Miracle #เบื้องหลัง#
" คัท! วันนี้พอแค่นี้ ขอบคุณทุกคนมากนะคะ! "
สิ้นเสียงบอกเลิกกองใบหน้าของเซย์ิจิที่ตึงเครียดมาตลอดก็ผ่อนคลายลง ชายหนุ่มพิงหลังลงบนพนักพิงเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน สต๊าฟทุกคนเดินเข้ามาช่วยกันเก็บอุปกรณ์ประกอบฉาก เสียงโหวกเหวกตะโกนสั่งงานดังลั่นที่ผู้เหนื่อยล้าหาได้ใส่ใจไม่ แต่ไม่นานนักเปลือกตาแนบปิดสนิทก็ลืมขึ้นอีกครั้ง ใครบางคนกำลังเรียกชื่อเขาอยู่
" เซย์จิซัง.... "
ผู้ที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงมีสีหน้าลำบากใจ แม้สายน้ำเกลือปลอมที่ใช้สำหรับถ่ายจะถูกนำออกไปแล้ว แต่นาโอะยังไม่ลุกขึ้นเสียที รอยยิ้มเจือจางวาดบนใบหน้าคมเป็นเชิงถามว่าอีกฝ่ายเรียกทำไม
" ผมลุกไม่ขึ้น.."
แทนคำตอบวงแขนแข็งแรงช้อนร่างผอมขึ้นมากอดไว้แนบอก แล้วเดินมุ่งตรงไปยังห้องน้ำ
" ไปอาบน้ำกัน เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จ คนพวกนี้เก็บของกลับไปหมด แล้วเราค่อยไปนอนกันนะ "
ใบหน้าหวานขึ้นสีเรื่อ ใครจะคาดคิดฉากขืนใจที่ควรเป็นเพียงการแสดง ทว่าเซย์จิกลับเล่นจริงจนทิ้งคราบความใคร่เอาไว้ให้เหนอะหนะไม่สบายตัวไปหมด ยิ่งไปกว่านั้นผู้กำกับดูจะไม่พอใจเสียทีจึงสั่งถ่ายใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อรู้ตัวอีกทีนาโอะก็ลุกไม่ขึ้นเสียแล้ว
" ฉากเมื่อกี้นายแสดงสีหน้าได้เจ็บปวด สมค่าตัวจริง ๆ เลยเซย์จิ "
ผู้ที่ค่าตัวแพงที่สุดในกองรองจากเทะซึโอะเดินยิ้มร่าเข้ามาหา ในมือถือกุญแจรถเอาไว้ด้วย เซย์จิจึงเดาได้ว่าไดยะคงกำลังจะกลับบ้าน เมื่อเห็นว่าเลิกถ่ายพอดีจึงแวะมาทักทายเฉย ๆ รอยยิ้มอารมณ์ดีทำให้เซย์จิอดหมั่นไส้ลูกรักของผู้กำกับคนนี้ไม่ได้ ทั้งที่มีบทน้อยกว่าใครเพื่อน แต่พอออกมาทีกลับได้ค่าตัวแพงกว่าเขาที่มีบททุกตอนเสียอีก
" ไดยะซังจะกลับแล้วเหรอครับ "
" ใช่แล้ว เหนื่อยหน่อยนะนาโอะ แต่เดี๋ยวก็จะได้หยุดหลายวันแล้วนี่ พักให้เต็มที่เลยนะ " ไดยะยิ้มกว้างให้
" ได้หยุดเหรอครับ ทำไมไม่เห็นมีคนบอกพวกผมเลยล่ะ "
ร่างเพรียวพยายามขืนตัวจะลงมายืนคุยกับไดยะ แต่ในเมื่อไม่ได้ัรับความร่วมมือจากเจ้าของอ้อมแขนมีหรือจะสำเร็จ
