หัวข้อ: Miracle [Last Chapter][23/02/11] ~♪♪

[pattybluet]

เซย์จิเวอร์ชั่นใหม่น่ารักดี 555+
ไดยะ   ยังไงฝากเสี้ยมนาโอะให้ป่วนเซย์จิมั่งจิ หุหุ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[anajulia]

ขอบคุณที่ส่งไดยะให้กอดค่ะ ปลื้มไดยะและจะยังปลื้มต่อไป 
เซย์จิซัง......เฮ้อ อยากจะสมน้ำหน้า แต่ก็ทำไม่ลง

[hpsky]

เซย์จิสู้ๆเอาชะใจนาโอะให้ได้ เพื่อเมียเพื่อลูก

เทะซึจังน่ารักอ่า~ ขอมาเป็นลูกเค้าแทนได้มะ

[zemicolon]

นี่ละน้าเซย์จิ ง้อนาโอะ ให้สำเร็จแล้วกัน

ทำเค้าไว้เยอะช่วยมะล่าย


 

[iforgive]

เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว  เซจิก็มีหัวใจเหมือนคนอื่น ๆ เหมือนกัน
ทุกอย่างก็ต้องมีการเริ่มต้น  เนาะ  หวังว่าเวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

ชอบตอนนี้จัง +1 ให้นะ

[vvivy]

อดทนต่อไปเน้อเซย์จิ...สักวันนาโอะจะเข้าใจ

ปล.รอตอนต่อไปค๊าบ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ตามใจคนแต่งเลยครับ
แต่ว่า...
อย่าให้รักกันง่ายๆ แล้วกัน
เพราะว่า เรื่องมันจะได้ดูสมเหตุสมผลด้วย
ลองคิดดูว่าคนมาทำเราแทบตาย ข่มขืนเอยอะไรเอย
อยู่ๆ จะมารักกันง่ายๆ
ภายในวันสองวัน คงไม่ใช่แล้วแหละมั้ง

ส่วนการบรรยายความรู้สึกตัวละคร
ผมคิดว่าค่อนข้างเห็นภาพนะครับ
อันนี้ +1 ปายๆๆๆ 

[นัตสึกิ]

แง๊ว......เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
อ่านแรกๆก็ต้องยอมรับว่างงนิดหน่อย(ไม่นิดละตูสับสนชื่อตัวละครอยู่สี่ห้าตอน)
แต่อ่านไปอ่านมาก็ชักจะติดค่ะ

อ่านมาตั้งแต่สี่ทุ่ม จนนี่จะตีหนึ่งแล้วฮ่าๆ

ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านนะคะ
แล้วจะตั้งตารอตอนต่อไปค่ะ

ปล.นาโอะอย่าไปยอมมันง่ายนักนะลูก

[Lunaeve]

เค้าเอามาจิ้มเซจิ ตังหาก  ส่วนคนเขียน

[dahlia]

ชิชะ แค่ทำดีเล็กๆ น้อยๆ อย่าคิดว่า คนเขาจะเห็นใจ ไอ้ที่เคยทำมามันเยอะอยู่เหอะ

[Laxxeez]

เทะซึจัง...สมกับที่เกิดมาเป็นโซ่ทองคล้องใจของเซย์จิกับนาโอะจริง ๆ คับ

[Phelyra]

เวลา ความอดทน ความรัก ความห่วงใย ความจริงใจ และเทซึจังเท่านั้น ถึงจะช่วยเยียวยานาโอะให้ค่อย ๆ ดีขึ้นได้ พยายามเข้านะค่ะเซย์จิ

[jasmin]

เทะซึ ดาราที่ค่าตัวแพงที่สุดมาแล้ว
มาถึงบรรยากาศก็ดีขึ้น นิดนึงเลย
อย่างน้อยนาโอะก็กินข้าวได้
ปล. เซย์จิขี้หึงไปไหมคร้าบบบบบ

[mousou]

