หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[ExecutioneR]

to k.ต้น

คือปองคุงเข้าใจที่คุณต้นพยายามจะสื่อครับ แต่ภาษาที่มันดิ้นไปดิ้นมามากเกินไป รวมถึงพิมพ์ผิด บางทีมันก็ทำให้คนอ่านงงเอาได้เหมือนกัน

มีอีกหลายส่วนนะครับไม่เฉพาะแค่ตอนนี้ที่มีลักษณะของคำพูดประมาณนี้ปรากฏอยู่ รบกวนคุณต้นตรวจทานเพิ่มขึ้นอีกนิดนะครับ

ขอบคุณแล้วก็ขอโทษมากๆเลยครับ ไหนๆก็ไหนๆ วันนี้ผมมาสารภาพเลยแล้วกันว่า.....
ช่วงหลังๆมานี้ผมแทบไม่ค่อยได้เช็คนิยายก่อนโพสเลยครับ อย่างมากก็ทำได้แค่ครั้งเดียวตอนที่ว่างๆหลังจากที่เพิ่งยุ่งๆมา งงป่ะครับ 5555
คือ หัวมันไม่ค่อยโปร่งน่ะครับ และเวลาว่างก็ไม่ค่อยมี เวลาที่มีส่วนมากก็อยู่แต่กับภาษาอังกฤษ มันก็เลยเบลอๆพอสมควร

ผมรู้ตัวมาสักพักแล้วล่ะครับว่าภาษาที่ใช้การเขียนของตัวเองและเรื่องอื่นๆมันแย่ลง บางทีตอนมาอ่านทวนแล้วไปๆมาๆผมก็ต้องแก้ไปเกือบครึ่งเรื่องยังมีเลย
อย่างน้อยๆ บางทีถ้าไม่ใช่แก้คำไม่กี่คำก็แก้ทั้งประโยค เรียบเรียงใหม่หมด สติสตังไม่ค่อยสมประกอบแล้ว ทุกวันนี้ 5555

ผมรู้ดีครับว่าเวลาอ่านนิยายถ้ามันมีอะไรที่สะดุดแล้วมันจะรู้สึกยังไง แต่บางทีผมก็อ่านแล้วมันลื่นๆไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้ตัวว่ามันสะดุดผู้อ่าน ถ้าเป็นที่จุดนี้ผมก็ต้องขอโทษจริงๆครับ

อย่างที่เคยบอกไปว่าพักหลังๆนี้ (ที่ผมเคยบอกไปว่างานเข้าอ่ะ) งานผมเริ่มกลับมายุ่งอีกครั้ง (สอนหนังสือด้วยอะไรด้วย) เวลาอ่านทวนก็ไม่ค่อยมี แต่ก็ยังอยากจะลงไวๆลงทีละเยอะๆให้ได้อ่านกัน บางทีมันก็เลยมีอะไรที่หลุดหูหลุดตาไปบ้าง (ทั้งๆที่ผมคิดว่าผมตรวจทานคำผิดแล้วนะเนี่ย) ผมต้องขอโทษจริงๆๆๆครับ แล้วก็ขอบคุณด้วยที่บอกและเตือนผมตรงๆ แลผมจะได้เอาไปปรับปรุงต่อไปครับ

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น..... ผมต้องขอโทษอีกครั้งจริงๆๆครับ แต่ผมก็สัญญาว่า ผมจะพยายามทำให้ดีขึ้นโดยให้กระเทือนระยะเวลาในการลงนิยายให้น้อยที่สุดครับ ผมจะพยายามหาเวลาว่างให้มากขึ้นและเคลียร์หัวตัวเองให้ดีขึ้นครับ

ขอบคุณมากนะคร้าบบบ 

[andyus1]

ม่ายเปนไลค้าบบบ

แต่ เมื่อไหร่จะมาต่องิ ล้อลเล่งคั้บ

งานเยอะ ก็อย่าลืมพักผ่อนหั้ยเพียงพอนะคร้าบ

[Ryuse]

to k.ต้น

ขอบคุณครับที่ตอบ แต่ไม่อยากให้เก็บเอาไปจนกลายเป็นอีก1เรื่องที่ทำให้คุณต้นหัวหมุนนะ

เห็นขอโทษมาตั้งมากมาย ชิลๆสบายๆนะครับ ว่างวันไหนค่อยเอามาลงก็ได้ แต่ให้ดีก็เร็วๆนะ อิอิ

ปล.เครียดมากก็ระบายให้ที่รักฟังสิครับ อย่าคิดไปไกล คนอ่านตาดำๆแถวๆนี้ไง ขอกอดที ส่งพลังเอาใจช่วย!

[ExecutioneR]

A 13


ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกที่สดชื่นขึ้นมาก และคงจะไม่ใช่แค่เพราะฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปเมื่อตอนก่อนนอนช่วยอย่างเดียวเท่านั้น แต่บางที......... บางทีมันอาจจะเป็นเพราะเสียงของคนในโทรศัพท์ที่ช่วยโทรมาปลุกผมเมื่อครู่นี้ด้วยก็เป็นได้

ผมยังคงนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงอีกครู่หนึ่ง จนกระทั่งเสียงเคาะประตูห้องของผมดังขึ้น

“น้องนนท์คะ คุณแม่บอกให้ตื่นแล้วเตรียมตัวได้แล้วค่ะ”

“คร้าบบบ ตื่นแล้วครับป้า นนท์ฝากบอกแม่ว่าขอเวลานนท์อาบน้ำแป๊บนึงนะครับ” ผมตอบกลับไป

ป้ายวนตอบรับกลับมาเบาๆก่อนที่จะเดินผ่านห้องผมไป ผมลุกออกจากเตียง เดินไปคว้าผ้าเช็ดตัว แล้วก็เดินเข้าไปอาบน้ำ ซึ่งกว่าผมจะเสร็จก็ใช้เวลาไปทั้งหมดประมาณสิบห้านาทีได้ เมื่ออาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินเข้ามาในห้องแล้วก็เลือกชุดที่จะใส่ไปงานในเย็นวันนี้ออกมา ผมเลือกที่จะใส่เสื้อแขนยาวสีฟ้าอ่อนตัวนึงแล้วทับด้วยเสื้อเชิ๊ตสีน้ำเงินเข้มคู่กับกางเกงยีนส์ตัวเก่งของผม และหลังจากที่ผมเพิ่งแต่งตัวเสร็จได้แค่ไม่กี่นาที คราวนี้แม่ก็เป็นฝ่ายมาเคาะประตูที่ห้องของผมด้วยตัวเอง

“แป๊บนะครับแม่” ผมตอบกลับ แล้วก็เดินไปเปิดประตูห้องออก “เสร็จแล้วครับเนี่ย ไปเลยมั๊ย”

แม่มองผมอย่างพินิจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าออกมา “ว่าแต่ของที่จะเอาไปนอนบ้านเพื่อนล่ะ เตรียมเรียบร้อยแล้วเหรอ”

“เออเว้ย จริงด้วยแฮะ” ผมหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง จากนั้นก็หยิบกระเป๋าเป้ออกมา แล้วก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าออกอีกครั้ง

“งั้นแม่ไปรอข้างล่างนะ เร็วๆเข้าล่ะ เดี๋ยวจะสายเอา”

ผมหันไปยิ้มแล้วตอบรับแม่ จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าที่จะใช้ใส่นอนกับใส่ในวันพรุ่งนี้ออกมายัดลงกระเป๋าเป้ และเมื่อผมเดินลงไปข้างล่าง แม่ก็กำลังนั่งถือกุญแจรถรอผมอยู่แล้ว ผมพยักหน้าให้แม่เป็นเชิงบอกว่าผมพร้อมที่จะออกจากบ้านแล้ว แม่จึงลุกขึ้นและเดินออกจากบ้านไปยังโรงรถโดยมีผมเดินตามไปข้างๆ

“นี่ แล้วที่ให้ไปนอนกับเพื่อนได้เนี่ย ก็เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนใหม่แล้วแม่ก็อยากจะให้ได้สนิทๆกันไว้หรอกนะ อย่าคิดว่าจะได้หนีไปเที่ยวกับเพื่อนหรือไปนอนที่ไหนๆได้ตลอดล่ะ”

“คร้าบแม่ น้องนนท์รับทราบครับพ้ม!”

