หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[Ryuse]

ฮิ้ว~ 

puppy love ชอบๆๆๆ

เรื่องคุณแม่บ่ใช่เรื่องใหญ่ เรื่องอื่นสิน่าหนักใจกว่านะ

ต้นคุง สู้ๆ ขอให้หัวสมองปลอดโปร่ง

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

มีโทรคุยก่อนนอนด้วย 
คุณแม่นี่ เรื่องปกติทั่วไปของชาว YY คิดไปก็เท่านั้น อย่าให้รู้แสะ!!!

ขอบคุณที่มาต่อครับ จะติดตามครับ

[blackberry2214]

นัทน่ารักอ่ะ

แต่โจก้น่ากินอ่ะ


555+


โอย

เลือกไม่ถูก

[andyus1]

นนท์ชอบนัทเข้าหั้ยแล้ว

หุหุ ผมว่าโจจะเปนคนที่ทำหั้ยนัทกล้าบอกรักนนท์แน่เลย

รอลุ้น หวังหั้ยเปนเช่นนั้น แต่ก็สงสารโจอีกอ่ะดิ ควงสองเลยเปนงัย อิอิ

หร่า รอลุ้น นนท์ เมา นัท เคลิ้ม นอนด้วยกัน อ้ากกกกกกก

[Blurry]

คู่นี้มันน่ารักขึ้นทุกวัน นนท์ถึงขั้นเป็นเอามาก นัททำคะแนนทิ้งห่าง
ยังนึกไม่ออกว่าโจจะมีบทไปในทางไหนเลย...ยังแอบออกเล็กน้อย

[ZecroS]

เชียร์นัทสุดใจขาดดิ้น
 

[artday]

เป็นการคุยโทรศัพท์ที่เรียบๆแต่ดูหวานยังไงก็ไม่รู้

[Ak@tsuKII]

น่ารักดี แต่ละคนก็อยากเชียร์อารมณ์รักพี่เสียดายน้อง   ขอบคุณพี่ต้นค่ะ ให้กำลังใจนะ

[three]

คุณแม่อีกหนึ่งปัญหาโคตรใหญ่

[M@nfaNG]

นัทน่ารักจัง แต่ว่าจะโดนใครมาตัดหน้าเอานนท์ไปรึเปล่าซิ

[l3iZal2l2e]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยย
ไม่รู้จะเลือกใครดี ... กรีสสสสสสสสส
หนุ่มเค้าคุยโทรศัพท์กันน่ารักเนอะ ... คุยกันหว๊าน หวาน
 

[IZE]

กะลังอยู่ในช่วงสับสน

[ExecutioneR]

บวกหน้านี้ด้วยและกัน อิอิ ใครมาอ่านและเม้นให้บวกได้ก็บวกหมดอ่ะ 

[Ak@tsuKII]

^
^
^  จิ้มพี่ต้น   +1  นะคะ 

 ชอบน้องหมา  ตรงอวาตาร์จัง   

[krappom]

เหมือนโฆษณาโทรศัพท์มือถือตัวนึงเลยอ่ะ
"ตัวเองว่าก่อนดิ่"
น่ารักซะ
 

[andyus1]

มาแปะก่อน ยังมิได้อ่าน

ต้องรีบแล้ว ท่าจะหั้ยดีพี่ต้นเอาตอนต่อไปมาแปะเลยนะคับ

ผมจะได้อ่านอย่างรื่นไหร คริๆๆ 

แง่ววๆๆๆๆ ตอนเดิม ผมขอตอนต่อปายคร้าบบบบบ 

[~•SAkurAIro•~]

ฮะอ๊างงงงงงงงง น่าร๊ากกกกกกกกกก 

คุ่นี้มันน่ารักได้อีกกก

เริ่มเทใจให้นัทสุดสุ๊ดดดดดดดด 

ตอนนี้โจยังมีบทแพลมๆ ฮ่า ฮ่า น่าร๊ากกได้อีก คนนี้ 

กลัวตอนหลังนัทจะโดนโจมาแรงแซงทางโค้ง (รึเปล่า) ขอสำรองมาอีกหนึ่งได้มั้ยย เพื่อจะได้ครบคุ่ๆ

