หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[ltahset]

เข้ามาคิดถึง

กาซิกๆ

ช่วงนี้ไม่ได้เล่นคอมเลย

^^
ขอบคุณค่ะ

[bakabong]

ในที่สุดก็เป็นแบบนี้

 

คิดถึงพี่นิวจังไม่ค่อยได้คุยแง่มๆ

[maabbdo]

พี่นิวหายไปไหน หายไปเลย

รออยู่น้า  ป่วยรึเปล่าก็ไม่รู้

คิดถึงๆ   

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

กลับมาเล่ากันต่อ นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เราไม่ได้ทักทายกันในไดอารี่เล่มนี้ หายไปนาน กลับมาพร้อมเรื่องราว ซับซ้อน หลากหลาย มากมายเลยครับ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ชีวิตคนเราพบเจอเรื่องได้มากมายเหลือเกิน ไม่ต้องใช้เวลาเป้นปีๆหรอกครับ เพียงแค่เวลาไม่ถึงเดือน
ความสุข ความตื่นเต้น ความสดใส ความทุกข์ ความเจ็บป่วย ความทรมาน การพลัดพราก แย่งชิง เสียสละ
ล้วนเป็นสิ่งที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาให้เราได้พบเจอกันได้ตลอด สุดแต่ว่าเราจะพาตัวเองรอดพ้นเรื่องทั้งหมดนี้มาอย่างไร

สุข ก็ไม่มากจนหลงลืมสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า

ตื่นเต้น ก็ต้องควบคุมการเต้นของหัวใจให้ดี

สดใส แค่ไหนจะรับประกันได้ว่าจะอยุ่กับเราตลอดไป

ทุกข์ ก็เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่เราต้องเผชิญเลือกไม่ได้ก็ต้องเจอ

เจ็บป่วย เราเจ็บบ้าง คนอื่นเจ็บบ้าง เราป่วยบ้าง คนอื่นป่วยบ้างก็ดูแลกันไป

ทรมาน อยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้ เดินหน้าก็ไม่ได้ ถอยหลังก็ไมได้อีก มีแต่ไร้หนทาง

พลัดพราก ได้มา เสียไป เคยเป็น เคยมี เคยได้ เคยครอบครอง สุดท้ายไม่ใช่ของเรา

แย่งชิง อยากมา อยากไป อยากเป็น อยากมี อยากได้ อยากครอบครอง สุดท้ายใครจะได้ไป

เสียสละ วางเฉยกับเรื่องทั้งหมด แยกตัวเองออกจากความวุ่นวายไร้สิ้นสุดด้วยการเสียสละตัวเอง


ทั้งหมดนี้ใน Ooo๐...กุ๊กเกย์ไดอารี่...๐ooO
ขอบคุณสำหรับการติดตาม .....และรอคอย...........
+ โปรดติดตามตอนต่อไป+

[underscoreONES]

เข้ามารอพี่นิวววววววววววววววว     

[namtaan]

 

คิดถึงจ้าน้องนิว

เงียบไปนานเลยน้า

รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ

[kunkai]

รอพี่นิวค้าบ
หายไปลุย

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

สวัสดีครับ ผมเพิ่งหายป่วยเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง หลังจากหายป่วยก็เปิดหน้าจอกะว่าจะพิมพืเรื่องราวต่อไป
แต่ด้วยภารกิจอื่นๆ (ส่วนใหญ่ก้เรื่องงานอ่ะครับ) ทำให้ต้องพักความตั้งใจที่ว่านี้ไว้ก่อน แต่วันนี้กลับมาเล่าแล้วครับ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

หลังจากที่ผมกับแทน แลกจูบกันในค่ำคืนนั้นแล้ว แทนก็มาถามผมว่า ตกลงเราเป็นแฟนกันรึยังเนี่ย ผมก็ตีหน้าซื่อทำงงใส่

"แฟนอะไร" ผมแกล้งถามไปงั้นๆ
"อ้าว ก็ผมขอเป็นแฟนคุณ แล้วคุณกับผมก็จูบกันคืนนั้น ก็ต้องแปลว่าคุณยอมเป็นแฟนผมแล้วดิ" แทนพูดยืดยาว
"แล้วไงอ่ะ คือจะต้องให้บอกใครต่อใครด้วยเหรอว่าเราเป็นแฟนกัน" ผมสงสัยจริงๆ
"แล้วคุณไม่อยากบอกคนอื่นๆเหรอว่าเราเป็นแฟนกัน" แทนสีหน้าผิดหวัง
"ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ฉันว่ามันแปลกๆอ่ะ ที่จริงเราเป็นเพ่อนกันไปแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ค่อยๆรู้สึกดีๆกันไปทีละนิด" ผมว่า
"ถ้าคุณต้องการแบบนั้นก็ได้ แต่อยากให้คุณรู้ไว้นะว่า ผมพร้อมจะบอกทุกๆคนว่าผมมีคุณเป็นแฟน" แทนยิ้ม
"จ้ะ ฉันเชื่อ และหวังว่าเราจะเรียนรู้กันไป ค่อยๆรู้สึกต่อกันลึกซึ้งขึ้น แล้ววันนั้นค่อยบอกว่าเป็นแฟนก็ยังทัน" ผมยิ้ม

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ร้านคอกเทล

"โห....วันนี้วันอะไรเนี่ย ทำไมผู้คนถึงได้มารวมตัวกันเยอะจัง" พี่เทพเจ้าของร้านถามพวกเรา
"ก็ไม่มีอะไรค่ะ แบบว่าเลิกงานพร้อมกันเลยมาหาเหล้ากิน" พี่อ้อเป็นคนตอบหลังจากรับเมนูมาอ่าน
"ผมมีอะไรจะบอกนิดหน่อย" แทนทำท่ากระแอมเบาๆ
"แทนจะลาออกรึไง" พี่นุ้ยหันมาแซว
"แหม เล่นแรงนะพี่" ผมหันไปค้อนเล็กๆ
"แล้วแกจะเดือดร้อนทำไมเนี่ยชะนีนิว" มิ้งหยิกแขนและแอบแซวผม
"เปล่าจ้า" ผมลูบแขนเบาๆ ทำตาปรอยๆ
"แล้วคุณอรไปไหนเนี่ย" พี่อ้อเอ่ยถึงเพื่อนร่วมวงอีกคนที่ยังมาไม่ถึง
"รอรับพี่หลินน่ะพี่ เดี๋ยวก็มา น่าสงสารนะพี่หลินเพิ่งจะอกหักมาจากต้อม เห็นบ่นว่าเหงานิวเลยชวนมาด้วย"
"ไปชวนทำไม ฉันล่ะเบื่อแม่คนนั้น ไอ้ที่ว่าอกหักเนี่ยก็เป้นกรรมที่ไปแย่งเค้ามา นี่ผุ้ชายก็ทิ้งไปหาคนใหม่" พี่นุ้ยว่า
"เอาเหอะพี่ ถึงไงเค้าก็เสียใจมาพอแล้ว ชวนเค้ามากะพวกเราก็ดีกว่าปล่อยเค้าเศร้าอยุ่คนเดียวนะ"

