หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[น้ำค้าง]

เลือกไม่ถูกจริงๆ มันน่ารักซะทุกคนเลย 

โจกวนน่ารักดีนะ กรี๊ดดดดดดดดด

ยุก็ช่างเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ (ดีเหมือนพ่อเมฆเลย)

ป๊อบกะตี๋เล็กก็ดีอีกน่ะแหละ

[THIP]

ตัดสินใจแระ เชียร์โจเฟ้ย 

[blackberry2214]

เชียร์โจเหมือนกัน


555+

[Blurry]

กองเชียร์โจเยอะแฮะ แต่ชอบป๊อปกะตี๋เล็กมากมาย น่ารักจริงๆคู่นี้

[133113]

“แถมยังหล่อกว่า รวยกว่า เก่งกว่า นิสัยดีกว่า และที่สำคัญ...... กระเจี๊ยวใหญ่กว่า”
ชอบประโยคนี้ 555555555+

 

ปล. ขอเป็นแฟนคลับโจด้วยคน
 

[popper]

โห่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฆ่ากันเหอะ

เจอโจเเล้ว ก็ จากไป

เเง่งงง

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

แหม่ๆ  น่าตาดีทั้งโรงเรียนเลยนะ
ไม่รู้จะเชียร์ใครดีอ่ะ

A 8



เพียงแต่มันสูงเกินกว่าที่ส่วนสูง 173 เซ็นติเมตรอย่างผมจะเอื้อมถึงเท่านั้นเอง จริงๆแล้วผมก็ไม่คิดว่าผมเตี้ยนะ แต่ในตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่าผมแม่งโคตรเตี้ยเลยให้ตายสิ

ผมก็ 173 นะ งุงิ หว่าๆ  ผมก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเตี้ย

ขอบคุณและจะติดตามครับผม

[pae_tekung]

ไม่มีใครเชียร์นัทเลยเหรอ


งั้นเชียร์นัทก็แล้วกัลลลลลลลลลลล


แต่ก็ชอบโจอ่ะ โอ้ยยยยยยยยย ขอสองได้ม่ะ

[mantdash]

ไม่กล้าเชียร์เลยแหะกลัวผิด อิอิ

แต่ดูเหมือนจะมีคนอกหักในอนาคตมากมายเพราะนนท์แน่นอน !! 

อ่อที่ว่าเนื้อเรื่องรองนี่มันมีมากกว่าภาคของตี๋เล็กกับป็อปใช่ไหมครับ

แสดงว่าจะต้องมี C D E F ตามออกมาใช่ป่าวครับ งิงิ

+1 ให้ครับ กรุบๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
เพ่ต้นมาต่อไวได้ใจเหลือเกินอย่างงี้ต้องมี +1 ให้อิๆ
แล้วจะรออ่านตอนต่อ แล้วทีนี้มาเจอกันอะไรเกิดขึ้นหว่า

[nopkar]

ทำไมเวลาไปร้านหนังสือ แล้วต้องหยิบหนังสือสูงๆ ไม่มีคนมาหยิบให้บ้าเรยฟระ เซ็งงง 

555+


ปล. แต่แอบค้างนะเนี่ย

[dahlia]

บังเอิญได้เหมาะมากเลย โจ   

จบได้ค้าง....มากๆๆ

[imageriz]

ยังมะรู้ว่าจะเชียร์ใครดี  น่ารักไปหมดทุกคนเลย 

[andyus1]

มิค่อยหยจัยเลยรีบน

หุหุ แต่เดกๆ ตรึมเลย ตารายแระ

ไม่รุ้จะเชียคัยคุ่ไคแระ

น่าจะมีรัก3เส้า 1 คู่น่า

คู่รัก 1 คู่

แล้วก็เชีย โจ กะ นนท์ คร้าบ

บังเอิ้น บังเอิน 555+ ไปร้านหนังสือมั่งดีก่าเนอะ

[a_tapha]

เชียร์โจด้วยคน

ชอบแบบขรึม ๆ

แบบว่าดูเก็บกดดีอ่ะ

กร๊ากกกกกกกก

 

[fannan]

หุหุ  โจแอบร้ายป่ะเนี่ย


รออ่านตอนต่อไปค้าบบ

[krappom]

เอาตัวเข้ามาแปะ
ถือโอกาสแวะมาบอกคุณน้องว่า
คุณพี่อ่านไม่ทันอ่ะ
แหะ
 

[ExecutioneR]

เอาตัวเข้ามาแปะ
ถือโอกาสแวะมาบอกคุณน้องว่า
คุณพี่อ่านไม่ทันอ่ะ
แหะ
 

กะแร้วเชียวย่ะ
นึกแล้วว่าต้องเป็นรีพลายประมาณนี้ตั้งกะเห็นชื่อคุณพี่แล้ว 5555

ทิวมิวปิวคิวบิ่วนิ้วนิ้ว

 

[mantdash]

นึกว่ามาต่อซะอีกครับ 

รอตอนต่อไป

แอบทายเล่นๆอีกว่า อาจจะมีมวยเกิดขึ้นนะ

[mole eye man]

เชียร์นัทหนึ่งเสียงครับ...   

จะรอติดตามต่อนะฮะ   

[three]

ทะแม่งๆนะเนี้ยตาโจเนี้ย

[สุดโฉด]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง   หนุกดีคับ

เชียร์โจอ่ะ อิอิ

มาต่อไวๆนะคับ รออยู่

 

[thanagorn]

ไม่อยากลุ้นอะ

กลัวมันไม่ใช่......อย่างที่หวังกระซิกๆๆๆ

[~•SAkurAIro•~]

อ๊างงงงงงงงงงงง  อยากจะกรี๊สส ฮ่า ฮ่า 

แหม่มมมม บังเอิญเจรงเร้ออออ

แต่เชียร์โจสุดๆ ๆ ๆ  ของพระเอกร้าย ๆ อ่ะ ชอบๆ (จิตป่าวว่ะตุ เอิ๊ก ๆ ๆ)

มาต่อเร็วๆ น้า อย่าปล่อยให้ค้างนานนนนน 

[mamagrils]

  สงสัยจะเป็นบุพเพ          +1        ไรท์เตอร์     


                       เชียร์โจ สุด จัย ขาดดิ้นตาย 

[winnie_the_far]

เพิ่งมาอ่านคร้าบบบบ รู้สึกชอบเด็กน้อยเหล่านี้มากมาย

ใจหนึ่งอยากเชียร์นัทอยู่คร้าบบ รู้สึกว่ามีท่าทีที่ชอบนนท์อยู่

ส่วนจะเชียร์โจ ก้อเพราะความกวนดีมากมายแต่จะรอดีต่อไปว่าจะเชียร์ครายดี

แต่คิดว่าพอจะรู้หน่อยๆๆแระ

เชียร์คู่อื่นด้วยนะ......

