หัวข้อ: Miracle [Last Chapter][23/02/11] ~♪♪

[jasmin]

ไม่น่าเบื่อหรอกนะ เซย์จิเป็นตัวละครปูพื้นด้วยความโหดร้าย เย็นชา
แต่พอเค้าได้อ่อนโยนกับใครซักคนขนาดนี้
มันเป็นเหมือนชัยชนะเล็กๆของนาโอะเลยอ่ะ
ที่เปลี่ยนคนคนนึงไปได้ขนาดนี้
และเป็นความสะใจเล็กๆของคนอ่านด้วย

[Tifa]

อ่านจบ...เพลงก็เข้ามาในหัว 555
ฉันรู้ตัวดี ฉันคงได้เพียงแค่เก็บมันไว้ ไม่มีหวังได้พูดอะไรกับเธอ
กับความรักลึกซึ้งในใจ นับวันมันยิ่งล้นเอ่อ เธอไม่เคยจะรู้เลยใช่ไหม
ทั้งที่แววตาฉันเคยพูดคำต่าง ๆ ไปแล้ว บอกเธอแล้ว ฉันรักเธอมากแค่ไหน
สบตาฉัน แค่เสี้ยวนาที แค่เธอมองลึกลงไป เธอก็คงได้เห็นทุก ๆ อย่าง
เก็บคำว่ารักเอาไว้ โดยไม่มีทางออก บอกด้วยสายตากี่ครั้ง เธอก็ยังมองผ่าน
จะมีทางเหลือบ้างไหม ทำให้เธอสัมผัสรักจากฉัน รอเวลาสักวันให้เธอรู้
ถ้าฉันพอมีหนทาง ขอเธอสักอย่างเท่านั้น ให้มองฉันด้วยหัวใจเธอสักครั้ง
หากความหวังของฉันยังมี ฉันพร้อมยอมแลกทุกอย่าง เพียงให้เธอได้รู้ความในใจ
เซย์จิ...สู้ ๆ เพื่อลูก เพื่อเมีย เพื่อครอบครัวนะคับ

เพลงนี้แอบบอกอายุนะคะ คริๆ

[lazewcielo]

สู้เพื่อเมียนะเซย์จินะ...
แอบสะใจเล็กน้อย....ที่จำต้องดัดนิสัยเพื่อนาโอะ มีแววมาแต่ไกลว่ากลัวเมียรึเปล่า?? 

[Natavishi]

เรื่องนี้สนุกดี คับ
กว่าจะอ่านจบ เ่ล่นซะ นานเลย
 

[anajulia]

เริ่มมองเห็นแล้ว กี๊ดๆๆๆ
เซย์จิซัง พยายามเข้านะคะ สงสารนาโอะ เข้าใจกันเมื่อไหร่จะได้มีความสุขสักที

[YELLOWSTAR]

นาโอะ เปลี่ยนใจยอมรับเซย์จิได้แล้วน่ะ

สงสารเซย์จิอ่าาา

ถึงจะร้ายไปไม่หน่อยก็เหอะ
 

[dahlia]

วันนี้มามั้ยเอ่ย

[zemicolon]

มารอนาโอะครับ

งิงิ

[cipher]

มาหรือยัง

[tsuyu]

เข้ามาดันทู้ค่ะ

 

[kittyfun]

เข้ามารอและมาบอกคนเขียนว่ายังรอเรื่องนี้อยู่นะคะ

[mousou]

Miracle 19

    ..มนุษย์เรายังมีเรื่องที่ไม่อาจเข้าใจได้อยู่อีกมาก..

    เฉกเช่นเดียวกันนาโอะในเวลานี้ ดวงตาสีอ่อนเหม่อมองไปยังผ้ายางยืดบริเวณข้อมือ ทั้งที่ไม่ได้่ใส่ใจมันเลยแม้แต่น้อย ภายในห้องที่เงียบสงัดในยามเย็นแม้แต่เสียงเข็มวินาทียังได้ยินชัดเจน ราวกับผู้ที่อยู่ในห้องได้จมหายไปกับภวังค์ความคิดของตนแล้ว

    สำหรับนาโอะ เซย์จิกลายเป็นมนุษย์ที่ไม่อาจใช้หลักตรรกะใดทำความเข้าใจได้ไปเสียแล้ว หากเป็นในอดีตที่ผ่านมาทุกการกระทำ ทุกความคิดของเซย์จิเป็นสิ่งที่คาดเดาได้ง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ เนื่องด้วยคนผู้นั้นมักทำแต่เรื่องเลวทรามซ้ำเดิมครั้งแล้วครั้งเล่าจนคิดเป็นอื่นไม่ได้อีก นาโอะพอทราบอยู่แล้วว่าหากขัดขืน หากหลบหนีจากเซย์จิจะได้รับผลเช่นไร แต่ก็เลือกเสี่ยงอยู่เสมอ