แม่หัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะเปิดประตูรถออก “อารมณ์ดีจังนะ แหม๊ มันน่าหมั่นไส้นักจริงเชียว”

ขณะที่แม่กำลังถอยรถออกจากบ้าน ผมก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปหานัทเพื่อถามเขาว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่ แต่คนที่รับสายก็กลับเป็นวายุแทน เขาบอกผมว่าตอนนี้พวกเขากำลังเดินทางไปบ้านของเค้าด้วยกันแล้ว และผมเองก็คงจะตามไปถึงทีนั่นหลังพวกเขาในอีกไม่นาน และเมื่อผมถามถึงคริส วายุก็บอกว่าป่ะป๊าของเขาจะเป็นคนไปรับคริสมาที่บ้านของเขาเอง และก็คงจะไปถึงพร้อมๆกับพวกเขาด้วยเหมือนกัน

ผมปล่อยให้แม่เป็นคนขับรถพาผมไปเรื่อยๆ จนเมื่อแม่บอกว่าแม่มาถึงแถวๆบ้านของวายุแล้ว ผมจึงโทรเข้าหาเขาอีกครั้งเพื่อถามทางที่แน่นอนว่าบ้านของเขาอยู่ตรงไหนกันแน่ ผมบอกให้แม่เลี้ยวเข้าซอยตามที่วายุบอกผม และหลังจากที่ผมชี้ทางบอกทางแม่อยู่ราวๆห้านาที ผมกับแม่ก็เห็นวายุยืนโบกมือให้ผมอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง

เมื่อผมกับแม่เดินลงจากรถ วายุก็ตรงเข้ามาไหว้แม่ผมอีกครั้ง จากนั้นพ่อของวายุ........ ผมหมายถึง พ่อแท้ๆของวายุก็เดินออกมาต้อนรับผมกับแม่ แม่ผมพูดแสดงความยินดีในวันครบรอบวันเกิดให้กับพ่อของวายุและบอกขอโทษที่ไม่ได้นำอะไรติดไม้ติดมือมาด้วย แถมยังต้องพาผมมารบกวนแบบนี้ด้วยอีกต่างหาก เมื่อพ่อของวายุได้ยินอย่างนั้น เขาก็เหลือบไปมองลูกชายของตัวเองที่กำลังยืนอมยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาพูดขอบคุณกับแม่ของผมและบอกว่าเขาจะพาผมไปส่งที่บ้านในวันพรุ่งนี้ให้เอง และผมสังเกตเห็นว่าแม้แต่พ่อของวายุเองก็ดูเหมือนกำลังพยายามจะกลั้นหัวเราะเอาไว้อยู่ด้วยเหมือนกัน

เมื่อแม่ของผมขับรถออกไป พ่อของวายุกับวายุก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน จากนั้นวายุก็โดนพ่อตบหัวเข้าเบาๆหนึ่งที

“แล้วแกก็ไม่บอกพ่อก่อนเลยนะ ดีนะที่ไหวตัวทัน เกือบจะบอกปฏิเสธไปแล้วว่าวันนี้ไม่ใช่วันเกิดพ่อ”

“ขอโทษทีครับพ่อ ยุลืมบอกน่ะ” วายุยังคงหัวเราะอยู่

“ผมขอโทษด้วยนะครับคุณอา คือผมเองก็ยังไม่ได้บอกแม่น่ะครับ บอกไปแต่ว่าวันนี้วันเกิดพ่อของวายุก็เท่านั้นเอง........” ผมพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด

“เฮ้ยย ไม่เอาน่า มึงอย่าคิดมากดิ่ กูบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรหรอก” วายุเดินเข้ามาวางมือบนไหล่ของผม “บ้านไอ้คริสเองก็เหมือนกันนั่นแหละ”

“ใช่ เรื่องแค่นี้น่ะ พวกอาเจอกันมาเยอะแล้ว” พ่อของวายุเดินมาโอบบ่าผมข้างที่ว่างอยู่ จากนั้นก็ค่อยๆดันตัวผมให้เดินเข้าไปในบ้าน “เอ้า เข้าบ้านได้แล้วล่ะ อีกเดี๋ยวไอ้เมฆกับคริสก็จะมาถึงแล้ว ไปรอในบ้านกันก่อนไป”

“ใช่ๆ มาๆๆ พวกคนอื่นๆก็รออยู่ในบ้านกันแล้ว”

ผมออกเดินโดยมีวายุกับพ่อของเขาเดินกระหนาบอยู่ด้านข้าง จนกระทั่งเรามาถึงหน้าบ้านระเบียงบ้าน พ่อของวายุก็เดินแยกออกไปอีกทางหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเป็นทางเดืนไปยังประตูครัวหลังบ้าน

“นี่พวกกูก็เพิ่งมาถึงกันเมื่อประมาณสิบนาทีที่แล้วนี่เอง แล้วเดี๋ยวพอคริสมากับคนอื่นๆมากันครบ เราก็ค่อยไปที่บ้านของพ่อเล็กกับป๊ากัน” วายุพูดกับผม

“แล้วแม่มึงล่ะ กูยังไม่ได้ไหว้แม่มึงเลย”

“อ๋อ แม่กูเค้าอยู่ที่บ้านพ่อเล็กแล้วน่ะ”

ผมพยักหน้า “งั้นพ่อเล็กมึงล่ะ”

“ไปคอนโดกับอาไคล์น่ะ ไปรับอาพีมาที่บ้านนี่แหละ อีกสักพักก็กลับมาแล้ว เมื่อกี๊พ่อเล็กกับอาไคล์เป็นคนไปรับพวกเราทุกคนมาน่ะ เพราะว่ารถคันเดียวคงขนทุกคนมาไม่หมดแน่ๆ.......... อืมมม จะว่าไป กูยังไม่เคยเล่าเรื่องอาไคล์กับอาพีให้มึงฟังเลยนี่เนอะ” วายุอธิบายขณะที่พาผมเดินเข้าไปในบ้าน

ผมพยักหน้า “เคยได้ยินชื่อนะ แต่ไม่เคยรู้รายละเอียดน่ะ”

“งั้นเดี๋ยวมึงก็ได้เจอแล้วล่ะ พวกเค้าก็คล้ายๆพ่อเล็กกับป๊านั่นแหละ ถึงจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่ก็เป็นครอบครัวเดียวกันกับกูเหมือนกัน” วายุยิ้ม

เราสองคนเดินผ่านห้องนั่งเล่น เลี้ยวไปตามทางเดิน จากนั้นก็ตรงไปยังห้องๆหนึ่งซึ่งผมได้ยินเสียงของผู้คนที่คุ้นเคยดังแว่วออกมาทันที วายุผลักประตูกระจกสีเข้มออก จากนั้นก็เดินเข้าไปข้างในโดยมีผมเดินตามไปติดๆ

“อ้าว มาแล้วๆๆ” เสียงของป๊อปและคนอื่นๆดังต้อนรับผมขึ้นในทันที

“โหห นนท์แม่งแต่งตัวหล่อเว้ยยย อยู่หอมาอาทิตย์นึงกูไม่เคยเห็นมันแต่งตัวแบบนี้เลยนะเนี่ยย” เจย์แซว

“ก็ตอนอยู่หอกูมีแต่ชุดนักเรียนกะชุดลำลองนี่หว่า” ผมวางกระเป๋าลงแล้วเดินไปนั่งลงบนพรมข้างๆนัท

ห้องนี้เป็นห้องขนาดกลางที่ปูพรมสีน้ำเงินเข้ม ตรงกลางห้องถูกปล่อยโล่งหมด ยกเว้นจะมีก็แต่เก้าอี้บีนแบ็คขนาดใหญ่สองตัวแล้วก็ขนาดกลางอีกตัวหนึ่งรวมเป็นสามตัววางอยู่กลางห้อง ซึ่งตอนนี้ก็ถูกเพื่อนๆของผมครอบครองกันอยู่หมดแล้วทุกตัว นอกจากนั้นก็ยังมีเบาะรองนั่ง หมอนอิง ผ้านวมวางกองเกลื่อนอยู่บนพื้นห้องอีกด้วย ส่วนที่ผนังห้องก็มีชั้นหนังสือวางเรียงรายอยู่หลายชั้น มีทีวีขนาดยี่สิบเก้านิ้ว กับคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ที่ผนังห้องข้างหนึ่งอย่างละหนึ่งตัว  ซึ่งในขณะนี้ทั้งสองเครื่องต่างก็กำลังถูกเปิดและทำงานอยู่พร้อมๆกันโดยมีป๊อปกับตี๋เล็กนั่งอยู่หน้าคอม ส่วนคนอื่นๆก็กำลังนั่งเล่นนอนเล่นดูทีวีกันอยู่บนพื้น

“ทำไมเปิดแอร์กันแรงจังวะ” วายุเดินไปกดรีโมทแอร์เพื่อปรับอุณหภูมิใหม่“จะทำให้บ้านกูเป็นช่องแช่แข็งรึไงวะ ไอ้พวกนี้นี่”

