หัวข้อ: รอยรัก... จำหลักใจ [บทที่ 17 จบ] 6 พ.ย. 55 หน้า 15

[pattybluet]

กำลังเข้มข้นเลยค่ะ แต่แบบ...จะเป็นทักษ์จริงๆหรอ แบบ... ยังอยากสงสัยลุงคนสวนอยู่ดี 
แอบขัดใจพี่วินเล็กน้อย อันที่จริงเราลุ้นให้พี่วินพูดแสดงความห่วงใยไปตรงๆ มากกว่ามาทำลับๆล่อๆแบบนี้
ก็นะ อยากเห็นโมเมนต์หวานๆหลังจากที่(เหมือนจะ)เข้าใจผิดกันนี่นา
บวกจ้า

[malula]

ไม่อยากเชื่อว่าเป็นทักษ์เหมือนกัน แต่จะเป็นใคร แล้วมีเหตุจูงใจอะไร รอเฉลยดีกว่า

[cavalli]

 

[luckyzaaa]

ใครมาหาจีที่บ้านอะ พี่วินรีบกลับไปดูน้องอย่างด่วนเลย

ขอให้ไ่ม่ใช่ทักษ์ ขอให้ไ่ม่ใช่ทักษ์ ขอให้ไ่ม่ใช่ทักษ์ ขอให้ไ่ม่ใช่ทักษ์ 

[berlyn]

ความรู้สึกของพี่วิลก็บ่งบอกมาหลายตอนแบบที่ชัดมากๆ ว่าเป็นห่วงเป็นใยจีซะเหลือเกินแล้วนะ

ทักษ์อาจมีส่วนร่วมรู้เห็นเกี่ยวกับเรื่องการวางยาจีแต่ไม่ทั้งหมด หรือเป็นลุงคนสวนที่อยู่มานานจนจีไว้ใจ แล้วก็ปล่อยข่าวเรื่องคุณทวต สติไม่ดี 

[luckyzaaa]

ทำไมยังไม่มาาาาาาาา 

[GAZESL]

ลุ้นๆ ความจริงใกล้เปิดเผยแล้ว แต่ใช่ทักษ์จริงๆ หรอ ยังไม่อยากเชื่อเลย
ภวิลดูแลจีดีๆ นะ เค้าเป็นห่วงงงง  555

[tsuyu]

เข้ามารอลุ้น ว่าใครมาหาจีที่บ้าน อยากรู้แล้วอ่ะ

ยังไม่มาเฉลยอีกเหรอ

 

[@Iriz]

เข้ามาดัน

 

[mentholss]

   แวบเข้ามาอ่าน

[Pupay]

มาบอกว่าคิดถึงพี่วินกับน้องจีแล้ว 

[เดหลี]

บทที่ 14

ธรรมนูญเข้าไปในครัวแล้วก็ยืนอยู่เงียบๆ ไม่มีใครทันสังเกตเห็นเขา เพราะเป็นเวลาที่แขกเริ่มทยอยมารับประทานอาหารเย็นกันแล้ว ทุกคนต่างยุ่งอยู่กับหน้าที่ในสถานีตัวเอง

เขามองหัวหน้าเชฟก้มชิมก่อนชูสองนิ้วให้ลูกมือ สีหน้ายิ้มแย้มจริงใจอย่างที่เห็นจนชินตา ทักษ์ตอนนี้ ทักษ์คนเมื่อเช้า กับทักษ์ที่เขาเป็นคนสัมภาษณ์เข้าทำงานเองเมื่อไม่กี่ปีก่อนมีอะไรแตกต่างกันบ้าง... ธรรมนูญยังเห็นพ่อครัวไฟแรงขยันทำงานคนเก่า คนที่เขาเชื่อตลอดมาว่า... จิตใจดี

ธรรมนูญก้าวไปหา ในอกหนักอึ้ง ยิ่งทักษ์ยิ้มให้อย่างสนิทสนมเหมือนเคย เขาพูดไม่ออก... แต่รู้ว่าต้องทำ เขาเป็นคนขอร้องภวิลมาถามความเรื่องนี้เอง อย่างน้อยถ้ามันจะพอมีคำอธิบายอะไรบ้าง ก็ขอให้เขาได้ฟังจากปากก่อน

เขาบอกทักษ์ว่ามีเรื่องต้องคุยด้วย หัวหน้าเชฟก็ยังสาละวนกับงานจนเขาต้องลากแขนเข้าส่วนที่เป็นออฟฟิศแล้วปิดประตู ทักษ์มองงงๆ บอก

“อาร์มพูดไปขอทำงานไปด้วยได้มั้ย เมื่อกี้ยัง...”

“ช่างมันก่อน” ธรรมนูญยืนอยู่หน้าประตู

“แต่ไม่ได้เช็คความเรียบร้อยตรง...”

“ช่างมัน!” เขาเสียงดัง ก่อนต้องระบายลมหายใจยาวเมื่อเห็นท่าทางชะงักไปอย่างตกใจของอีกฝ่าย

... นี่จะเริ่มยังไงดี...

ธรรมนูญเอ่ยช้าๆ “... เรื่องยา ของจี...”

ทักษ์หน้าชื่นขึ้น เหมือนเข้าใจว่าเขาเรียกตัวออกมาพูดทั้งๆ ที่กำลังจะเข้าสู่ช่วงวุ่นวายที่สุดของงานในครัวเพราะอะไร

“อ๋อ ความจริงทำแล้วเมื่อเช้าอาร์มก็เห็น แต่เชฟเก่ามากินไปซะก่อน แกนึกว่าเตรียมจะเสิร์ฟแขก... ใครจะบ้าเอายาให้แขกกิน”

ธรรมนูญนิ่ง ทักษ์ไม่เคยพลาดสับสนจนสลับกับน้ำที่แขกสั่งอยู่แล้ว แยกกันเด็ดขาดเสมอมา ซึ่งเขาเคยนึกชมว่าหัวหน้าพ่อครัวละเอียดรอบคอบ หรือไม่...

... ก็เพราะถ้าแขกกินจนป่วยไป อาจจะคิดว่าด้วยอาหารเป็นพิษ แต่ก็ต้องสืบสวน อาจถึงขั้นฟ้องร้อง และเรื่องจะ... แดงออกมาก่อนเวลาอันสมควร ถ้าเป็นอย่างนั้นการปองร้ายต่อจิรัฐจะล้มเหลวกลางคันด้วยเช่นกัน

ทักษ์พูดต่อ “แต่อาร์มไม่ต้องห่วง เราทำไว้ใหม่แล้ว คุณจียังไม่กลับใช่มั้ย”

ธรรมนูญมองอีกฝ่ายถามหน้าซื่อตาใสเหมือนไม่ได้กำลังจะเอายาพิษให้คนอื่นกิน เขาจุกในอก

“เชฟเก่า... แกประนามหยามเหยียดใหญ่ บอกเราคิดสูตรไม่ได้เรื่อง” ทักษ์ว่าแล้วหัวเราะขำ ธรรมนูญคิดว่าจริงๆ แล้วขำเพราะมัน ‘ได้เรื่อง’ ต่างหาก ได้... จนดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ อีกฝ่ายยังพูดต่อ

“ก่อนหน้านี้ไปกินอะไรผิดสำแดงมาก็ไม่รู้ล่ะ ไม่งั้นคงมีแรงด่าต่อ ไม่ยอมกลับไปง่ายๆ”

ธรรมนูญรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก “ทำ... ได้ยังไง...”


ภวิลเคาะนิ้วลงกับพวงมาลัย รถติดอย่างไม่น่าเชื่อตลอดเส้นไปบ้านเมืองนนท์ของจิรัฐ เขามองถนนเลนตรงข้ามที่โล่งผิดกันอย่างไม่สบอารมณ์

โทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเสียงโทรศัพท์เครื่องส่วนตัว ภวิลกดรับก่อนชะงักเมื่อได้ยินเสียงพ่อดังมาตามสาย

“ใกล้ถึงหรือยัง...”

