หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[YMP]

โอ๋ๆๆๆ

[panpan]

น้องนิวคนเก่ง  หนักกว่านี้เคยเจอมาแระ เชื่อว่าน้องนิวต้องจัดการมันได้ เอาให้แรงเลยนะ

[ltahset]

 

คนเราไมเลวยังงี้

สู้ๆค่ะพี่นิว

พี่ผ่านมาแล้วได้ตั้งหลายเรื่อง

พายก็ขอให้เรื่องนี้ผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ

^^

[Greenkub]

[kunkai]

:กอด1:พี่นิว  สู้ๆค้าบ
จัดการมันได้สะใจมากลุย
ร้องไห้แล้วสู้ๆต่อนะค้าบ

[bakabong]

พี่นิวสู้นะค๊าบบบบ

ไอแสดดดดทำพี่กู   

สู้ค๊าบบบบบพี่นิว ผมเชื่อว่าพี่ผ่านไปได้ 

[koo_jarm]

เป็นกำลังใจให้นะจร้า
ทุกเรื่องย่อมมีทางออก
แต่ก่อนอื่นขอ  พี่ศรัณย์
.
.
.
.
.
.

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

กลับมาเล่าต่อครับ

ตอนเที่ยงๆผมถึงมีโอกาสเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พี่นุ้ยกับป้าพรฟัง ทั้งสองคนโกรธมาก และก็คิดว่าผมไม่ควรโดนใบเตือน
แต่ในเมื่อเรื่องมันบานปลายมาขนาดนี้แล้ว และผมก็ทำผิดจริงๆ ดังนั้นผมก้ไม่เอามาคิดให้ปวดหัวไปมากกว่านี้ดีกว่าครับ
ตอนใกล้เวลาจะกลับบ้าน เรื่องนี้ยังเป้นที่พูดถึงกันอยู่ แทน ซึ่งมาเข้างานตอนบ่าย3ทำให้ได้เจอกันและเมื่อเค้ารู้เรื่อง
ก็ยิ่งโมโหถึงกับจะไปเอาเรื่องกับพี่ศรัณย์เดี๋ยวนั้นเลย แต่ผมและอีกหลายๆคนห้ามปรามไว้ แทนจึงค่อยๆสงบลง
ระหว่างทางที่นั่งรถกลับหอพัก ผมนั่งหลับตามาตลอดทำเหมือนว่านอนหลับแต่จริงๆเป็นเพราะผมไม่อยากสบตากับใคร
แล้วก็มาถึงหอพัก ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปเข้าห้องของตัวเอง โจ มาถึงห้องแล้วก็เอาผ้าออกไปซักเหลือผมคนเดียว
แต่ผมก็เหมือนสติหลุดลอยไปวะแล้ว เพราะผมนั่งอยุ่บนเตียงเงียบๆนิ่งๆจนมารุ้สึกตัวอีกทีตอนที่ เอ มารับผมที่หอพัก

"ผมไม่ไปนะ เหนื่อย" ผมตอบกลับไปอย่างเหนื่อยหน่าย
"อีกแล้ว ตัวเองไม่ไปเรื่อยเลย อาทิตย์ก่อนก็บอกว่าเพื่อนมา ตอนนี้ก้บอกว่าเหนื่อย ตัวเองจะเอาไงเนี่ย" เอบ่น
"ไม่เอาไง ไม่ไป" ผมออกมายืนกอดอกพิงขอบประตู
"ตัวเองเบื่อเค้าแล้วเหรอ ใช่ซี๊ คงเจอคนใหม่ที่ดีกว่าเค้าอ่ะดิ ผุ้ชายก็เงี้ยแหล่ะ ได้แล้วก็ทิ้ง" เอสะบัดสะบิ้งใส่ผม
"พอซะทีเหอะ ผมเหนื่อยนะ เหนื่อยจริงๆ ผมอยากอยุ่คนเดียว" ผมยกมือขึ้นปรามเอให้พอซะที
"เค้าก็เหนื่อย เค้ายังอุตส่าห์มารับตัวเองเลย เค้าอยากอยู่กะตัเวองนะ อยากอ้อนตัวเอง แล้วทำไมตัวเองไล่เค้าอ่ะ"
ท่าทางของเอ นอกจากจะไม่สงบลงแล้ว ยังดีดดิ้นมากขึ้นกว่าเดิม โอเค ผมเข้าใจว่าเค้าเป็นเกย์สาวแต่ไม่ต้องสาวมากได้ป่ะ
"ถ้ามันลำบากมากนัก ก็ไม่ต้องลำบากมาอีกแล้ว กลับไปซะ" ผมก้มหน้านิดนึงข่มเสียงพูดออกไป
"ตัวเองไล่เค้าจริงๆเหรอ เค้าคิดถึงตัวเองนะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยตั้งหลายวัน ไม่อยากไปนอนห้องเค้าเหรอ" เอรบเร้า
"ไม่อยากไป กลับไปได้แล้ว ผมไม่มีอะไรจะพูดแล้ว" ผมยังข่มอารมณ์ต่อไป
"เอ๊า เห็นเค้าง้อแล้วเล่นตัวใช่ป่ะ เออ เค้าไม่เป็นรุกบ้างก็แล้วไป" เอเดินมาหยิกแขนผมแล้วทำงอนใส่ผม
"หยุด" ผมเริ่มโมโหจนขบกรามแน่น แล้วคว้าข้อมือเอสะบัดออกอย่างแรง
"โอ๊ย" เอคงเจ็บจนเริ่มรู้สึกว่าผมไม่ใช่แค่รำคาญแต่เริ่มโมโหแล้ว
"ผมบอกให้กลับไป" ผมเค้นคำพูดทีละคำอย่างชัดเจน
"แล้วไม่กลับไปด้วยกันเหรอ" เอยังไม่ยอมจบ
"ที่นี่ห้องผม ผมไม่จำเป็นต้องไปไหน" ผมจ้องหน้าเอ
"แต่ห้องเค้าก็เป้นเหมือนห้องตัวเองนะ กลับไปห้องเราเหอะ เค้าไม่อยากนอนคนเดียวอีกแล้วอ่ะ"
"ออกไป ไป" ผมสวนคำพุดอย่างไว ไม่รอให้เอจบประโยค
"แต่" เอยังเซ้าซี๊
"รีบกลับไปซะ แล้วถ้าผมไม่ติดต่อไปก้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับผมอีก ผมขอแค่นี้แหล่ะ ไปให้พ้นๆไป" ผมดุใส่เอ
"ก็ได้ ถ้าอยากคุยกันก็โทร.หาเค้านะ เค้าจะรอตัวเองนะ" พูดแล้วเอก็เดินจากผมไปทั้งที่เค้าก็ไม่เต้มใจเท่าไหร่
ผมอารมณ์เสียหนักขึ้นอีก แต่เมือ่กลับมานั่งเงียๆบคนเดียวที่เตียงก็อดคิดไม่ได้ว่า "ทำไมเราเลวจังวะ ใจดำจริงๆ"