“โทษไอ้เชี่ยหมีเลยย มันอ่ะบ่นร้อนอยู่คนเดียว” ป๊อปหันมาชี้นิ้วใส่เจย์

“แต่ไอ้เคนเป็นคนกดรีโมทนะว้ย” เจย์ชี้ไปที่เคน

“แต่ไอ้ตี๋บอกให้กูลดได้อ่ะ มันบอกว่ามึงคงไม่ว่าหรอก” เคนชี้ไปที่ตี๋เล็ก

“แต่ไอ้ป๊อปแม่งก็เป็นคนยุให้เปิดแอร์แรงๆด้วยอ่ะ มันบอกว่ามันชอบอากาศหนาวๆเหมือนที่อะลาสก้าบ้านเกิดมัน” ตี๋เล็กชี้ไปที่ป๊อป

“พอๆๆ! พอเลยพวกมึง! ไอ้พวกจัญไรชอบโทษคนอื่น” วายุหัวเราะแล้วหยิบหมอนอิงใบเล็กข้างตัวเขวี้ยงไปที่เจย์กับเคนที่นั่งอยู่ถัดจากผมกับนัท จากนั้นก็มีเสียงโวยวาย เสียงบ่น และเสียงด่าดังขรมไปทั่วทั้งห้องทันที

“แล้วว่าแต่นนท์เป็นไงมั่ง หายไข้ยัง” นัทหันมาถามผม

ผมพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “พอนัทโทรมาปลุกนนท์ได้แป๊บเดียว ป้ายวนเค้าก็มาเรียกนนท์เลยพอดีเหมือนกัน”

“แล้วยังเพลียอยู่รึเปล่า........” นัทถามพลางยกมือขึ้นมาแนบที่หน้าผากผมด้วย

“ม่ายแล้วว สบายมาก” ผมยืนยัน จากนั้นก็ถามนัทถึงเรื่องของอาทั้งสองคนของวายุ

นัทอธิบายว่าอาของวายุทั้งสองคนก็เป็นเกย์เหมือนกัน โดยที่อาไคล์คือญาติของพ่อเล็ก และเขามีแฟนที่ชื่อว่าอาพี โดยที่ทั้งพ่อเล็ก ป๊า และอาพีเคยเรียนโรงเรียนเดียวมาด้วยกันตั้งแต่ตอนมอปลาย แต่ทั้งสี่คนเพิ่งได้มาพบกันและเป็นแฟนกันจริงๆก็ตอนจบจากมอหกแล้วและไปเรียนต่อกันที่อังกฤษ ซึ่งหลังจากที่เรียนจบ ทั้งสี่คนก็ตัดสินใจกลับมาทำงานอยู่ที่ประเทศไทย โดยมีอาไคล์เพียงคนเดียวที่แปลกกว่าคนอื่นหน่อยตรงที่หลังจากจบไฮสคูลที่อังกฤษแล้ว เขากลับมาเรียนต่อปอตรีที่ไทยและอยู่ทำงานที่นี่เลยนับแต่นั้นมา ทั้งสี่คนเคยอยู่คอนโดเดียวกันที่หน้าซอยบ้านของวายุนี่เอง แต่เมื่อปู่เอกหรือพ่อของพ่อเล็กเสียไป พ่อเล็กกับป๊าก็ตัดสินใจย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านเดิมของเขาเหมือนเดิม

“ช่ายยย เพราะอย่างที่เคยบอกไงว่าพ่อแม่กูกับพวกพ่อเล็กก็รู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมแล้ว แล้วก็สนิทกันมากด้วย เพราะงั้นทุกคนก็เลยเป็นเหมือนครอบครัวของกูจริงๆ ถึงแม้จะไม่ได้มีสายเลือดร่วมกันก็ตาม” วายุหันเข้ามาพูดต่อหลังจากที่นัทพูดจบแล้ว “เมื่อก่อนหน้านี้ไอ้พวกนี้ทุกคนก็ยังเคยไปเที่ยวเล่นที่คอนโดอยู่บ่อยๆเลย กูเองก็เดินไปเดินมา แล้วก็นอนที่บ้านมั่งคอนโดมั่งมาตั้งแต่เด็กแล้ว”

“แล้ววันนี้ล่ะ คนจะมาเยอะรึเปล่า แล้วพวกกูจะต้องนอนที่ไหนกันเหรอ ถ้าสรุปว่ามึงมีบ้านทั้งหมดสามหลังแบบนี้” ผมถาม

“คนมาอ่ะ คงไม่เยอะหรอก คงเพื่อนๆพวกพ่อแม่แค่ห้าหกคนมั๊ง ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็นะ เฉพาะครอบครัวกูเองก็ปาไปเจ็ดคนเข้าไปแล้วเนี่ย ส่วนเรื่องนอน........ กูคิดว่าคงนอนที่บ้านพ่อเล็กนั่นแหละว่ะ” วายุยิ้มกว้าง

ผมพยักหน้าแล้วยิ้ม “ครอบครัวมึงดูอบอุ่นแล้วก็รักกันดีมากเลยเนอะ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ผมก็เห็นประกายแห่งความสุขและความภูมิใจฉายออกมาจากแววตาของวายุพร้อมๆกับรอยยิ้มสดใสของเขาทันที “อืออ เพราะงี้ไง กูถึงได้รักพวกพ่อและแม่กูมาก และกูยังภูมิใจกับความรักที่พวกกูมีให้แก่กันมากด้วย ดังนั้นกูก็เลยอยากจะให้พวกมึงทุกคนได้รับความรักจากครอบครัวกูไปด้วยเหมือนๆกับที่กูได้รับมาตลอดสิบกว่าปีนี่ไง” วายุพูดแล้วเหยียดแขนออกมาโอบบ่านัทเข้าไปกอดไว้เบาๆ

จากนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก และคนที่โผล่หน้าเข้ามาก็คือผู้ชายคนหนึ่งที่ผมยังไม่เคยเห็นหน้า และต้องยอมรับเลยว่าเขาคนนี้ก็หล่อไม่แพ้อาเมฆหรือป่ะป๊าของวายุเลยเหมือนกัน

“ยุ แม่จะคุยด้วยน่ะ” เขายื่นโทรศัพท์มือถือเข้ามาในห้อง

วายุลุกขึ้นและเดินตรงเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น “ไอ้นนท์ นี่พ่อเล็ก พ่อเล็กครับ นี่ไอ้นนท์ เพื่อนใหม่ยุที่เคยบอกไง” จากนั้นวายุก็รับโทรศัพท์จากมือของพ่อเล็กแล้วก็เดินออกจากห้องไป

“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พ่อเล็ก “สุขสันต์วันเกิดนะครับอาซัน”

“ขอบคุณครับ ตามสบายเลยนะ เมื่อกี๊อาเมฆเค้าโทรมาบอกว่าตอนนี้เค้าอยู่หน้าปากซอยบ้านแล้ว อีกไม่ถึงห้านาทีเพื่อนเราก็มาแล้วล่ะ และพวกเราจะได้เตรียมตัวออกไปที่บ้านอากันเลย” อาซันยิ้มให้ผมกับทุกๆคนก่อนจะปิดประตูห้องลง

“นี่แปลว่าพวกอาไคล์ก็กลับมากันแล้วอ่ะดิ่” เจย์พูดขึ้น จากนั้นเขาก็หันไปหาตี๋เล็ก “เอ้า ไอ้ตี๋ อาพีไอดอลมึงมาแล้วนะ ไม่ไปไหว้เค้าหน่อยเหรอวะ”

“ไม่ปายอ่ะ ก็อีกเดี๋ยวก็ได้เจอกันอยู่แล้วนี่หว่า”

“ว่าแต่มึงเหอะ เมื่อกี๊กูก็เห็นมึงคุยกับอาไคล์กันช้งเช้งๆ คุยเหี้ยไรกันมั่งวะ” ป๊อปหันมาถามเจย์

“ไม่บอกเว้ย กูเคยบอกแล้วไง ถ้ามึงอยากรู้มึงต้องหัดเรียนภาษาสเปนเท่านั้น” เจย์หัวเราะ

หลังจากที่เจย์พูดจบ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง และคราวนี้คนที่เดินเข้ามาก็คือคริสนั่นเอง

“โย่ววว วัดซะเหมียนน ไอ้คริส กว่าจะมาได้นะมึงงง”

“กูมาได้ก็บุญแล้วมึง ไอ้ป๊อป นี่ถ้าไม่ใช่พ่อเล็กไปรับนะ สงสัยกูไม่ได้มาแหงเลยว่ะ” คริสยิ้มแล้วนั่งลงข้างๆผม “เออ แล้วไอ้ยุอยู่ไหนล่ะเนี่ย”

