หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[beemanufan]

อ่านจบ หนักใจแทนพี่นิว สู้ๆนะคะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

กลับมาที่เรื่องราวในวังหลัง เอ๊ย.... เรืองงานของผมบ้างนะครับ ส่วนเรื่องของคนพวกนั้นก็ช่างเหอะ ผมไม่อยากไปข้องเกี่ยวด้วยนักหรอก
ช่วงนี้ถึงแม้ว่าผมจะได้เลื่อนขั้นและมีหลายคนที่ดีต่อผมมากขึ้น แต่ผมก็ยังถูกระรานเหน็บแนมจากพวกพี่โดม พี่นุ๊ก และพี่ส้มอยู่ดี
ผมมาคิดๆดู จะเลื่อนมาเป็นหัวหน้าทำไมในเมื่อไมได้ทำให้คนพวกนี้เห็นผมมีเกียรติเท่ากับเค้าสักนิด แถมตอนที่เป้นแค่กุ๊กเล็กๆยังไม่โดนหนักเท่านี้
พอมาเป็นหัวหน้าแบบพวกเค้า กลับโดนจ้องจับผิดและคอยหาเรื่องเล่นงานผมได้ไม่เว้นแต่ละวัน ทำอะไรก็มีเหตุให้พวกเค้าด่าอยู่ดีแหล่ะครับ

"พี่นิว ใส่เกลือเยอะไปป่ะเค็มจัง" น้องที่ฝึกงานช่วยชิมอาหารที่ผมทำ
"เออจริงด้วย งั้นเดี๋ยวพี่ใส่กะทิอีกหน่อย แก้ได้ใจเย็นๆ" ผมพูดยิ้มๆกับน้องเค้า
"ทำเป็นอวดเก่งจะทำน้ำจิ้มสะเต๊ะเอง ทำเป็นรึเปล่าเหอะ เค้ามีสูตรของเค้าก็กระแดะจะใช้สูตรตัวเอง" พี่ส้มกระแนะกระแหน
"แต่พี่ส้มก็ทำไม่เป้นไม่ใช่เหรอ พี่นิวก็ต้องทำสิ จริงๆหนูว่าอร่อยนะพี่แต่หนักเกลือไปมั้ง อิอิ" น้องหนู(ฝึกงาน)ขัดคอพี่ส้ม
"เบื่อพวกประจบประแจง" พี่ส้มด่าเด็ก
"ประจบหัวหน้าตัวเองก็ดีกว่าประจบคนอื่น" น้องหนูพูดลอย แล้วหันหลังจะเดินไป
"อีเด็กนี่" พี่ส้มคว้าเอาน้ำกะทิกล่องที่เปิดไว้จะสาดใส่น้องเค้า ผมเห็นซะก่อนเลยเอามืดปัด น้ำกะทิหกเลอะพี่ส้มซะเอง
ผมโกรธมากที่พี่ส้มทำเรือ่งใหญ่ขนาดนี้ แต่ก็ตกใจเหมอนกันที่ตัวเองดันทำให้พี่เค้าเลอะไปทั้งตัว พี่ส้มบอกว่าจะให้พี่โดมจัดการผมให้ได้

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

"มีเรื่องกันอีกแล้วสิ" พี่โดมมองมานิ่งๆเดาอารมณ์ไม่ได้ หลังผมและพี่ส้มเข้ามาในห้อง
"ก็เนี่ยค่ะ ส้มไปถามสูตรทำน้ำสะเต๊ะจากหัวหน้านิว แต่แทนที่หัวหน้านิวจะบอกดีๆ กลับด่าว่าส้มรู้ไปก็ไม่มีปัญญาทำหรอก
พอส้มถามว่าทำไมต้องดูถูกกันด้วย หัวหน้านิวกลับบอกว่าโง่ๆอย่างส้มไม่สอนหรอก สอนเด็กฝึกงานจะดีซะกว่า" พี่ส้มบีบน้ำตา
"โกหก" ผมตะโกนใส่พี่ส้ม
"หยุดนะนิว เป็นหัวหน้าคนไม่มีสิทธิ์ข่มขู่ลูกน้องนะ" พี่โดมตะหวาดผม
"ก็จริงนี่ครับ ที่พี่ส้มพูดมาโกหกทั้งนั้น เรียกน้องเค้ามาถามก็ได้" ผมไม่ยอมแพ้

"จะเรียกคนอื่นมาถามทำไม ยิ่งมีเด็กฝึกงานอยู่ด้วยแบบนั้นยิ่งไม่ควรเอะอะกัน แต่นี่อะไรตัวเองกลับทำเรื่องใหญ่ซะเอง
การเป็นหัวหน้าน่ะมันต้องทำมากกว่าการชูคอใส่คนอื่นนะ เรื่องแค่นี้ก็ควบคุมไม่ได้สะเออะอยากเป็นใหญ่" พี่โดมใส่ผมอีกชุด
"ทำไมพี่ไม่ฟังนิวบ้างอ่ะ พี่ส้มตอแหลทุกคำแต่พี่กลับปล่อยให้เค้าพล่ามอยู่ได้" ผมโมโห
"ก็เค้าถูกแกล้ง ดูสิเนื้อตัวเลอะเทอะ พี่ก็ต้องถามว่าไปโดนอะไรมา ก็ต้องสืบความกันก่อน แล้วว่าไงทำไมเลอะขนาดนี้" พี่โดมถามต่อ
"ส้มทนอยู่กับหัวหน้าที่ชอบดูถูกลูกน้องตัวเองแบบนี้ไม่ไหว เลยบอกว่าถ้าเค้าไม่อยากสอนงั้นส้มก็ขอไปอยุ่ครัวอื่นดีกว่า
แต่หัวหน้านิวไม่ยอมให้ไป บอกว่ายังไงๆก็จะเอาส้มไว้ใช้ที่ครัวไทยไม่ให้ย้ายแน่ๆ  ขนาดบอกว่าส้มจะขอพึ่งการตัดสินใจของพี่โดมนะ"
"ตอแหล คนอย่างแกฉันจะรั้งไว้ทำไม อยากไปไหนก็ไปเลยไป๊" ผมของขึ้น ไล่ตะเพิด
"แล้วทำไมตะกี้ไม่พูดแบบนี้ล่ะ ฉันขอย้ายครัวก็ไม่ให้ พอจะมาบอกพี่โดม เธอบอกว่าอย่าไปดีเลย แล้วก็เอากะทิมาสาดฉันอีก" พี่ส้มไม่หยุด