ภวิลขมวดคิ้ว อาศัยที่รถยังติดดูโทรศัพท์อีกเครื่องก่อนถอนใจเฮือกเมื่อเห็นว่าบริษัทพยายามติดต่อเขาเพราะประชุมด่วน คู่ค้าต่างชาติรายสำคัญมีเวลาอยู่ในกรุงเทพฯ แค่คืนเดียวก่อนบินกลับ ความจริงเกี่ยวข้องกับส่วนที่พ่อดูมากกว่า... แต่อีกฝ่ายเริ่มสนใจทางอสังหาฯ พ่อคงต้องการให้เขาไปคุยข้อตกลงทางธุรกิจให้เป็นรูปเป็นร่างก่อนลูกค้าจะกลับไปและเกิดต้องตาบริษัทอื่นแทน

เขาปิดโทรศัพท์เครื่องงานไว้เพราะไม่อยากให้มีอะไรมารบกวนตอนคุยกันกับหมอเรื่องอาการของจิรัฐ เป็นผลให้พ่อเอ่ยต่ออย่างออกจะหงุดหงิดนิดๆ

“เลขาฯ โทรไปเข้าฝากข้อความหมด มันเป็นยังไง วินก็รู้ว่าพ่อไม่โทรเข้าเครื่องนี้นอกจากเป็นเรื่องด่วนในครอบครัว แต่ติดต่อเราไม่ได้ก็เลย...”

“ผมติดธุระจริงๆ” ภวิลกำลังจะบอกให้เลื่อนหรือให้หาทางคุยไปก่อน ทั้งๆ ที่รู้ว่าทำอย่างนั้นความเป็นไปได้ที่จะเจรจาตกลงกันสำเร็จคงเหลือน้อย

วงการธุรกิจเวลาเป็นเงินเป็นทอง ขณะที่พ่อรับรองลูกค้าอยู่ อาจจะมีคนมาเสนอดีลอื่นให้แล้วด้วยซ้ำ และในฐานะที่บริษัทเขาเองจะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ ให้พ่อคุยก็ไม่มีผลสร้างความเชื่อใจได้เท่าคนที่ต้องร่วมงานกันต่อโดยตรง แต่... เขาแค่มีเรื่อง ‘สำคัญกว่า’ ที่คิดว่าต้องดูแล

พ่อขัดขึ้นก่อนเขาจะทันพูดอะไรต่อ สำทับให้รีบกลับ เมื่อเห็นปลายสายนิ่งไปก็ว่า

“เรื่องนี้ต้องมาช่วยพ่อดู นี่รอแต่เราคนเดียว... ต่อไประวังมันจะกระเทือนถึงข้อตกลงอื่น”

ภวิลถอนใจอีก พ่อหมายถึงข้อตกลงที่มีกับบริษัทในเครือของวิรัชภาคย์ที่อาจได้รับผลกระทบ ตามปกติเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเวลาทางบริษัทพ่อตามตัวด้วยนัดด่วน เพียงแต่ว่าตอนนี้มันมีเรื่องด่วนกว่า การบอกว่าไม่รู้ไม่ใช่ข้อแก้ตัวที่ฟังขึ้นสำหรับพ่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่รู้เพราะเขาไม่สนใจจะดูโทรศัพท์เอง

ตั้งแต่เช้าไปหาจิรัฐที่บ้านสวนรับมาด้วยกัน เจอพ่อครัวเก่ามาก่อเรื่อง จนลงเอยต้องพาตัวเจ้าของบ้านไปโรงพยาบาลนั้น เขาก็ไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลยนอกจาก...

ภวิลได้ยินเสียงคุณย่าแว่วๆ คล้ายอยากพูดสายด้วย พ่อส่งโทรศัพท์ให้หลังจากบอกเขาเสียอีกทีว่าทุกคนกำลังรออยู่ เมื่อแน่ใจว่าคุณย่าอยู่ปลายสายแล้วเขาก็รีบพูด

“คุณย่าครับ เรื่องลูกค้าผมจะกลับไปจัดการให้เร็วที่สุด แต่ว่าตอนนี้...”

“... วิน” คุณหญิงไพจิตรเอ่ยเบาๆ “คู่ค้าคนนี้กำลังสนใจลงทุนอสังหาฯ จริง แต่ไม่ใช่ที่ไหนก็ได้ อยากได้เป็นตึกเก่า แบบจีนยุโรป เพราะไปซื้อไว้แล้วที่ภูเก็ต ยังวางแผนจะซื้ออีกหลายที่ เขาจะทำเป็นเชน ในแบรนด์ตัวเอง...”

“คุณย่าหมายความว่า...” ภวิลใจหายวูบ

ตึกเก่า สถาปัตยกรรมจีนยุโรป ไม่ได้มีแค่บ้านพระยาของจิรัฐ แต่ผู้ลงทุนรายนี้เจาะจงติดต่อวินเนอร์พร็อพเพอร์ตี้ที่ถือหุ้นส่วนใหญ่ที่นั่น และกำลังมีข่าวจะแปรเป็นมหาชน ลำพังอย่างนั้นไม่ได้ทำให้โครงสร้างผู้ถือหุ้นเปลี่ยน แต่...

“ย่าว่าเข้าตลาดหลักทรัพย์เมื่อไรเขาคงพยายามจะซื้อ ตอนนี้เขาไม่มีทางรู้ว่าจะกระจายหุ้นออกเท่าไหร่”

“ก็เลยอยากคุยก่อน...” ภวิลพึมพำ ก่อนถามอย่างนึกขึ้นได้ “นี่พ่อคงยังไม่ไปรับคำอะไรไว้นะครับ”

“พ่อเขายังไม่ตกลงใจ ยังไงเจ้าของหุ้นก็บริษัทวิน ถ้าหาดีลที่ดีพอๆ กันได้ คงไม่ค้าน... ย่าจะช่วยอีกแรง แต่วินต้องมา” คุณหญิงไพจิตรบอก “วินช่วยน้องนะลูก”

นอกจากคุณย่าจะหมายถึงจิรัฐซึ่งนับได้ว่าเป็นน้องตามฝั่งเศรษฐสุทธ์ที่เกี่ยวดองกันมาแล้ว ยูรักบ้านหลังนั้นแค่ไหนเป็นเรื่องที่ทั้งเขาและคุณย่ารู้ดี จิรัฐเองส่วนหนึ่งสู้ทนกับผู้ถือหุ้นรายเก่าๆ ก็เพราะพยายามจะรักษาโครงสร้างเดิมเอาไว้จนเขามาซื้อหุ้นไปเกือบหมด คุณย่าไม่ต้องบอกให้ช่วยเขาก็ยินดีรักษาเอาไว้ให้

... ไม่เพียงเป็นความทรงจำถึงน้องชายที่จากไป แต่เขารู้ว่าบ้านพระยาสำคัญกับจิรัฐแค่ไหน

ภวิลตัดสินใจบอกตามตรง “ความจริงผมกำลังจะไปหาเขา เมื่อเช้าเพิ่งพาไปโรงพยาบาลมา แต่คุณย่าไม่ต้องห่ว...”

“เอ๊ะ...” ท่านขัดขึ้นอย่างประหลาดใจ “เมื่อกี้ย่าเพิ่งจะโทรไปบ้านนั้นว่าจะคุยถามไถ่แม่บุณฑริกว่าเป็นยังไงบ้าง น้องเป็นคนรับสายเองนี่ลูก สุ้มเสียงก็ดูสบายดี”

“ก็... ดีแล้วครับที่ไม่เป็นไร” ภวิลว่า ก่อนบอก “หมัดก็ว่าทุกอย่างปกติ ถ้าเขาคุยโทรศัพท์กับคุณย่าแล้ว...”