Miracle 16


    " เพล้ง! "
    ความเงียบสงบยามค่ำคืนถูกทำลายลงด้วยเสียงคล้่ายกระเบื้องแตก ปลุกผู้หลับใหลอยู่ในชั้นเดียวกันให้ตื่นขึ้น เซย์จิรีบรุดมายังห้องนอนอีกฝั่งของบ้าน ในใจจินตนาการไปถึงเรื่องต่าง ๆ มากมาย พนักงานร้านเค้กนั่นกลับมาพาตัวนาโอะไปอีกบ้างล่ะ หรือคนป่วยเพ้อไข้จนเผลอปัดข้าวของตกแตกจนได้แผลบ้างล่ะ โดยลืมคิดไปเสียสนิทว่านาโอะคนนั้นได้รับการเยียวยาทางจิตใจจากยาชื่อเทะซึโอะแล้ว อีกไม่นานคงหายดี

    " นาโอะเกิดอะไรขึ้นน่ะ "
    เมื่อหลอดไฟทำงานให้แสงสว่างภายในห้องอีกครั้ง เซย์จิจึงได้เห็นแก้วน้ำ ขวดน้ำรวมถึงโคมไฟข้างเตียงตกแตกกระจัดกระจาย ผู้สร้างความเสียหายครั้งนี้ทรุดนั่งอยู่บนพื้นห้อง มือเรียวพยายามจับขอบเตียงพยุงตัวลุกขึ้น หากแต่ก็ล้มเหลว จนเมื่อเห็นเซย์จิใบหน้าสวยพลันซีดลง หลักฐานความผิดเห็นคาตาอยู่อย่างนี้ เจ้าของบ้านคงโมโหเป็นแน่

    " เป็นอะไรหรือเปล่า "
    " ผมขอโทษ.. " ดวงตาคล้ายเด็กทำความผิดแล้วถูกจับได้สบมองมา แบบเดียวกับที่ใช้อ้อนวอนตลอดทั้งคืนที่ถูกขืนใจ

    ..ฉันไม่ได้จะทำร้ายนาย ไม่ทำอีกต่อไปแล้ว เลิกมองมาด้วยสายตาแบบนั้นสักทีสิ..

    เซย์ิจิกดอารมณ์ขมขื่นไว้ในใจ ก่อนเดินเข้าไปหาหมายจะช่วยพยุงให้ลุกขึ้น ทว่านาโอะกลับกระถดกายถอยหลังหนีด้วยมือทั้งสองข้าง ปากก็ร้องห้ามไปด้วย

    " ยะ..อย่า..จับนะ.."
    " ไม่ทำอะไรหรอก ฉันแค่จะช่วยพยุง " ชายหนุ่มนั่งลงตรงหน้านาโอะ พยายามเกลี้ยกล่อม กระนั้นผู้หวาดกลัวหาได้สงบลงไม่
    " ผมขอโทษ..ยะ..อย่าเข้ามานะ.." 
    แผ่นหลังบางชนเตียงด้านหลัง ไม่มีทางหนีอีกแล้ว ในตอนนั้นเองประตูห้องเปิดออกอีกครั้งจากผู้อาศัยอยู่ชั้นสองอีกคนหนึ่ง ภาพเซย์จิพยายามไล่ต้อน ในขณะที่คนป่วยผู้มีท่าทางตื่นกลัวร้องห้ามเสียงสั่น ไม่ว่าใครก็ตีความเหตุการณ์ตรงหน้าผิดไปได้ทั้งนั้น

    " ทำบ้าอะไรของนาย! " ไดยะพุ่งเข้ามาผลักเซย์จิออกไปอีกด้าน แล้วตรงเข้าไปประคองนาโอะซึ่งเจ้าตัวยินยอมโดยไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย

    " มันทำอะไรนาโอะคุงอีกเหรอ "
    "  ปะ..เปล่าครับ " นาโอะรีบส่ายหน้าปฏิเสธ เขายังไม่ถูกทำอะไรเพราะไดยะเข้ามาได้ทันเวลาพอดี มือบางทั้งสองข้างจับแขนไดยะไว้แน่นคล้ายจะหาที่พึ่ง
    " ถ้าอย่างนั้นเกิดอะไรขึ้นล่ะ "
    " ผมจะไปแปรงฟันแล้วลุกไม่ไหว เลยเผลอปัดข้าวของตกเสียหายน่ะครับ....เซย์จิซังคงจะโกรธ "