คืนนั้นพวกเราทั้งเมา ทั้งฮากันสนุกสนาน นานๆทีผมก็หันไปชวนพี่หลินคุยบ้าง มิ้งปรับทุกข์เรื่องแฟนบ้าง
พี่นุ้ยหันมาแซวผมกับแทนบ้าง พี่นุ้ยแววว่าทำไมเดี๋ยวนี้ผมกับแทนดูญาติดีกันจัง แต่ก่อนกัดกันจะเป็นจะตาย
"สงสัยตอนกัดผมเผลอใช้ลิ้นมั้งพี่" แทนพุดขำๆ
"เอ๊ะ มีอะไรแน่ๆเลย เล่ามาเดี๋ยวนี้ สองคนนี้มันยังไงๆเนี่ย" พี่นุ้นคาดคั้น
"ไม่มีอะไรหรอกพี่ เอาเป็นว่าคนเราอยู่กันไปนานๆก็ขี้เกียจจะทะเลาะกันไง ตอนนี้เราก็เลยสงบศึก" ผมสรุป
"นี่แกสองคนอย่าแอบไปเปิดศึกกันสองคน นัวเนียๆกันเองล่ะ ฉันว่าท่าทางจะเป็นงั้นแน่ๆ ใช่มั้ย" พี่อ้อหันมาแซว
"แล้วแต่พี่จะคิดครับ" แทนหัวเราะแล้วโอบบ่าผมให้ใกล้เค้ามากขึ้น
"นิวกับแทนเป็นแฟนกันเหรอ" พี่หลินถามขึ้น ในแววตาเหมือนเป็นเรื่องไม่คาดฝัน
"กำลังจะเป็นน่ะพี่ แต่คุณนิวเค้าไม่ยอมผมซักที" แทนยังยิ้มปากกว้าง
"ดีใจด้วยนะนิว" พี่หลินหันมายิ้มให้ผม
"ไม่ขนาดนั้นอ่ะครับ ก็ตอนนี้เราสนิทกันมากขึ้น ก้ดูกันไปก่อน" ผมรีบอ้างไปงั้นๆ
"อย่าดูนานนักเลย พี่ดีใจด้วย รู้จักกันมาตั้งนาน เพิ่งรู้ว่าน้องสองคนชอบกัน" พี่หลินยังคงไม่เลิกชื่นชม
ผมทำท่าจะปฏิเสธอีก แต่แทนชิงพูดซะก่อนว่า
"ผมว่าผมโชคดีที่จะมีคุณนิวเป้นแฟน แต่ไม่รุ้ว่าเมื่อไหร่คุณนิวจะให้ผมเป้นคนโชคดีคนนั้นซะที"
"ฮิ้วววว  เอาเว้ยยยย ชนแก้วให้ชะนีนิวกันหน่อย ในที่สุดก็จะมีแฟนเป็นตัวเป้นตนซักที" มิ้งแซวต่อ
"เห้นมั้ย บอกแล้วว่า เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น ไม่ชอบไม่ใช่เหรอ แมนๆล่ำๆดำๆใหญ่ๆอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ" พี่นุ้ยกระซิบ

[maabbdo]

"เห้นมั้ย บอกแล้วว่า เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น ไม่ชอบไม่ใช่เหรอ แมนๆล่ำๆดำๆใหญ่ๆอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"<<<ชอบประโยคนี้ของพี่หญิงนุ้ยจัง  ดีใจมากมายที่พี่นิวมาต่อสักที

 

รออ่านตอนต่อไป 

[namtaan]

เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ
แบบเน้สมใจมิตรรักแฟนเพลงที่ให้การหนับหนุนแทนแล้วดิ หุหุ

  น้องนิว
รักษาสุขภาพด้วยนะค้าบ จุ๊บๆๆๆๆ

[underscoreONES]

ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววว!!! จุดพลุฉลอง  55555+


แอบปลื้มแทนพี่นิว


ว่าแต่... แมนๆล่ำๆดำๆใหญ่ๆ ที่พี่นุ้ยแซว อันนี้พี่นิวคอนเฟิร์มมั้ยคะ? อิๆ

[mma419109]

      อยากบอกว่าอิจฉาจัง  อยากได้แบบนี้บ้างจังเลย
 เพื่อนๆเชียร์แสดงว่าแทนต้องเป็นคนใช้ได้แหละ ถึงจะไม่ตรงสเปค
 ขอให้เป็นคนดีที่ปกป้อง และรักเราด้วยความจริงใจ ก็พอใจแล้ว

[bakabong]

ในที่สุด

 

พี่นิวหายไปเลยอ่า

เป็นห่วงนะคับ ^^

[Mint]

ย่องมาอ่าน หุหุ ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนาน

พอเข้ามาแล้วก็... โอ้วววววววว

อยากจะร้อง  แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ดังๆ

แหมๆ ได้แฟน หล่อล่ำดำถึก เลยเหรอ (อีโมนี้ไม่ได้คิดอะไรจริงจริ๊งงงง)

ป.ล. พัฒนาการในการวีน เริศศศศศศศศนะคะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ขอบคุณสำหรับแรงเชียร์ แต่อ่านกันไปเรื่อยๆก่อนดีมั้ยครับ แหม.... ไม่อยากสปอยล์ แต่ว่าชีวิตมันพลิกผันได้เสมอนะ

[Mint]

 

ชีวิตมีพลิกผลัน...


  ใช้อีโมนี้รอ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ช่วงเวลาที่ผ่านมาผมเปลี่ยนเวลาเข้างานเป็นตอน6โมงเช้า และแทนเข้างานตอน9โมงเช้า ป้าศรีเข้างานบ่ายสาม รวมถึงเป็นช่วงที่ทางโรงแรม
บังคับให้พนักงานต้องลากิจไม่รับเงินคนละ4วันต่อเดือน แทนชวนผมให้ไปเที่ยวบ้านญาติเค้าซึ่งมีหน้าบ้านติดชายหาด เดินไปนิดเดียวก็ถึงทะเล
ทีแรกผมไม่อยากไปเลนยครับเพราะเป็นช่วงที่ฝนตกบ่อยๆ กลัวว่าถ้าไปเที่ยวแล้วจะไม่สนุก กลัวป่วย กลัวมาทำงานไม่ไหว แต่สุดท้ายก็ตกลงไป