“น้องว่าสบายดี...” คุณหญิงไพจิตรย้ำ “ยังไงวินมาช่วยทางนี้ก่อนนะลูก เกิดพลาดอะไรไปกระทบถึงบ้านนั้น... คราวนี้แหละย่าว่าน้องจะไม่สบาย”

ภวิลเอ่ยรับคำในที่สุด เขาต่อโทรศัพท์ถึงบ้านสวน ยังไม่ได้ไปเห็นได้ยินเสียงให้แน่ใจก็ยังดี โทรศัพท์ดังอยู่นานก่อนเด็กในบ้านจะมารับ เขาเอ่ยขอพูดสายกับจิรัฐ หายไปอีกพักปลายสายจึงตอบกลับมา

“คุณจีน่าจะนอนอยู่ในห้อง ปิดประตูเงียบเชียวค่ะ คุณมีเรื่องด่วนขนาดต้องปลุกไหมคะ”

ภวิลตอบว่าไม่ต้อง ถ้าจิรัฐหลับเขาก็อยากให้พัก ก่อนตัดสินใจเลี้ยวรถกลับ


ในห้องมีแต่ความเงียบขณะที่ทักษ์จ้องอีกฝ่ายอย่างงงยิ่งกว่าเก่า “... ทำอะไร”

ธรรมนูญสูดลมหายใจลึกพยายามตั้งสติ หวังคำสารภาพทันทีคงไม่ได้ ถ้าทักษ์อยากเล่นบทไม่รู้เรื่องก่อนเขาก็จะย้อนกลับมาถามจนกว่าจะกระจ่างกันไป

“ยาของจีน่ะ... คนทำมีคนเดียว”

ทักษ์พยักหน้า ธรรมนูญเอ่ยต่อ นึกอยากเตะตัวเองเมื่อหวังรำไรว่าก่อนทักษ์ส่งยาให้เขา อาจจะมีคนอื่นเข้าไปยุ่ง เข้าไปใส่อะไร และหัวหน้าพ่อครัวอาจจะไม่รู้เรื่องมาโดยตลอด ถ้าทักษ์จะผิด ขอให้ผิดเพราะเลินเล่อ ไม่ได้ผิดเพราะพยายามฆ่า...

“ทำเสร็จแล้วก่อนใส่ถ้วย ก่อนเรียกมาเอาไปข้างบน... ละไปทำอย่างอื่นบ้างหรือเปล่า”

ทักษ์มองเขาอย่างงงไม่หาย ก่อนพูด “อาร์มจะถามว่าเราดูยาอยู่ตลอดหรือเปล่าน่ะเหรอ ทำแล้วก็ตักใส่ถ้วย โทรบอกอาร์มทันทีทุกครั้งน่ะแหละ ไม่ได้ไปไหนไกลเลย... ถ้าเสร็จแล้วในครัวเริ่มยุ่งก็จะแยกเก็บใส่ตู้ไว้ก่อน ปกติพอใช้ถ้วยนี้เขาก็รู้กันว่าของคุณจี แค่กลัวชุลมุนแล้วใครหยิบผิดไป”

“ทำไมต้องกลัวใครหยิบผิด”

ทักษ์ขมวดคิ้ว “ไม่อยากทำใหม่น่ะสิ... แล้วถ้าเอาไปให้แขกกินแย่แน่ คงโดนคอมเพลนอ่วม”

ธรรมนูญนิ่งก่อนพูด “คิดว่าทำไมเขาถึงต้องคอมเพลนด้วย”

“ก็มันเป็นยา ดูส่วนผสมแล้วไม่น่าจะอร่อย เสียชื่อโรงแรม” ทักษ์เริ่มชะเง้อข้ามไหล่เขา “ถ้าอาร์มแค่อยากรู้ว่าเราปล่อยปละละเลยยาคุณจีหรือเปล่าขอให้วางใจได้ ถ้าจะเอายาก็ในครัว เราจะได้ไปทำงานต่อ...”

“แค่ไม่อร่อย ไม่ใช่กลัวว่าแขกกินแล้วจะแสดงอาการอะไรหรือ” ธรรมนูญถาม

เขาเกลียดความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอัยการกำลังซักจำเลย ยิ่งเป็นคนที่ถือว่าเป็นเพื่อน... แต่ที่ถามมาทำให้แน่ใจ ข้อแรก ยาผ่านมือทักษ์คนเดียว ข้อสอง ทักษ์รู้ว่าอะไรอยู่ในนั้นบ้าง

ทั้งสองข้อไม่ได้ช่วยให้เขาย้ายฝ่ายเป็นทนายแก้ต่างแทนอย่างที่นึกอยากทำได้เลย

“อาการอะไร” ทักษ์ถาม คิ้วผูกกันเป็นปมอีกอย่างที่ปกติเขาคงล้อไปแล้ว

ธรรมนูญข่มใจก่อนระเบิดอย่างอดรนทนไม่ไหว “ขอร้อง พูดความจริงได้ไหม หลักฐานอยู่ข้างนอกแล้ว ถ้าเอาไปพิสูจน์ก็มัดตัว รู้ทั้งรู้ว่าใส่อะไรลงไปบ้าง”

ตั้งแต่แรกที่เคยบอกอีกฝ่ายว่ารุ่นน้องปวดหัวแต่ไม่อยากใช้ยาไมเกรนสมัยใหม่เป็นประจำ ทักษ์ก็เป็นคนแนะว่ามียาอยู่ตำรับหนึ่งน่าจะช่วยได้ ยืนยันว่าไม่เป็นอันตราย ธรรมนูญยังจะให้กินด้วยเสียเลยแต่ทักษ์ว่าไม่ชอบกินยา พอมาคิดดูหลังจากนั้นก็เก็บใส่ตู้แยกไว้ต่างหากตลอด

“มีอะไรไม่พูดกันก่อน ไม่ต้องทำขนาดนี้” ธรรมนูญว่า

เขาเสียใจจริงๆ ที่ไม่รู้ก่อนเรื่องจะล่วงเลย เพราะปกติทักษ์มีอะไรก็มาปรึกษาอยู่แล้ว จึงไม่ทันได้เห็นว่าอีกฝ่ายยังมีปัญหาใดซ่อนเร้นอีก 

“ดีว่าไม่เป็นไร ไม่งั้น...”

ธรรมนูญไม่อยากจะคิด ถ้าจิรัฐเป็นอะไรไปเรื่องคงเลวร้ายเกินจะแก้ได้ รวมถึงสำหรับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วย ตลอดเวลาเขามุ่งเป้าไปที่ภวิลว่าไม่เคยหวังดีกับรุ่นน้อง ไม่เคยนึกฝัน... ที่หวังร้ายจะเป็นคนในเสียเอง ยิ่งไม่เคยนึกว่าทักษ์จะคิดอะไรที่เฉียดใกล้คุกตะราง

... ไม่เคยนึกว่าจะคิดทำอันตรายคนอื่นได้

 “มันมีเหตุผลอะไรที่ต้องทำ ทักษ์” เขาเอ่ยต่อ เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยยิ่งกว่าไปวิ่งมาสักร้อยกิโลเสียอีก “มีเหตุผลอะไรที่ใจร้ายขนาดนี้ ถึงได้ถาม... ว่าทำได้ยังไง”

ตลอดเวลาทักษ์ยืนนิ่งจ้องไปข้างหน้า แล้วจึงค่อยเงยขึ้นมองเขา ธรรมนูญอดใจหายไม่ได้เมื่อเห็นว่าตาคู่นั้นมีน้ำตาคลอเอ่ออยู่เต็ม ทักษ์ทวนที่เขาพูดด้วยเสียงสั่นสะท้าน

“... ทำได้ยังไง... ทำได้ยังไง”

“...ทักษ์...” ธรรมนูญคราง รู้สึกเหมือนจะหมดแรงไปดื้อๆ

ถึงทุกอย่างจะบ่งชี้มาทางนี้แต่เขาก็ยังหวังอยู่... ถ้าทักษ์ปฏิเสธมาตรงๆ ถ้าพยายามอธิบายสักหน่อย แต่นี่... เขากำลังจะได้ฟังการยอมรับใช่ไหม เขากำลังจะได้ฟังในสิ่งที่ไม่อยากได้ยินเลย

“ถ้าทำ... ถ้าทำ... แล้ว...”