    การเลือกท้าทายกับอำนาจของเซย์จิเพื่อเทะซึโอะและตนเองทุกครั้งได้รับผลลัพธ์ดังเดิมกลับมา แม้นาโอะจะตัดใจก้มหน้ายอมรับชะตากรรมอันอับจนไร้หนทางของตน เซย์จิก็ยังกระทำการรุนแรงด้วยไม่ต่างจากที่คิดไว้ นาโอะรู้ีดีทั้งหมดเป็นเพราะชายผู้ั้นี้เคียดแค้นที่เคยถูกหยามหน้าเอาไว้ ละโมบลุ่มหลงในอำนาจเงินตราหน้ามืดตามัวเกินเยียวยา และผู้อยู่ใต้อำนาจอย่างเขาไม่มีทางขัดขืนได้

    แต่เรื่องเข้าใจผิดอย่างฮิโรกิลอบเข้ามาพยายามพาตัวออกไป โดยผู้คิดหลบหนีครั้งแล้วครั้งเล่าก็ได้รับโทษเป็นการถูกขืนใจอย่างรุนแรงไปแล้ว ทว่าหลังจากนั้นชายผู้มีอิมเมจดั่งขุมนรกสำหรับนาโอะกลับเปลี่ยนไปอย่างคาดไม่ถึง

    ในตอนแรกนาโอะไม่ทันสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงนี้ แต่เมื่อมาลองย้อนคิดดู ก็เห็นอะไรบางอย่างที่ต่างไปจากเดิม เซย์จิที่ป่าเถื่อนคนนั้นไม่เคยพูดจาข่มขู่ใส่อีกเลย หากไม่นับที่ฉุดกระชากออกมาระหว่างกำลังคุยกับไดยะอยู่ครั้งนั้น ทั้งยังยอมพาเทะซึโอะมาเจอหน้าทุกวัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยอมให้เจอแค่เพียงสามครั้งเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นชายผู้ที่ไม่น่าจะมีเศษเสี้ยวของความดีหลงเหลืออยู่กลับมาดูแลเอาใจใส่ป้อนข้าวให้เมื่อฟื้นไข้ กระทั่งน้ำเสียงที่พูดด้วยยังฟังนุ่มหูไม่แฝงแววดูแคลนผู้อื่นอยู่ตลอดอีก

    กระนั้นความหวาดกลัวที่หยั่งรากลึกมานานปีไม่อาจจางหายไปได้โดยง่าย แต่ด้วยความกลัวนี้เองทำให้นาโอะสังเกตเห็นสิ่งที่ไม่อยากเชื่อสายตาที่สุดได้ ยามใดก็ตามที่เผลอแสดงความหวาดหวั่นออกไปอย่างน่าสมเพชต่อหน้าเซย์จิ ดวงตาสีนิลซึ่งไม่เคยสะท้อนสิ่งใดจะระริกไหวคล้ายกำลังปรารถนาอะไรบางอย่างที่สุดจะคาดเดาได้ ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่นาโอะเพิ่งตระหนักได้เมื่อไม่นานมานี้

    นาโอะทอดถอนใจออกมา หลังพยายามประมวลผลเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดสักเท่าไหร่ก็ไม่อาจเข้าใจมนุษย์ชื่อเซย์จิได้เลย คงเพราะตอนนี้นาโอะต้องกลับมาใช้ชีวิตอยู่บนเตียงอีกครั้ง ด้วยคำสั่งแพทย์ประจำตัวอย่างไดยะห้ามไม่ให้เคลื่อนไหวมากจนกว่าอาการเคล็ดจะดีขึ้น หาไม่แล้วคงไม่ฟุ้งซ่านจนคิดถึงเรื่องของเซย์จิได้ถึงเพียงนี้อย่างแน่นอน

    ว่าไปถึงอุบัติเหตุตกบันไดที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ก็ถือเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่นาโอะยากจะลืมได้ น้ำเสียงตะโกนเรียกชื่อกับถ้อยคำฟังดูรวดร้าวราวกับเป็นคนเจ็บเสียเองยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท

    หากเปรียบเซย์จิในตอนนี้สำหรับนาโอะแล้วก็เหมือนกับเครื่องหมายคำถามขนาดใหญ่

    " แกร๊ก "
    เสียงเปิดประตูเรียกความสนใจให้นาโอะหันไปมอง เด็กชายตัวน้อยยิ้มร่าเริงถลาวิ่งเข้ามาหา เจ้าของดวงตาสีอ่อนหันไปมองเข็มนาฬิกาที่จำได้ว่าเมื่อครู่ยังชี้ไปที่เลขสี่ แต่บัดนี้กลับย้ายตำแหน่งไปยังเลขหก จึงระลึกได้ว่าถึงเวลาแห่งความสุขประจำวันแล้ว ขณะที่หันไปส่งยิ้มตอบให้น้องชาย ก็แปลกใจตัวเองที่เผลอคิดถึงเรื่องเจ้าของบ้านที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่หน้าห้องได้นานขนาดนี้

    " พี่นาโอะนอนอยู่เหรอ "
    เทะซึโอะวิ่งมาเกาะเตียงเอียงคอถามพี่ชายที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ ดวงตาพราวระยับแลดูคล้ายลูกสุนัขตัวน้อยอยากวิ่งเล่นเต็มทีแล้ว