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แต่ไม่ว่ายังไงผมก้พุดไปแล้ว คงทำได้แค่ปล่อยให้มันผ่านไป ผมคงเพลียมากจนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ทุ่มกว่าแล้ว

"ตื่นแล้วเหรอครับ" โจ ถามผม ผมหันไปเห็นเค้านั่งอยุ่ที่เตียงเค้า
"อืม" ผมขยี้ตาปรับสายตาให้ชินกับแสงไฟ
"ไปกินข้าวกันเหอะพี่ ผมหิวแล้ว" โจเดินมานั่งลงข้างๆเตียงผม
"จะกินก็ไปกินก่อนสิ รอทำไม" ผมเผลออารมณ์ขุ่นมัวใส่โจ
"ก็ผมเห้นพี่ยังไม่ได้กินอะไร ก็คิดว่าตื่นมาคงหิวเลยจะรอไปกินด้วยกัน" โจตอบเสียงสดใสตามเดิม
"ไม่ต้องรอก็ได้ อีกอย่าง พี่อยากอยู่คนเดียว จะไปไหนก็ไปไป ไม่ต้องมายุ่งกับพี่" ผมเสียงเข้มใส่โจอย่างลืมตัว
"ผมห่วงพี่เนี่ย ผมผิดเหรอ" โจเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นเศร้าซะแล้ว
"เปล่าหรอก พี่ขอโทษ พี่กำลังรู้สึกแย่ๆ" ผมเริ่มรุ้สึกตัวว่าพลาดอีกแล้ว จึงเปลี่ยนมาพูดดีๆกับโจ
"ผมเป้นห่วงพี่จริงๆ คิดว่าคนเราเวลามีเรื่องไม่สบายใจคงอยากมีเพื่อนอยุ่ด้วยสักคน" โจ พูดเรื่อยๆ
"พี่ พี่ บอกไม่ถุกอ่ะโจ แต่ตอนนี้เหมือนว่าพี่มาสุดทาง มันมืดไปหมด มันแย่นะกับเรื่องที่พี่เจอตอนเช้าอ่ะ
พี่ไม่รุ้จะโทษอะไรดี จนในที่สุดก็ต้องโทษตัวเองที่เอาแกงจืดไปราดเค้า เพราะสุดท้ายพี่ก้ต้องรับผลจากสิ่งที่พี่ทำ"
"ผมเข้าใจ แต่ผมคิดว่าถ้านันแย่สุดๆแล้ว พรุ่งนี้คงมีอะไรดีขึ้นครับ"
"ไม่หรอก จะดีขึ้นได้ไงในเมื่อมันยังเชคอินอยุ่ พี่ก็ต้องเจอมันมาหาเรื่องพี่อีก แล้วไม่รุ้ว่ามันจะลากใครมาซวยด้วย
ดีไม่ดีนะพี่อาจโดนไล่ออกเพราะมัน บอกตรงๆนะโจพี่กลัวเวลาตอ้งเจอหน้ามัน กลัวจนพี่ไม่อยากให้พรุ่งนี้มาถึง" ผมร้องไห้
"พี่ครับ ผมไม่อยากเห้นพี่ร้องไห้เลย" โจใช้ปลายนิ้วของเค้าเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้มของผม
"โจ พี่อ่อนแอเนอะ" ผมมองหน้าโจนิ่งๆ รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง
"ผมจะทำให้พี่หยุดร้องไห้นะครับ" โจพูดแล้วค่อยๆก้มหน้าเข้ามาหาผมทีละนิด
โจ ค่อยๆใช้ริมฝีปากของเค้าจูบมาที่น้ำตาของผมทีละข้าง จนเมื่อน้ำตาแห้งหายไปเค้าก็ยังไล่ริมฝีปากไปทั่วใบหน้า
"ขอให้ผมดุแลพี่ได้มั้ยครับ" โจ พุดโดยไม่รอคำตอบเค้าประกบริมฝีปากของเค้ากับปากของผมจนแนบสนิทและลึกซึ้ง
"หยุดก่อน" ผมรุ้สึกตัวอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนานหลังจากที่เอนตัวลงไปบนเตียงชองผมพร้อมกับโจ
"ทำไมครับ" โจถามผมเสียงกระเส่า
"มันไม่ถูกต้อง" ผมยันตัวเองลุกขึ้นและดันตัวดจออกห่าง
"แต่ว่า" โจพยายามค้าน สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง
"เรื่องนี้จะเลยเถิดไม่ได้ เพราะเราต้องอยุ่ด้วยกันไปอีกนาน ถ้าเมือ่ไหร่เรื่องของเราไปไกลเกินจะวุ่นวาย
ลองคิดดูสิ ถ้าเราอยุ่ด้วยกันแบบนี้ แต่เมื่อวันนึงเราไม่รุ้สึกแบบนี้อีกแล้วเรื่องคืนนี้จะกลายเป็นความแปลกแยก
ที่ทำให้เราสองคนมองหน้ากันไม่ติด และพี่อยากให้โจคิดทบทวนดีๆว่านี่เป้นความรุสึกแท้ๆหรือแค่อารมณ์ชั่วครู่" ผมพูดยาว
"ผมชอบพี่" โจสีหน้าจริงจัง
"แค่นั้นไม่พอหรอก อีกหน่อยพี่ก็จะแก่ จะอ้วน หรือเปลี่ยนไปในทางที่ดจจะเริ่มเบือ่และไม่ชอบก็ได้
ในขณะที่โจยังมีโอกาสได้เจอคนอีกเยอะ จะมาเสียเวลากับพี่ทำไม ตอนนี้โจไม่เจอใครอื่นก็คงคิดว่าชอบพี่
แต่เมือ่วันนึงโจเจอคนมากขึ้น ไม่ต้องอื่นไกลหรอก แค่ในโนงแรมนี้ สักวันดจก็จะเปลี่ยนใจเลือกคนที่เหมาะสมกว่าพี่"
"เหมาะสมด้านไหนครับ"
"หน้าตา วัย ความคิดความอ่านที่ไปด้วยกันได้ไง"
"ผมว่าพี่กับผมเราคิดอะไรคล้ายๆกัน"
"ในเวลาแค่ไม่ถึงสัปดาห์นี่น่ะเหรอ เป็นไปไม่ได้"
"พี่ไม่ให้โอกาสผม แล้วยังไม่ให้โอกาสตัวเองด้วยเหรอครับ"
"พี่ให้ไม่ได้ แต่ถ้าโจแน่ใจว่าจริงจัง ก็รอไปอีกสักหน่อย ถ้านานกว่านี้โจยังมั่นคงก็ค่อยว่ากัน"
"ผมมั่นคงเสมอ"
"ไม่หรอก รอให้ถึงวันนั้นก่อน ถ้าเรามีอะไรกันตอนนี้ วันข้างหน้าโจอาจจะเสียดายที่เคยมีอะไรกับคนแก่นะ"
"แก่แค่ไหนกันเชียว"
"ปีนี้โจอายุเท่าไหร่"
"22ครับ"
"แต่พี่แก่แล้ว"
"แก่อีกแล้ว แก่ของพี่น่ะเท่าไหร่กันเชียว"
"แล้วโจคิดว่าพี่อายุเท่าไหร่อ่ะ"
"24 25 ไม่ก็ไม่เกิน26หรอก"
"ฮ่าๆๆ ตลกแล้ว พี่อายุจะ30แล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ เห็ฃนมั้ยเราห่างกันตั้งเยอะ"
"พี่อ่ะ ไม่เห็นตลกเลย" โจถอยไปนั่งทำสีหน้ายุ่งๆเตียงกลางซึ่งเป็นของพี่อีกคนที่ไปต่างจังหวัด
"เอาเถอะ เห็นมั้ยพี่หยุดร้องไห้แล้ว ขอบใจที่ช่วยทำให้พี่ดีขึ้นนะ" ผมยืนขึ้นยิ้มให้โจ
"พี่ไม่สงสารผมมั่งเหรอ ผมอยากนอนคุยกับพี่ อยากอยุ่ใกล้ๆพี่อ่ะ แต่พี่เชนก็นอนกั้นอยุ่ทุกคืน" โจทำเสียงอ้อน
"งั้นพี่ขอให้โจสงสารพี่บ้างนะ วันนี้พี่เจออะไรมาเยอะแล้ว และที่พี่อยากได้ไม่ใช่เซกซ์ แต่เป็นกำลังใจ" ผมบอก
"ผมก็ให้พี่ได้ทั้งสองอย่างนั่นแหล่ะ" โจพูดยิ้มๆ
"ทะลึ่ง" ผมบอกแล้วเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ
"เอ้า ไหนว่าหิวไง ไปนข้าวกันเถอะ" ผมยื่นมือมาให้โจจับเพื่อดึงให้โจลุกขึ้น
"พี่ครับ แต่เราจูบกันแล้ว" โจถามเสียงซื่อๆหน้าแดงๆ
"แล้วไง" ผมแกล้งทำเป็นไม่รุ้เรื่อง
"ผมเพิ่งเคยจูบครั้งแรก ผมคิดว่าเราน่าจะเป็นแฟนกัน" โจก้มหน้างุด น้ำเสียงขาดๆหายๆแบบเขินๆ
"พี่ให้โจเป็นน้องรักของพี่เลยดีมั้ย ไปกินข้าวเหอะน้องรัก" ผมบอกแล้วลูบหัวโจ พลางเดินนำไปที่ประตู
"น้องก็น้องครับพี่" โจเริ่มทำตัวเป็นน้องชายที่เชือ่ฟังผมแล้วครับ
หลังจากกินข้าวกันแล้ว โจกลับไปที่หอพักก่อน ส่วนผมขอตัวไปเล่นเนต บอกเค้าไปขำๆว่าจะไประบายให้เพื่อนในเนตฟัง
แต่จริงๆแล้วผมไม่อยากอยุ่กับโจสองคนในห้อง เพราะไม่รุ้ว่าจะเจอลูกอ้อนอะไรอีก เกรงว่าตัวเองจะเผลอใจอ่ะครับ ฮ่าๆๆ