ธรรมนูญชะงักเมื่ออีกฝ่ายปล่อยโฮ

[เดหลี]

บทที่ 14 (ต่อ)

ภวิลเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางผ่อนลมหายใจ เมื่อครู่นับได้ว่าเป็นการเจรจาตกลงที่ตึงเครียดอยู่ไม่น้อย ธุรกิจของวิรัชภาคย์เกี่ยวข้องกับคู่ค้ารายใหญ่นี้มากพอสมควร เพราะฉะนั้นถ้าเกิดไม่พอใจถึงขั้นยกเลิกข้อตกลงกัน แม้แค่บางส่วนก็ถือว่าส่งผลกระทบโดยรวม ไม่ใช่กับเพียงบริษัทของเขาเท่านั้น

ตอนแรกภวิลหนักใจเพราะอีกฝ่ายแสดงความประสงค์ชัดเจน แต่ฝั่งเขาก็มีสิ่งที่ยอมเสียไปไม่ได้ชัดเจนเหมือนกัน เพียรเสนอทางเลือกอื่นให้ จนนึกขึ้นได้ว่า ‘แบรนด์’ ของผู้ลงทุนรายนี้จุดขายอย่างหนึ่งคือสุขภาวะ... ครบวงจร และวิธีที่จะส่งเสริมให้จุดขายนั้นแข็งแกร่งขึ้นคือลงทุนในกิจการที่เกี่ยวข้องโดยตรงเพิ่มด้วย เขาคิดถึงศูนย์การแพทย์ใหม่ของเครือครอบครัวมทนา ที่ยังไงวินเนอร์พร็อพเพอร์ตี้ต้องดูแลอยู่แล้ว หลังจากนั้นเรื่องก็ง่าย

ต้องขอบคุณพ่อที่ยังไว้ใจเขาพอจะไม่ขัด เพียงแต่เสริมบ้างเมื่อรู้สึกว่าจะเสียเปรียบเกินไป ซึ่งพูดกันตามตรงตอนนั้นภวิลไม่ได้จดจ่อกับข้อนี้มาก เพราะพอกันบ้านพระยาออกไปพ้นมืออีกฝ่ายได้สำเร็จเขาก็อยากจะปิดดีลให้เรียบร้อยไปเลย พ่อต้องเตือนว่าควรให้ทีมนักกฎหมายของบริษัทตรวจดูอีกทีก่อน

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ใจเขาไม่ค่อยสบาย... เขานึกอยากโทรหาจิรัฐหรือไม่... ก็กลับไปที่บ้านสวนอีกครั้ง ภวิลลุกขึ้น

พ่อส่งสายตาปรามมา ถ้าเป็นตามปกติภวิลก็รู้ว่าเขาควรอยู่ทานข้าวเย็นต่อด้วยกับคู่ค้า การคุยกันนอกรอบสำคัญพอๆ กับในโต๊ะเจรจาหรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ แต่ยามนี้เป็นยาม ‘ไม่ปกติ’ เขาเลยทำเป็นไม่เห็นเสียอย่างนั้น

ภวิลรวบสมุดแผนงานเอกสารใส่แฟ้มลวกๆ ขยับจะเดินออกจากห้องประชุม แต่รูปใบหนึ่งร่วงหล่นลงพื้นจึงก้มเก็บ เขาเองก็เกือบลืมว่าสอดรูปบ้านเก่าเอาไว้ในนี้ เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับจิรัฐทำเอาการหาตัวเจ้าของบ้านสำคัญรองลงไปโดยปริยาย

เขายืดตัวตรงแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาของมารดาน้องชาย คุณรงรองจ้องรูปที่ยังอยู่ในมือเขาอย่างตกตะลึง ภวิลขมวดคิ้ว สีหน้านั้นราวกับ... เคยเห็นมาก่อน แต่เมื่อไร อย่างไร เพราะคุณรงรองไม่น่ามีธุระเกี่ยวข้องได้

เขารู้ว่าน้องไม่คุยเรื่องนี้กับแม่ หรือกระทั่งพ่อบุญธรรมตัวเองด้วยซ้ำ เรื่องจู่ๆ จะเอารูปให้ดูไม่น่าเกิดขึ้น อย่าว่าแต่คุณรงรองไม่เคยสนใจสถาปัตยกรรมเหมือนลูกชาย ภวิลไม่คิดว่าจะติดใจบ้านเก่าที่ดูไม่มีอะไรผิดธรรมดานอกจากเพราะ... จำได้

ทางวิรัชภาคย์ส่วนใหญ่ยกเว้นคุณย่าเห็นตรงกันว่ากฤตวัตควรจะ ‘ทำอะไรสักอย่าง’ ในเครือธุรกิจอันไพศาลของครอบครัว และการทำอะไรสักอย่างนั้นไม่รวมไปถึงเรื่องตระเวนดูสถาปัตยกรรมเก่าหรือทุ่มเทชีวิตจิตใจบูรณะบ้านเพื่อน ซึ่งในสายตาสมาชิกในตระกูลมองว่า ‘ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน’

พ่อปล่อยน้องทำในสิ่งที่อยากทำก็จริง แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าวันหนึ่งคงหวังให้กลับมา หรืออย่างน้อยก็ใช้ความรู้ต่อยอดขยายอาณาจักรวิรัชภาคย์ออกไป กฤตวัตช่วยเรื่องธุรกิจฝั่งนี้เท่าที่ทำได้ แต่เขาเป็นพี่ย่อมรู้ ใจน้องอยู่ไหน
 
ที่ผ่านมาไม่มีใครกล้าพูดตรงๆ เพราะเกรงใจคุณหญิงไพจิตรและคนเป็นพี่ชายด้วยส่วนหนึ่ง แต่เมื่อเกิดเรื่องก็ยิ่งทำให้ง่ายที่จะโทษจิรัฐ เพื่อนคนเดียวที่ลากยูไปทำอะไรนอกลู่นอกทาง คุณรงรองคิดเช่นนี้ด้วยหรือเปล่า

ภวิลไม่เคยคิดว่าควานหาเจ้าของบ้านหลังสุดท้ายที่ยูไปดูมาตั้งนาน จะได้เรื่องตรงแม่เจ้าตัวนี่เอง

“คุณอาทราบหรือครับ ว่าบ้านนี้เป็นของใคร”

คุณรงรองสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเขา เงยหน้าขึ้นอย่างตกใจเหมือนเพิ่งหลุดจากภวังค์ สั่นศีรษะ แต่สีหน้าแววตาทำให้ภวิลแน่ใจ ต้องรู้มากกว่าที่ยอมรับ

“คุณอา เรื่องนี้สำคัญนะครับ” เขาค่อยๆ พูด คาดคั้นตอนนี้ก็รังแต่จะทำให้ไม่ยอมเอ่ยปาก

