หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[mole eye man]

แอบไม่เข้าใจเคนนิด ๆ แฮะ    เหมือนที่โทรไปขอโทษแฟนนั่นเป็นเพราะว่า "ทำเพราะมันน่าจะต้องทำ"  มากกว่า "ทำเพราะอยากทำ"  เลย   

จะรอติดตามต่อนะฮะ   

[mantdash]

เอ้ะอะไรยังไงหว่า งงกับเคนจริงๆ 

+1 ให้ครับ เดี๋ยวนี้เห็นลงทุกวันเลย 

[a_tapha]

มาต่ออย่างเร็ว

อิอิ คนแต่งน่ารักจังเลย

  

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

สงสัยงานน้อยแล้วถึงมาลงทุกวันเลย (หรือแอบอู้งาน หึหึ)
แล้วตกลงนี่... เคนมันเป็นหรือไม่เป็นนี่ ....

อยากรู้เร็วๆว่าใครเป้นพระเอกอ๊า.......

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล. +1 ให้แล้วเน้อ

[andyus1]

ย๊ากกกกกกก..... ชักๆ จะมึนๆ ตาลายกะเดกนัยเรื่องและ

ตกลง อะไรเปนยังงัยนี่

เข้าจัยคนเขียนล่ะ ขนาดมานั่งอ่านยังมึนได้อีก

เค้าเรียกว่า ภาวะอาการเมาเดกป่ะ

เอิ้กๆๆ รออ่านต่อไป ยังได้อีกค้าบพี่น้อง 

ps เอ่ เหนอะไรบวกๆ อ่ะ ที่แท้ก็กด+ กานนี่เอง อ่ะจัดปายหั้ยทุกคนด้วย หุหุ ว่างงานมากกรู
    เอิ้กๆ รีล่างผมสลบเหมือบไปแระ หุหุ อนาโตมี่ทำพิษ ไหนเลปครอสอีกอ่ะ สู้ๆ ค้าบบบ เกือบมิรอดเหมือนกาน   ตอนเรียนอ่ะ เข้าจัยควารุ้สึกเลยค้าบ

[nithiwz]

  มาอ่านรวดเดียวจบเลย 10 ก่าตอน
เพิ่งสอบเสร็จ (เจอ anatomy ไปสลับไสลไปตั้งแต่เย็น) เลยอ่านทีหายเครียด

รู้สึกตัวละครจะเยอะมากจนจำแทบไม่ไหว  แต่รู้สึกอยากจะแอบเชียร์คู่ป๊อป กับ ตี๋เล็กอ่ะ   จะเป็นยังไงๆๆๆ  ชอบตี๋เล็กอ่ะ เหอะๆๆๆๆ

ไม่รู้นนท์จะเป็นยังไง เหอะๆๆๆ จะคู่กับใครหนอ  รอลุ้นต่อไป

[TONG]

อืมด้าน b เนี่ยมันจะเป็นเรื่องราวของคนรอบข้างชิมิค่ะ วนไปเรื่อยๆไม่ใช่แค่คนเดียว

ตัดไปตัดมา วูบวับเลยงงนิดๆ ยังอินอยู่กับศิลาฟ้าครามด้วย เลยเบลอ

เด๋วค่อยมาอ่านใหม่

[l3iZal2l2e]

เง้อออออ
b side คือพาร์ทเด็กมีปัญหา 5 55+

แต่ชอบค่ะ ... เหมือนได้รู้จักตัวละครเพิ่มมากขึ้นด้วย ...
 

[timeless]

ยังอ่านไม่โหมะเลย ได้แค่3หน้าอะตอนนี้ ยาวววสะใจคับคุณตุ้น ชอบๆสนุกมากมาย


มาเม้นท์ไว้ก่อน เเล้วไปตามอ่านต่อ อดใจอยากเสนอหน้าไม่ไหว  กร๊ากกก


ปล. +1 ให้ด้วยความรัก กร๊ากก

[DEMON3132]

+1 ให้คุณ Executioner ที่ขยันมาลงเรื่อง ไม่ทำให้ต้องรอนาน ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ
 

[Ak@tsuKII]

+1  พี่ต้นค่ะ  ตามอ่านนิยายพี่ต้นมานนาน   ชอบภาษาสำนวนพี่นะคะ  เขียนนิยายได้ดีมากคนหนึ่งเลย 

            ติดตามและให้กำลังใจค่ะ   

[timeless]

  กว่าจะอ่านทัน  มึนเลย

หนุกดีคับต้น รู้สึกถึงมิตรภาพระหว่างเด็กๆทุกคน

ปล.งานนี้ใครจะเป็นไง นัท หรือ โจ เหมาเอาเลยนนท์ 3P กร๊ากก

[~•SAkurAIro•~]

เย้ อัพอีกแล้วววว 

เคนแอบชอบคริสอ่ะเป่า 

แต่งงๆ กับตอนท้ายที่เคนโทรขอโทษแฟนด้วยคน 

[krappom]

คริสน่าสงสารเนอะ
คงอึดอัดน่าดู
 

[133113]

สองคนนี้เป็นอีกคู่ในเรื่องอ้ะเปล่าเนี่ย
 

[wan]

เปิด b ของแต่ละคนได้อย่างสวยงาม เป็นการปูพื้นของแต่ละคนไปในตัว

+1 ให้ต้นนะครับ เป็นกำลังใจให้กับความขยัน 

[andyus1]

เข้ามาดูลาดเลา

 

[tmarch]

ขอบคุณค๊าฟ

อ่านทันล่ะๆ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

เพิ่งเห็น  เหมือนมีใครว่าชอบเด็กม.ปลายนะ.....

