หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[winnie_the_far]

สนุกมากมายคร้าบบบบ

แต่ม่ายอยากให้นนท์ต้องกลับไปอยู่บ้านเลย เข้าใจฟิวริ่งที่เกิดขึ้นกับนนท์น่ะ

ในเวลาแบบนี้ จะรู้สึกใจหาย ใจหวิวๆๆ แล้วมันจะรู้สึกเหงาๆๆอะหลังจากนั้น

แม้รู้ส่าเดวก้อต้องเจอเพื่อนอีกก้อตามทีนะ........พล่ามมากไปป่าวเนี้ย


รู้สึกว่าตอนนี้โจยังไม่มีบทบาทเท่าไหร่ ก้อจะรอต่อไปนะคร้าบบบ


...............ถึงคนแต่งจะแต่งมึนๆๆอึนๆๆๆ ก้อสนุกน้า 


ขอกอดคนแต่งทีนึงนะ อิอิ 

ปล.งั้น +1 เป็นกำลังจัยหั้ยต้นนะคร้าบบบ

[clubza]

เห็นเม้นต์ของคุณคำเตือน (Caution) แล้วเกิดคำถามในหัว

ม.3เนี่ย ถ้าเป็นโรงเรียนรัฐบาล แน่นอนว่า ผมทรงเดียวที่จะได้เห็นกันก็คือ เกรียน! แล้วพวกเอกชนอ่ะ ปองคุงไม่เคยได้มีชีวิตแบบนั้น

แบบที่ไว้ผมยาวเพิ่มความสมาร์ทจนกระทั่งม.ปลายน่ะ ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยสิครับ ใครก็ได้ที่เคยมีประสบพบเจอเรื่องที่ว่านี่

ส่วนเรื่องนี้ จินตนาการปองคุงโยงกับเรื่อง Takumikun Series อ่ะ (ใครไม่รู้จัก แนะนำคร้าบ youtube + google search ก็มี อิอิ)

ผมก้อไม่เคยแฮะ แต่ที่แน่ๆไอ้ รร นี้ที่พวกมันเรียนกันอยู่เนี่ย จินตนาการล้วนๆๆ 5555
รวมทั้งประเทศไทย กรุงเทพ เชียงใหม่ ก็เป็นเมืองในมโนของผมล้วนๆเลยครับ

แต่เอาจริงๆ รร ไหนๆก็ต้องผมสั้นแหละครับ ไม่งั้นก็รองทรง ไม่มีทางไว้ผมยาวววแบบเด็กมหาลัยอะไรแบบนั้นได้อยู่แล้ว

ส่วนเรื่อง ทาคุมิ อะไรนั่น ผมก้อไม่รู้จักครับ แต่ถ้ามันเกิดไปซ้ำกันเข้าล่ะก็........ กรูงานเข้าแน่ 
อ่านไปขำๆและกันครับ อย่าเอาไปโยงกันเลย อิอิ

อย่างที่บอกไว้ตอนแรกและหัวชื่อว่านิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่อง "ไม่สั้น"

เพราะงั้น ใจเย็นๆกันนะครับ อย่าเพิ่งใจร้อนและอย่าเพิ่งเบื่อกันซะก่อนเน้ออ 

ส่วนมากก็หัวเกรียนทั้งนั้นอะคับไม่ว่าจะเป็นs.g.cหรือs.d
แต่นิสัยเกรียนไม่เกรียนศึกษาเอาเองหรือหาเด็กที่นั้นมาคบสักคนก็ดีคับ555+

[ExecutioneR]

^
^

งั้นขอคบน้องคนนี้ศึกษาข้อมูลซะเลยดีกว่า 

[l3iZal2l2e]

ถ้าเกรียนแบบ sg หรือ ac เค้าเอาน้ะ
5 55+

ส่วนมาก ถ้าไม่ใช่ช่วงตรวจผมหรือเรียน รด.
มันก้จะไว้ทรง รองทรงต่ำกัน(ป่ะว่ะ - -") ... มันจะยาวๆหน่อยนึง
ไม่ยาวมาก ขนาดเด็กมหาลัย แต่ก้ไม่สั้นขนาดทรงนักเรียนนะ
 

ทาคุมิคุงซีรี่ย์สนุกมากกกกกกกก ... โทโมะจังนายเอกน่ารักได้อีกกกกก
 
 

[kitty]

  เอ่อ พี่รีบนค่ะ ทาคุมิคุงซีรี่ย์ นี่หาดูได้ที่ไหนอะค่ะ มีเปงแบบแผ่นไหม หรืองัยอะค่ะ ขอบคุนค่ะ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ชีวิตตอนเรียนม.ต้น กับ ม.ปลาย (ร.ร.รัฐบาลชายล้วน) ก็ไม่เคยไว้ผมรองทรงซักกะที แต่ก็ชอบ(เด็ก)เกรียนๆนะ  คิคิคิ
เรียนร.ด.อีก หมดกันเลย ไม่ต้องมีหรอกรองทรง อย่างมากสุดๆก็แค่รองทรงสูงๆไปเรียนร.ด.ได้  แต่มาร.ร.ก็โดนแง๊บอีก เซ็ง

คนแต่งรีบมาต่อได้ละ จะลงแดงละอ่อนน่อยต๋ายละเน้อ

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.ไปส่งน้องเรียนพิเศษที่ตึกจารย์อุ๊มา  แล้ว.... อยากเอากระสอบมาใส่สักคนสองคน