    นาโอะเล่าความจริงทั้งหมดออกมาในที่สุด กระนั้นยังต้องใช้ความกล้าอย่างมากในการเอ่ยชื่อเซย์จิไป ร่างเพรียวไม่กล้ามองไปทางเจ้าของบ้านอีก จึงไม่ทันได้เห็นร่างที่ทรุดนั่งลงบนพื้นหมดสิ้นเรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก กระทั่งเพื่อนสนิทยังไม่เชื่อใจว่านาโอะจะไม่ถูกกระทำดั่งที่ผ่านมาอีก ผู้อาศัยร่วมบ้านทั้งสองพากันพยุงเดินเข้าไปในห้องน้ำ ขณะที่เซย์จิไม่อาจสลัดภาพนาโอะที่หวาดกลัวแล้วเลือกไดยะมากกว่าเขาออกไปจากหัวได้เลย

    " ....ฉันไม่ได้โกรธอะไรนายสักหน่อย "
    เซย์จิผู้หมองหม่นกล่าวกับตัวเอง ก่อนเดินออกจากห้องไปเรียกคนมาทำความสะอาด ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ในห้องนี้อีกในเมื่อมีคุณหมอดีใจอยู่แล้วทั้งคน ไดยะที่ยืนพิงกรอบประตูห้องน้ำคอยนาโอะทำธุระส่วนตัวมองตามแผ่นหลังกว้างพร้อมดวงตาวาววับ เรียวปากเคลือบรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจ

    ..สำนึกผิดให้มากกว่านี้สิ เผื่อฉันใจอ่อนอาจจะช่วยนายก็ได้นะเซย์จิคุง..

------------------------

    วันคืนหมุนเวียนผ่านไปอาการของนาโอะดีขึ้นตามลำดับ ในระหว่างนั้นเซย์จิแวะเวียนไปเยี่ยมหลังเลิกงานเป็นประจำทุกวันเพื่อพาเทะซึโอะไปหา และเพื่อถูกสายตาตื่นกลัว กับน้ำเสียงแผ่วเบาตอกย้ำให้ยิ่งเสียใจต่อการกระทำของตน จนต้องกลับห้องปล่อยให้สองพี่น้องอยู่ด้วยกัน สิ่งที่เซย์จิทำได้มีเพียงเฝ้ามองคนสำคัญทั้งสองหัวเราะพูดคุย หยอกล้อกันอย่างสนิทสนมผ่านกล้องวงจรปิดเท่านั้น เมื่อได้เวลาพักผ่อนจึงไปพาตัวเทะซึโอะกลับห้อง

    ทุกภาพทุกการกระทำตอกย้ำว่าเซย์จิไม่มีทางได้รับไมตรีจิตรเช่นนั้นจากนาโอะได้อย่างน้องชายคนสำคัญ แม้จะอยากให้เจ้าของรอยยิ้มอ่อนโยนเลิกหวาดกลัว แล้วปฏิบัติด้วยอย่างน้อยแค่ในฐานะเพื่อนก็ยังดี ดูเหมือนเซย์จิคงต้องพยายามให้มากขึ้น

    วันนี้ต่างจากวันอื่น ๆ ไดยะบอกเซย์จิว่าผู้ป่วยหายดีแล้ว ทั้งแผลบนร่างกาย อาการไข้และสภาพจิตใจดีขึ้นมาก ไม่ต้องกินยาอีกต่อไป ถือเป็นข่าวดีอย่างหนึ่งสำหรับเซย์จิเลยก็ว่าได้ เขาจึงตั้งใจจะทำอะไรบางอย่างเป็นของขวัญให้นาโอะ