รู้สึกว่าคนอย่างโจไม่น่าจะมาช่วยคนอื่นหยิบหนังสือแบบนี้

แต่รู้สึกว่าตั้งใจเข้ามาหยิบให้เพราะรู้ว่าเป็นใครมากกว่านะ  อิอิ

ยังไงก้อติดตามต่อไปนะคร้าบบ

+1ให้คนแต่งนะคร้าบบบ

[wan]

ตามอ่านอยู่นะครับ มาหยอดไว้ก่อน +1 ให้เป็นค่า FC นะครับ

[M@nfaNG]

เพิ่งตามอ่านทัน ลุ้นก่อนว่าใครกันนะจะเป็นพระเอก แต่ที่แน่ๆ โจ นี่มีเค้า แม็กซ์ก็ไม่แน่ แต่หรือจะเป็นนัท 

[ExecutioneR]

A 9


“กูจำไม่ได้ว่าเคยบอกชื่อกูไปนี่หว่า” โจพูดพร้อมรอยยิ้ม แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ช่างแตกต่างไปจากรอยยิ้มของนัทเสียเหลือเกิน “ตกลงจะยังเอาอยู่มั๊ยเนี่ย หนังสือเล่มนี้น่ะ” เขาโบกหนังสือในมือไปมาเบาๆ

“เอาดิ่ ขอบใจ......” ผมยื่นมือออกไป แต่จู่ๆเขาก็ชักมือกลับแล้วก็เริ่มกวาดสายตาอ่านบนปกหนังสือในมือ

“‘มือนั้นสีขาว’ เหรอ” เขาพูดขึ้นเบาๆพลางพลิกหน้าหนังสือผ่านไวๆ “เข้าใจเลือกอ่านดีนี่”

ผมเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “รู้จักด้วยเหรอ”

โจหยุดมือลงและยื่นหนังสือเล่มนั้นคืนให้แก่ผม “มา.......” เขาทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้วก็ชะงักไป

“หือ”

“เปล่า ไม่มีอะไร” เขายักไหล่เบาๆ

“โจ ตัวเองทิ้งเค้าไว้คนเดียวอีกแล้วนะ” จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลังของโจ เธอคนนั้นเดินเข้ามาคว้าเข้าที่แขนขวาของเขา และผมก็จำชุดนักเรียนที่เธอคนนั้นใส่อยู่ได้ในทันที

“ขอโทษที” โจหันไปพูดกับเด็กผู้หญิงคนนั้นซึ่งก็น่าจะเป็นแฟนของเขานั่นเอง

“แล้วนี่ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย”

“ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ” โจพูดแล้วหันไปจับมือแฟนของเขา จากนั้นเขาก็พาเธอเดินจากไป

“ใครอ่ะ เพื่อนเหรอ” ผมได้ยินเสียงแฟนของเขาถามออกมาเมื่อทั้งคู่เริ่มเดินห่างจากผมไปนิดหน่อยแล้ว

“เปล่าหรอก แค่เด็กในโรงเรียนน่ะ.......”

เมื่อทั้งคู่เดินเลี้ยวตรงชั้นหนังสือและหายไปจากสายตาผมแล้ว ผมเองก็เดินออกจากบริเวณนั้นไปด้วยเหมือนกัน ผมเดินไปตรงแถวโซนขายซีดีเพลงแล้วก็เจอนัทกับวายุกำลังยืนเลือกซีดีกันอยู่ ผมจึงเดินตรงเข้าไปหาทั้งคู่พร้อมๆกับที่ป๊อปและตี๋เล็กกำลังเดินเข้ามาหาพวกเราพอดีด้วยเช่นกัน

“นี่ๆ พวกมึงรู้ป่าวเว่ามื่อกี๊กูเจอใคร” ป๊อปพูดขึ้น

“สมัคร” วายุตอบโดยไม่ได้หันไปมองหน้าป๊อป

“ทักษิณ” นัทตอบบ้าง

“โหห สาดด ขำมากก มึงจะขำเอาโล่ห์รึไงวะเนี่ย ไอ้เหี้ย! กูซีเรียสนะเนี่ยพวกมึง”

“อ่ะ ซีเรียสๆ งั้นมึงเจอใครล่ะวะ”

“อย่าบอกนะว่าเจออาจารย์ชัช” วายุหัวเราะเบาๆ

“เปล่า แต่กูเจอไอ้โจอ่ะดิ่ แม่งมากะแฟนมัน กูเห็นมันเพิ่งเดินออกจากบีทีเอสไปเมื่อตะกี๊นี้เอง”

“บีทูเอส!” นัท วายุ และตี๋เล็กพูดขึ้นพร้อมๆกัน

“ตลกมากก ไอ้ฟาย ว่าแต่ตกลงพวกมึงสองคนจะซื้ออะไรรึเปล่า เดี๋ยวกูกะไอ้ยุจะซื้อซีดีเพลงกันคนละแผ่น” นัทพูดขึ้น จากนั้นก็หันมาหาผม “แล้วนนท์อ่ะ จะซื้ออะไรมั๊ย”

“อืม ก็คงมีหนังสือนี่เล่มเดียวแหละ” ผมชูหนังสือในมือขึ้น

“ของพวกกูก็จะซื้อแค่ดินสอกดกะสมุดนี่แหละ” ตี๋เล็กพูด

“งั้นไปจ่ายเงินแล้วกลับกันเลยเหอะว่ะ กูเริ่มรู้สึกเมื่อยแล้วก็เจ็บเท้าตงิดๆแล้ว” วายุบอก

“แล้วว่าแต่มึงได้อะไรมาจากซีนโซนล่ะนั่น” ตี๋เล็กชี้ไปที่ถุงซีนโซนที่วายุกำลังถืออยู่

“ของขวัญนิดหน่อยว่ะ”

“ของใครวะ วันเกิดใครเรอะ”

“เออน่า ไม่ใช่วันเกิดอะไรใครสำคัญหรอก ไอ้ตี๋ มึงไม่ต้องใส่ใจหรอก กูก็แค่ซื้อรอไว้งั้นแหละ ว่าแต่ตอนนี้กูว่าพวกเรารีบไปจ่ายตังค์กันเหอะ กูชักอยากจะกลับไปพักแล้ว”

“อ่ะเคร งั้นเอาของกะตังค์มา เดี๋ยวกูไปจ่ายให้เลยทีเดียว จะได้ใช้บัตรหนึ่งของกูด้วย พอดีว่าน้องป๊อปกะลังสะสมแต้ม”

