หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[three]

ขอบคุณครับผม 

[133113]

เมื่อไหร่โจจะออกโรง
 

[dahlia]

เป็นกลุ่มเพื่อนที่รักกันน่าชื่นชมอะ 

[Ak@tsuKII]

+1  พี่ต้นค่ะ 


   

หนุกดี  ชอบๆ 

[ISACBTMN]

ชอบนนท์กับนัทอ่ะน่ารักดี

[nopkar]

คนเก่งไปซะทุกอย่างเนี่ย มันน่าอิจฉาอ่ะ
แต่ว่าเค้าจะมีความสุขหรือเปล่าอ่ะ
โจเหมือนมีอะไรอยู่ในใจอ่ะ


รอ site ของนัทด้วยคน

[ExecutioneR]

b 5


วายุ


“ก็พรุ่งนี้กูจะชวนพวกมึงไปบ้านกูน่ะ ทุกคนเลย พวกมึงไม่ได้ไปบ้านกูตั้งนานแล้วนี่หว่า” ผมบอกทุกคนหลังจากที่เราคุยเรื่องของไอ้เจย์กับไอ้โจจบ และหลังจากที่นนท์วางโทรศัพท์จากแม่ของมันแล้ว

จริงๆแล้วพรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดของพ่อเล็ก และพ่อเองก็บอกให้ผมชวนเพื่อนๆผมไปงานเลี้ยงด้วย แต่มันก็คงไม่ใช่งานเลี้ยงใหญ่โตอะไรสักเท่าไหร่หรอก เพราะธรรมดาปีอื่นที่ผ่านๆมา ส่วนมากแล้วในงานวันเกิดของบรรดาพ่อๆแม่ๆก็มักจะเป็นแค่ไปกินข้าวที่ร้านอาหารที่ไหนสักแห่งกับเพื่อนของครอบครัวที่สนิทๆกันตามแต่โอกาสเท่านั้นเอง แต่ในปีนี้พ่อบอกผมว่า พ่อเล็กอยากจะทำให้ป่ะป๊ารู้สึกดีขึ้นจากการที่เพิ่งสูญเสียปู่เล็กไปเมื่อครึ่งปีก่อน ก็เลยคิดจัดงานเลี้ยงขึ้นที่บ้านและเชิญเพื่อนๆของพ่อและแม่บางคนมาด้วย และแน่นอนว่าผมก็จะต้องชวนเพื่อนๆของผมมาด้วยเช่นกัน

“ไปทำอะไรวะ” ตี๋เล็กถาม “กูต้องโทรบอกพ่อกับแม่ก่อนอ่ะ”

“นั่นดิ่ กูเองก็ต้องขอพี่แจ๊คด้วยเหมือนกันว่ามันจะให้กูไปรึเปล่า แต่ก็คงไม่มีปัญหามั๊ง” เจย์ยักไหล่

“ว่าแต่ไปบ้านมึงเหรอวะ หรือไปที่คอนโด หรือไปบ้านพ่อเล็กกับป๊า” นัทถาม

“แหม มึงนี่มันรอบคอบจริงเว้ย ไอ้นัท” ผมหัวเราะเบาๆ “เอาจริงๆกูก็ยังไม่แน่ใจหรอก แต่น่าจะเป็นบ้านพ่อเล็กน่ะนะ”

“เสร็จโจรรรร กูจะเล่นวินนิ่ง ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ป๊อปโพล่งขึ้น “พรุ่งนี้มึงเจอกูแน่ไอ้ยุ ขอล้างตาเมื่อคราวที่แล้วหน่อยเหอะ”

“ตามสบายเลยมึง ไอ้ป๊อป เอาชนะกูให้ได้สักทีก่อนเหอะมึง อย่าดีแต่ปาก” ผมพูดกับป๊อป จากนั้นก็หันไปหานนท์ “นนท์ก็ด้วยนะ มึงไปได้ป่าว กูอยากให้มึงไปด้วยจริงๆๆว่ะ”

“อืมมม กูคงต้องโทรขอแม่ดูอีกทีว่ะ เพราะแม่กูเพิ่งบอกว่าพรุ่งนี้แม่จะมารับกูตอนบ่ายๆเองน่ะ” นนท์ตอบ

“ดีเลย เพราะว่าจริงๆแล้วงานมันก็มีตอนเย็นๆนั่นแหละ แต่ปกติแม่มึงเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรใช่มั๊ยล่ะ ถ้าจะไปบ้านเพื่อนน่ะ”

นนท์ส่ายหน้า “ไม่อ่ะ ปกติก็ไม่นะ......”

“เป็นอะไรนนท์” นัทหันไปถามนนท์เมื่อเห็นว่าเขามีสีหน้าไม่ค่อยดี “คิดมากไรป่าว”

เขาส่ายหน้า “เปล่าหรอก แค่รู้สึกมึนๆนิดหน่อยน่ะ.......”

“ว่าแต่ไอ้คริสไปได้รึเปล่า ไอ้ยุ” ไอ้เจย์ถามผมตอนที่ผมกำลังจะอ้าปากพูดกับนนท์พอดี

“ยังไม่รู้เหมือนกันว่ะ คงต้องรอดูคืนนี้ไม่ก็พรุ่งนี้อีกทีเลยมั๊ง”

“แล้วมึงล่ะเคน ไปได้รึเปล่า” ตี๋เล็กหันไปถามเคน

“ไปได้เด่ะ กูก็ไม่ได้ติดอะไรอยู่แล้ว”

“งั้นก็คงไม่มีปัญหาแล้วนะ ขอบใจพวกมึงมากนะเว้ย กูดีใจจริงๆว่ะที่พวกมึงจะไปกันเนี่ย” ผมยิ้มกว้าง ผมยังไม่ได้บอกพวกมันว่าเป็นวันเกิดของพ่อเล็กเพราะอยากจะเก็บไว้ให้เซอร์ไพรส์กันพรุ่งนี้ทีเดียว “รับรองว่ามีของให้กินฟรีแน่นอน ไม่ต้องห่วง”

“นี่แหละที่พวกกูอยากได้ยิน จริงมั๊ยไอ้เจย์” ป๊อปกอดคอเจย์

“ช่ายเลยยย”