[ExecutioneR]

**คำเตือนและคำชี้แจงจากไอ้ต้นนะครับ**

          เรื่องราวที่ผมเขียน (พิมพ์) ให้ทุกคนอ่านกันอยู่นี้ ผมบอกแล้วว่าผมมีได้แรงบันดาลใจจากหนังสือ นิยาย หรือหนังฝรั่งหลายๆเรื่องบ้าง ดังนั้นมันอาจจะมีข้อขัดแย้งใดๆอยู่บ้างในเรื่องของเชื้อชาติ ศาสนา และครอบครัว แต่ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะดูหมิ่่นหรือจงใจทำลายศาสนานั้นๆให้เสื่อมเสียหรือปลูกฝังความเชื่อผิดๆให้แก่ผู้อ่านนะครับ สิ่งที่ปรากฎอยู่ในนิยายเรื่องนี้มีขึ้นเพื่อแสดงถึงข้อเท็จจริง พื้นฐานของอารมณ์ บุคลิก และนิสัยของตัวละครเพื่อเป็นการผูกเรื่องต่อไปในอนาคต และแน่นอนผมคงไม่ได้คิดจะสร้างเสริมปั้นแต่งเรื่องใดๆพวกนี้ขึ้นมาเองลอยๆแน่นอน ผมนับถือและเคารพในทุกๆศาสนาและความเชื่อ และเชื่อว่าทุกๆศาสนาต่างก็สอนให้ทุกคนเป็นคนดี และทุกๆครอบครัวต่างก็รักและอยากให้ลูกของตนเติบโตขึ้นเป็นคนดีในสังคมเช่นกัน ฉะนั้นผมจึงหวังว่าทุกคนคงจะเข้าใจและอ่านเพียงเพื่อความบันเทิงและข้อคิดเล็กๆน้อยๆบ้างเท่านั้นนะครับ

ด้วยรักและปรถนาดี
ต่นต๊นหน้ามนคนเดิม

[ExecutioneR]

b 2


คริส


“แต่แม่ฮะ นานๆที ผมเองก็อยากอยู่กับเพื่อนบ้างไม่ได้เหรอครับ” ผมพยายามอ้อนวอนแม่อีกครั้ง

“แม่ว่าแม่พูดไปหลายหนแล้วนะคริส แม่ไม่เห็นด้วยที่จะให้ลูกเอาเวลาดูหนังสือเสียไปกับการทำอะไรไร้สาระแบบนั้น”

“ผมแค่ขอไปหาเพื่อนที่หอวันนี้นี่มันไร้สาระมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ผมเริ่มรู้สึกน้อยใจมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว

“อย่ามาทำเสียงแบบนี้กับแม่นะ” แม่ผมหันมาดุ จากนั้นก็หันกลับไปทำอาหารต่อเหมือนเดิม “คริสไปคุยกับพ่อเอาเองก็แล้วกัน แม่ไม่อยากพูดแล้ว ถ้าพ่อเค้าให้ แม่ก็ให้”

ผมรีบวิ่งออกจากห้องครัวตรงไปยังห้องนั่งเล่นที่พ่อผมกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ทันที วันนี้เป็นวันอาทิตย์ และครอบครัวของเราก็เพิ่งกลับมาจากการไปโบสถ์กัน แม่ของผมเป็นคนไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ที่นับถือและเคร่งในศาสนาคริสต์มาก ส่วนพ่อของผมก็เป็นอเมริกันที่เคร่งและเชื่อในพระเจ้าเสียยิ่งกว่าแม่ของผมซะอีก ดังนั้นบ้านของเราจึงพูดได้เลยว่าเป็นครอบครัวคริสต์หัวโบราณที่ค่อนข้างจะแตกต่างและอาจจะดูแปลกประหลาดไปจากครอบครัวพุทธชาวไทยอยู่มากทีเดียว ดังนั้นผมที่เป็นลูกชายคนเดียวจึงถูกสอนให้นับถือและเชื่อในพระเจ้า รักในพระเจ้ายิ่งกว่าอะไรทั้งหมด และแน่นอนว่ารองลงมาก็คือเชื่อในคำสอนของพ่อและแม่ทุกๆคำพูด พ่อกับแม่บอกผมว่านี่เป็นหนทางเดียวที่จะทำให้ผมได้พบกับความสุขและได้ขึ้นสวรรค์

แต่ทำไมผมไม่เห็นรู้สึกว่าผมกำลังมีความสุขอย่างที่ผมถูกบอกมาเลย

ผมถูกสอนว่าการโกหกเป็นบาป และสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแย่และเลวร้ายมากยิ่งขึ้นไปอีกนั่นก็คือ ผมถูกสอนมาว่าการเป็นเกย์นั้นคือบาปมหันต์ มันคือความผิดปกติและเป็นบาปหนาที่เลวร้ายที่สุดอย่างหนึ่ง แต่ว่าผมเป็นเกย์ ใช่แล้ว ผมรู้ตัวมาตั้งแต่ยังเด็กแล้วว่าผมแตกต่างจากเด็กผู้ชายคนอื่นทั่วๆไป แรกๆผมก็คิดว่ามันเป็นเพราะว่าผมเป็นลูกครึ่งและเป็นเด็กที่ขี้อายมาก แต่เมื่อเริ่มโตขึ้น ผมก็เริ่มรู้แล้วว่าสิ่งที่ผมเคยคิดไว้นั้นไม่ใช่ มันไม่ใช่เพราะว่าผมขี้อายหรือมีพ่อเป็นฝรั่ง แต่มันเป็นเพราะว่าผมเป็นเกย์ ผมชอบผู้ชาย