“บัตรหนึ่ง” ผมสงสัย

“บัตร ‘เดอะ วัน การ์ด’ ของไอ้ป๊อปมันน่ะ” นัทหันมาบอกผมพร้อมกับยักไหล่

หลังจากกลับมาถึงหอแล้ว คืนนั้นผมก็โทรไปคุยกับแม่อีกครั้ง และในวันนี้พลอยก็ยังคงมากินข้าวเย็นที่บ้านเป็นเพื่อนแม่ผมเหมือนเคย ก็เลยทำให้ผมได้คุยกับพลอยโดยที่ไม่ต้องโทรไปหาเขาเองอีกด้วย เราสองคนคุยกันพักใหญ่ๆจนกระทั่งผมวางสายและเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ผมก็ได้ยินเสียงเพลงดังคลออยู่ในห้องเบาๆ ส่วนบนเตียงก็มีวายุกับนัทกำลังนอนอ่านหนังสือกันอยู่บนเตียงของตัวเอง

“เพลงของใครอ่ะ” ผมถามพลางเลื่อนปิดประตูกระจก

“ของไอ้นัทมันซื้อมาวันนี้” วายุตอบผมโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ

“ไม่ช่ายย คือกูหมายถึงว่าเพลงเนี๊ย ใครร้อง ไม่ใช่ใครเป็นเจ้าของ”

นัทเงยหน้าขึ้นมาหัวเราะเบาๆ “นนท์ชอบเหรอ ฟังสบายดีมะล่ะ เพลงนี้ของวง ‘คลับ เอท’ น่ะ อาจจะไม่ค่อยมีคนรู้จักเท่าไหร่หรอก”

ผมพยักหน้าแล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆนัท “แล้วยุล่ะ ซื้ออะไรมา”

“โซฟา บั้ม น็อท โซ แซด” วายุปิดหนังสือลง “แล้วไง...... เมื่อกี๊ก็คุยกะแฟนอีกแล้วเรอะ หวานกันจริงนะ”

ผมที่เบื่อจะแย้งแล้วก็ได้แต่ยักไหล่เบาๆแล้วยิ้มตอบไปแทน

“เด็กโรงเรียนเรานี่ก็แปลกนะ พูดก็พูดเหอะ กูเห็นแม่งเอะอะก็เด็กเซ็นต์มาเรียๆ นนท์นี่คนนึงล่ะ และยังมีไอ้เคน ไอ้เป้าที่เพิ่งอกหักจากเด็กที่นั่นไป แถมยังมีไอ้โจและคนอื่นๆอีกอ่ะ”

“เพราะมันอยู่ไม่ไกลกันมากมั๊ง แถมเค้ายังเป็นหญิงล้วน และเราก็ชายล้วน มันก็เลยคลิก” นัทพูดทั้งๆที่ยังคงอ่านหนังสือของตัวเองไปด้วย “......ละมั๊ง กูก็เดาไปเรื่อยอ่ะนะ”

“โรงเรียนนั้นกับโรงเรียนเราอยู่ไม่ไกลกันเหรอ” ผมถาม

“อืมม ไม่ค่อยไกลหรอก นั่งแท็กซี่ก็ราวๆครึ่งชั่วโมงเองมั๊ง” วายุตอบ “ทำไมอ่ะ อยากจะไปหาแฟนที่นั่นรึไง”

“เลิกแซวได้แล้วน่าาา” ผมตอบพลางเขวี้ยงหมอนใบเล็กใส่วายุ “เออ ว่าแต่.........”

“แต่อะไร” วายุถามผม และนัทเองก็เงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วด้วยเหมือนกัน

“คือ........” ผมมองหน้าวายุกับนัทสลับกัน “คือกูก็ไม่รู้ว่าพูดไปแล้วมันจะดีรึเปล่าน่ะนะ”

“เอาเหอะ ลองพูดมาก่อนเหอะน่า ถ้าไม่ดีเดี๋ยวพวกกูก็บอกเองแหละ ใช่มะ ไอ้นัท”

นัทยิ้มแล้วพยักหน้าให้ผมเบาๆ

“คือ ไอ้เจย์อ่ะ มันมีแฟนเป็นผู้ชายใช่ป่ะ” ผมถาม

“อือ ก็ใช่อ่ะดิ่” วายุตอบ “พี่แจ๊คที่อยู่มอสี่น่ะ มึงเองก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

ผมพยักหน้า “มันก็ใช่ แต่ก็แค่ถามเพื่อความแน่ใจน่ะ.........”

“ยังมีเรื่องอื่นอีกใช่มั๊ยล่ะ” นัทพูดขึ้น “ที่นนท์กำลังคิดหรือสงสัยอยู่น่ะ”

“ก็แบบว่า....... ก็คงประมาณนั้นล่ะมั๊ง” ผมหัวเราะแหะๆ แต่แล้วก็ตัดสินใจว่าการถามออกไปตรงๆเลยมันคงจะดีกว่า “คือ แล้วป๊อปกับตี๋เล็กล่ะ มันเป็นแฟนกันรึเปล่า”

นัทกับวายุหันไปมองหน้ากันก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะออกมา

“มันก็น่าคิดอยู่หรอกนะ” นัทพยักหน้าทั้งๆที่ยังหัวเราะเบาๆไปด้วย

“แต่ไม่ใช่หรอก ไอ้สองคนนั้นมันไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก และไม่ได้เป็นเกย์ด้วยซ้ำ มันแค่สนิทกันมากน่ะเพราะว่ามันรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว” วายุบอกผม ส่วนนัทก็ยิ้มแล้วยักไหล่เบาๆ

“อ่ออ”

“ทำไมเหรอ รึว่ามึงสนใจจะจีบไอ้สองคนนั้น” วายุหัวเราะ

“เฮ้ย จะบ้าเหรอ คือกูก็แค่สงสัยเอง เพราะเห็นมันดูสนิทกันมาก แล้วบางทีก็นะ มันก็ดูรักกันดีมากเลยด้วย......”