“ไปคุยกับแม่น่ะ เมื่อกี๊อาซันบอกว่าแม่มันโทรมา” ผมตอบ

“แล้วก็คงขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อแล้วก็เก็บเสื้อผ้าด้วยล่ะมั๊ง” นัทพูดต่อ

หลังจากนั้นสักพักวายุก็เดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่อย่างที่นัทบอกจริงๆ เขาบอกว่าอีกสักพักเราก็จะออกไปบ้านพ่อเล็กกันแล้ว โดยเราจะต้องแบ่งกันนั่งไปบนรถทั้งหมดสามคัน รถคันแรกจะมีอาไคล์กับอาพีนั่งหน้า และมีเจย์กับเคนนั่งไปด้วย รถคันที่สองคือรถของพ่อกอล์ฟ ซึ่งวายุ ตี๋เล็ก แล้วก็ป๊อปจะไปกับคันนี้ ส่วนผม นัท และคริสจะไปพร้อมกับอาเมฆและอาซัน

ขณะที่อยู่บนรถ ผมก็เข้าใจดีเลยว่าทำไมใครๆถึงได้รักพ่อเล็กกับป๊ามากนัก นอกจากที่ทั้งสองคนจะเป็นคนหน้าตาดีมากแล้ว ทั้งคู่ยังเป็นคนมีอัธยาศัยและบุคลิกที่ดีมากอีกด้วย ทั้งความเป็นกันเอง ความอบอุ่น และความน่าเคารพนับถือที่ไม่ว่าใครก็คงจะสามารถรู้สึกถึงมันได้ในทันที รวมทั้งอาไคล์กับอาพีที่ผมเพิ่งพบเมื่อครู่นี้ก็ด้วยเช่นกัน ผมต้องประหลาดใจมากทีเดียวที่พบว่าอาไคล์ที่พูดถึงกันนั้นก็คือคนที่ผมเคยคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่ตามนิตยสารต่างๆที่แม่ผมชอบอ่านนั่นเอง ก่อนที่จะขึ้นรถ นัทกระซิบบอกกับผมว่าทั้งสี่คนนี้ต่างก็เคยถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณาลงหนังสือกันมาบ้างแล้วทั้งนั้น จะมีก็อาไคล์เพียงคนเดียวที่จะทำมากกว่าคนอื่นอยู่หน่อย แต่เขาก็เพิ่งจะชะลอๆงานพวกนั้นลงเมื่อไม่นานมานี้นี่เอง

“อาได้ยินว่านนท์อยู่กับแม่สองคนเหรอ” อาซันถามผมขึ้น

“อ่า ครับ ใช่ครับ” ผมตอบแบบสั้นๆ หวังว่าเขาจะไม่ถามคำถามที่มากไปกว่านี้

“แล้วเป็นไง ชอบโรงเรียนใหม่รึเปล่า” คราวนี้อาเมฆเป็นคนถามผมบ้าง

“ครับ ชอบครับ ตอนแรกผมก็มีกังวลเหมือนกัน แต่ก็เพราะพวกวายุและนัทนี่แหละครับที่ช่วยผมได้มาก”

“แต่เห็นว่าตั้งแต่อาทิตย์หน้าเราก็จะไม่ได้นอนหอแล้วนี่นา เหงารึเปล่า”

“ก็..... คงนิดนึงมั๊งครับ” ผมเหลือบไปมองหน้านัทแว่บหนึ่ง “........แต่ถึงไงผมก็ได้เจอทุกคนทุกๆวันอยู่แล้ว ก็คิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกครับ”

“นี่นะ....... จริงๆแล้วพวกอาคุยกับพ่อแม่ไอ้ยุมันกันว่า เทอมหน้าพวกอาจะส่งให้มันไปอยู่หอแล้วนะ” อาซันพูดขึ้น “แต่อย่าเพิ่งบอกมันล่ะ เจ้าตัวมันยังไม่รู้เลยเนี่ย”

“เพราะว่ามันยังไม่แน่เลยด้วยซ้ำน่ะ เผลอๆก็อาจจะรอจนขึ้นมอปลายก่อนล่ะมั๊ง” อาเมฆพูดต่อ

“แล้วเราล่ะคริส คิดว่าจะได้นอนหอกับเพื่อนๆมั๊ย”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะครับ อาซัน แต่ถ้าได้ก็คงไม่ใช่ปีนี้แน่ๆล่ะครับ” คริสตอบ

หลังจากนั้นบทสนทนาก็วกกลับเข้ามาเป็นเรื่องของผมอีกครั้ง แต่ก็เป็นเรื่องที่ผมสามารถตอบได้อย่างสบายๆไม่ได้รู้สึกกดดันอะไรมากมายนัก เพราะส่วนมากก็จะเป็นเรื่องของโรงเรียนเก่า โรงเรียนใหม่ วิชากีฬาที่ชอบ เรื่องบ้านที่เชียงใหม่หรืออะไรพวกนั้น เป็นเรื่องทั่วๆไปที่ทำให้อาทั้งสองคนได้รู้จักผมมากขึ้น และก็เป็นคำถามทั่วๆไปที่ทำให้ผมสบายใจที่จะตอบ และยิ่งไปกว่านั้นคือ เป็นคำถามที่เรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความใส่ใจทั้งในสิ่งที่ถามและเลือกที่จะไม่ถาม และมันก็ทำให้ผมรู้สึกชอบและเคารพอาทั้งสองคนนี้ขึ้นมาอีกมากในทันทีด้วยเช่นกัน

พวกเราใช้เวลาราวๆสี่สิบนาทีขับรถมายังบ้านของอาซันกับอาเมฆ และที่นั่นก็มีรถสองคันจอดอยู่ก่อนแล้ว รถของเราเป็นคันแรกที่ออกจากบ้านของวายุและมาถึงที่บ้านหลังนี้ก่อนคนอื่นๆ ผมถูกพาเข้าไปในบ้าน เดินเข้าไปยังสวนหน้าบ้านที่มีโต๊ะอาหารและเก้าอี้หลายตัววางเรียงอยู่ และผมก็ได้พบกับแม่ของวายุเป็นครั้งแรก

ในสวนนั้นมีผู้หญิงอยู่สองคนกำลังจัดโต๊ะ เตรียมของ และเตรีมอาหารกันอยู่ แต่ผมก็สามารถดูออกได้ในทันทีเลยว่าคนไหนคือแม่ของวายุ เพราะผมสามารถสังเกตเห็นมันได้ทั้งจากโครงหน้าและดวงตาของทั้งคู่ที่ดูเหมือนกันมากจริงๆ

ผม นัท กับคริส ยืนคุยกับแม่ของวายุอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะอาเมฆจะมาบอกว่าให้ผมเข้าไปนั่งรอเพื่อนๆในบ้านกันก่อน และหลังจากคนอื่นๆที่เหลือไม่ว่าจะเป็นเพื่อนของลูกหรือเพื่อนของพ่อมากันจนครบ งานเลี้ยงเล็กๆแต่ก็อบอุ่นงานนี้ก็เริ่มต้นขึ้น..........

[ExecutioneR]

รู้นะว่าอ่าน

[ExecutioneR]

A 14


งานเลี้ยงนี้ค่อนข้างจะต่างออกไปจากที่ผมคิดตอนแรกเล็กน้อย เพราะเมื่อถึงเวลาจริงๆแล้วมันก็กลับกลายเป็นแค่ “มื้อเย็นของครอบครัวที่มีแขกมากินร่วมโต๊ะด้วยมากขึ้นอีกนิดหน่อย” ก็เท่านั้นเอง.........

ก็...... อย่างน้อยๆนั่นก็เป็นสิ่งที่วายุบอกกับผมล่ะนะ

เพื่อนของครอบครัวของวายุที่มาก็มีอีกแค่สองครอบครัวเท่านั้นเอง และพ่อเล็ก หรืออาซันก็บอกผมว่าทั้งสองครอบครัวก็เป็นเพื่อนของเขามาตั้งแต่เรียนด้วยกันเมื่อตอนมัธยมแล้วด้วยเหมือนกัน ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกชอบครอบครัวๆนี้มากขึ้นไปอีก และที่สำคัญมันก็ทำให้ผมรู้สึกอยากจะโตขึ้นและเป็น “เพื่อนแท้” กับเพื่อนๆใหม่รอบข้างผมนี้ได้อย่างครอบครัวนี้ด้วยเหมือนกัน เพราะผมรู้ตัวแล้วว่าผมคงจะไม่ได้กลับไปอยู่ที่เชียงใหม่อีกครั้งแล้วแน่นอน อย่างน้อยๆก็ไม่ใช่ในเร็วๆนี้หรือภายในสองสามปีนี้แน่ๆ ในเมื่อการที่เราสองคนแม่ลูกจำต้องจากสถานที่แห่งนั้นมาก็เป็นเพราะความเจ็บปวดที่จะต้องอยู่ในบ้านและสังคมที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่อบอุ่นเหล่านั้นจนเกินที่จะทน........