"อีส้ม แกโกหกหน้าด้านๆแบบนี้ได้ไง แกใส่ร้ายฉันทำไม ห๊า!!" ผมถลาไปผลักพี่ส้มจนล้ม
"พอได้แล้ว วันนี้เธอทำเรื่องน่าอายมากเหลือเกิน เห็นว่าได้เป็นถึงหัวหน้านึกว่ารู้จักวางตัวให้มีเกียรติ ที่ไหนได้ยังต่ำเหมือนเดิม
เคยเป็นแค่พนักงานระดับขี้ข้าก็ยังเอาสันดานแบบนั้นมาใช้ ยังไงก็ต้องลงโทษเธอ เดือนนี้ห้ามรับเซอร์วิสทั้งเดือน" พี่โดมตัดสิน
"ใช่สิ นิวพูดอะไรทำอะไรก็แย่หมด เหี้ยก็ต้องเข้าข้างเหี้ยด้วยกันอยู่แล้ว" ผมจ้องหน้าพี่โดม
"เพี๊ยะ" เสียงฝ่ามือพี่โดมกระทบหน้าผมเต็มๆ พี่โดมเองก็ตกใจที่ตัวเองไม่ทัน ผมตั้งสติได้ก็เดินออกจากห้องนั้นมาเลย

[PEENAT1972]

เพิ่งเคยเห็นชะนีจัญไรจัง ก็งานนี้แหละ 

[kunkai]

ดุเดือดขึ้นเรื่อยๆเลย
อยากตบคนตอแหล

[beemanufan]

พี่นิว อะไรนักหนาเนี่ย ชีวิตพี่ ทำไมมันมีปัญหา อุปสรรค มารผจญเยอะขนาดนี้

อ่านแล้วเครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[ltahset]

 

เถียงไปก็เข้าตัวค่ะพี่
คนแบบนั้นเค้าไม่คิดจะรับฟังใครอีกแล้ว

อย่า่งงี้ต้องเอาคืน
สติค่ะพี่สติ

^^
สู้ๆ (แค้นโว้ยยย)

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ช่วงที่เกิดเรื่องนี้เป็นช่วงที่ เทียน ไปดูงานอีกสาขาหนึ่งโรงแรม อำนาจการตัดสินใจทั้งหมดก็เลยอยู่ในกำมือของพี่โดมเต็มๆ
ดังนั้นถ้าหากเค้าจะเล่นงานผมก็ย่อมเป็นเรื่องง่าย และที่สำคัญเค้าเองก็ไม่รู้ว่าผมกับเทียนรู้จักกันลึกซึ้ง แต่ละคนก็เดากันไปคนละทาง
ส่วนใหญ่เค้าเข้าใจว่า ผมไปเอาหน้ากับGMคนก่อนเลยถูกฝากฝังไว้กับเทียน แล้วก็เดากันไปว่าเป็นเพราะผมทอดไข่ให้เทียนทุกเช้าเลยได้โอกาสประจบ
บ้างก็คิดว่า GMคนก่อนคงบอกผมไว้แล้วว่าให้เอาอกเอาใจเทียนเป็นพิเศษ แล้วก็เพราะแบบนี้เลยทำให้ใครๆคิดว่าผมรู้จักเทียนแต่ไม่บอกคนอื่น เฮ้อ....

เพียงวันเดียวเรื่องที่ผมได้วอร์นนิ่งก็แพร่กระจายไปทั่ว พี่ต่ายดูจะเดือดร้อนกว่าผมซะอีก พี่ต่ายเชื่อว่าพวกนั้นหาเรื่องผมแน่ๆ
"เราก็ว่าอย่างนั้น แต่ที่แค้นก็ตือทำไมต้องทำกับเราขนาดนี้" ผมถอนใจอย่างสุดเซ็ง
"ก็เพราะพวกนั้นคิดว่าหัวหน้านิวมีคนหนุนหลัง และหัวหน้านิวก็ใจกว้างเป็นที่รักใคร่ของพวกเรา มีแต่พวกมันที่เยหาเรื่องตลอด
แล้วจนบัดนี้ก็ยังไม่ยอมอ่อนข้อ ถ้าพวกนั้นยอมหัวหน้านิวก็กลัวเสียหน้าแต่จะแข็งข้อก็กลัวอยู่ไมได้ เลยหาทางกำจัดก่อนไง" พี่ต่ายเดา
"คิดจะกำจัดเราเหรอ ไม่ง่ายนักหรอก" ผมกำมือแน่นอย่างคับแค้นใจ