“ไอ้รักน่ะก็รักแหงแหละ แต่จะรักแบบไหนก็เท่านั้นเอง” นัทพูด

“อืมม” ผมพยักหน้าให้กับนัท “โทษทีแล้วกันที่ถามอะไรแปลกๆ อย่าไปบอกมันสองคนล่ะว่านนท์ถามอะไรแบบนี้น่ะ เดี๋ยวพวกมันจะโกรธเอารึเปล่าก็ไม่รู้”

“ก็คงไม่หรอก” นัทส่ายหน้า “ไอ้สองคนนั้นมันโดนคนถามคนสงสัยบ่อยจะตาย มันคงจะชินกันแล้วล่ะ”

“แม้แต่ไอ้เคนกับไอ้เจย์ก็ยังเคยถูกถามเลยด้วยซ้ำว่าตกลงแล้วมันสองคนเป็นอะไรกันรึเปล่า” วายุพูด

“แล้ววายุกับนัทล่ะ.......” ผมยิ้ม “เคยโดนคนสงสัยว่าเป็นแฟนหรืออะไรทำนองนั้นบ้างมั๊ย”

ทั้งสองคนหันไปมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาอีกครั้ง ก่อนที่วายุจะหันมามองหน้าผมแล้วยักไหล่

“ไอ้เคยน่ะก็เคยอยู่หรอก แต่ไม่เคยถูกถามว่ากูกับมันเป็นแฟนกันรึเปล่าหรอกนะ มีแต่ถามว่าเป็นเกย์มั๊ย แต่อย่างกูอ่ะ ที่ถูกถามส่วนนึงก็เพราะว่าพ่อของกูไง เค้าเห็นว่ากูมีพ่อเป็นเกย์สองคน ก็เลยคิดว่ากูคงจะต้องเป็นเกย์ไปด้วยอะไรแบบนี้น่ะ” เขาตอบคำถามผมด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“แล้วนัทล่ะ” ผมหันไปหานัท

“โอ๊ยย ไอ้นัทอ่ะเหรอ แค่เด็กในโรงเรียนเราก็มีแต่คนภาวนาให้มันเป็นเกย์ใจจะขาดอยู่แล้ว” วายุหัวเราะ “อย่างไอ้เป้ก็คนนึงล่ะ แล้วยังคนอื่นๆอีกทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่”

“มึงก็เว่อร์ไป ไอ้ยุ” นัทเขยิบมาขอบเตียงแล้วใช้ขาถีบวายุเบาๆ

“เว่อร์เหี้ยไร ก็มึงอ่ะ เสือกเป็นพวกไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด ไอ้นัท ไม่รู้จักจะสนใจผู้หญิงรึแม้แต่ผู้ชายจริงๆสักที ไอ้ห่า” วายุพูดพลางใช้เท้าข้างที่ไม่เจ็บถีบนัทกลับ

“อ้าว ไอ้เหี้ยนี่ ทีมึงเองก็ยังไม่มีแฟนเลยนะ ไอ้สาดยุ”

“แต่กูรู้ตัวว่ากูชอบผู้หญิงว้อยย ไม่เหมือนมึงหรอก ยังอึนกับชีวิตตัวเองอยู่ได้ ไอ้บ้า”

“พอเลยๆ ไอ้เหี้ยยย” นัทคว้าหมอนบนเตียงมาปาใส่วายุ “มึงมาพูดเรื่องเหี้ยไรแบบนี้ต่อหน้านนท์วะเนี่ย สาดดด ได้ทีล่ะเอาใหญ่เลยนะมึง”

ผมหัวเราะ รู้สึกชอบใจกับการเห็นทั้งสองคนกำลังทะเลาะกันและถีบกันไปถีบกันมาแบบนี้ตรงหน้ามาก ดูท่าทางว่าพวกเขาจะรักและสนิทกันมากจริงๆ....... และผมก็หมายถึง “พวกเขาทุกๆคน” เลยด้วย

“แต่จริงๆนะนัท อย่างที่นนท์เคยบอกอ่ะ ว่าพวกนัทนี่ดูรักกันมากเลยเนอะ ดูทั้งสนิท ทั้งรัก แล้วก็ทั้งห่วงใยกันมากเลยจริงๆ” ผมพูดขึ้นหลังจากเดินไปแยกทั้งสองออกจากกันได้จนสำเร็จแล้ว

“ก็จะให้ทำไงได้ล่ะ.........” วายุยักไหล่

“ก็มีกันอยู่แค่นี้นี่เนอะ เพื่อนไม่รักเพื่อนแล้วจะให้ภารโรงที่ไหนมารักเรา” นัทหัวเราะเบาๆ

ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้รู้จักคนพวกนี้มากขึ้นจริงๆแล้วด้วยสิ..........

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงวันศุกร์ ผมเองก็เริ่มที่จะเข้าที่เข้าทางกับโรงเรียนใหม่และเพื่อนใหม่ของผมมากขึ้นแล้ว เพื่อนในห้องของผมทุกคนต่างก็ดีกับผมกันมาก เลยยิ่งทำให้ผมสามารถเข้าและพูดคุยกับทุกคนอย่างสนิทสนมได้อย่างรวดเร็ว รวมทั้งกับคริสก็ด้วยเช่นกัน แรกๆเขาดูจะเงียบกับผมมากจนผมเริ่มรู้สึกกังวลเหมือนกัน แต่พอคิดๆดูแล้ว จะว่าไปผมเองก็ค่อนข้างเงียบกับเขาอยู่แล้วด้วยเหมือนกันนั่นแหละนะ จะไปโทษเขาคนเดียวก็คงจะไม่ได้ แต่เมื่อเราต้องนั่งเรียนด้วยกันกินข้าวด้วยกันทุกวัน เขาก็เริ่มที่จะพูดคุยกับผมมากขึ้น ผมเองก็เริ่มหยอกล้อเล่นกับเขามากขึ้น ซึ่งพอมองๆดูแล้วเขาเองก็คงจะมีนิสัยคล้ายๆกันกับผมนั่นแหละ นั่นก็คือ เราต่างก็จะรู้สึกเขินและอายกับคนที่ยังเพิ่งจะรู้จักอยู่พอสมควร หรือเผลอๆสำหรับคริสแล้ว เขานั้นอาจจะเป็นอะไรที่ยิ่งกว่าผมหลายเท่าตัวเลยก็ว่าได้ แต่ข้อดีของคริสข้อหนึ่งนั่นก็คือ ถึงเขาจะเป็นเด็กที่เรียนเก่งและหัวดีมากแบบไม่น่าเชื่อ แต่ว่าเขาเองก็ไม่ใช่พวกหนอนหนังสือหรือพวกเนิร์ดไม่เอาสังคมเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เมื่อได้รู้จักเขาแล้ว ผมถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเขานั้นเป็นคนที่นิสัยดี เป็นกันเอง และแถมรักเพื่อนมากๆอีกเลยด้วย

