ตอน : สารภาพ[Part --- 1] + ช็อตคั่น
ร่างสูงโปร่งของหญิงสาวขณะกำลังยืนรับแสงแดดอุ่นยามเช้าตรงหน้าต่างช่างเป็นภาพที่สวยงามชวนมอง เมื่อมองจากมุมนี้แสงแดดที่สาดเข้ามาต้องกับเรือนร่างอรชนนั้นแทบจะกลืนกันเป็นหนึ่ง........ขับให้เรือนผมสีดำดูเด่นชัด
“ตื่นแล้วเหรอ พ่อคนขี้เซา”
น้ำเสียงหยอกเย้านั้นเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่หันมามอง ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม
“โห....อย่างกับมีตาหลังแน่ะ”
“แน่นอนจ้ะ”
ในคราวนี้หญิงสาวหันหน้ามา........แม้ว่าน้ำเสียงนั้นจะดูสดใส แต่ทว่าใบหน้าขาวซีดกลับดูอ่อนระโหย
.................................................
อีกสามวันก่อนไปทะเล(กิจกรรมรับน้องนอกสถานที่—หลังสอบกลางภาค)
บู้น้อยยืนส่องกระจก เอียงซ้าย.....เอียงขวา เอามือยกขึ้นปาดผมด้านข้าง........กระตุกยิ้มแบบที่คิดว่าเหี้ยมที่สุดในชีวิต
“เท่ห์โครต”
“ถุย”
มือหนา ๆ ผลักทีเดียวหน้าของพี่ชายก็แทบจะคมำพรวดลงไปทิ่มพื้น ก็ยังดีที่มือหนาข้างเดียวกันนั้นดึงกระชากตัวผอม ๆ ขึ้นมาวางไว้ที่เดิมได้อย่างหวุดหวิด
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก” คนเป็นพี่พอหายตกใจก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ ส่วนเจ้าคิงคองก็เอาแต่อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี.........
ตั้งใจเอาไว้ว่าวันนี้จะไปสารภาพรักกับน้อง.........ต้องทำอารมณ์ให้ผ่องแผ้ว.....
ทีแรกบิ๊กตั้งใจเอาไว้ว่าจะตัดใจบอกเอาวันที่ไปทะเลเลย......แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ......คนเยอะ.......แล้วถ้าเกิดอะไร ๆ มันไม่ใช่อย่างที่คิด ก็คงต้องนั่งเซ็งไปตลอดทริป
แต่ถ้าสารภาพก่อนแล้วผลออกมาในทางบวก.....อย่างน้อย ๆ ก็จะได้ปลีกวิเวก แอบไปทำหวานกับน้อง.........บรรยากาศริมทะเลที่ไม่ร้อนจนเกินไปนัก ลมพัดเย็นสบาย ขณะที่เท้าสัมผัสกับทรายเม็ดละเอียด
แต่ถ้าผลออกมาเป็นลบ......อย่างน้อยก็ยังมีเวลาแก้ปัญหาอีก.....เอิ่ม......สองวัน.....หรือไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องไปมันซะเลย สิ้นเรื่องสิ้นราว......นอนซ้อมคุณพี่ชายระบายอารมณ์ ตากแอร์อยู่กับห้องเนี่ยแหละ....
อุก.....................จุกชะมัด ขณะที่ร่างสูงกำลังนึกฝันไปเสียไกล หมัดเล็ก ๆ นั่นก็พุ่งเข้าใส่หน้าท้องที่แน่นด้วยซิกแพค
“ห่าบู้........น้องไม่ใช่ไอ้สิวของพี่นะ มาต่อยเค้าเพื่อ?”
“ก็มึงเหม่ออ่ะบุ๊กบิ๊ก ไม่ฟังพี่เลย”
“ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ เดี๋ยวนี้ถึงขั้นพูดมึงกับน้องเหรอ”
“เออดิ......บุ๊กบิ๊กยังเคยมึงกูใส่พี่ก่อนเลยอ่ะ”
โป๊ก!!!!!!!!! มะเหงกลูกหนัก ๆ ตกกระทบใส่หัวของคนเป็นพี่อย่างเหมาะเจาะเข้ากลางกระหม่อม
“เจ็บนะเว้ย ไอ้ลิงยักษ์”
“ก็เอาให้เจ็บนี่ล่ะ จะได้เลิกทำตัวซ่าส์ซะที รำคาญ”
“บุ๊กบิ๊กไม่เข้าใจพี่....” ปากเล็ก ๆ นั้นส่งเสียงอ่อย ก่อนจะหันไปส่องกระจกอีกครั้ง
“บิ๊กว่าถ้าพี่ย้อมผมทองทั้งหัวเลย......มันจะดู.......เป็นนักเลงข้างถนนเกินไปมั้ย”
“ถ้ามึงขืนย้อมมาล่ะก็.....กูจะฆ่ามึง”
คิงคองว่าจะไม่โมโหแล้วนะนี่...
