หัวข้อ: :((( ไม่ต้องเอ่ยคำว่า 'รัก' แจ้งข่าว P.15 ถึง 31 ตุลาคม 2556

[namtarn11]

หน่วงจัง สู้ๆคุณนนท์

[broke-back]

 
คนไม่ใช่ ทำยังไง จะให้ใช่
ถ้าเขาไร้ หัวใจ ให้ถามหา
ต้องยึดยื้อ หรือปล่อยวาง กางตำรา
จะไขว่คว้า หรือยอมถอย คอยถามใจ

ข้าวทุกคำ กินอร่อย ต้องโหยหิว
น้ำไหลลิ่ว ดื่มลงคอ รอกระหาย
เจ้าความรัก มักมีมา หาเร็วไว
ก็ต่อเมื่อ ซึมซับไว้ ที่ใจคน

..คุณค่ามี แต่ต้องชี้ให้เห็น..
ใจร่มๆ นะคุณนนท์ 

+1 คนแต่ง จุ๊บ

[yunchun]

  สงสารคุณนนท์ คุณนนท์พยายามกับรักครั้งนี้จริงๆนะ
ถ้าผลยังเป็นแบบนี้กลับบ้านเหอะคุณนนท์
กลับไปตั้งหลักใหม่เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น

[MeepadA]

กลับไปตั้งหลักก่อนก้อดีเหมือนกัน ในเมื่ออยู่ไปเค้าก้อไม่อยากจะเจอหน้าด้วยซ้ำ 

[koikoi]

เหมือนเราดูละครตอนที่พระเอกพลาดท่าให้กับตัวอิจฉาเลยอ่ะ
น่าสงสารจริง ๆ

[bobie]

นนท์จะกลับกรุงเทพแล้วนะนายวี
จะเอายังไงเนี่ย

[maewmheaw]

  นายวี 

[mystery Y]

เรื่องนี้ก็แซดส่งท้ายปีอีกแล้ว Happy new year จ้า อีกไม่กี่นาทีก็ปีใหม่แล้ว~

[maru]

สงสารนนท์ วีใจร้ายมาก ๆ เลยนะเนี่ย

[saradino1]

นนท์ น่าสงสารจิง ไม่มีใครเห็นหัวกันเลยรึงัย

หนีไปที่ไกลๆๆเลยคุนนนท์

[403]

จัดดราม่ามาเลย ไม่กลัว 
จำไว้นะนายวี เมินเขาไว้เยอะ อย่าหวังว่าจะง้อได้ง่ายๆ
นนท์กลับไปมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ไปในที่ๆมีคนเห็นความสำคัญของเราเถอะ อยู่ที่นี่รังแต่จะเสียใจเปล่าๆ

คนแต่งสู้ๆค่ะ 

[littlesilver]