และเนื่องจากผมทั้งเรียนและทั้งนอนอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้เกือบจะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง มันจึงทำให้ผมรู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่และเพื่อนๆได้เร็วขึ้นกว่าปกติค่อนข้างมาก  แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ไม่ว่ายังไงผมก็ยังคงทำตัวให้คุ้นเคยไม่ได้สักทีนั่นก็คือโจและเพื่อนๆของเขานั่นเอง ผมกับเขา พวกเราและเขา หรือพวกเราและพวกเขามักจะเดินสวนหรือเจอกันอยู่เรื่อยๆวันละครั้งหรือสองครั้งก็แล้วแต่ แต่ทุกครั้งที่เราเจอกัน เราสองคนก็แทบจะไม่ได้มองหน้ากันเลยแม้แต่นิดเดียว เขาจะทำตัวเหมือนกับไม่เห็นผมอยู่บริเวณนั้นเลยแม้แต่น้อย ซึ่งแรกๆมันก็ค่อนข้างทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้างเหมือนกันกับสายตาเย็นชาและกวนตีนของเขา แต่หลังๆผมก็เริ่มรู้สึกเฉยๆไปซะแล้ว และเผลอๆผมอาจจะรู้สึกดีกับสถานการณ์แบบนี้มากกว่าด้วยซ้ำ เพราะนอกจากกิตติศัพท์ของคนพวกนี้ที่ผมได้ยินมาแล้ว ผมยังเคยเจอและเห็นเข้ากับตาของตัวเองด้วยเช่นกัน........

[ExecutioneR]

ย้อนกลับไปเมื่อตอนเย็นหลังเลิกเรียนของวันพุธที่ผ่านมา คริสชวนผม วายุ และนัทไปห้องสมุดด้วยกันก่อนที่เขาจะต้องกลับบ้าน ซึ่งห้องสมุดของฝั่งมอต้นนั้นจะอยู่บนชั้นหกของอาคารห้า ซึ่งเป็นตึกเดียวกับที่เราใช้เรียนวิชาวิทยาศาสตร์ด้วยนั่นเอง แต่เนื่องจากวายุยังเดินไม่ค่อยถนัดนัก ผมกับนัทจึงไปกับคริสด้วยกันแค่สามคนโดยให้ป๊อปและตี๋เล็กขึ้นไปส่งวายุที่หอก่อน จากนั้นทั้งคู่ก็ต้องไปทำกิจกรรมของชมรมด้วยกัน ดังนั้นเราสามคนจึงตกลงแยกจากพวกวายุที่โรงอาหารแล้วออกเดินไปยังตึกห้าด้วยกัน ซึ่งระหว่างทางไปยังตึกห้านั้นเราจะต้องเดินผ่านชมรมว่ายน้ำด้วย

“จะว่าไป นนท์เคยเห็นสระว่ายน้ำของโรงเรียนเรารึยังนะ” นัทถามผม

“เหอะ ยังเลย เคยแต่เดินผ่านอ่ะนะ”

“เดินวนไปดูหน่อยมั๊ยล่ะ ตรงนี้มันก็ห้องชมรมแล้ว ย้อนกลับไปนิดเดียวเอง”

“มันก็ได้อยู่หรอก แต่ว่าคริสกำลังรีบอยู่รึเปล่าล่ะ” ผมหันไปถามคริส

คริสส่ายหน้า “เหอะ ไม่อ่ะ ไปก็ได้ แถมมันก็ใกล้แค่นี้เอง”

เราสามคนจึงเดินย้อนกลับขึ้นมาอีกหน่อยเพื่อที่ได้เห็นสระว่ายน้ำของมอต้นใกล้ๆ และเมื่อเราเดินไปถึงแล้ว เราก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันโหวกเหวกและเสียงน้ำที่แตกกระเซ็นดังขึ้นมาทันที

“สงสัยพวกชมรมว่ายน้ำคงซ้อมอยู่แน่ๆเลยว่ะ” นัทพูดขึ้นเมื่อเราเดินไปจนถึงริมรั้วรอบสระแล้ว

“คนเยอะชิบเป๋งเลย” ผมมองอย่างทึ่งๆเมื่อเห็นจำนวนคนที่สระว่ายน้ำ “ราวๆยี่สิบ..... ไม่สิ เผลอๆอาจจะเกินด้วยซ้ำมั๊งเนี่ย โห นี่ขนาดไม่ใช่วันที่มีชั่วโมงชมรมไม่ใช่เหรอ แถมสระใหญ่ด้วยนี่หว่า ไม่นึกว่าจะใหญ่ขนาดนี้” จริงๆแล้วผมก็เคยเดินผ่านที่สระว่ายน้ำนี่หลายครั้งแล้วล่ะ แต่คงต้องบอกว่าผมไม่ได้มีความสนใจมันเท่าไหร่เลยจริงๆ และเมื่อได้มามองดูใกล้ๆอย่างนี้ ผมก็ต้องรู้สึกตกใจเมื่อพบว่ามันมีขนาดใหญ่กว่าที่ผมคิดไว้ค่อนข้างมาก ถึงจะไม่ได้ใหญ่โตขนาดสระมาตรฐานหรือสระว่ายน้ำจริงๆ แต่ก็ใหญ่เกินพอสำหรับนักเรียนชั้นมอต้นแค่ตามลำพังอย่างแน่นอน

“ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้มันก็ไม่ได้ใหญ่โตขนาดนี้หรอก” คริสพูดขึ้น “อย่างห้องชมรมด้านหลังนี้น่ะ แต่ก่อนก็ไม่มีหรอกนะ ผอ.คนเก่าแกเพิ่งปรับปรุงสระหลังจากที่โรงเรียนเราเริ่มมีเชื่อเสียงด้านกีฬาว่ายน้ำเมื่อเจ็ดแปดปีก่อนน่ะ”

นอกจากพวกเราสามคนแล้วก็ยังมีนักเรียนคนอื่นเดินและยืนอยู่รอบๆรั้วเพื่อมองดูข้างในสระว่ายน้ำอยู่ด้วยเหมือนกัน ดูท่าทางว่าพวกเขาจะให้ความสนใจกับเหล่าบรรดานักเรียนชมรมว่ายน้ำของโรงเรียนเรากันเหลือเกิน

“เฮ้ยย เวรล่ะ นั่นมันพวกไอ้ไทด์กับไอ้เป้นี่หว่า” นัทอุทานขึ้นเมื่อเขาหันไปเห็นเป้ ไทด์ และเพื่อนๆกำลังเดินตรงมายังสระว่ายน้ำ “นนท์ นัทขอตัวไปหลบก่อนล่ะนะ!” เมื่อพูดจบ นัทก็รีบวิ่งหายเข้าไปในโรงอาหารทันที