"เอาไงดีล่ะคุณ พรุ่งนี้เป็นวันหยุดผมเดี๋ยวผมไปเปิดบ้านไว้รอละกันนะ ไม่มีคนอยู่สงสัยต้องทำความสะอาดก่อน" แทนถามหลังเลิกงาน
"ตามใจละกัน จริงๆไปพรุ่งนี้ก็ดีเพราะฉันมาเข้าเช้าพอเลิกงานบ่ายสามนายก็มารับฉันที่หน้าโรงแรมแล้วไปกันเลย" ผมเห็นด้วย
"งั้นคุณเอาเสื้อผ้ามาดิ ผมจะเอาไปไว้ที่บ้านนั้น" แทนเขย่าแขนผมเร่งให้ไปเก็บเสื้อผ้า
"เอาไปทำไม ฉันว่าเราไปแค่แป๊บเดียวแหล่ะ เดี๋ยวฉันเปลี่ยนชุดจากที่ทำงานเลย แล้วพอไปเที่ยวบ้านนายหาไรกินเย็นๆก็กลับหอได้แล้ว" ผมหันไปบอก
"ไม่เอาอ่ะ ค้างเหอะ" แทนทำสายตาอ้อนวอน
"บ้าดิ รุ่งขึ้นนายกมาทำงานเช้าอีกนี่นา อย่าลืมว่าวันศุกร์นี้ฉันลานะนายก็ต้องมา6โมงแทนฉันดิ" ผมย้ำเพราะคิดว่าเค้าลืม
"ผมรู้น่า แต่ผมตื่นไหว เดี๋ยวเอารถไปเองไม่ต้องย้อนมาขึ้นรถที่หอหรอก คุณเองก็ไม่ต้องรีบไปไหน อยู่บ้านผมไปก่อน" แทนยังคงจะให้ผมค้าง
"รอนายทั้งวันเนี่ยนะ" ผมทำหน้าเซ็ง
"ก็วันศุกร์คุณหยุดใช่ป่ะ ผมไปเข้าเช้าบ่ายสามเลิกกลับมาอยู่บ้านนั้นกับคุณ พอวันเสาร์ถึงอาทิตย์ผมลา คุณเลิกบ่ายสามก็มาอยู่กับผมที่บ้านนั้น" แทนบอก
"โห.....หลายวันเกินไปป่ะ ตั้งแต่วันพฤหัสถึงวันอาทิตย์เลยเหรอ" ผมเริ่มบ่น
"ไม่นานหรอกน่า มีอะไรให้ทำเยอะแยะ รับรองได้ว่า4วันนี้ผมไม่ปล่อยให้คุณว่างหรอก" แทนเดินมาโอบเอวผมทำสายตากรุ้มกริ่ม
"นี่นาย อย่ามาทะลึ่งนะ" ผมเบี่ยงตัวออกนิดหน่อย
"คุณแหล่ะคิดมาก ผมหมายถึงจะชวนคุณว่ายน้ำ ปิ้งอาหารทะเลกินกัน หรือไม่ก็ไปฟังเพลง มีร้านดีๆตั้งหลายร้านบนเกาะนั้น" แทนยิ้มมุมปาก
"ก็ได้ๆ 4วันก็ได้ งั้นฉันไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ นายจะไปบ้านนั้นเย็นนี้เลยเหรอ" ผมถามเพื่อความแน่ใจ
"อืม คุณจะไปค้างกับผมคืนนี้เลยมั้ย" แทนถามหลังจากเดินตามผมเข้ามาใหห้องนอน
"ยังดีกว่า นายจะไปทำความสะอาดอีกไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ไปเกะกะนายดีกว่านะ ไว้พรุ่งนี้เลิกงานนายมารับฉันแล้วกัน" ผมพับเสื้อผ้าไปพลาง
"ผมอยากให้ถึงพรุ่งนี้และอีก3วันที่เหลือเร้วๆจัง" แทนกอดผมไว้แน่น
"อีกแค่วันเดียวเอง รอหน่อยนะ" ผมซบลงไปที่อกกว้างๆของแทน ปล่อยให้เค้าจูบที่หน้าผากผมเบาๆ
"ครับ ผมจะรอ" แทนตอบเบาๆก่อนจะคลายอ้อมกอดของเค้า ให้ผมลุกขึ้นจัดของต่อให้เสร็จ

หลังจากจัดของเรียบร้อยแล้ว ผมก็เปิดประตูห้องให้แทนเดินออกไป แต่เพียงแค่ประตูห้องเปิดออกก็พบว่าพี่หลินมายืนเก้ๆกังๆอยู่แล้ว
"อ้าว พี่หลินมาตอนไหนครับ" ผมถามหลังจากส่งกระเป๋าให้แทนไปถือแล้ว
"พี่ไม่ค่อยสบายอ่ะนิวเลยลากลับมาก่อน นี่จะมาชวนนิวไปกินข้าวแล้วว่าจะมาขอยาด้วย" พี่หลินพูดตะกุกตะกักคงตกใจที่ผมเปิดประตูไปเจอเมื่อครู่
"อืม งั้นไปกินข้าวกันก่อนมั้ยแทน ไปเป็นเพื่อนพี่หลินด้วย" ผมหันไปชวนแทน
"อย่าเลย เดี๋ยวผมจะต้องเอาของไปไว้ที่บ้านอีก คุณไปกินกันเหอะนะ" ว่าแล้วแทนก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป

"จะไปไหนกันเหรอ" พี่หลืนถามผมตอนเรานั่งทานข้าวด้วยกัน
"อ๋อ แทนชวนนิวไปเที่ยวบ้านญาติเค้าอ่ะครับ" ผมตอบไปไม่ได้คิดอะไร
"น่าสนุกนะ นี่ถ้าพี่ไม่ป่วยคงขอตามไปด้วย" พี่หลินเปรยๆ
"นิวว่าพี่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยครับ ไปด้วยกันก็ได้นะ หลายๆคนสนุกดี" ผมชวนเพราะไม่อยากให้พี่หลินคิดมากเรื่องเลิกกับแฟน
"อย่าเลยจ้ะ พี่ว่าปล่อยให้น้องของพี่สองคนไปสวีทกันเหอะ" พี่หลินแซว ยิ้มล้อเลียน
"สวีทอะไรล่ะพี่ ก็แค่ไปเที่ยวกันเฉยๆ อ่ะกินข้าวๆ เดี๋ยวกลับไปจะเอายาให้นะ จะได้หายไวๆไปเที่ยวด้วยกัน" ผมยิ้มเขินๆ

[namtaan]

ขอบคุณสำหรับแรงเชียร์ แต่อ่านกันไปเรื่อยๆก่อนดีมั้ยครับ แหม.... ไม่อยากสปอยล์ แต่ว่าชีวิตมันพลิกผันได้เสมอนะ

^
^
ทำไมมันพลิกผันบ่อยจังเลยอ้ะ เริ่มน่ากลัวแล้นนนนน
จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกหนอ 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

บ้านริมทะเล

ผมและแทนมาอยุ่ที่บ้านริมทะเลด้วยกันตั้งแต่วันพฤหัสแล้วครับ ผมเลิกงานตอนบ่ายสาม แทนก็ไปรับจากที่ทำงานทันทีเลย
ตอนแรกพี่ๆเพื่อนๆที่ทำงานคิดว่าผมจะกลับรถพนักงานเหมือนทุกครั้งก็ไม่ได้เป็นที่สนใจของใคร แต่พอแทนขับรถมารับเท่านั้นแหล่ะ
โดนโห่ โดนแซวตั้งแต่ยืนรอแสกนนนิ้วจนกระทั่งเดินไปขึ้นรถเลย จริงๆแล้วก็พอจะมีคนรู้อยู่บ้างว่าผมจะไปค้างที่อื่น4วันแต่พอตอนนี้ดุเหมือนจะรู้กันทั่ว