ความผิดปกติทางจิตใจของผมมันเริ่มก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆจนผมอยากจะเป็นบ้า ผมได้แต่เก็บมันเอาไว้ข้างในและบอกใครไม่ได้ ไม่มีวันที่พ่อกับแม่ของผมจะรับเรื่องนี้ได้ และแม้แต่ตัวผมเองก็ยังไม่สามารถรับสิ่งที่ตัวเองเป็นได้เลยเช่นกัน ช่วงสองสามปีที่ผ่านมานี้ผมโตมาด้วยความรู้สึกสับสน ผมรู้ว่าการโกหกไม่ดี แต่ผมก็จำต้องโกหกตัวเองและคนอื่นๆอยู่ในทุกๆวัน ผมถูกสอนว่าการเชื่อในคำสอนของบาทหลวงนั้นจะทำให้ผมได้พบกับความสุข แต่ทำไมผมถึงไม่เห็นว่าผมจะรู้สึกเป็นสุขมากขึ้นเลยแม้แต่น้อย

ตอนช่วงราวๆเกรดห้าเกรดหกเป็นช่วงที่ผมกังวลมาก ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ทำไมผมถึงได้ดูต่างไปจากคนอื่นๆ ทำไมผมถึงเข้ากับใครๆได้ไม่สนิทใจอย่างที่ควรจะเป็น จนกระทั่งเมื่อผมเข้ามาเรียนชั้นมอหนึ่งที่โรงเรียนแห่งนี้ ท่ามกลางความอึดอัดและความเก็บกดจากการต้องเก็บความรู้สึกลึกๆของตัวเองเอาไว้ในใจเมื่อถูกล้อมรอบไปด้วยเด็กผู้ชายจำนวนมากมาย ก็ยังมีแสงสว่างเล็กๆที่ผมเพิ่งเคยได้สัมผัส มันเป็นความอบอุ่นและความสุขเพียงหนึ่งในไม่กี่อย่างที่ผมเคยได้รู้สึกและเป็นเจ้าของ และสิ่งๆนั้นก็คือคำว่า “เพื่อน” นั่นเอง

ที่นี่ ผมได้รู้จักกับเคน นัท เจย์ ป๊อป ตี๋เล็ก และ....... วายุ

พวกเขาทุกคนมอบความอบอุ่น ความสุข และความเข้มแข็งให้แก่ผมในยามที่ผมอยู่โรงเรียน อยู่บ้าน หรือไม่ว่าในยามไหนก็ตามที่ผมต้องการ ไม่ว่าผมจะอยู่ใกล้หรือไกลจากพวกเขาสักเพียงไหน ผมก็ยังรับรู้ได้ตลอดเวลาว่าผมกำลังมีคนที่รักผมอยู่ในทุกๆนาทีถึงแม้ว่าในตอนนั้นเขาจะยังไม่ได้แม้แต่นึกถึงผมอยู่ก็ตาม โดยเฉพาะยุที่คอยดูแลและเป็นห่วงผมด้วยใจจริงเรื่อยมา เขาดูจะเป็นเพียงคนเดียวในกลุ่มที่อ่อนโยนและเป็นห่วงเป็นใยผมมากที่สุด เขาทั้งร่าเริง ยิ้มเก่ง เป็นมิตร อ่อนโยนและเข้มแข็งในเวลาเดียวกัน เขาดูแตกต่างจากผมในทุกๆอย่างจริงๆ และที่สำคัญเมื่อเขาบอกผมว่าเขามีพ่อและอาๆที่เป็นเกย์ มันก็แทบจะทำให้ผมช็อคไปเลยทีเดียวที่ความสัมพันธ์ของคนพวกนั้นได้รับการยอมรับและสามารถเปิดเผยได้ถึงขนาดนี้ และที่สำคัญ พวกเขาทุกคนก็มีความสุขกับมันมากด้วย แต่แล้วทำไม........ ทำไมผมถึงจะเป็นแบบพวกเขาบ้างไม่ได้นะ

เมื่อครู่นี้ยุโทรมาบอกผมว่าข้อเท้าของเขาแพลงจากการเล่นยูโดกับป๊าของเขา และเขาคงจะต้องไปนอนที่หอกับนัท มันทำให้ผมเป็นห่วงเขามากแล้วก็อยากจะไปหาพวกเขาที่หอด้วยเหมือนกัน ผมจึงตัดสินใจลองเดินเข้าไปขอแม่ดูว่าผมจะขอหยุดเรียนพิเศษเย็นนี้แล้วไปนอนที่หอกับเพื่อนได้มั๊ย แต่สุดท้ายผลมันก็ออกมาเป็นเหมือนที่ผมคิดเอาไว้ไม่มีผิด

ในตอนนี้ความหวังเดียวที่ผมเหลืออยู่ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพ่อเท่านั้นแล้วในตอนนี้

