
"แล้วเรือ่งใบลาอ่ะครับ" ผมถามไปเสียงเบากว่าเดิม
"พี่ล้อเล่น" พี่รัชทำเสียงล้อเลียนขำๆแล้วหัวเราะชอบใจ
"อ้าว จะบ้าหรือไง เล่นตลอด กับน้องเนี่ยอำได้อำตลอด" ผมพุดเสียงดังกว่าเดิม แล้วก็ขำไปด้วย
"แหม ถ้าพี่ไม่ล้อเล่นกะนิวพี่จะเล่นกับใคร" พี่รัชยังไม่หยุดหัวเระ
"คนออกจะเต็มครัว พี่ก้เลือกมาเล่นซักคนดิ" ผมแกล้งทำสีหน้าวีนๆ เสียงวีนสุดชีวิต
"ก้เนี่ยพี่เลือกนิวแล้ว อำนิวนี่แหล่ะ สนุกสุด พี่ชอบเห็นเวลานิวทำหน้าแบ๊วๆงงๆ" พี่รัชยืนเท้าโต๊ะมองหน้าผมยิ้มๆ
"เดี๋ยวได้เจอหน้าตอนเหวี่ยงบ้างหรอก เดี๊ยะๆ" ผมยอกย้อนพอเป็นพิธี
"พี่ไม่กลัว วีนมาเหอะ สนุกดี" พี่รัชยังคงเห็นเป้นเรื่องสนุกง
"ได้ จะเล่นใช่มะ" ผมเท้าสะเอวแล้วตะเบ็งเสียงใส่พี่ไพรัชกลับไป

แล้วผมก็เดินออกมาจากออฟฟิศ พี่ๆในครัวถามกันใหญ่เลยว่าดดนอะไรอีก แต่ผมชูผ้ากันเปื้อนกับผลตรวจร่างกายให้ทุกคนดูไม่พุดอะไร
"พี่เรียกนิวไปเอาผลตรวจดรงบาลกะผ้ากันเปื้นเฉยๆ" พี่รัชเดินตามหลังมาเป้นคนบอก
"เอ้า แล้วทำไมของคนอื่นๆพี่วางไว้ที่ชั้นวางหน้าครัวอ่ะ ทำไมไม่เรียกไปเอาในห้อง" พี่จิ๊บเกิดความสงสัย
"เปล่า พี่ล้อนิวเล่นเฉยๆ สนุกดี" พี่รัชยังคงสนุกต่อเนื่อง
"เป็นความสุขเล้กๆน้อยๆของคนแก่อ่ะพี่จิ๊บ" ผมสวนขึ้นมาทันควัน
"โห....ว่าแก่เลยนะไอ้ห้อย" พี่รัชแซวซะลั่นครัว
"ไม่ได้ว่าแก่แต่ว่าปลงในสังขารของพี่ตะหากเลยไม่อยากขัดใจเกรงว่าหัวใจจะล้มเหลวซะก่อน ฮ่าๆๆๆ" ผมยอกย้อน พี่รัชเดินมาเขกหัวเบาๆ
"เล่นอะไรกันเนี่ยสองคนนี้ ทั้งหัวหน้าฉันทั้งเพื่อนข้างครัวฉัน สนุกกันจริง" พี่จิ๊บส่ายหัวด้วยความรำคาญ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เรื่องของแทน

ช่วงที่ผมเข้างานตอนบ่ายพร้อมกับแทนนั้น มักจะเป็นช่วงที่แขกเยอะและเราต้องเปลี่ยนรอบกันออกมาทานข้าว
ตอนกลับบ้านก็เช่นกัน ปกติแล้วเราทั้งสองคนจะอยุ่ในครัวจนถึงเวลาที่กุ๊กรอบดึกมาในครัวเราถึงจะออกไปนั่งรอเวลาเลิกงานที่แคนทีน
แต่มีอยุ่วันนึงที่แขกน้อยกว่าปกติ ดังนั้นเมื่อดูวี่แววว่าจะไม่มีแขกมาแล้ว ผมกับแทนก็ช่วยกันเคลียร์ครัวอย่างรวดเร็วแล้วออกไปพร้อมกัน
ตอนที่ผมและแทนเดินมาถึงลีอกเกอรืนั้น แทนแยกไปเอากระเป๋าในล๊อกเกอร์ ส่วนผมก้เดินเข้าห้องน้ำ