“อ้าว นนท์ คริส” ไทด์ร้องทักขึ้นเมื่อเขาเห็นเราสองคน จากนั้นพวกเขาก็เดินเข้ามาหาพวกเรา “แหมม ทั้งสองคนสนใจหนุ่มๆในกางเกงว่ายน้ำเหมือนกันเหรอเนี่ย ตัยแร้ววววว ใจเดียวกันเลยยยย”

“เปล่าๆ นี่พวกเราสองคนกำลังจะไปห้องสมุดน่ะ และพอดีมันต้องเดินผ่านที่นี่ก็เลยแวะหยุดดูหน่อยเท่านั้นเอง คือกูยังไม่เคยเห็นสระว่ายน้ำที่นี่เลยไง นั.... เอ๊ย คริสก็เลยพากูมาดูน่ะ” ผมตอบ

“เอ๊ะ เมื่อกี๊น้องเป้ว่าน้องเป้เห็นหลังนัทไวๆนะคะ” เป้ชะเง้อมองไปทางโรงอาหาร “ใช่จริงๆด้วยค่ะ! กูได้กลิ่นนัทจริงๆด้วย! อ่ะนี่ อีนิค มึงถือกระเป๋าให้กูค่ะ! ด่วนสิค่ะ อีนี๊!” เป้หันไปยื่นกระเป๋าให้นิค เพื่อนในห้องคนหนึ่งของเราแล้วก็รีบวิ่งออกไปทางเดียวกับที่นัทเพิ่งวิ่งหายไป

“อีนี่! มึงเป็นกะเทย ไม่ใช่หมานะคะ อีโดกกก!” ไทด์ด่าไล่หลังเป้ไป

“ส่วนกูก็เป็นตุ๊ดนะคะ ไม่ใช่พนักงานรับฝากกระเป๋าหน้าท็อปส์ซุปเปอร์มาร์เก็ต อีเหี้ยย!”

ผมหันไปหัวเราะกับคริสเบาๆ จากนั้นผมก็หันกลับไปมองยังสระว่ายน้ำอีกครั้ง ผมกวาดตามองไปรอบๆสระแล้วจากนั้นสายตาของผมก็ไปสะดุดอยู่ที่แม็กซ์ ที่กำลังยืนวอร์มร่างกายอยู่ตรงขอบสระ มันเป็นตามที่ทุกคนเคยพูดไม่มีผิดว่าแม็กซ์เป็นคนที่หน้าตาดีโดดเด่นมากจริงๆ และนอกจากหน้าตาแล้ว เขายังมีร่างกายและบุคลิกที่จับสายตาของผู้คนได้เป็นอย่างดีทีเดียว แต่คนต่อมาที่ผมเห็นก็คือโจที่กำลังนั่งอยู่ตรงเก้าอี้เยื้องไปทางด้านหลังของแม็กซ์นั่นเอง เขากำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนอีกคนที่ถ้าผมจำไม่ผิดรู้สึกว่าจะชื่อว่าติ๊กรึไงนี่แหละ และต่อมาแม็กซ์ก็หันไปพูดอะไรบางอย่างกับโจ ซึ่งโจก็พยักหน้ารับแล้วก็ลุกขึ้นมายืนวอร์มร่างหายอยู่ข้างๆแม็กซ์

“อ้าว มานั่นแล้วไง อีเป้ เอ๊ะ หรือว่ามันจะได้กลิ่นนัทจริงๆวะเนี่ย อีนี่นี่ชักจะไม่คล้ายคนเข้าไปทุกทีๆ” ไทด์พูดขึ้น ทำให้ผมต้องละสายตาจากในสระว่ายน้ำไปยังทิศที่พวกเขากำลังมองกันอยู่

นัทกำลังโดนเป้เดินควงแขนกลับมาหาพวกเราอีกครั้ง

“นัทนิสัยไม่ดี ทิ้งเพื่อนให้ยืนรออยู่ตรงนี้ได้ยังไง” เป้ทำเสียงกระเง้ากระงอด

“ป่าวว นัทไม่ได้ทิ้งเพื่อน....... แต่กูแค่วิ่งหนีมึงงง”

“แหมมม ตายจริงง หน้าตาดีแล้วยังมีอารมณ์ขันน” เป้เอาหัวซบลงบนไหล่ของนัท

นัทหันมามองผมด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ แต่ผมก็ทำได้แค่หัวเราะเบาๆ คราวนี้เมื่อผมหันกลับไปมองที่สระว่ายน้ำอีกครั้ง ผมก็เห็นแม็กซ์กับโจและคนอีกสองคนที่ผมไม่รู้จักยืนประจำที่เตรียมออกสตาร์ทอยู่บนแท่นแล้ว คนที่ผมเห็นว่าน่าจะเป็นโค้ชทำท่าให้สัญญาณ จากนั้นเขาก็เป่านกหวีดให้สัญญาณเริ่มพร้อมๆกับที่นักว่ายน้ำทุกคนพุ่งทะยานตัวลงไปสู่ผืนน้ำ ไทด์ที่ยืนอยู่ข้างๆผมเริ่มส่งเสียงเชียร์โจอย่างออกนอกหน้าทันที แต่ไม่ใช่แค่ไทด์เพียงคนเดียวเท่านั้นที่กำลังทำแบบนั้น เพราะคนอื่นๆทั้งที่ยืนอยู่รอบนอกและภายในสระว่ายน้ำต่างก็เริ่มส่งเสียงเชียร์เพื่อนๆของตัวเองที่กำลังว่ายน้ำแข่งกันอยู่ด้วยเช่นกัน

“ไอ้เชี่ยแม็กซ์แม่งนำขาดอีกล่ะมั๊ง กูว่า” นิคพูดขึ้นลอยๆ ตามด้วยเสียงอือออเห็นด้วยของคนอื่นๆ

“เฮ้ย..... แต่คราวนี้ไม่แน่ว่ะ ไอ้โจแม่งเริ่มตามทันแล้ว” เอ เพื่อนอีกคนในกลุ่มเดียวกับไทด์พูดขึ้น