เมื่อเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นกับลูกชายคนเดียว โดยทั่วไปคนเป็นแม่อาจจะอยากรู้รายละเอียดทุกอย่าง ที่ไหน อย่างไร... แม้จะทำให้ใจสลายหนัก แต่บางทีรู้... ยังดีกว่าไม่รู้ คุณรงรองไม่ใช่อย่างนั้น ภวิลไม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติ เพราะที่สำคัญที่สุดคือน้องจากไปแล้ว ถ้าแบบนี้ทำให้คุณอารับความสูญเสียได้ดีกว่า เขาก็พร้อมจะเคารพความต้องการ ไม่เคยนึกว่าจะมีอะไรมากกว่านั้น แต่ตอนนี้จำเป็นต้องพูด

ภวิลเหลือบมองพ่อที่ยังคุยอยู่กับแขกและผู้บริหารคนอื่นๆ เขาจับแขนคุณรงรอง พาไปนั่งที่หมู่เก้าอี้ห่างออกไป วางรูปลงบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้า

“... ยู... เสียที่นี่” เขาพูดช้าๆ “แต่ผมไม่อยากให้คุณอาห่วง เพราะน้องคงไปอย่างไม่ห่วงเหมือนกัน น้องชอบที่นี่มาก เคยดูเอาไว้ ผมยังอยากทำให้เขาอยู่ แต่ยังทำไม่ได้จนกว่าจะรู้ว่าเจ้าของบ้านเป็นใคร”

เขานึกถึงน้อง และนึกถึงจิรัฐ แม้ร่างกายจะปกติดีแล้ว แต่ก็อยากให้สบายใจด้วย ถ้าได้รับอนุญาตจากเจ้าของบ้านให้ช่วยบูรณะ กระทั่งขอซื้อเพื่อย้ายมาปลูกที่ใหม่ จิรัฐคงพอใจที่ความต้องการของเพื่อนได้บรรลุสมประสงค์

ภวิลปล่อยให้คุณรงรองหยิบรูปขึ้นดู แต่ต้องขมวดคิ้วอีกเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยเบา

“ทำไม... เป็นที่นี่...”

“คุณอารู้จักเจ้าของบ้าน” ภวิลพูด “เรื่องนี้มันเกี่ยวกับ...”

เขาผุดลุกขึ้นทั้งยังไม่ทันจบประโยค พอจะปะติดปะต่อเค้าเงื่อนทุกอย่างได้รางๆ


ธรรมนูญทำอะไรไม่ถูก เขาไม่เคยเห็นทักษ์ร้องไห้มาก่อน พูดให้ถูกคือไม่เคยเห็นใครร้องหนักขนาดนี้ รู้สึกว่าควรจะปลอบแต่ยังเก้กังอยู่ อีกฝ่ายน้ำตาไหลเหมือนทำนบแตก เหมือนมีเรื่องอัดอั้นไว้ในใจ พอได้ร้องแล้วก็ไม่หยุดง่ายๆ เขาขยับเข้าไปใกล้ จะแตะแขนแต่พอดีทักษ์พูดขึ้นเสียก่อน

“ถ้าทำแล้ว... ถ้าทำอะไรสักนิดหนึ่ง อาร์มคงไม่ให้อภัยเลย อาร์มจะมองด้วยสายตาผิดหวังอย่างนี้... เราไม่อยากเห็น” ทักษ์จ้องเขาด้วยตาแดงช้ำ “คุณจีไม่เป็นไรน่ะดีแล้ว ดีที่สุด... เราไม่เคยคิดอยากให้คุณจีเป็นอะไร ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นคนที่อาร์มช... ห่วงอยู่ คุณจีแย่ อาร์มก็แย่ด้วย”

ธรรมนูญอยากจะบอกว่าก็ห่วงหมดนั่นแหละ ทั้งรุ่นน้อง ทั้งเพื่อนร่วมงานที่ยืนน้ำตาพรากอยู่ตรงหน้า และที่เขาแย่อยู่ตอนนี้ส่วนหนึ่งก็มาจากการที่ทักษ์ดูเหมือนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ่น แต่ถ้าบอกว่าไม่รู้ แล้วจะอธิบายเรื่องยาที่ตัวเองเป็นคนทำขึ้นมายังไง แม้กระนั้นประโยคที่หลุดออกไปก็ยังเป็น

“... ใจเย็นๆ หยุดร้องก่อน... นะ...”

“ไม่ได้อยาก... ร้อง!” ทักษ์ตะเบ็งเสียงใส่เขา เอามือปาดน้ำตาแรงๆ แต่เลอะยิ่งกว่าเก่า ธรรมนูญควักผ้าเช็ดหน้าส่งให้เงียบๆ อีกฝ่ายสั่งน้ำมูกพรืด พูดเสียงอู้อี้ “ไม่ได้อยากร้อง แต่โดนกล่าวหาแบบนี้มัน... เสียใจ อาร์มพูดเหมือนไม่รู้จักเรา ไม่รู้ว่าเราเป็นคนยังไง เรื่องยา ถ้าคิดว่าตั้งใจใส่อะไรลงไปเพิ่ม กินให้ดูเลยก็ได้”

“จะบ้าหรือไง อยากตายเรอะ” ธรรมนูญเอ็ดอย่างลืมตัว ทักษ์ใช้ไม้นี้ เพราะรู้ว่าเขาจะไม่ยอมให้ทำหรือเปล่า

แต่ทำไมพูดว่าใส่ ‘เพิ่ม’?

... แสดงว่าอีกฝ่ายคิดว่าที่ทำตามปกติธรรมดาไม่เป็นอันตราย...

ทักษ์ชะงักค้างอย่างตกใจ “... ตาย? แล้วหัวหน้าเชฟ...”

ธรรมนูญมองคนตรงหน้า เหมือนทักษ์เข้าใจว่าข้อกล่าวหาเป็นเพียงตั้งใจแกล้งจิรัฐให้กินอะไรประหลาดจนอาจจะอาหารเป็นพิษคล้ายหัวหน้าเชฟคนเก่าที่ฉวยไปกินแทนเมื่อเช้า ดูจะไม่รู้เอาจริงๆ ว่าเรื่องราวร้ายแรงขนาดไหน

“หมอช่วยทัน... เกือบไปเหมือนกัน แต่ยานี่มันต้องได้ต่อเนื่อง”

ก่อนแยกกันภวิลบอกเรื่องนี้กับเขา ดีที่จิรัฐตัดสินใจหยุดงานไปหลายวันจนยาขาดช่วงไป ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องนอนโรงพยาบาลเหมือนหัวหน้าเชฟคนเก่า หรือไม่... ถ้าหมอหาสาเหตุไม่ทันการ ถ้าปริมาณพิษเข้มข้นเกินไป... ธรรมนูญสั่นศีรษะ ไล่ความนั้นออกไปเสีย

ทักษ์พึมพำหน้าเผือด “มีคนอยากทำร้ายคุณจีขนาดนั้น คุณจีไปทำอะไรให้ใคร... ยาเราก็ระวังตลอด”

“ก็เพราะรู้ว่ามันผ่านมือคนเดียวน่ะสิถึงได้คิด... ตอนหลังท่าทางแปลกๆ แล้วยังที่บอกถ้าทำอะไรอย่าโกรธอีก ก็รู้อยู่แล้วว่าไม่เคยโกรธนอกจากมันต้องเป็นเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ”

“เลยคิดว่าเราจะไปฆ่าคน” ทักษ์ต่อด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก

“ก็จะทำอะไรล่ะถึงบอกว่าอย่าโกรธ”

อีกฝ่ายนิ่งไปแล้วว่า “ไม่ใช่เรื่องผิดกฎหมายผิดศีลธรรมก็แล้วกัน”

“แล้ว...” ธรรมนูญคิดถึงยาที่วางเงียบเชียบอยู่ในตู้

ทักษ์ทำยาจริง แต่ถ้าไม่ใช่เป็นคนวางยาจิรัฐ ก็แสดงว่า...