    " พี่นาโอะ~ "
    เทะซึโอะถลาวิ่งเข้าไปกอดเอวพี่ชายที่นั่งห้อยขาอยู่ข้างเตียง นาโอะยิ้มเจือจางให้เด็กชาย ก่อนเหลือบมองเซย์จิคล้ายต้องการเช็คให้แน่ใจว่าชายหนุ่มออกไปแล้วหรือยัง ทว่าเมื่อเห็นเจ้าของบ้านเดินเข้ามาทิ้งกายนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่งในห้อง ดวงตาสีอ่อนก็รีบหลุบลงมองน้องชายตามเดิม เซย์จิรู้ดีนาโอะไม่มีวันเอ่ยปากพูดด้วยก่อนจึงเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นเอง

    " ไดยะบอกว่านายหายดีแล้ว "
    เซย์จิมองคู่สนทนาไม่ละสายตา นาโอะแสร้งทำเป็นลูบหัวเทะซึโอะอยู่นานกว่าจะตอบรับเสียงแผ่วออกมา เจ้าตัวคงกลัวถูกทำอะไรอีกกระมังฝ่ามือถึงได้สั่นเทาเช่นนั้น

    " ....ครับ.."
    " งั้นก็ดีแล้วล่ะ คืนนี้ฉันให้เทะซึโอะนอนที่ห้องนี้ฉลองที่นายหายป่วยแล้วกัน "

    สิ่งที่ได้ตอบแทนกลับมาคุ้มค่ากับการข่มใจต่อความหวาดระแวงกลัวสองพี่น้องจะหนีหายไปอีกยิ่งนัก ทั้งนาโอะและเทะซึโอะหันมองมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แล้วมอบรอยยิ้มที่ดูละม้ายคล้ายกันให้ในอกเซย์จิคับแน่นด้วยความยินดี

    " จริงเหรอฮะ "
    ริมฝีปากบางของเด็กชายที่ยังคลี่ยิ้มน้อย ๆ ขณะเอ่ยถาม หากเซย์จิพูดจริงนี่จะเป็นคืนที่นาโอะจะได้อยู่กับเทะซึโอะเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนอันยาวนานดั่งล่วงเลยมาหลายปี

    " ฉันจะโกหกไปทำไมล่ะ "
    สิ้นคำตอบรับเทะซึโอะรีบปีนขึ้นไปจัดที่นอนของตัวเองบนเตียงนอนซึ่งกว้างเกินกว่าจะนอนคนเดียวได้ เด็กชายคว้าหมอนใบหนึ่งของนาโอะมาวางเคียงกัน หมายมั่นไว้ในใจว่าจะนอนกอดพี่ชายแทนหมอนข้างให้สมอยาก

    " พี่นาโอะนอนฝั่งนี้ เทะซึจังนอนตรงนี้ " มือเล็กตบหมอนแปะ ๆ แสดงความเป็นเจ้าของ
    " เทะซึจังจะนอนเลยเหรอ " นาโอะหันไปยิ้มละไมให้น้องชาย
    " เปล่าครับ เทะซึจังแค่จัดที่นอนเหมือนที่พี่นาโอะเคยบอกไง แต่เตียงนี้กว้างจัง พี่เซย์จิมานอนด้วยกันมั้ย " เทะซึโอะวาดมือไปยังที่ว่างข้างตัวอีกฝั่งของเตียง พลางชวนพี่ชายตัวโตที่เพิ่งรู้จัก ทว่านาโอะกลับเอ่ยห้่ามเสียงแข็ง

    " อย่าให้เซย์จิซังต้องมานอนเบียดกับพวกเราเลยเทะซึจัง รบกวนเขานะ "
    ภาพความทรงจำในคืนสุดท้ายที่ใช้เตียงนอนร่วมกันแล้วถูกขืนใจกลับมาเด่นชัดอีกครั้ง หากจะว่าไปแล้วทุกครั้งที่นอนร่วมเตียงกับเซย์จิไม่มีครั้งใดเลยที่นาโอะไม่ถูกล่วงเกิน ถ้าต้องให้เทะซึโอะมาเห็นเรื่องเสื่อมทรามเหล่านั้นนาโอะยอมกัดลิ้นตายเสียยังจะดีกว่า