ไม่อยากให้ใครเศร้า หรือ 3P เลยก้ดีน้า ฮ่า ฮ่า


อ่านคุ่นี้แล้วคิดถึงตัวเองง อยากให้ได้เป็นอย่างงี้บ้างงง ฮ่า ฮ่า 

[andy_kwan]

เชียร์นัท อิิอิ
รูปน้องหมาน่ารักดีนะ

[nopkar]

เชียร์น้อง นัทนะ 

[❝CHŌN❞]

เชียร์ นัท 

ถึง โจจะน่าสนใจ แต่ก็เชียร์นัทคร่า

[ExecutioneR]

b 4


เจย์


ใครๆก็พูดกันว่าผมกับไอ้แม็กซ์คงจะเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน บ้างก็ว่าผมกับมันเป็นเหมือนน้ำกับน้ำมันที่ไม่มีวันเข้ากันได้ หรือเป็นเหมือนหมากับแมวที่หากจับมาอยู่ด้วยกันก็คงต้องกัดกันอยู่ร่ำไป และก็ไม่มีสักครั้งที่ผมคิดจะปฏิเสธคำพูดเหล่านั้น และแน่นอนว่าผมก็ไม่คิดที่จะเก็บซ่อนความรู้สึกของผมที่มีต่อมันเอาไว้ด้วยเช่นกัน

ผมเองก็จำไม่ค่อยได้แล้วว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมกับมันสองคนกลายมาเป็นแบบนี้กันไปได้ อืมมม ผมหมายถึง ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่ความเกลียดชังและไม่ถูกชะตาของผมที่มีต่อมันหรือที่เรามีต่อกันมันเพิ่มมากขึ้นได้จนถึงขนาดนี้ เรื่องมันคงเริ่มมาตั้งแต่เมื่อเราสองคนยังเป็นเด็ก พ่อของมันกับพ่อของผมต่างก็รู้จักกันมานานแล้ว ย้อนไปสมัยนั้นผมเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง “โลก” ของผู้ใหญ่มากนักหรอก แต่เมื่อโตขึ้นผมถึงได้เข้าใจอะไรๆดีขึ้นว่าจริงๆแล้วความสัมพันธ์ของพ่อผมกับพ่อของมันนั้นไม่ได้มีเพียงด้านหน้าด้านเดียวอย่างที่ผมเคยคิด

เช่นเดียวกันกับพ่อของมัน ตั้งแต่เล็กๆแล้วที่ไอ้แม็กซ์มันเป็นคนประเภทไม่ชอบความพ่ายแพ้ เกลียดการยอมแพ้ ชอบที่จะเอาชนะ มีความเป็นผู้นำสูง และที่สำคัญคือ ถูกตามใจจนติดเป็นนิสัย ดังนั้นตั้งแต่เรายังเป็นเด็กด้วยกันทั้งคู่ ผมเองก็รู้สึกไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่อยู่แล้ว เพราะว่าผมเองก็เป็นคนประเภทเกลียดการยอมแพ้มากด้วยเหมือนกัน

ตอนเด็กๆเราเคยเจอกันบ้างตามงานเลี้ยงหรือตามโอกาสต่างๆแค่ไม่กี่ครั้ง และเราก็แทบจะไม่เคยเล่นด้วยกันดีๆได้เลยสักครั้ง เพราะว่าต่างคนต่างก็แทบไม่เคยยอมลงให้แก่กันและกัน จนกระทั่งเราเริ่มโตขึ้น ความไม่ชอบหน้าและการไม่ยอมแพ้ระหว่างเราก็ดูจะเพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย และดูว่าอะไรๆมันก็เหมือนจะยิ่งแย่ลงไปใหญ่เมื่อเราสองคนต้องมาอยู่โรงเรียนเดียวกันตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน และคราวนี้ผมก็โตพอที่จะรู้แล้วว่าแท้จริงแล้วความสัมพันธ์ทั้งทางสายงานและทางส่วนตัวของครอบครัวเราสองครอบครัวก็ไม่ได้ต่างไปจากความรู้สึกที่ผมมีต่อมันเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะงั้นนั่นก็คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งด้วยล่ะมั๊งที่ทำให้เราสองคนยิ่งไม่ชอบหน้ากันมากขึ้นไปอีกจนถูกทุกคนตีตราว่า เราเป็นศัตรูคู่แข่งที่ไม่เคยมีใครยอมแพ้ใครเลยแม้สักครั้งเดียว