“พ่อครับ” ผมเดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆพ่อ พ่อของผมพูดไทยไม่ได้ ผมจึงต้องคุยกับแม่ด้วยภาษาไทยและคุยกับพ่อเป็นภาษาอังกฤษมาตลอดสิบกว่าปี “วันนี้ผมขอหยุดเรียนวันนึงแล้วไปนอนกับเพื่อนที่หอได้มั๊ยครับ”

พ่อผมไม่ตอบกลับมาในทันทีแต่วางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะแล้วก็หันมามองหน้าผม “หยุดเรียนเหรอ ทำไมต้องหยุดเรียนด้วยล่ะ”

“ก็...... ไม่ทำไมหรอกครับ คือ ผมก็อยากหยุดพักบ้างเหมือนกัน แล้วอีกอย่างเมื่อกี๊วายุเพื่อนผมเค้าโทรมาบอกว่าข้อเท้าเค้าแพลงและจะไปนอนที่หอกับนัทน่ะครับ ผมก็เลย....... อยากไปเยี่ยมเค้าด้วย...... ก็เท่านั้นเอง” ผมก้มหน้า ไม่กล้าสบตากับพ่อตรงๆ

“แล้วจะไปเยี่ยมทำไม ในเมื่อพรุ่งนี้เราก็จะได้เจอกันที่โรงเรียนอยู่แล้วนี่”

“เรื่องนั้นมันก็ใช่ครับ แต่........”

“แต่อะไร จริงๆอยากจะไปเที่ยวกับเพื่อนก็บอกมาสิ ใช่มั๊ยล่ะ”

“เที่ยวที่ไหนกันครับพ่อ ก็แค่นอนที่หอเท่านั้นเอง” ผมนิ่วหน้า

“ก็นั่นแหละ ก็คงจะไปรวมกลุ่มทำอะไรไม่ดีๆกันใช่มั๊ยล่ะ เด็กผู้ชายสมัยนี้ ไว้ใจได้ที่ไหนล่ะ พอห่างตาหน่อยก็......”

“พ่อ เพื่อนผมไม่ใช่แบบนั้นนะครับ” ผมรีบแย้ง “แถมที่สำคัญ หอของโรงเรียนเค้าก็......”

“พ่อไม่อนุญาตให้หยุดเรียน” พ่อผมตัดบทเสียงเฉียบขาด ไม่ใช่ทั้งดุและตะคอก แต่เป็นน้ำเสียงราบเรียบที่เฉียบขาดที่สุดจริงๆ จากนั้นพ่อก็หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านอีกครั้งเป็นสัญญาณว่าจะไม่มีการพูดคุยอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว

ผมกัดริมฝีปากแล้วลุกขึ้นเดินขึ้นห้องบนชั้นสองทันที จากนั้นผมก็ล้มตัวลงบนเตียง ผมรู้สึกเหมือนน้ำตาของผมกำลังจะไหลออกมาแต่มันก็ไม่ยอมออกมาสักที ความรู้สึกแน่นตื้อมันอัดแน่นอยู่เต็มอกจนผมอยากจะระเบิดมันออกมาบ้าง ไม่ว่าจะเรื่องอะไรและเมื่อไหร่ ตั้งแต่เด็กยันโต ผมไม่เคยสร้างทางเลือกของผมเองได้เลยสักครั้ง ทำไมกันนะ ทำไมทั้งๆที่เราก็อายุสิบห้าเหมือนกันแท้ๆ แต่ทำไมผมกับเด็กคนอื่นๆถึงได้ดูแตกต่างกันมากถึงขนาดนี้

ผมไม่เคยมีอิสระ ผมไม่เคยได้เลือก ไม่เคยได้รับ ถ้าชีวิตเปรียบเหมือนการเดินทาง เส้นทางของผมก็คือเส้นตรงที่ถูกขีดและกั้นขอบรั้วเอาไว้อย่างแน่นหนาโดยพ่อและแม่เพื่อป้องกันไม่ให้ผมเฉออกไปจากถนนที่เขาสร้างไว้แม้แต่มิลเดียว หนทางข้างหน้าของผมก็มืดมิด แสงสว่างเดียวที่มีก็คือแสงสว่างในดวงตาของพ่อและแม่ที่กำลังจูงมือผมเดินไปเท่านั้นเอง แต่ทว่ามันก็ไม่ใช่แสงสว่างและปลายทางของผมที่ผมอยากได้เลยแม้แต่น้อย

คนบางคนอาจจะบอกว่าผมโชคดีที่ผมเกิดมาหน้าตาดี มีพ่อเป็นฝรั่ง มีเงิน มีบ้านสวยๆอยู่ ได้เรียนหนังสือดีๆ แถมยังหัวดีอีกต่างหาก แต่ถ้าหากผมเลือกได้ ผมยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างกับความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่ที่เข้าใจผมมากกว่า ผมยอมหน้าตาไม่ดี มีเงินแค่พอกิน ได้เรียนโรงเรียนธรรมดาๆ แต่ได้รับความรักและอิสระในการใช้ชีวิต และที่สำคัญ ไม่ต้องถูกกดดันและคาดหวังจากสังคมรอบข้าง โดยเฉพาะจากครอบครัวที่สมควรที่จะรักและสนับสนุนผมมากถึงขนาดนี้ซะจะดีกว่า

ผมลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดเพลงจากเครื่องเล่นซีดีที่โต๊ะหัวเตียง จากนั้นก็หยิบกระดาษวาดเขียนออกมาตั้งบนขาตั้งวาดรูป ผมบีบสีลงในจานสีแล้วใช้พู่กันจุ่มลงไป ผมนั่งหลับตาอยู่ครู่หนึ่ง ปล่อยอารมณ์และความรู้สึกให้ล่องลอยไปกับเสียงเพลง จากนั้นก็ค่อยๆจรดปลายพู่กันลงไปบนแผ่นกระดาษ มือของผมเริ่มขยับเป็นจังหวะตามเสียงเพลงอย่างช้าๆและแผ่วเบา ท่วงทำนองแห่งความเศร้าและความเหงาในจิตใจของผมมันกำลังจะถูกถ่ายทอดลงไปบนผืนกระดาษสีขาวแผ่นนี้แล้ว...........