มาอ่านรวดเดียวจบเลย 10 ก่าตอน
เพิ่งสอบเสร็จ (เจอ anatomy ไปสลับไสลไปตั้งแต่เย็น) เลยอ่านทีหายเครียด

ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  ม.ปลายงับป๋ม (กี่ปีมาแล้วล่ะคับนี่) แซวเล่นนะครับ

รู้สึกตัวละครจะเยอะมากจนจำแทบไม่ไหว 

เห็นด้วยอย่างยิ่ง

มาแซวเล่นๆครับ เห็นมีคนกล่าวถึง
ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.อาทิตย์หน้าจะสอบแย้ววววววว
ปล.2 งานที่ทำงานก็เข้าอีกแย้วววววววว
ปล.3 Thesis จะต้องส่งแบทแรกๆแย้วววววว
ปล.4 คงต้องแอบแวบมาอ่านอีกแย้ววววว

[❝CHŌN❞]

+1 ให้ค่ะ


กว่าจะอ่านทันเล่นเอาตาลายเลย 

[bame]

ให้มุมมองที่กว้างดีครับ
เป็นอีกแนวที่ยังไม่เคยเห็น
แต่ก็เหมือนเป็นการเตือนและสร้างภาพตัวละครแต่ละตัวให้ชัดขึ้น
สนุกดีคับ
เป็นกำลังใจให้คนเชียงใหม่ครับ

สู้เปิ้นเน้อ เดี๋ยวจะเสียจื้อคนเมืองเฮา

 

ขอบคุณครับ
 

[ExecutioneR]

A 11


เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง ผมก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับแสงสลัวๆภายในห้องที่ถูกผ้าม่านสีน้ำเงินเข้มผืนใหญ่กรองเอาไว้ ตรงรอยต่อของม่านทั้งสองผืนมีแสงแดดยามเช้าลอดผ่านเข้ามาเป็นเส้นตรงพาดลงบนร่างกายของวายุที่ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง ผมกระชับผ้าห่มให้ห่อตัวผมแน่นขึ้นอีกเพราะความหนาวเย็น ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะความแรงของเครื่องปรับอากาศหรือเป็นเพราะจากตัวของผมเองกันแน่ ผมค่อยๆกระพริบตาช้าๆแล้วผงกหัวขึ้นเพื่อกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง เพราะผมรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม บางสิ่งบางอย่างที่ขาดหายไป บางอย่างที่ผมเคยมีและเคยรู้สึกแต่ตอนนี้มันกลับหายไป......

จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงไขกุญแจห้องและเสียงของประตูห้องที่ถูกเปิดออก

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอนนท์” นัทยิ้มให้ผมพร้อมกับถอดรองเท้าของตัวเองออก จากนั้นเขาก็เดินเข้ามาหาผม “รู้สึกดีขึ้นรึยัง แล้วว่าแต่ว่านี่ตื่นนานรึยังล่ะเนี่ย”

ผมส่ายหน้า “วายุยังไม่ตื่นเลยย.......”

“อืออ ใช่” นัทพยักหน้า เขามองไปที่วายุที่ยังคงนอนหันหลังให้พวกเราทั้งสองคนอยู่ จากนั้นเขาก็นั่งลงบนปลายเตียงแล้วยิ้มให้ผม “เป็นไงมั่ง หนึ่งสัปดาห์ที่นอนหอมา กับหนึ่งสัปดาห์ในโรงเรียนชายล้วนครั้งแรกในชีวิต”

“อืออ ก็ดีอ่ะ.......” ผมตอบไปแบบเบลอๆ แล้วก็ค่อยๆมุดตัวไหลกลับลงไปอยู่ใต้ผ้าห่มเหมือนเดิม “นัทไปหนายมาอ่ะ”

“อ๋อ ไปดูจดหมายมาน่ะ แล้วก็ไปโทรศัพท์นิดหน่อย”

“อืมมม” ผมพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ตะแคงตัวไปทางเตียงของวายุ รู้สึกเหมือนกับเปลือกตาของตัวเองกำลังจะปิดลงอีกครั้ง “กี่โมงแล้วอ่าาา นัท นนท์ยังง่วงอยู่เลย ขอนอนต่อได้ป่าวว”