หลังจากนั้นพวกเราก็คุยเล่นกันต่อสักพักใหญ่ๆ ผมรู้สึกถูกชะตาและคุ้นเคยกับนนท์มากขึ้นเยอะจริงๆ และผมคิดว่าคงไม่ใช่แค่ผมเพียงคนเดียวด้วยที่รู้สึกแบบนั้น เพราะผมรู้สึกว่าเคนเองก็ดูเข้ากับนนท์ได้ดีมากเช่นกัน ถึงแม้ว่าพวกเราจะอยู่กันคนละห้องก็ตาม นอกจากนั้นยังรวมทั้งคนอื่นๆอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็น ป๊อป เจย์ แล้วก็คริส แต่ที่ผมรู้สึกสะดุดตาและข้องใจมากที่สุดก็เห็นจะเป็นไอ้เจ้านัทนี่แหละ ที่ดูจะใกล้ชิดและแสดงความเป็นห่วงเป็นใยนนท์มากกว่าคนอื่นมากสักหน่อย แรกๆผมก็คิดว่ามันคงเป็นเพราะว่านนท์เพิ่งย้ายมาที่นี่แล้วได้รู้จักกับนัทเป็นคนแรก และนัทเองก็เลยรู้สึกต้องรับผิดชอบที่จะดูแลนนท์จนกว่าเขาจะปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่และสถานที่ใหม่ได้ แต่ไปๆมาๆผมชักจะไม่แน่ใจซะแล้วสิว่ามันจะเป็นเพียงแค่นั้นจริงๆ

“เฮ้ย พวกมึง ดึกมากแล้วว่ะ สี่ทุ่มแล้วนะ แยกย้ายกันกลับห้องไปนอนได้แล้วเหอะว่ะ” นัทพูดขึ้น จากนั้นเขาก็เอามือไปแตะที่หน้าผากของนนท์ “แถมที่สำคัญกูว่านนท์แม่งตัวเริ่มร้อนแล้วว่ะ ไอ้ยุ กูว่าเราพานนท์กลับห้องไปนอนก่อนดีกว่าเหอะ”

“ไม่เป็นไรๆ กูไม่เป็นไรหรอก ยังไม่ต้องกลับห้องก็ได้ แค่ตัวร้อนนิดหน่อยเอง”

“ไม่ได้ ไม่ต้องมาดื้อเลย” นัทยืนกราน จากนั้นมันก็หันมาพวกเราที่เหลือ “ไปๆ พวกมึงแยกย้ายกันไปนอนได้แล้ว ดึกมากแล้ว วันนี้กูอุตส่าห์ไม่ต้องไปเดินเวรก็ไม่ได้หมายความว่าพวกมึงจะแหกกฎได้นะเว้ย”

ปกตินัทจะดูเป็นคนที่เรื่อยๆสบายๆมากที่สุดในกลุ่มรองลงมาจากเคน แต่ว่าพวกเราทุกคนต่างก็รู้ดีว่าจริงๆแล้วมันเป็นคนที่มีความเป็นผู้นำแฝงอยู่ข้างในสูงมากขนาดไหน มันเป็นความเป็นผู้นำที่ต่างไปจากไอ้เจย์ เพราะสำหรับเจย์แล้ว เราจะสามารถดูออกและรู้สึกถึงรังสีบางอย่างที่เด็ดขาดและน่ายำเกรงที่ถูกแผ่ออกมาจากตัวของมันได้อย่างชัดเจน แต่สำหรับนัท มันจะเป็นบางอย่างที่แฝงอยู่ข้างในภายใต้รอยยิ้มหวานๆของมันมากกว่า และเมื่อไหร่ก็ตามที่มันต้องการ มันก็จะสามารถเรียกความเป็นผู้นำนั่นออกมาใช้ได้ตลอดเวลา ซึ่งก็จะแตกต่างกันแบบคนละขั้วกับบุคลิกของไอ้เจย์เลยก็ว่าได้ แต่ถ้าถามว่าจริงๆแล้วมันคืออะไรกันแน่ ผมเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีเหมือนกัน แต่ที่แน่ๆก็คือ ไอ้นัทมันมีความน่าเชื่อถือและความสามารถที่จะชักจูงพวกเราทุกคนรวมถึงเพื่อนคนอื่นๆได้อย่างไม่น่าเชื่อเลยทีเดียว

หลังจากที่เราทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับห้องของตัวเองแล้ว ผม นัท แล้วก็นนท์สามคนก็กลับขึ้นมานอนคุยเล่นกันในห้องของตัวเองกันอีกครู่ใหญ่ๆจนกระทั่งนนท์ที่กินยาลดไข้เข้าไปหลับลง ผมกับนัทก็เลยปิดไฟเข้านอนพร้อมๆกันเลยด้วยเช่นกัน

เช้าวันต่อมาผมต้องตื่นขึ้นมาพร้อมกับความประหลาดใจเมื่อผมพลิกตัวเพื่อควานหานาฬิกามาดูเวลา แล้วสายตากลับไปพบเข้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่บนเตียงของนัท

นัทกำลังนอนกอดอยู่บนตัวของนนท์ โดยที่มือของนนท์ก็กำลังกุมอยู่บนมือของนัทด้วยเช่นกัน

จริงๆมันก็เป็นภาพที่ผมว่าดูน่ารักอยู่หรอกนะ เพราะว่าผมก็เห็นพ่อเล็กกับป่ะป๊า และอาของผมอีกสองคนหอแก้มกัน กอดกัน หรือนอนกอดกันแบบนี้เป็นประจำมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่ที่ผมรู้สึกแปลกใจก็คือทำไม ได้ยังไง และตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่ไอ้สองคนนี้มันมาทำอะไรกันแบบนี้ได้ ตกลงว่าสิ่งที่ผมสงสัยอยู่เรื่องของนัทกับนนท์นี่มันจะเป็นจริงขึ้นมาอย่างนั้นจริงๆน่ะเหรอ ทั้งๆที่ผ่านมาไอ้นัทเองก็ไม่ได้เคยมีท่าทีที่จะแสดงออกว่าชอบหรือสนใจผู้ชายเลยสักนิดเดียวน่ะนะ และผมเองก็มั่นใจด้วยว่า ถึงมันอยากจะปิดบังใคร แต่มันต้องไม่กล้าและไม่คิดที่จะปิดบังผมอย่างแน่นอน

อืมมม....... แต่จะว่าไป มันก็ใช่ว่าไอ้นัทเองจะเคยปฏิเสธจริงๆจังๆเรื่องที่ตัวเองเป็นเกย์หรือชอบผู้ชายอะไรอยู่หรอก เพราะไม่ใช่แค่มันไม่เคยสนใจมองผู้ชาย ทั้งๆที่แค่ในโรงเรียนของเรานี้ก็มีคนมาชอบมันมากมายจะตายอยู่แล้ว แต่ยังเป็นเพราะผมไม่เคยเห็นมันสนใจที่จะมองผู้หญิงหรืออยากจะสนิทสนมกับใครนอกจากเพื่อนของตัวเองเป็นพิเศษเลยแม้แต่นิดเดียวด้วยซ้ำไป บางทีผมเคยถามอะไรบางอย่างมันไปแบบทีเล่นทีจริง มันก็ยังตอบกลับมาแบบที่ทำให้ผมไม่รู้เลยว่าตกลงมันพูดเล่นหรือมันพูดจริงกันแน่

