หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[popper]

หึหึ...

นัท

นนท์ น่ารักจิงๆเลยน้า

เเต่โจล่ะ? ยังไงกันล่ะเนี่ย

(ใจเเอบเชียร์ นนท์มากกว่าโจเเฮะ 55+)

เทคเเคร์ขอรับ

 

[Ak@tsuKII]

รอได้เสมอค่ะ ไม่ต้องรีบ คิดถึงเมฆ ซัน อิอิ  ให้กำลังใจพี่ต้นนะคะ

[wan]

เริ่มเปิดดวงตาให้เห็นอะไร ๆ กันบ้าง แล้วยังสัมผัสร่างกายกันอีก 

เป็นกำลังใจให้นะครับ กับงานที่กำลังเข้า อะไรที่มันเข้ามาแล้วก็ผ่านไป

ขอให้มีสติและเข้มแข็ง มันก็จะผ่านไปด้วยดี 

[133113]

นัทกับยุจะส่งซิกอะไรกันรึเปล่า
ปล.เรื่องงานสู้ๆนะคะ

[a_tapha]

จะเต้นรอจนกว่าจะมา   

เอาให้ตายไปข้างเลย

กร๊ากกกกกกกกก

 

[M@nfaNG]

กว่าจะเริ่มสนใจกัน ก็จะต้องกลับไปอยู่บ้านซะแล้ว น่าเสียดายจัง

[THIP]

นัททำคะแนนอ่ะ 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

สวัสดีครับ

จิ้มๆๆๆ

งานออกค่อยมาเข้าต่อก็ได้ครับ ไม่ต้องรีบๆ ผมเข้าใจ นานๆๆมาทีก็ได้ครับ อิอิ

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.ตอนนี้นัทกะนนท์น่าร๊ากกกกกกก

โอเค ได้เรยครับ! 55555 


ปล. เป็นเจ้าของกระทู้มันดีอย่างนี้นี่เอง (ฮา)

เอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เล่นงี้นะเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ได้พิมพ์งั้นนะ งุงิ  มาแอบแก้ได้

ผมมายืนยันคำเดิม (ก่อนใครไม่รุมาแก้)  "งานออกค่อยมาเข้าต่อก็ได้ครับ ไม่ต้องรีบๆ ผม เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ เค้ารออยู่ครับ"

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.ก้ายง๊าวเจ้าของกระทู้บ่ะเฮ้ยยยย

[ExecutioneR]

^
^

55555

อีกสักทีมะครับ 

[winnie_the_far]

^


   ^



 ^


จิ้มต้นคร้าบบบ


แอบแวะมาสืบราชการลับ อิอิ   

[tmarch]

ว้าววววว


ไปเที่ยวบ้่านยุกานหรอง่ะ


มาดันนนนน


ค๊าฟฟฟฟ

[blackberry2214]

อ่อยยย

น่ารักมากๆ เลยอ่าาา


ทำไมเราไม่เจอแบบนี้มั่ง

555+

[IZE]

ไปเที่ยวบ้านวายุ ด้วยคน ดิ  อยากไปๆๆๆๆๆๆๆ

[-~iK@iZ_KunG~-]

รอตอนต่อไปค้าบบ

[pinkupig]

 

ค่อยๆมาอัพก็ได้ค่ะ

แต่อย่าหายหน้าไปเลยเป็นพอ

และขอบคุณสำหรับการแต่งเรื่องดีๆให้เราได้อ่านกัน

[~•SAkurAIro•~]

อ๊างงงงงงงงงงง

นัทตอนนี้น่ารักคอดดดดด อบอุ่นมั่กมายยยย 

ตอนนี้ให้ใจนัทไปเต็มๆ ช่วงนี้โจยังไม่มีบท คะแนนนัทเลยนำเลยย ฮ่า ฮ่า 

ตอนหน้ามีเมฆกะซันออกด้วยย เรื่องของสองคนนี้ยังอ่านไม่ถึงไหนเลยอ่ะ 

ฮ่า~ อ่านเรื่องนี้แล้วหายเหนื่อยเลย  วันนี้ไปสอบมา เหนื่อยมั่ก

มาช้าหน่อยกะไม่เป็นไรงับ รอได้ ๆ

[Ryuse]

ให้อภัยเรื่องงานเข้านะ แต่เรื่องลงช้านี่ . . .  นะ

นัท+นนท์ มันดูคล้องจองกว่า โจ+นนท์ อีก แต่อย่างว่า

ตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่จิ้น เฮ้อ . . . ตูละเซ็ง เป็นแค่คนอ่านตาดำๆคนนึง กระซิกๆ

ต้นคุง งานเข้าของจริงไม่ว่า แต่งานเข้า "เรื่องอื่น" นี่ มีเคืองนะเออ 

[น้ำค้าง]

นัทน่ารักอีกแล้ว ถ้าไม่ได้เป็นพระเอกละก้อแย่เลย

[andyus1]

เข้ามาหั้ยกำลังจัย จขกท และ กดดันไปนัยคราวเดียวกาน

หุหุ ล้อเล่น สู้คับผม 

[DEMON3132]

+1 ให้คุณต้น เป็นกำลังใจให้จัดการกับงานที่เข้าได้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
ไม่กดดันให้รีบมาลง แต่ขอบอกว่าจะ  รอตอนต่อไป ขอไว ๆ น้า.....