ผมเกลียดที่มันชอบทำตัวอวดรวย ใช้บารมีของพ่อที่เป็นนักการเมือง ชอบทำตัวเป็นขาใหญ่ประจำชั้น เป็นนักกีฬาอันดับหนึ่งของโรงเรียนที่หน้าตาดี มีคนมาชอบมาหลงมันเยอะจนเลือกได้ และที่สำคัญ มันชอบทำตัวหาเรื่องกวนส้นตีนกับเพื่อนๆและคนรู้จักของผมหลายต่อหลายครั้ง เพราะผมรู้ดีว่าจริงๆแล้วนั่นเป็นเพราะมันอยากจะหาเรื่องกวนโอ๊ยผม แต่มันก็ไม่กล้าพอที่จะมาหือกับผมตัวต่อตัวต่างหาก

ก็คงจะจริงที่มันหน้าตาดี รูปร่างดี สูง และกำยำกว่าเด็กหลายคนที่อายุเท่าๆกันจนคนหลายคนต้องยำเกรงมัน แต่มันก็ยังโชคร้ายที่ผมนั้นกลับสูงใหญ่ยิ่งกว่ามันซะอีก เพราะดูท่าว่าเชื้อสายละตินของพ่อผมนั้นจะไหลแรงกว่าเชื้อไทยของแม่ผมเยอะพอสมควร มันเก่งกีฬา เป็นนักกีฬาว่ายน้ำ แต่ผมเองก็เก่งกีฬาและเป็นมืออันดับต้นๆของบรรดานักกีฬายูโดของโรงเรียนเหมือนกัน แถมที่สำคัญผมพูดได้เลยว่าผมเองก็หน้าตาดีไม่แพ้มันด้วย และนั่นก็คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่มันยิ่งไม่ชอบหน้าผมเข้าไปใหญ่ เพราะเท่ากับว่าท้ายที่สุดแล้ว มันก็ไม่สามารถที่จะเหนือกว่าผมอย่างจริงๆจังๆได้สักครั้งไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม

แต่ว่าไม่ใช่แค่ตัวไอ้แม็กซ์เพียงคนเดียวที่ผมไม่ชอบหรืออาจจะถึงขั้นเกลียด เพราะมันยังรวมไปถึงทุกอย่างที่เป็นมันและเกี่ยวข้องกับมัน และนั่นก็หมายถึงกลุ่มเพื่อนๆของมันเหล่านั้นด้วยเช่นกัน

ถ้าพูดถึงไอ้โจ....... ทำไมต้องไอ้โจ......... ก็นั่นน่ะสิ แต่คงเป็นเพราะว่าไม่ว่าใครๆก็ดูจะพูดถึงมันและชื่นชอบมันกันซะเหลือเกินล่ะมั๊ง แถมมันยังดันมาอยู่ห้องเดียวกับผม ซ้ำยังอยู่ชมรมยูโดเดียวกันกับผมอีกด้วย ให้ตายสิ! ผมไม่อยากจะยอมรับเลยว่าในบางครั้ง ผมก็รู้สึกอย่างที่คนอื่นเขาพูดเหมือนกันว่าจริงๆแล้วไอ้โจมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมายนักหรอก แต่แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกว่ามันมีนิสัยกวนส้นตีนและน่าหมั่นไส้ไม่แพ้เพื่อนของมันแต่ละคนเลยสักนิด แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ ผมไม่ชอบหน้ามันตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นมันเดินอยู่กลุ่มเดียวกับพวกไอ้แม็กซ์แล้ว ไอ้เคนเคยบอกผมว่าผมมันเป็นคนหัวแข็ง หัวดื้อ และที่สำคัญคือมีอคติมากจนเกินไป....... โอเค ผมรู้ว่าสิ่งที่มันพูดมันไม่ได้หมายถึงนิสัยของผมในทุกๆเรื่อง แต่หมายถึงเฉพาะเรื่องของพวกไอ้แก๊งค์กวนส้นตีนแก๊งค์นี้ที่ผมแอนตี้แบบสุดๆแค่เพียงอย่างเดียว และถึงแม้ผมเองจะยอมรับในสิ่งที่ไอ้เคนพูด แต่ผมก็ไม่คิดว่าผมจะสามารถเปลี่ยนความรู้สึกที่ผมมีต่อไอ้แม็กซ์ไปได้ง่ายๆอยู่ดี.......