[133113]

สงสารคริส
ต้องอดทนกับความกดดันหลายอย่าง
เข้าใจในสิ่งที่คนแต่งต้องการจะสื่อค่ะ

 

[mantdash]

อื้อไม่ชอบเลยพ่อแม่แบบนี้

สงสารคริสจริงๆเลย

ว่าแต่ตอนนี้สั้นๆแหะ อิอิ

[M@nfaNG]

เครียดเรื่องศาสนานี่มากที่สุดเลยนะ ทำใจยากจริงๆที่จะหลุดพ้นตรงนั้นได้

[nopkar]

สงสารคริสเหมือนกันเรยอ่ะ

จะเปลี่ยนพ่อแม่ คงยากมากๆๆๆๆเรยอ่ะ

ปรับเปลี่ยนตัวเองดูจะง่ายกว่า  อาจจะยากสักหน่อย แต่ก็เชื่อว่ายากน้อยกว่าเปลี่ยนพ่อแม่แน่ๆ


ส่วนน้องนนท์(ที่รักของทุกคน) อยู่คืนสุดท้ายจะไม่ฝากอารายไว้หน่อยหรอ  อิอิ 

[three]

ขึงตรึงมากก็ขาด หย่อนยานไปก็มิดังพอดีๆคงดีที่สุดอ่ะ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

น่าสงสารๆ สงสัยต่อไปคงมีเรื่องของคริสให้ได้อ่านกันแน่นอน
มาต่อเรื่องของชาตินนท์เร็วๆนะ (ชาตินนท์แปลว่าอะไรอ่ะครับ??)

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[l3iZal2l2e]

เง้อ
อึดอัดแทนน้องคริส
ดีนะที่น้องไม่เป็นบ้าไปซะก่อนนนนนนน

เอิ้ก ๆ วายุกะคริส นี่มีสิทธิ์ลุ้นใช่มั้ยคะ
 

[bame]

เพิ่งจะได้ฤกษ์เข้ามาเม้นคร้าบ
ก่อนอื่น 
ขอบคุณไว้ก่อนครับ
ไว้จะมาเม้นอีกนะครับ
 

[DEMON3132]

เย้ได้เจาะไข่เป็ดฟองใหม่แล้ว ดีใจ สวัสดีค่ะน้อง bame
+1 ให้คุณ Executioner คนแต่งด้วยค่ะ สงสารคริสจังเลย
ในเรื่องจริงก็มีหลายนะที่ต้องพบเจอกับปัญหาเรื่องพ่อแม่ไม่เข้าใจ
ไม่ใส่ใจและรับรู้ความรู้สึกของลูก คิดถึงแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่ ต้องเดิน
ต้องคิด และต้องทำตามที่พ่อแม่กำหนด น่าสงสารกว่าเด็กบางคนที่
ไม่มีพ่อแม่เสียอีกนะคะ  คนแต่งผ่านไปเป็นกำลังใจให้คริส
ยังรอน้องนนท์อยู่นะคะ จะรออย่างสงบ อิ อิ .....

[~•SAkurAIro•~]

แง่ววว ทำไมตอนนี้มันดุสั้นๆ หว่า 

อ่านแล้วเริ่มชอบคริสแหะ ไม่รุ้เพราะอารายย จะรอดุต่อไปว่าจะเป็นยังไง 

สงสารคริสด้วยเหอะ คริสกะวายุนี่มีสิทธิ์ลุ้นใช่ม้ายยยย 

รอตอนต่อไปดีกั่ววววว

[TONG]

อ่านแล้วสงสารคริสจริงๆ พ่อแม่ก็บังคับกันแบบนี้

เฮ้อ.... อ่านแล้วนึกถึงพ่อแม่ตัวเอง หุหุ

อนึ่งเมฆ-ซันนี้เหมือนจะมีเรื่องเต็มๆหรือเปล่าค่ะ?

เห็นพูดถึงกันบ่อยเลยอยากอ่าน ใครพอรู้บ้างว่าชื่อเรื่องอะไร?

[ExecutioneR]

อ่านแล้วสงสารคริสจริงๆ พ่อแม่ก็บังคับกันแบบนี้

เฮ้อ.... อ่านแล้วนึกถึงพ่อแม่ตัวเอง หุหุ

อนึ่งเมฆ-ซันนี้เหมือนจะมีเรื่องเต็มๆหรือเปล่าค่ะ?

เห็นพูดถึงกันบ่อยเลยอยากอ่าน ใครพอรู้บ้างว่าชื่อเรื่องอะไร?