[nopkar]

นัทแอบเจ้าเลห์อ่ะ

แต่ชอบ อิอิ

[mantdash]

น่ารักกันดีจัง มีดึุงไปกอดด้วย อิอิ

โจหายไปเลย หึๆ 

อยากอ่านเรื่องป็ิอปกับตี๋เล็กต่อจัง

ตอนหน้าใช่ไหมครับ

[Givesza]

กำลังเริ่มอ่านอ่าพี่ต่นต้น

แหะๆๆ

มาวิ่งเล่นนน คริคริ

 

[ExecutioneR]

กำลังเริ่มอ่านอ่าพี่ต่นต้น

แหะๆๆ

มาวิ่งเล่นนน คริคริ

 

ต่นต๊นจ้ะ เรียกผิดอีกคนแระ 5555

ปล. กดบวกแทนคำขอบคุณให้คนในหน้านี้ทุกคน อิอิ

[ExecutioneR]

A 12


“แต่แลงนี้แม่นัดหนูพลอยเปิ้นมากิ๋นข้าวตวยแล้วนา นนท์” แม่ผมตอบกลับมาหลังจากที่ผมโทรไปขออนุญาตเรื่องที่จะไปบ้านของวายุกับทุกๆคน

“แม่ชวนพลอยมากินข้าวที่บ้านอีกแล้วเหรอครับ เค้าไม่เบื่อแย่เหรอ”

“แหม อู้จะอี้หมายความว่าจะได ฮึ แล้วตี้สำคัญแม่บอกแล้วก๊ะว่าจวนมากิ๋นตี้บ้านน่ะ แม่จะปาเฮากับพลอยออกไปเซาะอะหยังกิ๋นนอกบ้านกั๋นต่างหากล่ะ”

“อืมมม แม่ครับ นนท์ขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้ได้มั๊ยอ่ะครับ นะแม่นะ ดูท่าทางว่าวายุกับพ่อของเค้าก็อยากให้นนท์ไปด้วยมากๆเลยอ่ะครับ แถมคนอื่นก็ไปกันหมดทุกคนเลยด้วย” ผมขอร้อง ผมรู้ว่าปกติผมจะไม่ค่อยขอร้องอะไรแม่มากนัก โดยเฉพาะเรื่องขอไปเที่ยวกับเพื่อน และแม่เองก็รู้เรื่องนั้นดีด้วยเช่นกัน แต่คราวนี้มันก็ใช่ว่าผมจะขอไปเที่ยวเถลไถลที่ไหนซะเมื่อไหร่ แต่ว่าผมขอไปที่บ้านเพื่อน ไปในงานวันเกิดของพ่อเพื่อนต่างหาก ดังนั้นผมจึงคิดว่าแม่ก็ไม่น่าจะว่าอะไรผมเหมือนกัน

“อั้นเอาจะอี้........” แม่ตอบกลับมาหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง “นี่แม่ก่อกำลังจะออกไปปอดี กำแรกแม่ว่าจะปาพลอยไปตวย แล้วเฮาก้อยไปเซาะอะหยังกิ๋นหลังจากซื้อของเข้าบ้านแล้ว แต่ถ้าเป๋นจะอี้ แม่ขอตัดสินใจ๋แหมกำละกั๋น แล้วแม่จะโทรไปบอก โอเคก่อ”

“อ่า...... ครับแม่ ก็ได้ครับ” ผมรับคำก่อนจะวางสายไป

“แม่ว่าไง นนท์” วายุถามผมทันทีหลังจากที่ผมวางสาย

“แม่บอกว่าเดี๋ยวขอตัดสินใจอีกทีแล้วจะโทรกลับมาบอกน่ะ” ผมถอนหายใจ

“แปลว่าอาจจะไปไม่ได้เหรอเนี่ย” วายุมีน้ำเสียงผิดหวังขึ้นมาทันที

“ก็ไม่รู้เหมือนกั........” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยค โทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นมาทันที ผมรีบกดรับสายทันทีที่เห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามา “ครับแม่”

“โอเค ไปได้ แม่อนุญาต”

“โห แม่อ่ะ นนท์ก่อกึ๊ดว่าแม่จะบ่หื้อไป นี่วายุก่อหน้าเสียไปแล้วนิ กึ๊ดว่านนท์จะไปบ่ได้” ผมพูดออกมาอย่างโล่งอก

แม่หัวเราะ “แต่แม่ต้องไปฮับนนท์ปิ๊กมาเก็บของเปลี่ยนชุดตี้บ้านก่อน ไปงานวันเกิดคนใหญ่จะแต่งตั๋วอย่างตี้เฮาเอาไปหอตวยจะอั้นบ่ได้นา”

“ก็จริงเนอะ...... งั้นแล้วยังไงต่ออ่ะครับ”

“นนท์ก่อปิ๊กมาเปลี่ยนชุดตี้บ้านแล้วเดียวแม่จะปานนท์ไปส่งตี้บ้านเปื้อนเอง บอกตางมาก่อแล้วกั๋น ว่าแต่บ้านเปื้อนอยู่แถวไหนล่ะ”

“แป๊บนึงนะครับแม่” ผมเอามือปิดโทรศัพท์แล้วหันไปถามวายุ จากนั้นก็กลับมาคุยกับแม่อีกครั้ง “วายุบอกว่าอยู่แถวๆวัชรพลรามอินทราน่ะครับ แม่รู้จักรึเปล่า”

“ฮู้ก่า บ่ใจ้อย่างตั๋วเน้อ ละอ่อนบ้านนอก”

“ค้าบบ แม่คนกรุง” ผมหัวเราะ “แล้วแม่จะมาถึงกี่โมงกาครับ”

“แหมสักชั่วโมงนึ่งบ่เกิ๋นชั่วโมงกึ่งก่อน่าจะถึงแล้ว เก็บของเสร็จแล้วรึยังล่ะ”

“เรียบร้อยแล้วครับแม่”

“อั้นก่อดี แล้วเดียวถ้าแม่ไปถึงแม่จะโทรหาแหมกำแล้วกันเน้อลูก”

ผมวางสายลงพร้อมรอยยิ้ม และเมื่อหันไปมองวายุ เขาก็กำลังยิ้มให้ผมอยู่ด้วยเหมือนกัน แต่ที่ทำให้ผมต้องตกใจก็คือนัทเองก็กำลังยืนมองดูผมอยู่ตรงหน้าห้องน้ำด้วยเช่นกัน

“อ้าว นัท ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมถาม

“ก็ทันตรง ‘ค้าบบ แม่คนกรุง’ นี่แหละ” นัทหัวเราะ พร้อมๆกับเดินขยี้หัวตรงมายังเตียงที่ผมกับวายุนั่งอยู่ “นนท์คุยกับแม่น่ารักดีเนอะ ดูสนิทกันดีจัง มึงว่าป่ะ ไอ้ยุ”