"บ้านสวยมั้ยคุณ" แทนถามผมหลังจากที่เราเอาของเค้าไปวางในบ้าน
"สวยสิ นี่นายมาทำความสะอาดเองทั้งหมดเลยเหรอ" ผมนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าระเบียงบ้าน
"ผมมาเตรียมบ้านไว้ กะว่าถ้าคุณมาเห็นจะได้ประทับใจไง นี่ผมต้องออกแรงตกแต่งของพวกนี้เองเลยนะ แต่ก่อนมีแค่บ้านโล่งๆ" แทนชี้ให้ดูรอบๆบ้าน
"ขี้โม้รึเปล่าเนี่ย นายทำเองทั้งหมดเลยเหรอ ทำได้ไงอ่ะ ทั้งผ้าม่าน แจกันดอกไม้ โต๊ะ เก้าอี้พวกนี้อีก แล้วยังของใช้อื่นๆ" ผมมองดูอดทึ่งไม่ได้
"ผมทำได้ เพื่อคุณ" แทนลงนั่งคุกเข่าที่พื้นมองผมด้วยสายตาที่ผมรู้สึกเขินๆอย่างบอกไม่ถูก
"ขอบคุณนะ" ผมยิ้มให้แทนบอกอย่างจริงใจ
"รางวัลอ่ะ" แทนแบมือขอเหมือนเด็กๆ
"รางวัลอะไร นายเป้นคนอยากทำเอง ฉันไม่ได้บอกให้ทำให้ซักหน่อย ฮ่าๆ" ผมแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ แล้วลุกจากเก้าอี้เดินหนีไป
"หยุดเลย" แทนวิ่งมากอดรัดผมไว้
"ปล่อยนะ ปล่อยก่อนดิ"
"ไม่ปล่อย ผมจะกอดคุณไว้แบบนี้แหล่ะ กอดให้หายอยาก"
"นี่ๆ นเหนียวตัวไปหมด อยากอาบน้ำก่อน"
"ได้ อยากอาบน้ำกไปอาบด้วยกัน ไป"
"เฮ้ย บ้าเหรอ ปล่อยน๊า ปล่อยดิ" ผมยังดิ้นอยู่ แต่ก็ไม่มีแรงพอจะหลุดจากอ้อมแขนของแทนได้ ต้องปล่อยให้เค้ารั้งตัวผมมาถึงในห้องนอน
"ผมยอมปล่อยคุณ แล้วผมจะรอจนกว่าคุณจะยอมให้ผมเป็นส่วนหนึ่งของคุณมากกว่านี้" แทนยืนนิ่งพูดกับผมอย่างจริงใจ
"ขอบคุณนะแทน ฉันขอบคุณมากที่นายเข้าใจฉัน" ผมเดินไปจับมือแทนไว้แล้วแยกไปอาบน้ำ ก่อนจะออกไปหามื้อเย็นทานด้วยกัน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เราสองคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนั้น เหมือนกับว่าโลกนี้เป็นของเรา ทั้งที่เราสองคนมีเวลาพักผ่อนด้วยกันเพียงไม่กี่วัน แต่เราก็ทำให้มันดีที่สุด
แทน ทำตามคำสัญญาทุกอย่าง เค้าอาจจะออดอ้อนผมบ้าง หรือถึงเนื้อถึงตัวตามประสาที่เค้าทึกทักว่าเราเป็นแฟนกันแต่ก็ไม่มากมายจนน่ารำคาญ
ผมเองก็เลยสบายใจที่มีเค้าอยู่ด้วยใกล้ๆ เราไปหาข้าวทานกันในตอนเย็นวันพฤหัส แล้วก็กลับมาดูทีวีด้วยกันที่ห้องรับแขกก่อนจะแยกย้ายกันไปห้องนอนของตัวเอง
วันศุกร์ ผมต้องอยุ่คนเดียวทั้งวันในบ้านหลังยั้น ผมถือโอกาสเดินชมรอบๆบ้านและเห็นว่าเป็นบ้านหลังกระทัดรัดริมทะเลที่สะอาดตาและงดงามมาก
แทบไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายลักษณะแบบแทนจะละเอียดอ่อนกับการเลือกของตกแต่งบ้านได้มีรสนิยมขนาดนี้ บ้านสีขาว ผ้าม่านลูกไม้ดูโปร่งตา โต๊ะเก้าอี้ไม้เข้าชุดกัน
ผมจัดบ้านได้เรือ่ยๆ แล้วเดินออกไปซื้อหนังสือมาอ่านรอจนเย็น ได้เวลาที่แทนกลับมาบ้าน เราก็เลยไปซื้อของสดมาปิ้งๆย่างๆด้วยกัน ผมทำน้ำจิ้มซีฟู๊ดด้วย
ส่วนแทนรับหน้าที่เตรียมของสด ก่อเตาย่างแล้วก็ย่างของสดๆให้ควันกรุ่นๆเปลี่ยนเป้นของสุก หอม น่ากินมากๆ แล้วคืนนั้นเราก็ดื่มด้วยกันนิดหน่อยพอกึ่มๆ

"ดูสิคุณ เตาผมพังหมดเลย เสียดายของนะ เหลืออีกตั้งเยอะแยะ" แทนบ่นกับผมหลังจากเราวิ่งหนีพายุฝนเข้ามาในบ้าน
"เอาเหอะน่า หลบฝนเข้ามาในบ้านทันก็ดีแล้ว ดีกว่าเปียกฝนอยุ่ข้างนอก ป่วยมาล่ะยุ่งแน่" ผมพูดแล้วยื่นผ้าเช็ดตัวให้แทน
"ผมน่ะไม่ป่วยง่ายๆหรอก มานี่มาผมเช็ดหัวให้ณดีกว่า" แทนดันตัวผมให้นั่งลงแล้วเปลี่ยนมาเช็ดผมเช็ดหน้าให้ผม
"คุณเมารึเปล่า" แทนถามผม แต่ผมส่ายหน้าก็ไม่ได้รู้สึกเมานี่นา
"แต่ผมเมา เมาจะแย่อยุ่แล้ว" แทนวางผ้าเช็ดตัวลงแล้วโอบตัวผมให้เข้าใกล้เค้ามากขึ้น แล้วค่อยๆโน้มตัวเค้าลงมาหอมแก้มผมไล่เรื่อยไป
"นายจะไม่ฝืนใจฉันใช่มั้ย" ผมถามเค้าเสียงแผ่วเบา
"คุณคงจะเพลียแล้ว ผมส่งคุณเข้านอนนะครับ" แทนหยุดสิ่งที่เค้าทำอยู่ แม้ว่าตอนนี้อารมณ์กำลังเพริดไปไกลแล้วก็ตาม

แทนเดินจับมือผม เราเดินพิงกันมาเหมือนไม่อยากขาดจากกันเลย ในใจผมสับสนมาก รุ้สึกร้อนรนกับรอยจูบเมื่อครู่ แต่ก็กลัวว่าจะเตลิดไปกว่านี้
ผมกำลังกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าหากผมทำอะไรตามใจตัวเองในค่ำคืนนี้ แต่อีกใจก็เหมือนจะไม่อยากพรากไปจากอ้อมอกของแทนเลยสักนิด
ในที่สุดเราก็เดินเตีนเคียงคู่กันมาจนถึงหน้าห้องของผม เค้าโบกมือให้ผมด้วยสายตาปรอยๆเหมอืนจะขาดใจทั้งที่ผมแค่กำลังจะเดินเจ้าไปในห้องนอนนั้น
ผมนอนกระวนกระวายบอกไม่ถูก ทั้งที่ผมเป็นคนเลือกเองให้ทุกอย่างจบลงแค่ตรวนี้ ผมเลือกจะแยกห้องนอนกับแทนมาตั้งแต่วันแรกด้วยซ้ำ แต่ก็นอนไม่หลับ
ฝนยังคงตกแรงและพายุก็ทำท่าจะมาหนักขึ้นๆตลอดทั้งคืน ผมนอนพลิกไปพลิกมาอยู่อย่างนั้น จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจเดินออกไปนอกห้อง
ทีแรกคิดแค่ว่าออกไปหาน้ำดื่มคงดี เพราะท่าทางจะหนักเหล้าไปสักหน่อย ดื่มน้ำแล้วฉี่บ่อยๆคงจะดีกว่า อีกอย่างพรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานแต่เช้าอีก
ผมเดินออกมายังเห็นแทนนอนคุดคู้อยุ่ที่เก้าอี้ยาวในห้องรับแขก แปลกใจที่ว่าทำไมเคายังไม่เข้าห้องนอนไปอีก เลยเดินไปดูเห็นว่าเค้ายังไม่หลับ