“ไอ้นัท กูถามมึงจริงๆนะเว้ย ในฐานะที่กูเป็นเพื่นสนิทกับมึงที่สุดเลยเนี่ย และในฐานะที่พวกเราไม่เคยมีอะไรปิดบังกันด้วย........ มึงคิดว่ามึงเป็นเกย์ป่าววะ” ผมเคยถามมันในวันนึงเมื่อหลายเดือนก่อน

“ทำไมวะ มึงเห็นว่ากูเหมือนคนเป็นเกย์เหรอ”

“ป่าว ไม่ใช่อย่างนั้น ตรงกันข้ามเลยต่างหาก คือกูหมายถึง มึงก็เห็นว่าเพื่อนเราหลายคนมันชอบผู้ชายมันก็ยอมรับอย่างเปิดเผยว่ามันชอบผู้ชาย อย่างไอ้เจย์เงี๊ย ไอ้เปเงี๊ย และคนอื่นๆอีกอ่ะ แถมพวกมันก็ไม่ได้มีใครแสดงออกด้วยสักคน แต่ว่ามึงอ่ะไม่ใช่เลย เพราะนอกจากมึงจะไม่แสดงออกแล้วนะ มึงยังไม่เคยมีท่าทีจะสนใจเรื่องแฟนหรือดูว่าจะมองใครเป็นพิเศษเลยสักครั้งด้วย”

“อะไรวะ แล้วมึงเองล่ะ ไอ้ยุ มึงเองก็ไม่เคยมีแฟนเหมือนกันนั่นแหละ” ไอ้นัทย้อนกลับมา

“ก็ใช่ แต่กูเองก็มีมองคนอื่นนะเว้ย กูยอมรับ แถมกูยอมรับด้วยว่ากูเองก็คิดอยากมีแฟนเหมือนกัน แต่กูคงรอสักกูอยู่มอปลายก่อนอ่ะว่ะ กูอยากมีแฟนที่คบกันนานๆเลย มากกว่าแฟนที่คบกันแค่สักพักแล้วก็เลิกแบบคนอื่นๆ” ผมอธิบาย “มึงก็รู้ว่าทั้งพ่อและแม่กู แล้วยังพวกป่ะป๊ากะพ่อเล็กเค้าก็คบกันมารู้จักกันมาตั้งนานแล้วทั้งนั้น ถ้าจะให้เจาะจงก็คือตั้งแต่มอปลายนั่นแหละ กูก็เลยอยากจะเป็นอย่างนั้นมั่งล่ะมั๊ง......... และก่อนที่มึงจะพูดอะไรต่อ ไอ้นัท คำตอบของกูคือ ไม่ว่ะ กูไม่ได้เป็นเกย์ ถึงแม้ว่ากูจะมีพ่อสองคนและอาสองคนที่เป็นเกย์ก็ตาม” ผมยืนยัน

“เออ เรื่องนั้นกูก็รู้อยู่แล้วหรอกน่า.......” ไอ้นัทพยักหน้าตอบเบาๆโดยที่ไม่ได้สบตากับผม

“แล้วตกลง มึงจะตอบคำถามกูได้ยัง” ผมถามย้ำ “แต่ก็ใช่ว่ากูจะเค้นเอาคำตอบจากมึงนะเว้ย ถ้ามึงไม่สบายใจที่จะพูด มึงก็บอกกูมาได้เลย........”

“อืมมม........” ไอ้นัททำท่าครุ่นคิด “เอาเป็นว่าถ้าจะให้กูตอบคำถามมึงแบบตรงๆล่ะก็นะ.......” มันเงียบลงไปอีกอึดใจหนึ่งก่อนจะเริ่มพูดต่อ “กูไม่เป็นว่ะ ไม่อ่ะ กูไม่ได้เป็นเกย์ กูยังไม่เคยคิดจะชอบผู้ชาย หรืออย่างน้อยๆก็ไม่ใช่ในตอนนี้อย่างแน่นอน”

“ตกลงมันแปลว่าอะไรวะนั่น” ผมสงสัย

“กูก็ไม่รู้ว่ะ” ไอ้นัทหัวเราะเบาๆแล้วยักไหล่ “แต่กูแค่ไม่อยากที่จะยึดติดอะไรกับอนาคตมากจนเกินไปเท่านั้นเอง มีเพียงสิ่งนึงที่กูรู้และกล้าพูดได้แน่นอนก็คือว่า ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่มันแน่นอนหรอก อะไรๆมันก็เปลี่ยนแปลงกันได้ทั้งนั้น ไม่ว่าใครหรือแม้แต่ตัวเราเองก็ไม่สามารถที่จะควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างได้ไปซะหมดและตลอดเวลาหรอก มึงว่าจริงมะล่ะ.........”

หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้กันอีกเลย แต่นิสัยอย่างหนึ่งของมันก็คือ มันเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบคิดถึงอนาคตและจะไม่พูดหรือสัญญา หรือแม้แต่ตั้งเป้าหมายหนักแน่นเกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดหรืออาจจะไม่เกิดขึ้นในอนาคตอย่างง่ายๆหรือพล่อยๆเด็ดขาด เพราะมันให้เหตุผลว่า “อนาคตมันเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน ใครจะไปรู้ว่าต่อไปอะไรๆมันอาจจะเปลี่ยนไปอย่างที่แม้แต่ตัวเราเองก็อาจจะยังคาดไม่ถึงก็ได้”

และดูท่าทางว่าในตอนนี้อาจจะต้องถึงเวลาที่ผมต้องถามมันอีกสักครั้งดูซะแล้ว........ ไม่ใช่ว่าผมจะอยากสอดรู้เรื่องส่วนตัวของมันเสียเหลือเกิน แต่เป็นเพราะผมรู้ดีว่ามันเองก็จำเป็นที่จะต้องพูดให้ใครสักคนหนึ่งฟังด้วยเช่นกัน เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว ไอ้นิสัยเรื่อยๆเปื่อยๆของมันนี้ก็คงจะทำให้มันต้องสับสนและเหมือนพายเรือวนอยู่ในอ่างเข้าสักวันอย่างแน่นอน และเหนือสิ่งอื่นใดนั่นก็คือ ผมอยากให้มันรับรู้ไว้ว่า อย่างน้อยมันก็ยังมีผมอยู่คนหนึ่งที่มันสามารถเชื่อใจและวางใจที่จะพูดคุยด้วยได้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม

ผมลุกขึ้นจากเตียงโดยพยายามให้มีเสียงเกิดขึ้นน้อยมากที่สุด จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาออกไปโทรคุยกับพ่อเล็กที่หน้าระเบียง และพอกำลังจะวางสายผมก็เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง และอาจจะเป็นเพราะเสียงของผมก็เป็นได้ที่ทำให้นนท์ลืมตาตื่นขึ้นมาในที่สุด

“เป็นไงมั่งล่ะเรา นอนสบายดีรึเปล่า เมื่อคืนก็ไม่ค่อยสบายนี่นะ ตอนนี้รู้สึกสบายตัวขึ้นบ้างรึยัง” ผมถามนนท์แบบยิ้มๆ ดูท่าทางว่ามันเองก็จะยังไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่ามีใครกำลังนอนกอดอยู่ข้างๆ

“อืมมมม” มันทำเสียงในลำคอ “ตอนนี้ไม่ค่อยหนาวแล้ว........”

“ก็น่าอยู่หรอก.......” ผมนึกขำในใจ

“หืมมม”

“เปล่า ไม่มีอะไร” ผมวางมือลงบนหน้าผากของนนท์เพื่อจะวัดไข้ และดูเหมือนว่าไข้ของเขาก็จะลดลงไปมากแล้วจริงๆ “นอนไปก่อนเหอะ เดี๋ยวกูขออาบน้ำก่อนก็แล้วกันนะ”

ผมเดินเลยทั้งสองคนเข้าไปในห้องน้ำ และขณะที่ผมกำลังอาบน้ำอยู่ผมก็ได้ยินเสียงตึงตังและเสียงหัวเราะเล่นกันดังออกมาจากข้างนอกห้องน้ำ ดูท่าทางว่าไอ้นัทเองก็คงจะตื่นแล้วด้วยเหมือนกัน และก็ดูท่าทางว่าทั้งสองคนคงจะกำลังสนุกกันใหญ่เลยเชียว แล้วก็เป็นจริงอย่างที่ผมคิด เพราะเมื่อพอผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ยิ่งผมเห็นท่าทางและสายตาที่พวกมันสองคนกำลังมองกันอยู่แล้ว ผมก็ยิ่งรู้สึกมั่นใจกับสมมติฐานของผมมากขึ้นไปอีก

“นัท......” ผมเรียกมันหลังจากที่นนท์เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว “มึงชอบนนท์ใช่มั๊ยวะ”

ไอ้นัทดูสะดุ้งเล็กน้อยกับคำถามของผมที่ถูกถามออกไปโดยที่มันไม่ได้ตั้งตัว

“.......ทำไมมึงถามงั้นวะ” มันหน้าแดง และผมก็ไม่ได้ตาฝาดหรือคิดไปเองด้วย เพราะว่ามันกำลังหน้าแดงอยู่จริงๆ

“มึงหน้าแดงนะ” ผมแกล้งแหย่ “ทำไมมึงต้องหน้าแดงด้วยวะ ฮะ”

“ไอ้เหี้ย!”

“มึงไม่ต้องมาด่ากู” ผมหัวเราะเบาๆ “เออ มึงไม่ต้องตอบกูตอนนี้ก็ได้ แต่มึงอย่าลืมก็แล้วกันว่ากูอ่ะ เพื่อนมึงนะเว้ย ไม่ใช่แค่มึงคนเดียวหรอกนะที่อาจจะต้องเผชิญกับปัญหานี้ รู้เอาไว้ก็แล้วกันว่ามึงคุยกับกูได้เสมอ....... เหมือนที่ผ่านๆมาแล้วก็ตลอดไปด้วย”

ไอ้นัทเงียบลงไปพักหนึ่ง “กู...... กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ”

“มึงหมายถึงเรื่องของกูที่เป็นเพื่อนมึง หรือเรื่องของเพื่อนมึงที่ชื่อนนท์”

“มึงอย่าแหย่กูน่า ไอ้ยุ........” ไอ้นัทหันมาทำหน้าดุใส่ผม “มึงก็รู้ว่ากูหมายถึงอะไร........”

“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ มึงก็รอดูต่อไปจนกว่าจะรู้แน่สิวะ” ผมตอบ

“มึงว่านนท์จะสังเกตเห็นป่าววะ มันจะรังเกียจกูหรือเข้าใจอะไรกูผิดไปมั๊ย”

“กูว่าไม่หรอก........” ผมส่ายหน้าเบาๆ “มึงจำได้รึเปล่า เรื่องของป่ะป๊ากับพ่อเล็กกูน่ะ ก็ไม่แน่นา ต่อไปพวกมึงอาจจะเป็นเหมือนทั้งสองคนก็ได้”

“แต่ว่ากูยังไม่แน่ใจเลยว่ากู....... คือ....... ว่ากูรู้สึกยังไงกันแน่.........” คราวนี้ไอ้นัทพูดออกมาด้วยสีหน้าเครียดๆ “กูยอมรับว่ากูรู้สึกดีกับนนท์ แต่ว่ากูก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วความรู้สึกนั้นน่ะมันจะ...........” เสียงของมันค่อยๆจางหายไป

ผมลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปนั่งลงตรงหน้ามัน “งั้นมึงก็จำไว้ก็แล้วกันว่ามึงมีกูอยู่อีกคนที่จะคอยเป็นกำลังใจให้มึงเอง ไม่ว่ามึงจะตัดสินใจยังไงก็ตาม กูก็จะยังคงอยู่เคียงข้างมึงและช่วยเหลือมึงให้ผ่านพ้นมันไปได้ จำเอาไว้ให้ดีนะเว้ย ไอ้นัท”

“อืมม กูรู้ ขอบใจว่ะ ไอ้ยุ แล้วก็ขอโทษด้วยที่กูไม่ได้บอกมึงตั้งแต่แรก เพราะว่ากูเองก็กำลังรู้สึกสับสนจริงๆ........”

“มึงจำไว้ก็แล้วกันว่า คนที่กำลังมีความรักน่ะ ไม่ใช่เพราะว่าเขามีคนที่จะให้เขารัก แต่มันเป็นเพราะว่าเขามีความรักที่อยากจะแบ่งปันให้กับคนที่เขาเลือกต่างหาก.........”