วายุพยักหน้า “แต่กูชอบภาษาเหนือของนนท์นะ ฟังแล้วมันจั๊กจี๋หูดี ได้ยินมาอาทิตย์นึงจนกูเริ่มจะจำคำบางคำได้แล้วเนี่ย” เขาหัวเราะเบาๆ

“จั๊กจี๋อะไรของมึง กูว่าน่ารักดีออกจะตาย”

คราวนี้ผมก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงขึ้นมาแล้ว เพราะผมไม่เคยถูกใครพูดหรือชมเรื่องภาษาเหนือหรือสำเนียงของผมต่อหน้าแบบนี้มาก่อนเลย

“ปกติเวลาคุยกับแม่นนท์จะคุยด้วยคำเมืองตลอดเลยเหรอ” นัทถาม

“ก็บางครั้งน่ะ แต่จริงๆแล้ว........ ส่วนมากก็ใช่อยู่หรอก” ผมพยักหน้าเบาๆ

“นั่นๆ ไอ้นนท์แม่งหน้าแดงอีกแล้ว ไอ้นัทมึงดูเด่ะ” วายุหัวเราะ และมันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเขินมากขึ้นไปอีกจนผมต้องหัวเราะกลบเกลื่อนออกมา “ดีแล้ว ไม่ต้องอายที่ตัวเองหน้าแดงเก่งหรอก มึงรู้มั๊ย พ่อเล็กเคยบอกกูว่า ผู้ชายที่ขี้อายและหน้าแดงบ่อยๆน่ะ เป็นผู้ชายสุขภาพดีและเป็นคนเปิดเผย ส่วนผู้ชายที่ร้องไห้ได้หรือร้องไห้เป็น ก็คือผู้ชายที่เป็นลูกผู้ชายที่แท้จริง เพราะงั้นถ้ามึงรู้จักทั้งการร้องไห้และการเขินอายจนหน้าแดงนะ นั่นคือหลักฐานว่ามึงเป็นลูกผู้ชายที่สมบูรณ์แบบคนนึงแล้วล่ะ”

“เพราะงั้นมึงก็เลยทั้งหน้าแดงแล้วก็ร้องไห้ประจำเลยใช่มะ ไอ้ยุ”

“ใช่เลย ไอ้นัท” วายุหัวเราะ “จะมีก็แต่เรื่องร้องไห้นี่แหละ ที่พอโตขึ้นกูก็ไม่ค่อยร้องแล้ว แต่จะว่าไปเรื่องหน้าแดงก็เหมือนกันมั๊ง หลังๆนี้กูว่ากูก็เริ่มน้อยลงแล้วด้วยเหมือนกันว่ะ”

“แปลอย่างง่ายๆว่าหน้าด้านขึ้น”

“สาดดดด” วายุหัวเราะแล้วต่อยไปที่ท้องของนัทเบาๆ “ก็เพราะคบกับพวกมึงมากนี่แหละ ไอ้เชี่ย”

พอตกสายพวกเราทุกคนก็ลงไปกินข้าวเช้าด้วยกันอย่างพร้อมหน้า ส่วนหลังจากนั้นผมก็ต้องทำเรื่องคืนกุญแจห้องและรอเวลาจนกว่าที่แม่จะมารับ ผมจึงยกกระเป๋ามานั่งรอแม่อยู่ที่ม้านั่งตรงหน้าหอตัวเดียวกับที่ผมกับนัทเคยนั่งรอวายุด้วยกันเมื่อวันแรกที่ผมมาที่นี่ แต่คราวนี้ผมไม่ได้อยู่กับนัทแค่เพียงสองคน แต่ยังมีคนอื่นๆนั่งอยู่ด้วยกันจนครบด้วย

นึกๆแล้วมันก็น่าใจหายเหมือนกัน ที่ต่อจากนี้ไปอย่างน้อยๆก็อีกหนึ่งเทอมที่ผมจะไม่ได้เจอหน้าทุกๆคนตลอดเวลาจนเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวันแบบนี้อีกแล้ว

ผมนั่งมองทุกคนที่กำลังนั่งคุยเล่นกันอยู่รอบตัวแล้วก็อดคิดถึงช่วงเวลาสั้นๆแค่อาทิตย์เดียวที่ผ่านมาไม่ได้ แน่นอนว่าคนที่ร่าเริงและเป็นกันเองที่สุดในกลุ่มก็คงต้องเป็นป๊อป เขาทั้งเข้ากับคนง่าย เป็นกันเอง และทำตัวสบายๆแบบสุดๆ จึงทำให้เราสนิทกันได้เร็วมาก ตี๋เล็กก็เช่นกัน เขาเป็นคนน่านักและมีนิสัยง่ายๆสบายๆแบบเดียวกับป๊อป แต่จะต่างกันก็แค่ว่าเขาไม่บ้าและหลุดได้มากเท่ากับป๊อปเท่านั้นเอง ซึ่งนั่นก็นับว่าดีแล้ว ผมว่านะ