“เราทำตามสูตร ถ้าเป็นอย่างอื่นไปดูวัตถุดิบเอง แต่นี่เป็นยา เจ้าของสูตรเขาหามาให้ ส่วนขั้นตอนก็เหมือนกันกับตอนแรก เขาไม่ยอมให้เราจด บอกให้จำเอา”

“นี่ไม่ใช่...” ธรรมนูญเข้าใจมาตลอดว่าทักษ์ค้นคว้าจากตำราเก่า เพราะอีกฝ่ายก็ทำแบบนี้อยู่แล้วเมื่อจะหาแรงบันดาลใจให้สูตรอาหาร หาไปหามาคงเจอสูตรยานี้เข้า และจิรัฐก็เคยดีขึ้นจริงๆ แต่มาคิดดูแล้วเขาไม่เคยถามว่ามาจากไหน ทักษ์ก็ไม่เคยบอก

“แค่อยากให้อาร์มคิดว่าเราช่วยได้ เป็นประโยชน์ได้บ้าง ลุงชงก็บอกว่าไม่เป็นไรตามสบาย...” ทักษ์เงยหน้าขึ้น และเมื่อสบตากันธรรมนูญก็เห็นว่าอีกฝ่ายทั้งช็อคทั้งงงปนคาดไม่ถึง เหมือนที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้เมื่อความจริงคืบคลานเข้ามา

ชงคมรู้เรื่องพืชพันธุ์ต้นไม้ดีที่สุด ย่อมต้องรู้ว่าแต่ละอย่างมีสรรพคุณหรือโทษอย่างไรด้วย ชงคมรู้ว่าทักษ์อยากได้ชื่อว่าช่วยเขา จึงทำเป็นยินยอมให้ใช้สูตรโดยเต็มใจ แต่เป็นคนกำกับส่วนผสมอยู่เบื้องหลัง

และถ้าไม่มีเรื่องนี้กับแค่สูตรมาจากไหนจะไม่ใช่เรื่องสำคัญ และไม่มีเหตุผลที่ทักษ์จะไม่เชื่อชงคม เพราะย่อมไม่มีใครคิดว่าคนเก่าคนแก่ที่ทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่กันมากับพ่อของจิรัฐ คนที่จิรัฐเองก็นับถือเสมือนญาติผู้ใหญ่ ชงคมที่เก็บเนื้อเก็บตัว ดูซื่อสัตย์และภักดีจะปองร้ายลูกชายเพื่อนตัวเองได้

ธรรมนูญวิ่งออกไปข้างนอกมีทักษ์ตามมาติดๆ ถึงจะคิดไม่ออกว่าหัวหน้าคนสวนทำแบบนี้ทำไม แต่ตอนนี้ต้องหาตัวชงคมให้พบ จากที่ภวิลบอกเรื่องวางยาไม่ได้เกิดขึ้นปุบปับ แต่เป็นมาระยะหนึ่งแล้ว เขาไม่รู้ว่าตั้งแต่ที่จิรัฐกินยาถ้วยแรกเลยหรือเปล่า พิสูจน์ไม่ได้ว่าปริมาณยาที่เข้มข้นพอจนก่อให้เกิดเป็นพิษขึ้นนั้นเริ่มเมื่อไร แต่ที่แน่ๆ คือเรื่องนี้ต้องมีการวางแผนมาก่อน 

ไม่ใช่การทำร้ายอย่างหุนหันพลันแล่น แต่คำนวณไว้แล้วอย่างใจเย็น...

ชงคมไม่ใช้มือถือ เรื่องติดต่อนัดให้มาโดยระวังไม่ให้หัวหน้าคนสวนสงสัยก่อนว่ามีคนรู้ระแคะระคายแล้วเป็นอันตกไป เขาพยายามมองหา ไม่กล้าร้อนรนถามพนักงานทุกคนที่เจอเพราะกลัวว่าเรื่องจะถึงหูชงคมและอีกฝ่ายจะรู้สึกถึงความผิดปกติ

ธรรมนูญยืนละล้าละลัง เกือบโทรศัพท์หาตำรวจ แต่จะว่าไปเรื่องนี้มีหลักฐานแค่แวดล้อม และเหลือยาที่ทักษ์ทำไว้ถ้วยสุดท้ายถ้วยเดียว ในเมื่อชงคมไม่เคยให้ทักษ์จด และคงแทบไม่มีใครรู้ว่าทักษ์ได้สูตรและส่วนผสมมาจากชงคม ทั้งหมดนี้เพียงแต่พิสูจน์ได้ว่าจิรัฐถูกมุ่งร้าย แต่พิสูจน์ไม่ได้ว่าเป็นชงคม อันที่จริงทุกอย่างจะมัดตัวทักษ์ต่างหาก

เรื่องนี้อย่างไรก็ต้องจัดการ แต่ต้องให้รอบคอบรัดกุม เขาถอนใจเมื่อคิดว่ารุ่นน้องคงเสียใจหนักถ้ารู้ว่าใครเป็นคนตั้งใจทำร้ายตัว
 
“เรื่องคุณหญิงบัว... ยายทวดคุณจี ลุงชงบอกว่าใครๆ ก็รู้... แต่เขาไม่พูดกัน ยิ่งอาร์มนี้ยิ่งรู้ดี เราไม่ได้พูดกับใคร แค่บอกอาร์ม”

ธรรมนูญเม้มปากด้วยความหนักใจ ชงคมรู้นิสัยพ่อครัวว่าถ้าเป็นคนนับถือกันแล้วก็เชื่อไม่ระแวง และยังรู้ว่ามีอะไรทักษ์จะคุยกับเขาก่อน ชงคมคงอยากให้ถึงหูจิรัฐ เพราะเห็นว่าเขาสนิทกับรุ่นน้อง แต่คาดผิดเพราะเขาตัดสินใจไม่บอก

ถ้าไม่ได้ยินจากเขา จิรัฐอาจได้ยินจากคนอื่น แต่เรื่องนี้ชงคมก็คาดผิดอีกเหมือนกันเพราะทักษ์บอกเขาแค่คนเดียว ไม่รู้ว่าเพราะเห็นทักษ์ดูเป็นคนร่าเริงช่างคุย เลยน่าจะชอบพูดเรื่องคนอื่นสนุกปากด้วยหรือเปล่าถึงหวังจะยืมมือพ่อครัวช่วยกระจายข่าว ถ้าพนักงานระแวงแคลงใจคนที่ได้รับผลกระทบก็คือจิรัฐอีก แต่ในกรณีนี้กลายเป็นตอนแรกเขานึกว่าทักษ์เป็นคนสร้างเรื่องเสียเอง
จะอย่างไรก็ตาม แผนยังดำเนินไปได้อยู่เพราะจิรัฐมาได้ยินเข้าพอดี

เขาขนลุกเมื่อคิดว่าแผนนี้เกือบประสบความสำเร็จ จากที่ภวิลบอกยานี้ทำให้เกิดอาการข้างเคียงทางประสาทด้วย ถ้ายังได้ยาต่อไปไม่ช้าไม่นานจิรัฐคงคิดว่าตัวเองบ้าตามคุณยายทวด และเมื่อนั้น... ก็ไม่ต้องยืมมือใครกระจายข่าวอีกแล้ว เพราะข่าวลือจะกลายเป็นเรื่องจริง พร้อมกับสุขภาพร่างกายที่ถดถอยลงพร้อมกัน

ทักษ์ทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้แล้วออกวิ่งไปทางท่าน้ำ คราวนี้ธรรมนูญเป็นฝ่ายวิ่งตาม เขาดูเรื่องบุคคลด้วยแท้ๆ แต่กลับไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้ ตามปกติก่อนขึ้นเรือกลับออกไปฝั่งตรงข้ามจะมีใบเซ็นชื่อพนักงานอยู่ ชงคมคงไม่ทำอะไรให้เป็นที่ผิดสังเกตโดยไม่ยอมเซ็นชื่อออก เขาคิดว่าอาจต้องตามไปถึงบ้าน

เป็นอย่างที่คาด ชงคมออกจากบ้านพระยาไปแล้ว ธรรมนูญกดโทรศัพท์หาภวิล

... เขาสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก


“คุณจียังนอนอยู่เลยค่ะ...”