ถัดมาอีก1วัน พี่โดมเยกผมเข้าไปในออฟฟิศ บอกวาจะให้เซ็นรับใบวอร์นนิ่งซึ่งถ้าผมเซ็นก็เท่ากับยอมรับความผิดที่เข้าบอก
และต้องรับการลงโทษคือไม่ได้เซอร์วิสเลยสักบาทในเอนนี้ ทั้งที่เดือนนี้เป็นดือนแรกที่ผมจะได้เซอร์วิสนะครับ ผมก็ไม่ยอม
พี่โดมเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน ทั้งหว่านล้อม ข่มขู่ให้ผมเซนต์ "ทำผิดก็รับผิดสิ จริงๆที่นิวด่าพี่เหี้ย พี่เอานิวออกเลยก็ได้นะ แต่ช่างเหอะ"
ที่จริงคำพูดของพี่โดมก็มีส่วนถูกครับ การทะเลาะวิวาทกับหัวหน้า เค้ามีสิทธิ์ไล่ออกได้เลย ถ้าหัวหน้าเอาเรื่องหรือมีพยานเอาผิดเราน่ะครับ
แต่การจะให้ผมก้มหัวให้เพราะเห็นเป็นบุญคุณที่ไม่เอาผมออก แล้วจะต้องยอมรับใบวอร์นนิ่ง ผมก็ไม่ยอมเหมือนกันครับ ผมเลยเดินออกจากออฟฟิศ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมเดินเข้าไปสงบสติอยู่ในครัวเย็น ซึ่งมีแต่พี่ต่ายเท่านั้น คนอื่นๆทะยอยไปทานข้าวกลางวันกันหมดแล้ว ทางครัวร้อนก็เหลือแต่ซันนี่ที่ยุ่งๆอยู่
จังหวะที่มีออเดอร์ครัวไทยนั้น พี่ส้มเปิดประตูเข้ามาเรียกผมออกไปทำบอกว่ามีออเดอร์มาสามอย่าง ผมก็เลยให้พี่ส้มทำเอง
พี่ส้มบอกว่าทำไม่ทันหรอก จะให้ผมไปทำ พี่ต่ายเลยออกไปทำเองแต่ลากพี่ส้มไปช่วยเค้า พี่ส้มจึงวางเอกสารลงบอกว่า
"พี่โดมให้เอามาให้เซนต์ รีบๆเซนต์ซะ เดี๋ยวฉันมาเอาไปคืนให้พี่โดมเอง" พี่ส้มเบะปากยิ้มเยาะ
พอเค้าเดินออกไปกันหมดแล้ว ผมหยิบเอกสารขึ้นมา ด้วยความโมโหผมเลยฉีกทิ้งซะเลย แต่พอทำไปแล้วก็นึกได้ว่า
เอกสารของโรงแรมห้ามทำลาย งานนี้เห็นทีผมจะได้ออกจากงานแน่ๆเลยครับ ยืนเซ่อซักพักพี่ต่ายก็กลับเข้ามาหาผม ทิ้งพี่ส้มทำคนเดียว

"เฮ้ย หัวหน้านิวฉีกทิ้งเหรอ" พี่ต่ายตกใจพอกัน
"อืม" ผมพยักหน้าที่ซีดเผือดลงทุกที
"แล้วเอาไงดี เดี๋ยวอีส้มมันก็จะกลับมาทวงเอกสารนี่แล้วอ่ะ" พี่ต่ายกุมขมับ
ไม่ทันขาดคำ พี่ส้มก็ผลักบานประตูครัวเย็นเข้ามา ไม่ต้องถามหาเอกสารหรอกครับมองดูก็รู้แล้วว่าเอกสารมันถูกฉีกทิ้ง
"นี่แกฉีกทิ้งเหรอ แกกล้ามาเลยนะที่ทำลายทรัพย์สินโรงแรม ดีแหล่ะฉันจะไปบอกพี่โดม งานนี้แกเสร็จแน่" พี่ส้มยิ้มเยาะแล้วรีบวิ่งออกไป
"หัวหน้าเอาไงดี แย่แล้ว" พี่ต่ายหันมาจับมือผม แววตาเป็นกังวลมาก ในขณะที่ผมนิ่งสงบไปทั้งใจ
ที่จริงก็เกือบจะได้ออกจากงานมาตั้งแต่วันก่อนๆแล้ว ถ้าต้องออกตอนนี้ก็คงไม่ต่างกัน อย่างน้อยก็เคยมีช่วงเวลาอันทรงเกียรติแม้เพียงสั้นๆก็ตาม

[kunkai]

ลุ้นๆๆๆๆๆ
แล้วเป็นไงต่อค้าบ
เอาใจช่วยจนเกร็งไปหมดแล้ว

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

สักพักใหญ่ ประตูห้องครัวเย็นก็ถูกเปิดออก ผมได้แต่นั่งก้มหน้า มองดูที่พื้นเห็นคนหลายคนเดินตามๆกันมา นึกในใจว่า เล่นกูแน่!

"นี่ไงคะ ใบวอร์นนิ่งที่มันฉีกทิ้ง ส้มห้ามก็ไม่ฟัง ยังจะบอกว่าถ้าจะให้เซนต์พี่โดมต้องมาเอง ส้มมันแค่้ขี้ข้า" เสียงพี่ส้มนำมาเลย
"แย่มาก ตอนนั้นฉันให้เซนต์ก็เดินหนีมา พอให้ส้มตามเอามาให้ก็ยังด่าเค้าแล้วจะฉีกเอกสารทิ้งอีก" พี่โดมตามมาอีกเสียง
"จะไม่พอใจอะไรก็น่าจะระงับอารมณ์สิ ทำลายอกสารเนี่ยต้องให้ออกเลยนะ ใช่ป่ะโดม" พี่นุ๊กได้ทีซ้ำอีกรอบ
"ที่จริงก็ต้องแบบนั้นแหล่ะ แต่ไหนๆเชฟก็มาแล้ว ให้เชฟตัดสินเลขาส่วนตัวเอาเองละกัน ผมไม่กล้าตัดสินใจเอง
เชฟเป็นคนดูแลภาพรวมของพนักงานย่อมตัดสินแบบไม่ลำเอียงและน่าจะดีกว่าผมตัดสินเอง" พี่โดมโยนให้เทียนเป็นคนไล่ผมออกเอง
"เอาล่ะ ก่อนตัดสินก็ต้องถามกันให้รู้เรื่องก่อน ลุกขึ้นก่อนเถอะนิว" เชฟบรรพต บอกด้วยเสียงหนักใจ
"นิวทำผิดก็ตัดสินไปตามผิดเถอะครับ เพิ่งทำงานด้วยกันไม่นาน ก็ทำให้เชฟหนักใจแล้ว นิวสียใจจริงๆ" ผมก้มหน้ารับกรรม
"ผิดถูกยังไงก็ต้องพูดกันก่อน ผมไม่ใช่คนฟังความข้างเดียว" เชฟบรรพตยังยืนยันคำเดิม
"ใช่ คนเราผิดถูกยังไงก็ต้องฟังกันให้ครบก่อน จะรับผิดก็ต้องดูว่าผิดแค่ไหน อย่าเอาแต่ก้มหน้ารับคำตัดสินสิ" พี่หนิงช่วยประคองผม