และก็เป็นจริงอย่างที่เอพูด เพราะหลังจากกลับตัวรอบที่สอง โจก็เริ่มจะเร่งสปีดตามแม็กซ์ทันแล้ว เขาว่ายขึ้นมาอยู่ระดับเดียวกันกับแม็กซ์ จนกระทั่งเมื่อมาถึงตอนกลับตัวรอบสุดท้าย โจก็เริ่มแผ่วลงไป และในที่สุดแม็กซ์ก็เป็นฝ่ายเข้าที่หนึ่งโดยมีโจตามมาเป็นที่สองแบบไม่ทิ้งขาด แต่ก็ยังคงห่างกับที่สามหลายช่วงตัว แต่แล้วสิ่งที่พวกเราไม่ได้คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อคนที่ว่ายอยู่รั้งท้ายสุดเกิดเป็นตะคริวขึ้นกลางคันขณะที่กำลังกลับตัวรอบสุดท้าย โค้ชรีบลุกขึ้นยืนแล้วสั่งไม่ให้ทุกคนในที่นั้นขยับตัว จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อนอกออกแล้วกระโดดลงสระไปช่วยนักเรียนคนนั้นขึ้นมาได้ หลังจากนั้นในสระว่ายน้ำก็ดูวุ่นวายกันอยู่พักหนึ่ง ทุกคนดูตื่นตระหนกกันพอสมควรโดยเฉพาะคนสองสามคนที่ผมเดาเอาว่าน่าจะเป็นเพื่อนกับเด็กคนนั้น จะยกเว้นก็แต่กลุ่มแม็กซ์ที่ดูจะไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเลยแม้แต่น้อย เขายังคงหัวเราะและมีท่าทีภูมิใจกับชัยชนะของตนเองอยู่ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนโจก็แค่เดินกลับมานั่งลงบนที่นั่งของตัวเองตามเดิมเท่านั้นเอง ต่อมาโค้ชก็พยุงพานักเรียนคนนั้นเดินออกจากสระตรงไปยังห้องชมรมที่อยู่ทางด้านหลังของพวกเรา แต่เมื่อพวกเราทุกคนหันกลับมาในสระว่ายน้ำอีกครั้ง เราก็เห็นแม็กซ์และเพื่อนๆกำลังมีปากเสียงกับหนึ่งในเพื่อนของเด็กคนนั้นอยู่ซะแล้ว แถมเสียงของพวกเขายังดังมากจนได้ยินมาถึงตรงที่พวกเรากำลังยืนกันอยู่เลยทีเดียว

“ก็แล้วใครใช้ให้มันห่วยเองเล่า ไอ้ควาย โดนน็อคตั้งรอบนึง ไอ้เหี้ยย”

“แม่งว่ายน้ำไม่เป็นก็ให้มันกลับบ้านไปดูดนมแม่ดิ่วะ มาว่ายแล้วเป็นแบบนี้คนอื่นเค้าก็เดือดร้อนกันเปล่าๆ”

“มึงว่าไงนะ!”

สิ่งต่อมาที่พวกเราเห็นก็คือ เด็กคนนั้นเดินตรงเข้าไปผลักอกแม็กซ์อย่างแรง และจากนั้นแม็กซ์ก็โถมกลับใส่เขาจนทุกคนต้องรีบเข้ามารุมแยก........ หรือไม่ก็ทำให้มันแย่ลงไปกว่าเดิม ผมเองก็ชักจะไม่ค่อยแน่ใจแล้วด้วยเหมือนกัน

“แม่งเอ๊ยยยย” นัทสบถก่อนจะวิ่งออกจากที่ๆพวกเรายืนอยู่ตรงไปยังทางเข้าสระว่ายน้ำ ทำให้พวกเราทุกคนต้องวิ่งตามเขาไปด้วย

“อีเป้ อีต๊อป! มึงรีบไปบอกอาจารย์โค้ชในห้องชมรมเร็ว” ไทด์รีบหันไปบอกเพื่อนก่อนที่เขาจะวิ่งตามผมกับคริสมาติดๆ

เมื่อผมกับคริสตามนัทเข้ามาถึงภายในสระว่ายน้ำแล้ว เรื่องก็ดูกำลังจะวุ่นวายมากขึ้นไปอีกอยู่พอดี เมื่อเพื่อนของแม็กซ์ที่ผมจำได้ว่าชื่อว่าเคผลักเด็กคนหนึ่งตกลงไปในสระว่ายน้ำและเริ่มส่งเสียงโวยวายเสียงดังพร้อมกับด่าเด็กอีกคนอย่างรุนแรง ซึ่งมันก็ยิ่งจุดชนวนทำให้เด็กคนนั้นและคนอื่นๆเกิดอารมณ์โมโหมากขึ้นไปอีก คนหลายคนต่างก็พยายามที่จะแยกทั้งสองฝ่ายออกจากกัน แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าไปยุ่งกับทางฝั่งของพวกเคมากนัก จนกระทั่งนัทเดินตรงเข้าไปหาคนกลุ่มนั้นโดยมีผมกับคริสเดินตามอยู่ทางด้านหลังด้วย

“เฮ้ย หยุดได้แล้ว!” นัทตะคอกเสียงดังจนทำให้แม้แต่ผมก็ยังตกใจไปด้วย ผมไม่เคยเห็นนัทเป็นแบบนี้มาก่อนเลย แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะสามารถมีบุคลิกแบบนี้ได้ด้วยเหมือนกัน “ถ้าพวกมึงยังไม่หยุด เรื่องนี้ไปถึงอาจารย์ฝ่ายปกครองแน่!”

“แล้วอยู่ๆมึงมาเสือกอะไรด้วยวะ!” คนที่ชื่อเคสะบัดตัวออกจากกลุ่มคนแล้วเดินตรงเข้ามาหานัทด้วยท่าทางหาเรื่อง

“ระวังปากของมึงกับคนที่เป็นคณะกรรมการนักเรียนด้วย ไอ้เค” นัทชี้ไปที่เข็มกลัดที่ติดอยู่บนปกเสื้อซ้ายของตัวเอง “โดยเฉพาะกับคนที่เป็นรองประธาน หรือมึงอยากจะโดนทำโทษทางวินัย รึแย่กว่านั้นคือโดนห้ามลงแข่งไปตลอดทั้งปี!”

เคผงะไปนิดนึงก่อนที่จะถอยกลับออกไปสองก้าวด้วยสีหน้าท่าทางไม่พอใจ ตอนนี้ทุกคนดูเริ่มจะสงบลงมากขึ้นแล้ว จะยกเว้นอยู่ก็แค่เพียงคนเดียวเท่านั้นที่ดูมีท่าทางสงบกว่าคนอื่นๆมาตั้งแต่แรกแล้ว และตอนนี้เขาก็กำลังนั่งมองหน้าผมอยู่ด้วย แต่เมื่อผมหันไปสบตาเขา เขาก็ถอนหายใจแล้วหลบสายตาผมไปอีกครั้ง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ค็อป” นัทหันไปถามเด็กคนมีปัญหากับแม็กซ์

“ก็ไอ้เหี้ยนี่อ่ะ พี่นัท!” เด็กที่ชื่อค็อปที่ผมเพิ่งรู้ว่าเป็นรุ่นน้องพวกเราชี้หน้าแม็กซ์ “แม่งด่าเพื่อนค็อป พี่นัทดูสันดานแม่งดิ่ นอกจากไม่ช่วย ไม่แคร์ แล้วยังซ้ำเติมอีกต่างหาก แบบเนี๊ย มันลูกผู้ชายเหรอวะ!”