"ทำไมมานอนตรงนี้ล่ะ อากาศเย็นนะน่าจะเข้าห้องนอนได้แล้ว" ผมคุกเข่าลงไปนั่งที่พื้นถามแทนที่นอนลืมตาอยู่บนเก้าอี้ยาว
"ผมนอนไม่หลับ" แทนตอบกลับมาเสียงอ้อแอ้
"นายดื่มอีกเหรอ" ผมถามทั้งที่พอเดาได้อยู่แล้ว
"นิดหน่อยครับ คุณล่ะทำไมไม่อนน พรุ่งนี้ก๋ต้องไปทำงานอีก" แทนยันตัวลุกขึ้นนั่ง
"ฉันไม่ง่วงน่ะ ฝนตกหนักอากาศหนาวจังเลยนะ" ผมนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆแทน
"คุณไปนอนเหอะ ดึกแล้วนะ" แทนใปลายนิ้วเขี่ยผมที่ตกลงมาปรกหน้าให้ผม ผมลุกขึ้นยืนแล้วตัดสินใจอีกครั้ง ก่อนจะหันไปจับมือแทนไว้
"อากาศแบบนี้ นอนคนเดียวคงไม่หลับแน่เลย คืนนี้แทนอยู่เป็นเพื่อนเรานะ" ผมจับมือแทนแน่นขึ้นแล้วเราก็เดินเข้าไปในห้องด้วยกัน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เช้าวันรุ่งขึ้นแทนไปส่งผมที่ทำงานตามที่ตกลงกันไว้ และนัดกันว่าเย็นนั้นจะให้แทนไปรับผมที่หอแทนที่จะเป็นที่ทำงาน เพราะผมจะแวะเอามีดแกะสลักที่ห้อง

"ผมขอบคุณมากสำหรับสิ่งดีที่สุดที่ผมได้รับเมื่อคืน" แทนจูบผมเบาๆ ผมรู้สึกอบอุ่นมาก
"เราก็เหมือนกันนะ เราไม่แน่ใจและกลัวว่าถ้ามีบางอย่างเกิดขึ้นแล้วทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม" ผมมองหน้าแทนลึกซึ้ง
"ผมว่าถ้าจะมีอะไรเปลี่ยนไป ก็คงเป้นผมที่จะรักคุณมากขึ้น มากกว่าชอบมากกว่าพอใจ มากกว่าแค่รู้สึกดี" แทนกอดผมไว้
"ไม่น่าเชื่อนะว่าวันนี้ฝนหยุดสนิทเลย ทะเลก็สงบสวยมาก ทั้งที่เมือ่คืนพายุกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งคืน" ผมกระชับแขนเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น
"คงเหมือนกับเรา ที่ผ่านเมือ่คืนนี้มาด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ผมจะจดจำเมือ่คืนของเราไว้ตลอดไป และนับจากวันนี้ผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด"
"ขอบคุณนะครับ"
"หึ คุณไม่เคยพูดเพราะกับผมขนาดนี้เลย"
"ไม่ชอบเหรอ"
"ชอบสิครับ ผมอยากให้คุณยิ้มให้ผมมากกว่าทำหน้าบึ้งๆ อยากให้คุณพูดเพระๆกับผมเหมือนที่พูดกับคนอื่น แต่ผมรู้ว่ามันยาก
เพราะผมอยู่ในฐานะลูกน้องของคุณ เป็นได้แค่คนที่คุณต้องสั่งต้องควบคุม จะหวังให้คุณอ่อนหวานกับผม คงไม่กล้าหรอก"
"งั้นต่อไปเราจะทำตัวใหม่ดีมั้ย เราจะดีกับแทนให้มากกว่าเดิม จะเอาใจใส่ดุแลให้สมกับ..."
"สมกับอะไรครับ"
"ช่างเหอะ"
"ทำไมคุณไม่พุดให้จบล่ะ"
"เราไม่อยากพุดแล้วนี่นา ไปส่งเราได้แล้ว...ครับ"
"ฮ่าๆๆ ฝืนมั้ยที่ต้องพูดกับผมแบบนี้"
"ไม่หรอก ต่อไปเราจะทำให้เป็นปกติ แล้วทั้งเราและแทนก็คงชินไปเอง"
"ครับ ต่อไปผมจะดีกับคุณให้สมกับ"
"ทำไมไม่พุดต่อล่ะครับ"
"ผมอยากทิ้งท้ายไว้ให้คุณอยากรู้บ้าง"
"หืม..... แกล้งกันเหรอ"
"ไม่แกล้งก็ได้ ให้สมกับที่คุณเป้นคนรักของผมไง" แทนจับมือผมไว้แล้วพุดอย่างหวานซึ้ง
"ขอบคุณนะ แล้วเย็นนี้เจอกันที่หอนะ ค่ำนี้เราจะทำอาหารใหแทนทานเอง ดูแลให้สมกับที่แทนเป็นคนที่เรารัก" ผมพูดแล้วหอมแก้มแทนก่อนพากันขึ้นรถ

[namtaan]

  อร้่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ข้าวเปลือกกลายเป็นข้าวสาร ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก สุขมากมายยยยยยย
บวก 1 ให้กับความหวานของข้าวนะจ๊ะ หุหุ

[Ploy-Tawan]

หวานนนนน
อ่านแล้วใจจะละลาย
หวังว่าเรื่องที่พลิกผันคงไม่ใช่เรื่องนี้นะคะ
ไม่งั้นคงอกหักน่าดู เพราะเชียร์แทนมาตลอด

[DEMON3132]

เพิ่งได้เข้ามาติดตามไดอารี่ของน้องนิวเล่มนี้ อ่านแล้วประทับใจมาก
+1 ให้น้องนิวสำหรับเรื่องราวดี ๆ ในไดอารี่แห่งความทรงจำ
ช่วงนี้ชีวิตดู happy มาก แต่จะเป็นอย่างนี้ไปได้ตลอดหรือเปล่า
ดูจากที่น้องสปอยล์ไว้ น่าจะมีเรื่องราวอีกมากมายที่ผ่านเข้ามา
แต่พี่ขอให้มีแต่เรื่องดี ๆ เข้ามามากกว่านะ ขอเอาใจช่วยตลอดไป
 

[ltahset]

 

ไม่ได้เข้าเล้ามานาน

พอเข้ามาแล้วมาอ่านเรื่องของพี่นิว

ละลายยยย 555+

พี่นิวเจอเรื่องดีๆก็ดีแล้วค่ะ

เป็นกำลังใจให้

^^
ขอบคุณค่ะ

[bakabong]