"เออนี่ คุณมีแฟนรึเปล่า" แทนถามผม ตอนที่ผมเดินออกมาตรงลีอกเกอร์
"ถามทำไม" ผมหยุดมองเค้าด้วยความสงสัย
"ก้อยากรุ้ว่าตอนนี้มีแฟนมั้ยครับ" แทนปิดประตูล๊อกเกอร์หันมาถามผมอีกที
"ตอนนี้ไม่มี" ผมยืนกอดอกมองดูแทนให้ชัดๆว่าจะถามทำไม
"แล้วไม่อยากมีแฟนเหรอ" แทนเดินมาใกล้ๆผมแล้วพิงล๊อกเกอร์
"ก้มันไม่มีอ่ะ อยากหรือไม่อยากก็ไม่เห้นจะเกี่ยวเลย" ผมเริ่มรำคาญแล้ว
"แต่ผมอยาก" แทนจับบ่าผมไว้แล้วดน้มตัวมาพูดใกล้ๆ
"นี่ ไอ้บ้า ถอยไปเลยไป" ผมพลักแทนออกห่างแต่ก้เหมือนจะถอยไปไม่ห่างอย่างที่คิด
"จะให้ไปไหนล่ะ นี่ๆผมพูดจริงๆนะ เป็นแฟนกันเหอะ" แทนปล่อยมือจากผมแล้วแต่ยังยืนพุดอยุ่นะยะประชิด
"ล้อเล่นรึเปล่า ใครเค้ามาขอเป้นแฟนกันแบบนี้ล่ะ" ผมมองสบตาแทนรุ้สึกใจสั่นๆ
"ต้องทำไงอ่ะ บอกหน่อยดิ" แทนทำท่าทางจริงจัง
"ก้ต้องคุกเข่าแล้วบอกว่า เป็นแฟนกับผมนะครับ แบบนี้ไงทำได้เปล่าล่ะ" ผมจ้องหน้าแทน ดุสิว่าเค้าทำได้มั้ย
"เป็นแฟนกับผมนะครับ" แทนคุกเข่าลงไปจริงๆแล้วยังจับมือผมอีกด้วย ผมเกือบเคลิ้มแล้วเชียว
"ฮ่าๆๆๆๆ ตลกจริงจริ๊ง นี่ราหู ทำไมนายซื่อขนาดนี้ ฉันล้อเล่นหรอก นายนึกว่าฉันจริงจังมากนักรึไง" ผมลอยหน้าลอยตาล้อเลียน
"นี่คุณ คุณแกล้งผมทำไม" แทนลุกพรวดขึ้นมาสีหน้าผิดหวังรุนแรง
"อ่ะนะ ก้แค่ล้อเล่น ทำไมต้องซีเรียสขนาดนั้น" ผมไม่เข้าใจอ่ะ ยังนึกเลยว่าเค้าก็ทำเล่นๆเหมือนกันนี่นา
"ผมไม่มีค่าขนาดนั้นหรอก คุณอย่าเสียเวลามาล้อเล่นกับผมเลย" แทนก้มหน้ากัดฟันแน่นแล้วเดินจากไป
"เดี๋ยวสิ" ผมคว้าแขนแทนไว้จากด้านหลัง
"จะแกล้งอะไรผมอีก ปล่อยผมไปดีกว่า อย่าให้ผมเสียใจมากกว่านี้เลย" แทนสะบัดแขน
"ทำไมต้องโกรธด้วย ฉันรู้นะว่านายก้แค่เล่นๆ นายไม่ได้อยากเป็นแฟนฉันจริงๆหรอก" ผมขึ้นเสียง