" ไม่มีคนบอกหรอกเหรอ เห็นว่าผู้กำกับเค้าติดเกมไม่ว่าง..เอ๊ย...เค้าอยากจะร่างพล็อตให้ละเอียดกว่านี้ เลยให้นักแสดงทุกคนหยุดน่ะ "
ไดยะยิ้มหวานกลบเกลื่อนความจริงที่เผลอหลุดปากออกมา บอกไม่ได้เด็ดขาดถึงเหตุผลที่แท้จริงของวันหยุดยาวเป็นครั้งแรกนี้ ลำพังแค่เจรจาขอให้มาเป็นพระเอกก็ยากเย็นแสนเข็นแล้ว ถ้าไม่ได้นายเอกใจดีช่วยพูดให้คงไม่มีหวัง ขืนรู้ว่าต้องเสียเวลาถ่ายมากขึ้น ให้เอกสารบนโต๊ะทำงานของเซย์จิกองเพิ่มพูนมากกว่านี้ คงไม่พ้นถูกยกเลิกสัญญาเป็นแน่
" อย่างงั้นเองเหรอครับ "
" ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะ "
ฝ่ามือใหญ่ลูบเรือนผมสีอ่อนในอ้อมแขนแกร่งอย่างนึกเอ็นดู ความอดทนของเซย์จิจึงมาถึงจุดสิ้นสุด เขารีบอุ้มนาโอะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วใช้ฝ่าเท้ายันประตูปิดดังโครม ร่างเพรียวถูกวางลงในอ่างน้ำอย่างอ่อนโยน เรียวปากบางคลี่ยิ้มอย่างเป็นสุข น้ำอุ่นกำลังช่วยให้ข้อต่อต่าง ๆ ทั่วร่างคลายลง บรรเทาอาการปวดได้เป็นอย่างดี
" นาโอะฉันขอโทษ ฉากเมื่อคืนเจ็บมากมั้ย ฉันเผลอตัวไปหน่อยน่ะ "
ฝ่ามือกร้านคว้าครีมอาบน้ำมาชโลมลงบนผิวขาว ปากก็พร่ำขอโทษไปด้วย เวลาเห็นร่างสวยงามเปลือยเปล่าเขาไม่เคยห้ามอารมณ์ได้เลยสักครั้ง ถึงจะเตือนตัวเองอยู่เสมอว่านี่เป็นเพียงการแสดงก็ตามที ดวงตาสีน้ำตาลหรี่ลงเหลือบมองผู้ที่นั่งอยู่ข้างอ่าง ข้อแก้ตัวเมื่อครู่ฟังดูไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด เผลอตัวที่ไหนกันรุนแรงจนแทบขาดใจตายประหนึ่งกำลังร่วมรักกันจริงก็ไม่ปาน
" ทีฉากบีบคอผมไม่เห็นเซย์จิซังเอาจริงขนาดนี้เลยนี่ครับ ต้องถ่ายใหม่ตั้งหลายครั้ง " นาโอะบ่นงุ้งงิ้งไปตามภาษาคนหาเรื่องจับผิด
" อย่าพูดถึงฉากนั่นอีกนะ ฉันโมโหยัยผู้กำกับแทบแย่ มีอย่างที่ไหนให้ฉันทำกับนายแบบนั้น ดีนะฉากกระทืบนายโดนตัดออกไปแล้ว ไม่งั้นอย่าหวังจะว่าไอ้ละครเรื่องนี้จะได้ถ่ายต่อเลย "
ดวงตาดำสนิทแลดูน่ากลัวขึ้นขณะนึกไปถึงฉากที่เรียกได้ว่าค่อนข้างยากสำหรับเขาเลยทีเดียว แค่เห็นหน่วยตาสวยฉายแววเจ็บปวดเซย์จิก็ทนเพิ่มแรงบีบที่ลำคอเพรียวตามบทไม่ได้อีก เดือดร้อนถึงนาโอะต้องเข้ามาเกลี่ยกล่อมหลังต้องถ่ายใหม่เป็นรอบที่สิบ