“อืมม นอนไปดิ่ นี่ยังไม่หกโมงครึ่งดีเลย นอนต่อไปก่อนเหอะ” นัทลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปดึงผ้าม่านที่แง้มอยู่นิดหน่อยให้ปิดสนิท จากนั้นเขาก็เดินกลับมานั่งลงข้างๆผมอีกครั้ง “เมื่อคืนก็นอนซะดึกนี่นะ แถมยังไม่ค่อยสบายอีกต่างหาก”

“อืมมม ขอโทษที.......” ผมงึมงำตอบออกไปเบาๆขณะที่กำลังหลับตาลง

“จะขอโทษทำไม” นัทพูดออกมาเบาๆ จากนั้นผมก็รู้สึกถึงฝ่ามือของนัทบนหน้าผากของผม “อืมมม นนท์พักผ่อนไปก่อนเถอะนะ รู้สึกตัวยังรุมๆอยู่เลย”

มือของนัทบนหน้าผากของผมทำให้ผมรู้สึกดีมากจริงๆ และเมื่อเขายกมือออก ผมก็เป็นฝ่ายคว้ามือของเขามากุมเอาไว้แทน ผมชอบสัมผัสและความอบอุ่นจากมือของเขาจริงๆ มันทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมยังเป็นเด็กที่แม่จะคอยนั่งอยู่ข้างๆผมในยามที่ผมไม่สบาย แม่จะเช็ดตัวให้ผม แต่งตัวให้ผม กอดผม แล้วก็กุมมือผมไว้จนกระทั่งผมหลับไป  และมันยังทำให้ผมนึกถึงกระทั่งความอบอุ่นของพ่อที่ผมแทบจะลืมเลือนไปแล้วด้วยซ้ำ ความทรงจำลางๆที่ผมยังคงจำได้ก็คือเงาของพ่อที่เดินเข้ามาหาผมในห้องนอนมืดสลัว พ่อจะเข้ามาในห้องของผมเพื่อดูอาการของผมแล้วก็ดูว่าผมหลับแล้วหรือยัง จากนั้นพ่อก็จะจูบลงบนหน้าผากของผมอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน

ผมขดตัวลงในผ้าห่มพร้อมกับรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นผมก็เริ่มตกลงสู่ห้วงแห่งนิทราอีกคราว........

.
.
.

“.....ครับ มันก็หลายอยู่นะ ยุว่า ไม่งั้นก็สงสัยจะไม่พอหรอก...... ครับ ได้ครับ...... แบบนั้นก็ดีเลย........”

เสียงของคนกำลังพูดอยู่ไม่ไกลปลุกผมให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง

“อืมมมมมม.......” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆและมองไปที่เตียงของวายุก็เห็นเขากำลังนั่งคุยโทรศัพท์โดยหันหลังให้แก่ผมอยู่

“โอเคครับ พ่อเล็กก็อย่าลืมมารับยุก็แล้วกัน ครับ หวัดดีครับพ่อ” วายุกดปุ่มวางสายลงจากนั้นก็หันมาเห็นผมกำลังนอนมองเขาอยู่พอดี “อ้าว ตื่นแล้วเหรอ กูคุยเสียงดังไปป่าว กูทำมึงตื่นป่าวเนี่ย”

ผมส่ายหน้า “กี่โมงแล้วว.......” ผมงึมงำๆออกไป แต่ก็ยังคงไม่ได้ขยับตัวออกจากใต้ผ้าห่มเลยแม้แต่น้อย

“เจ็ดโมงนิดๆ” วายุตอบยิ้มๆ “เป็นไงมั่งล่ะเรา นอนสบายดีรึเปล่า เมื่อคืนก็ไม่ค่อยสบายนี่นะ ตอนนี้รู้สึกสบายตัวขึ้นบ้างรึยังล่ะ”

ผมหลับตาลงแล้วพยักหน้าเบาๆ “อืออ ตอนนี้ก็ไม่ค่อยหนาวแล้ว........”

“ก็น่าอยู่หรอก.......”

“หืมมม”

“เปล่า ไม่มีอะไร........”วายุเดินเข้ามาวางมือลงบนหน้าผากของผมเพื่อวัดไข้ครู่หนึ่ง “อืมม นอนไปก่อนเหอะ เดี๋ยวกูขออาบน้ำก่อนก็แล้วกันนะ” จากนั้นผมก็รู้สึกว่าเขาเดินผ่านตัวผมไป

ผมขยับตัวเล็กน้อยและกำลังจะดึงผ้าห่มเพื่อให้มันกระชับขึ้น แต่แล้วผมก็ต้องชะงักมือลงเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างหนักๆที่พาดทับอยู่บนลำตัวของผม ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรและพยายามออกแรงดึงผ้าห่มมากขึ้นอีก แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อคิดได้ว่ามีใครบางคนกำลังกอดผมอยู่จากทางด้านหลัง และเมื่อผมค่อยๆพลิกตัวให้นอนหงายและหันกลับไปดูว่าคนๆนั้นคือใคร ใบหน้าของผมกับนัทก็อยู่ห่างกันแค่ไม่ถึงห้าเซ็นติเมตรเท่านั้นเอง