[three]

เป็นมุมองที่ซึ้งอ่ะเข้าใจเพื่อนดีจัง

[ExecutioneR]

b 6


นัท


ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นเค้าแล้ว........ มันมีอะไรบางอย่างในตัวของเขาที่ทำให้เค้าต่างออกไปจากคนอื่นๆที่ผมรู้จัก

ใช่แล้ว ผมต้องยอมรับว่านนท์เป็นคนหน้าตาดีมาก แต่จริงๆเพื่อนของผมก็มีคนหน้าตาดีกันอยู่ตั้งหลายคน ใช่ว่าเขาจะเป็นผู้ชายคนแรกที่ผมเห็นว่าหน้าตาดีซะเมื่อไหร่ แต่มันเป็นอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร แต่ผมเห็นมันได้จากในแววตาของเขา และหลังจากที่เราอยู่มาด้วยกันมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ บางสิ่งบางอย่างที่ผมเคยสังเกตเห็นตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันในตัวของเขานั้นก็ยิ่งตอกย้ำผมมากขึ้นไปอีกว่า เขานี่แหละ คือคนที่กำลังจะกลายมาเป็น “เพื่อน” ที่ดีที่สุดคนหนึ่งของผมต่อไปในอนาคต.........

แต่มันอาจจะหยุดอยู่แค่คำว่า “เพื่อน” แน่หรือเปล่า...... ผมเองก็ไม่รู้ ให้ตายสิ ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยรู้เลยว่า “ความรัก” คืออะไร ผมไม่เคยรู้สึกอะไรกับคนอื่นในโรงเรียนมากไปกว่าคำว่าเพื่อน ผมไม่เคยสนใจที่จะยอมรับความรักจากคนอื่นมากกว่าคำว่ามิตรภาพ และนั่นก็เป็นความรักเพียงหนึ่งเดียวที่ผมรู้จักด้วย ใช่ ผมมีเพื่อนดีๆที่เขามมีความรักให้แก่ผมอยู่รอบกายมากมาย ไม่ว่าจะเป็นวายุ คริส ไอ้ป๊อป ตี๋เล็ก เคน และไอ้เจย์ แต่ทว่าจากคนอื่นๆล่ะ....... คนอื่นๆที่เค้าควรจะรักผมมากกว่าใครๆ เช่น จากครอบครัว จากพ่อแม่แท้ๆของผมเองนั่นไง ผมยังไม่เคยแน่ใจเลยว่าความรักที่พ่อแม่มีให้แก่ลูกที่ใครๆเรียกกันว่า “ความรักที่บริสุทธิ์” นั้นมันควรจะเป็นยังไง เพราะงั้นแล้ว จะให้ผมกล้าพูดได้อย่างไรล่ะว่า ผมรู้จักความรักดีพอที่จะเรียกร้องมันจากคนอื่น หรือรู้สึกกับใครลึกซึ้งมากพอที่จะมอบมันให้แก่ใครได้บ้าง

นนท์มีทุกอย่างที่ผมเคยต้องการในตัวของผู้หญิงคนที่ผมคิดว่าอยากจะได้มาเป็นแฟน ไม่ว่าจะเป็นดวงตาที่ใสบริสุทธิ์แต่ก็ยังแฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง รอยยิ้มที่สดใสราวกับกระจกที่สะท้อนความร่าเริงภายในตัวของเขาออกมา จมูกที่เล็กสวยได้รูปรับกับโครงหน้า ผิวที่ขาวเนียนสะอาด ความร่าเริงอารมณ์ดี อารมณ์ขัน ความเป็นมิตร และที่สำคัญ........ เขายังมีก้นที่สวยมากๆด้วย!

สำหรับอย่างหลังนี้แม้แต่ไอ้เจย์ก็ยังเคยมาพูดกับผมด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ

แต่มันไม่ใช่เพียงแค่นั้น เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา พบเองก็คิดเอาไว้อยู่เหมือนกันว่าเขาจะต้องมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปจากวันแรกที่เราเจอกันอยู่บ้าง คือเมื่อเราได้อยู่ด้วยกันไปนานๆหรือมากขึ้นเรื่อยๆ คนเราก็มักจะแสดงนิสัยที่แท้จริงอะไรบางอย่างที่เคยถูกเก็บไว้เพราะความอายหรือความเกรงใจในตอนแรกพบออกมา แต่ปรากฎว่าผมคิดผิด คิดผิดถนัดเลย นนท์เป็นตัวของตัวเองมาตั้งแต่เริ่มแรก และถึงเวลาจะผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้ว สิ่งที่เขาเปลี่ยนไปก็มีแค่เพียงความกล้าพูดกล้าเล่นกับคนอื่นมากขึ้นเท่านั้นเอง แต่นอกนั้นแล้วเขายังคงเหมือนเดิมในทุกๆอย่าง แต่ถ้าพูดตรงๆให้แย่กว่านั้นก็คงต้องบอกว่า เขายิ่งทำให้ผมรู้สึกผูกพันและตกหลุมรักในสิ่งที่เขาเป็นมากขึ้นด้วยซ้ำ

ตกหลุมรักงั้นเหรอ....... เมื่อกี๊ผมใช้คำว่า “ตกหลุมรัก” งั้นหรือเนี่ย

ไม่สิ ผมหมายถึง เขาทำให้ผมรู้สึก “ชอบ” ในตัวตนที่เขาเป็นมากขึ้นต่างหาก บางสิ่งบางอย่างในแววตาของเขานั้นก็ยังคงมีอยู่ในดวงตาคู่นั้นเหมือนเดิม บางครั้งเขาจะนั่งเหม่อลอยมองออกไปยังท้องฟ้าหรือผืนดินเบื้องหน้า บางครั้งเขาจะร่าเริงและดูโดดเด่นกว่าใครๆในห้อง และบางครั้งเขาก็จะเป็นที่พึ่งให้คำปรึกษาในเรื่องเล็กๆน้อยๆแก่ใครหลายๆคนได้อย่างไม่น่าเชื่อด้วยเหมือนกัน

แต่ปัญหาก็คือผมไม่รู้ว่าเขาเป็นเกย์รึเปล่า และที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวผมเองเป็นหรือไม่เป็นกันแน่!