    " แต่นอนด้วยกันหลายๆคนอุ่นดีออก เทะซึจังไม่ได้นอนกับใครมาตั้งนานแล้ว "
    ท้ายประโยคน้ำเสียงอันสดใสแผ่วลง ไม่ว่าใครฟังก็ทราบได้ในทันทีว่าเด็กชายต้องทนกับความเหงายามค่ำคืนเพียงลำพังมากสักเพียงใด ซึ่งเป็นข้อบกพร่องในความเพียบพร้อมมากมายที่เซย์จิมองข้ามไปและเพิ่งมาตระหนักได้

    " นอนกับพี่ยังไม่อุ่นพอเหรอ งั้นพี่ลองไปชวนไดยะซังเอามั้ย "
    " ห้ามชวนหมอนั่นเด็ดขาด นอนกันแค่สองคนก็พอแล้วนี่ "
    เซย์จิรีบเอ่ยห้ามเสียงดังจนใกล้เคียงกับการตวาด ด้วยอารมณ์อิจฉาคละหึงหวงอย่างไม่สามารถอธิบายออกมาได้ เพียงสองคนก็พอแล้ว หากเขาไม่อาจเป็นส่วนหนึ่งในค่ำคืนอันอบอุ่นที่กำลังจะมาถึงได้ ก็ขอเห็นแก่ตัวขัดขวางไม่ให้ผู้อื่นมายุ่งเกี่ยวได้ด้วยเช่นกัน

    " คะ...ครับ.."
    " เทะซึโอะยังไม่ได้อาบน้ำ ฝากจัดการด้วยแล้วกัน "

    นาโอะพยักหน้ารับคำเล็กน้อย ปกติเรื่องพวกนี้สาวใช้จะเป็นคนจัดการแทนพี่เลี้ยงที่โดนไล่ออกไป แต่ด้วยความรีบร้อนดีใจไปพาตัวเทะซึโอะลงมาจนไม่ได้ใส่ใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้ เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วเซย์จิจึงบอกอีกเรื่องที่ตั้งใจใช้เป็นเครื่องเหนี่ยวรั้งนาโอะเอาไว้จนกว่าจะได้รับการให้อภัย

    " จากวันนี้ไปฉันให้นายเจอเทะซึโอะได้วันละ 2 ชั่วโมงตั้งแต่ 6 โมงเย็นจนถึงสองทุ่ม ถ้าวันไหนฉันยังไม่กลับขึ้นไปหาข้างบนห้องเองได้เลย เดี๋ยวจะบอกคนเฝ้าเอาไว้ให้ "

    " เทะซึโอะอยู่ที่่นี่เหรอครับ " ดวงตาสีอ่อนฉายแววพิศวงใจ นี่อาจเป็นประโยคแรกนับแต่คืนสำนึกผิดของเซย์จิที่นาโอะยอมเปิดปากพูดด้วยประโยคยาวขนาดนี้ ด้วยความดีใจที่ฝังกลบความตื่นกลัวไปชั่วขณะ คู่สนทนาปลาบปลื้มดีใจจนยอมย้ำความสงสัยนั้นโดยลืมความหวาดระแวงไปเสียสิ้น

    นี่ถือเป็นพัฒนาการที่ดีได้หรือไม่ ? เซย์จิจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ใช่มั้ย ?

    " อยู่ที่เดิมนั่นแหละ แต่อย่าลืมนะแค่ 6 โมงเย็นถึง 2 ทุ่มเท่านั้น.."
    " ครับ.." นาโอะก้มหน้าหลบสายตาลงดังเดิม
    เซย์จิกลับออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกยินดีที่ได้เห็นรอยยิ้มนาโอะได้อีกครั้ง แต่ชายหนุ่มคงลืมสังเกตอะไรบางอย่างไป ไม่มีถ้อยคำเอ่ยขอบคุณดังเช่นครั้งแรกที่พาเทะซึโอะมาหา เพราะนาโอะสำนึกได้แล้วว่าไม่จำเป็นต้องแสดงน้ำใจให้ผู้ที่ไม่มีความดีอันใดหลงเหลืออยู่ในตัวอย่างเซย์จิ

    ความเพียรพยายามของคนบาปกลับใจยังไม่มากพอจะส่งไปถึงนาโอะได้
    หนทางที่เห็นว่าหดสั้นลง แท้ที่จริงอาจยาวไกลจนชวนท้อใจก็เป็นได้