หรือแม้แต่ความรู้สึกที่ผมมีต่อไอ้โจเองด้วยก็ตาม

“คุยกับไอ้โจจริงๆจังๆสักครั้งกูยังไม่เคยเห็นมึงคุยเลย ไอ้เจย์ แล้วมึงก็ ‘เกลียดดดด’ มันซะเหลือเกินนะ” ไอ้เคนพูดตอบผมกลับมาในเย็นวันหนึ่ง หลังจากที่ผมบ่นถึงความรำคาญสายตาที่ต้องทนเห็นไอ้โจในชมรมยูโดทุกๆอาทิตย์ ผมหมายถึง แค่ในห้องเรียนเดียวกันทุกวันผมก็เซ็งจะแย่แล้ว แต่นี่ผมยังต้องมาทนเจอมันที่ในชมรมตอนเย็นอีกอย่างนั้นเหรอ “ถามจริงๆเหอะ ไอ้เจย์ กูพูดแบบกูเป็นเพื่อนรักมึงและเข้าใจมึงนะเว้ย คือ กูหมายถึงกูเองก็ไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่หรอก กูเองก็รู้สึกว่ามันเป็นคนขวางโลกหน่อยๆเหมือนกัน แถมกลุ่มมันเองก็คงไม่ได้อยากญาติดีกับกลุ่มพวกเราเท่าไหร่อยู่แล้ว แต่ว่าเพื่อนเราในห้องคนอื่นๆหลายคนเค้าก็ยอมรับไอ้โจมันกันได้นะเว้ย บางทีมึงไม่คิดมั่งเหรอว่ามึงอาจจะลอง.......”

“ไม่ลอง ไอ้สาดดด กูรู้นะว่ามึงจะพูดอะไรน่ะ ไอ้เคน แต่กูไม่มีวันลองพยายามญาติดีกับมันหรือแม้แต่ให้ไปเริ่มคุยกับมันดีๆก่อนแน่นอน ทำไมกูต้องเป็นฝ่ายเริ่มด้วยวะ มึงก็ลองไปบอกให้มันเริ่มมาคุยดีๆกับกูก่อนเองมั่งสิวะ” ผมสวนกลับและเห็นไอ้เคนเบ้ปากแล้วยักไหล่เบาๆ

“เออ ถ้างั้นก็แยกกันตรงนี้ก่อนแล้วกัน แล้วไว้เจอกันหลังออกจากชมรมเว้ย” ไอ้เคนตบบ่าผมเบาๆ แต่เนื่องจากความสูงของเราที่ค่อนข้างต่างกันมาก เลยดูเหมือนว่ามันกำลังตบหลังผมอยู่ซะมากกว่า “ยังไงก็ระวังอย่าให้โดนไอ้โจมันทุ่มเอาเข้าได้ก็แล้วกัน ไม่งั้นมีหวังไม่ใครก็ใครได้เสียหน้าหนักแน่” มันหัวเราะ

“นี่แน่ะ ปากดีนักนะมึง!” ผมเตะเข้าที่ก้นของมันเบาๆ “รีบๆไปเลย ไอ้แป้น!”

เคนหันมาหัวเราะแล้วโบกมือให้ผม จากนั้นเราก็แยกกันไปคนละทาง มันเดินไปทางชมรมดนตรีสากล ส่วนผมก็เดินไปทางโรงยิมเพื่อซ้อมยูโด

ตอนนั้นผมยังไม่รู้ตัวเลยแม้แต่นิดเดียวว่าสิ่งที่ไอ้เคนพูดเล่นไว้แบบนั้นจะกลายมาเป็นความจริงขึ้นได้..........