ทันทีที่ผมเงยหน้าโดยข้างหนึ่งมีพี่หนิงที่เดินเข้ามาประคองผมเมื่อครู่นี้ และอีกข้างก็มีพี่ต่ายซึ่งคุกเข่าอยู่ข้างๆผมตั้งแต่แรกแล้ว
ผมไม่ค่อยอยากเงยหน้าสบตาใครทั้งนั้น แต่พี่ต่ายก็พูดออกมาก่อนว่า "หัวหน้าอย่าทำแบบนี้ คนผิดไม่ใช่หัวหน้าซะหน่อย"
แต่ระหว่างนั้นผมก็ร้องไห้เป็นปี่แตกซะแล้วครับ พี่หนิงต้องคอยปลอบใจผมไปด้วย "ค่อยๆลุก ไม่เอาน้องอย่าอ่อนแอ"
ผมทั้งเสียใจที่ถูกทำร้ายและเกรงใจเทียนเหลือเกินที่ต้องเป็นคนตัดสินเรื่องนี้ แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้นทุกคนก็ต้องร้องออกมาพร้อมกันว่า "เลือด"

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เมื่อเห็นว่าผมเลือดไหลทั้งจากมุมปาก และที่หน้าผากด้วย พี่หฯงแทบทรุดเพราะกลัวเลือด ผมก้เลยพลอยเซไปด้วย
เทียนคงลืมตัว ทั้งที่ห้องไม่ได้กว้างและอยู่กันไม่ได้ไกล แต่เทียนก็วิ่งถลามาประคองผมไว้ พี่ต่ายจึงถอยไปยืนด้านข้างแทน

"คุณเป็นไรรึเปล่าคุณ ทำไมเลือดออกล่ะ โดนอะไรมาน่ะ" เทียนให้ผมยืนพิง หันไปถามพี่ต่าย
"เอ่อ ต่ายไม่กล้าพูด ถามพี่ส้มดีกว่าค่ะ" พี่ต่ายก้มหน้างุด ตอบอ้อมแอ้ม
"เล่ามาสิส้ม เอาความจริงนะ" เทียนถามเสียงดัง พี่ส้มสะดุ้งเลยล่ะ
"คือว่า ส้มเข้ามาหามัน เอ่อ มาหาหัวหน้านิว เพราะพี่โดมให้เอาใบวอร์นนิ่งมาให้นิวเซนต์รับซะ
แต่นิวไม่ยอมรับไว้ค่ะ ส้มเลยวางไว้ให้ แล้วพอหัวหน้านิวเอาไปดูก็ฉีกทิ้งเลย นะคะพี่โดมใช่มั้ยนะ" พี่ส้มละล่ำละลักเล่า
"ก็ที่ส้มเล่ามาก็แบบนี้อยุ่แล้วนี่ แล้วเห็นว่าส้มห้ามแล้วแต่ไม่เชื่อใช่มั้ยส้ม" พี่โดมถามเสียงเข้ม

ผมได้ยินดังนั้นก็เลยพยุงตัวยืนให้มั่นคงแต่ก็ยังอ่อนแรง ตอนนี้เทียนเอาผ้าเช็ดหน้าซับเลือดที่หน้าผากให้ผมแล้ว แต่เลือดก็ยังไหล
"ทำไมต้องโกหกด้วย" ผมถามเสียงสะอื้น น้ำตายังไหลริน
"แต่ไหนแต่ไร พีส้มไม่ชอบนิวจะเพราะอะไรนิวไม่รู้หรอกนะ แต่ทำไมมาถึงขั้นนี้ยังต้องโกหกคนอื่นอีก ใจร้ายเหลือเกิน" ผมร้องไห้เสียงดัง
"แล้วมันเป็นไง เล่ามาสิคุณ" เทียนเร่งให้ผมพูด
"เล่าไปเถอะน้อง พี่ก็อยากรู้ว่ามันยังไงกัน บางทีไอ้พวกตัวใหญ่ๆที่อยู่เบื้องหลังมันจะได้ถูกเอาผิดไปพร้อมกันเลย" พี่หนิงรีบยุให้ผมพูด

[||WiTHOuT_YoU||]

 

ลุ้นๆ ตื่นเต้นๆ ยังกับหนังไตรภาคอ่า

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมยืนตัวตรงแต่ก็ยังทรงตัวไมได้มากนัก แม้จะอ่อนแรงและน้ำเสียงจะปนสะอื้นอยู่ตลอด แต่ผมก็พยายามเปล่งทุกถ้อยคำอย่างชัดแจ้งที่สุด