ผมหันไปมองวายุที่กำลังนั่งยิ้มนั่งหัวเราะแทบจะตลอดเวลาที่เรานั่งคุยกัน ให้ตายสิ เขาช่างเป็นคนอารมณ์ดีและนิสัยดีมากจนผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาเคยร้องไห้บ่อยอย่างที่เขาพูดจริง ส่วนเจย์เองก็เป็นกันเองและรักเพื่อนมาก ซึ่งผมต้องขอบอกเลยว่ามันดูขัดกับบุคลิกของเขาที่ผมเห็นในตอนแรกอยู่พอสมควร สำหรับเคน ผมต้องยอมรับเลยว่าผมแปลกใจตัวเองมากพอสมควรเลยเหมือนกันที่ผมสามารถเข้ากับเขาได้ดีมากขนาดนี้ ถึงแม้ว่าในบรรดาหกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้เขาจะดูเป็นคนที่เงียบที่สุดในกลุ่มก็เถอะนะ บางทีอาจจะเป็นเพราะนิสัยที่ดูเหงาๆของเขาจากการที่ไม่ได้อยู่กับพ่อ ที่บางครั้งผมก็รู้สึกได้เหมือนกันก็เป็นได้ที่ช่วยทำให้เราลิ๊งค์เข้าหากันได้อย่างง่ายดาย แต่ถ้าจะพูดถึงนิสัยเหงาๆแล้วก็เงียบที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งเจ็ดคนแล้วล่ะก็ คงต้องยกให้คริสที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้กับพวกเราด้วยแน่นอน น่าเสียดายที่คริสไม่ได้นอนหอกับทุกๆคน ไม่อย่างนั้นผมกับเขาคงจะได้คุยและใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากกว่านี้แน่นอน แต่ที่น่าแปลกใจยิ่งกว่าก็คือ ผมกลับรู้สึกชอบคริสมากที่สุดทุกครั้งเวลาที่เราคุยกันด้วยซ้ำ ผมชอบที่เขาเป็นคนขี้อายและค่อนข้างเก็บตัว ในขณะที่จริงๆแล้วเขาเป็นคนเก่ง มีความสามารถ และที่สำคัญร่าเริงมากๆด้วยในเวลาเดียวกัน ผมรู้สึกติดใจกับนิสัยที่ดูขัดแย้งกันเองในตัวของเขานี้แทบจะในทันที และผมต้องยอมรับเลยว่า รอยยิ้มและแววตาเหงาๆของเขามันยิ่งทำให้ผมอยากอยู่ใกล้ๆเขาและคอยอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเขาให้มากขึ้นในทุกๆวัน

“คิดอะไรอยู่เหรอ นนท์” นัทหันมายิ้มและถามผมเบาๆพอให้ผมได้ยินแค่คนเดียว “เห็นนั่งเหม่อมาพักนึงแล้วนะ”

ผมยิ้มแล้วส่ายหน้า “ไม่ได้คิดอะไรหรอก ก็แค่นึกอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”

แต่คนนี้ต่างหากล่ะ ที่กำลังเล่นตลกกับผมมากที่สุดอยู่ในขณะนี้ จริงๆก็ไม่ใช่ว่าเขากำลังมาเล่นตลกอะไรกับผมอยู่หรอก แต่เป็น “สิ่งที่ผมมีต่อเขา” ข้างในใจผมเองมากกว่าที่กำลังเล่นตลกอะไรบางอย่างกับจิตใจของผมเอง นับตั้งแต่วันแรกแล้วที่ผมต้องรู้สึกทึ่งและแอบชื่นชมกับหน้าตาและบุคลิกของเขา แต่เมื่อเราอยู่ด้วยกันมาตลอดเจ็ดวัน ถึงผมจะชอบเพื่อนใหม่ของผมหลายๆคนมาก แต่ก็มีแค่นัทเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้ผมต้องรู้สึกอย่างที่ผมกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้ สิ่งที่นัททำและไม่ได้ทำ หรือแม้แต่คำพูดรวมทั้งสัมผัสของเขา ทั้งหมดเหล่านั้นคือสิ่งที่มีอิทธิพลต่อผมโดยตรงมากที่สุด และผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร โดยเฉพาะยิ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้มันก็ยิ่งทำให้ผมต้องรู้สึกแปลกๆมากขึ้นไปอีก จนบางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ว่า หรือว่าเขาจะเป็นคนๆนั้นที่ผมรอคอยมาตลอดว่าผมจะเปิดใจให้ได้ในที่สุดกันนะ.......

แย่ล่ะสิ นี่ผมชักจะคิดมากเกินไปจนชักจะเลยเถิดกันไปใหญ่แล้ว

ไม่นานหลังจากนั้นแม่ของผมก็โทรมาบอกว่าแม่มาถึงแล้วโดยที่แม่จอดรถอยู่ที่ลานจอดรถตรงหน้าห้องพยาบาล ตอนแรกผมก็จะลุกเดินไปหาแม่ที่รถด้วยตัวเอง แต่แม่กลับบอกว่าให้ผมรออยู่ที่นี่จะดีกว่า เพราะแม่อยากจะมาพบเพื่อนๆของผมด้วยเหมือนกัน ซึ่งก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรสำหรับผมอยู่แล้ว และผมเองก็รู้ดีว่าแม่ก็ไม่ใช่คนที่ชอบจู้จี้เรื่องเพื่อนหรือเรื่องคนที่ผมเลือกคบเท่าไหร่หรอก เพราะแม่รู้จักผมดียิ่งกว่านั้น แม่รู้ดีเสมอว่าผมไม่เคยมีปัญหาเรื่องการคบเพื่อนไม่ดีหรือทำอะไรไม่ดีๆเลยแม้แต่ครั้งเดียว

หลังจากที่แม่ผมได้พบและพูดคุยกับทุกคน และได้ถามวายุว่าบ้านของเขาอยู่แถวไหนแล้ว เราสองคนแม่ลูกก็บอกลากับทุกคนเพื่อไปเซ็นต์เอกสารแผ่นสุดท้ายที่แม่ต้องเป็นคนเซ็นต์ แล้วเราก็เดินไปยังลานจอดรถที่แม่จอดรถทิ้งเอาไว้ ดูท่าทางว่าแม่เองก็จะชอบใจเพื่อนๆใหม่ของผมอยู่ไม่น้อยทีเดียว โดยเฉพาะเคนและตี๋เล็กที่แม่เอาแต่พูดชมถึงความน่ารักหน้าตาดีตลอดทางไม่หยุดปากจนกระทั่งมาถึงที่รถของเรา

“นนท์เพิ่งรู้ว่าจริงๆแล้วสเป๊กแม่คือประเภทขาวตี๋ตามสมัยนิยมนะเนี่ย” ผมหัวเราะเบาๆขณะเปิดประตูหลังเพื่อโยนกระเป๋าเข้าไปในรถ

“ใครบอก เดี๋ยวนี้เค้าชอบหน้าเกาหลีๆกันต่างหากล่ะ”