[kunkai]

เข้ามาให้กำลังใจพี่นิวค้าบ

[Greenkub]

[jeng_jey]

เย้ในที่สุดก้อตามหาดีเจนิ่วนิ๊วจนเจอติดตาม๓ภาคเลยคับ ผมขอลิ้งไดอะรี่เล่มแรกหน่อยได้ไหมคับ....รบกวนแฟนๆคลับหน่อยคับ

[namtaan]

^
^
พยายามช่วยหาแล้ว หาไม่เจอซะงั้น
งงเหมือนกันค้าบ

  น้องนิว
รอบด้านเลยนะน้องพี่ ใจเสีย อารมณ์เสีย มันก็เลยทำให้ยั้งไม่อยู่ไปบ้าง
แต่สงสารเอเหมือนกันนะ แต่นั่นหละ ตื้อมากไปยิ่งอารมณ์เสีย
แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างหนอ สู้ๆๆๆนะน้อง

[Sith]

กำลังจะเกิดศึกสินะ ~

[maabbdo]

กีสสสสสสสสสสสสส

ในที่สุดก็ได้กลับมาอ่านเรื่องพี่นิวอีกครั้ง  หลังจากที่หายไปพักใหญ่ๆๆ

คิดถึงพี่นิวจัง  ตอนนี้กลายเป็นคนโสดไปแล้วเหรอ???

กลับมาคราวนี้ อะไรหลายอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปหมดเลย

พี่นิวดูไม่เป็นน้องเอยอีกต่อไป  เปลี่ยนเป็นพี่นิวเวอร์ชั่นสู้คน

แต่ก็ชอบเวอร์ชั่นนี้ ตามอ่านต่อไป

 

เย้ในที่สุดก้อตามหาดีเจนิ่วนิ๊วจนเจอติดตาม๓ภาคเลยคับ ผมขอลิ้งไดอะรี่เล่มแรกหน่อยได้ไหมคับ....รบกวนแฟนๆคลับหน่อยคับ

^
^
^
หามาเผื่อคนอื่นที่อยากอ่านเรื่อนพี่นิว

555 เจอแค่นี้  หาไดอารี่อันเก่าไม่เจอ  สงสัยโดนอุ้ม....

 


[เรื่องเล่า] :+: กว่าจะรู้ว่ารัก :+: ภาค1


[เรื่องเล่า] :+: กว่าจะรู้ว่ารัก ภาค2 :+:


[เรื่องเล่า] :+: กว่าจะรู้ว่ารัก ภาค3 :+: (อวสาน)



[เรื่องเล่า] :+:กว่าจะรู้ว่ารัก:+: ภาคสมบูรณ์ (ปิดฉากเรื่องเล่า...ตอนอวสาน...)