    " ไม่ได้นอนอยู่หรอก พี่แค่คิดอะไรเพลิน ๆ น่ะ เทะซึจังขึ้นมาบนเตียงด้วยกันมั้ย "
    มือเรียวตบที่นอนด้านข้างเป็นเชิงชักชวน แต่คู่สนทนากลับส่ายหัวเร็ว ๆ

    " เทะซึจังไม่อยากนอน พี่นาโอะอุ้มเทะซึจังหน่อยสิครับ "
    เด็กช่างอ้อนส่งสายตาเป็นประกายให้นาโอะ พร้อมชูมือสองข้างขึ้น แล้วมีหรือที่นาโอะปฏิเสธลง เขาเองก็ไม่ได้อุ้มน้องชายตัวน้อยมานานพอควรแล้ว ไม่รู้ป่านนี้จะหนักขึ้นบ้างหรือยัง ทว่าทันทีที่นาโอะขยับกายจะลุกขึ้นยืนบนพื้น ผู้ที่เฝ้ามองอยู่หน้าห้องซึ่งสองพี่น้องคิดว่าคงกลับไปอย่างเงียบเชียบเหมือนเช่นทุกครั้งกลับเอ่ยห้ามขึ้นมาทันที

    " อย่าเพิ่งให้พี่เขาอุ้มดีกว่าเทะซึโอะ นาโอะเจ็บขากับข้อมืออยู่นะ " ถ้อยประโยคนั้นทำให้นาโอะระลึกได้ว่าถูกไดยะสั่งห้ามอะไรไว้
    " เอ๋! พี่นาโอะเป็นอะไรไปเหรอฮะ "
    " พี่ไม่เป็นอะไรหรอกเดี๋ยวก็หาย งั้นเทะซึจัง....." ยังไม่ทันได้เสนอตัวเลือกอื่นแทน เซย์จิที่ยังยืนอยู่ที่เดิมก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน ด้วยประโยคที่ทำให้ร่างทั้งร่างของนาโอะสั่นสะท้านด้วยความกลัวขึ้นมา
    " ถ้าเทะซึโอะอยากให้อุ้ม มาให้พี่อุ้มแทนเอามั้ย "

    ภาพในความทรงจำย้ำเตือนให้รู้ว่าเซย์จิไม่เคยสัมผัสกายเทะซึโอะด้วยประสงค์ดีเลยสักครั้ง

    " ไม่ได้....."
    เป็นอีกครั้งที่ร่างผอมบางไม่อาจกล่าวจนจบประโยคได้ เมื่อเทะซึโอะผละไปจากเตียงแล้วถลาเข้ากอดเซย์จิซึ่งย่อตัวลงนั่งคอยอยู่ก่อนแล้ว เทะซึโอะออกคำสั่งให้พี่ชายตัวโตลุกขึ้นยืน ก่อนปีนป่ายขึ้นไปขี่คอด้วยความซุกซนตามภาษาเด็ก ผู้ที่นอนอยู่บนเตียงเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง เครื่องหมายคำถามในหัวเพิ่มขึ้นอีกอัน

    ภาพเทะซึโอะขี่คอเล่นกับเซย์จิดูขัดตาไม่ค่อยเป็นธรรมชาตินัก ด้วยอิมเมจของชายร่างสูงใหญ่ในความคิดซึ่งไม่มีวันมาทำเรื่องแบบนี้ได้แน่ เป็นดั่งเครื่องเตือนความจำให้นาโอะย้อนคิดไปถึงอีกหนึ่งเรื่องผิดปกติในตัวเซย์จิขึ้นมาได้

    เพราะอะไรเทะซึโอะจึงสนิทสนมกับเซย์จิราวกับยอมรับเป็นพี่ชายอีกคน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ชายคนนี้เคยทำร้ายร่างกายเด็กชายอย่างเลือดเย็นถึงเพียงนั้น แต่หากจะว่าไปถึงเรื่องของเทะซึโอะกับเซย์จิแล้ว นาโอะยังมีเรื่องไม่เข้าใจอยู่อีกไม่น้อย สภาพความเป็นอยู่ของน้องชายที่ได้เห็นเมื่อวานต่างกับสิ่งที่เคยจินตนาการไว้มาตลอดอย่างสิ้นเชิง เพราะไม่ต้องลนลานหลบหนีเหมือนครั้งแรกที่ขึ้นไปพาเทะซึโอะออกมา จึงมีสติพอสังเกตเห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง

    ห้องที่ใช้คุมขังนาโอะตลอดเวลา 2 ปีก่อนถูกส่งตัวไปยังองค์กรลับ มีเพียงเตียงนอนขนาดพอดีตัวอยู่หลังหนึ่งกับหน้าต่างอีกบาน ภายในห้องที่ค่อนข้างเล็กจึงดูมืดทึบอยู่ตลอดเวลา ห้องน้ำที่อยู่ติดกันก็เล็กและอับชื้น แต่ในกรณีของเทะซึโอะกลับตรงกันข้าม ห้องกว้างจนกินเนื้อที่เกือบทั้งชั้นสว่างไสวไปด้วยแสงจากภายนอก ยังไม่นับรวมอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน ไม่ว่าจะคิดในแง่ใดก็ออกจะเกินไปสำหรับสถานะที่เป็นเพียงแค่ผลการทดลอง

    เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ดวงตาสีอ่อนก็มองไปยังเซย์จิและเทะซึโอะ ฝ่ามือใหญ่ที่กำลังสัมผัสร่างน้องชายทำให้นาโอะหวาดหวั่นขึ้นมา กลัวเหลือเกินว่าชายผู้นี้จะมาพรากเทะซึโอะไป มันไม่เกี่ยวว่าพฤติกรรมของเซย์จิจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร แต่เป็นอำนาจมืดซึ่งเป็นดั่งเงาดำคอยติดตามไปทุกหนทุกแห่งต่างหาก ตราบใดที่เบื้องหลังยังมีองค์กรลับ ยังมีการทดลองอันจะเป็นอันตรายต่อเทะซึโอะ นาโอะก็ไม่อาจวางใจแล้วใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขได้

    " เทะซึจังมานี่ " นาโอะรีบเอ่ยเรียกน้องชายทันทีที่ระลึกได้ถึงสถานะของเจ้าของบ้าน
    " พี่นาโอะมีอะไรเหรอฮะ " เด็กชายทำหน้ามุ่ยด้วยยังอยากอยู่ในที่สูง ๆ อยู่
    " มานี่เร็วเข้า "

    น้ำเสียงหนักแน่นออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด จนเทะซึโอะยอมทำตามแม้จะอิดออดอยู่บ้าง ถึงไม่บอกออกมาตามตรงเซย์จิก็ทราบได้จากแววตาของนาโอะ มันกำลังบอกว่านาโอะไม่ต้องการให้คนสำคัญอยู่ใกลัตัวอันตรายอย่างเขา หากยังยื้อจะดันทุรังอยู่ดูสองพี่น้องหยอกล้อกันอย่างที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก คงรังแต่ทำให้เจ้าของห้องอึดอัดเสียเปล่า ๆ

    เซย์จิวางเทะซึโอะลงบนพื้นห้อง แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก
    อับจนไร้หนทางเป็นอย่างไรเพิ่งได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ก็วันนี้เอง

----------------------------

    นักธุรกิจหนุ่้มโยนปึกเอกสารในมือลงบนโต๊ะเสียงดัง เบื้องหลังโต๊ะทำงานภายนอกกระจกบานใหญ่คือเมืองโตเกียวในยามค่ำคืนซึ่งไม่เคยหลับใหล แสงไฟนีออนจำนวนมากส่องประกายเย้ยหยันดวงจันทร์ที่เร้นกายอยู่หลังกลุ่มเมฆ ดูไปแล้วคล้ายผลงานศิลปะอย่างหนึ่ง ดวงตาสีนิลทอดมองไปยังพื้นโลกเบื้องล่างจากตึกสูง หนึ่งในความสว่างท่ามกลางคืนอันมืดมิดมาจากบ้านที่เซย์จิไม่ได้กลับมาหลายวันแล้ว

    ชายหนุ่มละสายตาจากเมืองในยามราตรีเบื้องหน้า แล้วเหลือบมองฝ่ามือทั้งสองข้าง ตอนนี้เขาเกลียดมือคู่นี้ยิ่งกว่าสิ่งใด มันเคยทำร้ายนาโอะมาหลายต่อหลายครั้ง ทั้งยังไม่สามารถปกป้องใครได้อีกด้วย ในวันที่เกิดอุบัติเหตุตกบันไดทั้งที่คนสำคัญอยู่ใกล้เพียงเอื้อม แต่เซย์จิกลับคว้าเอาไว้ไม่ทัน ปลายนิ้วยังจดจำผิวกายที่สัมผัสได้แค่เสี้ยววินาทีก่อนนาโอะจะพลาดเสียหลักตกบันไดได้แม่นยำ

    ร่างสูงใหญ่เคลื่อนย้ายกายมาทรุดนั่งลงยังโซฟาที่อยู่อีกมุมหนึ่งในห้องทำงาน ก่อนเทน้ำสีอำพันจากขวดสีสวยรินใส่แก้วซึ่งวางเตรียมไว้พร้อมอยู่แล้ว หยดน้ำที่เกิดจากความเย็นไหลหยดลงบนโต๊ะเมื่อฝ่ามือใหญ่คว้าแก้วขึ้นยกดื่มรวดเดียวจนหมด กระนั้นความกลัดกลุ้มในใจยังไม่จางหายไปดังหวัง แก้วถัดไปแก้วแล้วแก้วเล่าจึงตามมา ไม่นานขวดเปล่าจำนวนหนึ่งก็กลิ้งไปมาอยู่บนพื้น

    แอลกอฮอล์ซึมเข้าสู่ร่างกาย ทว่าสิ่งที่ต้องการลืมเลือนไปชั่วขณะกลับยิ่งเด่นชัดในสมอง ภาพที่ไม่ว่าจะโหมงานหนักสักเพียงใด ไม่ว่าจะลองหลบหน้าดูก็ไม่อาจสลัดออกไปได้ และเมื่อหลับตาลงก็ยิ่งชัดเจนขึ้น เซย์จิเห็นนาโอะที่อ่อนโยน ที่รักเทะซึโอะยิ่งกว่าสิ่งใด ที่ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องคนสำคัญ และเห็นตัวเขากำลังทำลายชีวิตอันไร้มลทินนั้นให้แปดเปื้อน กับดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองมาด้วยแววตาสั่นสะท้านตื่นตระหนก พลันคิดมาถึงตรงนี้เซย์จิก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งด้วยความเจ็บร้าวเกินทนรับได้