ผมรู้สึกว่าใบหน้าของผมร้อนผ่าวขึ้นมาในทันที

เราสองคนอยู่ใกล้กันมากจนผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของเขาได้อย่างชัดเจน ถึงผมจะอยู่กับเขามาอาทิตย์นึงแล้ว และถึงผมจะเคยเห็นใบหน้ายามหลับของเขามาหลายต่อหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่ผมก็ไม่เคยได้อยู่ใกล้ชิดเขามากถึงขนาดนี้มาก่อน และแน่นอนว่าไม่ได้ใกล้ชิดกับเขาในขณะที่เขากำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ห่างจากผมแค่ไม่ถึงสองนิ้วแบบนี้ด้วย ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเราสองคนนอนเตียงเดียวกันมาตลอดก็จริง แต่ว่าเราก็แทบไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวกันมาก่อนเลย ยิ่งการนอนกอดกันแบบนี้ก็ยิ่งไม่เคยมีเข้าไปใหญ่

ถึงเพื่อนใหม่ของผมจะมีคนหน้าตาดีอยู่หลายคนมากก็ตาม แต่ถึงยังไงผมก็ยังคงต้องยอมรับอยู่ดีว่านัทเป็นคนที่หน้าตาดีมากจริงๆ เขาทั้งดูหล่อแล้วก็น่ารักในขณะเดียวกัน เขามีรอยยิ้มและแววตาที่ขี้เล่น เวลาที่เขายิ้ม แววตาของเขาก็จะดูซุกซนตามไปด้วย ซึ่งมันอาจจะดูขัดกับบุคลิกของเขาที่ออกจะเป็นคนค่อนข้างพูดน้อยนิดๆด้วยซ้ำ แต่ผมว่ามันก็เป็นความแตกต่างที่ลงตัวอยู่ในคนๆเดียวกันได้เป็นอย่างดี แต่ทว่าผมก็ไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยว่า แม้แต่ในยามหลับแบบนี้เขาก็ยังคงฉายแววของความอบอุ่นและความอ่อนโยนออกมาให้เห็นได้อย่างชัดเจนมากถึงขนาดนี้

“อืมมม.......” นัทส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆพร้อมกับค่อยๆลืมตาขึ้น “อ้าว ตื่นแล้วเหรอนนท์” เขายิ้มให้ผม

“อะ อืมม” ผมพยักหน้าตอบกลับ

เราสองคนมองหน้ากันอยู่แค่ครู่หนึ่ง ก่อนที่นัทจะรู้สึกตัวว่าเขากำลังกอดผมอยู่ เขาจึงรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว “อ๊ะ เอ่อ คือ นี่มัน........” เขาพูดตะกุกตะกัก

“อะไร” ผมมองหน้านัทแล้วพูดเสียงเข้ม สีหน้าและแววตาของนัทเริ่มเปลี่ยนไปเป็นความกังวลทันที และเมื่อผมเห็นดังนั้นแล้วผมจึงเริ่มยิ้มกว้างออกมา “จะกอดคนอื่นเค้าแล้วไม่ยอมบอกให้รู้ก่อนได้เหรอวะ คิดตังค์นะเนี่ย” ผมพูดออกไปทั้งๆที่รู้ตัวเลยว่าตัวเองก็กำลังหน้าแดงอยู่เหมือนกัน

เมื่อเขาได้ยินผมพูดอย่างนั้น ใบหน้าของนัทก็เริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้งทันที “คือ เมื่อเช้านนท์บ่นหนาวน่ะ แล้วก็........ คว้ามือนัทไปกุมไว้ไม่ยอมปล่อยเลย นัทก็เลยมานอนด้วย คือแบบว่า เผื่อมันจะทำให้อุ่นขึ้นได้บ้างน่ะนะ” เขาพูดท่าทางอายๆ

คราวนี้ก็เป็นผมบ้างแล้วที่ต้องรู้สึกเขินขึ้นมาจริงๆ “จริงอ่ะ นนท์จับมือนัทจริงๆเหรอ”

นัทยิ้มแล้วพยักหน้า “อืออ ก็ใช่อ่ะดิ่” เขาเลื่อนมือขึ้นมาแตะที่หน้าผากผมเบาๆ “แล้วเป็นไง รู้สึกดีขึ้นยัง...... ดูเหมือนจะไม่มีไข้แล้วนี่”

“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะมั๊ง”

“ตัวสั่นใหญ่เลย”

“หา”

“นนท์นั่นแหละ ตัวสั่นใหญ่เลย”

“เหออ” ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

นัทพยักหน้า “ก็เมื่อคืนน่ะแหละ นนท์ตัวสั่นใหญ่เลย รู้ป่ะ เมื่อเช้าก็เหมือนกัน แถมยังจับมือนัทไว้ไม่ยอมปล่อย แล้วมือเงี๊ยก็เย็นเจี๊ยบบ” เขาทำหน้าล้อเลียน