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ก่อนจะเล่าเรื่องอื่นๆเพิ่มเติม ขอตอบข้อสงสัยเรื่องไดอารี่เล่มเก่าก่อนนะครับ

ช่วงก่อนจะปิดไดอารี่เล่มแรกนั้น มีเรื่องราวบางอย่างที่ไม่น่าจดจำเกิดขึ้น

ผมไม่อยากให้เรื่องราวของผมนับจากนี้ต่อไปมีคนอีกคนมาเกี่ยวข้องให้คนอ่านต้องสงสัยว่าเค้าหายไปไหน

ดังนั้นผมจึงตัดสินใจปิดเล่มแรก และมาเริ่มใหม่นี้ครับ จากนั้นทางทีมงานก็ถามว่าจะทำยังไงกับไดฯเล่มเก่า

ผมจึงส่งข้อความไปแจ้งให้ทางทีมงาน โดยผ่านทางเจ๊สอง ว่ารบกวนทีมงานลบไดฯเล่มเก่าทิ้งไปได้เลย

ต้องขอโทษเพื่อนๆที่หาไม่เจอนะครับ แต่ผมได้รวบรวมเนื้อหาจากไดฯเล่มแรกมาไว้ช่วงต้นๆของไดฯเล่มนี้แล้วครับ

[maabbdo]

^
^
^
   จิ้มพี่นิว

รับทราบคร้าบผม

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

คืนนั้นผมไม่รุ้ว่าจะหลับตานอนไปได้ยังไง เพราะมีเรื่องรบกวนหัวใจตั้งแต่เช้าจนเย็น
ผมก็เลยไปนั่งเล่นเนตกะว่าจะได้คุยกับเพื่อนๆในเนตให้สบายใจขึ้นมาบ้าง พอใกล้เที่ยงคืน แทน ก็โทร.มา
แทน บอกว่าให้เล่นเนตไปก่อนแล้วตัวเค้าจะลงรถพนักงานหน้าปากซอยแล้วมารับผมที่ร้านเนตแล้วเข้าหอพร้อมกัน

"มาเร็วนี่" ผมหันไปถามตอนเก็นแทนมายืนอยู่ด้สนหลัง
"อืม รถมาเร็วอ่ะวันนี้ แล้วไปได้ยัง ผมหิวแล้ว" แทนก้มลงมาเกาะที่พนักเก้าอี้
"ไปดิ" ผมรับคำแล้วปิดหน้าจอ จากนั้นก็ไปจ่ายตังแล้วออกไปพร้อมกับแทนซึ่งจะขอแวะทานข้าวก่อน

"วันนี้เจอแต่เรื่องแย่ๆ ยังมาเล่นเนตได้อีกเนอะ" แทนชวนคุยหลังจากที่นั่งอยุ่นานโดยทีเราไมได้คุยกันเลย
"ก็มาคุยกะเพื่อนด้วย แล้วก็ฟังวิทยุบ้าง ดูละครย้อนหลังบ้าง สบายใจดี" ผมก้มลงดูดน้ำปั่นในแก้วจนหมด
"ตอนนี้ดีขึ้นแล้วดิคุณ" แทนรวบช้อนซ้อมแสดงว่าอิ่มแล้ว
ผมแค่พยักหน้าแล้วก้รอให้แทนจ่ายตังค่าข้าว ซึ่งรวมกับค่าน้ำปั่นทีเค้าจะเลี้ยงผมด้วย แล้วเราค่อยเดินกลับด้วยกัน

"ทำไมมันต้องหาเรื่องคุณอ่ะครับ" แทนหันมาถามระหว่างที่เราเดินไปด้วยกันบนทางเท้า
"เรื่องมันยาว เล่าทั้งคืนก็ไม่จบ" ผมไม่ยังไม่อยากรื้อฟื้นด้วยอ่ะครับเลยบอกไปแบบนั้น
"ก็ได้ ไว้สบายใจอยากเล่าค่อยเล่า ผมก็อยู่ตรงนี้แหล่ะ รอฟังคุณ ไม่ไปไหนหรอก" แทนพูดขึ้นลอยๆ
"เดี๋ยวก่อน วันนี้นายเป็นอะไรป่ะเนี่ย" ผมหยุดเดินหันไปมองนายแทนว่าเค้าเป้นไรมากป่ะถึงพูดแนวๆนี้
"ไม่เป้นไรนี่นา ผมก็เหมือนทุกวัน" แทนหยุดเช่นกันแล้วหันมามองผม
"ไม่อ่ะ นายไม่เคยพูดอะไรสะดุดหูฉันแบบนี้มาก่อน" ผมส่ายหน้า หรี่ตามองเหมือนไม่แน่ใจเค้า
"เพราะคุณไม่เคยใส่ใจผมมากกว่า ผมเป้นในมุมที่คุณเลือกจะมองไง ในสายตาคุณผมก็แย่เสมอ" แทนทำหน้าจ๋อย
"เฮ้ย ไม่เอาน่า อย่ามาแนวนี้นะ คนยิ่งเซ็งๆอยู่" ผมตบบ่าแทนเบาๆเป้นเชิงว่า อย่ามาล้อเล่น
"แล้วนี่คุณจะเอาไงเนี่ย พรุ่งนี้ผมไปเข้าเช้าแทนคุณก็ได้นะ แล้วบ่ายคุณก็ไปแทนผม" แทนปรับสีหน้าสดชื่นขึ้น
"ไม่อ่ะ นายไม่ต้องมาน๊อกรอบเพื่อฉันหรอก และอีกอย่างอะไรจะเกิดด็ต้องเกิด" ผมล้วงกระเป๋าแล้วจะเดินต่อ
"แต่มันต้องจ้องเล่นงานคุณเวลาเดิมแน่ เปลี่ยนรอบกันเหอะ ผมน๊อกรอบได้น่า เชื่อดิ" แทนดึงแขนผมไว้ไม่ให้เดินไป
"นายอย่าทำอะไรเพื่อฉันนักเลย เฉพาะเรื่องไอ้บ้านั่น นายก็ซวยเพราะฉันมาแล้วครั้งนึงนะ" ผมหันไปบอก
"ผมทำเพื่อคุณได้" แทนจับมืออีกข้างของผมไว้แน่น
"ทำไม" ผมใจสั่นพิกล ไม่กล้าสบตาแทนเท่าไหร่ไม่รู้ทำไม
"ผมไม่อยากให้คนอื่นรังแกคุณ" แทนเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ใจผมก็นมากขึ้น
"แต่นายจะทำอะไรเพื่อฉันไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอก ทุกคนต้องผ่านเรื่องของตัวเองให้ได้สิ" ผมมองหน้าเค้านิ่งๆ
"ผมทำได้ ถ้าคุณคิดว่าจะให้ผมทำ" แทนดึงมือผมให้เดินตามเค้าไป
"ปล่อยก่อนก็ได้" ผมรุ้สึกเขินๆยังไงไม่รู้ ที่ต้องเดินจุงมือกับแทนไปตลอดทางที่จะกลับหอ
"เงียบเหอะ ผมจะจุงมือคุณแบบนี้จนถึงหอ เผื่อคุณจะได้คำตอบว่าผมเหมาะสมมั้ย" แทนพูดแล้วก็พาผมเดินไป