เวลาที่ถูกหยุดเอาไว้ (สั้น)
เวลาที่เดินต่ออีกครั้ง (สั้นม๊ากกกกกกกกกกกกกกก)
การเดินทางของศิลากับฟ้าคราม แล้วก็
ขอบฟ้าสั้นกว่าเข็มวินาที ครับ

อิอิ เยอะเนอะ 

ถ้าเอาย่อๆก็สองเรื่องแรกก้ได้ครับ จะได้รู้จักเค้าสองคน
เรื่องการเดินทางฯ เป็นเรื่องของความรักและพรหมลิขิตที่พาคนสี่คนมาเจอกัน (อิอิ)
ส่วนขอบฟ้าฯ เ็ป็นภาคจบ เป็นชีวิตการทำงานครั้งแรกและเจอปัญหาใหญ่ครั้งแรก รวมทั้งมีวายุโผล่ออกมาด้วยคับ ^^

เรื่องเวลาที่ถูกหยุดเอาไว้ กับเรื่องขอบฟ้าเคยได้รางวัลเซ็งเป็ดอว็อร์ดส์ด้วยคับ (ขอโฆษณานิสสส อิอิ)

[TONG]

งืมๆ คงอยู่ที่บอร์ดจบแล้ว เด๋วคืนนี้ไปอ่านดีกว่า

หนังสือสอบช่างมันละ อ่านนิยายดีกว่าหุหุ

[blackberry2214]

งืมๆ คงอยู่ที่บอร์ดจบแล้ว เด๋วคืนนี้ไปอ่านดีกว่า

หนังสือสอบช่างมันละ อ่านนิยายดีกว่าหุหุ

โหย อ่านเลยครับ

เชียร์สุดชีวิต


ฝีมือพี่กรู

555+

[TONG]

จบไปสองภาคละ เหนื่อยจัง

เริ่มอ่านการเดินทางแล้ว

อ่านไปก็เศร้าไป สนุกจังเลยค่า

[andyus1]

น่าเส้าดีแท้ นี่ละหนา เง้อ

ตกลงยุกะคริสเค้าแบบชอบๆ กันอยู่ช่ายมะ รึป่าว

แล้วนัท ละ รัก 3 เส้าหรอ หรอมันไม่มีไรเลยอ่ะ

แง่วๆๆๆ งงคับ

มารออ่านต่อไป เพื่อความกระจ่าง หุหุ

[wan]

ความกดดันแม้นจะมีอยู่รอบกาย แต่ถ้าทำความเข้าใจกับมันหน่อย

ไอ้ความกดดันนั้น มันเจือด้วยความรักและหวังดีของผู้เป็นพ่อและแม่  (บางครั้งก็ไม่เข้าใจ )

รอวันที่ฟ้าจะสว่าง แล้วโลกก็จะสดใสอีกครั้ง

เปิดเผยด้านใน ของคริส สรุป ๆ แล้วเป็นทั้งแก็งค์เลย ( ไม่ตอนนี้อีกหน่อยก็เป็น ) 

เป็นกำลังใจให้นะครับ ต้น +1 ให้ด้วย

[ExecutioneR]

b 3


เคน


อืมมมม........ โอเค ผมยอมรับล่ะว่าผมค่อนข้างจะหัวช้ากว่าคนอื่นๆอยู่นิดหน่อย ไม่ต้องให้ใครมาตอกย้ำผมในเรื่องนั้นมากนักหรอก เพราะถึงยังไงผมก็ไม่ได้โง่นะ แค่หัวช้าไม่ได้หมายความว่าคุณจะต้องโง่และทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักหน่อย เวลาอยู่กับเพื่อนผมก็แค่มักจะเป็นฝ่ายเออออไปกับคนอื่นมากกว่าเป็นฝ่ายริเริ่มหรือตัดสินใจทำอะไรเท่านั้นเอง การเรียนของผมก็จัดอยู่ในเกณฑ์ปานกลางค่อนไปทางดีด้วยซ้ำ แถมผมยังวาดรูปเก่งมากๆด้วย นอกจากนั้นผมว่าผมก็หน้าตาน่ารักใช้ได้เลยทีเดียวแหละนะ

แต่ทำไมกันนะ ทำไมบางทีผู้หญิงก็ช่างสามารถสรรหาข้อเสียของผู้ชายออกมาติและวิจารณ์ได้อย่างเยอะแยะมากมายเสียเหลือเกิน อย่างเช่นแค่บางทีเราตัดสินใจไม่ได้ว่าจะพาเธอไปกินอะไรดี เธอก็ต่อว่าซะราวกับเรากำลังจะพาเธอไปคุ้ยถังขยะกิน หรือบางทีเราแค่ลืมเรื่องเล็กๆน้อยๆบางอย่างไป เธอก็ทำเสียกับว่าเราลืมไปว่าเธอมีตัวตนอยู่ยังไงอย่างนั้นแหละ

เฮ้อออ....