.......................................................
“เชนนี่” “เปา” สองพี่น้องแทบจะประสานเสียงกันเมื่อคนพี่ออกจากห้องมาเจอพ่อหนุ่มหน้ามึนยืนทำท่าเก้ ๆ กัง ๆ ขณะที่สายตาของคนน้องนั้นเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มร่างเล็กห้องตรงข้ามกำลังเปิดประตูออกมาพอดี
“ลูกพี่ครับ”
“ไปเรียนกันเหอะ” มือเล็ก ๆ นั่นฉวยข้อมือพ่อหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะลากไปตามใจตน ทิ้งให้คนเป็นน้องมองตามด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้......
ทำไม..........ถึงได้...........รู้สึกชาไปทั่วทั้งร่างแบบนี้นะ
“นั่นใครอ่ะพี่บิ๊ก” เสียงใส ๆ ของเด็กห้องตรงข้าม เรียกสติร่างสูงให้กลับคืน บิ๊กหันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยน........
เอาล่ะวะ......วัดดวงกันไปซะ.....ให้มันรู้เรื่องกันไปเลย
“เปาครับ เลิกเรียนแล้วไปเจอพี่ที่ตรงตึกห้า ข้าง ๆ หอประชุมนะ......พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
............................................................................
“เอ่อ.....พวกเจ๊ปล่อยผมไปเรียนเถอะนะครับ” นายราเชนทร์ส่งเสียงโอดครวญ ท่าทางดูพินอบพิเทาแก่สตรีสองนาง แผ่นหลังดูบอบบางของชายหนุ่มนั้นแนบไปกับกำแพงตึก ในบริเวณที่คนไม่ค่อยพลุกพล่าน จะว่าไปตรงนี้แทบจะไม่มีใครผ่านมาได้เกือบ ๆ ชั่วโมงแล้ว
“ฮ๊ะ......หนอยเรียกพวกชั้นว่าเจ๊เหรอยะ ไอ้หน้าปลวก” มือที่ดูเรียวบางแต่น้ำหนักกำลังดีของพลอยประทับเข้าเต็ม ๆ หน้านิ้วที่ต้นแขน ส่วนเป็ดนั้นบิดสุดแรงที่หัวนมหนุ่มหน้ามึน
“โอ๊ยยยยยยยย ยัยพวกโรคจิต มันเจ็บนะเว้ย”
“เจ็บแกก็บอกมาสิยะ ว่าแกต้องการอะไร แล้วแกเข้ามายุ่งวุ่นวายกับพี่บู้ของชั้นทำไมห๊ะ” เป็ดตวาดเหยื่อ......แต่อ๊ะ
“นี่นังเป็ด พี่บู้น่ะเค้าเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ”
“ชั้นพูดผิด......มันตามฟิลเว้ย แกไม่เก็ทหรอก ชั้นเรียนการแสดงอยู่นะ”
“โอเค ชั้นรู้ละ......ว่าไงล่ะ ตอบมา สารภาพมาให้หมด ไม่งั้นชั้นสองคนจะไม่ปล่อยแกไปแน่ ๆ” พลอยถลกแขนเสื้อ เบ่งกล้ามขู่
โอ.......พระเจ้าครับ ทำไมต้องส่งคู่แข่งมาเป็นยัยผู้หญิงโคถึกทั้งสองคนนี่ด้วย......ราเชนทร์เจ็บปวด
.
…...
…............
….........................
“ว่าไงนะ แกชอบพี่บู้”
พลั่ก!!!!
สภาพของนายหน้าสิวตอนนี้เรียกได้ว่าบอบช้ำ ใบหน้ามีและลำตัวมีรอยฟกช้ำหลายที่ โดยเฉพาะมุมปาก และ เบ้าตาที่ดูเหมือนขนมครกไหม้ กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งยาวอย่างหมดอาลัยตายอยากโดยมีสองสาวคอยขนาบ ล็อคตัวเอาไว้ไม่ให้ไปไหน
“นั่นไงล่ะ เห็นมั้ยชั้นว่าแล้วเป็ด ชั้นล่ะสงสัยตั้งแต่วันนั้นละ”
“เห็นอะไร......ชั้นเห็นแต่ภาพแกซัดบะหมี่หมูทอด ซัดเอา ๆ....อีบ้านี่”
“เฮ๊ยยย อย่าพูดงั้นสิ ก็คนมันโมโห ว่าแต่จะเอาไงกับไอ้เบื๊อกนี่ดี”
เป็ดมองหน้าเจ้าสิว........จ้องอยู่นาน จากสีหน้าดูเป็นกังวล.....ซักพักก็เปลี่ยนเป็นตรึกตรอง......