ตลอดเส้นทางเราไมได้พูดคุยกันเลยน มือเค้าอบอุ่นจัง ผมมไกล้ามองหน้าแทนทั้งที่เคยจ้องหน้าเอาเรื่องเค้ามาก้หลายครั้ง
"เป็นไง" เค้าถามขึ้นหลังจากเราเดินมาถึงสวนสาธารณะใกล้ๆหอพัก
"เรื่องไหน" ผมพยายามจะดึงมือเค้าออกแต่ก็ไม่สำเร็จ
"คุณรู้สึกรึยังว่ามือผมแข็งแรงพอจะดูแลคุณได้" แทนยิ้มๆแล้วก้มมาถามผมเบาๆ
"อืม" ผมตอบเสียงเบามาก แต่รุ้ตัวว่าพยักหน้าไปหลายครั้ง
"ผมว่าไอ้บ้านั่นมันจ้องจะงาบคุณ เพราะคุณน่ารักแน่เลย" แทนกระซิบใกล้ๆ
"นายว่าไงนะ"
"ผมบอกว่าคุณน่ารัก"
"บ้าป่ะ"
"ไม่บ้าหรอก ยิ่งเวลาเขินคุณยิ่งน่ารัก คนอะไรเขินซะหูแดง" ว่าแล้วเค้าก็จับหูผมถูไปมา
"เขินที่ไหนเล่า ที่ฉันหูแดงเพราะ เพราะ เพระฉันตัวขาวไง โดนยุงกัดก็แดงดิ ถ้าดำแบบนายก็มองไม่เห้นอ่ะ" ผมเฉไฉ
"ปากดีอีกแล้ว อย่างคุณนี่นะ ต้องโดนของดำเข้าตัวซักวัน ฮ่าๆๆๆๆ" แทนบีบจมูกผมเบาๆ
"ไอ้บ้านี่ กวนประสาทอีกแล้วนะ" ผมได้โอกาสเลยฟาดต้นแขนแทนไปหลายป๊าบ
"พอเหอะ กลับเข้าห้องได้แล้วคุณ พรุ่งนี้ต้องเข้าเช้าใช่ป่ะ" แทนลูบต้นแขนเบาๆ
"อืม" ผมพยักหน้า
"ไม่เปลี่ยนใจให้ผมไปแทนใช่ป่ะ" แทนพาผมมานั่งเก้าอี้ยาวในสวน
"ไม่เป็นไร ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ฉันจะจัดการกับมันเอง รอดูโอกาสเหมาะๆก่อน คอยดูฉันบ้างเหอะ" ผมเริ่มฉุน
"เก่งครับเก่ง" แทนลูบไล่ผมให้อารมณ์เบาลง
"ไป ผมง่วงแล้ว" ผมทำท่าปัดฝุ่นแล้วจะลุกขึ้น
"เออจริงด้วย นี่มันตี2แล้วนี่นา" แทนดูนาฬิกาข้อมือ
"นายก็เหมือนกัน นอนซะนะอย่าเอาเรื่องฉันไปคิดมากเลย ค่อยๆว่ากันไปทีละโจทย์" ผมยิ้มให้

เรายังคงเดินจับมือกันจนถึงหน้าห้องนอนผม แม้เราจะไม่ได้พูดอะไรกันอีก
คืนนี้เค้าส่งผมเข้านอนด้วยการที่เรามองตากันนิ่งๆอยุ่สักพัก แล้วผมก็กลับเข้าห้องไป

[underscoreONES]

^
^
^

เชียร์พี่แทนซะดีมั้ยนะ..... กึๆๆ (หัวเราะประหลาด)



พี่นิวต้องผ่านมันไปได้ค่ะ ไอ่ญาติผู้พี่แสนจ.ร.นั่นน่ะ ...ทำตัวเน่าหยั่งกะตัวร้ายในละคร

[panpan]

ว่าแล้ววววว.....แทนนี่ต้องคิดอะไรกะน้องนิว

[Greenkub]

พี่ครับ
นางเอก น. คิดว่ารูปร่างหน้าตาพระเอก ท. ไม่ใช่เสปก (อยากบอกว่า พอปิดไฟก็ไม่เห็นแล้ว 55)
แต่สิ่งที่อยู่ภายในของพระเอก ท. โดนใจนางเอก น. เข้าอย่างจัง (มั้ง)
เพราะงั้น อยากให้นางเอก น. รับรักพระเอก ท. ไปเถอะครับ คนอย่างนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆนะครับ


"คุณรู้สึกรึยังว่ามือผมแข็งแรงพอจะดูแลคุณได้"
"อืม"
โดนอย่างแรง เอิ๊กๆๆๆ

ไม่อยากให้นางเอก น. ใช้ประโยคที่ว่า
"กว่าจะรู้ว่า <รัก> "
เป็นครั้งที่ 2
 

[maabbdo]

โอ้ว...มีแต่คนเชียร์พี่แทน

ว่าแต่พี่แทนใช่พระเอกของเรื่องนี้อ๊ะเปล่า?

ในใจก็แอบเชียร์พี่แทนนะ  แต่กลัวไม่ใช่พระเอกของเรื่องนี้

เลยรอดูไปก่อนดีกว่าว่ามีโอกาสไหม

ส่วนเรื่องคนที่มาก่อกวนพี่นิว ขอให้จงแพ้ภัยตัวเองไปก็แล้วกันเนอะ

พี่นิวสู้ๆๆ  สู้ต่อไปจ้า

 

[ltahset]

 

พี่แทนน่ารักแฮะตอนนี้

^^

[Ryze]