“ไปดู” ภวิลพูดสั้นทั้งใจร้อนเป็นไฟ เขาเร่งความเร็วแซงคันข้างหน้า ไม่เคยรู้สึกว่าเมืองนนท์ไกลขนาดนี้มาก่อน

เด็กสาวหายไปสักพักจึงกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก “ไม่... ไม่อยู่ในห้องค่ะ ในบ้านก็ไม่มี มืดขนาดนี้ไม่น่าลงไปเดินในสวนแล้ว หรือว่าออกไปข้างนอกอีก... แต่หนูไม่เห็นเลยนะคะ”

ภวิลกำพวงมาลัยแน่น เขาเคยเชื่อว่าตัวเองจะหาจิรัฐเจอไม่ว่าที่ไหน ตอนนี้... แม้มืดแปดด้านเขาก็ปฎิเสธที่จะเลิกหวัง

“คุณผู้หญิงกลับมาแล้ว ทำยังไงดีคะคุณ” ปลายสายจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ภวิลเองก็รู้ว่าอาการของคุณบุณฑริกยังต้องระวังกันอยู่ ความเครียดความกังวลย่อมทำให้แย่ลงอีกได้ เขาพูด

“เรียนท่านว่าเขาอยู่กับผม” ในใจบอกตัวเอง ต้องทำให้เป็นอย่างนั้นให้ได้

“ค่ะคุณภวิล” อีกฝั่งรับคำอย่างโล่งอกขึ้น ราวเข้าใจว่าจิรัฐออกมาจะเจอเขา แต่คลาดกันเฉยๆ

... ถ้าใช่คงดี...

ภวิลเลี้ยวไปอีกทาง ในที่สุดคุณรงรองก็บอกชื่อเจ้าของบ้านกับเขา และถ้าเดาไม่ผิดความเกี่ยวข้องกันกับเรื่องนี้...

โทรศัพท์ดังขึ้นอีกแทบจะทันที ธรรมนูญละล่ำละลักมาด้วยความร้อนใจ บอกในสิ่งคล้ายคลึงกับที่เขาคิดไว้ เพียงแต่ตอนแรกภวิลยังนึกว่าทักษ์ร่วมมือกับชงคมด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ธรรมนูญยืนยันว่าอีกฝ่ายถูกใช้โดยไม่รู้เรื่องราว

ไม่ว่าอย่างไรชงคมก็อยู่เบื้องหลัง จะด้วยความวิปริตบิดเบี้ยวอะไรในจิตใจมนุษย์ภวิลก็เหลือจะเดา มันไม่สำคัญเท่าการหาตัวจิรัฐให้เจอ แม้เขาจะรู้สึกว่ามีชิ้นส่วนหนึ่งในปริศนานี้ที่ยังไม่ลงรอย...

บ้านเก่าที่ยูติดใจเป็นของชงคมก็จริง แต่เรื่องเจ้าของบ้านเดิมที่ชื่อบัว คุณยายทวดของจิรัฐมาเกี่ยวพันอย่างไรกันแน่

“ผมจะพยายามหาตัวทางนี้ต่อ คุณไปดูจี...”

ภวิลเล่าทุกอย่างคร่าวๆ ธรรมนูญนิ่งไปอย่างตกใจแต่ก็รับปากว่าจะทำตาม โทรศัพท์ดังขึ้นอีก

ภวิลเหยียบคันเร่ง ถ้าพ่อขืนยังใช้โทรศัพท์เบอร์ส่วนตัวเขามาเรียกกลับไปทำงานอีกละก็...

เขาชะงักค้างเมื่อได้ยินเสียงปลายสาย ก้องสะท้อนบางช่วงก็ขาดหาย เพราะคนโทรย่อมยกมาคุยเปิดเผยไม่ได้ จิรัฐคงพยายามถ่วงเวลาเอาไว้ และกดโทรหาเขาโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ เขาไม่อาจเห็นกับตาตอนนี้ได้ว่าจิรัฐเป็นอย่างไรบ้าง ได้แต่ทุ่มสมาธิจับใจความบทสนทนาจนรู้ว่าอยู่ที่ไหน

เป็นที่เดียวกับที่เขาคิดไว้ตั้งแต่ต้น

ถึงจิรัฐจะไปกับชงคมโดยไม่ขัดขืนในตอนแรกก็ไม่แปลก เพราะอันที่จริงแล้วเจ้าตัวยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนมุ่งร้ายอยู่ ไม่รู้ว่ายาที่กินเป็นประจำเป็นสาเหตุ ยิ่งไม่ระแวงหัวหน้าคนสวนที่รู้จักคุ้นเคยกันมาแต่เล็กแต่น้อย ภวิลได้แต่ก่นด่าตัวเองที่ไม่เฉลียวใจให้เร็วกว่านี้

รถพุ่งทะยานไปเบื้องหน้า ถึงกรอกเสียงลงไปไม่ได้แต่แต่ภวิลภาวนาจากส่วนลึกสุดของหัวใจ

.... อีกนิดเดียว... รอก่อน!

[เดหลี]

คุณ fay 13 ขอบคุณมากค่า ขอโทษด้วยน้าคราวนี้รอนาน

คุณ bun ตัวการนั่นแหละไปหาจีที่บ้าน 55 ตอนนี้ก็ตกอยู่ในอันตรายยย

คุณ bulldog17 ม่ะ อ่านต่อๆ

คุณ iforgive ทักษ์โดนพี่อาร์มซักอยู่ยังไม่ได้ไปไหน เกี่ยวกันค่ะเกี่ยวกันหมด บทหน้าน้า

คุณ Pupay ขอบคุณที่คิดถึงกันน้า ฮีกำลังบึ่งไปช่วยแล้ว มีแต่เรื่องจริงๆ แหละ เออ เสร็จงานรับน้องแล้วเปล่าผ่านไปพักนึงแล้ว แหะๆ

คุณ PetitDragon 55 ขอบคุณมากนะคะ

คุณ mild-dy ขอบคุณค่ะ

คุณ yeyong ม่ะลุ้นต่อ ถึงบทหน้า 55

คุณ gohong ทริกประมาณนี้เลย บ้านก็ของลุง แต่มันไม่เท่านั้นสิ ขอบคุณมากๆ สำหรับกำลังใจนะคะ

คุณ sukie_moo ทุกคนมุ่งเป้าไปที่ลุงคนสวน จริงค่ะเพราะทางนี้ทางถนัดเลย แต่ใช้ไปวางยาคนอื่นมันก็นะ

คุณ @Iriz ทักษ์บริสุทธิ์ค่ะ ความจริงเรื่องนี้คนที่มีลับลมคมนัยมีคนเดียว และเก็บไว้ได้ลึกดีด้วย ขอบคุณมากๆๆๆ สำหรับกำลังใจและการดันน้า

คุณ four4 ขอบคุณค่ะ อย่าลืมมาอ่านต่อน้า

คุณ silverphoenix บางทีเรื่องนี้มันก็แสดงออกกันแบบห้ามไม่ได้ 555

คุณ pattybluet อ่านตอนนี้อาจจะสงสารทักษ์ได้ เหอๆ ความสงสัยก็ถูกเสียด้วย คุณพระเอกแกปากหนักบวกไม่มีเวลาทำความเข้าใจความรู้สึกตัวเองค่ะ รอแป๊บนึง เหะๆ ขอบคุณมากนะคะ

คุณ malula ขอบคุณที่เชื่อมั่นในตัวทักษ์ค่ะ เหตุจูงใจบทหน้าน้า เปล่ากั๊กน้า แค่ตามโครงเรื่อง อิอิ