ในขณะที่ผมกำลังเริ่มรู้สึกดีๆกับเพื่อนใหม่ของผมเหล่านี้ ผมก็ยังอดที่จะรู้สึกเหงากับการคิดถึงเพื่อนเก่าของผมที่โรงเรียนเดิมไม่ได้เหมือนกัน

“คิดอะไรอยู่เหรอ นนท์” คริสถามขึ้น

“อ๋ออ เปล่าหรอก” ผมหันไปยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ “ก็แค่.........” ผมมองไปรอบๆตัว เห็นพ่อกอล์ฟกำลังนั่งคุยกับเพื่อนของตัวเองและอาเมฆ ส่วนอาซันก็กำลังคุยอยู่กับนัทและวายุ และพวกเจย์ก็กำลังคุยอยู่กับอาไคล์และอาพีอยู่ด้วยเหมือนกัน มันดูน่าแปลกที่คนหลายกลุ่มหลายวัยและหลายครอบครัวเหล่านี้ จะสามารถมานั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันและสามารถพูดคุยกลมกลืนกันได้มากถึงขนาดนี้

“ก็แค่........” คริสถามย้ำ

“ก็แค่........ รู้สึกว่าครอบครัวนี้เค้าดูน่ารักกันจังเลยเนอะ คือ กูก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แต่แบบว่า ดูพวกเค้าเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากๆเลย”

คริสหันไปมองที่ๆวายุกับอาซันกำลังนั่งอยู่แล้วก็พยักหน้าออกมาเบาๆ “นั่นน่ะสินะ คนบางคนก็โชคดีได้ไม่ถึงครึ่งของไอ้ยุเลยจริงๆ.......”

ผมมองหน้าของเขาด้วยความสงสัยเล็กน้อย ผมคิดว่าผมรู้สึกถึงบางอย่างได้จากน้ำเสียงที่เขาพูดออกมาเมื่อครู่ แต่ว่าผมก็ไม่ได้คิดที่จะซักถามหรือเก็บเอามาคิดอะไรมากนัก เพราะคิดว่ามันคงยังไม่ถึงเวลาที่ผมควรจะรู้ หรือมันอาจจะเป็นแค่สิ่งที่ผมคิดมากเกินไปเองก็เป็นได้

หลังจากพวกเราเด็กๆกินข้าวกันเสร็จ พวกเราก็ย้ายเข้าไปนั่งเล่นนั่งคุยในบ้าน และป๊อปก็เป็นคนแรกที่เริ่มรี่เข้าหาเครื่องเพลย์ทันทีที่วายุเสนอขึ้น พวกเรานั่งเล่นเกมส์ด้วยกันอยู่ครู่ใหญ่ๆจนกระทั่งพ่อเล็กของวายุเดินเข้ามาในบ้าน

“ทำอะไรกันอยู่ หนุ่มๆ” อาซันพูดพร้อมกับนั่งลงบนโซฟา

“มาเจอกันหน่อยมั๊ยครับ พ่อเล็ก” ไอ้ป๊อปหันมาพูดกับอาซันด้วยน้ำเสียงท้าทายพร้อมรอยยิ้มกว้าง

อาซันหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ “เอาชนะไอ้ยุให้ได้ก่อนดีกว่ามั๊ง ก่อนจะมาเจอกับอาน่ะ”

ไอ้ป๊อปโดนเพื่อนๆทุกคนโห่และหัวเราะเยาะสมน้ำหน้าขึ้นทันที และหลังจากนั้นไม่นานอาเมฆก็ตามเข้ามาสมทบด้วยอีกคน และเขาก็เสนอบางอย่างขึ้นมาที่ทำให้พวกเราทุกคนต้องตอบออกมาเป็นเสียงเดียวกันทันที

“ป๊าาาาาาาาาา!!!” วายุร้องออกมา

“เอ๊า ทำไมล่ะ” อาเมฆหัวเราะ “แค่จะเอาวีดีโอตอนเราเด็กๆมาเปิดให้เพื่อนดู ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”

“ไม่เอา!! ป๊าจะบ้าเหรอ!!!” วายุรีบปฏิเสธ

“ก็ไม่ได้มีอะไรสึกหรอสักหน่อยนี่” อาซันหัวเราะชอบใจ

“แต่มันสึกหรอที่ความรู้สึกอ้ะ!!”

แต่สุดท้ายวายุก็ไม่สามารถต้านกระแสเสียงที่มากกว่าเกือบสิบเสียงได้ และหลังจากที่โฮมวีดีโอของครอบครัวของวายุที่ถูกถ่ายเอาไว้ตั้งแต่เขายังเด็กถูกเปิดขึ้น คราวนี้แม้แต่คนอื่นๆที่เหลือก็เริ่มทยอยเข้ามาในบ้านและมานั่งล้อมวงดูวีดีโอด้วยกันแล้ว และสิ่งที่ทำให้คืนนี้ของพวกเราเป็นช่วงเวลาที่นับได้ว่า “ถึงจุดสุดยอด” ที่สุดก็คือตอนที่พ่อกอล์ฟเปิดวีดีโอของวายุตอนที่เขากำลังยืนแก้ผ้าร้องไห้เพราะฉี่รดที่นอนและโดนแม่ดุอยู่นั่นเอง

พวกเราทุกคนดูจะมีช่วงเวลาที่สนุกสุดยอดกันมาก เว้นก็เพียงแต่วายุคนเดียวที่เอาแต่นอนคลุมโปงอยู่บนโซฟาไม่ยอมเงยหน้ามาดูตัวเองกำลังวิ่งแก้ผ้าเล่นน้ำทะเล หรือตัวเองที่กำลังแก้ผ้าเต้นตามตัวการ์ตูนในทีวีอยู่อย่างสนุกสนานเลยแม้แต่นิดเดียว

ดูท่าทางพ่อๆของวายุจะเลือกเอาแต่ฉากเด็ดๆมาเปิดให้พวกเราดูกันทั้งนั้นเลยนะเนี่ย

“ไอ้ยุ! นี่มึงมีนิสัยแบบนี้เหรอเนี่ย” เจย์พูดขึ้น

“นิสัยอะไร!” วายุเปิดผ้าห่มออกแล้วตอบกลับมา

“ก็นิสัยชอบแก้ผ้าโชว์ตั้งแต่เด็กไง” เมื่อเจย์พูดจบ เขาและคนอื่นๆก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ไอ้เหี้ยย!!” วายุด่าเจย์ด้วยใบหน้าอันแดงก่ำ ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นตรงขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน

“เอ้าๆ พอกันได้แล้วล่ะมั๊ง ไอ้ยุไม่อยู่แล้ว ก็ไม่รู้จะดูทำไมแล้วทีนี้” อาซันพูดขึ้น

“โห มึงนี่มันเลวจริงๆ ไอ้ซัน เปิดวีดีโอเพื่อแกล้งลูกตัวเองแท้ๆเลยนี่หว่า”

“มึงไม่ต้องพูดเลย ไอ้กอล์ฟ แล้วใครล่ะที่เป็นคนบอกให้กูเปิดแล้วยังเป็นคนเลือกแผ่นพวกนี้อีกด้วยน่ะ”

“กูเอง” พ่อกอล์ฟพูดแล้วหัวเราะขึ้นเสียงดังพร้อมๆกับผู้ใหญ่คนอื่นๆ หลังจากนั้นพวกเขาก็ทยอยกันออกจากบ้านไปกินเหล้าที่สวนหน้าบ้านด้วยกันต่อ

“เฮ้ย วายุมันจะเป็นไรป่าววะ มันจะโกรธจริงมั๊ยวะเนี่ย” ผมหันไปถามนัทกับคริสที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ไม่หรอก ปกติก็งี้แหละ จริงๆแล้วไอ้ยุมันก็ขี้อายอยู่แล้วเหมือนกัน และที่สำคัญ เวลาพวกเราอยู่กับพวกพ่อๆมันพร้อมหน้าแบบนี้ มันก็โดนแซวแบบนี้ประจำแหละ” นัทบอกผม

“แต่กูว่ากูขอขึ้นไปหามันหน่อยดีกว่าว่ะ” คริสพูด “เดี๋ยวกูไปตามมันกลับลงมาให้ก็แล้วกัน”

นัทกับผมพยักหน้า จากนั้นคริสก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป ผมเห็นนัทมองตามคริสจนกระทั่งเขาเดินหายลับขึ้นไปบนบันได จากนั้นเขาก็หันมายิ้มให้กับผม

“เป็นไงมั่ง อิ่มยัง”

“อิ่มสุดๆเลยด้วย แต่ว่า......”