ตอนที่ 21 ประชด

   นนทวัชตั้งใจจะเดินทางกลับกรุงเทพในวันนี้ แต่เนื่องจากเป็นวันฉลองครบรอบสิบปีของรีสอร์ต ทั้งภูธิปและปุณณวิชจึงคะยั้นคะยอให้นนทวัชอยู่ฉลองด้วยกันก่อน นนทวัชจึงตัดสินใจเปลี่ยนวันกลับเป็นวันรุ่งขึ้นแทน
   งานเลี้ยงถูกจัดอย่างใหญ่โตครึกครื้นบริเวณด้านหน้าของรีสอร์ต อาหารและเครื่องดื่มถูกจัดเตรียมไว้อย่างเต็มที่สำหรับเลี้ยงทั้งพนักงานภายในรีสอร์ตและสำหรับแขกเหรื่อที่มาพักด้วย นนทวัชเองก็ดื่มไปบ้างแต่ไม่มากนัก เรียกว่าพอมึนๆ ให้สมองมันโล่งๆ ลืมเรื่องหนักหัวออกไปได้บ้าง
   “สวัสดีครับ นั่งคนเดียวเหรอครับ” นนทวัชเอ่ยหน้าขึ้นมองแขกผู้ที่เดินเข้ามาทักทายอย่างเป็นกันเอง
   “ครับ อ้อ คุณนั่นเอง เชิญนั่งซิครับ” นนทวัชยิ้มตอบรับ ชายรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาดี ผิวขาวสะอาดสะอ้าน แต่งตัวสบายๆ ที่เดินเข้ามาทักทายพร้อมกับนั่งลงข้างๆ นนทวัชจำได้เพราะเป็นแขกที่เขาต้อนรับเองเมื่อสองสามวันก่อน
   “งานเลี้ยงน่าสนุกดีนะครับ ว่าแต่ทำไมถึงนั่งเงียบคนเดียวล่ะครับ” แขกผู้มาใหม่ทักทาย
   “ก็พอดี น้องๆ เค้าไปด้านโน่นกันหมดน่ะครับ แล้วก็อยากนั่งเงียบๆ ด้วย ไม่อยากวุ่นวายมากน่ะครับ แล้วคุณล่ะครับ เห็นมาหลายวันแล้ว ไปเที่ยวที่ไหนมาบ้างครับ สนุกไหมครับ” นนทวัชยิ้มรับพร้อมกับชวนพูดคุยอย่างเป็นกันเอง
         >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   วีระแอบมองเห็นนนทวัชที่กำลังนั่งคุยหัวเราะต่อกระซิกกับชายหนุ่มแปลกหน้าที่เข้ามาคุยด้วย แล้วรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ แค่รู้สึกว่าไม่พอใจที่คืนนี้เห็นนนทวัชทำท่าสนิทสนมกับชายอื่นมากกว่าตนเอง ไม่เข้ามาพูดคุยกับตัวเองเหมือนอย่างเคย
   “แล้วคืนนี้คุณนนท์ว่างรึเปล่าครับ” เสียงชายหนุ่มแปลกหน้าถามขึ้นเบาๆ แต่ก็ดังพอที่วีระจะได้ยินเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้โต๊ะหัวมุมที่ตั้งอยู่ห่างจากโต๊ะอื่นๆ ด้านข้างของรีสอร์ต คำถามที่ทำให้วีระถึงกับหูผึ่งด้วยความอยากรู้ขึ้นมาทันที
   “ทำไมเหรอครับ คุณบอลจะชวนผมไปไหนเหรอ” คำถามกลับที่เล่นทีจริงของนนทวัชทำเอาวีระที่ยืนนิ่งฟังอยู่เริ่มไม่พอใจขึ้นมาเฉยๆ
   “ก็แค่อยากทำความรู้จักกับคนน่ารักอย่างคุณนนท์ให้มากกว่านี่ไงครับ ได้ไหมครับ” ชายหนุ่มพูดเสียงหวานก่อนจะเขยิบตัวให้เข้าใกล้นนทวัชมากยิ่งขึ้น
   “คืนนี้เหรอครับ...ผม...” ขณะที่นนทวัชกำลังจะตอบคำถามของแขกที่เพิ่งรู้จักก็ต้องชะงักและรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นวีระที่ยืนนิ่งและจ้องมองมายังตนเองด้วยแววตาขุ่นมัว วีระดูตาขวางผิดปกติ คงเมาอยู่พอสมควร
   “ผม...ว่างครับ...” นนทวัชตัดสินใจตอบออกไป พูดเสียงดังพอที่จะให้วีระที่ยืนอยู่ได้ยิน แล้วก็รีบก้มหน้าหลบสายตาของคนที่มองมาไม่วางตา
   “แหม ดีครับ งั้นเราไปคุยกันข้างในกันดีกว่าครับ” ชายหนุ่มแปลกหน้ารีบฉวยโอกาสขณะที่นนทวัชกำลังจะลุกขึ้นโอบเอวนนทวัชไว้ทันที นนทวัชตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปเห็นวีระที่มองมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนี้อแล้วก็ทำเป็นเฉยเสีย ในเมื่อคิดจะตัดใจแล้วนี่ ก็คงไม่ต้องสนใจใครอีกแล้ว...
   “ครับ รีบไปกันเถอะ” นนทวัชยิ้มให้ชายหนุ่มเพื่อนใหม่ ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในด้านใน
   “เดี๋ยวก่อน! จะไปไหน” วีระหันมาพูดเสียงดังลั่น ก่อนปราดเข้าคว้าแขนของนนทวัชไว้ทันที และกระชากเข้าหาตัวเองอย่างแรง
   “คุณ นี่จะทำอะไร ปล่อยเดี่ยวนี้นะ” แขกผู้มาเยือนพยายามเข้ามาดึงแขนนนทวัชกลับไป แต่วีระไม่ยอมปล่อย
   “มึงอย่าเข้ามาเสือก” วีระผลักอกเพื่อนใหม่ของนนทวัชอย่างแรงจนล้มกระแทกเก้าอี้ ก่อนจะคว้าแขน
นนทวัชดึงกระชากออกไปทางด้านหน้าของรีสอร์ตทันที
   “คุณนนท์ คุณมากับผมนี่เลย” วีระพูดเสียงดังด้วยความโมโหก่อนจะกึ่งฉุดกึ่งลากนนทวัชออกมายังลานจอดรถด้านหน้าก่อนจะเปิดประตูและผลักนนนทวัชเข้าไปในรถอย่างแรงก่อนจะขับออกไปจากตรงนั้น โดยไม่สนใจสายตาหลายสิบคู่ที่มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>.
   วีระขับรถพานนทวัชออกมาจากงานเลี้ยงโดยไม่พูดไม่จาเลยสักคำจนกระทั่งมาถึงบ้านพักของนนทวัช
   “นายวี เป็นอะไรไป” หลังจากนั่งเงียบมาตลอดทางนนทวัชก็ถามขึ้นเมื่อวีระดับเครื่องยนต์แล้ว
   “ผมควรจะถามคุณมากกว่า ว่าทำอะไรลงไป” วีระหันมาถามด้วยความไม่พอใจ
   “ผมทำอะไร” นนทวัชถามด้วยความสงสัย
   “ก็ไอ้ที่ทำอยู่ไง ไม่คิดบ้างเหรอว่ามันสมควรหรือเปล่า” วีระต่อว่าเสียงเครียด
   “อ๋อ เรื่องผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอ ทำไมกัน ผมไม่เห็นว่าจะมีอะไรเสียหาย” นนทวัชแกล้งทำเป็นตีหน้าตายไม่เข้าใจที่วีระพูด
   “ไม่เสียหายงั้นเหรอ เที่ยวไปกับคนอื่นทั้งๆ ที่รู้จักกันยังไม่ทันข้ามคืน” วีระทำเสียงเข้ม ตาดุใส่นนทวัช
   “แล้วนายวีจะทำไม จะมาเดือดร้อนอะไรกับผมด้วย ทำไมเหรอ หรือว่าเกิดหึงผมขึ้นมา หึหึ” นนทวัชแกล้งหัวเราะชอบใจเบาๆ พร้อมกับยิ้มยั่วใส่วีระที่มองมาด้วยดวงตาแข็งกร้าว ใบหน้าเริ่มเป็นสีเข้มจัด คงจะเริ่มโกรธแล้วซินะ!
      ________________________________________________
   