คุณ cavalli มา อ่านต่อดีกว่า

คุณ luckyzaaa ไปแล้วแต่ไม่ทัน ตอนนี้กำลังบึ่งตามไป ท่านคงสมหวังแล้ว ไม่ใช่ทักษ์จริง 55 ความจริงทักษ์เป็นคนดีนะ

คุณ berlyn ใช่ป่ะล่ะ แต่แกก็แบบรู้ตัวบ้างไม่รู้บ้าง ถูกแล้วเป็นลุงจริงด้วยยย

คุณ GAZESL ความจริงใกล้เปิดเผยแล้ว และเผยตอนนี้ก่อนว่าใครทำ จีเป็นนายเอกนิยายแนวนี้จะลำบากหน่อยเกิดเรื่องตลอดเวลา 555

คุณ tsuyu มาแล้วนะค้า ขอบคุณที่อ่านค่ะ

คุณ mentholss ขอบคุณค่า

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ประเด็นคือ คนเขียนป่วย แต่ไม่สามารถหยุดทำงานได้ จึงไม่หายซักที หมดแรง กว่าจะฟื้นมาเขียนต่อได้ก็นะ... ล่วงเข้าเดือนใหม่ ต้องขอบคุณทุกคนมากๆๆๆ ค่ะที่ยังอ่านกันอยู่ อย่าเพิ่งไปไหนน้า เราเข้าโค้งสุดท้ายของสุดท้ายแล้ว

เคลียร์ความบริสุทธิ์ทักษ์หลังจากโดนปรักปรำกันไป (และในที่สุดจีก็ได้ใช้เบอร์นี้ซะที เอิ๊ก) ผู้ที่เดาว่าเป็นลุงคนสวน ถูกต้อง ว่าแต่ มีใครรู้เห็นด้วยอีกเปล่า บทหน้าเฉลยตู้มถึงเหตุผลทั้งหมดทั้งมวล 555

ขอบคุณคนอ่านมากค่า  

[Pupay]

  แรงๆ กอดๆ 

------------------------
อ้ายยยย ค้างอ่า พี่วินไปช่วยน้องให้ได้นะ 
ลุงชมนี่เหนือความคาดหมายมากๆ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าทักษ์ไม่น่าใช่คนร้าย
อะไรจะเป็นเหตุจูงใจเนี่ย ลุ้นนน  เรื่องคุณย่าทวดของจีหรือป่าวน้า

ปล. รับน้องเสร็จก็งานงอกหลายต่อค่ะ เข้าแปปๆ ส่วนใหญ่ออนในโทรศัพท์ ช่วงนี้สอบก็ไม่ค่อยเจียมซะด้วย 

  นะคะ รอตอนเฉลย

[iforgive]

ชงคม + รงรอง  และอาจมีคนอื่นอีก   คิดว่าเป็นเรื่องเก่าแก่แน่เลย
แก้แค้นแบบรุ่นต่อรุ่น  อารมณ์ประมาณ ประหารชีวิต 7 ชั่วโครตแบบนั้น
แต่เพราะอะไรกันแน่  เดาไม่ออกอ่ะ 

[malula]

ตื่นเต้น เครียด
แม่ยูใช้ลุงชงคมมาแก้แค้นจีที่ทำให้ยูตาย เดาล้วน ๆ อิอิ
ดีใจที่ทักษ์ไม่ใช่ผู้ร้าย
ด้วยแรงแห่งรักพี่วินต้องช่วยน้องจีทัน สาธุ

คนเขียนหายเร็ว ๆ นะ take care

[PetitDragon]

เหมือนอ่านโคนันเลย

ซับซ้อนจริงๆ

[Morethan]

ถึงจะมาช้ากว่าเดิมไปนิดก็ดีกว่าไม่มาค่ะ 55555
ขอบคุณนะคะที่มาอัพต่อให้ได้อ่าน

อยากบอกว่ามันลึกลับซ่อนเงื่อนมาก
 
รู้สึกแบบทุกบรรทัดเลยจริงๆ พยายามอ่านช้าๆ เพราะไม่อยากให้จบไวเพราะเปิดเผยออกมาว่าเป็นลุงคนสวนก็รู้สึกดีใจ (ทักษ์พ้นข้อกล่าวหา) 555 แล้วก็ทำให้นึกถึงตอนนึงสักตอน ที่วันนั้นจัดงาน แล้วที่ว่าพี่วินเห็นแม่ของยูคุยกับลุงคนสวน จะว่าไปมันก็บอกเป็นนัยๆ ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วรึเปล่าหว่า(?)

ถึงจะแปลกใจแต่ก็ไม่ติดใจอะไรในตอนนั้น >w< แอร๊ยๆ กับฉากแลกเบอร์(?)ของพี่วินกับจีมากกว่า ใกล้จบแล้วสินะ.... ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ อยากให้พี่วินกับจีหวานกันสักหน่อย  (ปกติไม่ค่อยรู้สึกอย่างงี้กับนิยายเรื่องไหนนะ ฮา)

[yeyong]

อ่านไปใจเต้นตึกตักไป ลุ้นจนเหนื่อย
เขียนได้เร้าใจมากค่ะ

[์ำNeFuji]

ลุ้นอ่ะ อยากอ่านบทต่อไปแล้ว

[gohong]

ลุงชมมีเหตุผลอะไรที่ต้องทำร้ายจี? หรือว่ามีความขัดแย้งมาตั้งแต่รุ่พ่อ แต่ทำอะไรตอนนั้นไม่ได้เลยมาลงที่ลูกแทน
แล้วคุณเดหลียังบอกว่ามีคนสมรู้ร่วมคิดอีก โอ๊ย นึกไม่ออกเลยจ้าว่าเป็นใคร แต่ถ้าให้เดา เอาแบบหักมุมนะ อาจจะเป็นคุณย่าภวิลที่มีส่วนรู้เห็นด้วย(เดาล้วนๆ 555)
เรื่องนี้ยังคงกลิ่นอายความลึกลับ ซับซ้อนเอาไว้ได้ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เลย ขอชมคุณเดหลีที่แต่งเก่งมากๆ

[bulldog17]

หวา...ลุงชมเองหรือนี่???

เดาไม่ออกเลย

ปล.ขอให้หายป่วยไวไวนะ

[myd3ar]

ซับซ้อนมากๆ

นึกไม่ถึงเลยจริงๆ 

[fay 13]

 

[luckyzaaa]

กรี๊ดดดดด แทบไม่เชื่อสายตาว่าจะเจอตอนใหม่ กะแค่แวะมาดูเฉยๆ
ทักษ์ไม่ใช่คนร้ายจริงๆ ด้วย ดีใจเป็นที่สุด ชอบตอนทักษ์ร้องไห้มากเลย มันดูน่าเอ็นดูดี อิ อิ (โรคจิต)
กอดคนเขียน  หายป่วยเร็วๆ นะค้าาาาาาา

[uknowvry]

อ๋อย.... คุณผู้แต่ง รวมเล่มเถอะครับ นี่มันนิยายชั้นยอดเลยนา.... ลุ้นมาก กับตอนนี้....สุดยอด!!!!

[ormn]

อ่านยังลุ้นตามเลยอะ

รออ่านจ้า

[GAZESL]

ลุงชงทำไปทำไมอ่า? แล้วจะเกี่ยวกับเรื่องของยูมั้ยเนี่ย ชักจะคิดมาก 55 ลุ้นๆๆ ต่อไป

[bun]

แล้วทำไมลุงชงคมถึงทำกับจีอย่างนี้ละ
หรือว่าแอบชอบคุณยายบัว แต่ไม่สมหวังก็เลยโกรธ
แล้วมาทำกับจีแทน และจับจีไปขังไว้ที่บ้านล้างใช่ไหม