“นั๊นนน รู้ดีอีกนะ” ผมหัวเราะ

“อ้าว จริงด้วย แม่ลืมไปว่าแม่จะซื้อของในเซเว่นนะ มัวแต่คุยเพลินเลยลืมเลยดูซิเนี่ย เอ้า นนท์เอากุญแจรถไปแล้วเข้าไปนั่งรอแม่ในรถก่อน เดี๋ยวแม่มา” แม่ยื่นกุญแจรถให้ผมก่อนจะเดินกลับไปยังเซเว่นที่เราเพิ่งเดินผ่านกันมา

ผมปิดประตูรถลงแล้วเดินตรงไปยังสวนหย่อมมอต้นที่อยู่ห่างจากรถไปเพียงแค่นิดเดียว และจากตรงนั้นผมก็จะยังสามารถมองเห็นแม่ที่เดินมาที่รถได้อย่างตลอดเวลาด้วย

ถึงจะเป็นเวลาสิบโมงกว่าแล้ว แต่ทว่าในบริเวณโรงเรียนทั้งหมดรวมทั้งที่สวนหย่อมแห่งนี้ก็ยังไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่อยู่ดี ผมมองไปรอบๆก็เห็นผู้ปกครองสองสามคนกำลังนั่งบนม้านั่งกันอยู่ห่างๆ บ้างก็อยู่กับลูกของตัวเอง บ้างก็คงกำลังรอลูกของตัวเองมาหา แล้วก็มีนักเรียนอีกจำนวนพอๆกันเดินอยู่ข้างในและข้างนอกสวน แต่ทว่ามีอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้นที่สะดุดตาของผมเข้าในทันที

บนพื้นหญ้าใต้ต้นก้ามปูต้นใหญ่ไม่ไกลจากเบื้องหน้าของผมมากนักคือโจที่กำลังนั่งเล่นกับลูกหมาตัวหนึ่งอยู่ ผมเคยเห็นหมาตัวนี้และจำได้ว่ามันคือหมาของคนงานในโรงเรียนของเรานี่เอง แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจมากก็คือการที่เห็นโจกำลังนั่งเล่นกับลูกหมาตัวนั้นด้วยสีหน้าที่ร่าเริงและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาใช้มือเล่นกับเจ้าหมาน้อยตัวนั้นอย่างมีความสุข จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนและใช้เท้าแหย่เล่นกับมัน ซึ่งก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้าลูกหมาตัวน้อยตัวนั้นต้องพยายามที่จะงับขากางเกงของโจอย่างแทบเป็นแทบตายแต่ก็สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ ผมเห็นโจหัวเราะแล้วก็ใช้ขาเขี่ยมันให้นอนหงาย จากนั้นเขาก็ก้มลงมาใช้มือขยี้และเกาพุงของมันเล่น ผมต้องยอมรับเลยว่าผมรู้สึกแปลกใจมาก เพราะผมไม่เคยนึกเลยว่าผมจะสามารถเห็นภาพเขาคนนั้นกำลังทำอะไรแบบนี้ได้

ผมยืนมองเขาเล่นกับหมาอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งจนกระทั่งมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุราวๆเจ็ดแปดขวบวิ่งตรงเข้ามาหาเขา โจปล่อยมือออกจากลูกหมาตัวนั้นแล้วก็อุ้มเด็กผู้หญิงคนนั้นขึ้น และตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ของผมดังขึ้นและก็เป็นแม่ของผมนั่นเองที่โทรเข้ามา ผมจึงต้องรีบผละออกจากตรงนั้นแล้วรีบวิ่งกลับไปที่รถทันที

ขณะที่อยู่ในรถ เราสองคนแม่ลูกก็คุยกันถึงเรื่องราวต่างๆตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่เราไม่ได้เจอกันมา แต่ส่วนมากแล้วก็จะเป็นผมแค่เพียงฝ่ายเดียวมากกว่าที่เล่าเรื่องของเพื่อนๆและโรงเรียนใหม่ให้แม่ฟัง เพราะแม่เองก็ยังไม่ได้เริ่มที่จะกลับไปทำงานเลย เพราะฉะนั้นผมจึงรู้ดีว่าแม่คงรู้สึกเหงามากขนาดไหน และแน่นอนว่าแม่เองก็คงไม่อยากจะพูดถึงหรือแสดงออกมาให้ผมรู้ด้วยเช่นกัน

“ดูท่าว่าตี้นี่มันจะน่าเฮียนกว่าตี้นนท์เกยกังวลใจ้ก่อ”

“ครับ ก็ท่าทางจะเป็นแบบนั้นน่ะนะ”

“ดี แล้ว ได้ยินจะอี้แม่ก่อดีใจ๋ เพราะอย่างน้อยสิ่งตี้ป้อกิตเปิ้นต้องการก่อเป๋นแต้ขึ้นมาแล้ว แล้วนนท์เองก่อมีความสุขกับมันตวย..........” เสียงของแม่ค่อยๆจางหายไปเมื่อพูดจบ และผมก็ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยจริงๆ ผมจึงตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องอื่นแทน

“ว่าแต่แม่ไปถูกแน่นาครับ บ้านของวายุน่ะ” ผมถามพร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดวิทยุขึ้น หวังว่าเสียงของนักข่าวหญิงที่ดังขึ้นจะพอช่วยทำลายความเงียบและบรรยากาศหม่นๆเมื่อครู่ลงไปได้บ้าง

“แน่นอนอยู่แล้ว รับรองว่าเฮาได้ไปแอ่วกับเปื้อนแน่ บ่ต้องห่วง ว่าแต่จะปิ๊กบ้านกี่โมงกี่ยามล่ะ แม่จะได้มาฮับถูก”

“เอออ นั่นกาครับ นนท์ยังบ่ได้ถามหมู่เขาเรื่องนี้เลย แต่ว่าวายุบอกว่าเดียวป้อเขาจะไปส่งหมู่เฮาตี้บ้านกับตี้หอน่ะครับ แล้วนนท์ว่าก่อคงบ่ดึกเต้าใด เพราะคนอื่นๆ ก่อต้องปิ๊กมานอนตี้หออยู่แล้วตวย.........ล่ะก้า”