พออ่านเจอแบบนี้แล้วก็คิดเหมือนกันนะ

ถ้าเราเป็นผู้บริหาร
ควรจะตัดสินใจยังไงถึงจะดี

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

จากวันที่เกิดเรื่องมาถึงวันนี้เป็นเวลา1สัปดาห์แล้วครับ ตอนแรกที่พี่ไพรัชตัดสินว่าผมจะได้รับใบวอร์นนิ่งนั้น ผมแทบไม่มีแรงไปทำงานเลย อายนิดๆด้วย
เพราะจะมีการติดป้ายไว้หน้าบอร์ดตั้งแต่วันแรกที่ผมต้องเซนต์รับใบเตือนที่ว่านี้ แต่ผมก็รออยู่หลายวันว่าทำไมไม่มีการติดป้ายทั้งที่ผมเซ็นชื่อไปหลายวันแล้ว
ผมก็ทำตัวปกติมาเรื่อยๆ มีบางคนที่พอจะรู้เรื่องก็มาถามบ้าง บางคนก็มาแสดงความเข้าใจหรือเห้นใจ ผมก็รับฟังไว้ไม่ได้ต่อความอะไรให้ยืดยาวอีก
จนมาถึงเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาผมไปเข้างานตอนบ่าย โดยที่ทั้งผมและพี่ศรัณย์ต่างก็ไม่ได้พบกัน แต่ผมรู้ว่าเค้ายังพักอยู่ที่โรงแรมเหมือนเดิม
แล้วประมาณ4ทุ่มกว่า เค้าสั่งอาหารให้พนักงานเสิร์ฟไปส่งให้ที่ห้อง แล้วพนักงานเสิร์ฟที่ไปคือหนิง หนิงเป็นเกย์สาวเพื่อนสนิทคนนึงของผม
หนิง เป็นเกย์สาวที่เรียบร้อยยิ่งกว่าผมซะอีก และไม่ได้มีลักษณะออกไปทางกะเทยปากร้ายเหมือนกับอ้วน ดังนั้นถึงจะมาใหม่แต่ก็เป็นที่รักของเพื่อนๆ
หนิงจะต้องไปเสิร์ฟอาหารที่ห้องนี้ แล้วหนิงหายไปนานมากจนเพื่อนๆเริ่มบ่น บางคนก็นึกว่าไปห้องน้ำ บางคนก็ว่าสงสัยไปทานข้าว(รอบสี่ทุ่มพอดีเลย)
จนกระทั่ง5ทุ่มแล้วก็ยังไม่มีใครเจอหนิงกลับมาที่ห้องสักที พี่ณุเริ่มบ่นแล้วว่าหนิงหายไปไหน เพราะไปที่แคนทีนแม่น้อยก็บอกว่าหนิงยังไม่ได้มากินข้าว
โดยที่ไม่มีใครนึกเลยว่าหนิงจะไปเจอเรื่องซวยๆอยุ่ในห้องของพี่ศรัณย์ จนเมื่อหนิงโทร.มาบอกว่าอยู่ห้องแขกแต่ออกมาไม่ได้ พี่ณุเลยเชคเบอร์ห้อง
แล้ววิ่งหน้าตั้งมาในครัว ถามผมว่า "คนที่มันหาเรื่องนิววันนั้นชื่ออะไรนะ" พอผมบอกชื่อพี่ศรัณย์ไป พี่ณุพูดว่า "ซวยแล้ว" และวิ่งออกไปเลย

ผมหันไปทางแทนที่กำลังเคลียร์ครัวอยู่ ผมบอกแทนว่าฝากครัวด้วย แล้วผมก็วิ่งตามพี่ณุออกไปติดๆ แต่พอนึกได้ก็แวะบอกพี่ไพรัชว่าให้ตามไปด้วย
พวกเราวิ่งมาถึงหน้าห้องพักของพี่ศรัณย์ พี่ณุเคาะประตูแล้วขออณุญาตเข้าไปด้านใน พี่ณุพูดเป้นภาษาอังกฤษ แล้วเพื่อนพี่ศรัณย์ที่เป็นต่างชาติก็มาเปิดห้อง
แล้วบอกกลับมาว่าไม่สะดวกติดธุระอยู่ พี่ชิษณุก็พยายามอธิบาย(ตามหลักการการบริการที่ดีและให้เกียรติแขก) แต่ผมไม่รอแล้วผมวิ่งฝ่าเข้าไปในห้อง
ภายในห้องเรียบร้อยมาก ยังมองเห็นถาดอาหารที่แขกสั่งไว้วางอยู่โดยลักษณะจานอาหารก็ยังไม่ได้ถูกแตะต้องเลย ผมไม่เห้นใครอยู่ตรงนั้นครับ
พี่ไพรัชวิ่งมาดึงแขนผมไว้บอกว่าให้ออกไปข้างนอก และพูดกับผมเบาๆว่า "อย่าซ่าได้มั้ย หาเรื่องอีกแล้วนะเราน่ะ" แต่ผมก็ไม่ยอมไปยังขืนตัวไว้
เพื่อนของพี่ศรัณย์เดินเข้ามาด้วยแล้วทำพสีหน้าไม่พอใจ จนพี่ณุที่ตามเข้ามาต้องทั้งโค้งทั้งขอโทษกันยกใหญ่ พวกเรากำลังจะออกไปอยู่แล้วเชียว
แต่ได้ยินเสียงหนิงตะโกนมาจากในห้องนอน แล้วก็มีเสียงโครมดังๆเหมือนมีสิ่งของมากระแทกประตูห้องนอน พี่ณุไวกว่าใครทั้งหมดวิ่งไปถึงประตูบานนั้น
พี่ณุมีกุญแจอยู่แล้วครับไปถึงประตูก็ไขกุญแจห้องนอนได้ทันทีเลย พอประตูเปิดพวกเรามองเห็น หนิงหน้าตาตื่นอยู่มุมหนึ่งของห้องนอนชุดพนักงานหลุดรุ่ย
ส่วนพี่ศรัณย์สภาพอุบาทว์มาก ใส่บอกเซอร์ตัวเดียวแล้วยังถือกล้องวิดีโอค้างอยู่เลย พี่ณุวิ่งเข้าไปกอดหนิงไว้เป็นการปลอบใจแล้วรีบพาออกไปจากห้องนอน
พี่ไพรัชโทร.ตามผุ้จัดการห้องพัก โชคดีที่คืนนี้ผู้บริหารอยู่ตรวจงานด้วยตัวเอง ทำให้ไม่ต้องรอส่งเรื่องอะไรวุ่นวายไปอีกเป็นอันว่าตามตัวมาจนครบที่ห้อง
ตกลงว่าทางผู้บริหารจะแจ้งความจับพี่ศรัณย์โทษฐานล่วงละเมิดทางเพศ(แม้เป็นผู้ชายก็ต้องรับโทษอ่ะครับ) แต่พี่ศรัณย์ไม่ยอมให้เหตุผลว่า