ตุบ!!


เสียงแผ่นหลังของผมกระแทกกับผืนเสื่อพร้อมๆกับเสียงของผู้คนรอบข้างที่เงียบลงแทบจะในทันที

“หนึ่งคะแนน! พอได้!” เสียงของครูฝึกขานขึ้น พร้อมๆกับมือที่จับอยู่ที่คอเสื้อและแขนเสื้อชุดยูโดของผมที่ถูกปล่อยออก

ไอ้โจมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังให้ผมแล้วเดินจากไป ผมชันตัวลุกขึ้นนั่งและมองตามมันไปด้วยความอายและความโกรธจนผมรู้สึกเลยว่าใบหน้าของผมกำลังแดงก่ำ

“ไอ้เจย์ มึงแพ้ไอ้โจมันได้ไงวะเนี่ย” เสียงของกฤษ เพื่อนคนหนึ่งในชมรมเดินมาพูดข้างๆผม “ทั้งๆที่มึงไม่เคยแพ้ใครแบบจริงๆจังๆสักครั้งเลยนะเว้ย”

“นั่นดิ่ แถมนี่ก็เพิ่งเป็นครั้งแรกที่มึงกับไอ้โจเข้าคู่ซ้อมด้วยกันด้วยนี่หว่า ใช่มะ” ไอ้นุ เพื่อนของผมอีกคนหนึ่งเดินมาสมทบขณะที่ผมกำลังลุกขึ้นยืน “นี่ก็แปลว่าจริงๆแล้วไอ้เชี่ยโจแม่งคงเก่งไม่เบาเหมือนกันนี่หว่า ท่าทางจะไม่ใช่แค่เรื่องว่ายน้ำซะแล้วเว้ยที่มัน.......”

“พวกมึงจะพอได้รึยัง!” ผมพูดพร้อมๆกับหันไปมองหน้าไอ้โจ มันไม่ได้กำลังสบตากับผมแต่กำลังคุยกับคนอื่นอยู่ แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังคงรู้สึกได้ว่ามันคงกำลังยิ้มเยาะผมอยู่ในใจอยู่ด้วยเหมือนกัน “กูแพ้มันแค่ครั้งเดียวไม่ได้หมายความว่ามันเก่งกว่ากูหรือกูกระจอกกว่ามันนะเว้ย! และที่สำคัญถ้าครูไม่ได้สั่งให้กูต้องมาจับคู่กับมันล่ะก็ ไม่มีทางซะหรอก!”

“มึงหมายความว่ามึงจะไม่เล่นคู่กับมันอีก และทำให้คนอื่นเห็นว่าไอ้เจย์แข่งกับไอ้โจแล้วก็เป็นฝ่ายแพ้อย่างนี้ไปตลอดเหรอวะ”

ผมหันไปมองหน้าไอ้นุอย่างขุ่นเคือง แต่ผมรู้ว่ามันพูดถูก มันก็จริงที่ผมก็ไม่อยากจะยอมรับความพ่ายแพ้ง่ายๆอย่างนี้อย่างที่มันว่า แต่ผมเองก็ไม่ได้อยากจับคู่กับไอ้โจบ่อยนัก และที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใดก็คือ ผมไม่อยากจะดูเป็นเหมือนไอ้ขี้แพ้ชวนตีที่พอแพ้แล้วก็ร้องเรียกอยากขอแก้มืออยู่เรื่อยไปแบบนั้นด้วย

“ไม่รู้เว้ย กูไม่สนใจความคิดคนอื่นหรอก วันนี้กูเลิกแล้ว พอๆๆ เสียอารมณ์เว้ย!” ผมเดินออกจากตรงนั้นเพื่อไปเปลี่ยนชุดแล้วก็เดินออกจากชมรมตรงกลับห้องทันที

ทันทีที่ไอ้เคนเข้าห้องมาแล้วเห็นสีหน้าของผม มันก็ถามทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น และพอผมเล่าให้มันฟังถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นที่ชมรม มันก็หัวเราะออกมาทันที