แม่พยักหน้า “แต่ถ้านนท์จะนอนบ้านเปื้อนก่อบอกล่วงหน้าก่อนแล้วกั๋น แล้วตี้สำคัญก่อคือ วันพูกเฮาต้องไปจ้วยแม่ซื้อของถือของ แล้วก่อไปกิ๋นข้าวกับหนูพลอยน่ะ ห้ามลืมเน้อ”

“คร้าบแม่ อั้นเดียวนนท์ขอถามวายุมันก่อนละกั๋นว่าจะปิ๊กบ้านกั๋นสักกี่โมง”

ผมหยิบมือถือขึ้นมากดพิมพ์ข้อความส่งไปถามวายุว่า “คืนนี้จะกลับกันกี่โมง เพราะกูจะได้ให้แม่ไปรับถูก”

สักพักหนึ่งวายุก็ส่งข้อความตอบกลับมาว่า “ใครบอกให้มึงกลับบ้านได้”

ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆแล้วก็พิมพ์ตอบกลับไปอีกครั้ง “ค้างเหรอ? ทุกคนเลย? จำเป็นเหรอวะ?”

ผมนั่งรอคำตอบสักพัก และในที่สุดโทรศัพท์ของผมก็สั่นขึ้น “ก็เพื่อนอ่ะนะ” เป็นข้อความสั้นๆที่วายุส่งตอบกลับมา และมันก็ทำให้ผมต้องอมยิ้มออกมาอีกครั้งจนได้ จากนั้นผมก็หันไปหาแม่แล้วก็บอกว่าคงต้องนอนค้างที่บ้านเพื่อนเลย ซึ่งแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากบอกว่าให้ดูแลตัวเองดีๆแล้วก็อย่าซนกันมากก็เท่านั้นเอง

เราสองคนแม่ลูกนั่งกันอยู่เงียบๆครู่หนึ่ง จนกระทั่งข่าวในวิทยุเริ่มเปลี่ยนหัวข้อจากเศรษฐกิจในประเทศเป็นเรื่องของการเมืองในต่างประเทศ ผมไม่รู้ว่าแม่กำลังฟังอยู่รึเปล่า แต่ผมได้ยินเสียงของนักข่าวหญิงคนนี้อย่างชัดเจนทีเดียว......

“........และที่กำลังเป็นที่ฮือฮามากในประเทศสหรัฐอเมริกาขณะนี้ก็คือ นักการเมืองท้องถิ่นคนหนึ่งได้ออกมาประกาศตัวอย่างชัดเจนแล้วว่าเขาเป็นพวกรักร่วมเพศ หลังจากที่มีข่าวเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับนักธุรกิจหนุ่มผู้หนึ่งหลุดออกมาเมื่อสองเดือนก่อน ตอนนี้เขาได้ออกมายืนยันแล้วว่าเขาและนักธุรกิจคนนั้นเคยคบหากันจริงแต่ตอนนี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้ว และเรื่องที่เขาแยกทางกับภรรยาเมื่อปีที่แล้วก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องรสนิยมทางเพศของเขา แต่เป็นเพราะปัญหาภายในครอบครัวที่..........”

“เฮ้ออ คนเราโลกเราเดี๋ยวนี้นี่มันวิปริตกันไปหมดแล้วจริงๆ” แม่ผมพูดขึ้นลอยๆ และมันก็ทำให้ผมต้องรู้สึกใจหายวาบขึ้นมาทันที

มันก็จริงที่ผมก็พอรู้อยู่ว่าแม่ค่อนข้างหัวโบราณกับเรื่องแบบนี้ แต่ผมก็ไม่เคยได้ยินแม่วิจารณ์เรื่องพวกนี้ออกมาตรงๆและชัดเจนอย่างนี้มาก่อนเลย และที่สำคัญคือไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันที่ในคราวนี้ผมถึงต้องรู้สึกชาวูบขึ้นข้างในอกอย่างนี้ด้วย จู่ๆคำพูดของแม่มันก็ทำให้ผมรู้สึกกังวลขึ้นมาในทันที และในตอนนั้นเองที่ผมนึกขึ้นมาได้ว่าบ้านของพ่อของวายุที่แม่ผมกำลังจะไปส่งในตอนบ่ายนั้นเป็นบ้านของพ่อเล็กกับป๊าของเขาที่เป็นเกย์ และแน่นอนว่าแม่ผมยังไม่รู้ในเรื่องนี้ และยิ่งแน่นอนเข้าไปใหญ่ว่าแม่ผมต้องรู้สึกตกใจหรือเผลอๆอาจจะถึงขั้นรับไม่ได้ขึ้นมาเลยก็ได้เมื่อรู้ความจริง

ผมตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มากดพิมพ์ข้อความส่งกลับไปหาวายุอีกครั้งทันที

“ที่กูกำลังไปคือบ้านของใครวะ เพราะแม่กูยังไม่รู้เรื่องพ่อมึง และกูคิดว่าถ้ารู้ในตอนนี้ก็คงไม่ดีแน่......”