สำลักความหวานไปหมดแล้วววววว

กลับมาที เอาซะหวานเชียว

รักษาสุขภาพนะคับ

^^

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เกือบแล้วครับเกือบมาถึงเรื่องที่แอบสปอยล์ไว้ รออีกนิดแล้วค่อยมากระอักเลือดไปพร้อมๆกัน 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เย็นนั้นหลังจากเลิกงานแล้วผมก็กลับมาพร้อมรถพนักงานตามปกติ เพราะวันรุ่งขึ้นผมคต้องใช้มีดแกะสลักเลยต้องกลับมาที่ห้อง
พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอ โจ นอนซมอยู่ที่เตียงของเค้า ผมก็เลยเดินไปจับตัวดูปรากฎว่าตัวร้อนมาก อย่างที่เค้าบอกว่าตัวร้อนเป็นไฟน่ะครับ
ที่จริงตอนไปทำงานพี่ๆที่ทำงานก็ฝากให้ผมมาดูโจแล้วแหล่ะ เพราะโจโทร.ไปลางานตั้งแต่วันก่อนที่ผมหยุดแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะเป็นหนักมาก
ผมหาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้โจ คิดว่าคงพอลดความร้อนในตัวเค้าไปบ้าง แต่โจก็ยังบ่นร้อนบ่นหนาวอยู่ตลอด ตอนนั้นโจน่าสงสารมากครับ
โจ นอนเพ้ออยู่อย่างนั้นผมพยายามเรียกตลอด "โจ พี่นิวนะ พี่เช็ดตัวให้ เช็ดหน้าให้ โจ ได้ยินพี่มั้ย โจโอเคมั้ย เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอนะ"
แต่จนแล้วจอนรอดโจก็ยังไม่รู้สึกตัวเหมือนเดิม ผมเลยโทร.บอกให้แทนมาที่หอเร็วขึ้นหน่อย แล้วให้แทนพาโจไปหาหมอพร้อมกับผม
ในที่สุดเราก็ส่งโจถึงมือหมอแล้ว ตรวจเลือด ตรวจเชื้ออะไรต่อมิอะไรวุ่นวายไปหมด สรุปว่าโจเป็นไข้หวัด2009 อาการถึงน่ากลัวมาก

"ส่งโจแล้ว คุณกลับไปเก็บของต่อเถอะ ผมซื้อของมาเพียบเลย รออาหารมื้อพิเศษจากคุณอยู่นะ" โจบอกตอนเราสองคนกลับมาที่รถ
"เราไม่ไปได้มั้ย คิดว่าจะอยู่รอดูอาการโจซักหน่อย แล้วเพื่อจะโทร.บอกญาติๆน้องเค้าด้วย" ผมขอร้อง
"งั้นโทร.บอกเลยสิคุณ แล้วเราจะได้กลับบ้านกัน" แทนยื่นมือถือเค้ามาให้ผม
"โธ่เอ๊ย จะโทร.ยังไงล่ะจ๊ะ เราไม่รู้เบอร์นี่นา ต้องรอให้โจฟื้นก่อนสิ นั่นยังไมได้สติเลย ก็เห็นนี่นา" ผมทำท่าอ่อนใจ
"งั้นเรากลับบ้านกันก่อน ไว้ให้โจตื่นแล้วคุณค่อยกลับมาขอเบอร์ญาติเค้า แล้วโทร.บอก โอเคมั้ย" แทนพยายามเสนอทางเลือก
"เราไม่สบายใจอ่ะ นี่เราก็ทิ้งโจนอนป่วยที่ห้องมาหลายวันแล้ว โดยที่เราไม่รู้อะไรเลย ตอนนี้เราเห็นว่าน้องเค้าป่วย เราทิ้งไปไม่ได้หรอก" ผมว่า
"ทิ้งโจไม่ได้ แต่ทิ้งผมได้ใช่ป่ะ" แทนเริ่มไม่พอใจ
"แทนฟังเหตุผลเราหน่อยนะ เราไม่ได้อยากทิ้งแทน แต่เอาเป้นว่าเราเลื่อนเวลาของเราไปก่อนมั้ย มีเวลาเมือ่ไหร่ค่อยไปก็ได้" ผมทำใจเย็น
"แต่เรื่องโจ มันเป็นคนอื่นไง ทำไมต้องสำคัญถึงกับเลื่อนเวลาของเราสองคนด้วยอ่ะ" แทนโวยวายในรถ
"เราไม่ชอบที่แทนคิดแบบนี้ คิดแบบเห็นแก่ตัว จะว่าไปโจก็เป้ฯรูมเมทเรานะ เราทิ้งให้เค้าป้วยคนเดียวมันใจดำเกินไป" ผมเริ่มโมโห
"แต่ผมเป็นผัวคุณนะ สำคัญกว่ามันรึเปล่าล่ะ" แทนเบรครถหันมาตะคอกผม
"บ้ารึไง จู่ๆก็พูดจาแบบนี้ ใช้เสียงแบบนี้ นายเป้นอะไรไปเนี่ย"
"ผมไม่ชอบให้คุณสนใจคนอื่นมากกว่าผม แล้วผมก็เพิ่งมีโอกาสอยู่กับคุณสองคนเมื่อคืนนี้เอง อะไรกันแค่วันเดียวคุณก็ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวซะแล้ว"
"นี่มันคนละเรื่องแล้ว เราขอเวลาแค่จนกว่าโจจะดีขึ้นเท่านั้น อีกหน่อยเวลาตรงกันเราค่อยไปกันใหม่ก็ได้"
"แล้วถ้ามันไม่ดีขึ้นหรือมันตายล่ะ คุณต้องไว้ทุกข์ให้มันอีกนานแค่ไหน แล้วเมื่อไหร่คุณกับผมจะมีเวลาอย่างเมื่อคืนอีก"
"นายคิดได้แค่นี้เหรอ"
"คุณเป็นของผมแล้ว และผมก็จะเป็นของคุณเท่านั้น แต่นี่แค่ผ่านไปวันเดียว คุณก็เห็นคนอื่นสำคัญกว่าผม"
"แทน ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องอย่าเพิ่งพูดอะไรดีกว่า ส่งเราแค่นี้แหล่ะ เดี๋ยวเราให้พี่เชนพาเรากลับไปเฝ้าโจที่โรงบาลเอง แทนจะไปไหนก็ไป" ผมพูดแล้ววิ่งเข้าห้อง
"คุณต้องกลับบ้านกับผมเดี๋ยวนี้" แทนกระชากแขนผมที่หน้าห้อง
"นายอย่ามาออกคำสั่งกับฉันนะ ฉันไม่ชอบ" ผมตะโกนใส่แทน คนอื่นๆออกมามองกันทั่ว
"คุณจะไม่ไปกับผมจริงๆใช่มั้ย" แทนเสียงเบาลง แต่กัดฟันกรอด
"ใช่" ผมตอบเสียงเด็ดเดี่ยว
"งั้นผมจะกลับไปทิ้งของทั้งหมดที่ซื้อมา ไหนๆก็ไม่ได้ทำอะไร ไม่มีงานเลี้ยงสำหรับเราแล้วนี่"
"เดี๋ยว อย่าใช้อารมณ์ได้ป่ะ เรือ่งบานปลายกันไปใหญ่แล้ว ฉันแค่ขอเวลาช่วงนึงเท่านั่นในการดูแลโจ"
"มันอาจจะเรียกร้องเวลาจากคุณไม่สิ้นสุดก็ได้ ทำไมผมจะไม่รู้ ดูสายตามันก็ดูออกแล้ว คุณอย่าบอกนะว่าคุณดูไม่ออก"
"เค้าจะคิดอะไรมันก็เรื่องของเค้า ทุกอย่างอยู่ที่ฉันต่างหาก"
"แล้วคุณล่ะ มีใจให้มันรึเปล่า"
"ถามแบบนี้หมายความว่าไง"
"ก็หมายความว่า ถ้าไม่มีใจ ทำไมคุณเลือกมันไม่เลือกผม ทั้งที่คุณเป็นเมียผมแล้วเมื่อคืนนี้"
"เพี๊ยะ......" เสียงตบรวดเร็วดังสนั่น