มาแล้วจ้า  สวัสดีปีใหม่นะจ๊ะทุกคน มีความสุขกันมากๆ นะคะ ปีใหม่ปีนี้ 
ติดตามกันต่อนะคะ ใกล้แล้ว...
 

[bobie]

นายวีโกรธแล้วจะทำอะไรนนล่ะเนี่ย

[yunchun]

เขาโกรธแล้วคุณนนท์ระวังนะนั้น 

[403]

เหอะๆ นายวี จะมาหวงเขาอะไรตอนนี้ ทีเมื่อก่อนนะไล่เขาอย่างกับหมูกับหมา

มาต่ออีกตอนเถอะนะ

[ordinary]

นายวีหึงแล้ววุ้ย 

[namtarn11]

อ๊ากกก ค้าง เขากำลังหึงกันแล้ว คืนนี้มาตอนเดียวหรอ

[WilpeR]

นายวีหึงรึไง เพิ่งเห็นค่าของนนท์หรอ

ค้างอ่ะ วีจะทำอะไรนนท์ป่ะเนี่ย

[broke-back]

 
อ่านแล้วได้อารมณ์..ประมาณนี้
..ของ ของกรู..
ไม่รู้ว่านายวีหวงอะไรกันแน่

ติดใจล่ะเซ้
บอกกันดีดีก็ได้
นนท์จัดห้ายยยยย

แต่ไม่ดีกว่า..ปล่อยให้นายวีอยากค้างเติ่งไปเลยนนท์
..ตอนนี้เมิงอยาก แต่กรูไม่อยากว่ะ..
กร๊ากกกกกก

[nunnan]

จับล่ามโซ่เลยยยยย

[mystery Y]