“แต่อะไร”

“นนท์ว่านนท์เริ่มง่วงแล้วว่ะ แหะ”

นัทหัวเราะชอบใจทันที “ไอ้ขี้เซา!”

อีกสักพักหนึ่งไม่นานจากนั้น ผมกับนัทก็เดินตามคริสขึ้นไปข้างบนด้วยเหมือนกัน เราทิ้งให้สี่คนที่เหลือนั่งเล่นเกมส์ด้วยกันต่อ แต่พวกเขาก็บอกว่าอีกสักพักจะตามเราขึ้นไป

เราเคาะประตูที่หน้าห้อง และคริสก็เป็นคนเปิดประตูให้เราเข้าไปในห้อง ผมกวาดสายตามองไปรอบๆห้องแล้วก็ต้องนึกสงสัยขึ้นมาว่าเราจะนอนกันหมดได้ยังไง ในเมื่อห้องนี้มันมีเตียงขนาดหกฟุตตั้งอยู่เพียงหลังเดียวเท่านั้นเอง

“ทำไรกันอยู่วะ” นัทถามขณะที่เดินเข้าไปในห้อง ผมเห็นวายุกับคริสหันไปสบตากันและยิ้มออกมาน้อยๆ

“พวกกูว่ากำลังจะไปอาบน้ำกันแล้ว และไอ้พวกนั้นอ่ะ ยังเล่นเกมส์กันอยู่อีกเหรอวะ” วายุที่นั่งดูทีวีอยู่บนเตียงถามขึ้น ดูท่าทางว่าเขาก็คงจะไม่ได้คิดอะไรแล้วอย่างที่นัทบอกจริงๆนั่นแหละ “แล้วพวกพ่อกูล่ะ ไปกินเหล้ากันต่อแล้วใช่มะ”

“อืมม” นัทพยักหน้า “แล้วเดี๋ยวอีกสักพักพวกไอ้ป๊อปมันก็คงขึ้นมากันแล้วล่ะ”

“ว่าแต่นี่ห้องใครวะ วายุ” ผมถาม

“ก่อนนี้มันก็เป็นห้องของพ่อเล็กกะป่ะป๊านั่นแหละ แต่พอปู่เล็ก....... ปู่เอก พ่อของป๊าเสียไป ทั้งสองคนก็กลับมานอนที่ห้องนอนของปู่ ห้องนี้ก็เลยตกมากลายเป็นของกูเวลาที่กูมานอนที่นี่น่ะ” วายุตอบ

“เออ ว่าแต่คืนนี้พวกอาไคล์จะนอนที่นี่ป่าววะ ยุ” นัทถาม

“อืมม คิดว่าคงไม่นอนนะ เห็นว่าจะกลับน่ะ ก็มีแต่พ่อกับแม่กูล่ะมั๊งที่จะนอน แล้วก็พี่ปูอีกคน”

“พี่ปู” ผมสงสัย

“พี่เลี้ยงบ้านไอ้ยุน่ะ คนผมยาวๆหน้าม้าคนนั้นไง” คริสบอกผม

“อ๋อๆ” ผมพยักหน้า

หลังจากนั้นคริสก็เป็นคนแรกที่ไปอาบน้ำ ตามด้วยวายุ นัท แล้วก็ผม และเมื่อผมอาบน้ำเสร็จและกลับเข้ามาในห้องแล้ว พวกป๊อปก็ขึ้นมานั่งเล่นอยู่ในห้องแล้วด้วยเหมือนกัน จากนั้นทุกคนที่เหลือก็เริ่มทยอยไปอาบน้ำกันจนกระทั่งครบทุกคน

จะมีก็แต่ตี๋เล็กกับป๊อปเท่านั้นที่เดินไปเข้าห้องน้ำพร้อมๆกัน........ อีกแล้ว

“ปกติแล้วทุกคนอาบน้ำพร้อมกันแบบนี้บ่อยมากเลยเหรอวะ คริส” ผมหันไปกระซิบกับคริสเพราะไม่กล้าที่จะถามคำถามนี้กับนัท

“เอ่อออ” คริสหน้าแดงแล้วชะโงกเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น “ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก จะมีก็แต่ไอ้ตี๋กับไอ้ป๊อปนี่แหละที่จะบ่อยหน่อย แต่อย่างกูเองก็ยังไม่เคยเลย”

“ก็นั่นน่ะสินะ” ผมพยักหน้า “ถ้าเกิดไม่มีใครบอกมาก่อนนะ กูต้องคิดว่ามันเป็นแฟนกันแน่ๆเลยว่ะ”

คริสพยักหน้าเห็นด้วย “ก็เคยมีคนคิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ว่ามันไม่ใช่แน่ๆอ่ะ ทั้งไอ้ป๊อปแล้วก็ไอ้ตี๋ต่างก็ปฏิเสธเสียงแข็ง แล้วที่สำคัญ ไอ้ป๊อปเคยบอกชัดเจนเลยด้วยว่ามันเป็นเพราะว่าทั้งทั้งคู่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วเท่านั้นเอง และที่สำคัญมันพูดเลยนะว่า ถ้ามันคิดจะชอบผู้ชายล่ะก็ อย่างน้อยๆมันต้องบอกพวกเราแน่นอน”

“แล้วรู้ได้ไงว่าถ้าไอ้ป๊อปมันเกิดชอบผู้ชายหรือพวกมันชอบกันขึ้นมาจริงๆ พวกมันจะบอกพวกเราน่ะ”

“แล้วมึงคิดว่าคนอย่างไอ้ป๊อปมันดูออกยากเหรอวะ นนท์” คริสหัวเราะเบาๆ

“อืมมม...... ก็คงจริงแฮะ” ผมพยักหน้า

หลังจากนั้นพวกเราทุกคนก็นั่งเล่นไพ่และนั่งคุยด้วยกันอยู่พักใหญ่ๆ จนกระทั่งถึงตอนตีหนึ่งกว่าๆ เคนก็เริ่มที่จะตาปรือมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงปากเขาจะบอกว่าเขาไม่ง่วง แต่ในที่สุดเคนก็เป็นคนแรกที่ล้มฟุบลงไปบนเตียง ตามมาด้วยป๊อปที่เริ่มจะคลานขึ้นไปนอนลงข้างๆเคน ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่หลับและยังคงเล่นไพ่กับพวกเราอยู่ แต่ป๊อปก็เริ่มจะอ้าปากหาววอดถี่มากขึ้นเรื่อยๆ

“ไอ้ป๊อปก็เริ่มไม่ไหวแล้วเว้ย กูว่าเราเข้านอนกันดีกว่าว่ะ” วายุพูดขึ้น

“อย่าว่าแต่ไอ้พวกนั้นเลย มึงลองดูหน้านนท์ดิ่ นี่ก็จะไปไม่ไปแหล่แล้วด้วยเหมือนกัน” นัทพูด จากนั้นเขาก็หันมายิ้มให้ผม

“อาราย นนท์ยางไม่ง่วงสักหน่อย” ผมปฏิเสธ

“ว่าแต่มึงล่ะ คริส ง่วงยัง ปกติมึงก็ไม่ค่อยนอนดึกนี่หว่า แถมกูก็เห็นมึงหาวอยู่หลายวอดแล้วด้วย” วายุหันไปถามคริส

“อืมม กูนอนเลยก็ได้ว่ะ จริงๆก็ง่วงมาสักพักแล้วล่ะ” คริสตอบ

“เด๋วมันไม่ดีต่อเซลล์สมองนะเว้ยย ไอ้คริส นอนดึกๆอ่า” ป๊อปพูดขึ้นพลางค่อยๆคลานไปนอนคู่กับเคน

“เฮ้ยย ไอ้ป๊อป กูอยากนอนกลางอ่ะ มึงอย่าแย่งที่กูดิ่” ตี๋เล็กโวย พลางกระโดดขึ้นไปบนเตียง

“งั้นกูว่าเราเข้านอนกันเลยดีกว่าว่ะ เอ้าฮึบ!” เจย์ลุกขึ้นยืน

วายุกับนัทลุกขึ้นตามเจย์ แล้วทั้งสามคนก็เดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ และเมื่อเจย์เปิดประตูตู้ออก เขาก็ค่อยๆดึงผ้านวมและผ้าห่มออกมาจากในตู้และส่งให้กับนัทและวายุ จากนั้นนัทก็เดินเอาผ้าผืนหนึ่งมาปูลงบนพื้นข้างๆเตียง ส่วนวายุกับเจย์ก็ปูผ้าอีกผืนลงที่ข้างเตียงอีกฝั่งหนึ่ง