"ผมไม่ได้บังคับนะ พนักงานของคุณรับเงินผมเอง"
"ไม่นะครับ ผมไม่ได้รับเงินอะไรเลย" หนิงเถียงปากคอสั่น
"ก็ตกลงกันแล้วนี่ว่าเสร็จแล้วผมจะจ่ายให้ นี่พวกนี้ดันแห่กันมาก่อน แล้วจะให้ตังตอนไหนล่ะ" พี่ศรัณย์โวยวายไม่มีสลด
"ผมไม่ได้ตกลงอะไรจริงๆนะครับผู้จัดการ จริงๆนะคุณนุ หนิงไม่รู้เรื่องเลย พอเอาอาหารมาเสิร์ฟเค้าก็บอกให้จัดผลไม่มาเพิ่ม
แล้วบอกผมว่าผ้าปูเตียงสกปรกจะให้ผมมาแจ้งแม่บ้าน ผมก็บอกว่าให้เค้าติดต่อไปตามแผนกเลยแต่เค้าไม่ทราบเบอร์ ผมก็บอกให้ดูจากโค้ดบุ๊ค
เค้าเลยบอกให้ผมไปช่วยหาเพราะไม่รู้ว่าแม่บ้านเอาไปวางไว้ตรงไหน พอผมเข้าไปเค้าก้หว่านล้อมให้ผมนอนกับเค้าแต่พอผมไม่ยอมเค้าก็ขู่อีก
ผมพยายามบอกแล้วว่าผมทำไมได้ และมีงานรออยู่ แต่เค้าก็ไม่ยอมไปๆมาๆเลยบอกผมว่าให้ผมช่วยเค้าหน่อย ผมกลัวมากเลยรับปากไปก่อน
ทีแรกคิดว่าจะหาทางออกมาได้ก่อนที่จะต้องทำให้เค้า พอดีเค้าถอดเสื้อผ้าแล้วก็ไปหยิบกล้องมาบอกว่าจะขอถ่ายวิดีโอไว้ ผมไม่ยอมเค้าก็กระชากเสิ้อผม
ผมเห็นว่าอยู่ใกล้ๆโทรศัพท์เลยกดไปที่ห้องอาหาร ยังดีที่พี่ณุมาถึงก่อนไม่งั้น ผมก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน" หนิงพูดไปร้องไห้ไป
"แล้วตกลงคุณสมยอมรึเปล่า" ผู้จัดการถามหนิง
"ผมไม่ยอมหรอก ถ้าจะหาว่าผมทำอะไรเด็กคุณก็ต้องลงโทษเด็กคุณด้วยที่ค้าบริการกับแขกแบบบผม" พี่ศรัณย์พูดนิ่งๆสีหน้ากวนๆ
"อ้าว ไอ้ชั่วนี่ก็เค้าบอกแล้วไงว่าไม่เต็มใจ ไม่ได้ตกลงอะไรกับแกทั้งนั้น คราวก่อนแกก้หาเรื่องฉันไปทีนึงแล้ว
คราวนี้หาเรื่องเพื่อนฉันอีกเหรอ เอาสิถ้าเพื่อนฉันโดนลงโทษจากโรงแรมแกก็ต้องโดนลากคอเข้าคุกด้วย
อีกหน่อยถ้าแกติดคุกตงหาคู่ขาได้เพียบเลย แต่แกเตรียมตัวไว้เหอะแกน่ะแหล่ะจะเป้นฝ่ายเป็นเมียคนคุกพวกนั้น
อ้อ...แล้วไม่ต้องห่วงเรื่องพ่อแม่แกนะ ฉันจะหาทางบอกให้พวกเค้ารู้ให้ได้ว่าแกทำชั่วอะไรไว้มั่ง แล้วไอ้ฝรั่งนี้แกฟังภาษไทยออกมั้ย" ผมลุกขึ้นชี้หน้าด่า
"yes" เพื่อนพี่ศรัณย์พยักหน้ารับ
"ดี งั้นแกก็ติดคุกเมืองไทยซักพักดีมั้ย stay at prison ok?" ผมหันมาเท้าสะเอวถามเพื่อนพี่ศรัณย์
"no" ไอ้ฝรั่งนั่นส่ายหน้าร้องเสียงหลง
"ไอไม่รู้เรื่องนะ ไอแค่อยู่ด้วยกับซันเฉยๆ" ทีนี้พูดไทยคล่องเชียว
"อยู่ด้วยก็ซวยด้วยกันเลย ยกเว้นแต่แกจะเป็นพยาน รู้จักมั้ยพยานน่ะ a witnessน่ะ" ผมกอดอกมองหน้าพวกเค้า
"ok i can tell everything but i wan't to go to prison please" ฝรั่งรายนั้นคุกเข่ากันเลยครับ

แล้วหลังจากนั้นเค้าก็พุดความจริงทั้งหมดให้ผู้บริหารที่มาตรวจงานคืนนั้นให้ฟังทั้งหมด จนสุดท้ายพี่ศรัณย์กับเพื่อนก็เถียงกันเอง
เพื่อนพี่ศรัณย์บอกว่าจะไปเป้นพยานให้ที่สถานีตำรวจด้วย แต่อย่าจับเค้าเพราะเค้าแค่มาพักผ่อนไม่ได้อยากมีเรื่องอะไรจริงๆ
สุดท้ายพี่ศรัณย์เองก็ยกมือยอมรับผิดและบอกว่าขะให้ชดใช้ยังไง แต่เกลี้ยกล่อมว่าไม่ต้องให้เรื่องบานปลายถึงกับต้องแจ้งตำรวจจะได้มั้ย
หนิงเองก็อยากให้เรือ่งมันจบๆลงไปอยุ่แล้ว ก็เลยตกลงตามที่พี่ศรัณย์ขอร้อง เรื่องก็คงจบลงแค่นี้แหล่ะครับแต่ผมไม่ยอมเพราะเรื่องของผมยังไม่จบ