TBC Chapter 17
มาพร้อมความมึนอีกครั้งค่ะ ใกล้เปิดเทอมแล้วล่ะค่ะหมดหวังจะแต่งจบให้ทันเปิดเทอมไปแล้ว ตอนละนิดละหน่อยเหลือเกิน TTwTT
zatamare => ไม่ง่ายแต่ก็ไม่น่าจะยากเกินความพยายามหรอกค่ะ ^^
CipheR => ให้ใช้เด็กเป็นเครื่องมือว่างั้นเถอะนะคะ - -+
BeeRY => คนเค้าสำนึกแล้วก็ต้องซึมกันหน่อยสิค้าา
JJHJJH => ตั้งกองเชียร์เซย์จิเลยดีมั้ยคะเนี่ย ฮาา
pattybluet => นาโอะ่ป่วนได้แน่นอนถ้าเลิกเกลียดเลิกกลัวนะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่าาา
anajulia => เริ่มสงสารเซย์จิแล้วเหรอค้าา XD
hpsky => ขอได้ค่ะแต่ไปขอกับเซย์จินะคะ ไรเตอร์ไม่มีสิทธิ์ยกให้ใคร~
zemicolon => ช่วยไม่ได้จริงๆค่ะ คงต้องรับกรรมต่อไปอีกนาน..
iforgive => ดีใจที่ชอบค่ะ~ >w<
vvivy => วันที่เข้าใจคงไ่ม่ใช่วันนี้สินะคะ มาต่อแล้วนะค้าา
F[ i ]sH[ O ] => ดีใจจังค่ะที่มีคนอ่านแล้วไม่สับสน ตอนนี้ก็ยังไม่งงใช่มั้ยคะ XD
mahotsukai => ยินดีต้อนรับค่าา นับไปนับมามีตัวละครทั้งหมด7ตัวค่ะ orz อ่านตั้งแต่แรกเจอคำผิดเยอะมั้ยคะ ฮาา
Lunaeve => กอดเช่นกันค่าา
dahlia => แสดงว่ายังเกลียดเซย์จิอยู่ใช่มั้ยคะเนี่ย
Laxxeez => ก็เทะซึจังเป็นลูกนี่ค้า ต้องใช้ให้สมบทหน่อย~
Phelyra => นาโอะหายดีแล้วล่ะค่าา แ่ต่ยังเหมือนเดิมกับเซย์ิจิ....
jasmin => ขี้หึงไปเหรอค้าา เราว่ากำลังดีน้า คนกำลังโดนพิษรักเล่นงานก็อย่างนี้แหละค่ะ~

[zemicolon]

ทาเคชิสู้ๆ อะม่ายช้ายๆๆ เซย์จิคุงสู้ๆ


รับกรรมต่อไป ง้อนาโอะให้ได้แล้วกันนะ

[BeeRY]

อีกนานอ่ะ...ถ้าเค้าเป็นนาโอะ ก็อีกนานอ่ะ
แต่นี่ไม่ใช่ไง เพราะงั้นเข้าใจกันเร้วๆน้าาา
อยากอ่านแบบสวีตๆ อิอิ

[hpsky]

เซย์จิสู้ๆ ต้องมีสักวัน ต้องมีสักวันที่เป็นของเรา สู้ๆ
ไดยะใจร้ายอ่ะ

[iforgive]

ไม่รู้จะสงสารใครดี  นาโอะไม่เคยรู้สึกดีกับเซจิ
เพราะฉะนั้น  คงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะใจอ่อน
ผิดกับเซจิที่หลงรักนาโอะข้างเดียว
แล้วนาโอะก็คงไม่รู้ตัว  จอตอบรับความรู้สึกนั้นก็คงเป็นไปไม่ได้  เฮ้อ

[zatamare]