“แข่งกันมั้ยล่ะ.........”
“เฮ๊ยแกจะบ้าเหรอ จะให้ชั้นกะมันแข่งกันจีบพี่บู้เนี่ยนะ” สโรชาถมึงตาที่โตดุ(จริง ๆ เป็นคนตาตี่ แต่กรีดอายไลเนอร์ให้เข้าคอนเสปต์คนรักของพี่บู้)ใส่เหยื่อ จนนายราเชนทร์รีบหลบสายตาแทบไม่ทัน
“ไม่ใช่แกกับมัน......แต่เป็นเราสามคน”
“มะ......หมายความว่าไงไอ้เป็ด”
to be con
…................................................................................
ช็อตคั่นสั้น ๆ(ต่อจากวันนั้น)
มือใหญ่ยักษ์กำลังลูบไล้แผ่นหลังขาว ๆของพี่ชายที่นอนไม่ได้สติ
“บุ๊กกกกกบิ๊กกกกกกจายยยยยร้ายยยยย”
เสียงละเมอที่แผ่วเบายังคงมีมาเป็นระยะ ๆจากปากเล็ก ๆ ที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ กางเกงนักศึกษาค่อย ๆ ถูกปลดเปลื้องออกอย่างง่ายดาย ก่อนที่บิ๊กจะจับร่างบอบบางนั้นพลิกหงาย
เช็ดตัวกันนะครับพี่......หึหึ
ผ้าชุบน้ำเย็น ๆ ค่อย ๆ ไล้ตั้งแต่ใบหน้า.....ลงมายังซอกคอกขาว สัมผัสเย็น ๆจากน้ำในกะละมังที่ผสมน้ำแข็งทำให้ร่างกายของคนตัวเล็กตื่นตัวจนขนลุกชัน...............คุณพี่ชายมีอารมณ์แล้วสินะ
ไอ้หนูขนาดเล็ก ๆ ถูกกระตุ้นด้วยผ้าชุบน้ำเย็นจนแข็งขึง......ไอ้หนูที่ขาวจั๊วะของพี่ ตอนนี้แดงก่ำเนื้องจากมีเลือดจำนวนมากไปเลี้ยง
ยอดอกสีอ่อนซีดที่ดูเหมือนเด็กประถมนั้นโดนกระตุ้นด้วยลิ้นสาก เนินเนื้อขาว ๆ ถูกขบกัดอย่างมันเขี้ยว มือใหญ่ที่กอบกุมเบื้องล่างเอาไว้ค่อย ๆ รูดขึ้นลงเป็นจังหวะ
“อื๊ออออ”
“หึหึ....ไอ้เด็กขี้เมาเอ๊ย.......พี่อยากเมาเองนะ......”
น้องชายกระตุกยิ้มเหี้ยม ก่อนที่จะเริ่มจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง
-------------END-------------------
ล้ายังไงก็ต้องหาเรื่องมาลงให้ได้....ซักนิดก็ยังดี (T^T) ถึงเปิดมาจะเจอเม้นท์น้อยกว่าทุกที แต่มันทำให้เรายิ่งต้องสู้มากขึ้น....ใช่หรือไม่เอ่ย 55555 + บางคนอ่านแล้วอาจจะบอกว่า.....นี่มันเทศกาลสารภาพหรือไงกันนะ ซึ่งตอนแต่ง ในหัวของคนแต่งเต็มไปด้วยคำว่าสารภาพจริง ๆ ก็เลยตั้งชื่อตอนว่า 'สารภาพ'......เอาไปอ่านกันแค่นี้ก่อนเน้อ ที่เหลือมันกำลังจะมา......ต้องใช้ไฟนิดนึง แต่ช่วงนี้งานยุ่งมาก......จนอยากจะกลับไปเป็นนักศึกษาเลยจริง ๆพับผ่าดิ๊
รักคนอ่านเหมือนเดิม......แล้วคนอ่านล่ะยังรักเราเหมือนเดิมมั้ยเอ่ย
***ขอบคุณทุก ๆ คอมเม้นท์ตั้งแต่แรกมาจนกระทั่งบัดนี้ ขอบคุณจากใจจริง.....คนที่อ่านแล้วไม่เม้นท์ไม่เป็นไรนะ มาช่วยให้ยอดวิวเกินหมื่นเอาก็แล้วกัน(ฮา)......ครึ้ม ๆ ก็เม้นท์ถึงกันบ้างเน้อ
…............................................................................
หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา (อ่าน 392584 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก