หัวข้อ: Ooo๐...นางในไดอารี่...๐ooO ...นิวกุ้ยเฟย...

[koki]

พาคุณเทียนไปให้ที่บ้านดูตัวแล้วเหรอค่ะ ท่าทางจะประสบความสำเร็จล้นหลาม กิกิกิ

...แอบเห็นพี่นิวไปตอบคำถามจากประสบการณ์ตรงในกระทู้อื่นอยู่เสมอ(เพราะอีนี่ก็เขาไปถามกะเขา55555)

ช่วงนี้ฝนตก แดดออก เป็นว่าเล่น พี่นิวและทุกคนก็รักษาสุขภาพกันด้วยน้า

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ขอบคุณมากครับ กระทู้พี่ก็อยู่มาได้ด้วยความห่วงใยที่มาส่งให้กันในนี้แหล่ะครับ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

หลังจากมีคำสั่งให้พี่โดมหยุดพักเป็นเวลา15วัน พวกเราก็คาดกันว่าวันรุ่งขึ้นคงไม่ได้เจอพี่โดมมาวางอำนาจอีกแล้ว
แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นครับ เพราะเช้าวันต่อมาพี่โดมก็ยังมาทำงานตามปกติ พี่นุ๊กเป็นคนแรกที่มาป่าวประกาศให้รู้

“เฮ้ย โดมมาทำงานว่ะ เห็นรึยังพวกที่คิดว่าตัวเองใหญ่โต เอาเข้าจริงก็คำสั่งก็ไร้ความหมายถ้าโดมไม่ทำซะอย่าง”
“มาเขียนใบลามั้ง เชฟสั่งจะขัดได้เหรอ” พี่หนิงพูดขึ้นทั้งที่ไม่แน่ใจเหมือนกัน
“แล้วเชฟกับโดมใครมาก่อนล่ะ คนอย่างโดมอ่ะมันไม่จนตรอกง่ายๆหรอกนะอีหนิง” พี่นุ๊กยิ้มเยาะ
“พี่โดมมาก็ดีนะ วันนี้พวกหุ้นส่วนมากินมื้อเที่ยงด้วย ยุ่งๆแบบนี้มีคนช่วยก็ดี” พี่มิ่งออกความเห็น

แล้วพวกเราก็ทำงานกันไปโดยไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีก จนกระทั่งพี่โดมเป็นฝ่ายเข้ามาเรียกพวกเราประชุมโดยไม่รอเทียน
ซึ่งพี่โดมให้เหตุผลในที่ประชุมว่า เชฟบรรพตมีประชุมฝ่ายบริหารคงอีกนาน แต่ทางเราต้องเตรียมเรื่องอาหารผู้ถือหุ้นก่อน

“วันนี้พวกหุ้นส่วนจะมีแขกของเค้ามาอีกด้วย แต่ละคนก็เรื่องมากหน่อย เราต้องทำให้ดีๆนะ” พี่โดมกำชับ
“มีโดมมาคุมเองยังไงก็ดีแหล่ะ ขืนปล่อยพวกไม่เป็นงานทำกันเองคงไม่ไหว”พี่นุ๊กเสริม
“โดมก็สั่งมาละกันว่าจะมีอะไรบ้างแต่ละครัวจะได้ทำกัน” พี่โอเสนอความเห็น
“ก็ทำตามใบงานน่ะแหล่ะ แต่ของครัวร้อนพี่จะลงมือเอง มีอาหารแค่ครัวร้อนครัวเย็นใช่มั้ย” ทุกคนพยักหน้า

“ครัวไทยสบาย” พี่มื่งพูดขำๆ
“ปากดี คราวก่อนหุ้นส่วนเค้าติดใจเพนเน่ซอสเนื้อของโดมหรอก เลยกลับมากินอีก” พี่นุ๊กขัดคอ
“ช่วยไม่ได้นะ คนที่อยู่มานานย่อมรู้ใจคนกินอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ” พี่โดมคุยข่ม

หลังจากแบ่งงานกันแล้ว พี่โดมก็เลิกประชุมให้ทุกคนแยกย้ายไปได้ แต่เรียกผมไว้คุยกับเค้าก่อน

“เห็นรึยัง” พี่โดมเปิดคำถาม
“อะไรล่ะ” ผมก็ย้อนแบบไม่เกรงใจ
“คนส่วนใหญ่ถึงยังไงก็ฟังคำสั่งฉันไม่ใช่เชฟ จริงๆแล้วถึงมีเชฟก็ไม่มีประโยชน์นะ เพราะเค้าต้องดันฉันเป็นเชฟแน่ๆ
เพราะตอนน้เชฟควบหลายตำแหน่งเกินไป ทางที่ดีเธอควรสำนึกไว้นะว่าอำนาจเปลี่ยนมือได้เสมอ” พี่โดมยิ้มเยาะ
“บอกทำไม ถึงยังไงตอนนี้อำนาจก็เป็นของเชฟบรรพต เอาไว้พี่ได้อำนาจนั้นก่อนแล้วค่อยขู่” ผมตอบกลับ
“ฉันไมได้ขู่ แค่จะบอกให้รู้ไว้ ถึงเธอจะใช้การเป็นคนโปรดเชฟเพื่อมีอำนาจได้ แต่เชฟก็แค่ลูกจ้างเหมือนกัน
เอาเถอะนะ ถ้าอยากก้าวหน้าโดยอาศัยเชฟก้าวไปเถอะ แต่ฉันคงไปไกลกว่านั้นเพราะเป็นคนโปรดหุ้นส่วนน่าจะดีกว่า”
“พูดตรงๆมาเลยไม้องอ้อมหรอก” ผมรำคาญที่จะรักษารยาทกับเค้า
“ง่ายๆเธอเป็นคนโปรดเชฟ แต่เชฟไม่ใช่เจ้าของโรงแรม แต่ฉันกำลังจะเป็นคนโปรดผู้ถือหุ้น งานนี้เชฟก็กระเด็นได้”
“นึกว่าเป็นได้ง่ายๆเหรอ” ผมถามเพราะสงสัยจริงๆไม่คิดท้าทาย
“ไว้รอให้ผ่านอาหารมื้อเที่ยงนี้ไปก่อน เธอจะรู้ ที่ฉันต้องมาลงมือเองเนื่ย หุ้นส่วนเค้าขอร้องมาเองเลยนะ ฮ่าๆๆ”

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

พี่โดมเดินออกไปแล้ว พี่ต่ายก็เดินกลับมาเข้ามาถามผมว่าคุยอะไรกันบ้าง ผมก็เล่าไปตามนั้น

“อืม...มันก็น่าคิดนะหัวหน้า เพราะคราวก่อนพี่โดมก็เคยทำอาหารให้หุ้นส่วนพวกเนี้ยชอบใจมาแลว”
“เหรอ มิน่าถึงบอกว่าคราวนีจะเป็นเชฟ็เป็นได้ คงกะใชเส้นพวกหุ้นส่วนนี่ล่ะมั้ง” ผมทบทวน
“งานนี้อำนาจจะเปลี่ยนมือป่ะหัวหน้า” พี่ต่ายถามอย่างกังวล
“อาจจะ เพราะมันก็จริงของเค้านะเชฟมารักษาการชั่วคราว ถ้ามีคนมาแทนเชฟได้ก็คงต้องเปลี่ยนมือ”
“งั้นเอางี้สิ ปล่อยให้มันทำไป แล้วพอเค้าถามหาคนทำ หัวหน้าก็ไปแสดงตัวดีมั้ย”

“ไม่ได้หรอก คนอื่นก็เห็นอยู่ว่าฉันไม่ได้ไปทำซักอย่างเลย จะไปเสนอหน้าบอกว่าฉันทำน่าเกลียดแย่”’
“โอ๊ย ไม่ใช่ปัญหาหรอกหัวหน้ายังไงๆตอนี้ภาษีหัวหน้าก็ยังดีอยู่ ถ้าหัวหน้าพูดก่อนคนอื่นก็ไม่กล้าเถียง
แต่ถาหัวหน้าปล่อยให้พี่โดมได้ความดีคามชอบไป ทีนี้พวกนั้นก็จะเอียงไปฝั่งพ่โดมแน่ๆ” พี่ต่ายชักนำให้ผมเริ่มคิด

มันก็จริงนะครับ ตอนนี้นส่วนใหญ่เห็นว่าผมเป็นคนโปรดของเชฟ ถ้าผมแค่ชิงตัดหน้าบอกว่าผมเป็นคนทำอาหารแสนอร่อยนี้เองทั้งหมด คนอื่นๆก็ไม่กล้าขัดผมแน่ ลำพังเสียงพี่โดมกับพี่นุ๊สองคน ใครจะไปฟังล่ะ แค่ผมไปเอาสูตรอาหารมาท่องไว้ให้แม่นๆ เผื่อคนกินเค้าถามผมก็จะได้ตอบให้คล่องแคล่ว แค่นั้นผมก็สะกัดทางรุ่งเรืองของพี่โดมได้แล้ว

“หัวหน้าถ้าไม่ชิงลงมือก่อน พี่โดมมีอำนาจเมื่อไหร่มันเล่นหัวหน้าไม่เลิกแน่ๆนะคะ” พี่ต่ายย้ำตรงกับที่ผมกลัว
ตลอดการทำงานนั้นผมเฝ้ามองดูการปรุงอาหารของพี่โดมอย่างตั้งใจ พลางคิดสับสนกับตัวเองว่าควรออกหน้าดีมั้ย
เพราะถึงะท่องจำสูตรได้หมด ก็ใช่ว่าผมเคยทำจริงๆถ้าตอบผิดตอบถูกผมจะซวยกว่าเดิมหรือเปล่า
ความโกลาหลในการเตรียม ปรุง แต่ง จัดจาน ออกเสริฟผ่านไปเรียบร้อยก็เหลือแต่ผลตอบรับจากคนกินเท่าน้นล่ะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ไม่นานหลังจากนั้น เด็กเสิร์ฟก็เดินมาถามว่าอาหารจานพิเศษที่ทำจากครัวร้อนเนี่ย ใครทำและใส่อะไรบ้าง
พี่ต่ายดึงแขนเสื้อผมเป็นสัญญาณให้ผมแสดงตัวว่าผมเป็นคนทำ แต่ผมกลับยืนนิ่งไม่ทำอะไรเลย ปล่อยให้พี่โดมออกไป
ที่ห้องวีไอพีเพื่อรับความดีความชอบสมกับที่เค้าทั้งลงมือทำเองและควบคุมงานอย่างเอาจริงเอาจัง

“ทำไมหัวหน้าไปพูดอ่ะ” พี่ต่ายถามอย่างหงุดหงิด
“ได้ไม่คุ้มเสียหรอก ส่วนผสมของอาหารต่างๆนะบางอย่างใส่ลงไปก็ทำให้เกิดรสชาติต่างๆ
บางอย่างได้จากวัตถุดิที่มองไม่เห็น อาจจะเปรี้ยวเพราะซอสก็ได้ เพราะมะนาวก็ได้ อาจจะเค็มเพราะเกลือ
หรือเพราะแอนโชวี่ก็ได้อีก แล้วแน่ใจเหรอว่าไอ้ที่เค้าจะถามเนี่ยฉันจะตอบได้ทั้งหมดจริงๆ
ถ้ามีพิรุธซักนิด ซวยไมได้ผุดไม่ได้เกิดแน่ๆ” ผมสอนพี่ต่ายไปในตัว
“เออก็จริง ดูนั่นดิหัวหน้า เชฟโดนตามตัวด้วยมั้ง เดินลิ่วๆเลย” พี่ต่ายชี้ให้ดูเชฟบรรพตเดินไปทางห้องวีไอพี
“สงสัยอำนาจถึงเวลาเปลี่ยนมือจริงๆ” ผมบอกเสียงเรียบๆ
“แล้วพวกเราจะทำไงดีอ่ะ เชื่อเหอะไอ้พวกข้างนอกนั่นเตรียมแปรพรรคแน่ๆ” พี่ต่ายเดินมาจบแขนผมแน่น
“ไม่ต้องทำอะไรหรอก เมื่ออำนาจเปลี่ยนมือ เราก็ดูกันไปว่าจะเปลี่ยนไปอยู่ในมือใคร” ผมทิ้งท้ายแค่นั้น

“นี่พวกแกเห็นรึยังว่าเชฟโดนตามตัวไปแล้ว สงสัยพวกหุ้นส่วนคงเรียกไปฟังเวลาที่ชมโดมแน่ๆเลย
เชฟก็คงวางใจให้โดมขึ้นตำแหน่งซูเชฟได้ และก็รักษาการแทนเชฟได้ด้วย พวกแกระวังตัวไว้เหอะ” พี่นุ๊กเดินเข้ามาข่ม
“ก็ให้มันถึงเวลานั้นซะก่อนเหอะเจ๊” พี่ต่ายยังไม่ยอมง่ายๆ
“เอาเถอะ อีกหน่อยพอโดมมันคุมอำนาจ พวกกระด้างกระเดื่องกับพวกใช้ทางลัดคงอยู่ไม่สุขแน่” พี่นุ๊กยิ้มเยาะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ประมาณบ่ายสอง พวกเราไปนั่งทานข้าวกันพร้อมกับพนักงานเสริ์ฟ วันนี้แผนกเสิร์ฟเองก็ได้กินข้าวช้าเพราะมีงานใหญ่
ต้องคอยปรนิบัติเอาอกเอาใจพวกหุ้นส่วนและบรรดาแขกที่รายละเอียดเยอะแยะ ถ้าพวกเค้าไม่อิ่มพนักงานจะหิวไม่ได้ครับ

"นี่รู้เรื่องรึยัง" มาอีกแล้วคำถามจั่วหัวเพื่อกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นคนฟัง
"จะเล่าก็เล่าเลยเตี้ย อย่ามาร่ำไร" พี่เชอรี่ตัดบทพนักงานเสิร์ฟฉายาเตี้ย
"เมือ่กี้ห้องวีไอพีเกือบแตก คุณนอเบิร์ดอ่ะ กินๆอยู่ก็สำลักออกมาเป็นเลือด" น้องเตี้ยเล่าต่อ
"หรือจะเกี่ยวกับอาหารที่พวกเราทำ" พี่นุ๊กเริ่มกังวลจนพลั้งปากออกมา
"ซวยแน่ๆ งานจะเข้าใครวะ" พี่หนิงตาแตกไปอีกคน
"ใจเย็นๆก่อนเถอะค่ะ แขกสำลักอาจไม่เกี่ยวกับอาหาร" ซันนี่ปลอบคนอื่นทั้งที่ตัวเองก็ใจเสีย

"เกี่ยวร้อยเปอร์เซนต์เลยไม่งั้นเค้าจะให้ตามทั้งพี่โดมทั้งเชฟไปหรอ โดนอ่วมอยู่เลยเนี่ย" พี่โอพูดแทรก
"รู้ได้ไงวะโอ" พี่มิ่งถามพี่โอ
"ก็ฉันเนี่ยแหล่ะรัสายที่ตามให้เชฟไปห้องวีไอพี หลังจากที่เสิร์ฟมาตามตัวโดมไปแล้วอ่ะ
ทีแรกคิดว่าคงเรียกไปปูนบำเน็จรางวัลไง ก็เลยขี้เกียจสนใจเรื่องของมัน แต่หายไปนานเกินว่ะน่าจะเรื่องไม่ดี" พี่โอเดา
"ไหนเล่ามาซิเตี้ย หุ้นส่วนเค้าเป็นไรแล้วกนอะไรเข้าไป ทำไมโดมถึงโดนคนเดียว" พี่นุ๊กถาม

จากที่เค้าเล่าก็คือ หุ้นส่วนคนที่ว่านี้ทานไก่อบมะนาวเข้าไป ไม่กี่คำก็สำลักขนาดว่าอาหารออกจากปากจนหมด
แต่อาการยังแย่คือหายใจไม่อกและยิ่งพยายามล้วงคอก็ยิ่งมีเลือดออกมาขึ้น ไปๆมาๆเลยอาเจียนออกมาได้
มีทั้งเศษไก่อบปนมากับเลือดแล้วก็ยังมีเศษน๊อตเล็กๆและไม่จิ้มฟันปลายแหลมปนมาด้วย
พนักงานเสิร์ฟเลยเดินมาถามว่าใครเป็นคนทำอาหารจานนี้ ซึ่งพี่โดมรับอย่างหน้าชื่นตาบาน ก็เลยโดนเต็มๆ

พวกเราทุกคนต่างก็กังวลกันว่า ถ้าเค้าเอาเรืองสงสัยโดนวอร์นนิ่งกันทั้งแผนกแน่ๆเลย ต่างคนต่างกลัวตาย
ส่วนผมเป็นห่วงเทียน เพราะการถูกตามตัวไปแบบนี้รับเละไม่แพ้พี่โดมแน่ๆ ไม่รู้เทียนจะจัดการปัญหายังไง

"นี่ดีนะคะที่หัวหน้าไม่ได้รับสมอ้างว่าเป็นคนทำ คิดๆแล้วเรายังขนลุกเกือบแนะนำให้หัวหน้าซวยแล้ว" พี่ต่ายกระซิบ
"ก็ฉันไม่ได้ทำ แล้วจะให้ไปรับว่าทำได้ไง อีกอย่างอาหารจานนั้นมันเป็นความดีความชอบของพี่โดม
ฉันก็ปล่อยให้พี่โดมรับความดีความชอบด้วยตัวเค้าเองน่ะแหล่ะดีแล้ว ป่านนี้คงรับไว้จนจุกอกตายล่ะมั้ง" ผมอดเยาะไม่ได้

[mma419109]

     งานนี้ใครจะโดนแจ๊ทพอทกันแน่ล่ะเนี่ย
 ลุ้นตอนต่อไป

[ltahset]

อะ ลุ้น
ถ้าทางไม่รอดงานนี้ 555
ว่าแต่พี่เทียนจะโดนเล่นด้วยมั๊ยเนี้ย

^^
ขอบคุณค่ะ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

วันนี้เป็นวันที่พวกเรา(รอบเช้า)ต้องกลับ้านช้าไป1ชม. เพราะปกติถ้ามีเรียกประชุมสั้นๆก็ประมาณบ่ายสองครึ่งถึงบ่ายสาม
แต่สำหรับวันนี้ เชฟบรรพตเข้ามาบอกว่าขอให้กลับสี่โมงเย็นและให้พวกเรารอประชุมพร้อมกันตอนบ่ายสาม

"ผมเรียกทุกคนประชุมเพราะมีเรื่องสำคัญต้องแจ้ง" เทียนเข้าเรื่องอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเรามาพร้อมกัน
"อาหารเที่ยงที่ผ่านมามีปัญหาเกิดขึ้น คุณนอเบริ์ดทานอาหารแล้วสำลักเป็นเลือด ตอนนี้ส่งโรงบาลไปแล้ว
ปัญหาเกิดจากอาหารจานที่โดมทำ ซึ่งก็ได้ตรวจสอบพบเศษน๊อตกับไม่จิ้มฟันในตัวไก่ อยากให้พวกเราระวัง
กันมากกว่านี้ เช็คให้แน่ใจว่าอุปกรณ์ที่เราใช้อยู่ในสภาพโอเครึเปล่า และก่อนเสิร์ฟก็ต้องรอคอบกว่านี้นะ
วันนี้ผู้ถิอหุ้นไม่พอใจมากเลย ผมเองก็แสดงความรับผิดชอบด้วยการให้เค้าตัดเงินเดือนผมครึ่งนึง"
"อ้าวเชฟ แต่เชฟก็หาคนทำผิดได้แล้วนี่ ทำไมเชฟต้องยอมให้เค้าตัดเงินเชฟอ่ะ" พี่หนิงถามย้ำเรื่องคนผิด
"มึงจะพูดย้ำทำไมวะ โดมมันตั้งใจทำมากนะเว้ย คนเราผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น ได้โอกาสเลยนะอีหนิง" พี่นุ๊กเดือด
"นุ๊ก ระวังหน่อย นี่เราประชุมกันอยู่ไมได้คุยเป็นการส่วนตัว" เทียนปรามขรึมๆ
"แล้วทำไงกะพี่โดมคะเชฟ" พี่มิ่งถามบ้าง
"ไล่ออก" เทียนตอบสั้นๆ

ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ไม่มีใครแสดงอาการอะไรเลย ส่วนใหญ่คงเพราะอึ้ง และสีงเวชใจไปตามๆกัน
เพราะตอนที่เห็นพี่โดมมาเจ้ากี้เจ้าการสั่งคนนั้นคนนี้ให้ทำอาหารเมื่อเช้าน่ะ ยังติดตาอยู่เลย
ใครๆก็เดากันว่าพี่โดมหวังใช้โอกาสนี้กลับมาชิงอำนาจไว้ในมืออีกครั้งเหมือนตอนไม่มีเชฟอยู่
ดังนั้นคำตอบของเทียนจึงพลิกความคาดหมายของทุกคนไปหมด รวมทั้งพี่นุ๊กเองก็พูดไม่ออก

"น่าสงสารพี่โดมนะคะ ซันเห็นว่าตอนแรกที่ทำอาหารก็ดูปกติดีนี่นา แล่วเศษแปลกปลอมมายังไง
พี่โดมตั้งใจกับอาหารมื้อนี้มากเลย ไม่มีทางจะให้พลาดได้หรอกค่ะ" ซันนี่พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"จริงด้วย ซันนี่ก็ช่วยพี่โดมทำนี่นามีอะไรผิดปกติมั้ยตอนจัดอาหารน่ะ" ผมช่วยเสริมอีกที
"ก็...ไม่แน่ใจนะ เราก็ยุ่งทำคอร์สของเราด้วย แต่คิดว่าไม่น่าจะมี" ซันนี่ไม่แน่ใจนัก
"ว๊า...แม้แต่ซันนี่อยู่ใก้ที่สุดยังไม่เห็นเลย เราจะเอาอะไรไปยืนยันล่ะว่าตอนพี่โดมทำมันไม่พลาด" ผมบ่น
"แล้วไมมีทางลดหย่อนยเลยเหรอครับ" พี่ยศถามบ้าง คนอื่นๆเริ่มวิพากษ์กันไป
"แค่ในอาหารมีเส้นผมก็โดนวอร์นนิงแล้ว นี่เป็นน๊อตนะคุณ แล้วคนกินเกิดอันตรายด้วย ไล่ออกอย่างเดียวครับ"
"แล้วพวกเราต้องโดนตัดเงินด้วยป่ะคะ หรือจะโดนอะไรมั้ย" พี่นุ๊กเริ่มนึกถึงตัวเอง
"ไม่ครับ ผมรับผิดชอบทั้งหมดแล้ว และโดมเค้าก็รับผิดชอบด้วยการลาอกแล้วครับ"

เชฟบรรพตหรือเทียน สรุปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไว้แค่นั้น หลังจากนั้นก็คุยงานอื่นๆอีกนิดหน่อย
พวกเราหายใจไม่ทั่วท้องเพราะรู้ว่าหลังจากนี้เราอาจโดนจับตามองมากขึ้นก็เป็นได้
ก่อนเลิกประชุม เทียนแจ้งกับพวกเราถึงระบบงานหลังจากนี้ว่า
"ต่อไปไม่มีโดมเป็นเชฟปาตี้แล้ว คนที่จะดูแลงานครัวทั้งหมดก็คือเดมี่ทั้งสามคนนะ
ขอให้ทุกคนให้ความเคารพและให้ความร่วมมือกับ หนิง นุ๊ก นิว ด้วยนะครับ
ผมฝากคุณสามคนดูแลงานในครัวตัวเองให้ดีด้วยและก็ฝากงานภาพรวมด้วยช่วยกันหน่อยนะ
ผมเองบางทีต้องดูแลสาขาอื่นด้วยอาจไม่ค่อยมีเวลาลงรายละเอียดมากนักต้องฝากทั้งสามคนช่วยกัน
ผมเปลี่ยนแปลงตารางงานหน่อยนะครับ ให้นุ๊กย้ายไปอยู่รอบบ่ายดูแลงานช่วงบ่ายทุกครัว
เหนื่อยหน่อยนะนุ๊ก แต่ผมว่านุ๊กโอเคแหล่ะทำได้อยู่แล้ว  รอบเช้าต้องหารคนเยอะก็ให้หนิงนิวช่วยกัน
เรื่องสั่งของให้หนิงรับผิดชอบเพราะเคยทำมาแล้ว ส่วนนิวก็ตามงานอีกทีเหมือนเดิม นุ๊กช่วยจัดตารางานด้วย"
"ครับ/ค่ะ" พวกเราสามคนรับคำ

[kunkai]

o3เป็นเรื่อง

[ltahset]

แอบสะใจ
หายไปคนแต่ยังไม่หมด

สู้ๆค่ะ
^^

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แต่คนที่หายไปเป็นพี่โดมไงครับ ถือว่าเป็นตัวสำคัญที่สมควรกระเด็นไปได้แล้ว
เพราะถ้าไม่มีพี่โดมสักคน รองจากตำแหน่งเชฟก็คือ ตำแหน่งของผม พี่หนิง พี่นุ๊กแล้วครับ
อีกอย่าง ถ้าพี่โดมเป็นใหญ่แต่มีใจอารีบ้าง ยุติธรรมบ้าง และไม่คิดเล่นงานผมอย่างโจ่งแจ้งล่ะก็
เหตุการณ์อย่างวันนี้จะไม่เกิดขึ้นเลย ช่วยไม่ได้เค้าดันเปิดศึกเอง ผมถึงต้องชิงลงมือก่อนครับ

แล้วจะมาเล่าเงื่อนงำที่เหลือในตอนต่อไปนะครับ
บางทีอาจสะใจมากขึ้น หรือไม่ก็ ....เกลียดผมไปเลย....

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เพราะมีการประชุมสำคัญ ทำให้กุ๊กต้องเลื่อนเวลากลับไปตรงกับรอบของพนักงานเสิร์ฟ ก็เลยทำให้ผมเจอน้องหนู
(นามสมมุติ:น้องหนู คือ น้องผู้หญิงที่ผมเคยเผลอตัวมีอะไรด้วยเมื่อคราวก่อนนู้นนนนนนนนอ่ะครับ)

"พี่นิวกลับไงคะ หนูไปส่งนะพี่" น้องหนูถามบนรถ พอดีเค้าเลือกที่นั่งข้างๆผม
"ครับ" ผมรับคำ เพราะรู้อยู่แล้วว่ามีเรื่องต้องคุยกันต่อ

ผมซ้อนรถมอไซค์ของน้องหนูมาลงที่อพาร์ทเม้นท์ของผม ซึ่งน้องหนูก็เคยมาบ้างแล้ว

"แดดยังร้อนอยู่ ขึ้นไปนั่งเล่นบนห้องก่อนมั้ยครับ" ผมเอ่ยถาม
"ขอบคุณค่ะ" น้องหนูขยับรถจอดให้เข้าที่แล้วเดินตามผมขึ้นไปที่ห้อง

เมื่อเดินมาถึงห้องของผม และปิดประตูลงกลอนยังไม่ทันที่ผมจะเอากระเป๋าเป้ออกจากตัว น้องหนูก็โผมากอดผมแล้ว
"หนูกลัวจังพี่นิว" น้องหนูกอดผมแล้วซบหน้าลงกับอกผม
"กลัวอะไรล่ะ" ผมถามพลางลูบหัวน้องเค้าเพื่อปลอบใจ
"ตอนคุณนอเบิร์ด อ้วกเป็นเลือดนะ น่ากลัวมากๆ แล้วยิ่งท่าทางตอนจะขาดใจอ่ะ โหย...หลอนเลย" น้องหนูบ่น
"เอาล่ะๆ ใครเจอภาพแบบนั้นก็หลอนแหล่ะครับ" ผมกอดตอบน้องเค้าบ้าง
"ตอนนั้นหนูกลัวเค้าตายอ่ะ โชคดีนะที่ถึงโรงบาลแล้วไม่เป็นไรร้ายแรง" น้องหนูเงยหน้าขึ้นมาน้ำตาคลอๆ
"โอ๋ คนดีของพี่ไม่ต้องกลัวนะครับเค้าไม่เป็นไรแล้ว เราเองก็ไม่เป็นไรเหมือนกันนะ ไม่ต้องกลัวหรอกี่อยู่ทั้งคน
เอางี้พี่กอดไว้แน่นๆจะได้หายกลัว มากอดกันๆ เอ๊ะ...นี่อาบน้ำมาแล้วเหรอ หอมจัง" ผมถามเมื่อก้มลงที่แก้มเค้า
"ค่ะ" น้องหนูก้มหน้านิดๆ สีเลือดฝาดแดงขึ้นที่สองแก้ม น่ารักน่าเอ็นดูไปอีกแบบ
"แต่พี่ยังตัวเหม็นอยู่เลยนะ" ผมพูดแล้วคลายอ้อมกอดออกจากน้องเค้า
"ไหนๆ ดมหน่อยซิ" น้องหนูซุกไซ้จากอกผมไลเรื่อยลงไปที่เป้ากางเกง แต่ผมย่อตัวลงไปจับน้องไว้ก่อน
"อาบน้ำกันดีกว่าครับ" ผมก้มตัวไปชิดน้องหนู และกระซิบเบาๆที่ข้างหู ก่อนจะเม้มปากเข้าที่ซอกคอเบาๆ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

น้องหนูเอนตัวเข้ามาซบผมซึ่งย่อตัวลงคุกเข่ากอดเข้าไว้ ผมก้มลงจูบที่ซอกคอเค้า และเม้มที่ใบหูของเค้า
ระหว่างนั้นก็ถอดเสื้อของน้องหนูออกไปด้วย ผมใช้จมูกไซ้ลงไปตั้งแต่ซอกคอมาจนถึงหน้าอกอวบอิ่มทั้งสองข้าง
ผมสูดดมแรงๆที่เนินอกทั้งสองข้างพลางเอื้อมมือไปปลดตะขอชุดชั้นในลงกองกับพื้น จากนั้นก็ประคองหน้าน้องเค้า
ผมคงหื่นมากไปหน่อย เมื่อเชยค้างน้องเค้าขึ้นมาก็ระดมจูบจากหน้าผากมาจนถึงปากนุ่มนิ่มของน้องเค้าจนฉ่ำ

น้องหนูเป็นฝ่ายถอดเสื้อยืดของผมออกด้วยความรวดเร็ว แล้วซุกหน้ามาแนบอกผม สอดแขนกอดรัดผมแน่น
น้องหนูชำนาญมาก ทำให้ผมเคลิ้ม สักพักก็ต้องสะดุ้งวาบเพราะเรียวลิ้นของน้องหนูแตะสัมผัสยอดอกของผม
ลิ้นโลมเลียจนหัวนมผมแฉะน้ำลายของน้องหนูไหลย้อยไปที่หน้าท้อง น้องหนูใช้ลิ้นลากจากหน้าท้องผมกลับขึ้นมา
แล้วเม้มดูดหัวนมผมซ้ำๆจนแดงเป็นจ้ำทั้งสองข้าง ตอนนี้แม้เข่าสองข้างจะกางบนพื้นเพื่อทรงตัวอย่างมั่นคง
แต่ผมกลับรู้สึกอ่อนยวบไปทั้งตัว ผมเงยหน้าขึ้นด้วยความเสียว ยิ่งเสียวมากขึ้นเมื่อซิบกางเกงยีนส์โดนรูดลง
น้องหนูใช้ปากครอบลงที่เป้ากางเกงใน กดลงแล้วเม้มขึ้นๆลงๆจนไอ้จ้อนของผมเริ่มพองตัวขึ้นทีละนิด

ผมเปลี่ยนมาอยู่ในท่านั่งเหยียดขาและพิงฝาผนังไว้ เนื้อตัวเปลือยเปล่า ปลายเท้าเกร็งสั่น
จะไม่ให้เสียวได้ยังไงในเมื่อปากของน้องหนูทั้งครอบ ทั้งห่อเม้มไอ้จ้อนของผมจนแข็งแกร่งเต็มที่
น้องหนูผ่อนอารมณ์ผมด้วยการปล่อยปากออกจากปลายทวน ผมแค่หายใจได้นิดหน่อย
ไม่ทันไรปากอุ่นๆของน้องหนูก็ครอบงับและรูดจากปลายมาจนถึงโคนอย่างรวดเร็วและค้างไว้ด้วยแรงดูด
ผมบอกให้น้องหนูพอก่อน เพราะผมอยากอาบน้ำแล้ว เราสองคนถึงได้เดินเข้าห้องน้ำด้วยกัน

น้ำจากฝักบัวไหลแรงกระแทกกับร่างเปลือยเปล่าของเราสองคน ผมจูบน้องหนูอย่างเร่าร้อน
มือของเราสองคนป่ายปะกันไปบนร่างของกันและกัน ผมจูบเน้นที่ปลายยอดอกของน้องหนูซึ่งชูชันเต็มที่
หัวนมสีชมพูคล้ำก็ยังดูดีเพราะอยู่บนเต้าอวบอิ่มและเต่งตึงมาก ผมทั้งดูดทั้งเม้มจนน้องหนูครางไม่หยุด
แล้วจากนั้นจึงลากลิ้นวนไปเรื่อยๆไล่จากหัวนม ลงไปจนถึงสะดือสวยนั้น ผมกดหัวตัวเองจูบหน้าท้องขาวๆจนเค้าสะดุ้ง
น้องหนูยืนพิงผนังไว้ด้วยท่าที่แอ่นตัวขึ้นเล็กน้อยเมื่อลิ้นของผมสัมผัสส่วนสำคัญนั้นทีละนิดๆ เรียวลิ้นแทรกผ่านร่องลึก
ปลายลิ้นผมสัมผัสปุ่มบางอย่างจึงดุนเข้าไปและสะกิดเบาๆแต่ซ้ำนาน สักพักน้องหนูเกร็งตัวขาสั่นจนผมต้องจับไว้

ผมลุกขึ้นยืนเพราะเห็นแล้วว่าน้องหนูถึงฝั่งฝันไปรอบแรกได้แล้ว น้องหนูหน้าแดงซ่านแต่ยังคงทำหน้าที่ถูสบู่ให้ผม
น้องหนูอ้อมไปด้านหลังเอื้อมมือมาถูสบู่ที่แผงอกผม วนนิ้วไปมาที่ยอดอกและใช้ฝ่ามือลูบไล้จนถึงส่วนนั้น
ฟองสบู่บนตัวเราบดเบียดกันมากขึ้น ผมเองก็รู้สึกเสียวซ่านเมื่อหน้าอกของเค้าถูไถที่หลังผมอย่างจงใจ
มือของน้องหนูข้างนึงลูบไล้อกผมพร้อมเขี่ยหัวนมไปด้วย มืออีกข้างไล่เรื่อยไปที่ใต้ฐานท่อนลำแข็งขัน
สบู่เหลวในมือข้างนั้นถูกลูบไล้เวียนวนที่สองแฝดของผมอย่างเบามือแต่เล่นเอาผมยืนแทบไม่อยู่
เมื่อทักทายกับสองแฝดจนเค้าพอใจ น้องหนูก็ใช้ปลายนิ้วเขี่ยที่ปลายหัวของส่วนนั้น จนมันกระดกสู้มือมากขึ้นๆ
ท่อนลำของผมถูกกำรวบไว้ในมือหญิงสาวซึ่งลูบไล้จากโคนจรดปลาย ชักเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ จนถี่และแรงขึ้น
ผมเป็นฝ่ายหันไปหาน้องหนู เรามองหน้ากันยิ้มๆ น้องหนูกอดผมไว้แน่น เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำ
แต่เรายังไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลงเร็วเกินไปจึงยับยั้งไว้ก่อน แล้วเราทั้งคู่จึงอาบน้ำล้างตัว เดินกลับเข้าห้องนอน

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

หลังจากเช็ดตัวพอให้หมาดๆ ผมกับน้องหนูก็เดินมาที่เตียง ผมเป็นฝ่ายล้มตัวลงนอนก่อน
น้องหนูนอนทับบนตัวผมอีกที แล้วใช้ลิ้นค่อยๆเล็มเลียหยาดน้ำจากใบหูของผม ซอกคอที่ยังชื้นนิดๆ
แล้วโลมเลียเรื่อยไปจนถึงหน้าท้องที่เกร็งแน่นด้วยความเสียวอันเกิดจากปลายลิ้นของน้องเค้า
เจ้าอาวุธประจำกายของผมลดระดับลงไปซะแล้ว แต่น้องหนูก็ปลุกมันขึ้นมาใหม่ด้วยริมฝีปากนุ่มนวล
ปากของน้องหนูครอบลงไปและดูดเม้มทีละนิด น้องเค้าผงกหัวขึ้นลงช้าๆเป็นจังหวะสักพักมันก็ขยายจนเต็มที่
น้องหนูดุนส่วนปลายด้วยลิ้น วนลิ้นไปรอบจนหนังที่ส่วนปลายรูดเผยให้เห็นส่วนหัวสีชมพูเข้มของผม
ผมบิดตัวเร่าๆเลยครับ ไม่ไหวจริงๆ เหมือนน้องเค้ารู้ว่าผมเสียวเค้ายิ่งลีลามากขึ้น ด้วยการลากลิ้นไปที่สองแฝดของผม

ลิ้นนุ่มๆแผ่กว้างออกเพื่อลูบไล้สองแฝดของผม ล้นวนไปมาจากช้าไปเร็วจนผมแอ่นเอวตามแล้วน้องเค้าก็อมเค้าไปหมด
แรงลิ้นดุนกับแรงปากดูด ทำให้ผมทั้งเสียวทั้งจุก เมื่อน้องหนูคายมันออกจากปากก็ลากลิ้นต่ำลงไปจนถึงซอกก้น
น้องหนูหยุดแค่นั้นแล้วก็หันมาระดมจูบ ระดมฟัดตั้งแต่ต้นขาด้านใน ซอกคา และหว่างขาของผมอย่างสนุกสนาน
ผมก็ได้แต่ดิ้นด้วยความจั๊กกะจี๋เท่านั้นเอง ผมถึงกับครางเสียงดังยิ่งกว่าเดิม ฝ่ายน้องหนูกลับหัวเราะชอบใจ

ผมยันตัวขึ้นช้อนมือไปด้านหลังของน้องหนู โอบตัวน้องเค้าให้เอนลงไปกับเตียง น้องหนูหยุดหัวเราะเปลี่ยนเป็นยิ้มหวาน
ผมก้มลงมองหน้าเค้าใกล้ๆใจเต้นแรง จากนั้นเราก็จูบกันอย่างดูดดื่ม ผมดูดเม้มที่ต้นคอน้องเค้าจนเป็นรอยจ้ำ
กดเม้มริมฝีปากของผมลงไปทุกที่โดยเฉพาะสองเต้าของน้องเค้าที่ชูชันท้าทายผมสุดๆน้องเค้าครางกระเส่า
ยิ่งผมเม้มปากบดลงไปเท่าไหร่ น้องเค้ายิ่งแอ่นอกขึ้นรับแรงดูดของผมมากขึ้น จนเหมือนเราจะลอยขึ้นจากเตียง
ในขณะที่ปากของผมยังซุกซนไปทั่วทั้งตัวของน้องเค้า นิ้วของผมก็แวะไปทักทายส่วนสำคัญของน้องเค้าด้วย
จากนิ้วแรกก็มีนิ้วต่อไปแทรกผ่านเข้าไป น้องเค้าแอ่นตัวรับกับจังหวะนิ้วของผม ความฉ่ำเยิ้มทำให้นิ้วผมลื่นขึ้น
จังหวะการแอ่นตัวของน้องเค้าที่ว่าเจ๋งแล้วแต่ผนังอุ่นนุ่มที่นิ้วผมสัมผัสอยู่ยิ่งสุดๆโดยเฉพาะขณะที่มันบีบรัดตุบๆนี้
ผมลากลิ้นซิกแซกๆจากสีข้างด้านขวาไปซ้ายอยู่แบบนี้จนถึงอกอวบ และดูดเม้มอย่างไม่รู้เบื่อรักับจังหวะนิ้ว


น้องเค้าเกร็งอีกแล้วครับ มีอะไรบางอย่างจี๊ดที่นิ้วมือผมด้วยแฮะ ผมเข้าใจว่าเค้ามีความุขแน่นอน
สีหน้าของน้องเค้าเหมือนล่องลอยบนปุยเมฆทีเดียวครับ เห็นแบบนี้แล้วผมจึงปล่อยนิ้วของผมออกจากตรงนั้น
น้องหนูผลักบ่าของผมเบาๆเป็นเชิงให้ผมเอนตัวลง ผมทำตามอย่างว่าง่าย แล้วน้องเค้าก็จัดการอมเจ้านั่นทันที
ผมบอกว่าใจเย็นๆ แค้บอกว่าเค้าเสร็จไปหลายรอบแล้ว น้องเค้าอยากเห็นผมเสร็จบ้าง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ทั้งดูด ทั้งดุน ปากขอน้องเค้านี่ระดับเซียนเลยครับ ผมแทบจะพุ่งหลายทีแล้ว แต่ก็ผ่อนไปได้เรือ่ยๆ
ผมส่งสายตาวิงวอนน้องเค้าให้รู้ว่าผมต้องการมากกว่านี้แล้ว เค้าเอาถุงยางใส่ในปากเค้าแล้วครอบลงที่อาวุธผม
จากส่วนหัว ถุงยางถูกรูดลงด้วยปากของเค้าจนสุดโดน ตวามแข็งแก่งยิ่งทวีขึ้น น้องเค้าจึงนั่งเทียนให้ผม

หลังจากนั้นทุกท่วงท่า ทุกลีลา ล้วนประเดประดังกันมาไม่หยุดหย่อน จังหวะการเสียบของผมกับการโยกของน้องหนู
เข่ากันไปอย่างดีทีเดียวครับ ผมซอยเบาบ้างแรงบ้าง น้องเค้าร้องอย่างเสียวสุดๆ จนในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว
"พี่จะออกแล้วหนู" ผมเสียงสั่น
"อื้อๆ" น้องเค้าตอบรับ
ผมแทงเข้าออกถี่ๆอีก4-5ครั้ง กะว่าจะเอาอกมาชักข้างนอกเหมือนเคย
"เดี๋ยวๆ" น้องเค้าดันก้นผมให้เบียดแน่นเข้าไป
ผมแอ่นตัวเสียบลึกลงไป รู้สึกได้ว่าภายในนั้นมีน้ำๆมาสัมผัสส่วนหัวของผมหลังจากของน้องเค้าเต้นตุบๆอยู่พักนึง
"เฮ้ย เสร็จอีกแล้วเหรอ" ผมงงมากเลย แต่น้องเค้าก็ยิ้มๆเขินๆไม่ปฏิเสธแฮะ
ผมไม่รอแล้วครับ เร่งจังหวะเร็วขึ้น ถี่ขึ้นจนน้ำนองถุงยางน่ะแหล่ะถึงล้มตัวลงไปนอนกอดน้องเค้า ใจผมเต้นแรงหอบโคดๆ

[mma419109]

       

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

วนเวียนในกระทู้เพื่อซับเลือด อิอิ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ผมและน้องหนูนอนพิงกันอยู่บนเตียง สำหรับผมนั้นเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัวเลยครับ
จนเมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นน้องหนูกอดเอวผมยังคงหลับตาอยู่ ผมนึกทบทวนไปถึงเหตุการณ์ตอนสาย
เพราะความร่วมมือย่างดีเยี่ยมของน้องหนูจึงทำให้ทุกอย่างสำเร็จได้ ตอบแทนด้วยเรื่องแค่นี้ผมสบายมาก

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


พี่โดมเดินออกไปสั่งงานลูกน้อง บางอย่างพี่โดมก็ลงมือทำเอง แต่ถึงไม่ได้ลงมือเองก็ควบคุมใกล้ชิด
พี่ต่าย ยังคงแสดงอาการกังวลว่าถ้าพี่โดมทำอาหารมือนี้ได้เป็นที่ถูกใจหุ้นส่วนล่ะก็ พี่ต่ายโดนเล่นแน่ๆ
ทำไมผมจะไม่รู้ว่าแต่ก่อนพี่ต่ายเคยเป้นคนโปรดของเชฟเก่า ก็คงไปแผลงฤทธิ์กับพี่โดมไว้มากแหล่ะ
และช่วงที่ผ่านมาพอพี่โดมเป็นใหญ่ก็เอาคืนซจนพี่ต่ายอยู่ไม่เป็นสุขเหมือนกัน เฮ้อ....แต่ละคน
พอมาตอนนี้พี่ต่ายคิดว่าพึ่งพาผมได้แล้ว แต่จู่ๆพี๋โดมก็มั่นอกมั่นใจว่าจะกลับมามีอำนาจอีกครั้ง พี่ต่ายเลยเครียด
พี่ต่ายเสนอให้ผมแอบอ้างว่าเป็นคนทำอาหารมื้อนี้ หากมีการเรียกไปรับความดีความชอบ แต่ผมว่ามันก็งั้นๆ

ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง ผมก็มีงานของผมเหมือนกัน ช่วงรอยต่อระหว่างเกือบๆเที่ยงถึงบ่าย
ไม่ค่อยมีออเดอร์อะไรนัก แต่วันนี้ที่ยุ่งๆก็เป็นอาหารของผู้ถือหุ้นที่จอง Lunchไว้รับรองเพื่อนๆเค้า
ผมเดินแยกออกไปที่สโตร์เก็บของ เพื่อจะไปเอาพวกของใช้จำเป็นมาสำรองไว้ในครัว และ.....
ในสโตร์นี้มีของเก็บไว้เพียบไปหมด ต้องค่อยๆจัดเรียง สลับย้ายเพื่อจะเลือกเอาแต่ของที่เราต้องการออกไป
ผมเลือกได้เหล็กแหลมยาวไว้สำหรับเสียบไก่เพื่อจะอบในเตาอบ วันนี้มีอาหารชนิดนี้ออกไปให้แขกด้วยนี่นา
ตรงปลายจะมีน๊อตใช้หมุนเพื่อล๊อกให้เหล็กที่เสียบไก่นี้ไม่เลื่อนไหล ผมค่อยๆหมุนจนเกลียวมันหวานแล้วดึงออกมา
จากนั้นผมก็เก็บเศษตะปูเล็กๆ ที่ร่วงลงมาจากกล่องเก็บเครื่องมือด้านใน ผมได้ของที่ต้องการแล้วก็กลับเข้าข้างใน

"หนู มานี่หน่อย" ผมเรียกตรงมุมนึงก่อนทางขึ้นลิฟท์
"คะพี่นิว มีอะไร" น้องหนูหยุดทันที ตรงรี่มาหาผม
"พี่มีเรื่องรบกวนหน่อย ยุ่งอยู่รึเปล่าครับ" ผมถามเปิดทาง
"ก็รอเสิร์ฟอาหารไปห้องวีไอพีด้านบนนี่ล่ะค่ะ" น้องหนูตอบมาเข่าทางผมสุดๆ
"เดี๋ยวถ้ามีอาหารจากครัวร้อน จานที่เป็นไก่ครึ่งตัวอบเลม่อนน่ะ หนูเป้นคนมาเอไปเสิร์ฟได้มั้ย" ผมถาม
"มันก็ไม่แน่อ่ะค่ะว่าจะเป็นช่วงที่หนูมาพอดีมั้ย" น้องหนูสีหน้ากังวล มันก็จริงเนาะ
"ทำไมคะ" น้องหนูเกิดความสงสัยขึ้นมา

ผมเปิดห่อผ้าเช็ดหน้าออกให้น้องหนูดูเศษน๊อต ตะปู และไม้จิ้มฟันหักครึ่งที่อยู่ในนั้น
"ถ้าน้องหนูเป็นคนเสิร์ฟอาหารจานนั้นน่ะ ช่วยเอาของพวกนี้ใส่ไว้ด้านล่างตัวไก่ให้หน่อยนะ" ผมพูดเรียบนิ่ง
"แต่ถ้าแขกเจอโดนเล่นกันทั้งแผนกแน่ๆ" น้องหนูส่ายหน้า
"ไม่หรอก เพราะอาหารจานนั้นมีคนทำแค่คนเดียว คนนั้นแหล่ะที่ต้องรับเต็มๆ" ผมบอก
"พี่โดมเหรอ" น้องหนูทำท่าตกใจ
"ใช่ เพราะถ้าพี่โดมทำอาหารถูกใจหุ้นส่วนแล้วได้เป็นเชฟ เค้าจะเอาพี่ออกจากงาน" ผมรุกต่อ
"ทำไมต้องทำงั้นคะ" น้องหนูสงสัยไปซะทุกเรื่อง
"เรื่องนั้นช่างเหอะ แต่ถ้าพี่ตกงาน คงจะกลับไปอยู่บ้านยาวเลย อีกหน่อยคงไมได้เจอกันละนะ" ผมบีบคั้น

น้องหนูมีท่าทีลังเลนิดหน่อยในทีแรก ผมจึงพูดชักนำความคิดไปว่าถ้าพี่โดมให้ผมตกงาน ผมก็จะไปที่อื่นแน่ๆ
"พี่นิวจะกลับไปอยู่บ้านเลยเหรอ งานที่อื่นก็มีนี่นา" น้องหนูเริ่มกังวลว่าผมจะชิ่งไปที่อื่น
"ไม่ได้อ่ะ พี่ไม่อยากอยู่ให้พวกนี้มันสมน้ำหน้า ช่างเหอะ น้องหนูไม่ต้องทำอะไรหรอก" ผมกำผ้าไว้ในมือ
"เอาค่ะ ช่วยก็ได้ จะลองดูละกัน" น้องหนูตะปบมือผมไว้แล้วรีบบอกว่าจะช่วย
"ช่วยก็ได้ แต่พี่นิวรู้ป่ะว่านานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้เจอกันส่วนตัว" ผมได้ยินแล้วก็ได้แต่ยิ้มกรุ้มกริ่ม
"พี่บอกว่าหายยุ่งเมื่อไหร่จะให้หนูแวะไปที่ห้องไงแล้วเมื่อไหร่จะหายยุ่งซะที" น้องหนูบ่น
"ถ้าวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี พี่ก็ว่างทั้งคืน" ผมก้มไปกระซิบใกล้ๆ พร้อมทั้งยื่นห่อผ้าเช็ดหน้าลงในมือน้องเค้า

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"พี่นิว" เสียงเรียกของน้องเค้าทำให้ผมออกจากความคิดคำนึง
"นีพี่โดมจะรู้ป่ะคะว่าพวกเราเล่นเค้าซะกระเด็นออกไปเลย" น้องหนูถาม
"รู้ก็เท่านั้น เพราะมันพ้นสภาพพนักงานไปตั้งแต่วันนี้แล้วล่ะ" ผมตอบ
"แต่คราวหน้าไม่เอาละนะพี่ ตอนคุณนอเบิร์ดเลือดทะลักน่ากลัวอ่ะ หนูนึกว่าจะทำเค้าตายซะละ"
"เฮ้อ พี่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ จริงๆกะว่าแขกตักไปเจอก็น่าจะโวยแล้ว นี่ดันกินไม่ดูตาม้าตาเรือ"
ผมยอมรับว่าผมต้องการให้น้องเค้าใส่ของแปลกปลอมลงไปกะว่าถ้าคนกินแค่เห็นก็ต้องโวยวายแล้วล่ะ
ซึ่งถ้าเค้าโวยวายก่อนจะกินเข้าไปยังไงก็ไม่อันตรายขนาดนี้ และพี่โดมอาจจะแค่เสียหน้า เสียโอกาสเท่านั้นเอง
แต่ก็ดีเหมือนกัน เมื่อมันเป็นไปแบบนี้ ท้ายสุดพี่โดมก็เลยโดนเด้งออกไปพ้นเส้นทางอำนาจของผมเร็วกว่าที่คิดซะอีก

[kunkai]

พี่นิวน่ากลัว

[mma419109]

    มาแวะ :man1:น้องนิว เอาคืนได้แสบทรวงมากเลย

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

นิดหน่อยครับ ไม่เชิงเอาคืนหรอก แต่ถ้าผมไม่ทำเค้า เค้าก้ทำผม งานนี้เรียกว่า ชิงลงมือก่อนเท่านั้นเอง

[non~animé]

  จิ้มๆ
ตามอ่านอยู่นะพี่นิว แต่ยังอ่านไม่ทัน 


แอบข้ามมาอ่านสองฉากสุดท้าย..... 
.
.
 
 

[acorntan]

พี่นิว...แรงอะ
 
ไม่ใช่ตอนใส่น๊อตกะไม้จิ้มฟันนะ  แรงตอนกระแทกน้องหนู  ฮุ ๆ 

ทำไมไม่บอกแตนฮะ!!!  อดดูเยย  กะว่าจะไปแอบในตู้สะหน่อย


เฮ้อ

ลั๊นล่า......  New  Fan Club

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

^
^
^
ก็กระแทกกันไปตั้งนานแล่วอ่ะ ถึงเพิ่งมาเล่า จะให้ไปบอกตอนไหนอ่ะคร้าบบบบบ

ปล.ยินดีต้อนรับครับน้องแตน

[ThyRist]

แวะมาลงชื่อว่า

ตามอ่านทันแล้วครับ


^^

..

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ครับผม แล้วจะมาเล่าเรื่อยๆ ตามสถานการณ์ที่เจอนะ

[beemanufan]

ไม่เกลียดพี่นิวนะ แต่กลัว  ถ้าทำให้พี่นิวไม่พอใจ จะโดนอะไรมั่งละเนี่ย

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

อย่ากลัวพี่เลยครับ พี่แยกแยะนะ คนที่ทำร้ายพี่ พี่ถึงปกป้องตัวเองเท่านั้นอ่ะบี

[Cha Ris Ma]

ยังอ่านไม่จบ
แต่เห็นพี่นิวชอบแบบนี้เลยเอามาฝาก

  

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

^
^

โอ้วววววววววววววว ถูกใจที่สุด ขอบคุณครับมาร์ค