ผมที่ยังคงงงๆเบลอๆไม่รู้ว่าจะทำอะไรยังไงดีก็เลยเดินไปช่วยนัทปูและจัดที่นอนให้เรียบร้อย

“ปกติแล้ว บนเตียง ไอ้เคน ไอ้ตี๋ แล้วก็ไอ้ป๊อปมันจะนอนด้วยกันน่ะ เพราะพวกมันตัวเล็กกว่าเพื่อน ส่วนคริสก็จะนอนกับเจย์ แล้ววายุก็นอนกับนัท” นัทอธิบายให้ผมฟัง

“แต่วันนี้มึงนอนกับไอ้นัทไปก็ได้ นนท์ เดี๋ยวกูกับไอ้เจย์นอนด้วยกันเอง แล้วให้คริสขึ้นไปนอนบนเตียง สี่คนก็คงนอนได้แหละเนอะ” วายุหันมายิ้มให้ผม จากนั้นเขาก็หันกลับไปหาคริส “แบบนั้นได้มั๊ยวะ คริส”

“กูยังไงก็ได้อยู่แล้ว” คริสยักไหล่ จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปล้มตัวลงนอนข้างๆเคน เท่ากับว่าตอนนี้ ตี๋เล็ก ป๊อป เคน แล้วก็คริสก็ขึ้นไปนอนเรียงกันเป็นแถวอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว

“เฮ้ย ไอ้ป๊อปหลับไปแล้วว่ะ” ตี๋เล็กชะโงกหน้าขึ้นมาพูดเบาๆ

“เออ มึงเองก็นอนไปเหอะ ไอ้ตี๋ อีกเดี๋ยวกูก็ปิดไฟแล้ว” เจย์พูด

ผมเห็นตี๋เล็กค่อยๆซุกตัวกลับลงไปใต้ผ้าห่มดังเดิม เหลือเพียงแค่ผม นัท เจย์ แล้วก็วายุเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ข้างเตียง

“เอาล่ะ ถ้างั้นก็ฝันดีนะเว้ยทุกคน ฝันดีคริส ฝันดีนัท ฝันดีนนท์ แล้วก็มึงด้วย ไอ้เจย์ ฝันดีเว้ย แต่ห้ามละเมออะไรเหี้ยๆกะกูอีกล่ะ” วายุค่อยๆนั่งลงแล้วตบหมอนของตัวเองเบาๆ

“สาดดด ก็บอกแล้วไงว่าอย่าพูดๆๆ ความผิดพลาดครั้งเดียวชั่วชีวิตของกู” เจย์หัวเราะแล้วก็ล้มตัวลงนอนเช่นกัน

“ฝันดีเว้ยทุกคน ฝันดีไอ้ยุ” คริสพูดขึ้น จากนั้นผมกับนัทก็บอกฝันดีกับทุกๆคนเป็นครั้งสุดท้าย และเมื่อเราสองคนล้มตัวลงนอน เจย์ก็ให้สัญญาณเป็นครั้งสุดท้ายว่าเขากำลังจะปิดไฟแล้ว และอีกไม่ถึงอึดใจถัดมาไฟในห้องก็ถูกปิดลง และความมืดกับความเงียบก็เข้ามาปกคลุมพวกเราทุกคนทันที

ผมกับนัทต่างคนก็ต่างนอนตะแคงหันหลังให้แก่กันและกัน ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆขึ้นมาเล็กน้อยที่จู่ๆในคืนนี้ผมก็ได้มีโอกาสกลับมานอนข้างๆเขาอีกครั้ง ทั้งๆที่เมื่อวานนี้ผมยังเพิ่งจะคิดอยู่เลยว่าผมคงจะต้องนอนคนเดียวและไม่ได้นอนกับนัทแบบนี้ไปอีกนานแน่ๆ แต่ด้วยความที่ผมเองก็กำลังง่วงมาก มากเสียจนไม่ค่อยอยากจะคิดหรือสนใจอะไรอื่นอีกแล้วนอกจากการจะได้รีบๆนอนพักผ่อนสักที ผมจึงผลักความคิดเกี่ยวกับนัทออกไปจากสมองแทบจะในทันที แต่แล้วในขณะที่ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวกำลังเคลิ้มมากจนเกือบที่จะหลับลงไปแล้ว ผมก็รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวข้างๆกายของผม.......

“นนท์.....” นัทเรียกชื่อผมเบาๆ เบามากจนแม้แต่ผมเองก็ยังแทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำ

“หืมม” ผมทำเสียงเบาๆในลำคอตอบออกไป

“ฝันดีนะครับ ไอ้ขี้เซา” เขากระซิบ

เมื่อได้ยินคำนี้ ผมก็ต้องลืมตาขึ้นมาจนได้สิน่า และเมื่อผมค่อยๆตะแคงหัวเพื่อหันไปข้างหลัง ผมก็เห็นว่านัทเองก็กำลังนอนตะแคงหันมาทางเดียวกัน แล้วก็กำลังนอนลืมตามองผมอยู่แล้วด้วยเหมือนกัน

ผมยิ้มให้เขา “อืมม ฝันดีเหมือนกันนะ ไอ้ยิ้มหวาน”

ผมพลิกกลับมานอนตะแคงที่ท่าเดิมอีกครั้ง แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องรู้สึกตกใจก็คือ ผมรู้สึกถึงวงแขนของนัทที่กำลังสอดเข้ามาใต้ผ้าห่มแล้วเริ่มวางลงบนตัวของผมอย่างช้าๆ

“ขอกอดหน่อยนะ หนาวอ่ะ” นัทกระซิบใส่ต้นคอของผม และผมก็ทำได้แค่พยักหน้าเบาๆออกไปเท่านั้นเอง

เพราะความจริงแล้วแค่เพื่อนนอนกอดเพื่อน มันก็คงจะไม่ได้มีอะไรแปลกหรือผิดปกติตรงไหนนี่ จริงมั๊ย.........


.

.

.


หลังจากนั้นผมก็ตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะรู้สึกอยากจะไปเข้าห้องน้ำ  แต่จะบอกว่ากลางดึกก็คงจะไม่ถูกซะทีเดียว เพราะเมื่อผมหยิบมือถือมาดูเวลาผมก็เห็นว่ามันก็ปาเข้าไปตีสี่กว่าแล้ว อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงเราทุกคนก็จะได้สัมผัสกับแสงอาทิตย์ยามเช้าอีกครั้งแล้ว.........

ผมค่อยๆพลิกตัวอย่างช้าๆ แล้วก็ต้องรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นว่านัทเองก็ยังคงนอนกอดผมเอาไว้อยู่ในท่าเดิมไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย ผมจึงจับแขนของเขาแล้วค่อยๆยกมันออกจากตัวผมอย่างช้าๆและแผ่วเบาที่สุด แต่ทว่าก็ไม่พ้นที่นัทจะรู้สึกตัวเข้าจนได้

“ตื่นแล้วเหรอนนท์ จะไปไหนเหรออ........” นัทค่อยๆลืมตาและผงกหัวขึ้นช้าๆ

“ไปเข้าห้องน้ำหน่อยน่ะ” ผมกระซิบตอบ

“อืมม งั้นนัทไปด้วย” เขาตอบพลางชันตัวขึ้นนั่ง

ผมพยักหน้า จากนั้นเราสองคนก็ค่อยๆย่องออกจากที่นอนเงียบๆ เมื่อผมเดินผ่านเตียงนอน ผมก็เห็นตี๋เล็ก ป๊อป เคน และคริสนอนกันอยู่อย่างเรียบร้อย และเมื่อผมเดินผ่านวายุ ผมก็เห็นเขากับเจย์ต่างก็กำลังนอนหลับกันอย่างปกติดีด้วยเช่นกัน น่าแปลกที่จู่ๆผมก็อดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่าไม่มีคู่ไหนสักคู่ที่จะนอนกอดกันเหมือนที่นัทนอนกอดผมเมื่อครู่เลยแม้แต่นิดเดียว แม้แต่คู่ของป๊อปกับตี๋เล็กก็ตาม.........