ผมรู้สึกแย่กับข้อความที่ส่งไปจริงๆ เพราะผมรู้ว่าวายุรักพ่อของเขามากขนาดไหน และการที่ผมส่งข้อความแบบนี้ไปมันก็คงทำให้เขาต้องคิดมากขึ้นมาบ้างแน่ๆ ผมเตือนตัวเองว่าหลังจากกลับถึงบ้านแล้วผมจะต้องรีบโทรกลับไปหาวายุให้เร็วที่สุดเพื่อบอกขอโทษและอธิบายเรื่องแม่ของผมให้เขาเข้าใจ

สักครู่หนึ่งวายุก็ส่งข้อความตอบกลับมา “ไม่ต้องห่วง ทุกคนจะไปเจอกันที่บ้านกูก่อน มึงก็เหมือนกัน”

ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นเมื่อไปถึงบ้าน ผมก็รีบโทรกลับไปอธิบายถึงข้อความอันหลังที่ผมส่งไปให้วายุฟังทันที ซึ่งเขาก็บอกว่าเขาเข้าใจ เขาชินกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว และที่สำคัญ เขาเองก็รู้ดีว่าเรื่องของครอบครัวเขามันไม่ใช่เรื่องธรรมดาๆที่จะหวังให้ใครทุกคนในโลกเข้าใจและหวังจะได้รับการยอมรับไปซะหมดได้ คำพูดของเขามันทำให้ผมต้องถึงกับอึ้งถึงความคิดที่เป็นผู้ใหญ่และจิตใจที่เข้มแข็งของเขามาก แต่ที่เหนือกว่าสิ่งอื่นใดเลยก็คือจิตใจที่เต็มไปด้วยความรักที่เขายึดถือและเชื่อมั่นอยู่เต็มหัวใจนั่นเอง ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมเขามากจริงๆ

หลังจากวางสายจากวายุ ผมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง ไม่ว่ายังไงผมก็ยังคงไม่รู้สึกชินกับห้องนอนห้องนี้บ้านหลังนี้สักที ดูท่าทางว่าผมคงต้องให้เวลากับตัวเองมากกว่านี้สักหน่อยแล้วแฮะ

ผมนอนลืมตามองเพดานสีฟ้าอ่อนแล้วก็นึกถึงเรื่องอยู่เพียงแค่เรื่องเดียวเท่านั้น นั่นก็คือรอยยิ้มของนัท แววตาของนัท คำพูด ท่าทาง สัมผัส และอ้อมกอด.........

เมื่อนึกถึงอ้อมกอดของเขาเมื่อเช้านี้แล้ว ผมก็อดที่จะรู้สึกเขินขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้ แถมไม่ใช่แค่ใบหน้าของผมเท่านั้นที่เลือดกำลังไปสูบฉีดอยู่ในตอนนี้ แต่ยังเป็นอวัยวะเบื้องล่างตรงนั้นของผมอีกด้วย ผมนึกแปลกใจกับความคิดของตัวเองและใช้มือจัดระเบียบเจ้าน้องชายในกางเกงของผมให้เข้าที่ รอยยิ้ม ความอบอุ่นทั้งจากแววตาและสัมผัสของนัทเมื่อเช้ามันยังคงไม่จางหายไปจากความคิดของผมเลยแม้แต่น้อย ยิ่งคิด ผมก็ยิ่งรู้สึกงุ่นง่านมากขึ้นไปอีก นี่ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ ให้ตายสิ

ผมพลิกตัวนอนคว่ำภาวนาให้น้องชายที่กำลังแข็งตัวของผมอยู่กลับสู่ภาวะปกติไวๆ แต่มันก็ดูจะไม่ยอมกลับเป็นปกติง่ายๆเลยแม้แต่นิดเดียว ทว่าที่นอกเหนือยิ่งไปกว่าเรื่องนั้นนั่นก็คือ นี่แค่เพียงไม่ถึงสองสามชั่วโมงเท่านั้นเอง ผมก็กลับรู้สึกเหงาและคิดถึงเขามากขนาดนี้แล้วหรือเนี่ย

ผมเอื้อมมือออกไปจะหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดเบอร์ของนัท แต่แล้วก็ได้แต่หยิบมันมากุมเอาไว้ในมือเพราะไม่กล้ากดปุ่มโทรออกไป ผมรู้สึกว่ามันคงน่าตลกยังไงไม่รู้ที่จะโทรหาเพื่อนตัวเองหลังจากที่เพิ่งแยกจากกันได้ไม่ทันไรแบบนี้ แถมอีกเดี๋ยวยังไงเราก็จะได้เจอกันอยู่แล้วด้วย และที่สำคัญที่สุดก็คือ ผมไม่รู้เลยสักนิดว่ามันจะดูน่าสงสัยสำหรับนัทมากขนาดไหนถ้าเกิดผมโทรไปหาเค้าแล้วก็ไม่รู้จะคุยอะไรเพราะเพียงแค่อยากได้ยินเสียงของเขาสักนิดเดียวก็ยังดีแบบนี้

แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งออกมาเมื่อจู่ๆโทรศัพท์ในมือของผมก็สั่นและดังขึ้น ผมรีบกดปุ่มรับสายอย่างรวดเร็วโดยที่ยังไม่ทันได้ดูด้วยซ้ำว่าคนที่โทรเข้ามานั้นคือใคร

“ฮัลโหลครับ”

“ว่าไง นนท์”

“อ้าว พลอย” ผมถอนหายใจเบาๆ ทั้งรู้สึกโล่งอกและผิดหวังนิดๆด้วยพร้อมๆกัน

เอ๊ะ....... นี่ผมกำลังโล่งอกและผิดหวังเรื่องอะไรอยู่กันแน่นะ

ผมกับพลอยคุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้อยู่อีกราวๆสิบห้านาทีได้ เราคุยกันจนกระทั่งผมเริ่มรู้สึกง่วงและเพลียขึ้นมาอีกครั้งแล้ว ผมจึงขอตัววางสายเพื่อนอนพักผ่อนก่อน ผมเริ่มกังวลว่าผมจะกลับมาเป็นหวัดอีกครั้งรึเปล่า ซึ่งผมภาวนาขอไม่ให้เป็นอย่างนั้นเลย อย่างน้อยๆก็ไม่ใช่ในคืนนี้ ผมจึงเดินลงไปขอยาแก้หวัดจากป้ายวนมากินสองเม็ด แล้วก็เดินกลับขึ้นมานอนอยู่บนห้องอีกครั้ง และคราวนี้เมื่อเปลือกตาผมเริ่มที่จะหนักและกำลังจะปิดลง โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ฮัลโหลครับ.....” ผมรับสายโดยที่ลืมดูชื่อคนที่โทรเข้ามาอีกครั้ง

“หืมม เสียงไม่ค่อยดีเลยนี่ ไม่สบายอีกรึเปล่า หรือกำลังนอนอยู่มั๊ยเนี่ย”