"นี่อะไรกัน ทำไมต้องรุนแรงกันด้วยล่ะ ค่อยๆคิดสิมีอะไรคุยกันดีๆ" พี่หลินวิ่งมาห้าม
"ผมไม่มีอะไรจะพูดแล้ว" แทนสะบัดหน้าเดินออกไป
"พี่หลิน ตามไปดูแทนให้หน่อยนะครับ นิวเป็นห่วงเค้าอ่ะ ขืนขับรถไปคนเดียวคงเหยียบไม่คิดชีวิตแน่" ผมขอให้พี่หลินไปช่วยดูแทน
"จ้าๆ พี่ตามไปพูดกับแทนให้ เอาเป็นว่านิวทำใจสบายๆนะ คืนนี้พี่จะดูแลแทนให้เองนะจ๊ะ" ว่าแล้วพี่หลินก็วิ่งไปขึ้นรถก่อนที่แทนจะขับออกไป

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

คืนนั้นผมกลับไปที่โรงพยาบาล อยู่เฝ้าไข้โจทั้งคืน จนรุ่งเช้าผมถึงไปทำงาน วันนี้ยังเป็นวันที่แทนลาอยู่ ผมก็เลยไม่เจอแทน
จะถามกับพี่หลินว่าแทนเป็นไงมั่งก็ไม่เจออีก เพราะเป้นวันอาทิตย์ พี่หลินทำงานฝ่ายบัญชีซึ่งออฟฟิศทั้งแผนกจะหยุดวันอาทิตย์
จนกระทั่งกลับมาที่หอ ผมก็ถูกทางโรงพยาบาลโทร.ตามเพราะว่าโจตื่นแล้ว อาการยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ แต่ถูกแยกไปไว้ชั้นกักกันโรคแล้ว
ผมยังไม่ได้เจอทั้งแทนและพี่หลินเลย เพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับการดูแลโจ เนื่องจากโรงพยาบาลเป้นของรัฐ ดังนั้นเพียงแค่ไข้ลดลงก็ถูกให้กลับบ้านแล้ว
พี่เชนมารับผมกับโจกลับมาหอ ตอนนี้พีเชนไม่อยุ่ที่หอเพราะแฟนเค้ามาจากกรุงเทพฯก็เลยแยกไปอยุ่บ้านแฟนเค้า มีแต่ผมที่อยู่ดูแลโจคนเดียว
โจบอกเบอร์ของญาติเค้าให้ผมโทร.ตาม แต่ทางญาติเค้าจะมาถึงก้ต้องวันรุ่งขึ้นแล้ว คืนนี้อาการของโจเหมือนจะดีขึ้นแต่พอตกดึกโจก็ตัวร้อนมากกว่าเดิม
ทั้งที่ตัวร้อนสุดๆ แต่โจก็บอกว่าหนาว ขนาดห่มผ้าสองผืนแล้วเค้าก็ยังหนาวอยุ่ ผมก็เลยต้องกอดโจเอาไว้ทั้งคืนทั้งที่แอบกลัวติดหวัดเหมือนกันแหล่ะครับ
แล้ววันรุ่งขึ้นญาติๆของโจก็มาถึง เค้ารับตัวโจไปดูแลช่วงหนึ่งประมาณ1สัปดาห์นี้ โจได้ลาป่วยเต็มๆ หลังจากโจและญาติเค้ากลับไปแล้วผมก็เป็นลมเลย
มันเหนื่อยมากๆๆ ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรหนักหนาเท่าไหร่ แต่เหมือนพลังในตัวมันหายไปไหนไม่รุ้ พอรุ้สึกตัวอีกทีก็ปวดหัวไปหมด อยากจะอาเจียนแต่ก็ไม่ออก
แต่ทำไงได้อ่ะ ในเมื่อรุ่งขึ้นผมก็ยังต้องไปทำงานอยู่ จะลาก็ไม่ได้เพราะเป็นวันหยุดป้าศรี ดังนั้นแทนก้ต้องเข้าบ่ายแทนป้าศรี ผมเองก็ต้องไปทำงานตามปกติ
ตอนทำงานผมรุ้สึกอาการไม่ค่อยดีเลย เดินก็เซ หน้ามืดบ่อยๆเหมือนห้องครัวมันหมุนๆรอบตัว ยิ่งตอนผัดข้าวหรือทำอาหารที่ต้องผัดไข่กับน้ำมันเนี่ยแย่เลย
คือมันเหม็นมากอ่ะครับเหม้นแบบอาเจียนออกมาทั้งที่ตอนเช้ากินอะไรไม่ลงเลย แต่ยังอุตส่าห์อ้วกจะจนแทบจะมีแต่ลมออกจากปากเลยนะครับ

"ไหวมั้ยชะนีน้อง" พี่ไพรัชเดินมาพยุงผมก่อนที่ผมจะร่วงลงถังขยะ
"ยังจะมาตลกอีกนะพี่" ผมหันไปยิ้มหน้าซีดใส่
"ก็ไม่อยากให้เครียด" พี่ไพรัชยังจะยิ้มล้อ
"ไม่ได้เครียดแต่ป้วยอ่ะพี่" ผมทรงตัวด้วยการเกาะขอบโต๊ะไว้
"เถียงตลอด" พี่ไพรัชทำเสียงล้อเลียนไม่จบ
"วันพรุ่งนี้นิวลาได้ป่ะพี่รัช" ผมขอลาป่วยปากเปล่า
"ได้สิ ถ้ามีคนทำงานนิวก็ลาไปเลย ถ้าไมไหวก็ไม่ต้องฝืนมาอ่ะ" พี่ไพรัชอนุญาต

แต่ยังไม่ทันจะเดินไปเอาใบลามาเขียนเลย ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาก่อน ปลายสายคือป้าศรี โทร.มาลางานเนื่องจากตอนนี้เข้าโรงพยาบาลไปแล้ว
สรุปว่าผมก็ต้องฝืนสังขารมาทำงานตลอด7วันข้างหน้าที่ป้าศรีนอนป่วยอยุ่ในโรงพยาบาล พอพี่ไพรัชรับข่าวมาแล้ว ถึงกับเดินมาหาผมด้วยหน้าตาห่วงใยสุดๆ
"น่าสงสารจังเลยนิว ป้าศรีนอนป่วยอยุ่โรงบาล หมอให้รอดูอาการ7วัน นิวยังลาไม่ได้อ่ะ"
"ไม่เป้นไรครับ นิวยังพอไหว"
"แต่ถ้าไมไหวก็บอกพี่นะ พี่มาแทนนิวเอง"
"ได้อยู่ครับ เพราะตอนนี้ครัวพี่ก็ไม่มีคนเหมอืนกันนี่ ป่วยกันเป้นแถบๆ"
"สู้ๆนะชะนีน้อง" พี่ไพรัชกอดผมไว้เป็นการให้กำลังใจ พอดีแทนเดินเข้าครัวมา

ผมพยายามจะพุดกับแทน แต่ท่าทางแทนเหมือนไม่ค่อยอยากพุดกับผมเท่าไหร่ แต่ผมป่วยจนไม่อยากใส่ใจใครนัก
เลยได้แต่พุดเรือ่งงาน และบอกว่าพรุ่งนี้แทนยังต้องเข้าบ่ายแทนป้าศรีต่อไปก่อน เพระป้าศรีไม่สบาย
หลังจากบอกเรือ่งงานแล้ว ผมก็กำลังจะกลับไปขึ้นรถ แทนถึงพูดกับผมว่า
"คุณ ผมขอโทษเรื่องวันนั้น และผมเสียใจนะ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็รักแต่คุณ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นรู้ไว้นะว่าผมรักคุณ"