ผมรีบผุดตัวลุกขึ้นนั่งทันที “ทะลึ่ง! ก็คนมันไม่สบายนี่หว่า ไม่ต้องมาแซวเลย” ผมหยิบเอาหมอนมากดลงบนหน้าของนัทแล้วก็พยายามจะจี้เอวของเขาไปด้วย “แล้วใครวะมาลักหลับกอดคนอื่นเขาหน้าตาเฉย ขนลุกจะตายยยย”

นัทหัวเราะแล้วพยายามสะบัดหน้าหนี จากนั้นเขาก็ดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งไปพร้อมๆกับพยายามเบี่ยงตัวหลบนิ้วมือของผม เขาพยายามเลื่อนตัวหนีผมไปเรื่อยๆจนกระทั่งตัวเองไปนั่งอยู่ตรงบริเวณริมขอบเตียง

“เดี๋ยวๆๆ นนท์ อย่าเพิ่งงงง.....!”

เสียงของนัทหายไปพร้อมๆกับร่างกายของเขาที่หายวับไปจากสายตาของผม แต่สิ่งถัดมาที่ผมได้ยินก็คือเสียงดังตึง และสิ่งที่ผมเห็นก็คือขาข้างหนึ่งของนัทลอยชี้อยู่บนอากาศ ส่วนขาอีกข้างก็พาดอยู่บนขอบเตียงตรงตำแหน่งที่เขาเคยนั่งอยู่

“เฮ้ย นัท!” ผมรีบคลานไปริมเตียงทันที จากนั้นก็เห็นนัทนั่งอยู่บนพื้นเอามือข้างหนึ่งลูบหลังหัวของตัวเองที่โขกเข้ากับกำแพงห้องเมื่อครู่เบาๆ

“อูยยยย” เขาครางออกมาพร้อมกับซี๊ดปากด้วยความเจ็บปวด

“เป็นไรป่าวอ่ะ นนท์ขอโทษๆ ขอโทษจริงๆ” ผมยื่นมือออกไปหมายจะช่วยดึงให้เขาลุกขึ้นยืน นัทส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับจับมือของผมเอาไว้

“ไม่เป็นไรอ่ะ แต่ว่า......” เมื่อพูดจบ เขาก็กระชากตัวผมลงจากเตียงทันที ทำให้ผมไถลลงไปกองอยู่บนพื้นข้างๆเขาพร้อมกับผ้าห่มและหมอนที่หล่นตามลงมาด้วย

“เฮ้ยยยย” ผมร้องออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ขอเอาคืนล่ะทีนี้!” นัทพูดพร้อมกับพลิกตัวขึ้นคร่อมผม จากนั้นก็บรรเลงใช้นิ้วทุกนิ้วจิ้มลงบนเอวของผมอย่างเมามัน ทำเอาผมหัวเราะและดิ้นอย่างไม่มีทางสู้จนเริ่มหมดแรง

“เฮ้ยย สนุกกันใหญ่เลยนะ” เสียงของวายุที่ดังขึ้นช่วยชีวิตผมเอาไว้ได้ทันเวลา เพราะพอนัทปล่อยมือที่จับผมเอาไว้ออก ผมก็รีบพลิกตัวแล้วลุกขึ้นวิ่งไปหาวายุที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำทันที

“โอยยย เหนื่อย พอเลยๆๆ ไม่เล่นแล้วเว้ย” ผมยกมือขึ้นชี้หน้านัทที่กำลังยิ้มอย่างมีชัยชนะ “สาดดด ได้ทีล่ะเอาใหญ่เชียวนะ”

วายุมองผมสลับกับมองนัทจากนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ “เล่นกันสนุกใหญ่เชียวนะมึง ตึงตังๆกันสะใจเลยนะ โดยเฉพาะมึง ไอ้นัท มึงเป็นรองประธานนักเรียนไม่ใช่เรอะ เสือกทำเสียงดังซะเอง ไอ้นี่”

“เสียงดังตึงเมื่อกี๊ก็มันเพราะหัวกูโขกเข้ากับกำแพงอ่ะ ตึงเบ้อเริ่ม” นัทใช้มือขวาลูบที่หลังหัวตัวเองเบาๆ

“ยังเจ็บอยู่รึเปล่า นนท์ขอโทษจริงๆอ้ะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำนัทตกเตียงไปหัวโขกกำแพงแบบนั้น” ผมเดินไปนั่งอยู่บนปลายเตียง ยังคงระแวงและระวังตัวอยู่นิดหน่อย

“ไม่เจ็บแล้วหรอก ก็บอกไปแล้วไง” นัทค่อยๆยืนขึ้น แต่แล้วจู่ๆเขาก็ล้มทรุดลงจนหน้าคว่ำลงไปบนเตียง