เมื่อคืนหลังจากที่ผมกับไอ้ยุพานนท์กลับมาที่ห้องนอน เราสามคนก็นอนคุยกันอยู่พักใหญ่ๆจนกระทั่งเสียงของนนท์เริ่มเงียบลงไป เราจึงตัดสินใจที่จะเข้านอนกันเลย และในตอนเช้าผมที่ตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกตั้งแต่ยังไม่หกโมงดีก็ค่อยๆเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆเพื่อที่จะไม่ปลุกให้ทั้งสองคนต้องตื่นขึ้นมา

ผมลงลิฟต์ไปยังชั้นหนึ่ง วันนี้หอทั้งหอค่อนข้างเงียบมากทีเดียว เพราะนักเรียนหลายคนต่างก็ทยอยกลับบ้านกันไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน และวันนี้ก็เป็นวันที่ไม่มีเรียนและจะไม่มีเสียงกริ่งปลุกให้ตื่นจนกว่าจะแปดโมงตรง ดังนั้นมันจึงเป็นโอกาสให้เด็กหอทั้งหลายได้นอนตื่นสายกว่าวันธรรมดาสักเล็กน้อย

“หวัดดีครับ พี่จักร” ผมยิ้มและยกมือไหว้พี่จักร ยามผลัดเช้าของหอพักของเรา

“อ้าว นัท ตื่นเช้าอีกแล้วเหรอวันนี้”

“ครับพี่ แล้ววันนี้........”

พี่จักรส่ายหน้า “ไม่มีเลย ถ้ามีพี่ก็จะคอยแยกเอาไว้ให้อยู่แล้วน่ะนะ”

“เหรอครับ.........” ผมพยักหน้าเบาๆและเริ่มรู้สึกแย่ๆขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเก็บซ่อนมันเอาไว้เพื่อที่จะไม่เผลอแสดงออกไปให้พี่จักรเห็น “ไม่เป็นไรครับพี่ ขอบคุณมากนะครับ”

“อ้าว แล้วจะไปไหนล่ะนั่น” พี่จักรถามผมเมื่อเห็นผมกำลังเดินออกไปนอกตึก

“เดินเล่นอยู่ข้างหน้านี้แหละครับ ไม่ไปไหนไกลหรอก ผมแค่จะไปเดินคุยโทรศัพท์นิดหน่อยเอง” ผมหันกลับไปตอบแกเป็นเชิงขออนุญาต

“งั้นก็อย่าไปไกลนักก็แล้วกัน”

ผมรอคอยมาตลอด รอคอยจดหมายที่ผมจะได้รับกลับมาหลังจากที่ผมเขียนไปถึงเขาคนนั้นทุกๆอาทิตย์ แต่ที่ผ่านมาผมก็เพิ่งจะเคยได้รับจดหมายตอบกลับมาแค่เพียงสี่ฉบับเท่านั้น และเป็นสี่ฉบับในตลอดระยะเวลากว่าสามปีที่ผมย้ายมาอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ด้วย

ผมกดเบอร์โทรศัพท์ลงไปในเครื่องแล้วกดปุ่มโทรออก ผมรู้ว่ามันค่อนข้างจะเช้าเกินไป แต่ผมก็รู้ดีด้วยเหมือนกันว่าเขาคงต้องตื่นแล้วแน่ๆ ปัญหาก็อยู่ที่ว่าเขาจะรับโทรศัพท์ของผมหรือไม่ก็เท่านั้นเอง

“สวัสดีครับ”

“ฮัลโหล พ่อครับ”

“อ้าว นัทเองหรอกเหรอ”

นั่นยังไง ไม่เคยจำเบอร์ลูกชายของตัวเองได้ และไม่เคยคิดที่จะเมมมันเอาไว้ในมือถือของตัวเองด้วย

“ครับ พ่อเป็นไงบ้างครับ”

“ก็ดีแหละ ก็เรื่อยๆ ว่าแต่โทรมาแต่เช้าเชียว มีอะไรรึเปล่าลูก”

“อ๋อ ก็เปล่าหรอกครับ คือผมก็แค่คิด..... คือ คิดว่าจะโทรมาบอกพ่อน่ะครับ ว่าผมจะไปเที่ยวบ้านเพื่อนวันนี้นะครับ เพื่อนที่ชื่อวายุน่ะ พ่อจำได้รึเปล่า”

“นัท ถ้าเรื่องนัทจะออกไปไหนกับใครหรือว่าถ้าเกิดต้องขออนุญาตกับทางโรงเรียนล่ะก็ พ่อบอกแล้วไงว่าให้โทรไปบอกอานก พ่องานยุ่งนะ อย่าโทรมากวนพ่อแต่เช้าด้วยเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจมั๊ย”

“พ่อ คือ ผ.......” ช้าไปซะแล้ว ยังไม่ทันที่ผมจะพูดคำว่า “ผม” ได้จบพยางค์ เสียงจากปลายสายที่ผมได้ยินก็เหลือเพียงเสียง ตี๊ด ของสัญญาณโทรศัพท์ที่ถูกวางสายลงไปแล้ว

ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินกลับเข้ามาในตึกและเดินเข้าไปในลิฟต์เพื่อกลับเข้าห้อง ผมไม่เสียใจหรอก ผมไม่เสียใจเลย ผมรู้สึกว่าผมชินซะแล้วล่ะ กับแม่ที่แทบไม่เคยติดต่อกลับมาหาลูกของตัวเองเลยตั้งแต่ตัวเองไปแต่งงานใหม่อยู่ที่ต่างประเทศ อย่าว่าแต่โทรศัพท์เลย แค่จดหมายยังแทบไม่เคยมีมาด้วยซ้ำ ส่วนพ่อที่ถึงแม้จะติดต่อได้ แต่ก็แทบจะไม่เหลืออะไรให้ต่อกันติดอีกต่อไป........

ผมค่อยๆไขกุญแจห้องโดยพยายามให้ส่งเสียงออกมาน้อยที่สุด และเมื่อผมเปิดประตูห้องออกและเดินเข้าไปข้างใน ผมก็ได้ยินเสียงของนนท์ที่กำลังพลิกตัวอยู่บนเตียงของผม เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาและเราสองคนก็สบตากัน

“ตื่นแล้วเหรอนนท์” ผมส่งยิ้มให้เขา นั่นสินะ บางทีเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมไม่รู้สึกเครียดหรือคิดมากเรื่องของพ่อกับแม่เท่าเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้วก็คงเป็นเพราะเพื่อนๆของผมนั่นเอง และในตอนนี้ผมก็ยังมีเขาคนนี้อยู่ด้วย ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่ทุกๆครั้งที่ผมได้เห็นรอยยิ้มและดวงตาคู่นั้นของเขา และตราบเท่าที่ผมยังสามารถเห็นหน้าของเขาคนนี้ได้อยู่ทุกๆวัน มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมมันไม่ได้เลวร้ายไปซะหมดหรอกนะ........