    น้ำสีอำพันซึ่งซีดจางลงจากน้ำแข็งที่ละลายเข้ามาปะปนถูกกระดกดื่มจนไม่เหลือ ก่อนเจ้าของบริษัทซึ่งเหลืออยู่เป็นคนสุดท้ายจะคว้ากุญแจรถ แล้วเดินออกจากห้องไป

    เซย์จิคิดถึงนาโอะจนไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว ขอเพียงนิดเดียวให้ได้กลับไปเห็นหน้า

    ..อย่ากลัวฉันอีกเลยนะ..

----------------

    เสียงเครื่องยนต์ของยานพาหนะที่แล่นเข้ามากลางดึกปลุกผู้กำลังพักผ่อนให้ตื่นขึ้นมา ดวงตาสีอำพันหันมองนาฬิกาบนฝาผนัง ย่างเข้าวันใหม่แล้ว แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญในเมื่อผู้ที่เพิ่งกลับมา คือบุคคลที่แทบจะเรียกได้ว่าหายสาบสูญไปจากชีวิตของนาโอะเป็นเวลาหลายวัน เซย์จิทำตัวน่าสงสัยให้ยิ่งไม่เข้าใจมากขึ้นอีกครั้ง

    พอพลิกตัวเปลี่ยนท่าหมายจะนอนต่อ ด้วยคร้านจะใส่ใจในความลึกลับเกินคาดเดาของเซย์จิในเวลาที่ความง่วงเข้าเป็นใหญ่เหนือสติ เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น ไดยะในชุดเสื้อเชิ้ตสุภาพเรียบร้อยคล้ายกำลังจะออกไปข้างนอกยืนส่งยิ้มกว้างให้อยู่หน้าห้อง

    " มีอะไรเหรอครับ "
    " ลงไปดูเซย์จิให้ทีสินาโอะคุง ฉันถูกเรียกไปดูคนไข้ฉุกเฉินไม่ว่างน่ะ "

    นาโอะหรี่ตาลงเนื่องจากยังปรับสายตาให้ชินกับแสงไฟที่ส่องสว่างตามทางเดินไม่ได้ ก่อนที่จะได้ตั้งตัวทันข้อมือที่เพิ่งหายเป็นปกติดีก็ถูกฉุดรั้งดึงให้เดินตามไปยังชั้นล่าง กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยฟุ้งในอากาศราวกับมีใครทำขวดเหล้าตกแตกในบ้าน

    " เดี๋ยวก่อนสิครับ เซย์จิซังเป็นอะไรไป ทำไมต้องให้ใครไปดูด้วยล่ะครับ "

    การพยายามขัดขืนให้หลุดพ้นการจับกุมเป็นผลสำเร็จ เมื่อไดยะลากนาโอะมาหยุดยืนอยู่ในห้องห้องรับแขกกลางบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ข้างหน้าคนทั้งสองเซย์จิทอดกายนอนอยู่ด้วยสภาพที่ดูไม่ค่อยดีนักบนโซฟา เสื้อตัวในของชุดสูทหลุดลุ่ยออกมานอกชายกางเกง นาโอะรู้สึกเหมือนเห็นเนคไทที่หายไปตกอยู่บริเวณหน้าประตูบ้านที่เดินผ่านมาเมื่อครู่ ท่อนขาที่เกินออกมาจากโซฟายังสวมใส่รองเท้าหนังอยู่ ซึ่งทำให้พื้นกระเบื้องสีขาวเปรอะเปื้อนตลอดทางที่เซย์จิพาตัวเองมาทิ้งตัวลงนอนในห้องนี้ ที่เลวร้ายที่สุดคือกลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเจ้าของบ้าน

    " ทำไมต้องกินเหล้าขนาดนี้ด้วย.. " ความง่วงงุนจางหายไปจนหมด นาโอะย่นหัวคิ้วให้กลิ่นอันไม่พึงปรารถนา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเซย์จิเมามายหนักขนาดนี้

    " บางทีคนเราก็มีเรื่องที่อยากบอกใครสักคน แต่ไม่กล้าจนต้องพึ่งของมึนเมาพวกนี้ล่ะนะ " ไดยะกล่าวเป็นนัยด้วยน้ำเสียงราวกับล่วงรู้ทุกอย่าง
    " เรื่องที่อยากบอกใครสักคนเหรอครับ "
    นาโอะไม่เข้าใจเลยสักนิด ทั้งเซย์จิทั้งคำพูดของไดยะล้วนแล้วแต่ยากจะหยั่งถึงได้