“หัวเราะครวยอะไรของมึงไอ้เคน กูโกรธจริงๆนะเว้ย”

“ขอโทษๆที เอาล่ะๆ กูขอโทษจริงๆ กูไม่ได้หัวเราะมึง กูแค่หัวเราะที่คำพูดเล่นๆของตัวกูเองมันดันกลายเป็นจริงขึ้นมาเท่านั้นเอง แถมกูก็แอบขำนิดหน่อยตรงที่มึงบอกว่ามึงไม่อยากให้กูเล่าให้ไอ้พวกนั้นมันฟังน่ะสิ มึงนี่มันกลัวเสียหน้าจริงๆเล้ย ไอ้เจย์ ถามจริงนะเว้ย ต่อให้พวกมันไม่รู้จากปากมึง แล้วคนอื่นล่ะวะ มึงไม่คิดว่าคนอื่นในชมรมจะเอาไปพูดต่อๆกันมั่งรึไง”

ผมหน้าแดงอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความโกรธหรือความอายกันแน่ “ไม่รู้เว้ย แต่กูแค่ยังไม่อยากให้พวกมันรู้ อย่างน้อยๆก็ไม่ใช่ตอนที่กูกำลังอารมณ์เสียอยู่แบบนี้แน่ๆ”

“เอาน่าๆ กูเข้าใจมึง แต่มึงอย่าลืมดิ่ว่าตอนมึงเล่นกับคนอื่น มึงก็เคยหลังแตะเสื่อตั้งหลายครั้งไม่ใช่เหรอวะ แค่คนนี้เป็นไอ้โจ มันจะต่างกันตรงไหน แถมที่สำคัญ มึงอาจจะพลาดเองก็ได้นี่หว่า”

ผมเองก็ภาวนาให้เป็นอย่างที่ไอ้เคนพูดเหมือนกันว่ามันเป็นเพราะผมพลาดหรือเผลอประมาทไปเอง “แต่ในตอนแข่งจริงที่ผ่านมากูยังไม่เคยแพ้สักครั้งเลยนะเว้ย” ผมพูด

“แล้วไงเล่า มึงจะบอกว่ามึงต้องเป็นคนที่ไม่รู้จักแพ้เลย ‘สักครั้ง’ อย่างนั้นเหรอ”

“ก็...... เปล่าหรอก”

“ก็นั่นน่ะสิ มึงที่กูรู้จักน่ะไม่ชอบยอมแพ้ใครง่ายๆ แต่ก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักยอมรับความพ่ายแพ้นี่หว่า จริงป่ะล่ะ” ไอ้เคนนี่ถึงมันจะพูดน้อย แต่บทพอมันจะพูดหรือปลอบใจอะไรใคร มันก็มีวิธีพูดและบุคลิกที่ชวนให้อีกฝ่ายรู้สึกสบายใจขึ้นได้จริงๆ

“มันก็ใช่....... กูหมายถึงว่า กูแพ้ใครน่ะกูก็แพ้ได้นะ แต่กูไม่อยากแพ้ไอ้โจนี่หว่า........”

“แต่นี่มันก็แค่ซ้อมเป็นตัวอย่างให้คนอื่นๆดู ไม่ใช่ว่าให้มึงกับมันมาแข่งจริงๆสักหน่อยใช่มั๊ยล่ะ”

ผมรู้สึกสะอึกอยู่ตรงลำคอ เพราะความคิดที่ว่า “แต่กูเอาจริง” มันจุกอยู่ข้างในจนผมพูดไม่ออก และไอ้เคนก็ฉวยโอกาสนี้เดินเข้ามาวางมือบนหัวของผมแล้วลูบเบาๆสองสามที

“เอาน่า ไว้ครั้งหน้าถ้ามีโอกาสได้แข่งกับมันอีก มึงก็แสดงให้คนอื่นเห็นไปเลยว่ามึงก็มีฝีมือไม่ได้แพ้มัน และที่สำคัญก็คือ มึงจะได้รู้ตัวไงว่าไอ้โจเองมันก็ร้ายไม่เบา คราวหน้ามึงก็อย่ายอมแพ้มันแล้วกัน ฝึกเยอะๆ อย่าเผลอประมาทมันเข้าให้ แล้วก็จับแม่งเขวี้ยงลงเสื่อให้แม่งรู้ไปเลยว่าใครเจ๋งกว่าใคร โอเค๊”

.
.
.