"เดิมทีกำลังพูดคุยกับพี่ต่ายเรื่องที่จะต้องเซนต์ใบวอร์นนิ่ง นิวเสียใจเพราะไม่ได้ทำอะไรผิด แต่กลับไม่มีสิทธิ์ขอความเป็นธรรม
กำลังปรึษากันอยู่ พี่ส้มก็เอาใบมาให้เซนต์ แต่ติดออเดอร์ก็เลยแยกย้ายกนออกไปหมด เหลือแค่นิวที่ยังอ่านเอกสารอยู่ ตั้งใจว่า
จะคุยกับพี่โดมอีกครั้ง ก็เลยเก็บเอกสารเข้าไปในซองตามเดิม นึกไม่ถึงพี่ส้มเข้ามาเปิดดูเห็นว่ายังไม่เซนต์ก็เอาเอกสารขว้างใส่นิว"
ผมเหลือบเห็นพีส้มกำลังจะคาน แต่พี่ต่ายชิงพูดต่อจากผมซะก่อน
"จริงๆค่ะเชฟ หัวหน้านิวยังบอกเลยว่าจะรอปรึกษาเชฟก่อน และจะขอคุยกับพี่โดมอีกที แต่ส้มเค้าหาว่าหัวหน้าใช้เส้น
แล้วเอาเอกสารมาฟาดใส่หัวหน้าแล้วยังพูดด้วยว่าเชฟไม่อยู่ พี่โดมจะทำอะไรก็ได้เพราะอีกหน่อยเค้าก็เลื่อนพี่โดมขึ้นมาแทนเชฟ"
คราวนี้พี่ส้มแทรกขึ้นมาเลยว่า
"ไม่จริง ส้มไม่ได้พูดแบบนั้น พวกนี้โกหก รวมหัวกันตอแหลให้เชฟฟังใช่มั้ย"
"หยุดก่อน ระงับอารมณ์ซะด้วยส้ม" เชฟบรรพตดุ แล้วบอกพวกเราว่าให้เล่าต่อไป

"นิวเห็นว่าเอกสารยับหมดแล้ว ขอร้องให้พี่ส้มปล่อยเอกสาร นิวจะได้เอาติดตัวไปขอคุยกับพี่โดม แต่พี่ส้มบังคับให้เซนต์
บอกว่าถ้าเค้าให้นิวเซนต์ได้พี่โดมจะให้รางวัลเค้า นิวบอกว่านิวไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมพี่ส้มต้องหาเรื่องนิวแบบนี้
เห็นนิวโดนไล่ออกถึงจะสะใจรึไง เราเริ่มมาจากจุดต่ำต้อยด้วยกัน ถึงตอนนี้นิวก็อยากสนับสนุนพี่ส้มต่อไป
แต่ทำไมพี่ส้มชอบเอาพี่โดมมาอ้าง นิวไม่เชื่อว่าพี่โดมจะใจคอคับแคบแบบนี้ เลยถามไปว่า พี่ส้มคิดทำร้ายนิวเองรึเปล่า
หรือว่าอิจฉาที่นิวมีโอกาสก้าวหน้า นิวผิดเองที่พูดจี้ใจดำเค้า นิวเผลอสอนเค้าไปว่า อยากก้าวหน้าต้องตั้งใจทำงาน
เอาใจใส่งานของเรา จริงใจกับคนที่กินอาหารเรา ถ้าพี่ส้มทำได้โอกาสก้าวหน้าก็มี นึกไม่ถึงพี่ส้มหาว่านิวดูถูกเค้าถึงได้โกรธแล้วผลักนิว"

[mma419109]

      แวะมา :กอด1:ให้กำลังใจน้องนิวก่อนเดินทางกลับไปทำงาน
 สู้เขานะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกที่คอ ทำให้ผมพูดไม่ออกได้แต่น้ำตาไหลรินด้วยความเจ็บช้ำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ส้มใจร้ายมากค่ะ ผลักหัวหน้าไปชนขอบชั้นวางของหัวแตก ต่ายตกใจร้องบอกว่าว่าหัวหน้านิวเลือดออก
แทนที่ส้มจะหยุดกลับตรงเข้ามากระชากเอกสารไปฉีกทิ้งบอกว่างั้นก็ให้โดนไล่ออกซะเลย แล้วปาใส่หัวหน้านิวด้วย" พี่ต่ายเสริม
"แล้วแผลที่ปากนี้ไปโดนอะไรมาน้อง" พี่หนิงยังข้องใจ
"ก่อนนี้นิวกับพี่ต่ายอยู่ด้วยกันในครัวเย็น เราสนิทกันมาก พอเห็นพี่ส้มทำกับนิวแบบนี้เลยบอกพี่ส้มว่า
การทะเลาะกับหัวหน้าก็ต้องโดนไล่ออกเหมือนกัน แถมยังทำร้ายร่างกายด้วย แต่พี่ส้มบอกว่าเค้าเป็นคนของพี่โดม
ไม่มีใครมีปัญญาเอาเค้าออกได้ แล้ว... แล้วเค้าก็เลย บอกว่าต่อให้ทำมากกว่านี้ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเด็กของพี่โดม แล้วเค้าก็"
ผมพูดไม่ทันจบเพราะเสียงแหบหายเข้าไปในลำคอซะก่อน พี่ต่ายจึงต่อคำพูดให้ว่า "แล้วส้มก็ตบหน้านิวสองครั้งค่ะเชฟ"

"ไม่จริง พวกแกสร้างเรื่องขึ้นมาทั้งหมด แกน่ะแหล่ะร้ายสุดอีนิว แกฉีกเอกสารเอง ฉันแค่มาเห้นแล้วจะไปฟ้องพี่โดมเท่านั้น
พวกแกเล่นละครสร้างเรื่องทั้งนั้น แกว่าฉันทำร้ายแกเหรอ แกต่างหากที่ทำร้ายฉัน แกกำลังหาทางให้ฉันออกจากงานใช่มั้ย" พี่ส้มอาละวาด
"ที่ผ่านมาแกหาเรื่องเค้าตลอด ใครๆก็รู้ ที่บอกว่าแกทำร้ายเค้าน่ะถูกแล้ว แต่ถ้าบอกว่าเค้าทำร้ายแกไม่มีใครเชื่อหรอก" พี่หนิงด่าพี่ส้ม
"ซันนี่ เธอก็เห้นใช่มั้ยว่าฉันออกไปขายออเดอร์ แล้วฉันจะมีเวลาไหนไปทำร้ายมันขนาดนี้ พูดความจริงไปสิ" พี่ส้มหันไปหาซันนี่
"ตอนนั้นซันก็ทำออเดอร์อยู่อีกฟากนึงไม่เห็นจริงๆค่ะ พี่ส้มซันไม่ได้เขาข้างเพื่อนนะ แต่ไม่เห็นจริงๆ จะว่าไปเรื่องนี้ก็เหมือนละคร
ซับซ้อนเหลือเกิน ใครทำจริงทำไม่จริงซันไม่อยู่ในเหตุการณ์จะให้พูดอะไรก็คงไม่ได้หรอก ขอโทษนะพี่" ซันนี่พูดอย่างเป็นกลาง