    " ก็อย่างที่เห็นแหละฝากด้วยนะนาโอะคุง " คุณหมอหนุ่มเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างกะทันหัน
    " เอ๋!? เดี๋ยวก่อนสิครับทำไมต้องเป็นผมด้วย "
    " บอกแล้วไงฉันไม่ว่างต้องไปโรงพยาบาล "
    " งั้นก็ปล่อยให้นอนที่นี่ไปสิครับ แค่คืนเดียวคงไม่เป็นไรหรอก "

    ถึงจะพูดออกไปเช่นนั้น แต่ลมหนาวที่พัดผ่านผิวกายแม้ไม่ใช่ฤดูหนาวทำให้นาโอะเริ่มลังเล เขาไม่เคยคิดเห็นใจผู้ที่ร้ายต่อตัวเองมามาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะนิ่งดูดายปล่อยให้เป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตาได้ โดยเฉพาะเมื่อเซย์จิมีท่าทีที่ดีขึ้น แม้จะไม่เข้าใจสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงนี้ก็ตามที

    " ฉันไปก่อนนะ "
    สิ้นคำเจ้าของร่างก็ผินกายหันหลังจากไป ก่อนหยิบกุญแจรถในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาแกว่งเล่นพลางผิวปากไปด้วย

    ..กลับไปค้างที่บ้านสักคืนก็ไม่เลวเหมือนกัน~..

TBC Chapter 20

มาต่อแล้ว แหะๆ ขอโทษที่มาช้าค่ะ เทอมนี้เรียนหนักกว่าที่คิดไว้มาก แต่ไม่หนักเท่าที่ต้องเดินทางจนเหนื่อยหมดแรงทุกวัน อย่างที่บอกไปตอนที่แล้วแหละค่ะ เราคงมาต่อด้วยสปีดแบบตอนปิดเทอมไม่ได้แล้วค่ะ TTwTT
ปล.ขอไม่ตอบเม้นนะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆเลยค่ะ ^^

[jasmin]

^
^
^
จิ้ม ไรทเตอร์
ไดยะซัง น่ารักที่สุดดดดดดดดด
เปิดโอกาสให้ได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้
สงสารเซย์จิล่ะสิ เหอๆ

[Glico519]

สงสารทุกคนเลยอะ

ไม่รู้จะพูดยังไงดี

รอตอนต่อไปจ้ะ 

[vvivy]

เพิ่งเห็นไดยะเป็นคนดีก็วันนี้นี่แหละ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

เอาล่ะสิ.... อยากรู้จังว่านาโอะจะทำอะไรให้เซย์จิบ้าง


และ... หวังว่าเซย์จิคงมีสติพอที่จะไม่ทำอะไรๆให้นาโอะกลัวนะ 

[JJHJJH]

นาโอะใจอ่อนเถอะ

[iforgive]

หวังว่านาโอะจะเข้าใจเซจิขึ้นมาบ้างนะ  เริ่มสงสารแล้วล่ะ

[hpsky]

เซย์จิน่าสงสารอ่ะ

((เมื่อก่อนสงสารนาโอะ เดี๋ยวนี้สงสารเซย์จิซะแล้ว ))

[anajulia]

เมาแล้วจะหลุดพูดอะไรออกมาบ้างหนอ.......
แล้วๆๆนาโอะจังจะเชื่อคำคนเมาได้แค่ไหนหนอ..........

[bigbeeboom]

รอตอนหน้าๆ นาโอะสงสารเซย์จิเหอะนะ ตอนหน้าคนเมาทำอะไรอ้ะป่าว อิอิอิ 
ลุยเลย เซย์จิ

[Laxxeez]

อ่านจบ...เพลงก็เข้ามาในหัว 555
ฉันรู้ตัวดี ฉันคงได้เพียงแค่เก็บมันไว้ ไม่มีหวังได้พูดอะไรกับเธอ
กับความรักลึกซึ้งในใจ นับวันมันยิ่งล้นเอ่อ เธอไม่เคยจะรู้เลยใช่ไหม
ทั้งที่แววตาฉันเคยพูดคำต่าง ๆ ไปแล้ว บอกเธอแล้ว ฉันรักเธอมากแค่ไหน
สบตาฉัน แค่เสี้ยวนาที แค่เธอมองลึกลงไป เธอก็คงได้เห็นทุก ๆ อย่าง
เก็บคำว่ารักเอาไว้ โดยไม่มีทางออก บอกด้วยสายตากี่ครั้ง เธอก็ยังมองผ่าน
จะมีทางเหลือบ้างไหม ทำให้เธอสัมผัสรักจากฉัน รอเวลาสักวันให้เธอรู้
ถ้าฉันพอมีหนทาง ขอเธอสักอย่างเท่านั้น ให้มองฉันด้วยหัวใจเธอสักครั้ง
หากความหวังของฉันยังมี ฉันพร้อมยอมแลกทุกอย่าง เพียงให้เธอได้รู้ความในใจ
เซย์จิ...สู้ ๆ เพื่อลูก เพื่อเมีย เพื่อครอบครัวนะคับ