หึหึ จะทำยังไงหละ แสดงความห่วงออกไป นาโอะก็คิดเป็นอีกอย่าง   


มันยังไม่มากพอทีจะส่งถึง แสดงออให้มากกว่านี้สิ ให้เขารับรู้ได้ หากแต่เมื่อรับรู้ได้แล้ว จิตใจที่บอบช้ำ ก็คงยังระเวงและไม่ไว้วางใจอยู่ดี ก็คงต้องพิสูจน์ตัวเองอีกเยอะอะนะ

[pattybluet]

นู๋เทะซึน่ารักอีกแล้ว  
ไดยะ ร้ายยยยย แต่เค้าชอบ  
รอวันที่หนูน้อยจะป่วนเซย์จิ อิอิ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Phelyra]

"ฉันอาจเป็นสายฝน เมื่อเธอร้อนใจ
 อบอุ่นเหมือนไฟ เมื่อเธอเหน็บหนาว
 อาจเป็นดนตรี กล่อมเธอเมื่อเหงา
 อาจเป็นแสงดาว เมื่อเธอแหงนมอง"
หวังว่าสักวันเซย์จิจะเป็นสิ่งเหล่านี้ให้นาโอะได้นะค่ะ เมื่อก่อนเซย์จิอาจใจร้ายทำไม่ดีกับนาโอะสารพัด แม้ตอนนี้จะสำนึกได้และอยากขอโอกาสแก้ตัว เราก็ไม่สน เราสนแค่ให้มีสิ่งดี ๆ ที่จะช่วยลบวันเวลาแห่งความหวาดกลัว สิ่งดี ๆ ที่จะสามารถเข้ามาช่วยเติมเต็มชีวิตของนาโอะและเทะซึจังให้มีความสุขมากกว่าที่ผ่านมาก็เท่านั้นเอง

[Laxxeez]

ดูท่าว่าการเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างนาโอะกับเซย์จิครั้งนี้ งานหนักจะตกอยู่ที่พระเอกตัวจิ๋วอย่าง เทะซึจัง นะคับ

[cipher]

นาโอะใจแข็งจัง
เซย์จิต้องหาตัวช่วยอย่างเทะซึงจังกับไดยะ
เซย์จิสู้ สู้ 

[JJHJJH]

เห็นใจนะ เพราะนาโอะเจ็บปวดมามากจริงๆ
เทะซึโอะน่าจะเป็นสะพานที่ดีที่สุดนะงานนี้

[anajulia]

เซย์จิซังงงงงงง สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะ


ก็ไม่ได้อยากเข้าข้างน้าคร้า แต่ๆๆ ยังไงๆเซย์จิซังก็ไม่มีทางปล่อยนาโอะไปแน่ๆ
เพราะงั้นลุ้นให้สองคนเค้ารักกันเร็วๆดีกว่า นาโอะจังจะได้มีความสุขเสียที

[dahlia]

ทำไมต้องแค่ 6 โมง ถึง 2 ทุ่มละ แล้วก็ยังไม่ค่อยไว้ใจเซย์จิอยู่เลย กลัวอาการบ้ากำเริบ

[jasmin]

เซย์จิซึมไปเลย แอบสะใจทำตัวเองทั้งนั้น
อ่านตอนนี้ก็สงสารนิดนึง แต่หักลบกับตอนแรกๆ
ให้ง้ออีกนิดดีกว่า โอกาสมาแล้วนาโอะ
เอาคืนให้เต็มที่ 

[different]

คงเพราะบาปมาก ความพยายามแค่นี้ถึงยังไม่มากพอ
นอกจากนาโอะแล้ว ยังมีหนูทดลองคนอื่น ๆ อีกนะ

[vvivy]

เซย์จิก้อใช้เจ้าตัวเล็ก(น้องเทะซึ)เป็นสะพานค่อยๆเชื่อมความสัมพันธ์กะนาโอะจิ 


ปล.จริงๆแล้วไดยะเป็นคนดีรึป่าวคะเนี่ย?

[Tifa]

ทำไมต้องแค่ 6 โมง ถึง 2 ทุ่มละ แล้วก็ยังไม่ค่อยไว้ใจเซย์จิอยู่เลย กลัวอาการบ้ากำเริบ

จริงๆ ทำไมต้องเคอฟิวด้วยคะ ทำม้ายยยย