ประชดแล้วได้อะไรนนท์ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก

[soluna]

วีเริ่มจะหึงแล้วใช่ม่ะ

[maewmheaw]

นายวีโกรธแล้วจะเป็นเหมือนคุณใหญ่รึป่าวนะ 

[littlesilver]

ตอนที่ 22 ลาก่อน...ความรัก

   “อย่ามาพูดบ้าๆ เรื่องอะไรผมจะต้องไปหึงคุณด้วย” วีระตอบเสียงแข็งด้วยความหงุดหงิด
   “ถ้าไม่ได้หึงแล้วนายวีจะมาวุ่นวายกับผมทำไม ผมจะไปกับใครยังไง มันก็เรื่องของผม” นนทวัชเริ่มรู้สึกเจ็บแปลบในใจขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงคำพูดและการผลักไสของวีระที่ผ่านมา...ใช่สินะ นายวีคงไม่มีทางมารักคนอย่างเราได้หรอก เลิกหลอกตัวเองซะที!
   “ใช่ มันเรื่องของคุณ แต่ผมอดสมเพชการกระทำของคุณไม่ได้ ก็เพระคุณทำตัวแบบนี้ยังไงล่ะ ถึงไม่มีใครอยากจริงจังกับคุณ เที่ยวมั่วกับคนอื่นไปทั่ว! ฮึ” วีระพูดตอบโต้ด้วยคำพูดเจ็บแสบพร้อมกับทำเสียงอย่างนึกดูถูก จะไม่ให้ดูถูกได้ยังไงกัน ในเมื่อไม่กี่วันก่อนจะบอกว่ารักเขา คอยตามตื้อเอาใจอยู่ แต่พอไม่กี่วันก็กลับมาให้ท่าคนอื่นแบบนี้ ช่างรักง่ายหน่ายเร็วเสียจริง
   “เพี๊ยะ ถ้าไม่รักกันก็ไม่ว่า แต่อย่ามาพูดจาดูถูกกัน!” นนทวัชตบหน้าวีระเต็มแรงจนหน้าหัน ก่อนจะพูดเสียงสั่น รู้สึกว่าตัวเองมือไม้สั่น ทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งเจ็บปวด ทั้งเสียใจ น้อยใจ ความรู้สึกหนักอึ้งทุกอย่างเหมือนจะถาโถมเข้ามาพร้อมๆ กันในคราวเดียว นี่หรือคนที่เคยคิดว่าจะรักและหวังดีต่อกัน คิดว่าเข้าใจและห่วงใยกันอย่างแท้จริง แต่สุดท้ายคำพูดดูถูกอย่างเจ็บแสบก็ออกมาจากปากของนายจนได้
   “คุณนนท์! ผมไปพูดดูถูกอะไรคุณ พูดเรื่องจริงมากกว่า ทำไมครับ พูดแทงใจดำคุณเข้าเหรอไง ถึงได้โมโหเป็นฟื้นเป็นไฟ ถ้าไม่มั่วแล้วคุณจะไปกับไอ้หมอนั่นง่ายๆ เหรอ ที่ทำตัวอย่างนี้จะให้เรียกว่ายังไงครับ” วีระตอบโต้เสียงดังด้วยความโมโหไม่แพ้กัน ก่อนจะใช้ฝ่ามือคลำใบหน้าที่โดนตบอย่างแรงจนชา แสบหน้าไปหมด มือหนักไม่เบาเลยนะคุณนนท์
   “ผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผม นายวีจะมาสนทำไม ยังไงก็ไม่เคยสนใจกันอยู่แล้วนี่” นนทวัชตอบด้วยความน้อยใจอย่างที่สุด ไม่ได้คิดจะไปกับไอ้หมอนั่นจริงๆ หรอก ตอนแรกจะปฏิเสธว่าไม่ว่างด้วยซ้ำ เพียงแต่เห็นวีระเดินเข้ามา ด้วยความที่อยากเอาชนะ อยากทำประชดก็เลยแกล้งตอบรับไปอย่างนั้นเอง แต่มาถึงขึ้นนี้แล้วจะบอกจะอธิบายไปก็คงไม่มีประโยชน์ ในเมื่อยังไงก็ไม่คิดมีใจให้กันอยู่แล้ว
   “ผมก็แค่นึกถึงคำพูดบอกรักง่ายๆ ของคุณไงครับ ปากก็บอกว่ารัก แต่จริงๆ แล้วคงต้องการแค่เรื่องอย่างว่าซินะครับ ใครก็ได้ที่อยู่ใกล้ ใครก็ได้ที่ว่างอยู่ คุณก็คงคว้าไว้หมด”
   “เพี๊ยะ” นนทวัชตบปากคนปากร้าย วาจาเชือดเฉือนไปอย่างแรงอีกหน อยากจะตบให้เลือดกลบปากเลยด้วยซ้ำ พูดจาดูถูกกันมากเกินไปแล้ว
   วีระได้แต่เอามือจับปากของตัวเองไว้ รู้สึกเจ็บไปหมด ถ้าเป็นคนอื่นคงต่อยให้ปากแตกเป็นการเอาคืนไปแล้ว แต่เห็นหน้าแดงจัดและปากสั่นๆ ของคนตรงหน้าแล้วก็ทำไม่ลง ได้แต่มองใบหน้าขาวๆ นั้นนิ่ง
   “ผมไม่ได้พูดอะไรง่ายๆ หรือทำอะไรง่ายๆ อย่างที่นายวีคิด แต่ถ้าสิ่งที่ผมทำให้นายวีมันจะทำให้นายวีมองว่าผมง่ายหรือว่าไร้ค่า ผมก็คงไปห้ามความคิดนายวีไม่ได้” นนทวัชเม้มปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาไว้อย่างสุดกำลัง
   