“ใจเย็นๆก่อน ค็อป” นัทวางมือลงบนบ่าของค็อป

แม็กซ์หันมาหานัท “มึงก็เห็นใช่มั๊ย ไอ้นัท ว่าเมื่อกี๊ใครที่เป็นฝ่ายหาเรื่องกูก่อนน่ะ กูอยู่ของพวกกูเฉยๆนะเว้ย พวกกูก็กำลังคุยเล่นกันอยู่ดีๆ แล้วจู่ๆไอ้เด็กนี่มันก็เดินเข้ามาผลักอกกู ทุกคนในที่นี่เป็นพยานให้กูได้”

“คนจะเป็นกรรมการนักเรียนนี่มันก็ต้องมีความยุติธรรมนะเว้ย” ติ๊กพูด

“เออ มึงไม่ต้องมาบอกกูเรื่องความยุติธรรมหรือเรื่องว่าอะไรดีไม่ดี ไอ้ติ๊ก มึงเก็บไว้ไปเตือนตัวเองให้มากๆเหอะ” นัทพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบและมองติ๊กด้วยหางตา

“มึงว่าไงนะ!”

“พอน่า ไอ้ติ๊ก” โจพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างๆแม็กซ์

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น! ใครกล้ามาทะเลาะวิวาทกันในสระ!” เสียงของโค้ชดังขึ้นจากทางด้านหลังของพวกเรา “ใครคือต้นเหตุของปัญหา ไปที่ห้องชมรมเดี๋ยวนี้! ทุกคน! ไม่มีข้อยกเว้น!!” เขาพูดอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนที่จะเดินปึงจากไป

เด็กหลายคนในที่นั้นเริ่มพูดคุยส่งเสียงกันอื้ออึง จนสุดท้ายนัทก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นอีกครั้ง “เอ้า ใครที่ไม่เกี่ยวข้องแล้วอยากอยู่ต่อก็อยู่ ใครจะกลับก็กลับ ส่วนใครที่รู้ตัวว่าต้องไปหาโค้ชก็รีบๆไปได้แล้ว ไปเร็ว”

เคกับติ๊กหันมามองนัทอย่างโกรธเกรี้ยวก่อนจะตบเท้าเดินออกจากตรงนั้นไป ตามมาด้วยแม็กซ์ที่หยุดยืนมองหน้านัทด้วยสายตาไม่เป็นมิตรครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็จงใจเดินชนไหล่นัทขณะที่เดินผ่านไปด้วยสีหน้านิ่งเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่อมาเด็กคนอื่นๆก็เริ่มทยอยเดินผ่านพวกเราไปทีละคนสองคน นัทจึงหันกลับไปหาค็อปกับเพื่อนแล้วพาทั้งสองคนเดินห่างออกไปเพื่อคุยอะไรกันบางอย่าง

“ไปกันเหอะ นนท์ หมดเรื่องแล้ว ไปรอนัทมันข้างนอกดีกว่า” คริสตบไหล่ผมก่อนที่จะเดินตามพวกไทด์ไปยังทางออกจากสระ

ผมที่กำลังจะหันหลังกลับแล้วเผอิญไปสบตาเข้ากับโจที่กำลังยืนมองผมอยู่เสียก่อน เขาเดินตรงเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ และเมื่อเขาเข้ามาอยู่ใกล้ผมมากพอ เขาก็ชะโงกหน้าเข้ามาพูดใส่หูของผมเบาๆ

“ทีหลังถ้าไม่อยากมีเรื่องล่ะก็ อย่าเข้ามายุ่งจะดีกว่านะ.......” เมื่อพูดจบ เขาก็เดินจากไปทันที ผมจึงหันตามไปเพื่อที่จะพูดอะไรออกไปบ้าง แต่ก็ไม่ทันอีกตามเคย ผมเลยได้แต่มองแผ่นหลังของเขาเดินจากไปด้วยอารมณ์ค้างๆคาๆแบบเมื่อในวันนั้นอีกครั้งเท่านั้นเอง

“อ่ะ มาและ นนท์” นัทเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับเด็กสองคนนั้น จากนั้นเขาก็หันไปหาทั้งคู่ “เอ้า ไปกันได้แล้ว แต่จำไว้นะว่าให้ใจเย็นๆ อย่าไปหาเรื่องกับพวกไอ้เหี้ยนั่นมากนัก เราน่ะ ได้ไม่คุ้มเสียหรอก”

“ครับ โทษทีนะครับพี่นัท” ค็อปและน้องอีกคนยกมือไหว้นัท ก่อนจะหันมาไหว้ผม จากนั้นทั้งคู่ก็เดินจากไป

“นัทรู้จักน้องพวกนั้นด้วยเหรอ” ผมถาม

“ใคร อ๋อ พวกไอ้ค็อปอ่ะเหรอ อืมม เด็กมอสองน่ะ โทษทีนะ นนท์ ที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้” นัทหันซ้ายหันขวา “อ้าว แล้วคนอื่นๆล่ะ”

“นัท! นนท์!” เสียงคริสดังขึ้นจากทางด้านนอกสระว่ายน้ำ

“หมดเรื่องแล้วค่า รีบออกมาเหอะเร้ว!” เป้ที่ยืนอยู่ข้างๆคริสกวักมือเรียกเราสองคน “มาเร็วค่ะ พระเอกของเป้ วันนี้นัทเท่ที่สุดในโลกเล้ยยย แอร๊ยยยยยย!”

นัทหันมายิ้มแหยๆให้กับผมซึ่งผมก็ได้แต่หัวเราะตอบกลับไปอีกครั้ง

นั่นคือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน ซึ่งในตอนนี้ผมก็แทบจะไม่ได้ใส่ใจอะไรมันอีกแล้ว แต่สิ่งหนึ่งและเพียงสิ่งเดียวที่ยังคงค้างคาอยู่ในใจของผมตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ นั่นก็คือพฤติกรรมและคำพูดของโจที่เขามีกับผมนับแต่วันแรกที่เราเจอกันนั่นเอง แต่ถึงยังไงสิ่งหนึ่งที่ผมรู้แน่ๆและยังมั่นใจมากด้วยนั่นก็คือ ผมไม่ค่อยและไม่เคยชอบหน้าตา คำพูด และน้ำเสียงในเวลาที่เขาใช้กับผมเลยจริงๆ