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมพยุงตัวได้แล้ว จึงเดินออกมาจากวงล้อมของเทียน พี่ต่าย และพี่หนิง ผมเงยหน้ามองพี่ส้มแล้วร้องไห้อย่างคับข้องใจ ถามเค้าว่า
"นิวจะใส่ร้ายพี่ทำไม แต่ไหนแต่ไรพี่จะสั่งให้นิวทำอะไรนิวก็ไม่ปริปากบ่น นิวถือว่านิวมาใหม่หวังจะได้ความเมตตาจากพี่ๆ
ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าสักวันพี่คงยอมรับนิวเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ แต่จนแล้วจนรอดพี่ก็ยังไม่เคยเห็นว่านิวดี
นิวไมได้อยากเก่งไปกว่าใคร ไม่อยากแม้แต่จะเป็นหัวหน้าใคร ขอแค่ทำงานด้วยกันช่วยเหลือกันก็พอ แต่เปล่าเลย..." ผมพูดทั้งสะอื้น
"พี่โดม ช่วยพูดบ้างสิพี่" พี่ส้มหันไปดึงแขนพี่โดม
"คนเราทำผิดก็ต้องรับผิด" พี่โดมพูดแล้วปัดมือพีส้มออกจากแขน
"เชฟคะ หนิงว่า" พี่หนิงเดินไปพูดกับเทียน แต่เทียนเพียงแค่ยกมือห้าม และบอกว่า "ส้ม ผมไล่คุณออก"

พี่ส้มยืนเซ่อพักนึง แล้วหันรีหันขวาง มองไปทางพี่โดมก็เจอท่าทีไม่รับรู้ มองไปทางพี่นุ๊กก็เมินไปอีกทาง
สักพักก็เดินมาทางผม และหันไปมองหาทางเชฟบรรพต แล้วพี่ส้มก็คุกเข่าลงตรงหน้าพวกเรา

"ฉันยอมรับที่ผ่านมาฉันแกล้งเธอใส่ร้ายเธอ ก็เพราะฉันเห็นว่าเธอจะมาเด่นเกินหน้าฉัน ใครๆก็ชอบเธอ เชฟคนเก่าเจอเธอไม่นาน
ก็สนิทสนมกับเธอ พูดคุยหยอกล้อจนใครๆก็พูดว่าเธอจะได้เป็นคนโปรด แล้วฉันล่ะ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เป้นที่สนใจ เชฟจำชื่อฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ
แล้วทำไมฉันต้องแพ้เธอด้วย ทั้งๆที่ฉันทำอะไรได้มากกว่าเธอ ละออยังชมบ่อยๆว่าอยากได้ฉันไปอยุ่ครัวเย็นแทนเธอ
แต่เอาเข้าจริง ไม่เห็นมีใครสนับสนุนฉันสักคน ปล่อยฉันไปตามยถากรรมเลื่อขั้นคนนั้น บรรจุคนนี้ แล้วฉันล่ะ มีใครเห็นหัวบ้าง
แต่ว่า...ฉันก็ไม่ได้ทำเองซะเมื่อไหร่ ที่ผ่านมาพี่โดมนั่นล่ะเป็นคนสั่งให้ฉันทำ อย่างเรื่องที่ฉันมาป่วนเธอ เอากะทิสาดจนเลอะเทอะ
ก็เป็นเพราะพี่โดมบอกให้ฉันมาสร้างความวุ่นวายพอเธอจัดการไม่ได้จะได้ลดบทบาทเธอ แล้วหลังจากนั้นก็ให้ยั่วโมโหเธอจนทนไม่ได้
แล้วเมื่อไหร่ที่เธอตกหลุมพรางแสดงอารมณ์ร้ายๆออกมา พี่โดมจะได้ลงโทษได้ตามกฏของโรงแรม เชื่อฉันนะ ถ้าฉันผิดพี่โดมก็ผิดมากกว่า"

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ทุกคนเพ่งความสนใจไปที่พี่โดมเป็นจุดเดียว แต่แทนที่พี่โดมจะมีอาการสติแตกตามพี่ส้มไปด้วย แต่ความเหนือชั้นของเค้าก็ทำให้เค้านิ่งสงบ
และแก้ไขสถานการณ์เอาตัวรอดไปจนได้ พี่โดมบอกว่าไม่เคยใช้ให้พี่ส้มทำเรื่องแบบนั้นเลย แล้วย้อนคำพูดของผมที่ว่าผมเชื่อใจเค้านั้นถูกต้อง
เพราะการกระของคนชั้นล่างอย่างพี่ส้ม เป็นเรื่องอิจฉาริษยาคนที่มาถึงตำแหน่งอย่างเค้าจะมาร่วมมือหรือบงการให้หาเรื่องผมทำไม
"แต่ถ้าเชฟไม่ไว้ใจผมอีกต่อไป ผมก็ยืนดีพิจารณาตัวเอง ลาออกไปอีกคนก็ได้" พี่โดมพูดปิดท้าย