เมื่อผมเข้าห้องน้ำเสร็จ นัทก็เดินเข้าไปต่อ และขณะที่ผมกำลังยืนรอเขาอยู่ตรงหน้าห้องน้ำอยู่นั้น ประตูห้องนอนใหญ่ก็ถูกเปิดออก และคนที่เดินออกมาก็คืออาเมฆ ป่ะป๊าของวายุนั่นเอง

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ นนท์” เขาทักผมอย่างเป็นกันเอง “ทำไมตื่นเช้านักล่ะ”

“อ๋ออ เปล่าครับ ผมแค่มาเข้าห้องน้ำน่ะครับ” ผมตอบ และเป็นจังหวะเดียวกับที่นัทเปิดประตูห้องน้ำออกมาพอดีด้วยเช่นกัน

“อ้าวอาเมฆ ตื่นแล้วเหรอครับ” นัทพูด

“อืมม เดี๋ยวอาว่าจะลงไปชงกาแฟกินสักถ้วย แล้วก็ออกไปเดินเล่นนอกบ้านสักหน่อยน่ะ”

“แล้วอาซันล่ะครับ” นัทถาม

“ยังหลับอยู่เลย แต่อีกเดี๋ยวก็คงตื่นแล้วมั๊ง....... แล้วเราสองคนล่ะ ลงไปหาอะไรกินกับอาหน่อยมั๊ยล่ะ กาแฟหรือช็อคโกแล็ตร้อนๆสักแก้วดีมั๊ย”

ผมกับนัทมองหน้ากันครู่หนึ่ง ก่อนที่นัทจะชิงเป็นฝ่ายตอบออกมาก่อน “ครับ ก็ได้ครับ”

ผมหันไปมองหน้านัทอีกครั้งอย่างผิดคาดเพราะไม่ได้คิดว่าเขาจะตอบออกไปแบบนี้ เพราะจริงๆแล้วผมก็ยังอยากจะกลับไปซุกตัวนอนอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นอีกครั้งอยู่เลย แต่เมื่ออาเมฆกับนัทเริ่มเดินไปยังบันได ผมก็เดินตามพวกเขาสองคนลงไปยังชั้นล่างด้วย

พวกเราสามคนลงไปนั่งอยู่ในห้องครัวและคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเมื่อกาแฟของอาเมฆและช็อคโกแล็ตร้อนของเราสองคนหมดลงแล้ว ผมกับนัทก็ขอตัวกลับขึ้นไปนอนอีกครั้ง เพราะทั้งนัทกับอาเมฆก็ยืนยันกับผมว่า พวกนั้นทุกคนคงจะยังไม่ตื่นอีกครั้งจนกว่าอย่างต่ำก็คือราวๆสิบโมงอย่างแน่นอน ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมมีเวลานอนได้อีกถึงเกือบห้าชั่วโมง

ผมกับนัทกลับขึ้นมานอนด้วยกันอีกครั้ง แต่คราวนี้นัทไม่ได้ขอนอนกอดผมอีกแล้ว เราต่างคนก็ต่างนอนหันหลังให้แก่กันและกัน และสุดท้าย เราทั้งคู่ต่างก็ผล็อยหลับลงไปอีกครั้งในเวลาไม่นาน.........

[ExecutioneR]

อดใจรอโจป๊อปตี๋เล็กอีกนี๊สสสสสเดียวส์ครับ

หุ  หุ  หุ  หุ

[THIP]

ยังไม่อ่าน เพราะกวาดตาหาชื่อโจแล้วไม่มี  อะไรฟะ ถูกลดบทหรือนี่ 

[น้ำค้าง]

คนแยะจริงๆ รู้สึกอบอุ่นมากๆ

[ExecutioneR]

ยังไม่อ่าน เพราะกวาดตาหาชื่อโจแล้วไม่มี  อะไรฟะ ถูกลดบทหรือนี่ 

กด ctrl + f เลยพี่ 55555

รอก่อนๆ ตอนหน้ามีแน่

(และต่อๆไป....)

 

[andy_kwan]

วันนี้มาลงให้ยาวสะใจดีนะ
รอลุ้นคู่ของใครก่อนดี

[Ex'ecuzě]

หลังจากหายไปชาติเนิง - -"

กลับมาแร้ววววว

คิดถึงพี่ชายน้าาา จุ๊บๆ 

ปล. นัท งั้น หรอ . . .

[blackberry2214]

แง่ะ

อิ่มเลย


555+

เยอะจุใจดี

[mantdash]

นึกแล้วว่าวันนี้ต้องมา อิอิ
2 ตอนตามเคย
+1 ให้อีกครับ
น่ารักจังเลยนัทกับนนท์ 
แหมมีการบอกอีกนะว่า รู้นะว่าอ่านอยู่ 555+
ตอนของป๊อปมาเร็วๆหน่อยสิคร้าบ 

[~•SAkurAIro•~]

รอบทโจอยุ่หมือนกัลลลลลลลล

มาครั้งหน้าขอออกมาเยอะน้า คิดถุง ๆ  (เด๋วคะแนนนัทแซงตามไม่ทันน  )

รอตอนต่อปายยยยย 

[mole eye man]

หุหุ  นอนกอดกันอีกแล้ว   

ระวังจะนอนบ้านคนเดียวไมได้นะนนท์....   

จะรอติดตามต่อนะฮะ  ^^

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
โจ จ๋ายูอยู่ไหนโผล่มาหน่อย พี่ต้น
ตอนหน้าขอโจบ้างนะไม่งั้นมีงอล
เพิ่งว่างมาอ่านวันนี้อ่านเรื่องพี่ไป  70 หน้ากระดาา เอสี่แหนะ
+1 ให้กับความขยันอัพขอพี่เลย 7 วันเขียนได้ไงเนี่ย

[originalprincessaae]

ต่อเร็วรอเวลาเลือดกระฉูดฮ่าๆ

[BaBo]

ฮ๋าๆๆ มีแต่คนเรียกหาน้องโจแหะ

มาต่อยาวมากๆ ขอบคุณมากค่า

[andyus1]

  เสียงเรียกร้องโจอย่างบ้าครั่ง

อยู่หนายมาเรวๆ เน้อ 

[nopkar]

โอ๊ย ยังอ่านไม่ครบ 


 แต่ชอบประโยคนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 


“มึงจำไว้ก็แล้วกันว่า คนที่กำลังมีความรักน่ะ ไม่ใช่เพราะว่าเขามีคนที่จะให้เขารัก แต่มันเป็นเพราะว่าเขามีความรักที่อยากจะแบ่งปันให้กับคนที่เขาเลือกต่างหาก.........”

[Ryuse]

 

 

 

 

[originalprincessaae]

เรียกร้ิอลมาต่อเร้ววววใจจะขาดแล้วววววววว








มาเร้ว

[dahlia]

คนโน้นก็น่ารัก คนนั้นก็น่ารัก คนนี้ก็น่ารัก  น่ารักหมดทุกค๊นนนนนนนนนนนนนนน   

[birdy]

มาเป็นกำลังใจให้ ต้นจะได้มีกำลังใจสะสางงาน แล้ว up เรื่องได้บ่อย ๆ และขอบคุณนะที่ทำให้หายคิดถึง เมฆ และ ซัน  แต่สงสัยนิดนึง ไม่รู้อ่านแล้วสับสนเองรึป่าว บ้านที่เด็ก ๆ มาค้างเป็นบ้านเมฆป่ะ แล้วพ่อเมฆ ใช่มะที่เสียไป แล้วครอบครัวของ ซัน ยังอยู่ที่อังกฤษใช่มะ

[nopkar]

อ่านทันแระ

ตื่นทำไมอ่ะนนท์ 


แต่ว่าเด็กสมัยนี้เค้านอนกอดกันแบบนี้อ่ะหรอ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ต่งต๊น นี่ขนาดงานเข้านะ ยังได้ควบทีเดียวสอง
เออ เดี๋ยวนี้นนท์กะแม่บ่าได้อู้เมืองกั๋นละกา??

ขอนนท์กะนัทมากกว่านี้ คิคิคิคิ

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.ช่วงนี้สอบ เลยวันพฤหัสไปจะมาอ่านเน้อ งานก็เยอะชิบ (แต่ยังอู้งานมาอ่านได้ ขอบคุณซะด้วยนะ )
ปล.2 ถ้าถามว่าสอบอะไร พอดีป๋มเพิ่งเรียนปี 1 อ่าครับ เฟรชชี่ๆ เพิ่งจะสอบไฟนอล

[❝CHŌN❞]

หนูนนท์น่ารัก   

หนูนัทแอบฉวยโอกาส

ถ้าหนาวมากอดเค้าก็ได้นะ ตัวเอง 

[three]

+1ให้แล้วนะครับผมน่ารักดีอ่ะอ่านเรื่องนี้แล้วมีความรู้สึกว่าได้เห็นต้นไม้ที่ค่อยๆโตขึ้นอ่ะครับ

[Ex'ecuzě]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด

พี่ชายเดาถูกมากมายอ่ะ

โจ กะ นัท

อร๊าาาาาาายยยยยยยยยยยยยยยยย

เอา โจ มา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