ถึงจะทำตัวง่ายๆ...แต่ก็ไม่ใช่กับใครก็ได้
   ถึงจะทำเหมือนคนหน้าด้าน...ให้ท่าเขาก่อน...ก็แค่อยากให้หันมาสนใจกันบ้าง
   ที่ยอมเอาตัวเข้าแลก...ก็เพราะรัก อยากทำให้มีความสุข โดยอาจจะลืมไปว่าเขาไม่ได้ต้องการ
   ในเมื่อยอมทุ่มเท ทำให้เต็มที่ทุกอย่างแล้ว เขาก็ยังไม่เห็นค่า...ก็คงต้องยอมแพ้

   “คุณนนท์ ผมขอโทษ” วีระตัดสินใจพูดออกไป รู้ดีว่าตัวเองพูดแรงไป ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอารมณ์ถึงได้โหมกระหน่ำขึ้นรุนแรงอย่างนี้
   “ช่างมันเถอะ แล้วนายวีก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอกนะ จะไม่มีใครรู้ ผมไม่เคยคิดจะบอกใคร ไม่เคยคิดจะประจานตัวเองให้คนอื่นเค้าสมเพชหรอก มันก็เป็นแค่เรื่องผิดพลาด เรื่องโง่ๆ ที่คนโง่ๆ อย่างผมทำไปโดยไม่ได้คิด นายวีจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ ผมไม่ได้คิดจะให้นายวีมารับผิดชอบอะไรผม มันก็แค่เซ็กซ์ คงไม่ได้ทำให้ผมสึกหรอไปเท่าไหร่หรอก ฮ่ะฮ่ะ” นนทวัชหัวเราะทั้งน้ำตาในตอนท้าย รู้สึกว่าชีวิตของตนเองมันช่างน่าสมเพชจริงๆ
นนทวัชยอมรับว่าอาจจะเคยคาดหวังอยากให้วีระยอมรับในความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็เพราะว่ารัก...จึงอยากให้เขารักตอบ แต่ในเมื่อเขาไม่รัก ก็ไม่เคยคิดจะฉุดรั้ง อยากได้ไว้ครอบครองทั้งที่ไม่มีสิทธิ์ ที่พูดไปวันนั้นก็แค่อยากลองใจ อยากรู้ว่านายวีจะคิดยังไง...ก็แค่ลองใจเพื่อจะได้ตัดสินใจให้เด็ดขาดสักที...
“คุณนนท์!” วีระได้แต่พึมพำเบาๆ รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเมื่อเห็นน้ำตาของนนทวัช นี่เขากำลังรู้สึกผิดใช่ไหม ผิดที่ทำให้นนทวัชเสียใจและร้องไห้
“ถึงยังไงผมต้องขอบคุณนายวีมากนะที่ช่วยชีวิตผมไว้ ถ้าไม่ได้นายวีผมอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ผมคงไม่มีทางลืมบุญคุณครั้งนี้ของนายวีหรอกนะ ถ้าหากว่าวันข้างหน้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยนายวีได้ก็ขอให้บอก ผมเต็มใจทำให้ทุกอย่าง” นนทวัชพยายามลืมความรู้สึกเจ็บปวดทั้งมวลพูดในสิ่งที่ตั้งใจไว้แต่แรก...ตั้งใจว่าจะบอกลานายวีในคืนนี้
“คุณนนท์ คุณพูดเหมือนคุณจะ...” วีระรู้สึกพูดไม่ออกขึ้นมาอย่างกระทันหัน มันรู้สึกโหวงเหวงในอกอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกันแน่ มันไม่ถึงกับเจ็บปวดแต่มันก็ทรมาณอย่างบอกไม่ถูก
“ครับ ผมจะกลับกรุงเทพพรุ่งนี้แล้ว งานที่กรุงเทพเยอะ คุณพ่อก็เลยตามให้รีบกลับไปช่วย ก็คงไม่ได้มาที่นี่อีกนานเลยแหละ ยังไงนายวีก็ดูแลตัวเองด้วยนะ ผมเป็นห่วงนายวีนะ” นนทวัชพูดทิ้งท้ายก่อนจะจ้องมองหน้าของวีระนิ่งอยู่นาน อยากจะเอามือจับต้องลูบคลำใบหน้าหมองคล้ำนั้นเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ไม่กล้า
“ลาก่อนนะนายวี!” นนทวัชทำได้แค่เพียงพูดบอกลาวีระเบาๆ ก่อนจะรีบเปิดประตูรถและรีบวิ่งหนีเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้ฟังเสียงร้องเรียกของวีระ...ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาที่กำลังจะไหลเอ่อออกมาอีกรอบ!