เพลงนี้แอบบอกอายุนะคะ คริๆ

คงเข้าใจอะไรผิดแล้วมั๊งคับผม ผมเพิ่ง 15 ปีนี้ ม.4 ที่บ้านจะมีเพลงประมาณนี้ของคุณลุง คุณป้า คุณน้า คุณอาเยอะมากคละ ๆ กันไป ผมไปเอามาฟังบ่อย ๆ ชอบเพลงไหนก็ทำเป็น MP3 ไว้ฟังตลอด สมัยนี้แล้วเราฟังเพลงอะไรหรือจดจำเพลงไหนได้ไม่น่าจะเกี่ยวกับอายุนะคับ ออกงงหน่อย ๆ อ้อ...แล้วที่ช่วงนี้ที่ผมมาเม้นต์ได้เช้า ๆ ก็เพราะเนื่องจากไปโรงเรียนไม่ได้ อีสุกอีใสมันทำพิษอะคับ ปิดเทอมตั้งนานไม่เป็น เปิดเทอมมาดันมาแกล้งกันซะงั้น
คนเมาชอบเพ้อ เดี๋ยวมาดูกันว่าเซย์จิจะเพ้ออะไรออกมาให้นาโอะได้รู้บ้าง

[dahlia]

โห ปล่อยให้นอนแบบนั้นไปเหอะ ถึกๆๆอย่างเซย์จิไม่เป็นไรชัวร์ คนบ้าอะไม่ป่วยหรอก 

[zemicolon]

 
 
 
นาโอะลักหลับเซย์จิเรย งิงิ

[BeeRY]

แอร๊ยยย คิดถึงเทะซึจังที่ซู้ดดดดดด...
นาโอะเริ่มแปลกไปเนอะ อิอิ ลุ้นๆๆ 

[cipher]

นาโอะเริ่มหวั่นไหวแล้ว
เซย์จิพยายามต่อไปนะ
เมาแล้ว อ้อน ๆ นาโอะเข้าหน่อยล่ะกัน
ตอนนี้ไดยะน่ารัก 

[ChiOln]

เซย์จิ สู้เค้าอย่าเพิ่งท้อ

[lazewcielo]

สงสัยงานนี้คนเมาได้หลุดอะไรออกไปแน่ๆ 

[pattybluet]

อ่านตอนนี้จบ ก็แอบลุ้นตอนหน้า
เผื่อมีฉากน่ารักๆอิ๊อ๊ะระหว่างนาโอะกับเซย์จิ 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[mousou]

Chapter 20.5


    นาโอะกำลังตกที่นั่งลำบาก

    ดวงหน้าสวยฉายแววลำบากใจ พลางลอบมองผู้ที่นอนไม่ได้สติเป็นระยะ นาโอะยืนหันรีหันขวางอยู่นานแล้ว แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ตอนแรกเขาตั้งใจจะข่มความกลัวพยุงคนเมาขึ้นห้องนอน แต่เมื่อลองเทียบขนาดตัวที่ต่างกันมากแล้วก็ต้องตัดใจ ครั้นจะไปขอความช่วยเหลือยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ ดึกดื่นค่ำคืนทุกคนนอนหลับกันหมด เขาไม่กล้าไปรบกวนผู้อื่นแม้จะเป็นเพียงสาวใช้ก็ตาม

    พอคิดไปถึงภาพเจ้าของบ้านจับไข้ล้มป่วยไป ความคิดที่จะปล่อยให้นอนอยู่แบบนี้ก็ถูกโยนทิ้งไปทันที นาโอะคงรู้สึกผิดหากเห็นเซย์ิจิไม่สบายเพราะตนขึ้นมา ถ้าคนผู้นี้จะเป็นอะไรไปจริงก็ขอให้ไม่มายุ่งเกี่ยวด้วย ไม่้มาให้เห็นเป็นดีที่สุด เพราะท้ายที่สุดแล้วอย่างน้อยในฐานะเพื่อนร่วมโลก นาโอะคงอดไม่ได้ที่จะทำอะไรสักอย่างเพื่อเป็นการช่วยเหลือเข้า

    นาโอะยืนกลอกตาไปมาใช้ความคิดอยู่นาน ก่อนวิ่งหายขึ้นไปยังชั้นสอง แล้วกลับลงมาพร้อมผ้าห่มผืนใหญ่ที่หยิบออกมาจากห้องนอน ผ้าห่มผืนหนาถูกห่มลงบนร่างเซย์จิตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงลำคออย่างมิดชิด ดวงตาสีอ่อนมองสำรวจให้แน่ใจว่าความหนาวเย็นใดจะไม่ไปรบกวนเวลาพักผ่อนของชายหนุ่มได้ เส้นผมสีดำสนิทซึ่งในยามปกติถูกเสยขึ้นไปจนหมดร่วงลงมาปรกหน้าผาก ทำให้ความดุดันบนใบหน้าคมดูลดน้อยลง หากว่ากันตามจริงแล้วรูปลักษณ์ของเซย์จิจัดว่าดูดีมากทีเดียว ทว่าด้้วยนิสัยเกรี้ยวกราดใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลเสมอมา จึงไม่ค่อยมีผู้ใดมาข้องเกี่ยวด้วยอย่างที่พึงจะมี