"ไม่จำเป็นหรอกโดม เอางี้แล้วกันเรื่องวุ่นวายนี้คงทำให้คุณเหนื่อยใจมากแล้ว ผมให้คุณได้พักผ่อนสักช่วงนึงก่อนดีกว่า" เทียนบอก
"อะไรนะ นี่เชฟจะให้ผมออกจริงเหรอ" พี่โดมหน้าซีดลง เอาจริงๆก็ไม่อยากจะออกหรอกผมรู้
"เปล่า ผมเห็นว่าคุณแบกภาระมานานแล้วช่วงที่เชฟคนเก่าลาออกไปน่ะ แล้วนี่ยังเจอปัญหาตามมาไม่หยุด
ผมว่าคุณาพักร้อนรวมกับวันหยุดอื่นๆที่มี ลาไปสัก15วันแล้วกันนะ กลับมาทำงานอีกทีจะได้สบายใจขึ้น" เทียนสรุป
"อืม...เมื่อเชฟมีน้ำใจกับผมขนาดนี้ ผมคงไม่ปฏิเสธล่ะครับ ขอบคุณมากงั้นผมจะส่งใบลาให้วันนี้เลย ขอตัวก่อน" พี่โดมฮึดฮัดจากไป
ดังนั้นคนอื่นๆที่ยืนอยู่จึงพากันเดินออกไปจากห้อง เหลือแค่เชฟบรรพต ผม พี่ต่าย และพี่ส้มซึ่งตอนนี้ก็สงบลงแล้ว

"สำหรับคุณ คงรู้นะว่าการทะเลาะวิวาทกับระดับหัวหน้างานยังไงก็ต้องถูกให้ออก24ชั่วโมง แล้วนี่ทำร้ายร่างกายด้วยคงต้องแจ้งความ"
เทียนตัดสินแบบนี้ ทำให้พี่ส้มลนลานขึ้นมาอีก ขอร้องว่าอย่าแจ้งความกับเค้าเพราะเค้าไม่ได้ทำ แต่พอเค้าจะหันมาเอาเรื่องผมก็ไม่กล้า
"นิวไม่เอาเรื่องพี่ส้มหรอกครับเชฟ เรื่องงานก็ลงโทษไปตามกฏก็คงต้องให้ออกจากงานแต่เรื่องทำร้ายนิว นิวไม่เอาความหรอก" ผมว่า
"งั้นก็แล้วแต่ ขอให้เรื่องนี้จบลงแค่ตรงนี้นะ อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ผมขอตัวก่อน" จากนั้นเชฟบรรพตเดินออกไป
เมื่อเชฟเดินออกไปแล้ว พี่ส้มก็ได้แต่ยืนนิ่งมองผมด้วยสายตาขุ่นเคือง ผมเองเมื่อเห็นว่าคนอื่นไปหมดแล้วก็เลิกเล่นละครเป้นคนน่าสงสารซะที
ยิ่งเห็นแววตาขุ่นใจของพี่ส้มที่จ้องมาทางผม ผมก็เลยคลี่ยิ้มที่เจาะจงเยาะเย้ยไปให้พี่ส้มเหมือนจะแปลว่า "เฮ้อ...อีคนอ่อนหัด ริจะร้าย"

[kunkai]

พี่นิว

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมเดินออกจากครัวไปนั่งจิบกาแฟและทานขนมกับพี่ต่ายที่แคนทีน พูดถึงแผนการที่เราเพิ่งทำสำเร็จไปเมื่อครู่ น่าสมเพชพวกหน้าโง่

"หัวหน้านิว โปรดรับการคารวะ" พี่ต่ายยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ พูดแซวผม
"หึหึ คนกันเองไม่ต้องมากพิธี" ผมยิ้มๆโบกมือรับมุข
"เราคิดไม่ออกเลยนะ ว่าหัวหน้านิวจะทำแบบนี้ สุดยอดไปเลย" พี่ต่ายชมผมด้วยเสียงเบาๆ หลังจากนั่งลงแล้ว
"ก็มันจวนตัวนี่นา ตอนนั้นนังส้มมันจะไปฟ้องพี่โดม ทำเป็นเอาหน้าอวดฉลาด คิดจะเขี่ยฉันทิ้งเหรอ ไม่ง่ายหรอก" ผมยิ้มเยาะ
"แล้วที่โดนเราตบอ่ะ คงเจ็บมากเลยสิเนี่ย เลือดยังซึมอยู่เลย" พี่ต่ายยื่นทิชชู่ให้ ผมขอบคุณและรับไว้
"เจ็บสิดี ขอบใจที่ตบแรงๆตามที่บอก ก็แผลนี้แหล่ะ ใครๆถึงจะเชื่อว่าพี่ส้มอำมหิต ผลักจนล้มหัวแตกแล้วตามมาตบซ้ำอีก" ผมจิกหางตา

"ตอนที่เราเห็นหัวหน้า เอาหัวโขกขอบชั้นวางของ ตกใจแทบแย่ ยิ่งเห็นเลือดออกยิ่งทึ่ง ไม่คิดว่าจะมาไม้นี้" พี่ต่ายตื่นเต้น
"ไม้ไหนก็ต้องทำก่อน เจ็บตัวแค่นี้เล็กน้อย แต่การป้ายสีนังส้มให้มันกระเด็นไปได้สิ สำคัญกว่า
เสียดายที่พอมันซัดทอดพี่โดมแล้ว รายนั้นยังเอาตัวรอดไปได้ งานนี้อีส้มคงแค้นน่าดู รับบาปไว้คนเดียว" ผมเข่นเขี้ยว
"สะใจจริงๆเลยนะคะหัวหน้า งานนี้บั่นทอนความน่าเชื่อถือในตัวพี่โดมไปเยอะ และเรียกคะแนนสงสารจากเชฟให้หัวหน้าได้เยอะเลยด้วย"
"ไม่เท่าไหร่หรอก ใจจริง ฉันอยากเข้าไปตบปากชั่วๆของอีส้มซะด้วยซ้ำ พี่โดมก็เหมือนกันมันก็ควรถูกถีบส่งไปด้วย" ผมกำมือแน่น