"แต่ผมจริงจัง ทุกคำพูดผมพุดจริงๆ" แทนหันขวับมามองผมตาแดงๆ
"อ้าว ใครจะไปรุ้อ่ะ" ผมเอ่อไปเลยคิดอะไรไม่ทัน
"รู้ก็พอแล้ว และทีหลังอย่าล้อเล่นกับผมเรื่องนี้อีก ผมมีหัวใจนะคุณ" แทนจะเดินไป
"ฉันขอโทษ จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้จะล้อเล่น แค่ตั้งตัวไม่ติดและไม่รู้ว่านายคิดจริงจัง" ผมรั้งตัวเค้าไว้แล้วเดินอ้อมไปดักหน้าเค้า
"ผมไม่โกรธคุณหรอก แต่ผมไม่อยากอยุ่ใกล้คนที่ไม่ได้รักผม แล้วเห้นผมเป้นตัวตลก"
"ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น"
"แต่คุณทำให้ผมรุ้สึกอย่างนั้น"
"แล้วฉันต้องทำไงอ่ะ นายถึงจะพอใจ"
"ไม่ต้องทำอะไรครับ พอถึงยังไงคุณก็ไม่ได้อยากเป้นแฟนผม เหมือนที่ผมอยากเป็นแฟนคุณอยุ่แล้ว ก็แค่ต่างคนต่างไป"
"เดี๋ยว นายรุ้ได้ไงว่าฉันไม่คิดอย่างนั้น"
"ผมรู้ คุณรังเกียจผม คุณชอบคนขาวๆ สุภาพๆ แต่ผมทั้งดำทั้งเถื่อน คุณคงไม่แยแสหรอก"
"ฉันก็ไม่ได้รังเกียจนาย"
"คุณรังเกียจผม"
"เปล่าซะหน่อย"
"คุณไม่ต้องโกหกหรอก ผมไม่ไม่โกรธคุณจริงๆ ไม่ต้องพยายามพูดให้ผมรุ้สึกดี"
"ฉันพูดจริงๆนายไม่เชื่อฉันเหรอ"
"ไม่เชือ่"
"นายไม่รุ้สึกเลยเหรอว่าฉันไม่รังเกียจนายอ่ะ" ผมเดินไปใกล้ๆแทนมากกว่าเดิม เรามองตากันนิ่งนาน แต่แทนส่ายหน้า
ผมไม่รุ้จะทำไงดีก้เลย............ ยืดตัวขึ้นแล้วประกบปากผมไปที่ปากหนาได้รุปของแทน จูบเค้าซะเอง
"เป็นไงทีนี้รู้รึยัง" ผมถาม แต่แทนยังส่ายหน้า ผมก้จูบอีก เป็นแบบนี้หลายครั้งจนผมถอดใจ
"เออ งั้นก้ช่างเหอะ" ผมปล่อยแขนเค้าแล้วผละไป แต่จู่ๆแทนก็ดึงแขนผมไว้ แล้วบอกว่า "มันต้องแบบนี้"
แทนดันตัวเค้าเข้ามาชิดกับผมแล้วกดริมฝีปากของเค้าแนบสนิทกว่าที่ผมทำจากนั้นความลึกซึ้งของรสจูบก็ดำเนินต่อไปอีกนาน