ลาก่อนนะนายวี เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วซินะ...ลาก่อนความรัก!...
      _________________________________________________
   
ว่าจะมาแค่ตอนเดียว แต่ทนคำเรียกร้องของคนอ่านไม่ได้ (เหรอ?) 
ตอนหน้าขอดูจำนวน comment ก่อนนะ ขอเล่นตัวหน่อยนะ 
ไปจริงๆ แล้วนะ 
 

[nunnan]

อ๊ากกกก วีจับขังเลยยยยย

[U_Ton]

  เจ็บแทนคุณนนท์... คนที่เค้ามองเราไม่ดี ตัดสินเราไปแล้วตั้งเเต่ต้นมันก็เปลี่ยนความคิดยาก

ยิ่งนนท์ลองใจนายวีด้วยวิธีเเบบนั้นคุณค่ายิ่งถูกลดทอน... ในเมื่อเขาไม่เห็นค่าก็ตัดใจดีกว่าปล่อยให้เขามาดูถูก

เพราะคนที่เจ็บยังไงก็โดนตัวเราเต็มๆ... ทีนี้เเหละจะได้รู้สึกตัวซักทีนะนายวี ว่าที่ทำก็เป็นการกระทำที่หยาบคาบ

เเละร้ายกาจ พอที่จะผลักไสคนที่รักตัวเองให้เค้ายอมเเพ้ เเละถอยหลังกลับได้ไม่ยาก... คนเราเพราะได้มาง่ายๆ

เลยไม่เห็นค่า เเต่พอจะสูญเสียสิ่งที่เคยมี สิ่งที่เคยได้ก็จะมาเรียกร้องทวง... คุณนนท์ไม่เคยได้รับสิทธิ์จากนายวี

แล้วจะดูสิว่า นายวีจะเอาสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องจากคุณนนท์ ถ้ารังเกียจกันมากก็ปล่อยคุณนนท์ไปเถอะ...

[yunchun]

คุณนนท์  มันจุกจริงๆเจอคนที่รักด่าขนาดนี้ 
อยากรู้จริงๆนายวีจะทำอย่างไง จะยอมรับความรู้สึกได้มั้ย
รึจะหอบผ้าหอบผ่อนไปตามที่กรุงเทพ 

[mro]

ตามไปเลยยยยนายวี

[saradino1]

ขึ้นศักราชใหม่ ก็ปวดใจไปกับคุณนนท์ทันที

 

[gupalz]

เศร้าจริงๆเลยอ่ะ สงสารคุณนนท์