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แล้ว7วันแห่งความทรมานของผมก็ผ่านไป ป้าศรีแข็งแรงดีแล้วและกลับมาทำงานได้ตามปกติ
ในช่วงที่ผมต้องมาทำงานนั้น ผมไข้สูงมากสลับกับไข้ลดลงอยุ่แบบนี้ทุกวัน แล้วยังต้องตื่นมาทำงานทุกเช้า
มันทรมานจนผมอยากลาออกเลยอ่ะครับเหมือนกับว่าร่างกายเราไม่ไหวแล้วจริงๆแต่ยังต้องทำต่อไปเพราะมีคนไม่ไหวยิ่งกว่าเรา
ในระหว่าง7วันมานี้ แทนพยายามชวนผมไปนั่นไปนี่ บอกกับผมว่าพี่หลินชวนกินคอกเทลด้วยกัน แต่เป็นหลังเที่ยงคืนที่แทนเลิกงาน
แต่ผมไม่ไหวจริงๆก็เลยบอกให้แทนไปกับพี่หลินแล้วกัน พี่หลินเองตอนมาชวนผมก็บอกว่าชวนเพื่อนๆในแก๊งไปด้วยก้อยากให้ไปกันครบๆ
ผมน่ะบอกไม่ไหวแน่ๆ แทนยังมีการบอกอีกนะว่า พี่หลินทำงานเช้าเหมอืนกันยังรอให้แทนเลิกงานแล้วไปด้วยกันได้เลย
แต่พี่หลินน่ะทำงาน9โมงไงครับ ไม่เหมือนผมที่ทำงาน6โมงเช้า แล้วยังมาป่วยแบบนี้เลยไม่ขอแจมด้วยดีกว่า ต้องรักษาสังขารไว้ก่อน
พอผ่านช่วง7วันอันตรายไปได้ ทีนี้ผมกิ้หยุดพักบ้าง บางวันพี่ไพรัชมาเยี่ยมก็มาเอายาให้กิน บางวันพี่อั้มมาเยี่ยมก็มาเช็ดอ้วกให้ ก็ว่ากันไป
ผมไปหาหมอที่โรงพยาบาลมาแล้ว หมอตรวจแล้วว่าไม่ได้เป็นไข้หวัด2009เหมือนโจ แต่เป็นเพราะพักผ่อนน้อยและเป็นไข้ธรมดาเท่านั้น

"นิวจ๊ะ พี่ซื้อรังนกมาฝาก ของเจ้านี้อร่อยนะ กินสิกำลังร้อนๆ" พี่หลินมาเยี่ยมผมในช่วงที่ผมนอนป่วยอยู่คนเดียวที่ห้อง
"ขอบคุณนะครับ" ผมลุกขึ้นนั่งแล้วตักรังนกกินเรือ่ยๆอร่อยดีแฮะ ทีแรกนึกว่าจะเหม็นๆซะอีก
"นิว คือพี่อยากขอโทษ" พี่หลินจับมือผมไว้แน่น
"เรื่องอะไรกันครับ" ผมเริ่มเดาอะไรบางอย่างได้ แต่ก็สงสัยจนต้องถามโง่ๆออกไป
"พี่ไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้รวดเร้วแบบนี้ แต่คงเป็นเพราะพี่ก็กำลังแย่ แทนเองก็กำลังว้าวุ่นเหมือนๆกัน" พี่หลินร้องไห้หนัก
"แล้วยังไง" ผมลืมตัวกระชากมือออกจากการกุมของพี่หลิน และเสียงเข้มขึ้น
"พี่จะไม่ติดต่อ ไม่ข้องเกี่ยวกับแทนอีก"
"งั้นเหรอ ถ้าพี่คิดแบบนั้น พี่จะมาบอกให้นิวรู้ทำไม ทำไมไม่ไปจากชีวิตของแทนซะเลยล่ะ จะบอกให้นิวรู้ทำไม"
"พี่ต้องบอก บอกเพื่อขอโทษ ขอให้นิวอภัยให้ แล้วพี่จะได้สบายใจที่จะไปจากแทน"
"เอาเป็นว่านิวรับรู้แล้ว ก็แล้วกัน"
"ทีแรกพี่คิดหนักมากว่าจะบอกดีมั้ย แต่คิดว่าสักวันแทนก็ต้องพุด เพราะแทนบอกว่ายังไงก็จะรับผิดชอบพี่" พี่หลินยังพูดต่อไปเรือ่ยๆ

แต่ในสมองของผมตอนนั้นตื้อไปหมด เหมอืนเหตุการณ์ทำนองนี้วนมาเกิดขึ้นกับผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดแต่ว่าทำไมชีวิตผมเจอแต่คนแบบนี้เรื่องแบบนี้
ผมต้องรับรุ้ความรู้สึกดีๆ ความรัก และความเจ็บปวดแบบนี้ไปอีกกี่ครั้ง ได้มาแล้วเสียไป ช่วงชิงกันไปมาแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ผมมองพี่หลินอีกครั้ง
แล้วคิดว่าคนที่ควรเสียน้ำตาน่าจะเป็นผมนี่นา แต่ทำไมผุ้หญิงคนนี้ร้องไห้หนักหนาขนาดนี้แต่ผมกลับไม่มีน้ำตาเลย เค้าเสียใจริงๆเหรอหรือว่าไม่ใช่
ผมเจอเรือ่งหลอกลวง เรื่องโกหกมามากมายจนเริ่มไม่อยากไว้ใจใครหรืออะไรอีกแล้ว แต่ผมจะทำไงได้ ในเมื่อเค้าเป้นฝ่ายมาบอกให้ผมรุ้ซะเอง

"พี่สัญญาว่าพี่จะตัดใจจากแทนให้ได้ ทั้งที่มันยากเหลือเกิน นิวคงรู้ว่าแทนมีดีมากมารยซึ่งไม่ว่าใคร ถ้าได้ใกล้ชิดเค้าคงไม่อยากปล่อยไป"
"ก็ดี พี่ควรตัดใจจากคนรักของนิวได้แล้ว เรื่องของพี่กับแทนนิวจะไม่ถามว่าเป็นไงมาไง เอาเป็นว่าแค่เรื่องที่ผ่านมาแล้วผ่านไปก็พอ
ถ้าเป็รแค่เรื่องลึกซึ้งชั่วครั้งชั่วคราวก็แล้วไป เพราะอย่างที่พี่บอกว่าคนอย่างแทนใครได้แล้วย่อมไม่ปล่อยไป นิวเองก็เป้นคนหวงของซะด้วย
ถ้าของๆนิวจะแวะเล่นของอื่นๆบ้างก็ไม่เป็นไร แต่ถึงยังไงก็คงให้พี่ใช้ได้แค่แก้ขัด ยังไงก็ต้องเอาคืน" ผมสวนกลับ
"นิวยังจะกลับไปคบกับแทนต่ออีกเหรอ" พี่หลินทำหน้าสงสัย
"ใช่ แล้วจะทำไม" ผมถามกลับ
"เอ่อ เปล่าจ้ะ พี่โล่งใจน่ะ ที่นิวให้โอกาสแทน พี่จะได้ไม่รู้สึกผิดมากไปกว่านี้" พี่หลินยิ้มๆก่อนจะขอตัวกลับ
หลังจากผมเดินไปส่งพี่หลินแล้ว ในหัวยังสับสนเรื่องที่ได้ยินว่ามันจริงมั้ย เกิดขึ้นได้ยังไง จู่ๆก็ปวดหัวตาลายจนเดินไม่ได้ต้องนอนอยู่กับพื้นตรงประตูนั่นเอง

[koo_jarm]

แรง 

ปล . ยังอ่านมะจบเลยแต่เดี๋ยวกลับมาอ่านต่อ ก๊าบ