ผมคิดว่าผมรู้ตัวเองดีมาตลอดตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กแล้ว ผมไม่คิดว่าผมเป็นเกย์ แต่ผมก็แทบไม่เคยมั่นใจกับความรู้สึกของตัวเองเลยจริงๆ เพราะจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เคยเจอเลยจริงๆ...... ผมยังไม่เคยเจอกับคนหรือความรู้สึกที่ผมคิดว่าใช่แน่ๆเลยสักครั้ง คนที่ผมแอบชอบเค้า ก็ดูจะเหมือนว่าเค้าจะไม่ได้สนใจผมหรือดูมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เอาซะเลย และพอผมได้ลองคบกับคนที่ผมรู้สึกดีด้วยและเค้าเองก็ชอบผมเหมือนกัน แรกๆมันก็ดีและเราก็มีความสุขอยู่หรอกนะ แต่ไปๆมาๆทำไมอะไรๆก็ดันกลับกลายเป็นสิ่งที่ผมไม่ได้คาดคิดว่าจะมันเป็นไปได้เอาซะนี่

บางทีมันอาจจะเป็นเพราะว่าผมยังเด็กเกินไปก็ได้ล่ะมั๊ง....... เด็กเกินไปกับการที่จะรู้จักกับคำว่า “รัก” จริงๆ

ผมคิดว่าผู้หญิงเป็นเพศที่นุ่มนวล อ่อนหวาน น่ารัก และน่าปกป้อง พวกเธอจะมีเสน่ห์และความเซ็กซี่อยู่ในตัวของเธอเองในแบบที่ต่างไปจากผู้ชาย แต่พอมาในตอนนี้ผมเริ่มจะรู้สึกขึ้นมาจริงๆแล้วสิว่าการคบกับผู้หญิงนั้นมันยุ่งยากกว่าผู้ชายเยอะเลยจริงๆ........

อย่างวันนี้ตอนแรกผมนัดกับแฟนผมว่าเราจะออกไปหาอะไรกินกันหลังเลิกเรียน แต่พอเราโทรคุยกันตอนเย็นและผมบอกเธอว่าผมอาจจะไปหาช้านิดหน่อยเพราะต้องโผล่เข้าไปช่วยรุ่นน้องที่ชมรมดนตรีสากลแป๊บนึง เธอก็ทำน้ำเสียงไม่พอใจใส่ผม เราสองคนคุยกันไปคุยกันมาอยู่ครู่หนึ่งจนเริ่มจะกลายเป็นการทะเลาะกัน ตอนแรกเธอก็เริ่มด้วยการขุดคุ้ยข้อเสียของผมและเรื่องเก่าๆออกมาพูดซะเต็มไปหมด และต่อมาเธอก็พูดออกมาว่างั้นวันนี้เธอจะไปกินข้าวกับเพื่อนๆเธอแทนก็ได้ เพราะไหนๆพวกเขาก็ชวนเธออยู่แล้ว........ นี่ผมคิดไปเองรึเปล่านะว่าเธอตั้งใจจะไปกับเพื่อนอยู่แล้วแต่ก็ได้โอกาสโบ้ยมาให้ดูเหมือนเป็นความผิดผมที่ผมจะไปหาเธอสาย เพราะงั้นเธอก็เลย “จำใจ” ต้องไปกับเพื่อนอย่างไม่มีทางเลือกแทน

อืมมม.........

ดังนั้นวันนี้ตอนเย็นผมก็เลยค่อนข้างรู้สึกเคว้งเลยทีเดียว เพราะไอ้เจย์ก็ไปกินข้าวกับแฟนมัน และพอผมโทรหาพวกไอ้ป๊อป พวกนั้นก็ดันพานนท์ไปกินข้าวกันที่เซ็นทรัลาดพร้าวอีกต่างหาก ผมจึงยิ่งทั้งรู้สึกเซ็ง เสียดายอารมณ์และเสียดายเวลาที่เสียไปมากยิ่งขึ้นไปอีก ผมเลยตัดสินใจเดินเล่นอยู่ในโรงเรียนคนเดียวไปจนถึงแถวๆคอร์ทแบดมินตัน และที่นั่นผมก็พบเข้ากับคริสที่กำลังนั่งอยู่คนเดียวในศาลาใต้ลานต้นลั่นทมซึ่งเป็นหนึ่งในที่ที่พวกเราชอบมานั่งเล่นกันอยู่บ่อยๆ

“อ้าว ไอ้คริส ไม่ได้ไปกับพวกนั้นเรอะ” ผมเดินเข้าไปหาคริสแล้วนั่งลงข้างๆมัน

“อ้าว เคน ไม่ได้ไปกับแฟนเหรอ”

“เหอะ เปลี่ยนแผนว่ะ เซ็งกะโจ้ยยยย” ผมเหยียดแขนและขาออกแล้วบิดขี้เกียจ

“กูอยากนอนหอกับพวกมึงจังว่ะ เคน” คริสพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเซ็งๆ

“เป็นไรวะ มีปัญหากับที่บ้านอีกแล้วเหรอ” พวกเราทุกคนรู้กันดีว่าไอ้คริสนั้นมันเป็นคนคิดมากมากขนาดไหน โดยเฉพาะกับที่บ้านมันที่ทั้งพ่อและแม่โคตรเข้มงวดแบบสุดๆขนาดนั้นด้วยแล้ว

“ก็ไม่เชิงว่ะ แต่กูแค่เซ็งๆ” คริสถอนหายใจ

“เฮ้ย เอาเว้ย ถึงยังไงวันๆนึงมึงก็ได้ใช้เวลาอยู่กับพวกไอ้ยุหรือพวกกูมากกว่ากับที่บ้านอยู่แล้วนี่หว่า คิดแบบนี้ดิ่ จะได้สบายใจ” ผมตบบ่ามันเบาๆ