[nuttykung]

 

[underscoreONES]

งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!! 

พี่นิวห้ามเข้ามาบอกว่า "ที่เล่าไปน่ะล้อเล่น" นะคะ!!!



โอย.... ตกลงพี่คิดยังไงและให้คำตอบพี่แทนไปว่าไงคะเนี่ย?
(พี่นิวเล่ามา 3 เรื่อง ...อ่านแล้วสนใจเรื่องสุดท้ายอย่างออกนอกหน้าค่ะ แหะๆ)

[maabbdo]

โอ้วววววววววววว  พี่นิวจู่โจมแต่ไม่โดนใจพี่แทน

พี่แทนเลยต้องโซโล่เองเลย  อ่านไปก็คิดถึงเพลงนี้ไป

มันต้องอย่างงี้ซิ อย่างงี้ซิ
ต้อง ให้ได้อย่างงี้ มันต้องอย่างงี้ซิ
อย่างงี้ซิ
ต้อง ให้ได้อย่างงี้ มันต้องอย่างงี้ซิ
อย่างงี้ซิ ต้อง ให้ได้อย่างงี้
มันต้องอย่างงี้ซิ อย่างงี้ซิ

แล้วจะเป็นยังไงต่อไป  โอ้วววววว   

[mma419109]

     กรี๊ดดดดดดดดด :haun4:จูบ จูบ จูบของจริงมันต้องอย่างนี้
 แสดงว่าน้องนิวอ่อนซ้อมไม่ได้อย่างใจ น้องแทนเลยต้องแสดงเอง
 รู้สึกดีจังเลย
      พวกทำงานเอาหน้า รับแต่ชอบไม่ยอมรับผิดมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง
 เคยโดนแบบนิวเหมือนกันแต่โชคดีที่นายเป็นคนไม่หูเบา
      พี่รัชเล่นกันแรงนะนั่น เพราะรักดอกจึงหยอกเล่นให้ชีวิตมีสีสันขึ้น

      :man1:น้องนิว

[maabbdo]

รอ ร้อ รอ  รอพี่นิวมาต่อเรื่องจูบบบบบบบบบบบบบบ

 

[Ploy-Tawan]

ติดตามอ่านเรื่องของน้องนิวได้พักนึงแล้วค่ะ (ขออนุญาตเรียกน้องนิวก็แล้วกันนะคะ เพราะแก่กว่าน้องหลายปีอยู่) ปกติไม่ค่อยได้เข้ามาตรงนี้เท่าไร แต่พอได้เข้ามาและมีโอกาสอ่านเรื่องของน้องนิวก็แอบตามลุ้นชีวิตของน้องตลอด เป็นชีวิตที่บางครั้งก็อยากบอกว่ายิ่งกว่านิยายอีกนะคะ หลากอารมณ์มาก
ตอนที่อ่านกว่าจะรู้ว่ารัก แอบร้องไห้ด้วยค่ะ และเมื่ออ่านถึงชีวิตในปัจจุบันกับคนที่เข้ามาในชีวิต..แทน.. ขอบอกค่ะว่าแอบลุ้นแทนมาก ดูเป็นผู้ชายที่สามารถปกป้องคุ้มครองน้องนิวได้ดีที่สุด แม้จะไม่ใช่สเป็ก แต่เห็นด้วยกับรีหนึ่งที่ว่าไม่อยากให้เอ่ยกว่าจะรู้ว่ารักเป็นครั้งที่สอง คนตัวดำแต่ใจไม่ดำเนี่ยรับไว้พิจารณาเถอะนะคะ
อ่านตอนล่าสุดแล้วหวาน ยิ้มจนแก้มปริ แต่ว่าน้องนิวคะ งานนี้ท่าทางจะมีคนอกหักทั้งจากน้องนิวและแทนหลายคนเลยนะคะถ้าเขารู้

[namtaan]

หึหึ น้องนิวกั๊กนะ
แล้วต่อจากตรงนี้ไปไหน เล่ามาด่วนเลย พี่รอฟังอยู่

ปล ในบ้านมีการเปลี่ยนแปลง ลองแวะไปดูด้วยนะน้องนิว ว่าเห็น 4 ห้อง หรือ 3 ห้อง

[maabbdo]

หายไปไหนหว่า...

รอต่อปายยยยยยยยยยยยยย