แล้วกองถ่ายนี่มันอะไรกัน ยากจนถึงกับไม่มีปัญญาจ้างนักแสดงแทนเลยเหรอไง ถึงต้องให้นาโอะเล่นบทเจ็บตัวด้วยตัวเองตลอด แต่เมื่อคิดไปว่าฉากร่วมรักต้องใช้คนแสดงแทนเซย์จิก็นึกขอบคุณความขัดสนด้านการเงินนี้เป็นครั้งแรก เขาไม่มีทางนอนกับใครนอกจากนาโอะได้ แม้จะเป็นเพียงแค่การแสดงก็ตาม ความคิดที่จะช่วยจ่ายเงินสนับสนุนการถ่ายทำจึงมีอันต้องพับเก็บไป
" แต่ก็ได้หยุดแล้วนี่ครับ ไว้พรุ่งนี้เราไปเที่ยวด้วยกันกับเทะซึจังนะครับ "
นาโอะยิ้มออดอ้อนหวังให้ชายหนุ่มใจเย็นลง เป็นไปตามคาดแววตาสีดำดูอ่อนโยนขึ้น เซย์จิโน้มใบหน้าลงไปหมายจะลิ้มชิมความหอมหวานจากแก้มเนียนนุ่ม แต่ทันใดนั้นเองเจ้าของค่าตัวแพงที่สุดในกองทั้งที่บทน้อยนิดก็เปิดประตูห้องน้ำเข้ามาขัดจังหวะได้พอดีราวกับกะเอาไว้
" พี่นาโอะ พี่เซย์จิถ่ายเสร็จแล้วไปเล่นกันเถอะฮะ "
เทะซึโอะชูรถยนต์บังคับคันโปรดในมือ พลางเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังรอบตัวเซย์ิจิ ทว่าคำตอบที่ได้กลับไปทำให้เด็กชายมุ่นคิ้วทันที
" ไม่ได้หรอก พี่นาโอะเขาต้องพักผ่อน เทะซึโอะไปเล่นคนเดียวก่อนนะ "
ถ้อยคำเกลี่ยกล่อมหวานหู ทว่านัยน์ตานั้นพราวระยับ จากนี้ไปเป็นเวลาส่วนตัวของคนสองคน ปราศจากกล้องคอยตามถ่าย ไม่จำเป็นต้องเล่นตามบท เวลาแสนมีค่าซึ่งเฝ้าคอยมานาน ฉะนั้นถึงเป็นเทะซึโอะก็ใช่จะยอมให้ได้ เซย์จิค่อย ๆ ดันแผ่นหลังเด็กชายออกไปนอกห้องน้ำ
ทว่าเมื่อหันไปมองที่อ่างอาบน้ำ ร่างเพียวก็ผล็อยหลับไปเสียแล้ว การถ่ายทำสิบวันเต็มไม่มีพักไม่ว่าใครก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา ยอมปล่อยไปจนกว่าจะนอนพักเต็มที่ก็ได้ ระหว่างนั้นเขาเองก็มีเรื่องต้องจัดการเสียก่อนเช่นกัน ชายหนุ่มละสายตาจากนาโอะ หันกลับมาจ้องกล้องซึ่งคอยตามถ่ายอยู่ตลอดตั้งแต่เลิกกอง เจ้าของใบหน้าบึ้งตึงสาวเท้าเข้ามาใกล้ จากนั้นจึงตวาดใส่ผู้กำกับสาวด้านหลังกล้อง
" จะหยุดถ่ายหรือจะเอาตะกั่วไปกินเล่น "
ภาพหน้าจอไม่ปรากฏสิ่งใดอีก ถ้าให้เดาผู้กำกับผู้หาญกล้าไปรบกวนเวลาส่วนตัวอาจได้ลูกตะกั่วไปกินเล่นจริงดั่งคำขู่แล้วก็เป็นได้..
TBC Chapter 15
เขียนเล่นๆเอามาลงคั้นเวลาค่ะ อ่านขำๆอย่าคิดจริงจังนะคะ!! XD
ยกยอดตอบเม้นไว้เป็นครั้งหน้าด้วยค่ะ TTwTT
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