“นนท์ยังตัวรุมๆอยู่เลยนะ” ผมใช้หลังมือสัมผัสที่หน้าผากของเขา นนท์หลับตาพริ้มพร้อมกับส่งเสียงอือในลำคอออกมาเบาๆ ผมล่ะชอบเวลาเช้าๆตอนที่นนท์ต้องลุกออกจากเตียงเป็นที่สุด เพราะเขาคนนี้นี่เรียกได้ว่าขี้เซาไม่เบาเลยทีเดียวจริงๆ

ผมมองหน้าของนนท์ตอนหลับแล้วก็ยิ้มออกมาให้กับตัวเองน้อยๆ และขณะที่ผมกำลังจะยกมือออกจากหน้าผากของเขานั้น ผมก็ต้องตกใจเมื่อนนท์เป็นฝ่ายคว้ามือของผมไปกุมเอาไว้อยู่ในมือ

“นนท์” ผมเรียกชื่อเขาเบาๆ แต่ดูท่าทางว่าเขาคงจะหลับลงไปอีกครั้งซะแล้ว

ผมนั่งอยู่ขอบเตียงและปล่อยให้เขากุมมือของผมเอาไว้อย่างนั้น ความรู้สึกแปลกๆที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อนมันท่วมท้นอยู่ข้างในจนผมไม่สามารถอธิบายได้ มันอาจจะเป็นความรัก หรือมันอาจจะเป็นเพียงความเหงาที่กำลังจะถูกเติมเต็ม มันอาจจะเป็นความสุขจากความฝันแค่เพียงชั่วคราว หรือมันอาจจะเป็นอะไรอื่นที่ผมไม่รู้จักหรือเกินความสามารถของผมที่จะหาคำมาบรรยายได้ แต่มันก็ทำให้ผมต้องทำในสิ่งที่ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผมจะกล้าทำ

ผมก้มหน้าลงอย่างช้าๆและค่อยๆบรรจงจูบลงบนหน้าผากของนนท์อย่างแผ่วเบาที่สุด จากนั้นผมก็เอนตัวนอนลงข้างๆเขา และใช้วงแขนกอดกระชับเขาให้เขยิบเข้ามานอนใกล้กับผมมากที่สุด ผมเห็นเขากำลังตัวสั่นเพราะความหนาว ผมจึงได้ทำลงไปแบบนั้น แต่ถ้าหากนั่นเป็นเพียงเหตุผลเดียวที่ผมกำลังทำแบบนี้จริงล่ะก็ ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังพองโตได้ถึงขนาดนี้กันนะ

หลังจากนั้นผมก็รู้ตัวเลยว่าผมกำลังผล็อยหลับลงไปอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้าของตัวเอง

[mantdash]

ู^
^
^
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆ

+1ให้ครับ มาทีเดียว 2 ตอนเลย อิอิ

“มึงจำไว้ก็แล้วกันว่า คนที่กำลังมีความรักน่ะ ไม่ใช่เพราะว่าเขามีคนที่จะให้เขารัก แต่มันเป็นเพราะว่าเขามีความรักที่อยากจะแบ่งปันให้กับคนที่เขาเลือกต่างหาก.........”

ชอบมากครับประโยคนี้ 

นนท์มีทุกอย่างที่ผมเคยต้องการในตัวของผู้หญิงคนที่ผมคิดว่าอยากจะได้มาเป็นแฟน ไม่ว่าจะเป็นดวงตาที่ใสบริสุทธิ์แต่ก็ยังแฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง รอยยิ้มที่สดใสราวกับกระจกที่สะท้อนความร่าเริงภายในตัวของเขาออกมา จมูกที่เล็กสวยได้รูปรับกับโครงหน้า ผิวที่ขาวเนียนสะอาด ความร่าเริงอารมณ์ดี อารมณ์ขัน ความเป็นมิตร และที่สำคัญ........ เขายังมีก้นที่สวยมากๆด้วย!

ช่างสังเกตเหลือเกินนะนัท อิอิ ยังไงนะเนี่ย


อืมทีนี้ก็เหลือแต่เรื่องของป็อปแล้วสินะ

ซึ่งมันน่าจะเป็นภาคต่อจากของตี๋เล็กด้วย ผมคิดงั้น

ดูๆแล้วนัทสับสนจริงด้วย แต่นนท์ไม่สับสนแค่ไม่แน่ใจ เอ้ะยังไง 555+

น่าสงสารนัทเรื่องครอบครัว เด็กขนาดนี้แต่ว่าครอบครัวแตกแยก แต่ก็วางตัวได้ดีมาก

เยี่ยมจริงๆ พระเอกของเรา (ใช่ป่าวหว่า) 

[mole eye man]

นัทครับ...   เอ่อ...  ครือ....

และที่สำคัญ........ เขายังมีก้นที่สวยมากๆด้วย!  <<<<<   มองอะไรน่ะ!!!!   

โอ๊ย  เดาถูกจริง ๆ ด้วย  ยุลากนัทมาคุยเรื่องนนท์   

ไว้จะรอติดตามตอนต่อ ๆ ไปนะฮ  ^^\

[ISACBTMN]

นัทน่ารักมากกกก

ชอบนนท์เพราะก้นสวย ฮ่าๆ

[blackberry2214]

อร๊ากกกกกก



พี่ต้น

ไม่มีแบบ พิเศษ 18 ตอนติด อะไรอย่างงี้เหรอ

555+


ล้อเล่นนา

เปนกำลังใจให้ทั่นพี่เสมอ

[Natavishi]

แล้วใครจะปลุกนนท์ละคับ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ต่งต๊น ช่วงนี้งานออกหรือ ถึงมาทีสองต่อ   

นัทน่าร๊ากกกกกกกกกกก และก็น่าสงสาร(นิดนึง) อยากให้ได้กะนนท์เร็วๆจัง

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.งานออกก็ดีละ จะได้มาทวงบ่อยๆ  หึหึหึ

[andy_kwan]

ป้าเชียร์ นัท+นนท์ อิอิ

[pequena]

ขอกรี้ดดดดดด กับสองตอนนี้มากที่สุด  ถูกใจที่สุด
ทำให้ได้รู้ถึงความรู้สึกของนัทที่มีต่อนนท์ซะที่     
แถมได้รู้ ได้ย้ำความคิดนี้ผ่านจากการมองของวายุ คนที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของนัท

อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่เริ่มโพสต์ ตามมาตลอด และก็เชียร์ นัท กะ นนท์ มาตั้งแต่เริ่ม
ชอบบุคคลิกของนัท ถึงจะยังเด็ก แต่มีความเป็นผู้ใหญ่ ผู้นำมาก
เป็นคนที่อบอุ่น น่าจะดูแลนนท์ได้ดี   
ส่วนนนท์เอง เวลาที่อยู่กับนัท ทำให้นัทดูสดใสขึ้น   
ดูแล้วเค๊าสองคนลงตัวกันจัง
เสียดายมากที่นนท์ด้องกลับมาอยู่บ้าน อยากให้กลับไปอยู่หอกับนัทอีก

นัท.....คงด้องเร่งเดินหน้าแล้ว เดี๋ยวใครมาขว้าไปน๊า     

คอยตอนต่อไปค่า

[Ryuse]

ไม่ไหวแย้วววววววววววววววววววววววว 

เขินแทนนนท์ วายุนี่ก็จี้ได้ถูกจุดมากๆ เยี่ยมมากน้องเอ๋ย

ถึงคุณต้น ผมชอบสไตล์การเขียนแบบนี้ ไม่ถึงกับซีเรียสอย่างที่ผ่านๆมา

รุ่นลุกน่ารักได้ใจกันอย่างนี้ เอาไปเลยคร้าบ +1

[artday]

ความอ่อนไหวของวันรุ่น

[wan]

ค่อย ๆ เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา ทำให้เห็นมุมมองของแต่และคน

ทำให้ยิ่งอ่านยิ่งสนุก +1 เป็นการขอบคุณและเป็นกำลังใจให้นะครับ

รอตอนต่อไปอยู่นะครับ ต้น

[น้ำค้าง]

ลงหลายตอนอ่านได้ยาวดีจังเลย ทำให้รู้จักนิสัยของแต่ละคนได้อย่างละเอียด

สรุปทุกคนน่ารัก รอเรื่องของโจอยู่จ้ะ

[❝CHŌN❞]

นัทจ๋า  ชอบหนูนนท์เพราะข้อสุดท้ายเป็นพิเศษรึป่าวจ๊ะเนี่ย อิอิ

นัทน่ารักกกกก  หนูนนท์ก้อน่ารัก 

เชียร์คู่นี้   

+1  ให้กับความสนุกของเรื่องค่ะ 

[~•SAkurAIro•~]

อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง 

นักทำไมน่ารักอย่างงี้เนี่ยยย นับวันยิ่งทำให้หลงได้อีก ฮ่า ฮ่า 

(เควี้ยงโจลงกระป๋องไปเรียบร้อยย ฮ่า ฮ่า)  ล้อเล่ง ๆ แค่บทเค้ายังไม่มี (รึมีแค่นี้หว่า  )

แต่แอบฮา ตอนนักชอบก้นนนท์นี้แหละ 

รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ 

[dahlia]

“มึงจำไว้ก็แล้วกันว่า คนที่กำลังมีความรักน่ะ ไม่ใช่เพราะว่าเขามีคนที่จะให้เขารัก แต่มันเป็นเพราะว่าเขามีความรักที่อยากจะแบ่งปันให้กับคนที่เขาเลือกต่างหาก.........”

วายุ พูดได้ดีมากๆๆ 

[pinkupig]

   นัทบอกว่านนท์ก้นสวยอ่าาาาาาาาา

ได้อ่านb side ของนัทแล้วน่ารักมากๆเลย

[Ak@tsuKII]

  นัทน่ารักอ่า 

[august_may]

ในที่สุดก้ตามอ่านทั้งทั้งหมดแล้ว เย้ๆๆๆ


มุมมองความรักระหว่างเพื่อนนี่มันช่างเยี่ยมไปเลยค่ะ  ถ้ามีเพื่อนที่ดีๆแบบนี้บ้างซักคนก็คงดี

ว่าแต่นนทืก้นสวยจริงๆน่ะเหรอ  หุหุ  อยากเห็นบ้างจังเลย

[Natavishi]

แล้วววววววววววววว

เมื่อ   ไรจะมาละอ่ะคับ


รออยู่น่ะ

 

[Ryuse]

to k.ต้น

วันนี้เข้ามาเยี่มเยียนอีกรอบครับ แล้วก็ . . . ยังไม่อัพ เหอะๆ ไม่ว่ากัน มีเรื่องหนึ่งอยากขอความกระจ่างหน่อยคร้าบ



"นัทกำลังนอนกอดอยู่บนตัวของนนท์ โดยที่มือของนนท์ก็กำลังกุมอยู่บนมือของนัทด้วยเช่นกัน"


เอามาจากตอนของวายุ ตรงนี้พยายามจะบอกว่า นัทกำลังกอดนนท์อยู่ โดยที่มือของนนท์ก็กำลังกุมกับมือของนัทด้วย ใช่ไหมครับ

คือปองคุงเข้าใจที่คุณต้นพยายามจะสื่อครับ แต่ภาษาที่มันดิ้นไปดิ้นมามากเกินไป รวมถึงพิมพ์ผิด บางทีมันก็ทำให้คนอ่านงงเอาได้เหมือนกัน

มีอีกหลายส่วนนะครับไม่เฉพาะแค่ตอนนี้ที่มีลักษณะของคำพูดประมาณนี้ปรากฏอยู่ รบกวนคุณต้นตรวจทานเพิ่มขึ้นอีกนิดนะครับ

ปองคุงรับรองเลยว่าพอคุณเช็คๆดูเรื่องราวของคุณจะไร้ที่ติเลยล่ะทีนี้

[andyus1]

ชัดเจน นัทชอบนนแระ

นัทเอ๋ยรีบๆ น่า คราวน่า พาร์ท บี ของโจ ช่ายมะ

ผมว่าโจต้องรุ้สึกดีกะนนท็ไม่มากก็น้อยแน่นอนอ่ะ

และโจก็จะมาเปนเฟกเตอร์สำคัญหั้ยนัทกล้าที่จะแสดงออกความรุ้สึกออกมาได้แน่เลย

เอาเปนว่า รอตอนต่อไป หึหึ เชียนัทดีก่า หั้ยโจเปนแค่อิมันซิไฟเอ่อพอ โจก็อย่าดีมากนัก

เด๋วผมตัดใจไม่ได้ กับไปเชียนายอีก แง่ๆๆ ช่วยด้วย นนท์ เกบไว้ทั้งสองคนได้ม้าย

โฮะๆๆ เลือกม่ายได้ ทำงัยดี รอดูสถานะการต่อปายยยและกาน

เก็บข้อมูลๆๆๆ หึหึ