“เฮ้ยย!” ผมกับวายุร้องออกมาแทบจะพร้อมๆกับ

“เป็นอะไร ไอ้เหี้ยนัท” วายุรีบเดินไปข้างหลังนัทแล้วประคองตัวเขาขึ้นมาทันที ส่วนผมก็รีบเขยิบตัวไปใกล้ๆเพื่อดูอาการของเขาด้วยเหมือนกัน

“เปล่า ไม่เป็นไร........” นัทค่อยๆดันตัวเองให้เงยหน้าขึ้น “แค่หน้ามืดน่ะ สงสัยลุกเร็วไปหน่อย”

“มึงแน่ใจนะว่าแค่หน้ามืด ไม่ใช่เพราะหัวโขกที่มึงบอกเมื่อกี๊”

“เออ กูรู้ตัวกูน่า ไม่ต้องห่วงหรอก แค่หน้ามืดจริงๆ”

“งั้นนอนพักสักแป๊บก่อนแล้วค่อยๆลุกอีกทีดีกว่า นัท” ผมพูด

“อืมมม” นัทพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ปีนขึ้นมาบนเตียงแล้วพลิกตัวนอนหงายลงข้างๆผม ผมจึงเขยิบเข้าไปใกล้เขามากขึ้นแล้วใช้นิ้วเลิกเปลือกตาของเขาดู จากนั้นก็บอกให้นัทมองตามนิ้วชี้ของผมที่ขยับไปทางซ้ายและขวาช้าๆ

“มึงดูเป็นด้วยเหรอวะ นนท์” วายุถามผมแบบทึ่งๆ

“เหอะ” ผมส่ายหน้า “ดูไม่เป็นหรอก กูก็ทำขำๆไปแบบนั้นแหละ”

“โหยยย ไอ้เหี้ยยย!” วายุเดินมาตบหลังหัวผมเบาๆ “กูก็นึกว่าเก่ง ไอ้ห่าาาา นึกว่าจะดูอาการมันว่าหัวกระแทกแรงมั๊ย เส้นเลือดฝอยแตกตายห่ารึเปล่าอะไรแบบนี้ สาดดด”

ผมกับนัทหัวเราะขึ้นพร้อมๆกัน จากนั้นนัทก็พูดขึ้น “ว่าแต่พ่อมึงมารับกี่โมงวะ ไอ้ยุ ทำไมมึงรีบตื่นรีบอาบน้ำแต่งตัวจัง เพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่งเอง”

“ก็นิดหน่อยว่ะ เผอิญวันนี้วันสำคัญ” วายุยิ้ม

“วันอะไรวะ”

“อ้าว ก็กูบอกพวกมึงเมื่อคืนนี้แล้วไงว่าวันนี้กูชวนพวกมึงไปบ้านกูน่ะ”

“เออ อันนั้นกูจำได้ แต่แล้วมันเป็นวันสำคัญยังไงวะ”

“อ้าว ก็บอกแล้วไงว่าไปกินฟรี” วายุยังคงยิ้มกว้างอยู่ ให้ตายเหอะ เขาคนนี้นี่ช่างยิ้มเก่งจริงๆ และยังเป็นรอยยิ้มที่ดูสดใสและจริงใจมากด้วย “ไปกันหมดทุกคนเลย เดี๋ยวพ่อเล็กเค้าจะมารับพวกเราตอนบ่ายน่ะ นนท์เองก็อย่าลืมโทรไปบอกแม่อีกทีซะล่ะ แล้ววันนี้ก็บอกด้วยว่าเดี๋ยวพ่อเพื่อนไปส่งที่บ้านให้เอง ไม่ต้องเป็นห่วง”

“แล้วตกลงกินฟรีเนื่องในโอกาสอะไรวะ” นัทยังคงนิ่วหน้าสงสัยอยู่ “ดูมึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มีความสุขจริงนะ ไอ้ยุ ตอนแรกกูก็แค่คิดว่ามึงชวนพวกกูไปเที่ยวบ้าน แต่ดูท่าทางคงจะไม่ใช่แค่นั้นแล้วล่ะมั๊ง”

“วันเกิดมึงเหรอ ยุ” ผมถาม

“ไม่ช่ายอ่ะ ไอ้ยุมันเกิดเดือนสิงหา.......” นัทส่ายหน้า

“ช่าย ไม่ใช่วันเกิดกูหรอก แต่เป็นวันเกิดพ่อเล็กน่ะ วันนี้พ่อซันอายุครบ 38 และพ่อก็บอกให้กูชวนพวกมึงไปให้หมดทุกคนด้วย” วายุหันมาหาผมแล้วยิ้ม “โดยเฉพาะมึง ไอ้นนท์ พ่อบอกมาว่าให้กูพามึงไปให้ได้เลยด้วยนะ”