    " คุณมันพวกดีแต่หน้าตาจริง ๆ "
    เจ้าของดวงตาสีอ่อนซึ่งเผลอปล่อยให้ความคิดเตลิดไปไกลกล่าวกับตัวเอง ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดให้กับความคิดเหลวไหลเหล่านั้น เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเซย์จิในยามนอน ซึ่งดูไร้พิษภัยต่างจากยามมีสติครบถ้วนราวกับคนละคน จึงอดอยากรู้อยากเห็นมองสำรวจไม่ได้ ทว่าในพริบตาที่จะหันหลังเดินกลับขึ้นห้องนอน ข้อมือเรียวกลับถูกรั้งดึงไว้จากผู้ที่คิดว่าโดนพิษสุราเล่นงานนอนไม่ได้สติอยู่มาโดยตลอด

    " หวา!! "
    ร่างผอมเซตามแรงดึงล้มลงบนตัวผู้ที่ตื่นเต็มตา และกำลังจ้องมองมาด้วยดวงตาแดงก่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ วงแขนแข็งแรงโอบรัดไว้จนดิ้นหนีไม่ได้ กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ของคนเมาที่นึกรังเกียจ เทียบไม่ได้กับแววตาที่นาโอะไม่อาจเข้าใจได้นับตั้งแต่หายป่วยซึ่งสบมองมาเลย มันแฝงความปรารถนาไว้อย่างลึกล้ำยิ่งกว่าครั้งใด ๆ ด้วยระยะห่างเพียงลมหายใจกั้น ผู้ถูกกักขังไว้ในอ้อมแขนจึงไม่อาจหลบเลี่ยงจากสายตาคู่นั้นได้

    " ..นาโอะ..นาโอะ "
    ในตอนแรกเจ้าของชื่อคิดเพียงว่าเซย์จิเมาจนเพ้อออกมาอย่างขาดสติเท่านั้น ด้วยไม่อาจสู้แรงได้จึงเลือกนอนอยู่นิ่งอยู่กับที่คอยให้คนเมาหมดสติไปเอง ทว่าในอึดใจต่อมาเจ้าของบ้านกลับพลิกตัวกดนาโอะลงไปนอนแทนที่ตน แล้วขึ้นคร่อมเอาไว้ทั้งตัว ก่อนพร่างพรูความในใจออกมา

    " นาโอะฉันขอโทษ "
    กลิ่นกายเฉพาะตัวของเซย์จิลอยมาตามอากาศอันหนาวเย็น พร้อมถ้อยคำที่ไม่น่าเชื่อหูที่สุด สายตาที่มองมาดูหนักแน่นหาได้เลื่อยลอยอย่างคนเมาสุราทั่วไปไม่

    " เอ๋ ? "
    " ที่ผ่านมาฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันนะ "
    ชายหนุ่มซบหน้าลงกับซอกคอขาว น้ำเสียงที่เปล่งฟังดูสั่นสะท้านอย่างคนไม่มั่นใจในตัวเอง ต่างจากปกติเหลือเกิน เขื่อนความอดทนพังทลายลง ความรู้สึกที่ถูกกักเก็บไว้จึงทะลักทลายออกมา โดยไม่เว้นช่องว่างให้ผู้อยู่ในอ้อมแขนได้ทันตั้งตัว

    " ขอร้องล่ะ ให้อภัยฉันเถอะ " 
    นาโอะงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก ได้แต่ฟังน้ำเสียงทุ้มนุ่มหูกล่าวขอโทษพลางเรียกชื่อตนซ้ำไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า คำขอโทษพร้อมกลิ่นแอลกอฮอล์เป็นเพียงถ้อยประโยคที่ลอยมากับสายลมแล้วพัดผ่านไปเท่านั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนและมั่นใจได้่คือชายผู้นี้ไม่ได้น่าหวาดผวาเหมือนดังแต่ก่อนอีก

    ฤทธิ์สุราอาจทำให้คนพร่ำเพ้อเรื่องไร้สาระหรือโป้ปดออกมาได้มากมายอย่างคาดไม่ถึง ทว่าคงไม่อาจทำให้่ผู้ที่ไม่เคยก้มหัวให้ใครยอมลดทิฐิลง และพร่ำคำขอโทษหลายครั้งหลายหนเช่นนี้ได้แน่

    บางทีเขาอาจปล่อยให้ความทรงจำในอดีตมาบดบังจนดวงตาพร่าเลือนมองไม่เห็นความจริงมาตลอด

TBC
(ครึ่ง?)ตอนนี้สั้นจังเลยเนอะ แหะๆ
หลังไปเรียนจนครบทุกตัวเราก็เริ่มรู้ว่าถ้าคอยให้แต่งจนจบตอน กว่ามาต่อได้ทีคงเว้นช่วงไปเป็นอาทิตย์แน่เลยค่ะ เลยลองเอามาลงทีละฉากดู ถ้ายังมีกองงานสุมหัวเยอะอย่างนี้คงมาต่อแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่งนิยายคือการหนีความจริงชั่วคราวไปแล้วล่ะ่ค่ะ orz
ปล.อย่าเพิ่งคิดว่าสองคนนี้จะลงเอยกันภายในเร็ววันนี้นะคะ XDD