"แต่ก็ได้เห็นความห่วงใยของเชฟที่มีให้หัวหน้านะ เอ๊ะ....มันพิเศษอยู่นะ หัวหน้ารู้สึกรึเปล่า" พี่ต่ายเริ่มสังเกตเห็น
"ไม่รู้สิ" ผมเฉไฉ
"ถ้าเป็นงั้นจริงๆก็ดี ต่อไปเราก็คงต้องหวังพึ่งหัวหน้าแล้วล่ะ เราอยู่กันมาอาจมีอะไรถูกบ้างผิดบ้าง หัวหน้าคงไม่ถือสาเรานะ" พี่ต่ายออกตัว
"เอ๊ะ พี่เคยทำผิดกับฉันเมื่อไหรกัน จำไม่ได้แล้ว" ผมแกล้งลืม
"ใช่ๆ หัวหน้าใจกว้างแบบนี้ย่อมไม่จดจำหรอก ต่อไปเราก็ขอติดตามหัวหน้าตลอด ถึงอยู่คนละครัวแต่มีอะไรเรียกใช้ได้นะคะ" พี่ต่ายอ้อน
"ฉันรู้ว่าใครดีกับฉัน ฉันก็ดีด้วย ส่วนใครที่มันร้ายกับฉัน จากนี้ไปมันจะอยู่ก็ไม่เป็นสุขถึงตายก็ไม่ได้ตายดีแน่" ผมวางหน้านิ่งเหี้ยมเกรียม

[panpan]

น้องนิวยังสุดยอดเหมือนเดิม หมดสมัยแล้วนางเอกอ่อนแอ ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม

[kunkai]

พี่นิวเริ่มน่ากลัว

[ltahset]

 


สู้ต่อไปค่ะพี่

^^

[kunkai]

รอพี่นิวมาเล่าต่อ

[mma419109]

       :man1:น้องนิว ช่วงนี้งานเข้าเหมือนกัน ชาวบ้านทะเลาะกัน
 ไม่รู้จะให้ย้ายไปไหน เอามาสับกับเราซะงั้น น้องนิวก็สู้ สู้นะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เหตุการณ์ที่เล่าค้างไว้วันที่ 25เม.ย.นั้นเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนวันที่ 11เม.ย.
เพราะฉะนั้นเหตุการณ์ตั้งแต่ ช่วงวันสงกรานต์จนถึงช่วงเวลาปัจจุบัน ยังไม่ได้เล่า
เพื่อนๆคงแปลกใจว่า ทำไมหลายวันมานี้ผมแวะเข้าเล้าบ่อยมากยังกะสิงอยู่ในเล้า
(แวะเข้าเล้าได้ทุกวัน แต่ไม่แวะมาอัพเดทชีวิตในกระทู้ตัวเองซะอย่างนั้น อิอิอิ)

พอดีว่าได้หยุด2สัปดาห์ ผ่อนคลายยอย่างเต็มที่ หลังจากได้กำจัด เอ๊ย...จัดการให้คนต่างๆไปอยู่ในที่ทางที่ควรเป็นแล้ว
ก็เลยยื่นใบลาขอพักร้อนเป็นเวลา15วัน กลับมาอยู่บ้าน มาดูแลคุณป้าใหญ่กับนายแม่ และพาเทียนมาแนะนำกับที่บ้าน
มีเรื่องเล่าเยอะแยะเลยครับ แต่ก็ยังไม่ได้เล่าซะที คงเพราะกลับมาบ้าอารมณ์ดี สมองปลอดโปร่ง เลยไม่อยากเอาเรื่องรกสมอง
มาเรียบเรียงและเล่าซ้ำ ดังนั้น2weekที่ได้หยุด ก็เลยไปลั้นลาปล่อยของที่กระทู้อื่นได้ทุกวัน(แต่ไม่แวะกระทู้ตัวเอง) 55555555

ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจกันเสมอ ขอส่งกำลังใจและความปรารถนาดีไปยังทุกๆคนด้วยครับ รักนะ จุ๊บๆๆ
เดี๋ยวก็จะกลับไปทำงานแล้วครับ เฮ้อ.....แอบเบื่อ แต่ก็คงมีอะไรประสาทๆปนสนุกๆมาเล่าให้ฟังกันอีก
ปล.เหตุการณ์ที่เล่าจบไปล่าสุด ยังไม่ถึงช่วงสำคัญๆก่อนผมจะลากลับ้านนะครับ แล้วจะมาอัพเพิ่ม

โปรดติดตามตอนต่อไป

[mma419109]

        น้องนิว เห็นน้องนิวสบายใจก็สบายใจแล้วล่ะ
 กลับบ้านอยู่กับคนที่เรารักและรักเรามีความสุขสุดๆแล้ว

[ltahset]

มีความสุขก็ยินดีด้วยค่ะ

^^

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ขอบคุณครับ ตอนนี้กำลังเดินทาง
การเล่นโน้ตบุ๊ค บนรถเหมือนเล่นกายกรรมเลยอ่ะ
ยิ่งไม่มีเม้าส์ด้วยนะ ยิ่งลำบาก(ไม่ชินแป้นที่เครื่อง)
แต่ก็ยังมาลั้นลาในเล้าก่อนแบตของเครื่องจะหมด
ตอนนี้มาถึงนครปฐมแล้วครับ พาเทียนแวะบ้านคุณน้าเล็กที่กทม.
แอบนินทา(ต้องแอบเพราะเค้าชอบชะโงกหน้ามาดูผมพิมพ์)....
พอมาที่บ้านนะขนาดมาแค่ไม่กี่วันก็เอาใจคุณป้าใหญ่กับนายแม่ซะยกใหญ่
พอให้มารับกลับ พาแวะบ้านคุณน้าเล็กก็ไปประจบเอาใจคุณน้าเล็กทำคะแนนเพิ่มอีก

[ltahset]

ท่าทางจะทำคะแนนได้เกินร้อย 555


^^