“เหออ กูเนี่ยนะ” ผมแปลกใจ

“ช่ายย พ่อเล็กเค้าอยากเจอมึงด้วยไง ก็วันก่อนมึงเจอพ่อกะป๊าไปแล้ว ที่เหลือก็มีแค่แม่กะพ่อเล็กที่ยังไม่ได้เจอ เพราะงั้นพ่อเล็กเค้าก็เลยอยากเจอเพื่อนใหม่กูด้วยคน แล้วที่สำคัญ พวกพ่อเล็กเค้ามีของฝากจากอังกฤษมาให้พวกมึงด้วยนะ”

“โหห เอาอีกและ พ่อมึงอ่ะชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อยเลย กูเกรงใจนะเว้ยไอ้ยุ” นัทพูดขึ้น “โคตรเกรงใจเลยด้วย และที่สำคัญทำไมมึงไม่บอกพวกกูว่าเป็นวันเกิดพ่อมึงวะ พวกกูเลยไม่ได้เตรียมอะไรไปไหว้พวกพ่อแม่มึงเลย”

“เกรงใจห่าอะไรวะ เออๆ กูขอโทษที่กูไม่ได้บอกพวกมึงก่อน แต่ก็นะ ถ้าเกิดว่ากูบอกพวกมึงล่วงหน้าว่าวันนี้วันเกิดพ่อเล็ก เดี๋ยวมึงก็ต้องไปเสียเงินซื้ออะไรให้พ่อเค้าอีกอ่ะดิ่ พ่อกับแม่กูเค้าก็เลยบอกให้ชวนพวกมึงแค่ว่าไปเที่ยวที่บ้านเท่านั้นพอไง”

“อ๋ออ งั้นไอ้ของขวัญที่ซื้อวันนั้นก็ของพ่อเล็กของมึงอ่ะดิ่ ใช่มะ วายุ” ผมถาม

“ช่ายย เพราะถ้าวันนั้นกูบอกพวกมึงว่ากูซื้อให้พ่อ เดี๋ยวพวกมึงก็จะแห่กันไปซื้ออีกอ่ะ โดยเฉพาะมึง ไอ้นัท แล้วสุดท้ายกูก็จะโดนพ่อดุเอา”

“แต่พวกกูเกรงใจนะเว้ย ไปตัวเปล่าแบบนี้”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก แถมพวกมึงเป็นเด็กนะเว้ย เพราะงั้นก็ไปแบบเด็กๆดิ่วะ เค้าให้ไปกินก็กิน จะไปเกรงใจทำไม แถมที่สำคัญกูเองก็ไม่ได้ชวนพวกมึงไปเที่ยวที่บ้านมาตั้งนานแล้วด้วย เพราะงั้นไปเหอะน่า นะ นานๆทีเราจะได้ไปเที่ยวกันพร้อมหน้านะเว้ย ไอ้คริสเองก็อุตส่าห์ขอแม่ไปได้แล้วด้วยเหมือนกัน”

“จริงอ่ะ ตกลงไอ้คริสไปได้แล้วเหรอวะ” นัทถาม

วายุพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “กูและพ่อกูโทรไปขออนุญาตแม่มันมาตั้งแต่เมื่อวานซืนแล้วเรียบร้อย และเมื่อคืนพ่อกูเค้าก็โทรไปย้ำและยืนยันมาอีกทีแล้วด้วย”

“ก็แล้วแบบนี้จะให้กูบอกว่าไม่ไปได้อีกเหรอวะ” นัทยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า “ถ้างั้นกูขอไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ นนท์เองก็อย่าลืมโทรหาแม่ล่ะ”

ผมพยักหน้าจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือให้นัทจับ เขาคว้ามือของผมเอาไว้จากนั้นก็ออกแรงดึงเพื่อที่จะลุกขึ้นยืน แต่ผมคงจะช่วยฉุดเขาแรงเกินไปจนทำให้นัทเซถลามาทับลงบนตัวผม ด้วยน้ำหนักตัวของเขา ทำให้ผมถูกดันจนหลังไปพิงกำแพงโดยมีนัททับอยู่ทางด้านหน้า เขาใช้มือข้างหนึ่งดันตัวเองเอาไว้ไม่ให้น้ำหนักตัวทับลงมาที่ผมจนหมด และหน้าของเราสองคนก็อยู่ห่างกันเพียงแค่ไม่ถึงคืบ เราสองคนสบตากันและผมก็เห็นว่าไม่ใช่ผมแค่เพียงคนเดียวที่กำลังหน้าแดงอยู่ในตอนนี้

“ขะ.... ขอโทษทีนะนนท์”

“อืมม.....” ผมได้แต่พยักหน้าและตอบออกไปในลำคอ

“เจ็บรึเปล่า” นัทถามขณะค่อยๆดันตัวออก “โทษทีนะ พอดีนัทลุกแรงแล้วก็เร็วไปหน่อยน่ะ เลยตั้งหลักไม่ทัน”

“ไม่เป็นไร ว่าแต่ไม่มึนหัวแล้วใช่มั๊ย”

“อืมมม”