“นัท” ผมรู้สึกว่าใจของผมมันเต้นแรงขึ้นในทันที

“ว่าไง กำลังนอนอยู่รึเปล่า นัทกวนรึเปล่าเนี่ย”

“เปล่าๆ ก็...... จริงๆก็เพิ่งกินยาไปน่ะนะ กำลังจะนอนสักหน่อยพอดีเลย แต่ก็ยังไม่หลับหรอก นัทมีอะไรอ่ะ”

“เปล่าหรอก นัทโทรหาเฉยๆว่านนท์ถึงบ้านแล้วรึยังเท่านั้นเอง”

“อ๋อ ถึงแล้วๆ สักพักนึงแล้วล่ะ เมื่อกี๊นนท์ก็เพิ่งวางสายจากวายุเองนี่”

“อ้าวเหรอ นัทไม่รู้อ่ะ พอดีไอ้ยุมันไปนั่งเล่นที่ห้องไอ้เคนน่ะ”

“เหรอ.........”

“อืมม”

หมดแล้ว....... ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่ออีกแล้วจริงๆ

“แล้ว......”

“อะไรเหรอ”

“เปล่าหรอกๆ” ผมรีบปฏิเสธ “แค่จะถามว่าแล้วนี่กำลังทำอะไรอยู่เท่านั้นเอง”

“นอนเฉยๆน่ะ ไม่ได้มีอะไรทำหรอก ก็อยู่หอนี่นะ นนท์เองก็รู้ ก็นะ แบบว่า.........”

“แบบว่าอะไร........” ผมถาม

“แบบว่า........ พอไม่มีเพื่อนอยู่ด้วยแล้วมันก็เหงาๆอ่ะนะ” นัทตอบ

ถ้าวายุอยู่ใกล้ๆผมตอนนี้แล้วล่ะก็ เขาคงจะต้องแซวผมเรื่องหน้าแดงอีกแน่นอน

“ก็หาไรทำดิ่ จะได้ไม่เหงา”

“อืมม..... งั้น...... นัทว่านนท์ไปนอนเหอะ พักผ่อนเยอะๆ เดี๋ยวคืนนี้จะไม่ได้ไปเที่ยวเอานะ”

ผมรู้สึกเศร้าขึ้นมานิดหน่อยทันทีที่ได้ยินเขาบอกให้ผมวางสาย ถึงจะเป็นเพราะว่าเขาเป็นห่วงสุขภาพผมก็ตามที

“ก็ได้ๆ งั้นนนท์ไปนอนก่อนนะ.........”

“อืมม ฝันดีก็แล้วกันนะ”

“ครับ งั้นก็บะบายครับ”

“อืมมม”

ผมยังคงถือโทรศัพท์แนบอยู่ที่หูโดยไม่ได้กดปุ่มวางสาย และก็เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่งโดยไม่ได้มีเสียงตัดสายตามมา ผมจึงหัวเราะออกมาเบาๆ

“ยังไม่วางอีกเหรอ” ผมถาม

“นนท์นั่นแหละ ทำไมไม่วาง”

“ก็ไม่มีแรงอ่ะ เลยนอนรอให้นัทเป็นคนวางสายแทน”

“ไอ้เว้ออร์” นัทหัวเราะ “แล้วว่าแต่จะให้โทรไปปลุกมั๊ย”

“อืมม ก็ดีนะ” ก็ดีสิ เพราะแบบนั้นผมก็จะได้ได้ยินเสียงเขาเป็นทั้งคนสุดท้ายก่อนนอน แล้วก็เป็นคนแรกในตอนตื่นด้วย “งั้นนท์ขอนอนสักชั่วโมงนึงก็แล้วกัน เดี๋ยวต้องตื่นมาอาบน้ำอีก”

“ได้เลย เดี๋ยวจัดให้ ถ้างั้นก็........ ฝันดีนะครับ”

“ครับๆ บะบายครับ”

“.........นัทวางแล้วนะ”

“ค้าบบบ วางไปเหอะ รออยู่เนี่ย”

“ก็ได้ๆ งั้นวางแล้วนะ ฝันดีนะครับ” จากนั้นนัทก็วางสายไป

ผมพลิกตัวเป็นอนหงายแล้วยิ้มให้กับตัวเองพร้อมกับความรู้สึกสบายใจที่เพิ่มมากขึ้น จนกระทั่งผมเริ่มง่วงและผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยา แต่ว่าผมเชื่อเลยว่าในครั้งนี้ผมคงจะต้องหลับลงไปพร้อมกับมีรอยยิ้มตลกๆอยู่บนใบหน้าด้วยแน่ๆ

[น้ำค้าง]

อือ ตกลงนนท์ชอบนัทแล้วเหรอจ๊ะ ชักหนักใจคุณแม่ละสิ 

[pae_tekung]

 

นัท น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
โจ ก็น่าสนใจจจจจจจจจจจจจจจจ

ขอสองได้ม่ะ

[wan]

นึกว่าจะได้จิ้ม ต้น แต่ไม่ทันแล้ว พี่น้ำค้างจิ้มไปก่อน  

ห่างกันไม่ถึงครึ่งวัน ก็อยากได้ยินเสียงซะแล้ว นนท์เป็นเอามาก หรือว่าเป็นทั้งสอง

มารอตอนต่อไปดีกว่า ว่าเมื่อแม่นนท์ไปที่บ้านวายุแล้วอะไรจะเกิดขึ้น รู้สึกว่ามันตะงิด ๆ

+1 ให้ นะครับ

[133113]

คิดเหมือน pae_tekung
5555555555555+
ขอเป็นน้องพลับ
 
+1 ค่า

[mole eye man]

อยากหาเรื่องคุยกับนนท์มากกว่านี้อ่ะดิ  ยอมรับมาซะดี ๆ   

หวังว่าคุณแม่จะเข้าใจลูกชายตัวเองล่ะเนอะฮะ   

แล้วจะรอติดตามต่อนะฮะ  ^^