"เดี๋ยวดิเรื่องของฉันนายก็ต้องเป้นพยานด้วย บอกทุกคนไปดิว่าวันนั้นเพื่อนนายมันหาเรื่องอะไรฉัน" ผมตะคอกไอ้ฝรั่งหน้าจ๋อยนั่น
หลังจากนั้นเพื่อนพี่ศรัณย์ก็เลยบอกหมดเลยว่า พี่ศรัณยืจงใจแกล้งตั้งแต่โกหกว่าเจอเปลือกไข่แล้ว เล่าไปจนถึงตอนที่พี่ศรัณย์พุดจาดูถูกและจับก้นผมด้วย
"แล้วเพื่อนแกก็ทำแกงจืดรดขาตัวเองใช่มั้ย" ผมรีบสำทับ ไอ้ฝรั่งมันทำท่าจะส่ายหน้า ผมชี้หน้าตะหวาดเลย
"พูดมาเดี๋ยวนี้ว่าฉันไม่ได้ราดแกงจืดใส่เพื่อนแก เพื่อนแกทำตัวเองพุดสิ" ได้ผลครับมันพยักหน้าหงึกๆ
"จะบ้าเหรอเรื่องอื่นน่ะผมทำจริงๆแต่แกงจืดนั่นน้องเค้าราดใส่ขาผมจริงๆนะ ทำไมยูพุดงั้นวะ" พี่ศรัณย์โวย
"เห็นรึยังอ่ะครับว่าเค้าทำร้ายผมจริงๆลแวนี่ยังไม่ยอมรับอีกนะว่าเอาแกงจืดราดตัวเองแล้วใส่ร้ายผม ก็ตอนนั้นผมจะเดินหนีไปแล้ว
พอผมจะไปช่วยสจ๊วตยกของคุณคนนี้ก็บอกว่าให้ถือมาให้เค้าดุก่อนว่าของหมดรึยัง พอเอาไปให้ดูเค้าก็กระชากถาดให้เอียงไปราดขาเค้า" ผมโกหก
"ไม่จริงแกจงใจราดขาฉัน" พี่ศรัณย์โวย
"เอาล่ะครับเรื่องจะเป็นไงก็แล้วแต่ แต่ยังไงซะคุณก็เป็นแขกที่เข้ามาก่อกวนพนักงานของโรงแรมผมถึงสองครั้ง
ผมคงต้องดำเนินการทางกฏหมาย เพราะนอกจากสร้างความเดือดร้อนให้พนักงานของผมแล้ว คุณยังทำให้ทรัพย์สินโรงแรมเสียหาย
แต่ถ้าคุณต้องการให้เรื่องจบลงอย่างเงียบๆ คุณคงต้องทำตามข้อเรียกร้องของทางโรงแรม ด้วยการจ่ายเงินชดเชยทั้งหมดรวมทั้งค่าที่พักและอาหาร
จากนั้นก็ต้องเชคเอ้าท์ตั้งแต่คืนนี้เลยนะครับ รวมทั้งค่าทำขวัญพนักงานของผมทั้งสองคนด้วย" ผู้บริหารเป้นคนเอ่ย
"สองคน ผมด้วยนี่นา ว๊ากๆๆ สะใจจริงๆ จ่ายมาเลยเดี๋ยวนี้" ผมกระดิกนิ้วใส่หน้าพี่ศรัณย์
พี่ศรัณย์กำลังจะหยิบเงินส่งให้ผมกับหนิง ผมนึกขึ้นได้ว่าควรมีมาตรการป้องกันตัวเองบ้างเลยบอกว่าให้พี่ศรัณย์ยกมือไหว้ขอโทษผมกับหนิง
"จะดีเหรอนิวแค่นี้เค้าก้ยอมมากแล้วนะ" หนิงกระตุกเสื้อผมแล้วกระซิบๆ ผมบอกให้หนิงเฉยๆไว้
"ก็ดีนะ คุณทำร้ายพนักงานของผม คราวก่อนคุณยังให้พนักงานผมไหว้ขอโทษคุณคราวนี้คุณก็ควรทำเพราะความจริงคนผิดคือคุณ" พี่ไพรัชบอก
"ไม่งั้นก็ติดคุกไปเลย" ผมได้ทีรีบบอก
"ไม่นะ ซันรีบๆทำเลย" โอ้โห คราวนี้เพื่อนฝรั่งของพี่ศรัณย์พุดชัดเป๊ะ
"เออๆ ก็ได้" พี่ศรัณย์ตั้งท่าจะทำตาม
"เดี๋ยว" ผมร้องห้าม
"จะให้ดีคุณต้องพุดด้วยว่า ขอโทษที่ทำร้ายผมและยกมือไหว้ช้าๆชัดๆ รวมทั้งขอให้ถ่ายวิดีโอไว้ด้วย" ผมนำเสนอ
"เออดีๆ ผมเห็นด้วย ผมเอามือถือผมถ่ายไว้" พี่ณุเห็นด้วยเสียงแรก แล้วจากนั้นคนที่พกมือถือไว้กับตัวก็เตรียมบันทึกภาพประวัติศาสตร์

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

พวกเรากลับมาที่แคนทีนเกือบๆเที่ยงคืนแล้ว ใกล้เวลาเลิกงานเต็มที มีคนรอฟังข่าวอยุ่มากมาย เรายกหน้าที่การเล่าเรื่องให้พี่ณุผู้ช่างพุด
แทนทำท่าสะใจมากเหมืนเป้นคนที่ถูกยกมือไหว้ซะเอง ส่วนผมนั้นถูกพี่ไพรัชเรียกตัวมาคุยที่ออฟฟิศ

"เอานี่" พี่ไพรัชยื่เอกสารที่ผมลงชื่อรับใบเตือนไว้มาให้ผม
"ทำไมครับ" ผมงง
"ฉีกซะ" พี่ไพรัชบอกยิ้มๆ เห้นผมทำหน้างงๆเลยบอกต่อว่า
"พี่ยังไม่ได้ส่งฝ่ายบุคคล ทีแรกกะว่าจะไม่ส่งหรอก ให้นิวเซนต์ไว้งั้นๆ เพื่อให้ทางนั้นยอมจบเรื่อง แต่เอาจริงก็คงไม่ให้นิวโดนตัดเงินหรอก
กะว่าแขกห้องนั้นเขคเอ้าท์เมือ่ไหร่ค่อยเอามาให้นิวฉีกทิ้ง ก็พอดีคืนนี้เค้าออกไปแล้ว พี่ก็เลยเอามาให้นิวทำตามที่พี่คิดไว้เท่านั้นเอง" พี่ไพรัชยิ้มไปเล่าไป
"ขอบคุณนะครับ พี่รัชน่ารักที่สุดเลย" ผมดีใจโผเข้าไปกอดและหอมแก้มพี่ไพรัชหลายฟอด เค้าหัวเราะใหญ่เลยบอกว่าให้พอได้แล้ว
"พี่ช่วยอัดคลิปไหว้ลงแผ่นซีดีให้ผมด้วยนะครับ สมน้ำหน้ามัน" ผมว่าแล้วก็ฉีกเอกสารทิ้งลงถังขยะด้วยความสะใจ

[ltahset]

จิ้มพี่นิว

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

สะใจมากมาย

555+

 

^^
ขอบคุณค่ะ

[koo_jarm]

  ไอคุณพี่ศรัณย์ เลวได้ถ้วย


เป็นกำลังใจให้พี่นิว วีนอย่างสงบเพราะเราเป็นผู้ดี 

[YMP]

โอ้! สามัคคีคือพลัง
ว่าแต่ ข่มขู่พยาน สร้างหลักฐานเท็จ อืม.....

ปล.

แล้วบอกกลับมาว่าไม่สะดวกติดธุระอยู่ พี่ศรัณย์ก็พยายามอธิบาย(ตามหลักการการบริการที่ดีและให้เกียรติแขก) แต่ผมไม่รอแล้วผมวิ่งฝ่าเข้าไปในห้อง

เค้าปฎิบัติอยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ มาอธิบายทฤษฏีอยู่หน้าห้องได้ไง 



 

[Greenkub]

เข้ามาอ้าปากค้าง 


แต่สะใจแบบสุดๆเลยคร้าบ

[maabbdo]

   พี่นิว สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แบบนี้ทุกอย่างก็โอเคแล้วซิ  แล้วเรื่องพี่นิวกะพี่แทนไปถึงไหนแล้วอ่ะ

อยากรู้ๆๆๆๆ