“ตกลงนี่เรื่องจริงเหรอวะ ไอ้เจย์ ตกลงมึงโดนไอ้โจมันทุ่มเอาให้จริงๆอ้ะ” ไอ้ป๊อปหันมาถามผมหลังจากที่ไอ้เคนเล่าเรื่องเมื่อวันนั้นจบ “มิน่าล่ะว่าวันนี้มึงถึงไม่ยอมเข้าชมรมน่ะ ไอ้หมีเอ๊ย”

“เออๆๆ จริง” ผมส่ายหน้าอย่างหัวเสีย แต่เมื่อหันไปเห็นสายตาของไอ้เคนแล้วผมก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับพยายามทำใจให้เย็นลง “แต่ที่กูไม่ได้เข้าชมรมนี่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูหนีหน้ามันหรืออายเหี้ยอะไรนะเว้ย พวกมึงอย่าเพิ่งเข้าใจผิดกันไปใหญ่”

ตอนนี้เราทุกคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้องของไอ้ป๊อปกับตี๋เล็กหลังจากลงไปกินข้าวเย็นด้วยกันมา โดยที่พวกไอ้แฝดและไอ้เอ็กซ์ เพื่อนของพวกเราต่างก็แยกย้ายกลับกันไปหมดแล้ว

“เฮ้ย ไอ้เจย์ มึงอย่าเพิ่งเครียดดิ่ พวกกูรู้น่า แต่ไอ้ป๊อปมันก็แค่หมายความว่าทำไมมึงไม่บอกพวกกูเลยวะ คือกูหมายถึงว่า พวกกูเข้าใจว่ามึงอารมณ์เสีย แต่เราเพื่อนกันนะเว้ย มีอะไรมึงก็บอกกันได้ ระบายให้พวกกูฟังกันได้ พวกกูเข้าใจมึงนะเว้ย”

“ก็จริงอย่างที่ไอ้ตี๋บอกแหละ ไอ้เจย์ มิน่าล่ะว่าทำไมเมื่ออาทิตย์ที่แล้วกูถึงเห็นมึงอารมณ์บูดอยู่ตั้งสองสามวัน” ไอ้ยุพูดขึ้น

“และมิน่าล่ะว่าทำไมอาทิตย์นี้มึงถึงได้ดูตั้งป้อมใส่ไอ้โจมากยิ่งกว่าทุกที” คราวนี้ไอ้นัทเป็นฝ่ายพูดสนับสนุนขึ้นมาบ้าง

“ช่ายย ใช่ว่าพอพวกกูรู้เรื่องนี้แล้วพวกกูจะซ้ำเติมมึงซะเมื่อไหร่” ไอ้ป๊อปพยักหน้าให้กับทุกคนเหมือนขอเสียงสนับสนุน

“แต่ว่าพวกกูไม่อยากให้มึงเก็บเรื่องไม่สบายใจไว้คนเดียวต่างหาก” ไอ้ยุหันมามองหน้าผมจากนั้นก็ยิ้มน้อยๆ “ไอ้ที่พวกกูอยากรู้เรื่องของมึงอะไรพวกนี้เนี่ย ไม่ได้แปลว่าพวกกูอยากจะเสือกเรื่องของมึงไปซะทุกเรื่องหรอกนะเว้ย แต่เป็นเพราะพวกกูอยากให้มึงระบายกะพวกกูมามั่งก็ได้ จะได้ไม่ต้องทนหงุดหงิดอยู่คนเดียว เพราะกูรู้ว่าจริงๆแล้วมึงเองก็เชื่อใจพวกกู ใช่ป่ะล่ะ”

“เออ ขอบใจพวกมึงมากเว้ย” ผมยิ้มให้กับพวกมันทุกคน แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมรักพวกมันมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน “บอกตามตรงนะว่า กูเองยังไม่อยากเชื่อเลยนะเนี่ยว่าวันนี้แม้แต่ไอ้เหี้ยป๊อปก็จะยังพูดจาสร้างสรรกะเค้าได้บ้างเหมือนกัน”