ผมเหลือบไปเห็นวายุกำลังยืนมองเราสองคนอยู่ ผมเลยรีบเขยิบตัวออกจากตำแหน่งที่ยืนอยู่ทันที

“งั้นมึงสองคนใครก็ได้ไปอาบน้ำก่อนเหอะ ไม่สิ นนท์ กูว่ามึงไปอาบก่อนดีกว่า เพราะว่ามึงอาบเร็วกว่าไอ้นัทมันนี่นะ”

ผมกับนัทพยักหน้าออกมาพร้อมๆกัน จากนั้นผมก็เบี่ยงตัวหลบเพื่อให้นัทเดินผ่านผมออกไปได้ และตอนที่เขาเดินสวนผมไปเราก็สองคนก็สบตากันอีกครั้ง และการสบตากันคราวนี้ก็ทำให้ผมต้องรู้สึกแปลกไปกว่าที่เคยมากทีเดียว ผมไม่รู้ว่านัทจะสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของผมได้หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆคือผมเห็นรอยยิ้มขี้เล่นกับแววตาที่ดูแปลกไปของนัทอยู่แว่บหนึ่ง ถึงจะเพียงแค่ชั่วแว่บเดียวและไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ผมก็สาบานได้ว่าผมเห็นมันจริงๆ...........

[ExecutioneR]

เข้ามาแปะตอนใหม่แล้วก้อมาแถลงว่า หลังจากนี้ผมอาจจะมาช้าลงหน่อยนะครับ
มาบอกกันตรงๆเลยว่า "งานเข้า" อีกแล้ว 55555 เอิ๊กกกกก..... T^T (หัวเราะทั้งน้ำตา)
ไม่ต้องห่วงนะครับ มันคงไม่ช้าขนาดนั้น แต่ก็คงไม่ได้ขนาดวันละตอนแทบทุกวันเหมือนช่วงหลังๆนี้แล้วล่ะครับ
ขอโทษจริงๆนะครับ

จุ๊บุจุ๊บุ

 

ปล. ถ้าไงก็ดันๆกันหน่อยนะคับ อิอิ
ปล.2 บีไซด์หลังจากนี้ (ที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่ตอนข้างหน้า) มันจะสืบเนื่องมาจากตอนที่ 10 และ 11 นะครับ บอกไว้ก่อน เผื่อหายไปนานจนต่อไม่ติดกัน แหะๆ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

จิ้มๆๆๆ

งานออกค่อยมาเข้าต่อก็ได้ครับ ไม่ต้องรีบๆ ผมเข้าใจ นานๆๆมาทีก็ได้ครับ อิอิ

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.ตอนนี้นัทกะนนท์น่าร๊ากกกกกกก

[ExecutioneR]

สวัสดีครับ

จิ้มๆๆๆ

งานออกค่อยมาเข้าต่อก็ได้ครับ ไม่ต้องรีบๆ ผมเข้าใจ นานๆๆมาทีก็ได้ครับ อิอิ

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.ตอนนี้นัทกะนนท์น่าร๊ากกกกกกก

โอเค ได้เรยครับ! 55555 


ปล. เป็นเจ้าของกระทู้มันดีอย่างนี้นี่เอง (ฮา)

[mole eye man]

^
^
^

จิ้มตรงนิยายไม่ทัน  ของจิ้มตรงนี้ก็ได้ฮะ   

ตอนนี้เริ่มน่ารักแฮะ  เหอ ๆๆๆ  ไม่รู้ยุให้นนท์อาบก่อน  มีเรื่องไรจะแอบคุยกับนัทรึเปล่านะเนี่ย   

ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร  แต่ขอเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ   แล้วจะรอติดตามต่อครับ   

[Blurry]

ตอนนี้มันน่ารัก ชอบนัทอะ เชียร์ๆๆๆ

ระยะหลังๆมานี่นั่งรอเรื่องนี้ทุกวันเลยอะ ติดซะละ
ยังไงก็ไม่ต้องรีบนะคะ แต่รออยู่

[pae_tekung]

ชอบตอนนี้


ตอนหน้าได้เจอ เมฆ กะ ซัน แว้วววววววววววววว

[winnie_the_far]

ต้นสู้สู้นะคร้าบบบบบบบบ 


เป็นกำลังใจให้ ไว้เสร็จงานที่เข้ามาแล้วค่อยลงก้อได้นะ



รอได้คร้าบบ


เชียร์นัทอะ นัทน่ารักทีเดียวคร้าบบบบ

[andyus1]

อุแหม่ ขัดจัยนึดนุง ทะมายมะไปอายด้วยกันอ่ะ ที่กะยุยังอาบได้เลย มะแนวเลยอ่ะ

อิอิ นัยที่สุด นัท ก็เริ่มมีอาการแระ หุหุ อ้ายคุนโจ้เอ๋ย เอ็งมีคู่แข่งเลยเฟ้ย

ว่ะๆ ห้าๆๆ ดูดิ้ คายจะมาวิน วู้ววววววววววววว~~~~