“ขอบใจว่ะ” คริสหันมายิ้มให้ผม และผมก็สังเกตมานานแล้วด้วยว่าเวลาที่มันยิ้มเนี่ย มันยิ่งดูน่ารักมากขึ้นกว่าตอนปกติเป็นไหนๆ มิน่าล่ะมันถึงได้มีคนมาแอบชอบมันเยอะอยู่พอควรทีเดียว ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนมันเองบางคนด้วยซ้ำ

“แล้วนี่มึงทำอะไรอ่ะ รอแม่มารับเหรอ”

“อืมม” มันพยักหน้า “แล้วมึงอ่ะ ทำไรต่อ”

“ม่ายรู้ว่ะ จริงๆตอนแรกกูต้องเข้าชมรมนะ แต่กูเซ็งและ เลยขอเลื่อนพวกน้องๆออกไปก่อนน่ะ ช่างมันเห๊อะ” ผมยักไหล่ “เออ จะว่าไปนนท์เป็นไงมั่งวะ วันนี้มันเรียนวันแรกนี่ แล้วมันก็นั่งข้างๆมึงด้วยใช่ป่ะ”

“มึงหมายถึงว่ายังไง มึงหมายความว่า ‘นนท์เป็นยังไงกับโรงเรียนใหม่ของเค้าบ้าง’ หรือมึงถามความเห็นกูว่า ‘นนท์ดูเป็นคนยังไงมั่งในสายตามึง’ มึงเอาให้ชัวร์ๆดิ๊”

“เอ่ออ..... กูคิดว่ากูคงหมายถึงอย่างหลังมั๊งนะ” ผมพยักหน้าเบาๆเป็นการยืนยันให้กับตัวเองหลังจากที่งงๆกับคำถามของไอ้คริสและคำพูดของตัวเองไปชั่วขณะหนึ่ง

“อ๋อ ถ้างั้นก็ต้องบอกว่าดีแหละ กูว่าเค้านิสัยดีนะ แต่จริงๆกูก็ยังไม่ค่อยได้คุยกับเค้ามากหรอก เค้าเองก็ดูเป็นคนเงียบๆแล้วก็ขี้ดูขี้อายเหมือนกันนะ กูว่า”

“ช่ายย พวกกูก็เลยคิดว่ามึงสองคนเดี๋ยวต้องเข้าคู่กันได้ดีแน่ๆเลยว่ะ เพราะมึงอ่ะ โคตรรร ขี้อายเลย ไอ้คริส”

คริสยิ้มอายๆ “แต่กูดูว่านนท์สนิทกับนัทมากเลยว่ะ”

“เหรอๆ” ผมพยักหน้า “ก็คงงั้นแหละมั๊ง เพราะว่ามันรู้จักนัทเป็นคนแรกนี่หว่า และไอ้นัทก็นิสัยเทคแคร์เพื่อนโคตรๆอย่างนั้นด้วยแล้วน่ะนะ”

“ใช่ กูก็ว่างั้นแหละ วันนี้นัทเลยตัวติดอยู่กะนนท์ทั้งวันเลย”

“เออ ว่าแต่ช่วงนี้มึงได้วาดรูประบายสีอะไรอีกมั่งป่าววะ” ผมถาม เพราะว่าคริสเองก็ชอบวาดรูปมากเหมือนๆกัน เพียงแต่ของมันจะเน้นไปทางภาพสีน้ำ ส่วนผมจะชอบวาดภาพลายเส้นมากกว่าเท่านั้นเอง

“ก็เรื่อยๆว่ะ ก็มีบ้างแล้วแต่อารมรณ์.......”

“ว่างๆไว้กูขอไปดูที่บ้านมึงอีกนะเว้ย ได้ป่ะ”

คริสหันมายิ้มให้ผม “ได้ดิ่”

“เอ๊ะ นั่นแม่มึงป่าววะ คริส” ผมชี้ไปทางผู้หญิงคนนึงที่กำลังเดินเข้ามาหาเรา

“เออว่ะ ใช่จริงๆด้วย” คริสพูดพร้อมกับคว้ากระเป๋าของตัวเอง “ทำไมต้องเดินมาถึงนี่ด้วยวะ สงสัยมาเพื่อเช็คดูว่ากูอยู่ที่นี่จริงๆรึเปล่าแหงเลย.......”

“งั้นโชคดีเว้ยคริส กลับบ้านดีๆ แล้วก็อย่าเครียดมากนะมึง” ผมตบบ่ามันเบาๆ จากนั้นคริสก็หันมายิ้มให้ผมแล้วออกวิ่งเหยาะๆตรงไปหาแม่ของตัวเอง

ผมนั่งมองมันเดินคู่กับแม่ตรงไปยังลานจอดรถจนทั้งคู่เดินเลี้ยวหายไปตรงมุมตึก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วบิดขี้เกียจเบาๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาปู แฟนของผมอีกครั้ง

“ฮัลโหล ปู เมื่อกี๊เคนขอโทษนะ.........” ผมพูดพร้อมกับเริ่มออกเดินตรงไปยังห้องของชมรม

[ExecutioneR]

กดบวกให้คนที่อยู่หน้านี้ทั้งหน้า 

[blackberry2214]

บวกมาเราก้บวกไป


 

[mie_mie]

 

+1

สนุกจัง

 

[three]

+1ให้แล้วนะครับผมวุ่นวายจังรักเพื่อนกับเพื่อนรักเนี้ย