“สาดดดดด กูหล่อแต่ไม่โง่นะว้อยยย คนเรามันไม่ได้มีดีแค่หน้าตาเว้ยเฮ้ยย”

เรานั่งคุยกันอีกพักหนึ่งจนกระทั่งไอ้นนท์กลับเข้ามาในห้องหลังจากที่ออกไปยืนคุยโทรศัพท์กับแม่ที่หน้าระเบียง จากนั้นไอ้ยุก็เริ่มออกปากชวนพวกเราทุกคนไปเที่ยวที่บ้านของมันพรุ่งนี้ ซึ่งผมเองก็คงต้องโทรถามแฟนผมดูก่อนว่าเค้าจะว่าอะไรรึเปล่าเหมือนเดิม แต่ถึงเค้าจะว่าอะไร ยังไงผมก็คงไปอยู่ดีนั่นแหละ เพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรที่เค้าจะมาห้ามไม่ให้ผมไปนี่นา เค้าเองก็รู้จักเพื่อนผมทุกคนตรงนี้ดี แถมที่ผ่านมาเค้าก็ไม่เคยห้ามผมไปไหนมาไหนกับไอ้พวกนี้อยู่แล้ว และที่สำคัญ กับเพื่อนที่ผมโคตรจะรักมาก และพวกมันก็ยังรักและหวังดีกับผมมากขนาดนี้ ผมจะปฏิเสธการได้ไปเที่ยวกันพร้อมหน้ากับพวกมันทุกๆคนลงได้ยังไงกัน

[Blurry]

เรื่อง b side นี่น่าสนใจทุกเรื่องเลยแฮะ เรื่องเยอะดี หนุกหนาน

[น้ำค้าง]

อย่างนี้ต้องให้เจย์เป็นแฟนกะแม๊กซ์ซะให้เข็ดไปเลย อยากไม่ถูกกันนัก

[a_tapha]

โจครองแชมป์เก่งทุกเรื่อง

เก่งทุกอย่าง อิอิ ชอบ

 

[mantdash]

ไมไ่ด้อ่านวันสองวันเพอ่มมา 2 ตอนเลย อิอิ จุใจ

+1 ให้ครับ 

โจโผล่มาแล้วสินะ แถมเป็นด้านพระเอกสุดๆให้ นนท์เห็นอีก 555+

แต่ดูเหมือนนนท์ก็มีใจให้นัทไปบ้างแล้ว แถมแอบหื่นด้วย 

ดูท่าจะมีศึกชิงนายแน่นอน

ปล. อยากอ่านเรื่องของตี๋เล็กกับป็อปต่ออ่า อิอิ

แต่ดูเหมือนจะเหลือเรื่องของ วายุ นะ ใช่ไหมเอ่ย

จะว่าไปก็เรื่องของนัทด้วย

[ExecutioneR]

แต่ดูเหมือนจะเหลือเรื่องของ วายุ นะ ใช่ไหมเอ่ย

จะว่าไปก็เรื่องของนัทด้วย

บอกเลยและกันว่าเหลือเรื่องของ วายุ นัท แล้วก็ป๊อปครับ แหะๆ
แต่ก็คงไม่ได้เรียงกันจนครบวนไปวนมาไรงี้หรอกครับ มันขึ้นอยู่กับเนื้อเรื่องหลักด้วยน่ะ 

ปล. ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณทุกคนเลย

[mole eye man]

รอไซด์ของนัทอย่างใจจดใจจ่อ   

[andyus1]

เข้ามาดูความเปนไป และเกบข้อมุล

คริๆๆ รอดูต่อไป
 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

 B ไซ้ เอ้ย ไซด์ นี่เอาให้ครบหมดเลยเน้อ (ตัวละครก็เยอะแยะมากมาย)
อืมๆ ต่อไปจะไซ้ เอ้ยๆๆ  ไซด์ของใครล่ะนี่ หึหึหึ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[❝CHŌN❞]

อยากอ่านของหนูนัทจังเลย

รออย่างใจจดใจจ่อ